Jaarboek Hermann Wesselink College 2009

JAARBOEK 2009 VWO 6

Frontpage EEN OPMERKELIJK STEL...

VWO 6

de leerlingen zijn groot geworden een bijzondere groepcreatief, vlot en vol humor EEN BEETJE AAN DE DRUKKE KANT zelden waren er zoveel leerlingen die tot het laatste moment achter hun vodden gezeten moesten worden er heerste een aangename werksfeer zelden hebben we zoveel leerlingen van vwo 5 naar vwo 6 bevorderd een intelligente groep leerlingen die creatieve oplossingen bedenkt kort maar krachtig jaartje HUMOR inspirerende figuren ik heb graag aan jullie les gegeven kletsers heel constant gewerkt een heel stuk volwassener geworden “meine Großen” relaxed interesting years together enthousiasme goed gebekt goede inzet EEN MOOIE JAARLAAG zijn wie je wilt zijn in de les werd nou niet bepaald hard gewerkt, maar sommigen compenseerden dat thuis een typisch uiteenlopend gezelschap EEN OPMERKELIJK STEL zelden hebben jullie docenten zich zoveel zorgen gemaakt over de inzet, werkhouding en resultaten van teveel van jullie zelden waren

er bij teveel van jullie zoveel openstaande absenties en te laat meldingen gelukkig is het allemaal helemaal goed gekomen en zijn we apetrots op jullie geen inspiratie Het motto was: je

best doen en niet te veel twijfelen aan of je het kunt.

Duo’s en vertrouwen Jullie snuiten je neus nog één keer Goede reis! Gelukkig werd het geen drama “zipzap”! een tafelblad zit toch veel lekkerder op-tijdinleveren niet bepaald een klas van opperste concentratie dierbaar Leerlingen zijn groot geworden vlot en vol humor Dubbel en dwars met muziek in je mars De drie musketiers

Inhoud Voorwoord . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 Woord van de rector . . . . . . . . . . . . . . 7 V6A . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8 V6B . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22 V6C . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 44 V6D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 58 V6E . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 78 Docenten over V6 . . . . . . . . . . . . . . . 98 Dankwoord van de redactie . . . . . 115

Lieve V6-ers, “Een opmerkelijk stel” is zomaar een van de typeringen die we vonden tussen de jaarboekbijdragen van de leraren. Dat waren we eigenlijk ook wel een beetje. Aan de ene kant waren we de jaarlaag met de meeste absenties en te laatjes ooit en hadden we, volgens de leraren, bijzonder slechte planvaardigheden. Aan de andere kant organiseerden we wel het leukste Honderddagenfeest en de beste Honderddagenshow in tijden, waren we een van de gezelligste jaarlagen en zijn we bijna allemaal geslaagd! Wat maakte onze jaarlaag dan zo bijzonder? Wat zeker zo is, is dat we een hele hechte groep waren. Er werd een examenreis georganiseerd waar vele v6-ers mee naartoe gingen, de jaarlaaguitjes waren altijd drukbezocht en eigenlijk iedereen kon het goed met elkaar vinden. Nieuwe leerlingen konden zonder problemen instromen, repetities werden heftig uitgewisseld en iedereen had altijd nog wel ergens een verslagje levensbeschouwelijke vorming liggen. Natuurlijk waren er ook altijd een paar opstandige leerlingen, die vooral niet gezellig meegingen met de jaaruitjes en die zich er niet toe konden zetten om een leuke bijdrage aan het jaarboek te leveren. En niet alleen leerlingen, ook enkele leraren hebben ondanks onze “aanmoedigingen” geen stukje ingeleverd. Wij als jaarboekredactie houden het maar op gevallen van “geen inspiratie”. Jammer! Maar hier tegenover staan wel weer hele leuke stukjes. De hoogtepunten, die in bijna ieders herinnering gegrift staan en in vrijwel elk geschreven stukje te vinden zijn, zijn de reisjes. Themaweek staat hoog op de ranglijst, maar iedereen heeft altijd nog warme herinneringen aan het tweedeklasserskamp, de skireis en de dagjes naar Xanten, Keulen en Lille. Ook stond de Romereis hoog in het aanzien, misschien omdat hij het meest recent is, maar waarschijnlijker omdat het echt een geweldige reis was! In dit jaarboek vind je daarom niet alleen stukjes tekst van leerlingen en leraren maar ook enkele stukjes over deze geweldige uitstapjes en reisjes. Verder natuurlijk heel veel foto’s en leuke herinneringen aan de heerlijke tijd die we gehad hebben in die zes jaar (voor sommigen zelfs zeven!) op het HWC. Helaas waren er van enkele leerlingen geen foto’s te vinden uit de eerste klas, in de plaats daarvan hebben we maar de foto uit de tweede genomen. Lieve v6-ers, we willen jullie heel veel geluk, plezier en succes wensen met de volgende fase van jullie leven. Of je nou gaat reizen, studeren of werken: maak er een mooie tijd van en als je een moment van melancholiek beleeft, pak je oude jaarboekje er dan bij, en lach om hoe je er toen uitzag en denk nog eens terug aan de mooie tijden die je hebt beleefd op je school. Heel veel liefs, Martijn, Julia, Henk en Rieke

5

Beste VWO-zessers, Aan het einde van jullie schoolloopbaan op het HWC geven we jullie niet alleen een diploma mee, maar ook een jaarboek. Het is traditie dat leerlingen het jaarboek zelf samenstellen en ik vind het prettig dat ik ook een bijdrage mag leveren. Mijn bijdrage vormt tevens de basis van de woorden die ik tijdens de diploma-uitreiking voor jullie heb uitgesproken. Jullie ontvangen je diploma in een onzekere en onrustige tijd. We hebben te maken met een ongekende economische recessie, die enerzijds genadeloos de grenzen aan de groei, het verlangen naar steeds meer, de hebzucht heeft blootgelegd en ons anderzijds heeft bepaald bij de urgentie om deze grenzen nu serieus te respecteren. Dit laatste omdat welvaart en ontwikkeling eerlijk gedeeld moeten worden en omdat moeder aarde langzamerhand uitgeput begint te raken door onze ongebreidelde exploitatie van bodemschatten en natuur. Onze tijd wordt ook bepaald door de ongekende vrijheid die we niet alleen als natie, maar ook als individuele leden van onze samenleving hebben. We kunnen ons daarover gelukkig prijzen. Tegelijkertijd roept onze vrijheid ook onzekerheid en heftige discussies op. Zijn er grenzen aan onze vrijheid? Hoe verhoudt de individuele vrijheid zich tot de eisen die samen leven aan ons stelt? Kun je alles zeggen wat je voor de mond komt? Kun je alles doen wat in je opkomt? Al zolang de mensheid kan nadenken over het aardse bestaan buigen denkers zich over de vragen die met vrijheid te maken hebben. De filosoof Immanuel Kant vatte zijn opvattingen over vrijheid samen in de bekende spreuk:‘Wat u niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet’. Het mooie van deze uitspraak is dat niet ik mijn vrijheid bepaal, maar de ander. Dat zien we ook terug in het Christendom. Paulus, een van de eerste leiders van de vroeg-christelijke beweging na de dood van Jezus, heeft over vrijheid in een brief aan de Galaten, woonachtig in Galatië, een landstreek in centraal Turkije, de volgende kernachtige tekst geschreven: Broeders en zusters, u bent geroepen om vrij te zijn. Misbruik die vrijheid niet om uw eigen verlangens te bevredigen, maar dien elkaar in liefde, want de hele wet is vervuld in één uitspraak: ‘Heb uw naaste lief als uzelf’. Maar wanneer u elkaar aanvliegt, pas dan maar op dat u niet door elkaar wordt verslonden. Ook hier wordt de focus op de individuele vrijheid van jezelf verplaatst naar de ander. Zoals ik iemand ook een keer heb horen zeggen: ‘De grenzen van mijn vrijheid worden bepaald door de vrijheid van de ander’. Graag wil ik jullie deze tekst en deze gedachten meegeven en jullie een leven in vrijheid wensen, dat niet alleen bepaald wordt door je eigen verlangens, maar ook door de dienstbaarheid aan de ander. Ik ben ervan overtuigd dat jullie daar gelukkig van worden en dat onze wereld daardoor een menselijker gezicht zal krijgen. Het was goed dat jullie hier waren, het is goed dat jullie nu weer verdergaan. Het ga jullie allemaal goed. Ton Liefaard.

7

V6A

8

9

De afgelopen zes jaar waren er zes met hoogte- en dieptepunten. Het begon in de brugklas waar we de leukste mentor van allemaal hadden: Kitty Bijenhof! Die 2 jaar in de B klas was een goede start op de middelbare school=) Het speelgoedhondje uitlaten op de gang, en dus compleet voor lul lopen voor de bovenbouw, of met je hoofd in de kast moeten staan. Gelukkig is het V3B gevoel altijd gebleven. Daarna kwam de bovenbouw: nieuwe klas, een heleboel nieuwe mensen en natuurlijk mevrouw Kuhlmann voor Duits. Voortaan hield ik mijn snoepwinkel wel uit het zicht. In de 5e naar Londen, met alleen maar TTO-ers; vooraf had niemand er zin in, maar het bleek toch een leuke week! Uiteindelijk in de 6e mijn hoogtepunt, daar waar ik al 6 jaar Latijn voor deed: we gingen eindelijk naar Rome. Zelfs als je op krukken loopt is het mogelijk van het uitzicht vanaf de Sint Pieter te genieten=) De afgelopen zes jaar zal ik nooit vergeten omdat ik zoveel leuke mensen heb leren kennen met wie ik zoveel leuke dingen heb meegemaakt, dat ik ze ook nooit wil vergeten. Zelfs de meest vervelende lessen werden nog gezellig.

Mijn beste herinneringen zijn toch die van de gewone schooldag. Elke dag, elke les, elke minuut was een genot, van begin tot eind. Om 7 uur op, dan een half uur op de fiets door de polder, heen en weer. Dat was vooral fijn op die ene dag, toen de bussen al bijna een maand aan het staken waren en mijn band lek ging. Thuis aangekomen hoefde ik me gelukkig ook niet te vervelen; daar zorgden de leraren wel voor. Het jaarboek heb ik eigenlijk helemaal niet nodig om als tastbare herinnering te hebben, want al deze vreugde staat voor eeuwig in mijn geheugen gebrand. Maar dat was allemaal natuurlijk een beetjwe sarcastisch. De echt goede herinneringen heb ik overgehouden aan de reizen die me zo ver mogelijk van school verwijderden: vooral de Romereis, de uitwisselingen met Zwitserland en Duistland, de excursie van het TTO naar Londen en die naar Canterbury, die ik als hulpmentor twee keer heb mogen maken. Het komt misschien lullig over om te zeggen dat ik het beste van school het verst van school heb meegemaakt, maar zo is het niet bedoeld. Of toch wel? Ik ben er nog niet over uit.

10

Aangezien ik geen super geweldige schrijver ben, zal ik mijn stukje vrij kort houden. Ik heb maar twee jaar doorgebracht met deze jaarlaag, maar ik moet zeggen dat jullie allemaal super leuke mensen zijn. Doordat ik niet heel veel tijd met jullie heb doorgebracht heb ik ook een stuk minder herinneringen, maar Antwerpen 2008 zal ik nooit vergeten. Het was echt een super leuke week met stuk voor stuk alleen maar ontzettend gezellige mensen. Wat ik het leukst vond aan die week kan ik niet echt zeggen, het was namelijk allemaal geweldig: karaoke, uitgaan, uit eten, winkelen en natuurlijk ook de saaie uitstapjes. Hoewel ze saai waren was het alsnog gezellig. En natuurlijk niet te vergeten ons korte avontuur in Duinrell toen de bus er mee gestopt was. Op het laatst toch nog even, met bijna iedereen, zeik nat worden door voor de splash te gaan staan. Al met al was dit één van de leukste weken van mijn schooltijd. Terwijl ik dit stukje schrijf, ben ik druk bezig met leren en ik ben dan ook blij als ik dat voorlopig niet meer hoef te doen. De examens komen dichterbij en als we dit jaarboek krijgen hoop ik dat iedereen dan ook met vlag en wimpel geslaagd is! Hoewel ik zeven leuke jaren heb doorgebracht op deze school moet ik zeggen dat ik ontzettend blij ben als de examens voorbij zijn en ik mijn schoolcarrière op het HWC kan afsluiten. Maddy

Bijna zes jaar dat ik op het Hermann Wesselink College heb rondgelopen. En wat een ervaring was dat. Bijna zes jaar lang kluis nummer 76, zo’n rode kubus waarvan al drie jaar het stokje, wat er voor moet zorgen dat het niet te ver opengaat, stuk is. Ik heb er veel kunnen leren, maar dat niet per se gedaan. Wat ik het fijnst vind aan al die jaren is de sociale ontwikkeling. Wat dat betreft is het wel een goede school. Mensen gaan goed met elkaar om, of leren dat althans. Leraren zijn bereikbaar en open voor een gesprek. Vrijwel mijn gehele psychologie en ideologie is hieruit voortgekomen. Wat ik nooit zal vergeten zijn de vele muziek avonden, de musicals en de toneelstukken. Daar heb ik vaak genoeg aan mee gedaan en ik ben waarschijnlijk meer uren op school geweest dan de meeste leerlingen en leraren. Vooral die Zauberflote van Mozart was zeer indrukwekkend om aan mee te doen, de vele eindexamenconcerten en ook de 100-dagenshow was een toppunt. Ik kan niet klagen, ik heb me zeker vermaakt.

11

Zwetend word ik wakker. Een man met borsten, een lui&vraatzuchtig wijf, een keramieke pot en een significantieniveau draaien door mijn hoofd. Het HWC, jezus wat ben ik blij dat ik daar weg ben. Ik rol uit mijn bedje, gelokaliseerd in hartje Amsterdam, en maak een spang ontbijtje. Ik ben wel een beetje laat voor college… maar, zo gaat dat als je Sophie Draper heet. Ik studeer Socially Artsy Fartsy [Internationally], een nieuwe studie op de UvA, geïntroduceerd in 2010. Heel erg fijn, het begon allemaal met die meneer Bakker volgens mij. Gedurende de dag zit de droom over mijn oude school steeds in mijn hoofd. Wat zou er met al die andere papi’s en mami’s gebeurd zijn? Mijn tijd op het HWC bestond toch niet alleen uit trobbies van mannen met saggy tits? Na een lange dag, brak en wel, duik ik weer mijn bedje in. Wie waren nou die echte G’s…? Ik ben zoveel vergeten...[zzz] DROELOU-LOU, NIENKE CROWN, DENIES STRIPTEASE, NIKKI PIKKIE, WILLIE W, JANNEMAN, JANKOH- SO HOT, JOERIE DE SLOERIE, JEROENTJE MELOENTJE, VINCENT BAKKER-VROEG-OP-LAAT-WAKKER, JOOST DE HOST, MAURICE DE NEGER, MACCIE EN NIET TE VERGETEN: RODERO [ik hoop dat je slaagt jongen!!] HEIJMAN. De wekker gaat. Fijne droom, happytimes! Ik hoop dat ik ze snel weer eens tegenkom op een doldwaas avontuur.

Hoi redactie van het jaarboek,

Het spijt me, maar ik heb deze keer echt geen inspiratie. Het jaarboek zal het dus zonder mijn bijdrage moeten doen.

12

Als je erover nadenkt is zes jaar toch best een lange tijd. Tussen je 12e en 18e ontwikkel je je toch het meest. Je bouwt aan een zelfbeeld en persoonlijkheid waar je je prettig bij voelt, je maakt vrienden, misschien een relatie enz. Hoewel ik in de tijd dat ik in de klas zat vaak dacht: ‘Was ik maar ergens anders’ heb ik het toch erg naar mijn zin gehad op school. Vooral projecten zoals de kerstvieringen, de Beatles en uiteindelijk het eindexamenconcert en alle mensen die er aan meededen hebben ervoor gezorgd dat ik me op mijn plek voelde. Ook na school zal ik veel van mijn vrienden blijven zien, vooral in bandformatieJ School werd voor mij na de 3e klas ook een tijd om te ‘socializen’, veel mensen klaagden over de tussenuren, maar ik vond het helemaal niet erg om bijvoorbeeld in de zomer buiten in het zonnetje samen te leren of praten, of naar Middenhoven fietsen om eten te kopen en in het parkje weer verder te praten. Het socializen leidde wel tot iets meer moeite moeten doen om mezelf tot leren aan te zetten, wat ook gelijk te zien was aan mijn cijfers. Toch denk ik wel dat ik afgelopen zes jaar goed ga afsluiten, zodat ik met een big smile terug kan denken aan de zes jaar getalletjes staren, muziek maken, discussiëren (bekvechten) en toch ook wel lol hebbenJ Op naar de volgende stap… STUDEREN.. 0_o

Lectori salutem, Jawel, een multilinguale lofzang over de school, al de ervaringen die ik er heb opgedaan, vrienden die ik er heb gekregen en wellicht nog dingen die ik er heb geleerd behoort natuurlijk te beginnen met een groet in de schoonste aller talen, het Latijn. Of course, many things have happened the last six years and it would, unfortunately, be impossible to describe them all. This, however, cannot withhold me from mentioning several of the most memorable moments. Where to begin ; Naturellement, je pourrais commencer á le debut, mais je crois que les choses les plus interessants n’avant lieu avant le 3iéme année. La voyage á Londres avait, pour moi, peut- être le plus memorable de tous les moments memorables. C’était fantastique, et on ne peut pas oublier que c’était ce moment lá que j’ ai « rencontré » Amrita. Vielleicht erwarten einige Personen dass ich jetzt im Deutsch anfangen werde, aber leider habe ich schön drei Jaren kein Deutsch gesprochen, also ich werde dass auch nicht probieren. Door naar een ander hoogtepunt, namelijk de Beatlesoptredens in het vijfde jaar. Ik denk dat we (iedereen die meespeelde) het er allemaal over eens kunnen zijn dat het een zeer gezellige tijd was en dat de shows natuurlijk fantastisch waren. Finally, as a last link in my chain of memorable moments, I would like to mention the trip to Rome, where we all had loads of fun and where I actually really got to know people who I’d “known” for three years previously. The warm weather and the truly remarkable ice cream made in unforgettable. Autem anni illi non sint ita boni, si ne haberam tales amicos. Amrita, Thomas, Nielie, Chinook, Janko, Elisabeth, Jorien, Elly, Rieke, Henk et homines ceteri non vocati, grates ago. Marcus

13

Het is al weer 6 jaar geleden dat is als broekie op deze school kwam… Time flies when you´re having fun! Maar jeetje wat hebben we allemaal gedaan?! Een paar hoogtepuntjes…In de tweede zijn we met de TTO klas naar Engeland geweest met een bonte avond en erg veel Starbucks! Ik moet zeggen dat we met die klas toch voor wat onrust gezorgd hebben hahaha…klassenboek, kleigevecht, overspannen leraren en als afsluiting een BBQ!!Vorig jaar naar Polen geweest in een roze vliegtuig en met veel tandpasta en taart! Die 2 jaar dat ik mee geweest ben op skireis zal ik ook niet snel vergeten…Die Konditorei, weddenschapje, Stroh 80 en erg veel sneeuw. En dan vooral die reünie! En als afsluiting van deze 6 super jaartjes het 100-dagen feest!!! When I grow up, I will probably say, ‘school is the best time of your life!’ Ik heb dat vooral te danken aan al mijn klasgenootjes, vriendjes en vriendinnetjes, maar voornamelijk aan het groepje ‘Nienke & Denise’ hahaha! Buiksliden, aard’bij’tjes, verkleedpartijtjes, vakanties, ‘zaai op skireis’ en zo kan ik nog wel even doorgaan! Anyway, dank jullie wel allemaal voor deze super tijd! Ik hoop dat jullie het allemaal heel ver schoppen in de toekomst en wie weet zien we elkaar nog eens op een reünie! Dikke kus Denise

Aan het begin van de eerste klas lijkt het nog zo lang te duren voordat het einde in zicht. En nu duurt het nog maar even en dan is het toch echt afgelopen. Eindelijk klaar, maar toch ook wel bizar dat na zes jaar iedereen een eigen weg gaat. Eén van de hoogtepunten van deze periode is toch wel de Romereis. Ik heb erg genoten van de tijd die we daar hebben doorgebracht. Met special thanks to Elly, voor de Love-post aan het eind van de week! Ook alle muzikale activiteiten zullen me bij blijven. Van kerstvieringen tot Seven wonders, van de 100dagenshow tot de Beatles. En als afsluiting natuurlijk het eindexamenconcert! Heerlijk dat ik op het HWC zo betrokken mocht zijn bij al deze mooie projecten. Natuurlijk was niet alles om te genieten, vooral aan organisatietalent ontbrak het het HWC nog wel eens. Maar ach, uiteindelijk hebben we zes jaar overleefd en wie weet waar we terecht komen. In ieder geval ga ik hier anders vandaan dan hoe ik was toen ik hier kwam. Om te afsluiten, nog dit: It well may be That we will never meet again In this lifetime So let me say before we part So much of me Is made of what I learned from you You’ll be with me Like a handprint on my heart And now whatever way our stories end I know you have re-written mine By being my friend

14

Lieve allemaal, Ik heb geen idee waar ik moet beginnen met schrijven, er zijn zoveel leuke dingen gebeurd deze afgelopen 6 jaar dat ik geen flauw idee heb welke ik eens allemaal in de groep zal gooien. Ten eerst wil ik in ieder geval eventjes zeggen: wat een TOP jaren!! Zo schiet me meteen al een aantal punten te binnen waar ik niet onderuit kan: kamp Engeland, helemaal los in Antwerpen, een heerlijk weekje naar Rome waarna ik bijna geen voeten meer over had, het 100 dagenfeest en dan vooral de show wat na heel veel voorbereiding en inzet van iedereen echt helemaal super is geworden, de skireizen waar ik nog uren over na kan praten (hèhè) en dan natuurlijk ook nog de feestcommissie waar we de vroege uurtjes steeds weer op de klok voorbij zagen komen, maar gelukkig maakten het eindresultaat en de shoarma altijd alles weer goed;) Maar dit alles had natuurlijk nooit zo leuk kunnen zijn zonder mijn lieve vriendinnetjes die mij door alle ups en downs hebben weten te slepen en dan met name natuurlijk het groepje ‘Nienke en Denise’. Buiksliden door een net gewaxte aula, vallen in prullenbakken, de slappe lach tot huilen aan toe, lol hebben om de stomste dingen zoals wie het langste een aardbei in zijn mond kon houden tot het zuur werd van smaak, door een tafel heen zakken en zo kan ik nog een tijdje door gaan. Ik heb er na deze 6 jaar echt heel wat nieuwe vrienden en vriendinnen bij gekregen, waar ik heel blij mee ben! Jullie zijn top! Hoop dat jullie allemaal een super tijd tegemoet gaan en dat jullie vooral doen wat je echt wilt. Want je leeft ten slotte maar 1 keer zeg ik dan;) Ik kijk in ieder geval met een big smile terug en ik hoop jullie allemaal snel weer tegen te komen! Maar nu eerst lekker feesten!!! Liefs Nienke

Gelukkig heeft mijn VWO maar zes jaar geduurd, dat was meer dan genoeg. Ik ben erg goed in afzeiken en om die reden doe ik het deze keer niet. Om nou alle leraren te gaan noemen waarmee ik het niet kon vinden (of andersom)… dat zou een lange lijst worden. Wat wél leuk was op het HWC, waren natuurlijk de uitjes. De drie keer naar Engeland zijn onvergetelijk, alhoewel ik de leukste dan weer zelf had geregeld (de stage). Ze waren altijd goed georganiseerd en erg vermakelijk. Zo ook de skireis. Minder leuk waren, uiteraard, de lessen en het huiswerk. Missen zal ik het zeker niet, helaas komt er op de universiteit nog veel meer voor terug. Ik moet wel toegeven, het laatste jaar heb ik ook niet veel aan huiswerk gedaan. Het laatste jaar is klote geweest voor mij. Joris ging dood en alsof dat nog niet genoeg was, kreeg ik ook nog eens de ziekte van pfeiffer. Het was dan natuurlijk wel amusant dat ik, zonder een les biologie te volgen, toch het hoogste cijfer van de klas haalde. Het is de bedoeling dat ik piloot ga worden, mits ik de selecties haal. Pas dus op als je over een paar jaar een KLM vliegtuig instapt: I could be your captain… Mijn herinnering aan het HWC … … … Gewist, tijd voor versie 2.0

15

Oh oh oh, wat gaat de tijd toch snel. Terwijl ik dit stukje schrijf denk ik aan het eindexamen dat begint over precies 19 nachtjes en realiseer ik me dat ik toch echt maar eens moet gaan beginnen. Nee, dit stukje is belangrijker. Hoezo studieontwijkend gedrag?? Wat is de middelbare school toch verschrikkelijk leuk, hoe erg we ook lopen te zeiken over huiswerk, toetsen en andere onrechtvaardigheden, we gaan het allemaal missen. Dat weet ik zeker. In de afgelopen zes jaar heb ik zoveel meegemaakt. Het begon allemaal toen ik in 1a kwam, ik fietste altijd naar school met Daphne, die ik al van de basisschool kende. Echt heel veel ging ik niet om met andere mensen, toch het meest met de andere exRVS’ers. In de twee jaren die daarop volgden, stopten er een aantal met gymnasium, TTO en VWO waardoor het groepje waarmee ik begonnen was, zich splitste. Ik ging meer om met de mensen die in mijn klas bleven en met sommige andere verwaterde het contact ietwat. Toen kwam de bovenbouw en het geweldige daar aan, zijn de clusters. Ineens zat ik weer in dezelfde klas als Daphne en volgde ik met iedereen uit V6 wel een les. Briljant. Echt heel leuk. Dat zorgt er voor dat iedereen zich ook een beetje in andere groepen gaat mengen, waardoor er echt een jaarlaag ontstaat. Langzamerhand kwam zelfs ik er achter wie iedereen was (het heeft even geduurd, dat geef ik toe…). De middelbare school is geweldig. Ik heb zo veel lol gehad. Neem bijvoorbeeld meneer Bax, die stelde dat Cosinus en Tanges bij elkaar hoorden als Bassie en Adriaan of Chinook en Daphne. Of Els en haar ‘Evil twin sister’, die Lotte en mij de stuipen op het lijf gejaagd hebben, elke wiskunde les weer. Dan waren er nog de biologielessen, waarin ik zo afgrijselijk veel lol heb gehad met Thomas. Jammer dat ons plezier 9 van de 10 keer gepaard ging met een vernedering van Rieke, maar helaas. Het spijt me Riek: you know I love you. Zo kan ik nog wel even verder gaan maar wederom die Rieke heeft bedacht dat we maar een half a4tje mogen schrijven…zucht…. Just kidding!! Al met al heb ik een super leuke tijd gehad op het HWC. Met dank aan de leraren en mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes.

Zes jaren gaan snel voorbij... Daar kan ik over meepraten! Het HWC heeft mij de kans gegeven mezelf te ontdekken op vele vlakken, maar dit proces heeft (helaas?) meer vragen dan antwoorden opgeleverd... En ja, die lesdagen.. best wel leuk, maar toch niet waar ik het meest van heb genoten. De tijdrovende projecten waaraan ik mee heb gedaan (vaak tot groot ongenoegen van mijn docenten) waren de echte hoogtepunten. Die Zauberflöte was het eerste grote project waarmee ik op school in aanraking kwam (als toneelknecht!) en had ik het gevoel dat ik er iets meer mee wilde doen. In de jaren daarna heb ik in een of andere vorm te maken gehad met een behoorlijk aantal projecten en juist daardoor een geweldige vriendenkring opgebouwd. Met mensen als Elisabeth, Elly, Niels, Mark en Martijn maar zeker ook Richard Lalmohammed, Ruben Alexander en Bas van der Waarde hebben we hele speciale dingen kunnen doen. Seven Wonders (dat filmpje in de schouwburg, dat begon met die mooie beelden van de tram!), de feestcommissie (opruimen tot 6 uur ‘s ochtends) en Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band waren hiervan absolute hoogtepunten. Ik ga jullie missen, maar ik denk dat we elkaar nog wel gaan tegenkomen in de komende maanden en misschien wel jaren.

Go downtown, catch the early movie The shows are cheaper, they don’t mind if you put your feet up She’s out on the highway She’s got a homemade sign it says “Go ahead, try to figure out what my future looks like” ~ Divided by Tegan and Sara

16

Hoi redactie van het jaarboek, Het spijt me, maar ik heb deze keer echt geen inspiratie. Het jaarboek zal het dus zonder mijn bijdrage moeten doen.

17

Op naar grotere en betere dingen Gedurende mijn tijd op het H.W.C. heb ik regelmatig grote ergernis en frustratie moeten doorstaan. Ik kon het niet vinden met de bureaucratische gang van zaken en sommige vakken kon ik werkelijk niet uitstaan (en wie beleefde er wel plezier aan maatschappijleer?). Maar genoeg negativiteit, want toch heb ik, vooral in de bovenbouw, toen ik met interessantere lesstof bezig was en het gevoel kreeg serieuzer genomen te worden door de leraren, ook leuke tijden gekend, zoals tijdens de uitwisseling met Rangsdorf in de vierde klas, de reis naar Londen in de vijfde en de befaamde Romereis in de zesde. Daarnaast heb ik de mazzel gehad om met vooral fijne mensen in de jaarlaag te zitten en heb ik op de middelbare school goede vrienden gehad. Ik vind het jammer dat ik de contacten met hun allen op één na, want hij gaat met me mee naar de universiteit, zal verliezen. In ieder geval zal ik moeite moeten doen om ze te onderhouden, wat ik wel zal proberen. Mijn medeleerlingen zal ik dus het meest missen en daarom kijk ik nu al uit naar een reünie. Toch heb ik zin in de toekomst en wil ik graag beginnen aan mijn studie technische natuurkunde in Delft. Ik vind het tijd om de middelbare school achter me te laten en aan iets nieuws te beginnen. Op naar grotere en betere dingen, zal ik maar zeggen.

Sommige dingen die ik op het HWC heb meegemaakt zal ik nooit vergeten zoals de handvaardigheid lessen van mevrouw Hutter met de memorecorder van Elly. De reis naar Engeland in de derde met een mooie laatste avond (of niet Tobias =)). De themaweek in Krakauu:

Das ist des Jägers Ehrenschild, Daß er beschützt und hegt sein Wild, weidmännisch jagt, wie sich’s gehört, den Schöpfer im Geschöpfe ehrt.

En natuurlijk MALLORCAAAA. Ik kan terugkijken op een leuke tijd, die ik zeker ga missen. Maccie.

18

TTO

19

Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band Het optreden voor de Beatles was erg tof. Het hele album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band is gespeeld, meerdere malen op school en in de schouwburg ter nagedachtenis aan de Beatles en als benefiet voor India, waar de Beatles uiteraard inspiratie op heben gedaan. Vreemde outfits en oeroude muziek op school. Ik betwijfel of er iets beters is. Geen verkeerde afleiding en een goede reden om je snor te laten staan.

Sponsorloop In het begin van de 6e bestond het HWC 45 jaar en dat moest gevierd worden. 14 Oktober stond in het teken van het lustrumjaar en waren allemaal dingen georganiseerd om geld in te zamelen. Eén van die dingen was de sponsorloop. Het was de bedoeling dat iedere leerling van het HWC mee zou doen, rondjes zou rennen en geld zou inzamelen. Dat is helaas niet gelukt; V6 was schaars vertegenwoordigt, maar er is uiteindelijk wel veel geld ingezameld.

20

Schoolfeesten Er was veel om over te klagen op het HWC, maar de schoolfeesten waren altijd iets om naar uit te zien! Met een beetje geluk hadden we er vier per jaar en werden we getrakteerd op een bekende dj of dansact. De aula werd helemaal omgetoverd tot discotheek, gedecoreerd volgens een thema en er waren leuke prijzen te winnen. Natuurlijk waren er nog mensen die er niks aan vonden, de muziek slecht vonden en dat er veel te weinig drank was. Iedereen tevreden stellen is lastig, en velen vergeten hoe uniek de feesten op het HWC waren. Nergens in Nederland krijgen scholen het voor elkaar om op de school zelf zo een professioneel feest, georganiseerd door eigen leerlingen, neer te zetten. Het HWC was op dit gebied dus heel bijzonder en het is daarom ook heel jammer dat vanaf volgend jaar het aantal feesten drastisch omlaag gaat! Deze V6 was sterk vertegenwoordigd in de feestcommissie: Nienke, Denise, Masha, Isabella, Ramona (voor dat ze weg ging), Mitchel, Henk en Martijn waren vaak tot vroeg in de ochtend op school om op te bouwen, te schilderen, technische problemen op te lossen, shoarma en pizza’s te eten en natuurlijk om op te ruimen. Zwaar, maar leuk was het wel!

Activiteiten Naast grote gebeurtenissen als de themaweek en het honderddagenfeest hebben we gedurende 6 ook een heleboel uitjes, dagtrips en excursies gedaan. Zo kunnen we allemaal inmiddels met onze ogen dicht door Artis wandelen, hebben we de laatste twee jaar met de hele jaarlaag gebowld bij Knijn in Amsterdam, hebben we ontelbaar veel sportdagen gehad, zijn we in Keulen geweest, hebben we Xanten bezocht, Six Flags/ Walibi onveilig gemaakt, stages gedaan, rondleidingen gevolgd bij musea en banken, geshopt in Lille, theatervoorstellingen bezocht, gestaakt op het museumplein, gewandeld over het strand en vast nog een heleboel meer.

