Gucci In Haar Element

GUCCI IN HAAR ELEMENT......... Op 10 juli is het zover, we gaan op vakantie naar Karintïe in Oostenrijk. Gucci onze Maremma van bijna 2 gaat mee op vakantie. Ten eerste omdat we haar niet zolang kunnen missen en ten tweede we zien het al helemaal voor ons…Gucci in de bergen, haar roots hoe zou ze dat vinden? Gucci is lekker nerveus, ze heeft al in de gaten dat er iets staat te gebeuren. Gesleep met spullen, vrouwtje gestressed (zij heeft altijd last van vakantiestress…) tja, en dan gaan ook nog eens je bakken en mand de caravan in, dat kan maar één ding betekenen, ik ga mee… Vrijdagochtend om 09.00 uur vertrekken we, een lange reis tegemoet. We hebben besloten om het rustig aan te doen. Drie stops het is toch ruim 1200 km. Na een aantal pitstops zijn wij beland om 16.30 uur in Wertheim in Duitsland. Alles uitladen en Gucci vast aan de uitlooplijn. Ze ziet gelijk het kampeerveldje als haar territorium, iemand komt te dicht in de buurt van de stroomkast en ze laat even weten dat hij toch niet te dicht in de buurt moet komen, man schrikt zich rot, zo’n groot wit gevaarte…… Lekker ’s avonds slapen in de caravan met baasje/vrouwtje en kids. 4 man een “kleine hond” oppervlakte 9 m2 waarvan loopoppervlakte 2 m2, Gucci vindt het fantastisch, haar roedel bij elkaar.

Volgende dag tweede pitstop in Salzburg, wij dachten dat we een waakhond hadden, ze slaat altijd om het geringste aan, maar als er in de buurt in een tent wordt ingebroken, met een hoop gegil, horen wij haar niet???? Dit is al eerder gebeurd toen bij de buren in de auto werd ingebroken, niets gehoord?? Maar, ja als ze ’s nachts blaft, vinden wij dit niet fijn, en dat weet ze, dus wat kan je het haar kwalijk nemen, zij weet het verschil niet tussen een inbreker en een wandelaar in de straat. Eindelijk op de bestemming: Karintïe Oostenrijk, warm en nog eens warm (3,5 week 30 +), wij hadden een half jaar geleden tijdens het reserveren, een rustig plekje op de camping gevraagd, met in ons achterhoofd de altijd waakzame Gucci. Je raadt het al, we kregen een plek, op het meest drukke stukje van de camping, kruising naar wc-gebouwen en meertje

