The Essential Truths Of Christian Faith

November 2019
PDF

Download

This document was uploaded by user and they confirmed that they have the permission to share it. If you are author or own the copyright of this book, please report to us by using this DMCA report form. Report DMCA

Overview

Download & View The Essential Truths Of Christian Faith as PDF for free.

More details

Words: 81,372
Pages: 154

Preview
Full text

vÝUÝ« o¹UIŠ v×O ÊUL¹« ‰ËdáÝ« ÆvÝ Æ—¬ ÂËœ ÛUÇ

ÊUNł —u½ «—UA²½«

XÝdN b¬—œÅgOÄ tbI

∑ ±± tHýUJ ∫ ‰Ë« g Ð ≤π ≥¥ ≥∑ ¥∞ ¥≤ ¥¥ ¥∂ µ± µ¥ µ∂ µ∏ ∂± ∂≥ ∂∂ ∂π ∑≤ ∑≥ ∑∂ ∑π ∏≥ ∏∑ ∏π π≥ πµ

v½ULÝ¬ tHýUJ ©± iUMð Ë “«— ¨œ«b{« lLł ©≤ tDÝ«ËÅUÐ Ë tDÝ«ËÅvÐ vK, tHýUJ ©≥ Ï ”bIÅ»U², Ë ’Uš ÏtHýUJ ©¥ «bš Êu½U ©µ «bš ÈUO³½« ©∂ ”bI Êu² ©∑ ”bIÅ»U², dO:Hð ©∏ v
“« XÝ« È«ÅtLłdð »U² s¹« The Essential Truths of Christian Faith by : Robert Charles Sproul

Copyright © 2004, 2005 “NOOR E JAHAN’’ PUBLICATIONS

Please visit our website : www.masihian.com

XÝdN

v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ

µ

v½œuAEÐU½ ÁUMÖ ©µ¥ ◊UI²O« ©µµ

±∑≤ ±∑µ U$ ∫ r²H¼ gEÐ ±∑∏ ±∏± ±∏¥ ±∏∑ ±π∞ ±π≥ ±πµ ±ππ ≤∞≥ ≤∞∂ ≤∞π ≤±± ≤±¥ ≤±∂ ≤±∏ ≤≤≤ ≤≤µ ≤≤π ≤≥± ≤≥≥ ≤≥µ ≤≥∏ ≤¥∞ ≤¥≥ ≤¥µ ≤¥∑ ≤µ∞

U$ ©µ∂ d¹bIð ©µ∑ «bš ÁU~AOÄ “« Êbý Áb½«— Ë d¹bIð ©µ∏ dŁR Ê«uš«d ©µπ “Uð bOuð ©∂∞ Á—UH, ©∂± sOF Á—UH, ©∂≤ Áœ«—« Èœ«“¬ ©∂≥ ÊUL¹« ©∂¥ gEÐÅ U$ ÊUL¹« ©∂µ ÊUL¹« tDÝ«Ë tÐ Êbý ÊœdLý ‰œUŽ ©∂∂ ‰ULŽ« Ë ÊUL¹« ©∂∑ tÐuð ©∂∏ iO Ë v~²:¹Uý ©∂π sOÝbI È—UÖb½U ©∑∞ U$ “« 7ý«œ ÊUMOLÞ« ©∑± Œ“dÐ XOUŠ ©∑≤ vzUN½ XUO ©∑≥ 7U¹ ‰öł ©∑¥ ”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK, ∫ r²A¼ gEÐ ÊôuÝ— ©∑µ U:OK, ©∑∂ vIOIŠ ÈU:OK, ÈU¼Åt½UA½ ©∑∑ Êœd, œdÞ ©∑∏ ”bI ÈU¼ÅsOz¬ ©∑π bOLFð ©∏∞ Ê«œ«“u½ bOLFð ©∏± b½Ë«bš ÂUý ©∏≤

¥

`O" v"OŽ ∫ Â—UNÇ g Ð π∏ ±∞∞ ±∞≤ ±∞µ ±∞∏ ±±∞ ±±≥ ±±µ ±±∑ ±≤∞ ±≤≥ ±≤¥ ±≤π ±≥± ±≥≥ ±≥µ ±≥∏ ±¥± ±¥≥ ±¥∂ ±¥π ±µ≤ ±µ¥ ±µ∑ ±∂∞ ±∂≤ ±∂µ ±∂∏ ±∑∞

`O: XO¼uO« ©≤µ `O: È—«œd³½Ud ©≤∂ `O: XO½U:½« ©≤∑ ÁUMÖ “« `O: ÊœuÐ Èd³ ©≤∏ Ád,UÐ “« bOuð ©≤π —bÄ “« œuOu t½U~¹ ¨v:OŽ ©≥∞ `O: bOLFð ©≥± `O: ‰öł ©≥≤ `O: œuF< ©≥≥ v$UO Ê«uMŽ tÐ `O: v:OŽ ©≥¥ `O: t½UÖ Ï tÝ VBM ©≥µ v:OŽ »UIO« ©≥∂ ”bI)«ÅÕË— ∫ r−MÄ g Ð ”bIO«ÅÕË— XO¼uO« ©≥∑ ”bIO«ÅÕË— XOBEý ©≥∏ Ê«—«b½UL¹« ÊË—œ —œ ”bIO«ÅÕË— Êœ«œ œUNý ©≥π ”bIO«ÅÕË— vMJ« uðdÄ ©¥∞ ”bIO«ÅÕË— bOLFð ©¥± ÁbM¼œ vK:ð ¨”bIO«ÅÕË— ©¥≤ ÁbMM, f¹bIð ¨”bIO«ÅÕË— ©¥≥ ◊uIÝ Ë UN½U:½« ∫ rAý gEÐ vÝUMýÅ«bš Ë vÝUMý 7A¹uš ©¥¥ «bš X¼U³ý tÐ Ábý Áb¹d¬ ¨UN½U:½« ©¥µ ÊUł Ë r:ł VOU —œ UN½U:½« ©¥∂ ÕË— Ë r:ł VOU —œ UN½U:½« ©¥∑ ÊUDOý ©¥∏ U¼u¹œ ©¥π ÁUMÖ ©µ∞ vK<« ÁUMÖ ©µ± ÊU:½« vöš« œU: ©µ≤ ÊU:½« Ê«błË ©µ≥

‫∂‬

‫‪XÝdN‬‬

‫≥∏© ‪XO¼UdOOGð‬‬ ‫‪X³Ý ©∏¥‬‬ ‫‪U¼—c½ Ë U¼bMÖuÝ ©∏µ‬‬

‫≥‪≤µ‬‬ ‫∂‪≤µ‬‬ ‫∏‪≤µ‬‬ ‫‪v½UŠË— vÖb½“ ∫ rN½ gEÐ‬‬

‫∂∏© ‪ÕË— «dLŁ‬‬ ‫∑∏© ×‪X³‬‬ ‫∏∏© «‪bO‬‬ ‫‪UŽœ ©∏π‬‬ ‫∞‪ÈeO²ÝÅXF¹dý ©π‬‬ ‫‪vz«dÖÅXF¹dý ©π±‬‬ ‫≤‪XF¹dý t³½Uł tÝ œdÐ—U, ©π‬‬ ‫≥‪vz«dÖÅ‰UL, ©π‬‬ ‫‪v½b XuJŠ ©π¥‬‬ ‫‪Ã«Ëœ“« ©πµ‬‬ ‫∂‪‚öÞ ©π‬‬ ‫‪dš¬ ÈUN½U“ ∫ r¼œ gEÐ‬‬ ‫∑‪©‰Ułœ® `O:Åb{ ©π‬‬ ‫∏‪`O: XAÖ“UÐ ©π‬‬ ‫‪«bš uJK ©ππ‬‬ ‫∞∞‪ÊULÝ¬ ©±‬‬ ‫‪ œUFÝ dÔÄ —«b¹œ ©±∞±‬‬ ‫≤∞‪rMNł ©±‬‬

‫≤∂≤‬ ‫‪≤∂µ‬‬ ‫∏∂≤‬ ‫∞∑≤‬ ‫≥∑≤‬ ‫∂∑≤‬ ‫∏∑≤‬ ‫‪≤∏±‬‬ ‫≥∏≤‬ ‫∂∏≤‬ ‫∏≤‬ ‫≤‪≤π‬‬ ‫‪≤π¥‬‬ ‫«∂‪≤π‬‬ ‫‪≤ππ‬‬ ‫‪≥∞±‬‬ ‫‪≥∞¥‬‬

‫‪b¬—œ gOÄ‬‬ ‫ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺧـﻮدى ﺧﻮد اﻟﻬﻴﺪان ﺑﺸﻤﺎر ﻣـﻰروﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﻮاره در‬ ‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺗﺎ درﺑـﺎر(ه اﻣﻮر ﺧﺪا ﭼﻴﺰى ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ اﻟﻬﻴﺪان ﻫﺴﺘﻴﻢ اﻣﺎ ﻧـﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم ﺣـﺮﻓﻪاى ﻳﺎ آﻛﺎدﻣﻴﻚ آن‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻠﻢ ﻣﺎ ﺑـﺮاى ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺧـﻮب از ﺑﺪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻟﻪ دوم ﺧﻮد ﻫﺸﺪار ﻣﻰدﻫﺪ‬ ‫»ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺑﺪ« ﻣﻮﺿﻮع ﻛﻢ اﻫﻤﻴﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﻄﺮس در ر (‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺪﻋﺖﻫﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاى ﻗﻮم ﺧﺪا وﻳﺮان ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻔﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻋﺖﻫﺎ از آن رو وﻳﺮان ﻛﻨﻨﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ اﻟﻬﻴﺎت در ﺗﻚﺗﻚ اﺑﻌﺎد زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﻧﻔـﻮذ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس اﻇﻬﺎر ﻣﻰدارد ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪاى اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻗﻠﺐ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰاﻧﺪﻳﺸﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ‪ ،‬در ﻇﺎﻫﺮ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ ﻋﺠﻴﺒﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻄﻠـﺐ‬ ‫ﻃﻮرى اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻣﺆﻟ‪ N‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺳﻬﻮًا ﻣﻐﺰ را ﺑﺎ ﻗﻠﺐ اﺷﺘﺒﺎه‬ ‫ﻻ اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎ را ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﻣﻐﺰ و ذﻫﻦ ﻣﻰﺷﻤﺎرﻳﻢ و اﺣﺴﺎﺳﺎت‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫را ﻧﺸﺎت ﮔـﺮﻓﺘﻪ از ﻗﻠﺐ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن در ﻗﻠﺐ دﻳﮕﺮ ﭼـﻪ ﺻـﻴـﻐـﻪاى‬ ‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻟﻔﻆ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن در ﻗﻠﺐ ﻣﺨﺘﺺ ﺑﺎزﺗﺎﺑﻰ ﻣﺘﻔﻜﺮاﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرى از‬ ‫اﻳﺪهﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻰآﻧﻜﻪ اﺻـﻼً ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻧﻔﻮذ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ذﻫﻦ ﭘﺬﻳـﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در ﻫﺮ‬ ‫ﺣﺎل‪ ،‬آن اﻳﺪهﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ از اﻋﻤـﺎق وﺟﻮد ﻣﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﺎن ﻣﺎ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻳﺪهﻫﺎﺋـﻰ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ را ﺷﻜﻞ ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻓﻜﺎر ﻣﺎ ﺗﺒﺎه ﺑﺎﺷﻨﺪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ در ﭘﻰ ﺳﺎزﮔﺎرى ﺑﺎ آﻧﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﻰداﻧﻴﻢ ﻛﻪ اﺷﺨﺎص‪ ،‬درﺳﺖ در ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺎورﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ را ﻋﻴﻦ‬ ‫ﺑﻠﺒﻞ ﭼﻬﭽﻬﻪ ﻣـﻰزﻧﻨﺪ و در دورهﻫﺎى اﻟﻬﻴﺎت ﺷﺎﮔـﺮد اول ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﺧﺪا ﻧﺸﻨﺎﺳﺎﻧﻪاى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ اﻟﻬﻴﺎت ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ را ﺗﺎﺋﻴﺪ و زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺒﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت ﻣﻨـﺎﺳـﺐ ﺑـﺮاى داﺷﱳ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ ﻛـﺎﻓـﻰ‬

‫‪b¬—œÅgOÄ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ در ﻋﻴﻦ ﺣـﺎل ﺑـﺮاى زﻧﺪﮔﻰ ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﺎﻧـﻪ ﻻزم اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺗﺎ اﺑﺘﺪا ﻧـﺘـﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫درك ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼﻴﺴﺖ ﭼـﮕـﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺣﻘﻴﻘـﺖ را در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﭘﻴـﺎده‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ؟‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ از اﻟﻬﻴﺎت روﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ دارد‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﻣﻮﺿﻮع اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﻳﻚ اﻟﻬﻴﺎت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻮد‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻨﺘﻔﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع واﻗﻌﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻣﺎ ﻳﻚ اﻟﻬﻴﺎت ﻣﻨﺎﺳﺐ دارﻳﻢ‬ ‫ﻳﺎ ﺧﻴﺮ؟ آﻳﺎ ﻣﺎ از ﻳﻚ آﻣﻮز(ه ﻧﺎدرﺳﺖ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ؟‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﻛﺘﺎب درﺳﻰ رﺳﻤﻰ اﻟﻬﻴﺎت ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺻﺎﺣﺐ اﻳﻦ ﻗﻠﻢ ﻛﻪ در‬ ‫ﻛﺴﻮت روﺣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬در ﻗﺎﻟﺐ اﻳﻦ ﻛﺘـﺎب ﭘـﻴـﺶدرآﻣﺪى ﺑﺮ آﻣﻮزهﻫﺎى اﺳﺎﺳـﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻧﮕﺎﺷﺘـﻪ اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﺎ ﺑـﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺘﺎبﻣـﻘـﺪس را درك ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ اﺑـﺘـﺪا‬ ‫ﺳﻴﻠﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﻫﺪف‬ ‫ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻰ را درك ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ آن ﭘﻴﺎم ﺑﻪ و (‬ ‫از اﻳﻦ ﻛﺘـﺎب آن اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺧـﻮاﻧﻨـﺪه را ﺑﺎ ﻣﻔﺎﻫﻴـﻢ ﺣـﺴـﺎﺳـﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺮ روى ﻫﻢ ﭘﻴـﺎم‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ را ﻗﺎﺑﻞ درك ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬آﺷﻨﺎ ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﻳﻚ از آن ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ‪ ،‬در ﻗﺎﻟﺐ ﻓﺼﻠـﻰ ﻣـﻮﺟﺰ و ﻣﻔﻴﺪ‪ ،‬ﺧـﻮراك ﻳﻚ وﻋﺪه را‬ ‫ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ارﺟﺎﻋﺎت ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدى ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم‬ ‫اﺳﺎﺳﻰ ﻫﺮ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺼﻞ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ اﻓﺰوده ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻫﻢ اﺻﻮﻟﻰ و ﻫﻢ‬ ‫اﺑﺘﺪاﺋﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺮح ﻣﻄﺎﻟﺐ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺳﺎده اﺳﺖ اﻣﺎ ﺳﺎده ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻃﺮحرﻳﺰى ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻬﻞ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﻃﺮحرﻳﺰى آن از‬ ‫روى ﺳﻬﻞاﻧﮕﺎرى ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬در ﻧﻮﺷﱳ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﺳﻌﻰ ﻣﻦ ﺑﺮ آن ﺑﻮده اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﮔﻮﻫﺮ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ را در ﺻﻔﺤﺎت ﻣﻌﺪودى ﻣﺘﺒﻠﻮر ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻰ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻗـﺮار‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻤﻴﻘﺎً ﺑﺮرﺳﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻳﻚ را ﻛﺘﺎب ﲤﺎﻣﻰ ﺑﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺴﻰ ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ( اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬اﺳﺘﺎد اﻟﻬﻴﺎت ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻰ ﻛﻠﻴﺪى‬ ‫آﺷﻨﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻬـﺎرﭼﻮﺑﻰ ﺑﺮاى اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﺟﺎﻣﻊ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣـﻴـﺪوارم ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻰ ﻋﻤﻴﻖﺗﺮ اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﻌﻪاى‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب اﻧﮕﻴﺰه ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻌﻬﺪى ﻣﺎداماﻟﻌﻤﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫در اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ‪ ،‬ﺗﺸﻜـﺮات ﺧﻮد را از وﻧﺪلﻫﺎوﻟﻰ‪ ،‬از ﺗﻴﻨﺪﻳﻞﻫـﺎوس ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ‬ ‫ﻧﺴﺨﻪ دﺳﺖﻧﻮﻳﺲ اﻳﻦ‬ ‫ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻧﻮﺷﱳ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﺑﻪ دوﻧﺎﻣﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﻣﺎده ﻛﺮدن‬ ‫(‬ ‫ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﻮﻳﺪ ﻓﺮﻳﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻤـﻚﻫـﺎى ﮔـﺮاﻓﻴﻜﻰ او و ﺑﻪ ﭘﺴـﺮم آر‪.‬ﺳﻰ‪ .‬ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ زﺑﺮدﺳﺘﻰ او در وﻳﺮاﺳﺘﺎرى اﻋﻼم ﻣﻰﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫اورﻻﻧﺪو ‪ -‬ﺟﻮﻻى ‪١٩٩٢‬‬

‫∏‬

‫‪π‬‬

‫‪tbI‬‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﺟﺎﻣﻌﻰ در ﻣﻮرد ﻣﺬﻫﺐ در‬ ‫ﺳﺴﻪ ﮔﺎﻟﻮپ‬ ‫(‬ ‫دﻫﻪ ‪ ،١٩٨٠‬ﻣﻮ (‬ ‫در (‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮدم آﻣﺮﻳﻜﺎ اﳒﺎم داد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺷﺎﺧﺺﻫﺎ و ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى ﳕﺎﻳﺎن آن ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ در‬ ‫ﻣﺠﻼت ﮔﻮﻧﺎﮔـﻮﻧﻰ ﻣﻨﺘﺸﺮ و ارزﻳﺎﺑﻰ ﺷﺪ اﻣﺎ ﻛـﻮه اﻃﻼﻋﺎت ﺟﻤﻊآورى ﺷﺪه‪ ،‬ﻛﻼً‬ ‫ﻋﻠﻨﻰ ﻧﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﭙﺲ ﺟﻮرج ﮔﺎﻟﻮپ آن اﻃﻼﻋﺎت را ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﻣﺮوز ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻤﻌﻰ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ ﺗﺎ اﻫﻤﻴﺖ آن اﻃﻼﻋﺎت را ﲢﺖ ﺑﺮرﺳﻰ ﻗﺮار دﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ (‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻢ در ﻣﻴﺎن ﻫﻤﺎن ﮔﺮوﻫﻰ ﺑﻮدم ﻛﻪ از اﻣﺘﻴﺎز ﲢﻠﻴﻞ آن اﻃﻼﻋﺎت ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮردار‬ ‫ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺘﺎﻳﺞ آن ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫـﻤـﺎن اﻧـﺪازه ﻛﻪ آ ﮔﺎﻫﻰ دﻫﻨﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﺗـﺮسآور ﻧﻴﺰ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﻤﺎرى از ﻧﺘﺎﻳﺞ درﺧﻮر ﺗﻮﺟﻪ آن ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪ (١) :‬ﻣﺘﺠﺎوز از ﺷﺼﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن‬ ‫آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ ادﻋﺎ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﺎً ﺗﺒﺪﻳﻞ را ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﲡﺮﺑﻪ ﻛـﺮدهاﻧﺪ‪ (٢) ،‬درﺻﺪ‬ ‫ﻓﻮقاﻟﻌﺎده ﺑﺎﻻﺋﻰ از آﻣﺮﻳﻜﺎﺋـﻰﻫـﺎ ﮔـﻔـﺘـﻪ ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﺘـﺎبﻣـﻘـﺪس ﻛـﻼم‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل در ﻛﻔﻪ( ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ ﻧﻜﺎت ﻣﺜﺒﺖ‪ ،‬ﺑﻪ و ﺿﻮح ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰﻫﺎ‪،‬‬ ‫ﺣﺘﻰ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰﻫﺎى اﳒﻴﻠﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮز ﺗﺎﺳـ‪N‬آورى از ﻣﺘـﻮن ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻰﺧﺒﺮ و‬ ‫ﺣﺘﻰ از ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ و اﻟﻬﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻼﺳﻴﻚ ﺑﻰﺧﺒـﺮﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰى ﻛﻪ‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺶ از ﺑﻘﻴﻪ زﻧﮓ ﺧﻄﺮ را ﺑﻪ ﺻﺪا درﻣﻰآورد‪ ،‬اﻃﻼع ﻳﺎﻓﱳ از اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫اﻧﺒﻮه ﻣﺮدم ﻣﺪﻋﻰ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﻔﻮذى ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﺎرﻫﺎ و ارزﺷﻬﺎى ﻓﺮﻫﻨﮓ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ‬ ‫ﻧﺪارﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻔﻮذ اﻳﺸﺎن در آن زﻣﻴﻨﻪﻫﺎ اﻧﺪك اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺑﺮﺧﻰ از ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت‬ ‫ﻣﺴﺎﻟـﻪ ﺳﻘﻂ ﺟﻨﻴﻦ اﳒﺎم ﺷﺪه ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﻨـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫اﺧﻴﺮى ﻛﻪ ﺑـﺮ رﻓﺘﺎرﻫﺎى ﺟﻨﺴﻰ و‬ ‫(‬ ‫ﺗﻔﺎوت ﻛﻨﺶ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﳒﻴﻠﻰ ﺑﺎ ﻛﻨﺶ دﻧـﻴـﻮىﻫـﺎ در زﻣﻴﻨﻪﻫﺎى ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﭼﻴﺰ ﻗﺎﺑـﻞ‬

‫‪tbI‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﻋﺘﻨﺎﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻧﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﭘﻴـﺎم واﺿﺢ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻣﺰﺑﻮر اﻳﻦ اﺳﺖ‪» :‬اﻳﻤـﺎن«‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻳﺎ ﺗﻔـﺎوت اﻧﺪﻛﻰ در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮدم و در ﻓﺮﻫﻨﮓ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ اﻳﺠﺎد ﻣﻰﻛﻨـﺪ ﻳـﺎ‬ ‫اﺻﻼ ﺗﻔﺎوﺗﻰ در آﻧﻬﺎ اﻳﺠﺎد ﳕﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ آن ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺗﺎ ﭼﻪ ﭘﺎﻳﻪ دﻗﻴﻖ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬ ‫ً‬ ‫ﺟﺎى ﺑﺤﺚ دارد‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑـﺮﺷﻤﺮدﻳﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﳑﻜﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﭘﺎﺳﺨﻰ ﻛﻪ اﺣﺘﻤـﺎﻻً ﺧﻴﻠﻰ‬ ‫ﻓﻮرى ﺑﻪ ذﻫﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﻰرﺳﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎرى از آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ادﻋﺎ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﺒﺪﻳﻞ را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬درﺑﺎر(ه ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺧﻮﻳﺶ اﺷﺘﺒﺎه ﻛـﺮده ﻳﺎ دروغ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻟﻴﻜﻦ‬ ‫اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﻧﻴﻤﻰ از آﻧﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ادﻋـﺎى ﺗـﻮﻟﺪ دوﺑﺎره داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻓـﻰاﻟـﻮاﻗﻊ راﺳﺖ ﮔﻔﺘـﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﻛﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎ‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﻣﺠﺪدى ﻓﺮاﮔﻴﺮﺗﺮ از آن ﺑﻴﺪارى‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ ﺳﺎﺑﻖ را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ آﻣﺮﻳﻜﺎ دوﺑـﺎره ﭼﻨﻴـﻦ زﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙـﺮﺳﻴﻢ ﭘﺲ ﭼـﺮا ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳـﻦ‬ ‫ﻣﺪرﻛﻰ از ﻧﻔﻮذ آن ﺑﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ دﻳﺪه ﳕﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻴﺰش ﻣﺠﺪد ﻋﻈﻴﻤﻰ روﺑﺮو‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﺎ اﺻﻼً اﺻﻼح ﳕﻰﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺗﺎﺛﻴﺮ اﺻﻼﺣﻰ آن ﻧﺎﭼﻴﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎل ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﭘﺲ ﻻﺑﺪ ﻣﻐﺎﻳﺮت ﺑﻴﻦ ﺣﻴﺎت ﻣﺠﺪد و اﺻﻼﺣﺎت ﺑﺰرﮔﺘﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ آن دو‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﻳﻜﺒﺎره در ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ واﻗﻌﻴﺖ اﻣﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫آن ﺧﻴﺰش ﻳﺎ ﺣﻴﺎت ﻣﺠﺪد‪ ،‬ﻛ‪ N‬روى آب ﻳﺎ درواﻗﻊ ﻓﺮﻳﺒﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫اﻳﻦ اﻳﻤﺎن راﺳﺘﻴﻦ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ ﻧﺒﻮده ﻛﻪ »دوﺑﺎره زﻧﺪه ﺷﺪه« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺪﻳﺪه ﺧﻼف ﻗﺎﻋﺪه را ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺷﺒﻴﻦﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ‬ ‫(‬ ‫ﻋﻤﺪه اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﺗﺎﺛﻴﺮى اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﭼﻴﺰ ازاﻳﻦ ﺣﻴﺎت ﻣﺠﺪد را ﺑﺮ زﻧﺪﮔﻰ و ﻓﺮﻫﻨﮓ‬ ‫ﻋﻠﺖ‬ ‫(‬ ‫ﻧﺎﻇﺮﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺗﺎﺛﻴﺮ اﻳﻦ ﺣﻴﺎت ﻣﺠﺪد ﻓﺮا ﻧﺮﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﻠﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮﺷﺒﻴﻨﺎن ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﻣﺮدﻣﻰ ﻛﻪ دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻨﻮز در ﻣﺮ (‬ ‫ﻃﻔﻮﻟﻴـﺖ روﺣﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺧﻴﻞ ﻋﻈـﻴـﻢ‪ ،‬از ﳊـﺎظ روﺣﺎﻧـﻰ رﺷﻴﺪ‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ ﻧﻔﻮذ اﻳﺸﺎن ﺑﺮ ﻣﻠﺖ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎً ﻣﺸﻬﻮد ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫درﻓﺮﻫﻨﮓ دﻧﻴﻮى‪ ،‬ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﲤﺎﻳﻞ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮى ﻧﺎﻓﺬ ﺑﺮ ﺷﻜﻞ ارزﺷﻬﺎ ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪،‬‬ ‫اﻣﺎ اﻳﻦ ﲤﺎﻳﻞ اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﭼﻨﺪان ﺑﻪ ﺟﺎﺋـﻰ راه ﳕﻰﺑﺮد ﭼﺮا ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑـﺰرﮔﺴﺎﻻن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬

‫ﻣﻨﺎﺻﺐ ﻗﺪرﲤﻨﺪ و اﺛﺮﮔـﺬار را در دﺳﺖ دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻـﻮرت‪ ،‬اﻃﻔﺎل ﻋﻤﻼً ﻫﻴﭻ‬ ‫ﻧﻔﻮذى ﺑﺮ ﺷﻜﻞ دادن ﺑﻪ ارزﺷﻬﺎى ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاى اﻃﻔﺎل ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ ﳕﻰرﺳﺪ‬ ‫اﻻ اﻳﻨﻜﻪ ﺻـﺮف ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدن ﻣﻰﺷـﻮد ﺗﺎ ﺷﻴﺮ ﺑﻴﺸﺘـﺮى ﺑﻪ اﻳﺸﺎن داده ﺷـﻮد‪ .‬ﻛﻮدﻛـﺎن‬ ‫ﻫﻨﻮز اﻧﺪﻳﺸﻪ و ﻣﻬﺎرﺗﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ را آن ﭼﻨﺎن ﺗﺮﻗﻰ ﻧﺪادهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ اﺻﻼﺣﻰ اﻳﺸﺎن‬ ‫در ﺧﺎﻧﻮاده ﻳﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ رﻋﺎﻳﺖ ﺷـﻮد‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺑﺎﻳﺪ رﺷﺪ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ ﺑـﺮﺳﻨﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﻓﺮﺻﺖ ﻻزم ﺟﻬﺖ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺻﺐ ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ ﻳﺎ رﻫﺒﺮى ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺮاى اﻳﺸﺎن ﻓﺮاﻫﻢ‬ ‫آﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ اﻣﻴﺪارﻳﻢ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻛﻮدﻛﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﺑﻪ ﺳﻮى ﺑﻠﻮغ رﺷﺪ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ و ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻋﻤﻘﻰ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻮاده‪ ،‬ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﻣﻠﺖ و ﺟﻬﺎن ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎى ﻛﺎر ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰى اﺗﻔﺎق ﻧﻴﻔﺘﺎده اﺳﺖ و ﺷﺎﻳﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻢ اﺗﻔﺎق ﻧﻴﻔﺘﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻴﺰش‬ ‫و اﺻﻼﺣﺎﺗﻰ واﻗﻌﻰ ﭘﻴﺶ آﻳـﺪ‪ ،‬اول ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮاﻧﻌﻰ ﭼﻨﺪ از ﭘﻴﺶ ﭘﺎى ﺑـﺮداﺷﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫درك آن ﻣﻮاﻧﻊ ﺑﺮاى ﻫﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﻫﻤﻴﺖ ﺣﻴﺎﺗﻰ دارد‪.‬‬ ‫آﻧﭽﻪ در ﭘﻰ ﻣﻰآﻳﺪ‪ ،‬ﻃﺮﺣﻰ ﺳﺎده‪ ،‬ﻣﻮﺟﺰ و ﻣﻔﻴﺪ از ده ﺳﺒﺒﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻴﻞ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫≤‪±‬‬

‫≥‪±‬‬

‫‪± Á—ULý V³Ý‬‬

‫«‪t½Uœu ‰UO« ÁU³²ý‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا را ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﻗﺒﻮل ﻧﻜﻨﺪ داﺧﻞ‬ ‫آن ﻧﺸﻮد« )ﻣﺮﻗﺲ ‪.(١٥:١٠‬‬ ‫اﻣﺎ ﻗﺒﻮل ﻛﺮدن ﺑﺎ اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻣﺜﻞ اﻳﻤﺎن ﺑﭽﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل اﻣﺮوز ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻳﻤﺎﻧﻰ‬ ‫اﺳﺖ؟ ﻏﺮض از آن ﺗﺸﺒﻴﻪ واﺿﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﮔـﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻛﻮدﻛﺎن ﺑﻪ واﻟﺪﻳﻦ ﺗﻜﻴـﻪ و‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﻛﻼم آﻧﻬـﺎ را ﺣﺠﺖ ﻣﻰداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻴـﻮهاى ﻣﺸﺎﺑﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻼﻗﻪ واﻟﺪﻳﻦ‬ ‫ﺧﺪا ﺗﻜﻴﻪ و اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺣﻴﺎت ﻳﻚ ﻛﻮدك‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻜﻴﻪ و اﻋﺘﻤﺎد او ﺑﻪ‬ ‫(‬ ‫ﺷﻌﻠـﻪ ﺑﺨـﺎرى‬ ‫ﺑﻪ او ﺑﺴﺘـﮕـﻰ دارد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻛﻨﺠـﻜـﺎوى ﻛﻮدك ﻧﻮﭘـﺎ او را ﺑﻪ ﺳﻮى‬ ‫(‬ ‫ﻣﻰﻛﺸﺪ‪ ،‬ﭘﺪر ﻳﺎ ﻣﺎدر ﺟﻠﻮى او را ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬در آن ﳊﻈﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺧﻄﺮات‬

‫‪tbI‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻧﺎﺷﻰ از آﺗﺶ وﺟﻮد ﻧﺪارد و ﺑﻪ ﻓﺮض اراﺋﻪ آن ﺗﻮﺿﻴﺤﺎت ﺑﻐﺮﱋ‪ ،‬ﻛﻮدك آﻧﻬﺎ را درك‬ ‫ﳕﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻛﻮدﻛﺎن ﺷﺮوع ﺑﻪ رﺷﺪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺗﻜﻴﻪ و اﻋﺘﻤﺎد اﻳﺸﺎن ﺑـﻪ‬ ‫رﻫﺒﺮى واﻟﺪﻳﻦ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬واﻟﺪﻳﻦ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ در آرزوى ﭘﺮﺳﺶ و‬ ‫ﭼﻮن و ﭼﺮاى ﻛﻮدﻛﺎن ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻨﺪ آﻧﺎن دﻳﮕﺮ ﻋﻠﻨﺎً ﺟﺴﻮر ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ و ﺣﺴﺮت آن ﭼﻮن‬ ‫و ﭼﺮا ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ داﻏﻰ ﺑﺮ دل واﻟﺪﻳﻦ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺴﺎرﺗﻰ در ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﺟﺎﺋﻰ ﻧﺪارد‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا‪ ،‬ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺣﺎﻟﺘﻰ از دﻟﻬﺮ(ه ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ ﲟﺎﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد ﺗﻜﻴﻪ و اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺨﻦ از ﻧﻮﻋﻰ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺴﱳ ﺻﺤﻴﺢ ﻳﻚ اﻳﻤﺎن ﺑﺪون ﺷﻜﺎﻳﺖ در ﻣﻴﺎن‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘـﻪ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻰﺳـﻮال و ﺟﻮاب ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻴـﻢ‪ .‬درواﻗﻊ‪،‬‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا‬ ‫(‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻜﺮدن ﺑﻪ او‪ ،‬اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه‪ ،‬ﺗﻬﻮرى ﺑﻴﺠﺎﺳﺖ‪ .‬او از ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺖ‬ ‫ﻻﻳﻖ اﻋﺘﻤﺎد اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ رﺷﻴﺪ ﻫﺮﮔﺰ اﻳﻦ اﻳﻤﺎن ﺑﻰآﻻﻳﺶ ﻛﻮدكوار را ﺑﺎ آن رﺷﺪ‬ ‫ﺑﻰﻗﻮاره ﻋﻮض ﳕﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻛﻮدكوار و اﻳﻤﺎن ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻓﺎﺻﻠ(ﻪ ﻋﻤﻴﻘﻰ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ آن دو ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﻛﻮدكوار‪ ،‬اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰﻫـﺎى ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻋﻤـﻴﻖ ﻳﺎد ﺑﮕﻴـﺮد‪ ،‬در ﮔﻞ ﮔﻴﺮ ﻣﻰﻛـﻨﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﻛﻮدكوار در‬ ‫ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ دو دﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻳﻚ وﻋﺪه ﺷﻴﺮ ﭼﺴﺒﻴﺪه اﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖرد ﺑﻪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻋﻤﻴﻖ‬ ‫اﳒﻴﻞ ﻣﻰﮔﺬارد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻮدكوار ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﺎر ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﺼﻴﺤﺘﻰ ﻣﻰﺷﻨﻮد‪:‬‬ ‫زﻳﺮا ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻃﻮل زﻣﺎن ﺷﻤﺎ را ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﻠﻤﺎن ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺑﺎز ﻣﺤﺘﺎﺟﻴﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻛﺴﻰ اﺻﻮل و ﻣﺒﺎدى اﻟﻬﺎﻣﺎت ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮزد و ﻣﺤﺘﺎج ﺷﻴﺮ ﺷﺪﻳﺪ ﻧﻪ‬ ‫ﻏﺬاى ﻗﻮى‪ .‬زﻳﺮا ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﻴﺮﺧﻮاره ﺑﺎﺷﺪ در ﻛﻼم ﻋﺪاﻟﺖ ﻧﺎآزﻣﻮده اﺳﺖ ﭼﻮن‬ ‫ﻛﻪ ﻃﻔﻞ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻏﺬاى ﻗﻮى از آن ﺑﺎﻟﻐﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻮاس ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ‬ ‫ﻋﺎدت رﻳﺎﺿﺖ داده‪,‬اﻧﺪ ﺗﺎ ﲤﻴﺰ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ را ﺑﻜﻨﻨﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١٤-١٢:٥‬‬ ‫دﻋﻮت ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺳـﻮى ﺑﻠـﻮغ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬زﻣﺎﻧﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﻃﻔﻞ ﺑﻮدم ﭼﻮن ﻃﻔﻞ ﺣﺮف ﻣﻰ‪,‬زدم و ﭼﻮن ﻃﻔﻞ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪,‬ﻛﺮدم و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻔﻞ‬

‫ﺗﻌﻘﻞ ﻣﻰ‪,‬ﳕﻮدم اﻣﺎ ﭼﻮن ﻣﺮد ﺷﺪم ﻛﺎرﻫﺎى ﻃﻔﻼﻧﻪ را ﺗﺮك ﻛﺮدم« )اول ﻗﺮﻧﻴﺘﺎن‬ ‫‪ .(١١:١٣‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻴﻦ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻃﻰ آن‪ ،‬ﻛﻮدك ﻣﻰﻣﺎﻧﻴﻢ و ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺗﺨﺎذ‬ ‫آن‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﭘﺨﺘﮕﻰ ﻓـﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻓـﺮق ﺑﻴﺸﺘﺮى ﻗﺎﺋﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ‪:‬‬ ‫»اى ﺑﺮادران در ﻓﻬﻢ اﻃﻔﺎل ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ در ﺑﺪﺧﻮﺋﻰ اﻃﻔﺎل ﺑﺎﺷﻴﺪ و در ﻓﻬـﻢ‪،‬‬ ‫رﺷﻴﺪ« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(٢٠:١٤‬‬

‫‪±¥‬‬

‫‪±µ‬‬

‫‪≤ Á—ULý V³Ý‬‬

‫‪vðUON'« vz«dÖÅpý “« ”dð‬‬ ‫در ﺧﺮده ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﺑﻰاﻋﺘﻤﺎدى ﻋﻤﻴﻘﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻟﻬﻴـﺎت وﺟﻮد دارد‪.‬‬ ‫در ﺑﺴﻴـﺎرى از ﻣﻮارد‪ ،‬اﻳﻦ روﮔﺮداﻧﻰ از اﻟﻬﻴﺎت‪ ،‬از ﺑﻰاﻋﺘﻤﺎدى ﺑﻪ ﻋﺎﳌﺎن اﻟـﻬـﻴـﺎت‬ ‫ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﻻﻧﮕﻤﻴﺪ ﻛﺎﺳﺮﻟﻰ‪ ،‬ﺧﻄﻴﺐ ﭘﺮﻃﺮﻓﺪار اﻧﮕﻠﻴﻜﻦ‪ ،‬ﻳﻚ ﻓﺼﻞ ﲤﺎم از ﻛﺘﺎب ﺧﻮد ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺎم »ﺗﻮﺟﻴﻬﺎت و اﺻـﻮلﮔﺮاﺋﻰ اﳒﻴﻠﻰ« را ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ ﻣـﻮﺿﻮع »ﺧﻴﺎﻧﺖ روﺷﻨﻔﻜﺮان«‬ ‫اﺧﺘﺼﺎص داده اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺎﺳﺮﻟﻰ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻰاﻋﺘﻤﺎدى رو ﺑﻪ اﻓﺰاﻳﺶ‬ ‫ﻋﺎﻣـﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﺎﳌﺎن اﻟﻬﻴﺎت‪ ،‬ﻧﺎﺷﻰ از ﺗﺸﻜﻴـﻜـﻰ رﻳـﺸـﻪاى ﻧـﺴـﺒـﺖ ﺑـﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس و ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺗﺎرﻳﺨﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺸﻜﻴﻜـﻰ ﻛـﻪ ازﺳﻮى ﻣﺤﻘﻘﺎن اﻧﺘﻘـﺎدى‬ ‫ﻣﺪرن ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺗﻨﺪرو‪ ،‬ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻋﺎﳌﺎن اﻟﻬﻴﺎت‪ ،‬ﻣﺮگ‬ ‫ﺧﺪا را اﻋﻼم ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺘﺎدان داﻧﺸﻜﺪهﻫﺎ و اﺳﺘﺎدان ﻛﺎﳉﻬﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻋﺘﺒﺎر ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻧﻘﺶ را اﻳﻔﺎ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬در آﺳﺘﺎﻧﻪ( ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬آﺑﺮاﻫﺎم ﻛﻮﻳﭙﺮ اﻟﻬﻴﺪان ﻫﻠﻨﺪى‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺸﺎن ﻛﺮد ﻛﻪ‬ ‫»ﻧﻘﺪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﺳﺘﻴﺰ ﻋﻠﻴﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﺑﺪون ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎرى از داﻧﺸﻜﺪهﻫﺎى اﻟﻬﻴﺎت آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺮ ﺑﻰاﻳﻤﺎﻧﻰ ﺗﺒﺪﻳﻞ‬ ‫ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻏﺎﻟﺐ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﻫﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﭘﺮ از ﺗﺮدﻳﺪ و‬ ‫ﺗﺸﻜﻴﻜﻰ ﻛـﻪ از اﺳـﺘـﺎدان ﺧـﻮد ﻳﺎد ﮔـﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬از ﻛﺎﻟﺞﻫﺎى »ﻣﺴـﻴـﺤـﻰ« ﺑـﻪ ﺧـﺎﻧـﻪ‬ ‫ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻜﺎن ﺧﻮرده‪ ،‬دﭼﺎر ﺗﺮس ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻠﻰ ﻛﻪ ﻏﺎﻟﺒﺎً در ﻗﺒﺎل‬

‫‪tbI‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﻳﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﻧﺸﺎن داده ﻣﻰﺷﻮد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »اﮔﺮ اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫از ﲢﺼﻴﻞ اﻟﻬﻴﺎت ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺻﻼً ﻗﻴﺪ آن را ﺑﺰﻧﻴﻢ‪«.‬‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻟﻬﻴﺎت‬ ‫ﺗﺮدﻳﺪى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﺑﺪ ﻧﻴﺰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺗﺮدﻳﺪى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫ﺑﻪ ﻃﻮر ﺟﺪى‪ ،‬ﭘﺎى داﻧﺸﺠﻮ را ﺑﻪ ﻣﻴﺪان اﻧﺘﻘﺎدات ﺗﺸﻜﻴﻜﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﺎز ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﺮدﻳﺪى‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎرى از آﻧﭽﻪ ﺑﺮ اﻟﻬﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻰﮔﺬرد ﻓﻘﻂ از ﺗﻼش اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن ﺑﺮاى‬ ‫ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺧﻮد ﻧﺎﺷﻰ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﺗﺸﻜﻴـﻜـﻰ ﻓـﻌـﻼً در‬ ‫ﻋﻤـﺪه‬ ‫ﻧﻬﺎدﻫﺎى ﻣﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﺎﺟﻤﻰ دارد اﻣﺎ وﺟﻮد آن ﭼﻴﺰ ﺗﺎزهاى ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن‬ ‫(‬ ‫ﻫﻤـﻪ اﻟﻬﻴﺎت و ﲢﺼﻴﻼت اﻟﻬﻴﺎﺗـﻰ ﺑـﻪ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ از اﻟﻬﻴﺎت او ﺑﻴـﺰار ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻧﻜﺎر‬ ‫(‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر اﺟﺘﻨﺎب از اﻟﻬﻴﺎت ﺑﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﻛﺸﻰ روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎن اﻧﻜﺎر و اﻧﺘﺤﺎرى‪،‬‬ ‫ﺧﻮد ﻧﻮﻋﻰ ﺧﻴﺎﻧﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻧﻜﺎر اﻟﻬﻴﺎت‪ ،‬اﻧﻜﺎر داﻧﺶ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺣﻖ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺘﺨﺎﺑﻰ را ﻧﺪارد‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻧﻮع از ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘﻴﺰى ﭼﻨﺎن در ﻣﻴﺎن اﳒﻴﻠﻰﻫﺎ داﻣﻨﮕﻴﺮ ﺷﺪه ﻛﻪ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﻛـﺜـﺮﻳـﺖ را ﺑﻪ ﺧﻮد اﺧﺘﺼﺎص داده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺨﺎﻟﻔـﺖ ﻓـﻌـﻠـﻰ ﺑـﺎ »ﳒـﺎت‬ ‫ﻧﺎﺣﻴﻪ اﻳﻦ ﺧﻮشﺑﺎوران ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪى«‪ ،‬از‬ ‫(‬ ‫اﺧﻴﺮًا ﺷﺒﺎﻧﻰ در ﻣﻮرد ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﺰو ﺟﻤﺎﻋﺖ او ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮد‪.‬‬ ‫آن ﺟﻮان ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﻣﺼﺮف و ﺑﻪ ﻃﻮر ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪاش زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮد‪ .‬ﺷﺒﺎن‬ ‫ﻣﺬﻛﻮر ﺳﻌﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺳﺒﻚ زﻧﺪﮔﻰ او‪ ،‬ﺑﻪ وى اﻧﺪرزى ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺟﻮان در‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ ﻻﻗﻴﺪاﻧﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺑﺒﻴﻦ ﺟﻨﺎب ﺷﺒﺎن‪ ،‬اﺷﻜﺎﻟﻰ در ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑـﻮدن ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ آن ﻳﻌﻨﻰ ﺷـﺎﮔـﺮد ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﻮدن و ﺷﺎﮔﺮد‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ »ﻛﺎرآﻣﻮز« ﻳﺎ »ﻣـﺤـﺼـﻞ« اﺳـﺖ‪ .‬ﻛـﺎرآﻣﻮز ﻳﺎ ﻣﺤﺼﻞ ﻣﺴـﻴـﺢ‪ ،‬در‬ ‫ﺳﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺎمﻧﻮﻳﺴﻰ ﻛـﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﮔـﻮﻧﻪ ﻛﻪ از‬ ‫ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن ﻳﺎ ﻣﺪر (‬ ‫ﻧﺎم او ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﺑﻪ ﲢﺼﻴﻞ ﻣﻨﻀﺒﻂ اﻣﻮر ﺧﺪا دﻋﻮت ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪≥ Á—ULý V³Ý‬‬

‫‪¥ Á—ULý V³Ý‬‬

‫«‪È—ËUÐÅ‘uš ÁU³²ý‬‬

‫—¼‪Ê—b XM¹U³‬‬

‫ﺧﻮشﺑـﺎورى ﺷﻜﻞ اﻣﺮوزى ﺑﺪﻋﺘﻰ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﺮﻳـﻌـﺖﺳـﺘـﻴـﺰى اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﻮشﺑﺎورى ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺗﺼﻤﻴﻤﻰ در ﻣﻮرد ﻣﺴﻴﺢ ﮔﺮﻓﺖ ﻳﺎ‬ ‫ﺷﺮوع ﺑﻪ دﻋﺎ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﺧـﺪاوﻧﺪ از او اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﺧـﻮشﺑﺎوران ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺴـﻴـﺢ را ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﻣﻰﭘﺬﻳﺮد‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﻬﺎ در ﻋﻮض اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدﺷﺎن »ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ« را ﺗﺸﻮﻳﻖ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ روﺣﺎﻧﻰ و ﻣﻄﻴﻊ ﺷﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ آﻧﻬﺎ از اﻇﻬﺎر اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﱳ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻪ ﳒﺎت اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺸﻤﺌﺰ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در واﻗﻊ‪ ،‬آﻧﻬﺎ اﺻﺮار دارﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ ﻻز (‬ ‫ﭘﺬﻳﺮش ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺣﺼﻮل ﳒﺎت ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ راه را ﺑﺮاى‬ ‫ﲢﻘﻖ ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺬارﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺟﻨﺒﺶ رﻫﺒﺎﻧﻰ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺘﻀﻤﻦ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬و ﲤﺠﻴﺪ از ﻛـﻨـﺎرهﮔﻴﺮى از اﻳﻦ‬ ‫دﻧﻴﺎ ﺑﻮد‪ .‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﺮواز ﺑﻪ ﺳﻮى ﻛﻨﺞ ﺻﻮﻣﻌﻪ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬از ﺗﺎﺛﻴﺮات ﺧﺎﻧﻪﺑﺮاﻧﺪاز‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﺮﻳﺮ ﭘﻨﺎﻫﻰ ﻣﻰﺟﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاى آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎر ﮔﻨﺎه را زﻣﻴﻦ‬ ‫(‬ ‫ﮔﺬارده‪ ،‬از ﳊﺎظ روﺣﺎﻧﻰ ﭘﺎﻻﻳﺶ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺻﻮﻣﻌﻪ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه اﻣﻨﻰ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى از آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑـﻪ زﻧﺪﮔﻰ راﻫﺒﺎﻧﻪ داﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻰﮔﻴـﺮى ﺣﻴﺎﺗﻰ‬ ‫ﳑﻠﻮ از دﻋﺎ و اﻳﺜﺎر روﺣﺎﻧﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑـﺮاى دﻳﮕﺮان‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ راﻫﺒﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻓﺮﺻﺘﻰ‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ( ﻣﺠﺰا ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻨﺼﺮى از رﻫﺒﺎﻧﻴﺖ ﻛﻼﺳﻴﻚ ﻛـﻪ در رﻫﺒﺎﻧﻴﺖ ﻣﺪرن ﻳﺎﻓﺖ‬ ‫ﳕﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﺎ ﲢﺼﻴﻞ اﻟﻬﻴﺎت ﺑﻮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ از رﻫﺒﺎﻧﻴﺖ ﻣﺪرن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرم آن ﲤﺎﻳﻞ ﺑﻪ »ﻛﻨﺎرهﮔﺮﻓﱳ«‬ ‫از دﻧﻴﺎ در ﻣﻴﺎن ﺑﺮﺧﻰ از اﳒﻴﻠﻰﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻧﻮﻋﻰ از »ﻛﻨﺎرهﮔﻴﺮى«‬

‫∂‪±‬‬

‫∑‪±‬‬

‫‪tbI‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻛﻪ ﺳﺒﻜﻰ از زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ روﺣﻴﻪ ﻳﺎ ﺣﺎﻟﺖ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﻳﺎ روﺣﻴﻪاى ﻛﻪ ﺑﺴﻰ ﺑﻴﺶ از ﻣﺮدود ﺷﻤﺮدن دﻧﻴﺎﻃﻠﺒﻰ ﻳﺎ دﺳﺖ رد‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ دﻧﻴﺎ زدن‪ ،‬ﺣﺮف ﺑﺮاى ﮔﻔﱳ دارد‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻮع ﻛﻨﺎرهﮔﻴﺮى‪ ،‬اﻧﺴﺎن را وارد ﻫﻤﺎن‬ ‫ﮔﻮد ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺟﺪى ﻣﺴﻴﺤـﻴـﺎن اوﻟﻴﻪ ﻣﻰﻛﻨـﺪ و آن را ﻣﺤـﺪود ﺑﻪ ﻳﻚ ﮔﺘﻮى روﺣﺎﻧـﻰ‬ ‫ﻣﻰﺳﺎزد )ﮔﺘﻮ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺤﻠﻪاى از ﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﻛﻪ اﻗﻠﻴﺖ ﻳﻬـﻮدى را در ﺧـﻮد ﺟﺎ ﻣﻰداده‬ ‫ﻣﺤﻠﻪ ﻳﻬﻮدىﻧﺸﻴﻦ(‪ .‬ﻛﻨﺎرهﮔﻴﺮى ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﻣﺎ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﻧﻮﻋﻰ اﻣﺘﻨﺎع ﻋﻤﺪى‬ ‫اﺳﺖ‪،‬‬ ‫(‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺿﻮح »اﳒﻴﻠﻰ« ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫از‬ ‫(‬ ‫ﻳﺎدم ﻣﻰآﻳﺪ ﻛـﻪ در ﺳـﺎل دوم ﲢﺼﻴﻞ در ﻛﺎﻟـﺞ‪ ،‬دو ﺳـﺎل ﺑـﻮد ﻛﻪ اﻳﻤـﺎن آورده‬ ‫ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻏﺮﺑﻰ‪ ،‬اﺳﺘﺎد در ﻣﻮرد ﻣﻘﺎﻟﻪاى از ﺳﻨﺖ آ ﮔﻮﺳﺘﻴﻦ داد ﺳﺨﻦ‬ ‫ﺑﻮدم‪ .‬در ﻛﻼس‬ ‫(‬ ‫ﻣﻰداد و ﺟﺎن ﻣﺮا دﺳﺘﺨـﻮش ﻫﻴﺠﺎن ﻣﻰﻛﺮد‪ .‬درس اﺳﺘﺎد ذﻫﻦ ﻣﺮا ﻛﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﺳـﻮى‬ ‫ﺳﻄﺢ ﺑﻪ ﻛﻠﻰ ﺗﺎزهاى از درك ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪا اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﺟﻮان‪ ،‬آرزو داﺷﺘﻢ ﻛﻪ در اﻳﻤﺎن ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﺑﻴﺸﺘﺮى ﺑﺮﺳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﺎر آ ﮔﻮﺳﺘﻴﻦ‬ ‫و ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻣﺜﻞ او را ﻛﻤﻚ ﺑﺰرﮔﻰ ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آن ﻋﻤﻖ ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰﻛﺮدم و ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺼﻤﻢ ﺷﺪم رﺷﺘﻪ( ﲢﺼﻴﻠﻰ ﺧﻮد را از ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ دﻫﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ رﺷﺘﻪ دادم‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ از ﮔﺮوه اﳒﻴﻠﻰﻫﺎى داﻧﺸﻜﺪه‬ ‫اﺧﺮاﺟﻢ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه آن ارﺗﺪاد ﻋﻠﻨﻰ‪ ،‬وﺣﺸﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻳﻪاى‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎرﻫﺎ اﻫﻤﻴـﺖ آن را ﮔﻮﺷـﺰد ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ اﻳﻦ ﺑـﻮد ﻛﻪ »ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﺴﻰ ﺷـﻤـﺎ را‬ ‫ﻧﺮﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ و ﻣﻜﺮ ﺑﺎﻃﻞ« )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪.(٨:٢‬‬ ‫ﻣﻦ از واﻛﻨﺸﻬـﺎى دوﺳﺘﺎﱎ‪ ،‬ﻫﻢ ﺣﻴﺮت ﻛـﺮدم و ﻫﻢ رﳒﻴﺪم‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻔـﻪ رو‬ ‫آورده ﺑﻮدم ﺗﺎ درك ﺧﻮﻳﺶ از ﺧـﺪا را ﻧﻪ ﺗﻀﻌﻴ‪ N‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ دﻳـﮕـﺮ‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ‬ ‫ﺷﺘﻪ اﺻﻠﻰ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻳﺎ‬ ‫(‬ ‫ﺷﺘﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ر (‬ ‫ر (‬ ‫آن را رد ﻧﻜﺮده ﺑـﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﳕﻰﺗـﻮاﻧﺴﺘﻢ درك ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺗـﺎ اول از ﭼﻴﺰى‬ ‫ﺷﺘﻪ‬ ‫»ﺳﺮ در ﻧﻴﺎورد«‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ از ﺧﻄﺮات آن »ﺳﺮ در ﺑﻴﺎورد«‪ .‬ﲢﺼﻴﻞ در ر (‬ ‫ﻓﻠﺴﻔﻪ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﻓﻠﺴﻔـﻪ در ﻗـﺎﻟـﺐ دﻧـﻴـﻮى آن‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺧـﻄـﺮى ﻛﻪ داﺷﺖ اﻳـﻦ ﺑـﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻗﺪرﺷﻨﺎﺳﻰ ﻣﻦ از اﻋﻤﺎق و ﭘﺮى ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻣﻜﺸﻮف در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس را اﻓﺰاﻳﺶ داد‪.‬‬

‫ﲢﺼﻴﻞ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺿﺮر را ﻫﻢ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻠﻰ آﺷﻨﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﻬﻢ آﻧﻬﺎ ﺑﺮاى ﺗﺒﻴﻴﻦ‬ ‫ﺷﺘﻪ‬ ‫ﻇﻴﻔﻪ ﻫﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻴﺎﺗﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﲢﺼﻴﻞ ﻣﻦ در ر (‬ ‫ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻛﻪ و (‬ ‫ﻓﻠﺴﻔﻪ دﻧﻴﻮى‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﮔﺮﻳﺒﺎن ﻣﺮا ﻧﮕﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺎ و دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ ﻛﻔﺎر واﮔﺬار‪.‬‬ ‫(‬ ‫رﻫﺒﺎﻧﻴﺖ ﻣﺪرن‪ ،‬ﺟﻬﻞ ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻰآورد‪ ،‬ﺟﻬﻞ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ و اﻳﺪهﻫﺎى‬ ‫ﻓﺮﻫﻨﮓﺳﺎز ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه‪ ،‬ﺟﻬﻞ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﻧﻴﺰ‪ .‬اﻳﻦ رﻫﺒﺎﻧﻴﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫از ﻓﻘﺪان اﻳﻤﺎن ﺧﺒﺮ ﻣﻰدﻫﺪ ﺗﺎ از ﺗﻘﻮﻳﺖ اﻳﻤﺎن‪.‬‬ ‫آﺛﺎر ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺎر رﻫﺒﺎﻧﻴﺖ ﻣﺪرن در آﺧﺮ ﻛﺎر ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻋﻘﺐﻧﺸﻴﻨﻰ از‬ ‫درﮔﻴﺮى ﺑﺎ دﻧﻴـﺎ‪ ،‬رﱋ ﺷﻜﺴﺖ را ﺑﺎ ارﺗﻜﺎب ﺧﻄﺎ ﺑﺮ ﺧـﻮد ﻫﻤﻮار ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺗـﻮان‬ ‫ﺧﻮد را روى ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻛﺮدن ﻓﺮﻫﻨﮓ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ ﻣﻰﮔﺬارﻳﻢ و ﺳﭙﺲ اﻇﻬﺎر ﺣﻴﺮت‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫∏‪±‬‬

‫‪±π‬‬

‫‪µ Á—ULý V³Ý‬‬

‫‪XH'U7 UÐ Êbý ËdÐË— “« ”dð‬‬ ‫اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪن ﻧـﺪارد ﻛﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﺑﺎﻋﺚ روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻰﺷـﻮد‪،‬‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮزى اﺟﺘﻨﺎبﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‪ ،‬ﻣﺒﺎﺣﺜﻰ را ﺑﻪ دﻧﺒﺎل‬ ‫ﻫﺮﮔﺎه اﻗﺪام ﺑﻪ‬ ‫(‬ ‫داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ( ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺘﺎر رواﺑﻄﻰ ﺣﺎﻛﻰ از آراﻣﺶ و اﲢﺎد ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ را ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻣﻰداﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﺎ را از ﻛﺸﻤﻜﺶ‪ ،‬ﺗﻔﺮﻗﻪ‪ ،‬ﺟﺪل و ﭘﻴﺸﺪاورى ﺑﺮ ﺣﺬر‬ ‫ﻣﻰدارد‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻴﻮه( روح را ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﳒﺎﺑﺖ‪ ،‬اﻓﺘﺎدﮔﻰ‪ ،‬ﺷﻜﻴﺒﺎﺋﻰ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬ ‫از ﺧﻮد ﺑﺮوز دﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻮارد ﻓﻮقاﻟﺬﻛﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﺪوزﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣـﻰرﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ از‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻟﻬﻴﺎت دﺳﺖ ﺑﺸـﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬از روح ﺟﺪﻟﻰ اﺟﺘﻨﺎب و ﻣﻴـﻮ(ه روح را ﻋﺮﺿﻪ ﻛﺮده‬ ‫(‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻴﻬﺎ ﺑﻪ ﭘـﻴـﺮوى از ﻳﻚ ﻗﺎﻋﺪه( ﻛﻠﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨـﺪ‪» :‬ﻫـﺮﮔﺰ درﺑﺎره( دﻳﻦ و‬ ‫ﻗـﺎﻋـﺪه ﻛﻠﻰ را ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﺟﻤﻠﻪاى‬ ‫ﺷﻴﻮهﻫﺎى ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺑﺤﺚ ﻧﻜﻨﻴﺪ«‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫(‬ ‫ورد زﺑﺎن ﻣﺮدم ارﺗﻘﺎ داده‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ در ﻣﻮرد دﻳﻦ ﻳﺎ اﻣﻮر ﺳﻴﺎﺳﻰ‪ ،‬ﻏﺎﻟﺒﺎً‬ ‫ﺑﻴﺶ از آﻧـﻜـﻪ روﺷﻨﻰ ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ ،‬داغ ﻣـﻰﻛـﻨـﺪ‪ .‬ﻣـﺎ دﻳـﮕـﺮ از ﻣـﻮج دﺳﺘـﮕـﻴـﺮىﻫﺎ‪،‬‬

‫∞≤‬

‫‪tbI‬‬

‫ﭘﺎﻛﺴﺎزىﻫﺎ‪ ،‬ﺟﻔﺎﻛﺎرىﻫﺎ و ﺣﺘﻰ ﺟﻨﮓﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﺎﺷﻪ( آﻧﻬﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻨﺎزﻋﺎت اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ‬ ‫ﭼﻜﺎﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪهاﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻫﻤـﻪ اﻳﻦ اﺣﻮال‪ ،‬ﻣﻨﺎزﻋﻪ ﺟﺰو ﻻﻳﻨﻔﻚ ﻫـﺮ ﻧـﻮع ﺗﻌﻬﺪ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ اﺳـﺖ‪ .‬ﺟـﺎن‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫(‬ ‫اﺳﻜﺎت در ﻛﺘﺎﺑﻰ ﲢﺖ ﻋﻨﻮان »ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪﺟﻮ« ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻮرًا ﻣﺘﻮﺟﻪ آن ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬آرى‪ ،‬در ﺣﻴﺎت ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻃﻮﻓﺎﻧﻰ‬ ‫از ﻣﻨـﺎزﻋﻪ ﻣﻰوزﻳﺪ‪ .‬ﺑﻌﻴﺪ اﺳـﺖ ﻛـﻪ رﺳﻮﻻن ﻣﺴﻴـﺢ ‪-‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﻧﺒﻴﺎى ﭘـﻴـﺶ از‬ ‫ﺧﻮد‪ -‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨـﺪ روزى را ﺑﻰﻣﻨـﺎزﻋﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﮕـﺬارﻧﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫـﺮ‬ ‫روز در ﺑﺎزار ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬اﺟﺘﻨﺎب از ﻣﻨﺎزﻋﻪ اﺟﺘﻨﺎب از ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ از ﻣﻨﺎزﻋﻪ و ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ دورى ﺟﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬آراﻣﺶ ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺎ دﻳﮕﺮان‬ ‫در ﺻﻠﺢ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﻳﻢ اﻣـﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ در ﻛـﻮﭼﻪ و ﺑﺎزار ﺣﻘﻴﻘـﺖ را ﺳﻼﺧﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨـﺪ‪،‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ دوﻧﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺻﻠﺤﻰ‬ ‫(‬ ‫از ﻣﺎ دﻋﻮت ﺷﺪه اﺳﺖ از ﻣﻨﺎزﻋﺎﺗﻰ ﻛﻪ در آﻧﻬﺎ ﺧﺪا ﻛﻤﺘﺮ ﻣـﻮرد ﺑﺤﺚ اﺳـﺖ‪،‬‬ ‫دورى ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﻠﺖ ﻣﻴﻞ دارﻧﺪ درﺑﺎر(ه اﻟﻬﻴﺎت ﺑﺎ‬ ‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ‪ ،‬از ﺳـﻨـﺦ‬ ‫ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺪ اﺑـﺪى دارد‪ .‬اﮔﺮ رﮔﻬﺎى ﮔﺮدن ﺑﻴﺮون ﻣـﻰزﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺰان ﺷﺮطﺑﻨﺪى اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﻻﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻨﺎزﻋﺎت ﻧﻪ از آﳒﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻰﮔﻴـﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎرزﻳﻦ اﺳﺘﺎد اﻟﻬﻴﺎتاﻧﺪ ﺑﻠﻜـﻪ از‬ ‫آﳒﺎ ﻛﻪ آ ﮔﺎﻫﻰﻫﺎى اﻳﺸﺎن اﻧﺪك اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺎر اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﻠﺖ ﺑﻪ آﳒﺎ ﻣﻰﻛﺸﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺷﺎﻳﺴـﺘـﻪ ﺑﺤﺚاﻧﺪ ﺑﺎ ﻧﻜﺎترﻳـﺰى ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑـﻪ درد‬ ‫از ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﺮز ﺑﻴﻦ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫ﺟﺪا ﻛـﺮدن ﻣﺎ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﳕـﻰﺧـﻮرﻧﺪ‪ ،‬ﻛـﻮﺗﺎﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻫـﻢ ﻧـﺎﭼـﺎرم ﺑﻪ ذﻛـﺮ‬ ‫ﻗﺎﻋﺪهاى ﻛﻠﻰ ﺑﭙـﺮدازم‪» :‬ﻛﻢ داﻧﺴﱳ ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻴﭻ ﻧﺪاﻧﺴﱳ اﺳﺖ‪ «.‬اﮔﺮ ﻛـﺴـﻰ ﺑـﻪ‬ ‫ﭘﺎﻛﺴﺎزى دﺳﺖ ﻣﻰزﻧﺪ‪ ،‬از آﳒﺎﺳﺖ ﻛﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﺧﻮاﻧﺪه‪ ،‬اﻣﺎ در آن ﺑﺎﻟﻎ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ‬ ‫اﻟﻬﻴﺪاﻧﻰ ﻧﺼﻔﻪ ﻧﻴﻤﻪ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻧـﺎزك ﻧﺎرﳒﻰ و ﺟﺪﻟﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻘﺪر در‬ ‫(‬ ‫اﻟﻬﻴﺎت اﺳﺘﺎدﺗﺮ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﻰ ﺷﺎﻳﺴﺘ(ﻪ ﻣﺬاﻛﺮه‬ ‫و ﻛﻨﺎر آﻣﺪن ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﭼﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﻰ ارزش آن را دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﲤﺎم ﺗﻮان ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤±‬‬

‫‪∂ Á—ULý V³Ý‬‬

‫—‪t½U“ vIDM b{ ÕË‬‬ ‫ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﻛﻪ ﻣﺎ در ﺿﺪ روﺷﻨﻔﻜﺮاﻧﻪﺗﺮﻳﻦ ﻋﺼﺮى ﻛﻪ در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‬ ‫ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻴـﻢ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﻋﺼﺮ ﺿﺪ آﻛﺎدﻣﻴﻚ‪ ،‬ﺿﺪ اﻟﻬﻴـﺎﺗـﻰ ﻳـﺎ‬ ‫ﺿﺪ ﻋﻠﻤﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺿـﺪ روﺷﻨﻔﻜﺮاﻧﻪ را ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﺿﺪ ﺗﻔﻜﺮ ﺑﺎﺷـﺪ در‬ ‫ﻧﻈﺮ دارم‪.‬‬ ‫ﻓﻠﺴـﻔـﻪ‬ ‫ﻣﺎ در ﻣﻘﻄﻌﻰ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﺑﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﻼﻧﻴﺖ ﺣـﺴـﺎﺳـﻴـﺖ دارد‪ .‬ﺗﺎﺛﻴﺮ‬ ‫(‬ ‫ﻫﺴﺘﻰﮔﺮا )اﮔﺰﻳﺴﺘﺎﻧﺴﻴﺎﻟﻴﺴﺖ( ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮده و ﻣﺎ ﻣﻠﺘﻰ ﺣﺴﺎس ﺷﺪهاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻴﺰاﻧﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺣﺘﻰ زﺑﺎن ﻣﺎ ﮔﻮﻳﺎى آن اﺳﺖ‪ .‬داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﻣﻦ ﻣﻜﺮرًا ﺑﺮ ورﻗﻪﻫﺎى اﻣﺘﺤﺎﻧﻰ ﺧﻮد‬ ‫ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻨﺪ‪» :‬اﺣﺴـﺎس ﻣـﻰﻛـﻨـﻢ ﻛـﺎر درﺳﺘﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛـﻪ« ﻳـﺎ‬ ‫»اﺣﺴﺎس ﻣﻰﻛﻨﻢ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ«‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻋﺒﺎرات »اﺣﺴﺎس ﻣﻰﻛﻨﻢ«‬ ‫را ﺧﻂ ﻣﻰزﱎ و ﺑﻪ ﺟﺎى آن »ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ« را ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻢ‪ .‬ﺑﻴﻦ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدن و ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻛﺮدن ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارد‪.‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺮاى ذﻫﻦ ﺗﻔﻮق ﻗﺎﺋﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﻠﺐ ﻫﻢ در اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﺗﻔﻮق اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻠﻤـﺎً اﻳﻦ ﮔـﻮﻧﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﱳ ﺑﻪ اﻳﻬﺎم‪ ،‬ﺷﺒﻴﻪ ﺗﻨـﺎﻗـﺾﮔـﻮﺋﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﭘﺪﻳﺪهاى‪ ،‬ﺗﻔﻮق از آن دو ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺎﺷﺪ؟ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﳕﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫در زﻣﺎن واﺣﺪ و ﻃﻰ راﺑﻄﻪاى واﺣﺪ‪ ،‬دو ﺗﻔﻮق ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬را ﻋﻤﻠﻰ ﺑﺪاﻧﻴـﻢ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻦ از دو ﺗﻔﻮق ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻣﻘﺼﻮد ﻣﻦ دو ﺗﻔﻮق ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬در دو زﻣﻴﻨﻪ‬ ‫ﻳﺎ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در زﻣﻴﻨﻪاى ﻛﻪ ﺗﻔﻮق در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﻫﻤﻴﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﻠﺐ ﻧﻘﺶ اول را ﺑﺎزى ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ آﻣﻮز(ه ﺻﺤﻴﺤﻰ را در ذﻫﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻣﺤﺒﺘﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ در ﻗﻠﺒﻢ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣـﻠـﻜـﻮت ﺧﺪا را از دﺳﺖ دادهام‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻪ دل ﻣـﻦ ﻧـﺰد ﺧـﺪا درﺳﺖ ﺑﺎﺷـﺪ‬ ‫ﺑﻰاﻧﺪازه ﻣﻬﻢﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﺮز ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪاى ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻴﻨﻪ ﻧﻈﻢ‬ ‫ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻔﻮﻗﻰ از آن ﻓﻬﻢ در راﺳﺘﺎى ز (‬ ‫وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺗﺎ ﭼﻴﺰى اﺑﺘﺪا در ذﻫﻢ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﻗﻠﺒﻢ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮاﱎ‬

‫‪tbI‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺧﺪا ﻳﺎ ﻋﻴﺴﻰ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ درﺑﺎر(ه او درك ﻧﻜﻨﻢ؟ درواﻗﻊ‪،‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ درك او ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﺷﻮﻳﻢ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﺧﻮد را ﻃﻰ ﻛﺘﺎﺑﻰ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬آن ﻛﺘﺎب از ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻰ ﺣﻜﺎﻳﺖ‬ ‫اﺳﻄﻪ ذﻫﻦ درك ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً رازﻫﺎﺋﻰ ﻧﺎﮔﺸﻮده ﺑﺎﻗﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﻪ و (‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ اﻣﺎ ﻫﺪف از ﲡﻠﻰ ﺧﺪا اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ آن ﲡﻠﻰ را ﺑﺎ ذﻫﻦ ﺧﻮﻳﺶ درك ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻟﻬﻴﺎت را ﻛﻮﭼﻚ ﻧﮕﻴﺮﻳﻢ و اﻻ ﻳﺎدﮔﻴﺮى ﻛﻼم‬ ‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﺎ راه ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﺧﺪا را ﻛﻮﭼﻚ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﻢ‪.‬‬

‫ذﻫﻨﻴﺖ ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ذﻫﻨﻴﺖ ﺿﺪ ﻋﻘﻼﻧﻰ ﲢﺼﻴﻼت ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫـﺒـﻰ‪ ،‬در ﻫـﻤـﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰ ﻧﻔﻮذ ﻛﺮده و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﮕﺮ اﳒﻴﻞﮔـﺮاﺋﻰ را ﻣﻐﻠﻮب ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﳒﻴﻠﻰﻫﺎ آﻗﺎ‬ ‫ﻣﻨﺸﻰ ﻛـﺮده‪ ،‬ﻛﻴ‪ N‬ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ دو ﻗﻄﺐ اﻳﺪهﻫﺎى ﻣـﺘـﻀـﺎد را ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻣﻰﻛﻨﻨـﺪ و‬ ‫رﻳﺸﻪ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر و ﻫﺮ دو ﻃﺮف اﻧﺤﺼﺎرﮔﺮا را ﻣﻰﭘﺬﻳﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﻬﻴﺎت از‬ ‫(‬ ‫اﳒﻴﻠﻰﻫﺎ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ وﺟﺪان ﺧﻮد را ﻫﻢ راﺣﺖ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ آن ﺗﺎﺋﻴﺪ و ﭘﺬﻳﺮش را‬ ‫ﻧﺴﺒﻰﮔـﺮاﺋﻰ و دﻧﺒﺎﻟﻪروى از دﻳﮕﺮان ﳕﻰﻧﺎﻣﻨﺪ‪ .‬ﻓﻠﺴﻔـﻪ در ﻧـﺰد اﻳﺸﺎن ﻏﺴﻞ ﺗﻌﻤﻴـﺪ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ و در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻇﺮاﻓﺖ در ﻟﻔﺎﻓﻪاى از ﻫﻤﻬﻤﻪاى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﭘﻴﭽﺎﻧﻴﺪه ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻘﺎم روﺣﺎﻧﻴﺖ ارﺗﻘﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺪاﻳﺖ روح‪ ،‬ﺟﻮاز اﻧﺒﻮﻫﻰ ازﮔﻨﺎﻫﺎن داﻧﺶﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ‬ ‫اﺳﻄﻪ روح ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﺪهاﻧﺪ« ﺗﺎ ﻛﺎرﻫﺎﺋﻰ را ﺑﻜﻨﻨﺪ‬ ‫را ﺻﺎدر ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﺷﺨﺎص »ﺑﻪ و (‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﳑﻨـﻮع ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺪاﻳﺖ ﺗﻘﻠﻴﺪى ﻣﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﺮ‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻫﻢ ﺑﺮﺗﺮى ﻛﻨﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺴﺒﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺎﺋﻴﺪ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎى ﻏﻴﺮ ﻋﻘﻼﻧﻰ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ )در ﻗﺎﻟﺐ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪن ﺣﻖ ﺳﻨﻮات ﻳﺎ ﺣﻖ‬ ‫آب و ﮔﻞ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ( ﺑﺎ دﺳﺖﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ داﻣﻦ »رده ﺑﺎﻻﺗﺮى از ﻣﻨﻄﻖ« زده ﻣﻰﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﻣﻨﻄﻘﻰ ﻛﻪ آن را در ذﻫﻦ ﺧﺪا ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻣـﺎ در ﭘـﻰ درك ﻳـﻜـﭙـﺎرﭼﻪ‪ ،‬ﻣـﺴـﺘـﺪل‪ ،‬ﻋـﺎرى از ﺗﻨﺎﻗـﺾ و ﻣـﻌـﻘـﻮﻟـﻰ از‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت در ﻣﻌﺒﺪ ارﺳﻄﻮ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻋﻘﻞﮔﺮاﺋﻰ ﻏﺎﻟﺒﺎً دﺷﻤﻦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺑﻮده‪ ،‬ﺣﺎﻻ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ از دور‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫(‬ ‫ﺷﺒﻴﻪ ﻋﻘﻞﮔﺮاﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺮار ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ دﻳﺪهاﻳﻢ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ داراى ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻛﻪ اﺳﺘﺪﻻل ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻠـﺢ ﺧـﻮد ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ آن را ﻛﺸ‪ N‬ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺗﺼﻮر ﻛﺮدهاﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻮد ﺷﻌﻮر ﻫﻢ ﻗﺎﺑﻞ داد و ﺳﺘﺪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬ﻋﻘﻞ ﮔﺮاﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ اﻟﺒﺘﻪ ﻋﻘﻠﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ وراى آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺷﻌﻮر ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﻨﻪ آن ﺑـﺮﺳﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﻣـﺮى‬ ‫ﻓﻮق ﻋﻘﻞ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻛﻤﺘﺮ از آن‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﺖ ﻳﻚ ﻓﻀﻴﻠﺖ اﺳـﺖ ﻧـﻪ دﺳـﺘـﺎوﻳـﺰى ﺑﺮاى‬ ‫درﻛﻰ ﻳﻜﭙﺎرﭼﻪ از ﻛﻼم ﺧﺪا‪ .‬ﻛﻼم ﺧﺪا ﻏﻴﺮ ﻣﻌﻘﻮل ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر‬ ‫ﺑﻴﺎن ﺷﺪه ﻛﻪ ذﻫﻦ ﺑﺸﺮ آن را درك ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫≤≤‬

‫‪∑ Á—ULý V³Ý‬‬

‫=‪v²ÝËœ UO½œ V¹d‬‬ ‫ﺑﻪ ﻳﺎد دارﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ راﻫـﺰﻧﻰ در ﻣﺴﻴﺮ آﺳﻤﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ و ﺑﺎ ﻛﺘﺎب‬ ‫ﺳﻠﻮك زاﺋﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺟﺎن ﺑﻮﻧﻴﺎن‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﺑﻪ وﻗﻮع ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻚ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺐ‬ ‫رأى آﻗﺎى ورﻟﺪﻟﻰ واﻳﺰﻣﻦ را ﺧﻮرد‪ .‬اﺳﻢ آﻗﺎى اﻟﻬﻴﺪان ﻛﺎذب را روى آن آﻗﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ او ﺗﺪرﻳﺲ ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬ﻏﻠﻂ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻰداﻧﻴﻢ ﻛﻪ دﻧـﻴـﺎ دوﺳﺘﻰ ﭼﮕـﻮﻧﻪ در ﻗﺎﻟﺐ ﺷـﻬـﺮتﭘﺮﺳﺘﻰ‪ ،‬ﻣﺎﺗﺮﻳﺎﻟﻴـﺴـﻢ‪،‬‬ ‫ﻟﺬتﺟﻮﺋﻰ و ﻧﻈﺎﻳﺮ اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻣـﺎ را ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻳﻜﻰ از ﻗﺪرﲤﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﺮوﻫـﺎى‬ ‫ﻧﻈﺮﻳـﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺧﻴﺮًا در‬ ‫ﺳﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل از‬ ‫(‬ ‫ﻓﺮﻳﺒﻜﺎر دﻧﻴﺎى ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫﺒـﻰ‪ ،‬وﺳﻮ (‬ ‫ﻓﺮﻫﻨﮓ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺟﺎ ﺑﺎز ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آﻻن ﺑﻠﻮم‪ ،‬در ﻛﺘﺎب ﺧﻮد »ﺑﺴﱳ ذﻫﻦ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ« ﻣﺪارﻛﻰ اراﺋﻪ ﻛﺮده ﻛﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ‬ ‫آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً در ﲤﺎم ﲢﺼﻴﻼت ﻣﺪرن‪ ،‬ﭼﻴﺰى را ﻋﻠﻢ ﺣﺴﺎب ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﲢﺖ ﺳﻴﻄﺮه(‬ ‫ﻧﺴﺒﻴﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ذﻫﻦ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻣﺴﺘﻘﺮ در ﺧﺎرج از ذﻫﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ ﭼﻴﺰى ﻏﻴﺮﻣﻌﻘﻮل اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ً‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻛﻪ از راه ﻋﻘﻞ ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺴﺒﻴﺖ‬ ‫اﮔﺮ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼـﻴـﺰى ﻧﺴﺒﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻰﻋﻘﻠﻰ ﻛـﺮدهاﻳﻢ‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳـﻨـﺪ‬ ‫»ﻫﻤﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻧﺴﺒﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ« اﺣﺘﻤﺎﻻً ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ‪،‬‬ ‫(‬ ‫ﺧﻮد ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻧﺴﺒﻰ ﺗﻠﻘﻰ ﺷﻮد و در ﻧﺘﻴﺠﻪ‪ ،‬ﻋﺎرى از ارزش ﺣﻘﻴﻘﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫≥≤‬

‫‪≤¥‬‬

‫‪tbI‬‬

‫‪∏ Á—ULý V³Ý‬‬

‫‪tF'UD tÐ 7=U¹ hOB7ð ÈUł tÐ tF'UD È«dÐ t½«b¼«“ hB7ð‬‬ ‫آﻳﺎ اﻣﻜﺎن دارد ﻗﺮاﺋﺖ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺗﻮﺳﻂ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ آن ﻗﺮاﺋﺖ ﺗﺨﺼﻴﺺ‬ ‫داده‪ ،‬ﻣﺎﻧﻌﻰ ﺑـﺮاى رﺷﺪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺷﻮد؟ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ :‬اﮔـﺮآن ﻗﺮاﺋﺖ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺸﻴـﻦ‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺟﺪى ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺷﻮد‪ ،‬ﻗﻄﻌﺎً ﻣﺎﻧﻊ از رﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ آن ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫(‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘـﻢ ﻛـﻪ ﻓـﺮق ﺑﻴﻦ »ﻗﺮاﺋـﺖ‬ ‫در ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﺴﻠﻤـﺎً ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳـﻢ ﻛـﻪ و ً‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺟﺪى ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﻣﻰداﱎ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس از ﺳﺮ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻳﺎﻓﺘﮕﻰ« و‬ ‫(‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻃﻮر ﺟﺪى‪ ،‬ﻋﻤﻠﻰ از ﺳﺮ ﺗﺨـﺼـﻴـﺺ ﻳـﺎﻓـﺘـﮕـﻰ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﺳﻰ‪.‬اس‪.‬ﻟﻮﺋﻴﺲ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻰ اﻇﻬﺎر ﻛﺮد‪:‬‬ ‫ﺟﻤﻪ آن‪ ،‬ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﻣﻌﻨـﺎى‬ ‫ﻟﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﲡﺮﺑﻪ ﻛـﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺮ (‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب از ﻣﻘﻮ (‬ ‫وﺳﻴﻊ آن را ﻣﺪ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ و ﻓﻘﻂ ﺑـﺮاى داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن اﻟﻬﻴﺎت اﳒﺎم ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳـﻦ‬ ‫ﺟﻤﻪ ﺳﺎﻳﺮ‬ ‫ﺟﻤﻪ ﻣﻮﻓﻘﻰ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻰﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﺮ (‬ ‫درﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺟﻤﻪ‪ ،‬ﺗﺮ (‬ ‫ﻛﺘﺐ ﺑـﺰرگ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻴﺰ ﻣـﻮﻓﻖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑـﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ از ﳊﺎﻇﻰ‪ ،‬ﺧـﻮد اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻫﻢ‬ ‫اوﻟﻴﻦ ﻛﺘـﺎب ﻣـﻮﻓﻖ ﻧﻴـﺴـﺖ‪ .‬ﺗـﺮﺟﻤﻪﻫﺎى اﻟﻬﻴـﺎت آﳌـﺎﻧـﻰ‪ ،‬ﺗـﺮﺟﻤﻪﻫـﺎى ﭘـﻴـﺮوى‪،‬‬ ‫ﺷﺘﻪ ﺧﺎﱎ ژوﻟﻴﺎن دوﻧﻮروﻳﭻ‪،‬‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪﻫﺎى ﻣﻰزان ﻛﻤﺎل‪ ،‬ﺗﺮﺟﻤﻪﻫﺎى ﻣﻜﺎﺷﻔﺎت ﻧﻮ (‬ ‫در ﺑﺎزار ﻣﻮﺟﻮد و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ از آﻧﻬﺎ ﺧﻴﻠﻰ ﻋﺎﳌﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻛﺘﺎﺑـﻬـﺎى‬ ‫ﭘﺮارزﺷﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒـﺘـﻪ ﺗـﻮﺟﻪ ﺧﻮاﻫﻴﺪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻣﺬﻛﻮر ﺑﻪ ﺟـﺎى اﻳـﻨـﻜـﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ از ﻣﻘﻮﻟﻪ( آﻣﻮزهﻫﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬از ﻣﻘﻮﻟﻪ( ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻛﻨﻮن زﻣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﺎنﺧﻮر ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف آﻣﺎﺗﻮرﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه‬ ‫ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﱳ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻴـﺎزﻣﻨﺪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺷﺪن‪ .‬زﻣﺎﻧﻪاى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫داﻧﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺎص ﺷﺪﻳﺪ و رو ﺑﻪ اﻓـﺰاﻳﺶ اﺳﺖ‪ .‬در ﺿﻤﻦ‪ ،‬اﺻﻼً ﻣﻮاﻓﻖ اﻳـﻦ‬ ‫ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ آن دو ﻧﻮع ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮز ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﺨﺼﻰ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺗﻔﻜﻴﻚ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻬﻢ ﺧـﻮد ﻣﺎﻳﻠﻢ اﻏﻠﺐ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﻪ آﻣﻮزهﻫﺎ را ﻣﻔﻴﺪﺗﺮ از ﻛﺘﺎبﻫـﺎى‬ ‫ﺗﺨﺼﻴﺼﻰ ﺑﺪاﱎ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﺣﺪس ﻣـﻰزﱎ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎرى دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻣﻰﺗـﻮاﻧﻨﺪ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤µ‬‬

‫ﻣﻴﻨﻪ ﺗﺨﺼﻴﺺ‬ ‫ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ اﻓـﺮادى ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﭘﺎى ﻧﻮﺷﱳ ﻛﺘﺎﺑـﻰ در ز (‬ ‫ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﻨﺪ ﻳﺎ زاﻧﻮ ﻣﻰزﻧﻨﺪ و ﺧﻮد ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ »ﺧﺒﺮى ﳕﻰﺷﻮد«‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﻗﻠﻢ‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﻴﻢ ﻟﻘﻤﻪاى از اﻟﻬﻴﺎت ﻣﺸـﻐـﻮل آﻣﺎده ﻛﺮدن راه و ﭼﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﻐﻤﻪ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎرى ﺳﺮ ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻮب ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﻛﻪ آن ﻗﻠﺐ‪،‬‬ ‫(‬ ‫ﺑﺮاى ﻗﺮاﺋﺖ ﺗﺨﺼﻴﺼﻰ ﻫﺮ روزه‪ ،‬ﻛﻤﻜﻬﺎى ﺑﺴﻴﺎرى در دﺳﺘـﺮس اﺳﺖ‪ .‬آﻧﺎﻧﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﻣﺪت ﭘﺎﻧـﺰده ﺗﺎ ﺑﻴﺴﺖ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻪ ﻗـﺮاﺋﺖ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﭘـﺮدازﻧﺪ‪ ،‬در‬ ‫اﻗﻠﻴﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ روزى ﭘﺎﻧﺰده دﻗﻴﻘﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺧﻮاﻧﺪن‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ‬ ‫از اﺻﻼً ﻧﺨﻮاﻧﺪن آن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺸﻜﻞ از آﳒﺎ ﭘﻴﺪا ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ اﮔﺮ آن روزى ﭘﺎﻧﺰده دﻗﻴﻘﻪ رژﻳﻢ‬ ‫ﺳﺎده ﻗﺮاﺋﺖ ﻛﺘﺎبﻣﻘـﺪس را ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ اﻋﻤﺎق ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس را ﺑﭙﻴﻤﺎﺋﻴـﻢ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ رژﻳﻤﻰ ﻛـﻪ در واﻗﻊ ﻋﻄ‪ N‬ﺗـﻮﺟﻬﻰ ﻣـﻮﺟﺰ و ﻣﻔﻴﺪ اﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺑـﺎﻋـﺚ رﻋﺎﻳﺖ‬ ‫اﻧﻀﺒﺎﻃﻰ ﻣﺤـﺪود ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬رﺷﺪ ﻛﺮدن در راﺳﺘﺎى ﺑﻠـﻮغ درك ﻛﻼم ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠﺰم‬ ‫ﺗﻼﺷﻰ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ از راه ﻣﻘﺎﻃﻊ ﻛﻮﺗﺎه ﻗﺮاﺋﺖ ﺗﺨﺼﻴﺼﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰآﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻗﺮاﺋﺖ ﺗﺨﺼﻴﺼﻰ‪ ،‬ﻣﻜﻤﻞ واﻻﻣﺮﺗﺒﻪ( ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ( ﺟﺪى اﺳﺖ اﻣﺎ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺑﺎ ﻛﻔﺎﻳﺘﻰ ﺑﺮاى‬ ‫آن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻄﺎﻟﻌﻪاى در ﻣﻮرد ﻣﺎﺧﺬﻫﺎى ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ ﻣﻨﺪرج در ﭘﺎﻳﺎن ﻫﺮ ﻳﻚ از‬ ‫ﻓﺼﻮل اﻳﻦ ﻛﺘﺎب و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪاى درﻣﻮرد ﺗﻔﺴﻴﺮى ﻛﻪ در ﻓﺼﻮل اﻳﻦ ﻛﺘﺎب از آن ﻣﺎﺧﺬﻫﺎ‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺳﺮ آﻏﺎزى ﻋﺎﻟﻰ ﺑﺮاى ﻣﻄﺎﻟﻌﻪاى ﭼﻨﺎن ﺟﺪى ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪π Á—ULý V³Ý‬‬

‫‪vK³Mð‬‬ ‫ﻛـﺎرل ﺑﺎرت زﻣﺎﻧﻰ ﺧـﺎﻃـﺮ ﻧـﺸـﺎن ﻛـﺮد ﻛﻪ ﺳﻪ ﮔﻨـﺎه ﺑـﺸـﺮﻳـﺖ ﺳـﻘـﻮط ﻛﺮده ﻛـﻪ‬ ‫اﺳﺎﺳﻰﺗﺮﻳﻦ و ﻋﻤﺪهﺗﺮﻳﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از ﻏﺮور‪ ،‬ﻋﺪم ﺻﺪاﻗﺖ و ﺗﻨﺒﻠﻰ‪.‬‬ ‫ﺟﻪ آن ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺤﻖ ﺑـﻮده ﺑﺎﺷﺪ اﻣـﺎ‬ ‫ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘـﻢ ﻛـﻪ ﺑـﺎرت در ﻣﻮرد ﺗﻌﻴﻴـﻦ در (‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺬﻛﻮر ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻰ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس درﺑﺎر(ه آﻧﻬﺎ ﺳﺨﻨﺎن‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى ﺑﺮاى ﮔﻔﱳ دارد‪.‬‬

‫‪tbI‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ واﺳﻄ(ﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳﻘﻮط ﻛﺮد(ه ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺗﻨﺒﻠﻰ ﻣﺘﻤﺎﻳﻠﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ‬ ‫ﻼ از ﻗﻴﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻪ آن ﺟﺒﻬﻪ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮض ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره ﻣﺎ را ﻓﻮرًا و ﻛﺎﻣ ً‬ ‫ﺗﻨﺒـﻠﻰ ﻣﻰرﻫﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺑﻮى اﻳـﻤﻨﻰ ﳕﻰدﻫﺪ‪ .‬ﻣـﺎ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛـﻪ در ﻳﻚ آن از‬ ‫ﻣﺮض ﻏﺮور و ﻋﺪم ﺻﺪاﻗﺖ ﺷﻔﺎ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ‪ ،‬از ﭼﻨﮓ ﺗﻦآﺳﺎﺋﻰ ﻧﻴﺰ ﺧﻼص ﻧﺸﺪهاﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺣﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺳﺨﺖﻛﻮﺷﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﺎ ﻓﺮآﻳﻨﺪى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﻰ‬ ‫ﻋﺪه ﻳﺎرى ﺧﺪا را دارﻳﻢ اﻣﺎ‬ ‫آن‪ ،‬ﻫﻤﻜﺎران ﺧﺪا ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ در ﻣﺸﻘﺖ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬و (‬ ‫اﻳﻦ ﻳﺎرى آﺳﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻣﺎ را در ﻗﺒﺎل ﻛﺎر ﻛﺮدن ﻣﻨﺘﻔﻰ ﳕﻰﻛﻨﺪ‪» :‬ﳒﺎت ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻪ ﺗﺮس و ﻟﺮز ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورﻳﺪ زﻳﺮا ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ در ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ رﺿﺎﻣﻨﺪى ﺧﻮد‬ ‫ﻫﻢ اراده و ﻫﻢ ﻓﻌﻞ را ﺑﻪ ﻋﻤﻞ اﻳﺠﺎد ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ« )ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪.(١٣-١٢:٢‬‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻮع ﻛﺎر ﻛﺮدن‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺑﻴﺎورد ﻳﺎ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن را‬ ‫ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺸﻘﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﻛﺎرﻛﺮد ﺑﻴﺮوﻧﻰ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ در ﭘﻰ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده‬ ‫ﺷﺪن ﻣﻰآﻳﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﻨﺒﻞ ﺑﺎﺷـﻨـﺪ‪ ،‬رﺷﺪ ﻧﺎﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﻗﻰ ﺧـﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﭼـﺮا ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺟﺪى و ﻣﺴﺘﻤﺮ ﻛﻼم ﺧﺪا وادار ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﳕﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻣﻦ ﻏﺎﻟﺒﺎً داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﺧﻮد را ﺑﺎ ﮔﻔﱳ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻄﺎﻫﺎى اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﮔﻨﺎه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬از‬ ‫ﺟﺎ ﻣﻰﭘﺮاﱎ‪ .‬آﻧﻬﺎ زﻳﺮ ﺑﺎر اﻳﻦ اﺗﻬﺎم ﳕﻰروﻧﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ اﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮدن‪ ،‬از‬ ‫ﳊﺎظ اﺧﻼﻗﻰ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ( ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﺤﺚ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ اوﻟﻴﻦ ﺳﺒﺐ‬ ‫ﺳﻮء ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ روحاﻟﻘﺪس در اﳒﺎم ﻛﺎر ﺧﻮد ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ در اﳒﺎم ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﻛـﻮﺗﺎﻫﻰ ﻛﺮدهاﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ از ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺎ ﲤﺎﻣﻰ ﻓﻜﺮ و ذﻫﻨﻤﺎن ﻗﺎﺻﺮﻳﻢ و ﻣﺴﺌـﻮﻟﻴﺖ وادار ﺳﺎﺧﱳ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ‬ ‫(‬ ‫دﻗﻴﻖ اﻣﻮر اﻟﻬﻰ را ﻧﺎدﻳﺪه ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺳﺒﺐ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻛﺎرى ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﻨﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎى ﻛﺎر‪ ،‬ﺷﻤﺎرى از ﻋﻠﻞ ﺑﻰﺗﻮﺟﻬﻰ ﮔﺎهﺑﻪﮔﺎه ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ در‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﺰﺑﻮر را ذﻛﺮ ﻧﻜﺮدهاﻳﻢ‪ .‬ﺑﺮداﺷﱳ‬ ‫اﻟﻬﻴﺎت را ﺑﺮ ﺷﻤﺮدﻳﻢ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز دﻻﻳﻞ ﻣﺜﺒﺖ‬ ‫(‬ ‫ﻣﺠﺪاﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﺮاى ﺗﻌﻘﻴﺐ درﻛﻰ ﻋﻤﻴﻖﺗﺮ از اﻟﻬﻴﺎت را ﺳﺪ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻫﺮ ﻣﺎﻧﻌﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺮ‬ ‫(‬ ‫ﺟﺰو واﺟﺒﺎت اﺳﺖ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت‪ ،‬ﺟﺎن را ﺧﻮراك ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻌﻠﻪ اﺷﺘﻴﺎﻗﻰ ﺑﺮ ﺟﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ‬ ‫اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺮاى ﺧﺪاى زﻧﺪه‬ ‫(‬ ‫اده ﺧﺪا آ ﮔﺎﻫﻰﻫﺎﺋﻰ ﻛﺴﺐ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﭼﻴﺰى اﺑﺘﺪا در ذﻫﻦ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ درﺑﺎر(ه ﺷﺨﺼﻴﺖ و ار (‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ در ﻗﻠﺐ ﺟﺎ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻰآﻧﻜﻪ آﺗﺶ اﻟﻬﻴﺎت را ﺑﺮ ﺟﺎن‬ ‫داﺷﺖ ﺧﻮد اﻟﻬﻴﺎت را در ﺳﺮ داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﻟﻬﻴﺎت ﺗﺎ اﺑﺘﺪا ﺑﻪ داﻣﻦ ذﻫﻦ ﭼﻨﮓ ﻧﺰﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺮرى ﺑﺮ دل ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫درﻛﻰ روﺷﻨﻔﻜﺮاﻧﻪ از آﻣـﻮزه‪ ،‬ﺑﺮاى رﺷﺪ روﺣﺎﻧﻰ ﻻزم اﺳﺖ اﻣﺎ ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴـﺖ‪.‬‬ ‫ﻻزم ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺎ ﺷﺮاﻳﻂ ﲢﻘﻖ آرزوﺋﻰ ﻓﺮاﻫﻢ ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آن آروز دﺳﺖ ﻧﺘﻮان ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻮرد اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪،‬‬ ‫ﻻزم ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺪون آن‪،‬‬ ‫(‬ ‫وﺟﻮد اﻛﺴﻴﮋن ﻻزﻣﻪ( آﺗﺶ اﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺻـﺮف ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدن اﻛﺴﻴـﮋن‪ ،‬ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻰ‬ ‫ﺑﺮاى ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪن آﺗﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ اﮔﺮ اﻛﺴﻴﮋن ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد وﺟﻮد‬ ‫آﺗﺶ را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﻰﻛـﺮد آن وﻗﺖ دﻧﻴﺎ در ﺷﻌﻠﻪﻫﺎى آﺗﺶ ﻣﻰﺑـﻮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ اﻛﺴﻴﮋن‬ ‫ﺑﺮاى آﺗﺶ ﻻزم اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺮاى روﺷﻦ ﻛﺮدن آﺗﺶ ﺑﺴﻨﺪﮔﻰ ﻻزم را ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر‬ ‫ﻛﻪ اﻛﺴﻴـﮋن ﺑﺮاى آﺗﺶ ﻻزم اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺮاى اﻓﺰوﺧﱳ آن ﻛﻔﺎﻳﺖ ﳕﻰﻛﻨـﺪ‪ ،‬آﻣـﻮزه ﻫﻢ‬ ‫ﻻزم اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ آﺗﺸﻰ در دل ﻣﺎ ﺑﺮاﻓﺮوزد‪ ،‬ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺪون ﻋﻤﻞ ﻓﻴﺎض‬ ‫روحاﻟﻘﺪس در ﻗﻠﻮب ﻣﺎ‪ ،‬ﺻﺮف ﺣﻀﻮر آﻣﻮزه‪ ،‬ﺣﺘﻰ آﻣﻮزه( ﺻﺤﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﻳﺦ زده ﺑﺮ ﺟﺎ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ در ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺳﺎﻋﻰ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬دوﻣﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺮاى‬ ‫ﺗﻌﻘﻴﺐ اﻟﻬﻴﺎت اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻛﻪ ﺧﻮد ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻠﻰ اﻟﻬﻴﺎت اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫ﻣﻰدﻫﺪ ﻛـﻪ در درك آﻣﻮزهﻫﺎ ﺗﺮﻗﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﺟـﺎزه دﻫﻴﺪ ﺑـﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺘـﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻮى‬ ‫ﻫﺪف درك ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ روﻳﻢ از ﻧﺼﻴﺤﺖ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ »ﻛﺎرﻫﺎى‬

‫∂≤‬

‫‪±∞ Á—ULý V³Ý‬‬

‫‪œd9‬‬ ‫ﻫﻤـﻪ آن ﻋﻠﻠﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻻاﻗﻞ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ در‬ ‫(‬ ‫ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻣﺎ در رﻓﱳ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺑﻠﻮغ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻣﺴﺘﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺤﺴﻮب ﻛﺮدن آن ﺑﻪ‬

‫∑≤‬

‫∏≤‬

‫‪tbI‬‬

‫ﻃﻔﻼﻧﻪ را ﺗﺮك« ﻛﻨﻴﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١١:١٣‬ﻣﺎ در ﺷـﺮارت ﻛﻮدﻛﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ اﻣﺎ در‬ ‫ﻓﻬﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل رﺷﺎدت ﺑﻠﻮغ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٢٠:١٤‬ﻣﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن رﺷﺎدت‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮاى‬ ‫ده‬ ‫ﺗﻜﺒﺮ در داﻧﺶ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮاى رﺷﺪ و ﺗﺮﻗﻰ در ﻓﻴﺾ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬درك ﺑﺎﻟﻐﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻟﻮ (‬ ‫ﺣﻴﺎت ﺑﺎﻟﻐﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫رﺷﺪ ﻛﺮدن در داﻧﺶ ﺧﺪا‪ ،‬ﺷﺎدى و اﻣﺘﻴﺎزى ﻋﻈﻴﻢ و ﻧﻴﺰ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﻟﺬتﺑﺨﺶ‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣـﺎل‪ ،‬آن رﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺶ از اﻣﺘﻴﺎز اﺳـﺖ ﭼـﺮا ﻛﻪ درواﻗﻊ‬ ‫ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓـﺮﻣﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳـﻮى ﭘﺮى ﻣﺴﻴﺢ ﻗﺪ ﺑﻜﺸﻴـﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﺑﻨﺪ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ اﻳﻦ ﺑﻮد‪:‬‬

‫»اى اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺸﻨﻮ‪ ،‬ﻳﻬﻮه ﺧﺪاى ﻣﺎ ﻳﻬﻮه واﺣﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻳﻬﻮه ﺧـﺪاى‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﲤﺎﻣﻰ ﺟﺎن و ﲤﺎﻣﻰ ﻗﻮت ﺧﻮد ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎ و اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ‬ ‫اﻣﺮوز ﺗﻮ را اﻣﺮ ﻣﻰ‪,‬ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﺑﺮ دل ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﭘﺴﺮاﻧﺖ ﺑﻪ دﻗﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﳕﺎ و ﺣﻴﻦ ﻧﺸﺴﱳ در ﺧﺎﻧﻪ و رﻓﺘﻨﺖ ﺑﻪ راه و وﻗﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪن و ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺖ‬ ‫از آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﳕـﺎ و آﻧـﻬـﺎ را ﺑﺮ دﺳﺖ ﺧـﻮد ﺑـﺮاى ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺒﻨﺪ و در ﻣـﻴـﺎن‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻋﺼﺎﺑﻪ ﺑﺎﺷﺪ و آﻧـﻬـﺎ را ﺑﺮ ﺑﺎﻫﻮﻫﺎى در ﺧﺎﻧـﻪ‪,‬ات و ﺑـﺮ دروازه‪,‬ﻫﺎﻳﺖ‬ ‫ﺑﻨﻮﻳﺲ« )ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪.(٩-٤:٦‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻘﺪس ﻓـﻮق‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬اﻛﻴﺪ ﻳﺎدﮔـﻴـﺮى اﺣﻜﺎم ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ اﺳﺘﺎد ﺷـﺪن در‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ او را در ﻋﻤﻖ ﻗﻠﺐ ﺧـﻮد دارد‪ .‬اﻳﻦ ﻳﺎدﮔﻴﺮى و اﺳﺘﺎدى ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻧﻮﻋﻰ‬ ‫(‬ ‫راﻫﻨﻤﺎﺋﻰ ﺗﺼﺎدﻓﻰ ﻳﺎ ﻣﺘﻬﻮراﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﺳﺘﺎد ﺷﺪن در ﻛﻼم ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ ﻓﺮو رﻓﱳ در‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻟﻬﻴﺎت‪.‬‬ ‫ژرﻓﺎى‬ ‫(‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻳﺎدآورى ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻰآﻧﻜﻪ ﺣﻴﺎﺗﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ داﺷﺖ‪ ،‬داراى‬ ‫اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﳕﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻰآﻧﻜﻪ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬داراى‬ ‫ﺣﻴﺎﺗﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﳊﺎظ‪ ،‬ﺑﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﻫـﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻋﻠﻤﻰ ﻣﻄﻠـﻖ‬ ‫ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﺷـﻮد‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣـﺮگ اﺑﺪى و زﻧﺪﮔﻰ اﺑﺪى‬ ‫ﭘﻬﻨﻪ اﻟﻬﻴﺎت از ﻃﺮﻳﻖ ﻗﻀﺎﻳﺎى‬ ‫اﺋﻪ ﺳﻔﺮى ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﺪه ﺑﺮ (‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر از اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ار (‬ ‫آن ﺣﻴﺎت و آن ﻣﺮگ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪‰Ë« g7Ð‬‬

‫‪tHýUJ‬‬ ‫‪v½ULÝ¬ tHýUJ‬‬ ‫‪©±‬‬ ‫‪Ï‬‬ ‫ﻫﻤﻪ داﻧﺴﺘﻪﻫﺎى ﻣﺎ درﺑـﺎر(ه ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺗـﻮﺳﻂ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸـﻮف ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﻣﻜﺸﻮف ﻛﺮدن‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »از ﭘﺮده ﺑﻴﺮون آوردن« ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﺣﺠﺎب‬ ‫ﺑﺮداﺷﱳ از ﭼﻴﺰ ﭘﻮﺷﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﺴـﺮم در ﺣﺎل رﺷﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاى ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪ او‪ ،‬ﺳﻨﺘﻰ ﺳﺎﻟﻴﺎﻧـﻪ را ﺑﻨﻴﺎد‬ ‫ﻧﻬﺎدﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ در ﻋﻮض رﺳﻮم راﻳﺞ ﻳﻌﻨﻰ دادن ﻫﺪاﻳﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ ﳕﺎﻳﺶ‬ ‫ﺧﺎﻧﮕﻰ را از ﻳﻚ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺎ م »ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻛﻨﻴﻢ« ﺑﺮاى دادن ﻫﺪاﻳﺎى‬ ‫ﺗﻮﻟﺪ او اﺟﺮا ﻣﻰﻛـﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﺪاﻳﺎ را در ﮔﻮﺷﻪ ﻛﻨـﺎرﻫﺎﺋﻰ ﻣﺜﻞ داﺧﻞ ﻛﺸﻮ ﻳﺎ ﭘﺸـﺖ‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﻰ ﻳﺎ زﻳﺮ ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﻛﺮدم‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻣﻴﺪان را ﺑﺮاى او ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻢ‪» :‬ﺗﻮ‬ ‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﻰ ﭼﻴﺰى را ﻛﻪ داﺧﻞ ﻛﺸﻮ ﻣﻴﺰ ﲢﺮﻳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪام ﻣﺎل ﺧﻮد ﻛﻨﻰ‪ ،‬ﻳﺎ ﭼﻴﺰى را ﻛﻪ‬ ‫در ﺟﻴﺐ دارم ﺑﺮدارى‪ «.‬ﻧﻘﻄﻪ( اوج اﻳﻦ ﺑﺎزى ﺑﺮ ﻣﺤﻮر »ﺑﺰرگ آن روز« ﻣﻰﭼﺮﺧﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺳﻪ ﺗﺎ از ﺻﻨﺪﻟﻰﻫـﺎ را ردﻳ‪ N‬ﻣﻰﻛـﺮدم‪ ،‬ﺻﻨﺪﻟﻰﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﺎ ﭘـﺎرﭼـﻪاى‬ ‫ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻳﻚ از آن ﭘﺎرﭼﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻫﺪﻳﻪاى را از ﭼﺸﻢ او ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻫﺪﻳـﻪ ﻛﻮﭼﻜﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑـﻮدم‪ ،‬روى ﻳﻜﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻫﺪﻳـﻪاى‬ ‫روى ﻳﻜﻰ از ﺻﻨﺪﻟﻰﻫﺎ‬ ‫(‬ ‫ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﺻﻨﺪﻟﻰ ﺳﻮم‪ ،‬ﭼﻮب زﻳﺮ ﺑﻐﻞ او را در ﻛﻨﺎر ﺧﻮد ﺟﺎ داده ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﭼﻮﺑﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﭘﺎى وى در ﺳﻦ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ‪ ،‬ﻣﺪﺗﻰ ﺑﺎ وى ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪tHýUJ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﭘﺴﺮم ﺳﻪ ﺳﺎل ﻣﺘﻮاﻟﻰ ﻫﻤﻴﻦ ﺻﻨﺪﻟﻰ ﺳﻮم را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭼﻮب زﻳﺮ‬ ‫ﻫﺪﻳﻪ‬ ‫ﺑﻐﻞ را در ﻛﻨﺎر داﺷﺖ! )در ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﻮرد ﺑﻪ او اﺟﺎزه دادم ﺗﺎ ﭼﻮب ﻣﺰﺑﻮر را ﺑﺎ‬ ‫(‬ ‫واﻗﻌﻰ ﺧﻮد ﻣﻌﺎوﺿﻪ ﻛﻨﺪ‪ (.‬در ﺳﺎل ﭼﻬﺎرم‪ ،‬او ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺖ ﻛﻪ آن ﺻﻨﺪﻟﻰ ﻛﺬاﺋﻰ‬ ‫ﻫﺪﻳﻪ ﺑﺰرگ او را‬ ‫را از زﻳﺮ ﺳﺮﭘﻮشﻫﺎ ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﺪ و اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﻣﻦ‬ ‫(‬ ‫ﭼﻪ‬ ‫ﺑﻪ درازا ﺑﻪ آن ﭼﻮب زﻳﺮ ﺑﻐﻞ ﺑﺴﺘﻪ و ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺳﺮ ﭼﻮب ﺑﻪ ﻧﺤﻮى از زﻳﺮ ﭘﺎر (‬ ‫روى ﺻﻨﺪﻟﻰ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ .‬او ﻛﻪ ﺑـﺮآﻣﺪﮔﻰ ﺳﺮ ﭼﻮب را ﻛﻪ از زﻳﺮ روﭘـﻮش‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﻰ ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻰدﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺼﺮاﻧﻪ از اﻧﺘﺨﺎب آن ﺻﻨﺪﻟﻰ اﻣﺘﻨﺎع ﻣﻰﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﺑﺎر ﻫﻢ او را ﺑﻪ دام اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم!‬ ‫ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﻣﺰ(ه اﻳﻦ ﺑﺎزى آﳒﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ او ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد ﺣﺪس ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ‬ ‫در ﻛﺠﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر‪ ،‬ﻛـﺎرى ﺑﻮد ﺳﺮاﭘﺎ ﺣﺪس و ﮔﻤﺎن و ﺗﻮام ﺑﺎ‬ ‫رﻳﺴﻚ‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺠﺎب ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﳕﻰﺷﺪ و ﻫﺪﻳﻪ از ﭘﺮده ﺑﻴﺮون ﳕﻰاﻓﺘﺎد‪ ،‬اﻛﺘﺸﺎف ﻏﻨﻴﻤﺖ‬ ‫واﻗﻌﻰ اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫در ﻣﻮرد ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺎ از ﺧﺪا ﻧـﻴـﺰ ﻣـﻮﺿﻮع از ﻫﻤﻴﻦ ﻗـﺮار اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻌﻤﻖ ﺑﻴـﻬـﻮده‬ ‫درﺑﺎره( ﺧﺪا‪ ،‬ﻛﺎر اﺑﻠﻬﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ آرزوﻣﻨﺪ آن ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ در راﺳﺘﻰ او را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ آن ﭼﻴﺰى ﺗﻜﻴﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﻮد درﺑﺎر(ه ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻃﺮق ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻰ ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰﺳﺎزد‪.‬‬ ‫او ﺟﻼل ﺧـﻮﻳﺶ را در ﻃﺒـﻴﻌﺖ و از ﻃﺮﻳـﻖ ﻃﺒﻴـﻌﺖ ﺑﻪ ﳕـﺎﻳﺶ ﻣﻰﮔﺬارد‪ .‬او در اﻳـﺎم‬ ‫ﺑﺎﺳﺘﺎن از راه ﺧﻮابﻫﺎ و روﻳﺎﻫﺎ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﻜﺸـﻮف ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻧﺸﺎﻧ(ﻪ آﻳﻨﺪهﻧﮕﺮى او‬ ‫در ﺻﻔـﺤﺎت ﺗﺎرﻳـﺦ ﺑﻪ ﭼﺸـﻢ ﻣﻰﺧـﻮرد‪ .‬او در ﻣﺘﻮن اﻟـﻬﺎم ﺷﺪه‪ ،‬ﺧـﻮد را ﻣﻜﺸـﻮف‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﺎﻟﻰﺗﺮﻳﻦ درﺟ(ﻪ ﻣﻜﺎﺷﻔ(ﻪ او در ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ دﻳﺪه ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺴﻮت ﻧﻮع‬ ‫ﺑﺸﺮ درآﻣﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن درآﻣﺪﻧﻰ ﻛﻪ اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن آن را »ﺟﺴﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪن« ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﻟ‪ N‬ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ‪ :‬ﺧﺪا ﻛﻪ در زﻣﺎن ﺳﻠ‪ Y‬ﺑﻪ اﻗﺴﺎم ﻣﺘﻌﺪد‬ ‫و ﻃﺮﻳﻘﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠ‪ Y‬ﺑﻪ وﺳﺎﻃﺖ اﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﭘﺪران ﻣﺎ ﺗﻜﻠﻢ ﳕﻮد‪ ،‬در اﻳﻦ اﻳﺎم آﺧﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ وﺳﺎﻃﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ او را وارث ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻮﺟﻮدات ﻗﺮار داد و‬ ‫وﺳﻴﻠﻪ اوﻋﺎﻟﻢ‪,‬ﻫﺎ را آﻓﺮﻳﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(٢-١:١‬‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫\‬

‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس از »ﻃﺮﻳﻘﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ« ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧـﺪا ﺗـﻮﺳﻂ‬ ‫»ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻛﻠﻰ« و‬ ‫آﻧﻬﺎ ﺧﻮد را ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ دو ﻧﻮع اﺻﻠﻰ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ او ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫(‬ ‫»ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﺧﺎص« را از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﲤﻴﺰ ﻣﻰدﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﻣﻜـﺎﺷـﻔـﻪ ﻣﺰﺑـﻮر از‬ ‫)‪(١‬‬ ‫اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ﺷﺪه‬ ‫ﻧﺎﻣﻴﺪه‬ ‫»ﻛﻠﻰ«‬ ‫دﻟﻴﻞ‬ ‫دو‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﻛﻠﻰ‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔـﻪ‬ ‫(‬ ‫(‬ ‫ﳊﺎظ ﻣﺤﺘـﻮا‪ ،‬ﻛﻠﻰ اﺳﺖ‪ (٢) ،‬آن ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﻴﻨـﻰ ﻛـﻪ ﻳـﻚ ﻛـﻞ را ﺗﺸﻜﻴـﻞ‬ ‫ﻣﻰدادﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺘﺠﻠﻰ ﺷﺪ‪.‬‬

‫∞≥‬

‫‪≥±‬‬

‫×‪vK È«u²‬‬ ‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻛﻠﻰ ﻣﺎ را ﺑﺎ داﻧﺸﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕـﺮ وﺟﻮد ﺧﺪاﺳﺖ آﺷﻨﺎ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫(‬ ‫(‬ ‫ﻣﺰاﻣﻴﺮ ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬آﺳﻤﺎن ﺟﻼل ﺧﺪا را ﺑﻴﺎن ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ‪ «.‬ﺟﻼل ﺧﺪا در ﻛـﺎرﻫﺎى‬ ‫دﺳﺖ او ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه و ﺑـﻪ ﻗـﺪرى ﺷﻔﺎف و ﮔﻮﻳﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣـﻮﺟﻮدى‬ ‫ﳑﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺘـﻮاﻧـﺪ آن را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬آن ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ از ﻗـﺪرت و اﻟﻮﻫﻴﺖ اﺑـﺪى‬ ‫ﺧﺪا ﭘﺮده ﺑﺮﻣﻰدارد )روﻣﻴﺎن ‪ .(٢٣-١٨:١‬ﻣﻜﺎﺷﻔﻪاى ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﳒـﺎم‬ ‫ﻛﺎﻣﻼ ﻣﺘﺠﻠﻰ ﳕﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ( ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬آ ﮔﺎﻫﻰﻫﺎى ﻻزم در ﻣﻮرد‬ ‫ً‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺧﺪا را‬ ‫ﺧﺪاى رﻫﺎﻧﻨﺪهاى ﻛﻪ در ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰﺷﻮد را در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎ ﻗﺮار ﳕﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ در ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺧﺪاﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‬ ‫ﲡﻠﻰ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪vK ÊU³ÞU7‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺟﻬﺎن ﻛﺘﺎبﻣﻘـﺪس را ﻧﺨﻮاﻧﺪهاﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺸﺎرت اﳒﻴـﻞ را ﻧﺸﻨﻴﺪهاﻧﺪ اﻣﺎ‬ ‫(‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔـﻪ ﻛﻠﻰ ﺧﺪا ﻫـﺮ‬ ‫ﻧﻮر ﻃﺒﻴﻌﺖ در ﻫـﺮ زﻣﺎن و ﻫﺮ ﻣﻜﺎن ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﻣﻰﺗﺎﺑﺪ‪.‬‬ ‫(‬ ‫روزه اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﳊﻈﻪاى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ او ﺷﻬﺎدت ﻧﺪﻫﺪ‪ .‬ﺟﻬﺎن ﻣﺮﺋﻰ‪،‬‬ ‫ﻧﺪه ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻰﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ آﺋﻴﻨﻪاى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻼل ﺳﺎز (‬ ‫ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ اﺻﻠﻰ‪ ،‬در ﺟﻠﻮ‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ ﳕﺎﻳﺶ اﺳﺖ و او ﻣﺜﻞ‬ ‫دﻧﻴﺎ ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫(‬ ‫(‬ ‫و در ﻣﺮﻛﺰ ﺻﺤﻨﻪ ﺧﻮدﳕﺎﺋﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭘﺮدهاى ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻓﺮود آﻣﺪه‪ ،‬ﺣﻀﻮر او‬

‫‪tHýUJ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫را از دﻳﺪهﻫﺎ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ آﻓﺮﻳﻨﺶ‪ ،‬ﻣﺘـﻮﺟﻪ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌـﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺎدر ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪» .‬ﻣﺎدرى« آن ﭼﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﻘﺶ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺎدر را ﺑﺎزى ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﺻﻼً‬ ‫وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ﻓﻰﻧﻔﺴﻪ ﻓﺎﻗﺪ آن ﻗـﺪرﺗﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺣﺘﻰ ﻳﻜﻰ از اﻧـﻮاع‬ ‫ﺣﻴﺎت را ﭘﺪﻳﺪ آورد‪.‬‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ذاﺗﺎً ﻧﺎزاﺳﺖ‪ .‬ﻗﺪرﺗﻰ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت را ﻣﻰآﻓﺮﻳﻨﺪ‪ ،‬در ﺧﺎﻟﻖ ﺣﻴﺎت ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫در ﺧﺪا ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ را ﻛﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﺣﻴﺎت ﻣﺤﺴﻮب ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬آﻓﺮﻳﺪه را ﺑﺎ آﻓﺮﻳﺪﮔﺎر‬ ‫اﺷﺘﺒﺎه ﮔـﺮﻓﺘﻪاﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﺷﻜﻠﻰ از ﭘـﺮﺳﺘﺶ ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬دﺳـﺖ زدن ﺑﻪ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﻰ اﺳـﺖ‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎن اﻗﺪاﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا از آن ﻣﻨﺰﺟﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔـﻪ ﻛﻠﻰ ﻧﻬﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻫﺮ ﺑﻨﻰ ﺑـﺸـﺮى ﻣﻰداﻧﺪ ﻛﻪ ﺧـﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻴـﺮوﺋﻰ ﻛﻪ در‬ ‫(‬ ‫وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻛﻔﺮﮔﺮاﺋﻰ ﺑﺎ اﻧﻜﺎر ﭼﻴـﺰى دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧـﺮم ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ آن ﺑـﺮ‬ ‫ﻛﺴﻰ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬اﺣﻤﻖ در‬ ‫دل ﺧﻮد ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(١:١٤‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا‪،‬‬ ‫ﻛﺎﻓﺮ را »اﺣﻤﻖ« ﺧﻄﺎب ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ در ﻗﺎﻟﺐ ﺻﺪور ﻳﻚ ﺣﻜﻢ اﺧﻼﻗﻰ‪،‬‬ ‫او را ﺗﺎدﻳﺐ ﳕﺎﻳـﺪ‪ .‬از زاوﻳـﻪ( اﺻﻄﻼﺣﺎت ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ‪ ،‬اﺣـﻤـﻖ ﺑـﻮدن ﺑﻪ ﻣﻔﻬـﻮم‬ ‫ﺗﻴﺮهاﻧﺪﻳﺸﻰ ﻳﺎ ﻛﻮﺗﺎه ﻓﻜﺮى ﻧﻴﺴﺖ؛ اﺣﻤﻖ ﺑـﻮدن ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﺑﻰﻧﺰاﻛﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬از آﳒﺎ‬ ‫ﻛﻪ ﺗـﺮس از ﺧﺪا ﺳﺮآﻏﺎز ﺣﻜﻤﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﻜﺎر ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺣﻤـﺎﻗـﺖ ﻣـﺤـﺴـﻮب‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﻣـﺎوراءاﻟﻄﺒﻴﻌﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﻧﻴﺮوى ﻣﻜﺎﺷﻔـﻪ( ﻛﻠﻰ را ﻧﻔﻰ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﺮوه اﺧﻴﺮ‪ ،‬ﻛﻤﺘﺮ از ﻛﺎﻓﺮان ﻗﻴﻞ و ﻗﺎل ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ؛ آﻧﻬﺎ وﺟﻮد ﺧﺪا را ﺑﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻰﭘﺮواﺋﻰ اﻧﻜﺎر ﳕﻰﻛﻨﻨﺪ اﻣﺎ در ﻋﻮض اﻇﻬﺎر ﻣﻰدارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﮔﺰﻳﻨﺶ اﻳﻦ ﻳﺎ آن‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ درﺑﺎر(ه وﺟﻮد ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺪارك ﻛﺎﻓﻰ در دﺳﺖ ﻫﺴﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺗـﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻗﻀﺎوت ﺧﻮد را درﺑﺎره( وﺟﻮد ﺧﺪا ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻌﻠﻴﻖ درآورﻧﺪ و ﺑﺎب ﭘﺮﺳﺶ را در زﻣﻴﻨﻪ(‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻛﻠﻰ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻨﻜﺮﻳﻦ‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر ﻣﻔﺘﻮح ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬در ﭘﺮﺗﻮ ﺷﻔﺎﻓﻴﺖ‬ ‫(‬ ‫ﻣـﺎوراءاﻟﻄﺒﻴﻌـﻪ ﺑـﻪ ﻫـﻴـﭻ وﺟﻪ ﻛﻤﺘﺮ از ﺣـﺎﻟـﺖ ﻛـﺎﻓـﺮان ﺳﺘﻴـﺰهﺟﻮ‪ ،‬اﻧـﺰﺟﺎر ﺧـﺪا را‬ ‫ﺑﺮﳕﻰاﻧﮕﻴﺰد‪.‬‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮاى ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ذﻫﻦ و ﻗﻠﺒﻰ ﮔﺸﻮده دارد‪ ،‬دﻳﺪن ﺟﻼل ﺧﺪا ﻣﻨﻈﺮهاى ﻋﺎﻟﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻨﻈﺮهاى ﺧﻮاه ﻣﺘﺸﻜﻞ از ﻣﻴﻠﻴﺎردﻫﺎ ﻛﺮهاى ﻛﻪ در ﻓﻀﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮاه ﻣﺘﺸﻜﻞ‬ ‫از ذرات اﰎﮔﻮﻧﻪاى ﻛﻪ ﻇﺮﻳ‪N‬ﺗﺮﻳـﻦ ﻣـﻮﻟﻜﻮﻟﻬـﺎ را ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺧﺎدم ﭼﻪ ﺧـﺪاى‬ ‫ﺧﺎرقاﻟﻌﺎدهاى ﻫﺴﺘﻴﻢ!‬

‫≤≥‬

‫≥≥‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬ﻣﺬﻫﺒﻰ ﲡﻠﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ ﻛﺸ‪ N‬ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﲡﻠﻰ ﺧﺪا ﻧﻮﻋﻰ ﭘﺮدهﺑﺮدارى از ﺧﻮﻳﺸﱳ اﺳﺖ‪ .‬او ﭘﺮدهاى را ﻛﻨﺎر ﻣﻰزﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ‬ ‫را از ﺷﻨﺎﺧﺖ او دور ﻧﮕﺎه ﻣﻰدارد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬در ﺗﻮان ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا را از ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻌﻤﻖ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺧﺪا در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻪ ﻃﺮق ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻰ ﺧﻮد را ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻗﺮار داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬اﻣﻜﺎن‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻛﻠﻰ در اﺧﺘﻴﺎر (‬ ‫(‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم‬ ‫‪ -٦‬اﻧﻜﺎر ﺧﺪا و اﻧﻜﺎر ﻣﺎوراءاﻟﻄﺒﻴﻌﻪ‪ ،‬ﺑﺮ اﺳﺎس اﻧﻜﺎر ﭼﻴﺰى ﻗﺮار دارد ﻛﻪ (‬ ‫ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ آن را ﻣﻰداﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٧‬اﺳﺎس ﺣﻤﺎﻗﺖ‪ ،‬اﻧﻜﺎر ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٨‬اﺳﺎس ﺣﻜﻤﺖ‪ ،‬ﺗﺮس از ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١٤-١:١٩‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١٣-١:٣‬‬ ‫دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪١٧-١٤:٣‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٤-١:١‬‬

‫‪≥¥‬‬

‫‪tHýUJ‬‬

‫≤© ‪iQUMð Ë “«— ¨œ«b{« lLł‬‬ ‫ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﻰﻣﻨﻄﻖ‬ ‫ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺟﻨﺒﺸﻬﺎى رﻧﮕﺎرﻧﮕﻰ ﻧﻈﻴﺮ ﻋﺼﺮﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺬﻫﺐ ﺷﺮﻗﻰ و‬ ‫(‬ ‫ﻛﻪ در درون ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧـﻮﻋﻰ ﺑﺤـﺮان ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪه اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﻜﻞ ﺗﺎزهاى از ﺗﺼﻮف ﻗﺎﻣﺖ راﺳﺖ ﻛﺮده ﻛﻪ ﻳﺎوﮔﻰ را ﭼﻨﺎن ارج ﻣﻰﻧﻬﺪ ﻛﻪ اﻧﮕـﺎر‬ ‫ﻳﺎوﮔﻰ‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺬﻫﺒﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﺎ درﺑـﺎر(ه اﺻﻞ ذن در آﺋﻴﻦ ﺑﻮداﺋﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑـﺮ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ »ﺧﺪا ﺑﺎ ﻳﻚ دﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖ زدن اﺳﺖ« ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﺑﺤﺮ ﺗﻌﻤﻖ ﻓﺮو ﻣﻰروﻳﻢ ﻛـﻪ‬ ‫اﻧﮕﺎر ارﺗﺒﺎط ﻳﺎوﮔﻰ ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺬﻫﺒﻰ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ و اﻟﮕﻮ ﻗﺮار دادهاﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪن ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻳﻚ دﺳﺖ‪ ،‬دﺳـﺖ زدن اﺳﺖ‪ ،‬ژرفﻧﮕﺮى ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ‬ ‫ﻣﻰرﺳﺪ‪ .‬ﻣﻄﻠﺐ ﻣﺬﻛﻮر از اﻳﻦ ﳊﺎظ ذﻫﻦ ﻫﺸﻴﺎر را ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻗﺎﻟﺒﻬﺎى‬ ‫ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻰﺗﺎزد‪ .‬ﻣﻄﻠﺐ ﻣﺬﻛﻮر‪» ،‬ﻋﻤﻴﻖ« و اﻧﮕﻴﺰاﻧﻨﺪه ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰآﻳﺪ ﻣﮕﺮ‬ ‫ﻓﺎ از ﺑﻴﺎﻧﻰ ﺑﻰﻣﻌﻨﺎ رﻳﺸﻪ‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﲢﻠﻴﻞ آن ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ و درﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛـﻪ ﺻـﺮ ً‬ ‫ﻣﻰﮔﻴـﺮد‪ .‬ﺑﻰﻣﻨﻄﻘﻰ‪ ،‬ﻧـﻮﻋﻰ آﺷﻔﺘﮕﻰ ﻓﻜـﺮى اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻰﻣﻨﻄﻘﻰ‪ ،‬از آﺷﻮﺑﻰ ﻣـﺎﻳـﻪ‬ ‫ﻣﻰﮔﻴﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻖ ﲤﺎﻣﻰ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻘﻰ ﻛﻪ آﺷﻮب ﳕﻰآﻓﺮﻳﻨﺪ‪ ،‬در ﺗﻀﺎد اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻛﺘـﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧـﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪،‬‬ ‫ﺟﻤﻊ اﺿﺪاد و رﻣﺰ و راز ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﻨﺎن ﺟﺮﻳﺎﻧﺎت ﺑﻰﻣﻨﻄﻖ ارج دﻳﺪهاى‪،‬‬ ‫آﺳﻴﺐﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ .‬از آﳒـﺎ ﻛﻪ ﺧﻄﻮط ﻇﺮﻳ‪ N‬اﻣﺎ ﻗﺎﻃﻌﻰ‪ ،‬ﺟﻤﻊ اﺿـﺪاد‪ ،‬رﻣﺰ و راز و‬ ‫ﺗﻨﺎﻗﺾ را از ﻳﻜﺪﮔﻴﺮ ﺟﺪا ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎدﮔﻴﺮى وﺟﻪ ﲤﺎﻳﺰ آﻧﺎن اﻫﻤﻴﺖ ﺧﺎﺻﻰ دارد‪.‬‬ ‫ﻫﺮ وﻗﺖ در ﭘﻰ اﻳﻦ ﺑﻮدهاﻳﻢ ﻛﻪ اﻋﻤﺎق ﺧﺪا را ﺑﭙﻴﻤﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬ﺳﺮﻳﻌﺎً ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺷﺪهاﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻓﻨﺎﭘﺬﻳـﺮى ﳕﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﲤﺎﻣـﻰ درك ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋـﻰ را در‬ ‫ﻣﻮرد ﺧﺪا ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰﺳﺎزد ﻛﻪ ﻋﻠﻰرﻏﻢ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻰ ﻣﺎ در درك ﻛﺎﻣﻞ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﻰ‬ ‫ﺑﻮدن آﻧﻬﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن دارﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻣﺎﺧﺬى ﺑﺸﺮى در دﺳﺖ ﻧﺪارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاى‬ ‫ﻣﺜـﺎل‪ ،‬وﺟﻮدى را درك ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ و ﻳﻚ ذات )ﺗﺜـﻠـﻴـﺚ( ﻳـﺎ ﻓـﺮدى ﺑﺎ دو‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ اﻧﺴﺎﻧﻰ و آﺳﻤﺎﻧﻰ )ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ( ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≥µ‬‬

‫اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺑﺎ ﻫﻤ(ﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻄﻌﻰ و ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻮدن آﻧﻬﺎ ﻣﻰﺗﻮان داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫واﻻﺗﺮ از آن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در آﻧﻬﺎ رﺳﻮخ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ در دﻧﻴﺎى ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻠﻰ از ﻫﻤﺎن‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻮاﺟﻬﻴـﻢ‪ .‬ﻣﻰﻓﻬﻤﻴﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﺮوى ﺛـﻘﻞ وﺟﻮد دارد اﻣﺎ ﻧﻪ آن را درك ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ و ﻧـﻪ‬ ‫ﺳﻌﻰ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑـﻴﺎﻧﻰ ﻋﺎرى از ﻣﻨﻄﻖ ﻳﺎ آﻟﻮده ﺑﻪ ﺗﻨـﺎﻗﺾ‪ ،‬آن را ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻏﺎﻟﺒًﺎ‬ ‫ﻫﻤﻪ اﺗﻔﺎق ﻧﻈﺮ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺟﺰء ﻻﻳﻨﻔﻚ واﻗﻌﻴﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﺟﻮﻫﺮ ﺧﻮد‬ ‫ﺣﺮﻛﺖ‪ ،‬ﻓـﻴﻠﺴﻮﻓﺎن و داﻧﺸـﻤﻨﺪان را ﻫﺰار ﺳﺎل ﺑـﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل داﺷﺖ‪ .‬ﭼـﻪ ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ‬ ‫اﻣﻮر ﻣﺮﻣﻮز ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ واﻗﻌﻴﺖ و ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﺎ درك ﳕﻰﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ آن ﺑﺴﻴﺎرﻫﺎ‬ ‫ﻣﺘﻀﻤﻦ اﻳﻦ ﻧﻴـﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﻳﺎوﮔﻰ ﺑـﭙﺮد‪ .‬ﻣﻨﻄﻖﮔﺮﻳﺰى ﻫﻢ ﺑﺮاى ﻣﺬﻫﺐ و‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺮاى ﻋﻠﻢ ﻛﺸﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬در واﻗﻊ‪ ،‬ﻣﻨﻄﻖﮔﺮﻳﺰى ﺑﺮاى ﻫﺮ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻣﺮگآور اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻮردون اچ ﻛﻼرك‪ ،‬ﻓﻴﻠﺴﻮف ﻣﺘﺎﺧﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻰ ﺟﻤﻊ اﺿﺪاد را ﺑﻪ ﺻﻮرت‬ ‫»ﮔﺮﻓﺘﮕﻰ ﻋﻀﻼت ﺑﻴﻦ دو ﮔـﻮش« ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻛـﺮد‪ .‬او اﻳﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻫـﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪ را ﺑﺪﻳﻦ‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺮ زﺑﺎن راﻧﺪ ﺗﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻏﺎﻟﺒﺎً ﭼﻴﺰى را ﺟﻤﻊ اﺿﺪاد ﻣﻰﻧﺎﻣﻴﻢ ﻛﻪ ﺟﺰ‬ ‫ﺗﻔﻜﺮى ﻧﺎﺳﻨﺠﻴﺪه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻛﻼرك ﻛﺎرﻛﺮد و ﻧﻘﺶ ﻣﺸﺮوع ﺟﻤﻊ اﺿﺪاد‬ ‫را ﺑﻪ وﺿﻮح ﺑﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﻋﺒﺎرت ﺟﻤﻊ اﺿﺪاد در زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى »ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻈﺮ رﺳﻴﺪن« ﻳﺎ »ﭘﺪﻳﺪار ﺷـﺪن« اﺳـﺖ‪ .‬درك و ﭘﺬﻳﺮش ﺟﻤﻊ اﺿﺪاد ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳـﺒـﺐ‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﺎ دﺷﻮار اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻧﮕﺎه اول »ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ« ﻛﻪ آﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﺎﻗﺾ اﺳﺖ اﻣﺎ‬ ‫ﻏﺎﻟﺒـﺎ ﺑﺎ ﺑﺮرﺳﻰ دﻗﻴﻖ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺨﻬﺎﺋـﻰ ﺑـﺮاى آن ﻣﻰﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﳕﻮﻧﻪ ﻋﻴﺴـﻰ‬ ‫ً‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﺟﺎن ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻫـﻼ ك ﻛﺮد آن را ﺧﻮاﻫﺪ درﻳﺎﻓﺖ«‬ ‫)ﻣﺘﻰ ‪ .(٣٩:١٠‬ﺑﺎ دﻳﺪى ﺳﻄﺤﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ ﻛﻪ آن ﺟﻤﻠﻪ از ﺟﻨﺲ »ﺧﺪا ﺑﺎ‬ ‫ﻳﻚ دﺳﺖ‪ ،‬دﺳـﺖ زدن اﺳﺖ« ﻣﻰﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬آن ﺟـﻤـﻠـﻪ( ﻋﻴﺴـﻰ ﺑـﻮى ﺗﻨﺎﻗﺾﮔـﻮﺋـﻰ‬ ‫ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻـﻮرت ﻣﻨﻈﻮر ﻋﻴﺴﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑـﻪ ﻋـﺒـﺎرﺗﻰ زﻧﺪﮔـﻰ‬ ‫ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬آن را ﺑﺎزﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ از دﺳﺖ دادن و ﺑﺎزﻳﺎﻓﱳ‪ ،‬دو ﻣﻔﻬـﻮم ﻣﺨﺘﻠ‪N‬ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻨﺎﻗﻀـﻰ در‬ ‫ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ در آن واﺣﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﭘﺪر ﻫﺴﺘﻢ و ﻫﻢ ﭘﺴﺮ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﻫﺮ دو‪ ،‬در ﻗﺎﻟﺐ ﻳﻚ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻧﮕﻨﺠﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪tHýUJ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﻳﻨﻜﻪ ﺟﻤﻊ اﺿﺪاد‪ ،‬ﻏﺎﻟﺐ اوﻗﺎت ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺘﺮادف ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺳﻮءﺗﻌﺒﻴﺮ‬ ‫ﺷﺪه‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﺑـﺮﺧﻰ از ﻓﺮﻫﻨﮕﻬﺎى ﻟﻐـﺖ‪ ،‬آن را ﻣﻔﻬﻮم ﺛﺎﻧﻮى ﺗﻨﺎﻗﺾ ﮔـﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬در‬ ‫ﺻﻮرﺗﻰ ﻛﻪ ﺗﻨﺎﻗﺾ‪ ،‬ﺣﻜﻤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﻛﻼﺳﻴﻚ ﻋﺪم ﺗﻀﺎد را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﻰﮔﺬارد‪.‬‬ ‫ﻗﺎﻧﻮن ﻋﺪم ﺗﻀﺎد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ اﻟ‪ N‬ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻫﻤﺰﻣﺎن‪ ،‬ﻫﻢ اﻟ‪ N‬ﺑﺎﺷﺪ و‬ ‫ﻫﻢ ﻧﻘﻴﺾ اﻟ‪ .N‬اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬اﺳﺎﺳﻰﺗﺮﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﲤﺎم ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻣﻨﻄﻖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻨﺎﻗﺾ را ﻫﻀﻢ ﻛﻨﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺗﻨﺎﻗﺾ‪ ،‬ﻣﺎﻫﻴﺘﺎً ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻫﻀﻢ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﺧﺪا ﻫﻢ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻨﺎﻗﻀﺎت را ﻫﻀﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻜﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ او ﺑـﺎ‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘـﻪ‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻀﻤـﻮن ﺗﻨﺎﻗﻀﺎت ‪-‬ﻛﻪ ﭼﻴـﺰى ﺟﺰ ﺧﻄﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ -‬آﻧﻬـﺎ را در ﺟﺎى‬ ‫(‬ ‫ﺧﻮدﺷﺎن ﻗﺮار ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬واژ(ه ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺑﻪ ﻣﻔﻬـﻮم »ﺑﺮﺧﻼف ﺳﺨﻦ ﮔﻔﱳ« اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ‬ ‫ذﻫﻨﺎ ﺧﻼﻓﻜﺎر‬ ‫ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا در ﺑﺴﺘﺮ ﺗﻨﺎﻗﻀﺎت ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ اﻧﮕﺎر ﮔﻔﺘﻪاﻳﻢ ﻛﻪ او ً‬ ‫ﻳﺎ زﺑﺎن او دو ﭘﻬﻠﻮﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺘﺴﺎﺑﻰ‪ ،‬ﺗـﻮﻫﻴﻨﻰ ﺑـﺰرگ و ﺣﺘﻰ ﻣﻄﺮح ﻛﺮدن اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫آﻓﺮﻳﺪﮔﺎر راﺳﺘﻰ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻔﺮى ﮔﺰاف اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﺎﻗﺾ‪،‬‬ ‫آﻟﺖ دﺳﺖ آن دروﻏﮕﻮﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺪر دروغﻫﺎ ﻛﻪ از راﺳﺘﻰ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﻦ راز و ﺗﻨﺎﻗﺾ راﺑﻄﻪاى ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻰ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺷﺘﺒﺎه آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‬ ‫ﺳﻮق ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﻣﺎ از رازﻫﺎ ﺳﺮ در ﳕﻰآورﻳﻢ اﻣﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺗﻨﺎﻗﻀﺎت را درك ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻓﺎ از اﻳﻦ رو‬ ‫وﺟﻪ ارﺗﺒﺎط آن دو ﻣﻔﻬﻮم‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻫﻀﻢ ﺑـﻮدن آﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬ﺻﺮ ً‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺎ آ ﮔﺎﻫﻰﻫﺎى ﻻزم ﻳﺎ دﻳﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒـﻪ را ﺑﺮاى درك راز و رﻣﺰﻫﺎ ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﳑﻜـﻦ‬ ‫اﺳﺖ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑـﺮاى ﻣـﺎ روﺷﻦ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎبﻣـﻘـﺪس وﻋﺪه( ﻧﻮر ﺑﻴﺸـﺘـﺮ در‬ ‫آﺳﻤﺎن را ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﻧﻮر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑـﺮ رازﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﻗﺎدر ﺑـﻪ درك آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻧـﻮر‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ رازﻫﺎى ﻓﻌﻠﻰ را ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬در آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ ﻫﺮﮔـﺰ‬ ‫آن ﻗﺪر ﻧﻮر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﺮه ﻳﻚ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻗﻄﻌﻰ را ﺑﺎز ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ -٢‬راز ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﮔﺸـﻮده‬ ‫ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺗﻨﺎﻗﺾ‪ ،‬زﻳﺮﭘﺎ ﮔﺬاﺷﱳ ﻗﺎﻧﻮن ﻋﺪم ﻣﻐﺎﻳﺮت اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻞ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﭼﻪ ﺗﻮﺳﻂ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى‬ ‫ﻓﺎﻧﻰ و ﭼﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﻮاه در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ و ﺧﻮاه در آن دﻧﻴﺎ ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫∂≥‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺟﻤﻊ اﺿﺪاد ﻳﻚ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻇـﺎﻫـﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑـﺮرﺳﻰ دﻗﻴﻖﺗﺮ‪ ،‬ﺛـﻤـﺮاﺗﻰ ﺑﻪﺑﺎر‬ ‫ﻣﻰآورد‪.‬‬

‫∑≥‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪١١:١٣‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٥:١٦‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٧-٢٥:١٦‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‪٧:٢‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‪٣٣:١٤‬‬

‫‪tDÝ«ËÅUÐ Ë tDÝ«ËÅvÐ vK tHýUJ‬‬ ‫≥©‬ ‫‪Ï‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪاى ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮدم و ﻣﺎدرم ﻻزم ﻣﻰدﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺪون ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻛﺎرى‬ ‫را اﳒﺎم دﻫﻢ‪ ،‬دﺳﺘـﻮرات ﺧﻮد را ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻗﻴﺪ »ﻓـﻮرًا« ﻣﻮرد ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻗﺮار ﻣﻰداد‪.‬‬ ‫ﻣﺜﻼ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻓﻮرًا ﺑﻪ اﻃﺎق ﺧﻮدت ﺑﺮو‪«.‬‬ ‫ً‬ ‫او ﺑﺪﻳﻦ ﳊﺎظ از واژ(ه ﻓﻮرًا اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ اﻗﺪاﻣﻰ اﺷﺎره ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻓﺎﺻﻠﻪ زﻣﺎﻧﻰ ﻧﻴﻔﺘﺪ‪ .‬در اﻟﻬﻴﺎت‪ ،‬اﺻﻄﻼح ﺑﻰواﺳﻄﻪ‬ ‫اداى ﻛﻼم ﺧﻮد و اﳒﺎم آن ﻫﻴﭻ‬ ‫(‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻏﻴﺮ از ﻣﻔﻬﻮم ﻓﻮقاﻟﺬﻛﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻰواﺳﻄﻪ‪ ،‬در اﻟﻬﻴﺎت ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﭼﻴﺰى‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻰآﻧﻜﻪ از ﻣﺴﻴﺮ ﻳﻚ ﻋﺎﻣﻞ‪ ،‬اﻣـﺮ ﻳـﺎ ﻣـﻨـﺒـﻊ واﺳﻂ ﺑﮕـﺬرد‪ ،‬رخ ﻣﻰدﻫـﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻰواﺳﻄﻪ‪ ،‬اﻗﺪاﻣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪون ﻣﻴﺎﳒﻰ ﺑﻪ اﳒﺎم ﻣﻰرﺳﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻛﻠﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻧﻮﻋﻰ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫در اﻟﻬﻴﺎت ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ‪ ،‬ﺑﻴﻦ دو ﻧﻮع از‬ ‫(‬ ‫ﻳﻚ واﺳﻂ ﻳﺎ ﻣﻴﺎﳒﻰ اﳒﺎم ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﻮﻋﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺻﻮرت ﻣﻰﺑﻨﺪد ﲤﺎﻳﺰ ﻗﺎﺋﻞ‬

‫‪tHýUJ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ از ﻣﻜـﺎﺷـﻔـﻪ( ﻛﻠﻰ ﺑـﺎ واﺳﻄﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔـﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻨﻈـﻮر ﻣـﺎ‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪاى اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﭼﻴﺰى ﻣﻨﻘﻮل ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺧﺪا را‬ ‫ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬واﺳﻄﻪ ﻳﺎ ﻣﻨﺒﻌﻰ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا از ﻃﺮﻳﻖ آﻧﻬﺎ ﺟﻼل ﺧﻮد را ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﳕﺎﻳﺶ ﻣﻰﮔﺬارد‪ .‬در اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ‪ ،‬ﲤﺎم ﻛﺎﺋﻨﺎت واﺳﻄﻪاى ﺑﺮاى‬ ‫(‬ ‫آﻓﺮﻳﻨﻨﺪه ﺧﻮد ﺷﻬﺎدت ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫آﻓﺮﻳﻨﺶ ﺑﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﲤﺎم زﻣﻴﻦ از ﺟﻼل ﺧﺪا ﺳﺮﺷﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺎ‬ ‫اﻏﻠﺐ ﺟﻼل ﻋﻈﻴﻤﻰ را ﻛﻪ در اﻃﺮاف ﻣﺎ اﺳﺖ ﻧﺎدﻳﺪه ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﲤﺎﻳﻞ دارﻳﻢ ﻛﻪ‬ ‫اﻣﻮر را ﺳﻄﺤﻰ ﺑﻴﺎﻧﮕﺎرﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎى ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺷﻜﻮه و ﻫﻴﺒﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا در آﻓﺮﻳﻨﺶ‬ ‫ﭘﺮ ﺟﻼل ﺧﻮد ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻰآورد‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪاﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ از واﻗﻌﻴﺖ ﭘـﺮت اﻓﺘﺎده و از ﺧﻂ ﺧﺎرج‬ ‫ﺷﺪهاﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﺪهﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ از ﭼﻴﺰﻫﺎى واﻗﻌﻰ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺎﻗﺪ ارزشاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ اﻃﺮاف ﻣﺎ را اﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﻣﺎ اﻏﻠﺐ در‬ ‫ﺣﻀﻮر ﻣﺘﻌﺎل ﺧﺪا (‬ ‫ﻣﻮرد آن ﺣﻀﻮر‪ ،‬ﻛﻮر و ﻛﺮ ﻫﺴﺘﻴﻢ و زﺑﺎن آن ﺣﻀﻮر را ﳕﻰﻓﻬﻤﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى ﺑﻮﺋﻴﺪن ﮔﻠﻬﺎ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺶ از ﺗﻮﻗ‪ N‬ﻻزم اﺳﺖ و ﮔﻞ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺶ از ﻋﻄﺮ‬ ‫و ﺑﻮ را در ﺧـﻮد ﺟﺎ داده اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻞ‪ ،‬ﺟﻼل آﻓﺮﻳـﺪﮔـﺎر را از ﺧﻮد ﺳﺎﻃﻊ ﻣﻰﻛـﻨـﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔـﻪ اﻟﻬﻰ درﲤﺎس‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ از ﺟﻼل ﺧﺪا در ﻃﺒﻴﻌـﺖ آ ﮔﺎه ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺳﺮاﭘﺎ ﺑﺎ‬ ‫(‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬آﺳﻤﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ ﺟﻼل ﺧﺪا ﻃﺒﻴﻌﺖ را ﭘﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ و در آن و از‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ آن ﻣﻜﺸﻮف اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻣﻜﺸﻮف ﺷﺪن ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺟﻼل ﺧﺪا از ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺑﺮ ذﻫﻦ اﻧﺴﺎن ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ از ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‪،‬‬ ‫ً‬ ‫ﺧﻠﻘﺖ‪ ،‬او ﺧﻮد را‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔـﻪ ﻛﻠﻰ ﺑﻼواﺳﻄﻪ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﭘـﻮﻟﺲ رﺳﻮل‪ ،‬از اﺣﻜﺎم ﺧﺪا ﺳﺨـﻦ‬ ‫(‬ ‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬اﺣﻜﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻗﻠﻮب ﻣﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ )روﻣﻴﺎن ‪.(١٦-١٢:٢‬‬ ‫ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ از ﺣﺎﻟﺘﻰ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺳﺨﻦ ﻣـﻰﮔـﻔـﺖ ﻛـﻪ ﺧـﺪا آن را در ﺿﻤﻴﺮ ﻫـﺮ‬ ‫ﺷﺨﺺ اﻳﺠﺎد ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎورﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺟـﺎى ﺑـﺤـﺚ ﻧـﺪارد ﻛﻪ در‬ ‫ﺿﻤﻴﺮ اﻧﺴﺎن و در واﻗﻊ در ﻓﻄﺮت ﻃﺒﻴﻌﻰ او‪ ،‬ﺣﺎﻟﺘﻰ از اﻟﻮﻫﻴﺖ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻮد ﺧﺪا‪ ...‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎى اﻟﻬﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ او‬ ‫داﺋﻤﺎ آﻧﻬﺎ را ﻧﻮﺳﺎزى ﻣﻰﻛﻨﺪ و در ﻣﻘﺎﻃﻌﻰ‪ ،‬آﻧﻬﺎ را وﺳﻌﺖ ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫ً‬