21

V6B

22

23

Mijn leukste herinneringen aan het Hermann Wesselink College Mijn naam is Rachelle Akkerhuis. Ik heb zes jaar op het Hermann Wesselink College gezeten en ik heb dus ook zes jaar veel plezier gehad op het HWC. Ik begon op de havo en ik mocht in de 3e naar het VWO, en om eerlijk te zijn vond ik dit echt de leukste afdeling qua mensen, activiteiten en leraren. Vooral de week in Antwerpen is mij het meest bijgebleven. Met een gezellige groep van 15 mensen zijn we in de 5e klas naar Antwerpen gegaan met als begeleiders; Mnr. Bakker en Mnr. Sluis. En echt betere leraren konden we niet meenemen. Gezellig ’s avonds laat in de karaoke bar met de groep en Mnr. Bakker en Mnr. Sluis zingen en feesten en de volgende ochtend gewoon weer bikkel aan het ontbijt om 9 uur ’s ochtends. Dit was echt een topweek, we hebben niet alleen heel veel mooie gebouwen, musea’s en kunstwerken bekeken maar we zijn ook gewoon gezellig ’s avonds met elkaar uit eten geweest en op stap gegaan. Ook het dagje naar Keulen was erg geslaagd. Volgens mij was het de bedoeling dat het een leerzame dag zou zijn, maar in plaats van een enorme vragenlijst te beantwoorden is iedereen toen heerlijk in het zonnetje gaan winkelen of op een terrasje gaan zitten. Aan het eind van de dag gewoon de antwoorden even verzinnen of overschrijven en vervolgens weer 3 uur in de bus terug met heel het VWO. Beter kan niet toch? Verder moet ik gewoon nog even de skireis noemen. ’s Ochtends heerlijk in de bus 10000 8-bochten door de bergen in, terwijl je de avond ervoor in het zuiphok te veel hebt gedronken, vervolgens de hele dag skiën en ’s avonds keurig om half 12 het licht uit? Dacht het niet! Dolle pret in je eigen appartement, en als de leraren kwamen snel het licht uit doen. Ook de telefoon die je in je appartement had en waarmee je de andere appartementen kon bellen hadden ze beter niet kunnen doen, want dat zorgde s’ nachts natuurlijk voor dolle pret. Ik wil ook graag nog twee leraren noemen die echt een aanwinst zijn geweest voor de school en mij dan ook erg hebben vermaakt de afgelopen twee jaar, en dat zijn Mnr. Schmiegel en Mnr. Schade. Want als iets belangrijk is in lesgeven op de middelbare school dan is het wel orde houden in de klas, en dit konden zij twee echt als de beste! Maar nu even zonder sarcasme. Er zijn wel degelijk leraren die goed zijn in hun vak waarvan ik er 2 even wil noemen, en dat zijn Mvr. Nyhoff en Mvr. Rutgers. Mvr. Nyhoff heeft mij door de wiskundejaren heen geholpen, want echt alleen door haar uitleg heb ik wiskunde leren begrijpen. En Mvr. Rutgers is gewoon echt de beste mentor die je je maar kan wensen en ook al is het vak Frans gewoon saai, en roept ze ook altijd dat haar lessen niks anders dan saai zijn, ik vond het erg leuke lessen en heb er erg veel van geleerd. Al met al, door zowel de uitjes als de leraren als de leerlingen zal mijn middelbare schoolperiode als een mooie herinnering in mijn gedachten blijven.

24

Het jaar waarvan ik het meest heb genoten was zonder twijfel de tweede klas. De eerste klas ligt achter je, je voelt je wat minder de kabouter van de school en je verdwaalt niet langer voor ieder lesuur. Bovendien ontdek je dat je je niet hoeft uit te sloven voor de leraren om geen straf te krijgen. Wat doe je dan? Juist, rellen. (Tenminste, dat was onze conclusie destijds.) De tweede was het jaar waarin de helft van de klas (lees : alle jongens) elastiekjes meenamen naar de klas en een bibliotheek vol aan bladzijden van hun schriften opofferden om propjes van te vouwen. Het gevolg was een heleboel blauwe plekken op je lijf, maar vooral gestreste leraren. Sommigen konden er beter mee overweg dan anderen. Ik weet nog goed dat meneer Riedstra mij en 3 andere jongens (uiteraard) onder toezicht een propje of tweehonderd liet vouwen, allemaal voorzien van een nummer. Aardig bedacht, maar het belangrijkste was dat het werkte; nooit meer vloog er een propje door het geschiedenislokaal. Andere leraren vonden het vinden van een oplossing wat lastiger, met als ultieme voorbeeld meneer Dimitri de Vries. Deze leraar werd direct door iedereen uit 2c in het hart gesloten, maar niet om redenen die hij graag op zijn cv zou vermelden. De Vries kon namelijk ab-so-luut geen orde houden, met als gevolg dat het iedere les weer een feest was (voor ons welteverstaan). Propjes schieten, gevolgd door: pistolen die plastic kogeltjes afschoten naar binnen smokkelen; de klas die als één geheel onder tafel dook zodra hij zich omdraaide naar het bord; ik en Ruben die horloges hadden waarmee je de videorecorder van afstand kon besturen (dat was waarschijnlijk het leukste van alles, omdat hij niemand de schuld kon geven. Uiteindelijk liep het zo uit de hand dat de ‘meneer-de-boer-van-de-onderbouw’ mevrouw Verbeek ons even flink op de klassikale donder kwam geven. Natuurlijk hielp het voor geen meter. De zes jaar die ik op het hwc heb doorgebracht (want ik ga ervan uit dat ik over een weekje of wat een telefoontje krijg van een blije meneer Tromp met goed nieuws) waren soms geweldig, en soms ook wat minder. Het klinkt raar – en minder zijn jullie ook niet van mij gewend - maar wat ik na alle gezellige mensen het hardst ga missen is de vleugel in de aula; ik heb nog nooit op een mooier klinkende piano mogen spelen. Na de tweede klas was de zesde voor mij toch wel het meest bewogen jaar. Je eigen 100-dagen-feest, het langverwachte eindexamenconcert (verwacht door de muzikanten uiteraard), de Romereis voor de gymnasiasten en kunstenaars. Helaas wordt de zesde gedomineerd door het circus dat over anderhalve week (vanaf het moment van schrijven) van start gaat. Ik heb persoonlijk nooit stress gevoeld voor welke toetsen dan ook, maar nu begint het ook bij mij toch wel te kriebelen. Het verschil? Dit bepaalt je toekomst meer dan wat ook tot nu toe, in ieder geval als je wil ontkomen aan de loting voor de studie Geneeskunde met een 8 gemiddeld (like me). I hope you enjoyed it as much as I did.

25

Das ist des Jägers Ehrenschild, daß er beschützt und hegt sein Wild, weidmännisch jagt, wie sich’s gehört, wden Schöpfer im Geschöpfe ehrt.

Eigenlijk heb ik niet zo heel veel inspiratie maar als ik terug denk aan deze tijd komen er een aantal zinnen/woorden in mijn op. Bij deze dan: - 1, 2, 3 Blaadje! - Mottebal - Garderobe - “Er is er maar één de baas en dat ben ik!” - God van de Wiskoende - Jägermeistertje - ff voor Laurens: “Is dit die van 3,50?!”, “Dit is een truc!”, “Daar komt de sterke man!”, “Dunjahh!” - 100-dagenfeest - Texel kamp - “ahhhw, Derek heeft in zn broekje gepoept. Wat schattig.” en tsja, als laatste dan maar: - Darftebroodje

26

Lieve medeleerlingen, Ik heb het heel erg naar m’n zin gehad hier op het HWC. Mijn leukste herinnering is toch wel de Rome reis, maar dat is waarschijnlijk omdat die het meest recent is. Ook de themaweek in v5 vond ik leuk in Calais, met die heerlijke cocktails? & natuurlijk het headbangen in het busje! Mijn leukste les was in de derde klas, wat overigens ook echt de leukste klas ever was! Maar dat was dus in de les bij Ali Talaoui & we werden er allemaal één voor één uitgestuurd! Ik hing toen aan Michelle dr been en toen werd ik er uitgestuurd en vervolgens werden er nog 10 leerlingen uitgestuurd binnen 5 minuten. In de derde klas had ik ook met wc-papier op mevrouw Goossen gegooid & dat was echt wel m’n tweede leukste les. Ook nog een leuke herinnering was het klassenuitje van v3 naar jessica’s eilandje! Leukste lerares was zeker mevrouw Ritzema. Dit was in de tweede klas op de havo en die vrouw was echt zo lelijk als de nacht! Dus dat was dikke terror in de klas! & wat ik het meest ga missen zijn de leukste hier natuurlijk! Iedereen gaat nu z’n eigen pad volgen, maar wie weet zien we elkaar weer terug op een reünie over 10 jaar! xxx

Als ‘Fransman’ kwam ik hier op school. Zonder cito-toets werd ik toegelaten tot het tweetalig gymnasium. De eerste les Frans naast Thomas Delleman vergeet ik nooit, Mevrouw Ilangua was meteen mijn beste vriendin... Het leuke van het tweetalig onderwijs waren de schooluitjes, niet naar Texel maar naar Londen en Canterbury! Goede herinneringen heb ik daar aan overgehouden. Na de vierde hielden de uitjes ermee op, dus hield ik ook maar op met TTO :P Het onderwerp ‘onaardige leraren’ sla ik maar over, ik wil graag rustig verder kunnen leven na de diploma-uitreiking. Een van de tofste leraren, die nu hopelijk met zijn cocktail en vele dames (hij had er wel 20 zei hij altijd) op het strand in Spanje zit, is meneer Bax. De grappigste en leukste lessen kwamen toch wel van de heer Tennekes! Het profielwerkstuk (Terrorisme in Pakistan) is een van de leukste dingen die ik in deze zes jaren heb gedaan (ja school kan leuk zijn). Ik was erg blij met het resultaat en gelukkig ging de voordracht in de aula ook goed.. (geen blunders dus) Aan het HWC heb ik leuke vrienden overgehouden. Na het examen ga ik met Jelmer een weekje chillen in La sud de la France! Het allermooiste aan mijn schoolperiode is dat ik de liefde van mijn leven heb ontmoet: Nisreen Na de vakantie ga ik Gezondheidswetenschappen studeren aan de VU in Amsterdam, ik kom jullie daar vast wel tegen. Je vous souhaite pleins de bonnes choses pour le futur et peut-être à bientôt! (ondek de fouten)

27

De eerste schooldag, 6 jaar geleden, maar ik kan het me nog heel goed herinneren. Ik ging als één van de weinige van mijn basisschoolvriendinnen naar het HWC en al helemaal als enige naar het TTO. Jong, onschuldig en verlegen als ik was had ik geen idee wat me te wachten stond. Ik vond het maar een beetje eng, zo in mijn eentje naar een nieuwe grote school. Mijn moeder probeerde mij nog moed in te praten door te zeggen: “Als je nou iemand ziet die je wel aardig lijkt, moet je gewoon vragen of je naast haar mag zitten”. Toen ik de klas inliep, zag ik dat er al redelijk groepjes waren gevormd, maar één meisje zat alleen. Met de peptalk van mijn moeder in mijn achterhoofd, ben ik op haar afgestapt en vroeg ik aarzelend of ik naast haar mocht komen zitten. Ze keek me aan, verbaast, en zei volmondig ja. Het was Denise! Ik ging de groepjes om mij heen bekijken. Eén meisje zat met een paar jongens om zich heen, van dezelfde school afkomstig natuurlijk. Jaja, dat waren Anouk met Michiel, Joost, Nathaniël, Kevin en Maurice. In het midden zaten 2 meisjes, allebei uit Aalsmeer, en alleen daarom zaten ze samen. De één bleef maar praten, Emilia, de ander was heel stil en verlegen. Ja, dat zouden jullie nu niet meer van haar denken, maar de ander was Lou-Lou! Dan hebben we nog de andere kant van de klas, daar zaten 2 meisjes, druk kletsend, met nog 3 jongens, Jaap, Niels en Elly, met Nienke en Shamira. De introductiedagen waren superleuk, ik trok veel op met Denise en Maxine. Nienke vond ik maar het type van een vriendinnen afpakker, met iedereen leuk doen, zo van de één naar de ander, maar ach, jullie kennen haar ook en weten dat ze gewoon heel sociaal is, maar dat wist ik toen natuurlijk nog niet.. Na een tijdje hebben we een gezellig groepje gevormd met Nienke, Denise, Maxine, Lou-Lou, Shamira, Anouk en ik. In de 2e, toen we net als klas aan elkaar gewend geraakt waren en in het begin van het jaar op kamp gingen, kwam Sophie erbij. Ze was natuurlijk een jaar ouder en al wat stoerder, dus ik keek een beetje tegen haar op. Maar we hebben het superleuk met haar gehad en ze voegde zich al snel bij ons. Shamira ging weg, in de 4e leerden we Janneke en Willemijn kennen, en in de 5e ging Maxine plotseling weg. Lieve girls, ik heb aan het HWC jullie als lieve vriendinnetjes overgehouden en ik ben blij dat ik jullie heb leren kennen. Zo open als we altijd overal over hebben kunnen praten ben ik jullie echt dankbaar voor. Ik heb echt 6 superjaren gehad op het HWC dankzij iedereen, het was top! (ondanks al het vervelende schoolwerk) Liefs, Nikki

28

Dit jaar heb ik als een druk maar geniaal jaar ervaren maar ik denk dat mijn omschrijving van dit jaar eigenlijk wel over mijn gehele zevenjarige carrière op het Hermann Wesselink college gezegt kan worden. Op deze school heb ik extreem leuke dingen meegemaakt, een van de leukste dingen was de themaweek in Antwerpen. De dagen waren hier gevuld met leuke culturele activiteiten, we hebben kerken bezocht , musea bezocht en allerlei leuke dingen gezien. De activiteiten die wij gedurende de dag deden stonden echter niet in vergelijk met onze nachtelijke avonturen. In de nacht kwam namelijk iedereen van de groep, inclusief onze ‘begeleiders’ helemaal tot leven, het maakte niet uit dat we de volgende dag weer om negen uur ons bed uit moesten om extreem brak aan het ontbijt te verschijnen, we gingen door tot een uur of zes en dan heb ik het niet alleen over de harde kern maar over iedereen, zelfs Danique met haar geblesseerde voetje ging door met feesten tot in de late uurtjes. Ik kan mij de eerste avond nog heel erg goed herinneren, ik stond samen met Bo, Roderik, Wouter en meneer Bakker als een stelletje lamlullen “Beat it’ van Michael Jackson te schreeuwen, Wouter die kon het toen niet laten om een paar geniale Micheal kreten te gillen. Samen met Bo heb ik later nog een geweldig duet gedaan waarbij we Mambo no. 5 hebben staat tetteren. Alles wat door onze groep werd gezongen sloeg nergens op maar wat kon ons dat schelen, de gehele karaoke bar tetterde vrolijk met ons mee. De volgende dag begonnen we met tekenen en later schilderen, dit schilderen was eigenlijk helemaal niet belangrijk want iedereen behalve Linette en TT hadden al weer zin in die avond. (Linette en TT hadden geen zin omdat zij door hadden gehaald in de karaoke bar, zij waren volgens mij hun sleutels ergens in de straten van Antwerpen kwijt geraakt en konden hun kamer dus niet in.) Dit soort ‘feesttaferelen’ zijn gedurende de hele reis doorgegaan toen we na drie dagen helemaal nog niet uitgefeest waren moesten we toch met de bus naar huis. De buschauffeur had aan het begin van de reis gezegd dat er niet gebeld mocht worden in de bus omdat anders alle elektronica storing zou krijgen. Niemand trok zich hier iets van aan, we belde er rustig oplos en dat resulteerde in een kapotte bus toen we de tweede groep op gingen halen bij Duinerel, vervelend voor hun, leuk voor de groep uit Antwerpen. Wij konden nog even twee uurtjes Duinerel aan onze reis toevoegen. Van dit bezoek aan Duinerel kan ik mij nog het best de twee ritjes in de Splash herinneren waarbij in de eerste rit helemaal niemand nat wou worden en de tweede rit alleen Bo niet. Toen we daarna ook nog vrijwillig op een muur van water hadden gewacht kwamen we volledig doorweekt maar voldaan bij de bus die nog steeds stuk was terug. Het was een geniale reis.

29

Nu is het dan zover, na 7 jaar HWC is het einde in zicht. Nooit meer om 8 uur melden, al die absenties wegwerken of je door hordes brugklassertjes manoeuvreren om ergens te kunnen komen. Ik zal het echt missen… Nee, om eerlijk te zijn, zijn er natuurlijk ook heel veel leuke dingen op het HWC gebeurd. Dat kan ook niet anders in 7 jaar tijd. Ik ben begonnen op mavo/havo niveau, na twee jaar ben ik havo gaan doen. Toen ik daarmee klaar was wist ik eigenlijk nog niet wat ik wilde doen, een jaar er tussenuit wilde ik niet, maar studeren ook nog niet. Daarom heb ik er voor gekozen om naar t vwo te gaan. Dat was geen slechte keuze, ik heb op het vwo een hoop mensen leren kennen en veel vrienden gemaakt. Het laatste jaar merkte ik dat ik hier toch ietwat (te)lang op school zat, mn drive was een vrijwel verdwenen en tijdens de lessen zat ik meer te tekenen dan op te letten. Tijdens filosofie ben ik zelfs een keer n lesuur in slaap gevallen. Toch heb ik het er goed vanaf gebracht. Wat ik het meeste zal missen van t HWC is de gezelligheid op school en de mensen. Ik wens iedereen ‘t beste toe en hoop dat jullie bereiken wat jullie willen bereiken!! Take care, Isabella

Lieve V6-leerlingen, De eerste leuke herinnering die ik heb was het kamp naar Texel. Ondanks het slechte weer was het heel gezellig. We hebben hele leuke dingen gedaan, zoals een wandeling in de nacht over het strand. Ook de bonte avond was erg leuk. Verder vond ik het derde jaar het leukst, omdat er een hele leuke klas was. Zo zijn er hele leuke dingen gebeurd, we zijn met de hele klas naar Jessica’s eiland geweest en we zijn er een keer bij meneer Talhoui allemaal binnen tien minuten uitgestuurd. Mijn hoogtepunt in de vierde klas was de skireis. In de vijfde ben ik naar Calais geweest voor de themaweek. Eerst maakten we een tussenstop in Gent. Hier hebben we een boottochtje gemaakt en toen gingen we door naar Frankrijk. Daar hebben we strandwandelingen gemaakt en over rotsen geklommen. Op één avond gingen we de stad in, wat heel gezellig was. De laatste avond hadden we een dropping, wat een goede afsluiting was van een geslaagde themaweek. Tot slot wens ik iedereen uit V6 veel succes volgend jaar! Ik hoop iedereen nog een keer te zien! xx

30

Mijn orginele inspitatieloze stukje gaat over het feit dat het ontzettend gezellig leuk en leerzaam was hier op het hwc. Het waren twee ongelofelijk gezellige jaren, ik voelde me helemaal thuis hier op het hwc. Bedankt voor de heerlijke tijd. blablabla Groetjes, Bob

“De dingen die ik ga missen aan school, zijn toch de meiden die er altijd voor mij hebben gestaan! Wat ik super vond, waren Themaweek, Keulen, 100-dagenfeest en andere activiteiten. Het zijn fantastische herinneringen, die ik de rest van mijn leven bij me zal dragen. Liefs Ramona”

31

Heej Heej Heej, Na 6 jaar is het dan eindelijk zo ver. Geslaagd! Als het goed is natuurlijk:P Ik heb het goed naar mn zin gehad op deze school, ookal ben ik blij dat ik er weg ga. De Romereis was toch echt wel het hoogtepunt van deze 6 jaar. Rome was echt hartstikke leuk en gezellig en ik ben echt blij dat ik mee ben gegaan. Voor het eerst in een vliegtuig, voor het eerst naar een land dat niet aan Nederland ligt, voor het eerst mn tas niet hebben als ik op vakantie aankom:P Aangezien ik 1 van de 4 mensen was wiens tas niet was meegenomen in het vliegtuig. gelukkig was alles de volgende dag geleverd. Voor mij was Rome veel nieuwe dingen doen. Maar al met al was het gewoon heel erg leuk en gezellig. Calais was ook echt heel erg leuk. Ik vond het fossielen zoeken echt geweldig. En als eerste ooit een haaientand vinden, dat vond ik erg gaaf. Ook Calais was gezellig, ik heb er véél, maar vooral mooie foto’s gemaakt. Ook ‘The International Student Convention’ was erg leuk. Het was heel leuk ook iemand uit Engeland als gast te hebben. Ook was het leuk om een outfit te ontwerpen en om als model op de ‘catwalk’ te lopen en een photoshoot te doen. Ik vond het erg jammer toen het over was, ik had graag nog wat meer tijd met de Engelse doorgebracht. Mn favoriete les??? Dat zal dan wel Filosofie moeten zijn. Altijd gezellig en heel relaxed. Lkkr eten in de klas en filosoferen over ik weet niet wat:P Geschiedenis is ook altijd wel lollig, met Meneer Thijs en Meneer Tennekes. En beeldende vorming was ook altijd een van mijn favorieten. Zoals veel mensen waarschijnlijk weten ga ik volgend jaar Archeologie en Prehistorie studeren aan de UVA. Dus als iemand ooit een archeoloog nodig heeft:P Mssn dat ik nog is iemand tegenkom die Rechten studeert aan de UVA, of een van de andere studie in hetzelfde gebouw. Voor die personen dan mssn tot gauw, en voor de rest... Tot Ziens. Tot bij de reünie!

Vrijdagavond, 23.36 uur, nog net voor de deadline schrijf ik dit stukje voor het jaarboek. Het lijkt na zes jaar HWC bijna m’n specialiteit te zijn geworden om het werk op de laatste tik van de secondewijzer in te leveren. In het eerste jaar zeiden ze al tegen mij: ‘We zorgen ervoor dat iedere leerling zijn specialiteiten kan ontwikkelen.’ Gelukt! Na zes jaar HWC leer je een hoop mensen kennen, ook leraren. De klassen lopen door elkaar, samen met Ernst in de tussenuren naar de AH van Middenhoven, gezellig was het zeker de afgelopen jaren. Zelfs met dat rotjong van een Stefan kan het nog leuk zijn op het HWC. Af en toe te leuk, hé meneer Kodde? We waren in de 6e uit voorzorg maar meteen vooraan in de klas gaan zitten. Skireis, onvergetelijk, tot drie keer toe. Waarvan twee keer met Stefan. Nog een Bitburger Stefan? Dan neem ik die Heineken wel. En dan slaap je boven in het hotel en mag je met een wenteltrap omhoog, nou succes ermee. Nouja, rollend van de berg is ook niet erg. Moet ik spontaan weer denken aan die heerlijke schnitzel in uiensaus, heerlijk! Naar Limburg voor de themaweek. Wat was dat een leuke vakantie. Heerlijk weer, aardige docenten, biertje, Maastricht, Valkenburg, Keulen en een heerlijke bank. Jammer dat we in de zesde niet nog zo een weekje hadden, ik zou het zo weer over willen doen!

32

Om heel kort te zeggen vond ik eigenlijk alles wat niet met school te maken had het leukste! Zoals een week Rome, themaweek Calais, klassenuitje naar Keulen, Texelkamp in de tweede, pubquiz in Amsterdam en 100-dagenfeest. Natuurlijk zou ik ook nooit de leuke gebeurtenissen in de klas vergeten! Er was eigenlijk tijdens een les altijd wel een hoogtepunt waarbij er iets leuks gebeurde. In de brugklas wilde ik er altijd uitgestuurd worden (vooral bij Latijn), dan ging ik altijd zolang door totdat de leraar zei dat ik weg moest. In de derde was ik er ook uitgestuurd tijdens natuurkunde samen met Lisa en Michelle en toen gingen we tijdens die les naar Lisa haar huis in plaats van naar het uitstuurlokaal. Ook zal ik nooit vergeten dat met biologie in de vierde er vogels waren die telkens voorbij volgen, en dat was natuurlijk een hele “sensatie” waarbij de klas helemaal enthousiast werd. Dat was wel lachwekkend. Zo gebeurde er eigenlijk heeeeel veel tijdens de lessen. Er werden ook mooie namen bedacht voor mensen in de klas, zoals Ronnie en Anton. Dat zal mij ook wel bij blijven. Oh en mijn leukste lerares? Miss. Spalburg for sure! De hele sfeer zal ik zeker gaan missen!! Maar het huiswerk en de leerstof TOTAAL niet ;). Na deze 6 jaar op het HWC te hebben gezeten is het voor mij hoogste tijd om verder te gaan.

Na zes jaar ‘hard’ leren heb ik het (met vele andere) gehaald, eindelijk dat vwo diploma. Als ik terug kijk op deze zes jaar, vond ik het een geweldige tijd. Dingen die me altijd bij zullen blijven zijn bijvoorbeeld de lessen van meneer De Vries, Themaweek, Uttendorf en Texelkamp. Op naar de volgende avonturen. Iedereen die geslaagd is nogmaals gefeliciteerd. Voor iedereen die nog een jaartje extra moet, succes!

33

Zeven jaar duurde het voordat ik mijn diploma eindelijk in ontvangst mocht nemen. De eerste vier jaar waren top, gezellige klas met vrijwel allemaal nieuwe mensen, waar mijn prestaties op school (en ook van anderen) uiteindelijk wel onder hebben geleden. Het resultaat daarvan was een extra jaartje VWO en de instroming in een compleet nieuwe jaarlage met allemaal nieuwe mensen. Achteraf gezien minstens zo een leuke groep mensen waar ik in de afgelopen jaren veel gezelligheid mee heb gekend. Bijgebleven zijn bij mij toch de reisjes met school en daarnaast een aantal memorabele momenten in de klas. Brugklaskamp was in één woord fantastisch en daarnaast ook de reis naar Polen, waar je een aantal mensen toch op een andere manier leert kennen. Aan school zal ik niet zoveel missen, het is een hele opluchting dat ik mijn diploma op zak heb. Bepaalde mensen zul je echter wel gaan missen, maar hopelijk zal het contact daarmee aanblijven. Op naar het volgende diploma!

Vier jaar geleden kwam ik naar het HWC. Ik kwam gelijk terecht in de leukste klas oftewel de drukste klas, V3E. Vier jaar later hebben wij een waslijst aan “leraar-akkefietjes”; een huilende Wiepkje ’t Hart, een gillende Josephine Rot en een nog harder krijsende Duitse mevrouw Kuhlman. Uiteraard mogen we de meest recente niet vergeten; dhr.Schade. De leukste lessen vond ik van dhr. Talaoui in de derde klas. Mijn leukste herinnering is dat Jonathan een uitstuurbriefje moest gaan halen en enkel mocht blijven als hij de langste lijn ter wereld tekende. Daar ging Jonathan van de ene hoek naar de andere hoek van de klas, maar Ali Talhoui had zoals usual een betwerige grijns op zijn gezicht en kon een veel langere lijn tekenen. Een vrij kleine cirkel op het bord was het resultaat. Anywayy, iedereen heel veel succes!!!

34

Hoi allemaal, Ik weet nog goed dat ik ooit als ‘kleine jongen’ op het Hermann Wesselink College kwam. We hadden introductiedagen op school en ik weet ook nog dat we toen naar de kanovijver in het Amsterdamse Bos zijn geweest. Natuurlijk raakte er bij het kanoën een paar mensen uit onze klas verdwaald. Ook zal ik nooit het Texel kamp en de economie lessen van Meneer de Vries vergeten. Toch waren voor mij de vijfde en de zesde klas de leukste schooljaren. In deze twee jaar heb ik onze jaarlaag eigenlijk pas goed leren kennen, omdat ik met zowat iedereen wel een keertje les had. Ook de themaweek was voor mij zeer geslaagd. Het dieptepunt in deze twee jaar was denk ik wel het maken van het profielwerkstuk, wat toch echt een hel van een klus was. Het 100 dagenfeest was dit jaar ook echt supervet en het gala (en diner) was echt supergezellig! Daarnaast hadden we ook ‘de voorstelling’ in de schouwburg van Amstelveen. Bijna niemand vond het echt leuk, maar uiteindelijk was het toch een best leuke dag geworden. Het grootste hoogtepunt zal voor mij toch echt zijn als ik als inmiddels ‘grote jongen’ straks mijn handtekening onder mijn diploma kan zetten. Volgend jaar ga ik in Enschede studeren en zal dus weinig van jullie ooit nog terug zien. Ik wens iedereen heel veel succes met hun nieuwe studies en alle andere dingen die jullie allemaal gaan doen! Iedereen veel succes in de toekomst! Wouter



Das ist des Jägers Ehrenschild, daß er beschützt und hegt sein Wild, weidmännisch jagt, wie sich's gehört, den Schöpfer im Geschöpfe ehrt.

Nooit meer naar het HWC! Maar let op, 3 x in de 18 is hetzelfde als 1 x in de 6. Mallorca was muchos gestoord guapa. Fijn leven, x anti-stinkiefritsgroep.

35

Zes jaar geleden begon het hele HWC-avontuur. Gelukkig zat ik met Lotte in de klas, dus ik kende in ieder geval al één iemand. Klas 1C werd al snel een hechte groep en door de leraren omgedoopt tot “de lievelingetjes”. Helaas ging het in 2e klas de hele verkeerde kant op. We waren niet meer de kleinsten van de school en dat hebben we laten merken ook. Ik noem een economieles van meneer De Vries, waar iedereen bekogeld werd met propjes. Aan het eind van de les was de grond van het lokaal bezaaid met propjes dus werd er een “proppenploeg” ingesteld om op te ruimen. En toen zat je opeens in de bovenbouw. Je kreeg lessen in verschillende clusters waardoor je heel snel heel veel nieuwe mensen leerde kennen. Er kwamen ook steeds meer uitstapjes; dagje naar Amsterdam, dagje Keulen en natuurlijk de Themaweek naar Maastricht. Vier dagen gezelligheid in het bruisende Valkenburg. Vooral de Kazematten waren een groot succes, of misschien juist niet.. Rieke en ik vormden een groepje met de begeleiders Michel en meneer Tennekes. En daar gingen we hoor.. als laatste groepje, met onze zaklampen in de aanslag, een doolhof van koude en donkere gangenstelsels in. Gelukkig waren Michel en Tennekes wel zo aardig om mij niet te laten schrikken (ahum). Maar uiteindelijk hadden we wél de snelste tijd mét de meeste goede antwoorden: wat een knallend team waren we toch! Maar de Romereis was echt het absolute hoogtepunt! Een week lang vol gezelligheid, culturele uitstapjes, pizza’s en mooi weer, en dat allemaal met de leukste roomies Rieke en Daphne! Ik zal het 100-dagenfeest ook nooit meer vergeten. De kaartverkoop was al chaotisch, maar de dag zelf nog veel chaotischer. De outfits waren geweldig en het gala was super! Verder moet ik even de pauzes noemen met Chinook en Thomas. De gesprekken waren niet te volgen en de humor was ook te slecht voor woorden, maar gelachen heb ik zeker (en nee Thomas, ik ben niet sarcastisch). Gelachen heb ik ook tijdens de latijnlessen. Waarschijnlijk vond mevrouw Fisser mij en Rieke een hopeloos geval omdat we zoveel praatten tijdens de les (sorry daarvoor Hugo en Janko), maar we hebben wel écht veel van haar geleerd. De geschiedenislessen waren ook altijd leuk. In de 5e bij meneer Thijs was het altijd gezellig met Michelle en de (leuke?) grapjes van Nick en Laurens. En in de 6e bij meneer Tennekes, wederom met de grapjes van Nick, maar nu ook met de gezelligheid van Lotte. Als laatste moet ik meneer Tromp even noemen, van wie ik in de 1e al les had en van wie ik ook dit jaar weer Nederlands kreeg. Hopelijk word ik over een paar weken door hem gebeld met de verlossende woorden: je bent geslaagd! De afgelopen 6 jaar heb ik een supertijd gehad op het HWC en heb ik geweldige mensen ontmoet! Ik wens jullie allemaal veel succes; jullie zijn toppers! Liefs, Julia

Het is ongelofelijk, maar zelfs voor het jaarboekstukje kan ik het niet opbrengen om dit op tijd in te leveren. Nouja helaas. Ik heb heel veel herinneringen aan mijn 6 jaren op het HWC. Vanaf de brugklas toen de school nog relaxed was (en er nog geen uitstuurlokaal en a voor verwijderingen waren) tot aan het honderdagenfeest van dit jaar. Positieve en negatieve dingen spelen er door mijn hoofd. Zeer positief waren de uitjes van school. Die staan dan ook allemaal op mijn nummer 1 van leukste activiteit. Het Texelkamp in de 2e klas, de themaweek naar Antwerpen waar we ongelofelijk veel vrijheid hadden, en de Romereis die mij voor altijd bij zal blijven. Dit waren reisjes waarbij je de mensen uit je klas beter leerde kennen en daarnaast de leraren zeker ook. Ook wilde ik altijd al meedoen aan een toneelstuk van school. Ik was alleen niet zeer gemotiveerd voor de kerstshow en daar bleef het op toneelgebied op school ook wel een beetje bij. Daarom heb ik mij dit jaar voor de honderdagenshow ingeschreven. Helaas waren er een paar probleempjes waardoor de show maar 1 keer kon worden opgevoerd, maar ik vond het een van de beste ervaringen die ik heb gehad op het HWC. Iets minder positief ben ik altijd geweest over het steeds strenger wordende schoolbeleid en enkele manieren van lesgeven. Maargoed zo gaan die dingen. De negatieve aspecten van de school staan ook al een tijd ergens achterin mijn geheugen. Ik denk toch liever aan de positieve dingen. Ik denk dat een jaar zonder dagelijkse gang van zaken aan school denken wel even wennen wordt, maar ik ga er zeker van genieten. Ik hoop dat iedereen na deze ietwat lange schoolperiode tevreden zal zijn met de keuzes die hij of zij gaan maken voor volgend jaar. Ik geloof er wel in. Wat achter ons ligt, en wat voor ons ligt, is niets vergeleken met wat in ons ligt. (R.W. Emerson)

Een stukje schrijven voor het jaarboek. Schijnbaar zijn we alweer 6 jaar verder en op dit punt beland. Aan de ene kant is het, achteraf gezien, heel snel gegaan, aan de andere kant leek de tijd soms voorbij te kruipen. Hoewel er een heleboel dingen zijn die ik al lang weer ben vergeten, zijn er wel een aantal dingen die ik misschien wel nooit meer zal vergeten. De kennismakingsdag bijvoorbeeld. Het blijft toch eng, een nieuwe school, allemaal nieuwe mensen en alles nog onbekend. Ik weet nog dat ik achter Milou zat en dacht dat zij zo’n vreselijk kind zou zijn. Uiteindelijk bleek dat nog wel mee te vallen en hebben we het die 6 jaar goed met elkaar uitgehouden ;) Ook de eerste schooldag is me bijgebleven. Op het programma stond een rondje kanoën. Met een groepje meisjes hadden we een verdeling gemaakt wie met wie in een kano zou gaan. Volgens mij belandde ik met Marieke in een kano en Emma ging samen met Milou. Ik was blij met Marieke als partner want Emma heeft het geweten hoor. Sindsdien weten we dat kanoën en Milou geen goede combinatie is. Nog een andere ervaring die ik niet snel meer zal vergeten is de themaweek. De uitwisseling met Zwitserse leerlingen uit Fribourg was onwijs leuk. En om mevrouw Rutgers mee te hebben als leiding/organisator is ook briljant. Het woord chaotisch is hier mooi van toepassing (hoewel zij zelf altijd het hardst schreeuwt dat ze dat niet is). Ik vond het een mooie samenwerking mevrouw! Om dan even bij het onderwerp leraren te blijven; als je erover nadenkt hoeveel leraren wij als V6-ers al versleten hebben, is dat echt ongelooflijk. Ik heb in de 3 jaren dat ik Duits had, al meer dan 5 leraren Duits gehad! Er zijn al veel leraren (vanwege ons?) vertrokken. Respect voor degenen die het wel met ons hebben uitgehouden ;) Schoolfeesten moeten ook nog even genoemd worden. Verkleden naar het thema bleek uiteindelijk toch heel leuk te zijn. We hebben zelfs nog een keer de 1e prijs, die nog steeds bij Milou staat, binnengesleept. Het 100-dagenfeest vond ik ook super! Dit feest is uniek, op geen andere school te vinden en elk jaar een groot succes. Ik ben ook nog steeds trots op de show die we (helaas maar 1 keer) met zijn allen hebben neergezet. Uiteindelijk hebben we in de afgelopen 6 jaar veel met elkaar beleefd. En al met al heb ik een mooie tijd gehad op het HWC. Iedereen bedankt, veel succes en misschien dat we elkaar nog wel eens tegen komen!

