Tehran

‫‪ ‬ﻓﻬﺮﺳﺖ‬ ‫اوﻟﺘﯿﻤﺎﺗﻮم ‪7 /‬‬ ‫ﺑﺎ ﺳﭙﺎس از ﻧﺎﻣﻪرﺳﺎن! ‪9 /‬‬ ‫دزداﻧﻪ ‪11 /‬‬ ‫ﻫ‪‬ﻢ‪12 / ‬‬ ‫ﺧﻮاب ﺑﺎ ﻗﺮص ﻣﺎه ‪13 /‬‬ ‫اداي ﺷﻌﺮ ‪14 /‬‬ ‫ﻋﺮوضﺧﻮاﻧﯽ ‪15 /‬‬

‫ﺑﻪ ﻗﺪ ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ ‪16 /‬‬ ‫ﭘﺎﯾﺎن دﻧﯿﺎ ‪18 /‬‬ ‫ﺗﺎﺗﻮ ‪19 /‬‬ ‫ﺗﻀﻤﯿﻦ ‪20 /‬‬

‫ﺣﯿﺮان ‪21 /‬‬ ‫ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎي ﺳﺎﻋﺖ ‪22 /‬‬ ‫ﺗﻮﻗﯿﻒ ‪24 /‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ‪25 /‬‬ ‫ﭼﻪ ﻋﯿﺒﯽ دارد؟ ‪26 /‬‬ ‫ﻣﻨﺘﻘﺪ ‪28 /‬‬

‫در ﺧﻂ ﺳﻌﺪي ‪29 /‬‬ ‫روﺳﯿﺎه ‪30 /‬‬ ‫روزﻧﺎﻣﻪي ﺗﻮ ‪32 /‬‬ ‫اﻧﺘﻘﺎم ‪33 /‬‬ ‫‪ 2/5‬ﺷﺐ ‪34 /‬‬ ‫اﻧﺘﺨﺎب ‪35 /‬‬ ‫اﻗﺮار ‪36 /‬‬ ‫ﺳﺮﮐﺎري ‪38 /‬‬ ‫ﺻﺪاي ﺗﻮ ﺧﻮب اﺳﺖ ‪40 /‬‬ ‫ﺟﯿﮏ ﺟﯿﮏ ‪42 /‬‬

‫ﻗﺪم ﺑﺰﻧﯿﺪ ﻟﻄﻔﻦ! ‪43 /‬‬ ‫ﻧﺴﯿﻪ ‪45 /‬‬ ‫آﻗﺎﺑﺎﻻ ‪46 /‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪﺳﺎزي ‪47 /‬‬ ‫ﻣﻠﻮس ‪48 /‬‬ ‫رﻋﺎﯾﺖ ‪50 /‬‬ ‫‪51 / ...‬‬ ‫ﻗﺎط! ‪53 /‬‬ ‫ﻣﺸﺮوط! ‪54 /‬‬ ‫ﻣﺨﺎﻃﺐ اﺧﺘﯿﺎري ‪56 /‬‬

‫ﻣﺜﻞ اﺣﺘﯿﺎط ﮔﺮدﻧﻪي ﺣﯿﺮان ‪58 /‬‬ ‫ﭘﻨﺞﺷﻨﺒﻪﻫﺎ ﺗﻌﻄﯿﻞ اﺳﺖ ‪60 /‬‬ ‫ﭘﺲﻟﺮزه ‪62 /‬‬ ‫ﺑﺎرﺑﺎرز ‪64 /‬‬ ‫ﺑﺤﺮان ﻣﺨﺎﻃﺐ ‪66 /‬‬ ‫ﻣﻌﮑﻮس ‪68 /‬‬

‫ﺑﮑﺸﺶ! ‪70 /‬‬ ‫ﮐﻮچ ﺟﻨﮕﻞ ‪71 /‬‬ ‫ﺟﻬﺎن ﺳﻮم ‪72 /‬‬ ‫ﺷﺐ اﻣﺘﺤﺎن ‪74 /‬‬ ‫ﺟﺎذﺑﻪ ‪75 /‬‬ ‫‪77 / Desktop‬‬ ‫‪78 / Limit‬‬

‫واوﻧﺎﻣﻪ ‪80 /‬‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ‪81 /‬‬ ‫ﺷﺎﻋﺮ ‪82 /‬‬ ‫ﺣﻮ‪‬ل ﺣﺎﻟﻨﺎ ‪83 /‬‬ ‫ﮐﻪﻧﺎي ِ ‪84 /‬‬ ‫ﻣﺪرك ‪85 /‬‬ ‫ﮐﺸﻒ ﺣﺠﺎب ‪87 /‬‬ ‫ﮔﻮرﺧﺮ ‪89 /‬‬ ‫ﺗﻮﻧﻞﻫﺎي ﺑﻦﺑﺴﺖ ‪90 /‬‬ ‫ﺳﻮ اﯾﻼﻧﯽ ‪92 /‬‬ ‫ﻣﻮرﭼﻪﻫﺎ ‪95 /‬‬

‫اوﻟﺘﯿﻤﺎﺗﻮم‬ ‫ذوق ﺷﻌﺮيام‬ ‫ﻗﻄﻊ ﻧﻤﯽﺷﻮد‬

‫ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﺳﺮدﺑﯿﺮ ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ‬

‫ﺷﻌﺮم را از ﭼﭗ ﺑﻪ راﺳﺖ ﺗﻘﻄﯿﻊ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ در ﭘﺎي ﮐﻮهﻫﺎي آﺳﭙﯿﻨﺎس‬

‫و او ـ ﻫﻢﭼﻨﺎن ـ در ﺧﯿﺎل دﻣﺎوﻧﺪ‬

‫از ﺑﺎﻻ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﻦ‪:‬‬

‫»ـ واي! ﭼﻪ ارﺗﻔﺎﻋﯽ!‬

‫ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢات ﺷﺎﻋﺮك ﺟﻮان!«‬ ‫ﺳﺮدﺑﯿﺮ‪ ،‬ﮐﻠﻪي ﺗﺎساش را وﯾﺮاﯾﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ‬ ‫و ﺧﺒﺮ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ﻣﻮﻫﺎي ﺳﺮش‬ ‫ﭘﯿﺮاﻫﻦ اﺗﻮﮐﺮده ﻣﯽﭘﻮﺷﻢ‬ ‫و ﺷﺐﻫﺎي ﺟﻤﻌﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﺣﺎﻓﻈﺎن ﺧﺰر ﻣﺸﺎﻋﺮه ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺑﮕﺬارﯾﺪ دلام ﺑﺮاي ﺳﺮدﺑﯿﺮ ﺑﺴﻮزد‬

‫ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﺪ‬ ‫ﺗﻬﺮان ﺑﺮاي ﺷﻌﺮ ﺷﺪن ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﮑﯽﺳﺖ‬ ‫زﯾﺎده ﻋﺮﺿﯽ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﺷﻌﺮ را ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ ﻣﺠﻠﻪاي ﻓﺎﮐﺲ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‬ ‫دلﺗﺎن ﻫﻢ ﺑﺴﻮزد‬ ‫داغ اﯾﻦ ﺷﻌﺮ‬ ‫ﺧﻨﮏام ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪83‬‬

‫ﺑﺎ ﺳﭙﺎس از ﻧﺎﻣﻪرﺳﺎن!‬ ‫ﺟﻬﺎن را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‬ ‫و ﺗﻮ در ﺷﻬﺮ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪهاي‬ ‫ﺷﻬﺮ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‬ ‫و ﻣﻦ‬

‫ﻣﺜﻞ واوﻫﺎيام ﻏﺮﯾﺐام‪.‬‬

‫ﻣﻦ آن ﺷﺎﻋﺮي ﻫﺴﺘﻢ‬ ‫ﮐﻪ در ﺗﻮ زﻧﺪهﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ را‬ ‫ـ ﻓﻌﻠﻦ ـ‬

‫ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ‬

‫ﺟﺰ ﭘﺴﺖﭼﯽي ﻣﺤﻠﻪ‬ ‫ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﯽ را‬

‫ﻫﺮﮔﺰ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ‪:‬‬ ‫»آﺳﺘﺎرا‪ ،‬ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺣﺎﻓﻆ‪ ،‬ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ داوود«‬ ‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪84‬‬

‫دزداﻧﻪ‬ ‫ﺑﺮاي ﻫﻢﺳﺎﯾﻪي آﭘﺎرﺗﻤﺎنﻧﺸﯿﻦ‬

‫دلام ﻣﯽﺳﻮزد‬ ‫ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺑﻠﺒﻞ را در زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﻣﯽﺷﻨﻮد‪،‬‬ ‫و ﺟﻨﮕﻞ را در ﻣﺴﺘﻨﺪﻫﺎي راز ﺑﻘﺎ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎلام‬

‫ـ ﮐﻪ ﻣﺎدرم ـ‬

‫ﺟﻨﮕﻞ را در ﺑﺎﻏﭽﻪ ﮐﺎﺷﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫و ﮐﻮدك ﻫﻢﺳﺎﯾﻪ‬

