2004 1 Boba November December

Tweemaandelijks tijdschrift, verantw. uitgever: Frank Stevens, Karel Oomsstraat 1, bus 40, 2018 Antwerpen

Belgische Alpenclub nederlandstalige vleugel

november - december 2004

Colofon REDACTIE & INFORMATIE: BAC-secretariaat, Kazernestraat 38, 9100 Sint-Niklaas, tel. 03-776 60 18 - fax 03-777 51 24 - e-mail: [email protected] REDACTIEMEDEWERKERS: Reginald Roels, Kurt Van De Gehuchte RECLAME: Jo De Smedt, Krijgsbaan 236, 2070 Zwijndrecht, tel. + fax 03-252 94 02 - e-mail: [email protected] VORMGEVING: Reginald Roels (BAC) ism Philippe De Paepe (Geers Offset) FOTO OMSLAG: Onderweg op de Denali (zie pag. 25)

Lidmaatschap Bijdrage De jaarlijkse lidmaatschapsbijdrage dekt een kalenderjaar ... d.w.z. van 01 jan. tot 31 dec. Voor nieuwe leden Wie na 01 september van een lopend kalenderjaar zijn lidmaatschapsbijdrage betaalt, is voor dezelfde bijdrage lid tot 31 december van het daaropvolgende kalenderjaar, dus zonder bijbetaling. Medisch attest Bij een nieuwe inschrijving levert het nieuwe lid een medisch attest af waaruit blijkt dat hij/zij medisch geschikt is voor de beoefening van de bergsport. Dit attest is absoluut verplicht voor de BLOSO-administratie. Het af te stempelen getuigschrift kunt u vinden op de keerzijde van het inschrijvingsformulier. Hoe lid worden? - Een volledig ingevuld inschrijvingsformulier (+ medisch attest) opsturen naar het secretariaat. - De lidmaatschapsbijdrage storten op het rekeningnummer van uw club (zie bijgevoegd formulier). - Nadat het secretariaat het overschrijvingsbericht van de bank en uw inschrijvingsformulier heeft ontvangen, wordt uw lidkaart aangemaakt. U vindt die dan twee tot drie weken later in uw bus. Alle nodige documenten kan u telefonisch aanvragen of downloaden van onze site.

A-lid

Hoofdlid met volledige verzekering, gratis toegang tot onze rotsmassieven, U.I.A.A. - zegel voor korting in berghutten, toegang tot refuges in Ovifat en Freyr, de refuge du Lautaret (Frankrijk), abonnement op tijdschrift BOBA, toegang tot stages en treffens

€ 61,00

B-lid

Effectief lid dat op hetzelfde adres verblijft als een A-lid. Geniet van dezelfde voordelen als een A-lid, maar krijgt geen BOBA toegestuurd.

€ 44,00

C-lid

Jongeren die de leeftijd van 18 jaar niet hebben bereikt op 01.01 van het lopende kalenderjaar maar verblijven op hetzelfde adres als een A-lid (en waar geen B-lid is)

€ 10,00

CT-lid Lid dat de leeftijd van 18 jaar niet bereikt heeft op 01.01 van het lopende kalenderjaar maar niet op hetzelfde adres verblijft als een A-lid. Geniet van dezelfde voordelen als een A-lid, maar krijgt geen BOBA. Gezin Voordeeltarief: AT-lid + B-lid + onbeperkt aantal C-leden Z-lid

Lid dat alleen het indoorklimmen beoefent met beperkte verzekering (alleen ongevallen in klimzaal), heeft geen toegang tot de rotsmassieven en de BAC-refuges, geen korting in buitenlandse berghutten. Dit lid ontvangt wel het tijdschrift BOBA.

€ 32,00

€ 105,00 € 15,00

A-Leden met adres in buitenland betalen 15 euro extra (verzendingskosten BOBA)

Uitbreidingen van de verzekerde waarborgen: - mtb-verzekering: uitbreiding lidmaatschapsverzekering mountainbiken € 4,00 - ski-verzekering: uitbreiding lidmaatschapsverzekering piste-skiën € 10,00 - repatriëring: zowel binnen als buiten Europa € 0,74/dag/persoon (aan te vragen via het secretariaat) Belangrijke opmerking - terugbetaling Sommige mutualiteiten betalen de kosten van de aansluiting bij een sportclub geheel of gedeeltelijk terug - informeer hiernaar bij uw mutualiteit.

VOORDELEN LIDMAATSCHAP • Een verzekering die op maat gemaakt is voor uw bergsportactiviteiten • Gratis toegang tot de rotsmassieven in beheer van Belgische bergsportfederaties en massieven in het buitenland • Toegang met gereduceerd tarief tot onze refuges in België te Freyr en te Ovifat • Toegang met gereduceerd tarief tot onze refuge du Lautaret (Ecrins-Frankrijk ) • Informatie (BOBA-tijdschrift) wordt u 8wekelijks toegestuurd. Hierin vindt u een overzicht van de activiteiten van de federatie, clubs, artikels, weetjes, ... • Belangrijke kortingen (tot 50 procent) in de meeste berghutten doorheen Europa op vertoon van uw lidkaart • Deelnamemogelijkheid aan onze jaarlijkse klimscholen (jeugd en volwassenen) • Toegang tot diverse treffens en stages, zowel op beginnersniveau als voor gevorderden • Deelnamemogelijkheid aan expedities en beklimmingen over de hele wereld. • Mogelijkheid tot deelname aan de officiële Belgische klimkampioenschappen en aan Internationale competities • Mogelijkheid tot volgen van door de overheid erkende cursussen voor het behalen van brevetten die leiden naar een officieel Vlaams diploma, dit in samenwerking met BLOSO • Toegang tot onze bibliotheek • Korting tot 10 procent op uw aankopen in de voornaamste bergsportzaken (A.S. Adventure, De Berghut, K2, Avventura ...) • Deelname aan alle clubactiviteiten Hieronder kunt u de verschijningsdatum vinden, met de daaraan gekoppelde (uiterste!) afsluitdatum Veel leesgenot!!! Reginald Roels AFSLUIT- EN VERSCHIJNINGSDATA BOBA 2004 nummer

afsluiten

verschijnen

stagebrochure

5 november

15 december

BOBA 1

17 december

01 februari

BOBA 2

14 februari

01 april

BOBA 3

18 april

01 juni

BOBA 4

01 augustus

15 september

BOBA 5

30 september

15 november

inndit ummer 3

Woord vooraf

5

Activiteitenkalender clubs en Federatie Belgische Alpenclub

6

Nieuws uit de clubs

9

Winterstages

13

Klimschool Initiatie bij de Bergpallieters

14

Open klimdagen Awirs

16

Zomertreffen: trektocht in het nationaal park ‘Ordesa y Monte Perdido’

19

Stage vervolmaking 1 alpinisme 2004

22

Klimmalaya on the rocks: rotsklimmen op Corsica

25

Denali-Expedition 2004

28

Cordillera Blanca: climb and snowboard expedition

30

Brandwondenexpeditie 2004, het echte verhaal

33

Het beheer van de rotsen: een uitdaging voor de toekomst

36

Bloemen en beestjes

STRUCTUUR VAN DE BELGISCHE ALPENCLUB NEDERLANDSTALIGE VLEUGEL Alle officiële alpenclubs ter wereld zijn gegroepeerd in een internationale organisatie: de U.I.A.A. (Union Internationale des Associations d’Alpinisme). Per land wordt slechts één alpenclub erkend als officiële vertegenwoordiging. In het geval van België is de Belgische Alpenclub Club Alpin Belge (CAB-BAC) de enige club met stemrecht in de U.I.A.A. Ten gevolge van de federalisering van België en het daaruit voortspruitende subsidiëringsbeleid was het nodig om onder de overkoepelende CAB-BAC twee aparte vleugels op te richten, nl. de Belgische Alpenclub - Nederlandstalige Vleugel en de Club Alpin Belge - Aile francophone. Deze beide vleugels hebben een afzonderlijk secretariaat voor hun respectievelijke leden. Het is echter nog altijd de koepel (CAB-BAC) die optreedt als nationale organisatie voor o.a. de huur van de rotsmassieven, het organiseren van nationale kampioenschappen, de deelname aan internationale wedstrijden met de nationale ploeg, de opleiding van scheidsrechters, enz... Begin 2003 werden de secties omgevormd tot zelfstandige clubs, die hun eigen beleid voeren. Zo kennen we binnen de Vlaamse vleugel de BAC-Brabant, BACAntwerpen, BAC-Limburg, GEKKOS BAC-OostVlaanderen, BAC-West-Vlaanderen MARMOT, de Bergpallieters en de BAC-Bergvrienden.

GEGENRECHT • RÉCIPROCITÉ

UIAA RECIPROCITA • RECIPROCIDAD

laamse VTrainersschool Samenwerkingsverbond tussen Bloso Universiteiten (K.U.L. - R.U.G. - V.U.B.) - Sportfederaties

Vlaamse Jeugdherbergen BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

1

2

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

w o o rd

VOORAF

In september jl. viel een dodelijk klimongeval te betreuren op het massief van Beez. Niet alle details zijn bekend, en wellicht is er nog een onderzoek gaande, maar blijkbaar was het slachtoffer aan het topropen op een setje. Op een bepaald ogenblik is de sling van het setje gebroken of doorgescheurd, waardoor de klimmer naar beneden gevallen is. Ieder van ons tracht zo veilig mogelijk te klimmen; niemand zoekt doelbewust gevaarlijke situaties op. Desondanks loopt het soms echter toch fout. Elk ongeval is er een teveel, en steeds een drama voor de nabestaanden en vrienden van het slachtoffer. Voor de andere klimmers zou een ongeval echter een aanleiding moeten zijn om na te denken over de wijze waarop men zelf bezig is, en, indien mogelijk, lessen te trekken. Klimmateriaal heeft niet het eeuwige leven. Het gebruikte materiaal moet regelmatig, en in principe zelfs voor ieder gebruik, gecheckt worden op sporen van slijtage. Diverse zaken, zoals slings, touwen, e.d. moeten na verloop van tijd vervangen worden, zelfs indien er geen uiterlijke sporen van slijtage of ouderdom zijn.

Verder is iedere klimmer het aan zichzelf en zijn klimpartners verplicht om regelmatig eens stil te staan bij de technieken die hij gebruikt. De meeste zaken (bijv. het installeren van het vast punt voor een toprope) kunnen op verschillende manieren uitgevoerd worden; waarom wordt de ene manier verkozen boven de andere? Wordt de gekozen techniek correct uitgevoerd? Bovendien zijn ook in de klimsport, net zoals in andere sporten, de technieken voortdurend in ontwikkeling. Onderzoek, ervaringen, e.d. leiden er soms toe dat bepaalde technieken, die men x jaar geleden aangeleerd heeft, thans niet meer als de beste techniek worden beschouwd. Mentaliteit - het bewust bezig zijn met veiligheid - is de eerste stap naar een zo veilig mogelijke beoefening van de klimsport. Frank Stevens voorzitter BAC

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

3

4

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

Activiteitenkalender clubs en Federatie Belgische Alpenclub Vanaf 2004 staan de activiteiten per club. Zodoende is het overzichtelijker om sneller uw club van uw keuze te vinden. Uiteraard staan zoals altijd ALLE activiteiten van ALLE clubs open voor leden van ALLE clubs!!! BELANGRIJK De activiteitenkalender is nu ook online raadpleegbaar en zal zo goed mogelijk up-to-date worden gehouden, zodat u ook tussen het verschijnen van de BOBA’s door op de hoogte blijft van eventuele wijzigingen. BAC-ANTWERPEN 13 - 14.11.04 Verbroederingsweekend in de refuge in Ovifat. € 17. Wandelingen + Mountainbike + culinair festijn. 12.12.04 “Avontuur in puur natuur aan de Lienne, Bra” - wandeling 20 km met Jo De Smedt 16.12.04 Rondtrekken en klimmen in Europa. Voordracht door Olivier Coenen 05 - 06.02.05 Winterbivaktocht - Vogezen met Lucien Van de Velde 12-13.03.05 Culinaire Bivaktocht met bbq met Jo De Smedt BAC-BERGVRIENDEN 18.11.04 indoorklimmen NRG 25.11.04 indoorklimmen Wall Street 28.11.04 trainingstocht in de Ardennen 02.12.04 indoorklimmen Wall Street 16.12.04 indoorklimmen NRG 23.12.04 indoorklimmen Wall Street BAC-BERGPALLIETERS Oost-Vlaanderen 19.11.04 kijk-avond (dia - pps - film) - De pallieter (20u00) 20.11.04 cursus reddingstechnieken - klimmuur 27.11.04 cursus reddingstechnieken - klimmuur 28.11.04 jeugdwerking indoor - klimmuur (13u30) 03 - 05.12.04 “kuitenbijter” - fietstocht (lokatie: geheim) 11.12.04 cursus reddingstechnieken - klimmuur BP-eindejaarsfeest 19.12.04 jeugdwerking indoor - klimmuur (13u30) 02 - 09.01.05 ski- en snowboardweek te Mülmbach 09.01.05 jeugdwerking indoor - klimmuur - Klimax (13u30) 28 - 30.01.05 familieweekend - Ovifat 20.02.05 jeugdwerking - klimmuur “Stone Age” 22.02.05 klimschool naklimmer - klimmuur (13u30) 26.02.05 klimschool naklimmer - klimmuur (19u00) 27.02.05 klimschool naklimmer - klimmuur 10u00) 13.03.04 jeugdwerking in (Bleau) - klimmuur (10u00) 20.03.05 klimschool initiatie - klimmuur (13u30) BAC-BRABANT 13.11.04 Grotbiken bij de Noorderburen: combinatie van enkele buitensporten 13.01.05 lezing door Katelijne Vanheukelom: “Beyond the white guard” Aconcagua 26 - 27.02.05 Refuge-weekend in Ovifat (Hoge Venen) BAC-MARMOTTEN West-Vlaanderen 14.11.04 MTB-tocht Poperinge 21.11.04 jeugdklimmen - info bij Wim Duhamel op 056-40.06.33 26.11.04 klimtreffen in Blueberry Hill te Kortrijk 05.12.04 jeugdklimmen - info bij Wim Duhamel op 056-40.06.33 17.12.04 klimtreffen in Bleau te Gent 29 - 30.01.05 winterbivak Voor alle info betreffende het loopteam: Peter Degrijze 056/40.33.57

ALPENCLUB

BAC - GEKKOS Oost-Vlaanderen 23.11.04 Clubavond: Boulderklimmen in de USA door Francis Dierick 05.12.04 indoorklimmen in “Tragel” te Aalst (14u00) 02.01.05 Nieuwjaarsindoorklim in “Ucon” te Gent + jeugdwerking (14u00) 25.01.05 clubavond: Bergkwis - aansluitend nieuwjaarsdrink 06.02.05 indoorklimmen in “Klimax” te Puurs + jeugdwerking 19 - 20.02.05 jeugdwerking: sneeuwwandelen te Ovifat 06.03.04 indoorklimmen in “Blueberry Hill” te Kortrijk + JEUGDWERKING (14u00) 12.03.05 Jeugdwerking: kliminitiatie in “Ucon” te Gent (14u00) BAC-LIMBURG 19.11.04 workshop lawinekunde 26.11.04 clubavond: diavoorstelling: “Op het dak van Noord-en ZuidAmerika” Beklimming van de Aconcagua en de Denali 27 - 28.11.04 wandelweekend in Ovifat 03.12.04 clubavond: dia- en videovoorstelling over “Klimmen met een eend”, het verhaal over 6 maanden klimmen, kriskras door Europa. 19.12.04 club-klimmen (bij goed weer Ardennen, bij slecht weer in Olympia) 16.01.05 nieuwjaarswandeling in de Vallei van de Zwarte Beek in Lummen 28.01.05 voordracht door Katelijne Vanheukelom: “Beyond the white guard” - Expeditie naar de Aconcagua 19 - 20.02.05 bivaktocht ten noorden van Bouillon 13.03.05 jeugdwerking: samenkomst Olympia te Hasselt (10u00) 17.04.05 jeugdwerking: samenkomst Olympia te Hasselt (10u00) 15.05.05 jeugdwerking: samenkomst Olympia te Hasselt (10u00) 29.05.05 jeugdwerking: rotsklimmen Dave: samenkomst Olympia te Hasselt (10u00) 25.09.05 jeugdwerking: rotsklimmen Yvoir: samenkomst Olympia te Hasselt (10u00) Data en contactpersonen klimscholen CENTRALE KLIMSCHOOL: Henk Vandenhoeck 03-440 44 68 of [email protected] KLIMSCHOOL BERGPALLIETERS: Wim De Bock 0473-86.43.98 of [email protected] JEUGDKLIMSCHOOL: Erwin Vantvelt 03-289 41 64 of [email protected] Indoorklimmen BERGPALLIETERS: Yves De Roder: 0475 - 47 41 11 of [email protected] GEKKOS: Wim Goedertier: [email protected] BRABANT: Piet Verstappen: 02-452 74 21 of [email protected] MARMOTTEN: Koen Duhamel: 056-72.56.82 of [email protected] SPECIAAL VOOR DE BERGPALLIETERS De studenten onder ons kunnen nog steeds een “Bergpallieterstudentenklimkaart” aanvragen. Na elke zondagse indoorklimsessie: kaart laten invullen door een klimverantwoordelijke. Elke 4e sessie wordt betaald door de Bergpallieters.

OPGELET! 3e MANCHE BCC GAAT DOOR OP 04/12/04 ... stond foutief in BOBA 2004-4 BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

5

ALPENCLUB

Nieuws uit de clubs BAC-ANTWERPEN Onze activiteiten staan open voor alle leden! De clubavonden vinden plaats in het Huis van de Sport, Boomgaardstraat 22, 2600 Berchem, 2e verdieping en zijn gratis toegankelijk. Iedereen is welkom! Wil je kort vóór een activiteit nog eens per e-mail verwittigd worden? Geef dan je e-mailadres aan [email protected].

12/12/2004, 09u30, Bra. Avontuur in puur natuur aan de Lienne, wandeling 20 km met Jo De Smedt Bra ligt niet ver van de Baraque de Fraiture. We volgen een tijdje de rivier Lienne met idyllische plekjes, alsook nog een aantal andere schilderachtige waterloopjes doorheen de bossen. Honden (ook hun baasjes of vrouwtjes) zijn eveneens welkom. Inschrijven: het is plezant als we vooraf weten dat je komt. Schrijf een mailtje naar [email protected] of bel 03.2529402. Routebeschrijving: Antwerpen > Luik > E25 richting Luxemburg, afrit 49 Bra. Afspraak aan de kerk.

12-13/03/2005 Culinaire Bivaktocht met bbq De plaats van samenkomst wordt later meegedeeld. Andere details worden je meegedeeld bij inschrijving. Steeds voldoende volk om een aangename sfeer te creëren... Het worden weer 2 spannende tochten van een goede 20 km per dag met zaterdagavond als aangename verrassing de BBQ, zoals naar gewoonte verzorgd door het duo keukenpieten Marc Van De Walle en Dirk Van Belle, die ook nu weer zullen zorgen voor het geheimzinnige huzarenbloed. Twee tochten, avondmaal met aperitief, soep, hoofdgerecht en dessert, gezelligheid, het hutje met kampvuur, ontbijt met spek en eieren, dit alles voor slechts € 18 per persoon, te storten op rek. BAC-Antwerpen 001-3881454-75. Bord, beker en bestek moet je zelf meebrengen. Brandend huzarenbloed zal geschonken worden aan € 2 per beker. Alle info en inschrijving bij [email protected], 03.2529402.

BAC-BERGVRIENDEN 1. Indoorklimmen: 2004 Wall Street

16/12/2004 Clubavond. Olivier Coenen zwerft gedurende 6 maanden doorheen Europa. Het hele relaas is te volgen op zijn website: www.klimmen.be. Op onze clubavond komt hij echter zelf vertellen over zijn klimavonturen. Wie reeds een voorsmaakje wil, kan terecht in vorige Boba, blz. 22-23 voor een gedeelte van het relaas.

5-6/02/2005 WEEKEND BACA-WINTERBIVAK VOGEZEN Vertrek vrijdagavond 4/02. Bivakweekend in de Vogezen (FR) liefst met sneeuwraketten. Plezant, intensief. Voor hen die het niet kennen een belevenis. Tocht gepland op zaterdag en zondag. Vooropgesteld weekend 5-6/02/2005 met vertrek de vrijdagavond. Bij minder goede of geen sneeuwconditie verplaatsen we het treffen naar een latere datum. Willen belangstellenden zich melden op onderstaand mail adres: [email protected]. Of telefoon 03.7753121 Deelname gratis. Niet leden BAC betalen de verzekering ongevallen voor deze activiteit. Drank en maaltijden, huur sneeuwraketten ten laste van deelnemers. Vervoer met eigen wagen of carpooling. Belangstellenden worden tijdig en persoonlijk ingelicht over de formaliteiten. Opgave: Naam:

....................................................................................................................................................

........................................................................................................................................................

Lidnummer: Adres:

...........................................................................................................................................

..........................................................................................................................................................