37

Er was eens.. een tijd, lang lang geleden, dat we allemaal kleine koters waren (niet dat ik veel ben gegroeid in tussen tijd, maar dat terzijde). Met zware rugzakken en een buik vol kriebels gingen we dat reusachtige gebouw in. Vanaf dat moment is mijn hele middelbare school periode één grote massa van gebeurtenissen. De leukste? Hmm.. lastig. Misschien de Romereis van afgelopen jaar of wellicht de skireis, behalve dat ik serieus de slechtste uit de laagste groep was, maar dat had ik al bijna verdrongen. Wat betreft de lessen: tekenen stond op één, dat sowieso, en meest nare les bleef toch altijd L.O. Dat was een uurtje om spastisch te doen (tenzij we een heel enkele, zelden keer gingen dansen). Maar niks was zo spastisch als leraren die probeerden mijn naam uit te spreken, in het bijzonder de heer Schade. Achja.. dat krijg je met zo’n onuitsprekelijke volgorde van letters, vandaar dus Xiao Yu Kleine Jade, Jade, zoo weet iedereen dat ook eens na al die jaar. Maar verder komt het erop neer dat ik in z’n geheel positief terugkijk op de afgelopen 6 jaartjes. Jaartjes ja, want achteraf zijn ze voorbij gevlogen. Met uitzondering van baaldagen, wanneer ik badhairday had ofzo, heb ik het heel lang niet erg gevonden om naar school te gaan, stiekem soms zelfs een btje leuk. Gezellig bijkletsen en ondertussen af en toe, zo nu en dan nog wat interessants leren. En dan zie je al die jonge kindjes door de gangen rennen en schreeuwen in de kantine en dan probeer ik mezelf stellig aan te praten dat wij niet zo waren vroeger. Toch verlang ik soms nog terug naar de tijd waarin wij ook hardop liedjes zongen (ja doe ik nog steeds, maar niet meer zo hard, toch?) en ook constant liep te giechelen om niks. Maar voor geen goud zou ik weer brugklasser zijn met het idee die lange 6 jaar nog voor je te hebben. Begin er nu toch echt wel genoeg van te krijgen. Zo zie je maar weer hoe relatief tijd is. Vooraf kruipt het en achteraf vliegt het voorbij. Maar het gaat om wat je in de tussen tijd doet en wat je daarna doet, zolang je maar lang en gelukkig leeft…

Iedereen kijkt 6 jaar lang uit naar het examen. Daarna ben je eindelijk klaar met de middelbare school. Ik dus ook, maar ik denk dat ik het stiekem toch ook wel een beetje ga missen. Hierna gaat natuurlijk iedereen z’n eigen weg, dus velen zal ik denk ik nooit meer zien. Dat vind ik wel heel jammer. In de tweede gingen we op Texel kamp. En eigenlijk moet ik wat opbiechten aan m’n klasgenootjes van toen. Ik heb toen een keer geholpen met het eten klaarmaken. Toen ik de komkommer aan het schaven was, heb ik deze per ongeluk in de prullenbak laten vallen(oeps) Niemand is toch ziek geworden…? Het hoogtepunt was toch wel de Romereis. Dat was 1 van de redenen dat ik gymnasium ben blijven doen. Het was ook nog eens de eerste keer dat ik ging vliegen. En natuurlijk konden een aantal mensen het niet laten hele nare verhalen te vertellen over wat er allemaal kan gebeuren bij het opstijgen en landen. Daarnaast was het gala natuurlijk ook heel leuk. Iedereen in jurk/pak. Van sommige mensen kan je je gewoon niet voorstellen hoe ze er uitzien in een galajurk, dus dat was wel heel leuk om te zien. Het 100-dagenfeest was helaas wat minder leuk. Het begon erg leuk, maar uiteindelijk kwam ik vrij teleurgesteld thuis. We hebben heel wat leraren versleten. Sommige leraren gingen al na een jaar weg(heel vreemd…) of zelfs na een half jaar om ‘Afrikaanse kindjes Duits te geven’.Maar ik ben vooral blij met de lieve vrienden die ik heb overgehouden aan de afgelopen 6 jaar. xx

38

6 jaar HWC, waar moet je dan beginnen? Toen ik net op school kwam, was alles nieuw en leuk en leek het nog eeuwen te duren tot de examens. Nu, 6 jaar later, nog geen week voor de examens, is de tijd toch wel erg snel gegaan. Van het 2e-klasse kamp op Texel, tot de themaweek naar Polen, we hebben veel leuke activiteiten gehad! Veel leraren voor de klas zien staan, de een vond je aardiger dan de andere, maar van allemaal leerde je nieuwe stof, die ik vanaf volgende week probeer toe te passen op de examens. Helaas ook minder leuke dingen, zoals het leren voor tentamens en het maken van verslagen. Vreselijk! Maar nu, na veel tentamens, waar soms hoge cijfers voor werden gehaald, maar soms ook hele lage, ben ik nu keihard aan het leren voor de examens. Nog 3 weken en dan is mijn periode op het HWC echt voorbij, ik heb het er naar me zin gehad! =)

Nou, in die 6 jaar tijd heb ik toch wel heel wat meegemaakt. Mijn eerste schooldag kan ik me nog heel goed herinneren. Inka vond mij heel cool en wilde super graag vrienden met me worden. Nou ze heeft het geweten hoor haha. Heel wat schoolfeesten zijn voorbij gekomen. Altijd leuk die thema’s, vooral ‘Back to the 70’s’. Jaja, het gewonnen digitale fotolijstje staat nog steeds op m’n bureau, helaas was die niet in 5e te delen. En dan zit je ineens opgesloten op het balkon van Marieke voor schoolfeest met z’n 5e , hahaha! Van alle tripjes is mij het kanoën in de brugklas toch wel het meeste bijgebleven, wauw wat was ik daar goed in! En niet te vergeten themaweek, Polen. Echt een super leuke, gekke week gehad daar. Soum die voorbij een groepje jongens loopt: ‘Nouuu, deze zien er best leuk uit!!’ En weet ik het wat we nog meer binnen 2 meter over ze gezegd hebben. Helaas, ze bleken Nederlands te zijn en ons hele gesprek dus gehoord te hebben. Ik weet niet hoe het HWC biologie docenten selecteert.. één ding is zeker: ze zijn stuk voor stuk geniaal! Ik heb nog een filmpje van meneer Launspach op een oude telefoon staan, uit de 2e ofzo, dat hij een paar dieren nadoet, echt een held. Ook moet ik mevrouw Rutgers echt even noemen, die schaamteloos haar tennissokken van d’r zoon laat zien en vertelt waar ze haar ondergoed koopt. Echt de leukste (Frans) docent! Het 100-dagenfeest is echt een super feest, hoop dat dat feest echt zo lang blijft bestaan als het HWC. Ik heb echt te veel te vertellen.. Samir op het kamp in de 2e, Lou huh ik ken geen Lou?! Ooooh, Milou zeg dat dan! Hetgeen wat ik het meest ga missen zijn toch wel de schattige brugklassers met de te grote rugzakken en niet te vergeten.. het voor de deur staan om half 9 ’s morgens, als je niet vóórdat de bel gaat, binnen staat. Degene die die regel bedacht heeft, verdient echt de Nobelprijs voor barmhartigheid. Ik heb zeker een leuke tijd gehad op het HWC en zal het zo nu en dan wel een heel klein beetje missen.

39

De afgelopen 4 jaar heb ik op het Hermann Wesselink College gezeten, nadat ik 3 jaar lang geprobeerd had gymnasium te volgen in Amsterdam. Deze 4 jaren zijn mij goed bevallen. Na een periode waarin ik, zoals verwacht, nog even flink moest wennen aan nieuwe mensen en het leren kennen van de onbekende school, had ik het al snel prima naar mijn zin. Mijn schoolprestaties waren niet altijd om over naar huis te schrijven, maar het feit dat ik nu dit stukje schrijf bewijst wel dat ik het al die jaren gehaald heb. In deze 4 jaar zijn er ook erg leuke dingen gebeurd. Wat mij lang zal bijblijven zijn de reizen naar Oostenrijk en Polen. Een gezellige, geslaagde wintersport naar witte bergen, en een geweldige werkweek naar het verre Polen. Maar ook op school zijn er genoeg leuke momenten geweest, waaronder het traditionele 100-dagenfeest, wat altijd weer zorgt voor een leuke dag, waarbij je de anderen toch eens heel anders kunt bekijken. Zeker als je in de laatste twee jaren terechtkomt krijgt het gevoel van ouderdom de overhand. Naarmate de finishlijn dichterbij komt, is er een drang om meer te doen dan alleen school, dus is het nu tijd om verder te gaan.

De afgelopen zes jaar op het HWC zijn voor mij een hele leuke tijd geweest, ik heb veel nieuwe vrienden gemaakt, school zelf was ook nog wel te doen en in tegenstelling tot veel mensen genoot ik van mijn tussenuren, waarin ik meestal gewoon lekker thuis te vinden was. De lessen zelf waren natuurlijk wat minder, maar ik had de mazzel nooit echte horrordocenten te hebben. Op de uitjes van school (in het bijzonder de themaweek en Romereis) was het meestal ook hartstikke gezellig. Nu zijn al die dingen voorbij en begin ik (net als jullie allemaal hoop ik) weer aan een nieuwe periode in mijn leven. Ikzelf ga werktuigbouwkunde studeren aan de Technische Universiteit van Delft. Voor alle andere mensen: Veel succes met wat jullie allemaal gaan doen! Ruben van Zessen, voormalig leerling van 1C, 2C, V3C, V4E, V5C & V6B

40

Pubquiz Wij zesdeklassers hadden het geluk om nog net het lustrumjaar mee te maken. Natuurlijk waren er veel plannen gemaakt (voornamelijk door de brugklassertjes) om geld in te zamelen, maar een groepje v6-ers onder leiding van meneer Tennekes had ook een goed plan: een pubquiz. Het idee was, om een pubquiz te houden in een café in Amsterdam en mensen daarvoor entreegeld te laten betalen. Van dat geld bleef helaas weinig over, want we moesten ook betalen voor het eten, maar het was de avond waard. We begonnen met lekker eten en daarna was het zover: de quiz! Na een spannende strijd met moeilijke vragen in uiteenlopende categorieën waren de winnaars bekend. Er waren een stel valsspelers in de groep, die de antwoorden al van te voren wisten, maar die wonnen ondanks dit nog steeds niet =). Ook was het opvallend dat de oudste, en je zou dan denken meest wijze groep: de leraren laatste werd. De winnaars kregen een welverdiende prijs (gratis drank, als ik het me goed herinner). Ik betwijfel of er grote geldbedragen zijn opgehaald, maar de avond was erg geslaagd.

41

Themaweek: Polen Net als de meeste andere scholen organiseert het HWC in de vijfde klas een stedenreis, bij ons de themaweek genoemd. Toch doet het HWC het ietsje anders dan normaal. Bij ons worden de bestemmingen en activiteiten aldaar gekoppeld aan een thema en bijbehorende vakken. Zo was er de reis naar Krakow, Polen. Onder leiding van Meneer van Beek en Meneer Westland gingen we met een groep van ongeveer dertig leerlingen op stap. Naast een dagje uitwisseling met Poolse leerlingen (Magda! Magda!) stond ons ook een bezoekje aan Auschwitz en de Poolse Kamer van Koophandel te wachten. De nadruk lag dus op de economie en een stukje geschiedenis. Tenminste, dat was de bedoeling. Wij hebben natuurlijk braaf alle activiteiten doorlopen en het bezoek aan Auschwitz heeft bij velen een diepe indruk achter gelaten, maar de reis naar Polen was toch eigenlijk vooral een hele leuke vakantie! De groep was leuk en gezellig, het had bijvoorbeeld niet veel gescheeld of we hadden met z’n allen een Poolse uitsmijter in elkaar getimmerd omdat hij Soumeya sloeg. Met z’n allen gezellig eten, met z’n allen het nachtleven van Krakow in, met iets te veel op de weg naar het hostel proberen te vinden, met z’n allen flink aangeschoten aan het ontbijt, Arnout die de bus niet meer uit wilde op weg terug naar Amsterdam en helemaal dood zijn bij aankomst. Het was een topweek!

Themaweek: Duinrell De themaweek is iets wat denk ik nog bij veel van ons vers in het geheugen staat. De mensen die naar Duinrell gingen waren vooral van de N&G en N&T kant en hadden als begeleiding meneer Hidden, mevrouw Totinchy en mevrouw Nijhof. We verbleven in huisjes die naast het park waren gelegen en konden de gehele dag Duinrell en ook het Tikibad vrij betreden. Als opdracht moesten we in het park een attractie zoeken waarbij je de beweging van deze attractie moest omzetten in een grafiek. Daarnaast hebben we enkele scheikundige experimenten gedaan. Dat had nogal een grappig effect aangezien we daar in witte labjassen met een veiligheidsbril op in het bungalowpark stonden. Daarbij moest je een deel in de het huisje voorbereiden wat voor wat nodige drukte heeft gezorgd. De meiden waren zwaar in de minderheid maar ook zij hebben zich zeker vermaakt. Elke avond werd er door een huisje gekookt en werd er gezamenlijk gegeten, vooral de barbecue was een gezellige en heerlijke avond. Wat misschien alleen niet zo leuk was was hetgeen dat de bus stuk ging op het moment van vertrek en we dus een paar uur moesten wachten tot hier een vervangende bus voor kwam. Maar het leukste was natuurlijk de vrije tijd die je had nadat je de opdrachten had gemaakt. In deze vrije tijd gingen we met een grote groep het park in en werd elke attractie bezocht, en in de avond werd er vaak nog wat gezwommen in het tikibad. Hierna zochten we elkaar op in de bungalows waar het altijd erg gezellig was. Ik denk wel dat iedereen er met veel leuke herinneringen op terug kijkt en het zeker iets is wat je niet gemist zou willen hebben.

42

Themaweek: Fribourg Eén van de bestemmingen van de themaweek was Fribourg in Zwitserland. Deze themareis was eigenlijk een uitwisseling waarbij wij dus ook Zwitsers in onze huizen ontvingen. Hoewel velen van ons het eerst een nadeel vonden om ook een Zwitser thuis te ontvangen, bleek dit uiteindelijk ontzettend leuk te zijn. We zijn die eerste week in Nederland toerist in eigen land geweest. We hadden een bomvol programma en gingen daarnaast elke avond de stad in. In Zwitserland werden wij allemaal ontvangen in hele leuke huizen in kleine dorpjes die verspreid rondom Fribourg lagen. We kwamen erachter dat het uitgaansleven in Zwitserland niet geweldig is, maar met z’n allen hebben we er zeker een leuke week van gemaakt. We hebben de hoofdstad Bern gezien, een bergwandeling gemaakt en de verbazingwekkend rijke en mooie school van de Zwitsers gezien. Gelukkig spraken alle Zwitsers ook gewoon Engels zodat het communiceren met elkaar geen probleem was. Het spreken van Frans deed alleen mevrouw Rutgers, op zo’n manier dat ook de mensen die geen Frans volgden het begrepen. De twee weken durende vakantie met afwisseling tussen verplichte uitjes en zelfbedachte uitjes was ontzettend leuk.

Themaweek: Limburg Volgens mij was dit echt de bestemming, waar aan het begin niemand heen wilde. Geheel onterecht bleek achteraf, want Valkenburg was, mede door het volle programma van meneer Tennekes, toch de moeite waard. Nadat de groep zich op de parkeerplaats had verzameld, werden we in twee groepjes verdeeld en mochtenwe in twee busjes gaan zitten. De begeleiders, tevens de buschauffeurs waren meneer Tennekes en Hermanides. Ik zat in het busje ‘Charles le Batser’ met de tweede genoemde. De eerste stop was bij een kerk in Elst, waar we warm werden onthaald door een plaatselijke gids. We bekeken een kerk met daaronder wat romeinse fundamenten en sprongen vervolgens de busjes weer in, op naar een minuutje marcheren op een prachtig geasfalteerde weg (romeinse weg, volgens meneer Tennekes.) De volgende dagen bestonden vooral uit het verkennen van verschillende stadjes of steden (zoals Keulen en Maastricht). Één activiteit moet nog genoemd worden, dat was het lopen in de kazematten. Jongens, dit mag niet onderschat worden! Een route lopen door donkere, vochtige gangen met hindernissen en spannende opdrachten is wel eng! Behalve de dagprogramma’s hadden we natuurlijk ook nog de avonden. Die waren altijd gezellig, met de ene avond een champions league wedstrijd en de andere avond een zinderend potje monopoly en last but not least: feesten in het bruisende nachtleven van Valkenburg (waar heel havo 4 toen ook bleek te zitten…) Kortom, door het drukke programma en de huiselijke sferen in de avond, was themaweek Limburg één groot succes.

43

V6C

44

45

Op het HWC ben ik volwassen geworden in sommige opzichten. Natuurlijk ben ik dat niet 100 %, zoals velen dat van mij gewend zijn, maar het gaat de goede kant. Maar is volwassen worden wel goed? Toen ik nog een opdondertje was, was alles wat je meemaakte onvergetelijk en geweldig. Momenten worden meestal onvergetelijk, omdat je die voor de eerste keer meemaakt. Echter worden dingen steeds normaler als je volwassen wordt. Momenten worden dan juist vergetelijk. Dat is voor mij al een rede om veel dingen te doen als je jong bent, zowel leuke als minder leuke. En dat is nou precies wat ik gedaan heb en blijf doen! Natuurlijk ga ik niet alles vertellen, wat dat zou slecht voor mijn reputatie zijn. Het HWC zal in mijn gedachte bijblijven als de school waar ik als eerst heb gefeest, heb gedronken, heb gehonkbald, heb gepolder-sport, etc. Ik kan me nog goed herinneren dat de eerste dag hier op school een nieuwe wereld voor me was. Ik werd steeds meer op mijzelf aangewezen, wat veel effect op me heeft gehad. Ik maakte namelijk nieuwe vrienden, waaronder er nog een paar tot mijn top-10 behoren. Dit komt omdat wij gezamenlijk nieuwe dingen ondervonden, die een hechte band gaven. Een paar voorbeelden hiervan zijn de Engeland-trip in de tweede klas, het gaan naar schoolfeesten en bijhorende activiteiten, de fietstocht die wij twee keer moesten doen en als klap op de vuurpijl: Het rituele verbranden van onze Engels-boeken bij de wielerbaan ter afsluiting van het tweede jaar. Hiervoor zijn we gepakt en geschorst, wat in die tijd nog een feestje was(tegenwoordig is het HWC-beleid sterk aangescherpt vergeleken met die tijd). Toen kwam ik in de derde en dat jaar heb ik letterlijk VERNEUKT. Ik heb helemaal niets uitgevoerd dat jaar. Je kunt het al aan voelen komen: Ik bleef zitten. Hier heb ik achteraf geen spijt van gehad. Ik kwam namelijk dat jaar daarop bij een veel gezelligere jaarlage. V3B, dat was de shit. Al snel maakte ik weer nieuwe vrienden, met name Maurice en Joost. Homies 4 life! Met jullie heb ik echt een vette excursie gehad naar London. Ik zal hierbij een mysterie ophelderen. Op de laatste dag van onze excursie hadden wij een flink feest georganiseerd bij onze host-family. Je kunt zeggen dat het een zuipfestijn was met als bijzaak een barbecue, waar het tegenovergestelde de bedoeling was. Iedereen van onze vriendengroep was uitgenodigd. Het was een gekke avond. Er zijn twee dingen die me bijgebleven zijn en dat is dat Maccie over Tobias heen kotste. Maccie moest erg lachen, net als ik natuurlijk. ‘Poor Tobi!’ Zei de host-moeder van Tobias en Maccie. Hahahaha. Het grappige van alles is dat het verkleurde shirt van Tobias nog steeds wordt gedragen! Hahahahaha. Dan het tweede! Onze host-moeder had zelf ook op zijn Brits gezopen, dus die lag lekker te knorren toen wij de volgende ochtend weg moesten naar Nederland. We waren laat, maar toch nog aangekomen bij de bus. Props aan de host-moeder van Maccie en Tobias. We moesten toen allemaal smoesjes verzinnen om dit incident te verbergen. Paul Wesselius wou het fijne er van weten, dus hier is het dan!:P Het vierde jaar was weer anders. Alle klassen werden gemixt door de profielen die leerlingen kozen. Weer leerde ik nieuwe mensen kennen, maar ook oude bekenden kwamen weer even langs. Samir, die ik echt als goede vriend beschouw sinds deze klas, en Joeri, die ik ook al kende, maar die ik nu nog beter leerde kennen sinds deze klas. Joeri en ik waren echt een tagteam qua werkstukken in de vierde. Ons werkstuk van doodskopaapjes was in onze ogen fantastisch, maar Eefje vond het niet zo mooi. Helaas dat veel mensen een andere smaak hebben, want anders zou de wereld veel beter zijn. Ook ben ik in deze jaarlage voor de tweede keer geschorst voor openlijke geweldpleging. Iets om minder trots op te zijn, maar toch niet geheel nutteloos. Ik werd bevriend met Astrid Ruhe doordat zij een hele dag met mij opgezadeld was. Op het eerste gezicht is het een harde tante, maar de vrouw heeft een hart van goud. Ik heb een mooie illustratie gemaakt ter opfleuring van het uitstuurlokaal, met betrekking tot mijn fout, die er inmiddels nu al drie jaar hangt. Ik hoop dat die nog lang mag blijven. Jaar 5 en 6 vond ik persoonlijk niet erg boeiend, want school werd toen een beetje eentonig. Je moest veel meer tijd stoppen in je school en ik had het langzamerhand wel gezien(na 7 jaar mag dat ook wel). Toch waren en nog drie momenten die ik zeker moet opnoemen. Dat is het behalen van mijn diploma, waar ik echt totaal niet zeker van was. Het tweede is de reis met examenleerlingen naar Mallorca, wat echt keiharde chaos was. Hier is namelijk super veel gebeurd! But what happens Mallorca stays in Mallorca, sort of! Jammer dat de mensen die niet meegingen dit hebben moeten missen. De mensen die mee waren weten waar ik het over heb! Mhuhahahaha. Als laatst het gala dat we hadden. Ik vond het geweldig. Veel gezelligheid en prima georganiseerd, behalve voor de vegetariërs. Kortom: Het HWC was een fantastische tijd! Hierbij mijn afronding doormiddel van dit evaluerende stukje!

46

Hey Hey everyone, Wat is het hwc voor mij geweest? Hmmmz… Het HWC is naar mijn mening erg veranderd in de zeven jaar die ik hier heb doorgebracht. Veel, zoals de kerstvieringen en het zingen van Dhr. Liefaard is hetzelfde gebleven maar qua docenten regels en hoe het van binnen in het gebouw eruit ziet is er veel veranderd. Ik kan namelijk nogwel de lange rij om 5 overhalf 9 in de gang en soms wel tot buiten herinneren. Want wie te laat was kwam de gang niet door naar het trappenhuis voordat ze opgeschreven werden door mew. Velthuizen en een andere docent. Je kon toen geen shortcut nemen om ze te ontwijken want de kantine bevond zich nog in het “Aquarium” én je mocht 3 keer per 3 maanden te laat komen voordat je je om acht uur moest melden. En een straflokaal 008? Die was er niet! Daar werd gewoon vrolijk muziek gemaakt en als je eruit gestuurd werd, wat ik overigens amper werd, kon je lekker in het zonnentje gaan zitten wachten tot het volgende uur begint. De gele lijn was gewoon voor op het schoolplein en onder de gymlokalen mocht je ook roken, wat ik als kleine koter erg vervelend vond als ik die dag gym had, want het was eng om tussen “oude” rokende mensen door te lopen. Ook had ik geschiedenis en drama in lokalen waar nu fietsenrekken zijn! De mediatheek bevond zich gewoon nog op de plek waar nu het grote leerplein is (toen had nog noooooooit iemand van een leerplein gehoord) en op de derde etage kon je gewoon van de een naar de andere kant lopen zonder tegen een spiegel aan te botsen. Ook nog kon je broodjes kroket bestellen in de kantine, en saucijzenbroodjes. Die waren echter al gauw afgeschaft.. waarom? Om plaats te maken voor kaas-uibroodjes en pizzabroodjes? Of was t voor de loempia’s en de enorme hoeveelheid noodlesoep? Ik weet t niet maar vind t wel jammer :P Ze hadden als t echt weg moest wel betere vervanging mogen zoeken, maar ieder zijn mening! Ik vond de verandering van de kantine van klein naar huge trouwens wel een topidee. Toen ie er net was was hij zo mooi!! Mooie 70’s style banken etc. Nu moeten de koters natuurlijk hun agressie en schoolstress uiten op het meubulair, waardoor de helf alweer kapot is. It’s a shame! Docenten die ik heb gehad. Ik zou ze niet eens allemaal meer kunnen opnoemen. Misschien als ik heel hard nadenk…. Maar nee. Ik heb denk ik wel rond de 100 verschillende docenten gehad. Ik weet niet waar de helft heen is, een kwart is ergens anders in het land of buitenland en de docenten die er nog zijn.. sja, dat zijn er niet zo veel! Mw. Van Ruiten voor frans in de eerste is nog altijd memorabel. We hadden echt leuk les van haar, en ik snapte toen nog alles van frans. Toen ik hoorde dat ze wegging in de 3e vond ik dat dan ook erg jammer maar ze ging emigreren dusja.. dan kun je ook niet op het HWC blijven. Ook Dhr. Oorschot was een mooie man. Ik heb ooit nog een 10 van hem gekregen voor mijn onovertreffelijk mooie werkstuk. Verder zal ik nooit maar dan ook nooit een specifieke les van Dhr. Van Gelderen, volgensmij was dat zijn naam, vergeten. Deze man was al toe aan zijn pensioen en hij had 2a als klas. 2a was een kleine, hechte maar vooral ook drukke en vervelende klas. In deze specifieke les hadden we allemaal geen zin in Duits en we zaten maar met een soort stress-balletje over te gooien die Claudia had meegenomen. Ook zaten er een aantal naar buiten te kijken. Opeens kwam iemand met het geniale idee om het balletje hard tegen het raam aan te gooien. Waarop een ander roept: ‘Wow dat was een vogel’ waarna iedereen proberend zijn lachen in te houden naar t raam riep om de zogenaamde vogel te zien vallen. Het plan werd herhaald. Vreemdgenoeg had meneer de tweede keer ook niet door dat het geen vogel was maar de derde keer begon hij zich toch wel af te vragen waarom er ineens zoveel vogels tegen het raam vlogen dat uur. Helemaal stuk lagen we met zijn allen. Of Clau dr balletje ooit nog terug heeft gekregen weet ik eigenlijk nogsteeds niet! Een tijd later in de 5e was ik helaas op t randje net niet over, en kwam ik in een nieuwe klas. Ik vond het eerst helemaal niet leuk maar toen ik merkte hoeveel mensen er eigenlijk uit “mijn” lichting zijn blijven zitten vond ik het niet zo erg meer. Ik kwam gelukkig niet helemaal bij allemaal jonge mensen terecht. De eerste week ging goed en ik leerde snel een groepje meiden kennen. Ik heb hierdoor een hele goeie vriendschap met Jorien, Roos en Melissa opgebouwd en eigenlijk heel IB (klas V6A en V6C) zijn heel hecht met elkaar. Gelukkig kon ik het eigenlijk meteen wel met de meesten vinden. Met een deel van deze groep ben ik naar Antwerpen op themaweek geweest. Dat was een en al lol. Iedereen ging gewoon goed met elkaar om ook al waren ze vooraf niet allemaal met elkaar bevriend, en wist eigenlijk iedereen dat iedereen weer uit elkaar zou gaan eenmaal terug in Amstelveen. Het was een week vol karaoke en drank, want zolang we om 9 uur ’s ochtends aan het ontbijt zaten, was alles geoorloofd. Aan het eind natuurlijk helemaal gebroken, een aantal meiden hadden nog antwerpse lovers achter moeten laten zaten we in de bus terug, moesten we de duinrellers ophalen. Guess what?! De bus kapt ermee. Wat doen wij :P we gaan de secret entrance van duinrel binnen en vermaakte ons daar een paar uur! De school zelf heeft denk ik wel wat toegevoegt aan de sfeer die er hangt. Het is goed dat Dhr. Liefaard zich laat zien en dat iedereen weet wie hij is. Ik hoor ook weleens van leerlingen op een andere school dat hun rector nooit zijn kantoor uit komt, áls hij al op school aanwezig is. De kleuren en de feestjes, de uitstapjes, de maffe docenten die je tegen komt voegen ook genoeg sfeer toe, maar ik denk dat ik mijn leuke herinneringen op het HWC toch echt wel te danken heb aan mijn medeleerlingen. Er zijn namelijk ook genoeg momenten geweest waardoor ik de school liever echt zag affikken dan dat het brandalarm weer onnodig af ging. Nu op naar de examens en hopen dat we allemaal slagen! Groetjes en Liefs, Stephanie Blake

47

Ik zal maar meteen beginnen met de allerleukste activiteit van de afgelopen zes jaar. Dat was natuurlijk de reis naar Rome. Een week lang zonder huiswerk, zonder toetsen en zonder zorgen. De combinatie van lekker weer, het Italiaanse eten en de geweldige stad maakten deze week tot een onvergetelijke week. Dan nu wat geschiedenis, ik kan der een boek over schrijven maar ik hou het kort, toen ik in 1a begon kende ik al een paar leerlingen van mijn basisschool en twee (Chinook en Daphne) hebben het met mij uitgehouden tot het laatste jaar. Wat ik niet snel zal vergeten is de rivaliteit tussen 2b en 2a en 2a en 2c, er werd ons altijd verteld dat 2c zoveel beter was, maar dat was natuurlijk een slechte grap, want 2a en later V3a waren gewoon het beste in alles. De strijd tussen 2a en 2b laaide goed op tijdens de reis naar England in de 2e klas, maar toen ik in V4e belandde waren die grenzen al vervaagd en kon iedereen het met elkaar vinden. Ex-v3c’ers konden het ook goed met mijn vrienden uit V3a vinden en in de loop van V4 naar V6 is het een groep geworden. Het 100-dagen feest was ondanks alle tegenslagen en het aflasten van de 2e show toch een heel groot succes en samen met de andere schoolfeesten zal ik het niet snel vergeten. Er zijn natuurlijk nog veel meer dingen, zoals de 1 kilometer run van meneer Ran, of de hectische lessen van meneer Wubs, die overigens echt de aardigste leraar was, de prachtige lessen van mevrouw Bijenhoff waar je echt zin in had, alleen omdat het niet altijd over de lesstof ging, de lessen biologie van dit jaar met Chinook waar we het altijd, sarcastisch natuurlijk, over dat meisje met het ‘lelijke’ rode haar hadden, ook zal ik het prachtige werkstuk van Pascal over Bosbranden nooit vergeten. Ik zal nog wel enorm veel anekdotes vergeten zijn, maar wat wil je? 6 jaar in een half A4tje proppen, dat lukt natuurlijk niet. Ondanks alle frustraties over toetsweken en deadlines heb ik me toch altijd weten te vermaken op school, vooral met absurde humor met Janko en Mark. Die humor vooral dit jaar in de pauze met julia. Ik zal nog veel mensen vergeten zijn maar dat vinden ze hopelijk niet erg. Dus vind ik het toch wel jammer dat het er al weer op zit, het is enorm snel gegaan en ik wil iedereen veel succes wensen de komende jaren en hoop ik nog veel mensen te zien.

