ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﺑﭽﻪﻫﺎﻱ ﻣﺤﻞ
ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ :ﺗﻴﺮﺩﺍﺩ ﻧﺼﺮﻱ ﺑﺎﺯﻧﻮﻳﺴﻲ ،ﮔﺮﺩﺁﻭﺭﻱ ،ﺗﺎﻳﭗ ﻣﺠﺪﺩ ﻭ ﻃﺮﺡ ﺟﻠﺪ :ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﻋﺎﺭﻓﺎﻧﻲ ﻧﺎﺷﺮ :ﻧﺸﺮ ﺷﻌﺮ ﭘﺎﺭﻳﺲ – www.poetrymag.ws
ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ :ﺑﻬﻤﻦ ۱۳۸۶
۲
ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﻣﺤﻠﻪﻱ ﻣﺎ
۳
ﻣﺤﻠﻪﻱ ﻣﺎ
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺷﻨﺒﻪﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﺷﻨﺒﻪﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﻳﺎ ﭼﻬﺎﺭﺷﻨﺒﻪ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪﻫﺎﻱ ﻣﺎ......... ﻭﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻤﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻜﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ) ﻭﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﺎ ﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ : ﻏﺒﺎﺭ ﺁﻟﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻧﻴﺎ ﻓﻘﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺧﺎﻛﻲﻱ ﺭﻭﺑﺮﻭﺳﺖ ،ﺑﺎ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻱ ﺳﺮﻫﻢ ﺑﻨﺪﻱ ﺷﺪﻩﻱ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻴﭻ ﻣﺠﻮﺯﻱ ﺍﻳﻦ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮﻡ : ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ ﺷﺪﻥ ﺗﻮ ﺳﺮﻳﻊ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ ﻣﻴﺸﻮ ﻱ -ﺩﻭﺳﻪ ﭘﻠﻪ ﻳﻜﻲ ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮ ،ﻋﺼﺒﻲ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﻣﻦ ﺟﺒﻦ ﻣﻦ ﺑﺮﻋﻠﻴﻪ ))ﭼﻜﻨﻢ ﭼﻜﻨﻢ.....ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ (( ﻣﻦ ﻭﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ))ﻓﺮﺩﺍ ﺭﻭﺯ ﻳﮕﺮﻱ ﺳﺖ ﭼﻪ ﺩﻳﺪﻱ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻓﻜﺮ ﻱ ﻛﺮﺩ.......ﺍﻣﻜﺎﻥ ﮔﺸﺎﻳﺸﻲ ﻫﺴﺖ (( ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﮔﺮﺩ ﻭﺧﺎﻙ ﻣﺤﻠﻪ – ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﻫﺮﺝ ﻭﻣﺮﺝ ﺍﻭﻝ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺑﺮﻋﻠﻴﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺍﻧﻲﻱ ﻣﻦ -ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻧﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﺩﻳﻮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﺧﻄﺎﺭ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭﻱ ﻭ...ﺩﺭﺱ ﻭﻛﺘﺎﺏ ﺑﭽﻪ ﻭ...ﺑﺮﻋﻠﻴﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ ﻣﻴﺸﻮﻱ –ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻪ ﻳﻜﻲ ﻭﺯﻳﺮ ﺍﺳﻤﺎﻥ ﺷﺐ )ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﺪ .ﺑﺠﺰ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ،ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﻳﻦ ﭼﻬﺎﺭﺩﻳﻮﺍﺭﻱ( : ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﻲﺭﻭﻱ ........ﺗﺎ ﻛﻤﻲ ﺳﺒﻚ ﺑﺸﻮﻱ . ﺁﻧﺠﺎ................................... + ۴
ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﻬﺎﺭﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﺎ )ﺗﻮ ﻭ ﻣﻦ ( ﻣﻲﺭﺳﺪ ﺻﺪﺍﻱ ﺗُﻔﻲ ﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻﻭﻗﺖ ﻧﮕﻔﺘﻲ ،ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ..... ﻭﻳﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺲ ....... ۱۳۷۷
۵
»ﻳﻚ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﻩ«
ﺟﻮﻱ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺮﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﺮﺩﻳﺪ . ﺩﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻭﻳﺘﺮﻳﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻜﻦ ﻫﺎ ﻃﺮﺡ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎ ﻭ – ﺩﮔﻤﻪ ﻱ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻫﺎ . ﻭ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﻫﺎ . » ﺩﺭﻭﺍﺯﻩﻱ ﺑﺴﺘﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ؟ « ﺩﺭﻭﺍﺯﻩﺍﻱ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ -ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﺪﺍﻡ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ -ﺷﻌﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺵ ﺑﻮﺩ – ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﻳﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻭﻳﺘﺮﻳﻦ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺩﻗّﺖ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖﻫﺎ.
۶
ﺷﻜﻞ ﺗﺎﺯﻩ ﺯﻳﺴﺘﻦ
ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ؛ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻟﺨﻮﺭﻱ ﺭﺍﺩﻳﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ. ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ؛ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻟﺨﻮﺭﻱ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﺔ ﻋﺼﺮ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺖ . ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻮﺩﻛﺎﻧﺖ ﻫﻢ ،ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻲﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﺍﻳﻨﺒﺎﺭ ﺑﺎﺗﺮﺩﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﺴﺮﺕ ﻫﻢ ؟ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺭﺩ ﺷﺪ. ﻭﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺷﻜﻞ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺯ ﺯﻳﺴﺘﻦ ﺍﺳﺖ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺯﺩﻳﻢ : ﺷﻮﺭﺍﻧﮕﻴﺰﺗﺮﻳﻦ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﺧﻮﺩﺵ ﻧﺸﻜﻨﺪ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺎ ﻧﺶ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻣﮋﺩﮔﺎﻧﻲ ﻧﺎﻳﺎﺏ ﺗﺮﻳﻦ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﻱ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻭ ﻭ ﺍﻭ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺭﺍﺩﻳﻮﻳﻲ ﭘﺨﺶ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ - ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ – ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ؛ ﺑﺎ ﺩﻭﺍﻡ -ﻣﻘﺘﺪﺭ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩ - ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺵ ﻧﺸﺴﺖ –
۷
ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺳﺮﻭﺩ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﻢ ،ﺑﺎ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺳﺎﺩﻩﻱ ﻣﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﺷﺎﻧﻪ ﻭ ﺁﻳﻨﻪﻱ ﺭﻭﻱ ﺭﻑ ) ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻧﻤﺎﻥ ﻣﻮ ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ ( ـــ ﺑﺎ ﻇﺮﻑ ﻫﺎﻱ ﻣﻼﻣﻴﻦ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﻱ ) ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﻛﻮﭼﻜﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻠﻪﻱ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺑﺎﻣﻬﺎﻱ ﻗﺪﻳﻤﻲ ( ــــ ﺑﺎ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻱ ﺍﺭﺯﺍﻥ )ﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪﻱ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭﻱ ( ـــ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻣﻨﺰﻝ : ﺩﺭ ﺗﻮﭖﻫﺎﻱ ﺑﺎﺯﻳﮕﻮﺵ ﺩﺭ ﺗﺎﺏ ﺗﻮﻱ ﭘﺎﺭﻙ ﻭ ﻳﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﺩﺭ ﺑﮕﻮ ﻣﮕﻮﻱ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺗﻮﻱ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺍﺧﻢﻫﺎﻱ ﺗﻮﻱ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺳﺮﻭﺩ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﻢ ،ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﺳﺖ ﺍﺭﺯﺍﻥ ـــ ﺑﺎ ﻣﺠﺎﻧﻲ ﺯﻳﺮ ـــ ﻳﺎ ﺑﻢ ﺳﺮﻭﺩ ﺳﺘﺎﻳﺸﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺎﺭﺷﻲ ﻫﺪﺍﻳﺘﺶ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ
۸
ﻛﻤﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻛﻨﻮﻥ
ﻭﺳﻴﻠﻪﺍﻱ ﻫﺴﺖ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻪﻱ ﻣﺎ ﻛﻪ ،ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ،ﻫﻤﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻗﻄﺎﺭ ؟ ﺩﻭﭼﺮﺧﻪ ﻳﺎ ﻛﻪ ﻣﻮﺗﻮﺭ ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺳﺒﻲ ﺑﺎﻟﺪﺍﺭ ﭘﺲ ﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ) ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ( ﭘﺲ ،ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻭ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ـــ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺭﺍﺩﻳﻮ ﻭ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ــ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﻭﻛﻼ ،ﺳﻴﺎﺳﻴﻮﻥ ،ﻭ ﻳﺎ ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﺎﻥ ـــ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﻱ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺳﻮﺍﺭ ﺁﻥ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ ﺍﺯ ﺭﻭﻳﺎﻫﺎ ﻣﻲﮔﺬﺭﻳﻢ ،ﺍﺯ ﺩﺷﺖﻫﺎ ،ﺍﺯ ﻛﻮﻫﻬﺎ ) ﻭ ﺍﺯ ﻟﻌﻦ ،ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻭ ﺗﻬﺪﻳﺪ ( ﻧﺰﺩ ﻣﺘﺸﺨﺺ ﺗﺮﻳﻦ ﺁﺩﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﻢ: » ﻧﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪ ـــ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺩ ﺑﺮ ﻣﺎ ؟ «
۹
ﺑﻮﺳﻪﻱ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ
ﻣﻦ ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮﻡ ﺣﺘﻲ ،ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺑﻌﻀﻲ ﻭﻗﺖﻫﺎ ﻗﺼﺎﺑﻲ ﻣﺤﻞ ﺑﺪﻭﻥ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﺎﻧﻮﺍﻳﻲ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭﻱ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﺮ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ) ﺳﺎﻝﻫﺎﻱ ﺳﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻮﻗﻒ ﺟﻨﮓ ( ﺑﺮﻕ ﻣﺤﻞ ﻣﻲﭘﺮﺩ ﻭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻓﺼﻠﻲ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﺳﮓ ﻣﻲﺍﺭﺯﺩ ! ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎﻱ ﺛﺎﺑﺖ ) ﺍﻣﺎ ﻣﺮﻣﻮﺯ ـــ ﺍﻣﺎ ﻣﻮﺫﻱ ﻭ ﻛﺸﺪﺍﺭ ( ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺸﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﺨﭽﺎﻝ ﻗﺼﺎﺏ. ﻭ ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮﻡ ﺩﺭ ﻫﻤﻪﻱ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﻧﺎﻧﻮﺍﻳﻲ ﺑﻲﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮﺍ ﻧﺎﻧﺸﺎﻥ ﻋﻄﺮ ﮔﻨﺪﻡ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻛﺎﺭﻣﻨﺪ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﻠﻔﺖ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭﻱ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﺗﻴﺮ ﺑﺮﻕﻫﺎ ،ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺭﺩ ﻣﻲﺷﻮﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﮒ ﻓﺤﺎﺷﻲﺍﻡ ﻧﺠﻨﺒﺪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ. ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﺤﺶ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ؟ ] ﺯﻥ ﻣﻦ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺭﻭ ﺑﻮﺳﻲ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﻣﺒﺘﻼﺳﺖ .ﻣﺪﺍﻭﺍ ﺑﺸﻮ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ [ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﺍﺻﻼ. ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺧﻄﺮﻧﺎﻙ ﺗﺮﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺳﺖ ) ﻣﺴﺮﻱ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ !.......ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﻌﺮ ( ﺍﻳﻨﻄﻮﺭﻱ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﻛﺎﺭﻣﻨﺪ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭﻱ ﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﺣﻤﻞ ﺗﺮﻳﺎﻙ ـــ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ. ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻧﺸﻮﺩ ﻓﻬﻤﻴﺪ ـــ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﺻﻼ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ : ﻧﻪ ﮔﻮﺷﺖ ـــ ﻧﻪ ﻗﺼﺎﺑﻲ ﺑﺪﻭﻥ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﺤﻞ ﻧﻪ ﻧﺎﻥ ـــ ﻧﻪ ﻧﺎﻧﻮﺍﻳﻲ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﺤﻞ ﻧﻪ ﺑﺮﻕ ﻭ ﻧﻪ ﭘﻨﻜﻪ ﻧﻪ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭﻱ ـــ ﻧﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﻋﻘﺐ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻱ ﺳﭙﻮﺭﻫﺎﻱ ﻣﺤﻞ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺟﻤﺎﻋﺖ ،ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﻳﺎﺩﺗﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﺷﺎﻋﺮ ـــ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﺑﻮﺳﻲ ﺑﺎ ﻃﺎﺭﻕ ﻋﺰﻳﺰ ـــ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﻣﺒﺘﻼﺳﺖ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﻌﺮ ! (۱۰
ﭼﻴﺰ ﺗﺎﺯﻩ
ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻫﺮﺍﺱ ﺁﻭﺭ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﺎﺳﺖ: ﻧﺎﻣﻪ ﻱ ﺍﺧﻄﺎﺭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ـــ ﻓﻴﺶ ﺑﺮﻕ ،ﺁﺏ ......ﻭ ﻳﺎ ﺗﻠﻔﻦ ــ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺧﺒﺮﻫﺎﻱ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺻﺒﺢ ﻭ ﻋﺼﺮ ــ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﺸﺎﻁ ﺁﻭﺭ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎﺳﺖ : ﭘﺨﺶ ﻭﺳﻴﻊ ﺷﻴﺮ ﺧﺸﻚ ﺩﻭﻟﺘﻲ ــ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﻓﻜﺮ ﺑﺮ ﺍﻧﮕﻴﺰ ـــ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺷﺎﻋﺮﻱ ﻛﻪ ﻛﺎﺭﻣﻨﺪ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻱ ﺩﺍﺭﺍﻳﻲ ﺳﺖ ـــ ﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎﻳﻲ ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﻭ ـــ ﻧﻪ ﺁﻥ : ﻣﺜﻼ ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻪ ﻱ ﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﺪﺍﻧﺪ » ﺗﺎﺯﻩ « ﺩﻗﻴﻘﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ !
۱۱
ﺯﻣﺰﻣﻪ
» ﺍﻳﻨﺮﻭﺯﻫﺎ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻏﻴﺮ ﺭﺳﻤﻲ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻄﺮﻧﺎﻙ ﺍﺳﺖ « ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺁﻧﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩ » ﺍﻳﻨﺮﻭﺯﻫﺎ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻏﻴﺮ ﺭﺳﻤﻲ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺧﻄﺮﻧﺎﻙ ﺍﺳﺖ « ﻛﻨﺎﺭﻱ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ،ﺳﺮ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ . ﺷﺐ ﻭ ﺷﺎﻋﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ : » ﺍﻳﻨﺮﻭﺯﻫﺎ ،ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻏﻴﺮ ﺭﺳﻤﻲ ﻧﺎﻥ ﺧﻄﺮﻧﺎﻙ ﺍﺳﺖ « ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺳﺮ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻪ ﻣﺎ ﺳﺮ ﺗﻜﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ؛ ﺁﻧﺎﻥ ﺟﺴﻮﺭﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﺸﺎﻥ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﺸﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺩﻋﺎﻳﻲ ﻏﻴﺮ ﺭﺳﻤﻲ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ
۱۲
ﺗﻬﺮﺍﻥ
ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ۱۳۷۶ – ۱۳۷۵
-۱ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﻌﺮ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ
ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪ ﺣﺴﺮﺕ ﺭﺍ ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ
- ۲ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺗﺨﻴﻞ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ
ﺗﺨﻴﻞ ﻓﺮﻫﻴﺨﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻏﻴﺎﺏ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺳﺮ ﺁﺷﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻴﺮﻩ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺗﻬﻲ ﻭﺳﻌﺖ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺴﺘﺮﻫﺎﻱ ﺗﻬﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﮔﻨﺠﺎﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺗﻬﻲ ﺩﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻭ ﭘﻮﺩﻫﺎﺵ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﮕﻲ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺭﻭﻳﺎ ﻭ ﺭﻭﻳﺎﺑﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﺩ. ﻫﺮ ﺩﻭ ﻏﺎﻳﺒﻨﺪ -ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺳﺖ
- ۳ﺭﻭﺍﻳﺖ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺁﻥ ﺻﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﻥ ﺻﺪﺍﻱ ﻧﺎﺯﻙ ﻭ ﺧﺸﻚ ٫ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺏ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻛﻪ ﭘﺎﻭﺭﭼﻴﻦ ﭘﺎﻭﺭﭼﻴﻦ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺍﻣﺪ ﻭ ۱۳
ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺪﻱ ﺩﺭ ﻗﻔﻞ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻣﺎ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺳﺮﺯﻧﺸﻴﻢ ؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻏﻔﻠﺘﻤﺎﻥ ﻣﺮﻋﻮﺏ ﺷﺪﻥ ﭘﺬﻳﺮﺍ ﺷﺪﻧﻤﺎﻥ ؟ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺷﻮﺩ ﺍﺗﻔﺎﻗﻲ ﺩﺭ ﺷﺮﻑ ﻭﻗﻮﻉ ﺍﺳﺖ ؟ ﻭﺁﻳﺎ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﺑﺠﺰ ﺑﻬﺖ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﻱ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺁﻥ ﮔﺎﻣﻬﺎ ﺑﺮ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﺷﻴﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺁﻥ ﺳﻮﻱ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ؟ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺨﺎﺭ ﺟﺎﺩﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﺷﺐ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺎﺩﺧﻮﺍﺭﻱ ﺗﺒﺎﻫﻲ ﻭ ﻇﻠﻤﺖ ﻓﺪﻳﻪ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﮕﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ..........؟ ﻭﻳﺎ :ﻣﻦ ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ﻏﻔﻠﺘﻲ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻡ ..................؟ - ۴ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﻲ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﻡ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ :ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻳﺦ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ :ﻫﻮﺵ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻱ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﻡ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ....ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﺭ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻣﺎﺕ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭﻫﺎ ﺍﻧﻌﻜﺎﺱ ﻣﻲ ﻳﺎ ﻓﺖ ﺑﺮ ﻫﺎﻟﻪ ﻛﺒﻮﺩ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﻭ ﻣﻲ ﺗﺎﻓﺖ ﺭﻭﻱ ﺭﻭﻳﺎﻱ ﻋﺎﺑﺮﺍﻥ. ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﻭ ﻟﻐﺰﻧﺪﮔﻲ ﺭﺩ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻋﺎﺑﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﺑﺮﻑ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﻭ ﺷﻬﺮ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﺩﺍﻱ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺮﻑ. ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺩﺍ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻦ ﻋﺮﻳﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺷﺎﻣﻪ ﺍﻡ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﻓﻨﺎﻛﺶ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﻦ ﻭ ﻟﺮﺯﻳﺪﻡ ۱۴
+++ ﻫﻮﺵ ﺁﺗﺶ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻓﻘﻂ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺍﺯ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﻮﺑﺘﻤﺎﻥ -ﻣﻦ٫ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﻢ
۱۵
ﺍﻭﺿﺎﻉ
ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﺷﺎﻥ ﺗﺸﻜﺮ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻜﻨﻢ ﺍﺯ ﻟﻄﻒ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻈﺮﺍﺕ ﻭﺧﺎﺻﻪ ﺁﻥ ﻧﻈﺮ ﻭﺍﻻ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻻ ﻳﻜﺠﺎ ﻗﺮﻳﻦ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻟﻄﺎﻑ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎ ﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭﻱ ﻣﺎﺭ ﻭ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﺮﻛﺶ ﺳﺎﺑﻖ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﭘﻨﺪﻭﻣﻮﻋﻈﻪ ﻭ ﺣﺪﻳﺚ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭﺷﺎﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻗﺪﻳﻢ ﻭ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺁﻣﺪﻳﺪﻭ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪﻳﺪ ﺍﺯ ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻱ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻫﺎﻱ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻛﻴﻮﺳﻚ ﻫﺎﻱ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻱ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻫﺎﻱ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭼﭙﻪ ﻱ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻫﺎﻱ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻫﺎﻱ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﺎﻧﮓ ﻫﺎﻱ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻫﺎﻱ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻫﺎﻱ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻫﺎﻱ ﻋﻤﻮﻣﻲﺭﺍ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻫﺎﻱ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﻣﻴﺪﺍﻧﻨﺪ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﭘﺴﺮﻡ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺩﺍﻣﺎﺩﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﺯﻧﻢ ﺯﻧﻢ ﭘﺪﺭ ﺯﻧﻢ ﻋﻤﻮﻱﮔﺮﺍﻣﻲ ﻋﺒﺎﺱ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻱﮔﺮﺍﻣﻲ ﺍﺻﻐﺮ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ ﺍﻛﺒﺮ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﺩﺍﻳﻲ ﺟﺎﻥ ﻧﻘﻲ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺯﻥ ﺗﻘﻲ ﭘﺴﺮﺧﺎﻟﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﻳﻴﺲ ﻭﺷﻴﺦ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻱ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺤﻤﺪﺭﺿﺎ ﻭﻣﺤﻤﺪﻋﻠﻲ ﻭﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻦ ﻭﺣﺎﺝ ﺻﺎﺩﻕ ﻭﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﻭﺣﺎﺟﻴﻪ ﻛﺒﺮﻱ ﻭ ﺣﺎﺟﻴﻪ ﺻﻐﺮﻱ ﻭﺣﺎﺟﻴﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﻭﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ ﺷﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﻫﺎ ﭼﺮﺍ ﺳﻨﺪﻫﺎﺷﺎﻥ ﻳﻜﺠﺎ ﻫﭙﻮ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﺭﻓﺘﻪ ﻭﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻧﻜﺮﺩﻳﻢ ﭼﻨﺪﺳﺎﻝ ﻣﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻮﺍ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻣﺎﺭﺍ ﻳﻜﺠﺎ ﭼﭙﻮﺷﺪﻩ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺟﺪﻳﺪ ﻭﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻗﻮﻝ ﻫﺎ ﻣﻴﺒﺎﻳﺴﺖ ﻣﻴﺸﺪ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩﭘﻮﻝ ﻧﻔﺖ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﺸﻮﺩ ﭼﻪ ﺑﺸﻜﻪ ﺍﻱ ﻫﺸﺖ ﻳﺎﭼﻬﻞ ﻭﻫﺸﺖ ۱۶
ﻧﻪ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻔﺖ ﻣﻠﻲ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻲ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺷﺎﻳﻌﻪ ﺍﻱ ﻫﺴﺖ ﺍﻳﻨﺠﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺳﻔﺮﻩ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﻪ ﺟﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﭼﻴﺰ ﻫﺎ ﻋﻮﺽ ﺑﺸﻮﺩ ﻭﺑﺎﻧﮓ ﻫﻢ ﻋﻮﺽ ﺑﺸﻮﺩ ﻭﻗﺮﺽ ﻫﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﻋﻮﺽ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﺗﻬﺮﺍﻥ............................... ﻭﺗﻬﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺷﺒﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﻧﮓ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ﻛﻠﻪ ﻱ ﺳﺤﺮﺳﺮﭼﻨﺪ ﭼﻬﺎﺭﺭﺍﻩ ﭘﻴﺪﺍﺷﺪ ﺳﺒﺰ ﺷﺪ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﺮﺥ ﻣﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﭘﺮﺍﻧﺪ ﻭﺧﻮﻥ ﻃﻮﺭﻱ ﭼﺮﺥ ﺯﺩ ﺩﺭ ﺳﺮﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﻕ ﭘﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﺗﻴﺮ ﺗﻴﺮ ﺑﺮﻕ ﻫﺎ ﺳﺮ ِﻣﺎ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﻴﺨﻜﻮﺏ ﺍﺯ ﭘﺮﻳﺪﻥ ﺑﺮﻕ ﺧﺸﻜﻤﺎﻥ ﺯﺩ ﺍﺯ ﺗﻘﻠﺐِ ﺩﺭ ﻛﻠﻪ ﻱ ﺳﺤﺮِﺑﻌﺪ ﺍﺯ ۵۷ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻛﻮﻩ ﺷﺎﻋﺮﻭ ﺍﻫﻞ ﻗﻠﻢ ﻭﺳﺨﻨﺪﺍﻥ ﻭﺣﺎﺟﻲ ﻱ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻭﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﻛﺎﺭﮔﺮﻭﻭﺭﺯﺷﻜﺎﺭ ﺧﻮﺩﻛﺸﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻏﻴﺒﺸﺎﻥ ﺯﺩ ﻏﻴﺒﺘﺸﺎﻥ ﺯﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺻﻔﺤﻪ ﻱ ﺍﻳﺎﻡ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺑﺮﻕ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺪﻭﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺮﻕ ﺑﺮﻕ ﻫﺎﻳﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍﺣﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻟﻲ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻨﺠﻮﺭﻳﺴﺖ: ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ.......ﻛﻪ..........ﺭﻳﺨﺖ ...........ﺭﻭﻱ ﺷﻬﺮ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻭ ﻭﺿﻊ ﺧﺮﺍﺑﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻲ . ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻭﺿﻊ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﺧﻴﻢ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ. ﺍﻭﺿﺎﻉ ﻭﻟﻲ ﻭﺿﻊ ﻭﻟﻲ ﺩﺍﻏﺎﻥ ﺷﺪﻭ ﺧﺮﺍﺑﺘﺮ ﺍﺯ ﻭﺿﻊِ :ﻧﺼﻒ....ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻧﺼﻒ ﻧﺼﻒ ﻧﺼﻒ ﻧﺼﻒ ِﻧﺼﻒ ﻧﺼﻒ :ﻧﻮﺭ......ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﺗﺘﻖ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻻ ﻣﺬﻫﺐ ﺟﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻻﻣﺬﻫﺐ ﻫﺎ ﻻ ﺣﻮﻝ ﻭﻭﻻ ﻗﻮﺕ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﺩﻛﺎﻥ ﺩﻭ ﻧﺒﺸﻪ ﺯﺩﻧﺪ ﻓﻮﺭﻱ ﺳﻪ ﻧﺒﺸﻪ ﻭ ﺣﺘﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﺒﺶ ........ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻛﻤﻴﺎﺏ
۱۷
ﻭﻟﻲ ﺧُﺐ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥِ ِﺑﻌﺪ۵۷ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻱ ﺗﺎ ﮔﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﺮﻕ ﺑﺮﻕ ِﻻﻣﭗ ﻭ ﻧﻴﻮﻥ ﻫﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﭘﺮﻧﺸﺎﻁ ﺑﺪ ﻣﺬﻫﺐ ﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻫﺎ ﺩﻳﺪ ﺑﺪﺟﻮﺭﻱ ﺧﻮﺏ . ﺷﻜﺎﻳﺖ ....................ﺑﻠﻨﺪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺍﻣﺎﻛﻮﺗﺎﻩ ﺑﻜﻨﻢ: ﺗﺎﺯﻳﺮِ ﭼﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺗﺎ ﻧﻮﻙ ﺩﻣﺎﻍ ﺩﺭ ﺑﺪﻫﻜﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻛﻮﭼﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥِ ﺑﺎ ﭼﺮﺍﻍ ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ ﺣﻠَﺐ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ ﻗﺼﻪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺑﺎﻓﺘﻨﺪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﺷﺎﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﭼﺮﺍﻏﺎﻧﻲ ﺳﺖ ﻭﻳﺎ ﻭﻻﻳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﻮﺭ ِ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻭﺩ . ﺁﻗﺎﻱ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺎ ﻣﻦ ﻋﺬﺭ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﻭﻋﺬﺭ ﻣﺎ ﻣﻮﺟﻪ ﺍﮔﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻮﺟﻪ ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻳﺪ ﺭﺍﻩ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﮔﺎﻧﻲﺑﻮﺩﻳﻢ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﻠﻴﻮﻥ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻨﺪ ﺭﺍﻩ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭﭼﻨﺪ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﮔﻢ ﺭﺍﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﻘﻴﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻳﻢ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎﻳﻲ ، ﺑﺎ ﻇﺮﻓﻴﺖ ﻛﻢ ﻛﻢ ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﺮﻛﺶِ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻭ ﻋﻴﺎ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺩﺭﻳﻦ ﻭﺳﻂ ﺭﺍﻩ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺒﺎﻳﺴﺖ. ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻱ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﺸﻜﻠﺶ ﻫﻤﻴﻨﺴﺖ ))ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ – ﺷﺶ((
۱۸
ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ
۱۹
ﻟﮕﺪﻛﻮﺏ ﺷﺪﻩ
۱ ﻟﮕﺪ ﻛﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﺁﺏ ﻫﺎﻱ ﻣﺪﻳﺘﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﭘﻠﻴﺲ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻓﺮﺍﻧﺴﻴﺲ ﻟﻨﺪﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﻠﻒ ﻫﺎﻱ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺭﻭﺷﻦ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺳﺎﻛﺘﻨﺪ ......ﺍﻭ ﻫﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺐ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺳﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻨﺪ...ﺍﻭ ﻫﻢ ﻭ ﺁﻩ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻨﺪ .......ﺍﻭ ﻫﻢ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﻟﻨﺪﻥ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺁﺏ ﻫﺎﻱ ﻣﺪﻳﺘﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﻧﻘﻼﺏ٫ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﭘﺎﺳﮕﺎﻩ ﭘﻠﻴﺲ ﻳﻜﻲ ٫ﺗﻜﻴﻪ ﺑﻪ ﺗﻴﺮ ﺑﺮﻕ٫ﻣﻲ ﻟﺮﺯﺩ ﻭ.... ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ. ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﺑﺮ ﺯﺧﻢ ﻗﻨﺪﺍﻕ ﮊ ۳ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﻭ.... ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ. ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻭﻋﻠﻒ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺳﺎﺩﻩ ﻧﻤﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻨﺪ ﻏﺮﻗﻪ ﺧﻮﻧﻨﺪ. ﻧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ: ﻛﻨﺎﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭﻳﻲ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﭘﺎﺳﮕﺎﻩ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺎﻧﻚ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭﻳﻲ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﻣﺠﻠﺲ ۲۰
ﻭ ﻳﺎ ﻭﺯﺍﺭﺗﺨﺎﻧﻪ ﻭ ﻧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ: ﺁﻩ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﺪ ﻭ ﺳﺎﻛﺖ ﺍﺳﺖ ﻟﮕﺪ ﻛﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﻣﺎ. ۱۹,۵,۲۰۰۲ﻟﻨﺪﻥ
۲۱
ﻟﮕﺪ ﻛﻮﺏ ﺷﺪﻩ ۲
ﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﻴﻤﻪﻱ ﻟﮕﺪ ﻛﻮﺏ ﺷﺪﻩﻣﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻴﻢ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻱ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎ ،ﻋﺸﻖﻫﺎ ،ﻭﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ )ﺑﺮﮒ ﺑﺮﮒ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎ ،ﺑﻮﺳﻪﻫﺎ ،ﻗﻠﺒﻬﺎ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎ ﺭﺍ( ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﻴﻤﻪﻱ ﻟﮕﺪ ﻛﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﻣﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻴﻢ ﭼﻬﺮﻩ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﻭ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﻟﻬﻴﺪﻩ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﭼﺎﻙ ﭼﺎﻙ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻧﺪﻳﻢ ﺷﺎﻧﻪ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﻭ ﺯﺧﻢ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻧﺪﻳﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺧﺮﺩ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﻥ ﻫﺎﻱ ﺷﺘﻚ ﺯﺩﻩ ﺑﺮ ﻗﺎﻣﺘﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻧﺪﻳﻢ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻲ – ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮﻣﺎﻥ ﭘﺮﭼﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﺯﺍﺩﻱ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻴﻢ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﻣﺎﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭﺗﺒﺎﺭﻫﺎﻱ ﺩﺭ ﮔﻮﺭ ﺧﻔﺘﻪ ﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺪﺭﻗﻪ ﻣﺎﻥ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ،ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺷﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺷﺪﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﺟﺮﻗﻪ – ﺑﻠﻮﺭﻫﺎﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻱ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮﺩ ﻭﻣﺎ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﺁﻥ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻛﻨﺎﺭ ﺯﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻣﺎﻥ -ﮔﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲﻣﺎﻥ ﺩﻳﺮﻙ ﺍﻋﺪﺍﻣﻬﺎ ﻭ – ﺍﻧﺪﺍﻣﻬﺎﻱ ﺷﻼﻕ ﺧﻮﺭﺩﻩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ؛ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻠﺘﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭﻣﺎ ﻟﮕﺪ ﻛﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻴﺰ ۲۲
ﺗﺎ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪﺍﺵ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺎﻧﺪﻩﺍﻳﻢ
۲۳
ﺑﻪ ﺑﻬﺮﻭﺯ ﻇﻔﺮﻱ
ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺁﻭﻳﺨﺘﻢ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ )ﺁﻛﺴﻔﻮﺭﺩ ( ﺳﻴﮕﺎﺭ ﻣﻲ ﻓﺮﻭﺧﺖ ﺳﻴﺮ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﺶ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﺭ )ﻫﻮﻟﺒﻮﺭﻥ ( ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ,ﺑﻠﻨﺪ ,ﺳﻼﻣﺶ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﺭ )ﺍﻳﻠﻔﻮﺭﺩ ( ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺸﺨﻮﺍﻥ ﻣﺸﺘﺮﻱ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺍﺯﺗﻪ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩﻡ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺁﺭﺍﻳﺶ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩ ﺑﺰﺭﮒ )ﺑﻮﺗﺰ ( ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ) ﺗﻮﺗﻨﻬﺎﻡ ﻛﻮﺭﺕ ﺭﻭ ُﺩ ( - .......ﺗﺤﺴﻴﻨﺶ ﻛﺮﺩﻡ )ﺍﻳﻨﺠﺎ ﮔﻴﺴﻮﺍﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺸﻜﻲ ﻭ" ﻫﻴﻜﻠﻲ ﻧﺮﻡ ﺩﺍﺷﺖ( ﺩﺭ ﺷﻌﺮﻡ ﻛﻮﺷﻴﺪﻡ ﺭﺩ ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ) ﺳﻮﻫﻮ ( ﭘﺎﻙ ﻛﻨﻢ ﺩﺭ ﺷﻌﺮﻱ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺟﺸﻨﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﺵ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻫﺮﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﻟﻨﺪﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﺩﻫﺎﻱ ﺗﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻡ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭﺷﺎﻥ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻢ. ۲۰۰۵/۱۱/۵
۲۴
ﺍﻭﻝ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ ﺩﺭ ﻧﻮﺷﮕﺎﻩ ﺟﺸﻦ ﺍﻭﻝ ﺳﺎﻝ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﭘﻬﻠﻮﻱ ِ ﻳﻚ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﻛﻤﺎﻥ ،ﻧﻴﺸﮕﻮﻧﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﻴﮕﻴﺮﻡ ﻛﻪ ﻣﻴﭙﺮﺳﻨﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ،ﮔﻨﺪﻣﺰﺍﺭﻫﺎ ﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻲ ﻓﻜﺮِ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺪﻭﻥ ﻭﺣﺸﺖ ِﺩﻭﺯﺥ ﺣﺘﺎ ﮔﻨﺪﻡ ﻧﻤﻴﺪﻫﻨﺪ؟ ﻣﻮﺭﻣﻮﺭﻡ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺩﺭﺍﺯﺗﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻴﺰﻧﻢ ﻭﻓﺎﺻﻠﻪ ﻱ ﺍﻭﻝ ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ))ﺩﺍﮔﻼﺱ(( ﺭﺍ ﺧﻔﻪ ﻣﻴﻤﺎﻧﻢ
۲۰۰۶ﺍﺯ ﺳﺮﻱ :ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﻟﻨﺪﻧﻲ
۲۵
ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺣﻪ ﺷﺮﺣﻪ
ﺑﺎﺩ ﺧﻮﻥ ﻗﻠﺐ ﻫﺎﻱ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻌﺪ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ،ﺷﺮﺣﻪ ﺷﺮﺣﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﭘﺎﺷﻴﺪ ) ﻭ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ( ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﭼﺮﺧﻲ ﺯﺩ ﻭ ) ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺟﻬﺎﻥ ( ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺻﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﺑﻌﺪ ﻳﺎﺩﺵ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻗﻠﺐ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ
ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻓﺮﻳﺎﺩﻱ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺑﺴﺘﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﺍﻧﺪ ﺿﺠﻪ ﻱ ﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﮔﺎﻩ ﺗﻒ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ
۲۶
ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺟﺎﺩﻩ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﺭﻭﺑﺮﻭ...ﺑﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺧﺘﻢ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺍﻱ ﺩﺭ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻬﺎ ،ﭘﺎﻳﻴﺰ ﻳﺎ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺧﺎﻃﺮﻩ)ﺍﺳﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺗﺶ( . ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﻣﻴﻜﻮﺑﻲ . ﺑﻬﺎﺭﻫﺎ ﺣﻠﻘﻪ ﺯﺩﻩ ﺩﻭﺭﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺨﻤﻪ ﻣﻲ ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺩﻭﭼﺮﺧﻪ ﺍﺕ ﻓﺨﺮ ﻣﻴﻔﺮﻭﺧﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﺤﻠٌﻬﺎ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﻠﻮ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﭖ ﻫﺎﻱ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﺍﺕ ﻓﺨﺮ ﻣﻴﻔﺮﻭﺧﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﺤﻠٌﻬﺎ ﭘﺎﻳﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﻜٌﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺤﺚ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﭼﻪ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﻲ ﺍﺕ ﻓﺨﺮ ﻣﻴﻔﺮﻭﺧﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﭽِّﻪ ﻣﺤﻠّﻬﺎ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻛﻤﺎﻝ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺗﻈﺎﻫﺮﺍﺕ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﻬﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ :ﻓﺼﻠﻬﺎ ،ﻗﻴﻤﺘﻬﺎ ،ﺍﺩﻣﻬﺎ،ﺳﻴﺎﺳﺘﻬﺎ ﺗﻮ ﻭﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻭﺳﻂ ِﻓﺼﻠﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﻠّﻪ ﻧﻪ ﺣﺘٌﻲ- ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﭼﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﻣﺤﻞ ﺩﻳﮕﺮﺗﺎﻥ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﻟﻨﺪﻥ ﮔﺎﻫﻲ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﻪ،ﮔﺎﻫﻲ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ)ﻭﺍﻣﺴﺎﻝ ﺗﻤﺎﻣﺎ ًﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﻩ( ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﻭﮔﺎﻫﻲ ﺑﻮﻳﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﻣﻴﻬﻦ ﺭﺍ ﻣﻴﮕﻴﺮﻳﺪ
ﺑﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻜﻮﺏ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭﺳﺖ ۲۰۰۵/۵/۱
۲۷
ﺩﻭ ﻧﺎﻣﻪ
ﻧﺎﻣﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ۱ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻛﻪ ﺯﺩﻡ ،ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺖ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺍﺯ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﺎﻏﭽﻪﻫﺎﻱ ﻣﻴﻬﻨﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﻟﻨﺪﻥ ﺭﺍ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ...............ﺗﺎﺳﺎﻋﺖ ﺩﻩ ِ ﻳﻚ ﭘﺴﺘﭽﻲ . ﺗﺎ ﻋﻤﻖ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﻡ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻡ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ : )ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﻣﻦ ،ﺣﺎﻻ ،ﻣﺤﻞ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺟﻬﻨﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ(
ﻧﺎﻣﻪﺍﻱ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ۲
ﻧﺎﻣﻪﺍﺕ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺷﻤﺎﻟﺶ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﺧﻨﻜﺎﻱ ﺑﺎﺩ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﻡ ﺑﻮﺯﺩ ﺍﺯ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎﺵ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎ ﭼﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﺮﻗﺎﻟﻲ ﻫﺎﻱ ﻛﺎﺷﺎﻧﺶ ﻏﻠﺖ ﺯﺩﻡ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﮔﻴﺴﻮﺍﻥ ﺗﻬﻤﻴﻨﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻛﺮﺩﻡ ۲۸
ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺗﺎﻕ ﺣﺎﻓﻈﻴﻪ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﻧﺸﺴﺖ ﻭﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ﺭﺍ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻡ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺮﻡ ﻭ ﺁﺑﻲ ﻱ ﻓﺮﺍﺯ ﭼﻬﻞ ﺳﺘﻮﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﺲ ﻫﺎ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺯﺍﻫﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﻫﻤﻜﻼﺱ ﻫﺎﻱ ﺁﺫﺭﻱ ﺍﻡ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﭼﻨﺪ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻱ ﺑﻠﻮﭺ ﺭﺍ ﺗﺤﺼﻦ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺭﺍﻩ ﻛﺮﺝ ﺑﻪ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺭﺍ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺭﻭﺩﻫﺎﺵ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﻭ ﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺗﺸﻜﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﻳﺰﺩ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﻣﺎﺳﺖ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﻫﺎﺵ ﺍﺑﺪﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﮔﺮﻣﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩ .................ﻧﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﻻﺑﻼﻱ ﺧﻄﻮﻁ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻣﻲ ﭘﺮﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﻩ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺟﻬﻨﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻲ ﻭ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﺎﺯﻱ ﺷﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﺑﺎﺯﻱ ﻟﻐﺰﺍﻥ ﻭ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥ ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺸﻦ ﺗﺮﺷﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺣﺮﻳﺺ ﺗﺮﺷﺎﻥ ﻳﻚ ﺑﺎﺯﻱ ﺑﻲ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻱ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺯﺳﺘﺎﻥ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ . ﺷﺮﺍﺭﻩ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩﺷﺎﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﻮﺗﻴﻦ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻨﺪ ﭘﻮﺳﺖ ﭘﺎﻫﺎ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺎﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺣﺘﻲ ﺷﺮﺍﺭﻩ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﭼﻠﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﮔﻨﺪﻣﺰﺍﺭﺍﻥ ﻛﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﺧﺸﻦ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ
۲۹
ﺩﻭﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﭼﻠﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻛﻮﻩ ﻛﺘﺎﺏ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﺑﻌﻀﻲ ﺑﺮ ﻗﻠﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﭼﻠﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ـــ ﺑﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻱ؟ ـــ ﻣﻨﺴﺠﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﻨﺴﺠﻢ ﺗﺮ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﻨﺪ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻣﻲ ﺗﺎﺯﻧﺪ ﺳﻤﺖ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﻣﻲ ﺗﺎﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺳﻼﻡ ﺷﻬﺮ ﻣﻲ ﺗﺎﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﮔﻠﭙﺎﻳﮕﺎﻥ ﻣﻲ ﺗﺎﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺸﻬﺪ ﺭﻭﺩ ﻭﺍﺭﻩ ﻫﺎﻳﻲ ....................ﺗﺎ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻭ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﻣﻮﺝ ﺯﻧﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻮﺝ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﻣﺬﺍﺏ ﺁﺗﺸﻔﺸﺎﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﭼﺎﺩﺭ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ ﺭﻭﻱ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺮﻡ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺩﻭﺭ ﺍﻭﻳﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﺩﻭﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ۶۷ﭼﻠﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺰﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺗﺶ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﻛﻪ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎﺳﺖ ﻣﺸﺘﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻒ ﺩﺳﺘﻤﺎﻥ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻧﻪ ﻓﺎﻝ ﻣﺎ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺻﺮﻳﺢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﺎﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﺟﻬﻨﻢ ﻓﺮﻭﺗﺮ ﻣﺎﻧﺪﻱ
۳۰
ﺩﺭﺧﺖ ﮔﺮﺩﻭ
ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﮔﺮﺩﻭﻱ ﻛﻨﺎﺭﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﻭﺩ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﻣﺴﻴﺮﻱ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﺩﺍ ﺩ ﻡ ﺷﺎﻳﻌﻪ ﺍﺳﺖ ﺣﺎﻻ ﻏﻴﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻨﺪﻩ ﻱ ﻧﺎﻗﺎﺑﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺧﺒﺮﻫﺎﺳﺖ ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺰﻱ ﻭ ﻛﻤﺪﻱ ﺳﺖ -ﺟﺎﻳﻲ ،ﺑﺮﺍﺯﻧﺪ ﻩ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻗﺪ ﻭﺑﺎﻻﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ - ﻋﻤﺮِﺩﺭﺍﺯﺵ ﺍﻣﺎ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ ؛ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﻨﺎﺭﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﭘﺎﺳﺒﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﺴﻠﺢ ﻭﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﻲ ))ﺑﺎﻻ ﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﻛﺠﺎﻣﻴﺮﺳﻨﺪ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ؟(( -ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ: ﭼﻨﺪ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻱ ﺑﺎﻻﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻠﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻜﺮﻧﺪ ، ﺑﻲ ﺧﻴﺎﻝ ﺳﻴﻠﺒﺎﺭﺍﻥ ﭘﺮﻳﺸﺐﻫﺎ.
۳۱
ﺩﺭ ﻣﻄﺐ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﻨﺎﺱ
ﺯﻣﺎﻧﻲ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﮒ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻭ ﻫﺮﻛﺴﻲ ﻣﻲﮔﺮﻳﺴﺘﻢ ﻧﺎﺯﻙ ﺩﻟﻲ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ. ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ،ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺣﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻟﻐﻮ » ﺍﻋﺪﺍﻡ« ﻫﻢ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ ؟ ﻣﺪﺗﻲ-ﺳﺖ ﻋﻮﺽ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ .ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ) ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ .ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺒﺮﻱ ﻫﺴﺘﻢ ! ( ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺭﺳﺖ ﻭﺳﻂ ﭼﺎﻱ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎﺭ) ﻇﻬﺮﻫﺎ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ( ﻛﻨﺎﺭ ﻛﻮﺩﻛﺎﻧﻢ )ﻋﺼﺮﻫﺎ ﻫﺮﺑﺎﺭ( ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﻫﻤﺴﺮﻡ ٫ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻏﺮﻕ ﺗﻤﺎﺷﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻜﺒﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ ﺣﺎﻻ ٫ﺍﺯ ﺧﺒﺮ ﻣﺮﮒ ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ ؟
۳۲
ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺘﻲ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺩﺭ ﻃﻮﻻﻧﻲﻱ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺩﻕ ﻣﺮﮔﻲ
ﺧﺎﻣﻮﺵ ؟ ؟ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﺭ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺩ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻡ ﻭﻗﺪﻏﻨﻢ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﺎﻻ ﭘﺮﻳﺪﻥ ﺍﺯ ﺫﻭﻕ ﺍﻧﻌﻜﺎﺱ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﻭ ﺍﻧﻌﻜﺎﺱ ﻓﻜﺮ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻓﻜﺮﻱ ﺍﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ؛ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭ ﺁﺏ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻻ ﺍﺯ ﺯﻭﺭ ﺧﻞ ﺷﺪ ﻧﻢ ﺷﻴﺮﺟﻪ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ............ ﻧﻔﺲ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﻦ ﻟﻪ ﻟﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﻣﻦ ﻛﻒ ﺟﺮﻋﻪﺍﻱ ﺁﺏ ﻣﻦ .....ﻭﻟﻮ ﺷﺪﻩﺍﻡ ﺍﻳﻦ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻟﻨﺪﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻡ ﺟﻮﻻﻱ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺶ
۳۳
ﺑﺪﻧﻲ ﭘﺮﺍﺯ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻭ ﻧﻬﺎﻥ
