ﻃﻠﺐ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﻧﺴﺨﻪ ﺍﻟﻜﺘﺮﻭﻧﻴﻚ :ﺳﺎﻳﺖ ﺳﺨﻦ Sokhan.com
ﺑﺎﺩ ﺳﻮﺯﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﻮﺯﻳﺪ ،ﺧﺎﻙ ﻭ ﺷـﻦ ﺩﺍﻍ ﺭﺍ ﻣﺨﻠـﻮﻁ ﻣﻴﻜـﺮﺩ ﻭ ﺑﺼـﻮﺭﺕ ﻣﺴـﺎﻓﺮﺍﻥ ﻣﻴﭙﺎﺷـﻴﺪ .ﺁﻓﺘـﺎﺏ ﻣﻴﺴـﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﮕﺪﺍﺧﺖ .ﺁﻫﻨﮓ ﻳﻜﻨﻮﺍﺧﺖ ﺯﻧﮕﻬﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﻭ ﺑﺮﻧﺠﻲ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻴﺸﺪ ﻛﻪ ﮔﺎﻣﻬﺎﻱ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺗﺐ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮﺩ .ﮔـﺮﺩﻥ ﺷﺘﺮﻫﺎ ﻟﻨﮕﺮ ﺑﺮﻣﻴﺪﺍﺷﺖ ،ﺍﺯ ﭘﻮﺯﺓ ﺍﺧﻢ ﺁﻟﻮﺩ ﻭ ﻟﻮﭼﺔ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻧﺎﺭﺍﺿﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻛﺎﺭﻭﻥ ﺧﻴﻠﻲ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺧﺎﻙ ﺁﻟﻮﺩ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﻱ ﺭﻧﮓ ﻣﻴﮕﺬﺷﺖ ﻭ ﺩﻭﺭ ﻣﻴﺸﺪ. ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﻱ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺷﻦ ﺯﺍﺭ ﺑﻲ ﺁﺏ ﻭ ﻋﻠﻒ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻛـﺎﺭ ﻣـﻲ ﻛـﺮﺩ ،ﺭﻭﻱ ﻫـﻢ ﻣﻮﺝ ﻣﻴﺰﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺟﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﭘﺸﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺟﺎﺩﻩ ﻣﻤﺘﺪ ﻣﻴﺸﺪ .ﻓﺮﺳﻨﮕﻬﺎ ﻣﻴﮕﺬﺷﺖ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻳـﻚ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺮﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﺭﺍ ﺗﻐﻴﻴﻴﺮ ﺑﺪﻫﺪ ،ﻫﺮ ﺟﺎ ﺩﺭ ﭼﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺁﺏ ﮔﻨﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻭﺭ ﺁﻥ ﺧـﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﺸـﻜﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻫﻮﺍ ﻣﻴﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ،ﻧﻔﺲ ﺁﺩﻡ ﭘﺲ ﻣﻴﺮﻓﺖ ،ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺩﺍﻻﻥ ﺟﻬﻨﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺳﻲ ﻭ ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﭘﻴﻤﻮﺩ ،ﺩﻫﻦ ﻫﺎ ﻫﻤـﻪ ﺧﺸـﻚ ،ﺗـﻦ ﻫـﺎ ﺭﻧﺠـﻮﺭ ،ﺟﻴـﺐ ﻫـﺎ ﺗﻬـﻲ ،ﭘـﻮﻝ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﻑ ﺟﻠﻮ ﺗﺎﺑﺶ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﺨﺎﺭ ﻣﻴﺸﺪ. ﻭﻟﻲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﺳﺮ ﺩﺳﺘﺔ ﻣﻜﺎﺭﻳﻬﺎ ﺭﻭﻱ " ﺗﭙﻪ ﺳﻼﻡ " ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻭﺍﺭ ﺍﻧﻌـﺎﻡ ﮔﺮﻓـﺖ ،ﮔﻠﺪﺳـﺘﻪ ﻫـﺎﻱ ﻃﻼﺋـﻲ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﻛﺎﻟﺒﺪ ﺭﻧﺠﻮﺭﺷﺎﻥ ﺩﻣﻴﺪﻩ ﺷﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻠﻴﻦ ﻭ ﻋﺰﻳﺰ ﺁﻗﺎ ﺑﺎ ﭼﺎﺩﺭﻫﺎﻱ ﻋﺒﺎﺋﻲ ﺑﻮﺭ ﺧﺎﻙ ﺁﻟﻮﺩ ﺍﺯ ﻗﺰﻭﻳﻦ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺭ ﻛﺠﺎﻭﻩ ﺗﻜـﺎﻥ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩﻧـﺪ .ﻫـﺮ ﺭﻭﺯﻱ ﺑﻨﻈﺮﺷﺎﻥ ﻳﻜﺴﺎﻝ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻋﺰﻳﺰ ﺁﻗﺎ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺧﻤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﮕﻔﺖ " :ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺑﺴـﺖ ،ﭼـﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻣﻴﺮﻭﻡ ". ﻋﺮﺏ ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﻱ ﺑﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﻭ ﺭﻳﺶ ﻛﻮﺳﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﻛﻠﻔﺖ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺩﺭﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑـﻪ ﺭﺍﻥ ﺯﺧﻢ ﻗﺎﻃﺮ ﻣﻴﺰﺩ ﻭ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﻣﻴﮕﺸﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺯﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﻣﻴﻜﺮﺩ. ﻣﺸﺪﻱ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﻋﻠﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻗﺎ ﻧﺎﭘﺴﺮﻱ ﻋﺰﻳﺰ ﺁﻗﺎ ﺩﺭ ﺩﻭﻟﻨﮕﻪ ﻛﺠﺎﻭﻩ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧـﺪ ﻭ ﺑـﺎ ﺩﻗﺖ ﭘﻮﻟﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻴﺸﻤﺮﺩ. ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻠﻴﻦ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪﻩ ،ﭘﺮﺩﺓ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﺠﺎﻭﺓ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺯﺩ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺰﻳﺰ ﺁﻗﺎ ﻛـﻪ ﺩﺭ ﻟﻨﮕـﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ : " ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻛﻪ ﮔﻠﺪﺳﺘﻪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﺭﻭﺣﻢ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩ .ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺷﺎﺑﺎﺟﻲ ﻗﺴﻤﺘﺶ ﻧﺒﻮﺩ ". ﻋﺰﻳﺰ ﺁﻗﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻝ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ،ﺑﺎﺩﺯﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ،ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﺩ ﻣﻴﺰﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ : " ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩﺵ ،ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺛﻮﺍﺏ ﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﭼﻄﻮﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻓﻠﻴﺞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ؟" ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺩﻋﻮﺍ ﻛﺮﺩ ،ﻃﻼﻕ ﻭ ﻃﻼﻕ ﻛﺸﻲ ﺷﺪ .ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺗﺮﺷﻲ ﭘﻴﺎﺯ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺻﺒﺢ ﺍﺯ ﻧﺼﻒ ﺗﻨﻪ ﺍﺵ ﺍﻓﻠﻴﺞ ﺷـﺪ. ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﻭﺍ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻛﺮﺩﻳﻢ ،ﺧﻮﺏ ﻧﺸﺪ .ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺁﻭﺭﺩﻣﺶ ﺗﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺷﻔﺎﻳﺶ ﺑﺪﻫﺪ". " ﻻﺑﺪ ﺗﻜﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺧﻮﺏ ﻧﺒﻮﺩﻩ ". " ﺍﻣﺎ ﺭﻭﺣﺶ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ .ﺁﺧﺮ ﺯﻭﺍﺭ ﻫﻤﺎﻧﻮﻗﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﻣﻴﺎﻓﺘﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ".
" ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺑﻮﺗﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﺗﻨﻢ ﻣﻴﻠﺮﺯﺩ .ﻧﻪ ،ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻮﻱ ﺣﺮﻡ ﺑـﺮﻭﻡ ،ﺩﺭﺩ ﺩﻟـﻢ ﺭﺍ ﺑـﺎ ﺣﻀـﺮﺕ ﺑﻜﻨﻢ .ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻳﻚ ﻛﻔﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺨﺮﻡ ،ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺑﻤﻴﺮﻡ". " ﺩﻳﺸﺐ ﺷﺎﻩ ﺑﺎﺟﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ .ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺣﺎﻻ ،ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻳﺪ .ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺳﺒﺰ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛـﺮﺩﻳﻢ .ﻳـﻚ ﺳﻴﺪ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﺑﺎ ﺷﺎﻝ ﺳﺒﺰ ﻋﺒﺎﻱ ﺳﺒﺰ ،ﻋﻤﺎﻣﺔ ﺳﺒﺰ ،ﻗﺒﺎﻱ ﺳﺒﺰ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺳﺒﺰ ﺟﻠﻮ ﻣـﺎ ﺁﻣـﺪ .ﮔﻔـﺖ :ﺧـﻮﺵ ﺁﻣﺪﻳـﺪ ﺻـﻔﺎ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ .ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺘﺶ ﻳﻚ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺳﺒﺰ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺧﺴﺘﮕﻴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻜﻨﻴﺪ .ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺮﻳﺪﻡ ". " ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺗﺶ !" ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﺠﺎﻝ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﻭ ﭼﺎﻭﻭﺵ ﺁﻥ ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪ : " ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻮﺱ ﻛﺮﺏ ﻭﺑﻼ ﺑﺴﻢ ﺍﷲ "، " ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺳﺮ ﻫﻤﺮﺍﻫﻲ ﻣﺎ ﺑﺴﻢ ﺍﷲ ". ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻴﺪﺍﺩ : " ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻮﺱ ﻛﺮﺏ ﻭ ﺑﻼ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ "، ﺑﺎﺯ ﺍﻭﻟﻲ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪ : " ﭼﻪ ﻛﺮﺑﻼﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺑﻬﻮﺵ ﻣﻴﺂﻳﺪ "، ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺎﻟﺔ ﺯﻳﻨﺐ ﺑﮕﻮﺵ ﻣﻴﺂﻳﺪ ". ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﻭﻣﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻴﺪﺍﺩ : " ﭼﻪ ﻛﺮﺑﻼﺳﺖ ،ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﻛﻨﺪ ، ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺑﻔﺪﺍﻱ ﺷﻪ ﻏﺮﻳﺐ ﻛﻨﺪ" ﭼﺎﻭﻭﺵ ﺍﻭﻟﻲ ﺑﻴﺮﻗﺶ ﺭﺍ ﺑﺤﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻔﺮﻳﺎﺩ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪ : " ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎﺩ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ! ﻛﻪ ﺑﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﺧﺪﺍ ﺧﺘﻢ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺑﻪ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﻠﻲ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺑﻤﺎﻩ ﻋﺎﺭﺽ ﻫﺮﻳﻚ ﺟﺪﺍ ﺟﺪﺍ ﺻﻠﻮﺍﺕ" ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻫﺮ ﺷﻌﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻭﺍﺭ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ. ﮔﻨﺒﺪ ﻃﻼﺋﻲ ﺑﺎﺷﻜﻮﻫﻲ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻗﺸﻨﮕﺶ ﭘﺪﻳﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻨﺒﺪ ﺁﺑﻲ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻗﺮﻳﻨﺔ ﺁﻥ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳـﺪ ﻛـﻪ ﻣﻴـﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻠﻲ ﻣﺜﻞ ﻭﺻﻠﺔ ﻧﺎﺟﻮﺭ ﺑﻮﺩ .ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻴﺎﺑـﺎﻧﻲ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺩﻭ ﻃـﺮﻓﺶ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫـﺎﻱ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻭ ﺩﻛﺎﻧﻬﺎﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮﺩ .ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻣﻬﻴﺒﻲ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺷﺪ :ﻋﺮﺑﻬﺎﻱ ﭘﺎﭼﻪ ﻭﺭ ﻣﺎﻟﻴـﺪﻩ ،ﺻـﻮﺭﺗﻬﺎﻱ ﺍﺣﻤـﻖ ﻓﻴﻨـﻪ ﺑﺴﺮ ،ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺯﻳﺮ ﻛﺎﻩ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺑﺎ ﺭﻳﺸﻬﺎ ﻭ ﻧﺎﺧﻨﻬﺎﻱ ﺣﻨﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺳﺮﻫﺎ ﺗﺮﺍﺷـﻴﺪﻩ ﺗﺴـﺒﻴﺢ ﻣﻴﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧـﺪ ﻭ ﺑـﺎ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﻭ ﻋﺒﺎ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺷﻠﻮﺍﺭﻱ ﻗﺪﻡ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ .ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ ،ﻳﺎ ﺗﺮﻛﻲ ﺑﻠﻐﻮﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ،ﻳﺎ ﻋﺮﺑﻲ ﺍﺯ ﺑﻴﺦ ﮔﻠـﻮ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮﻱ ﺭﻭﺩﻩ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺂﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﻏﻠﻐﻞ ﻣﻴﺰﺩ .ﺯﻧﻬﺎﻱ ﻋﺮﺏ ﺑﺎ ﺻﻮﺭﺗﻬﺎﻱ ﺧـﺎﻝ ﻛﻮﺑﻴـﺪﺓ ﭼـﺮﻙ ﭼﺸـﻤﻬﺎﻱ ﻭﺍﺳﻮﺧﺘﻪ ،ﺣﻠﻘﻪ ﺍﺯ ﭘﺮﻩ ﺑﻴﻨﻲ ﺷﺎﻥ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﺳﻴﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻧﺼﻔﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﻦ ﺑﭽﺔ ﻛﺜﻴﻔـﻲ ﻛـﻪ ﺩﺭ ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﻭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺟﻠﺐ ﻣﺸﺘﺮﻱ ﻣﻴﻜﺮﺩ :ﻳﻜﻲ ﻧﻮﺣﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻴﺰﺩ ،ﻳﻜﻲ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻭ ﻛﻔﻦ ﻣﺘﺒﺮﻙ ﻣﻴﻔﺮﻭﺧﺖ ،ﻳﻜﻲ ﺟﻦ ﻣﻴﻜﺮﻓﺖ ،ﻳﻜﻲ ﺩﻋﺎ ﻣﻴﻨﻮﺷﺖ ،ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮﺍﻳﻪ ﻣﻴﺪﺍﺩ . ﺟﻬﻮﺩﻫﺎﻱ ﻗﺒﺎ ﺩﺭﺍﺯ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﻃﻼ ﻭ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﻣﻴﺨﺮﻳﺪﻧﺪ.
