Dagboek Costa Rica

Door Ronald Zimmerman

Zaterdag 19-01-2008 ‘Vroeg’ op en naar Schiphol

Eindelijk was het dan zo vet. De dag waar ik al maanden naar uitkeek. Wakker worden was makkelijker dan normaal. Ik kon dit keer binnen enkele minuten afscheid nemen van mijn bed. Ik weet niet of het een nieuw record is. Nog even douchen en aankleden voordat ik mijn tas (17,9kg) en mijn dagrugzak oppakte om naar de trein te gaan. De trein vertrok om 8:07 van Den Helder Zuid. Ik was de hele ochtend al nerveus. Het kaartjes automaat was defect dus dat beloofde niet veel goeds. Gelukkig stond er nog één, dus beloofde het een goede dag te worden. Mijn moeder was met me mee gegaan om me uit te zwaaien. Dat was in de trein een stuk gezelliger. De trein was iets later dan normaal op Amsterdam Sloterdijk, maar we waren ruim op tijd voor de trein naar Schiphol. Rond half 10 was ik dan eindelijk op Schiphol.

Op Schiphol

We hadden pas om half 11 bij de incheckbalie van Martinair afgesproken. Ik had dus nog genoeg tijd over om naar de Starbucks te gaan. Daar heb ik een heerlijke Chocolate Karamel gedronken. Ik kwam eindelijk tot rust omdat ik op tijd aan was gekomen en rustig kon zitten. Rond 10:15 uur ging ik naar vertrekhal 3. De rest stond daar ook al te wachten. Het was wel grappig om de ouders van medestudenten te zien. Ik was dus niet de enige die door zijn moeder uitgezwaaid werd. De sfeer zat er al goed in!

Met volle bepakking op Schiphol

Het verzamelpunt

Ik heb mijn ticket

Klaar om in te checken

Kort daarna gingen we inchecken. We stonden met Midas Dekkers in de rij. Mijn tas voldeed aan het gewicht dus ik mocht verder. Na afscheid genomen te hebben van mijn moeder gingen we richting de douane. Nadat we door de douane gekomen kwamen we in een soort van winkelcentrum. Mijn iPod was daar €20 goedkoper! Voordat we naar de gate In de rij staan voor het inchecken konden moesten we door een check. In de rij voor deze check stonden Gertjan en ik met Midas Dekkers te praten. Hij was best aardig. Hij zei dat hij ons als biologen er zo uitpikten. Midas Dekkers ging ook naar Costa Rica. Hij ging een artikel schrijven voor een tijdschrift. Hij vertelde dat het meer een leuk snoepreisje was. Toch wel leuk om deze bekende bioloog/schrijver tegen te komen. Hij zat ook bij ons in het vliegtuig. Bij de check moest mijn handbagage, horloge, riem, portemonnee en schoenen in een bak op een bandje door de scan. Ik moest zelf door een detectiepoortje lopen. Hier ben ik ook ongeschonden doorgekomen. Het vliegtuig zou om 13:40 uur naar Miami vliegen, maar door technische problemen werd het uitgesteld (iets met de hoogtemeters). We moesten nog „even‟ wachten in de hal. Dat was wel gezellig, maar we wilden toch liever vliegen.

Eindelijk vliegen

Rond 4 uur was het dan zo ver. We mochten aan boord. Er waren meer stoelen in het vliegtuig dan ik had verwacht. Ik dacht dat er meer ruimte zou zijn. Je zat best wel opgehokt. Ik zat ook in de middelste rij, dus jammer genoeg niet bij het raam. Wegens problemen met de video kregen wij een live demonstratie over de veiligheid (hoe je riemen, zuurstofmasker en zwemvest werken). Daarna kwam het spannende moment, het opstijgen. De motoren werden vol open getrokken en het vliegtuig ging steeds sneller rijden. Je werd echt in je stoel gedrukt! Uiteindelijk kwam het vliegtuig los van de grond. Dat moment voelt heel apart. Het voelt net als een achtbaan. Daarna steeg het vliegtuig nog een hele tijd. Toen het vliegtuig eenmaal in de lucht was leek het net een bus. Het gaat een lange zit worden. Mijn eerste kennismaking met vliegtuigvoer was pasta bolognese, een broodje met kaas en een brownie. Het was een baby hapje, want ik had nog steeds veel honger.

Ik probeerde ook nog wat te slapen, maar dat lukte niet. Ik ben maar in mijn dagboek gaan schrijven. Het was wel gezellig in het vliegtuig. Een beetje heen en weer lopen om de benen te strekken en af en toe een praatje maken. Er was wel veel turbulentie dus moesten we vaak weer zitten. Na een aantal pogingen om te slapen heb ik het opgegeven. Ik besloot maar om wakker te blijven. Dan kon ik me ook meteen aan de tijd in Costa Rica aanpassen. Onderweg moesten we ook van die vervelende vragenlijsten invullen voor de Amerikaanse douane. Daar stonden steeds dezelfde vragen op en je moest drie á vier keer je volledige naam opschrijven. Ik was blij dat ik maar één voornaam heb. Die vragen moesten ook allemaal in BLOKLETTERS! Dat ging niet altijd goed. Ook waren niet alle vragen duidelijk, dus moesten er nog weleens formuliertjes helemaal opnieuw ingevuld worden. Dat zorgde voor de nodige irritaties. Ik snapte nu ook waarom de reis naar Miami tien uur duurde.

Van vliegen word je suf

Miami

Laat in de avond kwamen we dan aan bij Miami. Het landen was mooi. Je kon het stratenpatroon goed zien, omdat het ook daar alweer donker was. Toen we eenmaal geland waren begon de ellende in Miami. Het vliegveld zag er best wel schraal uit. De vloerbedekking was paars met groen en het systeemplafond lag open. Het was ook heel rustig op het vliegveld. Ik had me er veel meer van voorgesteld. Ook stond Will Smith ons niet zingend op te wachten. We moesten ook nog eens erg lang in de rij staan voor de controles. We moesten bij de douane onze vragenlijsten inleveren en we werden meteen in het systeem gezet. We moesten ons paspoort laten zien, vingerafdrukken geven en we kregen een irisscan. Daarna kreeg je een stempel in je paspoort. Nu was ik bekend in de VS. Toen we eindelijk na alle controles bij het vliegtuig richting San José aankwamen bleek dat zij al uren op ons zaten te wachten. Wij waren namelijk ongeveer drie uur vertraagd. In dit vliegtuig zat ik wel bij het raam. Nu kon ik het opstijgen wel goed bekijken. Het was wel donker maar je kon wel mooi al die lichtjes zien. We vlogen ook nog over Cuba. Havana was ook mooi verlicht.

Daarna was het tijd voor Costa Rica. Je zag een hoop bergen en af en toe wat lichtjes. Bij San José zag je heel veel lichtjes. San José ligt in een dal. Het is een stad met meer dan een miljoen inwoners. Het dal was helemaal verlicht.

Aankomst Costa Rica

Nadat we geland waren in San José moesten we door een stuk minder controles dan in Miami. Het duurde in ieder geval minder lang. Toen we onze bagage hadden zijn we naar de uitgang gelopen. Daar stonden David en Dik (de reisleiders) ons op te wachten. Daar heb ik mijn horloge op de nieuwe tijd gezet. Het was 1:20 uur lokale tijd. We werden met twee taxi busjes naar het Gran Hotel Imperial gebracht. Hier bleven we overnachten. Overdag schijnt het er heel gezellig te zijn, maar ‟s avonds was het echt een griebesbuurt. Zwervers, prostituees en andere ongure lui, het was er allemaal. Het was maar voor één nacht. De kamers leken op cellen. Geen raam naar buiten. Wel een raam naar de gang waar het licht altijd aanstond. Het was dus nooit donker op de kamer. De bedden waren een soort van tafels met een matje er op. Ik was moe dus ging na een mailtje naar huis gestuurd hebben om ongeveer 3:00 slapen.

