Sistem Komunikacija Bojan

Sistem komunikacija

Sadržaj:

UVOD............................................................................................................................4 1. SARŽAJ I FORME PORUKE...........................................................................5 2. NESPORAZUMI U KOMUNIKACIJI..........................................................6 3. TEORIJA INFORMACIJE................................................................................7 4.KOMUNIKACIJSKA SREDSTVA .................................................................8 5. VRSTE KOMUNIKACIJA 5.1.Signalna i simbolička komunikacija...................................................................10 5.2.Verbalna i neverbalna komunikacija.................................................................11 5.3.Glasovna i neglasovna komunikacija.................................................................14 5.4.Posredna i neposredna komunikacija................................................................14 5.5.Jednosmerna i uzajamna komunikacija............................................................15 5.6.Interpersonalna i intrapersonalna komunikacija.............................................15 5.7.Masovna komunikacija........................................................................................15 5.8.Usmena i pismena komunikacija........................................................................15 5.9.Poslovna komunikacija........................................................................................16 ZAKLJUČAK.............................................................................................................17 Literatura....................................................................................................................1 8

3

Sistem komunikacija

UVOD Komunikacija predstavlja dijeljenja znanja interakcijom sa drugim jedinkama i predmetima. Ovo uključuje vizualne metode, kao što su znakovni jezik, te auditorne, kao što su glas i muzika, kao i fizikalne, kao što je dodir. Ljudska komunikacija se odnosi na socijalnu interakciju razmjenjivanja informacija, a sve u svrhu razumijevanja i socijalne povezanosti. Kao društvena životinja, ljudi posjeduju prirodnu i urođenu potrebu da komuniciraju jedni sa drugima, da stvaraju međuljudske odnose, te da održavaju i podržavaju ljudske veze. Komunikacija omogućava ljudima da izraze čitavu paletu fizičkih,emocionalnih i psiholoških potreba. Kada imamo neku potrebu, komunikacija nam omogućava da predamo ovu informaciju drugim ljudima, u svrhu obogaćivanja vlastitog, kao i života drugih ljudi. Obogaćivanje života se odnosi na urođenu ljudsku potrebu da doprinosi za dobrobit sebe i drugih ljudi kroz procese socijalne interakcije, te empatijsko vezivanje.

4

Sistem komunikacija 1. SARŽAJ I FORME PORUKE Poruke koje se šalju putem komuniciranja, mogu imati različite namene u zavisnosti od potreba individue ili organizacije, koja komunicira. Ove poruke se koriste da informišu, upitaju, potaknu, nagovore, utiču i sl. Stoga način na koji se ostvaruje komunikacija – kreiranje i slanje poruke, najčešće zavisi od nekoliko glavnih činilaca: • Situacije • Prirode (sadržaja) poruke • Broja ljudi kojima je poruka namijenjena, što je posebno značajno. Poruka sadrži informacije, ideje, sistem ideja ili značenja koje pošiljatelj upućuje primatelju. Sadržaj poruke može biti predstavljen riječima, slovima, slikom, zvukovima, znakovima ili simbolima. Poruke ne prenose samo intelektualni, nego i emocionalni sadržaj. Poruka mora biti prilagođena kanalu, odnosno mediju kojim se šalje. Forma porukeje vanjski izraz kojim se sadržaj prenosi primaocu. Obzirom na formu poruka može biti: •

oralna – najčešća forma poruke i ima dvije varijante, formu krika

i formu riječi. Takvu poruku primatelj dobiva akustičnim putem; •

pisana – kao pisana riječ, slika, crtež ili sl. Primalac je percipira vizualno;

•

gestovna – se poruka zasniva na pokretima i mimici raznih dijelova tijela, a prije svega ruku. Primalac ove poruke također percipira vizualno. Sadržaj i forma poruke usko su povezani, a forma ovisi o mediju kojim se šalje.