‫ـ دزداﻧﻪ ـ‬ ‫ﺑﻪ آواز ﺑﻠﺒﻞ ﮔﻮش ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ارديﺑﻬﺸﺖ ‪85‬‬

‫ﻫ‪‬ﻢ‪‬‬ ‫ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽاﻓﺘﺪ‬ ‫ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﭼﻨﮕﯿﺰﺧﺎن دوﺑﺎره ﺑﻤﯿﺮد‬

‫ﯾﺎ‪ ...‬ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﻢ‬ ‫ﻫﺮ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺑﯿﻔﺘﺪ؛‬

‫ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽﺷﮑﻨﺪ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ آب ﮐﻤﯽ ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد در درﯾﺎ‪.‬‬ ‫ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽاﻓﺘﺪ‬ ‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش!‬

‫ﻓﺮدا ﻫﻢ‬

‫ـ اﮔﺮ ﻫﻮا اﺑﺮي ﻧﺒﺎﺷﺪ ـ‬ ‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺧﺎﻧﻮم‪ ،‬ﺳﺮ ِ ﻗﺮار ﻣﯽآﯾﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪84‬‬

‫ﺧﻮاب ﺑﺎ ﻗﺮص ﻣﺎه‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦﻫﺎي ﺧﺎﻟﯽ‬

‫درﯾﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺐ از ﺑﺰك ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد‬

‫و ﺳﺘﺎره‬ ‫ﺳﻪ ﺗﺎر ِ ﻣﻮي ﺷﺐ را ﻣﯽﻧﻮازد‬ ‫و ﺑﺎ ﻗﺮص ﻣﺎه ﻣﯽﺧﻮاﺑﺪ‪.‬‬

‫درﯾﺎ ﭘﯿﺎده ﻣﯽﺷﻮد از ﻣﺎﺷﯿﻦﻫﺎي ﺧﻮاب‬ ‫ـ در ﺳﺎﺣﻞ‬ ‫ﻗﺪم ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺎﯾﯿﺰ ‪81‬‬

‫اداي ﺷﻌﺮ‬ ‫ﺳﯿﺮ و ﻣﺎﺳﺖ ﺧﻮردم ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش رﻓﺘﻢ‪،‬‬ ‫ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ‬

‫ﻋﻘﻞ واژهﻫﺎ ﺳﺮ ﺟﺎيﺷﺎن ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫آا‪...‬ي! دﯾﮕﺮ ﻏﺬاي ﺳﺎده ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻧﮑﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻟﻄﻔﻦ!‬ ‫»ﺧﻮاب«ﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺒﮏ ﺷﺪه‬ ‫دارد اداي ﺷﻌﺮ را درﻣﯽآورد!!‬

‫ﺧﺮداد ‪81‬‬

‫ﻋﺮوضﺧﻮاﻧﯽ‬ ‫ﭘﺪرم درآﻣﺪ‬ ‫وﻗﺘﯽ »ﻫﺠﺎ«ﻫﺎي ﺑﺎزي را »ﮐﻮﺗﺎه« ﮐﺮدم‬ ‫ﻋﺸﻖ درس را »ﺑﻠﻨﺪ«‬ ‫و ﺑﺎ »اﺧﺘﯿﺎرات«ام‬

‫»ﮐﺸﯿﺪه«اي ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ دﻫﺎن »اﺳﺘﺜﻨﺎ«ﻫﺎ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﺰار ﻧﯿﺖ‬ ‫ﭼﺎﻫﺎرده ﺑﺎر »ﻋﺮوض« را ﺧﻮاﻧﺪم‪.‬‬ ‫ﻣﻬﺮ ‪81‬‬

‫ﺑﻪ ﻗﺪ ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ‬ ‫‪1‬‬ ‫ﻗﺪمﻫﺎي ﺗﭙﻪﻣﺎﻫﻮرت‬ ‫و ﭼﺸﻤﺎن ژﻟﻪايات را‬ ‫ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﮕﺎه‬ ‫از ﺑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫آه! اي ﺻﻨﻢ!‬ ‫ﭘﯿﮑﺮ ﺗﻮ را‬ ‫ﺑﻪ ﻗﺪ ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ‬

‫ﺗﺮاﺷﯿﺪهاﻧﺪ‪.‬‬

‫‪2‬‬ ‫ﺳﻨﮕﯽ وﻟﻮ ﺷﺪه در زﯾﺮ ﭘﺎ‬ ‫و ﭘﯿﮑﺮي ﺗﺮاﺷﯿﺪه در روﺑﻪرو‪.‬‬ ‫ﻣﺎﻧﺪهام‬

‫ﺣﻮاسام را ﮐﺠﺎ ﭘﺮت ﮐﻨﻢ؟!‬ ‫‪ 81‬و ‪1380‬‬

‫ﭘﺎﯾﺎن دﻧﯿﺎ‬ ‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﮐﻪ اﺗﻮﺑﻮس ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﺟﺎده را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﺪ‬ ‫و ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫روي »زﻣﯿﻦ« ﺧﻂ ﻗﺮﻣﺰ ﮐﺸﯿﺪهاﻧﺪ‬ ‫و ﺑﻌﺪ‬

‫ﺗﺎﺑﻠﻮي »ﺑﻪ ﺳﯿﺎرهي ﭼﺎﻟﻪﭘﺮور ﻣﺮﯾﺦ ﺧﻮش آﻣﺪﯾﺪ«‬

‫آ‪...‬ي!‬ ‫ﯾﮑﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ راﻧﻨﺪه ﺑﮕﻮﯾﺪ‬ ‫ﺑﻪ اﯾﻦ زوديﻫﺎ‬ ‫ﻣﺮﯾﺦ آﺳﻔﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽﺷﻮد!‬

‫ارديﺑﻬﺸﺖ ‪81‬‬

‫ﺗﺎﺗﻮ‬ ‫ﻣﺎه‪ ،‬اﻣﺸﺐ ﺗﺎﺗﻮ ﮐﺮده‬ ‫»ـ ﻣﮕﻪ دﺧﺘﺮه؟«‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻦام ﭘﺴﺮ‪...‬‬ ‫ﺣﺘﺎ ﺷﺎﯾﻌﻪ ﺑﻮد ـ‬

‫دوﺳﺖ دارد ﺑﺎ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻓﺎﺻﻠﻪيﺷﺎن ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ‪ 24‬ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ دﯾﺸﺐ‬

‫ﺳﺘﺎرهي ﻫﻢ‪‬ﺳﺎﯾﻪ ﭼﺸﻤﮏ زد‬ ‫ﻣﺎه ﮔﻮل ﺧﻮرد‬

‫و ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮﻫﺎي ﭘﻨﺞﺷﻨﺒﻪ‬ ‫زﯾﺮ اﺑﺮوياش را ﺑﺮداﺷﺖ‬ ‫از ﻣﻦ ﺗﺎ ﺗﻮ!‬

‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪82‬‬

‫ﺗﻀﻤﯿﻦ‬ ‫و اﯾﻦ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺷﻌﺮ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»دوﺳﺖات دارم«‬ ‫ﻋﺒﺎرﺗﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺷﺎﻋﺮي‬ ‫ﺗﻮي »ﮔﯿﻮﻣﻪ«‬ ‫ﻣﺤﺪودش ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫زﻣﺴﺘﺎن ‪83‬‬

‫ﺣﯿﺮان‬ ‫و اﯾﻦ ﮐﻮهﻫﺎ‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺮف‬

‫ﻗﺮارداد دارد‪.‬‬ ‫ﻣﻪ ﻧﯿﺰ‬

‫ﭼﮏ ﺳﻔﯿﺪ ﺣﯿﺮان را‬ ‫اﻣﻀﺎ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫زﻣﺴﺘﺎن ‪80‬‬

‫ﺳﺘﺎرا‬

‫ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎي ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺣﻮاﻟﯽي ﺟﻨﻮب ﺷﺮﻗﯽ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽزﻧﺪ‬ ‫دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮود؛‬ ‫ﻣﯽرﺳﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﻮب ﻏﺮﺑﯽ‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ و ‪ 12‬ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ‬

‫ﮐﻪ در اﺗﻮﺑﻮس ﺷﻤﺎل‬ ‫ﮔﺮدﻧﻪي »ﺣﯿﺮان« را رد ﮐﺮدهام‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻣﯽروم ﺑﻪ اﻣﺘﺤﺎن‬ ‫ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ را ﮐﻪ ﺳﯿﺎه ﻣﯽﮐﻨﻢ؛‬

‫ﻣﯽﭘﺮم ﺑﯿﺮون‪ ،‬ﺗﻮي دهﮐﺪهي ﺣﯿﺎط‪.‬‬

‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﺖ ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫ﺣﺎلﺷﺎن را ﻧﺪارم‬

‫ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﺑﺎ او‪...‬‬

‫ﺑﺪﺟﻮري ﻣﺸﻐﻮل اﺳﺖ‪.‬‬ ‫دور ﺟﻬﺎن را ﻣﯽﮔﺮدم‬

‫و دوﺑﺎره اﺗﻮﺑﻮس‪.‬‬ ‫اﯾﻦﺑﺎر ﻣﻦ و اﺗﻮﺑﻮس ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪.‬‬ ‫ﺗﯿﺮ ‪81‬‬