6 jaar geleden koos ik het HWC om de kleurtjes op de muren. Mooi voorbeeld van hoe simpel een 12jarige in elkaar kan zitten. Mijn zus Noor zat ook op het HWC en ik vond het natuurlijk heel stoer om haar vrolijk op de gang gedag te zeggen, zodat zij mij geïrriteerd kon aankijken, zoals ik nu bij mijn eigen zusje doe. Toen ik in de tweede kwam voelde ik me al helemaal heel wat, want ik was niet meer de kleinste. Samen met Elly spijbelde ik alle lessen die ik stom vond, voornamelijk Frans, regelmatig. Dat was aan mijn cijfers te zien. Een boze vader later ging ik toch over naar de 3e, en daarna naar de 4e. Ik weet niet heel veel meer daarvan, alleen dat ik toen net zo asociaal en vrolijk door de gangen liep als al onze miniopvolgertjes nu doen. Ik heb sinds de 5e heel wat onbekende mensen uit onze laag ‘ontdekt’. Zelfs toen we begin dit jaar naar Rome gingen waren er opeens een paar mensen die ik niet kende. Hoogtepunten uit deze 6 jaar zijn toch wel de reisjes naar Londen, Antwerpen en Rome, en natuurlijk 100dagenfeest!! Ik weet niet of ik heel veel ga missen, uiteindelijk vast wel, maar nu ben ik er voorlopig even klaar mee. Na de examens voor mij nog geen heimwee. 1 September begin ik met Media & Cultuur aan de UvA, ik hoop veel van jullie nog in Amsterdam te zien rondlopen! Voor de rest weet ik niet veel meer te vertellen, maar ik heb ook wel genoeg gezegd… Liefs Jorien

48

De eerste drie jaar op het Hermann Wesselink College zat ik in de atheneum-TTO klas. Een zeer gezellige klas en nogal veel gebeurtenissen. Allereerst de pesterijen voor sommige en enorme ruzies met leraren. Vooral handvaardigheid lerares mw. Hutter kon het niet lekker met ons vinden. Een poging haar gedrag op te nemen op een taperecorder eindigde in een schorsing voor een klasgenoot en meerdere malen is toenmalig afdelingsleider mw. Verbeek in de les geweest om de klas weer eens serieus toe te spreken. Meerdere uitstapjes naar Engeland. Canterbury en London staan uiteraard nog vers in mijn geheugen. Starbucks! en Mr. Rot die mij bijna als vermist op gaf vanwege onze nachtelijke overlooppraktijken. Tot slot een geweldige afsluiting aan het eind van deze periode met de gezamenlijke barbecue. De laatste drie jaar zijn heel wat rustiger verlopen. In de vierde klas nog wel maatschappijleer van mw. Schuitemaker. Hier werd voor meerdere de toegang tot de lessen ontzegd en veel (valse) beschuldigingen over en weer. Uiteindelijk heb ik in het laatste jaar al mijn droom om piloot te worden voor een groot deel waar kunnen maken. Toelating tot de KLS Flight Academy, helaas met wat vertraging.

Joost Flach, Simpel samen te vatten met het woord: WAUW! WAUW! Wat is Joost toch Lekker, WAUW! Wat is Joost toch Briljant, WAUW! Wat is Joost toch Sterk, WAUW! Wat is Joost toch Sexy WAUW! Wat is Joost toch Geniaal, WAUW! Is er dan iets wat Joost niet kan? WAUW! Wat is Joost toch een chille kill! Nee, zonder gekkigheid: Chille mensen, Chille herinneringen, Chille jaarlaag. KOK KOK.

49

De 6 jaar zijn omgevlogen.  De een wat leerzamer dan de ander, maar altijd leuk en gezellig. De leraren waren niet altijd even behulpzaam, boeiend, luisterend, op tijd, efficiënt en duidelijk maar zij zijn natuurlijk ook maar mensen. Het is ook weer zo dat we zonder hen niet zover waren gekomen. Het leukste waren de uitjes. Ik heb met school twee keer Engeland bezocht. Verder heb ik op de stranden van Calais gelopen, de dom van Keulen beklommen en voor mijn buitenlandse stage ben ik naar Boedapest gegaan. Verder waren er natuurlijk ook de binnenlandse uitstapjes zoals het genieten van de achtbanen in Six Flags. Tot slot, natuurlijk niet te vergeten, de ski-reis. We hebben daar veel lol gehad met veel leuke mensen en een te gekke lerares. Dit laatste jaar begon slecht, maar toch heb ik dit jaar goed afgesloten. Na een succesvol examen gemaakt te hebben, gaan we, Pascal en ik, van onze welverdiende “rust” genieten in Zuid-Frankrijk. Bovenal was het een super tijd met enorme grappige en leuke klasgenoten. Van het mediteren over paarse koeien in de ruimte met meneer Rot tot de weddenschappen met meneer Tennekes, het was een top tijd. Bedankt! Ik wens iedereen het beste toe en we zien elkaar vast nog wel.    Jelmer

Hoi redactie van het jaarboek, Het spijt me, maar ik heb deze keer echt geen inspiratie. Het jaarboek zal het dus zonder mijn bijdrage moeten doen.

50

Hoi redactie van het jaarboek, Het spijt me, maar ik heb deze keer echt geen inspiratie. Het jaarboek zal het dus zonder mijn bijdrage moeten doen.

Het leukste dat ik heb overgehouden aan het HWC, is Sophie.

51

Kijk het zit zo… Volgens de categorische imperatieven van Kant zijn er twee werelden. De wereld van de natuurwetten en de wereld van de onsterfelijke ziel, vrijheid en god. Helaas geloof ik alleen in de wereld van natuurwetten. In deze wereld ben ik volledig gedetermineerd door deze aanwezige natuurwetten waardoor ik geen vrijheid heb. Hoewel ik de verplichting had naar school te gaan kon ik deze niet eerbieden omdat ik gedetermineerd was om niet te komen. Een verplichting zonder mogelijkheid is redelijk gezien niet aanvaardbaar hierom verloor de verplichting van het naar school gaan zijn waarde. Daarom was ik dus niet op school vandaag…. Ja, absenties ga ik zeker niet missen! Robert Payne

Na 6 jaar HWC en het einde bijna in zicht kan ik tevreden terugkijken. De eerste twee jaar waren toch wel de beste jaren. Je hoefde (bijna) nergens voor te leren, mevrouw Bijenhof zorgde voor leuke geschiedenislessen met de meest gekke straffen en de kratjes bier lagen zomaar in de bosjes voor het schoolfeest. Het eerste en tweede jaar waren een soort van utopie. De jaren daarna moest je meer leren en werd ik vaak ziek waardoor het dus wat minder leuk was, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat er helemaal geen leuke momenten meer zijn geweest! De leukste les die ik niet zo snel zal vergeten is een zekere les van onze tijdelijke informatica leraar Leonardo. Helaas werd meneer Leonardo kort na deze les ontslagen voor iets wat hoewel ongerelateerd toch best wel wat met de les gemeen had. Ik kijk echter nog wel regelmatig op zijn website om te zien hoe het met die geweldige man gaat, is ie weer eens gearresteerd of staat er een leuk artikeltje? De leukste leraar is eigenlijk onmogelijk te kiezen omdat er heel veel leuke leraren en leraressen zijn geweest. Mevrouw Bijenhof met de stoelenrace, meneer Pel met de gezellige lessen, meneer Appelman en Leonardo die voor grappige informatica lessen zorgden, meneer de Boer die erg behulpzaam is geweest en nog veel meer leraren die voor onvergetelijke momenten hebben gezorgd. Wat ik het meest ga missen aan de school dat is ongetwijfeld de loempia op dinsdag, maar aangezien alles steeds gezonder moet worden zal die vast niet lang blijven op het HWC. En wat ik het minst ga missen dat zijn natuurlijk de onmogelijk moeilijke tentamens van meneer van der Pijl. Verder weet ik nog niet zeker wat ik hierna ga doen maar dat komt allemaal nog wel goed.

52

Hoe zou ik mijn tijd op het HWC kunnen samenvatten? Achteraf viel hij best mee. Een van de dingen waar ik zeer van heb genoten is de steeds ontspannender wordende sfeer op de school. Ik herinner me nog goed dat ik op mijn eerste dag echt heel zenuwachtig was. Door de jaren werd het steeds minder, en vooral in de bovenbouw werd het allemaal een stuk ontspannender (op de vele PO’s na dan die waren echt vreselijk). Waarschijnlijk hebben jullie het niet allemaal zo ervaren, maar wie mij ooit heeft kunnen betrappen op een les opletten bij economie in de 6e; ik hoor het graag. Ik zal later vaak op deze jaren terugkijken. Alle excursies, het 100-dagenfeest en zelfs de lange lesdagen zal ik achteraf lachend op terugkijken. Ik weet bijna zeker dat ik later nog tegen mijn (klein)kinderen zal vertellen dat ik tijdens natuurkunde in slaap gevallen ben. Niet iets om bijzonder trots op te zijn, wel iets wat je zal onthouden. Een leraar waar ik achteraf goed op zal terugkijken is Mevrouw Fisser. Zoals zij een (zeg maar gerust) ongemotiveerde klas weer aan het werk heeft gekregen vind ik echt bewonderenswaardig. Hopelijk zal ik bij mijn studie wiskunde dezelfde zorgeloosheid gaan ervaren. Misschien zal ik er ook wel hard voor moeten werken, wat eigenlijk wel beter zou zijn. Maar dat komt volgend jaar allemaal wel weer.

Ik zal het eerlijk toegeven. Mijn keuze voor het Hermann Wesselink College was volkomen irrationeel en impulsief. Mijn keuze was niet gebaseerd op tevredenheids onderzoeken of locatie, nee, ik wou simpelweg de liefde achterna. Ik moest en zou naar de school waar mijn ‘crush’ zich voor aanmeldde. Mark Janse van Mantgem, het is nooit wat geworden tussen ons, maar ik zal je dankbaar blijven voor het HWC! Mijn leven was compleet anders geweest als ik een andere school had gekozen. Ik ben vooral dankbaar voor de mogelijkheden om mee te doen met theater en film projecten, hoe had ik de jaren anders overleefd? Ik zal zeker terugkijken op kerstvieringen, Die Zauberflote en Sgt peppers als hoogtepunten in mijn teen angst jaren. DANKJEWEL HWC en vooral bedankt aan alle mensen die de lesuren draagbaar hebben gemaakt!!! Jullie weten wie jullie zijn haha! xxx Elly

53

Lieve jongens en meisjes, ook ik heb geen idee hoe ik dit moet aanpakken en ga maar wat aankloten denk ik… Maar uiteraard zijn er een paar mensen waar ik even mijn ‘props bij moet droppen’. Ik zal beginnen met mevrouw Kittie Bijenhof die zonder twijfel, excuser les mots [=dankzij mevrouw Rugters], het coolste wijf op het hele HWC is. Dit komt enerzijds door haar straffen en anderzijds door haar goede gevoel voor zonnebrillen. Ik weet nog goed hoe ze, in de eerste of tweede, twee van mijn klas genootjes tijdens de pauze van de bovenbouw naar het toilet stuurde om het knuffelhondje van haar dochtertje uit te laten. Michiel Westerhout en Maurice Tehi zijn er nooit bovenop gekomen…Ook de lessen van meneer Martin Bakker moeten even aan de orde komen. Ik heb erg genoten van zijn gepassioneerde manier van lesgeven en heb hem ook als mentor erg gewaardeerd. Het tekenen, dagdromen en tijdschriften doorbladeren op zoek naar inspiratie is mij bijzonder goed bevallen. De meeste props drop ik bij mijn ex klasgenoten uit 2b, daar liggen ook wel mijn beste herinneringen ‘2b or not 2b, that’s the question!’. Alhoewel ik hierbij ook een boel homies uit andere klassen tekort doe.. ach, ik weet het ook allemaal niet meer. Wat ik wel weet is dat ik het heel bijzonder heb gevonden om te zien hoe iedereen zo ontzettend is veranderd door de jaren heen [ik bedoel het niet zo cheesy als het klinkt!]. Ik weet nog heel goed hoe ik in de eerste klas in de pauze, zielig en alleen, mijn bammetjes at op een stoeprandje bij de parkeerplaats. De zes jaar die ik hier gezeten heb zijn keihard voorbij gevlogen, al moet ik nu wel zeggen dat ik het flink gehad heb op het HWC met al z’n kleide koters waar je constant over struikelt. Voor volgend jaar heb ik nog geen plannen, heel chill. Wat dat betreft weet ik twee dingen zeker: één is dat ik niet ga studeren en twee is dat ik voor een aantal maanden in Kaapstad wil belanden. Even geen structuur zal me goed doen. Ik wil iedereen bedanken, vooral mijn medeleerlingen van wie ik [op mevrouw Schuitemaker na uiteraard] misschien nog wel het meest geleerd heb. Zes jaar heb ik het ontzettend naar mijn zin gehad op het Hermann Wesselink College, een school waar iedereen gelijk is en waar ik nu eindelijk weg mag… [Woooh!]

Hoi redactie van het jaarboek, Het spijt me, maar ik heb deze keer echt geen inspiratie. Het jaarboek zal het dus zonder mijn bijdrage moeten doen.

54

In tegenstelling tot het merendeel van 6VWo zijn het voor mij 7 jaren geweest. En hoe langer ik op school zat, hoe langer het leek te duren. Ik ben dan ook erg blij dat het achter de rug is. Het zijn een boel herinneringen, maar na 7 jaar is het toch echt tijd voor de volgende stap. Want dat is nu eindelijk mogelijk. Om een era in je leven af te sluiten en aan een nieuw era te beginnen. Ik denk dat ik me daar nu maar alvast op ga voorbereiden (lees: vakantie vieren!)

Heeeey allemaal!! Ik zal niet zeggen dat ik het HWC héél erg zal missen, maar toch wel een beetje hoor. Zeker nadat ik toch een erg leuketijd achter de rug heb (afgezien van het schoolwerk natuurlijk). Ik mag natuurlijk niet té veel klagen over het huiswerk etc. aangezien ik zelf ook wel weet dat ik er niet heel veel aan gedaan heb. Misschien krijg ik hier wel spijt van als ik later aan mijn studie (geneeskunde) begin, maar dat gaat zeker wel lukken! Wat mij het meest bij zal blijven zijn natuurlijk de leukste momenten, Zo waren er dit jaar twee hoogtepunten voor mij: de Romereis en het 100dagenfeest! Beide super leuk en een totale gekkenhuis. Ik denk nog best vaak aan het lekkere zonnetje in Rome en de lekkere pizza’s natuurlijk... Ook het zorgen voor totale chaos op het stadshart tijdens het honderd dagen feest zal ik niet snel vergeten. Een feest dat weliswaar helemaal verpest was door een stel koters, maar dat is ze vergeven. Én ik mag natuurlijk niet de leuke vrienden die ik aan het HWC te danken heb vergete, waarvan Mark natuurlijk één is (het “echtpaar” zoals we ook wel eens worden genoemd). Ook de TTO uitjes waren helemaal top! Ook al zijn we nu, in zes jaar tijd, drie keer naar Engeland gegaan, bleef het altijd super leuk. Behalve natuurlijk de keer met gastgezinnen, aangezien we daarna weer uitgehongerd naar huis keerden. Het TTO groepje is door de jaren heen steeds hechter geworden; zo ontstond ons eigen taaltje. Om af te sluiten onze lievelingskreet: Een school waar iedereen gelijk is, maar TTO beter!

55

Romereis De Romereis. Veel ckv’ers en gymnasiasten kijken hier jarenlang naar uit. En in oktober 2008 was het eindelijk zo ver; wij gingen Rome onveilig maken! Zondagochtend vroeg verzamelden 40 leerlingen + begeleiding bestaande uit de heren Tennekes en Bakker en de dames Fisser en Langedijk op Schiphol. Eenmaal in het vliegtuig werden we hartelijk welkom geheten door de purser. De sfeer zat er goed in! Na een vlucht van ruim 2 uur, een eeuwigheid wachten op de koffers en een busreis van een half uur waren we eindelijk in Rome! Nadat de kamers waren ingedeeld en de koffers gedumpt, gingen we opstap. We bezochten het Pantheon en zagen de 4 rivieren fontein en na een gezamenlijke maaltijd maakten we een gezellige avondwandeling langs de prachtige Trevifontein. De eerste dag zat erop en met pijn aan onze voetjes konden we lekker uitrusten in ons hotel. Helaas hadden onze voeten weinig rust, want de dagen erna waren gevuld met veel wandelingen en culturele uitstapjes uiteraard. Zo beklommen we onder andere de St. Pieter, hebben we gebanjerd door het imposante Colosseum en over het Forum Romanum en hebben we de kou weerstaan in de ondergrondse catacomben. Natuurlijk kon een dagje Pompeji niet ontbreken. Na een 3 uur durende busreis gevuld met spelletjes en keiharde jaren ’90 muziek bereikten wij Pompeji. En wat was het weer mooi! Heerlijk in de zon langs de indrukwekkende ruïnes lopen met de Vesuvius op de achtergrond. De dagen erna hebben we Villa Farnesina bezocht, Galleria Borghese, verschillende kerken en de Spaanse trappen. Ook hadden we een keuzeopdracht die bij sommige groepjes beter uitpakte dan bij andere (maar hé, een middagje doorbrengen in het park Villa Borghese is ook heel leuk!). De laatste dag zaten we al vroeg in de bus opweg naar Tivoli. Daar bezochten we Villa d’Este. Een indrukwekkend paleis met een tuin vol watervallen en fonteinen en een prachtig uitzicht. Maar toen moesten we toch echt de bus in, voor de laatste keer met z’n allen, richting het vliegveld en na een paar uur vliegen waren we weer terug in Nederland. De Romereis was een geweldige en supergezellige week! Een paar onvergetelijke dingen: -Het typisch Italiaanse ontbijt, waar we in shifts moesten eten bij gebrek aan ruimte -De heerlijke pizza’s (en goedkope cocktails) -De vertraging die wij opliepen op de terugweg van Pompeji, omdat iemand zijn tas had laten liggen op het tankstation (we hebben het je allang vergeven hoor) -De Trevifontein -Mevrouw Fisser die diehard heel Rome op haar hakken heeft belopen, als een echt dametje

56

Texelkamp In het begin van de 2e kwam dan eindelijk het eerste echte reisje, namelijk het Texelkamp! Het Texelkamp duurde drie dagen en bestond voornamelijk uit regen en fietsen. De reis er naartoe was al een heel avontuur. Eerst met je klas in de bus richting boot, daarna op de boot naar Texel en uiteindelijk op de fiets naar een soort herberg, waar vervolgens complete chaos ontstond wie nou waar mocht slapen. Er werden natuurlijk ook tripjes ondernomen. Zo gingen we een dag naar het natuurcentrum EcoMare. Daar moesten we opdrachten maken en konden we kijken naar zeehondjes. De volgende dag was iets actiever. We moesten boogschieten, een hindernisloop doorstaan en een muur beklimmen. Eén avond gingen we een wandeling over het strand en in het bos maken. Dat was natuurlijk hartstikke spannend in het donker en al helemaal met de regen en het onweer. De laatste avond moest uiteraard gevierd worden met een bonte-avond en een mini-disco.

57

V6D

58

59



A journey of a thousand miles begins with a single step.



Lao-tzu, Chinese philosopher (604 BC - 531 BC)

Deze eerste stap zullen wij binnenkort maken. Voor sommigen betekent dit een bomvolle collegezaal binnenstappen, anderen gaan letterlijk op reis en betreden een vliegtuig naar een land hier ver vandaan. Zodra wij dat papiertje getekend hebben gaat er een wereld voor ons open. Weg van die vertrouwde kantine en dat vermoeiende trappenhuis, misschien zelfs weg van onze lieve ouders in Amstelveen/Aalsmeer/Uithoorn/Ouderkerk (doorhalen wat niet van toepassing is). In mijn stukje voor het jaarboek wou ik niet terug kijken naar ons verleden op het HWC, maar naar de spannend toekomst die wij allemaal tegemoet gaan. Want laten we eerlijk wezen, over het HWC valt veel te zeggen.. maar niet dat het erg spannend was! We beginnen aan iets nieuws, iedereen gaat verschillende kanten op, en helaas zal er in dat nieuwe hoofdstuk van ons leven niet altijd plek zijn voor onze vrienden van vroeger. Net zoals bij het vertrek van de basisschool zullen er telefoonnummers en e-mailadressen uitgewisseld worden en zal iedereen zeggen contact met elkaar te houden, maar vaak komt hier nooit iets van terecht. Ik hoop natuurlijk dat het in ons geval anders zal zijn, want een gezellige jaarlaag waren we zeker en samen hebben we de sleur van zes jaar VWO toch een beetje opgefleurd! Jullie allemaal bedankt daarvoor en succes op jullie reizen, met het najagen van dromen, het maken van een carrière of het bouwen aan de toekomst!

Jeetje jongens, de zes jaar zitten er alweer op. Goh, wat gaat dat snel zeg! Ik weet nog dat ik op HWC binnen kwam strompelen en klas 1d voor het eerst ging ontmoeten. En over een paar dagen begint het eindexamen al… Gelukkig heb ik vooral leuke herinneringen aan het HWC. De gezellige en gekke momenten in de klas maken deze schoolperiode voor mij onvergetelijk. Vooral de biologie lessen met de kippenhartjes, mevrouw Wüst en de slippers van meneer Launspach zal ik nooit kunnen vergeten. Maar niet alleen waren sommige lessen hilarisch, ook de uitstapjes en de feestjes waren super! Het 100dagenfeest en het gala, kamp in de 2e klas, Keulen, Lille, Calais maar vooral Rome was toch echt wel het hoogtepunt in de afgelopen zes jaar. Heerlijk weekje in de zon banjeren! Ik had geen voeten meer over toen ik terugkwam! Maar ondanks dat heb ik wel een supertijd gehad! In deze zes jaar heb ik echt zoveel meegemaakt. Teveel om eigenlijk op te noemen. Maar het allerbelangrijkste dat ik heb meegemaakt, is dat ik in de afgelopen jaren veel lieve mensen heb ontmoet en het allerliefste vriendje Pascal in de wereld eraan heb overgehouden. Nu sluit ik het hoofdstuk Middelbare School in mijn levensboek af en begin ik aan een nieuw hoofdstuk: Studeren aan de Universiteit. Na de zomer ga ik de studie Notarieel Recht volgen aan de Vrije Universiteit. Waar ik ongelofelijk veel zin in heb! Ik zal vast een groot gedeelte van jullie nog wel tegenkomen op de VU. Maar eerst, vakantie vieren! Bedankt voor de leuke tijd. Lieverdjes, ik wens jullie al het goeds in het leven en maak er wat moois van!

60

Vol spanning, nieuwsgierigheid, en toch ook wel een beetje angst, kwam ik het HWC binnen gelopen. Van het vertrouwde kleinschalige basischooltje naar de ‘grote school’.. Ik heb geen idee waar te beginnen, maar wat vast staat is dat ik onwijs heb genoten van mijn 6 jaren op het HWC! Wat?! Zei ik nou 6?! Ja.. het is ook zo snel gegaan allemaal. Ik kan me nog ‘als de dag van gister’ (typisch ik.. haha) herinneren dat de introductiedag was. Klas 1G!! Onze trots! Ik heb zo veel mensen leren kennen en veel leuke, maar ook minder leuke, dingen meegemaakt.. Van de rebelse lessen (hmm.. hoeveel leraren hebben wij ook alweer ontslag laten nemen? ..4? ..5?). Tot de reisjes naar Texel, Lille en nog fresh in mind: Polen. Wat een ervaring zeg.. Heel apart land (ja, net zo grauw als je je Polen voorstelt), maar met superveel liefde van alle leerlingen die mee waren.. Wie kan zich nog het gezellige ‘uitgaan’ met de ‘sexy’ dancemoves van de Poolse mooiboys herinneren haha Hoogtepunten voor mij zijn ook alle muziekoptredens geweest waar ik aan deel heb genomen zoals het lunchconcert, kerstvieringen en DE 100dagenshow 2009. En wat dacht je van stoeien in de kantine, de schoolfeesten, onze examenstunt.. Ik kan zo uren doorgaan, maar iedereen weet zelf wel zo een beetje hoe de jaartjes zijn verlopen! Lieve, lieve vriendjes en vriendinnetjes.. Ik zal jullie super erg gaan missen en jullie (en het hwc) zullen in mijn gedachten en hartje gewoon meegaan naar de toekomst! Dikke kus en heel veel liefs.. ‘gewoon’* Iman *voor de Polengangers onder ons ;)

Lieve V6- leerlingen, Eén van mijn leukste herinneringen is het klassenuitje van V3E naar Jessica der eiland. Het was die dag heel mooi weer en het was heel gezellig. Een andere leuke herinnering was toen er een hele zwerm vogels langs het raam van het biologielokaal heen en weer vloog en de hele klas iedere keer: “oohh” en “aahh” riep. De lerares wist niet meer zo goed wat ze moest doen en probeerde het zonnescherm naar beneden te doen. Dit werkte niet zo goed en toen besloot ze om huilend de klas uit te lopen. Verder was de themaweek naar Calais heel erg leuk. We gingen over het strand wandelen en toen werd het vloed en zaten we net tussen twee rotsen in. We probeerden eerst nog door te lopen, maar toen was iedereen tot aan zijn middel nat. Vervolgens moesten we driekwartier wachten tot het weer eb werd. Uiteindelijk heeft de tocht die twee uur zou moeten duren vijf uur geduurd. Tot slot ga ik de gezelligheid van vwo 6 op school missen. Ik wil iedereen succes wensen met wat jullie volgend jaar gaan doen. xxx

61

Hoi redactie van het jaarboek, Het spijt me, maar ik heb deze keer echt geen inspiratie. Het jaarboek zal het dus zonder mijn bijdrage moeten doen.

Ik weet nog als de dag van gisteren hoe ik voor het eerst mijn fiets in het chaotische fietsenhok plaatste. Het was nog best even wennen in het begin. Ik kwam van een kleine en knusse basisschool en viel met mijn neus in de boter met dat grote hwc. Al snel ging ik me, mede dankzij een aantal docenten en medeleerlingen, toch echt thuis voelen. Zeker vanaf het derde jaar was het allang geen straf meer om naar school te gaan. Vooral dankzij jullie als medeleerlingen heb ik echt een hele leuke tijd gehad en daar was een onvergetelijke reis naar mallorca een hele mooie afsluiting van! Lief hwc, lieve docenten, lieve leerlingen: bedankt voor alles. Ik mis het nu al meer dan dat ik ooit had gedacht. X mitchel

62

In de zes jaar die ik heb doorgebracht op het verschrikkelijke hoerencollege, heb ik me toch nog aardig vermaakt. Vooral dankzij de geweldige uitjes zoals het texel kamp en de thema reis. Want laten we even eerlijk zijn, die zijn legendarisch. * oke oke, vooral de themareis dan * Verder heb ik op deze school wel ontzettend veel leuke mensen ontmoet, waarmee we net een uiterst geslaagde vakantie naar mallorca hebben meegemaakt. Waar ik ook ontzettend van heb genoten, was het treiteren van leraren tot het ergst aan toe.. Noorland: “Martine, you have this very special way of irritating people” .. maar in de vierde werden we toch allemaal iets volwassener (tenminste de meeste dan) en hield dat een beetje op. Vanaf toen begon het spijbelen en vooral het eronder uit komen van nablijven (toch drie jaar weer gelukt zo ongeveer). Ik heb in ieder geval een erg leuke tijd gehad en enorm leuke herinneringen. Ik wens iedereen veel succes met de rest van hun leven! Xx Martine

Wist je dat: - - - - - - -

Toen Ramona mnr. Talhoui [nask] naging doen, de leukste les was? We altijd heel hard konden lachen om mnr. Hidden? Ik biologie de leukste les vond? Ik het 100dagen feest de leukste dag van dit jaar vond? Ik mvr. Wilbrink de leukste mentrix vond? Ik verschrikkelijk blij ben dat ik nooit meer hoef te LO’en? Ik deze school toch wel een klein beetje zal missen =) ?

63

In de eerste meteen een harde klas, waarmee we jarenlang voor chille lessen zorgden. Zoals in de 2e bij meneer de Vries…met zn alle onder de tafel zitten, proppen op zn hoofd schieten met een prop van een a3tje en een elastiek zo groot als het lokaal.:) Of bij mevrouw Lykles, elkaar met passers neersteken en doen alsof je dood ging. Ben er zelfs nog een keer uitgestuurd terwijl ik ziek thuis was:P Texelkamp, wouden Derek en ik de groep laten schrikken door uit de bosjes te springen, pleurde we allebei in een sloot die we niet gezien hadden. Klei gooien bij ckv, rellen bij Fischer(waarbij je bij 0 fout een 9 had…), kwasten op elkaars hoofd gooien bij tekenles, soe’s van Mok en 50x de lion king gekeken, klerk fokken, mevrouw van der Kind rellen. Vincent die op Suykerbuik geilde en die kort daarna zwanger was.. (moet je ons iets vertelle vin?). Bij scheikunde was ik in de 4e een professor, omdat ik een 10 gehaald had(spiekbrief?:P). Eerste les bij Milani meteen ruzie: ‘Jij blondje jongetje ik zie wel dat je gum op mij gooit.’ Onverwachte repetitie van haar, wouden we niet maken, maakte ze de eerste paar vragen voor ons om ze vervolgens fout te rekenen. Skireis in de 3e, waren we in een andere kamer gaan liggen, gingen ze ons zoeken in kasten en onder bedden terwijl Derek gewoon achter de deur stond. Kregen we straf.:) Het waren dus heerlijke jaren! Heb me vermaakt! LAtur Sjoerd

In mijn schoolcarriere op het HWC zullen sommige dingen mij altijd bij blijven. Zoals het themaweek naar Polen, waar Tom Postuma bijvoorbeeld met Milou de Winter gezoend had. Ook de M&O lessen van mr. Schade zal ik nooit vergeten, want er was geen een les waarin ik mij niet vermaakte. De afsluiting van CKV is ook iets om nooit te vergeten. We moesten een toneelstuk opvoeren in de schouwburg van Amstelveen, maar meer van de helft kende de dag van opvoering zijn tekst nog niet uit het hoofd. Uiteindelijk was het met een beetje voorzeggen toch nog goed gekomen. Ondanks ik altijd met tegenzin naar school ging, heb ik een leuke tijd gehad op het HWC en zal ik het denk ik toch wel een beetje missen.

64

Alweer zes jaar op het hwc. Het lijkt al weer een eeuwigheid geleden dat ik voor het eerst de school binnen kwam lopen. En wat hebben we veel meegemaakt in de tussentijd! Over alle docenten alleen al valt een boek te schrijven. Op nummer één staan voor mij nog altijd de prettig gestoorde tekenen handvaardigheidsdocenten. Wat een aparte dingen er zijn gedaan met klei is niet te geloven. Ook hebben we met z’n allen mevrouw Rutgers maar wat vaak nerveus gemaakt, alleen al omdat er dan zulke leuke uitspraken op volgden. Daarnaast heeft zij ons ook zinnige dingen bijgebracht, zoals dat je kleding van je kinderen kunt lenen en dat je parfum van je man hoort te krijgen. Vervolgens hebben we bij mevrouw Rot in de les met veel plezier ‘The lion sleeps tonight’ gezongen en hebben we bij meneer Kodde hartelijk gelachen om de uitspraak van het woord ‘euro’ en om de uitleg die altijd ondersteund werd door handbewegingen. Toch wil ik ook nog even mijn dank betuigen aan mevrouw Nijhof die de beste wiskunde docente is die ik de afgelopen zes jaar heb meegemaakt. Ook wil ik nog even mevrouw Heijmans noemen die als nieuwkomer van dit jaar met vlag en wimpel geslaagd is. Ik heb het nog nooit meegemaakt dat ik van een nieuwe docente zulke georganiseerde en leerzame lessen heb gehad. Naast alle lessen waren er gelukkig ook nog wat leerzame excursies. Zo ben ik al veel te vaak in Artis geweest, telkens weer met een andere missie die toch vrij vaak niet voltooid werd. Ook hebben we leuke dagtripjes naar Keulen en Lille gehad waar iedereen toch al snel in de winkels belandde om vervolgens met een alcoholische versnapering op een terrasje de dag af te sluiten. Vervolgens hebben we natuurlijk consequent volgehouden dat ons Duits en Frans er echt op vooruit was gegaan om de docenten ook gelukkig te houden. De topper van de afgelopen zes jaar was zeker weten de themaweek. Ik heb het ontzettend leuk gehad in de twee weken die ik met de Zwitsers heb doorgebracht. Wij hebben hen het uitgaansleven bijgebracht, zij hebben ons laten genieten van hun mooi gelegen optrekjes in de bergen en ondertussen hebben we het ontzettend gezellig gehad en heel veel gelachen. Nu verlaten we het hwc met genoeg herinneringen op zak om mee te nemen. En we kunnen het over één ding allemaal eens zijn: wij zijn nooit zo klein geweest als de brugklassers van tegenwoordig, zij worden gewoon elk jaar kleiner!

