Sahelgard Hossein Nushazar Medad

‫ﺳﺎﺣﻞﮔﺮد‬ ‫ﺣﺴﯿﻦ ﻧﻮشآذر‬ ‫ﺳﺎﯾﺖِ ﻣﺪﺍﺩ‬ ‫‪http://medad.net/wpm‬‬

‫ﺗﻨﺪﺑﺎﺩی ﻣﯽوﺯﯾﺪ و ﺗﮏ و ﺗﻮک ﺳﺮوﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﻣﯽﻟﺮﺯﺍﻧﺪ‪ .‬ﻫﻮﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﺯ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﺮﻃﻮﺏ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﻮی ﺩﺭﯾﺎ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺑﻮی ﺗﻦ ﯾﮏ ﻋﺮوﺱ ﺳﻮﮔﻠﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍو ﺩﻝ ﮐﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺍو ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﺁﻏﻮﺷﺶ ﺩﻝ ﺑﮑﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﯾﺎی ﻣﺪﯾﺘﺮﺍﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻮﻩﻫﺎی ﭘﯿﺮﻧﻪ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺍﯾﻦ وﻗﺖ ِ ﺷﺐ ﺍﺯ ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺳﻮﺯﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺟﻮﺭی ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺍﻣﻦﺗﺮ‪ ،‬ﻣﺜﻼً ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ‬ ‫ﭘﻤﭗﺑﻨﺰﯾﻦﻫﺎی ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﯿﻤﻪﺷﺐﻫﺎ ﻫﻢ ﭘﺮﻧﻮﺭﺗﺮ و ﺷﻠﻮﻍ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎﯾﻪی ﮐﻮﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭوی‬ ‫ﺗﻮﻗﻔﮕﺎﻩ و ﻗﺮﺹ ِﮐﺎﻣﻞ ِ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﭘﻬﻨﻪی ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﯽﺩﺭﺧﺸﯿﺪ‪ .‬ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺳﺮو ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺭوی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎ ﺭوﯾﯿﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ ،‬ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﻣﺎﻩ ﺳﺎﯾﻪﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪِ وﻫﻢﺍﻧﮕﯿﺰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﻣﯽﺍﯾﺴﺘﺎﺩ‪ ،‬ﺑﺎﺩ ﺩﺭ ﮔﻮﺵﻫﺎﯾﺶ ﺯوﺯﻩ‬ ‫ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﻧﻔﯿﺮ ﺑﺎﺩ ﺁﻥ وﻗﺖ ﺷﺐ ﻣﺜﻞ ﻣﻮﯾﻪﻫﺎی ﯾﮏ ﺯﻥ ﺑﻮﺩ‪ :‬ﯾﮏ ﺯﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩﻩ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺎﺩﺭی ﮐﻪ ﺭوی‬ ‫ﺷﺎﻧﻪﺍﺵ ﻟﻐﺰﯾﺪﻩ و ﻃﺮﻩی ﮔﯿﺴﻮﺍﻧﺶ ﮐﻪ ﺭوی ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ و ﺟﺎی ﺧﻮﻥﺁﻟﻮﺩ ﭼﻬﺎﺭ ﭼﻨﮓ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺟﺎﺩﻩ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺍﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﻫﻢ ﺷﻠﻮﻍ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻞﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﻮﻗﻔﮕﺎﻩ ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺟﺰ ﺍو و‬ ‫ﮐﺎﻣﯿﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮی ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺗﻮﻗﻔﮕﺎﻩ ﻧﺒﻮﺩ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺭﻝ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﺩﺍﺩ‪،‬‬ ‫ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ و ﺩﻗﯿﻘﻪﺍی ﺑﻌﺪ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺑﺮﺩ‪ .‬ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﺎﻻی ﺳﺮﺵ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺁﺏ ﺗﺎ‬ ‫ﺯﺍﻧﻮﺍﻧﺶ ﻣﯽﺭﺳﯿﺪ‪ .‬ﺩﺭﯾﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺍو ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍوﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﻮﺝﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﺍﺻﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ و ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ‬ ‫ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﻫﻠﻬﻠﻪﮐﻨﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍو ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ‪،‬‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﯿﺎﻁ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﺁﺏ ﺑﻪ ﮐﻤﺮﺵ ﻣﯽﺭﺳﯿﺪ‪ .‬ﻣﺮﺩﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮوﺩ ﯾﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ‪.‬‬ ‫ﻫﻠﻬﻠﻪی ﻣﻮﺝﻫﺎ ﺑﻮﺩ و ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺩﯾﺪ ﺁﺏ ﺑﻮﺩ و ﺁﻥ ﻣﻮﺝﻫﺎی ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺠﯿﺐ ﮐﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺭوی ﻫﻢ ﻣﯽﻏﻠﺘﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﺩﺭ‬ ‫ﺧﻮﺍﺑﺶ ﯾﮏ ﻗﺪﻡ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭﯾﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﺍو‬ ‫ﺭﺍ ﻓﺮوﻣﯽﺑﻠﻌﯿﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﺁﺏ ﮐﻪ ﻓﺮوﻣﯽﺭﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺠﻢ ﺳﯿﺎﻝ و ﺯﻻﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﮐﻮﻫﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺭوی ﺳﺮﺵ‬ ‫ﻫﺮ ﺩﻡ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺗﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﺍﺯی ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺗﻘﻼ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ﺩﺳﺖ و ﭘﺎ ﻧﻤﯽﺯﺩ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺩﺭﯾﺎ‬ ‫ﻓﺮوﻣﯽﺭﻓﺖ‪ .‬ﺳﮑﻮﺕ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ وﺍﻫﻤﻪی ﻋﻤﻖ‪ .‬ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﮐﺸﺘﯽ‬ ‫ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻓﺮوﻣﯽﺭﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﯽﺁوﺭﺩ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺩﻫﮑﺪﻩﺍی ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﯾﮏ ﺑﺸﻘﺎﺏ‪ ،‬ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺑﺮ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ﭼﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﺁﺏ ﻓﺮوﻣﯽﺭﻓﺖ و ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ‬ ‫ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﺁﻥ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﮐﯿﺴﺖ‪ .‬ﮐﺴﯽ‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻟﺒﺨﻨﺪﺯﻧﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﺭﺳﻢ ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍی ﻣﺮﺩﻩﻫﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ‬ ‫ﺳﻔﺮﻩ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ‪ .‬ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻏﺬﺍ ﻫﻢ ﻟﺐ ﻧﺰﺩ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﺳﺖﻫﺎﯾﯽ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﺩﺭﯾﺎ‬ ‫ﻣﯽﺭﻓﺖ و ﺑﻪ ﺑﺸﻘﺎﺏﻫﺎی ﺧﺎﻟﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻩﺍی ﮐﻪ ﺑﺮﺍی ﺍو ﭼﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺎ ﺣﺎﻝ‬ ‫ﺧﻔﮕﯽ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺮﯾﺪ‪ .‬ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﺎﻟﯿﺪ‪ .‬ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺭﺍ ﺟﻠﻮ ﺩﺍﺩ و ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﯿﺮوﻥ ﺭﺍ‬ ‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎﺩ ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ .‬ﺳﯿﮕﺎﺭی ﺁﺗﺶ ﺯﺩ و ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﯽﺭﻓﺖ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﻟﺠﺰﺍﯾﺮ‪ :‬ﺍﺯ ﺧﯿﺮﺩﯾﻨﻪ و ﺣﺠﺎﺝ ﺗﺎ ﻋﯿﻦﺍﻟﺘﺮک و ﺍﺯ‬ ‫ﺁﻥ ﺳﻮ ﺗﺎ ﺑﻮﺍﺳﻤﺎﻋﯿﻞ و ﺍﻟﺠﺰﯾﺮﻩ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﯾﺘﺎﻟﯿﺎ‪ :‬ﭘﺎﻟﺮﻣﻮ‪ ،‬ﻣﺴﯿﻨﺎ‪ ،‬ﺳﯿﺮﺍﮐﻮﺳﺎ‪ ،‬ﺑﺎﺭی و ﺁﻧﮑﻮﻧﺎ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﺳﭙﺎﻧﯿﺎ‪ :‬ﻋﻠﯽﮐﺎﻧﺘﻪ‪ ،‬ﺁﻟﻤﺮﯾﺎ‬ ‫و ﻣﺎﻻﮔﺎ‪ .‬ﺩﺭ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ‪ :‬ﭘﻮﺭﺗﻮ‪ ،‬ﺍﻟﮑﻮﺑﺎﮐﺎ‪ .‬ﺩﺭ ﻣﺮﺍﮐﺶ‪ :‬ﺩﺍﺭﺍﻟﺒﯿﺪﺍ‪ ،‬ﺭﺑﺎﻁ و ﺟﺪﯾﺪﺍ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﺍﻃﻠﺲ ﺷﻤﺎﻟﯽ‪ :‬ﺗﻨﺮﯾﻒ و‬ ‫ﻻﺱ ﭘﺎﻟﻤﺎﺱ‪ .‬ﺩﺭ ﮐﺎﺭﺍﺋﯿﺐ‪ :‬ﺳﻦ ﻣﺎﺭﺗﺎﻥ و ﮔﻮﺍﺩﺍﻟﻮپ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﺁﺭﺍﻡ‪ :‬ﺳﻦ ﺩﯾﺎﮔﻮ و ﺳﺎﻧﺘﺎ ﻣﺎﺭﯾﺎ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﻫﻨﻮﺯ‬ ‫ﺭﺍﻩ ﺯﯾﺎﺩی ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﺍﺣﻞ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﻫﻨﺪ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭی ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺣﻞ‬

‫ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﻤﺎﻟﯽ‪ .‬ﺧﻠﯿﺞ ﻣﮑﺰﯾﮏ و ﺧﻠﯿﺞ ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺠﺎ؟ ﺍﺳﺘﺮﺍﻟﯿﺎ و ﺳﻮﺍﺣﻞ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ‬ ‫ﺍﻃﻠﺲ ﺟﻨﻮﺑﯽ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺍﮔﺎﺳﮑﺎﺭ و ﺟﺎﻣﺎﺋﯿﮑﺎ ﺑﯽﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻃﻌﻢ ﺩﺭﯾﺎ ﺩﺭ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﯾﮑﺴﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺷﻮﺭی و ﺗﻠﺨﯽ‪ ،‬ﺷﻔﺎﻓﯿﺖ و ﺳﯿﺎﻟﯿﺖ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ﺣﺘﯽ‬ ‫ﻧﻮﻉ ﻣﻮﺝﻫﺎ‪ ،‬ﭼﯿﻦ و ﺷﮑﻦﺷﺎﻥ و ﺻﺪﺍی ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺳﺎﺣﻞ ﺍﺯ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻔﺎوﺕ ﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﺩﺭﯾﺎ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺤﯿﻂ ﺳﯿﺎﻝ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﺩﻣﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﻮﺩ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺩﺭﯾﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﺩﺍﺷﺖ‪ ،‬ﻃﻌﻢ و ﺭﻧﮓ ﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﺷﺨﺼﯿﺖ‬ ‫و ﻫﻮﯾﺖ ﺩﺍﺷﺖ و ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﻝ ﻓﺮﯾﺒﮑﺎﺭ و ﺩﺭﻧﺪﻩﺧﻮ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻣﺜﻞ ﺳﻮﺍﺣﻞ ﮐﺎﺭﺍﺋﯿﺐ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ و ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺟﻠﻮﻩ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮﺩ‪.‬‬ ‫ﻋﻮﺍﺭﺽ ِﺑﺰﺭﮔﺮﺍﻩ ﺭﺍ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ و وﺍﺭﺩ ﻧﺎﺭﺑﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺭﺳﯿﺪ‪ ،‬ﯾﮏ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺳﺎﺣﻞ‬ ‫ﻣﯽﺭﻓﺖ‪ .‬ﺍﺯ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ و ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﺩﯾﮕﺮ وﺍﺭﺩ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﺴﯿﺮ ﻧﺎﺭﺑﻦ ﭘﻼژ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ و‬ ‫ﺭﻓﺖ‪ .‬ﺟﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﮐﻮﻩﻫﺎی ﭘﯿﺮﻧﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻗﻠﻪ ﭘﯿﭻ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺳﻮی ﺗﺎﮐﺴﺘﺎﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺭﯾﺎی ﻣﺪﯾﺘﺮﺍﻧﻪ‬ ‫ﺑﯿﻨﺠﺎﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﭘﯿﭽﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺭﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎی ﭘﯿﭻ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﭘﺲ ﻫﺮ ﭘﯿﭻ‪ ،‬ﭘﯿﭻ‬ ‫ﺩﯾﮕﺮی ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ‪ .‬ﺩﺭﺧﺖﻫﺎی ﻣﻮ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ و ﭘﺮ ﺑﺎﺭ‪ .‬ﺗﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﺖﺩﺭﺧﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺭ ﺧﺎک ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﭙﺮوﺕ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻠﻪ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺩﺭﯾﺎ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ‬ ‫ﺑﻮﺩ‪ .‬ﮐﻨﺎﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ‪ ،‬ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ِ ﺩﺭﯾﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺳﻮی ﮐﻮﻩﻫﺎی ﺳﺒﺰ ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ و ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ‬ ‫ﺧﺎک ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎﺩ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ و ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﻮﺭ ﺭوﺯ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ ﻣﻌﺬﺏ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﮐﺎﺵ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﺍﺑﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﮐﺎﺵ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ و ﺣﺠﺎﺑﯽ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪی ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﺩﺭﯾﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ ،‬ﻧﻘﺶ ﻫﻤﻪی ﺁﻥ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﯾﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﺣﻞ ﺟﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ؟ ﭼﻪ‬ ‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺧﺎک ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ و ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻫﻮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﮔﻬﯽﻫﺎی ﺩﺭﺍﺯ ﺭوﺯﻧﺎﻣﻪ؟ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺮوﺱ ﺳﻮﮔﻠﯽ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺮﺁ‪ .‬ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺧﻔﺘﻪی ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎ‪ ،‬ﺑﺮﺁﯾﯿﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺧﻮﺏ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯾﯽ‬ ‫ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﻨﯿﺪ ﺟﺰ ﺻﺪﺍی ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﺩ ﮐﻪ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﺮﺩ ﺧﻮﺷﻪﻫﺎی ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﺥ ﺗﺎکﻫﺎ‬ ‫ﻣﯽﻟﺮﺯﺍﻧﺪ‪ .‬ﮐﺎﺵ ﺍو ﺭﺍ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺍﺟﺪﺍﺩی؛ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺧﺎک‪ .‬ﺧﻨﺪﯾﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪی ﺯﺩ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺍی ﺭﻓﯿﻖ‬ ‫ﻗﺪﯾﻤﯽ‪ .‬ﻋﺮوﺱ ﺳﻮﮔﻠﯽﺍﻡ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﺳﺎﻧﺪﻡ‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪﺍی ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺧﻨﺪﻩﮐﻨﺎﻥ‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺭﻝ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽﺭﺍﻧﺪ‪ .‬ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺷﯿﺐ ﺭﺍﻩ ﺭﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﻪ ﺯوﺩی ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ‬ ‫ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎک ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻣﺮگ‪ ،‬ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ وﺍﻫﻤﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺳﺎﻝﻫﺎی ﺧﻮﺏ ِ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﺍﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻞﻫﺎﺷﺎﻥ ﺗﺎ ﻟﺐ ﺁﺏ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ .‬ﺗﻌﺤﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﯾﻦ‬ ‫ﺳﺎﻝﻫﺎی ﺍﺧﯿﺮ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﻮﺍﺣﻞ ﺩﺭﯾﺎی ﺧﺰﺭ‪ ،‬ﺩﺭ ﭼﻤﺨﺎﻟﻪ ﯾﺎ ﺩﻫﮑﺪﻩی‬ ‫ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺑﺎ ﺍﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻞ ﺗﺎ ﻟﺐ ﺁﺏ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ‪ .‬ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺍﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻞﻫﺎی ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺻﻒ ِ ﻣﻨﻈﻢ ﺍﺯ ﺩﺭوﺍﺯﻩﺍی‬ ‫ﭼﻮﺑﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ و ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﮕﺎﻫﯽ ﺩﺭﺁﻣﺪ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ وﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮی ﺁﺏ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺍﺯ ﺩوﺭ ﺯﻧﺎﻥ و ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺳﺎﺣﻞﻧﺸﯿﻦ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺭو ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ و‬ ‫ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﺮﺍ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﯾﺰﻡ‪ ،‬ﻫﯿﭻ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻩﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﭘﺸﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ؟ ﺷﯿﺸﻪ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺳﭙﺮﺩﻩ‬ ‫ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﻪ ﺍو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺯﺩ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‬ ‫ﺭوی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺐ‪ .‬ﺩو وﺭوﺟﮏ‪ .‬ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﻣﺎﯾﻮﻫﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ‬ ‫ﭘﻮﺷﯿﺪﻥ ﺣﻠﻘﻪی ﻧﺠﺎﺕ ﺳﺮ ﺑﺎﺯ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﭼﺮﺍ ﺩﺭﯾﺎ ﺁﺑﯿﻪ؟‬ ‫‪ -‬ﺭﺍﺳﺘﯽ ﻋﺰﯾﺰﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺩﺭﯾﺎ ﺁﺑﯿﻪ؟ ﮐﺪوﻡ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩو ﺗﺎ وﺭوﺟﮏ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﮕﻪ ﭼﺮﺍ ﺩﺭﯾﺎ ﺁﺑﯿﻪ؟‬

‫ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﯿﺎﻣﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺐ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﻫﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪی ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﭼﺮﺕ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻃﻔﺮﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺑﯿﺪﺍﺭی‪ .‬ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ‬ ‫ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﺩﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ‪ .‬ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎﺳﻪ ﻧﺮﻡ ﺑﻮﺩ و ﺁﺏ ﺩﺭﯾﺎ ﺩﺭ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﻣﺘﺮی ﺳﺎﺣﻞ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﺗﺎ ﺯﯾﺮ ﺯﺍﻧﻮ ﻣﯽﺭﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﺁﺏ‬ ‫ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺧﻼﻑ ﺟﻬﺖ ﺑﺎﺩ ﻣﯽﺭﻓﺖ‪ .‬ﻣﺎﯾﻮ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺁﻓﺘﺎﺏﺳﻮﺧﺘﮕﯽ ﭘﯿﺮﻫﻨﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﻧﯿﺎوﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ﺍو‪ :‬ﻋﺎﻗﻠﻪﻣﺮﺩی ﮐﻮﺗﺎﻩﺑﺎﻻ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎی ﻣﺪﯾﺘﺮﺍﻧﻪ ﻗﺪﻡ ﻣﯽﺯﺩ‪ .‬ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﺩوﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ‬ ‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺒﻮﺩ‪ .‬ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩوﺭ ﺑﻪ ﺍو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﺩﺳﺖﮐﻢ ﺑﯿﺴﺖﺳﺎﻟﯽ‬ ‫ﺟﻮﺍﻧﺘﺮ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﺎﻻی ﺳﺮﺵ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ‪ ،‬ﯾﮏ ﻣﺮﻍ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﻼﻑ ﺟﻬﺖ ﺑﺎﺩ ﭘﺮوﺍﺯ‬ ‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻘﻼ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﺣﺮﯾﻒ ﺑﺎﺩ ﻧﺒﻮﺩ‪ .‬ﺑﻪ ﺩوﺭﺩﺳﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺮﺝ ﭼﻮﺑﯽ ﺭوی ﯾﮏ‬ ‫ﺗﭙﻪﻃﻮﺭی ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍو ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ و ﺩﺍﺭﺩ ﺍو ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﮐﻤﯽ ﺩوﺭﺗﺮ‪ ،‬ﭘﺮﻫﯿﺐ ﺯﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺍﺯ ﺑﺎﻻی ﺳﯿﻨﻪﻫﺎﯾﺶ ﭘﺎﺭﭼﻪﺍی ﺑﺎ ﻧﻘﺶ ﺍﺭﺑﺴﮏﻫﺎی ﺳﯿﺎﻩ و ﺳﻔﯿﺪ ﺩوﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺩو ﺑﭽﻪ ﺁﻥ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺩﺭ‬ ‫ﻣﺎﺳﻪﻫﺎ ﺑﺎﺯی ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ‪ .‬ﺯﻥ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﯽﺩوﯾﺪﻧﺪ‪ .‬ﺯﻥ ﺍﺯ ﭘﯽ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ .‬ﺻﺪﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ ﻧﻤﯽﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺟﻮﺭی ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﭼﯿﺰی ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ و ﺑﻪ ﺁﺏ ﺯﺩﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮﻍ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎﻝ ﺑﺎﻝ ﻣﯽﺯﺩ‪ .‬ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮوﺩ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﯽﺭﻓﺖ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﺏ ﻣﯽﺯﺩ‪.‬‬ ‫ﺍﻣﺎ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﻣﺎﺳﻪﻫﺎ ﺩوﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻮﺝﻫﺎ ﻫﻠﻬﻠﻪﮐﻨﺎﻥ ﺭوی ﻫﻢ‬ ‫ﻣﯽﻏﻠﺘﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪی ﻣﯿﺎﻥ ﺩو ﭼﺮﺕ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﯽﺍﻓﺘﺎﺩ‪ .‬ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﯽ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺍﺯ ﺩوﺭ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺣﺎﻻ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺩو ﻧﻘﻄﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﮐﻪ وﺳﻌﺖ ﺩﺍﺷﺖ و ﻣﺜﻞ ﺩﯾﻮﺍﺭی ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭوی ﺳﺮ‬ ‫ﺁوﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ‪ .‬ﺁﻥ ﺩو ﻧﻘﻄﻪ ﺭﺍ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺪﯾﺪ‪ .‬ﺯﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ وﺿﻮﺡ ﻣﯽﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﺎﺳﻪﻫﺎ‪ .‬ﺻﺪﺍی‬ ‫ﺷﯿﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺸﻨﻮﺩ‪ .‬ﻃﺮﻩی ﮔﯿﺴﻮﺍﻧﺶ ﺭوی ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ و ﺟﺎی ﺧﻮﻥﺁﻟﻮﺩ ﭼﻬﺎﺭ ﭼﻨﮓ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯾﺶ‬ ‫ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ و ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﺮﻍ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮐﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺭوی ﺁﺏ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ‬ ‫ﺩﺭﯾﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﯿﺮﺩ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ‪ ،‬ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺪﯾﺪ‪ .‬ﺯﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ‬ ‫ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﻮﺩ و ﺳﺎﺣﻞ و ﺑﺎﺩ و ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻻی ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺟﻮﺭی ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ‬ ‫ﻫﯿﭻ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺳﺮﻣﺎی ﺁﺏ ِ ﻣﺪﯾﺘﺮﺍﻧﻪ ﺍو ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺸﺘﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭘﺮ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ‬ ‫ﭼﺸﯿﺪ‪ .‬ﺩﺭﯾﺎ ﺗﻠﺦ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺗﻠﺦﺗﺮ و ﺷﻮﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﭼﻤﺨﺎﻟﻪ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ و ﺷﻮﺭی ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺍﺭﺍﻟﺒﯿﺪﺍ‪ .‬ﮐﺪﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ‬ ‫ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﺍﻃﻠﺲ ﺩﺭ ﺳﺎﺣﻞ ﺳﻦ ﻣﺎﺭﺗﺎﻥ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻮﺭﺗﺮ و ﺗﻠﺦﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﭼﻤﺨﺎﻟﻪ‪ .‬ﺗﻠﺦﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﮐﻨﺎﺭک ﺩﺭ‬ ‫ﮐﺮﺍﻧﻪی ﺩﺭﯾﺎی ﻋﻤﺎﻥ‪ .‬ﺗﻠﺦﺗﺮ ﺍﺯ ﻻﺱﭘﺎﻟﻤﺎﺱ‪ .‬ﺗﻠﺦﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮوﺯ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺗﻠﺦﺗﺮ و ﺷﻮﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ و ﭼﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﺩوﺭﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺁﺏ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﮐﻤﺮﺵ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺁﺏ ﺳﺮﺩ‬ ‫ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺯﺩ‪ .‬ﺧﻼﻑ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺷﻨﺎﮐﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﯽﺭﻓﺖ‪ .‬ﺻﺪﺍی ﻧﻔﺲﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ‬ ‫ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﺩوﺭﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺁﺭﺍﻡﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﯿﺮوﻥ ﺁوﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ و ﺑﻪ ﺩوﺭﺩﺳﺖﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﺎ و ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﻨﺎﮐﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﯽﺭﻓﺖ و ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺯﺩ ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﺗﻠﺦﮐﺎﻣﯽ ﺍﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻣﻬﻢ ﺑﯿﺪﺍﺭیﺳﺖ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺎی ﺁﺏ ﺭﺍ‬ ‫ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﯾﮏ ﺷﻬﺮ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﭘﺮﺕ ﺑﺎ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥﻫﺎی ﭘﺮﺕ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﭘﺮﺕ‪ ،‬ﭘﻨﺠﺮﻩﻫﺎی ﭘﺮﺕ ﺑﺪوﻥ ﻫﯿﭻ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﺎ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﭘﺮﺭﻧﮓ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ‪ .‬ﺭوﺯ ِ وﺍﺿﺢ و وﻗﯿﺢ و ﺟﻤﺎﻋﺖ ِ ﻋﺮﯾﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﺏﻫﺎی ﺭﻧﮕﯿﻦﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ‬ ‫ﺩﯾﮕﺮیﺳﺖ‪ .‬ﮐﺎﮐﻞ ﻧﺨﻞﻫﺎی ﺯﯾﻨﺘﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﯿﺪﺍﻥ ِ ﭘﺮﺕ ﺍﺳﺖ و ﭼﻘﺪﺭ ﺑﯽﺗﺸﺨﺺ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﺸﺨﺺﺷﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺣﺪ ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﮐﺎﻓﻪی ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﯽ‪ .‬ﻣﻮﻗﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﯿﺰﻫﺎ و ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎی ﻣﻮﻗﺖ‪ .‬ﮐﺎﻓﻪﭼﯽﻫﺎ و‬

