A Osa Maior

A Osa Maior, a Osa Menor e o Dragón Fai moito tempo, cando o ceo non era máis que unha enorme bóveda de pizarra, vivía nas montañas unha gran Osa. Era de cor prateado, pois así era a cor dos osos antes de que o home pisara a terra, un prateado tan brillante que cando se poñía o Sol ninguén era capaz de miralo sin entrepechar os ollos. Era fermosa, sabia e forte e por eso era a raíña das montañas. Co tempo a osa tivo unha filla, unha pequena osa prateada coma ela. Un día o Dragón de Prata, señor do Val da Auga que lindaba coa montaña, decidiu dar un paseo polo límites do val. O Dragón de Prata era o ser máis vanidoso que podía atoparse e ante todo estaba orguioso das súas escamas de prata. É por eso que cando veu a pequena osiña xogando nun río non pudo evitar que o brillo do pelo da criatura lle dera moita envexa. Levantou o vó e comezou a trazar círculos por riba dela e cando estaba a punto de lanzarse sobre a osiña e devorala chegou súa nai a Osa. Entón o Dragón púsoxe máis furioso todavía, xa que eran dúas as criaturas coa pel moito máis brillante que a súa, eso xa era demasiado!. Marchou a súa guarida para idear un plan e rematar con elas. Un día a osiña estaba xogando cando viu algo brillante no ceo que lle chamou a atención. Era o Dragón de Prata, pouco a pouco apareceu no ceo e díxolle: -

Ola osiña, a túa nai a Osa díxome que te recolla e te leve no meu lombo que quere verte.

A osiña tiña medo pero facíalle ilusión voar e foise con él.

Todas as familias das montañas reuníronse na cova da Osa. Os lobos rastrexaron a montaña e non atoparan pistas, as toupas foron polos túneles e nada e os falcóns dende as alturas tampouco atoparon nada. Estaban falando entre eles do que podería pasar cando chegou un sapo e dirixíndose a Osa díxolle: -

Ilustrísima Señora da Montaña, son un mensaxeiro do Dragón de Prata, el ten prisioneira a vosa filla. Para recuperala ten que ir a súa guarida e entregarlle a vosa pel entón a vosa filla quedará en liberdade.

A Osa non o dubidou e púxose en camiño. Cando chegou a guarida do Dragón de Prata falou con voz firme: -

Aquí me tes Señor, deixa ir a miña filla.

O Dragón sorriu e contestou: -

Non podo permitir que haxa ninguén no mundo cunha pel máis lustrosa que a miña.

E lanzouse sobre a Osa e comezou a loita. Durou 7 días e 7 noites. Pero o Dragón era unha criatura máxica e esa máxia debilitaba a Osa. A Osa antes de morrer agarrou ao Dragón con forza e saltóu con él ao río de lava que había ao pé da súa guarida, fíxoo para salvar a súa filla. A osiña quedou soa e chorou bágoas de prata. Chorou tanto que o GRAN ESPÍRITO colleu as bágoas e díxolle a osiña: -

Non te preocupes, a túa nai virá polas noites no firmamento.

E debuxou coas bágoas da osiña a OSA MAIOR pelexando co DRAGÓN para salvala a ela a OSA MENOR

.

E o GRAN ESPÍRITO quixo que todo o mundo o vira para que aprenderan que hai almas nobres que loitan contra a envexa e por elo convirteu as bágoas en estrelas.

(

En lugar da osa os SIOUX ven unha mofeta de longa cola)

A NOITE QUE O MUNDO ESTIVO A PUNTO DE PERDER A ESTRELA POLAR

Sabedes que os lobos son os vixilantes das estrelas, os que controlan o seu rumbo e dan a voz de alarma cando se perde unha delas? Escoita esta historia: Fai moito tempo nunha noite moi fría nas pradeiras norteamericanas unha estrela caeu do ceo no río que había cerca da guarida onde os lobos dormían tranquilos e fixo un barullo espantoso. O lobo que facía a garda mirou espantado coma no río millóns de luces intentaban inútilmente flotar e viu coma a bela estrela se estaba apagando e agonizaba.

Rápidamente cos seus aullidos chamou a centos e centos de animais. Peixes do rio, osos, aguias, bisontes, esquíos, cabalos, corvos, lobos, raposos, falcóns… chegaron ata o lugar do desastre. O lobo garda preguntoulle a estrela: -

Quen eres e que te pasou?

-

Son a Estrela do Polo Norte, creo que o Dragón co seu ruxido sacoume do meu sitio na Osa Menor, perdín o rumbo, caín e agora aquí estou, apagándome neste lugar. O terrible é que se eu morro, todas as estrelas morreran conmigo.

-

Tranquila, non deixarei que eso suceda.

Efectivamente, o irmán Lobo estaba ao frente daquel tumulto de animais e discutía a maneira de solucionar o problema. -

Se conseguíramos sacala da auga, izala e levala ata a Montaña Sagrada dos indios…

-

Sacala da auga está feito, dixo un gran oso.

E os peixes rodearon a estrela, empuxárona hacia a beira do río e o gran oso enganchouna cos seus poderosos brazos e quedou tendida na herba. O Lobo garda volveu a aullar e nesto apareceron moitísimo cabalos salvaxes que traían no seu lomo miles de arañas que se deixaron caer suavemente sobre as feridas sen luz da estrela. Texede, texede!- Pechade ben as feridas, antes de que sexa demasiado tarde, irmáns. Aullou o Lobo. E elas texeron sen descanso. Texeron as súas redes máis fortes e espesas. De súpeto a cima do monte encheuse de luceciñas que se movían con rapidez, eran los lobos, os bisontes, formigas, esquíos, páxaros… todos acudían levando os vagalumes que conseguiran espertar. E rechearon cos vagalumes os zurcidos da estrela, abrindo luces donde había escuridade. Aguias, falcóns, corvos… entre todos os páxaros levantaron a estrela e o gran oso colleuna cos seus poderosos brazos e pouco a pouco a levaron a cima da montaña sagrada dos indios e dende alí, coa axuda do Gran Espírito, a estrela volveu ao seu lugar no ceo e volve a brillar con forza para orientarnos a tod@s.

Deste xeito cando vexas unha estrela fugaz son os vagalumes que, coma premio, pasean polo firmamento iluminando todo coa súa luz maravillosa.