Verhaal

In het Spaans was er een woord voor dat hem op dat moment maar niet te binnen schoot. Het begon met een ‘s’, had ook ergens een ‘a’ en een ‘u’, maar de andere letters en in welke combinatie ze stonden wist hij niet meer. Het trieste gevoel dat je krijgt bij gelukkige herinneringen. Dat betekende het woord en het was precies het juiste woord. Hij had dat gevoel precies op het moment dat hij op de top van de wereld stond. Zo noemden ze het, The Top Of The World. Achterlijke Amerikanen. Een hoogte van 420 meter. Toegegeven, het was hoog en het léék de top van de wereld vanwaar hij stond, maar zo’n hoogte kon toch onmogelijk ’s werelds top genoemd worden. Maar het uitzicht was schitterend. Volgens zijn reisgidsje kon hij tot 72 kilometer in de verte kijken. In elke richting. Al die gebouwen vielen in het niets bij het uitgestrekte blauwgroene water dat als een enorme spiegel op de aarde was gelegd. De wolken gleden langs de horizon, zoals ze al miljoenen jaren deden. De wereld gleed aan Irv voorbij en het trieste gevoel verhevigde zich. Hij had geluk gehad dat het zulk mooi weer was anders had hij niet op het dak van het gebouw mogen staan. Bij slecht weer was het te riskant. Het grote gebouw trok dan de bliksem aan, laat staan de rukwinden die je zo van het dak konden blazen als je er niet op berekend was. 107 verdiepingen lager bevond zich de ingang van het gebouw. Daar liep je door een aantal reusachtige draaideuren zo een prachtige hal binnen. De statigheid van het gebouw werd bevestigd door het groepje beveiligingsagenten die op je stonden te wachten. Eerst moest je door een detectiepoort, vervolgens werd je met een zoemend apparaat afgestoft op gevaarlijke materialen en als je dan dacht dat je klaar was, had je het mooi mis. Dan stond er namelijk nog iemand op je te wachten om aan je lichaamsholten te voelen of je iets verborgen had. Irv had beschaamd gegrijnsd toen de kalende beveiligingsagent met een verveelde uitdrukking op zijn gezicht onder zijn oksels stond te wroeten. Je moest wel toegeven dat ze hier efficient waren. Niet voor niets, overigens. Amerika was in de ban van terroristische aanslagen en in alle openbare gebouwen waren strenge veiligheidscontroles. Het maakte Irv wenig uit, hij onderging het gelaten. Na de controle ging hij naar de liften. Je had er twee nodig om naar het dak te gaan. Eerst moest hij een tijd wachten voordat hij naar boven kon, gezien de grote stroom bezoekers en kantoorpersoneel dat ook naar boven wilde. Toen hij eindelijk aan de

beurt was stapte hij met een tintelend gevoel van verwachting de lift in. Het was de eerste keer dat hij in een snelheidslift stond. Met een lichte ruis gingen de deuren dicht. Gespannen keek hij om zich heen. Hij vond geen herkenning in de mensen om hem geen. Het overgrote deel bestond uit mensen die op weg waren naar hun werk. Dat kon hij zien aan de bungelende pasjes die ze droegen. Ze keken verveeld. Neem het ze maar eens kwalijk, dacht Irv terwijl hij aan zijn eigen verstikkende werk dacht. Hij had zelf ook een kantoorbaan, gekregen via mensen die hij ooit eens vrienden had genoemd, maar die nu nog slechts vage kennissen waren. Hij had nu vakantie, maar de gedachte aan zijn werk en aan zijn leven riepen dat trieste gevoel weer op. Hij merkte dat zijn humeur zakte maar niet dat hij tegelijkertijd in een halve minuut zo ongeveer 100 meter steeg. Uiteindelijk stopte de lift en liep Irv volgens de instructies van de opgehangen borden richting een andere, meer langzame lift die hem naar het dak zou brengen. Hier waren meer toeristen zoals hij en zag hij de enthousiaste blikken die hijzelf, vrij tegenstrijdig ook op dit moment had. Eenmaal op het dak liep hij tegen een grote teleurstelling aan. Er waren grote hekken geplaatst. Zijn moed zakte in zijn schoenen en tranen sprongen in zijn ogen. Hierover had niks in zijn reisgids gestaan. Hij had een middelhoog hek verwacht, niet deze grote afrasteringen. Je kon over het hek kijken via een teruggeplaatst, verhoogd platform, maar het was onmogelijk om over het hek te komen. Dit hadden ze zo geconstrueerd om zelfmoorden te voorkomen. En dat was waar Irv voor was gekomen. Nu stond hij op het dak en keek om zich heen. Hij voelde enorme stromen van emotie door hem heen gaan en het leek hem dat iedereen om hem heen dat aan hem kon zien. Het leek hem zelf dat de mensen op straat beneden het aan hem konden zien. Alsof hij een groot stralend iets was dat op het dak van de wereld zijn golven van wanhoop door de straten zond. Maar hij wist ook wel beter. De mensen op het dak hadden geen aandacht voor hem, liepen hem voorbij, net zoals de mensen op straat beneden, de krioelende autootjes en toeterende busjes. Ze waren zich er niet van bewust dat hij zich daar boven hun bevond. Ze zagen het gebouw in al zijn stralende, imposante pracht waarschijnlijk geeneens.