ﺟﻠﻮ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻋﺮﺑﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺩﺭ ﺑﻴﻨﻴﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺳـﺖ ﺩﻳﮕـﺮﺵ ﭼـﺮﻙ ﻻﻱ ﺍﻧﮕﺸـﺘﻬﺎﻱ ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺂﻭﺭﺩ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺍﺯ ﻣﮕﺲ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﭙﺶ ﺍﺯ ﺳﺮﺵ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺮﻓﺖ. ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﻣﺸﺪﻱ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻗﺎ ﺟﻠﻮ ﺩﻭﻳﺪﻧﺪ ،ﻛﻤﻚ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻠﻴﻦ ﻭ ﻋﺰﻳﺰ ﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺠﺎﻭﻩ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩ .ﻫﺮ ﺗﻜﻪ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻳﻜﻨﻔﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬـﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻧـﺔ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ .ﻭﻟﻲ ﺩﺭﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﺰﻳﺮ ﺁﻗﺎ ﮔﻢ ﺷﺪ .ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﻧﺒﺎﺵ ﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﻴﻔﺎﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ،ﺑﻌﺪﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻠﻴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻗﺎ ﻭ ﻣﺸﺪﻱ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﻳﻚ ﺍﻃﺎﻕ ﻛﺜﻴﻒ ﮔﻠﻲ ﺍﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺒﻲ ﻫﻔـﺖ ﺭﻭﭘﻴـﻪ ﻛﺮﺍﻳﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﻋﺰﻳﺰ ﺁﻗﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ .ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭘﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺍﺯ ﻛﻔﺸﺪﺍﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻳﺎﺭﺗﻨﺎﻣﻪ ﺧﻮﺍﻧﻬﺎ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺳﺮﺍﻍ ﻋﺰﻳﺰ ﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﺍﺛﺮﻱ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺪﺳﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪ .ﺁﺧﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺩ ،ﺻﺤﻦ ﻛﻤﻲ ﺧﻠﻮﺕ ﺷـﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻠﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻬﻤﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﺣﺮﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻱ ﺯﻥ ﻭ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﺩﻭﺭ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻘﻔـﻞ ﺿـﺮﻳﺢ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﻴﺒﻮﺳﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻴﺰﻧﺪ : " ﻳﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺟﻮﻧﻢ ،ﺑﺪﺍﺩﻡ ﺑﺮﺱ ! ﺳﺮﺍﺯﻳﺮﻱ ﻗﺒﺮ ،ﺭﻭﺯ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ،ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﻫﻤﺔ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﻣﻴـﺮﻭﺩ ﺭﻭﻱ ﻛﺎﺳﻪ ﺳﺮﻫﺎﺷﺎﻥ ﭼﻪ ﺧﺎﻛﻲ ﺑﺴﺮﻡ ﺑﺮﻳﺰﻡ ؟ ﺑﻔﺮﻳﺎﺩﻡ ﺑﺮﺱ ! ﺑﻔﺮﻳﺎﺩﻡ ﺑﺮﺱ ! ﺗﻮﺑﻪ ،ﺗﻮﺑﻪ ،ﻏﻠﻂ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺨﺶ !" ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻴﭙﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﻴﺪﺍﺩ .ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ : " ﻣﻦ ﻳﻚ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ ﺳﻴﺪﺍﻟﺸﻬﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﻧﺒﺨﺸﺪ ". ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﺳﻴﻞ ﺍﺷﻚ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ ﺑﻮﺩ .ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻠﻴﻦ ﺻـﺪﺍﻱ ﻋﺰﻳـﺰ ﺁﻗـﺎ ﺭﺍ ﺷـﻨﺎﺧﺖ، ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺖ .ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪ ﺑﺮﺩ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﻭ ﺑﻜﻤﻚ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩﻧﺪ ،ﺩﻭﺭﺵ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ .ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜـﻪ ﺩﻭ ﺗﺎ ﭼﺎﺋﻲ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺎﻭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭼﺎﻕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻋﺰﻳﺰ ﺁﻗﺎ ﺷﺮﻁ ﻛﺮﺩ ﻛـﻪ ﺣﺴـﻴﻦ ﺁﻗـﺎ ﺍﺯ ﺍﻃـﺎﻕ ﺑﻴـﺮﻭﻥ ﺑﺮﻭﺩ ﺗﺎ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻧﻘﻞ ﺑﻜﻨﺪ .ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻗﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ،ﻋﺰﻳﺰ ﺁﻗـﺎ ﻗﻠﻴـﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻠـﻮ ﻛﺸـﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﺠـﻮﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ : ﮔﻠﻴﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮﻧﻢ ،ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺪﺍ ﻋﻠﻲ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ﺭﻓﺘﻢ ،ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﻣـﺎ ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ ﺯﻧـﺪﮔﻲ ﻛـﺮﺩﻳﻢ ﻛـﻪ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺳﺮﻛﻮﺏ ﮔﺪﺍ ﻋﻠﻲ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻣﻴﺰﺩ .ﮔﺪﺍ ﻋﻠﻲ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺳﺮﺵ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ .ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﻣﻦ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﻧﺸﺪﻡ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺣﺎﺷﺎﻭﷲ ﻛﺸﺘﻴﺎﺭﻡ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ،ﻫﺮ ﺷـﺐ ﺗﻨـﮓ ﺩﻟﻢ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻣﻴﮕﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺑﻜﻨﻢ؟ ﺍﺟﺎﻗﻢ ﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ .ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼـﻪ ﺩﻭﺍ ﻭﺩﺭﻣـﺎﻥ ﻛـﺮﺩﻡ ،ﺩﻋـﺎ ﮔـﺮﻓﺘﻢ، ﺁﺧﺮﺵ ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﻧﺸﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻳﻜﺸﺐ ﮔﺪﺍ ﻋﻠﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩ ﻭﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺑـﺪﻫﻲ ،ﻳـﻚ ﺻـﻴﻐﻪ ﻣﻴﮕﻴـﺮﻡ، ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﺪ ﻭﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﭽﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻃﻼﻗﺶ ﻣﻴﺪﻫﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﻭﺟﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻴﻜﻨﻲ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻮﻝ ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻋﻴﺒﻲ ﺩﺍﺭﺩ! ﺧﻮﺩﻡ ﺍﻳﻨﻜﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﺩﻥ ﻣﻴﮕﻴﺮﻡ .ﻓﺮﺩﺍﻱ ﻫﻤﺎﻧﺮﻭﺯ ﭼـﺎﺩﺭ ﻛﺮﺩﻡ،ﺭﻓﺘﻢ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺣﺴﻦ ﻣﺎﺳﺘﺒﻨﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﺷﺖ ﻭﺳﻴﺎﻩ ﻭﺁﺑﻠﻪ ﺭﻭ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﻛﺮﺩﻡ .ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺷﺪ ،ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺭﺯﻥ ﻣﻴﺮﻳﺨﺘﻲ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻧﻤﻴﺂﻣﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺩﻣﺎﻏﺶ ﺭﺍ ﻣﻴﮕﺮﻓﺘﻲ ﺟﻮﻧﺶ ﺩﺭ ﻣﻴﺮﻓﺖ. ﺧﻮﺏ ،ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻫﻢ ﻛﺎﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩ ،ﺩﻳﺰﻱ ﺑﺎﺭ ﻣﻴﮕﺬﺍﺷﺖ ،ﺧﺎﻧﻢ ،ﻳﻜﻤﺎﻩ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺁﺑﻲ ﺯﻳـﺮ ﭘﻮﺳـﺘﺶ ﺭﻓﺖ ،ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺗﺮﻛﺎﻧﻴﺪ ﻭﺷﻜﻤﺶ ﮔﻮﺷﺖ ﻧﻮ ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩ .ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺯﺩ ﻭﺁﺑﺴـﺘﻦ ﺷـﺪ .ﺧـﻮﺏ ﺩﻳﮕـﺮ ﻣﻌﻠـﻮﻡ ﺑـﻮﺩ ﺧﺪﻳﺠـﻪ ﭘﻴﺎﺯﺵ ﻛﻮﻧﻪ ﻛﺮﺩ .ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻫﻤﻪ ﺣﻮﺍﺳﺶ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ.ﺍﮔﺮ ﭼﻠﻪ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺁﻟﺒﺎﻟﻮ ﻭﻳﺎﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩ ،ﮔﺪﺍ ﻋﻠﻲ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺳﻨﮓ ﻫـﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻴﺂﻭﺭﺩ .ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺨﺖ ﻭﺳﻴﺎﻩ ﺭﻭﺯ! ﻫﺮ ﺷﺐ ﻛﻪ ﮔﺪﺍ ﻋﻠﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﺂﻣﺪ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﻫـﻞ ﻭﮔـﻞ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻕ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻣﻴﺒﺮﺩ ﻭﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺻﺪﻗﻪ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ-.ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺣﺴﻦ ﻣﺎﺳﺘﺒﻨﺪ ﻛﻪ ﻭﻗﺘـﻲ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧـﻪ
ﻣﺎ ﺷﺪ ،ﻳﻚ ﻟﻨﮕﻪ ﻛﻔﺸﺶ ﻧﻮﺣﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭﻳﻜﻴﺶ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻴﺰﺩ ،ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻜﺒﺮ ﻣﻴﻔﺮﻭﺧـﺖ.ﺁﻧﻮﻗـﺖ ﭘﺸـﺖ ﺩﺳـﺘﻢ ﺯﺩﻡ ﻭﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻋﺠﺐ ﻏﻠﻄﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. ﺧﺎﻧﻢ ،ﻧﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺭﻭﻱ ﺟﮕﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺟﻠﻮ ﺩﺭﻭﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﺎ ﺳﻴﻠﻲ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳـﺮﺥ ﻧﮕـﻪ ﻣـﻲ ﺩﺍﺷـﺘﻢ .ﺍﻣـﺎ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮﺩ ،ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﻣﻲ ﭼﺮﺍﻧﺪﻡ .ﺧﺎﻙ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺧﺒﺮ ﻧﺒﺮﺩ ،ﭘﻴﺶ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻬﺘﺎﻥ ﻣﻴﺰﺩﻡ، ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ :ﺳﺮ ﭘﻴﺮﻱ ﻋﺎﺷﻖ ﭼﺸﻢ ﻭﺯﻍ ﺷﺪﻱ! ﺗﻮ ﺍﺻﻼ ﺑﭽﻪ ﺍﺕ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﺗﺨﻢ ﻣﻮﻝ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺍﺯ ﻣﺸـﺪﻱ ﺗﻘـﻲ ﻗﺎﺷﻖ ﺗﺮﺍﺵ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺗﻮﻱ ﺷﻴﺮ ﻣﻴﺰﺩ ﻭﭘﻴﺶ ﮔﺪﺍ ﻋﻠﻲ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻣﺎﻳﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ .ﭼﻪ ﺩﺭﺩ ﺳﺮﺗﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ؟ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺍﻟﻢ ﺷﻨﮕﻪ ﺍﻱ ﺑﭙﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﮕﻮ ﻭ ﻧﺸﻨﻮ .ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﺳـﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻴـﺪﺍﺩ ﻣـﺎ ﺑـﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻣﻦ ﺩﻟﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﻴﺮ ﻭﺳﺮﻛﻪ ﻣﻴﺠﻮﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﭽﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺭﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻡ ﺟﺎﺩﻭ ﺟﻨﺒﻞ ﻛﺮﺩﻡ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ،ﺍﻧﮕﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮﻙ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺟﺎﺩﻭ ﺑﻬﺶ ﻛﺎﺭﮔﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ .ﺭﻭﺯ ﺑـﻪ ﺭﻭﺯ ﮔﻨـﺪﻩ ﺗـﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺳﺮ ﻧﻪ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﺁﻧﻬﻢ ﭼﻪ؟ ﻳﻚ ﭘﺴﺮ. ﺧﺎﻧﻢ ،ﻣﻦ ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺷﺪﻡ ﺳﻜﻪ ﻳﻚ ﭘﻮﻝ ! ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻣﻬﺮﻩ ﻣﺎﺭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺍﺷﺖ ﻳﺎ ﭼﻴـﺰ ﺑﺨـﻮﺭﺩ ﮔـﺪﺍ ﻋﻠﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮﻥ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﺘﺎﻥ ﻫﻤﻴﻦ ﺯﻧﻴﻜﻪ ﺷﺮﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧـﻮﺩﻡ ﺭﻓـﺘﻢ ﺍﺯ ﻣﺤﻠـﻪ ﭘﻨﺒـﻪ ﺭﻳﺴـﻪ ﺁﻭﺭﺩﻡ ،ﺩﻧـﺪﺍﻧﻢ ﺭﺍ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﻋﺰﻳﺰ ﺁﻗﺎ ،ﺑﻲ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﻦ ﺩﺳﺘﻢ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺪ ،ﻛﻬﻨﻪ ﻫـﺎﻱ ﺑﭽـﻪ ﺭﺍ ﺑﺸـﻮﺭﻳﺪ. ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺁﺗﺸﻲ ﺷﺪﻡ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﮔﺪﺍ ﻋﻠﻲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﻨﻢ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻭ ﺑﭽـﻪ ﺍﺵ ﮔﻔـﺘﻢ ،ﺑـﻪ ﮔـﺪﺍ ﻋﻠـﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺮﺍ ﻃﻼﻕ ﺑﺪﻩ ،ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻣﺎﭺ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻨﺠﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ؟ ﻣـﻲ ﺗﺮﺳـﻢ ﺷـﻴﺮ ﺍﻋﺮﺍﺽ ﺩﻫﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ .ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪﺭ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﭽﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺁﻧﻮﻗـﺖ ﺧﺪﻳﺠـﻪ ﺭﺍ ﻃـﻼﻕ ﻣـﻲ ﺩﻫـﻢ .ﺍﻣـﺎ ﺩﻳﮕـﺮ ﺍﺯ ﺯﻭﺭ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺧﻮﺍﺏ ﻭﺧﻮﺭﺍﻙ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﻝ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻢ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺭﻓﺖ ﺣﻤﺎﻡ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺷﺪ ،ﻣﻦ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﺑﭽﻪ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﺯﻳﺮ ﮔﻠﻮﻳﻢ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻡ .ﺭﻭﻳـﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴـﺪﻡ ﻭ ﺳـﻨﺠﺎﻕ ﺭﺍ ﺗـﺎ ﺑﻴﺦ ﺗﻮﻱ ﻣﻼﺝ ﺑﭽﻪ ﻓﺮﻭ ﻛﺮﺩﻡ .ﺑﻌﺪ ﻫﻮﻟﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻃﺎﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﻭﻳﺪﻡ .ﺧﺎﻧﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﺩﻭ ﺷﺐ ﻭ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺯﺑـﺎﻥ ﺑـﻪ ﺩﻫـﻦ ﻧﮕﺮﻓﺖ .ﻫﺮ ﻓﺮﻳﺎﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯﺩ ﺑﻨﺪ ﺩﻟﻢ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ .ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺩﻋﺎ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﺩﻭﺍ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻴﺨﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﻋﺼﺮ ﻣﺮﺩ. ﺧﻮﺏ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻭﺷﻮﻫﺮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﭽﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻏﺼﻪ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑـﻮﺩ ﻛـﻪ ﺭﻭﻱ ﺟﮕـﺮﻡ ﺁﺏ ﺧﻨﻚ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻗﻼ ﺣﺴﺮﺕ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪ! ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻦ ﮔﺬﺷﺖ ،ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪ. ﺍﻳﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺧﺎﻛﻲ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﻛﻨﻢ .ﺧﺎﻧﻢ ،ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺎﺯﺩﻩ ﺣﺴﻴﻦ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻭﺭ ﻏﺼﻪ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﻭ ﺑﻲ ﮔﻮﺵ ﻧﺎﺧﻮﺵ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﺷﺪﻡ .ﺳﺮ ﻧﻪ ﻣﺎﻩ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺮﻛﻤﻮﻥ ﺯﺩ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻋﺰﻳﺰ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺷﺪ.ﮔـﺪﺍ ﻋﻠـﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﭽﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺳﺘﻐﺎﻟﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻳـﻚ ﭘﺴـﺮ ﻛﺎﻛـﻞ ﺯﺭﻱ! ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺧﺎﻧـﻪ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻗﻨﺪﺍﻗﻲ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺩﺳﺘﻪ ﻫﻮﻧﮓ ﺟﻠﻮﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ .ﺑﺎﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺵ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﺎﺳـﻪ! ﺧـﺎﻧﻢ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻫﻮﻭ ﻭ ﺑﭽﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ،ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻨﺪ ﺑـﻮﺩ ﺍﻳـﺰ ﮔـﻢ ﻛـﺮﺩﻡ ،ﺑـﺎﺯ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﺯﻳﺮ ﮔﻠﻮﻳﻢ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺗﻮﻱ ﻣﻼﺝ ﺑﭽﻪ ﻓﺮﻭﻛﺮﺩﻡ .ﺍﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺩ .ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎﺯ ﺷﻴﻮﻥ ﻭ ﻭﺍﻭﻳﻼ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﺍﻳﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﻗﻨﺪ ﺗﻮﻱ ﺩﻟﻢ ﺁﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻍ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ،ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ .ﺑﺮﺍﻱ ﺑﭽﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺯﺩﻡ ،ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻭ ﮔﺪﺍ ﻋﻠﻲ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺖ ﻭ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﭽﻪ ﻫﻮﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ-ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﭽﻪ ﻧﺒﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ،ﻓﺸﺎﺭ ﻗﺒﺮ .ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﻗﺴﻤﺖ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭ ﺑﺸﻮﻡ .ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﭘﺎ ﻧﻤـﻲ ﮔﻴﺮﻧـﺪ ﻭﻣﻲ ﻣﻴﺮﻧﺪ .ﺳﺮ ﭼﻠﻪ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﭽﻪ ﺍﺵ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻧﺬﺭ ﻭﻧﻴﺎﺯﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ
ﻧﻜﺮﺩ .ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﭽﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﺷﺪ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻧﭽﻴﻨﺪ ،ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﺁﻥ ﻃﻼ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﺮﻭﺩ ﻛﺮﺑﻼ .ﺳﺮ ﻫﺸﺖ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﭘﺴﺮ ﺳﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﻣﺜﻞ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﺶ ﺍﺛﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﻧﻲ ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻣﻨﻔﻚ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﻭ ﺩﻝ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺳﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻜﺸﻢ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﮔﺪﺍ ﻋﻠﻲ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺭﺍ ﻃﻼﻕ ﺑﺪﻫﺪ.ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺧﺎﻡ ﺑﻮﺩ .ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺑﺎﺯ ﻛﻴﺎﺑﻴﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻛﺪﺑﺎﻧﻮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺑﺎ ﺩﻣﺶ ﮔﺮﺩﻭ ﻣﻲ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺗﻮﻱ ﺩﻟﻢ ﻭﺍﺳﺮﻧﮓ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ .ﺑﻪ ﻣـﻦ ﻓﺮﻣـﺎﻥ ﻣـﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺎﻻﻱ ﺣﺮﻓﺶ ﻫﻢ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺒﻮﺩ .ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﭽﻪ ﭼﻬﺎﺭﻣﺎﻫﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ .ﻫﺮ ﺷﺐ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺘﺨﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻛـﻪ ﺑﭽـﻪ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻢ ﻳﺎ ﻧﻜﺸﻢ .ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺩﻋﻮﺍﻱ ﺳﺨﺘﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻋﻬﺪ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻗـﺎ ﺭﺍ ﺯﻳـﺮ ﺁﺏ ﺑﻜﻨﻢ .ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﻛﺸﻴﻚ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺭﻓﺖ ﺍﺯ ﻋﻄﺎﺭﻱ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﮔﻞ ﺑﻨﻔﺸـﻪ ﺑﺨـﺮﺩ .ﻣـﻦ ﺩﻭﻳـﺪﻡ ﺗـﻮﻱ ﺍﻃﺎﻕ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺗﻮﻱ ﻧﻨﻮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﮔﻠﻮﻳﻢ ﻛﺸﻴﺪﻡ .ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺁﻣﺪﻡ ﺳـﻨﺠﺎﻕ ﺭﺍ ﺗـﻮﻱ ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ ﻓﺮﻭ ﺑﻜﻨﻢ ،ﺑﭽﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺮﻳﺪ ﻭ ﻋﻮﺽ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺪ ﺗﻮ ﺭﻭﻳﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ .ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴـﺪ ﭼـﻪ ﺣـﺎﻟﻲ ﺷـﺪﻡ. ﺩﺳﺘﻢ ﺑﻲ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﺩﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺧﻮﺏ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺩ .ﺑﭽـﻪ ﺭﺍ ﺳـﺮ ﺟـﺎﻳﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻃﺎﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﻭﻳﺪﻡ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ :ﺧﻮﺏ ،ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺑﭽﻪ ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﻛﻨﺪﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﺑﺎﻳـﺪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﻧﻔﻠﻪ ﺑﻜﻨﻢ ﺗﺎ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺷﻮﻡ .ﺧﺎﻧﻢ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﻨﻢ ﻣﻲ ﻟـﺮﺯﺩ .ﺍﻣـﺎ ﭼـﻪ ﺑﻜـﻨﻢ؟ ﻫﻤـﻪ ﺍﺵ ﺑـﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺷﻮﻫﺮ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺎﺳﺖ ﺑﻨﺪ ﻛـﺮﺩ .