bëhu ose pesë fshehtësi të dritës
Fahredin Shehu
Përmbajtja
1. Bëhet 2. Mendimet më shkojnë në pakufi e çdoherë mbetem në mes 3. Kemi dashuruar edhe para se të lindte dashuria 4. Mblidhe nektarinën etjen udhetaret ta shuajnë 5. Më vizito
1.
Bëhet
Shenjat Pasi të zgjohem Mos të mbetet gjurma ime Në lëkurën tënde Le të mbesin vetëm Engjëjt e bukur Kaf dhe Nun
Bëhet Larg të kam Kujtimi më vie si dritë ylli Shurjen e të cilit Dot s'e besoj Kështu më ka bota Të hutuar Tek pres flladi Ta freskoj Vesa Këtë trup zemre të huajsuar Këtë buzë që thahet Kur e thotë atë emër të bukur Gjuha thahet Ajo çahet Balsam është vetëm prania si epifani Por larg edhe nga kjo Ajo çka gjuha dot s'e thotë Ajo është Kjo do të bëhet Mrekulli e përherëshme Fjalë e Perendisë Kur thuhet BËHET Ajo bëhet Unë Bëhem Ajo Dhe nuk më ka
Për ju Sot do të shkëlqej aq shumë Sytë do t’i mbyllni Shërim nga verbëria do të kërkoni Ilaçin do ta gjeni Vetëm kur të theheni Si veja ta shoh vetën Si del shpirti Avullon si rrëshirë T’i ushqej mushkëritë Me aromë astrale Nga mërzia të shëroheni Me pranim Me dashuri
Fshehtësia ime.... në dritë është e fshehur Sepse ata sytë i mbyllën prej shkëlqimit E në mua zbrazëtirë shohin
Hapu! Dielli shndërrit Sikur thotë poeti Këngën më të fshehtë Në ditën e tregut Kur ikin në harresë Përpjekjet e dites së sotme Në lëkurat e tyre Rrezja depërton Sikur në gjethin e njomë Kur stomet mbyllen Fotosintezë është Mos i mbyll sytë Dielli për ty rrezaton Deri në orët e vona Fshehtësinë ta shpalos Si shkrepje kosmike E nuk merrni mësim Muzgu si devore Zbulon torzon e ditës Ti epsh nuk ke Ta mësosh farën e së vërtetës Mbyll shpirtin Si sy të kapsallitur Dhe humb çastin Kosmik të përndritur Sot po kaloj Si pranverë e vjeme Kur era i flaku petalet qërshisë Në gojën tënde shije e tretur E pritjes së ditës së ardhmërisë
Dashuria Thej vegimin me rrezen e artë Si shkëmb shkretëtire rërëzohet Ditë e rëndë dhe e zjarrtë Ndërton veten kur degëzohet Në mrekullinë e huaj lëviznim Në imagjinatën time amshim Qielli ky i dashuri im E ka diellin që shkreptinë Hap kupën ta zë lëngun Ta deh shpirtin e t’u shmangem Kolonisë krijesash për kurban Sepse jam ai që do të shoh mëtan Ku lind fëmija si engjëll Dhe njeriu si pjell e tij Ku lind dëshira si dashuri Dhe DASHURIA si mrekulli
Unë dhe unë Jetoj me ty në pragun e së nesërmes Ditë e bukur është ta them të thënën Ti nuk më beson as mua e as Zotit Fluturat prej lules në lule shkojnë me vetën në kujtesë Ti nuk merr mësim as nga unë e as nga ajo vet A ka ditë më të bukur se Sot, pranvere Dielli polli vezën në zemrën time hapi sytë Po ta këndoj këgën cullake veshët mos i mbyll Po të zhvishet një botë për dashuri njerëzore Të shikoj si më shikon me habi fëmijërore Nuk ke guxim të pyesish përse e bëj këtë Të këndoj si më këndove me kënaqësi shpirtërore Nuk pate guxim të pyesish përse të përgjigjem Ti mbyll sytë njëjtë si më parë Si kur çel bagremi si kur dielli shndrrit Ti e mbyll vetën njëjt si tani Si kur hapet zemra si kur shkëlëqen shpirti Kështu nuk të do amshimi të përgjumur Çiltërsia me vdekje paguhet njëjt si më parë Asaj që i thonë vdekje unë i them kapsallitje Dielli fsheh fshehtësinë në kvantin e rrezes në bebzën tënde Prap do të çel bozhuri rozmarina dhe gentiana Prap do të pjell kërmilli, gjarpëri dhe sorkadhja Në trupin tim hëna do ta shikoj bukurinë e saj Ti do të kthehesh si eho yt nga veshët në mushkëri.
Në valë të përsiatjes Më thanë që toka jonë është e bukur Kur i mbylla sytë nga shkëlqimi i diellit Dhe nuk i çela akoma ta shoh vetën Si hije në murin me tjegulla argjille Këtu më thanë ekziston dashuria ku s’kuptohet Asaj i këndohet himni i shenjtë pastaj çdogjë tjetër Pos bërjes Unë u përgjigja si i verbeti trishtimës Dashuria duhet të bëhet të bëhet si jeta Vall kush e kupton këtë Pastaj kuptova kur vdes njeriu nga jeta ndahet Pastaj kuptova kur lind njeriu nga ekzistenca ndahet E përse qahet kur lindet e kur vdiset Ishte pranverë dhe i hapa sytë Këtu lindi dëshira si vetëtim shkreptinë Për të dashur krijesa dhe krijuesin Ta kuptoj misterin në shkëlqim Këtu u hap një dritare etjen e diellit ta pranojë Në korridor kalon dashuria si nuse e veshur As nuk di nga erdhi as nuk di përse Desha ta kuptoj misterin në shkëlqim Ja përse u verbova sërish duke ëndrruar anën time të përtejme
Mahnitje në pranverë A e di pranverë është Lulet çelin zakonshëm A e di ti çka është lulja Tek kur çel aromë lëron Hunda ngacmohet me polen Kot përpiqesh ta kuptosh Përse e thotë strofën e bukur Me frymën e fundit do Ta gëlltis shikimin e huaj Kot përpiqesh ta kuptosh Pse çel kur shikimet janë të thyera Pse çel kur sytë janë të mbyllura Kot përpiqesh sytë t’i pashtrosh Njëmijë të errëta shtresa i kanë mbuluar A e di se lulja çeli Për të satën herë do ta them Strofën e kahmotëshme të trashëguar Me gjelozi të ruajtur nën rrasat e eoneve Me rrëshirë të kulluar të fshehur për njerinë Dhe Njerëzit ecin me qiri në dorë Në mes të ditës në përcëllimën e diellit Jeta u shkon si kapsallitje e syve E kënaqen se nuk kuptojnë të tjerët Dëgjon sekondat si frymë fërfërijnë Vallen e ideve për një jetë të amshuar Kjo jetë është pjesë e amshimit Prandaj shijoje para se ke fluturuar Para se të tradhëtojnë krihët Atëherë kur edhe zog nuk je Shikoje vetën në hijen e diellit Kur ta kthen shpinën për here të fundit.
Kur kthen shikimin Kah bukuritë e qiellit Të qiejve Të gjithat e amshimit
Dielli pasqyrë e fytyrës sime Pash fytyrën e diellit në bulë vese Tek kënaqej me bukurinë e vet Shikohej si nusja me velo të hequr Pakëz para se ta kryej alkimin e jetës Atje zbulova fytyrën time si margaritar të përndritur Që verbonte sytë e kurreshtarëve të përkushtuar Ajo fshehte mrekullinë e ditës së madhe Që kalonte si përrua me shpirtëra i bart si gjethe tetori Çka u bë me fytyrën tënde mik i çmuar Që shikohet në zemrën e xhevahirit Çka ishte ajo lemeri e ai trishtim Që shurdhonin veshët syt i mbyllën penguan ta shohësh bukurinë e diellit Eja të ta rrëfej misterin e përditshmërisë Nata ta zhvesh trupin bëhesh si mejit Dita ta zhvesh qenien bëhesh si nefrit Eja të ta rrëfej dashurinë e engjëllit për njerinë
Shpikje dje poeti varrosi mitin sot shkrimtari poezinë çdoherë dielli varros fshehtësinë mbetën pergamentet e leckosura në vend të germave flakët shkreptijnë deri ku do të parakaloj mrekullia për ta kuptuar zemrën e dashurisë ajo është në mushkëri e marr nga dielli në frymëmarja e bimëve me vezullimin e saj lotët vërshojnë ta shuajnë djegësimin e habisë, moskuptimit
Kujtimet Ishte xhuma e fundit e këtij viti në atë xhami Balli puthi ashpërsinë e tepihut Një aromë e çuditëshme ma përkujton fëmijërinë Ditët kur vija i pari të meditoj për Perendinë. Ishte kujtim i fundit i këtij viti në këtë qytet U shkatërrua si fotoset, librat, lapsat, dhuratë e shokëve fillor Një pjesë e jetës çuditërisht u shkapërderdh Si gjethi i thatë në shuplakën e shtrënguar Tani do të ndërtojnë një të re e të madhe Ekzistencen i dhanë me emrin bukuroshe Do ta shikoj si ngritet pallati ëndërror Në mua kujtimet u shuan vetëm AI mbeti Kujtimet më ishin lodra të larëmishme Fëmijë i lumtur që lutej për parajsë ferrit i frikohej Tash burrë që i flak kujtimet shpresat Jeton me Zotin dhe frikë nuk ka.