Tel: .................................................................................................................................................................. E-mail adres: ........................................................................................................................................... Huur van sneeuwraketten: O ja O neen

6

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

NRG

november

december

4 & 25

2 & 23

18

16

Wall Street: Van Duyststraat 16, Deurne (nabij Sportpaleis) NRG: Aarschotsesteenweg 1, Lier Verantwoordelijke = Alain De Schrijver. Gelieve op voorhand te verwittigen: 03/325.58.97

2. Trainingstochten: Tochten in de Ardennen (tussen 30 en 35 km - stevig tempo) Datum: 28 november Verantwoordelijke: Alain De Schrijver. Gelieve op voorhand te verwittigen: 03/325.58.97

BAC-BRABANT Spaghetti-weekend in Ovifat Het weekend van 26 en 27 februari strijkt BAC Brabant naar goede gewoonte neer in de refuge te Ovifat. Het is dan weer tijd om te verbroederen met de andere sectieleden maar zeker en vooral ook met leden van andere secties en clubs. Voor zaterdag hebben we sneeuw besteld zodat de langlauflatten onder de voeten kunnen gebonden worden. Indien de weermaker ons in de steek laat, wordt het stalen ros van stal gehaald en zijn we weg voor een rondje met de mountainbike. Om de verbruikte calorieën terug aan te vullen, staat er op zaterdagavond de nu reeds beruchte “spaghetti Rifugio Rudi” op het menu, gevolgd door een fenomenale “tiramisu Casa Mama”. Voor een schamele € 5 (de rest past BAC Brabant bij) neemt u deel aan deze feestmaaltijd en aangezien dit onze eerste samenkomst van het nieuwe jaar is biedt BAC Brabant u ook het aperitief aan. Zondag sluiten we af in schoonheid met een stevige wandeling in de venen. Wie er bij wil zijn, geeft voor 1 februari een seintje op 0495/23.63.02 of via mail: [email protected] P.S. In vorige Boba stond deze activiteit gepland op 29 en 30 januari. Gelieve deze datum te wissen uit uw collectief geheugen.

ALPENCLUB

BAC-GEKKOS Bezoek onze website: www.gekkos.be (of gekkos.be) T-Shirts Schitterende T-shirts (12,5 euro) of Sprayway Fleece (55 euro) van “GEKKOS Oost-Vlaanderen” zijn te verkrijgen tijdens de clubavonden of bij Luc Van de Walle 0477/39.56.10

Clubavonden OPGELET: Terug op onze oude vertrouwde plaats Koninklijke Roeivereniging sport Gent - Kanodreef 1 - 9000 Gent - 09/225.48.66

Daarnaast wordt de jeugdwerking ook ingelijfd in onze maandelijkse klimafspraken. Je wil de eerste zondag van de maand mee gaan klimmen? Geen probleem, kom maar mee! Of neem desnoods je ouders mee. Onze maandelijkse klimafspraken zijn “ouders toegelaten”. Tot en met maart blijven we indoor. Daarna trekken we onze rotsmassieven in. Noteer alvast in je agenda volgende klimafspraken : - 2 januari 2005 -14H00 nieuwjaarsklim in Ucon - 6 februari 2005 - 14H00 indoor klimmen Klimax - 19-20 februari 2005 sneeuwwandelweekend in Ovifat - 6 maart 2005 - 14H00 indoor klimmen Blueberry Hill - 13 maart 2005 - 14H00 kliminitiatie Ucon Info & inschrijvingen jeugswerking : Christophe Vandermeersch (tel. 09/220.24.46 -mail : [email protected]) of Bart Vancauteren (tel 0478/23.02.99 - mail : [email protected]) . Neem ook een kijkje op www.gekkos.be

• Dinsdag 23 november 2004 (20u00): Boulderklimmen in de USA door Francis Dierick Verslag en dia’s van twee roadtrips doorheen de VS waarbij tot niveau 8a blok werd geklommen. Van zandsteen in Utah tot graniet aan de westkust Yosemite, Joshua Tree, Bishop, Joe’s Valley, Castle Rock en meer.

Verhuur materiaal

• Dinsdag 28 januari 2005 (20u00): Super-Bergquiz + nieuwjaarsdrink Naar jaarlijkse gewoonte houden wij tijdens onze eerste clubavond van het jaar een quiz waar iedereen kan aan deelnemen. Ter plaatse worden ploegen gevormd met de aanwezigen. De winnaars ontvangen een mooie prijs ! Na de bergquiz volgt een nieuwjaarsdrink aangeboden door de sectie

De Gekkos gaan bijna elke dinsdag of donderdag indoorklimmen in Gent, Kortrijk, Aalst of Breendonk. We proberen hierbij zoveel mogelijk te carpoolen. Interesse om mee te gaan? Neem een kijkje op http://indoor.gekkos.be/ of contacteer Wim Goedertier op 09/22 55 981.

Gezamenlijke klimafspraken

Winterbivak Marmotten 2005

Op regelmatige basis, normaal 1 ste zondag van de maand, gaan we in groep klimmen met geïnteresseerde leden van de GEKKOS, in de wintermaanden gaan we indoor: - Zondag 5 december indoorklim te Tragel in Aalst, afspraak om 14u00. - Zondag 2 januari nieuwjaarsindoorklim te UCON in Gent, afspraak om 14u00. - Zondag 6 februari indoorklimmen te Klimax in Puurs, afspraak om 14u00. - Zondag 6 maart indoorklimmen te Blueberry Hill in Kortrijk, afspraak om 14u00.

De jaarlijkse Marmottige winterbivak zal plaatsvinden op 29-30 januari en niet op 5-6 februari zoals vermeld in de nieuwsbrief! Daar iedereen zich blijft amuseren blijft het concept hetzelfde. Wandelen, knabbelstop, wandelen (rust) ..........Bivak met ‘klein’ KAMPVUUR. Potje koken en dan de lekkere ‘Palullen’ ( W-Vl voor pannenkoeken). De nodige warme dranken blijven ook van de partij. Na een lekkere nachtrust, de terugtocht afgesloten met een gezamenlijke pitstop. Dit jaar kiezen we voor de streek rond St.-Hubert. Startplaats wordt later meegedeeld. Voor uw inspanning vragen wij een bijdrage van 12 euro per persoon, te storten op rek: 068-2368617-01 Marmot-clubleden, minder 16 jaar genieten van een gratis trip. Inschrijven via [email protected] of Philippe tel 0476/948621 .

Graag vooraf een seintje van je komst d.m.v. e-mail aan [email protected] of telefoontje 0477/39.56.10. Carpool afspraak te Gent om 13u20, Oudenaardsesteenweg ter hoogte van ESSO tankstation, dit is op 500 m van de Sterre op uw rechterkant.

JEUGDWERKING De jeugdwerking wordt in een nieuw kleedje gestopt. We hebben een programma voorzien waar ruimte gemaakt wordt voor indoorklimmen, rotsklimmen, wandelen, oriëntatie, EHBO. Je hebt geen ervaring of juist wèl? Maakt niet uit. We passen ons aan. Eerste grote afspraak is op 19 & 20 februari 2005. Dan gaan we sneeuwwandelen in Ovifat. We ontdekken er onder deskundige begeleiding de hoge venen op sneeuwschoenen. Ligt er geen sneeuw dan maken we er een wandelweekend van. We overnachten in de Refuge Jef De Roeck (voorzie dus maar slaapzak, slaapmatje,...) en op zaterdagavond krijg je een initiatie in de Gekkos-overlevingskeuken. Niet te missen! Deelnameprijs 25 euro voor leden GEKKOS - 35 euro anderen. Inbegrepen: Verplaatsing met trein, overnachting in refuge en avondmaal zaterdagavond.

Piolets - technische piolets - crampons (klassiek en snelbinders) Voor reservaties en inlichtingen: Geert Burick GSM: 0476/90.73.96 mail:[email protected]

e-

Indoorklimmen

B A C W E S T- V L . M A R M O T

Sportpromotionele Week Voor de eerste maal hebben we met onze club deelgenomen aan een sportpromotionele week. Danny zorgde voor het verkrijgen van de sporthal te Gullegem. Een vaste ‘initiatie’ klimmuur is daar aanwezig en is uitermate geschikt voor kinderen. Het leerde ons dat veel -12 jarigen het best leuk zouden vinden nu en dan eens te kunnen klimmen wat uiteraard perspectieven zou bieden om ze later tot potentiële jeugdklimmers te laten doorvloeien. We gaan deze mogelijkheid binnen het clubbestuur bespreken. Eventueel proberen we een aantal kinderklim momenten te organiseren. Klimmers binnen onze club kunnen uiteraard dit initiatief steunen. Door zich eens een uur vrij te maken om het bestuur bij te staan, zou dit alleen maar de klimgierige kinderen ten goede komen! Met dank Philippe Info [email protected] GSM 0476/948621 BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

7

Nieuws uit de clubs BAC-LIMBURG NOVEMBER 2004 19.11.04: workshop lawinekunde verzorgd door Jan Larosse. Het winterseizoen staat voor de deur en het leek ons interessant wat meer te weten over lawines en de gevaren die hieraan verbonden zijn. Er zal tevens een film vertoond worden gemaakt door Philippe Poppe, waarbij ook meer uitleg zal gegeven worden over de wintertreffens georganiseerd door BAC Limburg. 26.11.04: “Op het dak van Noord en Zuid-Amerika” Een diavoorstelling door Jan en Gilbert over hun beklimmingen van de Aconcagua en de Denali, 6.194 m in Alaska. Vrijdag 26.11.04 om 20u.00 in het Ontmoetingscentrum “De Peel“, Norbertinesselaan 7, 3910 Neerpelt. Inkom: € 2 Meer info: 011/63.58.58 of [email protected] 27-28.11.04: wandelweekend te Ovifat. Dit jaar iets vervroegd zodat we buiten de Sinterklaas- en examenperiode vallen. Op die manier kunnen ook de kinderen mee. We verblijven in de refuge Jef De Roeck en op zaterdagavond staat de traditionele Domiaanse spaghetti op het menu. Er zal zowel op zaterdag als zondag gewandeld worden. De zaterdag vanaf 13u00, de zondag vertrekken we omstreeks 10u00. Inschrijving is onontbeerlijk en liefst voor 23.11.04. Contactpersonen: Domi: 0478/251.573 - Luc: 0475/422.704 of e-mail: [email protected]. Jullie zijn welkom vanaf vrijdagavond.

DECEMBER 2004 03.12.04: “Klimmen met een eend” Zes maanden lang al klimmend door Europa. Een verslag met dia’s en video over de klim- en 2PK-avonturen van Ollie en Moniek verzorgd door Olivier Coenen en Moniek Steenis. Plaats: schoolgebouw Kindsheid Jesu op de Kempische Steenweg te Kiewit-Hasselt (tegenover de gebouwen van Luminus, voorheen Philips) Aanvang: 20u00. 19.12.04: een laatste maal klimmen voor we ons overgeven aan de bachanale activiteiten van Kerstmis en Nieuwjaar. We komen samen op de parking van de Olympia te Hasselt om 10u00. Bij goed weer gaan we buiten klimmen, bij slecht weer wordt er geklommen in de klimzaal.

JANUARI 2005 16.01.05: Nieuwjaarswandeling Deze Nieuwjaarswandeling vindt plaats in de vallei van de Zwarte Beek in Lummen. Samenkomst op de parking van de Olympia om 09u30. Broodjes en soep zijn voorzien voor ‘s middags en Glühwein voor ‘s avonds. Stevig en waterdicht schoeisel is noodzakelijk. Ook inschrijven en wel uiterlijk voor 12.01.05. Contactpersonen: Domi Meys: 0478/251.573 - Luc Vroninks: 0475/422.704 of e-mail: [email protected]. 28.01.05: voordracht door Katelijne Vanheukelom: Beyond the white guard: Olympia Hasselt 20u00 Op vrijdag 28.01.05 organiseert BAC Limburg een uiteenzetting over de beklimming van de Aconcagua verzorgd door Katelijne Vanheukelom, één van de expeditieleden. Het is niet zo maar een beklimming geweest waarvan de onderstaande tekst een perfecte weergave is. ‘Beyond the White Guard’ is de naam van de expeditie. “White Guard” is één van de letterlijke vertalingen van Aconcagua, de berg die we zullen beklimmen in februari. Het voorzetsel ‘Beyond’ wijst erop dat deze expeditie veel meer is dan de zuivere fysieke inspanning van het beklimmen van een berg en het bereiken van de top.

8

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

ALPENCLUB

‘Beyond’ verwijst naar de diepere norm en waarde van deze expeditie, naar het doel van deze expeditie. Maar tegelijkertijd verwijst de naam “Beyond the white guard” ook naar het verlaten van de veilige plek, de thuishaven. Het verlaten van het gewone alledaagse leven om de Mount Aconcagua te beklimmen. Negen vrouwen met een borstkankerverleden beklimmen de Mount Aconcagua omdat ze zich verzetten tegen een bestaande mentaliteit. Ze willen hun verdere leven niet als afhankelijk en machteloos beschouwd worden, ook al waren ze dat soms tijdens hun ziekte. Deze expeditie is geen therapie voor hun, noch een zuivere klim naar de top. Het is een verhaal van moed en sterkte, niet meer, niet minder. Er zal een kleine bijdrage gevraagd worden van € 2.

FEBRUARI 2005 19-20.02.04: bivaktocht ten noorden van Bouillon De bivaktocht vindt plaats in de omgeving van Vencimont, een onooglijk en godverlaten dorpje ten noorden van Bouillon in de buurt van de Franse grens. Het is een streek die nog puur en ongerept is met heel veel wild. We spreken af op zaterdag 19.02.05 op de parking van de Olympia om 09h00. Eigen rantsoen voor gans het weekend, kookgerief, bivakzak, slaapzak, koplamp, reservekledij en niet te vergeten een gezonde survivalspirit zelf te voorzien. Contactpersonen: Guy Debout: 011/587.990 - gsm: 0475/934.880 / Jan Ruben: 0497/875.843. Melding van deelname is wenselijk voor 15.02.05.

JEUGDKLIMMEN Zoals reeds eerder aangekondigd, start BAC Limburg met een eigen jeugdwerking. Het is de bedoeling om de jeugd van 12 tot 18 jaar vertrouwd te maken met het klimmen en hen ertoe in staat te stellen op een veilige manier hiermee om te gaan, zowel in zaal als op de rotsen en waarbij ook aandacht zal besteed worden aan klimtechnieken. Volgende data zijn vastgesteld: Zondag 13.03.05: samenkomst: klimzaal Olympia te Hasselt om 10u00 Zondag 17.04.05: samenkomst: klimzaal Olympia te Hasselt om 10u00 Zondag 15.05.05: samenkomst: klimzaal Olympia te Hasselt om 10u00 Zondag 29.05.05: rotsklimmen Dave: samenkomst Olympia te Hasselt om 10u00 Zondag 25.09.05: rotsklimmen Yvoir: samenkomst Olympia te Hasselt om 10u00 Contactpersonen : Marc Depoorter: 011/686.468 - gsm: 0479/270.073 - e-mail: [email protected] - Luc Vroninks: gsm: 0475/422.704 - e-mail: [email protected] Voorafgaandelijke inschrijving is verplicht

VERRE BESTEMMINGEN 2005 In het voorjaar (april-mei) van 2005 wordt er een lichtgewicht expeditie georganiseerd naar de Pumori - Nepal Route: Zuid-Oostgraat (de normaalroute) van de 7161 m hoge Pumori Periode: april-mei 2005 (5 weken) Kostprijs: de totale kostprijs ALL IN wordt geraamd op maximum 3.000 euro/persoon (vlucht, permit, ... inbegrepen) . Mensen die geïnteresseerd zijn, kunnen contact opnemen met Danny Geerinck ([email protected]; 053/648 89 87). Alpine ervaring is vereist!

Winterstages 2005

Off-piste / Toerski / Lawinekennis - initiatie Doel Leren skiën in alle terrein (niet geprepareerde pistes). Er wordt gesleuteld aan houding en beweging tijdens het skiën. Bij het toerskiën worden je oa. de verschillende stijgtechnieken bijgebracht. Daarnaast krijg je een degelijke basis van veiligheid en lawinegevaar. Deze stage is zowel een aanrader voor iedere skiër die de skipistes wil verlaten als voor de toekomstige toerskiër, vooral wanneer je deze activiteiten op een veilige manier wil doen.

Een nieuwe aanpak

Sneeuwschoenwandelen / lawinekennis - initiatie Doel Doel van de stage is zomerbergwandelaars op te leiden tot veilige en autonome winterbergwandelaars.

Programma Lopen op sneeuwschoenen, tochtvoorbereiding winteruitstap, winteroriëntatie, overleving en redding in winterse omstandigheden, bouwen van een bivak (iglo of sneeuwhut), lawinekunde, veiligheid bij lawines. Het deel lawinekunde valt samen met de 3-daagse lawinekunde.

Deelnemers (*) Geoefende bergwandelaars (zomer) of mensen met interesse voor het sneeuwschoenwandelen. Goede fysieke conditie. Minimum 6 deelnemers.

De methode is gebaseerd op het aanpassingsvermogen van de skiër aan het veranderende terrein en het aanvoelen van nieuwe skibewegingen en -sensaties. We gaan zeer progressief tewerk. We beginnen op de piste en zoeken eerst het perfecte evenwicht op (vertikaal, horizontaal). We doen dit met het ons vertrouwde pistemateriaal. Daarna gaan we op zoek naar het juiste gevoel van draaien en opveren ten gevolge van het nemen van bochten. We doen dit alles in steeds steiler en meer oneffen terrein en met de gewone ski’s. Eenmaal je dit onder de knie hebt komt de toepassing in diepere sneeuw, nog steeds met de gewone ski’s. We eindigen de stage op toerski’s met stijgtechnieken en het toepassen van de geleerde technieken met het toerskimateriaal. Op gebied van lawinekennis krijg je tijdens de stage ook les over de 3x3 filter methode van Munter en het gebruik van de lawinebieps (A.R.V.A.) We wisselen dus tijdens de stage van materiaal. Wanneer we dat juist doen hangt af van de vorderingen die iedereen maakt. Wanneer je materiaal wil huren dan kan je dit best in een plaatselijke winkel doen. Je bent zo zeker van goede moderne materialen en je kan op alle momenten je pistemateriaal inruilen voor toerski’s. Heb je eigen materiaal (piste en/of toerski) dan breng je dat uiteraard mee.

Deelnemers (*) Skiërs die rode pistes (Franse norm, = + zwart in Oostenrijk) gemakkelijk aankunnen. Je hoeft geen buitenpiste-ervaring te hebben. Minimum 6 deelnemers.

Verblijf

Begeleiding

De stage gaat door in de Vanoise, in het skigebied van Courchevel (Les 3 Vallées) in Frankrijk. De overnachting is in principe vrij maar we stellen een volledig ingericht huis voor in Bozel. De theoretische sessies en videobesprekingen kunnen er doorgaan en je kunt er indien gewenst zelf koken. Begeleiding Namaste berggids en skimonitor en expert lawinekunde Nicolas Pellerin.

Namaste berggids en expert lawinekunde Nicolas Pellerin.

Prijs

Prijs € 255 Inbegrepen * 5 dagen professionele begeleiding van een UIAGM-berggids en pisteur * Documentatiemap lawinekunde is voorhanden. Niet inbegrepen * Verblijf (ongeveer € 17 pers/nacht) en voeding (je kunt zelf koken) * Vervoer (carpooling mogelijk) * Bieps, sonde en sneeuwschop (best niet op voorhand kopen, eventueel bij Nicolas te huur voor € 5 per/dag), sneeuwrackets en skistokken * Eventueel gebruik kabelbaan

€ 255 Inbegrepen: * 5 dagen professionele begeleiding van een UIAGM-berggids, skimonitor en pisteur * Documentatiemap lawinekunde is voorhanden. Niet inbegrepen: * Verblijf (ongeveer € 17 pers/dag) en voeding (je kunt zelf koken) * Skipass 5 dagen: ongeveer € 130 * Vervoer (carpooling mogelijk) * Bieps, sonde en sneeuwschop (eventueel bij Nicolas te huur voor € 5 per/dag) en skimateriaal (mogelijkheid voor huur ter plaatse).

Datum

Datum:

22/01 - 26/01/2005. (aankomst vrijdagavond 21/1 en vertrek donderdagmorgen 27/1)

31/01 - 4/02/2005 (aankomst zondagavond 30/1 en vertrek zaterdagmorgen 5/2)

Inlichtingen

Inlichtingen

Jan Vanhees 015/51 78 78 - [email protected] of BACsecretariaat

Jan Vanhees 015/51 78 78 - [email protected] of BACsecretariaat

Inschrijvingen

Inschrijvingen

Via website of documenten aanvragen op het BAC secretariaat

Via website of documenten aanvragen op het BAC-Secretariaat

(*) Opgelet: personen die niet aan de voorwaarden voldoen kunnen ook tijdens de stage uitgesloten worden van deelname

(*) Opgelet: personen die niet aan de voorwaarden voldoen kunnen ook tijdens de stage uitgesloten worden van deelname

Verblijf De stage gaat door in de Vanoise in Frankrijk. Het verblijf is in principe vrij maar we stellen een volledig ingericht huis voor in Bozel. Je kunt er indien gewenst zelf koken.

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

9

IJswatervalklimmen te Cogne initiatie

IJswatervalklimmen - dry-tooling - vervolmaking

Doel

Doel

De initiatiestage heeft tot doel de deelnemers in te wijden in de basistechnieken van het (waterval)ijsklimmen.

Deze stage werkt verder op de initiatiestage ijswatervalklimmen en heeft als doel je volledig zelfstandig te maken in het ijswatervalklimmen. Daarnaast gaan we dieper in op de nieuwste ontwikkelingen van het winterklimmen, namelijk het dry-toolen.