ﺧـﺪﺍﻳﺎ ﺧـﺎﻙ ﺑـﺮﺍﻳﺶ ﺧﺒـﺮ ﻧﺒﺮﺩ. ﺍﺯ ﻛﺮﻙ ﮔﻴﺲ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺩﺯﺩﻳﺪﻡ ﺑﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺟﻬﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺤﻠﻪ ﺭﺍﻩ ﭼﻤﺎﻥ ﺑﻨﺎﻡ ﺑﻮﺩ ،ﺑـﺮﺍﻳﺶ ﺟـﺎﺩﻭ ﻛـﺮﺩﻡ ﻧﻌﻞ ﺗﻮﻱ ﺁﺗﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ،ﻣﻼ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺳﻪ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﻪ ﮔﺪﺍﺯ ﺑﻜﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗـﻮﻝ ﺩﺍﺩ ﻛـﻪ ﺳـﺮ ﻫﻔﺘـﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻣﻴﻤﻴﺮﺩ .ﺍﻣﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﮔﺬﺷﺖ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻣﺜﻞ ﻛﻮﻩ ﺍﺣﺪ ﺭﻭﺯﺑﺮﻭﺯ ﮔﻨﺪﻩ ﺗﺮ ﻣـﻲ ﺷﺪ! ﺧﺎﻧﻢ ،ﻣﻦ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻡ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻭ ﻭﺟﻨﺒﻞ ﻭ ﺍﻳﻨﺠﻮﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺳﺴﺖ ﺷﺪ .ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﻭﻝ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﺪﺍ ﻋﻠﻲ ﺳﺨﺖ ﻧﺎﺧﻮﺵ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻳﻜﻪ ﺩﻭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺗﺮﺑﺖ ﺣﻠﻘﺶ ﻛﺮﺩﻳﻢ .ﻳﻚ ﺷﺐ ﻛﻪ ﺣﺎﻝ ﮔﺪﺍ ﻋﻠﻲ ﺧﻴﻠـﻲ ﺑﻬـﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺍﺯ ﻋﻄﺎﺭﻱ ﺩﺍﺭﺍﺷﻜﻨﻪ ﺧﺮﻳﺪﻡ ،ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻳﺨﺘﻢ ﺗﻮﻱ ﺩﻳﺰﻱ ﺍﺑﮕﻮﺷﺖ ،ﺧﻮﺏ ﺑﻬﻢ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺳﺮ ﺑﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ .ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺣﺎﺿﺮﻱ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺁﻧﺮﺍ ﺩﺯﺩﻛﻲ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﺳﻴﺮ ﻛﻪ ﺷـﺪﻡ ﺭﻓـﺘﻢ ﺍﻃـﺎﻕ ﮔـﺪﺍ ﻋﻠـﻲ .ﺩﻭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﺮ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺷﺎﻡ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ .ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺟﻮﺍﺑﺶ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﺳﺮﻡ ﺩﺭﺩ ﻣﻲ ﻛﻨـﺪ.ﺍﻣﺸـﺐ ﻣﻴﻞ ﻧﺪﺍﺭﻡ ،ﺳﺮ ﺩﻟﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﺧﺎﻧﻢ ،ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺷﺎﻡ ﺍﻭﻝ ﻭﺁﺧﺮﻱ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ .ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ،ﮔـﻮﺵ ﺍﻳﺴـﺘﺎﺩﻡ ،ﺻـﺪﺍﻱ ﻧﺎﻟـﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻣـﻲ ﺷﻨﻴﺪﻡ .ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ .ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﻱ ﭘﻴﺶ ﮔﺪﺍ ﻋﻠﻲ ﻣﺎﻧﺪﻡ .ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻡ ،ﺻﺪﺍﻱ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﭽـﻪ ﻣـﻲ ﺁﻣـﺪ. ﺍﻣﺎ ﺟﺮﺍﺕ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺑﻜﻨﻢ .ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﭘﻴﺶ ﮔﺪﺍ ﻋﻠﻲ .ﺧﺎﻧﻢ ،ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩﻡ! ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻴـﺪﺍﺭ ﺷـﺪﻧﺪ ﺭﻓﺘﻢ ﺩﺭ ﺍﻃﺎﻕ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺩﻳﺪﻡ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻣﺜﻞ ﺯﻏﺎﻝ ﺳـﻴﺎﻩ ﺷـﺪﻩ ﻣـﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺑﺴـﻜﻪ ﺗﻘـﻼ ﻛـﺮﺩﻩ ﺑـﻮﺩ ﻟﺤـﺎﻑ ﻭﺩﺷﻚ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺩﺷﻚ ﻛﺸﺎﻧﻴﺪﻡ ،ﻟﺤﺎﻑ ﺭﺍ ﺭﻭﻳﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻣـﻲ ﻛﺮﺩ .ﺍﺯ ﺍﻃﺎﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ،ﺭﻓﺘﻢ ﺩﻡ ﺣﻮﺽ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺁﺏ ﻛﺸﻴﺪﻡ .ﺑﻌﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﻭ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﻣﺮﮒ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺪﺍ ﻋﻠﻲ ﺑﺮﺩﻡ. ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺍﺯ ﭼﻪ ﻣﺮﺩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ :ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺑﺴﺘﻨﻲ ﺩﻭﺍ ﻭﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻴﻜﺮﺩ ،ﻭﺍﻧﮕﻬﻲ ﺯﻳﺎﺩ ﭼﺎﻕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺷﺎﻳﺪ ﺳﻜﺘﻪ ﻛﺮﺩﻩ .ﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﻚ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺧـﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣـﻲ ﺧـﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺑـﺎ ﺧـﻮﺩﻡ ﻣـﻲ ﮔﻔﺘﻢ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ؟ ﺍﺯ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻡ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ .ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﻣـﻦ
ﺣﺮﺍﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻭﺿﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ ،ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺑﻪ ﻓﻘﻴﺮ ﻓﻘﺮﺍ ﭘﻮﻝ ﻣﻴﺪﺍﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺩﻟﻢ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺖ .ﻳﺎﺩ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣـﺖ، ﻓﺸﺎﺭ ﻗﺒﺮ ﻭ ﻧﻜﻴﺮ ﻭﻣﻨﻜﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﭼﻪ ﺣﺎﻝ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ .ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺑﻪ ﺧﻴـﺎﻟﻢ ﺭﺳـﻴﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺮﻭﻡ ﺩﺭ ﻛـﺮﺑﻼ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺑﺸﻮﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﮔﺪﺍﻋﻠﻲ ﻧﺬﺭ ﭘﺴﺮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﻲ ﻣﻴﻞ ﻧﺒـﻮﺩ ﻛـﻪ ﺑـﺮﻭﻳﻢ ،ﺍﻣـﺎ ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺖ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ .ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺻـﻔﺤﺎﺕ ﻧﺎﺧﻮﺷـﻲ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺵ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻋﻤﺮﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺷـﻤﺎ .ﺍﻣﺴـﺎﻝ ﻣـﻦ ﻛﻼﻫـﻢ ﺭﺍ ﻗﺎﺿـﻲ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻫﻤﻪ ﺩﺍﺭﺍﺋﻲ ﮔﺪﺍ ﻋﻠﻲ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺧﺘﻢ ،ﭘﻮﻝ ﻧﻘﺪ ﻛﺮﺩﻡ ،ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﻭﺍﻳﻦ ﺑـﻮﺩ ﻛـﻪ ﻭﻗـﺖ ﺣﺮﻛـﺖ ﺷﻤﺎ ﻭﻣﺸﺪﻱ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭﺍﺯ ﻗﺰﻭﻳﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﻨﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﺪﺍﻧﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻗﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺍﺳﺖ .ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﻃﺎﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﻭﺩ ﺗﺎ ﺣﻜﺎﻳﺘﻢ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻮﺩ .ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺕ ﺑـﻪ ﺳﺮﮔﺬﺷـﺖ ﻋﺰﻳﺰ ﺁﻗﺎ ﮔﻮﺵ ﻣﻴﺪﺍﺩﻧﺪ .ﺑﻌﺪ ﺍﺷﻚ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺶ ﭘﺮ ﺷﺪ ﻭﮔﻔﺖ :ﺣﺎﻻ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺗﻘﺼﻴﺮﻡ ﻣﻴﮕﺬﺭﺩ ﻳﺎ ﻧـﻪ ،ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺷﻔﺎﻋﺘﻢ ﺭﺍ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻳﺎﻧﻪ؟ ﺧﺎﻧﻢ ،ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻭﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺷـﺘﻢ ﺗـﺎ ﺩﺭﺩ ﺩﻟـﻢ ﺭﺍ ﺑـﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﮕﻮﻳﻢ :ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻧﮕﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺭﻭﻱ ﺁﺗﺶ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ … ﻣﺸﺪﻱ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﻋﻠﻲ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺗﻪ ﭼﭙﻘﺶ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩ ،ﭘﺲ ﻣﺎ ﺑـﺮﺍﻱ ﭼـﻪ ﺍﻳﻨﺠـﺎ ﺁﻣـﺪﻩ ﺍﻳﻢ؟ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺳﻮﺭﭼﻲ ﺑﻮﺩﻡ .ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﭘﻮﻟـﺪﺍﺭ ﺩﺍﺷـﺘﻢ ،ﻣﻴـﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻛﺎﻟﺴـﻜﻪ ﭼﺎﭘـﺎﺭﻱ ﺷﻜﺴﺖ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺩ ،ﺁﻥ ﻳﻜﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﻔﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﻭﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﻴـﺒﺶ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻡ .ﭼـﻮﻥ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺳﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ،ﺍﻣﺴﺎﻝ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﭘﻮﻝ ﺣﺮﺍﻡ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺁﻣﺪﻡ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺑﻜﻨﻢ .ﻫﻤـﻴﻦ ﺍﻣـﺮﻭﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﺸﻴﺪﻡ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎ ،ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻼﻝ ﻛﺮﺩ .ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻃﻮﻝ ﻧﻜﺸﻴﺪ ،ﺣـﺎﻻ ﺍﻳـﻦ ﭘـﻮﻝ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻼﻝ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ .ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻠﻴﻦ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰ ﺁﻗﺎ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺩﻭﺩ ﻏﻠﻴﻈـﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻌـﺪ ﺍﺯ ﻛﻤﻲ ﺳﻜﻮﺕ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺎﻩ ﺑﺎﺟﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻦ ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻜﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ .ﺍﺳﺘﺨﺎﺭﻩ ﻫﻢ ﻛـﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﺑﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺁﻭﺭﺩﻣﺶ .ﻣﻴﺪﺍﻧﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﺧﻮﺍﻫﺮﻱ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ﺷـﺪ ،ﻣـﺮﺍ ﻫـﻮﻭ ﺑﺮﺩ ﺳﺮ ﺷﺎﻩ ﺑﺎﺟﻲ .ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﺴﻜﻪ ﺗﻮﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﻭ ﻫﻮﻝ ﻭﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ ،ﺍﻓﻠﻴﺞ ﺷﺪ ،ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﺭﺙ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺎﻭ ﻧﺮﺳﺪ! ﻋﺰﻳﺰ ﺁﻗﺎ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻱ ﺍﺷﻚ ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ ﻭﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪ ،ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ:- :ﭘﺲ…ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ… ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻠﻴﻦ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭﻛﻪ ﭘﻚ ﺑﻪ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﻣﻴﺰﺩ ﮔﻔﺖ :ﻣﮕﺮ ﭘﺎﻱ ﻣﻨﺒﺮ ﻧﺸﻨﻴﺪﻱ .ﺯﻭﺍﺭ ﻫﻤﺎﻧﻮﻗﺖ ﻛـﻪ ﻧﻴـﺖ ﻣﻴﻜﻨـﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﻣﻴﺎﻓﺘـﺪ ﺍﮔﺮ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﺑﺎﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻃﻴﺐ ﻭﻃﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ.