Have You Seen My Childhood

Have you seen my childhood? Een jonge moeder trekt een aantal strepen op de muur, en zet er daarna bij hoe hoog die strepen van de grond staan. Dan zegt ze tegen haar peuter: “Ga maar meten hoe groot je bent!”. De ontwikkeling van een jong kind kan vreselijk ingewikkeld zijn. Er spelen zoveel factoren mee dat niet alleen de ouders, maar ook oudere broers en zussen, de grootouders, de ooms en tantes, de schooljuf en de buurvrouw allemaal met elkaar samenwerken om een goede en gezonde ontwikkeling van het kind te waarborgen. Wanneer er iets mis drijgt te gaan, zoals bijvoorbeeld een achterstand in die ontwikkeling, zal er minstens één van die samenwerkende helpers aan de bel trekken, en zullen zij er weer allen op toezien dat het kind zich alsnog goed verder ontwikkelt. Althans, het zou fijn zijn als het altijd op die manier zou gaan. De mensheid zelf staat nog in haar kinderschoenen. Vierduizend jaar beschaving hebben haar ver gebracht, maar zij is verre van volwassen. We kunnen gecompliceerde machines bouwen en daarmee foto’s maken van allerlei leuke steentjes op Jupiter, die elk zoveel kosten dat we heel Afrika er een week van hadden kunnen voeden. We maken elkaars huisjes en treintjes kapot, en bedreigen elkaar met opzichtige kaboems. We stenigen onze minderheden, vinden ‘ons’ geloof beter dan ‘hun’ geloof, en geven rangnamen aan arme landen, om ze erop te wijzen dat zij ‘er nog niet zijn’. Ervan uitgaande dat de andere landen ‘er al wel zijn’. De ontwikkeling lijkt langzamerhand enkel nog maar gemeten te worden aan de hand van het Nationale Product, terwijl de mensen die dat product tot stand brengen steeds meer psychische aandoeningen uitvinden en steeds scheler dreigen te kijken. Als bij de ontwikkeling van een klein kind de ondersteuning zo essentiëel is, wie corrigeert deze grote peuter dan als hij zijn armpjes ver in de lucht strekt en uitroept “Ik ben zó groot!”?