‫در ﲤﺎم ﻓﺮﻫﻨﮕﻬﺎ و ﲤﺪﻧﻬﺎى ﺳـﺮاﺳﺮ دﻧﻴﺎ ﺑﺮ اﻧﻮاﻋﻰ از ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺻﺤـﻪ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ وﺟﻮد آﻧﻬﺎ ﻣﺆﻳﺪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﺮﮔﺸﺖﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻧﻮع‬ ‫ﺑﺸﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﺑﻨﺎى ﺑﺸـﺮ در اﻋـﻤـﺎق وﺟﻮد ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬ﭼـﻬـﺮهاى ﭼﻨـﺎن‬ ‫ﻣﺬﻫﺒﻰ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻃـﺮز وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻰ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﲟﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﺑﺖﭘـﺮﺳﺘﻰ‬ ‫و در واﻗﻊ ﺑﺨﺼﻮص ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﻰ‪ -‬ﺳﻨﺪ وﺟﻮد ﻫﻤﺎن اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎى اﻟﻬﻰ ﻓﻄﺮى اﺳﺖ‪،‬‬‫اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻨﺤﺮف ﺷﻮﻧﺪ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻌﺪوم ﳕﻰﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ در ژرﻓﺎى ﺟﺎن ﺧـﻮد آ ﮔﺎﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺧـﺪا وﺟﻮد دارد و اﺣﻜﺎم ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎ داده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ از ﻓﺮاﻣﻴﻦ ﺧﺪا ﻓﺮار ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﻢ ﻛﻪ آن آ ﮔﺎﻫﻰ را ﻣﻨﻜﻮب‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺪت و ﺿﻌ‪ N‬ﺗﻼش ﻣﺎ ﻓﺎﻗﺪ اﻫﻤﻴﺖ اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ﳕﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ آن ﻧﺪاى‬ ‫دروﻧﻰ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬آن ﻧﺪا را ﻣﻰﺗﻮان از ﺗﻮان اﻧﺪاﺧﺖ اﻣﺎ ﳕﻰﺗـﻮان ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺧﺪا از ﻃﺮﻳﻖ واﺳﻄﻪ ﻗﺮار دادن آﻓﺮﻳﻨﺶ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫∏≥‬

‫‪≥π‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺟﻼل ﺧﺪا در ﲤﺎم اﻃـﺮاف ﻣﺎ ﭘﺪﻳﺪار اﺳﺖ‪ .‬آﻓﺮﻳﻨـﺶ ﺧـﺪا‪ ،‬ﺑـﺮاى ﺟﻼل ﺧـﺪا‬ ‫واﺳﻄﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬اﺑﻨﺎى ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪ اﻓﺮاد ﺑﺸﺮ ﺑﻪ ودﻳﻌﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫‪ -٣‬ﺧﺪا داﻧﺸﻰ ﻓﻄﺮى از ﺧﻮﻳﺶ را در (‬ ‫ﻛﻠﻰ ﺑﻰواﺳﻄﻪ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١٤-١:١٩‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪١٨-٨:١٤‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٣٤-١٦:١٧‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٣-١٨:١‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٥-١٤:٢‬‬

‫∞‪¥‬‬

‫‪tHýUJ‬‬

‫‪”bIÅ»U² Ë ’Uš tHýUJ‬‬ ‫‪©¥‬‬ ‫‪Ï‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺗﻮﺳﻂ ﺷﻴﻄﺎن وﺳﻮﺳﻪ ﺷﺪ آن ﺷﺮﻳﺮ را ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت‬ ‫ﺳﺮزﻧﺶ ﳕﻮد‪» :‬اﻧﺴﺎن ﻧﻪ ﻣﺤﺾ ﻧﺎن زﻳﺴﺖ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻠﻤﻪ‪,‬اى ﻛﻪ از‬ ‫ﺟﻨﺒﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻰ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫دﻫﺎن ﺧﺪا ﺻﺎدر ﮔﺮدد« )ﻣﺘﻰ ‪ .(٤:٤‬از (‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ‪ Vox Dei‬ﻳﻌﻨﻰ »ﺻﺪاى ﺧﺪا« ﻳﺎ ‪ Verbum Dei‬ﻳﻌﻨﻰ »ﻛﻼم ﺧﺪا« اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻋﻴﺴﻰ را ﻃﻨﻴﻦاﻧﺪاز ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻇﻬﺎر اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻛﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺮاى اﻟﻘﺎى اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﻏـﻴـﺒـﻰ ﺧـﻮد ﺧﺪا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﻳـﺎ‬ ‫ﺗﻮﺳﻂ ﭼﺘﺮ از آﺳﻤﺎن ﻓﺮو ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮد ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ وﺿﻮح دﻋﻮت‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣـﻮﻟﻔﻴﻦ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺘﻌـﺪد آن ﺗـﻮﺟﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ دﻗﻴﻖ ﻣـﺘـﻮن‬ ‫ﻣﻘﺪس ﻣﺘـﻮﺟﻪ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از آن ﻣـﻮﻟﻔﻴﻦ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬از ﳊـﺎظ واژه ﮔﺰﻳﻨـﻰ‪،‬‬ ‫اوﻳﻪ ﻧﮕـﺮش و اﻣﺜﺎل اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺳﺒﻚ ﻧﻮﺷﺘﺎرى ﺧﺎص ﺧﻮد را‬ ‫وﺟﻮه وﻳﮋ(ه ﻣﻮرد ﺗﺎﻛﻴﺪ‪ ،‬ز (‬ ‫دارﻧﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻓﺮاﻫﻢ آوردن ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺎ ﺗﻼش اﻧﺴﺎن ﺳﺮ و ﻛﺎر داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮان آن را ﻛﻼم ﺧﺪا ﻣﺤﺴﻮب ﻛﺮد؟‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﻳﻦ ادﻋﺎ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن اﻧﺴﺎﻧﻴﺶ ﻓﻘـﻂ ﻋـﻘـﺎﻳـﺪ ﺧـﻮد را‬ ‫ﻧﻨﻮﺷﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺨﻨﺎن آﻧﺎن ﺗـﻮﺳﻂ ﺧﺪا اﻟﻬﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻼم ﺧﺪا ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه و ادﻋـﺎى‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﲤﺎﻣﻰ ﻛﺘﺐ از‬ ‫ﺟﻤـﻪ واژهاى ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑـﻪ‬ ‫اﻟﻬﺎم ﺧﺪاﺳـﺖ« )دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋـﻮس ‪ .(١٦:٣‬ﻟﻐﺖ اﻟﻬﺎم ﺗﺮ (‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم »ﺗﻨﻔﺲ ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪا« اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺑﺎزدم زده اﺳﺖ‪ .‬درﺳﺖ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮف زدن ﺑﺎزدم ﺧﻮد را ازدﻫﺎن ﺧﺎرج ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‬ ‫ﻫﻢ در ﻧﻬﺎﻳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺣـﻜـﻢ را دارﻧﺪ و اﻧﮕﺎر ﻛﻪ از دﻫﺎن ﺧـﺪا ﺧـﺎرج ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺑـﺎ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺘﻮن ﻛﻼم ﺧﺪا از ﻃﺮﻳﻖ ﻗﻠﻢ آن اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﻣﻮﻟ‪ N‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ رﺳﻴﺪه وﻟﻰ ﻣﻨﺒﻊ‬ ‫ﻧﻬﺎﺋﻰ آﻧﻬﺎ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺒﻴﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد را ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺷﺮوع ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ »ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﺪ‪ «.‬ﺑﺎز ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪¥±‬‬

‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮕﻮﻳـﺪ »ﻛﻼم ﺗﻮ راﺳﺘﻰ اﺳـﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٧:١٧‬و »ﳑﻜﻦ ﻧﻴﺴـﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﺤﻮ ﮔﺮدد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣٥:١٠‬‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ اﻟﻬﺎم ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻓﺮاﻳﻨﺪى ﺟﻠﺐ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬روحاﻟﻘﺪس‬ ‫(‬ ‫ﺑﺮ ﻧﮕـﺎرش ﻣﺘﻮن ﻧﻈﺎرت داﺷـﺖ‪ .‬روحاﻟﻘﺪس آن ﻣﻮﻟﻔﻴﻦ اﻧﺴـﺎﻧـﻰ راﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮد ﺗﺎ‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن اﻳﺸﺎن ﭼﻴـﺰى ﻛﻤﺘﺮ از ﺳﺨﻦ ﺧﺪا ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭼﮕـﻮﻧﮕﻰ ﻧﻈﺎرت ﺧﺪا ﺑﺮ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎى اﺻﻠﻰ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﺸﺨﺺ و ﻣﻌﻠـﻮم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻟﻬﺎم ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌـﻨـﺎ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ را ﺑﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬دﻳﻜﺘﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ روحاﻟﻘﺪس از ﻃﺮﻳﻖ آن اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‪ ،‬ﻋـﻴـﻦ ﺣـﺮﻓﻬﺎى‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎ رﺳﺎﻧﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺮ ﺻﺤﺖ و ﻣﺼﻮﻧﻴﺖ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس از‬ ‫ﺧﻄﺎ ﺗﺄﺋﻴﺪ و ﺗﺄﻛﻴﺪ دارﻧﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﺧﺪا ﻛﺘﺎ ب ﻣﻘﺪس را ﺗﺎﻟﻴ‪ N‬ﻛﺮده و از آﳒﺎ ﻛﻪ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪه دروغ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻼم او ﺳﺮاﭘﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ اﻟﻬﺎم‬ ‫(‬ ‫ﻓﺎ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺎدى ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺸﻤﻮل ﺧﻄﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺘﻪ ﺻﺮ ً‬ ‫ﻫﺮ ﻧﻮ (‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﺮوژ(ه ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس اﻟﻬﺎم ﺧﺪا‬ ‫و ﲢﺖ ﻧﻈﺎرت ﻋﺎﻟﻴﻪ( وى ﺑﻮده‪ ،‬ﭘﺲ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ اﺷﺘﺒﺎه ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم آن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ اﻣﺮوزه از ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس در‬ ‫دﺳﺖ دارﻳﻢ‪ ،‬ﻋـﺎرى از ﺧﻄﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳـﺖ ﻛـﻪ دﺳـﺖ ﻧـﻮﺷﺘﻪﻫـﺎى‬ ‫اﺻﻠﻰ‪ ،‬ﻣﻄﻠﻘﺎً و ﻛﺎﻣﻼً ﺻﺤﻴﺢ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﺨﻦ ﻣﺎ ﮔﻮﻳﺎى آن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪاى ﻛﻪ در ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺣﻘﻴـﻘـﺖ دارد‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه( ﻛﺘـﺎب‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ »در ﻋﺎﻟﻢ اﻣﻮات ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﻣﻰ‪,‬روى‪ ،‬ﻧﻪ ﻛﺎر و ﻧﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ و ﻧﻪ‬ ‫ﻋﻠﻢ و ﻧﻪ ﺣﻜﻤـﺖ اﺳـﺖ« )ﺟﺎﻣﻌﻪ ‪ .(٩:١٠‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه در آن ﺣﺎﻟـﺖ‪ ،‬از ﻣـﻮﺿﻊ‬ ‫ﻧﺎاﻣﻴﺪى اﻧﺴﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺘﻪ و ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﺴﻤﺘﻬﺎى ﻛﻼم‪ ،‬ﻣﻰﻓﻬﻤﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ( او ﺑﺎﻳﺪ ﻧـﺎدرﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺣﺘﻰ در ﺟﻠـﻮه دادن اﺳﺘﺪﻻﻟﻬـﺎى‬ ‫ﻏﻠﻂ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﻧﺎاﻣﻴﺪ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫≤‪¥‬‬

‫‪tHýUJ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻟﻬﺎم ﻫﻤﺎن روﻧﺪى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا از ﻃﺮﻳﻖ آن‪ ،‬ﻛﻼم ﺧﻮد را ﺑﻴﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﻨﺒﻊ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻧﺎﻇﺮ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻓﻘﻂ دﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎى اﺻﻠﻰ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻋﺎرى از ﺧﻄﺎ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١١٩‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٧:١٧‬‬ ‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٣:٢‬‬ ‫دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪١٧-١٥:٣‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪٢١-٢٠:١‬‬

‫‪«bš Êu½UQ ©µ‬‬ ‫اﺳﺎﺳﺎ ﲢﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﺋﻰ‬ ‫ً‬ ‫ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﻮد ﺑﺮ ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰراﻧﺪ و ﻃﺒﻴﻌﺖ‬ ‫اوﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧـﺮواﺋﻰ ﻛﻪ از ﻗﺒﻞ ﻓﻜﺮ ﻫـﻤـﻪ( اﻣﻮر را ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻛﻪ اﺻﻄـﻼﺣـﺎً‬ ‫ﻓﺎ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺎدى ﺧﺪا ﺑـﺮاى ﺳﺎﻣﺎﻧﺪﻫـﻰ‬ ‫ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣـﻰﺷـﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺮ ً‬ ‫ﻛﺎﺋﻨﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ و آن »ﻗﻮاﻧﻴﻦ« ﻣﺒﻴﻦ اراده( ﻣﻘﺘﺪراﻧﻪ( او ﻣﻰﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻴﭻ ﻗﺎﻧﻮﻧـﻰ ﻛﻪ ﺧﺎرج از او ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺨﮕﻮ ﻧﻴﺴﺖ و ﻫﻴﭻ ﻗﺎﻋﺪ(ه‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻏﻴﺮاﻟﻬﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴﺖ از آن ﺑﺎﺷﺪ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬در ﻋﻮض‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮدى ﺧﻮد‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ آن ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺷﺨﺼﻴﺖ اﺧﻼﻗﻰ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﻋـﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷـﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮد او ﻓﻘـﻂ از ﺟﻨﺒ(ﻪ اﺧﻼﻗـﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻴﺴـﺖ ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﻗﺎﻋﺪ(ه ﻧـﻬﺎﺋﻰ ﻛﻤـﺎل ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬اﻗـﺪاﻣﺎت او از آﳒﺎ ﻛﺎﻣﻞ اﺳـﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻴـﺖ او ﻛﺎﻣﻞ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥‪¥‬‬

‫اﺳﺖ و او ﻫﻤﻮاره ﻣﻮاﻓﻖ ﻣـﺎﻫﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ اﻗﺪام ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺧﺪا ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺴﺘﺒﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻮاﻟﻬﻮس ﻳﺎ دﻣﺪﻣﻰﻣﺰاج ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او ﻫﻤﻮاره ﻫﻤﺎن ﻛﺎرى را ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آﻓﺮﻳﺪهﻫﺎى ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻠﺰم ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى را اﳒﺎم دﻫﻴﻢ ﻛﻪ درﺳﺖ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا از ﻣﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﻗﺎﻧﻮن اﺧﻼﻗﻰ او ﻛﻪ در ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس آن را ﺑﺮ‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻗﺎﻋﺪه ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻋﺪاﻟﺖ و ﻋﺎﻟﻰﺗـﺮﻳـﻦ ﻋـﺮف ﺗﻌﻴﻴـﻦ درﺳﺖ و ﻏﻠـﻂ‬ ‫ﻗﺎﻧـﻮن ﺧﺪا‪،‬‬ ‫(‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎ‪ ،‬اﻳـﻦ اﻗـﺘـﺪار را دارد ﻛﻪ ﺗﻨﮕﻨﺎﻫﺎﺋﻰ ﺑـﺮ ﻣـﺎ‬ ‫ﲢﻤﻴﻞ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻓـﺮﻣﺎن دﻫﺪ و ﺑﺎﻃﻦ ﻣﺎ را ﻣﻘﻴﺪ ﺳﺎزد‪ .‬او ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﻳﻦ‬ ‫ﻗﺪرت و ﺣﻖ را دارد ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻗﺎﻧﻮن او را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﻰﮔﺬارﻳﻢ‪ ،‬ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ را ﻣﻜﺎﻓﺎت دﻫﺪ‬ ‫)ﮔﻨﺎه را ﻣﻰﺗﻮان ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ از ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪا ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻛﺮد(‪.‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ از اﺣﻜﺎم ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﺴﺘﻘـﻴـﻤـﺎً ﺑﺮ اﺳﺎس ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪا ﭘـﺎﻳـﻪرﻳـﺰى‬ ‫ﻛﻨﻨـﺪه ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺛﺎﺑﺖ و ﻓـﺮاﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ارﺗﺒﺎﻃـﺎت‪،‬‬ ‫ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻮع اﺣﻜﺎم‪ ،‬ﻣﻨﻌﻜﺲ‬ ‫(‬ ‫اﻋﻢ از ارﺗﺒﺎﻃﺎت اﻟﻬﻰ و اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎﻳﺮ اﺣﻜﺎم ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﺋﻰ ﺑﻪ ﺷﺮاﻳﻂ‬ ‫ﻣﻮﻗﺘﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ وﺿﻊ ﺷﺪه ﺑـﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻰ از اﺣﻜﺎم‪ ،‬ﻣﻄﻠـﻖ و‬ ‫اﺑﺪىاﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑـﺮﺧﻰ دﻳﮕﺮ ﻧﻈﻴﺮ اﺣﻜﺎم ﭘـﺮﻫﻴﺰى و ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫دﻻﻳﻞ ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﺳﻮى ﺧﺪا ﻣﻠﻐﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮد ﺧﺪا ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫اﺣﻜﺎﻣﻰ را ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬارد‪ .‬اﺑﻨﺎى ﺑﺸﺮ ﻫﺮﮔﺰ اﺧﺘﻴﺎر ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﱳ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺧﺪا را ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﺧﻮد ﻣﺨﺘﺎر ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﳕﻰﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﻣﻄﺎﺑﻖ اﺣﻜﺎم ﺧـﻮدﻣﺎن زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺧﻼق ﺑﻨﻰآدم ﺟﻮر درﻣﻰآﻳﺪ‪ ،‬ﻫﺘﺮوﻧﻮﻣﻰ اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ‬ ‫ﻛﻪ در آن‪ ،‬ﻣﺎ ﲢﺖ ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ ﺷﺨﺺ دﻳـﮕـﺮى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺷﻜﻞ ﺧـﺎﺻـﻰ از‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﺘﺮوﻧﻮﻣﻰ‪ ،‬ﺗﺌﻮﻧﻮﻣﻰ ﻳﻌﻨﻰ زﻳﺴﱳ در‬ ‫(‬ ‫اﺗﻮﻧﻮم ﻳﺎ ﺧﻮدﻣﺨﺘﺎر= ﺧﻮدﮔﺮدان )ﻗﺎﻧﻮن ﺧﻮﻳﺶ(‬ ‫ﻫﺘﺮوﻧﻮم = ﻣﻘﻴﺪ ﺑﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺷﺨﺺ دﻳﮕﺮ )ﻗﺎﻧﻮن دﻳﮕﺮان(‬ ‫ﺗﺌﻮﻧﻮم = ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ اﻟﻬﻰ )ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪا(‬

‫‪¥¥‬‬

‫‪tHýUJ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ ﻗﺎﻧـﻮن ﺑﺮ ﻛﺎﺋﻨﺎت ﺣﻜﻢ ﻣـﻰراﻧﺪ‪ .‬ﻗﺎﻧﻮن ﺟﺎذﺑﻪ‪ ،‬ﳕـﻮﻧﻪاى از ﻗﻮاﻧﻴﻦ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬اﺣﻜﺎم اﺧﻼﻗﻰ ﺧﺪا در ده ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺧﺪا اﻳﻦ ﺣﻖ را دارد ﻛﻪ ﻣﺤﻈﻮراﺗﻰ ﺑﺮ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺧﻮد ﲢﻤﻴﻞ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺧﺪا ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺣﻜﻢ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺧﺪا ﺣﻜﻢ اﺧﻼﻗﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ وﺟﺪان ﻣﺎ و در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻓﻘﻂ ﺧﺪا اﻳﻦ اﻗﺘﺪار را دارد ﻛﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺧﻮد را ﻣﻠﻐﻰ ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪١٧-١:٢٠‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٣:١١٥‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٠-١٧:٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٥-٧:٧‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٢٩-٢٣:٣‬‬

‫∂© «½‪«bš ÈUO³‬‬ ‫اﻧﺒﻴﺎى ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا آﻧﺎن را ﺑﻪ ﺷﻴﻮهاى ﺧﺎص و ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺮد ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ روﺷﻰ ﻣﺎوراءاﻟﻄﺒﻴﻌﻰ ﭘﻴﺎم ﺧﺪا را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻛﻼم ﺧﻮد را از ﻃﺮﻳﻖ زﺑﺎن و ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎى اﻧﺒﻴﺎ اﻋﻼم ﳕﻮد‪.‬‬ ‫ﻧﺒـﻮت‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺮ دﻳﺪن آﻳﻨﺪه )ﭘﻴـﺸـﮕـﻮﺋﻰ( و ﻫﻢ ﺑﺮ اﻋـﻼم و ﻣـﻮﻋﻈـﻪ( ﻛﻼم ﺧـﺪا‬ ‫)ﭘﻨﺪﮔـﻮﺋﻰ( دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬اﻧﺒﻴﺎ ﭼﻨﺎن از ﻋﻄـﺎﻳـﺎى روحاﻟﻘﺪس ﺳﺮﺷﺎر ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻛﻠﻤﺎت اﻳﺸﺎن ﻛﻠﻤﺎت ﺧﺪا ﻣﺤﺴـﻮب ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺗﻬـﺎى‬ ‫اﻧﺒﻴﺎ ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﺶ درآﻣﺪ آﻏﺎز ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ »ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﺪ«‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪¥µ‬‬

‫اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬ﻣﺼﻠﺤﻴﻦ ﻣﺬﻫﺒﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﺎب و اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫از ﺧﺪا دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻘﺪان ﻃﺮﻳﻘﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻳﻬﻮدى را‬ ‫ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺑﻪ اﻧﺤﻄﺎط ﻛﺸﻴﺪه و ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ﻣﺤﺾ ﻣﺒﺪل ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﺎﻟﺒﻬﺎى ﭘﺮﺳﺘﺸﻰ‬ ‫ً‬ ‫اوﻟﻴﻪ را ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮد ﻋﻄﺎ ﳕﻮده ﺑﻮد ﻣﺤﻜﻮم ﳕﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﺎد ﺣﻤﻠﻪ ﳕﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬اﻧﻘﻼﺑﻰ ﻳـﺎ ﻫـﺮج و ﻣـﺮج ﻃﻠﺐ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻧـﺒـﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎر اﻳﺸﺎن ﭘﺎﻻﻳـﺶ ﺑـﻮد‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫ﻓﺮﺳﺎﻳﺶ؛ اﺻﻼح ﭘﺮﺳﺘﺶ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﺗﻌﻮﻳﺾ آن‪.‬‬ ‫اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻋﻤﻴﻘًﺎ ﻧﮕﺮان ﻋﺪاﻟﺖ و راﺳﺖ ﻛﺮدارى اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺎ دﻋﻮت‬ ‫ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﻧﻘـﺶ وﺟﺪان اﺳﺮاﺋﻴﻞ را اﻳﻔﺎ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﺸـﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺿﺎﺑﻄﻴﻦ ﻗﻀﺎﺋﻰ‬ ‫ﭘﺮوﻧﺪ(ه ﭘﻴـﻤﺎن ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺮدم ﻧﻴـﺰ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬـﺎ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ »ﻣﺎﻣﻮر ﭘـﻴﮕﻴﺮى ﻛﺎر ﻛﺸـﺘﻪ«‬ ‫ﻧﻘﺾ ﻣﻮاد آن ﭘﻴﻤﺎن را ﺑﻪ ﻗﻮم ﮔﻮﺷﺰد ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻧﺒﻴﺎ ﺑﺎ اﻗﺘﺪار آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﺮا‬ ‫ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ اﻳﺸﺎن را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺳﺨﻨﮕﻮﻳﺎن او ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﻧﻪ ﻣﻨﺼﺐ ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻪ ارث ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻪ راىﮔﻴﺮى اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ آن ﻣﻨﺼﺐ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دﻋﻮت ﺑﻼواﺳﻄ(ﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﺎ ﻗﺪرت روحاﻟﻘﺪس ﻗﺮﻳﻦ ﺷﺪه‪ ،‬اﺳﺘﻮار ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى اﻧﺒﻴﺎ را ﻣﺴﺠﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اﻧﺒﻴﺎى دروﻏـﻴﻦ از ﻣﺸﻜﻼت داﺋﻤﻰ اﺳﺮاﺋـﻴﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺟـﺎى ﺑﺮ زﺑﺎن آوردن‬ ‫وﺣﻰ ﺧـﺪا‪ ،‬ﺧﻮاﺑﻬـﺎ و ﻋﻘﺎﻳـﺪ ﺧﻮد را ﺑﺎزﮔـﻮ ﻣﻰﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﺑﻪ ﻣـﺮدم ﻫﻤﺎن ﭼـﻴﺰى را‬ ‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدم ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪ .‬اﻧﺒﻴﺎى راﺳﺘﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻣﺘﻨﺎع از ﺳﺎزش ﺑﺮ‬ ‫ﺳﺮ اﻋﻼم ﻛﻞ ﭘﻴﺎم ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ دﻓﻌﺎت از ﺳﻮى ﻣﻌﺎﺻﺮﻳﻦ ﺧﻮد ﺟﻔﺎ دﻳﺪﻧﺪ و اﻧﻜﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺎﻫﻰ ﻛﺘﺐ اﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ دو دﺳﺘﻪ ﺗـﻘـﺴـﻴـﻢ ﻣـﻰﺷـﻮﻧﺪ‪» :‬اﻧﺒﻴـﺎى ﺑـﺰرگ« و »اﻧﺒﻴـﺎى‬ ‫ﻛﻮﭼﻚ‪ «.‬اﻳﻦ دﺳﺘﻪﺑﻨﺪى‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺗـﻘـﺴـﻴـﻢ ﻛـﺮدن اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اﻧﺒﻴـﺎى ﭘـﺮاﻫﻤﻴـﺖ و‬ ‫ﻛﻢاﻫﻴﻤﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺠﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎى ﻧﺒﻮﺗﻰ اﻳﺸﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﺷﻌﻴﺎ‪ ،‬ارﻣﻴﺎ‪،‬‬ ‫ﺣﺰﻗﻴﺎل و داﻧﻴﺎل‪ ،‬اﻧﺒﻴﺎى ﺑﺰرگ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ ﭼـﺮا ﻛﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺴﻴﺎرى ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ‪،‬‬ ‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻋﺎﻣـﻮس‪ ،‬ﻫﻮﺷﻊ‪ ،‬ﻣﻴﻜﺎه‪ ،‬ﻳـﻮﻧﺲ و ﻏﻴﺮه ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻧﺒﻴﺎى ﻛـﻮﭼﻚ ﻧﺎم‬ ‫ﺑﺮده ﺷﺪهاﻧﺪ زﻳﺮا ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻢﺣﺠﻢﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫رﺳﻮﻻن ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ داراى ﺑﺴﻴﺎرى ازﺷﺎﺧﺼﻪﻫﺎى اﻧﺒﻴﺎى ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻧﺒﻴﺎ‬ ‫و رﺳﻮﻻن‪ ،‬ﺑﺮ روى ﻫﻢ‪ ،‬ارﻛﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫∂‪¥‬‬

‫‪tHýUJ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -١‬اﻧﺒﻴﺎى ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﻛﺎرﮔﺰاران‬ ‫(‬ ‫‪ -٢‬ﻧﺒﻮت‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﭘﻴﺸﮕﻮﺋﻰ و ﭘﻨﺪﮔﻮﺋﻰ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬اﺻﻼح ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﭘﺮﺳﺘﺶ و زﻧﺪﮔﻰ ﺑﻨﻰاﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻓﻘﻂ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴـﻤـﺎً ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪا ﺧـﻮاﻧﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻖ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻧﺒـﻴـﺎى او‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬اﻧﺒﻴﺎ دروﻏﻴﻦ‪ ،‬ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﻓﻘﻂ آن ﭼﻴﺰى را ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺮدم ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬اﻧﺒﻴﺎى ﺑـﺰرگ وﻛﻮﭼﻚ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑـﺮاﺳﺎس اﻫﻤﻴﺖ ﻛـﺎرﻫﺎﻳﺸﺎن ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﻃﺒـﻖ ﺣـﺠـﻢ‬ ‫ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﻜﺘﻮﺑﺸﺎن‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻮرت ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪٢٢-١٥:١٨‬‬ ‫اﺷﻌﻴﺎ ‪٦‬‬ ‫ﻳﻮﺋﻴﻞ ‪٣٢-٢٨:٢‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٠-١٥:٧‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١٦-١١:٤‬‬

‫∑© ‪”bI Êu²‬‬ ‫ﻣﺎ از روى ﻋﺎدت ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﻛﺘﺎﺑﻰ ﻗﻄﻮر ﺗﺼﻮر ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛـﻪ در‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻛﻮﭼﻜﻰ اﺳﺖ ﻣﺘﺸﻜﻞ از ‪ ٦٦‬ﻛﺘﺎب ﻣﻨﻔـﺮد‪ .‬ﻛﺘﺐ‬ ‫ﻋﻤﻞ‪ ،‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪،‬‬ ‫(‬ ‫دﻫـﻨـﺪه ﭼﻴـﺰى ﻫﺴﺘﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﺎ آن را »ﻣﺘـﻮن ﺑﺮﺣـﻖ«‬ ‫ﻣﺰﺑـﻮر ﺑـﺮ روى ﻫﻢ‪ ،‬ﺗﺸﻜـﻴـﻞ‬ ‫(‬ ‫ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﻢ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑‪¥‬‬

‫ﺟﻤﻪ واژ(ه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ‪ canon‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى »ﻣﻴﻠﻪ( اﻧﺪازهﮔﻴﺮى«‪،‬‬ ‫ﻋﺒﺎرت ﻣﺘﻮن ﺑﺮﺣﻖ‪ ،‬ﺗﺮ (‬ ‫ﺟﻨﺒﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻰ‪ ،‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻌﺘﺒﺮ‬ ‫»اﺳﺘﺎﻧﺪارد« ﻳﺎ »ﻗﺎﻋﺪه« اﺳﺖ‪ .‬از (‬ ‫اﻳﻤﺎن و ﻋﻤﻞ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻣﻮرد ﻛﺘﺒﻰ ﻛﻪ در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺟﺎى دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻜﻬﺎ و ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺗﻮاﻓﻖ‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺮﻗـﺮار اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﭼـﻪ ﻣـﺘـﻮﻧﻰ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻦ آن دو ﮔﺮوه ﻋﺪم ﺗﻮاﻓﻖ ﺷﺪﻳﺪى وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻜﻬﺎ‪ ،‬ﻛﺘﺐ آﭘﻮﻛﺮﻳ‪N‬‬ ‫)ﻳﺎ ﻏﻴﺮﻗﺎﻧـﻮﻧﻰ( را ﺟﺰو ﻓﻬـﺮﺳﺖ ﻓـﻮق اﻟﺬﻛﺮ ﻣﺤﺴـﻮب ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ آﺋـﻴـﻦ‬ ‫ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻘـﻴـﺪهاى ﻧـﺪارد )ﻛﺘﺐ آﭘـﻮﻛﺮﻳ‪ ،N‬ﭘﺲ از ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺷـﺪن‬ ‫ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ و ﭘﻴﺶ از ﺷﺮوع ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ(‪.‬‬ ‫ﻣﺒﺎﺣﺜـﻪ داﻣﻨﻪدارﺗﺮى ﻧﺸﺎت‬ ‫ﻣﺒﺎﺣﺜﻪاى ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﺘﺐ ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻰ وﺟﻮد دارد از‬ ‫(‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻳﻬﻮدى ﻛﺪام ﻣﺘﻮن را در ﻓﻬﺮﺳﺖ‬ ‫ﻣﻰﮔﻴﺮد ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع آن از اﻳﻦ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺣﺴـﺎب ﻣـﻰآورده اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻨﺪ ﻗﺎﻃﻌﻰ در دﺳﺖ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻛـﺘـﺐ‬ ‫ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻰ در ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﺘﻮن ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺟﺎى ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ ﻳﻬﻮدﻳﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻣﺼﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﺘﺐ ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻰ‬ ‫ﺟﻤـﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ آن( در ﻓـﻬـﺮﺳﺖ ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس اﺳﻜﻨﺪرﻳـﻪاى ﺧـﻮﻳـﺶ‬ ‫را )در ﻗﺎﻟﺐ ﺗـﺮ (‬ ‫ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰداﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻣﺪرك ﺗﺎزهاى ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﺤﺖ‬ ‫ﻣﻄﻠﺐ ﻓﻮق را ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ روﺑﺮو ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ از ﻣﻨﺘﻘﺪﻳﻦ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس از اﻳﻦ ﺑﺤﺚ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺗﺎ اواﺋﻞ‬ ‫ﻗﺮن ﭘﻨﺠﻢ ﻓﺎﻗﺪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻨﻰ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﲢﺮﻳ‪ N‬ﻛﻠﻴﺖ‬ ‫روﻧﺪ ﭘﺪﻳﺪآﻣﺪن ﻓﻬـﺮﺳﺖ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﻗـﺮون اوﻟﻴﻪ در ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻬﺎى‬ ‫ﻣﺘﻌﺪدى ﺑﻪ ﺷﻮر ﻧﺸﺴﺖ و در ﻣﻮرد اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ دﻗﻴﻘﺎً ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﺰﺑﻮر‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﻨﻜﺎش ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻓﻬﺮﺳﺖ رﺳﻤﻰ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺎرﺳﻴﻮن ﺑﻪ‬ ‫وﺟﻮد آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻋﺖﮔـﺰارى ﻛﻪ ﺷﻴـﻮ(ه ﮔﺰﻳﻨﺸﻰ ﺧﺎص ﺧـﻮد را از ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﭘـﺪﻳـﺪ‬ ‫آورد‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺮاى ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ آن ﺑﺪﻋـﺖ‪ ،‬ﻻزم دﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺘﻮاى درﺳﺖ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ را‬ ‫اﻋﻼم ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪tHýUJ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺨﺶ ﻋﻤﺪهاى از ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ در ﻋﻬـﺪﺟـﺪﻳـﺪ ﺟـﺎى دارﻧﺪ‪ ،‬از‬ ‫ﻇﻴﻔـﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ روﺷﻨﻰ اﳒﺎم دادهاﻧـﺪ اﻣـﺎ‬ ‫زﻣﺎن ﻧـﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪن‪ ،‬ﺑﺎ اﻗﺘـﺪارى ﻛﺎﻣـﻞ‪ ،‬و (‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ ﻫـﻢ ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺎى ﮔـﺮﻓﱳ آﻧﻬﺎ در ﻓﻬـﺮﺳﺖ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺤـﺚ ﮔـﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‪ ،‬ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬دوم ﭘﻄﺮس‪ ،‬دوم و ﺳﻮم ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻳﻬﻮدا و ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ در‬ ‫ردﻳ‪ N‬ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى اﺧﻴﺮاﻟﺬﻛﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻣﺘﻌﺪدى ﻫـﻢ ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ادﻋﺎى ﺟﺎىﮔﻴﺮى در آن ﻓﻬـﺮﺳﺖ را‬ ‫داﺷﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ آن راه ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎر اﻋﻈﻢ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ را ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎى ﺑﺪﻟﻰ ﺟﺎﻋﻼن‬ ‫ﮔﻨﻮﺳﻰ ﻗﺮن دوم ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰدادﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺟﺪى‪ ،‬ﺗﻮﺟﻬﻰ را‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺮﳕﻰاﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺮده ﮔﻴﺮاﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺪﻋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ از ﺑﻴﻦ ﺑﻴﺶ از دو ﻫﺰار رﻗﻴﺐ‪ ،‬ﻳﻚ ﻓﻬﺮﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﻔﺖ ﻓﻘﺮهاى ﺑﻴﺮون آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻤﻨﺎم ﺑﻮدن آن ﺑﻪ اﺻﻄﻼح رﻗﺒﺎ را ﻓﺮاﻣﻮش‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺳﭙﺲ ﻣﻰﭘـﺮﺳﻨﺪ ﻛﻪ »ﭼﻪ رﻣﻮزى ﺑﻪ ﺻﺤﺖ اﻳﻦ ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﻔﺖ ﻓﻘـﺮه‬ ‫راى دادهاﻧﺪ؟« درواﻗﻊ در ﻣﻴﺎن ﻛﺘﺎﺑـﻬـﺎى راه ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ آن ﻓـﻬـﺮﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ دو ﻳﺎ ﺳـﻪ‬ ‫اﻗﻌـﺎ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻰآﻣﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻫـﻢ ﻋـﺒـﺎرت ﺑﻮدﻧﺪ از ﻧﺎﻣـﻪ( اول‬ ‫ﻋﻨـﻮان‪ ،‬زﻣﺎﻧﻰ و ً‬ ‫ﻛﻠﻤﻨﺖ‪ ،‬ﺷﺒﺎن ﻫﺮﻣﺎس و دﻳﺪاﻛﻪ‪ .‬ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى اﺧﻴﺮاﻟﺬﻛﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﻪ آن ﻓﻬﺮﺳﺖ راه‬ ‫ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗـﻮﺳﻂ رﺳﻮﻻن ﻧـﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪه و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن آﻧﻬﺎ ﺧـﻮد ﻣﻌﺘـﺮف ﺑﻮدهاﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫اﻋﺘﺒﺎرﺷﺎن ﻓﺮع ﺑﺮ اﻋﺘﺒﺎر رﺳﻮﻻن ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن از اﻳـﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻧﺎراﺣﺘﻨﺪ ﻛـﻪ روﻧﺪ اﻧﺘﺨﺎب آن ﻓﻬـﺮﺳﺖ‪ ،‬ﻛـﻼً‬ ‫روﻧﺪى ﺗﺎرﻳﺨـﻰ ﺑـﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﭘـﺮﺳﺶ ﺑﻪ ﺟﺎن آﻧﻬﺎ ﻧﻴـﺶ ﻣـﻰزﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ از ﻛـﺠـﺎ‬ ‫ﻣﻰداﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﺑﻪ ﺣﻘﻰ را در ﺧﻮد ﺟﺎ داده اﺳﺖ؟ اﻟﻬﻴﺎت‬ ‫ﺳﻨﺘﻰ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ را ﺑﺎ اﻳﻦ ادﻋﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﻟﻐﺰشﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰآﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ »ﺧﺎﻟﻖ« آن ﮔﺴﺘﺮه ﺑﻮده اﺳﺖ‬ ‫و ﻟﺬا اﻋﺘﺒﺎر ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺴﺎوى اﻋﺘﺒﺎرﺧﻮد ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آﺋﻴﻦ ﭘـﺮوﺗﺴﺘﺎن ﻛﻼﺳﻴﻚ‪ ،‬ﻫﻢ ﻟـﻐـﺰشﻧﺎﭘﺬﻳﺮى ﻛﻠﻴﺴﺎ و ﻫﻢ »ﺧﻠـﻖ ﺷـﺪن« آن‬ ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﻧﻔﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬اﺧﺘﻼف ﺑﻴﻦ ﺳﻨﺖ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ و آﺋﻴﻦ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن‬

‫را ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻪ ﺻﻮرت زﻳﺮ ﺧﻼﺻﻪ ﻛﺮد‪:‬‬ ‫ﻋﻪ ﻟﻐﺰشﻧﺎﭘﺬﻳﺮى از ﻛﺘـﺐ‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺎﺗـﻮﻟﻴﻚ روم‪ :‬آن ﻓﻬﺮﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺎوى ﻣﺠﻤـﻮ (‬ ‫ﻟﻐﺰشﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋـﻪ ﻟﻐﺰشﭘﺬﻳـﺮى از‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه ﭘـﺮوﺗﺴﺘﺎن ﻛﻼﺳﻴـﻚ‪ :‬آن ﻓـﻬـﺮﺳﺖ ﺣﺎوى ﻣﺠﻤـﻮ (‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻟﻐﺰشﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻪ ﻟﻐﺰشﭘﺬﻳﺮى از ﻛﺘﺐ‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه ﻟﻴﺒﺮاﻟﻴﺴﻢ اﻧﺘﻘﺎدى‪ :‬آن ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺣﺎوى ﻣﺠﻤﻮ (‬ ‫ﻟﻐﺰشﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻧﻪ وﻳﮋهاى ﻋﻄﺎ‬ ‫ﺑﺎ وﺻ‪ N‬اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻋﻘﻴـﺪه دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا دﻗﺖ آﻳﻨﺪهﻧﮕﺮ (‬ ‫ﻛﺮد ﺗﺎ ﺟﺎىﮔـﻴـﺮى ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﺑﺮﺣﻖ ﺗـﻀـﻴـﻤـﻦ ﺷـﻮد‪ ،‬از آن ﻃﺮﻳـﻖ‪ ،‬ﺧـﻮد ﻛﻠﻴﺴـﺎ را‬ ‫ﻟﻐﺰشﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻧﺴﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻜﻬﺎى روم ﮔﻮﺷﺰد ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬آن ﻓﻬﺮﺳﺖ‬ ‫را »ﺧﻠﻖ« ﻧﻜـﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﻓﻬـﺮﺳﺖ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس را ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺑﻪ آن ﻣﻌﺘـﺮف‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬آن را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺑﻪ آن ﮔﺮدن ﻧﻬﺎد‪ .‬اﺻﻄﻼﺣﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺷﻮراى ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ در اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻮرد ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮده ﺷﺪ ‪ recepius‬ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﻣﺎ ﻣﻰﭘﺬﻳﺮﻳﻢ« ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺐ ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺎ ﭼﻪ ﺿﻮاﺑﻄﻰ ارزﻳﺎﺑﻰ ﺷﺪﻧﺪ؟ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى ﺻﺤﺖ و ﻣﺸـﺮوﻋﻴـﺖ‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻮارد ذﻳﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪:‬‬ ‫‪ -١‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺗﻮﺳﻂ رﺳﻮﻻن ﺗﺎﻟﻴ‪ N‬ﻳﺎ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ از ﺳﻮى ﻛﻠﻴﺴﺎى اوﻟﻴﻪ‪ ،‬ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﺎ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ درﺑﺎر(ه آﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﺷﻜﻰ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﻰﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ وﺟﻮدى ﻛﻪ ﻣـﺎرﺗﻴﻦ ﻟـﻮﺗﺮ در ﻣﺮﺣﻠـﻪاى از زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺸـﺮوﻋﻴﺖ ﻛﺘـﺎب‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب را ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻧﻈﺮ ﺧﻮد را ﺗﻐﻴﻴﺮ داد‪ .‬ﻫﻴﭻ دﻟﻴﻞ ارزﻧﺪهاى در‬ ‫دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺑـﻮدن ﻛﺘﺐ ﻣـﻮﺟﻮد در ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳـﺪ را ذرهاى ﻣﻮرد‬ ‫ﺗﺮدﻳﺪ ﻗﺮار دﻫﺪ‪.‬‬

‫∏‪¥‬‬

‫‪¥π‬‬

‫∞‪µ‬‬

‫‪tHýUJ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪µ±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫ﺟﻤﻪ واژهاى ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﻔﻬـﻮم »ﻗﺎﻋﺪه« ﻳﺎ »اﻧـﺪازه«‬ ‫‪ -١‬اﺻﻄﻼح »ﻣﺘـﻮن ﺑﺮﺣﻖ« ﺗـﺮ (‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺑـﺮاى ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﻛـﺎر ﻣـﻰرود ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ‬ ‫آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس و ﻟﺬا »ﻗﺎﻧﻮن« اﻳﻤﺎن و ﻋﻤﻞ ﺑﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻜﻬﺎ ﻋـﻼوه ﺑﺮ ﺷﺼﺖ و ﺷﺶ ﻛﺘﺎب ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻛﻪ ﺗـﻮﺳﻂ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﻬـﺎ‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﻛﺘﺐ آﭘﻮﻛﺮﻳ‪ N‬را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺘﻮن ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻗﺒﻮل دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺮاى ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﺑﺪﻋﺘﻬﺎ‪ ،‬ﻻزم دﻳﺪ اﻋﻼم ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺪام ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻣﻌـﺪودى از ﻛﺘﺐ ﻣـﻮﺟﻮد در ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﺘـﻮن ﺑﺮﺣﻖ ﻣﺤﻞ ﺗﺮدﻳﺪ ﺑـﻮدﻧﺪ‬ ‫)ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن‪ ،‬ﻳﻌﻘـﻮب‪ ،‬دوم ﭘﻄﺮس‪ ،‬دوم وﺳـﻮم ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻳﻬـﻮدا و ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ( و ﺑـﺮﺧﻰ‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑـﺮاى ﺟﺎىﮔﻴﺮى در ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﺰﺑﻮر در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑـﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺠﻠﻪ‬ ‫اول ﻛﻠﻤﻨﺖ‪ ،‬ﺷﺒﺎن ﻫﺮﻣﺎس و دﻳﺪاﻛﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻓﻬـﺮﺳﺖ ﻣﺘﻮن ﺑﺮﺣﻖ را ﺧﻠﻖ ﻧﻜـﺮد ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋـﻰ را ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى‬ ‫ﻣﺸﺮوﻋﻴﺖ را ﺑﺮ ﺧـﻮد داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﳊﺎظ در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑـﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ رﺳﻤﻴﺖ‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى ﻣﺸﺮوﻋﻴﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﻗﺮار ﺑﻮدﻧﺪ‪ (١) :‬ﺗﺎﻟﻴ‪ N‬ﻳﺎ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ رﺳﻮﻻن‪،‬‬ ‫)‪ (٢‬داراى اﻋﺘﺒﺎر ﺑﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه در ﻛﻠﻴﺴﺎى اوﻟﻴﻪ و )‪ (٣‬ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﻮدن ﺑﺎ‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻰﺗﺮدﻳﺪ ﺑﺨﺸﻰ از آن ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٤٥-٤٤:٢٤‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٨-٣:١٥‬‬ ‫دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪١٧-١٦:٣‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪٢١-١٩:١‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪١٦-١٤:٣‬‬

‫∏© ‪”bIÅ»U² dOUHð‬‬ ‫ﻫﺮ ﺳﻨﺪ ﻣﻜﺘﻮﺑﻰ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ در ﭘﻰ درك آن ﺑﺮآﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮔﺮدد‪ .‬اﻳﺎﻻت‬ ‫ﻣﺘﺤـﺪه آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻧﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﺘﺨﺼـﺺ ﺑـﺮﺟﺴﺘﻪ در اﺧﺘﻴـﺎر دارد ﻛﻪ ﻛﺎر روزﻣﺮ(ه اﻳﺸـﺎن آن‬ ‫(‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻰ را ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن اﻋﻀﺎى ﻋﺎﻟﻰﺗﺮﻳﻦ ﻫﻴﺌـﺖ داورى در‬ ‫ﺳﺮاﺳﺮ آن ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬وﻇﻴﻔﻪاى اﺳﺖ ﺑﺲ ﺟﺪىﺗﺮ از‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻰ اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه‪ .‬اﳒﺎم ﭼﻨﻴﻦ وﻇﻴﻔﻪاى ﻣﺴﺘﻠﺰم دﻗﺖ وﭘﺸﺘﻜﺎرى‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﺧـﻮد ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻋﺎﻟﻰﺗﺮﻳﻦ داور ﺧﻮﻳﺶ اﺳـﺖ‪ .‬ﻗـﺎﻧـﻮن اﺻﻠﻰ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺧﻮد ﻣﻔﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫اﻳﻦ اﺻﻞ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺗﻮﺳﻂ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺗﻔﺴﻴﺮ‬ ‫ﺷﻮد‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻛﻪ در ﺑﺨﺸﻰ از ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﺤﻞ اﺑﻬﺎم اﺳـﺖ‪ ،‬ﻣـﻰﺗـﻮاﻧﺪ در ﺑﺨﺶ‬ ‫دﻳﮕﺮ روﺷﻦ ﺷﻮد‪ .‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﺘﻮن ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺘﻮن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﻬـﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ از‬ ‫ﻣﺘﻮن را ﻋﻠﻴﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﻣﱳ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ در ﭘﺮﺗﻮ ﻣﻀﻤﻮن ﺻﺮﻳﺢ آن‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ در ﭘﺮﺗﻮ ﻣﻀﻤﻮن ﻛﻠﻰ ﻣﺘﻮن درك ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻋـﻼوه دﻗﻴـﻘـﺎً ﻣﻌـﻠـﻮم ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗـﻨـﻬـﺎ روش ﻣﺸـﺮوع و ﻣﻌﺘﺒـﺮ ﺗـﻔـﺴـﻴـﺮ‬ ‫ﻗﻀـﻴـﻪ ﺗﻔﺴـﻴـﺮ‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴـﺮ ﲢـﺖاﻟـﻠـﻔـﻈـﻰ اﺳـﺖ‪ ،‬ﲟـﺎﻧـﺪ ﻛـﻪ در ﻣـﻮرد‬ ‫(‬ ‫ﲢﺖاﻟﻠﻔﻈﻰ‪ ،‬ﺑـﺤـﺚ و ﺟـﺪل ﺑـﺴـﻴـﺎرى وﺟـﻮد دارد‪ .‬ﻣﺨﺘﺼﺮ و ﻣﻔـﻴـﺪ‪ ،‬ﺗـﻔـﺴـﻴـﺮ‬ ‫ﲢﺖاﻟﻠﻔﻈﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﻫﻤﺎن ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮ‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻳـﻚ اﺳـﻢ درﺧﻮر ﻳﻚ اﺳـﻢ رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺎ ﻳﻚ ﻓـﻌـﻞ درﺧﻮر ﻳـﻚ‬ ‫ﻓﻌﻞ‪ .‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻧﻮﺷﺘﺎرى ﻳﻌﻨﻰ ﲤﺎم ﻗﺎﻟﺒﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ در ﻧﻮﺷﱳ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻗـﻮاﻋﺪ ﻣﻌﻤـﻮﻟﻰ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺮ آن ﻗﺎﻟﺒﻬﺎ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺷﻌﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻣـﺜـﻞ‬ ‫ﺷﻌﺮ رﻓﺘﺎر ﻛﺮد‪ ،‬ﮔﺰارﺷﺎت ﻳﺎ رواﻳﺎت ﺗﺎرﻳﺨﻰ را ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن رواﻳﺎت ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﺣﺴﺎب‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬ﲤﺜﻴـﻞ را ﺑﺎﻳﺪ ﲤﺜﻴﻞ ﺷﻤـﺮد و اﻏﺮاق را ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن اﻏـﺮاق ﻣﺤﺴـﻮب داﺷﺖ و ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ اﻟﻰ آﺧﺮ‪.‬‬

‫‪tHýUJ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫در ﻫﻤﻴﻦ راﺳﺘﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻗﻮاﻋﺪى ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺟﺎرى اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺷـﻮد‪ .‬از ﺟﻨﺒﻪﻫﺎﺋﻰ‪ ،‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﻛﺘﺒﻰ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﻨـﻮن‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺘـﻔـﺎوت اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺘـﺐ ﻣـﻘـﺪس ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﻰرﺳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ آن را ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ ﻛﺘﺐ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻗﺮار ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺮ ﻃﺒﻖ اﻧﺘﻈﺎرات ﻳﺎ ﭘﻴﺶداورﻳﻬﺎى ﺧﻮد ﻣﺎ ﺗﻔﺴﻴﺮ‬ ‫ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ در ﭘﻰ آن ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﻛﻪ آن ﻛﺘﺎب ﻋﻤﻼً ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬ ‫ﲢﻤﻴﻞ دﻳﺪﮔﺎﻫﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ آن ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻋﺖﮔـﺰاران ﺑﻪ اﻳﻦ دﳋﻮﺷﻨﺪ ﻛـﻪ ﺑﺮاى ﺗﺌﻮرىﻫﺎى ﻏﻠـﻄﻰ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭘﺎﻳـﮕﺎﻫﻰ در‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬در ﻛﻼم ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮد ﺷﻴﻄﺎن در ﺗﻼش ﺑﺮاى اﻏﻮا ﻛﺮدن‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻏﻴﺮ ﻣﺸﺮوع از ﻛﻼم ﻧﻘﻞ ﻗﻮل ﻛﺮد )ﻣﺘﻰ ‪.(١١-١:٤‬‬ ‫ﭘﻴﺎم اﺳﺎﺳﻰ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس آن ﻗﺪر ﺳﺎده و روﺷﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﻳﻚ ﻛﻮدك آن را‬ ‫درك ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺻ‪ N‬درﺳﺖ ﻓﻬﻤﻴﺪن ﺟـﻮﻫﺮ ﻛﻼم‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠـﺰم ﺗـﻮﺟﻪ دﻗﻴﻖ و‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ از ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘـﺮداﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺪازهاى‬ ‫ﭘﻴﭽﻴﺪه و ﻋﻤﻴﻖاﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺪىﺗﺮﻳﻦ و دﻗﻴﻖﺗﺮﻳﻦ ﻣﺤﻘﻘـﺎﻧـﻰ را ﻛﻪ در ﺗﻼش ﺣﻞ آﻧﻬـﺎ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺪﺗﻬﺎى ﻣﺪﻳﺪى ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى ﻫﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ( ﺻﺤﻴﺤﻰ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪ اﺻﻞ ﻣﺮﺑﻮط‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ را اﺳﺎس ﻛﺎر ﻗﺮار دﻫﻴﻢ‪ .‬اﺻﻮل ﻣﺰﺑﻮر ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺮار ﻫﺴﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫)‪ (١‬رواﻳﺎت ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ در ﭘﺮﺗﻮ ﻋﺒﺎرات »ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ« ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﻣﺎﺟﺮاى‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﺪن اﺳﺤﺎق ﺗﻮﺳﻂ اﺑـﺮاﻫﻴﻢ در ﻛﻮه ﻣﻮرﻳﺎ‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ اﻟﻘﺎ ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﳕﻰداﻧﺴﺘﻪ ﻛﻪاﻳﻤﺎن اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺣﻘﻴﻘﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺨﺶﻫﺎى آﻣﻮزﺷﻰ ﻛﻼم اﻳﻦ‬ ‫ﻧﻜﺘﻪ را روﺷﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ داﻧﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫)‪ (٢‬ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﻛﻪ ﺗﻠﻮﻳـﺤـﺎً ﻣﻄﺮح ﻣﻰﺷـﻮﻧﺪ ﻫﻤﻮاره ﺑﺎﻳﺪ در ﭘـﺮﺗﻮ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﻛﻪ ﺻﺮﻳـﺤـﺎً‬ ‫آﻣﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ آن ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻰآﻳﺪ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﻳﻌﻨﻰ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰآﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﱳ ﺧﺎﺻﻰ‪ ،‬اﻟﻘﺎﺋﺎﺗﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟـ‪N‬‬ ‫ﻣﻄﻠﺒﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺟﺎى دﻳﮕﺮى از ﻛﻼم ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﻴﺎن ﺷﺪه‪ ،‬آن اﻟﻘﺎﺋﺎت را ﻧﺒﺎﻳﺪ‬

‫ﺻﺤﻴﺢ ﻣﺤﺴﻮب ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫)‪ (٣‬اﺣﻜﺎم ﻋﻠﻢ ﻣﻨﻄﻖ در ﻣﻮرد ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ ﺻﺪق ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاى ﳕﻮﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ دم دارﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﳕﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ اﺳﺘﻨﺒﺎط ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻰ‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻰداﻧﻴﻢ ﻛﻪ (‬ ‫از ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ دم ﻧﺪارد‪ .‬اﮔﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ از ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ دم ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ دم دارﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﻫﻢ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ (‬ ‫ﻓﺎ ﺑﻪ ﻗﻮاﻋﺪ ﺗﺨﺼﺼﻰ اﺳﺘﻨﺘﺎج ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﻋﻘﻞ ﺳﺎﻟﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﺻﺮ ً‬ ‫ﻋﻤﺪه ﺗﻔﺴﻴﺮﻫﺎى ﻧﺎرواﺋﻰ ﻛﻪ از ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪،‬‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﲤﺎم اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬اﻛﺜﺮﻳﺖ‬ ‫(‬ ‫از اﺳﺘﻨﺒﺎﻃﺎت ﻏﻴﺮ ﻣﺸﺮوﻋﻰ ﻛﻪ از ﻛﻼم ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫≤‪µ‬‬

‫≥‪µ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺧﻮد ﻣﻔﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺘﺎبﻣﻘـﺪس را ﺑﻪ ﺷﻴﻮ(ه ﲢﺖاﻟﻠﻔﻈﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤـﺎن ﮔـﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷـﺪه‬ ‫اﺳﺖ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى دﻳﮕﺮ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﳕﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻗﺴﻤﺖﻫﺎى ﻣﺒﻬﻢ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻗﺴﻤﺘﻬﺎى روﺷﻦﺗﺮ‬ ‫آن ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺗﻠﻮﻳﺤﻰ را ﺑﺎﻳﺪ در ﭘﺮﺗﻮ ﻧﻜﺎت ﺗﺼﺮﻳﺤﻰ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻗﻮاﻋﺪ ﻣﻨﻄﻖ‪ ،‬ﺑﺮ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺴﺘﺪل از ﻛﻼم اﺳﺘﺨﺮاج ﻳﺎ اﺳﺘﻨﺒﺎط‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬ﺻﺪق ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪١٦-١٥:١٥‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١٦-١١:٤‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪٢١-١٦:١‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪١٨-١٤:٣‬‬

‫‪µ¥‬‬

‫‪tHýUJ‬‬

‫‪vLuBš dOUHð ©π‬‬ ‫ﺟﻤﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس« ﺑﻪ زﺑـﺎن راﻳﺞ ﻣﺮدم‪ ،‬از‬ ‫دو اﺻﻞ »ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧﺼـﻮﺻﻰ« و »ﺗﺮ (‬ ‫ﻣﻴﺮاثﻫﺎى ﻋﻈﻴﻢ اﺻﻼﺣﺎت ﻫﺴﺘـﺪ‪ .‬ﻟـﻮﺗﺮ ﻣـﻮﺿﻮع را ﻛﺎﻣﻼً زﻳﺮذرهﺑﻴﻦ ﻗـﺮار داد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻟﻮﺗﺮ در ﺣﻀﻮر ﺷﻮراى دﻳﺖورﻣﺰ )ﺷﻮراﺋﻰ ﻛﻪ او را ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﺑﺪﻋﺖﮔﺬارى‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد( اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬اﻇﻬﺎر داﺷﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﺎداﻣﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس و اﺳﺘﺪﻻل ﺳﺎده ﻣﻠﺰم ﻣﻰﺷﻮم اﻋﺘﺒﺎر ﭘﺎپﻫﺎ و ﺷﻮراﻫﺎ‬ ‫را ﳕﻰﭘﺬﻳـﺮم ﭼﺮا ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻳـﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻧﻘـﺾ ﻣﻰﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬وﺟﺪان ﻣﻦ اﺳﻴﺮ ﻛـﻼم ﺧﺪاﺳﺖ و‬ ‫ﳕﻰﺗﻮاﱎ ﻫﻴـﭽﻴﻚ از ادﻋﺎﻫﺎى ﺧﻮد را ﭘﺲ ﺑـﮕﻴﺮم و ﭘﺲ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮔـﺮﻓﺖ زﻳﺮا رﻓﺘﺎر ﻛﺮدن‬ ‫ﺑﺮﺧﻼف وﺟﺪان‪ ،‬ﻧﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺑﻰﺧﻄﺮ‪ .‬ﺧﺪا ﻳﺎور ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺟﻤﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺗﻮﺳﻂ او ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﺎدرﻳﺶ‪ ،‬دو‬ ‫اﻇﻬﺎرات ﻟﻮﺗﺮ و در ﭘﻰ آن ﺗﺮ (‬ ‫ﺟﻤﻪ اﻧﺤﺼﺎرى را از ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم‬ ‫اﺛﺮ ﺑﺮ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﺣﻖ ﺗﺮ (‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺮدم دﻳﮕﺮ زﻳﺮ ﻣﻨﺖ دﻛﺘﺮﻳﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺳﻨﺖ ﻳﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﺑﺎ اﻋﺘﺒﺎرى ﻣﺴﺎوى ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪ .‬دوم اﻳﻨﻜﻪ دﺳﺖ ﻣﺮدم در اﻣﺮ ﺗﻔﺴﻴﺮ‬ ‫ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﲢﻮل اﺧﻴﺮ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از آن دﻳﮕﺮى ﻣﺸﻜﻞﺳﺎز ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﲢﻮل ﻣﺰﺑﻮر ﺑﻪ‬ ‫زﻳﺎدهروى ﺷﺪﻳﺪ در ﻣﻮردى ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم دلﻧﮕﺮان آن ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪ‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻋﻘﻞﮔﺮاﻳﺎﻧﻪ( ﻣﺘﻮن‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮى ﻛﻪ از اﻳﻤﺎن ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﭘﺮت ﻣﻰاﻓﺘﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻘﻞﮔﺮاﺋﻰ ﻳﺎ اﺻﺎﻟﺖ دادن ﺑﻪ ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﺧﻄﺮ ﺑﺰرﮔﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻧﺎﺣﻴ(ﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧﺼﻮﺻﻰ‬ ‫اﻣﻜﺎن ﺑﺮوز دارد‪ .‬ﺑﺪﻳـﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧـﺼﻮﺻﻰ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى اﻳﻨـﻜﻪ ﻗﻮم ﺧﺪا ﺣﻖ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻴﻮهاى ﻛﻪ دﻟﺸﺎن ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫»ﺣﻖ« ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﺘﻮن‪ ،‬ﺟﺪا از ﻣﺴﺌـﻮﻟﻴﺖ ﺗﻔﺴﻴﺮ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎﻧـﺪاران آزاد‬ ‫ﻫﺴﺘﺪ ﻛﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺘﻮن را ﻛﺸ‪ N‬ﻛﻨﻨﺪ اﻣـﺎ آزاد ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻘﺎﻳﻘﻰ را از ﺧﻮﻳﺶ اﺑﺪاع‬ ‫ﳕﺎﻳﻨﺪ‪ .‬از اﻳﻤﺎﻧـﺪاران دﻋﻮت ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آﻣﺪه ﺗﺎ اﺻـﻮل ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﻔﺴﻴـﺮ را درﻳﺎﺑﻨﺪ و از‬ ‫ﺧﻄﺮ ذﻫﻦﮔﺮاﺋﻰ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻧﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪µµ‬‬

‫ﻃﻰ ﺗﻼش ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ درك ﻫﺪﻓﻤﻨﺪى از ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ آن ﻣﺘﻮن را ﺗﺎ‬ ‫ﻇﻴﻔـﻪ ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳـﺮات‬ ‫ﺣﺪ ﭼﻴﺰى ﺑﻰروح‪ ،‬ﻣﺠـﺮد و ﺧﺸﻚ ﺗﻨﺰل دﻫﻴﻢ‪ .‬و (‬ ‫ﻛﻼم را ﭘﻴﺶ از ﭘﺮﺳﻪزدن در اﻃﺮاف وﻇﻴﻔﻪ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺴﱳ ﻛﻼم در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬در‬ ‫ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮد ﻛﻼم ﺑﻔﻬﻴﻢ‪ ،‬ﲟﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎرﺑﺮد ﻣﻀﻤﻮن ﻛﻼم ﻫﻢ ﺑﻪ اﻧﺪاز(ه درك ﻣﻀﻤﻮن آن‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺨﺼﻮص ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻛﺎرﺑﺮدﻫﺎى ﺷﺨﺼﻰ اﺣﺘﻤﺎﻟﻰ ﻣﺘﻌﺪدى‬ ‫واﺟﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ‬ ‫(‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﻔـﻬـﻮم ﺻﺤﻴﺢ دارد‪ .‬ﺣﻖ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﺘـﻮن‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﺗﻔﺴـﻴـﺮ‬ ‫»ﺗﺮﺑﭽﻪ ﻧﻘﻠﻰ« ﺳﻔﺮ(ه ﻣﻔﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫دﻗﻴﻖ را ﻫﻢ ﻳﺪك ﻣﻰﻛﺸﺪ‪ .‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪،‬‬ ‫(‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﺟﻮر ﺑﺨﻮاﻫﺪ آن را ﺷﻜﻞ دﻫﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﻈﺮ او درآﻳﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫ﺟﻤﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ زﺑﺎن راﻳﺞ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻛﻠﻴﺴﺎ‬ ‫‪ -١‬ﺟﻨﺒﺶ اﺻﻼﺣﺎت‪ ،‬اﺧﺘﻴﺎر ﺗﺮ (‬ ‫داد و ﺣﻖ و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺑﻪ ﻫﺮ اﻳﻤﺎﻧﺪار ﻋﻄﺎ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺳﻨﺖ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ راﻫﻨﻤﺎ آﻣﻮزﻧﺪه اﺳﺖ اﻣﺎ ﻓﺎﻗﺪ اﻋﺘﺒﺎرى در ﺣﺪ‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﻣﺠﻮز ذﻫﻦﮔﺮاﺋﻰ و اﺻﺎﻟﺖ دادن ﺑﻪ ﻋﻘﻞ آدﻣﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬اﺻﻞ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧﺼﻮﺻﻰ‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﺗﻼش ﺑﺮاى ﺗﻔﺴﻴﺮ درﺳﺖ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ را ﻫﻢ‬ ‫ﻳﺪك ﻣﻰﻛﺸﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﺮ ﻣﱳ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ ﻣﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﻛﺎرﺑـﺮدﻫﺎى ﭘﺮﺷﻤﺎرى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻣـﺎ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﻌﻨﺎى ﺻﺤﻴﺢ دارد‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻧﺤﻤﻴﺎ ‪٨:٨‬‬ ‫دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪١٥:٢‬؛ ‪١٧-١٤:٣‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٤-١:١‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪٢١-٢٠:١‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪ÂËœ g7Ð‬‬

‫‪«bš UHL Ë XFO³Þ‬‬ ‫∞‪«bš ÊœuÐ „—œ qÐUQ dOž ©±‬‬ ‫ﻛـﺎرل ﺑﺎرت‪ ،‬اﻟﻬﻴﺪان ﺳﻮﻳﺴـﻰ در ﺧـﻼل ﺳـﻤـﻴـﻨـﺎرى در اﻳﺎﻻت ﻣﺘـﺤـﺪه‪ ،‬از‬ ‫داﻧﺸﺠـﻮﺋﻰ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ »دﻛﺘﺮ ﺑـﺎرت‪ ،‬ﻋﻤﻴﻖﺗﺮﻳﻦ ﭼـﻴـﺰى ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل از ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ در‬ ‫اﻟﻬﻴﺎت ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺴﺖ؟« ﺑﺎرت ﳊﻈﻪاى ﻓﻜﺮ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺮا‬ ‫دوﺳﺖ ﻣﻰدارد و اﻳﻦ را ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ «.‬داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺎﺳـﺦ‬ ‫ﺳﺎدهﻟﻮﺣﺎﻧﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﺑﺎرت ﺟﺪى ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻗﻬﻘﻬﻪ( آﻧﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻨﺪهاى ﻧﺎﺷﻰ از دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﻰ ﻣﺒﺪل ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎرت ﺑﻪ ﺳﻮاﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻤﻴﻖ و ﺟﺪى ﻣﻰﳕـﻮد‪ ،‬ﺟﻮاﺑﻰ ﺳﺎده داد‪ .‬او ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﻛﺎر ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن را ﻻاﻗﻞ ﺑﻪ دو ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻬﻢ ﺟﻠﺐ ﻣﻰﻛﺮد‪ (١) .‬اﻳﻨﻜﻪ در‬ ‫ﺳﺎدهﺗﺮﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ژرﻓﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ اذﻫﺎن زﻳﺮكﺗﺮﻳﻦ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‬ ‫را ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﻛﻨﺪ‪ (٢) .‬اﻳﻨﻜﻪ ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﻳﺎدﮔﻴﺮى ﭘﻴﭻ و ﺧﻢﻫﺎى اﻟﻬﻴﺎت‪،‬‬ ‫در واﻗﻊ ﻫﺮﮔﺰ از ﺣﺪ ﻓﻬﻢ ﻛﻮدﻛﻰ ﻛﻪ اﻋﻤﺎق رازآﻣﻴﺰ و ﺳﺮﺷﺎرﻳﻬﺎى ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪا‬ ‫را درك ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺮاﺗﺮ ﳕﻰروﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﭘﺎى ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ( دﻳﮕﺮى را ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬او ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻮك زﺑﺎﻧﻰ ﺣﺮف ﻣﻰزﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻫﻢ ﻣﺜﻞ »ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﺣﺮف زدن« ﭘﺪر و ﻣﺎدرى ﻛﻪ ﻃﻔﻞ‬ ‫ﺧﺮدﺳﺎل ﺧـﻮد را ﻃﺮف ﺧﻄﺎب ﻗـﺮار ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاى ﲤﺎس ﮔـﺮﻓﱳ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣـﻮﺟﻮدات‬ ‫ﻓﺎﻧﻰ و ﺣﻘﻴﺮ‪ ،‬ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺎ ﲤﻜﻴﻦ و ﺗﻮاﺿﻊ‪ ،‬ﻧﻮك زﺑﺎﻧﻰ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬

‫∑‪µ‬‬

‫ﻫﻴﭻ ﺑﻨﻰ ﺑﺸﺮى ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا را ﺳﺮاﭘﺎ درك ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎﻧﻌﻰ در درون ﻣﺎ وﺟﻮد‬ ‫دارد ﻛﻪ ﳕﻰﮔـﺬارد ﺑﻪ درك ﻛﻠﻰ و ﺟﺎﻣﻌﻰ از ﺧـﺪا ﺑـﺮﺳﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﺨـﻠـﻮﻗﺎﺗﻰ ﻣﺘﻨـﺎﻫـﻰ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ؛ ﺧﺪا وﺟﻮدى ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ ﻣﺎ از ﻫﻤﺎﳒﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ را درﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ؟‬ ‫اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن ﻗﺮون وﺳﻄﻰ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪاى را ﻣﻄـﺮح ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻀﻴﻪاى ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺮ‬ ‫ﺑﻌﺪا در ﻣﻮرد اﻟﻬﻴﺎت اﳒﺎم ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ‪» :‬ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺗﻰ ﻛﻪ ً‬ ‫(‬ ‫در ﺑﺮﮔﻴﺮﻧﺪه )ﻳﺎ ﻇـﺮف( ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﻳﻬـﻰﺗـﺮاز اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳـﻚ‬ ‫ﻣﺎده ﲤﺎم ﻧﺸﺪﻧﻰ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ در ﻳﻚ ﻓﻀﺎى ﲤﺎم ﺷﺪﻧﻰ ﺟﺎ داده ﺷﻮد‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﻗﻀﻴﻪ ﻣﺰﺑﻮر ﺣﺎﺻﻞ ﻳﻜﻰ از ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺗﺌـﻮرىﻫﺎى ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ارﺗﺪﻛﺲ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﻋﻨﻮان ﺗﺌـﻮرى ﻣﻮرد اﺷﺎره‪ ،‬درك ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ ﺑـﻮدن ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻋﻨﻮان ﻣﺬﻛﻮر ﻣﻰﺗـﻮاﻧﺪ‬ ‫ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﻨﺪه ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ زﻳﺮا ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ اﻟﻘﺎ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ اﺻﻼً ﳕﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ در ﻣﻮرد‬ ‫ﻫﻤـﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﭼﻴـﺰى ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪا وراى درك اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬آﻳﺎ ﳕﻰﺗـﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻗﺎل و ﻣﻘﺎل ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﺎ ﻗﻴﻞ و ﻗﺎﻟﻰ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ و آﻳﺎ ﻣﺎ‪ ،‬ﺗﺎزه اﮔﺮ دﺳﺖ ﺑﺎﻻ‬ ‫را ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺬﺑﺤﻰ ﺑﺮاى ﻳﻚ ﺧﺪاى ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪهاﻳﻢ؟‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﻮقاﻻﺷﺎره ﻣﻄﺮح ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ را ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﳕﻰﺗﻮان در (‬ ‫ﻏﻴﺮﻗﺎﺑـﻞ درك ﺑﻮدن ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﻬـﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ درﺑـﺎره( ﺧﺪا ﭼﻴـﺰى ﳕﻰداﻧﻴـﻢ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ داﻧﺶ ﻣﺎ ﺟﺰﺋﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺪود و ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻳﻚ داﻧﺶ ﻛﻠﻰ ﻳﺎ‬ ‫ﺟﺎﻣﻊ‪ ،‬ﻧﺎرﺳﺎﺳﺖ‪ .‬داﻧﺸﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا درﺑـﺎره( ﺧﻮﻳﺶ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻋﻄﺎ ﻣﻰﻛﻨـﺪ‬ ‫ﻫﻢ واﻗﻌﻰ و ﻫﻢ ﻣﻔﻴﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻰﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺧﺪا را ﺗﺎ ﺑﻪ درﺟﻪاى ﻛﻪ او ﺑـﺮاى ﻣﻜﺸﻮف‬ ‫ﺳﺎﺧﱳ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﻣﻰﮔﺰﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪ .‬ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﻣـﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ را »ﺑﮕﻴـﺮد« اﻣﺎ‬ ‫ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰﺗـﻮاﻧﺪ در آن ﮔﺮﻓﱳ‪ ،‬ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ را ﻣﺎل ﺧﻮد ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺨﻦ دﻳﮕـﺮ‪،‬‬ ‫ﺑﻴﺶ از آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﺪا ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از آﻧﭽﻪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺎ درك ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬در ﻣﻮرد ﺧﺪا ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﻄﻠـﺐ را ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﺮح ﻣﻰﻛﻨـﺪ‪» :‬ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻣﺨﻔﻰ از آن ﻳﻬـﻮه‬ ‫ﺧﺪاى ﻣﺎ اﺳﺖ و اﻣﺎ ﭼﻴـﺰﻫﺎى ﻣﻜﺸﻮف ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ از آن ﻣﺎ و ﻓـﺮزﻧﺪان ﻣﺎ اﺳـﺖ«‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫)ﺗﺜﻨﻴﻪ‪ .(٢٩:٢٩‬ﻣﺎرﺗﻴﻦ ﻟـﻮﺗﺮ ﺑﻪ دو ﺟﻨﺒﻪ از ﺧﺪا اﺷﺎره ﻛـﺮد‪ .‬ﻣﺨﻔﻰ و ﻣﻜﺸﻮف‪.‬‬ ‫ﺑﺨﺸﻰ از داﻧﺶ آﺳﻤﺎﻧﻰ از ﻧﮕﺎﻫﻬﺎى ﺧﻴﺮه ﻣﺎ ﻣﺨﻔﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ در ﭘـﺮﺗﻮ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﻣﻜﺸﻮف ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺒﻴﻦ وﺟﻮدى اﻟﻬﻰ ﻣﺮﻛﺐ از ﺳﻪ ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑﻪ ﻣﻔﻬـﻮم ﺳﻪ ﺧﺪاﺋﻰ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻮﻳﺎى آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻪ وﺟﻮد‪ ،‬وﺟﻮد دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻨﺒـﻪ‬ ‫واژ(ه ﺗﺜﻠﻴـﺚ در راﺳﺘـﺎى ﻛـﻮﺷﺸﻰ ﺑﻪ ﻛـﺎر رﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﻛﻤـﺎل اﻟـﻮﻫﻴـﺖ او را ﻫﻢ از‬ ‫(‬ ‫ﺟﻨﺒﻪ ﻛﺜﺮت ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫وﺣﺪاﻧﻴﺖ و ﻫﻢ از‬ ‫(‬ ‫ﻗﺎﻋﺪه ﻧﻮﺷﱳ ﺗﺜﻠﻴﺚ در ﻃـﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑـﻮده ﻛﻪ ﺧﺪا‪ ،‬در ﺟـﻮﻫﺮ ﻳﻚ و در‬ ‫(‬ ‫ﻧﻪ ﻓﻮق‪ ،‬رازآﻣﻴﺰ‬ ‫ﮔﻮ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺗﺜﻠﻴﺚ‬ ‫ﺷﱳ‬ ‫ﻧﻮ‬ ‫ﻳﺎ‬ ‫دن‬ ‫آور‬ ‫ﻛﺎﻏﺬ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﺎﻧﻪ‬ ‫ﻪ‬ ‫ﺷﺨﺺ ﺳ‬ ‫(‬ ‫و ﺣﺘﻰ ﻃـﺮح ﻣﻌﻤﺎﺋﻰ ﺣﻞ ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ از ﻫـﺮ ﮔـﻮﻧﻪ ﺗﻀﺎد و ﺗﻨﺎﻗﻀﻰ ﻋـﺎرى‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻨﺒﻪﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ذات ﻳﺎ ﻫﺴﺘﻰ اﻟﻬﻰ ﻣﺮﺑـﻮط ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﻮﻳـﺪ وﺣﺪاﻧﻴﺖاﻧﺪ در‬ ‫ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎى ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺒﻴﻦ ﭼﻨﺪﮔﺎﻧﮕﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ اﺻﻄﻼح ﺗﺜﻠﻴﺚ در ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻳﺎﻓﺖ ﳕﻰﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻔﻬﻮم آن ﺑﻪ روﺷﻨﻰ‬ ‫در آن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣـﻰﺧـﻮرد‪ .‬ﻛﺘﺎبﻣﻘـﺪس از ﻃـﺮﻓﻰ ﺑﺮ ﻳﻜﺎﻧﮕﻰ ﺧﺪا ﭘـﺎ ﻣـﻰﻓـﺸـﺎرد‬ ‫)ﺗﺜﻨﻴﻪ‪ (٤:٦‬و از ﻃـﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻛﻤﺎل ﺧﺪاﺋﻰ ﺳﻪ ﺷﺨـﺺ اﻟـﻮﻫﻴﺖ ‪-‬ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴـﺮ و‬ ‫روحاﻟﻘﺪس‪ -‬را ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﺑﺪﻋﺖﻫﺎى ﻣﺪاﻟﻴﺴﻢ و ﮔﺮاﻳﺶ ﺳﻪ ﺧﺪاﺋﻰ‬ ‫را رد ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺪاﻟﻴﺴﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ادﻋﺎ ﻛﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روحاﻟﻘﺪس ﻓﻘﻂ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﺋﻰ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑـﺎ ﺗـﻮﺳﻞ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺧـﻮد را ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻨﻜﺮ ﲤﺎﻳﺰ ﺑﻴﻦ ﺳـﻪ ﺷـﺨـﺺ‬ ‫اﻟﻮﻫﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﮔﺮاﻳﺶ ﺳﻪ ﺧﺪاﺋﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﻠﻂ اﻇﻬﺎر ﻣﻰدارد ﻛﻪ ﺳﻪ‬ ‫ذات ﻳﺎ وﺟﻮد‪ ،‬ﺟﻤﻌﺎً ﻳﺎ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﺻﻄﻼح ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬـﻮم ﲤﺎﻳﺰ در ذات ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﺗـﻔـﺎوت در اﻓﺮاد‬ ‫درون اﻟﻮﻫﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﺷﺨﺎص درون اﻟﻮﻫﻴﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﻔﺎوت واﻗﻌﻰ اﺳﺖ اﻣﺎ ﺗﻔﺎوﺗﻰ‬ ‫اﺳﺎﺳﻰ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم آن ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﻛﻪ در ذات ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﻳﻚ از آن ﺷﺨﺺﻫـﺎ‪،‬‬ ‫ﺣﻴﻄـﻪ‬ ‫»ﲢﺖ« ذات ﺧﺎﻟﺺ ﺧﺪاﺋﻰ‪ ،‬وﺟـﻮد دارد‪ .‬ﲤﺎﻳﺰ‪ ،‬ﻧﺤﻮ(ه ﻣﺘﻔﺎوﺗﻰ از ﺑﻮدن در‬ ‫(‬ ‫ﻫﺴﺘﻰ اﺳﺖ ﻧـﻪ ﺑـﻮدن در ذات ﻳـﺎ وﺟﻮدى ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ‪ .‬ﻫـﻤـﻪ( آن ﺷﺨـﺺﻫـﺎى درون‬ ‫اﻟﻮﻫﻴﺖ‪ ،‬داراى ﲤﺎم ﺻﻔﺎت ﺧﺪاﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﻛـﺎرﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺗـﻮﺳﻂ ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻋﻀﺎى ﺗﺜﻠﻴﺚ اﳒﺎم ﺷﺪه ﻧﻴـﺰ ﺗـﻔـﺎوﺗﻰ‬ ‫ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻛﺎر ﳒﺎت‪ ،‬از ﳊﺎﻇـﻰ ﺑـﺮاى ﲤﺎم آن ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﺗﺜﻠـﻴـﺚ‪ ،‬ﻛـﺎرى اﺷﺘﺮاﻛﻰ‬

‫∏‪µ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺣﺘﻰ در ﺳﺎدهﺗﺮﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم ﻋﻤﻴﻘﻰ وﺟﻮد دارد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺻﺮفﻧﻈﺮ از ﻋﻤﻖ داﻧﺶ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﻣﺎ‪ ،‬ﻫﻤـﻮاره درﺑﺎر(ه ﻣﺎﻫﻴﺖ و ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪا‬ ‫ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ وﺟﻮد ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت راز ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻫﻴﭻ ﺑﻨﻰﺑﺸﺮى ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ داﻧﺶ ﺟﺎﻣﻌﻰ در ﻣﻮرد ﺧﺪا داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺗﺌﻮرى ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ درك ﺑﻮدن ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﳕﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى‬ ‫درﺑﺎر(ه ﺧﺪا درك ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ داﻧـﺶ ﻣـﺎ‪ ،‬ﻣـﺤـﺪود و ﺗﻮﺳﻂ ﻃﺒـﻊ‬ ‫ﺑﺸﺮى ﻣﺎ ﻣﻘﻴﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫اﻳﻮب ‪٣٤:٤١-١:٣٨‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١٨-١:١٣٩‬‬ ‫اﺷﻌﻴﺎ ‪٩-٨:٥٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٦-٣٣:١١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٦-٦:٢‬‬

‫‪bŠ«Ë È«bš —œ h7ý tÝ ©±±‬‬ ‫آﻣﻮز(ه ﺗﺜﻴﻠﺚ ﺑﺮاى ﻣﺎ دﺷﻮار و ﮔﻴﺞﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ اوﻗﺎت ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﭘﻨﺪارﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬ﺗﺼﻮر ﭘـﻮچ ‪ ١+١+١=١‬را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫـﺪ‪ .‬واﺿﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴـﻦ‬ ‫ﻣﻌﺎدﻟﻪاى ﻏﻠﻂ اﺳﺖ‪ .‬اﺻﻄﻼح ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﭘﻴـﻮﻧﺪى ﻣﺮﻛﺐ از ﺳﻪ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪µπ‬‬

‫∞∂‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬در ﺷﻴﻮ(ه ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﻋﻬﺪه‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺪ اﻗﺪاﻣﺎت ﻣﺘﻔﺎوﺗﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﭘﺪر‪ ،‬آﻓﺮﻳﻨﺶ و ﳒﺎت را ﺷﺮوع ﻣﻰﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﺴﺮ‪ ،‬آﻓﺮﻳﻨـﺶ را رﻫﺎﺋﻰ ﻣﻰﺑﺨـﺸـﺪ و روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑـﺮدن روﻧﺪ ﳒـﺎت در‬ ‫ﻣﻮرد اﻳﻤﺎﻧﺪاران‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎزﺳﺎزى و ﺗﻘﺪﻳﺲ دﺳﺖ ﻣﻰزﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر از اداى ﻟﻔﻆ ﺗﺜﻠﻴﺚ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا داراى ﺑﺨﺶﻫﺎ ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﻧﻘﺸﻬﺎ ﻳﺎ‬ ‫رلﻫﺎﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺮاى ﮔﺸﻮدن راز ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻳﺴﺎت اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺘﻮﺳﻞ‬ ‫ﺷﻮﻳﻢ راه ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﻧﺒﺮد‪ ،‬ﻣﺜﻼً ﻣﺮدى را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻫﻢ‬ ‫ﭘﺪر و ﻫﻢ ﭘﺴﺮ و ﻫﻢ ﺷﻮﻫﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آﻣﻮز(ه ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﺷﺨﺼﻴﺖ رازآﻣﻴﺰ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﲤﺎﻣﻰ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﳕﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮزﻫﺎﺋﻰ‬ ‫را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭘﺎ را از آن ﺣﺪ ﻓﺮاﺗﺮ ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪ .‬ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﺣﺪود ﭘﮋواك ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ‬ ‫ﻣﻜﺎﺷـﻔـﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳـﻰ‬ ‫ﻣﺎ را ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﺜﻠﻴـﺚ ﺧـﻮاﺳﺘﺎر آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ‬ ‫(‬ ‫وﻓﺎدار ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣﻜﺎﺷﻔﻪاى ﻛﻪ اﺷﻌﺎر ﻣﻰدارد ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ اﻋﺘﺒﺎرى‪ ،‬واﺣﺪ اﺳﺖ‬ ‫و ﺑﻪ اﻋﺘﺒﺎرى ﻣﺘﻔﺎوت‪ ،‬ﺳﻪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬آﻣﻮز(ه ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﺳﻪﮔﺎﻧﻪ ﺑﻮدن ﺧﺪاى واﺣﺪ را ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬آﻣﻮز(ه ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻋﺎرى از ﺗﻀﺎد و ﺗﻨﺎﻗﺾ اﺳﺖ‪ :‬ﺧﺪا در ذات ﻳﻚ و در ﺷﺨﺺ ﺳﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻫﻢ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺧﺪا و ﻫﻢ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روحاﻟﻘﺪس را ﺗﺎﺋﻴﺪ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻴﻠﻪ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺸﺨﻴﺺ‬ ‫‪ -٤‬ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﺑﻪ و (‬ ‫داده ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬آﻣﻮز(ه ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﺣـﺪود ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺑﺼـﻴـﺮت اﻧﺴﺎن درﺑـﺎر(ه ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺧـﺪا را ﺗﻌﻴﻴﻦ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪∂±‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪٤:٦‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪١٧-١٦:٣‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪١٩:٢٨‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﻴﺘﺎن ‪١٤:١٣‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪٢:١‬‬

‫≤‪«bš ÊœuÐ «– tÐ rzUQ ©±‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪا ﺧﺎﻟﻖ ﻛﺎﺋﻨﺎت اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜـﻪ ﺧـﻮد ﺧﺪا‬ ‫ﻣﺨﻠﻮق ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻴﻦ ﺧﺎﻟﻖ و ﺧﻠـﻘـﺖ‪ ،‬وﺟﻪ ﲤﺎﻳﺰى اﺳﺎﺳـﻰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺧﻠﻘﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﻬﺮ ﺧﺎﻟﻖ را ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧـﻰ دارد و ﺑﻪ ﺟﻼل او ﺷﻬﺎدت ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻠﻘﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﺎل‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪه ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى ﺧﻮد را ﺧﻠﻖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻔﻬﻮم ﺧﻮدآﻓﺮﻳﻨﻰ از ﳊﺎظ ﻟﻐﻮى‪،‬‬ ‫ﺗﻨﺎﻗﺾﮔﻮﺋﻰ و ﺑﻰﻣﻌﻨﺎﺳﺖ‪ .‬از ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ دﺳﺖ از ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﺮدارﻧﺪ‬ ‫آﻓﺮﻳﺪه ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﺧﺪا ﻫﻢ ﳕﻰﺗـﻮاﻧﺪ‬ ‫و ﻛﻤﻰ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﳕـﻰﺗـﻮاﻧﺪ‬ ‫(‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺴﺎزد زﻳﺮا ﺧﺪا ﺑﺮاى آﻓﺮﻳﺪن ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ ﻗﺒﻞ از ﺧﻮد وﺟﻮد داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﺧﺪا ﻫﻢ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎرى را ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﻣﻌﻠﻮﻟﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻠﺘﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﺨﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﺎى آن‪ ،‬ﺑﺮ درﺳﺘﻰ‬ ‫آن ﮔﻮاﻫﻰ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺪا ﻣﻌﻠﻮل ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬او ﻫﻴﭻ آﻏـﺎزى ﻧﺪارد و ﻟﺬا ﻓﺎﻗﺪ ﻋﻠﺘﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﺮ وى ﻣﻘﺪم ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ازﻟﻰ و اﺑﺪى اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤـﻮاره ﺑﻮده‪ ،‬ﻫﺴـﺖ و‬ ‫اداﻣﻪ ﻫﺴﺘﻰ ﺧﻮﻳﺶ‪،‬‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬او در درون ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺑﻮدن را دارد و ﺑﺮاى‬ ‫(‬ ‫اﻳﺪه »ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﻤﻜﻰ از ﺧﺎرج اﺣﺘﻴﺎج ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ (‬ ‫ﺑﻮدن« ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺎﻳﻪ و ﭘﺮﻫﻴﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى‬

‫≤∂‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫را ﳕﻰﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﻢ و ﺑﻴـﺶ ﭼـﻨـﺎن ﻣـﻔـﻬـﻮﻣﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻧﭽـﻪ در ﻣـﺨـﻴـﻠـﻪ( ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻰﮔﻨﺠﺪ‪ ،‬واﺑﺴﺘﻪ و ﻣﻘﻴﺪ ﺑﻪ آﻓﺮﻳﻨﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ رﻧﮓ و ﺑﻮى ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات‬ ‫ﺣﻴﻄﻪ درك ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺎ ﺧﺎرج اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻮدن را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از‬ ‫(‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﻏﻴﺮﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣـﻮﺟﻮد )ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﻌﺮﻳ‪(N‬‬ ‫ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﳕـﻰﺗـﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻖ‪ ،‬ﻗـﺎﺋـﻢ ﺑـﻪ ذات‬ ‫آﻓﺮﻳﺪه ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﺮﺧﻼف ﻣﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫(‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در واﻗﻊ‪ ،‬اﻳﻦ ﺟﻮﻫﺮ اﺻﻠﻰ ﺗﻔﺎوت ﺑﻴﻦ آﻓﺮﻳﺪﮔﺎر و آﻓﺮﻳﻨﺶ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن‬ ‫ﭼﺸﻤﻪ ﲤﺎﻣﻰ ﻣﻮﺟﻮدات ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ او را ﻣﺘﻌﺎلﺗﺮﻳﻦ وﺟﻮد و ﺳﺮ‬ ‫(‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات ﺑﻮدن‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﺳﺘﺪﻻل‪ ،‬ﻣﻨﻄﻖ ﻳﺎ ﻋﻠﻢ را ﻧﻘﺾ‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻋﻘﻼﻧﻰ و ﻣﻌﺘﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﻋﻜﺲ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم ﺧﻮدآﻓﺮﻳﻨﻰ‪،‬‬ ‫ﳕﻰﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮد ﻳﻚ‬ ‫(‬ ‫اﺻﻮﻟﻰﺗﺮﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺘﺪﻻل‪ ،‬ﻣﻨﻄﻖ و ﻋﻠـﻢ را ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻗﺎﻧﻮن ﻋﺪم ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺑﺎﺷـﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﻘﺾ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻗﺎﺋﻤﻴﺖ ﺑﻪ ذات‪ ،‬ﻣﻌﻘﻮل اﺳﺖ؛ ﺧﻮدآﻓﺮﻳﻨﻰ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل‪.‬‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻳﻚ وﺟـﻮد ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻋﻘﻼً ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻘـﻼً ﻻزم‬ ‫(‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻣﻨﻄﻖ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﻴﺰى ﺑﺎﻳﺪ در‬ ‫درون ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺑﻮدن را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى وﺟﻮد‬ ‫ﳕﻰداﺷﺖ‪ .‬ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى در درون ﺧﻮد وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﻛﻞ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬ ‫ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻬﻦﺗﺮﻳﻦ و ﻋﻤﻴﻖﺗﺮﻳﻦ ﺳﺌﻮال ﺑﺸﺮ اﻳﻦ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻋﻮض اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼـﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ ﻫﺴﺖ؟ ﭘﺎﺳـﺦ ﻻزم ﺑﻪ ﻻاﻗﻞ ﺑﺨﺸﻰ از آن ﺳـﻮال اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ زﻳﺮا ﺧﺪا ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺧﺪا در درون ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬وﺟﻮد ازﻟﻰ و اﺑﺪى دارد‪ .‬او ﻣﻨﺒﻊ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮدات اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ او در درون ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺑﻮدن را دارد‪.‬‬ ‫و ﺳﺮ‬ ‫ﭼﺸﻤﻪ (‬ ‫(‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﮔـﻮﻳـﺪ »در او زﻧـﺪﮔﻰ و ﺣﺮﻛﺖ و وﺟﻮد دارﻳـﻢ« )اﻋﻤﺎل‬ ‫‪ ،(١٧:١٧‬واﺑﺴﺘﮕﻰ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻗـﺪرت وﺟﻮد ﺧﺪا اﻇﻬﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﲟﺎﻧﺪ ﻛﻪ واﺑﺴﺘﮕـﻰ‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﺟﻮد ﺧﻮد ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∂‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻫﺮ ﻣﻌﻠﻮل ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻠﺘﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺧﺪا ﻣﻌﻠﻮل ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻠﺖ ﲤﺎم ﻋﻠﺖﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺧﻮدآﻓﺮﻳﻨﻰ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻏﻴﺮﻋﻘﻼﻧﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات ﺑﻮدن‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻋﻘﻼﻧﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات ﺑﻮدن‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻋﻘﻼً ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻘﻼً ﻻزم اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٢:٩٠‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٥-١:١‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٣١-٢٢:١٧‬‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪٢٠-١٥:١‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪٨:١‬‬

‫≥‪eOÇ tL¼ dÐ «bš ÊœuÐ U½«uð ©±‬‬ ‫ﲤﺎم اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن‪ ،‬دﻳـﺮ ﻳـﺎ زود ﺑﺎ ﻓﺮدى ﭘﺮﺳﺸﮕﺮ و ﻛﻨﺠﻜـﺎو ﻣـﻮاﺟﻪ ﻣﻰﺷـﻮﻧﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﭘﺮﺳﺸﻰ ﻣﻄـﺮح ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ دﺳﺖ ﻛﻤﻰ از ﻳﻚ ﻗﻔـﻞ ﻧـﺎﮔـﺸـﻮدﻧﻰ ﻧـﺪارد‪ .‬آن ﭘﺮﺳﺶ‬ ‫اﺳﺘﻨﻄﺎقﮔـﻮﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬آﻳﺎ ﺧﺪا ﻣﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﺻﺨﺮهاى ﭼﻨﺎن ﺑﺰرگ ﺧﻠﻖ ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺧﻮد ﻧﺘـﻮاﻧـﺪ آن را ﺣﺮﻛﺖ دﻫﺪ؟ در ﻧـﮕـﺎه اول ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣـﻰرﺳﺪ ﻛـﻪ ﭘـﺮﺳﺶ ﻣﺰﺑـﻮر‪،‬‬ ‫ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺑﻐﺮﱋ ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺟﻮاب ﺷﺨﺺ اﻟﻬﻴﺪان‬ ‫ﻣﺨﺎﻃﺐ را ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﻣﻴﺦ ﻳﻚ‬ ‫(‬ ‫ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑـﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﻛـﺎرى ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا از ﻋﻬـﺪه( آن ﺑﺮ‬ ‫ﳕﻰآﻳﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺧﺪا ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺻﺨﺮه را ﺣﺮﻛﺖ دﻫﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻟﻬﻴﺪان ﻣﺰﺑﻮر ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻧـﻪ‪،‬‬ ‫اﻧﮕﺎر ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﺎن ﺻﺨﺮهاى را ﺧﻠﻖ ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﺟﻮاب دﻫﺪ‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺮاى ﻗﺪرت ﺧﺪا ﺣﺪى ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ آدم را ﺑﻪ ﻳـﺎد ﺳﻮال ﻣﻮذﻳﺎﻧ(ﻪ دﻳﮕﺮى ﻣﻰاﻧﺪازد‪ :‬ﻫﻨـﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻴﺮوى‬ ‫ﻣﻘﺎوﻣﺖﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺷﻴﺊ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮردﻧﻰ ﻓﺸﺎر ﻣﻰآورد‪ ،‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻣﻰاﻓﺘﺪ؟ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﻰﺗﻮان ﻳﻚ ﻧﻴﺮوى ﻣﻘﺎوﻣﺖﻧﺎﭘﺬﻳﺮ را ﺗﺼﻮر ﻛﺮد و ﻫﻢ ﻳﻚ ﺷﻴﺊ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮردﻧﻰ‪.‬‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ درك ﻣﻰﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻌﺎﻣﻞ آن دو اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻧﻴﺮوى ﻣﻘﺎوﻣﺖ‬ ‫ﻧﺎﭘﺬﻳﺮى ﺑﺮ ﻳـﻚ ﺷﻴﺊ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮردﻧـﻰ ﻓﺸﺎر ﺑﻴﺎورد و ﺷﻴﺊ ﺟﻨﺒـﺶ ﻧﺨﻮردﻧﻰ ﺣﺮﻛﺖ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ آن ﺷﻴﺊ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮردﻧﻰ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺷﻴﺊ ﺗﻜﺎن ﻧﺨﻮرد‪ ،‬ﭘﺲ ﻧﻴﺮوى‬ ‫ﻣﺎ »ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳـﺮ« ﻣﺤﺴﻮب ﳕﻰﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛـﻪ واﻗﻌﻴﺖ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ آن دو ‪-‬‬ ‫ﻳﻚ ﻧﻴﺮوى ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ و ﻳﻚ ﺷﻴﺊ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮردﻧﻰ‪ -‬را در ﺧﻮد ﺟﺎ ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﻗـﻀـﻴـﻪ ﻧﻴﺮوى‬ ‫ﺑﺎز ﺑﻪ ﺳـﺮاغ ﺻﺨﺮ(ه ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺪادﻧﻰ ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ )ﻣﺜـﻞ‬ ‫(‬ ‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ( دﺷﻮارى ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه در آﳒﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮد ﻣﺴﺎﻟﻪ‪ ،‬ﻣﺴﺎﻟﻪاى‬ ‫ﻧﺎدرﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﺮ ﻳﻚ ﻗﻴﺎس ﻧﺎدرﺳﺖ ﺑﻨﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻓﺮض‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ »ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗـﻮاﻧﺎ« ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا ﻣﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﺎرى را ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫»ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎ«‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ اﺻﻄﻼح اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺎرى ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس از اﻣﻮر ﻣﺘﻌﺪدى ﻧﺎم ﻣﻰﺑﺮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻗﺎدر ﺑﻪ‬ ‫اﳒﺎم آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ دروغ ﺑﮕﻮﻳﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ ،(١٨:٦‬او ﳕﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﲟﻴﺮد‪.‬‬ ‫او ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻫـﻢ ازﻟﻰ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ ﻣﺨـﻠـﻮق‪ .‬او ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮﺧﻼف ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺧـﻮﻳـﺶ‬ ‫ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل و در ﻳﻚ راﺳﺘﺎ‪ ،‬ﻫﻢ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺪا ﺑﺮ آﻓﺮﻳﺪهﻫﺎﻳﺶ ﻗﺪرت ﲤﺎم دارد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺑﺨﺸﻰ از‬ ‫اﻧﻪ او ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺮاى ﭘﺎﺳﺦ دادن ﺑﻪ‬ ‫آﻓﺮﻳﻨﺶ از‬ ‫ﺣﻴﻄﻪ ﺗﺴﻠﻂ ﻗـﺪرﲤﻨﺪ (‬ ‫(‬ ‫ﻣﺴﺎﻟـﻪ ﺑﻐﺮﱋ آن ﺻﺨـﺮه‪ ،‬ﺟﻮاﺑﻰ ﺻﺤﻴـﺢ وﺟـﻮد دارد‪ .‬ﻗﻔﻞ ﻛﺬاﺋـﻰ را ﻣﻰﺗﻮان ﺑـﺎز‬ ‫(‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺎﺳﺦ آن ﺳﺌﻮال ﻣﻨﻔﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺻﺨﺮهاى ﺑﺴﺎزد ﻛﻪ ﺧﻮد ﻧﺘﻮاﻧﺪ آن‬ ‫را ﺣﺮﻛﺖ دﻫﺪ‪ .‬ﭼﺮا؟ ﺑـﺮاى اﻳﻨﻜﻪ اﮔﺮ ﺧﺪا ﭼﻨﺎن ﺻﺨـﺮهاى را ﺧﻠﻖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى را‬ ‫ﺧﻠﻖ ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ از ﳊﺎﻇﻰ ﺑﺮ آن ﻗﺪرت ﻧﺪارد‪ .‬در آن ﺻﻮرت او ﺗﻮاﻧﺎ ﺑﻮدن ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻧﻘﺾ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ از ﺧﺪا ﺑﻮدن ﺑﺎز اﻳﺴﺘﺪ؛ او ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎﻛﺮه در ﻣﻮرد ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ از ﺟﺒﺮاﺋﻴﻞ ﺧﺒﺮ ﮔﺮﻓﺖ و‬ ‫از آن ﺧﺒﺮ ﺷﮕﻔـﺖ زده ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔـﺖ‪» :‬زﻳﺮا ﻧﺰد ﺧﺪا ﻫﻴﭻ اﻣﺮى ﻣﺤـﺎل‬ ‫ﻧﻴﺴـﺖ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٣٧:١‬در آﳒﺎ ﻓـﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﻳـﺎدآورى ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼـﻴـﺰ‬ ‫ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺪس ﻣﻰزﱎ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﻓﺮﺷﺘﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ از اﻏﺮاق اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺎرﻳﻚﺑﻴﻨﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕـﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ آن ﻓﺮﺷﺘﻪ‪ ،‬اﻟﻬﻴﺎت ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺒﻰ را اراﺋﻪ‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑـﺮﺣﺴﺐ درك ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻗـﺪرت ﺧﺪا ﺑﺴﻰ دورﺗﺮ از ﻣﺨﻠﻮق را ﻫـﻢ‬ ‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﳌﺲ ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى او ﳑﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﻰﮔـﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑـﺮاى ﺧﺪا ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺎ اﻳـﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ او ﻣﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﻫﺮ آﻧﭽـﻪ را ﻛﻪ اراده ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬اﳒﺎم دﻫﺪ‪ .‬ﻗـﺪرت او‪ ،‬ﺗـﻮﺳﻂ‬ ‫ﻣﺮزﻫﺎى ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺪود ﳕﻰﺷﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻳﺎ »اﺻﻼً ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ« ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻗﺪرت‬ ‫او را ﻣﺤﺼﻮر ﻛﻨﺪ‪ .‬ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﺑـﺮاى او ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﳕﻰﺗـﻮاﻧﺪ‬ ‫ﮔﻨﺎه ﻛﻨﺪ ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﺑﺨـﻮاﻫﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﳕﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﺪ زﻳﺮا ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺼـﺪ آن را ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫اﻳﻮب ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ »ﻣﻰ‪,‬داﱎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻗﺎدر ﻫﺴﺘﻰ و اﺑﺪا ً ﻗﺼﺪ ﺗﻮ را‬ ‫ﻣﻨﻊ ﻧﺘﻮان ﳕﻮد« )اﻳﻮب ‪ ،(٢:٤٢‬دﻗﻴﻘﺎً ﻣﻨﻈﻮرش ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼـﻴـﺰ‪ ،‬ﺑـﺮاى ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻨﺒﻊ ﻋﻈﻴﻢ ﺗـﺴـﻠـﻰ اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﺎ‬ ‫ﻣﻰداﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻗﺪرت ﺧﺪا ﻛﻪ در آﻓﺮﻳﻨﺶ ﻛﺎﺋﻨﺎت ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﻫﻨـﮕـﺎﻣـﻪ ﺧﺮوج از ﻣﺼﺮ‪ ،‬آن‬ ‫در اﺧﺘﻴـﺎر اوﺳﺖ ﺗﺎ ﳒﺎت ﻣـﺎ را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻛﻨﺪ‪ .‬او در‬ ‫(‬ ‫ﻗﺪرت را ﻧﺸﺎن داد‪ .‬او در ﻗﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﻣﺮگ را ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻰداﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺟـﺰﺋﻰ از آﻓﺮﻳﻨﺶ‪ ،‬ﳕﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﻧﻘﺸﻪﻫﺎى او ﺑـﺮاى آﻳﻨﺪه را ﻋﻘﻴﻢ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻣﻮﻟﻜﻮل ﺳﺮﻛﺶ ﺳﺮﮔﺮداﻧﻰ در ﻓﻀﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻣﻜﺎن ﺑﺮﻫﻢ زدن ﻃﺮﺣﻬﺎى‬ ‫او را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳـﻨـﻜـﻪ ﻗـﺪرتﻫﺎ و ﻓـﺸـﺎرﻫﺎى ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻧـﻴـﺎ‪ ،‬ﺗـﻬـﺪﻳـﺪ ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﻨﺜﻰﺳﺎزى ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻓﺎرغ از واﻫﻤﻪاﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ در ﺑﺴﺘﺮ اﻳﻦ داﻧﺶ ﺑﻴﺎﺳﺎﺋﻴﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺗـﻮان آن را ﻧـﺪارد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺧﺪا ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻫﻤﺎن ﻳﮕـﺎﻧـﻪ ﻗـﺪﻳـﺮ‬ ‫ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪∂¥‬‬

‫‪∂µ‬‬

‫∂∂‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺗﻮاﻧﺎ ﺑﻮدن ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﺎرى ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬او‬ ‫ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺧﻮد ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺑﺎﻟﻐﻪ و ﻧﻔﻮذ ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪا و ﺗﺴﻠﻂ او ﺑﺮ ﺳﺎﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﭘﺪﻳﺪ آورده اﺳﺖ‪ ،‬دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻬﺪﻳﺪى ﺑﺰرگ ﺑﺮاى ﺷﺮﻳﺮ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﻨﺒﻊ‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺴﻠﻰ ﺑﺮاى اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺑﺸﻤﺎر ﻣﻰرود‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻫﻤﺎن ﻗـﺪرﺗﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا در آﻓﺮﻳﻨـﺶ آن را ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷـﺖ‪ ،‬در رﻫﺎﻧﻴﺪن ﻣﺎ ﻧﻴـﺰ‬ ‫ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ در ﻛﺎﺋﻨﺎت ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻃﺮﺣﻬﺎى ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ ﺑﻴﻨﺪازد ﻳﺎ ﻋﻘﻴﻢ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪١:١٧‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٣:١١٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٦:١١‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١١:١‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٣:١‬‬

‫‪Uł tL¼ —œ «bš —uCŠ ©±¥‬‬ ‫ﺳﻴﺎﺣﺖ روﺣﻰ ﺑﻰﻧﻴﺎز از ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﻮﻫﻢ ﻫﻮسآﻟﻮد اﺳﺖ‪ .‬اﺷﺨﺎص ﳑﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ ادﻋﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺟﺴﻢ ﺧـﻮد را ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺑﺪون ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺑﻠﻴﻂ ﻗﻄـﺎر‪،‬‬ ‫ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻳﺎ ﻛﺸﺘﻰ‪ ،‬ﺳﺮى ﺑﻪ ﻛﺎﻟﻴﻔﺮﻧﻴﺎ ﻳﺎ ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ادﻋﺎﻫﺎ ﻳﺎ از ﺳﺮ ﻓﺮﻳﺒـﻜـﺎرى ﻳﺎ دﺳﺘـﺎورد ﻓﺮﻳﺐﺧﻮردﮔﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد‪ ،‬اﮔـﺮ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑∂‬

‫ﺟﺎن ﻳﺎ روح ﻛﺴﻰ ﺑﺘـﻮاﻧﺪ ﭼﻨﺎن »ﭘﺮﺗﺎب« ﺷﻮد ﻛﻪ دﻧﻴﺎ را درﻧـﻮردد‪ ،‬ﺳﻴﺮ و ﺳﻠﻮك او‬ ‫ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ در آن واﺣﺪ وى را در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺟﺎ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ روح ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺣﺎﻻ ﺑﻠﻜﻪ در آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺎدر ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ در واﺣﺪى‬ ‫از زﻣﺎن‪ ،‬در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺟﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻓﻘـﻂ روﺣﻰ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ اﺳـﺖ‬ ‫ﺟﺎﻧـﺒـﻪ‬ ‫ﻣﻰﺗﻮان ﺣﻀﻮر ﻓـﺮاﮔﻴﺮ ﻳﺎ ﻫﻤﻪﺟﺎﻧﺒﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ از ﺣﻀﻮر ﻫﻤﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻻ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ او در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺧﺪا ﺣﺮف ﻣﻰزﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻌﻤـﻮ ً‬ ‫ﺟﺎﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا در آﳒﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﻨﻮان روح‪ ،‬آن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ‪ ،‬ﻓﻀﺎ را اﺷﻐﺎل ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ را اﺷﻐﺎل ﳕﻰﻛﻨﺪ‪ .‬او اﺻﻼً ﻓﺎﻗﺪ‬ ‫ﻛﻴﻔﻴﺎت ﻣﺎدى اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎده اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﻓﻀـﺎ را اﺷﻐﺎل ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﻠﻴﺪ درك اﻳـﻦ‬ ‫ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻻﻳﻨﺤﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺻﻄﻼﺣﺎت ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﻣﺎﻧﻊ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ و ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ ﻓﻀﺎ ﻳﺎ زﻣﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫»ﺟﺎﺋﻰ« رﻓﱳ ﻳـﺎ »وﻗﺘﻰ« ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛـﺮدن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺣﻀﻮر ﻳﺎﻓﱳ ﺑـﻰواﺳﻄﻪ در ﻣﺤﻀـﺮ‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﱳ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﻀـﻮر ﻓـﺮاﮔـﻴـﺮ ﺧـﺪا داراى ﺟﻨـﺒـﻪ( ﺛﺎﻧـﻮﻳـﻪاى اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﻏـﻠـﺐ آن را ﻧﺎدﻳـﺪه‬ ‫ﻣﻰاﻧﮕﺎرﻳﻢ‪» .‬ﻓﺮاﮔﻴﺮ« ﻧﻪ ﻓﻘﻂ از ﻣﻜﺎن ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﻠﻜﻪ از ﻣﻴﺰان ﺣﻀﻮر او در ﻫﺮ‬ ‫ﺟﺎى ﻣﻔﺮوض ﻧﻴﺰ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ داﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ در ﻫﺮ ﺟﺎﺋـﻰ ﺣـﻀـﻮر دارد‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺪﻳـﺪه را ﺑﻰﻛـﺮاﻧﻪ ﺑـﻮدن ﻳﺎ ﺧﻼﺻﻪﺗـﺮ‬ ‫ﺑﻰﻛﺮاﻧﮕﻰ ﻣﻰﺗﻮان ﮔﻔﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎﻧـﺪاراﻧﻰ ﻛﻪ در ﻧﻴﻮﻳﻮرك زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ از ﺣﻀﻮر‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪا ﻣﺤﻈﻮظ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻛﻤﺎاﻳﻨﻜﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪارن ﻣﺴﻜﻮ ﻧﻴﺰ از ﻫﻤﺎن ﺣﻀﻮر ﻟﺬت‬ ‫ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﺑﻰﻛﺮاﻧﮕﻰ او رﺑﻄﻰ ﺑﻪ ﻛﻤﻴﺖ او ﻧﺪارد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ او‬ ‫در ﺣﻀﻮر ﻛﺎﻣﻞ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺌـﻮرى ﺣﻀﻮر ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒـﻪ( ﺧﺪا‪ ،‬ﻣـﺎ را ﺑﻪ ﺣﻖ از دﻫﺸﺖ ﭘﺮ ﻣﻰﻛﻨـﺪ‪ .‬ﺗـﺌـﻮرى‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻋـﻼوه ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ اﻧـﺴـﺎن را ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﺣـﺮﻣﺖ ﺧـﺪا واﻣﻰ دارد و روح ﻋﻘﻴـﻢ را‬ ‫آﺑﺴﱳ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺛﺒﺎت ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﻮاره ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ از‬ ‫ﻧﺎﺷـﺪه ﺧﺪا ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﺑـﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺘـﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻫـﺮﮔﺰ‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ‬ ‫(‬

‫∏∂‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫ﻣﺤﺘﺎج در ﺻ‪ N‬اﻳﺴﺘﺎدن ﻳﺎ ﻧﻮﺑﺖ ﮔﺮﻓﱳ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ در ﺣﻀﻮرﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ‪،‬‬ ‫او ﺳﺮﮔﺮم رﺳﻴﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﺣﻮادث آن ﺳﺮ دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺌﻮرى ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺑﺮاى ﺑﻰاﻳﻤﺎن‬ ‫اﺻﻼ ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮاى ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪن از ﺣﻀﻮر ﺧﺪا‪ ،‬ﺟﺎﺋـﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ً‬ ‫ﻫﻴﭻ ﮔﻮﺷﻪاى از ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا در آﳒﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺮﻳﺮان در ﺟﻬﻨﻢ ﻧﻪ از ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ از ﺳﺨﺎوت او ﺟﺪاﻳﻨﺪ‪ .‬ﻏﻀﺐ او ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ده‬ ‫داود‪ ،‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره ﺟﻼل ﺣﻀﻮر ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺟﺎﻧﺒﻪ ﺧﺪا را در ﻣﺰاﻣﻴﺮ ﺳﺘﻮد‪ ،‬ﻓﺸﺮ (‬ ‫(‬ ‫ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪاى از آن ﺗﺌﻮرى را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰدﻫﺪ‪:‬‬ ‫از روح ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺑﺮوم و ا زﺣﻀﻮر ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﻢ‪ .‬ا ﮔﺮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد‬ ‫ﻛﻨﻢ ﺗﻮ آﳒﺎ ﻫﺴﺘﻰ‪ .‬ا ﮔﺮ در ﻫﺎوﻳﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﮕﺴﺘـﺮاﱎ اﻳﻨﻚ ﺗﻮ آﳒﺎ ﻫﺴﺘﻰ‪ .‬ا ﮔﺮ‬ ‫ﺑﺎﻟﻬﺎى ﺳﺤﺮ را ﺑﮕﻴﺮم و در اﻗﺼﺎى درﻳﺎ ﺳﺎ ﻛﻦ ﺷﻮم‪ ،‬در آﳒﺎ ﻧﻴﺰ دﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﺮا‬ ‫رﻫﺒﺮى ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد و دﺳﺖ راﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﺮا ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(١٠-٧:١٣٩‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻓﻘﻂ روح ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺧﺪا در ﺑﻨﺪ زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﺟﻮد او‪ ،‬زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻰﮔﺬارد‪.‬‬ ‫اﺳﻄﻪ آن‬ ‫‪ -٣‬ﺣﻀﻮر ﻓﺮاﮔﻴﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻰﻛﺮاﻧﮕﻰ او‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺑﻰﻛﺮاﻧﮕﻰ ﻛﻪ او ﺑﻪ و (‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ زﻣﺎﻧﻬﺎ و در (‬ ‫ﻗﺎدر اﺳﺖ در ﭘﺮى ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬در (‬ ‫‪ -٤‬ﺣﻀﻮر ﻓﺮاﮔﻴﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮاى اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺗﺴﻠﻰ و ﺑﺮاى ﺑﻰاﻳﻤﺎﻧﺎن وﺣﺸﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫اول ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ‪٢٧:٨‬‬ ‫اﻳﻮب ‪٩-٧:١١‬‬ ‫ارﻣﻴﺎ ‪٢٤-٢٣:٢٣‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٣١-٢٢:١٧‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪∂π‬‬

‫‪eOÇ tL¼ “« «bš v¼UÖ¬ ©±µ‬‬ ‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑـﺮداﺷﺖ ﻣﻦ از ﻣﻔﻬﻮم آ ﮔﺎﻫﻰ ﻓﺮاﮔﻴﺮ‪ ،‬ﺑـﻪ درك دوران ﻃﻔﻮﻟﻴﺘﻢ از ﺑﺎﺑﺎﻧﻮﺋﻞ‬ ‫ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﺑﺎﻧﻮﺋﻞ‪» ،‬ﻓﻬﺮﺳﺘﻰ از اﺳﺎﻣﻰ ﺑﭽﻪﻫﺎ و ﻫﺪاﻳﺎى‬ ‫ﻛﺮﻳﺴﻤﺲ آﻧﻬﺎ ﺗﻬﻴﻪ و دو ﺑﺎر آن ﻓﻬﺮﺳﺖ را ﺑﺎزﺑﻴﻨﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻤ(ﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﻻزم را داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﺮﮔﻮش ﻋﻴﺪ ﻗﻴﺎم در اﻃﺎق زﻳﺮ ﺷﻴﺮواﻧﻰ ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮد‬ ‫)اﻟﺒﺘﻪ در اﻳﺎم ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﺪارس( ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻰآﻧﻜﻪ ﺧﻮد دﻳﺪه ﺷﻮد‪ ،‬ﻳﻜﺴﺮه ﻣﺮا زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬ ‫اﻟﻔﺎظ داﻧﺎى ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ آ ﮔﺎه‪ ،‬داﻧﺎى اﺳﺮار و اﻣﺜﺎل اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم اﻃﻼع‬ ‫داﺷﱳ از ﲤﺎﻣﻰ ﻋﻠﻢ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﻔﺎظ ﻣﺰﺑﻮر ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻓﻘﻂ در ﻣﻮرد ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﻛـﺎر رﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻓـﻘﻂ وﺟﻮدى ﻛـﻪ ﻻﻳﺘﻨﺎﻫـﻰ و ازﻟﻰ و اﺑﺪى ﺑـﺎﺷﺪ ﻣﻰﺗﻮاﻧـﺪ ﻫﻤﻪ ﭼـﻴﺰ را‬ ‫ﺑﺪاﻧﺪ‪ .‬آ ﮔﺎﻫﻰ ﻳﻚ ﻣﻮﺟﻮد ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ‪ ،‬ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ وﺳﻴﻠ(ﻪ ﻳﻚ وﺟﻮد ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺪود اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ را‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ آ ﮔﺎه ﺑﺎﺷﺪ‪( ،‬‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﺑﻮدن‪ ،‬ﻗﺎدر اﺳﺖ ﻛﻪ از (‬ ‫ﺑﻔﻬﻤﺪ و ﻫﻤـﻪ( ﭼﻴـﺰﻫﺎ را درك ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻫﻴـﭻوﻗﺖ ﭼﻴـﺰى را ﻳﺎد ﳕﻰﮔﻴﺮد ﻳﺎ ﺑﺎ داﻧـﺶ‬ ‫ﺗﺎزهاى آﺷﻨﺎ ﳕﻰﺷﻮد‪ .‬او از آﻳﻨﺪه ﻛﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺣﺎل آ ﮔﺎه اﺳﺖ‪ .‬او از‬ ‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺷﮕﻔﺖزده ﳕﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ آ ﮔﺎﻫﻰ ﺧﺪا ﺑﺴﻰ ﻓﺮاﺗﺮ از آ ﮔﺎﻫﻰ ﻣﺎ اﺳﺖ )ﭼﺮا ﻛﻪ از ردﻳ‪ N‬ﺑﺎﻻﺗـﺮى‬ ‫اﺳﺖ( ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻣﻌﺘﻘـﺪﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻧـﻮع ﺗﻔﻜﺮ او ﺑﻪ ﻃـﺮزى رﻳﺸﻪاى ﺑﺎ ﺗﻔﻜﺮ ﻣـﺎ‬ ‫ﻣﺘﻔـﺎوت اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺑـﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﻣـﺮى ﺟﺎ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻴـﻠـﻰ‬ ‫ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﻨﻄﻘﻰ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻜﻞ آن ﺑﺎ ﺷﻜﻞ ﻣﻨﻄﻖ ﻣﺎ ﺗﻔﺎوت‬ ‫دارد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ در اﻟﻬﻴﺎت ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺧـﻮد را ﺑﺎ ﻣﻮاﻧﻌﻰ روﺑﺮو ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻄﻠـﺐ‬ ‫اﺧﻴﺮ ﺑﺮاى ﻗﺎﻧﻊ ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻛﺎرﻣﺎن ﻣﻰآﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﺒﻨﻴﻢ ﻛﻪ دارﻳﻢ‬ ‫دو ﻗﻄﺐ ﻳﻚ ﺗﻨﺎﻗـﺾ راﺗﺎﺋﻴﺪ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻰﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﻓﺸﺎر وارده ﺑﺮ ﺧﻮد را ﺑﺎﺗـﻮﺳﻞ ﺑﻪ‬ ‫زﺑﺎن ﻣﺘﻔﺎوت ﻣﻨﻄﻖ ﺧﺪا ﻛﺎﻫﺶ دﻫﻴﻢ‪ .‬آن وﻗﺖ ﺧﻴﻠﻰ راﺣﺖ ﻣﻰﮔﻮﺋﻴﻢ‪» :‬اﻳﻦ ﳑﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﻳﻚ ﺗﻨﺎﻗﺾﮔﻮﺋﻰ ﲤﺎم ﻋﻴﺎر ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ از ﻧﻈﺮ ﺧﺪا اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﻳﻦ ﻧﻮع اﺳﺘﺪﻻل‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ زﻫﺮ ﻛﺸﻨﺪهاى اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﺪا واﻗﻌﺎً‬ ‫زﺑﺎن ﻣﻨﻄﻖ دﮔـﺮﮔﻮﻧﻪاى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻣـﻮﺟﺐ آن‪ ،‬ﻫـﺮﭼﻪ ﻛﻪ ﺑـﺮاى ﻣﺎ ﺗﻨﺎﻗـﺾ‬ ‫اﺳﺖ ﺑﺮاى او ﻣﻨﻄﻘﻰ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب آﻳﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه دﻟﻴﻠﻰ در دﺳﺖ ﻧﺪارﻳﻢ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﻳﻚ‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ از ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬آن وﻗﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮاى ﺧﺪا دﻗﻴﻘﺎً ﻣﻌﻨﺎى ﻣﺘﻀﺎد آن را دارد‪ .‬آن وﻗﺖ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ در ذﻫﻦ ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻴﻚ‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬داﻧﺶ ﺑـﺮﺗﺮ‬ ‫و ﺑﺪ ﻣﺘﻀﺎد ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ و ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰﺗـﻮاﻧﺪ و ً‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ او اﺟﺎزه ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﮔﺮه از رازﻫﺎﺋﻰ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻣـﺎ را آﺷﻔﺘﻪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻪ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻰ از داﻧﺶ ﻛﻪ از آن ﺧﺪاﺳﺖ اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ‪ ،‬ﺑﻪ در (‬ ‫ﺗﻔﺎوﺗﻰ در ﻧـﻮع ﻣﻨﻄﻖ ﻣـﻮرداﺳﺘﻔﺎده او‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا ﻣـﻌـﻘـﻮل اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺘـﻰ‬ ‫ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻨﺎﻗﻀﺎت را ﺑﺎﻫﻢ آﺷﺘﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫آ ﮔﺎه ﺑﻮدن ﺧﺪا ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﺰ از ﺗـﻮاﻧﺎ ﺑـﻮدن او ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﺸﺄت ﻣﻰﮔﻴـﺮد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت‬ ‫ﺧﺪا ﻓﻘﻂ از آن رو ﻛﻪ ﺧﺮد ﺑﺮﺗﺮ ﺧﻮد را ﺑﺮاى‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻮﻗﺮاﻧﻪ ﻛﺎﺋﻨﺎت و (‬ ‫(‬ ‫آن ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑـﺮده اﺳﺖ‪ ،‬آ ﮔﺎه ﻣﻄﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪا ﻫـﻤـﻪ را ﻣﻰداﻧﺪ زﻳـﺮا ﻛﻪ ﺧﻮد‬ ‫ﻫﻤﻪ را آﻓﺮﻳﺪه و ﻫﻤـﻪ را ﺧﻮد اراده ﻛـﺮده اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺣﺎﻛﻢ ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘـﻴـﺎر‬ ‫ﻛﺎﺋﻨﺎت‪ ،‬ﺑﺮﻛﺎﺋﻨﺎت ﻣﺴﻠﻂ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻚ ﺑـﺮﺧﻰ از ﻣﺤﻘﻘﺎن ﻛـﻮﺷﻴﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ آن دو‬ ‫ﻣﻄﻠﺐ را از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﺪا ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪون ﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻪ را ﺑﺪاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاى او ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﻪ را ﺑﺪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﻠﻂ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آن دوﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﻪ( ﺻﻔﺎت ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺴﺘﮕﻰ دارﻧﺪ‪ ،‬دو ﺑﺨﺶ ﻻزم‬ ‫از ﻳﻚ ﻛﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫داﻧﺎﺋﻰ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﺪا ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺗـﻮاﻧﺎﺋﻰ ﻣﻄﻠﻖ و ﺣﻀﻮر ﻣﻄﻠﻖ او‪ ،‬ﺑـﺎ زﻣﺎن ارﺗﺒﺎط‬ ‫دارد‪ .‬داﻧﺶ ﺧﺪا از ﳊﺎظ اﻳﻨﻜـﻪ او ﺑـﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﻫﻤﻪ ﭼـﻴـﺰ آ ﮔﺎه اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻄﻠـﻖ‬ ‫ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧـﺮد ﺧﺪا از اﻳﻦ ﺟﻨﺒﻪ ﺑﺎ ﺧـﺮد ﻣﺎ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ ﻛﻪ او ﻧﺎﭼﺎر ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺜـﻞ‬ ‫ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮى ﻛﻪ ﻳﻚ ﭘـﺮوﻧﺪه را درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻃﻼﻋﺎت »دﺳﺘﺮﺳﻰ« ﭘﻴﺪا ﻛﻨـﺪ‪.‬‬ ‫ﲤﺎﻣﻰ داﻧﺶ ﻫﻤﻮاره ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً در ﻧﺰد ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫داﻧﺶ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﺪا ﺷﻤﺸﻴﺮ دو ﻟﺒﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺌـﻮرى ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺑﺮاى اﻳﻤﺎﻧﺪار اﻣﻨﻴـﺖ‬

‫ﻣﻰآورد زﻳﺮا اﻳﻤﺎﻧﺪار ﻣﻰداﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺴﻠﻂ اﺳﺖ و درك ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﺎﺋﻠﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ را‬ ‫ﻣﺒﻬﻮت ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺧﺪا را ﻣﺒﻬﻮت ﳕﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﺗﺌﻮرى ﻓﻮقاﻟﺬﻛﺮ ﺑﺮاى ﻏﻴﺮ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪار اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را روﺷﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ از ﺧﺪا ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﮔﻨﺎﻫـﺎن ﻣﺮدم ﺣﻘﻴﻘـﺘًﺎ از ﭘﺮده ﺑﻴﺮون ﻫﺴـﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫـﻢ ﻣﺜﻞ آدم ﻛﺘﺎب ﭘـﻴﺪاﻳﺶ در‬ ‫ﺗﻼش ﻣﺨﻔﻰ ﺷﺪن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﮔﻮﺷﻪاى از ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﺧﻴﺮ(ه ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﻪ از روى ﻣﺤﺒﺖ و ﭼﻪ از ﺳﺮ ﻏﻀﺐ‪ ،‬در دﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﻪ آن ﻧﺎﻛﺎم ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻋﺪه ﺧﺪا ﺑﺮاى رﺳﺎﻧﻴﺪن دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﻧﻴﺰ‬ ‫آ ﮔﺎﻫﻰ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﺪا ﺑﺨﺸﻰ ﺣﻴﺎﺗﻰ از و (‬ ‫ﻫﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ از آﳒﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻗﺎﺿﻰ ﺑﺮاى ﺻﺪور ﻳﻚ ﺣﻜﻢ دﻗﻴﻘﺎً ﻋﺎدﻻﻧﻪ‪ ،‬اﺑﺘﺪا‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﲤﺎم ﺣﻘﺎﻳـﻖ را ﺑﺪاﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻣـﺪرﻛﻰ از دﺳﺖ ﲡﺴﺲ ﺧﺪا ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫـﻤـﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﺮاى او ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫∞∑‬

‫‪∑±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫»ﻫﻤﻪ داﻧﺶ«‪.‬‬ ‫‪ -١‬آ ﮔﺎﻫﻰ ﻣﻄﻠﻖ و ﺳﺎﻳﺮ اﻟﻔﺎظ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻨﻰ ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫(‬ ‫‪ -٢‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ وﺟﻮد ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ داﻧﺶ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ را دارا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮى از داﻧﺶ را داراﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ داﻧﺶ‬ ‫‪ -٣‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬در (‬ ‫او ﻫﻤﺎن زﺑﺎن ﻣﻨﻄﻖ را ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﺪ ﻛﻪ داﻧﺶ ﻣﺎ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻧﺴﺒﺖ دادن ﻧﻮع دﻳﮕﺮى از ﻣﻨﻄﻖ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ زﻫﺮ ﻛﺸﻨﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬داﻧﺶ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﺪا‪ ،‬در ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﺑﻮدن و ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﻣﻄﻠﻖ او رﻳﺸﻪ دارد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬داﻧﺶ ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻧﻘﺶ او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان داور دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺣﻴﺎﺗﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٥:١٤٧‬‬ ‫ﺣﺰﻗﻴﺎل ‪٥:١١‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪١٨:١٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٦-٣٣:١١‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٣:٤‬‬

‫≤∑‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫∂‪«bš ”bIð ©±‬‬ ‫اوﻟﻴﻦ دﻋﺎﺋﻰ ﻛـﻪ در دوران ﻛﻮدﻛﻰ ﻳﺎد ﮔـﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬دﻋﺎى ﺑـﺮﻛﺖ ﺳﻔﺮه ﺑﻮد‪» :‬ﺧﺪا‬ ‫ﺑﺰرگ اﺳﺖ؛ ﺧﺪا ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ و ﻣﺎ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻏﺬا از او ﺗﺸﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ «.‬دو ﻣـﻮرد از‬ ‫ﺟﺴﺘﻪ ﺧﺪا در اﻳﻦ دﻋﺎ دﻳﺪه ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻈﻤﺖ و ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮان‬ ‫ﺻﻔﺎت ﺑﺮ‬ ‫(‬ ‫ﻫﺮ دو را در ﻛﻠﻤـﻪ( ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ »ﻣﻘﺪس« ﺟﻤﻊ ﳕـﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ از ﻗـﺪوﺳﻴﺖ ﺧﺪا‬ ‫ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﻰآورﻳﻢ‪ ،‬ﻃﺒﻖ ﻋﺎدت ﺗﻘﺮﻳـﺒـﺎً ﺑﻪ ﻧﺤﻮى ﻗﺎﻃﻌﺎﻧـﻪ آن را ﺑﺎ ﺧﻠﻮص و‬ ‫اﻳﺪه ﺗﻘﺪس ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺷﺎﻣﻞ آن ﺻﻔﺎت ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ اﻣﺎ‬ ‫ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﺪا در ارﺗﺒﺎط ﻣﻰداﻧﻴﻢ‪( .‬‬ ‫آﻧﻬﺎ ﻣﻌﺎﻧﻰ اﺻﻠﻰ ﺗﻘﺪس ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫واژ(ه ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ »ﺗﻘﺪس« دو ﻣﻌﻨﺎى ﻣﺘﻤﺎﻳـﺰ دارد‪ .‬ﻣﻌﻨﺎى اﺻﻠﻰ آن »ﻣﺠـﺰا‬ ‫ﺑﻮدن« ﻳﺎ »ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮدن« اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﺋﻴﻢ ﺧﺪا ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮدات ﺟﻠﺐ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬واژ(ه ﻣﺰﺑﻮر ﺑـﻪ‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ را ﺑﻪ ﺗﻔـﺎوت ﻋﻤﻴﻖ او ﺑﺎ (‬ ‫ﻋﻈﻤـﺖ واﻻى ﺧﺪا و ﺗﻔﻮق ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪ او اﺷـﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻈﻤﺖ و ﺗﻔـﻮﻗﻰ ﻛـﻪ از‬ ‫ﻟﻴﺎﻗﺘﻰ ﺳـﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰﮔﻴﺮد ﻛﻪ او را در ﺧﻮر اﺣﺘـﺮام‪ ،‬ﭘﺮﺳﺘﺶ‪ ،‬ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻣـﺎ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬او در ﺟﻼل ﺧﻮﻳﺶ از ﻣﺎ »ﻣـﺠـﺰا« ﻳﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺘـﻔـﺎوت اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣـﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس از اﺷﻴﺎء ﻳﺎ اﺷﺨـﺎص ﻳـﺎ اوﻗﺎت ﻣﻘﺪس ﺳﺨﻦ ﻣـﻰراﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ‬ ‫ﻧﻈـﺮ دارد ﻛﻪ ﺟﺪا ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪهاﻧـﺪ ﻳـﺎ ﺗـﻮﺳﻂ ﲤﺎس ﺧﺪا ﺑﺎ آﻧﻬـﺎ دﮔـﺮﮔـﻮن‬ ‫ﺗﻪ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺮ آن اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬زﻣﻴﻦ ﻣﻘﺪس ﺑﻮد‬ ‫ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬زﻣﻴﻦ ﻣﺠﺎور ﺑﻮ (‬ ‫ﭼﺮا ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ وﻳﮋه ﺑﺮ آن ﺣﻀﻮر داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺠﺎورت ﺑﺎ ذات آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻋﺎدى را ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﻮقاﻟﻌﺎده و ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ را ﻏﻴﺮﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺧﺪا دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ ﻣﻘﺪس ﺑﺮ اﻋﻤﺎل ﻧﺎب و‬ ‫ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ‬ ‫ﻣﻌﻨﺎى‬ ‫(‬ ‫(‬ ‫(‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻛﺎرى را ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛـﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬او ﻫﺮﮔﺰ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻧـﺎدرﺳﺖ ﳕﻰزﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﺷﻴﻮهاى ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ او ﻣﺎﻫﻴﺘﺎً ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫وﺻ‪ ،N‬ﻣﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻴﻦ ﻋﺪاﻟﺖ دروﻧﻰ ﺧﺪا )ﻣﺎﻫﻴﺖ ﻣﻘﺪس او( و ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﻴﺮوﻧﻰ‬ ‫ﺧﺪا )اﻋﻤﺎل او( ﲤﺎﻳﺰ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∑‬

‫از آﳒﺎ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ ،‬او ﻫﻢ ﺑﺰرگ اﺳﺖ و ﻫﻢ ﻧﻴﻜﻮ و ﻫﻴﭻ ﺷﺮارﺗﻰ ﺑﺎ‬ ‫ﻧﻴﻜـﻮﺋﻰ او اﺧﺘﻼط ﭘﻴﺪا ﻧـﻜـﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪن ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻘﺪس‪ ،‬ﺑﻪ ﻣـﻔـﻬـﻮم اﻳﻦ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﻋﻈﻤﺖ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﺪا ﺷﺮﻳﻚ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺎ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳـﻘـﻮط ﻛﺮده‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر و ﻣﻌـﻤـﻮﻟﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺘـﻔـﺎوت ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺧـﻮاﻧـﺪه‬ ‫ﺷﺪهاﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖ و ﻛﻨﺶ اﺧﻼﻗﻰ ﺧﺪا را آﻳﻨﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻗﺮار اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺎ از ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ او ﺗﻘﻠﻴﺪ ﳕﺎﺋﻴﻢ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺗﻘﺪس دو ﻣﻌﻨﺎى ﻣﺘﻤـﺎﻳـﺰ دارد‪» (١) :‬ﻣﺠـﺰا« ﻳﺎ »ﺟﺪا« ﺑـﻮدن )‪» (٢‬ﻛﻨﺶﻫﺎى‬ ‫ﻧﺎب و ﻋﺎدﻻﻧﻪ«‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪهاﻳﻢ ﺗﺎ ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻳﺎ ﻋﺪاﻟﺖ و ﺧﻠﻮص ﺧﺪا را ﺑﺎزﺗﺎب دﻫﻴﻢ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪٦-١:٣‬‬ ‫اول ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ‪٢:٢‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٩-١:٩٩‬‬ ‫اﺷﻌﻴﺎء ‪١٣-١:٦‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪١١-١:٤‬‬

‫∑‪«bš vzuJO½ ©±‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﳊﻈﺎت ﺑﺎﻣﺰ(ه زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻮﻗﻌﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﲤﺎﺷﺎى ﺗﻮﻟﻪﺳﮓ ﻳﺎ ﺑﭽﻪ ﮔﺮﺑﻪاى‬ ‫ﺳﺎﻳـﻪ ﺧـﻮد اﺳﺖ‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮاﻗﻌﻰ ﺣﻴـﻮان ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﻰاﻳﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ در ﭘﻰ‬ ‫(‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ﺧﻮد را ﺑﮕﻴﺮد اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻰﺟﻨﺒﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ ﻫﻢ ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺣـﺮﻛﺖ درﻣﻰآﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫(‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻗﻀﻴﻪ در ﻣﻮرد ﺧﺪا ﺻﺪق ﳕﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻌﻘﻮب ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻫﺮ ﺑﺨﺸﻨﺪﮔﻰ ﻧﻴﻜﻮ و ﻫﺮ‬ ‫ﺑﺨﺸﺶ ﻛﺎﻣﻞ از ﺑﺎﻻﺳﺖ و ﻧﺎزل ﻣﻰ‪,‬ﺷﻮد از ﭘﺪر ﻧﻮرﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﺰد او ﻫﻴﭻ ﺗﺒﺪﻳﻞ و‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺮدش ﻧﻴﺴﺖ« )ﻳﻌﻘﻮب ‪.(١٧:١‬‬ ‫\‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺮدش ﻧﻴﺴﺖ«‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت‬ ‫»ﻫﻴﭻ‪...‬‬ ‫او‬ ‫ﻛﻨﺎر‬ ‫در‬ ‫ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻰ‬ ‫ﳕ‬ ‫ﺗﻐﻴﻴﺮ‬ ‫ﮔﺰ‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫ﺧﺪا‬ ‫\‬ ‫ﮔﻮﻳﺎى آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧـﺪا وﺟﻮدى ﻣﺎدى و ﻟﺬا ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺳﺎﻳﻪ اﻧﺪاﺧﱳ ﻧﻴـﺴـﺖ‬ ‫ﺟﻨﺒﻪ اﺳﺘﻌﺎرى ﻳﺎ اﺧﻼﻗﻰ ﻫﻢ ﳕﻰﺗﻮان »ﻃﺮف ﺳﺎﻳﻪ« ﺑﺮاى ﺧﺪا ﻣﺘﺼﻮر ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ از (‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻌـﺮف ﺗﺎرﻳﻜﻰ اﺳﺖ و از دﻳﺪﮔﺎه روﺣﺎﻧﻰ ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻣﻌـﺮف ﺷـﺮارت اﺳﺖ‪ .‬از‬ ‫آﳒﺎ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺷﺮارﺗﻰ در ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎﻧﻪاى از ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻫﻢ در او وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫او ﭘﺪر ﻧﻮرﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺮدش ﻧﻴﺴﺖ«‪ ،‬ﻛﺎﻓﻰ‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮب ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ در ﻛﻨﺎر ﺧﺪا »ﻫﻴﭻ‬ ‫\‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻄﻠﺐ را در ﭼﻬﺎرﭼﻮب وﺟﻮد ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻳﺎ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎى ﺧﺪا ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ زﻳﺮا‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪا ﻫﻢ ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺳﺮاﭘﺎ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ او ﺑﻪ‬ ‫ﻃﺮزى اﺳﺘـﻮار ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻴـﺰ دﻳـﮕـﺮى ﻏﻴﺮ از ﻧﻴﻜـﻮﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﺧﺪا ﻋﺠﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﻰ ﻣﺜﻞ اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺧﺪا ﻣﺴﺎوى ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﺧﺪا ﻫﻢ ﺑﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖ او و‬ ‫ﻫﻢ ﺑـﺮ رﻓﺘـﺎر او دﻻﻟـﺖ دارد‪ .‬اﻗﺪاﻣـﺎت او از وﺟﻮد او ﻧﺸﺎت ﻣـﻰﮔـﻴـﺮﻧﺪ و ﺟـﺎرى‬ ‫ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬او ﻣﻮاﻓﻖ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺧﻮد وى ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨـﺪ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ درﺧﺖ‬ ‫ﺑﺪى ﻛﻪ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺰ ﻣﻴـﻮه( ﺑﺪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى ﺑﻪﺑﺎر آورد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻫﻢ ﺧﺪاى ﻧﻴﻜﻮ‬ ‫ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻴﻮ(ه ﺑﺪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﺷـﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻴﻜـﻮ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ او ﺑﺮﺧﻰ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻛﻴﻬﺎﻧﻰ ﺧـﺎرج از ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﻪ ﺑﺮ او‬ ‫داورى ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻧﻴـﻜـﻮﺋﻰ را ﺑﻪ ﺷﻜﻠـﻰ‬ ‫ﺳﻴﻠﻪ ﻗﺪرت ﻣﺤﺾ‬ ‫ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻴﻮهاى ﺑﻰﻗﺎﻧﻮﻧﻰ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ و (‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از اﻋﺘﺒﺎر ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﺧﻮد را ﻧﻴﻜﻮ ﻗﻠﻤﺪاد ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﺧﺪا ﻧﻪ از ﺳﺮ‬ ‫اﺳﺘﺒﺪاد اﺳﺖ ﻧﻪ از روى ﻫﻮﺳﺒﺎزى‪ .‬ﺧﺪا از ﻧﻮﻋﻰ ﻗﺎﻧﻮن ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ اﻣﺎ آن ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ‬

‫ﻛﻪ او ﺗﺎﺑﻊ آن اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮد وى اﺳﺖ‪ .‬او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﺷﺨﺼﻴﺖ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﻋﻤﻞ ﻣـﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺨﺼﻴﺘﻰ ﻛﻪ ازﻟﻰ و اﺑـﺪى و ﺑﻪ ﻃﺮزى ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻐﻴﻴـﺮ و ذاﺗًﺎ‬ ‫ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻘﻮب ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺑﺨﺸﺶ ﻧﻴﻜﻮ و ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬از ﺳﻮى ﺧﺪا ﻣﻰآﻳﺪ‪.‬‬ ‫او ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﻬﺎﺋﻰﺗﺮﻳﻦ اﺳﺘﺎﻧﺪارد ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﲤﺎم ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﻣﺤﺒﻮبﺗﺮﻳﻦ آﻳﺎت ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬روﻣﻴﺎن ‪ ٢٨:٨‬اﺳﺖ‪» :‬ﻣﻰ‪,‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫اده او ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه‪,‬اﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻬﺖ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا را دوﺳﺖ ﻣﻰ‪,‬دارﻧﺪ و ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ار \‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮاى ﺧﻴﺮﻳﺖ )اﻳﺸﺎن( ﺑﺎ ﻫﻢ در ﻛﺎر ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ «.‬اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ از ﻛﻼم‪،‬‬ ‫\‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ دﺷﻮارى درك آﻳﻨﺪهﻧﮕﺮى آﺳﻤﺎﻧﻰ‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫ﻗﺪر‬ ‫ﻫﻤﺎن‬ ‫اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ب‬ ‫ﻣﺤﺒﻮ‬ ‫ﻛﻪ‬ ‫ﻗﺪر‬ ‫ﻫﻤﺎن‬ ‫(‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﻗﺎدر اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ را ﺑﺮاى ﻣﺎ اﺗﻔﺎق ﻣﻰاﻓﺘﺪ‪ ،‬در ﺟﻬﺖ ﺧﻴﺮﻳﺖ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﺎر اﻧﺪازد‪ ،‬ﭘﺲ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ رخ ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫»ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ« ﺑﺎ ﺗﺎﻛﻴﺪ ادا ﺷﻮد‪ .‬از ﻃﺮﻓﻰ‪ ،‬اﻣﻮر زﻣﻴﻨﻰ ﻗﺎﺑﻞ ﻫﻀﻤـﻰ‬ ‫ً‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ‬ ‫دﻗﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻰآﻳﻨﺪ‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ در واﻗﻊ ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪) .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺸﻴﺎر ﺑﺎﺷﻴﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﻪ ﺧﻮب را ﺑﺪ ﺑﻨﺎﻣﻴﻢ و ﻧﻪ ﺑﺪ را ﺧﻮب(‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎ رﱋ‪ ،‬ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ‪ ،‬ﺑﻰﻋﺪاﻟﺘﻰ و اﻧﺒﻮﻫﻰ‬ ‫از ﺳﺎﻳﺮ اﻣﻮر ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﺧﺪا در ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﺧﻮﻳﺶ‪،‬‬ ‫ﻫﻤـﻪ آن اﻣﻮر را درﻣﻰﻧـﻮردد و آﻧﻬـﺎ را ﺑﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻛـﺎر ﻣـﻰﺑـﺮد‪ .‬ﺑﺮاى‬ ‫ﻃﻮﻣﺎر‬ ‫(‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آﻳﻨﺪهﻧﮕﺮى ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﲤﺎﻣﻰ آن‬ ‫اﻣﻮر ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ را ﺑﺮاى ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﻣﺎرﺗﻴﻦ ﻟﻮﺗﺮ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻨﺒﻪ از آﻳﻨﺪهﻧﮕﺮى ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﺧﺪا را درﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬اﮔﺮ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛﻪ از ﻛ‪ N‬ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﺨﻮرم‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻰﺧﻮردم ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﻣﻰداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ‪«.‬‬

‫‪∑¥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪﻫﺎﺋﻰ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻇﻠﻤﺖ ﮔﻨﺎه اﻳﺠﺎد ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻫﻴﭻ ﺳﺎﻳﻪاى در ﻛﻨﺎر ﺧﺪا وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺧﺪا زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﻗﺎﻧﻮن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪∑µ‬‬

‫∂∑‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫‪ -٤‬ﺧﺪا از ﻗﺎﻧﻮن ﺟﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺧﺪا ﺑﺮاى ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻮﻋﻰ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪٧-٦:٣٤‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١٠-٨:٢٥‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٥-١:١٠٠‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٩-٢٨:٨‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪١٧:١‬‬

‫∏‪«bš X'«bŽ ©±‬‬ ‫ﻋﺪاﻟﺖ‪ ،‬ﻛﻠﻤﻪاى اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻫـﺮ روزه آن را در رواﺑﻂ ﺷﺨﺼـﻰ ﺧـﻮﻳـﺶ‪ ،‬در‬ ‫ﻗﺮاردادﻫﺎى اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ‪ ،‬در اﻣﻮر ﻗﺎﻧـﻮنﮔﺰارى و در اﺣﻜﺎﻣﻰ ﻛﻪ از ﺳـﻮى دادﮔﺎﻫﻬﺎ‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ ﻋﺪاﻟﺖ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﭘﺎاﻓﺘﺎده و ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ‬ ‫ﺻﺎدر ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻣﻰﺷﻨﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪاه ﲤﺎم ﻓﻼﺳﻔﻪاى را ﻛﻪ در ﭘﻰ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻣﻨﺎﺳﺒـﻰ از آن‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻴﺞ و ﺳﺮ در ﮔﻢ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﲤﻠﻚ ﺷﺪه ﻳﺎ ﻻﻳﻖ ﻃﺮف ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺮﺗﺒﻂ ﻣﻰداﻧﻴﻢ‬ ‫ﻳﺎ ﻣﺴﺎوى ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﮔﺎﻫﻰ از اﺷﺨﺎﺻﻰ ﺣﺮف ﻣﻰزﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺷﺪن ﻳﺎ ﭘﺎداش‬ ‫ﮔﺮﻓﱳ‪ ،‬دﻗﻴﻘًﺎ ﺑﻪ ﻟﻴﺎﻗﺘﺸﺎن رﺳﻴﺪهاﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺎداش ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ داده ﳕﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻓﺮض ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺴﺎﺑﻘ(ﻪ زﻳﺒﺎﺋﻰ ﺗﺮﺗﻴﺐ داده ﺷﺪه و ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺷﺨﺺ‪،‬‬ ‫ﺟﺎﻳﺰهاى ﺗـﻌﻠﻖ ﻣﻰﮔـﻴﺮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ آن زﻳـﺒﺎﺋﻰ ﺟﺎﻳـﺰه را ﻣﻰﺑﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ در زﻳﺒﺎ ﺑﻮدن وﺟﻮد دارد‪ .‬در ﻋﻮض‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ رﻋﺎﻳﺖ ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻛﺴﻰ ﻛﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﺎ درﻳﺎﻓﺖ ﺟﺎﻳﺰه‪ ،‬ﺳﺰاواراﻧﻪ ﭘﺎداش ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ .‬اﮔﺮ داوران‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑∑‬

