1-11-2006 02o

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΡΕΣΠΩΝ κ ΕΟΡ∆ΑΙΑΣ

Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟ∆ΡΟΜΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΪ∆ΟΣ

ΟΙΚΟ∆ΟΜΗ κ ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ

Οἰκοδομεῖ, ἐνισχύει δοκιμαζομένους ἀδελφούς μας Φ 166ο, 01η Νοεμβρίου 2007, Ἐκκλ. Ἔτος Γ΄, αφ 03ο

Τὸ κλειδί τοῦ Παραδείσου

Ὅταν ὁ Θεός εὐδοκήσει νά μᾶς ἐπισκεφτεῖ μέ τήν παιδαγωγική ἀγάπη του, αὐτή πού μᾶς προξενεῖ λύπη καί πόνο, αὐτή πού σάν ἀνθρώπους μᾶς συνθλίβει, τότε ἐμεῖς σάν πιστοί πῶς συμπεριφερόμαστε; Σκύβουμε ταπεινά τό κεφάλι μας; Τόν δικαιώνουμε γιά τήν ἐπίσκεψή του; Δικαιολογοῦμε τήν ἀπόφασή Του, ὅτι κρύβει μέσα της εὐσπλαγχνία κι ἀγάπη; Σκεφθήκαμε, πώς τή στιγμή αὐτή μᾶς δίνει στό χέρι τό κλειδί τοῦ Παραδείσου καί ζητάει ἀπό μᾶς νά προχωρήσουμε μ' αὐτό, νά τόν ξεκλειδώσουμε καί νά τόν κατακτήσουμε; Μποροῦμε ἐμεῖς νά τό πετάξουμε σάν ἄχρηστο, νά τό χαρακτηρίσουμε ἐπικίνδυνο; Μήπως θέλουμε νά φύγει γρήγορα ἀπ’ τά χέρια μας; Τό κλειδί τοῦ Παραδείσου ἐπιχρυσώνεται μέ τήν ὑπομονή μας στίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες, πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός· ὅσο περισσότερο ὑπομένουμε, τόσο πιό πολύ λαμπυρίζει κι ἀστράφτει·

Ὅσο πιό ταπεινά δεχόμαστε τόν πόνο σάν εὐλογία, τόσο αὐτό μαγνητίζεται κι ἡ πόρτα του ἀνοίγει διάπλατα.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

Ὁ Χριστός θεραπεύει τόν παράλυτο στήν Βηθεσδᾶ

Ἐκεῖνο

τὸν καιρό, ὁ Ἰησοῦς ἀνέβηκε στὰ Ἱεροσόλυμα. Ὑπάρχει δὲ στὰ Ἱεροσόλυμα, κοντὰ στὴν προβατικὴ πύλη, μιὰ δεξαμενὴ μὲ πέντε στοὲς, ποὺ στὰ Ἑβραϊκὰ ὀνομάζεται Βηθεσδά. Κάτω ἀπ’ αὐτὲς, ἦταν ξαπλωμένοι πολλοὶ ἄνθρωποι ἄρρωστοι, τυφλοί, κουτσοί, παράλυτοι, ποὺ περίμεναν νὰ κινηθεῖ τὸ νερό. Κατὰ διαστήματα, κατέβαινε ἕνας ἄγγελος στὴν κολυμβήθρα καὶ ταρακουνοῦσε τὸ νερό. Ὅποιος ἔμπαινε πρῶτος στὴν κολυμβήθρα, μετὰ τὴν ταραχὴ τοῦ νεροῦ, θεραπεύονταν ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἀρρώστεια κι ἄν ὑπέφερε. Ἀνάμεσα στοὺς ἀρρώστους βρισκόταν κι ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ ἦταν ἄρρωστος τριάντα ὀχτὼ ὁλόκληρα χρόνια. Βλέποντάς τον ὁ Ἰησοῦς, νὰ εἶναι κατάκοιτος καὶ γνωρίζοντας, ὅτι ὑπέφερε πολλὰ χρόνια, τοῦ λέει· «Θέλεις νὰ γιατρευτεῖς»; Ὁ ἄρρωστος τοῦ ἀποκρίθηκε· «Κύριε, δὲν ἔχω ἕναν ἄνθρωπο, ὥστε μόλις ταραχτεῖ τὸ νερό, νὰ μὲ κατεβάσει στὴ δεξαμενή. Ἐνῶ ἐγὼ προσπαθῶ νὰ πλησιάσω στὸ νερό ἄλλος προλαβαίνει καὶ κατεβαίνει πρίν ἀπὸ μένα». Τότε λέει σ’ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς· «Σήκω ὄρθιος, πάρε τὸ κρεββάτι σου καὶ περπάτα». Κι ἀμέσως ὁ ἄνθρωπος ἔγινε καλά· σήκωσε τὸ κρεββάτι του καὶ περπατοῦσε. 2

ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΟΜΙΛΟΥΝ κ ΓΡΑΦΟΥΝ

«Θέλεις νὰ γιατρευτεῖς»;