‫ﺗﻮﻗﯿﻒ‬ ‫ﻓﮑﺮم ﻓﻘﻂ ﺗﯿﺘﺮ ﻣﯽ زﻧﺪ‬ ‫ﺑﻘﯿﻪ در ﺻﻔﺤﻪي ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻧﺪارد‬ ‫ﻣﺜﻞ ﮐﺎرﯾﮑﺎﺗﻮرﻫﺎي ﺑﺪون ﺷﺮح‬

‫ﺻﺎﺣﺐاش را ﻫﻢ ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﮐﻪ اﯾﻦ ﺷﻌﺮ را ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ؛‬ ‫ﺑﻪ »ﮐﺠﺎ« رﻓﺘﻪ و از »ﻧﺎﮐﺠﺎ« ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ!‬ ‫آﻫﺎي! ﻓﮑﺮ ﻣﺤﺘﺮم!‬ ‫ﭼﻪ ﺧﯿﺎل ﮐﺮدي؟‬ ‫ﺗﯿﺘﺮﻫﺎي ﺟﻨﺠﺎﻟﯽات را ﺳﺎﻧﺴﻮر ﮐﻦ!‬ ‫اﯾﻦ روزﻫﺎ‬ ‫روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﺑﺪون ﺗﯿﺘﺮ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫اﺳﻔﻨﺪ ‪82‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ‬ ‫ﻧﻮﺑﺖ ﺧﻮاب اﺳﺖ‬ ‫ﺷﻌﺮ‪ ،‬رﻋﺎﯾﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ارديﺑﻬﺸﺖ ‪81‬‬

‫ﭼﻪ ﻋﯿﺒﯽ دارد؟‬ ‫ﻗﻠﻪي دﻣﺎوﻧﺪ را ﯾﮏﺷﺒﻪ ﻓﺘﺢ ﮐﺮدم‬

‫و روزﻫﺎي ﺳﺎل را‬ ‫ﺑﯽﺗﻔﺎوت از ﭘﺎي »آﺳﭙﯿﻨﺎس« و »ﮐﻮهﻫﺎي ﺗﺎﻟﺶ«‬ ‫ﭘﯿﺎده ﮔﺬﺷﺘﻢ‬

‫ﺣﺘﺎ از »ﺳﺒﻼن« و »ﺳﻬﻨﺪ«‬ ‫آﺑﯽ ﻧﭙﺎﺷﯿﺪم ﺑﻪ ﺧﻮاب ﭼﺸﻢﻫﺎيام‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ در ﺧﯿﺎل اورﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺳ‪‬ﺮ‬

‫ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮرم‬

‫و ﻗﺎﻓﯿﻪﻫﺎ ﮔﻢ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﺗﻮي »ﺑﻬﻤﻦ«‬ ‫ﺗﯿﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮم‬

‫ﺑﺮاي روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي زﻣﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺗﺎ در ﻣﺮﯾﺦ‬

‫ﻋﮑﺲام را‬

‫در وروديي ﺷﻬﺮ ﻧﺼﺐ ﮐﻨﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﺑﻪ ﯾﺎد ﺷﺎﻋﺮي ﮐﻪ ﻋﻘﺎب ﺑﻮد‬ ‫و‪‬‬

‫ﮐﻼغ ﺷﺪ!«‬

‫ﺷﻬﺮﯾﻮر ‪81‬‬

‫ﻣﻨﺘﻘﺪ‬ ‫ﭼﺮت ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮيام‬ ‫ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺟﻪﻓﺮﻧﮕﯽي ﺳﺒﺰ ِ ﺧﻮاﺑﯿﺪه در اﻧﺒﺎر اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﺮزﻧﺶام ﻧﮑﻨﯿﺪ‬ ‫ﺑﻪ اﯾﻦ زوديﻫﺎ‬ ‫ﺷﺮم ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ!‬

‫ارديﺑﻬﺸﺖ ‪81‬‬

‫در ﺧﻂ ﺳﻌﺪي‬ ‫اﯾﻦ ﺷﻮﻓﺮﻫﺎ‬ ‫ـ ﺑﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﺳﻔﺮ ـ‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺧﺎم ﻣﺎﻧﺪهاﻧﺪ‬ ‫آﻗﺎي ﺷﻮﻓﺮ!‬ ‫ﻧﮕﻪدار!‬ ‫ﻣﺎ ﭘﺨﺘﯿﻢ‪.‬‬

‫ﺧﺮداد ‪81‬‬

‫روﺳﯿﺎه‬ ‫ﺑﺮف‬ ‫ـ ﺑﺎ ﻣﻨﺖ ـ‬ ‫ﺳﺮ ﮐﻮه ﺳﯿﺎه‬ ‫ﮐﻼه ﺳﻔﯿﺪ ﻣﯽﮔﺬارد‬ ‫ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﻣﯽ ﺷﻮد و‪‬‬ ‫ﺧﺒﺮ ﻧﺪارد‬

‫ﮐﻮه ـ‬ ‫ﻫﯽ ﮔﻼﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽي ﺳﺮﻣﺎ‬ ‫دوشاش را ﻣﯽﻟﺮزاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ دﯾﺮﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﯽرود‬ ‫ﺑﺮف از ﺧﺠﺎﻟﺖ آب ﻣﯽﺷﻮد‬ ‫و‪‬‬

‫روﺳﯿﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﻮه ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫اﺳﻔﻨﺪ ‪81‬‬

‫روزﻧﺎﻣﻪي ﺗﻮ‬ ‫ﮔﻔﺖوﮔﻮيﻣﺎن را‬ ‫ﻫﯽ دارم ﻧﻘﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﻮدم را‬

‫ﻧﻪ‬ ‫ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺗﻮ را ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫»ﺗﻮ«‬

‫ﺳﺮﻣﻘﺎﻟﻪي روزﻧﺎﻣﻪي »ﻣﻦ« ﻫﺴﺘﯽ‪.‬‬

‫»ﺗﻮ«‬ ‫ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪهي ﻣﺎه‪.‬‬ ‫»ﻣﻦ« آﯾﺎ‬

‫در ﺳﺘﻮن ِ »ﻧﺎﻣﻪﻫﺎي رﺳﯿﺪه«ي روزﻧﺎﻣﻪي »ﺗﻮ«‬ ‫ﺟﺎﯾﯽ دارم؟!‬ ‫ﺗﯿﺮ ‪81‬‬

‫اﻧﺘﻘﺎم‬ ‫ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﭗام‬ ‫و دﯾﮕﺮي ﺑﻪ راﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎم از روزﻫﺎي ِ‬

‫»ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪه؟!«‬ ‫ﺑﻬﺎر ‪81‬‬

‫‪ 2/5‬ﺷﺐ‬ ‫زﻧﮓ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮابام را‬ ‫ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﻧﺎﻣﻪرﺳﺎن ﭘﯿﻮﻧﺪ زدهام‪.‬‬

‫ﻫﺮ روز ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻼم ﻣﯽﮐﻨﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺗﺎزه و دور‬ ‫ﭘﺴﺖﭼﯽ دوﺑﺎره اﻣﻀﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺧﻤﯿﺎزه ﻣﯽﮐﺸﻢ‬ ‫و ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪي ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه از ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ‬ ‫ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم‪.‬‬

‫ﻣﻬﺮ ‪84‬‬

‫اﻧﺘﺨﺎب‬ ‫ﻗﺮار اﺳﺖ‬

‫ﺗﻤﺎم ﻟﻐﺖﻫﺎي ﺟﻬﺎن را ﭘﺎك ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫و ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻟﻐﺖ‬

‫ﺳﻬﻢ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫»ﺗﻮ« را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪84‬‬

‫»ﮔﺮم ﯾﺎد آوري ﯾﺎ ﻧﻪ ‪ /‬ﻣﻦ از ﯾﺎدت ﻧﻤﯽﮐﺎﻫﻢ« )ﻧﯿﻤﺎ(‬

‫اﻗﺮار‬ ‫ﺣﺘﺎ اﮔﺮ‬ ‫ﯾﮏ در ﻣﯿﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮت ﺑﯿﺎﯾﻢ‬ ‫ﺗﻮ‪،‬‬ ‫ﺳﻄﺮ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪي ﺷﻌﺮﻫﺎي ﻣﻨﯽ‬ ‫در اﯾﻦ روزﻫﺎي دﻏﺪﻏﻪ و درس‬ ‫ـ ﻣﺜﻞ ﻧﮑﺘﻪاي ﻇﺮﯾﻒ و ﻣﻠﻮس ـ‬ ‫ﺟﺎﻫﺎي ﺧﺎﻟﯽام را ﭘﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ‬ ‫ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ‬