‫)ﺑﻪ دﻻﻳﻞ ﺳﻴـﺎﺳﻰ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮﻓـﱳ رﺷﻮه( ﺑﻪ ﻛﺴﻰ راى ﻣﻰدادﻧﺪ ﻛـﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺟﻠﻮه را‬ ‫ﳕﻰداﺷﺖ‪ ،‬آن وﻗﺖ ﻧﺘﻴﺠ(ﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻧﺎﻋﺎدﻻﻧﻪ ﻣﻰﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ دﻻﻳﻠﻰ ﻧﻈﻴﺮ دﻻﻳﻞ ﻓﻮقاﻟﺬﻛﺮ‪ ،‬ارﺳﻄﻮ ﻋﺪاﻟﺖ را ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻛﺮد‪» :‬دادن‬ ‫ﺣﻖ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ او«‪» .‬ﺣﻖ« را ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺤﻈﻮر اﺧﻼﻗﻰ ﻳﺎ ﻳﻚ ﺗﻮاﻓﻖ ﻗﺒﻠﻰ‬ ‫ﺗﻌﻴﻴﻦ ﳕﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﻴﺶ از آن ﺣﺪى ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺷـﻮد ﻛﻪ ﺟﺮم او اﻗﺘﻀﺎ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻨﺒﻴـﻪ‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر ﻧﺎﻋﺎدﻻﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﭘﺎداﺷﻰ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ از اﺳـﺘـﺤـﻘـﺎق او‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن ﭘﺎداش ﻏﻴﺮﻋﺎدﻻﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﭘـﺲ رﺣﻤﺖ ﭼﻪ ارﺗﺒﺎﻃﻰ ﺑﺎ ﻋﺪاﻟـﺖ دارد؟ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫رﺣﻤﺖ و ﻋﺪاﻟﺖ ﮔﺎﻫﻰ اﺷﺘﺒـﺎﻫـﺎً در ﺟﺎى ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻗـﺮار داده ﻣﻰﺷـﻮﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﺪﻳﻬـﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ دو اﻣﺮ ﻣﺘﻔﺎوت ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬رﺣﻤﺖ وﻗﺘﻰ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﺷﺨﺺ ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﻳﺎ‬ ‫ﭘﺎداﺷﻰ ﺑﻴﺶ از اﺳﺘﺤﻘﺎق ﺧﻮد درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﻣﺠﺎزاﺗﻰ ﻛﻤﺘﺮ از آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺤﻘﻖ‬ ‫آن ﺑﻮده ﲢﻤﻞ ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺎ رﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﻮد را ﻣﻌﺘﺪل ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻓﻴﺾ‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ آن ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺧﻮددارى‬ ‫اﺳﺎﺳﺎ ﻧﻮﻋﻰ رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺧﺪا از ﻣﺠﺎزاﺗﻰ ﻛﻪ‬ ‫ً‬ ‫او‬ ‫(‬ ‫ﻇﻴﻔـﻪ ﻣﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴـﻦ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﭘـﺮﺳﺘﺶ و ﻋﺒﺎدت اﻧﺴﺎن ﻛـﻪ و (‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻫﻴﭻ ﭘﺎداﺷﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺎداش ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﻴﺾ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ‪ .‬رﺣﻤﺖ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫(‬ ‫ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬او ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ رﺣﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا اﻳﻦ ﺣﻖ را‬ ‫اده ﻧﻴﻜﻮى ﺧﻮد اِﻋﻤﺎل ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى ﺧﻮد ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﻰدارد ﻛﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻮاﻓﻖ ار (‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ او ﺑـﻪ ﻣـﻮﺳﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬رﺣﻢ ﺧﻮاﻫﻢ ﻓـﺮﻣﻮد ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛـﻪ‬ ‫رﺣﻢ ﻛﻨﻢ و رأﻓﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﳕﻮد ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﻪ رﺣﻤﺖ ﳕﺎﻳﻢ» )روﻣﻴﺎن ‪.(١٥:٩‬‬ ‫ﻣﺮدم اﻏﻠﺐ ﮔﻠﻪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻨﺼ‪ N‬ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻓﻴﺾ ﻳﺎ رﺣﻤﺖ ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻪ ﺗﺴﺎوى ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﻧﺜﺎر ﳕﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﺪا ﻛﺴﻰ را ﻋﻔﻮ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ ﭘﺲ ﭼﺮا ﺧﻮد را ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻋﻔﻮ ﻫﻤﻪ ﳕﻰداﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﺑﻪ وﺿﻮح در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﺴـﺎوات‬ ‫رﻓﺘﺎر ﳕﻰﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﺧﻮد را ﺑﺮ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن‬ ‫دﻧﻴﺎى ﺑﺎﺳﺘﺎن ﻣﻜﺸﻮف ﻧﺴﺎﺧﺖ‪ .‬او از ﺳﺮ ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻔﻰ ﺑﺮ ﭘﻮﻟﺲ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺮ ﻳﻬﻮداى اﺳﺨﺮﻳﻮﻃﻰ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﮕﺸﺖ‪.‬‬

‫∏∑‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫ﭘﻮﻟـﺲ از ﺧﺪا ﻓﻴﺾ درﻳـﺎﻓﺖ ﻛﺮد اﻣـﺎ ﻳﻬﻮداى اﺳـﺨﺮﻳﻮﻃﻰ ﺑـﺎ ﻋﺪاﻟﺖ او روﺑـﺮو‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬رﺣﻤـﺖ و ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﻗﺎﻟﺐﻫﺎﺋـﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧـﺎﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣﻰرﺳﻨﺪ اﻣﺎ اﻋﻤـﺎل‬ ‫ﻇﺎﳌﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺠﺎزات ﻳﻬﻮدا ﺑﻴﺶ از اﺳﺘﺤﻘﺎق وى ﻣﻰﺑﻮد‪ ،‬آن وﻗﺖ دﻟﻴﻠﻰ ﺑﺮاى‬ ‫ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰداﺷﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﻓﻴﺾ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮد اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﺴﺘﻠﺰم آن ﻧﻴـﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮدا ﻫﻢ‬ ‫ﻓﻴﺾ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﻠﺰم ﺑﻪ روا داﺷﱳ ﻓﻴﺾ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻓﻴﺾ ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ ،‬ﭘﺲ دﻳﮕﺮ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﻴﺾ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎبﻣﻘـﺪس‪ ،‬دادﮔﺮى در ﻗﺎﻟﺐ ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﻰﮔﻨﺠﺪ )ﻳﻌـﻨﻰ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎى ﺧﻮد ﻧـﻴﻜﻮﺳﺖ(‪ .‬وﻗـﺘﻰ ﺧﺪا دادﮔﺮ ﺑـﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻛـﺎرى را ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛـﻪ ﻋﺎدﻻﻧﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﭘﺮﺳﺸﻰ ﭘﺮ ﻣﻌﻨﻰ و ﭼﺎﻟﺶﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ را ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﻄﺮح ﻛﺮد‪ ،‬ﭘﺮﺳﺸﻰ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﻳﻚ ﭘـﺎﺳﺦ ﻗـﻄﻌـﻰ دارد‪» :‬آﻳﺎ داور ﲤـﺎم ﺟﻬـﺎن اﻧﺼﺎف ﻧـﺨﻮاﻫـﺪ ﻛﺮد؟« )ﭘـﻴﺪاﻳـﺶ‬ ‫‪ .(٢٥:١٨‬در ﻫﻤﻴﻦ راﺳﺘﺎ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻧﻴﺰ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﻌﻨﺎدار ﻣﺸﺎﺑﻬﻰ را ﻣﻄﺮح ﻣﻰﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﭘﺲ ﭼﻪ ﮔﻮﺋﻴﻢ؟ آﻳﺎ ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﻰ‪,‬اﻧﺼﺎﻓﻰ اﺳﺖ؟ ﺣﺎﺷﺎ!« )روﻣﻴﺎن ‪.(١٤:٩‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬دادﮔﺮى ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺑﺸﻤﺎر ﻣﻰرود‪.‬‬ ‫‪ -٢‬دادﮔﺮى از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ اﳒﺎم آﻧﭽﻪ ﻛـﻪ‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻇﻠﻢ‪ ،‬ﺧﺎرج از ﻧﻈﺎم ﻋﺪاﻟﺖ و زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﱳ آن اﺳـﺖ‪ .‬رﺣﻤﺖ ﻫﻢ ﺧﺎرج از‬ ‫ﻧﻈﺎم ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﺖ اﻣﺎ زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﱳ آن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٢٥:١٨‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪٧-٦:٣٤‬‬ ‫ﻧﺤﻤﻴﺎ ‪٣٣-٣٢:٩‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١٧:١٤٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٣-١٤:٩‬‬

‫‪ÂuÝ g7Ð‬‬

‫«‪«bš sO«d= Ë ‰ULŽ‬‬ ‫‪gM¹d=¬ ©±π‬‬ ‫در داﻳﺮ(ه زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻴـﺰى ﺳﺮآﻏﺎزى دارد‪ .‬ﻣﻦ آﻏـﺎزى داﺷﺘﻪام‪ ،‬ﺷﻤﺎ‬ ‫آﻏﺎزى داﺷﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ در آﻧﻬﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ آﻏﺎزى داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻰﭘﻮﺷﻴﻢ آﻏﺎزى داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎى ﻣﺎ‪ ،‬ﻟﺒﺎﺳﻬﺎى ﻣﺎ‪ ،‬اﺗﻮﻣﺒﻴﻞﻫﺎ‪،‬‬ ‫ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎى ﻟﺒﺎﺳﺸـﻮﺋﻰ و ﺧﻮد ﻣﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻴـﺰﻫﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰى‬ ‫واﺿﺢﺗﺮ از اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ دور و ﺑﺮ ﻣﺎ ﳑﻠﻮ از اﺷﻴﺎ و ﻣﺮدﻣﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮآﻏﺎزى داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫اﻳﻦ وﺳﻮﺳﻪ اﻓﺘﺎدهاﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﻮرًا ﻧﺘﻴﺠﻪﮔﻴﺮى ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰى آﻏﺎزى داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬در‬ ‫ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪﮔﻴﺮى‪ ،‬ﭘﺮﺷﻰ ﻣﺮﮔﺒﺎر ﺑﻪ ﻣﻐﺎك ﭘـﻮﭼﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎن اﺳﺘﻨﺘﺎﺟﻰ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺮاى ﻣﺬﻫﺐ و ﺑﻪ ﻫﻤـﺎن اﻧـﺪازه ﺑﺮاى ﻋﻠﻢ و اﺳﺘﺪﻻل ﻧﻴﺰ ﻣﻬﻠﻚ اﺳـﺖ‪ .‬ﭼـﺮا؟‬ ‫ﻣﮕﺮ ﻗﺒﻼً ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ در داﻳﺮ(ه زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺳﺮآﻏﺎزى دارد؟ آﻳﺎ آن ﺣﺮف ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺜﺎﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮزى ﺳﺎدهﺗﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰى آﻏﺎزى داﺷﺘﻪ اﺳﺖ؟ ﺧﻴﺮ‪،‬‬ ‫اﻳﻦ دو ﺑﻴﺎن ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻔﻬﻮم ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ و ﻣﻨﻄﻖ‪ ،‬ﻗﻄﻌﺎً ﻣﺤﺎل‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰى آﻏﺎزى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ اﮔﺮ ﻫﺮ ﻣﻮﺟﻮدى روزى آﻏﺎزى داﺷﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ زﻣﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﳊﻈﻪاى ﺗﺄﻣﻞ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰى ‪-‬ﻣﻄﻠﻘـﺎً ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى‪ -‬وﺟﻮد‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﳕﻰﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺣﺘﻰ ﺗﺼﻮر اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﭼـﻴـﺰ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ را در‬

‫«‪«bš sO«d Ë ‰ULŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻣﺨﻴﻠﻪ ﺧﻮد ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ‪ .‬ﺣﺘﻰ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن زﻳﺎد ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﻣﺎ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻣﻰﺳﺎزد‬ ‫(‬ ‫ﻛﻪ در ﭘﻰ ﻧﻔﻰ وﺟﻮد ﭼﻴﺰى ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ N‬اﮔﺮ زﻣﺎﻧﻰ وﺟﻮد ﻣﻰداﺷﺖ ﻛﻪ در آن ﻣﻄﻠﻘﺎً ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺣﺎل‬ ‫ﭼﻪ ﭼﻴﺰى وﺟﻮد ﻣﻰداﺷﺖ؟ درﺳﺖ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ! اﮔﺮ زﻣﺎﻧﻰ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺒﻮده‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺑﻰﭼـﻮن و ﭼﺮاى ﻣﻨﻄﻖ‪ ،‬ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﻳﺎ ﻫﻤﻮاره ﭼﻴـﺰى ﳕﻰﺑﻮد‪.‬‬ ‫در زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻃﻰ آن ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧـﺘـﻮاﻧﺪ وﺟـﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﻳﻚ »ﻫﻤـﻮاره« ﻧﻴـﺰ‬ ‫وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﭼﺮا ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ اﻳﻦ ﮔـﻮﻧﻪ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن و درواﻗﻊ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻄﻠﻖ ﺑﮕـﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ‬ ‫زﻣﺎﻧﻰ ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰ ﻧـﺒـﻮد‪ ،‬ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﭼـﻴـﺰى وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ؟ ﭘﺎﺳـﺦ اﻳـﻦ ﺳـﻮال‪،‬‬ ‫ﻋﻠﻰرﻏﻢ اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻛﻪ اﺷﺨﺎص ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﻫﻮش اﻏﻠﺐ از درك ﺑﺪﻳﻬﻴﺎت ﻋﺎﺟﺰﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻃﺮز ﺣﻴﺮتاﻧﮕﻴﺰى ﺳﺎده اﺳﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﳕﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ از ﻫﻴﭻ ﺑﻪ ﭼﻴﺰى دﺳﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از اﺣﻜﺎم ﻗﻄﻌﻰ ﻋﻠﻢ و ﻣﻨﻄﻖ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ از ﻫﻴﭻ‪ ،‬ﭼﻴـﺰى ﺑﻪ وﺟـﻮد ﳕﻰآﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﻫﻴﭻ ﭘﺪﻳﺪ ﳕﻰآورد‪ .‬ﻫﻴﭻ‪ ،‬ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺨﻨﺪد‪ ،‬ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻳﻪ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻛﺎر ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﺮﻗﺼﺪ ﻳﺎ ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻋـﻬـﺪه( آﻓﺮﻳﺪن ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺮﳕﻰآﻳﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ‪ ،‬ﭼـﻴـﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺲ ﻫﻴﭻ ﻛـﺎرى ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴـﭻ‪،‬‬ ‫ﺗﻬﻰ از ﺗﺪاوم و ﻋﺎرى از ﻫﺮ ﻗﺪرﺗﻰ اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻮﺟﻮدﻳﺖ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻴﺰى‬ ‫از ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺻﻞآﻳﺪ‪ ،‬آن ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻗﺪرت آﻓﺮﻳﺪن ﺧﻮﻳﺶ دﺳﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬آن ﭼﻴﺰ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺎدر ﺑﺎﺷﺪ ﺧـﻮد را ﺧﻠﻖ ﻳﺎ ﻫﺴﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻨﻴـﻦ آرزوﺋﻰ ﻳﺎوه( آﺷﻜـﺎرى ﺑﻴﺶ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى ﺧﻮد را ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﻴﺎورد‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر اﺳﺖ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜـﻪ‬ ‫ﻫﺴﺖ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎزى ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺧﻮد را ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﻴـﺰى ﻛﻪ ﺑـﺨـﻮاﻫﺪ ﺧﻮد را ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺒﻮر اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﻫـﻤـﺰﻣﺎن و‬ ‫ﻫﻢراﺳﺘﺎ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻨـﻴـﻦ ﺳـﺨـﻨـﻰ‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻨﺎﻗﺾ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﻘﺾ ﺑﻨﻴﺎدىﺗﺮﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﲤﺎﻣﻰ اﺣﻜﺎم ﻣﻌﻘﻮل و ﻋﻠﻤﻰ ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﺣﻜﻢ ﻋﺪم ﺗﻨﺎﻗﺾ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻴـﺰى وﺟﻮد دارد‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﭼﻴﺰى ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل در ﺟﺎﺋﻰ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﻓﺎﻗﺪ ﺳﺮ آﻏﺎز وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ‬ ‫ﻧﻜﺘﻪ آ ﮔﺎﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺘﻔﻜﺮ زﻳـﺮﻛﻰ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺗﺮاﻧﺪ راﺳﻞ در ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﺸﻬﻮر ﺧﻮد ﺑﺎ ﻓﺮدرﻳﻚ‬ ‫ﻧﺘﻴﺠـﻪ »زﳒﻴﺮهﻫﺎﺋﻰ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‬ ‫ﻛﻮﭘﻠﺴﺘﻮن‪ ،‬از اﻳﻦ ﺳﺨﻦ راﻧﺪه ﻛﻪ ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻓﻌﻠﻰ‪،‬‬ ‫(‬ ‫ﻣﺘﺸﻜﻞ از ﻋﻠﻞ ﭘﺎﻳﺎنﭘﺬﻳﺮ« اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﻳﺪه‪ ،‬زﳒﻴﺮهﻫﺎﺋﻰ ﺑﻰﭘﺎﻳﺎن را ﻣﻄﺮح ﻣﻰﻛﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻛﺎر ﺧﻮد را از ازل ﺷﺮوع ﻛﺮدهاﻧﺪ و ﻣﺘﺸﻜﻞ از ﭼﻴﺰى ﻣﻌﻠﻮل و ﻣﺘﻨﺎﻫﻰاﻧﺪ ﻛﻪ ﻃﻰ‬ ‫اﻳﺪه ﻣﺬﻛﻮر‪ ،‬ﺻﺮ ً‬ ‫ﻓﺎ‬ ‫روﻧﺪى ﻣﺘﻮﻗ‪ N‬ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻌﻠﻮل ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ دﻳﮕﺮى اﺳﺖ‪( .‬‬ ‫ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺧﻮدآﻓﺮﻳﻨﻰ ﺑﻰاﻧﺘﻬﺎ و از ﺑﻨﻴﺎد اﺳﺘﻨﺒﺎط اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺤﻤﻞ‬ ‫(‬ ‫اﻳﺪه ﻣﺰﺑﻮر اﺷﺨﺎص ﺑﺎﻫﻮﺷﻰ ﺑـﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ از ﺣﻤﺎﻗﺖ آن‬ ‫اﺑﺪاع ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن (‬ ‫ﳕﻰﻛﺎﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ ،‬اﻳﻦ اﻳﺪه از اﺑﻠﻪ ﻫﻢ اﺑﻠﻬﺎﻧﻪﺗﺮ اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ اﺑﻠﻪ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫اﺻﺎﻟﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ اﺻﺎﻟﺖ داﺷﱳ اﻳﻦ اﻳﺪه‪ ،‬ﻣﻨﻄﻘﺎً ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫راﺳﻞ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻜﻢ »از ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺣﺎﺻﻞ ﳕﻰﺷﻮد« را اﻧﻜﺎر ﳕﺎﻳﺪ اﻣﺎ‬ ‫ﺑﺪون اﻧﺘﺤﺎر ذﻫﻨﻰ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻜﻢ ﻣﺰﺑﻮر را ﺑﻪ ﺧﻴﺎل ﺧﻮد اﺻﻼح ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻰداﻧﻴﻢ‬ ‫و ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻗﻄﻌﻰ ﻣﻨﻄﻖ ﻣﻰداﻧﻴﻢ‪ -‬ﻛﻪ اﮔﺮ اﻻن ﭼﻴـﺰﻛﻰ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴـﺰى‬‫وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺮآﻏﺎزى ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎل اﻳﻦ ﺳﺆال ﻣﻄﺮح ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﭼﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻳﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ؟‬ ‫ﻣﺤﻘﻘﺎن ﺳﺨﺖﻛـﻮش ﺑﺴﻴﺎرى ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎورﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﭘـﺮﺳﺶ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى‪ ،‬در‬ ‫ﺧﻮد ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ )از ﺟﻤـﻠـﻪ ﻛـﺎرل ﺳﺎﮔﺎن( ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄـﺮح ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﺮاى ﻳﺎﻓﱳ آن ﭼﻴـﺰى ﻛﻪ ﺧـﻮد آﻏﺎزى ﻧﺪارد اﻣﺎ ﻫﻤـﻪ( ﭼﻴـﺰﻫﺎى دﻳﮕﺮ از او ﻫﺴﺘـﻨـﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﻴﺎزى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣـﻌـﺮاج ﻳﺎ ﻣﺎوراء ﻛﺎﺋﻨﺎت ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨـﻰ اﺻـﻼً ﻧﻴﺎزى ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻣﺜﻞ »ﺧﺪا« ‪-‬ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ در آن ﺳـﻮى ﻛﺎﺋﻨﺎت اﻳﺴﺘﺎده ﺑﺎﺷـﺪ‪ -‬را ﻓﺮض ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻋﻬﺪه ﻛﺎر ﺑﺮآﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻳﺎ ﭼﻴﺰى در درون آن‪ ،‬ﺧﻮد ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ اﺣﺴﻦ از‬ ‫(‬ ‫ﺧﻄﺎى رﻧﺪاﻧﻪاى ﻛﻪ از ور رﻓﱳ ﺑﺎ ﻣﻔﻬﻮم ﻛﻠﻤﻪ( »ﻣﺘﻌﺎل« ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﮕﻴﺮ ﻣﺎ ﺷﺪه‪ ،‬در‬ ‫ﺳﻨﺎرﻳﻮى ﻓﻮقاﻟﺬﻛﺮ ﺟﺎ ﺧﻮش ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬در ﻓﻠﺴﻔﻪ و اﻟﻬﻴﺎت‪ ،‬اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﻣﻔﻬـﻮم‬ ‫ﺧﺪاى »ﻣﺘﻌﺎل« ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا در »اوج و ﻣﺎوراء« ﻛﺎﺋﻨﺎت اﻳﺴﺘﺎده و ﺑﻪ ﳊﺎظ ﻣﺎﻫﻴﺖ‬ ‫از ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻮﺟﻮدات ﺑﺎﻻﺗﺮ و واﻻﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫∞∏‬

‫‪∏±‬‬

‫≤∏‬

‫«‪«bš sO«d Ë ‰ULŽ‬‬

‫ﻣﺎ در ﮔﻔـﺘـﺎر روزﻣﺮه‪ ،‬ﺧـﻮد را اﺷﺮف ﻣﺨـﻠـﻮﻗﺎت ﻣﻰﺧـﻮاﻧﻴﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﭼـﻴـﺰى آن‬ ‫واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد را از ﻣﻮﺟﻮدى ﺑﻪ ﻧﺎم اﻧﺴﺎن ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰﻛﻨﺪ؟ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛـﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ‪ ،‬ﻫﺮ دو در ﻟﻐـﺖ ﻣـﻮﺟـﻮد ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﺮﻳﻚاﻧـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﻰﮔـﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﺧـﺪا‬ ‫ﻋﺎ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ‬ ‫ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻨﻈـﻮرﻣﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ او وﺟﻮدى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧـﻮ ً‬ ‫ﻣﻮﺟﻮدات ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﺗﻔﺎوت دارد‪ .‬آن ﺗﻔﺎوت دﻗﻴﻘﺎً ﭼﻴﺴﺖ؟ او ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ‬ ‫و واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه ﻛﻪ ﺳﺮآﻏﺎزى ﻧﺪارد‪ .‬او از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﺮ‬ ‫ﻣﻮﺟﻮدات‪ ،‬ﻫﺴﺘﻰ ﺧﻮد را ﻣﺪﻳﻮن او ﻫﺴﺘﻨﺪ و او ﻫﺴﺘﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﺪﻳﻮن ﻛﺲ دﻳﮕﺮى‬ ‫ﺟﺰ ﺧﻮدش ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او ﺧﺎﻟﻖ ازﻟﻰ و اﺑﺪى اﺳﺖ ﻛﻪ ﲤﺎم ﻣﻮﺟﻮدات دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﺤﺼﻮل‬ ‫آﻓﺮﻳﻨﺶ او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛـﻪ ﻛـﺎرل ﺳﺎﮔﺎن و دﻳﮕـﺮان ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ در ﻛﺎﺋـﻨـﺎت و ﻧـﻪ در اوج ﻳﺎ‬ ‫ﻣﺎوراء آن‪ ،‬ﭼﻴﺰى وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﻣﺨﻠﻮق ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ در ﻣﻮرد ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎداﻧﻰ ﻣﻰزﻧﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎﮔﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ آن ﻧﺎﻣﺨﻠﻮق‪ ،‬در اﻳﻨﺠﺎ )در داﺧﻞ ﻛﺎﺋﻨﺎت(‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻧﻪ »ﺑﻴﺮون از آن« )ﻓﻮق ﻳﺎ ﻣﺘﻌﺎل از ﻛﺎﺋﻨﺎت(‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺳﺎﮔﺎن ﻧﻴﺰ ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻪ ﻗﺒﻮل وﺟﻮدى ﻛﻪ واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻳﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎﻳﮕـﺎه را دارد ﻣﻠﺰم ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ‪ .‬رازآﻣﻴـﺰﺗﺮﻳﻦ‬ ‫ﻫـﻤـﻪ آﻓﺮﻳﺪﮔﺎن از آن ﻧﺸﺎت ﻣـﻰﮔـﻴـﺮﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺨﺶ ﻛﺎﺋﻨﺎت ﺳﺎﮔﺎن ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺨـﺸـﻰ ﻛـﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﺎﻓﻮق از ﲤﺎﻣﻰ ﭼﻴﺰﻫﺎى دﻳﮕﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﲢﺖ ﻟﻔﻆ ﻣﻮﺟﻮد در ﺟﻬﺎن آﻓﺮﻳﻨﺶ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻳﻚ وﺟﻮد ﻣﺘﻌﺎل ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ در اﻳـﻦ »ﺧـﺎﻟـﻖ درون ﻛﺎﺋﻨﺎت« ﺗﻔﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺸـﺘـﺮ ﺷـﺒـﻴـﻪ ﺧـﺪا‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬او ﻳﺎ آن ﻧﺎآﻓﺮﻳﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﲤﺎﻣﻰ ﻣـﻮﺟﻮدات دﻳﮕﺮ را آﻓﺮﻳﺪه ﻳﺎ آﻓﺮﻳﻨﻨﺪهاى‬ ‫ﻛﻪ ﻗﺪرت وﺟﻮد داﺷﱳ را در درون ﺧﻮد دارد‪.‬‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺜـﻞ ﺧـﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻰدرﺧﺸﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ اﻻن ﭼـﻴـﺰى ﻫﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ وﺟﻮدى در واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻳﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ وﺟﻮد‪ ،‬ﻫﺴﺘﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﺮ‬ ‫ﻣﻮﺟﻮدات از او ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﻼم روﺷﻦ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »در اﺑﺘﺪا‬ ‫ﺧﺪا آﺳﻤﺎﻧﻬـﺎ و زﻣﻴﻦ را آﻓﺮﻳﺪ‪ «.‬ﻛﻼم ﻣﺰﺑﻮر ﻛﻪ ﺑـﺮاى ﻛﻞ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﺴﻴﺤـﻰ‪ ،‬ارزﺷﻰ‬ ‫ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ دارد ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﺎرى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻛﺎﻣﻼً ﻋﻘﻼﻧﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∏‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﳊﺎظ زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن آﻏﺎزى دارد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬از ﻫﻴﭻ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺣﺎﺻﻞ ﳕﻰﺷﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻ‪ ،‬ﻣﻄﻠﻘﺎً ﻛﺎرى ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﮔﺮ زﻣﺎﻧﻰ ﭼﻴﺰى وﺟﻮد ﳕﻰداﺷﺖ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬اﻻن ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰى ﻓﺎﻗﺪ آﻏﺎز وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰى ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮد را ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ ﭼـﺮا ﻛﻪ در آن ﺻﻮرت ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ ﻗﺒـﻞ از‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺧﻮد‪ ،‬وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬اﮔﺮ »ﺑﺨﺸﻰ« از ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻣﺨﻠﻮق ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ آن »ﺑﺨﺶ« ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺨﺶﻫﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ آﻏﺎز دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺗﺮ ﻳﺎ ﻣﺘﻌﺎل اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٧‬ﻳﻚ وﺟﻮد ﻧﺎﻣﺨﻠـﻮق‪ ،‬ﺻـﺮفﻧﻈﺮ از ﻣﺤـﻞ وﺟﻮد او‪ ،‬ﻣﺎﻫﻴﺘﻰ ﺑﺎﻻﺗـﺮ ﻳـﺎ واﻻﺗﺮ‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت دارد‪.‬‬ ‫‪ -٨‬ﻣﺘﻌﺎل‪ ،‬ﺑﺮ ﺣﺎﻟﺖ وﺟﻮد دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﺤﻞ وﺟﻮد‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪١‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٩-١:٣٣‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٢٦-٢٤:١٠٤‬‬ ‫ارﻣﻴﺎ ‪١٦-١:١٠‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٣:١١‬‬

‫∞≤© ‪«bš XOA‬‬ ‫ﺷﻬﺮ ﻧﺴﺒﺘـﺎً ﺑﺰرﮔﻰ در اﻳﺎﻟـﺖ رودآﻳﻠﻨﺪ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﭘـﺮاوﻳﺪﻧﺲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻣﺸـﻴـﺖ‬ ‫ﻧﻜﺘﻪ ﻓـﻮقاﻟﻌﺎدهاى اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺎم ﺑﻴﺎﻧﮕـﺮ‬ ‫ﺧﺪا« ﻧﺎم دارد‪ .‬ﻧﺎم ﺷﻬﺮ ﻣﺰﺑـﻮر ﺣـﺎوى (‬ ‫ﻓﺎﺻﻠﻪ( ﻋﻤﻴﻘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻃﺮز ﺗﻔﻜﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ( ﻓﻌﻠﻰ ﻣﺎ و ﻃﺮز ﺗﻔﻜﺮ ﻧﺴﻠﻬﺎى ﭘﻴﺸﻴﻦ‬

‫«‪«bš sO«d Ë ‰ULŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫وﺟﻮد دارد‪ .‬اﻣﺮوز دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻧﺎم ﻳﻚ ﺷﻬﺮ را »ﻣﺸﻴﺖ ﺧﺪا« ﻣﻰﮔﺬارد؟ اﻳﻦ ﻧﺎم‬ ‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻗﺪﻳﻤﻰ و از ﻣﺪ اﻓﺘﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎى ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻗﺮون ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﻣﻰﺧﻮاﱎ از ﻓﺮاواﻧﻰ اﺷﺎراﺗﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ آﻳﻨﺪهﻧﮕﺮى ﺧﺪا رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻜﺎن ﻣﻰﺧﻮرم )واژ(ه ‪ providence‬در زﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺸﻴﺖ ﺧﺪا‪ ،‬آﻳﻨـﺪهﻧـﮕـﺮى و ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻟﻬﻰ ﺑﻜﺎر ﻣـﻰرود(‪.‬‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﭘﻴﺶ از ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﻣـﺮوزى‬ ‫ﻫـﻤـﻪ‬ ‫زﻧﺪﮔـﻰ ﺧـﻮد را ﺑﺎ ﻣﺸﻴـﺖ اﻟـﻬـﻰ وﻓﻖ ﻣـﻰدادهاﻧـﺪ‪ .‬روح ﻃﺒﻴـﻌـﺖﮔـﺮاﺋﻰ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫روﻳﺪادﻫﺎى ﻃﺒﻌﻴـﺖ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ روﻳﺪادﻫﺎى ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ و از ﻧﻴـﺮوﻫﺎى ﻃﺒﻴﻌﻰ‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰﺑﺮد‪ ،‬ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻧﺴﻞ ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻌﻨﺎى واژ(ه آﻳﻨﺪهﻧﮕﺮى از ﳊﺎظ رﻳﺸﻪﺷﻨﺎﺳﻰ‪» ،‬ﻧﮕﺮﻳﺴﱳ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ و دﻳﺪن ﭘﻴﺶ‬ ‫از ﻣﻮﻗﻊ« ﻳﺎ ﺗـﺪارك دﻳﺪن ﺑـﺮاى ﻛﺴﻰ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻰ ﻳﺎ ﭼـﻴـﺰى اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﺗـﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬واژ(ه‬ ‫اﻳﺪه ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ‬ ‫اﻳﺪه ﻣﺸﻴﺖ ﺧﺪا ﺑﺎز ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ‪( .‬‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر از رﺳﺎﻧﻴﺪن ﻣﻔﻬﻮم ﻋﻤﻴﻖ (‬ ‫ﺑﺲ ﻓﺮاﺗﺮ از ﻣﻔﻬـﻮم ﻧﻈﺎرت ﺧﺪا ﺑﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻧﺴـﺎن را در ﺧﻮد دارد و درواﻗﻊ ﺑﺴﻰ‬ ‫ﺑﻴﺶ از اﺷﺎره( ﻣﺤﺾ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ آ ﮔﺎﻫﻰ ﺧﺪا را ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻈﺮ دارد‪.‬‬ ‫اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن وﺳﺖ ﻣﻴﻨﻴﺴﺘﺮ‪ ،‬در ﻗﺮن ﻫﻔﺪﻫﻢ ﻣﺸﻴﺖ ﺧﺪا را ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻛﺮدهاﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﺧﺪا ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻖ ﻣﺘﻌﺎل ﻫﻤـﻪ( ﻣﻮﺟـﻮدات اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ( ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت‪ ،‬ﻫﻤـﻪ( اﻋﻤﺎل‪ ،‬ﻫﻤﻪ(‬ ‫اﻣﻮر‪ ،‬از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ آﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﻧﺎﭼﻴﺰﺗﺮﻳﻦ آﻧﻬﺎ را ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﭘﻴﺶآ ﮔﺎﻫﻰ ﺧﻄﺎﻧﺎﭘﺬﻳﺮ و ﲤﺎﻳﻞ‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﻞ و اﺳﺘﻮار اراده( ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﻜﻤﺖ اﻋﻠﻰ و ﻣﺸﻴﺖ اﻟﻬﻰ ﻣﻘﺪس ﺧـﻮد ﺑﺮاى‬ ‫ﺳﺘـﻮدن ﺟﻼل ﺣﻜﻤـﺖ‪ ،‬ﻗـﺪرت‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ‪ ،‬ﻧﻴـﻜـﻮﺋﻰ و رﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺣـﻤـﺎﻳـﺖ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻣﺎن ﻣﻰدﻫﺪ و اداره ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﻰآﻓﺮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻫﻢ ﻣﻰدارد‪ .‬ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﻳﻨﻜﻪ از‬ ‫ﺧﺪا ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔـﺮﻓﺘﻪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ ﺗـﺪاوم ﻫﺴﺘﻰ ﺧـﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧـﺪا واﺑﺴﺘﻪ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﻗﺪرت ﺧﻮد ﭘﺎﻳﺪار ﲟﺎﻧﺪ و ﻧﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ ﻗﺪرت‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻧﮕﺎه ﻣﻰدارد‪ .‬در اوﺳﺖ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﲢﺮك دارﻳﻢ و‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ ﻫﺴﺘﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻧﻜﺘﻪ اﺻﻠﻰ اﻳﺪه( ﻣﺸﻴﺖ اﻟﻬﻰ‪ ،‬ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺑﺮ اﻟﻬﻰ ﺑﻮدن ﻗﻠﻤﺮو ﻛﺎﺋﻨﺎت اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﺎ‬ ‫(‬ ‫اﻗﺘﺪار و اﻋﺘﺒﺎر ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﺮ آﻓﺮﻳﻨﺶ ﺧـﻮد ﺣﻜﻢ ﻣـﻰراﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ﻫﺮﮔﺰ‬ ‫اﻧﻪ او رخ ﳕﻰدﻫﺪ‪ .‬او ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰﺷﻮد‬ ‫ﺑﻴﺮون از‬ ‫ﺣﻴﻄﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﻘﺘـﺪراﻧﻪ و آﻳﻨﺪهﻧﮕﺮ (‬ ‫(‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎران ﺑﺒﺎرد و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺪرﺧﺸﺪ‪ .‬او اﻣﭙﺮاﺗﻮرﻳﻬﺎ را ﺑﺮﻣﻰاﻓﺮازد و ﺳﺮﻧﮕﻮن ﻣﻰﺳﺎزد‪.‬‬ ‫او ﻣﻮﻫﺎى ﺳﺮ ﻣﺎ و اﻳﺎم ﻋﻤﺮ ﻣﺎ را رﻗﻢ ﻣﻰزﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻣﺸﻴﺖ اﻟﻬﻰ و اﻗﺒﺎل‪ ،‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻳﺎ ﺷﺎﻧﺲ ﺗﻔﺎوﺗﻰ اﺳﺎﺳﻰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻛﻠﻴﺪ‬ ‫ﻛﺸ‪ N‬آن ﺗﻔـﺎوت‪ ،‬در وﻳﮋﮔﻰﻫﺎى ﺷﺨﺺ ﺧﺪا ﻳﺎﻓـﺖ ﻣـﻰﺷـﻮد‪ .‬ﺷﺎﻧﺲ و اﻗﺒـﺎل‬ ‫ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺳﺖ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻴﻨﺎى ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‪ ،‬ﻫﻮﻳﺘﻰ ﻧﺎﺷﻨﺎس دارد‬ ‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻧﺲ ﻻل اﺳﺖ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺳﺨﻦ‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺮوى ﻛﻮر ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻰ‪ ،‬در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺸﺮ دﺳﺖ اﻧﺪر ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ‬ ‫اﺳﻄﻪ دﺳﺖ ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﻣﺸﻴﺖ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﺴﺖ و روى ﻣﻰدﻫﺪ ﺑﻪ و (‬ ‫در ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻛﻪ ﲢﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﺋﻰ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ رﺧﺪادى از روى ﺷﺎﻧﺲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫در واﻗﻊ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﺎﻧـﺲ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺷﺎﻧﺲ ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﻟﻐﺘﻰ ﻛـﻪ آن‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺮاى ﺗﺸﺮﻳﺢ اﺣﺘﻤﺎﻻت رﻳﺎﺿﻰ ﺑﻪ ﻛـﺎر ﻣـﻰرود وﻟﻰ ﺧﻮد ﺷﺎﻧﺲ اﺻـﻼً ﻗﺪرﺗﻰ‬ ‫ﻧﺪارد‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ اﺻﻼً وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺷﺎﻧﺲ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻣﺤﺘﻮاﺋﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮى ﺑﺮ‬ ‫واﻗﻌﻴﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻨﺒﻪ دﻳﮕﺮ آﻳﻨﺪهﻧﮕﺮى ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ و ﻳﻜﭙﺎرﭼﮕﻰ روﻳﺪادﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ‬ ‫(‬ ‫و ﻫﻢدﺳﺖ ﺑﻮدن اﻣﻮر‪ ،‬ﺑﺮ اﻗﺪاﻣﺎت ﻫﻤﺮاﺳﺘﺎى ﺧﺪا و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ‬ ‫اده ﺷﺨﺼﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬در اﻏﻠﺐ اﺗﻔﺎﻗـﺎﺗـﻰ ﻛـﻪ ﭘـﻴـﺮاﻣﻮن ﻣﺎ روى‬ ‫ﻣﺨﻠـﻮﻗﺎﺗﻰ داراى ار (‬ ‫ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬارى ﻣﺎ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﭼﻪ اﻋﻤﺎل ﺷـﻮد‪ ،‬ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‬ ‫اﻧﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﻓﻮق و ﺑﺮﺗﺮ از اﻗﺪاﻣﺎت ﻣﺎ ﻗـﺮار دارد‪ .‬او‬ ‫دﺳﺖ دوم اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺸﻴﺖ ﻣﻘﺘـﺪر (‬ ‫ﺑﺪون زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﱳ آزادى اراده( ﺑﺸﺮ‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ اﻗﺪاﻣﺎت ارادى ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﺑﻪ اراده( ﺧﻮد‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﭘـﻮﺷﺎﻧـﺪ‪ .‬روﺷﻦﺗﺮﻳﻦ ﳕـﻮﻧﻪاى ﻛﻪ از ﻫﻤﺪﺳﺘﻰ روﻳﺪادﻫﺎ در ﻣـﺘـﻮن‬ ‫(‬ ‫ﻣﻘﺪس ﻣﻰﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣﺎﺟﺮاى ﻳﻮﺳ‪ N‬و ﺑﺮادران اوﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮادران‬ ‫ﻳﻮﺳ‪ N‬از ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻴﺎﻧﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻛـﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺟﺮﻣﻰ ﺑـﺰرگ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺸﻴﺖ‬

‫‪∏¥‬‬

‫‪∏µ‬‬

‫∂∏‬

‫«‪«bš sO«d Ë ‰ULŽ‬‬

‫ﺳﻴﻠﻪ ﮔﻨﺎه اﻳﺸﺎن در ﻛﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻮﺳ‪ N‬ﺑﻪ ﺑﺮداراﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ درﺑﺎره\‬ ‫ﺧﺪا ﺣﺘﻰ ﺑﻪ و (‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺪ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻳﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪا از آن ﻗﺼﺪ ﻧﻴﻜـﻰ ﻛـﺮد ﺗﺎ ﻛﺎرى ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻮم‬ ‫ﻛﺜﻴﺮى را اﺣﻴﺎ ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ اﻣﺮوز ﺷﺪه اﺳﺖ« )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪.(٢٠:٥٠‬‬ ‫ﻣﺸﻴﺖ رﻫﺎﺋﻰ ﺑﺨﺶ ﺧﺪا ﺣﺘﻰ از ﻃﺮﻳﻖ اﻏﻠﺐ اﻗﺪاﻣﺎت ﺷﺮارتﺑﺎر و اﻫﺮﻳﻤﻨﻰ‬ ‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﲢﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﻛﺮﻳﻪﺗﺮﻳﻦ ﺟﺴﺎرﺗﻰ ﻛﻪ از ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﺑﺮﻣﻰآﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻴﺎﻧﺘﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻳﻬﻮدا در ﺣﻖ ﻣﺴﻴﺢ ﻛـﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺗﺼﺎدﻓﻰ ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻧـﺒـﻮد ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫اﻧﻪ ﻳﻬﻮدا ﻛﻤﻚ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ‬ ‫اده ﻧﻬﺎﺋﻰ و ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺧﺪا ﺑﻮد‪ .‬اﻗﺪام ﺷﺮﻳﺮ (‬ ‫ﻣﻮاﻓﻖ ار (‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ ﻋﻤﻞ‬ ‫واﻗﻌﻪاى ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل در ﺗﺎرﻳﺦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎزﺧﺮﻳﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﺸﺮ‬ ‫(‬ ‫ﺟﻤﻌﻪ »ﻧﻴﻚ« ﻣﻰﻧﺎﻣﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﭙﻮﺷﺪ‪ .‬ﺗﺼﺎدﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ آن روز از ﺗﺎرﻳﺦ را‬ ‫(‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬در روزﮔﺎر ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم اﻋﺘﻘﺎدى ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﺸﻴﺖ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺸﻴﺖ اﻟﻬﻰ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﻛﺎر ﺧﺪا در ﻣﻮرد ﻧﮕﺎﻫﺪارى آﻓﺮﻳﻨﺶ اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﺸﻴﺖ اﻟﻬﻰ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﺮ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺧﺪاى آﻓﺮﻳﻨﺶ دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬در ﭘﺮﺗﻮ ﻣﺸﻴﺖ آﺳﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻧﻴﺮوﻫﺎﺋﻰ ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻗﺒﺎل‪ ،‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ و ﺷﺎﻧﺲ‪،‬‬ ‫وﺟﻮد ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻣﺸﻴﺖ اﻟﻬﻰ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﻫﻤﺪﺳﺘﻰ رﺧﺪادﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ ،‬اﻣـﺮى ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ‬ ‫آن‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ اراده( ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬اراده( آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺟﺮا درﻣﻰ آورد‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫اﻳﻮب ‪٣٤:٤١-١:٣٨‬‬ ‫داﻧﻴﺎل ‪٣٥-٣٤:٤‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٢٤-٢٢:٢‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٦-٣٣:١١‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑∏‬

‫‪ «e−F ©≤±‬‬ ‫ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﻛﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﱎ در زﻣﻴﻨﻰ ﻛﻪ اﻛﺜـﺮًا در آﳒﺎ ﺑﻪ ﺑﺎزى ﮔﻠ‪ N‬ﻣﻰﭘﺮدازم‬ ‫)و ﭘﺮ از ﺗﺎﺑﻠـﻮﻫﺎى اﺧﻄﺎر دﻫﻨـﺪه در ﻣـﻮرد ﺧﻄﺮ ﺳـﻘـﻮط در آب اﺳﺖ(‪ ،‬ﺑﺎ ﺿﺮﺑـﻪ‬ ‫ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺒـﻰ ﻛـﻪ ﻣـﻰزﱎ‪ ،‬ﺗـﻮپ ﺑﻪ ﺳـﻮى ﻳﻜﻰ از ﺑـﺮﻛﻪﻫﺎى آب ﻣﻨـﺤـﺮف ﻣﻰﺷـﻮد و‬ ‫ﭼﺮخزﻧﺎن از ﺳﻄﺢ آن ﻋﺒﻮر ﻛﺮده در آن ﻃـﺮف ﺑﺮﻛﻪ ﻣﺘﻮﻗ‪ N‬ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺧﺎدم ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﻫﻜﺎرى را ﺑﺎ اﺑﺮوان ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و اﻳﻦ ﺑﻴﺎن ﻛﻪ »ﻣﻌﺠﺮه‬ ‫را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ!« ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃـﻮر ﻛـﻪ ﻫـﺮ ﺑـﭽـﻪاى ﻣـﻰداﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاى‬ ‫ﻟﻐﺰاﻧﻴﺪن ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺳﻨﮓ ﺻﺎف ﺑﺮ ﺳﻄﺢ آب‪ ،‬ﻧـﻴـﺎزى ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺰه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴـﻦ‬ ‫ﺑﺮاى ﻋﺒﻮر ﻛﺮدن ﺗﻮپ ﮔﻠ‪ N‬از ﺳﻄﺢ آب اﺻﻼً ﺑﻪ ﻣﻌﺠـﺰه ﻧﻴﺎزى ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﺎ آﳒﺎ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﻮپ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻻزم ﺑﭽﺮﺧﺪ و ﻣﺴﻴﺮ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﺷﻜﺎﻟﻰ ﭘﻴﺶ ﳕﻰآﻳﺪ‪.‬‬ ‫اﺻﻄﻼح »ﻣﻌﺠﺰه« اﻣﺮوزه ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻰ ﺑﻰﻗﺎﻋﺪه ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده‬ ‫ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ .‬ﲤﺎس ﭼﺮﺧﻬﺎى ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎى ﻳﻚ ﺧﻠـﺒﺎن ﺑﺮ ﺑﺎﻧﺪ در ﺧﻼل ﭘﺮواز ﳕﺎﻳﺸﻰ‪،‬‬ ‫ﮔﺮﻳﺰ ﺷﺘﺎﺑﺎن ﻳﻚ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ از ﻣﺴﻴﺮى ﺗﻨﮓ و ﺑﺎرﻳﻚ ﻳﺎ زﻳﺒﺎﺋﻰ ﻏﺮوب‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺑﺘﻼى‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ روزﻣﺮﮔﻰ‪ ،‬ﻣﻌﺠﺰه ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ واژ(ه ﻣﻌﺠﺰه ﺑﻪ ﺳﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺑﻪ ﻛﺎر‬ ‫ﻣﻰرود‪ .‬ﻧﺨـﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕـﺮ روﻳﺪادﻫﺎى ﻋﺎدى اﻣﺎ ﺟـﺎﻟﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬از‬ ‫ﺗﻮﻟﺪ ﻛﻮدك ﲢﺖ ﻋﻨﻮان ﻣﻌﺠﺰه ﻳﺎد ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮاردى‪ ،‬ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻇﺮاﻓﺖ‬ ‫و زﻳﺒﺎﺋﻰ آﻓـﺮﻳﻨﺶ او ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻛﺮدهاﻳـﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺧﺪا از ﻃﺮﻳـﻖ اﺑﺰار ﺛﺎﻧﻮﻳ(ﻪ ﺧﻮد ﻳﻌـﻨﻰ‬ ‫ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬از ﻋﻈﻤﺖ ﻛﻴﻬﺎن ﻣﺒﻬﻮت ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﲟﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻃﺒﻴﻌﻰ‬ ‫ﻫﻢ ﺧﻮد ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺧـﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ اﺻﻄﻼح ﻣﻌﺠـﺰه ﺑﺮ اﻣﻮرى ﻋﺎدى دﻻﻟﺖ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺒﺒﻰ ﺧﺎرقاﻟﻌﺎده در ﭘﻬﻨ(ﻪ ﻗﺪرت ﺧﺪا اﺷﺎره دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ دوم اﺳﺘﻔﺎده از اﺻﻄﻼح ﻣﻌﺠﺰه‪ ،‬ﻫﻤﺴﺎن ﻃﺮﻳـﻖ اول اﺳﺖ‪ .‬اﻏﻠﺐ در‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس از ﻣـﻮاردى ﻳﺎد ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﻃﻰ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺧﺪا در ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ و ﻣﻨﺎﺳﺐﺗـﺮﻳـﻦ‬ ‫زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن‪ ،‬از ﻃـﺮﻳـﻖ اﺑـﺰار ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ ﻋﻤـﻞ ﻛـﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑـﺮاى ﳕـﻮﻧﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺳـﺘـﺎر(ه‬

‫«‪«bš sO«d Ë ‰ULŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺑﻴﺖﳊﻢ‪ ،‬ﻋﻠﺘﻰ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻳﺎ ﻋﻠﻤﻰ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢراﺳﺘﺎﺋﻰ ﻓﻮقاﻟﻌﺎده( ﮔﺮوﻫﻰ‬ ‫از ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﻳﺎ وﺟﻮد ﻳﻚ اﺑﺮﻧﻮاﺧﺘﺮ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﻳﻚ ﺳﻮﭘﺮﻧﻮا ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻨﻄﻘﻰ آن درﺧﺸﺶ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل ﭘﺬﻳﺮﻓﱳ ﭼﻨﻴﻦ اﺣﺘﻤﺎﻻﺗﻰ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ از ﻣﻌﺠﺮه ﺑﻮدن آن روﻳﺪاد‬ ‫ﳕﻰﻛﺎﻫـﺪ‪ .‬آن درﺧﺸﺶ ﻧﻮراﻧﻰ در ﻫﻨﮕﺎم ﺗـﻮﻟﺪ ﻣﺴﻴـﺢ واﻗﻊ ﺷﺪ و ﻣﺠﻮﺳﻴـﺎن را ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻴﺖﳊﻢ ﻫﺪاﻳﺖ ﳕـﻮد‪ .‬ﭘﺲ آن ﺳﺘﺎره ﻣﻌﺠﺰهاى در راﺳﺘﺎى ﺷﻨﺎﺧـﺖ زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎن روﻳﺪادى ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺟﻼل و ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺪاﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻘﺸﻬﺎى ﻓﺮش زﻣﺎن‬ ‫و ﻣﻜﺎن را ﭼﻨﺎن درﻫﻢ ﻣﻰآﻣﻴﺰد ﻛﻪ آن روﻳﺪاد ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻣﻌﺠﺰهآﺳﺎ ﺟﻠﻮهﮔﺮ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺳﻮم اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻌﺠﺰات ﺑﻪ اﻗﺪاﻣﺎت ﺧﺪا در ﺗﻀﺎد ﺑﺎ ﻗﺎﻧﻮن ﻃﺒﻴﻌﻰ اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده ﻓﻨﻰﺗﺮ از اﺻﻄﻼح ﻣﺰﺑﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛـﺮدن آب‬ ‫دﻫﻨﺪه‬ ‫ﻣﻮرد اﺧﻴﺮ ﻧﺸﺎن‬ ‫(‬ ‫(‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺮاب ﻳﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪن اﻳﻠﻌﺎزر از ﻣﺮدﮔﺎن ﺗﻮﺳﻂ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﳕـﻮﻧﻪﻫﺎﺋﻰ از ﻛﺎر ﺧﺪا ﺑﺮ‬ ‫ﺧﻼف ﻗـﻮاﻧﻴﻦ ﻃﺒﻴﻌـﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺂﻻً ﺧﻮد او وﺿﻊ ﳕـﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑـﺮاى اﻳﻦ ﮔـﻮﻧﻪ‬ ‫روﻳﺪادﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ روﻳﺪادﻫﺎﺋﻰ ﺑﺮاى‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺖ اﻗﺘﺪار و اﻋﺘﺒﺎر ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰآﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻛﻪ در واژه ﻣﻨﻔﺮد ﻣﻌﺠﺰه ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬از ﻟﻐﺎت‬ ‫ﻣﺘﻌﺪدى اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس از ﻋﻼﻣﺎت‪ ،‬ﻋﺠﺎﻳـﺐ و ﻗـﺪرتﻫﺎ ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ‬ ‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﻇﺮﻳ‪N‬ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﻔﻬﻮم ﻣﻌﺠﺰه در ﺑﻴﺎن ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ‪،‬‬ ‫(‬ ‫ﻋﻼﻣﺖ ﻳﺎ آﻳﺖ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻌﺠـﺰات از آن رو ﻋﻼﻣﺎت و آﻳﺎت ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﻋﻼﺋﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﺷﺎﺧﺺﺗﺮ در وراى ﺧﻮد اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺑـﺮاى‬ ‫اﺛﺒﺎت ﻳﺎ ﺗﺼﺪﻳﻖ اﻋﻤﺎل ﺧﻮﻳﺶ در زﻣﻴﻨﻪ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ آﺳﻤﺎﻧﻰ از ﻣﻌﺠﺰات اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮد‬ ‫)ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(٤-٣:٢‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻨﻈـﻮر اﺑـﺮاز اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮد ﻣـﻮﺳﻰ را ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻮﺳﻰ ﻗﺪرت داد ﺗﺎ ﻣﻌﺠـﺰه ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺪر از ﻃﺮﻳﻖ ﻋﻼﻣﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ داد‪ ،‬اﻗـﺘـﺪار و‬ ‫اﻋﺘﺒﺎر او را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﳕﻮد‪.‬‬ ‫اﻣﺮوزه درﺑﺎر(ه ﻣﻌﺠﺰات‪ ،‬ﺳﻪ دﻳﺪﮔﺎه ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ دﻳﺪﮔﺎه ﻣﺮﺑﻮط‬ ‫ﺑﻪ اﻧﻜﺎرﮔﺮاﻳﺎن ﻣﺬﻫﺒﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺻﻼً ﻣﻨﻜﺮ اﻣﻜﺎن وﻗﻮع ﻣﻌﺠﺰه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫دﻳﺪﮔـﺎه دوم ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳـﺖ ﻛـﻪ در دوراﻧﻬﺎى ﻛﺘﺎبﻣﻘـﺪس‪ ،‬ﻣـﻌـﺠـﺰات اﺗﻔـﺎق‬

‫اﻓﺘﺎدهاﻧﺪ و اﻛﻨﻮن ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻨﺎن اﺗﻔﺎق ﻣﻰاﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻗﻌﺎ روى‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه ﺳﻮم ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﺠﺰات ﻣﺬﻛﻮر در ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس و ً‬ ‫دادهاﻧﺪ اﻣﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﺧـﺪا در ﻣـﺘـﻮن ﻣﻘﺪس ﻣﻜﺘـﻮب ﺷﺪ‪ ،‬او ﺑﻪ ﻳﻜﺒـﺎره‬ ‫ﺻﻪ ﺟﻬﺎن‬ ‫اﳒﺎم ﻣﻌﺠﺰه را ﻣﺘﻮﻗ‪ N‬ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه اﺻﺮاردارد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﻋﺮ (‬ ‫ﻫﺴﺘﻰ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻓﻮق ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﻗﺪرت اﳒﺎم ﻛﺎر از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻌﺠﺰه‬ ‫را ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻋﻄﺎ ﳕﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫∏∏‬

‫‪∏π‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس از ﻋﻼﻣﺎت‪ ،‬ﻗﺪرتﻫﺎ و ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس اﻧﻮاع ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ از ﻣﻌﺠﺰات را در ﺧﻮد ﺛﺒﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻫﻤﻪ ﻣﻌﺠـﺰات‪ ،‬روﻳﺪادﻫﺎى ﻓﻮق ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﻫﺮ ﺣﺎدﺛـﻪ ﻓـﻮق ﻃﺒﻴﻌـﻰ‪،‬‬ ‫ﻣﻌﺠﺰه ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪٩-١:٤‬‬ ‫اول ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ‪٢٤-٢١:١٧‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١١:٢‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٤-١:٢‬‬

‫«—«‪«bš Áœ‬‬ ‫≤≤©‬ ‫‪Ï‬‬ ‫اﻧﻪ ﻣﺤﺒﻮﺑـﻰ دارد ﺑﺎ ﻋﻨﻮان »ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧـﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ«‪.‬‬ ‫دورﻳﺲ دى ﺗﺮ (‬ ‫دﺳﺘﻤﺎﻳﻪ اﻳﻦ ﻋﻨﻮان ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎه اول‪ ،‬از ﻧﻮﻋﻰ اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﺒﺮ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت اﺳﻼﻣﻰ در ﻣﻮرد ﺣﻮادث ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺮﺗﺐ اذﻋﺎن‬ ‫ﻣﻰدارد ﻛﻪ »اﻳﻦ ﺧﻮاﺳﺖ اﻟﻠﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫«‪«bš sO«d Ë ‰ULŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﻧﻪ او ﺑﺮآﻓﺮﻳﻨﺶ ﺧﻮﻳﺶ و‬ ‫اده ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ ﺗﺴﻠﻂ ﻣﻘﺘـﺪر (‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻋﻤﻴﻘـﺎً ﺑﻪ ار (‬ ‫اده ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﻰراﻧﻴﻢ‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ ﻛﻪ در آن اﺳﺖ‪ ،‬اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛـﻪ از ار (‬ ‫اده‬ ‫ﻻاﻗﻞ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬اﻳﻦ ﻛﺎر را اﳒﺎم ﻣﻰدﻫﻴﻢ‪ .‬در ﻣﻔﻬﻮم ﮔﺴﺘﺮده ﺗﺮ‪ ،‬ار (‬ ‫اده دﺳﺘﻮرى ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ و ﻣﺨﻔﻰ ﺧﺪا‪ .‬اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن از ﻣﻔﻬﻮم اول‪ ،‬آن ﺟﻨﺒﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ ار (‬ ‫اﺳﻄﻪ آن‪ ،‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﭘﻴـﺶ‬ ‫اده ﺧﺪا را درك ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑـﻪ و (‬ ‫از ار (‬ ‫اده‬ ‫آﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺘﺪراﻧﻪ ﺳﺎﻣﺎن ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺨﺘﺎر ﻣﻘﺘﺪر ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ و از ار (‬ ‫او ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰﺗـﻮان ﳑﺎﻧﻌﺖ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ اﺗﻔﺎﻗﻰ ﳕﻰاﻓـﺘـﺪ‬ ‫ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ او ﺑﺮ آن ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻛﻪ رخ ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﺟﺎزه او ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺻ‪ ،N‬ﺣﺘﻰ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧـﺪا ﺑـﺮدﺑﺎراﻧﻪ اﺟـﺎزه ﻣﻰدﻫﺪ ﺗﺎ ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ اﺗﻔـﺎق‬ ‫ﺑﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬از اﻳﻦ ﳊﺎظ اﺟﺎزه ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻗﺪرت و ﺣﻖ اﻳﻦ را دارد ﻛﻪ در اﻋﻤﺎل‬ ‫و ﺣﻮادث اﻳﻦ دﻧﻴﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﻛﻨﺪ ﻳـﺎ از وﻗﻮع آﻧﻬﺎ ﳑﺎﻧﻌﺖ ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎى ﻛـﺎر‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ او اﺟﺎزه وﻗﻮع اﻣﻮر را ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ آﻧﻬﺎ را »اراده« ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻪ ﺧﺪا ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﲢﻘـﻖ آن ﻧـﺮﺳﺪ از ﻣﺎ ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫اده ﻣﻠﻮ (‬ ‫دوم‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ار (‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﺟﻨﺒـﻪ از اراده( او ﺑﺮ ﻣﺎ ﭘﺪﻳﺪار ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻰ اراده او ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻋﻄﺎى‬ ‫اده ﺧﻮد‬ ‫ﻗﺎﻧﻮن و ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﺟﺎ‪ ،‬ﺧﺪا از ﻃﺮﻳﻖ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻘﺪس ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ار (‬ ‫را ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬اراده( ﺧﺪا ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ دزدى ﻧﻜﻨﻴﻢ؛‬ ‫اده ﺧﺪا در‬ ‫دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴﻢ؛ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻨﺒﻪ از ار (‬ ‫ﻛﻼم او و ﻧﻴﺰ در وﺟﺪان ﻣﺎ ﻣﻜﺸـﻮف ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬وﺟﺪاﻧﻰ ﻛﻪ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ( آن‪ ،‬ﺧﺪا‬ ‫اﺣﻜﺎم اﺧﻼﻗﻰ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻗﻠﻮب ﻣﺎ ﺣﻚ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﺣﻜﺎم او ﺧﻮاه در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس و ﺧﻮاه در ﻗﻠﺐ ﻣﺎ‪ ،‬ﺗﻌﻬﺪآور ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ اﺻﻼً‬ ‫ﺣﻖ ﻧﺪارﻳﻢ آن ﺧﻮاﺳﺖ ﻳـﺎ اراده را زﻳﺮ ﭘﺎ ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻗﺪرت ﻳﺎ اﻣﻜﺎن ﺧﻨﺜﻰ ﻛـﺮدن‬ ‫اراده( ﺧﺪا در ﺧﺼﻮص ﻗﺎﻧـﻮن ﻣﻘﺪس را دارﻳﻢ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺠﺎز ﻧﻴﺴﺘﻴـﻢ آن‬ ‫ﻗﺪرت ﻳﺎ اﻣﻜﺎن را ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒﺮﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺎ ﳕﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﮔﻔﱳ »ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫اده ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﻳﺎ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ« ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﻮﻳﻢ و ﺧﻮد را ﺑﺒﺨﺸﻴﻢ‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ در ار (‬ ‫اده ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ‬ ‫ﻣﺨﻔﻰ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ »اﺟﺎزه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ« ﮔﻨﺎه ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻛﻤﺎ اﻳﻨﻜﻪ او ار (‬

‫ﺧﻮد را ﺣﺘﻰ از ﻃﺮﻳﻖ و ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﻋﻤﺎل اﺷﺨﺎص ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ اﺟﺮا ﻣﻰﮔﺬارد‪.‬‬ ‫اﺳﻄﻪ اﺑﺰارى ﻣﺜﻞ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﺧﺪا ﻣﻘﺪر ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ و (‬ ‫وﺟﻮد‪ ،‬اﻳﻦ از ﻣﻴﺰان ﺷﺮارت ﻳﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻮﺟﻮد در ﮔﻨﺎه ﻳﻬﻮدا ﳕﻰﻛﺎﻫﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ‬ ‫اده او را در ﻣﻮرد ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﺸﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ آن را ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ »اﺟﺎزه ﻣﻰدﻫﺪ« ﺗﺎ ار (‬ ‫ﻟﻪ اﻋﻄﺎى ﻣﺠﻮزى اﺧﻼﻗﻰ ﺑﺮاى ﻧﻔﻰ اﺻﻮل اﺧﻼﻗﻰ ﺗﻠﻘﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﺟﺎز(ه او‪ ،‬ﻗﺪرت‬ ‫ﻣﻨﺰ (‬ ‫ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰدﻫﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺣﻖ آن را ﳕﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺑﻴﺎن ﻛـﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﻣﻮرد اراد(ه ﺧﺪا در زﻣﻴﻨ(ﻪ ﺗﺼـﻤﻴﻢﮔﻴﺮى اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﻣﺒﺤـﺚ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕـﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺪا و ﻣﻌـﺮف آن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛـﻪ او را ﺧﻮﺷﻨﻮد ﻣﻰﻛـﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺧﺪا از ﻣﺮگ ﺷﺮﻳﺮ ﻫﻴﭻ ﻟﺬﺗﻰ ﳕﻰﺑﺮد ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل او ﺑﺎ ﺗـﻠﺨﻰ ﲤﺎم‪ ،‬ﻣﺮگ‬ ‫ﺷﺮﻳﺮ را اراده ﻣـﻰﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺑـﻪ ﻣﺮگ ﺷﺮﻳﺮ ﻓـﺮﻣﺎن ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﻧـﻬﺎﻳﺖ ﺧﻮﺷـﻨﻮدى ﺧﺪا‪ ،‬در‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﺲ و ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﻮد اوﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ او دﻧﻴﺎ را داورى ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬در اﺛﺒﺎت اﻋﺘﺒﺎر‬ ‫ﻋﺪاﻟﺖ و دادﮔﺮى ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺧﻮﺷﻨﻮد ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻌﻬﺬا از ﻛﻴﻔﺮ دادن ﺑﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﺰاوار‬ ‫داورى او ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺷﺎد ﳕﻰﺷﻮد‪ .‬ﺧﺪا وﻗﺘﻰ ﺧﻮﺷﻨﻮد ﻣﻰﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺧﻮﺷﻨﻮدى ﺧﻮد را در‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰﻳﺎﺑﻴﻢ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬او ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻰ ﻧﺎﺧﻮﺷﻨﻮد اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اده« ﺧﺪا را ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮﻳـﺶ درﻣﻰﻳﺎﺑﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن وﻗﺘﻰ ﻛﻪ »ار (‬ ‫ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﻋﻘﺪهاى ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ارادهاى ﻛﻪ ﻣﺎ در ﭘﻰ آﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺟﺰو اﺳﺮار او‪،‬‬ ‫ﺳـﺮ اوﺳﺖ و‬ ‫ﺳﺮى ﺧﺪا ّ‬ ‫ﻣﺨﻔﻰ ﻳﺎ دﺳﺘـﻮرى اﺳﺖ‪ ،‬آب در ﻫـﺎون ﻣﻰﻛﻮﺑﻴـﻢ‪ .‬رأى ّ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ آن ﺳـﺮّ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺧـﻮﺷﻨـﻮدى او ﳕﻰﺷﻮد‪ .‬ﺗﻘﻼ ﺑـﺮاى درك اراده(‬ ‫ﺳﺮى ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪاى از روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻫـﻢ زدن ﻏﻴﺮﻣﺠﺎز ﺣﺮﻳﻢ‬ ‫ّ‬ ‫ﺧﺼﻮﺻﻰ ﺧﺪاﺳـﺖ‪ .‬رأى ﺳﺮّى ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ رﺑﻄﻰ ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺨﺸﻰ از ﭘﺎﺳﺦ اﻳـﻦ‬ ‫ﺳﺆال اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼـﺮا ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻓﺎل ﺑﻴـﻨـﻰ‪ ،‬اﺣـﻀـﺎر ارواح و ﺳﺎﻳﺮ اﻗـﺪاﻣـﺎت‬ ‫ﳑﻨﻮﻋﻪاى از اﻳﻦ دﺳﺖ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﺑﺎ دﻳﺪ ﻣﻨﻔﻰ ﻣﻰﻧﮕﺮد‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺗﺎ از ﻧﻈﺮ ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻛـﻪ ﮔـﻔـﺖ‪» :‬وﻗﺘﻰ‬ ‫ﺧﺪا دﻫﺎن ﻣﻘﺪس ﺧـﻮد را ﻣﻰﺑﻨﺪد‪ ،‬ﻣﻦ از ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺑﺎز ﻣﻰاﻳﺴﺘﻢ‪ «.‬ﻧـﺸـﺎن واﻗﻌﻰ‬ ‫اده او در ﻗﺎﻧﻮن‬ ‫اده ﺧﺪا را ﻛﻪ در ار (‬ ‫روﺣﺎﻧﻴﺖ در آﻧﺎﻧﻰ دﻳﺪه ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻰﻛﻮﺷﻨﺪ ار (‬

‫∞‪π‬‬

‫‪π±‬‬

‫≤‪π‬‬

‫«‪«bš sO«d Ë ‰ULŽ‬‬

‫ﻣﻘﺪس ﻣﻜﺸـﻮف اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻨﺪ‪ .‬ﺷﺨﺺ اﻟﻬﻰ ﻧﻴﺰ ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ روز و ﺷﺐ ﺑـﺮ‬ ‫اﺣﻜﺎم ﺧﺪا ﲤـﺮﻛﺰ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬در ﺣﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﻣـﻰﻛـﻮﺷﻴﻢ ﺗـﻮﺳﻂ روحاﻟﻘﺪس »ﻫﺪاﻳـﺖ‬ ‫ﺷﻮﻳﻢ« ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﱳ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ اﻣﺮى ﺣﻴﺎﺗﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ روحاﻟﻘﺪس ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ‬ ‫ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺧـﻮاﻧﺪه ﺷﺪهاﻳﻢ ﺗﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻫﺮ ﻛﻠﻤﻪاى ﻛﻪ از دﻫﺎن ﺧﺪا ﺻـﺎدر‬ ‫اده ﻣﻜﺸﻮف اوﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﺮﺑـﻮط اﺳﺖ و درواﻗﻊ‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ار (‬ ‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ارﺗﺒﺎط ﳑﻜﻦ را ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ دارد‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫اده ﺧﺪا‪:‬‬ ‫ﺳﻪ ﻣﻔﻬﻮم ار ‬ ‫ﺷﺎﻫﺎﻧـﻪ اﻣﺮى ﻫﻤـﺎن ارادهاى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺗـﻮﺳﻂ آن‪ ،‬ﻫﺮ آﻧﭽـﻪ را ﻛﻪ‬ ‫اده‬ ‫(‬ ‫اﻟ‪ (N‬ار (‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﺑـﻪ ﻣـﺮﺣﻠﻪ اﺟﺮا ﻣﻰﮔـﺬارد‪ .‬اﻳﻦ اراده ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﲢﻘﻖ ﻧﻴﺎﻓﺘـﻪ ﺑـﺮ ﻣـﺎ‬ ‫ﻣﺨﻔﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اده ﺧﺪا در ﺧﺼﻮص ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ از اﺣﻜﺎم ﻳﺎ ﻓﺮاﻣﻴﻦ ﻣﻜﺸﻮف‬ ‫ب( ار (‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬اﺣﻜﺎم ﻳﺎ ﻓـﺮاﻣﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻗـﺪرت ﺷﻜﺴﱳ آﻧﻬﺎ را دارﻳﻢ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻴـﭻ وﺟﻪ ﭼﻨﻴـﻦ‬ ‫ﺣﻘﻰ ﻧﺪارﻳﻢ‪.‬‬ ‫اده ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮى‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﻳﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﺪا اﺳﺖ و ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰﺳﺎزد ﻛﻪ‬ ‫ج( ار (‬ ‫ﭼﻪ ﭼﻴـﺰى او را ﺧﻮﺷﻨـﻮد ﻣﻰﻛﻨﺪ‪» .‬اﺟـﺎزه« ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﺧﺪا در ﻣـﻮرد ﮔﻨﺎه اﻧﺴـﺎن‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﺧﻼﻗﺎً ﭼﻨﻴﻦ رﻓﺘﺎرى را ﺗﺄﺋﻴﺪ ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١١:١٩‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٨-١٤:٩‬‬ ‫اﻓﺴﻴﺴﻴﺎن ‪١١:١‬‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٤-٩:١‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٨-١٣:٦‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪٩:٣‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥‪π‬‬

‫≥≤© ‪bNŽ‬‬ ‫ﻋﻬﺪ‪ ،‬ﭘﺎﻳﻪ و اﺳﺎس آن راﺑﻄﻪاى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﻗﺮار ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻻ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻗـﺮارداد اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﻴﻦ اﻳﻦ دو ﺗﻔـﺎوﺗﻬﺎﺋﻰ ﻧﻴـﺰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻫﺮ‬ ‫ﻋﻬﺪ ﻣﻌﻤـﻮ ً‬ ‫دوى آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺗﻮاﻓﻘﺎت ﺗﻌﻬﺪآور ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗﺮارداد‪ ،‬ﻣﺎﺑﻴﻦ ﻃﺮﻓﻴﻨﻰ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﻛﻢ‬ ‫و ﺑﻴﺶ ﻫﻢﻃﺮاز و داراى ﻗﺪرت ﭼﺎﻧﻪ زدن ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﺮ دو ﻃﺮف در اﻣﻀﺎ‬ ‫ﻳﺎ ﻋﺪم اﻣﻀﺎى آن آزادﻧﺪ‪ .‬ﻋﻬﺪ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻗﺮارداد ﺑﺮ ﻣﺪار ﺗﻮاﻓﻖ ﻣﻰﭼﺮﺧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﻻ ﻃﺮﻓﻴﻦ ﻋﻬﺪﻫﺎى ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻫﻢﻃﺮاز ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ وﻟﻰ در ﻋﻮض‪ ،‬از‬ ‫وﺟﻮد‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﺗﺒﻌـﻪ ﺧﺮاجﮔﺰار در‬ ‫اﻟﮕﻮﺋﻰ ﺗﻌﺒﻴﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ در ﺗـﻮاﻓﻘﺎت ﺑﻴﻦ ارﺑﺎﺑﺎن ﺧﺮاجﮔﻴﺮ و‬ ‫(‬ ‫دﻧﻴﺎى ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺧﺎور ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮاﻓﻘﺎت ﺧﺮاجﮔﻴﺮان و ﺧﺮاج ﮔﺰاران‬ ‫)ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻣﻠﻞ ﻗﺪﻳﻢ ﻣﺮﺳﻮم ﺑﻮد( ﺑﻴﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻓﺎﰌ و ﺣﺎﻛﻤﻰ ﻣﻐﻠﻮب‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﻣﺪ و ﻫﻴﭻ ﻣﺬاﻛﺮهاى ﺑﻴﻦ آن دو ﻃﺮف اﳒﺎم ﳕﻰﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻋﻨﺼﺮ ﻋﻬﺪ ﻛﻪ از ﻃـﺮﻓﻴﻦ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﻧﺎم ﻣﻰﺑﺮد‪ ،‬ﺗﺎ ﺣـﺪود زﻳﺎدى ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ‬ ‫ﻣﻔﺎد ﻋﻬﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺮوج ‪ ٢:٢٠‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت آﻏﺎز ﻣﻰﺷﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪاى‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘـﻢ‪ «.‬ﺧﺪا ارﺑﺎب اﺳﺖ و ﻗﻮم اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺗﺒﻌﻪ( ﺧﺮاجﮔـﺰار ﺑﺸﻤﺎر ﻣﻰرود‪.‬‬ ‫ﻋﻨﺼﺮ دوم‪ ،‬ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻗﻀﻴﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ اﻗﺪاﻣﺎت اﳒﺎم ﺷـﺪه ﺗـﻮﺳﻂ‬ ‫ارﺑﺎب )ﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ( را ﺑﺮﻣﻰﺷﻤﺎرد‪ ،‬اﻗﺪاﻣﺎﺗﻰ ﻣﺜﻞ ﺑﻴـﺮون آوردن ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن از اﺳﺎرت‬ ‫ﻣﺼﺮ‪ ،‬اﻗﺪاﻣﺎﺗﻰ ﻛﻪ ارﺑـﺎب را ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ وﻓﺎدارى ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬در اﺻﻄـﻼح‬ ‫اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ‪ ،‬اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ‪ ،‬ﻗﺴﻤﺖ ﻓﻴﺾ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ از اﻟﺰاﻣﺎﺗﻰ ﻧﺎم ﻣﻰﺑﺮد ﻛﻪ ﺑﺮ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﻬﺪ واﺟﺐ‬ ‫ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬در ﺑﺎب ‪ ٢٠‬ﺧﺮوج‪ ،‬آن اﻟﺰاﻣﺎت ﺑﺎ ﻋﻨﻮان »ده ﻓﺮﻣﺎن« ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﻳﻚ از آن ﻓﺮاﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻋﻬﺪ‪ ،‬ﺗﻌﻬﺪى اﺧﻼﻗﻰ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻰآﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻋﻬﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺑﺮﻛﺎت و ﻟﻌﻨﺖﻫﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻓﻌﻰ اﺷﺎره‬ ‫ﺗﺒﻌﻪ ﺧﺮاجﮔﺰار او از ﻗﺮار و ﻣﺪارﻫﺎى ﻋﻬﺪ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ (‬

‫«‪«bš sO«d Ë ‰ULŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴـﺪ‪ .‬ﳕـﻮﻧﻪاى از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع در ﻓـﺮﻣﺎن ﭘﻨﺠﻢ ﻳﺎﻓﺖ ﻣـﻰﺷـﻮد‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ‬ ‫اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن وﻋﺪه ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ واﻟﺪﻳﻦ ﺧﻮد را اﺣﺘﺮام ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻳﺎم اﻳﺸﺎن در ﺳﺮزﻣﻴﻦ‬ ‫ﻣﻮﻋﻮد دراز ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻬﺪ ﻣﺰﺑﻮر ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻟﻌﻨﺖﻫﺎﺋﻰ را ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ داﻣﻨﮕﻴﺮ‬ ‫ﻗﻮﻣﻰ ﺧـﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴـﺌـﻮﻟﻴﺘﻬﺎى ﺧـﻮد ﻗﺼﻮر ورزﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‬ ‫اﺧﻄﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ در ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻧﺎم او ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﺑﻰﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﺤﺴﻮب‬ ‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﻟﮕﻮى ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ‪ ،‬در ﻋﻬﺪﻫﺎى ﺧﺪا ﺑﺎ آدم‪ ،‬ﻧﻮح‪ ،‬اﺑﺮاﻫﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻮﺳﻰ‬ ‫و ﻧﻴﺰ ﻋﻬﺪ ﺑﻴﻦ ﻋﻴﺴﻰ و ﻛﻠﻴﺴﺎى او ﻗﺎﺑﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در دوران ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ‪ ،‬ﻋﻬﺪﻫﺎ را در ﺧﻮن اﻣﻀﺎ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮﺳﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ‬ ‫دو ﻃﺮف ﻋﻬﺪ از ﻣﻴﺎن ﺣﻴـﻮاﻧﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮدﻧﺪ ﺑﮕﺬرﻧﺪ و ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻳـﻖ‬ ‫ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﻮارد ﻋﻬﺪ ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪ )رﺟﻮع ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ارﻣﻴﺎ ‪ .(١٨:٣٤‬ﳕﻮﻧﻪاى از‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻮع ﻋﻬـﺪ را در ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ ٢١-٧:١٥‬ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ .‬در ﳕـﻮﻧﻪ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺧﺪا‬ ‫وﻋﺪهﻫﺎﺋﻰ ﺑﻪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ داد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﺮدن ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﻗﻄﻌﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت‪،‬‬ ‫در اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺪا از ﻣﻴﺎن آن ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﻋﺒﻮر ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪى‬ ‫اﻛﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﻠﺰم ﺑﻪ ﲢﻘﻖ ﻋﻬﺪ ﻣﻰداﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﻤﺎن ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻬﺪ ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﺑﺎ رﻳـﺨـﺘـﻪ ﺷـﺪن ﺧـﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ‬ ‫ﺻﻠﻴﺐ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ رﺳﻴﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ اﻣﻀﺎ ﺷـﺪ‪ .‬وﻋﺪه( ﺧﺪا ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﳒﺎت و‬ ‫رﺳﺘﮕﺎرى‪ ،‬در ﻣﺮﻛﺰ اﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﺟﺎى دارد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ وﻋﺪه داد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ‬ ‫را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﳒﺎت دﻫﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻗﻴﺪ ﻣﻘﺪسﺗﺮﻳﻦ ﺑﻴﻌﺎﻧـﻪ‪ ،‬ﺑـﺮ وﻋﺪه‬ ‫ﺛﻴﻘﻪ‬ ‫ﺧﻮد ﻣﻬﺮ ﺗﺎﺋﻴﺪ زده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺧﺪاﺋﻰ را ﺧﺪﻣﺖ و ﻋﺒﺎدت ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧـﻮد را و (‬ ‫رﺳﺘﮕﺎرى ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺎ ﳕﻮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ -٣‬ﺗﺼﺮﻳﺤﺎت‪ :‬ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻮاد ﻳﺎ ﺑﻨﺪﻫﺎى ﻋﻬﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺳﻮﮔﻨﺪﻫﺎ ‪ /‬ﻧﺬرﻫﺎ‪ :‬وﻋﺪﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻃﺮﻓﻴﻦ را ﺑﻪ ﻣﻮارد ﻋﻬﺪ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺿﻤﺎﻧﺖﻫﺎى اﺟﺮاﺋﻰ‪ :‬ﺑﺮﻛﺎت و ﻟﻌﻨﺖﻫﺎ )ﭘﺎداﺷﻬﺎ وﻣﺠﺎزاتﻫﺎﺋﻰ( ﻛﻪ ﺑﻪ ازاى‬ ‫رﻋﺎﻳﺖ ﻳﺎ ﻧﻘﺾ ﻋﻬﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻮرد اﺟﺮاء ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻴﻠﻪ ﺧﻮن‪ ،‬ﻣﺜﻼً ﺧﻮن ﺣﻴﻮان ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺷﺪه ﻳﺎ ﻣﺮگ‬ ‫‪ -٦‬ﺗﺎﺋﻴﺪﻳﻪ‪ :‬ﻣﻬﺮ ﻛﺮدن ﻋﻬﺪ ﺑﻪ و (‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ‪.‬‬

‫‪π¥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻋﻬﺪ‪:‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﺪﺧﻞ‪ :‬ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻄﻠﻖ را ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻰ‪ :‬ﻣﺮور ﺗﺎرﻳﺨﭽﻪ راﺑﻄﻪ ﺑﻴﻦ دو ﻃﺮف‪.‬‬

‫‪πµ‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪١٥‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪٢٠‬‬ ‫ارﻣﻴﺎ ‪٣٤-٣١:٣١‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٢٠:٢٢‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٨‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٢١-٢٠:١٣‬‬

‫‪‰ULŽ« bNŽ ©≤¥‬‬ ‫ﺻﻪ وﺟـﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ ﺧﺎﻟـﻖ آﻧـﻬـﺎ ﺑـﻮد‪،‬‬ ‫وﻗﺘﻰ آدم و ﺣـﻮا ﭘﺎ ﺑﻪ ﻋـﺮ (‬ ‫راﺑﻄﻪاى اﺧﻼﻗﻰ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣـﻮﻇ‪ N‬ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﻗﺒﺎل آﻓﺮﻳﺪﮔﺎر ﺧـﻮد ﻋﺒﺎدت و‬ ‫ﺑﻨﺪﮔﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻰآﻧﻜـﻪ ﺑـﻪ ازاى اﻳﻦ ﻋﺒـﻮدﻳﺖ و ﺑﻨﺪﮔﻰ‪ ،‬ادﻋﺎﺋﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑـﺮ درﺧـﻮاﺳﺖ‬ ‫اﺳﻄﻪ ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬رﺣﻤﺖ‬ ‫ﺑﺮﻛﺖ ﻳﺎ ﻃﻠﺐ ﭘﺎداش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ و (‬ ‫و ﻓﻴﺾ ﺧﻮﻳـﺶ‪ ،‬داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺑﺎ آﻓﺮﻳﺪهﻫـﺎى ﺧـﻮد ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺴﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻣـﻮﺟﺐ آن‪،‬‬ ‫وﻋﺪهاى ﺷﺎﻣﻞ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﻮﻳﺶ اﻓﺰود‪ .‬اﻳﻦ ﻋﻬﺪى ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻃﺮﻓﻴﻦ آن‪ ،‬ﻫﻢﻃﺮاز‬ ‫ﻟﻴﻪ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻬﺪى ﺑﻮد ﻣﺘﻜﻰ ﺑﺮ اﺑﺘﻜﺎر ﺧﺪا و اﻗﺘﺪار آﺳﻤﺎﻧﻰ او‪ .‬اﻳﻦ ﻋﻬﺪ او (‬

‫«‪«bš sO«d Ë ‰ULŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل ﺑﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﻋﻬﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﺎر آن ﺷﺪ ﻛﻪ از ﺣﻜﻢ او‬ ‫دﻗﻴﻘﺎ و ﻛﺎﻣﻼً اﻃﺎﻋﺖ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ً‬ ‫او وﻋﺪه داد ﻛﻪ ﺑﺮﻛﺖ اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﺟـﺎودان ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻫﺸـﺪار داد‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺠﺎزات ﺑﻰاﻃﺎﻋﺘﻰ از ﺣﻜﻢ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺮگ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ از آدم ﺗﺎﻛﻨﻮن‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻃﺮزى ﮔﺮﻳﺰﻧﺎﭘﺬﻳﺮ در اﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﺷﺮﻳﻚ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آدﻣﻴﺎن ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ اﻃﺎﻋﺖ از ﭼﻨﺎن‬ ‫ﻋﻬﺪى را رد ﻳﺎ ﺣﺘﻰ وﺟﻮد آن را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻨﺪ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﺗﺒﻌﺎت آن ﺑﮕﺮﻳﺰﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﻋـﻬـﺪ را ﻧﻘﺾ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑـﻪ آن ﻋـﻤـﻞ‬ ‫ﻣﻰﳕﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬در اﻳﻦ ﻋﻬـﺪ راﺑﻄﻪاى ﺑﺎ ﺧﺪا دارﻧﺪ‪ .‬ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل‪ ،‬ﻣﺒﻨﺎى اﺣﺘﻴﺎج ﻣـﺎ ﺑـﻪ‬ ‫ﳒﺎت اﺳﺖ )ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ آن ﻋﻬﺪ را زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻳﻢ( و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺒﻨﺎى اﻣﻴﺪ ﳒﺎت‬ ‫ﻣﺎﺳﺖ )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﻮاد ﻣﻨﺪرج در آن را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻪ ﲢﻘﻖ رﺳﺎﻧﻴﺪه اﺳﺖ(‪.‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل ﻧـﻘـﺾ ﻣـﻰﺷـﻮد و ﻣﺎ ﺑﺪﻫﻜـﺎراﻧﻰ ﻣﻰﺷﻮﻳـﻢ ﻛـﻪ‬ ‫ﳕﻰﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺪﻫـﻰ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑـﭙـﺮدازﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﺣﺘﻰ ﭘﺲ از ﺗﻨـﻬـﺎ ﻳـﻚ ﮔـﻨـﺎه‪،‬‬ ‫ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ اﻣﻴﺪى ﺑﻪ رﻫﺎﺋﻰ دارﻳﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﻴﺾ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‬ ‫ﭘﺎداﺷﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ در آﺳﻤـﺎن از ﺧـﺪا درﻳـﺎﻓـﺖ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﻛـﺮد ﺑﻪ واﺳﻄـﻪ( ﻓﻴﺾ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺎداﺷﻬﺎى آﺳﻤـﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻋﻄﺎﻳﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨـﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻓﻴﺾ ﺧﻮد ﺑﺸﺮ را ﺑـﻪ آﻧﻬﺎ ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪ‬ ‫ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ آدم ﺗـﺎﺑﻊ ﻋﻬﺪ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﺪا در زﻣﻴﻨﻪ اﻋﻤﺎل ﻣﻰﺑـﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻟﻴﺎﻗﺘﻰ‬ ‫ﻣﻰرﺳـﻴﺪ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳـﻖ ﺗﻘﻮاى ﺣﺎﺻـﻞ از رﻋﺎﻳﺖ ﻗﺮارداد ﻋـﻬﺪ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧـﺪا‪ ،‬ﻋﺎﻳﺪ وى‬ ‫ﻣﻰﺷﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛـﻪ آدم در ﮔﻨﺎه اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺧﺪا از رﺣـﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻋﻬﺪ ﺗـﺎزهاى را اﺑﺪاع‬ ‫ﳕﻮد ﻛﻪ ﻣﺒﺘﻨﻰ ﺑﺮ ﻓﻴﺾ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻬﺪى ﻛﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ آن‪ ،‬ﳒﺎت اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ و ﻋﻤﻠﻰ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﺮده ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﻮد‪ .‬ﻛﺎر‬ ‫ﻟﻴﻪ آدم ﺑﺎ ﺧﺪا را ﲢﻘﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آدم ﺛﺎﻧﻰ ﻳﺎ آدم ﻧﻮﻳﻦ‪ ،‬ﲤﺎﻣﻰ ﺑﻨﺪﻫﺎى ﻋﻬﺪ او (‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ او در رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آﳒﺎ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻫﻤﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ او ﺗﻮﻛﻞ و اﻋﺘﻤﺎد دارﻧﺪ‪ ،‬در‬ ‫دﺳﺘﺮس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺷﺨﺼﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮى ﺧﻮد‪ ،‬وارد آﺳﻤﺎن‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮى ﻋﻴﺴﻰ وارد آﺳﻤﺎن ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ‬

‫ﻛﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ را ﻣﻰﭘﺬﻳﺮﻳﻢ‪ ،‬آن اﻋﻤﺎل‪» ،‬از آن ﻣﺎ« ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن ﻣﻰآورﻳﻢ‪ ،‬ﺧﺪا اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮى ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﺤﺴﻮب‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﻬﺪ ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﻋﻬﺪ اﻋـﻤـﺎل را ﲢﻘﻖ ﻣﻰﺑﺨﺸـﺪ ﭼـﺮا ﻛﻪ ﺧﺪا از ﺳﺮ ﻓﻴـﺾ‪،‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﺴﻴـﺢ را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﺎ ﻣﻰﮔـﺬارد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﺎ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ ﻓﻴـﺾ‪ ،‬از‬ ‫ﻋﻬﺪه ﺑﻨﺪﻫﺎى ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل ﺑﺮﻣﻰآﺋﻴﻢ‪.‬‬

‫∂‪π‬‬

‫∑‪π‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺧﺪا ﺑﺎ آدم و ﺣﻮا وارد ﻋﻬﺪى ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﻮ(ه ﮔﺮﻳﺰﻧﺎﭘﺬﻳﺮى ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﺧﺪا در زﻣﻴﻨﻪ اﻋﻤﺎل واﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻧﺎﻗﺾ ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل را ﲢﻘﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻋﻬﺪ ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ را در دﺳﺘﺮس ﻣﺎ ﻗـﺮار ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﻧﺎﺷﻰ از رﻋﺎﻳﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎى ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل ﺗﻮﺳﻂ اوﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪١٧:٢‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٦-٢٠:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٣-٥:١٠‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪١٤-١٠:٣‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪Â—UNÇ g7Ð‬‬

‫‪`OU vUOŽ‬‬ ‫‪`OU XO¼u'« ©≤µ‬‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻮدن ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن داﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﻳﻤﺎن‪،‬‬ ‫ﺑﺨﺸﻰ اﺳﺎﺳﻰ از اﳒﻴﻞ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎن اﳒﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪،N‬‬ ‫ﻗﺮﻧﻰ ﻧﺒﻮده ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﺎﭼﺎر ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻛﻠﻨﺠﺎر ﺑﺮود ﻛﻪ ﻋﻠﻰرﻏﻢ‬ ‫اﻧﻜﺎر ﻳﺎ ﲢﺮﻳ‪ N‬اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻰداﻧﻨﺪ‪ .‬اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫در ﻃﻮل ﭼﻬﺎر ﻗﺮن از ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﻗـﺮون ﭼﻬﺎرم‪ ،‬ﭘﻨﺠﻢ‪ ،‬ﻧﻮزدﻫﻢ و ﺑﻴﺴﺘـﻢ‪،‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ درون ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ‪ ،‬ﺣﺎد و ﻏﻮﻏﺎﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻣﺎ در ﻳﻜﻰ از‬ ‫ﻗﺮوﻧﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎ ﻫﺠﻮم ﺑﺪﻋﺖ روﺑﺮوﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺪارى از‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻛﻠﺴﻴﺎ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ اوﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻓﻮرﻳﺖ دارد‪.‬‬ ‫در ﺷﻮراى ﻧﻴﻘﻴﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ ٣٢٥‬ﻣﻴﻼدى ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑـﺎ‬ ‫ﺑﺪﻋﺖ آرﻳﺎﻧﻰﻫﺎ اﻋﻼم ﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻪ ﻣﺨﻠﻮق ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﻟﻮد اﺳﺖ و ﻣﺎﻫﻴﺖ آﺳﻤﺎﻧﻰ‬ ‫او از ﻫﻤﺎن ذات ﭘﺪر اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﻋﻼم ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺨﺺ دوم ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ذاﺗﺎً ﺑﺎ‬ ‫ﺧﺪاى ﭘﺪر ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻌﻨـﻰ »وﺟﻮد« ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬وﺟﻮد ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬او ﻓﻘﻂ ﺷﺒﻴﻪ‬ ‫اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮد اﻟﻮﻫﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬از ﺷﻬﺎدتﻫﺎى‬ ‫ﻣﺘﻌﺪد ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ اﺧﺬ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻟـﻮﮔﻮس ﺑﻪ ﻛﺴﻮت ﺟﺴـﻢ درﻣﻰآﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان وﺟﻮدى اﻗﺪم ﺑﺮ آﻓﺮﻳﻨﺶ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان وﺟﻮد ازﻟﻰ ﻣﻜﺸﻮف‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ او در آﻏﺎز ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻮد و ﺧﻮد ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣-١:١‬‬

‫‪ππ‬‬

‫ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻮدن او ﻣﺴﺘﻠـﺰم آن اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺗﻌﺪدى ﺑﻪ ﳊﺎظ ﺷﺨـﺺ‬ ‫وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧـﺪا ﺑـﻮدن او ﻣﺴﺘﻠـﺰم ﺷﻤﻮل او در اﻟﻮﻫﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬در ﻣـﺘـﻮن‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬اﻟﻔﺎظ و اﻟﻘﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺴﺒﺖ داده ﺷﺪه ﻛﻪ ﺑﻪ وﺿﻮح‪ ،‬اﻟﻔﺎظ و‬ ‫اﻟﻘﺎب ﺧﺎص اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا‪ ،‬ﻋـﻨـﻮان واﻻى آﺳﻤﺎﻧﻰ »ﺧـﺪاوﻧﺪ« را ﻧﺜـﺎر او‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ )ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪ .(١١-٩:٢‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ادﻋﺎ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﺳﺒﺖ اﺳﺖ )ﻣـﺮﻗﺲ ‪ (٢٨:٢‬و اﺧﺘﻴﺎر ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﮔـﻨـﺎﻫـﺎن را دارد ) ﻣﺮﻗـﺲ ‪-١:٢‬‬ ‫‪ .(١٢‬او ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻼل ﺧـﻮاﻧﺪه ﺷﺪه )ﻳﻌﻘـﻮب ‪ (١:٢‬و ﻫﻤﺎن ﮔـﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕـﺎم‬ ‫اﻋﺘﺮاف ﺗﻮﻣﺎ‪» ،‬اى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻦ و اى ﺧﺪاى ﻣﻦ!« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٢٨:٢٠‬از ﺳﺮ اراده‪،‬‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﻴﺪه ﺷﺪن را ﻣﻰﭘﺬﻳﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ در ﻣﻄﻠﺒﻰ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن ﺗﻜـﺮار ﺷﺪه‪ ،‬اﻇﻬﺎر ﻣﻰدارد ﻛﻪ ﭘـﺮى ﻳﺎ‬ ‫ﻛﻤﺎل اﻟﻮﻫﻴﺖ‪ ،‬ﺟﺴﻤﺎً در ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ (١٩:١‬و ﻧﻴﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﻴﺪن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻳﺎ ﻫﺮ ﻣﺨﻠﻮق دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺻﺮفﻧﻈﺮ از اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺎ‬ ‫ﭼﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﻳﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻋﺘﻼ داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻘﺾ ﳑﻨﻮﻋﻴﺖ وﺿﻊ ﺷﺪه در ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺖﭘـﺮﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺒﺎرت »ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ« در اﳒﻴﻞ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺷﻬﺎدت ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺘﺎ اﻧﺴﺎن‬ ‫ً‬ ‫ﺷﻮراى ﻛﺎﻟﺴﺪون در ﻗﺮن ﭘﻨﺠﻢ )‪ ٤٥١‬م‪ (.‬ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﮔﺎﻧـﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻳﻌﻨﻰ ذات اﻧﺴﺎﻧﻰ و ذات اﻟﻬـﻰ‪ ،‬ﺑـﻨـﺎ ﺑـﻪ‬ ‫و ﺣﻘﻴﻘـﺘـﺎً ﺧﺪا ﺑﻮد‪ .‬ذات دو (‬ ‫ﺗﻌﺮﻳ‪ ،N‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪون درﻫﻢ آﻣﻴﺨﺘﮕﻰ و ﺑﺮى از اﻧﻔﺼﺎل ﻳﺎ ﺑﺨﺶﭘﺬﻳﺮى ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ از دﻳﺪﮔﺎه ﻣﺴﺤﻴﺖ‪ ،‬ﺑﺎورى اﺳﺎﺳﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﺧﻼل ﻗﺮون ﭼﻬـﺎرم‪ ،‬ﭘﻨﺠﻢ‪ ،‬ﻧﻮزدﻫﻢ و ﺑﻴﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺑﺤﺮاﻧﻬﺎﺋﻰ در ﻣـﻮرد‬ ‫ﺑﺪﻋﺘﮕﺬارى در زﻣﻴﻨﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮاﺟﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺷﻮراى ﻧﻴﻘﻴﻪ )‪ ٣٢٥‬م‪ (.‬ﺿﻤﻦ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﺑﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬اﻋﻼن ﻛﺮد ﻛﻪ او از‬ ‫ﻫﻤﺎن ذات ﻳﺎ ﺟﻮﻫﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺪر ﻫﺴﺖ و او ﻧﻪ ﻣﺨﻠﻮق ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﻟﻮد اﺳﺖ‪.‬‬

‫∞∞‪±‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪ -٤‬ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ وﺿﻮح ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺷﻮراى ﻛﺎﻟﺴﺪون )‪ ٤٥١‬م‪ (.‬اﻋﻼم ﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﺧﺪا ﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺮﻗﺲ ‪٢٨:٢‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٤-١:١‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٥٨:٨‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٨:٢٠‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪١١-٩:٢‬‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٩:١‬‬

‫∂≤© =‪`OU È—«œd³½Ud‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار ﻳﺎ ﻣﻄﻴﻊ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ؟ در زﺑﺎن ﻣـﺎ ﻓـﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار ﻣﻌﻨﺎى واﺿﺤـﻰ‬ ‫دارد و آن اﻳﻨﻜـﻪ وى »ﲢﺖ« اﺧﺘﻴﺎر ﻛﺴﻰ اﺳـﺖ‪ .‬ﻓـﺮﻣﺎﻧﺒـﺮدار ﻫﻢ ﺷﺄن ﻣﺎﻓـﻮق ﺧﻮد‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﻪ اﻧﺪازه او اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارى ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔـﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻮاس ﺧﻮد را ﻛﺎﻣﻼً‬ ‫ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﻢ ﭼـﺮا ﻛﻪ در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒـﺮدارى ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﻋﺪم ﺗﺴﺎوى اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ در‬ ‫ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ در ذات‪ ،‬در ﺣـﺮﻣﺖ و در ﺟﻼل ﻣﺴﺎوى ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺳـﻪ‪،‬‬ ‫ازﻟﻰ‪ ،‬اﺑﺪى‪ ،‬ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات‪ ،‬و در ﻫﻤﻪ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎ و ﺻﻔﺎت اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺷﺮﻳﻚاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬در ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاى ﳒﺎت ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﭘﺴﺮ داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﻧﻘﺸﻰ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداراﻧﻪ‬ ‫را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺪر ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﻣﻰﮔﻴـﺮد‪ .‬ﭘﺪر اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ را ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﻰﻓـﺮﺳﺘﺪ و ﭘﺴﺮ‬ ‫اده ﭘﺪر را ﺑﻪ اﳒﺎم ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻـﻮرت ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳـﺪ‬ ‫ﻣﻄﻴﻌﺎﻧﻪ ﺑـﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻰآﻳﺪ ﺗـﺎ ار (‬ ‫ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ آن اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﻧﺎراﺣﺘﻰ و ﻧﺎرﺿﺎﻳﺘﻰ ﭘﺴﺮ ﺷﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﭘﺪر و‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±∞±‬‬

‫اده آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺪر ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻣﺸﺘﺎق‬ ‫ﭘﺴﺮ در ﺟﻼل ﻫﻤﺴﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ار (‬ ‫ﳒﺎت اﻧﺴﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻣﺸﺘﺎق اﳒﺎم ﻛﺎر ﳒـﺎت اﺳـﺖ‪ ،‬درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤـﺎن‬ ‫اﻧﺪازه ﻛﻪ ﭘﺪر اﺷﺘﻴـﺎق دارد ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﻴـﺴـﻰ اﻋـﻼم ﻛـﺮد ﻛﻪ ﻏﻴﺮت ﺧﺎﻧـﻪ‬ ‫اده ﭘﺪر اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺪر‪ ،‬او را ﺧﻮرده اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٧:٢‬و ﺧﻮاب و ﺧﻮراك او اﳒﺎم ار (‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارى و اﻃﺎﻋﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ در رﱋ ﺑﺮدن‬ ‫ﺧﻼﺻﻪ ﳕﻰﺷﺪ‪ .‬ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا ﺷﺎﻣﻞ ﻫﻤﻪ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎى ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﻣﺎ و ﺟﻼل ﻧﻬﺎﺋﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣـﻪ وﺳﺖﻣﻴﻨﻴﺴﺘﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴـﻮﺳﺘﮕـﻰ دروﻧﻰ ﻫﺪف ﭘﺪر ﺑﺎ ﻛﺎر‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ را ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻣﻰﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫‪¨œu?š v?K?−?²? d?:?Ä t?½U?~?¹ ¨g?¹uš vO“« ·b¼ —œ t, r¹uÖÅv ”UáÝ «— «bš‬‬ ‫‪¨s¼U, ¨v³½ ¨ÊU:½« Ë «bš sOÐ v$UO Uð œd, »uBM Ë b¹eÖdÐ «— v:OŽ b½Ë«bš‬‬ ‫‪—œ ÆbýUÐ ÊUNł —Ë«œ Ë eOÇ tL¼ À—«Ë ¨g¹uš ÈU:OK, ÁbM¼œ U$ Ë dÝ ¨ÁUýœUÄ‬‬ ‫‪X?Ë t?Ð Ë b?M?ýU?Ð Ë« X?¹—– U?ð œ«œ Ë« t?Ð v?u? ¨‰“« ÊU?L¼ “« Ë« ¨UNM¹« tL¼ dÐ«dÐ‬‬ ‫‪f?¹b?I?ð ¨b?M?¹¬ »U?:?Š t?Ð ‰œUŽ ¨b½uý Áb½«uš«d ¨bMÐU¹ vzU¼— Ë« jÝuð g¹uš‬‬ ‫‪ÆbMÐU¹ ‰öł Ë b½œdÖ‬‬ ‫اده ﻛﺎﻣﻞ ﭘﺪر ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻛـﺎرى ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﻓﺎﻗﺪ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ار (‬ ‫اراده و ﺗﻮان اﳒﺎم آن ﺑـﺮاى ﺧﻮﻳـﺶ ﺑـﻮدﻳﻢ‪ .‬او ﻛﺎﻣـﻼً از ﻗﺎﻧـﻮن ﺧﺪا اﻃﺎﻋـﺖ ﻛـﺮد‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﮔـﻔـﺖ‪» :‬ﻣـﺎ را ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ ﺗـﺎ‬ ‫ﲤﺎم ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﻪ ﻛﻤﺎل رﺳﺎﻧﻴﻢ« )ﻣﺘﻰ ‪ .(١٥:٣‬ﺳﺮاﺳﺮ ﺣﻴﺎت و ﺧﺪﻣﺖ ﻋﻴﺴﻰ‪،‬‬ ‫آن اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺎﻣﻞ را ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻛﺎﻣﻞ از ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬دو ﻛﺎر ﻣﻬﻢ ﺣﻴﺎﺗـﻰ را ﺑﻪ اﳒﺎم رﺳﺎﻧﻴـﺪ‪ .‬از‬ ‫ﻃﺮﻓﻰ‪ ،‬ﺣﺎﺋﺰ ﺷـﺮاﻳﻂ ﺑﻮد ﺗﺎ رﻫﺎﻧﻨﺪه ﻣﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤـﺎن ﺑـﺮه ﺑﻰﻋﻴﺐ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻋﻴﺴـﻰ‬ ‫ﮔﻨﺎه ﻛﺮده ﺑﻮد ﳕﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻨﺎه ﺧﻮد را ﻛﻔﺎره ﻛﻨﺪ ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ‪.‬‬ ‫از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬او ﺑﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺧـﻮد‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﭘﺎداﺷﻬﺎﺋﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑـﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎهدارﻧﺪﮔﺎن ﻋﻬﺪ وﻋﺪه داده ﺑﻮد‪ .‬او ﻻﻳﻖ ﭘﺎداﺷﻬﺎى آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺎداﺷﻬﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺜﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار‪ ،‬ﻗﻮم ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن را ﳒﺎت داد‪.‬‬

‫≤∞‪±‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ از ﺣﻴﺚ ذات اﻟﻬﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺴﺎوى ﭘﺪر اﺳﺖ‪ ،‬در ﻧﻘﺸﻰ ﻛﻪ در‬ ‫ﳒﺎت ﺑﻪ ﻋﻬﺪه دارد‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار ﭘﺪر اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارى ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﻛﺴﺮ ﺷﺄن« ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارى ﻣﺴﻴﺢ داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺴـﻴـﺢ‪ ،‬او را ﺣﺎﺋـﺰ ﺷـﺮاﻳﻂ ﻛﺮد ﺗﺎ ﮔﻨـﺎه ﻗـﻮم ﺧﻮﻳﺶ را ﺑـﺮدارد و‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ آن ﭘﺎداﺷﻬﺎى آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﳒﺎتﻳﺎﻓﺘﮕﺎن وﻋﺪه داده ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٤:٤‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٠:٥‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﺎن ‪٨-٥:٢‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٠-٨:٥‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٠-٥:١٠‬‬

‫∑≤© «½‪`OU XO½UU‬‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺎور ﻛﻪ ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ ﺣﻘﻴﻘﺘًﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﺳﺨﺖﺗﺮﻳﻦ‬ ‫ﺗﺌﻮرىﻫﺎى ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺗﺎرﻳﺨﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻮراى ﻋﻤﻮﻣﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﻛﻪ در ﺳﺎل ‪ ٤٥١‬ﻣﻴﻼى‬ ‫در ﻛﺎﻟﺴﺪون ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ راﺳﺘﻰ اﻧﺴﺎن و ﺑﻪ راﺳﺘﻰ ﺧﺪا ﺑﻮد‬ ‫و اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﺑـﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺪون درﻫﻢ آﻣﻴﺨﺘﮕﻰ و ﻣﺒﺮى از‬ ‫ﺟﺪاﺋﻰ ﻳﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺻﻔﺎت ﺧﻮد ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﻪ دو ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻮرد ﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎى اوﻟﻴﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺪﻋـﺖ دوﺳﺘﻴﺰم ﻳﺎ »ﻇﺎﻫﺮﮔﺮاﺋﻰ« ﺑﺠﻨﮕﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻋﺘﻰ ﻛﻪ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∞‪±‬‬

‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰداد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺎﻗﺪ ﭘﻴﻜﺮ ﻣﺎدى ﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧـﻰ ﺣـﻘـﻴـﻘـﻰ ﺑـﻮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻇﺎﻫـﺮﮔﺮاﻳﺎن ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑـﺎور ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻓﻘـﻂ »در ﻇـﺎﻫـﺮ« داراى ﺑﺪن اﺳﺖ وﻟـﻰ‬ ‫درواﻗﻊ‪ ،‬وﺟﻮدى از ﻧﻮع ﺷﺒﺢ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﺧﻼف اﻳﻦ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‪ ،‬ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﻗﻮﻳﺎً اﻋﻼم‬ ‫ﻣﻰﻛﺮد آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ آﻣﺪن ﻋﻴﺴﻰ در ﺟﺴﻢ ﺣﻘﻴﻘﻰ را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ و ﭘﻴـﺮوان‬ ‫او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻋﺖ ﻋﻤﺪه دﻳـﮕـﺮى ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴـﺎ آن را رد ﻛﺮد ﺑﺪﻋﺖ »ﺗﻚﺳـﺮﺷﺘﻰ« ﺑـﻮد‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﺑﺪﻋﺖ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻧﻪ داراى دو ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻴﺖ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻃﺒﻖ ﺑﺪﻋﺖ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬آن ﻣﺎﻫﻴﺖ ﻣﻨـﻔـﺮد‪ ،‬ﻧﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘـﺎً اﻟﻬﻰ و ﻧﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘـﺎً اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻠﻜـﻪ‬ ‫آﻣﻴﺰهاى از آن دو ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬آن آﻣﻴﺰه‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ »اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ اﻟﻬﻰ« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻋﺖ ﺗﻚﺳﺮﺷﺘﻰ ﻳﺎ درﺻﺪد ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪن اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺑﺮاى ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻳﺎ اﻧﺴﺎﻧـﻰ‬ ‫ﻛﺮدن ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ دوره‪ ،‬ﺷﻜﻞ زﻳـﺮﻛﺎﻧﻪاى از ﺑﺪﻋﺖ ﺗﻚﺳـﺮﺷﺘﻰ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴـﺎ را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛـﺮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﲤﺎﻳﻞ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ دوﺳﺖ دارد آن ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻳﻜﺴـﺮه ﺗﻮﺳﻂ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﺑﻠﻌﻴـﺪه ﺷـﻮد ﺑﻪ ﻧﺤـﻮى ﻛﻪ ﻣﺤـﺪودﻳﺖﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻋﻴﺴﻰ از ﻣـﻴـﺎن‬ ‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ آن دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﺪون ﺗﻘﺴﻴﻢ و ﺟﺪاﺋﻰ‪ ،‬از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﲤﻴﻴﺰ دﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى ﳕﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ او ﻧﻪ در ﻗﺎﻟﺐ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﺑﻠﻜﻪ در ﭼﻬﺎرﭼﻮب ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺮوز ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ از آن ﻃﺒﻴﻌﺖ‬ ‫اﻟﻬﻰ ﻳﺎ از آن ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ از ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺑﺮوز ﻛﺮده‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از آن دو ﻃﺒﻴﻌـﺖ وى ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺷـﻮد‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻌﻨـﻰ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﺧﺪا‪-‬اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﺮ ﺑﺎﻻى ﺻﻠﻴـﺐ ﻣـﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﳕﻰﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑـﺮ‬ ‫ﺑﺎﻻى ﺻﻠﻴﺐ ﺟﺎن داد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ آن دو ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ﭘﺲ از ﺻﻌـﻮد ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﺎﻗﻰ‬ ‫ﻣﻰﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﻮه ﻇﻬﻮر آﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ‪ ،‬آن ﻃﺒﻴﻌﺖﻫﺎ را از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‬ ‫ﲤﻴﻴﺰ دﻫﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻼك ﻛﺎر ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬او دﻳـﮕـﺮ ﻧـﺰد ﻣﺎ ﺣﺎﺿـﺮ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻣﺴﻴﺢ در ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ از ﻣﺎ ﻏﺎﻳﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻧﺴﺎﻧـﻴـﺖ ﻣـﺎ ﺑـﻮد‪ .‬او »ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ« اﻧﺴﺎن ﺷـﺪ‪ .‬او ﺑـﻪ‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺎ درآﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﻣﺎ اﻗﺪام ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻣﺎ ﺷﺪ و ﮔﻨﺎﻫﺎن‬ ‫ﻣﺎ را ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﺎ رﱋ ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﺗﻦ دادن ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﺎى‬ ‫ﻣﺎ‪ ،‬ﻓﺪﻳﻪ ﻣﺎ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬در ﻓﺮآﻳﻨﺪ ﳒﺎت‪ ،‬ﺗﺒﺎدل دو ﻃﺮﻓﻪاى ﻧﻴﺰ اﳒﺎم ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ‬ ‫ﻧﺼﻴﺐ ﻋﻴﺴﻰ ﺷﺪه و ﻋﺪاﻟﺖ او ﺑﻪ ﻣﺎ اﻓﺎﺿﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫او داورى و ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺘﻰ را ﻛﻪ ﺳﺰاوار اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻧﺎﻗﺺ ﻣﺎ اﺳﺖ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻫﻤﻮار‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﻛﺖ ﺷﺎﻳﺴـﺘﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﺎﻣﻞ او را درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻋﻴـﺴﻰ در اﻧﺴ ـﺎﻧﻴﺖ ﺧ ـﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣـﺤﺪودﻳﺖﻫـﺎﺋﻰ را داﺷﺖ ﻛـﻪ ﻣﻴﺮاث ﻫﻤـﻪ‬ ‫ﺑﻨﻰآدم اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺘـﺜﻨﺎى اﻳﻨﻜﻪ او ﻋﺎرى از ﮔﻨﺎه ﺑﻮد‪ .‬او در ﻃﺒـﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ‬ ‫ﺧﻮد‪ ،‬داﻧﺎى ﻣﻄﻠﻖ ﻧﺒﻮد‪ .‬داﻧﺶ او ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ آﳒﺎ ﻛﻪ ﻣﻰرﺳﻴﺪ ﺣﻘﻴﻘﻰ و دﻗﻴﻖ‬ ‫ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻰاﻧﺘﻬﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬او ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻣﺜﻞ روز و ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎزﮔﺸ ﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ‬ ‫را ﳕﻰداﻧﺴﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ او در ﻃﺒﻴـﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﺧﻮد‪ ،‬داﻧﺎى ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ و داﻧﺶ او‬ ‫ﺣﺪى ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻣﺤﺪود ﺑﻪ زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﳕﻰﺗـﻮاﻧﺴﺖ در آن واﺣﺪ‪ ،‬در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬او ﺧﺴـﺘـﻪ ﻣـﻰﺷـﺪ‪ ،‬ﮔـﺮﺳﻨـﻪ‬ ‫ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﺘﺤﻤـﻞ درد ﻣﻰﺷﺪ‪ .‬او ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﲡﺮﺑﻪ( ﻣﺮگ آﺷﻨﺎ ﺷـﺪ و از‬ ‫ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎت ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺎ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪ -٦‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺪودﻳﺖﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ را داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎى‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ او ﻋﺎرى از ﮔﻨﺎه ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪±∞¥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻋﻴﺴﻰ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ داﺷﺖ ﻛﻪ دﻗﻴﻘﺎً ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ اﻟﻬﻰ او ﻣﺘﺤﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻃﺒﻖ ﺑﺪﻋﺖ دوﺳﺘﻴﺰم ﻳﺎ ﻇﺎﻫﺮﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﭘﻴﻜﺮ ﻣﺎدى واﻗﻌﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺑﺪﻋﺖ ﺗﻚﺳﺮﺷﺘﻰ‪ ،‬در ﺻﺪد ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪن اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺑﺮاى ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ او ﲢﺖ اﻟﺸﻌﺎع اﻟﻮﻫﻴﺖ او واﻗﻊ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺒﻨﺎى ﺗﻄﺒﻴﻖ ﻫﻮﻳﺖ او ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﺎ اﻓﺎﺿﻪ ﳕﻮد‪.‬‬

‫‪±∞µ‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٤-١:١‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٤:٤‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪١١-٥:٢‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٨-١٤:٢‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٥:٤‬‬

‫∏≤© ‪ÁUMÖ “« `OU ÊœuÐ Èd³‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ از ﺑﻰﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﺋﻴﻢ ﻛﻼً ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ او ﻧﻈﺮ دارﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻄﺮح ﻛﺮدن ﺑﻰﮔﻨﺎﻫﻰ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻛـﺎرى ﺑﻰﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳـ‪N‬‬ ‫ﻣﺎ‪ ،‬اﻟﻮﻫﻴﺖ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﺪ و ﳕﻰﻛﻨﺪ‪ .‬آﻣﻮزه( ﺑﻰﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬از ﻗﻴﺪ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ آزاد ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﺳﺮﺳﺨﺖﺗﺮﻳﻦ ﺑﺪﻋﺘﮕﺬاران ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻴﺰ اﻳﻦ‬ ‫ﺧﺼﻴﺼﻪ ﻣﺴﻴﺢ را اﻧﻜﺎر ﻧﻜﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻰﮔﻨـﺎﻫﻰ ﻣﺴﻴـﺢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻛﺎر اﻳـﻦ ﳕﻰآﻳﺪ ﻛﻪ اﻟـﮕﻮﺋﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑـﺎﺷﺪ ﺑﻠﻜـﻪ ﺑﺮاى‬ ‫ﳒﺎت ﻣﺎ‪ ،‬اﻳﺪهاى زﻳﺮ ﺑﻨﺎﺋﻰ و ﺿـﺮورى اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺢ »ﺑﺮه ﺑﻰﻋﻴﺐ« ﳕﻰﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﳒﺎت ﺗﻚﺗﻚ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ﺗﺎﻣﻴﻦ ﳕﺎﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺘﺎج ﳒﺎت دﻫﻨﺪه‬ ‫ﻣﻰﺷﺪ‪ .‬اﻧﺒﻮه ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣـﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺑﺎﻻى ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻳﻚ ﻗﺮﺑـﺎﻧﻰ‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻮد‪ .‬آن ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﻛﺴﻰ داده ﻣﻰﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻰﮔﻨﺎه ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻰﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮد داراى ﺟﻨﺒﻪﻫﺎى ﻣﻨﻔﻰ و ﻣﺜﺒﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺎﻣﻼً‬ ‫از ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ ﻣﺒﺮا ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﻴﭽﻜﺪام از اﺣﻜﺎم ﻣﻘﺪس ﺧـﺪا را ﻧﻘﺾ ﻧﻜﺮد‪ .‬او از ﻫﺮ‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺧﺪا اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ دﻗﺖ و اﺣﺘﻴﺎط اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ ﻛـﺮد‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻠﻰرﻏﻢ‬ ‫ﺑﻰﮔﻨﺎﻫﻰ ﺧﻮد‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻳﻬﻮدى را ﻫﻢ اﳒﺎم ﻣﻰداد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺘﻨﻪ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ و ﭼﻪ ﺑﺴﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﺮدن ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﻋﻤﻞ ﳕﻮد‪ .‬از ﺟﻨﺒﻪ ﻣﺜﺒﺖ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺸﺘﺎق اﻃﺎﻋﺖ از اﺣﻜﺎم‬ ‫اده ﭘﺪر ﺧﻮد را اﳒﺎم دﻫﺪ‪ .‬درﺑﺎر(ه او ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻏﻴﺮت‬ ‫ﺑﻮد؛ او ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ار (‬ ‫اده ﭘـﺪرش‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﭘـﺪرش‪ ،‬او را ﺧﻮرده اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٧:٢‬و ﺧـﻮراك او‪ ،‬اﳒﺎم ار (‬ ‫ﺑﻮده اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣٤:٤‬‬ ‫ﻣﺸﻜﻠﻰ ﻛـﻪ در ﻣـﻮرد ﺑﻰﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﺴﻴـﺢ وﺟـﻮد دارد ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ ١٥:٤‬ﻣﺮﺑـﻮط‬ ‫اﺳﺖ‪» :‬زﻳﺮا رﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻧﺪارﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻫـﻤـﺪرد ﺿﻌ‪,Y‬ﻫﺎى ﻣﺎ ﺑﺸﻮد ﺑﻠـﻜـﻪ‬ ‫آزﻣﻮده ﺷﺪه در ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺜﺎل ﻣﺎ ﺑـﺪون ﮔـﻨـﺎه‪ «.‬اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﻫـﻤـﺎن ﮔـﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﺎ‬ ‫وﺳﻮﺳﻪ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ وﺳﻮﺳﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻰﮔﻨﺎه ﺑﺎﺷﺪ؟ وﻗﺘﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮب ‪ ١٥-١٤:١‬را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺣﺘﻰ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﻰﺷﻮد‪» :‬ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ‬ ‫ﻛﺴﻰ در ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ‪,‬اﻓﺘﺪ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﻮت او را ﻣﻰ‪,‬ﻛﺸﺪ و ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻣﻰ‪,‬ﺳﺎزد‪ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﺷﻬﻮت آﺑﺴﱳ ﺷﺪه ﮔﻨﺎه را ﻣﻰ‪,‬زاﻳﺪ و ﮔﻨﺎه ﺑﻪ اﳒﺎم رﺳﻴﺪه ﻣﻮت را ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ﻧﻮﻋﻰ از وﺳﻮﺳـﻪ را ﺷﺮح ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ از اﻣﻴﺎل ﮔﻨﺎهآﻟﻮد درون ﻣﺎ ﻧﺸﺎت‬ ‫ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ .‬اﻳﻦ اﻣﻴﺎل اﺳﺎﺳﺎً و ﻣﺎﻫﻴﺘﺎً ﮔﻨﺎهآﻟﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻋﻴﺴﻰ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر وﺳﻮﺳﻪ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬از ﻇﺎﻫﺮ اﻣﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑـﺮﻣﻰآﻳﺪ ﻛﻪ او اﻣﻴﺎل ﮔﻨﺎهآﻟـﻮد داﺷﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﻋﺒﺎرت » ﺑﺪون ﮔﻨﺎه« ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن آﻣﺪه‪ ،‬دﻗﻴﻘﺎً ﻫﻤﺎن‬ ‫ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣـﻮﺿﻮع را ﺗﻌﺪﻳﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ اﻣﻴﺎﻟﻰ داﺷﺖ اﻣـﺎ ﻫـﻴـﭻ اﻣـﻴـﺎل‬ ‫ﮔﻨﺎهآﻟﻮدى ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ او ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺷﻴﻄﺎن وﺳﻮﺳﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺠﻮم از ﺟﺎﻧﺐ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺑﻮد‪ ،‬آن وﺳﻮﺳﻪ‪ ،‬وﺳﻮﺳﻪاى ﺑﻴﺮوﻧﻰ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻴﻄﺎن ﺗﻼش ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ در ﺧﻼل‬ ‫دوره روزه ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﺧﻮردن اﻏﻮا ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺟﺴﻤﺎً ﮔﺮﺳﻨﻪ‬ ‫ﺑﻮد و ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﻮراك داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد‪ ،‬در ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدن او ﻫﻴﭻ ﮔﻨﺎﻫـﻰ وﺟﻮد‬ ‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﳕﻰﻛﺮد‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻰﺧـﻮاﺳﺖ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫اده ﭘﺪر ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻴـﭻ‬ ‫ﻓﺮق ﻣﻰﻛﺮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑـﻮد ﻛﻪ از ار (‬ ‫ﻣﻴﻠﻰ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ ﺑﻰﮔﻨﺎﻫﻰ ﺧﻮﻳـﺶ‪ ،‬ﺧـﻮد را ﺣﺎﺋﺰ ﺷﺮاﻳﻄﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ‬

‫ﻻزﻣﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪن ﺑﺮاى ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﺑﻮد‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﳒﺎت ﻣﺎ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﳒﺎﺗﻰ‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘـﻪ‬ ‫دو ﺟﺎﻧﺒﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻪ ﻓﻘـﻂ ﻻزم ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻣﺎ ﺷـﻮد و ﻣﺠﺎزات‬ ‫(‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣـﺎ را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷـﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ اﺣﻜﺎم ﺧـﺪا را ﻛﺎﻣـﻼً ﺑﺠﺎ ﻣﻰآورد ﺗـﺎ‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز ﻣﺎ ﺑﺮاى درﻳﺎﻓﺖ ﺑﺮﻛﺎت ﻋﻬﺪ ﺧﺪا ﺗﺎﻣﻴﻦ ﮔﺮدد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻣﻞ ﺑـﺮاى ﻧﺎﻗﺺ و ﺑﻰﮔﻨﺎه ﺑـﺮاى ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻣـﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺎﻣـﻞ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮد‪ .‬اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺎﻣﻞ او ﻻزﻣﻪ ﳒﺎت ﻣﺎ ﺑﻮد‪.‬‬

‫∂∞‪±‬‬

‫∑∞‪±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺑﻰﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺮاى ﳒﺎت ﻣﺎ ﺿﺮوى اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺮه ﺑﻰﻋﻴﺐ ﻛﻔﺎره ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻮﺳﻂ اﻣﻴﺎل ﮔﻨﺎهآﻟﻮد وﺳﻮﺳﻪ ﻧﺸﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺎﻣـﻞ ﺧـﻮد‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ )ﻟﻴﺎﻗﺖ( ﻣـﻮرد ﻧﻴﺎز ﻣﺎ ﺑﺮاى ﳒـﺎت را ﺑﻪ‬ ‫دﺳﺖ آورد‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪١٥:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢١-١٥:٥‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢١:٥‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٢٦:٧‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪١٨:٣‬‬

‫∏∞‪±‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪ÁdUÐ “« b'uð ©≤π‬‬ ‫آﻣﻮز(ه زاده ﺷﺪن ﻋﻴﺴﻰ از ﺑـﺎﻛـﺮه‪ ،‬ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﻣﺒﺘﻨﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺗـﻮﻟﺪ ﻋﻴﺴـﻰ‪،‬‬ ‫ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺎردارى ﻣﻌﺠﺰهآﻣﻴﺰى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎﻛﺮه ﺑﻪ ﻗﺪرت روحاﻟﻘﺪس ﻃﻔﻠﻰ‬ ‫را در رﺣﻢ ﺧﻮد درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮد ﺑﻰآﻧﻜﻪ ﭘﺪرى اﻧﺴﺎﻧﻰ دﺧﻴﻞ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻌﺠﺰهآﻣﻴﺰ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻧﻜﺎت ﺑﺴﻴﺎرى درﺑﺎر(ه ﻣﺎﻫﻴﺖ او ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻨﻜـﻪ از زن زاده ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﻛـﻪ درواﻗﻊ او اﻧﺴﺎن ﺑـﻮد و او ﻳﻜﻰ از ﻣﺎ‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬دﻗﻴﻘـﺎً ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﺎ ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﻨـﺎه‬ ‫اﺻﻠﻰ زاده ﺷﺪهاﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﻮرد در ﺧﺼﻮص ﻣﺴﻴﺢ ﺻﺪق ﳕﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫زاده ﺷﺪن از ﺑﺎﻛﺮه‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ارﺗﺒﺎط دارد‪ .‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎً‬ ‫ﺑﺮاى اﻟﻮﻫﻴﺖ اﻳﻦ اﻣﻜﺎن ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﻮهاى ﻏﻴﺮ از ﺗﻮﻟﺪ از ﺑﺎﻛﺮه ﺑﻪ دﻧﻴﺎ وارد ﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﻣﻌﺠﺮه ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻪ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮدن او اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬اﻃﻼع دادن ﺟﺒﺮاﺋﻴﻞ ﻓﺮﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﻜﺘـﻪ را ﻣـﻮرد ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻗﺮار ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ او ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﮔـﻔـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﭘﺴـﺮى ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺮﻳﻢ ﭘﺮﻳﺸـﺎن ﺷـﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪,‬ﺷﻮد و ﺣﺎل آﻧـﻜـﻪ‬ ‫ﻣﺮدى را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ‪,‬ام؟« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٣٤:١‬‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ ﺟﺒﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮاى درك ﻣﺎ از ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻮﻟﺪ از ﺑﺎﻛﺮه‪ ،‬اﻫﻤﻴﺘﻰ اﺳﺎﺳﻰ‬ ‫دارد‪» :‬روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و ﻗﻮت ﺣـﻀـﺮت اﻋﻠﻰ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺎﻳﻪ ﺧـﻮاﻫـﺪ‬ ‫اﻓﻜﻨﺪ‪ .‬از آن ﺟﻬﺖ آن ﻣﻮﻟﻮد ﻣﻘﺪس ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ« )ﻟﻮﻗﺎ‪.(٣٥:١‬‬ ‫ﳊﻈﺎﺗﻰ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪ اﻓﺰود‪» :‬زﻳﺮا ﻧﺰد ﺧﺪا ﻫﻴﭻ اﻣﺮى ﻣﺤﺎل ﻧﻴﺴﺖ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٣٧:١‬‬ ‫ﺻﺮفﻧﻈﺮ از ﻟﻘﺎح ﻣﺼﻨﻮﻋﻰ ﻛﻪ ﻧﻮﻋﻰ دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﻣﺪرن ﻋﺎرى از ﻣﻌﺠﺰه در ﻣﻮرد‬ ‫ﺣﺎﻣﻠﮕﻰ اﺳﺖ‪ ،‬در ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻋﺎدىﺗﺮ و ﭘﻴﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎدهﺗﺮ از راﺑﻄﻪاى ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻌﻤﻮل ﺳﺒﺐ آﺑﺴﺘﻨﻰ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪن زﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﻣﺮدى ﻧﺰدﻳﻜﻰ‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﳊﺎظ ﺑﻴﻮﻟﻮژﻳﻜﻰ ﻏﻴﺮ ﻋﺎدى اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ وﺿﻮح ﺧﻼف ﻗﻮاﻧﻴﻦ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±∞π‬‬

‫اﻣﺎ ﻛﻮدﻛﻰ ﻛﻪ در ﺑﻄﻦ ﻣﺮﻳـﻢ ﻗـﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗـﻮﺳﻂ ﺧﻮد ﻣﺮﻳﻢ ﺑـﻪ وﺟﻮد ﻧﻴﺎﻣﺪه‬ ‫ﺑـﻮد‪» .‬ﭘﺪر« ﻛـﻮدك‪ ،‬روحاﻟﻘـﺪس اﺳـﺖ‪ .‬ﻛـﻼم روح ﺑﺮ ﻣـﺮﻳـﻢ ﻗـﺮار ﮔـﺮﻓﺘـﻪ او را‬ ‫ﻟﻴﻪ ﺟﻬﺎن را‬ ‫»ﲢﺖاﻟﺸﻌﺎع« ﻗﺮار داد‪ .‬ﺳﺨﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻛﺎر روحاﻟﻘﺪس در آﻓﺮﻳﻨﺶ او (‬ ‫در ﮔﻮش ﻣﺮﻳﻢ ﻃﻨﻴﻦاﻧﺪاز ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬آن ﻃﻨﻴﻦ از اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻛﻮدك ﻛﻪ اﻛﻨﻮن‬ ‫ﺧﻮد ﺧﺪا ﭘﺪر اوﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻠﻘﺘﻰ وﻳﮋه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻻ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴـﻰ ﭘـﺴـﺮ‬ ‫آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗـﻮﻟﺪ از ﺑﺎﻛﺮه را ﺑﺎور ﻧـﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻤـﻮ ً‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﳊﺎظ‪ ،‬ﺗﻮﻟﺪ از ﺑﺎﻛﺮه ﺑﺎورى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻘﻄﻪ اﻧﺸﻌﺎب ﻣﺤﺴﻮب‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد زﻳﺮا ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺻﻮلﮔﺮا را از آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ و ﻛﻔﺎره اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارﻧﺪ ﺟﺪا‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ و ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ‪ ،‬آﻣﻮز(ه زاده ﺷﺪن از ﺑﺎﻛﺮه را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬زاده ﺷﺪن ﻋﻴﺴﻰ از ﻳﻚ زن‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ او و ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪن او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آدم ﺗﺎزه ﻳﺎ‬ ‫آدم دوم اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﻋﻴﺴﻰ از دﺧﺎﻟﺖ ﻣـﺮد ﻣﺒﺮى ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ او ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺧﺪا اﺷﺎره دارد‪.‬‬ ‫ﻻ ﺑﻪ اﻧﻜﺎر ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣـﺎوراءاﻟﻄﺒﻴﻌﻰ ﻳﺎ ﻣﻌﺠﺰهآﻣﻴﺰ‬ ‫‪ -٤‬اﻧﻜﺎر زاده ﺷﺪن از ﺑﺎﻛﺮه ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫اﺷﻌﻴﺎ ‪١٦-١٠:٧‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٣:١‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٤-٣:١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﻴﺘﺎن ‪٤٩-٤٥:١٥‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٤:٤‬‬

‫∞‪±±‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫∞≥© ‪—bÄ “« œu'u t½U~¹ ¨vUOŽ‬‬ ‫اﻳﻦ اﺷﺎره ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ »ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﻮﻟﻮد از ﭘﺪر« اﺳﺖ‪ ،‬آﺗﺶ ﻛﺸﻤﻜﺶ‬ ‫ﻋﻈﻴﻤﻰ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑـﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‪» ،‬ﻧﺨﺴـﺖزاده ﲤﺎﻣﻰ‬ ‫آﻓﺮﻳﺪﮔﺎن« ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ (١٥:١‬ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻄﺮح ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻧﻪ وﺟﻮدى آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﻰ اﻋﺘﻼ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻢ ﺷﺎﻫﺪان ﻳﻬﻮه و ﻫﻢ ﻣﻮرﻣﻮنﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺒﺎﺣﺜﻰ‪ ،‬اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫را اﻧﻜﺎر ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﻧﻜﺎر اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ از ﺟﺎﻧﺐ آن دو ﮔﺮوه اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎﻣﻞ‬ ‫ﻋﻤﺪه اﺣﺘﺴﺎب اﻳﺸﺎن ﻧﻪ در زﻣﺮه ﺷﻌﺐ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻠﻜﻪ در ردﻳ‪ N‬ﻓﺮﻗﻪﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ آرﻳـﻮس ﻣـﺮﺗﺪ در ﻗﺮن ﭼﻬـﺎرم ﻣﻴﻼدى ﻣﻨﻜﺮ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺷـﺪ‪ ،‬ﻣـﻮﺿـﻮع‬ ‫اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻗﻀﻴﻪاى ﺣﺎد ﺑﺸﻤﺎر ﻣـﻰرﻓﺖ‪ .‬ﺑﺤﺚ اﺻﻠﻰ آرﻳـﻮس ﻋﻠﻴﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬از ﻣﺒﺎﺣﺚ ﺷﺎﻫﺪان ﻳﻬﻮه و ﻣﻮرﻣﻮنﻫﺎى اﻣﺮوزى ﺳﺒﻘﺖ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ‪ .‬آرﻳﻮس‬ ‫در ﺷﻮراى ﻧﻴﻘﻴﻪ ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ ٣٢٥‬ﻣﻴﻼدى ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺪﻋﺘﮕﺬار ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪ‪.‬‬ ‫آرﻳﻮس ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛﻪ واژ(ه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ »ﻣﻮﻟﻮد« ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻗﻴﻖﺗﺮ »ﺻﺎدر ﺷﺪه«‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى »رخ دادن«‪» ،‬ﺷﺪن« ﻳﺎ »ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﻮدن« ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻣﻮﻟﻮد‬ ‫ﺷﺪه ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ از ﳊﺎظ زﻣﺎن‪ ،‬آﻏﺎزى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﺎﻳﺪ در ﺑﺴﺘﺮ زﻣﺎن‬ ‫ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪاى از ﻣﺨﻠﻮق ﺑﻮدن اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫»ﻧﺨﺴـﺖزاده ﲤﺎﻣﻰ آﻓﺮﻳﺪﮔـﺎن« ﺑـﻮدن‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻔـﻬـﻮم اﻳﺴﺘﺎدن در ﺑﺎﻻﺗﺮﻳـﻦ ﺣـﺪ‬ ‫ﻣﺨﻠﻮق ﺑﻮدن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم داﺷﱳ درﺟﻪاى ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ در‬ ‫ﭼﻨﺎن ﺣـﺪى ﺑـﻮدن‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻔـﻬـﻮم ﺻﻌﻮد ﻛـﺮدن ﺑﻪ وراى آﻓﺮﻳﻨﺶ ﻧﻴـﺴـﺖ‪ .‬ﭘـﺮﺳﺘـﻴـﺪن‬ ‫ﻣﺨﻠﻮق‪ ،‬ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻳﺎ ﻣﺨﻠﻮق دﻳﮕﺮى‪ ،‬ارزش ﭘﺮﺳﺘﻴﺪه ﺷﺪن را‬ ‫ﻧﺪارد‪ .‬آرﻳـﻮس‪ ،‬ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪن ﺻﻔـﺖ اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﺑـﺮاى ﻋﻴﺴﻰ را ﻧـﻮﻋﻰ اﻧﻜﺎر ﻛﻔـﺮآﻣﻴـﺰ‬ ‫ﻳﻜﺘﺎﭘﺮﺳﺘﻰ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ ﻣﻰداﻧﺴﺖ‪ .‬در ﻧﻈﺮ آرﻳﻮس‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ از زاوﻳﻪ وﺟﻮد‬ ‫و ﭼﻪ از ﳊﺎظ ﺷﺨﺺ‪» ،‬واﺣﺪ« ﻣﺤﺴﻮب ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±±±‬‬

‫ﻗﺎﻧﻮن اﻳﻤﺎن ﻧﻴﻘﻴﻪ‪ ،‬واﻛﻨﺶ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ ﺑﺪﻋﺖ آرﻳﻦ را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ(‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر ﻣﻌﺘﺮف اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ »ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪ ﻧﻪ ﻣﺨﻠﻮق‪ «.‬ﻛﻠﻴﺴﺎ در اﻳﻦ ﻣﻌﺎدﻟﻪ ﺳﺎده‪،‬‬ ‫ﻏﻴﺮت ﺧﻮد را در ﻗﺒﺎل ﺧﻄﺮ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻳﺎ ﺗﺎوﻳﻞ اﺻﻄـﻼح »ﻣـﻮﻟﻮد« ﺑﻪ »ﻣﺨﻠـﻮق« ﻧﺸﺎن‬ ‫داد‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻮرﺧﻴﻦ‪ ،‬ﺷﻮراى ﻧﻴﻘﻴﻪ را ﻣﺘﻬﻢ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻃﻔﺮه رﻓﱳ از ﻣﻔﻬﻮم ﻫﻤﻮار‬ ‫و ﺳﺎده واژه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻣﻌﺎدل »ﻣﻮﻟﻮد« و ﻋﺒﺎرت »ﻧﺨﺴﺖ زاده ﲤﺎﻣﻰ آﻓﺮﻳﺪﮔﺎن«‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻪ‬ ‫دﺳﺘﺎوﻳﺰﻫﺎ و از اﻳﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﻪ آن ﺷﺎﺧﻪ ﭘﺮﻳﺪنﻫﺎى ذﻫﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﻫﺮ ﺻـﻮرت‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑـﻪ ﺷـﻴـﻮهاى ﻣﺴﺘﺒﺪاﻧـﻪ از ﻣـﻔـﻬـﻮم ﺳﺎده آن اﺻﻄـﻼﺣـﺎت رو‬ ‫ﺑﺮﻧﮕﺮداﻧﻴﺪ‪ .‬زﻣﻴﻨﻪﻫﺎﺋﻰ وﺟﻮد داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺼﻮر ﻛﺮدن اﺻﻄﻼح ﻣﻮﻟﻮد را ﺑﺎ ﻋﺒﺎرت‬ ‫ﺗﻌﺪﻳﻞ ﺷﺪه »ﻣﺨﻠﻮق ﻧﺸﺪ« ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﭘـﻰ آن ﺑـﻮد ﻛﻪ آن اﺻﻄﻼﺣﺎت را در زﻣﻴﻨﻪ ﻛﻠﻰ ﺗﻌﻠﻴـﻢ‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ درك ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‬ ‫ﺑﻪ وﺿﻮح ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﺮار دادن ﺑﺨﺸﻰ از ﻛﻼم در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺨﺶ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻰﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺛﺎﻧﻴﺎ ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻗﺎﻟﺒﻬﺎى ﻓﻜﺮى و‬ ‫ً‬ ‫ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ آن ﳑﻠﻮ از ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻋﺒﺮى ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻧﮕﺎرهﻫﺎى ﻋﺒﺮى از ﻃﺮﻳﻖ زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ‬ ‫ﺑﻴﺎن ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﺑﻪ رﻳـﺰهﻛﺎرﻳﻬﺎى‬ ‫ﻓﻨﻰ زﺑﺎن ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﺎﺳﺘﺎن ﻧﭽﺴﺒـﻴـﻢ‪ .‬درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧـﺪازه ﻛﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ از اﺻﻄـﻼح‬ ‫ﭘﺮﺑﺎر ﻟﻮﮔﻮس ﺑﺮاى اﺷﺎره ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺘﻔﺎده ﺻﺤﻴﺢ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻄﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻮزه‬ ‫آن اﺻﻄﻼح را ﺑﺎ اﻳﺪهﻫﺎى ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻛﻠﻤﻪ ﻟﻮﮔﻮس ﭘﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺛﺎﻟﺜﺎ اﺻﻄﻼح ﻣﻮﻟﻮد‪ ،‬در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﺗﻌﺪﻳﻞ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ً‬ ‫در ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٤:١‬از ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان »ﻣﻮﻟﻮد ﻳﮕﺎﻧﻪ« ﻧﺎم ﺑﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺠﺪداً در‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٨:١‬او »ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻮﻟﻮد« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺴﺨﻪ ﺧﻄﻰ ﻣﻬﻤﻰ در دﺳﺖ اﺳـﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ در ﻣﱳ اﺻﻠﻰ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ از »ﻳﮕﺎﻧﻪ‬ ‫ﺧﺪاى ﻣﻮﻟﻮد« ﺳـﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن آﻣﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﱳ آن ﻧـﺴﺨﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷـﻮد‪ ،‬ﻛﺎر‬ ‫ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﲤﺎم اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬اﮔﺮ ﻃﻮرى ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻮﻟﻮد«‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫را از آن ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺗﻌﺪﻳﻞ ﻛﻨﻨﺪهاى وزﻳﻦ را در دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻮﻟـﻮد ﻳﮕﺎﻧﻪ )‪ (monogynous‬ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘـﻴﺸﻮﻧﺪ ﻣﻮﻧﻮ در زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ‬ ‫ﺣﺎﻣﻞ ﺑﺎر ﺗﺎﻛﻴﺪى وزﻳﻨﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﻮﻟـﻮد ﺑﻮدن ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻣﻔﺮد ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫او ﺑﻪ ﻃـﺮز ﺑﻰﻫﻤﺘـﺎﺋﻰ ﻣﻮﻟﻮد اﺳـﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻳـﺎ ﻫﻴﭻ ﭼـﻴﺰ دﻳﮕﺮى ﺑـﻪ آن ﻣﻔﻬﻮم ﻛـﻪ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪ ،‬ﻣﻮﻟﻮد ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ از ﻣﻮﻟﻮد ﺑﻮدن ازﻟﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﺑﺮاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻼش ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺣﻖ آن ﻣﻄﻠﺐ را ادا ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻣﺨﻠﻮق ﺑﻠﻜﻪ در ﻗﺎﻟﺐ ﺷﺨﺺ دوم ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬در ازل از ﭘﺪر ﺻﺎدر ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮد از ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﻣﻮﻟﻮد« ﻧﺎم ﻣﻰﺑﺮد )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‬ ‫‪ (٥:١‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن رﺳﺎﻟﻪاى ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﺴﻴﺢﺷﻨﺎﺳﻰ ﻣﻮﺟﻮد در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‬ ‫را ﺑﻪ ﻣﺎ اراﺋﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺘﺎب ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻛﻪ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺑﺎ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن رﻗﺎﺑﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎﺳﺖ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ وﺿﻮح و ﺻﺮاﺣﺖ ﲤﺎم‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ را »ﺧﺪا« ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎز‬ ‫ﻫﻢ ﻳﻮﺣﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ از ﻣﺴﻴﺢ در ﻫﻴﺌﺖ »ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﻮﻟﻮد« ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﻰآورد‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه اﻳﻨﻜﻪ ﻟﻔﻆ »ﻧﺨﺴﺖزاده ﲤﺎﻣﻰ آﻓﺮﻳﺪﮔﺎن« ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ در ﺑﺴﺘﺮ ﻓﺮﻫﮓ ﻳﻬﻮدى‬ ‫ﻗﺮن اول ﻓﻬﻤﻴـﺪه ﺷـﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻧﮕﺮﻳـﺴـﱳ از آن زاوﻳﻪ ﳑﺘﺎز ﻣﻰﺗـﻮان دﻳﺪ ﻛﻪ اﺻـﻄـﻼح‬ ‫ﻧﺨﺴـﺖزاده ﺑﺮ ﻣﻘﺎم رﻓﻴﻌﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ در ﺟﺎﻳـﮕـﺎه وارث ﭘﺪر دارد دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨـﺪ‪.‬‬ ‫ﻻ ﻣﻴـﺮاث ﭘﺪر ﺳﺎﻻرى )ﻳﻌﻨـﻰ‬ ‫دﻗﻴﻘـﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﻛﻪ ﻧﺨـﺴـﺖزاده ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻣﻌﻤـﻮ ً‬ ‫ً‬ ‫ﺳﺮورى ﻗﻮم( را درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰﻛﺮد‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴﺰ در ﻛﺴﻮت ﭘﺴﺮ آﺳﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻣﻠﻜﻮت ﭘﺪر‬ ‫را ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻣﻴﺮاث ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰﭘﺬﻳﺮد‪.‬‬

‫‪ -٤‬ﻋﻴﺴﻰ »ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣـﻮﻟﻮد« از ﭘﺪر ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺨﻠـﻮق‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺨـﺺ دوم ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮزى ﺑﻰﻫﻤﺘـﺎ‪،‬‬ ‫ﻣﻮﻟﻮد ﭘﺪر اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬اﺻﻄﻼح ﻧﺨﺴﺖ زاده ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ در ﺑﺴﺘﺮ ﻓـﺮﻫﻨﮓ ﻳﻬﻮدى ﻗﺮن اول ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ از اﻳﻦ ﳊﺎظ »ﻧﺨـﺴـﺖ زاده ﲤﺎﻣﻰ آﻓﺮﻳﺪﮔﺎن« اﺳﺖ ﻛـﻪ وارث ﻫﻤﻪ ﭼﻴـﺰﻫﺎى‬ ‫ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﭘﺪر اﺳﺖ‪.‬‬

‫≤‪±±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ »ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘﺴِﺮ ﭘﺪر« و »ﻧﺨﺴﺖ زاده ﲤﺎﻣﻰ آﻓﺮﻳﺪﮔﺎن« ﺧﻮاﻧﺪه‬ ‫ﺷﺪه‪ ،‬ﺷﺮاره ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻠﻴﺴﺎ اﻓﻜﻨﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺷﺎﻫﺪان ﻳﻬﻮه وﻣﻮرﻣﻮنﻫﺎ ﺑﺮاى اﻧﻜﺎر اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ از آن اﻟﻔﺎظ ﺳﻮد ﻣﻰﺟﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻗﺎﻧﻮن اﻳﻤﺎن ﻧﻴﻘﻴﻪ اﻋﻼم ﳕـﻮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ »ﻣـﻮﻟﻮد« اﺳﺖ ﻧﻪ »ﻣﺨﻠﻮق«‪ .‬اﻳﻦ ﲤﺎﻳﺰ‬ ‫دﻗﻴﻖ‪ ،‬ﺑﺎزﺗﺎﺑﻰ از ﺗﺎﺋﻴﺪﻳﻪ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد‪.‬‬

‫≥‪±±‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٨-١:١‬‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٩-١٥:١‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٤-١:١‬‬

‫‪`OU bOLFð ©≥±‬‬ ‫رﺳﻢ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﺎ آب ﻛﻪ ﺗـﻮﺳﻂ ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪه اﺟﺮا ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ آﺋﻴﻦ ﻣﻘـﺪس‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻧﺸﺎﻧﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﺗـﺎزه ﺗﻮﺳﻂ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده ﺷﺪ‪ ،‬ﻗـﺮاﺑﺖ ﻧـﺰدﻳﻚ‬ ‫دارد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ اﺧﻴﺮاﻟﺬﻛﺮ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن دﻳﮕﺮى ﻣﺮﺳﻮم ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ‬ ‫را ﺑﺎ ﻫﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻰ را ﺑﺮرﺳﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﺗﻌﻠﻖ‬ ‫دارد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ از ﺧﺪﻣﺖ ﻳﺤﻴﻰ ﭼـﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﺷﺪه اﻣﺎ ﭘـﻴـﻤـﺎن‬ ‫ﺗﺎزه‪ ،‬آﻏﺎز ﻧﮕﺮدﻳﺪ ﻣﮕﺮ ﭘﺲ از ﺧﺪﻣﺖ ﻳﺤﻴﻰ‪ .‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻰ ﭼﻴﺰى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻗﻮم‬ ‫ﺧﻮد اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﻪ آن ﻣﻠﺰم ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻰ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ آﻣﺎده ﺳﺎزى ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺤﻴﻰ ﻣﻮﻋﻈﻪ‬ ‫ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻠﻜـﻮت ﺧﺪا ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ و ﺧﻮد او ﻣﻨﺎدى ﻣﺴﻴﺢ ﻣـﻮﻋﻮد ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ‬ ‫ﺷﺪن ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا در ﻇﻬﻮر ﻗﺮﻳﺐاﻟﻮﻗﻮع ﻣﺴﻴﺢ دﻳﺪه ﻣﻰﺷﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰى ﳕﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮد اﻣﺎ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮاى آﻣﺪن او آﻣﺎده ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﺗﺪارك‬ ‫ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬درواﻗﻊ آﻧﻬﺎ ﻧﺎﭘﺎك ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻰ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺎزﺳﺎزى ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﺶ از ﻳﺤﻴﻰ‪ ،‬ﻏﻴﺮ ﻳﻬـﻮدﻳﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻛﻴﺶ ﻳﻬﻮدﻳﺖ درﻣﻰآﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻠﺰم ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻃﺎﻫﺮ ﺷﺪن‪ ،‬ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﻄﻬﻴﺮ‬ ‫را ﺑﮕﺬارﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻇﻬﻮر ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪه‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻳـﻬـﻮدﻳﺎن ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻣﺎن داد ﻛﻪ ﺗﻮﺑـﻪ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ و ﻃﺎﻫﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﻘﺎﻣﺎت رﺳﻤﻰ دﻳﻦ ﻳﻬﻮد‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻳﺤﻴﻰ را ﺑﺪﻋﺖ و ﺗﻮﻫﻴﻦآﻣﻴﺰ‬ ‫ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﺳﺘﺪﻻل آﻧﺎن اﻳﻦ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﭼﻨﺎن رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫اﻧﮕﺎر اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻧﺎﭘﺎﻛﻰ ﻏﻴﺮ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻤﺪاً ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻦ داد و ﺣﺘﻰ ﻋﻠﻰرﻏﻢ اﻋﺘﺮاﺿﺎت ﻳﺤﻴﻰ‪ ،‬ﺑﺮ آن‬ ‫اﺻﺮار ورزﻳﺪ زﻳﺮا ﺑﺮاى ﻋﻴﺴﻰ در ﻧﻘﺶ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد‪ ،‬ﻻزم ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﲤﺎﻣﻰ‬ ‫اﺣﻜﺎم ﺧﺪا در ﻣـﻮرد اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺳﺮ ﻓﺮود آورد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﺴﻴﺮ ﺗﻄﺎﺑـﻖ ﺧـﻮد ﺑﺎ ﻗﻮم‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﲤﺎم ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﻪ ﲢﻘﻖ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴـﻰ وارد رود اردن ﺷﺪ ﺗﺎ از ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﮕـﻴـﺮد‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﻋﻴﺴـﻰ‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ آﻏﺎز ﺧﺪﻣﺖ زﻣﻴﻨﻰ او ﺷﺪ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ او ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮد را در زﻣـﺮه ﻗﻮم ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ درآورد ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮﺳﻂ روحاﻟﻘﺪس ﻣﺴﺢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬از ﺑﺮﺧﻰ ﺟﻬﺎت‪،‬‬ ‫اﻳﻦ اﻧﺘﺼﺎب ﻳﺎ دﺳﺘﮕﺬارى ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮد‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ ﺧﻮد‬ ‫را آﻏﺎز ﻛﺮد‪.‬‬ ‫اﺻﻄﻼح ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣـﻔـﻬـﻮم »ﺷﺨﺺ ﻣﺴﺢ ﺷﺪه« اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴـﻰ در ﺗـﻌـﻤـﻴـﺪ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ روحاﻟﻘﺪس ﻣﺴﺢ ﺷﺪ و ﻧﻘﺶ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد را ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ اﺷﻌﻴﺎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﲡﺴﻢ ﺑﺨﺸﻴـﺪ‪» :‬روح ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﻬﻮه ﺑﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا ﻣﺴﺢ‬ ‫ﻛﺮده اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎن را ﺑﺸﺎرت دﻫﻢ« )اﺷﻌﻴﺎ ‪.(١:٦١‬‬