ﺑﺪﻧﻲ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻭ ﻧﻬﺎﻥ ﺩﻫﺎﻧﻲ ﺧﻮﻧﺎﻟﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﺒﺴﻤﻲ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺩﺳﺘﻪ ﮔﻠﻲ ﭘﻴﺸﻜﺶ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻫﺪﻳﻪ ﻛﺮﺩ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺑﺎﺯ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺛﺎﺑﺖ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎﻱ ))ﻓﻮﺭﺳﺖ ﮔﻴﺖ (( ﻟﻨﺪﻥ؟ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﻬﻨﻢ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻴﺰﺩﻡ ﻭ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﻢ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﺎﺭﻧﺞ ﺷﻬﺴﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﻔﺘﻜﺶ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺩﺭﺁﺑﻬﺎﻱ ﺁﺑﺎﺩﺍﻥ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﻮﺯﻳﻪ ﻱ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺭﺍ ﻣﻴﺸﻤﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﻲﺷﻤﺮﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺷﺎﻋﺮﻱ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺪﻭﻥ ﻛﺘﺎﺑﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﭘﺴﺮﻡ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺧﻮﺩﻛﺸﻲ ﻛﺮﺩ ﺩﺭ ﻣﺸﻬﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﻛﺸﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺩﺭ ﻛﺮﻣﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﻡ؟ ﺩﺭ ﺯﺍﻫﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﻏﺼﻪ ﺩﻕ ﻛﺮﺩ ﻭﭘﺪﺭ؟ ﺩﺳﺘﻔﺮﻭﺷﻲ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻱ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﻛﺘﺎﺑﺶ ﺩﺭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺗُﻬﻲ ﺍﺯ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻱ ))ﻓﻮﺭﺳﺖ ﮔﻴﺖ(( ﻟﻨﺪﻥ ﺷﺎﻋﺮ ! ﺟﺴﺪ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﺴﺖ ﭘﻠﻴﺲ ﻫﺎ ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭﺵ ﻟﻨﺪﻥ ۲۰۰۴ /۴/ ۳
۳۴
ﻳﻚ ﺷﻌﺮ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻋﻮﺽ ﺷﺪﻥ /ﻋﻮﺿﻲ ﺷﺪﻥ (( ﺍﺯ ﺑﻨﻔﺸﻪﺍﻱ ﻳﻜﺒﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺭﻭﻳﺎﻱ ﺟﻮﻛﻨﺎﺭ ﻣﺤﻞ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ : )؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟(- .......... ﺍﻟﺤﻤﺪﺍﷲ ﺍﻟﺤﻤﺪﺍﷲ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎﺷﺎﻥ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎﺷﺎﻥ ﺳﻨﺠﺎﻕ
۳۵
ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻮﺭﻧﺪ
ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻮﺭﻧﺪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺗﻤﺎ ﻡ ﻧﻮﺭﻧﺪ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺎ ﺕ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ .......؟ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﺷﻮﺧﻲ ﻧﻜﻦ ﺩﻭﺭ ﻳﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻮﺭ ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻮﺭ. ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﻫﻢ ﺳﺮ ِ ﺟﺎﻳﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﺘﻲ ﻱ ﻗﺮﺍﺿﻪ ﻱ ﻣﺎ ﮔﻴﺮﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﮔﻞ ﻭﻭﻝ ﺑﺰﻧﻲ ﻭﭼﺮﺥ ﺑﺰﻧﻲ ﺩﻭﺭ ِﺧﻮﺩﺕ ﻭﮔﻴﺞ ﺑﺸﻮﻡ ﮔﻴﺞ ﺑﺮﻭﻱ ﮔﻴﺞ ﺑﻴﺎ ﻳﻴﻢ ، ﺻﺎﻑ ﻭ ُ ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪﻩ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻧﻮﺭﻧﺪ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺎﺕ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﺍﻧﺪ ﺩﺳﺖ ﺗﺮﺍ ﻭ ُﻣﺮﺍﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪﺍﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺗﻮﻱ ﻛﺎﺳﻪ ﻧﺘﺮﺳﻴﻢ ﮔﻴﺮﻡ ﻛﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺰﺭﮔﻴﺶ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ - ﺑﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻭ ُﻗﺪ ﻭ ُ ﻗﻮﺍﺭﻩ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﺒﻮﺩ ﻧﺨﻮﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻣﻬﻢ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻭ ﺑﺮ ُ ﺭﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﺳﺖ ﺁ ﻣﺎﺩﻩ ﻱ ﻧﺠﺎﺕ. ﻛﻔﺎﻑ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺳﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻨﻲ ﺳﻤﺖ ِ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻫﺎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻱ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﻜﺎﻥ. ﺳﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻧﻘﺸﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ : ﺩﻭﻡ :ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ُ ﺟﻨﺒﺶ ﺳﻮﻡ :ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺳﺖ ﻫﺎ ﺳﻤﺖ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺡ ﺭﻭﺡ ﻫﺎﻱ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻇﻠﻤﺎﺕ ﻣﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻤﻴﻤﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻤﻴﻤﺎﻧﻴﻢ ﺩﺳﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻨﻴﻢ ﺳﻤﺖ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﺳﻤﺖ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺡ ﻫﺎﻱ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﻭﺭ ﺑﺸﻮﻳﻢ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ . ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺩﻭﺭﺗﺮ . ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﺳﺮِﺟﺎﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻭ ُﭘﻮﺳﺘﻲ ﺑﺎﻗﻲ....... ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺩﻭﺭ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ ؟..................ﭼﺮﺍ؟؟۳۶
ﭘﺎﺭﺳﺎﻳﺎﻥ ﻣﺪﺩﻱ
ﻫﻢ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻟﻴﻮﺍﻥ ﻫﺎ ﻗﺎﺷﻖ ﻫﺎ ﺯﻳﺮﺩﺳﺘﻲ ﻫﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺗﺎﻕ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻤﻴﺰ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﻇﺮﻑ ﻫﺎ ﺷﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻟﻲ ﻧﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮﻱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﺝ ﻭ ﻣﺮﺝ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ــ ﻧﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﻮﻳﻲ ﻫﺎــ ﻭ ﻧﻪ ﻗﺎﻩ ﻗﺎﻩ ﻣﻬﻨﺪﺱ _ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ( ـــ » ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺘﻨﻮﻉ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ « ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ :ﻣﺘﻨﻮﻉ ! ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﻛﻤﺎﻥ « » ﺳﻠﻮﻟﻬﺎ ﻫﻮﺍﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﻧﻔﺲ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ـــ ﺑﺪﻭﻥ ﻏﺒﺎﺭ ﻭ ﺳﺮﺏ « ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ » ﻫﻮﺍﻱ ﺳﺮﺑﻲ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺁﺩﻣﻲ ﻣﻲ ﻛﺎﻫﺪ « » ﺁﻧﺠﺎ ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﺮﻛﻤﻨﻲ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮔﻠﻴﻢ ﺁﺫﺭﻱ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺁﻭﻳﺨﺖ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻧﻘﺶ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻧﮓ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺵ ﻋﻄﺮﺵ. ﻣﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻮﻳﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺑﺨﻨﺪﻳﻢ ﻭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻢ « ﻭ ﺗﻮ ﺧﻨﺪﻳﺪﻱ .
◘ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﻗﺎﻩ ﻗﺎﻩ ﻭ ﭘﭽﭙﭽﻪ ،ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﻻﻳﻞ ﻭ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﻧﻮﺭ ﻣﻮﺝ ﻭﺍﺭ ﭼﺮﺍﻍ ﻃﺮﺣﻬﺎﻱ ﻛﺎﻏﺬ ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ
۳۷
ﻣﻮﺝ ﻣﻲ ﺯﺯﻥ ﻃﺮﻑ ﻣﻦ ﻭ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺍﻡ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﺭﻫﺎﻱ ﺷﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺍﻡ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻫﺎﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻳﺴﺘﻦ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻘﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺭﻳﺰ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﮕﺎﺭ ـــ ﻳﻚ ﺯﺧﻢ ـــ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﺣﺎﻓﻆ ﺷﺎﻣﻠﻮ ﻓﺎﻝ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻡ : ....