‫ﭼﻪ ﺑﭙﻮﺷﻢ‬ ‫ﮐﺘﯿﺮا ﺑﺰﻧﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪» :‬دوﺳﺖات دارم«‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ـ‬ ‫ﺣﺘﺎ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎي ﻏﯿﺮاداري‬

‫و روزﻫﺎي ﺗﻌﻄﯿﻞ!‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﺰ ‪84‬‬

‫ﺳﺮﮐﺎري‬ ‫دﺧﺘﺮان ﻫﺮ روز‬ ‫آواز دﻫﻞاﻧﺪ‪.‬‬ ‫از دور ﮐﻪ ﻣﯽآﯾﻨﺪ‬ ‫ﺗﺮﮐﺎن ﺧﺘﺎ را ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺧﻄﺎي ﭼﺸﻢات را‪.‬‬ ‫دﺧﺘﺮان ﻫﺮ روز‬

‫ـ ﻣﺜﻞ دوﺳﺖ ﺷﺎﻋﺮم ـ‬ ‫از دور ﺧﻮش ﺗﯿﭗاﻧﺪ‬

‫اﮔﺮ ﺟﻠﻮ ﻧﯿﺎﯾﻨﺪ‬

‫ﺑﺨﺖﺷﺎن ﺑﺎز ﻣﯽﺷﻮد‬ ‫و اﮔﺮ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ؛‬ ‫ﻣﺸﺖﺷﺎن‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮان ﻫﺮ روز‬ ‫ﺳﺮ ﮐﺎر ﻧﻤﯽروﻧﺪ!‬

‫زﻣﺴﺘﺎن ‪83‬‬

‫ﺻﺪاي ﺗﻮ ﺧﻮب اﺳﺖ‬ ‫ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‬ ‫ـ ﺣﺘﺎـ‬ ‫ﺻﺪاي زﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﺪي را‬

‫از »ﺧﻮاب ﻧﻮﺷﯿﻦ ﺑﺎﻣﺪاد رﺣﯿﻞ«‬ ‫ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؛‬ ‫ﺷﯿﺮﯾﻦ اﺳﺖ‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرواﻧﯽ از اﻋﺪاد آﺷﻨﺎ‬

‫ﭘﺸﺖ ﺧﻂ رژه ﻣﯽ روﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮﻣﯽ دارم‬

‫ﺳﻬﺮاب ﻣﯽ ﺷﻮم‪:‬‬

‫»ﺻﺪا ﮐﻦ ﻣﺮا‪،‬‬ ‫ﺻﺪاي ﺗﻮ ﺧﻮب اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﺗﯿﺮ ‪83‬‬

‫ﺟﯿﮏ ﺟﯿﮏ‬

‫ـ ﺑﻪ ﻣﻨﺼﻮر ﺑﻨﯽﻣﺠﯿﺪي‬

‫ﺟﯿﮏ ﺟﯿﮏ را‬ ‫ـ ﻣﺎدرت ـ ﻫﻤﯿﻦ دﯾﺮوز‬

‫ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻫﺠﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ‬

‫و ﺗﻮ اﻣﺮوز‬ ‫ﺑﯽﻫﯿﭻ ﺻﺪاﯾﯽ‬ ‫ﺧﻮد را ﺧﺮوس ﻣﯽﺧﻮاﻧﯽ‬ ‫و ﻏﺮور ﺧﻮﯾﺶ را‬

‫ﺑﺮاي ﻣﺮﻏﮑﺎن اﯾﻦ ﺑﺎغ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺰاﯾﺪه ﮔﺬاﺷﺘﻪاي‪.‬‬

‫آذر ‪79‬‬

‫ﻗﺪم ﺑﺰﻧﯿﺪ ﻟﻄﻔﻦ!‬ ‫ﻏﻠﺖ ﻣﯽ ﺧﻮرم از ﭼﭗ ﺑﻪ راﺳﺖ‬

‫ـ و ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﺜﻠﻦ رﻓﯿﻘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ رﻗﯿﺐ ﻣﻦاﻧﺪ ـ‬ ‫ﺑﻪ او ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‬

‫ﮐﻪ ﻧﯿﻤﯽ از ﻣﻮﻫﺎياش‬ ‫روي ﭘﯿﺸﺎﻧﯽي ﺑﺎﻟﺶ]اش[ وول ﻣﯽﺧﻮرد‬ ‫و ﺧﻮاب ﺧﻮب ﻣﺮا ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﺣﻮﺻﻠﻪي ﺗﺌﻮري ﻧﺪارم‬

‫ﻣﺪل ﻣﻮي ﺳﺮم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ‬ ‫و ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎز‬

‫ـ ﮐﺴﯽ ﺧﻮشاش ﺑﯿﺎﯾﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ!‬

‫ﻟﻄﻔﻦ ﺧﻠﻮت ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﺗﻮﻗﻒ ﺑﯽﺟﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﻌﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺗﯿﺮ ‪83‬‬

‫ﻧﺴﯿﻪ‬ ‫ﻫﺰارهي ﺳﻮم ﻫﻢ رﺳﯿﺪ و‬

‫راﯾﺎﻧﻪﻫﺎ ﺷﺎﻋﺮ ﻧﺸﺪﻧﺪ‬ ‫ﺗﻮ را ﻧﻤﯽداﻧﻢ ـ‬ ‫ﭼﺮا اﺻﺮار ﻣﯽﮐﻨﯽ‬

‫ﮐﻠﻤﺎت را ﺳﺘﻮﻧﯽ ﺑﻨﻮﯾﺴﯽ؟!‬ ‫اﯾﻦﻫﺎ ﻣﯽﻟﺮزﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﮔﻮش ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ‬

‫ﺟﻨﮕﻞ را ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻧﮑﻦ!‬

‫ﺑﻌﺪ اﻧﺘﻈﺎر داري‬ ‫ﺣﺮفﻫﺎي ﻧﺴﯿﻪات را ﻧﻘﺪ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫اﺳﻔﻨﺪ ‪83‬‬

‫آﻗﺎﺑﺎﻻ‬

‫ـ ﺑﻪ ﺷﻬﺮام ﭘﻮررﺳﺘﻢ‬

‫از ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽزﻧﻢ؛‬ ‫ﺟﯿﺐﻫﺎيام را ﭼﮏ ﻣﯽﮐﻨﻢ‬

‫ﭘﻮل‪ ،‬ﮐﻠﯿﺪ‪ ،‬ﯾﺎدداﺷﺖ روزاﻧﻪ ‪...‬‬ ‫و ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﺳﻼم‬

‫ﮐﻪ در ﭘﯿﺎدهرو‬ ‫ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ ﺑﮕﯿﺮم‪.‬‬

‫اﺳﻔﻨﺪ ‪83‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪﺳﺎزي‬ ‫وﻗﺖ و ﺑﯽوﻗﺖ‬ ‫ﺑﺎ ﺳﺘﻮنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﻣﯽآﯾﻨﺪ ‪‬و‬

‫ﺟﻨﻮﺑﯽ ﻣﯽروﻧﺪ‪.‬‬ ‫و ﺑﻠﻮكﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ـ ﻣﺜﻞ اﯾﻦﮐﻪ ـ‬ ‫دارم ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺳﺎزم‪.‬‬

‫آاي‪!...‬‬

‫از ﮐﺎر و زﻧﺪهﮔﯽ اﻓﺘﺎدم‬ ‫ﯾﮏ ﻧﻔﺮ اﯾﻦ »آﺗﺎري« را‬ ‫از »دﺳﺖ« ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮد!‬

‫زﻣﺴﺘﺎن ‪81‬‬

‫ﻣﻠﻮس‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻮ‬ ‫ﻟﺤﻈﻪﻫﺎي ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ‬ ‫روﺳﻔﯿﺪ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺑﯿﺎ آنﻃﺮفﺗﺮ ﺑﺮوﯾﻢ‬

‫ﭘﯿﺸﯽي ﻣﻠﻮس ﻣﻦ!‬ ‫ﺷﻮق در ﭼﺸﻢ‪،‬‬

‫زﺑﺎنات‪،‬‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺷﯽ از ﻻﻧﻪاش ﺑﯿﺮون ﻣﯽﺟﻬﺪ و ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺮدد‪.‬‬ ‫ﻋﺠﺐ!‬ ‫ﻣﮕﺮ ﻣﯽﺷﻮد ﯾﮏ ﻣﻮش در ﺧﺎﻧﻪي ﮔﺮﺑﻪ ﻻﻧﻪ ﺑﺴﺎزد؟!‬

‫ﺗﻌﺠﺒﯽ ﻧﺪارد ﻋﺰﯾﺰ!‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻨﺖ ﺑﻮي ﺗﻮ را ﻣﯽﮐﺸﻢ‬

‫و ﻫﺎﭘﻮ ﻣﯽﺷﻮم‬ ‫ﻫﺎﭘﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﻫﺎ را دوﺳﺖ دارد‪.‬‬ ‫ﺑﻬﻤﻦ ‪83‬‬

