ضیافت (1).pdf

‫ﺑﺴﻢ اﷲ اﻟﺮﺣﻤﻦ اﻟﺮﺣﻴﻢ‬

‫ﯿﺎ‬ ‫ﻦ ﻮص ﻖ‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪي اﻓﻼﻃﻮن ـ ﺗﺮﺟﻤﻪي ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﻲ ﻓﺮوﻏﻲ‬

‫ﺗﻮﺿﻴﺤﺎﺗﻲ ﭘﻴﺮاﻣﻮن اﻳﻦ ﻧﺴﺨﻪي اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ‬

‫‪2‬‬

‫دﻳﺒﺎﭼﻪ‬

‫‪3‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫‪17‬‬

‫ﭘﻲﮔﻔﺘﺎر‬

‫‪60‬‬

‫ﺗﻬﺮان‪ ،‬اﻧﺘﺸﺎرات ﺟﺎﻣﻲ‪1385 ،‬‬

‫‪2‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﻮﺿﻴﺤﺎﺗﻲ ﭘﻴﺮاﻣﻮن اﻳﻦ ﻧﺴﺨﻪي اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ‬

‫‪.1‬‬

‫اﻳﻦ ﻧﺴﺨﻪ‪ ،‬از روي ﭼﺎپ ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪:‬‬ ‫رﺳﺎﻟﻪي ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻳﺎ ﺳﺨﻦ در ﺧﺼﻮص ﻋﺸﻖ‪ ،‬اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬ﺗﺮﺟﻤﻪي ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﻲ ﻓﺮوﻏﻲ )ﺗﻬﺮان‪ ،‬اﻧﺘﺸﺎرات ﺟﺎﻣﻲ‪(1385 ،‬‬

‫‪.2‬‬

‫ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮاي ﺑﻪﺗﺮ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺟﻠﻮهي ﻧﺴﺨﻪي اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﻲ در ﺳﻴﺎق ﻧﮕﺎرش ﻧﺴﺨﻪي ﭼﺎﭘﻲ و ﻧﮕﺎرش اﻣﻼﻳﻲ ﻛﻠﻤﺎت ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺼﺮﻓﺎت‪ ،‬ﺟﺰ در ﻣﻮاردي ﻛـﻪ ذﻛـﺮ ﺷـﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪﻫﻴﭻوﺟﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺘﻦ ﻛﺘﺎب ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫‪.3‬‬

‫ﻧﺴﺨﻪي اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ‪ ،‬ﺑﺮاي آن دﺳﺘﻪ از ﻛﺘﺎبدوﺳﺘﺎﻧﻲ ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪه ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ دﻟﻴﻞ‪ ،‬دﺳﺖرﺳﻲ آﺳﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻓـﺮاﻫﻢ ﻧﻴـﺴﺖ‪ .‬ﺧﺮﻳـﺪاري ﻧـﺴﺨﻪي ﭼـﺎﭘﻲ ﻛﺘـﺎب از ﺳـﻮي ﺳـﺎﻳﺮ‬ ‫ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪان‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﺣﻤﺎﻳﺖ از ﻧﺎﺷﺮ ﻓﺮﻫﻴﺨﺘﻪي ﻛﺘﺎب ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪.4‬‬

‫در ﭘﺎﻳﺎن‪ ،‬از دوﺳﺘﺎن و ﺳﺮوران ﺧﻮاﻫﺶﻣﻨﺪﻳﻢ ﺿﻤﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪي ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﺧﻄﺎﻫﺎي اﻣﻼﻳﻲ و ﻧﮕﺎرﺷﻲ ﻧﺴﺨﻪي اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ را ﺑﻪ »ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪي ﻣﺠﺎزي ﮔﺮداب« ﮔﺰارش دﻫﻨﺪ ﺗﺎ در ﺑﻬﺒﻮد ﻛﻴﻔﻴﺖ آن‪،‬‬ ‫ﺳﻬﻴﻢ ﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﺣﺘﺮام‪ ،‬ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪي ﻣﺠﺎزي ﮔﺮداب‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪3‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫دﻳﺒﺎﭼﻪ‬

‫ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ و زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ اﻓﻼﻃﻮن‬

‫اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﺣﻜﻤﺎ و از ﮔﺮاﻣﻲﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﺑﻴﺎن ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ و ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ در اﺣﻮال و زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺷﺨﺺ ﻳﺎ ﻋﻘﺎﻳﺪ‬ ‫و ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت او وارد ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ او را از ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺮﺑﻲ او ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺳﺒﺐ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻠﻢ و ﺷﺎﮔﺮد را ﻧﻤﻲﺗﻮان از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻛﺮد‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﻗﺪﻣﺖ زﻣﺎﻧﺶ‪ ،‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻧﺒﻮده و اﺻﻼً ﻗﻠـﻢ‬ ‫روي ﻛﺎﻏﺬ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﮔﺮ اﻓﻼﻃﻮن و ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺷﺎﮔﺮد دﻳﮕﺮ ﺳﻘﺮاط ﻛﻪ ﮔﺰﻧﻔﻮن ﻧﺎم داﺷﺘﻪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺮوز ﺑﺮاي ﻣﺎ اﺣﻮال ﺳـﻘﺮاط‬ ‫ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﻣﺠﻬﻮل ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ اﻓﻼﻃﻮن ﻛﻪ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺳﻘﺮاط آﺛﺎر ﻗﻠﻤﻲ ﺑﺴﻴﺎر دارد‪ ،‬اﻳﻦ اﻣﺮ ﻋﺠﻴﺐ در ﻛﺎر او ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻﻳﻚ از ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت و ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﻧﺪاده و ﻫﺮﭼﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻣﻴﺎن دو ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ اﺳﺖ و از اﻳﻦ رو ﻛﺘﺐ و رﺳﺎﺋﻞ او‪ ،‬ﻣﻮﺳﻮم ﺑـﻪ ﻣﻜﺎﻟﻤـﺎت‪ ،‬و‬ ‫در آن ﻣﻜﺎﻟﻤﺎت اﮔﺮ دو ﻧﻔﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از آنﻫﺎ ﺳﻘﺮاط اﺳﺖ و اﮔﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﺷﺨﺺ ﻣﻬﻢ ﺳﻘﺮاط اﺳﺖ و روي ﺳﺨﻦ ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺑـﺎ اوﺳـﺖ و‬ ‫ﺣﺎﺻﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ از ﻳﻚ ﻃﺮف از ﺳﻘﺮاط آﺛﺎري ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﻫﺮﭼﻪ اﻓﻼﻃﻮن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﻘﺮاط اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻧﻤـﻲﺗـﻮان‬ ‫اﻓﻼﻃﻮن را از ﺳﻘﺮاط ﺟﺪا ﻛﺮد و ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﺳﻘﺮاط و اﻓﻼﻃﻮن را از روي ﺣﺪس و ﻗﻴﺎس از ﻫﻢ ﺗﻤﻴﺰ داد‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺑﺪﻫﻴﻢ ﭼﻪ ﻧﺪﻫﻴﻢ‪ ،‬آﺛﺎر اﻓﻼﻃﻮن ﻣﺒﺪأ و ﻣﻨﺸﺄ ﺣﻜﻤﺖ ﻳﻮﻧﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ اﻣﺮوز دﻧﻴـﺎ ﻧﻴـﺰ دﻧﺒﺎﻟـﻪي‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻮﻟﺪ اﻓﻼﻃﻮن در ﺳﺎل ‪ 427‬ﻗﺒﻞ از ﻣﻴﻼد ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ دو ﻫﺰار و ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ در ﺷﻬﺮ آﺗﻦ ﺑـﻮده و اﻳـﻦ ﻣﻮﻗـﻊ را اﮔـﺮ‬ ‫ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﺮان ﺗﻄﺒﻴﻖ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬زﻣﺎن ﺳﻠﻄﻨﺖ اردﺷﻴﺮ درازدﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺧﻮد اﻓﻼﻃـﻮن رﻋﻴـﺖ اﻳـﺮان ﻧﺒـﻮد‪ .‬زﻳـﺮا در‬ ‫ﻗﺴﻤﺘﻲ از ﻳﻮﻧﺎن ﻣﻲزﻳﺴﺖ ﻛﻪ از ﻣﺘﺼﺮﻓﺎت اﻳﺮان ﻣﺤﺴﻮب ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ از اﻳﺮان و ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن اﻳﺮان ﻣﻜﺮر اﺳﻢ ﺑـﺮده اﺳـﺖ و ﺟـﺎي ﺧﺮﺳـﻨﺪي‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺪي ﻧﺎم ﻧﺒﺮده‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺘﻮده اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺧﻮد ﻧﺸﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﺮاﻧﻲﻫﺎ ﻗﻮﻣﻲ ﺑﻮدهاﻧﺪ ﻛﻪ دﺷﻤﻦﻫﺎ ﻫﻢ آنﻫﺎ را ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻧﻜﺮده‬ ‫و ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﺳﻢ واﻗﻌﻲ اﻳﻦ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺰرگ‪ ،‬اﻓﻼﻃﻮن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آرﻳﺴﺘﻮﻛﻠﺲ ‪ Aristocles‬اﺳﺖ و اﻓﻼﻃﻮن )ﭘﻼﺗﻮن ‪ (Platon‬در زﺑـﺎن ﻳﻮﻧـﺎﻧﻲ ﺑـﻪ ﻣﻌﻨـﻲ وﺳـﻴﻊ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻟﻘﺐ را ﺑﻪ او دادهاﻧﺪ و ﺗﺄوﻳﻼت ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﮔﻔﺘﻪاﻧـﺪ ﺑـﻪ واﺳـﻄﻪي اﻳـﻦ ﻛـﻪ ﭼﻬﺎرﺷـﺎﻧﻪ و‬ ‫وﺳﻴﻊاﻟﺼﺪر‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﻇﺎﻫﺮي‪ ،‬ﺑﻮده و ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ دﻳﮕﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ وﺳﻴﻊ و ﺑﺰرگ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺮوﻫﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻘـﺼﻮد‬ ‫ﻣﻌﻨﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﭘﻼﺗﻮن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻌﻨﻲ ﻣﺠﺎزي آن اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ اﻓﻼﻃﻮن وﺳﻴﻊاﻟﺼﺪر ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﻣﺠﺎزي ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺄوﻳﻼت و اﻳﻦ ﻛﻪ ﻛـﺪام‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﺎري ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦﻗﺪر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ اﺳﻤﻲ ﻛﻪ ﭘﺪرش روي او ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬آرﻳﺴﺘﻮﻛﻠﺲ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﻣﻠﻘﺐ و ﻣﻌـﺮوف ﺑـﻪ اﻓﻼﻃـﻮن‬ ‫ﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﺻﻞ و ﻧﺴﺐ اﻓﻼﻃﻮن‬