‫‪ -٣‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻠﻜﻪ ﺑـﺮاى ﻣﻌﺮﻓﻰ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺎى ﮔﻨﺎﻫﻜﺎراﻧﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺮاى ﳒﺎﺗﺸﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ داده ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻋﻴﺴﻰ در ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬دﺳﺘﮕﺬارى ﻳﺎ ﻣﺴﺢ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪±±¥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻰ‪ ،‬اﻳﺠﺎد آﻣﺎدﮔﻰ ﺑﺮاى آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻰ در ﻧﻈﺮ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻳﻬﻮدى ﺗﻮﻫﻴﻦآﻣﻴﺰ ﺑﻮد ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮم آن‪» ،‬ﻧﺎﭘﺎﻛﻰ«‬ ‫اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪±±µ‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫اﺷﻌﻴﺎ ‪٣:٤٠‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪١٧-١٣:٣‬‬ ‫ﻣﺮﻗﺲ ‪٥-١:١‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢١:٥‬‬

‫≤≥© ‪`OU ‰öł‬‬ ‫ﻻ آن را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﻴﺮوزىﻫﺎى‬ ‫وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺷﻜـﻮه و ﺟﻼل ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻌـﻤـﻮ ً‬ ‫درﺧﺸﺎن ورزﺷﻰ‪ ،‬ﻣﻮﻓﻘﻴﺖﻫﺎى ﺷﻐﻠﻰ ﻳﺎ اﺷﺘﻬﺎر ﺷﺨﺺ در ﻧﻈﺮ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد در ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺟﻼل از ﻣـﻘـﻮﻟﻪ درﺧﺸﺶ ﻧﻮراﻧﻰ ﻋﻈﻤﺖ ﺑﻰﺑﺪﻳـﻞ‬ ‫ﺧﺪا در ﻓﺮاﺳﻮى اوﺳﺖ‪ .‬در ﳊﻈﺎت ﻣﻬﻢ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖﺳﺎز‪ ،‬ﺷﻜﻮه اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻋﻴﺴـﻰ‬ ‫از ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺮﻗﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ او ﺗﺎﺑﻴﺪ‪.‬‬ ‫اﻗﻌﻪ »ﲡﻠﻰ« ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ »ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ« او‬ ‫ﺟﻼل ﻣﺴﻴﺢ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺜﻞ و (‬ ‫دﻳﺪﻧﻰ ﻧﺸﺪ‪ .‬واژه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ‪ metamorphoomai‬ﻛﻪ ﻣﻌﺎدل ﲡﻠﻰ ﻳﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ اﺳـﺖ‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﻣﺸﺘﻘﺎت آن در زﺑﺎﻧﻬﺎى ﻏﺮﺑﻰ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم دﮔﺮدﻳﺴﻰ ﻳﺎ ﻣﺴﺦ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰرود‪.‬‬ ‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ؛ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻛﺮم اﺑﺮﻳﺸﻢ ﺑﻪ ﭘﺮواﻧﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ رخ داده را ﻣﻰﺗﻮان ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ .‬ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ ‪ trans‬در آﻏﺎز‬ ‫واژهﻫﺎى ﺑﻜﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﺮاى ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ‪ ،‬ﻟﻔﻈﺎً ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى »از اﻳﻦ ﺳﺮﺗﺎ آن ﺳﺮ« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ در ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ‪ ،‬ﻣﺮز ﻳﺎ ﻣﺎﻧﻌﻰ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ‬

‫∂‪±±‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫را ﻋﺒﻮر ﻛـﺮدن از ﺧﻂ ﺑﻴﻦ ﻃﺒﻴﻌﻰ و ﻓـﻮق ﻃﺒﻴﻌﻰ‪ ،‬ﺧﻂ ﺑﻴﻦ اﻧﺴﺎن و ﺧﺪا ﺑﻨـﺎﻣـﻴـﻢ‪.‬‬ ‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ‪ ،‬ﻣﺮزى از ﻣﺮزﻫﺎى ﻗﻴﺎس را ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻗﻠﻤﺮو ﺧﺪا ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻰﮔﺬارد‪.‬‬ ‫در ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ‪ ،‬ﻧﻮر درﺧﺸﻨﺪهاى از ﻋﻴﺴﻰ ﺳﺎﻃﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ اﺑﺮاز ﻋﻴﻨﻰ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻊ‪ ،‬ﻋﻤﻼً ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻴﻦ اﻳﻦ اﺑﺮاز ﺟﻼل و ﭼﻬﺮه ﺗﺎﺑﻨﺎك‬ ‫ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ده ﻓـﺮﻣﺎن از ﻛﻮه ﺳﻴﻨﺎ ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻣﺸﺎﺑﻬﺖﻫﺎﺋـﻰ وﺟﻮد‬ ‫دارد‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎﺋﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﻦ آن دو ﻫﺴﺖ ﻛﻪ در ﺧﻮر اﻫﻤﻴﺖاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻬﺮه ﻣﻮﺳﻰ از ﺟﻼﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﺗﺎﺑﻴﺪه ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎﺑﻨﺎك ﮔـﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺗﺎﺑﺶ ﺟﻼل اﻟﻬﻰ را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﺮد ﺑﻠﻜﻪ ﺟﻼل او‪ ،‬ﺗﺎﺑﺶ ﺟﻼل اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫دﻟﻴﻞ‪ ،‬ﺟﻼل او ﻓﻮق از ﺟﻼل ﻣﻨﻌﻜﺲ ﺷﺪه در ﭼﻬﺮه ﻣﻮﺳﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻧﻮر را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻧﻜﺮد ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﻧﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ‪ ،‬از ﺟﻨـﺲ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ در اورﺷﻠﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ ﲡﺮﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬در ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‬ ‫‪ ،٢٣:٢١‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ آﺳﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺎزى ﺑﻪ آن ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ‬ ‫ﻳﺎ ﻣﺎه در آن ﺑﺪرﺧﺸﺪ زﻳﺮا ﺟﻼل ﺧﺪا آن را ﻧﻮراﻧﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﺑﺮه‪ ،‬ﻧﻮر آن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﭼﻬﺮه او را ﺧﻮاﻫﻨﺪ دﻳﺪ و اﺳﻢ وى ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ اﻳﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬و دﻳﮕﺮ ﺷﺐ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﭼﺮاغ و ﻧﻮر آﻓﺘﺎب ﻧﺪارﻧﺪ زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺮ اﻳﺸﺎن روﺷﻨﺎﺋﻰ ﻣﻰ‪,‬ﺑﺨﺸﺪ« )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪.(٥-٤:٢٢‬‬ ‫اﻳﻨﻜـﻪ در واﻗﻌﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ‪ ،‬ﺟﻼل ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﻪ ﻓـﺮاﺳﻮ ﺗﺎﺑﻴﺪه ﺷﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑـﺎﻋـﺚ‬ ‫ﺣﻴﺮت ﻣﺎ ﮔﺮدد‪ .‬ﺣﻴﺮتآور اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ وى از ﺳﺮ ﻋﻤﺪ‪ ،‬ﺟﻼل ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ در ﺣﺠﺎب ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫اﻗﻌﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ او ﻣﻜﺸﻮف ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -١‬ﺟﻼل ﻣﺴﻴﺢ در و (‬ ‫‪ -٢‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ ﻳﻌﻨﻰ ﻋﺒﻮر ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻓﻮق ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺟﻼل ﻣﺴﻴﺢ ﻓﻘﻂ ﺑﺎزﺗﺎﺑﻰ از ﺟﻼل ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻴﻦ ﺟﻼل ﺧﻮد ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑‪±±‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٩-١:١٧‬‬ ‫ﻣﺮﻗﺲ ‪٢٧-٢٤:١٣‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٣-١:١‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪٥-٤:٢٢‬‬

‫≥≥© ‪`OU œuFL‬‬ ‫اﻣﺮوزه در ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ‪ ،‬اﻫﻤﻴﺖ ﺻﻌﻮد اﻏﻠﺐ ﻧﺎدﻳﺪه اﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﺟﺸﻨﻬﺎ‬ ‫و ﺗﻌﻄﻴﻼت )اﻳﺎم ﻣﻘـﺪس( وﻳـﮋهاى دارﻳﻢ ﻛﻪ ﻃﻰ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺗـﻮﻟﺪ )ﻛﺮﻳﺴﻤﺲ(‪ ،‬ﻣـﺮگ‬ ‫)ﺟﻤﻌﻪاﻟﺼﻠـﻴـﺐ( و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ )ﻋﻴﺪ ﻗﻴـﺎم( ﻣـﺴـﻴـﺢ را در ﺧﺎﻃﺮ زﻧﺪه ﻣﻰﻛﻨﻴـﻢ‪ .‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻫﺮﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﻳﺎ اﺻـﻼً ذﻛﺮى از ﺻﻌـﻮد ﳕﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺧﻴﻠﻰ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑـﻪ آن‬ ‫ﻣﻰﭘﺮدازﻧﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬ﺻﻌﻮد روﻳﺪادى ﳒﺎتﺑﺨﺶ ﺑﺎ اﻫﻤﻴﺘﻰ ﻋﻤﻴﻖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺻﻌﻮد ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﳊﻈﻪ اوج اﻋﺘﻼى ﻣﺴﻴﺢ ﻗﺒﻞ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ اوﺳﺖ‪ .‬در ﺻﻌﻮد اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ وارد ﺟﻼل ﺧﻮد ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ وى از اﻳﻦ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺮاى اﻳﺸﺎن ﺑﻬﺘﺮ از‬ ‫ﺣﻀﻮر ﻫﻤﻴﺸﮕـﻰ اوﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ او ﺑﺮاى ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺧﻮﻳـﺶ را ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان اﻃﻼع داد‪ ،‬آﻧﻬﺎ از ﺷﻨﻴﺪن آن ﺧﺒﺮ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻـﻮرت‪ ،‬آﻧﺎن‬ ‫ﺑﻌﺪا ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻫﻤﻴﺖ اﻳﻦ روﻳﺪاد ﻋﻈﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻟﻮﻗﺎ واﻗﻌﻪ( ﺻﻌﻮد‬ ‫ً‬ ‫را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺛﺒﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ﭼﻮن اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻫﻤﻰ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﺪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮده ﺷﺪ و اﺑﺮى او‬ ‫را از ﭼﺸﻤﺎن اﻳﺸﺎن در رﺑﻮد و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﻮى آﺳﻤﺎن ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﻣﻰ‪,‬ﺑـﻮدﻧـﺪ‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ او ﻣـﻰ‪,‬رﻓﺖ‪ ،‬ﻧﺎ ﮔﺎه دو ﻣﺮد ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻮش ﻧـﺰد اﻳﺸﺎن اﻳﺴﺘﺎده ﮔﻔﺘﻨـﺪ‬ ‫»اى ﻣﺮدان ﺟﻠﻴﻠﻰ‪ ،‬ﭼﺮا اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻪ ﺳﻮى آﺳﻤﺎن ﻧﮕـﺮاﻧﻴﺪ؟ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻪ از‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﺑﺮده ﺷﺪ ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃـﻮرى ﻛﻪ او راﺑﻪ ﺳﻮى‬ ‫آﺳﻤﺎن رواﻧﻪ دﻳﺪﻳﺪ« )اﻋﻤﺎل ‪.(١١-٩:١‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ ﻋﻴﺴﻰ در اﺑﺮى ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﺑﺮده ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺑﺮ اﺣﺘﻤﺎﻻً‬ ‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﺷﻜﻴﻨﺎ‪ ،‬ﻫﻤﺎن اﺑﺮ ﺟﻼل ﺧـﺪاﺳـﺖ ﻛـﻪ درﺧﺸﺶ و ﺗﺎﺑﻨﺪﮔﻰ آن از ﻫـﺮ اﺑـﺮ‬ ‫ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻜﻴﻨﺎ‪ ،‬اﺑﺮاز ﻋﻴﻨﻰ ﺟﻼل درﺧﺸﺎن ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺷﻴﻮه‬ ‫ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﻛـﻼً ﺷﻴـﻮهاى ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﻋﺰﻳﻤﺖ او ﳊﻈﻪاى ﺑﺎ ﺷﻜـﻮه ﺑﻮد ﻛـﻪ‬ ‫ﺷﻜﻮه آن ذﻛﺮ ﻛﺮدﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺻﻌﻮد ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى »ﺑﺎﻻ رﻓﱳ« ﻳﺎ »ﺑﻠﻨﺪﺷﺪن« اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ‬ ‫ﻛﻪ اﺻﻄﻼح ﺻﻌﻮد درﺑﺎر(ه ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰرود‪ ،‬داراى ﻣﻌﻨﺎﺋﻰ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ‪ ،‬ﻏﻨﻰ ﺗﺮ و‬ ‫دﻗﻴﻖﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺻﻌﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻰﻫﻤﺘﺎﺳﺖ‪.‬ﺻﻌﻮد ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬از رﺑﻮده ﺷﺪن ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‬ ‫ﺧﻨﻮخ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻳﺎ ﻋﺰﻳﻤﺖ اﻳﻠﻴﺎ ﺑﺎ اراﺑﻪ آﺗﺸﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺲ ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﻰرود‪.‬‬ ‫ﺻﻌﻮد ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺑﻪ رﻓﱳ او ﺑﻪ ﺳﻮى ﺟﺎﺋﻰ ﺧﺎص ﺑﺮاى ﻫﺪﻓﻰ ﺑﺨﺼﻮص اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫او ﺑﻪ ﺳﻮى ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﻨﺪ اﻗﺘﺪار ﻛﻴﻬﺎﻧﻰ ﺑﺎﻻ ﻣﻰرود‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﺑﺮاى ﺗﺎﺟﮕﺬارى‪ ،‬ﺑﺮاى اﻧﺘﺼﺎب ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﻪ ﺳﻮى آﺳﻤﺎن ﻣﻰرود‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮاى ورود ﺑﻪ ﻗﺪساﻻﻗﺪاس آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺻﻌﻮد ﻛﺮد ﺗﺎ ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻋﻈﻴﻢاﻟﺸﺄن ﻣﺎ اداﻣﻪ دﻫﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ در آﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺎدﺷﺎه‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰراﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻣﺎ ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬او از ﻣﻘﺎم اﻗﺘﺪار‬ ‫ﺻﻌﻮد ﻛﺮده ﺧﻮد‪ ،‬روح ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﻣﺘﺬﻛﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ‬ ‫ او ﺑﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﱳ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺣﻀﻮر ﺟﺴﻤﻰ ﺧﻮد را از ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﺑﺎزﭘﺲ ﮔـﺮﻓﺖ اﻣﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮدن ﺑﺎ ﭘﻴﺮوان ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ در‬ ‫ﺳﻔـﺮ زﻳـﺎرﺗﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻗﻄﻊ ﻛـﻨـﺪ‪ ،‬ﺑـﻠـﻜـﻪ ﻣـﻰﺧـﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﻗـﺪرت ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻫـﺮ ﭼـﻪ‬ ‫ﺑﻼواﺳﻄﻪﺗﺮ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺮ آﺳﻤﺎن و ﻫﻢ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﺋﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴـﻰ ﺑﺮاى ﺗﺎﺟﮕﺬارى ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﻪ آﺳـﻤﺎن ﺻﻌﻮد‬ ‫ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا ﻛﻪ ﻣﺴﻨﺪ اﻗﺘﺪار اﺳﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ از ﻫﻤﺎن ﻣﺴﻨﺪ ﺣﻜﻢ‬ ‫ﻣﻰراﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻠﻜﻮت ﺧﻮد را اداره ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان داور آﺳﻤﺎن وزﻣﻴﻦ رﻳﺎﺳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺳﺮ ﺑﺪن ﺧﻮﻳﺶ ﻳﻌﻨﻰ ﻛﻠﻴﺴـﺎ‪ ،‬ﺑـﻪ دﺳـﺖ راﺳﺖ ﭘﺪر ﻧﺸﺴـﺘـﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل و ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻣﻘﺎم‪ ،‬اﻗﺘﺪار و ﺣﻮزه ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ و ﻧﻈﺎرﺗﻰ ﻋﻴﺴﻰ‪،‬‬ ‫از داﻳﺮه ﻛﻠﻴﺴﺎى او ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﻰرود ﺗﺎ ﲤﺎم ﺟﻬﺎن را در ﺑﺮﮔﻴﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ در‬ ‫ﻗﻠﻤﺮو ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎ و دوﻟﺖ‪ ،‬وﺟﻪ ﲤﺎﻳﺰى وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن دو ﻫﺮﮔﺰ از‬ ‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪا ﻳﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻴﺴﺘـﻨـﺪ‪ .‬اﻗـﺘـﺪار او ﺷـﺎﻣـﻞ ﺣـﺎل ﻫـﺮ دوى آﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬ﻫـﻤـﻪ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧـﺮواﻳﺎن زﻣﻴﻨﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻣﺴـﺌـﻮلاﻧﺪ و ﺗﻮﺳﻂ او و در ﻣﺤﻀﺮ او ﻛﻪ ﭘـﺎدﺷـﺎه‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪاوﻧﺪان اﺳﺖ‪ ،‬داورى ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺲ در آﺳﻤـﺎن و ﺑـﺮ زﻣﻴﻦ‪ ،‬از ﺳـﻮى ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰﺷـﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻈـﻤـﺖ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارد‪ ،‬ﺗﺎ ﲢﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ درﺳﺘﻰ از ﻋﻴﺴﻰ ﲡﻠﻴﻞ ﻛﻨﺪ‬ ‫و ﺑﻪ ﻗﺪرت ﻋﻴﺴﻰ ﮔﺮدن ﻧﻬﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ او ﺑﻪ داورى ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮاﳒﺎم ﻫﻤﻪ در‬ ‫ﭘﻴﺸﮕﺎه او ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ اﻗﺘﺪار آن را دارد ﻛﻪ روحاﻟﻘﺪس ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺮﻳـﺰد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺗﺎ‬ ‫اﺑﺘﺪا ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا ﻧﻨﺸﺴﺖ‪ ،‬آن روح را ﻧﺮﻳﺨﺖ‪ ،‬آن روح در ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارى از‬ ‫ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺪر و ﭘﺴﺮى ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ او را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺒﻨﻰ‬ ‫ﺑﺮ ﳒﺎت اﻳﻤﺎﻧﺪاران را ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻋﻤﻞ درآورد‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ در‬ ‫ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‪ ،‬داور ﲤﺎم ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬او داور ﻫﻤﻪ ﻣﻠﺖﻫﺎ و ﻫﻤﻪ اﻗﻮام اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان داور ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻣـﻰراﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ از ﺳـﻮى ﭘﺪر ﻣﻨﺼـﻮب‬ ‫ﺷﺪه ﺗﺎ از ﻣﺎ ﺟﺎﻧـﺒـﺪارى ﻛﻨـﺪ‪ .‬او وﻛﻴﻞ ﻣﺪاﻓﻊ ﻣـﺎﺳـﺖ‪ .‬در داورى ﭘﺎﻳﺎﻧـﻰ‪ ،‬وﻛﻴﻞ‬ ‫ﻣﺪاﻓﻌﻰ ﻛﻪ دادﮔﺎه ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮده‪ ،‬رﺋﻴﺲ دادﮔﺎه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺷﻬﻴﺪ‬ ‫ﺷﺪن اﺳﺘﻴﻔﺎن ﮔﺬﺷـﺖ‪ ،‬ﻣـﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﳕﻮﻧﻪاى از ﻃﻌﻢ دﻟﭽﺴﺐ ﺷﻔﺎﻋـﺖ ﻋـﻴـﺴـﻰ از‬ ‫ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ را ﺑﻪ ﻣﻮﻛﻠﻴﻦ او ﺑﭽﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ او ]اﺳﺘﻴﻔﺎن[ از روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﭘﺮ ﺑﻮده ﺑﻪ ﺳﻮى آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺟﻼل ﺧﺪا‬ ‫را دﻳﺪ و ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا اﻳﺴﺘﺎده و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻚ آﺳﻤﺎن را ﮔﺸﺎده و‬ ‫ﭘﺴﺮاﻧﺴﺎن را ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا اﻳﺴﺘﺎده ﻣﻰ‪,‬ﺑﻴﻨﻢ!« )اﻋﻤﺎل ‪.(٥٦-٥٥:٧‬‬

‫∏‪±±‬‬

‫‪±±π‬‬

‫∞≤‪±‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻣﺮوزه در ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻌﻮد ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺴﻴﺎر اﻧﺪﻛﻰ ﻣﺒﺬول ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺻﻌﻮد‪ ،‬ﻧﻘﻄﻪاى ﺣﺴﺎس از اﻋﺘﻼى ﻣﺴﻴﺢ درﺗﺎرﻳﺦ ﳒﺎت را رﻗﻢ ﻣﻰزﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﺴﻴﺢ در اﺑﺮى از ﺟﻼل ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺨﺼﻮص و ﺑﺮاى ﻫﺪﻓﻰ ﺑﺨﺼﻮص ﺻﻌﻮد ﻛﺮد‪ :‬ﺗﺎﺟﮕﺬارى ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻣﺴﻴﺢ در ﺻﻌـﻮد ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻧﻘـﺶ ﺧـﻮد ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ آﺳﻤﺎﻧـﻰ ﻣـﺎ را ﺑـﺮ‬ ‫ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻨﺪ اﻗﺘﺪار ﻛﻴﻬﺎﻧﻰ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬ ‫اﻓﺎﺿﻪ روحاﻟﻘﺪس را در‬ ‫‪ -٦‬ﻋﻴﺴﻰ از ﻣﺴﻨﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ دﺳـﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﺟـﻮاز‬ ‫(‬ ‫ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ ﺻﺎدر ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٧‬ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﻘﺎم اﻗﺘﺪار ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﺮ ﻫﻤﻪ داورى ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٨‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﻔﻴﻊ ﻳﺎ وﻛﻴﻞ ﻣﺪاﻓﻊ ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ را ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٥٣-٥٠:٢٤‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٤:٨‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٠-٩:١٤‬‬ ‫اﻓﺴﻴﺴﺎن ‪٨-٧:٤‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٢٨-٢٣:٩‬‬

‫‪v$UO Ê«uMŽ tÐ `OU vUOŽ ©≥¥‬‬ ‫ﻣﻴﺎﳒﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺸﺎﺟـﺮه و ﻧﺰاع‪ ،‬ﺧﻮد را وﺳﻂ ﻣﻰاﻧﺪازد‪ ،‬ﻛﺴـﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ دو ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﺷﺨﺺ ﻳﺎ ﮔﺮوه ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺟﺪال ﻣﻰﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮد‬ ‫و ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را دوﺑﺎره ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﺘﻰ دﻫﺪ‪ .‬در اﺻﻄﻼﺣﺎت ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ‪،‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±≤±‬‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻃـﻮرى ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﺷﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر در دﺷﻤﻨﻰ ﺑـﺎ ﺧـﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻋﺼـﻴـﺎن‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﻪ ﺷﻮرش ﺑﺮﻣﻰدارﻳﻢ و از اﻃﺎﻋﺖ ﺣﻜﻢ ﺧﺪا ﺳﺮ ﺑﺎز ﻣﻰزﻧﻴﻢ‪ .‬ﻳﻜﻰ‬ ‫از ﭘﻴﺎﻣﺪﻫﺎى اﻳﻦ رﻓﺘﺎر آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺎزل ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻦ‬ ‫وﺿﻌﻴﺖ ﻣﺼﻴﺒﺖﺑﺎر ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ از ﻋﻮاﻗﺐ آن ﺧﻼص ﮔﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺧﺪا آﺷﺘﻰ داده ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﺎ ﺑﻪ آﺷﺘﻰ دوﺑﺎره‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﺮاى ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻴﺎﳒﻰﮔـﺮى ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﺮاى ﻣﺎ ﻳﺎدآور ﻫﻤﺎن ﻋﻈﻤﺖ آﺳﻤﺎﻧـﻰ ﺧـﻮد ﺧﺪاﺳـﺖ‪.‬‬ ‫درواﻗﻊ او ﺧﺪاى ﻣﺠﺴـﻢ اﺳـﺖ‪ .‬آرى او ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑـﺮ ﺧـﻮد ﮔـﺮﻓﺖ و از ﺳﺮ‬ ‫ﻋﻬﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻟﺰاﻣﺎت ﺣﻜﻢ ﺧﺪا ﺧﺎﺿﻊ ﳕﻮد‪.‬‬ ‫ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﺑﺮﻗﺮارى آﺷﺘﻰ ﻣﺠﺪد اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ آﻏﺎز ﻧﺸﺪ ﻛﻪ او ﺧـﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﭘﺪر را ﻗﺎﻧﻊ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﻮد را ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬارد‪ .‬در ﻋﻮض‪ ،‬در راﻳﺰﻧﻰ ازﻟﻰ اﻟﻮﻫﻴﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺮ آﻣﺪن ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﻴﺎﳒﻰ ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺗـﻮاﻓﻖ ﻛﺎﻣـﻞ وﺟﻮد داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻓﺮﺷﺘﻪاى ﳕﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﺪا را ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻌـﺮﻓﻰ ﻛﻨﺪ؛ ﻓﻘﻂ ﺧﻮد ﺧﺪا‬ ‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻳﻦ ﻛـﺎر را اﳒﺎم دﻫﺪ‪ .‬در ﺗﻦﮔﻴـﺮى ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪ ،‬او ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴـﺎن را ﺑﺮ‬ ‫ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ ﺗـﺎ رﻫﺎﻧﻴﺪن ذرﻳﺖ ﺳﻘـﻮط ﻛـﺮده آدم را ﻋﻤﻠﻰ ﺳـﺎزد‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ اﻃﺎﻋـﺖ‬ ‫ﻋﻬﺪه اﻟﺰاﻣﺎت ﺣﻜﻢ ﺧﺪا ﺑﺮآﻣﺪ و ﺑـﺮاى ﻣﺎ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ ﺧﻮد‪ ،‬از‬ ‫(‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﮔﺮدن ﻧﻬﺎدن ﺑﻪ ﻛﻔﺎره ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬اﻟﺰاﻣﺎت ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ را ﺑﺮ‬ ‫ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ واﺟﺒﺎت آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺟﻬﺖ آﺷﺘﻰ ﻣﺠﺪد را ﭼﻪ از ﺟﻨﺒﻪ ﻣﺜﺒﺖ و ﭼﻪ‬ ‫از ﺟﻨﺒﻪ ﻣﻨﻔﻰ‪ ،‬ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬او ﺑﺎ ﺧﻮن ﺧﻮد و ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻫﺮ روزه ﻻﻳﻨﻘﻄﻊ ﺑﺮاى‬ ‫ﻣﺎ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻣﺎ‪ ،‬اﻣﻜﺎن ﺑﺴﱳ ﭘﻴﻤﺎن ﺗـﺎزهاى ﺑﺎ ﺧـﺪا را ﺑﺮا ى ﻣﺎ ﻓﺮاﻫﻢ‬ ‫آورد‪.‬‬ ‫ﻣﻴﺎﳒﻰ ﻣﻮﺛﺮ ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺎدر ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﻦ ﻃـﺮﻓﻴﻦ ﻣﺘﺨﺎﺻﻢ ﻳﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺻﻠـﺢ‬ ‫ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻧﻘﺸﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان ﻣﻴﺎﳒﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺎ اﻳﻔﺎ ﻛـﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ اﻇﻬﺎر ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺑﺮﻗﺮار ﻛﺮدن آﺷﺘﻰ ﻣﺠﺪد‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺪا‬ ‫در ﺻﻠﺢ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪﻳﻢ ﻧﺰد ﺧﺪا ﺳﻼﻣﺘﻰ‬ ‫دارﻳﻢ ﺑﻪ وﺳﺎﻃﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ« )روﻣﻴﺎن ‪.(١:٥‬‬

‫≤≤‪±‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫ﻛﺎر ﻣﻴﺎﳒﻰﮔﺮاﻧﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬از ﻛﺎر ﻫﻤﻪ ﻣﻴﺎﳒﻰ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن دﻳﮕﺮ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﺳﻰ‬ ‫ﻣﻴﺎﳒﻰ ﭘﻴﻤﺎن ﻗﺪﻳـﻢ ﺑـﻮد‪ .‬او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان واﺳﻂ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺎ دادن اﺣﻜﺎم ﺑـﻪ اﺳـﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن‪،‬‬ ‫ﺧﺎدم ﺧﺪا ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻮﻟ‪ N‬ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن اﻇﻬﺎر ﻣﻰدارد ﻋﻴﺴﻰ از ﻣﻮﺳﻰ‬ ‫ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫زﻳﺮا ﻛﻪ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻻﻳﻖ ا ﻛﺮاﻣﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﻮﺳﻰ ﺷﻤﺮده ﺷﺪ ﺑﻪ آن اﻧﺪازه‬ ‫ﻛﻪ ﺳﺎزﻧﺪه ﺧﺎﻧﻪ را ﺣﺮﻣﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ ...‬و ﻣﻮﺳﻰ ﻣﺜﻞ ﺧﺎدم در ﲤـﺎم‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ او اﻣﻴﻦ ﺑﻮد‪ ...‬و اﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺜﻞ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪ او ]اﻣﻴﻦ ﺑﻮد[ و ﺧﺎﻧﻪ او ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ‬ ‫)ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(٦-٣:٣‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﻴﺎﳒﻰ ﺑﺮاى ﻓﺮاﻫﻢ آوردن اﻣﻜﺎن آﺷﺘﻰ ﻣﺠﺪد ﺑﻴﻦ ﻃـﺮﻓﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪهاﻧـﺪ‪،‬‬ ‫ﻛﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪا ‪ -‬اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻣﺎ را دوﺑﺎره ﺑﺎ ﭘﺪر آﺷﺘﻰ ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﭘﺴﺮ و ﭘﺪر از ازل ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻮاﻓﻖ داﺷﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻴﺎﳒﻰ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻛﺎر ﻣﻴﺎﳒﻰﮔﺮى ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺮﺗﺮ از اﻋﻤﺎل اﻧﻴﺒﺎ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﻣﻮﺳﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٤-٣٣:٨‬‬ ‫اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪٥:٢‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٢٥-٢٠:٧‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٢٢-١١:٩‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥≤‪±‬‬

‫‪`OU t½UÖ‬‬ ‫‪Ï tÝ VBM ©≥µ‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎى درك ﻣﺴﻴﺤﻰ از ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻫﻤﺎن درﻛﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ در ﻗﺎﻟﺐ آﻣﻮز(ه ﻣﻨﺼﺐ ﺳﻪ ﮔﺎﻧ(ﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ آن ﭘﺮداﺧﺖ‪ :‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻧﺒﻰ‪ ،‬ﻛﺎﻫﻦ و ﭘﺎدﺷﺎه‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﻴﺎمآور ﻣﻌﻴﺎر ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﻢ ﻫﺪف‬ ‫و ﻫﻢ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺒﻮت ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺨﺺ او و ﻛﺎر او‪ ،‬ﻧﻘﺎط ﻛﺎﻧﻮﻧﻰ ﻧﺒﻮت ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﺧﻮد او ﻧﺒﻰ ﺑﻮد‪ .‬در اﻇﻬﺎرات ﻧﺒﻮﺗﻰ ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا و ﻧﻘﺶ‬ ‫او در درون ﻣﻠﻜﻮت آﻳﻨﺪه‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﻰ ﻋﻤﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ اﺻﻠﻰ ﭘﻴﺎمآور‪ ،‬اﻇﻬﺎر‬ ‫ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻛﻼم ﺧﺪا را اﻇﻬﺎر ﻛﺮد ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮد او‪ ،‬ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻪ ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪاﺳﺖ در ﻟﺒﺎس ﺟﺴﻢ‪ ،‬واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻧﺒﻰ ﺧﺪا ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻧﺒﻰ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ ﻣﻴﺎﳒﻰ ﻣﻴﺎن ﺧﺪا و ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺑﺎ‬ ‫ﻗﻮم ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ .‬ﻛﺎﻫﻦ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺮدم ﺑﺎ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ از ﻋﻬﺪه‬ ‫ﺗﺒـﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧـﻰ‬ ‫ﻧﻘﺶ ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈـﻢ ﻋـﻈـﻴـﻢ اﻟﺸﺄن ﻫـﻢ ﺑـﺮآﻣﺪ‪ .‬ﻛﺎﻫﻨﺎن ﻋﻬـﺪ ﻋـﺘـﻴـﻖ ﻣـﺮ ً‬ ‫ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ اﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻨﺘﻬﺎ از ﻧﻮﻋﻰ ﻛﻪ ارزش آن ﺗﺎ اﺑﺪ‬ ‫ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎﺳﺖ‪ .‬ﺗﻘﺪﻳﻤﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﭘـﺪر‪ ،‬ﻗـﺮﺑـﺎﻧـﻰ ﻛـﺮدن ﺧﻮﻳﺸﱳ ﺧـﻮد ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﻢ‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﻤﻰ و ﻫﻢ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﻣﻨﺎﺻﺐ ﻣﻴﺎﳒﻰﮔﺮاﻧﻪ ﻧﺒﻰ‪ ،‬ﻛﺎﻫﻦ و ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ‬ ‫اﺷﺨﺎص ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪاى ﺗﺼﺪى ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﺳﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﺎﺻﺐ‪ ،‬در ﻋﺎﻟﻰﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜـﻞ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻮﺳﻂ ﺷﺨﺺ ﻋﻴﺴﻰ ﺗﺼﺪى ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪.‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺒﻮت ﻣﺴﻴﺤﺎﺋﻰ ﻣﺰﻣﻮر ‪١١٠‬‬ ‫را ﲢﻘﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬او ﻫﻤﺎن ﻛـﺴـﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻫـﻢ از ﻧـﺴـﻞ داود و ﻫﻢ ﺧـﺪاوﻧﺪ داود‬ ‫ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ﻫﻤﺎن ﻛﺎﻫﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮهاى ﻛﻪ ذﺑﺢ ﺷﺪه‪ ،‬ﺷﻴﺮ‬ ‫ﻳﻬﻮدا ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ درك ﻛﺎﻣﻠﻰ از ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺳﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ او را ﻓﻘﻂ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻧﺒﻰ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻫﻦ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﻨﮕﺮﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﺳﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﺎﺻﺐ‪،‬‬ ‫دﻗﻴﻘﺎ در او ﲢﻘﻖ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ً‬

‫‪±≤¥‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻋﻴﺴﻰ ﲢﻘﻖ ﻧﺒﻮت ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ و ﺧﻮد ﻳﻚ ﻧﺒﻰ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻋﻴﺴﻰ ﻫﻢ ﻛﺎﻫﻦ و ﻫﻢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻫﻦ‪ ،‬ﺧﻮد رادر ﻗﺎﻟﺐ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺎدﺷﺎه ﺗﺪﻫﻴﻦ ﺷﺪه ﻫﻤﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن و ﺧﺪاوﻧﺪ ﲤﺎم ﺧﺪاوﻧﺪان اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١١٠‬‬ ‫اﺷﻌﻴﺎ ‪٤-١:٤٢‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٣٨-٢٦:١‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٢٦-١٧:٣‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٦-٥:٥‬‬

‫∂≥© «'‪vUOŽ »UI‬‬ ‫در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ آن ﻗﺪر ﻟﻘﺐ و ﻋﻨﻮان ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ داده ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ دﻳﮕﺮ‬ ‫داده ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻬـﺮﺳﺖ ذﻳﻞ‪ ،‬ﻓﺸﺮدهاى از اﻟﻘﺎب و ﻋﻨﺎوﻳﻦ ﻣﺰﺑـﻮر را ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﻣﻰدﻫﺪ‪:‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﳒﺎت دﻫﻨﺪه‪ ،‬ﭘﺴـﺮ داود‪ ،‬ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ‪ ،‬ﭘﺴـﺮ‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬اﻟ‪ N‬و ﻳﺎء‪ ،‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬رﺑﻰ‪ ،‬ﻋﺎدل‪ ،‬ﻧﺒﻰ‪ ،‬ﻣﺪاﻓﻊ‪ ،‬ﺷﻴﺮ ﻳﻬـﻮدا‪ ،‬ﺑﺮه ﺧﺪا‪ ،‬آدم‬ ‫ﺛﺎﻧﻰ‬

‫اﻟﻘﺎب ﻋﻤﺪهاى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ داده ﺷﺪه ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪:‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﺴﻴﺢ‪ .‬ﻟﻘﺐ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺎ ﺑﻪ آن اﻧﺪازه ﺑﺮ ﻋﻴﺴﻰ اﻃﻼق ﺷﺪه ﻛﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه‬ ‫آن را ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ وى ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣـﺎل‪ ،‬واژه ﻣﺴﻴﺢ اﺳﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜـﻪ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±≤µ‬‬

‫ﻋﻨﻮاﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم و ﻛﺎر ﻋﻴﺴﻰ در ﻗﺎﻟﺐ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬اﺻﻄﻼح‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺎﺧﻮذ از واژه ﻋﺒﺮى ﻣﺎﺷﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﻣﺴﺢ ﺷﺪه« ﻳﺎ »ﺗﺪﻫﻴﻦ ﺷﺪه« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﻣـﻔـﻬـﻮم ﻣﺴﻴـﺢ ﻣـﻮﻋـﻮد ﻳﻌﻨﻰ ﻛﺴﻰ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻃـﺮزى ﺑﻰﻫﻤﺘـﺎ ﺗـﻮﺳـﻂ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﻣﺴﺢ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻔﻬـﻮﻣﻰ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن درﺑﺎر(ه ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد‪،‬‬ ‫ﻫﻤﮕﻰ ﻫﻢ ﻋﻘﻴﺪه ﻧـﺒـﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻰ از ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻣﺎﺷﻴـﺢ اﻳـﻦ ﺑـﻮد ﻛﻪ او ﭘﺎدﺷﺎه اﺳـﺖ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﭘﺴﺮ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﺷﺪه داود‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺷﻴﺮ ﻳﻬﻮدا ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺳﺎﻗﻂ ﺷﺪه داود را اﺣﻴﺎ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪) .‬اﻳﻦ ﺷﻖ‪ ،‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن را ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎن ﻣﻰآورد و ﻟﻬﻴﺐ اﻣﻴﺪ اﻳﺸﺎن‬ ‫ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ آﻣﺪن ﻳﻚ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواى ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن را از ﻗﻴﺪ اﺳﺎرت روم ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ ﺷﻌﻠﻪورﺗﺮ‬ ‫ﻣﻰﻛﺮد‪(.‬‬ ‫اﻣﺎ ﻣﺎﺷﻴﺢ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﺎدم ﺧﺪا و در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻤﺎن ﺧﺎدم رﱋدﻳﺪهاى‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ در ﻧﺒﻮت اﺷﻌﻴﺎ از او ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ دو ﺷﻖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ آﺷﻜﺎرا‬ ‫در ﻋﻴﺴﻰ ﺟﻤﻊ آﻣﺪﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧـﻈـﺮ ﳕـﻰرﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻊ آﻣﺪن آﻧﻬﺎ در ﻳـﻚ ﺷـﺨـﺺ‪،‬‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم ﻗﺎﺑﻞ درﻛﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫آن ﻣﺎﺷﻴﺢ آﺳﻤﺎﻧﻰ )ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن( و ﻳﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاى ﭘﺪر )ﭘﺴﺮ ﺧﺪا( ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﻢ ﻛﺎﻫﻦ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻘﻴﺎس‪ ،‬ﻧـﺒـﻰ ﺑـﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﭽـﻴـﺪﮔـﻰ‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم ﻣﺎﺷﻴﺢ ﭘﻰﺑﺒﺮﻳﻢ از ﺑﻐﺮﳒﻰ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﻴﺮت ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﻤﻪ آن‬ ‫ﺷﻘﻮق در ﺷﺨﺺ و ﻛﺎر ﻋﻴﺴﻰ در ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺗﻨﻴﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺒﺎ در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ درﺑﺎره( ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده‬ ‫‪ -٢‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ .‬دوﻣﻴﻦ ﻋﻨﻮاﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺮ ً‬ ‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ .‬درك اﻳﻦ ﻋﻨﻮان ﺑﺮاى درك ﭼﻬﺮهاى ﻛﻪ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‬ ‫از ﻋﻴﺴﻰ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻛﺮده‪ ،‬ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ درﺟﻪ اﻫﻤﻴﺖ را داراﺳﺖ‪ .‬در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ اﺻﻄﻼح‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ اول اﻳﻨﻜﻪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻰ ﻛﻪ ادب‬ ‫ﺣﻜﻢ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﻨـﻮان ﻃﺮف ﺧﻄﺎب ﻗـﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮد ]و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻟﻔﻈﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻟﻔﻆ »ﻗﺮﺑﺎن« ﻓﺎرﺳﻰ از دﻫﺎن ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺧﺎرج ﻣﻰﺷﻮد‪ [.‬ﻃﺮﻳﻘﻪ دوم اﺳﺘﻔﺎده از ﻋﻨﻮان‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ را در ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻳﻚ ﺑﺮده دار ﻳﺎ ارﺑﺎب اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺠﺎزى اﺳﺘﻔﺎده از آن ﻟﻔﻆ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ »ارﺑﺎب«‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻮم ﻛﺎرﺑﺮد ﻟﻔﻆ ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺮاى اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ و ﺳﻠﻄﻨﺘﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ او ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﻴﺎر و وﻟﻰﻧﻌﻤﺖ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻗﺮن اول ﻣﻴﻼدى اﻣﭙـﺮاﺗﻮران روم زﻳﺮ دﺳﺘﺎن ﺧﻮد را ﻣﻠـﺰم ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺮ‬ ‫زﺑﺎن راﻧﺪن ﺷﻌﺎر »ﻗﻴـﺼـﺮ ﺧـﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ« ﺳﻮﮔﻨـﺪ وﻓﺎدارى ﻳﺎد ﻛﻨﻨﺪ و ﺑـﺴـﻴـﺎرى از‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮددارى از اﺟﺎﺑﺖ آن ﺧﻮاﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در ﻋﻮض‪،‬‬ ‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﺑﺮ زﺑﺎن آورده ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ »ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ«‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ را »ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺧﻮاﻧﺪن‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ از ﻧﻘﻄﻪ ﻧﻈﺮ روﻣﻴﺎن‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺨﺼﻮص از ﻧﻘﻄﻪ‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻳﻬـﻮدﻳﺎن‪ ،‬ﻣﻮﺿﻌﻰ رﻳﺸﻪاى ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻰآﻣـﺪ زﻳـﺮا ﻛﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺬﻛﻮر ﻋﻨـﻮاﻧﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ درﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﺑﻪ ﺧـﻮد ﺧﺪا داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻨـﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗـﻮﺳﻂ ﺧﺪاى‬ ‫ﭘﺪر ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ داده ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻋﻨﻮاﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ در ﻓﻴﻠﻴﭙﺎن ‪ ٩:٢‬از آن ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان »ﻧﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻓﻮق از ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺎﻣﻬﺎﺳﺖ« ﻳﺎد ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‪ .‬اﻳﻦ ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻰ از ﭘﺮﺟﺎذﺑﻪﺗﺮﻳﻦ ﻋﻨﺎوﻳﻦ داده ﺷﺪه ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ و‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن ﻋﻨﻮاﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ﺳﺎﻳﺮ ﻋﻨﺎوﻳﻦ‪ ،‬داﺋﻤﺎً ﺳﻮء ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﮔﺎﻧﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ او ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً اﻧﺴﺎن و ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ دو (‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻤﺎن دارد و از آﳒﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎن ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن و ﭘﺴـﺮ‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬وﺳﻮﺳﻪاى اﻳﺠﺎد ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﭘﺴﺮاﻧﺴﺎن ﺑﺮ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻋﻴﺴﻰ و ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﺮ‬ ‫ﻟﺐ ﻣﻄﻠﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑـﺎ‬ ‫اﻟﻮﻫﻴﺖ او دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل ﭼﻨﺎن ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ّ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻟﻘﺐ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻋﻨﺼـﺮى از اﻧﺴﺎﻧﻴـﺖ را در ﺧﻮد دارد‪ ،‬اﻣﺎ اﺷﺎره ﻋﻤﺪه آن ﺑﺮ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻋﻴﺴﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﺣﺎﻣﻞ اﺷﺎرهاى ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ اﻣﺎ ﺗﺎﻛﻴﺪ‬ ‫ﻋﻤﺪه آن ﺑﺮ اﻃﺎﻋﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮاﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ از اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻀﺎﻋ‪ N‬ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ درك ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻋﻨﻮان ﻣﺰﺑﻮر ﺑﻪ ﳊﺎظ ﺗﺪاوم اﺳﺘﻌﻤﺎل در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ )ﭘﺲ از ﻣﺴﻴﺢ و ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﻘﺎم ﺳﻮم را )از ﳊﺎظ ﺟﺎىﮔﻴﺮى در ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ( ﺑﻪ ﺧﻮد اﺧﺘﺼﺎص داده‪ ،‬اﻣﺎ از‬ ‫ﺟﻨﺒﻪ ﻋﻨﺎوﻳﻨﻰ ﻛﻪ ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﻮرد ﺧﻮد ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮده )ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪاى ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ ازﺑﻘﻴﻪ(‬ ‫ﻣﻘﺎم ﻧﺨﺴﺖ را از آن ﺧﻮد ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‪ ،‬در زﻣﻴﻨﻪ اﻃﻼق ﺑﺮ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻋﻨﻮاﻧﻰ‬ ‫دورﺗﺮ و ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ او ﺧﻮد آن را ﺑﺮاى ﻧﺎﻣﻴﺪن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒﺮد‪.‬‬

‫اﻫﻤﻴﺖ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن از ارﺗﺒﺎط آن ﺑﺎ ﻧﺤﻮهاى ﻛﻪ داﻧﻴﺎل آن را در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‬ ‫ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺎﺷﻰ ﻣﻰﺷـﺪ )رﺟﻮع ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ داﻧﻴﺎل ﺑﺎب ‪ .(٧‬در آﳒﺎ ﭘﺴﺮ اﻧﺴـﺎن‬ ‫آﺷﻜﺎرا ﺑﺮ وﺟﻮدى آﺳﻤﺎﻧﻰ دﻻﻟﺖ دارد ﻛﻪ در ﻧﻘﺶ داور ﻛﻴﻬﺎﻧﻰ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬آن‬ ‫ﻟﻘﺐ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻗﺪاﻣﻰ ﻓﺮوﺗﻨﺎﻧﻪ ﻧﺎﺑﺠﺎ ﺑﻠﻜﻪ از ﺳﺮ ادﻋﺎﺋﻰ ﻣﺘﻬﻮراﻧﻪ ﻣﺒﺘﻨﻰ ﺑﺮ اﻗﺘﺪار‬ ‫اﻟﻬﻰ‪ ،‬از دﻫﺎن ﻋﻴﺴـﻰ ﺧـﺎرج ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﳕﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ادﻋـﺎ ﻛـﺮد ﻛﻪ ﭘﺴﺮ‬ ‫اﻧﺴﺎن اﺧﺘﻴﺎر ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﮔﻨـﺎﻫـﺎن را دارد )ﻣﺮﻗﺲ ‪ (١٠:٢‬و ﻧﺎﻇـﺮى اﻟﻬﻰ و ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﺳﺒﺖ اﺳﺖ )ﻣﺮﻗﺲ ‪.(٢٨:٢‬‬ ‫‪ -٤‬ﻟﻮﮔـﻮس‪ .‬در ﺳﻪ ﻗﺮن اول ﻣﻴﻼدى‪ ،‬ﻫﻴﭽﻴﻚ از اﻟﻘﺎب ﻋـﻴـﺴـﻰ ﺑـﻪ اﻧـﺪازه‬ ‫ﻟﻮﮔﻮس ﺑﺎﻋﺚ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻬﺎت ﺷﺪﻳﺪ ﻓﻠﺴﻔﻰ و اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻟﻮﮔﻮس ﺑﺮاى ﺗﻮﺳﻌﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢﺷﻨﺎﺳﻰ ﻛﻠﻴﺴـﺎى اوﻟﻴﻪ‪ ،‬ﻣﻔﻬـﻮﻣﻰ ﻣﺤﻮرى ﺑـﻮد‪ .‬ﻣﻘﺪﻣﻪ اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻧﻘـﺶ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻤﻰ در درك ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻛﻪ از ﻟﻮﮔﻮس ﺑﺎﻳﺪ داﺷﺖ اﻳﻔﺎ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬در آﻏﺎز ﻛﻠﻤﻪ )ﻟﻮﮔﻮس( ﺑﻮد‪ «.‬در اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺷﺎﻳﺎن ﺗﻮﺟﻪ‪ ،‬ﻟﻮﮔﻮس‬ ‫ﻫﻢ وﺟﻪ ﲤﺎﻳﺰى ﺑﺎ ﺧﺪا دارد )»ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﻮد«( و ﻫﻢ ﻫﻮﻳﺖ او ﺑﺎ ﺧﺪا ﺗﻄﺒﻖ ﻣﻰﻛﻨـﺪ‬ ‫)»ﺧﺪا ﺑﻮد«(‪ .‬اﻳﻦ راز ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ‪ ،‬ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻋﻤﻴﻘﻰ ﺑﺮ ﮔﺴﺘﺮش آﻣﻮز(ه ﺗﺜﻠﻴﺚ ﮔﺬاﺷﺖ و‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻟﻮﮔﻮس ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺨﺺ دوم ﺗﺜﻠﻴﺚ دﻳﺪه ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬او ﺑﻪ ﳊﺎظ ﺷﺨﺼﻰ‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺪر ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ اﻣﺎ در ذات ﺑﺎ ﭘﺪر ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫درك اﻳﻨﻜﻪ ﭼﺮا ﻓﻠﺴﻔﻪﻫﺎى ﻣـﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﻔﻬﻮم ﻟﻮﮔﻮس ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻟﻘﺒﻰ ﺑﺮاى‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻛـﺸﻴﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬آﺳﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼـﻨﺪ ﻛﻪ اﺻﻄﻼح ﻟﻮﮔﻮس را ﻣـﻰﺗﻮان ﺧﻴﻠﻰ‬ ‫راﺣﺖ ﺑﻪ »ﻛﻠﻤﻪ« ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ ﳑﻠﻮ از ﻛﺎرﺑﺮد ﻓﻠﺴﻔﻰ و ﻓﻨﻰ اﺻﻄﻼح ﻣﺰﺑﻮر‪،‬‬ ‫ﻣﻌـﻨﺎﺋﻰ ﻏـﻨﻰ ﺑﺮاى ﻟـﻮﮔﻮس ﺑﻪ ارﻣـﻐﺎن آورد‪ .‬ﻳﻮﻧـﺎﻧﻴﺎن ﺑـﺎﺳﺘﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺷـﻨﺎﺧﺖ ﻛـﺎﺋﻨﺎت‬ ‫ﻋﻼﻗﻪاى واﻓﺮ داﺷﺘﻨﺪ و ﻟﺬا ﺑﻪ ﺗﻼﺷﻰ ﻃﺎﻗﺖﻓﺮﺳﺎ در ﺟﻬﺖ آ ﮔﺎﻫﻰ از »واﻗﻌﻴﺖ ﻧﻬﺎﺋﻰ«‬ ‫)ﻣﺎوراءاﻟﻄﺒﻴﻌﻪ( دﺳﺖ زدﻧﺪ‪ .‬ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﺎن اﻳﺸﺎن ﺑﻪ دﻧﺒﺎل رﺻﺪ ﻋﺎﻣﻞ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪه ﺑﺎ‬ ‫ﻗﺪرﺗﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻬﻨﻪ رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت را ﻧﻈﻢ ﻣﻰﺑﺨﺸﻴﺪ و ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﻰﻛﺮد‪ .‬آﻧﻬﺎ‬ ‫در ﭘﻰ ذﻫﻨﻰ )‪ (nous‬ﻣﻰﮔﺸﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮان ﻧﻈﻢ ﻫﻤﻪ اﻣﻮر را ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ داد‪ .‬ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن‬ ‫آن واﻗﻌﻴﺖ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪه را ﻟﻮﮔﻮس ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻟﻮﮔﻮس وﺟﻪ ارﺗﺒﺎط ﻳﺎ »ﻣﻨﻄﻖ«‬

‫∂≤‪±‬‬

‫∑≤‪±‬‬

‫∏≤‪±‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫واﻗﻌﻴﺖ را ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻣﻰﻛﺮد‪ .‬ﻣﻔﻬﻮم ﻣـﺰﺑﻮر اﺑﺘﺪا در ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﺮاﻛﻠﻴﺘﻮس و ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﻳﻚ ﻗﺎﻧﻮن ﻛﻴﻬﺎﻧﻰ ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﻓﻼﺳﻔﻪ رواﻗﻰ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ اﺻﻄﻼح ﻟﻮﮔﻮس اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ زﻳﺮ ﺑﺎر ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻣﺎ ﻗﺒﻞ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ اﺳﺖ اﻣﺎ‬ ‫ﻛﺎرﺑﺮد ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ آن‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺲ ﻓﺮاﺗﺮ از ﻛﺎرﺑﺮد آن ﺗﻮﺳﻂ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺮدد‪ .‬در‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ ٣:١‬ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ »ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪ ...‬و‪ ...‬ﺷﺪ‪ «.‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎ ﻛﻠﻤ(ﻪ ﺧﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻰ ﺑﻪ‬ ‫وﺟﻮد آﻣﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل آﻧﭽﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻟﻮﮔﻮس را ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻰﺗﺮﻳﻦ وﺟﻪ از ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻳﻮﻧﺎن ﺟﺪا‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻟﻮﮔﻮس ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن‬ ‫درآﻣﺪ‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در دﻧﻴﺎى ﻣﺎ زﻳﺴﺖ و ﻣﺮد‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﺎﺷﻴﺢ ﻳﻌﻨﻰ »ﺗﺪﻫﻴﻦ ﺷﺪه« و ﻟﻘﺒﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺮاى ﻧﺸﺎن دادن ﻧﻘﺶ او ﻫـﻢ در‬ ‫ﻗﺎﻟﺐ ﭘﺎدﺷﺎه و ﻫﻢ ﺧﺎدم رﱋدﻳﺪه ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻨﻮاﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ‬ ‫از ﺳﺎﻳﺮ ﻋﻨﺎوﻳﻦ داﺋﻤﺎً در ﻣﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺧﺪاوﻧﺪ دوﻣﻴﻦ ﻋﻨﻮاﻧﻰ اس‪٠‬ت ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ﺑﻘﻴﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻨﺎﺳﺐ در ﻣـﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ‬ ‫ﻛﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﻪ اﻗﺘﺪار اﻋـﻠـﻰ درﺟﻪ او در ﻗﺎﻟﺐ ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﻴﺎر ﻛﺎﺋـﻨـﺎت اﺷـﺎره‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﭘﺴـﺮاﻧﺴﺎن ﻟﻘﺒﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴـﻰ اﻏـﻠـﺐ آن را در ﻣﻮرد ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰﺑـﺮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻟﻘﺐ ﻣﺰﺑﻮر ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان داور ﲤﺎﻣﻰ ﻛﻴﻬﺎن اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻟﻘﺐ ﻟـﻮﮔﻮس‪ ،‬ﭼﻪ در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻋﺒـﺮى و ﭼﻪ در ﻓـﺮﻫﻨﮓ ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻴـﺮاث‬ ‫ﭘﺮﺑﺎرى اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻟـﻮﮔﻮس اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺧﺎﻟﻖ ﻛﺎﺋـﻨـﺎت‪ ،‬واﻗﻌﻴﺖ ﻧﻬﺎﺋـﻰ‬ ‫ﻣﺎوراى ﻛﺎﺋﻨﺎت و ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻛﺎﺋﻨﺎت را ﺑﺮ ﭘﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻰدارد‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٣:٢-١:١‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٨-١:٩‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢١-١٣:١٦‬‬

‫‪r−MÄ g7Ð‬‬

‫—‪”bI'«ÅÕË‬‬ ‫∑≥© «'‪”bI'«ÅÕË— XO¼u‬‬ ‫در ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺴﻴـﺎرى از دﻋﺎﻫﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎ داﺋﻤـﺎً اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺗﻜـﺮار ﻣﻰﺷﻮد‪» :‬ﺑﻪ ﻧﺎم‬ ‫ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ و روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬آﻣﻴﻦ‪ «.‬اﻳﻦ اﻇﻬﺎر‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﻰ درﺑﺎره ﺗﺜﻠﻴﺚ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ‬ ‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ درون اﻟﻮﻫﻴﺖ را ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ در ﺳﺮود ﲡﻠﻴﻞ ﻣﻰﺳﺮاﺋﻴﻢ‪:‬‬ ‫ﺟﻼل ﺑﺮ ﭘﺪر و ﺑﺮ ﭘﺴﺮ و ﺑـﺮ روحاﻟﻘﺪس ﺑﺎد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺟﻼﻟﻰ ﻛﻪ در آﻏﺎز ﺑـﻮد‪،‬‬ ‫اﻳﻨﻚ ﻫﺴﺖ و ﻫﻤﻮاره ﺗﺎ ﺟﻬﺎن ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬آﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺳـﺮود ﻣﺬﻛﻮر ﺑﻴـﺎﻧـﮕـﺮ ﺟـﻼل ازﻟﻰ و اﺑﺪى ﻫﺮ ﺳﻪ ﺷﺨـﺺ ﺗـﺜـﻠـﻴـﺚ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﻮازات ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺟﻼﻟﻰ ازﻟﻰ و اﺑﺪى ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻜﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻗﺮﻧﻬﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﻴﻜﻦ اﻟﻮﻫﻴﺖ روحاﻟﻘﺪس ﻛﺎﻣﻼً در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ دﻟﻴﻞ‬ ‫اﻳﻨﻜـﻪ اﻟـﻮﻫﻴـﺖ روحاﻟﻘـﺪس‪ ،‬ﻣـﻮﺿﻮﻋﻰ ﻣﺨـﺎﻟـﻔـﺖﺑـﺮاﻧﮕﻴﺰ ﻧـﺒـﻮده اﻳﻦ ﺑﺎﺷـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻗﺎﻟﺐ اﻧﺴﺎن در ﻧﻴﺎﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ وﺿﻮح روحاﻟﻘﺪس را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺨﺺ دارﻧﺪه ﺻﻔﺎت اﻟﻬﻰ و‬ ‫ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﻴﺮﻧﺪه اﻗﺘﺪار اﻟﻬﻰ ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬از ﻗﺮن ﭼﻬﺎرم ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ‬ ‫ﻛﻪ روحاﻟﻘﺪس را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺨﺺ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬اﻟﻬﻰ ﺑﻮدن او را ﻧﻴﺰ ﻗﺒﻮل دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﻏﺎﻟﺒـﺎً ﻫﺮ آﻧﭽﻪ درﺑـﺎره ﺧﺪا ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬در ﻣـﻮرد روح ﺧﺪا ﻧﻴﺰ‬

‫∞≥‪±‬‬

‫—‪”bIO«ÅÕË‬‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻟﻔﻆ »ﺧﺪا ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ« و ﻟﻔـﻆ »روح ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ« ﻣﻜـﺮرًا ﺟﺎى‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ دادهاﻧﺪ‪ .‬در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺰ روﻳﻪ ﻣﺰﺑﻮر اداﻣﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻣﺎ ﭼﻴـﺰى ﻛﻪ‬ ‫ﻫﺴﺖ ﺷﺎﻳﺪ در ﻫﻴﭻ ﺟﺎى ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻗﻮت اﻋﻤﺎل ‪ ٥-٤:٣‬را ﻧﺪارد‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﭘﻄﺮس ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬اى ﺣﻨﺎﻧﻴﺎ‪ ،‬ﭼﺮا ﺷﻴﻄﺎن دل ﺗﻮ را ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ روح‪,‬اﻟﻘﺪس‬ ‫را ﻓﺮﻳﺐ دﻫﻰ و ﻣﻘـﺪارى از ﻗﻴﻤﺖ زﻣﻴﻦ را ﻧﮕﺎه دارى؟ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن دروغ ﻧﮕﻔﺘـﻰ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧـﺪا«‪ .‬ﺑﻪ زﺑﺎن ﺳـﺎده‪ ،‬دروغ ﮔﻔﱳ ﺑـﻪ روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬دروغ ﮔﻔﱳ ﺑﻪ ﺧـﻮد‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻧﻴﺰ ﺻﻔﺎت اﻟﻬﻰ را ﺑﻪ روحاﻟﻘﺪس ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ در اول‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ١١-١٠:٢‬از داﻧﺎﺋﻰ ﻣﻄﻠﻖ روح ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬زﻳﺮا ﻛﻪ روح‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺣﺘﻰ‬ ‫ﻋﻤﻘﻬﺎى ﺧﺪا را ﻧﻴﺰ ﺗﻔﺤﺺ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻛﻴﺴﺖ از ﻣﺮدﻣﺎن ﻛﻪ اﻣﻮر اﻧﺴﺎن را ﺑﺪاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺟﺰ روح اﻧﺴﺎن ﻛـﻪ در وى ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ؟ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ اﻣﻮر ﺧـﺪا را ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﺪاﻧﺴـﺘـﻪ‬ ‫اﺳﺖ ﺟﺰ روح ﺧﺪا‪«.‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ﻧﻮﻳﺲ ﻫﻢ در ﻣﺰﻣﻮر ‪ ٨-٧:١٣٩‬ﺑﻪ داﻧﺎﺋﻰ ﻣﻄﻠﻖ روح ﺷﻬﺎدت ﻣﻰدﻫﺪ‪:‬‬ ‫»از روح ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺑﺮوم؟ و از ﺣﻀﻮر ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺑﮕـﺮﻳـﺰم؟ ا ﮔﺮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌـﻮد‬ ‫ﻛﻨﻢ ﺗﻮ آﳒﺎ ﻫﺴـﺘـﻰ‪ .‬و ا ﮔﺮ در ﻫﺎوﻳﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﮕﺴـﺘـﺮاﱎ اﻳﻨﻚ ﺗﻮ آﳒﺎ ﻫﺴـﺘـﻰ‪«.‬‬ ‫روح‪ ،‬در آﻓﺮﻳﻨﺶ ﻧﻴﺰ ﻓﻌﺎل ﺑﻮد‪ ،‬او ﺳﻄﺢ آﺑﻬﺎ را ﻓﺮو ﮔﺮﻓﺖ )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪.(٢-١:١‬‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺣﺴﻦ ﺧﺘﺎم ﻣﺒﺤﺚ اﻟـﻮﻫﻴـﺖ روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬دﻋﺎى ﭘﻮﻟﺲ را در رﺳﺎﻟـﻪ‬ ‫دوم او ﺑﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﻣﻰآورﻳﻢ‪» :‬ﻓﻴﺾ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا و ﺷﺮا ﻛﺖ‬ ‫روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد آﻣﻴﻦ« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٣:١٣‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬دﻋﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺻﻔﺎت و اﻗﺘﺪار اﻟﻬﻰ را ﺑﻪ روحاﻟﻘﺪس ﻧﺴﺒﺖ داده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬روحاﻟﻘﺪس را ﺑﻪ داﺷﱳ ﺻﻔﺎت اﻟﻬﻰ ﻣﺘﺼ‪ N‬ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±≥±‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٢-١:١‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٤-٣:٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٧-٩:٨‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢٠-١٩:٦‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٢٢-١٩:٢‬‬

‫∏≥© ‪”bI'«ÅÕË— XOB7ý‬‬ ‫ﺷﺒﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﺴـﺮم در ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺎ ﻫﻴﺠﺎن ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺣـﺎﻻ ﻣـﻰداﱎ ﻛـﻪ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﭼﻪ ﻛﺴﻰ اﺳﺖ‪ «.‬ﺗﺎ آن زﻣﺎن او ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻨﻜﻪ روحاﻟﻘﺪس راﺑﻪ ﻋﻨـﻮان‬ ‫ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰﻛﺮد و در ﺻﺤﺒﺖ از روحاﻟﻘﺪس‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎى ﺿﻤﻴﺮ »او« از »آن« اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ از ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻳﺎ ﺷﺨﺺ ﺑﻮدن روحاﻟﻘﺪس ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر‬ ‫ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻀﻮ ﺳﻮم ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﻧﻪ ﻳﻚ ﻧﻴﺮو ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ .‬ﺻﺤـﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ از آﳒﺎ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم اﺷﺎره ﺑﻪ روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻓﻘﻂ از‬ ‫ﺿﻤﺎﻳﺮى ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﺨﺺ دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻃﺒﻖ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪،١٣:١٦‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻓـﺮﻣﻮد‪» :‬ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮن او ﻳﻌﻨـﻰ روح راﺳﺘﻰ آﻳﺪ ﺷﻤـﺎ را ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ راﺳﺘـﻰ‬ ‫ﻫﺪاﻳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد زﻳﺮا ﻛﻪ از ﺧﻮد ﺗﻜﻠﻢ ﳕﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺷﻨﻴﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻔﺖ و از اﻣﻮر آﻳﻨﺪه ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﺧﻮاﻫﺪ داد‪«.‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛـﻪ روحاﻟﻘﺪس ﺷﺨـﺼـﻰ واﻗﻌﻰ و ﻣﻌﻴﻦ اﺳﺖ و ﻧـﻪ ﻳـﻚ ﻧـﻴـﺮوى ﻏﻴـﺮ‬ ‫ﺷﺨﺼﻰ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺎ اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ از راﺑﻄﻪاى ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺎ او ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ دﻋﺎﺋﻰ را ﺑﺪرﻗﻪ رﺳﺎﻟﻪ ﺧـﻮد ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻬـﺮ‬ ‫ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻣـﻰﮔـﺬارد‪» :‬ﻓﻴﺾ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺧـﺪاوﻧـﺪ و ﻣـﺤـﺒـﺖ ﺧـﺪا و ﻣـﺸـﺎرﻛﺖ‬ ‫روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد آﻣﻴﻦ« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٣:١٤‬‬

‫≤≥‪±‬‬

‫—‪”bIO«ÅÕË‬‬

‫ﻣﺸـﺎرﻛﺖ داﺷﱳ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻳﻌـﻨـﻰ ﺑـﺮﻗﺮار ﻛﺮدن راﺑﻄﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﺑـﺎ او‪ .‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻋﻼوه‪ ،‬دﻋﻮت ﺷﺪهاﻳﻢ ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻪ روحاﻟﻘﺪس ﮔﻨﺎه ﻧﻮرزﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ او ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﻜﻨﻴـﻢ و‬ ‫او را ﻣﺤﺰون ﻧﺴﺎزﻳﻢ‪ .‬ﻧﻴﺮوﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﳕﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ »ﻣﺤﺰون« ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺰن و ﻏﻢ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﺳﻂ وﺟﻮدى ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻰ اﺳﺖ ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﻳﻨﻜﻪ روحاﻟﻘﺪس ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮان و ﺑﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻣﺘﻮﺳﻞ‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻘﺶ او در ﺗﻮﺳﻞ ﻳﺎ ﻫﻤﺎن دﻋﺎ‪ ،‬ﻳـﺎورى ﻛﺮدن ﻣﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﲤﺎﻣﻰ‪ ،‬ﺧـﻮد را ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺪر ﺑﺴﭙﺎرﻳﻢ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑـﻪ ﻋـﻨـﻮان ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ‪ ،‬ﺷﻔﻴﻊ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫـﻤـﺎن‬ ‫ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬در دﻋﺎ‪ ،‬روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس از روحاﻟﻘﺪﺳﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺎرﻫﺎﺋﻰ را اﳒﺎم ﻣﻰدﻫﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻓﻘﻂ اﺷـﺨﺎص ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ اﳒﺎم دﻫـﻨﺪ‪ .‬روح‪ ،‬رﺳﻮﻻن و ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺴﻴـﺢ را ﺗﺴﻠﻰ‬ ‫ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ )رﺟﻮع ﻛﻨﻴﺪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﺎب ‪ .(١٦‬آن ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻴـﻮهاى اﳒﺎم ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻛـﻪ ﺑﺎﻫﻮش‪ ،‬اراده‪ ،‬اﺣﺴﺎس و ﻗﺪرت ﺳـﺮ و ﻛﺎر دارد‪ .‬او‬ ‫ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣـﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻣﻴﮕﺰﻳﻨـﺪ‪ ،‬ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰﺳﺎزد‪ ،‬ﺗﺴﻠﻰ ﻣـﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﻣﻠﺰم ﻣﻰﻛﻨﺪ و‬ ‫اﻧﺪرز ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻣﻮر ﻓﻘﻂ از وﺟﻮدى ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺎ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻫﺴﺘﻰ ﭼﻨﺎن وﺟﻮدى ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜـﻪ‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻮﺻﻴ‪ ،N‬ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺻـﺮ ً‬ ‫در ﻋﻮض‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ ﻛـﺮدن از روحاﻟﻘﺪس ﻳﻌﻨﻰ ﺳـﻮﻣﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﺗﺜﻠﻴﺚ و ﻣﺤـﺒـﺖ‬ ‫ﻛﺮدن ﺑﻪ او و دوﺳﺖ داﺷﱳ اوﺳﺖ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬روحاﻟﻘﺪس ﺷﺨﺺ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻳﻚ ﻧﻴﺮوى ﻏﻴﺮ ﺷﺨﺼﻰ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻫﻨﮕـﺎم اﺷـﺎره ﺑـﻪ روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬از ﺿﻤﺎﻳﺮ ﺷﺨﺼـﻰ اﺳـﺘـﻔـﺎده‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﺎر روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺷﺨﺼﻴﺖ اﺳﺖ و ﻫﻢ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ آن‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻣﺴﻴﺤﻰ از داﺷﱳ راﺑﻄﻪاى ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺎ روحاﻟﻘﺪس ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬روحاﻟﻘﺪس ﺳﺰاوار ﭘﺮﺳﺘﺶ و اﻃﺎﻋﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥≥‪±‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٣:١٦‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٣:١٤‬‬ ‫اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪٤:١‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪٥:٤‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٦:٥‬‬

‫‪Ê«—«b½UL¹« ÊË—œ —œ ”bI'«ÅÕË— Êœ«œ œUNý ©≥π‬‬ ‫در ﺟﻠﺴﻪ ﻏﻢﺑﺎر دادﮔﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺪى در آن ﺣـﻀـﻮر دارد‪ ،‬ﺷﻬﺎدﺗﻰ ﻛـﻪ داده‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد اﺛﺮى ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪه ﺑﺮ ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﻰﮔﺬارد‪ .‬اﻫﻤﻴﺖ ﺷﻬﺎدت ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ اﺻﻼً از آﳒﺎ ﻧﺸﺎت ﮔـﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﻣـﺎ را ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻄﻠـﺐ ﺑـﺮﺳﻴﻢ‪ .‬در‬ ‫ﻣﺤﺎﻛﻤﺎت‪ ،‬اﮔﺮ ﺷﺎﻫﺪان از ﭼﻬـﺮهﻫﺎى ﻣﺸﻜـﻮك ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻣـﻮﺟﺐ‬ ‫ﻧﺰاع و ﻣﺸﺎﺟﺮه ﻣﻰﺷـﻮد‪ .‬ﺷﻬﺎدت ﻳﻚ دروﻏﮕﻮى روانﭘﺮﻳﺶ‪ ،‬از ارزش ﻧﺎﭼﻴﺰى‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ آن وﻗﺖ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺎﻳﺪ از اﻋﺘﺒﺎر‬ ‫ﻻزم ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼﻴﺰى را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻬﺎدت او اﻃﻤﻴﻨﺎنﺑﺨﺶ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻬﺎدت او ﻛﺎﻣـﻼً ﺧﺎﻟﻰ از ﺧﻄﺎ و ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﲢﺮﻳ‪ N‬اﺳـﺖ‪ .‬ﺷـﻬـﺎدﺗـﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﺧﻠﺎﻗﻰ ﻣﺜﻞ ﺧﺪا را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻوﺟﻪ ﻧﺎﻛﺎم ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬ ‫آﻓﺮﻳﻨﻨﺪه ّ‬ ‫(‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬ﭼﲍ ﺷﻬﺎدﺗﻰ‪ ،‬درواﻗﻊ ﺷﻜﺴﺖﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ و از واﻻﺗﺮﻳﻦ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﳑﻜﻦ‪،‬‬ ‫از ﻋﻤﻴﻖﺗﺮﻳﻦ ﭼﺸﻤﻪ داﻧﺸﻰ ﻛﻪ ﻣﻴﺴﺮ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﺒﻨـﻊ اﻗـﺘـﺪار ﺳـﺮﭼﺸﻤـﻪ‬ ‫ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ .‬اﻋﺘﺒﺎر ﺷﻬﺎدت ﺧﺪا ﻫﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ روزى ﻟﻮﺗﺮ را وادار ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﻛﺎر روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻣﻮرد ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ «.‬ﺣﻘﺎﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ روحاﻟﻘﺪس‬ ‫ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ از ﻧﻔﺲ ﺣﻴﺎت ﻗﺎﺑﻞ اﻃﻤﻴﻨﺎنﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪±≥¥‬‬

‫—‪”bIO«ÅÕË‬‬

‫ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﭼﻨـﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰداد ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬اﻋﺘﺒﺎر آﺳﻤﺎﻧﻰ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻋﻼﻣﺎﺗﻰ روﺷﻦ و ﻣﺴﺘﺪل اﺑﺮاز ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﻣﺪارﻛﻰ ﻛﺎﻓﻰ دال ﺑﺮ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ‬ ‫اﻟﻬﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﻣﻰﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﻮاﻫﺪ ﻣﺰﺑﻮر ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺎ را ﻗﺎﻧﻊ ﳕﻰﻛﻨﻨﺪ‬ ‫ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﮔﻮاﻫﻰ دروﻧﻰ روحاﻟﻘﺪس در ﻗﻠﻮب ﳑﻬﻮر ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ‪ ،‬ﺗﻔﺎوت‬ ‫ﺑﻴﻦ اﺛـﺒﺎت و اﻗﻨﺎع را ﺑﻪ رﺳـﻤﻴﺖ ﺷﻨـﺎﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨـﻜﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑـﺘﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫اﺳﻨﺎدى ﻗﺎﻧﻊ ﻛﻨﻨﺪه و اﻟﺰامآور ﺣﺎﻛﻰ از ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﱳ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻋﺮﺿﻪ‬ ‫ﺑﺪارﻳﻢ‪ ،‬وﻟـﻰ ﻫﻴﭻ ﺗﻀﻤﻴـﻨﻰ در ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺴـﺖ ﻛﻪ آﻧﺎن ﻣﺘﻮن ﻣﺰﺑـﻮر را ﺑﺎور ﻛﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺗﺴﻠﻴﻢ آﻧﻬﺎ ﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ آﻧﻬﺎ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﱳ آن ﻣﺘﻮن ﻣﺎ را ﻣﻠﺰم‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ آن ﻫﺴـﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت دروﻧﻰ روح‪ ،‬ﻣﺎ را ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ‪ .‬روح ﺑﺎﻋﺚ‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻮاﻫﺪ ﻣﺪﻟﻞ ﺑﺮ ﺣـﻘﻴﻘﺖ داﺷﱳ آن ﻣﺘﻮن ﺗﻦ دﻫﻴﻢ و ﺳﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ‬ ‫ﻓﺮود آورﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺳـﺮى ﺗـﺎزه ﻳـﺎ اﺳـﺘـﺪﻻل‬ ‫در آن ﺷـﻬـﺎدت دروﻧـﻰ‪ ،‬روحاﻟـﻘـﺪس ﻫـﻴـﭻ داﻧـﺶ ّ‬ ‫ﻫﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪاى را ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻄﺮح ﳕﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺒﻼً از آﻧﻬﺎ ﺑﻰﺧﺒﺮ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬در ﻋﻮض‪،‬‬ ‫او در روح ﻣﺎ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗـﺎ آن را ﺑﺸﻜﻨﺪ و ﺑﺮ ﻣﻘـﺎوﻣﺖ ﻣﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﻘﻴﻘـﺖ ﺧـﺪا‬ ‫ﻏﻠﺒﻪ ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬او ﻣﺎ را واﻣﻰدارد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻛﻼم ﺧﺪا ﮔﺮدن ﻧﻬﻴﻢ و ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ از آن اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺎدت دروﻧﻰ روح‪ ،‬ﻃﻴﺮاﻧﻰ در ﺣﺎل و ﻫﻮاى ﺗﺼﻮف ﻳﺎ ﮔﺮﻳﺰى ﺑﻪ درونﮔﺮاﺋﻰ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻃﻴﺮان و ﮔﺮﻳـﺰى ﻛﻪ ﻃﻰ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻣﺤﺴﻮﺳﺎت ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم اﻗﺘﺪار ﻣﻄﻠـﻖ‬ ‫ﻋﺮوج ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﻦ ﺷﻬـﺎدت روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ روﺣﻬﺎى ﻣﺎ و ﺷﻬﺎدﺗﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣـﺎ از‬ ‫روﺣﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰدﻫﻴﻢ‪ ،‬ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪه وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺷﻬﺎدﺗﻰ ﻛﻪ روحاﻟﻘﺪس‬ ‫ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻛﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺷﻬﺎدت روحاﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﻛﻼم ﺧﺪا و از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻼم‬ ‫ﺧﺪا ﻣﻰآﻳﺪ و ﺟﺪا از ﻛﻼم ﻳﺎ ﺑﺪون ﻛﻼم‪ ،‬ﭘﺎ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﳕﻰﮔﺬارد‪.‬‬ ‫درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ روحاﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻛﻼم ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ روﺣﻬﺎى ﻣﺎ ﺷﻬﺎدت‬ ‫ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪان او ﻫﺴﺘﻴﻢ )روﻣﻴﺎن ‪ ،(١٦:٨‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻫﻢ در درون ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻛﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±≥µ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺷﻬﺎدت ﺧﺪا ﻛﺎﻣﻼً ﻗﺎﺑﻞ اﺗﻜﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﺪرﻛﻰ ﻣﻌﻘﻮل ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد‪ ،‬ﻛﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺑﺪون ﮔﻮاﻫﻰ روحاﻟﻘﺪس ﳕﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻛﺎﻣﻼً ﻗﺎﻧﻊ ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺷﻬـﺎدت دروﻧﻰ روح‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻣـﺒﺤﺚ ﺗـﺎزهاى را ﺑﺮاى ذﻫﻦ ﻣﻄـﺮح ﳕﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﻠﻜﻪ ﺑـﺮ‬ ‫ﻗﻠﻮب و روحﻫﺎى ﻣﺎ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﺎ در را ﺑﻪ روى ﻣﺪرﻛﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎز ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬آﻣﻮز(ه ﺷﻬﺎدت دروﻧﻰ روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻣﺠﻮزى ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﻢ ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ دارد‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎً ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٣:١٥‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٣٢:٥‬؛ ‪٢٨:١٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٦:٨‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪١٨-١٦:٥‬‬

‫∞‪”bI'«ÅÕË— vMJ=« uðdÄ ©¥‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از اﺧﺘـﺮاﻋﺎت ﻣﻔﻴﺪى ﻛﻪ اﻣـﺮوزه ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰآﻳﺪ ﭼـﺮاغ ﻗﻮه ﻳﺎ »ﻣﺸﻌـﻞ«‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺮق ﻗﻄﻊ ﻣﻰﺷـﻮد و ﲤﺎم ﺧﺎﻧﻪ در ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻓﺮو ﻣﻰرود‪،‬‬ ‫ﭼﺮاغ ﻗﻮه وﺳﻴﻠﻪاى ﳒﺎتﺑﺨﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺎر ﭼـﺮاغ ﻗﻮه اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻇﻠﻤﺖ ﻧـﻮر‬ ‫ﺑﺘﺎﺑﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﻫﺮ ﭼﻴﺰى را در ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﺒﻨﻴﻢ‪ .‬در واﻗﻊ ﻛﺎر ﭼﺮاغ ﻗﻮه اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ را روﺷﻦ ﻣﻰﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﻋﻜﺲ‪ ،‬ﻣﻨﺒﻌﻰ از ﻧﻮر اﺳﺖ و (‬

‫—‪”bIO«ÅÕË‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻨﺒﻊ و ﻧﻮرى ﺷﺪﻳﺪاً ﻧﻴﺎز دارﻧﺪ‪ .‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻣـﺰاﻣﻴﺮ در ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻛﻼم‬ ‫ﺧﺪا اﻳﻦ ﻃﻮر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻛﻼم ﺗﻮ ﺑﺮاى ﭘﺎﻳﻬﺎى ﻣﻦ ﭼﺮاغ و ﺑﺮاى راﻫﻬﺎى ﻣﻦ ﻧﻮر‬ ‫اﺳﺖ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(١٠٥:١١٩‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﲤﺎم ﻗﺴﻤﺘﻬﺎى ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﻪ اﻳﻦ روﺷﻨﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻗﺎﺑﻞ‬ ‫درك ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ و ﺑـﺮﺧﻰ ﻣﺘﻮن را ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ ﳕﻰﺗـﻮان درك ﻛﺮد‪ .‬در ﺑﻌﻀﻰ ﺟﺎﻫﺎ ﺑـﺮاى‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﻛﻼم ﺑﺼﻴـﺮﺗﻰ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻘﻼ ﻣﻰاﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺗﺎﺛﻴﺮ ﮔﻨﺎه ﺑﺮ ﻣـﺎ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ذﻫﻦ ﻣﺎ را در ﻇﻠﻤﺖ دﻓﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ در ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳﻘﻮط ﻛﺮده ﺧﻮﻳﺶ‪،‬‬ ‫ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﻇﻠﻤﺖ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﻧﺎاﻣﻴﺪاﻧﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﻧﻮر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺧـﻮد ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻨـﺰﻟﻪ ﻧﻮر ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ روﺷﻨﮕﺮ‬ ‫دﻳﮕـﺮى ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻗـﻮت ﺧـﻮد ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺘـﻮاﻧﻴﻢ آن ﻧـﻮر را ﺑﻪ وﺿـﻮح درﻳﺎﻓﺖ‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎن روحاﻟﻘﺪﺳﻰ ﻛﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا را اﻟﻬﺎم ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى روﺷﻨﮕﺮى در زﻣﻴﻨﻪ‬ ‫ﻛﻼم‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻣﺎ ﻛـﺎر ﻣـﻰﻛـﻨـﺪ‪ .‬او ﻧـﻮر ﺑـﻴـﺸـﺘـﺮى ﺑﺮ ﻧﻮر اﺻﻠﻰ ﻣـﻰﺗـﺎﺑـﺎﻧـﺪ‪.‬‬ ‫روﺷﻨﮕـﺮى‪ ،‬ﻛـﺎر روحاﻟﻘﺪس اﺳـﺖ‪ .‬او ﻣـﺎ را ﻳﺎرى ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﭘـﻴـﺎم ﻛـﻼم ﺧـﺪا را‬ ‫ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ و دﻗﻴﻘﺎً ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮرى ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮب اﺳﺖ ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ را ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻰ ﻧﺪﻳﺪ و ﮔﻮﺷﻰ ﻧﺸﻨﻴﺪ و ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺧﻄﻮر ﻧﻜـﺮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ آﻧﭽﻪ ﺧـﺪا ﺑـﺮاى دوﺳﺘﺪاران ﺧﻮد ﻣﻬﻴﺎ ﻛـﺮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺪا آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ روح ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﺎ ﻛﺸ‪ Y‬ﳕﻮده اﺳﺖ زﻳﺮا ﻛﻪ روح‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬ ‫ﺣﺘﻰ ﻋﻤﻘﻬﺎى ﺧﺪا را ﻧﻴﺰ ﺗﻔﺤﺺ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻛﻴﺴﺖ از ﻣﺮدﻣﺎن ﻛﻪ اﻣﻮر اﻧﺴﺎن‬ ‫را ﺑﺪاﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺰ روح اﻧﺴﺎن ﻛﻪ در وى ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ اﻣﻮر ﺧﺪا را ﻫﻴﭽﻜﺲ‬ ‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺟﺰ روح ﺧﺪا )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١١-٩:٢‬‬ ‫در اﻳﻨـﺠﺎ ﭘﻮﻟﺲ ﺑـﺎ ﻗﻴﺎس از ﲡـﺮﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧـﻰ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳـﺮى را ﻧﻘﺶ ﻣﻰﻛـﻨﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ از‬ ‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻦ ﻳﺎ از ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻨﺎن دﻳﮕﺮان درﺑﺎر(ه ﻣﻦ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ آ ﮔﺎﻫﻰﻫﺎﺋﻰ در ﻣﻮرد‬ ‫ﻣﻦ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﺪ اﻣﺎ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻣﻜﻨﻮﻧﺎت ﺿﻤﻴﺮ ﻳﺎ روح ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎزم‬ ‫ﳕﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ از ﺟﺮﻳﺎﻧﺎت درون ذﻫﻦ ﻣﻦ ﭼﻴﺰى ﺑﺪاﻧﻴﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻣﻰداﱎ ﻛـﻪ در ﻓﻜﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﭼﻪ ﻣﻰﮔﺬرد )ﲟﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎرﻫﺎ اﺗﻔﺎق ﻣﻰاﻓﺘﺪ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻫﻤﺴﺮم ذﻫﻦ ﻣﺮا ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ!(‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ‪ ،‬روحاﻟﻘﺪس ﻋﻤﻴﻖﺗﺮﻳﻦ اﻓﻜﺎر ﺧﺪا را ﻣﻰداﻧﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‬ ‫ﻛﻪ روح‪ ،‬اﻣﻮر ﻋﻤﻴﻖ ﺧـﺪا را »ﺗﻔﺤﺺ« ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻪ آن ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﺑﺎﻳﺪ در ذﻫﻦ ﺧﺪا ﲡﺴﺲ و ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ را درﻳﺎﺑﺪ‪ .‬او ﺑﻪ‬ ‫دﻧﺒﺎل اﻃﻼﻋﺎﺗﻰ ﳕﻰﮔﺮدد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻧﮕﺮدد از آﻧﻬﺎ ﻣﺤﺮوم ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬او ﻣﺜﻞ ﻧﻮراﻓﻜﻨﻰ‬ ‫ﻛﻪ دل ﺷﺐ را ﻣﻰﻛﺎود ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ را ﻣﺮور ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ آﻧﻬﺎ را ﻧﻜﺎود ﻣﺨﻔﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﻨﺪ‪،‬‬ ‫»ﺗﻔﺤﺺ« ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫روﺷﻨﮕﺮى ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻜﺸـﻮف ﺳﺎﺧﱳ اﺷﺘﺒﺎه ﮔـﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬اﻣـﺮوزه ﺑﺮاى ﻣﺎ اﻣﺮى‬ ‫ﻋﺎدى ﺷﺪه ﻛﻪ ﺳﺨﻨـﺎن ﻣـﺮدﻣﻰ را ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ ﻛﻪ ادﻋﺎ ﻣﻰﻛﻨـﻨـﺪ روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺑﻪ ﻃـﻮر‬ ‫ﺧﺼـﻮﺻﻰ اﻣـﻮرى را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻜـﺸـﻮف ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳـﺖ‪ .‬ﻛـﺎر روحاﻟﻘـﺪس در زﻣﻴﻨـﻪ‬ ‫روﺷﻨﮕﺮى اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻃﻼﻋﺎﺗﻰ ﺗﺎزه ﻳﺎ ﻣﻜﺎﺷﻔﺎﺗﻰ دﺳﺖ اول ﺳﻮاى آن ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺪارك ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﺻﻼح ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻣﻨﻜﺮ اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺧـﺪا اﻣـﺮوزه ﻣﻜﺎﺷﻔـﻪ‬ ‫اﺻﻮﻟﻰ ﺗﺎزهاى ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬روح ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﺎ آﻧﭽـﻪ را ﻛﻪ در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‬ ‫درك ﻧﺎﺷﺪه ﻣﺎﻧﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻜﺸﻮف و ﻣﻨﻮر ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻠﺰم ﺷﻮﻳﻢ و ﺗﺎ آن ﺣﻘﻴﻘﺖ را‬ ‫در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒﺮﻳﻢ‪ .‬او ﺑﺎ ﻛﻼم و از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻼم ﻛﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫او ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻜﻠﻴﻔﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻼم ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﻮاره ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﻼم ﻣﻰﺷﻨﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﻛﻼم ﻣﻘﺪس‪،‬‬ ‫ﻛﺘﺎب روح اﺳﺖ‪.‬‬

‫∂≥‪±‬‬

‫∑≥‪±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬روﺷﻨﮕﺮى‪ ،‬ﺑﺮ ﻛﺎر روحاﻟﻘﺪس در ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‬ ‫را ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ و ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬روﺷﻨﮕﺮى ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬

‫∏≥‪±‬‬

‫—‪”bIO«ÅÕË‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٥-١٣:١٦‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٦-٩:٢‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪٢١:١‬‬

‫‪”bI'«ÅÕË— bOLFð ©¥±‬‬ ‫»آﻳﺎ ﺗﻌﻤﻴﺪ روحاﻟﻘﺪس را دارﻳﺪ؟« اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺸﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در زﻣﺎﻧﻪ ﻣﺎ‪ ،‬دﻳﺮ ﻳﺎ زود‬ ‫ﺗﺒﺎ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬ ‫از ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺷﺪه ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﺮ ً‬ ‫ﻛﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﻚ ﻛﻪ از ﲡﺮﺑﻴﺎت ﺧﻮد ﺑﺎ روحاﻟﻘﺪس ﻫﻴﺠﺎن زده ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﻄﺮح ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﻳﺪهاى ﻛﻪ روزى ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﻪ اﻳﺠﺎد ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺘﻰ اﳒﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﺑـﺮاى‬ ‫ﺟﻤـﻊ وﺳﻴﻌﻰ از اﻳﻤـﺎﻧـﺪاران‪ ،‬از اﻫﻤﻴﺘﻰ اﺳﺎﺳـﻰ ﺑـﺮﺧـﻮردار ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻨﺒـﺶ‬ ‫ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺘﻰ ﻧﻮ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً در ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺐ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻔﻮذ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﺣﺴﺎﺳﻰ ﺣﺎﻛﻰ از‬ ‫ﻻ اﻳﻦ ﻛﺸ‪ N‬ﺗﺮ و ﺗﺎزه ﺣﻀﻮر و ﻗﺪرت روحاﻟﻘﺪس‬ ‫ﻫﻴﺠﺎن و ﺑﻴﺪارى روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫در ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﻫﻤﺮاﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖﮔﺮاﺋﻰ ﻧﻮﻳﻦ‪ ،‬ﺳﻌﻰ در ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬اﻳﺪهاى دارد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ آن‪ ،‬اﺳﺎس‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﲡﺮﺑﻴﺎت ﻣﺮدم اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻳﻦ اﻳﺪه ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮔﺴﺘﺮدهاى‬ ‫ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻻ ‪-‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ‪ -‬ﺗﻌﻤﻴﺪ روحاﻟﻘﺪس را ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﻚ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻛﺎر ﺛﺎﻧﻮﻳـﻪاى در زﻣﻴﻨﻪ ﻓﻴﺾ ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﻛـﺎرى ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ از ﺗﻮﻟﺪ دوﺑـﺎره و ﺗﺒﺪﻳﻞ‬ ‫ﺷﺪن‪ .‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻛﺎرى از روحاﻟﻘﺪس و در دﺳﺘﺮس ﻫﻤﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺳﺖ اﻣﺎ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺧـﻮد را ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ آن ﳕﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻛـﺎرﻳـﺰﻣﺎﺗﻴﻚﻫﺎ ﺑﻪ دو دﺳﺘﻪ ﺗﻘﺴﻴـﻢ ﻣـﻰﺷـﻮﻧﺪ‪:‬‬ ‫دﺳﺘﻪاى ﺳﺨﻦ ﮔﻔﱳ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎ و دﺳﺘﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺮوز ﻋﻼﺋﻤﻰ دال ﺑﺮ داﺷﱳ آن »ﺗﻌﻤﻴﺪ«‬ ‫را ﻻزم ﻣﻰﺷﻤﺎرﻧﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±≥π‬‬

‫ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺘﻰﻫﺎ ﺑﻪ ﳕﻮﻧﻪ ﻣﻨﺪرج در ﻛﺘﺎب اﻋﻤﺎل اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﳕﻮﻧﻪاى ﻛﻪ ﻃﻰ‬ ‫آن‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﺪاران )ﻛﻪ ﺑﺪون ﺷﻚ ﻗﺒﻞ از ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ‪ ،‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻛﺎر روح‪ ،‬ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره‬ ‫داﺷﺘﻪاﻧـﺪ(‪ ،‬از روحاﻟﻘﺪس ﭘﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔـﺘـﻨـﺪ‪ .‬ﺳـﭙـﺲ آن ﳕـﻮﻧـﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻓﺎﺻﻠﻪاى زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻴﻦ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻳﺎﻓﺘﮕﻰ و ﺗﻌﻤﻴﺪ روح اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻣﻌﻴﺎرى ﺑﺮاى ﻫﻤﻪ اﻋﺼﺎر ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫در ﺧﺼﻮص وﺟﻪ ﲤﺎﻳﺰ ﺑﻴﻦ ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره ﺗﻮﺳﻂ روحاﻟـﻘﺪس و ﺗﻌﻤﻴﺪ روحاﻟﻘﺪس‬ ‫ﺣﻖ ﺑﺎ ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖﮔﺮاﻳﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره‪ ،‬ﺑﻪ روحاﻟﻘﺪﺳﻰ اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت‬ ‫ﺗﺎزهاى ﺑـﻪ اﻳﻤـﺎﻧﺪار ﻣﻰﺑـﺨﺸـﺪ‪ ،‬ﻛﺴﻰ را ﻛـﻪ درﮔﻨﺎه ﻣـﺮده ﺑﻮد اﺣـﻴﺎ ﻣﻰﻛـﻨﺪ‪ .‬ﺗـﻌﻤﻴـﺪ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪاﺋﻰ اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ وﺟﻪ ﲤﺎﻳﺰ ﺑﻴﻦ ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره و ﺗﻌﻤﻴﺪ روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﻰ و ﻣﺸﺮوع‬ ‫اﺳﺖ اﻣﺎ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪن ﻓﺎﺻﻠﻪاى زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻴﻦ آن دو وﺟﻪ اﺻﻮﻟﻰ ﺑﺮاى ﻫﻤﻪ اﻋﺼﺎر آﻳﻨﺪه‪،‬‬ ‫ﻋﺎرى از اﻋﺘﺒﺎر اﺳـﺖ‪ .‬از زﻣﺎن رﺳﻮﻻن‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻌﻤـﻮل اﻳﻦ ﺑـﻮده ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻮازات ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ روحاﻟﻘﺪس ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران‬ ‫ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪن‪ ،‬در ﭘﻰ ﻛﺎر ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ ﺧﺎﺻﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺗﻌﻤﻴﺪ روح ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻓﺮد‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺰاﻧﻰ ﻛﻪ آﻏﻮش ﺧﻮد را ﺑﻪ روى روح ﻣﻰﮔﺸﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻛﻢ و ﺑﻴـﺶ از‬ ‫روح ﭘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﻮﺿـﻮع دﻳﮕـﺮى در ﺧﺼﻮص اﻳﺪه ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳـﺘـﻰ اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ از‬ ‫ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ ﻣﻨﻈﺮهاى ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﺳﺐ در ذﻫﻦ دارد‪ .‬ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳـﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﻘـﺎرن ﳊﻈﻪ( اﻓﺘـﺮاق اﺳﺖ‪ .‬در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﻓـﻘـﻂ ﻣـﻌـﺪودى اﻳﻤﺎﻧـﺪاران ﺑﺮﮔﺰﻳـﺪه‪،‬‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ از ﺧﺪا درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮدﻧﺪ )رﺟﻮع ﻛﻨﻴﺪ ﻛﺘﺎب اﻋﺪاد(‪ .‬آن روش‬ ‫در ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪ‪ .‬در ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ اﻳﻤﺎﻧـﺪاران ﺣﺎﺿﺮ )ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻰ‬ ‫ﻳﻬﻮدى ﺗﺒﺎر ﺑﻮدﻧﺪ( ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬در رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪن روح ﻛﻪ ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ‬ ‫آن رخ داد‪ ،‬ﺳﺎﻣﺮﻳﺎن ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻳﺎﻓﺘﻪ )اﻋﻤﺎل ﺑﺎب ‪ ،(٨‬اﻳـﻤـﺎﻧـﺪاران ﺧﺎﻧﻮاده( ﻛﺮﻧﻠﻴـﻮس‬ ‫)اﻋﻤﺎل ﺑﺎب ‪ (١٠‬و ﺷﺎﮔـﺮدان ﻏﻴﺮ ﻳﻬـﻮدى ﻳﺤﻴﻰ ﻛﻪ در اﻓـﺴـﺲ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛـﺮدﻧﺪ‬ ‫)اﻋﻤﺎل ﺑﺎب ‪ ،(١٩‬ﻫﻤﮕﻰ از روح ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫∞‪±¥‬‬

‫—‪”bIO«ÅÕË‬‬

‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺗﺼﻮر ﳕﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻣﺮﻳﺎن‪ ،‬ﺧﺪاﺗﺮﺳﻬﺎ و ﺷﺎﮔﺮدان ﻏﻴﺮ‬ ‫ﻳﻬﻮدى ﻳﺤﻴﻰ‪ ،‬ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ روحاﻟﻘﺪس ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻋﻀﻮﻳﺖ آن ﺟﻤﺎﻋﺎت را در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻛﻨﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از آن ﺟﻤﺎﻋـﺎت‪،‬‬ ‫ﺗﻌﻤـﻴـﺪ روحاﻟﻘـﺪس را ﺑﻪ ﻫﻤـﺎن ﺷـﻴـﻮهاى ﲡﺮﺑﻪ ﻛـﺮده ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻳـﻬـﻮدىﺗﺒـﺎران در‬ ‫ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ‪ ،‬ﳕﻰﺗﻮان ﻣﻨﻜﺮ ﻋﻀﻮﻳﺖ اﻳﺸﺎن در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮد ﭘﻄﺮس اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ‬ ‫را در ﻗﺎﻟﺐ ﻣﻄﻠﺒﻰ دﺳـﺖ اول ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﭘﻄـﺮس در ﺧﺎﻧﻪ ﻛـﺮﻧﻠﻴﻮس‪،‬‬ ‫آﻣﺪن روحاﻟﻘـﺪس را ﺑﺮ ﻏﻴﺮ ﻳﻬـﻮدﻳﺎن ﺧﺪاﺗﺮس دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴـﺠـﻪ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ دﻳﮕـﺮ‬ ‫ﻣﺎﻧﻌﻰ ﺑﺮاى ﻋﻀﻮﻳﺖ ﻛﺎﻣﻞ آﻧﺎن در ﻛﻠﻴﺴﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﭘﻄﺮس ﮔﻔـﺖ‪» :‬آﻳﺎ ﻛﺴﻰ‬ ‫ﻣﻰ‪,‬ﺗﻮاﻧﺪ آب را ﻣﻨﻊ ﻛﻨﺪ ﺑﺮاى ﺗﻌﻤﻴﺪ دادن اﻳﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ روح‪,‬اﻟﻘﺪس را ﭼﻮن ﻣﺎ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ‪,‬اﻧﺪ؟« )اﻋﻤﺎل ‪.(٤٧:١٠‬‬ ‫ﺻﺤﻨﻪﻫﺎى ﭘﻴﺎﭘﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ روحاﻟﻘﺪس را ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از روز ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ واﻗﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﳊﺎﻗﻴﻪاى ﺑﺮ ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ ﺗﻠﻘﻰ ﳕـﻮد‪ ،‬اﳊﺎﻗﻴﻪاى ﻛﻪ در ﺑﺴﺘﺮ آن‪ ،‬ﻛـﻞ‬ ‫ﺑﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻄـﺎﻳـﺎﺋـﻰ ﺑـﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﮔـﺮﻓﺖ‪ .‬در ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻋﻬـﺪﺟـﺪﻳـﺪ‪ ،‬ﺗـﻚﺗـﻚ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﳕﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻓﺮدﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن از روحاﻟﻘﺪس ﻋﻄﺎﻳﺎ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺒﻮت ﻳﻮﺋﻴﻞ ﲢﻘﻴﻖ ﻳﺎﻓﺖ )اﻋﻤﺎل ‪.(٢٩-١٦:٢‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺗﻌﻤﻴـﺪ روحاﻟﻘﺪس ﻛـﺎرى ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺣـﻴـﻦ آن‪ ،‬روح ﻋﻄﺎﻳﺎﺋـﻰ ﺑـﺮاى‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻋﻄﺎ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬در اﻋﻤﺎل رﺳﻮﻻن‪ ،‬روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﭼﻬﺎر ﮔﺮوه رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ )ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬ﺳﺎﻣﺮﻳﺎن‪،‬‬ ‫ﺧﺪاﺗﺮﺳﻬﺎ و ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن( ﺗﺎ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺸﻤـﻮل ﻋﻀﻮﻳﺖ در ﻛﻠﻴﺴﺎى‬ ‫ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﻮت ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ را ﲢﻘﻖ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﻧﺒـﻮﺗﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻨﻮال ﻛﻪ روح‬ ‫ﺑﺮ ﻫﻤﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران رﻳﺨﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد و ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺪودى ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±¥±‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺋﻴﻞ ‪٢٩-٢٨:٢‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٩-٣٧:٧‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪١١-١:٢‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٢‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٣٣-٢٦:١٤‬‬

‫≤‪ÁbM¼œ vKUð ¨”bI'«ÅÕË— ©¥‬‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎم آﺧﺮ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻰ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮد ﺑﻪ رﺳﻮﻻﻧﺶ در‬ ‫(‬ ‫درﺑـﺎر(ه روحاﻟﻘـﺪس ﺳـﺨـﻦ ﮔـﻔـﺖ‪ .‬ﻓـﺮﻣـﻮد‪» :‬ﻣـﻦ از ﭘـﺪر ﺳـﻮال ﻣـﻰ‪,‬ﻛـﻨـﻢ و‬ ‫ﺗﺴﻠﻰ‪,‬دﻫﻨﺪه دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١٦:١٤‬‬ ‫ﻋﺒﺎرت »ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه« ﻛﻪ از واژه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ‪ paraclete‬ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻮرت »ﻳﺎور«‬ ‫»وﻛﻴﻞﻣﺪاﻓﻊ« ﻳﺎ »ﻣﺸﺎور« ﻧﻴﺰ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬آﻧﭽﻪ در ﻧﻈﺮ اول در آﻳﻪ ﻓﻮق ﺟﻠـﺐ‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻋـﻴـﺴـﻰ ﻗـﻮل »ﭘﺎراﻛﻠﺖ« ﻳﺎ »ﺗﺴﻠﻰدﻫـﻨـﺪه« دﻳـﮕـﺮى را‬ ‫ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ روحاﻟﻘﺪس ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه دﻳﮕﺮى اﺳﺖ ﭘﺲ ﻻﺑﺪ‬ ‫ﻗﺒﻞ از روح‪ ،‬ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪهاى دﻳﮕﺮ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ وﺿﻮح ﺗﺴﻠﻰ‬ ‫دﻫﻨﺪه ﻳﺎ ﭘﺎراﻛﻠﺖ ﻧﺨﺴـﺖ را ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻰﻛﻨﺪ و او ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴﺴـﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴـﺪ‪» :‬اى ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻦ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪,‬ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ ﮔﻨﺎه ﻧﻜﻨـﻴـﺪ و‬ ‫ا ﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻨﺪ ﺷﻔﻴﻌﻰ دارﻳﻢ ﻧـﺰد ﭘﺪر ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ ﻋـﺎدل«‬ ‫)اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١:٢‬‬ ‫ﻋﻨﻮان ﺷﻔﻴﻊ ﻛﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ داده ﺷـﺪه‪ ،‬ﺻـﻮرت دﻳﮕﺮى از ﺗﺮﺟﻤـﻪ واژه‬ ‫ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﭘﺎراﻛﻠﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﭘـﺎراﻛﻠﺖ اول اﺳﺖ و او در آﺳﺘﺎﻧـﻪ‬ ‫ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ از اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‪ ،‬از ﭘﺪر درﺧـﻮاﺳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ در ﻏﻴﺎب او‪ ،‬ﭘﺎراﻛﻠﺖ‬

‫≤‪±¥‬‬

‫—‪”bIO«ÅÕË‬‬

‫دﻳﮕﺮى ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬روح‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه ﺗﺎ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ؛ او واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﺒﺎﺷﺮ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در دﻧﻴﺎى ﺑﺎﺳﺘـﺎن‪ ،‬ﭘـﺎراﻛﻠﺖ ﻛﺴﻰ ﺑـﻮد ﻛﻪ از او ﻣﻰﺧـﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ در ﺟﻠـﺴـﺎت‬ ‫ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷـﻮد و ﺑﻪ ﻣﺘﻬﻢ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ‪ .‬روحاﻟﻘﺪس در ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔـﺮﻓﱳ ﭼﻨﺎن‬ ‫ﻧﻘﺸﻰ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﻳـﻚ وﻇﻴﻔﻪ را اﳒﺎم ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﻳﻜـﻰ از وﻇﺎﻳ‪ N‬روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻳـﺎرى‬ ‫رﺳﺎﻧﺪن ﺑﻪ ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎﻧﺪار در ﺧﻄﺎب ﻗﺮار دادن ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻛﻠﻴـﺴـﺎى روﻣﻴﺎن ﻣﻰﻧﻮﻳﺴـﺪ‪ :‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ روح ﻧﻴﺰ ﺿﻌـ‪ Y‬ﻣـﺎ را ﻣـﺪد‬ ‫ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ آﻧﭽﻪ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃـﻮرى ﻛﻪ ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﻳﺪ ﳕﻰ‪,‬داﻧﻴﻢ ﻟﻜﻦ ﺧﻮد‬ ‫روح ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ‪,‬ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﳕﻰ‪,‬ﺷﻮد ﺑﻴﺎن ﻛﺮد‪ .‬او ﻛﻪ ﺗﻔﺤﺺ‬ ‫اده‬ ‫ﻛﻨﻨﺪه دﻟﻬﺎﺳﺖ ﻓﻜـﺮ روح را ﻣﻰ‪,‬داﻧﺪ زﻳﺮا ﻛﻪ او ﺑﺮاى ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺑـﺮﺣﺴﺐ ار \‬ ‫ﺧﺪا ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ )روﻣﻴﺎن ‪.(٢٧-٢٦:٨‬‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎﻧـﺪار را در ﺧﻄﺎب ﻗـﺮاردادن دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﻨـﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ در ﻣـﺮﻗﺲ ‪ ١١:١٣‬وﻋﺪه ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ درﮔﻴﺮى‬ ‫ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬او از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ .‬روح ﺑﺎ ﻣﻠﺰم ﻛﺮدن دﻧﻴﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬ ‫ﮔﻨﺎه‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ دﻧﻴﺎ از ﻣﺎ دﻓﺎع ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮاى اﻋﺘﺒﺎر ﺑﺨﺸﻴﺪن ﺑﻪ ﻋﺎدﻻن‬ ‫در ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﺣﻤﻼت ﺑﻰدﻳﻨﺎن ﻛﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻴـﻢ ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﭘﺎراﻛـﻠﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﻧﻘﺶ ﺗـﺴﻠﻰدﻫﻨﺪه ﻫﻢ ﻫـﺴﺖ‪ .‬ﻧﻘﺶ‬ ‫ﻣﺰﺑ ـﻮر داراى دو ﺟﻨـﺒﻪ اﺳـﺖ‪ .‬او ﺑﺮاى زﺧـﻢ ﺧﻮردﮔﺎن‪ ،‬ﺷـﻜﺴـﺘﻪ ﺷـﺪﮔﺎن و‬ ‫ﻏﻢزدﮔﺎن‪ ،‬ﮔﺸـﺎﻳﻨﺪه( ﻣﻨﺒﻊ آراﻣـﺶ اﺳ ﺖ‪ .‬ﺟﻨﺒﻪ دوم ﻫﻢ ﺑـﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﺣﺎﺋﺰ‬ ‫اﻫﻤﻴﺖ اﺳـﺖ‪ .‬واژه ﺗﺴﻠﻰدﻫﻨﺪه در ﺗﺮﺟﻤـﻪ ﻻﺗﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻗـﺪرﲤﻨﺪ« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﻗﻮت ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬روح ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﺎ ﻣﻰآﻳﺪ‪ .‬او ﺟﺮات و ﺷﺠﺎﻋﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر‪ ،‬ﻣﺎ را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه‪،‬‬ ‫ﻫﻢ ﻣﺎ را دﻟﺪارى ﻣﻰدﻫـﺪ و ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﺗﻬﻮرى ﻣﻰﺑﺨـﺸﺪ ﺗﺎ در ﻣﺴﻴ ﺢ‪ ،‬ﻓﺎﲢﻴـﻦ‬ ‫ﺑﻰﻧﻈﻴﺮى ﺷﻮﻳﻢ )روﻣﻴﺎن ‪.(٣٧:٨‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥‪±¥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻋﻴﺴﻰ در ﻧﻘﺶ ﺧﻮﻳﺶ ﺑـﻪ ﻋـﻨـﻮن ﻣﺪاﻓﻊ ﻣﺎ در ﭘﻴﺸﮕﺎه ﭘﺪر‪ ،‬ﻧﺨﺴـﻴـﱳ ﻳـﺎور و‬ ‫ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬روحاﻟﻘﺪس ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه دﻳﮕﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺻﻌﻮد ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬روح اﻛﻨﻮن ﻳﺎر و ﻳﺎور ﻣﺎ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٨-١٦:١٤‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٧-١:١٩‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٧-٢٦:٨‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٦:٤‬‬

‫≥‪ÁbMM f¹bIð ¨”bI'«ÅÕË— ©¥‬‬ ‫ﺧﺪا ﲤﺎﻣﻰ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را دﻋﻮت ﻛﺮده ﺗﺎ آﻳﻨﻪ و ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﻨﻨﺪه ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻗﺪوس او‬ ‫ﺑﺎﺷﻨـﺪ‪» :‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺜﻞ آن ﻗﺪوس ﻛﻪ ﺷـﻤـﺎ را ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻧﻴـﺰ در ﻫـﺮ‬ ‫ﺳﻴﺮت ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻣﻜﺘﻮب اﺳﺖ ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﻴﺪ زﻳﺮا ﻛﻪ ﻣﻦ ﻗﺪوﺳﻢ« )اول‬ ‫ﭘﻄﺮس ‪ .(١٦-١٥:١‬ﻣﺴﺎﻟﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ در درون ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﻘﺪس ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﺑﻠﻜـﻪ‬ ‫ﻧﺎﻣﻘﺪﺳﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﲢﺖ ﻋﻨﻮان »ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ« از ﻣﺎ ﻳﺎد ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﺻﻄﻼح ﻣﻘﺪس ﻳﺎ ﻗﺪﻳﺲ ﻳﻌﻨﻰ »ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺗﻘﺪس دارد«‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﺗﻘﺪس در ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﳕﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻘﺪس ﻛﺮده ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﻣﻘﺪس‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﺴﻴﺢ در ﺑﻴﺎورد‪ ،‬روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻣﻘﺪسﺗﺮ از ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪،N‬‬ ‫ﻣﺎ از ﭘﺪر ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣـﻘـﺪس و روحاﻟﻘﺪس ﻣﻘﺪس ﺻﺤﺒﺖ ﳕﻰﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳـﻨـﻜـﻪ‬

‫—‪”bIO«ÅÕË‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫روح ﺧﺪا‪ ،‬روحاﻟﻘﺪس ﺧـﻮاﻧﺪه ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷـﺨـﺺ او )ﻛـﻪ در واﻗﻊ ﻗـﺪوس‬ ‫اﺳﺖ( ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﺎر او در ﻣﻘﺪس ﻛﺮدن ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ‪ ،‬ﻛﺎر وﻳﮋه روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬او ﻣﺎ را ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪن‪ ،‬ﻣﺴﺎوى ﻣﻘﺪس ﻳﺎ ﻋﺎدل ﻛﺮده ﺷﺪن اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻓﺮآﻳﻨﺪى اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫از ﻫﻤﺎن ﳊﻈﻪاى ﻛـﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ آﻏﺎز ﻣـﻰﮔﺮدد‪ .‬آن ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎم ﻣـﺮگ‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫ﻼ و ﺗﺎ اﺑﺪاﻟﺪﻫﺮ ﻋﺎدل ﻛﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اداﻣﻪ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪار ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻛﺎﻣ ً‬ ‫آﻣﻮز(ه ﻛﻠﻴﺴﺎى اﺻﻼح ﺷﺪه‪ ،‬از ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺑﺮ اﻳﻨـﻜـﻪ از ﺳـﺮ ﻧـﻮ ﻣـﻮﻟﻮد ﻛـﺮدن‪ ،‬ﻛﺎر‬ ‫اﻧﻔﺮادى روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﺻﻰ دارد‪ .‬ﻣﺎ در ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎز(ه ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬دﺳﺘﻴﺎر‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﳕﻰﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﺒﺘﻨﻰ ﺑﺮ ﺗﻼش ﻣﺆﺛﺮ اﻧﺴﺎن در ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎز(ه‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻛﻠﻰ رد ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻘﺪﻳﺲ‬ ‫ﺷﺪن ﻣﺎ واﻗﻌﻪاى واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻜﺎرى ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ روحاﻟﻘﺪس ﻫﻤﻜﺎرى ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫ﺗﺎ در ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺑﻪ رﺷﺪ ﺑﺮﺳﻴﻢ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل در ﻧﺎﻣﻪاى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻓﻴﻠﻴﭙﻰ ﻧﻮﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ اﻳﺪه را ﺑﻴﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ﭘﺲ اى ﻋﺰﻳﺰان ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﻣﻰ‪,‬ﺑﻮدﻳﺪ ﻧﻪ در ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﻓﻘﻂ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎدﺗﺮ اﻻن وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻏﺎﻳﺒﻢ ﳒـﺎت ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺗﺮس و ﻟﺮز ﺑﻪ ﻋﻤـﻞ‬ ‫آورﻳﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ در ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ رﺿﺎﻣﻨﺪى ﺧﻮد ﻫﻢ اراده و ﻫﻢ ﻓﻌﻞ‬ ‫را ﺑﻪ ﻋﻤﻞ اﻳﺠﺎد ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨـﺪ )ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪ .(١٣-١٢:٢‬دﻋـﻮت ﺑﻪ ﻫﻤﻜـﺎرى از ﺳﻮى‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﻳـﺪ ﻛـﻪ ﺧـﻮد دﺳﺖاﻧﺪر ﻛﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺎر ﻛـﺮدن در ﺗـﺮس و‬ ‫ﻟﺮز‪ ،‬ﻣﻌﺮف روﺣﻰ آﻟﻮده ﺑﻪ وﺣﺸﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ از اﺣﺘﺮاﻣﻰ آﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﻼش ﺣﻜﺎﻳﺖ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﺎ را از اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ آ ﮔﺎه ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ و از ﻣﺎ ﺗـﻮﻗﻊ‬ ‫ﻧﺪارد ﻛﻪ آن را ﺑﻪ ﻣﺪد ﻛﻮﺷﺶﻫﺎى ﺧﻮد ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺒﺮﻳﻢ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﻣﺎ را ﺗﺴﻠﻰ و‬ ‫دﻟﺪارى ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺮاى ﺑﻪ ﻛﻤﺎل رﺳﺎﻧﻴﺪن ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﺎ‪ ،‬در ﻣﺎ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﻛـﺎر ﺧـﻮد ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺣـﺎﺻـﻞ آوردن ﺣﻴﺎت و ﻗﻠـﺒـﻰ ﻋـﺎدل‪ ،‬در‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ روح ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪه در‬ ‫ﻓﺮد را ﺑﺎ اﻟﻬﻰ داﻧﺴﱳ وى ﻣﺴﺎوى ﻧﺪاﻧﻴﻢ‪ .‬روح در اﻳﻤﺎﻧﺪار اﺳﺖ و ﺑﺎ اﻳﻤﺎﻧﺪار ﻛﺎر‬

‫ﻣﻰﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد آن اﻳﻤﺎﻧﺪار ﺗﺒﺪﻳﻞ ﳕﻰﺷﻮد‪ .‬روح ﻛﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﺗﻘﺪﻳﺲ‬ ‫ﺷﺪه ﭘﺪﻳﺪ آورد‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺨﻠـﻮﻗﺎﺗﻰ ﺧﺪا اﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣـﻰ ﻛـﻪ روح در ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬او اﻧﺴﺎن ﳕﻰﺷﻮد و ﻣﺎ ﺧﺪاﻳﺎن ﳕﻰﺷﻮﻳﻢ‪ .‬روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻫﻮﻳﺖ ﺷﺨﺼﻰ‬ ‫و اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺎ را از ﺑﻴﻦ ﳕﻰﺑﺮد‪ .‬ﻣﺎ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪن ﺧﻮد ‪-‬اﻟﺒﺘﻪ از ﳊﺎظ‬ ‫ﺷﺨﺼﻴﺖ‪ ،‬ﻧﻪ از ﳊﺎظ وﺟﻮد‪ -‬ﺧﺪاﮔﻮﻧﻪ ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬

‫‪±¥¥‬‬

‫‪±¥µ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺧﺪا ﻣﺎ را دﻋﻮت ﳕﻮده ﺗﺎ ﺗﻘﺪس او را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﻘﺪس ﺷﺪن ﻣﺴﺘﻠﺰم آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ را از ﺧﺎرج ﺧﻮدﻣﺎن درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﻨﻨﺪه ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﻘﺪس ﺧـﻮاﻧﺪه‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺗﻘﺪﻳﺲ روﻧﺪى ﻣﺎداماﻟﻌﻤﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺎرى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻫﻤﻜﺎرى اﻳﻤﺎﻧﺪار و روحاﻟﻘﺪس ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﺳﻜﻮﻧﺖ روحاﻟﻘﺪس در اﻧﺴﺎن ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﻣﺒﺪل ﺑﻪ ﺧﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٦:١٥‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٨-١٧:٣‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٦:٤‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪١٣-١٢:٢‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪١٦-١٥:١‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪rAý g7Ð‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½UU‬‬ ‫‪vÝUMýÅ«bš Ë vÝUMý 7A¹uš ©¥¥‬‬ ‫ﳊﻈـﻪ ورود او ﺑﻪ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻃﻔﻠﻰ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻰآﻳﺪ‪ ،‬ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل در ﻫﻤﺎن‬ ‫(‬ ‫ﻛ‪ N‬دﺳﺖ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ او ﻣﻰزﻧﻨﺪ‪ .‬واﻛﻨﺶ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻧﻮزاد‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد ﺟﮕﺮ ﺧﺮاﺷﻰ‬ ‫از ﺳﺮ اﻋﺘﺮاض اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﭽﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻰزﻧﺪ؟ آﻳﺎ ﻓﺮﻳﺎد او واﻛﻨﺶ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﺣﺴﺎس‬ ‫درد اﺳﺖ؟ از ﺳﺮ ﺗﺮس اﺳﺖ ﻳﺎ از روى ﺧﺸﻢ؟ ﺷﺎﻳﺪ آن ﻓﺮﻳﺎد‪ ،‬ﻧﺎﺷﻰ از ﻫﻤﻪ ﻣﻮارد‬ ‫ﻓﻮق ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ورود ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﻫـﻴـﺎﻫـﻮ و آﺷـﻮب را ﺑﺎ ﺧـﻮد دارد‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ آن‬ ‫اﻋﺘﺮاض آﻏﺎزﻳﻦ را ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻤﻊﺑﻨﺪى ﻣﻌﻨﺎى ﺗﻮﻟﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻛﻞ ﺣﻴﺎت داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻜﺒﺚ در ﺷﮕﻔﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ‪:‬‬ ‫زﻳﺴﱳ ﭼﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺳﺎﻳﻪاى ﻣﺘﺤﺮك ﺑﻮدن‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﺑﻴﭽﺎرهاى ﺑﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮدن‪،‬‬ ‫ﺑﺎزﻳﮕﺮى ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻫﻴﺎﻫﻮ و ﮔﺎﻣﻬﺎى ﻣﻐﺮوراﻧﻪاش ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ‪،‬‬ ‫و آﻧﮕﺎه دﻳﮕﺮ ﺧﺒﺮى از او ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻫﻢ ﻗﺼﻪاى اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻗﺼﻪاى ورود زﺑﺎن ﻳﻚ ﻳﺎوهﮔﻮ‪،‬‬ ‫ﻗﺼﻪاى ﭘﺮ از آﺷﻮب و ﻫﻴﺎﻫﻮ‪،‬‬ ‫ﻗﺼﻪاى ﺣﺎوى ﻫﻴﭻ‪ ،‬ﻗﺼﻪاى ﻋﺎرى از ﻣﻔﻬﻮم‪.‬‬ ‫ﻋﺎرى از ﻣﻔﻬﻮم ﺑﻮدن ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻰاﻫﻤﻴﺖ ﺑـﻮدن ﻣﺤﺾ‪ ،‬ﺑﻰاﻫﻤﻴﺖ ﺑﻮدن ﻣﺴﺎوى‬ ‫ﺑﻰﻣﻌﻨﺎ ﺑﻮدن اﺳﺖ و ﺑﻰﻣﻌﻨﺎ ﺑﻮدن ﻣﻌﺎدل ﺑﻰارزش ﻳﺎ ﺑﻰاﻋﺘﺒﺎر ﺑﻮدن اﺳﺖ‪.‬‬

‫∑‪±¥‬‬

‫اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟـﻮاب اﻳﻦ ﺳﻮاﻻت ﮔـﺮه ﺧﻮرده ﻛﻪ ﻣﺎ ﻛﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﭼـﻪ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ؟ اﻳﻨﻬﺎ ﺳﻮاﻻﺗﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘـﻮﻟﻪ ﻫﻮﻳﺖ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻮﻳﺖ ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً‬ ‫ﺑﻪ راﺑﻄﻪام ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺴﺘـﮕـﻰ دارد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻰآﻧﻜﻪ ﺑﻔﻬﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻳﺎ ﭼـﻪ ﭼـﻴـﺰى‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﳕﻰﺗﻮاﱎ درك ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻳﺎ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﻦ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻛﻪ از ﺧﻮﻳﺶ و ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻛﻪ از ﺧـﺪا دارﻳـﻢ‪ ،‬ﻧـﻮﻋﻰ واﺑﺴﺘﮕﻰ دو‬ ‫ﺟﺎﻧﺒﻪ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ از وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺷﺨﺺ آ ﮔﺎه ﺷﻮﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣـﻰرﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ؛ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠـﻪ ﻣـﻰرﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺨﻠـﻮﻗﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫روز ﺗﻮﻟـﺪى دارم‪ ،‬روزى ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻦ ﺑـﺮ روى زﻣﻴﻦ ﺷـﺮوع ﺷﺪ‪ ،‬روز ﺗـﻮﻟﺪ ﻣـﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﲟﻴﺮم ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﻣﻦ ﺣﻚ ﳕﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﺷﺮوع او از ازل‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ از ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺮﮔﻢ ﺑﺮ آن ﺳﻨﮓ ﻧﻘﺶ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺴﺖ اﻃﻼﻋﻰ‬ ‫ﻧﺪارم اﻣﺎ ﻣﻰداﱎ ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻮﻟﺪم روى ﺳﻨﮓ‪ ١٩٣٩ ،‬را ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ داد‪.‬‬ ‫اﺣﺴﺎﺳﻰ ﻛﻪ از ﻣﺨﻠﻮق ﺑﻮدن ﺧﻮد دارم‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻪ »ﺑﺎﻻ«‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى آﻓﺮﻳﺪﮔﺎرم ﻣﻰراﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺎ اﺑﺘﺪا ﻧﺘﻮاﱎ از وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﳕﻰﺗﻮاﱎ ﺧﺪا ﻳﺎ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى ﺧﺎرج از‬ ‫ﻼ درك ﻛﻨﻢ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺗﺼﻮر درآورم‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﳕﻰﺗﻮاﱎ ﻣﻌﻨﺎى وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﺎﻣ ً‬ ‫ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ را در ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺪاﱎ و اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻬﺎﻳﺘًﺎ آﻧﺘﺮوﭘﻮﻟﻮژى‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ درﺑﺎر(ه ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ﻋﻠﻢ اﻧﺴﺎن ﺷﻨﺎﺳﻰ‪ ،‬ﺷﺎﺧﻪاى از ﺗﺌﻮﻟﻮژى ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ درﺑﺎر(ه ﺧﺪا ﻳﺎ ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﻰ ﻳﺎ ﻫﻤﺎن اﻟﻬﻴﺎت اﺳﺖ‪.‬‬ ‫رﻳﺸﻪ ﺑﺤﺮان ﺑﺸﺮﻳﺖ ﻣﺪرن در ﮔﺴﺴﺘﮕﻰ ﺑﻴﻦ اﻧﺴﺎن ﺷﻨﺎﺳﻰ و ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺎﺟﺮاى ﻣﺎ‪ ،‬ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺑﺮﻳﺪه از ﻣﺎﺟﺮاى ﺧﺪا ﻧﻘﻞ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬در واﻗﻊ ﺗﺒﺪﻳﻞ‬ ‫ﺑﻪ »ﻗﺼﻪاى ﻣﻨﻘﻮل از ﻳﻚ ﻳﺎوهﮔﻮ‪ ،‬ﭘﺮ از ﻫﻴﺎﻫﻮ و آﺷﻮب ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﻨﺎﺋﻰ ﻧﺪارد« ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻣـﺎ ﺑﺪون ارﺗﺒـﺎط ﺑﺎ ﺧـﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺴـﺎب آورده ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬آن وﻗـﺖ ﮔﻔﺘـﻪ ژان ﭘﻞ ﺳﺎرﺗـﺮ‬ ‫ﻓﻴﻠﺴﻮف درﺑﺎر(ه ﻣﺎ ﺻﺪق ﭘﻴﺪا ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ »اﻟﺘﻬﺎب ﺑﻴﻬﻮدهاى ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪«.‬‬ ‫»اﻟﺘﻬﺎب ﺑﻴـﻬـﻮده« ﭼﻴﺴﺖ؟ اﻟﺘﻬﺎب‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﻰ ﺗﻨﺪ و ﺷـﺪﻳـﺪ اﺳـﺖ‪ .‬ﺣـﻴـﺎت‬ ‫اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﳑﻠﻮ از اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺗﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬آن اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺗﻨﺪ ﺷﺎﻣﻞ اﻟﺘﻬـﺎﺑـﺎﺗـﻰ ﭼـﻮن‬ ‫ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻧﻔﺮت‪ ،‬ﺗﺮس‪ ،‬ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺣﺴﺮت‪ ،‬ﺷﻬﻮت‪ ،‬رﺷﻚ‪ ،‬ﺣﺴﺪ و اﻟﺘﻬﺎﺑﺎت ﺑﻰﺷﻤﺎر‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺨﻠـﻮﻗﺎت‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻋﻤﻴﻘﻰ ﻧﺴـﺒـﺖ ﺑـﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد‬ ‫دارﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﭘـﺮﺳﺶ دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣـﺎ ﺑـﺮﳕـﻰدارد‪ :‬آﻳﺎ ﻫﻤﻪ آن اﺣﺴﺎﺳـﺎت ﻋـﻤـﻴـﻖ‪،‬‬ ‫ﺑﻴﻬﻮدهاﻧﺪ؟ آﻳﺎ ﲤﺎم ﺗﻘﻼﻫﺎى ﻣﺎ‪ ،‬ﻓﻘﻂ دﺳﺖ و ﭘﺎ زدن در ﺑﻰﺛﻤﺮى و ﮔﺸﺖ زدن در‬ ‫ﭘﻮﭼﻰ اﺳﺖ؟ درواﻗﻊ ﻛﺸﻤﻜﺶ اﺻﻠﻰ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻔﻬﻮم زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺮاﻣﺖ ﻣﺎ در‬ ‫ﻣﻌﺮض ﺑﺎزﺑﻴﻨﻰ ﻗـﺮار ﮔـﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ درﺑـﺎر(ه ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ آن ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔـﻴـﺮى ﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ و ﺟﺪا از ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﻮرد ارزﻳﺎﺑﻰ ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺗﻨﻬﺎ و ﺑﻰﻣﺼﺮف‬ ‫ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ آﻓﺮﻳﺪهﻫﺎى ﺧﺪا و در ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ او ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﻻﺑﺪ از ﺗﺼﺎدﻓﻰ‬ ‫ﻛﻴﻬﺎﻧﻰ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪهاﻳﻢ‪ .‬اﺻﻞ ﻣﺎ ﺑﻰﺣﺎﺻﻞ‪ ،‬ﺑﻰارزش و ﺑﻰﻣﻌﻨﺎﺳﺖ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺗـﺮﺗﻴﺐ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻴـﺰان ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻃﻮر اﺗﻔﺎﻗﻰ از ﳉﻦ ﭘﺪﻳـﺪ‬ ‫آﻣﺪه ﺑﺎﺷﻴﻢ و آﺧﺮاﻻﻣﺮ در ﭘﻬﻨﻪ ﻳﻚ ﭘـﻮﭼﻰ ﻳﺎ ﻣﻐﺎﻛﻰ از ﻫﻴﭽﺴﺘﺎن از ﻫﻢ ﺑﭙﺎﺷﻴـﻢ‪،‬‬ ‫ﭘﺲ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد رادر ﻣﻴﺎن دو ﺳﻮى ﺑﻴﻬﻮدﮔﻰ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﻰﮔﺬارﻧﻴﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺪون ﺗﻌﺎرف ﻫﻴﭻ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻋﺎرى از ﻛﺮاﻣﺖ و زﻧﺪﮔﻰ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ از ﺳﺮ رﻓﻊ ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬و ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺑـﺎرى ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﻬﺖ‪ ،‬ﺑﺮاى اﻧﺴﺎن ﻛﺮاﻣﺘﻰ‬ ‫ﻣﻮﻗﺖ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﻦ دو ﻗﻄﺐ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ آﻏﺎزى ﺑﺪون اﺻﺎﻟﺖ و دﻳﮕﺮى‬ ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻰ ﺑﻰﻣﻌﻨﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺐ دادن ﺧﻮد ﻣﻮﺟﺐ‬ ‫آزردﮔﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﺪهاﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﭼﺸﻤﻪ ﻣﺎ وﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﮔﺮه ﺧﻮردهاﻧﺪ‪ .‬ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﻏﺎﺋﻰ ﻣﺎ ‪-‬ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫(‬ ‫ﻣﻌﻨﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ -‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺰﻣﻮرﻧﻮﻳﺲ ﭘﺮﺳﺸﻰ‬ ‫را ﻛﻪ در ذﻫﻦ ﻣﺎﺳﺖ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻄﺮح ﻛﺮده اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺗﻮ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺻﻨﻌـﺖ اﻧـﮕـﺸـﺘـﺎن ﺗـﻮﺳـﺖ و ﺑـﻪ ﻣـﺎه و‬ ‫ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﻛﻪ ﺗﻮ آﻓﺮﻳﺪه اى‪ ،‬ﭘﺲ اﻧﺴﺎن ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﻳﺎدآورى؟ و ﺑﻨﻰ‪,‬آدم‬ ‫ﻛﻪ از او ﺗﻔﻘﺪ ﳕﺎﺋـﻰ؟ او را از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن اﻧـﺪﻛﻰ ﻛﻤﺘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻰ و ﺗـﺎج ﺟـﻼل و‬ ‫ا ﻛﺮام را ﺑﺮ ﺳﺮ او ﮔﺬاردى )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(٥-٣:٨‬‬ ‫آﻓﺮﻳﺪه دﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻮدن ﻳﻌﻨﻰ ارﺗﺒﺎط داﺷﱳ ﺑﺎ ﺧﺪا‪ .‬اﻳﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ‪ ،‬اﻃﻤﻴﻨﺎن‬ ‫(‬ ‫ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﻬـﻮده آﻓﺮﻳﺪه ﻧﺸﺪهاﻳﻢ ﻳﺎ ﺑﻰﺧـﻮد ﭼﻴـﺰى را ﺣﺲ ﻧﻜﺮدهاﻳﻢ ﺑﻠﻜـﻪ در‬

‫ﺧﻠﻘﺖ‪ ،‬ﺗﺎﺟﻰ از ﺟﻼل درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﺎﺟﻰ از ﺟﻼل‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻰ ﺗـﺎج ﻛـﺮاﻣﺖ و‬ ‫ﺷﺮاﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻛﺮاﻣﺖ دارﻳﻢ؛ ﺑﺪون ﺧﺪا ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫∏‪±¥‬‬

‫‪±¥π‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ اﺑﺘﺪا از وﺟﻮد ﺧﻮدﻣﺎن آ ﮔﺎه ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﳕﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺧﺪا را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ اﺑﺘﺪا ﺧﺪ ارا ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪ ،‬ﳕﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ دﻗﻴﻘﺎً ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ در ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﺪا‪ :‬ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻫﺪﻓﻤﻨﺪ ‪ +‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻫﺪﻓﻤﻨﺪ = ﺣﻴﺎت ﭘﺮﻣﻌﻨﺎ‬ ‫‪ -٤‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻰﻧﺼﻴﺐ از ﭘﻴـﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﺪا‪ :‬ﺳـﺮﭼﺸﻤﻪ ﺑﻰﻣﻌﻨﺎ ‪ +‬ﺳـﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﻰﻣﻌﻨـﺎ =‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﺑﻰﻣﻌﻨﺎ‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٢٧:١‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٥١‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪١٨-٨:١٤‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٣١-٢٢:١٧‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٣-١٨:١‬‬

‫‪«bš X¼U³ý tÐ Ábý Áb¹d=¬ ¨UN½UU½« ©¥µ‬‬ ‫در ﻫﻨﺮ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺳﺎزى ﻛﺎرى از ﻣﻘﻮﻟﻪ زﻳﺒﺎﺷﻨﺎﺳﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻘﺎﺷﻰ‪ ،‬ﭘﻴﻜﺮﺗﺮاﺷﻰ‬ ‫و ﻧﻈﺎﻳﺮ آﻧﻬﺎ‪ ،‬اﻏﻠﺐ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣـﻰﭘـﺮدازﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻬـﺎرت ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﲡﺴـﻢ‬ ‫اﺷﻴﺎﺋﻰ دﺳﺖ ﻣﻰزﻧﻴﻢ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را از زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬او ﻫﻨﮕﺎﻣـﻰ ﻛـﻪ ﻃـﺮح ﻛﺎﺋﻨـﺎت را دراﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﻧﻘـﺶ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ را ﭼﻨﺎن ﺑﺮ آن ﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ آﺳﻤﺎﻧﻬـﺎ ﺟـﻼل او را ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻨﺪ و ﻓﻠﻚ از ﻋـﻤـﻞ‬ ‫دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺧﺒﺮ دﻫﺪ‪.‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺨﻠـﻮﻗﺎﺗﻰ را ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ زﻣﻴﻦ و درﻳﺎ را ﭘﺮ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻠﻘﺘـﻰ‬ ‫ﻳﮕﺎﻧﻪ دﺳﺖ زد ﻛﻪ ﻗـﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺮزى ﺑﻰﻫﻤﺘﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧـﻮد او ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﺪاﻳﺶ‬ ‫‪ ٢٧-٢٦:١‬ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫و ﺧﺪا ﮔﻔﺖ »آدم را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺎ و ﻣﻮاﻓﻖ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺎ ﺑﺴﺎزﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻣﺎﻫﻴﺎن درﻳﺎ‬ ‫و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن آﺳﻤﺎن و ﺑﻬﺎﺋﻢ و ﺑﺮ ﲤﺎﻣﻰ زﻣﻴﻦ و ﻫﻢ ﺣﺸﺮاﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻰ‪,‬ﺧﺰﻧﺪ‬ ‫ﺣﻜﻮﻣﺖ ﳕﺎﻳﺪ‪ «.‬ﭘـﺲ ﺧـﺪا آدم را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮد آﻓﺮﻳـﺪ؛ او را ﺑﻪ ﺻـﻮرت ﺧﺪا‬ ‫آﻓﺮﻳﺪ؛ اﻳﺸﺎن را ﻧﺮ و ﻣﺎده آﻓﺮﻳﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت و ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﺪا ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪهاﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ )ﺑﻮﻳﮋه ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻜﻬﺎى روﻣﻰ( را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﺎﻧﺪه ﻛﻪ »ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺪا ﺑﻮدن« و‬ ‫»ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﺪا ﺑﻮدن« ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻔﺎوت دارﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎر زﺑﺎن ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ ﻧﺸﺎن‬ ‫ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت و ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ‪ ،‬ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻔﻬﻮم اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﲤﺜﺎﻟﻬﺎى‬ ‫آﻳﻨﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﻢ‬ ‫ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎ ﻇﺮﻓﻴﺘﻰ ﺑﻰﻫﻤﺘﺎ ﺗﺎ (‬ ‫ﻻ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ‬ ‫و او را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺧﻠﻖ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ او ﺧﺎﻟﻖ اﺳﺖ و ﻣﺎ ﻣﺨﻠﻮق و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا از ﳊﺎظ‬ ‫ذات‪ ،‬ﻗﺪرت و ﺟﻼل‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻓﺮاﺗﺮ از ﻣﺎﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺎ ﲤﺎم اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺟﻨﺒﻪﻫﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارد‬ ‫ﻛﻪ در آﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ او ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣـﻰﺗـﻮان ﺑﻴﻦ ﻣﺎ و ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻘﺎﻳﺴﻪﻫﺎﺋﻰ اﳒـﺎم داد‪ .‬ﺧـﺪا‬ ‫وﺟﻮدى ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ و اﺧﻼﻗﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻋﺎﻣﻼﻧﻰ اﺧﻼﻗﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ ذﻫـﻦ‪،‬‬ ‫ﻳﻚ ﻗﻠﺐ و ﻳـﻚ اراده در ﻣﺎ وﺟﻮد دارد‪ .‬آن اﻣﻜﺎﻧﺎت ﺑﻪ ﻣـﺎ اﺟـﺎزه ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﻛﻪ آﻳﻨـﻪ(‬ ‫ﻇﻴﻔﻪ اﺻﻠﻰ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻘﺪس ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ و (‬ ‫اﺻﻄﻼح »آدم« ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ در ﻋﺒـﺎرات ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ ﻧﻈﻴـﺮ »ﺧﺪا آدم را ﺑﻪ‬ ‫ﺻﻮرت ﺧﻮد آﻓﺮﻳﺪ« )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ (٢٧:١‬ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﻧﻮع ﺑﺸﺮ« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻮع ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﺮ و ﭼﻪ ﻣﺎده ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﺪا آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺑـﺨـﺸـﻰ از آن‬ ‫ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻫﻤﺎﻧﺎ دﻋﻮت از ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﺑﺮاى ﺣﻜﻤﺮاﻧﻰ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ و ﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ آن اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﺎ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪهاﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎن ﺧﺪا‪ ،‬زﻣﻴﻦ را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﭘﺮ ﻛﻨﻴﻢ و ﻧﮕﺎه دارﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻓـﺮا ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪهاﻳﻢ ﺗﺎ ﭼﻬـﺮه ﺣﻜﻤـﺮاﻧﻰ ﻋﺎدل ﺧﺪا ﺑﺮ ﻛﺎﺋﻨـﺎت را ﺑﺎزﺗﺎب‬

‫دﻫﻴﻢ‪ .‬او ﻫـﺮﮔﺰ ﭼﻴﺰى را ﻛﻪ زﻳﺮ ﺣﻜـﻢ اوﺳﺖ ﭼﭙـﺎول ﻳﺎ اﺳﺘﺜﻤﺎر ﳕﻰﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜـﻪ ﺑـﺮ‬ ‫ﻋﻜﺲ‪ ،‬ﺑﺎ دادﮔﺮى و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬در ﺳـﻘـﻮط آدم‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﻰ ﺗﺮﺳﻨـﺎك‬ ‫اﻓﺘﺎد زﻳﺮا ﺑﺮ ﭼﻬـﺮه ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺧﺪﺷﻪاى ﻋﻤﻴﻖ‬ ‫وارد آﻣﺪ‪ .‬ﺗﻮان ﻣﺎ ﺑﺮاى آﻳﻨﻪدارى ﺗﻘﺪس او ﺑﻪ ﻧﺤﻮى آﺳﻴﺐ دﻳﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ آن آﻳﻨﻪ ﻛﺪر‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬آن ﺳﻘـﻮط‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣـﺎ را ﻧﺎﺑـﻮده ﻧﻜﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜـﻪ در آن‬ ‫ﺳﻘﻮط ﺗﻮان ﻣﺎ از ﳊﺎظ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﺮدن ﺗﻘﺪس ﺧﺪا از دﺳﺖ رﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫـﻢ‬ ‫اﻧﺴﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ذﻫﻨﻰ و ﻗﻠﺒﻰ و ارادهاى دارﻳﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ُﻣﻬﺮ ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮد‬ ‫را ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ دارﻳﻢ‪ .‬اﺣﻴﺎى ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺒﺎﻫﺘﻰ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺳﺎﺑﻘـﺎً ﺑﺎ ﺧﺪا داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻛﺎرى‬ ‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ از ﻋﻬﺪه آن ﺑﺮآﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﮔـﻮﻧﻪ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫اﻇﻬﺎر ﻣﻰدارد‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ‪» ،‬ﻓﺮوغ ﺟﻼل« و »ﺧﺎﰎ ﺟﻮﻫﺮ« او اﺳﺖ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(٣:١‬‬

‫∞‪±µ‬‬

‫‪±µ±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺧﺪا اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ‪-‬ﭼﻪ ﻣﺬﻛﺮ و ﭼﻪ ﻣﻮﻧﺚ‪ -‬ﺑﻪ ﺻﻮرت و ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﻮﻳﺶ آﻓﺮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺑﻴﻦ ﺧﺪا و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖﻫﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﻮد ﺑﻴﻦ دو ﻃﺮف را ﻣﻴﺴﺮ‬ ‫ﻣﻰﺳﺎزد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪا‪ ،‬ﻓﺎﻋﻼﻧﻰ اﺧﻼﻗﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻣﻜﺎﻧﺎﺗﻰ از ﻗﺒﻴﻞ ﻓﻜﺮ و اراده دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺗﺴﻠﻂ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬در ﻫﻨﮕﺎم ﻓﺎﺟﻌﻪ( ﺳﻘﻮط آدم‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﺪا در اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ آﺳﻴﺐ دﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺼﻮﻳﺮ دﻗﻴﻖ ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺗﺎ ﭘﺮى ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﺪا ﺑﺎزﺳﺎزى و اﺣﻴﺎ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٦:٩‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٩:٨‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٥٧-٤٢:١٥‬‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٥:١‬‬

‫≤‪±µ‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫∂‪ÊUł Ë rUł V'UQ —œ UN½UU½« ©¥‬‬ ‫ﻣﻦ ﺳﻪ روز در ﻫﻔﺘﻪ‪ ،‬زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺑﻰ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﺧﻮد در ورزﺷﮕﺎه ﮔﻠﺪزﺟﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﻋﺬاب ﺳﺨﺘﻰ را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﻰﺷـﻮم‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺮﺑﻰ‪ ،‬آﻗﺎى ﺳﻴﻤﻮن ﮔﻠﺮى در‬ ‫ﻃﻮل ﺳﺎﻋﺎت ﲤﺮﻳﻦ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ راﺑﻄﻪ ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﺑﺮﻗﺮار ﻛﺮده ام در ﺧﻮﺑﻰ‬ ‫ﻫﻤﺘﺎ ﻧﺪارد‪ .‬ﲤﺮﻳﻨﺎﺗﻰ ﺑـﺮاى ﻓﺮاﺧﻰ رﮔﻬﺎى ﻗﻠﺐ‪ ،‬ﺣﺮﻛﺎﺗﻰ ﻃﺎﻗﺖﻓـﺮﺳﺎ ﺑﺎ وزﻧﻪﻫﺎى‬ ‫ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﻛﺶ و ﻗـﻮﺳﻬﺎى ﺑﻴﭽـﺎره ﻛﻨﻨﺪهاى ﻛﻪ ﻫﺮ دور آن ﺳﺨﺖﺗﺮ از دور ﻗﺒـﻠـﻰ‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺨﺸﻰ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﲢﻤﻴﻠﻰ ورزش ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻛﻨﺎر‪ ،‬ﺗﺎزه‬ ‫ﭘﺎى ﻛﻼم ﺧﺪا ﻛﻪ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﻰ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬رﻳﺎﺿﺖ ﺑﺪﻧﻰ‪ ،‬اﻧﺪك ﻓﺎﻳﺪه دارد!« )اول‬ ‫ﺗﻴﻤـﻮﺗﺎﺋﻮس ‪ .(٨:٤‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﮕـﺮان وزن‪ ،‬ﻫﻴﻜـﻞ وﺳﻼﻣﺖ ﺑﺪن ﺧـﻮد ﻣﻰﺷﻮم‪،‬‬ ‫اﻧﮕﺎر ﻛﺴﻰ ﻛﻼم ﻋﻴﺴـﻰ را در ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ »از ﻗﺎﺗﻼن ﺟﺴﻢ ﻛﻪ ﻗﺎدر ﺑـﺮ‬ ‫ﻛﺸﱳ روح ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻢ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ از او ﺑـﺘـﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺑﺮ ﻫـﻼ ك‬ ‫ﻛﺮدن روح و ﺟﺴﻢ را ﻧﻴﺰ در ﺟﻬﻨﻢ« )ﻣﺘﻰ ‪.(٢٨:١٠‬‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت و ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﺪا آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮداﺗﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬ ‫آﻣﺪه از ﺑﺪﻧﻰ ﻣﺎدى و ﺟﺎﻧﻰ ﻏﻴﺮ ﻣﺎدى‪ .‬ﺟﺎن ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ آن روح ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫آﻓﺮﻳﺪه دﺳﺖ ﺧﺪا و اﻟﺒﺘﻪ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎى ﻣﻌﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﺎر‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﻫﻢ ﺟﺴﻢ و ﻫﻢ ﺟﺎن‪،‬‬ ‫(‬ ‫ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬دﻳﺪﮔﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس از اﻧـﺴـﺎﻧـﻬـﺎ دارد‪ ،‬ﺑﺎ دﻳﺪﮔﺎﻫﻬـﺎى‬ ‫دﻫـﻨـﺪه ﻳﻚ واﺣﺪ دو‬ ‫ﻗﺪﻳﻢ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺷﺪﻳـﺪاً ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪ .‬ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن ﻣﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ‬ ‫(‬ ‫وﺟﻬﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻧﻪ ﻧـﻮﻋﻰ دوﮔﺎﻧﮕﻰ‪ .‬در ﺗﻔﻜﺮات دوﮔﺎﻧﻪﮔﺮاﺋﻰ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن‪ ،‬ﺟﺴـﻢ و‬ ‫ﺟﺎن‪ ،‬دو ﺟﻨﺲ آﺷﺘﻰﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺗﻠـﻘـﻰ ﻣـﻰﺷـﻮﻧﺪ ﻛﻪ در اﻧﻘﻄﺎﻋﻰ داﺋﻤﻰ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺑـﺴـﺮ‬ ‫ﻻ ﺑﺮ‬ ‫ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‪ .‬آن دو از ﺑﻨﻴﺎد ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺎﺳـﺎزﮔﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺛﻨﻮﻳﺖ اﻧﻘﻄﺎﻋﻰ ﻣﻌـﻤـﻮ ً‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺎور اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﺎدى‪ ،‬ذاﺗـﺎً آﻟﻮده ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﻳﺎ ﻧﺎدرﺳﺖ اﺳـﺖ و‬ ‫ﻟﺬا ﺑﺪن را ﺑﺮاى ﺟﺎن ﻋﻠﻮى و ﭘﺎك‪ ،‬ﻇﺮﻓﻰ ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ ﻳﺎ ﻧﺎﭘﺎك ﻣﻰداﻧﺪ‪ .‬در ﻧﻈﺮ ﻓﻠﺴﻔﻪ‬ ‫ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن‪ ،‬رﺳﺘﮕﺎرى ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم رﻫﺎﺋﻰ از ﻗﻴﺪ ﺗﻦ ﺑﻮد و اﻳﻦ اﻣﺮ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً زﻣﺎﻧﻰ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥‪±µ‬‬