‫رﻋﺎﯾﺖ‬ ‫ﺑﺮ در ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ‪:‬‬

‫»ﻟﻄﻔﺎً ﻧﻈﺎﻓﺖ را رﻋﺎﯾﺖ ﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ«‬ ‫دﺳﺖام ﺑﻪ ﭼﺎﻧﻪام ﻓﺸﺎر ﻣﯽآورد و‪‬‬

‫ﭼﺎﻧﻪام ﺑﻪ ﺳﺮم‪.‬‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‬

‫ﻫﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ و زور ﻣﯽزﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﺳﺒﮏ ﺷﺪهام‬

‫ﺧﻮدﮐﺎرم را ﺑﻪ ﻃﺮف در ﻣﯽآورم‪:‬‬

‫اﯾﻦ وﯾﺮاﺳﺘﺎرﻫﺎ ﺧﻔﻪام ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫در را ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ‪،‬‬

‫»ﻟﻄﻔﻦ رﺳﻢاﻟﺨﻂ را رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﯿﺪ!«‬

‫ﻫﻮا ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ »اﻟﻒ« ﺗﻨﻔﺲ ﻣﯽﺷﻮد!‬ ‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪82‬‬

‫‪...‬‬ ‫‪1‬‬ ‫ﻃﻮﻟﯽ ﻧﻤﯽﮐﺸﺪ ﮐﻪ روز‪ ،‬ﺷﺐ ﻣﯽﺷﻮد‬ ‫دﯾﮕﺮ ﺑﻪ آﻓﺘﺎب ﻫﻢ‬ ‫دل ﻧﻤﯽﺑﻨﺪم‪.‬‬ ‫‪2‬‬

‫ﺷﻌﺮﻫﺎيام ﮐﻪ ﺑﯿﺎت ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﺣﺘﺎ‬

‫ﻣﺮﻏﺎن ﺧﺎﻧﻪﮔﯽ‬

‫ﺑﺎ اﮐﺮاه ﺑﻪ آن ﻧﻮك ﻣﯽزﻧﻨﺪ‬

‫‪3‬‬ ‫ﺧﻮدت را ﺑﻪ آﻓﺘﺎب ﭘﺸﺖ ﮔﺮم ﻣﯽﮐﻨﯽ‬ ‫و ﻧﻤﯽداﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ‬

‫ﺳﺎﯾﻪﻫﺎ را ﺑﺎ ﺗﯿﺮ ﻣﯽزﻧﻨﺪ‬

‫‪ 81‬و ‪1380‬‬

‫ﻗﺎط!‬ ‫ﻣﺴﺎﻓﺮ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﯿﺖ را ﮐﻪ ﺧﻮرد؛‬

‫راﻧﻨﺪه ﺑﺎﻻ آورد‪ ،‬ﻗﺎط زد‪:‬‬

‫»آاااااااي آﺑﺠﯽ! ﺑﻠﯿـ‪.....‬ـﺖ!!«‬ ‫و اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪيي اﯾﺴﺖﮔﺎه‪.‬‬

‫دﺳﺖاش ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎرو ﻧﺮﺳﯿﺪ؛‬

‫ﯾﻘﻪي ﻓﺮﻣﺎن را ﭼﺴﺒﯿﺪ‬ ‫ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﮔﻠﻮي اﯾﺴﺖﮔﺎهﻫﺎ را‬

‫ﯾﮑﯽ‬ ‫ﯾﮑﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ ﺧﻔﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻬﺮﯾﻮر ‪81‬‬

‫ﻣﺸﺮوط!‬ ‫ﺑﺎﺟﻪﻫﺎي ﻣﺨﺎﺑﺮات ﺷﻠﻮغ ﻣﯽﺷﻮد‬ ‫در ﻋﺼﺮﻫﺎي ﭘﺎﯾﺎن ﺗﺮم‪.‬‬

‫ﮐﺎﺑﯿﻦﻫﺎي ﭘﺮ از داﻧﺶﺟﻮ ـ دﺧﺘﺮ ‪...‬‬ ‫ﮐﻪ دل ﺧﻮﺷﯽ را ﺗﺎ دورﻫﺎ‬ ‫اﺷﻐﺎل ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪:‬‬

‫ـ ﺳﻼم ﻣﺎدر!‬

‫ﺷﺐ و روزم در ﺟﺰوهﻫﺎي ﻓﺘﻮﮐﭙﯽ‬

‫ﺗﮑﺜﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد‬

‫راﺳﺘﯽ‪ ،‬از ﭘﺴﺮ داﯾﯽ ﻣﺤﺴﻦ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟‬ ‫دلام ﺑﺮاياش ﺗﻨﮓ ‪...‬‬

‫ﭼﺮا ﻧﻤﯽﺷﻮد ـ اﯾﻦ ﺟﺸﻦ رو ﺑﻪ راه ؟‪...‬‬

‫ﻣﮑﺎﻣﻠﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫و ﭘﺴﺮي ﮐﻪ در ﮐﯿﻒاش‬ ‫ﻋﮑﺲ دﺧﺘﺮي ﻣﺸﮑﻮك‬ ‫ﻟﺐﺧﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ‬

‫ﭘﻮل ﺗﻠﻔﻦ را ﺣﺴﺎب ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺮداد ‪83‬‬

‫آه ! «‬

‫ﻣﺨﺎﻃﺐ اﺧﺘﯿﺎري‬

‫ﺳﻄﺮﻫﺎياش را ﻫﯿﭻﮐﺲ!‬

‫ﺗﯿﺘﺮﻫﺎي روزﻧﺎﻣﻪ را ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺳﺨﻦ اﻣﺮوز را‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺧﻮد ﺳﺮدﺑﯿﺮ ﻣﺮور ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫»راﺳﺘﯽ‪ ،‬ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﭼﺎپ ﺷﺪه‬ ‫ـ ﺧﺪا را ﺷﮑﺮـ‬ ‫اﯾﻦ دﻓﻌﻪ اﺳﻢام را درﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ‬ ‫ﻧﺪﯾﺪي؟! ‪ ...‬ﮐﻨﺎر ﻣﻘﺎﻟﻪي ﺗﻮ ﺑﻮد ﮐﻪ ‪«...‬‬

‫ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎيﺗﺎن رﺳﯿﺪ‬ ‫ﻓﻌﻠﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﻮﻗﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﺮ ِ ﺳﺮدﺑﯿﺮ ﺑﺪﺟﻮري ﻣﯽﺧﺎرد‬ ‫و ﻣﺠﻠﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺎ آﺛﺎري از ﺧﻮدش‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد!‬

‫ﺑﻬﺎر ‪83‬‬

‫ﻣﺜﻞ اﺣﺘﯿﺎط ﮔﺮدﻧﻪي ﺣﯿﺮان‬ ‫ﭘﯿﺸﺎﻧﯽﺑﺎز‬ ‫روﺳﻔﯿﺪ‬ ‫ﻣﺜﻞ اﺣﺘﯿﺎط ﮔﺮدﻧﻪي ﺣﯿﺮان‬

‫ـ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدي‬ ‫ﻟﺐﺧﻨﺪ ﻣﯽزﻧﯽ‪.‬‬

‫وﻟﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ اﺣﺘﯿﺎط ﺳﺮم ﻧﻤﯽﺷﻮد‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ‬

‫روي اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ را ﮐﻢ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﻟﻄﻔﻦ‪،‬‬

‫از ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮد!‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎن!‬ ‫دلام‬ ‫اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪83‬‬

‫ﭘﻨﺞﺷﻨﺒﻪﻫﺎ ﺗﻌﻄﯿﻞ اﺳﺖ‬ ‫اﺗﻮﺑﻮس‪،‬‬ ‫ﺗﺎﺑﻠﻮي اﯾﺴﺖﮔﺎه را ﭘﺎرك ﻣﻤﻨﻮع ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮐﺎرﻣﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﺮوﻧﺪهي روز را ﻣﯽﺑﻨﺪد‪.‬‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ ﻣﺠﻠﻪ‪،‬‬ ‫روي ﭘﯿﻐﺎمﮔﯿﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺨﺖ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رﻓﺘﻪ ﻣﺮﺧﺼﯽ‪...‬‬ ‫»ـ ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ؟!«‬ ‫ﻣﺮدم ﺑﺮاي ﻓﺮدا‬

‫از اﻣﺮوز ﻓﺎﮐﺘﻮر ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﯽﭼﺎره ﺟﻤﻌﻪ‬

‫دلاش ﺑﺮاي ﺷﻨﺒﻪ ﻣﯽﺳﻮزد‬ ‫ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش‬

‫ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ را‬ ‫ﻧﻤﯽﮐﺸﺪ!‬

‫ﺟﻠﻮ‬ ‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪82‬‬

‫ﭘﺲ ﻟﺮزه‬ ‫زﻟﺰﻟﻪ ﮐﻪ آﻣﺪ؛‬

‫ﮐﻠﻪﻫﺎ ﺗﮑﺎن ﺧﻮرد‬ ‫وﯾﮋهﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن‬ ‫ﺣﺴﺎبﻫﺎي ﺑﺎﻧﮑﯽ ﺑﺎز‬ ‫و ﺟﯿﺐﻫﺎ‬ ‫ﺧﺎﻟﯽ و ﭘﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫زﻟﺰﻟﻪ ﮐﻪ آﻣﺪ؛‬ ‫ﺑﺎﺟﻪﻫﺎ‬