‫اﻓﻼﻃﻮن از ﺧﺎﻧﻮادهاي ﺑﺰرگ و ارجﻣﻨﺪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺴﺐ او از ﻃﺮف ﭘﺪر ﺑﻪ ﻛﺪروس ‪ Codros‬ﻣﻲرﺳﺪ ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎه آﺗﻦ ﺑﻮده و ﺑﻌﺪ از‬ ‫او دوﻟﺖ آﺗﻦ ﻣﺒﺪل ﺑﻪ ﺟﻤﻬﻮري ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از ﺟﻬﺖ ﻣﺎدر ﻧﻴﺰ ﺷﺮﻳﻒ و ﻣﺤﺘﺮم ﺑﻮده و ﻧﺴﺐ ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﺷﺨﺺ دﻳﮕﺮي ﻣﻲرﺳﺪ ﻛﻪ از ﻣﺮدﻣﺎن ﻧﺎﻣﻲ اﺳﺖ و او ﺳﻮﻟﻮن ‪ Solon‬اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣ‪‬ﺎ ﻣﻘﺎم ﺣﻜﻤﺖ داﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ را در ﺿﻤﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ارﺳﻄﻮ و اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬ﺣﻜﻤﺖ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ داﺷﺖ ﻏﻴﺮ از آنﭼﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﻴﺪا‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪4‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬ﭘﺲ از اﻓﻼﻃﻮن و ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﭘﺲ از ارﺳﻄﻮ‪ ،‬ﺣﻜﻤﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ اﺳﺘﻌﻤﺎل ﺷﺪه ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﻣﺎ ﺑﻪ او ﻣﻲدﻫﻴﻢ؛ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻌﺮﻓﺖ و رﻳﺎﺿﻴﺎت‬ ‫و ﻃﺒﻴﻌﻴﺎت و اﻟﻬﻴﺎت‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﭘﻴﺶ از آنﻫﺎ‪ ،‬ﺣﻜﻴﻢ ﻛﺴﻲ را ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻃﺒﻊ ﻧﻜﺘﻪﺳﻨﺞ و ﺧﺮدﻣﻨﺪي داﺷﺖ و ﻛﻠﻤﺎت ﺣﻜﻴﻤﺎﻧﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ و اﻳﻦ اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫ﻏﻴﺮ از ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺧﻮاﻧﺪه و اﻗﻮال و ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺣﻜﻤﺎ را ﻣﻲداﻧﺪ‪ .‬اﻣﺮوز ﻫﻢ در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺣﻜﻤـﺖ و ﺣﻜـﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﻣﻌﻨﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎري »ﺳﻮﻟﻮن« ﻳﻜﻲ از ﺣﻜﻤﺎي ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ او‪‬ل ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺒﻊ ﺣﻜﻴﻢ داﺷﺘﻪ و در ﻣﻴﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻲﻫﺎي ﻗﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﻫﻔـﺖﮔﺎﻧـﻪ‪ ،‬ﻣﻌـﺮوف‬ ‫ﺑﻮدهاﻧﺪ ﻛﻪ در اﻣﻮر دﻧﻴﺎ ﻧﻈﺮ ﺻﺤﻴﺢ داﺷﺘﻪاﻧﺪ و ﺳﺨﻦﻫﺎ و ﭘﻨﺪﻫﺎي ﺣﻜﻴﻤﺎﻧﻪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از آن ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﻫﻔﺖﮔﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺳﻮﻟﻮن ﺑـﻮده اﺳـﺖ و‬ ‫درﺑﺎرهي او ﻗﺼﻪاي ﻧﻘﻞ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ دارد و ﭼﻮن ﮔﺎﻫﻲ در ﺿﻤﻦ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻗﺼﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﺟﻤﺎﻻً آن را ﻋﺮض ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫آوردهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺳﻮﻟﻮن آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺳﺎردﻳﺲ‪ ،‬ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ دوﻟﺖ ﻟﻴﺪي‪ ،‬ﻛﻪ از دوﻟﺖﻫﺎي واﻗﻊ در آﺳﻴﺎي ﺻﻐﻴﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻲ‬ ‫ﻛﻪ در آن ﻣﻮﻗﻊ در ﺳﺎردﻳﺲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻛﺮزوس ﻧﺎم داﺷﺖ و ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻤﻮل ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻨﺞﻫﺎ و ذﺧﺎﻳﺮ ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺖ و ﺑﻪ ﺗﻤﻮل ﺧﻮد ﻣﻲﺑﺎﻟﻴـﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻮن ﺳﻮﻟﻮن ﻣﺮدي ﺣﻜﻴﻢ و ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﺮزوس او را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﻧﻮازش و اﺣﺘﺮام ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬او را ﺑﺒﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﻨﺞﻫﺎ و ﺧﺰﻳﻨﻪ و ذﺧﺎﻳﺮ ﻣـﺮا‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮدﻧﺪ و دﻳﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻛﺮزوس ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﻪ دﻳﺪي و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد؟ ﺳﻮﻟﻮن ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻛﺮد‪ ،‬وﻟﻲ ﻧﻪ آن ﺳﺎن ﻛـﻪ ﻛـﺮزوس ﻣﺘﻮﻗـﻊ ﺑـﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﻛﺮزوس ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬آﻳﺎ ﺧﻮشﺑﺨﺖﺗﺮ از ﻣﻦ ﻛﺴﻲ را در ﻋﻤﺮ ﺧﻮد دﻳﺪهاي؟ ﺳﻮﻟﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬در وﻻﻳﺖ ﻣﺎ ﺷﺨﺼﻲ ﺗﻠﻮس ﻧﺎم‪ ،‬ﻣﺮد ﻧﻴﻜﻲ ﺑﻮد و‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺻﺎﻟﺢ داﺷﺖ و دﺳﺖﺗﻨﮕﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ و در ﺟﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي دﻓﺎع از وﻃﻦ ﺧﻮد ﻣﻲﻛﺮد ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ آن ﺷﺨﺺ را ﺧﻮشﺑﺨﺖ ﻣﻲداﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﻛﺮزوس از ﺑﻲﻋﻘﻠﻲ ﺳﻮﻟﻮن ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ از او‪ ،‬ﻛﻪ را ﺧﻮشﺑﺨﺖﺗﺮ از ﻣﻦ دﻳﺪي؟ ﺳﻮﻟﻮن ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮد‪ :‬از دو ﺟـﻮان ﻛـﻪ ﻣـﺎدر‬ ‫ﭘﻴﺮي داﺷﺘﻨﺪ و در ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ آداب ﻣﺬﻫﺒﻲ ﺑﺰرﮔﻲ در ﻣﻌﺒﺪ ﺷﻬﺮﺷﺎن ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺮزن ﻣﻴﻞ داﺷﺖ آنﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﻗﺪرت ﻧﺪاﺷﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﭘﻴﺎده رود‪ ،‬وﺳﻴﻠﻪاي ﻫﻢ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻬﺎرﭘﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اراﺑﻪ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ و او را ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن اﻇﻬﺎر ﺗﺄﺳﻒ از ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ ﺧـﻮد ﺑـﻪ‬ ‫رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ ﻛﺮد‪ ،‬ﭘﺴﺮﻫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﺳﺐ ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬اﻣ‪‬ﺎ ﺧﻮد از اﺳﺐ ﻛﻢﺗﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﺎي اﺳﺐ ﺑﻪ اراﺑﻪ ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺎدر را ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮزن‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮشدل ﺷﺪ و در ﻣﻌﺒﺪ دﻋﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺳﻌﺎدتﻫﺎ را ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان او ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎﻣﺪاد ﻛﻪ از ﺧـﻮاب ﺑﺮﺧﺎﺳـﺖ‪ ،‬دﻳـﺪ ﻫـﺮ دو‬ ‫ﭘﺴﺮش ﻣﺮدهاﻧﺪ‪ .‬داﻧﺴﺖ دﻋﺎي او ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪه و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺑﺰرگ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺠﺎﻟـﺸﺎن ﻧـﺪاد ﻛـﻪ زﻧـﺪه‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و ﺑﺎز در دﻧﻴﺎ ﮔﻨﺎهﻛﺎر ﺷﻮﻧﺪ و ﻓﻮراً آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮد‪.‬‬ ‫ﺣﻮﺻﻠﻪي ﻛﺮزوس از اﻳﻦ داﺳﺘﺎنﻫﺎ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟! ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦﻫﻤﻪ داراﻳﻲ و ﮔﻨﺞﻫﺎ و ﺟﻮاﻫﺮ از اﻳﻦ اﺷـﺨﺎص‬ ‫ﮔﻢﻧﺎم ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪﺗﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟ ﺣﻜﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت ﻛﺴﻲ ﺟﺰ ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﻧﻤﻲﺗﻮان ﺣﻜﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮ را از ﺧﻮﺷﺒﺨﺖﻫﺎ ﻧﺸﻤﺮدم‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳـﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﻢ در آﻳﻨﺪه ﺑﻪ ﺳﺮت ﭼﻪ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﻛﺮزوس از اﻳﻦ ﺳﺨﻦ رﻧﺠﻴﺪ و ﺳﻮﻟﻮن را ﺑﻪ ﺧﻮاري رواﻧﻪ ﻛﺮد‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺷـﺪ‬ ‫ﺣﻖ ﺑﺎ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻮروش‪ ،‬ﻣﺆﺳﺲ ﺳﻠﻄﻨﺖ اﻳﺮان ﭘﻴﺪا ﺷﺪ و ﻟﻴﺪي را ﮔﺮﻓﺖ و ﻛـﺮزوس را ﮔﺮﻓﺘـﺎر ﻛـﺮد و ﺧﻮاﺳـﺖ زﻧـﺪه ﺑـﺴﻮزاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻮدهاي ﻫﻴﺰم ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در آن ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺨﻦ ﺳﻮﻟﻮن ﺑﻪ ﻳﺎد ﻛﺮزوس آﻣﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬ﺗﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻛﺴﻲ را ﻧﺪاﻧﻲ ﻧﻤﻲﺗـﻮان ﺣﻜـﻢ ﻛـﺮد ﻛـﻪ‬ ‫ﺧﻮشﺑﺨﺖ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺮد‪» :‬ﺳﻮﻟﻮن‪ «.‬ﻛﻮروش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﭼﻪ ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ؟! او را آوردﻧـﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳـﻴﺪ ﭼـﻪ ﮔﻔﺘـﻲ؟‬ ‫داﺳﺘﺎن را ﮔﻔﺖ و ﻛﻮروش ﻋﺒﺮت ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ از ﺳﺮ ﺧﻮن ﻛﺮزوس درﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺳﻮﻟﻮن ﻳﻜﻲ از اﺟﺪاد ﻣﺎدري اﻓﻼﻃﻮن ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺲ در دﻧﻴﺎ ﺑﺰرگ و ﻧﺎﻣﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬درﺑﺎرهي او اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬درﺑﺎرهي اﻓﻼﻃﻮن اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از آنﻫﺎ را ﻧﻘـﻞ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻮن از ﺣﺎل او ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﻧﺰدﻳﻜﻲ آﺗﻦ ﻛﻪ ﻣﺤﻞ ﺗﻮﻟﺪ اﻓﻼﻃﻮن ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻮﻫﻲ اﺳﺖ ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ ﻫﻴﻤﺖ‪ ،‬ﻛﻪ زﻧﺒﻮر ﻋﺴﻞ و ﻋﺴﻞ آن ﻣﻌـﺮوف اﺳـﺖ‪ .‬ﺣﻜﺎﻳـﺖ‬ ‫ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ اﻓﻼﻃﻮن ﻛﻮدك ﺷﻴﺮﺧﻮار ﺑﻮد‪ ،‬زﻧﺒﻮرﻫﺎي ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن ﻫﻴﻤﺖ آﻣﺪﻧﺪ و از ﻋﺴﻞ ﺧﻮد ﺑﺮ روي ﻟﺐﻫﺎي او ﻣﺎﻟﻴﺪﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﻛﻨﺎﻳﻪ‬ ‫از ﺷﻴﺮﻳﻦﺑﻴﺎﻧﻲ اﻓﻼﻃﻮن ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪5‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮاب ﺳﻘﺮاط‬

