S&a

Σήψη και Αλλοτρίωση (1) H Anna Karavana katevike apo ti skini stis 4 ta ksimerwmata kai katey8in8ike arga pros to kamarini tis, anoikse tin porta, ekleise tin porta kai me arges kiniseis ka8ise stin karekla mpros ston ka8refti tis mes sto mikro palio kamarini tis. “10 xronia egw ki esy, ka8refti, kai pote de mou apantises se osa se rwtisa, anais8ite…” eipe anastenazontas kai arxise na apendyetai ta rouxa tis dyskolis douleias tis. “ax ti travame ki emeis oi xoreytries…” anastenakse ksana ki evgale me prosoxi ta skoularikia tis, ka8arise to vary make-up kai ena, ena petakse apo panw tis ta rouxa pou tosoi andres akoumpoun ka8e vradia gia xari aytou tou amartwlou merokamatou. “me katantises moiraia, tis psyxis diaf8orea… Mitso Karakitso, 8a s’ekdiki8w mia mera, axriste! na min mporw kotzam gynaika na se steilw… exe xari to loukaniko sou, Mitso …” eipe skeptomeni tis fores pou tin kerase to nostimo loukaniko tou o Mitsos sto souvlatzidiko tou. Otan pia itan gymni, koitakse gia alli mia fora ston ka8refti to swma tis pou den emoiaze se tipota to swma tou koritsiou pou mpike se ayto to kamarini prin 10 xronia. “8a mou to kanei dwro arage o Mitsos ekeino to silikonato otan ginei proedros tis Enwsis Estiatorwn? Poso akomi na anteksei to kormi mou ton antagwnismo me tis Voulgares pou fernei to afentiko? Ax, Mitso, me flomwses me yposxeseis ki egw i treli se pisteyw… ti vlameni pou eimai…” Evale to foustanaki tis, forese ta sandalia tis, mazepse ta mallia tis kotso kai me nwxelika vimata vgike apo tin pisw porta eksw stin 8ermi nyxta aytou tou kaytou kalokairiou kai pire to dromo gia to spiti tis, exontas mesa tis tin elpida oti isws o Mitsos perasei mia voltitsa ap’to spiti tis afou teleiwsei ki ayto to vrady apo to magazi tou. “na mou’ferne kai kana loukaniko, pou m’exei kopsei lorda”, skeftike kai xa8ike mesa sti nyxta… (2) Me matia olo po8o kai 8aymasmo, tin eide na katevainei apo ti skini kai na xanetai. O Banias Trypokarydos, stin idia panta 8esi sto LoungeBar TsatraPatra, afise alli mia eykairia na milisei stin Anna Karavana na perasei anekmetalleyti. “Kai me8ayrio ksana sto dromologio” skeftike ka8ws ta gkarsonia arxisan na skoupizoun to magazi. Apo me8ayrio 8a ksanapairne to fortigo-psygeio tou patera tou kai 8a ksanapairne tous dromous tis Eyrwpis kanontas metafores kreatwn. “Ti egine, re Bania? 8a valeis kana xeraki? Panta teleytaios meneis, alla skoupa sto xeri pote ki oute mpourmpouar afineis! Pws 8a zisoume ki emeis?” ton rwtise peripaiktika o Mimis, to gkarsoni, kalo paidi, alla ligo xazo. “Den erxomai na dw ta moutra sou, Mimako, kai to service sou den einai kai 5 asterwn”, tou eipe kai sikw8ike apo ti 8esi tou, evale to sakaki tou kai afise to gnwsto trapeze pou ka8otan ka8e fora pou itan pisw stin poli meta apo dromologio. “E, nai” eipe o Mimis petwntas tou 2 garyfalla apo to patwma sti mouri “o kosmos to’xei toumpano ki es kryfo kamari! Viva Anna! Simasia de sou dinei, re!” O Banias tou petakse pisw ta garfyfalla kai me skepseis sto myalo tou, efyge apo to magazi. “prepei na vrw ta @rx!d!@ na tis milisw… Anna, Anna, gemizei to stoma mou me po8o san lew t’onoma sou, Anna… a, wraio ayto na to grapsw

kapou…” skeftike kai evgale mia xartopetseta apo tin tsepi tou ki ena stylo kai egrapse to stixaki pou 8a evaze stin akri mazi me ola ta alla pou eixe grapsei gia tin Anna. “ax, re Anna, 8elw na se kanw megalo asteri, Anna…” kai meta apo ayto afise to myalo tou na fantastei – gia alli mia fora – pws 8a itan ayti i prwti fora pou 8a milouse stin Anna. “egw pou de fovamai tipota panw katw stous skoteinous dromous tis Eyrwpis, na min exw ta karydia na ksestomisw mia kouventa s’ekeini… Ax, re Vania… pou katantises…” (3) “Ti kanei o prokomenos mas? Akomi koimatai?” ton akouse na leei anamesa se roufiksies apo ton kafe tou, enw ekeini etrive ton neroxyti na ka8arisei. “Pote den mporesa na kratisw manikiour s’ayto to spiti. Paradouleytra tou tosa xronia, ti katalava? Tosa lefta kai de xalalizei na me vgalei eksw. To mono pou ton noiazei einai oi xasapodouleies tou…” skeftotan i Poulxeria Trypokarydou, enw o syzygos tis 8ymios synexize na gkriniazei gia to gio tous. “Pali sta mpouzoukia itan x8es? Ekei ksodeyei ta lefta tou. De leei na pantreytei kai na noikokyreytei. Etoimo tou to exw to spiti, alla akomi edw ton exoume, na ton ntanteyoume”, elege o 8ymios, ka8ws anoige tin efimerida tou kai voleye ta podia tou panw sto trapezaki empros tou. “Mia xara prokomenos einai kai ta lefta pou vgazei me ton idrwta kai tin aksia tou as ta ksodepsei opou tou kanei kefi. Esy ti skazeis kai skazeis kai mena mazi?” ton rwtise kai skeftike “pali ta podia panw sto trapezi… ma kala, de me lypatai? Ax, Poulxeritsa, s’efage to proksenio, xazi! Pires gourouni sto saki kai milia den evgales. 8a’soun zwgrafos twra sto Parisi kai de 8a etrives ton palioneroxyti san douliko tou 8ymiou... as eixes myalo vevaia… to potami twra de gyrizei pisw…” skeftike kai afise enan anastenagmo apo ta xeili tis. “Ti anastenazeis esy? Kala de lew pou prepei na pantreytei? Eggonia de 8a doume emeis? Triantarise kai akomi den skeftetai sovara to gamo… Mipws einai…?” eipe kai stamatise otan eide ti gynaika tou na ton koitaei apeilitika me to syrmatenio sfouggaraki sto xeri. “Ti les? Ti ‘mipws einai’ o gios mas? Mia xara paidi einai, ola ta kala ta exei, min mou gemizeis to kefali me tis gkrinies sou...” eipe kai ksalafrwse i Poulxeria. “Lew na ton proksenepsoume me tin anepsia tou Karakitsou, tou souvlatzi. Wraia kopela, o,ti prepei gia nyfi mas” tis eipe kai sikw8ike apo ton kanape kai ksynontas ta @@ tou katey8in8ike pros to mpanio. “Nai, katestrepsa egw ti zwi mou kai ksexasa ta oneira mou, pou me proksenepsan me sena. De 8a to kanw kais to agori mou ayto” kseftike i Poulxeria kai afinontas mpouxtismeni ton neroxyti, evale sto mpriki na psisei kafe, na piei, na ksexasei. (4) “Me ap’ola to 8elete?” rwtise i Zinovia Karakitsou ton peinasmeno pelati, ekeinos egnepse katafatika, tou tylikse to souvlaki kai afou efyge masoulwntas kai apolamvanontas voulimika to edesma, ekeini emeine na koitazei to gyro na gyrna sti souvla. “Alli mia mera parea me ta souvlakia mou”, skeftike gyrizontas ta souvlakia panw sti sxara kai akougontas eksw ti vouh tis polis. O Mitsos eixe fygei gia to spiti prin 2 wres meta tin nyxterini tou vardia sto souvlatzidiko, i anipsia tis i Lidaksenia pou tous voi8ouse, ekove kremmydia kai ntomates ki ekeini kseklepse 2 lepta na skeftei ti zwi tis.

“O kahmenos o Mitsos, nyxterini vardia, kourazetai poly kai panta skeftetai tin oikogeneia tou… emena… ax, giati ta efere etsi i zwi mou kai de mporesa na tou xarisw paidia? Ton katalavainw pou pigainei eksw me tous filous tou apo tin Enwsi Estiatorwn… Ti na kanei o kahmenos me mena mera-nyxta? Exw ki egw tis files mou kai pinoume kafe kai paizoume kai kana xartaki, na mi vgei ki aytos pou idrwnei na mou prosferei tap anta? An den itan toso eksypnos, douleytaras kai kalos epixeirimatias poios kserei pws 8a imastan… Oloi milane gia ta souvlakia mas stin polh, doksa tw 8ew, apo pelateia eimaste kala” skeftike kai o epomenos peinasmenos kateftase. “2 kotosouvlakia parakalw”, tis eipe vgazontas tin apo ti sfaira twn skepsewn tis. “Me ap’ola ta 8elete?” ton rwtise kai epiase to hlektriko maxairi na kopsei to kreas… (5) “Pali arxisan na fwnazoun ta paidakia eksw kai i mama mou eipe na perimenw na gyrisei prwta an 8elw na vgw na paiksw. Pote 8a mou ma8ei tin wra i mama? Den kserw na diavazw to roloi. 8elw na to ma8w sta ellinika, na mi me koroideyoun ta alla paidakia, ta Ellinakia, kai na me lene “o Voulgaros, o Voulgaros”. 8elw na me fwnazoun me to onoma mou, Ivan. Ivan me lene kai 8elw na eimai opws ola ta alla paidakia. Kai i mama mou 8elw na na vrei mia douleia pou 8a douleyei ti mera, opws oles oi alles mamades, giati de 8elw na koimamai monos mou ki otan vlepw asxima oneira i mama na min einai edw. Oxi, 8elw na ginw megalos kai na min xreiazetai i mama na pigainei sti douleia, na ka8etai spiti kai na min kourazetai kai na tis fernw o,ti xreiazetai egw… a!... H porta!” “Mama!” fwnakse o eksaxronos Ivan Kazanwf, petaxtike apo to krevati tou kai etrekse kai xw8ike stin agkalia tis mamas tou Katrintza, pou gyrise spiti argotera ap’o,ti ypologize gia alli mia fora. (6) «Σου αρέσει το λουκάνικό μου, μωρό μου? Όπως πάντα, όπως πάντα... Το βλέπω,δε χρειάζεται να πεις τίποτα. Μη μου πνιγείς κιόλας» της έλεγε καθώς την κοιτούσε να καταβροχθίζει βουλιμικά το λουκάνικο που της κράτησε να της φέρει πεσκέσι, που ήξερε πως της αρέσει πολύ. «Τέτοια μου κάνεις και δε θα χωράω στα καινούργια συνολάκια που μου ράβει η Κατρίντζα για να φοράω αυτή τη σαιζόν στο μαγαζί» του είπε και κατάπιε το τελευταίο κρεμμυδάκι, σκούπισε το στόμα της και σκέφτηκε τι πολύ το λαχταρούσε αυτό το λουκάνικο και να τον δει τον Μήτσο της αυτό το πρωινό. Ήρθε και την ξύπνησε μες στον γλυκό τον ύπνο αυτό το πρωί, αλλά με τη γλύκα του και τη μυρωδιά από το λουκάνικο του τα συγχώρεσε όλα. «Τη βάζεις και σου ράβει την καημένη τη μετανάστρια; Δε της φτάνουν τα άλλα τα βάσανά της, έχει και σένα πάνω στο κεφάλι της;» «Μα εγώ να τη βοηθήσω θέλω τη δόλια. Έχει και εκείνο το έρμο αγοράκι να θρέψει. Τι να σου κάνει το νυχτοκάματο που της δίνει το αφεντικό...