‫ﻛﻪ ﺟﺎن از زﻧﺪان ﺟﺴﻢ ﺧﻼﺻﻰ ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻴﺴﺮ ﻣﻰﺷﺪ‪.‬‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﻣﻮرد ﺟﺴﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺴﻢ ﻧﻴﻜﻮ آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪه و در‬ ‫ﺟﻮﻫﺮ ﻣﺎدى ﺧﻮد‪ ،‬ﻓﺎﻗﺪ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺮارت ذاﺗﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺟﺴﻢ ﻧﻴﺰ درﺳﺖ‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺟﺎن‪ ،‬از ﻓﺴﺎد اﺧﻼﻗﻰ رﱋ ﻣﻰﺑﺮد‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﭼﻪ از ﳊﺎظ ﺟﺎن و ﭼﻪ از ﺟﻨﺒﻪ‬ ‫ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻼف ﺗﻌﻠﻴﻢ رﻫﺎﺋﻰ از ﺗﻦ‪ ،‬رﻫﺎﺋﻰ ﺟﺴﻢ‬ ‫را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ در ﻗﺎﻟﺐ دو وﺟﻬﻰ ﺑﻮدن ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮدى واﺣﺪ ﺑﺎ دو ﺑﺨﺶ ﻣﺠﺰا ﻫﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ اﻗﺪام ﺧﺎﻟﻘﺎﻧﻪ ﺧﺪا ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮاه از زاوﻳﻪ ﻓﻠﺴﻔﻰ‪ ،‬ﺧـﻮاه از زاوﻳﻪ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮى‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻟﺰوﻣﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﺨﺶ ﻳﺎ ﺟﻮﻫﺮ ﺛﺎﻟﺜﻰ )ﻣﺜﻞ روح( را ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻴﻔﺰاﺋﻴﻢ‬ ‫ﺗﺎ راﻫﻰ ﺑﺮاى آﺷﺘﻰ آن ﺗﺸﻨﺞ ﻳﺎ اﻧﻘﻄﺎع ﺛﻨﻮﻳﺘﻰ ﻓﺮاﻫﻢ آورده ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت اﺻﻮلﮔﺮا‪،‬‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه ﺳﻪ وﺟﻬﻰ ﺑﻮدن اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را رد ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬دﻳﺪﮔﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﻣﺎ در ﺳـﻪ‬ ‫ﺑﺨﺶ ﻣﺠﺰا آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪهاﻳﻢ ﻳﻌﻨﻰ ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﺟﺎن و روح‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺴـﻴـﺎرى از اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن از ﺑﻰﻧـﺰاﻛﺘﻰ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻳﺎ اﺳﺎﺳﻰ ﺟـﺎن اﻧـﺴـﺎن دم‬ ‫زدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﱳ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺎن اﻧﺴﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا ﺧﻠﻖ ﺷﺪه و‬ ‫ذاﺗﺎ ﺟﺎوداﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ از ﻣﺎده ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ و اﻣﻜـﺎن ﲡـﺰﻳـﻪ ﻳـﺎ اﻧـﺤـﻼل آن‬ ‫ً‬ ‫ﺗﻮﺳﻂ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺪا ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ آن را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺟﺎن‪ ،‬ﻣﺠﺰا‬ ‫از آن ﺟﻨﺒﻪ از ﻗﺪرت ﺧﺪا ﻛﻪ ﻧﮕﺎه دارﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﳊﻈﻪاى ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ دوام ﺑﻴﺎورد‪» .‬در‬ ‫او زﻧﺪﮔﻰ و ﺣﺮﻛﺖ و وﺟﻮد دارﻳﻢ« )اﻋﻤﺎل ‪.(٢٨:١٧‬‬ ‫در ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮگ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺴﻢ ﻣﻰﻣﻴﺮد اﻣﺎ ﻫﻢ ﺟﺎن اﻳﻤﺎﻧﺪار و ﻫﻢ ﺟﺎن ﻏﻴﺮ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪار ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ اداﻣﻪ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻣﻨﺘﻈﺮ رﻫﺎﺋﻰ ﺗﻮﺳﻂ ﻗﻴﺎم و ﺟﻼل ﻳﺎﻓﱳ‬ ‫ﺑﺪنﻫﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰﻣﺎﻧﻨﺪ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﻰاﻳـﻤـﺎﻧـﺎن در اﻧـﺘـﻈـﺎر داورى اﺑﺪى ﺧـﺪا‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺟﺎن را از ﻣﺮگ ﺣﻔﻆ ﻣﻰﻛﻨﺪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ داﺋﻤـﺎً ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬ ‫وﺟﻮد ﺑﻴﺪار ﺷﺨﺺ ﺧﻮﻳﺶ در ﻣﺎوراى ﻣﺮگ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬و ﻧﻜﺘﻪ آﺧﺮ اﻳﻨﻜﻪ‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ در‬ ‫ﻛﻞ‪ ،‬ﻫﻢ در ﺟﺴﻢ و ﻫﻢ در ﺟﺎن ﺳﻘـﻮط ﻛـﺮده ﻫﺴﺘﻨﺪ و از ﻫﺮ دو ﳊﺎظ ﻣﺸﻤـﻮل و‬ ‫ﻫﺪف ﻓﻴﺾ ﳒﺎت ﺑﺨﺶ ﺧﺪا ﻣﻰﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫‪±µ¥‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ داراى ﺟﺴﻤﻰ ﻣﺎدى و ﺟﺎﻧﻰ ﻏﻴﺮ ﻣﺎدى ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ واﺣﺪى ﻣﺘﺸﻜﻞ از دو وﺟﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬ﺗﻔﻜﺮ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺛﻨﻮﻳﺖ را‬ ‫رد ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺟﺴﻢ ﺑﺸﺮ ﺑﺨﺸﻰ از ﺧﻠﻘﺖ ﻧﻴـﻜـﻮى ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺴﻢ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻧﻨـﺪ‬ ‫ﺟﺎن ﺳﻘﻮط ﻛﺮده وﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از آن دو ذاﺗﺎً ﺷﺮور ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺟﺎن اﻧﺴﺎن در ذات ﺧﻮد ﺟﺎوداﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺟﺎن اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا ﺧﻠﻖ و‬ ‫ﻧﮕﻬﺪارى ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٢٥:٢-١:١‬‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ‪٧:١٢‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٨:١٠‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٣-١٨:٨‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٥٥-٣٥:١٥‬‬

‫∑‪ÕË— Ë rUł V'UQ —œ UN½UU½« ©¥‬‬ ‫اﻣﺮوزه در ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﻰ ﺑﺴﻴﺎرى درﺑﺎر(ه ﻣﻔﻬﻮم ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ ﺟﺴﻢ و روح‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﺧـﻮرد‪ .‬از ﻃﺮﻓﻰ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﺸـﻐـﻮل ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﻜـﺮ ﻳـﻮﻧﺎن‬ ‫ﺑﺎﺳﺘﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﺎدى و ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺗﺎ اﻧﺪازهاى ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺮﺧﻰ ﻓﺮض ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﭼﻴﺰى ﺳﺮاﭘﺎ روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﺳﺮوﻛﺎرى ﺑﺎ وﺟﻮد ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻣﺎ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ ﭼﻨﻴﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﻣﺴﺘﻠﺰم‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﻨﺶﻫﺎى ﺑﺪﻧﻰ ﻣﺎ اﻋﻢ از ﺧﻮردن‪ ،‬ﻧﻮﺷﻴﺪن و ﻟﺬات ﺟﻨﺴﻰ‪،‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±µµ‬‬

‫ﺣﺘﻤﺎ ﺷﺮﻳـﺮاﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺪن ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻟـﺬا ﺧـﻮد را ﻓﺮﻳﺐ‬ ‫ً‬ ‫داده ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﺎن ﻣﺎ ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ‪ ،‬اﻫﻤﻴﺘـﻰ ﻧـﺪارد ﻛﻪ از ﺑﺪن ﺧﻮد ﭼﻪ‬ ‫اﺳﺘﻔﺎدهاى ﻣﻰﻛـﻨـﻴـﻢ‪ .‬اﻳـﻦ دو ﻣـﻮﺿﻊ‪ ،‬ﻫﺮ دو ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﲢـﺮﻳـ‪ N‬ﻳـﻜـﻰ از ﺗـﻌـﺎﻟـﻴـﻢ‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰﮔـﻮﻳـﺪ ﺑـﺪن و روح ﺑﻪ ﻳﻚ اﻧـﺪازه ﻣﻬﻢاﻧﺪ و ﺑﺎﻳﺴﺘـﻰ ﺑـﻪ‬ ‫درﺳﺘﻰ ﲢﺖ ﺗﺮﺑﻴﺖ و ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﺷﻜﺎل ﺑﻌﺪى ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻰآﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن »ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ« و ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن‬ ‫»ﭘﺮ از روح«‪ ،‬ﻓﺮق ﻓﺎرﻗﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﺎ ﺳﻪ دﺳﺘﻪ از ﻣﺮدم ﻣﻮاﺟﻪ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ (١) :‬ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ )‪ (٢‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ و )‪ (٣‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﭘﺮ‬ ‫از روح‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ را ﻛﺴﻰ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼً ﺧﺎﻟﻰ از روح اﺳﺖ و ﺧﻮد‬ ‫را ﻳﻜﭙﺎرﭼﻪ ﺑﻪ ﺳﺒـﻚ زﻧﺪﮔﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺳﭙﺮده‪ ،‬آن وﻗﺖ دﻳﮕﺮ او ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧـﻰ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ اﺻﻼً ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﳕﻰرود‪ ،‬ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣـﻞ ﺟـﺴـﻤـﺎﻧـﻰ‬ ‫ﻛﺎﻣﻼ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ‪،‬‬ ‫ً‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻋﺘﺮاف ﺧﻮد را ﺑﻪ دروﻏﻰ آﺷﻤﺎر ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﺣﺘﻰ درﻟﻔﻆ ﻫﻢ ﻧﻘﺾ ﻏﺮﺿﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﻓـﺮد ﻣﺴﻴﺤـﻰ‪ ،‬از روح ﭘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن از ﳊـﺎظ ﺳـﭙـﺮدن‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ روح‪ ،‬ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪» ،‬ﭘﺮى« روح ﻧﻴﺰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻛﻢ ﻳﺎ زﻳﺎد ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫روح در ﻫﻤﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل از ﺟﻨﮓ ﻳﺎ ﻧﺰاﻋﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﺟﺴﻢ و‬ ‫روح اﻳﻤﺎﻧﺪار درﻣﻰﮔﻴـﺮد ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺟﻨﮓ ﻳﺎ ﻧـﺰاﻋﻰ ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪار از ﲡﺮﺑﻪ آن‬ ‫ﮔﺮﻳﺰى ﻧﺪارد‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ در ﺳﺨﻦ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺛﻨﻮﻳﺖ ﻳﺎ ﻋﺪم ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ ذاﺗﻰ ﺑﻴﻦ ﺟﺴﻢ و‬ ‫ﺟﺎن را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﳕﻰدﻫﺪ‪ .‬ﻧـﺰاﻋﻰ ﻛﻪ او ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬آن ﻣﻰﭘﺮدازد‪ ،‬از ﻧﻮﻋﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﻴﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎ ﻳﺎ اﻣﻴﺎل ﺟﺴﻤﻰ و ﻓﻀﻴﻠﺖ روﺣﺎﻧﻰ ﺗﻘﻠﻴﻞ ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬ ‫آن ﻧﺰاع‪ ،‬ﺑﺴﻰ ﻋﻤﻴﻖﺗﺮ از اﻳﻨﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫واژه ﺟﺴﻢ )‪ (sarx‬در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﮔﺎﻫﻰ ﻣـﺘـﺮادف ﻣﺠﺎزى ﻛﻠﻤﻪ ﺑـﺪن )‪ (soma‬ﺑﻪ‬ ‫ﻛﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد در اﻛﺜﺮ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﻣﺘﻮﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﺴﻢ در ﺗﻀﺎد آﺷﻜﺎر‬ ‫ﺑﺎ ﻟﻐﺖ روح )‪ (Pneuma‬ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر ﭼﻴﺰى ﺳﻮاى اﻧﺪام ﻣﺎدى‬

‫∂‪±µ‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫ﻻ ﺑﻪ ﻃـﺒﻴﻌﺖ ﻓﺎﺳﺪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﺳﻘﻮط ﻛﺮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺘﻮﻧﻰ‪ ،‬ﻛﻠﻤﻪ ﺟﺴﻢ ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ روحاﻟـﻘﺪس دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ و در ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻠﻘﺖ‬ ‫ﺗﺎزهاى ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻗﺪرت ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳﻘﻮط ﻛﺮده ﻣﺎ )ﺟﺴﻢ(‪ ،‬ﻣﻐﻠﻮب ﻣﻰﺷﻮد اﻣﺎ ﻧﺎﺑﻮد‬ ‫ﳕﻰﮔﺮدد‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ‪ ،‬روﻧﺪى ﻣﺎداماﻟﻌﻤﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺴﺤﻴﺎن ﻫﻤﭙﺎى ﺗﻼش ﺑﺮاى‬ ‫رﺷﺪ در روح و در ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﻫﺮ روز درﮔﻴﺮ ﻧﺒﺮد ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ روز‬ ‫ﻫﻤـﻴﻦ ﻛﻪ ﺷـﺨﺺ ﺗﺎزه در ﻣـﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺗـﻮﺳﻂ روحاﻟﻘـﺪس ﺳﺎﻛﻦ در او ﺗـﻘﻮﻳﺖ ﺷـﻮد‪،‬‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻛﻬﻨﻪ ﻣﻰﻣـﻴﺮد‪ .‬روﺣﻰ ﻛﻪ ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﻪ وﺛﻴﻘﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷـﺪه و ﻣﺎ ﺗﻮﺳﻂ او ﳑﻬﻮر‬ ‫ﺷﺪهاﻳﻢ‪ ،‬در ﭘﺎﻳﺎن آن ﻧﺒﺮد‪ ،‬ﻏﺎﻟﺐ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬در ﻛﻮﺗﺎه ﻣﺪت ﻛﺸﻤﻜﺶ‬ ‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺪﻳﺪ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﺎ ﮔﻨﺎه و وﺳﻮﺳﻪ اداﻣﻪ ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ .‬ﺗﺒﺪﻳﻞ‬ ‫ﺷﺪن‪ ،‬ﻣﺎ را از ﺗﺴﻠﻂ ﻛﻠﻰ ﺟﺴﻢ آزاد ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎ را ﻛﺎﻣﻞ ﳕﻰﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﻛﻬﻨﻪ )ﺟﺴﻢ( و روح ﺗﺎ زﻣﺎن ﻣﺮگ ﻣﺎ اداﻣﻪ دارد‪ .‬ﺑﻌﺪ از‬ ‫ﻣﺮگ‪ ،‬ﺟﻼل ﻣﻰﻳﺎﺑﻴﻢ‪ ،‬ﺟﺴﻢ ﻛـﺎﻣـﻼً ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻰ ﺷﻮد و ﺷﺨﺺ ﺗـﺎزه از ﻫﺮ آﻻﻳﺸﻰ‬ ‫ﭘﺎك ﻣﻰﮔﺮدد‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس اﻳﻦ ﺗﻔﻜﺮ ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن را رد ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺪن در ذات ﺧﻮد ﺷﺮﻳﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻧﻪ ﺑـﺪن را ﺧﻮار ﻣﻰﺷﻤـﺎرد و ﻧﻪ ﺑﺰرگ ﻣﻰدارد‪ .‬ﺑﺪن و ﺟﺎن ﻣﺤﺘـﺎج‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﺲاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻫﻴﭻ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﺎﻣﻼً ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻳﺎ ﻛﺎﻣﻼً آزاد از ﺟﺴﻤﺎﻧﻴﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻫﺮ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬در ﺧﻮد روحاﻟﻘﺪس را دارد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻧﺒﺮد ﺑﻴﻦ ﺟﺴﻢ و روح‪ ،‬ﻧﺰاﻋﻰ ﺑﻴﻦ ﺑﺪن و ﺟﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻧـﺰاﻋﻰ ﺑﻴﻦ ﻃﺒﻴﻌـﺖ‬ ‫ﮔﻨﺎهآﻟﻮد ﺳﻘـﻮط ﻛﺮده ﻣﺎ )ﺷﺨﺺ ﻛﻬﻨﻪ( و ﻃﺒﻴﻌﺖ دوﺑـﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه ﻣﺎ )ﺷﺨـﺺ‬ ‫ﺗﺎزه( اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﻴﻦ ﺟﺴﻢ و روح در ﻧﺰدﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﺗﺎ دﺳﺘﻴﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﺟﻼل آﺳﻤﺎﻧـﻰ‬ ‫اداﻣﻪ دارد‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑‪±µ‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٤١-٣٦:٢٦‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٦:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٧:٨-١٣:٧‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٣-١:٢‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪١١:٢‬‬

‫∏‪ÊUDOý ©¥‬‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن را ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻰ ﻛﻪ در ﺷﺐ ﺟﺸﻦ ﻫﺎﻟﻮوﻳﻦ ﻓﺮار ﻣﻰﻛﻨﺪ در‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻟﺒﺎس ﻗﺮﻣﺰ‪ ،‬ﻛﻔﺶﻫﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺳﻢ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬دو ﻋﺪد ﺷﺎخ‪،‬‬ ‫دم و ﭼﻨﮕﻚ ﺳﻪ ﺷﺎﺧﻪ از ﻟﻮازم ﺿﺮورى اﻳﺠﺎد ﺷﻜﻞ و ﺷﻤﺎﻳﻞ اوﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻜﻞ‬ ‫و ﺷﻤﺎﻳﻠﻰ‪ ،‬اﺳﺒﺎب رﻳﺸﺨﻨﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻧﺎﻧﻰ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ را‬ ‫دا ﺳﻰ ﻧﻔـﺮه از‬ ‫اﻧﻜﺎر ﻣﻰﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬روزى در ﻛﻼس داﻧﺸﻜﺪه در ﺣﻀﻮر ﺟﻤﻌﻰ ﺣـﺪو ً‬ ‫داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﺌﻮال را ﻣﻄﺮح ﻛﺮدم ﻛﻪ »ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ؟«‬ ‫اﻛﺜﺮ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن دﺳﺖ ﺧـﻮد را ﺑﻠﻨﺪ ﻛـﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﭘـﺮﺳﻴﺪم‪» :‬ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﺷﻤﺎ ﺑـﻪ‬ ‫وﺟﻮد ﺷﻴﻄﺎن اﻋﺘﻘﺎد دارد؟«ﻓﻘﻂ دو ﻧﻔﺮ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬آدﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻘﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﮕـﻮﻧﻪ در اﻳﻦ دوره و‬ ‫زﻣﺎﻧﻪ وﺟﻮد ﺷﻴﻄﺎن را ﺑﺎور ﻣﻰﻛﻨﺪ؟ ﺷﻴﻄﺎن ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﺒﺢ و ﺟﻦ و ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪ‬ ‫ﺷﺐﻫﺎ ﺳﺮ راه آدم ﺳﺒﺰ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺰو ﺧﺮاﻓﺎت اﺳﺖ‪ «.‬در ﭘﺎﺳﺦ او ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺮاى‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد داﺷﱳ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻨﺒﻌﻰ در دﺳﺖ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺮﺑﻮط‬ ‫ﺑـﻪ وﺟﻮد ﺟﻦ‪ ،‬ﺑـﺎور ﻛـﺮدﻧﻰ و ﻣﻌﺘﺒـﺮ اﺳـﺖ‪ .‬ﳑـﻜـﻦ اﺳـﺖ در ﻣـﻮرد ﻣﻮﺛﻖ ﺑـﻮدن‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﻴﺪ اﻣﺎ ﻣﻄﻤـﺌـﻨـﺎً ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻨﺒﻌﻰ ﺑـﺎور ﻛـﺮدﻧﻰﺗﺮ از‬ ‫ﭘﻴﺮهزﻧﺎن وراج اﺳﺖ‪«.‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺷﻴﻄﺎن را ﺑﺎ ﺳﺎﺣـﺮهﻫﺎ و اﺟﻨﻪ در ﻳﻚ زﻣﺮه آوردن‪ ،‬ﺧﺸـﻮﻧﺖ و ﻫﺘﺎﻛﻰ از روى‬ ‫ﺟﺪ و ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻣﺘﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺤﺚ ﺧﻮد را در ﻛﻼس داﻧﺸﻜﺪه ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺶ دﻳﮕﺮى‬ ‫ﭘﻰ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪» :‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎور دارﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا‪ ،‬وﺟﻮدى ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ و ﻣﺘﻔﻜﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ‬ ‫واداﺷﱳ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ را دارد‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻣﺸﻜﻞ ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺼﻮر‬ ‫ﻛﻨﻴﺪ وﺟﻮدى ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ و ﻃﺮاح ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ از ﻋﻬﺪه واداﺷﱳ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺑﺪى ﺑﺮآﻳﺪ؟«‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺸﻜﻠﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺷﻴﻄﺎن دارﻳﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻜﺲاﻟﻌـﻤـﻞ ﻣـﺎ در‬ ‫ﻗﺒﺎل او‪ ،‬در ﺧﻮر ﻛﺎرﻳﻜﺎﺗﻮرى اﺳﺖ ﻛﻪ از وى در ذﻫﻦ دارﻳﻢ ﻧﻪ در ﺧﻮرﺗﺼﻮﻳﺮى ﻛﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس از او ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬در ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬اﺻﻄﻼح ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ ﻣﻌـﻨـﺎى‬ ‫»ﻣﺪﻋﻰ‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟ‪ N‬ﻳﺎ دﺷﻤﻦ« اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻪ اﺑﻠﻴﺲ و اﻫﺮﻳﻤﻦ ﻫﻢ ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ‪ .‬او‬ ‫ﻣﻮﺟﻮدى از ﺟﻨﺲ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻋﺎﻟـﻰ رﺗﺒﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از آﻓﺮﻳﻨﺶ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﻃﻐﻴﺎن ﻛﺮد و از آن ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ و ﺧﺪا ﺟﻨﮕﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺰاده ﻇﻠﻤﺖ‪ ،‬ﭘﺪر دروغﻫﺎ‪،‬‬ ‫ﻣﻔﺘﺮى و ﻣﺎر اﻓﺴﻮﻧﮕﺮ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺼﻮﻳﺮ واﻗﻌﻰ او ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺷﻤﺎﻳﻞ‬ ‫ﺷﺎﺧﺪار‪ ،‬ﻧﻴـﺰ(ه ﺳﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ،‬دﺷﻤﻦﳕﺎى ﺧـﻨـﺪهدارى ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﻋﺎدت ﻛﺮده‬ ‫اﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آن ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻻاﻗﻞ ﺗﺎ ﺣﺪودى ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻗﺮون وﺳﻄﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺎ آن رﻳﺨﺖ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻋﻤﺪاً ﺗﻮﺳﻂ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺧﻠﻖ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﲤﺴﺨﺮ او‪،‬‬ ‫ﻧﻴﺸﻰ ﺑـﻪ او زده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠـﻪ رﺳﻴﺪه ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﻓﻨﻮن ﻣﻘـﺎوﻣﺖ ﺑﺎ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﻫﺠـﻮم ﺑﻪ اوﺳﺖ‪ .‬آﺳﻴﺐﭘﺬﻳﺮﺗﺮﻳﻦ ﻗﺴﻤـﺖ او را ﻏﺮور وى ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ و‬ ‫ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻏﺮور او‪ ،‬راه ﻣﻮﺛﺮى ﺑﺮاى دﻓﻊ وى ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺼـﻮﻳـﺮى ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس از ﺷﻴـﻄـﺎن اراﺋﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻰ ﭘﻴﭽﻴـﺪهﺗـﺮ از‬ ‫اﻳﻨﻬﺎﺳﺖ‪ .‬او در ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺜﻞ »ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﻮر« اﺳﺖ و ﭼﻨﻴﻦ ﻇﺎﻫﺮى‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺘﻌﺪاد او در‬ ‫ﻧﺸﺎن دان ﺧﻮﻳﺶ در ﻛـﺴـﻮت ﻧﻴﻜﻮ اﺷـﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﻴـﻄـﺎن‪ ،‬زﻳـﺮك‪ ،‬ﻓﺮﻳﺒﻜـﺎر و‬ ‫ﭼﻴﺮهدﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﺷﻴﻮاﺋﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰراﻧﺪ و ﻇﺎﻫﺮش اﻧﺴﺎن را ﻣﺒﻬﻮت ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻫﺰاده ﻇﻠﻤﺖ‪ ،‬ﺧﺮﻗﻪاى از ﻧﻮر ﺑﺮ ﺗﻦ دارد‪ .‬ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس از ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﻴﺮ‬ ‫ﻏﺮان ﻧﻴﺰ ﻧﺎم ﻣﻰﺑﺮد‪ ،‬ﺷﻴﺮى ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻛﺴﻰ ﻣﻰﮔﺮدد ﺗﺎ او را ﺑﺪرد‪ .‬از ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﺷﻴﺮ ﻧﺎم ﺑـﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻴﺮ ﻳﻬـﻮدا‪ .‬او رﻫﺎﻧﻨﺪهاى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺿﺪ آن ﺷـﻴـﺮ‬ ‫ﻗﻮت ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫درﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺸﺒﻴﻬﺎت‪ ،‬ﻫﺮ دو ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻗﺪرت و ّ‬

‫ﺣﺎل ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﺪار در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻴﻄﺎن ﭼﻜﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﺪ؟ از ﻃﺮﻓﻰ‪،‬‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻣﻮﺟﻮد وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻰ اﺳﺖ‪ .‬در اول ﭘﻄﺮس ‪ ٨:٥‬ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ »دﺷﻤﻦ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن و ً‬ ‫ﺷﻤﺎ اﺑﻠﻴﺲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﺮ ﻏﺮان ﮔﺮدش ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻛﺴﻰ را ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻠﻌﺪ‪ «.‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﺴﺖ‪ ،‬واﻛﻨﺶ اﻳﻤﺎﻧﺪار ﻧﺒﺎﻳﺪ وﺣﺸﺖ ﻣﺤﺾ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﻴﻄﺎن ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻗﻮىﺗﺮ‬ ‫از ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ از ﺷﻴﻄﺎن ﻗﻮىﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس اﻇﻬﺎر ﻣﻰدارد »او ﻛﻪ‬ ‫در ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ ازآﻧﻜﻪ در ﺟﻬﺎن اﺳﺖ« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٤:٤‬ﺗﺎزه از ﻫﻤﻪ‬ ‫اﻳﻨﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن ﻣﺨﻠﻮﻗﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ و ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﻣﻜـﺎن و زﻣﺎن‬ ‫اﺳﺖ و در آن واﺣﺪ‪ ،‬در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺟﺎ ﳕﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬او را ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ در ﺣﺪ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﺣﺴﺎب آورد‪ .‬ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻮﺟﻮدى اﺳﺖ از ﺟﻨﺲ ﺑﺮﺗﺮ از اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ اﻣﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪاى‬ ‫ﺳﻘﻮط ﻛﺮده و اﻟﺒﺘﻪ ﻏﻴﺮ آﺳﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬او از ﻣﺨﻠـﻮﻗﺎت زﻣﻴﻨﻰ ﻗﺪرت ﺑﻴﺸﺘﺮى دارد‬ ‫اﻣﺎ ﻗﺪرﺗﺶ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺒﻰ ﺑﻴﺸﻤﺎر‪ ،‬ﻛﻤﺘﺮ از ﻗﺪرت ﺧﺪاى ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫∏‪±µ‬‬

‫‪±µπ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺷﻴﻄﺎن را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﻧﮕﺎرهﻫﺎى اﺳﺎﻃﻴﺮى ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﻪاى ﺳﻘﻮط ﻛﺮده ﺑﺎ ﻗﺪرﺗﻰ ﭘﻴﭽﻴﺪه در زﻣﻴﻨﻪ ﻓﺮﻳﺐ دادن‪ ،‬وﺳﻮﺳﻪ‬ ‫ﻛﺮدن و ﺗﻬﻤﺖ ﺑﺴﱳ ﺑﻪ ﻣﺮدم اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﻣﺨﻠﻮﻗﻰ ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ و ﻣﺤﺪود‪ ،‬ﺑﺪون ﻗﺪرﺗﻬﺎ ﻳﺎ ﺻﻔﺎت آﺳﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٢-٦:١‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪١١-١:٤‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٣١:٢٢‬‬ ‫دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٠-٥:٢‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪١١-٨:٥‬‬

‫∞∂‪±‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪U¼u¹œ ©¥π‬‬ ‫دﻳﻮﻫﺎ ﻣﻮﺟﻮداﺗﻰ ﻓـﻮق ﻃﺒﻴﻌﻰاﻧﺪ ﻛﻪ دار و دﺳﺘﻪ ﺷﻴﻄـﺎن را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰدﻫﻨـﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﻄﺎن زﻣﺎﻧﻰ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻰ در ﻃﻐﻴﺎن ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ او ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ و ﺑﺎ او‬ ‫از آﺳﻤﺎن راﻧﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ از آﻧﻬﺎ ﻧﺎم ﺑﺮده ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻴﺪ‬ ‫ﻋﻤﺪه ﺑﺮ دﻳﻮ داﺷﱳ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل اﻇﻬﺎر ﻣﻰدارد ﻛﻪ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺖﭘـﺮﺳﺘﺎﻧﻪ ﻛﺎﻓﺮان ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﺧﻮد‪ ،‬در ﻋﻤﻞ ﻫﻴﭻ و ﺑﺎد ﻫﻮاﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ واﻗﻊ دﻳﻮﻫﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎﻋﺚ و ﻣﺒﻠّﻎ آن ﮔـﻮﻧﻪ از ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﭼﻨﻴـﻦ ﻣـﺮاﺳﻢ‬ ‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪاى ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﺟﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻤﻼً ﭘﺮﺳﺘﺶ را ﺗﻘﺪﻳﻢ دﻳﻮﻫﺎ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﻟﺬا ﲢﺖ‬ ‫ﺟﻬﺖ دﻫﻰ دﻳﻮﻣﻨﺸﺎﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺷﻤﺎرى از ﻣﺸﺨﺼﺎت دﻳﻮﻫﺎ را آﺷﻜﺎرا ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻏﺎﻟﺒﺎً ﻧﻮﻋﻰ‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرى ﻣﺰﻣﻦ ﺟﺴﻤﻰ ﻳﺎ ذﻫﻨﻰ از ﻗﺒﻴﻞ ﻛﻮرى ﻳﺎ ﺧﻮدآزارى را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﻣﻰآورﻧﺪ‪.‬‬ ‫دﻳﻮﻫﺎ اﻛﺜـﺮًا ﻣﺴﻴـﺢ را ﲢﺖ ﻋﻨـﻮان »ﻗـﺪوس ﺧﺪا« ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و از اﻗﺘـﺪار ﻋـﻴـﺴـﻰ‬ ‫ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ آن ﮔﺮدن ﻣﻰﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻼه ﺑﺮ اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬دﻳﻮﻫﺎ داراى داﻧﺸﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﻳﺎ ﻓﻮق‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﻰ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺧﺎرقاﻟﻌﺎده و ﭘﻴﺶﮔﻮﺋﻴﺂﻳﻨﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﺻﻼح ﻃﻠﺒﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻗﺪاﻣﺎﺗﻰ اﻓﺮاﻃﻰ و ﺧﺮاﻓﻰ ﻛﻪ در ﻗﺮون وﺳﻄﻰ ﻣﻮﺿﻮع دﻳﻮﻫﺎ‬ ‫را اﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺪت واﻛﻨﺶ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ‪ .‬از ﭘﺎﻳﺎن ﻗﺮن ﺷﺎﻧﺰدﻫﻢ‪ ،‬اﻗﺪام ﺑﻪ‬ ‫اﺧﺮاج دﻳﻮﻫﺎ‪ ،‬در ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻟﻮﺗﺮى ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﭼﻪ دﻳﻮﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻧﺪازه و ﺷﺪت ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ از آﻧﻬﺎ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬در ﻧﻮع ﺧﻮد ﻧﻈﻴﺮ ﻧﺪارد‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ ﺳﻨﮕﺮ ﻣﻬﻤﻰ ﻛﻪ‬ ‫اﻳﻦ دﻧﻴﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﳒﺎتدﻫﻨﺪه ﺑﺸﺮ ﺑﻪ آن ﮔﺮﻳﺨـﺖ »ﺑـﻪ ﻛـﻤـﺎل رﺳﻴﺪن زﻣﺎن« ﺑـﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﻘـﺪر ﺑـﻮد‪ ،‬از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻠﺖﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻛـﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﻗﻴﺎم ﻣﺴﻴـﺢ و‬ ‫آﻣﺪن روحاﻟﻘﺪس در ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻜﻤﺮاﻧﻰ ﺷﻴﻄﺎن و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ دﻳﻮﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﻜﺎر‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±∂±‬‬

‫او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺤﺪود ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻫﻢ ﭘﻮﻟﺲ و ﻫﻢ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران‬ ‫ﻫﺸﺪار ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﻛﻪ در زﻣﺎﻧﻬﺎى آﺧﺮ‪ ،‬ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﺷﻴﻄﺎن و دﻳﻮﻫﺎى آن رو ﺑﻪ اﻓﺰاﻳﺶ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻛﺘﺎبﻣﻘـﺪس را ﺟﺪى ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دﻧﻴﺎى دﻳـﻮزده را ﻫﻢ ﺟﺪى ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻰآﻧﻜﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ در ﺧﺼـﻮص ﻣﻮﺿﻮع دﻳﻮﻫﺎ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ از ﭘـﺲ‬ ‫ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﺋﻰ ﺑﺮآﻳﺪ‪ ،‬اﻟﻬﻴﺎت ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ‪ ،‬اﻣﻜﺎن وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ دﻳﻮﻫﺎ واﻗﻌﻰ‬ ‫و ﻗﺪرﲤﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ دﻟﻴـﻠـﻰ ﻧـﺪارد ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ آﻧﻬـﺎ ﻗـﺪرت ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻓـﺮد‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ را دارﻧﺪ‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ دﻳﻮﻫﺎ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﺘﻮه آورﻧﺪ‪ ،‬وﺳﻮﺳﻪ ﻛﻨﻨﺪ و در ﻣﻈﺎن‬ ‫اﺗﻬﺎم ﻗﺮار دﻫﻨﺪ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﳕﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ در ﭘﻨﺎه روحاﻟﻘﺪس زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﺣﻀﻮر او ﺿﻤﺎﻧﺖ آزادى از ﻗﻴﺪ دﻳﻮزدﮔﻰ اﺳﺖ‪ .‬او از ﻫﺮ دﻳﻮى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻗﻮىﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬دﻳﻮﻫﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﻰ ﺳﻘﻮط ﻛﺮده ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﲢﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺷﻴﻄﺎن ﻗﺮار دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ ﺑﻮد‪ ،‬دﻳﻮﻫﺎ در ﻗﺪرﺗﻰ ﻏﻴﺮ ﻋﺎدى ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬دﻳﻮﻫﺎ ﳕﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺮﻗﺲ ‪٢٨-٢١:١‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٢٠-١٧:١٠‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٢٦-١٤:١١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢٤-١٤:١٠‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٦-١:٤‬‬

‫≤∂‪±‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫∞‪ÁUMÖ ©µ‬‬ ‫ﮔﻨﺎه را ﻣﻰﺗـﻮان ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻧـﺪارى ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻛـﺮد ﻛﻪ ﺗﻴﺮى از ﻛﻤـﺎن رﻫﺎ ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﺧﻄـﺎ‬ ‫ﻣﻰرود‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣـﻮﺿﻮع اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻛـﺎﻣـﻰ در زدن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺪف‪ ،‬ﻧﻘﺾ ﻳـﻚ‬ ‫اﺻﻞ اﺧﻼﻗﻰ ﺧﻄﻴﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻴـﺰى ﻛﻪ ﻣﻰﺧـﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎدهﺗﺮﻳـﻦ‬ ‫ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﮔﻨﺎه از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪» ،‬ﺑﻰ ﺗـﻮﺟﻬﻰ ﺑﻪ ﻣﻌﻴﺎر« اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﺜـﺎل آن‬ ‫ﻛﻤﺎﻧﺪار ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻳﻚ ﻋـﺮوﺳﻚ ﭘﻮﺷﺎﻟﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻋﺮف ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧـﻪاى‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻮرد ﺑﻰﺗﻮﺟﻬﻰ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ )و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺧﻄﺎﺋﻰ رخ داده(‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﭘﻮﺷﺎﻟﻰ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ »ﻣﻌﻴﺎر« ﺣﻜﻢ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫»ﻣﻌﻴﺎر« ﺧﺪا در ﺻﺪور ﺣﻜﻢ‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ اوﺳﺖ‪ .‬ﺣﻜﻢ ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻋﺪاﻟﺖ او و‬ ‫ﺑﺮاى رﻓﺘﺎر ﻣﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ و واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪه و ﻣﻌﻴﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﮔﻨﺎه ﻣﻰﻛﻨﻴـﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻄﺎﺑﻖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ آن ﻗﺎﻋﺪه ﻳﺎ ﻣﻌﻴﺎر‪ ،‬ﻛﻢﺗﻮﺟﻬﻰ ﻳﺎ ﻛﻢدﻗﺘﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴـﻢ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس از ﻓﺮاﮔﻴﺮ ﺑﻮدن ﮔﻨﺎه در ﻗﺎﻟﺐ ﺑﻰﺗﻮﺟﻬﻰ ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﺟﻼل ﺧﺪا ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬زﻳـﺮا ﻫﻤﻪ ﮔﻨﺎه ﻛﺮده‪,‬اﻧﺪ و از ﺟﻼل ﺧﺪا ﻗﺎﺻﺮ ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷـﻨـﺪ« )روﻣﻴﺎن‬ ‫‪ .(٢٣:٣‬اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻰﮔﻮﺋﻴﻢ »ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻴﺴﺖ« ﻳﺎ »ﺑﺸﺮ ﺟﺎﻳـﺰاﳋﻄﺎﺳﺖ« ﻓﻘـﻂ‬ ‫ﺑﺮاى اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓـﺮاﮔﻴﺮ ﺑـﻮدن ﮔﻨﺎه اﻋﺘـﺮاف ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻫـﻜـﺎراﻧﻰ‬ ‫ﻣﺤﺘﺎج ﳒﺎت ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫در ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﮔﻨﺎه ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪» :‬ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺗﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ از اﺣﻜﺎم ﺧﺪا ﻳﺎ ﲡﺎوز‬ ‫از ﻫﺮ ﻳﻚ از آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻗﺎﻋﺪهاى ﺑﺮاى ﻣﺨﻠـﻮق ﻣﻌﻘﻮل ﺻﺎدر ﺷﺪه اﺳـﺖ‪«.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﺣﺎوى ﺳﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﻄﻴﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻋﺪم ﻳﺎ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺗﻄﺎﺑﻖ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ ﻧﺪاﺷﱳ ﺑﺎ ﺣﻜﻢ ﺧﺪا‪ ،‬ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺼﻮر در اﳒﺎم آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ‬ ‫آن ﻓﺮﻣﺎن داده‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻰ اﺳﺖ از ﺳﺮ ﻏﻔﻠﺖ ‪.‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ‬ ‫ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﺎ از ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺎﺻﺮﻳﻢ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﻛﺮدهاﻳﻢ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∂‪±‬‬

‫دوم اﻳﻨﻜﻪ ﲡﺎوز از ﺣﻜﻢ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﮔﻨﺎه ﺷﻤﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﲡﺎوز از ﺣﻜﻢ ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﻋﺒﻮر ﻛﺮدن از ﻣﺮزﻫﺎى آن‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﱳ ﺣـﺪود آن‪ .‬از اﻳﻦ روﺳﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﮔﺎﻫـﻰ اوﻗﺎت‪ ،‬ﮔﻨـﺎه را »ﺗﺨﻄﻰ« ﻣـﻰﺧـﻮاﻧﻴﻢ و آن ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺟـﺎﺋـﻰ ﭘـﺎ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮاﻗﻌﻰ‪ ،‬آن ﮔﻨﺎه در زﻣﺮه ﮔﻨﺎﻫﺎن ارﺗﻜﺎﺑﻰ‬ ‫ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ .‬ﮔﻨﺎه ارﺗﻜﺎﺑﻰ ﻳﻌﻨﻰ اﻗﺪاﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا آن را ﳑﻨﻮع ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﺧﺪا در ﻗﺎﻟﺐ ﻧﻬﻰ ﺑﻴﺎن ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻴﺰى را ﻛﻪ ﻣﺠﺎز ﻧﻴﺴﻴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﳒﺎم‬ ‫ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﺪه اﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺳﻮم اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻨﺎه اﻗﺪاﻣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﻚ ﻣﺨﻠﻮق ﻣﻌﻘﻮل اﳒﺎم ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﺪا آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪهاﻳﻢ‪ ،‬ﻓﺎﻋﻼﻧﻰ اﺧﻼﻗﻰ و آزاد ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﺻـﺎﺣﺐ ﻓﻜﺮ و اراده ﻫﺴﺘـﻴﻢ‪ ،‬ﺗﻮان اﻗﺪام اﺧﻼﻗـﻰ را دارﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻰ‬ ‫ﻛﺎرى ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻰداﻧﻴﻢ ﺧﻄﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ از ﺣﻜﻢ ﺧﺪا و ﮔﻨﺎه را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪهاﻳﻢ‪.‬‬ ‫آﺋﻴﻦ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن‪ ،‬ﻣﺮزﺑﻨﺪى ﻛﻼﺳﻴﻚ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛـﺎﺗـﻮﻟﻴـﻚ روم ﺑﻴﻦ ﮔﻨﺎه ﺧﻔﻴـ‪N‬‬ ‫)ﻗﺎﺑﻞ اﻏﻤﺎض( و ﮔﻨﺎه ﺑﺰرگ )ﻣﻬﻠﻚ( را رد ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت ﺳﻨﺘﻰ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ‪ ،‬ﮔﻨﺎه‬ ‫ﻣﻬﻠﻚ را ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﻰداﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﻴﺾ را در ﺟﺎن »ﻣﻰﻛﺸﺪ« و ﺗﻨﻬﺎ از ﻃﺮﻳﻖ آﺋﻴﻦ ﺗﻮﺑﻪ و‬ ‫ﻋﺎ آن ﭼﻨﺎن ﺟﺪى‬ ‫رﻳﺎﺿﺖ ﻣﻰﺗﻮان از آن ﭘﺎك ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻨﺎه ﺧﻔﻴ‪ ،N‬ﮔﻨﺎﻫﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮ ً‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ و ﻟﺬا ﻓﻴﺾ ﳒﺎتﺑﺨﺶ را از ﻣﻴﺎن ﳕﻰﺑﺮد‪.‬‬ ‫ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻛـﻪ در ﺑـﺮاﺑﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﳊﺎظ اﻳﻨﻜـﻪ ﻣـﻮﺟـﺐ‬ ‫ﻣﺮگ اﻧﺴﺎن ﻣﻰﺷـﻮد‪ ،‬ﻣﻬﻠﻚ ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ﮔﻨﺎه ﻛﺒـﻴـﺮه اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﻪ ﳊﺎظ اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻨـﺎﻫـﻰ‬ ‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻋﺎدل ﺷﻤـﺮده ﺷﺪن ﻣﺎ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤـﺎن را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮد‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﺒـﻴـﺮه ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻬﻠﻚ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎورﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺟﺪى ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‬ ‫و ﺣﺘﻰ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﮔﻨﺎه‪ ،‬اﻗﺪاﻣﻰ ﻳﺎﻏﻰﮔﺮاﻧﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﻰ‪ ،‬اﻗﺪاﻣﻰ‬ ‫از ﻧﻮع ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﻴﻬﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻼﺷﻰ ﺑﻴﻬﻮده ﺑﺮاى ﺑﻪ زﻳﺮاﻧﺪاﺧﱳ ﺧﺪا از ﺳﺮﻳﺮ اﻗﺘﺪار‬ ‫و اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل و ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺮﺧﻰ ﮔﻨﺎﻫﺎن را در ﻗﺎﻟﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻰ ﺷﻨﻴﻊﺗﺮ‬ ‫از ﺑﻘﻴﻪ ذﻛﺮ ﻣـﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﺮارت درﺟﺎﺗﻰ دارد‪ ،‬ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﺑﻪ اﻳـﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ در ﭘﻴﺸﮕـﺎه‬

‫‪±∂¥‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﺪا‪ ،‬درﺟﺎﺗﻰ ازﻣﺠﺎزات ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮔﺮدد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ از اﺣﻜﺎم‬ ‫ﻣﻬﻤﺘﺮ رو ﺑﺮﻣﻰﮔﺮداﻧﻴﺪﻧﺪ ﻧﻜﻮﻫﺶ ﳕﻮد و ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎى ﺑﻴﺖﺻﻴﺪا و ﺧﻮرزﻳﻦ اﺧﻄﺎر ﻛﺮد ﻛﻪ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﺸﺎن ﺑﺪﺗﺮ از ﮔﻨﺎه ﺳﺪوم و ﻋﻤﻮره اﺳﺖ )ﻣﺘﻰ ‪.(٢٤-٢٠:١١‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﻣﻮرد ﻣﺠﺎزاﺗﻰ ﻛﻪ از ﮔﻨـﺎﻫﺎن ﭘﺮﺷﻤﺎر ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﮕﻴﺮ اﻧﺴﺎن‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻌﻘﻮب ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫ﺑﺨﺸﻰ از اﺣﻜﺎم‪ ،‬ﮔﻨﺎه ورزﻳﺪن ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻞ اﺣﻜﺎم اﺳﺖ )ﻳﻌﻘﻮب ‪ ،(١٠:٢‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‬ ‫ﻫﺮ ﺗﺨﻄﻰ ﺧﺎﺻﻰ‪ ،‬ﺑﺎر ﻣﺠﺮم را ﺳﻨﮕـﻴﻦﺗﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﻣﺎ را ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ در روز ﻏﻀﺐ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﻏﻀﺐ ﻧﻴﻨﺪوزﻳﻢ )روﻣﻴﺎن ‪ .(١١-١:٢‬ﺑﺎ ﻫﺮ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴـﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺮم ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰاﻓﺰاﺋﻴﻢ و ﺧﻮد را در ﻣﻌﺮض ﻏﻀﺐ ﺧـﺪا ﻗﺮار‬ ‫ﻣﻰدﻫﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ اوﺻﺎف‪ ،‬ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﺠﻤﻮع ﲤﺎم ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﮔﻨـﺎه را ﺟﺪى ﻣﻰﮔﻴﺮد ﭼﺮا ﻛﻪ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺟـﺪاً ﺧﺪا و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ﲢﺖ‬ ‫ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺪا ﮔﻨﺎه ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺣـﺮﻣﺖ ﺗﻘﺪس او را ﻧﮕﺎه‬ ‫ﳕﻰدارﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻫﻤﺴﺎﻳـﻪ ﺧـﻮد ﮔﻨﺎه ﻣﻰورزﻳﻢ‪ ،‬ﺣـﺮﻣﺖ اﻧﺴﺎﻧﻴـﺖ او را‬ ‫ﺣﻔﻆ ﳕﻰﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﻔﻬﻮم ﮔﻨﺎه از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺑﻰﺗﻮﺟﻬﻰ ﺑﻪ ﻣﻌﻴﺎر ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﮔﻨﺎه ﺷﺎﻣﻞ ﻗﺼﻮر در ﺗﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺣﻜﻢ ﺧﺪا )ﻏﻔـﻠـﺖ( و ﲡـﺎوز از ﺣـﻜـﻢ اوﺳﺖ‬ ‫)ارﺗﻜﺎب(‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻓﻘﻂ ﻓﺎﻋﻼن اﺧﻼﻗﻰ را ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻣﺠﺮم ﺑﻪ ﺣﺴﺎب آورد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬آﺋﻴﻦ ﭘـﺮوﺗﺴﺘﺎن‪ ،‬ﻣﺮزﺑﻨﺪى ﺑﻴﻦ ﮔﻨﺎه ﺧﻔﻴ‪ N‬و ﮔﻨﺎه ﻣـﻬـﻠـﻚ را رد ﻣﻰﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﺑـﻪ‬ ‫درﺟﻪﺑﻨﺪى ﮔﻨﺎه اﻋﺘﻘﺎد دارد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ارﺗﻜﺎب ﻫﺮ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮى را ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﮕﻴﺮ اﻧﺴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٧‬ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺣﺮﻣﺖ ﺧﺪا و ﻣﺮدم را ﻣﻰﺷﻜﻨﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±∂µ‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١١-١:٢‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٦-١٠:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٢-٩:٥‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪١٥-١٢:١‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٠-٨:١‬‬

‫‪vKL« ÁUMÖ ©µ±‬‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑـﺮاى ﻣﺎ اﻣﺮى ﻋﺎدى ﺷﺪه ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﻤـﻠـﻪ را ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ ﻛﻪ »ﻣـﺮدم ذاﺗﺎً ﺧﻮب‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ «.‬اى ﻛﺎش ﺑﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﱳ ﻣﻀﻤﻮن ﺷﻌﺎر ﻣﺰﺑﻮر و اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﺷﺮارت ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﻰرﺳﻴﺪ اﻣﺎ اﻓﺴﻮس ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ و ﻛﺴﻰ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﭙﺮﺳﺪ اﮔﺮ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﲤﺎﻳﻞ دارﻧﺪ ﭘﺲ ﭼﺮا ﮔﻨﺎه ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﺟﻬﺎنﺷﻤﻮل اﺳﺖ؟‬ ‫اﻏﻠﺐ ﻣﻰﺷﻨﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻣﻨﻔﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤـﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﮔﻨﺎه اﻓﺘﺎدهاﻳﻢ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻧﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدن ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدن ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻰاﻓﺘﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗـﻮﺟﻴﻬﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺟﻬﺎنﺷﻤـﻮﻟﻰ ﮔﻨﺎه ﻋﻨﻮان ﻣﻰﺷﻮد اﻳﻦ ﺳﺌـﻮال را ﺑﻪ‬ ‫ذﻫﻦ ﻣﺘﺒﺎدر ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻓﺮاد را ﺗﺒﺎه ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻧﻪ اﻓﺮاد ﺟﺎﻣﻌﻪ را‪ ،‬ﭘﺲ اﺑﺘﺪا‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪ در ﻛﺠﺎ ﺗﺒﺎه ﺷﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﭘﻴﺶ از وﺟﻮد اﻓﺮاد ﻫﻢ ﺑﻮده اﺳﺖ؟ اﮔﺮ ﻣﺮدم‪،‬‬ ‫ﺧﻮب ﻳﺎ ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻰآﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻻاﻗﻞ ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ درﺻﺪى از اﻳﺸﺎن ﻧﻴﻜﻮ و‬ ‫ﺑﻰﮔﻨﺎه ﲟﺎﻧﻨﺪ‪ .‬در آن ﺻﻮرت ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺟﻮاﻣﻌﻰ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﺒﺎه ﻧﺸﺪه‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺟـﻮاﻣﻌﻰ ﻛﻪ در آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺷـﺮاﻳﻂ ﺑﻪ ﻋـﻮض اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﮔﻨﺎﻫـﻜـﺎرى ﺷﻮد ﻣﻄﻴﻊ‬ ‫ﺑﻰﮔﻨﺎﻫﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﲤﺎم آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬آﻧﻜﻪ ﺑﻴـﺶ از ﻫـﻤـﻪ ﺧـﻮد راوﻗ‪ N‬ﻋﺪاﻟﺖ‬ ‫ﻛﺮده‪ ،‬از ﺗﻪ دل ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻪ ﻣﻰﺗـﻮاﻧﻨﺪ ﻛﺴﻰ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺗﺴﻮﻳﻪ‬ ‫ﺟﺮﻳﻤﻪ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺗﺪارﻛﻰ دﻳﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺣﺎل ﻛﻪ ﻣﻴﻮه در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ و رﻳﺸـﻪ‬ ‫ﻣﺴﺎﻟﻪ را در درﺧﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺸـﺎن داد ﻛـﻪ درﺧﺖ ﺧـﻮب‪ ،‬ﻣﻴﻮه ﺑﺪ ﺑﻪ ﺑـﺎر‬ ‫ﳕﻰآورد‪ .‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑـﻪ وﺿﻮح ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛـﻪ واﻟﺪﻳﻦ اﺻﻠﻰ ﻣﺎ ﻳﻌﻨـﻰ آدم و‬ ‫ﺣﻮا در ﮔﻨﺎه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﺒﻊ آن‪ ،‬ﻫﺮ ﺑﻨﻰآدﻣﻰ ﺑﺎ ﻣﻴﺮاﺛﻰ از ﻃﺒﻌﻴﺖ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر و ﺗﺒﺎه‪،‬‬ ‫زاده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻫﻢ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﺑﺎ اﻳﻦ ﺻﺮاﺣﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﳕﻰداد‪،‬‬ ‫ﻣﺎ ﺧﻮد ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎرز ﺟﻬﺎنﺷﻤﻮﻟﻰ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻣﻨﻄﻘﺎً ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ‬ ‫ﻣﻰرﺳﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻟﻪ اﺳﺘﻨﺘﺎج ﻣﻨﻄﻘﻰ ﳕﻰﮔﻨﺠﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ اﺣﻮال‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﺳﻘﻮط آدم‪ ،‬ﻓﻘﻂ در ﻣﻘﻮ (‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻜﺘﻪ و ﻧﻘﻄﻪاى از ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ آﺳـﻤـﺎﻧـﻰ اﺳـﺖ‪ .‬ﻗـﻀـﻴـﻪ ﻣـﺰﺑـﻮر ﺣـﻮل ﻣﺤﻮرى‬ ‫ﻣﻰﭼﺮﺧﺪ ﻛﻪ ﻣـﺎ آن را ﮔﻨﺎه اﺻﻠﻰ ﻣﻰﺧـﻮاﻧﻴﻢ‪ .‬ﮔﻨﺎه اﺻﻠـﻰ‪ ،‬در درﺟﻪ اول ﺑﺮ ﮔﻨـﺎه‬ ‫اﺻﻠﻰ و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﻪ آدم و ﺣـﻮا ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬دﻻﻟﺖ ﳕﻰﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑـﺮ ﻣـﻮﻗﻌﻴـﺖ‬ ‫ﺳﻘﻮط ﻛﺮدهاى ﻛﻪ ﻣﺎ در آن ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪه اﻳﻢ‪ ،‬دﻻﻟﺖ دارد‪.‬‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﻪ وﺿﻮح ﺷﻬﺎدت ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﻛﻪ آن ﺳﻘﻮط اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ و ﻣﺎﻫﻴﺖ اﻳﻦ ﺳـﻘـﻮط وﻳﺮاﻧﮕﺮ ﻣﻄﻠﺒﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ در ﻣﻴﺎن ﻣـﺘـﻔـﻜـﺮان‬ ‫اﺻﻼحﮔﺮا‪ ،‬ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣـﻪ وﺳﺖﻣﻴﻨﻴﺴﺘﺮ ﺑﻪ ﺷﻴﻮهاى ﭼﻨﺎن ﺳﺎده‬ ‫آن ﺣﺎدﺛﻪ را ﺷﺮح ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺎدﮔﻰ آن را ﺷﺮح ﻧﺪادهاﻧﺪ‪:‬‬ ‫واﻟﺪﻳﻦ ﻣﺎ در ﺧﻮردن ﻣﻴﻮه ﳑﻨﻮﻋﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﻴﻠﻪﮔﺮى و وﺳﻮﺳﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و‬ ‫ﮔﻨﺎه ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﻮاﻓﻖ رأى ﺣﻜﻴﻤﺎﻧﻪ و ﻣﻘﺪس ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﮔﻨﺎه اﻳﺸﺎن راﺿﻰ ﺑﻮد‬ ‫و اﮔﺮ وﻗﻮع آن را اﺟﺎزه داد ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ آن را ﺑﺮاى ﺟﻼل ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒﺮد‪.‬‬ ‫و اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑـﻮد ﻛﻪ آن ﺳﻘـﻮط اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺪﻫﺎى آن ﮔـﻨـﺎه‪،‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﻓﺮاﺗﺮ از آدم و ﺣﻮا را درﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﺘﺎﺑﺞ ﺳﻘﻮط آن دو ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺮﻳﺒﺎن ﻧـﻮع ﺑﺸﺮ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﺎ در آدم ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﳕﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫راﮔﺮﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻼى ﺟﺎن ﻫﻤﻪ ﺑﻨﻰآدم ﺷﺪ‪( .‬‬ ‫ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ ﻛﻪ »اﻧﺴﺎن از ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﮔﻨﻬﻜﺎر ﻣﻰﺷـﻮد؟« زﻳﺮا ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ در ﺣﺎﻟﺘﻰ از ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرى ﭘﺎ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ وﺟﻮد ﻣﻰﮔﺬارﻧﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫اﺷﺘﺮاﻛﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ آدم دارﻧﺪ‪ ،‬در ﻧﻈﺮ ﺧﺪا ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎز ﻫﻢ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣـﻪ وﺳﺖ ﻣﻴﻨﻴﺴﺘﺮ‪ ،‬ﻧﺘﺎﻳﺞ ﮔـﻨـﺎه را ﺑﻪ وﻳﮋه ﺗﺎ آﳒﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬـﺎ‬ ‫ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻰﺷﻮد ﺑﻪ ﻃﺮزى ﻇﺮﻳ‪ N‬ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫¬‪j?U?Ý «bš UÐ X,—UA Ë g¹uš vK<« XO«bŽ“« ¨ÁUMÖ s¹« tDÝ«Ë tÐ ÊUOœ‬‬ ‫‪¨sð Ë ÊUł ÈU¼ÅvzU½«uð Ë U¼ÅgEÐ tL¼ —œ Ë b½œd ÁUMÖ —œ ¨VOðdð s¹bÐ Ë b½bý‬‬ ‫‪Ê¬ tL¹dł ¨b½«Åt²dÖ QA½ Ëœ Ê¬ “« dAÐ Ÿu½ ÂU9 t, U$¬ “« Æb½bý ÁœuO¬ UÄ«dÝ‬‬ ‫‪q?¦? b?O?Ou?ð o?¹d?Þ t?Ð t, vzUNK:½ ÂU9 dÐ ¨ÁU³ð XFO³Þ Ë ÁUMÖ —œ Êœd vMF¹ ÁUMÖ‬‬ ‫‪ÈU¼UDš Ë ÊU¼UMÖ ÂU9 ÆXU¹ ‰UI²½« Ë bý ÁœUN½ ¨b½uýÅv výU½ ÊUA¹« “« ÈœUŽ‬‬ ‫‪¨Ê«u?ðU?½ ¨nOKJðöÐ Î«b?¹b?ý «— U? t?, b?½d?O?ÖÅv? tLAÇdÝ vK<« v¼U³ð s¹« “« U‬‬ ‫‪ÆXÝ« Áœd, U¼Å —«dý tL¼ tÐ q¹UL² dÝ«dÝ Ë vzuJO½ d¼ nOUE‬‬ ‫ﺑﺨﺶ آﺧﺮ ﻣﱳ ﻓـﻮق‪ ،‬اﻫﻤﻴﺖ ﺧﺎﺻـﻰ دارد‪ .‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑـﻮدن ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃـﺮ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮن ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻧـﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬اﻳﻨﻚ در ﻣﻌﺼﻴـﺖ‬ ‫از اﻳﻦ روﺳﺖ ﻛـﻪ داود در ﻣﺰﻣﻮر ﻣـﺮﺛﻴﻪﮔﻮ (‬ ‫ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪم و ﻣﺎدرم درﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ آﺑﺴﱳ ﮔﺮدﻳﺪ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(٥:٥١‬‬

‫∂∂‪±‬‬

‫∑∂‪±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺟﻬﺎنﺷﻤﻮﻟﻰ ﮔﻨﺎه را ﳕﻰﺗﻮان ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻋﻮاﻣﻞ اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻳﺎ ﻣﺤﻴﻄﻰ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺟﻬﺎنﺷﻤﻮﻟﻰ ﮔﻨﺎه را ﺗﻨﻬﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻘﻮط ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻣﻰﺗﻮان ﺗﻮﺿﻴﺢ داد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﮔﻨﺎه اﺻﻠﻰ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮔﻨﺎه ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﻧﺘﻴﺠﻪ آن ﮔﻨﺎه دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﮔﻨﺎهآﻟﻮد ﻳﺎ »ﮔﻨﺎه اﺻﻠﻰ« زاده ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻣﺎ ﺳﺮاﭘﺎ ﮔﻨﺎه ﻫﺴﺘﻴﻢ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرﻳﻢ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٢٤-١:٣‬‬ ‫ارﻣﻴﺎ ‪٩:١٧‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٦-١٠:٣‬‬ ‫ﺗﻴﻄﺲ ‪١٥:١‬‬

‫∏∂‪±‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫≤‪ÊUU½« vQöš« œUU= ©µ‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ در ﻣﺒﺤﺚ ﻗﺒﻠﻰ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﻧﻜﺎت ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ آﻳﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ اﺳﺎﺳﺎً ﻧﻴﻜﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ اﺳﺎﺳﺎً ﺷﺮﻳﺮ؟ ﺑﺤﺚ ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺮ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻟﻐﺖ‬ ‫»اﺳﺎﺳـﺎ« ﻣﻰﭼﺮﺧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﺻﺤﺒـﺘـﻰ درﻣﻰﮔﻴـﺮد ﻣﻰﺷﻨﻮى ﻛﻪ »ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻛـﺎﻣـﻞ‬ ‫ً‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ« وﻟﻰ ﻣﺎ دﺳﺖ ﺑﺎﻻ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰﮔﻮﺋﻴﻢ اﺻﻼً »ﺑﺸﺮ ﺟﺎﻳﺰاﳋﻄﺎﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻫﻤﻪ ﮔﻨﺎه ﻛﺮده‪,‬اﻧﺪ و از ﺟﻼل ﺧﺪا ﻗﺎﺻﺮﻧﺪ« )روﻣﻴﺎن‬ ‫‪ .(٢٣:٣‬ﻋﻠﻰرﻏﻢ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺻﺎدره ﻋﻠﻴﻪ ﺗﻘﺼﻴﺮات و ﻛﻮﺗﺎﻫﻰﻫﺎى ﺑﺸﺮ‪ ،‬اﻳﺪهاى‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ ﻓـﺮﻫﻨﮓ دﻧﻴﺎى ﻣﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﻓـﺮﻫﻨﮓ ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ اﻧﺴﺎنﮔـﺮاﺋﻰ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﮔﻨﺎه ﭼﻴـﺰى ﻣﺤﺎط ﻳﺎ ﳑﺎس ﺑﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﻃﺒﻖ اﻳـﻦ اﻳـﺪه در واﻗﻊ ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﻣـﺎ‬ ‫ﺧﺪﺷﻪ وارد ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ اﺧﻼﻗﻰ ﻣﺎ‪ ،‬ﻟﻜﻪﻫﺎﺋﻰ را ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﳕﻰداﻧﻴﻢ‬ ‫ﭼﺮا اﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﻋﻤـﺎل ﺷـﺮارتآﻣﻴـﺰﻣﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻳﺎ ﺳﻄـﺢ‬ ‫ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺎ ﮔﻴﺮ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻣﱳ و ﺑﻄﻦ آن ﻧﻔﻮذ ﳕﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﺳﺎﺳﺎً ﻓﺮض ﺑﺮ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮدم ذاﺗﺎً ﻧﻴﻜﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰﻫﺎﺋﻰ ﻛـﻪ در ﻋـﺮاق ﺑﻪ ﮔﺮوﮔﺎن ﮔـﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺲ از آﻧﻜـﻪ‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﻃﻌﻢ ﺗﻠﺦ ﺷﻴﻮهﻫﺎى ﺗﺒﺎه ﺻﺪام ﺣﺴﻴﻦ را ﭼﺸﻴﺪ‪ ،‬از اﺳﺎرت ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫ً‬ ‫او ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺸﺎن ﻛﺮده ﺑﻮده ﻛﻪ »ﻋﻠﻰرﻏﻢ ﻫﻤﻪ آﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺳﺮم آﻣﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ اﻋﺘﻤﺎد ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻴﻜـﻮﺋﻰ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ از دﺳﺖ ﻧﺪادم‪ «.‬ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺎﺳﺘﮕﺎه اﻳـﻦ اﻳـﺪه ﺗـﺎ ﺣـﺪودى‬ ‫ﻣﻘﻴﺎس ﻣﻘﻄﻌﻰ ﺧﻮﺑﻰ و ﺑﺪى ﻧﺴﺒﻰ اﺷﺨﺎص ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﻣﺮدم از‬ ‫ﺑﻘﻴﻪ ﺷﺮﻳﺮﺗﺮﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ در ﻣﻘﻴﺎﺳﻪ ﺑﺎ ﺻﺪام ﺣﺴﻴﻦ ﻳﺎ آدوﻟ‪ N‬ﻫﻴﺘﻠﺮ‪،‬‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻗﺪﻳﺲ ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﻰرﺳﺪ اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ و ﺑـﻪ واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﻌﻴﺎر ﻧﻴﻜـﻮﺋﻰ ﻳﻌﻨـﻰ‬ ‫ﭼﻬﺮه ﻣﻘﺪس ﺧﺪا ﭼﺸﻢ ﺑﺪوزﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻰرﺳﻴﻢ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ در ﻣﻘﻴﺎس زﻣﻴﻨﻰ‪،‬‬ ‫ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﻓﺴﺎد ﲤﺎم ﻋﻴﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±∂π‬‬

‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛـﻪ ﻧـﮋاد اﻧﺴﺎن در ﻓﺴﺎد ﻛﻠﻰ ﺑﺴﺮ ﻣـﻰﺑـﺮد‪.‬‬ ‫ﻓﺴﺎد ﻛﻠﻰ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺗﺒﺎﻫﻰ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ دﻗﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻓﺴﺎد ﻛﻠﻰ و ﻓﺴﺎد‬ ‫ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺗﻔﺎوت ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬در ﻓﺴﺎد ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮدن ﻳﻌﻨﻰ ﻓﺎﺳﺪ ﺑﻮدن ﺗﺎ ﺳﺮ ﺣﺪ اﻣﻜﺎن‪.‬‬ ‫ﻣﺜﻼ ﻫﻴﺘﻠﺮ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻓﺎﺳﺪ ﺑـﻮد اﻣﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺪﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺜﺎل‬ ‫ً‬ ‫دﻳﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮد ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻳﺎ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ‬ ‫از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﻤﻼً ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺣﺪ ﳑﻜﻦ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﻛﻼ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرم زﻳﺮا ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻳﺎ ﻓﺴﺎد ﻛﻠﻰ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﺎ دﻳﮕﺮى‪ ،‬از ﳊﺎظ‬ ‫ً‬ ‫ﻛﻞ وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺗﺒﺎه ﻳﺎ ﻓﺎﺳﺪاﻻﺧﻼق ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﮔﻨﺎه ﺑﻪ آن ﻧـﺮﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻓـﻜـﺎر ﻣـﺎ‪ ،‬ارادهﻫﺎى ﻣﺎ و ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻣﺎ ﻣﺒـﺘـﻼ ﺑـﻪ ﺷـﺮارت‬ ‫ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﮔﻨﺎهآﻟـﻮد ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻰراﻧﻴﻢ‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﮔﻨﺎهآﻟـﻮد اﳒﺎم ﻣﻰدﻫﻴﻢ و‬ ‫اﻓﻜﺎر ﻓﺎﺳﺪ دارﻳﻢ‪ .‬ﻋﻤﻖ ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻣﺎ از ﺗﺎﺧﺖ و ﺗﺎز ﮔﻨﺎه رﱋ ﻣﻰﻛﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ »ﺗﺒﺎﻫﻰ رﻳﺸﻪاى« ﺑﺮاى ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻃﺒـﻴﻌﺖ ﺳﻘﻮط ﻛﺮده ﻣﺎ‪ ،‬اﺻﻄﻼﺣﻰ ﺑﻬﺘﺮ‬ ‫از »ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻛـﻠﻰ« ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻦ واژه رﻳﺸـﻪاى را را در اﻳﻨﺠﺎ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣـﻰدﻫﻢ‪ ،‬ﻋﻤﺪﺗًﺎ‬ ‫ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻧـﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣـﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻣﻔﻬـﻮم »ﻣﻔﺮط« را از آن اﺗﺨـﺎذ ﻛﻨﻢ ﺑﻠﻜـﻪ ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ‬ ‫ﻼ ﻧﺸﺎن دﻫﻢ‪ .‬رﻳﺸﻪاى ﻫـﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﭘﻴﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﺎى اﺻﻠﻰ آن را ﻛﺎﻣ ً‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم »ﻣﻨﺴﻮب ﺑﻪ رﻳﺸﻪ« ﻳﺎ »ﺑﻨﻴﺎدﻳـﻦ« اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ ﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﻨﺎه اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه در‬ ‫ﻣﻐﺰ وﺟﻮد ﻣﺎ رﻳﺸﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻬﺎى ﻣﺎ ﺳﺮاﻳﺖ ﻛﺮده ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫در ﺧﺎرج از وﺟﻮد ﻣﺎ ﺑﻠﻜﻪ در ﻧﻬﺎد ﻣﺎﺳﺖ و از ﻫﻤﻴﻦ روﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﻛﺴﻰ ﻋﺎدل ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻜﻰ ﻫﻢ ﻧﻰ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻓﻬﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻛﺴﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﺧـﺪا‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﮔﻤـﺮاه و ﺟﻤﻴﻌﺎً ﺑﺎﻃﻞ ﮔـﺮدﻳﺪه‪,‬اﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮﻛﺎرى ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻜﻰ ﻫﻢ ﻧـﻰ‬ ‫)روﻣﻴﺎن ‪.(١٢-٣:١٠‬‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴـﻦ وﺿﻌﻴﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣـﺘـﻮن ﻣﻘﺪس ﺣﻜﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﺷـﻤـﺎ »در‬ ‫ﺧﻄﺎﻳﺎ و ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺮده‪) «...‬اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪(١:٢‬؛ »زﻳﺮ ﮔﻨﺎه ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪه‪) «...‬روﻣﻴﺎن‬ ‫»ﻃﺒﻌـﺎ ﻓـﺮزﻧﺪان ﻏﻀـﺐ‪«....‬‬ ‫ً‬ ‫‪(١٤:٧‬؛ »اﺳﻴﺮ‪ ...‬ﺷﺮﻳـﻌـﺖ‪) «...‬روﻣﻴﺎن ‪(٢٣:٧‬؛ و‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﺪ )اﻓﺴﺴـﻴـﺎن ‪ .(٣:٢‬ﻓـﻘـﻂ ﺑـﺎ ﻗـﺪرت زﻧﺪﮔﻰﺑـﺨـﺶ روحاﻟﻘﺪس اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ از اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺮگ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻴﺮون آﺋﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﺻﻨﻌﺖ دﺳﺖ‬ ‫ﺧﺪا ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬او ﻣﺎ را زﻧﺪه ﻣﻰﻛﻨﺪ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(١٠-١:٢‬‬

‫وﺟﺪان ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﻰ در ﺣﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑـﺮ ﻋـﻬـﺪه دارد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟـﻮد‪ ،‬داﺷﱳ‬ ‫درﻛﻰ ﺻﺤﻴﺢ از ﻣﻘﻮﻟﻪ وﺟﺪان‪ ،‬ﻣﻄﻠﺒﻰ ﺣﻴﺎﺗﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻏﺎﻟﺒﺎً وﺟﺪان را ﻧﺪاﺋﻰ دروﻧﻰ‬ ‫ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺪاﺋﻰ اﻟﻬﻰ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ اذﻫﺎن ﻣﺎ‪ ،‬ﻣـﺎ را ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻳﺎ‬ ‫ﻋﺬرﻫﺎﺋﻰ ﺑﺮاى آن ﻣﻰﺗﺮاﺷﺪ‪ .‬وﺟﺪان ﺷﺎﻣﻞ دو ﻋﻨﺼﺮ اﺳﺖ‪ (١) :‬آ ﮔﺎﻫﻰ ﻳﺎ اﻃﻼع‬ ‫ﺑﺎﻃﻨﻰ از ﺣﻖ و ﻧﺎﺣﻖ‪ (٢) ،‬ﻗﺎﺑﻠﻴﺘﻰ ذﻫﻨﻰ ﺑﺮاى ﺑﻪﻛﺎر ﺑﺮدن ﻗﻮاﻧﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻌﻴﺎرﻫﺎ و ﻗﻮاﻋﺪ‬ ‫در ﻣﻮﻗﻌﻴﺖﻫﺎى ﺧﻄﻴﺮ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟـﺲ در روﻣﻴﺎن ‪ ١٥:٢‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺣـﻜـﻢ ﺧـﻮد را ﺑﺮ ﻗﻠـﻮب ﺑﺸﺮ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬وﺟﺪان ﺑﺸﺮى ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪا‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ ﻛﻪ او آن را ﺑﺮ ﻗﻠﺐ‬ ‫ﺑﺸﺮ ﺣﻚ ﳕﻮده‪ ،‬از ﻛﻢ و ﻛﻴ‪ N‬ﻗﻀﺎﻳﺎ آ ﮔﺎﻫﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺮدم اﺧﻼﻗـﺎً ﻣﺴﺌـﻮﻟﻴﺖ دارﻧﺪ ﻛـﻪ از وﺟﺪان ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔـﺮ ﻛـﺴـﻰ‬ ‫ﺑﺮﺧﻼف وﺟﺪان ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻟﻮﺗﺮ در‬ ‫ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ورﻣﺲ )‪(Diet of Worms‬‬ ‫(‬ ‫اﻇﻬﺎر داﺷﺖ‪» :‬وﺟﺪان ﻣﻦ اﺳﻴﺮ ﻛﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪ ...‬ﻋﻤﻞ ﻛﺮدن ﺑﺮﺧﻼف وﺟﺪان‪،‬‬ ‫ﻧﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ و ﻧﻪ اﻳﻤﻦ‪«.‬‬ ‫اﻳﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﻟﻮﺗﺮ‪ ،‬دو اﺻﻞ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ ﻣﻬﻢ را ﻣﻄﺮح ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ :‬ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫وﺟﺪان ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ از ﻛﻼم ﺧﺪا ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ »ﻣﻘﻴﺪ« ﺑﻪ آن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﻜﺎن دارد ﻛﻪ وﺟﺪان‬ ‫ﺑﺎ اﻃﻼﻋﺎت ﻏﻠﻂ ﮔﻤـﺮاه ﺷـﻮد ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﭘﻰدرﭘﻰ‪ ،‬ﺧـﺎﻣـﻮش ﻳﺎ ﺗﻀﻌﻴـ‪N‬‬ ‫ﮔﺮدد‪ .‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺗﻮﺳﻂ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﻋﺎدت ﻛﺮدهاﻳﻢ ﻳﺎ در اﺛﺮ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﻣﻘﺒﻮﻟﻴﺖ‬ ‫اﺟﺘﻤﺎﻋـﻰ دارد‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﺳﺨﺖدل ﺷﻮﻳﻢ ﻛـﻪ ﻧـﺪاى وﺟﺪان را در ﮔﻠﻮ ﺧﻔﻪ ﻛﻨـﻴـﻢ و‬ ‫ﺑﺪون اﺣﺴﺎس ﭘﻴﺸﻤﺎﻧﻰ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ اﮔﺮ وﺟﺪان ﻣﺎ را ﻗﺎﻧﻊ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى ﻏﻴﺮﻣﺸﺮوع ﻳﺎ ﮔﻨﺎهآﻟﻮد اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻢ آن ﭼﻴﺰ ﺑـﻪ واﻗﻊ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎراﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬دﺳـﺖ زدن ﺑﻪ آن ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﺧﻄﺎﺳﺖ‪ .‬دﺳﺖ زدن ﺑﻪ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﻣﺎ ﺧﻮد آن را ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ ﻣﻰداﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً‬ ‫ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ از اﻳﻤﺎن‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﮔﻨـﺎه اﺳـﺖ )روﻣﻴﺎن ‪ .(٢٣:١٤‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ ﻛـﻪ اﻗـﺪام ﺑـﻪ ﺿـﺪ‬ ‫وﺟﺪان‪ ،‬ﻧﻪ رواﺳﺖ و ﻧﻪ ﺧﺎﻟﻰ از ﺧﻄﺮ‪.‬‬

‫∞∑‪±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻓﻠﺴﻔﻪ( اﻧﺴﺎنﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﮔﻨﺎه را در ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻳﺎ ﺳﻄﺢ زﻧﺪﮔﻰ اﻧﺴﺎن ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‬ ‫را ﻃﻮرى ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻰآورد ﻛﻪ ﮔﻮﺋﻰ اﺳﺎﺳﺎً ﻧﻴﻜﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛـﻪ ﮔـﻨـﺎه ﺑـﻪ دروﻧﻰﺗﺮﻳﻦ ﺑﺨـﺶ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﺳﺮاﻳﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻓﺴﺎد ﻛﻠﻰ‪ ،‬ﻓﺴﺎد ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﺎ ﺑﻪ آن ﺣﺪ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﺷﺮﻳﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻓﺴﺎد رﻳﺸﻪاى ﺑﻪ ﮔﻨﺎهآﻟﻮد ﺑﻮدن دروﻧﻰ دﻟﻬﺎى ﻣﺎ اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ارﻣﻴﺎ ‪٩:١٧‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١١-١:٨‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٣-١:٢‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن‪١٩-١٧:٤‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٨:١‬‬

‫≥‪ÊUU½« Ê«błË ©µ‬‬ ‫ﺟﻴﻤﻰ ﻛﺮﻳﻜﺖ ﮔـﻔـﺘـﻪ ﺑـﻮد‪» :‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﻫﻤـﻮاره وﺟﺪان ﺷﻤـﺎ‪ ،‬راﻫﻨﻤﺎى ﺷـﻤـﺎ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺗـﻮﺻﻴﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺷـﺮﻃﻰ ﻛﻪ وﺟﺪان ﻣﺎ ﺳﭙﺎﺳﮕـﺰار و ﺳﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت اﮔﺮ وﺟﺪان ﻣﺎ از ﻣﺤﺘﻮاى ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻏﺎﻓﻞ‬ ‫و در اﺛﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﭘﻴﺎﭘﻰ ﻣﺮده ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن وﻗﺖ اﻟﻬﻴﺎت ﺟﻴﻤﻰ ﻛﺮﻳﻜﺖ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻓﺎﺟﻌﻪﺑﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪±∑±‬‬

‫≤∑‪±‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬وﺟﺪان ﻓﻘﻂ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ راﻫﻨﻤﺎى ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ آ ﮔﺎﻫﻰ و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز آن را‬ ‫از ﺧﺪا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬وﺟﺪان‪ ،‬ﻧﺪاﺋﻰ اﺧﻼﻗﻰ در درون ﻣﺎﺳﺖ ﻛﻪ اﻗﺪاﻣﺎت ﻣﺎ را ﻳﺎ زﻳﺮ ﺳﺌﻮال ﻣﻰﺑﺮد‬ ‫ﻳﺎ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻫﺮ اﻗﺪاﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻼف وﺟﺪان ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٤٤-٣٩:١١‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٦-١٢:٢‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٣:١٤‬‬ ‫ﺗﻴﻄﺲ ‪١٥:١‬‬

‫‪v½œuA7ÐU½ ÁUMÖ ©µ¥‬‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻋﻨـﻮان »ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﻰ« داده‪ ،‬آﺗﺶ‬ ‫ﺗﺮس را در دل ﺑﺮﺧﻰ روﺷﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻜﻨﺪ ﻣـﺮﺗﻜﺐ آن ﮔﻨﺎه ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻋﺪه ﺑﺨﺸﺶ راﻳﮕﺎن ﻣﻰدﻫﺪ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬و (‬ ‫اﳒﻴﻞ ﺑﻪ (‬ ‫وﻟﻰ ﻣﺤﺪودﻳﺘﻰ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ دروازه اﻳﻦ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﻳﻌﻨﻰ آن ﮔﻨﺎه‬ ‫ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﻰ رﺳﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺎم ﮔﻨﺎه ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﻰ ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻋﻔﻮى ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺎ را از‬ ‫آن ﺑﺮﺣﺬر داﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻛﻔـﺮﮔـﻮﺋﻰ ﻋﻠﻴـﻪ روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ اﻋـﻼم ﳕـﻮد ﻛﻪ ﮔﻨﺎه‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺧﻮاه در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ و ﺧﻮاه در آﻳﻨﺪه ﺑﺨﺸﻴﺪه ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪:‬‬ ‫از اﻳﻦ رو ﺷﻤﺎ را ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻧﻮع ﮔﻨﺎه و ﻛﻔﺮ از اﻧﺴﺎن آﻣﺮزﻳﺪه ﻣﻰ‪,‬ﺷﻮد‬ ‫ﻟﻴﻜﻦ ﻛﻔﺮ ﺑﻪ روح‪,‬اﻟﻘﺪس از اﻧﺴﺎن ﻋﻔﻮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻼف ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∑‪±‬‬

‫ﺳﺨﻨـﻰ ﮔﻮﻳﺪ آﻣﺮزﻳﺪه ﺷـﻮد اﻣﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑـﺮ ﺧﻼف روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﮔﻮﻳـﺪ در اﻳﻦ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ و در ﻋﺎﻟﻢ آﻳﻨﺪه ﻫﺮﮔﺰ آﻣﺮزﻳﺪه ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ )ﻣﺘﻰ ‪.(٣٢-٣١:١٢‬‬ ‫ﺗﻼﺷﻬﺎى ﮔﻮﻧﺎﮔـﻮﻧﻰ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آﻣﺪه ﺗﺎ ﮔﻨﺎه ﺑﺨﺼـﻮﺻﻰ را ﻛﻪ ﻧﺎﺑﺨﺸـﻮدﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﻰ را روى ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺗﺎﺳ‪N‬ﺑﺎرى ﻣﺜﻞ ﻗﺘـﻞ و‬ ‫زﻧﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ و ﺑﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ﻫـﺮ دوى اﻳﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎن‪ ،‬آﺷﻜـﺎرا ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻰ ﺷﻨﻴﻊ ﻋﻠﻴـﻪ ﺧـﺪا‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﻼم ﺧﺪا روﺷﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪاى در ﻛﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻗﺎﺑـﻞ‬ ‫ﺑﺨﺸﺶ ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﺮاى ﻣﺜـﺎل داود ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻫﺮ دو ﺟﻨﺎﻳﺖ ﻣـﺬﻛـﻮر ﺷـﺪ وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳـﻦ‬ ‫وﺻ‪ ،N‬ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪا‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﻣﺠﺪد ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﻰ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻄﺮح ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﻰ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ‬ ‫ﺑﺎ ﳉﺎﺟﺖ و ﺣﺘﻰ در آﺧﺮ ﻋﻤﺮ‪ ،‬از اﻳﻤﺎن آوردن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮددارى ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻃﺮﻓﺪاران‬ ‫اﻳﺪه ﻣﺰﺑﻮر ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن ﻣﺮگ‪ ،‬اﻣﻜﺎن ﺗﻮﺑﻪ ﻛﺮدن از ﮔﻨﺎه و ﭘﺬﻳﺮﻓﱳ ﻣﺴﻴﺢ را از‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻰاﻳﻤﺎﻧﻰ او ﻗﻄﻌﻴﺖ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ و ﭘﻴﺎﻣﺪ ﭼﻨﻴـﻦ اﻣـﺮى اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫اﻣﻴﺪ ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﻣﻨﺘﻔﻰ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻰاﻳﻤﺎﻧﻰ ﻣﺼﺮاﻧﻪ و ﻧﻬﺎﺋﻰ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻮاﻗﺒﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارد اﻣﺎ ﺑﻰاﻳﻤﺎﻧﻰ‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺑﺎ اﺧﻄﺎر ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﻮرد ﻛﻔﺮﮔﻮﺋﻰ ﻋﻠﻴﻪ روحاﻟﻘﺪس ﭼﻨﺪان ﺟﻮر درﳕﻰآﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻔﺮﮔﻮﺋﻰ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ دﻫﺎن ﻳﺎ ﻗﻠﻢ ﺻﻮرت ﻣﻰﮔﻴﺮد و از ﻣﺤﺪوده( ﻛﻠﻤﺎت ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫ﳕﻰرود‪.‬‬ ‫ﺑﺎ وﺻ‪ N‬اﻳـﻨﻜﻪ ﻫﺮ ﻧـﻮع ﻛﻔﺮﮔﻮﺋـﻰ‪ ،‬ﺗﻬﺎﺟﻤـﻰ ﺟﺪى ﺑﻪ ﺷﺨـﺼﻴﺖ ﺧﺪاﺳـﺖ اﻣﺎ‬ ‫ﻻ در ﻗﺎﻟﺐ رﺧﺪادى ﺑﺨﺸﻮدﻧﻰ ذﻛﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ درﺑﺎر(ه ﮔﻨﺎه‬ ‫ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻧﺎﺑـﺨﺸـﻮدﻧﻰ ﻫﺸـﺪار داد‪ ،‬ﻫﺸـﺪار او در ﭼﺎرﭼـﻮب ﭘﺎﺳﺦ ﺑـﻪ ﻣﻔـﺘﺮﻳﺎﻧـﻰ ﺑﻮد ﻛـﻪ او را‬ ‫ﻫﻤﺪﺳﺖ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﺸﺪار او ﭘﺮﻫﻴﺒﺖ و ﺗﺮسآور ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ اوﺻﺎف‪،‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺑﺨﺸﻮده ﺷﺪن آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﺳﺮ ﻧﺎداﻧﻰ ﻋﻠﻴﻪ او ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫دﻋﺎ ﻛﺮد‪» :‬اى ﭘﺪر‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻴﺎﻣﺮز زﻳﺮا ﻛﻪ ﳕﻰ‪,‬داﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﻨﺪ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٣٤:٢٣‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺻﻮرت اﮔﺮ اﻧﺴﺎن ﺗـﻮﺳﻂ روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ اﻧﺪازهاى ﻣﻨﻮر ﺷـﻮد ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺪ‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻫﻤﺎن ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ و ﺳﭙﺲ او را ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻨﺘﺴﺐ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻫﻰ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ و ً‬

‫‪±∑¥‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫ﺷﺪه ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺑﺨﺸﺎﻳﺸﻰ ﺷﺎﻣـﻞ ﺣـﺎل وى ﳕﻰﺷﻮد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧـﻮد و ﺗﺪﺑﻴﺮ‬ ‫ﺧﻮد رﻫﺎ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻰﺗـﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻧﺎﺑﺨـﺸـﻮدﻧﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﺎﻣـﻞ‬ ‫دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا در ﻓﻴﺾ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬در آن ﻓﻴﻀﻰ ﻛﻪ ﻣـﺎ را ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﻰدارد‪ ،‬ﺑـﺮﮔﺰﻳﺪه‬ ‫ﺧﻮد را ﻫﻤﻮاره از ارﺗﻜﺎب ﭼﻨﺎن ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺑﺎز ﻣـﻰدارد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺻﺎدق‬ ‫در اﻳﻦ ﺗﺮس و ﻫﺮاس ﺑﺴﺮ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا ﭼﻨﺎن ﮔﻨﺎﻫﻰ را ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬دور‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻮد آن ﻫﺮاس ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺎن ﮔﻨﺎﻫﻰ را ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻧﺸﺪهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻧﺎﺑﺨﺸـﻮدﻧﻰ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻰﺗـﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﺪرى ﺳﻨﮕﺪل و ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻨﺎه ﺧﻮﻳﺶ واﮔﺬار ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻟﺰوم ﻫﻴﭻ ﻧﺪاﻣﺘﻰ را ﺣﺲ ﻧﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺘﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰآﻳﺪ ﻛﻪ در ﻓﺮﻫـﻨﮓ دﻧﻴﻮى و ﺷﺮكآﻟﻮدى ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﺮدم در ﻛﻔﺮﮔﻮﺋﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺪا و ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬از ﺗﻨﺪروى ﺷﺪﻳﺪ اﻛﺮاه دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ راﻳﺞ‬ ‫ﺷﺪه ﻛﻪ ﻧـﺎم ﻣﺴﻴﺢ را ﺑـﻪ ﺟﺎى واژه ﻧﻔﺮﻳـﻦ ﺑﻜﺎر ﺑﺮﻧـﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آن ﺗﻮﻫﻴـﻦ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑـﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑـﺎ‬ ‫ﻣﺘﻠـﻚﻫﺎ و اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮﻫـﺎى ﺑﻰادﺑﺎﻧﻪ‪ ،‬اﳒﻴـﻞ را ﻣﺴﺨﺮه ﻣﻰﻛﻨـﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﭘﻴـﺪاﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮدم ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﻮد را ﻣﻮﻇ‪ N‬ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﻛﻪ از اﻧﺘﺴﺎب ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺧﻮددارى ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻰ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺳﺤﺮ و ﺷﻴﻄـﺎنﭘـﺮﺳﺘﻰ‪ ،‬زﻣﻴﻨـﻪ وﺳﻴﻌﻰ ﺑـﺮاى ﺧﻄﺮ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨـﺎه‬ ‫ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﻰ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ در ﺻـﻮرت ﻛﻔﺮﮔﻮﺋﻰ ﻧﺎﺷﻰ از ﭼﻨﻴـﻦ زﻣﻴﻨﻪاى‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨـﻜـﻪ ﻣـﺮﺗﻜﺒﻴـﻦ از ﺳـﻮى روحاﻟﻘﺪس ﻣﻨﻮر ﻧﺸﺪه و از ﺳـﺮ ﻧـﺎداﻧـﻰ ﺑـﻪ ﭼـﺎه‬ ‫اﻓﺘﺎدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺨﺸﻮده ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﻔﺮﮔﻮﺋﻰ ﻋﻠﻴﻪ روحاﻟﻘﺪس ﻧﺒﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﺎ ﻗﺘﻞ و زﻧﺎ ﻣﺴﺎوى ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻛﻔﺮﮔﻮﺋﻰ‪ ،‬ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﺪاﺳﺖ و ﺧﺎرج از ﺣﻴﻄﻪ ﻟﻔﺎﻇﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻫﺸﺪار اﺻﻠﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻠﻴﻪ اﻧﺘﺴﺎب ﻛﺎرﻫﺎى اﻟﻬﻰ روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮاى ﻛﻔﺮﮔﻮﻳﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﻫﻮﻳﺖ واﻗﻌﻰ او ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻫﺮﮔﺰ آن ﮔﻨﺎه را ﻣﺮﺗﻜﺐ ﳕﻰﺷﻮﻧﺪ زﻳﺮا ﻓﻴﺾ ﺑﺎزدارﻧﺪه ﺧﺪا ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل‬ ‫اﻳﺸﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±∑µ‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٣٢-٢٢:١٢‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٣٤:٢٣‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٦:٥‬‬

‫‪◊UI²'« ©µµ‬‬ ‫اﻟﺘﻘﺎط روﻧﺪى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬ﺟﻨﺒﻪﻫﺎﺋﻰ از ﻳﻚ دﻳﻦ در دﻳﻦ دﻳﮕﺮى ﺣﻞ ﻳﺎ‬ ‫ﺑﻪ آن اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻰﺷـﻮد‪ .‬اﻳـﻦ روﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴـﺮاﺗﻰ اﺳﺎﺳـﻰ در ﻫـﺮ دوى آن ادﻳﺎن ﺧﺘـﻢ‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺧﺪا ﻋﻤـﻴـﻘـﺎً ﻧﮕﺮان ﻓﺸـﺎر و وﺳﻮﺳﻪاى ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ اﻟﺘﻘﺎط ﺧﺘـﻢ‬ ‫ﻣﻰﺷﺪ‪ .‬ﻗﻮم ﺧﺪا ﺑﺎ ﻛﻮچ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﺑﺎ ادﻳﺎن ﻣﺸﺮك ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪاﻳﺎن‬ ‫ﻛﻨﻌﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﻌﻞ و اﺷـﻴـﺮه ﺑﻪ اﻫﺪاﻓﻰ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑـﻨـﻰاﺳـﺮاﺋﻴﻞ ﺧـﻮد را وﻗ‪ N‬آﻧﻬـﺎ‬ ‫ﻣﻰﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻗﻮم ﺧﺪا ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪاﻳﺎن ﻣﻠﻰ آﺷﻮر و ﺑﺎﺑﻞ ﻧﻴﺰ ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﻧﻪ ﻓﻘﻂ در ﻣﻘﺎﺑﻞ دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪن از ﻳﻬﻮه ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪاﻳﺎن دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ در‬ ‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪاﻳﺎن دﻳﮕﺮ در ﻛﻨﺎر ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﺑـﻪ وﺿﻮح ﺑﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻫﺸﺪار‬ ‫داد‪ .‬ﺑﺎ ﲢﻮﻟﻰ ﻛﻪ ﻗﻮم در اﻳﻤﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺪﻳﺪ آوردﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺬﻳﺮاى اﻳﺪهﻫﺎ و آداب ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻧﺒﻴﺎ در ﻣﻮرد داورى آﻳﻨﺪه ﻫﺸﺪار دادﻧﺪ‪.‬‬ ‫دوران ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻳﻜﻰ از ﻣﻘﺎﻃﻊ اﻧـﺘـﺸـﺎر ﮔـﺴـﺘـﺮده اﻟﺘﻘـﺎط ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﮔﺴـﺘـﺮش‬ ‫اﻣﭙﺮاﺗﻮرى ﻳﻮﻧﺎن‪ ،‬ﺧﺪاﻳﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﺧﺪاﻳﺎن ﻣﺤﻠﻰ ﻣﻠﺘﻬﺎى ﺷﻜﺴﺖ ﺧـﻮرده در ﻫﻢ‬ ‫آﻣﻴﺨﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﭙﺮاﺗﻮرى روم ﻧﻴﺰ از ﻫﻤﻪ آداب ﻓﺮﻗﻪﻫﺎ و ادﻳﺎن ﻣﺮﻣﻮز اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﻰﻛﺮد و‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻫﻢ از اﻳﻦ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﺑﺮ ﻛﻨﺎر ﳕﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺪران ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﳒﻴﻞ را ﺑﺸﺎرت ﻣﻰدادﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ در ﺟﻬﺖ ﺑﻰآﻻﻳﺶ ﻣﺎﻧـﺪن‬ ‫آن‪ ،‬زﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬آﺋﻴﻦ ﻣـﺎﻧـﻮى )ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺛﻨﻮﻳﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﻛﻰ از ﺷـﻮر و ﺟـﺬﺑـﻪاى‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻔﺮط ﺑﻮد و ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﺎدى را ﺷﺮ ﻣﻰﭘﻨﺪاﺷﺖ( آرام آرام در ﺑﺮﺧﻰ آﻣﻮزهﻫﺎ ﻧﻔﻮذ‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬دوﺳﺘﻴﺰم ﻳﺎ ﻇﺎﻫﺮﮔـﺮاﺋﻰ )ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ وﺟﻮد ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﻮد(‬ ‫ﺣﺘﻰ در ﻫﻤـﺎن زﻣﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪن ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺸﻜﻠﻰ اﺳﺎﺳﻰ ﺑﺸـﻤـﺎر ﻣـﻰرﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى از اﺷﻜﺎل ﻧﻮاﻓﻼﻃﻮﻧﻰ‪ ،‬ﺗﻼشﻫﺎى رﻧﺪاﻧﻪاى ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورﻧﺪ ﺗﺎ ﻋﻨﺎﺻـﺮى از‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ را ﺑﺎ ﻓﻠﺴﻔﻪ اﻓﻼﻃﻮﻧﻰ و ﺛﻨﻮﻳﺖ ﺷﺮﻗﻰ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻜﺎﭘﻮى ﻗﻮم ﺧﺪا ﺑﺮاى ﺟﺪا ﻧﮕﺎه داﺷﱳ ﺧﻮﻳﺶ از‬ ‫ﭼﻨﺒﺮهﻫﺎى ادﻳﺎن و ﻓﻠﺴﻔﻪﻫﺎى ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻣﺴﺎﻟﻪ اﻣﺮوز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﻮت ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻠﺴﻔﻪﻫﺎى ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻈﻴـﺮ ﻣـﺎرﻛﺴﻴﺴﻢ ﻳﺎ اﮔﺰﻳﺴﺘﺎﻧﺴﻴﺎﻟﻴـﺴـﻢ‪ ،‬در‬ ‫ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺨﺘﺼﺎت ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﭘﺸﺖ ﭘﺎ ﻣﻰزﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮاب ﻗﺪرت ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‬ ‫را ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ‪ .‬اﻟﺘﻘﺎط اﺑﺰار ﻗﺪرﲤﻨﺪى اﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﺪا را از ﻗﻮم او ﺟﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻧﺴﻠﻬﺎى ﻣﺴﻴﺤـﻰ ﺑـﺎ وﺳﻮﺳﻪ اﻟﺘﻘﺎط روﺑﺮو ﺑـﻮده و ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻛﺸﺎﻛـﺶ‬ ‫»ﻫﻤﺮاه« ﺑﻮدن ﻳﺎ »ﻫﻤﺮﻧﮓ« ﺷﺪن ﺑﺎ آداب و ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻏﻮش ﺧﻮد را ﺑﻪ‬ ‫روى وﺳـﻮﺳـﻪ ﺗـﻄـﺒـﻴـﻖ ﻳـﺎﻓـﱳ ﺑـﺎ اﻟـﮕـﻮﻫـﺎى اﻳـﻦ دﻧـﻴـﺎ ﻣـﻰﮔـﺸـﺎﺋـﻴـﻢ‪ .‬در ﭼـﻨـﺎن‬ ‫ﺑﺤﺒﻮﺣﻪﻫﺎﺋﻰاﺳﺖ ﻛﻪ آداب و اﻳﺪهﻫﺎى ﻣﺸﺮﻛﺎن را ﻣﻰﭘﺬﻳﺮﻳﻢ و در ﭘﻰ »ﻏﺴﻞ ﺗﻌﻤﻴﺪ‬ ‫دادن آﻧﻬﺎ« ﺑﺮﻣﻰآﺋﻴﻢ‪ .‬ﺣﺘﻰ در ﺣﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ادﻳﺎن و ﻓﻠﺴﻔﻪﻫﺎى ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‬ ‫و درﮔﻴﺮ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﲤﺎﻳﻞ دارﻳﻢ ﻛﻪ از آﻧﻬﺎ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﻋﻨﺼﺮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪاى ﻛﻪ ﺑﻪ درون‬ ‫اﻳﻤﺎن و آﺋﻴﻦ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺨﺰد‪ ،‬ﻋﻨﺼﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻠﻮص اﻳﻤﺎن را ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬

‫‪ -٤‬اﻣﺮوزه ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﻛﻮﺷﺶﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺗﺮﻛﻴﺐ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎ دﻳﻦ‬ ‫ﻣﺸﺮك و ﻓﻠﺴﻔﻪ دﻧﻴﻮى ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬

‫∂∑‪±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻟﺘﻘﺎط ادﻳﺎن ﻳﺎ ﻓﻠﺴﻔﻪﻫﺎى ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬از ﻃﺮﻳـﻖ اﺿـﺎﻓـﻪ ﻛـﺮدن ﻳﻜﻰ ﺑﻪ دﻳـﮕـﺮى ﻳﺎ‬ ‫درﻫﻢ آﻣﻴﺨﱳ آﻧﻬﺎ ﺻﻮرت ﻣﻰﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻳﻜﻰ از ﻣﺸﻜﻼت داﺋﻤﻰ اﻳﻤﺎن ﺑﻨﻰاﺳﺮاﺋﻴﻞ در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺗﻌﺪى ﻣﺬاﻫﺐ ﻣﺸﺮك‬ ‫ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻋﻠﻴﻪ ﺗـﺎﺛـﻴـﺮ ﻣـﺬﻫـﺒـﻰ و ﻓـﺮﻫﻨﮕـﻰ ﻳـﻮﻧﺎن و روم ﺑﻪ ﻣﺠﺎدﻟـﻪ‬ ‫ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫اول ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ‪٢٩-٢٤:١٦‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢٣-١٤:١٠‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٨-١٤:٦‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪١٤-١:٣‬‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪٨:٢‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢١-١٩:٥‬‬

‫∑∑‪±‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪r²H¼ g7Ð‬‬

‫‪ U$‬‬ ‫∂‪ U$ ©µ‬‬ ‫ﻳﻚ ﺑﺎر در ﻓﻴﻼدﻟﻔﻴﺎ ﺑﻪ ﻣـﺮد ﺟﻮاﻧﻰ ﺑﺮﺧﻮردم ﻛﻪ از ﻣﻦ ﭘـﺮﺳﻴﺪ‪» :‬آﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﳒﺎت‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ؟« در ﺟﻮاب او ﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬ﳒﺎت از ﭼﻪ ﭼﻴـﺰى؟« او از ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ ﻣﻦ ﺟﺎ‬ ‫ﺧﻮرد‪ .‬ﻇﺎﻫﺮًا وى از اﺷﺨﺎﺻﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ﭘﺮﺳﻴﺪن‪ ،‬زﻳﺎد ﳕﻰاﻧﺪﻳﺸﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ‬ ‫ﺣﺎل ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻫﻨﻮز از دﺳﺖ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻰﻣﻘﺪﻣﻪ وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﺮا ﻣﻌﻄﻞ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﻣﻰﭘﺮﺳﻨﺪ »آﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ« ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪام‪.‬‬ ‫ﺳﻮال در ﻣﻮرد ﳒـﺎت‪ ،‬واﻻﺗﺮﻳﻦ ﺳﻮال ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﻮﺿﻮع ﳒـﺎت‪،‬‬ ‫ﺟﻮﻫﺮه( ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ در رﺣﻢ ﻣﺮﻳﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﳒﺎتدﻫﻨﺪه ﻣﻌﺮﻓﻰ ﺷﺪ‪ .‬ﳒﺎت و رﻫﺎﺋﻰ‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺣـﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻘﺶ ﳒﺎت دﻫﻨﺪه اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﳒﺎت دﻫﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺎر از ﺧـﻮد ﻣﻰﭘـﺮﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﳒﺎت از ﭼـﻪ ﭼـﻴـﺰى؟ ﻣﻌﻨﺎى ﳒـﺎت از دﻳـﺪﮔـﺎه‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘـﺪس‪ ،‬وﺳﻴﻊ و داراى ﭼﻨﺪ وﺟﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻌﻞ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﱳ‪ ،‬در ﺳﺎدهﺗـﺮﻳـﻦ‬ ‫ﺷﻜﻞ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى »رﻫﺎﺋﻰ از وﺿﻌﻴﺘﻰ ﺧﻄﺮﻧﺎك ﻳﺎ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻨﻨﺪه« اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻨﻰاﺳـﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬از ﺷﻜﺴﺖ در ﺟﻨﮓ ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔـﺮﻳـﺰد‪ ،‬او را رﻫﺎﺋﻰ ﻳﺎﻓﺘـﻪ‬ ‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺮدم از ﻣﺮﺿﻰ ﺑﻬﺒﻮد ﻣﻰﻳﺎﺑﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت ﻳﺎ ﺳﻼﻣﺖ اﻳﺸﺎن را‬ ‫ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻰﻛﺮده‪ ،‬ﳒﺎت را ﳌﺲ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﺰار از آﻓﺖ ﻳﺎ ﺧﺸﻜﺴﺎﻟـﻰ‬ ‫ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪±∑π‬‬

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ واژ(ه رﺳﱳ را ﻧﻴﺰ در راﺳﺘﺎى ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻓﻮقاﻟﺬﻛﺮ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰﺑﺮﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ در‬ ‫روى رﻳﻨﮓ ﻣﺸﺖزﻧﻰ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻚ داور ﻋﺪد ده را ﺑﺮ زﺑﺎن آورد و ﻓﺮد زﻣﻴﻦ ﺧﻮرده‬ ‫را ﺑﺎزﻧﺪه اﻋﻼم ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻧﮓ ﭘﺎﻳﺎن آن دور از ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻧﻮاﺧﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ »ﺑﻪ ﺻﺪاى‬ ‫زﻧﮓ رﺳﺖ‪ «.‬رﺳﱳ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﳒﺎت ﻳﺎﻓﱳ از ﺑﺮﺧﻰ ﻣﺼﺎﺋﺐ اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت‪،‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس اﺻﻄﻼﺣﺎت ﻓﻮق را ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺧﺎﺻﻰ ﺑﺮاى اﺷﺎره ﺑﻪ ﳒﺎت ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣﺎ از‬ ‫ﮔﻨﺎه و ﻧﻴﺰ آﺷﺘﻰ ﻣﺠﺪد ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻛـﺎر ﻣـﻰﺑـﺮد‪ .‬در ﭼـﺎرﭼﻮب ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬اﻳﻦ ﳒـﺎت‪،‬‬ ‫ﳒﺎت از ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﳑﻜﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺖ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪ .‬واﻻﺗﺮﻳﻦ ﳒﺎت ﺗﻮﺳﻂ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ اﳒﺎم ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ »ﻣﺎ را از ﻏﻀﺐ آﻳﻨﺪه ﻣﻰ‪,‬رﻫﺎﻧﺪ« )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪.(١٠:١‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ اﻋﻼم ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ روز داورى ﻓﺮا ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬روزى‬ ‫ﻛﻪ در آن‪ ،‬ﻫـﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧـﻬﺎ در ﻣﺤﻀـﺮ ﺧﺪا ﺣﺴـﺎب ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ داد‪ .‬ﺑﺮاى ﺑﺴﻴـﺎرى‪،‬‬ ‫»روز ﺧﺪاوﻧﺪ«‪ ،‬روزى آﻛـﻨﺪه از ﺗﺎرﻳﻜﻰ و ﻓـﺎﻗﺪ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻧـﻮر ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬آن روز‪،‬‬ ‫ﻫﻤﺎن روزى ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ در آن‪ ،‬ﺧﺪا ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺿﺪ ﺷﺮﻳﺮان و ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﭘﺬﻳﺮان‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺧـﻮاﻫﺪ رﻳﺨﺖ‪ .‬آن روز‪ ،‬روز ﻗﺘـﻞ ﻋﺎم ﻧﻬﺎﺋﻰ‪ ،‬ﺗـﺎرﻳﻚﺗﺮﻳﻦ زﻣﺎن و ﺑﺪﺗﺮﻳـﻦ‬ ‫ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺸﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاى رﻫﺎﺋﻰ از ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺘﻤﻰﺗﺮﻳﻦ وﺟﻪ‬ ‫ﺑﺮ دﻧﻴﺎ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ ،‬ﳒﺎﺗﻰ ﻏﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارد‪ .‬آن ﳒﺎت در ﭼﺎرﭼﻮب اﻗﺪام ﳒﺎتﺑﺨﺸﻰ‬ ‫ﺻﻮرت ﻣﻰﭘﺬﻳﺮد ﻛﻪ ﺑﺮاى رﺳﱳ از ﻏﻀﺐ ﺧﺪا‪ ،‬ﻏﻀﺒﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺘﻤﻰﺗﺮﻳـﻦ وﺟﻪ ﺑﺮ‬ ‫دﻧـﻴـﺎ ﺧـﻮاﻫﺪ آﻣـﺪ راه رﻫﺎﺋـﻰ ﻗـﻄـﻌـﻰ آﻣـﺎده اﺳـﺖ و آن رﻫـﺎﺋـﻰ در ﭼـﺎرﭼﻮب ﻛـﺎر‬ ‫ﳒﺎتﺑﺨﺸﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻨﺠﻰ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ اﳒﺎم ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ واژ(ه ﳒﺎت را در ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠ‪ ،N‬ﺑﻠﻜﻪ در ﺻﻴﻐﻪﻫﺎى‬ ‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﮔﺮاﻣﺮى ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰﺑﺮد‪ .‬ﻓﻌﻞ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﱳ‪ ،‬ﺑﻪ درﺳﺘﻰ در ﲤﺎم ﺻﻴﻐﻪﻫﺎى‬ ‫ﮔﺮاﻣﺮى ﳑﻜﻦ در زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ و ﺑﺮ ﲤﺎم ﺟـﻮاﻧﺐ ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬ﻣﻮﺿﻮع ﳒﺎت‬ ‫دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ )از ﺑﻨﻴﺎد ﻋﺎﻟﻢ( ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘـﻪ ﺑـﻮدﻳﻢ؛ ﻣﺎ )ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ ﻛﺎر ﺧﺪا در‬ ‫ﻃـﻮل ﺗـﺎرﻳـﺦ( در ﺣـﺎل ﳒـﺎت ﻳـﺎﻓـﱳ ﺑــﻮدﻳـﻢ؛ ﻣـﺎ )ﺑـﺎ ﻗـﺮار داﺷـﱳ در ﺣـﺎﻟـﺘـﻰ از‬ ‫ﻋﺎدلﺷﻤﺮدﮔﻰ( ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ؛ ﻣﺎ )ﺑﺎ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪن( در ﺣﺎل ﳒﺎت ﻳﺎﻓﱳ ﻫﺴﺘﻴﻢ و‬ ‫ﻣﺎ ﳒﺎت ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ )ﳒﺎت ﻛﺎﻣـﻞ ﺧـﻮد را در آﺳﻤﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ آورد(‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﻗﺎﻟﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺣﺎل و آﻳﻨﺪه از ﳒﺎت ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫∞∏‪±‬‬

‫‪ U$‬‬

‫ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﻣﺎ ﳒﺎت ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻋﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﺷﺪن ﻛﻪ اﻣﺮى ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﻪ‬ ‫زﻣﺎن ﺣﺎل اﺳﺖ درك ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻮاﻗﻊ‪ ،‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺧﺎﺻﻰ در ﻛﻞ روﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻘﺸﻪ ﳒﺎت ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه‪ ،‬ﻳﺎدآورى ﺟﻨﺒﻪ ﻣﺤـﻮرى دﻳﮕﺮى از ﻣﻔﻬـﻮم ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ ﳒﺎت ﺣﺎﺋـﺰ‬ ‫اﻫﻤﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﳒـﺎت از ﺳـﻮى ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﳒﺎت‪ ،‬اﻗﺪاﻣﻰ اﺑﺘـﻜـﺎرى از ﺳﻮى‬ ‫اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺴﺖ و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﳕﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﻮد را ﳒﺎت دﻫﻨﺪ‪ .‬ﳒﺎت اﻗﺪاﻣﻰ آﺳﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪاوﻧﺪ اﳒﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻋﻤﻠﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﳒﺎت‪ ،‬ﻫﻢ از آن ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻫﻢ‬ ‫از ﺳﻮى ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را از ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﳒﺎت ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﻔﻬﻮم وﺳﻴﻊ ﳒﺎت »ﺧﻼﺻﻰ از وﺿﻌﻴﺘﻰ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻨﻨﺪه« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﻔﻬﻮم ﳒﺎت ﻏﺎﺋﻰ‪ ،‬رﻫﺎﺋﻰ از ﻏﻀﺐ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس اﺻـﻄـﻼح ﳒـﺎت را در ﺻﻴﻐﻪﻫﺎى ﻣﺘـﻌـﺪد ﮔـﺮاﻣـﺮى ﻛﻪ ﺑﺮ ﻋـﻤـﻞ‬ ‫ﳒﺎتﺑﺨﺶ ﺧﺪا در ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺣﺎل و آﻳﻨﺪه دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰﺑﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﮔﺎﻫﻰ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﻣﺘﺮادف ﳒﺎت ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰرود و ﮔﺎﻫﻰ‪ ،‬ﺟﻨﺒﻪاى از ﻛﻞ‬ ‫ﻧﻘﺸﻪ ﳒﺎت ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﳒﺎت از آن ﺧﺪاوﻧﺪ و از ﺳﻮى ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺣﺮﻗﻴﺎل ‪٢٧-٢٦:٣٦‬‬ ‫ﺻﻔﻨﻴﺎ ‪١‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٧-١٦:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٧-١٦:١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٣١-٢٦:١‬‬ ‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٠-٦:١‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±∏±‬‬

‫∑‪d¹bIð ©µ‬‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺴـﻴـﺎرى از ﻓﺮﺿﻴﻪﻫﺎى دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺑﺴﻴـﺎر دارد و‬ ‫ﺣﻴﺮت ﻓﺮاواﻧﻰ ﺑـﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ ،‬آﻣـﻮزهاى ﭘﻴﭽﻴﺪه و ﻣﺴﺘـﻠـﺰم آن‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ و ﺟـﺪﻳـﺖ ﺑـﺴـﻴـﺎر ﲢـﺖ ﺑـﺮرﺳﻰ ﻗـﺮار ﮔـﻴـﺮد‪ .‬ﺗﻘﺪﻳـﺮ‪ ،‬آﻣـﻮزهاى‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ اﺳﺖ و از ﻫﻤﻴﻦ رو ﭘﺮداﺧﱳ ﺑﻪ آن ﺿﺮورى اﺳﺖ و ﻧﺎدﻳﺪه ﮔﺮﻓﱳ آن‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ و اﻳﻤﺎن ﺳﺎزﮔﺎرى ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬از اﻋﺘﻘﺎد‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﮔﺮﻳـﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﭼـﺮا ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻـﺮاﺣﺖ در ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس ذﻛﺮ‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ در ﺧﺼﻮص ﻣﻔﻬﻮم ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‬ ‫اﺷﺘﺮاك ﻧﻈﺮ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﺪارﻧﺪ و ﮔﺎﻫﻰ اﺧﺘﻼﻓﺎت ﻋﻤﻴﻘﻰ ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﺑﺮوز ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬دﻳﺪﮔﺎه‬ ‫ﻣﺘﺪﻳﺴﺖ ﺑﺎ دﻳﺪﮔﺎه ﻟﻮﺗﺮى و اﻳﻦ دو ﺑﺎ دﻳﺪﮔﺎه ﻛﻠﻴﺴﺎى ﭘﺮزﺑﻴﺘﺮى ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ‬ ‫وﺟﻮد ﺗﻔﺎوت اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎﻫﻬﺎ‪ ،‬ﻫﺮ ﻳﻚ از آﻧﻬﺎ ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﻣـﻮﺿـﻮع ﺑﻐﺮﱋ ﺗﻘﺪﻳﺮ‬ ‫دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ ،‬در اﺑﺘﺪاﺋﻰﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﻬـﻮم‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻳﻢ ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣﺎ‪ ،‬اﻋﻢ از رﻓﱳ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻳﺎ رﻓﱳ ﺑﻪ دوزخ‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ‬ ‫ﭘﻴﺶ از رﻓﱳ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺣﺘﻰ ﭘﻴﺶ از ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا روﺷﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬آﻣﻮز(ه‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻴﺎن دﻳﮕﺮ‪:‬‬ ‫از ﻫﻤﺎن ازل‪ ،‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺣـﺘـﻰ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﺗﺼﻤﻴـﻢ ﮔـﺮﻓﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ از اﻓﺮاد ﺑﺸﺮ را ﻧﮕﺎه دارد و اﺟﺎزه دﻫﺪ ﺑﻘﻴﻪ ﻫﻼك ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺰﻳﻨﺶ زد‪ .‬او ﺑﺮﺧﻰ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ در آﺳﻤﺎن‪ ،‬در ﺳﻌﺎدت اﺑﺪى‬ ‫ﻣﺤﻔﻮظ ﲟﺎﻧﻨﺪ و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ از ﺑﻘﻴﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﭙـﻮﺷﺪ‪ ،‬ﺑﮕﺬارد ﺗﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻋﻮاﻗﺐ‬ ‫ﻃﻪ ﻋﺬاب اﺑﺪى در ﺟﻬﻨﻢ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺬﻳﺮش ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻓﻮق ﺑﺮاى ﺑﺴﻴﺎرى‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ور (‬ ‫ﻟﺐ ﻣﻄﻠﺐ‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻛﻪ‬ ‫از ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ‪ ،‬اﻣﺮى ﻋﺎدى اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ّ‬ ‫ﺧﺪا ﭼﮕﻮﻧﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ آن ﮔﺰﻳﻨﺶ ﻣﻰزﻧﺪ؟ دﻳﺪﮔﺎه ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى اﺻﻼح ﺷﺪه ﻛﻪ اﻋﺘﻘﺎد‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﭘﻴﺶداﻧﻰ ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺰﻳﻨﺸﻰ‬ ‫را اﳒﺎم ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﺧﺪا آﻧﺎﻧـﻰ را ﺑﺮاى ﺣﻴﺎت اﺑﺪى اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰداﻧـﺪ او را‬ ‫اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه‪ ،‬ﭘﻴﺶداﻧﻰ ﺧﺪا از ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت ﻳﺎ اﻗﺪاﻣﺎت‬ ‫ﺑﺸﺮ را ﻣﺒﻨﺎى ﺧﻮد ﻗﺮار داده‪» ،‬دﻳﺪﮔﺎه ﻏﻴﺒﻰ« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه اﺻﻼح ﺷﺪه از اﻳﻦ ﳊﺎظ ﺑﺎ دﻳﺪﮔﺎه ﻗﺒﻠﻰ ﻣـﺘـﻔـﺎوت اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‬ ‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﳒﺎت‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ‪ .‬در اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه‪ ،‬ﮔﺰﻳﻨﺸﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬از ﻣﻌﻴﺎر اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار ﻣﻄﻠﻖ و ﺑـﻰﭼـﻮن و ﭼـﺮاى او ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ‬ ‫ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ .‬ﮔﺰﻳﻨﺶ او ﺑﻪ ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت ﻳﺎ واﻛﻨﺶﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎن ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت ﻳﺎ‬ ‫واﻛﻨﺶﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از اﺗﺨﺎذ ﻳـﺎ وﻗﻮع در ﻧﻈﺮ ﮔـﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺴﺘﮕﻰ ﻧـﺪارد‪ .‬در‬ ‫ﻛﺎﻧﻪ ﺧﺪا ﻣﻰداﻧﺪ‪.‬‬ ‫واﻗﻊ‪ ،‬دﻳﺪﮔﺎه اﺧﻴﺮ اﺧﺬ آن ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت را ﻧﺎﺷﻰ از ﻓﻴﺾ ﻣﻠﻮ (‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه اﺻﻼح ﺷﺪه ﺑﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎن ﺳﻘـﻮط ﻛﺮدهاى‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﭼﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﺣﺎل ﺧـﻮد رﻫﺎ ﺷﻮد‪ ،‬ﻫـﺮﮔﺰ ﺧﺪا را ﺑـﺮﳕﻰﮔﺰﻳﻨﺪ‪ .‬اﺷﺨﺎص ﺳـﻘـﻮط ﻛﺮده‪ ،‬ﺑﺎز ﻫـﻢ‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ ارادهاى آزاد ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻗـﺎدرﻧﺪ ﻃﺒﻖ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺴﺎﻟـﻪ‬ ‫اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﺎ اﺑﺘﺪا ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻧﻴﺎﺑﻴﻢ‪ ،‬اﺻﻼً ﲤﺎﻳﻠﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا ﻧﺪارﻳﻢ و ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫را ﺑﺮ ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﮔﺰﻳﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻋﻄﻴﻪاى اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻧﺼﻴﺐ اﻧﺴﺎن ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻮاره ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺷﺪﮔﺎن‪ ،‬در اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ اﳒﻴﻞ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺮﻣﻰﮔﺰﻳﻨﻨﺪ اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ اول ﺧﺪا آﻧﻬﺎ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ داﺳﺘﺎن ﻳﻌﻘـﻮب و ﻋﻴﺴﻮ‪ ،‬ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﻣﺒﻨـﺎى اراده( ﻧﻴﻜـﻮ و‬ ‫ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻛﺎرﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ‬ ‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﻧﻪ اﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻜﻪ رﻓﻘﻪ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن از ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻳﻌﻨﻰ از ﭘﺪر ﻣﺎ اﺳﺤﺎق ﺣﺎﻣﻠﻪ‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮﻟﺪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻋﻤﻠﻰ ﻧﻴﻚ ﻳﺎ ﺑﺪ ﻧﻜـﺮده ﺗﺎ اراده\‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺮ ﺣﺴﺐ اﺧﺘﻴﺎر ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻮد ﻧﻪ از اﻋﻤﺎل ﺑﻠﻜﻪ از دﻋﻮت ﻛﻨﻨﺪه‪ ،‬ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ‪ ،‬ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ را ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد‪ .‬ﻻﺟﺮم ﻧﻪ از ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﻨﻨﺪه‬ ‫و ﻧﻪ از ﺷﺘﺎﺑﻨﺪه اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ از ﺧﺪاى رﺣﻢ ﻛﻨﻨﺪه )روﻣﻴﺎن ‪.(١٦٬١٢-١٠:٩‬‬

‫ﻧﻜﺘﻪ آزار دﻫﻨﺪهاى ﻛﻪ در اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ وﺟﻮد دارد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺗﺼﻤﻴﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﳒﺎت ﻫﻤﻪ اﻓﺮاد ﺑﺸﺮ ﻧﺪارد‪ .‬او اﻳﻦ ﺣﻖ را ﺑﺮاى ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﻔﻮظ داﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ آﻧﺎﻧﻰ‬ ‫رﺣﻤﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ رﺣﻤﺖ ﺧﻮد را ﻧﺼﻴﺐ اﻳﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻴﺾ و رﺣﻤﺖ ﮔﺰﻳﻨﺶ‪،‬‬ ‫ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﺑـﺮﺧﻰ از ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺳﻘـﻮط ﻛﺮده ﻣﻰﺷﻮد و ﺧﺪا ﺑـﺎ رﻫﺎ ﻛﺮدن ﺑﻘﻴـﻪ درﮔﻨﺎه‬ ‫ﺧﻮدﺷﺎن‪ ،‬از آﻧﻬﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﭘﻮﺷﺪ‪.‬‬ ‫رﺣﻤﺖ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻇﻠﻤﻰ ﳕﻰﺷﻮد و ﺑﻴﺪادى‬ ‫ﳕﻰرود‪ .‬ﺧﺪا ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻳﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫـﻤـﻪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻳـﻚ اﻧـﺪازه‬ ‫رﺣﻤﺖ آورد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧـﻮد او ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازه و ﺑﻪ ﭼﻪ‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻰ رﺣﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰﺗﻮان زﻣﻴﻨﻪاى ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا در آن‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ‬ ‫ﻛﺴﻰ ﻇﻠﻤﻰ روا داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ )رﺟﻮع ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ روﻣﻴﺎن ‪.(١٥-١٤:٩‬‬

‫≤∏‪±‬‬

‫≥∏‪±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬آﻣﻮز(ه ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ ،‬آﻣﻮزهاى ﭘﻴﭽﻴﺪه اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻗﺖ آن را ﺑﺮرﺳﻰ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬آﻣﻮزه( ﺗﻘﺪﻳﺮ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﺮ را در ﻗﺎﻟﺐ ﭘﻴﺶداﻧﻰ ﺧﺪا ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬دﻳﺪﮔﺎه اﺻﻼح ﺷﺪه‪ ،‬ﭘﻴﺶداﻧﻰ ﺧﺪا را ﺗﻮﺿﻴﺤﻰ ﺑﺮاى اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ از دﻳﺪﮔﺎه‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﺤﺴﻮى ﳕﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ ،‬ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ( ﮔﺰﻳﻨﺶ آزاداﻧﻪ( ﺧﺪا اﺳﺘﻮار اﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﺮ اﻧﺘﺨﺎب اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬اﺷﺨﺎص ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﲤﺎﻳﻠﻰ ﺑﺮاى ﺑﺮﮔﺰﻳﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٧‬ﺧﺪا ﻫﺮ ﻛﺴﻰ را ﺑﺮﳕﻰﮔﺰﻳﻨﺪ‪ .‬او اﻳﻦ ﺣﻖ را ﺑﺮاى ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﻰدارد ﻛﻪ ﺑﺮ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ دﻟﺶ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬رﺣﻤﺖ آورد‪.‬‬ ‫‪ -٨‬ﺧﺪا ﺑﺎ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻇﺎﳌﺎﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﳕﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪±∏¥‬‬

‫‪ U$‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫اﻣﺜﺎل ‪٤:١٦‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٨:١٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٠:٨‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١٤-٣:١‬‬ ‫دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٥-١٣:٢‬‬

‫∏‪«bš ÁU~AOÄ “« Êbý Áb½«— Ë d¹bIð ©µ‬‬ ‫ﻫ ﺮ ﺳ ـﻜﻪ ا ى د و ر و دا رد و ر وى دﻳ ـﮕﺮ آ ﻣ ـﻮ زه ( ﮔ ﺰﻳ ـﻨﺶ را ﻫ ـﻢ ﺑ ﺎ ﻳﺪ دﻳ ـﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺰ ﻳﻨ ﺶ ﻓﻘ ﻂ ﺑ ﺨ ﺸ ﻰ از ﺳﻮا ل ﺑ ﺰ رﮔﺘ ﺮى اﺳ ـﺖ ﻛﻪ ﺗ ﻘﺪ ﻳﺮ ﻧ ﺎ م د ا رد ‪ .‬ر وى د ﻳﮕ ﺮ‬ ‫ﮔﺰ ﻳ ـﻨﺶ ‪ ،‬رد ﺷﺪ ن د ر ﺣﻀ ـﻮ ر ﺧﺪ ا ﻧ ﺎ م د ا رد ‪ .‬ﺧ ـﺪ ا ا ﻋﻼ م ﳕ ﻮد ﻛﻪ ﻳ ـﻌﻘ ﻮب را‬ ‫د وﺳ ﺖ ﻣ ﻰ د ا رد ا ﻣ ﺎ ا ز ﻋ ﻴ ـﺴﻮ ﺑﻴ ﺰار اﺳ ﺖ‪ .‬ﭼﮕ ﻮﻧﻪ ﻣ ﻰ ﺗ ـﻮاﻧﻴ ﻢ ﻣﻮﺿ ﻮع ﺑﻴ ﺰا رى‬ ‫ا ﻟﻬ ﻰ را د رك ﻛﻨ ﻴﻢ ؟‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺑﺎب دو ﻣﺒﺤﺚ را ﺑﺎز ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ راه ﮔﺰﻳﺮ از ﺑﺎز ﺷﺪن آن دو‬ ‫ﺑﺎب اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﺧﺪا ﻫﻢ ﻣﻘﺪر ﻛـﺮده ﻛﻪ ﮔﺰﻳﻨﺶ ﺷﻮﻧﺪ و ﻫﻢ ﻣﻘﺪر ﻛﺮده‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺮدود ﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﺧﺪا ﻧﻪ ﻣﻘﺪر ﻛﺮده ﻛﻪ ﻛﺴﻰ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﻮد و ﻧﻪ ﻣﻘﺪرﻛﺮده ﻛﻪ‬ ‫ﻛﺴﻰ ﻣﺮدود ﺷﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ وﺿﻮح ﮔﺰﻳﻨﺶ اﻧﺴﺎن را ﺗﻘﺪﻳﺮى‬ ‫اﻋﻼم ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻣﻨﻜﺮ ﳒﺎت ﺟﻬﺎنﺷﻤﻮل اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ اﻋﺘﻘﺎد‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ دو ﻣﺒﺤﺚ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻛﻪ ﻫﻢ ﮔﺰﻳﻨﺶ اﻋﺘﻘﺎد در ﻛﺎر اﺳﺖ‬ ‫و ﻫـﻢ ﻓـﺴـﺎد اﺧـﻼق )ﻣـﺮدودﻳـﺖ(‪ .‬و ﭼـﻨـﻴـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺟـﺪى ﮔــﺮﻓـﱳ ﻣـﺘـﻮن‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ از ﭘﺬﻳﺮش آن دو ﻣﺒﺤﺚ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ ،‬ﮔﺮﻳﺰى ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﻓﻌﻼً اﻫﻤﻴﺖ دارد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ آن اﻋﺘﻘﺎد دو ﺳﻮﻳﻪ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‬ ‫را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮان ﺗﺒﻴﻴﻦ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±∏µ‬‬

‫ﺑﺮﺧﻰ آن ﺗﻘﺪﻳﺮ دو ﺳﻮﻳﻪ را ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎن ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮل‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردن ﺷﺨﺺ ﻣﺮدود اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ اﻳﻤﺎن آوردن ﺷﺨﺺ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺒﻴﻴﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ را ﻣﺜﺒﺖ در ﻣﺜﺒﺖ ﻣﻰﻧﺎﻣﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﺮﻣﺜﺒﺖ در ﻣﺜﺒﺖ‪ ،‬ﮔﻮﻳﺎى آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻃﺮزى ﻣﺜﺒﺖ و ﻓﻌﺎل در زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن دﺧﺎﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻓـﻴـﺾ را ﺑﺮ ﻗﻠـﻮب اﻳﺸﺎن ﺑﺮﻳﺰد و اﻳﺸـﺎن را ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در ﻣـﻮرد رد ﺷﺪﮔﺎن ﻧﻴﺰ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔـﺎوت‬ ‫ﻛﻪ دﺳﺖ ﺷـﺮارت را در ﻗﻠﻮب آﻧﻬﺎ ﺑﺎز ﻣـﻰﮔـﺬارد و ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ از آﻣﺪن آﻧﻬﺎ ﺑـﻪ ﻋـﺮﺻﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه ﻓﻮق را ﻏﺎﻟﺒـﺎً دﻳﺪﮔﺎه »ﻓﺮاﻛﺎﻟﻮﻳﻨـﻰ« )‪ (hyper Calvinism‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ زﻳﺮا‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺎوراى دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ‪ ،‬ﻟﻮﺗﺮو ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺼﻠﺤﻴﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺳﺖ‪ .‬دﻳﺪﮔﺎه ﺗﻘﺪﻳـﺮ دو‬ ‫ﺳﻮﻳﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﻳﻚ ﻃﺮح ﻣﺜﺒﺖ در ﻣﻨﻔﻰ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا در‬ ‫ﻣﻮرد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻃـﺮزى ﻣﺜﺒﺖ و ﻓﻌﺎل دﺧﺎﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻓﻴـﺾ را در ﺟﺎﻧﻬـﺎى‬ ‫اﻳﺸﺎن اﻓﺎﺿﻪ ﻛﻨﺪ و اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻳﻚ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑﺨﺶ ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫او ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن را ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ و ﳒﺎت اﻳﺸﺎن را ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﻣﻮرد رد ﺷﺪﮔﺎن‪ ،‬او دﺳﺖ ﺷﺮارت را در اﻳﺸﺎن ﺑﺎز ﳕﻰﮔﺬارد ﻳﺎ از آﻣﺪﻧﺸﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻮى اﻳﻤﺎن ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﳕﻰﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻋﻮض آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد ﻣﻰﮔﺬارد‪ ،‬از آﻧﻬﺎ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻣﻰﭘﻮﺷﺪ و آﻧﻬـﺎ را ﺑﻪ ﺗﺪاﺑﻴﺮ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎراﻧﻪ ﺧـﻮدﺷﺎن واﻣﻰﮔﺬارد‪ .‬در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻗﺮﻳﻨﻪاى از اﻗﺪام آﺳﻤﺎﻧﻰ در ﻣﻮرد رد ﺷﺪﮔﺎن وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻴﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ‬ ‫ﺧﺪا در ﻣﻮرد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ او در ﻣﻮرد رد ﺷﺪﮔﺎن‪ ،‬ﭼﻴﺰ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﻴﺎﺳﻰ ﳕﻰﺗﻮان‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻫﺮ دو ﮔﺮوه‪ ،‬از ﳊﺎﻇﻰ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺷﺒﻴﻪ اﺳﺖ‪ .‬رد ﺷﺪﮔﺎن‬ ‫ﻛﻪ ﺧﺪا از آﻧﻬﺎ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪه‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ ﻓﻨﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻠﻌﻮن واﻗﻊ ﺷﺪن آﻧﻬﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻗﻄﻌﻰ و ﺣﺘﻤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﻛﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﺧﻮرد‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ از ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‬ ‫ﻧﻈﻴﺮ ﻋﺒﺎراﺗﻰ ﻛﻪ درﺑﺎر(ه ﺳﺨﺖ ﮔﺮداﻧﻴﺪن دل ﻓﺮﻋﻮن آﻣﺪه‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ ﺣﻞ اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا دل ﻓـﺮﻋﻮن را ﺳﺨﺖ ﮔـﺮداﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺮدﻳﺪى ﻧﻴﺴﺖ وﻟﻰ‬

‫∂∏‪±‬‬

‫‪ U$‬‬

‫ﺳﻮال اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﭼﮕﻮﻧﻪ دل ﻓـﺮﻋﻮن را ﺳﺨﺖ ﳕﻮد؟ ﻟﻮﺗﺮ اﻳﻦ ﺑﺤﺚ را ﻣﻄﺮح‬ ‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﻨﮕﺪﻟﻰ ﻓـﺮﻋـﻮن اﻧﻔﻌﺎﻟﻰ ﺑـﻮده اﺳﺖ ﻧﻪ ﻓﺎﻋﻼﻧﻪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ ﺧـﺪا ﺷـﺮارت‬ ‫ﺗﺎزهاى ﺧﻠﻖ ﻧﻜﺮد ﺗﺎ آن را ﺑﻪ ﺷﺮارﺗﻬﺎى دل ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻴﻔﺰاﻳﺪ‪ .‬ﻓﺮﻋﻮن در ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻰ ﺷـﺮارت در دل داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر از ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ‬ ‫اده‬ ‫ﺷﺮارت او آن ﻗﺪر ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ در ﻫﺮ ﻣﻘﻄﻊ او را وادار ﺑﻪ اﻳﺴﺘﺎدﮔﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ار (‬ ‫ﺧﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺳﻨﮕﺪل ﻛﺮدن ﻛﺴﻰ اﳒﺎم ﻣﻰدﻫﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻓﻴﺾ ﺑﺎزدارﻧﺪه ﺧﻮد را از او ﺑﺮﻣﻰﮔﻴﺮد و او را ﺑﻪ ﲢﺮﻛﺎت ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ ﺧﻮد او وا ﮔﺬار‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ دﻗﻴﻘﺎً ﻫﻤﺎن ﻛﺎرى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻟﻌﻨﺖ ﺷﺪﮔﺎن در ﺟﻬﻨﻢ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬او‬ ‫آﻧﻬﺎرا ﺑﺎ ﺷﺮارت ﺧﻮدﺷﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰﮔﺬارد‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎ از ﻋﻴﺴﻮ »ﺑﻴﺰار« ﺑﻮد؟ ﺑﺮاى ﺣﻞ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬دو ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﺨﺘﻠ‪N‬‬ ‫اراﺋﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اول آﻧﻜﻪ ﺑﻴﺰارى ﺧـﺪا را ﻧﻪ ﻏﻠﻴﺎﻧﻰ ﻣﻨﻔﻰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻋﻴﺴـﻮ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﻋﺪم ﻣﺤﺒﺖ ﳒﺎت ﺑﺨﺶ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬دوم اﻳﻨﻜﻪ »ﻣﺤﺒﺖ« ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ او ﻳﻌﻘﻮب را ﮔﻴﺮﻧﺪه ﻓﻴﺾ ﺑﻼاﺳﺘﺤﻘﺎق ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬او ﻣﻨﻔﻌﺘـﻰ را ﻧﺼﻴﺐ ﻳﻌﻘﻮب ﳕـﻮد ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮب ﺷﺎﻳﺴﺘﮕـﻰ آن را ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﺷـﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا از ﻋﻴﺴﻮ ﻣﻨـﺰﺟﺮ ﺑـﻮد ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻔـﻌـﺖ‬ ‫ﻓﻮقاﻟﺬﻛﺮ‪ ،‬ﻧﺼﻴﺐ او ﻧﺸﺪ‪.‬‬ ‫از دو ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺎﻻ‪ ،‬اوﻟﻰ ﻃﻮرى اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎ زرﻧﮕﻰ ﺧﺎﺻﻰ‪،‬‬ ‫ﺧﺪا را از ﺗﻨﮕﻨﺎى ﺣﺎﺻﻞ از ﺗﻨـﻔـﺮى ﻛﻪ از ﺑﺮﺧﻰ اﺷﺨـﺎص دارد‪ ،‬ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗـﻮﺿﻴﺢ‬ ‫دوم‪ ،‬ﻏﻠﻈﺖ آن ﺑﻴﺰارى ﻳﺎ ﺗﻨﻔﺮ را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ در واﻗﻊ‪،‬‬ ‫ﺧﺪا اﺻﻼً از ﻋﻴﺴﻮ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧـﺒـﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻋﻴﺴﻮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻴﺰ ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺒـﻰ ﺑـﻮد و در‬ ‫ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﻪ ﻣﺬاق ﺧﺪا ﺧﻮش ﳕﻰآﻣﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰى در ﻋﻴﺴﻮ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺘﻮاﻧﺪ آن را دوﺳﺖ‬ ‫ﺑﺪارد‪ .‬ﻋﻴﺴﻮ ﻇﺮﻓﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ درد دور اﻧﺪاﺧﱳ ﻣﻰﺧﻮرد‪ .‬او در ﻣﺠﻤﻮع ﻻﻳﻖ‬ ‫ﻏﻀﺐ ﺧﺪا و ﺗﻨﻔﺮ ﻣﻘﺪس ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﲤﺎم اﻳﻦ ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ‪ ،‬ﻗﻀﺎوت ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﺧﻮد ﺧﻮاﻧﻨﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑∏‪±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ ،‬اﻋﺘﻘﺎدى دو ﺳﻮﻳﻪ و ﺷﺎﻣﻞ دو وﺟﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺑﺮﺧﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﻪ درﺑﺎر(ه ﺑﺮﮔﺰﻳﺪن و ﭼﻪ درﺑﺎر(ه رد ﻛﺮدن‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻚ اﻧـﺪازه ﻣﺴﺌـﻮل اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ از ﺟـﺎﻧـﺐ ﭘـﻴـﺮوان ﻓﺮاﻛﺎﻟﻮﻳﻨﻰ ﻣـﻄـﺮح‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬دﻳﺪﮔﺎه اﺻﻼح ﺷﺪه ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ دو ﺳﻮﻳﻪ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕـﺮ ﻃـﺮح ﻣﺜﺒﺖ در‬ ‫ﻣﻨﻔﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺧﺪا دل ﻓﺮﻋﻮن را ﻧﻪ ﻓﺎﻋﻼﻧﻪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻨﻔﻌﻼﻧﻪ‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺧﺪا ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ از ﻋﻴﺴﻮ ﻣﻨـﺰﺟﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﻓﻴﺾ ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﻧﺒﺨﺸﻴﺪ ﻳﺎ ﺑـﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻛﻪ او را ﻇﺮﻓﻰ در ﺧﻮر ﺷﻜﺴﱳ ﻣﻰ داﻧﺴﺖ و ﺑﻪ او ﲤﺎﻳﻠﻰ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪٥-١:٧‬‬ ‫اﻣﺜﺎل ‪٤:١٦‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٩‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٦-٣:١‬‬ ‫ﻳﻬﻮدا ‪٤:١‬‬

‫‪dŁR Ê«uš«d= ©µπ‬‬ ‫ﻻ دم ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻰاﻳﺴﺘـﺎد و ﻣـﺮا ﺻﺪا ﻣﻰزد ﺗﺎ ﺑـﻪ‬ ‫در اﻳﺎم ﻛﻮدﻛﻰام‪ ،‬ﻣـﺎدرم ﻣﻌﻤـﻮ ً‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدم و ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺨﻮرم‪ .‬اﻏﻠﺐ اوﻗﺎت ﺑﻪ اوﻟﻴﻦ دﻋﻮت او ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ ﻣﻰدادم‬ ‫ﻻ ﺑﺎ‬ ‫اﻣﺎ ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺻﺪا ﻣﻰزد و ﮔـﻮش ﳕﻰدادم‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﺻﺪاﺋﻰ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﺮا ﺻﺪا ﻣﻰزد‪ .‬ﻓﺮاﺧﻮان اول او ﻫﻤﻮاره ﻛﺎر ﺳﺎز ﻧﺒﻮد‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻻ دوﻣﻴﻦ ﻓﺮاﺧﻮن‪ ،‬ﻣﺆﺛﺮ ﻣﻰاﻓﺘﺎد و ﻣﻦ‬ ‫و ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ( ﻣﻄﻠـﻮب ﳕﻰرﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫دوان دوان ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪم‪.‬‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﻓﺮاﺧﻮانﻫﺎى ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻮع ﻣﺆﺛﺮ و ﻛﺎرﺳﺎزى ﻧﻴﺰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬دﻧﻴـﺎ را ﺑﻪ ﻫﺴﺘﻰ ﻓـﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺎﺋﻨﺎت در اﻃﺎﻋـﺖ اﻣـﺮ وى ﻫﻴﭻ درﻧﮓ ﻧﻜـﺮد‪.‬‬ ‫ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻣﻄﻠﻮب ﺧﺪا در آﻓﺮﻳﻨﺶ ﺑﻪ ﻣﻨﺼﻪ ﻇﻬﻮر ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫اﻳﻠﻌﺎرز ﻣﺮده را از ﻗﺒﺮ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻠﻌﺎرز ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ داد‪.‬‬ ‫در زﻧﺪﮔﻰ اﻳﻤﺎﻧـﺪاران ﻧﻴﺰ ﻓـﺮاﺧﻮان ﻣﻮﺛـﺮى از ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آﻣﺪه اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮان ﻣﺰﺑﻮر از ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮاﺧﻮانﻫﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻣﻄﻠﻮب ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻰآورﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮان ﻣﺆﺛﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺧﺪا در ﺑﺨﺸﻴﺪن ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر و ﳒﺎت دادن وى از‬ ‫ﻣﺮگ روﺣﺎﻧﻰ واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻓﺮاﺧﻮاﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻰ ﲢﺖ ﻋﻨﻮان »ﻓﻴﺾ‬ ‫ﻣﻘﺎوﻣﺖﻧﺎﭘﺬﻳﺮ« از آن ﻳﺎد ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮان ﻣﺆﺛـﺮ ﻳﻌﻨﻰ دﻋﻮﺗﻰ از ﺳﻮى ﺧﺪا ﻛـﻪ ﺑﻪ ﻣﺪد اﻗﺘﺪار و اﺧﺘﻴـﺎر ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ او‪،‬‬ ‫ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻳﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ او را ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻰآورد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﭘـﻮﻟﺲ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﻣﻘﺪر ﻛﺮده‪ ،‬ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ و آﻧﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﺧﻮد ﻓﺮاﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ ﻋﺎدل ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر‬ ‫او از ﻓﺮاﺧﻮان‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮاﺧﻮان ﻣﺆﺛﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮاﺧﻮان ﻣﺆﺛﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﻓﺮاﺧﻮاﻧﻰ دروﻧﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ اﻗﺪاﻣﻰ اﺳﺮارآﻣﻴﺰ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻳﺎ اﺣﻴﺎ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻮﺳﻂ ﻛﺎر ﻋﺠﻴﺐ و‬ ‫ﺑﻼواﺳﻄﻪ روحاﻟـﻘﺪس در ﺟﺎﻧﻬﺎى ﺑﺮﮔـﺰﻳﺪﮔﺎن اﳒﺎم ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬اﻳـﻦ ﻓﺮاﺧﻮان‪ ،‬ﲢﻮﻟﻰ‬ ‫دروﻧﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻮﺿﻊ و اﻳﺠﺎد ﲤﺎﻳﻞ و اﺷﺘﻴﺎق را در ﺟﺎﻧﻬﺎى ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﻋﻤﻞ‬ ‫ﻣﻰآورد‪ .‬ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮاﺧﻮن دروﻧﻰ ﻣﺆﺛﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ ﮔﻮش ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﲤﺎﻳﻠﻰ ﺑﻪ‬ ‫آﻣﺪن ﺑـﻪ ﺳﻮى او ﻧﺪارد‪ .‬ﻫـﺮ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻃﻮر ﻣﺆﺛـﺮ ﻓﺮاﺧﻮاﻧـﺪه ﺷﺪه‪ ،‬اﻳـﻨﻚ ﺑﻪ ﺳـﻮى ﺧﺪا‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﳕﻮده و در اﻳﻤﺎن ﭘﺎﺳـﺦ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﻮد اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻋﻄـﻴﻪاى از‬ ‫ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻋﻄﻴﻪاى ﻛﻪ ﺣﻴﻦ ﻓﺮاﺧﻮان ﻣﺆﺛﺮ روحاﻟﻘﺪس داده ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺸﺎرت اﳒﻴﻞ‪ ،‬ﻣﻌﺮف ﻓﺮاﺧﻮان ﺑﻴﺮوﻧﻰ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻓﺮاﺧﻮان ﺑﻴﺮوﻧﻰ ﻳﺎ ﻇﺎﻫﺮى‬ ‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن و ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔـﻮش ﻧﺎﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن مرﺳﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺗـﻮاﻧﺎﺋﻰ آن را‬ ‫دارﻧﺪ ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻓـﺮاﺧـﻮان ﺑﻴﺮوﻧﻰ ﺑﺎﻳﺴﺘﻨـﺪ و آن را ﻧﭙﺬﻳـﺮﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻓـﺮاﺧﻮان‬

‫ﺑﻴﺮوﻧﻰ ﺑﺎ ﻓﺮاﺧﻮان دروﻧﻰ ﻣﺆﺛﺮ روحاﻟﻘﺪس ﻫﻤﺮاه ﻧﺸﻮد‪ ،‬اﻧﺴﺎن در اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻓﺮاﺧﻮان‬ ‫ﺑﻴﺮوﻧﻰ ﭘﺎﺳﺦ ﳕﻰدﻫﺪ و ﻧـﺨـﻮاﻫﺪ داد‪ .‬ﻓﺮاﺧﻮان ﻣﺆﺛﺮ از اﻳﻦ ﳊﺎظ ﻣﻘـﺎوﻣﺖﻧﺎﭘﺬﻳـﺮ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ اﻗﺘﺪار‪ ،‬ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻄﻠﻮب ﺧﻮد را از آن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰآورد‪ .‬ﻋﻤﻞ ﻣﻘﺘﺪراﻧﻪ‬ ‫و ﻗﻴﺾﺑﺨﺶ ﺧﺪا‪ ،‬از ﺑـﺮﺧﻰ ﺟﻬﺎت ﻣﻘـﺎوﻣﺖﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﺗـﻮاﻧﻴﻢ در‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳﻘـﻮط ﻛﺮده ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻘﺎﻣﺖ ﻛﻨﻴﻢ اﻣﺎ از ﳊﺎﻇﻰ ﻣﻘـﺎوﻣﺖﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ زﻳـﺮا‬ ‫ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﻘﺎوﻣﺘﻰ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺎ در ﻗﺒﺎل آن ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺮوز ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮان ﻣﺆﺛﺮ‪ ،‬ﺑﺮ ﻗﺪرت ﺧﻼﻗﻪ ﺧﺪا دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺪرﺗﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ آن‪ ،‬ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻮى ﺣﻴﺎت روﺣﺎﻧﻰ ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﺪهاﻳﻢ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬ ‫ﺷﻤﺎ را ﻛﻪ در ﺧﻄﺎﻳﺎ و ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺮده ﺑﻮدﻳﺪ زﻧﺪه ﮔﺮداﻧﻴﺪ ﻛﻪ در آﻧﻬﺎ از ﻗﺒﻞ‬ ‫رﻓﺘﺎر ﻣﻰ‪,‬ﻛـﺮدﻳﺪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ دوره اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺮ وﻓـﻖ رﺋﻴﺲ ﻗـﺪرت ﻫﻮا ﻳﻌﻨﻰ آن‬ ‫روﺣﻰ ﻛﻪ اﳊﺎل در ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن ﻫﻤﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻴﺰ در ﺷﻬﻮات ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪,‬ﻛﺮدﻳﻢ و ﻫﻮﺳﻬﺎى ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ‬ ‫و اﻓﻜﺎر ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣـﻰ‪,‬آوردﻳﻢ و ﻃﺒﻌـﺎً ﻓﺮزﻧﺪان ﻏﻀﺐ ﺑﻮدﻳﻢ ﭼﻨـﺎﻧـﻜـﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮان )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(٣-١:٢‬‬ ‫ﻣﺎ ﻛﻪ روزﮔﺎرى ﻓﺮزﻧﺪان ﻏﻀﺐ و از ﺟﻨﺒﻪ ﻣﻌﻨﻮى ﻣﺮده ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻗﺪرت‬ ‫و ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻓـﺮاﺧﻮان دروﻧﻰ ﺧﺪا‪ ،‬از »ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺑـﻴـﺮون ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه« ﺷﺪهاﻳـﻢ‪.‬‬ ‫روحاﻟﻘﺪس در ﻓﻴﺾ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻰ ﻋﻄﺎ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﭼـﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛـﻪ‬ ‫ﳕﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ دﻳﺪ و ﮔﻮﺷﻬﺎﺋﻰ ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ را ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﳕﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺷﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫∏∏‪±‬‬