Zondag 20-01-2008 Op weg naar La Fortuna Lekker geslapen, dus weer fit gingen we vlakbij het hotel ontbijten. We gingen naar een broodjeszaak verderop in de straat. Het was prachtig weer. Ze hadden heerlijke broodjes. Ik merkte wel dat ze hier van zoet houden. Bijna overal zit wel iets zoets overheen. Een goed ontbijt, tussen een paar kakkerlakken.

Uitzicht vanaf het hotel

Op het balkon van het hotel in San José

Foto met Maaike

Even later kwam onze bus. Met deze bus gaan we door het land toeren. Vandaag gingen alle spullen op de bus en vertrokken we naar La Fortuna. Op de kaart is dat niet ver, maar Costa Rica is in deze regio niet vlak. We waren ruim zes uur onderweg. De vrouw van de chauffeur had een lekkere cake gebakken. Dat is voor ons niet vanzelfsprekend.

De tassen werden op de bus geladen

Instappen in de bus. Het was tijd om op pad te gaan.

Onderweg hebben we ook een aantal keer gestopt om te plassen en om wat te drinken. Onze eerste echte stop was bij een koffieplantage.

Koffieplantage

Spotters!

We waren al eerder langs de snelweg gestopt omdat een accu kapot was. Gelukkig konden we verder. Tijdens de stop bij de koffieplantages zagen we ook de eerste slang. Het was een „Red Coffee Snake‟.

Red Coffee Snake

Onderweg hebben we ook gegeten in een dorp. Dit dorp had een kerk met een parkje ervoor. Dit schijnt in Costa Rica heel gewoon te zijn. Het was niet een toeristisch dorp, dus we trokken veel bekijks. Lars (de man van 2 meter met schoenmaat 49) was een soort attractie. Ik had Casado con pollo gegeten. Dat was rijst met salades, bonen en kip. Ik vond het goed te eten. Daarna gingen we weer verder. We hebben nog twee luiaards gezien. Tegen de avond arriveerden we.

De tassen weer van de bus

Aankomst La Fortuna

We gingen kamperen op een stukje land van iemand. We hadden onze tenten vlak naast een rivier neergezet.

Het kamp langs de rivier

Toen het kamp opgezet was gingen we naar La Fortuna. La Fortuna is een toeristisch dorp vanwege de Arenal. De Arenal is een nog zeer actieve vulkaan. Ook hier is een kerk met een parkje er tegenover. Deze kerk was mooi open. De kerk was heel uitbundig gedecoreerd.

Aardbeikikker

Het was erg druk op straat met Costa Ricanen en toeristen. Het park was een soort ontmoetingsplek voor de plaatselijke jeugd. Het was dus zien en gezien worden. Voordat we gingen eten hebben we nog rondgekeken. De souvenirs zijn hier een stuk duurder. We gingen om 21:00 uur eten. Ik bestelde een Super Taco. Dat klinkt heel wat. In werkelijkheid was het een soort lange dunne loempia van karton, die wel te eten was met chili saus. Ook zat er wat patat bij. Na het eten hebben we weer wat rondgelopen. In het parkje zagen we nog wat gekko‟s en basilisken (JC-lizzards). Daarna zijn we terug gegaan naar het kamp. Daar hebben we nog naar beestjes gezocht (wat een gewoonte geworden was) en zijn daarna naar bed gegaan.

Maandag 21-01-2008 Op pad met Jorge door zijn tuin De dag begon met een frisse duik in de rivier. De rivier was voortaan onze badkamer. Lekker zwemmen onder de waterval. Weer schoon en opgefrist gingen we op pad. Vandaag gingen met Jorge op pad. We gingen naar zijn huis. Daar zagen we al snel twee toekans. Hij is onder andere een hobby boer en hij doet ook wel gidswerk. Hij heeft een enorme tuin met onder andere citroen, limoen, papaja- en cassave Toekans bomen. Daar gaf hij ook uitleg over.

Uitleg over zijn planten

Ook heeft hij een stukje jungle in zijn tuin. Hiken in een stukje tuin dus! Daar zagen we onder andere een rolstaartbeertje.

Rolstaartbeertje

Het was alweer tijd om te lunchen. We gingen lunchen bij een restaurantje aan de weg vlakbij het huis van Jorge. Dit keer nam ik een Casado con bistek (rundvlees). Dit smaakte super!

Restaurantje aan de weg

Na het eten zag ik een tijgerspin langs de weg. Ik heb er nog een foto van gemaakt. Aan het begin van de middag hebben we wat uitgerust en in de rivier gezwommen. Wat een straf!

Tijgerspin

Wandeling naar de Arenal

„s Middags haalden we Jorge weer op om een wandeling naar de Arenal te maken. Eerst reden we om de vulkaan heen en reden we nog een stuk omhoog richting de vulkaan. Uiteindelijk nadat de bus een hoop keien had overwonnen stapten we uit. We gingen lopend verder. Het eerste plan was om de vulkaan vanuit het Nationaal Park te bekijken. Jorge wist iets beters. Hij wist een goedkopere weg, waarbij je dichterbij kon komen. Tijdens de wandeling hoorden we de grote stenen die uit de vulkaan schoten naar beneden rollen. Dit maakte veel lawaai. Onderweg kwamen we ook een aantal waarschuwingsborden tegen. Na een eind gewandeld te hebben kwamen we bij de lavastroom uit 1992. Er lagen hier grote zwarte stenen. Op een kilometer afstand van de Arenal gingen we wachten tot het donker werd. Toen het eenmaal donker was konden we die grote stenen goed naar beneden zien stuiteren. Deze stenen gloeiden nog. Dit was erg indrukwekkend. De Arenal heeft altijd een Waarschuwing! sombrero (hoed) op. Daarmee wordt bedoeld dat er bijna altijd een wolk om de top heen zit. Dit keer was de top niet te zien. We konden de stenen dus pas zien wanneer ze onder de wolk vandaan kwamen.

Uitzicht vanaf de lavastroom op de Arenal met sombrero

Voordat het echt donker was moesten we alweer gaan. Ik wilde nog wel veel langer blijven. We liepen hetzelfde pad terug. Opnieuw langs alle waarschuwingsborden. Dit keer was het donker en zag je niets. Je hoorde wel erg veel. Later gingen we met de bus terug naar het kamp.

Gandalf

1Zonsondergang met uitzicht over het vulkaanmeer

In het kamp dronken we nog wat cerveza (bier) van het merk Imperial (Cerveza de Costa Rica). Een lokaal merk zoals wij Amstel en Heineken hebben. Het logo zag er wel erg Duits uit. Het bier smaakt ook een klein beetje als Amstel alleen dan veel frisser. Het kan ook wel totaal anders zijn, maar het was een heerlijk biertje voor bij het kampvuur. Later gingen we nog kikkers zoeken rond het kamp. Wanneer het donker is hoor je ze overal. We hadden aardig wat soorten kikkers en padden gevonden. Daarna was ik moe en ging ik naar bed. Cheese!

Dinsdag 22-01-2008 Mundo Adventure met grote waterval en indianen Vandaag gingen we naar Mundo Adventure. Dat was een park waar ook allemaal kabelbanen waren en tochten op paarden. Het waren aangelegde paden en dergelijke. Eerst werden we met een tractor omhoog gebracht.

Even lekker zitten

De fotograaf van 'Even lekker zitten'

Vanaf daar maakten we een wandeling het dal in richting de waterval. Daar hebben we heerlijk gezwommen. Deze waterval was erg hoog. Onder de waterval was de stroming ook best wel sterk. Je kon dus niet even onder de waterval gaan zwemmen. Je kon er niet tegenin zwemmen. Maar goed ook, want dat overleef je niet. Na het zwemmen klommen we weer omhoog. Daar gingen we lunchen. Tijdens de lunch was de Arenal helder. Hij had de hoed afgezet. Dit leverde weer mooie plaatjes op. De fotografen waren goed vertegenwoordigd. Iedereen had wel een camera mee.