‫ــ زﻧﺪه ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻠﯿﺖﻫﺎ را ﭘﯿﺶﻓﺮوش ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫»ﺑﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ!«‬

‫»ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪي ﺑﻢ!«‬ ‫ﮐﻤﮏ ! ﮐﻤﮏ!‬

‫آي ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ؟‬ ‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﻤﮏ را ﯾﮏﺟﺎ ﻧﺒﺮﯾﺪ؟‬ ‫ﺑﻢ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﻮد ﻫﺎ!‬

‫زﻟﺰﻟﻪ ﮐﻪ رﻓﺖ؛‬

‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻌﺮي ﻧﻮﺷﺘﻢ‬

‫و درآﻣﺪ ﺣﺎﺻﻞ از ﭼﺎپ را‬ ‫ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺳﺮدﺑﯿﺮ‬

‫ﻓﺮو رﯾﺨﺘﻢ!‬

‫ﺑﻬﺎر ‪83‬‬

‫ﺑﺎرﺑﺎرز‬ ‫‪1‬‬ ‫ﻣﯽآﯾﯽ‬

‫و ﺧﻄﯽ از ﻋﻄﺮ »ﺑﺎرﺑﺎرز« دورم ﺣﺼﺎر ﻣﯽﮐﺸﯽ‬

‫اﯾﻦ دلﺧﻮاهﺗﺮﯾﻦ اﺳﺎرﺗﯽﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻋﺎدﻻﻧﻪﺗﺮﯾﻦ ﺣﮑﻢاش‬

‫ﺣﺒﺲ اﺑﺪ اﺳﺖ‪ ،‬در ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادي‪.‬‬ ‫‪2‬‬ ‫ﺑﺎ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﮔﻞﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎتام ﺑﯿﺎ!‬

‫اﻣﺎ ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ ﮔﻞﻓﺮوش ﺑﺴﭙﺎر‬

‫ﺑﻮي ﮔﻞﻫﺎ را در ﺑﺎﻏﭽﻪي ﺧﻮدش ﻧﮕﻪدارد‬ ‫اﺻﻠﻦ ﺑﺮايام ﮔﻞ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺑﯿﺎور‬

‫و ﭼﻨﺪ ﻗﻄﺮه از ﻋﻄﺮ ﺧﻮدت را‬ ‫ﮐﻪ در آن ﻣﯽﭘﺎﺷﯽ‬ ‫ﻧﻪ ﻧﻪ‪ ،‬ﺻﺒﺮ ﮐﻦ!‬ ‫ﻟﻄﻔﻦ ﻫﻤﻪي اﯾﻦﻫﺎ را‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻦ!‬ ‫ﺧﻮدت ﺑﯿﺎ!‬

‫ﻓﻘﻂ‬ ‫زود!‬

‫آﺑﺎن ‪84‬‬

‫ﺑﺤﺮان ﻣﺨﺎﻃﺐ‬ ‫ﻫﺎي ﻫﺎي ﻧﮑﺮهي دورهﮔﺮد‬ ‫]ﻓﻘﻂ[ ﺣﻮاسام را ﭘﺮت ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ!‬ ‫ﭼﻪ در ﭼﻨﺘﻪ دارد؛ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬ ‫» ـ آﻗﺎ! ﯾﻮاشﺗﺮ!‬ ‫ﺑﺎ زﺑﺎن آدﻣﯽزاد ﺣﺮف ﺑﺰن!«‬ ‫ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﯾﺪ زﺑﺎناش ﮐﺞ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ اﯾﯿﺎرا ﻫﯿﯿﺎن‪ ،‬ﻫﺎرﯾﯿﯽ ﯾﻮﯾﯿﺎن ‪. . .‬‬

‫اﯾﯿﺎرا ﻫﯿﯿﺎن‪ ،‬ﻫﺎرﯾﯿﯽ ﯾﻮﯾﯿﺎن ‪. . .‬‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻨﺠﻮل‬

‫اﺟﻨﺎس‪ ،‬ﺑﻨﺠﻮلﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد‬

‫و ﻣﺸﺘﺮﯾﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ در دﺳﺖرس ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﯾﻢ‬

‫ﻧﮑﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﺎ ﻗﻔﻞ زدهاﻧﺪ؟!‬ ‫ﻟﻄﻔﻦ ﺑﻪ "ﭼﻠﻨﮕﺮ" ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ‬ ‫ﺑﺮاي اﯾﻦ زﺑﺎن‬

‫ﮐﻠﯿﺪي ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺮداد ‪83‬‬

‫ﻣﻌﮑﻮس‬ ‫آدم ﮐﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﯽﺷﻮد‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد‬

‫ﻣﻮي ﺳﺮش‬ ‫ﻫﯽ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﭼﺎپ ﻣﯽﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻋﮑﺲ ﺧﻮدش!‬ ‫ﺷﻌﺮ ﺑﺮاي ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻣﯽرود‬ ‫ﻋﮑﺎس ﺟﺎﯾﺰه ﻣﯽﮔﯿﺮد!‬ ‫ﺷﺎﻋﺮ ﮐﻪ آدم ﻣﯽﺷﻮد‬

‫ﻣﻮي ﺳﺮش ﮐﻢ ﻣﯽﺷﻮد‬ ‫ﻗﺼﻪي ﺣﺴﻦ ﮐﭽﻞ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‬

‫و آﺛﺎرش را‬

‫ـ ﺑﺎ ﻧﺎم ﻣﺴﺘﻌﺎر ـ‬ ‫در روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻣﺤﻠﯽ ﺧﺎك ﻣﯽﮐﻨﺪ!‬ ‫ﺗﯿﺮ ‪84‬‬

‫ﺑﮑُﺸﺶ!‬ ‫اﮐﺴﯿﺮ! اﮐﺴﯿﺮ!‬ ‫»واو«‪ ،‬ﻣﺮا‬

‫و »ﻓﺮاﻧﻮ« ﺗﻮ را ﺳﺒﺰ ﮐﺮده اﺳﺖ‬ ‫آه از ﺷﻌﺮ ﭼﺎپ ﺷﺪهاي ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﻢ ﺟﻠﻮي روزﻧﺎﻣﻪﻓﺮوﺷﯽ‬

‫ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦﺑﺎر‬ ‫ﺳﺮدﺑﯿﺮ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ را ﻗﻄﻊ ﻧﮑﺮد‬ ‫»ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺶِ« ﻣﻦ‬ ‫وﯾﮋهﻧﺎﻣﻪي ﺗﻮ را درﺑﯿﺎورد‪.‬‬

‫‪1383‬‬

‫ﮐﻮچ ِ ﺟﻨﮕﻞ‬ ‫اﯾﻦ روزﻫﺎ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪي ﻣﺎ‬ ‫در وﺳﻂ ِ ﺑﺎغ و ﺟﻨﮕﻠﯽﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ اﯾﻦ ﻋﺒﻮر ِ ﺧﯿﺎﺑﺎن و ﺧﺴﺘﻪﮔﯽ‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺷﻮد؛ ‪‬‬

‫ﯾﮏ ﺳﯿﻨﻪﺳﺮخ‪» :‬ﭼ‪‬ﻪ چ‪ ‬چ‪ ‬ﭼ‪‬ﻪ ﭼ‪‬ﻪ ﭼِِﯿﻮه ﭼِﯿﻮه«‬ ‫آن ﺳﻮي ﭘﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﯾﻦ روزﻫﺎ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪي ﻣﺎ‬ ‫در وﺳﻂ ِ ﺑﺎغ و ﺟﻨﮕﻠﯽﺳﺖ‬ ‫ﻧﻪ‪،‬‬

‫ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﺎﻧﻪي ﻣﺎ‬ ‫ﮐﻮچ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫زﻣﺴﺘﺎن ‪82‬‬

‫ﺟﻬﺎن ﺳﻮم‬ ‫ﺻﻒ ﺑﻠﻨﺪ آج و آﺟﯿﻞ‬ ‫ﻧﻮروز را ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﻦ ﻣﯽآورد‬ ‫ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺎلﻫﺎ‬ ‫ﻋﻤﻮي ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎﻧﮏ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ درﯾﺎﻓﺖ‬ ‫آدم ﻓﻬﻤﯿﺪهاي ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻬﺎﺟﻢ ﺑﺎﺟﻪي ﭘﺮداﺧﺖ‬ ‫ﻓﯿﺶ ﻋﯿﺪي را ﺑﺎ اﻗﺴﺎط‬

‫ﺗﺎﺧﺖ ﻣﯽزﻧﻢ‪.‬‬

‫ﻧﻮروز‪،‬‬ ‫ﻧﻪ دﯾﺪ‬ ‫ﻧﻪ ﺑﺎزدﯾﺪ‬

‫و ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ را در ﺷﻌﺒﻪي ﺳﻪي زﻣﯿﻦ‬

‫دور ﻣﯽزﻧﻨﺪ!‬

‫زﻣﺴﺘﺎن ‪84‬‬

‫ﺷﺐ اﻣﺘﺤﺎن‬ ‫ﭼﺮت ﺑﯿﻦ ﻓﺼﻞﻫﺎ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺧﻮاب اﺻﺤﺎب ﻏﺎر اﺳﺖ‬ ‫ﯾﮏ ﺳﻄﺮ ﻣﯽﺧﻮاﺑﻢ‬ ‫ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﻣﯽﮔﺬرد‪.‬‬

‫ديﻣﺎه ‪84‬‬

‫ﺟﺎذﺑﻪ‬ ‫ﺳﯿﺐ‪،‬‬ ‫ﭘﺸﺘﮏ‬

‫زد ﺑﻪ ﮐﻠﻪي ﻧﯿﻮﺗﻮن‬

‫ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮔﺴﺘﺎخ را ادب ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﯿﺐ را ﺑﺮداﺷﺖ‬

‫دﯾﺪ ﮐﻪ آﺧﺮ ﻋﻤﺮش رﺳﯿﺪه‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺻﻠﻦ اﯾﻦ ﭼﺮا ﺳﺮ ِ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻧﺨﻮرد؟!«‬

‫اﯾﺴﺘﺎد‬ ‫ﭼﺮﺧﯽ زد‬

‫ﮔﯿﺞ ﺧﻮرد‬

‫اﻓﺘﺎد ﭘﺎﯾﯿﻦ‬

‫ﺣﻖ را ﺑﺎ زﻣﯿﻦ دﯾﺪ‬ ‫ﺟﺬب زﻣﯿﻦ ﺷﺪ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫و ﺳﯿﺐ را »ﻧﺸﺴﺘﻪ« ﺧﻮرد!‬

‫ارديﺑﻬﺸﺖ ‪82‬‬

‫‪Desktop‬‬ ‫ﭼﻪﻗﺪر ﺑﺮاي آﻏﻮشام ﮐﻮﭼﮏ ﺷﺪهاي‬ ‫ﭼﻪ ﺧﻮب در دﺳﺖام ﮔﻢ ﻣﯽﺷﻮي‬

‫دزداﻧﻪ در ﺟﯿﺐام ﻗﺎﯾﻢ ﻣﯽﺷﻮي‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ را زودﺗﺮ از ﻣﻦ ﺟﻮاب ﻣﯽدﻫﯽ‪.‬‬ ‫ﻋﺰﯾﺰم!‬ ‫اﯾﻦﻗﺪر ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎهام ﻧﮑﻦ!‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﭼﺸﻤﺎن ﻗﺸﻨﮓات‬ ‫ﺣﺘﺎ در ﺻﻔﺤﻪي ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﻣﻦ!‬

‫ارديﺑﻬﺸﺖ ‪85‬‬

‫‪limit‬‬ ‫ﻓُﺮﺟﻪ ﮐﻪ ﺑﺪﻫﻨﺪ‬ ‫زﯾﺮ رادﯾﮑﺎل ﻣﯽرود و ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽآﯾﺪ‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺖ دارد ﻫﻤﻪ را ﺗﺠﺰﯾﻪ ﮐﻨﺪ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ـ‬

‫ﮐﻪ ﻋﻤﺮي ﺷﺎﮔﺮداناش را‬ ‫ﺗﻮي ﭘﺮاﻧﺘﺰ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻌﺮت را از ﺣﻔﻆ ﺑﺨﻮان‪ ،‬ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﺎل ﺧﻮدت اﺳﺖ؟!«‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺴﺎرت ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻋﺪدي ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ از ﻣﻦ‬ ‫ﺟﺪول ﺿﺮب ﺳﻮال ﮐﻨﯽ‪.‬‬ ‫»ﭘﯽ« را ﺑﻪ ﺗﻦات ﺑﻤﺎل‬ ‫ـ ﺻﺤﯿﺢ و ﺳﺎﻟﻢ ـ‬ ‫و ﻋﺮوض را‬ ‫ﺑﺎ درﯾﺎﻫﺎي ﻧﻤﯽداﻧﻢات‬ ‫ﺑﻪ رودﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﯾﺰ!‬

‫ﻣﺮداد ‪85‬‬

‫واوﻧﺎﻣﻪ‬ ‫‪1‬‬ ‫ﺣﻨﺠﺮهاي ﻫﺴﺘﻢ‬ ‫ﮐﻪ اﺻﺎﻟﺖام‬

‫رﺳﺎﻟﺖ داوود اﺳﺖ‬ ‫ـ ﺑﺎ دو واو‪.‬‬

‫‪2‬‬ ‫و اﯾﻦ ﻣﻦام‬ ‫ـ داوود ـ‬

‫»واو«ﻫﺎيام را‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؛‬

‫»داد«م ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺧﺮداد ‪81‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮدم‬ ‫ﺧﯿﺮه ﻣﯽﺷﻮم ﺑﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺖﻫﺎي ﺷﺮﻗﯽ و ﻏﺮﺑﯽات‬

‫ﺑﻪ ﭼﺎﻧﻪاي ﮐﻪ ﭘﺸﺖ اﯾﻦ دﺳﺖﻫﺎ ﻟﻨﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺐﻫﺎي ﺷﺎﻋﺮت ﮐﻪ ﻣ‪‬ﻬﺮ ﺑﻮﺳﻪ دارد‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎنات ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ژلزدهات‬

‫و ردﭘﺎي ﺷﺎﻧﻪ ـ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺰار زﺑﺎن ـ در آن راه رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎلام‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻮ را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ‬

‫و ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ﺷﻌﺮ‬ ‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮشﺗﯿﭗ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫آﺑﺎن ‪84‬‬

‫ـ ﺑﻪ ﺷﻬﺮام ﭘﻮررﺳﺘﻢ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ‬ ‫ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪي ﻣﺸﮑﻮك‬ ‫ﺷﻌﺮﻫﺎي ﻫﺮ روزش را‬ ‫ﮐﻮك ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺷﻤﺎره ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻧﺎﻫﺎر‪ ،‬ﺷﺎم‬ ‫ﺗﯿﮏ‪ ،‬ﺗﺎك‪ ،‬ﺗﯿﮏ‪ ،‬ﺗﺎك‪...‬‬ ‫ﺣﺘﺎ ﻋﻘﺮﺑﻪي ﺑﺎﻋﺠﻠﻪي ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﮐﻢ ﻣﯽآورد‬ ‫وﻗﺘﯽ او‬

‫در ﻓﯿﻨﺎل ‪ 2006‬اُﻣﯿﻦ ﺷﻌﺮش‬

‫ﺟﺎم ﺟﻬﺎﻧﯽي ﮔﻮشﻫﺎي ﺗﻮ را‬

‫ﻓﺘﺢ ﻣﯽﮐﻨﺪ!‬ ‫ﺧﺮداد ‪85‬‬

‫ﺣﻮ‪‬ل ﺣﺎﻟﻨﺎ‬ ‫ﺑﯽﺧﯿﺎل ﺗﻘﻮﯾﻢﻫﺎ‬

‫ﻫﺮ روز‬ ‫ﺳﺎل ﻧﻮﯾﯽ را آﻏﺎز ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫دﻋﺎي ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺐﻫﺎي ﺗﻮ‬ ‫ﻣﺴﺘﺠﺎب ﻣﯽﺷﻮد‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪...‬‬

‫ﻧﻮروز ‪85‬‬

‫ﮐﻪﻧﺎي ِ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫ﺑﯽﻫﯿﭻ آراﯾﻪاي ﺑﮕﻮﯾﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﺎي ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻧﺪارم‬ ‫ﻧﺸﺪ‪.‬‬

‫ارديﺑﻬﺸﺖ ‪81‬‬

‫ﻣﺪرك‬ ‫دﯾﭙﻠﻢ ﺷﻌﺮ‬ ‫از دﮐﺘﺮاي ادﺑﯿﺎت ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﻫﻢﭼﻨﺎن ﮐﻪ »م‪.‬ﺳﺮﺷﮏ« ِ ﺷﺎﻋﺮ‬

‫از »ﺷﻔﯿﻌﯽيﮐﺪﮐﻨﯽ«ي ﻣﺤﻘﻖ!‬

‫دﯾﭙﻠﻢ ﺷﻌﺮ‬ ‫از دﮐﺘﺮاي ادﺑﯿﺎت ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬ ‫وﻗﺘﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﮔﺎﻟﯿﻮري ﺑﺎﺷﯽ در ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻟﯽﻟﯽﭘﻮتﻫﺎ‬ ‫و ﺑﻪ »ﺑﻠﻪاﺳﺘﺎد«ﻫﺎي داﻧﺶﺟﻮﺟﻮﻫﺎ‬