Μην κοιτάς τι παίρνω εγώ, που και πάλι δεν είμαι και η Βίσση, αλλά είμαι η φίρμα, εγώ το κλείνω το πρόγραμμα» «Μα δεν ταγουδάει μόνο η Βουλγάρα, κάνει κι άλλα...» της είπε με νόημα στο μάτι και το χέρι στο μπούτι της. «Δεν είναι σαν τις συμπατριώτισσές της η Κατρίντζα, δεν κατέβηκε απ’τα βουνά. Ήταν μεγαλομοδίστρα στη Βουλγαρία, αλλά την έφαγε η μεταρρύθμιση βλέπεις και τώρα κάνει κονσομασιόν στους λιγούρηδες, που δε γυρνάει ούτε θηλυκή ακρίδα να τους κοιτάξει» του είπε και άφησε το χέρι του να ανέβει μέχρι το μπούστο της καθώς κοιτούσε έξω τον ήλιο να ξεπροβάλλει πίσω από τις πολυκατοικίες. «Εσύ, μωρό μου όμως, εσύ...» «Εγώ τι εγώ;» «Εσύ τη βάζεις κάτω τη Βουλγάρα...» της είπε και έκανε να μπάσει το χέρι του στα ... ‘ιδιαίτερα διαμερίσματά’ της. «Ναι, τη γυναίκα σου όμως δεν τη βάζω κάτω!» του είπε αγανακτισμένη, είχε αρχίσει να της έρχεται κι ένας γλυκός ύπνος μετά το φαγητό, τού’δωσε ένα μπατσάκι στο ατίθασο χέρι του και τον κοίταξε με θυμό στα μάτια. «Ε, πάλι γι’αυτό θα μιλάμε;» είπε κάνοντας άλλη μια προσπάθεια να προσεγγίσει το ‘κοκό’... αλλα εις μάτην! «Ευχαριστώ για το λουκάνικο, Μήτσο, αλλά δεν εξαγοράζει σεξ αυτή τη στιγμή. Γιατί δεν πας να το κάνεις με τη γυναίκα σου; Ε;» «Πάλι γίνεσαι παράλογη, Άννα... Μην εξάπτεσαι...» «Πώς να μην εξάπτομαι; Πώς να μην εξάπτομαι; Έρχεσαι πρωί-πρωί και με ξυπνάς και με αντάλλαγμα ένα λουκάνικο θες να ξεχάσω το γεγονός ότι έρχεσαι όποτε σου γουστάρει για να κάνεις το κέφι σου και να φύγεις και να πας πίσω στη γυναίκα σου; Τι χαζή που είμαι, Θεέ μου.... Τι χαζή!!!» «Μη μιλάς έτσι, Άννα... Παραφέρεσαι...» «Παραφέρομαι; Δε με λυπάσαι εμένα, 33 χρονών γυναίκα, να περιμένω πότε θα σου καπνίσει εσένα να έρθεις να με γλυκάνεις λίγο, που πρέπει να κάνω τη γλυκιά και τη μοιραία στους ανώμαλους κάθε βράδυ λες και είμαι πουτάνα, κι όχι μια καλλιτέχνιδα και μετά όταν θέλω κάποιος να μου φερθεί σα γυναίκα, σαν άνθρωπο με καρδιά, να έχω εσένα, που...» «Τι, δε σου φέρομαι καλά εγώ, ρε Άννα; Τι παράπονο έχεις από μένα; Τα καλύτερα υφάσματα δε σου αγόρασα για τα φορέματα σου; Τα καλύτερα παπούτσια και κοσμήματα σαιζόν μπαίνει, σαιζόν βγαίνει; Εγώ...» «Εσύ, εσύ, κύριέ μου, πότε θα αφήσεις τη γυναίκα σου, αν είσαι εσύ που κάνεις τόσο μεγάλα πράγματα για μένα; Παιδιά, σκυλιά δεν έχετε, τι διάολο κάθεσαι μαζί της αν εμένα με αγαπάς τόσο πολύ; Εκτός κι αν...» είπε η Άννα με τη φωνή της να σπάει. «Εγώ... εγώ... σε...» «Ούτε να το πεις δεν μπορείς, βρε άτιμε, ούτε να το πεις, κι ας είναι και ψέμα!» είπε μέσα σε δάκρυα και αγανάκτηση και μη θέλοντας να τον βλέπει και να τον ακούει άλλο, τον έσπρωξε μέχρι την πόρτα και του την έκλεισε στη μούρη. «Δεν πρέπει να τον ξαναφήσεις να σε κοροιδέψει, Άννα... Όχι! Μέχρι εδώ ήτανε...» είπε στον εαυτό της, σύρθηκε μέχρι το κρεβάτι και αποκοιμήθηκε... (7) Με την τσίμπλα στο μάτι και καμία όρεξη να σηκωθεί από το κρεβάτι, ο Βάνιας έμεινε λίγο ακόμη σκεπτόμενος το όνειρο που είδε. Ήταν λέει αυτός και η Άννα σε ένα πανηγύρι και κάποιος ήθελε να περάσει κολάρο

στο λαιμό της Άννας και να την γυρνάει σαν αρκούδα, ενώ εκείνη έπρεπε να τραγουδάει και να χορεύει για να κάνουν οι άλλοι κέφι. Εκείνος δεν ήξερε τι να κάνει, δεν μπορούσε να κουνηθεί, δεν μπορούσε να πάει και να δείρει τον κακό άνθρωπο και τον έβλεπε να την κακομεταχειρίζεται, ενώ η Άννα παρέμενε αδύναμη και ανήμπορη να αντιδράσει και έκανε τα θελήματά του. Κι ο Βάνιας ήταν ένας από αυτούς στο πλήθος που έβλεπε την Άννα να χοροπηδάει, και όλοι γύρω του χειροκροτούσαν, επευφημούσαν την Άννα, επικροτούσαν το χορό και το τραγούδι της κι ο κακός άνθρωπος τραβούσε το χαλινάρι και την έσερνε σε άλλη παρέα και έβγαζε το καπέλο του για να μαζέψει τον οβολό του. «Πολύ παράξενο όνειρο», σκέφτηκε και αισθάνθηκε κάπως βαριά μέσα του, θά`ταν και τα σουβλάκια που έφαγε στον Μήτσο τον Καρακίτσο, αφού έφυγε απο τα μπουζούκια το ξημέρωμα. «Πρέπει να σημαίνει κάτι. Θα το σκεφτώ σήμερα λίγο καλύτερα και δεν έχει σουβλάκι σήμερα, γιατί νιώθω σαν να έφαγα μπετόν. Μα καλά, τι βάζει στα σουβλάκια του αυτός ο Μήτσος;» σκέφτηκε, αναστέναξε και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Στο καθιστικό βρήκε τη μάνα του να πίνει το καφεδάκι της ακούγοντας ραδιόφωνο. «Καλημέρα, ρε μάνα! Τι χαμπάρια;» «Καλημέρα! Καλά, καλά... Πάλι εξω ήσουν χθες και ο πατέρας σου γκρίνιαζε πάλι» «Δικαίωμα δεν έχει κανένα να γκρινιάζει. Από πάνω του τρώω που βγαίνω έξω; Να μη βγω να ξεσκάσω κι εγώ;» «Το ξέρω, το ξέρω, του το είπα... Θέλει να σε προξενέψει λέει...» «ΤΙ;;;;» «Ξέρω... Δε συμφωνώ, αλλά σου το λέω, γιατί μόλις σε βρει, αυτό θα σου πει και σε προετοιμάζω...» «Τι τρέλες είναι αυτές! Δεν έχει καταλάβει ότι δε ζούμε πλέον στην εποχή του;» «Εγώ με το μέρος σου είμαι, αλλά ξέρεις τι πεισματάρης και αυταρχικός είναι άμα θέλει» «Καλά, ο μπαμπάς ζει στην κοσμάρα του.. Και ποια είναι η τυχερή που έχει στο μυαλό του; Δεν μπορεί να τα λέει έτσι. Σίγουρα έχει καταστρώσει ολόκληρο σχέδιο» «Ναι... Η... η ανεψιά του Καρακλιτσου του σουβλατζή είναι...» «Ποιά; Αυτό το ξωτικό; Τι να την κάνω εγώ επειδή κανείς άλλος δεν την παίρνει; Δεν κάνω ψυχικά εγώ» «Εσύ κοίτα να του ξεκαθαρίσεις πως θα κάνεις αυτό που θέλεις. Και μην αποκλείεις τίποτα, μπορεί και να σ`αρέσει η κοπέλα» «Ε; Την είδες και μιλάς; Τέλος πάντων, δεν πρόκειται να σκεφτώ τίποτα. Δεν θα κάνω αυτό που θέλει, απλά και μόνο επειδή έτσι θέλει να γίνει» «Αυτό σου λέω κι εγώ, αγόρι μου. Να κάνεις αυτό που θες. Μην αφήσεις κανέναν άλλο να αποφασίσει για σένα. Μ`ακούς;» «Ακούω, ακούω... Μου κάνεις έναν καφέ τώρα να ξυπνήσω; Άντε, κι όταν τον φτιάξεις, να σου πω κι ένα όνειρο που είδα, να μου το εξηγήσεις, εσύ που ξέρεις τα πολλά κι ο νους σου κατεβάζει...» της είπε και βολεύτηκε στον καναπέ να διαβάσει την εφημερίδα. (8) Με περισσό χαμόγελο και ευδιάθετος ο Θύμιος Τρυποκάρυδος μπήκε στο σουβλατζίδικο του Μήτσου Καρακίτσου, την ώρα που η Ζηνοβία γύριζε

για εκατομμυριοστή φορά τα σουβλάκια στη σχάρα, έκοβε κρέας από το γύρο, έψηνε τις πίτες και σέρβιρε άλλον ένα πελάτη, όλα ταυτόχρονα... «Καλημέρα, κυρία Ζηνοβία» «Ω, καλημέρα κύριε Θύμιο! Πώς κι απ’τα μέρη μας;» του απάντησε η Ζηνοβία, ξεπάστρεψε τον πελάτη με άλλο ένα χαμόγελο, πήρε και το μπουρμπουάρ της, και αποκαμωμένη στήριξε τα χέρια στον πάγκο εμπρός της να πάρει μια ανάσα. «Βλέπω από πελατεία πάτε καλά, κυρία Ζηνοβία, ε;» «Ναι, δόξα τω Θεώ, παράπονο δεν έχουμε εγώ κι ο Μήτσος, όλα πάνε κατ’ευχήν» «Σκληρή δουλειά, ε; Αλλά έχετε και την ανηψιά σας να σας βοηθάει... Είστε τυχερή» είπε ο Θύμιος και χαμογέλασε συνεσταλμένα στη Ληδαξένια που εκείνη τη στιγμή καθάριζε τα τραπεξάκια και τις καρέκλες. «Ναι, νά’ναι καλά το κορίτσι, βοηθάει όσο μπορεί το θείο και τη θεία της» «Προκομένο κορίτσι, ε; Όχι σαν άλλα παιδιά που τρώνε τα λεφτά των γονιών τους στις καφετέριες...» είπε και ξαναχαμογέλασε στη Ληδαξένια, που είχε αρχίσει να παραξενεύεται και τέλειωσε γρήγορα-γρήγορα το σκούπισμα και εξαφανίστηκε να πάει να καθαρίσει τις τουαλέτες. «Ναι, ναι, έχει καλούς γονείς και τη μεγαλώσανε σωστά... Δε μας είπατε τι θα πάρετε, κύριε Θύμιο...» τον ρώτησε προσπαθώντας να αλλάξει θέμα σ’αυτή τη διόλου απροσδόκητη συζήτηση. «Α, εγώ για μια καλημέρα πέρασα και αν πετύχαινα και τον κυρ-Μήτσο, να συζητούσαμε εκείνη την ιδέα που είχα...» «Ποια ιδέα;» «Ε, να μπίζνες, κυρία Ζηνοβία μου, μπίζνες... Έχω μια ιδέα για μεγάλες μπίζνες και ήθελα να δω τι θά’λεγε και ο κυρ-Μήτσος...» «Μάλιστα... Τι ιδέα δηλαδή; Πρωτότυπη;» «Ε, αν δεν ήταν πρωτότυπη θα το συζητούσα νομίζετε;» της απάντησε και της φάνηκε να κορδώνεται. «Και τι ιδέα είναι αυτή αν επιτρέπεται; Πείτε μου, είναι σαν να μιλάτε στον Μήτσο. Αφεντικά είμαστε κι οι δύο εδώ μέσα» του είπε και βλέποντας στο πρόσωπό του μια διστακτικότητα, της κακοφάνηκε. ‘Τι πράμα κάτι άντρες που νομίζουν ότι οι γυναίκες είμαστε για να κάνουμε τις δούλες μόνο. Ο Μήτσος μου ευτυχώς δεν είναι έτσι’ σκέφτηκε και χαμογελώντας του με δυσκολία, τον ενθάρρυνε με τα μάτια της να της πει ‘το μυστικό’. «Ένα μόνο θα σας πω, κυρία Ζηνοβία μου, και μόνο στον κυρ-Μήτσο να το πείτε» «Τι, κύριε Θύμιο;» «Γεμιστό κοτολουκάνικο», της είπε όλο περηφάνια, ξανακορδώθηκε και αφού αντάλλαξαν χαιρετούρες, έφυγε από το μαγαζί. Μόλις πήρε χαμπάρι η Ληδαξένια ότι ο Θύμιος είχε φύγει, βγήκε από την κρυψώνα της και ρώτησε τη θεία της με απορία στα μάτια. «Τι φρούτο είναι αυτός ο κύριος Θύμιος;» «Κρεατέμπορας, Ληδαξένια, από αυτόν παίρνουμε τα κρέατά μας», της απάντησε στριφογυρίζοντας το ‘γεμιστό κοτολουκάνικο’ στο μυαλό της. «Ανώμαλος είναι; Τι με κοίταζε και χαμογελούσε τόση ώρα; Αγριεύτηκα...» «Μη λες τέτοια πράγματα, κορίτσι μου! Δεν τον ξέρεις τον κύριο Θύμιο. Οικογενειάρχης άνθρωπος, τον ξέρουμε χρόνια...» της είπε, αλλά μέσα της κι η ίδια παραξενεύτηκε από τα βλέμματα του κυρ-Θύμιου και αν αυτό επαναλαμβανόταν... όλα στη γυναίκα του!