Hangbrug op de weg naar de waterval

Zwemmen bij de waterval

Eyelash Pitviper (ik ben echt fan van deze foto van Mike)

2De Arenal had zijn hoed afgezet. Nu kon ik de top goed fotograferen.

Na de lunch bezochten we de Maleku indianen. Zij vertelden ons over hun cultuur. Zij hebben een eigen stuk land terug gekregen van Mundo Adventures tussen de Arenal en een andere vulkaan.

Bij indianen op bezoek

Ze leven daar traditioneel, maar kleden zich normaal gesproken net als alle andere mensen. Alleen voor speciale gelegenheden en toeristen kleden ze zich traditioneel. Ik heb hier een masker gekocht. Dit masker vond ik erg mooi. Dit masker wordt binnen hun cultuur gedragen door iemand die intelligent is en één is met de natuur. Souvenirs van indianen

Sterke verhalen met Imperial en vuur

Daarna gingen we terug naar de tenten. We gingen die avond ook weer in het restaurant aan de weg eten. Ze hadden wederom lekker voor ons gekookt. Ze waren ook heel gastvrij. Niet zo gek als opeens je hele tent vol zit. Na de maaltijd hebben we ze hartelijk bedankt en zijn we terug naar het kamp gegaan. De rest van de avond hebben we daar gezeten. Bier, kampvuur en maanlicht. De nacht was zo helder dat je genoeg had aan het maanlicht. Ik ben ook nog gebeten

door een mier die ook toevallig op dezelfde boomstam zat als ik. Dat was heel even pijnlijk, maar was snel weer over. Daarna was het alweer tijd om de tent in te kruipen om te slapen.

Woensdag 23-01-2008 Op weg naar Tortuguero

Vandaag stond er een lange busreis op het programma. We gingen van La Fortuna naar Tortuguero (het schildpaddendorp). De reis was best pittig, want het was erg warm. De zon was fel en het was dik boven de dertig graden. Dit waren we nog niet gewend. Aan de Caribische kant van Costa Rica is de luchtvochtigheid erg hoog, dus voelt het warmer aan. We gingen steeds meer die kant op. Onderweg reden we ook langs mooie bergketens. Uiteraard zijn we onderweg gestopt voor een plaspauze en weer wat te drinken. Af en toe je benen strekken was ook niet verkeerd. Je kreeg best wel een houten reet en stijve benen in de bus. Onderweg hebben we ook weer geluncht. Wederom rijst, bonen en vlees. Het eten bevalt goed. Het lijkt wel op elkaar maar ik vind dat niet verkeerd. Onderweg reden we langs onder andere bananen en ananas plantages. Ook heeft David over de mindere kanten van de plantages verteld. De blauwe zakken om de trossen bananen zijn geïmpregneerd met bestrijdingsmiddelen. Ook vliegen er regelmatig vliegtuigjes over die DDT spuiten over de bananenbomen. DDT, een organisch chemisch insecticide, is in Nederland verboden. De landarbeiders lopen gewoon tussen de bananenbomen door hun werk te doen. Dit zorgt ervoor dat deze mannen DDT over zich heen krijgen, wat kan leiden tot onvruchtbaarheid. De vrouwen werken ook in het bedrijf. Zij werken binnen dus krijgen geen gif over zich heen. Kinderen krijgen is in Costa Rica erg belangrijk. Er zijn veel grote gezinnen. Wanneer de mannen dus geen kinderen kunnen verwekken is dat dus een groot drama. Het verscheurt huwelijken. De meeste vrouwen zoeken dan een andere man voor kinderen. Het laatste stuk naar Tortuguero was per boot. Tortuguero is namelijk een eiland dat alleen per boot bereikbaar is. Er zijn daar helemaal geen auto‟s. Er is wel een vliegveldje, maar verder gaat al het vervoer over het water. De boot ging over een rivier. In die rivier zagen we een hoop watervogels. Ook hadden we al kaaimannen gezien. Het uitzicht was erg mooi. Aan beide kanten waren hoge bomen. Hoe dichter we bij Tortuguero kwamen hoe meer natuur we zagen.

De tocht per boot naar Tortuguero

Aankomst Tortuguero Toen we aankwamen gingen we richting de hotels. De kamers werden verdeeld. Ons hotel zat ongeveer 20 meter van het strand. Het strand heeft ook nog eens palmbomen. Je mag hier alleen niet in de zee zwemmen, want dat is levensgevaarlijk. Er staat een zijwaartse stroming, dus je kunt zo meegesleurd worden. Dit is ook een strand waar zeeschildpadden hun eieren leggen. Ik meen dat de Leatherback en de Groene Zeeschildpad aan deze kust hun eieren leggen. Jammer genoeg zitten we buiten het seizoen en zien wij ze niet.

Ondertussen was het alweer avond en gingen we in het restaurant eten. Dit was ook weer een klein en knus restaurantje. Het was hier rustig totdat wij er kwamen eten. Ook hier hebben we lekker gegeten.

Imperial!

Later in de avond heb ik nog even in de hangmat van het hotel gelegen. Dit was het ultieme Caribische gevoel! Het voelde op dat moment echt als een echte welverdiende vakantie excursie. ¡Pura Vida! Later op de avond begon het opeens hard te waaien van zee. Ook begon het flink te regenen. Ook hadden we de gidsen ontmoet. Die zaten al bij ons. De volgende dag gaan we met hun op pad. Het was alweer tijd om te slapen. Dit keer weer in een bed. Dat lag wel weer even lekker.

Het hotel in Tortuguero genomen vanaf het strand

Donderdag 24-01-2008 Peddelen over de rivieren met Abel en Alfonso Het was vandaag weer vroeg opstaan. Het was half zes. Dat moet ook wel als je wat wil zien. Om zes uur gingen we kanoën over de rivieren bij Tortuguero. Om ons heen was regenwoud. We deden dit met Abel en Alfonso. De gidsen die ik de avond er voor al had ontmoet. Abel kan zo ongeveer alle dieren uit die omgeving nadoen en zo met ze communiceren. De „massatoeristen‟ in de grote motorboten keken wel raar op toen ze ons voorbij zagen komen. Die dachten vast dat we gek waren, omdat we ons inspanden. Wij hadden geen stille 125 pk motor achterop. Wij moesten het van onze armen hebben en een houten peddel. Wij konden echter wel op de ondiepere en smallere riviertjes varen. Wij zagen dan ook heel veel. Wij zagen brilkaaimannen, een otter, een schildpadden soort, kapucijnapen, brulapen, leguanen, ijsvogels en een hoop reigersoorten. Dit was echt een gave belevenis. Het was ook erg rustig.

Peddelen over een smal en ondiep riviertje

Halverwege hadden we ook koffie gedronken met Halverwege hadden we ook koffie gedronken met wat lekkers. Dat was de verassing van de gidsen. Daarna gingen we dezelfde mooie weg terug.

Koffiepauze

Middag aan het strand

Daarna was het tijd voor het ontbijt. Op alleen maar muesli repen kan je niet leven. De 2 á 3 uren die volgde heb ik een heuse siësta gehouden. Lekker in het hangmatje liggen en ook nog op het strand hangen. Ook ben ik nog tot mijn knieën de zee in geweest met Thijs (wat een waaghalzen). Het water was lekker warm. Dat is weer eens wat anders dan een Nieuwjaarsduik in de Noordzee. Het zand was zwart, maar voelde echt lekker aan. Het zand was heel fijn, het leek wel stof. Voordat we aan de middagtocht begonnen hebben we nog eenvoudig gelucht in het hotel.

De glibberige klim naar het uitkijkpunt

De middagtocht was op een ander „eiland‟. De naam is San Francisco. We gingen naar een uitkijkpunt bovenop de heuvel lopen. De paadjes waren nogal modderig. De meesten hadden laarzen kunnen huren. Alleen de mensen die op grote voet leven moesten het met hun eigen schoenen doen. Mensen in Costa Rica zien blijkbaar niet vaak mensen met een maat boven de 44. De paadjes waren al flink belopen. Het was glad en je kwam onder de roodbruine modder te zitten. Ook was het erg warm. Ik was dan ook lekker door en door bezweet. Het uitkijkpunt was erg mooi. Het was het zeker waard om hier vies voor te worden. We hadden uitzicht over Tortuguero, de Caribische zee en regenwoud.