‫ﻣﺸﺘﺮیﻫﺎی ﻣﻮﻗﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻣﻐﺎﺯﻩی ﻓﺮوﺵ ﺩﻣﭙﺎﯾﯽ و ﻣﺎﯾﻮ و ﻗﺎﯾﻘﮏﻫﺎی ﺑﺎﺩی ﮐﻪ ﺑﺎ ﻃﻨﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺗﯿﺮ ﭼﺮﺍﻍ ﺑﺴﺘﻪﺍﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﮐﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﺣﻞ وﺍﻟﯿﺒﺎﻝ ﺑﺎﺯی ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺩوﺭﺗﺮ‪ :‬ﭼﻨﺪ ﭘﺴﺮ و ﺩﺧﺘﺮ‬ ‫ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﮐﻪ ﺭوی ﻣﺎﺳﻪﻫﺎ ﺑﺮ ﺧﻂ ﯾﮏ ﺩﺍﯾﺮﻩ ﮔﺮﺩ ﺁﻣﺪﻩﺍﻧﺪ‪ .‬ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺭﺍﻩﻫﺎی ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺍﺭوﭘﺎی ﻣﺮﮐﺰی ﺍﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺴﺮﮐﯽ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﯽﺭوﺩ و ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺗﻮﭘﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ‪ .‬ﺗﺎپ‪ .‬ﺗﺎپ‪ .‬ﺗﺎپ‪ .‬ﻣﻨﻈﻢ‪ .‬ﺑﯽﺭﻗﻔﻪ‪ .‬ﯾﮏ ﺯﻥ و‬ ‫ﻣﺮﺩ ﻋﺮﺏ ﺑﺎ ﺳﻪ ﺑﭽﻪی ﺧﺮﺩﺳﺎﻝ‪ .‬ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺭوی ﻣﯿﺰ‪ :‬ﻟﯿﻮﺍﻥﻫﺎی ﺧﺎﻟﯽ‬ ‫ﺑﺴﺘﻨﯽ‪ .‬ﺁﻥ ﺳﻮﺗﺮ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩی ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺯﻥ ﻣﯿﺎﻧﺴﺎﻝ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮی‪ .‬ﯾﮏ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺩﻡﻫﺎی ﻣﻮﻗﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ‬ ‫ﻣﯽﺭﺳﺪ و ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ؟ ﺑﻪ ﮐﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ؟ ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﺩﺭﯾﺎ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ‬ ‫ﻗﺪﻡﺯﻧﺎﻥ ﻣﯽﺭوﺩ‪ .‬ﻫﻤﻪی ﺷﻬﺮ ﮔﻮﯾﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺁﻗﺎ‪ ،‬ﻓﺮﺽ ﮐﻨﯿﺪ ﻗﻄﺎﺭی ﺍﺯ ﺭوﺑﺮو ﻣﯽﺁﯾﺪ‪ .‬ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﺭوی ﺭﯾﻞ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻧﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺭوی ﯾﮏ ﺭﯾﻞ ﺩﯾﮕﺮ‪ .‬ﻓﺮﺽ‬ ‫ﮐﻨﯿﺪ ﺁﻗﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩی ﺷﻤﺎ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﻓﺮﺽ ﮐﻨﯿﺪ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﺪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﻣﺴﯿﺮ ﻗﻄﺎﺭ ﺭﺍ ﺟﻮﺭی‬ ‫ﻣﻨﺤﺮﻑ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﯾﻠﯽ ﺑﺮوﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺭوی ﺁﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ‬ ‫ﻧﺠﺎﺕ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﺯﺍﯾﺶ ﺁﻥ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ‪ .‬ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ‬ ‫ﻣﺴﯿﺮ ﻗﻄﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﯾﻠﯽ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﺭوی ﺁﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻧﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺮﺍﯾﻄﯽ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟ ﺍﮔﺮ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ و ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﯿﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ ،‬ﺁﻥ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ‬ ‫ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﻫﯿﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﻢ‬ ‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﻡ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻣﻦ‬ ‫ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﻢ ﻗﻄﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻗﻄﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﻓﺮﻕ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ‬ ‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﺸﻮﺩ ﯾﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﺪﻩﺍﻡ‪ ،‬ﭼﻄﻮﺭ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﺴﯽ ﯾﺎ‬ ‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺭﺍﺳﺘﺶ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ﺟﺎﻥ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﻣﯽﺍﯾﺴﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻩ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻗﻄﺎﺭ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺭوی ﺑﺮﻣﯽﮔﺮﺩﺍﻧﻢ و ﻣﯽﺭوﻡ ﭘﯽ ﮐﺎﺭﻡ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻧﺎﺭﺑﻦ ﭘﻼژ ﺑﻪ ﻧﺎﺭﺑﻦ ﮐﻨﺎﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻠﯽ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻏﺮوﺏ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﺗﺎ ﻫﻮﺍ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪی ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮی‪ ،‬ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﯾﮏ ﻋﻼﻣﺖ ﺧﻄﺮ ﺷﺐﻧﻤﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ﭼﺸﻤﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩ‪ ،‬ﺳﺮﻋﺘﺶ ﺭﺍ ﮐﻢ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺟﺎﺩﻩ‪ ،‬ﺩﺭﯾﺎی ﻣﺪﯾﺘﺮﺍﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻣﻮﺟﻮﺩ‬ ‫وﺣﺸﯽ ِ ﺧﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻩ ﺗﻦ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎﻥﻫﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﺷﯿﻪی ﺟﺎﺩﻩ‪ ،‬ﺳﭙﺮ ﺑﻪ ﺳﭙﺮ‬ ‫ﺍﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻞ ِ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮﺩ‪ ،‬ﺳﺮﻧﺸﯿﻨﺎﻥ ﺍﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻞ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﺯﻥ و ﻣﺮﺩ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮﺍً ﻓﺮﺍﻧﺴﻮی‪ .‬ﻇﺎﻫﺮﺍً ﺑﻪ ﺳﻦ‬ ‫و ﺳﺎﻝ ﺧﻮﺩﺵ‪ .‬ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺧﻮﺵﺭو‪ .‬ﺍﻣﺎ ﮐﻼﻓﻪ‪ .‬ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻼﻡ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻤﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﻣﯽﺁﺩ؟‬ ‫ﻣﺮﺩ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﭘﯿﺮﻫﻨﺶ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭوی ﺷﻠﻮﺍﺭ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﺍﻣﺪﺍﺩ‪ .‬ﺗﺎ‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺯﺷﻮﻥ‪.‬‬ ‫ﻃﻮﺭی ﺷﺪﻩ ﻣﮕﻪ؟‬ ‫ﻧﻤﯽﺩوﻧﻢ‪ .‬ﺗﺎﺯﻩ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺮﯾﺪﯾﻤﺶ‪ .‬ﻣﻮﺗﻮﺭﺵ ﯾﻪ ﺩﻓﻌﻪ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ‪.‬‬ ‫ﺯﻥ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺍﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ و ﺑﻪ ﺍو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ ،‬ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺍو ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﺎﻗﻠﻪﺯﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﻇﺎﻫﺮﺍً ﻣﺘﮑﯽ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ‪ .‬ﺷﻠﻮﺍﺭ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ و ﺗﯽﺷﺮﺕ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﭘﻮﺳﺘﺶ‬ ‫ﺑﺮﻧﺰﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻼﻡ ﺁﻗﺎ! ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﺍ ﺳﺮﺭﺷﺘﻪ ﺩﺍﺭﯾﻦ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻼﻡ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﻧﻪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻡ‪ ،‬ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪﻡ‪ .‬ﺍﻻﻥ ﻫﻢ ﺍﮔﻪ ﮐﺎﺭی ﺍﺯﻡ ﺑﺮﺑﯿﺎﺩ‪ ،‬ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﺯﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ‪ .‬ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﮔﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﺭو ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﻦ ﺷﻬﺮ‪ .‬ﻣﻤﻨﻮﻥ‬ ‫ﻣﯽﺷﯿﻢ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺘﻤﺎً‪ .‬ﮐﺠﺎ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﺍﺭﯾﻦ؟‬ ‫ﺯﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺰﺩﯾﮑﯽﻫﺎی ﻧﺎﺭﺑﻦ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﻔﺘﯿﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺻﻨﺪوﻕ ﻋﻘﺐ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ و ﺳﺎﮐﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ و ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺯﻧﺶ ﺩﺍﺩ‪ .‬ﺩﺭ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺭﺍ ﻗﻔﻞ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ‬ ‫ﺣﺎﺿﺮﯾﻢ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺭوی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎﺭ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﺎﻧﻤﻢ ﻫﻢ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎﺱ‪.‬‬ ‫ﺍﺯ ﺁﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺯﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭوی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺐ‪ .‬ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯿﻦ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ؟‬ ‫ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻦ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﻗﯿﺎﻓﻪﺗﻮﻥ‪ .‬ﺍﺯ ﻟﻬﺠﻪﺗﻮﻥ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺁﻟﻤﺎﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺮﺩ‪ ،‬ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻘﺪﺭ ﺟﺎﻟﺐ! ﻣﺎ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻧﺎﺭﺑﻦ ﯾﻪ وﯾﻼ ﺩﺍﺭﯾﻢ‪ .‬ﺗﺎﺑﺴﺘﻮﻧﺎ ﻣﯽﺁﯾﻢ ﻧﺎﺭﺑﻦ‪،‬‬ ‫وﯾﻼﻣﻮﻥ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻦ‪ .‬ﺩﺭﺳﺘﻪ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ وﻗﺘﯽ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ‪ ،‬ﻣﺴﺎﻓﺮﻡ‪.‬‬ ‫ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪﺗﻮﻥ ﻧﻤﯽﺁﺩ ﺍﯾﻦﻗﺪﺭ ﭘﯿﺮ ﺑﺎﺷﯿﻦ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﭘﻨﺠﺎﻩ و ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻤﻪ‪ .‬ﻗﺎﻋﺪﺗﺎً ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺩﯾﮕﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ‪ ،‬ﺑﯿﻤﻪی‬ ‫ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪﻡ ﺗﻌﻠﻖ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺩﺭﯾﺎ ﺣﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﮐﻮﻩﻫﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽﺭﻓﺘﻨﺪ ﺩﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎﻥﻫﺎﯾﺶ وﺳﻌﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﭘﯿﺪﺍ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﺗﺎﺯﻩ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪﺱ ﻣﺎﺷﯿﻨﻤﻮﻧﻮ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ‪ .‬ﺍﺻﻼً ﻓﮑﺮﺵ ﺭو ﻧﻤﯽﮐﺮﺩﯾﻢ ﻣﺎ ﺭو ﺗﻮ ﺭﺍﻩ‬ ‫ﺑﺬﺍﺭﻩ‪.‬‬ ‫ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﯿﻢ ﻋﺰﯾﺰﻡ؟‬ ‫ﻣﺮﺩﺵ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ‪ .‬ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺩﯾﻔﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺍﺯ ﺁﯾﻨﻪ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎﺵ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩی ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺩﯾﮕﺮ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭﯾﻦ؟‬ ‫ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻦ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻡ‪ .‬ﺳﺌﻮﺍﻝ ﮐﺮﺩﻡ‪.‬‬ ‫ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﯾﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺍﺭﯾﻢ‪ .‬ﺁﻧﺪﺭﻩﺁ‪ .‬ﻫﻔﺪﻩ ﺳﺎﻟﺸﻪ‪.‬‬ ‫ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﻮﻧﻪ؟‬ ‫ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪.‬‬ ‫ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮی ﺍﯾﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎﻝ ﺍﺩﺍﺭﻩی ﺑﺠﻪﻫﺎ ﮐﺎﺭ ﺳﺨﺘﯿﻪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﭼﯽ‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎﺗﻮﻥ ﺑﺰﺭﮔﻦ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺩو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ‪ .‬ﺗﻮی ﺩﺭﯾﺎ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻥ‪ .‬ﺧﺎﻧﻤﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍوﻥ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﯿﺎﺭﻩ‪ .‬ﺍﺯ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺟﺪﺍ‬ ‫ﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ‪.‬‬ ‫ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻘﺪﺭ وﺣﺸﺘﻨﺎک‪ .‬وﺍﻗﻌﺎً ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﻧﺎﺭﺑﻦ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﮐﺪوﻡ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻡ؟‬ ‫ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩوﻣﯿﻦ ﺧﺮوﺟﯽ‪ ،‬ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ﻟﻄﻔﺎً‪ .‬ﺑﻌﺪﺵ ﻫﻢ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺮﯾﺪ‪ .‬ﯾﻪ ﻣﯿﺪوﻥ ﺩﯾﮕﻪ‪.‬‬ ‫ﺍوﻟﯿﻦ ﺧﺮوﺟﯽ‪ ،‬ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺭو ﮐﻪ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﻣﯽﺭﺳﯿﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺩ ﻧﺸﺎﻧﯽﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻫﻮﺍ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﭼﺮﺍﻍﻫﺎی ﯾﮏ ﮐﺎﺯﯾﻨﻮ‪ .‬ﺁﻥ ﺳﻮﺗﺮ‪ :‬ﻣﮏ‬ ‫ﺩوﻧﺎﻟﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﭘﻤﭗﺑﻨﺰﯾﻦ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﻠﻮﺍﺭ ﺩﺭﺍﺯ ِ ﭘﺮﻧﻮﺭ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺩﻟﮕﯿﺮ‪ .‬ﺩﻟﮕﯿﺮ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪی ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺳﺎﺣﻠﯽ‪ ،‬ﺩﻣﺪﻣﻪﻫﺎی‬ ‫ﻏﺮوﺏ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﻣﺮﺩﻡ و ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﺏ‪ ،‬ﺍﺯ ﺑﺮﯾﺪﻥ و ﺭﻫﺎ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﺫﺑﻪی ﺯﻣﯿﻦ‬