Shkrimi i dashuruarit në dashuri Dikush rrënqethej me zhveshjen e shpirtit tim Sikur gjarpëri dëfton parakalimin e tmerrshëm Unë desha ta them këngën e erës Tingujtë e shiut t’i dëgjojnë të shurdhërit Desha jetën ta quaj askezë e shkartuar Imagjinatë e huaj në kokën time Kjo tokë e bozhurëve është ju rrëfej Unë çela t’iu them të heshturën ilire Tek sillem i plotë si dielli rreth vetit Dhe ruaj fshehtësinë e akullt në zemër Zëri si mëndafshi në erë fërfërinë Si flakë djeg ndjenjën kujtimet e herëshme Kullohet zellshëm në poçin e kristaltë Që si pije ta deh të dashuruarin në dashuri A nuk të mjafton kjo zhveshje verbuese Si erupcion protuberancash në fytyrë dielli A nuk ta mëkon epshin kënga e dashnorit Që shpaloset si rrezja me ngjyrat ylber
Shhshshshshshshshshshtttttttttttttttttttttt ….shshshshshtttttttttttttttttttttt… shshshshshshshtttttttttttttttttttt… Zemra ime qetësohu Gjatë lotë derdha të gjorët Pikëlonin virgjërisht për kë Nuk dinin dinin për çka Desha ta qetësoj këtë të gjorë Zemër e ndar dysh më dukej Shshshshshttttt…shshshshshttttt… I thash rradhazi ta qetësoj desha Kot e mëkoja me durim sagash Ishte pjesë e botës askezë s'duronte Donte të vuaj si njeriu unë Eeehhhhh… vonë tek vonë iu afrova lumit Gurgullimën përmallshëm ta dëgjoj Sikur vdektari i dergjur me vite në shtrat Kërkon shalqin në pikë të dimrit dëshirën e fundit Dëgjonte cicërrimën e shpendëve Si telat e harpave engjëllore Tufa tufa duke kënduar Lumi rrjedhte ajo poshtë ra Në fjalë të vetme treti Si mjegulla në diell Vërtitej Tokën përcillte Derisa i ra të fikur Një dritë e okupoi Sytë i verboi Pastaj zbuloi se atje janë të tjerët Ata kuptuan fshehtësinë në dritë U flijuan për ta gjetur qetësinë
Vetës... Dielli t'i pjeku kapakët e syve U ktheve si më parë U hape më shumë se më parë Aq u gëzova Tani duket se kupton më mirë Diçka në brendi u dogj U shkatërrua muri pengesë U ngrite ta kapësh yllin alpin Në unë-in tim që ngritet si mal Si shkemb i vetmuar Lartë ku të mbushen mushkëritë aromë lartësie Gjaku të bojdiset me dashuri Nuk pyeta ku ishe deri tani Sepse dija se do të kthehesh Sepse të kuptoja se të hutuan lodrat Atje zbulove kopie lulesh Këto që unë i dua kahere t'i ofrova Këto të vërteta me kundërmim parajsor Tani kënaqu deri në pambarim Sepse është ditë pranvere Që fsheh misterin në dritën verbuese Ti kuptove këtu e kam vendin Ti ke parë se si digjet floriri për t'u pastruar Në sytë e mi vizëllues tani vetëm vetën sheh Në zemrën time si diamant në zemër lotusi Derdhet qenia jote si balsam shërues Në kupë të lashtë kristali Eh po të ishte si më parë Vitet kaluan lulja jote e turpshme e mbarsur është Më gëzove me rrëfimin e dashur për ty Por edhe për mua Më përshëndete si më parë Aq u gëzova që kuptove Se fshehem në dritë Si mister i shenjtë.
Amfiteatri Në këtë qytet të lashtë ilir Rrjedh lumi kullon lashtësinë Rrjedh poeti kullon poezinë Këtu mendje nuk ka dashuria rrezaton Si dielli i gushtit sytë verbon Ajo nuk deh si verë e fresket sapo e dal nga torkulli Sa me shumë që e pi aq më shumë të pihet Sot mbeta në mes qytetit si amfiteatër Jetës i vertitem si dervish i Mevlanës Desha t’i afrohem diellit dhe rash Si flutura rreth qiririt kujton amshimin Kujtoj betimin e dhënë Përhershmërisë Ai që mësohet të dashuroj vështirë është te çmësohet Vazhdimisht zemrën hap si dielli i agut Shkëlqen freskueshëm syrin ta verbon Çdoherë ama çdoherë depërton në poret e harresës Ta perfytyron realen per cgje verbohesh Nga pafuqia për ta shikuar hyjnisht. Hap veten si faqet e librit të shenjtë Të rrallët lexojnë ekstazë përjetojnë Të tjerët që vërtet janë të tillë Kthejne koken ukin ose s’kuptojne ose nuk done Në erandje trëndafilash zgjohen Hundët duke mëshelur ose të ftohur janë Dot s’e ndjejnë për së gjalli atë kundërmim E këtu jeton poeti rrejdh me lumin e lashtë Hëre rrëmbyeshëm si zurkajë këndon për dashuri.
Atje Më kujto për herë të parë Në terrin e vet kur mbyllesh Kur e bën tinëza Atë që unë e bëj në mesditë Kur populli mbyll sytë Nuk mund ta shikoj të vërtetën Nga frika e verbimit Atje bukur është Në mesditë kur populli mbyll sytë Kur uni zhvishet Si nusja në natën e bekuar Këndon këngën luan vallen engjëllore Krijon çdogjënë në kapsallitjen e syrit Tretet me asgjënë Si kripa në det. Atje është fshehtësia kjo në dritë e fshehur Unë kam balsam të shenjtë Eja të lutem syte t’i sheroj Eja të lutem eja Të ta rrefej të vërtetën Dielli kaherë e fshehu fshehtësinë Unë kaherë e zbulova këtë Zë nuk kisha të bërtas Fuqi nuk kisha një shtatore ta ngris Pastaj nje pikturë ta bej Ta shihni fshehtësinë zbulimin tim Të errësuar Për kë nuk di Me kujto.
Pa frikë Rash nga fluturimi i verbuar nga dielli Këmbëzbathur në livadhin E shpirtit me vesë të lagur Rrënqethja më valëzohet nga shputuat Deri në maje të flokëve Përcjell flautën e pazëshme Të mahnitjes magjike Nga ndonje tel harpe ma shkëput rrjedhjen E botës fluide Balsamet kullojnë Ky është për ty o syçelë Më erdhi ta çoj kur shkela rasën e ftohtë Mes saj dhe këmbës sime Kokë narcisi e ngjeshur Si kufomë bretkoce me shpejtëinë e makinës Në ditën e qytetit plotë shi Kërkimi në zemer dhe në qiell i njëjtë është Ata kanë diejtë të fortë verbuesne sytë e mi dritë engjëjt falën Drita dritën dot s’e verbon Këtë doemos duhet ta mësosh Çdo ngritje e zbritje mësim është Edhe këtë doemos duhet ta kuptosh Sot sërish më qahet Floktë filluan të zbardhen Sot rrjedhimisht dua I shëruar nga çdogjë Të keqe aty nuk gjeta Rash dhe u ngrita Është çështje e vlerës për të qenë indiferent Dielli shndërrit hapi sytë Se nuk të verbon mos ki frikë Duhet të biesh si petalja në këmbët e lules.
Atje gjeta fshehtësinë time Një parzmë e kam atje Fsheh tymnin që thurret sikur njeriu Lind kopien e panumërt për ne Shpaloset me erë fërfërinë me tinguj Magjepsës cipën e shpirtit ta rrënqeth Shndërritjen shoh përmallshëm Me sy nga lotët të shpërlar Sa herë që verbërinë kërkoja Drita verbërishëm më shpalosej Si manifestim shpirti në dritën e bardh Atje koha nuk ekziston Ta qaj të kaluarën i përlotur Rrënkimin ta dëgjoj si ulërimë Ujku në hënën e plotë kur me diellin Shoqërohet i mahnitur si fëmija Ta lus të nesërmen zhveshur Nga mëkatet të me vi si nusja Në natën e dhëndërisë devotshëm Edhe drita i paska velot Kur të zhvishet fryma të ndalet deri në alivanosje Atje gjeta fshehtësinë time Të vetmuar martesë kërkonte Isha i gatshëm ta puth në buzë Bozhuri me ushqim sagash ta ushqej E të bëjmë e të bëhemi të arritur
Rrëfimi shpirtëror në gjuhën shqipe Mih varret e diellit Fshehtësinë si kufomën zbuloj Sa bukur është të rrëfehet Transformimi i shpirtit në gjuhën shqipe Sa bukur është të këndohet Kënga e shqipes për fshehtësinë e diellit Desha ta kaloj pragun e ylberit E të kthehem si dallëndyshja nga Jugu Jam shtegëtar dhe nuk trembem As ta thuaj fshehtësinë e diellit E lere më të jetave tjera Tani dëgjo ç’të thotë ky i përvuajtur Nga dielli mos u friko Atje jetojnë të tjerët ndryshe Dhe pinë nga burimi i akullt Që zemër e diellit është Atje jetojnë ata të ndryshmit Dhe argëtohen me amshimin Që zemër e jetës është Të lutem mos u friko A e ndjen sa bukur shqip tingëllon Kënga e shtegëtimit e dallandyshe nuk jam Me gjuhë ta lëpij plagën e marrëzisë Dielli ta pjek shërimin bëhet kujtesë A e ndjen sa bukur shfaqet Mrekullia e rrëfimit Që këtu zemra ime është
Qyteti im i bukur Ishte ky qytet i bukur Edhe kur bubullonte Vetëtima shelgun dysh e ndante Buzë lumit që me shekuj kullonte Edhe kur shiu binte rrëmbyeshëm E në asfaltë bretkocat përgjysmë të ndara Pamëshirëshëm nga makinat e tërbuara Të cilat shuajnë çdo inspirim Edhe kur dielli përcëllonte lëkurat tona Krijonte fëshikëza kur ne udhetuam Rrugë e gjatë ishte dhe zbuluam fshehtësinë E fshehur me velot e dritave ylber Dhe dot nuk u verbuam për çudi Ishte ky qytet i bukur Edhe dielli si zot adhurohej Kur zanave sofrat me bereqet u shtroheshin Edhe kur ushtonin këmbanat Kur Dodolet luteshin shiu të binte Edhe kur jehonin Ezanat Myezinët kendonin në lutje ftonin Pos te shurdhërve të tjerët u përgjigjeshin Edhe kur mbusheshin Semahanet Dervishët si qirinjë digjeshin Në flakën e dashurisë për Perendinë Edhe kur i fshehnin Safardët nga katilët nacist Vet për t’u sakrifikuar nga katilët socialist Ndërsa ky qytet i bukur ishte dhe është Ka formën e amfiteatrit Më ka mua të vetmin tenor të këngës së diellit Ka polen rrushi verën e freskët nga torkulli Ka mjaltë dyell uthull dhe balsamet e shpirtërta Më ka mua me mendime të puthura përballë sahatkullës Ka grurishte të stilosura me lulekuqe Bletët që zukasin brenda dhe jashtë zgjuave Dallandyshet mysafirë të largët Dasmat e famshme princore Heronjtë e të gjitha llojeve Ka aromat simfoni të pemëve Dhe mua të dehur me këtë mrekulli.