5

Sistem komunikacija 2. NESPORAZUMI U KOMUNIKACIJI Komunikacija je proces odašiljanja, prenošenja i primanja poruka, signala ili informacija. U taj su proces uključena najmanje tri elementa:

•

IZVOR INFORMACIJE – koji odašilje poruku (osoba koja govori)

•

PRIJENOSNI VOD – ili kanal komunikacije je kanal kojima se poruka prenosi ( to je zrak kroz koji zvuk prolazi)

•

ODREDIŠTE – primatelj poruke (osoba koja sluša).

Komunikacija je uspješna ako poruka od komunikatora do primatelja stigne neizmijenjena, ako je on razumije i vjeruje joj, te ako ispravno procijeni njenu važnost. To je vrlo složen proces u kojem vrlo lako može doći do poremećaja. Kao prvo važno je napomenuti da je nesporazum posljedica greške u komunikaciji koja može nastati kod bilo kojeg od ova tri elementa u komunikaciji, ili se izvor informacije može krivo izraziti, drugačijom terminologijom ili drugačiji rječnikom, ili drugačijom intonacijom nego slušatelj očekuje. No isto tako slušalac može biti orijentiran negativno ili sa negativnim stavom prema govorniku, pa ni ne čuje ono što se govori, ili ne obraća pažnju, ili je samo čuo dio rečenice, a ostalo protumačio, ili je zanemario intonaciju glasa pa nije shvatio što je zapravo govornik želio reći. A greška može biti i u prijenosnom kanalu – može biti u okolini govornika buka, od koje se dobro ne čuje; ako se razgovor odvija telefonom, greška može nastati i u telefonskom aparatu… Kako bi komunikacija bila uspešna i kako bi se izbegli problemi i nesporazumi u komunikaciji, treba poštovati određena pravila koja se odnose na značenja, a to su: treba da bude jasna funkcija korišćenja simbola, treba da se koriste simboli sa preciznim značenjem, svaki simbol treba da zadrži u toku komunikacije svoje značenje, termini koji se koriste moraju biti precizno definisani, interpretacija 6

Sistem komunikacija pojedinih izraza i delova teksta mora imati u vidu celinu teksta, značenja reči moraju ostati neizmenjena, znakovi moraju imati ista značenja, treba tražiti saglasnost u slučajevima različitih sistema mišljenja, u komunikaciji treba biti kooperativan, težiti tačnom tumačenju stava sagovornika i ne zasnivati vlastitu argumentaciju na pojedinim neuspelim formulacijama sagovornika.

3. TEORIJA INFORMACIJE S pojmom informacija susrećemo se u najraznovrsnijim situacijama, od upotrebe u svakodnevnom životu do one u specijalnim naučnim područjima. Ona predstavlja osnovno obilježje infromacijskog doba,informacijske , tehnologije i društva. Od mnoštva značenja koja posjeduje, u ovom dijelu obrađen je onaj aspekt informacije koji je povezuje s konceptom poruke. Budući da se podatak i informacija nerijetko koriste kao sinonimi, važno je napraviti distinkciju između njih. Naime, definicija informacije glasi da su to podaci stavljeni u značenjski kontekst, dok je podatak izvan konteksta. Drugim riječima, podatak je beskoristan sve dok ne prenosi neku informaciju. Prema sljedećoj definiciji informacija je skup znakova koji primatelju nešto znače, odnosno otkrivaju nešto novo. Informacija je pojam s mnogo značenja ovisno o kontekstu, ali je kao pravilo usko povezana s konceptima kao što su značenje, znanje, percepcija, instrukcija, komunikacija i razni mentalni procesi. Jednostavno rečeno, informacija je primljena i shvaćena poruka. Ali prije svega, ona je rezultat procesiranja, manipuliranja i organiziranja podataka na načina da isti nadograđuju znanje osobe koja informaciju prima. Komunikacijska teorija je numerički prikaz nesigurnosti ishoda. Povezujemo je s entropijom informacije, a samim time i sa relevantnošću poruke, tj. koliko nam je data informacija od koristi.