‫ﻗﺼﻪي دﻳﮕﺮي ﻛﻪ درﺑﺎرهي او ﻧﻘﻞ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و در ادﺑﻴﺎت اروﭘﺎﻳﻴﺎن ﺷﺎﻳﻊ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬داﺳﺘﺎن ﺧﻮاب ﺳﻘﺮاط اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺳﻘﺮاط ﺷـﺒﻲ‬ ‫ﺧﻮاب دﻳﺪ ﻳﻚ ﻣﺮﻏﺎﺑﻲ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻗﻮ ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﻢ‪ ،‬آﻣﺪ روي زاﻧﻮي او ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺰرگ ﺷﺪ و ﺑﺎل و ﭘﺮ ﺧﻮد را ﮔﺸﻮد و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﭘﺮواز ﻛﺮد‬ ‫و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل آواز ﺧﻮﺷﻲ ﻣﻲﺳﺮود‪ .‬روز ﺑﻌﺪ ﺳﻘﺮاط ﻧﮕﺮان ﺗﻌﺒﻴﺮ آن ﺧﻮاب ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ در ﺣـﺎﻟﻲ ﻛـﻪ از آن ﺧـﻮاب ﮔﻔـﺖوﮔـﻮ ﻣـﻲﻛـﺮد‪،‬‬ ‫اﻓﻼﻃﻮن وارد ﺷﺪ و او ﺟﻮاﻧﻲ ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻘﺮاط ﺑﻪ ﻣﺠﺮد دﻳﺪن او‪ ،‬ﻣﻠﻬﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ ورود اﻳﻦ ﺟﻮان ﺑﻪ ﻣﺤﻀﺮ او‪ ،‬ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮاب اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻓﻼﻃﻮن دو ﺑﺮادر داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﺮادران ﻣﺎدري او ﺑﻮدهاﻧﺪ و ﻳﻚ ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻓﺮزﻧـﺪي از او ذﻛـﺮ ﻧﻜـﺮدهاﻧـﺪ‪ ،‬ﭼـﻪ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮاً زن ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮادرﻫﺎي او را از اﻳﻦ رو ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﻛﻪ در رﺳﺎﺋﻞ ﺧﻮد از آنﻫﺎ ﻧﺎم ﺑﺮده اﺳـﺖ‪ .‬ﻳﻜـﻲ از آنﻫـﺎ ﮔﻼوﻛـﻮن ‪ Glaucon‬و‬ ‫دﻳﮕﺮي آدﻳﻤﺎﻧﺘﻮس ‪ Adimante‬ﻧﺎم داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬از ﺧﻮاﻫﺮش ﭘﺴﺮي ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪه ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ اﺳﭙﻮزﻳﭙﻮس‪ ،‬ﻛﻪ ﭘﺲ از اﻓﻼﻃﻮن ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻋﻠﻤـﻲ او ﺷـﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ داﻧﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ اﻓﻼﻃﻮن ﻣﺮدي ﻣﺤﺘﺮم و ﺷﺮﻳﻒاﻟﻨﺴﺐ ﺑﻮده‪ ،‬اﺳﺘﻄﺎﻋﺖ و ﺑﻀﺎﻋﺖ ﻣﺎﻟﻲ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ و ﺑﻪ ﺷـﻐﻞ و ﻛﺎرﻫـﺎي دﻧﻴـﻮي ﺑـﺮاي‬ ‫ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻌﺎش ﻣﺤﺘﺎج ﻧﺒﻮده و ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ اوﻗﺎت ﺧﻮد را ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺼﺮوف ﺣﻜﻤﺖ ﻛﻨﺪ و از ﺣﺴﻦ اﺗﻔﺎق‪ ،‬ﺑﺎ ﺳـﻘﺮاط ﻣـﺼﺎدف و ﻣﻌﺎﺷـﺮ‬ ‫ﺷﺪه و از ﺗﺮﺑﻴﺖ او اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ورودش ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺳﻘﺮاط‪ ،‬در ﺳﻦ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺑﻮده و ﺗﺎ زﻣﺎن ﺷﻬﺎدت ﺳﻘﺮاط ده ﺳﺎل از آن ﺑﺰرﮔﻮار اﺳﺘﻔﺎﺿﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط و ﻛﺴﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ او ارادت داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮان ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﺒﻲ و اﺻﺤﺎب او ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻛﺮد و اﮔﺮ ﺟﺎﻳﺰ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﻣـﻲﺗـﻮان ﮔﻔـﺖ ﺳـﻘﺮاط از‬ ‫ﺟﻬﺖ اﺣﻮال و اﺧﻼق و ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﻛﻤﺎل ﻣﻨﺎﺳﺐ را ﺑﺎ ﺣﻀﺮت ﻋﻴﺴﻲ )ع( دارد و اﻓﻼﻃﻮن و ﮔﺰﻧﻔﻮن و ﻣﺮﻳﺪان دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟـﻪي ﺣﻮارﻳـﻮن او‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎنﻛﻪ از ﺣﻀﺮت ﻋﻴﺴﻲ )ع( ﻫﻢ ﺟﺰ آنﭼﻪ ﺣﻮارﻳﻮن ﮔﻔﺘﻪ و ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ ﭼﻴﺰي ﻧﻤـﻲداﻧـﻴﻢ‪ .‬در ﻫـﺮ ﺣـﺎل‪ ،‬ﻣﺮﻳـﺪﻫﺎي ﺳـﻘﺮاط ارادت‬ ‫ﻓﻮقاﻟﻌﺎده ﺑﻪ او داﺷﺘﻨﺪ و ﭘﺲ از آن ﻛﻪ او ﻣﻮرد اﻋﺘﺮاض ﻫﻢوﻃﻨﺎن واﻗﻊ ﮔﺮدﻳﺪ و ﮔﻔﺖوﮔﻮي ﻣﺤﺎﻛﻤﻪاش ﺑﻪ ﻣﻴﺎن آﻣﺪ ﻛﻮﺷﺶ ﺑـﺴﻴﺎر ﻛﺮدﻧـﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻧﺸﻮد و ﭼﻮن ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺷﺪ ﻧﮕﺬارﻧﺪ ﻣﺤﻜﻮم ﮔﺮدد و ﭼﻮن ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪ ﻧﮕﺬارﻧﺪ اﻋﺪام ﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﻓﻼﻃﻮن ﻫﻢ از ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺪر ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﺧﻮد در آن ﻣﻮﻗﻊ‪ ،‬ﻛﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮگ ﺳﻘﺮاط‬

‫آن زﻣﺎن در آﺗﻦ رﺳﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻴﺄت ﺣﺎﻛﻤﻪ ﭘﺲ از آن ﻛﻪ رأي ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺮ ﺑﻮدن ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻲداد‪ ،‬اﻧﺘﺨﺎب ﻣﺠﺎزات را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺤﻜـﻮم واﮔـﺬار‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ از ﭼﻨﺪ ﻗﺴﻢ ﻳﻜﻲ را اﺧﺘﻴﺎر ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﺗﻜﻠﻴﻒ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﺠﺎزات را ﺑﻪ ﺳﻘﺮاط واﮔﺬار ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﮔﻨـﺎهﻛـﺎر و‬ ‫ﺳﺰاوار ﻣﺠﺎزات ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ ،‬ﺑﺮاي ﭘﻴﺮوي از ﻗﺎﻧﻮن اﮔﺮ اﺳﺘﻄﺎﻋﺖ داﺷﺘﻢ ﻣﺠﺎزات ﻧﻘﺪي را ﻗﺒﻮل ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬وﻟﻴﻜﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﺪارم‪ .‬ارادتﻛﻴـﺸﺎن ﺑـﻪ‬ ‫او رﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮﻳﻢ ﻫﺮﭼﻪ ﻻزم اﺳﺖ ﺑﺪﻫﻴﻢ و اﻓﻼﻃﻮن ﻣﺒﻠﻐﻲ ﺑﺎﻟﻨﺴﺒﻪ ﮔﺰاف ﺗﻘﺒﻞ ﻛﺮد‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻫﻴﺄت ﺣﺎﻛﻤﻪ ﺟﺰاي ﻧﻘﺪي را ﻧﭙـﺬﻳﺮﻓﺖ و‬ ‫ﺳﻘﺮاط را ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﺤﻜﻮم ﻛﺮد و ﺳﻘﺮاط ﺟﺎم ﺷﻮﻛﺮان ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮگ او‪ ،‬ﺑﺮاي ﺷﺎﮔﺮدان او ﻛﺎر ﻣﺸﻜﻞ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻮن ﻣﻘﺼﺮ و ﻣﻐﻀﻮب ﻣﻠﺖ و دوﻟﺖ و ﻣﺤﻜﻮم ﺑـﻪ اﻋـﺪام‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ از او ﺣﻤﺎﻳﺖ و ﺑﺎ او ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ در آﺗﻦ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و ﻫﺠﺮت ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻔﺮﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن‬