Het mooie uitzicht vanaf het uitkijkpunt. Links de Caribische zee

Beetje modderig

De terugweg was nog glibberiger. Ook was het wel gevaarlijk. We konden niet zomaar elke plant vastpakken. De sappen waren giftig of er zaten doorns aan. Er waren al een aantal medestudenten met flinke blaren.

Je moest heel voorzichig naar beneden

Ook hadden we Bullet Ants gezien. Daar wil je zeker niet door gebeten worden. Het schijnt nogal pijnlijk te zijn. Je bent er ook wel een paar dagen ziek van. Het litteken dat je krijgt lijkt op een kogelwond. Vandaar de naam. Je moest dus goed uitkijken wat je vastpakte. Dus wanneer het glad was moest je eerst goed kijken wat je vastpakte. Dat lukte niet altijd, omdat je onverwachts kan uitglijden. Uiteindelijk hebben wij het allemaal goed doorstaan en gingen we op pad naar een

Mama kan wassen!

barretje. Daar heb ik een biertje en een Fanta gedronken. Dat was wel even lekker om tot rust te komen. Later ben ik met nog een aantal gaan zwemmen in een zwembad dat daar was. Dat was wel lekker om even op te frissen. We moesten na een tijd lekker gezwommen te hebben alweer weg omdat we alweer moesten eten. We gingen in het donker met de boot terug die ons ook had gebracht. Dit keer was het donker. Wat een hoop geluid hoor je dan! Je hoorde vooral veel kikkers. Na het eten heb ik samen met Sander nog met de gidsen zitten praten. Ze waren erg aardig. Ze leerden ons ook nog wat belangrijke Spaanse zinnen. Later kwamen ze ook nog bij ons hotel. Alfonso nam muziek mee. Hij had Bob Marley meegenomen en nog wat salsa. De Bacardi en cerveza smaakte goed. Alfonso kwam ook nog met kokosnoten om de Bacardi mee te mixen. Ook was er een gozer uit Zwitserland bij gekomen. Na al die gezelligheid was het alweer tijd om te slapen. Alweer een dag om. Het gaat snel.

Vrijdag 25-01-2008 Op weg naar Johnny Vandaag was een dag dat we gingen reizen. We moesten ongeveer vier uur varen naar Mohin. Het was ongeveer 80 kilometer over het water. We gingen naar Puerto Limón. We gingen over een kanaal vlak langs de kust. Dit kanaal stond ook in verbinding met de zee. Af en toe zagen we ook de zee. Daar zagen we ook veel vogels, zoals bruine pelikanen. Aan beide kanten waren hoge bomen. De boot had er best wel wat vaart in zitten. Ik ben de hele weg wakker gebleven omdat ik het uitzicht zo mooi vond.

Het uitzicht vanaf de boot

Toen we aankwamen was de hereniging met Juan, de buschauffeur. Hij had ons niet laten zitten en was weer gewoon van de partij.

Overladen van onze tassen van de boot op de bus

In Puerto Limón ging ik met een aantal anderen mee naar de mercado om te eten. In deze stad hing een grimmige sfeer. Je merkte duidelijk dat het leven hier wat harder is. Mensen liepen meer in hun eigen wereldje. Het was niet wat we gewend waren in Costa Rica. We moesten ook goed op onze spullen letten.

Puerto Limón

Na het eten gingen we weer verder richting Johnny. Dit was nog maar een half uur rijden. Johnny woont bij Rio Bananito.

Aankomst bij Johnny

David, Juan en Lars halen de tassen van de bus

Toen we daar met de bus aankwamen, moesten we eerst met al onze spullen de rivier oversteken. Hij heeft expres geen brug gebouwd, want zo houdt hij zijn huis gescheiden van de bewoonde wereld. Hij stond ons op te wachten voor zijn huis. Ook waren er vrienden van hem. Ook waren er twee vrouwen die hij had ingehuurd om voor ons te koken. Hij nam de regels met ons door. Hij wilde dat

we onze schoenen uit deden in de huizen en dat we geen zeep gebruikten. Wassen konden we met citroen of limoen doen. Johnny is een indiaan die 100 hectare land bezit. Het grootste gedeelte daarvan is jungle. Ook heeft hij vlak bij zijn huis allemaal bomen waarvan hij de vruchten gebruikt, zoals citroenen, limoenen en nog een aantal geneeskrachtige De krachtpatsers Mike en 'Matchito' Jetse steken de rivier over

bomen. Hij kan bijna alles wat hij nodig heeft van zijn land halen. Hij is hier opgegroeid dus kent het op zijn duimpje. Hij woont hier alleen, maar heeft wel meerdere huizen op zijn land. De huizen zijn open en hebben geen ramen. Het zijn een soort van blokhutten. We zochten een huis uit en maakten het slaap klaar. Er waren geen bedden in dat huis dus sliepen we op matjes op de vloer onder de klamboe. David had zijn hangmat buiten aan het huisje opgehangen. Daarna was het tijd voor een duik in de rivier naast het huis. Dat was wel verfrissend. Na het eten hebben we weinig gedaan. Een beetje ontspannen iedereen daar leren kennen. Hier was iedereen echt heel erg vriendelijk. Het leek wel alsof je in een andere wereld zat. Het leek wel een rustoord.

Het huisje waarin ik met Bob, Mike, Niels, Stefan, Sander en David verbleef

In gesprek met Johnny

Toen ik ging slapen hoorde ik veel geluid. Dat was op zich al een hele belevenis. Je hoorde ‟s nachts vooral veel kikkers en padden. Ik viel op deze junglemuziek heerlijk in slaap.

Zaterdag 26-01-2008 Tocht naar de waterval met Johnny Vandaag was de eerste volledige dag bij Johnny. Er stond een jungle tocht door de tuin van Johnny op het programma. We gingen richting een waterval.

Johnny geeft uitleg over een boom. Het rode in de vrucht kan dienen als een natuurlijke pleister. Een normale pleister kan je niet gebruiken in Costa Rica. Er komt dan geen lucht bij de wond. Ik had het zelf ook ondervonden. Mijn enkel werd dik. Een aantal hebben dit op hun wonden gekregen. Het werkte goed.

Afblijven

Bullet ant

Johnny

Grote boom

Zijn land is groot, dus we hebben eigenlijk maar een klein stukje gezien. Zijn jungle loopt bergop. We zijn dik viereneenhalf uur onderweg geweest. Johnny met machete voorop om een pad vrij te maken door dit stuk ongerepte jungle. Hij weet erg veel van de omgeving, zoals de werking van veel planten enzovoorts. De tocht was best wel zwaar en zeker niet zonder risico. We kwamen een Terciopelo tegen. Op internet staat dat dit de gevaarlijkste slang is van Costa Rica. Deze slang is verantwoordelijk voor 46% van alle beten en 30% van alle ziekenhuisopnamen. Voor 1947 was 7% van de gevallen fataal, maar is sindsdien afgenomen naar bijna 0%. Deze soort is nogal prikkelbaar, snel en bewegelijk. Ook heeft deze slang een agressieve reputatie. Mannetjes worden nooit 1,95m en vrouwtjes zijn waarschijnlijk gemiddeld 1,85m. De langste die ooit is waargenomen was 2,5m. De vrouwtjes zijn ongeveer 6 kilogram, maar er zijn ook zwaardere waargenomen. Zij zijn dan ook een van de zwaarste gifslangen. Hun kop is ook erg groot. Ze kunnen met de kop hoog van de grond komen, waardoor ze zelfs tot boven de knie kunnen bijten. Ook is waargenomen dat deze slang zijn gif zeker 1,8 meter ver kan spuwen. Deze slang lag te schuilen tussen de wortels van een boom. Johnny stond er bijna op toen hij een boomslang wilde laten zien. Hij week een beetje van het pad af. Het leek wel of hij kon vliegen toen hij hem zag. Hij stond er bijna op. Later mochten we dichterbij komen. De slang was rustig en we hebben mooie foto‟s kunnen nemen. Gertjan fotografeert de Terciopelo

Terciopelo

Je moest tijdens de tocht af en toe best wel stijl omhoog klimmen maar ook af en toe naar beneden klimmen. Dat afdalen was niet zo fijn voor mijn knieën. Ik moest af en toe door de pijn heen bijten. Ook scheerde er een vallende steen vlak langs me. De steen raakte de tas van Thijs en viel verder naar beneden. Ik schrok me rot en besefte toen pas echt hoe gevaarlijk het kan zijn. Zo onkwetsbaar ben je daar niet.