‫ﻓﺮوﻣﯽﺧﻮﺍﺑﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﻢ؟ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺵ ﺍﯾﻦ ﺯﻥ ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ و ﻣﺮﺩ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮی ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺍو‪ ،‬ﺩﺭ‬ ‫ﺍﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻞ ﺍو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﻣﻨﺎﻇﺮ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺗﯿﺮﻫﺎی ﭼﺮﺍﻍ ﺑﺮﻕ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﺷﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ﻏﯿﺮوﺍﻗﻌﯽ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽﺩﯾﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖﻫﺎ ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻥﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮﻩﺍی ﺭﺍ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﯾﺪﻩﺍﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺎﻥﺗﺎﻥ ﻣﺠﺴﻢ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﭼﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ‪ .‬ﺳﺎﺣﻞ ِ ﺩﺭﯾﺎ‪ .‬ﺩﺭﯾﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎﺳﻪﻫﺎ ﺩﺍﻍ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﻮﺏ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﺁﯾﺎ ﺩوﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺗﻮی ﺳﺎﺣﻞ؟ ﻧﻪ‪ .‬ﻧﻪ‪ .‬ﺩﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ‬ ‫ﺳﻬﯿﻼ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﺽ ﮐﻨﯿﺪ ﺳﻬﯿﻼ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎﺳﻪﻫﺎ ﺩﺍﻍ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﺩﺭﯾﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺳﻬﯿﻼ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﯾﺪ ﯾﺎ‬ ‫ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩﺍﯾﺪ؟ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﯾﻢ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﺳﻬﯿﻼ ﺭوی ﺷﮑﻢ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺭوی ﻣﺎﺳﻪﻫﺎ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﻡ ﮐﻨﺎﺭﺵ‪ .‬ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫ﺗﻨﺶ ﺭوﻏﻦ ﻣﯽﻣﺎﻟﻢ‪ .‬ﯾﮏ ﻣﺮﻍ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ‪ .‬ﺩﺭﯾﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺻﺪﺍی ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻫﯿﺪ‪ .‬ﺧﻮﺏ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻫﯿﺪ‪:‬‬ ‫ﺩﺭﯾﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻗﺒﻮﻝ‪ .‬ﺩﺭﯾﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺩ ﻣﯽﺁﯾﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﻣﺮﻍ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻬﯿﻼ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺑﻮی‬ ‫ﺭوﻏﻦ ﺭﺍ ﺭوی ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻬﯿﻼ ﻣﯽﺷﻨﻮﯾﺪ‪ .‬ﻣﯽﺷﻨﻮﻡ‪ .‬ﻣﺮﻍ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻻی ﺳﺮﻡ ﭘﺮوﺍﺯ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﻼﻑ ﺟﻬﺖ ﺑﺎﺩ‪ .‬ﺍﻣﺎ‬ ‫ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﺩ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽوﺯﺩ‪ .‬ﻫﻮﺍ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎﺩ‪ ،‬ﻣﺎﺳﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺎ ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ‪ .‬ﻧﻪ‪ .‬ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﺽ ﮐﻨﯿﺪ ﺩﺭﯾﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎﺳﻪﻫﺎی ﺩﺍﻍ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻮی ﺭوﻏﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ‪ .‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺍﻣﺎ‬ ‫ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎوﺭ ﮐﻨﯿﺪ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺻﺪﺍی ﻣﺮﺍ ﻣﯽﺷﻨﻮﯾﺪ؟ ﺑﺎﺩ ﻣﯽﺁﯾﺪ و ﺻﺪﺍی ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩوﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺳﻬﯿﻼ‬ ‫ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯿﻢ‪ .‬ﻣﺮﻍ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺭوی ﺩﺭﯾﺎ ﺑﺎﻝ ﺑﺎﻝ ﻣﯽﺯﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍو ﻣﯽﺭوﻡ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﺮوﻡ‪.‬‬ ‫ﻧﺮوﯾﺪ‪ .‬ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﺪ‪ .‬ﺻﺪﺍی ﻣﺮﺍ ﻣﯽﺷﻨﻮﯾﺪ؟ ﻣﯽﺭوﻡ ﺗﻮی ﺁﺏ‪ .‬ﻣﻮﺝﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ‬ ‫ﺁﺏ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﯽﺭوﻡ‪ ،‬ﻣﺮﻍ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺑﺎﻻی ﺳﺮﻡ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺁﺏ ﺳﺮﺩ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺩﺭﯾﺎ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽﺳﺖ‪ .‬ﻧﺮوﯾﺪ ﺗﻮی ﺩﺭﯾﺎ‪.‬‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ ﺗﻮی ﺩﺭﯾﺎ ﺑﺮوﯾﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﺪ‪ .‬ﻣﻮﺝﻫﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻩﺍﻡ‪ .‬ﭼﻘﺪﺭ‬ ‫ﺳﺒﮏ ﺷﺪﻩﺍﻡ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﯽ ﺳﺒﮏﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮﻡ‪ ،‬ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﻮﺝﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮی ﺁﺏ ﻓﺮوﻣﯽﺭوﻡ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺟﺎ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺩﺍﺭﻡ ﺧﻔﻪ ﻣﯽﺷﻮﻡ‪.‬‬ ‫ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺷﺎﻡ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪.‬‬ ‫ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺎﻥ ﻫﺴﺖ و ﺷﺮﺍﺏ و ﭘﻨﯿﺮ‪ .‬ﻣﺎﺷﯿﻦﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ‪ .‬ﻃﻮﺭی ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ‪.‬‬ ‫ﻣﺮﺩﺩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺷﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩ؟ ﺩﺭﻫﺎی ﺍﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻞ ﺭﺍ ﻗﻔﻞ ﮐﺮﺩ و ﺍﺯ ﭘﯽ ﺯﻥ و ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪی‬ ‫وﯾﻼﯾﯽ وﺍﺭﺩ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪی وﯾﻼﯾﯽ ﺩﺭ ﻧﺎﺭﺑﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﺎﻏﭽﻪی ﮐﻮﭼﮏ و ﭼﻨﺪ ﻧﺨﻞ ﺯﯾﻨﺘﯽ و ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ و ﭘﻨﺠﺮﻩﻫﺎی ﻋﺮﯾﺾ‬ ‫و ﯾﮏ ﺍﺳﺘﺨﺮ‪ .‬ﺍﺳﺘﺨﺮ ﺭﺍ ﺩوﺭ ﺯﺩﻧﺪ‪ ،‬ﺍﺯ ﭘﻠﻪﻫﺎی ﺳﯿﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻨﺪ و وﺍﺭﺩ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ‪ .‬وﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ﺗﻮی ﻧﺸﯿﻤﻦ‪.‬‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ ﺭوی ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺒﻞﻫﺎی ﺭﺍﺣﺖ ِ ﻧﺸﯿﻤﻦ‪ .‬ﻣﺒﻞﻫﺎی ﮐﻬﻨﻪ و ﻏﺒﺎﺭﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﯾﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻮﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﻧﺎﺭﺑﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﻢ؟ ﭼﺸﻤﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮔﺮﺑﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺎﺏ ﺩﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﯾﮏ ﮔﺮﺑﻪ ﺍﺯ ﻧﮋﺍﺩ ﺳﯿﺒﺮﯾﺎﯾﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎی‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﻮﻫﺎی ﺩﺭﺍﺯ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺣﻨﺎﯾﯽ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻮﻗﺘﯽﺳﺖ‪ ،‬ﮐﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﺑﻪ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﺑﻪ ﻧﺎﺭﺑﻦ ﺁوﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﺠﺴﻢ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪی‬ ‫ﺩﺍﯾﻤﯽ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩی ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺎ ﺩو ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺮﺩی ﮐﻪ ﺍو ﺑﻮﺩ‪ .‬ﯾﮏ ﻣﺮﺩ‬ ‫ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻨﺪ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﻪی ﺟﻬﺎﻧﮕﺮﺩ‪ .‬ﺟﻬﺎﻧﮕﺮﺩ ﮐﻪ ﻧﻪ‪ .‬ﺳﺎﺣﻞﮔﺮﺩ‪ .‬ﯾﮏ ﻫﻮﻡ‪-‬‬ ‫ﻟﺲ ِ ﺳﺎﺣﻞﮔﺮﺩ‪ .‬ﻫﻮﻡﻟﺲﻫﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺭﯾﺎﻫﺎ ﻣﯽﭘﻠﮑﻨﺪ‪ .‬ﺍﯾﻦ ﯾﻘﯿﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺁوﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﭼﻪ‬ ‫ﺍﻫﻤﯿﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺩﻟﺶ ﺁﺷﻮﺏ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﯾﺎﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺭوﻧﺶ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﻣﺤﺎﻝ‬ ‫ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍو ﺑﯿﺮوﻥ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺳﻬﯿﻼ ﺟﺪﺍ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ‬

‫ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﭼﯿﺰی ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻟﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ .‬ﻧﻮﻋﯽ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺮوﻥ ﻧﻤﯽﺯﺩ‪ .‬ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ‬ ‫ﺳﺒﮑﯽ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ؟ ﮔﺮﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪﺍی ﺍﺯ ﺩوﺭ ﺑﻪ ﺍو ﺧﯿﺮﻩ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪﺵ ﻫﻢ ﺭﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﺭﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩوﺭ ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎﺭﺧﻮﺭی ﺩوﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮﻩی ﭼﻮﺑﯽ‪ .‬ﯾﮏ ﻣﯿﺰ‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮﺩ ﺩﻩﻫﺎ ﺳﺎﻝ ﺩوﺍﻡ ﺑﯿﺎوﺭﺩ‪ .‬ﻣﯿﺰی ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻠﯽ ﺑﻪ ﻧﺴﻞ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﯽﺭﺳﯿﺪ و ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺩوﺍﻡ ﻣﯽﺁوﺭﺩ‪.‬‬ ‫ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﺑﻮﺩ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺭﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوﺩ و ﺍﺯ ﮐﺸﻮی ﻣﯿﺰﻫﺎ و ﺍﺯ ﮐﻤﺪﻫﺎ و ﺍﺯ ﯾﺨﭽﺎﻝ ﻇﺮﻑﻫﺎ‪،‬‬ ‫ﻗﻮﻃﯽﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻄﺮیﻫﺎ‪ ،‬ﻗﺎﺷﻖﻫﺎ و ﮐﺎﺭﺩﻫﺎ و ﭼﻨﮕﺎﻝﻫﺎ و ﺑﺸﻘﺎﺏﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﯿﺎوﺭﺩ و ﺭوی ﻣﯿﺰ ﺑﭽﯿﻨﺪ‪ .‬ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ‬ ‫ﺑﺎ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﯿﻞ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﺍﺩ‪ .‬ﯾﮏ ﺯﻥ ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ ﻣﻐﺮوﺭ‪ .‬ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ و ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺮﻧﺰﻩ ﮐﻪ ﺗﻼﺵ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬ ‫ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻇﺮﻑ و ﻇﺮوﻑﻫﺎﯾﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺭوی ﻣﯿﺰ ﭼﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺭوی ﻣﯿﺰ ﻣﻬﻢ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺁﯾﯿﻨﯽ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻣﻌﺒﺪ‪ .‬ﻣﻌﺒﺪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ و ﻋﺸﻖ‪ .‬ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻧﺪﺭﻩﺁ ﻧﯿﺎﻣﺪ؟‬ ‫ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩﯾﻢ‪ ،‬ﭘﯿﺎﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﻣﺸﺐ ﯾﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺩﯾﺮﺗﺮ ﻣﯽﺁﺩ ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻡ‪ :‬ﻓﺮﯾﮑﺎﺳﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺞ و ﺳﺎﻻﺩ ِ ﺳﯿﺐﺯﻣﯿﻨﯽ‪ .