7

Sistem komunikacija S druge strane, poruka je materijalizirani oblik informacije. Osnovna osobina poruke jest da je informativna, odnosno da onome kome je namijenjena (primatelju) pruža neku (novu) informaciju. Informacija je uvijek o nečemu te u tom smislu može biti lažna ili istinita. Da bi bila što pertinentnija i svrsishodnija važno je da svi učesnici u komunikacijskom kanalu posjeduju određeno predznanje o datoj materiji. Iako teorija razmatra i modele koji uz primatelja nužno podrazumijevaju postojanje pošiljatelja i stoga ne pridaju važnost ideji da informacija može proizaći iz okoliša, potrebno je napomenuti da informaciju i poruku ne smijemo gledati u strogo lingvističkom kontekstu, jer čak nam i buka koja ometa tok komunikacije daje određenu informaciju.

4. KOMUNIKACIJSKA SREDSTVA

U komunikaciona sredstva spadaju medijski sistemi štampa,radio,televizija ,film su organi koji djeluju u skladu sa određenim zakonima, državnim, profesionalnim, medijskim i slično. Oni prikupljaju, oblikuju i šire informacije i stvaraju druge sadržaje: zabavne, obrazovne, umjetničke, komercijalne i dr. Njihovi mediji su: •

čuvanje društvene ravnoteže,

•

održavanje stabilnosti sistema,

•

podsticanje razvojnih promjena,

•

održavanje razmjene sa okolinom,

•

stabiliziranje strukture moći,

•

hegemonija vladajuće klase,

•

reprodukcija kapitala,

•

proizvodnja medija,

•

transnacionalni komunikacijski imperijalizam,

•

stvaranje društvenih potreba,

•

duhovna djelatnost. 8

Sistem komunikacija

Štampa je jedan od najraširenijih medija za prenošenje propagandnih poruka i publiciteta. Televizija ujedinjenjem zvuka, žive slike i riječi predstavlja moćan medij za širenje poruka i informacija. Prijednosti televizije kao medija su: •

Brzina akcije,

•

djelovanje zvucnim i vizualnim efektima,

•

sugestivnost i mogucnost identifikacije,

•

izolacija propagandne poruke u prostoru,

•

određeni dojam stvarnosti,

•

dinamicnost slike,

•

univerzalnost,

•

kućno-intimna atmosfera pri primanju poruke,

•

prikazivanje proizvoda i demonstracija primjene i

•

realističan prikaz proizvoda.

Nedostaci: Neelastičnost u vremenu, nezapamtljivost pojedinih informacija iz spota,nametljivost loše obrađenim i snimljenim porukama. Takođe, vlada velika neujednačenost oko oglašavanja na TV-u, varira i broj televizijskih stanica i rasponi pokrivanja. Radio se uobičajno koristiti kao dodatak drugih medija korištenih u propagandnim kampanjama izuzev djelatnosti kao što je diskografija za koju je glavni medij. Reklamiranje na radiju omogućava da se pobliže objasne poruke koje su samo nagovještene na TV ili u štampi.Glavne prednosti radijskog oglašavanja: • ljudski glas preko radija djeluje neposredno i toplo, • iskreno i individualno,

9

Sistem komunikacija • omogućuje da se reklamne poruke naglase muzikom i zvucnim efektima, • brzo masovno obavještavanje, • mogucnost cjelodnevnog usputnog slušanja bez prekidanja posla.

5. VRSTE KOMUNIKACIJA Ljudska komunikacija je veoma raznovrsna, tako da je uz primenu različitih kriterijuma moguće razlikovati više vrsta ljudske komunikacije. U literaturi se navode sledeće vrste komunikacije:

• signalna i simbolička komunikacija, • verbalna i neverbalna komunikacija, • glasovna i neglasovna komunikacija, • posredna i neposredna komunikacija, • jednosmerna i uzajamna komunikacija, • interpersonalna i intrapersonalna komunikacija, • masovna komunikacija, • usmena i pismena komunikacija, • poslovna komunikacija.