(9) «Τι άλλο παιχνίδι θες να παίξεις με τη μαμάκα, αγόρι μου;» «Κυνηγητό, μαμά, κυνηγητό! Σαν τα παιδάκια έξω στο δρόμο!» της είπε με ενθουσιασμό ο Ιβάν. «Δεν έχουμε χώρο εδώ μέσα για κυνηγητό, αγόρι μου...» του είπε η Κατρίντζα, προσπαθώντας να μην του χαλάσει τη διάθεση, «αλλά αύριο μπορείς να βγεις έξω και να παίξεις με τα άλλα παιδάκια κυνηγητό. Η μαμά είναι μεγάλη για τέτοια παιχνίδια...» «Ναι μαμά, αλλά εσύ δε μου είπες να περιμένω πρώτα να γυρίσεις το πρωί και μετά να βγαίνω στο δρόμο;» «Ναι, Ιβάν, αλλά ήρθε το καλοκαίρι τώρα και δε θέλω να μένεις μέσα στο σπίτι όταν όλα τα άλλα παιδάκια είναι έξω και παίζουν. Να βγαίνεις να παίζεις μαζί τους και να γίνετε φίλοι, εντάξει;» «Και η μαμά δε θα θυμώσει;» της είπε ο Ιβάν ναζιάρικα. «Όχι, η μαμά σε αγαπάει και θέλει να κάνεις παρέα με τα άλλα παιδάκια και να μάθεις καλά ελληνικά και να μιλάς όπως κι εκείνα» «Και τις κακές λέξεις, μαμά;» τη ρώτησε. «Όχι, οι κακές λέξεις είναι για τα κακά παιδιά. Είσαι εσύ κακό παιδί;» «Όχι... Εγώ θέλω να είμαι καλό παιδί» «Μπράβο, αγόρι μου», του είπε και σκέφτηκε ότι σε λίγο θα ερχόταν η συνάδελφός της η Άννα Καραβάνα για να κάνουν πρόβα τα φορέματα που της ράβει. Πάλι καλά που ήταν ένας άνθρωπος που της θύμιζε ότι είναι μοδίστρα, ένας άνθρωπος που ήξερε ότι είχε κι άλλα ταλέντα εκτός από τα μακριά της πόδια, τα γυαλιστερά καστανά της μαλλιά και τα πράσινα μάτια της, για τα οποία δε δούλεψε ποτέ, αλλά ήταν τα μόνα που είχε εδώ στην ξενιτιά, σ’αυτή την παράξενη χώρα την Ελλάδα. Εδώ που αυτά τα ταλέντα και μόνο μπορούσαν να της δώσουν δουλειά, για να μπορέσει να δώσει στο γιο της ό,τι χρειαζόταν... σχεδόν. Έναν πατέρα ήθελε να του δώσει του Ιβάν, αλλά αν ήταν σαν τον φυσικό του πατέρα, τότε... να της λείπει. «Μαμά, γιατί δουλεύεις τα βράδια; Η μαμά του Βασιλάκη δουλεύει το πρωί. Και του Σταύρου η μαμά δε δουλεύει καθόλου. Εσύ γιατί;» τη ρώτησε με μια ανάσα ο γιος της, βγάζοντάς την από τις σκέψεις της. ‘Τι ψέμα να του πω τώρα; Τι να του πω... αχ, τι να του πω...’ αστραπιαίες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό της. «Η μαμά δουλεύει σε μια φάμπρικα τα βράδια γιατί της δίνουν περισσότερα λεφτά από το να δούλευε το πρωί, γιατί άλλες μαμάδες σαν του Βασιλάκη και του Σταύρου δε θέλουν να πάνε να δουλέψουν το βράδυ και έτσι τη μαμά την πληρώνουν περισσότερο, για να μπορεί να αγοράζει στον Ιβάν ό,τι τραβάει η ψυχή του» Και μόλις που τέλειωσε την πρότασή της, και είδε και τα μάτια του Ιβάν να χαμογελούν, χτύπησε το κουδούνι. Ήταν η Άννα, αλλά, πριν την μπάσει στο σπίτι, την προειδοποίησε να μην της ξεφύγει τίποτα μπροστά στον Ιβάν για τη δουλειά, γιατί είναι αετός και τα πιάνει όλα, κι ας μην μιλάει καλά ελληνικά ακόμη. «Φάμπρικα θες, φάμπρικα θα πω» της είπε η Άννα και μπαίνοντας στο σπίτι είδε το πιο γλυκό προσωπάκι στη ζωή της. «Καλέ, τι άγγελος είναι αυτός! Αχ, να τον χαίρεσαι, Κατρίντζα μου, αγγελούδι, αγγελούδι!» της είπε όλο χαρά και του άφησε ένα ρουφηχτό φιλί στο μαγουλάκι. «Τι είναι ‘να τον χαίρεσαι’, Άννα; Τι θα πει;» «Θα πει να’ναι καλά το αγγελούδι σου και να χαίρεσαι που τον έχεις, με κατάλαβες;»

«Ναι, τόσο καταλαβαίνω. Έχετε κάτι πράματα εσείς οι Έλληνες και λέτε κάτι παράξενα που δεν καταλαβαίνω ακόμη...» «Δεν πειράζει... Είναι σκέτος άγγελος όμως... Αχ, εγώ πότε θα γινω μάνα;» «Βάσανα, Άννα, βάσανα τα παιδιά και ανησυχίες!» «Ναι, βάσανα και ανησυχίες έχω κι εγώ, παιδί δεν έχω... Πόσα παραπάνω βάσανα να μου δώσει ένα παιδί;» της απάντησε η Άννα μην μπορώντας να πάρει τα μάτια της από τον Ιβάν που έβλεπε τηλεόραση, πριν μπουν στο ‘ατελιέ’ της Κατρίντζας για την πρόβα τους. (10) «Και ένα τελευταίο για απόψε, λίγη ακόμη καψούρα για καρδιές που ξέρουνε να πονάνε από μια συνάδελφο που ξέρει από αυτά», την άκουσε να λέει ο Βάνιας από το γνωστό τραπέζι, πριν αρχίσει με πάθος να τραγουδάει ‘με ποιο δικαίωμα σε πήρε από μένα και ποια θυσία, ποια θυσία έχει κάνει αυτή για σέέέέέέέέέέέέέέένααααααααααα’ με τα γαρύφαλλα να φεύγουν ποτάμια από τα χέρια του και να προσγειώνονται στα πόδια της, μαζί με τα γαρύφαλλα όλων των άλλων μεθυσμένων θαμώνων, που ήθελε να τους πετάξει έξω με τις κλωτσιές για αυτά που της φώναζαν ‘Γεια σου, Άννα, με τα μάτια σου τα πλάνα... Άννα, σκότωσε μας, κοπελάρα μου... Άννα, τι μας έκανες κι απόψε...’ και άλλα τέτοια κακόγουστα που ήθελε να τους βουλώσει το στόμα με τα γαρύφαλλα, να μην ξαναρθρώσουν λέξη προς την Άννα και να πάψουν να σκέφτονται αυτά που ήταν σίγουρος ότι σκεφτόντουσαν, οι αναίσθητοι, που δεν μπορούσαν να δουν το ταλέντο της και να αισθανθούν ό,τι αισθανόταν αυτός ακούγοντας τη φωνή της. Αυτά σκεφτόταν στο δρόμο για τα καμαρίνια και αφού ο Μίμης, το γκαρσόνι, καλό παιδί, αλλά χαζό, τού’γνεψε ότι η Άννα είχε μόλις μπει στο καμαρίνι της και τού’κλεισε το μάτι με νόημα και τώρα ήταν μια αναπνοή από την πόρτα, τη χτύπησε δειλά, αφού έκανε πρόβα μέσα του άλλη μια φορά τα λόγια που θα της έλεγε. «Ναι, ποιός είναι;», ακούστηκε η φωνή της από την άλλη μεριά της πόρτας, εκείνος δεν είπε τίποτα, του είχε δεθεί κόμπο η γλώσσα ‘χέστη! μίλα ρε!’ είπε στον εαυτό του να πάρει μπρος, όταν η πόρτα άνοιξε και την είδε εκεί μπροστά του, έτσι ξαφνικά. «Ναι, τι θέλετε; Γιατί δεν απαντάτε που ρωτάω τόση ώρα;» τον ρώτησε φανερά ενοχλημένη και τον έκανε να καταπιεί τη γλώσσα του.. άλλη μια φορά. «Ε, δεσποινίς Καραβάνα, εγώ... να σας συγχαρώ ήθελα για το πρόγραμμα» της είπε μισοκοιτάζοντας και προσπαθώντας να τελειώσει την πρότασή του, προσπαθώντας να αντισταθεί στη γη που ήθελε εκείνη τη στιγμή να τον καταπιεί. «Α... ναι, πως... ευχαριστώ... ξέρετε... ευχαριστώ, περάστε μέσα» του είπε η Άννα και η ίδια έκπληκτη με τα λόγια του, άνοιξε την πόρτα της να του αφήσει χώρο να περάσει μέσα στο καμαρίνι της. Περνώτας μέσα είδε τα φορέματα της και τα παπούτσια της σπαρμένα σε καρέκλες και στο πάτωμα, και έκανε δυο βήματα μέσα στο δωμάτιο πριν εκείνη πάρει και πετάξει 2-3 φορέματα από τη μια καρέκλα στην άλλη και του τη προσφέρει να καθίσει. «Παρακαλώ, καθίστε. Συγγνώμη που είναι ακατάστατα εδώ μέσα. Δεν έχω συνηθίσει σε επισκέψεις μετά το πρόγραμμα και...» σταμάτησε κι εκείνη, δεν ήξερε τι να πει, τόσο απροσδόκητη ήταν αυτή η επίσκεψη, την ξάφνιασε.

«Να σας πω ότι εγώ είμαι εδώ όποτε γυρνάω στην Ελλάδα από τα ταξίδια με το ψυγείο του πατέρα μου... ε... μεταφέρω κρέατα... ε... θέλω να πω, όποτε είμαι εδώ, έρχομαι να σας δω, να σας ακούσω, να ακούσω να τραγουδάτε όλα αυτά τα τραγούδια, δεσποινίς Άννα...» της είπε και με μεγάλο θάρρος μέσα του την κοίταξε στα μάτια και της χαμογέλασε. Είδε πως κι εκείνη το ίδιο τρακαρισμένη ένιωθε, δεν ήξερε τι να του πει. Τον κοίταζε βουβή. «Αχ, θα θέλατε και αυτόγραφο... Δεν έχω ξέρετε, αλλά μπορώ να σας υπογράψω όπου αλλού θέλετε... δηλαδή αν έχετε χαρτί και στυλό, ευχαρίστως να σας γράψω μια αφιέρωση...», του είπε, ψάχνοντας για χαρτί και στυλό πάνω στο τραπεζάκι, αλλά χωρίς επιτυχία. «Δεν πειράζει, δεν ήρθα για αυτόγραφο. Ήθελα μόνο να σας πω ότι σας θαυμάζω, θαυμάζω τη φωνή σας και τον τρόπο που τραγουδάτε και αυτό μόνο ήθελα να σας πω...», είπε σχεδόν περήφανα που κατάφερε και έλυσε τον κόμπο στο στόμα του. «Ευχαριστώ πολύ... το όνομά σου... σας.. δε μου είπατε~ «Βάνιας» «Νά’σαι καλά, βρε Βάνια... Μου έφτιαξες το βράδυ, αλήθεια, αλήθεια...» του είπε σχεδόν συγκινημένη και τον είδε να σηκώνεται να της ψελλίζει ένα ‘ευχαριστώ πολύ, ευχαριστώ’ και να βγαίνει διακριτικά από το δωματιάκι της, που ξαφνικά έμοιαζε πιο φωτεινό, πιο χαρούμενο. «Να και ένας άντρας που θέλει απλά να μου μιλήσει κι όχι να μου πιάσει το μπούτι με τη μία...» (11) «Πώς μπορούν να είναι τόσο κρύα τα πόδια σου χειμώνα-καλοκαίρι, βρε Πουλχερία; Μπούζι, με πάγωσες!» της είπε ο Θύμιος και τραβήχτηκε λίγα ακόμη εκατοστά μακριά της στο κρεβάτι τους για άλλη μια νύχτα. «Να πας να κοιμηθείς στον καναπέ, αν τα πόδια μου είναι κρύα. Από κει δε θα τα αισθάνεσαι», του είπε και του γύρισε την πλάτη. ‘Τόσα χρόνια εδώ να του μεγαλώσω το παιδί, να του κρατάω το σπίτι καθαρό, για να γυρνάμε τώρα την πλάτη ο ένας στον άλλο... Αχ, πώς γίναμε έτσι... Τι της ήθελα εγώ τις παντρειές... Ντιπ χαζή ήμουν, την πίστεψα την άχρηστη την προξενήτρα και να τι τρώω στα μούτρα...’ σκεφτόταν η Πουλχερία πριν της διακόψει τις σκέψεις ο Θύμιος, που ήθελε να κάνει και συζήτηση μετά από τέτοια ατάκα. «Καλή κοπέλα αυτή η Ληδαξένια. Και όμορφη...» «Με ή χωρίς τα γυαλιά σου;» «Μην ειρωνεύεσαι. Άσχημη θα του έπεφτε του Βάνια;» «Άσχημη δε θα έπεφτε μόνο σε τυφλό.» «Μη γίνεσαι κακιά, Πουλχερία! Τι σου έκανε το κορίτσι;» «Είδες που με φέρνεις με τα καμώματά σου να κακολογώ ξένο κόσμο; Αλλά, αν σου μπει κάτι στο μυαλό, δε σου αλλάζει κανείς τη γνώμη. Δεν κάνει ο κόσμος προξενιά τη σήμερον ημέρα, Θύμιο... Μην κοιτάς εμάς... Άλλαξαν οι καιροί» «Γιατί; Μας χάλασε εμάς που μας προξενέψανε;» «Εσένα σίγουρα δε σε χάλασε, βρήκες την παραδουλεύτρα σου, σού’κανε κι ένα γιο δυο μέτρα, γιατί να σε χαλάσει;» «Λες ό,τι θες τώρα... Όρεξη που την έχεις βραδιάτικα, Πουλχερία...» «Εσύ δε μου έπιασες την κουβέντα, χριστιανέ μου; Άρχισες να ξεκουτιένεις μου φαίνεται... Δεν έχω καμιά όρεξη να προξενέψω το γιο μου με καμία, σου το ξαναείπα και το ξαναλέω, αλλά εσύ το βιολί σου! Μήπως ακούς κανένα; Δε βλέπεις δυο σπιθαμές από τη μύτη σου... Και