Programma In de praktijksessies wordt er aandacht gegeven aan de verschillende technieken van voortbewegen in het ijs (klassiek, modern, “sans dragonne”), het plaatsen van zekeringspunten, touwgebruik, opbouw van de standplaats, lunule (Abalakov), voorklimmen voor diegenen die dit wensen. We zijn normaal elke dag op het terrein. In de theoretische sessies (s’avonds of eventueel tijdens slecht weer) komen volgende thema’s aan bod: het ijs (verschillende types, vormen en kwaliteiten van ijs), externe invloeden, veiligheid en gevaren, voorzorgsmaatregelen, het materiaal (ijsbijlen, stijgijzers, helm, ijsvijzen, gebruik van de energie-absorber), onderhoud (bijvijlen, persoonlijke aanpassingen, ...). Er zal vanaf dit jaar een naslagwerk voorhanden zijn.

Deelnemers (*) Voor alle geïnteresseerden. Je hebt kennis van enkele knopen en van de basistechnieken van het (rots)klimmen. Je beschikt over de nodige kledij om beklimmingen in het winterse hooggebergte aan te kunnen. Je beschikt over het nodige basismateriaal: gordel, helm, zekeringsetjes en schroefmusketons, zekeringstoestel, enkele linten. Goede fysieke conditie.

Verblijf Deze stage gaat door in Cogne, in de twee valleien die hier vertrekken liggen een grote hoeveelheid van gevarieerde watervallen op ons te wachten. Het verblijf is in principe vrij maar we stellen de gezellige appartementen voor bij een Belgische die in Cogne woont.

Begeleiding en materiaal Berggidsen Manu Ibarra, zelf ijsklimmer van topniveau en Jan Vanhees begeleiden deze stage. De stage loopt in samenwerking met Grivel, één van de topmerken van ijsklimmaterialen. Je krijgt tijdens deze stage de kans om gratis heel wat specifieke Grivel-ijsklimmaterialen uit te testen (ijsbijlen, stijgijzers, ijsvijzen).

Prijs € 420 Inbegrepen: 5 dagen intensieve begeleiding door UIAGM-berggidsen, gratis gebruik van stijgijzers, ijsbijlen en ijsvijzen en dubbele klimtouwen. Niet inbegrepen: reis en transport ter plaatse, je eigen, ARVA - sneeuwschop en sonde, een budget voor verblijf en voeding van ongeveer € 180 (gezamenlijk koken, de groep zorgt voor de voeding van de gidsen).

Datum 21/02 - 27/02/2005 (aankomst zondagavond 20/2 - vertrek zaterdagmorgen 28/2)

Inlichtingen Jan Vanhees, 015/51 78 78 - [email protected] of BACsecretariaat

Inschrijvingen Via website of documenten aanvragen op het BAC-secretariaat (*) Opgelet: personen die niet aan de voorwaarden voldoen kunnen ook tijdens de stage uitgesloten worden van deelname

10

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

Programma Gevorderde technieken van ijswatervalklimmen (moeilijkere vormen van ijs, dun ijs, geperfectioneerde bewegingen) voorklimmen, voortbewegen in mixtterrein (drytooling), plaatsen van beveiligingen in de rotsen, ... De praktische sessies worden onderbouwd met meer theoretische achtergronden.

Deelnemers (*) Je hebt al de stage initiatie gevolgd of je beheerst de vaardigheden die in deze stage aan bod komen (zie stage initiatie). Je beschikt over de nodige kledij om beklimmingen in het winterse hooggebergte aan te kunnen. Je beschikt over het nodige basismateriaal: gordel, helm, zekeringsetjes en schroefmusketons, zekeringstoestel, klimtouw, enkele linten, klemblokken en/of friends. Goede fysieke conditie.

Plaats Bij voorkeur in de omgeving van Cogne. We zijn wel gebonden aan een mogelijke overnachtinggelegenheid. In dit verband is het aangewezen om snel in te schrijven aangezien de (financieel aantrekkelijke) mogelijkheden beperkt zijn in de winter.

Begeleiding en materiaal Berggids Manu Ibarra, ijsklimmer en dry-tooler van hoog niveau begeleidt deze stage. De stage loopt in samenwerking met Grivel, één van de topmerken van ijsklimmaterialen. Je krijgt tijdens deze stage de kans om gratis heel wat specifieke Grivel-ijsklimmaterialen uit te testen (ijsbijlen, stijgijzers, ijsvijzen). Op uitzondering van wat klemblokjes hoef je dan ook niets aan te schaffen. (we vragen wel dat je meebrengt wat je hebt). Grivel voorziet voor deze stage ook de nieuwe specifieke dry-tool bijltjes “Monster” (zie www.grivel.com)

Prijs € 447 Inbegrepen: 5 dagen intensieve begeleiding door UIAGM-berggids, gratis gebruik van stijgijzers, ijsbijlen, dry-toolbijltjes en ijsvijzen. Niet inbegrepen: reis en transport ter plaatse, Je eigen rotsklimmateriaal, ARVA - sneeuwschop en sonde, een budget voor verblijf en voeding (afhankelijk van de voorhanden zijnde mogelijkheden). De groep staat in voor verblijf en voeding van de gids.

Datum In principe vrij te kiezen wanneer je met 3 of 4 inschrijft (snel aanmelden). De datum die wij voorstellen en wanneer Manu Ibarru zich vrij houdt is 24/01 - 28/01/2005

Inlichtingen Jan Vanhees, 015/51 78 78 - [email protected] of BACsecretariaat

Inschrijvingen Via website of documenten aanvragen op het BAC-secretariaat (*) Opgelet: personen die niet aan de voorwaarden voldoen kunnen ook tijdens de stage uitgesloten worden van deelname

Sneeuw- en lawinekennis initiatie Doel De bedoeling van deze stage is om alle gebruikers van het winters berglandschap (skiërs, snowboarders, sneeuwschoenwandelaars, alpinisten, ijsklimmers,...) een beter inzicht te geven in de gevaren van lawines en hen hiertegen beter te wapenen.

Programma Het programma gaat door in de Vanoise (omgeving van Courchevel). Drie dagen theorie en vooral praktijk rond het thema sneeuw- en lawinekennis. De theorie wordt ondersteund met beeldmateriaal, dagelijkse sneeuwberichten, ... Tijdens de praktische toepassingen proberen wij ons in typische situaties te plaatsen. Om iedereen de kans te geven dit te volgen gebeurt alles te voet of op sneeuwschoenen. Op het programma: * soorten sneeuw, soorten lawines * keuze van het traject, aangepaste 3 x 3 filter methode van Munter (ook wel stop or go genoemd) * Werken met de lawinebieps (A.R.V.A.), sonde en sneeuwschop * voorzorgsmaatregels in risicogebieden * beginselen van oriëntatie, EHBO en overleving in een winterse omgeving

Deelnemers (*) Alle gebruikers van een besneeuwd berglandschap zoals skiërs, snowboarders, ijsklimmers, alpine klimmers, sneeuwracketwandelaars met geen of weinig kennis van lawinegevaar. Goede fysieke conditie. Minimum 5 deelnemers. Je kunt indien gewenst deze stage ook aanvragen op ski’s (je zorgt dan zelf voor een groepje deelnemers)

Verblijf Het verblijf is in principe vrij, maar we stellen een volledig ingericht huis voor in Bozel. Je kunt er indien gewenst zelf koken.

Begeleiding

Sneeuw- en lawinekennis vervolmaking Doel Je op een veilige en zelfstandige manier en in groep (enkele vrienden samen) leren evolueren in het winterse landschap. Je leert de verschillende gevaren herkennen en een uitstap degelijk voorbereiden. We werken verder naar totale zelfstandigheid.

Programma Het programma gaat door in de Vanoise (omgeving van Courchevel). Drie dagen theorie en vooral praktijk rond het thema sneeuw- en lawinekunde. De theorie wordt ondersteund met beeldmateriaal, dagelijkse sneeuwberichten, ... Tijdens de praktische toepassingen proberen wij ons in de typische situaties te plaatsen. Om iedereen de kans te geven dit te volgen gebeurt in principe alles te voet of op sneeuwschoenen. Indien er genoeg skiërs/snowboarders zijn om een apparte groep te maken, willen wij de stage graag opsplitsen en deze groep op ski’s/snowboard op het terrein laten evolueren. Op het programma: * evolutie van de sneeuwmantel, invloed van het weer (wind, zon, neerslag), terreininvloeden (steilte, oriëntatie, type terrein), invloed van de temperatuur op de sneeuw, veranderingen in verschillende sneeuwtypes, de verschillende sneeuwlagen, ... * gevorderd gebruik van de 3 x 3 filter methode van Munter * organisatie van een groep, samen vorderen in een besneeuwd alpien landschap, gebruik van vast touw, “dode man”, ... * herkenning en berekening van risico’s * orïentatie in een besneeuwd landschap * gevorderd werken met lawinebieps en sonde.

Deelnemers Skiërs en snowboarders, ijsklimmers en alpine klimmers, sneeuwracketwandelaars die al een basiscursus lawinekunde gevolgd hebben en volledige autonomie willen verwerven. Goede fysieke conditie. Minimum 5 deelnemers.

Verblijf Het verblijf is in principe vrij maar we stellen een volledig ingericht huis voor in Bozel. Je kunt er indien gewenst zelf koken

Namaste berggids en expert lawinekunde Nicolas Pellerin.

Begeleiding

Prijs

Namaste berggids en expert lawinekunde Nicolas Pellerin.

€ 179 Inbegrepen: * 3 dagen professionele begeleiding van een UIAGM-berggids en pisteur * Een documentatiemap lawinekunde is voorhanden. Niet inbegrepen: * Verblijf (ongeveer € 17 pers/nacht) en voeding (zelf klaarmaken) * Vervoer (carpooling mogelijk) * Bieps, sonde en sneeuwschop (best niet op voorhand kopen, eventueel bij Nicolas te huur voor € 5 per/dag) en sneeuwschoenen (rackets) * Eventueel gebruik kabelbaan

Prijs

Datum

Datum

22-23-24/01/2005 (aankomst vrijdagavond 21/01 en vertrek dinsdagmorgen 25/01)

28-29-30/01/2005 (aankomst donderdagavond 27/01 en vertrek maandagmorgen 31/01)

Inlichtingen

Inlichtingen

Jan Vanhees 015/51 78 78 - [email protected] of BACsecretariaat

Jan Vanhees 015/51 78 78 - [email protected] of BACsecretariaat

Inschrijvingen

Inschrijvingen

Via website of documenten aanvragen op het BAC-secretariaat

Via website of documenten aanvragen op het BAC-secretariaat

(*) Opgelet: personen die niet aan de voorwaarden voldoen kunnen ook tijdens de stage uitgesloten worden van deelname

(*) Opgelet: personen die niet aan de voorwaarden voldoen kunnen ook tijdens de stage uitgesloten worden van deelname

€ 179 Inbegrepen: * 3 dagen professionele begeleiding van een UIAGM-berggids en pisteur Niet inbegrepen: * Verblijf (ongeveer € 17 pers/nacht) en voeding (zelf klaarmaken) * Vervoer (carpooling mogelijk) * Bieps, sonde en sneeuwschop (eventueel bij Nicolas te huur voor € 5 per/dag) en sneeuwschoenen * Eventueel gebruik kabelbaan

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

11

Dag 6: beklimming San Matteo (3680 m) en terug naar rifio Branca (
1190 m  1190 m) Dag 7: Beklimming Tresero (3594 m) en afdaling naar de vallei (
1100 m  1870 m)

Deelnemers (*) Toerskiërs die rode pistes (Franse norm, = + zwart in Oostenrijk) gemakkelijk aankunnen. Je hebt liefst buitenpiste- of toerskiervaring. Minimum 6 deelnemers.

Begeleiding Namaste berggids en skimonitor François Le Ray.

Prijs

Doorsteek van het massief van de Ortler in Zuid Tirol

€ 448 Inbegrepen: * 7 dagen professionele begeleiding van een UIAGM-berggids en skimonitor Niet inbegrepen: * Kosten voor verblijf berghutten en eventueel kabelbaan ongeveer € 260 * Vervoer (carpooling mogelijk) * Bieps, sonde en sneeuwschop en skimateriaal (mogelijkheid voor huur ter plaatse).

Programma

Datum:

Dag 1: verplaatsing naar San Catarina Valfurva en aanloop naar rifugio. Forni (
450 m) Dag 2: stijg naar Col Palle Rosse (3380 m) of gran Zebru (3850 m), rifugio Pisini (
1200m  680 m) Dag 3: rif.Cazati (3254 m), rifugio Citta di Milano, col Madricio (3220 m), overnachting in rifugio Corsi (2265 m) (
670 m  1660 m) Dag 4: beklimming Cima Marmotta (3330 m) en afdaling naar rifugio Marteller (2580m) (
1040 m  750 m) Dag 5: beklimming Cevedale (3769 m) en van de Pallon della Mare (3703 m) en afdaling naar rifugio Branca (2490 m) (
1630 m  1720 m)

22/03 - 26/03/2005

Skitoertocht door de Ortler Doel

12

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

Inlichtingen Jan Vanhees 015/51 78 78 - [email protected] of BACsecretariaat

Inschrijvingen Via website of documenten aanvragen op het BAC-Secretariaat (*) Opgelet: personen die niet aan de voorwaarden voldoen kunnen ook tijdens de stage uitgesloten worden van deelname

Klimschool Initiatie bij de Bergpallieters 21, 27 maart en 18, 24 en 25 april 2004 Eindelijk was het dan zover! De data stonden al wèken op voorhand in mijn agenda aangekruist, maar nu brak dan toch de dag aan dat ik de trein naar Buggenhout kon nemen, voor de initiatiecursus bij de Bergpallieters. Het was in deze trein, dat ik mijn eerste mede-cursiste ontmoette: Vanessa, die erg haar best moest doen om op vriendelijke wijze vier zatte studenten van haar af te houden, die graag een sticker op haar helm wilden plakken! Toen deze heren gelukkig alweer gauw afstapten, konden wij verder kennis maken.

nog niet nodig om een krachtendriehoek te maken, zodat alle aandacht dankbaar kon gaan naar het voorklimmen, het zekeren van de naklimmer en het installeren van de rappel of de moulinette. In het begin zijn er nog zoveel dingen, waar je tegelijkertijd aan moet denken; vandaar dat het erg prettig was dat hier rekening mee werd gehouden. Iedereen kon zich stap voor stap, op z’n eigen tempo de technieken eigen maken, onder toeziend oog van onze begleiders.

Eenmaal aan de muur van de Bergpallieters beland (bedankt Bert en Ellen voor de uitgeslapen lift!), werd me al gauw duidelijk dat ik nooit al die namen in een keer kon onthouden van alle mensen die er al waren, dus wachtte ik af tot Wim kon beginnen met de les. ‘s Ochtends kregen we het theoretische gedeelte en na een kop stevige Bergpallietersoep, konden we aan de praktijk beginnen. In groepjes verspreidden we ons over verschillende workshops: setjes inpikken, knopen inoefenen, een voorklimmersval opvangen met een halve mastworp op de gordel (met behulp van een tractorband als voorklimmer), abseilen en natuurlijk, “last but not least”: voorklimmen! Dit alles met raad en daad bijgestaan door een extra team van ervaren Berpallieters. Maar goed dat we een stevige lunch achter de kiezen hadden, want aan kou en wind was er geen gebrek! En om het helemaal af te maken, kwam er ook af en toe een vriendelijk plensbuitje om de hoek kijken. Vooral erg plezierig als je bòvenop de toren stond en er nog een hoop mensen voor je waren om terug naar beneden te gaan. Het duurde dan ook niet lang of ik trok toch maar m’n andere broek over m’n ene aan; buiten klimmen is net even iets anders als zaalklimmen. Voor ik het wist was de dag al om en konden we gaan aperitieven. Op sommige momenten kan een Duvel toch dubbel zo hard smaken (en aankomen)! Dit smaakte naar meer.... (het klimmen, hè!)

De week erna, brak alweer het laatste weekend van de cursus aan; zaterdag werd Dave door ons onveilig ...euh...sorry Wim; héél veilig gemaakt! Nu kwam het gebruik van de krachtendriehoek aan bod. Ook de dubbele paalsteek rond een boom werd behandeld. Even werd een tipje van de sluier voor de volgende cursus gelicht en werd ons getoond hoe je een halve mastworp op een veilige manier afbindt om beide handen vrij te hebben, als er iets gebeurt. Altijd handig om te weten! Nu werd het weer tijd voor de praktijk. Pierre was inmiddels mijn goeie klimmaat geworden en deze keer nam Peter ons onder zijn hoede. Dave vond ik echt een massief naar mijn hart en het zonnetje liet zich ook eens van z’n mooie kant zien. Het werd warmer en warmer en na “No woman, no rock”, vond Peter het hoog tijd worden voor “l’Erotique”. Even een woordje uitleg voor de leken onder ons: om de verschillende klimroutes uit elkaar te houden, krijgt elke route een naam, verzonnen door degene die hem uitvindt en vaak probeert men hierbij erg origineel te zijn. “l’Erotique” heeft een passage die nogal schijnt te lijken op een vrouwenborst en aangezien dit ook het moeilijkste stukje is, wordt hier nogal het een en ander op gezweet. Ik kreeg de eer om hem voor te klimmen en kon boven gelijk de dubbelepaalsteek-rond-een-boom-techniek toepassen, met het ene eind voor mijn zelfzekering en het andere om Peter en Pierre op na te zekeren. Een van onze laatste routes die dag, was “Quick en Flupke” en ik wil me bij deze aan iedereen excuseren voor mijn hevig gevloek, dat tot aan de overkant van de weg te horen bleek te zijn!

Daar hoefden we gelukkig niet lang op te wachten: het volgende weekend kwamen we bijeen in Durnal, wat naar horen zeggen heel tof moet zijn geweest; deze dame had jammer genoeg andere verplichtingen. Pasen kwam en ging en toen kwam 18 april in zicht: Yvoir met haar Paradoumassief . Ondanks een af en toe voorbijrazende trein, konden we de uitleg van Wim aardig volgen. Velen onder ons (ik pleit ook schuldig) hadden hun lange bandsling al aan de gordel klaargehangen. Dit was dus niet de bedoeling: in de cursus leerden we om met zo min mogelijk materiaal op een zo veilig mogelijke manier te klimmen en het werd dan ook aangeleerd om het klimtouw zelf, als leeflijn aan de relais te gebruiken (de bandsling werd enkel gebruikt bij de rappel en bij het installeren van de relais). We kregen ook uitleg over het zekeren van de naklimmer met de Petzl reverso -en hoe dit apparaatje weer te deblokkeren na een naklimmersval, het installeren van een moulinette en de rappel. Hierna konden we weer aan de slag! Le Paradou, is een massief dat vooral plaat- en wrijvingsklimmen met zich meebrengt en dat vind ik persoonlijk altijd even wennen. Maar gelukkig ging het steeds vlotter en werd het gebonk in mijn keel minder, naarmate ik er meer setjes op inpikte. De relais bestonden uit twee vaste haken, verbonden met een ketting. Het was dus

Sommigen konden niet wachten tot we in Les Awirs waren en begonnen voor de reis er naartoe al goed te aperitieven, maar het duurde niet lang of we konden dit ter plaatse verderzetten, nadat onze bivak was geïnstalleerd en het kampvuur voor de barbecue in gang was gezet. Tussen druipende stukken vlees, spare ribs en worsten, maakten mijn vegetarische Quornfilets maar een schamele indruk, moet ik zeggen! Aan bier en wijn was ook geen gebrek en toen de stemming er goed in zat, werd het tijd om m’n gitaar eens boven te halen. Zo’n dankbaar publiek had ik in tijden niet meer gehad en met veel plezier heb ik me eens goed laten gaan. Gelukkig werd ik bijgestaan door Bart en Koen, die een hoop meezingers konden spelen en dat hield de stemming er goed in! Ik ben vrij bijtijds in m’n slaapzak gedoken en voor verdere details die avond verwijs ik u door naar personen die ik hier verder niet bij naam zal noemen, maar het was opvallend rustig, die volgende ochtend toen ik opstond... Jammer dat zo weinigen hebben gezien hoe mooi de ochtendnevel optrok tussen al die tenten en hoe de zon al veelbelovend blonk op de rotsen boven ons: klaar voor een nieuwe dag vol klimgenot! Dankjewel allemaal, voor deze fijne dagen met elkaar. Ik hoop jullie allemaal weer te zien bij een van de volgende gelegenheden. Dankjewel Wim en consorten voor het organiseren en in goede banen leiden van deze geslaagde cursus. We hebben veel van jullie geleerd! Brechtje Romeijnders BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

13

Open klimdagen Awirs Tijdens het weekend van 17 en 18 september vonden de open klimdagen van de BAC plaats in Awirs. Reeds van vrijdagavond waren verschillende leden van het BRT druk in de weer om alles in gereedheid te brengen voor deze, zo mag het bijna genoemd worden, traditionele open klimdagen van de BAC. Deze organisatie biedt de gelegenheid voor diegenen die nog nooit op rotsen geklommen hebben om met onze sport eens kennis te maken. Te horen aan de reacties achteraf, kan gesteld worden dat dit weekend een groot succes werd. Wat voor velen in eerste instantie niet voor mogelijk werd gehouden, resulteerde nadien in een vertederende glimlach van voldoening en in sommige gevallen opluchting. Voldoening omdat men er in geslaagd was boven te geraken, opluchting omdat men terug met beide voeten op de grond stond. Opmerkelijk toch was de grote inzet en enthousiasme van de begeleiders die tijdens het weekend de aspirant-klimmers hebben begeleid. Ook de death-ride kende een enorm succes en velen hebben zichzelf overwonnen. Een speciaal woord van dank aan Stef en Filip die instonden voor het afremmen, is hier wel op zijn plaats. Het mountainbike parcours, uitgestippeld door Wim en Dirk, was dit jaar iets minder in trek, net zoals de wandeling, maar dit doet zeker geen afbreuk aan het geheel van de organisatie, die voortreffelijk te noemen was. De barbecue op zaterdag- en zondagavond en waarvoor van harte dank aan CAB Liège die dit deel van de organisatie voor haar rekening nam, bood dan weer de gelegenheid om in een gezellige sfeer bij te praten en nieuwe plannen te maken.