65

Hoi redactie van het jaarboek, Het spijt me, maar ik heb deze keer echt geen inspiratie. Het jaarboek zal het dus zonder mijn bijdrage moeten doen.

Het HWC, een school waar “iedereen gelijk is maar niet hetzelfde” en de school waar ik 7 jaar ouder ben geworden. De school die een aantal van de “mooiste jaren van mijn leven” heeft opgegeten en de plek waar ik altijd te laat kwam. Op het HWC voelde ik me thuis, het was gezellig en interessant, en het doet me pijn om weg te gaan - zelfs nog meer pijn dan dat het me deed om er wel te zijn. Er zijn zo veel dingen die ik ga missen; hoe mensen met elkaar omgingen, de gezelligheid, de koters die elk jaar kleiner en verrotter werden, domme opmerkingen, gezeur, tegenzin, rondhangen, de muffe geur die in de lokalen hing, Liefaards mededelingen, Liefaard op de gitaar, broodjes worst op de grond voor m’n kluisje, herhaaldelijk in slaap vallen tijdens de les en uit het raam staren. Ik kwam pas in de vijfde in deze jaarlaag na mijn blijvenzitten en ik heb er nooit echt spijt van gehad. Mijn vorige jaarlaag was geniaal, maar hier ben ik “volwassen” geworden. Het was echt superleuk, en ik heb elke dag dat ik er was wel even genoten. Stiekem ben ik de school dan ook wel dankbaar voor de dingen die ik heb geleerd, vooral de dingen die niet in het lessenpakket zaten. Er zijn nog wel duizend herinneringen om op te halen en te vertellen, maar dan worden jullie jaloers omdat mijn schooltijd veel leuker was dan de jouwe! Hahahahahaha Ik wil niet meer geslagen worden door leraren, maar ze wel de groeten doen! Succes aan de rest!

66

Tjaa, wat ga ik missen aan school? Ik denk de sfeer van v6, de gezelligheid in de pauzes en tussenuren en schoolfeesten, hoewel ik er zelf niet heel veel van heb meegemaakt omdat ik zo’n beetje het halve jaar ziek ben geweest en vervolgens twee keer zoveel te doen had. Wonder boven wonder ga ik zonder voldoendes me examen in (!). Wat ik vooral leuk vond waren dingen als de themaweek (Fribourg) en de Romereis; dan leer je mensen weer anders kennen en ga je anders met elkaar om dan op school. En er komen soms rozen uit onverwachte hoek =P met valentijnsdag… Vond het altijd erg leuk dat dat werd georganiseerd en zal ik ook nooit vergeten ;) ! Wat ik zeker niet ga missen zijn te-laat-briefjes, en vooral het kinderachtige gedoe dat je 10 minuten buiten moest wachten als je één seconde te laat was, wat begin dit jaar maar werd ingesteld. Zelfs als de bel nog aan het bellen was stond er alweer iemand met een lijstje waar je je naam op moest schrijven zodat je zeker weten te laat werd opgeschreven, lekker belangrijk. “Moet je maar eerder van huis gaan”, jaa… zij gaan zelf zeker ook een uur te vroeg van huis… Tijd is relatief, toch? Maar goed, om even bij mijn verhaal te blijven; ik vind het jammer dat iedereen uit elkaar gaat, maar ik vind het aan de andere kant ook wel weer leuk om ‘opnieuw’ te beginnen en weer andere mensen te leren kennen. Het is net als op de basisschool; toen werd je in groep 8 ineens bevriend met je hele klas en moest je huilen om het feit dat sommige kinderen die je misschien wel 7 jaar gehaat hebt niet vaak meer zal zien. Het eeuwige gevecht van meisjes tégen jongetjes (jongens zijn stom!) en andersom (meisjes zijn stom!) in die leeftijdsgroep hield ineens geen stand meer. Maar toen de middelbare school begon was je het allang weer vergeten… In de 1e en 2e klas zat ik in 1 en 2H, een havo-vwo klas. Ik vind het leuk dat je in die 6 jaar zowel steeds bij nieuwe mensen in de klas kwam, maar ook dat er mensen waren waarbij je al vanaf de 1e mee in de klas zat. Verder weet ik niet zo heel veel meer van die brugklassen. Toen kwam ik in V3e; dit was echt een heeele leuke klas. Ik weet nog dat Mevrouw Goossen toen nieuw was; wij hadden haar voor biologie. Elke keer dat er vogels langs het raam gingen, deed de hele klas iets raars met hun armen en zei: “Woehoe woehoe”. Dat vond ik eeecht grappig =P. Daarna kwam ik in V4c en daarna in V5a, maar vanaf de 4e had je zoveel lessen met clusterklassen dat er niet echt meer sprake was van een ‘klas’. Kortom: ik vond het gezellig en ik hoop dat iedereen een gelukkig leven krijgt !

Hoi redactie van het jaarboek, Het spijt me, maar ik heb deze keer echt geen inspiratie. Het jaarboek zal het dus zonder mijn bijdrage moeten doen.

67

Na zes jaar komt er dan nu een eind aan mijn ‘HWC-schoolcarrière’. Enerzijds heel jammer, anderzijds heb ik ook heel erg veel zin om aan een nieuwe studie te beginnen aan de VU. Desondanks zal ik nog lange tijd met veel plezier terugkijken naar deze leuke tijd op het HWC. Enkele dingen die ik nooit zal vergeten zijn de themaweek in Calais, het 100dagenfeest, het gala en natuurlijk de leuke en gezellige gesprekken zowel tijdens de lessen als in de pauzes! Dit zal ik hierna erg gaan missen!

Eindelijk zijn we dan bijna klaar met school. Ik moet zeggen dat ik het na zes jaar hier wel heb gezien. Toch is de tijd achteraf wel snel gegaan, ik kan me de eerste schooldag bijvoorbeeld nog goed herinneren. Wat ik echt niet ga missen zijn de toetsweken, het huiswerk en de praktische opdrachten. Daarentegen ga ik wel de pauzes missen waarin je met bekenden bij kan kletsen en natuurlijk sommige mensen die je inmiddels al zes jaar kent. Wat ik het leukste vond waren toch wel de activiteiten die buiten school plaatsvonden. Skireis en de themaweek naar Polen bijvoorbeeld vond ik erg gezellig! Hierna ga ik pedagogische wetenschappen studeren aan de VU of aan de UVA. Maar eerst gelukkig nog even 3 maanden vakantie:D

68

Zes jaar.. Zes jaar op school en wat is het hard gegaan. Aan 6 jaar hard werken, veel lessen, lol, excursies en toetsen is het nu dan toch klaar. Ik herinner me nog goed dat ik voor het eerst de school binnen kwam. Alles en iedereen leek zo groot. Maar na een maand was alles gewoon. Dan kende je de weg en had je al veel mensen leren kennen. In de brugklas was alles nog relatief makkelijk, maar toen kwam de derde klas. Je moest opeens over je toekomst gaan nadenken en een profiel kiezen! De vierde, vijfde en de zesde klas daaropvolgend, werden toch wel als de meest lastigste gezien. Je moest opeens keihard gaan leren. Ik had nooit gedacht dat 6 jaar zo snel voorbij konden gaan. Af en toe was het best wel zwaar, maar er zijn ook heel wat leuke dingen gebeurd. Ik denk daarbij vooral aan de uitwisseling met Zwitserland. Twee weken lang helemaal kapot zijn, maar toch elke avond maar uitgaan. Wat een goede tijd was dat en wat hebben we daar gelachen! En nu is er dan toch een eind gekomen aan zes geweldige jaren op het HWC. Veel succes iedereen en wie weet tot ooit! Liefs, Melissa

Lieve iedereen, Ik kwam het HWC binnen als een wat klein en bang meisje. Ik was onzeker over of ik wel vrienden zou maken en of iedereen mij wel aardig zou vinden. Maar gelukkig was ik niet alleen. Ik had van de basisschool een vriendin meegenomen, namelijk Julia. Samen hebben we in de eerste klas snel leuke vrienden gemaakt. Vrienden die ik tot de dag van vandaag nog heb, zoals de liefste van de wereld, Rieke! Ik was vanaf de eerste tot en met de derde erg braaf. Ik haalde hoge cijfers, lette op en gaf nooit echt een grote mond. Dat is zeker na die eerste drie jaar erg veranderd. Ik kreeg een nieuwe klas en vond het niet zo erg meer als ik een wat lager cijfer haalde. Toen ontmoette ik in de vijfde klas Daphne bij een bijzondere godsdienstles. Vanaf toen zijn wij gekke maatjes geworden. Samen stoute dingen doen en op school buiten staan met onze Antwerpen-crew. De Antwerpen-crew bestaat namelijk uit de mensen die met de themaweek naar Antwerpen zijn gegaan. Dat reisje was toch echt één van de highlights van mijn schoolcarrière. Het was een super leuke groep waarmee we daar waren. We hebben gedanst, gezopen en veel gefeest. Elke dag hebben we daar ontzettend lekker in de zon over straat gewandeld met de inmiddels beroemde trolly. Die is zo beroemd geworden omdat Dekker op een gegeven moment de trolly moest dragen en met zijn brakke hoofd naar een nietsvermoedende vrouw (met een soortgelijke trolly) keihard TROLLY schreeuwde. Dat soort leuke acties hebben het reisje naar Antwerpen gewoonweg geweldig gemaakt. In de zesde klas heb ik het gevoel gehad van, wat doe ik hier. Er was veel herhaling van de stof en het was gewoon saai. Toch maakte de mensen in mijn jaar het helemaal goed. Ik ben erg blij met onze groep eindexamenleerlingen, want ze zijn namelijk heel leuk! Daarom wil ik zeggen dat ik iedereen erg veel geluk en succes wens in hun volgende studies, wereldreizen enz. Ook hoop ik jullie nog vaak te zien, en zo niet dan ga ik jullie missen!

69

Het is alweer 7 jaar geleden dat ik hier op school kwam!. Ik kan gewoon niet geloven dat het einde nabij is. De leukste klas waar ik in heb gezeten op deze school was voor mij vwo 3. Er waren in de klas niet aparte groepjes tussen de leerlingen maar iedereen ging met elkaar om. Helaas bleef ik een jaar later zitten en ik moest enorm wennen toen ik in mijn nieuwe jaarlaag terecht kwam. Ook kon ik niet bij mijn vriendin Mieke in de klas zitten. Ik leerde Mieke kennen in 3 vwo en aan het einde van vwo 4 begon onze relatie en we hebben nog steeds met elkaar. De 3 jaren nadat ik was blijven zitten heb ik heel hard geleerd want ik wilde absoluut niet nog een keer blijven zitten! Ik hoop heel erg dat ik ga slagen want na 7 jaar wil je wel verder. Toch zal ik school heel erg missen als ik er niet meer ben. Veel docenten zul je niet zo snel meer spreken en veel klasgenoten zullen elders in het land gaan studeren. Maar de meeste die gaan studeren komen ook in een leuke omgeving terecht. Ik hoop dat jullie allemaal zullen slagen en dat iedereen veel plezier zal hebben met hun vervolgopleiding!!!

Mijn schoolperiode op het HWC begon in 1H. Ik kwam in deze klas samen met Kees Graafland. Kees kende ik al van mijn vorige school en dat kwam goed uit want een nieuwe school is stukken minder eng met iemand in je klas die je al kent. Het was voor zover ik me kan herinneren meteen al dikke pret. Helaas deelden veel van de leraren die ik toen had niet in deze pret, wat inhield dat ik de meeste van mijn lessen samen met Kees op de gang moest volgen. In principe niet zo’n groot probleem, het enige nadeel was alleen dat ik in de eerste nog maar net overging en zelfs moest terugkomen in de vakantie om zo’n beetje alle kunstwerken die ik in dat jaar voor tekenen had moeten maken, alsnog te maken. De eerste helft van de 2e verliep ongeveer hetzelfde als het 1e jaar, alleen dan nog net iets erger omdat ook Tom Postuma in onze klas kwam. Dit was bevorderlijk voor de lol die we hadden, maar had ook z’n invloed op mijn schoolprestaties. De tweede helft van de 2e verliep alleen net iets anders. Mijn cijfers waren zo onder de norm gedaald, dat ik waarschijnlijk naar het VMBO zou worden gezet en daar had ik weinig zin in. De inzet en het gedrag werden dermate opgeschroefd dat ik toch naar het VWO kon. Het derde, vierde, vijfde en zesde jaar verliepen vervolgens vrij saai. Ik wist mijn goede gedrag vast te houden en verder deed ik niet zoveel. Mijn huiswerk deed ik vanaf de derde eigenlijk alleen nog maar met Derek Bosman, maar aangezien die daar net zo actief in was als ik, hield dat vooral in dat ik veel TV keek. Ik heb de tijd op het HWC als zeer leuk ervaren en ik wens iedereen een leuk en gelukkig vervolg van het leven.

70

En daar zijn we dan. Alweer zes jaar en voor sommigen zelfs zeven jaar op deze school. Nog maar heel even en het is afgelopen en dan gaat iedereen zijn of haar eigen weg. Als je dan terugdenkt aan wat er allemaal is gebeurd in die tijd en hoe je veranderd bent in die tijd. Ik ben in elk geval heel erg veranderd op deze school. Ook omdat er veel gebeurd is natuurlijk. Ik kan me bijvoorbeeld uit de eerste klas herinneren, dat ik in een studie-uur altijd met het vertalen kleine stukjes Griekse tekst bezig was uit het lesboek van de tweede klas. Het ging nog best goed ook, zonder uitleg. Toen nog wel.. Gek genoeg ben ik wel Grieks blijven doen en dus ging ik mee naar Rome dit schooljaar. Ik blijf dit de mooiste gebeurtenis vinden die met school te maken heeft. Prachtige gebouwen, nog mooiere kunstwerken en niet te vergeten heerlijk ijs.. In de derde klas hadden we (V3C) les van dhr. Talhaoui en ik moet nog steeds opzoeken hoe je die naam moet schrijven, maar ik vond zijn lessen altijd erg leuk. Zijn lessen waren ook nogal chaotisch en in één van zijn lessen mocht Ramona van der Weck een imitatie doen van zijn manier van lesgeven. Ik kwam niet meer bij van het lachen. Maar ondanks dat ik het heel leuk vond op het HWC, is het binnenkort toch afgelopen. Ik zal de mensen die ik heb leren kennen in de afgelopen jaren heel erg gaan missen. Daarom iedereen heel veel succes met wat je gaat doen en ik hoop jullie ooit nog eens te zien.

De afgelopen zes jaar zijn omgevlogen. Het ene jaar was nog sneller voorbij als het andere. Dat betekent dat ik het ontzettend naar mijn zin het gehad op het HWC. Bijna alles klopte. De leraren waren goed, de lessen waren leuk en de leerlingen waren top!! Alleen de roosters mogen wel een keer verbeterd worden. Al met al heb ik mijn schoolperiode zeer prettig ervaren met veelal hoogtepunten. Ik ga het HWC zeker missen en alles en iedereen eromheen. HWC was TOPPP!!!!!

71

De onderbouw. Het begin van elke koter is ook mijn begin geweest: de kennismaking. Wat mij nog het meest bij staat is het middagje kanoën in het Amsterdamse bos. Je werd in een kano gezet met mensen die je nauwelijks kende en praten, iets wat ik niet al te graag doe, moest je. Als het niet helemaal goed gaat dan ga je schreeuwen, iets wat ik om de drie jaar doe. Schreeuwen tegen Ruben en Mark (van ’t Schip) Alleen omdat je vast komt te zitten in een struik aan de waterkant. Op zo’n moment besef je niet dat deze je twee mensen je vrienden worden en zelfs met hen op vakantie gaat.1c Was de klas waarin ik terecht kwam samen met 3 andere mensen uit mijn oude groep 8, verder was alles onbekend. De leraren, de leerlingen etc. etc. Dit had iets uitdagends. Nu, 6 jaar later, is alles bekend en verveeld. In 1c begon mijn leven als koter (en zo zie ik er nog steeds uit, hoezo puberteit?), en eindigt in v6d. Veel mensen heb ik mogen leren kennen, en met sommige blijf ik contact houden. Ik heb veel mogen leren en ik heb veel mogen doen. Zo hangt er naast mijn bed een ‘Urkunde’ van het ‘Fremdenverkehrsverband Uttendorf/Weisssee,’ skiën leer je op het HWC. Nu ik dit schrijf besef ik dat ik een periode uit mijn leven afsluit. Het waren 6 fijne jaren op het HWC, als ik nu terug kijk.

In plaats van de gebruikelijke 6 (of 7..) jaar op het HWC mag ik terug kijken op slechts 4 jaartjes. Meer dan genoeg als je het mij vraagt. In 4 VWO maakte ik mijn intrede op het Hermann Wesselink College in Amstelveen. Niet mijn eerste keus in de eerste instantie. Achteraf is gebleken dat ze geen betere keus voor me hebben kunnen maken. Als ik terugkijk op de tijd die ik op het HWC heb doorgebracht, moet ik toch echt tot de conclusie komen dat ik een heleboel te danken heb aan het HWC. Mijn beste vrienden, een aantal geweldige ervaringen en jaja, niet geheel onbelangrijk, een VWO-diploma! Natuurlijk is niet alles de afgelopen 4 jaar op rolletjes verlopen, maar ik merk dat ik de negatieve herinneringen aan het HWC na de examens vrij snel heb verdrongen waardoor alleen de leuke ervaringen op de voorgrond zijn gebleven. Ook ik moet het cliche bevestigen dat de buitenschoolse activiteiten het leukst zijn in je schoolcarriere. Een absoluut hoogtepunt van mijn tijd op het HWC was dan ook lekker ver van het HWC verwijderd, namelijk de themaweek in Antwerpen! Een geweldige week vol gezelligheid, feestjes en natuurlijk karaoke. Oja, en volgens mij hebben we ook nog een of twee musea bezocht.. Eenmaal in de 6de beland is de tijd voorbij gevlogen. Maandenlang leek het examen nog mijlenver verwijderd, maar die maanden veranderden razendsnel in weken, dagen, en voor ik het wist zaten we met z’n allen in de aula om aan de laatste loodjes te beginnen. Gelukkig heb ik de examens succesvol afgerond, en kan ik nu gaan nadenken over wat ik na het HWC wil gaan doen. Ik heb eerlijk gezegd nog geen flauw idee, dus voorlopig ga ik nog even rustig nagenieten van de examens, de geweldige examenreis die daarop volgde, mijn VWO-diploma en het HWC.

72

Hoi redactie van het jaarboek, Het spijt me, maar ik heb deze keer echt geen inspiratie. Het jaarboek zal het dus zonder mijn bijdrage moeten doen.

Ik heb zo veel goede herinneringen aan het HWC. Toch zal ik de gesprekken met vriendinnen het meeste missen. De rare gesprekken in de klas of op de bank ik de kantine. De pauze was altijd het gezelligst. Ook de Themaweek naar Calais zal ik nooit vergeten, gezellig in paardenboerderij! De aulafeesten en zeker het 100-dagenfeest zullen me altijd bijblijven.

73

Mijn middelbare schooltijd begon meteen goed. Ik kwam in klas 1D en van het begin af aan werd dit ‘de rel klas’ genoemd. Verhalen gingen rond, docenten wilden ons geen les meer geven.. Dit ging ook vrolijk verder in het tweede jaar. Een leuk voorbeeld hiervan is de biologieles van mevrouw Milani. Mitchel werd voor een verrot kind uitgemaakt en ze beloofde dat we allemaal een Mars kregen als we stil zouden zijn. Niet alleen docenten werden aangepakt, ook klasgenoten. Zo kan ik me nog herinneren, tijdens één van onze leuke handvaardigheidlessen, dat Valerie de joggingbroek van Mike naar beneden trok. Die bleef dan ook gewoon rustig doorzagen in zijn boxer. Ook kreeg iedereen een bijnaam, sommige daarvan worden nu nog steeds gebruikt. Is het stil, hoor je Samir opeens: ‘Emmerrr yeah’ heel triomfantelijk door de klas roepen. Ik dacht bij het ingaan van de derde, dat het niet veel erger kon. Daar heb ik me flink in vergist! Ik kwam in een mix klas met leerlingen die van havo naar vwo doorgestroomd waren. Zij wisten ook goed hoe je een docent over de rooie kon krijgen. Het spelletje met mevrouw Kunne was hier echt het toppunt van; Tom en Nick hadden de uitdaging om wie mevrouw Kunne het laatste zou aanraken, die werd helemaal gek en haalde zelfs mevrouw Van der Voort erbij. Zij vond dat wij echt abnormaal gedrag vertoonden, aangezien de rest van de klas wolvengeluiden aan het maken was. Toch werden we steeds weer een jaartje ouder en, op sommige momenten, serieuzer en meer volwassen. Er werden ook meer uitjes gepland. Zo deed ik in de vijfde mee aan een uitwisselingsprogramma met leerlingen uit Fribourg, Zwitserland. Zij kwamen eerst een week naar Nederland en de week daarna gingen wij naar Fribourg. Tijdens deze uitwisseling ben ik beter in contact gekomen met Jessica en Martine en samen met hun heb ik leuke, maar ook bizarre dingen meegemaakt. Zo ben ik op een feest, de ‘Ipod Battle’, met mijn rug tegen een podium aangevallen waardoor één rugwervel gebroken was. Natuurlijk kwam de pijn pas de volgende dag, toen de alcohol was uitgewerkt.. Ik kan dan ook echt niet wachten om met hun, en Emma er ook bij, naar Mallorca te gaan na de eindexamens. Ben benieuwd wat ons daar te wachten staat. Ik ben deze school binnen gelopen als een klein, verlegen, braaf meisje en ga er af als een, volgens meneer Noorland, ‘onbeschaafd meisje, wiens ouders haar niet goed hebben opgevoed.’ Mijn tijd op deze school heeft z’n ups en downs gehad, maar ben er goed doorheen gekomen dankzij alle gekke dingen die ik heb meegemaakt. xxxx Marieke Wouda

74

Hoi redactie van het jaarboek, Het spijt me, maar ik heb deze keer echt geen inspiratie. Het jaarboek zal het dus zonder mijn bijdrage moeten doen.

75

Honderddagenfeest & Gala Het honderddagenfeest en het daarop volgende gala op het HWC zijn gebeurtenissen waar je al vanaf de brugklas naar uitkijkt. Elk jaar zie je alle eindexamenklassen helemaal uit hun dak gaan en verkleed als de gekste figuren de school op z’n kop zetten. Op vrijdag 26 januari 2009 mochten wij eindelijk onze gang gaan. Door de strakke regie(een zeldzaam verschijnsel op het HWC, as we all know!) van onder andere Nienke, Lou-Lou en Anouk werd het een super feest. Zo kunnen we vaststellen dat deze V6 jaarlaag de meest lachwekkende, meest ontregelende, meest chaos creërende en meest gewaardeerde (met uitzondering van meneer Kerkhof, meneer Kodde en mevrouw Kunne misschien) examenstunt in tijden heeft uitgehaald. Deze was al de avond van te voren zorgvuldig voorbereid door een grote groep eindexamenleerlingen. Geen stoel of tafel stond meer op zijn plek, de hoofdingang was gebarricadeerd door tafels en bekertjes water en de gang was onbegaanbaar gemaakt door een plakbandweb. Jammer genoeg moesten we de volgende ochtend bij aankomst meteen weer helpen met opruimen onder toeziend oog van de rest van de school. Hierna kon het feest beginnen. Na het maken van de klassenfoto’s werden we getrakteerd op een hoogstaande karaoke show van een groep “creatieve” leraren. Vervolgens ging de meerderheid van de leerlingen in kostuum foldertjes uitdelen op het plein, terwijl een andere groep achterbleef op school om zich voor te bereiden op de honderddagenshow. Dankzij een of andere malloot met een rookbom in de wc’s ging het brandalarm af en moest iedereen naar buiten in de vrieskou. Na veel vertraging kon de show eindelijk beginnen. We kregen helaas nog slecht nieuws, namelijk dat er maar één show opgevoerd kon worden. Het was een tegenslag, maar het verpeste gelukkig niet de enige show, want die verliep echt geweldig goed. Personages als de “Abteilungsfuhrer” (Joeri Simonian) en “Wouter” (Janko van Deventer) zullen we ons nog lang herinneren! Toen was het tijd om naar huis te gaan en om ons voor te bereiden op het diner en gala die avond. Het was geweldig om iedereen opeens in een smoking of galajurk te zien verschijnen! Bij het diner was zoals gewoonlijk weer eens geen rekening gehouden met de vegetariërs, waardoor sommigen die avond niets te eten hadden. Het feest begon pas echt toen de drumband ons op kwam halen en ons naar de aula begeleidde, die in een paar uur was omgetoverd tot discotheek. Het bier en de wijn waren al vrij snel op maar gezellig was het wel. Om 1 uur(het blijft een christelijke school) was het klaar met de pret en gingen we met een voldaan gevoel naar huis of door naar een volgend feest. Het honderddagenfeest was een super feest dat we ons allemaal nog lang zullen herinneren. Hier nog even de bijzondere punten op een rij: -De beste examenstunt in tijden -Onze “nepovervallers” die het nationale nieuws haalden -Onze medescholieren die zich niet konden gedragen en het zo voor ons verpestten en waarschijnlijk ook voor zich zelf -De super honderddagenshow -Heel V6 in smoking of galajurk

76

77

V6E

78

79

Na 6 jaar ben ik dan eindelijk klaar op het HWC. Het waren jaren met saaie lessen en elke dag had ik geen zin om naar school te gaan. Hiernaast heb ik ook wel leuke dingen beleefd. Op het HWC heb ik vele mensen leren kennen en ik ga nog goed met hun om. Het begon allemaal in 1H, waar ik havo/atheneum deed. Na 2 jaar op dit niveau te hebben gezeten, ging ik naar de 3e klas op het vwo. In het begin was alles nog leuk en was het niet zo serieus. Elk jaar werd echter steeds meer serieus. Nu zit ik in de 6e klas en is de periode op de middelbare school al bijna voorbij. In deze 6 jaar heb ik veel dingen meegemaakt. Eén van deze dingen was de themaweek in Polen in de 5e klas. Ik verwachtte niet veel van het land, maar uiteindelijk is het toch hard geworden(mede dankzij onszelf ). In de zesde klas hadden we het hoogtepunt van de schoolcarrière, het 100dagenfeest. Ik had een vette dag verwacht, maar dit is het niet geworden, omdat vrienden van mij niet meer mochten gaan naar de middagactiviteiten en naar het gala. De reden die school hiervoor gaf, sloeg helemaal nergens op, dus mijn 100dagenfeest was veel minder dan het had kunnen worden. Ik kan nog vele dingen opnoemen die me lang zullen bijblijven, maar daar heb ik geen zin in, dus hou ik het kort. Naast al het schoolwerk enz. waren het 6 leuke jaren, waarin ik veeeeel heb meegemaakt. Nu nog eindexamenreis naar Mallorca als afsluiting en dan zit mijn schoolcarrière op het HWC erop.

In de 1e dacht ik altijd: “het examen is ver weg” , maar de tijd is echt heel snel gelopen. Het examenjaar is al weer voorbij. Maar ik heb echt een leuke tijd gehad op het hwc en veel mensen leren kennen. Het was de laatste jaren niet altijd even makkelijk en ben ook iedereen die me heeft geholpen erg dankbaar. Verder wens ik iedereen veel succes in de toekomst en hoop jullie nog een keer te zien of te spreken.

80

De leukste activiteit op het HWC vond ik de Polen reis in VWO 5. Op enkele uitzonderingen na (de heerlijke offensiefjes van Hugo en Dennis, het bezoek aan de ambassade) was het een erg leuke week. We hadden redelijk weer, misschien een beetje te koud, en we sliepen met ze alle in een zaal aan een gezellig plein. In de nacht werden we af en toe wakkergeschut door offensiefjes van Hugo en Dennis of met de zelfverzonnen liedjes van Tom, Laurens en Nick, maar verder hebben we heerlijk geslapen. Wat mij het best is bijgebleven is dat we de hele stad zijn doorgelopen op zoek naar een verjaardagstaart voor Dennis, die op de (volgens mij) laatste avond 18 zou worden. De hele dag waren we op zoek naar een chocoladetaart, totdat we aan het einde van de dag hoorde dat Dennis helemaal niet van chocola houdt. Het plan was om de avond van de verjaardag de taart met kaarsjes naar een soort club mee te nemen waar we die avond waren. Waarschijnlijk had de vrouw bij de ingang het niet helemaal begrepen want toen Manon en ik tegen twaalven met de taart en kaarsjes aankwamen mochten we toch niet naar binnen. Toen was het zaak iedereen zo snel mogelijk naar buiten te krijgen omdat het al bijna 12 uur was. Vooral een aantal jongens waren erg moeilijk naar buiten te krijgen want die hadden het binnen erg gezellig…. Uiteindelijk was iedereen op tijd buiten en hebben we luidkeels gezongen voor Dennis. Het was een leuke afsluiting van een erg geslaagde week, die ik niet gauw zal vergeten. Liefs, Janneke

De zes jaar die ik op het HWC heb door gebracht waren er meer dan genoeg. Natuurlijk heb ik wel blije herinneringen aan school, zoals dat ik een vriendin heb ontmoet, die echt een vriendin voor het leven is. En natuurlijk, themaweek. Het beste schooluitje dat je je maar kan wensen, het had alles wat een mens nodig heeft, lol, gezelligheid, avontuur en nog veel meer gezelligheid. Maar na zes jaar vind ik het wel weer mooi geweest. De jaren die ik nu tegemoet ga zullen mij beter af gaan denk ik, iets doen wat ik leuk vind, geen vakken meer die mij niet interesseren, cijfers die mij niet bevallen, en eindelijk leraren die mij iets leuks kunnen leren. Natuurlijk waren er de goede momenten, alle momenten met Renske Start bijvoorbeeld, dat kind is grappig! Ook themaweek natuurlijk, waar een heleboel mensen goede herinneringen aan zullen hebben. Ons groepje in Limburg heeft alles beleefd, avontuur, spanning, maar vooral veel lol. Met mensen uit bed trappen, dingen op mensen hun gezicht tekenen en pannenkoeken. Maar buiten het HWC is nog meer, en daar gaan we nu naar toe, ik kijk er niet alleen naar uit, ik denk dat het me ook veel beter af zal gaan. Ik heb er zin in, samen met Renske, die ik nog een hele tijd zal kennen, naar de Uva. Maarja, school, school, wat valt er nog meer van te zeggen. Ik heb het soms lastig gevonden, en op andere momenten helemaal niet. Ik heb vervelende dingen moeten doen, maar ook leuke dingen. Zoals themaweek, wat ik iedereen aan kan raden, dat is echt de beste week van school ooit geweest. Ik zal niet zo snel zeggen dat school de leukste tijd van mijn leven is geweest, maar ik heb lol gehad. Ik heb dingen geleerd, ik heb dingen vergeten, ik heb mensen ontmoet, van sommige hoop ik ze nog elke dag te zien, en sommige mensen hoef ik echt niet meer te zien. Ik kan niet wachten tot volgend jaar, Catch you on the flipside!

81

Hoi redactie van het jaarboek, Het spijt me, maar ik heb deze keer echt geen inspiratie. Het jaarboek zal het dus zonder mijn bijdrage moeten doen.

In de afgelopen jaren van het HWC waren er echt leuke momenten, vooral in de brugklas. Bij bepaalde lessen (economie bijv...) was het elke keer weer feest en het proppenschieten was ook altijd wel lachen. Volgens mij had de afdelingsleidster nog een keer gevraagd of we alsjeblieft wilden stoppen, maar toen ze wegliep begonnen de propjes gewoon weer in het rond te vliegen. Van het kamp in de 2e klas kan ik me eigenlijk niet zo veel meer herinneren, maar ik denk dat het toen wel leuk was. Ook het eerste aulafeest was leuk, toen ik met wat anderen al om half 8? op school was, en we ons allemaal verveelden omdat er nog niemand was. :p In de bovenbouw ben ik niet erg vaak in de les/op school geweest, ik geloof dat ik vorig jaar zo’n 400 gemiste lesuren had, en van het 4e jaar ook wel zoiets. Gelukkig was ik wel steeds overgegaan en dan komen we bij de 6e klas, het huidige jaar! Het toppunt van dit jaar, en ik denk wel van mijn hele schoolcarrière, was natuurlijk de Rome-reis. Het ging niet altijd even soepel, zoals toen mijn koffer niet in het vliegtuig zat, en om nog maar te zwijgen over ene museumopdracht.. Maar voor de rest was Rome echt super. ‘s Avond pizza/pasta in een restaurantje, daarna op een terrasje wat drinken, ‘s middags in een museum, (volgende middag weer terug komen) etc, etc. De tijd ging echt veel te snel, maar ik heb wel super veel gezien en ik denk dat iedereen het echt een hoogtepunt van de schooljaren vindt, ik in ieder geval zekers. Verder.. Ik hoop dat ik volgend jaar niet wordt ingeloot bij diergeneeskunde, dan kan ik even een jaartje reizen/chillen. En anders moet ik elke dag naar Utrecht, maar dan heb ik wel weer wat te doen. Dit was mijn stukje, nu moet ik gaan slapen want ik heb morgen weer examencursus in Leiden..... Laters, Hidde

82

In 2003 was het dan zover: de overstap van basisschool naar middelbare school. Verschrikkelijk vond ik dat op dat moment, maar nu kijk ik weer met veel plezier terug op de middelbare school. En alle gebeurtenissen die je in zes jaar hebt meegemaakt en alle ervaringen die je in zes jaar hebt opgedaan, moet je dan kwijt kunnen in dit ene halve A4’tje. Van de brugklas weet ik mij niet zoveel meer te herinneren. Alleen Texel staat mij nog wel goed bij. Ik weet dat we daar echt ontzettend slecht weer hadden en dat wij maar moesten fietsen door die regen en harde wind. En de leraren maar roepen: “Ieder moment is het droog.” We hebben het gemerkt… In de derde klas kwam ik, samen met Peter, in een heel andere klas terecht. Ook deze wisseling vond ik eerst niet zo leuk, maar V3C wat eigenlijk toch wel een leuke klas! Een klas die net zoals 1D en 2D goed konden rellen. Meneer Visser en mevrouw Wüst hadden het maar zwaar met ons en zij niet alleen. In de bovenbouw werd alles leuker, naar mijn mening. Naast dat het leuker werd, werd het allemaal ook wat serieuzer/zwaarder. De ‘serieuze schoolperiode’ kwam er nu eigenlijk aan. Nu je met allemaal verschillende mensen in de klas kwam, zat je soms ineens met vier ‘Marken’ in de klas. Om dit probleem op te lossen, werden er bijnamen bedacht en mijn bijnaam werd: Markje. Een bijnaam waar ik geen problemen mee had. Naast dat het serieuzer werd en dat er bijnamen werden bedacht, kreeg je in de bovenbouw ook leukere uitstapjes. Xanten, themaweek en het hoogtepunt: de Romereis. Themaweek was al een hele leuke ‘week.’ We gingen met een klein groepje naar Limburg waar het vooral over de Romeinen ging. We waren daar echt met een leuke groep, zelfs de leraren waren geen probleem. Haha…! Maar het hoogtepunt was toch wel de Romereis. Die reis was echt de motivatie om op het gymnasium te blijven zitten. Het was een super week en ik heb dat niet willen missen. Ik ga later zeker een aantal keren terug naar Rome, hoewel het dan natuurlijk wel anders zal zijn zonder het HWC. Na de Romereis kregen we nog het 100-dagenfeest. Ik zei toch dat de bovenbouw veel leuker was! Ook dit feest was een geslaagde dag, hoewel het voor sommige mensen een beetje verkeerd uitpakte. Mijn schoolcarrière was dus een leuke periode, maar ook een drukke periode. Ik vond dat wij een leuke jaarlaag hadden en ik hoop vele van jullie nog eens te zien.