‫‪±∏π‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻓﺮاﺧﻮانﻫﺎى ﺑﺸﺮ ﻫﻢ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ ﺑﻰاﺛﺮ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺧﺪا اﻳﻦ ﻗﺪرت را دارد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺆﺛﺮ‪ ،‬ﻛﺎﺋﻨﺎت را ﺑﻪ ﺑﻮدن‪ ،‬اﺟﺴﺎد را ﺑﻪ ﺑﻴﺮون‬ ‫از ﻗﺒﺮ و ﻣﺮدم را از ﻣﺮگ ﻣﻌﻨﻮى ﺑﻪ ﺣﻴﺎت روﺣﺎﻧﻰ ﻓﺮا ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﺷﺨﺎص ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻓـﺮاﺧﻮان ﺑﻴﺮوﻧﻰ اﳒﻴﻞ را ﺑﺸﻨـﻮﻧﺪ و آن را رد ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮان دروﻧﻰ ﻫﻤﻮاره ﻣﺆﺛﺮ اﺳﺖ و ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻣﻄﻠﻮب ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻰآورد‪.‬‬

‫∞‪±π‬‬

‫‪ U$‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺣﺰﻗﻴﺎل ‪٢٧-٢٦:٣٦‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٠:٨‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١٢-٧:١‬‬ ‫دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٤-١٣:٢‬‬ ‫دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪١٢-٨:١‬‬

‫∞∂© ‪Á“Uð b'uð‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺟﻴﻤﻰ ﻛﺎرﺗﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺷﺪ ﺗﺎ رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮرى اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه را ﺑﺮ‬ ‫ﻋﻬﺪه ﺑﮕـﻴـﺮد‪ ،‬ﺧﻮد را »ﻣﺴﻴﺤﻰ دوﺑـﺎره ﻣﺘـﻮﻟﺪ ﺷﺪه« ﺗـﻮﺻﻴ‪ N‬ﻛـﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﭼـﺎرﻟﺰ‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻮن ﻛﻪ از ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻛﺎخ ﺳﻔﻴﺪ در دوره رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬـﻮرى ﻧﻴﻜﺴﻮن ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﺘﺎب‬ ‫ﭘﺮﻓﺮوش »ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره« را ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬ﻛﻮﻟﺴﻮن در ﻛﺘﺎب ﺧﻮد‪ ،‬آﻧﭽﻪ را در ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ‬ ‫ﺷﺪن ﺑﻪ ﻓﺮدى ﻣﺴﻴﺤﻰ ﲡﺮﺑﻪ ﻛـﺮده ﺑـﻮد‪ ،‬ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ﲢﺮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪه اﺳـﺖ‪ .‬از‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ آن دو ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺸﻬﻮر‪ ،‬ﻋﺒﺎرت »ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره« را ﺑﺮ ﺳﺮ زﺑﺎﻧﻬﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻟﻔﻆ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺑﺨﺸﻰ از اﻋﺘﺒﺎر ﺳﺨـﻨـﺮاﻧﻰﻫﺎى ﻣـﺪرن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺨـﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﻗﻮل ﻣﻌﺮف و از ﺟﻨﺒﻪ ﻓﻨﻰ ﺑﻪ ﻗﻀﻴﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻃﻼق ﻋﺒﺎرت »ﻣﺴﻴﺤﻰ دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ‬ ‫ﺷﺪه« ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﺧﻄﺎﺋﻰ اﺳﺖ در زﻣﺮه ﺧﻄﺎى ﺳﺨﻦ ﮔﻔﱳ ﺑﻪ ﺣﺸﻮ زاﺋﺪ زﻳﺮا‬ ‫ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺴﻴﺤﻰ دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻧﺸﺪه اﺻﻼً وﺟﻮد ﺧﺎرﺟﻰ ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ دوﺑﺎره‬ ‫ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻧﺸﺪه ﺣﺘﻰ در ﻗﺎﻟﺐ ﻟﻔﻆ ﻫﻢ ﻧﻘﺾ ﻏﺮض اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻋﺒﺎرت ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه ﻧﻴﺰ ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر اﻋـﻼم ﻛـﺮد ﻛﻪ از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪن از ﺟﻨﺒـﻪ‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺷﺮط اﺻﻠﻰ ورود ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬او ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻧﻴﻘﻮدﻳﻤﻮس ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬ ‫»آﻣﻴﻦ‪ ،‬آﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﻢ ا ﮔﺮ ﻛﺴﻰ از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣﻮﻟﻮد ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا را‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±π±‬‬

‫ﳕﻰ‪,‬ﺗﻮاﻧﺪ دﻳﺪ« )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣:٣‬واژه »اﮔﺮ« در ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه ﺣﺎﻟـﺘـﻰ‬ ‫ﻻزم و ﺟﻬﺎنﺷﻤﻮل ﺑﺮاى دﻳﺪن ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا و ورود ﺑﻪ آن اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره‪ ،‬ﺑﺨﺸﻰ اﺳﺎﺳﻰ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﺳﺖ و ﺑﺪون آن‪ ،‬وارد ﺷﺪن ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت‬ ‫ﺧﺪا ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از ﺳﺮ ﻧﻮﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن‪ ،‬اﺻﻄﻼﺣﻰ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره اﺳﺖ‪ .‬اﺻﻄﻼح‬ ‫ﻣﺬﻛﻮر از ﻳﻚ ﺗﻜﻮﻳﻦ ﺗﺎزه‪ ،‬از ﻳﻚ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬از ﻳﻚ آﻏﺎز ﻧﻮ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫از ﺳﺮ ﻧـﻮ ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن‪ ،‬ﭼـﻴﺰى ﺑﻴـﺶ از »زدن ﺟﻮاﻧﻪ« اﺳﺖ؛ از ﺳـﺮ ﻧﻮ ﻣﻮﻟـﻮد ﺷﺪن‪،‬‬ ‫ﻧﺸﺎن ﺷﺮوع ﻳﻚ زﻧﺪﮔﻰ ﺗﺎزه در ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از اﺳﺎس‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﺗﺎزهاى ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻄﺮس ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻣـﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻧﻪ از ﺗﺨﻢ ﻓـﺎﻧﻰ ﺑﻠﻜﻪ از ﻏﻴﺮ ﻓﺎﻧﻰ‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا ﻛﻪ زﻧﺪه و ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ« )اول ﭘﻄﺮس ‪.(٢٣:١‬‬ ‫از ﺳﺮ ﻧﻮﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن‪ ،‬ﻛﺎر روحاﻟﻘﺪس در آﻧﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﳊﺎظ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺮدهاﻧﺪ‬ ‫)رﺟﻮع ﻛﻨـﻴﺪ ﺑﻪ اﻓﺴﺴـﻴﺎن ‪ .(١٠-١:٢‬روح‪ ،‬ﻗﻠﺐ اﻧـﺴﺎن را از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣﻰآﻓـﺮﻳﻨﺪ در‬ ‫ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ آن را از ﻣﺮگ ﻣﻌﻨﻮى ﺑﻪ ﺳﻮى ﺣﻴﺎت روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻃﭙﺶ درﻣﻰ آورد‪ .‬اﺷﺨﺎﺻﻰ‬ ‫ﻛﻪ از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻠﻘﺖ ﺗﺎزهاى ﻫـﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﭼـﻨﻴﻦ اﺷﺨﺎﺻﻰ‪،‬‬ ‫ﻼ ﺑﺮاى اﻣـﻮر ﺧﺪا ﻫﻴﭻ اﻧﮕﻴﺰهاى‪ ،‬ﻫﻴـﭻ ﲤﺎﻳﻠﻰ و ﻫﻴﭻ آرزوﺋﻰ ﻧﺪاﺷـﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﺣﺎل ﺑﻪ‬ ‫ﻗﺒ ً‬ ‫ﺳﻮى ﺧﺪا رو ﻛﺮده و ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬در ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﺮدن‪ ،‬ﺧﺪا ﻧﻬﺎل اﺷﺘﻴﺎق ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮد را در ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎن ﻣﻰﻛﺎرد ﻛﻪ اﮔﺮ ﳕﻰﻛﺮد‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ در آﳒﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﳕﻰآﻣﺪ‪.‬‬ ‫از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪن را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ آن ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺘﺒﺪل ﺷـﺪن اﺷـﺘـﺒـﺎه ﮔـﺮﻓـﺖ‪.‬‬ ‫درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪن‪ ،‬ﺷﺮوع ﻣﺎ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰﺷﻮد ﻳﻌﻨﻰ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ‬ ‫وورد ﻣﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﺎرج از رﺣﻢ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻰآﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ ﻫﻢ ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﳊﺎظ روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻧﻘﻄﻪ ﺷﺮوع ﺣﻴﺎت روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره ﺑﻪ اﺑﺘﻜﺎر رازﮔﻮ (‬ ‫ﺧﺪا اﺗﻔﺎق ﻣﻰاﻓﺘﺪ و اﻗﺪام ﻣﻘﺘﺪراﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻼواﺳﻄﻪ و آﻧﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آ ﮔﺎﻫﻰ اﻧﺴﺎن از ﻣﺘﺒﺪل ﺷﺪن ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺪرﻳﺠﻰ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪،‬‬ ‫ﺧﻮد ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره‪ ،‬آﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻤﺎ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭻ زﻧﻰ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫≤‪±π‬‬

‫‪ U$‬‬

‫ﺗﻮﻟﺪ دوﺑـﺎره‪ ،‬ﻣﻴﻮه ﻳﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻤﺎن ﻧﻴـﺴـﺖ‪ .‬در ﻋـﻮض‪ ،‬ﺗﻮﻟﺪ دوﺑـﺎره ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫وﺿﻌﻴﺖ ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز اﻳﻤﺎن‪ ،‬از اﻳﻤﺎن ﺳﺒﻘﺖ ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ‬ ‫ﺧﻮد را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻳﺎ ﻣﻬﻴﺎ ﻳﺎ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره ﳕﻰﻛﻨﻴﻢ ﻳﺎ ﺑﺮاى ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻋﻤﻞ درآوردن‬ ‫ﺗﻮﻟﺪ دوﺑـﺎره‪ ،‬ﻫﻤﻜﺎر روحاﻟﻘﺪس ﻣﺤـﺴـﻮب ﳕﻰﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﳕﻰﮔﻴـﺮﻳـﻢ ﻳـﺎ‬ ‫ﺑﺮﳕﻰﮔﺰﻳﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣـﺎ را دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺣﺘﻰ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳـﻢ ﻛـﻪ‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺮﻣﻰﮔﺰﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ را دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻴﺎل ﻫﻤﻪ را‬ ‫ﻛﺎﻧﻪ ﺧﺪا از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪﻳـﻢ‪ ،‬آن‬ ‫راﺣﺖ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﺗـﻮﺳﻂ ﻓﻴﺾ ﻣﻠﻮ (‬ ‫وﻗﺖ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ اﻗﺪاﻣﻰ ﺑﻜﻨﻴﻢ و ﺑﻨـﺎﺑـﺮاﻳﻦ ﻫﻤﻜﺎرى ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﻣﺴﻴـﺢ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻣﻰآورﻳﻢ‪ .‬ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ آن ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪهاﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺧﻮد ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺎر ﺧﺪا اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣـﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺣﻴﺎت روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺣـﺮﻛﺖ واﻣﻰ دارد و ﻣﺎ را از‬ ‫ﻇﻠﻤﺖ‪ ،‬اﺳـﺎرت و ﻣﺮگ روﺣﺎﻧﻰ ﳒﺎت ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﺧﺪا اﻳـﻤـﺎن را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﳑﻜـﻦ و‬ ‫ﻋﻤﻠﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ و آن را در درون ﻣﺎ ﺑﻪ ﲢﺮك واﻣﻰدارد‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻫﻤﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻫﻤﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎز ﺿﺮررى ورود ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﻓﻴﺎض روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن‪ ،‬ﺑﺮ اﻳﻤﺎن ﺳﺒﻘﺖ ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ .‬از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن‪ ،‬اﺑﺘﻜﺎر‬ ‫ﻧﻘﺸﻪ ﳒﺎت اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﺳﺮارآﻣﻴﺰ ﺧﺪا در‬ ‫(‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪٦:٣٠‬‬ ‫ﺣﺰﻗﻴﺎل ‪٢٧-٢٦:٣٦‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٠:٨‬‬ ‫ﺗﻴﻄﺲ ‪٧-٤:٣‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥‪±π‬‬

‫‪Á—UH ©∂±‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل اﻇﻬﺎر داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺼﻤﻢ اﺳﺖ ﭼـﻴـﺰى را ﳒﺎت ﻧﺸﻤـﺮد ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ‬ ‫ﭼﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺼﻠـﻮب ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺤﻮه ﺑﻴﺎن‪ ،‬روش ﭘﻮﻟـﺲ رﺳﻮل در ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺑﺮ‬ ‫اﻫﻤﻴﺖ ﻓﺮاوان ﺻﻠﻴﺐ ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬آﻣﻮز(ه ﻛﻔﺎره در ﻣﺮﻛﺰ اﻟﻬﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﻗﺮار دارد و ﻟﻮﺗﺮ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴـﺖ را اﻟﻬﻴﺎت ﺻﻠﻴﺒﻰ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ .‬ﳕﺎد ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬ﻣﻌـﺮف ﺟﻬﺎﻧﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻣﻔﻬـﻮم ﻛﻔﺎره ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﺑـﺮﻣﻰﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﻪ دوراﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﺳﺎﻣﺎﻧﻰ ﭘﺪﻳـﺪ آورد ﺗﺎ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﺗـﻮﺳﻞ ﺑﻪ آن‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎن را ﻛﻔـﺎره ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻓﻌﻞ‬ ‫ﻛﻔـﺎره ﻛﺮدن از ﳊﺎظ ﻟﻐـﻮى ﺑﻪ ﻣﻔـﻬـﻮم اﺻﻼح ﻛـﺮدن و ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎن دادن ﺑﻪ اﻣـﻮر‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻢ ﻋـﻬﺪﻋﺘـﻴﻖ و ﻫﻢ ﻋـﻬﺪﺟﺪﻳـﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺮاﺣـﺖ ﺑﻴـﺎن ﻣﻰﻛﻨـﻨﺪ ﻛﻪ ﻫـﻤﻪ اﻧﺴـﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرﻧـﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ در ﺗﻀـﺎد ﺑﺎ ﻋﻈﻤﺖ و ﻗﺪوﺳﻴﺖ ﺧـﺪاﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺣﺘﻰ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮ ﮔﻨﺎه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ ﻛﻔﺎرهاى وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﺧﺪا ﻣﺸﺎرﻛﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﮔﻨﺎه ﺣﺘﻰ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﻋﻤﺎل ﻣﺎ را ﻧﻴﺰ آﻟﻮده ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﺎ در ﮔﺬراﻧﻴﺪن ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪه ﻧﺎﺗﻮان ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰﻫﺎى ﻣﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ آن ﻧﺎرﺳﺎﺋﻰ را ﺟﺒﺮان ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﻣﺴﺘﻠﺰم ﮔﺬراﻧﻴﺪن ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ دﻳﮕﺮى ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻫﺪﻳﻪاى ﭼﻨﺎن ﺑﺎارزش‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻋﻤﻠﻰ ﭼﻨﺎن ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ را ﻛﻔﺎره ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬درواﻗﻊ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﻜﺎراﻧﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ از ﻋﻬﺪه ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﺪﻫﻰ ﺧﻮد ﺑﺮﳕﻰآﺋﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ در ﭘﺬﻳـﺮش ﻏﻀﺐ ﭘﺪر ﺑـﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬ﺗـﻮاﻧﺎﺋﻰ ﻛﻔﺎره دادن ﺑـﺮاى ﻗﻮم‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ را داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻜﺎﻓﺎت ﮔﻨﺎﻫﺎن اﻧﺴـﺎﻧـﻬـﺎ را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﭘﺬﻳـﺮش‬ ‫ﻣﺠﺎزاﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن آدﻣﻴﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاى اﻳﺸﺎن ﻛﻔﺎره داد‪ .‬ﭘﻴﻤﺎ ن ﻗﺪﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪا را ﻧﻘﺾ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻟﻌﻨﺘﻰ ﻣﻘﺪر ﻛﺮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ‪،‬‬ ‫ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ آن ﻟﻌﻨـﺖ را ﺑﺮ ﺧـﻮد ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺧـﻮد »ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﻟﻌﻨـﺖ ﺷـﺪ« )ﻏﻼﻃﻴﺎن‬ ‫‪ .(١٣:٣‬او ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ از ﺳﻮى ﭘﺪر ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ و ﺟﻬﻨﻢ را ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﺑﻌﺎد‬

‫‪±π¥‬‬

‫‪ U$‬‬

‫آن ﭼﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﺻﻮلﮔﺮا ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻔﺎره ﺷﺎﻣﻞ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻨﻰ و ادا ﻛﺮدن‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ در ﮔﺮﻓﱳ ﻟﻌﻨﺖ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﺒﺎت ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﻘﺪس ﺧﺪا را ادا‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬او ﺑﺎ ﻫﻤﻮار ﻛـﺮدن ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻣﺎ را از ﻏﻀﺐ آﻳﻨـﺪه رﻫﺎﻧﻴﺪ )اول‬ ‫ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪.(١٠:١‬‬ ‫ﻟﻔﻆ ﻛﻠﻴﺪى ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﻣﻮرد ﻛﻔﺎره‪» ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ« اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﻣﺮد‪ .‬رﳒﻰ ﻛﻪ او ﺑﺮد‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ وﻛﺎﻟﺖ ﻳﺎ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻨﻰ داﺷﺖ؛‬ ‫او وﻛﻴﻞ ﻳﺎ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻣﺎ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﱳ ﻧﻘﺶ ﺑﺮه ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮهاى ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﺟﻬﺎن‬ ‫را ﺑﺮﻣﻰ دارد‪ ،‬ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻣﺎ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻏﻀﺐ ﭘﺪر‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣـﺘـﻮﺟﻪ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺷﻴـﻢ ﻛـﻪ‬ ‫اده ﭘﺪر ﻛﺎر ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻔﺎرهاى ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ داد ﻣﻮردى ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺑﺮ ﺧـﻼف ار (‬ ‫ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴـﺢ را ﳕﻰﺗﻮان ﻃﻮرى ﻋﻨـﻮان ﻛﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر او ﻗﻮم ﺧﻮﻳـﺶ را از ﭼﻨﮓ ﭘﺪر‬ ‫ﳒﺎت ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﭘﺪر را وادار ﻧﻜﺮد ﻛﻪ آﻧﺎﻧﻰ را ﳒﺎت دﻫﺪ ﻛﻪ ﭘﺪر از ﳒﺎﺗﺸﺎن اﻛﺮاه‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮﻋﻜﺲ‪ ،‬ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﻫﺮ دو‪ ،‬ﳒﺎت ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن را اراده و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﺎر ﻛﺮدﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ آن را ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻋﻤـﻞ درآورﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃـﻮرى ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﺧـﺪا در‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد و ﺟﻬﺎن را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﺼﺎﳊﻪ ﻣﻰ‪,‬داد« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٩:٥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﻔﺎره ﻳﻌﻨﻰ ﭘﺮداﺧﱳ ﭼﻴﺰى ﺑﺮاى ﺟﺒﺮان ﺑﺪﻫﻜﺎرى‪.‬‬ ‫‪ -٢‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﳕﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد را ﻛﻔﺎره ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﺎﻣﻠﻴﺖ و ﺑﻰﻋﻴﺐ و ﻧﻘﺺ ﺑﻮدن ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬او را ﺑﺮاى ﻛﻔﺎره ﻛﺮدن‪ ،‬ﺣﺎﺋﺰ ﺷﺮاﻳﻂ‬ ‫ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻣﺴﻴﺢ ﻟﻌﻨﺖ ﭘﻴﻤﺎن ﻗﺪﻳﻢ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻫﻢ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﺑﻮد و ﻫﻢ ادا ﻛﺮدن‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ در ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﺎر ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ آﺷﺘﻰ دوﺑﺎره ﻣﺎ را ﻣﻴﺴﺮ ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±πµ‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٨-٢١:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٩-١٧:٥‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٧:١‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪٩-٨:٣‬‬ ‫ﺗﻴﻄﺲ ‪٧-١:٣‬‬

‫≤∂© ‪sOF Á—UH‬‬ ‫ﮔﺎﻫﻰ آﻣـﻮزهﻫﺎى اﺧﺘﺼﺎﺻﻰ اﻟﻬﻴﺎت اﺻـﻼح ﺷـﺪه را ﺑﺎ ﻣـﺮﺗﺐ ﻛﺮدن ﺣـﺮوف‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ ﻋﻨﺎوﻳﻦ آن آﻣﻮزهﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻰﺳﭙﺎرﻧﺪ‪:‬‬ ‫ت = ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻛﻠﻰ‬ ‫گ = ﮔﺰﻳﻨﺶ ﺑﻼﺷﺮط‬ ‫ك = ﻛﻔﺎره ﻛﻢ داﻣﻨﻪ‬ ‫ف = ﻓﻴﺾ ﻣﻘﺎوﻣﺖﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‬ ‫پ = ﭘﺸﺘﻜﺎر ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛـﻪ ردﻳ‪ N‬ﻛـﺮدن اﻳﻦ ﺣـﺮوف‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙـﺮدن آن آﻣـﻮزهﻫﺎ را راﺣﺖ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﺗﻘﺪم و ﺗﺎﺧﺮى ﻛﻪ ﺑﺮاى آن ﻋﻨﺎوﻳﻦ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ ]ﺗـﺎ‬ ‫ﺣﺮوف اول آن در زﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻰ ﻛـﻠـﻤـﻪ ‪) TULIP‬ﻻﻟﻪ( را ﺗﺸﻜﻴﻞ دﻫﻨﺪ[ اﺣﺘـﻤـﺎل‬ ‫اﻳﺠﺎد ﺳﺮدرﮔﻤﻰ در ﻣﻴﺎن آن آﻣﻮزهﻫﺎ ﻣﻨﺘﻔﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎل ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص در‬ ‫ﻣﻮرد ﻓﻘﺮه ﺳﻮم آن ﻋﻨﺎوﻳﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻤﻌﻰ ﻛﻪ ﻧﺎم ﻛﺎﻟﻮﻳﻨﻴﺴﺖﻫﺎى »ﭼﻬﺎر اﺻﻠﻪ«‬ ‫را روى ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧـﺪ‪ ،‬دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ آن اﺻـﻮل ﻏﻴﺮ از اﺻﻞ ﺳـﻮم ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﻛﻔﺎره ﻛﻢ داﻣﻨﻪ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺷﺨﺼًﺎ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰدﻫﻢ ﻛﻪ اﺻﻄﻼح »ﻛﻔﺎره ﻣﻌﻴّﻦ« ﺟﺎى »ﻛﻔﺎره ﻛﻢ داﻣﻨﻪ« را‬ ‫ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬آﻣﻮزه ﻛﻔﺎره ﻣﻌﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻘﺸﻪ ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻧﻴﺖ ﺧﺪا در‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺻـﻠﻴﺐ ﻣﻰﭘﺮدازد‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﻓﻜﺮ ﳕﻰﻛﻨﻨـﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫اﻳﺪه ﲤﺎﻳﻞ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺤﺪود ﺑﻪ آﻧﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن‬ ‫دارﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر اﻳﺸـﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑـﻰاﻳﻤﺎﻧﺎن ﻫﻴﭻ ﺳﻮدى ﻧﺪارد‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺮگ او ﳒﺎت ﳕﻰﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ اذﻋﺎن دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺑﺮاى ﭘﺮداﺧﺖ ﺗﺎوان ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻫﻤﻪ اﻓﺮاد ﺑﺸﺮ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺧﻰ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛـﻪ ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻫﻤﻪ را ﻛﻔـﺎﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ در ﻣﻮرد ﺑـﻌﻀﻰ ﻣﻮﺛﺮ واﻗﻊ‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ ﻧﻜﺘﻪ اﺻﻠﻰ ﻛﻔﺎره ﻣﻌﻴﻦ را ﻋﻴﺎن ﳕﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ‬ ‫ﻛﻔﺎره ﻣﻌّﻴـﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﺻﺮار دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣـﺴﻴﺢ در زﻣﻴﻨﻪ ﻛﻔﺎره‪ ،‬ﺗﻮﺳـﻂ ﺧﺪا ﻃﺮاﺣﻰ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧـﻰ ﻛﻪ در ﺟﻬﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺪﻳﻪ داده ﺷﻮد‪ .‬ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ‪،‬‬ ‫ﳒﺎت ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ﳑﻜﻦ ﺳﺎﺧﺖ اﻣﺎ ﳒﺎت ﻫﻴﭽﻜﺲ را ﻗﻄﻌﻰ ﻧﻜﺮد‪ .‬آﻧﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﺤﺎﺳﺒﺎت‪ ،‬ﻧﻘﺸﻪ ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻫﻢ ﻧﺎﻣﺤﺪود اﺳﺖ و ﻫﻢ ﻧﺎﻣﻌﻴﻦ‪.‬‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه اﺻﻼح ﺷﺪه ﺑﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﻃﺮاﺣﻰ‬ ‫و در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬دﺳﺖ از‬ ‫ﺟﺎن ﺷﺴﺖ‪ .‬از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬آن ﻛـﻔـﺎره‪ ،‬ﳒﺎت را ﺑـﺮاى ﻫﻤﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﺗﻀﻤـﻴـﻦ‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬آن ﻛﻔﺎره ﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﻗﺪاﻣﻰ ﺑﺎﻟﻘـﻮه ﺑﻠﻜﻪ اﻗﺪاﻣﻰ ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ ﻣﺒﻨﻰ ﺑـﺮ رﻫﺎﻧﻨﺪﮔﻰ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻃﺒﻖ اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه‪ ،‬اﺻـﻼً اﻣﻜﺎن ﻧـﺪارد ﻛﻪ ﻧﻘﺸﻪ و ﻧﻴﺖ ﺧﺪا در ﻣـﻮرد ﻛﻔﺎره را ﺑﺘـﻮان‬ ‫ﻋﻘﻴﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺪا در ﳒﺎت‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺑﺮآورده ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن ﻣﻜﺘﺐ اﺻﻼﺣﺎت‪ ،‬در ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﻔﺎره ﺑﻪ ﻧﮋاد ﺑﺸﺮ‪ ،‬اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ‬ ‫دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ اﺻﺮار دارﻧﺪ ﻛﻪ اﳒﻴﻞ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎن ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﺪه و ﺻﻠﻴﺐ و ﻣﻨﺎﻓﻊ آن‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﻫﺮﻛﺴﻰ ﻛﻪ اﻳﻤـﺎن دارد ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﭘﺎ ﻣـﻰﻓﺸﺎرﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﻓﻮقاﻟﺬﻛﺮ‬ ‫ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ و ﭼﻴﺰى ﺟـﺰ ﺑﺎزى ﺑﺎ ﻛﻠﻤﺎت ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻨﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ از آﳒﺎ ﻛﻪ در‬ ‫واﻗﻊ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن اﻳـﻤﺎن ﻣﻰآورﻧﺪ‪ ،‬در ﻋﻤﻞ ﻓﻘﻂ آﻧﻬﺎ ﻃﺮف ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻫﺴﺘـﻨﺪ‪ .‬ﻃﺒﻖ‬ ‫ﻧﻈﺮ اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺮﮔﺰ از ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﻪ ﺑﻰاﻳﻤﺎﻧﺎن و ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﭘﺬﻳﺮان ﺗﻘﺪﻳﻢ‬ ‫ﻧﺸﺪه اﺳﺖ و از آﳒﺎ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن و ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﻣﻮﻗﻌﻴﺖﻫﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ در ﻧﻬﺎﻳﺖ‪ ،‬ﻛﻔﺎره ﻓﻘﻂ ﺑﻪ آﻧﺎن ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬اوﺳﺖ ﻛﻔﺎره ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ و ﻧﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﲤﺎم ﺟﻬﺎن ﻧﻴﺰ« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢:٢‬اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ ﻋﺒﺎرت‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻨﺪى ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﻛّﻔﺎره ﻣﻌّﻴﻦ ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ﻛّﻔﺎره ﻛﻢ داﻣﻨﻪ ذﻛﺮ ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬در اوﻟﻴﻦ ﻧﮕﺎه‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ ﻛﻪ ﻋﺒﺎرت ﻣﺰﺑﻮر از اﻳﻦ ﺑﺤﺚ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮد‬ ‫از ﻣﺮگ ﻣﺴـﻴﺢ‪ ،‬در ﺑﺮﮔﺮﻓﱳ ﻫـﻤﻪ )ﲤﺎم ﺟﻬﺎن( ﺑـﻮده اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﭼـﻨﺎﻧﭽﻪ‬ ‫ﻋﺒﺎرت ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻴﺰى را ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻰ ﺑﻴﺶ از ﻣﺪﻋﺎى‬ ‫اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن ﺧﺎرج از ﻣﻜﺘﺐ اﺻﻼﺣﺎت اﺳﺖ‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﺻﻮرﺗﻰ‪ ،‬ﻋﺒﺎرت ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺪرﻛﻰ‬ ‫ﻼ ﻣﻄﺎﻟﺒـﺎت‬ ‫ﻣﺴﺘﻨـﺪ ﺑﻪ ﺳﻮد اﻳﺪه ﺟﻬﺎنﺷﻤﻮﻟـﻰ ﳒﺎت ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻣـﺴﻴﺢ ﻋﻤ َ‬ ‫ﺧﺪا در زﻣﻴﻨﻪ ﻣﻜﺎﻓﺎت ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻫﻤﻪ را ﻛﻔﺎره ﻳﺎ ادا ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ واﺿﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻼ ﻛﻔﺎره ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬آن‬ ‫ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻫﺴﺘـﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻰ را ﻣﻜﺎﻓﺎت ﻛﻨـﺪ ﻛﻪ ﻗﺒ ً‬ ‫وﻗﺖ ﻧﺎﻋﺎدل ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ آن ﻋﺒﺎرت ﻳﻮﺣﻨﺎ ﭼـﻨﻴﻦ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺷﻮد ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻫﻤﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻃﻮر ﻣﺸـﺮوط ﻓﺪﻳﻪ داده ﺷﺪه اﺳﺖ )ﻣﻮﻛـﻮل ﺑﻪ اﻳﻤﺎن وﺗﻮﺑـﻪ( آﻧﮕﺎه ﻣﺎ دوﺑﺎره ﺑـﺎ ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻗﻀﻴﻪ اوﻟﻰ روﺑﺮو ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن از ﻋﻬﺪه آن ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺮﻣﻰآﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻃﺮﻳﻘﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﮕﺮﻳﺴﱳ ﺑﻪ ﻋﺒـﺎرت ﻳﻮﺣﻨﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻣﻮﺟﻮد در آن ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﺑﻴﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ و ﮔﻨﺎﻫﺎن ﲤﺎم ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﲢﺖ ﻣﺪاﻗﻪ ﻗـﺮار ﮔﻴـﺮد‪ .‬ﻛﻠﻤﻪ »ﻣﺎ« ﺷﺎﻣﻞ ﭼﻪ‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ؟ اﮔﺮ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﺸﻐـﻮل ﺳﺨﻦ ﮔﻔﱳ از ﻫﻢاﻳﻤﺎﻧﺎن اﺳـﺖ‪ ،‬در اﻳـﻦ‬ ‫ﺻﻮرت ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﺒﻠﻰ ﻋﺒﺎرت ﻣﺬﻛﻮر را ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻮل ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ آﻳﺎ ﻛﻠﻤﻪ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻫﻢاﻳﻤﺎﻧﺎن‬ ‫اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ و اﺣﺘﻤﺎل ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮم دﻳﮕﺮى ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬ ‫در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻣـﺘﻮاﺗﺮى ﺑﻴﻦ ﳒﺎت ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﺎ ﳒﺎت ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳـﺎن ﻣﻄﺮح ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻰ از ﻧﻜﺎت اﺳﺎﺳﻰ اﳒﻴﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﮋده آن ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﺤﺪود ﻧﺸﺪه ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺳـﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺮدﻣـﻰ از ﻫﺮ ﻗﺒﻴﻠـﻪ و ﻗﻮم ﺗﻌﻤﻴﻢ داده ﺷـﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺟﻬﺎن را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎن را ﳒﺎت ﳕﻰدﻫﺪ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﻗﻮﻣﻰ از ﲤﺎﻣﻰ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎى‬ ‫ﺟﻬﺎن را ﳒﺎت ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬در ﻋﺒﺎرت ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺻﺮﻓًﺎ اﻳﻦ را ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺴـﻴﺢ‪ ،‬ﺗﻨﻬـﺎ ﻛﻔﺎرهاى ﺑﺮاى ﮔـﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ )اﻳـﻤﺎﻧﺪاران ﻳﻬﻮدى( ﻧـﻴﺴﺖ ﺑﻠـﻜﻪ ﻛﻔﺎره او‪،‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﲤﺎم ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻧﻰ را ﻛﻪ در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ درﺑﺮﻣﻰﮔﻴﺮد‪.‬‬

‫∂‪±π‬‬

‫∑‪±π‬‬

‫∏‪±π‬‬

‫‪ U$‬‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﻋﺰم ﺧﺪا ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﺑﻪ اﺟﺮاى آن ﻧﻘﺸﻪ ﺟﺰم ﺷﺪ ﻛﻪ اﺻﻼً ﻛﺴﻰ در‬ ‫دﻧﻴﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻴـﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ اواﺧﺮ ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا راه ﻳﺎﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺪف ﺧﺪا در ﻣـﺮگ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬از ﺑﻨﻴﺎد ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺪﻳﺸﻴـﺪه ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬آن ﻧﻘﺸﻪ‪،‬‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻧﺒﻮد ﻛﻪ از راه ﺣﺪس و ﮔﻤﺎن ﻣﻄﺮح ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻃﺮح و ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﺻﻰ از‬ ‫آن ﻣﺘﺼﻮر اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا از ﺳﺮ اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﺛﻤﺮ رﺳﺎﻧﻴﺪن‬ ‫آن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳـﺸـﺎن ﻣـﺮد‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ اﻗﺪام اﻳﺜـﺎرﮔﺮاﻧـﻪ او‬ ‫ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫ﻣﻌﻴﻦ‪ ،‬اﺻﻄﻼح ﻛﻔﺎره ﻛﻢ داﻣﻨﻪ را از ﻣﻴﺪان ﺑﻪ در ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﻔﺎره ّ‬ ‫‪ -٢‬ﻛﻔﺎره ﻣﻌّﻴﻦ‪ ،‬از ﮔﺴﺘﺮه ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاى ﳒﺎت و ﻫﺪف او از ﺻﻠﻴﺐ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎنﺷﻤـﻮﻟﻰ ﳒﺎت ﮔﺮاﻳﺶ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎورﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﻔـﺎره‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﻫﻤﻪ ﻛﺎﻓﻰ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ در ﻣﻮرد آﻧﺎﻧﻰ ﻣﺆﺛﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﺪﻳﻪاى ﺑﺎﻟﻘﻮه ﻳﺎ ﻣﺸﺮوط ﺑﻠﻜﻪ ﻓﺪﻳﻪاى ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ ﺑﻪ ازاى ﮔﻨﺎه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬آن ﻛﻔﺎره‪ ،‬در ﻣﻘﻴﺎﺳﻰ وﺳﻴﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﺪه؛ در ﻣﻘﻴﺎس ﻛﻮﭼﻚ‪ ،‬آن ﻛﻔﺎره‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﲤﺎم ﺟﻬﺎن ﻣﺮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﺑﻨﻰاﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻣﺤﺪود ﳕﻰﺷﻮﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢١:١‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٦:٣‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٠-٢٧:١٠‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٢-٩:١٧‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٢٨:٢٠‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٠:٨‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±ππ‬‬

‫≥∂© ¬“«‪Áœ«—« Èœ‬‬ ‫درﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﺸﻐـﻮل ﺧﻮاﻧﺪن ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻫﺴﺘﻴﺪ دارﻳـﺪ از آزادى‬ ‫اراده ﻳﺎ اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼـﺮا ﻛﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﻳﺎ اراده ﻛﺮدهاﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﻣﱳ ﺑﭙﺮداﻳﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ اﻋﺘـﺮاض ﻛﺮده ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ‪» :‬ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻣـﻮرد از‬ ‫ﺧﻮد اﺧﺘﻴﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪام ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﺷﺪه ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را ﺑﺨﻮاﱎ و اﮔﺮ واﻗﻌﻴﺖ‬ ‫اﻣﺮ را ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ ﲤﺎﻳﻠﻰ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻧﺪارم‪ «.‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ در ﻣﻮردﺷﻤﺎ ﳑﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﺎ ﲤﺎم اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻫﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺎرﻫﺎﺋﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻣـﻰﺑـﻮد در اﻳﻦ ﳊﻈﻪ آﻧﻬـﺎ را اﳒﺎم ﻣﻰدادﻳﺪ اﻣﺎ‬ ‫ﻋﻠـﻰرﻏﻢ آن‪ ،‬ﺧـﻮاﻧﺪن اﻳﻦ ﻛﺘـﺎب را اﺧﺘﻴـﺎر ﻛـﺮده اﻳﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟـﺎى اﻳـﻨـﻜـﻪ آن را‬ ‫ﻧﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﺪ ﻛﻪ آن را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﳕﻰداﱎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﺸﻐﻮل ﻫﺴﺘﻴﺪ اﻣﺎ ﻣﻰداﱎ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﺎر ﺧـﻮد دﻟﻴﻠﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ دﻟﻴﻠﻰ ﳕﻰداﺷﺖ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻰ ﺳـﺎده‪،‬‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را اﻧﺘﺨﺎب ﳕﻰﻛﺮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻫﺮ اﻧﺘﺨﺎﺑﻰ ﻛـﻪ در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺮاى آن دﻟﻴﻠﻰ در دﺳﺖ دارﻳـﻢ‪.‬‬ ‫ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت ﻣﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺎس اﺗﺨﺎذ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺟﻬﺎت‪ ،‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰى‬ ‫در آن ﳊﻈﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺮﺧﻰ ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﺎ ﲤﺎﻳﻞ ﺷﺪﻳﺪ اﳒـﺎم‬ ‫ﻣﻰدﻫﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻘﻴﻪ ﻛﺎرﻫﺎ را ﻃﻮرى اﳒﺎم ﻣﻰدﻫﻴﻢ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر در ﻣﺠﻤـﻮع از ﲤﺎﻳﻞ ﺧﻮد ﺑﻪ‬ ‫اﳒﺎم آﻧﻬﺎ ﺑﻰﺧﺒﺮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺻ‪ N‬ﻻﺑﺪ ﺑﻪ اﳒﺎم ﭼﻨﺎن اﻣـﻮرى ﻣﺎﻳﻠﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻪ در ﻏﻴﺮ‬ ‫ﭼﻜﻴﺪه ﻣﺒﺤﺚ آزادى اراده و اﺧﺘﻴﺎر اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺻﻮرت آﻧﻬﺎ را اﺧﺘﻴﺎر ﳕﻰﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫(‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪن ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻴﻞ ﺧﻮد‪.‬‬ ‫ﺟﺎﻧـﺎﺗـﺎن ادواردز در ﻛﺘﺎب ﺧـﻮد ﲢﺖ ﻋـﻨـﻮان »آزادى اراده« اراده را ﭼﻴـﺰى ﻛـﻪ‬ ‫»ذﻫﻦ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ آن دﺳﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰزﻧﺪ« ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﻜﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﻋﻤﻼ دﺳﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰزﻧﻨﺪ‪ .‬ﮔﺰﻳﻨﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬ﮔﺰﻳﻨﻪ ﺷﻤﺎ اﻳـﻦ‬ ‫ً‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺨـﻮاﻧﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛـﻪ ﺑـﻨـﻮﻳـﺴـﻢ وﻧﻮﺷﱳ ﺑﺎ ﲢـﺮك ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓـﻌـﻞ‬ ‫درﻣﻰآﻳﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣـﺎل وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﺪه آزادى ﺑﻪ ﺑﺤﺚ اﺧﺘﻴﺎر اﺿﺎﻓﻪ ﺷـﻮد‪ ،‬ﻗﻀﻴﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻃﺮز وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻰ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬اول ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ ﻛﻪ آزادى در ﭼﻪ ﻣـﻮردى؟ ﺣﺘﻰ‬ ‫اده آزاد ﻫﺮ ﭼـﻪ را ﻛﻪ ﻣﻰﺧـﻮاﻫﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﺮﺷﻮرﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎﻟﻮﻳﻨﻴﺴﺖﻫﺎ اﻧﻜﺎر ﳕﻰﻛـﻨـﻨـﺪ ﻛـﻪ ار (‬ ‫ﺑﺮﻣﻰﮔﺰﻳﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﭘﺮﺷﻮرﺗﺮﻳﻦ آرﻣﻴﻨﻴﺎنﻫﺎ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اراده‪ ،‬در اﻧﺘﺨﺎب آﻧﭽﻪ‬ ‫ﻛﻪ ﳕﻰﺧﻮاﻫﺪ آزاد ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻮﺑﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﳒﺎت ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺳﻮال ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﻮرت درﻣﻰآﻳﺪ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى را‬ ‫آرزو ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ؟ آرﻣﻨﻴﺎنﻫﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎورﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻰ دﻟﺸﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻨﺪ و ﳒﺎت‬ ‫ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﺑﻘﻴـﻪ آرزو دارﻧﺪ ﻛﻪ از دﺳﺖ ﺧﺪا ﺧﻼص ﺷﻮﻧﺪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﻪ ﻟﻌﻨـﺖ اﺑـﺪى‬ ‫دﭼﺎر ﻣﻰﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬آرﻣﻴﻨﻴﺎنﻫـﺎ ﻫـﺮﮔﺰ روﺷﻦ ﻧﻜـﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﭼـﺮا اﺷﺨﺎص ﻣﺨﺘﻠـ‪،N‬‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ دارﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎﻟﻮﻳﻨﻴﺴﺖﻫﺎ ﺑﺮ آﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ دﻟﺸﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫از دﺳﺖ ﺧﺪا ﺧﻼص ﺷـﻮﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﻜـﻪ روحاﻟﻘﺪس ﺑـﺮاى ﺑﺨﺸﻴﺪن ﺗـﻮﻟﺪ ﺗـﺎزه ﻛﺎرى‬ ‫اﳒﺎم دﻫﺪ‪ .‬آن ﺗﻮﻟﺪ ﺗـﺎزه‪ ،‬آرزوﻫﺎى ﻣﺎ را دﮔﺮﮔﻮن ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻃـﻮرى ﻛﻪ آزاداﻧﻪ ﺗﻮﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ و ﳒﺎت ﻣﻰﻳﺎﺑﻴﻢ‪.‬‬ ‫ذﻛﺮ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺘـﻰ ﺗـﺎزه ﻣﻮﻟﻮد ﻧﺸﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻫـﺮﮔﺰ ﺑﻪ اﻗﺪاﻣﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ اراده( آﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اراده( آﻧﺎن ﺑﺪون ﻛﺴﺐ اﺟﺎزه از آﻧﺎن دﮔﺮﮔﻮن‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد اﻣﺎ ﻫﻤﻮاره آزادﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﭽﻪ را اراده ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﺧﺘﻴﺎر ﳕﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﻣﺎ‬ ‫ﻋﻤﻼ آزادﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ را اراده ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﳒﺎم دﻫﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﺎ آزاد ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫ً‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮد را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﻰ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻃﺎﻟﺐ ﻧﻴﻜﻰ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد« ﻛﻤﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻃﺎﻟﺐ ﺷﺮارت ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد«‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ‪ ،‬ﻧﻘﻄﻪ ﭘﺎﻳﺎن آزادى ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﻮط‪ ،‬اراده( اﻧﺴﺎن را ﺗﺎ آﳒﺎ دﺳﺘﻜـﺎرى ﻧﻜﺮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ اﻣﻜﺎن اﻧﺘﺨﺎب ﻧﺪاﺷﺘـﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ذﻫﻦ ﻣﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﮔﻨﺎه ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه و آرزوﻫﺎى ﻣﺎ اﺳﻴﺮ ﲢﺮﻳﻜﺎت ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬ ‫اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑـﺮﮔﺰﻳﻨﻴﻢ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺑـﺰﻧﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪،‬‬ ‫ﺑﻼﺋﻰ وﺣﺸﺘﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻃﻮرى ﻛﻪ ﲤﺎم ﲤﺎﻳﻞ ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا از‬

‫دﺳﺖ دادهاﻳﻢ‪ .‬اﻓﻜﺎر و آرزوﻫﺎى ﻗﻠﺒﻰ ﻣﺎ‪ ،‬ﺳﺮاﭘﺎ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﺮوراﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آزادى‬ ‫اده ﻣﺎ ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﲤﺎﻳﻼت ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ار (‬ ‫اﺧﺘﻴﺎر ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﻛﺮدن را اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ و ﻟﺬا در ﻣﻘﺎﺑﻞ داورى ﺧﺪا ﻣﺴﺌﻮل ﺷﻤﺮده‬ ‫ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫آ ﮔﻮﺳﺘﻴﻦ ﻗﺪﻳﺲ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺻﺎﺣﺐ آزادى اراده ﻫﺴﺘﻢ اﻣﺎ‬ ‫وارﺳﺘﮕﻰ ﺧﻮد را از دﺳﺖ دادهاﻳﻢ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ا ز وارﺳﺘﮕﻰ‪ ،‬ﻫﻤﺎن وارﺳﺘﮕﻰ ﺷﺎﻫﺎﻧﻪاى‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﺘـﺎبﻣـﻘـﺪس‪ ،‬آزادى ﻳﺎ ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ اﻧﺘـﺨـﺎب وارﺳﺘﮕﻰ ﻣﺴﻴـﺢ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ در ﻗﺎﻟـﺐ ﭼـﻴـﺰى از آن ﺧـﻮد ﻣﺎﺳﺖ و ﺗـﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻗﻠـﺐ ﻣـﺎ ﺗـﻮﺳﻂ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس دﮔﺮﮔﻮن ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﻣﺎ اﺻﻼً ﲤﺎﻳﻠﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ و ﺑﺪون‬ ‫آن ﲤﺎﻳﻞ ﻫﺮﮔﺰ او را ﺑﺮﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﮔﺰﻳﺪ‪ .‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻣﺎ اﺻﻼً ﺑﺮاى اﻧﺘﺨﺎب او اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ‬ ‫ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺎن ﻣﺎ را ﺑﻴﺪار ﻛﻨﺪ و ﻣﺎ را ﻣﺸﺘﺎق ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ادواردز ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ در ﻗﺎﻟﺐ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﺳﻘﻮط ﻛﺮده‪ ،‬آزادى ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫)ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﻋﻤﻞ ﻛﺮدن ﻣﻄﺎﺑﻖ اﻣﻴﺎل ﺧﻮد( را ﺣﻔﻆ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ اﻣﺎ وارﺳﺘﮕﻰ اﺧﻼﻗﻰ‬ ‫را از دﺳﺖ ﻣﻰدﻫﻴﻢ‪ .‬وارﺳﺘﮕﻰ اﺧﻼﻗﻰ ﺷﺎﻣﻞ ﺗﻮﺟﻪ و ﲤﺎﻳﻞ ﺟﺎن ﺑﻪ ﺳﻮى ﻋﺪاﻟﺖ‬ ‫اﻗﻌﻪ ﺳﻘﻮط آدم اﺑﻮاﻟﺒﺸـﺮ از‬ ‫و اﺷﺘﻴﺎق ﺟﺎن ﺑﺮاى آن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﲤﺎﻳﻞ ﺑـﻮد ﻛﻪ در و (‬ ‫ﻛ‪ N‬رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ اﻧﺘﺨﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﻛﻨﻢ‪ ،‬از ﭼﻴﺰى آب ﻣﻰﺧﻮرد‪ .‬ﻫﺮ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻦ‪ ،‬دﻟﻴﻠﻰ‬ ‫دارد و آرزوﺋﻰ ﭘﺸـﺖ آن ﺧـﻮاﺑﻴﺪه اﺳـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ وﺿﻌـﻴـﺖ‪ ،‬آدم را ﻳﺎد ﻓﻠﺴـﻔـﻪ ﺟـﺒـﺮ‬ ‫ﻣﻰاﻧﺪازد‪ .‬ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺟﺒﺮ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻛﺎﻣﻼً ﲢﺖ ﺗﺴﻠﻂ ﭼﻴﺰى در‬ ‫ﺧﺎرج از وﺟﻮد ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻴـﺰى ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰﺷـﻮد رﻓﺘﺎرى ﺑﻜﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﳕـﻰﺧـﻮاﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫وﺿﻌﻴﺖ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬وﺿﻌﻴﺘﻰ ﺟﺎﺑﺮاﻧﻪ و در ﺗﻀﺎد ﺑﺎ آزادى اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﺰﻳﻨﺶﻫﺎى ﻣﺎ از ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ اﻣﺎ ﺟﺎﺑﺮاﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ؟ از ﺟﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺗـﻮﺳﻂ ﭼﻴـﺰى در درون ‪-‬ﻳﻌﻨـﻰ ﺗـﻮﺳﻂ ﻣﺎﻫﻴﺖ و اﻣﻴﺎل ﻣﺎ‪ -‬ﺗﻌـﻴـﻴـﻦ ﺷـﺪهاﻧـﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺰﻳﻨﺶﻫﺎى ﻣﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﻣﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪهاﻧﺪ و اﻳﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻮدﮔﺮداﻧﻰ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺟﻮﻫﺮ‬ ‫آزادى‪.‬‬

‫∞∞≤‬

‫‪≤∞±‬‬

‫≤∞≤‬

‫‪ U$‬‬

‫در ﻳﻚ ﻛﻼم‪ ،‬ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻗﻠﺐ ﻣـﺎ را دﮔﺮﮔﻮن‬ ‫ﻛﻨﺪ ﻛﻪ دﻗﻴﻘﺎً ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻫﻢ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻗﻠﺐ ﻣﺎ را ﺑﺮاى ﻣﺎ دﮔﺮﮔﻮن ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را‬ ‫آرزوﻣﻨﺪ ﺧﻮد ﻣﻰﺳﺎزد ﻛﻪ اﮔﺮ ﳕﻰﻛﺮد‪ ،‬از ﻗﺪرت ﻣﺎ ﺧﺎرج ﺑﻮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘـﻪ از‬ ‫آن آرزوﺋﻰ ﻛﻪ در درون ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬او را ﺑﺮﻣﻰﮔﺰﻳﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ از ﺳﺮ آزادى او را ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺰﻳﻨﻴﻢ‬ ‫ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﻢ او را ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻴﻢ‪ .‬اﻋﺠﺎب ﻓﻴﺾ او در ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻫﺮ اﻧﺘﺨﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬دﻟﻴﻠﻰ دارد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺎ ﻫﻤﻮاره ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻗﻮىﺗﺮﻳﻦ ﲤﺎﻳﻠﻰ ﻛﻪ در ﳊﻈﻪ اﻧﺘﺨﺎب دارﻳﻢ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب‬ ‫ﻣﻰزﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اراده‪ ،‬اﺧﺘﻴﺎر اﻧﺘﺨﺎب اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اده آزاد اﻣﺎ ﻓﺎﻗﺪ وارﺳﺘﮕﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻪ آزادى‬ ‫‪ -٤‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﺳﻘﻮط ﻛﺮده‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ار (‬ ‫اﺧﻼﻗﻰ ﺑﻠﻜﻪ آزادى ﻃﺒﻴﻌﻰ دارﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬آزادى‪ ،‬ﺧﻮدﮔﺮداﻧﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬در ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه‪ ،‬ﺧﺪا ﲤﺎﻳﻞ ﻗﻠﺐ ﻣﺎ را دﮔﺮﮔﻮن و ﻣﺎ را ﺷﺪﻳﺪاً ﻣﺸﺘﺎق و آرزوﻣﻨﺪ ﺧﻮد‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺗﺜﻨﻴﻪ‪٢٠-١٩:٣٠‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٦٥-٤٤:٦‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٦-٣٤:٨‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٥:١٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٨-٥:٨‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪١٥-١٣:١‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∞≤‬

‫‪ÊUL¹« ©∂¥‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴـﺖ را ﻏﺎﻟﺒـﺎً »دﻳﻦ« ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ در ﺻـﻮرﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر دﻗﻴﻖﺗﺮ »اﻳـﻤـﺎن«‬ ‫اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﻛﺜﺮ اوﻗﺎت از اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﺋﻴﻢ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪،‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه ﭼﺮا ﻛﻪ ﭘﻴﺮوان آن ﺑﺮ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ داﻧﺶ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﭘﺎ ﻣﻰﻓﺸﺎرﻧﺪ و ﺑﻪ‬ ‫آن ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺒﺐ اﻳﻤﺎن ﻧﺎﻣـﻴـﺪه ﻣـﻰﺷـﻮد ﻛﻪ ﻓﻀﻴﻠـﺖ‬ ‫اﻳﻤﺎن‪ ،‬در ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ از ﳒﺎت‪ ،‬اﻫﻤﻴﺖ اﺳﺎﺳﻰ دارد‪.‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﺳـﺖ؟ در ﻓـﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ ﻏﺎﻟﺒـﺎً از اﻳﻤﺎن ﺳﻮءﺑـﺮداﺷﺖ ﻛﺮده آن را‬ ‫اﻋﺘﻘﺎدى ﻛﻮر ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﻋﺎرى از ﺑﺮﻫﺎن ﺗﺼﻮر ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫را »اﻋﺘﻘﺎدى ﻛﻮر« ﻧﺎﻣﻴﺪن‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮار ﺷﻤﺮدن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻰﺣﺮﻣﺘﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻫﻨﮕـﺎﻣـﻰ از ﻧـﺎﺑـﻴـﻨـﺎﺋـﻰ ﺣـﺮف ﻣـﻰزﻧﺪ ﻛـﻪ آن را در ﻗﺎﻟـﺐ‬ ‫اﺳﺘﻌﺎرهاى ﺑﺮاى اﺷﺎره ﺑﻪ ﺑﺮﺧﻰ اﺷﺨﺎص ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰﺑﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮﻳﺶ‪،‬‬ ‫در ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﺴﺮ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﭘﺎدزﻫﺮ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﺎﻋﺚ آن‪.‬‬ ‫اﺻﻄﻼح اﻳﻤﺎن ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ رﻳﺸﻪ آن ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »اﻋﺘﻤﺎد« اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﻤﺎد ﻛﺮدن ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﻛﺎرى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ از اﻋﺘﻘﺎدى ﻋـﺎرى از ﺑﺮﻫﺎن ﻧﺸﺎت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻃﺮﻳﻘﻪاى ﻛـﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻰاﻧﺪازه ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ اﻋﺘﻤﺎد‬ ‫ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻛﻨﺪ‪ ،‬دﻟﻴﻞ ﻣﻔﺼّﻞ اراﺋﻪ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬او ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد‪ ،‬اﻣﻴﻦ‬ ‫و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻳﻤﺎن و زودﺑﺎورى‪ ،‬ﺗﻔﺎوت زﻳﺎدى وﺟﻮد دارد‪ .‬زودﺑﺎورى ﻳﻌﻨﻰ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﱳ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﺑﻰآﻧﻜـﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ در دﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬زودﺑـﺎورى‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻳﺎوهاى اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺎﺳﺘﮕﺎه ﺧﺮاﻓﺎت و ﺑﺎﻋﺚ ﮔﺴﺘﺮش آن اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ اﺳﺘﺪﻻل ﻣﻌﻘﻮل و ﻣﺘﻴﻦ‬ ‫و ﺑﺮ اﺳـﺎس ﺷﻮاﻫـﺪ ﲡﺮﺑـﻰ ﺑﻨـﺎ ﺷﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﭘﻄـﺮس ﻣﻰﻧـﻮﻳﺴـﺪ‪» :‬زﻳﺮا ﻛـﻪ در ﭘﻰ‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪,‬ﻫﺎى ﺟﻌﻠﻰ ﻧﺮﻓﺘـﻴﻢ ﭼﻮن از ﻗﻮت و آﻣﺪن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻤﺎ را‬ ‫اﻋﻼم دادﻳﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺒﺮﻳﺎﺋﻰ او را دﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ« )دوم ﭘﻄﺮس ‪.(١٦:١‬‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ اﺳﻄﻮرهﻫﺎ و اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺷﻬﺎدت ﻛﺴﻨﻰ ﻗﺮار‬ ‫دارد ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎى ﺧـﻮد دﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﮔـﻮﺷﻬﺎى ﺧـﻮد ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺒـﻨـﺎى‬ ‫ﺻﺤﺖ و اﺻﺎﻟﺖ اﳒﻴﻞ‪ ،‬روﻳﺪادﻫﺎى ﺗﺎرﻳﺨﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ رواﻳﺘﻰ ﻛﻪ از آن روﻳﺪادﻫﺎ‬ ‫اراﺋﻪ ﺷﺪه ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺒﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﭘـﺲ در واﻗﻊ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧـﺪا از ﻣـﺎ‬ ‫ﳕﻰﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎى اﺳﻄﻮره اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﻢ‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن در ﺗﻌﺮﻳ‪N‬‬ ‫اﻳﻤﺎن اﻳﻦ ﻃﻮر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﭘﺲ اﻳﻤﺎن‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎى اﻣﻴﺪ داﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻜﻴﺪه اﻣﻴﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬ ‫و ﺑﺮﻫﺎن ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻧﺎدﻳﺪه« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(١:١١‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺣﺎوى‬ ‫(‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ زﺑﺎن ﺳﺎدهﺗﺮ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺮ اﺳﺎس اﻳﻤﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا در ﮔﺬﺷﺘﻪ اﳒﺎم داده‪،‬‬ ‫آﻳﻨﺪه ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ او ﻣﻰﺳﭙﺎرﻳﻢ‪ .‬اﻳﻤﺎن داﺷﱳ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا در آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻋﺘﻤﺎد اﺳﺖ‪ ،‬ﻛـﺎرى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ از ﺳﺮ ﻟﻄ‪ N‬اﳒﺎم داده ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬در و دﻳﻮار‬ ‫ﮔﻮاﻫﻰ ﻣـﻰدﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻫﻤـﭽﻨﺎن ﻛﻪ در ﮔﺬﺷـﺘﻪ ﺑﻪ وﻋﺪهﻫﺎى ﺧﻮد وﻓـﺎدار ﺑﻮده‪ ،‬در‬ ‫آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﻴﺪى ﻛﻪ در درون ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬از دﻟﻴﻠﻰ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات ﻗّﻮت ﻣﻰﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ آن اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﮔﻮاه ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻧﺎدﻳﺪه اﺳﺖ ﻣﻌﺮف اﺻﻠﻰ آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻫﺴﺖ اﻣﺎ آﻧﭽﻪ آﻳﻨﺪه را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ آن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﺟﺎمﺟﻢ ﻧﻴﺴﺖ و اﮔﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ آﻳﻨﺪه را در آن ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ دﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ آﻳﻨﺪه را‬ ‫ﳌﺲ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻧﻪ از ﻃﺮﻳﻖ دﻳﺪﮔﺎن ﺑﻠﻜﻪ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻃﺮﺣﻬﺎﺋﻰ‬ ‫ﺑﺮﻳﺰﻳﻢ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺻﻮرت زﻧﺪه ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ درآورﻳﻢ اﻣﺎ ﺣﺘﻰ ﺻﺎﺋﺐﺗﺮﻳﻦ آﻳﻨﺪهﻧﮕﺮﻳﻬﺎى‬ ‫ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎى ﮔﻤـﺎﻧـﻪزﻧﻴﻬﺎى ﺣﺎﻛﻰ از رؤﻳﺖ ﺻـﻮرت ﻣﻰﮔﻴـﺮﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﻣـﺎ‬ ‫اﻃﻼﻋﻰ ﲡﺮﺑﻰ از آﻳﻨﺪه ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺣﺎل را ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﻢ و ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ دوﺑﺎره ﺑﻪ‬ ‫ﻳﺎد آورﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ در ﻛﺎر رؤﻳﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺘﺎد ﻫﺴﺘﻴﻢ اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻣـﺪرك ﻗﺎﺑﻞ ﳌﺴﻰ ﻛﻪ در‬ ‫ﻣﻮرد آﻳﻨﺪه ﺧـﻮد در دﺳﺖ دارﻳﻢ‪ ،‬ﻧـﺎﺷـﻰ از وﻋﺪهﻫﺎى ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬اﻳﻨﺠـﺎﺳـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎن‪ ،‬در ﺗﺎﺋﻴﺪ ﭼﻴـﺰﻫﺎى ﻧﺎدﻳﺪه‪ ،‬ﻣﺪرك اراﺋﻪ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣـﺎ در ﻣـﻮرد‬ ‫آﻳﻨﺪه‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺎ ﺑـﻪ وﺟﻮد ﺧﺪا اﻋﺘﻤﺎد ﻳﺎ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ و ﺑﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ﺧـﻮد ﺧﺪا ﻧﺎدﻳﺪﻧﻰ‬ ‫اﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس روﺷﻦ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﻧﺎدﻳﺪﻧﻰ از ﻃﺮﻳﻖ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ دﻳﺪﻧﻰ‬

‫ﻣﻜﺸﻮف ﺷﺪه اﺳﺖ )روﻣﻴﺎن ‪ .(٢٠:١‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﺮﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ از آﳒﺎ‬ ‫ﻛﻪ ﺧﻮد را اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ روﺷﻨﻰ در آﻓﺮﻳﻨﺶ و ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺘﺠﻠﻰ ﻛﺮده‪ ،‬اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ ﻛﻪ او‬ ‫ﻫﺴﺖ و ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎ وﺻ‪ N‬اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﻳـﻤـﺎﻧـﻰ ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﻮدى ﺧﻮد ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻌﻘـﻮب ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﺗﻮ اﻳﻤﺎن دارى ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫واﺣﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﻰ؛ ﺷﻴﺎﻃﻴـﻦ ﻧـﻴـﺰ اﻳـﻤـﺎن دارﻧﺪ و ﻣﻰ‪,‬ﻟـﺮزﻧﺪ!« )ﻳﻌﻘـﻮب‬ ‫‪.(١٩:٢‬‬ ‫ﮔﻔﺘـﻪ ﻳﻌﻘﻮب ﳑﻠﻮ از ﻃﻌﻨﻪ و ﻣﻼﻣﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﺧﺎﻟﻰ ﺑـﻪ وﺟـﻮد‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫(‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣﺪاﻟﻰ را ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻣﺎ آوﻳـﺰان ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﺮدن دﻳﻮﻫﺎﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ‬ ‫وﺟﻮد ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدى ﺧﻮد ﻣﻄﻠﺒﻰ اﺳﺖ؛ اﻣﺎ اﻳﻤﺎن داﺷﱳ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎور داﺷﱳ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ و ﺻﻔﺎت و وﻋﺪهﻫﺎ و ﻧﻘﺸﻪﻫﺎى ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎور داﺷﱳ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺪا و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ او ﻧﺒﺾ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ را در دﺳﺖ دارد‪ ،‬ﺟﻮﻫﺮ اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪≤∞¥‬‬

‫‪≤∞µ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬اﻳﻤﺎن اﺳﺖ ﭼـﺮا ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﻣﺠﻤـﻮﻋﻪاى از داﻧﺸﻬﺎ ﻛﻪ ﺗـﻮﺳﻂ ﺧـﺪا‬ ‫ﻣﻜﺸﻮف ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬ﭘـﺮﺷﻰ ﻛﻮرﻛﻮراﻧﻪ ﺑﻪ دل ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﺧﺪاﺳـﺖ‪،‬‬ ‫اﻋﺘﻤﺎدى ﻛﻪ ﻣﺎ را از دل ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﻧﻮر ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﻳﻤﺎن ﺳﺎده اﺳﺖ اﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺳﺎده ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬زودﺑﺎورى ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ دﻻﻳﻞ ﻣﻌﻘﻮل و ﺷﻮاﻫﺪ ﺗﺎرﻳﺨﻰ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬اﺳﺎس اﻣﻴﺪ آﻳﻨﺪه ﻣﺎ را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻰآورد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬اﻳﻤﺎن ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺳﺮوﻛﺎر دارد‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ دﻳﺪه ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٧‬اﻳﻤﺎن ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺶ از اﻋﺘﻘﺎد داﺷﱳ ﺑﻪ ﺧﺪاﺳﺖ؛ اﻳﻤﺎن ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎور و اﻋﺘﻤـﺎد ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﺪا‪.‬‬

‫∂∞≤‬

‫‪ U$‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٢-١٦:١‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١١-١:٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٧-١٤:١٠‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪١٤-١:٣‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٩-٨:٢‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪٢٦-١٤:٢‬‬

‫‪g7ÐÅ U$ ÊUL¹« ©∂µ‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ در ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺧﻮد ﻓﺮﻣﻮد ﻛﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﻰ اﻳﻤﺎن ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻛﻮدﻛﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ‬ ‫وارد ﻣﻠﻜﻮت آﺳﻤﺎن ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻣﺜﻞ اﻳﻤﺎن ﻛﻮدك‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﺷﺮط ﻋﻀﻮﻳﺖ‬ ‫در ﻣﻠﻜـﻮت ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﺑﻴﻦ اﻳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻰآﻻﻳﺶ ﻣﺜﻞ اﻳـﻤـﺎن ﻛـﻮدك ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﻳﻌﻨﻰ رﺷﺪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس از ﻣﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺗﺎ در ﺷﺮارت‪ ،‬ﺑﭽﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ وﻟﻰ در ﻓﻬﻢ‪ ،‬رﺷﻴﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑﺨﺶ‪ ،‬اﻣﺮى ﺳﻬﻞ اﻣﺎ‬ ‫ﳑﺘﻨﻊ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺤﺾ‬ ‫اﻳﻤﺎن اﺳﺖ و ﻧﻴﺰ اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻤﺎن ﺷﺮط ﻻزم ﺑﺮاى ﳒﺎت اﺳﺖ‪ ،‬ﺿﺮورت دارد ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ‬ ‫ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﻣﺘﻀﻤﻦ اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑﺨﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑﺨﺶ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻪ ﭼـﻴـﺰى ﻣﻐﺎﻳﺮت دارد‪» :‬اى ﺑـﺮادران ﻣﻦ ﭼﻪ ﺳﻮد دارد‬ ‫ا ﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﮔﻮﻳﺪ اﻳﻤـﺎن دارم وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﺪارد؟ آﻳﺎ اﻳﻤﺎن ﻣﻰ‪,‬ﺗﻮاﻧـﺪ او را‬ ‫ﳒﺎت ﺑﺨﺸﺪ؟« )ﻳﻌﻘﻮب ‪ .(١٤:٢‬ﻳﻌﻘﻮب در اﻳﻨﺠﺎ »اﻋﺘﺮاف اﻳﻤﺎن« را از »واﻗﻌﻴﺖ‬ ‫اﻳﻤﺎن« ﺗﻔﻜﻴﻚ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ ﺣﺘﻤـﺎً اﻳﻤﺎن ﺧﻮد را اﻋﺘﺮاف‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺎ اﻋﺘﺮاف ﺧﺎﻟﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدى ﺧﻮد‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺲ را ﳒﺎت ﳕﻰدﻫﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑∞≤‬

‫روﺷﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﺷﺨﺎص ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﻬﺎﻳﺸﺎن از ﻣﺴﻴﺢ ﲡﻠﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪ اﻣـﺎ‬ ‫ﻗﻠﺒﻬﺎﻳـﺸـﺎن ﻣـﻰﺗـﻮاﻧﺪ از او دور ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻋﺒﺎدت ﺧـﺎﻟـﻰ از ﻣـﻴـﻮه‪ ،‬رﺑﻄﻰ ﺑﻪ اﻳـﻤـﺎن‬ ‫ﳒﺎتﺑﺨﺶ ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫در اداﻣﻪ رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻌﻘﻮب آﻣﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺰ ا ﮔﺮ اﻋﻤﺎل ﻧﺪارد در‬ ‫ﺧﻮد ﻣﺮده اﺳﺖ« )ﻳﻌﻘﻮب ‪ .(١٧:٢‬ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻣﺮده را اﻳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻰﻓﺎﻳﺪه ﺗﻮﺻﻴ‪N‬‬ ‫ﻛﺮده ﻛﻪ ﻋﺒﺚ و ﭘـﻮچ اﺳﺖ و ﻛﺴـﻰ را ﻋﺎدل ﳕﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻟـﻮﺗﺮ و دﻳﮕﺮ اﺻﻼحﻃﻠﺒـﺎن‬ ‫اﻇﻬﺎر ﻣﻰداﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ اﻣﺎ در ﻫﻤﺎن‬ ‫ﺣﺎل ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اراﺋﻪ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬دﻗﻴﻘﻰ از اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑﺨﺶ ﺿﺮورت دارد‪ .‬آﻧﻬﺎ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﻰ را اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑﺨﺶ اﻋﻼم ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ واﺟﺪ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﺘﺸﻜﻠﻪ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎن‬ ‫ﳒﺎتﺑﺨﺶ‪ ،‬ﻣﺮﻛﺐ از آ ﮔﺎﻫﻰ‪ ،‬ﭘﺬﻳﺮش ذﻫﻨﻰ و اﻋﺘﻤﺎد ﺷﺨﺼﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑـﺨﺶ ﺑﻪ ﻣﺤﺘﻮا ﺑﺴـﺘﮕﻰ دارد‪ .‬ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎد ﺑـﻪ ﺑﺮ ﺣﻖ ﺑﻮدن ﻫﺮ ﭼﻴﺰى‪،‬‬ ‫ﳕﻰﺗﻮان ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬دﻟﺘﺎن ﺻﺎف ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﭼﻪ‬ ‫اﻳﻤـﺎن دارﻳﺪ‪ «.‬ﭼـﻨﻴـﻦ ﺗﺼـﻮرى‪ ،‬از اﺳﺎس ﻣـﺨﺎﻟـ‪ N‬ﺗﻌـﻠﻴـﻢ ﻛﺘـﺎبﻣﻘـﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺘﻮاى اﻋﺘﻘﺎد اﺷﺨـﺎص‪ ،‬ﻋﻤﻴﻘًﺎ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن‪ ،‬ﺑﺎ ارادت ﺗـﻨﻬﺎ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳـﺖ ﻣﺎ ارادﲤﻨﺪاﻧﻪ در ﺧﻄﺎ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬آﻣﻮزه ﺻﺤﻴﺢ‪ ،‬دﺳﺖ ﻛﻢ از ﳊﺎظ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﺳﺎﺳﻰ اﳒﻴﻞ‪ ،‬ﺟﺰو ﺿﺮورى اﻳﻤﺎن‬ ‫ﳒﺎتﺑﺨـﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ اﳒﻴـﻞ و ﺑﻪ ﺷﺨﺺ و ﻛﺎر ﻣﺴـﻴﺢ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ‪ .‬اﻳـﻦ ﺑﺎور‪،‬‬ ‫ﺑﺨﺶ ﻻﻳﺘﺠـﺰاى اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑﺨﺶ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ آﻣﻮزه ﻣـﺎ از اﺳﺎس ﻣﺒﺘﻨﻰ ﺑﺮ ارﺗﺪاد و‬ ‫ﺑﺪﻋﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل اﮔﺮ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن‬ ‫دارﻳﻢ وﻟﻰ اﻟﻮﻫﻴﺖ او را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻓﺎﻗﺪ آن اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ را ﻋﺎدل ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ داﺷﱳ درﻛﻰ درﺳﺖ از ﺣﻘﺎﻳﻖ اﺳﺎﺳﻰ اﳒﻴﻞ ﺑﺮاى ﳒﺎت ﻳﺎﻓﱳ ﻻزم‬ ‫اﺳﺖ اﻣﺎ ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬داﻧـﺸـﺠـﻮﺋﻰ ﻛﻪ در اﺛـﺮ اﺷـﺮاف ﺑﺮ اﻟﻬﻴﺎت ﻣﺴـﻴـﺤـﻰ‪ ،‬در‬ ‫اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﻋﺎﻟﻰﺗﺮﻳﻦ ﳕﺮه را ﺑﻪ ﺧﻮد اﺧﺘﺼﺎص ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺧﻮد‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻟﻬﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﻗﺒﻮل ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑﺨﺶ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻮاﻓﻘﺖ‬ ‫ذﻫﻨﻰ ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﳒﻴﻞ اﺳﺖ‪.‬‬

‫∏∞≤‬

‫‪ U$‬‬

‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ اﺷﺨﺎص اﳒﻴﻞ را درك ﻛﻨﻨﺪ و ﺣﻘﻴﻘﺖ آن را ﻫﻢ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﳕﺎﻳﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﺎز‬ ‫ﻫﻢ دﺳﺘﺸﺎن از اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑﺨﺶ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻰداﻧﺪ ﻛﻪ اﳒﻴﻞ ﺑﺮﺣﻖ اﺳﺖ‬ ‫وﻟﻰ ﺑﺎ ﲤﺎم وﺟﻮد از آن ﺑﻴﺰار اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑﺨﺶ‪ ،‬ﻋﻨﺼﺮى از اﻋﺘﻤﺎد را ﻫﻢ در‬ ‫ﺧﻮد دارد‪ .‬اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑﺨﺶ ﺑﺎ ﺗﻮﻛﻞ و ﭼﺸﻢ اﻣﻴﺪ داﺷﱳ ﺑﻪ اﳒﻴﻞ ﺑﻰارﺗﺒﺎط ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎور داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻰ‪ ،‬وزن ﻣﺎ را ﲢﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﺗﺎ روى‬ ‫آن ﻧﻨﺸﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آن ﻧﺸﺎن ﻧﺪاده اﻳﻢ‪.‬‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد ﻫـﻤـﺎن ﻗـﺪر از ﻣـﻘـﻮﻟـﻪ اراده اﺳﺖ ﻛـﻪ از ﻣـﻘـﻮﻟﻪ ذﻫﻦ‪ .‬داﺷـﱳ اﻳـﻤـﺎن‬ ‫ﳒﺎتﺑﺨﺶ اﻳﺠﺎب ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﳒـﻴـﻞ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﺑﺨـﻮاﻫﻴـﻢ‬ ‫ﻃﺒﻖ آن زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬در آن ﺻـﻮرت‪ ،‬ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ و ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺖ ﻣﺴـﻴـﺢ را در ﻗﻠﺒﻬـﺎى‬ ‫ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺨـﻮاﻫﻴﻢ از ﺟﻨﺒﻪ ﻓﻨﻰ ﺑﻪ ﻗﻀﻴﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﺷﺨـﺼـﻰ ﻣـﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻓﺮع ﻣﻮاﻓﻘﺖ ذﻫﻨﻰ ﻳﺎ ﺟﺰوى از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ذﻫﻨﻰ ﭘﺪﻳﺪ آﻳﺪ‪ .‬ﺷﻴﻄﺎن ﳑﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﱳ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎى ﻣﻌﻴﻨﻰ از اﻣﻮر ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ اﺑﺮاز ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﻨﺪ‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﻣـﻮاﻓﻖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او ﺑﺎ ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺖ ﻣﺴـﻴـﺢ ﻣـﻮاﻓﻖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣـﺎ ﭼـﻪ‬ ‫ﻣﻮاﻓﻘﺖ ذﻫﻨﻰ را از اﻋﺘﻤﺎد ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺑﺪاﻧﻴﻢ و ﭼﻪ آن دو را ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺸﻤﺎرﻳﻢ‪،‬‬ ‫اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧـﻮد ﻣﺤﻔﻮظ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑﺨﺶ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠـﺰم‬ ‫ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻟﻮﺗﺮ آن را اﻳﻤﺎن زﻧﺪه‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎدى ﺣﻴﺎﺗﻰ و ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳒﺎتدﻫﻨﺪه و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑﺨﺶ‪ ،‬ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻰآﻻﻳﺶ اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﻳﻌﻨﻰ رﺷﺪ ﻧﺎﻳﺎﻓﺘﻪ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﺎ اﻋﺘﺮاف ﺧﺎﻟﻰ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﳕﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑﺨﺶ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻣﻮاﻓﻘﺖ ذﻫﻨﻰ ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﳒﻴﻞ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑﺨﺶ‪ ،‬ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ او ﻋﺠﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤∞π‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٣:١٨‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٣-٥:١٠‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١٠-٤:٢‬‬ ‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٣:٢‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪٢٦-١٤:٢‬‬

‫∂∂© ‪ÊUL¹« tDÝ«Ë tÐ Êbý ÊœdLý ‰œUŽ‬‬ ‫ﻓﺎ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﭘﻠـﻪاى‬ ‫ﻣﺎرﺗﻴﻦ ﻟـﻮﺗﺮ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎدل ﺷﻤـﺮده ﺷﺪن ﺻﺮ ً‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻳﺎ از آن ﺑﺎﻻ ﻣﻰرود ﻳﺎ از آن ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻰاﻓﺘﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺛﺒﺎت‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ ﻣﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﻋﻠﺖ ﺳﻘﻮط آن ﺷـﻮد‪ .‬آﻣﻮزه ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﻛﻪ از‬ ‫آﻣﻮزهﻫﺎى اﺻﻠﻰ ﻧﻬﻀﺖ ﭘـﺮوﺗﺴﺘﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻴﺪان ﻛﺎرزارى ﻣﺤﺴـﻮب ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪ‬ ‫ﺷﻜﻞﮔﻴﺮى آن‪ ،‬از ارﺟﻤﻨﺪى ﺳﺮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺧﻮد اﳒﻴﻞ ﻣﻰﺳﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﺎدل ﺷﻤﺮدﮔﻰ را ﻣﻰﺗﻮان ﺣﺮﻛﺘﻰ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻛﺮد ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران ﻋﺎرى از‬ ‫ﻋﺪاﻟﺖ‪ ،‬از ﻧﻈﺮ ﺧﺪاى ﻋﺎدل ﻗﺪوس ﻋﺎدل ﻛﺮده ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﺒﺮمﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﺎز اﺷﺨﺎص‬ ‫ﻧﺎﻋﺎدل‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻘﺪان ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳـﻨـﻜـﻪ اﻳـﻤـﺎﻧـﺪار‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر‪ ،‬آن را ﺑﺮاى ﺧـﻮد ﺗﺎﻣﻴﻦ ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ آن را ﺑﺮاى او ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋـﺎدل‬ ‫ﻓﺎ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﻳـﺎ‬ ‫ﺷﻤـﺮده ﺷﺪن ﻣﺤﺾ اﻳﻤﺎن ﻳﻌﻨﻰ ﻋـﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﺷﺪن ﺻـﺮ ً‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻳﺎ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮى ﻣﺎ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع ﻋﺎدل ﺷﻤﺮدن‪ ،‬ﭘﺎ در ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ و ﺳﺮ در ﻓﻴﺾ دارد‪ .‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮدﮔﻰ‬ ‫ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻋﻤﺎل ﻣﺎ آن ﻗﺪر ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕـﻰ ﻋـﺎدل ﺷـﻤـﺮده‬ ‫ﺷﺪن را ﺑﺨﺮد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮرى ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﺑﻪ اﻋﻤﺎل ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﺑﺸﺮى‬ ‫در ﺣﻀﻮر او ﻋﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷـﺪ« )روﻣﻴﺎن ‪ .(٢٠:٣‬ﻋﺎدل ﺷﻤـﺮدﮔـﻰ‪،‬‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻗﻀﻴﻪاى ﺣﻘﻮﻗﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻰﮔﺬارد‪ ،‬ﻋﺎدل ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ و ﻋﺎدل ﻣﺤﺴـﻮب ﻣﻰﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺷﺮط ﻻزم ﺑﺮاى‬ ‫اﳒﺎم روﻧﺪ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻟﻬﻴﺎت ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﺎن اﺑﺰارى اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﻮﺳﻂ آن‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰﻫﺎى ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ داده ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻪ ﲢﻘﻖ ﭘﻴﻮﺳﱳ‬ ‫ﻋﺎدل ﺷﺪن اﺳﺖ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت ﻛﺎﺗـﻮﻟﻴﻚ روم ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬ﺑـﺎﻋـﺚ‬ ‫اوﻟﻴﻪ اﺑﺰارى و آﺋﻴﻦ ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ ﺗﻘﻮﻳﺘﻰ ﻋﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﺷﺪن اﺳﺖ )اﻟﻬﻴـﺎت‬ ‫ﻛﺎﺗﻮﻟﻴـﻚ روﻣﻰ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﭼﻨﺎن ﻣﻰﻧﮕـﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑـﺮاى آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻰ ﺟﺎن ﺧـﻮد را‬ ‫ﻏﺮق ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻳﻌﻨﻰ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﻣﻬﻠﻚ‪ ،‬ﻓﻴﺾ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن را از‬ ‫دﺳﺖ دادهاﻧﺪ‪ ،‬وﺳﻴﻠﻪ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﺛﺎﻧﻮﻳﻪاى ﻣﺘﺸﻜﻞ از ﺗﺨﺘﻪ ﭘﺎرهﻫﺎى ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻛﺸﺘﻰ وﺟﻮد دارد‪ (.‬آﺋﻴﻦ ﺗﻮﺑـﻪ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻛﺎرﻫﺎﺋﻰ در زﻣﻴﻨﻪ اداى دﻳﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﺎرﻫﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰآورﻧﺪ‪.‬‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺎﺗـﻮﻟﻴﻚ روم ﺑﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋـﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳـﻤﺎن اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺎ‬ ‫اﻧﻜﺎر ﻛﻔﺎﻳﺖ اﻳﻤﺎن ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻣﻰاﻓﺰاﻳﺪ ﻛﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺰ ﺷﺮﻃﻰ واﺟﺐ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آن اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻋﺎدل ﻣﻰﻛﻨـﺪ‪ ،‬اﻳـﻤـﺎن زﻧﺪه اﺳﺖ ﻧﻪ اﻋﺘـﺮاﻓﻰ ﺧﺎﻟﻰ از اﻳﻤـﺎن ﻳـﺎ‬ ‫اﻋﺘﺮاﻓﻰ از اﻳﻤﺎن ﺧﺎﻟﻰ‪ .‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎدى ﺷﺨﺼﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺮاى ﳒﺎت‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑﺨﺶ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺗﻮﺑﻪﻛﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴـﻴـﺢ را ﻫﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﳒﺎتدﻫﻨﺪه و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ در آﻏﻮش ﻣﻰﻛﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻛـﺎرﻫﺎى ﻧﻴﻜﻮى ﺧﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ‬ ‫آﻧﭽﻪ ﺗـﻮﺳﻂ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣـﺎ اﻓـﺰوده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻰ ﺗـﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻋـﺎدل ﺷـﻤـﺮده‬ ‫ﺷﺪهاﻳﻢ‪ .‬در ﻗﺎﻟﺐ ﻳﻚ ﺗـﺮﻛﻴﺐ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺗﺎزه ﺑﻪ ﭼﻴـﺰى اﺑﺘﺪاﺋﻰ اﻓﺰوده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﻣﺎ ﻧـﻮﻋﻰ ﺗﺮﻛﻴﺐ اﺳﺖ زﻳـﺮا ﻣﺎ ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺴﻴﺢ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻓـﺰوده‬ ‫ﺷﺪه‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺪهاﻳﻢ‪ .‬ﻋﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﺷﺪن ﻣﺎ اﻧﺘﺴﺎﺑﻰ اﺳـﺖ زﻳـﺮا ﺧﺪا ﻋﺪاﻟـﺖ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر او‪» ،‬ﻓﺮض ﻣﺤﺎل« ﻧﻴﺴﺖ و‬ ‫درواﻗﻊ اﺻـﻼً ﻧﻪ ﻓﺮض اﺳﺖ و ﻧﻪ ﻣﺤﺎل زﻳـﺮا ﻛﻪ او ﺷﺎﻳﺴﺘـﮕـﻰ واﻗﻌﻰ ﻣﺴﻴـﺢ را ﺑﻪ‬

‫ﺣﺴﺎب ﻣﺎ ﺛﺒﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺑﻪ او ﺗﻌﻠﻖ دارﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﺧﺪا‪،‬‬ ‫اﻧﺘﺴﺎﺑﻰ واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫∞‪≤±‬‬

‫‪≤±±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮدﮔﻰ اﻗﺪاﻣﻰ در دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬اﻗﺪاﻣﻰ ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬ﺧـﺪا ﭘـﺲ از‬ ‫اﻧﺘﺴﺎب ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران ﻧﺎﻋﺎدل‪ ،‬آﻧﻬﺎ را ﻋﺎدل ﻣﻰﺷﻤﺎرد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن را ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺴﺐ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺷﺮط ﻻزم ﺑﺮاى ﻣﻨﺴﻮب ﺷﺪن ﺑﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰﻫﺎى ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠﺰم اﻳﻤﺎﻧﻰ زﻧﺪه و واﻗﻌﻰ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﻋﺘﺮاف اﻳﻤﺎن‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٨-٢١:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٩-١٢:٥‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢١-١٦:٥‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٢١-١١:٢‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١٠-١:٢‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪١٠-٧:٣‬‬

‫∑∂© «‪‰ULŽ« Ë ÊUL¹‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم ﺗﺼﻮر ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻼش ﺑﺮاى زﻳﺴﱳ در ﻳﻚ زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻴﻜﻮ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎﺋـﻰ را ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آﺳﻤﺎن اﳒﺎم دﻫﻨﺪ‪ ،‬اﳒﺎم دادهاﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑـﻪ‬ ‫ﻛﺎرﻫﺎى ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﺋﻰ ﺑﻪ ﻣﻠﺰوﻣﺎت ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ اﳒﺎم‬ ‫رﺳﺎﻧﻴﺪهاﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﻣﻴﺪ ﭼﻨﺎن ﻣـﺮدﻣﻰ ﺑﻴﻬـﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺎﻧـﻮن ﺧﺪا ﻃﺎﻟﺐ ﻛﻤﺎل اﺳﺖ و از آﳒـﺎ ﻛـﻪ‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻓﺎﻗﺪ ﻧﻴـﻜـﻮﺋﻰ ﻻزم ﺑﺮاى ورود ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ زﻳﺴـﱳ در ﻳـﻚ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻴﻜﻮ‪ ،‬ﻫـﺮﮔﺰ ﳕﻰﺗـﻮان ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ اﻋﺘـﻤـﺎد ﻛـﺮدن ﺑﻪ‬ ‫ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ را درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ او ﻛﺎﻣﻞ و از ﻃﺮﻳـﻖ‬ ‫اﻳﻤﺎن در دﺳﺘﺮس ﻣﺎ ﻗﺮار داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣـﺎ ﺻـﺮﻓﻨﻈﺮ از اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺗـﻮﺳﻂ ﻛﺎرﻫﺎى ﻧﻴﻜـﻮى ﺧـﻮدﻣﺎن ﻋﺎدل‬ ‫ﺷﻤﺮده ﺷﺪهاﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻨﺎه ﺑﺮدن ﺑﻪ آﻏﻮش ﺑﺪﻋﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖﮔـﺮاﺋﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ ﻧـﻮﻋﻰ از اﻳﻤﺎن ﻛﻪ ﻫﻴﭽـﮕـﻮﻧﻪ اﻋﻤﺎﻟـﻰ را در ﭘﻰ ﻧـﺪارد‪ ،‬ﻋﺎدل ﺷﻤـﺮده‬ ‫ﺷﺪهاﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻨﺎه ﺑﺮدن ﺑﻪ آﻏﻮش ﺑﺪﻋﺘﻰ دﻳﮕﺮ اﻣﺎ در ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟ‪ N‬اﺳﺖ‪.‬‬ ‫راﺑﻄﻪ ﺑﻴﻦ اﻳﻤﺎن و اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ راﺑﻄﻪاى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﲤﺎﻳﺰ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ‬ ‫اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰﺗﻮان ﻗﻄﻊ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ در ﭘﻴﺸﮕﺎه ﺧﺪا‪ ،‬ﻛﺎرﻫﺎى ﻧﻴﻜﻮى ﻣﺎ ﻫﻴﭻ اﻣﺘﻴﺎزى‬ ‫ﺑﻪ اﻣﺘﻴﺎز اﻳﻤﺎن ﻣﺎ ﳕﻰاﻓﺰاﻳﻨﺪ و ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺷﺮط ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﻣﺎ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ وﻟﻰ اﮔﺮ اﻋﺘﺮاف ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ در ﭘﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧـﻮد‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪاى واﺿﺢ از اﻳﻦ اﻣﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ داراى اﻳﻤﺎن ﻋﺎدل ﻛﻨﻨﺪه ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺷﻌﺎر دوران ﻣﺎﺑﻌﺪ اﺻﻼﺣﺎت اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﻣﺎ ﻓـﻘـﻂ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﻋـﺎدل‬ ‫ﺷﻤﺮده ﺷﺪهاﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﺧﺎﻟﻰ!« ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ‬ ‫در ﻓﺮآﻳﻨﺪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪﻧﻰ در ﻛﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن وﻗﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻃﺮزى ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ اﺟﺘﻨﺎب‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﺲ در ﭘﻰ ﻣﻰآﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻘﺪﻳﺲ در ﭘﻰ ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻗﻄﻌﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎدل ﺷﻤـﺮده ﺷﺪن اﺻـﻼً ﻣﻄـﺮح ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴـﺴـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد ﻳﺎ ﺑﺮ ﺗﻘﺪﻳﺲ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده‬ ‫ﺷﺪن ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮز ﮔﺮﻳﺰﻧﺎﭘﺬﻳﺮى ﺑﻪ‬ ‫اﻋﻤﺎل ﻣﻄﻴﻌﺎﻧﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻳﻌﻘﻮب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﺪون اﻋﻤﺎل ﻣﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻛﺮد ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻨﺎن »اﻳﻤﺎﻧﻰ« ﻫﻴﭽﻜﺲ را ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻋﺎدل ﻛﻨﺪ زﻳﺮا زﻧﺪه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن زﻧﺪه‪ ،‬اﻋﻤﺎل‬ ‫ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣـﻰآورد اﻣﺎ آن اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ‪ ،‬ﻣﺒﻨﺎى ﻋﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﺷﺪن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘـﻂ‬ ‫ﻟﻴﺎﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺴﺐ ﺷﺪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر را ﻋﺎدل ﺑﻪ ﺷﻤﺎر آورد‪.‬‬

‫آن ﻛﻪ ﮔﻔﺖ اﻧﺴﺎن ﻣﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﭘﺬﻳـﺮﻓﱳ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﳒﺎتدﻫﻨﺪه اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﻮد‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎﻫﻰ ﺗﺎﺳ‪ N‬ﺑﺎر ﻛﺮد ﻳﺎ درواﻗﻊ‪ ،‬ﺷﻜﻞ ﻣﺪرﻧﻰ‬ ‫از ﺑﺪﻋﺖ را ﻣﻄﺮح ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﻣﺴـﻴـﺢ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳒﺎتدﻫﻨـﺪه و‬ ‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰﭘﺬﻳﺮد‪ .‬ﺗـﻮﻛﻞ ﺑﻰﻗﻴﺪ و ﺷﺮط و اﻧﺤﺼـﺎرى ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى‬ ‫ﳒﺎت‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﺑـﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﲤـﺎم واﺑﺴﺘﮕﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ او و ﺗﻮﺑـﻪ ﻛـﺮدن از‬ ‫ﮔﻨﺎه ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﺑﻪ ﻛـﺮدن از ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪن ﺑﻪ اﻗﺘﺪار ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﻣﺎﺳـﺖ‪.‬‬ ‫اﻧﻜﺎر ﻛﺮدن ﺧﺪاوﻧﺪى او‪ ،‬رﻓﱳ در ﭘﻰ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﺪون ﺗﻮﺑﻪ اﺳﺖ‬ ‫و ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰى اﺻﻼً اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮى ﻣﺎ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﳒﺎت ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﭘﺎﻳﻪﻫﺎى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻗﻮل‬ ‫ﻣﻰدﻫﺪ ﺑﺮاﺳﺎس آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﭘﺎداﺷﻬﺎﺋـﻰ را در آﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ .‬ورود ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻠﻜـﻮت‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺎداش ﻣﺎ در ﻣﻠﻜـﻮت‪ ،‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻛﺎرﻫﺎى ﻧﻴﻜﻮى‬ ‫ﻣﺎﺳﺖ و ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ آ ﮔﻮﺳﺘﻴﻦ ﻳﺎدآور ﺷﺪه‪ ،‬ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ ﻋﻄﺎﻳﺎى ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ‬ ‫را ﺑﺎ ﻓﻴﺾ ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻰﺳﺎزد‪.‬‬

‫≤‪≤±‬‬

‫≥‪≤±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ‪ ،‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ از ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬اﻳﻤﺎن و اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ را ﺑﺎﻳﺪ از ﻫﻢ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ داﻧﺴﺖ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ آﻧﻬﺎ را از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪا‬ ‫ﻧﻜﺮد‪ .‬اﻳﻤﺎن ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻫﻤﻮاره اﻋﻤﺎل ﻣﻄﻴﻌﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻰآورد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﺧﺎﻟﻰ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬اﻳﻤﺎن ﻣﺮده ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻮﺟﺐ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮدﮔﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻮﻛﻞ و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳒﺎت دﻫﻨﺪه و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪن ﺑﻪ‬ ‫او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ‪ .‬در آﺳﻤﺎن ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺎداش داده ﻣﻰﺷﻮد ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ آن ﭘﺎداش از ﺟﻨﺲ ﻓﻴﺾ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪≤±¥‬‬

‫‪ U$‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٨:٤-٩:٣‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪١٣-١٢:٢‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪٢٤-١٨:٢‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪١١-٥:١‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٦-٣:٢‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١١-٧:٤‬‬

‫∏∂© ‪tÐuð‬‬ ‫اوﻟﻴﻦ ﭘﻴﺎم ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪه ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻋـﻨـﻮان ﭘﻴﺸﮕﺎم ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺄﻣﻮرﻳـﺖ ﺧـﻮد را‬ ‫ﺷﺮوع ﻛﺮد اﻳﻦ ﺑﻮد‪» :‬ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻴﺪ زﻳﺮا ﻣﻠﻜﻮت آﺳﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ‪ «.‬دﻋﻮت ﻳﺤﻴﻰ‬ ‫از ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬دﺳﺖ اﻟﺘﻤﺎﺳﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺣﺎﻟﺖ اﺿﻄﺮار ﺑﻪ ﺳﻮى ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران دراز‬ ‫ﻣﻰﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ اﻣﻜﺎن ﻧـﺪارد ﻛﻪ ﻛﺴﻰ از ﺗﻮﺑﻪ اﻣﺘﻨـﺎع ورزد و ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻠﻜـﻮت ﺧﺪا‬ ‫وارد ﺷﻮد‪ .‬در اﻣﺮ ﳒﺎت‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﭘﻴﺶﻧﻴﺎز و ﺷﺮﻃﻰ ﺿﺮورى اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻪ ﻣﻌـﻨـﺎى »دﮔـﺮﮔـﻮن ﺷﺪن ذﻫﻦ اﻧﺴﺎن« اﺳـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ‬ ‫دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ذﻫﻦ‪ ،‬ﻓﻘﻂ روﮔﺮداﻧﻰ از ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺳﺨﻴ‪ N‬ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ دادن ﺟﻬـﺖ‬ ‫ﻛﻠﻰ زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﺑﺎزﮔﺸﺘﻰ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ از ﮔﻨﺎه و رو ﻛﺮدن ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ دﺳﺘﺎورد ﻳﺎ ﻣﻴﻮه ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺑﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه آﻏﺎز ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻟﺖ و ﺣـﺮﻛﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ در ﺳﺮاﺳﺮ زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ اداﻣﻪ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﻨـﺎه اداﻣـﻪ ﻣـﻰدﻫـﻴـﻢ‪ ،‬ﺑـﺎ ﻣـﻠـﺰم ﺷﺪن ﺗﻮﺳـﻂ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن دو ﻧﻮع ﺗﻮﺑﻪ را از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰداﻧﻨﺪ‪ .‬ﻧﻮع اول‪ ،‬ﺣﺎﻟﺘﻰ از ﺗﻮﺑﻪ‬ ‫ﻏﻠﻂ ﻳﺎ ﺟﻌﻠﻰ ﺗﻮام ﺑﺎ اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﻧﺪاﱎﻛﺎرى اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻮع ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻰ از ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤±µ‬‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ از ﺳﺮ ﺗﺮس از ﻣﺠﺎزات ﻳﺎ از ﻛ‪ N‬دادن ﻣﻨﻔﻌﺖ اﳒﺎم ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭘﺪر و‬ ‫ﻣﺎدرﻫﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﭻ ﻛﻮدك ﺧﻮد را ﺳﺮ ﻇﺮف ﺧﻮراﻛﻰ ﳑﻨﻮﻋﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺪ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﺗﻮﺑﻪﻫﺎﺋـﻰ ﺑـﻮدهاﻧﺪ‪ .‬در ﭼﻨـﻴـﻦ ﻣـﻮاﻗﻌﻰ‪ ،‬ﻛـﻮدك از ﺗـﺮس ﺗﻨﺒﻴﻪ‪ ،‬ﺑـﺎ ﮔـﺮﻳـﻪ و زارى‬ ‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﻧﺰﻧﻴﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﳕﻰﻛﻨﻢ!« اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﻟﺘﻤﺎسﻫﺎ ﻛﻪ‬ ‫ﻻ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى ﻧﺪاﻣﺖ رﻳـﺸـﻪدار از‬ ‫ﭼﺎﺷﻨﻰ اﺷﻚ ﲤﺴـﺎح را ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺧـﻮد دارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻳﻚ اﻗﺪام ﺧﻄﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧـﻮع ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬از ﻫﻤﺎن ﻧﻮﻋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻋﻴﺴﻮ دﻳﺪه ﺷﺪ‬ ‫)ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ .(٤٦-٣٠:٢٧‬ﺗﺎﺳ‪ N‬او‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد رﺑﻄﻰ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ از دﺳﺖ دادن ﺣﻖ ﻧﺨﺴـﺖزادﮔﻰ ﺧﻮد ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﻧـﻮع اول ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬از ﺗﻼﺷﻰ‬ ‫ﻧﺸﺄت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﮔﺮﻓﱳ ﻣﺠﻮز ﻓﺮار از ﺟﻬﻨﻢ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﮔﺮﻳﺰ از ﻣﺠﺎزات‬ ‫اﳒﺎم ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫از ﺳﻮى دﻳﮕـﺮ‪ ،‬ﻧﻮع ﺣﻘﻴﻘﻰ و ﺧـﺪاﺋﻰ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﺴﺘـﻠﺰم ﺷﻜﺴﱳ اﺳﺖ‪ .‬ﭼـﻨﻴﻦ‬ ‫ﺗﻮﺑـﻪاى اﺻﺎﻟـﺖ دارد و ﻣﺘـﻀﻤـﻦ ﻧﺪاﻣـﺘﻰ ﻋـﻤﻴـﻖ ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﺟـﺴﺎرت ﻧﺴـﺒﺖ ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺷﺨﺺ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﻋﻠﻨﺎً و ﻛﺎﻣﻼً و ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﺗﻼﺷﻰ در راﺳﺘﺎى‬ ‫ﻋﺬر آوردن ﺑﺮاى ﮔﻨﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﻳﺎ ﺗﻮﺟﻴﻪ آن‪ ،‬ﺑﻪ آن اﻋﺘﺮاف ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻗﺮار رﺳﻤﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﮔﻨـﺎه‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﺰﻣﻰ ﺟـﺰم ﺑﺮاى ﺟﺒﺮان در اوﻟـﻴﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﳑـﻜﻦ و ﻧﻴﺘﻰ ﻗـﺎﻃﻊ ﺑﺮاى‬ ‫ﺑﺎزﮔـﺸﺖ از ﮔﻨـﺎه‪ ،‬ﻗﺮﻳﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻫـﻤﻴﻦ روح ﺗـﻮﺑﻪ اﺳﺖ ﻛـﻪ داود در ﻣﺰﻣﻮر ‪٥١‬‬ ‫ﻧﺸـﺎن داده اﺳﺖ‪» :‬اى ﺧﺪا‪ ،‬دل ﻃـﺎﻫﺮ در ﻣـﻦ ﺑﻴﺎﻓـﺮﻳﻦ و روح ﻣﺴـﺘﻘﻴـﻢ در‬ ‫ﺑﺎﻃﻨﻢ ﺗﺎزه ﺑﺴﺎز‪ ...‬ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎى ﺧـﺪا‪ ،‬روح ﺷﻜﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاﻳﺎ دل ﺷﻜﺴﺘﻪ و‬ ‫ﻛﻮﺑﻴﺪه را ﺧﻮار ﻧﺨﻮاﻫﻰ ﺷﻤﺮد« )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(١٧-١٠:٥١‬‬ ‫ﺧﺪا ﻗﻮل ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ در روﺣﻰ از ﺷﻜﺴﺘﮕﻰ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺑﻪ درﮔﺎه او ﻋﺮﺿﻪ‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﺒﺨﺸﺎﻳﺪ و ﺑـﺮاى ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد‪ ،‬از ﻧﻮ زﻧﺪه ﻛﻨﺪ‪» :‬ا ﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن‬ ‫ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﻢ او اﻣﻴﻦ و ﻋﺎدل اﺳﺖ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ را ﺑﻴﺎﻣﺮزد و ﻣﺎ را از ﻫﺮ‬ ‫ﻧﺎراﺳﺘﻰ ﭘﺎ ك ﺳﺎزد« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٩:١‬‬

‫∂‪≤±‬‬

‫‪ U$‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺗﻮﺑﻪ ﺷﺮط ﻻزم ﳒﺎت اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻴﻮ(ه ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه اﺳﺖ‬ ‫‪ -٣‬اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﻧﺪاﱎﻛﺎرى‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ دروﻏﻴﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺗﺮس ﻧﺎﺷﻰ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺷﻜﺴﱳ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎن ﺗﻮﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻛﻪ از ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﻗﻠﺒﻰ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺗﻮﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﻣﺘﻀﻤﻦ اﻋﺘﺮاف ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬ﺟﺒﺮان ﻣﺎﻓﺎت و ﻋﺰم ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ از ﮔﻨﺎه‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻫﻤﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻗﻮل ﺑﺨﺸﺶ و زﻧﺪﮔﻰ دوﺑﺎره ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺣﺰﻗﻴﺎل ‪٣٢-٣٠:١٨‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٤٧-٤٦:٢٤‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٢١-١٧:٢٠‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٤:٢‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٢-٨:٧‬‬

‫‪iO= Ë v~²U¹Uý ©∂π‬‬ ‫ﻗﻀﻴﻪ ﺷـﺎﻳﺴﺘﮕﻰ و ﻓﻴـﺾ در ﻣﺮﻛﺰ ﻣﺒﺎﺣﺜـﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﺑﻴﻦ اﻟـﻬﻴﺎت ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم و‬ ‫ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﻗﺮار دارد‪ .‬ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﺪه اﻇﻬﺎرات ﻧﻬﻀﺖ اﺻﻼحﻃﻠﺒﻰ ‪) sola gratia‬ﳒﺎت‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪا( ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻫﻴﭻ ﻧﻮﻋﻰ ﻟﻴﺎﻗﺘﻰ را ﻛﻪ از ﺧﻮد اﻳﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﻴﺸﮕﺎه داورى ﺧﺪا ﳕﻰآورﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻨﺤﺼﺮًا ﺑﺮ رﺣﻤﺖ و ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﺗﻮﻛﻞ دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳ‪ ،N‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻳﺎ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﺐ ﻣﻰﺷﻮد ﻳﺎ ﺣﻖ‬ ‫ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺪاﻟﺖ ﺣﻜﻢ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻖ آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ ادا ﺷﻮد و‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑‪≤±‬‬

‫ﺣﻖ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ در ازاى اﳒﺎم ﻳﻚ ﻣﻬﻢ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺗﻌﻠﻖ ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ .‬اﮔﺮ آن ﺣﻖ ادا‬ ‫ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﻇﻠﻤﻰ روا داﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻟﻬﻴﺎت ﻛﺎﺗـﻮﻟﻴﻚ روم‪ ،‬در ﻗﺎﻟﺒﻬﺎﺋﻰ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ‪ ،‬از ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔـﻮﻳـﺪ‪.‬‬ ‫ﻗﺎﻟﺐ اول‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺑﺴﺰا اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ در ﭼﻨﺎن ﺣﺪى ﻛﻪ ﻣﻠـﺰم ﻣﻰﻛﻨﺪ‬ ‫ﭘﺎداﺷﻰ ﺑﻪ آن ﺗﻌﻠﻖ ﮔﻴﺮد‪ .‬در ﻗﺎﻟﺐ دوم‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖ از ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ ﻛـﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻮع ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ‪ ،‬ﺑﻪ واﻻﺋﻰ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺑﺴﺰا ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ‪» ،‬ﺑﻰﻣﻨﺎﺳﺒﺖ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ« ﻛﻪ ﺧﺪا ﭘﺎداﺷﻰ ﺑﻪ آن دﻫﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ اﳒﺎم ﻛﺎرﻫﺎى‬ ‫ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه آﺋﻴﻦ ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﻛﺴﺐ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﻧﻮع ﺳﻮم ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻓﻮق از‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى ﻓﺮاﺗﺮ و ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺣﺪ اﻗﺘﻀﺎى وﻇﻴﻔﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻮع ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ‬ ‫ﻋﻤﻴﻖ را ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﻛﺴﺐ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺑﻪ ﺧﺰاﻧﻪ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ وارﻳﺰ ﻣﻰﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﺧﺰاﻧﻪاى ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻰﺗـﻮاﻧﺪ از آن ﺑﺮداﺷﺖ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﺣﺴﺎب آﻧﺎﻧﻰ ﺑﮕـﺬارد ﻛﻪ ﻓﺎﻗﺪ‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻛﺎﻓﻰ ﺑﺮاى ورود ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﻬﻴﺎت ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﺑﺎ اﻧﻜﺎر ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣـﻮرد ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻓـﻮق و »اﻋﺘﺮاض« ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ‪،‬‬ ‫اﻋﻼم ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻟﻴﺎﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻌﻠﻖ ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﺴﻴـﺢ‪ ،‬ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ ﻓﻴﺾ و از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﻧﺼﻴﺐ ﻣـﺎ ﻣـﻰﺷـﻮد‪ .‬ﻓﻴﺾ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻟﻄ‪ N‬ﺑﻼاﺳﺘﺤﻘﺎق ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﺪا در ﻣﻮرد ﻣﺎ ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد‪.‬‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻮاد ﺟﺬب ﺑﺪن ﻣﺎ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ اﻣﺎ ﻓﻴﺾ ﻧﻪ ﻣﺎده اﺳﺖ و ﻧﻪ‬ ‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ در ﺟﺎن ﻣﺎ ﺟﺎ ﺧﻮش ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ در ﻓﻴﺾ رﺷﺪ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺎده‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻘﺎدﻳﺮ ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬در ﻣﺎ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻣﺪد ﭘﺮ از ﻟﻄ‪N‬‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﻓﻴـﺎض ﺧـﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ و ﺑﺮ ﻣﺎ‪ ،‬در ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﻣـﻰﺷـﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻓﻴﺾﺑﺨﺸﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗـﺎ در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﺎ را ﻳﺎرى ﻛﻨﻨﺪ‬ ‫ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪس‪ ،‬دﻋﺎ‪ ،‬ﻣﺸﺎرﻛﺖ و ﺧـﻮراﻛﻰ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬

‫∏‪≤±‬‬

‫‪ U$‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﳒﺎت ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻓﻴﺾ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻟﻴﺎﻗﺘﻰ ﻛﻪ از آن ﺧـﻮد ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ آن ﺧﺪا ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣـﺎ را‬ ‫ﳒﺎت دﻫﺪ‪ ،‬ﻧﺪارﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﻟﻬﻴﺎت ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ را ﺑﻪ ﺳﻪ ﻓﻘﺮه ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺑﺴـﺰا‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ و ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻓـﻮق از اﻧﺘﻈﺎر‪ .‬آﺋﻴﻦ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن‬ ‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﻮرد ﻓﻮق را رد ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﻟﻄ‪ N‬ﻳﺎ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﺑﻼاﺳﺘﺤﻘﺎق ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٨-١:١٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٨-١:٤‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٥-١:٥‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٩-١٧:٥‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٩-٨:٢‬‬ ‫ﺗﻴﻄﺲ ‪٧-٤:٣‬‬

‫∞∑© ‪sOÝbI È—UÖb½U‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺎ‪ ،‬اﺷﺨﺎﺻﻰ را ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﻛﻪ اﻋﺘﺮاﻓﻰ از اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺮدهاﻧﺪ‬ ‫و ﺣﺘﻰ ﺷﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮ(ه ﮔﻴﺮاﺋﻰ از اﻳﻤﺎن را ﻧﻴﺰ ﻧﺸﺎن داده‪ ،‬ﺧﻮد را ﻋﻤﻴﻘﺎً درﮔﻴﺮ ﺣﻴﺎت و‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻛﺮدهاﻧﺪ و ﭼﻴـﺰى ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ آن اﻳﻤﺎن ﺷﺪه از دور آن ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ ﻛﻨﺎر رﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬دﻳﺪن ﭼﻨﻴﻦ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎﺋﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﺳﻮال را ﺑﻪ ذﻫﻦ ﻣﺘﺒﺎدر‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻰ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﳒﺎت ﺧـﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ؟‬ ‫آﻳﺎ ارﺗﺪاد ﺧﻄﺮ ﺣﺎد و ﻣﺴﻠﻤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻰﻛﻨﺪ؟‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤±π‬‬

‫ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ اﺷﺨﺎص ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﳒﺎت ﺧـﻮد‬ ‫را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﻬﻠﻚ ﺷـﻮد‪ ،‬آن ﮔﻨﺎه ﻓﻴﺾ ﻋﺎدل‬ ‫ﺷﻤﺮده ﺷﺪن را ﻛﻪ در ﺟﺎن او ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺑﻴﻦ ﻣﻰﺑﺮد‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻰ اﮔﺮ ﻗﺒﻞ‬ ‫از ﻣﺮگ‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ آﺋﻴﻦ ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺒﻰ زﻳﺮ ﻓﻴﺾ ﻗﺮار ﻧﮕﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى از ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ از دﺳﺖ دادن ﳒﺎت ﻏﻴﺮ ﳑﻜـﻦ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺸﺪار ﺑﺎب ﺷﺸﻢ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن و ﻧﮕﺮاﻧﻰ ﭘﻮﻟﺲ در ﻣﻮرد اﻣﻜﺎن »ﻣﺤﺮوم« ﺷﺪن‬ ‫)اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (٢٧:٩‬و ﻧﻴـﺰ ﳕـﻮﻧﻪ ﺷﺎﺋﻮل ﭘﺎدﺷﺎه و دﻳﮕـﺮان‪ ،‬ﺑﺮﺧـﻰ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠـﻪ‬ ‫ﻛﺎﻣﻼ و ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً از ﻓﻴﺾ ﻣﺤﺮوم ﺷﺪ‪ .‬از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬اﻟﻬﻴﺎت‬ ‫ً‬ ‫رﺳﺎﻧﺪه ﻛﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‬ ‫اﺻﻼحﻃﻠﺒﻰ‪ ،‬آﻣﻮزه ﻣﺎﻧﺪﮔﺎرى ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ آﻣﻮزه »اﻣﻨﻴﺖ اﺑﺪى« را‬ ‫ﭼـﻜـﻴـﺪه آن ﺗﻌﻠﻴﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺻﺎﺣﺐ اﻳﻤـﺎن ﳒـﺎتﺑـﺨـﺶ‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﻫﺴﺘﻴـﺪ‪ ،‬ﻫـﺮﮔﺰ آن را از دﺳﺖ ﻧﺨـﻮاﻫﻴﺪ داد و اﮔـﺮ آن را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ ،‬ﻣـﻌـﻠـﻮم‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﻫﺮﮔـﺰ داراى ﭼﻨﺎن اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻧﺒﻮدهاﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﮔـﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴـﺪ‪:‬‬ ‫»از ﻣﺎ ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻧﺪ ﻟﻴﻜﻦ از ﻣﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ زﻳﺮا ا ﮔﺮ از ﻣﺎ ﻣﻰ‪,‬ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻰ‪,‬ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻟﻴﻜﻦ ﺑـﻴـﺮون رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ اﻳﺸﺎن از ﻣـﺎ ﻧـﻴـﺴـﺘـﻨـﺪ« )اول ﻳﻮﺣﻨـﺎ‬ ‫‪.(١٩:٢‬‬ ‫ﻣﻰ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ اﺷﺨﺎص ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺑـﺨـﺼـﻮﺻﻰ از ﻣﺴﻴﺤﻴـﺖ‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻰآﻧﻜﻪ ﻫـﺮﮔﺰ ﺧﻮد ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﻰآﻳﺪ ﻛﻪ ﺟـﻮاﻧﻰ ﺑﻪ ﻗﺼـﺪ‬ ‫ﺳﺮﮔﺮﻣﻰ‪ ،‬ﮔﺮوه ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﻣﺒﺸـﺮ را ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎن آورده از اﻳﻤﺎن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬او ﳑﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ »ﻳﻘﻴﻦ« ﻛـﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ آن ﻧﻮﺟـﻮاﻧﺎن‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﺴﻠﻤـﺎً ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ »اﻳﻤﺎن« ﻧﻴﺎورده اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ آدﻣﻬﺎﺋﻰ‪ ،‬اﻧﺴـﺎن را ﺑﻪ ﻳﺎد آﻧﺎﻧﻰ ﻣﻰاﻧﺪازﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫در ﻣﺜﻞ ﺑﺮزﮔﺮ ذﻛﺮ ﺷﺪهاﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﺑﺮزﮔﺮى ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﺨﻢ ﻛﺎﺷﱳ ﺑـﻴـﺮون رﻓﺖ و وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺗﺨﻢ ﻣﻰ‪,‬ﻛﺎﺷـﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﻌﻀﻰ ﺑﺮ ﻛﻨﺎره راه رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ و ﭘﺎﻳﻤﺎل ﺷﺪه ﻣﺮﻏﺎن ﻫﻮا آن را ﺧﻮردﻧﺪ و ﭘﺎره‪,‬اى‬ ‫ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻼخ اﻓﺘﺎده ﭼﻮن روﺋﻴﺪ از آن ﺟﻬﺖ ﻛﻪ رﻃﻮﺑﺘﻰ ﻧﺪاﺷﺖ ﺧﺸﻚ ﮔﺮدﻳﺪ‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫و ﻗﺪرى در ﻣﻴﺎن ﺧﺎرﻫﺎ اﻓﻜﻨﺪه ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺎرﻫﺎ ﺑﺎ آن ﳕﻮ ﻛﺮده آن را ﺧﻔﻪ ﳕﻮدﻧﺪ‬ ‫و ﺑﻌﻀﻰ در زﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﭘﺎﺷﻴﺪه ﺷﺪه روﺋﻴﺪ و ﭼﻨﺪان ﺛﻤﺮ آورد )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٨-٥:٨‬‬ ‫در ﻣﺜﻞ ﻣﺬﻛﻮر ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ اﺷﺎره ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ اﺑﺘﺪا اﻳﻤﺎن ﻣﻰآورﻧﺪ اﻣﺎ ﺳﭙﺲ ﭘﺮت‬ ‫ﻣﻰاﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ‪-‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﻧﻬﻀﺖ ﺑﺮ آن‬ ‫اﺻﺮار دارد‪ -‬اﻳﻦ ﮔـﻮﻧﻪ »اﻳﻤﺎﻧﺪاران« اﻳﻤﺎﻧـﻰ دروﻏﻴﻦ ﻳﺎ ﺟﻌﻠﻰ داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻓـﻘـﻂ آن‬ ‫ﺑﺬرى ﻛﻪ ﺑـﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻰاﻓﺘﺪ ﺛـﻤـﺮ اﻃـﺎﻋـﺖ ﻣـﻰآورد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛـﺴـﺎﻧـﻰ را‬ ‫ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﻛﻼم ﺑﺎ »دﻟﻰ راﺳﺖ و ﻧﻴﻜﻮ« ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻣﻰﻛﻨﺪ )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(١٥:٨‬اﻳﻤﺎن اﻳﺸﺎن‬ ‫از دﻟﻰ ﺑﺮﻣﻰﺧﻴﺰد ﻛﻪ ﺑﻪ راﺳﺘﻰ دوﺑﺎره ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آﻣﻮزه ﻣﺎﻧﺪﮔﺎرى ﺑﺮ ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﻣﺎ در زﻣﻴﻨﻪ دوام آوردن‪ ،‬ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬اﺳﺘـﻮار ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑـﺮ وﻋﺪه ﺧـﺪا در زﻣﻴﻨﻪ ﺣﻔﻆ ﻛـﺮدن ﻣﺎ اﺳﺘـﻮار اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ﻣﻰﻧﻮﻳﺴـﺪ‪» :‬ﺑﻪ اﻳﻦ اﻋﺘﻤﺎد دارم ﻛﻪ او ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻜﻮ را در‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮد آن را ﺗﺎ روز ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﺧﻮاﻫـﺪ رﺳﺎﻧﻴﺪ« )ﻓﻴﻠﻴﭙﻴـﺎن‬ ‫‪ .(٦:١‬ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻓﻴﺾ ﻳﺎ ﺑـﻪ ﻗـﻮل ﻣﻌﺮوف از ﺻﺪﻗﻪ ﺳﺮ ﻓﻴﺾ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺧـﺪا ﻫـﺮ‬ ‫آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﺷـﺮوع ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣـﻰرﺳﺎﻧﺪ‪ .‬او اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ اﻫﺪاﻓﻰ ﻛـﻪ از‬ ‫ﮔﺰﻳﻨﺶ دارد‪ ،‬ﺧﻨﺜﻰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﳊﻦ زﳒﻴﺮوار و ﻃﻼﺋﻰ ﺑﺎب ‪ ٨‬رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ روﻣﻴﺎن‪ ،‬ﻧﻮر اﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﻨﺜﻰ ﻧﺸﺪن اﻫﺪاف‬ ‫ﺧﺪا را درﺧﺸﺎنﺗﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪» :‬آﻧﺎﻧﻰ را ﻛﻪ از ﻗﺒﻞ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫و آﻧﺎﻧﻰ را ﻛـﻪ ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬اﻳﺸـﺎن را ﻧﻴﺰ ﻋﺎدل ﮔـﺮداﻧﻴﺪ‪ .‬آﻧﺎﻧـﻰ را ﻛﻪ ﻋﺎدل ﮔﺮداﻧـﻴﺪ‪،‬‬ ‫اﻳﺸـﺎن راﻧﻴﺰ ﺟـﻼل داد« )روﻣﻴﺎن ‪ .(٣٠:٨‬ﭘـﻮﻟﺲ در اداﻣﻪ اﻇـﻬﺎر ﻣﻰدارد ﻛـﻪ »ﻧﻪ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪى و ﻧﻪ ﭘﺴﺘﻰ و ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺨﻠﻮق دﻳﮕﺮ ﻗﺪرت ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را از ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺧﺪا ﻛﻪ در ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻰ اﺳﺖ ﺟﺪا ﺳﺎزد« )روﻣﻴﺎن ‪.(٣٩:٨‬‬ ‫ﻣﺎ از آن رو اﻣﻨﻴﺖ دارﻳـﻢ ﻛـﻪ ﳒـﺎت از ﺧـﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و ﻣﺎ ﺻﻨـﻌـﺖ دﺳـﺖ او‬ ‫ﺑﻴﻌﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﲢﻘـﻖ رﺳﺎﻧﻴﺪن ﻛﺎر ﺷـﺮوع ﻛﺮده را ﺑﻪ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴـﻢ‪ .‬او روحاﻟﻘﺪس را ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان‬ ‫(‬ ‫ﺗﻚﺗﻚ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻋﻄﺎ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬او در ﻫﻤﻴﻦ راﺳﺘﺎ‪ ،‬ﻫﺮ اﻳﻤﺎﻧﺪار را ﺑﻪ روحاﻟﻘﺪس‬ ‫ﳑﻬﻮر ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻰ ﻣﺤﻮ ﻧﺸﺪﻧﻰ ﭼﻨﺎن ﻣﻬـﺮ ﻛـﺮده و ﺑﻬﺎى ﻣﺎ را ﭼﻨﺎن‬

‫ﻧﻘﺪ ﻛ‪ N‬دﺳﺖ ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ را ﲤﺎم ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﺎﻳﻪ اﺻﻠﻰ ﻗﻮت‬ ‫ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ در ﻗﺎﻟﺐ ﻛﺎﻫﻦاﻋﻈﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺎ ﺑـﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪( ،‬‬ ‫ﻗﻠﺐ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮرى ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﺎز ﻳﺎﻓﱳ ﭘﻄﺮس )و ﻧﻪ ﻳﻬﻮدا( دﻋﺎ‬ ‫ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻟﻐﺰش و ﺳﻘﻮط ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮاى ﻣﺎ دﻋﺎ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﻣﺪﺗﻰ‬ ‫ﺑﻴﻔﺘﻴﻢ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﻼً ﻳﺎ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً دور ﳕﻰاﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر دﻋﺎ ﻛﺮد‪» :‬ﻣﺎداﻣﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن در ﺟﻬﺎن ﺑﻮدم ﻣﻦ اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ اﺳﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻢ و ﻫﺮ ﻛﺲ را‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ داده‪,‬اى ﺣﻔﻆ ﳕﻮدم ﻛـﻪ ﻳـﻜـﻰ از اﻳـﺸـﺎن ﻫـﻼ ك ﻧﺸﺪ ﻣﮕﺮ ﭘـﺴـﺮ‬ ‫ﻫﻼ ﻛﺖ ﺗﺎ ﻛﺘﺎب ﲤﺎم ﺷﻮد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٢:١٧‬ﻓﻘﻂ ﻳﻬﻮدا ﻛﻪ از آﻏﺎز ﭘﺴﺮ ﻫﻼﻛﺖ‬ ‫و اﻋﺘﺮاف اﻳﻤﺎﻧﺶ ﺟﻌﻠﻰ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻢ ﺷﺪ‪ .‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً اﻳﻤﺎﻧﺪار ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﳑﻜﻦ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ از دﺳﺖ ﺧﺪا رﺑﻮده ﺷﻮﻧﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣٠-٢٧:١٠‬‬

‫∞≤≤‬

‫‪≤≤±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم اﻋﺘﺮاﻓﻰ از اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﺳﭙﺲ او را ﻣﻨﻜﺮ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺎﻧﺪﮔﺎرى ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺑﺮ وﻋﺪهﻫﺎى ﺧﺪا ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺣﻔﺎﻇﺖ از ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺧﺪا ﳒﺎت ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن را ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬ ‫اﻗﻌﺎ اﻳﻤﺎﻧﺪار ﻧﺒﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ از اﻳﻤﺎن روﮔﺮدان ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻫﺮﮔﺰ و ً‬ ‫‪ -٥‬ﻣﺎ ﻣﻰﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﳒﺎت ﺧـﻮد اﻃﻤﻴﻨﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴـﻢ زﻳـﺮا ﺑﻪ روحاﻟﻘﺪس ﳑﻬـﻮر‬ ‫ﺷﺪهاﻳﻢ و او وﺛﻴﻘﻪ ﺧﺪاﺳﺖ ﺗﺎ ﳒﺎت ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻔﺎﻇﺖ از ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٤٠-٣٥:٦‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٩-٣١:٨‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪٦:١‬‬ ‫دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪١٩-١٤:٢‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٥-١١:٩‬‬

‫≤≤≤‬

‫‪ U$‬‬

‫‪ U$ “« 7ý«œ ÊUMOLÞ« ©∑±‬‬ ‫آﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ؟ اﮔﺮ ﻛﺴﻰ اﻇﻬﺎر ﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫از ﳒﺎت ﻳﺎﻓﱳ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻄﻤﺌﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ دﻳﮕﺮان ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ او از‬ ‫ﺳﺮ ﻏﺮورى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺎى ﺑﺤﺚ ﺑﺎﻗﻰ ﳕﻰﮔﺬارد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﻛﺘﺎبﻣﻘـﺪس از‬ ‫ﻣﺎ دﻋﻮت ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﺧـﻮد را ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﻗﻄﻌﻰ ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪ .‬ﭘﻄـﺮس ﺑﺎ ﳊﻨﻰ آﻣﺮاﻧﻪ‬ ‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻟﻬﺬا اى ﺑـﺮادران ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﻬﺪ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ دﻋﻮت و ﺑـﺮﮔﺰﻳـﺪﮔﻰ ﺧﻮد را‬ ‫ﺛﺎﺑﺖ ﳕﺎﺋﻴﺪ« )دوم ﭘﻄﺮس ‪.(١٠:١‬‬ ‫وﻇﻴﻔﻪ ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﺪﻳﺖ در ﭘﻰ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻳﺎﻓﱳ از ﳒﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﮕﻴـﺮى ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺎ ﻛﻨـﺠـﻜـﺎوى رﺧﻮتﻧﺎك در ﻣـﻮرد وﺿﻌﻴﺖ ﺑﺎﻃﻨـﻰ ﺧـﻮد ﺻﻮرت‬ ‫ﳕﻰﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ رﺷﺪ ﺧﻮﻳﺶ در ﺗﻘﺪﻳﺲ را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻣـﻮرد‬ ‫ﳒﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺎﻣﻄﻤﺌﻦ ﲟﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺪف اﻗﺴـﺎم ﺳـﺌـﻮاﻻﺗﻰ ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴـﺮﻧﺪ ﻛﻪ راه رﻓﱳ‬ ‫اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ را ﻛُﻨﺪ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در ﺗﺮدﻳﺪ ﻟﻐﺰش ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﻮرشﻫﺎى‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬آﺳﻴﺐ ﭘﺬﻳﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬از ﻫﻤﻴﻦ رو اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻌﻰ ﻛﻨﻴﻢ از ﳒﺎت ﺧـﻮد‬ ‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬در ﻣـﻮرد اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺷﺨﺺ از ﳒﺎت ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬اﻣﻜﺎن اﺗﺨـﺎذ ﭼـﻬـﺎر‬ ‫ﻣﻮﺿﻊ وﺟﻮد دارد‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻊ اول‪ ،‬اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﳒـﺎت ﻳـﺎﻓـﺘـﻪ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ اﺷﺨﺎﺻﻰ از ﻋﺪاوﺗﻰ ﻛﻪ در دل ﺧﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا دارﻧﺪ‪ ،‬آ ﮔﺎﻫﻨﺪ و‬ ‫آﺷﻜﺎرا از اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﳒﺎت دﻫﻨﺪه اﻳﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻃﻔﺮه ﻣﻰروﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺟﺴﺎرت‬ ‫ادﻋﺎ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﺣﺘﻴﺎﺟﻰ ﻧـﺪارﻧﺪ‪ .‬اﻏﻠﺐ ﭼﻨﻴﻦ اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻋﻠـﻨـﺎً ﺑﺎ اﳒﻴﻞ‬ ‫ﺧﺼﻮﻣﺖ ﻣﻰورزﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻊ دوم‪ ،‬اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﳕﻰداﻧﻨﺪ ﻛـﻪ ﳒـﺎت ﻳـﺎﻓـﺘـﻪ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﺷﺨﺎص ﻋﻤﻼً زﻳﺮ ﻓﻴﺾاﻧﺪ اﻣﺎ از اﻳﻦ اﻣﺮ اﻃﻤﻨﻴﺎن ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ‬ ‫آﻧﻬﺎ در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺸﻐﻮل ﻛﻠﻨﺠﺎر رﻓﱳ ﺑﺎ ﮔﻨﺎه ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﺟﺪان ﻧﺎراﺣﺘﻰ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥≤≤‬

‫ﻛﻪ دارﻧﺪ ﺑﺎ دﻳﺪه ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻪ ﳒﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰﻧﮕﺮﻧﺪ‪ .‬اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻫﻢ در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﮔﺮوه‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺸﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ در زﻣﺮ(ه ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎناﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻊ ﺳـﻮم‪ ،‬اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﳒـﺎت ﻳـﺎﻓـﺘـﻪ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺷﺨﺎص ﻫﻤﺎن ﮔﺮوﻫﻰ را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﻛﻪ از ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﻰ و دﻋﻮت‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ اﻃﻤﻴﻨـﺎن دارد‪ .‬آﻧﻬﺎ از ﻣﻠـﺰوﻣﺎت ﳒـﺎت‪ ،‬درك روﺷﻦ و ﻣﺘﻨﺎﺳﺒـﻰ دارﻧـﺪ و‬ ‫ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﻛﻪ آن ﺷﺮاﻳﻂ را ﺑﺠﺎ آوردهاﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در ﺣﻴﻨﻰ ﻛﻪ روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ روح اﻳﺸﺎن‬ ‫ﺷﻬﺎدت ﻣﻰداده ﻛـﻪ ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻫﺴـﺘـﻨـﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ (١٦:٨‬ﺷـﻬـﺎدت او را ﻗﺒـﻮل‬ ‫ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻊ ﭼﻬﺎرم‪ ،‬اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺣﺖ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻰآﻧﻜﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺷﺘـﺒـﺎه‪ ،‬از ﳒـﺎت ﺧـﻮد‬ ‫اﻃﻤﻴﻨﺎن دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﻣﻜـﺎن دارد اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻰ ﻏﻠﻂ داﺷﺖ‪ ،‬ﭼـﮕـﻮﻧﻪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺜـﻞ ﻳـﻜـﻰ از‬ ‫اﺷﺨﺎص ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻊ ﺳﻮم ﻳﺎ ﭼﻬﺎرم ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ؟ ﺑﺮاى ﻳﺎﻓﱳ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﻮال ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ‬ ‫دﻗﺖ ﺑﻴﺸﺘـﺮى ﻣﻮﺿﻊ ﺳﻮم را ﺑﺮرﺳﻰ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﻣﻰﺷـﻮد ﺑﻪ ﻏﻠﻂ‪ ،‬از‬ ‫ﳒﺎت ﺧﻮﻳﺶ اﺣﺴﺎس اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺎدهﺗﺮﻳﻦ راه ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺎﺑﺠﺎﺋﻰ از‬ ‫ﳒﺎت ﺧﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻣﻮزه ﻧﺎﺑﺠﺎﺋﻰ در ﻣﻮرد ﳒﺎت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل اﮔﺮ ﻛﺴﻰ دﻳﺪﮔﺎه ﺟﻬﺎنﺷﻤﻮﻟﻰ ﳒﺎت را ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺮاى ﺧﻮد اﺳﺘﺪﻻل ﻛﻨﺪ ﻛﻪ‪:‬‬ ‫ ﻫﻤﻪ اﺷﺨﺎص ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬‫ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬‫ ﭘﺲ ﻣﻦ ﻫﻢ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬‫از آﳒﺎ ﻛﻪ آﻣﻮزه ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻰ اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ‪ ،‬اﻃﻤﻴﻨﺎن او ﻧﻴﺰ ﭘﺎﻳﻪ ﻣﺤﻜﻤﻰ ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫راه دﻳﮕﺮى ﻛﻪ اﺷﺨﺎص ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ آن‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻏﻠﻂ از ﳒﺎت ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻣـﻰﺷـﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻼش ﺑﺮاى زﻳﺴﱳ ﻳـﻚ زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻴﻜﻮ‪ ،‬ﺑﻪ آﺳﻤـﺎن‬ ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﺳﻴﺪ‪ .‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺑﺮاى ادا ﻛﺮدن ﻣﻄﺎﻟﺒﺎت ﺧﺪاى ﻣﻘﺪس‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻛﺎﻣﻼ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ را زﻳﺴﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را‬ ‫ً‬ ‫ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻛﺴﻰ آﻣﻮزه ﻣﺘﻨﺎﺳﺒﻰ در ﻣﻮرد ﳒﺎت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن وﻗﺖ‬ ‫ﭼﻪ؟ آﻳﺎ اﻣﻜﺎن دارد ﻛﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺎﺑﺠﺎﺋﻰ از ﳒﺎت ﺧـﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭘﺎﺳﺦ‬ ‫اﻳﻦ ﺳﻮال ﻣﺜﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﳒﺎتﺑﺨـﺶ دارد‬ ‫اﻗﻌﺎ ﺻﺎﺣﺐ آن اﻳﻤﺎن ﻧﺒـﺎﺷـﺪ‪ .‬آزﻣﺎﻳﺶ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻌﺘﺒﺮ‪ ،‬دو ﺟﺎﻧﺒـﻪ اﺳـﺖ‪ .‬از‬ ‫اﻣﺎ و ً‬ ‫اﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ؟ ﺑﺎﻳـﺪ‬ ‫ﻃﺮﻓﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻠﺐ ﺧـﻮد را ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﻢ و ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ آﻳـﺎ و ً‬ ‫ﻻ دﳌﺎن ﻣﻰﺗﭙﺪ ﻳـﺎ‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ آﻳﺎ ﺑـﺮاى ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺬﻛﻮر در ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬اﺻـﻼً و اﺻﻮ ً‬ ‫ﻧﻪ‪ .‬اﻫﻤﻴﺖ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﺌﻮال از آﳒﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰداﻧﻴﻢ ﺑﺪون ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ داﺷﱳ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻏﻴﺮﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺛﻤـﺮات اﻳﻤﺎن ﺧـﻮد را ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﺑـﺮاى دﺳﺖ ﻳﺎﻓﱳ ﺑـﻪ آن‬ ‫اﻃﻤﻴﻨﺎن‪ ،‬ﻧﻴﺎزى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﻮ(ه ﻛﺎﻣﻞ آورده ﺑﺎﺷﻴﻢ اﻣﺎ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ اﻋﺘﺮاف ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‪،‬‬ ‫ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻳـﺪ ﺷـﻮاﻫﺪى ﺣﺎﻛﻰ از ﻣﻴـﻮه اﻃﺎﻋﺖ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﺻـﻼً‬ ‫ﻣﻴـﻮهاى در ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺲ ﻻﺑﺪ اﻳﻤـﺎﻧـﻰ ﻫـﻢ در ﻛـﺎر ﻧـﻴـﺴـﺖ‪ .‬ﺟـﺎﺋـﻰ ﻛـﻪ اﻳـﻤـﺎن‬ ‫ﳒﺎتﺑﺨﺶ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﻣﻴﻮه آن اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺪا ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه‪ ،‬ﻣﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺧﻮد را از ﻛﻼم ﺧﺪا ﺟﻮﻳﺎ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻛﻼﻣﻰ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫آن‪ ،‬روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ روح ﻣﺎ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪان او ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻋﻤﺪﺗﺎ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﻳﻚ آﻣﻮزه ﻛﺎذب در ﻣﻮرد ﳒﺎت ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ً‬ ‫‪ -٤‬اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻛﺎذب‪،‬‬ ‫‪ -٥‬ﺑﺮاى ﺣﺼﻮل اﻃﻤﻨﻴﺎن واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻠﺐ ﺧﻮد را ﻛﺎوش ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﻴﻮه اﻳﻤﺎن ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬اﻃﻤﻨﻴﺎن ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬از ﻛﻼم ﺧﺪا ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺷﻬﺎدت روحاﻟﻘﺪس ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ‬ ‫ﻣﻰﮔﻴﺮد‪.‬‬

‫‪≤≤¥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬وﻇﻴﻔﻪ ﻣﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺠﺪاﻧﻪ در ﭘﻰ اﻃﻤﻴﻨﺎن از ﳒﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬اﻃﻤﻴﻨﺎن از ﳒﺎت‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﺎ را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬د رﻣﻮرد اﻃﻤﻴﻨﺎن‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﮔﺮوه ﻳﺎ ﻣﻮﺿﻊ اﺣﺘﻤﺎﻟﻰ وﺟﻮد دارد‪:‬‬ ‫اﻟ‪ (N‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‬ ‫ب( آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ اﻣﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ج( آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫د( آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ اﻣﺎ ﺗﺼﻮر ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬

‫‪≤≤µ‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٣-٢١:٧‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢١-١:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٧-١٥:٨‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٢:١‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٦-٣:٢‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٣:٥‬‬

‫≤∑© ‪Œ“dÐ X'UŠ‬‬ ‫»او ﳕﺮده ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮاﺑﻴـﺪه اﺳـﺖ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٥٢:٨‬ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﻋﻴﺴـﻰ‪ ،‬دﺧـﺘـﺮ‬ ‫ﻳﺎﺋـﻴـﺮوس را از ﻣـﺮدﮔﺎن ﺑـﺮﺧﻴـﺰاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ذﻛﺮ ﺗـﻌـﺒـﻴـﺮ ﻓـﻮق درﺑـﺎر(ه او ﺳﺨﻦ ﮔـﻔـﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﺘﻨﺎوﺑـﺎً از ﻣـﺮگ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﺧﻮاب« ﻧﺎم ﻣﻰﺑـﺮد‪ .‬از ﻫﻤﻴـﻦ روﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬آﻣﻮزه »ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن« را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﻻ ﻧﻮﻋﻰ اﻧﮕﻴﺰش ﺑﻼﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﻣﻮﻗﺘﻰ ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﳊﻈﻪ ﻣﺮگ‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﺷﺨﺺ و ﳊﻈﻪ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺑﺪﻧﻰ او ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺪن ﻣﺎ از ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ﺑﺮﺧﻴﺰد‪ ،‬ﺟﺎن ﻣﺎ ﺑﻴﺪار ﺷﺪه ﺗﺎ آﻏﺎزﮔﺮ ﻫﺸﻴﺎرى ﻣﺪاوم ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺎ در آﺳﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻴﻦ ﻣﺮگ و رﺳﺘﺎﺧﻴﺮ ﻗﺮﻧﻬﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﻰ ﺟﺎن »ﺧﻮاﺑﻴﺪه«‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻫﻴﭻ اﻃﻼع ﻫﺸﻴـﺎراﻧﻪاى از ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻋﺒﻮر ﻣﺎ از ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑـﻴـﻦ‬ ‫ﻣﺮگ ﺗﺎ ورود ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻃـﻮرى ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر در ﻳﻚ ﳊﻈﻪ اﺗﻔـﺎق‬ ‫اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن‪ ،‬ﻣـﻌـﺮف ﻓﺎﺻﻠـﻪ ﮔـﺮﻓﱳ از ﻣﺴﻴﺤـﻴـﺖ اﺻـﻮلﮔﺮاﺳﺖ‪ .‬در ﻫـﺮ‬ ‫ﺻﻮرت‪ ،‬ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رواﻳﺘﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻢﻃـﺮﻓﺪار در ﻣﻴﺎن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬در‬ ‫ﻛﻨﺞ ﺳﻨﮕﺮ ﺧـﻮد ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻋﻨـﻮاﻧﻰ ﻛﻪ دﻳﺪﮔﺎه ﺳﻨﺘﻰ ﺑﻪ ﺧـﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن‬ ‫داده‪ ،‬ﻋﻨﻮان »ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮزخ« اﺳﺖ‪ .‬دﻳﺪﮔﺎه ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﺟﺴﻢ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪار‪ ،‬ﺟﺎن او ﻓﻮرًا ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰرود ﺗﺎ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺪﻧﻬﺎ در‬ ‫روز آﺧﺮ اﺳـﺖ‪ ،‬از وﺟﻮد ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺴﺘـﻤـﺮ ﻫـﺸـﻴـﺎراﻧﻪاى ﺑـﻬـﺮهﻣﻨﺪ ﺷـﻮد‪ .‬وﻗﺘـﻰ‬ ‫اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ رﺳﻮﻻن از »ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺪﻧﻬﺎ« ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرش ﻧﻪ ﻗﻴﺎم ﺑﺪن اﻧﺴﺎﻧﻰ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ )ﻛﻪ در اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣﻪ ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺮ آن ﻧﻴﺰ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﺷﺪه ( ﺑﻠﻜﻪ ﻗﻴﺎم ﺑﺪن ﻣـﺎ در روز‬ ‫آﺧﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ در ﻛﻮﺗﺎه ﻣﺪت ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻣﻰاﻓﺘﺪ؟ دﻳﺪﮔﺎه ﻛﻼﺳﻴﻚ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ در ﻫﻨﮕﺎم‬ ‫ﻣﺮگ ﺟﺴﻢ اﻳﻤﺎﻧﺪار‪ ،‬ﺟﺎن او ﻓﻮرًا ﺟﻼل داده ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﺟﺎن اﻳﻤﺎﻧﺪار در ﺗﻘﺪس ﺑﻪ‬ ‫ﻛﻤﺎل رﺳﺎﻧﻴﺪه ﻣﻰﺷـﻮد و آﻧﺎً وارد ﺟﻼل ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺪن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻗﻴﺎﻣـﺖ‬ ‫در روز آﺧﺮ‪ ،‬در ﻗﺒﺮ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ ﺑﻪ آن دزد وﻋﺪه داد ﻛﻪ »اﻣﺮوز ﺑﺎ ﻣﻦ در ﻓﺮدوس ﺧﻮاﻫﻰ‬ ‫ﺑﻮد« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٤٣:٢٣‬ﻃﺮﻓﺪاران ﻋﻘﻴﺪه ﺧـﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻋﻴﺴـﻰ‬ ‫ﳕﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑـﺎ آن دزد دﻗﻴﻘﺎً در ﻫﻤﺎن روز در ﻓـﺮدوس ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻰﻛﻨﺪ‬ ‫زﻳﺮا ﻗﺮار ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺳﻪ روز در ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﺎزه ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ‬ ‫اﻗﻌﺎ اﺗﻔﺎق ﻧﻴﻔﺘﺎده ﺑﻮده وﺑﺪن او ﻣﺴﻠﻤﺎً‬ ‫ﺻﻌﻮد ﻧﻜﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺻﻌﻮد ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻨﻮز و ً‬ ‫در ﻗﺒﺮ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ ،‬او روح ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﺪر ﺳﭙﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن داده ﺷﺪه ﻛﻪ در ﳊﻈﻪ ﻣﺮگ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺧﻮد او اﻇﻬﺎر‬ ‫داﺷﺖ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻓﺮدوس رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻌﺘﻘﺪﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﺮح ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ اﻏﻠﺐ ﻧﺴﺦ ﻛﺘﺎبﻣـﻘـﺪس‪ ،‬از ﮔـﺬاﺷـﱳ ﻳـﻚ وﻳـﺮﮔﻮل ﺑﺠﺎ در آن آﻳـﻪ ﻛـﻮﺗﺎﻫـﻰ‬

‫ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ اﻳﺸﺎن آﻳﻪ ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻜـﻞ ﻧـﻮﺷﺘﻪ ﺷـﻮد‪» :‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﻮﻳـﻢ‬ ‫اﻣﺮوز‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ در ﻓﺮدوس ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﻮد« ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻨﻈﻮر اﻳﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ ﻛﻪ »اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ در ﻓﺮدوس ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﻣﻜﺜﻰ ﻛﻪ آن وﻳـﺮﮔﻮل اﻳﺠﺎد ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻟـﻔـﻆ‬ ‫»اﻣﺮوز« ﺑﺮ زﻣﺎن ﺗﻘﺮﻳﺮ آن ﺳﺨﻦ دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ در ﻓﺮدوس‬ ‫ﺑﺎ آن دزد ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﳕـﻰرﺳﺪ ﻛﻪ آن وﻳـﺮﮔﻮل‪ ،‬ﻛﻼَ ﭼﻴـﺰ‬ ‫ﺑﺠﺎﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﺮ آن دزد ﻛﺎﻣﻼً آﺷﻜﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ در ﭼﻪ روزى ﺑﺎ او ﻣﻜﺎﳌﻪ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ ﺑـﺘـﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻛـﺎر ﺑـﺮدن ﻛﻠﻤﻪ »اﻣـﺮوز« را ﺑـﺮاى اﻣﺮى‬ ‫ﻣﺴﻠﻢ‪ ،‬ﺿﺮورى داﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮدن آن ﻛﻠﻤﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﺑﻌﻴﺪﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﻣﺮدى ﻛﻪ ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ در ﺣﺎل ﺟﺎن دادن اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﻧﻔﺲ‬ ‫ﻣﻰﻛﺸﺪ‪ ،‬ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻓﺸﺮدهﺗﺮ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻰﺟﻬﺖ ﺳﺨﻦ ﺧﻮد را ﻛﺶ‬ ‫ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋـﻮض ﺗﺎﺋﻴﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﺪﻋﻴـﺎن ﻓـﻮقاﻟﺬﻛﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔـﺖ وﻋﺪهاى ﻛﻪ ﺑـﺮ روى‬ ‫ﺻﻠﻴﺐ ﺑـﻪ آن دزد داده ﺷﺪ ﻋـﻼوه ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﺑﻘﻴـﻪ ﺷـﻮاﻫﺪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳـﻰ در ﻣـﻮرد‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮزخ )ﺑﻪ وﻳﮋه ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪ ٢٦-١٩:١‬و دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (١٠-١:٥‬ﺳﺎزﮔﺎر اﺳﺖ‪،‬‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻔﻬـﻮم را ﻣـﻰرﺳﺎﻧﺪ ﻛـﻪ او درﺳﺖ در ﻫﻤﺎن روز در ﻓـﺮدوس ﻣﺠـﺪداً ﺑﻪ ﻣﺴﻴـﺢ‬ ‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ اﻳﻤﺎﻧﺪار‪ ،‬ﭘﺲ از ﻣـﺮگ در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ در اﻳﻦ ﺣﻴﺎت ﲡـﺮﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﺘﻔﺎوت و ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﲟﺎﻧﺪ ﻛﻪ آن ﺣﺎﻟﺖ‪ ،‬از ﳊﺎظ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮدن‬ ‫و ﺑﺮﻛﺖﻳﺎﻓﺘﮕﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺎى ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪار ﭘﺲ از ﻗﻴﺎﻣﺖ روز آﺧﺮ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﳕﻰرﺳﺪ‪ .‬ﻣﺎ در ﺣﺎﻟـﺖ ﺑـﺮزخ‪ ،‬از اﺳﺘﻤـﺮار ﻫﺴﺘﻰ ﻫﺸﻴـﺎراﻧﻪ ﺷﺨﺼﻰ در ﺣـﻀـﻮر‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻤﺎﻧﻪزﻧﻰﻫﺎى ﺑﻨﻰآدم‪ ،‬ﺑﺎ ﻣـﺮگ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣـﻰرﺳﺪ‪ .‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣـﺎ وﻗﺘـﻰ‬ ‫ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﲟﻴﺮﻳﻢ‪ .‬اﻣﻴﺪى ﺑﻪ آن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮگ‪ ،‬ﻓﺮﺻﺖ ﻣﺠﺪدى‬ ‫ﺑﺮاى ﺗﻮﺑﻪ داده ﺷﻮد و ﻣﻜﺎن ﺗﻄﻬﻴـﺮى ﻣﺜﻞ اﻳﻨﺠﺎ در ﻛﺎر ﻧﺨـﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻜﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗـﺎ‬ ‫ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ وﺿﻌﻴﺖ آﻳﻨﺪه ﺧﻮد را ﺑﻬﺒﻮد ﺑﺨﺸﻴﻢ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺎ اﻳﻤﺎﻧﺪاران‪ ،‬ﻣﺮگ‪،‬‬

‫∂≤≤‬

‫∑≤≤‬

‫∏≤≤‬

‫‪ U$‬‬

‫آن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﻣﻪ ورود ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮﻛﺖ ﻳﺎﻓﺘﮕﻰ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪ ،‬رﺳﺘﮕﺎرى ﻓﻮرى از‬ ‫ﻗﻴﺪ درﮔﻴﺮى و اﺿﻄﺮاب اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮگ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺟﺎن آﺳﺎﻳﺶ ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن ﻣﻰآورد و ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻏﺎﻟﺒﺎً‬ ‫ﻣﺮگ را ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ وﻟﻰ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺮض ﻛﻨﻴﻢ در ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮزخ‪،‬‬ ‫ﺟﺎن ﻣـﻰﺧﻮاﺑﺪ ﻳـﺎ ﺗﺎ ﻗﻴـﺎم آﺧﺮ‪ ،‬در ﺑﻰﺧـﺒﺮى ﻳﺎ ﺣـﺎﻟﺘﻰ از اﻧـﮕﻴﺰش ﺑـﻼﺗﻜـﻠﻴ‪N‬‬ ‫ﻣﻰ ﻣﺎ ﻧ ﺪ ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن‪ ،‬دورهاى از »اﻧﮕﻴﺰش ﺑﻼﺗﻜﻠﻴ‪ «N‬ﻧﺎﺧـﻮدﮔﺎه ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﻣﺮگ و‬ ‫ﻗﻴﺎم آﺧﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن‪ ،‬ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﱳ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﺻﻮلﮔﺮا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮزخ‪ ،‬ﺑﺮ ﺣﻀﻮر آ ﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ در آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﺎﻧﻬﺎى ﺟﺪا‬ ‫ﺷﺪه از ﻛﺎﻟﺒﺪ‪ ،‬در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﺮگ ﺗﺎ ﻗﻴﺎم ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻣﺎ دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺣﺎﻟﺖ ﺑـﺮزخ از ﺣﺎﻟﺖ ﻓﻌﻠﻰ ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺎى ﺣﺎﻟﺖ ﻏﺎﺋﻰ و ﻋـﺎﻟـﻰ ﻣـﺎ‬ ‫ﳕﻰرﺳﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﭘﺲ از ﻣﺮگ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺷﺎﻧﺲ ﻣﺠﺪدى ﺑﺮاى ﺗﻮﺑﻪ در ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٥٦-٤٩:٨‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٤٣:٣٣‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٠-١:٥‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪٢٦-١٩:١‬‬ ‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٨-١٣:٤‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤≤π‬‬