Eerst had de gouverneur van New York het gebouw op een andere plek willen hebben, maar andere politieke partijen hadden aangedrongen op deze plek. Dan kon je van alle windrichtingen het gebouw en zijn evenbeeld zien staan. ‘Okay’, had de gouverneur na een lange vergadering gebromd, ‘At least we can see the damn thing’. Het trieste gevoel dat je krijgt bij gelukkige herinneringen. Irv was naar het dak van het gebouw gekomen om een einde te maken aan zijn leven. Om een einde te maken aan die herinneringen, aan dat gevoel. Hij was al lang geleden erachter gekomen dat het niet zo erg is om een baan te hebben waar je niet met plezier naartoe ging, om geen hoop meer te hebben dat je ooit nog een baan zult hebben die je echt leuk vindt. Hij vond het niet zo erg om geen echte vrienden te hebben of om zijn familie maar zo’n twee keer in het jaar te zien op vreselijke feestjes waarin iedereen zijn best deed om geslaagd uit de hoek te komen terwijl de ontevredenheid eraf droop. Om alleen te zijn.

Dat vond hij allemaal niet zo erg. Dat alles was draagbaar. Het was weten dat je ooit wel gelukkig was, dat was het ergst. Weten dat je ooit gelukkig je hoofd op het kussen legde om de volgende dag in dezelfde staat weer te ontwaken. Hij dacht aan zichzelf toen hij jonger was en hoe hij met frisse moed naar de middelbare school was gegaan, vol ideeen en plannen. Hij schaamde zich tegenover dat kind. Hij schaamde zich dat hij die jongen had teleurgesteld. Dat hij al die plannen en hoop en angsten niet had gebruikt. Dat hij ze door zijn vingers had laten glippen. Op datzelfde moment keek een beveiligsagent naar Irv. Het vreemde gedrag van de man had zijn aandacht getrokken. De man stond voor het hek naar beneden te staren. De beveiligingsbeambte maakte een aantekening op zijn klemboekje, volgens het protocol. Daarna stapte hij behoedzaam op de man af. Irv zag vanuit zijn ooghoek iemand op hem afkomen. Met tranen in zijn ogen draaide hij zich naar de man om. Het trieste gevoel werd minder en Irv gedachten suisden door zijn hoofd. Het suizen werd sterker en Irv had het gevoel dat hij ging flauwvallen. Het leek donker om hem heen te worden en zijn zintuigen werden overspoeld door het suizen, dat afschuwelijke geluid dat nu overal om hem heen leek te zijn. Hij zag de man voor hem met een verschrikte blik naar iets staren dat zich

achter hem bevond. Irv draaide zich langzaam om. Toen werd alles donker. Het laatste wat Irv voelde was dankbaarheid en dat trieste gevoel waar je een Spaans woord voor had. 10:06 uur, stond er op het klemboekje van de beveiligsagent. 11-09-2001, 10:06 uur – verdacht persoon gesignaleerd, observatieplatform. Mogelijke dreiging.