Ὁ Χριστός ρωτᾶ τόν παράλυτο ἄν θέλει νά για-

τρευτεῖ, ὄχι γιατί δέν τό γνώριζε, ἀλλά γιά νά τοῦ δώσει τήν εὐκαιρία νά δημοσιεύσει τόν πόνο του καί νά φανερώσει τό μέγεθος τῆς ὑπομονῆς του. Ἄν θεράπευε τόν ἄνθρωπο σιωπηλά, ἐμεῖς δέν θά κερδίζαμε τίποτα. Τώρα ὅμως μᾶς προβάλλει πρότυπο ἐπιμονῆς καί ὑπομονῆς, γιά νά εἴμαστε ἀναπολόγητοι. Ὁ παράλυτος στήν ἐρώτηση τοῦ Ἰησοῦ, οὔτε ἀγανάκτησε, οὔτε εἶπε· «Μέ βλέπεις παράλυτο, καί

ἤρθες νά γελάσεις καί νά παίξεις μέ τόν πόνο μου»;

Γνωρίζετε πόσο ὁλιγόψυχοι εἶναι οἱ ἄρρωστοι, κι ἄν ἀκόμη μείνουν στό κρεββάτι ἕναν μόνο μῆνα. Ἐδῶ πού ἡ ἀρρώστεια παρατάθηκε τριάντα ὀχτώ ὁλόκληρα χρόνια, ἡ ὑπομονή δέν χάθηκε ἀλλά ἔγινε πιό δυνατή. Ἄν καί πάλευε τόσα πολλά χρόνια μέ τήν ἀρρώστεια του, τήν φτώχεια, τήν μοναξιά του, ἄν κι ἔβλεπε τούς ἄλλους νά θεραπεύονται, ἐνῶ αὐτός δέν κατόρθωνε τίποτα, δέν ἔχασε καθόλου τήν ἐλπίδα του. Ἐμεῖς σήμερα, ἄν προσευχηθοῦμε στό Θεό μόνο μιά φορά, ἔχουμε τήν ἀπαίτηση νά μᾶς χαρίσει τήν ὑγεία μας. Ὅταν ὅμως δέν ἀπαντήσει ἀμέσως στό αἴτημά μας, τότε ἀπιστοῦμε καί σταματοῦμε νά Τόν παρακαλοῦμε. Τώρα τί πρέπει νά κάνουμε ἐμεῖς; Νά ἐπαινέσουμε τήν ὑπομονή τοῦ παράλυτου, ἤ νά κατηγορήσουμε τήν δική μας ἀπιστία; Ἰωάννης Χρυσόστομος 3

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ

Πῶς ἀντιμετωπίζουμε τίς ἀρρώστειες;

Ὅλα δίνονται ἀπό τό Θεό. Κι ὅλα δίνονται γιά τή

σωτηρία μας. Μ’ αὐτή τή σκέψη νά δεχτεῖς κι ἐσύ τήν

ἀρρώστεια σου, εὐχαριστώντας τό Θεό, πού φροντίζει γιά τήν σωτηρία σου. Τώρα, τό πῶς συντελεῖ στή σωτηρία μας, μόνο Ἐκεῖνος τό γνωρίζει, ἐμεῖς σάν ἄνθρωποι μικροί κι ἀδύνατοι δέν μποροῦμε νά τό ἀντιληφθοῦμε. Κάποιες φορές στέλνει μιά ἀρρώστεια, ⇒ γιά νά μᾶς παιδαγωγήσει, ⇒ γιά νά μᾶς ἀφυπνίσει πνευματικά, ⇒ γιά νά μᾶς γλιτώσει ἀπό ἕνα μεγαλύτερο κακό, ⇒ γιά νά μᾶς αὐξήσει τόν οὐράνιο μισθό, ⇒ γιά νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό κάποιο πάθος.

Νά θυμᾶστε ἰδιαίτερα τούς Μάρτυρες, πού βασανίζονταν φρικτά καί ρίχνονταν μέσα στίς φυλακές γιά πολλά χρόνια. Κι ὅλα τά ὑπέμεναν μέ γενναιότητα, ἔχοντας ὡς μοναδική παρηγοριά τήν ἐλπίδα τοῦ Παραδείσου, πού τόν κέρδισαν χάρη στήν ὑπομονή τους. Νά ὑπομείνετε μεγαλόψυχα τήν ἀσθένειά σας καί νά εὐχαριστεῖτε τό Θεό. Ἄν δέν εἴχατε ἀρρωστήσει, θά πετούσατε στά σύννεφα, ἐνῶ τώρα πατᾶτε σταθερά στή γῆ. Ἀπ' τό ἄλλο μέρος ἄν ἤσασταν ὑγιεῖς κι ἐπιθυμούσατε τήν σωτηρία σας, θά ἔπρεπε νά κάνετε νηστεῖες, ἀγρυπνίες, κόπους πολλούς. Ὅλ' αὐτά τά ἀντικαθιστᾶτε μέ τήν ὑπομονή. Κάντε ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, χωρίς ν’ ἀνησυχεῖτε γιά τίποτε ἄλλο, παρά μόνο γιά τή ψυχή σας.

Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος

4