‫اﻓﻼﻃﻮن ﻳﻜﻲ از ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﺑﻮد و اﻳﻦ او‪‬ﻟﻴﻦ ﺳﻔﺮ اوﺳﺖ؛ ﺟﺰ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻮن آﺗﻦ دوﻟﺖ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻮد ﺑﻴﺮون ﺷﺪن از ﻗﻠﻤﺮو آن دوﻟﺖ آﺳـﺎن‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺶ ﻫﻔﺖ ﻓﺮﺳﺦ ﻛﻪ رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻲ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ آن را ﻣﮕﺎر ‪ Mégare‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ و آنﺟﺎ از ﺗﺤﺖ ﻗﺪرت آﺗﻨﻴﺎن ﺧﺎرج ﺑﻮد‪ .‬در ﻣﮕﺎر‪ ،‬اﻓﻼﻃـﻮن‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪6‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻲ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ اﻫﻞ ﻋﻠﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻌﺎﺷﺮ ﺷﺪ و ﻣﻘﺪاري ﻫﻢ از آنﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮد و ﻣﺴﺎﻓﺮتﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬آنﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻴﻢ و ﻣﺤﻘـﻖ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﻔﺮي ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻛﺮده و ﺑﺎ ﻛﺎﻫﻨﺎن ﻣﺼﺮي ﻛﻪ ﻋﻠﻤﺎي آن ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻼﻗﺎت ﻛﺮد و ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت آنﻫﺎ را ﻫﻢ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻌـﻀﻲ‬ ‫از ﻣﻮرﺧﻴﻦ ﻧﻘﻞ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺮقزﻣﻴﻦ و ﺑﻌﻀﻲ ﻧﻘﺎط آﺳﻴﺎ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ اﻳﺮان و ﺣﺘّﻲ ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻛﺮد و آنﺟﺎﻫﺎ ﻫﻢ اﺳﺘﻔﺎدهﻫﺎي ﻋﻠﻤـﻲ‬ ‫ﻛﺮد و ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻧﻜﺮده‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﻓﻨﻴﻘﻴﻪ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻓﻨﻴﻘﻴﻪ در ﻛﻨﺎر درﻳﺎي ﻣﺪﻳﺘﺮاﻧﻪ اﺳﺖ و ﻫﻤﺎن ﻛـﺸﻮري اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﺤﻞ ﻣﻌﺘﺒﺮ آن اﻣﺮوز ﺑﻴﺮوت اﺳﺖ و ﭼﻮن آن زﻣﺎن ﺟﺰء ﻣﻤﻠﻜﺖ اﻳﺮان ﺑﻮده‪ ،‬ﻇﻦ ﻏﺎﻟﺐ اﻳﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﻓﻼﻃـﻮن آنﺟـﺎ ﺑـﻪ ﺣﻜﻤـﺎي اﻳﺮاﻧـﻲ‬ ‫ﺑﺮﺧﻮرده و ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ از زردﺷﺖ و ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت او ﺧﺒﺮ دارد‪ .‬ﻣﺴﺎﻓﺮتﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﻛﺮده اﺳـﺖ ﻛـﻪ از ﺟﻤﻠـﻪ‪ ،‬آنﭼـﻪ‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ اﻫﻤﻴﺘﺶ ﺑﻴﺶﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺮض ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﻋﻮام وﻗﺘﻲ ﻛﻪ اﺳﻢ اﻓﻼﻃﻮن را ﻣﻲﺷﻨﻮﻧﺪ‪ ،‬ذﻫﻨﺸﺎن ﺑﻪ ﻃﺒﻴﺐ ﻣﻲرود و ﺣﺘّﻲ ﻣﻮﻻﻧﺎ ﺟﻼلاﻟﺪﻳﻦ او را ﺑﺎ ﺟﺎﻟﻴﻨﻮس در ﻳﻚ ردﻳﻒ ﻗـﺮار داده‬ ‫)اي ﺗﻮ اﻓﻼﻃﻮن و ﺟﺎﻟﻴﻨﻮس ﻣﺎ(‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻪ او ﺣﻜﻴﻢ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪي ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت زﻣﺎن را داﺷﺖ‪ ،‬وﻟـﻴﻜﻦ وﺟﻬـﻪي ﻧﻈـﺮ ﺧـﻮد را‬ ‫ﺣﻜﻤﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻗﺮار داده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﭼﻮن ﻛﻪ ﺷﺎﮔﺮد ﺳﻘﺮاط ﺑﻮد‪ ،‬او ﻫـﻢ ﻃﺒﻴﻌﻴـﺎت و رﻳﺎﺿـﻴﺎت را ﻛﻨـﺎر ﮔﺬاﺷـﺘﻪ و ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺑـﻪ‬ ‫اﺧﻼﻗﻴﺎت و ﺳﻴﺎﺳﻴﺎت ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﺟﺒﺎت اﻳﻦ اﻣﺮ را ﻫﻢ از اﻳﻦ ﭘﺲ ﺑﻴﺎن ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﺮا ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﺣﻜﻤﺎي ﻳﻮﻧﺎن‪ ،‬ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑـﻪ‬ ‫اﺧﻼق و ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎري؛ اﻓﻼﻃﻮن ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ در اﻣﻮر ﺳﻴﺎﺳﻲ و ﻛﻴﻔﻴﺖ ادارهي ﻣﻤﻠﻜﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺠﺎل و ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻴﺎن آن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤـﻴﻦﻗـﺪر ﻋـﺮض‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ در ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺧﻮد ﺑﺴﻴﺎر راﺳﺦ ﺑﻮده و اﻳﻦ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬زﻳﺮا اﻟﺒﺘﻪ ﺣﻜﻴﻢ واﻗﻌـﻲ‪ ،‬ﺳﺮﺳـﺮي ﻋﻘﺎﻳـﺪي را اﺧﺘﻴـﺎر ﻧﻤـﻲﻛﻨـﺪ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ‬ ‫اﻓﻼﻃﻮن ﺟﺪاً ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮده اﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺒﻲ ﻛﻪ او در ﻧﻈﺮ داﺷﺖ اداره ﺷﻮد و ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد اﺻـﻮل ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﻣﻮﻗـﻊ‬ ‫ﻋﻤﻞ ﺑﮕﺬارد‪ ،‬ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ ﺑﻪ ﻣﺤﻚ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن در آﺗﻦ اﻳﻦ ﻣﻘﺼﻮد ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺟﺰﻳﺮهي ﺳﻴﺴﻴﻞ اﻧﺪاﺧﺖ ﻛـﻪ از ﺑـﺰرگﺗـﺮﻳﻦ‬ ‫ﺟﺰاﻳﺮ اروﭘﺎﺳﺖ و ﻋﺮبﻫﺎ آن را ﺻﻘﻠﻴﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ و وﻗﺘﻲ ﺗﺤﺖ ﺗﺼﺮف ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻫﻢ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬در ﺟﺰﻳﺮهي ﺻﻘﻠﻴﻪ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻇﻬـﺎر‬ ‫رﻏﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت اﻓﻼﻃﻮن ﻛﺮده و ﺑﻪ اﻳﻦ واﺳﻄﻪ‪ ،‬ﻓﻴﻠﺴﻮف آﺗﻦ اﻣﻴﺪوار ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﺻﻮل ﺳﻴﺎﺳﻴﺎت ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣـﺴﺎﻋﺪت آن ﭘﺎدﺷـﺎه‬ ‫ﻋﻤﻠﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺻﻘﻠﻴﻪ‪ ،‬ﻧﺰد آن ﭘﺎدﺷﺎه رﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ دﻧﻮس ‪ Denys‬ﭘﻴﺮ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻛﻪ ﭘﺴﺮش ﻧﻴﺰ دﻧﻮس ﻧـﺎم داﺷـﺘﻪ و او را دﻧـﻮس‬ ‫ﺟﻮان ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﺎً ﺑﺮﻋﻜﺲ اﻧﺘﻈﺎر اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬دﻧﻮس ﻃﺒﻴﻌﺘﻲ ﺧﺸﻦ داﺷﺖ و ﻣﺴﺘﻌﺪ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻧﻪي آنﻫـﺎ ﺑـﻪ ﻫـﻢ‬ ‫ﺧﻮرد و ﺣﺘّﻲ دﻧﻮس ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ اﻓﻼﻃﻮن را ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮزادهاي داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﺪ اﻓﻼﻃﻮن ﺑﻮد و او را ﻣﺤﺘﺮم ﻣﻲﺷﻤﺮد‪ .‬او ﻣﺴﺎﻋﺪتﻫﺎ ﻛـﺮد‬ ‫و ﻣﺴﺎﻋﻲ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮد‪ .‬ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻓﻼﻃﻮن را ﺑﻪ اﺳﻴﺮي ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ‪ .‬دوﺳﺘﺎن دﻳﮕﺮ اﻓﻼﻃﻮن او را ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ و ﻓﺪﻳﻪ داده‪ ،‬آزادش‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ آﺗﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪي ﺑﻌﺪ دﻧﻮس ﭘﻴﺮ ﻣﺮد و ﭘﺴﺮش ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ رﺳﻴﺪ و او ﻧﻴﺰ اﻇﻬﺎر رﻏﺒﺖ ﺑـﻪ ﻣﻼﻗـﺎت اﻓﻼﻃـﻮن ﻛـﺮد‪ .‬ﺣﻜـﻴﻢ از‬ ‫ﻏﺎﻳﺖ اﺷﺘﻴﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﺧﻮد داﺷﺖ و ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﺠﺮﺑﻪي ﺗﻠﺨﻲ ﻛﻪ ﻛـﺮده ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑـﺎز ﺑـﻪ ﺻـﻘﻠﻴﻪ رﻓـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ دﻓﻌـﻪ ﻧﺘﻴﺠـﻪي‬ ‫ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﺶ ﺑﻪ ﺑﺪي ﺳﻔﺮ او‪‬ل ﻧﺸﺪ‪ ،‬وﻟﻲ آرزوﻳﺶ ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻫﻢ اﻳﻦ ﺳﻔﺮ را اﻧﺠﺎم داد و ﺑﺎز ﺑﺪون اﺧﺬ ﻧﺘﻴﺠـﻪ ﻣﺮاﺟﻌـﺖ‬ ‫ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم از ﻋﻤﻠﻲ ﻛﺮدن ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﻮد ﻣﺄﻳﻮس ﺷﺪ و ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﻋﻤﻠﻲ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد و ﺑﺎ ﻋﻘﺎﻳﺪ و اﺣﻮال و اﺧﻼق ﻣﺮدم ﺗﺒﺎﻳﻦ ﻛﻠﻲ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ آﻛﺎدﻣﻲ ﺗﻮﺳﻂ اﻓﻼﻃﻮن‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮتﻫﺎ ﻳﺎ در ﺧﻼل آنﻫﺎ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً در ‪ 42‬ﻳﺎ در ‪ 43‬ﺳﺎﻟﮕﻲ‪ ،‬ارادهي اﻓﻼﻃﻮن ﺑﺮ اﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ داﻧﺸﮕﺎﻫﻲ ﺗﺄﺳـﻴﺲ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻏﻲ داﺷﺖ ﺑﻴﺮون ﺷﻬﺮ آﺗﻦ‪ ،‬آن را ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﺎر اﺧﺘﺼﺎص داد و ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻌﻨﻲ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺎ ﺧﻮد زﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬در آن داﻧﺸﮕﺎه ﺗﺪرﻳﺲ ﻣﻲﻛـﺮد‬ ‫و ﭘﺲ از او ﻫﻢ آن ﺑﺎغ ﻣﺨﺼﻮص ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻊ ﭘﻴﺮوان اﻓﻼﻃﻮن و ﭼﻮن اﺳﻢ آن ﻣﺤﻞ آﻛﺎدﻣﻮس ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺪرس اﻓﻼﻃﻮن و ﺳﭙﺲ ﻣﺠﻤﻊ ﭘﻴﺮوان‬ ‫او ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ آﻛﺎدﻣﻲ ﺷﺪ و ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻛﻪ اﻣﺮوز ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻋﻠﻤﻲ و ادﺑﻲ را در اروﭘﺎ‪ ،‬ﻣﻄﻠﻘﺎً آﻛﺎدﻣﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻣﺠﻤﻊ ﻋﻠﻤﻲ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ آﻛﺎدﻣﻲ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﺸﺘﺼﺪ ﺳﺎل داﻳﺮ ﺑﻮد ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از اﻣﭙﺮاﺗﻮرﻫﺎي روم‪ ،‬ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ ژوﺳﺘﻴﻨﻴﻦ‪ ،‬ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﻣﺨـﺎﻟﻔﺘﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﻼﺳﻔﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪهي ﺧﻮد ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺳﻴﺎﺳﻲ‪ ،‬ﻣﺤﺎﻓﻞ و ﻣﺠﺎﻣﻊ ادﺑﻲ و ﻋﻠﻤـﻲ را ﺑـﺴﺖ و آﻛـﺎدﻣﻲ ﺗﻌﻄﻴـﻞ ﺷـﺪ و ﺑﻌـﻀﻲ از‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪7‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﺎن آﻛﺎدﻣﻲ ﺑﻪ اﻳﺮان آﻣﺪﻧﺪ و اﻳﻦ در زﻣﺎن اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﺑﻮد‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ وﺟﻮد ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺰرﮔﻮاري ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻓﻼﻃﻮن و ﻣﺮﻳﺪان داﻧـﺸﻤﻨﺪي‬ ‫ﻛﻪ دور او ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬آﻛﺎدﻣﻲ را ﻣﺤﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲﻫﺎ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺮدﻣﺎﻧﻲ ﻣﺘﺠﺴﺲ و داﻧﺶﻃﻠﺐ ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎري از ﺟﻮانﻫـﺎي ﻳﻮﻧـﺎﻧﻲ ﺑـﻪ‬ ‫آﻛﺎدﻣﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘّﻲ ﺑﻌﻀﻲ اوﻗﺎت زنﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﭼﻮن ﻳﻮﻧﺎن آن روز ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻣﺮوز ﻧﺒﻮد ﻛﻪ زنﻫﺎ و ﻣﺮدﻫﺎ ﺑـﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﻣﻌﺎﺷﺮت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و در ﻫﺮ ﻣﺠﻤﻊ و ﻣﺤﻔﻠﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ وارد ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬زنﻫﺎي ﺑﺎذوق ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ از ﻣﺤﻀﺮ اﻓﻼﻃﻮن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻟﺒـﺎس‬ ‫ﻣﺮداﻧﻪ ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﻀﻮر ارﺳﻄﻮ در آﻛﺎدﻣﻲ‬

‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ از ﻓﻮت اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬ارﺳﻄﻮ ﺑﻪ آﻛﺎدﻣﻲ وارد ﺷﺪ و او در آن ﻣﻮﻗﻊ ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﻮد ﻫﻔﺪه ﻳﺎ ﻫﻴﺠﺪه ﺳﺎﻟﻪ و ﺗﺎ زﻣﺎن وﻓﺎت‬ ‫اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬از ﻣﺮﻳﺪﻫﺎي او و از اﻋﻀﺎي آﻛﺎدﻣﻲ ﺑﻮد و اﺳﺘﻔﺎدهي ﻛﺎﻣﻞ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫درﺑﺎرهي ارﺳﻄﻮ و اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬از اﺧﺘﻼﻓﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن آنﻫﺎ ﺑﻮد ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﺑﺴﻴﺎر و ﻣﺒﺎﻟﻐﺎﺗﻲ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻓﻼﻃـﻮن‬ ‫ﺑﻪ ارﺳﻄﻮ رﺷﻚ ﺑﺮده ﻳﺎ ارﺳﻄﻮ ﺑﺎ اﺳﺘﺎد ﺧﻮد ﺿﺪﻳﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼﻨـﻴﻦ ﻧﻴـﺴﺖ‪ .‬ارﺳـﻄﻮ ﻫﻤـﻮاره ﻛﻤـﺎل اﺣﺘـﺮام را ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ‬ ‫اﻓﻼﻃﻮن رﻋﺎﻳﺖ ﻧﻤﻮده و اﻓﻼﻃﻮن ﻫﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑـﻪ او ﻣﺤﺒـﺖ داﺷـﺘﻪ اﺳـﺖ‪ .‬ﭼﻨـﺎنﻛـﻪ ﺑـﻪ او ﻟﻘـﺐ »ﻋﻘـﻞ ﺣـﻮزهي ﻋﻠﻤﻴـﻪ« داده ﺑـﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ‬ ‫اﺧﺘﻼفﻧﻈﺮﻫﺎﻳﻲ ﻣﻴﺎن آنﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ در ﻛﺘﺐ ارﺳﻄﻮ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﻮد و ﻣﻲداﻧﻴﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﭼﻨﺎن ﻧﺒﻮده اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑﺘـﻮان ﮔﻔـﺖ ارﺳـﻄﻮ ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ‬ ‫اﻓﻼﻃﻮن ﺣﻖﻧﺎﺷﻨﺎس ﻳﺎ اﻓﻼﻃﻮن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ارﺳﻄﻮ ﺑﻲﻣﻬﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻓﻼﻃﻮن در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻋﻤﺮ‪ ،‬ﺟﺰ اوﻗﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻘﻠﻴﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻛﺮده‪ ،‬ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﺗﻔﻜﺮ و ﺗﻌﻠﻢ و ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺤﺮﻳﺮ و ﺗﺼﻨﻴﻒ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮده و‬ ‫ﻛﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺤﺮﻳﺮ و ﺗﺼﻨﻴﻒ را ﻇﺎﻫﺮاً در ﺣﺪود ﺳﻲ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺷﺮوع ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﺪت اﺷﺘﻐﺎﻟﺶ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛـﺎر‪ ،‬ﭘﻨﺠـﺎه ﺳـﺎل ﺑـﻮده‬ ‫اﺳﺖ و ﭼﻮن در ﻣﺠﻠﺲ درس آﻛﺎدﻣﻲ را ﭘﺲ از ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻧﻤﻮده‪ ،‬ﻣﺪت اﺷﺘﻐﺎﻟﺶ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻫﻢ در ﺣﺪود ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫روش ﺗﺪرﻳﺲ اﻓﻼﻃﻮن‬

‫ﭘﺲ آﺛﺎر اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﺗﺪرﻳﺲ ﺷﻔﺎﻫﻲ ﺑﻮده و دﻳﮕﺮي آﺛﺎري ﻛﻪ از ﻗﻠﻢ او ﺗﺮاوش ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﺷﻔﺎﻫﻲ او ﭼﻨﺪان اﻃﻼﻋﻲ ﻧﺪارﻳﻢ ‪.‬ﻫﻤﻴﻦﻗﺪر ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻪ آﻛﺎدﻣﻲ ﻣﺤﻞ رﻓﺖوآﻣﺪ ﻣﺮدﻣﺎن داﻧﺶﻣﻨﺪ و اﻫﻞ ذوق از ﻣـﺮد و زن‬ ‫ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ در آن آﻛﺎدﻣﻲ‪ ،‬ﺟﺎ ﺑﺮاي ﺑﻴﺶ از ‪ 28‬ﻫﺰار ﻧﻔﺮ ﻧﺒﻮد و ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮدر ﺑﺎغ آﻛـﺎدﻣﻲ ﻧﻮﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد ﻫـﺮ‬ ‫ﻛﺲ ﻫﻨﺪﺳﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺪ وارد ﻧﺸﻮد‪ ،‬وﻟﻴﻜﻦ اﻳﻦ اﺧﻄﺎر ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﮔﻔﺖوﮔﻮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در آﻛﺎدﻣﻲ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎﺣﺜﻪي ﺟﺪي و‬ ‫ﻓﻬﻢ آنﻫﺎ ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎت ﻋﻠﻤﻲ و ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً رﻳﺎﺿﻴﺎت ﺑﻮد‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﻪﻛﺲ ﺑﻪ آزادي ﺑﻪ آﻛﺎدﻣﻲ وارد ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺿﻤﻨﺎً‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺪرﻳﺲ اﻓﻼﻃﻮن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺗﻘﺮﻳﺮ و ﺑﻴﺎن ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻄﻮ‪‬ل و ﺗﻌﻠﻴﻢ اﺣﻜﺎم ﺣﺘﻤﻲ و ﺟﺰﻣﻲ ﻧﺒـﻮده اﺳـﺖ و‬ ‫ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺻﻮرت ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ و ﻣﻨﺎﻇﺮه داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬در واﻗﻊ آﻛﺎدﻣﻲ ﻣﺠﻤﻊ ﻋﻠﻤﻲ و ادﺑﻲ ﺑﻮده ﻛﻪ اﺻﺤﺎب داﻧﺶ در آنﺟﺎ‪ ،‬ﺑﻪ اﺗﻔﺎق اﺳﺘﺎد‪ ،‬در اﻣـﻮر‬ ‫ﻋﻠﻤﻲ ﺑﺤﺚ و ﻓﺤﺺ ﻣﻲﻛﺮدهاﻧﺪ و در ﺗﺤﻘﻴﻖ از آﺛﺎر ﻗﻠﻤﻲ اﻓﻼﻃﻮن ﺷﺮح اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻬﺘﺮ داده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﻀﻲ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ اﻓﻼﻃﻮن دو ﻗﺴﻢ ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺪرﻳﺲ ﻣﻲﻛﺮده اﺳﺖ؛ ﻳﻜﻲ ﻋﻠﻨﻲ و ﻋﻤﻮﻣﻲ و دﻳﮕﺮي ﺧﺼﻮﺻﻲ و ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ‪ .‬وﻟـﻴﻜﻦ ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬ ‫ﺳﺨﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ اﻇﻬﺎر ﻋﻘﻴﺪه ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﻣﺖ و ﺷﺠﺎﻋﺖ اﺧﻼﻗﻲ اﻓﻼﻃﻮن ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﻣﻨﺎﻓﺎت دارد‪ ،‬ﺧﺎﺻﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﻛﻪ او اﺷﺎﻋﻪي ﺣﻘﻴﻘﺖ را وﻇﻴﻔﻪي وﺟﺪاﻧﻲ ﻣﻲداﻧﺴﺖ؛ ﭼﻨﺎنﻛﻪ در ﺟﺎﻳﻲ از ﻗﻮل ﺳﻘﺮاط ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺣﻖ ﻧﺪارد راﺿﻲ ﺷﻮد ﻛـﻪ‬ ‫در ﮔﻤﺮاﻫﻲ و ﻧﺎداﻧﻲ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻧﻴﺰ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﭼﻮن از ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺷﻔﺎﻫﻲ اﻓﻼﻃﻮن ﭼﻨﺪان آﮔﺎﻫﻲ ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ آﺛﺎر ﻗﻠﻤﻲ او ﻣﻲﭘﺮدازﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪8‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﻘﺪﻣﺘﺎً ﻋﺮض ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬داﻧﺶﻣﻨﺪاﻧﻲ ﭼﻨﺪ در ﻳﻮﻧﺎن ﺑﻮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ از اﻳﺸﺎن ﻧـﺎﻣﻲ ﻣـﻲﺑﺎﺷـﻨﺪ و اﻓﻼﻃـﻮن از آنﻫـﺎ و‬ ‫ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً از ﺗﺤﺮﻳﺮاﺗﺸﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ از آﺛﺎر آنﻫﺎ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﻴﭻ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ از ﻫﻔﺖ ﻫـﺸﺖ ﻧﻔـﺮ‪ ،‬ﺑﻌـﻀﻲ ﻛﻠﻤـﺎت در ﺿـﻤﻦ‬ ‫ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﺸﺎن ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻨﻘﻮل اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻛﻪ ﻗﺴﻤﺘﻲ از آنﻫﺎ ﺷﻌﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺪري ﻛﻢ و ﻏﻴﺮ واﻗﻌﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲﺗﻮان ﮔﻔﺖ اﻓﻼﻃﻮن او‪‬ل ﺣﻜﻴﻤﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ آﺛﺎر ﻗﻠﻤﻲ ﺣﺴﺎﺑﻲ از ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﺮاي آن داﻧﺶﻣﻨﺪ اﻳﻦ ﺣﺴﻦ اﺗﻔﺎق و ﺑﺮاي ﻧﻮع ﺑـﺸﺮ‬ ‫اﻳﻦ ﺳﻌﺎدت دﺳﺖ داده ﻛﻪ آﺛﺎر او ﺗﻤﺎﻣﺎً ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻳﻜﻲ از ﻓﻀﻼي اروﭘﺎ‪ ،‬ﻗﺪري ﻫﻢ ﺑﻴﺶ از ﺗﻤﺎم آﺛﺎر او در دﺳﺖ اﺳﺖ و اﻳـﻦ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻧﺎﺷﻲ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻘﺪاري از ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ اﺳﻢ اﻓﻼﻃﻮن ﻗﻠﻤﺪاد ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪهي ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ‪ ،‬از او ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮان ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ؛ ﻳﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻗﺼﺪ ﺗﻘﻠﻴﺪ او‪ ،‬ﻳﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪاﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎم او ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻪ او ﻣﻨﺴﻮب ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آﺛﺎر اﻓﻼﻃﻮن‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ اﺳﻢ اﻓﻼﻃﻮن اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ از ﭼﻬﻞوﻳﻚ رﺳﺎﻟﻪ ﻳﺎ ﻛﺘﺎب ﻛﻮﭼﻚ و ﺑﺰرگ و ﻳﻚ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪي ﺗﻌﺮﻳﻔﺎت و ﻫﻴﺠـﺪه‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ اﺷﺨﺎص ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﺑﺎب اﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﺪامﻳﻚ از اﻳﻦ آﺛﺎر اﺻﻴﻞ اﺳﺖ و ﻛﺪام ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺑﻪ اﻓﻼﻃﻮن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﻓﻀﻼ اﺧﺘﻼف ﺑﺴﻴﺎر دﻳـﺪه ﻣـﻲﺷـﻮد و ﻣﺎﻧﻨـﺪ‬ ‫ﻫﻤﻪي اﻣﻮر در اﻳﻦ ﺑﺎب ﻫﻢ اﻓﺮاط و ﺗﻔﺮﻳﻂ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻛﺜﺮ اﻳﻦ آﺛﺎر ﺟﻌﻠﻴﺖ ادﻋﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ و از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻌـﻀﻲ ﻫﻤـﻪ را اﺻـﻴﻞ‬ ‫داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻷﺧﺮه از ﻧﺘﻴﺠﻪي زﺣﻤﺎت و ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻪ ﻓﻀﻼي اروﭘﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورده و ﻣﺒﺎﻧﻲ دﻗﻴﻖ و ﻇﺮﻳﻒ ﺑﺮاي ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻄﻠﺐ اﺧﺘﻴﺎر‬ ‫ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺮوز اﺧﺘﻼف ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻢ ﺷﺪه و ﻣﻲﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً اﺗﻔﺎق ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ »ﻣﺠﻤﻮﻋﻪي ﺗﻌﺮﻳﻔﺎت«‪ ،‬ﻳﻘﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ از اﻓﻼﻃﻮن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در ﺑﺎب ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﺷﻚ و ﺷﺒﻬﻪي ﻗﻮي اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻨﺞ ﻧﺎﻣﻪ از ﻫﻴﺠﺪه‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﻣﺤﻘﻘﺎً از اﻓﻼﻃﻮن ﻧﺒﻮده‪ ،‬ﺳﻴﺰده ﻧﺎﻣﻪي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ اﻛﺜﺮاً ﻣﺤﻞ ﻧﺮدﻳﺪ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﻌﻀﻲ از آنﻫﺎ را ﻣﻲﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ اﺳـﺖ‬ ‫ﻛﻪ از اﻓﻼﻃﻮن اﺳﺖ و ﺑﻘﻴﻪ‪ ،‬ﺧﻮاه از او ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮاه ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪان ﻣﺤﻞ اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ رﺳﺎﻻت‪ ،‬ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﭼﻬﻞوﻳﻚ ﻓﻘﺮه اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺶ ﻓﻘﺮه از آنﻫﺎ ﻗﻄﻌﺎً ﻣﺠﻌﻮل اﺳﺖ‪ .‬در ﺑﺎب ﺷﺶ ﻓﻘﺮهي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻇﻦ ﻗﻮي ﻣﻲرود ﻛـﻪ‬ ‫از اﻓﻼﻃﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﺎ اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﺪان ﻣﺤﻞ اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ ﺑﻴﺴﺖوﻧﻪ ﻓﻘﺮه ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻘﻄﻮع اﺳﺖ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻲ‬ ‫ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻛﻪ از ﻗﻠﻢ اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺤﺚ در اﻳﻦ ﻛﻪ اﺻﻴﻞ ﻳﺎ ﻣﺠﻌﻮل ﺑﻮدن اﻳﻦ رﺳﺎﻟﻪﻫﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺸﺨﻴﺺ داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻃﻮﻻﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﺟﻤـﺎﻻً ﻋـﺮض ﻣـﻲﻛـﻨﻢ ﻓـﻀﻼ و‬ ‫ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ ﻧﻈﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬او‪‬ﻻً ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺷﺎﮔﺮدﻫﺎ و ﭘﻴﺮوان اﻓﻼﻃﻮن ﻛﻪ ﻣﻌﺘﺒﺮﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ارﺳﻄﻮﺳﺖ‪ ،‬از اﻛﺜﺮ آن رﺳﺎﻟﻪﻫﺎ اﺳﻢ ﺑﺮده و اﺷﺎراﺗﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آنﻫﺎ و ﻣﻨﺪرﺟﺎت آنﻫﺎ ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ آنﭼﻪ در دﺳﺖ دارﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻄﺎﺑﻖ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﻈﺮ در ﻋﺒﺎرت و ﺷﻴﻮهاي ﻛﻪ ﺑﻴـﺎن‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ و اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ذوق ﺳﻠﻴﻢ دارد و اﻧﺲ ﺗﺎم ﺑﻪ ﻛﻠﻤﺎت ﻛﺴﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﻪﺧﻮﺑﻲ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻲدﻫﺪ ﻛﻪ ﻓﻼن ﻛﻼم از او ﻫﺴﺖ ﻳـﺎ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً در ﻣﻮرد ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ اﻳﺸﺎن اﻣﺘﻴﺎز و ﭘﺎﻳﻪي ﺑﻠﻨﺪ دارد‪ ،‬ﭼﻨﺎنﻛﻪ از ﺻﺎﺣﺒﺎن ذوق ﺳﻠﻴﻢ‪ ،‬آنﻫﺎ ﻛـﻪ در ﺷـﻌﺮ ﻓﺮدوﺳـﻲ ﻳـﺎ‬ ‫ﺳﻌﺪي ﻳﺎ ﺣﺎﻓﻆ ﺗﺘﺒﻊ ﻛﻨﻨﺪ و ﻣﻤﺎرﺳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺴﺎ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﻼم اﻳﺸﺎن را ﺑﻪﺧﻮﺑﻲ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻲدﻫﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﺮ ﻫﻤـﻴﻦ ﻗﻴـﺎس‪ ،‬ﻓـﻀﻼﻳﻲ ﻛـﻪ در‬ ‫ﻛﻠﻤﺎت و ﺗﺤﺮﻳﺮات ﺣﻜﻤﺎي ﻳﻮﻧﺎن ﺗﺘﺒﻊ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻚ اﻧﺪازه ﺑﺮ ﺗﺸﺨﻴﺺ آنﻫﺎ ﺗﻮاﻧﺎ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬دﻻﻳﻞ و آﺛﺎر و ﻗﺮاﺋﻦ ﺗﺎرﻳﺨﻲ و ﻋﻠﻤﻲ و ﻓﻠﺴﻔﻲ‬ ‫ﻫﻢ در اﻳﻦ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت دﺧﻴﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻟﺠﻤﻠﻪ ﭘﺲ از ﺗﺘﺒﻊ و ﺗﻔﺤﺲ و ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪي اﺧﻴﺮ‪ ،‬ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺮوز ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑـﻪ اﻃﻤﻴﻨـﺎن‬ ‫ﻣﻌﺘﻘﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻗﺮﻳﺐ ﺳﻲ رﺳﺎﻟﻪ و ﻛﺘﺎب و ﭼﻨﺪ ﻧﺎﻣﻪ از اﻓﻼﻃﻮن در دﺳﺖ دارﻳﻢ‪.‬‬ ‫در ﺑﺎب ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺣﺎﺟﺖ ﻧﻴﺴﺖ وارد ﺷﻮﻳﻢ و از آﺛﺎر اﻓﻼﻃﻮن آنﭼﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻈﺮ اﺳﺖ‪ ،‬رﺳﺎﻟﻪﻫﺎ و ﻛﺘﺎبﻫـﺎي اوﺳـﺖ ﻛـﻪ از ﺷـﺎهﻛﺎرﻫـﺎي‬ ‫ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ ﺣﻜﻤﺖ و ادب و از ﻧﻔﺎﻳﺲ ذﺧﺎﻳﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ رﺳﺎﻟﻪﻫﺎ و ﻛﺘﺎبﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎ آن ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﻔـﻴﺲ اﺳـﺖ‪،‬‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪9‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ اﻧﺪازه و ﻳﻚ ﻧﻮع و در ﻳﻚ درﺟﻪ از اﻫﻤﻴﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬رﺳﺎﻟﻪﻫﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ از ﺑﻴﺴﺖ ﺳﻲ ﺻﻔﺤﻪ از ﺻﻔﺤﻪﻫﺎي ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ‬ ‫ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻧﻤﻲﺷﻮد و رﺳﺎﻟﻪﻫﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺻﻔﺤﻪ ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﺴﻴﺎري از آنﻫﺎ ﻣﻴﺎﻧﻪي اﻳﻦ دو ﻗﺴﻢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫وﻳﮋﮔﻲﻫﺎي رﺳﺎﺋﻞ اﻓﻼﻃﻮن‬