14

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

En ja, eindelijk, daar was hij dan, de lang verwachte topo van het meest recente klimmassief van CABBAC, waarvan de eerste vijftig genummerde exemplaren als zoete broodjes van de hand gingen.

Tot slot, hartelijk dank aan al diegenen die niet bij naam vermeld werden en op gelijk welke manier hebben bijgedragen tot het welslagen van deze organisatie die het bewijs heeft geleverd dat de klimsport nog steeds velen aanspreekt en dat samenwerking over de taalgrens heen nog steeds het beste is. BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

15

Zomertreffen:

19 tot en met 29 juli 2004

trektocht in het nationaal park ‘Ordesa y Monte Perdido’

Het negende Zomertreffen had dit jaar plaats in de Pyreneeën. Uitvalsbasis was de camping Pineta, gelegen in de gelijknamige vallei die samen met de Ordesa- en de Anisclo-vallei het unieke Nationaal Park ‘Ordesa y Monte Perdido’ vormen. Het programma concentreerde zich voornamelijk op een initiatiestage Bergwandelen. Hiervoor hadden wij (Jan en Lode) een zevendaagse trektocht uitgestippeld in het Nationaal Park met als hoogtepunten de beklimming van de Monte Perdido en de Brecha Rolando. Philippe zou de stagiairs beoordelen. Men kan zich afvragen wat een mens bezielt om een dergelijke trektocht aan te vatten. In totaal werd ongeveer 54 km afgelegd, 33 uur gestapt, 5000 en 4700 hoogtemeters gestegen, resp. gedaald. Met zijn allen werd minstens 270 liter uitgezweet en 300 kg gewicht meegesleurd. Nee, het draait echt niet om cijfers, noch om prestaties.Uiteindelijk zijn we samen door één van de pareltjes van de Pyreneeën getrokken, over steile paden, verblindende sneeuwvlaktes en kolkende bergriviertjes.Het landschap is er verbluffend mooi. Adembenemende uitzichten wisselen af in ijl tempo. De vale gier, lammergier, rode wouw en slangenarend laten er zich geregeld bewonderen. De mooiste en zeldzaamste bergflora begroeien de kalkrijke rotsen. ‘s Avonds ben je moe, maar toch zo voldaan. ‘s Morgens kruip je uit je tent en het eerste wat je ziet is de Ordesa-canyon, één van de indrukwekkendste kloven in het Europese gebergte. Daar gaat het om. In verspreide slagorde kwamen de 15 deelnemers op de camping aan.Dit resulteerde in 3 inloopwandelingen, de één al met hoger inloopgehalte dan de andere. De eerste dag begon met de beklimming van de Mondoto (1962 m), die een duizelingwekkend uitzicht biedt op de Anisclo-canyon. Bovenop de Mondoto konden we genieten van majestueuze zweefvluchten van vale gieren en een zeldzame lammergier.Vervolgens werd een dagtocht over de Faja de la Tormosa gedaan.Deze tocht diende meteen als test voor de eerste dag van de trekking over de Collado de Añisclo. Het eerste stuk van de beklimming was immers gemeenschappelijk en al snel bleek dat dit gedeelte te moeilijk en te gevaarlijk was voor zwaar beladen trekkers. Ook het vervolg over de eigenlijke Faja, een prachtige vallei-rotswand aan de zuidwestkant van de Pineta-vallei, bleek niet zonder gevaar, zowel voor voorbij trippelende muizen als voor Jessica, die aan den lijve (het volledige lijf zelfs) de temperatuur van bulderend watervalwater heeft ondervonden. De derde inloopwandeling was meteen een tocht die nadien een rustdag tot gevolg had. De Lagos de la Munia (2526m), twee half bevroren gletsjermeertjes, gaven een voorsmaakje van wat we op de trektocht aan natuurschoon zouden tegenkomen. En toen begon de eigenlijke trektocht. De eerste dag vertrokken we met 14 moedigen (Peter, Dorine, Jessica, Jens, Jan, Els, Annelien, Simon, Wim, Riet, Marc, Nicolas, Philippe en Lode) met een zware rugzak via de Anisclocanyon tot aan het bivakhutje Pasarela. De Rio Bellós heeft hier een 700 m diepe kloof uitgesleten in de kalkrotsen.Het weer was warm en droog. Soms liepen we er net langs het water, even verder donderde het riviertje alweer 100 tot 200 m dieper door de kloof.Er waren tal van mooie watervallen te bewonderen. Boven de rotsen zweefden constant gieren op zoek naar een lekker maal en langs het pad floreerden onder meer edelweiss, bruinrode wespenorchis en vleesetende plantjes.Het bivakplekje Pasarela aan Fon Blanca wordt omschreven als het mooiste van de Pyreneeën. Verschillende watervallen donderen er aan de noordkant tien-

16

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

tallen meters naar beneden. Naar het zuiden toe zie je dan de open vallei met in de verte de Anisclokloof. Na het opslaan van onze tenten of bivakzak zochten de meesten verfrissing in het riviertje. Enkelen probeerden het zolang mogelijk vol te houden in het ijskoude water. Na een uur moesten we zelfs een vergeten deelnemer (Annelien) verplichten uit het water te komen. Stoere Nicolas probeerde er de vrouwen met zijn torso te imponeren, maar daarbij hield hij duidelijk geen rekening met zijn nauw shortje dat door zijn opgespannen spieren bij een zithouding zomaar gedeeltelijk in tweeën scheurde. ‘s Anderendaags bij het vroege ochtendkrieken had Nicolas zijn taak volbracht om alle deelnemers uit hun slaapzak te schudden. Enkele wilde verhalen over rondsnuffelende dieren deden al vlug de ronde. Ook nu werd de korte tocht bekeken en de kritieke punten aangeduid waar verkeerd kon worden gegaan. Maar met drie landmeters in het snelle team kon onmogelijk een verkeerde weg worden ingeslaan. Het eerste deel van de tocht was vrij steil en lastig. Met zijn vieren kozen ze het ‘hazenpad’ en de anderen volgden gedwee het aangename tempo van Lode. Algauw werd duidelijk dat steenmannetjes ons een verkeerde richting probeerden uit te sturen en warempel na een kwartiertje slaagden de landmeters erin zich door deze steenmannetjes richting Collado de Añisclo te sturen. Gelukkig hadden ze dit toch nog vrij snel door en kon hun inhaalbeweging op de traag stappende groep worden ingezet. Ook op dit deel van de tocht streelden alpiene plantjes ons oog. Er werden voor het eerst sporen van fossielen gevonden. Enkele wazige afdrukken van ammonieten en vele schelpenresten zaten in het gesteente verborgen. De duidelijke plooien in het gesteente van de kalkbergen bewezen ons dat de Pyreneeën inderdaad een plooiingsgebergte is. Na een gemakkelijk deel van de tocht in een dalletje klom iedereen zelfstandig een vrij steile rotsmassa omhoog om bovenaan opnieuw een licht stijgend valleitje tot aan de Collado Superior de Góriz (2343 m) te volgen. Hier zagen we voor het eerst dat de bergen rondom de Monte Perdido niet volledig uit kalksteen bestaan. Op de omliggende toppen werden banden van zandsteen waargenomen. Toen kregen we de prachtige Ordesavallei in het vizier. Op een idyllisch plekje werd besloten te middagmalen. En inderdaad, ook de snelle groep had ditzelfde plekje uitgezocht om hun maaltijd te nuttigen. Hierna trokken we verder tot aan de Goriz-hut waar we inlichtingen namen over het weer, de tocht naar de Monte Perdido en het uur waarop we onze tenten mochten optrekken. Dit laatste kon in principe pas vanaf zonsondergang De tenten moesten ook weer verdwijnen vanaf zonsopgang. Buiten konden we in afwachting van onze bouwplannen genieten van de familie ‘wezel’ die in de karstspleten een ware speeltuin hadden en zich niets van ons aantrokken. Nicolas kreeg een naald en met een flosdraad naaide hij de scheur in zijn broek weer dicht. ‘s Avonds nam de valwind in sterkte toe en kwamen donkere wolken van over de kam dreigen. Maar de neerdalende wind en de droge lucht aan de Spaanse kant van de Pyreneeën zorgden ervoor dat boven ons alle wolken oplosten. De volgende dag verkoos iedereen naar het dak van de Ordesa te klimmen: de Monte Perdido (3355 m). Deze berg is de derde hoogste van de Pyreneeën en de hoogste kalkberg van Europa. Door de huttenwacht waren we al gerustgesteld dat stijgijzers en piolet niet nodig waren. Onder het zeil van Nicolas stopten we alle overbodig gerief zoals tenten, bivakzakken en overtollige rugzakken en trokken met een minimum aan gewicht de berg op. Al vlug was duidelijk dat Els haar beste dagje niet had. Ze had niet de gewoonte om ‘s morgens een stevig ontbijt te nemen en dit gaf problemen op deze hoogte voor dergelijke zware inspanningen. Gelukkig had wielrenner Wim zoiets als een pulleke epo bij. Op 2990m hoogte kwamen we aan bij het nog grotendeels bevroren Lago de Helado. Van hieruit hadden we een prachtig uitzicht op de top van de Monte Perdido. We zagen algauw dat we konden kiezen tussen een grindpad en een grote sneeuwvlakte. Tot grote verwondering van sommigen, besliste iedereen de aanval in te zetten, ondanks de hevige zijwind. Er werd een mooi sliertje gevormd van durvers afgewisseld met de iets min-

dere helden om langs het sneeuwveld over het grind naar boven te klauteren. Voor enkelen was het ook de eerste kennismaking met wegzinkend steenslag en ook iets gladdere ondergrond. Via een laatste, steiler sneeuwveldje onder de top, werd de 3355m hoge piek door de volledige groep overwonnen. Het uitzicht boven was onbeschrijflijk mooi. Rondom de Monte Perdido zagen we tal van prachtige valleien: De Anisclo-kloof, de Ordessavallei, een deel van de Pinetavallei, maar ook de minder bekende, maar al even mooie dalen uitgesleten door de Rio Real, de Barrosa, de Valle de Tella aan Spaanse kant en de vele prachtige valleien aan Franse kant dichtbij de Cirque de Gavarnie en de cirque d’Estaubé. Al waren deze laatsten door een sluier van wolken voor een deel aan het oog onttrokken. Ook de omliggende toppen tekenden zich mooi af aan de horizon. Verder stonden er tot onze verbazing enkele jongelieden op de top in volle wind enquêtes af te nemen van alle aangekomen wandelaars. Marc, Simon en Annelien hadden hun eerste drieduizender beklommen, wat natuurlijk later beneden in de Górizhut moest beklonken worden met een stevige pint. Het middagmaal werd iets lager op een meer beschutte plaats tegen de wind verorberd waarna de terugtocht werd aangevat. We kwamen er in de afdaling in de steenslag onverwachts Sven tegen, die naar gewoonte meestal de aanvang van een Zomertreffen niet haalt en dan maar op zijn eentje de groep achterna reist. De afdaling ging vervolgens over een sneeuwvlakte waar Annelien en Lode met plezier zoveel mogelijk in de sneeuw probeerden te vallen om zo de anderen wat banger te maken. Vanaf het Lago Helado kregen we weer vaste grond onder de voet en werd de temperatuur een heel stuk aangenamer omdat de wind ging liggen. Om drie uur waren we alweer terug en kon de hele groep genieten van de rust die het gebergte uitstraalt. Voor even althans, want er kwam een groep jongeren aan die waarschijnlijk voor het eerst in hun leven een tentje moesten opzetten. Ze bezorgden ons uren kijkplezier. Daar de wind in hevigheid toenam, probeerden sommigen zelfs per vier een ‘luchttent(kasteel)’ op te zetten! Het lachen verging ons echter in de loop van de nacht. De wind, een soort Tramontana, nam in alle hevigheid toe, vermoedelijk met snelheden rond de 100 km/h. Meermaals hebben we gedacht dat de tenten het niet zouden houden. De Spaanse jongeren en de wind hielden iedereen zowat de hele nacht wakker. Ook de volgende dag op de Faja Luengo, richting Llano y Cuello de Milaris (2457m), kregen we deze hevige, ijskoude tegenwind te verduren. Fleece, windjekker en muts werden aangetrokken op weg naar de Brecha de Rolande. Op dit traject konden we merken dat de schade aangericht door de hittegolf van vorig jaar voor een groot deel hersteld werd. Er lag aan de Spaanse kant van de Brèche heel veel sneeuw op de hellingen. Daardoor geraakten we niet bij de bekende ijsgrot ‘Gruta Casteret’. Ook een ommetje naar de bekende kloof was noodzakelijk. Pas na de middag konden we genieten van de doorgang door de 120m diepe en 60m brede Brecha de Rolando (2807m). Het is een immens natuurfenomeen op de grens tussen Spanje en Frankrijk, waar ook heel wat historische oorlogsverhalen aan vast hangen. Via twee kleine, vlakke gletsjers, sommigen glijdend op hun rugzak, trokken we naar refuge des Sarradets (2587m). Van hieruit splitsten onze wegen. Drie moedigen (Philippe, Sven en Nicolas) mochten via het avontuurlijke l’Echelle des Sarradets naar beneden, de rest van de groep volgde een langer en veiliger (maar toch vrij moeilijk) pad. Na een lange vermoeiende afdaling van wel 3 uur kwamen we eindelijk in Gavarnie (1400m) aan. We kregen er veel bekijks door de massa dagjestoeristen. Was het nu omdat we er zo zwaar beladen en moe uit zagen of was het omdat we van uren ver stonken in de wind?. We hadden nog eerst de tijd naar de camping te trekken om een (was het nu koude of) warme douche te nemen en de tentjes op te zetten. Ondertussen hadden Wim en Riet plaats gereserveerd in een restaurantje in het dorp. Na drie dagen monotone kost kon iedereen genieten van de heerlijke bergkeuken waarna een lange nachtrust zonder stormwind wonderen deed.

Na een halve rustdag vertrokken we om 15 uur naar de refuge des Espuguettes (2027m) waar we onze tentjes voor een laatste maal zouden opzetten. Eerst liepen we nog tussen een massa toeristen die de bekende Cirque de Gavarnie een bezoekje brachten. Maar toen het wegje steiler klom, waren we weldra de enige trekkers. Ook hier kregen we een immens uitzicht voorgeschoteld. We herkenden de Brèche, waar we de vorige dag doorgetrokken waren en de Vignemale met zijn enorme gletsjer. Ook van deze omgeving was iedereen weer sterk onder de indruk. Turbo Wim kreeg de gretig aanvaarde opdracht om zo snel mogelijk tot aan de refuge te trekken om van daaruit teken te doen of we aan de refuge al dan niet konden bivakkeren. Dit was mogelijk en tussen de koeienvlaaien zochten we een geschikt vlak plekje en wachtten weer de avond af om onze tenten op te zetten. ‘s Avonds werd van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat oriëntatieoefeningen te geven, daarna dronken we een slaapmutsje in de berghut. Daar werden we door de Gardien op z’n zotte kuren vergast. Telkens hij met een deel van de consumaties aankwam, was hij schaarser gekleed. Op het laatst droeg hij enkel nog een halve voorschort en een pluim in zijn achterste! Hij speelde in de keuken waarschijnlijk een spelletje strippoker. Naar goede gewoonte waren we alweer bij het ochtendkrieken uit de veren om onze onvoorzien lange dagtocht aan te vatten. In de luwte van de voormiddag trokken we naar de col Hourguette d’Alans (2430m). Marmotten en bergkoeien staarden ons na. Het uitzicht bovenop de col was prachtig op alweer een nieuw keteldal. Ook hier had een gletsjer in vroegere koude tijden de cirque d’Estaubé uitgeschuurd. Hierna ging het verder tot aan de voet van de couloir naar de Brecha de Tucarroya. Peter, Lode en Philippe verkenden de besneeuwde kloof. Wachtend op hun beslissing werd er op de lager gelegen sneeuwvlakte een theoretische ijsscholing gegeven door Annelien en Simon en een deel praktische door Jan. Ondertussen kwamen de drie verkenners terug met slecht nieuws. De laatste 50 m van de couloir waren zonder stijgijzers en ijsbijl ontoegankelijk wegens teveel sneeuw op ijs. Blijkbaar was er in 25 jaar niet meer zoveel sneeuw gevallen als deze winter. Er werd beslist door te trekken naar de Punto Nuevo de Pineta o de Lera. Hierdoor konden we niet meer naar de prachtige bivakplek aan het Lago de Marboré waar je een subliem uitzicht moet hebben op de Pinetavallei en op de gletsjer en de top van de Monte Perdido en zou de trekking met één dag ingekort worden. Boven op de col (2466 m) sloeg bij sommigen de schrik echter om het hart. Het eerste deel van de afdaling zag er vervaarlijk steil uit en het pad bestond uit pure steenslag. We begonnen aan de moeilijke afdaling, ook al omdat er geen alternatief was. Moeizaam vorderde de groep. Voor sommigen was het een echte marteling en er werd dus regelmatig een vloek of een kreun geuit! Alle moed en steun waren nodig om iedereen veilig beneden te krijgen. Dat ramptoeristen op de veilige helling aan de overkant de groep aan het gadeslaan waren, hielp het moreel nu niet bepaald hoog houden. Pas kort voor 19 uur strandden we vermoeid op de parking, dichtbij de Refugio de Pineta, waarna we met taxi Philippe naar de camping werden gebracht. Daar snakte iedereen naar een warme (!!??) douche. ‘s Avonds hebben we onszelf nog eens verwend met een etentje in het restaurant van de camping. Er werden herinneringen van de voorbije week opgerakeld. Die nacht braken er nog hevige onweders uit boven en rond de Monte Perdido. Wij lagen ondertussen weer veilig onder zeil. Een dagje vroeger terug betekende ook een extra rustdag vooraleer de lange terugweg richting België aangevat moest worden. In de namiddag werden ondertussen enkele goeie ideeën gesprokkeld om volgend jaar voor het tienjarig bestaan van het zomertreffen uit te voeren. (Het uitgebreid verslag, samen met de foto’s verschijnt op de website www.marmotten.be) Jan en Lode Speleers

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

17

Expedities in Nepal & Tibet Shisha-Pangma 8.046 m herfst 2004 Cho-Oyu 8.201 m herfst 2004 Dhaulagiri 8.167 m lente 2004 Everest 8.848 m lente 2004 + herfst 2004

7.300 US $

Tibet

7.800 US $

Tibet

7.750 US $

Nepal

23.500 US $

Nepal

Grote Internationale Expeditie Vraag ook alle informatie i.v.m. andere beklimmingen en trekkings in de Himalaya’s van Nepal & Tibet, bv. Everest noord-col, 15.600 US $; Ama Dablam, Baruntse, Mera peak, ... Info: Thamersku Trekking Kathmandu Nepal Monks Cowl Adventure Winterton South Africa e-mail: [email protected]

18

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

Stage vervolmaking 1 alpinisme 2004 11 - 17 juli 2004 Met de hoop ons tentje in het droge te kunnen opzetten, vertrokken ik (Eddy) en Pieter op 10 juli reeds om 5u.00 richting Chamonix. Tegen valavond had iedereen zijn weg gevonden naar camping “Les Drus”. Het waren niet allemaal vreemde gezichten, want sommigen hadden elkaar kortstondig ontmoet tijdens een voorbereidende vergadering of tijdens vorige stages. Alleszins was iedereen vlug met elkaar vertrouwd en het is prachtig hoe vlug je binnen de leefwereld van de bergen aansluiting krijgt. De hoofdfactor voor het bepalen van je activiteiten in de bergen, zelfs voor een stage, is het weer. Voor de eerstkomende dagen zag het er alvast niet veelbelovends uit. Lage wolken hingen over de vallei en het Mont-Blanc massief en al gauw begon het te regenen. Gelukkig had ik een zeiltje en een paar alu-stokken meegenomen en konden we zo toch nog droog blijven.

Dag 1 De eigenlijke stage begon op zondagmorgen om 9u30. Voor vandaag was er 1 gids voor de ganse groep; Loïc. We reden met het treintje naar Mer de Glace voor ijsscholing. 10-punts techniek, traverseren, relais maken, klimmen in steil ijs,... het kwam allemaal aan bod. Via de laddertjes waren we afgedaald tot op de gletsjer; in omgekeerde richting, aan hoog tempo, was het wel even naar adem snakken. De eerste hoogte, zelfs op 2000 m, liet zich even voelen.