Në kërkim të dritës Ditë e bukur është Me diell plot Këta të verbuar shikoj Nëpër tokë tek enden kot Si çdo vit i katërt i brishtë Veten për ta hutuar E dot nuk marrin mësim Ata shkuan në kërkim të dritës Kuptova sërish u verbuan Me vegime të mesditës Për veten si mbretër Tek sa si krimba të tjerë i shikojnë Janë dy mënyra të verbimit Me dritë dhe me errësirë Ndërsa mua më ndodhi Fshehtësinë në dritë ta zbuloj Sepse ajo I dogji të gjitha velot Nga këta sytë të botës së të gjithëve.
Kënaqësia në dritë Hardhia çeli rrushk lulesh me polen të artë Në qepallat tona si në gjymtyrë bletësh Gunga poleni presin alkimin Në mjalt të shndërrohen padurim Këtu dashurohet ndryshe Dielli zot pushoi së ekzistuari Këtu stinët kanë ngjyra të plota Këtu jetojnë njerëzit që vështirë janë Ose engjëj ose djajtë bojdisin shpirtërat e stolisur Këtu të tjerët përcaktojnë “KËTU-në” TJETËR-ja ekziston si tejdukshmëri Ne dashurohemi si të marr Dashuria avulloi si parfum simfoni Dhe la gjurmë drite në kupat tona Ajo dritë fsheh misterin tonë Dhe mbjell pemë me hije vigane Të pushojnë në kopshtet e amshimit.
Pakëz të hutuar Sot shiu bie Majshëm Bulat e lëngëta në parzmet e tyre Ruajnë shpirtin e diellit T’u jap luleve jetë dhe mua Teksa fsheh misterin e vet Në verbërinë time dhe tuajën Pranverë është sërish Mua më gjen më të lumtur në kërkim Pakëz të hutuar Me mrekullinë e ndritëshme.
Alfabeti i mrekullueshëm për njerinë Sërish si trëndafili heshtshëm hapem Kundërmimin tim ziliçarët e erëmojnë Me afsh hajnash vjedhin e nuk ndjejnë kënaqësinë Në vend që atë ta bëjnë si fëmija a si qengji i butë Kur mëkohet me qumësht valë nga sisa e nënës Teksa në gojë ëmbël i shkumëzohet Ashtu desha t’i ngop mushkëritë e tyre Në mendjen e tyre të errët mjerim Desha ta mbjelli farën e mirësisë Nga sytë e tyre t’i djegi velot petë petë të shtresuar Me misteret e mia që përndrisin Si dielli kur e thotë këngën më të zjarrtë Të mjerët ngopen me njimëtime të parreshtura Duke shikuar veten monstrum në fytyrën time pasqyrë O Zot ma fal urtinë të gjorët t’i shëroj Që t’ua thaj mëkatin t’ua lulëzoj dashurinë Të fshehur si mister në dendësinë e dritës Aty ku shtrembërohet çdo shikim Desha t’u tregoj se nuk dua të jetoj Si peshku në ujë e të mos ngopem kurrë Desha t’u tregoj se jam manifestim i dashurisë Që rrezaton verbueshëm Por ata nuk dinë ta lexojnë alfabetin Këtë të mrekullueshëm për njerinë Ose sytë i mbyllin nag shkëlqimi Dhe pinë helmin e njimëtimit Pastaj përjetojnë parajsa të rrejshme Dhe i japin ushqim mjerimit Serish si trëndafil heshtshëm hapem Me diell në gjokës rrezatoj dashurinë.
Kuptova të zezën... Xhevahiri edhe në sqoll të bjerë Është i vyer si ngaherë, kurse Pluhuri, edhe në qiell të vej Vleftë do mos gjejë Nga Gjylistani i Saadi Shirazit
Të kërkova Ty me këmbë të përgjakura Gjatë pa u trembur herë në kllaposje Vetën si pluhur gjeta në lartësinë e qiellit Pastaj në tokë rash si perle shkëlqeja Tani trrokas Në derën që mua më ngjanë Si kuazar eone gëlltis si drita fshehtësinë Putha stigmën e bozhurit si flutur Kot kërkova kënaqësinë në parodi Kuptova të zezën si mungesë të çdogjësë Dhe të bardhën si ngopje me çdogjënë Kuptova veten të zbrazur nga dëshirat Dhe mua të plotësuar si dëshirë Hëna e plotë ishte Diellin nga mbrapa shikonte Mua të turpshëm më kishte Si nuse me velo të hequr Në pasqyrë shikonte bukurinë e Perendisë.
Hej Allah Hej Allah Prap kthehem në shtëpi Dëgjueshëm ta ndjej pranin Tënde T’i numëroj frymëqitjet Rrahjezemrat e panumërta Ta kthej të pamurit Si i kthehet fitilit të porsafikur Flaka e ai dritëron për mrekulli Jam përzier me të përzierit Këmbëve më vie era coftinë Turp më vie të të gjunjëzohem i këtillë Ma dërgo një zjarr të fortë Të më shkrij si zjarri i argjentarit Të më ketë e të mos më ketë Lëkura më është sëmuar Dhembje fare nuk ndjen Shpirti më është sëmuar Tronditje fare nuk ndjen Hej Allah Ti më njeh e unë jo Dua të të njoh dhe të njohem Dua
2. Mendimet më shkojnë në pakufi e çdoherë mbetem në mes
Mrekullia e mesit Kërkimit disa herë i erdhi fundi Tjetri për të filluar rrëke Zemra çdoherë bosh më mbetet Me dije ose pa të Kthehem si vizitor trrokas Në derën që mua më ngjan Shkova aq larg Anash u ktheva Poshtë E Lart Gjithashtu Çuditërisht mbeta në mes Dot s’e vërejta këtë Mrekulli.
Më zbuluan E atje ishte mbetja ime Që notonte në valë kujtesash Sikur me flatra pëshpëritjet Më çojnë në agun me vesë Tek rrokulliset në gjethin e hardhisë Bjeri violinës mjeshtër Zemra në lotë si syri më lahet Saherë që lexoj atë këngë Të shkruar nga shpirtërat tok të bashkuar Në një faqe të vetme frymën ma vizatuan Saherë u largova në skajet e largëta Çdoherë në mes mbeta me vetën e hutuar Sa mrekulli të zbuluara bota ka E vetëm, vetëm kur jam i shikoj Pastaj kënaqem si jetim në skutin e huaj Më thanë kush të tha poet të mashtroi Në qafë të morën gënjeshtarët Ti je fëmijë që trroket në derë Dhuron buzëqeshjen e përlotur Me zemrën bosh nga errësira
Kur i zë gjumi vrasësit e qetësisë Zemrën e çela padëshirë Hyjnë dëshirat si hajna të përkushtuar Mbetem në mes si stigma e lules Nuk më ka bota të dukshëm Si farë dredhëze jasht të zhveshur U përmallova ta dëgjoj heshtjen e ditës Kur kundërmojnë lulet e gështenjës Kur shpirti ngritet leht Në lartësinë e qiellit si shqiponjë Shikon poshtë çdogjënë dhe Habitshëm kupton se ndodhet Në mes Zotit dhe shumësisë mëkatore Nëse dikush kërkon Mendon pastaj se e gjeti fundin Thuaji mos t’i besoj njimëtimeve serike Fundit të tij unë “MOS” i them E deshti ai këtë apo hiç Sërish më merr malli për Lulen e majit në qetësinë e ditës Kur i zë gjumi vrasësit e qetësisë Duke menduar se gjetën fundin Kur në mes ndodhen të kllaposur Pastaj vazhdojnë ngutshëm më tej
Në mes isha dhe mbeta... Të gjithë ne mes ishim Me shikime të kthyera Kah skajet e pafundme Duke u tretur sëbashku Në largësi si të pamurit e pleqërisë Derisa këndoja këngën e mesit Me gur zjarr ajër ujë më gjuajtën Vetëm se u zhvesha gënjeshtrën e tyre Më thanë përdhunues i kënaqësisë së tyre Në mes isha dhe mbeta Kështu sërish këndoj me endje Në qytetin me formë amfiteatri Zëri më jehon në zemrat e etura Si eho kanjonesh për të shurdhërit padashje Rahoveci më do të këtillë Për të tjerë s’më ha palla Këtu vërshon vena venat sklerotike Qarkullon si gjaku then harresën Kudo që shkon në mes mbetet Këtë këngë s’ka kush që na e vjedh E lamtumirë nuk mund t’ju them
Një fëmijë Pash fëmiun në mes të dhomës Me buzë mavi tek dëneste Lodrën nuk ia thyen Se atë nuk e pa Dhe nuk dinte as faj kishte Që lindi si flutur me krih të ndrydhur Ai nuk dinte dashuri të kërkoj Në skutin e nënës zemrën ngrohte Ajo vekun endte jetën ta vadis Kështu heshtte me heshtjen që thoshte A jetohet më kështu Por ai në mes të krahërorit dhembje kishte Donin zemrën hajnat t’ia rrëmbejnë Si perlen nga guaca e oqeanit Ai të lehtë e ndjente si të vërtetën Që e zbuloi pakëz para martersës Kur i hoqi velot shumëbojëshe
Ismi adham Elhamdulillah
Ismi Adham është emri më i madh i i fshehur në Kur’an, Zbulimi im. Nuk ka emër më të madh. Derisa këtë nuk e kuptojmë nuk ka kurrëfarë progres në involucion.