De beste herinnering aan het HWC van mij is het 100-dagen feest en de show. Dat was echt een knalfuif alsof het niks is, rete gezellig en ongeloveloos leuk. Buiten dat het 100-dagenfeest gezellig was, was elk jaar van de 6 op het HWC erg gezellig met iedereen! Respect voor Hugo en Silvia, en sommige leraren, maar niet voor de organisatie van de school. In het begin waren we echt gescheiden klassen, maar, nu tegen het einde aan, lijkt het wel alsof we met z’n alle een grote klas zijn. Ik hoop dat iedereen een gelukkig leven tegemoet gaat, altijd blijven lachen!

Nicolaas Jongbloed

83

Zes jaar lang zit ik nu op het HWC en ben nu letterlijk aan het eind van mijn Latijn. Jaja, zelfs ik doe nog steeds gymnasium! Elke keer als ik mijn kluisje open doe, zie ik een fotosticker geplakt op de binnenkant van mijn kluisje. Het is een foto gemaakt toen ik in de eerste klas zat en op de foto staan Danilo (havo 5) en ik afgebeeld als dieven achter de tralies. Ik moet eerlijk zeggen.. af en toe voelde het op school daadwerkelijk als een gevangenis. De urenlange saaie lessen die in de meeste gevallen als nutteloos te beschouwen konden worden of het gezeik met leraren en afdelingsleiders, omdat je een (profiel) werkstuk veel te laat hebt ingeleverd of omdat je je huiswerk niet had gemaakt. Jaa.. soms kon men zich daadwerkelijk opgesloten voelen tussen al die regels en al dat huiswerk. Gelukkig zijn er ook een boel leuke tijden geweest op het HWC, waar mijn vrienden en ik nog altijd om kunnen lachen. De chaotische lessen van meneer De Vries bijvoorbeeld op wie wij bijna een keiharde prop hebben afgeschoten met een reuze elastiek. Het projectiel vloog (gelukkig) echter langs hem en raakte helaas Paul Koblens op het hoofd, die vervolgens de volgende dag met een blauw oog rondliep. Nogmaals sorry Paul! Ook het tweedeklassenkamp in Texel was een succes. Ik kan mij nog de gebeurtenis herinneren toen ik een stinkbom in ons kamertje liet afgaan, om vervolgens zelf weg te rennen. Helaas hield Aswin de deur voor me dicht met het gevolg dat ik van de stank moest overgeven. Meneer Grosheide zei nog: ‘er ligt een zieke in de kamer (Danilo), het stinkt hier vreselijk en er heeft zelfs iemand gekotst! Wie heeft die stank hier veroorzaakt?’ Waarop ik uiteindelijk moest toegeven dat ik het zelf had gedaan. Er waren veel leuke tijden op school en op een rijtje gezet vind ik dit de hoogtepunten van mijn schoolcarrière: - De vele schoolfeesten - Texelkamp - De lessen van meneer De Vries - Romereis - 100-dagenfeest Ik heb in zes jaar tijd op school veel mensen leren kennen en heb vrienden gemaakt met de mensen waar ik het het beste mee kan hebben. Ik hoop de leuke tijden op het Hermann Wesselink College nooit te zullen vergeten. En nu nog slagen voor het eindexamen..! Vincent Kuiper

Het HWC, een school waar iedereen gelijk is en niemand hetzelfde. Die slagzin is wel iets wat ik niet zo snel zal vergeten! Alle mensen waar je nu goed contact mee hebt, die je na je examen niet zoveel meer zal zien, die ga ik wel missen! Wat ik het minste zal missen zijn die gatenkaas roosters die we al vanaf de 4e hebben, blij dat ik daar vanaf ben! De school is altijd goed geweest in het organiseren van evenementen, zoals toneelstukken [Dit jaar Junglezoek] en lunchconcerten. Daar heb ik zeker van genoten. HWC, ga zo door.. Ik zal altijd met een goed gevoel terug denken aan deze periode, maar nu is het tijd om te gaan naar de volgende Vincent Meijer

84

Ik weet nog goed hoe mijn carrière aan het HWC begon. Na drie jaar in Suriname gewoond te hebben kwam ik weer in Nederland wonen en moest ik op zoek naar een leuke middelbare school. Het KKC, waar veel van mijn oude vrienden zaten, wilde mij niet hebben(Surinamers, dat zijn hele enge mensen!) en zo kwam ik bij het HWC terecht. Godzijdank! Bij aankomst op het HWC stond mij een grote cultuurshock te wachten. Ik werd op de foto gezet door een dikke fotograaf in een strakke leren broek, kende niemand en raakte al meteen de weg kwijt in dat, voor mij, grote gebouw. De eerste schoolweek in V3D onderstreepte meteen mijn gevoel dat het er hier in Nederland op school heel anders aan toe zou gaan. In tegenstelling tot het strenge systeem in Suriname was het hier in Nederland allemaal veel vrijer. Dit merkte ik meteen in mijn eerste studie-uur, geleid door mevrouw Kunne. Het was de bedoeling dat we zelfstandig aan ons huiswerk zouden werken maar daar kwam in de praktijk niets van terecht! De hele klas stond op stelten om het nieuw ontwikkelde spel van Tom en Nick te volgen: “wie het laatst mevrouw Kunne heeft aangeraakt”. Stonden ze daar voor in de klas om de beurt mevrouw Kunne op haar hoofd te tikken, terwijl zij stoïcijns in haar Duitse boekje bleef lezen en deed alsof er niks aan de hand was. Geweldig! In de jaren die volgden heb ik een verschrikkelijk leuke tijd gehad op het HWC. Ik ontmoette veel leuke mensen en maakte al snel veel vrienden. Ik heb de meest debiele leraren voorbij zien komen, maar ook een paar hele goede. Zonder mevrouw Nijhof had ik bijvoorbeeld nooit mijn eindexamen wiskunde gehaald. Met haar duidelijke, systematische aanpak staat zij bij mij toch wel op nummer 1 in de lijst van beste leraren. Ook mevrouw Heijmans moet ik noemen. Haar leuke en goed georganiseerde lessen zorgden ervoor dat het laatste jaar Nederlands een beetje dragelijk was. Mevrouw Rutgers was een welkome afwisseling op de vele ongeïnteresseerde en saaie leraren. “Madame” Rutgers was altijd oprecht geïnteresseerd in hoe het met je ging, zelfs tijdens een belangrijk mondeling examen. Bedankt daarvoor! Ook Richard Lalmohammed wil ik bedanken voor de leuke tijd in de feestcommissie. Ik heb er veel van geleerd en heb er met Richard toch ook weer een leuke vriend bij. Van alle uitstapjes en excursies was de themaweek in V5 toch wel het hoogtepunt! Met z’n dertigen uitgaan in Krakow, genieten van het mooie weer en het bezoek aan Auschwitz zijn dingen die ik nooit zal vergeten. Het honderddagenfeest was natuurlijk ook geweldig. Eerst iedereen uitgedost in de meest uiteenlopende kostuums en daarna iedereen strak in het pak of opgedoft in prachtige galajurken. Onvergetelijk! De eindexamenreis die we met een deel van V6 hebben gemaakt naar Mallorca was de perfecte afsluiting voor een geweldige tijd bij het HWC. Het was een onvergetelijke tijd die ik nooit zal vergeten en ook best wel zal missen!

85

Hoi redactie van het jaarboek, Het spijt me, maar ik heb deze keer echt geen inspiratie. Het jaarboek zal het dus zonder mijn bijdrage moeten doen.

Hallo iedereen! 7 jaar geleden is het alweer, toen ik voor het eerst deze school binnenkwam. 7 jaar, bijna de helft van mijn leven. 7 jaar om nooit te vergeten. De eerste vijf jaar heb ik een andere jaarlaag gezeten. Daar heb ik dus wel de meeste herinneringen aan. Maar toch heb ik er geen spijt van dat ik ben blijven zitten., gelukkig kende ik Vinnie en Ernst, die ook waren blijven zitten. Maar ik heb in deze jaarlaag ook supermensen ontmoet! Hoeveel filmavondjes ik niet gehouden heb met Jessica, Renske & larissa.. Het was altijd supergezellig! En natuurlijk de themaweek naar Limburg, ook een ervaring om nooit te vergeten. Veel tequila gedronken en keiharde Nederlandse popmuziek meegezongen met Meneer Tennekes. Ik zal iedereen met wie ik goed omging in deze jaarlaag missen en ik hoop dat we met elkaar in contact blijven! Ik ga na het VWO een jaartje reizen, waarschijnlijk naar Nieuw-Zeeland en nadenken over wat te gaan doen. In ieder geval wil ik zoveel mogelijk lol maken in mijn leven! Ik wens iedereen heel veel succes in zijn/haar studie en verdere leven! En wie weet: tot ziens ooit;)! Liefs, Charlotte

86

Eindelijk ben ik dan klaar met het vwo (tenminste als ik mijn examens heb gehaald). Dat is ook geen overbodige luxe na 6 jaar op het HWC te hebben gezeten. Ik heb een hoop goede leraren gehad. Maar ook een boel slechte zoals Coehoorn en Leonardo. Toch zijn het de slechte leraren waarbij ik het hardst gelachen heb. Ik heb dan ook heel veel gelachen in de afgelopen 6 jaar. Ik zal ook veel herinneringen overhouden aan de ‘goede’ organisatie van de school. Zo heb ik dit jaar continu rond de 13 tussenuren gehad. De leukste opdracht die ik heb gehad was het maken van een reclamefilmpje voor maatschappijleer in vwo5. Dit filmpjes kan je op youtube vinden onder de naam ’boomstroom’. De bovenbouw vond ik makkelijker dan de onderbouw. Qua huiswerk maken is het ook iets achteruit gegaan, terwijl m’n cijfers juist omhoog zijn gegaan. Toch kijk ik met een tevreden blik terug op de middelbare schooltijd. Het is de bedoeling dat ik Technische Natuurkunde ga studeren in Delft. Gelukkig gaan veel van m’n vrienden ook aan de TU Delft studeren, dus zie ik ze waarschijnlijk nog wel. Aan de rest zeg ik hierbij tot ziens. Mathijs Rozemuller ps. Aangezien een leerling het product is van de leraren zij de spelvouten hierin te wijden aan de docenten Nederlands.

Het is ruim 6 jaar geleden dat ik voor het eerst op het HWC kwam; op de open dag . De school leek groot en iedereen die er rondliep ook. Ondertussen ben ik iets gegroeid en ben nu groter dan de meesten op school. 6 jaar lang veel geleerd(of althans veel moeten leren); Nu hopen dat er veel blijft hangen. Hoogtepunten uit deze 6 jaar zijn ongetwijfeld de excursies: 2e klaskamp, Rome en veel excursies van een dag. Met als echt hoogtepunt de themaweek in het Noord-Hollands landschap. Simpel, maar supergezellig. Daarnaast vond ik ook het Profielwerkstuk erg leuk, ik heb samen met Lennart 3 dagen onderzoek gedaan bij de panters in Artis en Blijdorp. Hiervoor was het noodzakelijk om naar de dierentuin te gaan. Dit heeft mij ook erg geholpen met de keuze van mijn vervolgstudie. Om terug te komen op mijn keuze van 6 jaar geleden: als ik weer 12 ben zou ik dezelfde keus maken. Ik hoop dat ik met mijn keus voor dierwetenschappen in Wageningen voor volgend jaar net zo’n goede keus heb gemaakt.

87

Na 6 jaar VWO ben ik blij dat ik er _eindelijk_ vanaf mag. Toch kijk ik met een goed gevoel (kuch) terug op alle tussenuren, nutteloze lessen en leraren. Verder hoop ik dat de organisatie van het HWC nog eens mag verbeteren, en dat er een fatsoenlijke airco mag komen. Maar genoeg gezeken! Er waren zeker ook hoogtepunten op het HWC. Het 100-dagenfeest, gala en ga zo maar door. Ik hoop dat jullie allemaal een goede toekomst tegemoet gaan, en veel succes met jullie studies! Peter Spijker

Ik heb het naar me zin gehad, lol gemaakt en gelachen. Nee niet in alle zes jaar van het VWO op het HWC maar vooral in één week: themaweek. Ik kan er veel over zeggen ik kan er weinig over zeggen maar een ding was zeker, de week, niet eens een volle week, was veel en veel te kort. Zes jaar echter is erg lang. Ik weet niet eens meer wat ik in het derde en vierde jaar gedaan heb, die jaren zijn echt voorbij gevlogen. Maar afgezien van themaweek was de rest van de tijd ook leuk maar vaak genoeg ook niet. Ik ga in dit stukje niet de school afkraken of zeuren over de minder leuke tijden. Want als ik hier later op terug kijk, en dan neem ik aan dat ik het boek dan nog niet kwijt ben, dan zijn het vast alleen de leuke herinneringen die terug komen, tenminste dat hoop ik. Vriendinnen voor het leven gemaakt en hopelijk bij de tijd dat dit boek uitkomt ook geslaagd voor mijn examens. Ik moet toegeven deze zes jaar waren het eigenlijk allemaal waard.

88

Een stukje schrijven voor het jaarboek werd aan iedereen gevraagd. Hier dan ook maar mijn stukje. Ook al weet ik niet helemaal waar ik over moet schrijven omdat als ik over alle leuke herinnering zou moeten gaan schrijven wel een tijdje bezig ben. Daarom pak ik de leukste er maar uit. Ik kwam in het jaar 2003-2004 hier op het HWC en hoop dat ik nu na 6 jaar eindelijk van deze school af kan. Hierna ga ik Criminologie studeren. Ik hoop aan de VU, maar dan moet ik wel ingeloot worden. Als ik niet word ingeloot ga ik er een jaar tussenuit en werken en reizen. Er zijn dit jaar 5 klassen van VWO6. Toch voelt het niet zo dat we ook echt 5 verschillende klassen zijn. Het voelt eigenlijk meer als één grote klas. Ik heb veel goede herinneringen aan afgelopen jaren. Er is dan ook veel gebeurd de afgelopen 6 jaren. Ik heb vrienden gemaakt, verloren en anderen ervoor ingeruild. Ik heb gelachen, gehuild, geleerd en me onrechtmatig ziek gemeld. Ik ben boos geweest, verontwaardigd en jaloers. Maar ook verliefd, verveeld geweest en bewondering gehad voor een aantel mensen. Ik ben uit een schulp gekropen. Ik heb veel geleerd maar grotendeels al weer vergeten. Maar de beste herinnering zijn toch van afgelopen 2 jaren. In het bijzonder was het 100dagenfeest heel erg leuk. Ik deed mee met 100dagenshow en dat was echt heel erg leuk en gezellig. Had ik voor geen goud willen missen. Maar ook Romereis was een hele ervaring. Ik was al wel eens eerder in Rome geweest maar Romereis was ook echt supervet. Heel vol programma en heel veel gelopen, dus ook veel blaren. Maar wel veel geleerd en heel veel plezier gehad. En als ik dan nog wat verder terug ga in de tijd, kom ik bij themaweek: Antwerpen de gekste! Wat was dat een feestweek en echt om nooit meer te vergeten. Verder zullen de lessen van meneer Boon en Coehoorn me ook wel altijd bijblijven… Een klein minpuntje van het HWC: de duizenden tussenuren in de week. Maar goed, uiteindelijk hebben we die ook wel overleefd door bijvoorbeeld de hele Albert Heijn leeg te kopen of iets dergelijks. Verder wil ik nog iedereen een hele leuke zomervakantie toewensen. Het gaat jullie goed ;) en ik wens jullie alle geluk toe. Dat wij over 20 jaar met een reünie elkaar weer zullen zien. En zien wie er dik en kaal is geworden en wie een gratenpakhuis is gebleven. Wie gelijk heeft gehad in zijn toekomstdromen en wie er totaal is van afgeweken. Word gelukkig, en vergeet niet wie je ooit was. Liefs, Roos Stronkhorst

89

Zes Jaar HWC Mijn tijd op HWC zit er op. Ik heb vele leuke mensen ontmoet en ook vele leuke herinneringen aan overgehouden. Hoogtepunten waren o.a. Kamp in het tweede jaar, het Themaweek en het 100-dagenfeest. Activiteiten zoals kamp en themaweek waren de leukere dingen van school waar je meestal een lange tijd ervoor naar uitkeek. Het honderd dagen feest was echt het hoogtepunt van de afgelopen zes jaar. Vooral de examenstunt, de verkleedpartijen en het feest waren echt geweldig om mee te maken. Ook heb ik wel typische-HWC ergernissen tijdens mijn school jaren meegemaakt, zoals keiharde werktuiggeluiden als je bezig bent een toets te maken, of de tussen-uren die ik helemaal vreselijk vond (in sommige weken had ik even veel les als tussen-uren). Gelukkig kon ik af en toe mijn tussen uren wel vullen met piano spelen in de aula of andere leuke dingen. De afgelopen zes jaar heb ik van verschillende leraren les gehad, de één deed het wat beter en aardiger dan de ander, maar bijna alle leraren probeerden op hun eigen manier les te geven en er iets van wat te maken (wat niet altijd werkte). Er waren leraren die ik nooit zal vergeten, sommige waren voor mij rare vogels. Al had je slechte of onaardige leraren, het was altijd wel gezellig op school. Ik kan nu na zes jaar op deze school met een goed gevoel terugdenken aan HWC en heb hier veel geleerd voor mijn verdere toekomst. Stefan Tan

Als eerst zou ik zeggen lees even Renske Start haar eerste zin…. BURN. Themaweek was inderdaad het leukste wat ik heb meegemaakt. Het begon al goed in de kerk in Elst het staren naar een modderpoel waar onder Romeinse fundamenten zaten was erg interessant. In die week heb ik ook voor het eerst het meest chemische ijsje ooit gegeten (zeg niet dat het lekker was) het Spiderman ijsje. Natuurlijk is het mooie appartement niet te vergeten met de diepe nachtelijke gesprekken en pannenkoeken in de morgen. (Sorry Paul dat ik nog op je gezicht heb getekend maar ik kon het niet laten (lol)). Ook in Keulen had ik het erg naar me zin gehad ondanks dat tegen het einde van de dag in het Romisch-Germanisches Museum van bankje naar bankje liepen (we hadden erg veel gelopen die dag). Erg onder de indruk was ik van de Romeinse mozaïeken vloer waar je vooral niets op mocht laten vallen. Ook erg mooi was de Amerikaanse ere begraafplaats in Margraten daar kreeg ik echt kippenvel van. Het meest engste vond ik toch wel de Kazematten daar kreeg ik spontaan last van claustrofobie. Ik was daar ook nog nooit zo gelukkig geweest met d’Artagnan en zuster Elisa met haar bekende zin dat klonk als: ‘Je suis le non et solitair’. Toen in Maastricht aangekomen blij dat je weer Nederlands om je heen hoort maar nee je wordt als nog in het Duits aan gesproken. Bijzonder daar was dat we een kijkje mochten nemen in de Keizerzaal van Sint Servaas kerk die normaal gesproken niet toegankelijk is voor publiek. Aan het eind van de week op de terug weg naar school stopte we nog even in Heerlen bij het Thermenmuseum waar de meest gebruikte zin was: ‘Kijk weer een Romeinse dakpan en pilaar, die hadden we nog niet gezien.’ Grootste stress was toch wel voor de personen die ons rondleidingen gaven want ze probeerde ons iets nieuws te leren over de Romeinen maar het grootste deel wisten we al. Natuurlijk was de rest van de schoolperiode ook leuk maar themaweek was wel de beste.

90

Zes jaar HWC, naar mijn idee is het allemaal heel snel gegaan. Ik weet nog goed dat ik op de eerste dag kwam binnenlopen in deze school. Wat kan ik nog meer zeggen over het eerste jaar, ik was een brugklasser. In het tweede jaar gebeurde er al wat meer. Zo gingen we op Texelkamp en zijn we naar Walibi World geweest. In het derde jaar kwamen we allemaal in een totaal nieuwe klas, voor mij was er ook nog een overgang van Havo/VWO naar VWO. Ik herinner me de sportdag van dat jaar nog, we gingen poldersporten. Nou dat hebben sommige van ons geweten, die hebben een modderbad gehad. Het belangrijkste van dat jaar was natuurlijk het kiezen van een profiel! De keuze die je toekomst bepaald, dacht ik toen tenminste. In een moment van verstandsverbijstering koos ik voor Natuur & Techniek, wat mij aan drie jaar veel wiskunde, scheikunde en vooral natuurkunde koppelde. In de vierde klas maakten we kennis met toetsweken en hard werken. We kregen ook voor het eerst vakken als ANW (gelukkig maar één jaar) en CKV. Ook gingen we een dagje naar Keulen. Maar ik denk dat velen de vierde klas vooral herinneren van de Stageweek. Ook in de vijfde klas kregen we weer een jaar een extra vak, namelijk maatschappijleer, ik denk dat dit een van de meest nutteloze vakken van de middelbare school is geweest. Ook dit jaar was het weer heel druk met toetsen en verslagen (vooral de laatste paar weken, zucht!). Maar het meest geweldige van dit jaar is toch wel Themaweek, in mijn geval weken. Ik heb meegedaan aan de uitwisseling met Fribourg, Zwitserland. Dit was super gezellig en een geweldige ervaring! Ook waren we in dit jaar ‘begonnen’ met onze profielwerkstukken, tenminste dat was de bedoeling. De zesde klas, nog nooit is een jaar zo snel gegaan. Al aan het begin van het jaar gingen we met zijn alle bowlen. Daarna kwam langzaam aan de stress op van de nog af te maken profielwerkstukken, nu hebben toch bijna iedereen al dan niet met vertraging het verslag ingeleverd. Maar dan nog het hoogtepunt van het jaar, het 100-Dagenfeest! Naar mijn mening het meest geweldige 100-Dagenfeest in jaren. De organisatie naar het feest toe en het feest zelf had een paar haperingen maar het was vooral super gezellig. Iets wat ik nooit meer zal vergeten! Nu de examens nog en daarna de feestjes. Ik ga de middelbare school wel missen. Zoals Loesje zegt: Eindexamenfeestjes, alleen jammer dat je er de volgende dag niet meer in de klas over kan roddelen.

Ook ik moet eraan geloven: het schrijven van een stukje voor het jaarboek..... Het begon allemaal in de eerste, waar ik als klein meisje in klas 1C terecht kwam. Wat ik me het beste herinner aan de brugklas zijn de lessen van meneer Tromp. Keer op keer vertelde hij weer, dat onze klas zoveel beter was dan de tto-klassen. Heerlijk om te horen natuurlijk!=) De tweede klas, waarin je al iets groter, maar niks wijzer bent: in de lessen economie van meneer de Vries was er niets over van de engeltjes uit de eerste. De leukste schooljaren vond ik de 4e en 6e, briljant, dat we elke les in een (bijna) andere klas zaten. Het hoogtepunt van mijn schoolcarrière was toch wel de Romereis, sowieso alle uitstapjes met school waren altijd gezellig. Zoals de themaweek naar Maastricht. Één activiteit staat nog in mijn geheugen gegrift, het lopen door de Kazematten met mijn briljante groepje bestaande uit Julia, Michel, meneer Tennekes en ik. We moesten ongeveer 50 meter door een donkere gang lopen, (ik voorop) zonder onze zaklamp aan te doen. Dankzij de combinatie Julia-Tennekes lukte dit niet, zij gilde en hij deed zijn zaklamp aan. Onvergeeflijk. Maar de Romereis was echt het allerbeste, een week lang in een hotel midden in Rome, met Julia en Daphne in een kamer. Alle dagen waren leuk, het weer was mooi, het eten lekker, het programma vol en de avonden laat. Echt geweldig. Ook zal ik nooit alles chaos rondom het 100dagenfeest vergeten. Hoewel het niet helemaal soepeltjes verliep, heb ik het heel erg leuk gehad met het maken van het decor en natuurlijk het galafeest. Het organiseren van en deelnemen aan de pubquiz was ook geslaagd, al betwijfel ik of er geld is opgehaald... Ik wil nog even Elisabeth noemen, met wie ik het (en zij met mij) heb uitgehouden tijdens het maken van ons pws! Wat een dreamteam:)! Verder ALLE lessen die ik met Julia heb gehad (‘zijn jullie dan nooit uitgepraat...?’) waren leuk, vooral de latijnlessen. Een paar dingen die ik nooit zal vergeten: het niesgrapje waar Daphne ALTIJD om moet lachen, de latijnlessen van mevrouw Fisser (die ons ècht hebben geholpen) en alle schoolfeesten (of verkleedpartijtjes), waar Daphne, Lotte, Julia en ik ons altijd goed aan het thema hielden. Al met al heb ik de afgelopen 6 jaar genoten. Natuurlijk moet de ultieme afsluiting, het telefoontje van mevrouw Rot MET goed nieuws, nog komen, maar dit schrijven voelt al als het einde van het jaar. Ik wens iedereen heel veel succes voor de komende jaren en hoop natuurlijk dat ik jullie nog vaak zal zien.

91

Dit is dan het einde van het jaar, en ook van het schoolleven. Na 15 jaar op school hebben gezeten kan ik dan ook alleen maar zeggen: goddank. Begrijp me niet verkeerd, genoeg leuke dingen zijn in die tijd gebeurd. Ik zou zo een boek volschrijven met leuke dingen, maar ik begin er toch echt genoeg van te krijgen. Ik ben ook vooral nieuwsgierig naar het leven dat hierop volgt. School heeft een belachelijke grote ruimte in mijn leven in beslag genomen. Was je niet op school de stof te leren, was je wel thuis om de stof te leren. Ik weet niet hoe ik de tijd vol ga maken na 2 juni. Natuurlijk komt het studeren er ook aan, maar dat zal toch heel anders worden dan ons schoolleven. Vroeger dacht ik altijd dat de eerste dag op de middelbare school een van de grootste verandering in je leven was. Eigenlijk is het niet zoveel anders dan je oude school. Je wordt nog steeds behandeld als een klein kind, en je komt er vooral om te leren uit een boek. Ik denk dat de stap naar het studentenleven daarom een veel grotere verandering zal zijn. Het is dat we daar nu naartoe aan het werken zijn, als het plots zou opdoemen zou het een te grote schok zijn. Ik ben blij dat ik daarom 7 jaar op deze school mocht doorbrengen. Het maakt je klaar voor het echte werk, net zoals ik vroeger dacht dat de middelbare school het echte werk was. Het enige wat ik dus heb te zeggen tegen iedereen die ik op school ooit tegenkwam. Bedankt, jullie hebben me geholpen te maken wat ik nu ben. Joeri de Vries

Hoi redactie van het jaarboek, Het spijt me, maar ik heb deze keer echt geen inspiratie. Het jaarboek zal het dus zonder mijn bijdrage moeten doen.

92

Het leukste van mijn schoolcarrière was de Thema-week. Ik was toen naar Antwerpen. We hadden een hele leuke groep. We hadden mooi weer en de sfeer zat er goed in! We hebben die week heel veel leuke dingen gedaan en meegemaakt. Het leukste was de karaoke-bar. Iedereen deed leuk mee en we hebben heel veel gelachen. Als ik ooit nog naar Antwerpen ga, wat vast wel gaat gebeuren, ga ik daar zeker weer heen!

Het HWC is een gekke school. Ik heb er veel lol op gehad maar niet efficiënt kunnen leren. Toch heb ik dankzij deze school 2 gebeurtenissen meegemaakt die ik de rest van mijn leven nooit meer zou vergeten. Allebei hadden ze betrekking tot het 100-dagen feest. Dit feest moet dan ook nog vele jaren blijven bestaan!!! er zijn een aantal woorden die dankzij deze school iets(leuks) met zich meedragen: blaadje, appel, stijve, bo, tequila. Mennige

93

De laatste twee jaren op het HWC zal ik nooit vergeten, de andere vier jaren ben ik daarentegen allang vergeten. Misschien waren deze laatste twee jaren wel het moeilijkst om door te komen. Er zijn namelijk erg veel dingen gebeurd. Hierdoor heb ik bij veel dingen stilgestaan waar ik vroeger nooit bij stilstond en heb ik een andere kijk op de wereld en zelfs op mezelf gekregen. Ik heb dus meer geleerd dan ik in eerste instantie had verwacht. De mensen die hiervoor hebben gezorgd wil ik dan ook hartelijk bedanken. Natuurlijk kent iedereen wel iemand die hij/zij niet echt mag. Als ik van het HWC af ben zal ik echt heel erg blij zijn dat ik niet meer elke dag tegen de mensen op hoef te kijken die ik niet mag. Waar ik ook zal gaan studeren, er zullen altijd mensen zijn die ik niet mag, helaas. Ik zal het HWC natuurlijk ook heel erg missen. Het is toch een stuk van mijn verleden dat ik achter laat, waaronder ook heel wat mensen die ik wel mocht zoals vrienden, leraren en Hugo en Sylvia van de kantine. De gezelligheid en de sfeer op het HWC is ook iets dat ik heel erg zal missen. Omdat ik toch wel DE Chinees ben van V6, hieronder een wens voor jullie in het Chinees.

Ik ben pas in de derde klas op het VWO gekomen, maar ik heb het in de vier jaar die ik op het VWO zat erg naar mijn zin gehad. Het was een leuke jaarlaag met aardige mensen. De themaweek naar Polen vond ik erg gezellig en ook het 100-dagenfeest vond ik heel erg leuk. Maar er waren nog veel meer leuke dingen, zoals de dagtripjes naar Keulen en Lille en de uitjes met de jaarlaag in V5 en V6. In zijn geheel heb ik goede herinneringen aan mijn tijd op het HWC, en ik hoop dat jullie dat ook hebben. Patricia van Zadelhoff

94

Joris Keessen

Hij was de eerste van onze jaarlaag die het leven liet: Joris. Op 26 augustus 2008 blies hij zijn laatste adem uit. Ook al zat hij al twee jaar niet meer in onze laag, toch krijgt hij een eervolle vermelding. Sinds de tweede had hij al kanker en het is een lange lijdensweg geweest. Dat hebben velen zich niet gerealiseerd omdat hij wel altijd vrolijk en gezellig was. Denk aan de unimog (die blauwe semi-tractor), dan denk je aan Joris. Onvergetelijk is bijvoorbeeld de ski-reis. Ongelofelijk hoe iemand in februari nog heerlijk mee kan gaan skiën en op 1 september van datzelfde jaar begraven wordt. Hij zou zeker zijn diploma gehaald hebben en daarna een mooie toekomst voor zich hebben gehad maar het heeft niet zo mogen zijn.

95

Themaweek in Londen In 5 vwo ga je op themaweek. Het liefst naar Antwerpen want daar maakt het niet uit hoe laat je in het hotel terug komt, kan je uitgaan, drinken en overdag lekker schilderen en tekenen. Wij wilden ook allemaal het liefst naar Antwerpen, het grootste deel van de groep in ieder geval wel, maar door onduidelijke redenen werden we uitgeloot (heel raar en oneerlijk aangezien we vrijwel allemaal aan de Antwerpse eisen voldeden…). Wij moesten naar Londen. Even de frustraties ter zijde, wat hebben we allemaal gedaan in Londen? Nou, niets bijzonders. We hebben alles gedaan wat elke andere toerist ook zou doen: we gingen naar het Tate Museum of modern art, het Shakespeare museum, liepen rondjes op Picadilly Circus en gingen naar het BBC hoofdkantoor waar we rondgeleid werden door grappige oude mannen met goede, Engelse humor. Het meest memorabele was wel het chillen in het park toen mevrouw Rot haar yoga skills liet zien, zeker respect daarvoor. Ondanks alles(we kregen magnetron spaghetti van onze Indiase gast-mama’s, moet je nagaan) was Londen achteraf toch wel heel erg leuk. Misschien juist wel omdat iedereen er in het begin zo de balen in had. Ach ja, wij TTO’ers zijn nu eenmaal friends forevaaâh…

96

Bron: Fotopersburo Jan de Wit jr.