Dag 2 Gids Luck was erbij gekomen en de groep werd in tweeën gesplitst. Hetzij de “Knorr-groep”; John, Jeroen, Bert, Luk met gids Loïc en de “a-la-carte groep”; Tom, Piet, Raf, Pieter met gids Luck. Onderling was dit op voorhand al een beetje uitgemaakt. Toch mocht ik kiezen, maar omdat ik met Pieter was meegereden en het rotsklimniveau in deze groep wat hoger lag, besloot ik me bij hen aan te sluiten. Een bezoekje aan Meteo France bevestigde dat het tot woensdag slecht weer zou blijven. Meteen werd er besloten om s’anderendaags te verhuizen naar Gran Paradiso in Italie. Dan maar naar het Gidsenbureau in Chamonix voor het plannen van een tocht aldaar en het reserveren van de hut. De rest van de tijd konden we gebruiken om in een klimmassief met een overhang zelfredding en redding uit een crevasse te oefenen. Raf gaf ook een staaltje van zijn kunnen weg door meteen een 6a op kop te klimmen. Gids Luk installeerde nog een moulinette op een 6b, waarmee we ons warm konden houden. Tom en Piet wilden een paar lager gelegen 4de en 5de graads routes op een dal klimmen, maar het begon alweer te regenen, waardoor we deze klimnamiddag moesten stopzetten. Toen we wilden vertrekken, hoorden we de gids vloeken; “Putin, putin, j’ai laissé mes clés dans la voiture !” Dan maar proberen in te breken, uiteindelijk werd gekozen voor de “au plat” techniek om de ruit naar beneden te krijgen, waar we ook in slaagden, maar net iets teveel. Blijkbaar was het mechanisme vanbinnen gebroken en moesten we na het openen van de deur de ruit vastkleven met ademende tape. Meteen een les in Eerste Hulp Bij Ongevallen. s’Avonds deden we met onze groep nog een BBQ, terwijl de andere groep een andere variëteit van Knorr uitprobeerde (aaaach, vandaar die groepsnamen). BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

19

even liet zweten (deden we eigenlijk al) door te zeggen dat het couloir misschien helemaal niet in conditie was om hem te beklimmen. Uiteindelijk bleek dat Luck ons wou wijzen op enkele punten waar je moet op letten vóór je aan zo’n couloir begint. Eenmaal eraan begonnen viel het allemaal best mee, maar bovenaan was het even aanschuiven, en op het ogenblik dat we richting graat wilden lopen zoefden er enkele los geraakte stenen voorbij, gelukkig vooraf gegaan door de kreet “caillou !”. We konden ons nog net verstoppen achter een groot rotsblok, waar we dan maar gewacht hebben tot de cordees boven ons weg waren, terwijl er nog enkele salvo’s volgden. Er restte ons alleen nog wat klauterwerk tot aan de top. Je wordt er beloond met een panorama op de Gran Paradiso en andere gekende en minder gekende bergtoppen. De afdaling gebeurde via de normaalroute en eenmaal op de gletsjer was het in snel tempo naar de hut, en na wat uitrusten en nagenieten al even snel naar de vallei, waar het pootje baden in de rivier een verfrissende afsluiter was. Nadat alle schapen geteld waren, konden we terugrijden naar Chamonix.

Dag 5

Dag 3 Dag van de verhuis naar Gran Paradiso. Met de gebeurtenissen (brand 1999) in gedachten en benieuwd hoe het weer zou zijn aan de andere kant reden we met gemengde gevoelens door de Mont Blanc tunnel. Eenmaal uit die konijnenpijp waren we opgelucht; veilig eruit en de zon scheen ! Aangekomen in Pont konden we ons klaar maken voor de tocht naar de Vitorio Emanuelle II- hut. Vandaar zouden de twee groepen elk een aanval doen op één van de twee nabij gelegen toppen. Al snel bleek er slechts één in conditie te zijn, waardoor we met zijn allen dezelfde route zouden moeten volgen. Na wat bij te tanken in de hut kregen we les in het lopen op rotsblokken. “Sans mains” (handen in de zakken) zei de gids, “Sans dents” zei iemand even later. Dan maar naar een sneeuwveld voor wat sneeuwscholing. De”tap-tap”-techniek, “tsjak-tsjak” en uiteindelijk “boem-boem”. Ook hier kregen we een eerste initiatie in het schoenskiën (skiën zonder latten). De rest van de tijd konden we benutten voor het verkennen van de aanlooproute naar het couloir en na het eten kregen we les in kaartlezen. Daarna de rugzak klaarmaken en rond 9u30 in de twee-meterbak, waar Luc zijn ‘chauffage’ al snel alles warm liet lopen.

Dag 4 Het is altijd te vroeg om op te staan, maar ik lag al een tijdje wakker, ik had ijskoude voeten en kon de slaap niet meer hervatten, zelfs niet met een extra deken. Ook het nachtlawaai van sommige kamergenoten was tegelijk irriterend en lachwekkend; had ik maar een paar oordoppen meegebracht. Eindelijk, het was 3u , tijd voor actie, maar op dit vroege uur en de eerste course merkte ik dat we het ritme nog niet te pakken hadden en kwamen we maar traag op gang. Iedereen had de avond ervoor alles klaar gezet, maar er zijn zo van die kleine dingen die je toch nog vergeten bent. Gids Luck stond al te trappelen van ongeduld, terwijl in deze ochtendchaos de een zijn hielen nog moest tapen, de ander zijn waterzak nog moest vullen en er was er zelfs eentje die zijn rugzak nog moest inladen. Maar goed, eenmaal op weg gingen we er als een sneltrein vandoor, onze weg zoekend in het puin van de morene, richting col. We waren wat later vertrokken dan de andere groep, maar ze hadden een lager gelegen route gekozen waardoor we uiteindelijk tegelijk op de col aankwamen. “En cordee” was de boodschap daar. “Plus vite’ c’est trop tard”, vlug inbinden en stijgijzers aandoen dus, héél vlug die fleece of gore-tex jas uitdoen, want we waren veel te warm gekleed. Tom, Pieter en ik vormden een cordee, de andere cordee bestond uit Luck, Piet, en Raf. De nacht had ondertussen zijn plaats geruild voor het ochtendgloren. Tijd voor actie, een couloir van 300 meter, gemiddeld 55°, we konden niet meer wachten tot plots gids Luck ons tot de orde riep en ons

20

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

A la carte: Tijd voor een “tussendoortje”; een route op Tour des Crouches (D inf.) was ons doel. De opdracht was ook de aanloop en de route zelf te vinden. Dit ging redelijk vlotjes, behalve dan op het einde, waar wij voor de rotsblokken kozen en de gids voor het sneeuwveldje. Toch kwamen we gelijktijdig aan, al was de door ons gekozen aanlooproute iets lastiger; al doende leert men hé. De route bestond uit zeven lengtes en was redelijk luchtig gezekerd. Ik schat dat er gemiddeld om de 15 meter een ingeslagen haak zat. Friends en nuts werden dus ook boven gehaald. Gelukkig waren er wel tamelijk betrouwbare relais. Pieter, ik en de gids klommen samen, de anderen waren Raf, Piet en Tom.

Pieter had nog nooit op friends en nuts voorgeklommen (behalve Raf nog niemand trouwens) en wou de eerste lengte doen. Goeie prestatie, maar wel tijdrovend met die tussenzekeringen, je moet er echt wel aan wennen, zeker als je weet dat die dingen kunnen los komen. Bij de tweede lengte droeg Pieter de kop over aan mij. Ik besloot op makkelijkere stukken wat minder (of soms geen) tussenzekeringen te plaatsen en alleen op de moeilijkere passages wat meer. Zo heb ik de zes andere lengtes voorgeklommen, terwijl Raf dit deed voor de andere cordee. Het moeilijkste vond ik de relais te vinden, want die was soms om het hoekje. Eenmaal boven konden we nog wat genieten van het schitterend panorama op het Mont Blanc massief. De afdaling ging via sneeuwveldjes, al schoenskiëend en via “geitepaadjes” naar beneden. De andere groep klauterde op een gelijkaardige route en leerde eveneens de friends en nuts hanteren. Daarnaast ervaarden ze dat sportschoentjes niet opgewassen zijn tegen natte sneeuw en dat de wet van Murphy ook geldt voor camera’s: alles wat niet vast hangt, valt vroeg of laat naar beneden.

Dag 6 Aanloop naar de Albert 1ste-hut. Nadat we wat bijgetankt hadden, kregen we de gelegenheid om een crevasse-redding op de gletsjer te oefenen. We wilden dit zo reëel mogelijk doen, vooral om eens de impact van zo’n val te ervaren en terwijl een takel te installeren. Na wat zoeken vonden we een geschikte gletsjerspleet met een dun sneeuwbrugje. Elk om beurt mochten we er eens op staan springen tot ... zoef, je verdween in de koude, kille spleet. Tof uitzicht, maar toch ben je blij als je naar boven wordt gehesen; door het smeltwater word je er namelijk druipnat. Na het dessert in de hut was het tijd voor wat weerkunde. Perfecte timing, want we waren getuigen van het ontstaan van een cumulonimbus. De statische electriciteit deed zelfs onze haren overeind komen, degenen die er hadden natuurlijk of toch van een bepaalde lengte.

Dag 7 “Je suis un client”. Met die woorden van gids Luk vertrokken we richting Couloir de la Table. Hij bedoelde hiermee dat we hem op sleeptouw moesten nemen en bewijzen dat we de afgelopen week iets geleerd hadden. Toen we aan het couloir aankwamen waren we zeker niet de eerste, maar ook niet de laatste, te veel volk voor een vlotte beklimming. Op de graat was het echt aanschuiven, vooral voor de enkele passages waar je toch beter kijkt waar je uw voeten plaatst. Uiteindelijk was dit toch een mooie beklimming en zijn we geslaagd in ons eindexamen. De andere groep zat ‘s morgens om 2 u al aan de ontbijttafel voor een beklimming (en traversée) van de Aiguille du Chardonnet (3824 m) via de ‘Forbes Arête’ (AD). Hoewel de route iets langer is, bleek het een zeer gevarieerde leerschool te zijn: aanloop over de gletsjer, sneeuw- en ijshellingen (50 °) tot de Aiguille Forbes, en verder over de graat tot op de top. Om de traversée te vervolledigen, daalden ze af via de westelijke graat, langs een breed couloir, verder twee touwlengtes abseilen, en uiteindelijk over de gletsjer terug tot aan de hut. Een vermoeiende tocht, maar onder het waakzame oog van gids Loïc een prachtige ervaring die niemand hen nog kan afpakken...

Voor iedereen die aan deze stage deelgenomen heeft, was het zeker en vast een leerrijke week. Met een stuk meer ervaring, kennis, veiligheid en zelfzekerheid gaan er weer wat meer mogelijkheden open in de wereld van sneeuw, ijs en rotsen. Een aanrader voor wie zelfstandig en veilig wil afzien en genieten tegelijkertijd in de bergen. Een dankwoord aan iedereen die dit mogelijk gemaakt heeft!

Jeroen Jansen en Eddy Pauwels BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

21

Klimmalaya (*) on the rocks: rotsklimmen op Corsica

De volgende ochtend reden we met de auto tot diep in de vallei. De sneeuw bleek hier nog steeds niet verdwenen. Talloze tourskiërs vertrokken van op de parking voor een tocht in de Corsicaanse bergen. Wij echter hebben gekozen voor een rotsroute van zo’n 250 m: “Robenise” (TD, 6a max) op de Pointe de la Touffe. Gewapend met friends en bandslings begon de (redelijk behaakte) klim maar door de onduidelijke beschrijving in de topo belandden Joris en Brenda in een andere route die ietwat zwaarder uitviel... minstens 6a met één lengte 6c. Gelukkig voor hen goed behaakt... Na een -vooral voor Joris en Brenda- lange klimdag, raceten we via het bochtige baantje, slalommend tussen de koeien, terug naar beneden richting camping. Na een zalige douche en dito Leffe werden de tentjes opgezocht.

Corsica, île de la beauté, eiland van de GR20, de beruchte vendetta’s en uiteraard de prachtige granietrotsen met hun karakteristieke tafoni’s. Qué?! Tafoni’s dus, graniet door de wind gesculpteerd in de meest surrealistische vormen. Gaten in alle groottes in de rots, zandlopers,... Bekendste voorbeeld is wel de Lion de Rocapina waar wij wegens tijdsgebrek helaas niet geraakt zijn. Het beklimmen van deze tafoni’s is bijzonder impressionant en doorgaans erg atletisch: vanaf de zesde graad kan de rots immers erg gaan overhangen. Maar geen nood: door de immens ruwe rotsen is de wrijving ongeëvenaard (Onze handen, klimschoentjes en -touwen hebben het geweten...) Hoewel Corsica ook voor de liefhebbers van klimmen op kalksteen heel wat te bieden heeft, is het absoluut het graniet dat het klimmen op Corsica zo uniek maakt. Daarbij komt dat je in het laagseizoen, afgezien van misschien de Col de Bavella, amper andere klimmers tegenkomt, zelfs in de bekendste routes. Tenslotte is er voor het openen van nieuwe routes in Corsica nog een enorm potentieel. Na een lange nachtelijke autorit naar Livorno in Italië en een 4 uur durende boottocht kwamen we (Brenda, Barbara, Benny, Joris, Stijn en mezelf) aan in Bastia, in het noorden van Corsica. Diezelfde avond werd nog doorgereden naar Corte, centraal op het eiland gelegen. Op de camping in Corte hadden we afgesproken met Jan en Lut, die ons wegwijs zouden maken in de Corsicaanse rotsmassieven. De komende dagen zou de prachtige Restonica-vallei onze uitvalsbasis zijn om het Corsicaanse graniet te ontdekken.

22

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

De volgende dag besloten Barbara en Stijn een graatoverschrijding op de Punta Zurmulu te doen. Maar als gevolg van de wel heel summiere beschrijving in de topo (u heeft het wellicht al door : de weinige topo’s van Corsica die er zijn, trekken werkelijk op geen ****!) liep de aanloop nogal uit en werd de beklimming na 1 lengte afgebroken. De anderen kozen voor de erg mooie, redelijk goed geëquipeerde route “A bella Storia” op de Cima San Gavino (1912m) : 300m, TD+ , 6b+, 6a obligatoire. Vooral de lange voorlaatste lengte in 6b is onvergetelijk : eerst barsten in verschillende vormen, overgaand in vertikale cannelures afgewisseld met wat tafoni’s. Allemaal erg continu. De eerste lengtes werden aaneengeregen, vergezeld van de zon en een frisse bries, maar dat briesje nam al gauw toe tot quasi orkaankracht waardoor we in de laatste lengtes bijna uit de route geblazen werden! Ambiance Eigerwand! Daarbij kwam dat er in de laatste lengte nog een stuk dalle moest beklommen worden zonder haken. Geen pretje bij zo’n harde windstoten...

Desondanks toch weer een schone, gevarieerde route met enkele fantastische touwlengtes, aan ons palmares toegevoegd. De dag nadien bleek de hevige westenwind nog steeds van de partij waardoor de plannen om een lange rotsroute te klimmen noodgedwongen werden opgeborgen. In de namiddag werd met het busje koers gezet richting de granieten pieken van Bavella, vast van plan om de fameuze tafoni’s te gaan opzoeken. De tenten werden voor drie dagen neergepoot op een camping aan het strand in Solenzara. Van daaruit sta je normaal gezien op een dik halfuur met de wagen in de bergen maar als gevolg van wegenwerken moesten we nog enkele kilometers stappen naar de rotsen. Omwille van deze langere aanloop werd geopteerd voor de, niet al te ver gelegen, toppen Castellu en Castelluciu : beide 5e graads klimmen in “terrain d’aventure”. Met andere woorden, geen haken te bespeuren... Gelukkig lenen de gaten en zandlopers van de tafoni’s zich ideaal voor het plaatsen van bandslings als zekering. Ook de camalots bleken onze beste “friends”. Beide routes zijn ongeveer 8 à 10 touwlengtes lang. De groep werd in twee opgedeeld en aangezien iedereen erg tevreden was over de beklimming werden de volgende dag de rollen gewoon omgedraaid.

Na een -noodgedwongen- rustdag ten gevolgen van regen, waarbij we een bezoek hebben gebracht aan het prachtige stadje Bonifacio in het zuiden van het eiland, werd voor onze laatste klimdag weer richting Bavella gereden. Maar ditmaal de andere kant van het massief. Na een lange autorit kwamen we aan op de Col de Bavella, obligate stopplaats voor iedere toerist die zichzelf au sérieux neemt. Vlakbij de col zijn er talloze kleine klimscholen waar je kan sportklimmen. Maar je kan eveneens op de ‘Aiguilles de Bavella’ rotsroutes van enkele honderden meters klimmen. Wij kozen voor de gulden middenweg: enkele -naar Corsicaanse normen (spits van een jaar of tien oud die soms wel heeel ver uit elkaar staan)- goed geëquipeerde routes van 3 à 5 lengtes op de Pilastru di Alba, een kwartiertje stappen van de parking. Brenda en Pieterjan startten met Luce Turchina (6a+) de anderen doken in Cum Ella’e (6b). Beide routes zijn echt magnifiek: overhangende tafoni’s, plaat, barsten, dièdres, dülfers; werkelijk alles komt aan bod. En dit met uitzicht op zee op enkele tientallen kilometers verder. ‘s Namiddags liepen we bij de rotsen nog Jean-Paul Quilici tegen het lijf, de auteur van verschillende slechte Corsicaanse topo’s, tot nu toe enige Corsicaanse berggids en zelfverklaarde ‘homme de Bavella’, die je direct herkent aan de onafscheidelijke bandana rond z’n kop. De man was zo vriendelijk, of beter arrogant, om ongevraagd z’n handtekening in onze topo te komen zetten, daarbij druk met de vinger wijzend -”C’est moi, c’est moi!!”-naar zijn fotootje in de topo... ‘s Avonds werd op de camping in Bonifacio, met een glas Pietra in de hand, het Corsicaanse bier, nog wat nagekaart over de voorbije klimweek die -hoe kan het ook anders- weer veel te snel was voorbijgevlogen. Maar één ding staat vast: Corsica, we’ll be back! Pieterjan De Roo * Klimmalaya - Jongeren Alpine Team is een vzw die recentelijk werd

opgericht door enkele jonge gemotiveerde alpinisten met het oog op het organiseren van klimexpedities naar verre bestemmingen in de (nabije) toekomst. Meer info op http://www.klimmalaya.be BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

23

BERGSPORT, WANDELEN, TREKKING Kuiperstraat 35 - 9100 Sint-Niklaas Tel. 03-777 54 72

Denali-Expedition 2004 “ FLANDERS RUNAWAYS”: Bjorn and Stef. Ergens eind februari, op een zondagochtend. Een SMSberichtje van Bjorn: Of ik zin heb om in juni mee de Denali te gaan beklimmen... Onder het motto “Once in a lifetime” werd mijn vrouwtje en de ganse familie en kennissenkring overgehaald en werden de voorbereidingen gestart: interim zoeken (leek nog het moeilijkst), materiaal verzamelen (lees Kariboe en AS adventure plunderen), route uitkienen en kilometers lopen en steppen. Zaterdag 30-05-04. Vertrek vanuit Zaventem met United Airlines via Washington en Seattle naar Anchorage. United wenste ons tijdens de vlucht veel geluk toe, het applausje dat volgde was nog iets te vroeg, we waren nog maar net vertrokken. Vanuit Anchorage reed een privé-shuttle ons onmiddellijk naar Talkeetna, het laatste dorp alvorens op de berg gedropt te worden. Onze duurdere keuze van een onmiddellijke trip naar Talkeetna was een juiste keuze: als eerste aangekomen op de airstrip van Talkeetna (4 uur in de ochtend) hadden we de kans om als eerste expeditie in te checken voor een vlucht

naar Kahiltna Base. Ondanks prachtig weer in Talkeetna bleven we aan de grond wegens bewolking boven het base-camp. Net op de valreep echter bleek er een “window” die we als enig team die avond nog konden benutten: 8.30 pm: alles inladen, instappen en wegwezen. Net nu ik eindelijk de slaap had te pakken in het bureeltje van Doug Geeting Aviation! De vlucht in een Cessna 185 was fantastisch. Eens van de grond beseften we pas hoe uitgestrekt Alaska wel is. Kilometers groene toendra met hier en daar elanden scheidden ons nog van het Denali-massief. En inderdaad, 150 km verderop lag de DENALI, “the high one” volgens de Athabaskische naamgeving. De 40 minuten durende trip bracht ons over de toendra en de voorlopers naar het uitgestrekte massief van sneeuw en ijs. Rond iets na 9 pm hobbelden we de airstrip op van Kahiltna base, 2200 meter boven België. Nu was het aan ons: inchecken bij de Rangers, human waste pot ontvangen, fuel inpakken, sledes optuigen en ski’s aanbinden. Met 30 kg op de rug en nog eens 25 a 30kg in de slee stonden we klaar om te vertrekken. Dit werd afzien, zoveel was duidelijk. Vele expedities verkiezen van wat te settelen in het base-camp alvorens werkelijk te vertrekken. Ons doel was zo snel mogelijk op acclimatisatiehoogte te komen om van dan af te klimmen naargelang de weersomstandigheden en vooral naargelang onze acclimatisatie. De eerste etappe verliep vlekkeloos over de vrij vlakke Kahiltna gletscher tot net onder Ski Hill, de eerste echte helling. De Kahiltna gletsjer zou zo’n 60 km lang zijn, wij mochten er de hoogste 10 km van belopen. In het halfduister sloegen we rond 3 am ons eerste kamp op. Begin juni verdwijnt de zon nog net achter de hoogste toppen. Binnen enkele dagen zou ze niet meer uit het oog verdwijnen... Maandag 1-06. De tweede etappe startte ergens in de late namiddag in een white-out: lat voor lat schoven we ons van wand naar wand. Gelukkig waren deze wands aanwezig. Zo konden we ondanks het barre weer met zicht nul toch nog tot kamp II komen. Aanvankelijk leek het nogal toeristisch dat de route aangeduid was. Als anderzijds iedere expeditie zijn wands zou uitzetten, zou het Denalipark op een kerkhof van bamboestokjes gaan lijken. dus, volgen maar die paaltjes... Camp II werd neergepoot en opgebroken zonder maar iets van de omgeving gezien te hebben. Dag drie startte namelijk even wit als de vorige. De derde etappe bleek de zwaarste te worden van de hele tocht. Met BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