ELHAMDULILLAH- Falënderim Zotit
Dua dhe tretem në humnerën e sipërisë
Ditë e bekuar Në ditën që i thonë e bekuar Një re kaloi me mua në kujtesë Me shpejtësi të dukshme Edhe kur qëllimisht u verbuam Lokja në moshë të shtyer vekut i rrahte Melodinë e rinisë thurte fijet dhe kujtonte Copëzat e shkëputura të frymave të bartura Me flatra si peshë engjëlli në supet e mia Në vekun tim që i them te bekuar punoj Mrekullinë e shkëputur të dimensioneve të largëta Në tymnin magjik që shëron zemrat e sëmuara Si shamani këndoj të yshtura ndjellamire Në moshë të shtyer në largësi kthehem Si nga pylli me shportë të stermbushur Shtrydh mushtin nga kokërrat shumbojëshe T’i deh të dashuruarit në dashuri E ju që shikoni këtë mrekulli Mos u habitni si çdoherë sepse Kjo asgjë tjetër është pos asaj që Ke dashur ta shohësh e nuk munde Se të penguan të mjerët ose I sëmuar vet ishe ja nga zemra Ja nga hunda ja nga shkurtpamësia
Pres ditën e gjykimit Muri prej balte më i vjetër se Të gjitha frymëmarrjet dhe frymëqitjet E mia tok në parzmin tim Me vargje fletë duhani ende të pa tharë Dënes si jetim i botës Shpirtin pesh ma çon pamëshirshëm Derisa nostalgjisë kufi i rrija U nisa me mendje të kthimit Dhe kudo që shkova në mes mbeta I këputur si peni i kalbur Kot desha të largohem sikur rrezja E vjeshtës puth gjethin para Ramjes në shtator I mahnitur mbeta i heshtur si Gjarpëri kulaç nën rrasë Pres ditën e gjykimit
Mendja ime flutur Mendja më bymehej si fara në Tokë tek e ngri acari i janarit Për t’u shumuar në kalli idesh Secila shpirt në vete pastaj Të dashurohet me kujtime Të puthura me anën e vet të kundërt Të humben në mjegull si Si mjegulla para diellit Ajo kërkonte fundin e sipërisë Dhe rrugën kah mesi i vetës Atë e gjeti të sjellur rreth diellit Si gjymtyrë alge në vorbull deti Kur më në fund zemrën në ball puthi I ra te fikur si fluturës së ngopur me Dritën e qiririt pakëz para se të fikej Me vetvetën e të bëhet hiç Vazhdimin e bëri në anën tjetër Të të kuptuarit të vet Pa dritat shumëbojëshe dhe S’bëzajti
Si i marrë dua çdogjë Kthimi më dhemb Zemra më ngulfatet me gjak të bojdisur Me ngjyrat e ylberit Një këmbë ma shkel unazën e Saturnit Tjetra në zemër e mbjellur si arrë Diellit në gosti i shkon Desha ta puth buzën e guacës Nga shkuma e detit fustan të bëj çdogjë më duket e imja Dhe tretem për një çast Si kripa në det Herë të më ketë e herë jo Mbeta i strukur në mes të zemrës Si i marrë dua çdogjë.
I dehur mbeta në mes Ishte mot i largët kur librin kapërceva Si Sirati Qyprinë me frikë mos të bi në vorbull Dashet kurban më shpëtuan me shpirtërat E tyre më bartnin ma flatra engjëllore Me tinguj magjepsës aromë ambre më shoqëruan Më sollën tek njerëzit të zbuloj të zitë djallëzore Shoqërimi me ta kishte shije xhehenemi dhe kundërmonte Të ligat e thurura tapiseri shumëbojëshe dhe e brishtë Me lotë i shpërlava plagët e tyre të padukshme Pa dhembje o të verbuar ishin o me flamë kundërmimin fare nuk e ndjenin qelbësirë nga sjellja djallëzore e desha t’i shëroj duke ravguar si jetim i cili kot kërkonte një skut të ngrohtë shumë kot pastaj këndova lutjen e Isaut o Zot mëshiroji se nuk dinë se cka bëjnë ndihmoji Zot me shije të idhët dola lotët kapërdiva si pika cianidi zemrën helmova desha një tjetër huva ta marr ajo ndahej dysh si qielli në natën e bekuar shqyhej pamëshirëshëm nga dëshprimi pelin i idhët kokën ktheva në anën tjetër tek engjejtë më shoqëronin në shpinë duke mbajtur samarin e kujtesës së pamëshirëshme kapërceva njeriun tek shpirti mysafirë i largët më gostiti me pakuptim të gjendjes dhe vizione hyjnore më dha të kuptoj vetëm veten arritje e madh ishte kjo kur desha dashurinë ta kuptoj më shikoi thellë në sy pa rrugëtimin gjarpëror të jetës me disa luftëra me dashuri dhe përjetime ëndërrore për vdektarin e rëndomtë nga kjo më ra të fikur si një puhizë fryn në zgavrat e hundës aromë akacie ndjeva spermën ma thithte kjo dëshmi dhe nuk më la se nuk më la dashurinë ta kuptoj prandaj i dehur jam me dashuri mendja më turbullohet vetëm me këngën e frymës pikturon hartën e hijes së madhe.
Pastaj Fillimi dhe fundi Një Pastaj Çdogjë është në mes
Çasti Tani është Si vaji i fluturës Dimër
Unë Prap Ti Do të Ndryshosh
Tek fle... Jeton në marrëzirë Si peshku në ujë Dhe s’ngopet kurrë
Se kështu më ka hije Mos përmend emrin e njeriut Për të cilin flet Se të tjerët ofendohen Mos thuaj UNË Kur flet për vete dhe të tjerë Se të tjerët mund të ofendohen Mendimet le të shkojnë në pakufi Por çdoherë rri në mes Se ashtu të ka hije
Jam... Mezi Jam Njeri Shkova
I kapluar Mendo Jam Njeri Dhe Në Mes Rri
3. Kemi dashuruar edhe para se të lindte dashuria
Deshta Deshta femrën me flokë të mbledhura në shtëllungë Qafa si e mjellmës i dukej Me ecje të palloit plot mburrje Deshta femrën flokëart me tallasa Që si ujëvare bib deri në kryqe Me ecje të gazelës së butë Deshta femrën flokë kaçurrel Që gufonin si gurrë Me ecje të nënës me të vetmin fëmi Tash dua çdo femër dhe frikë kam Prej ethesh dashurie Që më kllaposin Më çojnë të ëndrroj Tash dua çdo krijesë dhe frikë kam Prej Zotit të tokës dhe qiellit A do të ketë vend edhe për të Në zemrën time Herët zgjohem rrezet t’i kulloj Ato ma zbulojnë zërin e afërlargët Zëri më vie i çiltër si këmbanëzat Nga krihët engjëllore Më thotë si atëherë Kur e dhamë betimin në Ezel DASHURO FRIKË MOS KI KUR FLE HA E PI SE ZOTI GJË TJETËR NUK ËSHTË POS DASHURI
Për të satën herë Kush e di për të satën herë Derdha ujët e dashurisë Ndërsa kupa ime engjëllore Jehon si zëri mes kanjonesh Kush e di për të satën herë U ngop zemra ime Me dashuritë e llojllojshme Ndërsa u bojdis fryma ime Si ylberi qiellin e bukur
Argëtimi me lodra të vjetra Njëherë u dashurova në Poezinë Dhe nuk u ngopa me kënaqesinë Desha t’u dhuroj të tjerëve Ata u frikuan nga dehja serike Dhe thanë ende jemi femijë Ata shikonin fotografi të bojshme Të bardha dhe të zeza Numeronin deri ne dhjetë Argëtoheshin me lodra te vjetra