5.1.

Signalna i simbolička komunikacija Signalna komunikacija je izvor informacija o stanju i osobinama za osobu koja

signalne znakove uočava. Može biti ostvarena i bez namere osobe koja proizvodi znakove. Komunikacija pomoću signala može se zasnivati na paralingvističkim znakovima, znači na glasovnim odlikama koje prate govor, kao što su ritam i intonacija govora.

10

Sistem komunikacija Može se ostvariti putem raznih vrsta pokreta i položaja tela, pa se govori o kinezičkoj komunikaciji. Može se ostvariti na prostornim odnosima između učesnika komunikacije, pa se govori o proksemičkoj komunikaciji. Simbolička komunikacija počiva na znakovima koji su nosioci značenja. Najvažnija vrsta simboličke komunikacije je jezik. Naravno, pored govornog i jezičkog simboličkog sistema postoje i drugi konvencionalni simbolički sistemi. 5.2.Verbalna i neverbalna komunikacija Verbalna komunikacija se služi govorom ili pismeno fiksiranim rečima i vezama reči. Za bilo koju ljudsku zajednicu, zajednički simbolički verbalni sistem naziva se jezikom. Verbalna komunikacija kao socijalni fenomen najčešće se realizuje kroz govorni model. Govorni model komunikacije određuje nameru govornika da putem iskaza nešto saopšti, nešto potvrdi, izmeni i tome slično. Isto tako, govorni model komunikacije određuje sadržaj govora, odnosno određuje vrste, obim i strukturu informacija koje su u strukturi govora i govornih činova. Govorni model sa govornim činovima koji se odvijaju između govornika i sagovornika naziva se dijalog, dok se intra-personalna komunikacija koja se odvija unutar jedne ličnosti naziva monolog. Najvažniji simbolički sistem za čoveka je govorni jezik. Govorni jezik je sistem značenja, jer se koristi znakovima pomoću kojih se saopštavaju određena značenja. Inače, termini govor i jezik, iako se često upotrebljavaju u istom značenju, među sobom se razlikuju.Govor je sistem glasova i glasovnih kombinacija, koje pojedinac proizvodi svojim govornim organima. Značenja koja se vezuju za izgovorene glasove i pravila prema kojima se vezuju, uvek moraju biti poznati i onom kome se govor upućuje, jer da nije tako govor ne bi bio sistem komunikacije. Govor kao sistem komunikacije, zajednički za neku skupinu ljudi, naziva se jezikom. Znači, svi ljudi se potencijalno služe govorom, ali koriste različite jezike. Sporazumevanje među onima koji govore isti jezik je moguće ako postoji saglasnost u