‬ﺷﺮﺍﺏ‪ .‬ﺑﺎﮔﺖﻫﺎی ﺑﺮﺷﺘﻪﺍی ﮐﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﺗﻮی ﻓﺮ ﺩﺭﺁوﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩوﺭ ﻣﯿﺰ‪ ،‬ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ‪ .‬ﺁﻣﺎﺩﻩ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺳﻪ ﺷﻨﺎﮔﺮ ﮐﻪ ﺭوی ﺳﮑﻮی ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻧﺪ و ﺁﻣﺎﺩﻩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﺮﺟﻪ‬ ‫ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺗﻮی ﺍﺳﺘﺨﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪.‬‬ ‫ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭﺑﺎﺯﮐﻦ ﺭﺍ ﺗﻮی ﭼﻮﺏﭘﻨﺒﻪی ﺑﻄﺮی ﺷﺮﺍﺏ ﻓﺮوﻣﯽﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺁﻧﺪﺭﻩﺁ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﯿﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﺩﺧﺘﺮ‬ ‫ﺗﺮﮐﻪﺍی ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺭ ﭘﺮﻫﯿﺎﻫﻮ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﭘﺮ ﺍﺯ ﺷﻮﺭ ﺑﻮﺩ؛ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﯽﻗﺮﺍﺭی‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﻣﯽﺩﺍﺷﺖ و‬ ‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺯﺩ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺯﻧﺪﻩﺍﻡ‪.‬‬ ‫ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩی ﻋﺰﯾﺰﻡ؟‬ ‫ﻧﺸﻨﯿﺪﻩ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮐﯿﻔﺶ ﺭﺍ ﮔﻮﺷﻪﺍی ﭘﺮﺕ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻏﺮﯾﺒﻪﺍی ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ؟ ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ‬ ‫ﻟﯿﻮﺍﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﭘﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ﺍﯾﻦ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺑﻄﺮی ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎﻥﻫﺎی ﮐﺎﺭﺗﺎﺳﺎﻥ‪ .‬ﮔﯿﺮﺍ‪ .‬ﺍﻧﺪﮐﯽ‬ ‫ﺧﺸﮏ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﮔﻮﺍﺭﺍ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﻟﺶ ﺁﺷﻮﺏ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ ﺍﺯ ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﺩ و ﻋﻖ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ‬ ‫ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ!‬‫ﺟﺎﻡﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﮑﻮﺑﯿﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﺁﻧﺪﺭﻩﺁ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻃﺒﻘﻪی ﺑﺎﻻ‪ .‬ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﺎﻧﻪ ﺑﯽﺩﻟﯿﻞ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ‪ .‬ﺗﮑﯿﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺨﺎﻥ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و ﺟﺎﻡ ﺷﺮﺍﺑﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﯽ ﺧﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻔﺪﻩ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ‬ ‫ﺭو ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻮﺏ ﺑﻪ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ‪ .‬ﻣﺎﻩﻫﺎﯾﯽ ﺭو ﮐﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮﺩﻡ‪ ،‬ﺧﻮﺏ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﯾﺎﺩﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻄﻮﺭ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻡ‪.‬‬ ‫ﯾﺎﺩﻣﻪ ﺑﯿﺴﺖ و ﺩو ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯﺩوﺍﺝ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻗﻄﺎﺭ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﯿﺲ‪ .‬ﺩﺭ ﻗﻄﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺍﻧﮕﺎﺭ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺯﻥ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺑﻮﺩﻡ‪ .‬ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺣﺲ‪ .‬ﺍﺯ ﻧﯿﺎﺯ‪ .‬ﺟﻮﺭ ﻣﻄﺒﻮﻋﯽ ﮔﯿﺞ ﺑﻮﺩﻡ‪ .‬ﺗﻨﻢ ﮔﯿﺞ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﮐﺎﺭی ﮐﻪ ﻣَﺮﺩَﻡ ﺑﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻫﺮ ﺭوﺯ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖﻫﺎ ﻫﻢ ﺭوﺯی ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ‪ .‬ﯾﺎﺩﺕ ﻫﺴﺖ ﻋﺰﯾﺰﻡ؟ ﺍﻣﺎ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﻋﺰﯾﺰﻡ‪ ،‬ﻣﻦ ﺍوﻥ ﺩﺧﺘﺮﺑﭽﻪی‬ ‫ﺗﻮی ﻗﻄﺎﺭ ﺭو ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩﺍﻡ‪ .‬ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﻤﻪی ﺍوﻥ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﻗﻄﺎﺭ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺩﺭ ﯾﮏ ﻓﯿﻠﻢ ﺍﺗﻔﺎﻕ‬ ‫ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ‪ .‬ﻣﯽﺩوﻧﯿﺪ ﺁﻗﺎ! ﺍو ﺯﻥ ﺟﻮوﻥ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮﺩ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩی ﻗﻄﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﺮﻩی ﮐﻮﻩﻫﺎی ﺁﻟﭗ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪،‬‬ ‫ﺫﻫﻨﺶ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﭘﯽ ﺧﯿﺎﻝﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﮑﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪی ﭼﺸﻤﺶ ﭼﮑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﭘﺎک ﮐﺮﺩ‪ .‬ﺩﻣﺎﻏﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻌﺬﺭﺕ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮﺍﻡ‪ .‬ﺑﻌﺪﺵ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﯾﺰﻡ ﭘﻨﯿﺮ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩی ﮐﺎﻓﯽ ﻫﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻨﯿﺮ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩی ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎ ﮐﻪ ﺭﻓﺖ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﻣﺤﯿﻂ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩ‪.‬‬ ‫ﺍﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻇﺎﻫﺮﺍً ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍو ﺑﻨﺪ ﺑﻮﺩ و ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺍو ﻧﺒﻮﺩ‪ ،‬ﺣﻀﻮﺭ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﯽﻣﻌﻨﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺯﻥﻫﺎ‪.‬‬

‫ﺍو ﺟﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ‪.‬‬ ‫ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ‬‫ﺁﻧﺪﺭﻩﺁ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺨﺮ ﺷﻨﺎ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍو ﺭﺍ ﻣﯽﺩﯾﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﺩﺧﺘﺮ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭ ﺁﺏ‪ .‬ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎی ﮐﺸﯿﺪﻩ‪ .‬ﺑﺪﻥ وﺭﺯﯾﺪﻩ‪ .‬ﺳﺮﺵ‬ ‫ﺭﺍ ﺗﻮی ﺁﺏ ﻓﺮوﻣﯽﺑﺮﺩ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪﺍی ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﯿﺮوﻥ ﺑﯿﺎوﺭﺩ‪ .‬ﺳﺮﯾﻊ ﺷﻨﺎ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ﺩﻟﺶ ﺁﺷﻮﺏ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﺍﯾﻦ وﯾﻼ ﺭو ﺗﺎﺯﻩ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﺩﯾﻮ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺳﺎﺣﻞ ﺟﻨﺎﺯﻩی ﺯﻧﯽ ﭘﯿﺪﺍ‬ ‫ﺷﺪﻩ‪ .‬ﻓﮑﺮﺵ ﺭو ﺑﮑﻨﯿﺪ! ﺩﺭ ﺳﺎﺣﻞ‪ .‬ﺁﺏ ﺟﻨﺎﺯﻩی ﺯﻥ ﺭو ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺁﺷﻐﺎﻝ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ‪-‬‬ ‫ی ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﻣﺮﺩﻩ‪ .‬وﺍﻗﻌﺎً ﻏﻢﺍﻧﮕﯿﺰﻩ‪ .‬ﺁﻣﺎﺭ ﻗﺘﻞ و ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ ﭼﺮﺍ؟ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻧﻬﺎﯾﺖ‬ ‫ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﯿﻪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﻪی ﺍﯾﻦ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺑﮑﻨﻪ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻗﺪﺭﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪.‬‬ ‫ﻃﻮﺭی ﺑﻪ ﺍو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻧﻈﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺍﯾﻦﻃﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﺁﻗﺎ؟ ﺷﻤﺎ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟ ﻣﻦ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ‪ .‬ﻗﺪﺭﺷﻨﺎﺳﯽ ﮐﺎﺭیﺳﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﭘﺴﻨﺪﯾﺪﻩ‪ .‬ﺍﯾﻦ‬ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﺭﻓﺖ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ و ﺑﻪ ﺁﻧﺪﺭﻩﺁ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺨﺮ ﺷﻨﺎ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺩﺭﯾﺎ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍو‬ ‫ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺍﻣﺮوﺯ ﺑﻪ ﺳﻦ و ﺳﺎﻝ ﺁﻧﺪﺭﻩﺁ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ .‬ﺩﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍو ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻣﯽﺯﺩ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ‬ ‫ﺗﻬﻮﻋﺶ ﮐﺎﻫﺶ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻣﯽﺯﺩ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﺫﺑﻪی ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺟﺎﺫﺑﻪی ﺯﻣﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﯾﺪ؟ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎﻫﺎ ﺭو‬ ‫ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽﮐﺸﻪ؟ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺟﺎﺫﺑﻪی ﺯﻣﯿﻦ‪ .‬ﮐﺸﺎﮐﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺁﺩﻡ ﺭوﺯی ﺗﻤﻮﻡ‬ ‫ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺗﺎ ﺍوﻥ وﻗﺖ‪ ،‬ﭼﻄﻮﺭ ﻣﯽﺷﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﺸﺎﺭ ﺭو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮﺩ؟‬ ‫ ﺣﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺑﻪ‪ ،‬ﺁﻗﺎ؟‬‫ﺻﺪﺍی ﻫﻖ ﻫﻖ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎ ﺍﺯ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ .‬ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ ﺭوی ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺒﻞﻫﺎ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺳﺨﺖ ﻧﻔﺲ‬ ‫ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﭼﻬﺮﻩﺍﺵ ﺩﺭﻫﻢ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺯﺟﺮ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ؟ ﺩﺭ‬ ‫ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ و ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺖ‪ .‬ﺁﻧﺪﺭﻩﺁ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﺳﺘﺨﺮ ﺭوی ﺷﮑﻢ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎﻻی ﺳﺮ ﺍو ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ‪.‬‬ ‫ﻗﻄﺮﻩﻫﺎی ﺁﺏ ﺭوی ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺮﻧﺰﻩی ﯾﮏ ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﺍﻥ‪ .‬ﻣﻬﺮﻩﻫﺎی ﺳﺘﻮﻥ ﻓﻘﺮﺍﺗﺶ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺧﻂ ﮐﻤﺮ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪.‬‬ ‫ﭘﺎﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ و ﮐﺸﯿﺪﻩ و ﺭﺍﻥﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺷﺘﯿﺎﻕ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﺪﺭﻩﺁ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﺍو ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮک‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺯﺩ و ﺍﺯ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺖ‪ ،‬ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺷﻨﯽ ﮔﺬﺷﺖ و ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺭﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﮐﻮﭼﻪ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﺯ ﺩوﺭ‬ ‫ﺻﺪﺍی ﺯﻧﺠﺮﻩﻫﺎ ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ .‬ﺩﻗﯿﻘﻪﺍی ﺑﻪ ﺁوﺍﺯ ﺯﻧﺠﺮﻩﻫﺎ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩ‪ .‬ﺩﺭ ﻫﻤﻪی ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺯﻧﺠﺮﻩﻫﺎ ﺍﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﺖ ﻧﺒﻮﺩ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺳﺮﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻠﺶ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺍﺯ ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥﻫﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮﺩ‪ .‬ﺍﺯ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﺩﯾﮕﺮ و ﺍﺯ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﺩﯾﮕﺮ‬ ‫ﺩﺭﻣﯽﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺪوﻥ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﺪی ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﺭو ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪی ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﺯوﺩ ﺑﻪ‬ ‫ﺁﺧﺮ ﻫﻤﻪی ﺭﺍﻩﻫﺎ و ﺧﯿﺎﺑﺎﻥﻫﺎ و ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﻣﯽﺭﺳﺪ‪ .‬ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ و ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﺎ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ و ﺍﺯ ﺁﻥ‬ ‫ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍی ﻫﻤﯿﻦ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﺭﺍ ﺩوﺳﺖ ﻣﯽﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﻓﺮﯾﺒﯽ‬ ‫ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﺒﻮﺩ‪ .‬ﻫﻤﺎﻥﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺩوﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﺭﺳﯿﺪ و ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺩﯾﮕﺮ‬ ‫ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺮﺩی ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ و ﺯﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮی ﻧﻮﺭﺱ ﮐﻪ‬ ‫ﺁﻧﺪﺭﻩﺁ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪی وﯾﻼﯾﯽ و ﺍﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﻗﺴﻄﯽ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ و ﺗﻮﺯﺭﺩ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ و‬ ‫ﺁﻥ ﺍﺷﮏﻫﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﯽﺷﺎﻥ ﻣﯽﺭﯾﺨﺘﻨﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﺷﻬﺮ‪ .‬ﯾﮏ ﺩﻋﻮﺕ و ﯾﮏ ﺧﺎﻃﺮﻩ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﺩﮔﯽ‪.‬‬