‫دل ﺑﺴﭙﺎري!‬ ‫دﯾﭙﻠﻢ ادﺑﯿﺎت‬ ‫از دﮐﺘﺮاي ﺷﻌﺮ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬ ‫وﻗﺘﯽ ﺷﺎهﻧﺎﻣﻪي ﻓﺮدوﺳﯽ‬ ‫ـ ﺑﺎ آن ﺗِﺰ دﮐﺘﺮا ـ‬ ‫ﺑﺪون ﺻﻠﻪ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫و ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻋﺮوض و ﻗﺎﻓﯿﻪ‬

‫ـ ﺑﺎ ﺟﻠﺴﻪﻫﺎي ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎﻧﯽ ـ‬ ‫ﻗﺼﺮﻫﺎي ذﻫﻨﯽي ﺷﺎﻋﺮان را‬ ‫ﻋﯿﻨﯿﺖ ﻣﯽﺑﺨﺸﻨﺪ!‬

‫ارديﺑﻬﺸﺖ ‪85‬‬

‫ﮐﺸﻒ ﺣﺠﺎب‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦﻫﺎي ﻟﻮس‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻮاري ﻣﯽدﻫﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮمﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬

‫ﺗﺎزه از ﺳﺮ ﻣﻄﺒﺦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﯿﺎﺑﺎن‬

‫ﻫﺮ روز ﺗﻮي ﺗﺮاﻓﯿﮏ ﮔﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫دي‪...‬‬

‫روز‬

‫‪ ...‬ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫واي واي واي‪...‬‬

‫»اﺳﺘﺨﺪام آﻗﺎﯾﺎن ﺧﺎﻧﻪدار«‬

‫ﺧﺪا ﻟﻌﻨﺖ ﮐﻨﺪ‬

‫ﮐﺎﺷﻒ ﺣﺠﺎب را‬ ‫ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﻼ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎن ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬

‫‪1383‬‬

‫ﮔﻮرﺧﺮ‬ ‫‪ ...‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺮادر! ﻧﻪ‬ ‫اﯾﻦ ﺧﻮاب ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ‬ ‫ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺑﺎﻗﻼ ﻗﺎﺗﻮق اﺳﺖ‬

‫ـ ﮐﻪ ﺳﯿﺮ ﺧﻮردﯾﻢ‬ ‫ﺣﻮاسﻣﺎن ﺟﻤﻊ اﺳﺖ‬ ‫ﮔﻨﺠﺸﮏ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﺎ‬ ‫ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺻﺪاي ﻗﻨﺎري ﻧﻤﯽدﻫﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ‬

‫آواز ﻣﺒﺎركات‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻣﺤﻠﯽ ﺑﺎﺷﺪ!‬

‫ﺧﺮداد ‪84‬‬

‫ﺗﻮﻧﻞﻫﺎي ﺑﻦﺑﺴﺖ‬ ‫دوﺷﯿﺰه ﯾﺎ ﺑﺎﻧﻮ‬

‫ـ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ـ‬ ‫ﺣﺘﺎ اﻧﮕﺸﺘﺮي و ﺗﺎﺗﻮ‬ ‫ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫رﻧﮓ ﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ‪.‬‬ ‫اﯾﻦﺟﺎ ﺳﺮ ِ ﮔﺮدﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫و ﺗﻮﻧﻞﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ »ورود ﻣﻤﻨﻮع« دارﻧﺪ!‬ ‫ﮔﺎﻫﯽ ﻻزم اﺳﺖ‬ ‫ﺑﯽﭘﺮده ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﯽ‪.‬‬

‫اﺻﻠﻦ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪،‬‬ ‫دوﺷﯿﺰه ﯾﺎ ﺑﺎﻧﻮ؟!‬

‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﻣﯽﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻗﻄﺎرﻫﺎي زﯾﺎدي‬

‫از ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻪ و ﺗﭙﻪﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪ‬ ‫و ﻣﺎ ﺑﯽﺧﺒﺮﯾﻢ!«‬ ‫ﻓﺮوردﯾﻦ ‪85‬‬

‫ﺳﻮ اﯾﻼﻧﯽ‬ ‫‪1‬‬ ‫ﻣﺎري ﻫﺴﺘﻢ‬ ‫ـ اﺳﺘﻘﻼﻟﯽ ـ‬ ‫و آنﻗﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫ﮐﻪ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪﻫﺎي ﺑﺮﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﺳﻮ اﯾﻼﻧﯽ!«‬

‫‪2‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻣﺎري ﻫﺴﺘﻢ‬

‫آنﻗﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﭘﺨﻤﻪ‬ ‫ﮐﻪ اﮔﺮ روزي‬ ‫ﯾﮏ ﻧﻔﺮ دماش را ﺑﭽﯿﻨﺪ‬ ‫ﭼﺮتاش ﭘﺎره ﻧﻤﯽﺷﻮد‬

‫ﮐﺎري ﺑﻪ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪﻫﺎي دوردﺳﺖ ﻧﺪارد‬ ‫ـ ﮐﻪ ﻏﯿﺒﺖاش را ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ـ‬

‫و ﺑﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﯽ ﮐﻪ رودرروياش ﻗﻮر ﻗﻮر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‬ ‫دم ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ!‬

‫‪3‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻣﺎر آﺑﯽ ﻫﺴﺘﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﮔﺎه ﺑﻪ ﮐﻮﯾﺮ ﻣﯽرود‬ ‫و از ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺰرگاش‬

‫ـ ﮐﺒﺮا ـ‬ ‫دﻧﺪان ﮐﺮاﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪4‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻣﺎر آﺑﯽ ﻫﺴﺘﻢ‬

‫ﮐﻪ آب ﺑﺮﮐﻪيﻣﺎن را ﮐﺸﺎورزان ﺧﻮردﻧﺪ‪،‬‬ ‫و آوارهي ﺑﯿﺎﺑﺎنﻫﺎ ﺷﺪم‪.‬‬ ‫ﯾﮏ ﺷﺐ زﻟﺰﻟﻪ آﻣﺪ‬

‫ﻓﺴﯿﻞ ﺷﺪم‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﻣﺎري ﻫﺴﺘﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﮔﻮدزﯾﻼ ﺷﺪه اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺧﻮاﺑﯿﺪه در ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪي ﮐﻮهﻫﺎي ﻓﻮﺟﯽ‬

‫ﮐﻪ روزي‬ ‫ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻗﻔﻞ ﺻﻨﺪوق را ﺷﮑﺴﺖ‬ ‫و ﻫﯿﺮوﺷﻤﺎ ﺑﻤﺒﺎران ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻓﺮوردﯾﻦ ‪85‬‬

‫ﺳﻮ اﯾﻼﻧﯽ‪ :‬ﻣﺎر آﺑﯽ‬

‫ﻣﻮرﭼﻪﻫﺎ‬ ‫دﻫﺎن ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻮدك‬ ‫ﺑﺮاي ﻫﻤﻪي ﺑﺴﺘﻨﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺗﮑﻪاي‬ ‫ﭼﮑﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ از ﮔﻮﺷﻪي ﻟﺐاش‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﺑﺮاي ﺗﺸﯿﯿﻊ ﺟﻨﺎزه آﻣﺪهاﻧﺪ‬

‫و ﻫﺮ ﮐﺲ‬ ‫ﻟﻘﻤﻪاي ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺑﺮد‪.‬‬ ‫ارديﺑﻬﺸﺖ ‪85‬‬

‫از داوود ﻣﻠﮏزاده ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪:‬‬

‫‪ ‬ﺷﻌﺮ ﺟﻮان آﺳﺘﺎرا‪ ،‬ﻓﺮﻫﻨﮓ اﯾﻠﯿﺎ‪1384 ،‬‬

‫ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪:‬‬

‫‪ ‬آﺳﺘﺎراي ﻣﻦ‪ ،‬ﺳﺎراي ﻣﻦ )ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه اﮐﺒﺮ اﮐﺴﯿﺮ(‬ ‫‪ ‬ﻣﺠﻤﻮﻋﻪي رﺑﺎﻋﯽ‬

‫‪ ‬از ﺣﯿﺮان ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺬرم )ﺧﺎﻃﺮات دوران داﻧﺶﺟﻮﯾﯽ(‬

‫ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪:‬‬

‫‪ ‬ﺧﺪا )ﻣﺠﻤﻮﻋﻪي ﺷﻌﺮ(‬ ‫‪ ‬ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺮاي ﺧﻮاب ﺧﻮدش ﭘﻠﮏ ﻣﯽزﻧﺪ )ﻣﺠﻤﻮﻋﻪي ﺷﻌﺮ(‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽي ﺷﺎﻋﺮ‪:‬‬

‫آﺳﺘﺎرا‪ ،‬ﺻﻨﺪوق ﭘﺴﺘﯽي ‪ 1148‬ـ ‪43915‬‬

‫وبﺳﺎﯾﺖ‪:‬‬ ‫‪www.2vav.blogfa.com‬‬ ‫ﺋﯽﻣﯿﻞ‪:‬‬

‫‪[email protected]‬‬

Tehran is too small To be poem Davood Malekzadeh

First edition ٢٠٠٧ Nashr-e Farhang-e Ilia Davood Malekzadeh Rasht P.O. box ١٣٥٧ [email protected] Printed in Iran