‫≥∑© ‪vzUN½ XUOQ‬‬ ‫ﺳﻮاﻟﻰ ﻛﻪ ذﻫﻦ ﻫﺮ اﻳﻤﺎﻧﺪار را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻰﻛﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن‪،‬‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻫﻴﺌﺘﻰ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد؟ آﻳﺎ ﻗﺎدر ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺰﻳـﺰان ﺧﻮد را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ؟ آﻳﺎ‬ ‫ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻗﻴﺎم ﻛﺮده ﻣﺎ‪ ،‬اﺛﺮات ﺳﺎﳋﻮردﮔﻰ ﻳﺎ وﻳﮋﮔﻰﻫﺎى ﺟﻮاﻧﻰ را ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ؟‬ ‫ﺑﺴـﻴـﺎرى از اﻳﻦ ﻣﻄـﺎﻟـﺐ‪ ،‬ﺑـﺮاى ﻣﺎ ﻫﻤﭽـﻨـﺎن ﺟـﺰو اﺳـﺮار ﺑﺎﻗﻰ ﻣـﻰﻣـﺎﻧـﻨـﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺷﺎره ﺑﻪ ﺳﻮاﻻت ﻓﻮق ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻰداﻧﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ ﻗﻴﺎم ﻛﺮده ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻜﻠﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮوازاﻧﻪﺗﺮﻳﻦ اﻧﺘﻈﺎرات ﻓﻌﻠﻰ ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﻓﺮاﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ را ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻰ ﻧﺪﻳﺪ و‬ ‫ﮔﻮﺷﻰ ﻧﺸﻴﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺧﻄﻮر ﻧﻜﺮد ﻳﻌﻨﻰ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاى دوﺳﺘﺪران‬ ‫ﺧﻮد ﻣﻬﻴﺎ ﻛﺮده اﺳﺖ« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٩:٢‬ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ »اﳊﺎل در آﻳﻨﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻃﻮر ﻣﻌﻤﺎ ﻣﻰ‪,‬ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻟﻴﻜﻦ آن وﻗﺖ روﺑﺮو‪ ،‬اﻻن ﺟﺰﺋﻰ ﻣﻌﺮﻓﺘﻰ دارم ﻟﻴﻜﻦ آن‬ ‫وﻗﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﻴﺰ ﻧﺸﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه‪,‬ام« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٢:١٣‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ را ﻗﻴﺎﻣﺘﻰ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺑﻮد و ﻗﻴﺎم ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻮﺑـﺮاﻧﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ در آن ﻗﻴـﺎم ﺷـﺮﻛﺖ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺪن ﻗﻴﺎم ﻛﺮدهاى ﻛﻪ ﻋﻄﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬اﺳﺘﻤﺮار ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺪن زﻣﻴﻨﻰ ﻣﻴﺮا ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪنﻫﺎى ﻓﻌﻠﻰ ﻣﺎ ﻓﺴﺎدﭘﺬﻳﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ و درواﻗﻊ زوال ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻳﺎ در ﻣﻮاردى‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮگ دو ﻧﻴﻢ ﻳﺎ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ ﺑﺪن ﻣﺘﺒﺪل ﺧﻮﻳﺶ از ﻗﺒﺮ ﺑـﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﺤﻮ ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻓﻌﻠﻰ ﻣﺎ‪،‬‬ ‫اﻣﺎ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪه‪ ،‬ﻗﻴﺎم داده ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪن ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻋﻮض ﺷﻮد ﺑﻰآﻧﻜﻪ‬ ‫آن دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ‪ ،‬ﻫﻮﻳﺖ آن را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﺑﺪن ﻗﻴﺎم ﻛـﺮدهاى‪ ،‬ﻫﻢ از ﳊﺎظ ﻛﻤﻰ و ﻫﻢ ﻛﻴﻔﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﺧـﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد‪ .‬ﻃﻰ‬ ‫دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎر اﻓﺰوده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ اﻣﺎ ﭼﻴﺰى از دﺳﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ در ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻗﻴﺎم ﻛﺮده ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﻰ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز ﳕﻰداﻧﻴﻢ‬

‫∞≥≤‬

‫‪ U$‬‬

‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻗـﺪرت ﺧﺪا اﳒﺎم ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﻰداﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛـﺎرى‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻧﻬﺎى ﺗﺎزه ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺣﻴﺎت اﺑﺪى در ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﺑﻪ ﻃﺮزى وﻳﮋه ﻣﻠﺒﺲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻓﻌﻠﻰ ﻣﺎ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺷﺎﺳﺘﻪ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺟـﺮح و ﺗﻌﺪﻳﻞ ﻧﺸﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻫـﺮ‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮى ﻛﻪ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺧﺪا اﳒﺎم ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻰداﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺪﻧﻬﺎى‬ ‫ﻗﻴﺎم ﻛﺮده ﻣﺎ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن اﻧﺴﺎﻧﻰ و ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﺧﺪا ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪﻧﻬﺎى‬ ‫ﺗﺎزه ﻣﺎ‪ ،‬ﻓﺴﺎدﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‪ ،‬ﺑﻰزوال‪ ،‬ﻋﺎرى از ﺑﻴﻤﺎرى و ﻓﺎرغ از درد ﻳﺎ ﻣﺮگ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫در آن ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮ ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻓﻌﻠﻰ ﻣﺎ ﻗﺪرﺗﻰ اﻓﺰوده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ آن ﺑﺪﻧﻬﺎ‪ ،‬در‬ ‫ﺷﻜﻮه‪ ،‬ﻗﺪرت و ﺟﻼل ﺑﺮﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻣﺎ ﭼﻨﺎن ﺟﺮح و ﺗﻌﺪﻳﻞ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﻨﺪ اﻓﺘﻨﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﺪن ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻋﻴﺴﻰ درآﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺪن ﺗﺎزه ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺪﻧﻰ روﺣﺎﻧﻰ و آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬آن ﺑﺪن ﺑﺎ روﻧﺪ ﻋﺎﻟﻰ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺗﻄﺒﻴﻖ داده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻨﻈﺮ آن از ﳊﺎظ ﺗﺎﺑﺶ و ﺗﺸﻌﺸﻊ‪،‬‬ ‫ﺑﻰﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ او ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺣﺎﻟﺖ آﻳﻨﺪه ﻣﺎ در ﻗﻴﺎم ﺟﺴﻤﻰ‪ ،‬در ﻫﺎﻟﻪاى از اﺳﺮار ﻗﺮار دارد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻗﻴﺎم ﻛﺮده ﻣﺎ‪ ،‬اﺳﺘﻤﺮار ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻓﻌﻠﻰ ﻣﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﺎ در آﺳﻤﺎن ﻗﺎدر ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺑﺪﻧﻬﺎى ﺗﺎزه ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺣﻴﺎت در آﺳﻤﺎن ﺗﻄﺒﻴﻖ داده و ﻣﻠﺒﺲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١١:٨‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٩:٢‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٥٨-١:١٥‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪٢١-٢٠:٣‬‬ ‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٨-١٣:٤‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤≥±‬‬

‫‪7=U¹ ‰öł ©∑¥‬‬ ‫ﳊﻈﻪ دﺷـﻮارى را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣـﻰآورم ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺑﺴﻜﺘـﺒـﺎل ﻗـﻬـﺮﻣﺎﻧـﻰ‬ ‫دﺑﻴـﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑـﺴـﻴـﺎرى از ﺑﭽﻪﻫﺎى ﺗﻴﻢ‪ ،‬دور ﻣﺮﺑـﻰ ﺣـﻠـﻘـﻪ زده ﺑﻮدﻳﻢ و آﺧﺮﻳـﻦ‬ ‫دﺳﺘﻮرات و راﻫﻨﻤﺎﺋﻰﻫـﺎ را در آﺳﺘﺎﻧـﻪ ورود ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻰﺷﻨﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﺮﺑﻰ ﻛﻪ ﺳـﻌـﻰ‬ ‫ﻣﻰﻛﺮد اﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﭘﻴـﺮوزى را در دل ﻣﺎ ﻗﺮار دﻫﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻋـﺘـﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑـﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آن زﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪهاﻳﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺳـﺮاغ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺑﺮوﻳـﺪ و‬ ‫ﻟﺒﺎس ﺟﻼل ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﻨﻴﺪ!« ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻫـﻤـﺎن ﻛـﺎر را ﻛﺮدﻳﻢ و ﻣﻘﺎم ﻗﻬـﺮﻣﺎﻧـﻰ را ازآن ﺧﻮد‬ ‫ﳕﻮدﻳﻢ و در ﺷﻜـﻮه ﺣﺎﺻﻠﻪ ﻏﻨﻮدﻳﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ آن ﻧـﻮع از ﺟﻼل‪ ،‬زودﮔﺬر اﺳﺖ زﻳـﺮا ﺑﺎ‬ ‫ﺷﺮوع ﻫﺮ دور ﺗﺎزه ﻳﺎ ﻫﺮ رﻗﺎﺑﺖ ﺗﺎزه‪ ،‬ﺗﻼش ﺗﺎزهاى ﺑﺮاى ﻛﺴﺐ آن آﻏﺎز ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺟﻼﻟﻰ ﻋﻈﻴﻢﺗﺮ‪ ،‬ﺟﻼﻟﻰ ﻣﺎﻧﺪﻧﻰ و ﺑﺴﻰ اﻗﻨﺎع ﻛﻨﻨﺪهﺗﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺟﻼﻟﻰ ﻛﻪ‬ ‫در ﭘﺎﻳﺎن ﺳﻔﺮ روﺣﺎﻧﻰ ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ‪ ،‬در اﻧﺘﻈﺎر آﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﻴـﺰى‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘـﺪس آن را »ﺟﻼل ﻳﺎﻓﱳ« ﻣﻰﺧـﻮاﻧﺪ ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﺣﻠـﻘـﻪ آن »زﳒﻴﺮه‬ ‫ﺟﻼل« اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ در ﻣﻮرد ﳒﺎت ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫زﻳﺮا آﻧﺎﻧـﻰ را ﻛﻪ از ﻗﺒﻞ ﺷـﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﻧـﻴﺰ ﭘﻴﺶ ﻣـﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣـﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺻﻮرت ﭘﺴﺮش ﻣﺘﺸﻜﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ او ﻧﺨﺴﺖ‪,‬زاده از ﺑﺮادران ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و آﻧﺎﻧﻰ‬ ‫را ﻛﻪ از ﻗﺒﻞ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪ و آﻧﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬اﻳﺸﺎن‬ ‫را ﻧﻴﺰ ﻋﺎدل ﮔﺮداﻧﻴﺪ و آﻧـﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﻋﺎدل ﮔﺮداﻧﻴﺪ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﻧﻴﺰ ﺟﻼل داد‬ ‫)روﻣﻴﺎن ‪.(٣٠-٢٩:٨‬‬ ‫آﻣـﻮزه ﺟﻼل ﻳﺎﻓـﱳ ﺑـﺮ زﻣﺎﻧﻰ دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﺴـﻴـﺢ دوﺑـﺎره آﻣﺪه و ﺑـﺪن‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران راﺳﺘﻴﻦ‪ ،‬اﻋﻢ از زﻧﺪه و ﻣـﺮده‪ ،‬ﺑﻪ ﳒﺎت ﻛﺎﻣﻞ و ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺧﻮد رﺳﻴﺪه و ﻫﺮ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪار‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻬـﺎﺋـﻰ ﺧـﻮد را را ﺑﻪ دﺳـﺖ آورده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﳒـﺎت ﻫـﺮ‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه‪ ،‬ﻛﺎﻣﻞ ﺧـﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮرى ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻗـﺮﻧﺘﻴﺎن ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫اﻳﻦ ﻓﺎﺳﺪ ﺑﻰ‪,‬ﻓـﺴـﺎدى را ﺑﭙﻮﺷﺪ و اﻳﻦ ﻓﺎﻧﻰ ﺑـﻪ ﺑـﻘـﺎ آراﺳﺘﻪ ﮔـﺮدد« )اول ﻗـﺮﻧﺘﻴـﺎن‬

‫≤≥≤‬

‫‪ U$‬‬

‫‪ .(٥٣:١٥‬ﺑﺎﻻﺧﺮه آن آﺧﺮﻳﻦ دﺷﻤﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺮگ‪ ،‬در ﭘﻴﺮوزى ﺑﻠﻌﻴﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و‬ ‫ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب ﺟﻼل ﻳﺎﻓﱳ اﻣﻴﺪ ﺑـﺰرگ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺑﺮاى آﻳﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﻫﻤـﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰ را درﺳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ و در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ اﺑﺪﻳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻧﮕﺎه ﻣﻰدارد‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺟﻼل ﻳﺎﻓﱳ‪ ،‬در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧـﺪازه ﺗﺴﻠﻰﺑﺨﺶ اﺳﺖ‪ .‬در اﻳـﻦ‬ ‫دﻧﻴﺎى ﺳﻘﻮط ﻛﺮده ﻛﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ از داﺧﻞ و ﭼﻪ از ﺧﺎرج‪ ،‬ﮔﻨﺎه را ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬وﻗﻮف‬ ‫ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﻫﻢ ﻣﺸﻐـﻮل ﻛﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺧـﻮد را ﭘﺎﻻﻳﺶ‬ ‫ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑـﺮاى ﺟﻼل آﻳﻨﺪه آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺴﻠﻰﺑﺨﺶ اﺳﺖ‪ .‬از ﳊﺎﻇﻰ‪ ،‬اﻳﻤـﺎﻧـﺪاران‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﻧﻴﺰ ﺟﻼل داده ﺷﺪه و ﺑﺮاى اﺑﺪﻳﺖ ﳑﻬﻮر ﺷﺪهاﻧﺪ و ﺗﺎ اﻧﻘﻀﺎى ﻋﺎﻟﻢ‪،‬‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺟﻼل ﻳﺎﻓﱳ‪ ،‬ﻧﻘﻄﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﳒﺎت ﻣﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺟﻼل ﻳﺎﻓﱳ‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﺎ را ﻛﺎﻣﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬وﻋﺪه ﺟﻼل ﻳﺎﻓﱳ در آﻳﻨﺪه‪ ،‬در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺗﺴﻠﻰﺑﺨﺶ و اﻟﻬﺎم ﺑﺨﺶ ﻣﺎ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٣-١٣:١٧‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٠-٢٩:٨‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٥٤-٥٠:١٥‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٨:٣‬‬

‫‪r²A¼ g7Ð‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë UUOK‬‬ ‫‪ÊôuÝ— ©∑µ‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ دوازده ﺗﻦ از آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻌﺪاً رﺳﻮﻻن او ﺷﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫دو اﺻﻄﻼح ﺷﺎﮔﺮد و رﺳﻮل‪ ،‬اﻏﻠﺐ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻰﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ اﻳـﻦ‬ ‫دو اﺻﻄﻼح‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎى ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣـﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴـﺮﻧﺪ اﻣﺎ ﳕﻰﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻛـﻪ‬ ‫دﻗﻴﻘﺎ ﻣﺘﺮادف ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻃﺒﻖ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮد ﻳﻌﻨﻰ »ﻓﺮاﮔﻴﺮﻧﺪه«‪ ،‬ﻛﺴﻰ‬ ‫ً‬ ‫ﻛﻪ از ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﭘﻴﺮوى ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ رﺳﻮﻻن ﻫﻢ ﺷﺎﮔﺮد ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻰ‬ ‫ﻫﺮ ﺷﺎﮔﺮدى رﺳﻮل ﻣﺤﺴﻮب ﳕﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫رﺳﻮﻻن در ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ از ﻣـﻘـﺎم وﻳـﮋهاى ﺑﺮﺧـﻮردار ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪.‬‬ ‫اﺻﻄﻼح رﺳـﻮل‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﻓـﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه« اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻـﻮرت از ﳊﺎظ ﻓﻨـﻰ‪،‬‬ ‫رﺳﻮل ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﻐﺎمﺑﺮ ﺑﻮد‪ .‬او ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺗﺎم داﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻛﺴﻰ ﻛﻪ او را‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﳕﺎﻳﻨﺪه( او ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬رﺳﻮل اﻋﻈﻢ‪ ،‬ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬او از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪر ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﻜﺎر ﻋﻴﺴﻰ اﻧﻜﺎر ﭘﺪرى ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ او را ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫رﺳﻮﻻن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤـﺎً ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ دﻋـﻮت ﺷﺪه و ﻣﺄﻣﻮرﻳـﺖ‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار او ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬اﻧﻜﺎر اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار رﺳﻮﻻن‪،‬‬ ‫اﻧﻜﺎر اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه اﻳﺸﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬دوازده ﺷﺎﮔـﺮد ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رﺳﻮل ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﻣـﺮگ‬ ‫ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ در اﻋﻤـﺎل رﺳـﻮﻻن ﻣﻨﺪرج اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﺘـﻴـﺎس‪،‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺟﺎى ﺧﺎﻟﻰ او را ﭘﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رﺳﻮل وﻳﮋه ﻏﻴﺮ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫ﺑﻪ آن ﻋﺪه اﻓﺰود‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﭘـﻮﻟﺲ ﻫﻤﻪ ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه در اﻋﻤﺎل ﺑـﺮاى ﺗﺼﺪى‬ ‫رﺳﺎﻟﺖ را ﺣﺎﺋﺰ ﻧﺒﻮد‪ ،‬رﺳﺎﻟﺖ او ﻣﺒﺎﺣﺜﺎﺗﻰ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ‪ .‬ﻣﻼكﻫﺎى رﺳﺎﻟﺖ ﻋﺒﺎرت‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ از‪:‬‬ ‫)‪ (١‬ﺷﺎﮔﺮد ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮدن در زﻣﺎن ﺧﺪﻣﺖ زﻣﻴﻨﻰ او‬ ‫)‪ (٢‬ﺷﺎﻫﺪ ﻋﻴﻨﻰ ﻗﻴﺎم ﺑﻮدن‬ ‫)‪ (٣‬ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪن و ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﻳﺎﻓﱳ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻮد ﻣﺴﻴﺢ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ ﻗﺒﻼً ﺷﺎﮔﺮد ﻧﺒﻮد و روﻳﺎى او از ﻣﺴﻴﺢ ﻗﻴﺎم ﻛﺮده‪ ،‬ﭘﺲ از ﺻﻌﻮد ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫دﺳﺖ داد‪ .‬ﭘﻮﻟـﺲ ﺑﺮ ﺧﻼف ﺳﺎﻳـﺮ ﺷﺎﮔﺮدان ﻛﻪ ﺷـﺎﻫﺪ ﻋﻴﻨﻰ ﻗـﻴﺎم ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ آن‬ ‫ﺷﻜﻞ ﺷـﺎﻫﺪ ﻗﻴﺎم ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ اﺣـﻮال‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ ﻣﺴﺘـﻘﻴﻤﺎً ﺗﻮﺳـﻂ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺗﺼﺪى آن ﻣﻘﺎم ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮاﺧﻮان او از ﺳﻮى ﺳﺎﻳﺮ رﺳﻮﻻن ﺗﺎﺋﻴﺪ ﺷﺪ ﭼﺮا‬ ‫ﻛﻪ رﺳﺎﻟـﺖ او ﺟﺎى ﺗﺮدﻳﺪ ﻧـﺪاﺷﺖ و روا ﺑﻮد زﻳﺮا ﻛـﻪ ﺧﺪا ﻣﻌﺠﺰاﺗـﻰ از ﻃﺮﻳﻖ او‬ ‫اﳒـﺎم ﻣﻰداد‪ ،‬ﻣـﻌﺠـﺰاﺗﻰ ﻛـﻪ اﻗﺘـﺪار او را ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان رﺳﻮل ﻣـﻜﺎﺷـﻔﻪ‪ ،‬ﺗـﺼﺪﻳـﻖ‬ ‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬از اواﺧـﺮ ﻗﺮن اول ﻳﻌﻨﻰ از دوراﻧﻰ ﻛﻪ دﻳﮕـﺮ آن ﺟﺬﺑﻪﻫﺎى رﺳﻮﻟﻰ در‬ ‫ﻛﺎر ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭘﺪران ﻛﻠﻴﺴـﺎ‪ ،‬اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار ﺧﻮد را ﻓﺮع ﺑﺮ اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار رﺳـﻮﻻن‬ ‫اﺻـﻠـﻰ ﻣـﻰداﻧﺴـﺘـﻨـﺪ‪ .‬از آﳒـﺎ ﻛـﻪ ﻫﻴـﭽـﻜـﺲ ﳕـﻰﺗـﻮاﻧﺪ از ﻋـﻬـﺪه ﻣـﻼكﻫـﺎى‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘـﺪس ﺑﻪ ﻣﻘﺎم رﺳﺎﻟﺖ ﺑـﺮآﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﭼﻮن ﭘﻮﻟﺲ ﺗﻮﺳـﻂ رﺳﻮﻻن اﺻﻠﻰ ﺗﺎﺋﻴـﺪ‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺮوز ﻫﻴﭻ رﺳﻮل رﺳﻤﻰ زﻧﺪهاى در ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺮوز ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣـﻨﺒﻊ ﻣﻮﺛﻖ‬ ‫رﺳﻮﻟﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ‪ ،‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻟ‪ (N‬ﺷﺎﮔﺮد ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮدن‬ ‫ب( ﺷﺎﻫﺪ ﻋﻴﻨﻰ ﻗﻴﺎم ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮدن‬ ‫ج( دﻋﻮت ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪ -٤‬رﺳﻮل ﺷﺪن ﭘﻮﻟﺲ‪ ،‬ﻫﻤﺘﺎﺋﻰ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻣﻰﺑﺎﻳﺴـﺖ ﺗـﻮﺳﻂ ﺳﺎﻳﺮ رﺳـﻮﻻن ﺗﺎﺋﻴﺪ‬ ‫ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬از ﺟﻨﺒﻪ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ‪ ،‬اﻣﺮوزه ﻫﻴﭻ رﺳﻮﻟﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻣﺮﺟﻊ رﺳﻮﻟﻰ‪ ،‬اﻣﺮوزه در ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬

‫‪≤≥¥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﺻﻄﻼﺣﺎت ﺷﺎﮔﺮد و رﺳﻮل ﻣﺘﺮادف ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮد ﻳﻌﻨﻰ ﻓﺮاﮔﻴﺮﻧﺪه؛ رﺳﻮل ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ(ه ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻋﻴﺴﻰ »رﺳﻮل ﭘﺪر« ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﻼكﻫﺎى ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺮاى رﺳﺎﻟﺖ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪:‬‬

‫‪≤≥µ‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٦-١:١‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٣:١١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﻴﺘﺎن ‪٢:٩‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﻴﺘﺎن ‪٩:١٥‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١:٣‬‬

‫∂∑© ‪UUOK‬‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﲤﺎم ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﺗﻌﻠـﻖ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ آﻧﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑـﻪ وﺳﻴﻠﻪ‬ ‫ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺮﻳﺪارى ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬اﺳﺘﻌﺎرات و اﺻﻄﻼﺣﺎت ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن دﻳﮕﺮى ﻫﻢ ﺑﺮاى‬ ‫ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻳﺎ ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ :‬ﺑﺪن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﺪا‪ ،‬ﻗﻮم‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻋﺮوس ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﳒﺎتﻳﺎﻓﺘﮕﺎن‪ ،‬ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ‪،‬‬ ‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺗﺎزه در زﻣﺮه اﺳﺘﻌﺎرات و اﺻﻄﻼﺣﺎت ﻣﺰﺑﻮر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫واژه ﻣﻌﺎدل ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺑﻴﻦ »ﺧﺒﺮ ﺷﺪﮔﺎن« و »اﺣﻀﺎر ﺷﺪﮔﺎن«‬ ‫ﻳﺎ »ﻃﻠﺒﻴﺪﮔﺎن« اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺼـﻮﻳـﺮى ﻛﻪ از ﻛﻠﻴﺴﺎ اراﺋﻪ ﻣﻰﺷـﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎﻳﺶ ﻳﺎ ﻣﺠﻤـﻮﻋﻪ‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن اﺳﺖ‪ ،‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا از ﺑﻴﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ دﻧﻴﺎ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه و از ﮔﻨﺎه ﺑﺮ ﻛﻨﺎر و‬ ‫زﻳﺮ ﻓﻴﺾ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑـﺮ زﻣﻴﻦ اﺳﺖ ﻫﻤـﻮاره ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ آ ﮔـﻮﺳﺘﻴﻦ‬ ‫ﻗﺪﻳﺲ آن را »ﺑﺪﻧﻰ ﻣﺨﺘﻠﻂ« ﺧـﻮاﻧﺪه‪ ،‬ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺮﺋﻰ و ﻛﻠﻴﺴـﺎى‬ ‫ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﺗﻔـﺎوت ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ‪ .‬در ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺮﺋﻰ )ﻣﺘﺸﻜﻞ از آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن اﻋـﺘـﺮاف‬ ‫ﺳﻤﺎ ﻋﻀﻮ ﻳﻚ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ درآﻣﺪهاﻧﺪ(‪ ،‬ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ داده ﺷﺪهاﻧﺪ و ر ً‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺸﺎن داد‪ ،‬ﺗﻠﺨﻪﻫﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﻨﺪم رﺷﺪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ »ﻣﻘﺪس« اﺳﺖ‪ ،‬اﻣـﺎ در اﻳـﻦ دوران‪ ،‬ﻫﻤﻮاره ﻣﻌﺠﻮﻧﻰ ﻏﻴـﺮﻣﻘﺪس در درون‬ ‫ﺧﻮد دارد‪ .‬از آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎى ﺧﻮد از ﻣﺴﻴﺢ ﲡﻠﻴﻞ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در‬ ‫ﻗﻠﺒﻬﺎﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺧﻮﺑﻰ از او ﲡﻠﻴﻞ ﳕﻰﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬از آﳒـﺎ ﻛـﻪ ﻓـﻘـﻂ ﺧـﺪا ﻣـﻰﺗـﻮاﻧﺪ‬ ‫ﻣﻜﻨﻮﻧﺎت ﻗﻠﺐ اﻧﺴـﺎن را ﺑﺪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه واﻗﻌﻰ ﺑـﺮاى او ﻣﺮﺋﻰ اﺳﺖ اﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺪودى‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻧﺎﻣـﺮﺋﻰ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻧﺎﻣـﺮﺋﻰ‪ ،‬ﺷﻔﺎف اﺳﺖ اﻣﺎ ﺳﺮاﭘﺎ ﺑـﺮاى ﺧﺪا ﻣﺮﺋﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ را ﻣﺮﺋﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻳﻜﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ و آن ﻫﻢ‪ ،‬ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺟﻬﺎﻧﻰ و رﺳﻮﻟﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن‬ ‫از ﻫﺮ ﻧﮋاد و ﻗـﻮﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ ﻳﻚ ﺧـﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻚ اﻳﻤﺎن و ﻳﻚ ﺗﻌﻤﻴـﺪ‪،‬‬ ‫ﻳﮕﺎﻧﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻛﻠﻴـﺴـﺎ ﻣـﻘـﺪس اﺳـﺖ زﻳـﺮا ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷـﺪه و ﻣـﺴـﻜـﻦ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻠﻴـﺴـﺎ از اﻳـﻦ ﳊـﺎظ ﻛـﺎﺗـﻮﻟﻴﻚ اﺳـﺖ )ﻛـﺎﺗـﻮﻟﻴﻚ ﺑﻪ ﻣـﻔـﻬـﻮم‬ ‫»ﺟﻬﺎنﺷﻤﻮل« ﻳﺎ »ﺟﻬﺎﻧﻰ«( ﻛﻪ اﻋﻀﺎى آن از ﭘﻬﻨﻪاى ﺑﻪ ﮔﺴﺘﺮدﮔﻰ زﻣﻴﻦ و ﻣﺮدﻣﻰ‬ ‫از ﻫﻤﻪ ﻣﻠﺘﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ از اﻳﻦ ﳊﺎظ رﺳﻮﻟﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ رﺳﻮﻻن‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن‬ ‫ﻛﻪ در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻣﻨﺪرج اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻟﻮده ﻛﻠﻴﺴﺎ و ﻫﻤﺎن ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ‬ ‫واﺳﻄﻪ آن اداره ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﻳﻦ وﻇـﻴﻔﻪ و اﻣﺘـﻴﺎز ﻫﺮ ﻣﺴـﻴﺤﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑﺎ ﻛﻠﻴـﺴﺎى ﻣﺴﻴـﺢ ﻣﺘﺤﺪ ﺷـﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺴﺌـﻮﻟﻴﺖ ﻣﺆﻛﺪ ﻣﺎ ﻧـﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔـﺮد آﻣﺪن ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺑـﻪ ﮔﺮد ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑـﺮاى‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﺸـﻰ ﻣﺸﺘﺮك ﺑﻰاﻋﺘﻨﺎﺋـﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﲢـﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﻧﻈﻢ ﻛـﻠﻴﺴﺎ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﺷﺎﻫﺪان‪ ،‬ﻓـﻌﺎﻻﻧﻪ درﮔﻴﺮ ﻣﺄﻣـﻮرﻳﺖ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑـﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴـﺎ آن ﻗﺪر ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻳـﻚ‬

‫ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻚ ﺗـﺸﻜﻴﻼت ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ از اﺟﺰاﺋﻰ زﻧﺪه ﺗﺸﻜﻴـﻞ‬ ‫ﺷﺪه و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷـﺪه اﺳﺖ‪ .‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺪن‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺳﺎزﻣﺎن داده ﺷﺪه ﺗﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﻛﺎر ﺟﻤﻌﻰ و واﺑﺴﺘﮕﻰ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﻀﻮ‪،‬‬ ‫در ﻳﮕﺎﻧـﮕﻰ ﻛﺎر ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴـﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋـﻨﻮان ﻳﻚ ﺑﺪن‪ ،‬ﻳـﮕﺎﻧﮕﻰ و اﺧـﺘﻼف را ﺑﻪ‬ ‫ﳕﺎﻳﺶ ﻣﻰﮔﺬارد‪ .‬ﺑﺪن ﻣـﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از ﻳﻚ »ﺳﺮ« ‪-‬ﻣﺴﻴﺢ‪ -‬ﻓـﺮﻣﺎن ﻣﻰﮔﻴﺮد‬ ‫اﻣﺎ اﻋﻀﺎى ﺑﺴـﻴﺎر دارد‪ ،‬اﻋﻀﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﻋﻄـﻴﻪاى از ﺧﺪا ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮا ى‬ ‫ﻛ ﺎ ر ﻛ ﻞ ﺑ ﺪ ن ‪ ،‬ﺗ ﺸﺮ ﻳ ﻚ ﻣ ﺴ ﺎﻋ ﻰ ﻛ ﻨ ﻨ ﺪ ‪.‬‬

‫∂≥≤‬

‫∑≥≤‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺘﺸﻜﻞ از آﻧﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻌﻠﻖ دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬واژه ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪،‬ﺑﻪ ﻣﻔـﻬـﻮم »اﺣﻀﺎر ﺷﺪﮔﺎن«‪» ،‬ﺧﺒﺮ ﺷـﺪﮔـﺎن« و‬ ‫»ﻃﻠﺒﻴﺪﮔﺎن« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻧﻪ ﻣﺨﺘﻠﻄﻰ از اﻳﻤﺎﻧﺪاران و ﺑﻰاﻳﻤﺎﻧﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﻠﻴﺴﺎى روى زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻮاره (‬ ‫‪ -٤‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺮﺋﻰ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى ﺧﺪا ﻣﺮﺋﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻳﻜﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ و آن ﻫﻢ ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺟﺎﻣﻊ و رﺳﻮﻟﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪهاى ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺑﺪن اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٤٣-١٣:٢٤‬‬ ‫اول ﻗﺮﻳﻨﺘﺎن ‪١٤-١٢:١٢‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٢٢-١٩:٢‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٦-٤:١‬‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٨:١‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪١٠-٧:٩‬‬

‫∏≥≤‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫∑∑© ½‪vIOIŠ ÈUUOK ÈU¼Åt½UA‬‬ ‫از آن رو ﻛﻪ ﺟﻬﺎن ﭘﺮ از ﻫﺰاران ﻧﻬﺎد ﻣﻨﻔﺮد اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام را ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻰﻧﺎﻣﻨﺪ‬ ‫و از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻧﻬﺎدﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﻧﺴﺎﻧـﻬـﺎ ﳑـﻜـﻦ اﺳـﺖ ﻣـﺮﺗﺪ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬داﺷﱳ ﻗـﺪرت‬ ‫ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى اﺳﺎﺳﻰ ﻳﻚ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺣﻘﻴﻘﻰ و ﻣﺮﺋﻰ و ﻣﺸﺮوع‪ ،‬اﻫﻤﻴﺖ دارد‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ از ﺧﻄﺮ ﺧﻄـﺎﻛـﺎرى ﻳﺎ ﮔﻨﺎه در اﻣﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻓﻘـﻂ در آﺳـﻤـﺎن‬ ‫ﺑﻰﻋﻴﺐ ﺧـﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد اﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﻓﺴﺎد‪ ،‬ﻛﻪ در ﻫﻤﻪ ﻧﻬﺎدﻫﺎ رﻳـﺸـﻪ ﻣـﻰدواﻧﺪ و ارﺗـﺪاد‪،‬‬ ‫اﺧﺘﻼﻓﻰ اﺳﺎﺳﻰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑـﺮاى ﺣﻔﺎﻇﺖ از ﻧﻈﺎم ﺗﺮﺑﻴﺘﻰ و ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ ﻗﻮم‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺣﺎﺋﺰ اﻫﻤﻴﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از ﺟﻨﺒﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻰ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺣﻘﻴﻘﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﺷﺪه اﺳﺖ‪(١) :‬‬ ‫ﻣﻮﻋﻈﻪ راﺳﺘﻴﻦ ﺑﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا‪ (٢) ،‬اﺟﺮاى آﺋﻴﻨﻬﺎى ﻣﻘﺪس ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻋﺮف ﻣﺮﺑﻮط‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮد آن رازﻫﺎ و )‪ (٣‬اﻋﻤﺎل اﻧﻀﺒﺎط ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ از ﻧﻈـﺮ رﻋﺎﻳﺖ ﻳﺎ ﻋﺪم رﻋﺎﻳﺖ ﺟﺰﺋﻴﺎت‬ ‫اﻟﻬﻴﺎت و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺪت ﺧﻠـﻮص آﻣﻮزهاى ﻛﻪ دارﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻔـﺎوت ﻫﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻣﺆﻳﺪ ﻫﻤﻪ آن ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ اﻫﻤﻴﺖ اﺳﺎﺳﻰ‬ ‫دارد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ ﻳﻜﻰ از اﺳﺘﻮاﻧﻪﻫﺎى اﺻﻠﻰ اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﻣﺜﻞ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﻋﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﺷﺪن ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻛﻔـﺎره و ﺳﺎﻳﺮ‬ ‫ﺳﻤـﺎ اﻧﻜﺎر ﻣﻰﻛﻨـﺪ‪ ،‬دورﻏﻴﻦ ﻳﺎ ﻣﺮﺗﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻋﻘﺎﻳﺪ اﺻـﻮﻟﻰ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﳒﺎت را ر ً‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﻧﻬﻀﺖ اﺻﻼحﻃﻠﺒﻰ‪ ،‬ﻛﺸﻤﻜﺸﻰ ﺑﺮ ﺳـﺮ ﺟـﺰﺋﻴﺎت ﻧﺒـﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ‬ ‫آﻣﻮزه اﺳﺎﺳﻰ در ﻣﻮرد ﳒﺎت ﺑﻮد‪.‬‬ ‫آﺋﻴﻨﻬﺎى ﻣﻘﺪس‪ .‬اﻧﻜﺎر ﻳﺎ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮدن آﺋﻴﻨﻬﺎى ﻣﻘﺪﺳﻰ ﻛﻪ ﺧﻮد ﻣﺴﻴﺢ آﻧﻬﺎ را‬ ‫ﺑﻨﻴﺎن ﻧﻬﺎد‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻴﺮاﻫﻪ ﻛﺸﺎﻧﻴﺪن ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺒﻚ ﺷﻤـﺮدن ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﺎ اﺟﺮاى‬ ‫ﻋﻠﻨﺎ ﺑﻪ ﺑﻰاﻳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد ﻣﻌﺘﺮف ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﺗﻌﻤﺪى آﺋﻴﻨﻬﺎى ﻣﻘﺪس ﺑﺮاى ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ً‬ ‫را از ﺣﺎﻟﺖ ﺣﻘﻴﻘﻰ آن ﺳﺎﻗﻂ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤≥π‬‬

‫اﻧﻀﺒﺎط ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ .‬ﻫـﺮ ﭼـﻨـﺪ ﻛـﻪ اِﻋﻤﺎل اﻧﻀﺒﺎط ﻛﻠﻴـﺴـﺎ ﮔـﺎﻫـﻰ ﻣـﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﻳﺎ ﺑـﺎ‬ ‫ﺳﺨﺘﮕﻴﺮى ﻳﺎ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﻣﺤﻪﻛﺎرى ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻄﺎ ﺑﻴﻔﺘﺪ اﻣﺎ ﻣﺼﻴﺒﺖ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﳑﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﺎر ﺑﻪ آﳒﺎ ﺑﻜﺸﺪ ﻛﻪ ﺷﺪت ﺧﻄﺎﻛﺎرى‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺰﺑﻮر را از ﻣﺸﺮوﻋﻴﺖ ﺳﺎﻗﻂ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺜﺎل اﮔﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ آﺷـﻜـﺎرا و ﻣﺼﺮاﻧﻪ ﺑﺮ ﮔﻨﺎه ﻛﻼن و ﺷﻨﻴﻊ ﺻـﺤـﻪ‬ ‫ﺑﮕﺬارد ﻳﺎ ﺑﻪ آن دﺳﺖ زﻧﺪ ﻳﺎ از ﺑـﺮﺧﻮرد اﻧﻀﺒﺎﻃﻰ ﺑﺎ آن اﻣﺘﻨﺎع ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﳕﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﻧﺸﺎن‬ ‫دﻫﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪاى از ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺣﻘﻴﻘﻰ را در ﺑﺮ دارد‪.‬‬ ‫ﺣﻴﻪ اﻧﺸﻌﺎبﻃﻠﺐ‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻣﺆ ً‬ ‫ﻛﺪا ﻫﺸﺪار داده ﺷﻮد ﻛﻪ رو (‬ ‫ﺣﻴﻪ ﺗﻔﺮﻗﻪاﻓﻜﻦ و ﺟﺪﻟﻰ و ﺑﻬﺎﻧﻪﮔﻴﺮ ﺗﺴﻠﻴـﻢ‬ ‫و ﻋﺰﻟﺖﺟﻮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﻳﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ رو (‬ ‫ﻧﺸﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﺪت ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﺸﺪار داد ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮرﻧﺪ ﺧﻮد را از ﻣﺸﺎرﻛﺖﻫﺎى‬ ‫ﻏﻠﻂ ﻳﺎ ارﺗﺪادى ﺑﺮ ﻛﻨﺎر ﻧﮕـﺎه دارﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣـﻴـﺰاﻧﻰ ﻛﻢ ﻳﺎ زﻳﺎد‪،‬‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻳﻚ ﻛﻠـﻴـﺴـﺎ را ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﻣﻰﮔـﺬارد‪ .‬اﺻﻼح ﻛﻠﻴﺴـﺎ‪ ،‬وﻇﻴﻔﻪاى‬ ‫ﭘﺎﻳﺎنﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘـﺮ و ﺑـﻴـﺸـﺘـﺮ در ﭘـﻰ آن ﻫـﺴـﺘـﻴـﻢ ﻛـﻪ ﺑـﻪ دﻋـﻮت‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﻣﻮرد ﻣﻮﻋﻈﻪ‪ ،‬آﺋﻴﻨﻬﺎى ﻣﻘﺪس واﻧﻀﺒﺎط ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ وﻓﺎدار ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﺋـﻰ ﻣـﺮﺋﻰ دارد ﻛـﻪ آن را از ﻛﻠﻴﺴﺎى دروﻏﻴﻦ ﻳﺎ ﻣـﺮﺗﺪ‬ ‫ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺸﺮوع ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻋﻈﻪ اﳒﻴﻞ ﺑﺮاى آن ﻻزم اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﺟﺮاى دﻗﻴﻖ و ﻋﺎرى از ﲢﻘﻴﺮ و ﺳﺒﻚ ﺷﻤﺮدن آﺋﻴﻨﻬﺎى ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺑﺮﺧﻮرد اﻧﻀﺒﺎﻃﻰ ﺑﺎ ﺑﺪﻋﺖ و ﮔﻨﺎه ﻓﺎﺣﺶ‪ ،‬از وﻇﺎﻳ‪ N‬ﺿﺮورى ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻛﻠـﻴﺴﺎ ﻫﻤـﻮاره ﻧﻴﺎزﻣﻨـﺪ آن اﺳﺖ ﻛﻪ در راﺳﺘـﺎى ﺗﻄﺒﻴـﻖ ﺑﺎ ﻛﻼم ﺧـﺪا اﺻﻼح‬ ‫ﺷﻮد‪.‬‬

‫∞‪≤¥‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪١٨-١٧:١٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٤-١٣:١١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٣١-١٠:١‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٢٣-٢٢:١‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪١٠-٩:٢‬‬

‫∏∑© ‪Êœd œdÞ‬‬ ‫ﻃﺮد ﺷﺪن از ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻴـﺰ ﻧـﺎﮔـﻮارى اﺳﺖ‪ .‬در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺗﻨﻬـﺎ ﮔـﻨـﺎه‬ ‫ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻛﻪ ﻣـﺴـﺘـﻠـﺰم اﻧﻔﺼﺎل از ﺑﺪن ﻣﺴﻴـﺢ ﻣـﻰﺑـﺎﺷـﺪ‪ ،‬اﺻـﺮار ﺑﺮ ﮔﻨﺎه ﻳـﺎ ﻫـﻤـﺎن‬ ‫ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﭘـﺬﻳـﺮى اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﺴـﻴـﺎرى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ آن ﻗﺪر ﺳﻨﮕـﻴـﻦاﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺮﺧﻮرد‬ ‫اﻧﻀﺒﺎﻃﻰ ﻛﻠﻴـﺴـﺎ را اﻗﺘﻀﺎ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬از آن ﺟﺎ ﻛـﻪ ﺑـﺮﺧﻮرد اﻧﻀﺒﺎﻃـﻰ‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺷـﺮاﻳﻂ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ درﺟﺎت ﺑﺴﻴﺎرى ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎﺷﺪ و ﻃﺮد ﻛﺮدن‪،‬‬ ‫آﺧﺮﻳﻦ درﺟﻪ آن اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻃﺮد ﺷﺪن ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪،‬‬ ‫اﻣﺘﻨﺎع از ﺗﻮﺑﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ از ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻪ اﺑﺘﺪا ﻣﺮاﺣﻞ ﺧﻔﻴ‪N‬ﺗﺮ ﺗﻨﺒﻴﻪ را ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﻓﺮد‬ ‫ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻃـﺮد ﻛﺮدن‪ ،‬ﺷﺪﻳﺪﺗﺮﻳﻦ ﺑـﺮﺧﻮرد اﻧﻀﺒﺎﻃﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﻃﺮد ﻛﺮدن ﻣﺴﺘﺜﻨﻰ ﻛﺮدن ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﭘﺬﻳﺮ از ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ اﻳﻤﺎﻧﺪاران وﻓـﺎدار را در‬ ‫ﭘﻰ دارد‪ .‬آﻣﻮزه ﻣﻄﺮود ﺷﻨﺎﺧﱳ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‪ ،‬از ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﻮرد ﺑﺴﱳ‬ ‫و ﮔﺸﺎدن )ﻣﺘـﻰ ‪١٩:١٦‬؛ ‪٢٠-١٥:١٨‬؛ ﻳـﻮﺣﻨـﺎ ‪ (٢٣:٢٠‬ﺳـﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔـﺮﻓﺘـﻪ و‬ ‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ آن ﺑﺮﺧـﻮرد اﻧﻀﺒﺎﻃﻰ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﻛﻠﻴﺴﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣـﺎل‪،‬‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﺎب ‪ ١٨‬ﻣﺘﻰ‪ ،‬از ﺳﻪ ﻣـﺮﺣﻠﻪ ﻧﺎم ﻣﻰﺑﺮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻞ از ﻃـﺮد ﻛﺮدن ﻛﺴﻰ‪ ،‬در‬ ‫ﻣﻮرد او اﺟﺮا ﺷـﻮد‪ .‬اﺑﺘﺪا ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻨﺎﻫﻜـﺎر را ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺼـﻮﺻﻰ ﺑﻪ راه راﺳﺖ ﻫﺪاﻳـﺖ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤¥±‬‬

‫ﻛﺮد‪ .‬اﮔﺮ آن راﻫﻨﻤﺎﺋﻰ ﻣـﻮﺛﺮ واﻗﻊ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ در ﺣﻀﻮر و ﺗـﻮﺳﻂ ﭼﻨﺪ ﺷﺎﻫـﺪ او را‬ ‫ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺎﻋﺚ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺪﻋﻰ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻄﺎ ﻧﻴﺴﺖ و اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﻰ‬ ‫ﻛﻪ وارد ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺟﻨﺒﻪ اﻓﺘﺮا ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬در ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺳﻮم‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر‬ ‫ﺟﻤﻊ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ آورد‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻛﺎرﺳﺎز ﻧﻴﻔﺘﺎد‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﺎ‬ ‫آن ﺷﺨﺺ را ﳑﻨﻮع ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻻزم ﺑﻪ ذﻛﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﺮد ﻛﺮدن‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﻼﻓﻰ اﳒﺎم ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺮاﺣﻞ‬ ‫ﺳﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﻓﻮقاﻟﺬﻛﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻼوه ﻋﻤﻞ ﻃﺮد ﻛﺮدن‪ ،‬ﺷﻜﻠﻰ از ﺗﻨﺒﻴﻪ اﻧﻀﺒﺎﻃﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺮاى ﺑﺎزﮔﺮداﻧﻴﺪن ﺷﺨﺺ ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻪ آﻏﻞ ﻣﻨﻈﻮر ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬در ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻃﺮد ﻛﺮدن‪،‬‬ ‫ﻃﺮف ﻣﺠـﺮم ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺗﺴﻠـﻴـﻢ ﻛـﺮده ﻣﻰﺷـﻮد‪ .‬ﻏﺮض اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ ﻃـﺮف ﻣﺠﺮم‬ ‫ﻣﺠﺎزات ﺷـﻮد ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ او را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺸﻴﺎر ﻛـﻨـﻨـﺪ‪ .‬ﺟـﺎن‬ ‫ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﺑﺮ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻮرد اﻧﻀﺒﺎﻃﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪» ،‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻳﺎور« آﻣﻮزه ﺻﺤﻴﺢ ﻧﻈﻢ و‬ ‫اﲢﺎد اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣﻪ وﺳﺖ ﻣﻴﻨﻴﺴﺘﺮ ﺑﺮاى ﻃﺮد ﻛﺮدن‪ ،‬ﭘﻨﺞ ﻫﺪف ﻗﺎﺋﻞ ﻣﻰﺷﻮد‪:‬‬ ‫‪7?d?Ö f?Ä Ë Êb?½«œd?Ö“U?Ð È«d?Ð ¨b?M?²?:?¼ È—Ëd?{ Èd?« U?:OK, ÈU¼ÅV¹œUð‬‬ ‫‪Êbý d¼UÞ È«dÐ ¨vzU¼Å —U:ł sOMÇ “« Ê«d~¹œ 7ý«œ“UÐ È«dÐ ¨g,dÝ Ê«—œ«dÐ‬‬ ‫«“ ¬‪`O: eŽ ÁœUŽ« È«dÐ ¨bM, ö²³ «— U:OK, tL¼ XÝ« sJ2 t, È«Åt¹U dOLš Ê‬‬ ‫‪Ê¬ býUÐ —«d dÖ« t, «bš VCž “« XF½U2 È«dÐ Ë qO$« tÐ ”bI ·«d²Ž« Ê¬ Ë‬‬ ‫‪«— Ê¬ t?Ð ◊u?Ðd? ÈU?¼d?N? Ë b?M?½“ t?L?D?O Ë« b?N?Ž tÐ Ãu' Ë U/ÅXA~½« Ê«dÝœuš‬‬ ‫‪Æb¹¬ œËd U:OK, dÐ oŠ tÐ XÝ« sJ2 ¨b½—ULAÐ p³Ý‬‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ اﻫﺪاف ﻓﻮقاﻟﺬﻛﺮ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ‪ ،‬درﻣﻰﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮان دو دﻟﻴﻞ ﻋﻤﺪه‬ ‫ﺑﺮاى در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﱳ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ :‬ﻧﮕﺮاﻧﻰ ﺑﺮاى ﺟﺎن ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر و ﻧﮕﺮاﻧﻰ ﺑﺮاى ﺳﻼﻣﺖ‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ‪.‬‬ ‫اﻧﻀﺒﺎط ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑـﻪ ﻓـﺮﻣﻮده ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﻄﻠﺒﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺣﺘﻴﺎط ﻋﻈﻴـﻤـﻰ را اﻗﺘﻀـﺎ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ راﺳﺘﺎ‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺮوز دو ﻧـﻮع ﺧﻄﺎ ﺑﺮاى ﻛﻠﻴﺴﺎ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻛﻠﻴﺴـﺎ‬ ‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻴﻠﻰ آﺳﺎن ﺑﮕﻴـﺮد و از ﺗﺎدﻳﺐ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻳﻤـﺎن را ﺣﻘﻴﺮ ﻣﻰﺷﻤـﺎرﻧﺪ ﻗﺼﻮر‬

‫≤‪≤¥‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫ورزد‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻴﻠﻰ ﺳﺨﺖ ﺑﮕﻴﺮد و ﻓﺎﻗﺪ آن ﻣﺪاراﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ آن ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﻄﺎﻟﺐ ﭘﻴﺶ ﭘﺎ اﻓـﺘـﺎده و ﺟـﺰﺋﻰ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ داﻣﻦ ﺗﺎدﻳﺐ ﻛﻠﻴﺴـﺎ ﭘـﻨـﺎه ﺑـﺮد‪.‬‬ ‫ﺧﺮدهﮔﻴﺮى ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ در ﻣﻴﺎن ﻗﻮم ﺧﺪا ﺧﺮاﺑﻰ ﺑﻪ ﺑـﺎر آورد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻜﻴﺒﺎﺋﻰ رﻓﺘﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ روﺣﻴﻪ ﺻﺒﺮ و ﺑﺮدﺑﺎرى ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪهاﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣـﺎ را ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ از ﻣﺤﺒﺖ دﻋﻮت ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛـﻪ »اﻧﺒﻮﻫﻰ از ﮔﻨﺎﻫﺎن را‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ«‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻃﺮد ﻛﺮدن‪ ،‬آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺗﺎدﻳﺐ ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻃﺮد ﺷﺪن ﻣﻨﺠﺮﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﭘﺬﻳﺮى اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻓﺮاﻳﻨﺪ اﻧﻀﺒﺎط ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻣﻘﺼـﻮد از ﻃـﺮد ﻛﺮدن‪ ،‬ﺑﺎز آوردن ﺷﺨﺺ ﺟـﺴـﺎرت ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻪ ﺟﺎﻳـﮕـﺎه ﺧـﻮد و‬ ‫ﺣﻔﺎﻇﺖ از ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬اﻧﻀﺒﺎط ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ رﻗﻴﻖ ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﻪ ﺛﻘﻴﻞ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﺒﺘﻰ را اﻋﻤﺎل ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻜﻴﺒﺎ و ﻣﺘﺤﻤﻞ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٥-١:٧‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٥‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٣٢-٢٧:١١‬‬ ‫اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪٢٠-١٨:١‬‬ ‫اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪٢٠-١٩:٥‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪٨:٤‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥‪≤¥‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ ©∑π‬‬ ‫از ﳊﺎظ ﺗﺎرﻳﺨﻰ‪ ،‬ﻋﺒـﺎرت آﺋﻴﻦ ﻣﻘﺪس ﺑﺮاى ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﺤﺘـﺮم ﺑﻮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﺻﻄﻼح ﻻﺗﻴﻦ ‪ sacramentum‬ﺑﺮاى ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻟﻐﺘﻰ ﻛﻪ در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر‬ ‫اﻟﻘﺎى ﻣﻔﻬﻮم راز ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﮔﺴﺘﺮدهﺗﺮ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻪ آداب و ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ‪ ،‬آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪس ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن‪،‬‬ ‫اﺻﻄﻼح آﺋﻴﻦ ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ دﻗﻴﻖﺗﺮ ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آﺋﻴﻦ ﻣﻘﺪس‬ ‫ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﻼﻣﺘﻰ ﻣﺮﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ آن‪ ،‬وﻋﺪه ﻓﻴﺾ ﺧﻮد را در ﻗﺎﻟﺒﻰ‬ ‫ﻋﻴﻨﻰ ﻋـﺮﺿﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﻼﺋﻢ ﻋﻴـﻨـﻰ‪ ،‬وﻋﺪهﻫﺎى ﻋﻬﺪ ﺧـﺪا را ﻣﻬﺮ و ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻣﻰﻛﻨـﻨـﺪ‪.‬‬ ‫آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﺘﺸﻜﻞ از ﺑﺮﺧﻰ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻋﻴﻨﻰ ﻣﺜﻞ آب‪ ،‬ﻧﺎن ﻳﺎ ﺷﺮاب؛ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻰ‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ و ﻣﻨﻔﻌﺘﻰ در راﺳﺘﺎى ﳒﺎت‬ ‫ﻣﻌﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪا در ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ‬ ‫(‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻋﻄﺎ ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم‪ ،‬ﺷﻤﺎر آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪس )ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﻓﻌﻠﻰ و دﻗﻴﻖ ﻛﻠﻤﻪ(‬ ‫را ﻫﻔﺖ ﻣﻮرد ﻣﺤﺴﻮب ﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪ :‬ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬ﻗﺒﻮل ﻋﻀﻮﻳﺖ ﻓـﺮد در ﻛﻠﻴﺴﺎ‪،‬‬ ‫ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻣﻘﺪس )ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ(‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ازدواج‪ ،‬ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ و ﺗﺪﻫﻴﻦ‬ ‫ﺑﻴﻤﺎران‪.‬‬ ‫آﺋﻴﻦ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﺗﺎرﻳﺨﻰ‪ ،‬آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪس را ﺑﻪ دو ﻣﻮرد ﻣﺤﺪود ﻛﺮد ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ‬ ‫و ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻣﺮاﺳﻢ دﻳﮕﺮى ﻣﺎﻧﻨﺪ ازدواج را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان‬ ‫آﺋﻴﻨﻰ وﻳـﮋه ﻗﺒﻮل دارﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻬـﺎ را ﻫﻤﺸﺄن آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪس ﳕﻰداﻧﻨﺪ‪ .‬آﺋـﻴـﻦﻫـﺎى‬ ‫ﻣﻘﺪس ﻣﺤـﺪود ﺷﺪهاﻧﺪ ﺑﻪ‪ (١) :‬آﺋﻴﻦﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻘـﻴـﻤـﺎً ﺗـﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻳﺎدﮔـﺎر‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ (٢) ،‬آﺋﻴﻦﻫﺎﺋﻰ ﻛـﻪ در ﻋـﻤـﻖ ذات ﺧـﻮد ﺣﺎﺋﺰ اﻫﻤﻴﺖ اﻧـﺪ‪(٣) ،‬‬ ‫آﺋﻴﻦﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﺑﻮدن ﻃﺮاﺣﻰ ﺷﺪهاﻧﺪ و )‪ (٤‬آﺋﻴﻦﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى اﻫﻤﻴﺖ‬ ‫ﺑﺨﺸﻴﺪن‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ دادن و ﻣﻬﺮ زدن ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪارى ﻛﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن آﻧﻬﺎ را ﻣﻰﭘﺬﻳﺮد‪،‬‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬

‫‪≤¥¥‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﻨـﺎﺑـﻊ واﻗﻌﻰ ﻓﻴﻀﻰ ﻫﺴﺘـﻨـﺪ ﻛـﻪ وﻋﺪهﻫﺎى ﺧـﺪا را ﻣﻨﺘﻘـﻞ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻗﺪرت آﻧﻬﺎ ﻧﻪ در ﺧﻮد آن ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺑﻠﻜﻪ در ﺧﺪاﺋﻰ ﻗﺮار دارد ﻛﻪ آن ﻋﻨﺎﺻﺮ‪،‬‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻗﺪرت آﻧﻬﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻳﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﺮﮔﺰار ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﻣﻠﻴﺖ و ﲤﺎﻣﻴﺖ ﺧﺪا ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد‪.‬‬ ‫آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪس‪ ،‬اﺷﻜﺎل ﻋﻤﻠﻰ راﺑﻄﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر از آﻧﻬﺎ ﻫﺮﮔﺰ اﻳﻦ ﻧﺒﻮده‬ ‫ﻛﻪ ﻗﻄﻊ ﻧﻈﺮ از ﻛﻼم ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﺮﻗﺮار ﲟﺎﻧﻨﺪ‪ .‬آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪس ﻃـﻮرى ﻣﺆﻳﺪ ﻛﻼم‬ ‫ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺮﮔﺰارى آﻧﻬﺎ و ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻛﻼم‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ راه‬ ‫ﻣﻰروﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﳒﺎت از ﻃﺮﻳﻖ آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪس ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﺣﺎل‪ ،‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘـﺪس ﻫـﻢ ﻧـﺎدﻳـﺪه ﮔـﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﳕﻰﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﻨﺘﻔﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺨﺸﻰ ﺣﻴـﺎﺗـﻰ از ﭘـﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪا و ﺧـﻮراك زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ آﺋﻴﻦﻫـﺎى ﻣﻘﺪس ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻋﻴﻨﻰ ﻳﺎ ﺑﺎ ﻛـﺎرﺑﺮد اﺷﻜﺎل ﻋﻴﻨﻰ‬ ‫ﺳﺮ و ﻛﺎر دارﻧﺪ اﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎتﮔﺮاﺋﻰ ﺑﻴﻬﻮده ﻳﺎ ﻇﺎﻫﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﺷﺪه‪،‬‬ ‫ﺣﻘﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ آﻳﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪن ﺑﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﻮ ﺧﺎﻟﻰ ﺗﺒﺎه ﺷﻮﻧﺪ‪،‬‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ را اﻧﻜﺎر ﳕﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ درواﻗﻊ ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﻣﺮاﺳﻢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﺮاﺳﻤﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﻗﺮار داده و ﻟﺬا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ و ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺮﺗﺐ در آﻧﻬﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﺟﺴﺖ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻫﺮ ﻳﻚ از آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪاى ﻣﺮﺋﻰ از وﻋﺪه ﺧﺪا ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺑﺨﺸﺶ ﻓﻴﺾ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛﺎﺗـﻮﻟﻴﻚ روم‪ ،‬ﻣﻘﺪﺳـﺎت را ﻫﻔﺖ ﻣـﻮرد ﻣﻰداﻧﺪ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺨـﺶ‬ ‫اﻋﻈﻢ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻪ دو ﻣﻮرد ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ :‬ﺗﻌﻤﻴﺪ و ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺤﺘﻮاى‬ ‫آﻧﻬﺎ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤¥µ‬‬

‫‪ -٤‬آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﺮاﺳﻢ ﭘﻮچ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻘﺮر ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪس ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ در ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﻼم اﺟﺮا ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٠-١٩:٢٨‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٤٧-٤٠:٢‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٦-٤:١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٣٤-٢٣:١١‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٢٩-٢٦:٣‬‬

‫∞∏© ‪bOLFð‬‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬اﻣﻀﺎى ﭘﻴﻤﺎن ﺗﺎزه ﺑﺎ ﺟﻮﻫﺮ آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻬﺮى اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﺮدن ﺑﻪ آن‪ ،‬ﻗﻮل ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن را ﳑﻬﻮر ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻗﻮل اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫آﻧﻬﺎ ﺟﺰو ﭘﻴﻤﺎن ﻓﻴﺾ ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻣﺘﻌﺪدى دارد‪ .‬در وﻫﻠﻪ ﻧﺨﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﭘﺎك ﺷﺪن ﻣـﺎ و‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻓﺮوﺑﺴﱳ از ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻋﻼﻣﺘﻰ دال ﺑﺮ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﺗﻮﺳﻂ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬دﻓﻦ ﺷﺪن و ﺑﺮﺧﺎﺳﱳ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺴﻜـﻦ روحاﻟﻘﺪس ﺷﺪن‪،‬‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮاﻧﺪه ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﺪا ﺷﺪن و ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪن ﺑﻪ دﺳﺖ روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده ﺷﺪ و اﺻﻼً ﺑﺮاى آن اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻧﺎم ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ‬ ‫و روحاﻟﻘﺪس داده ﺷﻮد‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ ﻇﺎﻫﺮى ﭼﻴﺰى‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﻳﺎ ﺑﻪ ﻃﺮزى ﺳﺤﺮآﻣﻴﺰ‪،‬‬ ‫واﻗﻌﻴﺎﺗﻰ را ﻛﻪ آن ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺎﻳﺪ از آﻧﻬﺎ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓـﺮد ﻣﻨﺘﻘﻞ ﳕﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان‬ ‫ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ از ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدى ﺧﻮد ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه را ﺑﻪ‬ ‫ارﻣﻐﺎن ﳕﻰآورد‪ .‬ﻗﺪرت ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻪ در آب ﺑﻠﻜﻪ در ﻗﺪرت ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬

‫∂‪≤¥‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫واﻗﻌﻴﺘﻰ ﻛﻪ آﺋﻴﻦ ﻣﻘﺪس ﺗﻌﻤﻴﺪ از آن ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻗﺒﻞ از ﺗﻌﻤﻴﺪ و ﭼﻪ‬ ‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬ﻣﻰﺗـﻮاﻧﺪ در ﺷﺨﺺ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔـﺮﻓﺘﻪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴـﻖ‪،‬‬ ‫ﺧﺘﻨﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﭘﻴﻤﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺘﻨﻪ در ﻣﻴﺎن ﺳﺎﻳﺮ ﭼﻴـﺰﻫﺎ‪ ،‬ﻋﻼﻣﺘﻰ دال ﺑﺮ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫در ﻣﻮرد ﺑﺰرﮔﺴﺎﻻﻧﻰ ﻣﺜﻞ اﺑﺮاﻫﻴﻢ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﭘﻴﺶ از آن ﻛﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺧﺘﻨﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬آﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬در ﻣﻮرد ﻓﺮزﻧﺪان اﻳﻤﺎﻧﺪاران‪ ،‬ﻋﻼﻣﺖ ﺧﺘﻨﻪ ﭘﻴﺶ از اﻋﺘﺮاف آﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‬ ‫داده ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻤﺎ اﻳﻨﻜﻪ در ﻣﻮرد اﺳﺤﺎق ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ‪ ،‬در ﭘﻴﻤﺎن ﺗﺎزه‬ ‫اﻳﺠﺎب ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﮔـﺎن ﺑـﺰرﮔﺴﺎل‪ ،‬ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻤـﺎن ﺧـﻮد اﻋﺘـﺮاف‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﻌﻤﻴﺪ داده ﺷﻮﻧﺪ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎى آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﻋﺘـﺮاف اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ‬ ‫ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬـﻮم ﻧﻮﻋﻰ ﺷﺴﱳ ﺑﺎ آب اﺳﺖ‪ .‬آﺋﻴﻦ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣـﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻏـﻮﻃﻪور‬ ‫ﻛﺮدن‪ ،‬ﻓﺮو ﺑﺮدن ﻳﺎ ﭘﺎﺷﻴﺪن آب اﳒﺎم ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻌﺎدل ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم‬ ‫ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﻮارد ﺳﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﻣﺬﻛﻮر ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﻋﺘﺒﺎر ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺎدﻣﻰ ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻰدﻫﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻰﮔﻴﺮد ﺑﺴﺘﮕﻰ ﻧﺪارد ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪاى از وﻋﺪه ﺧﺪا ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﳒﺎت‪ ،‬ﺧﻄﺎب ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬ﻗﻮل‬ ‫ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ اﻋﺘﺒﺎر ﻗﻮل ﺧﺪا از اﻳﻦ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰﮔﻴﺮد ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪا‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻋﺘﻤﺎد اﺳﺖ‪ ،‬اﻋﺘﺒﺎر ﺗﻌﻤﻴﺪ از اﻋﺘﺒﺎر ﻗﻮل و وﻋﺪه ﺧﺪا ﻣﺎﻳﻪ ﻣﻰﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﭼﻮن ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻋﻼﻣﺖ وﻋﺪه ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺑﺎر در ﻣﻮرد ﻛﺴﻰ اﺟﺮا‬ ‫ﺷﻮد‪ .‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﱳ ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺑﺎر‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪاى از ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﺮ ﲤﺎﻣﻴﺖ و ﺻﺪاﻗـﺖ وﻋﺪه‬ ‫ﺧﺪا ﻣﻰاﻓﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻠﻤﺎً آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ دو ﺑﺎر ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔـﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺼﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﲤﺎﻣﻴﺖ ﺧـﺪا را ﻣﻮرد ﺗـﺮدﻳﺪ ﻗﺮار دﻫﻨﺪ اﻣﺎ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻋﻤﻞ اﻳﺸﺎن ﺑـﻪ دﻗـﺖ ﺑـﺮرﺳﻰ‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬از ﭼﻨﺎن ﺗـﺮدﻳﺪى ﺧﺒﺮ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬در ﻫـﺮ ﺻـﻮرت‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﻫﺮ ﻣﺴﻴﺤـﻰ اﻳـﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﮕﻴـﺮد‪ .‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﻚ رﺳﻢ ﺑﻰﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ از آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪﺳـﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﻘﺮرﺷﺪه و ﺑﻪ آن ﺣﻜﻢ داده اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑‪≤¥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬اﻣﻀﺎى ﭘﻴﻤﺎن ﺗﺎزه ﺑﺎ ﺟﻮﻫﺮ آﺋﻴﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻣﺘﻌﺪدى دارد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬارى ﺷﺪه و ﺑﺎﻳﺪ در ﻧﺎم ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫آب اﺟﺮا ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻮدﻛﺎر ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﻳﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﳕﻰآورد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺗﻌﻤﻴﺪ را ﻣﻰﺗﻮان ﺑﺎ ﻏﻮﻃﻪور ﻛﺮدن‪ ،‬ﭘﺎﺷﻴﺪن‪ ،‬ﻳﺎ ﻓﺮو ﺑﺮدن در آب اﺟﺮا ﳕﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬اﻋﺘﺒﺎر ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﲤﺎﻣﻴﺖ ﻗﻮل ﺧﺪا اﺳﺖ و ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺨﺺ را از آن‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردار ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٢-١١:٤‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٤-٣:٦‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٤-١٢:١٢‬‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٥-١١:٢‬‬ ‫ﺗﻴﻄﺲ ‪٧-٣:٣‬‬

‫‪Ê«œ«“u½ bOLFð ©∏±‬‬ ‫ﺑﺎ وﺻ‪ N‬اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ دادن ﻧﻮزادان‪ ،‬آﺋﻴﻦ اﻛﺜﺮﻳﺖ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﺑﻮده‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫درﺳﺘﻰ آن در ﻣﻴﺎن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻧﻰ از ﺷﺎﺧﻪﻫـﺎى ﮔـﻮﻧﺎﮔﻮن‪ ،‬ﻣﻮﺿـﻮع ﻣﺠﺎدﻻت ﺗﻨﺪى‬ ‫ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻮزادان ﻣﻮرد ﭘﺮﺳﺶ واﻗﻊ ﺷﺪه از ﻧﮕﺮاﻧﻰﻫﺎﺋﻰ ﭼﻨﺪ ﻧﺸﺄت‬ ‫ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ .‬ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻮزادان ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰدﻫﺪ و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ‪،‬‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ دادن آﻧﻬـﺎ را ﻣﻨﻊ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧـﻮزادان‪ ،‬در اﻃﺮاف ﻣﻔﻬﻮم‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ و ﻣﻴﺰان ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻰ ﺑﻴﻦ ﭘﻴﻤﺎن ﺗﺎزه و ﭘﻴﻤﺎن ﻗﺪﻳﻢ دور ﻣﻰزﻧﺪ‪.‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻗﺎﻃﻊﺗﺮﻳﻦ اﻋﺘﺮاض آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﻤﻴﺪ دادن ﻧﻮزادان ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ آﺋﻴﻦ ﻣﻘﺪس ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اﻋﻀﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎ و ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاى از اﻳﻤﺎﻧﺪاران‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻧﻮزادان ﻗﺎدر ﺑﻪ درك اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺴﺘﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ داده ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮ‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻴﺰ اﺻـﺮار ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﺗﻌﻤﻴﺪﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳـﺪ ذﻛـﺮ ﺷـﺪه‪ ،‬ذﻛـﺮ‬ ‫ﺑﺨﺼﻮﺻﻰ از ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻮزادان ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻋﺘﺮاض دﻳﮕﺮى ﻛﻪ در زﻣﻴﻨﻪ ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﻣﻄﺮح ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ از ﻃﺮﻳﻖ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺧﻮﻧﻰ وارث ﳒﺎت ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻦ وﺻ‪ N‬ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻧﮋادى ﺑﺮ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺑﺎ آن ﻋﺠﻴﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻴﻤﺎن ﻗﺪﻳﻢ‪ ،‬راه‬ ‫ﺧﻮد را از ﻣﻴﺎن ﭘﻴﻮﻧﺪﻫﺎى ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ و ﻗﻮﻣﻰ ﻃﻰ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﻴﻤﺎن ﺗـﺎزه‪ ،‬ﻫﻤﮕﺎﻧﻰﺗﺮ ﺑﻮد‬ ‫زﻳﺮا اﺟﺎزه داد ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﻳﻬـﻮدﻳﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﭙﻴـﻮﻧﺪﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺎﻫﻤﮕـﻮﻧﻰ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر‬ ‫ﺷﺮاﻳﻂ دﺧﻮل در ﭘﻴﻤﺎن ﻗﺪﻳﻢ را از ﳊﺎﻇﻰ ﺑﺎ ﺷﺮاﻳﻂ دﺧﻮل در ﭘﻴﻤﺎن ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺘﻔـﺎوت‬ ‫ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﳕﻰﮔﺬارد ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻢﻋﺮض ﺧﺘﻨﻪ ﻗﻠﻤﺪاد ﺷﻮد‪.‬‬ ‫از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﻤـﻴـﺪ ﻧـﻮزادان ﮔﺮاﻳﺶ دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻫـﻢ راﺳﺘﺎ ﺑﻮدن‬ ‫ﺧﺘﻨﻪ و ﺗﻌﻤﻴﺪ اﺻﺮار ﻣﻰورزﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ و ﺧﺘﻨﻪ ﻓﺎﻗﺪ ﻧﻘﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻨـﺪه‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺸﺘـﺮﻛﺎت ﻗﺎﻃﻌﻰ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ دارﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ دوى آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى ﭘﻴﻤـﺎن و‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻣﻮرد اﺑﺮاﻫﻴﻢ‪ ،‬او در ﺑﺰرﮔﺴﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى اﻳﻤﺎن آﻣﺪ و ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﻧـﺸـﺎﻧـﻪ اﻳﻤـﺎن را ﺑﭙﺬﻳـﺮد‪ ،‬آن اﻳﻤﺎن را‬ ‫ﺧﺘﻨﻪ ﺷـﻮد‪ ،‬اﻳﻤﺎن داﺷﺖ‪ .‬او ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻜـﻪ‬ ‫(‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬اﺳﺤﺎق ﭘﺴﺮ اﺑـﺮاﻫﻴﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑـﺎﺷـﺪ‪،‬‬ ‫آﻳﻨـﺪه ﺧﻮد را درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮد )ﻛﻤﺎ اﻳﻨﻜﻪ در ﻣﻮر ﻫﻤﻪ اﻃﻔﺎل ﻗـﻮم ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ اﻳﻤﺎن‬ ‫(‬ ‫(‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ(‪.‬‬ ‫ﻧﻜﺘﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺧﺪا دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻤﺎن‬ ‫در ﺷﺨﺺ ﻣﻨـﺰل ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻼﻣﺘﻰ از اﻳﻤﺎن ﺑـﻪ وى داده ﺷﻮد‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ اﺧﻴـﺮ‬ ‫ﻟﺐ ﻣﻄﻠﺐ اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺮار دادن ﻣﺒﻨﺎى ﺑﺤﺚ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ واﮔﺬارى ﻋﻼﻣﺘﻰ از اﻳﻤﺎن‪،‬‬ ‫ً‬ ‫دﻗﻴﻘﺎ ّ‬ ‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻤﺎن ﺧﻄﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮد ﻋﻴﻦ ﺧﻄﺎﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻴﺰ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻨﺪرﺟﺎت ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ درﺑـﺎر(ه ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬از ﻧﺴـﻞ اول ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑـﺰرﮔﺴﺎﻟﻰ ﺳﺨـﻦ‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ ﻛـﻪ ﻗـﺒـﻼً ﺑﻰاﻳـﻤـﺎن ﺑـﻮدهاﻧﺪ‪ .‬در ﺿﻤـﻦ‪ ،‬ﻗـﺎﻧـﻮن ﻫﻤﻴـﺸـﻪ اﻳـﻦ ﺑـﻮده ﻛـﻪ‬ ‫ﺗﺒﺪﻳﻞﺷﺪﮔﺎن ﺑﺰرﮔﺴﺎل )ﻛﻪ در زﻣﺎن ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺧﻮد‪ ،‬واﻟﺪﻳﻨﺸﺎن اﻳﻤﺎﻧﺪار ﻧﺒﻮدهاﻧﺪ(‬ ‫ﭘﻴﺶ از ﮔﺮﻓﱳ ﺗﻌﻤﻴﺪى ﻛﻪ ﻋﻼﻣﺖ اﻳﻤﺎن آﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬اﺑﺘﺪا ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﺧـﻮد‬ ‫اﻋﺘﺮاف ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﺣﺪود ﻳﻚ ﭼﻬﺎرم ﺗﻌﻤﻴﺪﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ذﻛﺮ ﺷﺪه‪ ،‬ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه آن‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻞ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﺪان‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ داده ﻣﻰﺷﺪهاﻧﺪ و اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺣﺎﻛﻰ از‬ ‫آن اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘـﮕـﺎن‪ ،‬ﻧـﻮزاداﻧﻰ ﻧﻴـﺰ وﺟﻮد داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺳﻨﺪى ﺑﺮاى اﺛﺒﺎت ﻣﻮﺿﻮع در دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻧﻮزادان را ﺻﺮاﺣﺘﺎً‬ ‫از ﻋﻼﻣﺖ ﻋﻬﺪ ﻣﺴﺘﺜﻨﻰ ﳕﻰﻛﻨﺪ )و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻋﻬﺪ‪ ،‬ﺧﺘﻨـﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬آﻧﺎن ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﺪت ﺻﺪﻫﺎ ﺳﺎل ﺟﺰو ﻋﻬﺪ ﺑﻮدﻧﺪ(‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً در ﻛﻠﻴﺴﺎى اوﻟﻴﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮض ﻣﻰﺷﺪه‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻋﻼﻣﺖ ﻋﻬﺪ را ﺑﻪ ﻧﻮزادان داد‪.‬‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﺎ در ﻣﻮرد ﻓﺮض ﻓﻮقاﻟﺬﻛﺮ‪ ،‬ﺻﺎﺋﺐ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺨﺴـﻴـﱳ اﺷـﺎره ﻣﺴﺘﻘﻴـﻢ ﺑـﻪ ﺗـﻌـﻤـﻴـﺪ ﻧـﻮزادان ﺑﻪ ﺣـﺪود اواﺳـﻂ ﻗـﺮن دوم ﻣﻴـﻼدى‬ ‫ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدد‪ .‬ﻧﻜﺘﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎﺧﺬ ﻣﺰﺑﻮر اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻮزادان ﭼﻨﺎن ﺣﺮف‬ ‫ﻣﻰزﻧﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑـﺮاى ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬آﺋﻴﻨﻰ ﺟﻬﺎنﺷﻤﻮل اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻌﻤﻴﺪ دادن ﻧـﻮزادان‬ ‫در ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻗﺮن اول اﳒﺎم ﳕﻰﺷﺪه ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪاى ﭼﻨﻴـﻦ‬ ‫ﻛﻮﺗﺎه و در ﺳﻄﺤﻰ ﭼﻨﺎن وﺳﻴﻊ‪ ،‬از اﺻـﻮل دور ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ و اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰى رخ‬ ‫داده دﻟﻴﻞ آن ﭼﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ؟ ﻣـﻮﺿﻮع ﻓﻘﻂ ﺳﺮﻋﺖ و ﮔﺴﺘﺮدﮔﻰ ﭘﻬﻨﻪ ﻧﻔـﻮذ آن ﲢﻮل‬ ‫ﻣﻔﺮوض ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ادﺑﻴﺎت ﺑﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪه از آن اﻳﺎم‪ ،‬اﺻﻼً ﻧﺸﺎن‬ ‫ﳕﻰدﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻰ ﺑﺎ آن ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫در ﻛﻞ‪ ،‬ﭘﻴﻤﺎن ﺗـﺎزه از ﭘﻴﻤﺎن ﻗﺪﻳﻢ ﻫﻤﮕﺎﻧﻰﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﺣـﺎل‪ ،‬ﻋـﺪهاى‬ ‫ﻋﻠﻰرﻏﻢ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﳑﻨﻮﻋﻴﺘﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻮزادان در ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﳕﻰﺑﻴﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫اﻋﺘﺒﺎر ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻮزادان را زﻳﺮ ﺳﻮال ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺧﻮد‪ ،‬آﻏﻮش ﺑﺎز ﭘﻴﻤﺎن ﺗﺎزه را‬ ‫ﺑﻪ روى ﻫﻤﮕﺎن ﺗﻨﮓ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫∏‪≤¥‬‬

‫‪≤¥π‬‬

‫∞‪≤µ‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻧﻪ ﺻﺮﻳﺤًﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻮزادان ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰدﻫﺪ و ﻧﻪ ﺻﺮﻳﺤًﺎ از آن ﻧﻬﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻋﺪهاى ﺑـﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ادﻋـﺎى ﺧﻮد را ﻋﻠﻴـﻪ ﺗﻌﻤﻴـﺪ ﻧﻮزادان ﺛﺎﺑﺖ ﻛـﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗـﻔﺎوت ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ و ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ و ﺑﻪ اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻋﻼﻣﺘﻰ از اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﺪﻋﻴﺎن ﺻﺤﺖ ﺗﻌـﻤـﻴـﺪ ﻧـﻮزادان‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ اﺗﺼﺎل ﺧﺘﻨﻪ و ﺗـﻌـﻤـﻴـﺪ ﺑـﻪ ﻋـﻨـﻮان‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى اﻳﻤﺎن اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬اﻏﻠﺐ ﺗﻌﻤﻴﺪﻫﺎى ﻣﻮرد اﺷﺎره در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞﺷﺪﮔﺎن ﺑﺰرﮔﺴﺎل‬ ‫ﻧﺴﻞ اول اﺳﺖ ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ در ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺗﻌﻤﻴﺪﻫﺎى ﻣﻨﺪرج در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﺗﻌﻤﻴﺪﻫﺎى »ﺧﺎﻧﻮادهاى« ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﻛﻮدﻛﺎن و ﻧﻮزادان ﻫﻢ ﻣﻰﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ در ﻗﺮن دوم ﻣﻴﻼدى‪ ،‬در ﭘﻬﻨﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﺑﻰآﻧﻜﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻰ در ﻛﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آﺋﻴﻦ ﺗﻌﻤﻴﺪ درﺑﺎر(ه ﻧﻮزادان اﺟﺮا ﻣﻰﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪١٤-١:١٧‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٣٩-٣٨:٢‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٣٤-٢٥:١٦‬‬

‫≤∏© ‪b½Ë«bš ÂUý‬‬ ‫ﻣﺎرﺗﻴﻦ ﻟﻮﺗﺮ‪ ،‬آﻣﻮزه ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﻧﺎن و ﺷﺮاب را‬ ‫رد ﻛﺮد‪ ،‬آﻣﻮزهاى ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻧﺎن و ﺷـﺮاب ﻋﺸﺎى رﺑﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻋﻤـﻼً ﺑﻪ ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺒﺪل ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻟﻮﺗﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ آﻣﻮزه‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺎزى ﻧﺪﻳﺪ و در ﻋﻮض ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺣﻀـﻮر ﻧـﺎن و ﺷـﺮاب ﳕﻰﺷﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻧﺎن و ﺷـﺮاب‬ ‫اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻰﮔﺮدد‪ .‬ﻟﻮﺗﺮ ﺑﺮ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻧﺤﻮى در ﻧﺎن و ﺷﺮاب‪،‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤µ±‬‬

‫ﲢﺖ و از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻧﺰد ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮﺳﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه ﻟﻮﺗﺮى را ﻫﻢ‬ ‫ذاﺗﻰ ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ذات ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻧﺰد ذات ﻧﺎن و ﺷﺮاب ﺣﺎﺿﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺻـﻮرت اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن ﻟـﻮﺗﺮى‪ ،‬اﺻﻄﻼح ﻫﻢذاﺗـﻰ را دوﺳﺖ ﻧـﺪارﻧﺪ و اﻋﺘـﺮاض‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ اﺻﻄﻼح‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ را ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ‬ ‫ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم اﺳﺖ‪ ،‬اﻟﻘﺎ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘـﻪ واﺿﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻟـﻮﺗﺮ ﺑﺮ ﺣﻀـﻮر واﻗﻌﻰ ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ و ذاﺗﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ در ﺷـﺎم‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد و ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺧﻮد را ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻜﺮرًا اﻳﻦ ﻳﺎدﮔﺎرى‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻰآورد ﻛﻪ »اﻳﻦ ﺑﺪن ﻣﻦ اﺳﺖ«‪ .‬ﻧﻈﺮﻳﻪ ﻟـﻮﺗﺮ‪ ،‬اﺟﺎزه ﳕﻰدﻫﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻓﻌﻞ ‪-‬اﺳﺖ‪ -‬ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻣﺠﺎزى ﻳﺎ ﳕﺎﻳﺸﻰ ﺑﻜﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﻟﻮﺗﺮ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻈﺮﻳﻪ‬ ‫ﺳﺮاﻳﺖ ﺻﻔﺎت را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻧﻈﺮﻳﻪاى ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ آن ﺻﻔﺖ اﻟﻬﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺣـﺎﺿـﺮ‬ ‫ﺑﻮدن ﺧﺪا در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺳﺮاﻳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮده و ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن‬ ‫او را ﻗﺎدر ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻛﻪ در آن واﺣﺪ‪ ،‬در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺟﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫زوﻳﻨﮕﻠﻰ و دﻳﮕﺮان ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺘﺪﻻل ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻪ »اﻳﻦ ﺑﺪن‬ ‫ﻣﻦ اﺳﺖ«‪ ،‬درواﻗﻊ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »اﻳﻦ ﻣﻌﺮّف ﺑﺪن ﻣﻦ اﺳﺖ« ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺘﻨﺎوﺑﺎً‬ ‫از ﺑﺮﺧﻰ ﻣﺸﺘﻘﺎت ﻣﺼﺪر ‪-‬ﺑـﻮدن‪ -‬در ﻗﺎﻟﺒﻬﺎﺋﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺠـﺎزى اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﻣﻰﮔﻔﺖ »ﻣﻦ در ﻫﺴﺘﻢ«‪» ،‬ﻣﻦ ﺗﺎك ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻫﺴﺘﻢ« و ﻏﻴﺮه‪ .‬زوﻳﻨﮕﻠﻰ‬ ‫و دﻳﮕﺮان ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ در ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪن ﻣﺴﻴﺢ در ﻗﺎﻟﺐ ذات واﻗﻌﻰ ﺧﻮد ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭼﻴﺰى ﻣﺎدى ﺣﻀﻮر ﻧﺪارد ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺎم ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺟﻠﺴﻪ ﻳﺎدﺑﻮد اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺣﻀﻮر ﻣﺴﻴﺢ در آن‪ ،‬ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﻋﺎدى او از ﻃﺮﻳﻖ روحاﻟﻘﺪس ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ در ﻣﺒـﺎﺣـﺜـﻪ ﺧـﻮد ﺑـﺎ روم و ﻟﻮﺗﺮ‪ ،‬ﻣﻨﻜﺮ ﺣـﻀـﻮر‬ ‫»ﻣﺎدى« ﻣﺴﻴﺢ در ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل او در ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺑﺎ آﻧﺎﺑﺎﭘﺘﻴﺴﺖﻫﺎ ﻛـﻪ‬ ‫ﺷﺎم آﺧﺮ را ﺗﺎ ﺣﺪ ﻳﻚ ﻣﺠﻠﺲ ﻳﺎدﺑﻮد ﺻﺮف ﭘﺎﺋﻴﻦ آورده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺣﻀﻮر »ﻣﺎدى«‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺎﻓﺸﺎرى ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎ دﻳﺪ ﺳﻄﺤﻰ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣـﻰرﺳﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﮔـﺮﻓﺘﺎر ﻧـﻮﻋﻰ ﺗﻨﺎﻗﺾﮔﻮﺋﻰ‬ ‫آﺷﻜﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎ ﺑﺮرﺳﻰ دﻗﻴﻖ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ او اﺻﻄﻼح ﻣﺎدى را‬

‫≤‪≤µ‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫ﺑﻪ دو ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮده اﺳﺖ‪ .‬در ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚﻫﺎى روم و ﻟﻮﺗﺮىﻫﺎ‪،‬‬ ‫اﺻﻄﻼح ﻣـﺎدى را ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣـﻰ ﻣﻌﺎدل واژه »ﻓﻴﺰﻳﻜـﻰ« ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗـﺮار داده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ او ﻣﻨﻜﺮ ﺣﻀﻮر ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ‬ ‫او آﻧﺎﺑﺎﺗﭙﻴﺴﺖﻫﺎ را ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار داد‪ ،‬ﺗﺎﻛﻴﺪ او ﺑﺮ اﺻﻄﻼح ﻣﺎدى‪ ،‬ﺑﺮاى اﻟﻘﺎى ﻣﻔﻬﻮم‬ ‫واژه »واﻗﻌـﻰ« ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳـﻦ ﺣﺴﺎب ﻛـﺎﻟﻮﻳﻦ از اﻳﻦ ﺑـﺤﺚ ﻣﻰﻛـﺮده ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨـﺪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ در ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﻀﻮر ﻧﺪارد اﻣﺎ ﺣﻘﻴﻘﺘًﺎ و واﻗﻌًﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﻣﻨﻜﺮ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﺳـﺮاﻳﺖ ﺻﻔﺎت از ذات اﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑـﺸـﺮى‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﺗﻔﻜﻴﻚ و ﺗﻘﺴﻴﻢ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ و اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ و ارﺗﻜﺎب ﻫﻤـﺎن‬ ‫ﺑﺪﻋﺖ ﻧﺴﺘﻮرىﻫﺎ ﻣﺘﻬﻢ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻋﺘﻰ ﻛﻪ در ﺷﻮراى ﻛﺎﻟﺴﺪون ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ ٤٥١‬ﻣﻴﻼدى‬ ‫ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪ‪ .‬ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آن دو ﻃﺒﻴﻌﺖ را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﳕﻰداﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫آﻧﻬﺎ را از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰﺷﻤﺎرد‪.‬‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ در آﺳﻤﺎن ﺟﺎى دارد و در اﲢﺎد ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ او ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ در ﺟﺎى واﺣﺪى ﻗﺮار دارد‪،‬‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ آن ﺷﻜﻞ ﻣﻈﺮوف ﻫﻴﭻ ﻣﻜﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ذات اﻟﻬﻰ او ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﻗﺪرت ﺣﻀﻮر در ﻫﻤﻪ ﺟـﺎ را دارد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻫﺮ روزه ﺗﺎ اﻧﻘﻀﺎى ﻋﺎﻟـﻢ‬ ‫ﻫﻤﺮاه ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷﻢ« )ﻣﺘﻰ ‪.(٢٠:٢٨‬‬ ‫ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰداد ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺟـﺴـﻢ و ﺧـﻮن ﻣﺴﻴﺢ در آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻗـﻰ‬ ‫ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛـﻪ ﻃـﺒـﻴـﻌـﺖ‬ ‫اﻗﻌﺎ در آﳒﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮد‬ ‫اﻟﻬﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬او و ً‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺳﺎزﮔﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺷﻤﺎ دور ﻣﻰﺷﻮم و ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﻣﺎﱎ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ در‬ ‫ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ او ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎ او ﺑﻪ ﻣﺸﺎرك ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ او‬ ‫در ﺣﻀﻮر اﻟﻬﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃـﺮزى ﻣﺮﻣﺮز ﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﻧﺴﺎﻧﻰ‬ ‫او ﺑﺮده ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ زﻳﺮا ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ او ﻫﺮﮔﺰ از ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰاش ﺟﺪا ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آن ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ ﺻﻌﻮد ﻛﺮده رﻫﻨﻤﻮن ﻣﻰﺷﻮد و در ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬ ‫ذرهاى از ﻃﻌﻢ آﺳﻤﺎن را ﻣﻰﭼﺸﻴﻢ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥‪≤µ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻟﻮﺗﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰداد ﻛﻪ ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻧﺎن و ﺷﺮاب و ﲢﺖ‬ ‫و از ﻃﺮﻳﻖ آﻧﻬﺎ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬زوﻳﻨﮕﻠﻰ‪ ،‬اﻳﺪهاى را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰداد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ آن‪ ،‬ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻠﺴﻪ ﻳﺎدﺑﻮد اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ‪ ،‬ﻣﻨﻜﺮ ﺣﻀﻮر ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺣﻘﻴﻘﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ذات ﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ در آﺳﻤﺎن ﺟﺎ دارد و ذات اﻟﻬﻰ او ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٩-٢٦:٢٦‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٣٤-٢٣:١١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٧-١٣:١٠‬‬

‫≥∏© ‪XO¼UdOOGð‬‬ ‫در زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﳊﻈﻪاى وزﻳﻦﺗﺮ ﻳﺎ ﻣﻘﺪسﺗﺮ از ﳊﻈﺎت ﺟﺸﻦ ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﭘﻴﺪا ﳕﻰﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ آن ﳊﻈﺎت را ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﻣﻘﺪس ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﻢ از اﻳﻦ روﺳﺖ ﻛﻪ در‬ ‫اﺛﻨﺎى آن ﺿﻴﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻃﺮزى وﻳﮋه ﺑﺎ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ دﻳﺪار ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬در آن ﳊﻈﺎت‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﺧﺎص‪ ،‬ﻧﺰد ﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﺎل ﭘـﺮﺳﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ در ﺷـﺎم ﺧـﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﭼـﮕـﻮﻧﻪ ﻧـﺰد ﻣﺎ ﺣـﻀـﻮر‬ ‫ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ؟ اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭘـﺮﺳﺸﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت ﺑـﻰﭘـﺎﻳـﺎﻧـﻰ را‬ ‫ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭘﺮﺳﺸﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺎن آﺋﻴﻦ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن و ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ‬ ‫روم دورهاى از زورآزﻣﺎﺋﻰ را ﭘﺪﻳـﺪ آورد ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴـﻦ رﻫﺒـﺮان ﻧﻬﻀﺖ‬ ‫اﺻﻼح ﻃﻠﺐ ‪-‬ﻟﻮﺗﺮ‪ ،‬ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ و زوﻳﻨﮕﻠﻰ‪ -‬ﻧﻴﺰ ﻣﻴﺪان ﺑﺮﺧﻮردى ﻓﺮاﻫﻢ آورد ﻛﻪ ﺧﻮد‬ ‫از ﮔﺸﻮدن ﮔﺮه آن درﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم‪ ،‬ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ آﻣﻮزه ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻐﻴﻴﺮﻣﺎﻫﻴﺖ ﺑﺪﻳﻦ‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺣﻴﻦ آﺋﻴﻦ ﻋﺸﺎى رﺑﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻣـﻌـﺠـﺰهاى رخ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ‬ ‫آن‪ ،‬دو ﻋﻨﺼﺮ ﻋﺎدى ﻧﺎن و ﺷﺮاب ﺑﻪ ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از‬ ‫ﳊﺎظ ﺣﻮاس ﺑﺸـﺮى‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻠﻤـﻮﺳﻰ در آن ﻧﺎن و ﺷـﺮاب ﻣﺸﺎﻫﺪه ﳕﻰﺷـﻮد‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚﻫﺎى روم ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ در ﺣﻴﻨﻰ ﻛﻪ آن دو ﻋﻨﺼﺮ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺷﺒﻴﻪ ﻧـﺎن و‬ ‫ﺷﺮاب ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻃﻌﻢ ﻧﺎن وﺷـﺮاب ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻮى ﻧﺎن و ﺷﺮاب از آﻧﻬﺎ ﺑﺮﻣﻰﺧﻴﺰد و‬ ‫ﻏﻴﺮه‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﻮﺷﺖ و ﺧﻮن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى درك ﻣﻌﺠﺰه ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻻزم اﺳﺖ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ در ﻣﻮرد ﻓﻠﺴﻔﻪ ارﺳﻄﻮ ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ زﺑﺎن ﺳﺎده ارﺳﻄﻮ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﻴﺌﻰ )وﺟﻮد(‪ ،‬ﻣﺘﺸﻜﻞ از ﻣﺎده و ﻋﻮارض اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎده ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ از ﻛﻨﻪ ﺟﻮﻫﺮ ﻳﺎ »ﻣﻐﺰ« ﻳﻚ ﭼﻴﺰ‪ .‬ﻋﻮارض‪ ،‬ﺑﺮ ﳕﻮد ﺑﻴﺮوﻧﻰ‪ ،‬ﺧﺎرﺟﻰ‬ ‫ﻳﺎ ﺳﻄﺤﻰ آن ﺷﻰء دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﻮارض‪ ،‬ﺣﺎﻛﻰ از ﻛﻴﻔﻴﺎت ﺷﻰء اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﻛﻴﻔﻴﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ آﻧﻬﺎ را ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺣﺲ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻰﺑﻮﺋﻴﻢ و ﻣﻰﭼﺸﻴﻢ‪.‬‬ ‫از ﻧﻈﺮ ارﺳﻄﻮ ﻫﻤـﻮاره ﻳﻚ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻗﻄﻊ ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ ﻣﻴﺎن ﺷﻰء و ﻋـﻮارض آن وﺟﻮد‬ ‫دارد‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬درﺧﺖ ﺑﻠﻮط ﻫﻤﻮاره ﻫﻢ ﻣﺎده و ﻫﻢ ﻋﻮارض درﺧﺖ ﺑﻠﻮط ﺑﻮدن را‬ ‫دارد‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻴﺰى ﻣﺎده ﻳﻚ ﺷﻰء را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻋـﻮارض ﻳﻚ ﺷﻰء دﻳﮕﺮ‬ ‫را‪ ،‬آن وﻗﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﺠﺰهاى اﺗﻔﺎق ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﻌﺠﺰهاى ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻌﺠﺰه ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬دو ﻋﻨﺼﺮ ﻧﺎن و ﺷﺮاب‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎده ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻰﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ اﺛﻨﺎ‪ ،‬ﻋﻮارض ﻧﺎن و ﺷـﺮاب ﺳﺮ‬ ‫ﺟﺎى ﻗﺒﻠﻰ ﺧـﻮد ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑـﺮاﻳﻦ در آﺋﻴﻦ ﻋﺸﺎى رﺑﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﺎده ﺟـﺴـﻢ و‬ ‫ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ را دارﻳﻢ ﺑﻰآﻧﻜﻪ ﻋﻮارض آن ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﻋﻮارض ﻧﺎن‬ ‫و ﺷﺮاب را دارﻳﻢ ﺑﻰآﻧﻜﻪ ﻣﺎده ﻧﺎن وﺷﺮاب را دارا ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬درواﻗﻊ ﭘﻴﺶ از رخ دادن آن‬ ‫ﻣﻌﺠﺰه‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﺎده و ﻋـﻮارض ﻧﺎن و ﺷﺮاب را دارﻳﻢ و ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻌﺠـﺰه رخ داد ﻣﺎ‬ ‫ﻣﺎده ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺎ ﻋﻮاض ﻧﺎن و ﺷﺮاب دارﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ در اﻃـﺮاف ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ دور ﻣـﻰزدﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﻮد‪،‬‬ ‫وﻟﻰ ﻣﺴﺄﻟﻪاى ﻛﻪ درﺑـﺎر(ه ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻳﺎ ذات اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴـﺴـﻰ وﺟﻮد داﺷﺖ‪ ،‬از اﻫﻤﻴﺖ‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮى ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫اﻟﻮﻫﻴﺖ او‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺸﺎى رﺑﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻫﻤـﺰﻣﺎن در ﻧﻘﺎط ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬دﻧﻴـﺎ‬ ‫ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﻮال ﭘﻴﺶ ﻣﻰآﻳﺪ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ )ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن او(‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗـﻮاﻧﺪ در آن واﺣﺪ در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻗـﺪرت در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿـﺮ‬ ‫ﺑﻮدن‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﻳﻜﺴﺎن در ﻫـﻤـﻪ ﻧـﻘـﺎط ﺑـﻮدن‪ ،‬از ﺻﻔﺎت اﻟﻮﻫﻴﺖ اﺳـﺖ‪ ،‬ﻧـﻪ‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ‪ .‬ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ در ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺎط ﺟﻬﺎن ﭘﺨﺶ ﺷـﻮد ﻻزم‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ آن را اﻟﻮﻫﻰ ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪ .‬ﻫﻢ ﻟﻮﺗﺮ و ﻫﻢ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚﻫﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ دادﻧﺪ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ‬ ‫اﻟﻬﻰ ﻣﺴﻴﺢ )ﻛـﻪ واﺟﺪ ﺻﻔﺖ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣـﺎﺿـﺮ ﺑـﻮدن اﺳﺖ(‪ ،‬ﻗﺪرت ﺧﻮد را ﺑـﻪ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺮاﻳﺖ ﻣﻰدﻫﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮى ﻛﻪ آن ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺻﻮرت ﻋﺎدى در ﺟﺎﺋﻰ ﻗﺮار دارد‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ در آن واﺣﺪ در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ از ﻧﻈﺮ ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ و دﻳـﮕـﺮان‪ ،‬اﻳﺪه ﺳﺮاﻳﺖ ذات اﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﻃﺒﻌﻴﺖ اﻧﺴـﺎﻧـﻰ‪،‬‬ ‫ﻧﻘﺾ ﻧﻈﺮ ﺷـﻮراى ﻛﺎﻟﺴـﺪون )‪ ٤٥١‬م‪ (.‬ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻈـﺮى ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ آن دو ﻃﺒﻴﻌـﺖ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ و ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ او‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮزى ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺪون‬ ‫اﺧﺘﻼط‪ ،‬ﻋﺎرى از ﻏﺶ و ﺑﻪ دور از ﺟﺪاﺋﻰ ﻳﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻛﻪ ﻫﺮ‬ ‫ﻳﻚ از آن دو‪ ،‬ﺻﻔﺎت ﺧﺎص ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺮاى ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ و اﻏﻠﺐ‬ ‫اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن‪ ،‬آﻣـﻮزه ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ‪ ،‬ﺑﺪﻋﺘـﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻧـﺺ رأى ﻓﻮقاﻟﺬﻛﺮ‪،‬‬ ‫ﻣﺒﺎﻳﻨﺖ دارد‪.‬‬

‫‪≤µ¥‬‬

‫‪≤µµ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ در اﺛﻨﺎى آﺋﻴﻦ ﻋﺸﺎى رﺑﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻧﺎن و ﺷـﺮاب ﺑﻪ‬ ‫ﻃﺮز ﻣﻌﺠـﺰهآﺳﺎﺋﻰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ داده‪ ،‬ﺑـﻪ ﺟـﺴـﻢ و ﺧـﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣـﻰﺷـﻮﻧﺪ‬ ‫درﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻼك ﺣﻮاس‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻧﺎن و ﺷﺮاب ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺎده ﺑﺮ ﺟﻮﻫﺮ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻋﻮارض‪ ،‬ﺣﺎﻛﻰ از ﻛﻴﻔﻴﺎت‬ ‫ﻣﻠﻤﻮس ﺑﻴﺮوﻧﻰ آن اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪ -٣‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﻣﺴﺘـﻠـﺰم آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴـﺢ را آن ﻗﺪر ﺑﺎ ﺻﻔـﺎت‬ ‫اﻟﻬﻰ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺪن و ﺧﻮن او ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ در آن واﺣﺪ در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ آﻣﻮز(ه ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻘﺾ رأى ﺷﻮراى ﻛﺎﻟﺴﺪون رد ﻛﺮد‪.‬‬

‫اﻳﻨﻜﻪ رﻋﺎﻳﺖ درﺳﺖ ﺳﺒﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫ﮔﻔﺘﮕﻮ اﺳﺖ‪ .‬ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺒﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻓﺮاﻏﺖ از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﻣﮕﺮ داد‬ ‫و ﺳﺘﺪ و ﺗﻜﺎﭘـﻮى ﺿﺮورى‪ .‬ﺳﺒﺖ ﻫﻤﭽﻨـﻴـﻦ زﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﭘـﺮﺳﺘﺶ ﺟﻤﻌﻰ و ﺗـﻮﺟﻪ‬ ‫ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺳﺒﺖ زﻣﺎن وﻳﮋهاى ﺑﺮاى ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ ﻗﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫و آﺳﻮدن ﻣﺎ در اﻣﻴﺪ ﺳﺒﺖ آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﺧﺘﻼف ﻋﻘﻴﺪهﻫﺎﺋﻰ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﮕـﺎه ﺗـﻔـﺮﻳـﺢ و ﻛـﺎرﻫﺎى ﺧﻴـﺮ وﺟﻮد دارد‪.‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ‪ ،‬ﺗﻔﺮﻳﺢ را اﻗﺪام دﻧﻴﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻪاى ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺒﺖ را ﻣﻰﺷﻜﻨﺪ‪ ،‬در‬ ‫ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ دﻳﮕﺮان اﺻﺮار دارﻧﺪ ﺗﻔﺮﻳﺢ‪ ،‬ﺑﺨﺶ ﻣﻬﻤﻰ از آﺳﻮدن و رﻓﻊ ﺧﺴﺘﮕﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻧﻪ در ﺟﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﺻـﺮاﺣﺖ از ﺗﻔﺮﻳﺢ در ﺳﺒﺖ ﲡﻠﻴﻞ ﻣﻰﻛﻨـﺪ و ﻧـﻪ آن را‬ ‫ﳑﻨﻮع ﻣﻰدارد ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﺧﻮﺷﻰ دراﺷﻌﻴﺎ ‪ ،١٣:٥٨‬ﭼﻨﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر‬ ‫ﺗﻔﺮﻳﺢ ﳑﻨﻮع ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻏﻮﻏﺎى ﻛﻢ ﺳﺮ و ﺻﺪاﺗﺮى ﻫﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻴﺮﻳﻪ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرى‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ وﻳـﮋه ﻋﻴﺴﻰ در روز ﺳﺒﺖ اﺳﺘﻨﺎد ﺟﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ اﻳﻦ ﻛـﺎر او ﻓـﺮﻣﺎﻧﻰ‬ ‫ﺿﻤﻨﻰ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺳﺖ ﺗﺎ از او اﻟﮕﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬در روز ﺳﺒﺖ ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ درﮔﻴﺮ‬ ‫ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻴﺮﻳﻪ ﻧﻈﻴﺮ ﻋﻴﺎدت ﺑﻴﻤﺎران ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮان ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﻟﮕﻮى ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ درﮔﻴﺮ ﺷﺪن آن ﭼﻨﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻣـﺸـﺮوع و ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﺠﺎز ﺷﺪن ﭼـﻴـﺰى‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم واﺟﺐ ﺑﻮدن آن ﻧﻴﺴﺖ )واﺿﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ اﳒﺎم آن ﮔﻮﻧﻪ اﻣﻮر ﺧﻴﺮﻳﻪ‪،‬‬ ‫ﻟﺰو ً‬ ‫ﻣﺤﺪود ﺑﻪ روز ﺳﺒﺖ ﻧﻴﺴﺖ(‪.‬‬

‫∂‪≤µ‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺮﻗﺲ ‪٢٥-٢٢:١٤‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢٦-٢٣:١١‬‬

‫‪X³Ý ©∏¥‬‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺮدن ﺳﺒﺖ از ﻫﻨﮕﺎم آﻓﺮﻳﻨﺶ ﭘﺎﻳﻪﮔﺬارى ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﭘﺲ از ﺷﺶ روز‬ ‫ﻛﺎر ﺧﻠﻘﺖ ﺟﻬﺎن‪ ،‬روز ﻫﻔﺘﻢ آراﻣﻰ ﮔﺮﻓﺖ و آن را ﻣﻘﺪس ﺷﻤﺮد و ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‬ ‫آن را ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻳﺎ ﺟﺪا ﳕﻮد و آن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان روز ﻣﻘﺪس ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ‪ .‬ﻣـﺮاﻋﺎت دﻗﻴﻖ ﺳﺒﺖ‬ ‫ﻳﻜﻰ از ده ﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻛﻮه ﺳﻴﻨﺎ داده ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﱳ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺣﺎﺋﺰ اﻫﻤﻴﺖ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎنﮔـﺬارى ﺳﺒﺖ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از اﺟـﺰاى ﻻﻳﻨﻔﻚ ﭘﻴﻤﺎن آﻓﺮﻳﻨـﺶ ﺑـﻮد و زﻳﺮ ﭘﺎ‬ ‫ﮔﺬاﺷﱳ ﺳﺒﺖ در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﺑﻰﺣﺮﻣﺘﻰﻫﺎى ﻋﻤﺪه ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰﺷﺪ‪.‬‬ ‫واژه ﺳﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻫﻔﺘﻢ« اﺳﺖ از ﻫﻤﻴﻦ روﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺪهاى اﺻﺮار ﻣﻰورزﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ روز درﺳﺖ ﺟـﺸﻦ ﮔﺮﻓﱳ ﺳـﺒﺖ ﻓﻘﻂ روز ﻳﻜـﺸﻨﺒﻪ ﺑـﻮده و رﻋﺎﻳﺖ آن در روز‬ ‫ﺷﻨﺒﻪ ﻧﺎﻣﺸﺮوع اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻫﻤﻮاره روز ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ را ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﺳﺒﺖ رﻋﺎﻳﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ »روز ﺧﺪاوﻧﺪ«‪،‬‬ ‫ر و ز ﻗ ﻴ ﺎ م ﻣ ﺴ ﻴ ﺢ اﺳ ﺖ ‪ .‬ا ﻟ ﺒ ﺘ ﻪ ﭼ ﻪ ﺷ ﻨ ﺒ ﻪ و ﭼ ﻪ ﻳ ﻜ ﺸ ﻨ ﺒ ﻪ ‪ ،‬ا ﺻ ﻞ ﻗ ﻀ ﻴ ﻪ ﺳ ﺒ ﺖ ﻛ ﻪ ﻫ ﻤ ﺎ ن‬ ‫ﻳﻚ روز در ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻰﻋﻴﺐ و دﺳﺖ ﻧﺨﻮردﻧﻰ ﺳﺮ ﺟﺎى ﺧﻮد ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﺒﺖ ﻫﻔﺘـﮕﻰ از ﻫﻤﺎن آﻓﺮﻳﻨﺶ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ داﺋـﻤﻰ و ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻮده و ﺗﻮﺳﻂ رﺳﻮﻻن‬ ‫رﻋﺎﻳﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫∑‪≤µ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺳﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻠﻘﺖ ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده ﺷﺪه و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ از اﻗﺘﺪار ﻗـﺎﻧـﻮﻧﻰ ﺑﺮﺧﻮردار‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺳﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻫﻔﺘﻢ« اﺳﺖ و ﺑﺮ ﭼﺮﺧﻪ ﻳﻚ روز در ﻫﻔﺘﻪ دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﻠﻴﺴﺎى اوﻟﻴﻪ ﺑﺎ اﻧﺘﻘﺎل ﺳﺒﺖ از ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺸﻨﺒـﻪ )روز اول ﻫﻔﺘﻪ(‪ ،‬ﺳﺒـﺖ را در‬ ‫روز ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﺸﻦ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪ -٤‬ﺳﺒﺖ ﻣﺴﺘﻠـﺰم ﺗﻌﻄﻴﻞ اﻣﻮر ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ )ﺑﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎى اﻣﻮر ﺿـﺮورى( و ﮔﺮدﻫﻤﺎﺋﻰ‬ ‫ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ در ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺟﻤﻌﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺸﺮوﻋﻴﺖ ﺗﻔﺮﻳﺢ و ﻟﺰوم ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻴﺮﻳﻪ در روزﺳﺒﺖ‪ ،‬ﺗﻮاﻓﻖ ﻳﻜﭙﺎرﭼﻪاى‬ ‫وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬

‫ﳕﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻜﻨﺪ‪ :‬او ﳕﻰﺗـﻮاﻧﺴﺖ ﭘﺮواز ﻛﻨﺪ ﻳﺎ در ﻳﻚ زﻣﺎن در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﻣﺤﻞ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ و ﻏﻴﺮه‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺟﻮرج واﺷﻨﮕﱳ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ دروغ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﭼﻮن او ﻫﻢ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‬ ‫و ﻫﻤﻪ اﻧـﺴﺎﻧﻬﺎ ﻗـﺎدر ﺑﻪ دروغ ﮔﻔﱳ ﻫـﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛـﻼم ﺧﺪا ﻣﻰﻓﺮﻣـﺎﻳﺪ‪» :‬ﺟﻤﻴـﻊ آدﻣﻴﺎن‬ ‫دروﻏﮕﻮﻳﻨﺪ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(١١:١١٦‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳـﻦ ﺑﻪ آن ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﻮاره دروغ‬ ‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨـﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ راﺳﺖ ﮔﻔـﱳ را ﻫﻢ دارﻳﻢ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ وﻗـﺘﻰ ﭘﻴﺪا ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﻗـﺮار‬ ‫اﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘ(ﻪ ﻛﺴﻰ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ او ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻗﻮل دادن وﺷﻬﺎدت دادنﻫﺎى ﻣﻬﻢ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺑﺮ اﻫﻤﻴﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻗﻴﺪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺷﺎﻫﺪى در دادﮔﺎه ﺷﻬﺎدت دﻫﺪ‪،‬‬ ‫او را ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ .‬او ﻗـﻮل ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ »ﺣﻘﻴـﻘـﺖ را ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﲤﺎم ﺣﻘﻴﻘـﺖ را و‬ ‫ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﮕﻮﻳﺪ« وﺳﭙﺲ از ﺧﺪا ﻛﻤﻚ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻛﻪ واﻻﺗﺮﻳﻦ ﺷﺎﻫﺪ آن ﻗﻮل اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻧﮕﺎﻫﺒﺎن ﻧﺬرﻫﺎ‪ ،‬ﺳﻮﮔﻨﺪﻫﺎ و وﻋﺪهﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﺧـﻮد او‪ ،‬ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ‬ ‫ﲤﺎم ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﻋـﺎرى از ﻫﺮ دروغ و ﻧـﺎراﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ درﺑـﺎر(ه ﺟﻮرج واﺷﻨﮕـﱳ‬ ‫ﺻﺪق ﳕﻰﻛﺮد در ﻣﻮرد ﺧﺪا ﻣﺼﺪاق دارد؛ او اﺻﻼً ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ دروغ ﺑﮕﻮﻳﺪ )ﺗﻴﻄﺲ‬ ‫‪٢:١‬؛ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(١٨-١٧:٦‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﺪا ﳕﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﺎ دروﻏﮕﻮﻳﺎن ﺑﺴـﺎزد ﻳﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻗﻮﻟﻰ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮد‪ .‬او ﻫﺸﺪار ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺳﻮﮔﻨﺪﻫﺎ و ﻧﺬرﻫﺎى ﺧﺎرج از ﺗﻮان‬ ‫ﻳﺎ دروﻏﻴﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪» :‬ﭼﻮن ﺑﺮاى ﺧﺪا ﻧﺬر ﳕﺎﺋﻰ در وﻓﺎى آن ﺗﺎﺧﻴﺮ ﻣﻨﻤﺎ؛ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﻨﻤﺎﺋﻰ از اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺬر ﳕﻮده وﻓﺎ ﻧﻜﻨﻰ« )ﺟﺎﻣﻌﻪ ‪ .(٥-٤:٥‬ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ در ده‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن‪ ،‬ﺣﻜﻤﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺷﻬﺎدت دروغ آﻣﺪه اﺳﺖ )ﺧﺮوج ‪.(١٦:٢٠‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ ﺳﺮاﭘﺎى راﺑﻄﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺮ وﻋﺪهﻫﺎى ﻋﻬﺪ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫ﻧﺬرﻫﺎ‪ ،‬ﺳـﻮﮔﻨﺪﻫﺎ و وﻋﺪهﻫـﺎ را ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻜﻴـﻪ ﻛـﺮدن ﺑـﺮ رواﺑﻂ ﺑﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬـﺎ‬ ‫)رواﺑﻄﻰ ﻣﺜﻞ ازدواج و ﻣﻨﺎﺳﺒﺎت ﲡﺎرى(‪ ،‬ﺑﺮاى رﻓﺎه ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻻزم اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻮﮔﻨﺪى‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ از ﻗﺎﻧﻮن وﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ادا ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ اﺷﺨﺎص ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻋﺘﻤﺎد دﻳﮕﺮان‬ ‫را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﺳﺨﻦ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻛﻨﻨﺪ ﻧـﻮﻋﻰ ﻋﺒﺎدت اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا را در ﻣﻮرد‬ ‫ﻣﻀﻤﻮن آن ﺳﺨﻦ ﻳﺎ ﻗﻮل ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰﻃﻠﺒﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎرﺑﺮد ﺳﻮﮔﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ در‬

‫∏‪≤µ‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٣-١:٢‬‬ ‫اﺷﻌﻴﺎ ‪١٤-١٣:٥٨‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪٢٠-١١:٨‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪١٤-١٢:١‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٧:٢٠‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪١٠:١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢-١:١٦‬‬

‫‪U¼—c½ Ë U¼bMÖuÝ ©∏µ‬‬ ‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪاى ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮدم داﺳﺘﺎن ﺟﻮرج واﺷﻨﮕﱳ و درﺧﺖ ﮔﻴﻼس‬ ‫را ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﻃﺒﻖ آن داﺳﺘﺎن‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛـﻪ ﺟـﻮرج ﺧﺮدﺳﺎل ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻧـﺎراﺣﺖ ﭘـﺪرش‬ ‫روﺑﺮو ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬آن درﺧﺖ ﮔﻴﻼس ﻓﺪاى ﻻﻗﻴﺪى ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺷﺪه؟« ﺟﻮاب‬ ‫داد‪» :‬ﻣﻦ اﺻـﻼً اﻫـﻞ دروغ ﻧﻴﺴﺘـﻢ؛ آن ﻛـﺎر‪ ،‬ﻛـﺎر ﻣـﻦ اﺳـﺖ‪ ،‬ﻣـﻦ آن درﺧـﺖ را‬ ‫ﺑﺮﻳﺪهام‪«.‬‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ درﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ آن اﻋﺘﺮاف ﺟﻮرج واﺷﻨﮕﱳ‪ ،‬درواﻗﻊ ﺧﺎﻟﻰ از‬ ‫دروغ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﮕـﻮﺋﻴﻢ »ﻣﻦ اﺻﻼً اﻫﻞ دروغ ﻧﻴﺴﺘـﻢ‪ «،‬دروﻏﮕﻮﺋﻰ ﺧﻮد را‬ ‫ﻛﺘﻤﺎن ﻛـﺮده و در ﺣﻘﻴﻘـﺖ دروغ ﮔﻔﺘﻪاﻳﻢ‪ .‬ﻛـﺎرﻫﺎى زﻳﺎدى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟـﺮج واﺷﻨﮕـﱳ‬

‫‪≤µπ‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺷﺨﺺ ﮔﻮﻳﻨﺪه( ﺳﻮﮔﻨﺪ‪ ،‬دروﻏﻰ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮد‪ ،‬ﺧﺪا او را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ و ﺷﺪت ﻣﻜﺎﻓﺎت‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻋﺘﺒﺎر ﺳـﻮﮔﻨﺪ و ﻧﺬر را ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻛـﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫روﺣﺎﻧﻴﻮن وﺳﺖﻣﻴﻨﻴﺴﺘﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗـﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻗﻴﻮد و ﺷﺮوط ذﻳﻞ را ﻓﻬﺮﺳـﺖ‬ ‫ﻛﺮدهاﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻧﺎم ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﻪ آن ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﺨﻮرﻧﺪ و ﺗﺎزه ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎرى‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺧﻮف و اﺣﺘﺮاﻣﻰ ﺳﺮاﺳﺮ ﻣﻘﺪس ﺻﻮرت ﭘﺬﻳﺮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﻗﺮار‪ ،‬ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردن‬ ‫ﺑﻪ آن ﻧﺎم ﭘﺮﺟﻼل و ﺑﺎ ﻫﻴﺒﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻄﻼن ﻳﺎ ﺑﺮاى اﻣﺮى ﻓﻮق از ﺗﻮان‪ ،‬ﻳﺎ اداى ﺳﻮﮔﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻜﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ و در ﺧﻮر اﻧﺰﺟﺎر‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ‬ ‫وزن ﻣﻄﻠﺐ اﻗﺘﻀﺎ ﻛﻨﺪ و ﺟﺎﻳﮕﺎه آن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻼم ﺧﺪا ﭼﻪ از ﻣﻨﻈﺮ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ و ﭼﻪ‬ ‫ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬اداى ﻳﻜﺒﺎره ﺳﻮﮔﻨﺪ را ﺗﺄﺋﻴﺪ ﻛﺮده اﺳﺖ؛ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻨﻮال‪ ،‬اداى ﺳﻮﮔﻨﺪ در‬ ‫راﺳﺘﺎى ﻗﺎﻧﻮن ﻛﻪ ﻣﺮﺟﻌﻰ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ آن را ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﻴـﻊ‬ ‫ﺟﻬﺎت‪ ،‬ﺑﻼﻣﺎﻧﻊ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺮط ﻣﻀﺎﻋ‪ N‬دﻳﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻬﺎم ﻳﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﱳ ﺑﺮ ﺑﺨﺸـﻰ از‬ ‫واﻗﻌﻴـﺖ ادا ﺷـﻮد‪ .‬ﺧﺪا ﻧﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﭼﻔﺖ ﺷﺪه در ﻳﻜﺪﻳـﮕـﺮ‪ ،‬ﺑـﻠـﻜـﻪ ﺻـﺪاﻗـﺖ را‬ ‫ﻣﻰﭘﺬﻳـﺮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺳـﻮﮔﻨﺪى ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺳﺒـﻚﺳـﺮى ادا ﺷـﻮد‪ .‬ﺣﺮﻣﺖ ﺳـﻮﮔﻨﺪ را ﻧﺒﺎﻳـﺪ‬ ‫دﺳﺖﻛﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ آن را ﺑﺮاى ﻣﻮﻗﻌﻴﺖﻫﺎ و ﻗـﻮﻟﻬﺎى ﺧﻄﻴﺮ ﻧﮕﺎه داﺷﺖ‪ .‬ﺣﺘﻰ‬ ‫دوﻟﺖﻫﺎ ﻫـﻢ ارزش ﺳﻮﮔﻨﺪ را ﺷـﻨﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﻓﻘـﻂ ﺑﺮاى زﻧﺎﺷﻮﺋـﻰ و ﻗﺒﻞ از دادن ﺷﻬـﺎدت‬ ‫ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ‪ ،‬ﺑﺮ اداى ﺳﻮﮔﻨﺪ اﺻﺮار ﻣﻰورزﻧﺪ‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ ﲤﺎم اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﻃﻌﻰ ﻛﻪ اﻫﻤﻴﺖ‬ ‫ﻣﻄﻠﺐ ﻛـﻤﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﺪار ﺑـﻪ ﺳﺎدهدﻟﻰ دﻋﻮت ﺷﺪه اﺳﺖ ﻳﻌـﻨﻰ آرى اﺷﺨﺎص را‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ آرى ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻪ اﻳﺸﺎن را ﻧﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺷﺎﮔﺮد وﻓﺎدار ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ -٤‬ﺳﻮﮔﻨـﺪ را ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺪا ادا ﻛـﺮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻣﺨﻠـﻮﻗﻰ ﳕﻰﺗـﻮاﻧﺪ واﻻﺗﺮﻳﻦ ﺷﺎﻫـﺪ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻧﺬر و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﻮق از ﺗﻮان ﺷﺨﺺ ﺑﺎﺷﺪ و اداى آن را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣـﻮﻛﻮل‬ ‫ﻛﺮد‪.‬‬

‫∞∂≤‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻣﺴﺘﻌﺪ دروغ ﮔﻔﱳ ﻣﻰﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﺸﻤﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ دروغ ﺑﮕﻮﻳﺪ و او ﻧﮕﺎﻫﺒﺎن ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺧﺪا‪ ،‬ﺳﺮ‬ ‫(‬ ‫‪ -٣‬ﺳﻮﮔﻨﺪﻫﺎ و ﻧﺬرﻫﺎ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮًﻧﺎ ﺑﺨﺸﻰ از ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪٢٠:١٠‬‬ ‫دوم ﺗﻮارﻳﺦ ‪٢٣-٢٢:٦‬‬ ‫ﻋﺰرا ‪٥:١٠‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٣٧-٣٣:٥‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪١٢:٥‬‬

‫‪≤∂±‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪rN½ g7Ð‬‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬ ‫∂∏© ‪ÕË— «dLŁ‬‬ ‫ﺛﻤﺮات روحاﻟﻘﺪس ﻳﻜﻰ از ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪهﺗﺮﻳﻦ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎى ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ‬ ‫در زﻣﻴﻨﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ‪ ،‬ﻋﻠﻞ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻰ دارد‪:‬‬ ‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ﺑﻪ ﻇﻮاﻫﺮ‪ .‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ اﺳﻢ اﻣﺘﺤﺎن ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﻰآﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺪرﺳﻪاىﻫﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻏﺮوﻟﻨﺪ و آه و ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ اﻣﺎ از ﺑـﺮﺧﻰ ﳊﺎﻇﻰ ﻫﻢ‪،‬‬ ‫ذات اﻧﺴﺎن ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ اﻣﺘﺤﺎن دادن اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﻨـﻈـﻮرم اﻣﺘﺤﺎنﻫﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻴـﺰان‬ ‫ﺧﺒﺮﮔﻰ‪ ،‬دﺳﺘﺎوردﻫﺎ و داﻧﺶ ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ﻻاﻗﻞ از ﻧﻈﺮ ﻣﺠﻼﺗﻰ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد‬ ‫ﻻ دوﺳﺖ دارﻳﻢ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ در‬ ‫را اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻃﻼع ﻣﺎ ﻣﻰرﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻛﺠﺎى ﻛﺎر ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬دوﺳﺖ دارﻳﻢ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ آﻳﺎ در ﻓﻼن ﺻﺤﻨﻪ رﻗﺎﺑﺖ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫در زﻣﺮه ﻧﺎمآوران ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻳﺎ ﺗﻮان ﻣﺎﻧﺪن دارﻳﻢ؟‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻫﻢ از اﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪه ﻣﺴﺘﺜﻨﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان ﻣﺴﻴﺤـﻰ دوﺳﺖ‬ ‫دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺷﻴﻮهﻫﺎى ارزﻳﺎﺑﻰ و در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﻣﻮازﻳﻨﻰ ﺧﺎرج از ﺧﻮدﻣﺎن‪،‬‬ ‫ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺧﻮد در زﻣﻴﻨﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﻢ‪ .‬آﻳﺎ دﻫﺎﳕﺎن ﺑﻪ دﺷﻨﺎم و ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺎز ﻣﻰﺷﻮد؟‬ ‫آﻳﺎ اﻫﻞ داد و ﻓﺮﻳﺎد ﻫﺴﺘﻴﻢ؟ آﻳﺎ از ﻣﺸﺘﺎﻗﺎن ﺳﻴﻨﻤﺎ و ﺗﺼﺎوﻳﺮ آن ﭼﻨﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ؟ اﻳﻨﻬﺎ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻣﻌﻴﺎرﻫﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻏﻠﺐ ﺑﺮاى ﺳﻨﺠﺶ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰروﻧﺪ‪ .‬ﺳﻨﺠﺶ‬ ‫ﻳﺎ آزﻣﻮن ﺣﻘﻴﻘﻰ ‪-‬ﻣﻼك ﻗﺮار دادن ﺛﻤﺮات روح‪ -‬ﻏﺎﻟﺒﺎً ﻣﻮرد ﻏﻔﻠﺖ ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮد ﻳﺎ‬ ‫آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﻧﻴﺴﺖ و اﻳﻦ ﻫﻤﺎن داﻣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺴﻴـﺎن را ﺑﻪ ﻛﺎم ﺧـﻮد‬

‫≥∂≤‬

‫ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﺎ از اﻣﺘﺤﺎن ﺣﻘﻴﻘﻰ ﮔﺮﻳﺰاﻧﻴﻢ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻴﻮه روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﭘﻴﭽﻴﺪه در‬ ‫ﻏﺒﺎر و ﻓﺮو رﻓﺘﻪ در ﻣﻪ ﮔﻤﻨﺎﻣﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﺒﺎت اﻣﺘﺤﺎن ﻣﺰﺑﻮر از ﺷﺨﺼﻴﺖ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﺴﻰ ﺑﻴﺶ از ﻣﻄﺎﻟﺒﺎت ﺧﺮدهﮔﻴﺮاﻧﻪ‬ ‫ﭘﻴﺮاﻣﻮن اﻳﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺐ ﻓﺮو ﺑﺴﱳ از دﺷﻨﺎم و ﻟﻌﻨﺖ‪ ،‬ﺑﺴﻰ آﺳﺎﻧﺘﺮ از ﺧﻮ ﮔـﺮﻓﱳ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻜﻴﺒﺎﺋﻰ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ﺑﻪ ﻋﻄﺎﻳـﺎ‪ .‬ﻫﻤﺎن روحاﻟﻘﺪﺳﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳـﻮى ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻫﺪاﻳﺖ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ و در ﻣﺎ دﻟﺴﻮزى ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻰآورد‪ ،‬ﻋﻄﺎﻳﺎى روﺣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ ﻛﻪ ﻋﻠﻰرﻏﻢ ﺗﻌﻠﻴﻢ روﺷﻦ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﺴﻰ ﺑﻰآﻧﻜﻪ در روﻧﺪ روﺣﺎﻧﻰ رﺷﺪ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻄﺎﻳﺎﺋﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ﺑﺴﺘـﻪ ﻋﻄﺎﻳﺎى روح ﻣﻰﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ‬ ‫ﺑﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﻮه دﻟﺒﺴﺘﻪ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬دل‬ ‫(‬ ‫در ﻧﺎﻣﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻔﺎﻓﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع درﺳﺘﻜﺎران ﺑﻰاﻳﻤﺎن‪ .‬وﻗﺘﻰ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺧﻮد در زﻣﻴﻨﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ را در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﺛﻤﺮات روح اﻧﺪازه ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﻢ و ﮔﺎﻫﻰ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧـﻮاﺻﻰ از آن ﺛﻤﺮات‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺮوز ﻣﻰﻛـﻨـﺪ‪ ،‬دﻟـﺴـﺮد ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﻰاﻳﻤـﺎﻧـﺎﻧـﻰ را‬ ‫ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺑﺴﻴـﺎرى از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﻧـﺰاﻛﺖ و ﺷﻜﻴﺒﺎﺋﻰ ﺑﻴﺸﺘـﺮى از‬ ‫ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﺷﺨﺎص ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺟﺪا از روح‪» ،‬ﺛﻤﺮات روح« را داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ رﺷﺪ روﺣﺎﻧﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﺪﻳﻮن اﻳﻦ ﻣﻨﺒﻊ ﺑﺪاﻧﻴﻢ؟‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻛﻴﻔﻴﺎﺗﻰ از ﻗﺒﻴﻞ ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ ﺻﻠﺢ ﻃﻠﺒﻰ و ﺷـﻜـﻴـﺒـﺎﺋـﻰ ﻛـﻪ ﺗـﻮﺳﻂ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس در ﻣﺎ ﺳـﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ و آﻧﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ از ﺑﻰاﻳﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﳕـﺎﻳـﺶ درﻣﻰآﻳـﺪ‪،‬‬ ‫ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﻛﻴﻔـﻰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻛﺎر ﺑﻰاﻳﻤﺎﻧﺎن‪ ،‬اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ از ﻏـﺮاﻳﺰى ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﺧﻮدﺧـﻮاﻫﺎﻧﻪ‬ ‫اﺳﺖ اﻣﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺛﻤﺮات روح را ﺑﻪ ﻣﻌﺮض ﲤﺎﺷﺎ ﻣﻰﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬درواﻗﻊ‬ ‫وﻳﮋﮔﻰﻫﺎﺋﻰ را ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻬﺎﻳﺘـﺎً ﺧﺪا و ﻫﻤﻨـﻮﻋﺎن ﺧﻮد را ﻣﺪ ﻧﻈﺮ دارﻧﺪ‪ .‬ﭘﺮ‬ ‫ﺑﻮدن از روح ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﲢﺖ ﺗﺴﻠﻂ روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ؛‬ ‫ﺑﻰاﻳﻤﺎﻧﺎن ﻓﻘﻂ ﻣﻰﺗـﻮاﻧﻨﺪ آن ﺧﻮاص روﺣﺎﻧﻰ را در ﻣﺤﺪوده ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ اﻧﺴﺎن از ﺧـﻮد‬ ‫ﺑﺮوز دﻫﻨﺪ‪.‬‬

‫‪≤∂¥‬‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫ﭘﻮﻟﺲ‪ ،‬ﺛﻤـﺮات روح را در ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻏﻼﻃﻴﺎن ﭼﻨﻴـﻦ ﻓـﻬـﺮﺳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﺛﻤﺮه روح‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﺧﻮﺷﻰ و ﺳﻼﻣﺘﻰ و ﺣﻠﻢ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ و ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ و اﻳـﻤـﺎن و‬ ‫ﺗﻮاﺿﻊ و ﭘـﺮﻫﻴﺰﻛﺎرى اﺳﺖ« )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ .(٢٢:٥‬اﻳﻨﻬﺎ ﺧﺎﺻﻴﺖﻫﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘـﻨـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ را از ﺧﻮد ﭘﺮ ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ از روح ﭘﺮ ﺷﺪهاﻳﻢ‪ ،‬ﺛﻤﺮات روح را‬ ‫از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﻴﻢ داد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛـﺎرى‪ ،‬ﻧﻴـﺎزﻣﻨﺪ زﻣﺎن اﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻳﻚﺷﺒـﻪ‬ ‫ﻣﻰﺗﻮان اﳒﺎم داد اﺻﻼﺣﺎﺗﻰ ﺳﻄﺤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮد اﳒﺎم ﻣﻰدﻫﻴﻢ و‬ ‫ﻧﻪ ﭼﻨﺎن ﻣﻬﻤﻰ ﻛﻪ ﻗـﺮار اﺳﺖ از دﮔﺮﮔـﻮﻧﻰﻫﺎى ذاﺗﻰ ﺧﺒﺮ دﻫﺪ‪ .‬آن دﮔـﺮﮔﻮﻧﻰﻫﺎ ﺑﺎ‬ ‫ﻧﻬﺎﻧﻰﺗﺮﻳﻦ ﲤﺎﻳﻼت ﻗﻠﺒﻰ ﭘﻨﺠﻪ در ﭘﻨﺠﻪ ﻣﻰاﻓﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﺮآﻳﻨﺪى ﻣﺎداماﻟﻌﻤﺮ از ﺗﻘﺪﻳﺲ‬ ‫ﺷﺪن ﺗﻮﺳﻂ روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﺎ ﻣﺎﻳﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮرﺳﻰ ﺛﻤﺮات روحاﻟﻘﺪس را ﻧﺎدﻳﺪه ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ زﻳﺮا )‪ (١‬ﻣﺸﻐﻮل ﻇﻮاﻫﺮ‬ ‫ﺑﺴـﺘـﻪ ﻋﻄﺎﻳﺎى روﺣﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ و )‪ (٣‬ﻗـﺒـﻮل دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺴـﻴـﺎرى از‬ ‫ﻫﺴﺘﻢ؛ )‪ (٢‬دل‬ ‫(‬ ‫ﺑﻰاﻳﻤﺎﻧﺎن ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻗﺎﺑﻠﻴﺖﻫﺎى روﺣﺎﻧﻰ را ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﻣﻰﮔﺬارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬اﻧﺪازهﮔﻴﺮى روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺑﺎ ﻇﻮاﻫﺮ آﺳﺎنﺗﺮ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺛﻤﺮات روح‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﺎ در ﻋﻴﻦ رﺷﺪ ﻧﻴﺎﻓﺘﮕﻰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻄﺎﻳﺎى روﺣﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺑﻴﻦ ﺣﻀﻮر ﻗﺎﺑﻠﻴﺖﻫﺎى ﻣﻌـﻨـﻮى در ﺑﻰاﻳﻤﺎﻧﺎن و ﺣﻀﻮر ﺧـﻮاص روﺣﺎﻧﻰ در‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران‪ ،‬اﺧﺘﻼﻓﻰ ﻛﻴﻔﻰ وﺟﻮد دارد‪ .‬در ﻣﻮرد ﺑﻰاﻳﻤﺎﻧﺎن‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﻓﻘﻂ از ﺗﻼش‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰﮔﻴﺮد اﻣﺎ در ﻣﻮرد ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬اﻳﻦ ﺧﺪاى روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻓﺎ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻰآورد‪.‬‬ ‫ﺛﻤﺮات روﺣﺎﻧﻰ را در اﺑﻌﺎدى وراى ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﺻﺮ ً‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢١-١:١٢‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٤٠:١٤-١:١٢‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٢٦-١٩:٥‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٢٠:٦-١:٤‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤∂µ‬‬

‫∑∏© ×‪X³‬‬ ‫ﻻ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻗـﺮار اﺳﺖ از ﺣﺎﻟﺘﻰ اﻧﻔﻌﺎﻟﻰ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘـﻪ‬ ‫در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﻌﻤـﻮ ً‬ ‫ﺷﻮد ﻛﻪ ﻃﻰ آن ﺑـﻪ ﻗـﻮل ﻣﻌـﺮوف در دام ﻋﺸﻖ ﻣﻰاﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬از ﻛﻠﻤﻪ ﻋـﺸـﻖ اﺳـﺘـﻔـﺎده‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ اﻧﻔﻌﺎﻟﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻛﻪ ﻓﻌﻠﻰ واﻗﻊ ﺷﻮد ﺑﻰآﻧﻜﻪ ﻣﻔﻌﻮل‪ ،‬ﺗﺴﻠﻂ و‬ ‫ﻧﻔﻮذ ﭼﻨﺪاﻧﻰ ﺑﺮ ﺟﺮﻳﺎن آن د اﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻴﻢ در دام ﻋﺸﻖ »ﻣﻰاﻓﺘﻴﻢ« و اﻳﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫از آن روﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻳﺎ ﻫﻴﺠﺎن ﺧـﺎﺻـﻰ را ﺑـﺮاى ﻣﺎ ﺗﺪاﻋﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻓﺸﺎر دادن ﻳﻚ دﻛﻤﻪ ﻳﺎ ﺑﺎ اﻗﺪاﻣﻰآ ﮔﺎﻫﺎﻧﻪ و از ﺳﺮ اراده ﭘﺪﻳﺪ آﻳﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ »ﺗﺼﻤﻴﻢ« ﳕﻰﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻛﺴﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻰ ﺑﺴﻴـﺎر زﻧﺪهﺗﺮ و در ﻗﺎﻟﺒﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﻣـﺆﺛﺮﺗﺮ از‬ ‫ﻋﺸﻖ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن زﺑﺎن و ﻗﺎﻟﺐ ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ دﻳﮕﺮ ﻋﺸـﻖ ﻛـﻪ‬ ‫ﻻاﻗﻞ از ﳊﺎظ دﺳﺘﻮرى‪ ،‬ﻧﺎﻣﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬دﺳﺘﻮرى ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﻌﻠﻴﺖ درﻣﻰآﻳﺪ‬ ‫و ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﳊﺎظ دﺳﺘﻮى ﻧﻴﺰ ﻓﻌﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻛﺮدن‪ ،‬اﻗﺪاﻣﻰ ﻋﻤﻠﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮد ﻓﺎﻋﻞ آن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ دﺳﺘﻮر ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮد و ﺣﺘﻰ ﺑﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮد ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬دﺳﺖ و دل‬ ‫ﺑﻪ اﻓﺴﻮن آﻟﻮدن و ﻣﻬﺮ و ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺴﻰ را ﺑﻪ دل دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ اﻧﺪاﺧﱳ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ و‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﺑﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻨﻈﻮر ﭘﻴﭽﻴﺪهاى از ﻣﺤﺒﺖ دارد ﻛﻪ ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺴﺒﺘﺎً‬ ‫ﻣﺨﺘﺼـﺮى آن را ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﺑـﺮاى ﺑﻴﺎن ﻣﺤﺒـﺖ‪ ،‬واژه ﻋﺒﺮى ‪ oheb‬را ﺑﻜﺎر‬ ‫ﺑﺮده و ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ازاى ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﻋﻤﺪﺗﺎً دو واژه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ‪ agape‬و ‪ phileo‬را ﻣﻮرد‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده ﻗـﺮار داده اﺳـﺖ‪ phileo .‬ﻛﻪ ﻧﺎم ﺷﻬﺮ ﻓﻴﻼدﻟﻔﻴﺎ )ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﺷـﻬـﺮ ﻣـﺤـﺒـﺖ‬ ‫ﺑﺮادراﻧﻪ«( از آن ﻣﺸﺘﻖ ﺷﺪه‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻟﻐﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن ﻋﻼﻗﻪاى ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻴـﺎن دوﺳﺘﺎن ﺑﺮﻗـﺮار اﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣـﻰرود‪ .‬از ﺳﻮى دﻳﮕﺮ‪ ،‬اﺻﻄـﻼح ‪ eros‬ﻛـﻪ در‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻧﻴﺎﻣﺪه‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟ‪ N‬و ﻣﺤﺒﺖ ﻋﺎﺷﻘـﺎﻧـﻪ‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻣﺤﺒﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ اﻏﻠﺐ ﺟﺎى ﭘﺎى آن را در ﻋﺸﻖﻫﺎى‬ ‫رﻣﺎﻧﺘﻴﻚ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳـﻦ دو ﻧـﻮع ﻣﺤﺒﺖ اﺧﻴﺮاﻟﺬﻛﺮ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﻫﻤـﻪ اﻓـﺮاد ﺑﺸﺮ راﻳﺞ‬ ‫اﺳﺖ و ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺧـﻮﻳـﺶ‪ ،‬ﻋـﻼﻗـﻪ ﺑـﻪ ارﺿﺎى ﺧﻮﻳﺶ و ﻋﻼﻗـﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﺣﻔﺎﻇﺖ از ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺸﺄت ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎن ﻧﻮع ﺳﻮﻣﻰ از ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰﭘﺮدازد‪ agape :‬در‬ ‫ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟ‪ N‬آن ﻋﻼﺋﻘﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ رﮔﻪﻫﺎﺋﻰ از ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻰ و ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺷﺨـﺼـﻰ‬ ‫دارﻧﺪ‪ .‬ﻣﺘﻤﺎﻳـﺰﺗﺮﻳﻦ وﺟﻪ اﻳﻦ ﻋﻼﻗﻪ در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ آن ﻋﻼﺋﻖ‪ ،‬ﺟﺎى ﺧﺎﻟﻰ ﻣﻨـﻔـﻌـﺖ‬ ‫ﺷﺨﺼﻰ در آ ﮔﺎﭘﻪ اﺳـﺖ‪ .‬آ ﮔﺎﭘﻪ از ﻗﻠﺒﻰ ﺳـﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰﮔﻴﺮد ﻛﻪ در اﻧﺪﻳﺸﻪ دﻳﮕـﺮان‬ ‫اﺳﺖ و ﻏﻢ دﻳﮕـﺮان را ﻣﻰﺧـﻮرد‪ .‬ﭘـﻮﻟﺲ رﺳﻮل وﻳـﮋﮔﻰﻫﺎى آ ﮔﺎﭘـﻪ را در ﺑـﺎب ‪١٣‬‬ ‫ﺳﺎﻟﻪ اول ﺧﻮد ﺑﻪ ﻗـﺮﻧﺘﻴﺎن ﺑﺮﺷﻤـﺮده اﺳﺖ‪ .‬آ ﮔﺎﭘﻪ ﺻﺒﻮر و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻧـﻪ ﻻف‬ ‫ر (‬ ‫ﻣﻰزﻧﺪ و ﻧﻪ ﺣﺴﺪ ﻣﻰورزد‪ ،‬ﻧﻪ ﻧﺨﻮت ﺑﻪ ﺧﻮد راه ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺣﺮﻛﺎت ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻣﻰﻛﻨﺪ‬ ‫و ﻧﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮد را ﺧﻮاﻫﺎن اﺳﺖ‪ .‬آ ﮔﺎﭘﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﻰ ﺧﺸﻢ ﳕﻰﮔﻴﺮد اﻣﺎ ﻓﻰاﻟﻔﻮر ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ‬ ‫و در ﭘﻰ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ و راﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬آ ﮔﺎﭘﻪ ﻧﻪ از آ ﮔﺎه ﺷﺪن ﺑﺮ ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌ‪ N‬ﻛﺴﻰ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ‬ ‫دﻳﺪن ﻧﻘﻄـﻪ ﻗـﻮت اﺷﺨﺎص ﺷﺎد ﻣـﻰﺷـﻮد‪ ،‬اﻫﻞ ﺻﺒﺮ‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد‪ ،‬اﻣـﻴـﺪ‪ ،‬ﲢـﻤـﻞ و‬ ‫اﻳﺴﺘﺎدﮔﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب ﻣﺤﺒﺖ از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﻫﻴﺠﺎن ﺻﺮف‬ ‫ﺑﺮﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬دﻋﻮت ﻣﺴﺤﻰ ﻋﻤﺪﺗﺎً آن ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻣﺆﺛﺮ‪ ،‬ﻓﻌﺎل و ّ‬ ‫ﻛﻪ داﺷﱳ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﺤﺒﺖآﻣﻴﺰ ﻧﺴﺒـﺖ ﺑـﻪ دﻳـﮕـﺮان را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﻨﺪ و ﺑﺮوز دﻫـﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮوز دادن ﻣﺤﺒـﺖ و ﺣـﻮزه ﺷﻤﻮل آن در ﺑﺴﻴـﺎرى از ﻣﻘﺎﻃﻊ ﺧـﺎرج از داﻳـﺮه ﺗﺴﻠـﻂ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﻣﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ در ﻣﻮرد ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﻔﺮوض‪ ،‬ﺑﺮ ﻧﺤﻮه‬ ‫ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﺋﻰ و رﻓﺘﺎر ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﺤﺒﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺎزﺗﺎب دﻫﻨﺪه( ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻰﺷﺎﺋﺒﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ آ ﮔﺎﭘﻪ واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﻴﻮه روح اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﭘﻮﻟﺲ »اﳊﺎل اﻳﻦ ﺳﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻗﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻤﺎن و اﻣﻴﺪ و ﻣﺤﺒﺖ اﻣﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از اﻳﻨﻬﺎ ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‬ ‫‪.(١٣:١٣‬‬

‫اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ آ ﮔﺎﭘﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮان آن را ﻋﺸﻘﻰ‬ ‫ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ‪ ،‬ﺗﺰﻟﺰلﻧﺎﭘﺬﻳﺮ و وﻓﺎدار ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬وﺟﻪ ﻣﺸﺨﺼﻪ آ ﮔﺎﭘﻪ‪ ،‬وﻓﺎدارى اﺳﺖ‪ ،‬وﻓﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ از ﭼﺸﻤﻪ اﻋﺘﻤﺎد آب ﻣـﻰﺧـﻮرد‪ .‬آ ﮔﺎﭘﻪ اﺻـﻼً ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺗﻠـﻮن ﻧﻴﺴﺖ ﭼـﻪ رﺳﺪ ﺑـﻪ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺘﻠﻮن ﺑﺎﺷﺪ؛ آ ﮔﺎﭘﻪ‪ ،‬ﻋﺎدﺗﻰ ﺗﺮك ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫∂∂≤‬

‫∑∂≤‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻋﺸﻖ از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻓﻌﺎل اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻋﺸﻖ از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴﻔﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا آن را ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬از ﻣﻴﺎن واژهﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻣﻌﻨﺎى ﻋﺸﻖ را ﻣﻰرﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻪ واژه را ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻣﺪ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪:‬‬ ‫اﻟ‪ = phileo (N‬ﻋﻼﻗﻪ ﺑﺮادراﻧﻪ‬ ‫ب( ‪ = eros‬دﻟﺒﺴﺘﮕﻰ ﺟﻨﺴﻰ ﻳﺎ رﻣﺎﻧﺘﻴﻚ‬ ‫ج( ‪ = agape‬ﻣﺤﺒﺖ اﻟﻬﻰ ﻳﺎ روﺣﺎﻧﻰ‬ ‫آ ﮔﺎﭘﻪ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﻨﻨﺪه ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎى ﺧﺪاﺳﺖ و ﻣﻨﻔﻌﺖ آن ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﻰرﺳﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È «dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪٥-٤:٦‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٤٨-٤٣:٥‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٣-١:١٣‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٤٨-٤٣:٥‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢١-٧:٤‬‬

‫∏∂≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫∏∏© «‪bO‬‬ ‫در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻴﻠﻰ ﭼﻴـﺰﻫﺎ »اﻣﻴﺪ« ﺑﺴﺘﻪاﻳﻢ‪ .‬ﻣﺜـﻼً اﻣﻴﺪ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻴﺎﻧـﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻗﻤﺎن اﺿﺎﻓﻪ ﺷﻮد‪ .‬اﻣﻴﺪوارﻳﻢ ﻛﻪ در ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﺟﻬﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺗﻴﻢ ﻣﺤﺒﻮﲟﺎن‬ ‫از رﻗﻴﺒﺎن ﭘﻴﺶ اﻓﺘﺪ‪ .‬اﻣﻴﺪﻫﺎى اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻨﻰ‪ ،‬ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻨﺪه ﲤﺎﻳﻼت ﺧﻮد ﻣﺎ در ﻣﻮرد آﻳﻨﺪه‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑـﻪ ﭼـﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ اﻣﻴﺪ ﻣﻰﺑﻨﺪﻳﻢ ﻛـﻪ اﻋـﺘـﺒـﺎرى ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﳕﻰداﻧﻴﻢ ﻛـﻪ آﻳـﺎ‬ ‫آرزوﻫﺎﻳﻤﺎن ﺑﺮآورده ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬اﺑﺮاز اﻣﻴﺪوارى ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮآورده‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺣﺎل وﻗﺘﻰ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس از اﻣﻴﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛـﻨـﺪ‪ ،‬ﭼـﻴـﺰى ﻣﺘﻔـﺎوت ﺑﺎ‬ ‫اﻣﻴﺪﻫﺎى ﻣﺬﻛﻮر را ﻣﺪ ﻧﻈﺮ دارد‪ .‬اﻣﻴﺪ از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬اﻋﺘﻘﺎدى راﺳﺦ ﺑـﻪ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ وﻋﺪهﻫﺎى ﺧﺪا در ﻣﻮرد آﻳﻨﺪه‪ ،‬ﲢﻘﻖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬اﻣﻴﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎزﺗﺎﺑﻰ‬ ‫از آرزو ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧـﻮﻋﻰ ﻳﻘﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻘﻴﻦ ﺑـﻪ اﻣـﻮرى ﻛﻪ ﺑﻪ وﻗﻮع ﺧﻮاﻫﻨـﺪ‬ ‫ﭘﻴﻮﺳﺖ‪» .‬ﺗﺎ ﺑﻪ آن اﻣﻴﺪى ﻛﻪ در ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﮔﺬارده ﺷﺪه اﺳﺖ ﲤﺴﻚ ﺟﻮﺋﻴﻢ و‬ ‫آن را ﻣﺜﻞ ﻟﻨﮕﺮى ﺑﺮاى ﺟﺎن ﺧﻮد ﺛﺎﺑﺖ و ﭘﺎﻳﺪار دارﻳﻢ ﻛﻪ در درون ﺣﺠـﺎب‬ ‫داﺧﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١٩-١٨:٦‬‬ ‫اﻣﻴﺪ ﻳﻜﻰ از ﻗﺎﺑﻠﻴﺖﻫﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل آن را ﺑﻪ ﻣﻮازات اﻳﻤﺎن‬ ‫و ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ١٣:١٣‬ﻣﻄﺮح ﻣﻰﻛﻨﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ آن ﺳﻪ‪ ،‬در ﻳﻚ ردﻳ‪ N‬ﻗﺮار‬ ‫دارﻧﺪ‪ .‬اﻣﻴﺪ ﻫﻤﺎن اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى آﻳﻨﺪه ﺟﻬﺖﮔﻴﺮى ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬اﻣﻴﺪ ﺑﻪ دو ﻃﺮﻳﻖ ﻋﻨﻮان ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﺑـﻪ آن‬ ‫ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻣـﻮﺿﻮع اﻣﻴﺪ ﻣﺎ ﺧﺘﻢ ﻣﻰﺷـﻮد‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬اﻣﻴﺪ ﻣﺎ اﺳﺖ و اﻣﻴﺪ ﻣـﺎ‬ ‫ﺣﺎﻛﻰ از ﺣﻴﺎت ﺟﺎودان‪ .‬ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﺨﺘﻮم ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﻰ‬ ‫از ﻳﻘﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﲢﻘﻖ وﻋﺪهﻫﺎى ﺧﺪا ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ دﻋﻮت‬ ‫ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻗﻴﺎم ﻗﻮم ﺧﺪا و آﻣﺪن ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﻳﻘﻴﻦ ﻛﺎﻣﻞ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﻃﺮزى ﻧﺎﮔﺸﻮدﻧﻰ ﺑﻪ آﺧﺮتﺷﻨﺎﺳﻰ ﮔﺮه ﺧﻮرده اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤∂π‬‬

‫ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤـﻴـﺎن ﻳـﺎدآورى ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣـﻠـﻜـﻮت در ﭘـﺮى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺎﻳـﺪ‪،‬‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻓﻘﻂ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ اﻣﻴﺪى ﻣﺘﻘﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ »ﺑﻪ اﻳﻤﺎن رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫دﻳﺪار« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٧:٥‬اﻳﻦ اﻣﻴـﺪ ﻧﻪ ﺑﻰﭘﺎﻳﻪ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺳﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ زﻧﺪﮔـﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺸﺎن رﱋ را ﺑﺮ ﺧﻮد دارد ﺗﺎ ﻧﺸﺎن ﺷﻮﻛﺖ را )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٣-٨:٤‬؛ دوم‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ،(١٨-٧:٤‬وﻟﻰ اﺳﺎس اﻣﻴﺪ ﺑﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻧﻬﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎﻧﺪار اﺑﺘﺪا ﺑﺮ ﻣﺮگ و ﻗﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰﻧﮕﺮد‪ .‬ﻣﺮگ او ﺗﻴﺮهﺗﺮﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان او ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﺎى ﻣﻮﻋﻮد ﻣﺮده ﺑﻮد و ﻣﻠﻜﻮت او‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ از ﻇﺎﻫﺮ اﻣﺮ‬ ‫ﺑﺮﻣﻰآﻣﺪ‪ ،‬از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻗﻴﺎم‪ ،‬آن ﻳﺄس ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﺒﺪل ﺷﺪ‪ .‬اﻣﻴﺪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎى رﱋ‪ ،‬ﺧﻮاه رﱋ ﻋﻈﻴﻢ و ﺧﻮاه ﻗﻠﻴﻞ دوام ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﺧﺪا ﻫﻤﻮاره ﻛﺎﻓﻰ و واﻓﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻴـﻌـﺎﻧـﻪ روحاﻟﻘـﺪس را ﺑﻪ ازاى ﻣﻠﻜـﻮت دارد‪ .‬ﺣﻀـﻮر‬ ‫دوم آﻧﻜﻪ ﻓـﺮد اﻳﻤﺎﻧﺪار‬ ‫(‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﻛﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﲢﻘﻖ ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬روح‬ ‫ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﺸﺎﻧﻪاى دال ﺑﺮ اﻣﻴﺪ اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﮕﺎهدارﻧﺪه اﻣﻴﺪ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬او اﻳﻔﺎى ﻧﻘﺶ‬ ‫ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪهاى را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه دارد ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺪارى و اﻣﻴﺪ ﲢﺮﻳﺺ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻫﻤـﺎن روﺣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧـﺪاران را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﭘـﺪر رو ﻛـﺮده ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﻣﻠﻜﻮت ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪«.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻣﻴﺪ از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻴﺸﺘﺮ در اﻃﺮاف ﻳﻘﻴﻦ دور ﻣﻰزﻧﺪ ﺗﺎ آرزو‪.‬‬ ‫‪ -٢‬اﻣﻴﺪ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺿﻌ‪.N‬‬ ‫‪ -٣‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﭼـﻴـﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻘـﺪاً ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪا اﳒﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣـﻴـﺪ‪،‬‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا وﻋﺪه ﻣﻰدﻫﺪ آن را در آﻳﻨﺪه اﳒﺎم دﻫﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬در ﻛﺸﺎﻛﺶ رﱋ‪ ،‬ﻗﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻣﻴﺪ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎن ﺗﺴﻠﻰدﻫﻨﺪه‪ ،‬ﻣﺎ را اﻣﻴﺪار ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﻀﻮر او ﺗﻀﻤﻴﻨﻰ‬ ‫در ﻣﻮرد آﻣﺪن ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬

‫∞∑≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫اﻳﻮب ‪١٥:١٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٥-١:٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٥-١٨:٨‬‬ ‫ﺗﻴﻄﺲ ‪١٤-١١:٢‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣-١:٣‬‬

‫‪UŽœ ©∏π‬‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻰﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬او در ﻛﻼم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻛـﺘـﺒـﻰ ﺑـﺎ ﻣـﺎ‬ ‫ﻣﺸﻴﺖ آﺷﻜﺎر ﺧﻮد ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻏﻴﺮ ﻛﺘﺒﻰ‪ .‬ﻣﺎ از ﻃﺮﻳﻖ دﻋﺎ ﺑﺎ او‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ و در ّ‬ ‫ﺑﻪ درد دل ﻣﻰﻧﺸﻴﻨـﻴـﻢ‪ .‬ﭼـﺎرﻟﺰ ﻫﻮدج اﻇﻬﺎر ﻛـﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ »دﻋﺎ‪ ،‬ﻣﺒﺎدﻟـﻪ ﺟـﺎن ﺑـﺎ‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ«‪ .‬ﻣﺎ در دﻋﺎ و از ﻃﺮﻳﻖ دﻋﺎ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺗﻜﺮﻳﻢ و ﲡﻠﻴﻞ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ؛ ﺑﺎ اﻋﺘﺮاﻓﻰ‬ ‫ﺣﺎﻛﻰ از ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺟﺎن ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر او ﻋﺮﻳﺎن ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ؛ ﺷـﻜـﺮﮔﺰارى ﻗﻠﺐ‬ ‫ﺣﻖ ﺷﻨﺎس را اﺑﺮاز ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ و دادﺧﻮاﺳﺘﻬﺎ و درﺧﻮاﺳﺘﻬﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر او ﺗﻘﺪﻳﻢ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫در دﻋﺎ‪ ،‬ﻣـﺎ ﺧـﺪا را در ﻗﺎﻟﺐ ﻳﻚ ﺷﺨـﺺ‪ ،‬آن ﻫـﻢ ﺷـﺨـﺼـﻰ ﻗـﺪرﲤﻨـﺪ ﳌـﺲ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ .‬او در ﭘﺎﺳـﺦ‪ ،‬ﻣـﻰﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﺸﻨـﻮد و اﻗﺪام ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣـﺘـﻮن ﻣﻘﺪس ﻫﻢ ﺗﻨﻈـﻴـﻢ‬ ‫ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ اﻣﻮر ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪاى ﻓﺎﻋﻞ ﻣﺎﻳﺸﺎء را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﻨﺪ و ﻫﻢ ﻧﻔﻮذ دﻋﺎ را‪ .‬آن‬ ‫دو اﻣﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ در ﺗﻀﺎد ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ زﻳﺮا ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻫﺪاف آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮﻳﺶ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻋﺎﻗﺒﺘﻬﺎ را ﻣﻘﺪر ﻣﻰﻛﻨﺪ اﺑﺰار را ﻧﻴﺰ‪ .‬دﻋﺎ ﻫﻢ وﺳﻴﻠﻪاى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫اده ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰﺑﺮد‪.‬‬ ‫آن را ﺑﺮاى ﭘﻴﺶ ﺑﺮدن ار (‬ ‫دﻋﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺑـﻪ درﮔﺎه ﺧﺪا ﻋـﺮﺿﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﺧﻮاه ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺗﺜﻠﻴـﺚ‬ ‫ﻣﺒـﺎرك و ﺧـﻮاه ﺑﻪ درﮔﺎه ﻫﺮ ﻳﻚ از ﺳـﻪ ﺷـﺨـﺺ اﻟـﻮﻫﻴﺖ‪ .‬دﻋـﺎ ﻛـﺮدن ﺧﻄﺎب ﺑـﻪ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤∑±‬‬

‫ﻣﺨﻠـﻮﻗﺎت‪ ،‬ﺑﺖﭘـﺮﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬دﻋﺎ ﭼﻨـﺪ ﺷـﺮط ﻻزم دارد‪ :‬ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺎ‬ ‫ﺻﺪاﻗﺖ و ﺻﻤﻴﻤﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﺟﻤﻼت ﺗﻮ ﺧﺎﻟﻰ و رﻳﺎﻛﺎراﻧﻪ‪ ،‬در ﻧﻈﺮ‬ ‫ﺧﺪا ﲤﺴﺨﺮى ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎن دﻋﺎﺋﻰ‪ ،‬ﻋﻼوه ﺑﺮآن ﻛﻪ ﺑﺎ اﻋﻤﺎل ﻣﻮرد ﭘﺴﻨﺪ ﺧﺪا‬ ‫ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺴﻴﺎر دارد‪ ،‬ﻧﻘﺾ ﺣﺮﻣﺖ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺛﺎﻧﻴﺎ ﻣﺎ ﺑﺎ رﻋﺎﻳﺖ اﺣﺘﺮام ﺧﺪا ﺑـﻪ درﮔﺎه او ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪ .‬در دﻋﺎ ﻣﺎ ﻫﻤﻮاره‬ ‫ً‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ اﻳﺴﺘﺎدهاﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ آن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻰ‬ ‫رﻓﻘﺎى زﻣﻴﻨﻰ ﺧـﻮد را ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮ ار ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎ ﳊﻨﻰ از ﺳﺮ ﺧـﻮدﭘﺴﻨـﺪى و‬ ‫ﺳﺒﻚﺳﺮى ﺧﺪا را ﻃﺮف ﺧﻄﺎب ﻗﺮار دﻫﻴﻢ و ﻣﻬﺎر ذﻫﻦ و زﺑﺎن ﺧـﻮد را ﻧﻜﺸﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫اﻫﺎﻧﺖ و ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ﺑﺎ او رﻓﺘﺎر ﻛﺮدهاﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺣﻀﻮر‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻰ از ﺗﻮ اﺿﻊ و ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮﻧﺶ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺑﺠﺎ آوردن ﻛﺎﻣﻞ‬ ‫ﺣﻖ ﻋﻈﻤﺖ ﺑﻰﻫﻤﺘﺎى ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻀﻮر او ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺷﺮط ﺳﻮم ﻛﻪ ﺑﺎ آن دو ﺷﺮط ﻗﺒﻠﻰ ﺑﻰارﺗﺒﺎط ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ در ﻓﺮوﺗﻨﻰ دﺳﺖ ﺑﻪ‬ ‫داﻣﻦ ﺧﺪا ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ او ﻛﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ از‬ ‫ﻳﺎد ﺑﺒﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻮد ﭼﻪ ﻛﺴﻰ و ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪﺧﻮاﻧﺪﮔﺎن او و ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻰ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻫﺴﺘـﻴـﻢ‪ .‬او از ﻣـﺎ دﻋـﻮت ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧـﻪ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻧـﻪ ﻣـﻐـﺮوراﻧﻪ‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫ﺣﻀﻮرش ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰآﻣﻮزد ﻛﻪ در درﺧﻮاﺳﺘﻬﺎى ﺧﻮد‪ ،‬ﺻﺎدق و ﭘﺮﺣﺮارت ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫ﻣﺎ در ﻋﻴﻦ ﺣﻔﻆ ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ و ﺣﺮارت ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﲤﻜﻴﻦ و ﺗﺴﻠﻴﻤﻰ از ﺳﺮ اراده‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫اده ﺗﻮ ﻛﺮده ﺷﻮد« اﺻﻼً ﻧﺸﺎن آن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻰﮔﻮﺋﻴﻢ »ار (‬ ‫ﺧﺪاى ﻧﺎﺧـﻮاﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺟﺎﺑﺖ دﻋﺎى ﺧـﻮد اﻳﻤﺎن ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬دﻋﺎى ﻣﺎ ﭼﻨﺎن در ﻟﻔـﺎﻓـﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺷﺪه ﻛﻪ ﺗـﺮدﻳﺪى ﻧﺪارﻳﻢ ﺧﺪا ﻗﺎدر اﺳﺖ دﻋﺎﻫﺎى ﻣﺎ را ﺑﺸﻨﻮد و آﻣﺎده‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﺎﺳﺦ دﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل وﻗﺘﻰ ﺧﺪا ﺑﻪ درﺧﻮاﺳﺖﻫﺎى ﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻔﻰ‬ ‫ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ او اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺠﺰ و ﻻﺑﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﻣﻰآﻳﻨﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻫﻤﻮاره و در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ‪ ،‬ﺣﻜﻤﺖ و ﺧﻴﺮﺧﻮاﻫﻰ ﺧﺪا را ﺑﻪ‬ ‫ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫≤∑≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫ﻣﺎ در ﻧﺎم ﻋﻴﺴﻰ دﻋﺎ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ زﻳﺮا ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻘﺎم او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻴﺎﳒﻰ ﺑﻪ‬ ‫رﺳﻤﻴﺖ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﭼـﻪ روحاﻟﻘﺪس ﻳﺎور ﻣﺎ در دﻋﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ در ﻗﺎﻟـﺐ‬ ‫ﻛﺎﻫﻦاﻋﻈﻢ ﻣﺎ‪ ،‬ﺷﻔﻴﻊ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫دﻋﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎرى اﻣﻮر آﻣﻮﺧﺘﻨﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ در دﻋﺎﻫﺎى ﺧﻮد ﻣﺮاﺣﻠﻰ‬ ‫را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺗﺎ دﻋﺎى ﻛﺎﻣﻠﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺮاﺣﻞ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﻗﺮار اﺳﺖ‪ (١) :‬ﺳﺘﺎﻳـﺶ و ﭘـﺮﺳﺘﺶ‪ (٢) ،‬اﻋـﺘـﺮاف‪ (٣) ،‬ﺷﻜـﺮﮔﺰارى‪ (٤) ،‬ﻻﺑﻪ‬ ‫ﻛﺮدن‪ .‬ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﱳ اﻳﻦ ﻣﺮاﺣﻞ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ اﻃﻤﻴﻨﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮ‬ ‫ﻻزﻣﻪ دﻋﺎ را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﺮدهاﻳﻢ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬دﻋﺎ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺨﺎﻃﺐ دﻋﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬دﻋﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎ اﺣﺘﺮام و ﻓﺮوﺗﻨﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن داده ﺷﺪه ﻛﻪ در دﻋﺎ ﭘﺮﺣﺮارت و ﻣﺼﺮ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬دﻋﺎى اﻳﻤﺎن‪ ،‬دﻋﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺧﺪا اﻋﺘﻤﺎد دارد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﭘﻴﺮوى از ﻣـﺮاﺣﻞ ﭼﻬﺎرﮔﺎﻧـﻪ( دﻋﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﺳﺘﺎﻳﺶ‪ ،‬اﻋـﺘـﺮاف‪ ،‬ﺷﻜﺮﮔـﺰارى و ﻻﺑﻪ‬ ‫ﻛﺮدن ﻛﻤﻚ زﻳﺎدى ﺑﻪ ﻛﺎﻣﻠﻴﺖ دﻋﺎ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٣-١:٥‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٤-١٣:١٤‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٧-٢٦:٨‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪٧-٦:٤‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٥-١٤:٥‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∑≤‬

‫∞‪ÈeO²ÝÅXF¹dý ©π‬‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘﻴﺰى از ﻧﻈﺮﻟﻐﻮى ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﺿﺪﻳﺖ ﺑﺎ ﺣﻜﻢ ﺷﺮع« اﺳﺖ ﻛﻪ اﻫﻤﻴﺖ‬ ‫ﺣﻜﻢ ﺧﺪا در زﻧﺪﮔﻰ اﻳﻤﺎﻧـﺪار را ﻧﻔﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺗـﻨـﺰل ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘﻴـﺰى‪،‬‬ ‫ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﻔﺖ ﺧﻮد در ﺑﺪﻋﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺷﺮﻳﻌﺖﮔﺮاﺋﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘﻴـﺰان‪ ،‬اﻧﺰﺟﺎر ﺧﻮد از ﺷﺮﻳﻌـﺖ را ﺑﻪ دﻻﻳﻠﻰ ﭼﻨﺪ ﺗـﻮﺟﻴﻪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻋﻴـﺴـﻰ اﻳـﺸـﺎن را از ﻗﻴﺪ اﺣﻜﺎم اﺧـﻼﻗـﻰ ﺧـﺪا رﻫﺎﻧﻴـﺪه‪،‬‬ ‫دﻳﮕﺮﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ رﻋﺎﻳﺖ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ اﺻﺮار دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎ را از ﻟﻌﻨﺖ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻠﻜﻪ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﻣﺎ را ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ از اﺣﻜﺎم ﺧﺪا ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻰرﻫﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﻓﻴﺾ ﺑﻪ ﺟﻮازى ﺑﺮاى ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻮﻋـﻰ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن را ﺗـﻜﺎن ﻣﻰدﻫﺪ اﻳﻦ اﺳـﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻰرﻏﻢ ﺗـﻌﻠﻴﻢ اﻛـﻴﺪ‬ ‫ﭘﻮﻟـﺲ ﻋﻠـﻴﻪ دﻳـﺪﮔﺎه ﻓـﻮقاﻟﺬﻛـﺮ‪ ،‬ﻋﺪهاى دﻳـﺪﮔﺎه ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﭘـﻮﻟﺲ ﻣـﻨﺴـﻮب‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻴﺶ از ﺑﻘﻴﻪ ﻣﻮﻟﻔﻴﻦ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮ ﺗﻔﺎوت ﺑﻴﻦ ﺷﺮﻳﻌ ﺖ و ﻓﻴﺾ‬ ‫ﺗـﺎﻛﻴـﺪ ورزﻳﺪه اﺳـﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﭘـﻴﻤـﺎن ﺗﺎزه اﻓـﺘـﺨﺎر ﻣـﻰﻛﺮد و ﺑـﺎ اﻳﻦ وﺟـﻮد‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫ﺻﺮﻳـﺤﺘﺮﻳـﻦ ﳊﻦ ﳑﻜـﻦ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌـﺖﺳﺘﻴـﺰى را ﻣﺤﻜـﻮم ﺷﻤﺮد‪ .‬او در روﻣـﻴﺎن‬ ‫‪ ٣١:٣‬ﻣﻰﻧﻮﻳـﺴﺪ‪» :‬ﭘﺲ آﻳﺎ ﺷﺮﻳـﻌﺖ را ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﺑـﺎﻃﻞ ﻣﻰ‪,‬ﺳﺎزﻳﻢ؟ ﺣـﺎﺷﺎ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ را اﺳﺘﻮار ﻣﻰ‪,‬دارﻳﻢ‪«.‬‬ ‫ﻣﺎرﺗﻴـﻦ ﻟـﻮﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴـﺎن ﻋـﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﺷﺪن ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤـﺎن ﺻـﺮف‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘﻴـﺰى ﻣﺘﻬﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ N‬او ﻫﻢ آوا ﺑﺎ ﻳﻌﻘـﻮب ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛﻪ »اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺑﺪون اﻋﻤﺎل ﻣﺮده اﺳﺖ« ﻟﻮﺗﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ از داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم‬ ‫ﻳﻮﻫﺎن آ ﮔﺮﻳﻜﻮﻻ درﮔﻴﺮ ﺷﺪ‪ .‬آ ﮔﺮﻳﻜﻮﻻ ﻣﻨﻜﺮ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻘﺸﻰ ﺑﺮاى ﺷﺮﻳﻌﺖ در زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺑﻮد‪ .‬او ﺣﺘﻰ ﻣﻨﻜﺮ اﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ در راه آﻣﺎده ﻛﺮدن ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران ﺑﺮاى‬ ‫ﺑـﺮﺧـﻮردارى از ﻓﻴـﺾ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻛـﺎر آﻣـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﻟـﻮﺗﺮ ﺑـﺎ ﻛـﺎرى ﻛـﻪ در ‪ ١٥٣٩‬ﻋـﻠـﻴـﻪ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘﻴﺰان اﳒﺎم داد‪ ،‬ﺑﻪ آ ﮔﺮﻳﻜﻮﻻ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪ .‬آ ﮔﺮﻳﻜﻮﻻ ﺑﻌﺪﻫﺎ از ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘﻴـﺰاﻧﻪ ﺧﻮد اﻋﻼن ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﳕـﻮد اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻗﻮت ﺧﻮد ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن ﻟﻮﺗﺮى ﻣﺘﻌﺎﻗﺒـﺎً دﻳﺪﮔﺎه ﻟﻮﺗﺮ در ﻣﻮرد ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻛـﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در‬ ‫ﻓﺮﻣﻮل ﻛﻨﻜﻮرد )‪ (١٥٥٧‬ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣﻪ ﻟـﻮﺗﺮى ﻛﻼﺳﻴﻚ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻰرود‪،‬‬ ‫ﻛﺎرﺑﺮد ﺷﺮﻳﻌﺖ را در ﺳﻪ وﺟﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﻛﺮدﻧﺪ‪:‬‬ ‫‪ -١‬ﺑﺮاى ﺗﺸﺨﻴﺺ ﮔﻨﺎه از ﻏﻴﺮ ﮔﻨﺎه؛‬ ‫‪ -٢‬ﺑﺮاى اﻳﺠﺎد آراﺳﺘﮕﻰ ﻛﻠﻰ در ﺟﺎﻣﻌﻪ در ﺳﻄﺢ وﺳﻴﻊ؛‬ ‫‪ -٣‬ﺑﺮاى ﺗﺪوﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪه ﺣـﻴـﺎت ﺑـﺮاى آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣـﺴـﻴـﺢ ﺗـﻮﻟﺪ ﺗﺎزه‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﺷﺘﺒﺎه ﻋﻤﺪه ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘـﻴـﺰى از آﳒﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎدل ﺷﻤـﺮده ﺷﺪن را ﺑﺎ ﺗﻘﺪﻳـﺲ‬ ‫ﺷﺪن اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ .‬ﻣﺎ ﺟﺪا از اﻋﻤﺎل‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪهاﻳﻢ‬ ‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻـﻮرت‪ ،‬ﻫﻤﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺑﺎ رﻋﺎﻳﺖ ﻓـﺮاﻣﻴﻦ ﻣﻘﺪس ﺧﺪا‪ ،‬در اﻳﻤـﺎن رﺷﺪ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آن ﻓـﺮﻣﺎﻧﺒـﺮدارى و رﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻟﻄ‪ N‬ﺧـﺪا ﺷـﺎﻣـﻞ ﺣـﺎل‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺷﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﺣﻖﺷﻨﺎﺳﻰ ﻣﺤﺒﺖآﻣﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺟﻮاب ﻓﻴﺾ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داد‪ ،‬ﻓﻴﻀﻰ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ از ﻗﺒﻞ ﻧﺜﺎر اﻳـﻤـﺎﻧـﺪاران ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ را ﭘﻴﻤﺎن ﺷﺮﻳﻌﺖ و ﻋﻬﺪﺟﺪﻳـﺪ را ﭘﻴﻤﺎن ﻓﻴﺾ ﻓﺮض ﻛﺮدن‪ ،‬ﺧﻄﺎى‬ ‫ﺧﻄﻴﺮى اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺷﻬﺎدﺗﻰ ﺗﺎرﻳﺨﻰ و ﺷﮕﻔﺖآور ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺣـﻴـﺮتاﻧﮕﻴﺰ‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻴﻀﻰ ﻛﻪ ﻧﺜﺎر ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﻤﻴـﻦ راﺳﺘﺎ‪ ،‬ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﭘﺮ‬ ‫از ﻓﺮاﻣﻴﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻـﺮاﺣﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻴﺎن ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻣـﺎ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﳒﺎت‬ ‫ﻧﻴﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ اﻃﺎﻋـﺖ از ﻓـﺮاﻣﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﻮد را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﺮا دوﺳﺖ دارﻳﺪ اﺣﻜﺎم ﻣﺮا ﻧﮕﺎه دارﻳﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١٥:١٤‬‬ ‫ﻣﻜﺮرًا اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﻣﻰﺷﻨﻮﻳﻢ ﻛﻪ »ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬اﻧﺒﻮﻫﻰ از اﻣﺮ و ﻧﻬﻰﻫﺎ ﻳﺎ ﻓﻬﺮﺳﺘﻰ‬ ‫از ﻣﻘـﺮرات ﻧﻴﺴﺖ‪ «.‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺖ ﭼـﻴـﺰى ﺑﺲ ﻓﺮاﺗﺮ از ﻓﻬـﺮﺳﺘﻰ ﺻـﺮف از‬ ‫ﻣﻘﺮرات اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻮﻳﻨﺪﮔﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﻓﻮقاﻟﺬﻛﺮ ﭘﺮ ﺑﻴﺮاه ﻧﮕﻔﺘﻪاﻧﺪ زﻳﺮا ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ‬

‫را ﺑﻴﺎن ﻛـﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬در ذات ﺧﻮﻳـﺶ‪ ،‬راﺑﻄﻪاى ﺷﺨﺼﻰ ﺑـﺎ ﺧـﻮد ﻣﺴﻴـﺢ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﭼﻴـﺰى ﻛﻤﺘﺮ از ﻣﻘـﺮرات ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻋﻬﺪﺟﺪﻳـﺪ‬ ‫آﺷﻜﺎرا از ﺑﺮﺧﻰ ﻓﺮاﻣﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬آﺋﻴﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺆﻳﺪ اﻳﻦ اﻳﺪه‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ‪ ،‬ﻣـﺮدم ﺣﻖ دارﻧﺪ ﻫﻤﺎن ﻛـﺎرﻫﺎﺋﻰ را ﺑﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧـﻈـﺮ ﺧـﻮدﺷﺎن‬ ‫درﺳﺖ ﻣﻰآﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻼف ﭼﻨﺎن اﻳﺪهاى‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ »ﺣﻖ« اﳒـﺎم‬ ‫ﻛﺎر ﻏﻠﻂ را ﳕﻰدﻫﺪ‪.‬‬

‫‪≤∑¥‬‬

‫‪≤∑µ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘـﻴـﺰى ﻫﻤﺎن ﺑﺪﻋﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن ﻫـﻴـﭻ اﺟـﺒـﺎرى ﺑﻪ‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ از اﺣﻜﺎم ﺧﺪا ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﻣﺸﺨﺺ ﻛﻨﻨﺪه ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻣﺒﻨﺎﺋﻰ ﺑﺮاى آراﺳﺘﮕﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ و رﻫﻨﻤﺎﺋﻰ ﺑﺮاى‬ ‫ﺣﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘﻴﺰى‪ ،‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن را ﺑﺎ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪن اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻰﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺷﺮﻳﻌﺖ و ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﻫﻢ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ و ﻫﻢ ﺟﺪﻳﺪ را ﳑﻠﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ اﻃﺎﻋﺖ از اﺣﻜﺎم ﺧﺪا دﻟﻴﻞ ﺷﺎﻳﺴـﺘـﮕـﻰ ﻣـﺎ ﺑـﺮاى ﻋﺎدل ﺷﻤـﺮده ﺷـﺪن‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ از ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪه اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻰرود ﻛﻪ در اﻃﺎﻋﺖ از اﺣﻜﺎم‬ ‫ﺧﺪا ﺟﺪ و ﺟﻬﺪ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٥:١٤‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣١-٢٧:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢-١:٦‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ‪٦-٢:٣‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣-١:٥‬‬

‫∂∑≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫‪vz«dÖÅXF¹dý ©π±‬‬ ‫ﺷﺮﻳـﻌـﺖﮔـﺮاﺋﻰ ﺑـﺪﻋـﺖ ﻣـﻌـﻜـﻮس ﺷﺮﻳـﻌـﺖﺳـﺘـﻴـﺰى اﺳﺖ‪ .‬در ﺟـﺎﺋـﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘﻴـﺰى اﻫﻤﻴﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ را اﻧﻜﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖﮔـﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻘﺎﻣﻰ ﺑﺮﺗﺮ از ﻓﻴـﺾ ارﺗﻘﺎ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﺷﺮﻳﻌﺖﮔﺮاﻳﺎن اﻳﺎم ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑـﻮدﻧﺪ و‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻮك ﺷﺪﻳﺪﺗﺮﻳﻦ اﻧﺘﻘﺎدت ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳﺸﺎن ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬اﻧﺤﺮاف اﺳﺎﺳﻰ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖﮔﺮاﺋﻰ از اﻳﻦ ﺗﺼﻮر ﻧﺎﺷﻰ ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ از ﻃﺮﻳﻖ ﺷﺨﺼﻴﺖ‬ ‫و اﻋﻤﺎل ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت آﺳﻤﺎن ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﻋﻘﻴﺪه داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ‬ ‫ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻓﺮزﻧﺪان اﺑـﺮاﻫﻴﻢ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﻜـﻪ ﺧـﻮد دو دﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌـﺖ‬ ‫ﭼﺴﺒﻴﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه در اﺻﻞ‪ ،‬اﻧﻜﺎر اﳒﻴﻞ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﻮردى ﻛﻪ از ﺷﺮﻳﻌﺖﮔﺮاﺋﻰ ﻣﺸﺘﻖ ﻣﻰﺷﻮد ﻫﻮاﺧﻮاﻫﻰ از ﻟﻔﻆ ﺷﺮﻳﻌﺖ در ﻋﻴﻦ‬ ‫ﻣﺤـﺮوﻣﻴﺖ از روح ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮﻳﺴـﻴـﺎن ﺑـﺮاى اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺧـﻮد ﺑﻘﺒـﻮﻻﻧﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﻧﮕﺎه دارﻧﺪ‪ ،‬اﺑﺘﺪا ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻨﺰﻟﺖ آن را ﺗﺎ ﺣﺪ ﺗﻨﮓﻧﻈﺮاﻧﻪﺗﺮﻳﻦ‬ ‫و ﺑﻰروحﺗﺮﻳﻦ ﺗﻔﺴﻴﺮات ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ .‬ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺟﻮان ﺛﺮوﲤﻨﺪ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ‬ ‫ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬آن ﺟﻮان ﺛﺮوﲤﻨﺪ از ﻋﻴﺴﻰ ﭘـﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮاﱎ وارث ﺣﻴﺎت‬ ‫ﺟﺎوداﻧﻰ ﺷﻮم؟ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »اﺣﻜﺎم را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻦ‪ «.‬ﺟﻮان ﻋﻘﻴﺪه داﺷﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻋﻴﺴﻰ آن »ﺧﺪاﺋﻰ« را ﻛﻪ او ﺑﻪ ازاى ﺧﺪاى‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد‪ ،‬دﻗﻴﻘﺎً ﻣﺸﺨﺺ ﻛﺮد؛ آن »ﺧﺪا«‪ ،‬داراﺋﻰ ﺑﻮد‪» .‬رﻓﺘﻪ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ‬ ‫ﺧـﻮد را ﺑﻔﺮوش و ﺑﻪ ﻓـﻘـﺮا ﺑﺪه ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن ﮔـﻨـﺠـﻰ ﺧـﻮاﻫـﻰ داﺷـﺖ« )ﻣﺘـﻰ‬ ‫‪ .(٢١:١٩‬ﺟﻮان ﺛﺮوﲤﻨﺪ‪ ،‬ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻪ راه ﺧﻮد رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻜﻞ دﻳﮕـﺮى از ﺷﺮﻳﻌﺖﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﻣﺠـﺮم ﺷﻤﺮده ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﻬﺎ اﺣﻜﺎم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا اﻓـﺰوده ﺑﻮدﻧﺪ‪» .‬ﺳﻨﺖﻫﺎى« اﻳﺸﺎن ﭼﻨﺎن اﻋﺘـﻼ‬ ‫داده ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﻰ ﻫﻢﭘﺎﻳﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬آﻧﺎن ﻣـﺮدﻣﻰ را ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫آزاد ﮔـﺬاﺷـﺘـﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬از آزادﻳـﺸـﺎن دور ﻛـﺮده و ﺑـﻪ زﳒـﻴـﺮ ﻛـﺸـﻴـﺪه ﺑـﻮدﻧـﺪ‪ .‬آن ﻧـﻮع‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑∑≤‬

‫ﺷﺮﻳﻌﺖﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺮﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺮﻳﻌﺖﮔﺮاﺋﻰ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻃﻰ ﻫﺮ‬ ‫ﻧﺴﻠﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﻣﺒﺘﻼ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺮﻳﻌـﺖﮔـﺮاﺋﻰ ﻏﺎﻟـﺒـﺎً در ﻗﺎﻟﺐ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻠـﻰ ﺑـﻴـﺶ از ﺣـﺪ ﺗـﻨـﺪ در ﻣـﻘـﺎﺑـﻞ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘﻴﺰى ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎن دﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻳﺎ دﻳﮕﺮان‬ ‫اﺟﺎزه ﺳﻘﻮط در ورﻃﻪ ﻣﺴﺎﻣﺤﻪ اﺧﻼﻗﻰ ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘﻴﺰى ﳕﻰدﻫﻴﻢ‪ ،‬ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴـﻢ‬ ‫ﻗﻮاﻧﻴﻨﻰ ﺑـﻮﺟﻮد آورﻳﻢ ﻛﻪ از ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺧـﻮد ﺧﺪا‪ ،‬ﺳﺨﺘﻴﮕﺮاﻧﻪﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﭼﻨﻴـﻦ‬ ‫اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻣﻰاﻓﺘﺪ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻏﺎﺻﺒﺎﻧﻪ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻗﻮم ﺧﺪا آﻏﺎز ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ‪ ،‬اﺷﻜﺎل ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘﻴﺰى اﻏﻠﺐ ﺑﺎ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﺗﻨﺪى‬ ‫ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖﮔﺮاﺋﻰ ﻧﺸﺎن داده ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮاردى‪،‬‬ ‫ﻻ از آن ﻧﻮﻋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﺧـﻮاﻫﺪ از ﻗﻴﺪ‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد دادﺧﻮاﻫﻰ ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘﻴـﺰى‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻫﺮ ﻧﻮع ﻓﺸﺎر آزاد ﺷﻮد‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد او ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﮔﻠﻮﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ دﻳـﻮاﻧﻪوار ﺑﺮاى آزادى‬ ‫اﺧﻼﻗﻰ ﺣﻨﺠـﺮه ﭘﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ ﭘـﺎﺳـﺪارى از آزادى ﺧﻮد ﻫﻢ ﻛـﻪ‬ ‫ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ آزادى را ﺑﺎ ﺑﻰﺑﻨﺪ و ﺑﺎرى اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻜﻞ دﻳﮕﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﺑﺰرگ ﺷﻤﺮدن اﻣﻮر ﻛﻮﭼﻚ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن‬ ‫را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ از ﻣﻄﺎﻟﺐ وزﻳﻦﺗﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺪ اﻣﺎ در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﺑﺎ‬ ‫وﺳﻮاس ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻧﻜﺎت ﺟﺰﺋﻰﺗﺮ ﻣﻰاﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﻰﻛﺮد )ﻣﺘﻰ ‪.(٢٤-٢٣:٢٣‬‬ ‫اﻳﻦ اﻋﻮﺟﺎﺟﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫـﻤـﻮاره ﺑﺎ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑـﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﲤﺎﻳﻞ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﻫـﺮ ﮔـﻮﻧﻪ‬ ‫ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻳﺎ ﺧﺎﺻﻴـﺖ ﺧـﻮد را ﭼﻨﺎن ﺑـﺰرگ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﻧﮕـﺎر از آنِ اﻧﺴﺎﻧـﻰ در واﻻﺗﺮﻳﻦ‬ ‫ﺳﻄﺢ ﺧﺪاﺟﻮﺋﻰ اﺳﺖ و ﻧﻘﺎط ﺿﻌ‪ N‬ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻜﺎﺗﻰ ﻛﻢ اﻫﻤﻴﺖ‪ ،‬ﻛﻮﭼﻚ‬ ‫ﺑﺸﻤﺎرﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﻦ اﻣﺘﻨﺎع ﺧﻮﻳﺶ از رﻗﺼﻴﺪن را ﻧﻘﻄﻪ ﻗﻮت‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ ﻋﻈﻴﻤﻰ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺑﻴﺎورم در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻃﻌﻢﻛـﺎرى ﺧﻮد را ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﺟﺰﺋﻰ‬ ‫ﺗﻠﻘﻰ ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺎدزﻫﺮ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮاى ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘﻴﺰى و ﭼﻪ ﺑﺮاى ﺷﺮﻳﻌﺖﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺟﺪى‬ ‫ﻛﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ در آن ﺻﻮرت اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ درﺳﺘﻰ ﻣﻰآﻣﻮزﻳﻢ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﺧﺪا را‬ ‫ﺧﻮﺷﻨﻮد و ﭼﻪ ﭼﻴﺰى او را ﻧﺎﺧﻮﺷﻨﻮد ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫∏∑≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺷﺮﻳﻌـﺖﮔـﺮاﺋﻰ در ﺟﻬﺖ ﻋﻜﺲ ﺷﺮﻳﻌـﺖﺳـﺘـﻴـﺰى‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌـﺖ ﺧـﺪا راﲢﺮﻳـ‪N‬‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺷﺮﻳﻌﺖﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﺳﻨﺖﻫﺎى اﻧﺴﺎن را ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺪ اﺣﻜﺎم اﻟﻬﻰ ﺑﺎﻻ ﻣﻰﺑﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻗـﻮم ﺧﻮﻳﺶ را آزاد ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖﮔـﺮاﺋﻰ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﻣﻘﻴـﺪ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺷﺮﻳﻌﺖﮔﺮاﺋﻰ ﺑﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎت اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻰدﻫﺪ و اﻣﻮر ﻣﻬﻢ را ﺟﺰﺋﻰ ﻣﻰﺷﻤﺎرد‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ vÝbI »U² «—U³Ž‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٠-١٥:١‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٩-٢٣:٢٢‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٢٩-١٥:١‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٦-٣:١٩‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪١٤-٣:١٠‬‬

‫≤‪XF¹dý t³½Uł tÝ œdÐ—U ©π‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ درﮔﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ اﺣﻜﺎم ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﭼﻪ ارﺗﺒﺎﻃﻰ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ‬ ‫دارﻧﺪ؟ آﻳﺎ اﺣﻜﺎم ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ رﺑﻄﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﺪارﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﺑﺎ ﺑﺨﺶﻫﺎﺋﻰ‬ ‫از آن ﺳﺮ و ﻛﺎر ﭘﻴﺪا ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ؟ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺪﻋﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘﻴﺰى در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ ﺟﺎى‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺎزﺗﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮاﻻت ﻫﺮ روز ﻓﻮرﻳﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮى ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻬﻀﺖ اﺻﻼحﻃﻠﺒﻰ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﻓﻴﺾ ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ‬ ‫ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ اﻫﻤﻴﺖ ﺷﺮﻳـﻌـﺖ در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤـﻰ را ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ ،‬ﻣﻄﻠﺒـﻰ را ﺑﻪ رﺷﺘﻪ‬ ‫ﲢﺮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ »ﻛﺎرﺑﺮد ﺳﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ« ﻣﻌﺮوف ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤∑π‬‬

‫ﻫﺪف ﻧﺨﺴﺖ از ﺷﺮﻳﻌﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻳﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا ﻋﺪاﻟﺖ ﻛﺎﻣﻞ‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﺎزﺗـﺎب ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﺷﺮﻳﻌﺖ درﺑـﺎر(ه ﻫﻮﻳﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻜﺎت ﺑـﺴﻴﺎرى ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔـﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮرد اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرى اﻧﺴﺎن را روﺷﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬آ ﮔﻮﺳﺘﻴﻦ‬ ‫ﻗﺪﻳﺲ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻨﻈﻮراز ﺷﺮﻳﻌﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻼش ﻛﻨﻴﻢ ﻓﺮاﻣﻴﻦ را ﺑﻪ اﳒﺎم ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺿﻌ‪ N‬ﺧﻮد را زﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪ ﻋﻴﻨﻪ درﻳﺎﺑﻴﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ اﺳﺘﻤﺪاد‬ ‫از ﻓﻴﺾ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ «.‬ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﺿﻌ‪ N‬ﻣﺎ را ﺑﺮ ﻣﺎ آﺷﻜﺎر ﻣﻰﺳﺎزد ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻗﻮﺗﻰ ﻛﻪ‬ ‫در ﻣﺴﻴﺢ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰﺷﻮد ﺑﮕﺮدﻳﻢ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻘﺶ ﻳﻚ اﺳﺘﺎد راﻫﻨﻤﺎى ﺟﺪى راﺑﺎزى‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ ﺳﻮق ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﺪف دوم از ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى از ﺷﺮارت اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺮﻳﻌﺖ در ذات ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫و ﺑﻪ ﺧـﻮدى ﺧﻮد‪ ،‬ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎﻧـﻬـﺎ را ﻋـﻮض ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻛـﺎرى ﻛﻪ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻜﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎدل را از ﻇﺎﻟﻢ ﺟﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﺪف دوم اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ رﺳﻮاﺋﻰ ﻣﻬﻴﺐ ﻧﺎﺷﻰ از ﻧﻘﺾ ﺷﺮﻳﻌﺖ و وﺣﺸﺖ‬ ‫ﻣﺠﺎزات ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ آن‪ ،‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺑـﻪ زور‪ ،‬ﻫـﻴـﭻ ﺗـﻮﺟﻬﻰ ﺑﻪ راﺳﺘﻰ و ﻋﺪاﻟـﺖ‬ ‫ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻬـﺎر ﺷـﻮﻧﺪ‪ «.‬ﺗﺎ آن روز ﻛـﻪ داورى ﻧﻬﺎﺋﻰ ﲢﻘﻖ ﭘﻴﺪا ﻛـﻨـﺪ‪ ،‬ﺷـﺮﻳـﻌـﺖ ﺗـﺎ‬ ‫اﻧﺪازهاى‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ ﳑﻜﻦ ﻣﻰﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ﻫﺪف ﺳﻮم از ﺷﺮﻳﻌﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻠـﻮم ﻛﻨﺪ ﭼﻪ ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ ﺧﺪا را ﺧﻮﺷﻨﻮد‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻃﻦ ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪان از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه ﺧﺪا را در ﻣﻮرد آﻧﭽﻪ ﭘﺪر‬ ‫ﻣﺎ را ﺧﻮﺷﻨﻮد ﻣﻰﺳﺎزد‪ ،‬روﺷﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺪرى ﻛﻪ ﻣﺎ در ﭘﻰ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ او ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ از ﺷﺮﻳﻌـﺖ ﻟـﺬت ﻣـﻰﺑـﺮد ﻛﻤﺎاﻳﻨﻜـﻪ ﺧـﻮد ﺧﺪا ﻫﻢ از ﺷﺮﻳﻌـﺖ ﺧـﻮﺷﻨـﻮد‬ ‫ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ا ﮔﺮ ﻣﺮا دوﺳﺖ دارﻳﺪ اﺣﻜﺎم ﻣﺮا ﻧﮕﺎه دارﻳﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫‪ .(١٥:١٤‬واﻻﺗﺮﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺑﺰارى در دﺳﺖ ﻗﻮم ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آن‪ ،‬او را ﺗﻜﺮﻳﻢ و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺷﺮﻳﻌـﺖ ﺧـﺪا و ﲤـﺮﻛﺰ ﺑـﺮ آن‪ ،‬وارد ﻣﻜﺘﺐ ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﻰﺷﻮﻳـﻢ‪ .‬ﻳـﺎد‬ ‫ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ او را ﺧﻮﺷﻨﻮد و ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ او را ﻧﺎﺧﻮﺷﻨﻮد ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬آن‬ ‫دﺳﺘﻪ از اﺣﻜﺎم اﺧﻼﻗﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا آﻧﻬﺎ را در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰﺳﺎزد ﻫﻤﻮاره ﻣﺎ‬

‫∞∏≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫را ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬رﻫﺎﺋﻰ ﻣﺎ از ﻗﻴﺪ ﻟﻌﻨﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺑﻨﺪ ﺗﻌﻬﺪ ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫از ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﻋﺎدل ﺷﻤـﺮده ﺷﺪهاﻳﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻃﺎﻋﺖ از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑـﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴـﻢ‪ .‬دوﺳﺖ داﺷﱳ و‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮدن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬رﻋﺎﻳﺖ ﻓﺮاﻣﻴﻦ اوﺳﺖ‪ .‬دوﺳﺖ داﺷﱳ ﺧﺪا ﻳﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﺑﻪ‬ ‫او‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ از اﺣﻜﺎم ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ﺷﺮﻳﻌﺖ اوﺳﺖ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻣﺮوزه ﻛﻠﻴﺴﺎ ﲢـﺖ ﻫـﺠـﻮم ﺷﺮﻳﻌﺖﺳﺘﻴـﺰى واﻗﻊ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻳﻌﻨـﻰ ﭼـﻴـﺰى ﻛﻪ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا را ﺗﻀﻌﻴ‪ ،N‬اﻧﻜﺎر ﻳﺎ ﲢﺮﻳ‪ N‬ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫آﻳﻨـﻪ ﻗﺪوﺳﺖ ﺧﺪا و ﻧـﺎراﺳﺘﻰ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ اﻳـﻦ ﻛـﺎر‬ ‫‪ -٢‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا (‬ ‫ﻣﻰآﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﺎز ﻣﺎ ﺑﻪ ﳒﺎتدﻫﻨﺪه را ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا ﻣﺎﻧﻌﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا ﻣﻌـﻠـﻮم ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼـﻪ ﭼـﻴـﺰى ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﺧﺪاﺳﺖ و ﭼـﻪ ﭼـﻴـﺰى‬ ‫ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ او‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا را دوﺳﺖ ﺑﺪارد و اﺣﻜﺎم اﺧﻼﻗﻰ او را اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١٩-١١:٧‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٩:١١٩‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٥-٧:٧‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٨-٤:٣‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٩:٧‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٢٤:٣‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤∏±‬‬

‫≥‪vz«dÖÅ‰UL ©π‬‬ ‫آﻣﻮزه ﻛﻤﺎلﮔﺮاﺋﻰ از اﻳﻦ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻘﺪس ﻳﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﻴﺾ‬ ‫ﺧﺪا در دﺳﺘﺮس ﻣﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻫﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ در زﻧﺪﮔﻴﺶ ﻗﺎﺑﻞ ﺣﺼﻮل اﺳﺖ و‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران را از ﮔﻨﺎه ارادى آزاد ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬آﻣﻮزه ﻣﺰﺑﻮر از ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺟﺎن وﺳﻠﻰ ﺳﺮ ﺑﺮآورد‬ ‫و از ﻃﺮﻳﻖ ﺟﻨﺒﺶ ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺘـﻰ اوﻟﻴﻪ ﺗﺪاوم ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻴﻞ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻛﺎر‬ ‫ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ ﻓﻴﺾ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ در ﻗﻠﺐ اﻳﻤﺎﻧﺪار ﺷﻜﻞ ﻣﻰﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از دﻳﺪﮔﺎهﻫﺎى ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑـﻪ ﻛـﻤـﺎلﮔـﺮاﺋﻰ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺷﺴـﺘـﻪ و روﻓﺘﻪﺗـﺮ دارد‬ ‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺑﺮﻛﺖ ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﺪاران رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﺮ »ﮔﻨﺎه ارادى« ﭘﻴﺮوزى‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮى ﻣﻰﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ از ﺳﻨﺦ ﮔﻨﺎه در ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ ﻳﺎ ﮔﻨﺎﻫﻰ اﺗﻔﺎﻗﻰ‬ ‫ﻳﺎ ﮔﻨـﺎه ارﺗﻜﺎﺑﻰ از ﺳﺮ ﺟﻬﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه از دو اﺷﺘﺒﺎه ﻋـﻤـﺪه رﻳـﺸـﻪ‬ ‫ﻣﻰﮔﻴﺮد‪:‬‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻄﺎﻟﺒﺎت اﻛﻴﺪ ﺷﺮﻳﻌـﺖ ﺧـﺪا را دﺳﺖﻛﻢ ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ ،‬در ﺻﻮرﺗﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ درك راﺳﺘﻴﻦ از داﻣﻨﻪ و ﻋﻤﻖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻘﺸﻪ ﻛﻤﺎلﮔﺮاﺋﻰ را ﻧﻘﺶ‬ ‫ﺑﺮ آب ﻣﻰﻛﻨـﺪ‪ .‬دوم اﻳﻨﻜﻪ در ﺗـﻮاﻧﺎﺋﻰ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑـﺮاى دﺳﺘﻴﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﻣـﻨـﺰﻟﺖ روﺣﺎﻧـﻰ‬ ‫اﻏﺮاق ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬در ﺻﻮرﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺮآوردى اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺘﻠﺰم آن اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎ را از‬ ‫ﺳﺮ دﺳﺖ و دلﺑﺎزى ﻋﺎدل ﺷﻤﺮد‪ .‬در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ‪ ،‬اﻛﺜﺮﻳﺖ ﻋﻤﺪه ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى اﳒﻴﻠﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﻃـﻮرى ﻋﺎم و ﻛﻠﻴﺴﺎى اﺻﻼح ﺷﺪه ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧـﺎص‪ ،‬ﭼـﻨـﺎن دﻳـﺪﮔـﺎﻫـﻰ را ﻧﻔـﻰ‬ ‫ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﺟﻨﺒﺶ ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺘﻰ ﻧﻮﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً اﻳﻦ آﻣﻮزه را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد رﻫﺎ ﻛﺮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎرﺗﻴﻦ ﻟﻮﺗﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰداد ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى از ﺳﺮ ﻧـﻮ ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪ ،‬در آن‬ ‫واﺣﺪ ﻫﻢ ﻋﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﺷﺪهاﻧﺪ و ﻫﻢ ﮔﻨـﺎﻫـﻜـﺎرﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻤـﺎﻧـﺪاران در ﻧﻈﺮ ﺧـﺪا‬ ‫درﺳﺘﻜﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻛﻔﺎره و ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻋﺪاﻟﺘـﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﺧـﺪا اﻳـﻤـﺎﻧـﺪاران را »ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﺴـﻴـﺢ« ﻋـﺎدل‬ ‫ﻣﻰﺷﻤﺎرد‪ .‬اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻓﻰﻧﻔﺴﻪ و ﺑﻪ ﺧـﻮدى ﺧﻮد و ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﻼﺣﻈﺎت ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ‬

‫≤∏≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺑﻪ ﻣﺠـﺮﻣﻴﺖ ﮔﻨﺎﻫﻜـﺎران ﺗﺒﺪﻳﻞ ﳕﻰﺷـﻮﻧﺪ وﻟﻰ آن ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﻣـﺮگ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﺎ‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺟﻼل ﻧﻴﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﳕﻰرﺳﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل درواﻗﻊ ﻳﻜﻰ از اﻫﺪاف زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ‬ ‫ﺧﻮد‪ ،‬دﺳﺘﻤﺎن ﺑﻪ ﻛـﻤـﺎل ﳕـﻰرﺳﺪ‪ ،‬دﻟﻴﻞ ﳕﻰﺷـﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻋﺪم دﺳـﺘـﺮﺳﻰ را ﺑﻬﺎﻧـﻪ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرى ﻗﺮار دﻫﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺼﺮاﻧﻪ در ﭘﻰ ﭘﻴﺸـﺮﻓﺖ روﺣﺎﻧﻰ‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ دﻋﻮت ارزﺷﻤﻨﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﮔﺮدﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﻴﺎرى ﺑﺮﺳﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫(‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﻤﺎلﮔﺮاﺋﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻓﻴﺾ‪ ،‬اﻗﺪام ﺛﺎﻧﻮﻳﻪاى را ﻧﻴﺰ اﳒﺎم ﻣﻰدﻫﺪ‬ ‫و آن اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران‪ ،‬ﺗﻘﺪس ﻳﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ را در اﻳﻦ ﺣﻴﺎت ﳌﺲ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻛﻤﺎلﮔﺮاﺋﻰ ﺗﻌﺪﻳﻞ ﺷﺪه ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻣﻰﺗـﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮ ﮔﻨـﺎه ارادى ﭘﻴﺮوز‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﻤﺎلﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎى ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺣﻘﺎرت ﺑﺎر ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا و ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﺰرﮔﻮاراﻧﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﺮوج آدﻣﻴﺰادﮔﺎن‪ ،‬ﻗﺮار دارد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرﻳﻢ ﺧﺪا ﻣﺎ را ﻋﺎدل ﻣﻰﺷﻤﺎرد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬در ﳊﻈﻪ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن‪ ،‬ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﻣﺎدام اﻟﻌﻤﺮ ﺗﻘﺪﻳﺲ آﻏﺎز ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻓﻘﻂ در ﺟﻼل ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﺑﻪ ﻛﺎﻣﻠﻴﺖ ﻣﻰرﺳﻨﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٨:٥‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٥٧-٤٢:١٥‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١:٧‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪١٤-٧:٣‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٠-٥:١‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∏≤‬

‫‪v½b XuJŠ ©π¥‬‬ ‫در آﻣﺮﻳﻜﺎ درﺑﺎره( ﺟﺪاﺋﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ و دوﻟﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺴﻴﺎرى ﮔﻔﺘﻪ و ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﺪه ﻣﺰﺑﻮر اﺻﻮﻻً ﺗﻮﺟـﻪ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ دو ﻧﻬﺎد ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ از ﻳﻜﺪﻳـﮕﺮ ﻛﻪ ﻫﺮ‬ ‫دو ﺑﻪ دﺳـﺖ ﺧﺪا آﻓـﺮﻳﺪه و ﻣـﻘﺮر ﺷـﺪهاﻧﺪ و در ﭘـﻴﺸـﮕﺎه ﻳﺎ »ﻓـﺮودﺳﺖ« ﺧـﺪا‬ ‫ﭘﺎﺳﺨﮕﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻠﺐ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺪام از اﻳﻦ دو ﺑﻨﻴﺎد‪ ،‬وﻇﺎﻳﻔﻰ دارﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺴـﺘﻰ اﳒﺎم دﻫﻨـﺪ و ﻫﻴﭽﻴـﻚ از آن دو ﻗﺮار ﻧﺒﻮده ﻛـﻪ ﺣﻴﻄﻪ اﺧـﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار‬ ‫دﻳﮕـﺮى را ﻏﺼـﺐ ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻇـﻴﻔـﻪ ﻛﻠﻴـﺴﺎ اﻳـﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﻪ اﳒﻴـﻞ ﻣﻮﻋـﻈﻪ ﻛﻨـﺪ‪،‬‬ ‫آﺋﻴﻦﻫـﺎى ﻣﻘﺪس را اﺟﺮا ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺟـﺎﻧﻬﺎى اﻋﻀﺎ را ﺧﻮراك دﻫـﺪ و ﻏﻴﺮه‪ .‬اﻣﻮر‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬وﻇﺎﻳ‪ N‬دوﻟﺖ ﻧـﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ دوﻟﺖ اﻳـﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﻧﻈﻢ‬ ‫دﻫﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻟﻴﺎتﻫﺎ را وﺻﻮل ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ اﻗﺘﺼﺎد و اﺟﺘﻤﺎع ﻧﻈﺎرت ﻛﻨﺪ‪ ،‬ارﺗﺸﻰ آﻣﺎده‬ ‫در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از ﺟﺎن و ﻣﺎل ﺷﻬﺮوﻧﺪان ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻛﻨﺪ و اﻣﻮرى از اﻳﻦ‬ ‫ﻗﺒﻴﻞ ﻛﻪ وﻇﺎﻳ‪ N‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗﺪرت ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ دوﻟﺖ داده ﺷﺪه ﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل اﻇﻬﺎر ﻣﻰدارد‪:‬‬ ‫ﻫﺮ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﻄﻴﻊ ﻗﺪرﺗﻬﺎى ﺑﺮﺗﺮ ﺷﻮد زﻳﺮا ﻛﻪ ﻗﺪرﺗﻰ ﺟﺰ از ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ و آﻧﻬﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺴﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧـﺪا ﻣـﺮﺗﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑـﺎ ﻗـﺪرت ﻣﻘـﺎوﻣﺖ ﳕﺎﻳﺪ‬ ‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﺎ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺧﺪا ﳕﻮده ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﻨﺪ ﺣﻜﻢ ﺑﺮ ﺧﻮد آورد‪ .‬زﻳﺮا از‬ ‫ﺣﻜﺎم ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻜـﻮ را ﺧﻮﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻤـﻞ ﺑـﺪ را‪ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﻛـﻪ از آن‬ ‫ﻗﺪرت ﺗﺮﺳﺎن ﻧﺸﻮى ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻛﻦ ﻛﻪ از او ﲢﺴﻴﻦ ﺧﻮاﻫﻰ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺎدم ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫و ﺑﺎ ﻏﻀﺐ اﻧﺘﻘﺎم از ﺑﺪﻛﺎران ﻣﻰﻛﺸﺪ )روﻣﻴﺎن ‪.(٤-١:١٣‬‬ ‫از ﻧﻈﺮ ﭘﻮﻟﺲ‪ ،‬ﺟﻮاز ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﺪﻧﻰ از ﺳﻮى ﺧﺪا ﺻﺎدر ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺣﺎﻛﻢ ﻏﻴﺮﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ ﻗﺪرت ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻋﺘﺒﺎرى‪ ،‬ﺑﻪ آن ﻃﺮﻳﻖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﺧﺎدم ﺧﺪا »ﻣﻨـﺼـﻮب ﻣﻰﺷـﻮد« و ﺣﻜﻮﻣﺖ او ﻣﺴﺘﻘﻞ از ﺧﺪا ﻧﻴـﺴـﺖ‪ .‬ﻣـﻘـﺎﻣـﺎت‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ وﺳﺖﻣﻴﻨﺴﺘﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ‪:‬‬

‫‪≤∏¥‬‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫‪Uð œd, —dI «— v²OËœ ÊU¹«Ëd½Ud ¨ÊUNł tL¼ ÁUýœUÄ Ë b½Ë«bš s¹dðô«Ë «bš‬‬ ‫‪Ë b?M?ýU?Ð Âœd? “« ‚u? ¨Âu?L?Ž X?¹d?Oš È«dÐ Ë Ë« œuš ‰öł È«dÐ ¨Ë« Á“Uł« X%‬‬ ‫‪ÊUA¹« vd~Oœ Ë bM²:¼ uJO½ t, v½U½¬ “« ŸUœ dÞUš tÐ ¨v²OA sOMÇ ÂU$« È«dÐ‬‬ ‫‪ÆXÝ« Áœd, eN− dOALý —b tÐ «— Ê«d¬ Ê¬ ¨ —«dý ÊöŽU «“U− È«dÐ Ë‬‬ ‫‪vzU:OK, « —UO²š« U¹ ”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë Âö, —u« t, X:O½ sJ2 «— Ê«œdÅXOËœ‬‬ ‫‪Á“u?Š —œ «— v½UL¹« qzU: —œ v²OUšœ s¹d²JÇu, v²Š U¹ ÊULÝ¬ uJK tÐ ◊uÐd‬‬ ‫‪ÆbMM, ÷d œuš nOKJð‬‬ ‫در زﻣﺎﻧﻪ ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم ﺟﺪاﺋﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ و دوﻟﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﻧﺘﺴﺎب ﺟﺪاﺋﻰ دوﻟﺖ و‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ آن‪ ،‬ﺳﺮاﭘﺎ درﮔﻴﺮ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﺠﺪد )و ﺳﻮء ﺗﻔﺴﻴﺮ( ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﺪﻧﻰ‪،‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ ،‬در ﭘﻰ آن اﺳﺖ ﻛﻪ از »زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ« ﺧﺪا ﺧﺎرج ﺷﻮد‪ .‬ﺣﻜﻮﻣﺖ‬ ‫ﻣﺪﻧﻰ‪ ،‬ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻗﺪرت و اﻋﺘﺒﺎرى از درون و در درون ﺧﻮد اﺳﺖ ﺗﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺮ آن ﻣﺤﻮر‬ ‫ﺑﭽﺮﺧﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﻛﻠﻴﺴﺎ »ﺧﻄﺎى« ﺑﺎزﻳﻜﻨﺎن را اﻋﻼن ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬از ﻛﻠﻴﺴﺎ اﻧﺘﻘﺎد ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪه وارد ﻗﻠﻤﺮو دوﻟﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ اﻣﺎ ﻛﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﺗﻼش ﳕﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺎى دوﻟﺖ را ﺑﮕﻴـﺮد‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎ اﻧﺘﻘﺎدات ﻧﺒﻮتﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬از‬ ‫دوﻟﺖ دﻋﻮت ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤـﺎن دوﻟﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا آن را ﻣﻘﺮر ﻛﺮده و ﺑﺮ آن ﻓﺮﻣـﺎن‬ ‫ﻣﻰراﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﻣﻮردى‪ ،‬اﳒﻴﻞ ﺑﺪون اﺣﺴﺎس ﺷﺮﻣﺴﺎرى‪ ،‬ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻣﻰﺷﻮد و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎدﺷـﺎﻫـﺎن و ﺧـﺪاوﻧﺪ ﺧـﺪاوﻧﺪان اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻋـﻴـﺴـﻰ ﺑـﺮ‬ ‫ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺳﺮﻳﺮ اﻗﺘﺪار ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻰزﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ آﻣﺮان ﻓﺮودﺳﺖ ﺗﺮ ﺑـﻪ ازاى ﻛﻴﻔﻴﺖ اﻋﻤﺎل‬ ‫ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً در ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻣﺴﺌﻮل ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ دوﻟﺖﻣـﺮدان ﻗﺪرت ﺷﻤﺸﻴﺮ داده ﺷـﺪه و دوﻟﺖ ﻣﺠﺎز اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﺮاى ﺗﺎﻣﻴﻦ‬ ‫ﻋﺪاﻟﺖ و دﻓﺎع از ﻣﺮزﻫﺎ‪ ،‬از زور اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﻜﻮﻣﺖﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺶ و ﲤﻨﺎ ﺳﺮﭘﺎ‬ ‫ﳕﻰﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻗﺎﻧﻮن ﻛﻪ آن ﻫﻢ ﺗﻮﺳﻂ ﺟﺒﺮ ﻣﺸﺮوع ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫ﻣﻰراﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺣﻜـﻮﻣﺖ ﻣﺠﺎز اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗـﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﻗﻮه ﻗﻬﺮﻳﻪ ﻣﺠـﺮم را ﺑﻪ اﺷﺪ‬ ‫ﻣﺠﺎزات ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ و ﺣﺘﻰ اﻋﺪام ﻣﺤﻜﻮم ﻛﻨﺪ و در ﺟﻨﮓﻫﺎى ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﺟﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده او از ﻗﻮه ﻗﻬﺮﻳﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻮاره در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺪا ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖآﻓﺮﻳﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤∏µ‬‬

‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤـﻴـﺎن اﺻـﺮار ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ آﳒﺎ ﻛﻪ ﳑـﻜـﻦ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑـﺮاى‬ ‫ﺷﻬﺮوﻧﺪان‪ ،‬ﺳـﺮﻣﺸﻖ اﻃﺎﻋﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑـﺎ دﻋـﺎ ﻛـﺮدن ﺑﺮاى آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ اﻗﺘـﺪار‬ ‫دارﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗـﻮاﺿﻊ و ﺗﺴﻠﻴﻢ در ﺑـﺮاﺑﺮ ﻓـﺮﻣﺎن اﻳﺸﺎن از ﻣﺴﻴﺢ ﲡﻠﻴﻞ ﻣﻰﻛﻨﻴـﻢ‪ .‬ﻣـﺎ ﺑـﺎ‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮد ﻛﻪ اﳒﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﺷﻬﺮوﻧﺪى ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻛﻤﺮ ﺧﻢ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫آﻣﺮان‪ ،‬ﻣﺸﻌﺮ ﺑﺮ اﳒﺎم ﭼﻴـﺰى از ﻣﻨﻬﻴﺎت ﺧﺪا ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻳـﺎ ﻓـﺮﻣﺎن اﻳﺸﺎن ﭼﻴـﺰى را ﻧﻬﻰ‬ ‫ﳕﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ آن ﻓﺮﻣﺎن داده اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ اﻃﺎﻋﺖ ﳕﻮد‪ .‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت‪،‬‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ از آﻧﻬﺎ ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﻠﻴﺴﺎ و دوﻟﺖ‪ ،‬دو ﻧﻬﺎد ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا ﻣﻘﺮر ﺷﺪهاﻧﺪ‬ ‫و ﺑﻪ ازاى وﻇﺎﻳ‪ N‬ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻣﻠﺰم ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬اﻗﺘﺪار ﻣﺪﻧﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا ﻣﻘﺮر و ﺑﻪ ﻗﻮه ﻗﻬﺮﻳﻪ ﻣﺠﻬﺰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻫﻴﭻ ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ ﺧﻮدﮔﺮدان ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ از ﺧﺪا ﺟﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺣﻜـﻮﻣﺖﻫﺎ در ﭘﻰ آﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺧـﻮدﮔﺮدان ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﻛﻠﻴﺴـﺎ اﻳـﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ از آﻧﻬﺎ اﻧﺘﻘﺎد ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬اﻃﺎﻋﺖ از اﻗﺘﺪار ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴﻔﻰ ﻣﻘﺪس ﺑﺮاى ﻫﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻜﻢ ﻳﺎ‬ ‫ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺪﻧﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻗﺖ اﻃﺎﻋﺖ ﺷﻮد ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺎﻓﻰ ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫دوم ﺗﻮارﻳﺦ ‪٢٠-١٦:٢٦‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١٢-١٠:٢‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٧-١:١٣‬‬ ‫اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪٤-١:٢‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪١٧-١٣:٢‬‬

‫∂∏≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫‪Ã«Ëœ“« ©πµ‬‬ ‫ﭘﻴﻮﻧﺪ ازدواج‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم آﻓﺮﻳﻨﺶ و ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده و ﺗﻌﻠﻴﻢ داده ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺣﻀـﻮر ﺧـﻮد در ﻋﺮوﺳﻰ ﻗﺎﻧﺎ و ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎﺗﻰ ﻛﻪ در ﻋﻬﺪﺟـﺪﻳـﺪ از ﻃـﺮﻳـﻖ‬ ‫رﺳﻮﻻن ﺧﻮﻳﺶ داد‪ ،‬ﭘﻴـﻮﻧﺪ ازدواج را ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣـﺮاﺳﻢ ﻋﺮوﺳﻰ اﻣﺮوزى ﻏﺎﻟﺒﺎً‬ ‫ﺑﺎزﺗﺎﺑﻰ از ﻣﻄﻠﺐ ﻓﻮق اﺳﺖ و ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ اﻟﻬﻰ ازدواج را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽـﻪ در‬ ‫اﻏﻠﺐ ﻋﻘﺪﻧﺎﻣﻪﻫﺎى اﻣـﺮوزى ﻧﺎدﻳﺪه ﻳﺎ ﺳﺮﺳﺮى ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰﺷـﻮد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﻮاﻋﺪ‬ ‫ازدواج‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺮاﻣﻴﻦ ﺧﺪا ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺣﻜﻢ ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻣﻘﻄﻮع و ﻣﺸﺮوع‬ ‫ازدواج را اراﺋﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ازدواج ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ راﺑﻄﻪاى اﻧﺤﺼﺎرى ﺑﻴﻦ ﻳﻚ ﻣﺮد و ﻳﻚ زن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬راﺑﻄﻪاى ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫واﺳﻄﻪ آن‪ ،‬آن دو ﺑﺎ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪن از ﳊﺎظ ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﻰ‪ ،‬ﻓﻜﺮى و روﺣﺎﻧﻰ‪،‬‬ ‫»ﻳﻚ ﺗﻦ« ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻗﺼﺪ از ازدواج ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ دوام ﺑﻴﺎورد‪ .‬آن‬ ‫اﲢﺎد‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪ و ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ ﻣﻘﺪس ﺗﻀﻤﻴﻦ و ﺑﺎ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﻧﺎﺋﻞ ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬در ﻓﻬﺮﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس اراﺋﻪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻓﻘـﻂ دو ﻣـﻮرد اﻣﻜﺎن ﻓﺴﺦ آن‬ ‫ﺗﻮاﻓﻘﻨﺎﻣﻪ را ﳑﻜﻦ ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻰوﻓﺎﺋﻰ و ﺗﺮك ﻫﻤﺴﺮ‪.‬‬ ‫در ﭘﻴـﻮﻧﺪ ازدواج‪ ،‬ﺑﻰوﻓﺎﺋﻰ ﻳﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ‪ ،‬ﳑـﻨـﻮع ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘـﻴـﻮﻧﺪ ازدواج ﺑﻪ‬ ‫دﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را ﻛﺎﻣﻞ و‬ ‫در ﻛﺎر ﺧﻼق او در زﻣﻴﻨﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﺴﻞ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﲢﺎد ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ ﻻزم ﺑﺮاى ﺗﻮﻟﻴﺪ‬ ‫ﻣﺜﻞ‪ ،‬داراى اﻫﻤﻴﺘﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬آن اﲢﺎد ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ‪ ،‬ﺑﻪ اﲢﺎد روﺣﺎﻧﻰ ﺷﻮﻫﺮ‬ ‫و زن اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ آن اﺳـﺖ‪ .‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﻣﻌﺎﻫـﺪه‬ ‫ﺑﻴﻦ ﺧﺪا و ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﺎ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻧﻘﺶ ازدواج ﺑﻪ ﺷﺮح ﻣﻰﻛﺸﺪ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺮاى ﳕﺎدﻳﻦ‬ ‫ﻛﺮدن راﺑﻄﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ و ﻛﻠﻴﺴﺎى او‪ ،‬از اﲢﺎد ﻓﻮقاﻟﺬﻛﺮ ﺑﻬﺮه ﻣﻰﺟﻮﻳﺪ‪ .‬وﻓﺎدارى‪،‬‬ ‫رﺳﻴﺪﮔﻰ و ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻫﺴﺘـﻪ ﻣـﺮﻛﺰى ﭘﻴـﻮﻧﺪ ازدواج را ﺗﺸﻜﻴﻞ دﻫـﺪ‪.‬‬ ‫اﻗﺪاﻣﺎت ﺧﻴﺎﻧﺖﻛﺎراﻧﻪ‪ ،‬آن ﭘﻴﻤﺎن را ﻣﻰﮔﺴﻠﺪ و آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻃﺮف زﺧﻢ ﺧﻮرده‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑∏≤‬

‫را ﻣﺠﺎز ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎى ﻃﻼق ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻼوه در اول ﻗﺮﻧﻴﺘﺎن ‪ ،١٦-١٢:٧‬ﭘـﻮﻟﺲ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻳﻚ اﻳﻤﺎﻧـﺪار‪،‬‬ ‫اﻋﻢ از زوج ﻳﺎ زوﺟﻪ رﻫﺎ ﺷﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ اﺟﺒﺎرى ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺪارى ﭘﻴﻤﺎن ازدواج ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﺗﺮك ﻫﻤﺴﺮ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﻰوﻓﺎﺋﻰ‪ ،‬ﻧﻘﺾ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا در ﻣﻮرد ازدواج اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ازدواج‪ ،‬ﻣﺸﻴﺘﻰ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ آﻓﺮﻳﻨﺶ اﺳـﺖ‪ ،‬ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ از ﻓﻴﺾ ﻋﺎم آن ﺑﻨﻴﺎد ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮد‪ .‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدان و زﻧﺎن‬ ‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ازدواج ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ازدواج »در ﺧﺪاوﻧﺪ« ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ازدواج ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن را ﳑﻨﻮع ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﻋﺮف ازدواج‪ ،‬از ﺷﻮﻫﺮ دﻋﻮت ﺷﺪه ﻛﻪ »ﺳﺮ« زﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از زن دﻋﻮت ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻤﻞ آﻣﺪه ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﻣﻄﻴﻊ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﻮﻫﺮ‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه ﺗﺎ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻋﺮوس ﺧﻮد‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮد و ﺧﻮد‬ ‫را ﺑﺮاى او داد‪ ،‬زن ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ و ﺧﻮد را ﻓﺪاﻛﺎراﻧﻪ ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ازدواج ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده ﺷﺪ و ﻗﻮاﻋﺪ آن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ازدواج ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻚ ﻫﻤﺴﺮى ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬آن اﲢﺎد ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ ﻣﻴﺴﺮ در ازدواج ﻛﻪ ﻣﺠﺎز ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه و ﺑﻪ آن ﻓﺮﻣﺎن داده ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎزﺗﺎب اﲢﺎد روﺣﺎﻧﻰ زن و ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺷﺄن ازدواج در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﲤﺜﻴﻠﻰ از ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ و ﻛﻠﻴﺴـﺎى او‬ ‫ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺣﻖ ازدواج ﻛﻪ ﻣﺸﻴﺘﻰ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ آﻓﺮﻳﻨﺶ و زاﻳﻨﺪﮔﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻋﻄﺎ‬ ‫ﺷﺪه و ﻛﻠﻴﺴﺎ ازدواجﻫﺎى ﻣﺪﻧﻰ را ﺑﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ »در ﺧﺪاوﻧﺪ« ازدواج ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺳﺎﺧﺘﺎر اﲢﺎد ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ازدواج را‬ ‫ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﻪ زوج و ﭼﻪ زوﺟﻪ‪ ،‬اواﻣﺮ ﺑﺨﺼﻮﺻﻰ از ﺧﺪا درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﺮدن ﻧﻬﻨﺪ‪.‬‬

‫∏∏≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٢٤:٢‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٩-١:١٩‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٧‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٣٣-٢١:٥‬‬ ‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪٨-٣:٤‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٤:١٣‬‬

‫∂‪‚öÞ ©π‬‬ ‫در ﺟﺎﻣﻌﻪاى ﻛﻪ ﻃﻼق ﻣﺴﺮى و ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻫﻤﻪﮔﻴﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬رﺳﻴﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﺄﻟﻪ‬ ‫آن ﻓﻮرﻳﺖ ﺗﺎم دارد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﺷﺪ ذاﺗﻰ ﻃﻼق و ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ و ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬ ‫از آن‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻓﺘﺎده ﻛﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﻃﻼق را ﺑﺎ ﺗﻬﻴﻪ آﺋﻴﻦﻧﺎﻣﻪاى ﺑﺮاى ﻣﺘﺎرﻛﻪ ﺗﺴﻬﻴﻞ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘـﺎرﻛﻪاى ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬زوﺟﻴﻦ ﺑﻰآﻧﻜﻪ ﻳﻜﺪﻳـﮕـﺮ را ﺑﻪ ﺗﻘﺼﻴـﺮى ﻣﺘﻬﻢ ﻛﻨﻨـﺪ‪،‬‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺟﺪاﺋﻰ ﻣﻰﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ دﺳﺘﻴﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﻃﻼق آﺳﺎن و آﺳﺎنﺗـﺮ ﻣـﻰﺷـﻮد‪،‬‬ ‫ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺷﺘﺎب ﮔﺮﻓﱳ آن ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﻨﻨﺪهﺗﺮ ﻣﻰﮔﺮدد‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻃﻼق را ﺳﻄﺤﻰ ﺗﻠﻘﻰ ﳕﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﻮرد اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪاى ﻛﻪ در ﻗﺮن اول در ﻣﻴﺎن ﻣﻜﺘﺐﻫﺎى ﺧﺎﺧﺎﻣﻰ در ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ رﺳﻴﺪه اﺳـﺖ‪ .‬در آن زﻣﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ زﻣﻴﻨﻪﻫﺎى ﺷﺮﻋﻰ ﻃﻼق‪ ،‬ﻋـﺪم‬ ‫ﺗﻮاﻓﻖ دﻧﺒﺎﻟﻪدارى ﺑﻴﻦ ﻟﻴﺒـﺮالﻫﺎ و ﻣﺤﺎﻓﻈﻪ ﻛﺎران وﺟﻮد داﺷﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ آن ﻣﺴﺄﻟﻪ‬ ‫ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮده ﺑﻮد‪:‬‬ ‫ﭘﺲ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن آﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ او را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬آﻳﺎ ﺟﺎﻳﺰ اﺳﺖ ﻣﺮد زن‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻋﻠﺘﻰ ﻃﻼق دﻫﺪ؟ او در ﺟﻮاب اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﻧﺨﻮاﻧﺪه‪,‬اﻳﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺎﻟﻖ در اﺑﺘﺪا اﻳﺸﺎن را ﻣﺮد و زن آﻓﺮﻳﺪ؟ و ﮔﻔﺖ از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﺮد ﭘﺪر و ﻣﺎدر‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤∏π‬‬

‫ﺧﻮد را رﻫﺎ ﻛﺮده ﺑﻪ زن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪد و ﻫﺮ دو ﻳﻚ ﺗﻦ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ‬ ‫ﺑﻌﺪ از آن دو ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﺗﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘـﺲ آﻧـﭽـﻪ را ﺧﺪا ﭘﻴﻮﺳﺖ اﻧﺴﺎن‬ ‫ﺟﺪا ﻧﺴﺎزد )ﻣﺘﻰ ‪.(٦-٣:١٩‬‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ دارﻳﻢ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ آن ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن در ﻣﻮرد ﻃﻼق ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺣﻜﻢ ﻻﻗﻴﺪاﻧﻪاى‬ ‫از ﻋﻴﺴﻰ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬او ﻓـﻮرًا آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس و ﺑﻨﻴـﺎد اوﻟﻴﻪ ازدواج ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا‬ ‫ارﺟﺎع داد‪ .‬او ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ ازدواج ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻣﺎداماﻟﻌﻤﺮ ﺑﻮدن ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫او ﺑﺮ اﲢﺎد زن و ﺷﻮﻫﺮ در ﻳﻚ ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﺗﺎﻛﻴﺪ ورزﻳﺪ‪ ،‬اﲢﺎدى ﻛﻪ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﻴﻦ‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻓﺴﺦ ﺷـﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺑـﺮاى ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴـﺮى در ﻣﻮرد زﻣﻴﻨﻪﻫﺎى ﻓﺴـﺦ‬ ‫ازدواج ﻣﻌﺘﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬آن ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ اداﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ‪ :‬ﺑﻪ وى ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺲ از ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﻣﻮﺳﻰ‬ ‫اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﻛﻪ زن را ﻃﻼق ﻧﺎﻣﻪ دﻫﻨﺪ و ﺟﺪا ﻛﻨﻨﺪ؟ اﻳﺸـﺎن را ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻮﺳﻰ ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﺒﺐ ﺳﻨﮕﺪﻟﻰ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را اﺟﺎزت داد ﻛﻪ زﻧﺎن ﺧﻮد را ﻃﻼق دﻫﻴﺪ ﻟﻴﻜﻦ از‬ ‫اﺑﺘﺪا ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ زن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﻋﻠﺖ زﻧﺎ ﻃﻼق‬ ‫دﻫﺪ و دﻳﮕﺮى را ﻧﻜﺎح ﻛﻨـﺪ زاﻧﻰ اﺳﺖ و ﻫﺮ ﻛﻪ زن ﻣﻄﻠﻘـﻪ را ﻧﻜﺎح ﻛﻨﺪ زﻧﺎ‬ ‫ﻛﻨﺪ« )ﻣﺘﻰ ‪.(٩-٧:١٩‬‬ ‫اﮔﺮ ﺑﻪ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺟﻮاﺑﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن داد ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ او‪ ،‬درك‬ ‫آﻧﻬﺎ از ﺣﻜﻢ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴـﻖ را ﻧﺎدرﺳﺖ ﺷﻤـﺮد‪ .‬ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﻃﻼق »ﻓﺮﻣﺎن« ﻧﺪاد ﺑﻠﻜـﻪ در‬ ‫ﻣﻮارد ﺑﺨﺼﻮﺻﻰ‪ ،‬آن را ﻣﺠﺎز داﻧﺴﺖ )اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻮﺳﻰ‪ ،‬ﺳﺨﻨﮕﻮى ﺧﺪا ﺑﻮد و در اﺻﻞ‬ ‫ﺧﺪا ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻴﺪا ﺷﺪن ﮔﻨﺎﻫـﻰ ﻛـﻪ ﺣـﺮﻣﺖ ازدواج را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﻰﮔﺬاﺷـﺖ‪،‬‬ ‫اﺟﺎزه آن روﮔﺮداﻧﻰ از ﻧﻴﺖ اوﻟﻴﻪ ﺧﻮد را داد(‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺗﺬﻛﺮ داد ﻛﻪ ﺣﺘﻰ آن‬ ‫اﺟﺎزه ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﺟﻮد ﮔﻨﺎه )ﺳﻨﮕﺪﻟﻰ( داده ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ آن ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻗﺼﺪ اوﻟﻴﻪ از ازدواج را ﺧﻨﺜﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺳﭙـﺲ راى ﺧﻮد در اﻳﻦ ﻣﻮرد را اﻋﻼم ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻨـﻬـﺎ در زﻣﻴﻨﻪﻫـﺎى‬ ‫ﻓﺴﺎد ﺟﻨﺴﻰ‪ ،‬ﻃﻼق را ﻣﺠﺎز ﻣﻰﺷﻤﺎرد‪ .‬ﺳﺨﻨﺎن ﻛﻨﺎﻳﻪآﻣﻴﺰ او درﺑﺎر(ه ازدواج ﻣﺠﺪد‬ ‫و زﻧﺎﻛﺎرى را ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ در ﺑﺴﺘﺮ ﻃﻼﻗﻬﺎى ﻧﺎﻣﻌﺘﺒﺮ و ﻧﺎﻣﺸﺮوع درك ﳕﻮد‪ .‬در ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﻃﻼق را ﻣﺠﺎز ﳕﻰداﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺮدم ﻃﻼق ﻣﻰدﻫﻨﺪ و ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﻫﻤﭽﻨـﺎن‬

‫∞‪≤π‬‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫آﻧﻬﺎ را زن و ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ازدواج ﻣﺠﺪد زوﺟﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻃﻼق آﻧﻬﺎ ﻧﺎﻣﺸﺮوع‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﺷﺮوع راﺑﻄﻪاى زﻧﺎﻛﺎراﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ در ﻓﺼﻞ ﻗﺒﻞ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﭘﻮﻟﺲ اﺟﺎزه ﻃﻼق را ﺑﻪ ﻣﻮردى ﻛﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪار ﺗﻮﺳﻂ ﻫﻤﺴﺮ ﺑﻰاﻳﻤﺎﻧﺶ ﺗﺮك ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﻢ داد )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٥-١٠:٧‬‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣﻪ وﺳﺖﻣﻴﻨﺴﺘﺮ ﻣﻮﺿﻮع را ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫‪v?{U?I?²? t?, X?Ý« ŸËd?A? ÁU?M?ÖÅv?Ð ·d?Þ ¨Ã«Ëœ“« “« bFÐ È—U,U½“ œ—u —œ‬‬ ‫‪Èd?~?¹œ U?Ð ¨b?ýU?Ð Áœd? s?J?ýÅÊU?L?OÄ ·dÞ t, —U~½« ¨‚öÞ “« fÄ Ë œuý ‚öÞ‬‬ ‫«“‪œ“UÝ bF²: «— Ë« t, býUÐ È«ÅÁ“«b½«ÅtÐ ÊU:½« v¼U³ð t, r¼ bMÇ d¼ ÆÆbM, Ã«Ëœ‬‬ ‫‪Áœd?, q?B?²? r?¼ t?Ð «— U?N½¬ Ã«Ëœ“« tDÝ«Ë tÐ «bš t, v½U½¬ Êœd, Á—UÄ Ëœ È«dÐ Uð‬‬ ‫«‪v?½«œd?ÖË— U?¹ È—U?,U?½“ d?~? v?³?³?Ý ê?O?¼ r?¼ “UÐ ªbM, tU« vNłuU½ qOOœ ¨XÝ‬‬ ‫‪tÐ Ã«Ëœ“« b½uOÄ a: È«dÐ ÈdŁu V³Ý b½«uðÅv/ ¨XÝœ ÊUL¼ “« È«Åt²Ý«ušœuš‬‬ ‫‪ bý tÐ ¨v½«œdÖË— U¹ È—U,U½“ Ê¬ t, XÝ« s¹« tÐ ◊ËdA r¼ Ê¬ Á“Uð Ë b¼œ XÝœ‬‬ ‫‪ªb?½u?A?½ U?N?½¬ “U?ÝÅÁ—U?Ç o?¹dÞ êO¼ tÐ ¨v½b ÈU¼œUN½ U¹ U:OK, t, býUÐ vðbŠ Ë‬‬ ‫‪dŁU² ’UEý« Ë œb½uOáÐ ŸuË tÐ ÊUU:Ð Ë vMKŽ v½U¹dł vÞ b¹UÐ ¨ÊULOÄ Ê¬ a:‬‬ ‫«“ ¬‪b¹bŠö< tÐ g¹uš —u« —œ U¹ Ábý U¼— œuš ‰UŠ tÐ b¹U³½ ¨v~²::Ö Ë a: Ê‬‬ ‫‪Æb½uý —«cÖ«Ë œuš‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس از ﻃﻼق »ﻋﺎرى از ﺗﻘﺼﻴﺮ« ﭼﺸﻢ ﳕﻰﭘﻮﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻋﻴﺴﻰ از دﻳﺪﮔﺎه ﻟﻴﺒﺮال ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن در ﻣﻮرد ﻃﻼق‪ ،‬دورى ﻣﻰﺟﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﻮﺳﻰ ﻃﻼق را اﺟﺎزه داد اﻣﺎ ﺑﻪ آن ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺪاد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬در ﻗﻀﻴﻪ ﻓﺴﺎد ﺟﻨﺴﻰ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ اﺟﺎزه ﻃﻼق ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻋﻴﺴﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰداد ﻛﻪ ازدواج ﻣﺠﺪد اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻛﻪ ﻃﻼق اﻳﺸﺎن ﻧﺎﻣﺸﺮوع ﺑﻮده‬ ‫داﺋﺮ ﺑﺮ زﻧﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﭘﻮﻟﺲ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻰاﻳﻤﺎﻧﻰ را ﺑﻪ زﻣﻴﻨﻪﻫﺎى ﻃﻼق اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٣٢-٣١:١٥‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٩-٣:١٩‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣-١:٧‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٦-١٠:٧‬‬

‫‪≤π±‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪r¼œ g7Ð‬‬

‫“‪dš¬ ÈUN½U‬‬ ‫∑‪©‰Ułœ® `OUÅb{ ©π‬‬ ‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ در ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﻣﺤﺎﻓﻞ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻠﻜﻪ در ﻓﺮﻫﻨﮓ‬ ‫ﻏﻴﺮ ﻣـﺬﻫﺒﻰ ﻫﻢ ﺗـﻮﺟﻪ ﺑﺴﻴـﺎرى را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻛـﺮده‪ ،‬ﺧﻮراك ﻓﻴﻠـﻢﻫﺎى ﻫﺎﻟﻴﻮود را‬ ‫ﺗﺪارك دﻳﺪه و در داﺳﺘﺎﻧﻬﺎى ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺗﺒﻪﻛﺎر‬ ‫ﻋﻠﻰاﻟﻨﻬﺎﻳﻪ‪ ،‬ﺷﻮمﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮوﻣﺎﻳﻪ و ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﺮارتﻫﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻨﻴﻊﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺼﻮﻳﺮى ﻛﻪ در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ از ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰﺷـﻮد‪ ،‬اﺳﺮارآﻣﻴﺰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻘﺶ و ﻣﺎﻫﻴﺖ او ﻛﺎﻧﻮن ﺑﺴﻰ ﺳﺮدرﮔﻤﻰﻫﺎ و ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻟﻔﻆ ﺿﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺮاى ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬او )ﻳﺎ آن( ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى »ﻋﻠﻴﻪ« اﺳﺖ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎى«‪ .‬ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﻠـﻜـﻪ در ﭘـﻰ‬ ‫ﮔﺮﻓﱳ ﺟﺎى ﺑﺮ ﺣﻖ او ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬او ﺗﻘﻼ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد‪ ،‬ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬او ﻣﺴﻴـﺢ دروﻏﻴﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﻛـﻮﺷﺪ ﻣﺮدم را ﭼﻨﺎن ﻓﺮﻳﺐ دﻫﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻨﺪ او ﻣﺴﻴﺢ راﺳﺘﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻳﺖ ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺮﺳﺶﻫﺎﺋﻰ را در ذﻫﻦﻫﺎ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ‪،‬‬ ‫ﻳﻚ ﺷﺨﺺ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻳﻚ ﻧﻴﺮو ﻳﺎ ﻳﻚ ﺳﺎزﻣﺎن؟ آﻳﺎ ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ ﭼﻬﺮه ﻣﺬﻫﺒﻰ اﺳﺖ ﻳﺎ‬ ‫ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻳﺎ ﻫﺮ دوى آﻧﻬﺎ؟ آﻳﺎ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺿﺪﻣﺴﻴـﺢ وﺟﻮد دارد ﻳﺎ ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ ﭘﺪﻳﺪهاى‬ ‫در ﻗﺎﻟﺒﻬﺎى ﺑﺴﻴﺎراﺳﺖ؟ در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﭼﻬﺮه ﺑﺨﺼﻮﺻﻰ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻧﺮون‪ ،‬ﻫﻴﺘﻠﺮ ﻳـﺎ ﻣـﻮﺳـﻮﻟﻴﻨـﻰ را دﻳﺪهاﻧـﺪ او را ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ اﻧﮕﺎﺷﺘﻪاﻧـﺪ‪ .‬ﺑـﺴـﻴـﺎرى از‬

‫≥‪≤π‬‬

‫ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬دﺳﺘﮕﺎه ﭘﺎپ ﻣﺴﺘﻘﺮ در روم را ﺳﺎزﻣﺎن ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬در ﺻﻮرﺗﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﻬﺮه ﻳﺎ ﻧﻴﺮوﺋﻰ ﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل رخ ﻧﺸﺎن ﻧﺪاده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ از‬ ‫»دﺟﺎﻻن ﺑﺴﻴﺎر« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٨:٢‬و »روح دﺟﺎل« ﻛﻪ در آن زﻣﺎن »در ﺟﻬﺎن« ﺑﻮده‬ ‫اﺳﺖ )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٣:٤‬ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﻣـﻄﻠﺐ ﻣﻰﺗﻮان ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﻛﻪ در ﺧﻼل دوران ﺑﻴﻦ ﻋﺼﺮ رﺳﻮﻻن و ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻗﺮار اﺳﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪنﻫﺎى‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى‪ ،‬دﺳﺖ ﻛﻢ از ﺟﻨﺒﻪ روﺣﻰ و ﻗﺪرت از ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ دﻳﺪه ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از آﻣﺪن ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬اﺑﺮاز وﺟﻮد وﻳﮋهاى‬ ‫از ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪ .‬آن »زاده ﮔﻨﺎه« ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻤﻞ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻰآﻳﺪ و‬ ‫ﻣﻬﺮ ﻗﺪرت ﺧﻮد را ﺑﺮ »ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪا« ﺧﻮاﻫﺪ زد )دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ .(١٢-١:٢‬ﺑﺮﺧﻰ‬ ‫ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴـﺰى وﻗﺘـﻰ واﻗﻊ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﻪ ﻗـﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬ ‫اﻋﺎده ﺷﻮد در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﻘﻴﻪ‪ ،‬آن ﻣﻄﻠﺐ را اﺷﺎره ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ در »ﻫﻴﻜﻞ« ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﭼﻬﺮه ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫آﻣﺪن ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ارﺗﺪادى ﻋﻈﻴﻢ در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺮﺗﺒﻂ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻨﻈﻮر‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ‬ ‫ﻫﻤﺪﺳﺘﻰ ﺑﻴﻦ ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﺑﻨﻴﺎدﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻘﺼـﻮد ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ‬ ‫آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﻮم ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ و ﻣﺴﻴﺢ و ﻣﻠﻜﻮت او را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ‬ ‫ﺣﺎل‪ ،‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰدﻫـﺪ ﻛـﻪ ﻋـﻠـﻰرﻏﻢ ﻗـﺪرت و ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻫـﻮﻟﻨـﺎك‬ ‫ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺷﻜﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺤﻜـﻮﻣﻴﺖ و ﻫﻼﻛﺖ او ﻗﻄﻌﻰ اﺳﺖ‪ .‬در ﺑﺮآورد ﻧﻬﺎﺋـﻰ‪،‬‬ ‫او ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺣﻘﻴﻘﻰ و زﻧﺪه‪ ،‬ﺑﺮاﺑﺮى ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ ﻫﻢ »ﻋﻠﻴﻪ« ﻣﺴﻴﺢ اﻗﺪام ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻫﻢ »ﺑﻪ ﺟﺎى« او‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ در ﺳﺮاﺳﺮ ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﻗﺎﻟﺐ اﺷﺨﺎص و ﻧﻬﺎدﻫﺎ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس از ﭘﻴﺶ ﻣـﻰﮔـﻮﻳـﺪ ﻛـﻪ در زﻣﺎﻧﻬﺎى آﺧـﺮ‪ ،‬اﺑـﺮاز وﺟﻮد وﻳﮋهاى از‬ ‫ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﺪرت و ﻧﻔﻮذى ﻓﻮقاﻟﻌﺎده ﻫﻤﺮاه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺿﺪﻣﺴﻴﺢ ﺳﺮاﳒﺎم ﻣﻐﻠﻮب ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪≤π¥‬‬

‫“‪dš¬ ÈUN½U‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٢-١:٢‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٣-١٨:٢‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ‪٦-١:٤‬‬ ‫دوم ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٧:١‬‬

‫∏‪`OU XAÖ“UÐ ©π‬‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﻫﻤﻪ اﻋﺼﺎر‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه دوﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻮﻋﻮد‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬او در ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻇﻬﻮر ﺧﻮد‪ ،‬رﻫﺎﺋﻰ ﻣﺎ را ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻇﻬﻮر‬ ‫ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ او ﺑﺮاى ﻛﻠﻴﺴﺎ اﻣﻴﺪ ﻣﺒﺎرك ﺑﺮﻗﺮارى ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻠﻜﻮت اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫واژ(ه ‪ Parousia‬ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳـﺪ ﺑـﺮاى اﺷﺎره ﺑﻪ ﺑـﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮ »ﻇﻬﻮر«‪» ،‬اﺑﺮاز وﺟﻮد« ﻳﺎ »آﻣﺪن« ﺷﻜـﻮﻫﻤﻨﺪاﻧﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫در زﻣﺎن آﺧﺮ دﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺎروﺳﻴﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ دوﺧﱳ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ آﻣﺪن ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ ﻣﻮﻋﻮد‬ ‫ﻳﺎ ﻇﻬﻮر ﻣﺠﺪد ﻣﺴﻴﺢ اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬آﻣﺪن ﻋﻴﺴﻰ ﻫﻢ ﺷﺨﺼﺎً و ﻫﻢ ﻣﺮﺋﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ آﻣﺪن او ﻗﺪرﲤﻨﺪاﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد اﻣﺎ ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﻗﺪرتﳕﺎﺋﻰ ﺻﺮف‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬آن آﻣﺪن‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ اﺑﺮاز ﻋﻴﻨﻰ ﺷﺨﺺ او ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬آﻣﺪن او ﻧﻪ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ و ﻧﻪ‬ ‫ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ روﻳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻇﻬﻮر او ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﻮه ﻋﺰﻳﻤﺖ او در ﺻﻌﻮد‪ ،‬ﺑﺎ اﺑﺮﻫﺎﺋﻰ‬ ‫از ﺟﻼل ﻫﻤـﺮاه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻏﺮﻳـﻮى آﺳﻤﺎﻧﻰ ﭼـﻮن دﻣﻴﺪن در ﻛﺮﻧﺎ ﺑﻪ ﻫﻤـﺮاه‬ ‫آواﺋﻰ از ﻣﻠﻚ ﻣﻘﺮب‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻮشﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ رﺑﻮده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺎ او دﻳﺪار ﻛﻨﺪ‪ .‬آن رﺑﺎﻳﺶ‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﺑﻠﻜﻪ آﺷﻜﺎر‬ ‫و در ﻣﻼءﻋﺎم ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺪف از آن رﺑﺎﻳﺶ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﺑﺮاى ﳊﻈﻪاى‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤πµ‬‬

‫از روى زﻣﻴﻦ زدوده ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﻣﺴﻴـﺢ دوﺑـﺎره ﺑﺎزﮔﺮدد‪ .‬ﻫﺪف از آن رﺑﺎﻳﺶ اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ اﺟﺎزه داده ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮدد‪ ،‬در آﺳﻤﺎن‬ ‫ﺑﺎ او ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ در ﺣﻴـﻦ ﻓـﺮود ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ او از آﺳﻤﺎن‪ ،‬در ﺳﻠﻚ ﻣﻠـﺘـﺰﻣﻴﻦ‬ ‫رﻛﺎب او درآﻳﻨﺪ‪ .‬آﻣﺪن او ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻴـﻮه‪ ،‬ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻗﻴﺎم ﻋﻤـﻮﻣﻰ‪ ،‬داورى ﻧﻬﺎﺋﻰ و ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪن دﻧﻴﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻧﺴﻠﻬﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ در اﻧﺘﻈﺎر ﭘﺎروﺳﻴﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺪارﺑﺎش ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ ﺗﺎ آﻣﺪن‬ ‫او ﻧﺎﻣﻨﺘﻈـﺮه و ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪه ﻧﺒـﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺎ اﺻﺮار ﺷـﺪه ﻛﻪ ﺑﺮاى دﻟﮕﺮﻣﻰ در‬ ‫ﻛﺸﺎﻛﺶ ﻣﺸﻘﺎت ﻓﻌﻠﻰ‪ ،‬آن ﻇﻬﻮر آﺗﻰ را ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻳﺎدآورى ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ روز ﻳﺎ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ راﳕﻰ داﻧﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرى ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ دردﺳﺮ ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ‬ ‫ﺳﻌﻰ ﻛﺮدهاﻧﺪ زﻣﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ را ﺣـﺴﺎب ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﺮادﺷﺎن ﻫﻢ رﺳﻴﺪهاﻧﺪ ﭼﻮن‬ ‫ﻼ ﻏﻠﻂ از آب درآﻣﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﻴﺪارى‬ ‫ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻰﻫﺎى دﻗﻴﻖ اﻳﺸﺎن ﻛﺎﻣ ً‬ ‫دﻋﻮت ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻧـﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻰ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘـﻰ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻮاﻇﺐ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫـﺎى ﻧﺰدﻳﻚ‬ ‫ﺷﺪن او ﺑﺎﺷﻴـﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻗـﺮﻧﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈـﺮان را ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه ﮔﺬاﺷﺘﻪ و اﻣﻴـﺪ‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ را رو ﺑﻪ ﻣﺤﺎق ﺑﺮده اﻣﺎ ﻫﺮ روز ﻛﻪ ﻣﻰﮔﺬرد‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ او ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻮﻋﻮد ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻘﻴﻦ دارد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﭘﺎروﺳﻴﺎى ﻣﺴﻴﺢ ﺷﺨﺼﺎً و ﻣﺮﺋﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ در ﺻﻌﻮد ﺧﻮﻳﺶ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎ اﺑﺮﻫﺎى ﺟﻼل ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺴﻴـﺢ را ﻣﻼﻗﺎت ﺧﻮاﻫﺪ ﻛـﺮد ﺗﺎ او را در ورود ﻣﺠﺪد ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧـﻪاش‪،‬‬ ‫ﻫﻤﺮاﻫﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎﻳﺪ در ﻋﻴﻦ اﻧﺘﻈﺎرى ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰﻛﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺪار ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ از ﺣﻤﺎﻗﺖ ﭘﻴﺸﮕﻮﺋﻰﻫﺎى ﺟﺰﻣﻰ روز و ﺳﺎﻋﺖ آﻣﺪن‬ ‫او ﺑﺮ ﻛﻨﺎر ﲟﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫∂‪≤π‬‬

‫“‪dš¬ ÈUN½U‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ‪٤٦:٢٥-١:٢٤‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٦٤:٢٦‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٣٦-٥:٢١‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪١١-٤:١‬‬ ‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٣:٥-١١:٤‬‬ ‫ﺗﻴﻄﺲ ‪١٤-١١:٢‬‬

‫‪«bš uJK ©ππ‬‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ ﺟﻬﺎن ﻧﺎﻇﺮ اﺷﻜﺎل ﻣﺘـﻔـﺎوت ﺑﻴﺸﻤـﺎرى از ﺣﻜـﻮﻣﺘﻬﺎ ﺑـﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻧﻮاع‬ ‫راﻳﺞﺗﺮ آﻧﻬﺎ دﻳﻜﺘﺎﺗـﻮرىﻫﺎى ﻧﺎﺷﻰ از ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﻰ‪ ،‬ﺟﻤﻬـﻮرىﻫﺎى ﻣﻨﺒﻌـﺚ از‬ ‫ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬ﻣﺮدم ﺳﺎﻻرىﻫﺎى ﻣﺘﺸﻜﻞ از آراى اﻛﺜﺮﻳﺖ و دو ﻧﻮع ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﺸﺮوﻃﻪ )ﻛﻪ‬ ‫اﺧﺘﻴﺎرات ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺤﺪود ﺷﺪه( و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﻄﻠﻘﻪ )ﻛﻪ در آن ﻛﻼم ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻪ ﻣﻨـﺰﻟﻪ‬ ‫ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺖ( ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا از ﻧـﻮع ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﻄﻠﻘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻧﻬﺎدى ﻛﻪ از ﺑـﻴـﺮون ﺧﺪا را‬ ‫ﻣﻘﻴﺪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﺟـﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺮاى ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻛﺮدن ﺑﺮ زﻳﺮدﺳﺘﺎﻧﺶ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻧﻴـﺎزى ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻠﺐ رﺿﺎﻳﺖ آﻧﻬﺎ ﻧﺪارد‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت او ﻧﻴﺎزى ﺑﻪ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺑﻪ آراى ﻋﻤﻮﻣﻰ ﻳﺎ ﻛﺴﺐ‬ ‫اﻛﺜﺮﻳﺖ آرا ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻛﻼم او ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﻗﺎﻧﻮن و ﺣﻜﻮت او ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﻄﻠﻘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ‪ ،‬دو ﺧﺎﺻﻴﺖ اﻓﺘﺨﺎر ﻛـﺮدن ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎه و وﻓﺎدارى ﺑﻪ‬ ‫ﺗﺎج و ﺗﺨﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮز ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮرى اﻫﻤﻴﺖ دارﻧﺪ‪ .‬آن ﻗﺪر ﻛﻪ اﻳﻦ دو ﻋﻨﺼﺮ در‬ ‫ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﺣﻴﺎﺗﻰاﻧﺪ‪ ،‬در ﻫﻴﭻ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺣﻴﺎﺗﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪N‬‬ ‫ﮔﻨﺎه ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ در ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ ﻣﺎ از اﻓﺘﺨﺎر ﻛﺮدن ﺑﻪ ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ ﺧﺪاﺳﺖ )روﻣﻴﺎن‬ ‫‪ (٢١:١‬و در ﻋﺪم وﻓﺎدارى ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑‪≤π‬‬

‫ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻠﻜـﻮت ﺧﺪا‪ ،‬رﺷﺘﻪاى ﺣﻴﺎﺗﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ از اواﺋﻞ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﺗـﺎ اواﺧﺮ‬ ‫ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻄﻠﺐ ﻣﺰﺑـﻮر‪ ،‬ﻓـﺮﻣﺎﻧﺮواﺋﻰ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻗـﻮم ﺧﻮﻳﺶ را‬ ‫ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ ﻣﻰآﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﻰ در ﺧﻮر ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺗﺪﻫﻴﻦ ﺷﺪه ﺧـﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎﻇﺮﻳﻦ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺎه ﺷﺎﻫﺎن و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪاوﻧﺪان‬ ‫در آﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﺳﺮﻳﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاى ﺑﻪ ﻣﻠﻜـﻮت اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر در آﻳﻨﺪه ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻠﻴﺪ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬اﻋﻼن ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ »ﻣﻠﻜﻮت آﺳﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ«‬ ‫)ﻣﺘﻰ ‪ .(٢:٣‬ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﻣﻘﻄﻊ ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﺑﺎ اﻟﻔﺎظ ﳕﺎدﻳﻨﻰ از ﻗﺒﻴﻞ »ﺗﻴﺸﻪ‬ ‫ﺑﺮ رﻳﺸﻪ درﺧﺘﺎن ﻧﻬﺎده ﺷﺪه« )ﻣﺘﻰ ‪ (١٠:٣‬و »او ﻏﺮﺑﺎل ﺧﻮد را در دﺳﺖ دارد«‬ ‫)ﻣﺘﻰ ‪ (١٢:٣‬ﻛﻪ ﻫﺮ دو ﮔﻮﻳﺎى ﻗﺮﻳﺐاﻟـﻮﻗﻮع ﺑـﻮدن آن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺿﻴﺢ داده ﺷـﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ اﻓﺘﺘﺎﺣﻴﻪ ﻋﺼﺮ ﻣﻠـﻜـﻮت ﺧﺪا ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺪ اﳒﻴﻞ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳـﺪ در‬ ‫ﺷﻴﭙﻮر ﺟﺎرﭼﻰ دﻣﻴﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﺎم ﻳﺤﻴﻰ ﻛﻪ »ﻣﻠﻜﻮت ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ«‪ ،‬ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ اﻳﺎم‬ ‫را ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺻﺮاﺣﺖ ﻟﻬﺠـﻪ( ﻣﺸﻬﻮد در ﺑﺸـﺎرت ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ را ﻧﻴﺰ ﻣﻰﺗـﻮان در ﺳﺎﻳﻪ اﻋـﻼن‬ ‫ﻣﮋده ﻣﻠﻜﻮت ﺗﻔﺴﻴﺮ ﳕﻮد‪ .‬او اﻋﻼم ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﻜـﻮت‪ ،‬ﻗﺪرﲤﻨﺪاﻧﻪ از راه رﺳﻴﺪه و‬ ‫در ﻣﻴـﺎن ﻗـﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺴـﺘـﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑـﻪ ﻫـﻨـﮕـﺎم ﺻـﻌـﻮد ﺧﻮﻳـﺶ ﺑـﻪ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻓﺮﻣﺎن داد ﻛﻪ در دﻧﻴﺎ ﺷﺎﻫﺪان او ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﺋﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﺷﺎه ﺷﺎﻫﺎن ﺷﻬﺎدت دﻫﻨﺪ‪ .‬ﻣﻘﺎم ﻓﻌﻠﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﻴﻬﺎﻧـﻰ‪ ،‬از‬ ‫ﭼﺸﻢﻫﺎ دور ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬دﻧﻴﺎ ﻳﺎ ﭘـﺎدﺷـﺎﻫـﻰ او را ﻧﺎدﻳﺪه ﻣﻰاﻧﮕـﺎرد ﻳﺎ ﺑﻪ اﻧﻜـﺎر آن‬ ‫ﻣﻰاﻳﺴﺘﺪ‪ .‬اﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻠﻜﻮت ﭘﻨﻬﺎن از دﻳﺪهﻫﺎ‪ ،‬ﺷﻬﺎدﺗﻰ ﻋﻴﻨﻰ‬ ‫ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻣﺒﺎرﻛﻰ اﻓﺘﺘﺎح ﻛﺮد‪ .‬او اﻳﻨﻚ در آﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ او ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ در ﺗﺒﻌﻴﺪ را ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﺪودى از زﻳﺮدﺳﺘﺎن وﻓﺎدار را در‬ ‫ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺧﻮﻳﺶ دارد و ﺑﻪ ﮔﺎه ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﲤﺎﻣﻰ آﺷﻜﺎر ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﳕﻮد‪.‬‬

‫∏‪≤π‬‬

‫“‪dš¬ ÈUN½U‬‬

‫ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﻜـﻮت ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﻢ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ و ﻫﻢ آﺗﻰ‪ .‬ﻫـﻢ‬ ‫»اﻳﻨﻚ« در ﻣﻮرد ﻣﻠﻜـﻮت ﺻﺪق ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻫﻢ »ﻧﻪ ﻫﻨﻮز«‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎﻳـﺪ اﻳـﻦ دو‬ ‫ﺟﻨﺒﻪ را درك ﳕﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻧﮕﺮﻳﺴﱳ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت‪ ،‬ﺧﻮاه ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﭼﻴﺰى ﻧﻘﺪاً و ﻛﺎﻣﻼً ﲢﻘﻖ‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺧﻮاه ﺑﻪ دﻳﺪه ﭘﺪﻳﺪهاى ﻳﻜﺴﺮه از آن آﻳﻨﺪه‪ ،‬زﻳﺮ ﭘﺎ ﻧﻬﺎدن ﭘﻴﺎم ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﺧﺎدﻣﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ از ﭘﻴﺶ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﺸـﺴـﺘـﻪ اﺳـﺖ‪ .‬ﺑـﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮان ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﭘﻴـﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ و ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪ او ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﻣﻰداﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫـﺮ زاﻧﻮﺋﻰ در‬ ‫ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﺧﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﺑﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﺧﺪا اداره ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ و ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ را ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ وﺻﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺟﺸﻦ اﻓﺘﺘﺎﺣﻴﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا را ﺑﺎ ﻇﻬﻮر و ﺣﻀﻮر ﻋﻴﺴﻰ و ﺑﺮ ﺗﺨﺖ‬ ‫ﺳﻤﺎ اﻋﻼم ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺸﺴﱳ ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ او‪ ،‬ر ً‬ ‫‪ -٤‬ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﻓﻌـﻼً ﺑﺮﻗﺮار اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺑـﺎزﮔﺸﺖ ﭘﺮﺟﻼل او ﻛﺎﻣـﻼً ﺑﺮﻗﺮار‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١٨-١٦:١٠‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٣١-٢٧:٢٢‬‬ ‫داﻧﻴﺎل ‪٤٤:٢‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٦:١٨‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٤-٨:١‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤ππ‬‬

‫∞∞‪ÊULÝ¬ ©±‬‬ ‫ﻳﻜـﻰ از ﺷﺎﻋﺮان ﻣـﻌﺎﺻﺮ در ﺗﺮﺟـﻴﻊ ﺑﻨـﺪ ﻳﻜﻰ از آﺛـﺎرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬وﻗـﺘﻰ ﻛﻪ ﺑـﺎ ﺗﻮ‬ ‫ﻫﺴﺘﻢ‪ ...‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ در آﺳﻤﺎﱎ‪ «.‬ﺑﻮدن در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬درواﻗﻊ ﺑﺮﻛﺘﻰ‬ ‫ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻰ در ﺟﻬﺎن ﻳﺎﻓﺖ ﳕﻰﺷﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺘﻮان آن را ﺑﺎ ﻓﻼﻛﺖ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﺮد‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻟﺬﺗﻰ ﻫﻢ در ﺟﻬﺎن ﻳﺎﻓﺖ ﳕﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﺘﻮان‬ ‫از روى آن‪ ،‬ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ دﻗﻴﻘﻰ از ﻟﺬﺗﻬﺎى ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰ آﺳﻤﺎن را ﺑﻪ دﺳﺖ داد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ در ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳـﺮﻫﺎى ﺷـﻮم و ﻫﻮﻟﻨﺎﻛﻰ را در ﻣﻮرد ﺟﻬﻨﻢ‬ ‫ﻣﻰﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳـﺮﻫﺎى اﻣﻴﺪﺑﺨﺶ و ﭘﺮﺑـﺮﻛﺘـﻰ را ﻫﻢ در ﻣﻮرد آﺳﻤﺎن ﻣﻰﺗـﻮان‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻃﺒﻖ آن ﺗﺼﺎوﻳﺮ‪ ،‬آﺳﻤﺎن ﺑـﻪ ﺑـﺎغ ﺑـﻬـﺸـﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ آﻏـﻮش اﺑـﺮاﻫﻴﻢ و ﺑﻪ ﺷـﻬـﺮ‬ ‫ﭘﺮﺷﻜﻮﻫﻰ ﻛﻪ از ﺑﺎﻻ ﻓﺮود ﻣﻰآﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اورﺷﻠﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ در ﻗﺎﻟﺐ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎى ﺑﻠﻮرﻳﻦ ﻃﻼﺋﻰ ﺑﺎ دﻳﻮارﻫﺎى ﺟﻮاﻫﺮ ﻧﺸﺎن و‬ ‫ﺗﺮﺗﻴﺒﻰ از ﺷﺎدى ﻣﻜﺮر و ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﺗﺸﺮﻳﺢ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ در‬ ‫ﻣﻮرد آﺳﻤﺎن ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در آﳒﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻤﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻫﻢ ﻛﻪ در آﳒﺎ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ ﻛـﻪ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ ﻋـﺒـﺎرﺗﻨﺪ از‪ :‬اﺷﻚ‪ ،‬ﻏـﻢ‪ ،‬ﻣـﺮگ‪ ،‬درد‪،‬‬ ‫ﻇﻠﻤﺖ‪ ،‬ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻰدﻳﻦ‪ ،‬ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻋﻴﺐ و ﻧﻘﺼﺎن‪ ،‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎه‪ ،‬ﻟﻌﻨﺖ ﺻﺎدره از‬ ‫ﮔﻨﺎه آدم )رﺟﻮع ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪.(١٩-١٤:٣‬‬ ‫ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪ :‬ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ‪ ،‬رودﺧﺎﻧﻪ آب ﺣﻴﺎت‪،‬‬ ‫ﻣﻴـﻮه ﺷﻔﺎ‪ ،‬ﺑﺮه ﺧﺪا‪ ،‬ﭘـﺮﺳﺘﺶ‪ ،‬ﺟﺸـﻦ ازدواج ﺑﺮه و ﻋﺮوس او‪ ،‬ﭼﻬـﺮه ﺑﻰﺣﺠـﺎب‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻋﺪاﻟﺖ‪.‬‬ ‫آﺳﻤﺎن ﻫﻤﺎن ﺟﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺖ‪ .‬آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺳﻌﺎدت ﺟﺎوداﻧﻪ ﻣﺸﺎرﻛﺖ‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬آن ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺟﺎﻧﺎﺗـﺎن ادواردز در ﺗﻼش ﺑـﺮاى ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﺮدن‬ ‫ﺷﻤﻪاى از آن ﺷﻔﻴﻌﻰ ﻛﻪ اﻳﻤـﺎﻧـﺪاران در آﺳﻤﺎن دارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺳﻴـﻦ در‬

‫∞∞≥‬

‫“‪dš¬ ÈUN½U‬‬

‫اﻗﻴﺎﻧﻮس ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻨﺎ ﺧـﻮاﻫﻨﺪ ﻛـﺮد و ﺑﺮاى اﺑﺪ در ﭘﺮﺗﻮﻫﺎى ﻣﺤﺒﺖ اﻟﻬﻰ‪ ،‬ﭘـﺮﺗﻮﻫﺎﺋﻰ‬ ‫ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ روﺷﻦ و ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ ﻟﻄﻴ‪ N‬و ﺷﻴﺮﻳﻦ‪ ،‬ﻏﺮق ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد؛ و ﺑﺮاى اﺑﺪ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪه‬ ‫آن ﻧﻮر‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﻪ از آن ﻟﺒﺮﻳﺰ و ﺗﺎ اﺑﺪ ﻣﺤﺎط در آن و ﺑﻪ ﻃﺮزى ﺑﻰﭘﺎﻳﺎن ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﻨﻨﺪه‬ ‫آن ﺑﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ آن ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﳒﺎتدﻫﻨﺪه ﺧﻮﻳﺶ ﻟﺬت ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﺑﺮد‪ ،‬ﻫﻴﭻ دﻟﻴﻠﻰ در دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﻣﻘـﺪﺳـﻴـﻨـﻰ را ﻛﻪ ﺑﺮ‬ ‫روى زﻣﻴﻦ ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺠﺎ ﻧﻴﺎورﻧﺪ و ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ‪ .‬آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻣﻨﺰﻟﮕﺎه‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ‪.‬‬ ‫در آﺳﻤـﺎن‪ ،‬درﺟﺎﺗﻰ از ﺑـﺮﻛﺖﻳﺎﻓﺘﮕـﻰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﭘـﻮﻟﺲ ﺑﺮاى ﺗـﻮﺻﻴ‪ N‬اﻳـﻦ‬ ‫ﻣﻄﻠﺐ‪ ،‬ﺳـﺘـﺎرﮔﺎﻧﻰ را ﻣﺜﺎل ﻣـﻰزﻧﺪ ﻛﻪ ﺑـﺎ درﺧﺸﻨﺪﮔﻰﻫﺎى ﻣﺘـﻔـﺎوت‪ ،‬در آﺳﻤـﺎن‬ ‫واﺣﺪى ﻣﻰدرﺧﺸﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬در اﻳﻦ ﻣﺜﺎل ﻧﻜـﺎﺗـﻰ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ روﺷﻦ‬ ‫ﺷﻮد‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤـﻪ ﺳـﺘـﺎرﮔﺎن ﻣﻰدرﺧﺸﻨﺪ ﻳﻌﻨﻰ در آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻫﻴـﭻ ﻧـﺎﻛـﺎﻣـﻰ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در آﳒﺎ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از آﻧﭽﻪ ﻣﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺮﻛﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺛﺎﻧﻴﺎً‪،‬‬ ‫ﻛﺎر ﻛﻔﺎره ﻛﻨﻨﺪه ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﳒﺎت ﻫﻤﻪ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ را ﺑﻪ ﻳﻚ اﻧﺪازه ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه‬ ‫»اﻋﻤﺎل« اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻛﻪ »ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ« ﺑﺮﻛﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻳﺎ ﻛﻤﺘﺮ را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻰآورﻧﺪ‪ ،‬در‬ ‫ذات ﺧﻮد ﻓﺎﻗﺪ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻋﻮض‪ ،‬اﻳﻦ ﺧﻮﺷﻨﻮدى ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫آن اﻋﻤﺎل را ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰدارد‪ .‬او اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ دﻫﺸﺖ ﺟـﻬـﻨـﻢ‪ ،‬اﺑـﺪﻳـﺖ آن اﺳـﺖ‪ ،‬ﻳـﻜـﻰ از ﺑـﺰرﮔﺘﺮﻳـﻦ‬ ‫ﺷﺎدىﻫﺎى آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻳﻘﻴﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫آﺧﺮﻳﻦ دﺷﻤﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﻣـﺮگ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨـﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﻮﻗﺎ ‪ ،٣٨-٣٥:٢٠‬ﺑﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﺎداش آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑـﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺷﺎدى آﺳـﻤـﺎن‪ ،‬دﻳـﺪن ﭼـﻬـﺮه ﺧﺪاﺳـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ ﺧـﻮﺷﻰ ﻏﻴـﺮ ﻗـﺎﺑـﻞ‬ ‫ﺗﻮﺻﻴ‪ ،N‬در ﻫﺮ ﺻـﻮرت از ﻃﺮﻳﻖ ﭼﺸﻢ ﺟﺎن ﻣﻴﺴﺮ ﻣـﻰﺷـﻮد‪ .‬ﺧﺪا روح اﺳﺖ و‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔـﺎن‪ ،‬درروح او را ﺧﻮاﻫﻨﺪ دﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭘﺎداﺷﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از آن ﻣـﺴـﻴـﺢ‬ ‫اﺳﺖ و ﻓﺮزﻧﺪان او از آن ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≥∞±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬در آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﲤﺎم ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ درد و ﻣﺮگ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارﻧﺪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬آﺳﻤﺎن ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺪون ﮔﻨﺎه و ﺗﺎﺛﻴﺮات ﮔﻨﺎه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬آﺳﻤﺎن ﺟﺎﺋﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران از ﺣﻀﻮر ﺑﻼواﺳﻄﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻟﺬت ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﺑﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬در آﺳﻤﺎن‪ ،‬اﻳﻤـﺎﻧـﺪاران ﺑﻪ دﻳﺪار ﺳﻌﺎدتﺑﺨﺶ ﺧـﺪاى ﺧـﻮد ﺧﻮاﻫﻨـﺪ رﺳﻴـﺪ‪،‬‬ ‫ﲡﺮﺑﻪاى ﻛﻪ در اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﳑﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﻟﺬت ﺑﺮدن ﺟﺎوداﻧﻪ از ﭘﺎداﺷﻬﺎى ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻫﻴﭻ داﻧﺶ ﻳﺎ ﲡﺮﺑﻪاى زﻣﻴﻨﻰ‪ ،‬ﻗﺎدر ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻤﺎل ﺷﺎدى را ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن‬ ‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ‪ ،‬ﺗﻴﺮه و ﺗﺎر ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٥٧-٥٠:١٥‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٨-١:٥‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪٩-٣:١‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪٢٢-٢١‬‬

‫‪ œUFÝ dÄÔ —«b¹œ ©±∞±‬‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪاى ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺧﺪا را ﺑﻪ او ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﻨﺪ‪،‬‬ ‫درﺑﺎر(ه ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ ﺧﺪا ﺑﺤﺚ ﻣﻰﻛﺮد‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ او را ﮔﻴﺞ ﻛﺮده ﺑﻮد اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﺪا ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ اﺳﺖ‪ .‬آﺧﺮ او ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﺪاﺋﻰ را ﻛﻪ ﳕﻰﺷﺪ‬ ‫دﻳﺪ‪ ،‬ﻋﺒﺎدت و ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﺪ؟ ﭘﺴﺮك در ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺧﺪا ﻧﺎﻣـﺮﺋﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮآورد ﻛﻪ »ﻣﻦ ﺧﺪاﺋﻰ را ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﱎ ﺑﻪ او دﺳﺖ ﺑﺰﱎ!«‬

‫“‪dš¬ ÈUN½U‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﺒﺘﻨﻰ ﺑﺮ داﺷﱳ ﺧﺪاﺋﻰ ﻣﻠﻤﻮس‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺎﻣﻠﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮع‬ ‫ﺑﺸﺮ را ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺘﻬﺎ وادار ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺘﻬﺎى ﺳﻨﮕﻰ و ﭼﻮﺑﻰ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻳﻜﺴﺮه‬ ‫ﻛﺮ و ﻻل و ﺷﺪﻳـﺪاً ﻓﺎﻗـﺪ ﺗـﻮان ﻛﻤﻚ ﻛـﺮدن ﺑﻪ ﻣﺎ‪ ،‬اﻣﺎ ﻻاﻗـﻞ ﻣـﺮﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬آﻧـﻬـﺎ‬ ‫ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻗﺘﻀﺎى ﻋﻄﺶ دﻳﺪﮔﺎن ﻣﺎ ﺑﺮاى دﻳﺪن ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﻃﺮاﺣﻰ‬ ‫ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ ﭘﻮﻟﺲ‪ ،‬ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻣﺠﺮم اﺳﺖ زﻳﺮا »ﺟﻼل ﺧﺪاى ﻏﻴﺮ ﻓﺎﻧﻰ را ﺑﻪ ﺷﺒﻴﻪ‬ ‫ﺑﻪ (‬ ‫ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن ﻓﺎﻧﻰ ﺗﺒـﺪﻳـﻞ« ﻣﻰﻛﻨـﺪ )روﻣﻴـﺎن ‪ (٢٣:١‬و »ﺣﻖ ﺧﺪا را ﺑـﻪ دروغ‬ ‫ﻣﺒﺪل ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ و ﻋﺒﺎدت و ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ ﻣﺨـﻠـﻮق را ﺑﻪ ﻋﻮض ﺧﺎﻟﻘﻰ ﻛﻪ ﺗـﺎ‬ ‫اﺑﺪاﻵﺑﺎد ﻣﺘﺒﺎرك اﺳﺖ« )روﻣﻴﺎن ‪.(٢٥:١‬‬ ‫ﺣﺘﻰ ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴـﺰ آرزوى ﺧﻮد را ﺑﺮاى دﻳﺪن ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﭼﻬـﺮه ﺧﺪا ﻋﻨﻮان‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻧﺒﺰ ﮔﻮل ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﺑﻮدن ﺧﺪا را ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮاى ﺷﺎم‬ ‫آﺧﺮ در آن ﺑﺎﻻ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ دﻳﺪار ﻛﺮد‪» ،‬ﻓﻴﻠﻴﭙﺲ ﺑﻪ وى ﮔﻔﺖ اى آﻗﺎ ﭘﺪر را‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ده ﻛـﻪ ﻣـﺎ را ﻛﺎﻓﻰ اﺳـﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٤:٨‬ﻓﻴﻠﻴﭙـﺲ ﺣـﺮف دل ﻫﻤـﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران را زد‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﻰ ﻳﺎ ﺧﻮدﺑﻴﻨﻰ ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺮﺗﻮى از ﭼﻬﺮه ﺑﻰﺣﺠﺎب ﺧﺪا‪ ،‬از اﺳﺎس‬ ‫درﻣﺎن ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬دﻳﺪن او در ﺷﻜﻮه ﻣﻘﺪﺳﻰ ﻛﻪ دارد‪ ،‬ﺑﺴﻨﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬آن دﻳﺪار‪،‬‬ ‫ﺟﺎن را اﻗﻨﺎع و ارﺿﺎء و روح ﺑﻰﺗﺎب را آرام ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻋﻴﺴـﻰ در ﻣـﻮردى از ﻣﻮراد ﺟـﻮاﺑﮕـﻮﺋﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﮔـﺮدان ﺧﻮﻳـﺶ‪ ،‬آزردﮔﻰ و‬ ‫ﺑﻰﺣﻮﺻﻠﮕﻰ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن ﻣﻮرد ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺟﻮاب داد‪:‬‬ ‫»اى ﻓﻴﻠﻴﭙﺲ در اﻳﻦ ﻣﺪت ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮده ام‪ ،‬آﻳﺎ ﻣﺮا ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ‪,‬اى؟ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺮا دﻳﺪ‬ ‫ﭘﺪر را دﻳﺪه اﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﻰ‪,‬ﮔـﻮﺋـﻰ ﭘـﺪر را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﺑـﺪه؟« )ﻳـﻮﺣﻨﺎ‬ ‫‪.(٩:١٤‬‬ ‫ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬در ﺧﺪﻣﺖ زﻣﻴﻨﻰ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺳﺮ ﻛﻮه را ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺎلﻫﺎ ﺷﺮوع ﻣﻰﺷﻮد اﻳﺮاد ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ او ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮد را در ﻣﻮرد ﭘﺎﻛﻰ ﻗﻠﺐ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤـﺮاه وﻋﺪهاى ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻛﻪ ﺧـﺪا را ﺧﻮاﻫﻨﺪ دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮ زﺑـﺎن آورد‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ ﺧـﺪا در‬

‫ﺟﻼل ﺧﻮد ﻓﻌﻼً از دﻳﺪﮔﺎن ﺑﺸﺮ ﺧـﺎرج اﺳﺖ و اﻳﻨﻜﻪ او ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﺑﺎﻗﻰ‬ ‫ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎرى ﺑﺮ دوش اﻧﺴﺎنﻫﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺮدن ﻣﻰﻛﺸﻨﺪ ﺗﺎ آن ﻳﮕﺎﻧﻪاى را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻫﺪف اﻳﺜﺎر و ﻣﺤﺒـﺖ ﻣـﺎﺳـﺖ‪ .‬از وﻗﺘﻰ ﻛﻪ او ﺑﺎ ﮔﻤـﺎردن ﻓﺮﺷﺘـﻪ اى‪،‬‬ ‫ﺷﻤﺸﻴﺮ آﺗﺸﻴﻦ ﻗﻬﺎر در دﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﻪ ﻋﺪن را ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا آن ﺑﻮده ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧﺘﻮاﻧـﺪ او را ﺑﻰﭘﺮده ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﻛﻪ درﺧﻮاﺳﺖ ﻛـﺮده ﺑﻮد‬ ‫ﺟﻼل او را ﺑﻰﭘﺮده ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻮاب داد‪» :‬روى ﻣﻦ دﻳﺪه ﳕﻰ‪,‬ﺷﻮد« )ﺧﺮوج ‪.(٣٣:٢٣‬‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ اوﺻﺎف‪ ،‬ﳒﺎتﻳﺎﻓﺘﮕﺎن ﻣﺸﺘﺎق ﳊﻈﻪاى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در آن ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ آن‬ ‫ﺳﻮى ﻧﻘـﺎب را ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﺑﺮ ﭘﺎﻛﻰ ﺷﻜـﻮه ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺴﺘﻘﻴـﻤـﺎً ﭼﺸﻢ ﺑﺪوزﻧﺪ‪ .‬دﻟﻴﻞ اﻳﻨـﻜـﻪ‬ ‫اﻛﻨﻮن ﳕﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ آن ﻣﻨﻈﺮه را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻌﻴـﻮب ﺑﻮدن ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﺪم ﺧﻠﻮص‬ ‫ﻗﻠﺒﻬﺎى ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن ﺟﻼل ﻳﺎﺑﻴﻢ و ﻗﻠﺒﻬﺎى ﻣﺎ ﭘﺎك ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬ ‫از ﺳﻌﺎدت ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻣﺸﺎﻫﺪه او در ﺟﻼﻟﻰ ﻛﻪ دارد‪ ،‬ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫»دﻳﺪار ﭘﺮ ﺳﻌﺎدت« از آن رو اﻳﻦ ﺑﻪ اﻳـﻦ ﻋـﻨـﻮان ﺧـﻮاﻧﺪه ﺷﺪه ﻛـﻪ وﻋﺪه دﻳـﺪار‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺮﻛﺖﻳﺎﻓﺘﮕﻰ ﺟﺎن اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺎﻟﻰﺗﺮﻳﻦ دﻋﺎى ﺑﺮﻛﺖ‬ ‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ اﻳﻦ ﺑﻮد‪» :‬ﻳﻬﻮه ﺗﻮ را ﺑﺮﻛﺖ دﻫﺪ و ﺗﻮ را ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﳕﺎﻳﺪ و ﻳﻬﻮه روى ﺧﻮد‬ ‫را ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﺎﺑﺎن ﺳﺎزد و ﺑﺮ ﺗﻮ رﺣﻤﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻬﻮه روى ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺮاﻓﺮازد و ﺗﻮ را‬ ‫ﺳﻼﻣﺘﻰ ﺑﺨﺸﺪ« )اﻋﺪاد ‪.(٢٦-٢٥:٦‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻗﻮل ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ آﻧﭽﻪ در آﺳﻤﺎن در اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺎﺳﺖ در‬ ‫ﭘﺮده راز اﺳﺖ اﻣﺎ ﻣـﻰﺗـﻮاﻧﻴﻢ از ﭼﻴـﺰى ﺑﻪ آن ﻋﻈﻤﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷـﻴـﻢ ﻛـﻪ »ﻣﺎﻧﻨـﺪ او‬ ‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا او را ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢:٣‬‬ ‫اﻳﻦ وﻋﺪه ﻣـﺎ را ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﻰﺳـﺎزد ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷـﻴـﻮهاى وراى ﲡﻠـﻰ‬ ‫)ﻇﻬﻮر ﺟﻼل ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻴﻮهاى ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻮﺗﻪ ﻣﺸﺘﻌﻞ(‪ ،‬ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ .‬دﻳﺪار‬ ‫ﭘﺮ ﺳﻌﺎدت‪ ،‬از ﭼﻴﺰى ﻣﺜﻞ ﺑﻮﺗﻪ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﻳﺎ ﺳﺘﻮن اﺑﺮ درﻣﻰﮔﺬرد‪ .‬ﻣﺎ او را »ﭼﻨﺎن ﻛﻪ‬ ‫ﻫﺴﺖ« ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ‪ ،‬از ﻋﻤﻖ ذات او آ ﮔﺎه ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻧﻪ ﭘﻮﺳﺘﻰ در ﻛﺎر ﺧـﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﭘـﻮﺳﺘﻪاى و ﻣﺎ ﻧﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﻧﻴـﺎزى ﻧﺪارﻳﻢ ﻛﻪ دﺳـﺖ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﳌﺲ او دراز ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫≤∞≥‬

‫≥∞≥‬

‫‪≥∞¥‬‬

‫“‪dš¬ ÈUN½U‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫ﻏﺎﻟﺒﺎ ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﺑﻮدن ﺧﺪا را ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻓﺮﺻﺘﻰ ﺑﺮاى اﻗﺪاﻣﺎت ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -١‬ﺑﺸﺮ ً‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ؛ دﻳﺪن او‪ ،‬دﻳﺪن ﭘﺪر اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬دﻳﺪار ﺧﺪا ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻗﻠﺐ ﺷﻔﺎف دارد‪ ،‬وﻋﺪه داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻫﻴﭻ ﻣﻮﺟﻮد ﻣﻴﺮاﺋﻰ ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻬﺮه ﺧﺪا را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻣﮕﺮوﻗﺘﻰ ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﭘﺎﻻﻳﺶ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬دﻳﺪار آﺗﻰ ﺧﺪا از اﻳﻦ رو »ﻛﺎﻣﺮاﻧﻰ« ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻴﻞ آﺳﺎ ﺟﺎﻧﻬﺎى ﻣﺎ‬ ‫را ﺑﺎ ﺑﺮﻛﺖ ﭘﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪٢٣:٣٣-١:٣٢‬‬ ‫اﻋﺪاد ‪٢٦-٢٤:٦‬‬ ‫ﻣﺘﻰ‪٥:٨‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١١-١:١٤‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪٥-١:٢٢‬‬

‫≤∞‪rMNł ©±‬‬ ‫ﺑﺎرﻫﺎ ﺟﻤﻼﺗﻰ ﻣﺜﻞ »در ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ ﺟﻬﻨﻤﻰ ﺑﺮﭘﺎ ﺑﻮد« ﻳﺎ »ﺟﻬﻨﻢ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد‬ ‫دﻳﺪم« ﺷﻨﻴﺪهاﻳﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﺟﻤﻼت را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﲢﺖاﻟﻔﻈﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ داﻧﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﲤﺎﻳﻞ ﻣﺎ ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده از ﻟـﻔـﻆ وﺻﻔﻰ ﺟﻬﻨﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻟﻔﻈـﻰ ﺑـﺮاى ﺗﻮﺻﻴ‪N‬‬ ‫ﺷﻮمﺗﺮﻳﻦ ﲡﺮﺑﻪاى ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻫﻴﭽﻴﻚ از ﲡﺮﺑﻪﻫﺎى‬ ‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎﻧﻰ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻋـﻤـﻼً ﺑﺎ ﺟﻬﻨﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺣﺘـﻰ اﮔـﺮ ﺳـﻌـﻰ ﻛـﻨـﻴـﻢ‬ ‫ﻫﻮﻟﻨﺎكﺗﺮﻳﻦ رﳒﻬﺎى ﳑﻜﻦ اﻧﺴﺎن در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ را در ﻧﻈﺮ آورﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪاﻳﻢ‬ ‫ﺗﺼﻮر ﺧﻮد را ﺗﺎ آﳒﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ ﻛﻪ از ﻋﻤﻖ واﻗﻌﻴﺖ ﺗﻠﺦ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﺎ را ﺧﺒﺮ دﻫﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≥∞µ‬‬

‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ از ﻛﻠﻤﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻫﺘﺎﻛﻰﻫﺎى راﻳﺞ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم آن‬ ‫در ﻧﻈﺮ ﺧﻴﻠﻰﻫﺎ از اﻋﺘﺒﺎر ﻣﻰاﻓﺘﺪ‪ .‬ﺳـﺒـﻚ ﻛـﺮدن آن ﻟﻐﺖ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﺑﻴـﺠـﺎ از آن‪،‬‬ ‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ اﺷﺨﺎص ﺑﻼﺗﻜﻠﻴ‪ N‬را وادار ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻴﺪ ﺗﻪﻣﺎﻧﺪه ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺧﻮد را ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻳﺎ‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده از واژه ﺟﻬﻨﻢ را ﺟﺰو ﺗﻔﺮﻳﺤﺎت ﻟﻔﻈﻰ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺣﺴﺎب آورﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻴﻞ دارﻳﻢ‬ ‫درﺑﺎر(ه ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ وﺟﻪ ﻣﺎ را ﻣﻰﺗﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻟﻄﻴﻔﻪ رد و ﺑﺪل ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﺗﻼش ﺑﻴﻬﻮده‪ ،‬ﻧﻴﺶ آﻧﻬﺎ را ﻛﺸﻴﺪه از ﻗﺪرت ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻨﻨﺪه آﻧﻬﺎ ﺑﻜﺎﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭽﻴﻚ از ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ‪ ،‬ﺑﻪاﻧـﺪازه ﻣﻔﻬﻮم ﺟﻬﻨﻢ در ﻣﺎ ﻫﻮل و ﻫﺮاس‬ ‫اﻳﺠﺎد ﳕﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧـﺪازه ﻫﻢ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻏﻴﺮ ﻋﺎدى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌـﺪودى‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم ﺟﻨﻬﻢ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺷﻮد ﺑﺎور ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ اﻻ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺴﻴﺢ‪.‬‬ ‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﲤﺎﻣﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﻣـﻮرد ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬از دﻫﺎن ﻋﻴﺴﻰ ﺻﺎدر ﺷـﺪه‬ ‫ً‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻓﺘﺎدن وﻓﺎدارى ﺣﺘﻰ ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن دﻧﻴﺎى ﻣﻌـﺎﺻـﺮ‪ ،‬ﻃـﻰ ﺗـﻼش ﺑـﺮاى ﺟﺎ‬ ‫ﺧﺎﻟﻰ دادن ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﻳـﺎ رﻗﻴﻖ ﻛﺮدن آن‪ ،‬ﻣﺮزﻫﺎى رو ﺑﻪ ﻧﻘﺼﺎن ﺟﻬﻨﻢ را‬ ‫ﲢﺖ ﻓﺸﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺟﻬـﻨـﻢ را ﻣﻜﺎن ﻇﻠﻤﺖ ﺧـﺎرﺟﻰ‪ ،‬درﻳﺎﭼﻪ‬ ‫آﺗﺶ‪ ،‬ﺟﺎى ﮔﺮﻳﻪ و ﻓﺸﺎر دﻧﺪان‪ ،‬ﻣﻜﺎن ﺟﺪاﺋﻰ اﺑﺪى از ﺑﺮﻛﺎت ﺧﺪا‪ ،‬زﻧﺪان‪ ،‬ﺟﺎى‬ ‫ﻋﺬاب ﻛﻪ ﻛﺮﻣﻬﺎ ﳕﻰﻣﻴﺮﻧﺪ ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﳕﺎدﻫﺎى ﮔﻮﻳﺎى ﻣﺠﺎزات اﺑﺪى‪،‬‬ ‫اﻳﻦ ﺳـﻮال را ﺑﻬـﺲ ذﻫـﻦ ﻣـﻰآورد ﻛﻪ آﻳﺎ ﻣـﺎ ﺑـﺎﻳـﺪ ﺗـﻮﺻﻴﻔـﺎت ﻣـﺰﺑـﻮر را ﺑﻪ ﻣﻔـﻬـﻮم‬ ‫ﲢﺖاﻟﻠﻔﻈﻰ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ آﻧﻬﺎ را اﺳﺘﻌﺎرهﻫﺎﺋﻰ ﺻﺮف ﺑﺪاﻧﻴﻢ؟ اﮔﺮ آﻧﻬﺎ را اﺳﺘﻌﺎره‬ ‫ﺗﻠﻘﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ﺑﺮاى درك ﺑﺸﺮ در آﻧﻬﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ‬ ‫ﻓﻘﻂ اﺳﺘﻌﺎره ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻓﺮض ﻛﻪ اﺳﺘﻌـﺎره ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎل اﻳﻦ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر در ﺟﻬﻨـﻢ ﺑـﺎ‬ ‫ﻓﻼﻛﺘﻰ روﺑﺮو ﺷـﻮد ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻴﺢ دﻫﺪ ﻫﻤﺎن درﻳﺎﭼﻪ آﺗﺸـﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺮاى ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺳﻜـﻮﻧﺖ‬ ‫اﺑﺪى او در آﳒﺎ ﻣﻄـﺮح ﺷﺪه‪ ،‬در ﻋﻤﻞ ﺟﺎى ﻣﺠـﺎزات اﺻﻠـﻰ او را ﺑﮕﻴـﺮد‪ .‬اﮔﺮ آن‬ ‫اﻗﻌﺎ اﺳﺘﻌﺎره ﺑﺎﺷﻨﺪ آن وﻗﺖ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ واﻗﻌﻴﺖ اﻣﺮ‬ ‫ﻣﻨﺎﻇﺮ دﻫﺸﺖﺑﺎر و ً‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻫﻮﻟﻨﺎكﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ اﺳﺘـﻌـﺎرهﻫﺎ در ﭘﻰ اﻟﻘﺎى آن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎر اﺳﺘﻌـﺎره‬

‫“‪dš¬ ÈUN½U‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻻ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰى وراى ﺧﻮﻳﺶ اﺷﺎره ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﺤﺘﻮاى‬ ‫اﺻﻮ ً‬ ‫ﺧﻮد اﺳﺘـﻌـﺎره‪ ،‬در ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻋﺎﻟﻰﺗﺮ ﻳﺎ ﺑـﻴـﺸـﺘـﺮى از ﻓﻌﻠﻴـﺖ ﻗـﺮار دارد‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴـﺴـﻰ‬ ‫ﺗﺮﺳﻨﺎكﺗﺮﻳﻦ اﺳﺘﻌﺎرهﻫﺎ را ﺑﺮاى ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬و ﲡﺴﻢ ﺟﻬﻨﻢ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮده‪ ،‬ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاى‬ ‫آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ آن اﺳﺘﻌﺎرهﻫﺎ را ﻓﻘﻂ اﺳﺘﻌﺎره ﻣﻰداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ دﳋﻮﺷﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ »ﺟﻬﻨﻢ ﻓﻘﻂ اﺳﺘﻌـﺎرهاى ﺑﺮاى ﺟﺪاﺋﻰ از ﺧﺪاﺳﺖ«‪ ،‬ﺑﺮﺧﻰ‬ ‫ﻧﻔﺲ راﺣﺘﻰ ﻣﻰﻛﺸﻨﺪ‪ .‬ﺟـﺪا ﺑـﻮدن از ﺧﺪا ﺑﺮاى اﺑﺪ‪ ،‬ﺧﻄﺮ ﭼﻨﺪاﻧﻰ ﺑـﺮاى ﺷﺨـﺺ‬ ‫ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻧﺪارد‪ .‬ﺷﺨﺺ ﺑﻰاﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺎﻳﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﺟﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ‬ ‫آن ﮔﻮﻧﻪ آدمﻫﺎ در ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬ﺟﺪا ﺑـﻮدن از ﺧﺪا ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺧـﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﻀـﻮرى ﻛﻪ آﻧﻬـﺎ را ﻋﺬاب ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ .‬در ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬ﺧﺪا در ﻧﻬﺎﻳـﺖ ﻏـﻀـﺐ‬ ‫آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬او در آﳒﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺠﺎزات ﺑﻪ ﺣﻖ ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫در ﻣﻮرد ﻟﻌﻨﺖﺷﺪﮔﺎن را ﭘﻴﺎده ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آﺗﺸﻰ ﻛﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ ﳕﻰﭘﺬﻳﺮد‬ ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﺻﺮفﻧﻈﺮ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﻣﻔﻬﻮم ﺟﻬﻨﻢ را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﲢﻠﻴﻞ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺟﻬﻨﻢ ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﺮاى‬ ‫ﻣﺎ ﻳﺎدآور ﺟﺎﺋﻰ ﳑﻠﻮ از ﻣﺠﺎزات ﺑﻰرﺣﻤﺎﻧﻪ و ﻏﻴﺮﻋﺎدى اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت اﮔﺮ‬ ‫ﺑﺸﻮد ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺑﻮﺋﻰ از آﺳﺎﻳﺶ را از ﻣﻔﻬﻮم ﺟﻬﻨﻢ اﺳﺘﺸﻤﺎم ﻛﺮد‪ ،‬آن ﺑﻮ اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻓﺮاغ ﺑﺎل ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ در ﺟﻬﻨﻢ اﺛﺮى از ﺑﻰرﺣﻤﻰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻰرﺣﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻻزﻣﻪ ﺑﻰرﺣﻤﻰ اِﻋﻤﺎل ﻣﺠﺎزاﺗﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫از ﺟﺮم ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮ ﻳﺎ ﺧﺸﻦﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑـﻰرﺣﻤﻰ‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻴﺪادﮔـﺮى اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا‬ ‫ﳕﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺠﺎزاﺗﻰ ﺑﻴﺪادﮔﺮاﻧﻪ را ﲢﻤﻴﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬داور ﻫﻤﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻫﻤﺎن ﻛـﺎرى را‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺎدﻻﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎن ﺑﻰﮔﻨـﺎﻫـﻰ ﻫـﺮﮔﺰ از دﺳﺖ او ﻣﺘﺤﻤـﻞ رﱋ‬ ‫ﻧﺨـﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻬﻴﺐﺗﺮﻳﻦ ﺟﻨﺒـﻪ ﺟـﻬـﻨـﻢ‪ ،‬ﺟـﺎوداﻧﮕﻰ آن ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬اﺷـﺨـﺎص‬ ‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ رﳒﻬﺎ را ﺗﺎب ﺑﻴﺎورﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻰ ﻛﻪ اﻣﻴﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ آن رﳒﻬﺎ‬ ‫ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ دارد‪ .‬در ﺟﻬﻨﻢ از ﭼﻨﻴﻦ اﻣﻴﺪى ﺧﺒﺮى ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس آﺷﻜﺎرا‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آن ﻣﺠﺎزات‪ ،‬اﺑﺪى اﺳﺖ‪ .‬واژه اﺑﺪى ﻫﻢ در ﻣـﻮرد ﺣﻴﺎت ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ و ﻫﻢ در ﻣـﻮرد ﻣﺮگ‪ .‬ﻣﺠـﺎزات‪ ،‬دردآور اﺳﺖ ﻧﻪ ﻧـﺎﺑـﻮدى ﻛﺎﻣﻞ‪ .‬ﺟﺎﻧﺎﺗـﺎن‬

‫ادواردز در ﻣﻮﻋﻈﻪاى ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎى ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪ ١٦-١٥:٦‬ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﺷﺮﻳﺮ‬ ‫در ﺟﻬﺎن آﺧﺮت از ﺗﻪ دل آرزو ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺎﺑﻮد ﮔﺮدﻧﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ از ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﺑﮕﺮﻳﺰﻧﺪ‪«.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﺟﻬﻨﻢ اﺑﺪﻳﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋـﺎدل آن را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﺟﻬﻨﻢ ﻏﻀﺐ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻮزان ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺬاب اﻟﻴﻤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﺮﻳﺰى از آن و‬ ‫ﻫﻴﭻ وﻗﻔﻪاى در آن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬درك اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ در روﻧﺪ ﻗﺪرﺷﻨﺎﺳﻰ از ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫و ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﻪ اﳒﻴﻞ او‪ ،‬اﻫﻴﻤﺖ ﺣﻴﺎﺗﻰ دارد‪.‬‬

‫∂∞≥‬

‫∑∞≥‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬رﱋ ﺟﻬﻨﻢ وراى ﻫﺮ ﲡﺮﺑﻪاى اﺳﺖ ﻛﻪ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺑﻪ وﺿﻮح ﺷﺎﻣﻞ ﺟﻬﻨﻢ ﻧﻴﺰ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﮔﺮ ﺗﻮﺻﻴ‪N‬ﻫﺎى ﻛﺘﺎبﻣﻘﺪس درﺑﺎر(ه ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬اﺳﺘﻌﺎره ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬آن وﻗﺖ واﻗﻌﻴﺖ‬ ‫اﻣﺮ ﺑﺪﺗﺮ از آن اﺳﺘﻌﺎرهﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬ﺣﻀﻮر ﺧﺪا در ﻏﻀﺐ و داورى اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺑﻰرﺣﻤﻰ ﻣﻄﻠﻘﺎً در ﺟﻬﻨﻢ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬ﺟﻬﻨﻢ ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺮاى اﺟﺮاى ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﻄﻠﻖ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﺟﻬﻨﻢ اﺑﺪى اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﮔﺮﻳﺰى از آن ﻳﺎ ﺗﻮﺑﻪاى ﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖﺷﺪﻧﻰ در ﻛﺎر ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪qQð È«dÐ ”bIÅ»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ‪١٢-١١:٨‬‬ ‫ﻣﺮﻗﺲ ‪٤٨-٤٢:٩‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٣١-١٩:١٦‬‬ ‫ﻳﻬﻮدا ‪١٣-٣:١‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪١٥-١١:٢٠‬‬

The Essential Truths Of Christian Faith

Overview

More details

Related Documents

The Essential Truths Of Christian Faith

Statement Of Christian Faith

Symbols And The Christian Faith

The Truths Of Success

Faith And The Christian Believer

Faith In The Christian Church