DUA Rash si flutura në flakë Nuk më kishte si Emanacion
Vitet Vitet kaluan rrëmbyeshëm Si zurkajë gurrë shkumbuese Më duket se morën çdogjë Çdogjë pos dashurisë për çdogjënë Nuk di pse loti qetë Në faqe u rrokullis Sikur kërkoi në tokë të mbidhet O si perle në zemrën e guacës Në fund të detit e qetë të flej Tridhjet vjet si tridhjet ah-e Nga zemra e palodhur në dashuri Edhe në luftë paqës i kendoi Si bilbili trëndafilit të majit Jep shpirtin kundërmimin për ta marr Në sofer me miqë sëbashku hanim e pinim I dëshperuar mbeta në mes Desha të kaluaren dua të nesërmen Shputa e këmbës një hap të zjarrtë mori Deshi ta kthej pragun e ylbert U kthye si fëmijë me lodër të thyer Sikur zgjimi i çiltër në freskun e agut Ta dua ditën e re me fat të ri Lamtumirë duke u thënë ah-eve të kaluara
Lufta e dhembjes dhe dashurise Loti më ra nga malli i dashurisë Jo vetëm kur me sulmuan frikë kishin Si qenë të tërbuar shpirtin ma shkartuan Por nga dhembshuria për shpirtërat e lënduar Që soseshin me vuajtje sikur trupi i huaj Mendonin se shpirti im lëndohej si këmba Nga guraleci shëtitës në këpucë Shpirti im soset me kënaqësitë e lojs sime Kur i këndoj suksesit strofën e zemrës Si nuse me velo të kurorëzohet princeshë e javës Pastaj me mall kujton tingullin e lotit Të rënë nga shkëmbi në telat e ajrit harpë Këngën engjëllore duke përcjellur si maestro E t’i deh myshqet kur lirojnë frymën e fundit Ndoshta do ta gjej vendin ta qetësoj këtë engjëll Që rrënkon si jetim në skutin e huaj Me lotë lag fytyrën e vet dhe petkun e babait surogat Nga gëzimi t’i ngroh eshtrat e akullta Me cipën e zjarrtë të zemrës që përkdhel Ballin puth një yll të lind në mes të shndërris Kujtesat e tmerrshme t’i djeg e shkrumb t’i bej Dua ta kepus perin e marimangës e ta shoh si bie Fshehtësinë ta zbuloj mikun ta takoj T’ia kulloj vajin tek kullon si lëng shege Në buz te çarë ta shëroj zellshëm si melhem T’ia dëftoj plagën e shpirtit tek kullon si lavë Djeg gjelbërimin e hareshëm të valleve tona Por nuk mundet sepse do të këndojmë dhe dojmë si të çmendur
Parfum i dashurise U derdh kupëza si shegë e pjekur Rubinet feksin rrezen e agut Për asgjë tjetër vend nuk ka më Pos farës së diellit Të mbij si kalli shumëbojësh Përhape kundërmimin parajsor O parfum i dashurisë hyjnore Tek pikon me bulë të yndyrëshme Nga fortësia lëkurat përcëllon Dhe mbetesh si kujtesë e puthjes së parë U derdha si kupëza e rubintë Gjak nuk ka më për betejat e kota Veç aromë shpirti këndshem erëmon E trupi bojdiset me ngjyrat e ylberit Si engjëll merr rrugën e shtegëtimit Pastaj bëhet atë që mendja dot s’e kupton
Vetëm
TY Te Dua Oh Zoti Im
Të Dua Lutje
Dua sërish Vizitova fëmijrinë Me këngën e huaj Më bart si gjeth i rënë Të valëvitur në përrockë Zemra shkumbë shumëbojëshe më bëhet Përcjell vallen kosmike Tek shpërndahet si dëshirë E kahmotëshme për të vdekur Mija dëshira filluan të shuhen Vetëm një më mbeti Talisman Në qafë ta mbaj si dhuratë e nënes ajo është “Të dua” përherë dua të dua dhe dua me gjithë veten
Bëje!!! Prita çdo ditë Në këtë granit i mbeshtetur Shikoj zogjtë shtegëtar pres Mos më sjellin lejen e udhëtimit për në amshim Ta doj Zotin si veten Ta pi nektarin diellor Me hënë të fshehur në parzmin tim Gjuha të më thahet “Të dua“ duke thënë deri në alivanosje pastaj të shkrihem në një fjalë sikur flutura në flakën e qiririt mmmmmm...mmmmmm...mmmmmm derisa koha pushon së ekzistuari një ditë amshim të më bëhet duke e bërë dashurinë
Kënga e vjetër e zemrës sime Ti ec si vale e qetë Dhe çdo çast sjell diç të re A erdhe sot ta zbulosh dhuntinë e ditës Pasi u zhduk Venera në qiellin e errët Që si plak i urtë viziton tempullin e vjetër Dhe çdo ditë atje zbulon tmerrin e vet Si zog shtegëtar Mendon se këtu do të humbesh Por era trupin ta zbuloi Që di koha në qelbësire ta shndërroj Pastaj si pluhur ta bart në pakufi Nëse vjen ta kërkosh veten Ose të më shfaqesh si vegim drangoi Këtu dielli nxeh Njëjte si në tokë Eja se të pres
9 gusht 1995 Rahovec
Ora Orës akrepat do t’i thej Të shpejtë janë M’i përzun mendimet për të
Shtator, 1995 Rahovec
Habia Nervat vallën hedhin Tinkturë valeriane Dhëmbët buzët i kafshojnë
Tetor, 1995 Rahovec
Kënga e saj Kënga më e bukur Është e saj
Tetor, 1995 Rahovec
Muhaba Deshtëm edhe para se Dashurinë ta pagëzonim
Maj, 2002 Rahovec
Kalimi Halat e peshkut Si lotët e terrur Darkë e kohës
13. 12. 1992 Rahovec
Parase... Mjalti ishte ai Edhe para se ta pagëzonim Ne u dashuruam edhe parase Ta kuptonim atë
Ajo duhet të bëhet... Larg më je dhe kërkon të Digjem në dritën tënde si flutur Mua më nuk më ka je vetem ti e ndar dysh A i thuhet engjëll këtij Që fshehtësinë në dritë e kërkon Pastaj kupton sa i krisur është Dhe klith: Dashuria duhet të bëhet e jo të flitet Dashuria duhet të bëhet e jo të kuptohet Dashuria ekziston edhe kur ne nuk jemi Kur nuk jemi halë peshku Si lot i kristalizuar Në faqen e saj të njomë Kur nuk jemi pronë njeriu Me zemvrhumnerë që Shpirtërat gëlltit si toka mejitin Dhe më nuk e ka Penda serish më thahet Për dashuri fjalë më nuk ka Sikur gjuha sërish më thahet Nga frika se do të shkoj pa e pa Ti e di se të dua Ti e di se nuk ekziston më Jam vetëm unë i ndarë dysh
14 Maj 2002 Rahovec
Fshehtësia
Bulë shiu fëmijë flake Shëron buzën time të çarë Nga malli i saj gjak kullon Si torkulli diellor verën kosmike Deh shpirtërat e molisur Si pelegrin sakral Në vapë kërkojnë lumturinë Shuajn etjen për Perendinë Bule shiu ruan fshehtësinë Në dritë të fshehur si dëshirë e përgjumur Gjarpëri kulaç tek zgjohet Në degë fiku të mbështjellur si qafore Dëshmon suksesin zgjohet si kundalini Derisa unë alivanosem nga lodhja Sjell mullarin grurin e artë bluaj T’i ngop lukthet e uritura të epshit të tyre.
Ja Allah Dëgjo çka të thotë Fahredini Lutjen në çdo frymëmarrje e frymëqitje Dëgjo ushtimën e zemrës tek çahet Si vulkani lavën valë liron Junus Emre më mësoi Mendimet e errëta dhe brengat t’i flaki Se mashkullit dashuria i duhet Tek atëhere mund dervish të bëhet Fahredini më mësoi Ta flak veten këmishë gjarpëri Sundus jeshil parajsor do të veshë Tek atëherë engjëll mund të bëhesh Dhe atë që mendja dot s’e kupton E dashuri i thonë
22 maj 2002 Rahovec
Gishti i pestë
Mësova librat katër Si katër gishtrinjë m’u dokën Secili ruante fshehtësinë e vet Në katër rrugë më udhëzonin Gishti i pestë ishte i zemrës Si dielli i ngjyroste të tjerët Dhe ruante fshehtësinë e akullt Sikur zemra e diellit
Dashuri i thonë... Prinderve te mi
Ju kërkonit mjek Plaget t’ju shëroj si shaman Me barëra e më yshtura prore Unë u bëra njeri teurg më thonë E jo diestar bazaresh që fryen në ujë Unë shëroj sëmundje engjëllore Këtë sëmundje tuajen që e trashëgoj Asaj sëmundje dashuri i thonë Dhe jo vetëm për njëri por edhe Për engjëll bimë shtazë mineral O për çdo krijesë të Allahut Të dukshme dhe të padukshme Betohem çdoherë me emrin e Tij më të madh Elhamdulillah
29. 05. 2002 Rahovec
Puthjet Një puthje gurit të rrugës që këmbën ma vret Një puthje luleshtrydhës me fare cullake Një puthje kitrës shejtane që vend nuk zë Një puthje ervs së Veriut dhe një të Jugut Një puthje vetëtimes e një breshërit Një puthje shiut e një tjetër dëbores Një puthje ylberit e një tjetër rrufesë Një puthje nënës e te njejtën babasë Një puthje asaj e të njëjten mua Të gjitha këto puthje i vë të robëruar Në bulë amberi t’i ruaj me eone të tëra Me qindra bule të këtilla një qafore ta bej Gusha e saj e bardhë ta mbaj si gjerdan Ajo është gruaja magjepse me fustan smagradi Me fjalë të arta të pezhishkës kosmike Ajo është grua kosmike me frymë serafinësh E cila më zgjodhi mua të behem dhënder i saj Ajo të bëhet gruaja ime e quajtur Përhershmëri E unë do të mbetem i quajtur Frymë
30. 05. 2002 Rahovec
Ne duhemi Ajo e di AI e di Une e di
14. 06. 2002 Rahovec
4. Mblidhe Nektarinën etjen udhëtarët ta shuajnë
Kthimi në pemishte Sot pas shumë vitesh Vizitova pemishtën e vjetër Një mollë e këputa I shoqëruar me kujtime Me plot turp u ktheva Tek më shkumonte goja Nga shija majhoshe Se dot nuk e punoja E hajn vetës vështirë i thoja Pastaj u ktheva Me mendime të çiltëra Asgjë nuk ishte imja A as e të tjerëve Ata mbodhën unë ta shijoj Derisa vetës i thoja udhëtar Në rrugë me gjemba të shtruar
29. 09. 2001 Rahovec
Kumbullat Kumbullat çelën Me frymë u mbusha sërish Këtë aromë veç ajo e ka Çdogjë tjetër e huaj le të të duket Sëbashku do të presim Petalet të bijnë natën që erret Mbi pullaz si fjolla të duket Këtë bukuri veç ajo e ka Netët kaluan Bulat jeshile frute të tharta Me libër me të tek rrinim Çdogjë tjetër e huaj na dukej Këtë kënaqsi vetëm këtu e gjetëm Kalimtarët etjen e shuajn të habitur Nuk na penguan të mos i shohim Çdogjë tjetër dukej aftimë
Pjeshkat Shtëllunga pembe në maje të kodrës Nga largësia ma çon aromën hedije Gjaku më sillet rrëmbyeshëm Pranverë është si zgjimi në mëngjes me erekcion Lëkura më rrënqethet e me bëhet Si myshqet jeshile në pullaz me rrasa Pështyma nga dëshira si jargë kërmilli Më bëhet sërish me të njetën shije Pas më shumë muajsh atje frutet U poqen si gjinjtë e virgjër të gatshme Ta ledhatojnë faqen time pushe Nxehtë është djersa më përvlon Desha të haj e flas përnjëherë Kafshova farën gur nuk ishte E gjuajta pas shpine derisa Frutin e hëngra gjak e bëra
Muri i lashtë
Në murin prej argjile të pjekur Rasat e gurit mbajnë peshën e myshqeve jeshile Dheu i lashtë mban edhe murin Edhe fiqtë me fytyre kah Jugu të kthyer Pasiqë e përgjakën si virgjëreshat Deshën të ma dhurojnë misterin e agimit Dhe të vesës së pa bojë Atëherë kur e shkund bilbili nga Petalja tek i thotë trendafilit Kengën e dashurisë së premtuar Filluan të kërcasin pushkët e nderprenë Këtë kuvendim të pëshperitshëm Ndersa fiqtë çelën sëbashku me çlirimin Pritën të lindin shpirtërat e ri Ta shijojnë mushtin e tokës me shije të fikut Të përgatisin udhëtarë të ri Të shtegëtojnë me mendje të kthimit.
Gostia
Degët si qafat e shisheve jeshile Thithnin mushtin e tokës në pranverë Si derdhje e venës nga kupa në kupë Për t’u dashuruar sërish Gjakun nga helmet ta pastroj Pjeshkës së pjekur ia rrjepi Cipën leshatuke që t’i mpin dhëmbet Lëngun gjak ta bej Pastaj të luftoj për dashuri Të çmendur për të më pagëzuar Dita me duket laramane në Tymnin dybojesh të shtrirë Si mjegull zhduket para diellit Në errësirën e natës që mungon nga Vetja në të bardha të veshur Pastaj ftoj në gosti të njohur e të huaj Ta kremtojmë zbulimin e mrekullisë Ta hedhim vallen rreth pemës jetsore Frute të pjekura të biejnë si mani Sepse krimbat moti dolën nga pupa e mëndafshit
12. 10. 2001 Rahovec
Thurrje Fjalët dalin nga dhëmbët e bardha Thurin rrjetin si fijet e mëndafshit Me gjethe të manit të ushqyer për jetë Do të valëviten në erë si pëlhurë sateni Fërfëritjen si të kallinjëve të artë ta dëgjoj Sëbashku sikur zukasin bletët ta ngrohim Zgjoin në pikë të dimrit tok sëbashku Poçi me musht taze rrushi nga dora me ra Dheu i etur e thith si kufomën e freskët Desha t’i dehi të ngopurit me urrejtje Në darkë të fshehte t’i ftoj Por ata ikën si mizat pas orgazmit Në ajër në vapen e gushtit lanë mutin E ngrirë xhamin e dritarës e stërpikën
Arra Nën hijen e arrës erdha ta dëgjoj frymëmarrjen Dhe vrullin e mushtit të tokës tek kalon Nëpër damar të lashtë Kuvendonim për origjinën e botës Më tha se nga dielli vie Në ëndërr kaherë pash dikush Ma thoshte fjalën e përsëritur Të këtij miku që më merr në skut Unë jam arrë Edhe frut edhe farë më tha Desha t’ them se këtë e dëgjova kaherë U frikova mos më thotë se jam çmendur Jo nga frika se po më thotë Po nga ajo se ashtu do të kuptoj Një mik tjetër kështu m’u është hidhëruar Si nuk i rrvfeva se e patën çortuar Desha mik t’i mbetem përherë Kujdes kisha mos ta lendoj me çortimin e huaj E ftova rrush të hamë nën hijen e arrës Dhe pjeshka të vreshtave të lashta Kur erdhi i rrëfeva storjen e arrës Që na mori nv skut si gjyshja Përrallën duke ma rrëfyer UNË JAM ARRË EDHE FRUT EDHE FARË
Kot duke pritur lulen të çel Dikush më deshirë ma ruajti fidanin E fikut që fliste si njeri Ta mbjell të mbështetur në murin Jugor Me epsh ta pres lulen e parë E të mos dëshpërohem kur çel nga brendia Tha UNË JAM FIKU EDHE FRUT EDHE LULE Unë durim kam të pres erë Jugu Ta çel fiku buzën memece të gjakosur Pëlcitja si syth trëndafili Ta ngop dëshprimin si buka e kallamoqit
Nga kënga e Rudakit Kalova shtigjet gjashtë Ata me çonin në kate Ma rrëfyen fshehtësinë e qiejve Pash fytyrën e Perendisë Si më buzëqeshte Me zemër të hapur me gostiti Ju e dini se isha IDRIS Kur këndova këtë këngë dashurie Tash ha frute të pjekura ngadal Që etjen shuajnë prore Ju e dini si është etja Kur gjuha thahet nga njelmësia Sikur ta shpërlan uji i detit Nga kënga e Rudakit Sepse nuk harrohen puthjet Dhe sa më shumë që puth Aq më shumë të puthet Hani pra frutet e dashurisë
Mani Mani filloi të piqet Fluturimthi nxitojnë mizat Frute të rëna t’i sulmojnë Pash si tretet një botë e tërë Nuk arrita ta zë Një grimcë kënaqësie.
Zoti im dhuroji... Oh Zot dhuroji këtyre fakirëve Se unë nuk kam Dora e tyre e shtrirë Zemrën ma shtrydh Oh Zot dhuroji Ti se unë nuk kam Ndërsa stomaku i tyre Me dashurinë time nuk ngopet Oh Zot dhuroji këtyre Se unë nuk kam Fytyra e vyshkur e tyre Shpirtin si rrushin ma shtrydh
06 07 2002 Rahovec
Vazhdimin dot s’e gjej Tingulli ma bën fjalën dhe Imazhin të thuren Si dritat e ylberit Tek sa u dehem pa u pirë sikur ujin e detit pi E nuk c’pihem Tek sa e madhëroj Atë emër më të madh të Tij Tek sa jam në mesin e njerëzve Që mezi janë dhe Nuk më ka Vazhdimin dot s’e gjej Sikur jetimi nënën e vdekur Lamnetit tim përgjigje dot s’i gjej dhe Nuk mund të them Lamtumirë
25 06 2002 në atelieun e piktorit Florent Pista
Derisa tretem në dashuri Sërish biej Si fryti i manit të pjekur E aspak nuk ndjej Se jam ushqim krimbash Vdektarë të rëndomtë Trashedenca ma thotë Këngvn e Horacit Dhe përndritet si rreze E diellit në bulë vese Ta thotë këngën e mëngjesit Për të satën herë Dhe ende më jetohet Kur tretem si i dehuri Në dashuri.
5. Më vizito
Nuk erdhe
Aty pranë shtepisë sate Rrjedhte lumi Shpërndante çdo ndotësirë Aty pranë henës Buronte gurra ime Ti nuk pive Shpirtin ta freskosh Të ftova si trendafil i çelur Me zhurmë ose pa të Peshë nuk çonte Hamendja e tillë Dot nuk erdhe ta nuhasësh
29 05 2001
Duhet të jetohet…
Ishte dite e 38 e muajit të hareshëm Bora biente tek shfletoja librat e motrës Vizatoja peshkun dhe ndërtoja anijen e letres Afer sobës që bubullonte si qielli i terbuar Gëlltiste frymën sëbashku me cungjet e arrës Derisa me zuri gjumi e nga goja jargët më kulluan Babadimri Erdhi një çokolate ma solli Dhe stoli plotë thesi i derdhej Lart fluturoja fjollat me gjuhë i zija Qielli mu bë tokë e bekuar Sakaq desha ta kaloj pragun tjeter Cingërruan xilet nga qafa e kaprollit U zgjova i deshperuar lotët më vërshuan Bredhi im ishte i vyshkur pa stoli As sheqerka kisha lukthin për ta mashtruar Askush nuk më vizitoi as jetim isha Kesaj po i thokan jetë e ndryshme nga të tjerat Të kesh apo të mos kesh duhet te jetohet
Derë e mjegullt
Dera ishte si mjegulla në diell Deshe theva zhurmen ta dëgjoj Zhurma ishte nga tinguj flatrash Djajtë apo engjëj ishin Dot nuk e kuptoja atëbotë Midja m’u turbullua Gjaku i ftohte nga balli nëpër hundë Kullonte si loti në faqen e skuqur Në kullim më thahej si jarge kermilli Kur dielli këndoi strofen e mesditës Çdogjë në përqafim merr përmallshem Të fluturoj fillova jo nga kënaqësia por Nga habia që më thoshte tinëza Ku po shkojmë kështu të mahnitur Si të dashuruarit shkelin kallinjte jeshil E këpusin lulekuqe buzet t’i bojdisin Si femijë të lozin lojën symbyllje Mbeta si rrënjë e tharë era ta shkund I hutuar pyesja Ku isha Kush me vizitoi brofshëm T’ma ndal frymëmarrjen në kokë Si re plot shi bubullimën ta dëgjoj Për herë të fundit si kalama
Si zog shtegëtar...
Trrokas në derën që më ngjan Si i huaj Harrova konakun e vet Si zog shtegëtar kthehem duke kujtuar A është kjo strofulla ime a si qyqe Matem të biej a të mos biej
Vizitoret
Më valëvitet shpirti i huaj Në hundë si pupël më rrënqeth Çka i bëra diellit të dëshpëruar Që me rri jetim në shtëpinë e huaj Unë këtë zemër të madhe e kam Dhe jo vetëm për një diell Aq diej sa shpirterat fërfërijnë Si mëndafsh cipën e zemrës Ma ledhatojnë me freskun e agut Mirë se erdhët të dashurit e mi Çdogjë që kam jeni ju Goja me thahet të flas pëshpëritshëm Etjen kush ma shuan me ujin e bekuar Që ardhja e juaj është Si gurrë Kevseri floket m’i çon pesh Lëkura më rrënqethet nga kënaqësia Urdhëroni verën e fresket nga torkulli diellor Zemra ime është torkull i lashtë Shtrydh diejtë si rrushin e rahovecit Ju ta pini të dashur miq mushtin e tij E të dashuroheni deri në amshim
Si lule e shkretëtirës
U hapa si lule e shkretëtirës Këndshëm erëmoja njëlloj Për hajna dhe për të dashuruarit Tek të parët ishte kundermim i rëndë Tek të dytët erandje parajsore Prap fajtor mbeta se aty vend nuk kishte më As per mua kur desha të klith Me vizito shpirt shtegetar konstelastash Se ndjehem si parfum i avulluar Oh... të lutem Mjeshter Këtë kupë të rubintë mbushe Seç u ça nga pastërtia Në guraleca të qindëta shegash Ja shkrije sërish në stomaqet e vulkanta Një tjetër më të fortë të ma bësh Më të vrazhdë më të mjegulluar E të mos pelcet nga pastertia si zmalt dhëmbi Sepse për këtë treg nuk duhen perlet Por graniti i coptuar koka t’u thej
Kaleidoskop Për Karmit Zysman
Dera e hapur ishte Sikur qielli në natën e bekuar Yjet vezullonin pluhuri qiellor Lëmshin ylber mbështillte Aromë e lehtë hudre kundërmonte Pesh me çonte si fëmijë shaki vrapoja Në rrugën e shtresuar me guraleca Këndoja këngën e jetës rrjedhshëm Si lumi bart ah-et dhe dëshirat Drita ma kaplonte trupin Këmbët m’u përgjakën dot nuk vëreja Me shputa të lehta hyri në qenien time Top veluri të kuq u shtrua ajo të parakaloj Si nëpër Sirati Qypri nga Berzahu në Xhenet al Firdeus Këtu u takuam si engjëj të hutuar Shpalosnim levhat e ndryshme ku lexuam Germat e shkruara me gjak zemrash të dehura Me dashurine që kullohej fresket si vera në torkullin diellor Dhe disi me thoshte se edhe njëherë diku u takuam.
Ne pijmë nga i njëjti burim Për Ali Caglar
I Ishte ditë e ngrohtë në fillim të verës Kur e thash strofën e zemrës së thyer Shndrrisja nga brendia si perle me balte e përlyer Dhe aq me mjaftonte për atë ditë Një dorë e ndritur faqen ma fërkoi Dielli filloi të buzëqesh zemrat përcëllonte Ditët kaluan dhe iu afruam burimit të fshehur Ditët kaluan e ne tek vone kuptuam se pijmë Nga i njëjti burim e duke e ditur veten nga Kundërmimi i ambrës që dilte prej gojave E dhëmbët shndërrisin si yjet nga qielli më i afërt Njëri bënte dëshirën e tjetrit si lutje dhe si realizim i saj Tjetri nuhaste njërin si aromë moshusi në gjak ta shndërroj Zellshëm sikur bleta nektarin në mjalt Pastaj ai tha në pijmë nga i njëjti burim Tek gurra e parë nga lindja e herëshme Edhenjëhere do të takohemi nëse sot Nuk e realizuam në ahiret shihemi si engjëj Do të këndojmë tekbire sëbashku me engjëj tjerë
Love hierophant Për Gary Boardman
Ende i etshëm ishte dhe kërkonte Sikur fytyra e bukur e dashuruar në pasqyrë Si bleta nektarin diellor ta thithte Donte një bulë mjalti nga Amerika Të ma sjell dhuratë shpirti Më ftoi të ma thotë të heshturën E zemrës së heshtur nga sulmi i dashurisë Shpirtërore etjen ta shuaj në burimin tonë Gurra vrullshëm kullonte në deltën E lumit që bartte shpirtërat e luleve Të perleve ikrave të të gjitha llojeve
Ai Ashpërsia e acarrit dëboi Sharmin e dhjetorit 1986 Bora veç tre dite rrugët i mbylli
Këndezave fryma e këngës i ngrihej Hëna feksjen e thoshte si rapsod Kafshata e gojes ne fyt mbetej si ftoi I papjekur Ku të kthehet ai bëri rrugë të gjatë Një shtëpi e vogël para fundit të shpresës së tij Si lule shkretëtire aromë mikpritjeje lironte Bile nje çaj të nxehte dhe kokë nën jastëk të butë Do të vë e pastaj u them lamtumirë me Mendje të kthimit si dallëndyshe kokëhedhur Pse u kthye vet nuk dinte kur në zgjedhje kishte Varg oxhaqesh që tymonin pothuaj njëlloj Nata ishte e ftohtë bora serish filloi të bjerë Ishte ashtu si mendoi vet mikpritjes së tillë Gatitu nuk i rrinte si ushtar i shkathtë Flente si engjëll në qiejtë e lartë dhe Para të gjithëve u zgjua duke u falenderuar Me rregullimin e shtratit për mrekulli Nikoqiri nuk e pyeti as emrin si e kishte Dhe harroi pas shume vitesh këtë ndodhi Sepse bëmë nga këshilla e Llokmanit NJË TË LIGË QË TA BËN DIKUSH DHE NJË TË MIRË QË I BËN DIKUJT PËRHERË DUHET TA HARROSH
Diellit derën i hapa I hapa Diellit deren Të hyj si mysafir i largët
Ta shpërlaj trupin dhe të parfumoset Në gjum të bie i freskët Zotin ta ëndrroj si dashuri Lulediejtë e këputur rrënkonin U frikuan se në zemrën time dielli bie klluq Desha me puthje t’i qetësoj Në grykë si foshnje t’i marr Ninullën e fundit t’u këndoj T’u tregoj rrugën e amshimit që çon Prej zemrës sime e deri Në katet më të larta qiellore Dielli sonte pushoi si i lodhur Jargët i kullonin ëndrra parajsore shihte Pa rrushin e artë si kullohet Nga torkulli i smagradtë për të dashuruarit Me dashuri të dehur me nektar kuazaresh Zemrën e hapa desha ta them të heshturën E botës së përtejme kur një engjëll Me krihet e ngjyrave ylber gojën ma mbylli Shija e amberit me mbeti në fyt Si puthje e parë nuk harrohet Ishte dielli mysafiri im dhe shkoi Vetëtimshëm si Burak kapërceu katet qiellore Ndërsa unë e pres sërish të më vi
Lulja e shkretëtirës Për Radije Hoxhën
Pash një grua të hapur si Sythi i lules së shkretëtirës Me erandje parajsore larg erëmonte Përqafim engjëllor ishte ai kundërmim Ma thoshte të heshturën e saj Hapur si qielli në natën e bekuar Lulja ime e smagradtë I thente rrezet e asaj dashurie në disa bojë Natyra bëhej unë une bëhesha prapavi e saj Si klepsidër ishim derdhnim rërën tonë Nga një poç në tjetrin Pastaj si fëmijë më kapi për dore Pamë mrekullinë e Firdeusit shëmtinë e Hadit Atëbotë kur unë u hapa Si derë përtej pragut të ylbertë Pranova mysafirë shpirt njeriu Që mezi është
Njeriu dhe engjëlli Dëgjova trrokitjen në derë Si aeroplan i luftes ushtoi
Njëri kërkonte njerinë Engjëllin gjeti të strukur i përulur Zotit i lutej në kasollën e tij Dua të flas me njerinë tha Dua ta përshendes këmbet t’i puthi Nga ecja e të cilit hapen shtigjet Që të çojnë me krih të heshtjes në amshim Aromë rozmarini liron fjalim i tij Njeriu i tha turpshëm Edhe unë me vite e kërkoj E ketu jam ngujuar si ulliri i vjetër Si fiku mbaj heshtjen e lules Duroj gjarpërin të më gjarpërohet nëpër degë Pastaj vazhdoi zellshëm Në dorë e pata si zogun e kafazit Dhe ka vite që më iku me shpresë Se do të më kthehet dallëndyshja Këtu kërkoj rrugën vet, do të nisem Më prit dhe mua ta kem nderin Të udhëtoj me ty engjëll i qiellit Tash e di se e humbe njerinë Në bazaret e zhurmëshme ku ligësia recitohej Me devotshmëri si ilahia në semahane plotë