Eindexamen Concert

Een opmerkelijk stel.

Een opmerkelijk stel

Ja, dat zijn jullie wel! OmJa, maar van wal dateven zijn jullie wel!te steken: Zelden er zoveel leerlingen die tot het laatste moment achter hun vodden gezeten moesten worden. LevensOm waren maar even van wal te steken: beschouwelijke vorming, loopbaandossier en kopie van ID zijn pas op het laatste moment in orde gekomen….. Zelden hebben we zoveel leerlingen vandie vwotot5 het naarlaatste vwo 6 moment bevorderd. De vernieuwing • Zelden waren er zoveel leerlingen achter hun voddenvan de tweede fase zat jullie op degezeten hielen. moesten Daarom hebben we het risico genomen dat ons slagingspercentage drastisch worden. Levensbeschouwelijke vorming, loopbaandossier en zou kelderen. Dat is niet gebeurd envan dat ID is een wonder! kopie zijn waar pas op het laatste moment in orde gekomen…. Zelden hebben jullie docenten zich zoveel zorgen gemaakt over de inzet, werkhouding en resultaten van teveel van jullie. • Zelden hebben we zoveel leerlingen van vwo 5 naar vwo 6 bevorderd. Zelden er bij teveel van jullie zoveel openstaande en te laat meldingen….. De waren vernieuwing van de tweede fase zat jullie op deabsenties hielen. Daarom hebben we het risico genomen dat Als jullie erop aangesproken werden, was het antwoord steevast: “Maakt u zich geen zorgen, komt allemaal ons slagingspercentage drastisch zou kelderen. Dat is niet gebeurd en dat is een waar het wonder! goed”. Nou, die zorgen waren er helaas wel maar gelukkig is het ook allemaal helemaal goed gekomen en zijn we apetrots op jullie! • Zelden hebben jullie docenten zich zoveel zorgen gemaakt over de inzet, werkhouding en resultaten van teveel van jullie. En nu de volgende fase van je leven: studeren, op kamers, een heleboel nieuwe mensen en nieuwe uitdagingen! Jullie hebben zienerdat er iets van kuntzoveel maken. Dat zal dus ook met jullie toekomst helemaal goed komen! • Zeldenlaten waren bij je teveel van jullie openstaande absenties en te laat meldingen….. VeelAls succes vooral veel voldoening in wat je het ookantwoord gaat doen steevast: wens ik jullie. jullieenerop aangesproken werden, was “Maakt u zich geen zorgen, het komt allemaal goed”. Nou, die zorgen waren er helaas wel maar gelukkig is het ook allemaal helemaal goed Tjarkgekomen de Boer en zijn we apetrots op jullie! En nu de volgende fase van je leven: studeren, op kamers, een heleboel nieuwe mensen en nieuwe uitdagingen! Jullie hebben laten zien dat je er iets van kunt maken. Dat zal dus ook met jullie toekomst helemaal goed komen! Veel succes en vooral veel voldoening in wat je ook gaat doen wens ik jullie. Tjark de Boer

98

Meestal neem ik in Artis foto’s van beesten. In dit geval van leerlingen. De foto is drie jaar geleden gemaakt in Artis, toen we met 4 vwo (de huidige 6e klas) een gedragsonderzoek uitvoerden. Op deze foto zie ik terug wat ik ook vaak in de klas zie bij deze jaarlaag: een intelligente groep leerlingen die creatieve oplossingen bedenkt. Waarom zou je de hele dag voor dierverblijven staan als je het jezelf gemakkelijk kan maken met een stoel van het terras? Wie het rijkst zal worden, wie beroemd, wie president of wat dan ook, weet ik niet. Wel verwacht ik dat we verrast zullen worden door intelligente, kritische en/of creatieve ideeën die ik niet van te voren zou kunnen voorspellen, net als in Artis. Dank voor alle leerzame en leuke momenten, veel succes en verras me, Evie Goossen.

Hoi redactie van het jaarboek, Het spijt me, maar ik heb deze keer echt geen inspiratie. Het jaarboek zal het dus zonder mijn bijdrage moeten doen. Dov Noorland

Beste V6 leerlingen, Om te beginnen ben ik natuurlijk erg benieuwd wat jullie gaan doen de komende jaren. Van een aantal leerlingen heb ik al plannen te horen gekregen, en er zijn er ook een paar die dit jaar hun plannen (soms meerdere keren) drastisch hebben omgegooid. Als ik op de kostuums die werden gedragen tijdens het 100 dagen feest afga krijgen er veel toch op zijn zachtst gezegd aparte beroepen… Ter inspiratie van dit stukje kreeg ik een vragenlijst opgestuurd. Sommige vragen hiervan kunnen het beste door een econoom worden beantwoord, bijvoorbeeld de vraag wie we terug vinden in de quote 500, of wie DE oplossing voor de economische crisis vindt. Alhoewel, er was dit jaar een leerling die 2 euro van mij heeft geleend en die dit pas een half jaar later terug gaf… Zolang op de spaarrekening gezet tegen rente? Je moet klein beginnen. Andere vragen kunnen wellicht het beste door de biologen beantwoord worden, zoals de vraag wie de meeste kinderen krijgt. Natuurlijk zijn er in deze jaarlaag een aantal leerlingen met een hoop broers en zussen die op het HWC zitten of hebben gezeten, maar het krijgen van veel kinderen is niet erfelijk. Wie we later terugzien in idols of x-factor? Het ligt natuurlijk voor de hand dat dit de leerlingen zijn die in de les ook graag wat meer aandacht krijgen dan de rest, maar je weet het nooit… In ieder geval wens ik jullie allemaal een heel fijne tijd na je eindexamen, of je nou gaat reizen, studeren, of helaas toch nog een vak of twee over moet doen! Groeten, Josefine Rot

Beste V6-ers, Dit jaar had ik de eer voor het eerst voor een V6-groep te staan. Het waren V6d en V6e en ik mocht ze drama geven. Gelukkig werd het geen drama, alhoewel het voor sommigen wel zo voelde. Enfin, wat zal ik me over een paar jaar nog herinneren? De onvrede over de warming-up, maar niemand van jullie vergeet “zip-zap”! Het stuk van Woody Allen wat dankzij de grote inzet van iedereen erg grappig en leuk werd. Jullie eigen Romeo & Julia-finales, met onder andere Gossip Girl. Sowieso de prachtige hysterie rondom Gossip Girl. Drie Gooise meisjes die vroegen of ze Gooise meisjes mochten spelen. Roderick die niet te stoppen was, áls hij er was. Mitchels studentikoze Romeo. De boyband en jullie perfecte uitstraling, vooral ook op het moment dat het idee geboren werd. “Dronken” Lotte en Nisreen in dialoog. Derek die niet aan de gang te krijgen was, ook niet als je ‘m aan de gang zette. En zo kan ik bij iedereen wel wat noemen. De dialogen die we in de laatste lessen nog speelden en waarin jullie zó goed waren. Heerlijk! Enfin, ik vergeet een heleboel namen, maar ik heb genoten van jullie! Ik doe slechts enkele voorspellingen: Jaap zien we terug in de politiek en Mitchel in de showbizz. Tot slot wil nog maar 1 ding kwijt: V6d en V6e, ga lekker studeren, genieten, de wereld ontdekken en pak de kansen die je krijgt!!!!! DOEN!! Heel erg veel plezier, lol, uitdaging en avontuur! Groet, Mevrouw Harleman

Beste toekomstige schoolverlaters, Zonder mij het korset van de op zich grappige vragen te laten aansnoeren, wil ik toch nog wel een laatste groet kwijt. Bovendien zijn de herinneringen aan tal van jullie mij zeer dierbaar. Jullie zijn de eerste lichting die ik in de 6e klas terugzie in lesverband nadat jullie in de 1e klas met drama kennis hebben gemaakt. Traditioneel kerst in de brugklas Enkelen van jullie heb ik naast de dramalessen ook nog buiten de lessen om beter leren kennen. Dit begon met de kerstviering in de 1e klas. Ik had net voor een andere school een bewerking van het beroemde kerstverhaal van Dickens, A Christmas Carol, gemaakt. Onze school vierde Kerst nog op traditionele wijze; Samenzang, een stukje uit de Bijbel in verschillende talen voorgelezen, de leerlingen met thema’s laten nadenken wat Kerst wereldwijd betekent en zich hierover laten uiten. In een recordtijd van 5 minuten zijn jullie door een versnelde versie van het verhaal over Scrooge heen gevlogen. Kerst: elk jaar een nieuw vaag verhaal Twee jaar later mochten jullie de meer uitgebreide versie van mijn bewerking opvoeren (of bezichtigen), waarmee jullie aan de wieg van een nieuwe Kerst-traditie stonden: Een theatrale voorstelling waarin met zoveel mogelijk middelen een verhaal met een zeker kerstgehalte werd opgevoerd. Hierin werden enkele door onze school tot kerst verheven idealen verenigd: Leerlingen de vrije ruimte geven om zich te laten bewonderen door hun leeftijdgenoten, met plezier bij elkaar brengen om in een kunstzinnig bad de samenhorigheid van Kerst te ervaren, en een verhaal vertellen waarin een voor jullie herkenbaar levensconflict centraal staat. Dat het verhaal soms onnavolgbaar was mocht de pret niet drukken. Extra-curriculair met een stagiaire. Daarnaast zijn er ook nog andere gelegenheden geweest waarop ik van velen van jullie cultureel heb mogen genieten: Zo had ik, toen jullie in de 1e klas zaten, een stagiaire die buiten het schoolprogramma om met vier leer lingen, waarvan er nu twee vwo eindexamen doen, het korte toneelstuk Atalanta opvoerde. Een stuk dat op een zomerse middag voor een bescheiden publiek op en rond de piramide werd opgevoerd. Het had de 100 pracht van een lunchconcert in bescheiden vorm.

De stap naar het Theater Twee jaar later was er de uitvoering van de opera de Toverfluit van Mozart waarin enkelen van jullie schitterden en er zelfs mee de Amstelveense Stadsschouwburg haalden. Het jaar daarop werd onze school weer voor een nieuw project uitgenodigd door de Schouwburg Amstelveen. In dit project lieten jullie in de vorm van dans en film jullie affiniteiten met de 7 wereld wonderen zien. Het mooie van dit project was dat hierin pas echt jullie eigen creativiteit de ruimte kreeg. The Lonely Heart Club Band Het jaar daarop werd ik gevraagd mee te werken aan weer een nieuw project voor de schouwburg; of ik jullie enige begeleiding kon bieden bij het maken van videoclip voor de nummers van Sgt Pepper van de Beattles. Ik had hiervoor enkele reserves. Ten eerste wilde ik met mijn eigen creatieve enthousiasme niet de creativiteit van de meewerkende leerlingen ontmoedigen. Ten tweede wist ik niets van videobewerking af. Maar mijn liefde voor de Beattles, het vertrouwen in de creatieve openheid van de betrokken leerlingen en mijn bewondering voor hun technische kennis hebben mij ertoe aangezet mee te doen aan dit project. Als docent in de leer Ik kan zonder schroom verklappen dat dit het mooiste project is waaraan ik ooit voor school heb gewerkt. Hierin kwam voor mij alles naar voren wat met creatief onderwijs te maken heeft. Ieder die eraan meewerkte kwam met creatieve ideeën en maakte daarbij dankbaar gebruik van anderman’s expertise. Er werd veel goed van te voren uitgedacht en voorbereid, maar op het moment van filmen was er volop ruimte voor nieuwe ideeën. Resultaat: een album waarvan elke clip weer op een complete nieuwe manier de inhoud van het nummer weergeeft. De sfeer van de filmpjes verraadt het plezier waarmee eraan gewerkt is. Last but not least: k heb van de leerlingen waarmee ik samenwerkte veel meer geleerd dan zij van mij. V6 Leerlingen zijn groot geworden en tonen opeens aan zelf een prachtige voorstelling te kunnen maken, creatief, vlot en vol humor. Wat ik jullie als laatste herinnering wilde meegeven was de ervaring allemaal eens op de planken te hebben gestaan, badend in het zweet onder de kleurvolle theatrale hoogtezon. Ik hoop dat deze ervaring jullie bijblijft. De drie musketiers Als afscheid wil ik drie van jullie expliciet noemen, omdat zij ieder op hun eigen manier een zeer persoonlijke onuitwisbare indruk op mij hebben gemaakt. Allereerst wil ik Elly Spiro noemen. Zij heeft in alle voorstellingen die er tijdens haar verblijf op school zijn opgevoerd geschitterd. Daarnaast wil ik Roderick Heijman noemen. Hij heeft theatraal zich zijn veelzijdigheid getoond; zowel zijn humor als zijn lef en integriteit hebben mij tranen in de ogen bezorgd. En als laatste wil ik Henk Nieweg noemen. Naast dat Henk in de kerstvieringen een eigen status heeft ontwikkeld, wil ik hem vooral noemen omdat hij mij wegwijs heeft gemaakt in een nieuw medium; videobewerking. Hij toonde daarbij zoveel expertise en geduld dat het er niet meer toe deed wie de docent was en wie de leerling was. Als je nieuwsgierig bent kan je van mensen leren, als je expertise hebt kun je anderen iets leren. Dubbel en dwars met muziek in je mars Ik wens jullie allemaal het beste toe en hoop dat jullie niet opgeslokt worden door een te serieus en functioneel leven. Moge er dagelijks in jullie harten muziek klinken die jullie helpt je jeugdige lichtvoetigheid te behouden ten aanzien van het leven. Het leven is een groot theater. Durf je eigen rol met hart en ziel te spelen. Groet, Ruben Alexander

Beste V6, Hoewel het wat voeten in aarde heeft gehad, was ik uitermate trots op jullie toen jullie “God” van Woody Allen in de Stadsschouwburg van Amstelveen ten beste gaven. Mij bleek maar weer dat bij theater 1+ 1 3 is. Dank jullie wel! Met vriendelijke groet, Bas van der Waarde

101

Ovid for ever! Jupppiter en Mercurius liepen samen door Amstelveen in de richting van het Hermann Wesselinkcollege. Juppiter was bezorgd: hoe zou het met de leerlingen van V6 gaan die Latijn in hun pakket hadden? Hadden ze er wel wat van opgestoken? Beseften ze wel dat, als het hem niet beviel wat ze zo de afgelopen zes jaar hadden gedaan, hij hen vreselijk kon straffen? En dat hij dat zeker ook zou doen? In een handomdraai kon hij immers de babbelzieke dames veranderen in kraaien; de immer luie leerlingen die, als ze er al waren, hun boeken niet bij zich hadden en maar een beetje uit het raam zaten te staren, in stinkzwammen en ... Hij was vreselijk uit zijn humeur als hij aan hen dacht. ‘Als ik daar de leerlingen weer een jaar zie zitten niksen’, bromde hij, ‘dan zal ik ...’ Ze naderden het HWC, zochten lokaal 002 op en deden de deur voorzichtig open ... en wat zagen ze? De leerlingen waren goed aan het werk, ze waren wel een beetje aan de drukke kant, maar de docent zat min of meer tevreden in hun midden. Er heerste een aangename werksfeer. Juppiter was blij verrast. ‘Ik zal ze belonen’, zei hij tegen Mercurius, ‘deze leerlingen zullen hun eindexamen halen.’ Hij sloot zachtjes de deur. Voordat hij wegging veranderde hij wel nog even de twee leerlingen die lagen te slapen in padden, toen vervolgden de twee goden een stuk geruster hun weg .... Caroline Fisser De V6 die nu eindexamen gaat doen, herinner ik vooral als de V5 voor AK en MenO, die ik in het eerste jaar dat ik weer lesgaf in het voortgezet onderwijs, onder de knie moest zien te krijgen....! Vooral op maandag morgen, de eerste twee uur, was het uitwisselen van ervaringen in het voorgaande weekend veel belangrijker! Ik zal die leerlingen, zoals Thomas, Matthijs en Tom blijven herinneren als “goed gebekt”, maar als het erop aankwam dan getuigen de PO’s wel aan een goede inzet zo nu en dan...Ach ja, leuk maar bewerkelijk klasje, dat wel. Gaandeweg kwamen we tot meer wederzijds begrip en dus zal het met jullie examen ook wel goed komen! Ik hoop nog steeds dat jullie nog eens wat met AK gaan doen..... Er zitten ook een aantal Mentor ll. in die ik na aan het hart heb. Zoals Paul, wij delen dezelfde voornaam en een electronicahobby! Luidsprekerboxen bouwen enz. En Anouk, jawel jij wordt met je paard nog een opvolger van Ankie! En Rachel, Milou, Mitchell, Vincent, Daryll, Jelmer en Manon: jullie gaan het allemaal maken! En ik weet zeker dat jullie het hebben gewaardeerd, dat ik heb verteld wat je met een mooi vak als AK in de maatschappij kunt. Wellicht dat Emma en Mara of misschien wel Maddy? Ja Maddy, ik heb de cijfers AL ingevoerd! En natuurlijk vergeet ik Soumaya niet! Twee jaar lang was zij mijn waakhond voor een goede cijferbepaling van de toetsen! Ja wat wil je met drie grote Examengroepen, het moet gewoon perfect zijn! Beste leerlingen, doe je best en voor straks: aaak een wereldreis, want DAN pas leer je Aardrijkskunde! Groeten, Paul Schade Chers élèves, Van harte gefeliciteerd met het behalen van jullie VWO diploma! Een prestatie van formaat. Daar gaan jullie dan, schooltijd voorbij! Met veel plezier kijk ik terug op de lessen Frans waarin we veel méér met elkaar bespraken dan alleen de Franse taal en cultuur….Ik denk dat dit komt omdat ik veel leerlingen al één of meerdere jaren in de klas had, je kent elkaar wat beter. Ik heb jullie niet alleen tijdens de lessen meegemaakt, maar ook tijdens de pauze bij de piramide (de rokers wegjagen!) tijdens de excursie Lille (wat hadden we een super mooi weer, na de opdrachten waren de terrasjes snel gevonden!) en tijdens de jaaruitjes. Uren wachten op een pizza omdat de RAI net voor ons 100-en pizza’s had besteld………. Met een groot aantal van jullie ben ik naar Fribourg geweest en wat was de ontvangst van de Zwitsers goed georganiseerd door Inka, Emma en Marieke! Wat zagen jullie er tijdens het 100 dagen feest prachtig uit! Vanachter de bar had ik een mooi uitzicht op alle prachtige jurken, hoge hakken, indrukwekkende kapsels en mooie pakken. Wat me ontroerd heeft is jullie enthousiasme; samen dachten we na over de invulling van klassenuitjes (de uitvoering van de ideeën lieten jullie wel erg graag aan mij over) en op de avond zelf was iedereen er dan ook. Voor de Kerstvieringen gold hetzelfde. We bedachten hoe we de viering met elkaar gingen invullen (ik kreeg weer de eer om de ideeën uit te voeren) en als het zover was, waren jullie massaal aanwezig. 102 Jullie enthousiasme was soms wel iets minder groot in het volgen van de lessen en het maken van het huis werk………..

Zielige gezichten, klagen over wéér Cito luisteren oefenen, wéér teksten bekijken, kon ik dan niet eens rekening met jullie houden? Jullie hadden het al zo druk, we konden toch ook gewoon een keer een Franse film kijken? Maar dan wel een leuke film mét ondertiteling! Nee, geen Franse recensie schrijven daarna of de film in het Frans nabespreken! Dat kunt u ons toch niet aandoen? We zijn echt zo moe! Chers élèves, het zit erop. Jullie verlaten het HWC, diploma op zak. Een welverdiende vakantie voor de boeg! Daarna op weg naar de volgende uitdaging. Het ga jullie goed. Dank voor de prettige samenwerking. Je vous souhaite un très bon avenir! Amicalement, Jullie docente Frans en voor Rachelle, Sophie A, Nisreen, Nick, Mara, Sophie D, Denise, Emma, Jessica, Melissa, Inka, Maurice, Michiel, Marieke W, jullie professeur principal, Maaike Rutgers

Sophie Ansell, Nisreen Awad, Maddy Bosch, Nikki van Deijl, Jorien van Dort, Isabella Engelmoer, Ramona Hogerwerf, Marieke de Jong, Nienke Kroon, Lotte ’t Lam, Ernst Maas, Chinook Nielsen, Daphne Scheltens, Bo Spindelaar, Elly Spiro, Rozemarijn Stronkhorst, Sanna Winkels, Arnout Zaal en Michelle de Heer, die weliswaar met Duits is gestopt, maar nog steeds mentorleerling is! Beste allemaal! Aangezien ik met vragen als “wie denkt u dat in de toekomst de …ste van alle leerlingen uit v6 zal worden” weinig kan beginnen, schrijf ik een klein stukje met mijn eigen impressies over de beide jaren gedurende welke ik jullie les heb mogen geven. Observatie nr. 1: ik heb nog nooit een zo conservatieve klas gehad als jullie dat waren! Twee jaar lang zijn jullie op exact dezelfde plek in lokaal 214 blijven zitten. Zo vormden jullie drie eilandjes: links bij de muur de kletsers die het ook zonder uitleg wel snapten, in het midden de giechelaars en bij het raam de wat stillere werkers. Observatie nr. 2: jullie hebben twee jaar lang heel constant gewerkt en waren ook als groep vrij gemakkelijk aan het werk te krijgen. Oké, dat 9de uur op donderdagmiddag is natuurlijk een kwelling, vooral als je daarvóór net twee tussenuren hebt gehad of een blokuur LO, en dan weer stilzitten, en dan nog bij Duits, hè nee! Of anders: lekker even uitrusten na die vermoeiende gym en vóór de terugtocht naar huis per scooter (meerderheid? Of net niet?) of fiets (lekker sportief, net als ‘de juf’!). Of gewoon even de onderwerpen die in de tussenuren nog niet aan bod waren gekomen verder bespreken: handig als je zo’n grote tas bij je hebt die je tafel helemaal in beslag neemt en waarachter je je zo lekker kunt verstoppen (totdat dat lastige mens weer begint te zaniken dat die tas wegmoet)! Observatie nr. 3: jullie zijn gedurende de afgelopen twee jaren een heel stuk volwassener geworden! Prachtig voor een docent om te zien, hoe leerlingen echt naar dat punt toe groeien, waarop ze (bijna) hun vleugels uitslaan om de grote wijde wereld in te trekken! Jullie zijn de eerste groep bij wie ik dat ook echt voor allemaal vind gelden! Observatie nr. 4: ik vind het jammer dat jullie gaan! Ik heb jullie in gesprekken met vrienden en collega’s altijd “meine Großen” genoemd. Dat voelde heel relaxed. Ondanks het feit dat jullie allemaal heel verschillende karakters hebben klopte de onderlinge chemie opvallend goed. Dat is ook wel eens anders! Ik hoop dat jullie allemaal slagen! En ik wens jullie alle goeds voor de toekomst: studie, beroep, persoonlijk geluk! Andrea Kunne

103

Het valt niet mee om een stukje te schrijven voor jullie jaarboek, nog voor de eindexamens. Mijn gevoel geeft aan dat je dat pas doet wanneer alles is afgerond en het belangrijkste komt nog. Ondanks het feit dat ik al 24 jaar eindexamenklassen draai blijft dat examen ook voor mij spannend. Het is toch het sluitstuk van jouw en onze inspanning. Als jullie slagen ben ik ook geslaagd. Eindexamen doen is dus een soort win-win situatie waarbij hopelijk weer veel positieve externe effecten van uit gaan. Maar ik vertrouw er maar op dat alle allocatiefactoren juist zijn ingezet en dat de arbeidsproductiviteit rendement laat zien. De studenten die hebben geholpen bij de eindexamentraining gaven allemaal aan nog een extra master op te pakken. Dat jullie nog niet meteen de arbeidsmarkt op hoeven is nu wel een groot voordeel. De kredietcrisis is namelijk niet de meest gunstige tijd om de arbeidsmarkt op te gaan. Maar op deze conjuncturele benadering waren onder hen ook uitzonderingen. Voor die uitzonderingen past dan ook meer structurele benadering. Als je dit leest en je bent het spoor bijster, dan had je ook maar het mooiste vak moeten kiezen wat er is, economie dus. Met de economen ben ik in v5 en v6 intensief opgetrokken. Je zult zeker gemerkt hebben dat ik het niet bij economie heb gelaten maar dat we ook veel sociale thema’s hebben besproken. Zo lazen we samen, enige tijd voor de crisis, een artikel van een Tilburgse hoogleraar die de Amerikanen het advies gaf om meerdere creditcards te nemen waardoor men de nummers niet meer uit het hoofd kende en zo kon voorkomen dat men teveel uitgaf. En dat ging later dus ook fout. En we bespraken de dilemma’s van geld verdienen en uitgeven in het teken van duurzaam. Ik hoop dat je gemerkt hebt dat ik altijd heb geprobeerd iedereen bij de les te betrekken, je te interesseren. En botste het wel eens, ik hield wel het contact met je want uit ervaring blijkt dat je vaak het vak en de docent niet kunt scheiden. Mag je een van beide niet, dan heeft dat ook negatieve gevlogen voor de ander. Nu je dit stukje leest, scan je misschien ook de tekst naar opmerkingen over medeleerlingen. Okay, enkele dan, al had ik jullie in drie verschillende clusters. Ik had moeite om de naam van Aswin goed uit te spreken. Nadat ik in een les eindelijk de juiste intonatie had keek hij vragend op en gaf hij netjes antwoord. Ik dacht dat hij zich expres op de vlakte hield. Na de les sprak ik hem met een excuus aan, waarop hij zei dat het geen negeren was maar dat hij daadwerkelijk niet merkte dat hij werd aangesproken. En iedereen wilde naast Janneke zitten, maar dat stond Manon (ze had een secretaresse nodig) echt niet toe. Er waren nog meer koppels, zoals Xiao Yu en Rachèl, of Judith en Danique, kletsen en lachen. En nog ééntje dan, Thomas en Jeroen, als ze er waren. Nick speelde nog graag met de tas van Vincent verstoppertje. Paul en Stefan hadden een haat liefde verhouding en dat werd breed geëtaleerd, zittende tegenover mijn tafel. En natuurlijk Mitchel. Hij noemde mij wat triest bij de honderddagen show, maar wat wil je als het net op die dag, een jaar geleden is dat je vader overleed. Hij vond het maar niets dat ik er alles aan deed om hem op tijd te laten komen. En prompt, toen ik te laat was, kreeg ik dat dan ook uitgebreid te horen. Conclusie, ook Ton Kodde is een mens. Lesgeven en facilitair mangement staan soms op gespannen voet. En hij kan beter toveren dan ik. Ik heb graag aan jullie les gegeven. Dus, zonder cliché, ik zal je echt gaan missen. En vanuit mijn achtergrond wens ik jullie allemaal, à Dieu. TonKodde Dearest students, It feels a bit like the second oldest child is leaving the nest. And I know you are ready. We have had a lot of interesting years together, for some of us this has been since the first day you walked into school. Who would have thought then that we would arrive at this moment in time so quickly. Time flies when your having fun, right!? There is a time for coming and a time for going and even though it saddens me to loose you I know it is your time and the right time. Take with you the tools that you have acquired and use them and expand upon them in thefuture. Remember leaving this school is not an ending but just another step in your lives. I consider it an honour to have known you for this time and pleasure to have worked with you. There is a big and wide world out there and as you spread your wings I hope you enjoy your further explorations to the fullest. Remember you will always be one of my kids. Take care. Yours, 104 Sarah Nauss

Beste V6-leerlingen, Het was een kort maar krachtig jaartje: in augustus maakten we kennis, daarna hebben jullie enkele boeken klassikaal aangeprezen, krachtige brieven geschreven, in januari heb ik kunnen genieten van enkele prachtige exposés tijdens het mondeling letterkunde, we hebben braaf geoefend met examenteksten en nu nemen we alweer afscheid. Het was mij een genoegen jullie te leren kennen. Een mooie periode uit jullie leven wacht jullie. Geniet ervan! De jaarboekcommissie legde een aantal inspirerende vragen voor aan de docenten om een prikkelend stukje van ons los te krijgen, waarbij ik op de meeste erg kort kan antwoorden. De vraag “Wie zien we straks terug bij Boer zoekt vrouw?” moet ik wel luidkeels beantwoorden met “Niemand!” en aan een voorspelling wie de meeste kinderen gaat baren, waag ik me niet, want jullie moeten de eerstkomende tien jaar eerst maar eens lekker gaan studeren en reizen. Maar over kinderen gesproken, de vraag wie straks mijn collega’s op het HWC zouden mogen zijn, bood mij wel stof tot nadenken en fantaseren. Wie zouden straks het ideale docentencorps vormen om mijn eigen kinderen les te mogen geven? Wie o wie hebben over 10 tot 15 jaar de overtuigingskracht, de wijsheid en de moed om met eeuwig jeugdig enthousiasme hun kennis en kunde over te brengen op mijn twee dan schattige en leergierige, doch bij tijd en wijle draken van kinderen? V6d en V6e bieden hiervoor een schata aan talent, zo bleek in mijn dagdroom. Alvorens de wereld van het serieuze schoolwerk te betreden, moet er natuurlijk eerst een opvoedkundige basis gelegd worden. Mijn kinderen hebben hiervoor op de basisschool dan ook lieve, rechtvaardige leerkrachten nodig die zij als voorbeeld kunnen nemen. Ik denk hierbij aan Samir, Melissa en Iris. Hierna wacht hun een vrolijke brugklasmentor in de persoon van Ernst, die de kersverse brugklassers wegwijs maakt in dat dan nog duizelingwekkend grote HWC. Hij wordt hierin bijgestaan door vriendelijke collega’s als Rieke, Patricia, Nisreen en Emma, die ervoor zorgen dat de mijn kids al snel uitgroeien tot mondige en slimme middelbare scholieren. Vervolgens gaan mijn kinderen uiteraard onwijs irritant puberen in de tweede en de derde klas. Zij hebben dus vooral in deze jaren een strakke hand nodig en een strenge blik. Om toch nog wat kennis en vaardigheden aan te leren, is humor een handig hulpmiddel. Voor deze klus moet je dus heel wat in huis hebben. Hiervoor acht ik uitermate geschikt: Lotte, Martijn en Judith. (Later voegt ook Mitchel zich bij hen, maar die gaat eerst nog talloze andere beroepen uitproberen.) Daarna volgt hopelijk een prettige tijd in de bovenbouw, die niet alleen leerzaam is, maar ook vormend. Ik wens mijn kinderen daarnaast ook veel gezellige lesuren toe met een docententeam dat een ideale combinatie is van relaxte leraren, vakidioten en dwaze professoren. Mijn dochter zal dwepen met Jason en Mark J. die met hun charmes haar interesse wekken voor aardrijkskunde en biologie. Mijn zoon zal onder de indruk zijn van de spraakwaterval en de mooie krullen van Nyousie en de heldere uitleg met een kwinkslag van Sophie. Beiden zullen de discussies met Claudia waarderen bij het vak filosofie, ademloos luisteren hoe Roderick de wereldgeschiedenis uiteenzet en uitblazen bij Janneke, die gelukkig bereid is om mijn lieve pupillen Nederlands te geven – zij weigeren les te krijgen van hun moeder namelijk. Ondertussen moet er ook nog af en toe aan gym gedaan worden. Tim lijkt mij hiervoor erg geschikt. Op zijn tijd serieus, maar verder moet het wel leuk blijven op school. Hij lijkt me iemand die nooit onvoldoendes geeft, maar toch alle leerlingen mee krijgt. Omdat beide kids geen bètatalentjes zullen zijn, maar toch wel een vage interesse zullen hebben in de sciencevakken, moeten er docenten ingezet worden die hun exacte spanningsboog wat kunnen oprekken. Ik denk hierbij onmiddellijk aan inspirerende figuren als Mark S. en Lennart. Zij zullen deze lesuren laten omvliegen, minzaam zuchten als mijn kinderen alle proefjes verknallen en later hun keuze voor een cultuurprofiel toejuichen. Tot slot hebben we natuurlijk tegen die tijd ook een nieuwe rector nodig. Ik denk die gevonden te hebben in de persoon van Marieke J. Zij heeft een krachtige uitstraling en zal trots de functie van moeder van het HWC vervullen. Ze heeft hart voor de leerlingen, draagt de docenten op handen en ze kan speechen: dat zijn zo’n beetje de belangrijkste eigenschappen voor een hoofd van de school. Ja, ik zie de toekomst van het onderwijs in Amstelveen en omstreken wel zitten! Debby Heymans