εντάξει, εγώ να πεις δεν είχα μυαλό, αλλά δε θα αφήσω και το γιο μου να πέσει στον ίδιο λάκκο με μένα, επειδή έτσι το θες εσύ... Όχι, κύριε Θύμιο...» «Άρχισες πάλι τη μουρμούρα, Πουλχερία, και είναι αργά...», της είπε πριν αρχίσει να ροχαλίζει σαν μανιασμένο τρένο. ‘Πόσο καιρό έχει να με αγγίξει, ο αναίσθητος... Δεν έχω εγώ ανάγκες; Να μην πάρω κι εγώ μια αποζημίωση που ακούω το ροχαλητό του κάθε νύχτα;’ είπε μέσα της και τού’δωσε μια σπρωξιά να αλλάξει πλευρό. «Ροχαλίζεις, Θύμιο...» «Μμμμ...» (12) «Καλώς τον... Γιατί τέτοια μούτρα, Μήτσο μου; Όλα καλά;» «Πιάσε μου μια μπύρα, ρε Ζηνοβία, και με περιμένει άγρια βάρδια...» της είπε απότομα ο Μήτσος Καρακίτσος και πιάνοντας το κουτάκι μπύρα που του έδωσε η γυναίκα του, κατέβασε το μισό με τη μία. «Μην πίνεις έτσι, Μήτσο μου... Θα σε πάρει ο ύπνος πριν πάει δώδεκα» του είπε και ήρθε πιο κοντά του. «Είσαι καλά, Μήτσο; Δε μου φαίνεσαι καλά...» «Μια χαρά είμαι. Πήγαινε εσύ να ξεκουραστείς και άσε με εμένα, εντάξει;» της είπε πάλι απότομα κι εκείνη μη θέλοντας να του δώσει άλλη αφορμή, πήρε τα πράγματά της, του είπε ένα ‘γειά’, που έμεινε χωρίς απάντηση, και έφυγε για το σπίτι. Εκείνος κατέβασε με μια δεύτερη μεγάλη γουλιά το κουτάκι μπύρα στο στόμα του, το στράγγιξε και άνοιξε ένα ακόμη. «Πάλι καλά που έχω και τις μπύρες και κάτι γίνεται...» σκέφτηκε ενώ σέρβιρε τις ορδές πεινασμένων για ένα ακόμη βράδυ, με τη μπύρα πάντα κοντά-κοντά, για γουλιές σωτηρίας. «Τι την έπιασε και αφηνίασε σήμερα; Τι ρεζιλίκι να με πετάξει έτσι από το σπίτι της σαν την τρελή... Έτσι ξαφνικά, χωρίς λόγο... Της έθιξα τη Βουλγάρα και δεν της άρεσε; Τι της έκανα;» Τέτοιες ερωτήσεις γυρνούσαν και ξαναγυρνούσαν μέσα στο κεφάλι του όλη τη νύχτα, καθώς άλλαζε τη σούβλα, καθώς γέμιζε με τζατζίκι τα σουβλάκια, καθώς έβαζε τα λουκάνικα στα ψωμάκια... «Αχ, τα λουκάνικα... Θα σου λείψει το λουκούμι το λουκάνικό μου, Αννούλα, αλλά όταν πεινάσεις εσύ, δε θά’χει μείνει τίποτα για σένα... Μ’έπαιξες λάθος, Αννούλα. Αν ήθελες να με ταπεινώσεις έτσι για να με έχεις να με κάνεις ό,τι θέλεις, διάλεξες λάθος άντρα... Δεν γίνεται σκυλάκι ο Μήτσος ο σουβλατζής. Όχι για σένα και όχι για καμία. Ούτε για τη Ζηνοβία δεν έγινα έτσι, για σένα θα γίνω;» Καθώς τα κουτάκια της μπύρας έπεφταν ένα-ένα άδεια μες στον τενεκέ και ο Μήτσος ένιωθε πιο χαλαρός και έκανε όλο και πιο πολλά αστεία με τους πελάτες του – πότε πιο διακριτικά, πότε πιο χοντροκομμένα – όλο και πιο πολλές σκέψεις έμπαιναν και έβγαιναν μες στο μυαλό του. «Και τι θα κάνει τώρα χωρίς εμένα; Θα καταλάβει την αξία μου, θα δει τι άντρας ήταν ο Μητσάρας γι’αυτή και θα έρθει να με παρακαλέσει, αλλά Αννούλα, δεν έχει χάρες... Του φέρθηκες έτσι του Μήτσου, δεν το ξεχνάει... Όχι για τα πόδια σου, όχι για τα μάτια σου, όχι για τα φιλιά σου... Α, ρε Άννα, τι γυναίκα που είσαι... Να σε κοιτάζουν σαν τα ληγούρια όλοι στο μαγαζί και να σε έχω εγώ μόνο στο κρεβάτι μου... Ούτε η γυναίκα μου δε μ’έχει καταλάβει όπως με ξέρεις εσύ στο κρεβάτι... Άννα, με τις ομορφιές σου...»

«Τι θα γίνει, ρε μάστορα, θα μας το δώσεις το λουκάνικο να πάμε κι εμείς σπίτι μας ή να πάμε να το πάρουμε απ’τον απέναντι;» τον ξύπνησε από τον ‘τυφώνα Άννα’ που έκανε επίθεση μες στο κεφάλι του. «Όχι, ρε φιλαράκι, αφαιρέθηκα για λίγο.. Έτοιμο το λουκάνικο όπως το ζήτησες...» «Ντάξει, αλλά αν δε το πας το νυχτερινό, μην το κάνεις, ρε μάστορα... Κι εμείς ξέρεις πεινάμε, δεν ερχόμαστε εδώ για χασομέρι...» του είπε ο πελάτης – που έχει πάντα δίκιο – και με το λουκάνικο ανά χείρας και εντός στόματος έφυγε από το μαγαζί. «Αμ, το πάω το νυχτερινό, αλλά τι να κάνω πού’χω εκείνη στο μυαλό... Τι κάθεσαι και σκέφτεσαι, ρε Μήτσο... Πούλησες όσο πούλησες, κλείσ’το το ρημάδι και πάνε για ύπνο... Πήγαινε στη γυναίκα σου... Τι τις ήθελες τις περιπέτειες... Αχ, ρε Άννα... Πώς να τα ξεχάσω τα όμορφά σου, ρε Άννα...» σκεφτόταν καθώς συμμάζευε το μαγαζί, κλείδωνε τις πόρτες και κατέβαζε τα ρολά. «Πήγαινε στη γυναίκα σου τώρα και βλέπεις πως πάει, Μητσάρα...» (13) «Είσαι καλά, Άννα;» ρώτησε η Κατρίντζα την Άννα λίγο πριν της πει ‘καληνύχτα’ κι αυτό το βράδυ. Της έμοιαζε λίγο χαμένη, λίγο ονειροπόλα, λίγο σαν να μην ήξερε πού βρισκότανε. «Καλά είμαι, Κατρίντζα, αλλά πολύ κουρασμένη και θέλω να πάω σπίτι» «Άντε τότε, κοπέλα μου, θα μείνεις να καθαρίσεις το μαγαζί μαζί με τα γκαρσόνια; Πήγαινε να ξεκουράσεις το κορμάκι σου...» Η Άννα της έγνεψε θετικά, είπαν τις καληνύχτες τους και η Κατρίντζα βγήκε έξω στη νύχτα. Εκείνος την περίμενε μέσα στη μαύρη Mercedes του που γυάλιζε στο μικρό αυτοσχέδιο πάρκιν στο διπλανό χωράφι. Της έκανε νόημα αναβοσβήνοντας τα φώτα, λες και είχε κι άλλα αυτοκίνητα τριγύρω, και εκείνη παίρνοντας βαθιά ανάσα κατευθύνθηκε προς το αποψινό της ξημεροκάματο. «Θεέ μου, φύλαγε μέ απ’τους ανώμαλους και φύλαγε τον Ιβάν. Ιβάν μου, για σένα τα κάνει όλα η μάνα σου. Άντε, καλά ξεμπερδέματα κι απόψε.» Έκείνος ήταν πατημένα πενήντα, καλοντυμένος, με ένα-δυο χρυσά δαχτυλίδια στο χέρι του, κανένα από αυτά βέρα. «Γεια», του είπε μπαίνοντας στο αμάξι. «Γεια σου και σε σένα» «Ε... αυτά που συμφωνήσαμε;...» του είπε με νόημα κι εκείνος της έβαλε τα προσυμφωνημένα λεφτά στο μπούστο της. Πάντα συμφωνούσε από πριν το ποσό με όλους όσους της ζητούσαν να τους κάνει ‘λίγη συντροφιά’. «Σου αρέσει το αμάξι μου;» «Ναι... Πολύ ωραίο..» «Έχω άλλα δύο τέτοια...» ‘περιμένει να του απαντήσω τώρα σ’αυτό;’ σκέφτηκε η Κατρίντζα. «Το ξέρεις ότι έχεις πολύ ωραία φωνή;» «Ε...ευχαριστώ...» «Δε σου το είπα για να με ευχαριστήσεις. Θα μου πεις ένα τραγούδι;» «Τι τραγούδι;» «Ό,τι τραβάει η ψυχή σου, κορίτσι μου, ένα μόνο για μένα» Και η Κατρίντζα άρχισε να τραγουδάει ό,τι τραγουδούσε όταν της το ζητούσαν συνήθως οι άλλοι πελάτες της. ‘Strumming my pain with his fingers, singing my life with his words, killing me softly with this song, killing me softly...’

‘Όλοι, μα όλοι τους τόσο ίδιοι... Συμφωνημένοι είναι και μου ζητάνε τραγούδι όλοι τους ή νομίζουν ότι είμαι jukebox;’, σκεφτόταν καθώς τραγουδούσε τόσο μηχανικά, προσπαθώντας να βάλει όσο λιγότερο συναίσθημα από μέσα της σ’αυτό το τόσο αγαπημένο της τραγούδι, για άλλη μια φορά. «Είσαι ταλέντο, κορίτσι μου...» της είπε εκείνος και άπλωσε το χέρι του να πιάσει το μπούτι της, μετά άρχισε να πηγαίνει πιο ψηλά και πιο ψηλά και με κάθε πόντο που ανέβαινε πιο κοντά στο στήθος της η Κατρίντζα πάγωνε, όπως πάγωνε με κάθε έναν από αυτούς τους ξεδιάντροπους που εξαγόραζαν την τιμή της με τα λεφτά που εκείνοι μπορούσαν να τα σκορπούν, αλλά που για εκείνη ήταν τόσο μεγάλη ανάγκη. «Τι άλλα ταλέντα έχεις, κορίτσι μου... Τι άλλο ξέρεις να μου δείξεις; Τι άλλο όμορφο μπορεί να κάνει το στόμα σου;» της είπε σταματώντας το αμάξι του σε μια ερημιά και περνώντας το χέρι πάνω από το παντελόνι του. «Μετά θα με πας στο σπίτι μου. Δεν ξέρω το δρόμο από εδώ» του είπε και από μέσα της προσπαθούσε να ξεχάσει ποια είναι, πού βρίσκεται και τι κάνει. «Δείξε μου εσύ τι ξέρεις και σε πάω όπου θες μετά, μωρό μου» Και άλλο ένα μικρό μαρτύριο ξεκινούσε... (14) «Αχ, θα κάνει ψύχρα, αγόρι μου, εκεί... Πήρες καμιά ζακέτα μαζί σου; Μην κρυώσεις και μου έρθεις συναχωμένος...» έλεγε η Πουλχερία στον Βάνια έξω από το φορτηγό-ψυγείο, όπου εκείνος και ο πατέρας του έκαναν έναν τελευταίο έλεγχο στο εμπόρευμα. «Ρε μάνα, ησύχασε, πρώτη φορά το κάνω; Κάθε φορά τα ίδια πράγματα... Δε βαριέσαι;», της είπε καθώς τσέκαρε τα χαρτιά του εμπορεύματος και τις τελευταίες λεπτομέρειες για το φορτηγό, να σιγουρευτεί ότι όλα ήταν έτοιμα για το ταξίδι... με τη μάνα του να τρέχει από πίσω του κάνοντας τις ίδιες πάντα ερωτήσεις. «Πήρες μαζί σου το φάρμακο για το άσθμα σου, μη σε πιάσει στο δρόμο;» «Πήρες μαζί τα cd σου να έχεις να ακούς μουσική στο δρόμο;» «Θες να σου βγάλουμε άδεια οπλοφορίας, αγόρι μου, νά’χεις ένα όπλο για παν ενδεχόμενο;» ‘Ώπα, αυτό είναι καινούργιο!’ σκέφτηκε ο Βάνιας. «Τι όπλο, ρε μάνα; Ξέρω τι δρόμους θα πάρω, ξέρω πού να σταματήσω, ξέρω που δεν κινδυνεύω... τι όπλα και ιστορίες μου λες τώρα; Γκάνγκστερ θες να με κάνεις; Νταλικέρης είμαι» «Για παν ενδεχόμενο είπα. Νά’χω κι εγώ το κεφάλι μου ήσυχο.» «Εσύ, ρε μάνα, ό,τι και να κάνω, το κεφάλι σου δε θα ησυχάσει ποτέ.» «Καλά σου λέει, βρε Πουλχερία. Πολύ ανησυχείς! Ο Βάνιας είναι μεγάλος άντρας και έτσι είναι οι άντρες: σκληροί και ατρόμητοι» «Κι έτσι είναι οι μάνες, ευαίσθητες και ανησυχούν. Πού να ξέρεις όμως κι εσύ καημένε, αναίσθητος μια ζωή!» είπε η Πουλχερία και μη δίνοντας σημασία στα ξινισμένα μούτρα του Θύμιου, πλησίασε τον Βάνια, τον αγκάλιασε και τον φίλησε. «Να προσέχεις, Βάνια, εντάξει; Να μην ανησυχώ εγώ εδώ...» «Μα, είπαμε, εσύ πάντα ανησυχείς... Εντάξει, εντάξει, θα προσέχω, παραπονιάρα», της είπε και την φίλησε κι εκείνος, μετά έδωσε μια γρήγορη χειραψία στον πατέρα του, που όλο θυμόταν κάτι να του πει για τη διαδρομή και άλλες ανούσιες λεπτομέρειες, μέχρι που ο Βάνιας άνοιξε την πόρτα, ανέβηκε στη θέση του οδηγού, έπιασε το τιμόνι, που για πόσες

και πόσες ακόμη αμέτρητες ώρες είχε κρατήσει και θα κρατούσε και πάλι, τους χαιρέτησε και κλείνοντας την πόρτα, έκανε το σταυρό του, έβαλε μπρος και έφυγε. ‘Και καλή τύχη όπου κι αν πας’ τραγουδούσε κάποια γνώριμη φωνή από τα ηχεία... (15) Η Άννα Καραβάνα μόλις έχει ξυπνήσει, δε θέλει να σηκωθεί από το κρεβάτι της ακόμη. ‘Δεν υπάρχει λόγος άλλωστε. Παιδιά, σκυλιά δεν έχω, για ποιον να σηκωθώ;’, αναρωτιέται, και μένει να ακούει το μακρινό θόρυβο από το δρόμο, τα αυτοκίνητα και τους εκατοντάδες οδηγούς άλλο ένα πρωί να τρέχουν να προλάβουν τη ζωή τους. ‘Κι εγώ να ξυπνάω κοντά στο μεσημέρι τόσα χρόνια για να προλάβω τη δική μου ζωή’. Γύρισε το κεφάλι και είδε τις αχτίδες του ήλιου που μεσουρανούσε ζεσταίνοντας τα πάντα γύρω της, τα πάντα μέσα της. ‘Τόσα χρόνια η ίδια ιστορία, να κάνω τα ίδια πράγματα και πλέον δεν ξέρω γιατί τα κάνω. Να τραγουδώ τόσα χρόνια πάνω στην ίδια πίστα. Στην πίστα που ανέβηκα γιατί μου είπανε ότι έτσι μπορώ να βγάλω το ψωμί μου και μετά το ψωμί μου έγινε τα μπλουζάκια μου, μετά τα παπούτσια μου, τα φορέματά μου και τώρα μετά από τόσα φορέματα, μπλουζάκια και παπούτσια, είμαι ακόμη κάθε βράδυ πάνω στην ίδια πίστα, να λέω τραγούδια για τους ίδιους ανθρώπους που αλλάζουν πρόσωπα, αλλά λένε τα ίδια πράγματα, κάνουν τα ίδια πράγματα και εγώ εκεί να τους βλέπω από την πίστα και να τους χαμογελώ, να τους κάνω να μου πετάξουν κι άλλα γαρύφαλλα, να χαίρεται το αφεντικό και οι λουλουδούδες. Κι εγώ; Χαίρομαι εγώ; Γι’αυτό πηγαίνω και στήνομαι κάθε βράδυ από Τετάρτη σε Κυριακή πάνω εκεί; Για να χαίρονται το αφεντικό και οι λουλουδούδες;’ Ανασηκώθηκε στο κρεβάτι και κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη στον απέναντι τοίχο. ‘Για ποιον την κάνεις λοιπόν τη δουλειά σου, ρε Άννα; Για τους παρακμιακούς, τα μπακούρια και τους καταπιεσμένους συζύγους που βγαίνουν χωρίς τις γυναίκες τους; Για όλους αυτούς που δεν δίνουν καμία αναγνώριση στη φωνή σου, στη φωνή που τους διασκεδάζει ενώ είναι μεθυσμένοι και το μόνο που προσέχουν είναι τα πόδια και το στήθος σου;... Θα μου πεις μετά αλλιώς πώς θα βγεις να κάνεις ψώνια; Ε, σκάσε και κολύμπα!’ σκέφτηκε και ξανάπεσε στο κρεβάτι. ‘Τόσα χρόνια, πόσα χρόνια... κοντεύουν δέκα χρόνια μέσα σ’αυτό μαγαζί... τι LoungeBar και κουραφέξαλα, σκυλάδικο είναι... Σκυλάδικο... Πόσο μακριά να φτάσεις αν είσαι γαντζωμένη στο ίδιο σκυλάδικο τόσα χρόνια; Το πολύ πολύ σε κάνα άλλο σκυλάδικο της Εθνικής...’ σκέφτηκε και γύρισε πλευρό να μην της χτυπάει ο ήλιος τα μάτια. Έκλεισε τα μάτια της και άφησε το μυαλό της να θυμηθεί πάλι τι της είπε ο πιο αξιομνημόνευτος μετά από τόσα χρόνια θαυμαστής της... ‘Πώς είπε ότι τον έλεγαν;...Βάνια... Πάλι καλά που υπάρχουν και αυτοί οι θαυμαστές, γιατί αν είχα μόνο από τους άλλους, ας το έκλεινα το ρημάδι το λαρύγγι μου, να μην ξανατραγουδήσω άλλο τραγούδι της Αντζελάρας και να ανοίξω τα πόδια μου... Πιο πολλά θα έβγαζα... Πάλι καλά που έτσι, πότε πότε, έρχεται κάτι και λες... αξίζει τελικά...’ Και μετά θυμήθηκε – μόνο για λίγο – αυτά που έγιναν πάνω-κάτω την ίδια ώρα το προηγούμενο πρωί. Ο Μήτσος και όλη αυτή η οργή που ένιωσε. ‘Για καλό ήταν, για καλό. Το ξέρω...’

Ένιωθε λίγο μελαγχολικά, κάπως χαμένη, αλλά ταυτόχρονα ανακουφισμένη. Αυτό που τέλειωσε δεν έπρεπε να συνεχιστεί, αλλά ήξερε ότι όσο κι αν ένιωθε χαμένη, ό,τι συνέβη ήταν για το καλό της. ‘Για το καλό μου...’, είπε στον εαυτό της πριν αποκοιμηθεί. (16) «Σου αρέσει το φαγητό σήμερα, Μήτσο μου;» «Ε, όπως κάθε μέρα, ρε Ζηνοβία... Μια χαρά είναι. Δε βλέπεις που τρώω; Τι ρωτάς;» «Εντάξει... Μια ερώτηση έκανα... Να μη ρωτάω τίποτα εγώ;» «Να ρωτάς, αλλά δεν είμαι στις καλές μου σήμερα. Έκλεισα νωρίς χθες και έφυγα.» «Σε πήρα χαμπάρι όταν ήρθες σπίτι, αλλά δεν είπα τίποτα, γιατί ήξερα που θα ήσουν κουρασμένος και δε σε ενόχλησα.» «Και καλά έκανες. Λέω να τις κόψω αυτές τις συνεχείς βάρδιες τη νύχτα. Ας το αφήνουμε ανοιχτό μέχρι τις 2-3, μετά έτσι κι αλλιώς κόβει η πελατεία. Δεν κάνει και μεγάλη διαφορά. Τα λεφτά μας μια χαρά τα βγάζουμε πάλι.» «Ναι, Μήτσο μου, δε χρειάζεται να σκοτώνεσαι στη δουλειά. Μια ζωή την έχουμε», του είπε η Ζηνοβία, σηκώθηκε να γεμίσει την κανάτα με νερό. Άκουγε τον Μήτσο να καταπίνει μεγάλες μπουκιές από τα γεμιστά της ανάμεσα σε ανάσες και ανησύχησε μην της πνιγεί. ‘Πάντα έτσι τρώει, σαν να τον κυνηγάνε... Αχ, βρε Μήτσο...’ «Απόψε θα βγω με τους άλλους από την Ένωση. Μπορεί και ν’αργήσω.» «Εντάξει, Μήτσο μου, να βγεις.Κι εγώ τότε να πάω για χαρτάκι με τις φίλες μου, ε;» «Να πας όπου θες, σιδέρωσέ μου όμως εκείνο το πουκάμισό μου το γαλάζιο πρώτα.» «Θα το σιδερώσω, Μήτσο μου. Για πού με το καλό θα πάτε απόψε;» «Τι σε νοιάζει, ρε Ζηνοβία; Σε ρωτάς εγώ σε ποιανής το σπίτι θα πας για την μπιρίμπα σου;» της είπε απότομα καταπίνοντας μια ακόμη μπουκιά από το φαγητό του. «Όχι, Μήτσο μου, δε με ρωτάς» «Ε, δε σου φτάνει που σε ενημερώνω που θα βγω έξω; Δεν ξέρω που θα πάμε.. Σου κάνει αυτό;» «Εντάξει, Μήτσο μου, μην ταράζεσαι πάνω στο τραπέζι και στραβοκαταπιείς...» «Εμ, με τέτοια που μου λες μεσημεριάτικα, τι να κάνω...» Αφού τελείωσαν το μεσημεριανό τους, ο Μήτσος κάθισε να δει τις ειδήσεις και η Ζηνοβία καταπιάστηκε με τα πλύσιμο των πιάτων και περισσότερο συγύρισμα μες στο σπίτι. Αφού πλέον τα γυάλισε όλα και τον Μήτσο τον είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ, πήρε τηλέφωνο τη φίλη της την Κατίνα να συννενοηθούν για το τόπο του χαρτοπαικτικού τους ‘εγκλήματος’. «Στο σπίτι της Σούλας της κομμώτριας θα είμαστε και λέει θα έρθει και μια φίλη της» «Α, ωραία, όσο πιο πολλές είμαστε τόσο καλύτερα!» της είπε η Ζηνοβία, χαρούμενη που θά’βγαινε σήμερα. Το μαγαζί το κράταγε η Ληδαξένια, προκομένο κορίτσι αυτή η ανεψιά της, και δεν ανησυχούσε, οπότε μπήκε για ένα μπάνιο να ετοιμαστεί σιγά-σιγά. Περνώντας μπρος από τον Μήτσο, προσπάθησε να μην κάνει φασαρία και τον ξυπνήσει κατά λάθος ‘μην του χαλάσω και τον ύπνο, τον καημένο, ήταν και κουρασμένος’...

(17) Η Κατρίντζα με το ξεσκονόπανο στο χέρι περνούσε όλες τις επιφάνειες στο μικρό της διαμέρισμα, ο Ιβάν ήταν έξω με τα άλλα παιδάκια και έπαιζε, μέχρι να γυρνούσε θα είχε τελειώσει, να του κάνει το φαγητό του, να δουν λίγη τηλεόραση μαζί και αφού τον έβαζε για ύπνο θα άρχιζε να ετοιμάζεται για τη δουλειά. Ποτέ δεν τον άφηνε να τη δει πριν φύγει για δουλειά, δεν ήθελε να τον αφήσει να δει και να κρατήσει καμία εικόνα της που να είχε σχέση με ό,τι έκανε, να μην του δώσει δικαίωμα να αναρωτηθεί αν η μάνα τυ του έλεγε ψέμματα. ‘Όχι, δε θα το μάθει ποτέ ο Ιβάν αυτό το νυχτοκάματο της ντροπής που κάνω. Ποτέ...’ Ο τύπος με τη Mercedes το προηγούμενο βράδυ δεν την έβαλε σε κόπους, την πήγε μέχρι ένα ασφαλές σημείο απ’όπου πήρε το πρώτο πρωινό λεοφωρείο. Μπορούσαν να την πάνε και μέχρι το σπίτι της, αλλά δεν ήθελε κανείς απ’αυτούς να ξέρει πού μένει, πού ξέρεις αν δεν ερχόταν καμιά φορά να τη βρούν για ‘επιτόπιο νταλαβέρι’. Δεν ήθελε να διακινδυνεύσει τίποτα. Η υπόληψή της ήδη είχε μελανωθεί μέσα της και ποτέ πια δε θα ήταν η ίδια μέσα της. Δεν ήταν αυτό το μέλλον που περίμενε να βρει όταν ήρθε στην Ελλάδα. Δεν ονειρευόταν αυτούς τους πελάτες να της δίνουν δουλειά σε αυτή τη χώρα. Ήθελε να συνεχίσει στο επάγγελμα που ήξερε καλά: τη μοδιστρική. Εκεί ήταν τέλεια, αυτό ήξερε να κάνει καλά και ήταν περήφανη γι’αυτό. Βέβαια και στο τωρινό της επάγγελμα πάντα άφηνε τους πελάτες της κατευχαριστημένους και είχε και 2-3 τακτικούς, που την προτιμούσαν, αλλά σίγουρα δεν ήταν περήφανη γι’αυτό. Όχι γι’αυτό. Ήθελε να παινεύεται για τις πλούσιες πελάτισσες της, για τα φορέματα που θα τις έραβε, για τις γνωριμίες της και την καλή δουλειά της... Πού ήταν τώρα και για ποιό πράγμα να παινευτεί; Για την παροχή υπηρεσιών σε μοναχικούς κυρίους; ‘Κυρίους...Θέλουν να λέγονται και ‘κύριοι’...Όλοι τους είναι ίδιοι, νοιάζονται μόνο για την καλοπέρασή τους, ακόμη κι αν για να περάσουν εκείνοι καλά πρέπει να εκμεταλλευτούν και να χρησιμοποιήσουν γυναίκες... Με αηδιάζουν... Σαν τον πατέρα του Ιβάν.. Πατέρας να σου τύχει... Μόλις έμαθε ότι θα γινόταν πατέρας, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια, ο χέστης. Όλοι τους ευθυνόφοβοι. Αυτό που τους νοιάζει είναι να περάσει η ζωή τους με όσο το δυνατόν λιγότερες σκοτούρες... Υπάρχει κανείς άντρας εκεί έξω που να θέλει να αφιερώσει την ψυχή του και τη ζωή του σε μια γυναίκα, να πάρει ευθύνη για ό,τι κάνει και να μείνει εκεί βράχος ό,τι και να συμβεί;...» Συνέχισε να ξεσκονίζει, δίνοντας αρνητική απάντηση στην ερώτησή της. (18) Άλλο ένα ανακάτεμα στο φαγητό μες στην κατσαρόλα, λίγο ζουμί στην κουτάλα, το φέρνει στο στόμα να το δοκιμάσει... ‘Μια χαρά είναι, αλλά πάλι ανάλατο θα το βρει ο Θύμιος... Τι με νοιάζει... Ας βάλει κι άλλο αλάτι στο πιάτο του. Εμένα μου αρέσει έτσι, κι αν θέλει να μην παραπονιέται, ας μαγειρέψει εκείνος, να βγω κι εγώ καμιά βόλτα στα μαγαζιά» Αφήνοντας την κουτάλα και σβήνοντας τη φωτιά στο μάτι, η Πουλχερία άφησε το βλέμμα της να πάει μέχρι το παράθυρο και είδε στις απέναντι πολυκατοικίες τις άλλες συναδέλφους νοικοκυρές να μπαινοβγαίνουν στα μπαλκόνια τους. ‘«Η ζωή της νοικοκυράς»... Κανείς δε σκέφτεται να δείξει στον κόσμο τι κάνουμε όλες εμείς κάθε μέρα... Να δείξει πως είναι η ζωή μιας

συνηθισμένης σκληρά εργαζόμενης νοικοκυράς...’ σκέφτηκε, έφυγε από την κουζίνα, πήγε πιο κοντά στο παράθυρο και χωρίς να το πολυσκεφτεί, γύρισε και πήρε στα χέρια της το μολυβάκι που έλυνε σταυρόλεξα από το τραπέζι, άνοιξε το τετράδιο που έγραφε τις συνταγές της και τράβηξε 23 γραμμές πάνω στο χαρτί, μην παίρνοντας τα μάτια της από το απέναντι μπαλκόνι. 2-3 γραμμές και νά’σου το μπαλκόνι, άλλες 2-3 γραμμές και να η κυρία στο απέναντι μπαλκόνι εμφανίτηκς πάνω στο χαρτί της. Λίγες ακόμη γραμμές εδώ κι εκεί, τα μάτια να πηγαίνουν από το χαρτί πίσω στην απέναντι πολυκατοικία και πάλι πισω στο χαρτί... Η φιγούρα στο χαρτί κρατούσε μια λεκάνη με στοίβα τα ρούχα, όπως και η κυρία στο απέναντι μπαλκόνι... Το δεξί χέρι της Πουλχερίας έβαλε έναν ήλιο πέρα μακριά και ζωγράφισε δυο μάτια, δυο μάτια στο πρόσωπο της φιγούρας πάνω στο χαρτί της, δυο σχισμές, δυο μάτια να κοιτούν τον ήλιο... Μακριά από τα ρούχα που είχε εμπρός της... Η φιγούρα στο χαρτί κοιτούσε ακόμη προς τον ήλιο, όταν η Πουλχερία ξανακοίταξε απέναντι και η κυρία είχε πλέον μπει ξανά μες στο διαμέρισμά της, να τελειώσει πόσα άλλα πράγματα που την περίμεναν μέσα. Η Πουλχερία με μια μικρή έκπληξη ξανακοίταξε το χαρτί μπροστά της. Είχε μπρος στα μάτια της το πρώτο σκίτσο που είχε κάνει μετά από πόσα και πόσα χρόνια. Πόσα χρόνια είχε να κρατήσει μολύβι για να σκιτσάρει... «Δεν ήταν και τόσο σκουριασμένο τελικά το χέρι μου να γυρνάει την κουτάλα στην κατσαρόλα τόσα χρόνια και να μαζεύει ρούχα απ’το σκοινί... Το χέρι μου δουλεύει ακόμη...», σκέφτηκε κοιτώντας πέρα μακριά τον ήλιο και άλλη μια τον ήλιο πάνω στο χαρτί της χαμογελώντας, όταν κάπου γύρω της μια φωνή φωνάζει ‘Πουλχερία, έτοιμο το φαγητό;’ (19) «Ωραίο μπανάκι αυτό... Δεν αντέχεται αυτή η μυρωδιά της κρεατίλας τόσες ώρες κάθε μέρα στην κρεαταγορά. Πότε θα γίνω κι εγώ μεγαλοέμπορας, να μη χρειάζεται να μένω τόσες ώρες εκεί σαν χασάπακλας;... Θα γυρίσει ο τροχός και για μένα. Καλά τα πάμε με το φορτηγό και ευτυχώς μπορώ να κάνω κι εγώ διαλείμματα από τα δρομολόγια και να μπαίνω δυναμικά στις μπίζνες του κρεατόκοσμου», σκεφτότανο Θύμιος κοιτώντας τον εαυτό του στον καθρέφτη μετά το μπάνιο του και πριν το μεσημεριανό του. Ανοίγει για λίγο την πόρτα και μυρίζει τις ευωδιές από την κουζίνα, την ξανακλείνει και κοιτάζει καλύτερα τον εαυτό του στον καθρέφτη. «Πότε την έκανες τέτοια κοιλιά, ρε Θύμιο... Πάνε τα νιάτα σου, Θύμιο, δεν είχες τέτοια κοιλιά τότε. Τι τα θες όμως, πέρασαν τα χρόνια... Κανείς δε μένει ίδιος. Τι να της κάνω όμως και τις ομορφιές; Και μήπως ποια να ρίξω πλέον; Ποιά να γοητεύσω; Έχω την οικογένειά μου πλέον, το γιο μου, τη γυναίκα μου, τις δουλειές μου... Μένει καιρός για καλλωπισμούς;... Τι πείνα κι αυτή όμως...» Ρίχνοντας μια ακόμη ματιά στον καθρέφτη και ρουφώντας για μια στιγμή την κοιλιά του, μην μπορώντας να διακρίνει μεγάλη διαφορά, βάζει τα ρούχα του και σκέφτεται τι καλό φαγητό θα βρει στο πιάτο του και σήμερα. Βγαίνει από το μπάνιο αφήνοντας ένα χάος πίσω του και φωνάζει: ‘Πουλχερία, έτοιμο το φαγητό; Μου τρύπησε η μύτη...’. Πηγαίνει στην κουζίνα και βλέπει την Πουλχερία να κοιτάζει μια έξω απ’το παράθυρο και μια στο τετράδιό της και να τραβάει γραμμές, μη δίνοντάς του σημασία. «Άντε, το φαγητό λέμε, ρε Πουλχερία...»... Καμία απάντηση.

«Ξέρει που είναι τα πιάτα και το ψωμί, τι με θέλει εμένα;», σκεφτόταν λίγα μέτρα μακριά του η Πουλχερία και συνέχισε να σκιτσάρει, δίνοντας ζωή στο χαρτί μπροστά της. Μην παίρνοντας απάντηση από την Πουλχερία, αγανακτισμένος ο Θύμιος και με το στομάχι του να γουργουρίζει, αποφασίζει να κάνει το ακατόρθωτο: θα βάλει να φάει μόνος του. Ανοιγοκλείνει ντουλάπια, συρτάρια να βρει αυτό που θέλει, δυσκολεύεται να βρει αυτά που θέλει, τα πιάτα, τα πηρούνια, το ψωμί, τα ποτήρια, ξεφυσάει, ξαναξεφυσάει, γυρίζει να δει αν θα κάνει καμιά κίνηση η Πουλχερία να τον βοηθήσει, αλλά εκείνη κάθεται ατάραχη να κοιτάζει στο τετράδιο της. Εκείνος μη θέλοντας να την παρακαλέσει παραπάνω χωρίς να πάρει απάντηση, συνεχίζει να ψάχνει και με τη δεύτερη, τρίτη προσπάθεια και με μεγάλη ανακούφιση είναι έτοιμος πλέον να φάει, όταν εκείνη γυρνάει και τον ρωτάει: «Με φώναξες; Όλα καλά;» Εκείνος μην έχοντας διάθεση να καθυστερήσει κι άλλο το πολυπόθητο μεσημεριανό του, αρχίζει να τρώει χωρίς να της απαντήσει. (20) «Λάμπει το σπίτι σου, βρε Σούλα! Πώς τα καταφέρνεις με το κομμωτήριο όλη μέρα και να κρατάς και το σπίτι σου έτσι κουκλί; Μπράβο, μπράβο!» επαινούσαν κι οι δυο μαζί η Ζηνοβία και η φίλη της η Κατίνα την Σούλα την κομμώτρια. «Άντρα, παιδιά σκυλιά δεν έχω, ποιός να μου το βρωμίσει;» «Αυτό να μου πεις... Να τα βλέπουμε εγώ κι η Ζηνοβία αυτά που σκοτωθήκαμε να παντρευτούμε και τι καταλάβαμε;...» είπε η Κατίνα ρίχνοντας ένα βλέμμα με νόημα στην Ζηνοβία. «Ε, πως, ίδιο είναι να είσαι μόνη σου, βρε Κατίνα; Να ξέρεις ότι έχεις ένα άνθρωπο να γεράσεις μαζί του.. Δεν είναι το ίδιο», είπε η Ζηνοβία και βλέποντας τη φάτσα της Κατίνας μες στη ξινίλα σκεπτόμενη τον άντρα της τον σκουπιδιάρη, γύρισε και κοίταξε την Σούλα, «ε, Σούλα μου εσύ είσαι νέα ακόμη, γι’αυτό δεν μας καταλαβαίνεις». «Τι ‘νέα’, Ζηνοβία! Πατημένα 35 κι εγώ, πόσο νέα πια! Απλά δεν έχω ανάγκη κανένα άντρα να με κλείσει μες στο σπίτι να μεγαλώσω τα παιδιά του, να με βάλει να κλείσω το κομμωτήριό μου και να αλλάξω τη ζωή μου για κείνον... α πα πα! Εκτός κι αν βρεθεί κάποιος λογικός, οπότε εκεί το συζητάμε...» τους είπε βάζοντας λικεράκι στα ποτήρια. «Λογικοί άντρες δεν υπάρχουν διαθέσιμοι για παντρειά, άκου με, Σούλα... Μμμ... έκτακτο το λικεράκι σου... Κοίτα τώρα που μας άφησαν και τις δυο μας οι σύζυγοι βραδιάτικα να πάνε έξω για διασκεδάσεις με ποιος ξέρει ποιους... Αντί να μας πάρουν για καμιά βολτίτσα σε καμιά ταβερνούλα, ας πούμε, να ξεσκάσουμε κι εμείς...», είπε η Κατίνα απολαμβάνοντας άλλη μια γουλιά από το λικέρ της Σούλας. «Και πώς θα βρισκόμασταν εμείς εδώ απόψε αλλιώς;» «Αυτό μας έλειπε, Ζηνοβία, να μη μας επιτρέψουν να βλέπουμε και τις φίλες μας!» «Όλα εσύ τα λες, Κατίνα... Κι αυτοί δουλεύουν, κι εμείς δουλεύουμε, κι οι δυο έχουμε δικαίωμα να ξεσκάσουμε» «Ε... κι εσύ τώρα, Ζηνοβία, εσύ πια πίνεις νερό στο όνομα του Μήτσου σου!» της είπε η Σούλα και κατέβασε κι εκείνη μια δυνατή γουλιά από το λικέρ της. «Γιατί, κακό κάνω; Άντρας μου είναι... Έτσι διαλύονται άλλα σπιτικά, επειδή οι γυναίκες δε σέβονται πια τους άντρες τους...»

«Εμ τι, να μας καβαλήσουν τον σβέρκο επειδή τους παντρευτήκαμε... Φεμινισμός, Ζηνοβία! Θες μια-δυο δόσεις απ’αυτό, να’ρθει να στρώσει ο Μήτσος σου... Δε μας λες, βρε Σούλα, θα μας κάνει την τιμή αυτή η φιλενάδα σου να την αρχίσουμε την μπιρίμπα μας ή να αρχίσουμε μόνες μας;» «Όχι, κάνε λιγάκι υπομονή, σε λίγο εδώ θά’ναι» «Και είναι πελάτισσά σου είπαμε, Σούλα;» «Ναι, πελάτισσά μου είναι. Είναι... καλλιτέχνις...», είπε η Σούλα. «Τι καλλιτέχνις; Τραγουδιάρα σε σκυλάδικο;» πετάχτηκε η Κατίνα, μην μπορώντας να συγκρατηθεί. «Ε, τώρα κι εσύ γίνεσαι κακιά...» «Το πέτυχα όμως, έτσι; Τραγουδάει σε κάνα σκυλάδικο; Γάτα είμαι, γάτα!» «Κατίνα, κοίτα μη σου ξεφύγει κάνα τέτοιο όταν έρθει η Άννα, γιατί θα με εκθέσεις!» «Μη φοβάσαι, έτσι είμαι εγώ, πλακατζού. Δεν είμαι ηλίθια...» (21) Η ορχήστρα παίζει την εισαγωγή από το ‘Παντρεμένοι κι οι δυο’, οι θαμώνες ετοιμάζονται για τον λουλουδοπόλεμο, ο καπνός κάνει σύννεφα πάνω από τα κεφάλια τους... Η Άννα ισιάζει τη φούστα της, τα μαλλιά της, ξεροβήχει μακριά από το μικρόφωνο και πάνω στο αποκορύφωμα του κλαρίνου με αργά βήματα βγαίνει στη σκηνή και αφού ακούσει το χειροκρότημα, που τόσο την ανεβάζει κάθε φορά που το ακούει, υποκλίνεται και από τη μέση της σκηνής με τη φωνή της δίνει το σύνθημα για να φύγουν μαζικά τα γαρύφαλλα και να αρχίσουν να πηγαινοέρχονται σαν τρελές οι λουλουδούδες: ‘...παντρεμένοι κι οι δυο, γύρνα σε παρακαλώ...’ Και εκεί πάνω στο χαμό και τα σφυρίγματα τον βλέπει μπροστά της, πρώτο τραπέζι πίστα παρέα με τους φίλους του, να πίνουνε και γελάνε, έτσι μες στα μούτρα της. Κρατάει την ψυχραιμία της, κάνει βόλτες πάνω στην πίστα, δέχεται βροχή τα λουλούδια από τις φίλες της τις λουλουδούδες και από τα άλλα πρώτα τραπέζια, αλλά ούτε ένα πέταλο δε φεύγει από τα χέρια του τραπεζιού του. Τα χέρια των φίλων του ήταν πολύ απασχολημένα να χουφτώνουν τα μπούτια των φτηνών θηλυκών που είχαν δίπλα τους. Κάθε φορά που έκανε έναν κύκλο τα μάτια της γύρω από την πίστα και έπεφτε το βλέμμα της πάλι πάνω του, ευχόταν να μην τον έβλεπε να αγγίζει καμία κι εκείνος. Όχι μπροστά της, όχι έτσι ξεδιάντροπα και χωρίς εκείνη να’ναι ικανή και σε θέση κυρίως να αντιδράσει – γιατί ικανή ήταν όχι να αντιδράσει, να του βγάλει τα μάτια ήταν ικανή, αν τολμούσε και χούφτωνε κάνα τσουλάκι εκεί μπροστά της. ‘Νύχτα στάσου, νύχτα στάσου μια στιγμή, μια αγάπη θα πεθάνει την αυγή...’ Και αν ήταν αγάπη αυτό που πέθανε πριν ούτε καλά δυο μέρες, σίγουρα τώρα είχε μετατραπεί σε αγανάκτηση και άχτι... «που έχει το θράσος ο άτιμος να έρχεται εδώ και να μου δείχνει ότι για κείνον δεν τρέχει τίποτα... ότι διασκεδάζει κι εγώ να μην μπορώ να κάνω τίποτα, γιατί έχω κι έναν ντουνιά που κάνει ντιριντάχτα και με θέλει για αρκούδα του...» σκεφτόταν η Άννα καθώς ο μπουζουκτσής έριχνε τις πενιές του, και μετά όταν το παιδί στο τουμπερλέκι έδινε το ρεσιτάλ του κι εκείνη έριχνε ένα τσιφτετέλι με τον προβολέα πάνω της.

Και βροχή τα γαρύφαλλα και εκείνη να μην μπορεί να χωνέψει πως ο Μήτσος έχει τα κότσια ούτε δυο μέρες αφού χωρίσανε να έρχεται να τα σπάσει με τους κοπρίτες τους φίλους του στο μαγαζί. «Αυτό είναι θράσος και τώρα θα του δείξω τι λέει κι εμένα η καρδούλα μου...» είπε μέσα της και μετά από συνεννόηση με τον σόλο μπουζουκτσή της, γυρνώντας προς το τραπέζι του Μήτσου, με πόνο στη φωνή της τραγουδάει ‘... τι σόι άντρας είσαι εσύ ρωτώ..’, κλείνει τα μάτια και προσπαθεί να συγκρατήσει τον θυμό και τον πόνο της πάνω στο ‘... τό’ριξες και πάλι απόψε το φαρμάκι σου και’κανες ξανά να κλαίει το κοριτσάκι σου...’ (22) Τού’ρθε να ανέβει στην πίστα και να την κάνει να σωπάσει όταν την άκουγε να τραγουδάει ‘μόνη μου, για πάρτη μου κι ό,τι μ’αρέσει θα κάνω αγάπη μου, δε θα σε βάλω ξανά στο κρεβάτι μου’ με εκείνο το ειρωνικό βλέμμα που του έριχνε κάθε δεύτερο δευτερόλεπτο, αλλά κρατήθηκε. Είχαν φέρει κι αυτοί οι κάφροι οι φίλοι του τις τσούλες τους και ενώ του φάνηκε καλή ιδέα στην αρχή, μετά του την έδωσαν στα νεύρα με τις μαλακίες που πετούσαν κάθε τρεις και λίγο. Την είδε βέβαια που ζήλεψε και ήξερε ότι για κείνον τά’λεγε όλα αυτά τα τραγούδια τα περίεργα απόψε. Έτσι, για να τον κάνει να πάρει ανάποδες. Γιατί ήξερε ότι ό,τι και να της έλεγε, δεν μπορούσε πλέον να την κάνει να τον πιστέψει. Της έστριψε έτσι ξαφνικά και δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσε πλέον να της πει και να είναι όλα όπως παλιά. Αλλά δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι. Γι’αυτό έσκασε μύτη απόψε με τις γκόμενες, για να της δείξει ότι καρφί δεν του καίγεται... κι ας του καιγόταν. Κι ας μην ήθελε να το παραδεχτεί ούτε στον εαυτό του. Άλλο ένα τραγούδι και την βλέπει να φεύγει από την πίστα. Να πάει να τη βρει στα καμαρίνια. Να της πει δυο κουβέντες. Σηκώνεται από το τραπέζι, κάνει νόημα στους άλλους πως θα τους βρει έξω και με το κεφάλι του ζαλισμένο απ’τα ποτά παίρνει το δρόμο προς τα καμαρίνια. Χτυπάει δυο και τρεις φορές την πόρτα της πριν εκείνη με τα χρυσοκέντητα ρούχα της ακόμη να αγκαλιάζουν το κορμί της, το κορμί που τόσες φορές είχε κρατήσει πόσες τέτοιες στιγμές στα ξημερώματα... μέχρι πριν 2 μέρες. Τώρα από την μισάνοιχτη πόρτα ακούει μόνο να του λέει: ‘εμείς, το ξέρεις, δεν έχουμε να πούμε τίποτα, Μήτσο. Πήγαινε στην παρέα σου εσύ κι άσε με εμένα στην ησυχία μου’ Κι εκεί νιώθει το κεφάλι του να γυρίζει, σαν να μην άκουσε καλά, σαν να τον χτύπησε στο κεφάλι η απάντησή της, αυτό που ήξερε, περίμενε ότι θα του έλεγε, αλλά δεν ήθελε να το πιστέψει ότι άκουγε. Με το ζόρι η Άννα πρόλαβε να κλείσει την πόρτα πριν με τις γροθιές του αρχίσει να χτυπάει την πόρτα να τη σπάσει και να της φωνάζει πράγματα που δεν ήθελε, αλλά που ένιωθε ικανοποίηση λέγοντάς τα να τη μειώνει, να την κάνει ένα με το πάτωμα... Όπως τον έκανε να νιώσει εκείνη πριν 2 μέρες. ‘Σκύλα!’ Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που της φώναξε και το φώναξε δυνατά, να μην υπάρχει περίπτωση και δεν το ακούσει, πριν τον πάρουν σηκωτό τα γκαρσόνια και τον βγάλουν απ’το μαγαζί. Ήξερε όμως ότι τον άκουσε και ήθελε να θυμάται τι αισθανόταν πλέον για κείνη. Ή τουλάχιστον τι ήθελε να την κάνει να πιστέψει πως αισθάνεται. (23)

‘Μια νύχτα στον παράδεισο, μαζί σου να περάσω, θεός να γίνω δίπλα σου και όλα ας τα χάσω...’ τραγουδούσε ο Βάνιας οδηγώντας κάπου κατα μήκος της Ιταλίας, με τα ηχεία στο τέρμα, τη φραπεδιά στα δεξιά του και την Άννα στο μυαλό του, να του κάνει συντροφιά σ’αυτό το ταξίδι. Τού’μεναν άλλες 2 μέρες να φτάσει στον προορισμό του, μια μέρα να ξεκουραστεί στη Γερμανία, και άλλες 3 μέρες για να γυρίσει. ‘Και τότε θα πάω να την ξαναδώ, να της ζητήσω να βγούμε μόνο οι δυο μας, εγώ κι εκείνη, μόνοι μας. Να μην έχω να μοιραστώ τα βλέμματά μου με άλλους σαρανταδώδεκα παρακμιακούς. Κι ας μην της αρέσω τελικά, τουλάχιστο να προσπαθήσω’, σκεφτόταν καθώς τα χιλιόμετρα έτρεχαν κάτω από τα λάστιχα του φορτηγού του. Και ξάφνου νιώθει την ανάγκη να πάει για κατούρημα. ‘Ο παλιο-φραπές! Κάθε τρεις και λίγο για κατούρημα θα πηγαίνω;’, σκέφτηκε καθώς προσπαθούσε να βρει μέρος να σταματήσει πάνω στο δρόμο. Σιγούρεψε πως η περιοχή ήταν καθαρή και βγήκε από το φορτηγό. Έκανε την ανάγκη του με μεγάλη ανακούφιση, όταν ένιωσε πίσω του έναν παράξενο ήχο. Του κόπηκε το κατούρημα μαχαίρι, πάγωσε η ραχοκοκκαλιά του, γύρισε, προσπαθώντας να κρατήσει την ψυχραιμία του και εκεί το είδε... Ένα φίδι δυο μέτρα να κάνει τη βόλτα του γρήγοραγρήγορα μέσα στην νύχτα, μήτε καν δίνοντάς του σημασία, μπαίνοντας ανενόχλητο στους θάμνους. ‘Αι να χαθείς, παλιο-ερπετό, που έκοψα το κατούρημα για χάρη σου!’ είπε και συνέχισε τη δουλειά του. Ξαλάφρωσε και ανεβαίνοντας στο φορτηγό του, έβαλε μπρος και όντας ξανά στο δρόμο άρχισε ξανά να σκέφτεται. ‘Ζωή είναι αυτή; Να σκιάζομαι μην μου την ανάψει κανας εγκληματίας κάθε φορά που κάνω αναγκαστική στάση; Ζωή είναι αυτή; Μήπως είναι ώρα να αλλάξω κάτι στη ζωή μου; Δεν το πάω το δρομολόγιο, δεν μου κάνει. χάρη στον πατέρα μου κάνω τόσο καιρό, να μην έχει να λέει ΚΑΙ γι’αυτό. Ως πότε θα του κάνω χάρες;’ (24) Ήταν έτοιμη να περπατήσει προς τον αποψινό πελάτη με τη χρυσή αλυσίδα και τα κακόγουστα δαχτυλίδια στα χέρια, όταν είδε τα γκαρσόνια να βγάζουν κάποιον άντρα σηκωτό από την πίσω πόρτα του μαγαζιού. Εκείνος έβριζε, χτυπιόταν, μεθυσμένος σίγουρα, μέχρι που τα παιδιά τον άφησαν να ρίχνει χριστοπαναγίες και τον παράτησαν στο πεζοδρόμιο, μπαίνοντας ξανά στο μαγαζί. Μες στο σκοτάδι δεν τον γνώρισε, αλλά της θύμισε εκείνον τον τύπο που μπαινόβγαινε στο καμαρίνι της Άννας εδώ και καιρό. Πλησίασε τον παρακμιακό της πελάτη, της χαμογέλασε, από κοντά η μπόχα του αλκοόλ και της απλυσιάς της ανακάτεψε τα σωθικά, αλλά το κατάπιε και του ανταπέδωσε το χαμόγελο. Ο τύπος, που δε θυμόταν αν τον λέγανε Γιώργο ή Δημήτρη, της άνοιγε την πόρτα για να μπει στο αυτοκίνητό του, όταν άκουσε πίσω της βήματα. Γύρισε και είδε τον άντρα που πλέον είχε σηκωθεί από το πεζοδρόμιο και ερχόταν προς το μέρος της. «Πόσα του ζήτησες για να σου κάτσεις;», της φώναξε χυδαία, πλησιάζοντας κι άλλο το αυτοκίνητο. «Λέγε μωρή, πόσα του ζήτησες!» φώναξε και ήταν πλέον κοντά της. Ήταν όντως αυτός ο αγαπητικός της Άννας. Τι ήθελε τέτοια ώρα και δεν την

άφηνε να τελειώνει με τη δουλειά της κι απόψε να γυρίσει σπίτι στο γιο της... «Φίλε, το κορίτσι είναι μαζί μου απόψε. Πάνε βρες άλλη... Μπες, κοπελιά, στο αμάξι... Μη δίνεις σημασία», της είπε και της έκανε νόημα να μπει για να φύγουν. «Τι σημαίνει είναι μαζί σου... Όσα κι αν σου ζήτησε εγώ δίνω παραπάνω και την παίρνω μαζί μου γι’απόψε. Πόσα του ζήτησες, μωρή; 100; 200; Εγώ δίνω 300 και έρχεσαι μαζί μου», της είπε και βίαια την έπιασε από το μπράτσο. «Τι έγινε, ρε φίλε! Άσε την κοπέλα, γιατί θα γίνει μεγάλος σαματάς!», του φώναξε ο τύπος με τα δαχτυλίδια του να γυαλίζουν κάτω από το φως των πυλώνων της ΔΕΗ. Η Κατρίντζα είχε παγώσει, δεν ήξερε πώς να αντιδράσει, της είχε κοπεί η μιλιά. Με τον ένα να την κρατάει από το μπράτσο και να την τραβάει μακριά από το αμάξι και τον άλλο να πλησιάζει από την άλλη μεριά, έτοιμος να τον παλέψει για να την κρατήσει για πάρτη του, σαν νά’ναι αντικείμενο, σαν νά’ναι παιχνίδι που θέλουν να χωρίσουν δυο παιδιά. (25) Έβγαλε 300 ευρώ, τα έχωσε στο μπούστο της Βουλγάρας, την πήρε από το μπράτσο, την τράβηξε μακριά από το αυτοκίνητο του χωριάτη, ακούγοντάς τον να του φωνάζει ‘δεν πά’να γ*μ*θ**ς παλιομαλάκα, κι εσύ κι αυτή μαζί! Δε χάθηκαν οι πουτάνες!’ να βάζει μπρος και να φεύγει. «Τώρα είσαι μαζί μου, Βουλγάρα... Θα δεις τι ωραία που θα περάσουμε εμείς οι δύο. Σε πλήρωσα ακριβά και θα μου κάνεις όλα τα γούστα απόψε...», της έλεγε και δεν έβλεπε καμία αντίδραση στο πρόσωπό της, καθώς πήγαιναν στο αυτοκίνητό του. Δεν είπε τίποτα, δεν υπήρχε η παραμικρή έκφραση στο πρόσωπό της. «Για άπλωσε τα κουλά σου κι άρχισε να το δουλεύεις, δε σε πλήρωσα για τα όμορφα τα μάτια σου», της είπε καθώς έβαζε μπρος. Καθώς έπαιρνε στροφή να φύγει, είδε την Άννα να βγαίνει από την πίσω πόρτα. Ένιωσε οργή μέσα του και περνώντας από μπροστά της, της έδειξε το μεσαίο δάχτυλο και την είδε που πρόσεξε την Κατρίντζα στη θέση του συνοδηγού. «Έτσι, για να μάθεις ότι πουτάνες βρίσκω όποτε θέλω. Δε θα σε παρακαλάω κιόλας για ένα γ*μ*σι... Τι έγινε με σένα, κούκλα; Παράλυσαν τα χέρια σου; Κάτσε να δεις θα σε στρώσω κι εσένα...» Βρήκε ένα απόμακρο και ήσυχο μέρος, σταμάτησε και γυρνώντας να την κοιτάξει, είδε το παγωμένο βλέμμα της και την έκφραση αηδίας στο πρόσωπό της και ένιωσε το αίμα του να βράζει. «Άκου να σου πω, μικρούλα, ή κάνεις τη δουλειά σου όπως την ξέρεις ή σε πλακώνω στο ξύλο, σου παίρνω τα λεφτά και σ’αφήνω εδώ μες στην ερημιά να βρεις το δρόμο μόνη σου! Τι διαλέγεις;» Η Κατρίντζα συνέχισε να τον κοιτάζει δίχως να του δίνει απάντηση, και διστακτικά έκανε να απλώσει τα χέρια της προς τον κάβαλό του. Αρπάζοντάς την απ’τα μαλλιά, έφερε το πρόσωπό της μια αναπνοή από το δικό του, λέγοντάς της: «Δε θα περιμένω να ξημερώσει μέχρι να μου κάνεις ένα γ*μ*μ*νο τσιμπούκι!» και το ίδιο βίαια έσπρωξε το κεφάλι της επάνω στον κάβαλό του, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ανοίξει το φερμουάρ του. «Κάνε τη δουλειά σου όπως την ξέρεις τώρα και έρχεται και δεύτερος γύρος», της είπε, καθώς η Κατρίντζα προσπαθούσε να συγκρατήσει το ανακάτεμα μέσα της.

(26) Δεν μπορούσε να κοιμηθεί.Δεν μπορούσε να βγάλει απ’το μυαλό της την εικόνα του Μήτσου με εκείνη την αηδιαστική έκφραση στο πρόσωπό του, το μεσαίο το δάχτυλο σηκωμένο για τα μάτια της. Και την καημένη την Κατρίντζα με εκείνο το παγωμένο βλέμμα στο πλάι του. Τι έκανε μαζί της; Ήξερε ότι κάπως σκληρή μαζί του, που δεν τον άφησε να μπει στο καμαρίνι της, αλλά δεν έπρεπε να το περιμένει; Δε θα ήταν πια η σκλάβα του και δεν είχε ελευθέρας στη ζωή της. Δεν ένιιωθε ένοχη για τα λόγια της, γιατί δεν ήθελε να τον ξαναδεί στα μάτια της, αλλά ανησυχούσε μην η συμπεριφορά της προς τον Μήτσο έγινε αφορμή να πάθει κάτι η Κατρίντζα. Η Άννα προσπάθησε άλλη μια φορά να κοιμηθεί, πήρε τα μάτια της από το παράθυρο, να μη βλέπει το φεγγάρι και την κρατάει ξύπνια, άλλαξε πλευρό, έκλεισε τα μάτια της θέλοντας μόνο να την πάρει ο ύπνος όσο πιο γρήγορα γινόταν, όταν χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Σηκώθηκε τρομαγμένη από το κρεβάτι της και έτρεξε στο θυροτηλέφωνο. «Ναι. Ποιος είναι;» «Άννα... Άνοιξε...» «Ποιός είναι;.. Κατρίντζα; Κατρίντζα εσύ είσαι;» «Άννα, άνοιξε... Συγγνώμη, είναι ανάγκη...» Η Άννα πάτησε το κουμπί για να ανοίξει η πόρτα, β΄γηκε άρον-άρον από το διαμέρισμά της και κατέβηκε δυο-δυο τα σκαλιά τρεις ορόφους κάτω μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας. Το αυτόματο φως έσβησε μόλις κατέβηκε το τελευταίο σκαλί, βρήκε το διακόπτη στα τυφλά, ξανάναψε το φως και αντίκρυσε την Κατρίντζα ξεμαλλιασμένη, μελανιασμένη, με το χείλος της σκισμένο και δάκρυα να τρέχουν στα μάτια της. «Όχι... Το κάθαρμα! Ο Μήτσος δεν είναι; Ο Μήτσος το έκανε αυτό;» Η Κατρίντζα δεν είπε τίποτα, σκούπισε τα δάκρυα που έτρεχαν απ’τα μάτια της πασχίζοντας να συγκρατηθεί και να μη κλάψει περισσότερο. Η Άννα άνοιξε τα χέρια της, πλησίασε την Κατρίντζα και την αγκάλιασε. «Πάμε πάνω... Δεν είναι να σε δεί ο γιόκας σου έτσι, ε;» (27) Άκουσε την πόρτα να κλείνει, το τραπεζάκι να τρίζει καθώς ο Μήτσος παραπατούσε μπαίνοντας στο σπίτι, μια βρισιά να βγαίνει από το στόμα του και οτυς διακόπτες να ανοιγοκλείνουν στην προσπάθειά του να ανάψει τα φώτα. ‘Πάλι αργά γυρνάει. Ποιός ξέρει πού γύριζε με τα φιλαράκια του πάλι... Ελπίζω μόνο να μην ήπιε πολύ’, σκεφτόταν η Ζηνοβία, αν και δεν είχε καμία αμφιβολία πως ο Μήτσος ήταν τύφλα στο μεθύσι, απλά ήθελε να πιστεύει ότι το αντίθετο μπορεί και να συνέβαινε. Πόσες φορές έπαιζε ξανά και ξανά την κοιμισμένη στο κρεβάτι αργά το βράδυ και κοντά στα ξημερώματα πόσες φορές, για να σταματήσει τον εαυτό της να τον ρωτήσει πού ήταν, αν πέρασε καλά. Ήθελε να βγαίνει και να ξεσκάει, αλλά πότε-πότε ήθελε να την βγάλει έξω κι εκείνη, όπως τα έλεγε και η φίλη της η Κατίνα. Αλλά δεν ήθελε να τον κάνει να νευριάσει, δεν της άρεσαν οι καυγάδες και έτσι έμενε στο κρεβάτι, στο πλευρό που κοιμόταν, κάνοντας πως κοιμάται. Ο Μήτσος μπήκε στο δωμάτιο, έβγαλε τα ρούχα του κι έπεσε στο κρεβάτι, ψιθυρίζοντας ξανά και ξανά σαν υπνωτισμένος ‘την παλιοπουτάνα, την

παλιοπουτάνα’ μέχρι που αποκοιμήθηκε με την αναπνοή του στο αυτί της Ζηνοβίας και με την μυρωδιά του αλκοόλ να της φέρνει ζαλάδα. ‘Τι έγινε; Τι είναι αυτά που λέει; Ποια “πουτάνα”; Πηγαίνει και με πουτάνες τώρα;’ Οι σκέψεις δεν την άφηναν να ησυχάσει. Για πρώτη φορά ίσως ήταν έτοιμη να γυρίσει να τον ξυπνήσει και να τον ρωτήσει τι ήταν αυτά που έλεγε, αλλά πάλευε με τον εαυτό της να μείνει εκεί που ήταν και να προσπαθήσει να κοιμηθεί. Εκείνος είχε ήδη αποκοιμηθεί, και κοιμόταν βαθιά με το ροχαλητό του να προσθέτει άλλη μία ενόχληση στο κεφάλι της Ζηνοβίας. ‘Μήπως έφτασε η ώρα που θα πρέπει να πάψεις να κάνεις τον μαλάκα, Ζηνοβία;’, σκέφτηκε πριν την πάρει κι εκείνη ο ύπνος. (28) «Πάλι με το μολύβι στα χέρια εσύ; Τι σ’έχει πιάσει τώρα τελευταία και ζωγραφίζεις σα δαιμονισμένη, ρε Πουλχερία;» «Όταν σε αφήσω δίχως φαγητό και πλυμένα ρούχα, τότε έλα και κάνε μου παράπονα! Όλα σου τα δίνω στο πιάτο κι έσω το δικαίωμα και την Καπέλα Σιστίνα να ζωγραφίσω άμα θέλω!», είπε η Πουλχερία στον Θύμιο, με το μολύβι στα χέρια και μια καινούργια φιγούρα να γεννιέται πάνω στο χαρτί μπροστά της. «Δεν πά’να ζωγραφίσεις και καπέλα και καλυμαύχια, τι με νοιάζει εμένα... Δε θα βρω και τον μπελά μου πρωί-πρωί...», της είπε ο Θύμιος και αφού ήπιε γρήγορα τον καφέ του, έφυγε για τη δουλειά. Η Πουλχερία, ανακουφισμένη που πλέον μπορούσε να συνεχίσει το έργο της με την ησυχία της, παρόλο που της έλειπε ο γιόκας της, τράβηξε μιαδυο μολυβιές στο χαρτί και είδε τη φιγούρα της να πετάει. Να πετάει πάνω από... μια, δυο, τρεις ακόμη γραμμές, άλλη μια και πετάει πάνω από πολυκατοικίες. Η φιγούρα της τώρα έχει μακριά μαλλιά, καμπύλες, και... και τι άλλο, τι άλλο να είχε... μια τεθλασμένη, μια ευθεία, και σαν μάγισσα, καβάλα σε μια κουτάλα, σχίζει τους αιθέρες! ‘Έτσι είμαστε όλες οι νοικοκυρές... Άλλες την ώρα που μαγειρεύουμε το διασκεδάζουμε, πετάμε και άλλες τις ώρες που κρατάμε κουτάλες, θα θέλαμε απλά αντ’αυτού να πετάξουμε μακριά από τις πολυκατοικίες, μακριά απο τις κουζίνες μας και τους άντρες μας...’ Ξανακοίταξε το σχέδιο στο χαρτί, χαμογέλασε, κοίταξε έξω από το παράθυρο, αλλά μια που δεν είδε καμία νοικοκυρά να πετάει στα ουράνια με την κουτάλα της στο χέρι, άφησε το τετραδιάκι της στο τραπέζι και καταπιάστηκε με τις δουλειές του σπιτιού. «Για σήμερα η πτήση μου αναβάλλεται... Αλλά δεν ακυρώνεται...» (29) Άνοιξε την πόρτα σιγά-σιγά, έμπαινε και σε ξένο σπίτι, δεν ήθελε να ξυπνήσει και τον μικρό, και μπήκε πατώντας στις μύτες. Το σπίτι ήταν τακτοποιημένο, και στην άκρη είδε και τα φορέματά της δίπλα στη ραπτομηχανή. Η Κατρίντζα ήταν σπίτι της και κοιμόταν, έτσι ήλπιζε η Άννα τουλάχιστον. Έτσι όπως της ήρθε τα ξημερώματα δεν ήταν να τη δει ο γιος της. Δεν την άφησε να φύγει, της καθάρισε το πρόσωπο από τα αίματα, και την άφησε να ξεκουραστεί, να ηρεμήσει από το σοκ που της άφησε το κάθαρμα ο Μήτσος και προσφέρθηκε να πάει εκείνη σπίτι της να δει τι κάνει ο γιος της ο Ιβάν, μην ανησυχήσει το παιδί δίχως τη μάνα του.

Πατώντας στα νύχια τον είδε να την κοιτάζει με τα μεγάλα μάτια του, σαν να την περίμενε. «Μαμά; Πού είναι μαμά;» τη ρώτησε και βγήκε από το κρεβάτι τρομαγμένος. Δεν ήξερε τι να του πει, απλά τον πλησίασε και προσπάθησε να του μιλήσει όσο πιο απλά γινόταν, γιατί δεν ήξερε πόσα ελληνικά καταλάβαινε ακόμη. «Η μαμά σου είναι καλά. Είναι στο σπίτι μου» «Γιατί όχι εδώ μαμά;» «Ήταν πολύ κουρασμένη η μαμά. Όλο το βράδυ δουλειά. Τώρα κοιμάται.» «Κοιμάται;», τη ρώτησε και έδειξε να ηρεμεί ο Ιβάν. «Ναι, κοιμάται τώρα. Μου είπε να έρθω εδώ, να δω αν ο Ιβάν είναι καλά» «Ναι, Ιβάν καλά. Ιβάν καλά είναι. Η μαμά;» «Και η μαμά καλά είναι. Πεινάς; Θέλεις να σου φτιάξω πρωινό να φας;» «Ναι...», της είπε και της έσκασε ένα μικρό, δειλό χαμόγελο, βγήκε από το κρεβάτι, και βγήκαν από το δωμάτιο μαζί. «Πήγαινε εσύ στο μπάνιο, να πλυθείς», του είπε και μιμήθηκε με τα χέρια στο πρόσωπο, «και εγώ θα σου έχω έτοιμο το πρωινό σου, εντάξει Ιβάν;» Ο Ιβάν την κοίταξε στα μάτια για 2-3 δευτερόλεπτα και μετά της είπε, «πρωινό... μετά πάμε στη μαμά;» «Ναι, μετά θα ξυπνήσει και η μαμά και θα σε πάω στη μαμά σου, εντάξει;» «Εντάξει...», της είπε και μπήκε στο μπάνιο. Η Άννα πήγε στην κουζίνα να βρει τι να ετοιμάσει στο παιδί να φάει, δεν το συνήθιζε κιόλας να κάνει πρωινό σε παιδιά, και βασικά σε κανένα δε συνήθιζε να κάνει πρωινό, αλλά για χάρη του μικρού του Ιβάν, δεν χάθηκε κι ο κόσμος να χαλάσει τις συνήθειές της. ‘Κι η καημένη η μαμά του... Δεν γίνεται να συνεχίσει έτσι... Πρέπει να τη βοηθήσω... Πρέπει να της φέρω πελάτες. Πελάτες που να ζητάνε μοδίστρα όμως, όχι κάπου να βγάλουν τα απωθημένα τους... Δε χρωστάει σε τίποτα τα κορίτσι να πληρώνει τις δικές μου αμαρτίες...’ (30) Ξύπνησε μούσκεμα στον ιδρώτα, τρομαγμένη, και της πήρε λίγα δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσει πως ήταν στο κρεβάτι της Άννας. Ο εφιάλτης της ξανάπαιξε τις στιγμές που έζησε μην ξέροντας τι να κάνει και πού να πάει, μες στο αυτοκίνητο αυτού του εγκληματία, αυτού του ζώου, που επειδή την πλήρωσε νόμισε ότι ήταν περιουσία του και μπορούσε να την μεταχειριστεί όπως τη μεταχειρίστηκε το προηγούμενο βράδυ. Την χτύπησε χωρίς λόγο, αν και υπάκουσε στα γούστα και τις διαταγές του. Έκανε ό,τι της ζήτησε και παρ’ολα αυτά θεώρησε ότι είχε το δικαίωμα να τη χτυπήσει, γιατί έτσι ένιωθε ευχαρίστηση, το ζώο. Ένιωσε τον κόμπο να ανεβαίνει, να θέλει να πηδήξει έξω από το σώμα της και πετάχτηκε από το κρεβάτι, προσπαθώντας να βρει την τουαλέτα όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Άφησε τον εμετό από μέσα της, σαν δαίμονα, προσπαθώντας να ξεφορτωθεί αυτή την αηδία που ένιωθε. Ξαναπήγε στο κρεβάτι και αφέθηκε στην κούραση που ένιωθε μες στην ψυχή της. Κούραση στο κορμί της δεν ένιωθε. Είχε πάψει να νοιάζεται για το κορμί της και τα μαρτύρια που του υπέβαλε. Αν τα σκεφτόταν θα έκανε εμετό κάθε ξημερώμτα που γύριζε σπίτι της. Αποκοιμήθηκε, γιατί τουλάχιστον ήξερε ότι ο γιος της ήταν σε καλά χέρια και δε θα ανησυχούσε για τη μαμά του.

Ο καλός της ο Ιβάν...