Saghi-nameh

‫ﺳﺎﻗﻲ ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ ﺟﺎم ﺁﻓﺮﻳﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﺁﻩ ﺟﺎن ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ درﻳﺪ‬ ‫ﺁﺟﺎ ﺗﻦ ﺁﺷﺪ ﺑﺎر هﻨﮕﺎﻣﻪ اش‬ ‫ﺁﻩ او ﺟﺎن ﺟﺎن اﺳﺖ و ﺟﺎن ﺟﺎﻣﻪ اش‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ ﺧﻮن ﺣﻴﺎت‬ ‫ازو ﺷﺪ روان در رگ ﺁاﻳﻨﺎت‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﺁﻩ ﺧﻮرﺷﻴﺪ رﺧﺸﺎن ﺷﻮم‬ ‫ز ﮔﻨﺞ ﻧﻬﺎن ﮔﻮهﺮاﻓﺸﺎن ﺷﻮم‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ ﺟﺎن ﺑﻬﺎر‬ ‫ازو ﺟﺮﻋﻪ اي ﺧﻮرد و ﺷﺪ ﭘﺮﻧﮕﺎر‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻲ ﺷﺐ در ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺑﺨﻔﺖ‬ ‫ﺳﺤﺮ رﻧﮓ و ﺑﻮ ﮔﺸﺖ و در ﮔﻞ ﺷﻜﻔﺖ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ هﺴﺘﻢ هﻨﻮز‬ ‫هﻤﺎن ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻢ هﻨﻮز‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻲ ﺁﻩ ﺟﺎن در ﺳﺮ ﻣﻲ ﺁﻧﻢ‬ ‫هﻤﻪ ﻋﻤﺮ در ﭘﺎي ﺧﻢ ﻃﻲ ﺁﻧﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ ﭼﻮن ﮔﻞ ﺁﻧﺪ‬ ‫هﻤﻪ ﺑﺎغ ﭘﺮ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﺒﻞ ﺁﻧﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﺁﻩ ﭼﻮن ﮔﻞ ﺑﺨﻮاهﻢ ﺷﻜﻔﺖ‬ ‫ﺁﻩ راز ﺷﻜﻔﺘﻦ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﻧﻬﻔﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ ﭼﻨﮓ ﺻﺒﻮح‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﻣﺎﻳﻪ ﺳﺮ ﺁرد ﺁواز روح‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﺁﻩ اﺳﺐ ﺳﺨﻦ زﻳﻦ ﺁﻧﻢ‬ ‫ﺳﺮود ﺁهﻦ را ﻧﻮ ﺁﻳﻴﻦ ﺁﻧﻢ‬ ‫ﻧﻮاﺳﻨﺞ ﺧﻮش ﺧﻮان ﻣﻦ ﻳﺎد ﺑﺎد‬ ‫ﺁﻩ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻧﻮاي ﺧﻮﺷﻢ ﻳﺎد داد‬ ‫ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ از ﺧﻮد ﺑﺮون‬ ‫ﺳﺮاﭘﺮدﻩ ﺑﺮدﻧﺪ در دﺷﺖ ﺧﻮن‬ ‫ﻧﮕﻪ ﺁن ﺁﻩ راﻩ دﻟﻢ ﭼﻮن زدﻧﺪ‬ ‫ﺁﻩ اﻳﻦ زﺧﻤﻪ در ﭘﺮدﻩ ي ﺧﻮن زدﻧﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ ﭼﻮن ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ‬ ‫ز ﺧﻮن ﺳﻴﺎووش ﻳﺎد ﺁورﻳﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﺁﻩ داغ دﻟﻢ ﺗﺎزﻩ ﺷﺪ‬ ‫ﺳﺮ دردﻣﻨﺪم ﭘﺮ ﺁوازﻩ ﺷﺪ‬ ‫از ﺁﺗﺶ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺟﺎن ﭘﺎك‬ ‫ﺁﻩ ﭘﺎﺁان از ﺁﺗﺶ ﻧﺪارﻧﺪ ﺑﺎك‬ ‫وﻟﻴﻜﻦ ﺑﺪي ﭼﻮن ﺁﻧﺪ داوري‬ ‫ز ﻧﻴﻜﺎن هﻤﺎن ﻃﺸﺖ ﺧﻮن ﺁوري‬ ‫ﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﺁن ﺧﻮن ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻦ‬ ‫ﺳﺰاي ﺳﺘﻤﻜﺎرﻩ ﺁوﻳﺨﺘﻦ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ دﻓﻊ ﮔﺰﻧﺪ‬ ‫ازو ﺟﺴﺖ ﻓﺮزاﻧﻪ ي دردﻣﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﺁﻩ ﺑﺎ داغ و دردم هﻨﻮز‬ ‫ﺳﺮ از ﺟﻴﺐ ﻏﻢ ﺑﺮ ﻧﻜﺮدم هﻨﻮز‬ ‫درﻳﻎ ﺁن ﮔﺮاﻧﻤﺎﻳﻪ ﺳﺮو ﺟﺎن‬ ‫ﺁﻩ ﻧﺎﮔﻪ ﻓﺮو رﻳﺨﺖ ﭼﻮن ارﻏﻮان‬ ‫ﭼﻪ ﭘﺮ ﺧﻮن ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ‬ ‫دﻟﻲ ﺁو ﺁزﻳﻦ ﻏﺼﻪ ﭘﺮ ﺧﻮن ﻧﮕﺸﺖ ؟‬ ‫ﺧﺮدﻣﻨﺪ دﻳﺮﻳﻨﻪ ﺧﻮش ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺴﺖ‬ ‫اﮔﺮ ﻣﺮگ داد اﺳﺖ ﺑﻴﺪاد ﭼﻴﺴﺖ ؟‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ ﭼﻮن روﺷﻨﻲ‬ ‫ﺑﻪ روز ﺁرد اﻳﻦ ﺷﺎم اهﺮﻳﻤﻨﻲ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﺁزﻳﻦ داﻣﮕﺎﻩ هﻼك‬ ‫ﺑﺮ ﺁﻳﻢ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺁن ﺗﺎﺑﻨﺎك‬

‫‪1‬‬

‫ﺟﻬﺎن در رﻩ ﺳﻴﻞ و ﻣﺎ در ﻧﺸﻴﺐ‬ ‫ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ز ﺁب ﺧﺮوﺷﺎن ﻧﻬﻴﺐ‬ ‫ﺁﻩ ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ ‪ ،‬اي ﺷﺐ ﺁﺷﻔﺘﮕﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد اﻳﻦ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﺧﻔﺘﮕﺎن ؟‬ ‫ﻣﮕﺮ ﻧﻮح ﺁﺷﺘﻲ ﺑﺮ ﺁب اﻓﻜﻨﺪ‬ ‫ﺁﻣﻨﺪي ﺑﻪ ﻏﺮﻗﺎب ﺧﻮاب اﻓﻜﻨﺪ‬

‫ﻧﻈﺎﻣﻲ ﮔﻨﺠﻮي‬

‫ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ز ﺑﻴﺪاد ﺷﻮﺋﻴﻢ دﺳﺖ‬ ‫ﺁﻩ ﺑﻲ داد ﻧﺘﻮان ز ﺑﻴﺪاد رﺳﺖ‬ ‫ﭼﻪ ﺑﻨﺪﻳﻢ دل در ﺟﻬﺎن ﺳﺎل و ﻣﺎﻩ‬ ‫ﺁﻩ هﻢ دﻳﻮ ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ و هﻢ ﻏﻮل راﻩ‬ ‫درﻳﻦ ﺑﺎغ رﻧﮕﻴﻦ درﺧﺘﻲ ﻧﺮﺳﺖ‬ ‫ﺁﻩ ﻣﺎﻧﺪ از ﺟﻔﺎ ﺗﺒﺮ زن درﺳﺖ‬ ‫اﮔﺮ ﻋﺎﻗﻠﻲ ﺑﺎ ﮔﻠﻲ ﺧﻮ ﻣﮕﻴﺮ‬ ‫ﺁﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎﻧﺪﻧﺶ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ‬ ‫دو در دارد اﻳﻦ ﺑﺎغ ﺁراﺳﺘﻪ‬ ‫در و ﺑﻨﺪ ازو هﺮ دو ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬ ‫درﺁاز ﺑﺎغ و ﺑﻨﮕﺮ ﺗﻤﺎم‬ ‫ز دﻳﮕﺮ در ﺑﺎغ ﺑﻴﺮون ﺧﺮام‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ از ﺧﻢ دوﺷﻴﻨﻪ ﻣﻲ‬ ‫ﺁﻩ ﻣﺎﻧﺪﺳﺖ ﺑﺎﻗﻲ ز ﺁاوس ﺁي‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳﻴﺎوش ﺷﻮد‬ ‫ﭼﻮ ﻧﻮﺷﺪ دﻣﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﻴﻬﺶ ﺷﻮد‬ ‫ﺑﻴﺎد ﺣﺮﻳﻔﺎن ﻣﺠﻠﺲ ﮔﺮاي‬ ‫ﺁزﻳﺸﺎن ﻧﺒﻴﻨﻢ ﻳﻜﻲ را ﺑﺠﺎي‬ ‫ﭼﻮ دوران ﻣﺎهﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺑﺴﻲ‬ ‫ﺧﻮرد ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﻳﺎد ﻣﺎ هﺮ ﺁﺳﻲ‬ ‫ﻧﺸﺎﻳﺪ ﺷﺪن ﻣﺮﮔﺮا ﭼﺎرﻩ ﺳﺎز‬ ‫در ﭼﺎرﻩ ﺑﺮ ﺁس ﻧﻜﺮدﻧﺪ ﺑﺎز‬ ‫ﺗﺐ ﻣﺮگ ﭼﻮن ﻗﺼﺪ ﻣﺮدم ﺁﻧﺪ‬ ‫ﻋﻼج از ﺷﻨﺎﺳﻨﺪﻩ ﭘﻲ ﮔﻢ ﺁﻧﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺟﺎم ﺁﻳﺨﺴﺮوي‬ ‫ﺁﻩ ﻧﻮرش دهﺪ دﻳﺪﻩ هﺎ را ﻧﻮي‬ ‫ﻟﺒﺎﻟﺐ ﺁن از ﺑﺎدﻩ ﺧﻮﺷﮕﻮار‬ ‫ﺑﻨﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺨﺴﺮوي روزﮔﺎر‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺟﺎم ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻓﺎم‬ ‫ﺑﻤﻦ دﻩ ﺁﻩ ﺑﺮ دﺳﺖ ﺷﺪ ﺟﺎي ﺟﺎم‬ ‫ﭼﻮ زان ﺟﺎم ﺁﻳﺨﺴﺮو ﺁﺋﻴﻦ ﺷﻮم‬ ‫ﺑﺪان ﺟﺎم روﺷﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻴﻦ ﺷﻮم‬ ‫ﺑﻨﺎل اي ﺁهﻦ ﺑﻠﺒﻞ ﺳﺎﻟﺨﻮرد‬ ‫ﺁﻩ رﺧﺴﺎرﻩ ﺳﺮخ ﮔﻞ ﮔﺸﺖ زرد‬ ‫دوﺗﺎ ﺷﺪ ﺳﻬﻲ ﺳﺮو ﺁراﺳﺘﻪ‬ ‫ﺁﻩ ﻳﻮرﺷﺪ از ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬ ‫ﺻﺮاﺣﻲ ﺗﻬﻲ ﮔﺸﺖ و ﺳﺎﻗﻲ ﺧﻤﻮش‬ ‫ﻋﺘﺎب ﻋﺮوﺳﺎن ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮش‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﺮﺳﺖ‬ ‫ﺑﭽﻮن ﻣﻦ ﺁﺳﻲ دﻩ ﺁﻩ ﻣﺤﻨﺖ ﺧﻮرﺳﺖ‬ ‫ﻣﮕﺮ ﺑﻮي راﺣﺖ ﺑﺠﺎﻧﻢ ﺑﺪﻩ‬ ‫ز ﻣﺤﻨﺖ زﻣﺎﻧﻲ اﻣﺎﻧﻢ ﺑﺪﻩ‬

‫ﺧﻮاﺟﻮي ﺁرﻣﺎﻧﻲ‬

‫ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺧﺮد را ﻗﻠﻢ در ﺁﺷﻴﻢ‬ ‫ز ﻣﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻋﻠﻢ در ﺁﺷﻴﻢ‬ ‫ز ﺟﺎم دﻣﺎدم دﻣﻲ دم زﻧﻴﻢ‬

‫‪2‬‬

‫ﺑﻤﻲ ﺁب ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﻏﻢ زﻧﻴﻢ‬ ‫دﻣﻲ ﺧﻮش ﺑﺮ ﺁرﻳﻢ ﺑﺎ هﻤﺪﻣﻲ‬ ‫ﻏﻤﻲ ﺑﺎز ﻧﻮﺷﻴﻢ ﺑﺎ ﻣﺤﺮﻣﻲ‬ ‫ﺁﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻩ ﺑﺰم ﻃﺮب ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺰم ﻃﺮب هﻢ ﻧﭙﺮداﺧﺘﻨﺪ‬ ‫ازﻳﻦ راﻣﮕﻪ دﻳﺮ ﺗﺎري ﻣﻐﺎك‬ ‫ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺮدﻧﺪ ﺣﺴﺮت ﺑﺨﺎك‬ ‫ﺳﺒﻚ ﺑﺎش و رﻃﻞ ﮔﺮاﻧﻢ ﺑﺪﻩ‬ ‫ﺷﺐ ﺗﻴﺮﻩ رﺧﺸﻨﺪﻩ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺪﻩ‬ ‫ﺁﻩ اﻳﻦ ﭼﺮخ زن ﭼﺮﺧﻪ ﺁﺑﻨﻮس‬ ‫ﺑﺴﻲ ﻳﺎد دارد ﭼﻮ رهﺎم و ﻃﻮس‬ ‫ﺁﻩ ﻣﻴﺪاﻧﺪ از ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﺎن ﺣﻲ‬ ‫ﺁﻩ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺁي ﺑﻮد ﺁاوس ﺁي‬ ‫ﺁﻩ دوران ﭼﻮ ﺟﺎم از ﺁف ﺟﻢ رﺑﻮد‬ ‫ﺁﻩ داﻧﺪﺁﻩ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﺪ ﻳﺎ ﻧﺒﻮد‬ ‫ﭼﻮ ﺑﻴﮋن اﻳﻨﺴﺖ ﺑﻴﮋن ﺁﺟﺎﺳﺖ‬ ‫ﭼﻮ ﺑﺮ ﺑﻬﻤﻦ اﻳﻨﺴﺖ ﺑﻬﻤﻦ ﺁﺟﺎﺳﺖ‬ ‫ﺷﻪ دادﮔﺴﺘﺮ ﺳﻴﺎﻣﻚ ﺑﻤﺮد‬ ‫ﺑﻪ ﺑﻴﻦ اي ﺑﺮادر ﺁﻩ ﺑﺎ ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﺮد‬ ‫ﺁﻩ ﭘﻴﺮوز ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﭘﻴﺮوز ﺷﺪ‬ ‫و ﻳﺎ ﺁﻧﻜﻪ از ﺑﺨﺖ ﭘﻴﺮوز ﺷﺪ‬ ‫ﺁﻩ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻴﺮوز ﭘﻴﺮوز ﺑﺨﺖ‬ ‫ﻧﻴﻨﺪاﺧﺖ ﭼﺮﺧﺶ ز ﭘﻴﺮوزﻩ ﺗﺨﺖ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﭘﻴﺮ دﻩ ﻣﻲ ﺑﻪ ﭘﻴﺮان دﻩ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻴﺮ از ﺟﻬﺎن هﻤﭽﻮ ﻣﻴﺮان دﻩ‬ ‫ﻗﺪح در دﻩ اﺁﻧﻮن ﺁﻩ ﻣﺎ در دهﻴﻢ‬ ‫ﺳﺮت ﺁي دهﻴﻢ ارﭼﻪ ﻣﺎ ﺳﺮ دهﻴﻢ‬ ‫درﻳﻦ دﻩ ﮔﺮوهﻲ ﺳﻴﺎوش و ﺷﻨﺪ‬ ‫ﺁﻩ ﭘﻴﺮان دﻩ را ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺁﺷﻨﺪ‬ ‫هﺮ ﺁن ﺷﺎخ ﺳﺮوري ﺁﻩ در ﮔﻠﺸﻨﻲ‬ ‫ﻧﻤﻮداري از ﻗﺪ ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺗﻨﻲ اﺳﺖ‬ ‫هﺮ ﺁن ﭘﺎرﻩ ﺧﺸﺘﻲ ﺁﻩ در ﻣﻨﻈﺮﻳﺴﺖ‬ ‫ﺳﺮ ﺁﻳﻘﺒﺎدي و اﺳﻜﻨﺪرﻳﺴﺖ‬

‫اﺳﻜﻨﺪر ﻧﺎﻣﻪ ﺟﺎﻣﻲ‬

‫دﻻ دﻳﺪﻩ دورﺑﻴﻦ ﺑﺮﮔﺸﺎي‬ ‫درﻳﻦ دﻳﺮ دﻳﺮﻳﻨﻪ دﻳﺮ ﭘﺎي‬ ‫ﺷﺐ و روز او ﭼﻮن دو ﻳﻐﻤﺎﺋﻲ اﻧﺪ‬ ‫دو ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﻋﻬﺪ ﭘﻴﻤﺎﺋﻲ اﻧﺪ‬ ‫دو ﻃﺮار ﺑﻴﺪار و ﺗﻮ ﺧﻔﺘﻪ ﻣﺴﺖ‬ ‫ﭘﻲ ﺁﻳﺴﻪ ﺑﺒﺮﻳﺪﻧﺖ ﺗﻴﺰ دﺳﺖ‬ ‫ز ﻧﻘﺪ اﻣﺎﻧﻲ ﺗﺮا ﺁﻳﺴﻪ ﭘﺮ‬ ‫ﺑﺠﺎن دﺷﻤﻦ ﺁﻳﺴﻪ ﭘﺮ ﺁﻳﺴﻪ ﺑﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﺒﺮت ﻧﻈﺮ ﺁن ﺁﻩ ﮔﺮدون ﭼﻪ ﺁرد‬ ‫ﻓﺮﻳﺪون ﺁﺟﺎ رﻓﺖ و ﻗﺎرون ﭼﻪ ﺁرد‬ ‫ﭘﻲ ﮔﻨﺞ ﺑﺮدﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎر رﻧﺞ‬ ‫ﺁﻧﻮن ﺧﺎك دارﻧﺪ ﺑﺮﺳﺮ ﭼﻮ ﮔﻨﺞ‬ ‫اﮔﺮ ﺧﻮاهﺪت از ﺟﮕﺮ ﺧﻮن ﭼﻜﻴﺪ‬ ‫ﻧﺨﻮاهﺪ ﻧﺼﻴﺐ ﺗﻮ اﻓﺰون رﺳﻴﺪ‬ ‫ﭼﻮ ﺁرد ﻏﻢ ﻣﺮگ ﺑﺮ دل ﺷﻜﺴﺖ‬ ‫ﻧﮕﻴﺮد ﺁﺳﺖ ﻏﻴﺮ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﻳﻜﻲ ﻣﻴﺮﺳﺪ و ﺁن دﮔﺮ ﻣﻴﺮود‬ ‫و ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺨﻮن ﺟﮕﺮ ﻣﻴﺮود‬ ‫ازﻳﻦ رﻓﺘﻦ و ﺁﻣﺪن ﭼﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫دل ﺁﻳﺴﺖ زﻳﻦ رﻩ ﺁﻩ ﺻﺪﭘﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪3‬‬

‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﺁن ﻣﻲ راوﺁي‬ ‫ﺁﻩ ﺻﻴﺪ ﻃﺮب را ﺁﻧﺪ ﻧﺎوﺁي‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ درﻳﻦ دام دل ﻧﺎ ﺷﻜﻴﺐ‬ ‫ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ ﮔﻮش از ﺻﻔﻴﺮ ﻓﺮﻳﺐ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﺑﺮگ ﻋﺸﺮت ﺑﺴﺎز‬ ‫ﻣﻜﻦ در ﺑﺮوي ﺣﺮﻳﻔﺎن ﻓﺮاز‬ ‫ﺁﻩ از دوﻟﺖ ﺷﻪ ﭼﻮ ﺁاوس ﺁي‬ ‫ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺟﺎم و ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ ﻣﻲ‬ ‫زﻧﻴﻢ ﺁﺗﺶ از ﺁﻩ‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﻪ را ﺑﺴﻮزﯾﻢ هﻢ ﺧﺎﻣﻪ‪ ،‬هﻢ ﻧﺎﻣﻪ را‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !ﺑﺎدﻩ در ﺟﺎم ﮐﻦ !ﺑﻪ رﻧﺪان ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ اﻧﻌﺎم ﮐﻦ!‬ ‫ﺑﻪ هﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ ﺧﻮاهﯽ ﻓﺸﺎﻧﺪ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺟﺰ ﺁن از ﺟﻬﺎن ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !ﭘﺮدﻩ ای ﺳﺎز !ﻟﻴﮏ ﺑﻪ هﻨﺠﺎر ﻧﻴﮑﻮ و ﮔﻔﺘﺎر ﻧﻴﮏ‬ ‫ﺑﻪ ﮔﻴﺘﯽ ﻣﺰن ﺟﺰ ﺑﻪ ﻧﻴﮑﯽ ﻧﻔﺲ ﮐﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﺁﯾﻴﻦ ﻧﻴﮑﺎن و ﺑﺲ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !ﺗﺎ ﺟﮕﺮ‪ ،‬ﺧﻮن ﮐﻨﻴﻢ وز اﯾﻦ ﻣﯽ ﻗﺪح را ﺟﮕﺮﮔﻮن ﮐﻨﻴﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﻏﻢ دﯾﺪﻩ را ﺁﻩ و زاری ﺑﻪ اﺳﺖ ﺟﮕﺮﺧﻮاری از ﻣﯽ ﮔﺴﺎری ﺑﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !ﮐﺰ ﻃﺮب ﺑﮕﺬرﯾﻢ ز ﭼﻨﮓ ﻃﺮب ﺗﺎرهﺎ ﺑﺮدرﯾﻢ‬ ‫ز ﭼﻨﮓ اﺟﻞ ﭼﻮن ﻧﺸﺎﯾﺪ ﮔﺮﯾﺨﺖ ز ﭼﻨﮓ ﻃﺮب ﺗﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺴﻴﺨﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !ﺟﺎم دﻟﮑﺶ ﺑﻴﺎر !ﻣﯽ ﮔﺮم و روﺷﻦ ﭼﻮ ﺁﺗﺶ ﺑﻴﺎر!‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﻟﺐ ﺑﺮ ﺁن ﺟﺎم دﻟﮑﺶ ﻧﻬﻴﻢ هﻤﻪ ﮐﻠﮏ و دﻓﺘﺮ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﻧﻬﻴﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !ﺗﻴﺰ ﮐﻦ ﭼﻨﮓ را !ﺑﻠﻨﺪی دﻩ از زﺧﻤﻪ ﺁهﻨﮓ را!‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﻨﺒﻪ از ﮔﻮش دل ﺑﺮﮐﺸﻴﻢ هﻤﻪ ﮔﻮش ﮔﺮدﯾﻢ و دم در ﮐﺸﻴﻢ‬

‫ﺳﺎﻗﯽ ﻧﺎﻣﻪ اﻣﻴﺮ ﺧﺴﺮو دهﻠﻮﯼ‬

‫ﺳﺮم ﺧﺎک ﻣﺴﺘﺎن ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﭘﯽ ﮐﻪ ﺷﻮﯾﻨﺪ ﻧﻘﺶ ﺧﺮد را ﺑﻪ ﻣﯽ‬ ‫ﻓﺮوﺷﻢ ﭼﻮ ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﺑﺎﺷﻢ ﺧﺮاب ﺟﻬﺎن ﺧﺮد را ﺑﻪ ﺟﺎم ﺷﺮاب‬ ‫ﭼﻮ ﻓﺘﻨﻪ اﺳﺖ ﻓﺮهﻨﮓ ﻓﺮزاﻧﮕﯽ ﺧﻮﺷﺎ وﻗﺖ ﻣﺴﺘﯽ و دﯾﻮاﻧﮕﯽ‬ ‫هﺮ ﺁﺑﯽ ﮐﺰ اﻧﺪازﻩ ﺑﻴﺮون ﺧﻮری ﻧﻴﺎری ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﺮﺑﻪ اﻓﺰون ﺧﻮری‬ ‫وﮔﺮ ﺷﺮﺑﺖ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﻮد هﻢ از ﺧﻮردن ﭘﺮ ﮔﺮاﻧﯽ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺠﺰ ﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﻮی ﺑﻴﻬﻮﺷﻴﺶ ﻧﯽ ﺳﻴﺮ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ م ﯾﻨﻮﺷﻴﺶ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ اﻧﺪر ﻗﺪح ﭘﯽ ﺑﻪ ﭘﯽ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻮازی ﻓﺮو رﯾﺰ ﻣﯽ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﻮﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ دهﺪ ز ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺧﻮﯾﺸﻢ رهﺎﯾﯽ دهﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﭘﺮدﻩ هﺎی ﺣﮑﻴﻢ ﮐﺰو ﮔﺸﺖ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﻋﻘﻞ ﺳﻠﻴﻢ‬ ‫ﻧﻮازش ﭼﻨﺎن ﮐﻦ ﮐﻪ ﺟﺎن ﻧﮋﻧﺪ ﺷﻮد رﺳﺘﻪ زﯾﻦ ﻋﻘﻞ ﻧﺎﺳﻮدﻣﻨﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ دردﻩ ﺁن ﺧﻮن ﺧﺎم ﮐﻪ ﺷﺪ ﻗﺮة اﻟﻌﻴﻦ ﻣﺴﺘﺎﻧﺶ ﻧﺎم‬ ‫ﭼﻨﺎن ﮔﻮش ﻣﻦ ﭘﺮ ﮐﻦ از ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻮش ﮐﻪ ﺑﻴﺮون رود ﭘﻨﺪ داﻧﺎ ز ﮔﻮش‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﺟﺮﻩ ی ﻃﻔﻞ وش ﭼﻮ ﻃﻔﻼن ﺑﺒﺮ ﮔﻴﺮ و ﺑﻪ ﻧﻮاز ﺧﻮش‬ ‫ﻧﻮاﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﮐﺮد از ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺰن ﭼﻮب ﺗﺎ ﺑﺎز ﮔﻮﯾﺪ درﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺟﺎم ﺷﺎدی ﻓﺰای ﮐﻪ ﺑﻨﻴﺎد ﻏﻢ را در ﺁرد ز ﭘﺎی‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ راﺣﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ دهﺪ ز ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ ی دهﺮ اﻣﺎﻧﻢ دهﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﺑﺮ ﺑﻂ ﺧﻮش ﻧﻮا ﮐﻪ ﺑﯽ ﻣﻐﺰﯾﺶ ﻣﻐﺰ را ﺷﺪ دوا‬ ‫ﺑﺰن ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﻐﺰ هﻮش ﺑﻪ دل ﺟﺎن ﻧﻮرﯾﺰد از راﻩ ﮔﻮش‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺑﺎدﻩ ی ﺗﻠﺦ ﻓﺎم ﮐﻪ ﺷﻴﺮﯾﻨﯽ ﻋﻴﺶ رﯾﺰد ﺑﻪ ﮐﺎم‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﯾﻨﯽ ﺁرم ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﺴﯽ دﯾﺪم از روزﮔﺎر‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮ ﺑﺎ ﺑﺮﮐﺶ ﺁواز ﺗﺮ دﻣﺎغ ﻣﺮا ﺗﺮ ﮐﻦ از ﺳﺎز ﺗﺮ‬ ‫روان ﮐﻦ ﮐﻪ ﺧﺸﮏ اﺳﺖ رود رﺑﺎب از ﺁن دﺳﺖ ﭼﻮن اﺑﺮ ﺑﺎران ﺁب‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺷﺮﺑﺖ ﺧﻮش ﮔﻮار ﮐﺰو ﺑﺰم ﮔﺮدد ﭼﻮ ﺧﺮم ﺑﻬﺎر‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﭼﻮ در ﺗﻦ در ﺁرد ﺗﻮان ﮔﻞ زرد ﻣﻦ زو ﺷﻮد ارﻏﻮان‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب اﺳﺒﺎب ﻣﯽ ﮐﻦ ﺗﻤﺎم ﺑﺪان ار ﻏﻨﻮن ﺳﺎز ﻃﻨﺒﻮر ﻧﺎم‬ ‫ﮐﻪ ﮔﺮ ﭼﻮن ﻋﺮوﺳﺎﻧﺶ در ﺑﺮ ﻧﻬﯽ ﻣﯽ ﭘﺮ دهﺪ از ﮐﺪوی ﺗﻬﯽ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺑﺎدﻩ ی ﭼﻮن ﻋﻘﻴﻖ ﮐﻪ هﻢ ﮐﻮﺛﺮش ﻧﺎم ﺷﺪ هﻢ رﺣﻴﻖ‬ ‫ﻓﺮو رﯾﺰ ﺗﺎ ﭼﻮن ﺑﮑﺸﺘﯽ ﺷﻮد ﺧﺮاﺑﺎﺗﯽ از وی ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﭼﺎﺷﻨﯽ ﺑﺨﺶ روح ﮐﻪ هﻢ ﺻﺒﺢ ازو ﺧﻮش ﺷﻮد هﻢ ﺻﺒﻮح‬ ‫ﻓﺮو ﮔﻮی و ﻣﺠﻠﺲ ﭘﺮ ﺁوازﻩ ﮐﻦ دل و ﺟﺎن ﻣﯽ ﺧﻮارﮔﺎن ﺗﺎزﻩ ﮐﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎم ﻃﺮب زﻧﺪﻩ ﮐﻦ ﺟﺎن ﭘﺎک ﮐﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﺟﺮﻋﻪ اﺳﺖ ﻣﺮدﻩ ﺑﻪ ﺧﺎک‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﮔﻨﺞ دان ﻧﺸﺎط ﮐﻪ اﻧﺪﯾﺸﻪ را در ﻧﻮردد ﺑﺴﺎط‬

‫‪4‬‬

‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﻧﺸﺎط ﺳﺨﻦ ﻧﻮ ﮐﻨﻴﻢ و زو ﻣﺠﻠﺲ ﺁرای ﺧﺴﺮو ﮐﻨﻴﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ ﺳﺎز ﮐﻦ ﭼﻨﮓ را ﺑﻪ ﻧﺎﻟﺶ درار ﺁن ﭘﺮ ﺁهﻨﮓ را‬ ‫زهﯽ ﮔﻴﺮ ﮐﺰ ذوق ﺁواز وی ﺣﺮﯾﻔﺎن ﻧﮕﺮدﻧﺪ ﻣﺤﺘﺎج ﻣﯽ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺑﺎدﻩ ی ﺧﻮش ﮔﻮار ﮐﻪ ﺗﺎ اﻧﺪوﻩ و ﻏﻢ ﻧﻬﻢ ﺑﺮ ﮐﻨﺎر‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ ارﻣﻐﺎﻧﯽ ﺷﺮاب ﮐﻪ ﻣﺤﺮاب زرﺗﺸﺘﻴﺎن ﺷﺪ ز ﺑﺎب‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﻮاب ﺧﻮش ﮐﺸﻢ ﺁﺗﺶ ﻏﻢ ﺑﺪان ﺁب ﺧﻮش‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺑﺎدﻩ ﺗﺐ ﺷﻜﻦ‬ ‫ﻓﺮو رﻳﺰ در ﺟﺎﻣﻢ ﺁن درد دن‬ ‫ﻏﻤﻲ ﮔﺮ ﺁﺷﺪ زﻳﻦ درد درد‬ ‫ﺑﺮﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﭼﺮخ از ﺗﻪ ﺑﺤﺮ ‪ ،‬ﮔﺮد‬ ‫اﻧﺎ اﻟﺤﻖ ز ﻣﺎهﻲ رﺳﺪ ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻩ‬ ‫زﺧﺮد و ﺑﺰرگ و ﺳﭙﻴﺪ و ﺳﻴﺎﻩ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺑﺎدﻩ ﻻﻟﻪ ﮔﻮن‬ ‫ﺁﻩ ﺁرد ﺑﻪ ﺟﻮش از دل ﺳﻨﮓ ﺧﻮن‬ ‫ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺷﻤﺮ ﺻﺤﺒﺖ دوﺳﺘﺎن‬ ‫ﺁﻩ ﮔﻞ ﭘﻨﺠﺮ و زﻳﺴﺖ در ﺑﻮﺳﺘﺎن‬ ‫درﻳﻐﺎ ﺁﻩ اﻳﺎم ﻓﺮﺻﺖ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫هﻤﻪ ﻋﻤﺮ در ﺧﻮاب ﻏﻔﻠﺖ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ﻧﺪارم ﺁﻧﻮن ﻏﻴﺮ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻲ‬ ‫ز ﭘﻴﺮﻣﻐﺎن ‪ ،‬ﺁخ از اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﻧﻪ دل ز ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد ﻣﺎﻳﻪ اي‬ ‫ﻧﻪ ﺟﺎن را ﺗﻤﻨﺎ ﺑﻮد ﺳﺎﻳﻪ اي‬ ‫ﻣﻲ ﺑﻲ ﺧﻤﺎر ﺁن ﻣﻲ اﺣﻤﺮﺳﺖ‬ ‫ﺁﻩ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ اش ﺳﺎﻗﻲ ﺁوﺛﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﻏﺒﺎري ﺑﻮد ﻧﻪ ﻓﻠﻚ از درش‬ ‫زﺣﻞ ﺁﻣﺘﺮﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﻗﻨﺒﺮش‬ ‫ﻧﺒﻲ ﺁرد از ﺁن ﻧﺴﺒﺖ او ﺑﺨﺎك‬ ‫ﺁﻩ ﻇﺎهﺮ ﺁﻧﺪ رﺗﺒﻪ ﺧﺎك ﭘﺎك‬ ‫زﻣﻴﻦ و زﻣﺎن هﺮ دو در ﻣﺸﺖ او‬ ‫ﺁﻟﻴﺪ دو ﻋﺎﻟﻢ در اﻧﮕﺸﺖ او‬ ‫اﻟﻬﻲ ﺑﺤﻖ ﻧﺒﻲ ﺑﺸﺮ‬ ‫ﺑﺤﻖ ﺁراﻣﺎت اﺛﻨﻲ ﻋﺸﺮ‬ ‫ز ﺧﺎك رﻩ اهﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻲ‬ ‫دﻟﻢ را ﭼﻮ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺁن ﻣﻨﺠﻠﻲ‬ ‫ﺑﺎﻧﺪك ﻏﻤﻲ زان ﺳﺤﺎب اﻣﻴﺪ‬ ‫ﮔﻠﻴﻢ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﺮا ﺁن ﺳﭙﻴﺪ‬

‫اﻣﻴﺪي رازي‬

‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺗﻠﺦ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﮔﻮار‬ ‫ﺁﻩ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺁﻧﺪ ﺗﻠﺨﻲ روزﮔﺎر‬ ‫ﺑﻤﻦ دﻩ ﺁﻩ ﺗﻠﺨﺴﺖ اﻳﺎم ﻣﻦ‬ ‫ز اﻳﺎم ﻣﻦ ﺗﻠﺨﺘﺮ ﺁام ﻣﻦ‬ ‫ﻧﺸﺎﻳﺪ ﺁﺷﻴﺪن درﻳﻦ ﺗﻨﮕﻨﺎي‬ ‫ﺑﺎﻧﺪازﻩ ﺁرزو دﺳﺖ و ﭘﺎي‬ ‫ﻧﺸﺎﻳﺪ ﻧﻬﺎدن درﻳﻦ ﺳﻨﮕﻼخ‬ ‫ﺑﻜﺎم دل ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺎﻣﻲ ﻓﺮاخ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺟﺎم ﮔﻴﺘﻲ ﻧﻤﺎ‬ ‫ﺁﻩ از ﺟﻢ رﺳﻴﺪﺳﺖ دورش ﺑﻤﺎ‬ ‫ﺑﻤﻦ دﻩ ﺁﻩ دوران ﮔﻴﺘﻲ ﻣﺪام‬ ‫ز دﺳﺘﻲ ﺑﻪ دﺳﺘﻲ رود هﻤﭽﻮ ﺟﺎم‬

‫ﺷﺮف ﺟﻬﺎن ﻗﺰوﻳﻨﻲ‬

‫ﻋﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ام زﻳﻦ ﺧﻢ ﻧﻴﻠﮕﻮن‬ ‫ﺁﻩ ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ رﻧﮓ ﺁﻣﺪ ازوي ﺑﺮون‬ ‫ﺟﻬﺎﻧﺮا ﺳﺖ ﺁﻳﻴﻦ ﻧﺎداﺷﺘﻲ‬

‫‪5‬‬

‫ﻓﻠﻚ زود ﺧﺸﻤﻴﺴﺖ دﻳﺮ ﺁﺷﺘﻲ‬ ‫درﻳﻦ ﺑﺎغ ‪ ،‬ﺁش ﺧﺎر ﺷﺪدﻟﺨﺮاش‬ ‫ﻣﻨﻪ دل ‪ ،‬ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺑﺎغ ﺑﺎش‬ ‫ﻧﺒﻴﻨﻲ درﻳﻦ ﺗﻨﮕﻨﺎ هﻤﺪﻣﻲ‬ ‫ﺁﻩ ﺑﺮ دارد از ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﻏﻤﻲ‬ ‫درﻳﻐﺎ ز ﻳﺎران ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ‬ ‫ﺁﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﻳﻜﭽﻨﺪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﮔﺮ‬ ‫درﻳﻐﺎ ز ﻳﺎران ﺧﺎﺁي ﻧﻬﺎد‬ ‫ﺁﻩ رﻓﺘﻨﺪ ﺧﺎﺁدان هﻤﭽﻮ ﺑﺎد‬ ‫ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ هﻤﻪ ﺷﻤﻊ ﻣﺤﻔﻞ ﻓﺮوز‬ ‫ﭼﻮ اﻣﺠﻢ ﺁوردﻩ ﺑﺎ هﻢ ﺑﺮوز‬ ‫هﻤﻪ روز در ﺑﻮﺳﺘﺎن ﻳﺎر هﻢ‬ ‫ﭼﻮ ﮔﻠﻬﺎ ﺷﻜﻔﺘﻪ ﺑﺪﻳﺪار هﻢ‬ ‫درﻳﻐﺎ ﺁﻩ اﻳﻦ دﻳﺪﻩ ﺧﻮﻧﻔﺸﺎن‬ ‫ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺁﻧﻮن هﻴﭻ ازﻳﺸﺎن ﻧﺸﺎن‬ ‫دﻣﻲ ﭼﻨﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺧﺎﻣﺶ ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ز ﻳﺎد ﺣﺮﻳﻔﺎن ﻓﺮاﻣﺶ ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﻳﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ زان ﻏﻤﮕﺴﺎران هﻤﻪ‬ ‫ﻣﻦ وﻏﻢ ‪ ،‬ﺁﻩ رﻓﺘﻨﺪ ﻳﺎران هﻤﻪ‬ ‫ﺑﺒﺎﻟﻴﻦ ﭼﺴﺎن ﺳﺮ ﻧﻬﻢ ﺧﻮاﺑﻨﺎك‬ ‫ﺣﺮﻳﻔﺎن هﻤﻪ ﺁردﻩ ﺑﺎﻟﻴﻦ ز ﺧﺎك‬ ‫درﻳﻐﺎ ﺁﻩ ﭘﺮدﻩ ﻧﺸﻴﻨﺎن راز‬ ‫ﻧﺮﻓﺘﻨﺪ ﺟﺎﺋﻲ ﺁﻩ ﺁﻳﻨﺪ ﺑﺎز‬ ‫ﭼﻪ ﺧﺴﺒﻴﻢ اﻳﻦ درﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ‬ ‫ﺁﻩ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ ﺗﻨﻬﺎ و ﺷﺪ ﻗﺎﻓﻠﻪ‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﺪ درﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ هﻴﭽﻜﺲ‬ ‫ﺗﻔﺎوت ﺑﻮد ﻟﻴﻚ در ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬ ‫ﭘﺲ و ﭘﻴﺶ اﻳﻦ راﻩ ﭼﻮن اﻧﺪﺁﻳﺴﺖ‬ ‫روﻧﺪﻩ اﮔﺮ ﭘﻴﺶ و از ﭘﺲ ﻳﻜﻴﺴﺖ‬ ‫زﻳﺎران دو ﮔﺎﻣﻲ اﮔﺮ واﭘﺴﻴﻢ‬ ‫ﻧﻪ ﺑﺲ دﻳﺮ ﻣﺎﻧﻢ ﺑﺎﻳﺸﺎن رﺳﻴﻢ‬ ‫ﻧﺪاﻧﻴﻢ ﺁﺟﺎ ﻣﻴﺮوﻳﻢ‬ ‫ﭼﺮا ﺁﻣﺪﻳﻢ و ﭼﺮا ﻣﻴﺮوﻳﻢ‬ ‫درﻳﻐﺎ ﺁﻩ ﻧﺎﺑﺮدﻩ راهﻲ ﺑﺠﺎ‬ ‫ﺑﻨﺎ ﺁام ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺪن زﻳﻦ ﺳﺮا‬ ‫ﺁس از ﺳﺮاﻳﻦ ﭘﺮدﻩ ﺁﮔﻪ ﻧﺸﺪ‬ ‫ﺧﺮد را ﺑﺪاﻧﺶ ﺑﺪو رﻩ ﻧﺸﺪ‬ ‫ﭼﻪ ﺧﻮش ﮔﻔﺖ ﭘﻴﺮ ﺧﺮاﺑﺎت دوش‬ ‫ﮔﺮت ﻣﺤﻨﺘﻲ هﺴﺖ ﺟﺎﻣﻲ ﺑﻨﻮش‬ ‫هﻤﺎن ﺑﻪ ﺁﻩ اﻓﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﻣﺴﺖ‬ ‫ﺑﺸﻮﺋﻲ هﻤﻲ دﺳﺖ از هﺮ ﭼﻪ هﺴﺖ‬ ‫ازﻳﻦ ﻣﻲ ﺁﻩ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺮ ﺁراﺳﺘﻢ‬ ‫وﻻي ﻋﻠﻲ وﻟﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺁب زرﻳﻦ ﺣﺒﺎب‬ ‫ﺁﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺒﺎﺑﻲ ازو ﺁﻓﺘﺎب‬ ‫ﺑﻤﻦ دﻩ درﻳﻦ ﺁاخ ﻓﻴﺮوزﻩ رﻧﮓ‬ ‫ﺑﻔﻴﺮوزي ﺷﺎﻩ ﻓﻴﺮوز ﺟﻨﮓ‬ ‫زهﻲ ﺷﻴﺮ دل اردﺷﻴﺮ ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺁز و ﺗﺎزﻩ ﺷﺪ ﻋﺪل ﻧﻮﺷﻴﺮوان‬

‫ﻣﻴﺮزا ﻗﺎﺳﻢ ﮔﻮﻧﺎﺑﺎدي‬

‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن راﺣﺖ روح را‬ ‫ﻣﺪاواي دﻟﻬﺎي ﻣﺠﺮوح را‬ ‫ﺑﻤﻦ دﻩ ﺁﻩ رﻧﺠﻮرم و ﻧﺎﺗﻮان‬ ‫ﮔﻞ زرد ﻣﻦ ﺁن ﺑﻤﻲ ارﻏﻮان‬

‫‪6‬‬

‫ﻧﺠﻮﻳﻢ ﻧﺸﺎط دل از دور دون‬ ‫ﻣﻲ ﻋﻴﺶ زﻳﻦ ﺳﺎﻏﺮ ﺳﺮﻧﮕﻮن‬ ‫ﺑﺪل داﻏﻬﺎ دارم از روزﮔﺎر‬ ‫ﻧﻨﺎﻟﻢ ﭼﺮا هﻤﭽﻮ ﻧﻲ زار زار‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ ﺑﺪل ﺁن ﺑﻪ ﻧﻲ ﺳﺎز ﻋﻮد‬ ‫ﺁﻩ ﻋﻮد ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺑﺮﺁوردﻩ دود‬ ‫زن ﺁﺗﺶ ز ﺑﺎد ﻧﺴﻴﻢ در ﻧﻬﺎد‬ ‫وزان ﺑﺎد ﺧﺎﺁﺳﺘﺮم دﻩ ﺑﺒﺎد‬ ‫‪.......‬‬ ‫ﺛﺮﻳﺎ ﺳﺮﻳﺮ و ﻓﻠﻚ ﺑﺎرﮔﺎﻩ‬ ‫ﮔﻞ ﺑﺎغ اﻗﺒﺎل ﻃﻬﻤﺎﺳﺐ ﺷﺎﻩ‬ ‫ﻗﺒﺎد اﺣﺘﺸﺎم و ﻓﺮﻳﺪون ﺣﺸﻢ‬ ‫ﺳﻔﺎل ﺳﮕﺎل درش ﺟﺎم ﺟﻢ‬ ‫ﺳﺰد ﮔﺮ ﻓﻠﻚ ﺣﺮف هﺎي روان‬ ‫ﺁﻧﺪ ﻧﻘﺶ ﺑﺮ ﻃﺎق ﻧﻮﺷﻴﺮوان‬

‫ﻧﻮﻋﻲ ﺧﺒﻮﺷﺎﻧﻲ‬

‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺗﻮﺗﻴﺎي ﻧﻈﺮ‬ ‫ﺁﻩ ﭼﻮن ﭼﺸﻢ ﺑﺨﺘﻢ ﮔﺪاي ﻧﻈﺮ‬ ‫ﻓﺸﺮدﻩ ﺁن ﭼﻨﺎن ﻏﻢ ﺳﺮاﭘﺎي ﻣﻦ‬ ‫ﺁﻩ ﮔﺸﺖ اﺳﺘﺨﻮان ﺧﻮن در اﻋﻀﺎي ﻣﻦ‬ ‫ﺳﺮاز ﻏﻢ ﭼﻨﺎن ﮔﺸﺖ زاﻧﻮ ﻧﺸﻴﻦ‬ ‫ﺁﻩ زاﻧﻮ ﻧﮕﻴﻦ دان ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻧﮕﻴﻦ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺑﺪر ﻧﺎﺁاﺳﺘﻪ‬ ‫ﺁﻩ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ازو ﭼﻮن ﺑﻬﺎﺁاﺳﺘﻪ‬ ‫ﺑﻤﻦ دﻩ ﺁﻩ اﻧﺪر ﻟﮕﺪ ﺁوب درد‬ ‫ﺳﺮاﭘﺎ ﻣﻼﻟﻢ ﭼﻮ روز ﻧﺒﺮد‬ ‫ﺳﭙﻬﺮا ﺑﺴﺴﺖ اﻳﻦ ﺻﻒ ﺁراﺳﺘﻦ‬ ‫ز دﻟﻬﺎي ﺑﻲ ﺁﻳﻨﻪ ﺁﻳﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻦ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺧﻮن اﻓﺮاﺳﻴﺎب‬ ‫ﺁﻩ ﺁﻳﺨﺴﺮوي دل ﺷﺪ از ﻏﻢ ﺁﺑﺎب‬ ‫ﺣﺮﻳﻒ ﺗﻮ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻧﺤﻴﻔﻲ ﺑﺲ اﺳﺖ‬ ‫ﺁﻩ ﺿﺤﺎك و ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻧﺎر و ﺧﺲ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻮ ﻣﺮد ﺁزﻣﺎﺋﻲ ﺁﻧﺪ درد ﻣﻦ‬ ‫ﭼﻪ ﺑﻴﮋن ﭼﻪ هﻮﻣﺎن هﻤﺎورد ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ ﺑﻴﺎ در ﺟﻬﺎن ﻧﻮ ز ﺗﻮ‬ ‫ﻏﻢ ﺁﺑﺎد دل ﺑﺰم ﺧﺴﺮو ز ﺗﻮ‬ ‫ﻧﻜﻴﺴﺎ ﺻﻔﺖ ﻧﻐﻤﻪ ﭘﺮداز ﺷﻮ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎهﻴﺪ ﺁﻟﻜﻢ هﻢ ﺁواز ﺷﻮ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺟﺎم ﺁﻳﺨﺴﺮو ي‬ ‫از او ﮔﻴﻮ و از ﮔﻴﻮ ﺧﺴﺮو ﻗﻮي‬ ‫ﺑﻤﻲ ﻧﻘﺐ زن دﺧﻤﻪ هﻮش را‬ ‫ﺑﺠﻮش ﺁر ﺧﻮن ﺳﻴﺎوش را‬ ‫ﭼﻮ ﭘﻴﺮان ﻏﻢ رو ﺁﻧﺪ ﺳﻮي ﻣﻦ‬ ‫ﺳﭙﺮ ز ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﺑﺮ روي ﻣﻦ‬

‫ﻏﻴﺎﺛﺎي ﻣﺼﻨﻒ اﺻﻔﻬﺎﻧﻲ‬

‫دﻻ ﺁهﻨﻪ دور و ﻧﻮ ﺷﺪ ﺧﻤﺎر‬ ‫ﺑﻤﻦ ﺗﺎزﻩ ﺁن ﭼﻬﺮﻩ روزﮔﺎر‬ ‫ﺟﻬﺎن ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺧﺎك ﻏﺮور‬ ‫ﺁزو دﻳﺪﻩ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻴﺴﺖ ﺁور‬ ‫زﻣﺎن ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﮔﺮدي ﭼﻨﺎن‬ ‫ﺁﻩ ﺁرد ﺑﻪ ﺳﺮ روز ﻋﻤﺮ ﺁﺳﺎن‬ ‫ﻓﻠﻚ ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﺗﻞ ﮔﻮﻧﻪ اي ﺑﺮ ﺳﺮاب‬ ‫ﺁﻩ از ﺟﻮي او ﺁس ﻧﺨﻮردﺳﺖ ﺁب‬

‫‪7‬‬

‫ﻓﺰون از دو ﺻﺪ رﻩ درﻳﻦ دﻳﺮﻏﻢ‬ ‫ﮔﻞ ﺁﻋﺒﻪ ﮔﺮدﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺻﻨﻢ‬ ‫زﻣﺎن از ﻏﻢ ﻣﺎ ﭼﻪ ﭘﺮوا ﺁﻧﺪ‬ ‫ﺑﺂﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﺁرد او ﺁﻩ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺁﻧﺪ‬ ‫دو روزي ﺑﻘﺎي ﺟﻬﺎن ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫زﻣﺎن ﮔﻞ از ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺣﺒﺎﺑﻴﺴﺖ ﮔﺮدون و ﺑﺎدي دروﺳﺖ‬ ‫ﺗﺮا ﺧﻮد ﮔﻤﺎن اﻳﻨﻜﻪ هﺴﺘﻲ ازوﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎﻳﻦ ﻣﺎﻳﻪ هﺴﺘﻲ ﺳﺰد ﮔﺮﺣﻜﻴﻢ‬ ‫ﭼﻮ ﻧﺎدان ﻧﺪارد ﺟﻬﺎﻧﺮا ﻗﺪﻳﻢ‬ ‫ﻣﺨﻮر ﻏﻢ ﺁﻩ ﻓﺮدا ﺁﺳﻲ زﻧﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻣﻨﻪ دل ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺁﻩ ﭘﺎﻳﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻣﺮا ﺧﻮد ﻏﻢ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن هﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﺮ ﻣﻦ هﻢ اﻳﻦ و هﻢ ﺁن هﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫زﻣﺎن ﮔﻞ از دﺳﺖ ﻣﺎ ﻣﻴﺮود‬ ‫ﻧﺪاﻧﻢ ﺁﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁﺟﺎ ﻣﻴﺮود‬ ‫ﭼﻪ ﺳﺎﻗﻲ ﺁﻩ ﻣﻲ ﻣﺴﺖ دﻳﺪار اوﺳﺖ‬ ‫ﺧﺮد هﻤﭽﻮ ﻣﺴﺘﺎن ﭘﺮﺳﺘﺎر اوﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﻓﻜﺮ ﻧﻮروز ﺁن‬ ‫ﺷﺐ ﻋﻴﺪ ﻣﺎ را ﺑﻤﻲ روز ﺁن‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ رﺳﺘﻢ ﺁﻧﺪ زال را‬ ‫ﺁﻧﺪ ﻋﻴﺪ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺳﺎل را‬

‫ﻣﻴﺮزا ﻏﺎزي ﺗﺮﺧﺎن‬

‫ﭘﺮﻳﭽﻬﺮﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺑﻬﻨﮕﺎم ﮔﻞ‬ ‫ﺁدورت زداي از دل ﻣﺎ ﺑﻤﻞ‬ ‫ﻣﺮا ﭘﺎي ﺷﺎدي هﻤﻲ در ﮔﻠﺴﺖ‬ ‫ﮔﺮﻳﺒﺎن اﻧﺪوﻩ و دﺳﺖ دﻟﺴﺖ‬ ‫اﮔﺮ هﻮﺷﻤﻨﺪي و ﭘﺎﺁﻳﺰﻩ راي‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺷﻮ زﻳﻦ ﺳﭙﻨﺠﻲ ﺳﺮاي‬ ‫ﺗﻮﺗﺎ هﻲ زﻧﻲ اﻳﻦ ﺳﺮاي ﻓﺴﻮس‬ ‫ﺁﻧﺪ روز ﻋﻴﺶ ﺗﺮا ﺁﺑﻨﻮس‬ ‫ﻓﻠﻚ ﭘﻴﺮزاﻟﻴﺴﺖ ﺑﻲ ﺁﺑﺮوي‬ ‫ازو ﺁب و رﻧﮓ ﺟﻮاﻧﻲ ﻣﺠﻮي‬ ‫ازو ﮔﺮ ﺗﻤﻨﺎ ﺁﻧﻲ ﻣﺮدﻣﻲ‬ ‫زﻧﺪ ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﺷﻴﺸﻪ ﺁدﻣﻲ‬ ‫اﻣﻴﺪ ﻧﻜﻮﺋﻲ ازو داﺷﺘﻦ‬ ‫ﺑﻮد ﺗﺨﻢ در رهﮕﺬر ﺁاﺷﺘﻦ‬ ‫ﺑﺴﻮي ﺧﺮاﺑﺎت ﮔﺎﻣﻲ ﺑﺰن‬ ‫ز دﺳﺖ ﺳﺒﻮ ﭼﻨﺪ ﺟﺎﻣﻲ ﺑﺰن‬ ‫ﺟﮕﺮ ﺧﺴﺘﮕﺎن را ﺻﻼﺗﻲ ﺑﺪﻩ‬ ‫ﺑﻴﻚ ﺟﺮﻋﻪ ﻣﻲ ﺻﻔﺎﺋﻲ ﺑﺪﻩ‬

‫ﻣﻮﻻﻧﺎ اﺻﻔﻬﺎﻧﻲ‬

‫ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺑﺴﺘﺎن ﺁﻧﻴﻢ‬ ‫ﺑﻮﻳﺮاﻧﻪ ﮔﺸﺖ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺁﻧﻴﻢ‬ ‫ﺧﺮد را ﮔﻞ ﺑﺎدﻩ ﺑﺮﺳﺮ زﻧﻴﻢ‬ ‫ﭼﻮ ﮔﻞ ﺗﺎ دﻣﻲ هﺴﺖ ﺳﺎﻏﺮ زﻧﻴﻢ‬ ‫ﮔﻠﻲ را ﺁﻩ ﺑﻠﺒﻞ ﺑﻮد ﺷﻴﺸﻪ اش‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻴﻢ در ﺑﺎغ دل رﻳﺸﻪ اش‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺮدار ﺳﺎﻗﻲ ﺑﻴﺎ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﭼﺸﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻴﺎ‬ ‫ﺑﺴﻮزان ﻏﻢ ﺟﺎن ﻣﻬﺠﻮر را‬ ‫ﺑﺰن ﻧﺸﺘﺮ اﻳﻦ زﺧﻢ ﻧﺎﺳﻮر را‬ ‫ﻣﻜﻦ ﺗﻜﻴﻪ ﭼﻮن ﺳﺒﺰﻩ ﺑﺮ ﺟﻮﻳﺒﺎر‬

‫‪8‬‬

‫ﺁﻩ ﻧﻲ ﺳﺮوﻣﺎﻧﺪ ﻧﻪ ﮔﻞ ﻧﻲ ﺑﻬﺎر‬ ‫ﺣﺮﻳﻔﺎن ﺁﻩ از ﻣﺎ ﻧﻬﺎن ﺧﻔﺘﻪ اﻧﺪ‬ ‫ز ﺑﺪ ﻣﺴﺘﻲ ﺁﺳﻤﺎن ﺧﻔﺘﻪ اﻧﺪ‬ ‫ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ ﺟﺎﺋﻲ ﺑﺪاﻣﺎن ﺧﺎك‬ ‫ﺁﺷﻴﺪﻧﺪ ﺳﺮ در ﮔﺮﻳﺒﺎن ﺧﺎك‬ ‫ز ﺑﺰم ﺳﺨﻦ ﺷﺎد ﺧﻮاران ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﺷﻜﻴﺒﻲ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪي و ﻳﺎران ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﭼﻮ اﻓﺘﺪ ﮔﺬارم ﺑﻄﺮف ﭼﻤﻦ‬ ‫ﺧﺮوﺷﻢ ز ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫ﺻﺤﻴﻔﻲ ذواﻟﻘﺪر ﺷﻴﺮازي‬

‫ﻋﻴﺎﻧﺖ ﺁﻧﻢ در ﭘﺲ ﭘﺮدﻩ ﭼﻴﺴﺖ‬ ‫ﻧﻴﺎرم ازﻳﻦ ﺑﻴﺶ در ﭘﺮدﻩ زﻳﺴﺖ‬ ‫درﻳﻦ ﭘﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻬﻲ ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮ‬ ‫ﺁﻩ هﻢ ﭘﺮدﻩ دارﺳﺖ هﻢ ﭘﺮدﻩ در‬ ‫ز ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ از ذرﻩ ﻣﺨﻔﻲ ﺗﺮﺳﺖ‬ ‫ز ﭘﻴﺪاﺋﻲ از ﻣﻬﺮ روﺷﻦ ﺗﺮﺳﺖ‬ ‫ز هﺸﻴﺎرﻳﻢ هﻴﭻ ﻧﮕﺸﻮد ﺁار‬ ‫ﮔﺮﻩ زد ﺑﻜﺎر دﻟﻢ روزﮔﺎر‬ ‫ز دوران ﻓﺮاﻣﻮﺷﻴﻢ ﺁرزوﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮﻧﺪان هﻢ ﺁﻏﻮﺷﻴﻢ ﺁرزوﺳﺖ‬ ‫ﺟﻨﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﭘﺮﺧﺎش ﮔﺮدون ﺑﺮد‬ ‫ﺁﻩ ﺗﺎ از دﻟﻢ ﻋﻘﺪﻩ ﺑﻴﺮون ﺑﺮد‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﻳﻚ دو ﺟﺎم دﮔﺮ‬ ‫ﺁﻩ اﻓﺰون ﺷﻮد ﻣﺴﺘﻴﻢ را ﺑﺴﺮ‬ ‫ز ﻣﺴﺘﻲ زﻧﻢ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮدوش ﭼﺮخ‬ ‫ز اﻓﻐﺎن درم ﭘﺮدة ﮔﻮش ﭼﺮخ‬ ‫ﺑﺰﻳﺮ اﻓﻜﻨﻢ ﻃﺎس ﺧﻮرﺷﻴﺪ را‬ ‫ﺑﻬﻢ ﺑﺮزﻧﻢ ﭼﻨﮓ ﻧﺎهﻴﺪ را‬ ‫ﺁﻣﺮﺑﻨﺪ ﺟﻮزا زهﻢ ﺑﮕﺴﻠﻢ‬ ‫زهﻢ دام اﻳﻦ ﺑﻨﺪ ﻏﻢ ﺑﮕﺴﻠﻢ‬ ‫ﻗﻠﻢ ﺑﺸﻜﻨﻢ در ﺁف ﭼﺮخ ﭘﻴﺮ‬ ‫دﺑﻴﺮ ﻓﻠﻚ را ﺑﺪوزم ﺑﻪ ﺗﻴﺮ‬ ‫ﺟﻨﻮن را ﺑﻪ اهﻞ ﺟﻨﻮن واﮔﺬار‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺎدة ﻋﻘﻞ داري ﺑﻴﺎر‬

‫ﻣﻴﺮ ﺳﻨﺠﺮ ﺁاﺷﺎﻧﻲ‬

‫ﺷﻜﺎر ﺣﻤﻞ ﭼﻮن ﺁﻧﺪ ﺁﻓﺘﺎب‬ ‫ﺷﮕﻮﻧﺴﺖ در دﺳﺖ ﺟﺎم ﺷﺮاب‬ ‫ﺑﻪ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺁز ﺑﺨﺖ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﻓﺎل‬ ‫ﺷﻮد در ﮔﻞ ﺻﺒﺢ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﺎل‬ ‫هﻮا ﺷﺪ ﺑﺰم ﻣﺴﺘﺎن ﺁﺟﺎﺳﺖ ؟‬ ‫ﭼﻪ ﺷﺪ ﻣﻲ ﺁﻟﻴﺪ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺁﺟﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﺑﺎ ﺑﺎﻏﺒﺎن در ﺑﻬﺎر‬ ‫ﺁﻟﻴﺪ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺑﻤﺴﺘﺎن ﺳﭙﺎر‬ ‫ﻧﺴﻴﻢ ﭼﻤﻦ ﻣﺤﻤﻠﻢ ﻣﻲ ﺁﺷﺪ‬ ‫ﺑﮕﻠﮕﺸﺖ ﺑﺴﺘﺎن دﻟﻢ ﻣﻴﻜﺸﺪ‬ ‫هﻼﺁم اﮔﺮ ﺑﺎدﻩ در ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺁﻩ ﮔﻞ در ﭼﻤﻦ هﻔﺘﻪ اي ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﮔﺸﺖ ﭼﻤﻦ هﺮ ﺳﺤﺮ ﻣﻴﺮوم‬ ‫ﻧﻪ از ﺷﻬﺮ ﺁز ﺧﻮد ﺑﺪر ﻣﻴﺮوم‬ ‫ﺑﺎﻧﺪاز ﻣﺎهﻲ ‪ ،‬ﺑﺮﻧﮕﺬرو‬ ‫ﻟﺐ ﺟﻮي ﻣﻴﺒﻮﺳﻢ و ﭘﺎي ﺳﺮو‬ ‫ﻣﺴﻲ ﺁهﻨﻪ و ﺑﺮ ﺷﻴﺮ ﻣﺴﺖ‬ ‫درﻳﻦ ﻣﻮﺳﻢ ﮔﻞ ﮔﺮ ﺁري ﺑﺪﺳﺖ‬

‫‪9‬‬

‫ﺣﺮﻳﻔﻲ ﮔﺰﻳﻦ و رﻩ ﺑﺎغ ﮔﻴﺮ‬ ‫ﺟﻮاﻧﺎ ﺧﻮﺷﺖ ﺑﺎد اﻳﻦ ﭘﻨﺪ ﭘﻴﺮ‬ ‫ز ﺷﺒﻬﺎ اﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺐ ﻗﺪر ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺮ ﻣﺴﺖ ﻗﺪر ﺷﺐ ﺑﺪر ﺑﻪ‬ ‫ز ﮔﻠﮕﺸﺖ ﻣﻬﺘﺎب ﻧﺘﻮان ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ﺁﻩ ﻣﻲ ﺧﻮش ﺑﻮد ﺧﺎﺻﻪ در ﺁوﭼﻪ ﭘﺸﺖ‬ ‫ﻣﻲ اﻧﺪر ﺳﺮﺳﺖ و ﺟﻬﺎن ﻣﺴﺖ ﺧﻮاب‬ ‫ﺷﺒﻴﺨﻮن ﺗﻮان زد ﺑﺮ اﻓﺮاﺳﻴﺎب‬ ‫ز ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺣﺎﺷﺎﺁﻩ ﺗﺎﺑﻢ ﻋﻨﺎن‬ ‫اﮔﺮ ﭘﻴﺶ راﻩ ﺁﻳﺪم هﻔﺘﺨﻮان‬ ‫ز هﻢ ﻧﺴﺒﺘﺎن ﺷﻜﻮﻩ دارم ﺑﺴﻲ‬ ‫ز ﺑﻲ ﻧﺴﺒﺘﺎن ﺧﻮد ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺁﺳﻲ‬ ‫ﭼﮕﻮﻳﻢ ز ﺁوﺗﺎهﻲ در ﺁﺷﺎن‬ ‫ﺁﻩ ﻋﻴﻦ رهﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﺗﺮﺁﺷﺎن‬ ‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ در دﺧﻞ ﺁوﺷﺶ ﺁﻧﻨﺪ‬ ‫ﺑﺮودت ﺑﺪان ﺣﺪو ﺟﻮﺷﺶ ﺁﻧﻨﺪ‬ ‫ﻣﻦ از ﻏﺼﻪ هﺮ ﺷﺐ ﺑﺨﻠﻮت درون‬ ‫دﻟﻢ ﺑﺮ ﺟﮕﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻮﻧﺴﺖ ﺧﻮن‬

‫ﻣﻠﻚ ﻗﻤﻲ‬

‫ﺧﺮاﺑﺎ ﺗﻴﻢ ﺑﺎدة ﻧﺎب ﺁو‬ ‫ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻴﻢ ﭼﺸﻤﺔ ﺁب ﺁو‬ ‫ﺧﺮاﺑﻢ در ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﺎن ﺁﺟﺎﺳﺖ‬ ‫ﺁﺑﺎﺑﻢ ﻃﺮﺑﮕﺎﻩ ﻣﺴﺘﺎن ﺁﺟﺎﺳﺖ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﺗﻠﺦ و ﺷﻜﺮ هﻢ ﺁﻏﻮش ﺷﻴﺮ‬ ‫ﻃﺮب ﻋﺎم و ﺧﺎﺻﺎن ﺑﻪ ﻣﺤﻨﺖ اﺳﻴﺮ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﭼﻴﺴﺖ ؟ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﺎر و ﮔﻨﺞ‬ ‫ﺁﻩ ﺧﺎﺁش ﺑﻮد ﺁﺷﺖ ﺁﻣﺎس و رﻧﺞ‬ ‫ﻃﻠﺴﻤﻲ ﺑﻬﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺎم ﺁدﻣﻲ‬ ‫وزو دﻳﻮ ﺗﺮﺳﺎن ز ﻧﺎ ﻣﺮدﻣﻲ‬ ‫ﺟﻬﺎن در ﺧﻮر ﺳﻴﺮ دروﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺁﻩ ﺟﻮﻻﻧﮕﻪ ﻳﻚ ﻧﻈﺮ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﻪ اﻓﺴﻮن و ﻧﻴﺮﻧﮓ او ﺳﺮﻣﻨﻪ‬ ‫اﮔﺮ زﻧﺪﻩ اي ﻣﺮدﻩ را دل ﻣﺪﻩ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ اﺳﺘﺨﻮان رﻳﺰﻩ اي‬ ‫ﺳﮕﺎن را ﺑﮕﺮدن در ﺁوﻳﺰﻩ اي‬ ‫ﻣﻴﻔﺸﺎن درﻳﻦ ﻋﺮﺻﻪ ﮔﺴﺘﺎخ ﺑﺎل‬ ‫ﺁﻩ ﮔﺮ رﺳﺘﻢ ﺁﻳﺪ ﺧﻮرد ﮔﻮﺷﻤﺎل‬

‫ﻧﻮراﻟﺪﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻇﻬﻮري ﺗﺮﺷﻴﺰي‬

‫ﺛﻨﺎ ﻣﻴﻜﻨﻢ اﻳﺰد ﭘﺎك را‬ ‫ﺛﺮﻳﺎ دﻩ ﻃﺎرم ﺗﺎك را‬ ‫ﺁﻩ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را ﺻﻮرت ﺟﺎم ازوﺳﺖ‬ ‫ﺷﺮاب ﺷﻔﻖ در ﺧﻢ ﺷﺎم ازوﺳﺖ‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﺎر او رﻧﺪي و زاهﺪي‬ ‫ﺁﻟﺒﮕﺎر او دﻳﺮي و ﻣﺴﺠﺪي‬ ‫ﻳﻜﻲ در ﺣﺮم ﭘﺎي ﺑﺴﺖ ﻧﻤﺎز‬ ‫ﻳﻜﻲ در ﺧﺮاﺑﺎت ﻣﺴﺖ ﻧﻴﺎز‬ ‫ﺑﻬﺎرﺳﺖ ﻧﺮﮔﺲ ﻗﺪح ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﺑﺮوي ﭼﻤﻦ ﻻﻟﻪ ﺳﺎﻏﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﻋﺮوس ﭼﻤﻦ ﮔﺸﺖ رﺷﻚ ﺑﻬﺸﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻃﮕﻲ ﺁﻣﺪ اردﻳﺒﻬﺸﺖ‬ ‫و داع ﭼﻤﻦ ﺁرد ﭘﮋﻣﺮدﮔﻲ‬ ‫هﻮا را ز دم رﻳﺨﺖ اﻓﺴﺮدﮔﻲ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻨﺒﻞ ز ﻣﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻓﺸﺎن‬

‫‪10‬‬

‫ﺁﻩ ﺁوردﻩ از زﻟﻒ ﺳﺎﻗﻲ ﻧﺸﺎن‬ ‫ز ﺟﻮش ﮔﻞ و ﻻﻟﻪ ﺑﺮﻃﺮف ﺑﺎغ‬ ‫زﻣﻴﻦ و زﻣﺎن ﭘﺮ ز ﺟﺎم و اﻳﺎغ‬ ‫ﭼﻨﺎن هﺴﺖ از ﺷﻮق هﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﺴﺖ‬ ‫ﺁﻩ ﺑﺮ دوش ﺷﺎخ اﻓﮕﻨﺪ ﺟﻠﻮﻩ دﺳﺖ‬ ‫ﻣﻴﺎن ﮔﻞ و ﻻﻟﻪ در دﺷﺖ و در‬ ‫ﺧﺮاﻣﺎن ﺧﺮاﻣﺎن ﺻﺒﺎ ﺗﺎﺁﻣﺮ‬ ‫ﺑﮕﻠﺸﻦ ز ﺑﺲ ﺗﺎزﮔﻴﻬﺎي ﺳﺮو‬ ‫زﻣﺮد ﺗﻮان رﻓﺖ در ﭘﺎي ﺳﺮو‬ ‫ﺑﻴﺎ اي ﺑﺨﻮﺑﻲ ﻗﺒﺎد اﺣﺘﺸﺎم‬ ‫ﺧﻤﺖ ﺁﻣﺘﺮﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﺮدار ﺟﺎم‬ ‫ﺑﺪﻩ ﻣﻲ ﺁﻩ ﮔﺮدم ﻓﺮﻳﺪون ﺣﺸﻢ‬ ‫ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺁﻧﻢ ﻣﻐﺰ ﺿﺤﺎك ﻏﻢ‬ ‫ز ﺳﺮ ﺗﺎزﻩ ﺁن ﻋﻴﺶ ﺑﻬﺮام را‬ ‫ﺑﻜﻦ داغ ﺧﻮد ﮔﻮر اﻳﺎم را‬ ‫ﺑﺮو زاهﺪ از ﺻﺎﻓﻲ دل ﻣﻼف‬ ‫ﺁﻩ از درد ﺧﻮاري ﺷﻮي ﺳﻴﻨﻪ ﺻﺎف‬ ‫ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺁﻩ ﺳﻮزﻳﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﺪ‬ ‫ﺟﮕﺮ ﺗﺎﺑﻪ ﻣﺎهﻲ دل ﻧﺸﺪ‬ ‫ﻟﺒﺖ راﻧﺒﻮﺳﻴﺪ ﺗﺒﺨﺎﻟﻪ اي‬ ‫زﺑﺎﻧﺖ ﻧﺸﺪ ﺷﻌﻠﻪ ﻧﺎﻟﻪ اي‬ ‫ﺗﺒﻲ ﺳﻮز در اﺳﺘﺨﻮاﻧﺖ ﻧﺮﻳﺨﺖ‬ ‫ﺗﺒﻲ زهﺮ در ﺁام ﺟﺎﻧﺖ ﻧﺮﻳﺨﺖ‬ ‫ﺑﺪﺳﺘﺖ ﻧﻴﻔﺘﺎد ﺳﺮرﺷﺘﻪ اي‬ ‫ز ﺁﻩ ﺑﻪ ﺧﻮن دل ﺁﻏﺸﺘﻪ اي‬ ‫ﺑﺘﺮس از ﺧﺪا ﺑﮕﺬر از ﮔﻮل ﺧﻠﻖ‬ ‫ﻣﻜﻦ ﺳﺠﺪ را داﻧﻪ دام اﻟﻖ‬ ‫ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﺁﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﭼﻬﺎ ﻣﻴﻜﻨﺪ‬ ‫ﺑﻨﺎز و ﺁرﺷﻤﻪ ﺑﻼ ﻣﻴﻜﻨﺪ‬ ‫ﺑﻬﺮ ﻋﺸﻮﻩ از ﻧﺮﮔﺲ ﭘﺮ ﻓﻨﺶ‬ ‫ﻧﻬﺪ ﺧﻮن ﺻﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺮﮔﺮدﻧﺶ‬ ‫ﭼﻜﺎﻧﺪ زرخ ﭼﻮن ﻋﺮق در ﺷﺮاب‬ ‫دﻣﺎﻧﺪ ز روي ﺣﺮﻳﻒ ﺁﻓﺘﺎب‬ ‫اﮔﺮ زﻟﻔﺶ ﺳﺒﻴﺨﻮن ﺑﺮد‬ ‫ورع ﺁي ﺳﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺮون ﺑﺮد‬ ‫ﺗﻮﺋﻲ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﻏﻴﺮات ﻧﻮﺑﻬﺎر‬ ‫ﻣﻨﻢ ﺁهﻨﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻲ روزﮔﺎر‬ ‫ﺑﺪﻩ ﻣﻲ ﺁﻩ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺂواز ﻧﻲ‬ ‫ﺁﻩ ﺁي ﺁي ﻃﺮب ﺁرد و ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺁي‬ ‫ﻋﻴﺎﻧﺴﺖ ﺑﻴﺪاد و ﻋﺪل ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻧﻪ ﺣﺠﺎج ﻣﺎﻧﺪ و ﻧﻪ ﻧﻮﺷﻴﺮوان‬ ‫ﺑﺮﺳﺘﻢ ﺁرداﻳﻦ ﺟﻔﺎ ﭘﻴﺸﻪ زال‬ ‫ﺗﻮ ﺧﻮدﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻪ ﺑﻴﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﺣﺎل‬ ‫ﺑﺸﻮ دﺳﺖ از ﺻﻠﺢ اﻳﻦ ﭘﺮ ﻧﺒﺮد‬ ‫ﺁﻩ ﺧﻮن ﺳﻴﺎووش در ﻃﺸﺖ ﺁرد‬ ‫ﭼﻬﻲ ﺁﻧﺪ دﺳﺘﺎن و ﻣﻜﺮوﻓﻨﺶ‬ ‫ﺁﻩ هﻢ ﮔﻴﻮ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺖ هﻢ ﺑﻴﮋﻧﺶ‬ ‫ﺳﺘﻤﻬﺎي ﮔﺮدون ﻧﻪ رﺳﻢ ﻧﻮﻳﺴﺖ‬ ‫ﺁﻩ هﺮ دﺧﻤﻪ اي ﻏﺎر ﺁﻳﺨﺴﺮو ﻳﺴﺖ‬ ‫ﻧﮕﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮن ﺳﻴﺎوش درﻳﻎ‬ ‫ﭼﻮ اﻧﺪازد اﻓﺮاﺳﻴﺎﺑﺎﻧﻪ ﺗﻴﻎ‬ ‫ﻧﺪارد وﻓﺎ ﺑﺎﻧﻮي روزﮔﺎر‬ ‫ﭼﻮﺟﻢ ﺁﺷﺘﻪ هﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺷﻮهﺮ هﺰار‬ ‫ﮔﻬﺮ ﻣﻴﺮﺑﺎﻳﺪ ز درﻳﺎي ﻋﻤﺮ‬ ‫ﺣﺬر ﺁن ازﻳﻦ دزد ﺁاﻻي ﻋﻤﺮ‬

‫‪11‬‬

‫ﺻﻔﻲ اﺻﻔﻬﺎﻧﻲ‬

‫اﻻ اي ﺧﺮدﭘﺮور ﺁاﻣﺠﻮي‬ ‫هﻤﻲ ﺑﺎدﻩ ﺑﮕﺬار و روي ﻧﻜﻮي‬ ‫از ﺁن ﻏﻢ ﺑﺮون ﺗﻦ ز اﻧﺒﺎرهﺎ‬ ‫وزﻳﻦ ﺷﺎدي ﺁور ﺑﻪ ﺧﺮوارهﺎ‬ ‫ﻣﻜﻦ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ هﺴﺘﻲ ﺑﻲ ﺛﺒﺎت‬ ‫ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺷﻤﺮ ﭼﻨﺪ روزﻩ ﺣﻴﺎت‬ ‫ز هﺴﺘﻲ ﻣﺰن دم ﺁﻩ ﻣﺴﺘﻲ ﺑﻮد‬ ‫ﺗﺮا ﺑﻨﺪ و زﻧﺠﻴﺮ هﺴﺘﻲ ﺑﻮد‬ ‫ﻋﻼج ﻏﻢ ﺁن ﺑﻪ ﺁﻩ از ﻣﻲ ﺁﻧﻲ‬ ‫ﺁﻧﻮن ﮔﺮ ﻧﻜﺮدي دﮔﺮ ﺁي ﺁﻧﻲ‬ ‫ﺁﻩ ﮔﺮدون دون ﺑﺲ ﺣﺴﻮد ﺁﻣﺪﺳﺖ‬ ‫ز رﺷﻜﻲ ﺁﻩ دارد ﺁﺑﻮد ﺁﻣﺪﺳﺖ‬ ‫ﻧﻴﺎرد ﺁﻩ ﺑﻴﻨﺪ دل ﺷﺎدﻣﺎن‬ ‫هﻤﻲ ﺟﺎن دهﺪ از ﻏﻢ ﺑﻴﻐﻤﺎن‬ ‫ﺑﻤﻦ هﺮ زﻣﺎن درد و ﻏﻢ ﻣﻴﺪهﺪ‬ ‫ﺁرﻳﻤﺴﺖ و ﻣﻨﻌﻢ ﻧﻪ ﺁم ﻣﻴﺪهﺪ‬ ‫ﺟﻔﺎي ﻓﻠﻚ را ﭼﻮ روﺋﻴﻦ ﺗﻨﻢ‬ ‫درﻳﻦ ﺁﺳﻴﺎ ﺳﻨﮓ زﻳﺮﻳﻦ ﻣﻨﻢ‬ ‫ﻧﻴﺎﺳﺎﻳﻢ از ﺟﻮر ﮔﺮدون دﻣﻲ‬ ‫ﻧﺨﻮردﻩ ﻏﻤﻲ ﭘﻴﺸﻢ ﺁﻳﺪ ﻏﻤﻲ‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ ﻳﻜﻲ ﭘﺮداز ﺷﻮ‬ ‫ﺑﺮﺁي از ﺧﻮد ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻦ ﺳﺎز ﺷﻮ‬ ‫ﻣﺮا ﻧﺎﻟﻪ ﻧﻲ ﺑﻪ از ﺻﺪ ﭼﻠﻪ‬ ‫دراﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺮد ﻗﺎﻓﻠﻪ‬ ‫رهﻲ زن ﺁﻩ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ زار‬ ‫از ﺁن ﭘﺒﺶ ﺁز ﻣﺎ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ دﻣﺎر‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ اﺁﻧﻮن ﺁﻩ دوران ﺗﺴﺖ‬ ‫ﺻﺮاﺣﻲ و ﺳﺎﻏﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎن ﺗﺴﺖ‬ ‫ﻧﻜﻮﺋﻲ ﺁن و روز ﻓﺮﺻﺖ ﺷﻤﺎر‬ ‫ﺁﻩ هﺮ ﻣﺴﺘﺌﻲ دارد از ﭘﻲ ﺧﻤﺎر‬

‫ﺣﺴﻦ ﺑﻴﮓ ﻋﺘﺎﺑﻲ ﺗﻜﻠﻮ‬

‫ﺟﻬﺎﻧﺮا رﺑﺎﻃﻲ ﺷﻤﺮ ﭼﺎر در‬ ‫ﺗﻮ از رﻓﺘﻦ و ﺁﻣﺪن ﺑﻲ ﺧﺒﺮ‬ ‫ﻧﺨﻴﺰد ﻧﺴﻴﻤﻲ ﺗﻬﻲ از ﺷﻤﻴﻢ‬ ‫ﺁﻩ ﻳﻚ ﺣﺎل دارد ﺷﻤﻴﻢ و ﻧﺴﻴﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ان دﺷﻤﻦ رﻧﺞ را‬ ‫ﺑﺪو ﺗﺎ درﺁرم ﺑﺪل ﮔﻨﺞ را‬ ‫ﺑﺪﻩ ﻣﻲ ﺁﻩ رﺧﺴﺎرﻩ ﮔﻠﮕﻮن ﺁﻧﻢ‬ ‫ﭼﻮ ﻧﻲ از ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻴﺮون ﺁﻧﻢ‬ ‫ﺁﻩ در دور ﻣﺎ ﭼﺸﻤﻪ زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫زﻣﺎن ﺷﺪ ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ز ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻲ‬ ‫ﭼﻮ ﺳﻴﻤﺮغ ﺷﺐ ﺳﺮزداز ﺁوﻩ ﻗﺎف‬ ‫ﭼﻮ ﺑﻬﻤﻦ ﻣﻲ ﺁن ﻣﺼﺎف‬ ‫ز ﺗﻴﺮ ﺁﻣﺎﻧﭽﻪ ز ﺗﺎر ﺁﻣﻨﺪ‬ ‫ﺁﻩ ﮔﺮدون ﺳﭙﺮ ﭘﻴﺶ هﺮ ﻳﻚ ﻓﻜﻨﺪ‬ ‫ﺳﻼح ﻧﺒﺮد ﻏﻢ ﺁواز ﺁن‬ ‫ﻧﻮاهﺎي رﺳﺘﻢ وﻟﻲ ﺳﺎز ﺁن‬ ‫ﺑﻤﻲ ﮔﺮ ﺑﺮم ﺟﺎن ز ﻏﻢ دور ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺁﻩ ﻣﻴﻨﺎي ﻣﻲ ﭼﺸﻤﻪ زﻧﺪﮔﻴﺴﺖ‬ ‫ﻣﻼ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻮﻓﻲ ﺁﻣﻠﻲ‬ ‫اﻻ اي دل ﻣﺎﻧﺪﻩ از ﺁار و ﺑﺎر‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻲ و دﻳﻮاﻧﮕﻲ ﺳﺮﺑﺮﺁر‬ ‫ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ ﺧﻴﺮي ز ﻓﺮزاﻧﮕﻲ‬

‫‪12‬‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻃﺮﻓﻲ ز دﻳﻮاﻧﮕﻲ‬ ‫دﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﺳﺮ وﺻﻞ و ﺑﺮگ ﺟﺪاﺋﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫درﻳﻐﺎ ﺁﻩ ﮔﻤﺸﺪ ﺳﺮاﭘﺎي ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻦ از ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ ام واي ﻣﻦ‬ ‫ﻓﺮاق ﻋﺰﻳﺰان ﺑﺴﻲ دﻳﺪﻩ ام‬ ‫ﺑﺴﻲ ﻧﺎﻣﻮاﻓﻖ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ام‬ ‫ﺑﻬﺮ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﭘﺎرﻩ اي ﺟﺎن ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮﻓﺖ از ﺑﺮ هﻤﭽﻮ ﺳﻨﺪان ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺮاﺳﻴﻨﻪ ﻣﺎﻧﺎﺁﻩ ﻣﺎﺗﻤﺴﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﻢ ﻳﻜﻲ اژدهﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ از ﺑﻲ ﺑﻬﺎ ﻣﻴﺪهﻲ‬ ‫ﺷﺮاﺑﻲ ﺑﺮاﻩ ﺧﺪا ﻣﻴﺪهﻲ‬ ‫ﺑﻤﻦ دﻩ ﺁﻩ ﺑﺲ ﺑﻴﻨﻮا ﻣﺎﻧﺪﻩ ام‬ ‫ز دوران ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ و اﻣﺎﻧﺪﻩ ام‬ ‫ﺑﻤﻦ ﺟﻮر دوران ز ﺣﺪ ﻣﻴﺮود‬ ‫ﺳﭙﻬﺮ ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﺑﺪ ﻣﻴﺮود‬ ‫اﮔﺮ هﻤﮕﻨﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﻳﻜﺘﺎ ﺷﻮﻳﻢ‬ ‫ز ﺗﺤﺖ اﻟﺜﺮي ﺗﺎ ﺛﺮﻳﺎ ﺷﻮﻳﻢ‬ ‫ﮔﺮﻳﺒﺎن ﮔﺮدون ﺑﺪﺳﺖ ﺁورﻳﻢ‬ ‫ﺁﺷﺎﻧﺶ زﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺁورﻳﻢ‬ ‫از ﺁن ﭘﻴﺶ ﺁاﻳﻦ روزﮔﺎر دورﻧﮓ‬ ‫ﺁﻧﺪ ﺣﻤﻠﻪ ﭼﻮن ﺗﻴﺮ ﺧﻮردﻩ ﭘﻠﻨﮓ‬ ‫ﺧﺮوﺷﻴﺪن ﻣﺮغ ﺑﺮﻃﺮف ﺑﺎغ‬

‫ﺳﺎﻗﻲ ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ ﮐﻪ ﺣﺎل ﺁورد‬ ‫ﮐﺮاﻣﺖ ﻓﺰاﻳﺪ ﮐﻤﺎل ﺁورد‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ ﺑﺲ ب ﻳﺪل اﻓﺘﺎدﻩ ام‬ ‫وز اﻳﻦ هﺮ دو ب ﻳﺤﺎﺻﻞ اﻓﺘﺎد هﺎم‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ ﮐﻪ ﻋﮑﺴﺶ ز ﺟﺎم‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻴﺨﺴﺮو و ﺟﻢ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﭘﻴﺎم‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﺁواز ﻧﻲ‬ ‫ﮐﻪ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﮐﻲ ﺑﻮد و ﮐﺎووس ﮐﻲ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﮐﻴﻤﻴﺎي ﻓﺘﻮح‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﻨﺞ ﻗﺎرون دهﺪ ﻋﻤﺮ ﻧﻮح‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ روﻳﺖ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪ ﺑﺎز‬ ‫در ﮐﺎﻣﺮاﻧﻲ و ﻋﻤﺮ دراز‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ ﮐﺰ او ﺟﺎم ﺟﻢ‬ ‫زﻧﺪ ﻻف ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ اﻧﺪر ﻋﺪم‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ ﮔﺮدم ﺑﻪ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﺟﺎم‬ ‫ﭼﻮ ﺟﻢ ﺁﮔﻪ از ﺳﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻤﺎم‬ ‫دم از ﺳﻴﺮ اﻳﻦ دﻳﺮ دﻳﺮﻳﻨﻪ زن‬ ‫ﺻﻼﻳﻲ ﺑﻪ ﺷﺎهﺎن ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ زن‬ ‫هﻤﺎن ﻣﻨﺰل اﺳﺖ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺧﺮاب‬ ‫ﮐﻪ دﻳﺪﻩ ﺳﺖ اﻳﻮان اﻓﺮاﺳﻴﺎب‬ ‫ﮐﺠﺎ راي ﭘﻴﺮان ﻟﺸﮑﺮﮐﺸﺶ‬ ‫ﮐﺠﺎ ﺷﻴﺪﻩ ﺁن ﺗﺮک ﺧﻨﺠﺮﮐﺸﺶ‬ ‫ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪ اﻳﻮان و ﻗﺼﺮش ﺑﻪ ﺑﺎد‬ ‫ﮐﻪ ﮐﺲ دﺧﻤﻪ ﻧﻴﺰش ﻧﺪارد ﺑﻪ ﻳﺎد‬ ‫هﻤﺎن ﻣﺮﺣﻞ هﺴﺖ اﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎن دور‬ ‫ﮐﻪ ﮔﻢ ﺷﺪ در او ﻟﺸﮑﺮ ﺳﻠﻢ و ﺗﻮر‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ ﮐﻪ ﻋﮑﺴﺶ ز ﺟﺎم‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻴﺨﺴﺮو و ﺟﻢ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﭘﻴﺎم‬ ‫ﭼﻪ ﺧﻮش ﮔﻔﺖ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﺎ ﺗﺎج و ﮔﻨﺞ‬

‫‪13‬‬

‫ﮐﻪ ﻳﮏ ﺟﻮ ﻧﻴﺮزد ﺳﺮاي ﺳﭙﻨﺞ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺁﺗﺶ ﺗﺎﺑﻨﺎک‬ ‫ﮐﻪ زردﺷﺖ م ﻳﺠﻮﻳﺪش زﻳﺮ ﺧﺎک‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ در ﮐﻴﺶ رﻧﺪان ﻣﺴﺖ‬ ‫ﭼﻪ ﺁت ﺷﭙﺮﺳﺖ و ﭼﻪ دﻧﻴﺎﭘﺮﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺑﮑﺮ ﻣﺴﺘﻮر ﻣﺴﺖ‬ ‫ﮐﻪ اﻧﺪر ﺧﺮاﺑﺎت دارد ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ ﺑﺪﻧﺎم ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪن‬ ‫ﺧﺮاب ﻣﻲ و ﺟﺎم ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪن‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺁب اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺳﻮز‬ ‫ﮐﻪ ﮔﺮ ﺷﻴﺮ ﻧﻮﺷﺪ ﺷﻮد ﺑﻴﺶ هﺴﻮز‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ روم ﺑﺮ ﻓﻠﮏ ﺷﻴﺮ ﮔﻴﺮ‬ ‫ﺑﻪ هﻢ ﺑﺮ زﻧﻢ دام اﻳﻦ ﮔﺮگ ﭘﻴﺮ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ ﮐﻪ ﺣﻮر ﺑﻬﺸﺖ‬ ‫ﻋﺒﻴﺮ ﻣﻼﻳﮏ در ﺁن ﻣﻲ ﺳﺮﺷﺖ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺨﻮري در ﺁﺗﺶ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﻣﺸﺎم ﺧﺮد ﺗﺎ اﺑﺪ ﺧﻮش ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ ﮐﻪ ﺷﺎهﻲ دهﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺎﮐﻲ او دل ﮔﻮاهﻲ دهﺪ‬ ‫ﻣﻲ ام دﻩ ﻣﮕﺮ ﮔﺮدم از ﻋﻴﺐ ﭘﺎک‬ ‫ﺑﺮ ﺁرم ﺑﻪ ﻋﺸﺮت ﺳﺮي زﻳﻦ ﻣﻐﺎک‬ ‫ﭼﻮ ﺷﺪ ﺑﺎغ روﺣﺎﻧﻴﺎن ﻣﺴﮑﻨﻢ‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﭼﺮا ﺗﺨﺖ هﺒﻨﺪ ﺗﻨﻢ‬ ‫ﺷﺮاﺑﻢ دﻩ و روي دوﻟﺖ ﺑﺒﻴﻦ‬ ‫ﺧﺮاﺑﻢ ﮐﻦ و ﮔﻨﺞ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺒﻴﻦ‬ ‫ﻣﻦ ﺁﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺟﺎم ﮔﻴﺮم ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻢ در ﺁن ﺁﻳﻨﻪ هﺮ ﭼﻪ هﺴﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻲ دم ﭘﺎدﺷﺎهﻲ زﻧﻢ‬ ‫دم ﺧﺴﺮوي در ﮔﺪاﻳﻲ زﻧﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻲ ﺗﻮان در اﺳﺮار ﺳﻔﺖ‬ ‫ﮐﻪ در ﺑﻴﺨﻮدي راز ﻧﺘﻮان ﻧﻬﻔﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﭼﻮ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺳﺎزد ﺳﺮود‬ ‫ز ﭼﺮﺧﺶ دهﺪ زهﺮﻩ ﺁواز رود‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ ﮐﺠﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﮔﻠﺒﺎﻧﮓ رود‬ ‫ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁور ﺁن ﺧﺴﺮواﻧﻲ ﺳﺮود‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ وﺟﺪ را ﮐﺎرﺳﺎزي ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺑﻪ رﻗﺺ ﺁﻳﻢ و ﺧﺮﻗﻪ ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺑﻪ اﻗﺒﺎل داراي دﻳﻬﻴﻢ و ﺗﺨﺖ‬ ‫ﺑﻬﻴﻦ ﻣﻴﻮﻩ ﺧﺴﺮواﻧﻲ درﺧﺖ‬ ‫ﺧﺪﻳﻮ زﻣﻴﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻩ زﻣﺎن‬ ‫ﻣﻪ ﺑﺮج دوﻟﺖ ﺷﻪ ﮐﺎﻣﺮان‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻤﮑﻴﻦ اورﻧﮓ ﺷﺎهﻲ از اوﺳﺖ‬ ‫ﺗﻦ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻣﺮغ و ﻣﺎهﻲ از اوﺳﺖ‬ ‫ﻓﺮوغ دل و دﻳﺪﻩ ﻣﻘﺒﻼن‬ ‫وﻟﻲ ﻧﻌﻤﺖ ﺟﺎن ﺻﺎﺣﺒﺪﻻن‬ ‫اﻻ اي هﻤﺎي هﻤﺎﻳﻮن ﻧﻈﺮ‬ ‫ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺳﺮوش ﻣﺒﺎرک ﺧﺒﺮ‬ ‫ﻓﻠﮏ را ﮔﻬﺮ در ﺻﺪف ﭼﻮن ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻓﺮﻳﺪون و ﺟﻢ را ﺧﻠﻒ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎي ﺳﮑﻨﺪر ﺑﻤﺎن ﺳﺎﻟﻬﺎ‬ ‫ﺑﻪ داﻧﺎدﻟﻲ ﮐﺸﻒ ﮐﻦ ﺣﺎﻟﻬﺎ‬ ‫ﺳﺮ ﻓﺘﻨﻪ دارد دﮔﺮ روزﮔﺎر‬ ‫ﻣﻦ و ﻣﺴﺘﻲ و ﻓﺘﻨﻪ ﭼﺸﻢ ﻳﺎر‬ ‫ﻳﮑﻲ ﺗﻴﻎ داﻧﺪ زدن روز ﮐﺎر‬ ‫ﻳﮑﻲ را ﻗﻠﻤﺰن ﮐﻨﺪ روزﮔﺎر‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ ﺑﺰن ﺁن ﻧﻮﺁﻳﻴﻦ ﺳﺮود‬

‫‪14‬‬

‫ﺑﮕﻮ ﺑﺎ ﺣﺮﻳﻔﺎن ﺑﻪ ﺁواز رود‬ ‫ﻣﺮا ﺑﺎ ﻋﺪو ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ از ﺁﺳﻤﺎن ﻣﮋدﻩ ﻧﺼﺮت اﺳﺖ‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ ﻧﻮاي ﻃﺮب ﺳﺎز ﮐﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﻗﻮل وﻏﺰل ﻗﺼﻪ ﺁﻏﺎز ﮐﻦ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎر ﻏﻤﻢ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ دوﺧﺖ ﭘﺎي‬ ‫ﺑﻪ ﺿﺮب اﺻﻮﻟﻢ ﺑﺮﺁور ز ﺟﺎي‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ ﻧﻮاﻳﻲ ﺑﻪ ﮔﻠﺒﺎﻧﮓ رود‬ ‫ﺑﮕﻮي و ﺑﺰن ﺧﺴﺮواﻧﻲ ﺳﺮود‬ ‫روان ﺑﺰرﮔﺎن ز ﺧﻮد ﺷﺎد ﮐﻦ‬ ‫ز ﭘﺮوﻳﺰ و از ﺑﺎرﺑﺪ ﻳﺎد ﮐﻦ‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ از ﺁن ﭘﺮدﻩ ﻧﻘﺸﻲ ﺑﻴﺎر‬ ‫ﺑﺒﻴﻦ ﺗﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ از درون ﭘﺮد هﺪار‬ ‫ﭼﻨﺎن ﺑﺮﮐﺶ ﺁواز ﺧﻨﻴﺎﮔﺮي‬ ‫ﮐﻪ ﻧﺎهﻴﺪ ﭼﻨﮕﻲ ﺑﻪ رﻗﺺ ﺁوري‬ ‫رهﻲ زن ﮐﻪ ﺻﻮﻓﻲ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ رود‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻲ وﺻﻠﺶ ﺣﻮاﻟﺖ رود‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ دف و ﭼﻨﮓ را ﺳﺎز دﻩ‬ ‫ﺑﻪ ﺁﻳﻴﻦ ﺧﻮش ﻧﻐﻤﻪ ﺁواز دﻩ‬ ‫ﻓﺮﻳﺐ ﺟﻬﺎن ﻗﺼﻪ روﺷﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺒﻴﻦ ﺗﺎ ﭼﻪ زاﻳﺪ ﺷﺐ ﺁﺑﺴﺘﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ ﻣﻠﻮﻟﻢ دوﺗﺎﻳﻲ ﺑﺰن‬ ‫ﺑﻪ ﻳﮑﺘﺎﻳﻲ او ﮐﻪ ﺗﺎﻳﻲ ﺑﺰن‬ ‫هﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ از دور ﮔﺮدون ﺷﮕﻔﺖ‬ ‫ﻧﺪاﻧﻢ ﮐﻪ را ﺧﺎک ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫دﮔﺮ رﻧﺪ ﻣﻎ ﺁﺗﺸﻲ ﻣﻴﺰﻧﺪ‬ ‫ﻧﺪاﻧﻢ ﭼﺮاغ ﮐﻪ ﺑﺮ م ﻳﮑﻨﺪ‬ ‫در اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻔﺸﺎن ﻋﺮﺻﻪ رﺳﺘﺨﻴﺰ‬ ‫ﺗﻮ ﺧﻮن ﺻﺮاﺣﻲ و ﺳﺎﻏﺮ ﺑﺮﻳﺰ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺎن ﻧﻮﻳﺪ ﺳﺮودي ﻓﺮﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻳﺎران رﻓﺘﻪ درودي ﻓﺮﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻗﻲ ﻧﺎﻣﺔ ﺻﺤﻴﻔﻲ‬

‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺁب ﻓﻜﺮت ﮔﺪاز ﺁﻩ ﺑﻴﺮون دهﺪ دل از اﻳﻦ ﭘﺮدﻩ راز‬ ‫ﻋﻴﺎﻧﺖ ﺁﻧﻢ در ﭘﺲ ﭘﺮدﻩ ﭼﻴﺴﺖ ﻧﻴﺎرم از اﻳﻦ ﺑﻴﺶ در ﭘﺮدﻩ زﻳﺴﺖ‬ ‫در اﻳﻦ ﭘﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻬﻲ ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮ ﺁﻩ هﻢ ﭘﺮدﻩ دار اﺳﺖ و هﻢ ﭘﺮدﻩ در‬ ‫ز ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ از ذرّﻩ ﻣﺨﻔﻲ ﺗﺮ اﺳﺖ ز ﭘﻴﺪاﻳﻲ از ﻣﻬﺮ روﺷﻨﺘﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻧﺸﺄت زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎ ﺣﺒﺎب از ﺟﺎم ﻓﺮﺧﻨﺪﮔﻲ‬ ‫ز دوران ﻓﺮاﻣﻮﺷﻴﻢ ﺁرزوﺳﺖ ﺑﻤﺴﺘﺎن هﻢ ﺁﻏﻮﺷﻴﻢ ﺁرزوﺳﺖ‬ ‫ﻣﻐﻨّﻲ ﺑﻴﺎ ﭘﺮدﻩ اي ﺳﺎز ﺁن دري از ﻧﻮا ﺑﺮ رﺧﻢ ﺑﺎز ﺁن‬ ‫ﻣﻨﻢ ﺗﺸﻨﺔ ﻧﻐﻤﺔ ﺁﺑﺪار ﺗﻮ ﺁام ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ را ﺑﺮﺁر‬ ‫ﺑﻤﻀﺮاب ﺟﺎﻧﺒﺨﺶ هﻤﺪﺳﺖ ﺑﺎش ﺧﻼﺻﻢ ﺁن از ﻓﻜﺮت دﻟﺨﺮاش‬ ‫ز ﺳﻠﻤﻚ رهﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺳﻮي ﺣﺠﺎز ز ﻣﻀﺮاب ﺟﺎﻧﺒﺨﺶ راهﻲ ﺑﺴﺎز‬ ‫ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﺪارد در اﻳﻦ ﭘﺮدﻩ راﻩ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺁن از ﺷﺶ ﺟﻬﺖ‪ ،‬ﭘﻨﺠﮕﺎﻩ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻴﻨﻮا در ﻋﺮاﻗﻢ اﺳﻴﺮ ﻧﺸﺪ از ﻋﺠﻢ هﻴﭽﻜﺲ دﺳﺘﮕﻴﺮ‬ ‫ﻣﻐﻨّﻲ !ﻧﻮا از ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ زﻧﻲ ﺗﻜﻠﻒ ز ﺳﺎﻗّﻲ و ﮔﺮﻣﻲ ز ﻣﻲ‬ ‫ز ﻣﻄﺮب اﺻﻮل از ﺻﺤﻴﻔﻲ ﻏﺰل ﻣﻌﺎﻧﻲ ز ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺻﻮت و ﻋﻤﻞ‬ ‫ﻏﺮض ﺻﻮت و ﺣﺮﻓﺴﺖ ﺁار ﺟﻬﺎن ﺑﺼﻮﺗﻲ و ﺣﺮﻓﻲ ز ﻋﺸﺮت‪ ،‬ﻣﻤﺎن‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺁب ﺁﺗﺶ ﺧﻮاص ﺁﻩ ﺑﺎ ﻃﺒﻊ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪش اﺧﺘﺼﺎص‬ ‫ﺁرا ﺗﺎب اﻳﻦ ﺁب رﺧﺸﻨﺪﻩ اﺳﺖ ﺁﻩ اﻳﻦ ﺁب ﭼﻮن ﺑﺮق ﺳﻮزﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻮد ﭘﻴﺮ رﻧﺪان ﻻهﻮت ﺳﻴﺮ ﺷﺮاب ﺁهﻦ ﺳﺎل در ﺁﻧﺞ دﻳﺮ‬ ‫ﻣﺮﻳﺪم ﻣﻦ اﻳﻦ ﭘﻴﺮ ﮔﻠﻔﺎم را ﺁﻩ روﺷﻦ ﺁﻧﺪ از رﺧﺶ ﺟﺎم را‬ ‫…………………… ………………………‬ ‫ﺑﻨﻮش ﺁن ﺑﺸﺎدي روي ﺁﺳﻲ ﺁﻩ از وي ﺑﺪﻟﻬﺎﺳﺖ ﺷﺎدي ﺑﺴﻲ‬ ‫ﺷﻬﻨﺸﺎﻩ ﺟﻤﺠﺎﻩ ﻋﺒّﺎس ﺷﺎﻩ ﺁﻩ ﮔﻠﺒﺎﻧﮓ ﻋﺸﺮت رﺳﺎﻧﺪ ﺑﻤﺎﻩ‬

‫‪15‬‬

‫اﻟﻲ ﺁﺧﺮﻩ‬

‫ﻋﺎﻣﻞ اﻟﺪﻳﻦ‬

‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ اﻓﺰون ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻏﺮي‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮش ﺳﺎزم ﻏﻢ ﻻﻏﺮي‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ ﺑﺪﻩ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺨﺸﺪا‬ ‫وز ﺁن زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺑﺨﺸﺪا‬ ‫ﻣﺪد ﺑﺨﺶ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺁﻩ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻋﻤﺮ‬ ‫ﺑﺴﻲ ﺷﺐ ﺷﺪ و روز و ﻃﻲ ﮔﺸﺖ ﻋﻤﺮ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ اي ﭘﻴﺮ اﻳﻦ دهﺮ ﭘﻴﺮ‬ ‫ﻣﻦ اﻓﺘﺎدﻩ ام ﺷﻮ ﻣﺮا دﺳﺘﮕﻴﺮ‬ ‫ز درﻳﺎي ﻓﻴﻀﺖ ﺑﻪ ﺑﺨﺸﺎ ﻣﺮا‬ ‫رﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮد ﺑﺎز ﺑﮕﺸﺎ ﻣﺮا‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻏﺮ ﻧﺒﻴﺪ‬ ‫ﺁﻩ هﺎرون ﺷﺪ از ﺑﺮف ﻳﻜﺴﺮ ﺳﭙﻴﺪ‬ ‫ﻣﻪ ﺑﻬﻤﻦ ﺁﻣﺪ ﺑﺒﺮ ﺳﻴﻢ ﺗﻦ‬ ‫ﺑﻮدﻩ ﺑﺎدﻩ ﭼﻮن روح اﻧﺪر ﺑﺪن‬ ‫ﺑﻴﺎور از ﺁن ﺑﺎدﻩ ﻣﺸﻜﺒﺎر‬ ‫ﺁﻩ ﺟﺰ ﻣﻲ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﻣﺮا در ﺁﻧﺎر‬ ‫ﺑﺴﺎ اﻣﺘﺤﺎن ﺷﺪ ز ﺑﺎﻻ و ﭘﺴﺖ‬ ‫اﻧﻴﺴﻲ ﺑﻪ از ﻣﻲ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺑﺪﺳﺖ‬ ‫زﻣﺴﺘﺎن ﭼﻮ ﺁاﻓﻮر ﺑﺎرد ز ﻣﻴﻎ‬ ‫ﺗﻮ ﺳﺎﻗﻲ ‪.‬زﻣﺴﺘﺎن ﻣﻜﻦ ﻣﻲ درﻳﻎ‬ ‫ﻧﻪ داراي ﻋﻬﺪم ﻧﻪ اﺳﻜﻨﺪرا‬ ‫زﻧﺪ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﭘﻨﺞ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺮا‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺑﺎدﻩ ﻣﺸﻜﺒﻮي‬ ‫ﺁﻩ ﺷﺪ ﭼﺎﻣﻪ و ﺧﺎﻣﻪ ام ﻣﺸﻚ ﭘﻮي‬ ‫ز ﺟﺎﻣﻲ رهﺎﻧﻢ ز ﺑﻮك و ﻣﮕﺮ‬ ‫ﺁﻩ ﺑﺎﻗﻲ ﺁﻧﻢ زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ز ﺳﺮ‬ ‫ﻣﻦ ﺁن ﻃﻔﻞ ﻋﺸﻘﻢ ﺑﺪﻩ ﺷﻴﺮ را‬ ‫دهﺪ او ﺟﻮاﻧﻲ دو ﺻﺪ ﭘﻴﺮ را‬ ‫ﺑﺠﺎﻣﻲ ﺑﻔﺮﻣﺎي ﺟﺎﻧﻢ ﺟﻮان‬ ‫ﺗﻮاﻧﺎﺋﻴﻢ دﻩ ﺷﺪم ﻧﺎﺗﻮان‬ ‫ﺑﻴﺎور از ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ ﺧﺮداد ﻣﺎﻩ‬ ‫ﺑﻨﻮﺷﻢ ﺑﻪ ﺻﺪ وﺟﺪ ﺑﺮ روي ﻣﺎﻩ‬ ‫ﺑﻔﺼﻠﻲ ﺁﻩ ﺻﺤﺮاﺳﺖ رﺷﻚ ﺑﻬﺸﺖ‬ ‫ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻲ ﻧﺎب از دﺳﺖ هﺸﺖ‬ ‫اﻻ اي ﺟﻬﺎﻧﺪﻳﺪﻩ هﺸﻴﺎر ﻣﺮد‬ ‫ﭼﻮ ﺳﺮ ﮔﺸﺘﮕﺎن ﮔﺮد دو ﻧﺎن ﻣﮕﺮد‬ ‫رﻩ ﭘﺎك ﻳﺰدان و ﻧﻴﻜﺎن ﮔﺮاي‬ ‫ﺁﻩ ﺟﺰ راﻩ ﭘﺎﺁان ﻧﺸﺪ رهﻨﻤﺎي‬ ‫ﻣﺸﻮ ﻏﺎﻓﻞ از اﻳﻦ ﺗﻞ ﻧﻴﻞ ﺳﺎز‬ ‫ﻟﺐ ﺟﺎم ﻣﻲ ﺑﻮس و ﻟﻌﻞ ﻧﮕﺎر‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ اي ﻗﻮت ﺟﺎن ﻣﻦ‬ ‫ﺗﻮ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﺁن ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻴﺎر ﺁن ﻣﻲ رﻧﮓ ﻳﺎﻗﻮت را‬ ‫ﺁﻩ ﻳﺎﻗﻮت ﺟﺎن ﺳﺎزم ‪.‬ﺁن ﻗﻮت را‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ اي ﻣﺤﺮم رازهﺎ‬ ‫ﺁﻩ زﻳﻦ ﭘﺮدﻩ ﺑﮕﺸﺎﻳﻢ ﺁوازهﺎ‬ ‫ﻣﺘﺎع ﺳﺨﻦ را رﺳﺎن ﺑﺮ ﺛﻤﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﺁن ﻣﺸﺘﻬﺮ‬

‫ﻣﻼّ هﺎدي ﺳﺒﺰواري‬

‫دﮔﺮ ﺑﺎر م اﻓﺘﺎد ﺷﻮر ي ﺑﻪ ﺳﺮ ب ﻩ ﺟﺎﻧﻢ ﺷﺪﻩ ﺁﺗﺸﻲ ﺷﻌﻠﻪ ور‬ ‫ﺁﻩ دﺳﺘﺎرِ ﺗﻘﻮي ز ﺳﺮ اﻓﻜﻨﻢ ز ﭘﺎ ﺁُﻧﺪ ة ﻧﺎم را ﺑﺸﻜﻦ م‬

‫‪16‬‬

‫ﻣﻠﻮﻟﻢ از اي ن ﺧﺮﻗﻪ و ﻃَﻴْﻠﺴﺎ ن ﺁﻩ ﺑﺘﻬﺎﺳﺖ در ﺁﺳﺘﻴﻨﻢ ﻧﻬﺎن‬ ‫ﺗﻮ ﺑﻨﻤﺎي ﺁن ﭼﻬﺮة ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺁﻩ ﺁﺗﺶ ﻓﺘﺪ در ب ت و ﺁﺳﺘﻲ ن‬ ‫ﭼﻪ ﺁﺗﺶ ﺁﻩ از ﺧﻮد ﺳﺘﺎﻧﺪ ﻣﺮا ن ﻩ ز اﻏﻴﺎر ﺗﻨﻬﺎ رهﺎﻧﺪ ﻣﺮا‬ ‫ز وﺣﺪت دﻻ ﺗﺎ ﺁي اﻧﺪر ﺷﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﮔﻮ ‪ ،‬ﻳﻚ ي دان ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﺑﻴﻦ ‪ ،‬ﻳﻜﻲ‬ ‫ح روح ﺁﻩ ﻳﺎﺑﻢ ز ﻓﻴﺾ ش هﺰاران ﻓﺘﻮح‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ دَر دِ ﻩ ﺁن را ِ‬ ‫ﺻﺒﺎح اﺳﺖ ﺳﺎﻗﻲ ﺻﺒﻮﺣﻲ ﺑﻴﺎر ﻣِﺊ ي ﺁاو ﻧﺨﻮاهﺪ ﺻﺮاح ي ﺑﻴﺎر‬ ‫ﺑﻠﻲ ﺁِيْ ﺻﺮاح ي ﺑﻮد را ْز دار ب ﻩ ﺑﺰﻣﻲ ﺁﻩ ﻧﺒﻮد ﺧﻮدي را ﺷﻤﺎر‬ ‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺁﻩ ﺁردﻧﺪ ﺗﺨﻤﻴﺮِ ﻃﻲ ن ﮔﻞ ﻣﺎ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﺑﺎ م ي ﻋﺠﻴﻦ‬ ‫ﻧﺪﻳﻤﺎن وﺻﻴّﺖ ﺁﻧﻢ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﺁ ﻩ ﻋﻤﺮ ﮔﺮام ي ﺑﻪ ﺁﺧﺮ رﺳﻴﺪ‬ ‫ﭼﻮ اي ن رﺷﺘﺔ ﻋﻤﺮ ﺑﮕﺴﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺁﻏﺎ ْز اﻧﺠﺎم ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﺪ‬ ‫ﺑﺸﺪ ﻣُﻠْﻚ ﺗﻦ ﺑﻲ ﺳﭙﻬﺪار ﺟﺎ ن ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ رﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻘﺪ روا ن‬ ‫ﺧﺪا را دهﻴﺪم ﺑﻪ ﻣﻲ ﺷﺴﺖ و ﺷﻮي ﺑﭙﺎﺷﻴﺪ ﺳِﺪرم از ﺁن ﺧﺎكِ ﺁو ي‬ ‫ﺑﺠﻮﻳﻴﺪ ﺧﺸﺘﻢ ز ﺑﻬﺮ ﻟَﺤَﺪ ز ﺧﺸﺖ ي ﺁﻩ ﺑﺮ ﺗﺎرُك ﺧُﻢ ﺑﻮد‬ ‫ﻲ ﺁﻟﻮدﻩ در زﻳﺮ ﺧﺎ ك‬ ‫ﺑﺴﺎزﻳﺪ ﺗﺎﺑﻮت م از ﭼﻮ ب ﺗﺎك ﺁﻧﻴﺪم ﻣِ ْ‬ ‫ﭼﻮ از ﺑﺮ گ رَز ﻧﻴﺰ ﺁَﻓْﻨﻢ ﺁﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﭘﺎي خ م ﺑﺎدﻩ دﻓﻨﻢ ﺁﻧﻴﺪ‬ ‫ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ ﺁاﻧﺪر دَ م اﺣﺘﻀﺎر هﻤﻴﻦ ﺑﺮ زﺑﺎﻧﻢ ﺑﻮد ﻧﺎم ﻳﺎر‬ ‫م ﻩ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻧﻬﻴﺪ ﻧﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﺟﺰ از ﻋﺸﻖ ﺗﻠﻘﻴﻦ دهﻴﺪ‬ ‫ﻧﻪ ﺷﻤﻌﻢ ﺟﺰ ﺁن َ‬ ‫ز ﻣﺮد و ز ن اﻧﺪر ش ب وﺣﺸﺘﻢ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺁس ي ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺮﺑﺖ م‬ ‫ﺑﺠﺰ ﻣﻄﺮ ب ﺁﻳﺪ زﻧﺪ ﭼﻨﮓ را ﻣﻐﻨﻲّ ﺁﺷﺪ ﺳﺮﺧﻮش ﺁهﻨﮓ را‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻢ ﻧﮕﺎرﻳﺪ ﻟﻮح ﻣﺰار ﺁﻩ هﺴﺖ اﻳﻦ ﺷﻬﻴﺪ رﻩ ﻋﺸﻖ ﻳﺎر‬ ‫ﭼﻬﻞ ﺗﻦ ز رﻧﺪان ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ زن ﺷﻬﺎدت ﺁﻧﻨﺪ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﺁف ن‬ ‫ﻲ وﺣﺪ ت اﺳﺖ‬ ‫ﺁﻩ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺧﺎك درش ﻧﺴﺒﺖ اﺳﺖ ز دُرد ي ﺁﺷﺎنِ ﻣ ِ‬ ‫ﺁﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﺷﻴﺦ ﺳﺠّﺎدﻩ ﺁِش ﺑﻪ ﻳﻚ دم زدن ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎدﻩ ﺁش‬ ‫ز ﻧﻈّﺎر ﻩ ﮔﺮديﱢ اهﻞ ﺁِﻧﺶ ت هﻤﻪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎنِ ﺗﻘﻮي ﺳﺮﺷﺖ‬ ‫ﻧﺒﻮدي ﺑﺠﺰ ﻋﺎﺷﻘﻲ دﻳﻦ او ﺟﺰ اي ن ﺷﻴﻮ ة ﭘﺎكْ ﺁﺋﻲ ن او‬ ‫هﻤﻪ ﺁﻳﺶ او ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻓﺮوش ز ﺟﺎ ن ﺣﻠﻘﺔ ﺑﻨﺪﮔﻲّ ش ﺑﻪ ﮔﻮش‬ ‫اﻟﻬﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﺻﺎن درﮔﺎﻩ ﺗﻮ ب ﻩ ﺳﺮهﺎ ﺁ ﻩ ﺷﺪ ﺧﺎك در راﻩ ﺗﻮ‬ ‫ﺑﻪ اﻓﺘﺎدﮔﺎنِ ﺳﺮ ﺁو ي ﺗﻮ ب ﻩ ﺣﺴﺮت ﺁﺷﺎن ﺑﻼ ﺟﻮ ي ﺗﻮ‬ ‫ﺑﻪ درد دل دردﻣﻨﺪان ﺗﻮ ب ﻩ ﺳﻮز دل ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﺗﻮ‬ ‫ﺑﻪ ﺣﻖﱢ ﺳﺒﻮﺁ ش ﺑﻪ ﻣﻴﺨﻮارﮔﺎن ﺁﻩ هﺴﺘﻨﺪ از ﺧﻮﻳﺶ ﺁوارﮔﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﭘﻴﺮ ﻣﻐﺎن و م ي و ﻣﻴﻜﺪ ﻩ ﺑﻪ رﻧﺪان ﻣﺴﺖ ﺻﺒﻮﺣﻲ زدﻩ‬ ‫ﺁﻩ ﻓﺮﻣﺎن دهﻲ ﭼﻮن ﻗﻀﺎ را ﺁ ﻩ هﺎن ز أﺳﺮار ﻧﻘﺪِ روان ش ﺳﺘﺎن‬ ‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ز ﺁﻻﻳﺶ ش ﭘﺎك ﺁن ﭘﺲ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻨﺰﻟﮕﻬﺶ ﺧﺎك ﺁن‬

‫ﺳﺎﻗﻲ ﻧﺎﻣﺔ ﺁرﺗﻴﻤﺎﻧﻲ‬

‫اﻟﻬﻲ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺎن ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ات ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﺁﻓﺮﻳﻨﺎن دﻳﻮاﻧﻪ ات‬ ‫اﻟﻬﻲ ب ﻩ ﺁﻧﺎﻧﻜﻪ در ﺗﻮ ﮔُﻤﻨﺪ ﻧﻬﺎن از دل و دﻳﺪ ة ﻣﺮدﻣﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ درﻳﺎﺁش ﻟُﺞّ ة ﺁﺑﺮﻳﺎ ﺁ ﻩ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺷﺄﻧﺶ ﻓﺮود إﻧّﻤﺎ‬ ‫ﺑﻪ دُرّي ﺁﻩ ﻋﺮش اﺳﺖ او را ﺻﺪف ﺑﻪ ﺳﺎﻗﻲّ ﺁوﺛﺮ ‪ ،‬ب ﻩ ﺷﺎﻩ ﻧﺠﻒ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻮر د ل ﺻﺒﺢ ﺧﻴﺰان ﻋﺸﻖ ز ﺷﺎد ي ب ﻩ اﻧﺪُﻩ ﮔﺮﻳﺰان ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺑﻪ ﺁن دل ﭘﺮﺳﺘﺎن ﺑﻲ ﭘﺎ و ﺳﺮ ب ﻩ ﺷﺎدي ﻓﺮوﺷﺎن ﺑﻲ ﺷﻮر و ﺷﺮ‬ ‫ﺑﻪ رﻧﺪان ﺳﺮ ﻣﺲ ت ﺁﮔﺎﻩ دل ﺁﻩ هﺮﮔﺰ ﻧﺮﻓﺘﻨﺪ ﺟﺰ را ﻩ دل‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺎن اﻓﺘﺎدﻩ در ﭘﺎي ﺧُﻢ ﺑﻪ ﻣﺨﻤﻮر ﺑﺎ ﻣﺮ گ در اﺷﺘُﻠﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺎم ﻏﺮﻳﺒﺎن ﺑﻪ ﺟﺎم ﺻﺒﻮح ﺁز اﻳﺸﺎﻧْﺲ ت ﺷﺎم ﺳﺤﺮ را ﻓﺘﻮح‬ ‫ﺁز ﺁ ن ﺧﻮﺑﺮو ﭼﺶ م ﺑﺪ دور ﺑﺎد ﻏﻠﻂ دور ﮔﻔﺖ م ﺁﻩ ﺧﻮد ﺁور ﺑﺎد‬ ‫ﺁﻩ ﺧﺎﺁم ﮔِﻞ از ﺁ ب اﻧﮕﻮر ﺁن ﺳﺮاﭘﺎي ﻣﻦ ﺁﺗﺶ ﻃﻮر ﺁن‬ ‫ﺧﺪا را ب ﻩ ﺟﺎن ﺧﺮاﺑﺎﺗﻴﺎن ﺁزﻳﻦ ﺗﻬﻤﺖِ هﺴﺘﻲ م وارهﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﺔ وﺣﺪﺗﻢ راﻩ دﻩ دل زﻧﺪﻩ و ﺟﺎ ن ﺁﮔﺎﻩ دﻩ‬ ‫ﺁﻩ از ﺁﺛﺮت ﺧﻠﻖ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪم ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮ ﺷﺪم ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺁﻣﺪم‬ ‫ﻣِﺌﻲ دﻩ ﺁﻩ ﭼﻮن رﻳﺰﻳﺶ در ﺳﺒﻮ ﺑﺮﺁرد ﺳﺒﻮ از د ل ﺁواز هﻮ‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ در دل ﭼﻮ ﻣﻨﺰ ل ﺁﻧﺪ ﺑﺪن را ﻓﺮوزان ﺗﺮ از د ل ﺁﻧﺪ‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ ﭼﻮن ﻋﻜﺴﺶ اﻓﺘﺪ ب ﻩ ﺑﺎغ ﺁﻧﺪ ﻏﻨﭽﻪ را ﮔﻮهﺮ ش ب ﭼﺮاغ‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ ﭼﻮن ﻋﻜﺲ ﺑﺮ ﻟﺐ زﻧﺪ ﻟﺐ ﺷﻴﺸﻪ ﺗﺒﺨﺎﻟﻪ از ت ب زﻧﺪ‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ ﮔﺮ ﺷﺐ ﺑﺒﻴﻨﺪ ب ﻩ ﺧﻮاب ﺑﻪ ﺷﺐ ﺳﺮ زﻧﺪ از دلِ ﺁﻓﺘﺎب‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ ﮔﺮ ﻋﻜﺲ ش اﻓﺘﺪ ب ﻩ ﺟﺎن ﺗﻮاﻧﺪ در ﺁن دﻳﺪ ح ق را ﻋﻴﺎن‬

‫‪17‬‬

‫ﺁﻳﺪ از او «ﻗُﻞ هﻮ ا ﷲ »از ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ ﭼﻮن رﻳﺰﻳﺶ در ﺳﺒﻮ هﻤﻪ‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ در خ م ﭼﻮ ﮔﻴﺮد ﻗﺮار ﺑﺮﺁرد ز ﺧﻮد ﺁﺗﺸﻲ ﭼﻮن ﭼﻨﺎر‬ ‫ﻣﺌﻲ ﺻﺎف ز اﻟﻮدﮔﻲﱢ ﺑﺸﺮ ﻣﺒﺪّ ل ﺑﻪ ﺧﻴﺮ اﻧﺪر او ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺮ‬ ‫ﻣﺌﻲ ﻣﻌﻨﻲ اﻓﺮوز و ﺻﻮر ت ﮔﺪاز ﻣﺊ ي ﮔﺸﺖ ﻩ ﻣﻌﺠﻮن راز و ﻧﻴﺎز‬ ‫ﻣﺌﻲ از ﻣﻨﻲّ و ﺗﻮئ ي ﮔﺸﺘﻪ ﭘﺎك ﺷﻮد ﺧﻮن ﻓﺘﺪ ﻗﻄﺮﻩ اي ﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎك‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻚ ﻗﻄﺮﻩ ﺁﺑﻢ ز ﺳﺮ در ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺁﻩ ﺑﻴﻤﺎر ﻣﺎ درﮔﺬش ت‬ ‫ﭼﺸﻲ ﮔﺮ از ﺁ ن ﺑﺎدﻩ ﺁوﺁو زﻧﻲ ﺷﺪي ﭼﻮن از ﺁ ن ﻣﺴﺖ هﻮهﻮ زﻧﻲ‬ ‫دﻣﺎﻏﻢ ز ﻣﻴﺨﺎن ﻩ ﺑﻮﺋﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﺣﺬر ﺁ ن ﺁﻩ دﻳﻮاﻧﻪ هﻮﺋﻲ ﺷﻨﻴﺪ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ زﻧﺠﻴﺮ م اي دوﺳﺘﺎن ﺁﻩ ﭘﻴﻠﻢ ﺁﻧﺪ ﻳﺎد هﻨﺪوﺳﺘﺎن‬ ‫دﻣﺎﻏﻢ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺷﺪ از ﺑﻮ ي ﻣﻲ ﻓﺮو ﻧﺎﻳﺪ م ﺳﺮ ﺑﻪ ﺁاوس و ﺁ ي‬ ‫ﭘﺮﻳﺸﺎن دﻣﺎﻏﻴﻢ ﺳﺎﻗﻲ ﺁﺟﺎﺳﺖ ﺷﺮاب ز ش ب ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﻗﻲ ﺁﺟﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﺰن هﺮ ﻗﺪر ﺧﻮاهﻲ م ﭘﺎ ب ﻩ ﺳﺮ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ از ﭘﺎ ﻧﺪارد ﺧﺒﺮ‬ ‫‪..........‬‬ ‫ﻣﺌﻲ را ﺁﻩ ﺑﺎﺷﺪ در او اي ن ﺻﻔﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻐﻴﺮ از م ي ﻣﻌﺮﻓﺖ‬ ‫ﺗﻮ در ﺣﻠﻘﺔ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﺎن درﺁ ﺁ ﻩ ﭼﻴﺰي ﻧﺒﻴﻨﻲ ﺑﻐﻴﺮ از ﺧﺪا‬ ‫ﺁﻧﻲ ﺧﺎك ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﮔﺮ ﺗﻮﺗﻴﺎ ﺑﺒﻴﻦ ي ﺧﺪا را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺁ و ﺻﻔﺎ را ﺑﺒﻲ ن ﺑﺒﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ را و ﺧﺪا را ﺑﺒﻲ ن‬ ‫‪..........‬‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ب ﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁﻧﻴﻢ اﺗّﻔﺎ ق دروﻧﻬﺎ ﻣﺼﻒّ ي ﺁﻧﻴﻢ از ﻧﻔﺎق‬ ‫ﭼﻮ ﻣﺴﺘﺎ ن ﺑﻪ هﻢ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺁﻧﻴﻢ دﻣﻲ ﺑﻲ رﻳﺎ زﻧﺪﮔﺎن ي ﺁﻧﻴﻢ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻳﻚ دم ﭼﻮ ﺑﺎرا ن ﺑﻪ هﻢ ﺁﻩ اﻳﻨﻚ ﻓﺘﺎدﻳﻢ ﻳﺎران ﺑﻪ هﻢ‬ ‫ﻣﻐﻨّﻲ ﺳﺤﺮ ﺷﺪ ﺧﺮوﺷﻲ ﺑﺮﺁر ز ﺧﺎﻣﺎنِ اﻓﺴﺮد ﻩ ﺟﻮﺷﻲ ﺑﺮﺁر‬ ‫ﺁﻩ اﻓﺴﺮدة ﺻﺤﺒﺖ زاهﺪم ﺧﺮاب ﻣﻲ و ﺳﺎﻏﺮ و ﺷﺎهﺪ م‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺳﺮي در ﺳﺮ خ م ﺁﻧﻴﻢ ﻣﻦ و ﺗﻮ ‪ ،‬ﺗﻮ و م ن هﻤﻪ ﮔﻢ ﺁﻧﻴﻢ‬ ‫ﺳﺮم در ﺳﺮ م ي ﭘﺮﺳﺘﺎنِ ﻣﺴﺖ ﺁﻩ ﺟﺰ ﻣﻲ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺸﺎن هﺮ چ ﻩ هﺴﺖ‬ ‫‪..........‬‬ ‫ﻓﺰون از دو ﻋﺎل م ﺗﻮ در ﻋﺎﻟﻤﻲ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﭼﺮا ﺁوﺗﻬﻲّ و ﺁم ي‬ ‫ﭼﻪ اﻓﺴﺮدﻩ اي رﻧﮓ رﻧﺪان ﺑﮕﻴﺮ ﭼﺮا ﻣﺮدﻩ اي ﺁب ﺣﻴﻮان ﺑﮕﻴﺮ‬ ‫از اي ن دﻳﻦ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻓﺮوﺷﺎ ن ﻣﺒﺎش ﺑﺠﺰ ﺑﻨﺪة ﺑﺎدﻩ ﻧﻮﺷﺎن ﻣﺒﺎش‬ ‫ﭼﻪ درﻣﺎﻧﺪة دﻟﻖ و ﺳﺠّﺎد هﺎي ﻣﻜﺶ ﺑﺎر ﻣﺤﻨﺖ ﺑﻜﺶ ﺑﺎدﻩ اي‬ ‫ﻣﻜﻦ ﻗﺼّﺔ زاهﺪان هﻴﭻ ﮔﻮش ﻗﺪح ﺗﺎ ﺗﻮان ي ﺑﻨﻮﺷﺎن و ﻧﻮش‬ ‫ﺣﺪﻳﺚ ﻓﻘﻴﻬﺎن ﺑ ِﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﻦ زﻗﻄﺮﻩ ﺳﺨﻦ ﭘﻴﺶ درﻳﺎ ﻣﻜﻦ‬ ‫ﺁﻩ ﻧﻮر ﻳﻘﻴﻦ از دﻟﻢ ﺟﻮش زد ﺟﻨﻮن ﺁﻣﺪ و ﺑﺮ ص ف هﻮش زد‬ ‫ﻗﻠﻢ ﺑﺸﻜﻦ و دور اﻓﻜﻦ ﺳَﺒَﻖ ﺑﺸﻮﻳﺎن ﺁﺗﺎب و ﺑﺴﻮزان ورق‬ ‫ﺁﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺁﻩ ﭼﻨﺪﻳﻦ ورق را ﺑﺒﻴﻦ ورق را ﺑﮕﺮدان و ﺣﻖّ را ﺑﺒﻲ ن‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﻲ اﻟﻠَﻪْ از ﺟﻠﻮ ة ﺁﻓﺘﺎب ﺁﻩ ﺑﺮ ﺟﻤﻠﮕﻲ ﺗﺎﻓﺖ ﭼﻮن ﺁﻓﺘﺎب‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻠﻮﻩ از ﺟﺎ ﻧﺮﻓﺖ ي ﭼﻪ اي ﺗﻮ ﺳﻨﮕﻲ ﺁﻟﻮﺧﻲ ﺟﻤﺎدي ﭼﻪ اي‬ ‫ﺻﺒﻮح اﺳﺖ ﺳﺎﻗﻲ ﺑﺮو م ي ﺑﻴﺎر ﻓﺘﻮ ح اس ت ﻣﻄﺮب دف و ن ي ﺑﻴﺎر‬ ‫ﻧﻤﺎز ارن ﻩ از روي ﻣﺴﺘﻲ ﺁﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ درو ن ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﺁﻧﻲ‬ ‫‪..........‬‬ ‫رخ اي زاهﺪ از م ي ﭘﺮﺳﺘﺎن ﻣﺘﺎب ﺗﻮدر ﺁﺗﺶ اﻓﺘﺎدﻩ اي ﻣﺎ در ﺁب‬ ‫‪..........‬‬ ‫ﻧﺪوزي ﭼﻮ ﺣﻴﻮا ن ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﮔﻴﺎ ﻩ ﺑﻴﺎﺑﻲ اﮔﺮ ﻟﺬّت اﺷﻚ و ﺁﻩ‬ ‫هﻤﻪ ﻣﺴﺘﻲ و ﺷﻮر و ﺣﺎﻟﻲ م ﻣﺎ ز ﺗﻮ ﭼﻮ ن هﻤﻪ ﻗﻴﻞ و ﻗﺎﻟﻲ م ﻣﺎ‬ ‫دﮔﺮ ﻃﻌﻨﺔ ﺑﺎدﻩ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﺰ ن ﺁﻩ ﺻﺪ ﻣﺎر زن ﺑﻬﺘﺮ از ﻃﻌﻦ هﺰن‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ رو و ﻗﺖ ل و ﻏﺎر ت ﺑﺒﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎن ﻩ ﺁ و ﻃﻬﺎرت ﺑﺒﻴﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺁ و ﺣﻀﻮر ي ﺑﻜﻦ ﺳﻴﻪ ﺁاﺳﻪ اي ﺁﺳﺐ ﻧﻮري ﺑﻜﻦ‬ ‫ﭼﻮ م ن ﮔﺮ از ﺁ ن ﺑﺎدﻩ ﺑﻲ ﻣﻦ ﺷﻮي ﺑﻪ ﮔﻠﺨﻦ در ﺁن رﺷﮓ ﮔﻠﺸﻦ ﺷﻮي‬ ‫ﭼﻪ ﺁب اﺳﺖ ﺁﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺟﺎن اﻓﻜﻨﺪ ﺁ ﻩ ﮔﺮ ﭘﻴﺮ ﻧﻮﺷﺪ ﺟﻮا ن اﻓﻜﻨﺪ‬ ‫***‬

‫ﺑﺘﻲ در ﻣﻴﻜﺪﻩ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﻧﺎز‬

‫ﻓﺮا روﻳﺶ ﻧﻮاي ﻣﻄﺮب و ﺳﺎز‬ ‫ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﭘﺮدﻩ رازي ﻧﻬﺎن اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻪ ﺑﺎﻓﺪ ﺗﺎر دل ﺑﺎ ﭘﻮد ﺁواز‬ ‫ﮔﺮ اﻓﺘﺎدﻳﻢ اي ﺳﺎﻗﻲ ﺑﻪ داﻣﺖ‬

‫‪18‬‬

‫ز روي و ﻣﻮي ﺗﻮ ‪ ،‬هﺮﺻﺒﺢ و ﺷﺎﻣﺖ‬ ‫ﻧﺸﻴﻨﻢ ﺑﺮ در ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺁﻩ ﺑﻴﻨﻢ رﻳﺰش ﻣﻲ را ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﻣﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁﻩ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﺘﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﮔﺮد ﺷﻤﻊ ﻣﻲ ﭘﺮواﻧﻪ هﺴﺘﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ اﻣﺸﺐ رهﺎ ﺁن ﻣﻮي ﺑﺮ دوش‬ ‫ﺁﻩ او را ﺑﺮ دل دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﺴﺘﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁﻩ ﻣﻦ ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاﺑﻢ‬ ‫ز ﺳﻮز ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻳﻚ دم ﻧﺨﻮاﺑﻢ‬ ‫دﻣﻲ ﺗﺮﺁن ﻟﺐ ﻣﻦ ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺐ ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ﺁﻩ اﻳﻦ ﻣﺴﺘﻲ ‪ ،‬ﻣﻦ از ﻣﻲ هﻢ ﻧﻴﺎﺑﻢ‬ ‫دﻟﻢ دارد هﻮاي روي ﻣﺎهﺖ‬ ‫ﭼﻮ ﺑﺨﺘﻢ ﻣﺎﻧﺪ ﺁن زﻟﻒ ﺳﻴﺎهﺖ‬ ‫ﻧﺸﺎﻃﻲ در دل اي ﺳﺎﻗﻲ ﻧﺸﺎﻧﺪي‬ ‫ﺁﻩ ﺻﺪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ در ﻧﮕﺎهﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁﻩ ﺷﺪ ﺣﺎﻟﻢ دﮔﺮﮔﻮن‬ ‫ﭼﻪ ﺧﻮن هﺎﻳﻲ ﺑﺮﻳﺰد ﭼﺮخ ﮔﺮدون‬ ‫ﺷﻔﺎﻳﻢ ﮔﺮدش ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫در اﻳﻦ ﮔﺮدون دواﻳﻲ ﺑﻬﺘﺮ ازﺧﻮن ؟‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ دﻣﻲ ﻧﻪ ﻧﺎي ﺑﺮ ﻟﺐ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺁام ﻣﺮا هﻢ ﺟﺎي ﺑﺮ ﻟﺐ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺁﺑﻲ ﺁﻩ اﻳﻦ ﺳﻮز ﻧﻬﺎﻧﻲ‬ ‫ﺑﺴﻮزاﻧﺪ ﻟﺒﻢ ‪ ،‬اي واي ﺑﺮ ﻟﺐ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ دﻣﻲ ﻧﻪ ﭘﺎي ﺑﺮ دل‬ ‫ﺁﻩ زد داغ ﻓﺮاﻗﺖ ﺟﺎي ﺑﺮ دل‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺁﺑﻲ ﺁﻩ اﻳﻦ ﺳﻮز ﻧﻬﺎﻧﻲ‬ ‫ﭼﻪ ﻣﻲ ﺳﻮزد ﻟﺒﻢ اي واي ﺑﺮدل‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁﻩ ﺷﻴﺪاي ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫ﻧﻬﺎن ﺧﻮﻳﺶ و ﭘﻴﺪاي ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﻴﺎهﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‬ ‫ﭼﻮ ﺁﻳﻨﻪ هﻮﻳﺪاي ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺁﻧﺎرم اي ﺗﻮ ﺳﺎﻗﻲ !‬ ‫ﺑﻜﺮدي ﺁﻳﻨﻪ دارم اي ﺗﻮ ﺳﺎﻗﻲ !‬ ‫ﭼﻮ ﺁب روي ﮔﻞ ﻏﻠﺘﻴﺪ ‪ ،‬رﻓﺘﻲ‬ ‫ﭼﻪ ﺁردي داﻏﺪارم اي ﺗﻮ ﺳﺎﻗﻲ !‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻳﺖ ﺑﺒﻴﻨﻢ اي ﺗﻮ ﺳﺎﻗﻲ !‬ ‫ﮔﻞ روﻳﺖ ﺑﭽﻴﻨﻢ اي ﺗﻮ ﺳﺎﻗﻲ !‬ ‫ﻧﺨﻮاهﻢ ﺑﺎدﻩ در ﺳﺎﻏﺮ ﺑﺮﻳﺰي‬ ‫ﺁﻩ از هﺠﺮت ﻏﻤﻴﻨﻢ اي ﺗﻮ ﺳﺎﻗﻲ !‬ ‫اﺳﻴﺮ درد و ﺑﻴﻤﺎرم ﺗﻮ ﺁردي‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎرم ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎرم ﺗﻮ ﺁردي‬ ‫ﻧﺒﻮدم ﻋﺎﺷﻖ روي ﺗﻮ ﺳﺎﻗﻲ‬ ‫ﺑﻪ ﺁوي ﺧﻮد هﻮادار ﺗﻮ ﺁردي‬ ‫ﺗﻮ را ﺑﺮ دﻳﺪﻩ ﺗﺮ ﻣﻲ ﻧﺸﺎﻧﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺁب دﻳﺪﻩ در ﺑﺮ ﻣﻲ ﻧﺸﺎﻧﻢ‬ ‫ﭼﻮ ﺧﺎك درﮔﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻲ ﻧﺸﺎﻧﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎﻳﺖ ﻟﺐ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﮔﻮﻳﻢ‬ ‫ﺑﻪ روﻳﺖ ﭘﺮﺗﻮي ﺁاﺷﺎﻧﻪ ﮔﻮﻳﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺖ راﻩ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﻣﺒﻨﺪي‬ ‫ﺁﻩ ﻣﻲ را ﭼﺎرﻩ دﻳﻮاﻧﻪ ﮔﻮﻳﻢ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﺁن ﺳﻮﻳﻢ ﻓﻜﻨﺪي‬ ‫ﮔﻬﻲ زﻳﺮم ﮔﻬﻲ روﻳﻢ ﻓﻜﻨﺪي‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺮا در ﺷﺐ رهﺎ ﺁرد‬ ‫ﺑﻪ دام ﺗﺎر ﮔﻴﺴﻮﻳﻢ ﻓﻜﻨﺪي‬ ‫ﺗﻮ از ﺑﺸﻜﺴﺘﻪ هﺎ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺳﺎزي‬

‫‪19‬‬

‫ﺗﻮ از ﺁژﻧﮓ رخ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺎزي‬ ‫ﺑﻨﺎزم روي ﭘﺮ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺳﺎﻗﻲ !‬ ‫ﺁﻩ ﻣﻬﺮ و ﻣﺎﻩ را در ﺑﻨﺪ ﺳﺎزي‬ ‫هﻮادار رخ ﻧﻴﻜﻮي اوﻳﻢ‬ ‫ﺑﻪ دام زﻟﻒ او ﺁهﻮي اوﻳﻢ‬ ‫ﻣﭙﻨﺪاري ﺷﻜﺎري هﺮزﻩ ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫ﺁﻩ ﮔﺮ ﺗﻴﺮم زﻧﺪ هﻢ ‪ ،‬ﺳﻮي اوﻳﻢ‬ ‫دﻟﻢ از ﺣﺴﺮت ﻳﺎرم ﻏﻤﻴﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺴﺎن ﺳﺎﻳﻪ اي ﻧﻘﺶ زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ از ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎن اﻳﻦ دل‬ ‫ﺁﻩ از روز ازل ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﺧﺮﻳﺪار دل ﺁرام اوﻳﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻚ ﺗﻴﺮ ﻧﮕﻪ در دام اوﻳﻢ‬ ‫ﭼﻪ ﺧﻮش ﻣﺮهﻢ ﮔﺬارد زﺧﻢ ﺟﺎﻧﻢ‬ ‫ﺁﻩ ﮔﺮ دردم ﻧﻬﺪ هﻢ ‪ ،‬رام اوﻳﻢ‬

‫ﺳﺎﻗﯽ ﻧﺎﻣﻪ رﺿﻲ اﻟﺪﻳﻦ ارﺗﻴﻤﺎﻧﻲ‬

‫اﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺎن ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ات‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﺁﻓﺮﻳﻨﺎن دﻳﻮاﻧﻪ ات‬ ‫ﺑﻪ درﻳﺎﺁش ﻟﺠﻪ ﺁﺑﺮﻳﺎ‬ ‫ﺁﻩ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺷﺄﻧﺶ ﻓﺮود اﻧّﻤﺎ‬ ‫ﺑﻪ درّى ﺁﻩ ﻋﺮش اﺳﺖ وى را ﺻﺪف‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻗﻰ ﺁوﺛﺮ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﻧﺠﻒ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻮر دل ﺻﺒﺢ ﺧﻴﺰان ﻋﺸﻖ‬ ‫ز ﺷﺎدى ﺑﻪ اﻧﺪﻩ ﮔﺮﻳﺰان ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺑﻪ رﻧﺪان ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺁﮔﺎﻩ دل‬ ‫ﺁﻩ هﺮﮔﺰ ﻧﺮﻓﺘﻨﺪ ﺟﺰ راﻩ دل‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺎن اﻓﺘﺎدﻩ در ﭘﺎى ﺧﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺨﻤﻮر ﺑﺎ ﻣﺮگ در اﺷﺘﻠﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺎم ﻏﺮﻳﺒﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎم ﺻﺒﻮح‬ ‫ﺁز اﻳﺸﺎﻧﺴﺖ ﺷﺎم و ﺳﺤﺮ را ﻓﺘﻮح‬ ‫ﺁزان ﺧﻮﺑﺮو ﭼﺸﻢ ﺑﺪ دور ﺑﺎد‬ ‫ﻏﻠﻂ دور ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺁﻩ ﺧﻮد ﺁور ﺑﺎد‬ ‫ﺑﻪ ﺻﺒﺮى ﺁﻩ در ﻧﺎﺷﻜﻴﺒﺎ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺮﻣﻰ ﺁﻩ در روى زﻳﺒﺎ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻪ ﻋﺰﻟﺖ ﻧﺸﻴﻨﺎن ﺻﺤﺮاى درد‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻦ ﺁﺑﻮدان ﺷﺒﻬﺎى ﺳﺮد‬ ‫ﺁﻩ ﺧﺎﺁم ﮔِﻞ از ﺁب اﻧﮕﻮر ﺁن‬ ‫ﺳﺮاﭘﺎى ﻣﻦ ﺁﺗﺶ ﻃﻮر ﺁن‬ ‫ﺧﺪاﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﺮاﺑﺎﺗﻴﺎن‬ ‫ﺁزﻳﻦ ﺗﻬﻤﺖ هﺴﺘﻰ ام وا رهﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ وﺣﺪﺗﻢ راﻩ دﻩ‬ ‫دل زﻧﺪﻩ و ﺟﺎن ﺁﮔﺎﻩ دﻩ‬ ‫ﺁﻩ از ﺁﺛﺮت ﺧﻠﻖ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪم‬ ‫ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮ ﺷﺪم ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺁﻣﺪم‬ ‫ﻣﻴﻰ دﻩ ﺁﻩ ﭼﻮن رﻳﺰﻳﺶ در ﺳﺒﻮ‬ ‫ﺑﺮﺁرد ﺳﺒﻮ از دل ﺁواز هﻮ‬ ‫از ﺁن ﻣﻰ ﺁﻩ ﭼﻮن ﭼﺸﻤﺖ اﻓﺘﺪ ﺑﺮ ﺁن‬ ‫ﺗﻮاﻧﻰ در ﺁن دﻳﺪ ﺣﻖ را ﻋﻴﺎن‬ ‫از ﺁن ﻣﻰ ﺁﻩ ﭼﻮن ﻋﻜﺴﺶ اﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﺑﺎغ‬ ‫ﺁﻧﺪ ﻏﻨﭽﻪ را ﮔﻮهﺮ ﺷﺐ ﭼﺮاغ‪...‬‬ ‫ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ زﻧﺠﻴﺮم اى دوﺳﺘﺎن‬ ‫ﺁﻩ ﭘﻴﻠﻢ ﺁﻧﺪ ﻳﺎد هﻨﺪوﺳﺘﺎن‬ ‫دﻣﺎﻏﻢ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺷﺪ از ﺑﻮى ﻣﻰ‬ ‫ﻓﺮو ﻧﺎﻳﺪم ﺳﺮ ﺑﻪ ﺁاوس و ﺁى‬

‫‪20‬‬

‫دﻻ ﺧﻴﺰ و ﭘﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﻧﻪ‬ ‫ﺻﻼﻳﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺎن دﻳﻮاﻧﻪ دﻩ‬ ‫ﭘﺮﻳﺸﺎن دِﻣﺎﻏﻴﻢ‪ ،‬ﺳﺎﻗﻰ ﺁﺟﺎﺳﺖ؟‬ ‫ﺷﺮاﺑﻰ ز ﺷﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﻗﻰ‪ ،‬ﺁﺟﺎﺳﺖ؟‬ ‫ﭼﻮ ﺳﺎﻗﻰ هﻤﻪ ﭼﺸﻢ ﻓﺘﺎن ﻧﻤﻮد‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﺎزم از ﺧﻮﻳﺶ ﻋﺮﻳﺎن ﻧﻤﻮد‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺁى و ﺻﻔﺎ را ﺑﺒﻴﻦ‬ ‫ﻣﺒﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ را و ﺧﺪا را ﺑﺒﻴﻦ‬ ‫ﻧﮕﻮﻳﻢ ﺁﻩ از ﺧﻮد ﻓﻨﺎ ﭼﻮن ﺷﻮى‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻚ ﻗﻄﺮﻩ زﻳﻦ ﺑﺎدﻩ ب ىﭽﻮن ﺷﻮى‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻮرﻳﺪﮔﺎن ﮔﺮ ﺷﺒﻰ ﺳﺮ ﺁﻧﻰ‬ ‫وزان ﻣﻰ ﺁﻩ ﻣﺴﺘﻨﺪ ﻟﺐ ﺗﺮ ﺁﻧﻰ‬ ‫ﺟﻤﺎل ﻣﺤﺎﻟﻰ ﺁﻩ ﺣﺎﺷﺎ ﺁﻧﻰ‬ ‫ﺑﺒﻨﺪى دو ﭼﺸﻢ و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺁﻧﻰ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻰ ﺁن ﺁب ﺁﺗﺶ ﺧﻮاص‬ ‫ﺁزﻳﻦ ﻣﺴﺘﻴﻢ زود ﺳﺎزد ﺧﻼص‬ ‫ﻣﮕﻮ ﺗﻠﺦ و ﺷﻮر‪ ،‬ﺁب اﻧﮕﻮر را‬ ‫ﺁﻩ روﺷﻦ ﺁﻧﺪ دﻳﺪﻩ ﺁور را‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺸﻮ هﺎى ﭼﺸﻢ ﺳﺎﻗﻰ ﻓﺮوﺧﺖ‬ ‫ﺁﻩ دﻳﻦ و دل و ﻋﻘﻞ را ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻮﺧﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻰ هﺴﺘﻰ ﺧﻮد ﻓﻨﺎ ﺁردﻩ اﻳﻢ‬ ‫ﻧﻜﺮدﻩ ﺁﺳﻰ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎ ﺁردﻩ اﻳﻢ‬ ‫ﺟﺴﺪ دادم و ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺘﻢ ز ﻣﻰ‬ ‫ﭼﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺁن ﮔﺮﻓﺘﻢ ز ﻣﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻰ ﮔﺮم ﺁن ﺟﺎن اﻓﺴﺮدﻩ را‬ ‫ﺁﻩ ﺟﺎن زﻧﺪﻩ دارد ﺗﻦ ﻣﺮدﻩ را‬ ‫ﻧﺪاﻧﻢ ﭼﻪ ﮔﺮﻣﻰ اﺳﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﺮاب‬ ‫ﺁﻩ ﺁﺗﺶ ﺧﻮرم ﮔﻮﻳﻰ از ﺟﺎى ﺁب‬ ‫ﺑﻴﻨﺪاز اﻳﻦ ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن ﺷﻮ هﻤﻪ‬ ‫ﺟﺴﺪ ﭼﻴﺴﺖ؛ روح و روان ﺷﻮ هﻤﻪ‬ ‫ﮔﺪاﻳﻰ ﺁن و ﭘﺎدﺷﺎهﻰ ﺑﺒﻴﻦ‬ ‫رهﺎ ﺁن ﺧﻮدى و ﺧﺪاﻳﻰ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺳﺎﻗﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﺟﺎﻣﻲ‬

‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ و‪ ،‬ﻃﺮح ﻧﻮ درﻓﮑﻦ !ﮔﻠﻴﻦ ﺧﺸﺖ از ﻃﺎرم ﺧﻢ ﺷﮑﻦ!‬ ‫ﺑﺮﺁور ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺗﮕﻪ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮی ﺑﻪ ﺁن ﺧﺸﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻦ در ﮔﻔﺖ و ﮔﻮی!‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب و‪ ،‬ﻋﻮد را ﺳﺎز دﻩ !ز ﺗﺎر وی ام ﺑﺮ زﺑﺎن ﺑﻨﺪ ﻧﻪ!‬ ‫ﭼﻮ او ﭘﺮدﻩ ﺳﺎزد ﺷﻮم ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻮش ﻧﺸﻴﻨﻢ ز ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﮔﻮﯾﯽ ﺧﻤﻮش‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ و‪ ،‬زﺁن ﻣﯽ دﻟﭙﺴﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﺮدد از او ﺳﻔﻠﻪ‪ ،‬هﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻓﺮورﯾﺰ ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ در ﺟﺎم ﻣﻦ !ﮐﻪ دوﻟﺖ زﻧﺪ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﺮ ﻧﺎم ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب و ز ﺁن ﻧﻮ ﺁﯾﻴﻦ ﺳﺮود ﮐﻪ ﺑﺮ روی ﮐﺎر ﺁرد ﺁب ام ز رود‪،‬‬ ‫درﯾﻦ ﮐﺎخ زﻧﮕﺎری اﻓﮑﻦ ﺧﺮوش !ﻓﺮوﺑﻨﺪ از ﮐﻮس ﺷﺎﻩ ﯾﻢ ﮔﻮش!‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ‪ ،‬ﺳﺎﻏﺮ ﻣﯽ ﺑﻴﺎر !ﻓﻠﮏ وار دور ﭘﻴﺎﭘﯽ ﺑﻴﺎر!‬ ‫از ﺁن ﻣﯽ ﮐﻪ ﺁﺳﺎﯾﺶ دل دهﺪ ﺧﻼﺻﯽ ز ﺁﻻﯾﺶ ﮔﻞ دهﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !ﻋﻮد ﺑﻨﻬﺎدﻩ ﮔﻮش ﺑﻪ ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻤﺎل ﺁورش در ﺧﺮوش!‬ ‫ﺧﺮوﺷﯽ ﮐﻪ دل را ﺑﻪ هﻮش ﺁورد ﺑﻪ داﻧﺎ ﭘﻴﺎم ﺳﺮوش ﺁورد‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ !ﺁن ﺑﺎد هﯽ ﻋﻴﺐ ﺷﻮی ﮐﻪ از ﺧﻢ ﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﺒﻮی‪،‬‬ ‫ﺑﺪﻩ !ﺗﺎ دﻣﯽ ﻋﻴﺐ ﺷﻮﯾﯽ ﮐﻨﻴﻢ درون ﻓﺎرغ از ﻋﻲ ﺑﺠﻮﯾﯽ ﮐﻨﻴﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب و‪ ،‬ﭘﺮدﻩ ای ﺧﻮش ﺑﺴﺎز !وز ﺁن ﭘﺮدﻩ ﮐﻦ ﭼﺸﻢ ﻋﻴﺒﻢ ﻓﺮاز!‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﮔﺮدم از ﻋﻲ ﺑﺠﻮﯾﯽ ﺧﻤﻮش ﺷﻮم ﺑﺮ ﺳﺮ ﻋﻴﺐ هﺎ ﭘﺮدﻩ ﭘﻮش‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ !ﺁن ﺟﺎم ﻏﻔﻠﺖ زدای ﺑﻪ دل روزن هﻮﺷﻤﻨﺪی ﮔﺸﺎی‪،‬‬ ‫ﺑﺪﻩ !ﺗﺎ ز ﺣﺎل ﺧﻮد ﺁﮔﻪ ﺷﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﺳﻔﺮ‪ ،‬روی در رﻩ ﺷﻮﯾﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب و‪ ،‬ﻧﺎﻟﻪ ﺁﻏﺎز ﮐﻦ !ﺷﺘﺮهﺎی ﻣﺎ را ﺣﺪی ﺳﺎز ﮐﻦ‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺷﺘﺮهﺎی ﮐﺎهﻞ ﺧﺮام ﺷﻮﻧﺪ اﻧﺪرﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺗﻴﺰﮔﺎم‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ !ﺁب ﭼﻮ ﺁذر ﺑﻴﺎر !ﻧﻪ ﻣﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺒﺮﯾﺖ اﺣﻤﺮ ﺑﻴﺎر!‬

‫‪21‬‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺲ ﻣﺎ ﮐﻴﻤﻴﺎﯾﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﺪ ﺧﺮد رهﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب !ﺁﻏﺎز ﮐﻦ زﯾﺮ و ﺑﻢ !ﮐﻪ ﮐﺮد از دﻟﻢ ﻣﺮغ ﺁرام‪ ،‬رم‬ ‫ﭘﯽ ﺣﻠﻖ اﯾﻦ ﻣﺮغ ﻧﺎﮔﺸﺘﻪ رام ز اﺑﺮﯾﺸﻢ ﭼﻨﮓ ﮐﻦ ﺣﻠﻘﻪ دام!‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !در دﻩ ﺁن ﺟﺎم ﺻﺎف !ﮐﻪ ﺷﻮﯾﺪ ز دل رﻧﮓ و ﺑﻮی ﮔﺰاف‬ ‫ﺑﻪ هﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ اﻓﺘﺪ ز ﻋﮑﺴﺶ ﻓﺮوغ ﺑﻪ ﻓﺮﺳﻦ ﮔﻬﺎ رﺧﺖ ﺑﻨﺪد دروغ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !زﺁﻧﮑﻪ وﻗﺖ ﻧﻮاﺳﺖ ﺑﺰن اﯾﻦ ﻧﻮا را در ﺁهﻨﮓ راﺳﺖ!‬ ‫ﮐﻪ ﮐﺞ ﺟﺰ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺧﻮاری ﻣﺒﺎد !ﺑﺠﺰ راﺳﺖ را رﺳﺘﮕﺎری ﻣﺒﺎد!‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ !ﺁن ﺟﺎم ﮔﻴﺘﯽ ﻓﺮوز ﮐﻪ ﺷﺐ را ﻧﻬﺪ راز ﺑﺮ روی روز‪،‬‬ ‫ﺑﺪﻩ !ﺗﺎ ز ﻣﮑﺮ ﺁوران ﺟﻬﺎن ﻧﻤﺎﻧﺪ ز ﻣﺎ هﻴﭻ ﻣﮑﺮی ﻧﻬﺎن‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !هﻤﭽﻮ داﻧﺎ ﺣﮑﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﺪ از ﻧﺒﺾ ﺣﺎل ﺳﻘﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻨﻪ ﺑﺮ رگ ﭼﻨﮓ اﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﯾﺶ !ﺑﺪان‪ ،‬درد ﭘﻨﻬﺎن هﺮ ﺳﻴﻨﻪ رﯾﺶ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !دردﻩ ﺁن ﺟﺎم ﺧﺎص !ﮐﻪ ﺳﺎزد ﻣﺮا ﯾﮏ دم از ﻣﻦ ﺧﻼص‬ ‫ﺑﺒﺮد ز ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺁب و ﮔﻞ ﺑﻪ ارواح ﻗﺪس ام ﮐﻨﺪ ﻣﺘﺼﻞ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !در ﻧﯽ اﻓﮑﻦ ﺧﺮوش !ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺮوﺷﺶ ﭘﻴﺎم ﺳﺮوش‬ ‫ﮐﺸﺪ ﺷﺎﯾﺪم ﺟﺬﺑﻪ ی ﺁن ﭘﻴﺎم ازﯾﻦ دون ﻧﺸﻴﻤﻦ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﯽ ﻣﻘﺎم‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ !ﺁن ﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﻴﺮی دهﺪ درﯾﻦ ﺑﻴﺸﻪ ام زور ﺷﻴﺮی دهﺪ‬ ‫ﺑﺪﻩ !ﺗﺎ درﺁﯾﻢ ﭼﻮ ﺷﻴﺮ ژﯾﺎن ﺑﻪ هﻢ ﺑﺮزﻧﻢ ﮐﺎر ﺳﻮد و زﯾﺎن‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !وز ﮐﻤﺎن رﺑﺎب ﮐﻪ از رﺷﺘﻪ ی ﺟﺎن زهﺶ ﺑﺮدﻩ ﺗﺎب‬ ‫ز هﺮ ﻧﻐﻢ هﯽ زﯾﺮ‪ ،‬ﺗﻴﺮی ﻓﮑﻦ !ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻮی ﺷﮑﺎری ﻧﻔﻴﺮی ﻓﮑﻦ!‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !ﺑﻴﻦ ﺑﻪ دﻟﺘﻨﮕﯽ ام !ﺑﺒﺨﺶ از ﻣﯽ ﻟﻌﻞ ﯾﮑﺮﻧﮕﯽ ام!‬ ‫ﭼﻮ ﺟﺎم ﺑﻠﻮر از ﻣﯽ ﻻل هﮕﻮن ﺑﺮوﻧﻢ ﺑﺮﺁور ﺑﻪ رﻧﮓ درون!‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !ﺑﺮﮐﺶ ﺁهﻨﮓ را !رﻩ ﺻﻠﺢ ﮐﻦ ﻧﻮﺑﺖ ﺟﻨﮓ را!‬ ‫ز ﺗﺮﮐﻴﺐ هﺎی ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﻐﻢ ﺷﻮد ﺻﺪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻪ هﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ !ای ﯾﺎر ﺑﯽ ﭼﺎرﮔﺎن !دﻩ ﺁن ﻣﯽ !ﮐﻪ در ﭼﺸﻢ ﻣﻴﺨﻮارﮔﺎن‬ ‫درﯾﻦ زرﮐﺶ ﺁﯾﻴﻨﻪ ی ﻧﻘﺮﻩ ﮐﻮب از او ﺑﺪ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺑﺪ و ﺧﻮب‪ ،‬ﺧﻮب‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب !از زﺧﻤﻪ‪ ،‬زﺧﻢ درﺷﺖ ﺑﺰن ﺑﺮ رگ ﭘﻴﺮ ﺧﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﭘﺸﺖ!‬ ‫ﮐﻪ هﺮ ﺣﺮف دﺷﻮار و ﺁﺳﺎن ﮐﻪ هﺴﺖ رﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻦ ﺁن ﺳﺎن ﮐﻪ هﺴﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ !ﺁن ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻣﯽ ﺑﻴﺎر !ﮐﻪ ﺳﻮزد ز ﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﮐﺎر‬ ‫زر ﻧﺎب ﻣﺎ ﮔﺮدد اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﻮد هﺮ ﭼﻪ ن ﯾﺰر ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻮﺧﺘﻪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب و‪ ،‬ﺑﺎد در دم ﺑﻪ ﻧﯽ !ﮐﻪ از ﺧﺮﻣﻦ هﺴﺖ ﯾﺎم ﺑﺎد وی‪،‬‬ ‫ﺑﻪ دور اﻓﮕﻨﺪ ﮐﺎﻩ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ را ﮔﺬارد ﭘﯽ ﻣﺮغ ﺟﺎن‪ ،‬داﻧﻪ را‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ !ﺁن ﻃﻠﻖ ﻣﺤﻠﻮل را ﮐﻪ زﯾﺮک ﮐﻨﺪ ﻏﺎﻓﻞ ﮔﻮل را‪،‬‬ ‫ﺑﺪﻩ !ﺗﺎ ﻧﺸﻴﻨﻢ ز هﺮ ﺟﻔﺖ‪ ،‬ﻃﺎق دهﻢ ﺟﻔﺖ و ﻃﺎق ﺟﻬﺎن را ﻃﻼق‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب و‪ ،‬ﺗﺎب دﻩ ﮔﻮش ﻋﻮد !ﺑﻪ ﮔﻮش ﺣﺮﯾﻔﺎن رﺳﺎن اﯾﻦ ﺳﺮود!‬ ‫ﮐﻪ رﻧﺪان ﺁزادﻩ را در ﻧﮑﺎح ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺠﺰ دﺧﺘﺮ رز‪ ،‬ﻣﺒﺎح‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !در دﻩ ﺁن ﺟﺎم ﻋﺪل !ﮐﻪ ﻓﻴﺮوزی ﺁﻣﺪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻋﺪل‬ ‫ﺑﮑﺶ ﺑﺎزوی ﻣﮑﻨﺖ از ﺟﻮر دور !ﮐﻪ ﭼﻨﺪان ﺑﻘﺎ ﻧﻴﺴﺖ در دور ﺟﻮر‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !ﭘﺮدﻩ ای ﻣﻌﺘﺪل ﮐﻪ ﺁرام ﺟﺎن ﺑﺨﺸﺪ و اﻧﺲ دل‪،‬‬ ‫ﺑﺰن !ﺗﺎ ز ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺣﺎﻟﯽ رهﻴﻢ ز ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﯽ اﻋﺘﺪاﻟﯽ رهﻴﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !ﺁن ﺑﻠﻮرﯾﻨﻪ ﺟﺎم ﮐﻪ از روﺷﻨﯽ دارد ﺁﯾﻴﻨﻪ ﻧﺎم‪،‬‬ ‫ﺑﺪﻩ !ﺗﺎ ﻋﻞ ﯾﺮﻏﻢ هﺮ ﺧﻮدﻧﻤﺎ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺧﺮد ﻋﻴﺐ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !در ﻧﻮا ﻣﻮﺷﮑﺎف !وز ﺁن ﻣﻮ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﺎﻓﺘﯽ‪ ،‬ﭘﺮدﻩ ﺑﺎف!‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﺮدﻩ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﮔﺴﺘﺮﯾﻢ ﭼﻮ ﺧﻮدﺑﻴﻦ ﺣﺮﯾﻔﺎن ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻨﮕﺮﯾﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !ﺗﺎ ﮐﯽ اﯾﻦ ﺑﺨﺮدی؟ ﺑﻨﻪ ﺑﺮ ﮐﻔﻢ ﻣﺎﯾﻪ ی ﺑﻴﺨﻮدی!‬ ‫ﭼﻨﺎن ﻓﺎرﻏﻢ ﮐﻦ ز ﻣﻠﮏ و ﻣﻠﮏ !ﮐﻪ ﺳﺮ در ﻧﻴﺎرم ﺑﻪ ﭼﺮخ ﻓﻠﮏ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !ﮐﺰ ﻏﻢ اﻓﺴﺮدﻩ ام ز ﭘﮋﻣﺮدﮔﯽ ﮔﻮﯾﻴﺎ ﻣﺮد هﺎم‬ ‫ﭼﻨﺎن ﮔﺮم ﮐﻦ در ﺳﻤﺎﻋﻢ دﻣﺎغ !ﮐﻪ ﺑﺨﺸﺪ ز دور ﺳﭙﻬﺮم ﻓﺮاغ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !ﻣﯽ روان ﺗﺮ ﺑﺪﻩ !ﺳﺒﮏ ﺑﺎش و ﺟﺎن ﮔﺮا ﻧﺘﺮ ﺑﺪﻩ!‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻒ ﺑﺎدﻩ در ﺳﺎﻏﺮ زر‪ ،‬درﺁی !ﭼﻮ ﺑﻪ دادی‪ ،‬از ﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮ درﺁی!‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﭘﺮدﻩ‪ ،‬اﯾﺴﺖ ﻣﮑﻦ !ﮐﻴﻦ ﻋﺠﺐ ﺟﺎﻧﻔﺰا ﭘﺮدﻩ اﯾﺴﺖ‬ ‫ﺑﻪ هﺮ ﭘﺮدﻩ رازی ﺑﻮد دﻟﻨﻮاز ﮐﻪ ﺁن را ﻧﺪاﻧﻨﺪ ﺟﺰ اهﻞ راز‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !ﻟﻌﻞ ﺑﮕﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﺎم ﺑﻠﻮر ﺗﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﺑﺪﻩ !ﺗﺎ ﺑﻪ اﻗﺒﺎل ﭘﺎﯾﻨﺪﮔﺎن ﺑﺸﻮﯾﻴﻢ دﺳﺖ از ﻧﻮ ﺁﯾﻨﺪﮔﺎن‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !زﺧﻤﻪ ای ﺑﺮﺗﺮاش !رگ ﭼﻨﮓ را زﯾﻦ ﻧﻮا دﻩ ﺧﺮاش!‬ ‫ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ی زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺴﻮﺧﺖ هﺮ ﺁﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﻓﺎﻧﯽ ﻓﺮوﺧﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !ز ﺁن ﻣﯽ راو ﮐﯽ ﮐﻪ ﺻﻴﺪ ﻃﺮب را ﮐﻨﺪ ﻧﺎو ﮐﯽ‬

‫‪22‬‬

‫ﺑﺪﻩ !ﺗﺎ درﯾﻦ دام د ﻟﻨﺎﺷﮑﻴﺐ ﺑﺒﻨﺪﯾﻢ ﮔﻮش از ﺻﻔﻴﺮ ﻓﺮﯾﺐ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !وﺁن ﻧﯽ ﻓﺎرﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ رﺧﺶ ﻋﺸﺮت ﮐﻨﺪ ﻓﺎرﺳﯽ‬ ‫ﺑﺰن !ﺗﺎ ﺑﻪ هﻤﺮاهﯽ ﺁن ﺳﻮار ﮐﻨﻴﻢ از ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻣﺤﻨﺖ‪ ،‬ﮔﺬار‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !ﻣﯽ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﻓﮑﻦ !ﮐﺰﯾﻦ ﻣﻮج زن ﺑﺤﺮ ﮐﺸﺘﯽ ﺷﮑﻦ‪،‬‬ ‫ﺳﻼﻣﺖ ﮐﺸﻢ رﺧﺖ ﺧﻮد ﺑﺮ ﮐﻨﺎر وز اﯾﻦ ﺑﻴﻘﺮاری م زاﯾﺪ ﻗﺮار‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !زﺧﻤﻪ ﺑﺮ ﭼﻨﮓ زن !وز ﺁن ﭘﺮدﻩ اﯾﻦ دﻟﮑﺶ ﺁهﻨﮓ زن!‬ ‫ﮐﻪ ‪:‬ﺧﻮش وﻗﺖ ﺁن ﺑﯽ ﺳﺮوﭘﺎ ﮔﺪای ﮐﻪ زد اﻓﺴﺮ ﺷﺎﻩ را ﭘﺸﺖ ﭘﺎی!‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !رﻃﻞ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻴﺎر !ﮐﻪ ﺳﺎزد ﺳﺒﮏ ﺑﺎر را ﺑﺮدﺑﺎر‬ ‫ﺑﻪ رﺧﺴﺎر اﻣﻴﺪ رﻧﮓ ﺁورد ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺷﺘﺎﺑﺎن‪ ،‬درﻧﮓ ﺁورد‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ‪ ،‬ﺑﺮ ﻧﯽ اﻧﮕﺸﺖ ﻧﻪ !ز ﮐﺎرش ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﮕﺸﺎ ﮔﺮﻩ!‬ ‫ز ﺗﻮ هﺮ ﮔﺸﺎدش ﮐﻪ ﺧﻮاهﺪ ﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺰ ﺁن ﮐﺎرهﺎ را ﮔﺸﺎد‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﯽ ﺑﺮدﻩ ﭘﯽ ﮐﻨﻴﻢ از ﻣﻴﺎن ﻗﺎﺻﺪ و ﻧﺎﻣﻪ ﻃﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﺒﻨﺪﯾﻢ ﺑﺎر از ﻣﻀﻴﻖ ﺧﻴﺎل ﮔﺸﺎﯾﻴﻢ در ﺑﺎرﮔﺎﻩ وﺻﺎل‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !ﮐﺰ ﻧﻮای ﻧﻔﻴﺮ ﺑﺒﻨﺪﯾﻢ ﺑﺮ ﺧﺎﻣﻪ ﺻﻮت ﺻﺮﯾﺮ‪،‬‬ ‫زﻧﻴﻢ ﺁﺗﺶ از ﺁﻩ‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﻪ را ﺑﺴﻮزﯾﻢ هﻢ ﺧﺎﻣﻪ‪ ،‬هﻢ ﻧﺎﻣﻪ را‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !ﺑﺎدﻩ در ﺟﺎم ﮐﻦ !ﺑﻪ رﻧﺪان ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ اﻧﻌﺎم ﮐﻦ!‬ ‫ﺑﻪ هﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ ﺧﻮاهﯽ ﻓﺸﺎﻧﺪ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺟﺰ ﺁن از ﺟﻬﺎن ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !ﭘﺮدﻩ ای ﺳﺎز !ﻟﻴﮏ ﺑﻪ هﻨﺠﺎر ﻧﻴﮑﻮ و ﮔﻔﺘﺎر ﻧﻴﮏ‬ ‫ﺑﻪ ﮔﻴﺘﯽ ﻣﺰن ﺟﺰ ﺑﻪ ﻧﻴﮑﯽ ﻧﻔﺲ ﮐﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﺁﯾﻴﻦ ﻧﻴﮑﺎن و ﺑﺲ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !ﺗﺎ ﺟﮕﺮ‪ ،‬ﺧﻮن ﮐﻨﻴﻢ وز اﯾﻦ ﻣﯽ ﻗﺪح را ﺟﮕﺮﮔﻮن ﮐﻨﻴﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﻏﻢ دﯾﺪﻩ را ﺁﻩ و زاری ﺑﻪ اﺳﺖ ﺟﮕﺮﺧﻮاری از ﻣﯽ ﮔﺴﺎری ﺑﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !ﮐﺰ ﻃﺮب ﺑﮕﺬرﯾﻢ ز ﭼﻨﮓ ﻃﺮب ﺗﺎرهﺎ ﺑﺮدرﯾﻢ‬ ‫ز ﭼﻨﮓ اﺟﻞ ﭼﻮن ﻧﺸﺎﯾﺪ ﮔﺮﯾﺨﺖ ز ﭼﻨﮓ ﻃﺮب ﺗﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺴﻴﺨﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ !ﺟﺎم دﻟﮑﺶ ﺑﻴﺎر !ﻣﯽ ﮔﺮم و روﺷﻦ ﭼﻮ ﺁﺗﺶ ﺑﻴﺎر!‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﻟﺐ ﺑﺮ ﺁن ﺟﺎم دﻟﮑﺶ ﻧﻬﻴﻢ هﻤﻪ ﮐﻠﮏ و دﻓﺘﺮ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﻧﻬﻴﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ !ﺗﻴﺰ ﮐﻦ ﭼﻨﮓ را !ﺑﻠﻨﺪی دﻩ از زﺧﻤﻪ ﺁهﻨﮓ را!‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﻨﺒﻪ از ﮔﻮش دل ﺑﺮﮐﺸﻴﻢ هﻤﻪ ﮔﻮش ﮔﺮدﯾﻢ و دم در ﮐﺸﻴﻢ‬

‫ﺳﺎﻗﯽ ﻧﺎﻣﻪ اﻣﻴﺮ ﺧﺴﺮو دهﻠﻮﯼ‬

‫ﺳﺮم ﺧﺎک ﻣﺴﺘﺎن ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﭘﯽ ﮐﻪ ﺷﻮﯾﻨﺪ ﻧﻘﺶ ﺧﺮد را ﺑﻪ ﻣﯽ‬ ‫ﻓﺮوﺷﻢ ﭼﻮ ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﺑﺎﺷﻢ ﺧﺮاب ﺟﻬﺎن ﺧﺮد را ﺑﻪ ﺟﺎم ﺷﺮاب‬ ‫ﭼﻮ ﻓﺘﻨﻪ اﺳﺖ ﻓﺮهﻨﮓ ﻓﺮزاﻧﮕﯽ ﺧﻮﺷﺎ وﻗﺖ ﻣﺴﺘﯽ و دﯾﻮاﻧﮕﯽ‬ ‫هﺮ ﺁﺑﯽ ﮐﺰ اﻧﺪازﻩ ﺑﻴﺮون ﺧﻮری ﻧﻴﺎری ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﺮﺑﻪ اﻓﺰون ﺧﻮری‬ ‫وﮔﺮ ﺷﺮﺑﺖ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﻮد هﻢ از ﺧﻮردن ﭘﺮ ﮔﺮاﻧﯽ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺠﺰ ﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﻮی ﺑﻴﻬﻮﺷﻴﺶ ﻧﯽ ﺳﻴﺮ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ م ﯾﻨﻮﺷﻴﺶ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ اﻧﺪر ﻗﺪح ﭘﯽ ﺑﻪ ﭘﯽ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻮازی ﻓﺮو رﯾﺰ ﻣﯽ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﻮﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ دهﺪ ز ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺧﻮﯾﺸﻢ رهﺎﯾﯽ دهﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﭘﺮدﻩ هﺎی ﺣﮑﻴﻢ ﮐﺰو ﮔﺸﺖ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﻋﻘﻞ ﺳﻠﻴﻢ‬ ‫ﻧﻮازش ﭼﻨﺎن ﮐﻦ ﮐﻪ ﺟﺎن ﻧﮋﻧﺪ ﺷﻮد رﺳﺘﻪ زﯾﻦ ﻋﻘﻞ ﻧﺎﺳﻮدﻣﻨﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ دردﻩ ﺁن ﺧﻮن ﺧﺎم ﮐﻪ ﺷﺪ ﻗﺮة اﻟﻌﻴﻦ ﻣﺴﺘﺎﻧﺶ ﻧﺎم‬ ‫ﭼﻨﺎن ﮔﻮش ﻣﻦ ﭘﺮ ﮐﻦ از ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻮش ﮐﻪ ﺑﻴﺮون رود ﭘﻨﺪ داﻧﺎ ز ﮔﻮش‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﺟﺮﻩ ی ﻃﻔﻞ وش ﭼﻮ ﻃﻔﻼن ﺑﺒﺮ ﮔﻴﺮ و ﺑﻪ ﻧﻮاز ﺧﻮش‬ ‫ﻧﻮاﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﮐﺮد از ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺰن ﭼﻮب ﺗﺎ ﺑﺎز ﮔﻮﯾﺪ درﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺟﺎم ﺷﺎدی ﻓﺰای ﮐﻪ ﺑﻨﻴﺎد ﻏﻢ را در ﺁرد ز ﭘﺎی‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ راﺣﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ دهﺪ ز ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ ی دهﺮ اﻣﺎﻧﻢ دهﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﺑﺮ ﺑﻂ ﺧﻮش ﻧﻮا ﮐﻪ ﺑﯽ ﻣﻐﺰﯾﺶ ﻣﻐﺰ را ﺷﺪ دوا‬ ‫ﺑﺰن ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﻐﺰ هﻮش ﺑﻪ دل ﺟﺎن ﻧﻮرﯾﺰد از راﻩ ﮔﻮش‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺑﺎدﻩ ی ﺗﻠﺦ ﻓﺎم ﮐﻪ ﺷﻴﺮﯾﻨﯽ ﻋﻴﺶ رﯾﺰد ﺑﻪ ﮐﺎم‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﯾﻨﯽ ﺁرم ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﺴﯽ دﯾﺪم از روزﮔﺎر‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮ ﺑﺎ ﺑﺮﮐﺶ ﺁواز ﺗﺮ دﻣﺎغ ﻣﺮا ﺗﺮ ﮐﻦ از ﺳﺎز ﺗﺮ‬ ‫روان ﮐﻦ ﮐﻪ ﺧﺸﮏ اﺳﺖ رود رﺑﺎب از ﺁن دﺳﺖ ﭼﻮن اﺑﺮ ﺑﺎران ﺁب‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺷﺮﺑﺖ ﺧﻮش ﮔﻮار ﮐﺰو ﺑﺰم ﮔﺮدد ﭼﻮ ﺧﺮم ﺑﻬﺎر‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﭼﻮ در ﺗﻦ در ﺁرد ﺗﻮان ﮔﻞ زرد ﻣﻦ زو ﺷﻮد ارﻏﻮان‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب اﺳﺒﺎب ﻣﯽ ﮐﻦ ﺗﻤﺎم ﺑﺪان ار ﻏﻨﻮن ﺳﺎز ﻃﻨﺒﻮر ﻧﺎم‬ ‫ﮐﻪ ﮔﺮ ﭼﻮن ﻋﺮوﺳﺎﻧﺶ در ﺑﺮ ﻧﻬﯽ ﻣﯽ ﭘﺮ دهﺪ از ﮐﺪوی ﺗﻬﯽ‬

‫‪23‬‬

‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺑﺎدﻩ ی ﭼﻮن ﻋﻘﻴﻖ ﮐﻪ هﻢ ﮐﻮﺛﺮش ﻧﺎم ﺷﺪ هﻢ رﺣﻴﻖ‬ ‫ﻓﺮو رﯾﺰ ﺗﺎ ﭼﻮن ﺑﮑﺸﺘﯽ ﺷﻮد ﺧﺮاﺑﺎﺗﯽ از وی ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﭼﺎﺷﻨﯽ ﺑﺨﺶ روح ﮐﻪ هﻢ ﺻﺒﺢ ازو ﺧﻮش ﺷﻮد هﻢ ﺻﺒﻮح‬ ‫ﻓﺮو ﮔﻮی و ﻣﺠﻠﺲ ﭘﺮ ﺁوازﻩ ﮐﻦ دل و ﺟﺎن ﻣﯽ ﺧﻮارﮔﺎن ﺗﺎزﻩ ﮐﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎم ﻃﺮب زﻧﺪﻩ ﮐﻦ ﺟﺎن ﭘﺎک ﮐﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﺟﺮﻋﻪ اﺳﺖ ﻣﺮدﻩ ﺑﻪ ﺧﺎک‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﮔﻨﺞ دان ﻧﺸﺎط ﮐﻪ اﻧﺪﯾﺸﻪ را در ﻧﻮردد ﺑﺴﺎط‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﻧﺸﺎط ﺳﺨﻦ ﻧﻮ ﮐﻨﻴﻢ و زو ﻣﺠﻠﺲ ﺁرای ﺧﺴﺮو ﮐﻨﻴﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ ﺳﺎز ﮐﻦ ﭼﻨﮓ را ﺑﻪ ﻧﺎﻟﺶ درار ﺁن ﭘﺮ ﺁهﻨﮓ را‬ ‫زهﯽ ﮔﻴﺮ ﮐﺰ ذوق ﺁواز وی ﺣﺮﯾﻔﺎن ﻧﮕﺮدﻧﺪ ﻣﺤﺘﺎج ﻣﯽ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺑﺎدﻩ ی ﺧﻮش ﮔﻮار ﮐﻪ ﺗﺎ اﻧﺪوﻩ و ﻏﻢ ﻧﻬﻢ ﺑﺮ ﮐﻨﺎر‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ ارﻣﻐﺎﻧﯽ ﺷﺮاب ﮐﻪ ﻣﺤﺮاب زرﺗﺸﺘﻴﺎن ﺷﺪ ز ﺑﺎب‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﻮاب ﺧﻮش ﮐﺸﻢ ﺁﺗﺶ ﻏﻢ ﺑﺪان ﺁب ﺧﻮش‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﭼﻔﺘﻪ ﮐﺰ ﯾﮏ ﻓﻐﺎن ﮐﻨﺪ زاهﺪان را ﺑﻪ ﮐﻮی ﻣﻐﺎن‬ ‫ﭼﻨﺎن زن ﮐﻪ ﺁﺗﺶ زﻧﺪ ﺳﻴﻨﻪ را ز ﺳﺮ ﻧﻮ ﮐﻨﺪ داغ دﯾﺮﯾﻨﻪ را‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺳﻠﺴﺒﻴﻞ ﺣﻴﺎت ﮐﻪ ﺷﻮﯾﺪ هﻤﻪ ﺗﻴﺮﮔﻴﻬﺎ ز ذات‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﭼﻮ ﻣﻨﺰل ﺑﻪ ﺧﺎﮐﻢ ﮐﺸﺪ ز ﺁﻻﯾﺶ ﺧﺎک ﭘﺎﮐﻢ ﮐﺸﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﻋﻠﻢ ﺑﺎرﯾﮏ را ﮐﻪ روﺷﻦ ﮐﻨﺪ ﺟﺎن ﺗﺎرﯾﮏ را‬ ‫ﻓﺮو ﮔﻮی زاﻧﮕﻮﻧﻪ ﺳﻮزان و ﺗﺮ ﮐﻪ دﺳﺘﺎر ﻋﺎﻟﻢ رﺑﺎﯾﺪ زﺳﺮ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﮐﻴﻤﻴﺎی وﺟﻮد ﮐﻪ ﺑﯽ هﻤﺘﺎن را در ﺁرد ﺑﻪ ﺟﻮد‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻨﻢ ز ﮔﻨﺞ ﺳﺨﻦ در ﻓﺸﺎﻧﯽ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﺎز ﺟﻮی ز ﻣﻮی ﮐﻤﺎﻧﭽﻪ ﻧﻮاﯾﯽ ﭼﻮ ﻣﻮی‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺎن رﺳﺪ ﺳﺎز او ﮔﻮارا ﺷﻮد ﻣﯽ ز ﺁواز او‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺟﺎم در ﯾﺎ درون ﮐﺰو ﮔﻮهﺮ ﻣﺮدم ﺁﯾﺪ ﺑﺮون‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﻧﺸﺎﻃﯽ ﺑﺮون ﺁردم ﺑﺮو ﺳﻨﮓ و ﮔﻮهﺮ ﺑﺮون ﺁردم‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﻣﺎی هﯽ دل ﺧﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﺻﻮﻓﯽ ﮐﻨﺪ زو ﻣﻼﻣﺖ ﮐﺸﯽ‬ ‫ﺑﮕﻮ ﺗﺎ دﻣﯽ ﺧﺮﻗﻪ ﺑﺎزی ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﯽ دﻟﻖ ﺧﻮد را ﻧﻤﺎزی ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺑﺎدﻩ ی ﺑﯽ ﺧﻤﺎر ﻓﺮو ﺷﻮی زﯾﻦ ﺟﺎن ﺧﺎﮐﯽ ﻏﺒﺎر‬ ‫ﮐﻪ ﭼﻮن ﮔﻢ ﺷﻮد ﺟﺎن ﻏﻤﻨﺎک ﻣﻦ ﻧﺮﯾﺰد ﮐﺴﯽ ﺟﺮﻋﻪ ﺑﺮ ﺧﺎک ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁواز ﺑﺮ ﮐﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮون ﺑﺮ ﻏﻢ از ﺳﻴﻨﻪ هﺎی ﻧﮋﻧﺪ‬ ‫ز ﺳﺮ ﻧﻮ ﮐﻦ ﺁﯾﻴﻦ ﻋﺸﺎق را ﺑﻪ ﻏﻠﻐﻞ در ﺁرا اﯾﻦ ﮐﻬﻦ ﻃﺎق را‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺳﺎﻏﺮ ﮔﺮم ﺧﻴﺰ ﯾﮑﯽ ﺟﺮﻋﻪ ﺑﺮ ﺧﺎک ﺧﺴﺮو ﺑﺮﯾﺰ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﺎم ﻣﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ در ﺧﻮرد ﺟﺎم ﻣﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮا ﺑﺎ ﺣﺮﯾﻔﺎن ﻣﻦ ﻧﻮش ﺑﺎد ﺣﺮﯾﻔﺎن ﺑﺪ را ﻓﺮاﻣﻮش ﺑﺎد‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ ﺳﺎز ﮐﻦ ﭘﺮدﻩ را ﺑﺴﻮز اﯾﻦ دل ﻋﺸﻖ ﭘﺮوردﻩ را‬ ‫رﺳﻴﺪ از ﺑﺘﺎن ﺟﺎن ﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﮐﺎم ﺑﻪ ﯾﮏ زﺧﻤﻪ ﮐﻦ ﮐﺎر او را ﺗﻤﺎم‬

‫ﺳﺎﻗﻰ ﻧﺎﻣﻪ اﺳﺘﺎد ﻣﺼﻠﺢ اﻟﺪﻳﻦ زﺷﻜﻰ ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ‬

‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻰ ﺁن ﺑﺎدﻩ ﺟﺎن ﻓﺮوز‬ ‫ﺁﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺁش و ﺟﻬﻞ ﺳﻮز‪:‬‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎم رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﺮﻳﺰ‬ ‫ﺁﻩ دارﻧﺪ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ و ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺘﻴﺰ!‬ ‫ﭼﻨﺎن ﺁن ﺑﻪ ﻣﻴﻨﺎى ﺣﻖ ﻣﺴﺘﺸﺎن‬ ‫ﺁﻩ ﭼﻮب ﺳﺘﻢ اﻓﺘﺪ از دﺳﺘﺸﺎن‪:‬‬ ‫ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ و ﺑﺮ ﺁار ﺧﻮد ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ‬ ‫ﺁﻩ ﭼﻪ ﻣﻰ ﻓﺮوﺷﻨﺪ و ﭼﻪ ﻣﻰ ﺧﺮﻧﺪ!‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻴﺴﺖ ﺳﻮد و زﻳﺎن‬ ‫در ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﺎزار اﻳﻦ ﺧﺎﺁدان‪،‬‬ ‫ﺁﻩ هﺮﺁس در ﺁن ﻋﺮﺿﻪ دارد ﻓﺮﻳﺐ‬ ‫ﺷﻮد دﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﻓﺮﻳﺒﺶ ﻧﺼﻴﺐ‪:‬‬ ‫ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﭼﻮن ﻣﺮﮔﺸﺎن در رﺳﺪ‪،‬‬ ‫زﻣﺎن ﻧﺎﻣﻪ ﺁارﺷﺎن ﺑﺮ رﺳﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺑﺠﺰ ﻧﻔﺮت از ﻧﺎﻣﺸﺎن‪،‬‬ ‫ﻧﮕﺮدد زﺑﺎن ﺟﺰ ﺑﻪ دﺷﻨﺎﻣﺸﺎن؛‬ ‫ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ هﻤﭽﻮن ﺳﺮان دﮔﺮ‪،‬‬ ‫ﺷﻮد ﻧﻮﺑﺖ رهﺒﺮان دﮔﺮ‬

‫‪24‬‬

‫ﺁﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ اﺁﻧﻮن ﺑﺮ ﺁرﻧﺪ ﻧﺎم‪،‬‬ ‫ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ در ﻧﺰد ﻣﺮدم ﻣﻘﺎم؛‬ ‫ﺑﺴﺎزﻧﺪ در ﻇﺎهﺮ از ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬ ‫ﻳﻜﻰ ﭼﻬﺮﻩ ﻋﺎدل و ﺑﺖ ﺷﻜﻦ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺣﻖ و ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﺑﺘﺎزﻧﺪ ﺳﺨﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺣﻜﺎم اﻓﺘﺎدﻩ از ﺑﺨﺖ و ﺗﺨﺖ‪:‬‬ ‫ﭼﻮ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺧﻮد ﺟﺎﻳﺸﺎن‪،‬‬ ‫ﺁﻧﻨﺪ از رﻩ ﺣﻴﻠﻪ رﺳﻮاﻳﺸﺎن؛‬ ‫ﺑﺮﻳﺰﻧﺪﺷﺎن ﭘﺘﻪ هﺎ را ﺑﺮ ﺁب‪،‬‬ ‫ﺷﻮد ﺁﻧﭽﻪ ﺁردﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻜﺴﺮ ﺧﺮاب؛‬ ‫ﭼﻮ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺟﺎى ﺧﻮد اﺳﺘﻮار‪،‬‬ ‫ﺑﺮ ﺁرﻧﺪ از ﻣﺮدم ﺁﻧﮕﻪ دﻣﺎر!‬ ‫ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺑﻮد ﻳﻚ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮهﺒﺖ‬ ‫ﺁﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮش ﺁﻏﺎز و ﺑﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ؛‬ ‫ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻧﺪارد ﭘﺪر‪ ،‬ﻣﺎدرى‪،‬‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ از ﺁن ﭘﻴﺸﻪ ﺑﺪﺗﺮى!‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻰ‪ ،‬ﺁن ﻣﻰ ﺑﻴﺎور ﺁﻩ هﺴﺖ‬ ‫هﻤﻮارﻩ ﻣﺴﺖ ‪« :‬ﺧﻴﺎم »از او ﺧﺎك‬ ‫از ﺁن ﻣﻰ ﺁﻩ ﺑﺎ ﻟﻄﻒ ﻋﺸﻖ ازل‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎم ﻏﺰل ‪« :‬ﺣﺎﻓﻆ »ﻓﺮو رﻳﺨﺖ‬ ‫راز ﻋﺸﻖ «ﻣﻮﻟﻮى »از ﺁن ﻣﻰ ﺁﻩ ﺑﺮ‬ ‫ﮔﺸﻮد و ﮔﺮﻓﺘﺶ ﺑﻪ ﭘﺮواز ﻋﺸﻖ!‬ ‫ﺑﻴﺎور از ﺁن ﻣﻰ‪ ،‬وﻟﻴﻜﻦ ﻣﺪﻩ‬ ‫ﺑﻪ اهﻞ دﻏﻠﺒﺎزى و ﻣﻔﺴﺪﻩ؛‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎم رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﺮﻳﺰ‬ ‫ﺁﻩ دارﻧﺪ از ﻋﺸﻖ و ﻣﺴﺘﻰ ﮔﺮﻳﺰ‪:‬‬ ‫از ﺁن دﻩ ﺑﻪ ﺁزادﻩ ﻣﻘﺒﻠﻰ‬ ‫ﺁﻩ در ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻮﻳﺶ دارد دﻟﻰ‪،‬‬ ‫دﻟﻰ ﻗﺒﻠﻪ ﮔﺎﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺎك‬ ‫ﺁﻩ از ﻋﺸﻖ ﻣﺮدم ﺑﻮد ﺗﺎﺑﻨﺎك!‬ ‫ﻣﻐﻨﻰ‪ ،‬ﺗﻮ هﻢ ﻧﻐﻤﻪ اى ﺳﺎز ﺁن‪،‬‬ ‫ﮔﻠﺴﺘﺎن دل را ﭘﺮ ﺁواز ﺁن!‬ ‫ﺳﺮودى ﺧﻮش از ﻋﺸﻖ ﻣﺮدم ﺑﺨﻮان‬ ‫ﺁﻩ ﺑﺎ ﺳﺤﺮ ﭘﺎك ﺧﺪاﻳﻰ ﺁن‬ ‫ﺻﺪاهﺎى ﻧﺎﺳﺎز ﻣﺮدم ﻓﺮﻳﺐ‪،‬‬ ‫ﺁﻩ ﺑﺮدﻩ ﺳﺖ از راد ﻣﺮدان ﺷﻜﻴﺐ‪،‬‬ ‫ﺑﺮاى اﺑﺪ در ﮔﻠﻮ ﺑﺸﻜﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺴﺎط هﻴﺎهﻮ ﻓﺮو ﺑﺸﻜﻨﺪ؛‬ ‫ﺑﻴﺎﺳﺎﻳﺪ از ﻳﺎوﻩ هﺎ ﮔﻮﺷﻤﺎن‪،‬‬ ‫ﺑﮕﺮدد ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻤﺎن!‬ ‫ﻣﻐﻨﻰ ‪:‬ﺑﺨﻮان‪ ،‬ﺳﺎﻗﻴﺎ ‪:‬ﻣﻰ ﺑﻴﺎر‪،‬‬ ‫ﺁﻩ دﻳﺮى ﺳﺖ ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ اﺳﺖ و ﺧﻤﺎر!‬ ‫ﺑﺲ اﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﺧﻮردﻳﻢ ﻏﻢ‪،‬‬ ‫ﻧﺠﻴﺒﺎﻧﻪ ﺑﺮدﻳﻢ ﺑﺎر ﺳﺘﻢ!‬ ‫ﺁﻧﻮن ﻧﻌﺮﻩ ﺑﺮ ﺑﺎم ﻋﺎﻟﻢ زﻧﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻰ ﺁب ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﻏﻢ زﻧﻴﻢ!‬ ‫ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ ﺧﻨﺪان‪ ،‬ﺑﺮﻗﺼﻴﻢ ﺷﺎد‬ ‫ﺁﻩ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎد ﺑﻴﺪاد ﺑﺎد!‬ ‫ﺟﺰ اﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﺗﺴﻜﻴﻦ در اﻳﻦ روزﮔﺎر؟‬ ‫ﻣﻐﻨﻰ ﺑﺨﻮان‪ ،‬ﺳﺎﻗﻴﺎ‪ ،‬ﻣﻰ ﺑﻴﺎر‬

‫ﻣّﻼ ﻣﻬﺪى ﻧﺮاﻗﻰ‬

‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎن ﺗﻮ ***ﻓﺪاى ﺗﻮ و ﻋﻬﺪ و ﭘﻴﻤﺎن ﺗﻮ‬ ‫ﻣﺌﻰ دﻩ ﺁﻩ اﻓﺰاﻳﺪم ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن ***ﻓﺘﺪ در دﻟﻢ ﻋﻜﺲ روﺣﺎﻧﻴﺎن‬ ‫ﺷﻨﻴﺪم زﻗﻮل ﺣﻜﻴﻢ ﻣﻬﻴﻦ ***ﻓﻼﻃﻮن ﻣﻪ ﻣﻠﻚ ﻳﻮﻧﺎن زﻣﻴﻦ‬

‫‪25‬‬

‫ﺑﻬﺠﺖ اﻓﺰار و اﻧﺪوﻩ زداﺳﺖ ***هﻤﻪ دردهﺎ را ﺷﻔﺎء و دواﺳﺖ «ﻣﻰ »ﺁﻩ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻰ اى ﻣﺸﻔﻖ ﭼﺎرﻩ ﺳﺎز ***ﺑﺪﻩ ﻳﻚ ﻗﺪح زان ﻣﻰ ﻏﻢ ﮔﺬاز‬ ‫ﺁﻩ ﺑﺮهﻢ زﻧﻢ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﺎﺁﻳﺎن ***ﺁﻧﻢ رﻗﺺ ﺑﺮ اوج اﻓﻼﺁﻳﺎن‬ ‫ﺑﻪ دور اﻓﻜﻨﻢ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﺎك را ***ﺁﻧﻢ ﺳﻴﺮ اﻳﻮان اﻓﻼك را‬ ‫ﺑﺴﻮزم از ﺁن‪ ،‬دﻟﻖ ﺳﺎﻟﻮس را ***ﺑﺪور اﻓﻜﻨﻢ ﻧﺎم و ﻧﺎﻣﻮس را‬ ‫ﺑﺘﺎزم ﺑﺮ اوج ﻓﻠﻚ رﺧﺶ را ***ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻋﻴﺎن ﺁرﺳﻰ و ﻓﺮش را‬ ‫ﺑﺘﺎزم ﺑﺮ اوج ﻓﻠﻚ رﺧﺶ را ***ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻋﻴﺎن ﺁرﺳﻰ و ﻓﺮش را‬ ‫ﻧﺮاﻗﻰ از اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻔﺘﺎرهﺎ ***ﺑﺮون رﻓﺘﻰ از ﺣﺪّ ﺧﻮد ﺑﺎرهﺎ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺑﺎدﻩ ی ﻋﻴﺐ ﺷﻮی ‪.........‬ﮐﻪ از ﺧﻢ ﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﺒﻮی‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ دﻣﯽ ﻋﻴﺐ ﺷﻮﻳﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪............‬درون ﻓﺎرغ از ﻋﻴﺐ ﺟﻮﻳﯽ ﮐﻨﻴﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺟﺎم ﮔﻴﺘﯽ ﻓﺮوز‪........‬ﮐﻪ ﺷﺐ را ﻧﻬﺪ راز ﺑﺮ روی روز‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ز ﻣﮑﺮﺁوران ﺟﻬﺎن‪...................‬ﻧﻤﺎﻧﺪ ز ﻣﺎ هﻴﭻ ﻣﮑﺮی ﻧﻬﺎن‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﺗﺎ ﺟﮕﺮ ﺧﻮن ﮐﻨﻴﻢ‪..........‬از اﻳﻦ ﻣﯽ ‪ ،‬ﻗﺪح را ﺟﮕﺮﮔﻮن ﮐﻨﻴﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﻏﻤﺪﻳﺪﻩ را ﺁﻩ و زاری ﺑﻪ اﺳﺖ ‪...‬ﺟﮕﺮﺧﻮاری ازﻣﻴﮕﺴﺎری ﺑﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ ﺳﺎز ﮐﻦ ﭼﻨﮓ را ‪................‬ﺑﻠﻨﺪی دﻩ از زﺧﻤﻪ ﺁهﻨﮓ را‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﻨﺒﻪ از ﮔﻮش دل ﺑﺮﮐﺸﻴﻢ‪...........‬هﻤﻪ ﮔﻮش ﮔﺮدﻳﻢ و دم در ﮐﺸﻴﻢ‬

‫ﺳﺮم ﺧﺎک ﻣﺴﺘﺎن ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﭘﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺷﻮﯾﻨﺪ ﻧﻘﺶ ﺧﺮد را ﺑﻪ ﻣﯽ‬ ‫ﻓﺮوﺷﻢ ﭼﻮ ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﺑﺎﺷﻢ ﺧﺮاب‬ ‫ﺟﻬﺎن ﺧﺮد را ﺑﻪ ﺟﺎم ﺷﺮاب‬ ‫ﭼﻮ ﻓﺘﻨﻪ اﺳﺖ ﻓﺮهﻨﮓ ﻓﺮزاﻧﮕﯽ‬ ‫ﺧﻮﺷﺎ وﻗﺖ ﻣﺴﺘﯽ و دﯾﻮاﻧﮕﯽ‬ ‫هﺮ ﺁﺑﯽ ﮐﺰ اﻧﺪازﻩ ﺑﻴﺮون ﺧﻮری‬ ‫ﻧﻴﺎری ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﺮﺑﻪ اﻓﺰون ﺧﻮری‬ ‫وﮔﺮ ﺷﺮﺑﺖ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﻮد‬ ‫هﻢ از ﺧﻮردن ﭘﺮ ﮔﺮاﻧﯽ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺠﺰ ﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﻮی ﺑﻴﻬﻮﺷﻴﺶ‬ ‫ﻧﯽ ﺳﻴﺮ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ م ﯾﻨﻮﺷﻴﺶ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ اﻧﺪر ﻗﺪح ﭘﯽ ﺑﻪ ﭘﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻮازی ﻓﺮو رﯾﺰ ﻣﯽ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﻮﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ دهﺪ‬ ‫ز ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺧﻮﯾﺸﻢ رهﺎﯾﯽ دهﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﭘﺮدﻩ هﺎی ﺣﮑﻴﻢ‬ ‫ﮐﺰو ﮔﺸﺖ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﻋﻘﻞ ﺳﻠﻴﻢ‬ ‫ﻧﻮازش ﭼﻨﺎن ﮐﻦ ﮐﻪ ﺟﺎن ﻧﮋﻧﺪ‬ ‫ﺷﻮد رﺳﺘﻪ زﯾﻦ ﻋﻘﻞ ﻧﺎﺳﻮدﻣﻨﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ دردﻩ ﺁن ﺧﻮن ﺧﺎم‬ ‫ﮐﻪ ﺷﺪ ﻗﺮة اﻟﻌﻴﻦ ﻣﺴﺘﺎﻧﺶ ﻧﺎم‬ ‫ﭼﻨﺎن ﮔﻮش ﻣﻦ ﭘﺮ ﮐﻦ از ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻮش‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻴﺮون رود ﭘﻨﺪ داﻧﺎ ز ﮔﻮش‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﺟﺮﻩ ی ﻃﻔﻞ وش‬ ‫ﭼﻮ ﻃﻔﻼن ﺑﺒﺮ ﮔﻴﺮ و ﺑﻪ ﻧﻮاز ﺧﻮش‬ ‫ﻧﻮاﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﮐﺮد از ﻧﺨﺴﺖ‬ ‫ﺑﺰن ﭼﻮب ﺗﺎ ﺑﺎز ﮔﻮﯾﺪ درﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺟﺎم ﺷﺎدی ﻓﺰای‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻨﻴﺎد ﻏﻢ را در ﺁرد ز ﭘﺎی‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ راﺣﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ دهﺪ‬ ‫ز ﺧﻮﻧﺎب هﯽ دهﺮ اﻣﺎﻧﻢ دهﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﺑﺮ ﺑﻂ ﺧﻮش ﻧﻮا‬ ‫ﮐﻪ ﺑﯽ ﻣﻐﺰﯾﺶ ﻣﻐﺰ را ﺷﺪ دوا‬ ‫ﺑﺰن ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﻐﺰ هﻮش‬ ‫ﺑﻪ دل ﺟﺎن ﻧﻮرﯾﺰد از راﻩ ﮔﻮش‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺑﺎدﻩ ی ﺗﻠﺦ ﻓﺎم‬ ‫ﮐﻪ ﺷﻴﺮﯾﻨﯽ ﻋﻴﺶ رﯾﺰد ﺑﻪ ﮐﺎم‬

‫‪26‬‬

‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﯾﻨﯽ ﺁرم ﺑﻪ ﮐﺎر‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﺴﯽ دﯾﺪم از روزﮔﺎر‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮ ﺑﺎ ﺑﺮﮐﺶ ﺁواز ﺗﺮ‬ ‫دﻣﺎغ ﻣﺮا ﺗﺮ ﮐﻦ از ﺳﺎز ﺗﺮ‬ ‫روان ﮐﻦ ﮐﻪ ﺧﺸﮏ اﺳﺖ رود رﺑﺎب‬ ‫از ﺁن دﺳﺖ ﭼﻮن اﺑﺮ ﺑﺎران ﺁب‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺷﺮﺑﺖ ﺧﻮش ﮔﻮار‬ ‫ﮐﺰو ﺑﺰم ﮔﺮدد ﭼﻮ ﺧﺮم ﺑﻬﺎر‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﭼﻮ در ﺗﻦ در ﺁرد ﺗﻮان‬ ‫ﮔﻞ زرد ﻣﻦ زو ﺷﻮد ارﻏﻮان‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب اﺳﺒﺎب ﻣﯽ ﮐﻦ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺑﺪان ار ﻏﻨﻮن ﺳﺎز ﻃﻨﺒﻮر ﻧﺎم‬ ‫ﮐﻪ ﮔﺮ ﭼﻮن ﻋﺮوﺳﺎﻧﺶ در ﺑﺮ ﻧﻬﯽ‬ ‫ﻣﯽ ﭘﺮ دهﺪ از ﮐﺪوی ﺗﻬﯽ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺑﺎدﻩ ی ﭼﻮن ﻋﻘﻴﻖ‬ ‫ﮐﻪ هﻢ ﮐﻮﺛﺮش ﻧﺎم ﺷﺪ هﻢ رﺣﻴﻖ‬ ‫ﻓﺮو رﯾﺰ ﺗﺎ ﭼﻮن ﺑﮑﺸﺘﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﺧﺮاﺑﺎﺗﯽ از وی ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﭼﺎﺷﻨﯽ ﺑﺨﺶ روح‬ ‫ﮐﻪ هﻢ ﺻﺒﺢ ازو ﺧﻮش ﺷﻮد هﻢ ﺻﺒﻮح‬ ‫ﻓﺮو ﮔﻮی و ﻣﺠﻠﺲ ﭘﺮ ﺁوازﻩ ﮐﻦ‬ ‫دل و ﺟﺎن ﻣﯽ ﺧﻮارﮔﺎن ﺗﺎزﻩ ﮐﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎم ﻃﺮب زﻧﺪﻩ ﮐﻦ ﺟﺎن ﭘﺎک‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﺟﺮﻋﻪ اﺳﺖ ﻣﺮدﻩ ﺑﻪ ﺧﺎک‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﮔﻨﺞ دان ﻧﺸﺎط‬ ‫ﮐﻪ اﻧﺪﯾﺸﻪ را در ﻧﻮردد ﺑﺴﺎط‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﻧﺸﺎط ﺳﺨﻦ ﻧﻮ ﮐﻨﻴﻢ‬ ‫و زو ﻣﺠﻠﺲ ﺁرای ﺧﺴﺮو ﮐﻨﻴﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ ﺳﺎز ﮐﻦ ﭼﻨﮓ را‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎﻟﺶ درار ﺁن ﭘﺮ ﺁهﻨﮓ را‬ ‫زهﯽ ﮔﻴﺮ ﮐﺰ ذوق ﺁواز وی‬ ‫ﺣﺮﯾﻔﺎن ﻧﮕﺮدﻧﺪ ﻣﺤﺘﺎج ﻣﯽ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺑﺎدﻩ ی ﺧﻮش ﮔﻮار‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ اﻧﺪوﻩ و ﻏﻢ ﻧﻬﻢ ﺑﺮ ﮐﻨﺎر‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ ارﻣﻐﺎﻧﯽ ﺷﺮاب‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺤﺮاب زرﺗﺸﺘﻴﺎن ﺷﺪ ز ﺑﺎب‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﻮاب ﺧﻮش‬ ‫ﮐﺸﻢ ﺁﺗﺶ ﻏﻢ ﺑﺪان ﺁب ﺧﻮش‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﭼﻔﺘﻪ ﮐﺰ ﯾﮏ ﻓﻐﺎن‬ ‫ﮐﻨﺪ زاهﺪان را ﺑﻪ ﮐﻮی ﻣﻐﺎن‬ ‫ﭼﻨﺎن زن ﮐﻪ ﺁﺗﺶ زﻧﺪ ﺳﻴﻨﻪ را‬ ‫ز ﺳﺮ ﻧﻮ ﮐﻨﺪ داغ دﯾﺮﯾﻨﻪ را‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺳﻠﺴﺒﻴﻞ ﺣﻴﺎت‬ ‫ﮐﻪ ﺷﻮﯾﺪ هﻤﻪ ﺗﻴﺮﮔﻴﻬﺎ ز ذات‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﭼﻮ ﻣﻨﺰل ﺑﻪ ﺧﺎﮐﻢ ﮐﺸﺪ‬ ‫ز ﺁﻻﯾﺶ ﺧﺎک ﭘﺎﮐﻢ ﮐﺸﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﻋﻠﻢ ﺑﺎرﯾﮏ را‬ ‫ﮐﻪ روﺷﻦ ﮐﻨﺪ ﺟﺎن ﺗﺎرﯾﮏ را‬ ‫ﻓﺮو ﮔﻮی زاﻧﮕﻮﻧﻪ ﺳﻮزان و ﺗﺮ‬ ‫ﮐﻪ دﺳﺘﺎر ﻋﺎﻟﻢ رﺑﺎﯾﺪ زﺳﺮ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﮐﻴﻤﻴﺎی وﺟﻮد‬ ‫ﮐﻪ ﺑﯽ هﻤﺘﺎن را در ﺁرد ﺑﻪ ﺟﻮد‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻨﻢ‬ ‫ز ﮔﻨﺞ ﺳﺨﻦ در ﻓﺸﺎﻧﯽ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﺎز ﺟﻮی‬ ‫ز ﻣﻮی ﮐﻤﺎﻧﭽﻪ ﻧﻮاﯾﯽ ﭼﻮ ﻣﻮی‬

‫‪27‬‬

‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺎن رﺳﺪ ﺳﺎز او‬ ‫ﮔﻮارا ﺷﻮد ﻣﯽ ز ﺁواز او‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺟﺎم در ﯾﺎ درون‬ ‫ﮐﺰو ﮔﻮهﺮ ﻣﺮدم ﺁﯾﺪ ﺑﺮون‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﻧﺸﺎﻃﯽ ﺑﺮون ﺁردم‬ ‫ﺑﺮو ﺳﻨﮓ و ﮔﻮهﺮ ﺑﺮون ﺁردم‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁن ﻣﺎﯾﻪ ی دل ﺧﻮﺷﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺻﻮﻓﯽ ﮐﻨﺪ زو ﻣﻼﻣﺖ ﮐﺸﯽ‬ ‫ﺑﮕﻮ ﺗﺎ دﻣﯽ ﺧﺮﻗﻪ ﺑﺎزی ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﯽ دﻟﻖ ﺧﻮد را ﻧﻤﺎزی ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺑﺎدﻩ ی ﺑﯽ ﺧﻤﺎر‬ ‫ﻓﺮو ﺷﻮی زﯾﻦ ﺟﺎن ﺧﺎﮐﯽ ﻏﺒﺎر‬ ‫ﮐﻪ ﭼﻮن ﮔﻢ ﺷﻮد ﺟﺎن ﻏﻤﻨﺎک ﻣﻦ‬ ‫ﻧﺮﯾﺰد ﮐﺴﯽ ﺟﺮﻋﻪ ﺑﺮ ﺧﺎک ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮب ﺁواز ﺑﺮ ﮐﺶ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺑﺮون ﺑﺮ ﻏﻢ از ﺳﻴﻨﻪ هﺎی ﻧﮋﻧﺪ‬ ‫ز ﺳﺮ ﻧﻮ ﮐﻦ ﺁﯾﻴﻦ ﻋﺸﺎق را‬ ‫ﺑﻪ ﻏﻠﻐﻞ در ﺁرا اﯾﻦ ﮐﻬﻦ ﻃﺎق را‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺳﺎﻏﺮ ﮔﺮم ﺧﻴﺰ‬ ‫ﯾﮑﯽ ﺟﺮﻋﻪ ﺑﺮ ﺧﺎک ﺧﺴﺮو ﺑﺮﯾﺰ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﺎم ﻣﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ در ﺧﻮرد ﺟﺎم ﻣﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮا ﺑﺎ ﺣﺮﯾﻔﺎن ﻣﻦ ﻧﻮش ﺑﺎد‬ ‫ﺣﺮﯾﻔﺎن ﺑﺪ را ﻓﺮاﻣﻮش ﺑﺎد‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻣﻄﺮﺑﺎ ﺳﺎز ﮐﻦ ﭘﺮدﻩ را‬ ‫ﺑﺴﻮز اﯾﻦ دل ﻋﺸﻖ ﭘﺮوردﻩ را‬ ‫رﺳﻴﺪ از ﺑﺘﺎن ﺟﺎن ﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﮐﺎم‬ ‫ﺑﻪ ﯾﮏ زﺧﻤﻪ ﮐﻦ ﮐﺎر او را ﺗﻤﺎم‬

‫ﻋﺒﺪ اﷲ هﺎﺗﻔﻲ‬

‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺁب را‬ ‫ﮔﺮاﻧﻤﺎﻳﻪ ﺑﻴﺠﺎدﻩ ﻧﺎب را‬ ‫ﺑﻤﻦ دﻩ ﺁﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﺮاغ دﻟﻢ‬ ‫ﺷﻮد ﻻﻟﻪ ﻃﺮف ﺑﺎغ دﻟﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ ﻏﻢ ﻣﻴﺒﺮد‬ ‫ﻓﺮح ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﺪ اﻟﻢ ﻣﻴﺒﺮد‬ ‫ﺑﻤﻦ دﻩ ﺁﻩ ﻓﺎرغ ﺁﻧﺪ از ﻏﻤﻢ‬ ‫رهﺎﻧﺪ از اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻋﺎﻟﻤﻢ‬

‫ﭘﺮﺗﻮي ﺷﻴﺮازي‬

‫دﻻ ﭘﺮدﻩ ﺑﺮدار از روي ﺁار‬ ‫ﺑﻤﺴﺘﻲ ﺑﺪر ﭘﺮدﻩ روزﮔﺎر‬ ‫ﻧﺪارد ﺑﻘﺎ ﻣﻬﺮ و اﻓﺴﻮس ﭼﺮخ‬ ‫ﺗﺒﻪ ﺁردﻩ اﻳﻦ ﭘﺮدﻩ ﻃﺎووس ﭼﺮخ‬ ‫زهﺮ در در ﺁﻳﺪ ﻏﻢ ﺳﻴﻨﻪ ﺳﻮز‬ ‫در ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ ﺷﺪﻩ ﻣﻴﺦ دوز‬ ‫درﻳﻦ ﺧﺎﺁدان ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻧﻬﺎد‬ ‫ﺁﻩ ﮔﻠﺒﺮگ داﻧﺶ هﻤﻪ ﺑﺮدﻩ ﺑﺎد‬ ‫ﻧﺒﻴﻨﻲ ﺑﺮي ﺑﺮ درﺧﺘﺎن دهﺮ‬ ‫ﺑﺠﺰ ﻣﻴﻮة ﺟﻬﻞ ﺁﻟﻮدﻩ زهﺮ‬ ‫ﺣﻼوت ﻧﻤﺎﻧﺪﺳﺖ در ﺷﻬﺪ ﻋﻤﺮ‬ ‫هﻤﻪ ﻃﻔﻞ ﺟﻬﻠﺴﺖ در ﻣﻬﺪ ﻋﻤﺮ‬ ‫ﻧﻪ داﻧﺸﻮر اﻧﺮا ز داﻧﺶ ﺑﺮي‬ ‫ﻧﻪ ﺗﻘﻮي وراﻧﺮا ﺑﺘﻘﻮي ﺳﺮي‬ ‫ﭼﻪ ﺷﺎﻩ وﮔﺪا و ﭼﻪ ﻧﻴﻚ و ﭼﻪ ﺑﺪ‬

‫‪28‬‬

‫ﻓﺮوﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻧﻨﺪ در ﺁار ﺧﻮد‬ ‫درﻳﻦ ﺑﻴﺸﻪ ﭘﺎ ﺑﺮﺁش از ﺁب و ﮔﻞ‬ ‫ﺁﻩ هﻢ ﺷﻴﺮ ﻣﺮدي و هﻢ ﺷﻴﺮدل‬ ‫ﻣﺸﻮ ﭘﻬﻦ در اﻳﻦ ﭼﻤﻦ هﻤﭽﻮ ﺁب‬ ‫ﭼﻮ ﺑﺎد ﺻﺒﺎ ﺁن ﺑﺮﻓﺘﻦ ﺷﺘﺎب‬ ‫ﻣﻜﻦ داﻣﻦ ﺁﻟﻮدﻩ و دل ﺳﻴﺎﻩ‬ ‫ﭼﻮ ﻻﻟﻪ درﻳﻦ داﻣﮕﻪ ﺑﺰﻣﮕﺎﻩ‬ ‫ﻓﺮوﻏﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ درﻳﻦ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﺎغ‬ ‫ﺁﻩ زاﻏﺶ ﺑﻮد ﮔﻮهﺮ ﺷﺐ ﭼﺮاغ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺑﺎدﻩ ﺗﺐ ﺷﻜﻦ‬ ‫ﻓﺮو رﻳﺰ در ﺟﺎﻣﻢ ﺁن درد دن‬ ‫ﻏﻤﻲ ﮔﺮ ﺁﺷﺪ زﻳﻦ درد درد‬ ‫ﺑﺮﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﭼﺮخ از ﺗﻪ ﺑﺤﺮ ‪ ،‬ﮔﺮد‬ ‫اﻧﺎ اﻟﺤﻖ ز ﻣﺎهﻲ رﺳﺪ ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻩ‬ ‫زﺧﺮد و ﺑﺰرگ و ﺳﭙﻴﺪ و ﺳﻴﺎﻩ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺑﺎدﻩ ﻻﻟﻪ ﮔﻮن‬ ‫ﺁﻩ ﺁرد ﺑﻪ ﺟﻮش از دل ﺳﻨﮓ ﺧﻮن‬ ‫ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺷﻤﺮ ﺻﺤﺒﺖ دوﺳﺘﺎن‬ ‫ﺁﻩ ﮔﻞ ﭘﻨﺠﺮ و زﻳﺴﺖ در ﺑﻮﺳﺘﺎن‬ ‫درﻳﻐﺎ ﺁﻩ اﻳﺎم ﻓﺮﺻﺖ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫هﻤﻪ ﻋﻤﺮ در ﺧﻮاب ﻏﻔﻠﺖ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ﻧﺪارم ﺁﻧﻮن ﻏﻴﺮ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻲ‬ ‫ز ﭘﻴﺮﻣﻐﺎن ‪ ،‬ﺁخ از اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﻧﻪ دل ز ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد ﻣﺎﻳﻪ اي‬ ‫ﻧﻪ ﺟﺎن را ﺗﻤﻨﺎ ﺑﻮد ﺳﺎﻳﻪ اي‬ ‫ﻣﻲ ﺑﻲ ﺧﻤﺎر ﺁن ﻣﻲ اﺣﻤﺮﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎﻧﺪك ﻏﻤﻲ زان ﺳﺤﺎب اﻣﻴﺪ‬ ‫ﮔﻠﻴﻢ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﺮا ﺁن ﺳﭙﻴﺪ‬

‫ﻏﻴﺎﺛﺎي ﻣﺼﻨﻒ اﺻﻔﻬﺎﻧﻲ‬

‫دﻻ ﺁهﻨﻪ دور و ﻧﻮ ﺷﺪ ﺧﻤﺎر‬ ‫ﺑﻤﻦ ﺗﺎزﻩ ﺁن ﭼﻬﺮﻩ روزﮔﺎر‬ ‫ﺟﻬﺎن ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺧﺎك ﻏﺮور‬ ‫ﺁزو دﻳﺪﻩ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻴﺴﺖ ﺁور‬ ‫زﻣﺎن ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﮔﺮدي ﭼﻨﺎن‬ ‫ﺁﻩ ﺁرد ﺑﻪ ﺳﺮ روز ﻋﻤﺮ ﺁﺳﺎن‬ ‫ﻓﻠﻚ ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﺗﻞ ﮔﻮﻧﻪ اي ﺑﺮ ﺳﺮاب‬ ‫ﺁﻩ از ﺟﻮي او ﺁس ﻧﺨﻮردﺳﺖ ﺁب‬ ‫ﻓﺰون از دو ﺻﺪ رﻩ درﻳﻦ دﻳﺮﻏﻢ‬ ‫ﮔﻞ ﺁﻋﺒﻪ ﮔﺮدﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺻﻨﻢ‬ ‫زﻣﺎن از ﻏﻢ ﻣﺎ ﭼﻪ ﭘﺮوا ﺁﻧﺪ‬ ‫ﺑﺂﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﺁرد او ﺁﻩ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺁﻧﺪ‬ ‫دو روزي ﺑﻘﺎي ﺟﻬﺎن ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫زﻣﺎن ﮔﻞ از ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺣﺒﺎﺑﻴﺴﺖ ﮔﺮدون و ﺑﺎدي دروﺳﺖ‬ ‫ﺗﺮا ﺧﻮد ﮔﻤﺎن اﻳﻨﻜﻪ هﺴﺘﻲ ازوﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎﻳﻦ ﻣﺎﻳﻪ هﺴﺘﻲ ﺳﺰد ﮔﺮﺣﻜﻴﻢ‬ ‫ﭼﻮ ﻧﺎدان ﻧﺪارد ﺟﻬﺎﻧﺮا ﻗﺪﻳﻢ‬ ‫ﻣﺨﻮر ﻏﻢ ﺁﻩ ﻓﺮدا ﺁﺳﻲ زﻧﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻣﻨﻪ دل ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺁﻩ ﭘﺎﻳﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻣﺮا ﺧﻮد ﻏﻢ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن هﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﺮ ﻣﻦ هﻢ اﻳﻦ و هﻢ ﺁن هﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫زﻣﺎن ﮔﻞ از دﺳﺖ ﻣﺎ ﻣﻴﺮود‬ ‫ﻧﺪاﻧﻢ ﺁﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁﺟﺎ ﻣﻴﺮود‬ ‫ﭼﻪ ﺳﺎﻗﻲ ﺁﻩ ﻣﻲ ﻣﺴﺖ دﻳﺪار اوﺳﺖ‬

‫‪29‬‬

‫ﺧﺮد هﻤﭽﻮ ﻣﺴﺘﺎن ﭘﺮﺳﺘﺎر اوﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﻓﻜﺮ ﻧﻮروز ﺁن‬ ‫ﺷﺐ ﻋﻴﺪ ﻣﺎ را ﺑﻤﻲ روز ﺁن‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ ﺁﻩ رﺳﺘﻢ ﺁﻧﺪ زال را‬ ‫ﺁﻧﺪ ﻋﻴﺪ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺳﺎل را‬

‫اﻣﻴﺪي رازي‬

‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺗﻠﺦ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﮔﻮار‬ ‫ﺁﻩ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺁﻧﺪ ﺗﻠﺨﻲ روزﮔﺎر‬ ‫ﺑﻤﻦ دﻩ ﺁﻩ ﺗﻠﺨﺴﺖ اﻳﺎم ﻣﻦ‬ ‫ز اﻳﺎم ﻣﻦ ﺗﻠﺨﺘﺮ ﺁام ﻣﻦ‬ ‫ﻧﺸﺎﻳﺪ ﺁﺷﻴﺪن درﻳﻦ ﺗﻨﮕﻨﺎي‬ ‫ﺑﺎﻧﺪازﻩ ﺁرزو دﺳﺖ و ﭘﺎي‬ ‫ﻧﺸﺎﻳﺪ ﻧﻬﺎدن درﻳﻦ ﺳﻨﮕﻼخ‬ ‫ﺑﻜﺎم دل ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺎﻣﻲ ﻓﺮاخ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﺟﺎم ﮔﻴﺘﻲ ﻧﻤﺎ‬ ‫ﺁﻩ از ﺟﻢ رﺳﻴﺪﺳﺖ دورش ﺑﻤﺎ‬ ‫ﺑﻤﻦ دﻩ ﺁﻩ دوران ﮔﻴﺘﻲ ﻣﺪام‬ ‫ز دﺳﺘﻲ ﺑﻪ دﺳﺘﻲ رود هﻤﭽﻮ ﺟﺎم‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺁب ﯾﺎﻗﻮت وار در اﻓﮑﻦ ﺑﺪان ﺟﺎم ﯾﺎﻗﻮت ﺑﺎر‬ ‫ﺳﻔﺎﻟﻴﻨﻪ ﺟﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺟﺎن اوﺳﺖ ﺳﻔﺎﻟﻴﻦ زﻣﻴﻦ ﺧﺎک رﯾﺤﺎن اوﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ از ﺳﺮ ﺑﻨﻪ ﺧﻮاب را ﻣﯽ ﻧﺎب دﻩ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎب را‬ ‫ﻣﻴﯽ ﮔﻮ ﭼﻮ ﺁب زﻻل ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﻬﺮ ﭼﺎر ﻣﺬهﺐ ﺣﻼل ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﻣﯽ ﻧﺸﺎن دﻩ ﻣﺮا از ﺁن داروی ﺑﻴﻬﺸﺎن دﻩ ﻣﺮا‬ ‫ﺑﺪان داروی ﺗﻠﺦ ﺑﻴﻬﺶ ﮐﻨﻢ ﻣﮕﺮ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن راﺣﺖ اﻧﮕﻴﺰ روح ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺻﺒﻮﺣﯽ ﮐﻨﻢ در ﺻﺒﻮح‬ ‫ﺻﺒﻮﺣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁب ﮐﻮﺛﺮ ﮐﻨﻢ ﺣﻼﻟﺴﺖ اﮔﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺸﺮ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ از ﺧﻨﺐ دهﻘﺎن ﭘﻴﺮ ﻣﻴﯽ در ﻗﺪح رﯾﺰ ﭼﻮن ﺷﻬﺪ و ﺷﻴﺮ‬ ‫ﻧﻪ ﺁن ﻣﯽ ﮐﻪ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﺬهﺐ ﺣﺮام ﻣﻴﯽ ﮐﺎﺻﻞ ﻣﺬهﺐ ﺑﺪو ﺷﺪ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺁب ﺣﻴﻮان ﮔﻮار ﺑﻪ دوﻟﺖ ﺳﺮای ﺳﮑﻨﺪر ﺳﭙﺎر‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ دوﻟﺘﺶ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ دهﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺮاث ﺧﻮار ﺳﮑﻨﺪر دهﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن راح رﯾﺤﺎن ﺳﺮﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﯾﺎدم ﺁﻣﺪ ﺑﻬﺸﺖ‬ ‫ﻣﮕﺮ ز ﺁن ﻣﯽ ﺁﺑﺎد ﮐﺸﺘﯽ ﺷﻮم وﮔﺮ ﻏﺮﻗﻪ ﮔﺮدم ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺷﻮم‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ از ﺧﻮد رهﺎﺋﻴﻢ دﻩ ز رﺧﺸﻨﺪﻩ ﻣﯽ روﺷﻨﺎﺋﻴﻢ دﻩ‬ ‫ﻣﻴﯽ ﮐﻮ ز ﻣﺤﻨﺖ رهﺎﺋﯽ دهﺪ ﺑﻪ ﺁزردﮔﺎن ﻣﻮﻣﻴﺎﺋﯽ دهﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺷﺮﺑﺖ ﺟﺎﻧﻔﺰای ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ دارم ﻏﻤﯽ ﺟﺎﻧﮕﺰای‬ ‫ﻣﮕﺮ ﭼﻮن ﺑﺪان ﺷﺮﺑﺖ ﺁرم ﻧﺸﺎط ﻏﻤﯽ ﭼﻨﺪ را در ﻧﻮردم ﺑﺴﺎط‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﻣﯽ ﮐﻪ روﻣﯽ وﺷﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ ﻃﺒﻌﻢ ﭼﻮ زﻧﮕﯽ ﺧﻮﺷﺴﺖ‬ ‫ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﯽ ﻣﺤﺎﺑﺎ ﭘﻠﻨﮓ ﭼﻮ روﻣﯽ و زﻧﮕﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ دو رﻧﮓ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ از ﻣﯽ ﻣﺮا ﻣﺴﺖ ﮐﻦ ﭼﻮ ﻣﯽ در دهﯽ ﻧﻘﻞ ﺑﺮ دﺳﺖ ﮐﻦ‬ ‫از ﺁن ﻣﯽ ﮐﻪ دل را ﺑﺮو ﺧﻮش ﮐﻨﻢ ﺑﻪ دوزخ درش ﻃﻠﻖ ﺁﺗﺶ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﻣﯽ ﮐﻪ ﻓﺮخ ﭘﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ داروی ﻣﺮدم ﻣﻴﺴﺖ‬ ‫ﻣﻴﯽ ﮐﻮﺳﺖ ﺣﻠﻮای هﺮ ﻏﻢ ﮐﺸﯽ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺁﻓﺘﺎب ﺁﺗﺸﯽ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻟﻌﻞ ﭘﺎﻟﻮدﻩ را ﺑﻴﺎور ﺑﺸﻮی اﯾﻦ ﻏﻢ ﺁﻟﻮدﻩ را‬ ‫ﻓﺮوزﻧﺪﻩ ﻟﻌﻠﯽ ﮐﻪ رﯾﺤﺎن ﺑﺎغ ز ﻗﻨﺪﯾﻞ او ﺑﺮﻓﺮوزد ﭼﺮاغ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺟﺎم ﺁﯾﻴﻨﻪ ﻓﺎم ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ ﺑﺮ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺟﺎم‬ ‫ﭼﻮ زان ﺟﺎم ﮐﻴﺨﺴﺮو ﺁﯾﻴﻦ ﺷﻮم ﺑﺪان ﺟﺎم روﺷﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻴﻦ ﺷﻮم‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن راوق روح ﺑﺨﺶ ﺑﻪ ﮐﺎم دﻟﻢ درﻓﺸﺎن ﭼﻮن درﺧﺶ‬ ‫ﻣﻦ او را ﺧﻮرم د ﻟﻔﺮوزی ﺑﻮد ﻣﺮا او ﺧﻮرد ﺧﺎک روزی ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺁﺗﺶ ﺗﻮﺑﻪ ﺳﻮز ﺑﻪ ﺁﺗﺸﮕﻪ ﻣﻐﺰ ﻣﻦ ﺑﺮﻓﺮوز‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻓﺮوزی دﻟﻢ ﺧﻮش ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻮن ﺷﻤﻊ ﺑﺮ ﻓﺮﻗﻢ ﺁﺗﺶ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺟﺎم روﺷﻦ ﭼﻮ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﺑﻪ ﯾﺎد زﻣﻴﻦ ﺑﻮس ﺷﺎﻩ‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻬﺪ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﭘﺮوﯾﻦ ﮐﺸﻢ ﺑﻪ ﯾﺎد ﺷﻪ ﺁن ﺟﺎم زرﯾﻦ ﮐﺸﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ارﻏﻮاﻧﯽ ﺷﺮاب ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺴﺖ ﮔﺮدم ﺧﺮاب‬ ‫ﻣﮕﺮ زان ﺧﺮاﺑﯽ ﻧﻮاﺋﯽ زﻧﻢ ﺧﺮاﺑﺎﺗﻴﺎن را ﺻﻼﺋﯽ زﻧﻢ‬

‫‪30‬‬

‫ﻧﻮ ﺑﻬﺎر اﺳﺖ و ﮔﻞ و ﻣﻮﺳﻢ ﻋﻴﺪ ای ﺳﺎﻗﯽ ﺑﺎدﻩ ﻧﻮش و ﮔﺬر از وﻋﺪ و وﻋﻴﺪ ای ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫روز ﻣﺤﺸﺮ ﻧﺒﻮد هﻴﭻ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﺑﻪ ﯾﻘﻴﻦ هﺮ ﮐﻪ در ﮐﻮی ﻣﻐﺎن ﮔﺸﺖ ﺷﻬﻴﺪ ای ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫ﮔﺸﺖ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﭼﻮ ﺗﺴﺒﻴﺢ روان در ﮐﻒ ﺷﻴﺦ ﺗﺎ ز ﻟﻌﻞ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ ﺟﺮﻋﻪ ﮐﺸﻴﺪ ای ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫ﺣﺎﺻﻞ از ﻋﻤﺮ ﻧﺪارد ﺑﻪ ﺟﺰ از ﺣﺴﺮت و درد هﺮ ﮐﻪ ﻋﻴﺪ اﺳﺖ زﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺪ ای ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫ﺁﻧﮑﻪ در ﮐﻮی ﻣﺤﺒﺖ ﻗﺪم از ﺻﺪق ﻧﻬﺎد دﮔﺮ او ﭘﻨﺪ ادﯾﺒﺎن ﻧﺸﻨﻴﺪ ای ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫ﺑﺎر هﺎ ﮐﺮدﻩ ﺑﺪم ﺗﻮﺑﻪ ز ﻣﯽ ﺑﺎز ﻣﺮا ﭼﺴﻢ ﻣﺴﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﮐﺸﻴﺪ ای ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫زاهﺪ از ﺷﺮم ﺗﻮ داﯾﻢ ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺖ ﮔﺰد ﺟﺰ در ﻣﻴﮑﺪﻩ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﮕﺰﯾﺪ ای ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫ﭼﻮ ﺑﯽ ﮔﻪ ﺁﻣﺪی ﺑﺎری درﺁ ﻣﺮدان هﺎی ﺳﺎﻗﯽ ﺑﭙﻴﻤﺎ ﭘﻨﺞ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﭘﻴﻤﺎن هﺎی ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫ز ﺟﺎم ﺑﺎدﻩ ﻋﺮﺷﯽ ﺣﺼﺎر ﻓﺮش وﯾﺮان ﮐﻦ ﭘﺲ ﺁﻧﮕﻪ ﮔﻨﺞ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻴﻦ در اﯾﻦ وﯾﺮاﻧﻪ ای ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺸﮑﻨﻢ ﺟﺎﻣﯽ و ﯾﺎ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺸﻮراﻧﻢ ﻣﮕﻴﺮ از ﻣﻦ ﻣﻨﻢ ب ﯾﺪل ﺗﻮﯾﯽ ﻓﺮزاﻧﻪ ای ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫ﭼﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻴﺸﻪ روﺣﺎﻧﯽ ﺑﺒﻴﻦ ﺑﺎدﻩ ﭼﻪ ﺳﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ از ﮐﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺗﻮﯾﯽ در ﺧﺎﻧﻪ ای ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫در ﺁب و ﮔﻞ ﺑﻨﻪ ﭘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﺎن ﺁب اﺳﺖ و ﺗﻦ ﭼﻮن ﮔﻞ ﺟﺪا ﮐﻦ ﺁب را از ﮔﻞ ﭼﻮ ﮐﺎﻩ از دان هﺎی ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫ز ﺁب و ﮔﻞ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﺎ ﻋﻤﺎر ﺗﻬﺎی ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﺧﻠﻞ از ﺁب و ﮔﻞ ﺑﺎﺷﺪ در اﯾﻦ ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ای ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫زهﯽ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﭘﺮﮔﻮهﺮ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﺑﺎدﻩ و ﺳﺎﻏﺮ ﺗﻮﯾﯽ ﺣﻴﺪر ﺑﺒﺮ زوﺗﺮ ﺳﺮ ﺑﻴﮕﺎن هﺎی ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫ﯾﮑﯽ ﺳﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻋﺎﺷﻖ را ﮐﻪ ﺑﺒﺮﯾﺪی و ﺁﺳﻮدی ﺑﺒﺮ هﺮ دم ﺳﺮ اﯾﻦ ﺷﻤﻊ ﻓﺮاﺷﺎن هﺎی ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺗﺎﻧﻢ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ هﺸﻴﺎری ﺧﺮاﺑﻢ ﮐﻦ از ﺁن ﺟﺎم ﺳﺨﻦ ﺑﺨﺶ ﻟﻄﻴﻒ اﻓﺴﺎن هﺎی ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫ﺳﻘﺎهﻢ رﺑﻬﻢ ﮔﺎهﯽ ﮐﻨﺪ دﯾﻮاﻧﻪ را ﻋﺎﻗﻞ ﮔﻬﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﻗﻞ را ﮐﻨﺪ دﯾﻮان هﺎی ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫ﺳﻮﺧﺘﯽ در ﻋﺮق ﺷﺮم و ﺣﻴﺎ ای ﺳﺎﻗﯽ دو ﺳﻪ ﺟﺎﻣﯽ ﺑﮑﺶ‪ ،‬از ﺷﺮم ﺑﺮﺁ ای ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫از ﻣﯽ و ﻧﻘﻞ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﺮدﯾﻢ رﺣﻢ ﮐﻦ ﺑﺮ ﺟﮕﺮ ﺗﺸﻦ هﯽ ﻣﺎ ای ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫ﭘﻨﺒﻪ را وﻗﺖ ﺳﺤﺮ از ﺳﺮ ﻣﻴﻨﺎ ﺑﺮدار ﺗﺎﺑﺮﺁﯾﺪ ﻣﯽ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻟﻘﺎ ای ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ دادی ﺑﻪ ﻟﺐ ﺟﺎم و ﺑﻪ دﺳﺘﻢ دادی ﻋﻤﺮ ﺑﺎد و ﻣﺰ هﯽ ﻋﻤﺮ ﺗﺮا ای ﺳﺎﻗﯽ !‬ ‫دهﻨﻢ از ﻟﺐ ﺷﻴﺮﯾﻦ ﺗﻮ ﺷﺪ ﺗﻨﮓ ﺷﮑﺮ ﭼﻮن ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﻪ دو ﻟﺐ‪ ،‬ﺷﮑﺮ ﺗﺮا ای ﺳﺎﻗﯽ؟‬ ‫ﺷﻌﻠﻪ ب ﯾﺮوﻏﻦ اﮔﺮ زﻧﺪﻩ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮدن ﻃﺒﻊ ﺑﯽ ﻣﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎ ای ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﺟﮕﺮ را ﮐﻪ ﮐﻤﻴﻦ ﺑﻨﺪ هﯽ ﺗﻮﺳﺖ از ﻧﻈﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﻔﺎ ای ﺳﺎﻗﯽ؟‬

‫ﻋﺒﺪاﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺟﺎﻣﯽ‬

‫ﺷﻴﺦ ﺧﻮدﺑﻴﻦ ﺁﻩ ﺑﻪ اﺳﻼم ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻧﺎﻣﺶ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ زرق و رﻳﺎ ﻗﺎﻋﺪﻩ اﺳﻼﻣﺶ‬ ‫دام ﺗﺰوﻳﺮ ﻧﻬﺎدﻩ اﺳﺖ ﺧﺪا را ﻣﭙﺴﻨﺪ‬ ‫ﺁﻩ ﻓﺘﺪ ﻃﺎﻳﺮ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩء ﻣﺎ‪ ،‬در داﻣﺶ‬ ‫ﻣﻨﻊ واﻋﻆ ز ﺧﺮاﻓﺎت‪ ،‬ز ﻏﻮﻏﺎی ﻋﻮام‬ ‫ﻧﺘﻮاﻧﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ دل اﻧﻜﺎر ﺁﻧﻴﻢ‬

‫ﺧﻴﺎم‬

‫اﺳﺮار ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ در دﻓﺘﺮ ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺘﻮان‪ ،‬ﺁﻩ ﺁن وﺑﺎل ﺳﺮ ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫ﭼﻮن ﻧﻴﺴﺖ در اﻳﻦ ﻣﺮدم ﻧﺎدان‪ ،‬اهﻠﻲ‬ ‫ﻧﺘﻮان ﮔﻔﺘﻦ هﺮﺁﻧﭽﻪ در ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﺎﻓﻆ‬

‫در اﻳﻦ وادي ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺳﻴﻞ ﺑﺸﻨﻮ‬ ‫ﺁﻩ ﺻﺪ ﻣﻦ ﺧﻮن ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن ﺑﻴﮏ ﺟﻮ‬ ‫ﭘﺮ ﺟﺒﺮ ﻳﻞ را اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺴﻮزﻧﺪ‬ ‫ﺑﺪان ﺗﺎ ﺁودﺁان‪ ،‬ﺁﺗﺶ ﻓﺮوزﻧﺪ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺁرا ﻳﺎراﺳﺖ اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﻲ اﷲ ﭼﻪ اﺳﻐﻨﺎﺳﺖ اﻳﻨﺠﺎ‬

‫ﻣﻮﻟﻮي‬

‫اﺣﻤﻘﺎن ﺳﺮور ﺷﺪﺳﺘﻨﺪ و ز ﺑﻴﻢ‬ ‫ﻋﺎﻗﻼن ﺳﺮهﺎ ﺁﺷﻴﺪﻩ در ﮔﻠﻴﻢ‬

‫ﺣﺎﻓﻆ‬

‫ﻣﺮغ زﻳﺮک ﺑﺪر ﺧﺎﻧﻘﻪ اﺁﻧﻮن ﻧﭙﺮد‬

‫‪31‬‬

‫ﺁﻩ ﻧﻬﺎدﻩ اﺳﺖ ﺑﻬﺮ ﻣﺠﻠﺲ وﻋﻈﻲ‪ ،‬داﻣﻲ‬ ‫اﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎدﻩ ﻓﺮح ﺑﺨﺶ و ﺑﺎد‪ ،‬ﮔﻞ ﺑﻴﺰاﺳﺖ‬ ‫ﺑﺒﺎﻧﮓ ﭼﻨﮓ ﻣﺨﻮر ﻣﻲ‪ ،‬ﺁﻩ ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺗﻴﺰ اﺳﺖ‬ ‫در ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻣﺮﻗﻊ‪ ،‬ﭘﻴﺎﻟﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﺁن‬ ‫ﺁﻩ هﻤﭽﻮ ﭼﺸﻢ ﺻﺮاﺣﻲ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰ اﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮ ﺧﻮد رﻗﻴﺐ ﺷﻤﻊ اﺳﺖ اﺳﺮار از او ﺑﭙﻮﺷﺎن‬ ‫ﺁان ﺷﻮخ ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻨﺪ زﺑﺎن ﻧﺪارد‬ ‫اي دل‪ ،‬ﻃﺮﻳﻖ رﻧﺪي از ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺑﻴﺎﻣﻮز‬ ‫ﻣﺴﺖ اﺳﺖ و در ﺣﻖ او‪ ،‬ﺁس اﻳﻦ ﮔﻤﺎن ﻧﺪارد‬

‫ﻳﻐﻤﺎي ﺟﻨﺪﻗﻲ‪:‬‬

‫ﻧﻪ زاهﺪ ﺑﻬﺮ ﭘﺎس دﻳﻦ ﻧﻨﻮﺷﺪ ﻣﻲ‪ ،‬از ﺁن ﺗﺮﺳﺪ‬ ‫ﺁﻩ ﮔﺮدد ﺁﺷﻜﺎرا وﻗﺖ ﻣﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺁﻓﺮ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ‬ ‫ز ﺷﻴﺦ ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺟﺎن ﺑﺮدم ﺑﻪ ﺗﺰوﻳﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ‬ ‫ﻣﺪارا ﮔﺮ ﺑﺪﻳﻦ ﺁاﻓﺮ ﻧﻤﻲ ﺁردم‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲ ﺁردم‬

‫ﻓﻀﻞ اﷲ ﻧﻌﻴﻤﻲ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ رﻩ ﻧﺒﺮد ﺁس ﺑﺠﺰ از ﻣﻦ‪ ،‬هﺮﮔﺰ‬ ‫در ﺻُﻮرهﺎي ﭘﺮاﺁﻧﺪﻩ از ﺁن ﻣﻴﺂﻳﻢ‬

‫ﻋﻤﺎداﻟﺪﻳﻦ ﻧﺴﻴﻤﻲ‬

‫ﻣﻜﻦ ﺁﻩ اي دل ﭘﺮ ﻏﻢ !ﺑﭙﻮش اﺳﺮار دل ﻣﺤﻜﻢ‬ ‫ﺁﻩ ﻧﺎﻣﺤﺮم‪ ،‬ﺧﻄﺎﺑﻴﻦ اﺳﺖ و ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻤﻮش ﺁﻣﺪ‬

‫ﺣﺎﻓﻆ‬

‫ﺁن روز ﺑﺮ دﻟﻢ در ﻣﻌﻨﺎ ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪ‬ ‫ﺁز ﺳﺎﺁﻧﺎن درﮔﻪ ﭘﻴﺮ ﻣﻐﺎن ﺷﺪم‬ ‫ﭘﻴﺮ ﻣﻐﺎن ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻌﻘﻮل ﻣﻲ ﺁﻧﺪ‬ ‫ﻣﻌﺬورم ار ﻣﺤﺎل ﺗﻮ ﺑﺎور ﻧﻤﻲ ﺁﻧﻢ‬ ‫دوﻟﺖ ﭘﻴﺮ ﻣﻐﺎن ﺑﺎد ﺁﻩ ﺑﺎﻗﻲ ﺳﻬﻞ اﺳﺖ‬ ‫دﻳﮕﺮي ﮔﻮ ﺑﺮو و ﻧﺎم ﻣﻦ از ﻳﺎد ﺑﺒﺮ‬ ‫ﺣﺎﻓﻆ !ﺟﻨﺎب ﭘﻴﺮ ﻣﻐﺎن ﻣﺄﻣﻦ وﻓﺎ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﻦ ﺗﺮک ﺧﺎﺁﺑﻮﺳﻲ اﻳﻦ در ﻧﻤﻲ ﺁﻧﻢ‬

‫ﻳﻚ ﻧَﻔَﺲ ﺗﺎزﻩ‬

‫اي ﺧﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﺎﺧﺘﻪ ﺗﻮﻓﺎنِ ﺷﺮر ﺷﻮ‬ ‫اي ﺑﻐﺾِ ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﻓﺮﻳﺎدِ ﺧﻄﺮ ﺷﻮ‬ ‫اي روي ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺧﻮد ﭘﺮﭼﻢ رﻩ ﺑﺎش‬ ‫اي ﻣﺸﺖ ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ‪ ،‬اﻓﺮاﺧﺘﻪ ﺗﺮ ﺷﻮ‬ ‫اي ﺣﺎﻓﻆ ﺟﺎن وﻃﻦ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮون ﺁي‬ ‫از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮون ﭼﻴﺴﺖ ﺁﻩ از ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ در ﺷﻮ‬ ‫ﮔﺮ ﺷﻌﻠﻪ ﻓﺮو رﻳﺰد ﺑﺸﺘﺎب و ﻣﻴﻨﺪﻳﺶ‬ ‫ور ﺗﻴﻎ ﻓﺮو ﺑﺎرد اي ﺳﻴﻨﻪ ﺳﭙﺮ ﺷﻮ‬ ‫ﺧﺎك ﭘﺪران اﺳﺖ ﺁﻩ دﺳﺖ دﮔﺮان اﺳﺖ‬ ‫هﺎن اي ﭘﺴﺮم ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﻬﺪار ﭘﺪر ﺷﻮ‬ ‫دﻳﻮار ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺁدﻩ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﺸﻜﻦ‪،‬‬ ‫ﺷﺮم ﺁﻳﺪم از اﻳﻦ هﻤﻪ ﺻﺒﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﻇﻔﺮ ﺷﻮ‬ ‫ﺗﺎ ﺧﻮد ﺟﮕﺮ روﺑﻬﻜﺎن را ﺑﺪراﻧﻲ‬ ‫ﭼﻮن ﺷﻴﺮ در اﻳﻦ ﺑﻴﺸﻪ ﺳﺮاﭘﺎي ﺟﮕﺮ ﺷﻮ‬ ‫ﻣﺴﭙﺎر وﻃﻦ را ﺑﻪ ﻗﻀﺎ و ﻗﺪر اي دوﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺮ ﺳ ِﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺗﻦ ﺑﻪ ﻗﻀﺎ دادﻩ ﻗَﺪَر ﺷﻮ‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﻴﻔﺰاي ﺁﻩ وﻗﺖ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺲ ﺗﺎزﻩ اﺛﺮهﺎﺳﺖ‪ ،‬اﺛﺮ ﺷﻮ‬ ‫در ﻳﻚ ﻧﻔ ِ‬ ‫اﻳﺮاﻧﻲ ﺁزادﻩ ﺟﻬﺎن ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راﻩ اﺳﺖ‬ ‫اﻳﺮانِ ﺁهﻦ در ﺧﻄﺮ اﻓﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﺷﻮ‬

‫‪32‬‬

‫ﻣﺸﺘﻲ ﺧﺲ و ﺧﺎرﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﺴﻮزان‬ ‫م ﺳﻴﻪ ﻓﺎم ﺳﺤﺮ ﺷﻮ‬ ‫ﺑﺮ ﻇﻠﻤﺖِ اﻳﻦ ﺷﺎ ِ‬ ‫ﻓﺮﻳﺪون ﻣﺸﻴﺮي‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ از ﺧﻨﺐ ِ دهﻘﺎن ِ ﭘﻴﺮ‪1‬‬ ‫ﺶ ﺿﻤﻴﺮ‬ ‫از ﺁن ﺻﺎﻓﻲ ِ ﻧﺎب ِ ﺁﺗ ْ‬ ‫از ﺁن آﺎو ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻲ ﺑَﺮَد هﻮش ِ ﻣﻦ‬ ‫ﺷﻮد هﺴﺘﻲ ِ ﻣﻦ ﻓﺮاﻣﻮش ِ ﻣﻦ‬ ‫ﻲ ﻓﺰاي ِ ﻣﻐﺎن‬ ‫از ﺁن ﺁب ِ ﭘﺎآ ْ‬ ‫از ﺁن ﻳﺎدﮔﺎر ِ ﺻﻔﺎي ِ ﻣﻐﺎن‬ ‫از ﺁن آﺎو ﺑﺮﺁرد ز ﻋﻘﻠﻢ دﻣﺎر‬ ‫رهﺎ ﺳﺎزدم زﻳﻦ ﻋﺬاب ِ ﺧﻤﺎر‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ آﻪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﭘﺮم زﻳﻦ ﻗﻔﺲ‬ ‫زﻧﻢ در هﻮاي ِ ﺟﻨﻮن ﻳﻚ ﻧﻔﺲ‬ ‫ﭼﻨﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺮدم ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻲ درون‬ ‫آﻪ ﮔﺮدم ﺗﻬﻲ از ﭼﻪ و ﭼﻨﺪ و ﭼﻮن‬ ‫ﻧﮕﻪ ﺑﺎز ﮔﻴﺮم ازﻳﻦ ﺗﻨﮕﻨﺎ‬ ‫ﺑﺮوﻳﺪ ﻣﺮا ﺑﺎلهﺎي ِ رهﺎ‬ ‫ز ﻣﺤﻨﺖْ ﺳﺮاﻳﻲ آﻪ اﻳﻦ دم ﻣﺮاﺳﺖ‬ ‫آﺰو ﺟﺎن ﺑﻪ هﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺴﻴﺎر آﺎﺳﺖ‬ ‫ﺳﻔﺮ ﺳﺎزم و ﺳﻮي ِ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﻮم‬ ‫ﺑﺪان ﺳﺮزﻣﻴﻦ ِ دلْ ﺁرا ﺷﻮم‬ ‫ﺑﺪان ﺟﺎ آﻪ زﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﺑﻮدم ﻗﺮار‬ ‫ﺑﺪان ﻣﻴﻨﻮي ِ ﺑﺎ هﺰاران ﻧﮕﺎر‬ ‫ﺑﺪان آﺸﻮر ِ ﻧﻴﻜﻲ و ﻓﺮّهﻲ‬ ‫آﻪ ﺑﻮد از ﻏﻢ و ﺗﻴﺮﮔﻲهﺎ ﺗﻬﻲ‬ ‫آﻪ ﺗﺎ ﻳﺎد ﺁﻳﺪ آﻪ ﻣﻦ ﭼﻮن ﺑُﺪَم‬ ‫ﻧﻪ اﻳﻦﺳﺎن ﺑﻪ زﻧﺪان ِ اآﻨﻮن ﺑُﺪَم‬ ‫هﻤﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﺮّﻣﻲ ﺑﻮد و ﻧﺎز‬ ‫اﺑﺎ ﻧﻐﺰﺗﺮ ﻧﻘﺶ ِ ﻣﻴﻨ ْﻮ ﻃﺮاز‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﻣﺮا ﺳﺎﻳﻪي ِ ﺷﺎﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﻧﻪ اﻳﻦﺳﺎن ﺑﺪي را ﺑﻪ ﻣﻦ راﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﻣﺮا آﺸﻮر ﺁﻳﻴﻦ ِ ﺷﺎهﺎﻧﻪ داﺷﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ درون ﺧﺮّﻣﻲ ﺧﺎﻧﻪ داﺷﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎي ِ هﻤﻪ اﻳﻦ ﻋﺰاهﺎي ِ ﺷﻮم‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺰﮔﺖ درون ‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﻮاهﺎي ِ ﺷﻮم‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺰ ﺟﺸﻦ و ﺷﺎدي ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻧﺒﻮد‬ ‫ﺧﺒﺮ زﻳﻦ ﻧﺒﻬﺮﻩ ﻧﻮاهﺎ ﻧﺒﻮد‬ ‫هﻤﻪ ﺟﺸﻦ ﺑﻮد و ﺳﺮور و ﺳﺮود‬ ‫ﺧﻮﺷﻲ ﺑﺮ ﻏﻢ ِ ﺗﻴﺮﻩ ﭘﻴﺮوز ﺑﻮد‬ ‫ﺷﻪ ِ دادﮔﺴﺘﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ‬ ‫ﻓﺮوزان ز هﺮ ﺳﻮي ﺧﻮرﺷﻴﺪ ِ ﺑﺨﺖ‬ ‫ﻧﮕﻪدار ِ ﺑﻴﺪار ِ اﻳﻦ ﺷﺎرﺳﺎن‬ ‫هﻤﻲ ﺑﻮد ﭼﻮن ﮔﻠّﻪهﺎ را ﺷﺒﺎن‬ ‫ز ﭘﺘﻴﺎرﻩ ﮔﺮﮔﺎن ﻧﺒﻮدي ﺧﺒﺮ‬ ‫ﻧﻪ زﻳﻦ ذﻟّﺖ و ﺗﻴﺮﻩروزي اﺛﺮ‬ ‫ز ﻧﻴﻜﻲ ﺳﺨﻦ ﺑﻮد و ﺁﻳﻴﻦ ِ ﻣﻬﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر ِ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ِ ﻧﻴﻚْ ﭼﻬﺮ‬ ‫ﻓﺮوزﻧﺪﻩي ِ ﺁﺗﺶ ِ ﺟﺎودان‬ ‫م ﺁور ِ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲّ ِ ﺟﺎن‬ ‫ﭘﻴﺎ ْ‬ ‫ﺧﺠﺴﺘﻪْ ﭘﻲ و ﻧﺎم ِ او زردهُﺸﺖ «‬ ‫آﻪ اهﺮﻳﻤﻦ ِ ﺑﺪآﻨﺶ را ﺑﻜﺸﺖ »‪2‬‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎم ِ ﻧﻜﻮﻳﺶ هﺰاران درود‬ ‫آﻪ اوﻣﺎن رﻩ ِ ﻧﻴﻚْ ﺑﺨﺘﻲ ﮔﺸﻮد‬ ‫ﺑُﻮَد ﺁبْﺧﻮرد ِ ﺧﺮد ‪ ،‬ﻧﺎم ِ او‬ ‫آﻪ ﮔﻴﻬﺎن ﺑُﻮَد ﻣﺴﺖ ‪ ،‬از ﺟﺎم ِ او‬

‫‪33‬‬

‫ﭼﻜﺎدي اﺳﺖ اﻧﺪﻳﺸﻪاش ‪ ،‬ﺗﺎﺑﻨﺎك‬ ‫ﺑﻠﻨﺪيْ ﻓﺰاي ِ روانهﺎي ِ ﭘﺎك‬ ‫‪...‬‬ ‫آﻨﻮن زانْ هﻤﻪ ‪ ،‬هﻴﭻ در دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫از ﺁن ﺑﺎدﻩ دﻳﮕﺮ آﺴﻲ ﻣﺴﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ز اﻳﺮان ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﻧﺎم ﻣﺎﻧﺪﻩﺳﺖ و ﺑﺲ‬ ‫درو اهﺮﻣﻦ آﺎم راﻧﺪﻩﺳﺖ و ﺑﺲ‬ ‫ﻳﻜﻲ زﺷﺖ آﺎﺑﻮس ِ ﺷﻮم و ﺳﻴﺎﻩ‬ ‫ﺷﺪﻩ ﭼﻴﺮﻩ ﺑﺮ آﺸﻮر ِ ﻣﻬﺮ و ﻣﺎﻩ‬ ‫ﻦﺧﻮي ِ دُژﺧﻴﻢ ِ ﭘﺴﺖ‬ ‫ﺑﺴﻲ اهﺮﻣ ْ‬ ‫ز ﺧﻮن ِ دل ِ ﻣﺮدﻣﺎن ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺴﺖ‬ ‫ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ ﺧﻮن از ﭘﻲ ِ ﺧﻮاﺳﺘﻪ «‬ ‫ﺷﺪﻩ روزﮔﺎر ِ آﺴﺎن آﺎﺳﺘﻪ »‪3‬‬ ‫آﺠﺎ ﺷﺎدي اﻧﺪر دﻟﻲ ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ِ ﺳﺘﻢ ‪ ،‬ﺳﻴﻨﻪهﺎ ﺑﺮدرﻧﺪ‬ ‫ﺗﺒﺎهﻲﺳﺖ ﺁﻳﻴﻦ و هﻨﺠﺎرﺷﺎن‬ ‫ﺳﺘﻢ ﺷﺮم دارد ز آﺮدارﺷﺎن‬ ‫٭٭‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ از روﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﮕﻮ‬ ‫ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻣﻜﻦ ‪ ،‬زﺁﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﮕﻮ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺁﺑﻴﺎريّ ِ ﻓﺮﻳﺎد آﻦ‬ ‫دﻟﻢ را دﮔﺮﺑﺎرﻩ ﺁﺑﺎد آﻦ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﻣﻲ ‪ ،‬ﻣﻲ ِ ﺳﺎلْﺧﻮرد ِ ﺟﻮان‬ ‫آﻪ دل را دهﺪ روﺷﻨﻲ و ﺗﻮان‬ ‫ﺑﻪ ﻓﺮﺳﻮدﮔﺎن ِ ﻏﻢ ِ روزﮔﺎر‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺑﺎدﻩ از رﻧﮓ و ﺑﻮي ِ ﺑﻬﺎر‬ ‫آﻪ ﺳﺮﺳﺒﺰ ﮔﺮدد ﺳﺮاﭘﺎي ِ ﺟﺎن‬ ‫دﻣﺪ ﻧﻐﻤﻪي ِ ﺷﺎدي از ﻧﺎي ِ ﺟﺎن‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎﻧﻴﻢ و اهﻞ ِ ﻧﻴﺎز‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺎديّ ِ اﻳﻦ روز ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺴﺎز‬ ‫دﻟﺖ ﺑﺎد ﺑﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ ﻗﺮﻳﻦ‬ ‫آﻪ ﺧﺮداد روز ﺁﻣﺪ و ﻓﺮودﻳﻦ‬ ‫ﻳﻜﻲ زادْ روز اﺳﺖ ﺑﺲ ﺗﺎﺑﻨﺎك‬ ‫ﺧﺠﺴﺘﻪ هﻤﻲ ﺑﺎد اﻳﻦ روز ِ ﭘﺎك‬ ‫ﺟﻬﺎن ﺗﺸﻨﻪي ِ ﻧﻮر ِ ﺁﻳﻴﻦ ِ اوﺳﺖ‬ ‫رهﺎﻳﻲ دﻩ ِ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ‪ ،‬دﻳﻦ ِ اوﺳﺖ‬ ‫! ﻣﺼﺮع از ﻧﻈﺎﻣﻲ اﺳﺖ ‪.‬اﻟﺒﺘّﻪ در ﭼﺎﭘﻲ از ﺧﻤﺴﻪ آﻪ ﻣﻦ دارم «ﺧُﻢ »ﺁﻣﺪﻩ ؛ اﻣّﺎ ﮔُﻤﺎن ﻣﻲآﻨﻢ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻧﻴﺰ هﻤﻴﻦ «‬ ‫) از ﮔﺸﺘﺎﺳﭗ ﻧﺎﻣﻪي ِ دﻗﻴﻘﻲ اﺳﺖ (ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﺎهﻨﺎﻣﻪي ﻓﺮدوﺳﻲ ؛ ﭘﺎدﺷﺎهﻲ ِ ﮔﺸﺘﺎﺳﭗ ]‪[2‬‬ ‫‪ .‬ﺑﻴﺖ از ﻓﺮدوﺳﻲ اﺳﺖ ؛ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت آﻪ در ﻣﺼﺮاع ِ دوّم ﺑﻪ ﺟﺎي ِ «ﺷﺪﻩ »در اﺻﻞ «ﺷﻮد »اﺳﺖ ]‪[3‬‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺟﺎم روﺷﻦ ﭼﻮ ﻣﺎﻩ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﺑﻪ ﯾﺎد زﻣﻴﻦ ﺑﻮس ﺷﺎﻩ‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻬﺪ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﭘﺮوﯾﻦ ﮐﺸﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﯾﺎد ﺷﻪ ﺁن ﺟﺎم زرﯾﻦ ﮐﺸﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﻣﯽ ﮐﻪ او دﻟﮑﺸﺴﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ ﻣﯽ در ﺟﻮاﻧﯽ ﺧﻮﺷﺴﺖ‬ ‫ﻣﮕﺮ ﭼﻮن ﺑﺪان ﻣﯽ دهﺎن ﺗﺮ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺑﺪو ﺑﺨﺖ ﺧﻮد را ﺟﻮان ﺗﺮ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺑﺎدﻩ ی ﭼﻮن ﮔﻼب‬ ‫ﺑﺮ اﻓﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ درﺁﯾﻢ ز ﺧﻮاب‬ ‫ﮔﻼﺑﯽ ﮐﻪ ﺁب ﺟﮕﺮهﺎ ﺑﻪ دوﺳﺖ‬ ‫دوای هﻤﻪ درد ﺳﺮهﺎ ﺑﻪ دوﺳﺖ‬ ‫رﻗﻴﺐ ﻣﻨﺎﺧﻴﺰ و در ﭘﻴﺶ ﮐﻦ‬ ‫ﺗﻮ ﺷﻮ ﻧﻴﺰ و اﻧﺪﯾﺸﻪ ی ﺧﻮﯾﺶ ﮐﻦ‬ ‫ز ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﺪا ﮐﻦ ﻣﺮا‬

‫‪34‬‬

‫ﺑﻪ اﻧﺪﯾﺸﻪ ی ﺧﻮد رهﺎ ﮐﻦ ﻣﺮا‬ ‫ﻧﺪارم ﺳﺮ ﮔﻔﺘﮕﻮی ﮐﺴﯽ‬ ‫ﻣﺮا ﮔﻔﺘﮕﻮ هﺴﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺴﯽ‬ ‫ﮔﺮﺁﯾﺪ ﺧﺮﯾﺪاری از دوردﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺎن ﮔﻮهﺮ ﺷﻮد هﻢ ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺁب ﭼﻮن ارﻏﻮان‬ ‫ﮐﺰو ﭘﻴﺮ ﻓﺮﺗﻮت ﮔﺮدد ﺟﻮان‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ ﺗﺎ زو ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﮔﻞ زرد را ارﻏﻮاﻧﯽ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺳﻌﺎدت ﺑﻪ ﻣﺎ روی ﺑﻨﻤﻮد ﺑﺎز‬ ‫ﻧﻮازﻧﺪﻩ ی ﺳﺎز ﺑﻨﻮاﺧﺖ ﺳﺎز‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن زر ﺑﮕﺪاﺧﺘﻪ‬ ‫ﮐﻪ ﮔﻮﮔﺮد ﺳﺮﺧﺴﺖ ازو ﺳﺎﺧﺘﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ ﺗﺎ زو دواﺋﯽ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﻣﺲ ﺧﻮﯾﺶ را ﮐﻴﻤﻴﺎﺋﯽ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﻓﺮس ﺧﻮﺷﺘﺮک ران ﮐﻪ ﺻﺤﺮا ﺧﻮﺷﺴﺖ‬ ‫ﻋﻨﺎن درﻣﮑﺶ ﺑﺎرﮔﯽ دﻟﮑﺸﺴﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻴﮑﻮﺗﺮﯾﻦ ﻧﺎم از اﯾﻦ ﺟﺎی زﺷﺖ‬ ‫ﺑﺒﺎﯾﺪ ﺷﺪن ﺳﻮی ﺑﺎغ ﺑﻬﺸﺖ‬ ‫ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻧﻬﺎدن ﺑﺮ اﯾﻦ ﺧﺎک دل‬ ‫ﮐﺰو ﮔﻨﺞ ﻗﺎرون ﻓﺮو ﺷﺪ ﺑﻪ ﮔﻞ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺟﺎم زرﯾﻦ ﺑﻴﺎر‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪ از ﻓﺮﯾﺪون و ﺟﻢ ﯾﺎدﮔﺎر‬ ‫ﻣﯽ ﻧﺎب دﻩ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎب را‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﺗﻮان ﮐﺮدن اﯾﻦ ﺧﻮاب را‬ ‫دﻻ ﭼﻨﺪ از اﯾﻦ ﺑﺎزی اﻧﮕﻴﺨﺘﻦ‬ ‫ﺑﻬﺮ دﺳﺖ رﻧﮕﯽ ﺑﺮﺁﻣﻴﺨﺘﻦ‬ ‫درﺧﺖ هﻮا رﺳﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﺮ درت‬ ‫ﺑﭙﻴﭽﺎن ﺳﺮش ﺗﺎ ﻧﭙﻴﭽﺪ ﺳﺮت‬ ‫ﻣﯽ ﻧﺎب ﻧﺎﺧﻮردﻩ ﻣﺴﺘﯽ ﻣﮑﻦ‬ ‫اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮری ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻣﮑﻦ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺟﺎم ﮐﻴﺨﺴﺮوی‬ ‫ﮐﻪ ﻧﻮرش دهﺪ دﯾﺪﮔﺎن را ﻧﻮی‬ ‫ﻟﺒﺎﻟﺐ ﮐﻦ از ﺑﺎدﻩ ﺧﻮﺷﮕﻮار‬ ‫ﺑﻨﻪ ﭘﻴﺶ ﮐﻴﺨﺴﺮو روزﮔﺎر‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺷﻴﺮ ﺷﻨﮕﺮف ﮔﻮن‬ ‫ﮐﻪ ﻋﮑﺴﺶ درﺁرد ﺑﻪ ﺳﻴﻤﺎب ﺧﻮن‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ ﺳﻴﻤﺎب ﺧﻮن ﮔﺸﺘﻪ ام‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻴﻤﺎب ﺧﻮن ﻧﺎﺧﻨﯽ رﺷﺘﻪ ام‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﺮﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻮن ﻣﻦ ﮐﺴﯽ دﻩ ﮐﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﺧﻮرﺳﺖ‬ ‫ﻣﮕﺮ ﺑﻮی راﺣﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ دهﺪ‬ ‫ز ﻣﺤﻨﺖ زﻣﺎﻧﯽ اﻣﺎﻧﻢ دهﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺷﺐ ﭼﺮاغ ﻣﻐﺎن‬ ‫ﺑﻴﺎور ز ﻣﻦ ﺑﺮﻣﻴﺎور ﻓﻐﺎن‬ ‫ﭼﺮاﻏﯽ ﮐﺰو ﭼﺸﻤﻬﺎ روﺷﻨﺴﺖ‬ ‫ﭼﺮاغ دﻟﻢ را ازو روﻏﻨﺴﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺁب ﺟﻮی ﺑﻬﺸﺖ‬ ‫دراﻓﮑﻦ ﺑﺪاﻧﺠﺎم ﺁﺗﺶ ﺳﺮﺷﺖ‬ ‫از ﺁن ﺁب و ﺁﺗﺶ ﻣﭙﻴﭽﺎن ﺳﺮم‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﺰ ﺁن ﺁب و ﺁﺗﺶ ﺗﺮم‬ ‫ﭼﻪ ﻓﺮخ ﮐﺴﯽ ﮐﻮ ﺑﻬﻨﮕﺎم دی‬ ‫ﻧﻬﺪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﺁﺗﺶ و ﻣﺮغ وﻣﯽ‬ ‫ﺑﺘﯽ ﻧﺎر ﭘﺴﺘﺎن ﺑﺪﺳﺖ ﺁورد‬ ‫ﮐﻪ در ﻧﺎر ﺑﺴﺘﺎن ﺷﮑﺴﺖ ﺁورد‬ ‫از ﺁن ﻧﺎر ﺑﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ وﻗﺖ ﺑﻬﺎر‬

‫‪35‬‬

‫ﮔﻬﯽ ﻧﺎر ﺟﻮﯾﺪ ﮔﻬﯽ ﺁب ﻧﺎر‬ ‫ﺑﺮون ﺁرد ﺁﻧﮕﻪ ﺳﺮ از ﮐﻨﺞ ﮐﺎخ‬ ‫ﮐﻪ ﺁرد ﺑﺮون ﺳﺮ ﺷﮑﻮﻓﻪ ز ﺷﺎخ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﺗﺎزﻩ ﮔﺮدد ﭼﻮ ﺧﺮم ﺑﻬﺸﺖ‬ ‫ﺷﻮد ﺧﻮب ﺻﺤﺮا و ﺑﻴﻐﻮﻟﻪ زﺷﺖ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮد ﺳﺮزﻟﻒ ﺁن دﻟﺴﺘﺎن‬ ‫ز ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮاﻣﺪ ﺳﻮی ﮔﻠﺴﺘﺎن‬ ‫ﮔﻞ ﺁﮔﻴﻦ ﮐﻨﺪ ﭼﺸﻤﻪ ﻗﻨﺪ را‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺎدی ﮔﺰارد دﻣﯽ ﭼﻨﺪ را‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ از ﺷﺎدی ﻧﻮش و ﻧﺎز‬ ‫ﯾﮑﯽ ﺷﺮﺑﺖ ﺁﻣﻴﺰ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻮاز‬ ‫ﺑﻪ ﺗﺸﻨﻪ دﻩ ﺁن ﺷﺮﺑﺖ دل ﻓﺮﯾﺐ‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺸﻨﻪ ز ﺷﺮﺑﺖ ﻧﺪارد ﺷﮑﻴﺐ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ از ﻣﻦ ﻣﺮا دور ﮐﻦ‬ ‫ﺟﻬﺎن از ﻣﯽ ﻟﻌﻞ ﭘﺮ ﻧﻮر ﮐﻦ‬ ‫ﻣﻴﯽ ﮐﻮ ﻣﺮا رﻩ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺮد‬ ‫هﻤﻪ دل ﺑﺮﻧﺪ او ﻏﻢ دل ﺑﺮد‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺁﺗﺶ ﺗﻮﺑﻪ ﺳﻮز‬ ‫ﺑﻪ ﺁﺗﺸﮕﻪ ﻣﻐﺰ ﻣﻦ ﺑﺮﻓﺮوز‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻓﺮوزی دﻟﻢ ﺧﻮش ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻪ ﭼﻮن ﺷﻤﻊ ﺑﺮ ﻓﺮﻗﻢ ﺁﺗﺶ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺁب ﺣﻴﻮان ﮔﻮار‬ ‫ﺑﻪ دوﻟﺖ ﺳﺮای ﺳﮑﻨﺪر ﺳﭙﺎر‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ دوﻟﺘﺶ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ دهﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻴﺮاث ﺧﻮار ﺳﮑﻨﺪر دهﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ از ﺧﻨﺐ دهﻘﺎن ﭘﻴﺮ‬ ‫ﻣﻴﯽ در ﻗﺪح رﯾﺰ ﭼﻮن ﺷﻬﺪ و ﺷﻴﺮ‬ ‫ﻧﻪ ﺁن ﻣﯽ ﮐﻪ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﺬهﺐ ﺣﺮام‬ ‫ﻣﻴﯽ ﮐﺎﺻﻞ ﻣﺬهﺐ ﺑﺪو ﺷﺪ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺑﺎﻏﺒﺎن ﺧﺮﻣﯽ ﺳﺎز ﮐﻦ‬ ‫ﮔﻞ ﺁﻣﺪ در ﺑﺎغ را ﺑﺎز ﮐﻦ‬ ‫ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺑﺎغ ﺁﻣﺪ از ﺷﻬﺮ ﺑﻨﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎرای ﺑﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﭼﻴﻨﯽ ﭘﺮﻧﺪ‬ ‫ز ﺟﻌﺪ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ ﺗﺎب‬ ‫ﺳﺮﻧﺮﮔﺲ ﻣﺴﺖ ﺑﺮﮐﺶ ز ﺧﻮاب‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن راﺣﺖ اﻧﮕﻴﺰ روح‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺻﺒﻮﺣﯽ ﮐﻨﻢ در ﺻﺒﻮح‬ ‫ﺻﺒﻮﺣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁب ﮐﻮﺛﺮ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺣﻼﻟﺴﺖ اﮔﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺸﺮ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ﺁب ﯾﺎﻗﻮت وار‬ ‫در اﻓﮑﻦ ﺑﺪان ﺟﺎم ﯾﺎﻗﻮت ﺑﺎر‬ ‫ﺳﻔﺎﻟﻴﻨﻪ ﺟﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺟﺎن اوﺳﺖ‬ ‫ﺳﻔﺎﻟﻴﻦ زﻣﻴﻦ ﺧﺎک رﯾﺤﺎن اوﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ارﻏﻮاﻧﯽ ﺷﺮاب‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺴﺖ ﮔﺮدم ﺧﺮاب‬ ‫ﻣﮕﺮ زان ﺧﺮاﺑﯽ ﻧﻮاﺋﯽ زﻧﻢ‬ ‫ﺧﺮاﺑﺎﺗﻴﺎن را ﺻﻼﺋﯽ زﻧﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ از ﺳﺮ ﺑﻨﻪ ﺧﻮاب را‬ ‫ﻣﯽ ﻧﺎب دﻩ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎب را‬ ‫ﻣﻴﯽ ﮔﻮ ﭼﻮ ﺁب زﻻل ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻬﺮ ﭼﺎر ﻣﺬهﺐ ﺣﻼل ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻼ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻮﻓﻲ ﺁﻣﻠﻲ‬

‫اﻻ اي دل ﻣﺎﻧﺪﻩ از ﺁار و ﺑﺎر‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻲ و دﻳﻮاﻧﮕﻲ ﺳﺮﺑﺮﺁر‬

‫‪36‬‬

‫ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ ﺧﻴﺮي ز ﻓﺮزاﻧﮕﻲ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻃﺮﻓﻲ ز دﻳﻮاﻧﮕﻲ‬ ‫دﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﺳﺮ وﺻﻞ و ﺑﺮگ ﺟﺪاﺋﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫درﻳﻐﺎ ﺁﻩ ﮔﻤﺸﺪ ﺳﺮاﭘﺎي ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻦ از ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ ام واي ﻣﻦ‬ ‫ﻓﺮاق ﻋﺰﻳﺰان ﺑﺴﻲ دﻳﺪﻩ ام‬ ‫ﺑﺴﻲ ﻧﺎﻣﻮاﻓﻖ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ام‬ ‫ﺑﻬﺮ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﭘﺎرﻩ اي ﺟﺎن ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮﻓﺖ از ﺑﺮ هﻤﭽﻮ ﺳﻨﺪان ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺮاﺳﻴﻨﻪ ﻣﺎﻧﺎﺁﻩ ﻣﺎﺗﻤﺴﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﻢ ﻳﻜﻲ اژدهﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ از ﺑﻲ ﺑﻬﺎ ﻣﻴﺪهﻲ‬ ‫ﺷﺮاﺑﻲ ﺑﺮاﻩ ﺧﺪا ﻣﻴﺪهﻲ‬ ‫ﺑﻤﻦ دﻩ ﺁﻩ ﺑﺲ ﺑﻴﻨﻮا ﻣﺎﻧﺪﻩ ام‬ ‫ز دوران ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ و اﻣﺎﻧﺪﻩ ام‬ ‫ﺑﻤﻦ ﺟﻮر دوران ز ﺣﺪ ﻣﻴﺮود‬ ‫ﺳﭙﻬﺮ ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﺑﺪ ﻣﻴﺮود‬ ‫اﮔﺮ هﻤﮕﻨﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﻳﻜﺘﺎ ﺷﻮﻳﻢ‬ ‫ز ﺗﺤﺖ اﻟﺜﺮي ﺗﺎ ﺛﺮﻳﺎ ﺷﻮﻳﻢ‬ ‫ﮔﺮﻳﺒﺎن ﮔﺮدون ﺑﺪﺳﺖ ﺁورﻳﻢ‬ ‫ﺁﺷﺎﻧﺶ زﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺁورﻳﻢ‬ ‫از ﺁن ﭘﻴﺶ ﺁاﻳﻦ روزﮔﺎر دورﻧﮓ‬ ‫ﺁﻧﺪ ﺣﻤﻠﻪ ﭼﻮن ﺗﻴﺮ ﺧﻮردﻩ ﭘﻠﻨﮓ‬ ‫ﺧﺮوﺷﻴﺪن ﻣﺮغ ﺑﺮﻃﺮف ﺑﺎغ‬

‫‪37‬‬

.Ζγ΍ ϱϮΗή̡ ϢϴϜΣ ϱ ϪϣΎϧ ϲϗΎγ ί΍ ήϳί ϱΎϫ ΖϴΑ έΎϛ ϱϭέ ί΍ έ΍ΩήΑ ϩΩή̡ ϻΩ έΎ̳ίϭέ ϱ ϩΩή̡ έΪΑ ϲΘδϣ ϪΑ Ϧϫήϴ̡ ϥί ϙΎ̩ Ϟ̳ Ϯ̩ ϲΘδϣ ϪΑ

:

Ϧϔϛ έΩ Ύ̡ ϭ ΖγΩ ϥΩί ϥ΍ϮΘϧ Ϫϛ εϮΧ ˬζϳϮΧ ήΑ ήϫΩ εϮΧΎϧ ϦϜΑ ζϜΑ ϲϣΎϘΘϧ΍ ϭ΍ ί΍ ϲΘδϣ ϪΑ έΩ ϭ έ΍ϮϳΩ ί Ϊϳ΁ ϡΩ ήϫ ΍Ϊλ έάΤϟ΍ έάΤϟ΍ ˬϥ΍ΪϛΎΧ Ϧϳ΍ ί΍ Ϫϛ Ζγ΍ ΖϨΤϣ ϥ΍ή̳ ϱέΎ̳ίϭέ ΐΠϋ Ζγ΍ ΕήδΣ ΍έ ϩΪϧί ˬϥΎ̳Ωήϣ ήΑ Ϫϛ ΪΑ Ϫ̩ ϭ Ϛϴϧ Ϫ̩ ˬϭ ΍Ϊ̳ ϭ ϩΎη Ϫ̩ ΩϮΧ έΎϛ έΩ ΪϨϧΎ̳ΪϧΎϣϭήϓ Ζγ΍ ϪΘϔη΁ ϢϟΎϋ ϥΎΘΑ ϒϟί Ϯ̩ Ζγ΍ ϪΘϔΧ ϢϏ έ˶ Ύϣ Ϫϴγ ˬϝΩ ήϫ ϪΑ ϥϮϜγ ΩϮΒϧ εϮϫ ϢϟΎϋ έΩ Ϯ̩ ϥϮϨΟ ϭ ϱΩϮΨϴΑ ϢϟΎϋ ϭ Ϧϣ Ϣϫέ΍ϭ ϝΩ ϭ ΎϴϧΩ ί ϲΘδϣ ϪΑ Ϣϫέ Ϊ˶ γ ˬΪϨϫϮϛ ϭΩ ήϫ Ϧϳ΍ Ϫϛ Ϊϧΰ̳ ϲΑ ϱ ϩΩΎΑ ϥ΁ ϲϗΎγ ΎϴΑ ΪϨδ̡Ύϧ΍Ω ϭ Ζγ΍ ΐϳήϓΪϫ΍ί Ϫϛ ίϮγ ϙήη ζΗ΁ Ϧϳ΍ Ϫϛ ϲϣ ϩΪΑ ίϭέ Ϯ̪Ϥϫ ΪϨϛ ϥΎΘΨΑ ϩήϴΗ ΐη ΕΎϴΣ ϩίϭέ ΞϨ̡ ήϤη ΖϤϴϨϏ ΕΎΒΛ ϭ ΎϘΑ ΪθΨΒϧ ΎϴϧΩ Ϫϛ Ζηά̳ Ζλήϓ ϡΎϳ΍ Ϫϛ ΎϐϳέΩ Ζηά̳ ΖϠϔϏ ϭ Ώ΍ϮΧ έΩ ήϤϋ ϪϤϫ ϲ̳ΪϨϣήη ήϴϏ ϥϮϨϛ ϡέ΍Ϊϧ ϲ̳Ϊϧί Ϧϳ΍ ί΍ ϩ΁ ˬϥΎϐϣ ήϴ̡ ί ϪϣΎϧ ϲϗΎγ ϲϨϳϭΰϗ ϥΎϬΟ ϑήη ΍ίήϴϣ ϥϮ̴Ϡϴϧ ϢΧ Ϧϳί ϡ΍ ϩΪϧΎϣ ΐΠϋ ϥϭήΑ ϱϭ ί΍ Ϊϣ΁ ̲ϧέ ϪϧϮ̳ Ϊλ Ϫϛ ϲΘη΍ΩΎϧ ˬϦϴϳ΁ ˬΖγ΍έ ϥΎϬΟ ϲΘη΁ήϳΩ Ζγ΍ ϲϤθΧΩϭί ϚϠϓ ε΍ήΨϟΩ Ϊη έΎΧ ζϛ ˬύΎΑ ϦϳέΩ εΎΑ ύΎΑ ή̳ΎηΎϤΗ ˬϝΩ ϪϨϣ ΰϴΘγ ή̡ ϝΰϨϣ Ϧϳί΍ Ϧϛ έά̳ ΰϴΧ ΪϨϳϮ̴ϧ ΎΗ ϭ΍ ί΍ ΰϴΧήΑ ϮΗ ϭ΍ ϡΎϳ΍ ί ϭ ήϤϋ ί ϲϳϮ̳ Ϫ̩ ϭ΍ ϡΎϧ ϲϬΗϮϛ ϦϴϨ̩ ΎΑ ήΒϣ ϲϣΪϤϫ ΎϨ̴ϨΗ ϦϳέΩ ϲϨϴΒϧ ϲϤϏ Ύϣ ήσΎΧ ί΍ Ωέ΍ΩήΑ Ϫϛ ήψϧ ΐΣΎλ ϥ΍έΎϳ ί ΎϐϳέΩ ή̳ΪϜϳ ΎΑ ΪϨ̩ Ϛϳ ϢϳΩϮΑ Ϫϛ ΩΎϬϧ ϲϛΎΧ ϥ΍έΎϳί ΎϐϳέΩ ΩΎΑ Ϯ̪Ϥϫ ϥ΍ΪϛΎΧ Ϧϳί ΪϨΘϓέ Ϫϛ ϪϤϫ ϥ΍έΎδ̴ϤϏ ϥ΍ί Ζδϴϧ ϲϜϳ ϪϤϫ ϥ΍έΎϳ ΪϨΘϓέ Ϫϛ ˬϢϏ ϭ Ϧϣ ϙΎϨΑ΍ϮΧ ϢϬϧ ήγ ϥΎγ Ϫ̩ ϦϴϟΎΑ ϪΑ ϙΎΧ ί ϦϴϟΎΑ ϩΩήϛ ϪϤϫ ϥΎϔϳήΣ αϮϫ ϝΩ ˬϢϴ΋ΎϬϨΗ ΞϨϛ ΪϨϛ

βϛ ̨ϴϫ ΖΒΤλ ήγ Ωέ΍Ϊϧ Ϣϛϭ ζϴΑ ϥΎϣΪϤϫ ήγ ϡέ΍Ϊϧ Ϣϫ ζϳϮΧ ήγ ˬϲγή̡ Ζγ΍έ ή̳΍ ί΍έ ϥΎϨϴθϧ ϩΩή̡ Ϫϛ ΎϐϳέΩ ίΎΑ ΪϨϳ΁ Ϫϛ ϲϳΎΟ ΪϨΘϓήϧ ϪϠΣήϣ Ϧϳ΍ έΩ ˬϦϤϳ΍ ϢϴΒδΧ Ϫ̩ ϪϠϓΎϗ Ϊη ˬϭ ΎϬϨΗ ϢϳΪϧΎϣ Ϫϛ βϛ ̨ϴϫ ϪϠΣήϣ Ϧϳ΍ έΩ ΪϧΎϤϧ β̡ ϭ ζϴ̡ έΩ Ϛϴϟ ˬΩϮΑ ΕϭΎϔΗ Ϣδ̡΍ϭ ή̳΍ ϲϣΎ̳ ϭΩ ϥ΍έΎϳ ί Ϣγέ ϥΎθϳΪΑ ˬϢϧΎϣ ήϳΩ βΑ Ϫϧ Ϣϳϭέ ϲϣ ΎΠϛ ΎΠϨϳ΍ ί΍ Ϣϴϧ΍Ϊϧ Ϣϳϭέ ϲϣ ΍ή̩ϭ ϢϳΪϣ΁ ΍ή̩ ΎΟ ϪΑ ϲϫ΍έ ϩΩήΑΎϧ Ϫϛ ΎϐϳέΩ ΍ήγ Ϧϳί ϥΪη ΪϳΎΑ ˬϡΎϛΎϧ ϪΑ Ϣϳϭέ ϲϣ ϥΎϬΟ ί΍έ ϪΘδϧ΍Ϊϧ Ϣϳϭέ ϲϣ ϥΎϨ̪ϧ΁ ϢϳΪϣ΂ϛ ϥΎϨ̩ ΎϴΑ ˬϥΎΘδϣ ϡΰΑ ϲϗΎγ ΎϴΑ ΎϴΑ ˬϥΎΘγή̡ ϲϣ ϱ ϪϠΒϗ ΎϴΑ Ζηά̳ ΖϠϔϏ ϪΑ ϡήϤϋ Ϫϛ ϲϣ ϩΪΑ Ζηά̳ Ζλήϓ Ϫϛ ϡέΎψΘϧ΍ ϩΪϣ Ϣηϭ ζΗ΁ Ώ΁ ϥ΁ ϲϗΎγ ϩΪΑ ϢθΗ΁ ήγ ήΑ ϲθΗ΁ ΰϳήΑ έΎ̳ίΎγ ΩϮΑ ΍έ ϥΎΟ Ϫϛ ϲΑ΍ήη έΎϤΧ Ξϧέ Ϫϧ Ωέ΁ ήγ ΩέΩ Ϫϧ ϲϣ Ϯ̩ ϢηϮΠΑ ΎΗ ΎϴϗΎγ ϩΪΑ ϲϧ ϭ ̲Ϩ̩ ϲΑ ˬϪϧ΍ϮϳΩ Ϯ̩ ϢμϗήΑ ΍ϮϨηϮΧ Ώήτϣ ϱ΍ ϲϫ΍έ ϥΰΑ ΎΟ ί Ωέ΁έΩ ΍έ ϥΎ̳ΩΎΘϓ΍ Ϫϛ ί΍ϮϨϟΩ ϱ ϪϤϐϧ ϥΰΑ ϲΒδΧ Ϫ̩ ί΍έΩ ϲΑ΍ϮΧ Ϣϳέ΍Ω ζϴ̡ έΩ Ϫϛ

‫دﮔﺮ ﺑﺎرم اﻓﺘﺎد ﺷﻮري ﺑﻪ ﺳﺮ‬ ‫آﻪ دﺳﺘﺎرِ ﺗﻘﻮي ز ﺳﺮ اﻓﻜﻨﻢ‬ ‫ﻣﻠﻮﻟﻢ از اﻳﻦ ﺧﺮﻗﻪ وﻃَﻴْﻠﺴﺎن‬ ‫ﺗﻮ ﺑﻨﻤﺎي ﺁن ﭼﻬﺮة ﺁﺗﺸﻴﻦ‬ ‫ﭼﻪ ﺁﺗﺶ آﻪ از ﺧﻮد ﺳﺘﺎﻧﺪ ﻣﺮا‬ ‫ز وﺣﺪت دﻻ ﺗﺎ آﻲ اﻧﺪر ﺷﻜﻲ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ دَر دِﻩ ﺁن راحِ روح‬ ‫ﺻﺒﺎح اﺳﺖ ﺳﺎﻗﻲ ﺻﺒﻮﺣﻲ ﺑﻴﺎر‬ ‫ﻲ ﺻﺮاﺣﻲ ﺑﻮد را ْز دار‬ ‫ﺑﻠﻲ آِ ْ‬ ‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ آﻪ آﺮدﻧﺪ ﺗﺨﻤﻴﺮِ ﻃﻴﻦ‬ ‫ﻧﺪﻳﻤﺎن وﺻﻴّﺖ آﻨﻢ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ‬ ‫ﭼﻮ اﻳﻦ رﺷﺘﺔ ﻋﻤﺮ ﺑﮕﺴﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬ ‫ﻣﻠْﻚ ﺗﻦ ﺑﻲ ﺳﭙﻬﺪار ﺟﺎن‬ ‫ﺑﺸﺪ ُ‬ ‫ﺧﺪا را دهﻴﺪم ﺑﻪ ﻣﻲ ﺷﺴﺖ وﺷﻮي‬ ‫ﺑﺠﻮﻳﻴﺪ ﺧﺸﺘﻢ ز ﺑﻬﺮ ﻟَﺤَﺪ‬ ‫ﺑﺴﺎزﻳﺪ ﺗﺎﺑﻮﺗﻢ از ﭼﻮب ﺗﺎك‬ ‫ﭼﻮ از ﺑﺮگ رَز ﻧﻴﺰ آَﻔْﻨﻢ آﻨﻴﺪ‬ ‫ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ آﺎﻧﺪر دَم اﺣﺘﻀﺎر‬ ‫ﻧﻪ ﺷﻤﻌﻢ ﺟﺰ ﺁن ﻣَﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻧﻬﻴﺪ‬ ‫ز ﻣﺮد وزن اﻧﺪر ﺷﺐ وﺣﺸﺘﻢ‬

‫ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺷﺪﻩ ﺁﺗﺸﻲ ﺷﻌﻠﻪور‬ ‫ز ﭘﺎ آُﻨﺪة ﻧﺎم را ﺑﺸﻜﻨﻢ‬ ‫آﻪ ﺑﺘﻬﺎﺳﺖ در ﺁﺳﺘﻴﻨﻢ ﻧﻬﺎن‬ ‫آﻪ ﺁﺗﺶ ﻓﺘﺪ در ﺑﺖ وﺁﺳﺘﻴﻦ‬ ‫ﻧﻪ ز اﻏﻴﺎر ﺗﻨﻬﺎ رهﺎﻧﺪ ﻣﺮا‬ ‫ﻳﻜﻲ ﮔﻮ ‪ ،‬ﻳﻜﻲ دان ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﺑﻴﻦ ‪ ،‬ﻳﻜﻲ‬ ‫آﻪ ﻳﺎﺑﻢ ز ﻓﻴﻀﺶ هﺰاران ﻓﺘﻮح‬ ‫ﻣِﺌﻲ آﺎو ﻧﺨﻮاهﺪ ﺻﺮاﺣﻲ ﺑﻴﺎر‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺰﻣﻲ آﻪ ﻧﺒﻮد ﺧﻮدي را ﺷﻤﺎر‬ ‫ﮔﻞ ﻣﺎ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻲ ﻋﺠﻴﻦ‬ ‫آﻪ ﻋﻤﺮ ﮔﺮاﻣﻲ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ رﺳﻴﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺁﻏﺎ ْز اﻧﺠﺎم ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ رﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻘﺪ روان‬ ‫ﺑﭙﺎﺷﻴﺪ ﺳِﺪرم از ﺁن ﺧﺎكِ آﻮي‬

‫ﻲ ﺁﻟﻮدﻩ در زﻳﺮ ﺧﺎك‬ ‫آﻨﻴﺪم ﻣِ ْ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺎي ﺧﻢ ﺑﺎدﻩ دﻓﻨﻢ آﻨﻴﺪ‬ ‫هﻤﻴﻦ ﺑﺮ زﺑﺎﻧﻢ ﺑﻮد ﻧﺎم ﻳﺎر‬ ‫ﻧﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﺟﺰ از ﻋﺸﻖ ﺗﻠﻘﻴﻦ دهﻴﺪ‬ ‫ﻧﻴﺎﻳﺪ آﺴﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺮﺑﺘﻢ‬ ‫]‪[4‬‬

‫ﺑﺠﺰ ﻣﻄﺮب ﺁﻳﺪ زﻧﺪ ﭼﻨﮓ را‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻢ ﻧﮕﺎرﻳﺪ ﻟﻮح ﻣﺰار‬

‫آﻪ هﺴﺖ اﻳﻦ ﺷﻬﻴﺪ رﻩ ﻋﺸﻖ ﻳﺎر‬

‫آﻪ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺧﺎك درش ﻧﺴﺒﺖ اﺳﺖ‬ ‫آﻪ ﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻲ ﺷﻴﺦ ﺳﺠّﺎدﻩ آِﺶ‬ ‫ز ﻧﻈّﺎرﻩ ﮔﺮديﱢ اهﻞ آِﻨﺸﺖ‬ ‫ﻧﺒﻮدي ﺑﺠﺰ ﻋﺎﺷﻘﻲ دﻳﻦ او‬ ‫هﻤﻪ آﻴﺶ او ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲﻓﺮوش‬ ‫اﻟﻬﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﺻﺎن درﮔﺎﻩ ﺗﻮ‬

‫]‪[3‬‬

‫ز ﺧﺸﺘﻲ آﻪ ﺑﺮ ﺗﺎرُك ﺧُﻢ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻐﻨﻲّ آﺸﺪ ﺳﺮﺧﻮش ﺁهﻨﮓ را‬

‫ﭼﻬﻞ ﺗﻦ ز رﻧﺪان ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ زن‬

‫]‪[2‬‬

‫ﺷﻬﺎدت آﻨﻨﺪ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ آﻔﻦ‬ ‫ز دُردي آﺸﺎنِ ﻣﻲِ وﺣﺪت اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻚ دم زدن ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎدﻩ آﺶ‬ ‫هﻤﻪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎنِ ﺗﻘﻮي ﺳﺮﺷﺖ‬ ‫ك ﺁﺋﻴﻦ او‬ ‫ﺟﺰ اﻳﻦ ﺷﻴﻮة ﭘﺎ ْ‬

‫]‪[5‬‬

‫ز ﺟﺎن ﺣﻠﻘﺔ ﺑﻨﺪﮔﻴّﺶ ﺑﻪ ﮔﻮش‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮهﺎ آﻪ ﺷﺪ ﺧﺎك در راﻩ ﺗﻮ‬

‫]‪[6‬‬

‫ﺑﻪ ﺣﺴﺮت آﺸﺎن ﺑﻼ ﺟﻮي ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ اﻓﺘﺎدﮔﺎنِ ﺳﺮ آﻮي ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ ﺳﻮز دل ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ درد دل دردﻣﻨﺪان ﺗﻮ‬

‫آﻪ هﺴﺘﻨﺪ از ﺧﻮﻳﺶ ﺁوارﮔﺎن‬

‫ﺑﻪ ﺣﻖﱢ ﺳﺒﻮآﺶ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﻮارﮔﺎن‬

‫ﺑﻪ رﻧﺪان ﻣﺴﺖ ﺻﺒﻮﺣﻲ زدﻩ‬

‫ﺑﻪ ﭘﻴﺮ ﻣﻐﺎن وﻣﻲ وﻣﻴﻜﺪﻩ‬

‫ز أﺳﺮار ﻧﻘﺪِ رواﻧﺶ ﺳﺘﺎن‬

‫آﻪ ﻓﺮﻣﺎن دهﻲ ﭼﻮن ﻗﻀﺎ را آﻪ هﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻨﺰﻟﮕﻬﺶ ﺧﺎك آﻦ‬

‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ز ﺁﻻﻳﺸﺶ ﭘﺎك آﻦ‬

‫]‪[7‬‬

‫]‪[8‬‬

‫ﻣﺮﺣﻮم ﻧﺮاﻗﻰ در ﺑﻌﻀﻰ از اﺷﻌﺎر در ﻗﺎﻟﺐ ﺳﺎﻗﻰ ﻧﺎﻣﻪ ‪،‬ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ ‪:‬‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﻣﻦ ﺑﻘﺮﺑﺎن ﺗﻮ‬ ‫ﻓﺪاى ﺗﻮ و ﻋﻬﺪ و ﭘﻴﻤﺎن ﺗﻮ‬ ‫ﻣﺌﻰ دﻩ آﻪ اﻓﺰاﻳﺪم ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن‬ ‫ﻓﺘﺪ در دﻟﻢ ﻋﻜﺲ روﺣﺎﻧﻴﺎن‬ ‫ﺷﻨﻴﺪم زﻗﻮل ﺣﻜﻴﻢ ﻣﻬﻴﻦ‬ ‫ﻓﻼﻃﻮن ﻣﻪ ﻣﻠﻚ ﻳﻮﻧﺎن زﻣﻴﻦ‬ ‫آﻪ ﻣﻰ ﺑﻬﺠﺖ اﻓﺰاواﻧﺪﻩ زداﺳﺖ‬ ‫هﻤﻪ دردهﺎ را ﺷﻔﺎ و دواﺳﺖ‬ ‫ﻧﻪ زان ﻣﻰ آﻪ ﺷﺮع رﺳﻮل اﻧﺎم‬ ‫ﺷﻤﺮدﻩ ﺧﺒﻴﺚ و ﻧﻤﻮدﻩ ﺣﺮام‬ ‫از ﺁن ﻣﻰ آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻏﻔﻮ‬ ‫ﻧﻤﻮدﻩ اﺳﺖ ﻧﺎﻣﺶ ﺷﺮاب ﻃﻬﻮر‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻰ اى ﻣﺸﻔﻖ ﭼﺎرﻩ ﺳﺎز‬ ‫ﺑﺪﻩ ﻳﻚ ﻗﺪح زان ﻣﻰ آﻨﻢ ﻏﻢ ﮔﺪاز‬

‫ﻣﻐﻨﻲ ﺑﻴﺎ ﻟﺤﻦ ﻧﻮ ﺳﺎز آﻦ‬

‫ز ﻧﻮ داﺳﺘﺎن ﺧﻮش ﺁﻏﺎز آﻦ‬

‫ﺑﮕﻮ ﺳﺮ هﺎي ﺟﻬﺎن آﻬﻦ‬

‫ﺑﻴﺎن آﻦ رﻣﻮز ﻧﻬﺎن و ﻋﻠﻦ‬ ‫رﻣﻮز ﻋﻴﺎن و ﻧﻬﺎن ﮔﻮ درﺳﺖ‬

‫ز ﺁﻏﺎز و اﻧﺠﺎم ﺑﺮ ﮔﻮ ﻧﺨﺴﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺁهﻨﮓ ﺧﻮش ﺳﺮهﺴﺘﻲ ﺳﺮاي‬ ‫اﻻ ﭼﻨﺪ در ﭘﺮدﻩ ﻣﺎﻧﻲ ﻧﻬﺎن‬ ‫ز ﺑﺎﻻ و ﭘﺴﺘﻲ ز ﻇﻠﻤﺖ ز ﻧﻮر‬ ‫ﻳﻜﺎﻳﻚ ﺑﻪ ﺗﺎر و ﺑﻪ ﺗﻨﻴﻮر ﻓﺎش‬ ‫ﺑﻴﺎﻧﻲ آﻦ از ﻋﺸﻖ و وز ﻋﺎﺷﻘﻲ‬

‫ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﻧﻮ اﻧﺪرﻳﻦ در دراي‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺑﺎ دف و ﭼﻨﮓ ﺑﺮﮔﻮ ﻋﻴﺎن‬ ‫ز روز ازل ﺗﺎﺑﻪ ﻳﻮم ﻧﺸﻮر‬ ‫ﺑﻴﺎ آﻦ اﻻ ﭼﻨﺪ از اﻳﻦ ارﺗﻌﺎش‬

‫ﺑﮕﻮ ﺷﺮﺣﻲ از ﺷﻮق و وز ﺷﺎﺋﻘﻲ‬

‫آﻪ ﻋﺎﺷﻖ آﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﻋﺸﻖ از ﭼﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻬﺎن از ﭼﻪ ﺷﺪ و از ﭼﻪ اآﻨﻮن ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺖ‬ ‫ﮔﻪ از ﭘﺴﺖ ﺁﻏﺎز و ﮔﻪ از ﻋﻼء‬

‫ز ﻏﺒﺮاء ﺑﮕﻮ ﻧﻜﺘﻪ هﺎ د رﺳﻤﺎء‬

‫ﺑﻴﺎﻧﻲ آﻪ ﻣﺪهﻮش ﮔﺮدد ﻏﻔﻮل‬

‫ﺑﮕﻮ ﺷﻤﻪ اي از ﻧﻔﻮس و ﻋﻘﻮل‬

‫ﺑﻪ وﺣﺪت ﭼﻮ ﺁﻳﻲ ﭼﻨﺎن ﮔﻮ ﺳﺨﻦ آﻪ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ آﺲ اﻧﺪر زﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻏﺮ ﺑﺮﻳﺰ ﺁن ﻣﻲ ﻧﺎب را‬

‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ان ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺁب را‬ ‫ﺷﺮاب آﻬﻦ دﻩ آﻪ ﭘﺸﻤﺮدﻩ ام‬

‫از اﻳﻦ دﻳﺮ ﻓﺎﻧﻲ دل اﻓﺴﺮدﻩ ام‬

‫ﺑﺪﻩ ﺑﺎدﻩ ﭼﻨﺪان آﻪ ﻣﺴﺘﻢ آﻨﻲ‬

‫ز ﺧﻮد ﺑﻴﺨﻮد و ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻢ آﻨﻲ‬ ‫آﺸﻢ رﺧﺖ از اﻳﻦ ورﻃﻪ ﺗﺎ هﻔﺖ ﻃﺎق‬

‫ﭼﻮ ﺑﺨﺸﻴﻢ از ﺁن ﺗﻠﺦ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﺬاق‬

‫ﭼﻮ ﻣﺴﺘﻢ آﻨﻲ ﺳﺎز هﻮ هﻮ آﻨﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎن ﺳﺎزم اﺳﺮار ﺑﺎﻻ و ﭘﺴﺖ‬

‫ﭼﻮ دﻳﻮاﻧﻪ ﺁﻏﺎز آﻮ آﻮ آﻨﻢ‬ ‫ﺑﮕﻮ ﻳﻢ رﻣﻮز ﻧﻬﺎن هﺮ ﭼﻪ هﺴﺖ‬

‫آﻪ ﻣﺪهﻮش ﮔﺮدد ﻋﻘﻮل ﺟﻬﺎن‬

‫هﻢ ﺳﺮ وﺣﺪت ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻋﻴﺎن‬

‫ز اﻋﻴﺎن و ﺻﻮرت ز هﺮ ﮔﻮن ﻓﻨﻮن ﺑﻴﺎن ﺳﺎزﻣﺖ ﻓﺎش ﺑﺎارﻏﻨﻮن‬ ‫ﺑﺮو ﺟﺮﻋﻪ اي ﺑﺎدﻩ ي ﺗﻠﺦ رﻳﺰ‬

‫اﮔﺮ ﭼﺮخ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺷﻮد در ﺳﺘﻴﺰ‬

‫از ﺁن ﭘﺲ و ﮔﺮ ﻣﺎﻧﺪ او ﺑﺮﻗﺮار‬

‫ﺷﻮد ﺑﻴﻬﻮش رﻓﺘﻪ اﻧﺪر ﺧﻤﺎر‬

‫ﭼﻪ ﺑﺎك ارﺑﻮد ﮔﻴﺘﻲ از ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ آﻪ اﻓﺰاد ﺟﻮدش ﺑﻪ ﻣﺎ هﺴﺖ ﺗﻨﮓ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻢ از روح هﺴﺘﻲ ﺑﺸﻮ‬

‫ﻣﺮا ﻣﻲ دﻩ اي ﺳﺎﻗﻲ ﻧﻴﻚ رو‬

‫ز ﺟﻤﺸﻴﺪ و داراب ﺑﺠﺰ ﻧﺎم ﻧﻴﺴﺖ در اﻳﻦ دﻳﺮ ﺟﺰ ﺗﻠﺨﻴﺖ آﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﺠﺰ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﻣﻜﻦ ﭘﻴﺸﻪ ات‬

‫ﻣﺪﻩ ﺟﺰ ﻃﺮب رﻩ د راﻧﺪﻳﺸﻪ ات‬

‫ﻏﺰل ﺧﻮان و ﺧﻨﺪان و ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﻧﮕﺎري ﺑﻪ دﺳﺖ ار ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺑﺪن‬

‫دﮔﺮ ﺟﺎﻣﻲ از ﻣﻲ دﮔﺮ ﭼﻨﮓ و ﺗﺎر‬ ‫ﮔﻬﻲ دﺳﺖ ﺑﺮ ﺗﺎر و ﮔﻪ زﻟﻒ ﻳﺎر‬

‫دﮔﺮ ﮔﻠﺒﻨﻲ وﻟﺐ ﺟﻮﻳﺒﺎر‬

‫ﮔﻬﻲ ﻣﺴﺖ ﻣﺴﺖ و ﮔﻬﻲ هﻮﺷﻴﺎر‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ از ﺁن ﺗﻠﺦ ﻳﺎﻗﻮت ﻓﺎم ﺧﺪا را ﺗﻮ ﺟﺎﻣﻲ ﺑﺪﻩ اي هﻤﺎم‬ ‫ﻣﻲ ام دﻩ آﻪ اﻧﺪوﻩ ﻳﺎران ﻳﺎران ﭘﺎر رﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﺻﺒﺮ و ﺗﻮان و ﻗﺮار‬ ‫ﭼﻮ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻢ ﺁﺳﺎﻳﻢ از هﺮ ﻏﻤﻲ ﺷﻮم ﺑﻴﻬﻮش و ﻓﺎرغ از ﻋﺎﻟﻤﻲ‬ ‫ز ﻣﻲ ﻣﻲ ﺗﻮان راﻩ ﺑﺎﻻ ﺳﭙﺮد‬

‫ﺑﻪ ﻣﻲ ﻣﻲ ﺗﻮان ﻇﻠﻤﺖ از دل ﺳﺘﺮد‬

‫زﻣﻲ ﻣﻲ ﺗﻮان آﺮد ﺧﺮق ﺣﺠﺐ‬ ‫ز ﻣﻲ اﺣﻤﺪ اﻓﻼك را آﺮدﻩ ﻃﻲ‬ ‫دل ﺁهﻨﮓ دﻳﻮاﻧﮕﻲ ﺳﺎز آﺮد‬ ‫ﺑﻴﺎد اﻣﺪش ﻧﺠﺪ و ﻳﺎارن ﻧﺠﺪ‬

‫آﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ آﺘﺐ‬ ‫ﺑﻪ اﺳﺮار ﻋﻠﻮي ز ﻣﻲ ﺑﺮدﻩ ﭘﻲ‬ ‫ز ﻧﻮ ﻧﺎﻟﻪ و ﮔﺮﻳﻪ ﺁﻏﺎز آﺮد‬ ‫ﭼﻮ ﺁن اﺷﺘﺮ ﻣﺴﺖ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ وﺟﺪ‬

‫دﮔﺮ ﺑﺎرﻩ ﺷﻴﺪا و ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺷﺪ‬

‫ﺧﺪا را ﻋﻨﺎن دل از دﺳﺖ ﺷﺪ‬

‫آﺸﺪ ﻧﺎﻟﻪ ﺳﻮزﻧﺎك از ﻓﺮاق‬

‫ﮔﻪ ﺁهﻨﮓ ﺑﻄﺤﺎ آﻨﺪ ﮔﻪ ﻋﺮاق‬

‫ﮔﻬﻲ ﭼﻮن ﺷﺘﺮ ﺳﺎز ﻋﻒ ﻋﻒ آﻨﺪ ﭼﻮ دﻳﻮاﻧﮕﺎن اﻓﺘﺪ و آﻒ آﻨﺪ‬ ‫ﻋﻼج ﭼﻨﻴﻦ دل ﺑﻪ ﻣﻲ ﻣﻲ ﺗﻮان‬

‫ﺑﻪ ﺳﺎﻗﻲ ﺑﮕﻮ آﻲ ﻓﺪاي ﺗﻮ ﺟﺎن‬

‫آﻪ ﺑﻴﺨﻮد ﻓﺘﻢ ﺗﺎ دم رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫ﻣﺮا ﺁﻧﻘﺪر ﺑﺎدﻩ در ﺣﻠﻖ رﻳﺰ‬

‫آﺸﻢ رﺧﺖ ازﻳﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﻋﺪم ﭼﻮ ﺁﻧﺠﺎ رﺳﻢ ﻃﺒﻞ ﻣﺴﺘﻲ زﻧﻢ‬ ‫زﻧﻢ در ﻋﺪم آﻮس ﺷﺎهﻨﺸﻬﻲ‬

‫ﺑﻪ ﺑﻨﺪ اﻧﺪر ﺁرم زﻣﻪ ﺗﺎ ﺳﻬﻲ‬

‫ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﺴﻮزاﻧﻢ اي ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﻟﻮح ﻣﺴﺘﻲ ﻗﻠﻢ در آﺸﻢ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﮔﻨﺞ ﻣﻔﺘﻮح را‬

‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن راﺣﺖ روح را‬ ‫ﻣﻴﻢ دﻩ ﺑﻪ ﺁواز ﭼﻨﮓ و رﺑﺎب‬ ‫دو ﺟﺎﻣﻲ از ﺁن ﺑﺎدﻩ ﺳﺎﻟﺨﻮردﻩ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻲ وارهﺎﻧﻢ ازﻳﻦ ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب‬ ‫آﻪ در ﺑﺮ اﺻﻞ ﺑﻮدش آﺴﻲ ﭘﻲ ﻧﺒﺮد‬ ‫دل اﻓﻜﺎر و ﻣﺴﺘﺴﻘﻲ ﺑﺎدﻩ ام‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ آﻪ ﺑﺲ زار و اﻓﺘﺎدﻩ ام‬

‫ﺑﻪ آﻮي ﺳﺒﻮ آﺶ ﺑﺮم اﻟﺘﺠﺎ‬

‫اﮔﺮ ﺣﺎﺟﺘﻢ را ﻧﺴﺎزي روا‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺁﻳﻢ آﻨﻢ ﺻﺪ ﻓﻐﺎن‬ ‫ﮔﻬﻲ ﻧﺎﻟﻪ و ﮔﺎﻩ زاري آﻨﻢ‬

‫زﻧﻢ دﺳﺖ ﺑﺮ داﻣﺎن اﻳﻦ وﺁن‬ ‫ﮔﻬﻲ دﺳﺖ ﺣﺴﺮت ﺑﺮ ﺳﺮ زﻧﻢ‬ ‫دو ﺻﺪ ﺟﺎم زرﻳﻨﻢ ﺁﻣﺎدﻩ دﻩ‬

‫ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﺑﺎدﻩ دﻩ‬ ‫ﻣﻴﻢ دﻩ آﻪ ﻏﻢ ﺑﺎر ﻟﺸﻜﺮ آﺸﻴﺪ‬ ‫ﻣﺮا ﺁﺗﺶ ﻋﺸﻖ اﻧﺪر دل اﺳﺖ‬

‫دﮔﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﻃﺎﻗﺖ از هﻢ درﻳﺪ‬ ‫ﻣﺮا ﭘﺎي دل ز ﻋﺸﻖ اﻧﺪر ﮔﻞ اﺳﺖ‬ ‫از ﺁن اﺗﺸﻴﻦ ﺁﺗﺸﻢ ﺗﻴﺰ آﻦ‬

‫ز ﻣﻲ ﺳﺎﺗﻜﻴﻦ را ﺗﻮ ﻟﺒﺮﻳﺰ آﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﺶ آﻦ ﺷﻮر دﻳﻮاﻧﻪ را‬ ‫ﻣﺮا رﻩ دﮔﺮ ﺑﺎرﻩ از دﺳﺖ ﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ ﺁﺗﺶ دراﻧﺪاز ﭘﺮواﻧﻪ را‬

‫دﮔﺮ ﺑﺎر دل ﮔﺮم و ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺷﺪ‬

‫ﺧﺮاﺑﺎﺗﻴﺎن را ز ﻣﻦ دﻩ ﺳﻼم‬

‫آﻪ دل ﺑﺎز ﺑﮕﺮﻓﺖ از آﻒ زﻣﺎم‬

‫ﭘﺮﻳﺸﺎن و ﺷﻴﺪا و دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫ز آﻌﺒﻪ دوان ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫دﮔﺮ ﺑﺎرﻩ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ زﻧﺎر ﺑﺴﺖ‬ ‫دﻟﻢ را ﺑﻪ ﻣﻲ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﭼﺎرﻩ آﻦ‬ ‫ﺧﺮاﺑﺎت را رﻩ ﭘﺪﻳﺪار ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﺸﻮ ﺳﺎﻗﻲ از ﺑﻬﺮ ﺣﻖ رهﺒﺮم‬

‫ﺑﻪ دﻳﺮ ﻣﻐﺎن رﻓﺖ و ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫آﺮم آﻦ ﺑﻪ ﺗﻴﻐﻴﺶ ﺻﺪ ﭘﺎرﻩ آﻦ‬ ‫ﻧﺪاﻧﻢ ﻣﺮا راهﺒﺮدار آﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻲ ازﻳﻦ درد ﻏﻢ و ﺁﺧﺮم‬

‫ﺑﻪ ﺑﺎدﻩ ﺧﺮاﺑﻢ آﻦ ﺁﻧﮕﻪ ﺑﺒﺮ‬

‫ﻣﺮا ﺗﺎ ﺧﺮاﺑﺎت ﺷﻮ راهﺒﺮ‬

‫ﺑﺒﺮ ﺗﺎ ﺧﺮاﺑﺎت ﺧﺎآﻢ ﺑﻜﻦ‬

‫ز زهﺪ وز ﻃﺎﻣﺎت ﭘﺎآﻢ ﺑﻜﻦ‬

‫آﻲ از ذوق ﻣﺴﺘﻲ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻢ‬

‫آﺠﺎ ﺷﻮق ﺑﺎدﻩ ﺑﻪ ﺳﺮ داﺷﺘﻢ‬ ‫ﻣﺮا ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﺑﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻲ‬

‫د رﺁﺧﺮ ز هﺠﺮان ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺘﻲ‬

‫ﭼﺸﺎﻧﺪﻳﻢ زان ﺑﺎدﻩ ﺧﻮﺷﮕﻮار‬

‫ﻧﻬﺎدﻳﻢ از ﺁن ﻣﻲ ﺑﻪ رﻧﺞ ﺧﻤﺎر‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻲ وارهﺎﻧﻢ ز رﻧﺞ ﻧﻬﺎن‬

‫ز رﻧﺞ ﺧﻤﺎرم ﺑﻪ ﻣﻲ وارهﺎن‬

‫ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺶ هﺮ درد ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻦ‬

‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ اي ﻣﻮﻧﺲ ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮا ﺳﺎﻗﻴﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ دﺳﺖ ﺗﻮﺳﺖ آﻪ ﺟﺎم و ﺻﺮاﺣﻲ ﻣﻲ ﻣﺴﺖ ﺗﺴﺖ‬ ‫ﭼﺸﺎﻧﺪي ﺑﻪ ﻣﻲ ﺟﺮﻋﻪ هﺎ در ﻧﻬﺎن‬

‫از ﺁن ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻲ ﻣﺴﺖ آﺮدي ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﻮش ﺁﻧﮕﻪ ﺷﻮم ﻣﺴﺖ از روي ﺗﻮ ﮔﻬﻲ ﻣﺴﺖ از ﺑﺎدﻩ ﮔﻪ ﻣﺴﺖ ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺒﺨﺸﻢ دﮔﺮ ﺑﺎرﻩ ﺟﺎﻣﻲ ﺷﺮاب‬

‫ﺑﺴﺎزم ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﺮﻋﻪ ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاب‬

‫ﭼﻮ ﻣﺴﺘﻢ آﻨﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮ‬ ‫روم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺧﻨﺪان و ﺷﺎد‬

‫ﻣﺮا ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺑﺮ‬ ‫دهﻢ ﻣﻠﻚ هﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﺮﻋﻪ ﺑﺎد‬ ‫ﻧﻬﻢ ﺳﺮ ﺑﺮان اﺳﺘﺎن از ﻧﻴﺎز‬

‫ﺑﻪ ﻓﺮق ﻓﺮﻳﺪون ﻧﻬﻢ ﭘﺎ ز ﻧﺎز‬

‫ز ﻋﺎﻟﻢ آﺸﻢ دﺳﺖ و زهﺮ ﭼﻪ هﺴﺖ آﻨﻢ ﺧﺪﻣﺖ از ﺑﻬﺮ ﻋﻮران ﻣﺴﺖ‬ ‫دﮔﺮ ﺑﺎرﻩ رﻗﺺ ﺟﻮاﻧﻲ آﻨﻢ‬

‫در ﺁن ﺑﺰم ﻋﻴﺶ ﻧﻬﺎﻧﻲ آﻨﻢ‬

‫دﮔﺮ ﺑﺎرﻩ ﺷﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﺗﺎر ﺁورم‬

‫هﻤﻪ ﭘﻴﺮ و ﺑﺮﻧﺎ ﺑﻪ آﺎر ﺁورم‬

‫ﺑﻪ ﺻﺪ آﻮﺷﺶ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ ﻓﻦ آﺎر آﻪ اﻳﻦ ﻓﻦ ﺧﻮش ﺁﺧﺮ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ آﺎر‬ ‫ازﻳﻦ ﺑﺰم ﺧﻮش ﺗﺮ دﮔﺮ در آﺠﺎﺳﺖ در ﻳﻦ ﺑﺰم ﺷﺎهﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺪاﺳﺖ‬ ‫هﻤﻪ ﺑﺬﻟﻪ ﮔﻮﻳﺎن ‪،‬هﻤﻪ ﺳﺮخ رو‬ ‫آﺸﻢ دﺳﺖ ﺑﺮ ﺗﺎر از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫هﻤﻪ ﺳﺮو ﻗﺪان هﻤﻪ ﻣﺸﻚ ﻣﻮ‬ ‫ﻋﺮاق ﻋﺮب ﭘﻮﻳﻢ از راﻩ راﺳﺖ‬

‫ﺣﺠﺎز و ﺣﺴﻴﻨﻲ زﻧﻢ ﮔﺎﻩ و راك‬

‫آﻨﻢ ﭘﺮدﻩ ﭼﻨﮕﻴﺎن ﭼﺎك ﭼﺎك‬

‫ﺑﻪ زﻧﮕﻮﻟﻪ و ﭼﭗ و ﺷﻬﻨﺎز و ﺷﻮر‬

‫هﻤﻪ ﺑﺰﻣﮕﻪ را در ﺁرم ﺑﻪ ﺷﻮر‬

‫دﻟﻢ ﺑﺎز دﻳﻮاﻧﮕﻲ ﺳﺎز آﺮد‬ ‫ز ﻣﺴﺘﻲ آﺬﺷﺖ و ز هﺮ ﻋﻴﺶ و ﻧﻮش‬ ‫هﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪم دل آﻪ ﺁن ﻣﺎﻩ آﻮ‬

‫آﺠﺎﺋﻲ آﺠﺎﺋﻲ دل ﺁﻏﺎز آﺮد‬ ‫ز هﺠﺮان ﺳﺎﻗﻲ در ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺟﻮش‬ ‫ﻧﺨﻮاهﻢ ﻣﻲ و ﺳﺎﻏﺮ ﺁن ﺷﺎﻩ آﻮ‬

‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﺷﺐ ﻧﺸﻴﻨﻲ روﻳﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ هﺎي زﻣﻴﻨﻲ روﻳﻢ‬ ‫از اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ دﮔﺮ ﺧﺴﺘﻪ ام‬ ‫ﺑﻪ آﻨﺠﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ زﺑﺎن ﺑﺴﺘﻪ ام‬ ‫ز زهﺪ رﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪم‬ ‫آﻪ ﺑﺎ زاهﺪ اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺁﻣﺪم‬ ‫ﺗﻮ ﻓﺮزﻧﺪ رز را ﻣﺨﻮان ﻧﺎﺧﻠﻒ‬ ‫آﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد در ﻣﻴﺎن ﺻﺪف‬ ‫ﺳﺨﻨﻬﺎي ﺗﻮ زاهﺪا ﭼﻮن رﻳﺎﺳﺖ‬ ‫ﺧﺪا ﺷﺎهﺪ اﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﺧﻄﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﺨﻮن ﺟﮕﺮ ﻟﻌﻞ ﺳﻴﺮاب ﺷﺪ‬ ‫آﻪ اﻧﮕﻮر در ﺧﻢ ﻣﻲ ﻧﺎب ﺷﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁب ﺣﻴﺎﺗﻢ ﺑﺪﻩ‬ ‫ز ﻏﺼﻪ ﺗﻮ اﻣﺸﺐ ﻧﺠﺎﺗﻢ ﺑﺪﻩ‬ ‫ﺑﻼ از ﺗﻦ و ﺟﺎن ﻣﻦ دور آﻦ‬ ‫ﺗﻮ ﺳﻴﺮاﺑﻢ از ﺳﺎﻏﺮ ﻧﻮر آﻦ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ اﻣﺸﺐ ﺗﻮ ﺁب ﻋﻨﺐ‬ ‫آﻪ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﮔﺮدد ﺟﻮان ﻏﺮب‬ ‫ﺑﻴﺎﻣﺮزد ﺁن آﺲ آﻪ رز را ﺑﻜﺸﺖ‬ ‫ﺷﺮاﺑﺶ ﻃﻬﻮرا ﺑﻮد در ﺑﻬﺸﺖ‬ ‫زﺧﻢ آﻮزﻩ ﺁور ﺗﻮ اآﻨﻮن ﺑﺮون‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻏﺮ ﺑﺮﻳﺰ ﺁﻧﭽﻪ دارد درون‬ ‫آﻪ ﻣﺎﻩ ﺻﻴﺎم اﺳﺖ و ﻣﻦ روزﻩ ام‬ ‫آﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﻳﻚ ﺟﺮﻋﻪ زان آﻮزﻩ ام‬ ‫ﺗﻮ داﻧﻲ و ﻣﻦ داﺧﻞ آﻮزﻩ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻲ ﭘﺨﺘﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺧﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫آﻨﻮن ﻻﻳﻖ ﺧﻮردن ﺁن ﻣﻴﻢ‬ ‫ﺗﻮ داﻧﻲ آﻪ اﻣﺸﺐ دﮔﺮ ﺧﻮد ﻧﻴﻢ‬ ‫هﺮ ﺁن آﺲ آﻪ ﻳﻚ ﺟﺮﻋﻪ زان ﻧﻮش آﺮد‬ ‫زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن را ﻓﺮاﻣﻮش آﺮد‬ ‫ﺑﻤﻦ دﻩ آﻪ ﺳﺮﺧﻮش ﺑﻤﻨﺰل روم‬ ‫آﻪ دﻳﻮاﻧﻪ ام اﻣﺸﺐ ﻋﺎﻗﻞ روم‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﻟﺤﻈﻪ اي آﻦ ﺷﺘﺎب‬ ‫ﺧﺮاﺑﻢ ﺧﺮاﺑﻢ ﺧﺮاﺑﻢ ﺧﺮاب‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ آﻪ ﻣﺸﺘﻲ ﺣﻤﺎر‬ ‫ﺑﺮﻧﺪم ﭼﻮ ﻣﻨﺼﻮر ﺑﺎﻻي دار‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ آﻪ ﮔﺮ رﻳﺰﻳﺶ روي ﺧﺎك‬ ‫ز ﻣﺴﺘﻲ ﺷﻮد ﺁن زﻣﻴﻦ ﭼﺎك ﭼﺎك‬ ‫ﺑﺰن ﻣﻄﺮب اﻣﺸﺐ ﺗﻮ ﭼﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ‬ ‫آﻪ ﺁﺳﻮدﻩ ﮔﺮدم از اﻳﻦ ﻧﺎم و ﻧﻨﮓ‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ آﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻋﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ آﻪ ﻻﻳﻖ ﺑﻬﺮ ﺧﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﺰن ﻣﻄﺮب ﺁهﻨﮓ ﺑﺎ زﻳﺮ و ﺑﻢ‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ دﻟﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﻏﻢ‬ ‫ﭼﺮا ﮔﺸﺘﻪ اي اي ﻣﻐﻨﻲ ﺧﻤﻮش‬ ‫در ﺁور ﺗﻮ ﻣﺎ را ﺑﺠﻮش و ﺧﺮوش‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ ﭼﺮا ﺗﻮ زﺑﺎن ﺑﺴﺘﻪ اي‬ ‫ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﺧﻤﺎري و دل ﺧﺴﺘﻪ اي‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ ﺑﺮاﻳﻢ ﻏﺰل ﺳﺎز آﻦ‬ ‫ﺑﻴﺎ اﻣﺸﺐ ﺁهﻨﮓ ﺁواز آﻦ‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ ﺑﺨﻮان ﻧﺎﻟﻪ اي ﺳﻮز ﻧﺎك‬ ‫آﻪ ﻧﺎﻟﺪ دل ﻣﺮدﻩ در زﻳﺮ ﺧﺎك‬

‫ﺑﻤﻦ ﺳﺎﻗﻲ اﻣﺸﺐ دواﻳﻲ ﺑﺪﻩ‬ ‫ﺑﻪ ﺗﺮﻳﺎق ﻣﻲ آﻴﻤﻴﺎﻳﻲ ﺑﺪﻩ‬ ‫ﻟﺐ از ﺷﻜﻮﻩ اﻣﺸﺐ ﭼﻮ ﻣﻦ دوﺧﺘﻢ‬ ‫ﻣﻴﻢ دﻩ آﻪ از ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺳﻮﺧﺘﻢ‬ ‫آﻪ ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪ ﺟﺮﻋﻪ اي زان ﻣﻴﻢ‬ ‫ﮔﻤﺎﻧﺖ آﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎن ﺗﻮ ﺗﺎ آﻴﻢ‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ آﻪ ﻟﺒﺮﻳﺰ اﺳﺮار هﻮﺳﺖ‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ آﻪ ﺷﻌﺮم هﻤﻪ وﺻﻒ اوﺳﺖ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ رﺳﻴﺪم ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎل‬ ‫ﺑﺸﺪ ﻋﻤﺮ و دﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺠﺎل‬ ‫ﺳﻪ ﺑﻴﺖ از رﺿﻲ ﺁورم ﭼﻮن آﻪ ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺧﺪاﻳﺶ ﺑﻴﺎﻣﺮزد اﻳﻦ در آﻪ ﺳﻔﺖ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﻣﻨﺰل راﺣﺖ اﻧﺪﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ازل ﺗﺎ اﺑﺪ ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻓﻠﻚ ﺑﻴﻦ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺟﺎن ﻣﺎ ﻣﻴﻜﻨﺪ‬ ‫ﭼﻪ هﺎ آﺮدﻩ اﺳﺖ و ﭼﻪ هﺎ ﻣﻴﻜﻨﺪ ‪.‬‬ ‫ﻧﻤﻲ ﮔﺮدد اﻳﻦ ﺁﺳﻴﺎ ﺟﺰ ﺑﺨﻮن‬ ‫اﻟﻬﻲ آﻪ ﺑﺮﮔﺮدد اﻳﻦ ﺳﺮﻧﮕﻮن‬ ‫ﻗﺒﻮل ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﻠﺒﻲ ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ‬ ‫آﻪ ﻣﺤﻤﻞ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺳﺮﻣﻨﺰل اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻪ دﻳﺪم در اﻳﻦ ﻋﻤﺮ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎل‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﺎﺗﻢ و ﻏﺼﻪ و ﻗﻴﻞ و ﻗﺎل‬ ‫ﻣﺮا ﻣﻴﻜﺸﺪ ﺁﺧﺮ اﻳﻦ ﭼﺮخ ﭘﻴﺮ‬ ‫ﺑﺪﺳﺘﺶ اﺳﻴﺮم اﺳﻴﺮم اﺳﻴﺮم‬ ‫ﻣﻜﻦ ﺳﺎﻗﻲ از وﻋﺪﻩ ﺧﻮد ﻋﺪول‬ ‫ﻣﻠﻮﻟﻢ ﻣﻠﻮﻟﻢ ﻣﻠﻮﻟﻢ ﻣﻠﻮل‬

‫دﮔﺮ ﺑﺎرم اﻓﺘﺎد ﺷﻮري ﺑﻪ ﺳﺮ‬ ‫آﻪ دﺳﺘﺎرِ ﺗﻘﻮي ز ﺳﺮ اﻓﻜﻨﻢ‬ ‫ﻣﻠﻮﻟﻢ از اﻳﻦ ﺧﺮﻗﻪ وﻃَﻴْﻠﺴﺎن‬ ‫ﺗﻮ ﺑﻨﻤﺎي ﺁن ﭼﻬﺮة ﺁﺗﺸﻴﻦ‬ ‫ﭼﻪ ﺁﺗﺶ آﻪ از ﺧﻮد ﺳﺘﺎﻧﺪ ﻣﺮا‬ ‫ز وﺣﺪت دﻻ ﺗﺎ آﻲ اﻧﺪر ﺷﻜﻲ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ دَر دِﻩ ﺁن راحِ روح‬ ‫ﺻﺒﺎح اﺳﺖ ﺳﺎﻗﻲ ﺻﺒﻮﺣﻲ ﺑﻴﺎر‬ ‫ﻲ ﺻﺮاﺣﻲ ﺑﻮد را ْز دار‬ ‫ﺑﻠﻲ آِ ْ‬ ‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ آﻪ آﺮدﻧﺪ ﺗﺨﻤﻴﺮِ ﻃﻴﻦ‬ ‫ﻧﺪﻳﻤﺎن وﺻﻴّﺖ آﻨﻢ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ‬ ‫ﭼﻮ اﻳﻦ رﺷﺘﺔ ﻋﻤﺮ ﺑﮕﺴﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬ ‫ﻣﻠْﻚ ﺗﻦ ﺑﻲ ﺳﭙﻬﺪار ﺟﺎن‬ ‫ﺑﺸﺪ ُ‬ ‫ﺧﺪا را دهﻴﺪم ﺑﻪ ﻣﻲ ﺷﺴﺖ وﺷﻮي‬ ‫ﺑﺠﻮﻳﻴﺪ ﺧﺸﺘﻢ ز ﺑﻬﺮ ﻟَﺤَﺪ‬ ‫ﺑﺴﺎزﻳﺪ ﺗﺎﺑﻮﺗﻢ از ﭼﻮب ﺗﺎك‬ ‫ﭼﻮ از ﺑﺮگ رَز ﻧﻴﺰ آَﻔْﻨﻢ آﻨﻴﺪ‬ ‫ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ آﺎﻧﺪر دَم اﺣﺘﻀﺎر‬ ‫ﻧﻪ ﺷﻤﻌﻢ ﺟﺰ ﺁن ﻣَﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻧﻬﻴﺪ‬ ‫ز ﻣﺮد وزن اﻧﺪر ﺷﺐ وﺣﺸﺘﻢ‬

‫ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺷﺪﻩ ﺁﺗﺸﻲ ﺷﻌﻠﻪور‬ ‫ز ﭘﺎ آُﻨﺪة ﻧﺎم را ﺑﺸﻜﻨﻢ‬ ‫آﻪ ﺑﺘﻬﺎﺳﺖ در ﺁﺳﺘﻴﻨﻢ ﻧﻬﺎن‬ ‫آﻪ ﺁﺗﺶ ﻓﺘﺪ در ﺑﺖ وﺁﺳﺘﻴﻦ‬ ‫ﻧﻪ ز اﻏﻴﺎر ﺗﻨﻬﺎ رهﺎﻧﺪ ﻣﺮا‬ ‫ﻳﻜﻲ ﮔﻮ ‪ ،‬ﻳﻜﻲ دان ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﺑﻴﻦ ‪ ،‬ﻳﻜﻲ‬ ‫آﻪ ﻳﺎﺑﻢ ز ﻓﻴﻀﺶ هﺰاران ﻓﺘﻮح‬ ‫ﻣِﺌﻲ آﺎو ﻧﺨﻮاهﺪ ﺻﺮاﺣﻲ ﺑﻴﺎر‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺰﻣﻲ آﻪ ﻧﺒﻮد ﺧﻮدي را ﺷﻤﺎر‬ ‫ﮔﻞ ﻣﺎ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻲ ﻋﺠﻴﻦ‬ ‫آﻪ ﻋﻤﺮ ﮔﺮاﻣﻲ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ رﺳﻴﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺁﻏﺎ ْز اﻧﺠﺎم ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ رﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻘﺪ روان‬ ‫ﺑﭙﺎﺷﻴﺪ ﺳِﺪرم از ﺁن ﺧﺎكِ آﻮي‬

‫ﻲ ﺁﻟﻮدﻩ در زﻳﺮ ﺧﺎك‬ ‫آﻨﻴﺪم ﻣِ ْ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺎي ﺧﻢ ﺑﺎدﻩ دﻓﻨﻢ آﻨﻴﺪ‬ ‫هﻤﻴﻦ ﺑﺮ زﺑﺎﻧﻢ ﺑﻮد ﻧﺎم ﻳﺎر‬ ‫ﻧﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﺟﺰ از ﻋﺸﻖ ﺗﻠﻘﻴﻦ دهﻴﺪ‬ ‫ﻧﻴﺎﻳﺪ آﺴﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺮﺑﺘﻢ‬ ‫] ‪[4‬‬

‫ﺑﺠﺰ ﻣﻄﺮب ﺁﻳﺪ زﻧﺪ ﭼﻨﮓ را‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻢ ﻧﮕﺎرﻳﺪ ﻟﻮح ﻣﺰار‬

‫آﻪ هﺴﺖ اﻳﻦ ﺷﻬﻴﺪ رﻩ ﻋﺸﻖ ﻳﺎر‬

‫آﻪ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺧﺎك درش ﻧﺴﺒﺖ اﺳﺖ‬ ‫آﻪ ﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻲ ﺷﻴﺦ ﺳﺠّﺎدﻩ آِﺶ‬ ‫ز ﻧﻈّﺎرﻩ ﮔﺮديﱢ اهﻞ آِﻨﺸﺖ‬ ‫ﻧﺒﻮدي ﺑﺠﺰ ﻋﺎﺷﻘﻲ دﻳﻦ او‬ ‫هﻤﻪ آﻴﺶ او ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲﻓﺮوش‬ ‫اﻟﻬﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﺻﺎن درﮔﺎﻩ ﺗﻮ‬

‫]‪[3‬‬

‫ز ﺧﺸﺘﻲ آﻪ ﺑﺮ ﺗﺎرُك ﺧُﻢ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻐﻨﻲّ آﺸﺪ ﺳﺮﺧﻮش ﺁهﻨﮓ را‬

‫ﭼﻬﻞ ﺗﻦ ز رﻧﺪان ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ زن‬

‫] ‪[2‬‬

‫ﺷﻬﺎدت آﻨﻨﺪ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ آﻔﻦ‬ ‫ز دُردي آﺸﺎنِ ﻣﻲِ وﺣﺪت اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻚ دم زدن ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎدﻩ آﺶ‬ ‫هﻤﻪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎنِ ﺗﻘﻮي ﺳﺮﺷﺖ‬ ‫ك ﺁﺋﻴﻦ او‬ ‫ﺟﺰ اﻳﻦ ﺷﻴﻮة ﭘﺎ ْ‬

‫] ‪[5‬‬

‫ز ﺟﺎن ﺣﻠﻘﺔ ﺑﻨﺪﮔﻴّﺶ ﺑﻪ ﮔﻮش‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮهﺎ آﻪ ﺷﺪ ﺧﺎك در راﻩ ﺗﻮ‬

‫] ‪[6‬‬

‫ﺑﻪ ﺣﺴﺮت آﺸﺎن ﺑﻼ ﺟﻮي ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ اﻓﺘﺎدﮔﺎنِ ﺳﺮ آﻮي ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ ﺳﻮز دل ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ درد دل دردﻣﻨﺪان ﺗﻮ‬

‫آﻪ هﺴﺘﻨﺪ از ﺧﻮﻳﺶ ﺁوارﮔﺎن‬

‫ﺑﻪ ﺣﻖﱢ ﺳﺒﻮآﺶ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﻮارﮔﺎن‬

‫ﺑﻪ رﻧﺪان ﻣﺴﺖ ﺻﺒﻮﺣﻲ زدﻩ‬

‫ﺑﻪ ﭘﻴﺮ ﻣﻐﺎن وﻣﻲ وﻣﻴﻜﺪﻩ‬

‫ز أﺳﺮار ﻧﻘﺪِ رواﻧﺶ ﺳﺘﺎن‬

‫آﻪ ﻓﺮﻣﺎن دهﻲ ﭼﻮن ﻗﻀﺎ را آﻪ هﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻨﺰﻟﮕﻬﺶ ﺧﺎك آﻦ‬

‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ز ﺁﻻﻳﺸﺶ ﭘﺎك آﻦ‬

‫] ‪[7‬‬

‫] ‪[8‬‬

‫ﻣﺮﺣﻮم ﻧﺮاﻗﻰ در ﺑﻌﻀﻰ از اﺷﻌﺎر در ﻗﺎﻟﺐ ﺳﺎﻗﻰ ﻧﺎﻣﻪ ‪،‬ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ ‪:‬‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﻣﻦ ﺑﻘﺮﺑﺎن ﺗﻮ‬ ‫ﻓﺪاى ﺗﻮ و ﻋﻬﺪ و ﭘﻴﻤﺎن ﺗﻮ‬ ‫ﻣﺌﻰ دﻩ آﻪ اﻓﺰاﻳﺪم ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن‬ ‫ﻓﺘﺪ در دﻟﻢ ﻋﻜﺲ روﺣﺎﻧﻴﺎن‬ ‫ﺷﻨﻴﺪم زﻗﻮل ﺣﻜﻴﻢ ﻣﻬﻴﻦ‬ ‫ﻓﻼﻃﻮن ﻣﻪ ﻣﻠﻚ ﻳﻮﻧﺎن زﻣﻴﻦ‬ ‫آﻪ ﻣﻰ ﺑﻬﺠﺖ اﻓﺰاواﻧﺪﻩ زداﺳﺖ‬ ‫هﻤﻪ دردهﺎ را ﺷﻔﺎ و دواﺳﺖ‬ ‫ﻧﻪ زان ﻣﻰ آﻪ ﺷﺮع رﺳﻮل اﻧﺎم‬ ‫ﺷﻤﺮدﻩ ﺧﺒﻴﺚ و ﻧﻤﻮدﻩ ﺣﺮام‬ ‫از ﺁن ﻣﻰ آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻏﻔﻮ‬ ‫ﻧﻤﻮدﻩ اﺳﺖ ﻧﺎﻣﺶ ﺷﺮاب ﻃﻬﻮر‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻰ اى ﻣﺸﻔﻖ ﭼﺎرﻩ ﺳﺎز‬ ‫ﺑﺪﻩ ﻳﻚ ﻗﺪح زان ﻣﻰ آﻨﻢ ﻏﻢ ﮔﺪاز‬

‫ﻣﻐﻨﻲ ﺑﻴﺎ ﻟﺤﻦ ﻧﻮ ﺳﺎز آﻦ‬

‫ز ﻧﻮ داﺳﺘﺎن ﺧﻮش ﺁﻏﺎز آﻦ‬

‫ﺑﮕﻮ ﺳﺮ هﺎي ﺟﻬﺎن آﻬﻦ‬

‫ﺑﻴﺎن آﻦ رﻣﻮز ﻧﻬﺎن و ﻋﻠﻦ‬ ‫رﻣﻮز ﻋﻴﺎن و ﻧﻬﺎن ﮔﻮ درﺳﺖ‬

‫ز ﺁﻏﺎز و اﻧﺠﺎم ﺑﺮ ﮔﻮ ﻧﺨﺴﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺁهﻨﮓ ﺧﻮش ﺳﺮهﺴﺘﻲ ﺳﺮاي‬ ‫اﻻ ﭼﻨﺪ در ﭘﺮدﻩ ﻣﺎﻧﻲ ﻧﻬﺎن‬ ‫ز ﺑﺎﻻ و ﭘﺴﺘﻲ ز ﻇﻠﻤﺖ ز ﻧﻮر‬ ‫ﻳﻜﺎﻳﻚ ﺑﻪ ﺗﺎر و ﺑﻪ ﺗﻨﻴﻮر ﻓﺎش‬ ‫ﺑﻴﺎﻧﻲ آﻦ از ﻋﺸﻖ و وز ﻋﺎﺷﻘﻲ‬

‫ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﻧﻮ اﻧﺪرﻳﻦ در دراي‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺑﺎ دف و ﭼﻨﮓ ﺑﺮﮔﻮ ﻋﻴﺎن‬ ‫ز روز ازل ﺗﺎﺑﻪ ﻳﻮم ﻧﺸﻮر‬ ‫ﺑﻴﺎ آﻦ اﻻ ﭼﻨﺪ از اﻳﻦ ارﺗﻌﺎش‬

‫ﺑﮕﻮ ﺷﺮﺣﻲ از ﺷﻮق و وز ﺷﺎﺋﻘﻲ‬

‫آﻪ ﻋﺎﺷﻖ آﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﻋﺸﻖ از ﭼﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻬﺎن از ﭼﻪ ﺷﺪ و از ﭼﻪ اآﻨﻮن ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺖ‬ ‫ﮔﻪ از ﭘﺴﺖ ﺁﻏﺎز و ﮔﻪ از ﻋﻼء‬

‫ز ﻏﺒﺮاء ﺑﮕﻮ ﻧﻜﺘﻪ هﺎ د رﺳﻤﺎء‬

‫ﺑﻴﺎﻧﻲ آﻪ ﻣﺪهﻮش ﮔﺮدد ﻏﻔﻮل‬

‫ﺑﮕﻮ ﺷﻤﻪ اي از ﻧﻔﻮس و ﻋﻘﻮل‬

‫ﺑﻪ وﺣﺪت ﭼﻮ ﺁﻳﻲ ﭼﻨﺎن ﮔﻮ ﺳﺨﻦ آﻪ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ آﺲ اﻧﺪر زﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻏﺮ ﺑﺮﻳﺰ ﺁن ﻣﻲ ﻧﺎب را‬

‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ان ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺁب را‬ ‫ﺷﺮاب آﻬﻦ دﻩ آﻪ ﭘﺸﻤﺮدﻩ ام‬

‫از اﻳﻦ دﻳﺮ ﻓﺎﻧﻲ دل اﻓﺴﺮدﻩ ام‬

‫ﺑﺪﻩ ﺑﺎدﻩ ﭼﻨﺪان آﻪ ﻣﺴﺘﻢ آﻨﻲ‬

‫ز ﺧﻮد ﺑﻴﺨﻮد و ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻢ آﻨﻲ‬ ‫آﺸﻢ رﺧﺖ از اﻳﻦ ورﻃﻪ ﺗﺎ هﻔﺖ ﻃﺎق‬

‫ﭼﻮ ﺑﺨﺸﻴﻢ از ﺁن ﺗﻠﺦ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﺬاق‬

‫ﭼﻮ ﻣﺴﺘﻢ آﻨﻲ ﺳﺎز هﻮ هﻮ آﻨﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎن ﺳﺎزم اﺳﺮار ﺑﺎﻻ و ﭘﺴﺖ‬

‫ﭼﻮ دﻳﻮاﻧﻪ ﺁﻏﺎز آﻮ آﻮ آﻨﻢ‬ ‫ﺑﮕﻮ ﻳﻢ رﻣﻮز ﻧﻬﺎن هﺮ ﭼﻪ هﺴﺖ‬

‫آﻪ ﻣﺪهﻮش ﮔﺮدد ﻋﻘﻮل ﺟﻬﺎن‬

‫هﻢ ﺳﺮ وﺣﺪت ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻋﻴﺎن‬

‫ز اﻋﻴﺎن و ﺻﻮرت ز هﺮ ﮔﻮن ﻓﻨﻮن ﺑﻴﺎن ﺳﺎزﻣﺖ ﻓﺎش ﺑﺎارﻏﻨﻮن‬ ‫ﺑﺮو ﺟﺮﻋﻪ اي ﺑﺎدﻩ ي ﺗﻠﺦ رﻳﺰ‬

‫اﮔﺮ ﭼﺮخ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺷﻮد در ﺳﺘﻴﺰ‬

‫از ﺁن ﭘﺲ و ﮔﺮ ﻣﺎﻧﺪ او ﺑﺮﻗﺮار‬

‫ﺷﻮد ﺑﻴﻬﻮش رﻓﺘﻪ اﻧﺪر ﺧﻤﺎر‬

‫ﭼﻪ ﺑﺎك ارﺑﻮد ﮔﻴﺘﻲ از ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ آﻪ اﻓﺰاد ﺟﻮدش ﺑﻪ ﻣﺎ هﺴﺖ ﺗﻨﮓ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻢ از روح هﺴﺘﻲ ﺑﺸﻮ‬

‫ﻣﺮا ﻣﻲ دﻩ اي ﺳﺎﻗﻲ ﻧﻴﻚ رو‬

‫ز ﺟﻤﺸﻴﺪ و داراب ﺑﺠﺰ ﻧﺎم ﻧﻴﺴﺖ در اﻳﻦ دﻳﺮ ﺟﺰ ﺗﻠﺨﻴﺖ آﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﺠﺰ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﻣﻜﻦ ﭘﻴﺸﻪ ات‬

‫ﻣﺪﻩ ﺟﺰ ﻃﺮب رﻩ د راﻧﺪﻳﺸﻪ ات‬

‫ﻏﺰل ﺧﻮان و ﺧﻨﺪان و ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﻧﮕﺎري ﺑﻪ دﺳﺖ ار ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺑﺪن‬

‫دﮔﺮ ﺟﺎﻣﻲ از ﻣﻲ دﮔﺮ ﭼﻨﮓ و ﺗﺎر‬ ‫ﮔﻬﻲ دﺳﺖ ﺑﺮ ﺗﺎر و ﮔﻪ زﻟﻒ ﻳﺎر‬

‫دﮔﺮ ﮔﻠﺒﻨﻲ وﻟﺐ ﺟﻮﻳﺒﺎر‬

‫ﮔﻬﻲ ﻣﺴﺖ ﻣﺴﺖ و ﮔﻬﻲ هﻮﺷﻴﺎر‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ از ﺁن ﺗﻠﺦ ﻳﺎﻗﻮت ﻓﺎم ﺧﺪا را ﺗﻮ ﺟﺎﻣﻲ ﺑﺪﻩ اي هﻤﺎم‬ ‫ﻣﻲ ام دﻩ آﻪ اﻧﺪوﻩ ﻳﺎران ﻳﺎران ﭘﺎر رﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﺻﺒﺮ و ﺗﻮان و ﻗﺮار‬ ‫ﭼﻮ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻢ ﺁﺳﺎﻳﻢ از هﺮ ﻏﻤﻲ ﺷﻮم ﺑﻴﻬﻮش و ﻓﺎرغ از ﻋﺎﻟﻤﻲ‬ ‫ز ﻣﻲ ﻣﻲ ﺗﻮان راﻩ ﺑﺎﻻ ﺳﭙﺮد‬

‫ﺑﻪ ﻣﻲ ﻣﻲ ﺗﻮان ﻇﻠﻤﺖ از دل ﺳﺘﺮد‬

‫زﻣﻲ ﻣﻲ ﺗﻮان آﺮد ﺧﺮق ﺣﺠﺐ‬ ‫ز ﻣﻲ اﺣﻤﺪ اﻓﻼك را آﺮدﻩ ﻃﻲ‬ ‫دل ﺁهﻨﮓ دﻳﻮاﻧﮕﻲ ﺳﺎز آﺮد‬ ‫ﺑﻴﺎد اﻣﺪش ﻧﺠﺪ و ﻳﺎارن ﻧﺠﺪ‬

‫آﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ آﺘﺐ‬ ‫ﺑﻪ اﺳﺮار ﻋﻠﻮي ز ﻣﻲ ﺑﺮدﻩ ﭘﻲ‬ ‫ز ﻧﻮ ﻧﺎﻟﻪ و ﮔﺮﻳﻪ ﺁﻏﺎز آﺮد‬ ‫ﭼﻮ ﺁن اﺷﺘﺮ ﻣﺴﺖ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ وﺟﺪ‬

‫دﮔﺮ ﺑﺎرﻩ ﺷﻴﺪا و ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺷﺪ‬

‫ﺧﺪا را ﻋﻨﺎن دل از دﺳﺖ ﺷﺪ‬

‫آﺸﺪ ﻧﺎﻟﻪ ﺳﻮزﻧﺎك از ﻓﺮاق‬

‫ﮔﻪ ﺁهﻨﮓ ﺑﻄﺤﺎ آﻨﺪ ﮔﻪ ﻋﺮاق‬

‫ﮔﻬﻲ ﭼﻮن ﺷﺘﺮ ﺳﺎز ﻋﻒ ﻋﻒ آﻨﺪ ﭼﻮ دﻳﻮاﻧﮕﺎن اﻓﺘﺪ و آﻒ آﻨﺪ‬ ‫ﻋﻼج ﭼﻨﻴﻦ دل ﺑﻪ ﻣﻲ ﻣﻲ ﺗﻮان‬

‫ﺑﻪ ﺳﺎﻗﻲ ﺑﮕﻮ آﻲ ﻓﺪاي ﺗﻮ ﺟﺎن‬

‫آﻪ ﺑﻴﺨﻮد ﻓﺘﻢ ﺗﺎ دم رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫ﻣﺮا ﺁﻧﻘﺪر ﺑﺎدﻩ در ﺣﻠﻖ رﻳﺰ‬

‫آﺸﻢ رﺧﺖ ازﻳﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﻋﺪم ﭼﻮ ﺁﻧﺠﺎ رﺳﻢ ﻃﺒﻞ ﻣﺴﺘﻲ زﻧﻢ‬ ‫زﻧﻢ در ﻋﺪم آﻮس ﺷﺎهﻨﺸﻬﻲ‬

‫ﺑﻪ ﺑﻨﺪ اﻧﺪر ﺁرم زﻣﻪ ﺗﺎ ﺳﻬﻲ‬

‫ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﺴﻮزاﻧﻢ اي ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﻟﻮح ﻣﺴﺘﻲ ﻗﻠﻢ در آﺸﻢ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﮔﻨﺞ ﻣﻔﺘﻮح را‬

‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن راﺣﺖ روح را‬ ‫ﻣﻴﻢ دﻩ ﺑﻪ ﺁواز ﭼﻨﮓ و رﺑﺎب‬ ‫دو ﺟﺎﻣﻲ از ﺁن ﺑﺎدﻩ ﺳﺎﻟﺨﻮردﻩ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻲ وارهﺎﻧﻢ ازﻳﻦ ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب‬ ‫آﻪ در ﺑﺮ اﺻﻞ ﺑﻮدش آﺴﻲ ﭘﻲ ﻧﺒﺮد‬ ‫دل اﻓﻜﺎر و ﻣﺴﺘﺴﻘﻲ ﺑﺎدﻩ ام‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ آﻪ ﺑﺲ زار و اﻓﺘﺎدﻩ ام‬

‫ﺑﻪ آﻮي ﺳﺒﻮ آﺶ ﺑﺮم اﻟﺘﺠﺎ‬

‫اﮔﺮ ﺣﺎﺟﺘﻢ را ﻧﺴﺎزي روا‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺁﻳﻢ آﻨﻢ ﺻﺪ ﻓﻐﺎن‬ ‫ﮔﻬﻲ ﻧﺎﻟﻪ و ﮔﺎﻩ زاري آﻨﻢ‬

‫زﻧﻢ دﺳﺖ ﺑﺮ داﻣﺎن اﻳﻦ وﺁن‬ ‫ﮔﻬﻲ دﺳﺖ ﺣﺴﺮت ﺑﺮ ﺳﺮ زﻧﻢ‬ ‫دو ﺻﺪ ﺟﺎم زرﻳﻨﻢ ﺁﻣﺎدﻩ دﻩ‬

‫ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﺑﺎدﻩ دﻩ‬ ‫ﻣﻴﻢ دﻩ آﻪ ﻏﻢ ﺑﺎر ﻟﺸﻜﺮ آﺸﻴﺪ‬ ‫ﻣﺮا ﺁﺗﺶ ﻋﺸﻖ اﻧﺪر دل اﺳﺖ‬

‫دﮔﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﻃﺎﻗﺖ از هﻢ درﻳﺪ‬ ‫ﻣﺮا ﭘﺎي دل ز ﻋﺸﻖ اﻧﺪر ﮔﻞ اﺳﺖ‬ ‫از ﺁن اﺗﺸﻴﻦ ﺁﺗﺸﻢ ﺗﻴﺰ آﻦ‬

‫ز ﻣﻲ ﺳﺎﺗﻜﻴﻦ را ﺗﻮ ﻟﺒﺮﻳﺰ آﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﺶ آﻦ ﺷﻮر دﻳﻮاﻧﻪ را‬ ‫ﻣﺮا رﻩ دﮔﺮ ﺑﺎرﻩ از دﺳﺖ ﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ ﺁﺗﺶ دراﻧﺪاز ﭘﺮواﻧﻪ را‬

‫دﮔﺮ ﺑﺎر دل ﮔﺮم و ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺷﺪ‬

‫ﺧﺮاﺑﺎﺗﻴﺎن را ز ﻣﻦ دﻩ ﺳﻼم‬

‫آﻪ دل ﺑﺎز ﺑﮕﺮﻓﺖ از آﻒ زﻣﺎم‬

‫ﭘﺮﻳﺸﺎن و ﺷﻴﺪا و دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫ز آﻌﺒﻪ دوان ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫دﮔﺮ ﺑﺎرﻩ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ زﻧﺎر ﺑﺴﺖ‬ ‫دﻟﻢ را ﺑﻪ ﻣﻲ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﭼﺎرﻩ آﻦ‬ ‫ﺧﺮاﺑﺎت را رﻩ ﭘﺪﻳﺪار ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﺸﻮ ﺳﺎﻗﻲ از ﺑﻬﺮ ﺣﻖ رهﺒﺮم‬

‫ﺑﻪ دﻳﺮ ﻣﻐﺎن رﻓﺖ و ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫آﺮم آﻦ ﺑﻪ ﺗﻴﻐﻴﺶ ﺻﺪ ﭘﺎرﻩ آﻦ‬ ‫ﻧﺪاﻧﻢ ﻣﺮا راهﺒﺮدار آﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻲ ازﻳﻦ درد ﻏﻢ و ﺁﺧﺮم‬

‫ﺑﻪ ﺑﺎدﻩ ﺧﺮاﺑﻢ آﻦ ﺁﻧﮕﻪ ﺑﺒﺮ‬

‫ﻣﺮا ﺗﺎ ﺧﺮاﺑﺎت ﺷﻮ راهﺒﺮ‬

‫ﺑﺒﺮ ﺗﺎ ﺧﺮاﺑﺎت ﺧﺎآﻢ ﺑﻜﻦ‬

‫ز زهﺪ وز ﻃﺎﻣﺎت ﭘﺎآﻢ ﺑﻜﻦ‬

‫آﻲ از ذوق ﻣﺴﺘﻲ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻢ‬

‫آﺠﺎ ﺷﻮق ﺑﺎدﻩ ﺑﻪ ﺳﺮ داﺷﺘﻢ‬ ‫ﻣﺮا ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﺑﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻲ‬

‫د رﺁﺧﺮ ز هﺠﺮان ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺘﻲ‬

‫ﭼﺸﺎﻧﺪﻳﻢ زان ﺑﺎدﻩ ﺧﻮﺷﮕﻮار‬

‫ﻧﻬﺎدﻳﻢ از ﺁن ﻣﻲ ﺑﻪ رﻧﺞ ﺧﻤﺎر‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻲ وارهﺎﻧﻢ ز رﻧﺞ ﻧﻬﺎن‬

‫ز رﻧﺞ ﺧﻤﺎرم ﺑﻪ ﻣﻲ وارهﺎن‬

‫ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺶ هﺮ درد ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻦ‬

‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ اي ﻣﻮﻧﺲ ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮا ﺳﺎﻗﻴﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ دﺳﺖ ﺗﻮﺳﺖ آﻪ ﺟﺎم و ﺻﺮاﺣﻲ ﻣﻲ ﻣﺴﺖ ﺗﺴﺖ‬ ‫ﭼﺸﺎﻧﺪي ﺑﻪ ﻣﻲ ﺟﺮﻋﻪ هﺎ در ﻧﻬﺎن‬

‫از ﺁن ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻲ ﻣﺴﺖ آﺮدي ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﻮش ﺁﻧﮕﻪ ﺷﻮم ﻣﺴﺖ از روي ﺗﻮ ﮔﻬﻲ ﻣﺴﺖ از ﺑﺎدﻩ ﮔﻪ ﻣﺴﺖ ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺒﺨﺸﻢ دﮔﺮ ﺑﺎرﻩ ﺟﺎﻣﻲ ﺷﺮاب‬

‫ﺑﺴﺎزم ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﺮﻋﻪ ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاب‬

‫ﭼﻮ ﻣﺴﺘﻢ آﻨﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮ‬ ‫روم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺧﻨﺪان و ﺷﺎد‬

‫ﻣﺮا ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺑﺮ‬ ‫دهﻢ ﻣﻠﻚ هﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﺮﻋﻪ ﺑﺎد‬ ‫ﻧﻬﻢ ﺳﺮ ﺑﺮان اﺳﺘﺎن از ﻧﻴﺎز‬

‫ﺑﻪ ﻓﺮق ﻓﺮﻳﺪون ﻧﻬﻢ ﭘﺎ ز ﻧﺎز‬

‫ز ﻋﺎﻟﻢ آﺸﻢ دﺳﺖ و زهﺮ ﭼﻪ هﺴﺖ آﻨﻢ ﺧﺪﻣﺖ از ﺑﻬﺮ ﻋﻮران ﻣﺴﺖ‬ ‫دﮔﺮ ﺑﺎرﻩ رﻗﺺ ﺟﻮاﻧﻲ آﻨﻢ‬

‫در ﺁن ﺑﺰم ﻋﻴﺶ ﻧﻬﺎﻧﻲ آﻨﻢ‬

‫دﮔﺮ ﺑﺎرﻩ ﺷﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﺗﺎر ﺁورم‬

‫هﻤﻪ ﭘﻴﺮ و ﺑﺮﻧﺎ ﺑﻪ آﺎر ﺁورم‬

‫ﺑﻪ ﺻﺪ آﻮﺷﺶ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ ﻓﻦ آﺎر آﻪ اﻳﻦ ﻓﻦ ﺧﻮش ﺁﺧﺮ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ آﺎر‬ ‫ازﻳﻦ ﺑﺰم ﺧﻮش ﺗﺮ دﮔﺮ در آﺠﺎﺳﺖ در ﻳﻦ ﺑﺰم ﺷﺎهﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺪاﺳﺖ‬ ‫هﻤﻪ ﺑﺬﻟﻪ ﮔﻮﻳﺎن ‪،‬هﻤﻪ ﺳﺮخ رو‬ ‫آﺸﻢ دﺳﺖ ﺑﺮ ﺗﺎر از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫هﻤﻪ ﺳﺮو ﻗﺪان هﻤﻪ ﻣﺸﻚ ﻣﻮ‬ ‫ﻋﺮاق ﻋﺮب ﭘﻮﻳﻢ از راﻩ راﺳﺖ‬

‫ﺣﺠﺎز و ﺣﺴﻴﻨﻲ زﻧﻢ ﮔﺎﻩ و راك‬

‫آﻨﻢ ﭘﺮدﻩ ﭼﻨﮕﻴﺎن ﭼﺎك ﭼﺎك‬

‫ﺑﻪ زﻧﮕﻮﻟﻪ و ﭼﭗ و ﺷﻬﻨﺎز و ﺷﻮر‬

‫هﻤﻪ ﺑﺰﻣﮕﻪ را در ﺁرم ﺑﻪ ﺷﻮر‬

‫دﻟﻢ ﺑﺎز دﻳﻮاﻧﮕﻲ ﺳﺎز آﺮد‬ ‫ز ﻣﺴﺘﻲ آﺬﺷﺖ و ز هﺮ ﻋﻴﺶ و ﻧﻮش‬ ‫هﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪم دل آﻪ ﺁن ﻣﺎﻩ آﻮ‬

‫آﺠﺎﺋﻲ آﺠﺎﺋﻲ دل ﺁﻏﺎز آﺮد‬ ‫ز هﺠﺮان ﺳﺎﻗﻲ در ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺟﻮش‬ ‫ﻧﺨﻮاهﻢ ﻣﻲ و ﺳﺎﻏﺮ ﺁن ﺷﺎﻩ آﻮ‬

‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﺷﺐ ﻧﺸﻴﻨﻲ روﻳﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ هﺎي زﻣﻴﻨﻲ روﻳﻢ‬ ‫از اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ دﮔﺮ ﺧﺴﺘﻪ ام‬ ‫ﺑﻪ آﻨﺠﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ زﺑﺎن ﺑﺴﺘﻪ ام‬ ‫ز زهﺪ رﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪم‬ ‫آﻪ ﺑﺎ زاهﺪ اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺁﻣﺪم‬ ‫ﺗﻮ ﻓﺮزﻧﺪ رز را ﻣﺨﻮان ﻧﺎﺧﻠﻒ‬ ‫آﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد در ﻣﻴﺎن ﺻﺪف‬ ‫ﺳﺨﻨﻬﺎي ﺗﻮ زاهﺪا ﭼﻮن رﻳﺎﺳﺖ‬ ‫ﺧﺪا ﺷﺎهﺪ اﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﺧﻄﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﺨﻮن ﺟﮕﺮ ﻟﻌﻞ ﺳﻴﺮاب ﺷﺪ‬ ‫آﻪ اﻧﮕﻮر در ﺧﻢ ﻣﻲ ﻧﺎب ﺷﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻲ ﺁب ﺣﻴﺎﺗﻢ ﺑﺪﻩ‬ ‫ز ﻏﺼﻪ ﺗﻮ اﻣﺸﺐ ﻧﺠﺎﺗﻢ ﺑﺪﻩ‬ ‫ﺑﻼ از ﺗﻦ و ﺟﺎن ﻣﻦ دور آﻦ‬ ‫ﺗﻮ ﺳﻴﺮاﺑﻢ از ﺳﺎﻏﺮ ﻧﻮر آﻦ‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ اﻣﺸﺐ ﺗﻮ ﺁب ﻋﻨﺐ‬ ‫آﻪ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﮔﺮدد ﺟﻮان ﻏﺮب‬ ‫ﺑﻴﺎﻣﺮزد ﺁن آﺲ آﻪ رز را ﺑﻜﺸﺖ‬ ‫ﺷﺮاﺑﺶ ﻃﻬﻮرا ﺑﻮد در ﺑﻬﺸﺖ‬ ‫زﺧﻢ آﻮزﻩ ﺁور ﺗﻮ اآﻨﻮن ﺑﺮون‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻏﺮ ﺑﺮﻳﺰ ﺁﻧﭽﻪ دارد درون‬ ‫آﻪ ﻣﺎﻩ ﺻﻴﺎم اﺳﺖ و ﻣﻦ روزﻩ ام‬ ‫آﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﻳﻚ ﺟﺮﻋﻪ زان آﻮزﻩ ام‬ ‫ﺗﻮ داﻧﻲ و ﻣﻦ داﺧﻞ آﻮزﻩ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻲ ﭘﺨﺘﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺧﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫آﻨﻮن ﻻﻳﻖ ﺧﻮردن ﺁن ﻣﻴﻢ‬ ‫ﺗﻮ داﻧﻲ آﻪ اﻣﺸﺐ دﮔﺮ ﺧﻮد ﻧﻴﻢ‬ ‫هﺮ ﺁن آﺲ آﻪ ﻳﻚ ﺟﺮﻋﻪ زان ﻧﻮش آﺮد‬ ‫زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن را ﻓﺮاﻣﻮش آﺮد‬ ‫ﺑﻤﻦ دﻩ آﻪ ﺳﺮﺧﻮش ﺑﻤﻨﺰل روم‬ ‫آﻪ دﻳﻮاﻧﻪ ام اﻣﺸﺐ ﻋﺎﻗﻞ روم‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﻴﺎ ﻟﺤﻈﻪ اي آﻦ ﺷﺘﺎب‬ ‫ﺧﺮاﺑﻢ ﺧﺮاﺑﻢ ﺧﺮاﺑﻢ ﺧﺮاب‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﺁن ﻣﻲ آﻪ ﻣﺸﺘﻲ ﺣﻤﺎر‬ ‫ﺑﺮﻧﺪم ﭼﻮ ﻣﻨﺼﻮر ﺑﺎﻻي دار‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ آﻪ ﮔﺮ رﻳﺰﻳﺶ روي ﺧﺎك‬ ‫ز ﻣﺴﺘﻲ ﺷﻮد ﺁن زﻣﻴﻦ ﭼﺎك ﭼﺎك‬ ‫ﺑﺰن ﻣﻄﺮب اﻣﺸﺐ ﺗﻮ ﭼﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ‬ ‫آﻪ ﺁﺳﻮدﻩ ﮔﺮدم از اﻳﻦ ﻧﺎم و ﻧﻨﮓ‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ آﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻋﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ آﻪ ﻻﻳﻖ ﺑﻬﺮ ﺧﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﺰن ﻣﻄﺮب ﺁهﻨﮓ ﺑﺎ زﻳﺮ و ﺑﻢ‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ دﻟﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﻏﻢ‬ ‫ﭼﺮا ﮔﺸﺘﻪ اي اي ﻣﻐﻨﻲ ﺧﻤﻮش‬ ‫در ﺁور ﺗﻮ ﻣﺎ را ﺑﺠﻮش و ﺧﺮوش‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ ﭼﺮا ﺗﻮ زﺑﺎن ﺑﺴﺘﻪ اي‬ ‫ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﺧﻤﺎري و دل ﺧﺴﺘﻪ اي‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ ﺑﺮاﻳﻢ ﻏﺰل ﺳﺎز آﻦ‬ ‫ﺑﻴﺎ اﻣﺸﺐ ﺁهﻨﮓ ﺁواز آﻦ‬ ‫ﻣﻐﻨﻲ ﺑﺨﻮان ﻧﺎﻟﻪ اي ﺳﻮز ﻧﺎك‬ ‫آﻪ ﻧﺎﻟﺪ دل ﻣﺮدﻩ در زﻳﺮ ﺧﺎك‬

‫ﺑﻤﻦ ﺳﺎﻗﻲ اﻣﺸﺐ دواﻳﻲ ﺑﺪﻩ‬ ‫ﺑﻪ ﺗﺮﻳﺎق ﻣﻲ آﻴﻤﻴﺎﻳﻲ ﺑﺪﻩ‬ ‫ﻟﺐ از ﺷﻜﻮﻩ اﻣﺸﺐ ﭼﻮ ﻣﻦ دوﺧﺘﻢ‬ ‫ﻣﻴﻢ دﻩ آﻪ از ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺳﻮﺧﺘﻢ‬ ‫آﻪ ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪ ﺟﺮﻋﻪ اي زان ﻣﻴﻢ‬ ‫ﮔﻤﺎﻧﺖ آﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎن ﺗﻮ ﺗﺎ آﻴﻢ‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ آﻪ ﻟﺒﺮﻳﺰ اﺳﺮار هﻮﺳﺖ‬ ‫از ﺁن ﻣﻲ آﻪ ﺷﻌﺮم هﻤﻪ وﺻﻒ اوﺳﺖ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ رﺳﻴﺪم ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎل‬ ‫ﺑﺸﺪ ﻋﻤﺮ و دﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺠﺎل‬ ‫ﺳﻪ ﺑﻴﺖ از رﺿﻲ ﺁورم ﭼﻮن آﻪ ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺧﺪاﻳﺶ ﺑﻴﺎﻣﺮزد اﻳﻦ در آﻪ ﺳﻔﺖ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﻣﻨﺰل راﺣﺖ اﻧﺪﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ازل ﺗﺎ اﺑﺪ ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻓﻠﻚ ﺑﻴﻦ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺟﺎن ﻣﺎ ﻣﻴﻜﻨﺪ‬ ‫ﭼﻪ هﺎ آﺮدﻩ اﺳﺖ و ﭼﻪ هﺎ ﻣﻴﻜﻨﺪ ‪.‬‬ ‫ﻧﻤﻲ ﮔﺮدد اﻳﻦ ﺁﺳﻴﺎ ﺟﺰ ﺑﺨﻮن‬ ‫اﻟﻬﻲ آﻪ ﺑﺮﮔﺮدد اﻳﻦ ﺳﺮﻧﮕﻮن‬ ‫ﻗﺒﻮل ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﻠﺒﻲ ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ‬ ‫آﻪ ﻣﺤﻤﻞ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺳﺮﻣﻨﺰل اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻪ دﻳﺪم در اﻳﻦ ﻋﻤﺮ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎل‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﺎﺗﻢ و ﻏﺼﻪ و ﻗﻴﻞ و ﻗﺎل‬ ‫ﻣﺮا ﻣﻴﻜﺸﺪ ﺁﺧﺮ اﻳﻦ ﭼﺮخ ﭘﻴﺮ‬ ‫ﺑﺪﺳﺘﺶ اﺳﻴﺮم اﺳﻴﺮم اﺳﻴﺮم‬ ‫ﻣﻜﻦ ﺳﺎﻗﻲ از وﻋﺪﻩ ﺧﻮد ﻋﺪول‬ ‫ﻣﻠﻮﻟﻢ ﻣﻠﻮﻟﻢ ﻣﻠﻮﻟﻢ ﻣﻠﻮل‬

‫ﺷـــــﺮاﺑـﯽ‬

‫ﺳــﺮاﺳــﺮ ﺷــﺮارم ﺑـﺪﻩ‬

‫از ﺁن ﺗـﻠـﺦِ ﺷــﻴـﺮﯾـﻦ ﮔــﻮارم ﺑـﺪﻩ‬ ‫ﺗﻐــﺎﻓـﻞ ﻧـﻪ زﯾﺒﻨـــــــﺪﻩ ﯼ ﮐﺎر ﺗﺴـﺖ‬ ‫ﺑـﺰن دل ﺑﻪ درﯾـﺎ ‪ ،‬ﺧـﺪا ﯾﺎر ﺗﺴـﺖ‬ ‫رﻗﻴﺒــــــﺎن اﮔـــــﺮ در ﺗﺒـــــــﺎﻩِ ﺗـﻮاَﻧـﺪ‬ ‫ﺣـﺮﯾﻔــــــــﺎن هﻤــــﻪ ﺧﻴـﺮﺧـﻮاﻩِ ﺗـﻮاَﻧـﺪ‬ ‫ز ﺑـﺪ ﻃـﻴﻨﺘـﺎن ‪ ،‬دل ﭘـﺮﯾﺸـﺎن ﻣﺒـﺎش‬ ‫دل ﺁزردﻩ از ِﮐﻴـــــــﺪِ اﯾﺸـﺎن ﻣﺒـﺎش‬ ‫ﻧﻴـــــــﺎﯾﺪ ﻣﮕـــﺮ ﻓﺘﻨـــــﻪ از ﮐـﻮﻓـﻴــﺎن‬ ‫ﭼـﻮ ﺧـﺎرﻧـﺪ در ﭼﺸﻤﺸﺎن ﺻـﻮﻓﻴــــــﺎن‬ ‫هﻤـــــﻪ ﮐﺎرﺷـﺎن ‪ ،‬ﮐﺎرِ اهـــــــﺮﯾﻤﻨـﯽ‬ ‫هﻤــــﻪ ﻓﮑـﺮﺷـﺎن ‪ ،‬ذﮐـﺮ ِ ﻣـﺎ و ﻣﻨـﯽ‬ ‫ﮔﻨـﻪ ﭘﻴﺸـﻪ را درﮎِ ارﺷـﺎد ﻧﻴﺴـﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﮔـﻮش اﻧﺪرون ‪ ،‬ﭘﻨــــــﺪ ﺟـﺰﺑﺎد ﻧﻴﺴـﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺗﮑﻔﻴـﺮِ ﻣـﺎ هــــــــﺮﭼﻪ ﭘـﻮﯾﺎ ﺷـﻮﻧـﺪ‬ ‫ﺑﻬـﻞ ﺗﺎ ﺳـــﺮاﻧﺠـــــــﺎم رﺳــﻮا ﺷـﻮﻧـﺪ‬ ‫ﺑـﻪ ﻋُﺠـﺐ و رﯾـﺎ ﺧـﻮ ﮔـﺮﻓﺘﻨـﺪ و ﺑـﺲ‬ ‫ﻧـﻪ ﺧـﻮد ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ و ﻧـﻪ هﻴﭽﮑـﺲ‬ ‫هﻤـــــــﻪ ﮔـﺮدن اﻓـﺮاز و ﺧـﻮدﮐﺎﻣﻪ ﮔﺎن‬ ‫هﻤــــــﻪ دﯾـﻮ ﺧـﻮﯼ و ﺳﻴـﻪ ﻧﺎﻣـﻪ ﮔﺎن‬ ‫هﻤـــﻪ دﯾـﻦ ﻓـﺮوﺷـﺎن ِ دﻧﻴــــــــﺎ ﭘـﺮﺳـﺖ‬

‫ﺑﻴــــــﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺁن ِﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﺸﺮت ﻓﺰاﺳﺖ‬ ‫ﻋـﻼج ِ ﻏـــــــﻢ و ﭼـﺎرﻩ ﯼ دردِ ﻣـﺎﺳﺖ‬ ‫ﻏــــــــﻢ ِ ﺑـﯽ ﺷـﻤﺎرم ز دل دور ﮐـﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﻣـﯽ ‪ ،‬ﭼـﺎرﻩ ﯼ ﺣﺎلِ ﻣﺨﻤـﻮر ﮐـﻦ‬ ‫ﮐﻪ دوران ﺑﻪ ﮐـﺲ ﭘﺎﯾﺪارﯼ‬ ‫اﺟـﻞ‬

‫از ﮐﺴﯽ‬

‫ﻧﮑـﺮد‬

‫ﺷـﺮﻣﺴـﺎرﯼ ﻧﮑـﺮد‬

‫ﺑﻴـــــــﺎ ﻓـﺮﺻـﺖِ زﻧـﺪﮔﺎﻧـﯽ ﮐـﻢ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ دوران ِ هﺴـﺘﯽ هﻤﻴـﻦ ﯾﮏ دم اﺳﺖ‬ ‫ﺳـﺮاﺑﯽ اﺳﺖ دﻧﻴـــــﺎ‪ ،‬ﭘُـﺮاز رﯾﺐ ورﻧﮓ‬ ‫ﻣﮑـﻦ در ﭘـﯽ ِ ﺗـﺮﮎِ دﻧﻴـــــــﺎ درﻧﮓ‬ ‫ﺑﻪ دﻧﻴـــــــــﺎ ﮐﺴﺎﻧـﯽ ﮐﻪ دل ﺑﺴﺘـﻪ اﻧـﺪ‬ ‫ﯾﻘﻴـﻦ ﻣﮑــــــــﺮ ِ او را ﻧـﺪاﻧـﺴﺘﻪ اﻧـﺪ‬ ‫ﺑﻴــــــــﺎ ﺗـﺮﮎِ دﻟـﺒﺴﺘﮕﯽ هــــﺎ ﮐﻨﻴـــﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻣـﯽ رﻓـﻊِ دل ﺧﺴﺘﮕﯽ هــــﺎ‬

‫ﮐﻨﻴـــﻢ‬

‫ز ﺧـﻮد ﻓﺎرغ اﻓﺘﻴــــــﻢ و ﺑﯽ ﺧـﻮﯾﺸﺘﻦ‬ ‫ﺗـﻮ را ﻣـﻦ ﻧﻪ ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ و ﻧﻪ ﺗـﻮ ﻣﻦ‬ ‫از اﯾـﻦ دوﺳـﺘـﺎنِ دَﻏـﻞ ‪ ،‬ﺑﮕﺴـﻠﻴــــــﻢ‬ ‫ز ﻧﺎﻣـــــــﺮدمِ ﺑـﺪ ﻋﻤـﻞ ‪ ،‬ﺑﮕﺴـﻠﻴــــــﻢ‬ ‫ﮐﻪ در ﻓـﻦِّ ﻣﮑـﺮ و رﯾـﺎ ﮐﺎﻣﻠﻨــــــﺪ‬ ‫ﮐﻪ در ﻣﮑﺘـﺐِ ﺟـﺎهـﻠـﯽ ‪ ،‬ﻓﺎﺿـﻠﻨــــــﺪ‬ ‫ﺑﻴــــــﺎ ﺳﺎﻗﻴــــــﺎ‬

‫ﻣـﯽ ﺑـﺪﻩ ‪ ،‬ﻣـﯽ ﺑﺪﻩ‬

‫ﭘﻴــــــﺎﭘـﯽ ﺑـﺪﻩ ﻣـﯽ ‪ ،‬ﭘﻴـــــــﺎﭘـﯽ ﺑﺪﻩ‬

‫وزاﯾـﻦ ﺷﻴـﻮﻩ اﻧـﺪُﻩ ﺑـﻪ ﺧـﺮوار هﺴـﺖ‬ ‫ﻣﺤﻴﻄﯽ اﺳﺖ اﯾﻨﺠـــــﺎ ﭘُـﺮ از ﮐﻴﻨــﻪ هــﺎ‬ ‫ﮐﻪ زﻧﮕﺎرهـــــــــﺎ ﺑﺴـﺘـﻪ ﺁﺋﻴـﻨـــــﻪ هــﺎ‬ ‫از اﯾـﻦ هﻤــــــــﺮهـﺎنِ ﻋـﻨﺎﺻـﺮ ﺧـــﺮاب‬ ‫ﺧـــﺪاﯾـﺎ ‪ ،‬ﺷـﺪﺳﺘـﻢ دُﭼـــــــــﺎرِ ﻋـﺬاب‬ ‫ﭼـﻮ ﺧـﺪﻣـﺖ ﮐﻨﯽ ﮔـﻮﺷﻤﺎﻟـﺖ دهﻨــــــﺪ‬ ‫ﻣﻠـﻮﻟـﺖ ﮐﻨﻨـــــﺪ‬

‫و ﻣﻼﻟـﺖ دهﻨــــــﺪ‬

‫ﻧﻪ هــــﺮﮐـﺲ ﺗـﻮان ﻣﺤــــــﺮم ِ راز ﺷـﺪ‬ ‫ﻧﻪ ﭘﻴـﺶِ ﮐﺴـﯽ ﻣﯽ ﺗــﻮان ﺑـﺎز ﺷـﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻧـﺎهﻤﻨـﻮاﯾﺎن ﻣــــــــﺮا ﮐـﺎر ﻧﻴﺴـﺖ‬ ‫ﮐـﺰ اﯾﺸـﺎن ﺑﺠــﺰ دردِ ﺳــﺮ ﺑﺎر ﻧﻴﺴـﺖ‬ ‫ﮔـﺮﻩ در ِﮔـﺮﻩ ﮔـﺸـﺘﻪ‬

‫ﭘﻴﺸـﺎﻧـﯽ اَم‬

‫ﻧﻔـﺲ در ﻧﻔـﺲ رو ﺑـﻪ وﯾـﺮاﻧـﯽ اَم‬ ‫ﺑﺠــــــﺰ اﺳﺘﺨـﻮاﻧـﻢ‬

‫ﺑﻪ ﻗﺎﻣـﺖ ﻧﻤـــﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ ﺗـﻦ ﭘﺎرﻩ اﯼ ﺟـــﺎ ﺳﻼﻣـﺖ ﻧﻤـــﺎﻧﺪ‬ ‫ﺗـﻮانِ ﺗﺤﻤّـﻞ ‪،‬‬

‫ﺑـﻪ‬

‫زاﻧــﻮم ﻧﻴﺴـﺖ‬

‫دﮔــــــــﺮ ذرّﻩ اﯼ زورِ ﺑـﺎزوم ﻧﻴﺴـﺖ‬ ‫ﭼﻨـــﺎن ﺿﻌـﻒِ ﭘﻴـــــﺮﯼ ﺷـﺪﻩ هﻤـﺪﻣـﻢ‬ ‫ﮐﻪ از ﺳـﺎﯾﻪ ﯼ ﺧـﻮﯾﺶ هــــﻢ ﻣﯽ َرﻣَـﻢ‬ ‫ﻧﻪ ﺣﺎﻟـﯽ ﮐﻪ ﺗـﺎب ﺁورم ﺑﺎ ﮐﺴـﯽ‬ ‫ﻧﻪ ﺳـﻮزﯼ ﮐﻪ ﺳـﺎزد ﺑﻪ ﻣـﻦ ﻣﻮﻧﺴﯽ‬

‫ز ﻣﻴﻨــــﺎﯼ ِﮐﺒـﺮ و رﯾـﺎ‪ ،‬ﻣﺴـﺖِ ﻣﺴـﺖ‬ ‫هﻤـﻪ رو ﺑـﻪ ﻣﺤـﺮاب و دل ﺳـﻮﯼ ﺁز‬ ‫ﺧـَﺮد ﺧُـﺮد و ﮐـﻮﺗـﻪ ﻧﻈـﺮ ‪ ،‬ﺣُـﻘّﻪ ﺑـﺎز‬ ‫ﺑـﻪ ﺗـﻦ ﭘـﻮشِ دﯾـﻦ ﯾﮏ ﯾﮏ ﺁراﺳــﺘﻪ‬ ‫از ﺁﻏــﻮشِ ﮐﻴـﻦ ﺧﺸﻤﮕﻴـﻦ ﺧـﺎﺳـﺘﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﮐـﺮدارﺷـﺎن ﻋِـﺮضِ دﯾـﻦ ﺑُـﺮدﻩ اﻧﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﻨــــــــﺪارﺷـﺎن ﺟﻤـــﻠﻪ ﭘـﮋﻣـﺮدﻩ اﻧﺪ‬ ‫ﭘﻴـــــــﺎﭘـﯽ ﻧـﻔـﺲ در هـﻴـــــﺎهـﻮ زﻧﻨــﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﻣَـﺮَدﻧـﺪ ﭘﻴـﺶ و ﺑـﻪ ﭘـﺲ رو زن اَﻧـﺪ‬ ‫هﻤـــــــﻪ اﻧﻘـﻼﺑـﯽ ‪ ،‬هﻤـــــﻪ ﺳـﺮﺑـﺪار !‬ ‫ُﻣَﻬـﺬٌب ‪ ،‬ﻣـﺮﺗـٌﺐ ‪ ،‬ﻣﺴـﻠﻤــﺎن ﺷﻌـــــﺎر !‬ ‫ﺑﻪ ﺗـﺰوﯾـﺮ و ﺣﻴﻠـﺖ ﭼﻨــــــﺎن ﻣﺤﺸـﺮﻧـﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﭘﻴـﺶ از هﻤـــــﻪ ﮔـﻮﯼ ِ ﺳﺒﻘـﺖ َﺑـَﺮﻧـﺪ‬ ‫ﺑﻪ ُزهــــــــﺪِ رﯾـﺎﺋـﯽ ‪ ،‬رﯾـﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨــــﺪ‬ ‫ﺑﻨــــــــﺎم ﺧــﺪا وَﻩ ﭼﻬــــــﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨــــﺪ‬ ‫ﺷـﺐ ‪ ،‬ﺁﻟـﻮدﻩ و روز‪ ،‬ﻣﺴـﺖِ ﮔﻨــــــﺎﻩ‬ ‫از اﯾﺸـﺎن ﺗـﻮ ﺧـﻮد واﻗـﻔـﯽ ‪ ،‬اﯼ اِﻟـﻪ‬ ‫ﺻﺒـﻮح اﺳـﺖ ﺳـﺎﻗـﯽ ﺑﻴــــــﺎ ﺑﮕـﺬرﯾـﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺧـﻠـﻮت درﺁﺋﻴـــــــﻢ و ﻓﻴﻀـﯽ ﺑـﺮﯾـﻢ‬ ‫ﺑﻴــــــــﺎ ﺣـﺮفِ ﻣـﺮدم ﺑﻪ زﯾـﺮ اﻓﮑﻨﻴـﻢ‬ ‫ﺑﻴــــــــﺎ ﭘـﺮﺗـﻮﯼ در ﺿﻤﻴــــﺮ اﻓﮑﻨﻴـﻢ‬ ‫ﮐـﺰﯾـﻦ ﮔـﻮﻧﻪ ﮔـﻮن ﺷﮑﻮﻩ ﺑﺴﻴﺎر هﺴـﺖ‬

‫ز دﯾــﻮانِ ﺣـﺎﻓـﻆ ‪ ،‬ﺳــﺮودﯼ ﺑﺨـﻮان‬ ‫ﺳـــــﺮودﯼ‬

‫ﺑـﻪ ﺁواﯼ رودﯼ ﺑﺨـﻮان‬

‫ﻣﻐﻨّـﯽ ‪ ،‬ﺟﻬـــــــﺎن ﭘُـﺮ زﮐﻴـﻦ ﺁﻣــﺪﻩ‬ ‫ﺑـﻼﺋـﯽ ﻋﺠـﺐ‬

‫ﺑـﺮ‬

‫زﻣﻴـﻦ ﺁﻣــﺪﻩ‬

‫ﭘُـﺮ از ﻓﺘﻨــــﻪ دﻧﻴــــــﺎ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ اﯾـﺪرﯾـﻎ‬ ‫ﺳﮑﻨـﺪر ز ﺟــــــﺎ ﭘﺎ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ اﯾـﺪرﯾـﻎ‬ ‫ﻓﻘﻴﻬـﯽ ﺳـﻔﻴﻪ ‪ ،‬از ﺻـﻒِ هﻨــــــﺪوان‬ ‫ﺑﻪ ﺣﻴـﻠـﺖ در ﺁﻣـﺪ ﺑﻪ ﻣُـﻠﮏِ ﮐﻴـــــﺎن‬ ‫ﺳـﻔﻴﻬـﯽ ﺳــﻴﻪ ﺑﺎﻃـﻦ و َدد ﻣﻨـﺶ‬ ‫در اﻧـﺪﯾﺸـﻪ ‪ ،‬ﺗـﺎزﯼ َوش و ﺑَـﺪﮐُﻨـﺶ‬ ‫ﺑﻨـــــــﺎمِ ﺧـــﺪا ‪ ،‬رﯾﻤﻨـﯽ ﭘﻴﺸـﻪ ﮐـﺮد‬ ‫ﮐﻪ ﺧـﻮنِ زن و ﻣـﺮد درﺷﻴﺸـﻪ ﮐـﺮد‬ ‫ز ﮔﺒـﺮ و ﻣﺴﻠﻤﺎن ‪ ،‬ز ﺧُـﺮد و ُدُرﺷـﺖ‬ ‫ﮔــﺮﻓـﺖ و ﺑﺒﺴـﺖ و ﺑﺨَﺴـﺖ و ﺑﮑُﺸـﺖ‬ ‫ﺳﭙﻬـــــﺪار ﮐُﺸـﺖ و ﺳــﭙـﻪ ﺗـﺎر و ﻣـﺎر‬ ‫در ﺁورد از َﮔــــــــﺮدِ اﯾـﺮان ‪َ ،‬دﻣـﺎر‬ ‫ﺑﻪ ارﻋﺎبِ هﻤﺴـﺎﯾـﮕﺎن ﺧﻴــــــﺮﻩ ﺷــﺪ‬ ‫از اﯾـﻦ ﺧﻴـــﺮﮔﯽ‪ ،‬روز ﻣـﺎ ﺗﻴـﺮﻩ ﺷــﺪ‬ ‫ﭼﻨـــــــﺎن ﮐـﺰ دﯾـﺎرانِ ﻣﻐـﺮب زﻣﻴـﻦ‬ ‫ﺳـﭙﺎﻩِ ﻋــــﺮب از ﺳــﺮ ِ ﺧﺸـﻢ و ﮐﻴـﻦ‬ ‫ﭼﻨـــــــﺎن ﺻـﺎﻋﻘـﻪ ﺳـﻮﯼ ﻣﺎ ﺗﺎﺧﺘﻨـﺪ‬ ‫ﺟـﻮاﻧﺎن ﭼـﻪ ﺑﺴـﻴﺎر ‪ ،‬ﺟـــﺎن ﺑﺎﺧﺘﻨـﺪ‬

‫ﺧــــــــﺰان دﯾـﺪﻩ ﮔﻠﺒـﺮگِ ﭘـﮋﻣـــــﺮدﻩ ام‬ ‫ﺑﻬـــــــﺎران ﻧـﺮﻓﺘـــــــﻪ ‪ ،‬دل اﻓﺴـﺮدﻩ ام‬ ‫ﻣﮕـﺮ ﺳـﺎﻗﯽ از ﻏــــﻢ رهـﺎﻧـﺪ ﻣــــــﺮا‬ ‫ﻏــﻢ اَر ﻧﻪ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺟﺎن رﺳﺎﻧـﺪ ﻣــــــﺮا‬ ‫ﺑﮕـﻮ ﻣﻄـﺮب ﺁواﯼ ﻧـﯽ ﺳــﺮ ﮐﻨـــــــﺪ‬ ‫ﺑﺴــﺎطِ‬

‫ﭘـﺮﯾـﺸـﺎﻧـﯽ اَم ‪،‬‬

‫ﺑﺸـﮑـﻨـــــﺪ‬

‫ُﻣﻐّـﻨـﯽ ‪ ،‬ﺑـﺰن ﭼﻨﮓ ﺑـﺮ ﭼﻨﮓ ﺧـﻮﯾـﺶ‬ ‫ُﺳـﺮورﯼ ﺑﭙـــــــﺎ ﮐـﻦ ز ﺁهﻨﮓ ﺧـﻮﯾـﺶ‬ ‫ﺑـﺰن ﭼﻨﮓ ﺑـﺮ ﭘـﺮدﻩ ﯼ ﻧـﺎم و ﻧﻨﮓ‬ ‫ﮐﻪ از ﺑﻴـﻨــﻮاﺋـﯽ دل ﺁﻣـﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ‬ ‫ﻧـﻮاﺋـﯽ ﺑـﺰن ‪ ،‬ﺗـﺎ ﺻﻔـﺎﺋـﯽ ﮐﻨﻴــــــﻢ‬ ‫ز ﭼﻨﮓِ ﻏــــــﻢ ِ دهــــــﺮ‪ ،‬واﺋـﯽ ﮐﻨﻴـــﻢ‬ ‫ﻣﻐﻨّـﯽ ‪ ،‬ﻣﺠـــــﺎﻟـﯽ ﻧﻤــﺎﻧـﺪﻩ ﻣـــــــﺮا‬ ‫ﻣـﺪد ﮐـﻦ ﮐﻪ ﺣــﺎﻟﯽ ﻧﻤـﺎﻧـﺪﻩ ﻣــــــﺮا‬ ‫ﺑـﺰن‬

‫ﺁﺗﺸـﯽ‬

‫در ﺳـــﺮا ﭘـﺎﯼ ﻣـﻦ‬

‫ﮐـﻪ اﻓـﺴـﺮدﻩ ام ‪ ،‬واﯼ ﻣـﻦ ‪ ،‬واﯼ ﻣـﻦ‬ ‫ﺑـﻪ ﮔﻠﺒــــــﺎﻧﮓ‬

‫ﭘُـﺮ ﺷــﻮرم ﺁواز دِﻩ‬

‫از اﯾـﻦ دﯾــﺮِ ﺧـﺎﮐﻴــــــــﻢ ﭘـﺮواز دِﻩ‬ ‫ﺳــﺮاﻧﮕﺸـﺖِ ﻣـﺴـﺘﺎﻧﻪ ﺑـﺮ ﭼﻨـﮓ زن‬ ‫ﯾﮑـﯽ دﻟﻨﺸﻴـﻦ ُﻃــــــﺮﻓـﻪ ﺁهﻨﮓ زن‬ ‫ﺑﻪ ﻗـﻮل و ﻏـــــــﺰل ﻧﻐﻤـــﻪ ﭘـﺮداز ﺷـﻮ‬ ‫ﺑﻪ ﻣـــﺎ ﻏـــــــﻢ ﻧﺼﻴﺒـﺎن هﻤـﺂواز ﺷـﻮ‬

‫ﮐﻪ ﺧﻮش هـﺮﮐﻪ رﻓـﺘﻪ ﺳﺖ ﺁﺳﻮدﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺪﯾـﻦ ﻣـﺎﯾﻪ اﻧـﺪُﻩ ‪ ،‬ﮐﻪ در دل ﻣـﺮاﺳﺖ‬ ‫ﺳـﺮاﺳـﺮ ﺑﻪ دﻧﻴـــﺎ ﭼﻮ ﻣﻦ ﮐـﻮ؟ ﮐﺠﺎﺳﺖ ؟‬ ‫ﮐﺴﯽ ﮐـﻮ ز دﻧﻴـــــﺎ ﮐﻪ دﻟﮕﻴـﺮ ﻧﻴﺴﺖ ؟‬ ‫زهﺴﺘﯽِّ ﺧـﻮد در وﻃـﻦ ﺳــﻴـﺮ ﻧﻴﺴﺖ ؟‬ ‫ﻣـﻦ و ﺗـﻮ هﻤـــــﻪ زار و درﻣﺎﻧـﺪﻩ اﯾـﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺗـﻮدﯾـﻊِ دﻧﻴـــــﺎ ﻏـﺰل ﺧـﻮاﻧـﺪﻩ اﯾـﻢ‬ ‫ﻧﻈــﺮ ﮐـﻦ ﮐﻪ از ﮔﻨـﺞ ﻗﺎرون ﭼﻪ ﻣﺎﻧـﺪ ؟‬ ‫زﺟﻤﺸﻴﺪ و ﮐِـﯽ‪ ،‬وز ﻓـﺮﯾﺪون ﭼﻪ ﻣﺎﻧـﺪ ؟‬ ‫ﮐﺠﺎ رﻓـﺖ ﺑﻬـﺮام و ﭼـﻮن ﺷـﺪ ُﻗﺒــــﺎد ؟‬ ‫ﮐـﺪاﻣﻴـﻦ ﺳـــﺮا ‪ ،‬ﺑﺎرِ اﯾﺸـﺎن ﻓﺘــــﺎد ؟‬ ‫رﻓﻴﻘــــــﺎن ‪ ،‬رﻓﻴـﻘـﯽ ﺑﺠــــــﺎ ﺁورﯾـﺪ‬ ‫ﺑـﻪ دردِ دل ِ هـــــــــﻢ‬ ‫ﭼــــﺮا ﺟﻤﻌـﺘـﺎن را‬

‫دوا ﺁورﯾـﺪ‬

‫ﭘـﺮاﮐﻨــﺪﮔﻴﺴﺖ ؟‬

‫ﭼــــﺮا ﺷﻤﻌـﺘـﺎن را ﻧﻪ ﺗﺎﺑﻨــﺪﮔﻴﺴﺖ ؟‬ ‫ﺑﻬـــــﻢ ﺑـﺰمِ ﺷـﺎدﯼ ‪ ،‬ﻓـﺮاهــﻢ ﮐﻨﻴــــﺪ‬ ‫ﻓـﺮاﻣـﻮش ﺑـﺎﯾـﺪ ﺑَـﺪِ هـــــــــﻢ ﮐﻨﻴــــﺪ‬ ‫ﺑَـﺮﺁﺋـﻴــــــﺪ و ﺑـﺎ هـــــــﻢ ﮐﻨﻴــﺪ اﺗـّﻔﺎق‬ ‫ﺑـﮑـﻮﺑﻴــــﺪ در هــــــﻢ ﺑﻨـــــــﺎﯼ ﻧﻔـﺎق‬ ‫ﺳــﺮاﯼ ﺳــﺘـﻢ ﭘﻴﺸـﻪ ‪ ،‬وﯾـﺮان ﮐﻨﻴــﺪ‬ ‫ﺟﻔـﺎ ﺟـﻮﯼ ‪ ،‬ﺑﻴـــــﺮون از اﯾـﺮان ﮐﻨﻴــﺪ‬ ‫ﺳــﺘـﻢ ﭘـﻴﺸـﮕـﺎنِ ﺗـﺒـــــــﻪ ﮐـﺎر را‬

‫ﮔـﺮﻓﺘﻨــــــﺪ ﺷﻬـــــﺮ و دﯾـﺎرانِ ﻣــــﺎ‬ ‫ﺑﺴـﯽ ﮐُﺸـﺘﻪ ﺷــﺪ از ﺳـﻮارانِ ﻣـــﺎ‬ ‫ﺑﻪ هـﺮﮔﻮﺷـﻪ ﺻـﺪ دﺟـﻠﻪ ﺧـﻮن ﺷـﺪ روان‬ ‫ﭘُـﺮ از دودِ ﺑـﺎروت ﺷـــﺪ ﺁﺳﻤـــﺎن‬ ‫دو ﺻـﺪ ﻧﻬـﺮ ِﺧـﻮن ﺳـﻮﯼ ﮐﺎرون ﺷﺘﺎﻓـﺖ‬ ‫ز هـﺮ دﯾﺪﻩ ﺻــﺪ ﭘـﺮدﻩ ﯼ ﺧـﻮن ﺷـﮑﺎﻓـﺖ‬ ‫ﺟـﻮاﻧﺎن ز هـــــﺮﮐـﻮﯼ و ﺑﺮزن ﺷـﺪﻧﺪ‬ ‫ﭘـﯽِ دﻓـﻊ ِ دﺷﻤـﻦ‬

‫ز ﻣﻴﻬــﻦ ﺷـﺪﻧﺪ‬

‫ﻣُـﻐـّﻨﯽ ﺑﻴــــــــﺎ روزِ ﻧـﻮزوزِ ﻣﺎﺳـﺖ‬ ‫ﮐﻪ دوران ِ اﻗﺒـــﺎلِ ﭘﻴـــــﺮوز ِ ﻣﺎﺳـﺖ‬ ‫ﻣُـﻐـٌﻨﯽ ﺑـﺰن ﻧﻐـﻤــــﻪ اﯼ دﻟـﻨــــــﻮاز‬ ‫ﺑﻪ ﺟـﺎن ﺷـﻮرﯼ اﻓﮑـﻦ ﺑﻪ ﺻـﻮتِ ﺣﺠﺎز‬ ‫ﺑـﺰن ﺗـﺎ ز دل هــــﺎﯼ وهـﻮﺋـﯽ ﮐﺸﻴﻢ‬ ‫ﺧـﻮد از ﮐﺎر دﻧﻴــــــﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﺋـﯽ ﮐﺸﻴﻢ‬ ‫ﮐـﻪ ﯾﮑﺘـﻦ ز ﯾـﺎران ِ دﯾـﺮﯾـﻦ ﻧﻤــــﺎﻧﺪ‬ ‫ﺟـﺰ اﻓﺴﺎﻧﻪ از ﺷـﻮرِ ﺷـﻴﺮﯾـﻦ ﻧﻤــــﺎﻧﺪ‬ ‫هﻤـــــﻪ ﻏﻤﮕﺴـﺎران ز دﻧﻴـــــﺎ ﺷـﺪﻧﺪ‬ ‫درﯾﻐـــــﺎ ﭼﻪ زود از َﺑـﺮِ ﻣــــﺎ ﺷـﺪﻧﺪ‬ ‫ﯾﮑـﺎﯾﮏ ﺑﻪ ﺧـﻮاﺑﯽ ﮔـــــﺮان رﻓﺘـﻪ اﻧﺪ‬ ‫ﺑـﻪ ﻧـﻮﺑـﺖ از اﯾـﻦ ﺧـﺎﮐـﺪان رﻓﺘـﻪ اﻧﺪ‬ ‫ﭼﻨــﺎن دور ِ هﺴﺘﯽ ﻏـــــــﻢ ﺁﻟـﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻬـــــــﺎل ِ وﻃـﻦ ﺁﺑـﻴــــــﺎرﯼ ﮐﻨﻴـــــﻢ‬ ‫ﺑـﺮاﯼ وﻃـﻦ ﺟـﺎن ﻧﺜـــــــﺎرﯼ ﮐﻨﻴـــــﻢ‬ ‫ﻧﻴـﺎرﯾـــــﻢ ﮔـﺮدن ﺑﻪ دﺷﻤـﻦ ﻧـﻬﻴـــــﻢ‬ ‫ﺳــﺮ و ﺟـﺎن ﺧـﻮد ﭘـﺎﯼ ﻣﻴﻬـﻦ ﻧـﻬﻴــــﻢ‬ ‫ﺑﻴـــــــﺎ ﻣﻄــﺮب ﺁهﻨﮓِ ﺷـﺎدﯼ ﺑـﺰن‬ ‫ﺑﻪ ﺑﻨﻴـــــﺎدِ هـــــــﺮ ﻧﺎﻣُـــــﺮادﯼ ﺑـﺰن‬ ‫ﺑﺨـﻮان ‪ ،‬ﺗـﺎ ﮐﻪ دﻓـﻊ ِ ﻣﻼﻟـﯽ ﮐﻨﻴــﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﺸـﺮت دراﯾـﻦ ﺑـﺰم‪ ،‬ﺣـﺎﻟﯽ ﮐﻨﻴــﻢ‬ ‫ﮐﻪ دﻧﻴــــﺎ ﮔـﺬار اﺳـﺖ و ﻣـﺎ رهـﮕــﺬار‬ ‫ﭼـﻮ ﺁﺑﻴــﻢ و ﺟـﺎرﯼ در اﯾـﻦ ﺟـﻮﯾﺒـــــﺎر‬ ‫ﻧـﺪارم ﺳـــﺮِ ﮔﻔﺘـﮕـﻮ ﺑﻴـﺶ از اﯾـﻦ‬ ‫ﮐﻪ داﻧﻨـــــﺪﻩ ﯼ ﺗـﻮس ﮔﻔـﺖ اﯾـﻦ ﭼُﻨﻴﻦ‪:‬‬ ‫" زﺑـﺎد ﺁﻣـﺪﯼ‪ ،‬رﻓـﺖ ﺧـﻮاهﯽ ﺑﻪ َﮔـﺮد‬ ‫ﭼﻪ داﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗـﻮ ﭼـﻪ ﺧـﻮاهـﻨﺪ ﮐـﺮد ؟‬ ‫ﺑﻴـــــﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷـﺎدﯼ دهﻴــــﻢ و ﺧـﻮرﯾـﻢ‬ ‫ﭼـﻮ ﮔـﺎﻩِ ﮔـﺬﺷﺘـﻦ ﺑُـﻮَد ‪ ،‬ﺑﮕـــﺬرﯾـﻢ "‬

‫ﻓـــــــــﺮو ﻣـﺎﯾـﮕـﺎنِ ﻧـﮕـﻮﻧﺴــﺎر را‬ ‫ﺑﻪ ﺷـﻤﺸـﻴـﺮ ِﮐﻴـﻦ ﻣﺤـﻮ و ﻧـﺎﺑـﻮد ِﺑـﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﮐـﻮهـﯽ از ﺁﺗـﺶ درون‪ ،‬دود ِﺑـﻪ‬ ‫ﮔـﺮوهـﯽ ﮐﻪ ﺗـﺎزﯼ ﺗﺒــــﺎرﻧـﺪ و ﭘﺴـﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻣُـﻠﮏِ ﮐﻴــــــــﺎﻧﯽ ﻧﺸـﺎﯾـﺪ ﻧﺸﺴـﺖ‬ ‫ﺑـﺪ اﻧﺪﯾـﺶ ‪ ،‬ﺧﺼـــــﻢِ ﮐـﻮﯾـﺮﯼ ﻧـﮋاد‬ ‫ﺑﺒـــــﺎﯾﺴـﺖ دادن ﺳـــﺮش را ﺑﻪ ﺑـﺎد‬ ‫ﺑﻪ ﺿـﺤّﺎﮐﻴـﺎن‪ ،‬ﺟﻤــﻠﻪ ﯾـﻮرش ﺑـﺮﯾـﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻧـﺎﺑـﻮدﯼِ ﺧﺼـــــﻢ‪ ،‬ﮐـﻮﺷـﺶ ﺑـﺮﯾـﺪ‬ ‫ﺑـﻪ دﺳـﺘـﺎر ﺑﻨــــــــﺪان ِ اﯾـﺮان ﺳـﺘﻴـﺰ‬ ‫ﺑـﺮﺁرﯾـﺪ از ﭘـﺮدﻩ ﺷـﻤﺸﻴـﺮ ِ ﺗﻴــــــــﺰ‬ ‫ﺳــــﺮ ِ ﻧـﺎﺑـﮑـﺎرانِ ﻣﻴﻬـــﻦ ﻓـــــﺮوش‬ ‫ﺟــﺪا از ﺗـﻦ ﺁرﯾـﺪﺷـﺎن ﭘُـﺮ ﺧــﺮوش‬ ‫ﭼﻨــــــﺎن ﭘُـﺸﺘـﻪ از ﮐُﺸـﺘﻪ ﺷـﺎن ﺁورﯾـﺪ‬ ‫ﮐﻪ َوهﻤـﯽ ﮔـﺮان ﺑـﺮ ﺟﻬـــــﺎن ﺁورﯾـﺪ‬ ‫وﻃـﻦ‪ ،‬هﺴﺘﯽ وﻋﺸـﻖ و ﻧـﺎﻣـﻮسِﻣﺎﺳﺖ‬ ‫وﻃـﻦ ‪ ،‬ﻋـﺰّت و اوج ِ ﻗـﺎﻣـﻮس ﻣﺎﺳﺖ‬