105

Beste V6 wiskunde A2 leerling, In de voorafgaande jaren hebben jullie meerdere malen bijgaande foto voorbij zien komen op het Activ Board. Genomen in het Glasgow Museum for Modern Art. De koppen geven een aantal van de meest zichtbare menselijke emoties aan: verbazing, ergernis, boosheid, plezier. Mijn fascinatie met dit kunstwerk was er één van herkenning. Want hoe verschillend wij als personen ook zijn, via emoties herkennen wij onszelf in elkaar. En dat schept een band. Of afstand. Sommigen van jullie hebben de laatste 2 jaren mijn lessen bijgewoond. Anderen hebben eerst een jaar van dhr. Bax mogen genieten. Zo aan het begin van de 5e wisten jullie nog niet wat zou komen en menigeen heeft twijfels uitgesproken over hoe lastig wiskunde is. Vaak heb ik getracht je gerust te stellen en je aan te sporen er vooral hard voor te werken. Dat loont bijna evenredig met de inzet. Nu aan het eind van de rit kun je beoordelen of dat ook echt zo is. In de weg naar dit eindexamen waren er een aantal emoties die terugkwamen als ik aan jullie lesgaf. Eén van verbazing als het huiswerk weer niet was gedaan. De marathon lopen zonder oefenen; onmogelijk! Maar ook woede als er erg veel werd gekletst en mijn goede bedoelingen niet overkwamen. Tevredenheid als de tentamens goed werden gemaakt. Maar ook heel veel plezier om grappige situaties tijdens de les. Emoties maken het leven interessant en die heb ik in de vorm van bewondering voor: Inka, Anouk, Milou, Patricia, Rachèl, Rachelle, Nisreen, Maddy, Pascal, Ramona, Chinook, Jessica vd Heuvel, Daphne, Nathaniël, Jason , Nikki en Nienke vanwege hun niet afhoudend harde werken Verbazing over de positieve verandering die ze hebben doorgemaakt in de afgelopen 2 jaren: Judith, Danique, Matthijs,Tom Waardering voor de stille (soms niet al te) harde werkers, maar die hun ding doen en weten waarom: Martijn, Dennis, Laurens, Paul,Timo, Xiaou Yu, Darryl, Vincent M., Jelmer, Mara, Marieke, Denise, Emma, Isabella en Stephanie Plezier om de praatjesmakers die het toch gewoon ook moesten halen: Mitchel, Samir, Vincent, Michiel, Hugo en Thomas. Ergernis om diegenen die dachten me niet nodig te hebben: Lisa, Roderick, Arnout, Martine, Jeroen, Robert, Sophie, Maurice. Mijn emoties bij Manon, Willemijn, Iman, Soumaya, Renske, Larissa, Jessica, Lou-lou, Nyouise wisselden per les. Van ergernis over het aanhoudende praten tot een gevoel van begrip omdat ze het blijkbaar ook niet konden helpen. Zo zullen jullie ook een serie aan emoties hebben gehad tijdens de wiskundelessen, maar ik hoop dat je, net als ik, erop terugkijkt als plezierig en een goede investering in je toekomst. Ik wens iedereen een zonnige toekomst en een mooie herinnering aan het HWC en elkaar. Groet, Plonie Nijhof

106

Beste WA1 leerlingen Onze kennismaking stond in het teken van vertrek. Na dhr. Boon en het vertrek van dhr. Bax moesten jullie weer wennen aan een nieuw gezicht en nieuwe werkwijze. Soms had ik het gevoel dat jullie de gezelligheid van Menno misten en je maar met goede moed onderwierpen aan het programma dat ik jullie voorschotelde. Het motto was: je best doen en niet te veel twijfelen aan of je het kunt. Hopelijk kun je nu vaststellen dat het gelukt is. Twee opvallende thema’s in mijn groep. Duo’s en vertrouwen. Op de foto zie je Menno en mijzelf afgebeeld als één gezicht. Een goed wiskunde duo. Die heb ik meer gezien dit jaar. Marieke en Sanna een gezellig kletsend-duo. Melissa en Stephanie een veel lol-duo. Leonie en Ernst een PO-duo. Vol vertrouwen op een goede afloop hebben Sophie, Rozemarijn en Jorien vrolijk hun werk gedaan. Lotte heeft zich daar aan het einde bijgevoegd. Na de examentraining zag je het helemaal zitten. Ook Elly heeft er nooit aan getwijfeld dat het goed kwam. Met of zonder mijn lessen zag zij de toekomst rooskleurig in. Charlotte groeide en heeft dit jaar een mooie resultaten neergezet. V62wa1, een cluster met een geschiedenis. Een hele korte samenwerking hebben we gehad dit jaar. Maar relaxed en in goede verstandhouding hebben we de eindstreep gehaald. Een klein klasje met veel meiden. Ernst heeft dat gelukkig nooit vervelend gevonden. Het wiskundeboek mag eindelijk dicht. Voor de meesten van jullie met een diepe zucht en de hoop het niet zo snel meer te hoeven openen in de toekomst. Misschien nog wel eens om je zoon of dochter te helpen. Wie weet………. Heel veel succes met de volgende stappen die jullie gaan maken. Ik zie jullie graag nog eens terug. Groet, Plonie Nijhof Lieve, bijzondere klas V6 Grieks! “Ach”, denk ik nu bij mezelf, “dit zeg ik eigenlijk elk jaar weer”… Het vreemde is dat ik het toch wederom meen: wat een typisch uiteenlopend gezelschap heb ik altijd in de examenklassen Grieks. En elk jaar weer zó typisch anders! En dit jaar voor de vierde keer (sinds ik eindexamens mag doen) een interessante groep mensen, stuk voor stuk getalenteerd – de een weliswaar wat sterker voor de Klassieke Talen dan de ander, maar een kniesoor die daar nu nog op let. Want het is voorbij…….!! Jammer, want we waren nog lang niet uitgeleerd. Jammer, want we zijn nog lang niet uitgepraat. Jammer, want we snappen nu pas een hele hoop dingen, waar we veel eerder plezier van hadden kunnen hebben willen gehad, enzo. Jammer, dat we niet meer stiekem kunnen snoepen af en toe… Jammer, dat we niet meer kunnen lachen om de drie ‘kletswijven’ (jongens dus!) die niet eens merkten dat we over hen aan het roddelen waren. Jammer, dat we nooit die opname hebben gemaakt zonder dat zij het merkten, zodat we nooit zullen weten waar ze het altijd over hadden.. Jammer, dat onze epitheta ornantia die we voor elkaar gemaakt hebben, nooit helemaal af gemaakt zijn. Jammer, dat we nooit meer zullen zeggen: “ja, maar die-drie-van-het-TTO zijn nou eenmaal altijd de beste, pfff”.

107

Jammer, maar natuurlijk ook heerlijk, want: het is genoeg geweest. Klaar met die zes jaren die soms verdraaid druk en lastig waren, ook al kijken jullie er hopelijk allemaal later met genoegen op terug. Ik ben echt heel benieuwd wat jullie er allemaal van gaan maken in de toekomst. Dus: Fijn, dat het afgelopen is. Fijn, dat jullie allemaal geslaagd zijn. Fijn, dat jullie (bijna..) altijd geïnteresseerd waren in mijn lessen en maar heel af en toe lieten merken dat je liever een uurtje eerder vrij zou zijn. Fijn, dat de prijs voor profielwerkstukken weer bij de bijzondere leerlingen van Grieks (oké, ook van Latijn) is gevallen: èn dat zij besloten hebben het gewonnen geld ter beschikking te stellen voor ons lokaal (een nieuwe landkaart). Fijn, dat we een paar theatervoorstellingen hebben bijgewoond, vooral die marathonvoorstelling van Odysseus. Fijn, dat we zo’n gezellige maaltijd samen hebben gehad met voortreffelijk “klassiek” eten. Fijn, dat we toen hebben afgesproken dat we het volgend jaar gaan overdoen om van iedereen te horen hoe het verder is gegaan! Ik zal jullie allemaal missen, ieder om zijn eigen karakter en bijzonderheden, dat meen ik. Ik heb er deze keer niet voor gekozen om over elk van jullie een aparte opmerking te maken. Het zouden zonder meer te lange verhalen worden: zes jaar samen is niet niks. Zonder sentimenteel te worden, wil ik jullie bedanken voor de manier waarop we al die jaren samen hebben gewerkt en nogmaals zeggen: Laten we er een vervolgverhaal van maken!! Ik hoop dat jullie volgend jaar zullen zeggen: “ja, je hebt gelijk: onze klassieke talen zijn een “κτημα ει” αει” Χαιρετε, Angelique Wilbrink Beste VWO-zes leerlingen, Al in de vijfde klas hebben jullie laten zien dat jullie een bijzondere groep zijn. Jullie kwamen met bijzondere voorstellen om spectaculaire proeven te doen voor het vak scheikunde. Dat is me op die manier nog niet eerder overkomen. We hebben volgens een door jullie opgesteld recept explosief ijzer gemaakt en grote hoeveelheden piepschuim in aceton laten verdwijnen. Voor mij gebeurtenissen om nooit te vergeten! Dynamiet maken is ook een voorstel van jullie geweest. Dat ging mij net iets te ver… Verder maakten een aantal van jullie thee op donderdag het negende uur. Dat droeg enorm bij aan de goede sfeer in de klas. Elke afwisseling is welkom maar dit was iets dat ik erg kon waarderen. Het meest genoten heb ik van wat aan de randen van de lessen gebeurde: de discussies of terloopse opmerkingen over schepping of evolutie, en jullie hobby’s bijvoorbeeld diepzee duiken of belangstelling voor talen. Tja en waarom zou je je eindexamenopgave ook niet op de plaats van de leraar maken als dat zo uit komt. Voor mij plaats genoeg om midden in de klas te gaan zitten voor hulpvragen. Niet wat er gebeurt maar hoe de klas dan reageert maakte die gebeurtenis uniek. Jullie zijn twee gedenkwaardige clusters scheikunde! Onze zelfbenoemde “professor” zal ik niet vergeten. Groot, heel groot verdriet was er ook. Ik heb bewondering voor de manier waarop jullie daar mee omgingen. Van harte hoop ik dat iedereen geslaagd is en kan gaan doem wat zij, hij wilde. Het ga jullie goed en wie weet tot ziens, eens… 108 Geert Wubs

Over de klassen V6A, V6B en V6C 64 Leerlingen in drie klassen. Dat was vroeger wel anders. Toen sleepten we er gewoon wat stoelen bij. Twaalf van hen waren mijn mentorleerlingen, verdeeld over die drie klassen. Dat was vroeger wel anders. Toen had je nog een echte klas waarmee (of moet het toch ‘met wie’ zijn?) je toch een andere band had. Dat waren je echte schaapjes, aan wie je nog meer foto’s van je kleinkinderen kon laten zien. Het zijn er overigens inmiddels vijf. Wie zat nou eigenlijk in welke klas? Mirte de Graaff stond te boek als V6A’er, maar buurtte vaker in C. Lou-Lou van Staaveren zat in C, maar kwam alleen langs om een geel briefje halen: abusievelijk absent gemeld, omdat ze tijdens Nederlands Grieks volgde. ‘Dat weet u nu toch zo langzamerhand wel, mijnheer!’ Sophie Draper zat officieel in de Aklas, maar na een paar maanden vroeg je je af wie die nieuwe leerling was die opeens een ‘les’ kwam volgen. Nathaniël Nijman, ook uit A, was er altijd, iets wat je aan zijn stemgeluid bij binnenkomst niet kon ontgaan, maar de rest van de les speelde hij met steeds weer een nieuw elektronisch speeltje. De B-klas was vrijwel altijd met dertig man present, tenminste na een kwartier waren Tim van Leent en Willemijn Koppelman meestal al wel gearriveerd, net voor Tom Postuma voor zijn zoveelste afspraak over een zoveelste misverstand het lokaal verliet. Op de gang ontmoetten zij dan steevast Daphne Scheltens die het nooit een heel lesuur, laat staan een blokuur, uithield en altijd tussendoor wel ergens anders iets te regelen had. De C-klas is het negende uur op vrijdag zelden compleet geweest. De meesten waren al geweest of hadden hun werk opgehaald dat ze ‘thuis wis en waarachtig zouden maken.’ In de A-klas voelden de meeste leerlingen zich kennelijk wel op hun gemak. Anouk Bakker bijvoorbeeld heeft het hele jaar gedaan alsof ze thuis was. Een stoel heeft ze alleen gebruikt om haar voeten op te zetten; een tafelblad zit toch veel lekkerder?. Henk Nieweg ‘leende’ altijd mijn stroomkabel, want hij leeft noodgedwongen digitaal. Zijn handschrift is volstrekt onleesbaar. Nick Spook en Niels uit de Bos werkten stug door aan wat ze thuis begonnen waren. Ook Nienke Kroon deed in de les eigenlijk alleen dat wat ze thuis ook deed: het leven van de zonnige kant bekijken en becommentariëren. Sommigen, Chinook Nielsen en Elisabeth IJmker, waren inmiddels wel erg gewend geraakt aan vrijwel elk jaar dezelfde leraar Nederlands. Die hadden aan een kwart woord wel genoeg. De B-klas was ouderwets groot met dertig leerlingen. En er was altijd wel wat. In de les werd nou niet bepaald hard gewerkt, maar sommigen compenseerden dat thuis. Ook al zo ouderwets. V6B was een klas met een naam: niet bepaald een gezelschap lezers; niet bepaald een klas van ‘op-tijd-inleveren’; niet bepaald een klas van opperste concentratie; niet bepaald een klas van ‘het hoogste willen bereiken’. Of is dat generaliseren? Was de klas toch te groot? Je zou het haast denken als je ziet hoe verrassend velen uit de hoek kwamen bij het mondeling letterkunde, met als onvergetelijke uitschieter Isabella Engelmoer. Daar konden jullie eigenlijk (of eindelijk) een beetje jezelf zijn. En dan de C-klas, die met de drie Joosten, die op vrijdag het negende en tiende uur nog Nederlands had. Daarvoor waren twee of vier tussenuren ingeroosterd. En dat vlak voor het o zo belangrijke weekend. Dat werd dus even buurten bij een parallelklas die op een fatsoenlijker tijdstip ongeveer dezelfde stof kreeg aangeboden. Maar wie was nou al wel geweest en wie zocht de mazen van mijn goedgunstigheid op? Vooral met Jorien van Dort wist je het nooit. Was ze nou al geweest of kwam ze volgende week? In de C-klas is de teamleider, mijnheer De Boer, een keer op bezoek geweest. Hij wilde wel eens kijken hoe flitsend de lessen letterkunde waren. Na afloop volgde natuurlijk een korte nabespreking: hij had gewacht tot de eersten de duim in de mond zouden steken. Zo ademloos werd er geluisterd. Jammer genoeg was dat maar eenmalig. Zie ik jullie met z’n 64’en bij de reünie als de school vijftig jaar bestaat? Die gaat namelijk wel door en ik wil dan graag van jullie horen of de plannen zijn uitgekomen. Het ga jullie goed, aankomend juristen, dokters, wetenschappers, piloten. Leraren??? Herman Tromp

109

102 + 112 + 122 = 132 + 142 of Wat is het nut van Wiskundeonderwijs? Tolstoj schrijft in Oorlog en vrede over de oude vorst Bolkonski: ‘Naar zijn mening had de menselijke ondeugd slechts twee oorzaken: lediggang en bijgeloof. Hij erkende slechts twee deugden: vlijt en verstand. De opvoeding van zijn dochter had hij zelf ter hand genomen en hij gaf haar, om de twee deugden in haar te ontwikkelen, algebra en meetkundelessen.’ Algebra ter bestrijding van de lediggang, meetkunde ter bestrijding van bijgeloof. Positief gezegd: algebra om ijver te ontwikkelen, meetkunde om het verstand te scherpen. Al sinds Plato wordt wiskundeonderwijs aanbevolen als een middel om het verstand te scherpen. Wiskunde bevordert het logisch denken en wie wiskunde heeft geleerd, heeft daardoor zoveel goede denkgewoonten verworven dat hij ook op andere gebieden betere prestaties zou kunnen leveren, zo is wel de algemene overtuiging. Jullie hebben vast wel uit al mijn lessen begrepen dat ik mij hier volledig in kan vinden. Ik hoop dan ook dat ik mijn fascinatie voor de wiskunde aan jullie heb doorgegeven door jullie in te wijden in de wereld van wortels, kwadraten, priem- en fibonaccie-getallen en begrippen als pi, faculteit en limiet. Maar bovenal door jullie kennis te laten maken met de meetkunde, het wiskundevak waarin alles wat je beweert bewezen moet worden en waarbij je je alleen mag beroepen op stellingen die al eerder bewezen zijn, op definities en op axioma’s. Maar bovenal hoop ik dat je ook ervaren hebt dat wiskunde ‘fun’ is. Tenslotte, op de valreep, ik kan het niet laten, wil ik jullie met een knipoog naar de opgave over een buiteling uit het eindexamen nog eenmaal door middel van onderstaande cartoon uitleggen hoe de kettingregel werkt.  Het ga jullie allen goed! C.A. van der Pijl

Jaarboek 2009 Het is september 2048. De school houdt een reünie ter gelegenheid van haar 17de lustrum. Zelf ben ik niet meer de jongste met mijn tachtig jaar en ben best wel gespannen om mijn oud-leerlingen weer terug te zien. Ik steven op het zaaltje “eindexamen 2009” af. Wat zal er van die leerlingen geworden zijn? Tijdens hun schoolperiode heb ik met veel leerlingen voor mijn gevoel toch een bijzondere band opgebouwd. Enkele heb ik zo ongeveer hun hele schoolcarrière hebt zien ontwikkelen. Nu zijn al die leerlingen al weer 40 jaar van school af en cross ik mijn rollator door mijn oude school. Ik weet nog goed dat ik ook de jaarlaag van 2008 nog vlak voor de eindstreep had geconfronteerd met existentiële vragen over hun toekomstverwachtingen en hun idealen zonder me te realiseren dat ik zelf ook telkens opnieuw een antwoord moet formuleren op die vragen. Kijk, daar heb je de nieuwe Joop van der Ende, media-magnaat Mitchel Bovenlander. Die staat daar herinneringen op te halen met het nog altijd onafscheidelijke duo Judith en Danique. Iets verderop zie ik generaal Simonian in gesprek met piloot Poen. Ze zijn toch allemaal maar mooi terecht gekomen, die oud-leerlingen. Maar wat moet ik denken van die motor-duivel met de naam Paul Vollegas. Is dat echt die rustige vriendelijk ogende Paul Koblens? Hij schreef ooit wel eens dat zijn passie motorrijden was, maar dat zonder kalme dokter Jekkyl in zo’n ruige mister Hyde zou ontwikkelen hadden we waarschijnlijk allebei niet kunnen bevroeden.

110

Kijk, die vrouw daar verderop. Daar hoef ik tenminste niet naar te raden, want ik zie haar nog overal waar ik kom op advertenties en reclameborden: Het is Isabella Engelmoer. Aan weer een ander tafel zie ik Professor Hannay junior met zijn vrouw in gesprek met Niels en Nick, de eerste Vulcans van onze planeet. Hee, daar wordt nog gesproken over het klooster! Ik zie daar aan een tafeltje Mark Meijerink, Dave Huiskens, Joost Toben en Robert Payne nog altijd in gesprek over de God Delusion. Heerlijk, daar moet ik zo direct nog maar eens aanschuiven. Zo direct komt er een voorstelling geregisseerd door duo Elly en Henk aangekondigd door nieuwslezeres Soumaya Meftah, met een optreden van het reli-evangelie team Janko en Elisabeth en een optreden van ’s lands bekendste cabaretier Roderick Heijman … daar ga ik maar eens goed voor zitten … Beste leerlingen uit vwo-6. Vele van jullie zullen in bovenstaand verhaal wel iets herkend hebben van wat ze zelf in hun eindopdracht LV, het curriculum illusione, geschreven hebben (of op het moment dat ik dit schrijf eigenlijk nog moeten schrijven …..). Het is een vreemde gewaarwording om nu een koekje van eigen deeg te krijgen en voorspellingen te moeten doen wie de boer zoekt vrouw, de eerste maanbewoner, de Nobelprijswinnaar voor de economie enz. gaat worden. Ik hoop dat jullie een zonovergoten toekomst te wachten staat en stiekem hoop ik ook dat jullie allemaal in aanmerking gaan komen voor die Nobelprijs voor de Vrede. Het ga jullie goed, à Dieu! Dr. Michaël N. van der Meer godsdienst/levensbeschouwelijke vorming Beste V-6-ers, Hans Lodeizen dichtte in de jaren vlak na de Tweede wereldoorlog zijn gedicht Twee uitnodigingen. Ik citeer er vier regels van: ga je met mij varen? de boot ligt klaar ga je met mij varen? de wind staat ons te wenken de wolken wijzen en het grote zeeschip snuit zijn neus Lodeizen is voor mij een indrukwekkende dichter. Zo vlak na een dergelijke gruweltijd een dergelijk gedicht schrijven, dat vind ik mooi. Zoals jullie een mooie jaarlaag zijn. Die grote zeereis waaraan ieder mens begint zonder zijn of haar bestemming te kennen is een goede metafoor voor het leven. Voor jullie leven. Voor mijn leven. En voor het leven van alle mensen die vóór ons leefden. Mensen reizen nooit helemaal alleen. Zo hebben jullie de afgelopen jaren samen het vwo doorlopen. En jullie docenten wenkten jullie als de wind en wezen jullie als wolken de weg. Tenminste dat was de bedoeling. Of dat ook gelukt is moeten jullie maar beoordelen. In de geschiedenislessen, die je de afgelopen jaren volgde op het HWC, hebben jullie kennisgemaakt met allerlei mensen van vroeger. We geven ze de aandacht die ze verdienen omdat ze vormgaven aan de wereld waarin wij onze reis reizen. En natuurlijk ook omdat het gewoon leuk is om te kijken hoe het vroeger ging. Toch? En nu gaan jullie de wereld van morgen vormen. Jullie snuiten je neus nog één keer in de laatste weken van mei en dan vertrek je. Jullie docentencorps beoordeelt jullie laatste prestatie. En dan is het klaar. Jullie beginnen aan de volgende etappe van je reis. Als het goed is hebben we je op het HWC laten zien dat je dat bij voorkeur niet in je eentje doet. Vorig jaar spraken we over Socrates die begreep dat zelfkennis een voorwaarde is voor een gelukkig leven. Maar die ook begreep dat zelfkennis alleen ontstaat door relaties aan te gaan met anderen. Je middelbareschooltijd is daarvan een voorbeeld. Ons reisdoel: Zijn wie je wilt zijn. En van die tijd wil dit jaarboek een logboek te zijn. Ik leerde veel van jullie kennen in klas 4. Anderen in klas 5. Die kennismaking is me goed bevallen. De jaarboekcommissie verzoekt om jullie jaarlaag te beschrijven aan de hand van een aantal vragen. Ik zal ze beantwoorden:

111

Welke leerling krijgt de meeste kinderen? Ik denk één van de drie dames (Daphne, Judith en Danique) die samen dit jaar in de Schouwbrug tijdens de voorstelling God een pikante tekst declameerden. Dat deden ze overigens in de les ook nog wel eens. Welke leerling wordt zeer invloedrijk (op welke manier dan ook)? Dat wordt volgens mij de dame (Patricia) die een fantastisch profielwerkstuk over een andere dame (Benazir Bhutto) schreef bij meneer van der Meer en bij mij. Wie zien we later terug in ‘boer zoekt vrouw’? Nu zet ik mijn geld op een andere leerling uit onze PWS groep. Hij (Robert) verdiepte zich op filosofische wijze in Game theory and evoutionary theory. Dat past toch prachtig bij het programma? Wie in idols of x-factor (of een dergelijk talentenprogramma) Persoonlijk houd ik niet van deze programma’s. Vergeef me dat. Ik hoop dus geen van jullie. Wie vinden we terug in de quote 500? & Wie vindt DE oplossing voor de economische crisis Dat moet iemand zijn die alle tips van Ton in een apart schriftje heeft genoteerd. Bo, misschien? Anders mijn enige mentorleerling in V6, Jeroen. Wie lost het broeikaseffect op? Dat is de leerlinge (Marieke W) die een werkstuk schreef over Anamorfosen. Overigens ook in de India groep, maar bij mevrouw Nijhof. En dat natuurlijk in nauwe samenspraak met de erudiete hoofdorganisatoren van de pubquiz (Thomas vd H, Nick B, Rieke) Wie woont er als eerste op de maan? Dat is de leerling (Nathaniël) die zich druk maakte om kinderarbeid in India (omdat hij hypothetisch vermoedt dat maanmannetjes in werkelijkheid uitgebuite kinderen zijn). Wie zoek(en)(t) zijn heil in het buitenland Als we ervan uit mogen gaan dat de maan ook het buitenland is dan is deze vraag een doublure. Anders worden het twee leerlingen (Nick S en Niels UdB) die een prachtig werkstuk schreven waarin ze de oudheidkunde en de natuurkunde combineerden. Ik denk dat het heil zal bestaan in het proefondervindelijk nabootsen van het object van hun onderzoek. Welke leerling zult u nooit vergeten? Ik hoop honderd te worden. Dan ben ik wel dement. En jullie dus allemaal vergeten. Tot die tijd bewaar ik goede herinneringen aan veel van jullie. Sommigen van jullie maakten heel verdrietige dingen mee gedurende de middelbare schooltijd. Na een groot verdriet de draad weer oppakken, net als Lodeizen deed, maakt indruk. Dat vergeet ik zeker niet. Meest memorabele moment van deze jaarlaag Nu wordt het een beetje gênant. Dat was tijdens de themaweek. We reden samen met meneer Hermanides met twee busjes achter sporen van de Romeinen aan. Eén van jullie (ik noem nu geen naam) presteerde het in mijn (en dus niet zijn) busje in te stappen met poep onder zijn schoen. Wie had het mooiste kostuum aan op het 100dagenfeest Jansen en Jansens. Omdat ze met hun kostuum verwezen naar De sigaren van de Farao en zo via mijn jeugdheld Kuifje een stille ode brachten aan hun geschiedenisdocent. Hoewel niemand het door had, begreep ik het gelijk hoor, Jelmer en Pascal. Wat is het beste wat u deze jaarlaag heeft bijgebracht Dat je goed onder je schoenen kijkt voordat je een busje instapt. 112

Maar stap wèl in! Goede reis! Harold Tennekes

V3e zwaait af! 8 Maart 2006, mijn allereerste dag als leraar-in-opleiding. Vol goede moed stap ik het 1e uur lokaal 118 binnen waar de leerlingen van klas V3e op hun Aardrijkskundeles zitten te wachten. Afwachtend en enigszins verbaasd bekijken de leerlingen de jongeman met lang haar en volle baard die zich voorstelt als Menno Ruppert en zegt hun AK-leraar te zullen zijn tot het eind van het jaar. Woonachtig in Amsterdam en getrouwd, met twee (nee, niet vier) kinderen. Rens Afman, hun eigenlijke docent en mijn stagebegeleider, omschrijft V3e als een moeilijke klas (“Er is vaak over hen vergaderd”) met enkele fikse stoorzenders (ik noem geen namen). Precies wat je graag wil horen op je eerste dag… Normaal gesproken probeert een klas een nieuwe leraar uit, maar in dit geval was het omgekeerde misschien nog wel meer het geval. V3e ondergaat lijdzaam alle fouten die een beginnende leraar nou eenmaal maakt. Van saaie monologen en onbegrijpelijke opdrachten tot een lessenserie over de Hutu’s en de Tutsi’s waarna ik zelf eigenlijk ook niet meer weet wie nou wie is. Ondertussen zitten achter in de hoek Marieke, Sanna, Mara en Janneke onverstoorbaar te keuvelen, Lisa haalt capriolen uit in het gangpad (“Ik zag gisteren op Studio Sport een schijnbeweging die moest ik even nadoen”), Valentijn roept onafgebroken irritante of schunnige dingen over/naar zijn klasgenoten, Samir kijkt mij de hele tijd aan alsof hij net iets heel fouts gedaan heeft (wat waarschijnlijk ook zo is) en Tamar komt rustig 30 minuten te laat binnen en gaat zitten alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Het schooljaar 2006/2007 rond ik mijn lerarenopleiding af op het Mendelcollege in Haarlem, maar in september 2007 sta ik, geknipt en geschoren, weer in de deuropening van lokaal 107 van het HWC en verwelkom 5 VWO voor een nieuw schooljaar. Het eerste dat ik hoor is Marieke die tegen Sanna en Mara zegt: “Zullen we maar weer op dezelfde plek gaan zitten?”. Nu staat mijn V3e op het punt om aan het Centraal Eindexamen te beginnen en daarna uit te vliegen naar vervolgopleiding, buitenland of andere bestemming. En ik ben blij dat ik ze nu in 6 VWO les kan geven, ik ze op 1 juli a.s. kan feliciteren met behalen van hun diploma en ik ze daarna uit kan zwaaien en veel geluk kan wensen bij alles wat er nog komen gaat! Voordat ik namen ga noemen wil ik zeggen dat ik de afgelopen twee jaar al mijn leerlingen in 5 en 6 VWO met veel plezier heb lesgegeven. Ik wens jullie dan ook allemaal het beste toe in jullie carrière na het HWC! Toch wil ik met name de volgende leerlingen bedanken: Nisreen Mitchel Jason Samir Jessica Timo Sophie Manon Mara Janneke Marieke Sanna Lisa Willemijn Michelle Soumaya (maar V3e waren ook: Yoeri, Zoë, Tamar, Valentijn, Nicolaas, Jonathan, Juwita, Mathijs, Daniël, TT, Tijmen en Anouk). Hartelijke groet! Menno Ruppert

113

Beste Vwo-6ers, Door de jaren heb ik diversen van jullie in de klas gehad bij natuurkunde, scheikunde of wiskunde. Afgelopen jaar hebben we nog het 100-dagenfeest met elkaar kunnen organiseren. Lange run, maar wel erg leuk. Een aantal van jullie zullen we in de toekomst ongetwijfeld nog tegenkomen, al is het bijvoorbeeld alleen al aan boord van een vliegtuig richting of terug van Palma de Mallorca. Ik denk dat een aantal van jullie vwo-3 nog wel kunnen herinneren toen ik aangaf dat ik stopte met lesgeven en ging vliegen bij Transavia. Een zeer moeilijke stap, want het was een mogelijkheid die zich plotseling voor deed. Gelukkig ben ik daar later enigszins op teruggekomen door deze twee activiteiten te combineren, want ook die mogelijkheid deed zich weer in één keer voor. Ik zou zeggen: Doe in de toekomst eens gek, doe een ander pak aan (wel de juiste kleur het liefst..), ga naar het strand (enig idee van wanneer de onderste foto nog is..) en kijk eens terug of je de juiste beslissing hebt genomen. Heel veel succes iedereen!! Richard Lalmohamed

Jaarboek VWO 6 Vrijdagmiddag. Heel erg vrijdagmiddag. Vrijdagmiddag half vier. Het beruchte tiende uur. Een groepje erg gemotiveerde VWO 5 leerlingen sleept zich lokaal 101 in, om na zeven tussenuren, een les geschiedenis te mogen krijgen. Hoe vaak heb ik dit niet, als beginnend geschiedenisleraar, meegemaakt? Toch in ieder geval een half jaar. De roosters waren voor de leerlingen niet zo gunstig uitgevallen, en dus voor mij ook niet: een los tiende uur voor geschiedenis op vrijdag. De helft van de klas had minstens twee tussenuren voor deze les. Zie dan nog maar eens de aandacht vast te houden en activerend en motiverend les te geven. Toch heb ik juist vaak op deze uren met de klas de leukste dingen beleefd, hoewel, ik kom er rond voor uit, niet alles even nuttig of effectief was. Zo was er de keer dat er een discussie was over of feiten en waarheid in de geschiedenis nu wel of niet bestaan. Al snel bleek een heel aantal leerlingen aan te voelen dat als je de waarheid overboord gooit, zoals in de geschiedenis met al zijn interpretatie best wel eens goed is, je de basis onder alles kan wegtrekken. ‘Hoe weet u dan alles wat u ons verteld, meneer?’ ‘Waarom zouden we nog naar u luisteren, als er toch geen objectiviteit bestaat?’ ‘Hoe kunt u ons dan nog cijfers geven voor toetsen, alles is toch subjectief.’ Afijn. Ik had mijn doel bereikt, en tegelijk mijn eigen glazen ingegooid. Maar ook andere momenten, zoals een godenrollenspel in de gang bij 005, discussies over de film de Matrix en het doorploegen van een werkboek bij de Opstand/Tachtigjarige oorlog, staan me nog levendig bij. En ik realiseer me dat ik geboft heb met een hele leuke groep VWO-5 leerlingen, die het pikten dat er op vrijdag het 10e nog echt iets moest gebeuren, en in ieder geval pogingen deden om mee te denken en te werken. En zeker in je eerste jaar als volwaardig docent is dat prettig, en heb ik daar heel veel leuke momenten door beleefd. Dus, waarde V6-ers, die vorig jaar nog cluster V55gs waren; heel erg veel sterkte met je ongetwijfeld succesvolle leven: onthoud dat je mensen die de waarheid gevonden denken te hebben gezond moet wantrouwen, dat feiten niet bestaan, en dat geschiedenis best een heel leuk vak is of in ieder geval kan zijn. Hartelijke groet en het ga jullie allemaal goed, Abe Thijs Geschiedenis

114

Bedankje Na veel slapeloze nachten, bloed, zweet en heel veel benzine is het ons gelukt om een super jaarboek te maken. Dit was ons echter niet gelukt zonder de hulp van enkele mensen: • Martin Bakker • Harold Tennekes • Cor van der Pijl • Herman Tromp • Enkele V6-ers die bereid waren een stukje over enkele activiteiten en gebeurtenissen te schrijven: Lou-Lou, Stefan, Emma en Janko. Allen bedankt voor jullie hulp. Wij bieden ook nu al onze excuses aan voor alle stukjes die niet honderd procent correct geplaatst of onvolledig zijn... We hopen dat jullie genoten hebben van dit jaarboek en dat je er in de toekomst nog eens met plezier doorheen bladert! Wij hebben in ieder geval veel plezier gehad bij het maken en zijn zeer tevreden met het resultaat! Ciao! De jaarboekredactie VWO 2009, Rieke, Julia, Martijn en Henk

Dit jaarboek is in volledige grootte te downloaden van whenigrowup.nl. De site voor de examenklas van 2009. Hier kun je ook foto’s uploaden en zijn foto’s van onder andere de Rome reis en Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band beschikbaar.

115