25

volledige bepakking zijn we tot in camp III gesukkeld. De gletsjer werd steiler. De tourski’s werden opgebonden. Hier gingen we tot op het tandvlees. Anderen verkiezen hier reeds de dubbel carry, waarbij je de helft naar het volgende kamp brengt om vervolgens terug te keren en te overnachten. Maar op onze manier zaten we op dag 3 reeds op 3400 meter en lasten we een welverdiende rustdag in. De rustdag kwam zeer gelegen, mede omdat ik zo dom was geweest net iets te lang met gewone bril te klimmen. “Het was toch nacht” dacht ik zo. Resultaat was een milde vorm van sneeuwblindheid die ik het hoofd kon bieden door een dag onafgebroken in het donker te vertoeven. Slapen, eten en grappen maken, alles met de ooglapjes op. Tegen de avond zag ik de kans om ons “specialleke” te bereiden. Bjorn en ik hadden voor een eenmalig maar uitzonderlijk feestmaal moeten zorgen voor elkaar en vandaag wilde ik reeds van al mijn verse producten af, dus. Een wokgerecht van verse wortelen, uien, worstjes, tomaat en rijst, overgoten met een zoetzure saus en een 0.5 liter cola van het jaar 2004 erbij geserveerd! Smakelijk Bjorn. Op zijn beurt toverde Bjorn ‘s ochtends geflambeerde pannenkoeken met Amaretto uit zijn rugzak; ongelofelijke lekkernij op 3400 meter! Na de rustdag en het feestmaal zagen we het weer volledig zitten. De zon vergezelde ons en het imposante Denali-landschap kwam uit de wolken te voorschijn. Omringd door kloven en seracs, trokken we slow but steady Motorcycle-hill op, een helling van 40°. Het verschil met de voorbije dagen was uiterst groot. Gewicht gehalveerd en de zon als gezel. We wensten onze “cache” te gaan plaatsen op Medical Camp, 4300 meter. De duizend meters werden langzaam onder de voet gelopen en wanneer ik Windy Corner bereikte, moest ik mijn eerste traan laten: Hier kom je voor de eerste maal na dagen klimmen boven de omliggende bergen uit en word je getrakteerd op een panorama waar je even stil van wordt. Windy Corner staat bekend om zijn furieuze windstoten die over zijn kam scheren, doch wij mochten het overschrijden onder omstandigheden die je mag vergelijken met een koude maar prachtige klimdag in de Alpen. Moe maar tevreden arriveerden we in Medical Camp, HET kamp waar iedereen samenhokt en wat wel echt op een klein tentendorpje lijkt. Hier

staat tevens de hoogst gelegen Ranger-post die het wel en wee van de klimmers observeert. En het mag gezegd, ze doen hun werk uitstekend en zeer professioneel. Bewijs volgt later. Na het opzetten van ons kamp en het achterlaten van eten en fuel verlieten we Medical Camp en daalden af naar 3400 meter. De volgende ochtend, dag vijf, lieten we een tent achter op 3400 meter en vertrokken weer over Motorcycle Hill, over Windy Corner naar Medical Camp. De hoogte liet zich voelen en Bjorn laste een rustdag in op 4300 meter. Ikzelf zag een prachtige dag in de tent niet zitten en daar ik geen last had van enige hoogte, besloot ik reeds een cache van fuel te gaan plaatsen op 16-ridge (4900 meter). Het gaf een onbeschrijflijk gevoel: met een rugzakje van 5 kg op een stevig tempo Headwall beklimmen en daarmee mijn hoogterecord van 4362 meter verslaan. Op de kam aangekomen plantte ik mijn bamboestokje met vlag bovenop de fuel dewelke een meter in de sneeuw ingegraven lag. Beneden aangekomen bij Bjorn werd er gestart met onze dagelijkse drie-uur durende kookfestijn: 5 liter sneeuw smelten! Een liter voor soepjes en avondmaal, de andere vier als drinkwater waarvan telkens een litertje op smaak gebracht door een fruitig poedertje. Die avond echter kwam een Ranger langs met de vraag of wij niet van de berg zouden moeten geweest zijn. Wablief !? Bleek dat de Ranger mijn pas geplaatste cache op 4900 meter ontdekt had en dat er op de officiële expeditiesticker stond : Flanders Runaways Leaving date 20/05/2004! Kleine vergissing in het kantoor van de Rangers. Wij zouden inderdaad graag van de berg zijn de twintigste, juni! Gelukkig had de man de cache niet onmiddellijk uitgegraven en naar beneden gebracht. Dag 7 brak aan en Bjorn en ik gingen vandaag voor High Camp: ons doel was tent en eten naar 5200 meter te brengen en terug te keren. Tot 4900 meter kende ik de route. Van daar af liepen we over 16 Ridge, een grandioze rotskam met links 600 hoogtemeters dieptezicht en rechts 900 meter. Met enkele vaste touwen overbrugden we de wat steilere delen, nooit meer dan 55°. In een koud maar zonnig high-camp kozen we, achteraf bekeken wat te snel, een camp site en zette we de tent op. Nadien bleek dat niet de diepte van je ommuring van belang is maar wel de hoogte ervan langs de buitenzijde! Teruggekeerd naar Medical Camp informeerden we bij de Rangers naar de weersverwachting. Het zou gaan keren. Morgen zou langzaam aan alles toetrekken en de dagen erop zouden stormachtig worden. We besloten morgen de move naar high camp te maken en voldoende eten mee te zeulen om een storm uit te zitten. In Medical Camp ontmoetten we Jan en Gilbert. Jan had echter te kampen met een tandabsces en was niet van plan om terug te keren ondanks

26

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

de helse pijnen. Met wat extra brufens uit onze EHBO ging hij trachten op enkele dagen zijn hamsterkaak weg te werken. Onze klim over Headwall, de derde maal voor mij, verliep vlekkeloos. De laatste meters over de ridge waren echter loodzwaar. De hoogte begon zijn tol te eisen. Aangekomen op high camp kantelde het weer duidelijk de andere richting. Wind, wolken en sneeuw kregen de voorkeur van de berg. Daar zaten we dan, Bjorn en ik op 5200 meter hoogte, op 3 vierkante meter ruimte. We waren 1 klimdag verwijderd van de top, maar nu hing alles af van het weer, onze voedselvoorraad of ons geduld. Nu kregen we waar voor ons geld. We mochten kennis maken met waar de Denali bekend voor staat: zijn ongeëvenaarde stormen en diepvriestemperaturen. Die eerste avond op 5200 meter kwam zelfs nog een Ranger langs om de koppen te tellen, er zou nog een cordee op de terugweg zijn van de top. We keken op ons uurwerk en lazen 9.30 pm. Later bleken ze dan toch nog veilig toegekomen te zijn na een succesvolle klim. Dag 9, 10, 11 en 12 verbleven we op high camp in een Siberische storm: windsnelheden waar ik geen getal kan op plakken, en temperaturen tot 25° C, in de tent wel te verstaan. Elke avond dienden we, alvorens slapen te gaan, 15 minuten onze koude stompjes te masseren in de hoop ‘s morgens niet met zwarte tenen op te staan. Eenmaal warm echter bleken de slaapzakken hun werk meer dan uitstekend te vervullen en sliepen we, gezien de omstandigheden, zeer comfortabel. Naast veel eten, drinken en slapen kregen we de tijd dood met muziek luisteren, sneeuw ruimen rond de tent en heel veel kletsen en zeveren zoals het oude viswijven past. Een verrassend moment tijdens de stormdagen was het mogen bekijken van mijn kids op video op dag 9. Bjorn had net voor het vertrek met de camera mijn twee spruiten gefilmd en deze beelden kon ik nu op 5200 meter, 11 dagen na opname, bekijken. Een ontroerend moment. Op dag drie in high camp hielden enkele expedities het voor bekeken en waagden zich aan de penibele afdaling naar lagergelegen oorden. Was het voedseltekort of de lethargie in deze omstandigheden? In ieder geval zat bij ons de sfeer er nog goed in. En eten? Voor 9 dagen in totaal! We hadden er voor moeten werken, maar eten mocht niet de reden zijn om terug te keren, toch niet na enkele dagen. Dag 6 op high camp brak aan en jawel, zon verlichtte ons tentje vanbinnen met een fel geel tintje van het tentzeil. We staken de koppen buiten en het was een eensgezinde YES, summit-day! Ludiek was wel dat

ondanks de window in de wolken er nog geen enkel team aanstalten maakte om te vertrekken. Niemand wilde op de Denalipas gaan spoortrekken, tot er een gegidst team van Australiërs vertrok. In nog geen halfuur tijd volgden 5 andere teams waaronder wij. Het was barkoud maar geen reden om een dag langer te kamperen. Op de Denalipas maakte ik de goede keuze van chemische verwarmertjes in mijn boots te stoppen. Mijn tenen bleken ondanks de twee uur durende klim toch nog niet echt opgewarmd. Een Amerikaanse soloïst, Joe, van ergens in de vijftig jaar, moest hier terugkeren met frostbite aan de vingers. Enkele dagen later in Talkeetna zouden zijn vingers nog bleek en grijs zien maar hij was ze niet kwijtgeraakt. Op de kam gierde een sterke wind maar de hemel was zo goed als wolkenloos. Bjorn en ik klommen stevig verder over Washburns Thumb en over Footbalfield en bereikten na een prachtige graat rond 4pm Noord-Amerika’s hoogste top: Denali of Mount Mc Kinley, 6194 meter. Het werd me daar teveel, snotterend en snikkend genoot ik van het pakkende vergezicht. Alles lag lager, zoals Bjorn het zei. Gletsjers, Mount Foraker (5200 m), Mount Hunter, ... alles lag onder ons en hier kon je werkelijk zien dat de aarde rond is. Na een verblijf van een uur op de top daalden we in een hels tempo af naar ons tentje. Mission completed, of toch niet, heelhuids thuiskomen was de boodschap. Na een euforisch nachtje in high camp daalden we full loaded af naar Medical Camp. Dit is de op een na zwaarste dag geworden van de trip. In Medical Camp braken we namelijk ons kamp op en liepen door naar de door ons achtergelaten tent op 3400 meter. Wat we in 5 dagen omhoog gebracht hadden van 3400 meter naar 5200 meter werd nu in een dag afgelegd. Als extraatje brachten we tevens vanuit dit kamp een achtergelaten tent en schop mee naar België voor enkele Vlaamse voorgangers die minder geluk hadden dan wij. Van hieraf aan werden opnieuw de ski’s aangetrokken. Maar wat we dachten als zijnde een laatste dag skieën en glijden te worden, werd een nachtmerrie: het zelfde traject als in het heengaan werd opnieuw een zoektocht naar wands om in de white out base camp terug te vinden. Op 15 juni rond 3 pm, 15 dagen na het vertrek, arriveerden we in base camp. Enkele uren later bracht Doug Geeting Aviation ons terug in de bewoonde wereld. En nog wat later zaten we voor een oversized pizza met een Coca-Cola, refill natuurlijk! BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

27

Cordillera Blanca: climb and snowboard expedition Ergens in het najaar van 2003 stelde David Stroobants tijdens een LUAK-avond eens voor om deze zomer naar de Cordillera Blanca in Peru te gaan. Ik was snel om ja te zeggen tegen zo’n trip, zeker toen Kurt Piot voorstelde om onze snowboards mee te nemen. Ik moest nog wel zien uit te dokteren hoe ik aan de nodige centjes zou raken, maar dat zou wel lukken. De 27ste juni was het eindelijk zover, samen met Kurt Piot, Kurt Wera, Jo Wijnant en Sofie Neyens nam ik, Lander Sannen, het vliegtuig naar Lima, om daarna nog acht uur op de bus te zitten tot in Huaraz. Dit zou onze uitvalsbasis worden voor de komende maand, David Stroobants en Olivier Leirs waren hier al en het team was voor de komende twee weken volledig. De eerste dag hebben we het rustig aan gedaan, wat inkopen doen voor op de trekking, eens door de markt wandelen en wat wennen aan de hoogte natuurlijk, Huaraz ligt al op 3100m.

Santa Cruz-trekking 30/06-02/07 ‘s Morgens vroeg eruit om na een lekker ontbijt een collectivo, m.a.w. een recordpoging hoeveel mensen gaan er in een minibusje?, te nemen richting Vaqueria. De weg ging door de prachtige Quebrada Llanganuco en na een pas van 4767m, mijn hoogterecord dus al verbroken met een busje..., kwamen we aan in Vaqueria (3750m). We wandelden de mooie Huaripampa in en rond 17h00 installeerden we onze tenten op een hoogte van 3800m. Twee uur later kropen we onze nest in, morgen zou het een zware dag worden met een col van 4760 meter voor de boeg. Spijtig dat het de tweede dag vrij mistig was en we dus tijdens het wandelen door de Quebrada Huaripampa niet al te veel zagen van de knappe omgeving. Vanaf 4000m liet de hoogte zich bij mij toch voelen en na veel gehijg op Punta Union (4760m) aangekomen was het net of er een ‘thunderdome hardcore festival’ aan de gang was in mijn hoofd. Het zicht op de Quabrada Santa Cruz deed de hoofdpijn en de vermoeidheid snel naar de achtergrond verdwijnen en na even rusten kon de afdaling tot op de Taullipampa beginnen. Hier zetten we onze tenten op voor de tweede overnachting, met een mooi zicht op Taulliraju en op de noordwand van Artesonraju. Met mooi weer en een stoffige afdaling sloten we de trekking af. In Cashapampa kropen we met acht en onze bepakking in een Toyota stationwagen en reden we naar het lager gelegen stadje Caraz. Na een heerlijke kip met friet, nog wat zitten chillen met cola en bier op het terrasje van ons hotel en dan een niet zo rustige nacht want een lokale beroemdheid kwam die avond optreden en we konden dus “genieten” van een hele nacht Peruaanse klassiekers. De komende 2 dagen nog wat uitgerust in Huaraz, mailtje naar het thuis-

28

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

front gestuurd, finale Eurocup gekeken, wat inkopen gedaan en gepland wat de volgende trip zou worden.

Ishinca-Urus-Tocllaraju 05/07-11/07 De collectivo naar Collon genomen, en van daaruit gingen we vergezeld van ezels te voet naar het basiskamp van Ishinca. Het is een 1000 meters stijgen tot het basiskamp (4350 m), de hoogte speelde me al minder parten en als het morgen goed weer was zouden we vertrekken om Ishinca te toppen. Door het slechte weer geen toppoging vandaag , maar een wandelingetje tot op 5000 meter met een goed uitzicht op Ishinca. Die nacht om 05u.00 opgestaan en vertrokken naar de top, het was goed weer en we vorderden snel. Na een goede 4u bereikten David, Kurt, Jo, Kurt en ik de top (5530 m). Na de gebruikelijke topfoto’s wisselden Kurt Piot en ik onze stijgijzers voor onze RAD AIR-snowboards en kon de afdaling beginnen. Het was een superdag geweest en morgen zouden we vertrekken naar het hoogtekamp van Tocllaraju. David, Kurt, Jo en Kurt maakten zich tegen de middag klaar om naar het hoogtekamp van Tocllaraju te vertrekken. Na Olivier en Sofie, die ook al moesten passen voor Ishinca, begonnen mijn darmen ook wat tegen te werken en moest ik mee achterblijven in het basiskamp. Ik hoopte dat het de volgende dag wat beter zou gaan, dan konden we Urus nog proberen.

Ik voelde me ‘s nachts al heel wat beter en dus begonnen Sofie en ik rond 06u00 aan de beklimming van Urus. Het was open hemel en we hadden tijdens heel de beklimming een goed zicht op de omliggende toppen met als hoogste, Tocllaraju (6034 m) en Ranrapalca (6162 m). Tegen 10u00 stonden we op de top (5450 m), goed op tijd want er begonnen zich al wolken te vormen en een paar uur later zou je op de top enkel wolken zien, i.p.v. het 360° panorama waar wij konden van genieten. Tijdens het afdalen zagen we dat de rest ook al terug was van Tocllaraju, door de loodzware sneeuwcondities hadden ze de top niet kunnen halen. Olivier was ondertussen terug vertrokken naar Huaraz, hij voelde zich te ziek om nog langer in het basiskamp te blijven. De laatste dag in het basiskamp was het weer terug aan de slechte kant en we hielden ons bezig met kaarten, boulderen en voetbal, viel dat voetballen even tegen op deze hoogte. Na vijf dagen pasta en gevriesdroogd eten smaakte de kip met friet wel. Na het eten nog maar een mailtje naar thuis gestuurd, konden ze daar ook terug gerust slapen. Internetten is in Huaraz echt geen probleem, een overaanbod aan internethokjes is nog zacht uitgedrukt.

Quitaraju-Alpamayo 12/07-19/07 Tim Decort voegde zich nu bij de groep en we besloten om morgen richting Alpamayo en Quitaraju te vertrekken. Olivier was nog steeds niet op en top en besloot met zijn trekking door Peru te beginnen en het klimmen te laten voor een andere keer. Terug vroeg eruit en met de collectivo naar Cashapampa, waar we de eerste week de Santa Cruz-trek beëindigden. We huurden een paar ezels en een geweldige arriero (ezeldrijver) en vertrokken de vallei in tot aan Llamacorral, waar we de eerste overnachting deden. Onze arriero ving in de nabijgelegen rivier veel forellen met zijn primitieve vislijn en dus hadden we nog een heerlijke maaltijd voor het slapengaan. Verder omhoog de vallei in tot aan het basiskamp (4250 m). Kurt Piot kreeg bij aankomst koorts en moest de rest van de week in het basiskamp blijven. De eerste nacht in het basiskamp had het heel de nacht gesneeuwd en we waren pas laat vertrokken naar het hoogtekamp (5300 m). Ik was blij toen we het hoogtekamp bereikten want ik vond het serieus vermoeiend met zo een zware rugzak, 1200 m stijgen met stukken tot 60 graden terwijl het stevig begon te sneeuwen. Door de lage bewolking konden we van Alpamayo of Quitaraju niet veel meer zien die avond. De volgende dag hebben we door het slechte weer heel de dag in de

tent gelegen, Alpamayo en Quitaraju lieten af en toe een glimp van zich opvangen maar met oxo en vier op een rij kom je ook de dag door. “Hé gaan jullie blijven liggen? ‘t Is goed weer en er is gespoord!” Met deze woorden wekte Tim ons de volgende morgen. Jo, David, Tim en ik haastten ons in onze kleren en vertrokken zo snel mogelijk voor een poging in de Frans-Baskische route op Alpamayo (5947 m). Onderweg kwamen we een viertal tegen waarvan één de arm had gebroken door ijsval van de eerste touwgroep. Na één lengte in de route beslisten Jo en ik om terug te keren omdat we te veel ijs op onze toren kregen van David en Tim, die boven ons in de route zaten. David en Tim klommen de route uit op de topgraat na, wegens te gevaarlijk. Kurt Wera en Jo vertrokken de volgende nacht om Quitaraju (6036 m) te beklimmen. De rest van ons daalde die dag terug af naar het basiskamp waar de regen ons al stond op te wachten. En dan noemen ze dit seizoen ‘dry winter’. Nadat Jo en Kurt Wera de volgende dag terug waren van het hoogtekamp gingen we dadelijk door tot in Cashapampa en verder naar Caraz.

Pisco 20/07-24/07 We begonnen de restaurantjes, jugeria’s (fruitsapbars) en cafeetjes te kennen. Voor het eerst proefden we ook de lokale specialiteit, cuy, beter bekent als hamster of cavia. Niet slecht maar nogal weinig vlees. Na gisteren nog op een Peruaanse kermis beland te zijn, was het deze morgen toch met een zwaar hoofd opstaan. Wat rondgeslenterd in Huaraz, gekopieerde cd’s gekocht en ‘s avonds in een kleine gezellige cinema naar ‘Touching the void’ gaan kijken. Ik had me de laatste twee dagen precies wat laten gaan in eten en drinken en kreeg ‘s nachts last van hevige buikkrampen, braken en diarree. Ik kon niet mee voor de laatste trip naar Pisco. David vertrok die middag terug naar België, Kurt Wera ging nog twee dagen cultuur opsnuiven en Kurt Piot, Tim, Jo en Sofie vertrokken naar Pisco. Gisteren heel de dag plat gelegen maar vandaag voelde ik me al een stuk beter en ben ik naar Quebrada Parón gegaan, de vallei van Artesonraju, voor een kleine wandeling. De rest had een geslaagde beklimming gedaan op Pisco, Tim en Kurt Piot nog een vette afdaling op hun RAD AIR-snowboards. Het was onze laatste dag in Huaraz, voor iedereen nog wat souvenirs jagen en wat drinken in de toffe cafeetjes. 25 juli, het einde van onze trip, vanaf toen zou het weer 48u reizen zijn met bus, vliegtuig en verschillende tussenstops om in België te raken. Tim Decort bleef nog enkele dagen langer en deed een succesvolle beklimming van Nevado Tocllaraju (6034 m). Voor meer info en foto’s kan je terecht op www.expe.be

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

29

Brandwondenexpeditie 2004, het echte verhaal Volendam, oudejaarsnacht 2000, om middernacht breekt er brand uit in café “Het Hemeltje”, hierbij worden 277 jongeren verbrand. Zestig onder hen zijn er zeer zwaar aan toe (14 onder hen zullen aan hun verwondingen bezwijken). Omdat Nederland niet zo’n uitgebreide brandwonden beddencapaciteit heeft, werd besloten hulp te vragen aan de buurlanden. De verschillende Belgische brandwondencentra zijn bereid een vijftiental patiënten op te nemen.