De waterval

Huis van Johnny

Toen we bij de waterval kwamen werd er gezwommen. Ik ben zelf blijven zitten op een steen. Dat was rustig en ik zag een aantal kolibries. Ook was het geluid weer immens. Er was zoveel leven om me heen dat ik hoorde maar niet zag. Na het zwemmen gingen we weer terug. Op de terugweg zagen we bij het ouderlijk huis van Johnny een luiaard de boom inklimmen. Die had vast onder de boom zitten berehakken. Dat is namelijk de reden waarom zij de boom uitkomen. Zij doen dit onder de boom waar ze van eten. Dit is bemesting voor de boom, zodat de boom weer kan groeien en voor genoeg bladeren kan zorgen. Daar profiteert de luiaard weer van. Dit heb ik bij een aflevering van David Attenborough gezien. Toen we terug waren hebben we geluncht. We werden daar goed verzorgd. De middag was vrij. Ik heb lekker gezwommen in de rivier. Ook heb ik aan de randen van de rivier gekeken. Ik zag nog twee basilisken, ook wel bekend als Jezus Christus Hagedissen. Zij worden zo genoemd omdat ze over water kunnen lopen.

Costa Ricaans vissen met Raúl

Bob en Raúl bij de barbeque

„s Avonds was er een barbecue. Johnny had het vlees erg goed gemarineerd. Bob en Raúl waren de mannen van de barbecue. Ik stond erbij voor het licht. Raúl sprak geen woord Engels en Bob helemaal geen Spaans. Ik versta ook maar weinig. Toch was het heel gezellig. De mensen daar praten veel met handen en voeten en met veel mimiek. Ook zijn zij geduldig en leggen dingen graag vaker uit. Ook was er een Boa Constrictor gevonden die in een palmboom klom. Deze was niet zo groot en erg rustig. Er zijn veel foto‟s van gemaakt. Ook konden veel mensen er mee op de foto. Ook ik sta ermee op de foto.

Even later ging ik met Raúl vissen in de rivier. Hij ging me laten zien hoe ze dat daar doen. We liepen eerst 100 meter stroomafwaarts. Daarna ging hij met een zaklamp en machete in het water naar vis zoeken. De vissen lagen stil op de bodem. Wanneer hij er één zag dan scheen hij er met de zaklamp op en sloeg er met de machete op. Na een flinke tik deed de vis niet meer zo veel en pakte hij hem op. Het was nog niet zo makkelijk. Hij sloeg ook weleens mis en dan hoorde je “puta!”. Ik heb het zelf ook geprobeerd maar het lukte me niet erg. Je moest rekening houden met de breking van het water. Je moest er iets boven richten. Wanneer je miste was de vis weg. Raúl zag je er dan als een gek achteraan rennen en kreeg ze dan meestal nog te Met Boa Constrictor pakken ook. We zagen ook een soort van palingen maar die kregen we niet te pakken. Uiteindelijk zat het bakje vol met vis. De manier van vissen is dus wel effectief. Toen ik weer terugkwam bij Johnny was het feest. Er was een heuse dansvloer. Ook heb ik veel met Johnny gesproken die avond. Hij is goed op de hoogte van wat er allemaal in de wereld speelt. Uiteindelijk was het weer tijd om in slaap te vallen op junglemuziek.

Zondag 27-01-2008 Wandeling naar het huis van Juan Ik werd wakker van een kolibrie die door ons huisje heen vloog. Hij vloog via het raam bij mijn hoofd naar binnen en ging er aan de andere kant weer uit. Dat gewapper met die vleugeltjes maakt nog best wel veel lawaai. Wat is het toch mooi om midden in de natuur te slapen. Vandaag ging de andere groep de wandeling naar de waterval maken. Mijn groep ging met Juan (niet de buschauffeur) mee richting zijn huis wandelen. Voordat we weggingen hadden we nog een aantal Costa Ricanen geholpen om hun 4x4 los te krijgen. Deze zat vast in de rivier. Even met z‟n allen duwen en hij was zo weer los. Dat duwen konden wij wel. Wij moesten ook de bus aanduwen om te starten. Wij hadden onze goede daad weer verricht. Juan woont heuvel op. Hij sprak alleen Spaans en ook nog eens onduidelijk volgens de reisleiders. Zij verstonden hem ook niet. Tijdens de wandeling was niemand mee die Spaans sprak. Toch snapte wij wel ongeveer wat hij bedoelde. Hij had er veel lol in toen we door de modder liepen. Hij had veel modder op de paden omdat hij koeien heeft die er overheen lopen. Zelf had hij een gat in zijn laars, dus dat was lekker soppen. Iedereen liep voorzichtig door de modder behalve Lars. Hij hanteerde de „tanktactiek‟. Dat zag er ongeveer uit als een stronttractor die recht door de modder denderde. Juan vond dat helemaal prachtig. Hij had de grootste lol. Onderweg kwamen we nog aardbeikikkers, groenzwarte kikkers en een blue morpho (vlinder met als hij vliegt blauwe vleugels) tegen. Even later kwamen we bij zijn huis aan. Het was klein en zag eruit als een hutje op palen. Ook had hij erg veel honden die ook weer puppies hadden. Van binnen was het ook klein en voor Nederlandse begrippen erg armoedig. Hij woont er normaal gesproken met vijf mensen. Toch was hij er erg trots op. Het huis van Juan

Meer heb je blijkbaar niet nodig om gelukkig te zijn. Op dat moment was hij alleen. De rest was naar San José omdat zijn dochter op kleindochter daar geopereerd moest worden. Er was iets met de darmen had ik begrepen. Hij liet heel trots zijn televisie zien. Het was een zwart-wit televisie die was aangesloten op een Binnenkomst in het huis van Juan

autoaccu. Als je geen stroom hebt dan kan het ook zo. Er was voetbal op de televisie. Hij plukte ook wat carambola's (stervruchten) om limonade voor ons te maken. De glazen waren nogal vies en moesten even afgewassen worden. Ook kwamen de koekjes tevoorschijn. Erg gastvrij. Het voelde echt alsof hij blij was dat er weer visite was. Even later liepen we nog iets verder omhoog naar zijn uitkijkpunt. Vanaf dat punt kon je Puerto Limón zien. Ook liet hij het enige plekje zien waar je bereik hebt met je mobiele telefoon. Daarna gingen we via de koeien terug naar beneden. De koeien moesten één voor één opeens allemaal poepen. Aan de linkerkant zijn televisie

De limonade

Op de terugweg gingen we wat sneller. We moesten op tijd komen voor de lunch. Nu ging Mike ook meedoen met de „tanktactiek‟ en werd ook lekker vies. Ik zelf liep wat meer door en liep een stuk vooruit. Ik had namelijk honger.