11

Sistem komunikacija kodiranju i dekodiranju. A naučiti neki jezik znači naučiti značenja vezana za određene kombinacije glasova i za određene odnose među kombinacijama glasova. Jezik je sastavni deo kulture i kao takav je proizvod društva. Istovremeno, društvo je i kreator jezika. Socijalna strana jezika i govora je vidljiva i po tome što su jezici sredstva kolektivnog govora, sredstva komunikacije između pojedinih članova i društva. To ima za posledicu uviđanje potrebe da govor i jezik služe kao sredstva povezivanja, posredovanja i integracije, odnosno dezintegracije u društvu. Već i u govoru pomoću gestova, za razliku od verbalnog govora pomoću riječi, mogu se ponekad naslutiti društveni odnosi onih ljudi koji uzajamno dolaze u dodir. Tako, recimo, u gestu pozdravljanja klimanjem glavom, ili skidanjem kape, ili rukovanjem, simbolički je sadržan čitav jedan sistem etikecije, učtljivosti, podređenosti ili nadređenosti ili neke druge vrste društvenih odnosa, čija je suština u tome da treba vidljivo da se ispolji. Društveni karakter jezika, koji se ogleda i u govoru, karakteriše uzajamni uticaj normativne i uzualne komponente. Normativna komponenta jezika odnosi se na to kakav bi jezik trebalo da bude. Recimo, pravopis u književnom jeziku. Uzualna komponenta više se odnosi na to kakav jezik zapravo jeste u njegovoj praktičnoj upotrebi. Organizacija nekog društva mora se odraziti i na riječnik, na oblik, pa i značenja u okviru određenog jezika. Na promene u jezičkom sistemu utiču vanjezički uslovi komuniciranja, i tzv. jezičke i lingvističke podudarnosti u sadržaju komunikacije. U vanjezičke uslove, uglavnom, spadaju karakteristike teritorije na kojoj se neki jezik govori i socijalne karakteristike grupa koje taj jezik govore. Tu se misli na dijalekt, čije se formiranje može objasniti i time što se jedinstvenom jezičkom sistemu suprotstavljaju neke prirodne granice i zone. Međutim, i u okviru jednog istog dijalekta mogu da se ispolje izvesne simptomatične jezičke pojave u zavisnosti od drugih društvenih i grupnih karakteristika. To su diferencijacije naglasaka, fonetskih struktura, modifikacije postojećih dijalekata, akcenata i sličnih jezičkih odlika. Uspostavljanjem novih društvenih odnosa u savremenom svetu dolazi do porasta

12

Sistem komunikacija učestalosti u jezičkoj komunikaciji, pri čemu i unutrašnje karakteristike društvenih grupa mogu da utiču na uslove komunikacija. Za čoveka je karakteristična verbalna komunikacija, ali ni kod čoveka ona nije samo verbalna. Jer, uz verbalne simbole čovek stalno koristi i neverbalne komunikacione znakove. Inače, neverbalni komunikacioni znakovi su: naglašavanje pojedinih glasova pri govoru, pauze i ritam govora, razni propratni glasovi pri izgovaranju reči, promene u izrazu lica i drugi pokreti, telesni dodiri i razlike u odstojanju pri razgovoru sa drugima, usmeravanje i zadržavanje pogleda, način odevanja i ukrašavanja, hod, način pozdravljanja, način slušanja sagovornika, rukopis. Neverbalni komunikacioni znakovi mogu dopunjavati sadržaj verbalne komunikacije ističući ono što je rečeno ili menjajući smisao onoga što je rečeno. Neverbalna komunikacija može biti i samostalan način saopštavanja kojim se kazuje ono što izgovorene reči ne saopštavaju. Kada se neverbalni znakovi ne bi koristili, komunikacija među ljudima bila bi mnogo siromašnija. Informacije koje se putem neverbalnih sredstava komunikacije prezentuju su raznovrsne i odnose se na emocionalna stanja učesnika u komuniciraju, na njihove namere i očekivanja, njihove uzajamne stavove, na mnoge sadržaje koji se verbalno teško mogu izraziti ili je to nemoguće. Bez praćenja i razumevanja neverbalne komunikacije ne može se u potpunosti razumeti socijalno ponašanje ljudi i ponašanje uopšte. Ljudi koriste neverbalni komunikacioni sistem, iako imaju veoma razvijen verbalni sistem, zato što je neverbalnim znakovima moguće izraziti neke pojave koje je u verbalnim znakovima teško izraziti ili se izražava nepotpuno (recimo, pokretima ruku se mogu ocrtati razne osobine ličnosti); zato što je snažnije sredstvo saopštavanja, jer jasnije ističe neku odliku stvari ili ljudi nego reč i što neposrednije djeluje (recimo, facijalnom ekspresijom moguće je neposredno izraziti odnos prema drugoj osobi); zato što su manje kontrolisani, pa zato često otvorenije govore o osobi koja ih manifestuje; zato što često omogućavaju da se stavovi ne izraze tako eksplicitno, kao što bi bilo da su rečima iskazani; zato što predstavljaju dopunski kanal uzajamnog informisanja; zato što verbalno izlaganje menja, pojačava i dopunjava.