Als rampenmanager krijg ik de opdracht het luchttransport van deze patiënten vanuit Schiphol te organiseren en eraan deel te nemen, in de functie van respiratoir therapeut. Zodoende ontmoet ik Tom en Lou voor het eerst in Schiphol op die koude 1 januari 2001. Beiden zijn ernstig verbrand, Tom is over 80% van het lichaamsoppervlakte verbrand (vooral 3° graads brandwonden) en heeft een zwaar inhalatie trauma (longverbranding), Lou van zijn kant is 60% verbrand en heeft ook zo’n inhalatie trauma. Beiden verkeren in een kunstmatige coma en worden kunstmatig beademd. Tom valt geregeld stil en we moeten hem dan ook regelmatig weer reanimeren.Vijf maanden en 22 operaties later, ontmoet Tom Koen De Blauw, die op dat moment samen met mij de laatste fysieke voorbereidingen treft om als eerste zwaar verbrande de Mont Blanc te beklimmen. Tom, die op dat moment in een “dipje” zit, put hier ondermeer kracht uit en ik beloof hem op één dag mee te nemen naar de bergen en naar die Mont Blanc. Tom overtuigt Lou om samen die stap te zetten en zich samen voor te bereiden op deze klim, die voor hen, net als voor Koen destijds, de afsluiting moet worden van hun zware en pijnlijke revalidatie. Jan werd twee jaar geleden ernstig verbrand na een zwaar verkeersongeval, hij liep tweede- en derdegraads verbrandingen op aan heel zijn rechterzijde, alsmede aan zijn hoofd en beide handen. Deze handen zijn nog steeds zwaar verminkt, waardoor hij ze moeilijker of niet kan gebruiken. Ik contacteerde hem eind vorig jaar - we waren toen al volop aan het trainen met Tom en Lou - en vroeg hem of hij interesse had om mee naar de bergen te gaan. Hij was meteen gewonnen voor het idee en ondanks het feit dat hij nog enkele operaties moest ondergaan, trainde hij volop om toch maar mee te kunnen met ons. Voor een “gezond” persoon is het lichamelijk al niet zo evident om een vrij hoge berg te beklimmen in meestal extreme omstandigheden, voor een zwaar verbrand iemand is dit helemaal niet evident. De aanwezigheid van “nieuwe” huid bemoeilijkt in belangrijke mate het zweetproces. Hoe meer nieuwe huid er geplaatst werd, hoe minder de patiënt kan zweten en hoe sneller hij “oververhit” geraakt. Een bijkomend probleem is dat hij/zij dat veelal zelf niet voelt . Deze “nieuwe” huid is daarenboven nog heel fragiel en dus uitermate kwetsbaar. Tom en Lou hebben dankzij een deskundig team van chirurgen een heel nieuw gezicht gekregen, volgens een unieke

30

BOBA • 2004/3 • mei-juni

methode. Zij hebben beide bij de cafébrand een ernstige longverbranding opgelopen, waardoor een deel van hun longen verdwenen is, wat een nefast gevolg heeft voor hun vitale capaciteit. Zij recupereren hierdoor minder snel dan u en ik. Daarbij zijn er zowel bij Lou en Jan vingers geämputeerd, bij Jan allemaal ... En last but not least is er de psychologische impact van het ongeval en de fysische gevolgen. Met al deze factoren dient men rekening te houden tijdens de fysische - en psychologische voorbereiding voor deze expeditie alsook tijdens de klimtochten. De kledij voor de hooggebergte tochten moet van een superieure kwaliteit zijn, tijdens een vorige expeditie gebruikten we kledij vervaardigd uit GORE-TEX XCR, dit bleek voor de patiënten niet de juiste keuze te zijn, daarom zijn we overgestapt naar kledij uit ander materiaal en gezien de temperaturen die we op de flanken van de Mont-Blanc gehad hebben (-45° C ), bleek deze kledij wel te voldoen. Hun onderkledij is dezelfde als wij gebruiken. Tijdens de tochten moet er om het half uur gestopt worden, voor wat wij noemen een “ventilatie pauze“, de patiënten krijgen het warm, beginnen te zweten en voelen het zelf niet. Daarom moeten wij attent zijn, als wij een beetje zweten, dan zweten zij “vollenbak” en moet er wat kledij uit. Naarmate de expeditie vordert herkennen zij ook zelf de symptomen van het overhit geraken en vragen zij spontaan naar een “ventilatie pauze”. Tom en Lou trainden aan de hand van een trainingsschema, dat ik voor hen had opgesteld en dat gebaseerd is op het trainingsprogramma van marathonlopers. Ik had het zodanig aangepast aan hun normale sportactiviteit, namelijk het voetbal en de nadruk lag hoofdzakelijk op uithoudings - en weerstandstraining. De gekozen sporttak was als vanzelfsprekend het lopen. Hun voorbereiding is gestart op 1 september 2003 en natuurlijk was ik niet steeds ter plaatse om hen te “controleren”, maar ik had wel iemand ter plaatse die samen met hen trainde en me wekelijks op de hoogte hield van de vorderingen en/of problemen. Het trainingsschema werd meermaals aangepast en de jongens werden op geregelde tijdstippen onderworpen aan testdagen, waarop ook de andere leden van de expeditie aanwezig waren. Kwestie van mekaar beter te leren kennen, maar vooral om te kijken of iedereen zijn conditie wel in orde was. Enkele kandidaat expeditieleden vonden het blijkbaar niet de moeite aan deze trainingsdagen deel te nemen. Als expeditieleider moet je dan vrij crû zijn tegenover deze houding, het handelt hier namelijk over een “brandwondenexpeditie”, waarbij de patiënten centraal staan, het belangrijkste wat voor ons geldt is dat zij de top halen. Het mag in geen geval gebeuren dat zij de top niet kunnen halen, doordat één van de begeleiders fysiek niet in orde is. Indien je niet weet welk vlees je in de kuip hebt, kunnen deze mensen het voor mijn part vergeten. Jan kreeg ongeveer hetzelfde trainingsprogramma, maar door die enkele operaties die hij nog moest ondergaan, paste hij de trainingsfrequentie op eigen gevoel aan. De ultieme test voor iedereen is een bosloop van 50 minuten aan een tempo van 15 km/u, en geloof me, ze hebben het alledrie gehaald. Een dergelijke expeditie kost natuurlijk heel wat geld. Dankzij de vrijgevigheid van enkele sponsors, zoals PHILIPS-MEDICAL, INTERPARTNER- ASSISTANCE, MASTERSFOOD RENAULT, MOUNTAIN HARDWEAR, DE

BERGPALLIETERS en de BAC konden we ook dit jaar ons financieel - en logistiek kostenplaatje rond krijgen. Het zoeken en overtuigen van sponsors, neemt enorm veel tijd in beslag. De internationale prijs die ik begin dit jaar mocht ontvangen voor dit uniek initiatief heeft enkele sponsors over de streep getrokken. De uitgebreide mediabelangstelling speelt natuurlijk ook een belangrijke rol voor hen. Net als de andere jaren hadden we ook dit jaar een camera-ploeg (Telefacts) mee alsook een journalistenteam van een Nederlandse krant (De Telegraaf). Toch even vermelden dat het 1° Bn Para onze expeditie voorzien heeft van klimtechnisch personeel.. Als tegenprestatie voor een sponsor hebben we aan deze expeditie een kleine medische studie gekoppeld en werd gelijktijdig medisch materiaal getest op hoogte (> 2500 meter). Hiervoor had ik een klein draagbaar testlabo mee (± 2,5 kg, drie toestellen), waarmee we dynamische metingen konden verrichten bij alle expeditieleden tijdens de verschillende beklimmingen. Eén van de toestellen liet ons toe te meten in welke mate de patiënten recupereerden na een lange inspanning (klim) in vrij extreme omstandigheden. Op 13 juni 2004 ving de expeditie aan met een inlooptocht vertrekkende aan de col des Montets, met als doel “Le Lac Blanc”. Door de aanwezigheid van grote hoeveelheden sneeuw op een hoogte van 2200 meter en het ontbreken van het nodige klimtechnisch materiaal binnen het team werden we genoodzaakt vroegtijdig af te dalen. De volgende dag stond er een tweedaagse bergtocht op het programma, met als doel de eerste dag“ refuge Albert I” en als doel voor de tweede dag “l’Aiguille du Tour”. De sneeuw op lage hoogte, speelde ons die dag in het voordeel, het liet ons toe vrij vroeg en op zwakke hellingen te leren lopen in cordée en te leren cramponneren. Vooral voor Jan, die geen gebruik kon maken van een piolet, was dit de ideale leerschool. Zonder enige problemen bereikten we die dag de refuge .De volgende dag klommen we in ideale weersomstandigheden (helder en warm weer, 26° C op 3500 meter ) naar l’Aiguille du Tour. Op het rotsgedeelte kregen we te kampen met onderlinge beveiligingsproblemen - door verminderde kracht en mobiliteit in de handen bij de ene en amputaties bij de andere patiënt, kon de naklimmer niet beveiligd worden -, en werd er wijselijk besloten om terug af te dalen. Op de koop toe dreigde er onweer en werd er een beetje vaart achter gezet. Terug aan de refuge “Albert I” aangekomen, kreeg Tom plots te kampen met meerdere symptomen die wezen op hoogteziekte. In half bewuste toestand plaatsten we hem met twee bovenaan een sneeuwveld, we bonden mekaar in en gleden (300 hoogtemeters) naar beneden. Aan het einde van het sneeuwveld voelde hij zich al stukken beter en naarmate we meer daalden, ging het beter en beter met hem, een ons inziens duidelijk bewijs dat we hier duidelijk een geval van hoogteziekte hadden. Op 16 juni was er een rustdag gepland, die voor de meesten onder ons meer dan welkom was. De volgende twee dagen werd er voor een deel van de groep (kwestie van plaats in de Gouter) een toppoging gepland, het weer zag er veelbelovend uit. Voor Tom werd er na lang en wijs beraad besloten hem niet mee te nemen naar de Mont Blanc en in zijn plaats Jan mee te nemen. Het kwam voor hem hard aan, temeer hij de eigenlijke aanzet was voor deze expeditie. Maar we wilden en konden het risico niet nemen dat hij nog eens een opstoot van hoogteziekte zou krijgen, misschien wel op een plek waar evacuatie onmogelijk was. De 17e omstreeks acht uur werd de kabellift in Les Houches genomen tot aan de Bellevue (1800 meter). Omdat de “Tramway du Mont-Blanc” door de vele sneeuw nog niet tot aan Nid d’Aigle reed, werden deze 700 hoogtemeters te voet afgelegd. Vervolgens werd er door geklommen, veelal in de sneeuw, tot aan de refuge “Tête Rousse”, alwaar ze een basiskamp aan het installeren waren met 3 splinternieuwe W.C.’s. Tijdens de gehele klim, die in prachtig weer gebeurde, werd er om het half uur een ventilatie-pauze ingelast. Aan

“Tête Rousse” werd er ingebonden en de crampons aangebonden. Na een vier uur durende klim, voor Jan zonder gebruik te maken van zijn handen, werd de réfuge “du Gouter” bereikt op 3800 meter hoogte. Die dag hebben we 2000 hoogtemeters geklommen in minder dan 7 uur tijd, pauzes inbegrepen. Aan Jan’s reactie te horen: “Luc, ik denk dat de mannen er door zitten”, mochten er nog enkele meters bijkomen. Na de veelvuldige felicitaties van héél de réfuge aan het adres van de patiënten, de nodige fotosessies en interviews en de buiten alle verwachtingen in lekkere maaltijd (met vriendelijke bediening !!) werd er besloten vroeg te gaan slapen, daar er gewekt werd om 02u00 ‘s ochtends. Bij het wekken bleek ik weer de enigste die had kunnen doorslapen, de hoogte speelde bepaalde mensen parten. Eén van de begeleiders, de buddy van Jan, zag het helemaal niet meer zitten en kon Jan dan ook niet helpen bij het klaarmaken. Gelukkig waren er nog Akke, de fotograaf, en Ronny, één van de para’s, die zijn werk zo goed en zo kwaad mogelijk hebben overgenomen. Hem hebben we wat paracetamol en Diamox gegeven en omdat hij absoluut mee wilde, ingeklikt in de cordée van de Jan, die hem mee naar boven heeft getrokken ( waar patiënten al niet goed voor zijn !! ). Er werd wind voorspeld tot 70 km/u, maar die bleek er in het begin niet te zijn. Op een hoogte van ongeveer 4600 m, net voorbij de réfuge “Le Valot“, waar er weer een heleboel mensen hun ziel aan het uitkotsen waren, kregen we de volle laag. Ijskoude winden met een snelheid van 80 km/u, en dit bovenop een temperatuur van - 15° C, voor brandwondenpatiënten niet de ideale condities, maar mijn thermos met hete thee heeft hier wonderen verricht. Door de zombie-toestand van Jan’s buddy, werd Jan een beetje aan zijn lot overgelaten. Ik had mijn handen vol met Lou en kon Jan maar sporadisch vragen naar zijn toestand. Akke en Ronny deden echt hun best om Jan bij te staan, maar hadden ook nog andere dingen aan hun hoofd. Daardoor bleken Jan’s “handen” op een gegeven moment bevroren, hij en ik werden door de aanwezigen uit de wind gezet, en nadat ik me half had uitgekleed, plaatste ik zijn ijskoude “handen” onder mijn oksels gedurende een tiental minuten. Nadien kreeg hij een dubbel paar nieuwe handschoenen aan en kon de klim doorgaan. Het eerste cordée bestond uit de filmploeg, in het tweede zat Jan en zijn herrezen buddy, na enkele minuten kwamen het cordée met Lou en ik en daarna het cordée met Akke en Ronny. Op 4800 meter, 10 hoogtemeters en 50 lengtemeters van de top, zien we de twee eerste cordée’s terug naar beneden lopen met de melding dat er te veel wind staat en dat het beter is om terug te keren. Wij kijken mekaar aan en besluiten zelf polshoogte te gaan nemen met de twee laatste cordée’s. Inderdaad, er staat een zeer sterke wind, nog steeds de 80 km/u, maar nu met windstoten tot 100 km/u. We zijn tot vóór de richel geweest , die naar het topplateau leidt, daar zagen we de mensen op de top liggen, met hun piolets diep in de sneeuw geslagen en zich aan mekaar vasthouden. Om de richel te overbruggen moesten ze op handen en voeten kruipen met de piolet voor hen, en ze moesten hem bij elke beweging diep in de sneeuw slagen.We vonden het raadzaam niet verder te gaan, Ronny en ik zijn naast mekaar op de richel gaan zitten en hebben Lou naar ons toegetrokken, zodoende stond hij uit de wind en had ook hij zicht op de top. Na de gebruikelijke fotosessie werd er terug afgedaald, enkele tientallen meters lager kwamen we de andere cordées tegen en werd er even tijd gemaakt om euforisch te doen. De afdaling tot aan de Gouter verliep vrij vlot, na een warme kop soep werd de verdere afdaling aangevat, geen sinecure voor Jan, die het zonder handen moest doen. Er werd heel wat gevloekt en geroepen, maar de veiligheid was ten alle tijde gegarandeerd en we zijn veilig tot aan de Tête Rousse geraakt. Net achter de refuge is er een sneeuwvlakte van ongeveer 850 hoogtemeters, ideaal om naar beneden te glijden, wat we dan ook gedaan hebben, kwestie om wat sneller beneden te geraken om de gebruikelijke frisse pint te nuttigen. De tramway was nog steeds niet functioneel, maar dat deerde niemand. Al hebben we slechts op de top gezeten, voor ons allen is de expeditie meer dan geslaagd. We zijn niet enkel met twee zwaar verbrande patiënten boven geraakt, maar ook met de gehele begeleidende ploeg en het zware medisch - en filmmateriaal. Er is toch een kleine wrange nasmaak: blijkt dat tijdens de voorbereidingen heel wat mensen binnen de al zo kleine Belgische klimwereld twijfelen aan onze opzet en aan ons kunnen en rechtstreeks of onrechtstreeks afbreuk doen aan het project. Gelukkig worden we gesteund door een grote groep mensen, die steeds alles in het werk stellen om onze expedities tot een goed eind te brengen. Hierbij denk ik niet enkel aan de sponsors, maar vooral ook aan het bestuur van de Bergpallieters en dat van de Belgische Alpen Club. Tot besluit: laat me toe om even onbescheiden te zijn, ik meen dat we hier met een vrij uniek project bezig zijn - getuige hiervan is een internationale prijs die we begin dit jaar in ontvangst mochten nemen -. Het stemt me gelukkig dat nu al heel wat mensen in de toekomst belangloos willen blijven investeren in dit project, waardoor ik nu al kan zeggen dat in juni 2006, bij leven en welzijn, met Tom en een Noorse patiënt dezelfde uitdaging willen aangaan. Luc De Clerck

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

31

TE HUUR Appartement (6 pers.) te CHAMROUSSE (1.700 m) in de Franse Alpen (Massief de Belledone) op 30 km van Grenoble In de winter, een gezellig familiaal skistation - in de lente/zomer of herfst een prachtige bergstreek met veel wandel- en uitstapmogelijkheden. Volledig vernieuwd app. voor 6 pers. - alle comfort (vaatwas, wasmach., microgolf, TV, ...) - 60 m2 groot met 9 m lang zuidbalkon; 1 grote slpk, 1 kleine slpk, living met zetelbed. Richtprijzen: winter volgens periode min. 400,00 euro tot max. 800,00 euro/ week; zomer 420,00 euro/week; steeds alle kosten incl. Buiten seizoen mogelijkheid per dag = 50,00 euro/dag. Zich telefonisch wenden tot tel. nr. 050/62.79.31 of per e-mail naar [email protected]. Documentatie en foto's op aanvraag.

32

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

Het beheer van de rotsen: een uitdaging voor de toekomst De groeiende populariteit van de bergsport, de toenemende mobiliteit en het massatoerisme zorgen ervoor dat de natuurlijke omgeving waar onze sport zich afspeelt een steeds grotere hoeveelheid sporters moet verwerken. Omdat rotsmassieven of bergen zich vaak in ecologisch waardevol en kwetsbaar gebied bevinden is er de laatste jaren vanuit de verschillende overheden in binnen- en buitenland heel wat werk gemaakt om deze gebieden te beschermen. Ook België en meer bepaald Wallonië ontsnapt niet aan deze initiatieven. Een evenwicht zoeken tussen de belangen van de bergsporters en de eisen die worden gesteld voor de vrijwaring van ons ecologisch erfgoed biedt haar eigen uitdagingen. Het Waalse gewest heeft getracht dit evenwichtsstreven te omkaderen met haar “permis d’environnement”. Deze permis d’environnement integreert alle milieu- en exploitatievergunningen die in het verleden afzonderlijk moesten worden aangevraagd en is in die zin een totaaloplossing voor alle zaken aangaande milieu of de ontplooiing van activiteiten die een impact hebben op de leefomgeving. Ook rotsklimmassieven zijn vergunningsplichtig en alhoewel dat er door de Waalse overheid nog geen specifieke reglementeringen zijn uitgewerkt met betrekking tot de rotsen, zijn ruimere (bijvoorbeeld Europese) afspraken volledig van toepassing. Federaties die in België rotsmassieven beheren, kijken tegen grote uitdagingen aan. De Waalse milieu-inspectiedienst gaat bijzonder streng tewerk, en dat is op het terrein voelbaar. Massieven die een vergunning krijgen worden vaak “bevroren”: de routes die reeds bestaan worden weliswaar geregulariseerd, maar ze worden daarnaast ook gecatalogeerd, het rechtstreekse gevolg hiervan is dat er op een massief dat een vergunning krijgt vaak geen nieuwe lijnen meer kunnen worden geopend. Ook bestaande equipering hernieuwen is niet vanzelfsprekend. Voor elke piton, relais of ketting die er wordt vervangen dient in principe toestemming te worden verkregen. Ook het “kuisen” van rotsen, waarbij natuurlijke vegetatie wordt verwijderd is uit den boze zonder voorafgaande toestemming. Tot slot merken we dat er nu gevallen zijn waarbij een vergunning wordt uitgereikt op voorwaarde dat het aantal klimmers op het massief wordt beperkt tot een vooropgesteld aantal, dat erg laag kan zijn. In een laatste - en slechtste - geval krijgt het massief gewoonweg geen vergunning. De eigenaar of huurder wordt dan gedwongen om het massief terug te brengen in de oorspronkelijke staat. Lees: hij moet alle equipering verwijderen. Bovendien is klimmen er voortaan verboden. Dit is geen fantasie, getuige de situatie in Duitsland, waar onder druk van de regelgeving reeds verschillende belangrijke klimgebieden niet langer kunnen gefrequenteerd worden door klimmers.