‫ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ؟ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﻡ ﺩﺭ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﮐﺎﭘﺸﻨﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻦ‬ ‫ﺩﺭﻧﯿﺎوﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰﺵ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩ‬ ‫ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻮﻫﺎی ﺯﻥﻫﺎ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽﺷﺎﻥ ﭘﯽ ﺑﺮﺩ‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ‬ ‫ﺣﺎﺩﺛﻪﺍی ﺑﯽﺩﻟﯿﻞ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻤﯽﺍﻓﺘﺪ‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺮوﺯ ﻣﻨﻄﻖ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺭﺍ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺣﻖ ﺩﺍﺭﯾﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺳﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽﺗﺎﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻤﯽﺍﻓﺘﺎﺩ‪ ،‬ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽﺗﺎﻥ ﭼﯿﺰی ﮐﻢ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺁﺭﺯوی ﻣﺮگﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ‪ .‬ﺍﯾﻦ ﺳﻪ – ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺁﺧﺮ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ‬ ‫ﺑﻮﺩ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﺁﺭﺯو ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ و ﺯﻧﻢ و ﺩو ﺗﺎ ﺑﭽﻪﺍﻡ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﺭﻫﺎ‬ ‫ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﻣﺠﺴﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻮی ﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﯾﻢ و ﺗﺼﺎﺩﻑ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺷﺐﻫﺎ ﻗﺒﻞ‬ ‫ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺒﺮﺩ‪ ،‬ﺑﯿﻦ ﺧﻮﺍﺏ و ﺑﯿﺪﺍﺭی ﺩﺭ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺻﺤﻨﻪﺍی ﺩﺭ ﯾﮏ ﺣﺎﺩﺛﻪی ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﺯﻥ و ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ‬ ‫ﮐﺸﺘﻦ ﻣﯽﺩﺍﺩﻡ‪ .‬ﺁﻥ ﻫﻢ ﻫﺮﺷﺐ‪ .‬ﺧﻨﺪﻩﺩﺍﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪﻡ‪ .‬ﺑﺮﺍی ﻫﻤﯿﻦ وﻗﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ‪،‬‬ ‫ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮐﺸﺘﻢ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ وﻗﺘﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی‬ ‫ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺩﺳﺖﮐﻢ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﺭﺯوﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻣﻦ ﺁﺭﺯوی ﻣﺮگ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻢ‪ .‬ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ‬ ‫ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺁﺭﺯوی ﻣﺮگ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﻡ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﺭﺯو ﻫﻢ ﺭﺳﯿﺪﻡ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﻟﯿﻠﺶ ﺑﮕﺮﺩﻡ؟‬ ‫ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭوی ﺗﺎﮐﺴﺘﺎﻥﻫﺎ و ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩ و ﺟﺰ ﺻﺪﺍی ﯾﮑﻨﻮﺍﺧﺖ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺍﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻞ ﺻﺪﺍﯾﯽ‬ ‫ﻧﻤﯽﺁﻣﺪ‪ .‬ﺟﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺵ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺍوﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﺩﻩ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ﺍﻣﺎ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﺩﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﯾﮏ ﺟﺎﺩﻩی ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﺩﻩی‬ ‫ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽ ﺩﯾﮕﺮیﺳﺖ‪ .‬ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﺗﻨﻬﺎی ﺩﯾﮕﺮی ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺴﺖ ﻧﺒﻮﺩ‪ .‬ﻣﺪﺕﻫﺎ‬ ‫ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﺴﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁﻥ ﺳﺮﺧﻮﺷﯽ ﺳﺮ ﺷﺐ ﻫﻢ ﺟﺎی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻮﻗﻔﮕﺎﻫﯽ‬ ‫ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ‪ .‬ﮐﺎﻣﯿﻮﻧﯽ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎ ﻧﻮﺭ ﺍﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻞ ﺷﻌﺎﻋﯽ ﺍﺯ ﺗﻮﻗﻔﮕﺎﻩ ﺭوﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ﺩﺭ ﺷﻌﺎﻉ ِ ﻧﻮﺭ ﺯﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﺎﻣﯿﻮﻥ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺯﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﺷﯿﻪی ﺭﺍﻩ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ‪ ،‬و وﻗﺘﯽ ﮐﺎﻣﯿﻮﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ‬ ‫ﺑﺮﺍی ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﺳﺖ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ‪ .‬ﺯﻥ‪ ،‬ﺩﺍﻣﻦ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ و ﭘﯿﺮﻫﻨﯽ ﺑﺎ ﺁﺳﺘﯿﻦﻫﺎی ﺣﻠﻘﻪﺍی ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎی‬ ‫ژوﻟﯿﺪﻩﺍﺵ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭوی ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﮐﻪ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﺯﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺍﺳﭙﺎﻧﯿﺎﯾﯽ ﭼﯿﺰی‬ ‫ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺍﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫ﺯﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺪوﻡ ﻃﺮﻑ ﻣﯽﺭﯾﻦ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻘﺼﺪ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ‪.‬‬ ‫ﺯﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺧﺮ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﻣﯽﺭﺳﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﺎﻧﯿﻠﻮﺱ ﺳﻮﺭ ﻣﺮ‪ .‬ﺍﮔﻪ ﻣﺴﯿﺮﺗﻮﻥ ﺍوﻥﻃﺮﻓﺎﺱ‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﺑﺒﺮﯾﻦ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻮﺍﺭ ﺷﯿﻦ‪ .‬ﺑﺮﯾﻢ‪.‬‬ ‫ﺻﺪﺍی ﺯﻥ ﺩوﺭﮔﻪ ﺑﻮﺩ و ﺩﺳﺖﻫﺎﺵ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎی ﻇﺮﯾﻒ و ﭘﺎﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺯﻧﺎﻧﻪﺍی ﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﺍﺯ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ‬ ‫ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻟﯿﺰﺍ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫ﺍﺳﻤﺶ ﺍﺣﻤﺪ ﻧﺒﻮﺩ‪ .‬وﻟﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺍﺣﻤﺪﻡ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺮﮐﯽ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﻋﺮﺑﯽ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻘﺮﯾﺒ ًﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭﻩ ﺑﺰﻥ ﺑﻐﻞ ﻣﻦ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﻢ‪.‬‬ ‫ﺟﺎﺩﻩ ﺑﺎﺭﯾﮏ ﺑﻮﺩ و ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽ‪ .‬ﻧﻤﯽﺷﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺣﺎﺷﯿﻪی ﺟﺎﺩﻩ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﯽﺷﻪ‪ .‬ﺟﻠﻮﺗﺮ‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮﺩﻡ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻪ ﻋﺮﺑﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﺮک‪ .‬ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﻢ‪ .‬ﺍﺳﻤﻢ ﺍﺻﻼً ﺍﺣﻤﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﯾﮕﻪ ﺑﺪﺗﺮ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭی ﻫﺴﺘﯽ ﮔﻪ ﺧﻮﺭﺩی ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪی‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭘﯿﺶ ﻣﯽﺁﺩ‪ .‬ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻦ‪.‬‬ ‫ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﺜﺎﻓﺖ! ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﺁﺷﻐﺎﻝ! ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮﺩﻩﺍی‪ .‬ﻫﻨﺮ ﺗﻮ ﺍﺻﻼً ﺩﺭ ﺗﺤﻤﻞ ﺍﯾﻨﺠﻮﺭ‬ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ ،‬ﻟﯿﺰﺍ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺯﺩ و ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺭوی ﺯﺍﻧﻮی ﺍو‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪی؟‬ ‫ﺩﺳﺖ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭوی ﺯﺍﻧﻮﯾﺶ ﮐﻨﺎﺭ ﺯﺩ‪ .‬ﺑﻪ ﺍو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻩ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﻟﯿﺰﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﯿﻒ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﮑﯿﻪ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ‪ ،‬ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﺮﺏﻫﺎﻡ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﻋﺮﺏ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﺍﺻﻼً ﺗﻮ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﮕﺮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟‬ ‫ﺯﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ‪ .‬ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪی ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺍو ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ‪ .‬ﺁﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ ﺩﺍﺩﻩ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬ ‫ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺭﺳﯿﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﺁﺩﻡ ﺑﯽﭘﻨﺎﻩ ﺩﯾﮕﺮ‪ .‬ﻣﺨﺰﻥ ﻣﺘﺤﺮک و ﺟﺎﻧﺪﺍﺭی ﺑﺮﺍی ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻣﺮﺽﻫﺎ‪ .‬ﯾﮏ‬ ‫ﺯﻥ ﺩﮔﻮﺭی‪ .‬ﻣﻌﻠﻮﻡﺍﻟﺤﺎﻝ و ﺩﮔﻮﺭی‪ .‬ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺍﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﺳﻬﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ؟ ﯾﮏ ﺯﻥ ﺩﮔﻮﺭی‪ ،‬ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ؟ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮﺵ ﺭﻓﺖ ﭘﯽ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎی ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ‪ .‬ﭘﯽ ﺍﻣﺜﺎﻝ‬ ‫ژﺍﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﻒ و ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻨﺎ و ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﻮﺭﺳﯿﺪﻩﺷﺎﻥ ﮐﻪ ﺁﻥﻃﻮﺭ ﺑﺎ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺑﻪ ﺍو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺩﺭﯾﺎ ﻧﺒﻮﺩ‪ ،‬ﺍﮔﺮ‬ ‫ﻣﯽﺷﺪ ﺟﺎﺫﺑﻪی ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ ﺑﺪوﻥ ﺁﺏﻫﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮﺩ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﺬﺭﺵ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽﺍﻓﺘﺎﺩ‪ .‬ﭼﺮﺍ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺮﺍی ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﺩﻟﯿﻠﯽ وﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮﺩ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻥ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﮔﻪ ﺧﻮﺷﺖ ﻧﻤﯽﺁﺩ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﻮ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭﻩ ﺍﺻﻼً ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻧﻤﯽﺷﻢ‪ .‬ﭼﺸﻤﺖ ﮐﻮﺭ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﺳﻮﺍﺭﻡ ﻧﮑﻨﯽ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﮔﻪ ﻣﯽﺩوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮﻩ ﭘﺴﺘﻢ ﻣﯽﺧﻮﺭی ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﺟﺪﻡ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪﻡ ﺳﻮﺍﺭﺕ ﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺯﻥ ﮐﻪ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻟﯿﺰﺍ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ‪ ،‬ﺯﺩ ﺯﯾﺮ ﺧﻨﺪﻩ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺻﺪﺍی ﻗﻬﻘﻬﻪی ﺧﻨﺪﻩﺍﺵ ﺑﻪ ﺻﺪﺍی ﺧﻨﺪﻩﻫﺎی‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﻣﺴﺖ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﺗﺮﺳﯿﺪ‪ .‬ﺭﺍﺩﯾﻮ ﺭﺍ ﺭوﺷﻦ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﺭﺍﺩﯾﻮ ﺭوی ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﻩی ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺟﺎﺯ ﺗﻨﻈﯿﻢ‬ ‫ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺟﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﺯﺍﺕ ﺑﺰﺭﮔﺮﺍﻫﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺯ ﺍﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﻣﯽﺭﺳﯿﺪ‪ .‬ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﺁﻥ ﺳﻮی ﺗﺎﮐﺴﺘﺎﻥﻫﺎ ﺩﺭﯾﺎی ﻣﺪﯾﺘﺮﺍﻧﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺩﯾﺪ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻮی ﺩﺭﯾﺎ‬ ‫ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﻫﻮﺍی ﺗﺎﺯﻩ ﺗﻬﻮﻋﺶ ﺭﺍ ﮐﻤﯽ ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯽﺩﺍﺩ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﺽ ﮐﻨﯿﺪ ﭼﻮﺑﺪﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﯾﺪ‪ .‬ﻓﺮﺽ ﮐﻨﯿﺪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﻗﺪﻡ ﻣﯽﺯﻧﯿﺪ‪ .‬ﻫﻮﺍ ﺁﻓﺘﺎﺑﯽﺳﺖ‪ .‬ﯾﮏ ﺭوﺯ‬ ‫ﺯﯾﺒﺎ‪ .‬ﺍﻣﯿﺪﺑﺨﺶ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻗﺪﻡﺯﻧﺎﻥ ﮔﻞﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼً ﮔﻞﻫﺎی ﺁﻓﺘﺎﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﮐﻪ ﺩوﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﺪ‪ .‬ﯾﺎ ﮔﻞﻫﺎی وﺣﺸﯽ ِ‬ ‫ﺧﻮﺩﺭو ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻋﻼﻗﻪ ﺩﺍﺭﯾﺪ‪ .‬ﺁﯾﺎ ﺑﺎ ﭼﻮﺑﺪﺳﺖ ﻣﯽﺯﻧﯿﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﮔﻞﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﭘﺮﺍﻧﯿﺪ؟ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ‬ ‫ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻮﻫﺎی ﺧﺴﺘﻪﺍﺕ ﻗﺴﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪﺗﺮ ﻧﺸﻨﯿﺪﻩﺍﻡ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ‪ .‬ﺁﺧﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮﻡ‪ ،‬ﺷﻤﺎ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻋﻘﻞ ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﭘﺎک ﭘﺮﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎی ﻓﺮوﺷﻨﺪﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﻃﻼﯾﯽ و ﮐﻮﻥ ﮔﻨﺪﻩ و ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺑﻪ ﺍﺷﮏﻧﺸﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭوﺯ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﻣﺜﻼً ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮔﻨﺎﻫﯽ‬ ‫ﺭﺍ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺸﺘﮏﺷﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﮐﻨﻨﺪ؟ ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﮔﻠﺰﺍﺭ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩ؟ ﮔﻞ ﺁﻓﺘﺎﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﯾﺎ ﮔﻞﻫﺎی ﺧﻮﺩﺭو ﮐﺠﺎ‬ ‫ﺑﻮﺩ؟ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﺑﺮﺍیﺗﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺪﺕﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥﻫﺎی ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻧﺮﻓﺘﻪﺍﻡ‪ .‬ﻣﯽﺩﺍﻧﯿﺪ ﭼﺮﺍ؟‬ ‫ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺩک و ﭘﻮﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺣﻤﺎﻗﺖﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫ﺁﺭﺯوﻫﺎﺷﺎﻥ ﮐﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﯽﺷﻮﻡ‪ ،‬ﺭﺫﺍﻟﺖﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻧﻢ ﺁﺭﺯو ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻦ ﻓﯿﮑﻮﻥ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎﺭﻫﺎ ﭘِﯿﺶ‬ ‫ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺭوﺑﺮو ﻣﯽﺁﻣﺪﻩ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺑﯽﺧﻮﺩ و ﺑﯽﺟﻬﺖ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﺰﻧﻢ ﺗﻮی ﺩﻫﺎﻧﺶ‪.‬‬ ‫ﺟﻮﺭی ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺑﺸﻮﺩ‪ .‬ﺑﻠﻪ ﺧﻮﻥ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﻥ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﺩﺭﯾﺎ‬ ‫ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﺗﺎ ﺳﻪ و ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺒﺢ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻧﻤﯽﺑﺮﺩ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﻨﺪﻡ‪ ،‬ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺧﻮﻥ ﻣﻮﺝ ﺑﺮﻣﯽﺩﺍﺭﺩ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﯽ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﻇﻬﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﻡ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎی ﺑﺪﻧﻢ ﺩﺭﺩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺗﻠﺦ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ‬ ‫ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ‪ .‬ﺍﺯ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍی ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﺧﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ‪ ،‬ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﻧﮓ‬ ‫ﭘﺮﯾﺪﻩ و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﺜﺎﻝ ﯾﺎ ﺑﺎ ﺩو ﺗﺎ ﺳﻮﺍﻝ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﺭوﻧﻢ ﭘﯽ ﺑﺒﺮی‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﻡ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ‬ ‫ﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺁوﺭﺩﻩﺍﯾﺪ؟‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﭘﯿﺶﺗﺮ ﻣﯽﺭﻓﺖ‪ ،‬ﺟﺎﺩﻩ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽﺗﺮ و ﭘﺮﭘﯿﭻ و ﺧﻢﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺮﺍﻩ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ .‬ﺩﺭ‬ ‫ﯾﮏ ﺳﻮ ﮐﻮﻩ ﺑﻮﺩ و ﺩﺭ ﺳﻮﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭﻩ‪ .‬ﺩﺭﯾﺎی ﻣﺪﯾﺘﺮﺍﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻟﮑﻪی ﺳﯿﺎﻩ ﺗﻪ ﺩﺭﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ‬ ‫ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺳﯿﺎﻩ ﮐﻪ ﺗﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻮی ﺩﺭﻩ ﺟﺎﺭی ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻫﯿﭻ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ ﻧﺒﻮﺩ‪ .‬ﻧﻮﺭ‬ ‫ﺍﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻞ ﮔﺎﻫﯽ ﺭوی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎی ِ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺭﺍﻩ ﻣﯽﺍﻓﺘﺎﺩ‪ .‬ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎ ﺩﺭ ﺷﻌﺎﻉ ﺯوﺫﮔﺬﺭ ِ ﻧﻮﺭ ﺍﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻞ ﻃﻮﺭی‬ ‫ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﺮﻥﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﺜﻞ ﻧﺎﻇﺮﺍﻧﯽ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺎﻫﺪ ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻟﯿﺰﺍ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ‪ ،‬ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻫﻨﻮﺯ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺧﻄﻮﻁ ﭼﻬﺮﻩی ﺯﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ‬ ‫ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﻧﻤﯽﺩﯾﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻃﻮﺭی ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﭼﻬﺮﻩﺍﺵ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﮔﺮﻩﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺣﺠﻤﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﻥ‬ ‫ﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻣﺎﺭ ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ و ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺁﺩﻣﯽ ﺩﺭﺁوﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺣﺠﻤﯽ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺧﻮﻥ ﺩﺭ‬ ‫ﺁﻥ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ‪ ،‬ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎ و ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯾﯽ ﺩﺍﺷﺖ و ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍو ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﻟﻮﺩﮔﯽ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﮐﺮﺩ ﮐﺎﺵ ﺁﺩﻡ وﻗﺘﯽ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻣﯽﺯﺩ‪ ،‬ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘﺎک ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﮐﺎﺵ ﺁﺩﻡ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﮑﯽ‬ ‫ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺏﻫﺎ ﺑﭽﮑﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﺁﺏ ﯾﮑﯽ ﺷﻮﺩ؛ ﭘﺎک ﺷﻮﺩ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﺁﻥ وﻗﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﻤﯿﺰﺗﺮ ﻣﯽﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﺜﺎﻓﺘﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻫﺴﺖ؟ ﭘﯿﭻ ﺗﻨﺪی ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮﺍﺷﯿﺒﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽﺭﺍﻧﺪ‪ .‬ﺟﺎﺩﻩ ﺑﯽﺣﺮﯾﻢ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ‬ ‫ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺟﺎﺩﻩ ﺑﺎ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎ ﯾﮑﯽ ﻣﯽﺷﺪ و ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺳﺎﯾﻪی ﮐﻮﻩ ﮐﻪ ﺭوی ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ‬ ‫ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺣﺎﺷﯿﻪی ﺩﺭﻩ ﯾﮑﯽ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﭘﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭوی ﮔﺎﺯ‪ .‬ﺑﺎ ﺩﻧﺪﻩی ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻣﯽﺭﻓﺖ‪ .‬ﺻﺪﺍی ﻣﻮﺗﻮﺭ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺯوﺯﻩی ﯾﮏ ﺣﯿﻮﺍﻥ وﺣﺸﯽ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺯوﺯﻩی ﺗﻤﺪﻥ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺳﻨﮓﻫﺎ و ﺩﺭﺧﺘﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺭوی ﮐﻮﻩ ﺭوﯾﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ‬ ‫ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ﺍﻧﺘﻬﺎی ﺍﻓﻖ ﺳﯿﺎﻩ ﻣﯽﺯﺩ‪ .‬ﺩﺭﯾﺎ ﺣﺘﻤﺎً ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻮﺝ ﺑﺮﻣﯽﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺭوی ﺳﯿﺎﻫﯽ‪ .‬ﮐﯽ ﺻﺒﺢ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮﺩ؟‬ ‫ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﻮ‪ .‬ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ‪ .‬ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺎﺩﻩﺕ ﮐﻨﻢ؟‬‫ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ؟ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪﻩ؟‬‫ ﭼﻪ ﻣﯽﺩوﻧﻢ‪ .‬ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺁﺧﺮ ﺧﻄﻪ‪.‬‬‫ ﺍﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺑﺮﻡ‪ .‬ﺑﺮو ﺗﻮی ﺍوﻥ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ‪ .‬ﺑﺰﻥ ﺑﻐﻞ‪ .‬ﺑﺬﺍﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﺨﻮﺍﺑﯿﻢ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ‪.‬‬‫ ﻧﻪ‪ .‬ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻗﺮﺍﺭﻣﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﻧﺒﻮﺩ‪.‬‬‫‪ -‬ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺳﻨﺖ ﺗﻮی ﺑﺴﺎﻃﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬

‫ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺟﻬﻨﻢ‪ .‬ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﺷﺐ ﻫﻢ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻣﻦ‪ .‬ﺑﺬﺍﺭ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﻬﻤﻮﻧﺨﻮﻧﻪی ﺍﺭﺯﺍﻥ ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺷﻪ‬‫ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻮی ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻋﺠﺐ! ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﺳﻔﺮی ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﻫﻤﺴﻔﺮی ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ﮐﻠﯿﺪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻬﻤﺎﻥﺧﺎﻧﻪﭼﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺧﯿﺎﻟﺶ ﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻣﯽﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ‪ .‬ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻟﯿﺰﺍ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ‪ ،‬ﺩوﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﯿﺸﺨﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﮐﻠﯿﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍو ﻧﺸﺎﻥ‬ ‫ﺩﺍﺩ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻃﺒﻘﻪی ﺩوﻡ‪ .‬ﺍﺗﺎﻕ ﺩوﺍﺯﺩﻩ‪.‬‬ ‫ﻟﯿﺰﺍ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺭﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺭﻓﺖ‪ ،‬ﺗﻼﺵ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﺍﻏﺮﺍﻕﺁﻣﯿﺰی ﺑﺎﺳﻨﺶ ﺭﺍ‬ ‫ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ‪ .‬ﺩﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻫﻢﺯﻣﺎﻥ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﯾﻐﻮﺭ و ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺯﻧﺎﻧﻪی ﺍﻏﺮﺍﻕﺁﻣﯿﺰ وﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﭼﻬﺮﻩﺍﺵ‬ ‫ﻫﻢ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﻏﯿﺮﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ .‬ﺍﺯ ﺯﯾﺎﺩی و ﻏﻠﻈﺖ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍی ﺭﻓﺘﻦ ﺭوی ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﯾﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍو ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ و ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ‬ ‫ﺑﺮوﺩ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺁﻥ وﻗﺖ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ و ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺧﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍوﺳﺖ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ‬ ‫ﻣﺤﻘﺮ ﯾﮏ ﻣﻬﻤﺎﻥﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺍﯾﻦ وﻗﺖِ ﺷﺐ‪ ،‬ﺩﺭ ﯾﮏ ﺷﻬﺮ ﺩوﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﭘﺮ ﻧﻤﯽﺯﺩ‪ .‬ﺑﺎﻧﯿﻠﻮﺱ ﺳﻮﺭ ﻣﺮ‪ .‬ﺩﺭﯾﺎ‬ ‫ﺍﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻃﻌﻤﯽ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﻮﺝﻫﺎ‪ ،‬ﺳﺎﺣﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺷﮑﻞ ﺭﻗﻢ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ ﺷﺐﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮیﺳﺖ و ﺑﺎﺩ ﻣﯽﺁﯾﺪ و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺭوی ﺗﺨﺖ‪ .‬ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﮐﺎﮐﻞ ﯾﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﮐﺎﺝ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻩﺍی ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻧﯿﻤﻪﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﺩوﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﮔﻮﺭﺵ ﺭوﯾﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺪ و ﺍﺯ‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ ﻓﻘﻂ ﮐﺎﮐﻞ ﺩﺭﺧﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ ﻣﯽﺟﻨﺒﺪ‪ .‬ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻟﯿﺰﺍ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ و ﺣﺎﻻ ﻫﻢﺍﺗﺎﻕ و ﻫﻤﺴﻔﺮ‬ ‫ﺍو ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩوﺵ ﺑﮕﯿﺮﺩ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﭼﺸﻢ ﺩوﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺳﻔﯿﺪ و ﮐﻮﺗﺎﻩ‪ .‬ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﯿﺎﻝ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺳﻘﻒ ﺑﻪ ﺍو‬ ‫ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯽﺷﻮﺩ‪ .‬ﺧﯿﺎﻝ ﮐﺮﺩ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺳﻘﻒ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﺗﺎﻕ ﺭوی ﺳﺮﺵ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻏﻠﺖ‬ ‫ﺯﺩ‪ .‬ﮐﺎﺵ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥﺗﺮ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﻮﯾﺲ ﮐﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩﺍی‪ .‬ﺑﻨﻮﯾﺲ ﮐﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﺷﺪ ﭼﯿﺰی ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﻮ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻨﻮﯾﺲ‬ ‫ﮐﻪ ﻏﻢ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺍﺭی‪ .‬ﺍﻻﻥ وﻗﺘﺶ ﺍﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﺶ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭی و ﺑﻨﻮﯾﺴﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩﺍی‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ :‬ﭼﺸﻢ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ‪ .‬ﺍﯾﻦ ﻗﻠﻢ‪ .‬ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﮐﺎﻏﺬ‪ .‬ﯾﮏ وﺭﻕ ﮐﺎﻏﺬ ﺳﻔﯿﺪ ﻣﻘﺎﺑﻞ‬ ‫ﺍو‪ ،‬ﺭوی ﻣﯿﺰ‪ .‬ﺁﻥﺳﻮﺗﺮ ﺯﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﺧﺴﺘﻪﺍﺵ‪ .‬ﯾﮏ وﺭﻕ ﮐﺎﻏﺬ ﺳﻔﯿﺪ و ﻣﻮﺝﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭوی ﻫﻢ ﻣﯽﻏﻠﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ ﺩﺭﯾﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﻮﺷﺖ ﺩﺭﯾﺎ‪ ،‬و وﻗﺘﯽ ﻗﯿﺎﻓﻪی ﺍﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ و ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ‬ ‫ﺍﺯ ﺩﺭﯾﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﺮﺩ‪ ،‬ﺑﺎوﺭﺵ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﯾﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺭﯾﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺍو ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ ﻣﻮﺝ‪.‬‬ ‫ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ ﻃﻮﻓﺎﻥ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺁﯾﺎ ﺁﻥ ﻣﻮﺝ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﺝﻫﺎ ﺑﻮﺩ؟ ﺁﯾﺎ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﻮﺩ؟ ﮐﻠﻤﻪﻫﺎ ﺩﺭوﻍ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﮐﻠﻤﻪﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻪ ﮐﻤﺘﺮ‪ .‬ﺟﺎﯾﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺟﺰﯾﺮﻩی ﮐﺮﺗﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ‬ ‫ﺳﺎﺣﻞ ﭘﯿﺶ ﺯﯾﺮ ﺁﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻮﺝﻫﺎ ﺑﯿﺴﺖ ﻣﺘﺮ ﻃﻮﻝ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ و ﭘﻨﺠﺎﻩ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﭘﻬﻨﺎﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ‬ ‫ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ ﺳﻮﻧﺎﻣﯽ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ ﺁﺗﺸﻔﺸﺎﻥ ﯾﺎ ﺯﻟﺰﻟﻪ‪ .‬ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺩﺭوﻍ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ و ﮐﺎﻏﺬ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ‬ ‫ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺖﻫﺎی ﺍو ﺩوﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺷﻤﺎ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦﺍﯾﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺭﻧﺠﯿﺪﮔﯽ ﺭﻧﺞ ﻣﯽﺁوﺭﺩ‪ .‬ﺭﺍﻩﻫﺎی ﺯﯾﺎﺩی‬ ‫ﻫﺴﺖ ﺑﺮﺍی ﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ‪ .‬ﺑﺮﺍی ﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺭﻧﺞ‪ .‬ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻧﻮﺷﺖ و ﭘﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻇﺮﻑﻫﺎ ﺭﺍ‬ ‫ﺷﮑﺴﺖ‪ .‬ﯾﺎ ﺑﻪ ﮐﯿﺴﻪ ﺑﻮﮐﺲ ﻣﺸﺖ ﺯﺩ‪ .‬ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﭼﻮﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺗﺸﮏﻫﺎ‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﺎﻧﻪﺗﮑﺎﻧﯽ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ‬ ‫ﻣﯽﺭوﻡ‪ .‬ﻣﯽﺭوﻡ ﺳﻔﺮ‪ .‬ﻣﯽﺭوﻡ ﮐﻪ ﺫﺍﺕ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺭوﺯی ﻗﻄﺮﻩﺍی ﺷﻮﻡ و ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﭽﮑﺎﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮﺩ و ﺯﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻤﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺯﻥ ﺑﻮﺩ و ﺍﺯ ﮐﻤﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺮﺩ‪ .‬ﺍﯾﻦ ﺯﻥ ﮐﻪ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﮐﻪ‬ ‫ﺯﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺗﺎﻕ‪ .‬ﺑﺮﻫﻨﮕﯽ ﺍو ﺗﻮﻫﯿﻦﺁﻣﯿﺰ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺩوﺍﻥ ﺩوﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺭﺳﺎﻧﺪ‬ ‫و ﻋﻖ ﺯﺩ‪ .‬ﺍﯾﻦ ﺍوﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﻋﻖ ﻣﯽﺯﺩ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺭﺍﺣﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺍو ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ‪ ،‬ﺯﻥ ﯾﺎ ﻣﺮﺩی ﮐﻪ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻟﯿﺰﺍ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﺭوی ﻟﺒﻪی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ و ﻧﺎﺧﻦﻫﺎی‬ ‫ﺍﻧﮕﺸﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻣﯽﺟﻮﯾﺪ‪ .‬ﺍو ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﯾﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﻓﺮﯾﺐ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻬﻢ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﯾﺐ ﻣﯽﺩﻫﯿﺪ‪ .‬ﺍﺯ ﺩوﮔﺎﻧﮕﯽ وﻗﯿﺢ ﺍﯾﻦ ﺯﻥ ﯾﺎ ﻣﺮﺩ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ﺧﻮﻥ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭوﻧﺶ ﺣﺲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪﺍی ﺭﺍ ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻮﺝﻫﺎ ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﺳﺮﺑﺮﻣﯽﺁوﺭﺩﻧﺪ و ﺭوی ﺷﻬﺮی ﯾﺎ ﺟﺰﯾﺮﻩﺍی ﺁوﺍﺭ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﺝﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﺎﻧﻮﺭﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻮﺝﻫﺎی ﻫﯿﻮﻻوﺍﺭ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩ ﯾﺎ ﻣﺮﺩی ﮐﻪ ﺯﻥ ﺑﻮﺩ و ﺭوی ﻟﺒﻪی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺖ و‬ ‫ﺑﯽﻣﺤﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺳﯿﻠﯽ ﺯﺩ‪ .‬ﻟﯿﺰﺍ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭوی ﺗﺨﺖ‪ ،‬ﻗﻄﺮﻩی ﺍﺷﮑﯽ ﺭوی ﮔﻮﻧﻪﺍﺵ ﭼﮑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎﻟﺶ ﺭﺍ‬ ‫ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ و ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺭوی ﺻﻮﺭﺗﺶ و ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ‪ .‬ﻟﯿﺰﺍ ﺩﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯽﺯﺩ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽﻧﺎﻟﯿﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺍو ﻫﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی‬ ‫ﺷﺒﯿﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺩﺭﺁوﺭﺩ‪ .‬ﺁﺏ ﺩﺭﯾﺎ ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺩﺍﺩ و ﺩﺭ ﺁﺏ ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮﺭﺩ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺭﻓﺖ‬ ‫ﭘﯽ ﯾﮏ ﻣﺮﻍ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭوی ﺻﺨﺮﻩﺍی ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﻮی ﺩﺭﯾﺎ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺍﻫﻤﯿﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ؟‬ ‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺎﻧﻪی ﻫﺮ ﺭﺍﻩ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻏﺎﺯ ﯾﺎ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ‪ ،‬ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ‬ ‫ﮔﺴﺘﺮﻩی ﺩﺭﯾﺎ ﺑﻪ ﺍو ﺗﻌﻠﻖ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻌﻠﻖ و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﺭﯾﺎ‪ .‬ﻣﻮﺝﻫﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﺍﺻﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ و ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﻫﻠﻬﻠﻪﮐﻨﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﺣﺘﯿﺎﻁ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﺁﺏ‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻤﺮﺵ ﻣﯽﺭﺳﯿﺪ‪ .‬ﻣﺮﺩﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮوﺩ ﯾﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ‪ .‬ﻫﻠﻬﻠﻪی ﻣﻮﺝﻫﺎ ﺑﻮﺩ و ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺩﯾﺪ ﺁﺏ ﺑﻮﺩ و ﺁﻥ ﻣﻮﺝﻫﺎی‬ ‫ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺠﯿﺐ ﮐﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺭوی ﻫﻢ ﻣﯽﻏﻠﺘﯿﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﺗﺎﺏ ﺑﺮﻣﯽﺩﺍﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﻗﺪﻡ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺩﺭﯾﺎ ﺍو ﺭﺍ ﻓﺮوﻣﯽﺑﻠﻌﯿﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﺁﺏ ﮐﻪ ﻓﺮوﻣﯽﺭﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺠﻢ ﺳﯿﺎﻝ و‬ ‫ﺯﻻﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﮐﻮﻫﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺭوی ﺳﺮﺵ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺗﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﺍﺯی ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺗﻘﻼ‬ ‫ﻧﻤﯽﮐﺮﺩ‪ .‬ﺩﺳﺖ و ﭘﺎ ﻧﻤﯽﺯﺩ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺩﺭﯾﺎ ﻓﺮوﻣﯽﺭﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺁﺧﻦ‪ -‬ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ‪2007‬‬