(gevolg de hele camping liep langs ons plekje) gevolg: wanneer er een hond langs kwam, tafel, stoelen + alles wat er op stond of zat de lucht in…zucht….maar ja, hadden ze ons maar een rustig plekje moeten geven. Vooral ergernis wanneer mensen meenden hun eigen hond op te voeden (niet blaffen/grommen naar andere honden) en voor Gucci bleven staan, tja het geblaf was dan niet te van de lucht. Gelukkig was ze s’nachts muisstil (anders hadden we kunnen vertrekken, denk ik zo….) Goh, klinkt negatief een hond mee op vakantie, zou je zo denken. Nee, het tegenovergestelde is waar, we hebben een fantastische vakantie met Gucci gehad. Wat vond zij het fijn in de bergen, helemaal in haar element. Ze liep altijd een paar meter vooruit en wees ons de weg. Wachten tot wij de bocht om kwamen en hup weer verder over de rotsen heen. Elk watertje wat ze hoorde, stormde ze op af, sneeuw kan niet beter, lekker dartelen in de sneeuw, heb ik het warm ga ik toch onder een struikje staan… alleen die koeien, met die enge bellen, die dreigend op je af komen, tja, die waren wel heel erg eng. Wij gingen vooruit, voorbij een tiental koeien, we denken Gucci volgt ons wel, wil ons niet kwijt raken, maar nee, dan maar stijl omhoog de berg op, omzeilen die beesten, gevolg Gucci weg (inschattingsfoutje…..). Wij een aantal wandelaars gevraagd of ze een grosse weisse hund hadden gezien. Ja die liep ergens boven, wij als een speer naar boven (Hollandse benen, zijn dat niet gewend) en ja hoor daar liep ze, blij ons te zien (wij natuurlijk blij om haar te zien) ondanks een gescheurde teennagel ten spijt, is ze er zonder kleerscheuren van afgekomen. Wanneer er koeien in de buurt gelokaliseerd werden, gauw Gucci aan de lijn. Maar ja, die koeien bleven haar bezig houden: verse koeienvlaai dat is toch wel lekker, lekker rollen en stinken, en hetzelfde ruiken als je prooi. Wij vonden dit wat minder (zacht uitgedrukt) met haar weer de bergbahn en auto in (stinken…….), onderweg nog een paar wandelaars begroeten en met je vieze kraag, even langs hun broek schuren, fantastisch….. Gelukkig hadden we op de camping een hondendouche, dus daar hebben we gretig gebruik van gemaakt. Gucci was wat minder gretig, maar onderging haar lot onder de douche. En dan nog die ene dag dat wij verdwaald waren. Tja, kan ook gebeuren. Na in een superheet treintje (hoogste trein Europa), waarin wij, samen met Gucci, als sardientjes opgepropt zaten. Hadden wij besloten dat wij zo niet terug konden. Gevraagd of we van 2600 m naar beneden konden lopen, was geen probleem, volg de weg dan kom je bij het middenstation. Een ontzettend mooie wandeling, wij zonder te weten wat ons nog te wachten stond, riepen enthousiast:” die wandeling gaan we nog een keer doen”. Maar zoals ik zei, we verdwaalden, een tocht van 7 uur (6 liter water bij ons) water op na ongeveer 4 uur, wisten wij veel dat we nog zolang moesten (gebied viel net buiten onze kaart) tip: neem altijd een kaart mee. Na 7 uur afdalen, op het laatst het meest saaie weggetje wat je

kon bedenken, konden wij niet meer. Ik, vrouwtje, ben met de kinderen onder tunneltje (in de schaduw, 33 gr, water op) gaan zitten, baasje zou hulp halen. We hadden wel een navigatiesysteem en twee telefoons bij ons. Bleek dat we 10 min van een Gasthaus zaten. Nou dat lopen we wel, water in het vooruitzicht, op 20 meter van het Gasthaus besloot Gucci geen stap meer te zetten, ze kon niet meer. We hebben haar de laatste meters mee moeten sleuren. Gelukkig water, heel veel water, daarna een halve liter bier (voor baasje en vrouwtje dan) en een mega grote Wiener Schnitzel. Taxi gebeld, 13 km afgedwaald van het beginstation waar de auto stond….nou in ieder geval vergeten we dat nooit meer, en die wandeling doen we dus ook niet meer… We hebben ook nog een bootje gehuurd (4 persoons) want wandelen in die hitte is ook niet altijd alles. Schitterend zo’n mega witte hond op het dek van zo’n klein bootje. Wat een bekijks, alleen als we gingen zwemmen, raakte Gucci een beetje in paniek. Want dat is toch wel raar… Nog een kleine anekdote: in een pizzeria gevraagd of we de hond mee mochten nemen, was geen probleem. Komen we binnen, roept de eigenaresse: that’s not a dog, that’s a donkey…. gelukkig mocht ze alsnog mee naar binnen. Al met al een super vakantie gehad, en zoals ik al zei, wat leuk om een Maremma in de bergen te zien voortbewegen, je zult er bijna door gaan verhuizen naar de bergen. Dan maar een klein koeienbelletje om haar hals band gedaan. Volgend jaar weer!!!!!!!!!!!!!! GUCCI YVETTE, JELLE, TOM, BOB