13

Sistem komunikacija Veoma važan i često korišćen neverbalni komunikacioni znak je i izgled pojedinca, njegov fizički izgled, način odevanja i način doterivanja. Telesni izgled u celini, a izgled i crte lica posebno, predstavljaju komunikacioni znak za drugoga, i onda kada pojedinac nema nameru da bilo šta saopšti. Stvara se određeni utisak o osobinama, trenutnom stanju i namerama osobe određenog fizičkog izgleda. Isto tako, i načinom odevanja mogu se namerno upućivati informacije o statusu, grupnoj pripadnosti, može se izraziti mišljenje o samom sebi, određenim stavovima i ličnim karakteristikama. Pažljivom posmatraču svaki neverbalni komunikacioni znak može mnogo da kaže o ličnosti sa kojom je u kontaktu.

5.3.Glasovna i neglasovna komunikacija Ljudski govor predstavlja glasovnu komunikaciju. Verbalna komunikacija je uvjek glasovna, ali svaka glasovna komunikacija nije i verbalna. Međutim, svi glasovi ne čine sastavni dio verbalne komunikacije, već je čine samo oni glasovi iz kojih se formiraju riječi govora. Ali, postoje i glasovi koji prate ljudski govor a nisu fonetska građa riječi, pa tako mogu predstavljati komunikacione znake. Tada su oni sastavni deo neverbalne komunikacije.

5.4.Posredna i neposredna komunikacija. Kada se komunikacija ostvaruje korišćenjem nekog tehničkog sredstva, može se razlikovati posredna i neposredna komunikacija. Pod tehničkim sredstvima se podrazumevaju zvučnici ili radio-prijemnici, telefoni ili telegrafi, štampa, film, radio, televizija, kompjuteri, vazduh.

14

Sistem komunikacija

Potpuno neposredna komunikacija i ne postoji, jer i za razgovor licem u lice potreban je vazduh kao sredstvo prenošenja glasova. Kod neposredne komunikacije ne koristi se neka tehnička aparatura, dok se za posrednu komunikaciju koriste određena pojačala tako da je ona i namenjena velikom broju ljudi. U tom smislu, posredna komunikacija je i masovna komunikacija. 5.5.Jednosmerna i uzajamna komunikacija Jednosmerna komunikacija se ostvaruje preko sredstava mas-medija, preko pisama na koje se ne dobija odgovor, ostvaruje se i preko javnog govora. Uzajamna komunikacija odnosi se na emitovanje komunikacionih znakova, koji zavise od povratnog dejstva i reagovanja drugih osoba na poslate znakove. 5.6.Interpersonalna i intrapersonalna komunikacija Interpersonalna komunikacija je komunikacija između dve osobe, a intrapersonalna je ona koja je usmerena prema sebi, tako da se naziva unutrašnjim govorom. 5.7.Masovna komunikacija Masovna komunikacija je povezana sa pojedinim vidovima masovnog komuniciranja preko sredstava mas-medija, preko kojih se poruke upućuju velikom broju ljudi. Zato je moguće manipulisati ljudima, mada cilj masovnih komunikacija nije samo manipulisanje ljudima. 5.8.Usmena i pismena komunikacija Usmena komunikacija se iskazuje usmenim govorom, odnosno govorenjem. Prednosti usmenog komuniciranja, posebno poslovnog, odnose se na kontakt koji se ostvaruje u istom prostoru i u isto vreme. Pismena komunikacija omogućava prenos informacija isključivo pismenim putem.