ADVERTEERDERSINDEX

Het gevolg van dit alles is dat het niet langer volstaat om met enkele brave zielen naar de rotsen te trekken om daar nieuwe massieven te ontsluiten of te herequiperen. Steeds meer wordt het doen en laten rond de rotsen gedicteerd door de van toepassing zijnde wetgevingen en plichtplegingen. We moeten ons hierover geen illusies maken: natuursporten in het algemeen krijgen steeds meer te maken met de vergunningsproblematiek, bergsport en meerbepaald rotsklimmen vormt hierop geen uitzondering. De discussie is spijtig genoeg niet te simplifiëren, zoals het voorbeeld van Natura 2000 aantoont. Natura 2000 is een Europees initiatief dat tot doel heeft bepaalde ecologisch kwetsbare of waardevolle gebieden te vrijwaren. In België liggen veel klimgebieden in zones die beschermd worden door Natura 2000. Natura 2000 kan er voor zorgen dat deze gebieden “off limits” worden voor klimmers indien er geen compromis gevonden kan worden tussen ecologische belangen en de belangen van de sporters. Terwijl het makkelijk is om voor deze evolutie de milieubewegingen kwaad met de vinger te wijzen, mogen we niet vergeten dat Natura 2000 er is gekomen omdat er erg reële en echte problemen zijn i.v.m het behoud van ons ecosysteem. Van de 150 in Europa voorkomende zoogdieren worden er 75 met uitsterven bedreigd. Van de vogels, reptielen en vissen dreigen er 30 procent te verdwijnen en van de 10.000 voorhanden zijnde plantensoorten zijn er maar liefst 3.000 die kunnen verdwijnen. Voor deze toestand zijn er natuurlijk zeker grotere schuldigen te vinden dan de mensen die in hun vrije tijd wat gaan klimmen, maar ook wij hebben een impact op het milieu. Het is daarom belangrijk dat we opkomen voor onze rechten, zonder de goede intenties van de “tegenpartij” uit het oog te verliezen. We moeten er samen uitkomen. Dat het behoud van onze massieven als klimmassieven een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid is spreekt vanzelf. Niemand twijfelt eraan dat het met de voeten treden van de regels die voor bepaalde massieven gelden een negatief imago geven aan de sport: spoorwegen over dartelen, kwistig gebruik maken van magnesium, afval achterlaten en wat nog meer, kunnen ons na verloop van tijd ons de massieven kosten, zoveel is zeker. Waarom geven wij deze informatie? De bedoeling van dit artikeltje is iedereen attent te maken op de evolutie die zich aan het voltrekken is binnen onze sport, waarbij er een steeds grotere verantwoordelijkheid moet gedragen moet worden door de sporter en federaties. Ook op andere domeinen zoals aansprakelijkheid, veilig en verantwoord sporten kan er verwacht worden dat de zaken complexer zullen worden. Of dit een goede of slechte evolutie is staat buiten deze discussie - de feiten zijn er en we zullen er naar moeten handelen. Tom Sluyts Administratief coördinator BAC

Klim Indoor Antwerpen-Zuid

p. 34

Klimzalen - Duo

p. 32

Avventura

p. 32

Olympia

p. 18

Base Camp

p. 24

Outdoor-Sport

p. 24

C.R.I.

p. 34

Peak Performance

De Berghut

p. 12

Starpole

Decathlon Kampeerder 2

cover 4 p. 18

p. 4 p. 24

Thamserku

p. 1

Trekking

p. 2

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

33

prik bord

TE KOOP 4 paar ongebruikte toerskibindingen type “BCA Alpine Trekker” + bijbehorende messen (m.a.w. bindingen om de klassieke pisteski te kunnen gebruiken als toerski) Prijs: 154 euro per paar bindingen + messen Info bij Philippe Poppe op gsm: 049 5594399 of E-mail: [email protected]

TE KOOP Al deze artikelen zijn nieuw en dus NOOIT gebruikt !!! : - stijgijzervaste schoen La Sportiva Nepal Extreme, maat 42 = 225 - stijgijzers grivel 2F New Matic = 70 + 10 - sneeuwbijl Salewa = 40 Info bij Jean-Pierre Wuestenbergs op gsm: 047 7715990 TE KOOP Klimtouw diam. 10.5 mm- lengte 60 m Info bij Arsène Van Hecke op 0478/80.08.04 (na 18u00 graag!)

GIJZELAARSTRAAT 21 - 2000 ANTWERPEN. TEL. 03-248 33 77 ALLE DAGEN 10u.00 - 23u.00

34

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

Hutten van de Belgische Alpenclub BAC - REFUGE DU LAUTARET Sedert 1997 is de Alpenclub de trotse eigenaar van een ”echte” berghut, de Refuge du Lautaret, gelegen op de Col du Lautaret aan de grens van het Parc National des Ecrins. De hut is gelegen in een schitterende omgeving en is een ideaal uitgangspunt voor de beoefening van de bergsport in de breedste betekenis van het woord. Je kunt er ijsklimmen, sneeuwschoentochten maken, rotsklimmen, in het hooggebergte trekken, mountainbiken, raften, aan canyoning doen en nog veel meer... Voor elke fervente bergsporter wat wils. De hut is gelegen tussen twee van de prachtigste skigebieden van Europa, met name de skigebieden van ”La Meije” en ”Serre Chevalier” waar skiërs zowel op de piste als off-piste hun hart kunnen ophalen. Reserveringsformulier refuge du Lautaret Reservaties via refuge of het BAC-secretariaat e-mail [email protected] Invullen en opsturen naar het BAC-secretariaat, Kazernestraat 38, Je slaapt op meerpersoonskamers, douches en toilet9100 Sint-Niklaas, fax 03-777 51 24, e-mail: [email protected] ten zijn op de gang. De Franse keuken serveert 3-gangen maaltijden en streekspecialiteiten. Naam: ................................................................................................................................ Prijzen: Adres: ................................................................................................................................ Overnachting Telefoon overdag: ........................................... 's avonds: .............................................. leden BAC/CAB: € 9,00 niet-leden: € 11,00 fax: ........................................ e-mail: ............................................................................... avondmaaltijd (volw.): € 13,00 Ik reserveer .......... plaatsen vanaf de avond van ......... tot de ochtend van ............. avondmaaltijd (kind): € 9,00 voor ............... personen. ontbijt (volw.): € 4,60 ontbijt (kind): € 3,05 O Ik ben lid van de BAC ‘s Middags kan u ter plaatse uw lunchpakket gebruiO Ik stort een voorschot van € 9,00 / nacht (€ 11,00 voor niet-leden) ken. De refuge du Lautaret ligt op de toeristische voor ...... nachten op rek nr. 393-0501390-86 van de BAC. Route Napoléon op 947 km van Brussel en op Datum: Handtekening: 245 km van de Middellandse Zee. De TGV naar Grenoble doet het in 5u.30. Er is parkeergelegenheid Opgelet: de reserveringen worden pas gemaakt na het ontvangen van het reservatieformulier en het voorschot voor de deur.



BAC - REFUGE JEF DE ROECK (Hoge Venen) Rue Abbé Toussaint 19, OVIFAT, tel. 080-44 67 17 Voor activiteiten als wandelingen, langlauftochten, mountainbike of een gezellig treffen in een prachtige omgeving. Voor groepsreservaties en toegangscode: zie onderstaande telefoonnummers. Ieder nietlid mag op uitnodiging en in het bijzijn van een BAC-lid, ten hoogste tweemaal overnachten in de refuge, en zal dit niet-lid bij een eventuele derde overnachting MOETEN lid worden van de Belgische Alpenclub. In de tussenseizoenen kan een BAC-lid met een groep verblijven, hij is dan alsdusdanig ook verantwoordelijk voor de refuge, dit enkel na overleg met de refugeverantwoordelijke om de bezetting in de refuge te kennen en verder afspraken te maken. Hij / zij zal er tevens op toezien dat het huisreglement gerespecteerd wordt. Refugeverantwoorelijke: Paul Verzele Tarieven Weekend Lid Niet-lid Lid 10 - 14 jaar Niet-lid 10 - 14 jaar Tot 9 jaar gratis

€ 2,50 € 7,50 € 1,50 € 3,75

Week Lid Niet-lid Lid 10-14 j. Niet-lid 10-14 j. Tot 9 jaar gratis

€ 4,50 € 10,00 € 2,25 € 5,00

Reservatie via het BAC-secretariaat. De bezetting van de refuge is nu ook on-line te raadplegen op www.belgischealpenclub.be, onder sportaccommodatie/refuges/ovifat ... en zo ook de refugeverantwoordelijken. Om de bereikbaarheid van de refuge te garanderen zal in de toekomst het codenummer van de hut kunnen aangevraagd worden op het secretariaat tel. 03-776 60 18 of bij Paul Verzele, gsm 0478 25 67 84

BAC - REFUGE DUCHESNE Rue des Alpinistes, 5500 Dinant Gelegen op het plateau van Freyr, boven het meest indrukwekkende rotsmassief van België, Freyr ... Ook hier heeft de Alpenclub een hut beschikbaar voor leden. Deze hut biedt slaapgelegenheid aan 32 personen. Indien het te veel regent (denk aan de zomer van 1998) is dit de ideale oplossing om droog te blijven tijdens de weekends, na een zware klimdag. Overnachting is ook mogelijk op de bivakweide en dit in een (kleine) tent of bivakzak. Omdat het hier niet gaat om een officiële camping maar om een bivakplaats zijn grote tenten -model bungalowverboden. Overnachtingstarief Freyr Refuge Duchesne Leden € 4,00 Niet-leden € 8,00 Bivakweide Leden € 2,00 Niet-leden € 4,00

BOBA • 2004/5 • nov. - dec.

35

Bloemen & Beestjes In vorig artikel lazen we hoe de temperatuur een duidelijke invloed op de ontwikkeling van de koudbloedigen heeft. De warmbloedige gewervelde dieren, zoogdieren en vogels, die bij vaak zeer hoge uitwendige temperaturen vrijwel dezelfde inwendige temperatuur handhaven, ondergaan niet op dezelfde wijze als de zogenaamde koudbloedige dieren de nadelen van de lage temperaturen. De zoogdieren en vogels van de gebergten vertonen dikwijls beschermende aanpassingen van een opmerkelijke doeltreffendheid. Onderzoekingen met enige arctische zoogdieren hebben aangetoond, dat hun weerstandsvermogen tegen koude moet worden toegeschreven aan de bescherming, die door de pels en de onderhuidse vetlaag wordt verkregen, zonder dat een opmerkelijke verhoging van de stofwisseling nodig is. Een poolvos kan zonder nadeel een temperatuur van 80° C beneden nul doorstaan. Er is geen reden om aan te nemen dat de bescherming van de soorten van de gebergten niet op dezelfde wijze plaats vindt . Evenals in de noordelijke gebieden bezitten bepaalde zoogdieren zeer goede pelzen. Die van de sneeuwluipaard van de Aziatische hooggebergten, of van de chinchilla van de Andes zijn beroemd. De yaks en de antilopen van de Tibetaanse hoogvlakten hebben een buitengewoon dicht haarkleed, dat uit in elkaar gevlochten haren bestaat en de wind niet doorlaat. De vogels hebben een zeer dicht verenkleed, en delen - uiteinden van de poot en tenen - die onder normale omstandigheden onbevederd zijn, zijn eveneens met veren bedekt. Bij de hazelhoen b.v. is de bedekking van de uiteinden van de poot dichter, naarmate de vogel in een kouder klimaat leeft. De veren van de flanken en rug, die bijzonder sterk ontwikkeld zijn, houden de vleugels verborgen, zodat slechts de uiteinden van de slagpennen zichtbaar zijn. De verschillende delen van het lichaam koelen niet in gelijke mate af: de ledematen en vooral de staart en de oren van de roofdieren, die minder dan het lichaam zelf bedekt zijn, hebben een groter warmteverlies. Vaak wordt bij dieren van de koude streken een verkorting van de ledematen vastgesteld, die des te groter is, naarmate het klimaat ruwer is. Dit onder de term “regel van Allen” bekend feit, komt duidelijk bij de vossen naar voren. In de warme streken van Afrika hebben de fennek of woestijnvos en de otocyon, een soort vos, zeer grote oren. De poolvos echter heeft zeer kleine en de vossen van de gematigde streken hebben middelgrote oren. Evenzo is de Tibetaanse vos (Vulpes ferrilata) een dier met korte oren, evenals de Aziatische steppenkat uit de hoge streken van MiddenAzië. De sneeuwhaas van de Alpen heeft naar verhouding kortere oren dan de Europese haas. In Tibet zijn het de antilopen en wel de chiroe (Pantholops hodgsoni) en de Tibetaanse gazelle (Procapra picticauda), die opvallen door hun dikke vormen: korte poten, kleine oren en korte staart. Klassiek is het feit, dat de zoogdieren en de vogelsoorten van de koude gebieden de neiging hebben om groter te worden dan de overeenkomstige soorten van de warme streken. Dit is “de regel van Bergmann”: wanneer men weet dat de uitwendige oppervlakte waarover het dier afkoelt, met het vierkant van de lineaire afmeting verandert, terwijl het gewicht met de derde macht verandert. Wanneer b.v. een dier op een ander lijkt maar de dubbele afmeting heeft, zal zijn gewicht achtmaal, zijn oppervlakte echter slechts vier maal zo groot zijn. Op de gewichtseenheid

36

BOBA • 2004/5 • sept. - okt.

teruggebracht, zal dus het afkoelingsoppervlak voor het grotere dier tweemaal kleiner zijn dan voor het kleine. De regel van Bergmann, die overigens niet onbeperkt geldig is, kan vaak moeilijk bij de dieren van het gebergte duidelijk worden aangetoond, want dikwijls hebben de soorten van de grote hoogten geen equivalenten in de lage streken. Anderzijds hebben sommige soorten, waarvan men de verscheidene vormen zou willen vergelijken, een zeer grote verspreiding. Bij de verschillende, zeer ver uiteenliggende verblijfplaatsen spelen te veel factoren een rol, om te rechtvaardigen dat men de waargenomen vormveranderingen eerder met de ene dan met de andere in verband zou brengen. Sommige gevallen zijn zeer duidelijk. De sneeuwmuis, het zoogdier dat in de Alpen de grootste hoogte bereikt, is de grootste soort van het geslacht Microtus. In de gebergten van het westen van de Verenigde Staten is de geelbuikmarmot (Marmota flaviventris) veel groter dan de “woodchuck” (Marmota monax) van de lagere streken, doch wordt zelf weer overtroffen door de soort Marmota caligata van het Canadese Rotsgebergte. De tropische gebergten worden door zekere vogeltypen bewoond, die heel weinig met de hoogte veranderen en die interessante vergelijkingen mogelijk maken. In Afrika zijn de talrijke hazelhoenders - alle min of meer op elkaar gelijkend - over zovele gebieden daar verspreid, groter dan alle andere. De grootste is het Jackson-hazelhoen van de Mount-Kenya. Een uitvoerige studie van de vogels van de Boliviaanse Andes, die een grote vertikale verspreiding hebben, heeft de volgende resultaten opgeleverd: van twaalf soorten, waarvan men twee verschillende vormen op grote en geringe hoogte onderscheidt, zijn er tien in het eerste geval groter. Van dertig soorten, waarvan de algemene kenmerken weinig verschillen, heeft 30% een grootte, die met de hoogte toeneemt. Een soortgelijke studie van de vogels van Nieuw Guinea heeft tot resultaten van dezelfde strekking geleid. In een volgend artikel behandelen we de kleurverandering van de vacht. Uit: ’Het gebergte leeft’. Iets anders: het berenbestand in de Pyreneeën zou dan toch, niettegenstaande eerder verschenen pessimistische berichten, tot zestien exemplaren vergroot zijn - er was eerder sprake van zes. Een plaatselijk radiobericht van begin september vermeldde dat men een moederbeer met kleintje waargenomen had. De meeste dieren zitten ten oosten van Lourdes terwijl er minder ten westen zitten. Zij verkiezen loofbossen en die zijn er aan de noordzijde van de Pyreneeën overvloedig te vinden.( bij Iraty: grootste beukenbos van Europa). Herman Bovée

Nuttige adressen Afdelingssecretariaten

Belgische Alpenclub

BAC-ANTWERPEN

Renée Mettrie

Vitsstraat 11, 9255 Buggenhout tel. 052-55 09 80, fax 070-70 41 65, gsm 0496-80 80 23 [email protected]

BAC-BRABANT

Geert Coorevits

Heuve 37, 3071 Erps-Kwerps, tel. 02-759 69 45

BAC-LIMBURG

Jan Rubens

Bilzensteenweg 70, 3700 Tongeren gsm 0497-87 58 43

Gekkos-OOST-VLAANDEREN

Roger Antoine

Verpleegstersstraat 81, 9000 Gent tel. 09-222 72 01, ma/woe. 17-19 uur

BAC-W-Vl. MARMOTTEN

Peter Degryze

Mandemakersstr. 7, 8560 Wevelgem - tel. & fax 056-40 33 57

DE BERGPALLIETERS

Herman Meersman

Bosstraat 114, 9255 Buggenhout, gsm 0476-68 50 67 [email protected]

BAC-BERGVRIENDEN

Herman De Kegel

Engelstraat 15, 9040 Sint-Amandsberg, tel. 09-229 25 93 [email protected]

Secretariaat Kazernestraat 38, 9100 St.-Niklaas, tel. 03-776 60 18 fax 03-777 51 24 e-mail: [email protected] homepage www.belgischealpenclub.be

Openingsuren secretariaat maandag - vrijdag van 10u.00-16u.00 Administratief coördinator Tom Sluyts [email protected] Administratief medewerker Reginald Roels [email protected] Sporttechnisch coördinator Gorik Dirix [email protected] Sporttechnisch coördinator recreatieve sportbeoefening Alex Liebens [email protected]

Openingsuren BIBLIOTHEEK maandag, dinsdag, vrijdag van 10u.00-16u.00 woensdag van 10u.00-19u.15 donderdag van 10u.00-19u.45 Enkel ter plaatse in te kijken, dus niet uit te lenen Mogelijkheid tot het nemen van kopies: € 0,10/kopie

Belangrijke medewerkers en functies Frank Stevens

voorzitter

Karel Oomsstraat 1, bus 40, 2018 Antwerpen

Paul Verzele

ondervoorzitter

Lerrekensstraat 28c, 2280 Heist-op-den-Berg, gsm 0478-25 67 84

Werner De Wael

secretaris

Jeruzalemstraat 7, 9000 Gent, tel. 0497-97 39 21 [email protected]

Bob Demessemaeker

penningmeester

Lambroekweg 13, 9230 Wetteren, tel. 09-366 13 76 [email protected]

Philippe Goegebeur

voorzitter Marmotten - W-Vl.

Komenseweg 109, 8902 Hollebeke (Ieper) [email protected] - www.marmotten.be

Harry Buyl

voorzitter Antwerpen

Apollostraat 58, 2140 Borgerhout tel. 03-321 60 46

Erik Küper

voorzitter Brabant

Hoogstraat 69, 1861 Meise tel. & fax 02-269 09 18 - [email protected]

Luc Vroninks

voorzitter Limburg

Leopold II-straat 23, 3800 Sint-Truiden, tel. 011-68 27 04 gsm 0475-42 27 04 - [email protected]

Luc Van de Walle

voorzitter Gekkos - O-Vl

Jan De Maerschalck

voorzitter Bergpallieters

Hilde Tousseyn

voorzitter BAC-Bergvrienden

UIAA

Lotenhullestraat 110, 9880 Aalter, gsm 0477/39.56.10 tel. 09-374 36 03 - [email protected] Ravenstraat 116, 9255 Buggenhout gsm 0475-94 35 97, [email protected]

Populierenlaan 63, 8450 Bredene tel. 059-3315 59 [email protected]

KLIMSCHOOL

Centraal: Henk Vandenhoeck, Van Peborghlei 46, 2640 Mortsel, tel. 03-440 44 68 - [email protected] Bergpallieters: Wim De Bock, Oievaarsnest 9, 9050 Gentbrugge. gsm 0473-96 43 98 - [email protected]

JEUGDKLIMMEN

Erwin Vantvelt, Nieuwstraat 79, 2540 Hove, tel. 03-289 41 64 of 047-731 44 80, [email protected]

ONZE BERGHUTTEN

BAC-REFUGE JEF DE ROECK, 19, rue de l’Abbé Toussaint - 4950 Ovifat, tel. 080-44 67 17 - Rek. nr. 393-0502054-71 verantw: Paul Verzele, Lerrekensstraat 28c - 2220 Heist-op-den-Berg, gsm 0478-25 67 84 Reservatie via BAC-secretariaat BAC - REFUGE DU LAUTARET - LES SESTRIÈRES F-05220 Mônetier les Bains, France, tel. +33(0)4 92 24 42 11, [email protected]. Reservaties via refuge of het BAC-secretariaat BAC - REFUGE DUCHESNE Chée des Alpinistes, 5500 Dinant

RECLAME BOBA

Jo De Smedt, Krijgsbaan 236, 2070 Zwijndrecht, tel. & fax 03-252 94 02, [email protected]

Massief van de Mont Blanc, Chamonix.

Decathlon Antwerpen (B) Noorderlaan 53 2030 Antwerpen

Decathlon Roeselare (B) Brugsesteenweg 356 B 8800 Roeselare

Decathlon Alleur (B) Rue du Commerce 20 4432 Alleur

Decathlon Liège (B) Rue Feronstree 84 4000 Liège

Decathlon Châtelineau (B) Rue Trieu Kaisin 1 6200 Chatelineau

Decathlon Kerkrade (NL) Wiebachstraat 75 6466 NG Kerkrade

EXCLUSIEF BIJ DECATHLON

VAN DE BERGEN KUNNEN WE ALTIJD NOG IETS LEREN

Decathlon ArenA (NL) ArenA Boulevard 101 1101 DM Amsterdam

De wind huilt: blijkbaar wil hij ons iets belangrijks zeggen

Om de taal van de bergen te leren beg rijpen, moet je luisteren: alle elementen vertell en hun verhaal. Dit is precies de filosofie die we bij Que chua als levensvisie beschouwen. En het is deze filosofie die onze ontwer pers in staat stelt de uitrusting te creëre n die voldoet aan de praktische behoeften van de beo efenaar én de wispelturige eisen van …… De Ber g…..