Juan

Puerto Viejo

Na de lunch gingen we naar Puerto Viejo. Dat is een toeristische plaats aan de Caribische kust. Dit ligt binnen 50 kilometer van de grens met Panama. Hier waren veel Amerikanen en Rasta‟s. “Simply easy going” dus. Het plan was om daar in de zee te zwemmen, maar door tropische regenbuien hebben we het toch maar niet gedaan op een enkeling na. De meeste gingen de toerist uithangen. Souvenirs kijken en kopen en in restaurantjes zitten. Ik had hier een Imperial T-shirt gekocht en wat daarvan gedronken in een restaurant. Later gingen we ergens achteraf in een restaurant eten. De groep was weer in tweeën gesplitst. De andere helft zat aan de overkant. In dit restaurant waren allemaal wat oudere negerinnen. Dat moest wel lekker eten zijn. De casado met Caribische tint was inderdaad heel lekker. Ook hadden ze een hele lekkere oranje saus. Na de maaltijd keerden we terug naar het huis van Johnny. De avond was opnieuw gezellig. Weer hebben we veel lol gehad met Johnny. Later toen veel mensen al op bed lagen kwam Gertjan met Red Eye Tree Frogs aan. Hij had ze gevonden. Deze kikker moest ik echt gezien hebben en dat gold ook voor Gertjan. Deze kikker staat op veel foto‟s en platen over Costa Rica. Dit leverde mooie plaatjes op. De ogen waren helemaal apart. Die puilden echt uit als hij zijn ogen open deed. Dit was zeker wel de kroon op de avond.

Daarna was het tijd om te slapen. De laatste nacht met junglemuziek. De volgende dag gingen we weer weg.

Red Eyed Tree Frog

Maandag 28-01-2008 Het vertrek bij Johnny en de lange en vermoeiende reis naar Carara Helaas gingen we vandaag weer weg bij Johnny. Het was daar echt super gezellig en gastvrij. Elk moment heb ik daar genoten van de rust en de natuur. Helemaal tot rust gekomen vertrokken we na het ontbijt. Er lag een lange reis voor de boeg. Het zou ongeveer zeven uur gaan duren. We moesten namelijk van Rio Bananito nabij Puerto Limón naar Carara aan de Pacifische kant. Dat ligt aan de andere kant van het land. We moesten ook nog eens door de bergen. Vol goede moed vertrokken we met de bus. We werden uitgezwaaid door Johnny en de mensen daar. We zouden onderweg nog stoppen voor een wandeling. Deze wandeling was van te voren al afgeblazen. We zouden wel even in dat hoogregenwoud gebied gaan kijken. Na een poosje was de weg opeens gestremd. Later bleek het om een aardverschuiving te gaan. Ze moesten eerst de weg weer vrij maken. Dat kon enkele uren duren. We besloten in eerste instantie te wachten. De één deed dat door te slapen of rustig te zitten en de ander door in de omgeving naar beesten te zoeken. Ik heb zelf mijn dagboek bijgewerkt. Even later hoorden we dat de weg pas de volgende dag weer open zou gaan. Er volgde spoedberaad tussen de leiding en de buschauffeur. We besloten om te keren en een andere route te nemen. De buschauffeur was niet blij met de nieuwe route, maar deed het toch. Hij wist al wat hem te wachten stond.

File door aardverschuiving

We gingen over kronkelende bergweggetjes. Deze wegen gingen af en toe behoorlijk stijl en de bus trok dat nog maar net aan. Na uren rijden kwamen we in San José aan. Daar hebben we in een half uur gegeten. Het moest snel want we moesten snel door naar ons hotel. Ik ben pizza gaan eten bij de Domino. Dat was best wel goed te eten, want honger had ik zeker. Na het eten gingen we weer snel verder richting Carara.

Tijdens het wachten ben ik in het wegrestaurant gaan zitten. Daar heb ik mijn dagboek bijgewerkt.

Aankomst Hotel Carara

Na een tocht van ruim twaalf uur kwamen we dan in Carara aan. Dit hotel was voor onze begrippen best wel luxueus. Zelf ging ik met acht anderen op de bovenste etage. In eerste instantie dacht ik bij een zevenpersoons kamer aan een jeugdherberg met stapelbedden, maar dat was dus niet zo. Het was een heuse penthouse met verschillende slaapkamers. Er waren drie slaapkamers. We hadden ook een jacuzzi en een dakterras met barbecue. Er was ook een koelkast met vriezer om ons bier koud te maken. Ook was er een woonkamer met banken en televisie. De jacuzzi werd al snel goed gebruikt. We doken er als een stel blije kinderen in om te badderen. Ook was het weer eens tijd om te scheren. Dat had ik sinds Tortuguero niet meer gedaan. Na dit feest gingen we nog op ons dakterras zitten. Er waren meerdere mensen van onze groep op af gekomen. Er werd nog gezellig een biertje en een wijntje gedronken. Ook werd ons hier door Geert duidelijk gemaakt dat we niet meer zo banaal moesten praten. In de bus schenen de gesprekken nogal plat geweest te zijn. De gesprekken moesten voortaan een hoger niveau hebben. Dus voortaan werd elk banaal gesprek opgekrikt door „fotosynthese‟. Na al deze gezelligheid was het alweer tijd om te slapen. Eindelijk weer eens een goed bed met veren.

Uitzicht vanaf het dakterras

Uitzicht vanuit onze penthouse

Dinsdag 29-01-2008 Carara Nationaal Park

Dat bed sliep dus echt goed. Dit was echt weer eens wat anders dan een matje op de grond of de standaard bedden in Costa Rica. Normaal hadden de bedden planken met een matje er op. Vandaag stond als eerste Carara Nationaal Park op het programma. Daarna gingen we doorrijden naar de boot. Deze boot zou ons verder brengen richting Playa Coyote. Het park was erg mooi. Ook was het hier een stuk warmer. De zon brandde hier echt op je als je vol in de zon liep. Dat was wel wennen. Aan de andere kant van het land was het vaak bewolkt. We merkten echt dat dit de drogere kant van Costa Rica is. In het park zagen we erg veel American Crocs (Crocodylus acutus). In Nederland heten ze Spitssnuitkrokodillen. Deze lijken op de Nijlkrokodil. Hij is ongeveer even groot en bijna even gevaarlijk. Mannetjes bereiken een lengte van vijf meter. Vrouwtjes blijven wat kleiner. Deze krokodillen zijn hier voor de toeristen uitgezet als attractie. Het is ondertussen een plaag geworden omdat ze de hele rivier leegeten.

Spitssnuitkrokodil

Ook waren hier kapucijnaapjes en opnieuw een Blue Morpho vlinder. Ook was er de hele tijd een enorm kabaal. Dat waren Cicaden. Dat zijn een onderorde van de snavelinsecten. Veel Amerikaanse cicaden kunnen geluiden produceren tot 100 dB, ongeveer de pijngrens van de mens. Dat merkte ik wel. Dit is voor de mannetjes het enige om vrouwtjes aan te trekken. Cicada

Hier gingen we na de omgeving verkend en dieren gespot te hebben weer omkeren

Na dit park gingen we lunchen vlakbij de brug waarvandaan je de Spitssnuitkrokodillen kon zien. Sommige toeristen deden dit zelfs vanuit een bus.

Met de boot naar de overkant, richting Playa Coyote

Na de lunch gingen we richting de veerboot. De boot was weer een klein feestje. Het weer was goed en het uitzicht op een blauwe zee was mooi. Ook was er muziek aan boord die het af en toe liet afweten. Evengoed was het erg gezellig.

Uitzicht op de haven

Na de boottocht moesten we nog een tijd met de bus. Iedereen had het wel een beetje gehad met de bus. We hadden de dag ervoor ook al bijna

constant in de bus gezeten. Het duurde nog bijna drie uur naar de camping aan het strand. Toen we aankwamen waren we verbaasd dat het nog zo druk was. In Costa Rica was het vakantie. Er waren veel families. Toch was het wel gezellig. Nadat het kamp weer opgezet was, gingen we eten. De avond was weer vrij. We gingen op het strand zitten. Een aantal ging nog zwemmen. Alweer was er een dag om. Het gaat veel te snel. Uitzicht tijdens het varen

30-01-2008 Eerste dag Playa Coyote: wakker worden met brulapen Vandaag was de eerste volledige dag op Playa Coyote. We werden gewekt door brulapen. In eerste instantie lag ik in mijn tent en wist ik niet wat ik hoorde. Het klonk nogal vreemd. Ik dacht eerst dat het grote brulkikkers of zoiets waren. Toen ik wat meer wakker was dacht ik aan de brulaap imitatie van Dik. Ik dacht: “waarom nu?”. Even later toen ik de tent uit kroop zag ik echte brulapen boven in de boom zitten. Die keken net zo verbaasd naar mij als ik naar hun keek.

Het kamp

Brulaap

De wandeling naar de schildpadden post

We begonnen die ochtend met een wandeling. De wandeling was erg warm. Het was op dat moment rond de veertig graden Celsius.

Even poseren voor palmbomen

Mike maakt even een foto van Nederland

Wandeling in de hitte richting de zeeschildpadden beschermers

Dik de piraat

We gingen een kijkje nemen bij beschermers van zeeschildpadden. Zij gingen ons vertellen over hun bezigheden. Dit waren allemaal vrijwilligers. Zij beschermen nesten en merken de schildpadden die ze vinden. Dat doen ze vooral ‟s nachts.

Uitleg over een aantal beschermde schildpadden nesten

Hierna liepen we over het strand terug. Dit voelde minder warm aan. Op het strand heb ik nog een aantal krabben gevangen. Er zaten hele aparte soorten bij. Na het strand gingen we via wat heuvels langs de kust terug naar de camping.

Krab!

We werden al hongerig

Een vrije middag en een zonsondergang

We hadden de middag vrij. Ik heb lekker gezwommen en rondgehangen. Dat zwemmen was echt super. De golven waren echt hoog. Het water was ook lekker warm. In de Noordzee wordt het water nooit zo warm. Toch was het lekker verfrissend. Tussendoor heb ik nog geluncht. Rond half vijf moesten de mensen die de zonsondergang vanaf een mooi punt wilde bewonderen zich verzamelen. We liepen langs de rotskust en klommen even later omhoog.

Chase of the Armadillo Vlak voordat we bij het punt waren schoot er opeens iets door het gras vlak voor mijn neus. David zag het ook. Het was een Armadillo (negenbandig gordeldier)! Hier was het „The Chase of the Armadillo‟. Lars zette de achtervolging in en had hem bijna te pakken. Helaas maar gelukkig voor dat dier kon hij net tussen de vingers van Lars vandaan glippen en onder het prikkeldraad door wegkomen. Wel jammer, maar we hadden hem wel gezien. Dat telt ook. De zonsondergang Toen we boven waren ging de zon al bijna onder. Dat was wel een mooi gezicht. We stonden boven op een rots wat het nog specialer maakte. Dit was toch wel één van de betere zonsondergangen. De zon ging hier om ongeveer 17:50 uur onder. Toen hij onder was gingen we terug naar het kamp. Het was nog schemerig. Even na 18:00 was het echt donker.

Geert probeerde de zonsondergang nog tegen te houden, maar tevergeefs!

Zwemmen in het donker

Toen we terug waren was het alweer etenstijd. Ik had een hele vis met patat en salade. Weer eens wat anders dan rijst en bonen. Voor de variatie wel lekker. Ook hier werd goed voor ons gezorgd.

Zo eten we in Nederland vis

De avond was weer vrij. Ik ging dit keer wel zwemmen in het donker. Je zag allemaal kleine lichtjes in het water. Dit waren dinoflagelaten. Bij het proces van bioluminescentie ontstaat licht. Dat is een gevolg van een chemische reactie die door gespecialiseerde cellen van de dinoflagelaat worden veroorzaakt. Hierbij wordt luciferine geoxideerd waarbij een boel energie vrijkomt. Het zijn dus een soort algen die met zuurstof reageren waardoor ze licht geven. Wanneer je jezelf in het zeewater beweegt

waarin de dinoflagelaten voorkomen, wordt het ontstaan van lichtflitsjes gestimuleerd. Wanneer je met je arm ging bewegen zag je inderdaad allemaal kleine lichtjes. Ook zag je tijdens het zwemmen de golven niet goed aankomen. Dat leverde ook nog extra plezier op. We hadden die avond ook een kampvuur. Daar waren Bob, Mike en Stefan mee bezig geweest. Het was wel gezellig zo‟n vuur op het strand. Na al deze gezelligheid was het weer tijd om te gaan slapen.

31-01-2008 Naar het mangrovewoud Vandaag moesten we al om half zes opstaan om de warmte voor te zijn. Net als in Tortuguero douwde we wat muesli repen naar binnen en vertrokken rond zes uur. We gingen met vissersbootjes het mangrovebos in. De mangrove komt alleen voor in tropische gebieden rond de 31ste breedtegraad met een getij. Hierdoor worden deze gebieden regelmatig overspoeld en is de grond zout. Mangroven komen voor in rivierdelta's en langs de kust. Mangrovebossen kunnen zich overal vestigen langs lage en vlakke tropische kusten met warm zeewater en een niet te sterke golfslag.(bron: Wikipedia) Je ziet daar allemaal bomen met wortels die in het water staan. Het water is daar dus brak (mengeling van zout en zoet water). Deze wortels houden het zand en de modder vast. Wanneer dit gekapt zou worden dan zou de kustlijn eroderen (wegspoelen). Bomen met wortels in het water

De terugweg ging een stuk sneller!

Eerst moesten we nog een stukje lopen naar de riviermonding. Daar kwamen de vissers ons oppikken. Toen we allemaal aan boord van deze kleine motorbootjes waren gingen we de mangrove in. We hebben ook nog een tijdje de motoren uitgezet en alleen maar geluisterd. Je hoorde erg veel vogels. De terugweg deden we met snelheid. Dat vonden die vissers wel leuk om te doen. Toen iedereen alweer aan land stond is één groep nog verder gegaan. Zij gingen nog de zee op.

Tranquilo

Na het ontbijt hadden we de hele dag vrij tot 16:00 uur. Dan volgt er weer een wandeling. Tussendoor weer een lekkere lunch gehad. Ik ben nog steeds goed te spreken over het eten in Costa Rica. „s middags heb ik lekker „tranquilo‟ gedaan. Ik heb mijn dagboek weer eens bijgewerkt en heb lekker gehangen. Het was te warm om je echt in te spannen. Af en toe heb ik me wel in de zon gewaagd. De zon was erg fel. Zonder je in te smeren verbrand je hier erg snel. Je kunt hier dus niet uren liggen bakken.

De laatste wandeling

Landschap van de laatste wandeling

Lars jaagt de muggen weg

Om 16:00 vertrokken we voor de allerlaatste wandeling in Costa Rica. Juan (de buschauffeur) bracht ons naar het beginpunt. De wandeling was vlakbij de route van de dag ervoor. Dit keer was het niet zo warm. De omgeving leek op een savanne (wat bomen en een droge vlakte met kruidachtige planten).

We hebben daar wat vogels als de Woodstork (kaalkopooievaar) gezien. Dit is een algemene ooievaarsoort in Latijns-Amerika. Ook hebben we nog een leguanensoort gezien. We hadden ook een leeg termietennest gevonden. Deze hebben we aangestoken. Er kwam veel rook van af. Daar kwam een aparte geur van af. Dit werd ook wel gedaan om de muggen te verjagen. De wandeling eindigde op het strand. David had de zonsondergang nog gezien, omdat hij wel doorliep. De rest was net te laat. Juan had ons daar weer opgewacht en bracht ons weer terug. Eerst moesten we uiteraard de bus weer aanduwen om te starten.

Fuego!

Na het eten begon het feest. Bob, Mike en Stefan hadden dit keer urenlang hout en palmbladeren verzameld voor een groot kampvuur op het strand. Vooral die droge palmbladeren deden het erg goed op het vuur. Het vuur brandde flink. „s Avonds was er dus volop gezelligheid rond het kampvuur met bier en wijn. Rond 23:30 ging ik slapen.

01-02-2008 Laatste volledige dag in Costa Rica

Vandaag was de laatste volledige dag in Costa Rica. Ik had echt nog geen zin om naar huis te gaan. Ik wilde nog veel langer blijven. Maar al het mooie komt een eind. We moesten om 9:00 uur de tent afgebroken hebben, de tas ingepakt en op de bus en ontbeten hebben. Het was al meteen een actief begin van de dag. We waren op tijd vertrokken. De reis naar de ferry duurde dit keer maar twee uur. Dat was evengoed pittig, want de wegen waren op dat stuk slecht. Er is daar weinig asfalt. De wegen waren van grind en waren heel erg hobbelig. Ook zat er zo nu en dan een flinke kuil in de weg. Dat was dus lekker hobbelen in de bus.

Weer terug met de boot Toen we bij de boot waren konden we eindelijk uit die warme bus. De boot was opnieuw erg gezellig. We hadden Cuba Libre (Bacardi-cola), Smirnoff-ice, bier en een mooi uitzicht. Het weer was goed en we hadden muziek. We bleven een beetje bij de bar hangen. Later toen we bijna aankwamen begon het wat harder te waaien.

De wind in de haren

Op visite bij de buschauffeur Juan

Toen we van de boot afkwamen in Puntarenas reden we richting een restaurant om te lunchen. Na de lunch was de volgende locatie het huis van Juan (de buschauffeur). We waren daar uitgenodigd. Toen we daar aankwamen werden we door zijn vrouw verwelkomd.

De huiskamer en keuken

Verzameling Ferrari's

Zij had weer zo‟n lekkere karamel cake gebakken. Ook kregen we limonade. Juan liet zijn collectie modelauto‟s zien in een kast. Juan is een auto liefhebber. De dag ervoor zat hij al een autotijdschrift van Mike door te bladeren. Ook showde hij zijn zelfgemaakte halters. Zijn geheim om in vorm te blijven. Ik denk niet dat de bus stuurbekrachtiging had dus hij moest wel sterke armen hebben. Ze waren erg gastvrij. Ik denk dat bijna alle Juan laat zien hoe het moet! Costa Ricanen zo zijn. Ze nodigen graag mensen uit. Je voelt je altijd welkom. Na een groepsfoto in zijn garage vertrokken we richting San José.

Groepsfoto

San José

In San José gingen we naar hetzelfde hotel als in het begin (Gran Hotel Imperial). Tijdens het afladen van de bus moesten we erg voorzichtig zijn. Er mochten geen tassen op straat komen te liggen. Iedereen moest meteen een tas pakken en ermee naar binnen lopen. Het hoefde niet eens je eigen tas te zijn. Ik ben zelf nog een aantal keer heen en weer gelopen om te kijken of alles goed ging. Er was ook een moment dat ik erg op mijn hoede moest zijn. Het stoplicht ging net op groen dus kon ik niet oversteken. Naast mij zag ik in mijn ooghoeken een man staan die met zijn mes stond te spelen. Hij stond ongeveer twee meter bij me vandaan. Gelukkig deed hij niets en kon ik even later gewoon oversteken. Op dat moment had ik wel door het geen lekker buurtje was.

Afscheid nemen van Juan

Voor de aller laatste keer de bus aanduwen

‘Het laatste avondmaal’

Toen alle spullen veilig in het hotel stonden en iedereen binnen was namen we afscheid van Juan. Na een korte toespraak gaven we hem een flinke fooi. Daarna duwde we de bus voor de laatste keer aan om te starten. Ook hier keken de mensen daarvan op. Voor ons was het een gewoonte geworden en vonden we het ook leuk om te doen. Dit was een „emotioneel afscheid‟, want we hadden toch wel een soort van band met die bus gekregen.

Nadat Juan was uitgezwaaid en weer op weg naar huis was, gingen wij uit eten een paar blokken verderop. Het was een iets luxer restaurant (inclusief rat). De rat was volgens het personeel geen rat, maar toen we vertelde dat wij een groep biologen zijn kwamen ze daar op terug. Geert sponsorde de maaltijd waardoor er wijn op tafel kwam. De rode wijn was eigenlijk wel lekker. Sindsdien drink ik af en toe ook rode wijn. De kip die ik besteld had was ook zeer goed. Ook was er livemuziek. Later nam Geert ook wat muziek op zich. Zo leerden we weer een andere kant van hem kennen. Als het niets was geworden met biologie dan had hij vast carrière gemaakt met de xylofoon of vibrafoon. Na het eten bleven we nog in de hal van het hotel hangen. We dronken nog wat wijn en praatte daar nog wat. Daarna was de dag alweer om. De

laatste volledige dag in Costa Rica was alweer om! Wat was de tijd voorbij gevlogen.

02-02-2008 Afscheid nemen van Costa Rica

Vandaag kwam er een eind aan het avontuur in Costa Rica. Om ongeveer half zeven werd ik wakker. Om acht uur ging ik met David mee ontbijten in de mercado aan de overkant van het hotel. De buurt was nu levendig. De vorige keer dat we hier waren was het zondag. Nu bleek het een druk winkelgebied te zijn. Na het ontbijt kregen we de mogelijkheid om te winkelen. De prijzen waren laag, maar toch heb ik niets gekocht. Ik was wel op zoek geweest naar een zoekkaart. Na lang zoeken vond ik dan een winkeltje die ze verkocht. De kaart die ik wilde hebben hadden ze niet meer. Om tien uur moesten we weer terug in het hotel zijn. Van daaruit gingen we naar de bus lopen met volle bepakking. We gingen namelijk met het openbaar vervoer naar het vliegveld.

Het vliegveld Op het vliegveld moesten we weer inchecken en daarna namen we voorlopig afscheid van de reisleiders David en Dik. Zij hadden deze twee weken in goede banen geleid. Alles was prachtig mooi, echt helemaal te gek! Daarna gingen we de rij in om onze bagage te wegen om daarna weer verder te gaan richting de gebruikelijke controles. Tijdens de vlucht naar Miami hadden we weer van die leuke invulpapieren voor de douanen in Miami. Ik zat naast een Costa Ricaan. Hij heette Oscar. Hij was één van de weinige Costa Ricanen die goed Engels sprak. Hij was op weg naar zijn vriendin die in België woont. Zij hebben elkaar ontmoet toen zij voor een jaar in Costa Rica woonde. Hij ging ook voor het eerst naar de sneeuw. Hij ging wintersporten.

‘Sugar’ In Miami werden we weer flink gecontroleerd. Ook heb ik hier een nieuwe bijnaam „Sugar‟ gekregen. Een grote chagrijnige negerin van de douane stond iedereen op te jagen om de spullen in bakjes te doen en op het bandje te zetten. Volgens haar kon het beter en sneller. Toen ik mijn bakje kreeg was het: “There you go, sugar”. Miami International Airport was dit keer wel levendig, maar was evengoed nog lelijk. San José Aeropuerto was echter wel heel mooi. Dat was ook vrij nieuw.

Vlucht naar huis De vlucht naar Amsterdam duurde een stuk minder lang. Het duurde nu acht uur in plaats van tien uur. De tijd vloog voor mijn gevoel snel voorbij. Het was een nachtvlucht dus was het minder gezellig, want iedereen wilde slapen. Ook was het donker. Zelf was ik ook moe, alleen kon ik niet slapen. De landing Toen we gingen dalen voor de landing zag ik eerst de Noordzee en even later de kust. De lucht was helder dus je zag veel. We konden Egmond zien vanuit de lucht en even later maakte we de draai boven de Zaanstreek. Via het noorden van Amsterdam gingen we richting de landingsbaan. We waren weer in Nederland. Toen ik het vliegtuig uitstapte voelde ik de koude al. Dat was weer wennen.

Warm onthaal

Mijn moeder stond me achter de deur op te wachten

Nadat ik als één van de laatste mijn bagage van de band had gehaald ging ik richting de aankomsthal. Mijn moeder stond me daar op te wachten. Dat had ik niet verwacht, maar ik vond het wel leuk. Na me omgekleed te hebben voor de Nederlandse koude gingen we rustig aan richting de trein. Na de treinrit kwam ik weer terug in Den Helder. Ik was weer thuis.