Valet Shshshshtttttttttttt............valet bënin sikur
Nga kënga e shkruar në Kosovë Ndjej si depërtojnë thellë Shqyejn aurën e lenduar të trupit tim Dielli mëkon shpirtërat e detit Qetë sikur nëna qetë buzeqesh Fletët e urmave u qetesuan Mbrëme fryente për mua për herë të fundit
14. 11. 2001 Kalithea, Greece
Jashtë vetës Desha Kosovën ta krahasoj Me këtë mrekulli të paparë Nuk më shkoi dore te heshturen ta them
Vec e them e dua se jam i saj Sa me gëzim fluturon albatrosi Me peshk në gojë do të krekoj Vala ma mori ah-un e fundit Për sot Duhet të kthehem në vete si më parë
09. 11. 2001 Kalithea, Greece
Fillova ta dua këtë botë Valet sikur po i shtyejnë ditët Fryen erë e lehtë bart Aromën e kripës tek rri
Në ballkon të katit të katërt në hotel Pallini Fillova ta dua këtë botë Edhe më shumë sepse pash Ferrin tani edhe Parajsën Jam mani që piqem dhe do të bjerë
12. 11. 2001 Kalithea, Greece
Sot
Sot nuk doli hëna ta shikoj vetën në fytyrën e detit vetëm yjet shndërrisin qetë argëtohen me ushtimën e valeve të njelmëta dëgjova një albatros si krrekoi disa zëra njerëzish e shoqëronin dy lloje peshkatarësh shkëmbejnë përvojën shekullore
09. 11. 2001 Kalithea, Greece
Vale të hidhëruara Valet sikur janë hidhëruar
Nuk ma sjellin një perle Qoftë edhe një gjymtyrë alge Do të më kënaqte Kujtimin ta marr në shtëpi Ajri i kriposur me rrëshirë i ngarkuar Epshin ma zbraz për një mrekulli Do ta doja edhe njëherë ta nuhas Këtë erë magjike frymën ta shëroj Françeska më përshendet Nga ana e kundërt derisa lexon Kush ka fat këtu të jetoj Për të tjerat fare s’duhet të brengoset Falënderimi të takon TY Që ma shfaqe këtë mrekulli Në sy të shtresuar Një shpend e pash tek fluturonte Ma pekujton kthimin e shpejt
Halkidiki Greece
Një moment Takova një moment të mrekullishëm
Ta komponoj një mozaik çastësh kosmike Dimensionet kanë gërma të numërta O kush mund t’i lëxoj edhe Pasi që i rradhis me ëndje Nga rrënjë thith mushtin e tokës Ta bëj një frut shuajtës së enjtjës së huaj Ta mbaj një shpirt të molisur nga rruga A ka dikush që nuk ma zë për të madhe kur klith e dua këtë botë një gjymtyrë parajsë
07. 11. 2001 Halkidiki, Greece
Miza Dhe Koha Borxh Më kanë Të dyjat
Gjakun ma pinë
Pëshpëritje e ërës derisa i lavdërova disa emra gjuha më thahet nga frika
sall këtë gjendje të ta shpjegoj do të shkonte nata si era përrallat e huaja duhët t’i mësosh në botën ë mineraleve të mos humbësh sot pi eliksirin e rubinit dhe mos mendo se s’do të zbresësh në rrugën e shtruar me fatkëqësi lulet të përshëndesin njëra pas tjëtrës secila për vete të flet si libër të hapet pastaj vjen në botën që lëviz më tëj qielli hapet shtazët të përshëndesin ato flasin të gjithë ndryshe ti gjithashtu flet ndryshë ti flet gjithashtu si të gjithë ata ti flet dukë heshtur
28 08 – 08 12 1995 Rahovec
Lart
Shtegëtoj Erdha si erë të parakaloj dhimbshëm Me mendje të kthimit Ta ledhatoj dredhzën e pyllit Dhe fierrit t’ia zbuloj mistërin e lashtë Ajrin po e mbaj nën sqetull Si librin e pastruar nga pluhuri Ta ruaj si kujtesën e amshimit Që sahërë e kthëj të vi si gjaku I pastruar në damarë që mbajtën Mrëkullinë e jëtës Pastaj ta përshëndes dhëun Si mik i lashtë t’i kthehem Sërish ta marr në përqafim
Zhupa/Mushnikovë 07. 10. 2001
Pas një viti
Një ditë që i thash moment i çuditshëm Po cili nuk është i tillë Kur vëtën e pyesim Ti ha e pi në diëll të tetorit Me shoqëri Dhe të them lamtumirë Sa shpejt më iku Më la si jetim
Mushnikovë 07. 10. 2002
Prap tek valet Hapa dritaren me lëngë qershie me nje dorë
Era e lehtë dhe valet më sillnin ehon E një lamenti të dhëmbshurisë në një gjuhë të huaj Dhë më magjëpsën zbrita t’i shoqëroj Buyrun Hoca më thanë Mehmeti Suna Tolga Dhe disa të tjerë që emrat nuk ua di Këndonim këngë të rëja dhë të vjetra ndërsa Zemra ime u shqyë si qiellin vëtëtima Kur dëgjova se edhe dikush këndon Bir iss tamal hav ash Atë këngë që këndoi dikur Paul Turqin Kur u përlota si fëmija Edhe një ditë më erdhi në gosti Dhe po ajo ma rrëmbeu një copë shpirti Dhë një Zot e di kur do të më kthehet
Kalithea Greece Nëntor 2001
Alkimisti
ti më erdhe si udhëtar i lodhur me karavanin e gjatë nga rruga e mëndafshit ti më tregon avanturat e bimëve dhe shtazëve dhe më mban ders sinqëritëti ti më tregon për Pellazgët dhe pastërtinë e gjakut dhë kërkon ujë etjen ta shuash unë të thash si fëmijë të shërbëj ti m’i vjedh fjalët nga goja thurr gjerdana për gruan kosmike të quajtur përhërshmëria në gushë të bardhë t’i mbaj perlet e shenjta kështu memec duke më bërë të lahem në zemrën plot me lavë dashurie ne njërëz nuk jemi këtë mirë e di ne jemi hije udhëtar si shpirti i gjëlbër që piu nga burimi i jëtës dhë nuk vdes kurrë ti u mahnite kur ta dëftova fshëhtësinë këtë në dritë të fshëhur si shumësi e padukshme ti ma shtin dorën si frymë prindi nga i padukshëm të dukshëm më bën ti më je alkimist që të panjohurën e bën të njohur
Kulloj si rrëshirë Tash më shumë ofshamat Nëpër trup si fyell jehojnë Si fryma e lehtë ethet i zgjon Edhe gjarpërin kulaq nën
Hijën e fikut të artë Tash dua ta them lumturinë Si dielli këngën e mesditës Duke madhëruar ëmrin e Tij Në çdo frymëqitje prore Elhamdulillah
Qërshor, 2002 Prishtinë
Strofa e diellit Një botë u gëzua Kur lumturia ime e tha Strofën e mesit si dielli Shndërrit në pikë të ditës
Po ajo më ftoi ta Këndoj lumturinë si lutje Kerubinësh më harpë frymore Të përcjellur vetëm për Të dashuruarit
04 06 2002 Prishtinë
Dehem me lumturinë Desha me perla ta stolis Qafën e saj si fytyra ime Kërkova të pangjyrë E dot nuk e gjeta
Dashurinë ma mëkonte dëshprimi Dëshprimin ma mëkonte dashuria Desha unë të jëm Fyell ku bëhem frymë e saj Si melodi sufike shpirtin pësh ta çon Atëbotë ta gëzoj E të dehemi në lumturi
04. 06. 2002 Prishtinë
Vizitori i disa-të Ruud Mutters
Sa hërë që zgjohem këndoj Këngën tende të varrur në murr Si Mualakatët në murrët e Qabës
Sa here zgjohem shpirti më përzihet Me frymën tende të shtrydhur Si rrushi i Qytëtit tim amfiteatër Nga torkulli i zëmrës sate Sa herë zgjohem të kujtoj mik i dashur Kthej kokën ta shikoj vetën në pasqyrë Në vënd të fytyrës germat tua më dalin E ata thonë F a r a d i n
Rahovec 1999
Vegimi Dëgjoj gurgullimën e gurës Në qosh të dhomës së errët Si i shpërlan fjalët Nga ndryshkja e kohës
Si perle të shndërrisin Si loti i ngrirë tingëllojnë Tek fërkohen me gurët e lumit Ma kujtojnë mrekullin e lashtë Atëherë kur s’bëzajta Sytë m’u zgurdulluan Sikur pash drangoin Kur dielli përclloi Lëkurën prej njëriu E ajo ishte fëmijëria ime Si rreze shumëbojëshe Kaloi në zemrën si prizmë Që në fund të lojës Ta kaloj një prag të ylbertë Ta përqafoj përmallshëm Ja të jëtë i përqafur Nga drita më ngjyrë të dritërt.
28. 01. 2002 Rahovëc.