15

Sistem komunikacija

5.9.Poslovna komunikacija Komunikacija kao proces opštenja i kao vrsta interakcije, veoma je značajna i za sve sfere i aspekte poslovanja i poslovnih aktivnosti. Poslovna komunikacija se odnosi na prenos informacija različitim modelima i različitim kanalima komunikacije između pojedinaca, grupa i organizacija, sa ciljem upravljanja poslovnim aktivnostima. Poslovna komunikacija zasniva se na etičkom poslovanju i korporativnoj kulturi, pri čemu su posebno značajne organizacione, tehnološke i druge bitne pretpostavke od čijeg ostvarenja zavisi uspešnost komunikacije između poslovnih partnera ili uspešnost komunikacije sa javnošću. U tom smislu, uticaj etičkih pravila ponašanja na poslovnu komunikaciju posebno se može pratiti u okviru interpersonalne komunikacije, kroz usmeni ili pisani poslovni kontakt, u okviru kulture korporacije ili kulture menadžera, ali i kroz poslovne običaje i kulturološke modele poslovnog ponašanja, kao i profesionalne kodekse koji treba da doprinesu efikasnijem poslovanju. Od oblika usmenog poslovnog komuniciranja posebno su značajni poslovni susreti, kao formalno organizovani skupovi poslovnih partnera. Naime, poslovni susreti u obliku konsultacija, poslovnih sastanaka, poslovnih razgovora, sednica, konferencija i konvencija, simpozijuma i kongresa, sasvim sigurno moraju podrazumevati i primenu osnovnih načela i vrednosti koji mogu uticati na ukupan proces usmenog poslovnog komuniciranja. I za pisano poslovno komuniciranje, koje omogućava prenos informacija između poslovnih partnera a u cilju ostvarenja određenih poslovnih aktivnosti i to isključivo pismenim putem, nužno je poznavati i primenjivati pravila poslovnog ponašanja u komunikaciji koja se obično vezuju za poslovno pismo, razne poslovne i propisane obrasce, kao i posebne pisane poslovne izjave u komercijalnom poslovanju. Da bi se mogla primeniti etička pravila u usmenoj ili pisanoj poslovnoj komunikaciji potrebno je poznavati, prihvatiti i uvažavati sve bitne elemente, karakteristike i specifičnosti svih učesnika u poslovnim aktivnostima, odnosno poslovnim kontaktima i poslovnim odnosima.

16

Sistem komunikacija

ZAKLJUČAK

Komunikacija se, sa druge strane, može različito odrediti i to u zavisnosti od toga ko tj. šta se uzima kao učesnik u komunikaciji i u skladu sa tim, kojim sredstvima se ostvaruje komunikacija. Najšire određenje komunikacije bilo bi da je ona prenošenje informacija sa jednog mesta na drugo. Iz takvog određenja komunikacije ne proizilazi da se to prenošenje informacija odigrava među ljudima, pa čak ni među živim bićima. S obzirom da je za uspostavljanje komunikacije dovoljno da postoji izvor informacija, njihovo prenošenje nekim kanalom i odredište ili primalac informacija, ulogu komunikatora mogu da vrše i fizički sistemi kao što su razni tehnički uređaji. Dovoljno je samo da dođe do delovanja nekog predmeta ili pojave na drugi predmet ili pojavu, a preko nekog sredstva koje deluje kao posrednik. Dakle, prema ovako širokom određenju komunikacije, učesnici u komunikaciji bi bili sistemi (prirodni, socijalni ili fizički), a sredstva komunikacije bi se mogla označiti opštim terminom kod.

17

Sistem komunikacija

Literatura 1. D., Marinković ,, Uvod u Sociologiju “ 2. S., Nikić ,, Osnovi Sociologije i Socijalne Psihologije Pomoraca “

Izvori:

• • •

http://www.wikipedija.org http://www.pdfcoke.com http://www.psihologija.knjiznice.ffzg.hr

18