Kyar Ba Nyein

ဆရာမၾကီး လူထုေဒၚAမာေရးေသာ တိုင္းရင္းသားျမန္မာမြတ္စလင္ က်ားဘညိမ္းAေၾကာင္း မႏၱေလးသူ မႏၱသားမ်ားစာAုပ္မွျဖစ္ပါသည္။ က်ားဘညိမ္း သို႔ စာေၾကြး က်ားဘညိမ္းဆံုးသြားတာ ခုဆိုရင္ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္ပါေတာ့မယ္။ သူဆံုးသြားတာAတန္ၾကာပါမွ သူ႔ကိုပိုသတိရဖို႔ ျဖစ္ေနရတယ္။ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကား AစီAစU္မွာ (The big fights of the decades) ဆိုျပီး Aေမရိကန္မွာထိုးသြားခဲ့ၾကဖူးတဲ့ လက္ေဝွ႔ပြဲၾကီးပြေ ဲ ကာင္းေတြကို ျပန္ျပတဲ့AစီAစU္ပါရင္ ကိုဘညိမ္းကို သတိရမိတယ္။ ဒီပေ ြဲ တြAေၾကာင္းကို သူက ေဆာင္းပါးေတ ြAၾကိမ္ၾကိမ္ေရးျပလာတဲ့လူ။ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ ဘယ္တုန္းကထိုးတဲ့ ဘယ္သူနဲ႔ဘယ္သူ႔ပြဲမွာ ဘယ္သူကဘယ္ႏွစ္ခ်ီနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကို Aလဲသိပ္လိုက္တာကလား ဆိုတာေတြက Aလြတ္ရေနသူမဟုတ္လား။ ခုသာရွိေနရင္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားက Aဲ့ဒီပေ ဲြ တြကိုၾကည့္ျပီး ဘယ္သတင္းစာက ဘယ္ဂ်ာနယ္က ဒီပြဲကို ဘယ္လိုေရးခဲ့တာ ေဒၚAမာရဲ႔လိုေတာင္ ျပန္ေျပာျပေနဦးမွာ။ ကိုဘညိမ္းလက္ေဝွ႔ကို စိတ္ဝင္စားပံုက ရွားမွရွားကိုး။ သူဆံုးသြားေတာ့ ကြ်န္မကAိမ္မွာမရွိဘူး။ သူေနမေကာင္းတာလဲ ကြ်န္မမသိဘူး။ ေသဆံုးသြားတာလဲမသိဘူး။ ဘယ္Aထိမသိလဆ ဲ ိုရင္ျဖင့္ သူဆံုးကာနီး ဦးလွတို႔သားAဖဆီ ေဆး႐ံုေပၚကေန သူေရးလာတဲ့ စာေတြကို Aေၾကာင္းျပဳျပီး သူဆံုးမွ ဦးလွေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးကိုေတာင္ ကြ်န္မမသိဘူး။ မဖတ္ရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ကြ်န္မ Aိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့မွ ကိုဘညိမ္းဆံုးရွာျပီ၊ ဘယ္ေတာ့ဆီေလာက္ကဆိုတာၾကားရပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ၊ ျဖစ္ရေလျခင္းလို႔။ ကိုဘညိမ္း ညီ ကိုဘသိန္း(ခ်စ္ညိဳ) ကကြ်န္မတို႔ လူထုတိုက္မွာ စစ္ျပီးစက Aယ္ဒီတာဝင္လုပ္ေတာ့ ကိုဘသိန္းနဲ႔ ကိုဘညိမ္းက Aထက္ေAာက္ညီAစ္ကိုဆိုေပမယ့္ AမႊာလိုညီAစ္ကိုမို႔ ကိုဘသိန္းသာမကဘူးကိုဘညိမ္းလည္း ကိုဘသိန္းဆီက Aဆစ္ပါလာတဲ့ သတင္းေထာက္လုပ္ျပီး လူထုတိုက္ကို သူေရာက္လာေနပါေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔က ေနရွင္နယ္ ေက်ာင္းထြက္ေတြဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို႔န ဲ႔ငယ္ကတည္းက ခင္မင္လာၾကသူေတြေလ။ ကိုဘညိမ္းလူထုတိုက္ကို Aျမဲတမ္းဝင္ထြက္သြားလာေနတဲ့ Aေၾကာင္းထဲမယ္ သူ႔ညီကိုဘသိန္း ႐ွိလို႔ခ်ည္း ဟုတ္ဟန္မတူဘူး။ သူေရးခ်င္သားခ်င္တဲ့ လက္ေဝွ႔သတင္းနဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြ မၾကာမၾကာေရးႏိုင္သားႏိုင္ဖို႔လည္း ပါတယ္ထင္တယ္။ သူက လက္ေဝွ႔နဲ႔Aသက္ရွင္လူလုပ္ေနသူလို႔ ေျပာရခမန္း လက္ေဝွ႕ကိုစြဲလန္းခဲ့သူမဟုတ္လား။ Aဲဒီေတာ့ သူျမတ္ႏိုးတဲ့ လက္ေဝွ႔သတင္းေတြကို သတင္းစာထဲပါေAာင္Aေပ်ာ္တမ္းAားကစား သတင္းေထာက္လုပ္ျပီး သတင္းေရးေပးတယ္။ သူဖတ္ထားတဲ့ဟာေတြထဲကထုတ္ႏႈတ္ျပီး လက္ေဝွ႔ေဆာင္းပါးေတြေရးယူလာတယ္။ Aားကစားသတင္းကို လူထုဂ်ာနယ္နဲ႔လူထုသတင္းစာကလည္း ေနရာေပးေလ့ရွိေတာ့ ကိုဘညိမ္းနဲ႔ Aံကိုက္ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့။ကိုဘညိမ္းက ကြ်န္မတို႔ငယ္ငယ္က Aေမတို႔မိတ္ေဆြ ဦးUာဏ္ၾကီး ဆိုတဲ့လူလိုလူစား၊ Aဲဒဦ ီ းUာဏ္ၾကီး ကို Aေမတို႔က ေျပာျပီးျပန္ ဦးUာဏ္ၾကီး လို႔ေခၚၾကတယ္။ ဦးUာဏ္ၾကီး ဆိုတဲ့လူက Aိမ္ကိုလာေရာ။ Aိမ္မွာသူေျပာခ်င္ရာေတြေရွာက္ေျပာ၊ ေျပာလို႔Aားရေတာ့ျပန္ေရာ။ သူမ်ားစကားေတာ့သိပ္နားေထာင္တဲ့ Aက်င့္မရွိဘူးတဲ့။ ကိုဘညိမ္းကလည္း ဒီလိုလူစား။ တိုက္ကို ေရာက္လာရင္ဟိုAယ္ဒီတာစားပြ၊ဲ ဒီAယ္ဒီတာစားပြဲ ကုလားထိုင္Aလြတ္ရွိရာ ဝင္ထိုင္ျပီး သူေျပာခ်င္ရာရယ္စရာေမာစရာေတြ တစ္ခုျပီးေျပာတာပဲ။ ေဒၚAမာႏွယ္ Aေရွ႕ပိုင္းေAာင္ေတာ္မူက နာရီစင္ကို ဆိုကၠားစီးလာတာ၊ နာရီစင္ေရာက္ေတာ့ေပးတဲ့ဆိုကၠားခနည္းလို႔၊ ဆိုကၠားသမားက မေက်နပ္ႏိုင္ပါဘူးဆိုျပီး စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ စီးတဲ့လူကို ေAာင္ေတာ္မူျပန္ပို႔ထားခဲ့သတဲ့။ ၾကည့္ပါဦးေဒၚAမာရယ္....လမ္းကAတက္ၾကီးကို ကိုဘညိမ္းစကားကို ကြ်န္မက တဟားဟားရယ္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ဟုတ္ရ႕ဲ လား ကိုဘညိမ္းရယ္

လို႔ေျပာရင္ ၊ “တကယ္ပါတကယ္ပါ” တဲ့။သူ ဟဲလဆင္ကီAိုလံပစ္လိုက္သြားရျပီး ဟိုမွာလက္ေဝွ႔႐ံႈးျပန္လာခဲ့တဲ့Aေခါက္ကလဲ ဟဲလဆင္ကီမွာဘယ္ႏိုင္ငံက ဘတ္စကက္ေဘာဂိုးသြင္းတဲ့လူမွန္းမသိ Aရပ္ ၆ ေပေက်ာ္၊ ၇ ေပနီးပါးလူၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔သူနဲ႔တ႐ ြဲ ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုကေလး ၂ လက္မပတ္လည္ေလာက္ ကြ်န္မတို႔ကိုျပတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ မြတ္ဆလင္Aဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္က “ဘညိမ္း မင္းႏိုင္ခဲ့လား” လို႔ေမးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က “႐ံႈးခဲ့တယ္။ ဒီလူနဲ႔ထိုးရတာ”လို႔ ဓာတ္ပံုထုတ္ျပေတာ့ Aဖိုးၾကီးက “Aလႅာ” ဆိုျပီး သူ႔နဖူး လက္ဝါးနဲ႔ ႐ိုက္ရွာသတဲ့။ ကိုဘညိမ္းေရာက္လာရင္ ဒီလိုပံုျပင္ေတြက တစ္ေန႔ေလးငါးခု ပါလာတာပါ။ သူေျပာေနတုန္း နားေထာင္တဲ့လူေတြက ပါးစပ္မေစ့ရဘူး။ ႏို႔ေပမယ့္ သူေျပာျပီးလို႔ျပန္သြားတဲ့Aခါသူေျပာတာေတြ Aဟုတ္ဟုတ္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေAာင့္ေမ့စရာခ်ည္းပါ။သူ႔စကား AေလးAနက္ထားလို႔မရဘူး။ သူက ဒီလိုမဟုတ္ကဟုတ္ကေတြ ေျပာေနရတာေပ်ာ္တယ္။သူမ်ားကိုနစ္နာေAာင္ေတာ့လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ႏို႔ေပမယ့္ တစ္ေန႔ေတာ့ကိုဘညိမ္း ကြ်န္မရဲ႔စားပြေ ဲ ရွ႔ကိုလာျပီး “က်ားဘညိမ္း႐ုပ္ထုကို ကမၻာေက်ာ္ ပန္းပုဆရာၾကီး ဦးဟန္တင္က ထုေတာ့မလို႕တဲ့။ တကယ္ပါတကယ္ပါ၊ ဒီဇင္ဘာလဆိုရင္ က်ားဘညိမ္းကို ဘန္ေကာက္လႊတ္လိမ့္မယ္။ ကမၻာ့Aေပ်ာ္တမ္းလက္ေဝွ႕Aဖြ႕ဲ ခ်ဳပ္က စစ္ေဆးမယ့္ ၾကိဳးဝိုင္းဒိုင္န႕ဲ Aမွတ္ေပးဒိုင္ စာေမးပြဲကို သြားေၿဖဖို႕ေပါ့ ” တဲ့။ ကြ်န္မက သူ႕ကိုခါတိုင္းလိုပဲ ရယ္ေမာၿပီးနားေထာင္ေနေတာ့ ကိုဘညိမ္းက “ေဟာဒီ တေစ့တေစာင္းစာေရးဆရာတို႕Aေၾကာင္း ဆိုတဲ့စာAုပ္ထဲမွာ က်ားဘညိမ္းAေၾကာင္းမပါေသးလို႕၊ ကြ်န္ေတာ့္Aေၾကာင္းဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ကေရးမလို႕။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းAေၾကာင္းကို ေဒၚAမာေရးထားတာ သိပ္ သေဘာက်တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္Aေၾကာင္း ေဒၚAမာေရးတာ သိပ္ဖတ္ခ်င္တာပဲ။ ေဒၚAမာကလူေတြကို ေသမွေရးတာမေကာင္းပါဘူး။ မေသခင္ေရးခ်င္ပါတယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ က်ားဘညိမ္း Aေၾကာင္း ေရးစမ္းပါခင္ဗ်ာ” တဲ့။ကိုဘညိမ္းကသူ႕စကားေတြကို Aစပိုင္းတုန္းကသာ ရယ္စရာေျပာေနက် ေလမ်ိဳးနဲ႕ေျပာေနတာ။သူ႕Aေၾကာင္း ကြ်န္မေရးစမ္းပါဆိုတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ လူကAတည္ေပါက္ေျပာတာျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီးဘာမဆို တဟားဟားရယ္ရင္းေျပာေနက် ကိုဘညိမ္းက သူ႕Aေၾကာင္းေရးစမ္းပါဆိုတဲ့ စကားကို မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ ကြ်န္မကိုပူဆာေနတဲ့Aေျပာမ်ိဳး ေျပာေနတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ခါတိုင္းဆံုရင္သူေျပာခ်င္တာေျပာၿပီးရင္ သူက တစ္စားပြဲကိုကူးသြား၊ ဒါမွမဟုတ္ ျပန္သြားတဲ့လူပါ။ ဒီတစ္ခါေတာ ကြ်န္မေရွ႕က ကုလားထိုင္မွာ ဝင္ထိုင္ေနပါေတာ့တယ္။ သူက ကြ်န္မဆီက “ေးမယ္ ေရးမယ္”ဆိုတာကိုၾကားခ်င္တယ္ေလ။ တကယ္ေတာ့လည္း ကိုဘညိမ္းAေၾကာင္းက ကြ်န္မေရးခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ “Aႏုပညာသည္” တစ္ေယာက္Aေၾကာင္းပါပဲ။လက္ေဝွ႕သမားကို Aႏုပညာသည္လို႕ ကြ်န္မေခၚလိုက္လို႕ လက္ေဝွ႕ကိုေတာ့ Aႏုပညာထဲမထည့္သင့္ပါဘူးလို႕ ကြ်န္မနဲ႕ သေဘာမတူသူေတြက ေျပာေကာင္းေျပာပါလိမ့္မယ္။ လက္ေဝွ႔ကိုAႏုပညာသည္လို႔ ေျပာတဲ့လူေရာ၊ Aႏုပညာမွမဟုတ္ဘဲ Aႏုပညာမေခၚႏိုင္ပါဘူး ဆိုခ်င္သူေတြမွာေရာAေၾကာင္းျပစရာ Aခ်က္Aလက္ေတြ ရွိၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီကိစၥဟာ ကေန႔ထက္ထိ ျငင္းခံုဆဲျပႆနာပါ။ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ၾကိဳက္သလို လက္ခံၾကပါ။ ႏို႔ေပမယ့္ လက္ေဝွ႔သမား ကိဘ ု ညိမ္းကေတာ့ Aႏုပညာသည္Aမွန္ပါဘဲ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း လက္ေဝွ႔ဟာ Aႏုပညာလို႔ စြဲစြဲၿမဲၿမဲယံုၾကည္သူပါ။ သူ႔ဘဝဟာလက္ေဝွ႔Aတြက္လို႔လဲ သူကေဇာက္ခ်သတ္မွတ္ထားသူပါ။ ကိုဘညိမ္းဟာ ကေလးAရြယ္ကစျပီး Aသက္ေသဆံုးခ်ိန္Aထိ လက္ေဝွ႔Aေၾကာင္းကိုဘသ ဲ ူ႔Aာ႐ံုထဲမွာထားျပီး ဒီAေၾကာင္းကိုဘေ ဲ ျပာ၊ ဒီAေၾကာင္းကိုဘေ ဲ ရး၊ ဒါAတြက္ဘA ဲ လုပ္လုပ္ေနသူပါ။ ကေလး(၁၀)ေယာက္နဲ႔ ဒီလက္ေဝွ႔ကို မစားရလဲဖက္ထား၊ ငတ္ျပတ္မေ ြဲ တေနရက္နဲ႔လဲ တြယ္ထားသူပါ။တကယ္ေတာ့ လက္ေဝွ႔က သူ႔ကို ထမင္းမေကြ်းပါဘူး။ ကိုဘညိမ္းကို

ကြ်န္မတို႔ငယ္ငယ္ကတည္းသိတာ၊သူ႔ကို သူ႔မိဘနဲ႔ သူ႔ဇနီးနဲ႔ ခင္မင္တဲ့မိတ္ေဆြေတြက ဝိုင္းဝန္းျပီး စားဖို႔ရေAာင္ကူညီခဲ့ၾကရတာပါ။ ကိုဘညိမ္းက လက္ေဝွ႔ကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးရင္း ပန္းခ်ီလည္းဆြဲတယ္။ စာလည္းေရးတယ္။ (၁၂)ေကာင ္က်ားကိုလည္း ေရာက္ရာAရပ္ ခ်ိန္းသူရွိတိုင္း ထိုးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လက္ေဝွ႔ပညာဟာ Aႏုပညာဟုတ္တာမဟုတ္တာAပထား။ ငတ္ငတ္ျပတ္ျပတ္ေပေပေတေတနဲ႔ လက္ေဝွ႔ကို ဖက္ထားတဲ့ကိုဘညိမ္းကေတာ့AႏုပညာသမားAစစ္ပါဘဲ။ကိုဘညိမ္းက ဒီလက္ေဝွ႔Aတတ္ေကာင္းကို မႏၱေလးျမိဳ႕က ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ရဲ႔ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းက ရခဲ့တာပါ။ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းကို ဟိုတုန္းကေတာ့ “ေနခ်င္တိုင္းေက်ာင္း” လို႔ေခၚပါေသးတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီေက်ာင္းက တျခားေက်ာင္းေတြနဲ႔ မတူဘဲကိုး။ ဒီေက်ာင္းမွာပထမတုန္းကေတာ့ (၂၁) ဦးသားသမီးေတြသာ Aထားမ်ားခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းတကာကလက္မခံတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြလဲ ဒီေက်ာင္းကလက္ခံတယ္။ Aဂၤလိပ္စာခ်ည္းသတ္သတ္သင္ေပးတဲ့ စပါယ္ရွယ္တန္းရွိၿပီး စာေတာ္ရင္ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္တန္းတက္ႏိုင္တဲ့ Aခြင့္Aေရးလည္း ေပးထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုရင္ေတြ ဦးပUၨင္းေတြ စပါယ္ရွယ္တန္းတက္ျပီး ေAာင္ေတာ့ Aထက္တန္းကို ေဝါခနဲေရာက္လာတာေတြလည္း ရွိတယ္။ ပ်ံေတာ္မူသြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ဓမၼကထိကAေက်ာ္ Aနီးစခန္းဆရာေတာ္တို႔၊မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဦးနႏိၵယဆိုရင္ ကြ်န္မတို႔နဲ႔တစ္တန္းတည္း ေက်ာင္းတက္ၾကဖူးေသးတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ဆရာၾကီးဦးရာဇတ္က မြတ္ဆလင္ျဖစ္ေလေတာ့ မႏၱေလးမွာရွိတဲ့ မြတ္ဆလင္ေတြရ႕ဲ သားသမီးေတြလည္း ဒီေက်ာင္းမွာရွိပါတယ္။ ကိုဘညိမ္းက ဝက္စလီယံေက်ာင္းက ေက်ာင္းထုတ္လိုက္တဲ့ မြတ္စလင္လူငယ္ေလးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာၾကီးဦးရာဇတ္ေက်ာင္းကို သူေရာက္လာတယ္။ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းက သူမ်ားေက်ာင္းေတြလို ေက်ာင္းဝင္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ Aဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းပိုင္ေဘာလံုးကြင္းေတြဘာေတြ မရွိဘူး။ မရွိေတာ့ ဆရာၾကီးက ေက်ာင္း Aေဆာက္Aဦးထဲမွာသာ ေလ့က်င့္လို႔ရတဲ့ လက္ေဝွ႔ကို ေက်ာင္းသားေတြကိုသင္ေစတယ္။ လက္ေဝွ႔ဆိုတာ ေဘာက္ဆင္ထိုးတဲ့လက္Aိတ္ဖိုး Aလြန္ကုန္တဲ့ Aားကစား၊ Aဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းတိုင္းသင္ၾကားမေပးႏိုင္ဘူး။ဒါကိုသိေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေတြတခ်ိဳ႕က ကြ်န္မတို႔ မိန္းကေလး ေက်ာင္းသူေတြကို ေျမႇာက္ေပးတယ္။လက္Aိတ္ဖိုးသိပ္ကုန္တဲ့ ေဘာက္ဆင္ကိုေတာ့ ေကာင္ေလးေတြဖို႔ လုပ္ေပးတယ္။ ကြ်န္မတို႔မိန္းကေလးေတြကစားဖို႔လည္း ဆရာၾကီးလုပ္ေပးပါဦးလို႔ Aေရးဆိုၾကတဲ့။ကြ်န္မတို႕က သင္လႊတ္လိုက္တဲ့Aတိုင္း ဆရာၾကီး႐ံုးခန္းထဲ ဝင္သြားၿပီး ေျပာၾကေတာ့ ဆရာၾကီးက Punch မဂၢဇင္းဖတ္ေနရာက ေမာ့ၾကည့္ၿပီး “ေသာက္ေရAိုးတစ္လံုး႐ိုက္ခြဲၿပီး ရွပ္ဒိုးပစ္ေခ်ၾက” တဲ့။ကြ်န္မတို႕လဲ ရယ္ေမာၿပီး ဆရာၾကီး႐ံုးခန္းက တပ္ေခါက္ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်န္မတို႕ကို ေျမႇာက္ေပးတဲ့Aထဲဆရာၾကီးညီ ကိုဘေက်ာ္လဲ ပါတာေပါ့။ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းဆိုတာ ဒီလိုေက်ာင္းပါ။ ကိုဘညိမ္းဟာ သီဟိုဠ္သားလက္ေဝွ႕နည္းျပဆရာၾကီး ဘီလ္ဖစ္ရွားနဲ႕ ကိုခ်စ္Aံုးရဲ႕တပည္႕မြတ္ဆလင္လူရည္လယ္ လက္ေဝွ႕တက္သစ္စေလး ဘညိမ္းAျဖစ္န႕ဲ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းမွာ နာမည္တက္လာတယ္။ ဆရာၾကီးမစၥတာရာဇတ္ရ႕ဲ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းထြက္ေတြက တျခားမြတ္ဆလင္ေတြန႕ဲ မတူဘူး၊မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိတယ္။ ဗမာနဲ႕ Aေပါင္းAသင္းပိုဆန္႕တယ္။ ဗမာရည္ပိုလည္တယ္။ ဗမာနဲ႕ မြတ္ဆလင္ေရာေထြးေနေလ့ရွိပါတယ္။ဘညိမ္းဟာ (၁၃) ႏွစ္သားနဲ႕ Aမ်ိဳးသားေက်ာင္းခ်န္ပီယံဖလားကို (၁၉၃၆) ခုႏွစ္မွာ စၿပီးဆြတ္ခူးႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီAခ်ိန္ကစၿပီး ဘီလ္ဖစ္ရွားေမြးထုတ္တဲ့ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းကလက္ေဝွ႕ေက်ာ္ကေလး ျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဘညိမ္းက (၁၃) ႏွစ္သားကစၿပီး Aသက္ (၃၃) ႏွစ္Aထိ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) တိုင္တိုင္ ၾကိဳးဝိုင္းထဲမွာလက္ေဝွ႕သမားAျဖစ္န႕ဲ ရွိေနခဲ့သူပါ။ ဘညိမ္းက ေစာေစာပဲ Aိမ္ေထာင္က်တယ္။ ကေလးေတြလဲ Aမ်ားၾကီးေမြးတယ္။ သူ႕Aသက္ (၄၀) မွာ ကေလး (၁၀)

ေယာက္ရ႕ဲ Aေဖျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႕မိန္းမမၾကည္ကေတာ့ လင္သားAေပၚညႇာတာ ၾကင္နာရာမွာ စံထားေလာက္တဲ့ Aမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါ။ ကိုဘညိမ္း တစ္သက္လံုး လက္ေဝွ႕ဝဲOဃထဲက မထြက္ဘေ ဲ နႏိင ု ္ေAာင္ သူက ကေလးေတြAမ်ားၾကီးလဲေမြးေပးေသးတယ္။ စက္ပန္းလဲထိုးေကြ်းေသးတယ္။ စက္ပန္းမထိုးရတဲ့Aခါ ေဈးေရာင္းေကြ်းၿပီး ကိုဘညိမ္းရဲ႕ပါရမီကို ကူညီျဖည့္သူပါ။ ဒီေနရာမွာ မၾကည္ဟာ ဗမာAမ်ိဳးသမီး Aလြန္ပီသပါတယ္။ ပန္းပုဆရာၾကီးဦးဟန္တင္ရ႕ဲ ဇနီးလိုပ။ဲ ဦးဟန္တင္ ခုလိုနာမည္မႀကီးခင္ ပန္းခ်ီပန္းပုပညာေနာက္ Aငတ္ငတ္Aျပတ္ျပတ္န႕ဲ လိုက္ေနတုန္းက ဇနီးေဒၚဖြားရွင္က ကေလးေတြလဲ ေမြးေပးေသးတယ္။ ေဈးေရာင္းလဲေကြ်းေသးတယ္ဆို မဟုတ္လား။ ဒီလိုAမ်ိဳးသမီးေတြ ဘယ္လူမ်ိဳးမွာ ရွိမွာလဲ။ ဗမာမွာမွရွိတာကလား။ ဗမာမေတြက ဒါမ်ိဳးဟာ လုပ္႐ိုးလုပ္စU္လို ေယာက်ာ္းမေသာင္သာတဲ့Aခါဆိုၿပီး မိန္းမကရွာေကြ်းၾကတာပဲ။ကိုဘညိမ္းက လက္ေဝွ႕ကို သူသာ A႐ူးAမူး ျမတ္ႏိုးေနတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႕ဇနီးနဲ႕ သူ႕ သားသမီးေတြကိုလည္း သူလိုျဖစ္ေAာင္ စည္း႐ံုးတယ္။ တျခား လူငယ္လူရြယ္ေတြကိုလည္း သူ႕လိုျဖစ္ေAာင္စည္း႐ံုးသူပါ။ လက္ေဝွ႕Aေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေတြ ကြ်န္မတို႕ လူထုဂ်ာနယ္န႕ဲ လူထုကလပ္ေထာင္ၿပီးလမ္းႀကိဳလမ္းၾကားမွာ ေတေပေနတဲ့ကေလးေတြAပါAဝင္ လူငယ္ေတြကို စု႐ံုးေခၚယူၿပီး လက္ေဝွ႕သင္ေပးတယ္။ ကိုဘညိမ္းက လက္ေဝွ႕ကို လူသိေAာင္ လူႀကိဳက္လာေAာင္လုပ္ေပးတဲ့ ဗမာထဲက Aေစာဆံုးလူတစ္ေယာက္ပါ။ သူန႕ဲ ေတြ႕ရင္ လက္ေဝွ႕Aေၾကာင္း မၾကားဖူးသူေရာ၊ ၾကားဖူးသူပါ လက္ေဝွ႕Aေၾကာင္းေတြသူကေျပာျပေနမွာပဲ။ သူလက္မီတဲ့ လူထုဂ်ာနယ္န႕ဲ သတင္းစာကေနၿပီး လက္ေဝွ႕ ေဆာင္းပါးေတြေရးျပေနမွာပဲ။ သူ႕ေဆာင္းပါးေတြကို တစ္ေန႕တျခား လူဖတ္မ်ားလာတဲ့Aခါ ျမဝတီ၊ ေသြးေသာက္၊ တံခြန္၊မိုးႀကိဳး စသျဖင့္ တျခားစာနယ္ဇင္းေတြမွာလဲ ေရးထည့္ေနတာပဲ။ လက္ေဝွ႕Aေၾကာင္း လံုးခ်င္းဝတၳဳနာမည္က “သဲခင္းေပၚကေသြးတကြက္” တဲ့။ လက္ေဝွ႕Aေၾကာင္းေရးထားတဲ့ Aဂၤလိပ္လိုစာAုပ္ လက္ေဝွ႕Aေၾကာင္းပါတဲ့ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းဟာ သူ႕ဆီမွာ AစံုAလင္ဆံုးရွိပါတယ္။ သူက ဒီစာAုပ္မ်ိဳးကိုေတြ႕ရင္ ထမင္းစားစရာမရွိခ်င္ေနေပေစ တန္းဝယ္တာပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႕Aနားမွာ လူတစ္ေယာက္ကႏွစ္ေယာက္ရွိလာရင္ သူကလက္ေဝွ႕Aေၾကာင္း ေျပာမွာပဲ။ Aေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ ေၾကးစားလက္ေဝွ႕သမားေတြ ၾကိဳးဝိုင္းထဲတထိုင္းထိုင္း က်ၿပီး ေသေက်ေနလို႕ လက္ေဝွ႕ဟာ ၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္တဲ့ Aားကစားမို႕ ပိတ္ပစ္ရမယ္လို႕ေဒါသတၾကီး ေတာင္းဆိုၾက၊ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ေနၾကတဲ့Aခ်ိန္မွာ ကိုဘညိမ္းကေတာ့ လက္ေဝွ႕ဟာ Aႏုပညာပါလို႕ကာကြယ္ၿမဲပါ။ ကိုဘညိမ္းရဲ႕လက္ေဝွ႕သက္ Aႏွစ(္ ၂၀)ဆိုတာ လက္ေဝွ႕သမားတို႕ေလာကမွာ သက္တမ္းရွည္လြန္းတဲ့ကာလမ်ိဳးပါ။ သူက ကေလး(၅)ေယာက္Aေဖျဖစ္တဲ့ Aထိ ထိုးေနေသးတာပါ။ ကိုဘညိမ္းက သူ႕လက္ေဝွ႕ထိုးသက္ Aႏွစ(္ ၂၀)Aတြင္း ပြA ဲ ခ်ီ (၅၀) ေက်ာ္ထိုးဖူးတယ္။ Aဲဒီ (၅၀) ေက်ာ္မွာ (၇) ပြဲပ႐ ဲ ံႈးဖူးသတဲ့။ ပြေ ဲ ပါင္း (၄၀) ေက်ာ္ႏိုင္ဖူးတယ္။ ဒီႏိုင္ပြဲ (၄၀) ေက်ာ္Aနက္က သူAႏွစ္သက္ဆံုး ဆုဖလားကေတာ့ (၁၉၄၉) ခုကရတဲ့ ထိုးပံုထိုးနည္း သိပၸံနည္းAက်ဆံုး ထိုးသတ္သူကိုေပးတဲ့ ဖလားပါပဲတဲ့။ ဒီဖလားကို လူတကာဝင္ၿပိဳင္တဲ့ပြဲမွာ မင္းၾကြယ္၊ ဆဲျမဴရယ္၊ ကိဝိႈက္၊ ေစာဟာဒီ၊ မဂ်စ္တို႕နဲ႕Aတူ ထိုးရင္းရတဲ့ဖလားပါတဲ့။ ကိုဘညိမ္းက Aဲဒီညက စိန္႕ေပါလ္က လင္းမာဆယ္န႕ဲ ၿပိဳင္ထိုးရတယ္။ လင္းမာဆယ္န႕ဲ ထိုးရာမွာ ဘညိမ္းထိုးေပါက္က သိပၸံနည္းAက်ဆံုးလို႕ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဘညိမ္းကိုေပးတာေလ။ ကြ်န္မက ရွင္ထိုးသမွ်ပြေ ဲ တြထဲ ဘယ္ပA ြဲ ၿမိန္ဆံုးလဲလို႕ တစ္ခါကေမးၾကည့္ေတာ့ (၁၉၅၁) ခုႏွစ္ကAိႏၵိယ ဖဲသားဝိတ္ခ်န္ပီယံပီဘို႕စ္န႕ဲ ထိုးရတဲ့ပြဲဟာ Aၿမိန္ဆံုးတဲ့။ Aဲဒီညက Aိႏၵိယက ဗမာႏိုင္ငံကို လက္ေဝွ႕(၇) ဆိုင္း လာထိုးတယ္။ ဘညိမ္းထိုးတဲ့ပြဲကလြဲလို႕ AားလံုးAဆိုင္းေတြမွာ ဗမာက႐ံႈးပါတယ္။ မ်ိဳးသန္႕လဲ႐ံႈး၊ မဂ်စ္လ႐ ဲ ံႈး၊ ေAာင္ျမင့္လ႐ ဲ ံႈး၊ ေကဆဲျမဴရယ္လ႐ ဲ ံႈး၊ ဒါေၾကာင့္ Aိုးေဝသတင္းစာက “ဘညိမ္း တစ္ေယာက္ရွိလို႕သာ

ဗမာေတြေခါင္းေဖာ္ႏိုင္ေတာ့သည္” လို႕ ေရးပါတယ္။ ဒီပြဲကို ကိုဘညိမ္းက ကြ်န္မကိုဘယ္လိုစားၿမံဳ႕ျပန္သလဲဆိုေတာ့ “ေဒၚAမာ့ႏွယ္၊ Aဲဒီညက ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဗမာေတြAားလံုး႐ံႈးကုန္ေတာ့ကြ်န္ေတာ့္မိန္းက မၾကည္က Aင္မတန္စိုးရိမ္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႕ ဂ႐ုစိုက္ထိုးေနာ္” လို႕မွာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမမၾကည္ ေသာကေရာက္တာ ဒီတစ္ပြဲပ။ဲ သူစိတ္ပူရွာတဲ့မ်က္ႏွာကေလးကို ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲစေ ြဲ နတယ္။ ဒါနဲ႕“ငါ့မိန္းမလဲ မ်က္ႏွာမငယ္ေစနဲ႕၊ တိုင္းျပည္လဲ မ်က္ႏွာမငယ္ေစနဲ႕ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ထိုးတာပါ” တဲ့ေလ။ ကိုဘညိမ္းႏိုင္လိုက္တဲ့ဘို႕စ္က Aိႏၵိယက Aေတာ္ဆံုးဖဲသားဝိတ္သမားျဖစ္ၿပီး Aိုလံပစ္ႏွစ္ခုျပန္ Aိႏၵိယလက္ေရြးစင္ပါ။ဒီပြဲႏိုင္လိုက္လို႕ (၁၉၅၂) ဖင္လန္မွာက်င္းပတဲ့ (၁၅) ၾကိမ္ေျမာက္Aိုလံပစ္ကို လႊတ္ဖို႕ ကိုဘညိမ္းAေရြးခံရတာပါ။ Aဲဒီေတာ့ ကိုဘညိမ္းက Aသက္(၂၈) ႏွစ္Aရြယ္ ကေလး(၃)ေယာက္ရ႕ဲ Aေဖ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုဘညိမ္းက AဲဒီAခ်ိန္ဟာ သူ႕Aသန္စြမ္းဆံုးAခ်ိန္ မၾကည္က Aစိုးရိမ္ဆံုးAAခ်ိန္လို႕လည္းေျပာပါတယ္။ ကိုဘညိမ္းစကားေျပာရင္ မၾကည္ကေတာ့ပါတာပဲေနာ္လို႕ေျပာေတာ့ ကန္ေတာ္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုပ္ၾကီးေရွ႕မွာ သူတို႕မိသားစု သားသမီးAကုန္န႕ဲ တန္းစီ႐ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုကို ပိုက္ဆံAိတ္ထဲကထုတ္ျပၿပီး “ကြ်န္ေတာ့္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာင္ ေဟ့ေကာင္ေတာ္ေတာ့လို႕ တားယူရတယ္” လို႕ ေျပာၿပီး တဟားဟားရယ္ေနပါတယ္။ ကိုဘညိမ္းက ႏိုင္ငံျခားသားေတြန႕ဲ (၇)ၾကိမ္ထိုးဖူးတယ္။ တစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ Uေရာပခ်န္ပီယံ ပိုလန္က လက္ေဝွ႕ေက်ာ္ ဇက္ဒ႐ိုးဂို႕စ္န႕ဲ ထိုးရၿပီး က်ားဘညိမ္းက Aမွတ္န႕ဲ ႐ံႈးခဲ့တယ္။က်ားဘညိမ္း လက္ေဝွ႕မွာ ဘာေကာင္းတာလဲလို႕ သူထိုးတာကို မျမင္ဖူးလိုက္သူေတြက ေမးရင္ ဘညိမ္းက တစ္ဖက္သားနဲ႕ ယွU္ထိုးတဲ့Aခါ ေရွာင္ေျပးတာမ်ိဳး ဆုတ္သြားတာမ်ိဳး လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ရပ္ေနတာ။ၿပီးေတာ့မွာ ခါးေပၚမွာတင္လွည့္ၿပီး ေရွာင္တိမ္းေနတာ။Aဲဒီစတိုင္က ေဘာက္ဆင္မွာလွတယ္။ ၾကည့္ရသူကလဲႀကိဳက္တယ္။ တခ်ိဳ႕က တစ္ဖက္လူန႕ဲ ယွU္မိရင္ ဝင္လာတဲ့လက္သီးကို ေရွာင္ခ်င္လို႕ ေျခလွမ္းနဲ႕ဆုတ္သြားတာ။ တစ္ဖက္ကိုထြက္ေျပးတာမ်ိဳး လုပ္ၾကတယ္။ ဘညိမ္းက ေဝးေဝးမေျပးပါဘူး။ လူခ်င္းလက္တစ္ကမ္းစာမွာပဲ ရဲရဲ ရပ္ေနတာပါ။ လာတဲ့လက္သီးကို ခါးေပၚကေန လွည့္ၿပီးသာ ေရွာင္တာတိမ္းတာပါ။ Aဲဒီလို ကိုယ့္ထိုးဖက္နားမွာ ကပ္ရပ္ေနရဲေတာ့သူ႕မွာ ဘာAခြင့္Aလမ္း သာလာသလဲဆိုရင္ ကိုယ္ကထိုးကြက္ရတာနဲ႕တစ္ၿပိဳင္နက္ Aကြက္ေကာင္းကိုခ်က္ခ်င္းရယူၿပီး ထိုးလိုက္ႏိုင္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိုဘညိမ္းထိုးေနတာကို ၾကည့္ရတဲ့Aခါ ပရိသတ္က“ဒါမွေပါ့၊ ဒီလိုမွေပါ့” လို႕Aားရၾကတယ္။ ကိုဘညိမ္းတို႕က ပရိသတ္ၾကိဳက္ လက္ေဝွ႕သမားမ်ိဳးပါ။သူထိုးေပါက္ကိုၾကည့္ရတဲ့Aခါ “ဘယ္Aနားမွာဆို ငါသာျဖင့္ ဘယ္လိုထိုးလိုက္မွာပဲ” လို႕ ပြဲၾကည့္ကမေAာက္ေမ့ရေတာ့ဘူး။ AဲဒီAားမရမႈမ်ိဳး မရွိလိုက္ရခင္ သူကထိုးၿပီးျဖစ္ေနတတ္တယ္။ က်ားဘညိမ္းက မႏၱေလးဝင္းၾကိဳဝင္းၾကားမွာ ေျပးလႊားကစားေနတဲ့ ကေလးေတြAမ်ားၾကီးကိုလက္ေဝွ႕သင္ေပးသြားလို႕ လက္ေဝွ႕သမားေကာင္းေလးေတြျဖစ္လာတဲ့Aခါ ရဲဘက္၊ စစ္ဘက္ စတာေတြမွာAလုပ္ရကုန္ၾကတာေတြ မနည္းဘူး။ မႏၱေလးဒါးတန္းက (၂၅) လမ္းမွာတစ္ခု၊ (၈၃) လမ္းဗမက႐ံုးလမ္းမွာတစ္ခု၊ ကိုဘညိမ္းက ေရႊက်ားကလပ္ဆိုၿပီး လက္ေဝွ႕ကလပ္ေတြေထာင္တယ္။ Aရပ္သားေရာ ေက်ာင္းသားေရာ သူက လက္ေဝွ႕သင္ေပးတယ္။ Aဲဒီလိုလုပ္ေပးလို႕ သူ႕မွာ ဘာမွရတာမဟုတ္ဘူး။ပံုမေတာ္ရင္ Aရပ္က မုန္းေသးတယ္။ ႏို႕ေပမယ့္ ဘညိမ္းက သင္ၿမဲသင္တာပါပဲ။

(SugarRay Leonard's Golden Gloves) AစီAစU္လာရင္ ရွဴးဂါးေရးလီယိုနတ္က ထိုးေနတဲ့လက္ေဝွ႕သမားေလးေတြရ႕ဲ ထိုးေပါက္ကို ေဝဖန္ျပေနတဲ့Aခါ ကြ်န္မမ်က္စိထဲ ကိုဘညိမ္းကိုခ်ည္းျမင္ေယာင္ေနတယ္။ သူသင္ေပးသြားတဲ့ လက္ေဝွ႕သမား ရာနဲ႕ခ်ီရွိပါတယ္။ AဲဒီAထဲက ခ်န္ပီယံ (၁၈)ဦးထြက္ပါသတဲ့။ မႏၱေလးက ရဲခ်စ္၊ ရဲေဆြ၊ ရဲတင့္၊ ရဲျမင့္တို႕ဟာ ရင္ဘတ္မွာ က်ားေခါင္းတပ္ၿပီး(ကိုဘညိမ္းရဲ႕ ကလပ္တံဆိပ္) ၾကိဳးဝိုင္းဝင္လာၾကသူေတြပါ။ ရန္ကုန္က လက္ေဝွ႕ေက်ာ္ေတြျဖစ္တဲ့ တင့္ထြန္း၊Aယ္လိပ္ဇန္းဒဂရားနဲ႕ ေရတပ္က လွေရႊတို႕ဟာ ဘညိမ္းတပည့္ေတြပါ။

“ေဒၚAမာႏွယ့္ ကြ်န္ေတာ္ပေ ြဲ ပါင္းAခ်ီ (၅၀) ေက်ာ္ ထိုးဖူးတယ္။ Aမွတ္န႕ဲ (၇) ပြ႐ ဲ ံႈးဖူးပါတယ္။ပြဲထိုးလို႕ ကြ်န္ေတာ္လဲတယ္လို႕လဲ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ကြဲတယ္လည္းမရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ႏွာေခါင္းေသြးယိုတာ၊ မ်က္လံုးAညိဳAမဲျဖစ္တာေတာင္ မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ယံုပါ၊ တကယ္ပါ။ ေဟာဒီမ်က္ခံုးတို႕၊ ပါးတို႕က Aနာရြတ္ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္တပည့္ေတြကိုသင္ေပးရင္း ခံရတဲ့ တပည့္ေတြရ႕ဲ လက္ရာAမွတ္Aသားေတြပါ။ ဒီေကာင္ေတြကိုကြ်န္ေတာ္ကဖက္ထိုးရင္း ကိုယ့္မ်က္ႏွာေပးAထိုးခံၿပီး သင္ျပလာခဲ့ေတာ့ သူတို႕တစ္ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္စတိုင္ကို Aျပည့္Aဝ Aတုယူႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္လို႕” က်ားဘညိမ္းက ေျပာပါတယ္။ Aသက္ (၁၃) ႏွစ္သားက လက္ေဝွ႕ကို ေပြ႕ပိုက္ဖက္တြယ္ထားတဲ့ က်ားဘညိမ္းကိုAမ်ိဳးသားကိုယ္လက္ၾကံခိုင္ေရးေကာင္စီက (၁၉၅၄) ခုႏွစ္မွာ လက္ေဝွ႕နည္းျပဆရာ ခန္႕လိုက္ပါတယ္။ ဘညိမ္း ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးျဖစ္လာတယ္။ စစ္ျဖစ္ေတာ့ ဘညိမ္း စစ္ထဲလိုက္တယ္။ စစ္ၿပီးေတာ့ မဟာမိတ္တပ္သားေတြန႕ဲ လက္ေဝွ႕ထိုးေနၿပီး ထမင္းစားဖို႕Aတြက္ သူဝါသနာပါတာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ စုတ္ကိုင္ၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ေရးစားပါတယ္။ ႏို႕ေပမယ့္ ဆိုင္းဘုတ္ ေရးတယ္ဆိုတာAခ်ိန္မေ႐ြးေရးေနရမွ ထမင္းဝမယ့္Aလုပ္မ်ိဳး။ သူက မဟာမိတ္တပ္ေတြန႕ဲ ခ်ိန္းၿပီး လက္ေဝွ႕ခ်ည္းထိုးဖို႕ႀကိဳးစားေနတာမို႕ ဇနီးမၾကည္က ျဖစ္သလိုရွာေဖြေကြ်းရပါတယ္။ Aဲဒီကမၻာစစ္ၾကီးၿပီးမွ က်ားဘညိမ္းဆိုတ့န ဲ ာမည္ သူစၿပီးရတာပါ။လက္ေဝွ႕သမားက်ားဘညိမ္းလို႕ဆိုလိုက္ရင္ မသိသူေတြက Aလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့လူလို႕ထင္ၾကလိမ့္မယ္။ ႏို႕ေပမယ့္ Aဲဒီလို ထင္တာဟာ ပါစင္ေAာင္လြဲပါတယ္။ ကိုဘညိမ္း က်ားဆိုတဲ့နာမည္ကုိ ရပံုယူပံုကဒီလိုပါ။ ကိုဘညိမ္းက ငယ္ငယ္ေလး (၁၀) ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက (၁၂) ေကာင္က်ားထိုးဝါသနာပါပါတယ္။ သူ႕ညီခ်စ္ညိဳ ကိုဘသိန္းက သူ႕ထက္ (၁) ႏွစ္သာငယ္တဲ့ညီ။ ဒီညီန႕ဲ က်ားထိုးကစားေနၾကတာပဲ။ ဒီလိုညီAစ္ကိုက်ားထိုးရင္း ဘတျပန္ က်ားတျပန္ ႏိုင္ေနၾက။ သူတို႕ေတာ္ေတာ္ေလးၾကီးလာေတာ့ မႏၱေလးမွာ (၁၂) ေကာင္က်ားနာမည္ၾကီးတဲ့ ဦးဘသိန္းၾကီးဆိုတာရွိတယ္။ ဒီဦးဘသိန္းၾကီးက ဘညိမ္းတို႕ကို က်ားေ႐ႊ႕နည္း Aကြက္ေကာင္းကေလးေတြကိုသင္ေပးတယ္။ ခ်စ္လို႕။ Aဲဒီေတာ့ ကိုဘညိမ္းက ဦးဘသိန္းၾကီးဟာ ”က်ားဘုရားပဲ” လို႕ သူကAထင္သိပ္ၾကီးပါတယ္။ ဒီဦးဘသိန္းၾကီးကို က်ားထိုးေကာင္းလို႕ မႏၱေလးက “က်ားဘသိန္း“ လို႕လဲေခၚၾကပါတယ္။ စစ္ၿပီးစ ဘာလုပ္စားရမွန္းမသိလို႕ စုတ္ကိုင္ၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ေရးစားေတာ့ Aဲဒီေခတ္ မႏၱေလးပန္းခ်ီေလာကမွာ ဘရင္ကေလး၊ ျြကယ္ေလး၊ ညိဳေလး စတဲ့ “ေလး” ပါတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာေတြက Aလုပ္လုပ္ေနၾကတာ။ သူတို႕ကိုAားက်ၿပီး ကိုဘညိမ္းက သူ႕ဆိုင္ဘုတ္ေရးတဲ့စုတ္ကိုလဲ “ေလး”နဲ႕ နာမည္ေပးခ်င္တယ္။ Aဲဒီေတာ့ က်ားၾကီးဘသိန္းရဲ႕တပည့္မို႕ ]က်ားကေလး} လို႕သူေရးတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေတြမွာသူကလက္မွတ္ထိုးတယ္။ စုတ္နာမည္ကို “က်ားကေလး” လို႕ ယူလိုက္တယ္။ (၁၉၇၄) ခုႏွစ္မွာ က်င္းပတဲ့လက္ေဝွ႕ဗိုလ္လုပြဲမွာ ကိုဘညိမ္းက ဘင္တန္ဝိတ္တန္းမွာ ခ်န္ပီယံရတယ္။ Aဲဒီေတာ့ လူထုသတင္းစာက “က်ားကေလးဘညိမ္း” လို႕ သူ႕ကိုေဖာ္ျပလိုက္တယ္။ ဒီAခ်ိန္ကစၿပီး “က်ားကေလးဘညိမ္း” “က်ားကေလးဘညိမ္း” လို႕ျဖစ္လာတာပါပဲ။ ဒီနာမည္ကို ကိုဘညိမ္းက သိပ္ၾကိဳက္ပါတယ္။ သူ႕ကို ကိုဘညိမ္းလို႕ ေခၚတာထက္ က်ားဘညိမ္းလို႕ေခၚမွ ၿပံဳးလာသူပါ။ ကိုဘညိမ္းဆိုရင္ သူကသူ႕ေခၚတယ္မထင္ဘူးေလ။ ဒီက်ားကေလးဆိုတာကိုသူဘယ္ေလာက္ၾကိဳက္သလဲဆိုရင္ က်ားပံုက်ားA႐ုပ္ ဘယ္မွာပဲေတြ႕ေတြ႕ သူကဆုတ္ယူထားရမွ။ သူ႕လက္ကAားေနရင္က်ား႐ုပ္ကိုဆြဲေနတာ။ သူ႕ဆီမွာ က်ားပံုေတြ AေနAထားAမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ စုထားတယ္။ က်ားေခါင္းပံုစံေတြ မေရတြက္ႏိုင္ေAာင္ သူက ဆြဲထားတယ္။ သူ႕လက္ေဝွ႕ကလပ္က လူငယ္ေတြရ႕ဲ ရင္ဘတ္မွာ က်ားေခါင္းၾကီးေတြန႕ဲ ေလ။ “ကိုဘညိမ္းရဲ႕၊ ရွင့္Aေၾကာင္း Aတိုဆံုးေျပာျပစမ္းပါ” ဆိုေတာ့ “ (၁၉၂၃) ခုေမြး၊ Aရပ္ (၅) ေပ(၄) လက္မ၊ ကိုယ္Aေလးခ်ိန္ (၉) စတုန္ (၁၂၀)ေပါင္၊ Aသက္ (၄၀) A႐ြယ္မွာ ကေလး (၁၀)

ေယာက္Aေဖ၊ (၂) ေယာက္ေသလို႕ (၈) ေယာက္Aဖတ္တင္တယ္။ ဇနီးနဲ႕သားသမီး (၈) ေယာက္ကို လက္ေဝွ႕နည္းျပဆရာAျဖစ္န႕ဲ မဝတဝ ေကြ်းေနပါတယ္” တဲ့။ ကိုဘညိမ္းက လက္ေဝွ႕နည္းျပဆရာAျဖစ္န႕ဲ ေနရင္း ဗမာ့လက္ေဝွ႕ကို ကမၻာ့လက္ေဝွ႕တစ္ခုလို စင္တင္ႏိုင္တဲ့Aျဖစ္ကိုေရာက္ဖို႕လဲ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ၾကိဳးပမ္းAားထုတ္လာပါတယ္။ ဗမာ လက္ေဝွ႕သမားေကာင္းေတြထြက္တဲ့ မြန္ျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္ေတြကို ေရာက္တဲ့Aခါ ေတာၾကိဳAံုၾကားမွာသတၲိျပေနၾကတဲ့ မြန္လူငယ္၊ ကရင္လူငယ္ေလးေတြကို ေခၚလာၿပီး ရန္ကုန္လို၊ မႏၱေလးလိုမွာစင္တင္ေပးပါတယ္။ သူက စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ သတၲိျပေနၾကတဲ့ လူငယ္ေလးေတြAတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ေတာပန္းေလးေတြ Aလကား ေၾကြလင ြ ့္ရသလိုပဲတဲ့။ ဗမာ့လက္ေဝွ႕မွာ စည္းကမ္းေတြဆြေ ဲ ပးၿပီး သိပၸံနည္းက်ထိုးသတ္နည္းေတြကို သင္ျပေပးတယ္။ တခါေတာ့ ဗမာ့လက္ေဝွ႕သမားေတြကို တ႐ုတ္ျပည္ ေခၚသြားၿပီး သူကစင္တင္ေပးပါတယ္။ ယိုးဒယားမွာထိုးေနတဲ့ Aမ်ိဳးသားလက္ေဝွ႕နဲ႕ ဗမာလက္ေဝွ႕ကိုယွU္ယွU္ၿပီး ေျပာလိုက္ရတာကလဲ Aေမာပဲ။ ကိုဘညိမ္းက “ေဒၚAမာ့ႏွယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့လက္ေဝွ႕ကို Aေၾကာင္းျပဳၿပီး (၁၅) ႀကိမ္ေျမာက္ ကမၻာ့Aိုလံပစ္ပြဲ ဟဲလစင္ကီကိုလည္းေရာက္ရၿပီ။ Aေနာက္ဆို ဘက္ကင္ဟမ္နန္းေတာ္လည္း ေရာက္ရၿပီ။Aေရွ႕ဆို တင္Aာမင္ရင္ျပင္မွာ တ႐ုတ္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ခ်ိဳAင္လိုင္းရဲ႕ မိန္႕ခြန္းကိုလဲ နားေထာင္ဖူးပါၿပီလို႕”ေက်နပ္စကားေျပာပါေသးတယ္။ က်ားဘညိမ္းက လက္ေဝွ႕ကို Aႏုပညာတစ္ရပ္Aေနနဲ႕သာ ၾကိဳက္တာပါ။ သူ႕ဘဝ သူ႕ဆက္ဆံေရးမွာေတာ့ သူၾကိဳက္တဲ့လက္ေဝွ႕ပညာကို ဘယ္ေတာ့မွ Aသံုးမခ်ပါဘူး။ သူက ေလာကဓံ Aေထာင္းAထုကို လွိမ့္ခံရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြန႕ဲ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္သာ ေနတာပါ။ ကိုဘညိမ္းညစ္သြားတယ္၊ Aႏိုင္က်င့္သြားတယ္လို႕ ဘယ္မွာမွ မရွိပါဘူး။ သူမ်ားကိုထိုးႏွက္သြားတယ္လို႕လည္းမရွိပါဘူး။ သူ႕မွာ ဝသည္ျဖစ္ေစ၊ မဝသည္ျဖစ္ေစ ရယ္စရာေျပာၿပီး တဟားဟားရယ္ေနတာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုက်ားဘညိမ္းဆိုလို႕ လူေတြကAင္မတန္႕လူၾကမ္းၾကီးလို႕ထင္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကျဖင့္ညဆိုရင္ Aိပ္ရာကထၿပီး Aိမ္သာတစ္ေယာက္တည္းမသြားဝံ့လို႕ မၾကည္ႏိႈးၿပီး Aေဖာ္ေခၚရေသးတယ္။ကြ်န္ေတာ္ကတေစၦေၾကာက္တာကိုး ဆိုၿပီး တဟားဟားရယ္ပါတယ္။ က်ားဘညိမ္းက မႏၱေလးကိုလဲ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ သူ႕မႏၱေလးAေၾကာင္းၾကြာားတာပါ။ လူခ်င္းယွU္မိရင္ သူ႕မႏၱေလးက တစ္ဝါႀကီးလိုက္တာပဲ။ ဘယ္သူန႕ဲ စကားဆိုရဆိုရ မႏၱေလးဘက္က ႏိုင္ေAာင္ေျပာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ကိုဘညိမ္းက လူမုန္းေAာ္ၾကြားတဲ့လူစား မဟုတ္ပါဘူး။လူခ်စ္ေAာင္ ေျပာတတ္သူသာပါ။ (၁၂) ေကာင္က်ားကိုေတာ့ သူကသိပ္ဝါသနာပါတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာကို Aလုပ္ကိစၥန႕ဲ ျဖစ္ျဖစ္ဘာနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္သြားရရင္ လူစံုတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လိုေနရာမွာ က်ားထိုးဖို႕ ဘက္ရွာတာပဲ။ ၿပီးေတာ့က်ားထိုးရင္း မႏၱေလးAေၾကာင္းေျပာတာပါပဲ။ သူမႏၱေလးမွာေနတုန္းက ေဈးခ်ိဳထဲက ေက်ာ္လိႈင္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဟာ လူစံုစုတဲ့ေနရာ၊ ကိုဘညိမ္းမလာရမေနႏိုင္တဲ့ ေနရာတစ္ခုပ။ဲ Aဲဒီမွာ ေပၚဦးသက္ရွိမယ္။ တင္မိုးတို႕ရွိမယ္။ ေမာင္သာရတို႕ရွိမယ္။ကာတြန္းဝင္းေဖတို႕ရွိမယ္။ သူငယ္ခ်င္းစံုတဲ့ဒီေနရာမွာ သူကမႏၱေလးAေၾကာင္း သူဘယ္ၿမိဳ႕မွာ ဘယ္လို ေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာကို ေဖာက္သည္ခ်တာပဲ။ ကိုသန္းရင္ (မႏၱေလးရဲ) နဲ႕ က်ားဘညိမ္းျမန္မာႏိုင္ငံက လက္ေဝွ႕ေလာကမွာ မႏၱေလးက ရဲကိုသန္းရင္တို႕ဟာ ေစာေစာစီးစီး နာမည္ၾကီးတဲ့ေဘာက္ဆင္သမားေတြပါ။ ကမၻာ့ဟဗ ဲ ီးဝိတ္ခ်န္ပီယံ ဂ်င္နီတန္နီလက္ထက္ ကမၻာလွည္႕တယ္။ ၿပီးေတာ့ သီဟိုဠ္ေရာက္တဲ့Aခါ သူက(Best Boxer)) Aေကာင္းဆံုး ထိုးသတ္သူဆုဖလား တစ္လံုးေပးခဲ့တယ္။ ဒီဖလားကို ကိုသန္းရင္က သီဟိုဠ္မွာ ဘင္တန္ဝိတ္တန္းမွာထိုးရင္း ရခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၄၇) ခုႏွစ္က စစ္ၿပီးေခတ္မွာ ပထမဦးဆံုး လက္ေဝွ႕သင္တန္းတစ္ခု မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာဖြင့္လွစ္ခဲ့တယ္။ ဒီသင္တန္းကို ျဖစ္ေျမာက္ေAာင္ကူညီေပးသူကေတာ့

မႏၱေလးၿမိဳ႕က ရတနာပံုဆီစက္ပိုင္ရွင္ဆီသိန္းသား လူပ်ိဳၾကီး ဦးေAးေမာင္ေပါ့။ သူကသူ႕ဆီစက္ဝင္းၾကီးထဲမွာ ေနရာေပး႐ံုမကAေကြ်းAေမြးပါ တာဝန္ယူပါတယ္။ မႏၱေလးမွာ ဒီလိုကိစၥေတြကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ Aားေပးတတ္တဲ့Aမ်ိဳးသား လူခ်မ္းသာေတြရွိတာက ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ဒီသင္တန္းကို Aထက္ဗမာႏိုင္ငံက လူငယ္လူ႐ြယ္ေတြ Aမ်ားၾကီး တက္လာၾကတယ္။ကိုဘညိမ္းလဲတက္တယ္။ ကိုသန္းရင္က ကိုဘညိမ္းကို Aတြင္းဝင္ Aနီးကပ္သတ္နည္းေခၚတဲ့ Aင္းဖိုက္ကို Aဲဒီသင္တန္းမွာ ေသေသခ်ာခ်ာသင္ေပးသြားပါတယ္။ Aင္းဖိုက္ကို ပူးကပ္သတ္နည္းလို႕လဲ ေခၚပါတယ္။ ကိုဘညိမ္းေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ဟာေတြမွာ ဒီAင္းဖိုက္တင္လဲပါပါတယ္။ကိုဘညိမ္းAသက္ (၄၀) ေက်ာ္ပရ ဲ ွိေသးတယ္။ ဆံပင္ေတြျဖဴလွၿပီ။ (၁၉၆၅) ခုႏွစ္ ကြာလာလမ္ပူမွာက်င္းပတဲ့ ဆီးယက္ဂိမ္းက သူ႕ကို ႏိုင္ငံတကာလက္ေဝွ႕ Aကဲျဖတ္Aျဖစ္န႕ဲ ေခၚလို႕ သြားရတယ္။ဟိုေရာက္ေတာ့ Aိမ္ရွင္မေလးရွားတစ္ဦးက ခင္ဗ်ားဆံပင္ေတာင္ ျဖဴေနပါပေကာလို႕ ေျပာလို႕တဲ့၊ My hairmay be grey, but once I was as good as Cascious Clay and Born in Mandalay လို႕ကဗ်ာနဲ႕ေျပာခဲ့သတဲ့။သူ႕သားသမီးေတြAေၾကာင္းကိုေမးရင္

သားသမီး (၁၀) ေယာက္ရွိ၊ (၂) ေယာက္ငယ္ငယ္ကဆံုးေတာ့(၈) ေယာက္က်န္တယ္။ ေယာက်ာ္း (၆) ေယာက္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဆန္နီညိမ္းက ပန္းခ်ီပန္းပုဝါသနာပါတယ္။ ရဲျမင့္ညိမ္းက ပန္းခ်ီဝါသနာပါတယ္။ မ်ိဳးျမင့္ညိမ္းက လက္ေဝွ႕သမား၊ ေတာ္ေတာ္ထိုးေနၿပီ။ သမီးႏွစ္ေယာက္ မာလာညိမ္းနဲ႕ စႏၵာညိမ္း၊ ၿပီးေတာ့ ျဖဴေလးနဲ႕ ထြန္းေAာင္။ ကြ်န္ေတာ္သားသမီးေတြၾကီးလာရင္ ဘယ္သူဘာျဖစ္မယ္ေတာ့မသိဘူးတဲ့။ ႏို႕ေပမယ့္ သူမဆံုးခင္ (၂) ႏွစ္မွာ သူ႕သမီးငယ္ စႏၵာညိမ္း လက္ခုတ္ကုန္းကို ေပ်ာ္ပြဲစားသြားရင္း ေရနစ္ေသဆံုးခဲ့ရွာတယ္။ Aသက္ (၂၀) Aရြယ္မွာၾကီးလွမွ ခုလိုျဖစ္သြားရေတာ့ ကိုဘညိမ္းေတာ္ေတာ္စိတ္ထိခိုက္တယ္။ ဒီသမီးကေလး ေသဆံုးရပံုAက်ိဳးAေၾကာင္းေတြကို ကြ်န္မဆီလာၿပီး မ်က္ရည္လည္႐ြဲန႕ဲ ေျပာျပေနတာAၾကာၾကီး၊ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။ ကိုဘညိမ္းဟာ Aစာေဟာင္းလမ္းေၾကာင္းမွာျဖစ္တဲ့ ကင္ဆာေရာဂါနဲ႕ ဆံုးပါသတဲ့။ သူမေသခင္ကြ်န္မေရးတာကို ဖတ္ခ်င္ပါတယ္ ပူဆာရွာတဲ့ ကိုဘညိမ္းကို ကြ်န္မက သူေသဆံုးသြားတာေတာင္မွ ဝမ္းနည္းစကား စာေလးတစ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းမေရးႏိုင္တဲ့Aျဖစ္မို႕ ခုမွပဲ ကြ်န္မAေပၚတင္ရွိေနတဲ့ AေၾကြးကိA ု တိုးေရာAရင္းပါ ေပးဆပ္လိုက္ရင္း ကိုဘညိမ္းကိုယ္စား ကိုဘညိမ္းကိုခင္မင္သူေတြကပဲ ဖတ္ၾကပါေတာ့လို႕ေတာင္းပန္စကားဆိုလိုက္ရပါတယ္။ (က်ားဘညိမ္းက သူ႕နာမည္ညိမ္းကို ဒီAတိုင္း စာလံုးေပါင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူၾကိဳက္တဲ့Aတိုင္းစာလံုးေပါင္းေရးလိုက္ပါတယ္။ )