» ﺧﺮﻡ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﺰﻳﻦ ﻣﻨﺰﻝ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﻭﻡ »ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺒﺮﺩ ﺭﺍﻩ ﻏﺮﻳﺐ » ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺳﻜﻨﺪﺭ ﺑﮕﺮﻓﺖ » ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺎ ﺑﺎ ﺗﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻭ ﺩﻝ ﺑﻲ ﻃﺎﻗﺖ » ﺩﺭ ﺭﻩ ﺍﻭ ﭼﻮ ﻋﻠﻢ ﮔﺮ ﺑﺴﺮﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻓﺖ » ﺑﻪ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﻱ ﺍﻭ ﺫﺭﻩ ﺻﻔﺖ ﺭﻗﺺ ﻛﻨﺎﻥ » ﺗﺎﺯﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﻢ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﺍﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﺭ ﭼﻮ ﺣﺎﻓﻆ ﺯﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻧﺒﺮﻡ ﺭﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ
ﺍﺭﺩﻳﺒﻬﺸﺖ ۱۳۷۸
۳۸
ﺭﺍﺣﺖ ﺟﺎﻥ ﻃﻠﺒﻢ ﻭﺯ ﭘﻲ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺑﺮﻭﻡ « ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻮﻱ ﺳﺮ ﺍﻥ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻭﻡ« ﺭﺧﺖ ﺑﺮﺑﻨﺪﻡ ﻭ ﺗﺎ ﻣﻠﻚ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺮﻭﻡ « ﺑﻪ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﻱ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﺑﺮﻭﻡ « ﺑﺎ ﺩﻝ ﺯﺧﻢ ﻛﺶ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻱ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺑﺮﻭﻡ « ﺗﺎ ﻟﺐ ﭼﺸﻤﻪ ﻱ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺑﺮﻭﻡ « ﭘﺎﺭﺳﺎﻳﺎﻥ ﻣﺪﺩﻱ ! ﺗﺎ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺁﺳﺎﻥ ﺑﺮﻭﻡ « ﻫﻤﺮﻩ ﻛﻮﻛﺒﻪ ﻱ ﺁﺻﻒ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﺮﻭﻡ «
ﺣﺎﻻ ﺣﻘﻴﻘﺖ
ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺟﻠﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺗﻜّﻪ ﺍﻱ ﺧﻮﻥ ﺭﻭﻱ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺍﻡ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ
ﺷﻬﺮ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻫﺎﺵ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﻴﻠﺮﺯﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺭﺍﺩﻳﻮﻫﺎ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻤﻬﺎ ﻭ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ، ﺣﺘﺎ ﺩﺭ ﺍﻋﻼﻣﻴﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻭﺭﻕ ﻣﻴﺰﻧﻢ ،ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻢ ﮔﻮﺵ ﻣﻴﺪﻫﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻲ ﻫﻮﺍ ﺷﺮﺣﻪ ﺷﺮﺣﻪ ﺧﻮﻥ ،ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺍﻡ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ
ﺷﻬﺮ ﺯﻳﺮﭘﺎﻫﺎﺵ ﺩﺍﺭﺩ ﺷﻜﺎﻑ ﺷﻜﺎﻑ ﺑﺮﻣﻲﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺳﻲ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺍﻡ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﻣﻴﺰﻧﻨﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﻟﻴﻞ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﻣﻴﺸﻮﻡ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﻟﻴﻞ ﮔﻠﻮ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻴﻜﻨﻢ .....ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ؟ ﺟﻮﺍﺑﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺍﻡ ﺭﺍ ،ﺧﺒﺮ ﻣﻴﺂﻭﺭﻧﺪﺷﻬﺮ ﺣﺎﻻ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ
ﺍﺯ ﺷﻜﺎﻓﻬﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﺯﻳﺮﭘﺎﻫﺎﺵ
ﺗﻜّﻪ ﺗﻜّﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺗﺶ ﻣﺬﺍﺏ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﻣﻴﺰﻧﺪ
۳۹
ﻭﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺑﺎﺩ ﺑﻮﺩﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﻲ ﻳﺰﺩ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪ ﻋﺪﻩ ﺍﻱ ﻣﻴﺘﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻢ ﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭﻧﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﻦ ﻭﻧﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻱ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﺪ ﻣﻄﻤﻴﻨﺎً ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻣﻦ ﻫﻢ- ﺍﻳﻨﺠﺎﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﭼﺮﺥ ﻭ ﻓﻠﻚ ﻟﻨﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﺗﺸﻔﺸﺎﻧﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﻫﺎ...... ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ،ﺍﺯ ﺷﻜﺎﻓﺪﺭﻩﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ِ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻫﺎﺵ ﺳﻴﻞ ﻣﺬﺍﺏ ﺁﺗﺸﻬﺎ ﺳﺖ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﻟﻨﺪﻥ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺩﺳﺎﻣﺒﺮ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭﻭ ﺩﻭ
۴۰
ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ
ﻛﻨﺎﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﻧﺪﻭﻩ. ﻭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺶ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺷﺒﻴﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ: ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ـــ ﺩﻭﺭﺍﺯ ﺩﺳﺘﺮﺱ
ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺩﺍﺭﺩـــ ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ﻧﻮﺭ ﺩﺭ ﻛﻒ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺗﻜﻪ ﻧﺎﻧﻲ ﺳﺖ ﻭ ـ ﻛﺎﺳﻪ ﺍﻱ ﺧﻮﺭﺵ.
ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭﻱ ﺳﺖ ــ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻴﻬﻨﻲ ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ﺩﻗﻴﻖ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻤﻲ ﺁﺭﺩ ـــ ﺍﻣﺎ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﻼﺡ ﻭﺍﻧﻬﺎﺩ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ﻧﻮﺭ ﺩﺭ ﻛﻒ ﻧﮕﺮﻓﺖ
۴۱
ﺩﺭ ﻛﻒ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﺕ ﺑﻠﻮﺭﻫﺎﻱ ﺍﺷﻚ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺻﻔﺤﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﺭﺍﻩ ﻭﺭﻕ ﺧﻮﺭﺩﻥ. ۲۰۰۳/۰۵/ ۳۱
۴۲
ﻣﻴﺪﺍﻥ
ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻪ- ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﺎ-ﻫﺎ ﻛﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﺻﺒﺢ-ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺻﺒﺢ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﺷﻬﺮ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻋﺼﺐ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﮔﻮﺵ ﺳﭙﺎﺭ ﻏﻢ ﺁﻭﺍﺯﻫﺎﻱ ﮔﻨﺠﺸﻜﺎﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﻇﻬﺮ ـــ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻇﻬﺮ ﺑﻬﺎﺭﻱ ﺷﻬﺮ ) :ﻧﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﺭﺯﻥ ﺷﺪﻳﻢ ٫ﻧﻪ ﺧﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﻧﺞ( ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﻥ ﺧﺸﻚ ٫ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻨﺒﻊ ﺧﺎﻟﻲ ﺁﺏ ﺳﺮﺩ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﻏﺮﻭﺏ ــ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻏﺮﻭﺏ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﺷﻬﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺜﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ ــ ﻭ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﺷﺎﻥ ﻭﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻏﺎﻳﺒﻨﺪ ــ ﻭ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ــ ﻣﺜﻞ ﺷﻌﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﺑﻴﺰﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻮﻱ ﻣﺮﮒ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻫﺮ ﺑﺮﮒ ﻫﺮ ﭘﺎﻳﻴﺰ ٫ﻫﺮ ﭘﺎﻳﻴﺰ ٫ﻫﺮ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻃﻮﻝ ﺳﺎﻝ ﺁﻩﻫﺎ ﻭ ﺩﻋﺎﻫﺎﺷﺎﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎﻱ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻫﺮ ﺷﺒﺎﻧﻪﻱ ﺷﻬﺮﻧﺪ ۷۶/۶/۱۲
۴۳
ﺻﻨﺪﻟﻲِ ﭼﺮﺥ ﺩﺍﺭِ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲﻱ ﻃﻮﻝ ﻏﻨﭽﻪ .......ﺭﺍ ﻃﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ ......ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﺧﻴﺲ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺏِ ﺷﻨﺒﻪ ۰۵/۰۴/۷ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗِ »ﺁﻱِ» ﻟﻨﺪﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻱ ﻛﺎﻓﻪ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﭼﺎﻱ ﺭﺍ ......ﺳﻴﮕﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ ﻱ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﺏ ِ ﺭﻭﺩ ﺗﺎﻳﻤﺰ ......ﺑﺎ ﺑﻮﻱ ﻧﻤﻚ ِ ﺧﺰﺭ ﺑﺎ ﺧﻨﻜﺎﻱ ﻣﻮﺝ ﻻﺑﻼﻱ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪﺵ .....ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻱ ﻳﻚ ﺷﮕﻔﺘﻲ ﻱ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ......ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺕ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺗﻮ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ .......ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ....ﻭﺭﻕ ﺑﺰﻧﻲ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺍﺕ .......ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻗﻴﻖ ﻧﻴﺴﺖ ﺭﻭ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺏ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩﻱ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ِ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﻔﻪ ﻱ ﻋﺠﻴﺐِ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻜﻮﺕ ﻭﻫﻴﺠﺎﻥ ﺭﻭ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﺑﻪ ﻋﺎﺩﺕ ِ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻱ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺒﺮﻱ ﻭ ﺗﻜٌﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﻜﺸﻲ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻲ. ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﺁﻭﺍﺯﺕ ﺭﺍ؛ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻱﺁﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ ﺧﻮﺵ ﺫﻭﻕ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻼﻳﻢ ﺑﺮ ﻃﻮﻝِ ﻛﻤﺮﮔﺎﻩ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻟﺨﺖ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ، ﻟﺐ ﻫﺎﻱ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ِ ﺑﻌﺪ ِ ۵ﺳﺎﻝ ِ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ِ ))ﺍﺳﻜﻠﺘﻮﻥ(( ﺭﺍ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻴﻜﻨﺪ ......ـــــ ......ﺷﻮﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﭘﺮﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻭ ﺍﻳﻦ ۵ﺳﺎﻝ ﻗﺮﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ِ ﭼﺮﺧﺪﺍﺭ ﺗﻮﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻟﻨﺪﻥ ۲۰۰۵/۰۳/۳۰
۴۴