‫ﻳﻜﻲ از ﺧﺼﺎﻳﺺ رﺳﺎﻟﻪﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺰ ﻳﻜﻲ از آنﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻣﻴﺎن دو ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ اﺳﺖ و آن ﻣﻜﺎﻟﻤـﺎت‪،‬‬ ‫ﺑﻌﻀﻲ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ اﺳﺖ و ﺑﻌﻀﻲ ﻧﻘﻞ و رواﻳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻘﺼﻮدم از ﻣﻜﺎﻟﻤﻪي ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‪ ،‬آن اﺳﺖ ﻛﻪ درﺳـﺖ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺗﺌﺎﺗﺮﻫـﺎﻳﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣﻼﺣﻈـﻪ‬ ‫ﻧﻤﻮدهاﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻳﺎ ﺳﺆاﻟﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ و دﻳﮕﺮي ﺟﻮاب ﻣﻲدﻫﺪ و از ﻧﻘﻞ و رواﻳﺖ‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮدم اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﺮاي ﻳﻜﻲ ﻳـﺎ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از دوﺳﺘﺎن ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ در ﻓﻼن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎ ﻓﻼن ﺷﺨﺺ ﭼﻨﻴﻦ و ﭼﻨﺎن ﮔﻔﺘﻢ و او ﭼﻨﻴﻦ و ﭼﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻳﺎ ﻧﻘﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻼن ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻬﻤﺎن ﭼﻨﺎن ﮔﻔﺖ و ﺑﻬﻤﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻮاب داد‪ .‬در رﺳﺎﻻﺗﻲ ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪي آن ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬از ﻫﻤﻪي اﻳﻦ اﻗﺴﺎم ﻧﻤﻮﻧﻪاي در آنﺟﺎ ﻫﺴﺖ و‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ رﺳﺎﻟﻪاي ﻛﻪ اﺻﻼً ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺧﻄﺎﺑﻪي دﻓﺎﻋﻴﻪي ﺳﻘﺮاط اﺳﺖ و ﻧﻤﻮﻧﻪاي از ﻣﻜﺎﻟﻤﺎت ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‪ ،‬رﺳﺎﻟﻪي اﻗﺮﻳﻄﻮن و رﺳـﺎﻟﻪي اﺗـﻮﻓﺮون‬ ‫اﺳﺖ و ﻧﻤﻮﻧﻪي رواﻳﺖ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ‪ ،‬رﺳﺎﻟﻪي ﻓﻴﺪون ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫در ﻫﻤﻪي اﻳﻦ ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﻣﻜﺎﻟﻤﺎت‪ ،‬ﻳﻜﻲ از اﺻﺤﺎب ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﺳﻘﺮاط اﺳﺖ و ﻏﺎﻟﺒﺎً او ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ و ﻓﻘﻂ ﻳﻚ اﺳﺘﺜﻨﺎ دارد‪.‬‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻚ ﻛﺘﺎب ﻫﺴﺖ ﻛﻪ اﺳﻤﻲ از ﺳﻘﺮاط در آن ﻧﻴﺴﺖ و آن آﺧﺮﻳﻦ اﺛﺮ اﻓﻼﻃﻮن و ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ ﻧﻮاﻣﻴﺲ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻔﺼﻞﺗـﺮﻳﻦ‬ ‫ﻛﺘﺎبﻫﺎي اوﺳﺖ‪ .‬ﺿﻤﻨﺎً‪ ،‬ﻣﺘﺬﻛﺮ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮاً اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺴﻮد ﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ اﻓﻼﻃﻮن ﻣﺠﺎل ﻧﻜﺮده و ﻋﻤﺮش وﻓﺎ ﻧﻨﻤـﻮده اﺳـﺖ‬ ‫ﻛﻪ در آن ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻛﺮده‪ ،‬ﺣﻚ و اﺻﻼﺣﺎﺗﻲ ﻛﻪ از ﺣﻴﺚ ﺗﺤﺮﻳﺮ و اﻧﺸﺎ و ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻻزم ﺑﻮده ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ و ﻧﻴﺰ از ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﻣﺰﺑﻮر ﻳﻜﻲ ﻫـﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﺎﺗﻤﺎم ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ و آن ﻛﺘﺎب ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ ﻛﺮﻳﺘﻴﺎس ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ و از دو ﻛﺘﺎب دﻳﮕﺮ ﻫﻢ اﺳﻢ ﺑﺮده و وﻋﺪه داده اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﮔﻮﻳـﺎ اﺻـﻼً ﻧﻨﻮﺷـﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﻫﻴﭻﻛﺲ از آنﻫﺎ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻧﺪاده و دﻳﺪه ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎبﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺖوﮔﻮ و ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻣﻴﺎن ﻳﻚ ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺶﺗﺮ آنﻫﺎ ﺑﻪ اﺳـﻢ ﻳﻜـﻲ از اﺻـﺤﺎب ﮔﻔـﺖوﮔـﻮ‬ ‫ﻣﻮﺳﻮم اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜﻼً رﺳﺎﻟﻪاي ﻛﻪ اﻗﺮﻳﻄﻮن ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻘﺮاط در زﻧﺪان‪ ،‬ﺑﺎ دوﺳﺖ ﺧﻮد اﻗﺮﻳﻄﻮن‪ ،‬ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﻣﻲﻛﻨـﺪ و‬ ‫رﺳﺎﻟﻪي ﻓﻴﺪون از آن ﺳﺒﺐ ﺑﻪ اﻳﻦ اﺳﻢ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪ ﻛﻪ ﻓﻴﺪون ﻳﻜﻲ از ﺣﺎﺿﺮان در زﻧﺪان ﺳﻘﺮاط اﺳﺖ‪ ،‬در روز آﺧﺮ ﻋﻤﺮ او‪ ،‬ﻛـﻪ آن ﻣﻜﺎﻟﻤـﺎت‬ ‫در ﺧﺼﻮص ﺑﻘﺎي ﻧﻔﺲ ﺑﺎ ﺳﻘﺮاط واﻗﻊ ﻣﻲﺷﻮد و ﻓﻴﺪون آن ﻣﺬاﻛﺮات را ﺑﺮاي دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﻧﻘﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﻴﻜﻦ اﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪه ﻛﻠﻴﺖ ﻧﺪارد و ﺑﻌﻀﻲ ﺗﺼﻨﻴﻒﻫﺎ ﻫﻢ از اﻓﻼﻃﻮن ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ وﺟﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤـﺎن‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻧﻮاﻣﻴﺲ ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﺎً اﺳﻢ ﺑﺮدﻳﻢ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻳﻜﻲ از ﺗﺼﻨﻴﻒﻫﺎي دﻳﮕﺮش ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮان ﮔﻔﺖ ﻣﻬـﻢﺗـﺮﻳﻦ آنﻫﺎﺳـﺖ و ﻣﻮﺳـﻮم ﺑـﻪ ﻛﺘـﺎب‬ ‫ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ و ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ از ﺗﺼﻨﻴﻒﻫﺎي ﻣﻬﻢ او‪ ،‬ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ‪» ،‬ﺿﻴﺎﻓﺖ« اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ اﻳـﻦ ﻛـﻪ ﻣـﺬاﻛﺮات در ﻣﻬﻤـﺎﻧﻲ واﻗـﻊ‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﺳﻘﺮاط از رﻓﻘﺎي ﺧﻮد دﻋﻮت ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬دو رﺳﺎﻟﻪي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ دارد ﻛﻪ ﺑﻪ اﺳﻤﻲ ﻏﻴـﺮ از ﻧـﺎم اﺷـﺨﺎص ﻣﻮﺳـﻮم‬ ‫ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬آن ﻛﺘﺎبﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم اﺷﺨﺎص اﺳﺖ‪ ،‬اﺳﻢ ﺑﺪﻟﻲ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ دارد؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳـﻦ ﻛـﻪ رﺳـﺎﻟﻪي اﺗـﻮﻓﺮون اﺳـﻢ دﻳﮕـﺮش‬ ‫»دﻳﻦداري« اﺳﺖ و ﻓﻴﺪون اﺳﻢ دﻳﮕﺮش »در ﻧﻔﺲ« اﺳﺖ و ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﻴﺎس‪ .‬وﻟﻴﻜﻦ اﻳﻦ ﻧﺎمﻫﺎي ﺑﺪﻟﻲ را ﺧﻮد اﻓﻼﻃﻮن ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ و ﺗﺴﻤﻴﻪﻫﺎﻳﻲ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﮔﺮدان او و ﭘﻴﺮوان او‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ وﺿﻊ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ آﺛﺎر اﻓﻼﻃﻮن‬

‫در ﺗﺼﻨﻴﻒﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬ﻗﺪﻣﺎ ﺗﻘﺴﻴﻤﺎي ﻫﻢ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﻳﻚ ﺗﻘﺴﻴﻢ رﺑﺎﻋﻲ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﻳﻚ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺛﻼﺛﻲ‪ .‬ﺑﻪ اﻳـﻦ ﻣﻌﻨـﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻛﺘﺎب از آن ﺗﺼﻨﻴﻒﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺗﻲ‪ ،‬ﻳﻚ دوره ﻛﺮده و ﻛﻠﻴﻪي آﺛﺎر اﻓﻼﻃﻮن را ﺑﻪ ﻧﻪ دوره درآورده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﻫﻢ ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻨﺎﺳﺒﺎت دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻫﺮ ﺳﻪ ﻛﺘﺎب را ﻳﻚ دوره ﻗﺮار داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﻴﻜﻦ اﻳﻦ ﺗﻘﺴﻴﻤﺎت ﻣﻴﺰان و ﻣﺒﻨﺎي ﺻﺤﻴﺤﻲ ﻧﺪارد و اﻣﺮوز ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻴـﺴﺖ و‬ ‫آنﭼﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻣﺤﻞ ﻧﻈﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳﻦ ﻛﺘﺎبﻫﺎ‪ ،‬در ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻊ و ﭼﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻴﻜﻦ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺮاي ﺗﻌﻴـﻴﻦ‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪10‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻣﻮاﻗﻊ و ﺗﻮارﻳﺦ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت ﺻﺤﻴﺢ در دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﺎز ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﺪس و ﻗﻴﺎس ﭘﺮداﺧﺖ و ﻋﻘﻴﺪهي ﺟﺰﻣﻲ اﺗﺨﺎذ ﻛـﺮدن‪ ،‬ﺑـﺴﻴﺎر دﺷـﻮار‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻲ از رﺳﺎﻻت‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻄﺎﺑﻪي دﻓﺎﻋﻴﻪي ﺳﻘﺮاط و رﺳﺎﻟﻪي اﻗﺮﻳﻄﻮن‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮان ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ از ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي اوﻟـﻲ او ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﻣﮕﺎر ﺑﻮده ﻳﺎ ﺗﺎزه از آنﺟﺎ ﺑﻪ آﺗﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﺪت ﻣﺪﻳﺪي از زﻣﺎن ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺳـﻘﺮاط ﻧﮕﺬﺷـﺘﻪ ﺑـﻮده اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺼﻨﻴﻒﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﺟﻬﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻓﻠﺴﻔﻲ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ از ﺣﻴﺚ ﻋﺒﺎرت و ﺻﻨﻌﺖ‪ ،‬ﺷﺎهﻛﺎرﻫﺎي او ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲﺷـﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﻛﺘـﺎب ﺳﻴﺎﺳـﺖ و‬ ‫ﻓﻴﺪون و ﺿﻴﺎﻓﺖ و ﻏﻴﺮ آن‪ ،‬ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﭘﺲ از اﻳﻦ دوره و از زﻣﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻓﻼﻃﻮن ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﭘﻴﺮي ﻧﺮﺳﻴﺪه‪ ،‬وﻟﻴﻜﻦ ﻓﻜـﺮ او در ﻋـﻴﻦ ﻧـﺸﺎط و‬ ‫ﺷﺎداﺑﻲ‪ ،‬ﭘﺨﺘﮕﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ از ﻛﺘﺎبﻫﺎ ﻫﻢ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﭘﻴﺮي ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺘﺎب ﻧﻮاﻣﻴﺲ ﻛـﻪ آﺧـﺮﻳﻦ‬ ‫ﺗﺼﻨﻴﻒ اوﺳﺖ و ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﺮاﺟﻌﻪي آﺧﺮي را در آن ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ و ﻛﺘﺎب ﻛﺮﻳﺘﻴﺎس ﻛﻪ ﻧﺎﺗﻤﺎم اﺳﺖ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ آﺧﺮ‬ ‫ﻋﻤﺮ او ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻲ از رﺳﺎﻟﻪﻫﺎ ﻛﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻗﺮاﺋﻦ در دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻤﻜـﻦ ﻧﻴـﺴﺖ ﻛـﻪ ﺗﻌﻴـﻴﻦ زﻣـﺎن ﺷـﻮد‪ .‬ﺑﻌـﻀﻲ از ﻣـﻮرﺧﻴﻦ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ اﻓﻼﻃﻮن ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﻛﻪ در ﺧﺪﻣﺖ ﺳﻘﺮاط اﺳﺘﻔﺎﺿﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺼﻨﻴﻒ رﺳﺎﻻت ﻧﻴﺰ ﻣﻲﭘﺮداﺧﺖ و وﻗﺘﻲ ﺳﻘﺮاط ﻳﻚ رﺳﺎﻟﻪي او‬ ‫را دﻳﺪه و ﺧﻮاﻧﺪه‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬اﻳﻦ ﺟﻮان ﭼﻪ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻲدﻫﺪ!‬ ‫اﺻﺤﺎب ﮔﻔﺖوﮔﻮ و ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎبﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن دﻳﺪه ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻛﺜﺮ اﺷﺨﺎص واﻗﻌﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ و اﻓﻼﻃﻮن آنﻫـﺎ را ﺟﻌـﻞ ﻧﻜـﺮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ از آنﻫﺎ ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﻌﺮوﻓﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻟﻜﺒﻴﺎدس ﻛﻪ از رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳـﻲ و ﺗـﺎرﻳﺨﻲ ﻳﻮﻧـﺎن اﺳـﺖ و ﭘﺮﻣﺎﻧﻴـﺪس ‪ Parménide‬ﻛـﻪ از ﺑﺰرﮔـﺎن‬ ‫ﺣﻜﻤﺎي ﻣﺘﻘﺪم اﺳﺖ و ﭘﺮوﺗﺎﮔﻮراس ‪ Protagouras‬و ﮔﻮرﺟﻴﺎس ‪ Gorgias‬و ﻫﻴﭙﻴﺎس ‪ Hippias‬ﻛﻪ از داﻧﺶﻣﻨﺪان و ﺣﻜﻤﺎي ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﻳﻲ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ‬ ‫از آنﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻢﺗﺮ ﻣﻌﺮوﻓﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻴﻜﻦ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﻢ و ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﻫﻢ ﺑﺮادران و ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺧﻮد اﻓﻼﻃﻮن ﻣﻲﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ـﺎ اﻳـﻦ‬ ‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪﻫﺎ در ﺣﻘﻴﻘﺖ واﻗﻊ ﺷﺪه ﻳﺎ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺤﻞ ﺗﺄﻣﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻﻛﺪام از آنﻫﺎ ﻳﻘﻴﻨﺎً درﺳﺖ آن ﻗﺴﻢ ﻛﻪ اﻓﻼﻃﻮن ﻧﻘﻞ ﻛـﺮده‪ ،‬واﻗـﻊ‬ ‫ﻧﺸﺪه‪ .‬وﻟﻴﻜﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻲاﺳﺎس ﻫﻢ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ را ﻫﻢ ﻇﻦ ﻗﻮي ﻣﻲرود ﻛﻪ اﻓﻼﻃﻮن ﺗﻤﺎﻣﺎً ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و اﻳﻦﻗﺪر ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ در اﻳـﻦ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻗﻴﺪي ﺑﻪ رﻋﺎﻳﺖ ﺗﺎرﻳﺦ و ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و اﺻﻞ ﻣﻘﺼﻮدش‪ ،‬ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ ﺑﻮده ﻛﻪ در ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ اﻓﻼﻃﻮن ﭼﺮا ﺗﺼﻨﻴﻒﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ درآورده و اﻳﻦ ﺳﺆال ﻳﻘﻴﻨﺎً ﺑﻪ ذﻫﻦ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬اﮔـﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﻴﺎورﻳﻢ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮاً آن ﺣﻜﻴﻢ‪ ،‬او‪‬ل ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺷﻴﻮه را اﺧﺘﻴﺎر ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ از اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬اﺷﺨﺎﺻﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ او ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﻲ‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ؛ ﭼﻪ از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻳﻮﻧﺎن و روم و ﭼﻪ از ﻣﺘﺄﺧﺮﻳﻦ‪ .‬وﻟﻴﻜﻦ ﭘﻴﺶ از اﻓﻼﻃﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻛـﺴﻲ ﺻـﻮرت‬ ‫ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﺑﻪ ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﺧﻮد داده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻇﺎﻫﺮاً ﺟﻮاب اﻳﻦ ﺳﺆال اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻓﻼﻃﻮن ﺑﺎ آن ﻛﻪ آﺛﺎر ﻗﻠﻤﻲ ﺑﺴﻴﺎر دارد‪ ،‬ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﻛﺘـﺎب ﻧﺒـﻮده‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻲ ﻛﺘـﺎب را واﻓـﻲ ﺑـﻪ ﺗﻌﻠـﻴﻢ‬ ‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﮔﻤﺎن ﻣﻲرود ﻛﻪ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﻌﺘﻘﺪاﺗﺶ‪ ،‬از اﺳﺘﺎد ﺧﻮد ﺳﻘﺮاط درﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬زﻳـﺮا ﻛﺘـﺎب ﭼﻴـﺰي اﺳـﺖ‬ ‫ﺟﺎﻣﺪ و ﺑﻲﺟﺎن ﻛﻪ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت ﺧﻮد را ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻮﺿﻴﺢ دﻫﺪ و ﺑﺎ ﻣﻘﺘﻀﺎي ﺣﺎل ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ دﻫﺪ و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻓﻬﻢ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ و از اﻳﻦ رو‬ ‫ﺳﻮء ﺗﻔﺎﻫﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ دﺳﺖ دﻫﺪ و ﻓﺎﻳﺪهي ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎب ﻛﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﺳﻘﺮاط ﺗﻤﺎﻣﺎً ﺷﻔﺎﻫﻲ ﺑﻮده‪ ،‬آن ﻫﻢ ﻧﻪ ﺑـﻪ ﻧﺤـﻮ‬ ‫ﺗﺪرﻳﺴﻲ و ﻧﻄﻖ و ﺧﻄﺎﺑﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ و ﻣﺠﺎدﻟﻪ‪ .‬ﭼﻮن ﺳﻘﺮاط ﺧﻮد ﻣﺪﻋﻲ ﻋﻠﻢ ﻧﺒﻮد و ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﺟﻬﻞ ﺧﻮﻳﺶ اﻗﺮار ﻣﻲﻛـﺮد و از‬ ‫روي راﺳﺘﻲ ﻳﺎ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﻣﺼﻠﺤﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻧﻤﻲداﻧﻢ و ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪي ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺑـﺎ اﺷـﺨﺎص ﻣـﻲﺧـﻮاﻫﻢ آن را ﻛـﺸﻒ ﻛـﻨﻢ و‬ ‫ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻋﻠﻢ ﻧﻤﺎﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻋﻠﻢ و ﻫﻨﺮي ﻧﺪارم‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻫﻨﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎدرم ﻓﻦ ﻗﺎﺑﻠﮕﻲ ﻣﻲداﻧﻢ‪ ،‬ﺟﺰ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣـﺎدرم زنﻫـﺎ را در وﺿـﻊ‬ ‫ﺣﻤﻞ ﻣﺪد ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﻦ ﻋﻘﻞﻫﺎ و ذﻫﻦﻫﺎ را ﻣﺪد ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ زاﻳﻨﺪه ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻠﻤﻲ ﻛﻪ در ﻧﻬﺎد اﻳﺸﺎن ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﭘﻴﺪا ﺷﻮد و ﺑﻪ آن ﻣﺘﻨﺒﻪ ﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫و اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪ ،‬از اﻳﻦﺟﺎ ﻧﺎﺷﻲ اس ﻛﻪ ﻋﻘﻴﺪهي ﺳﻘﺮاط اﻳﻦ ﺑﻮده ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻋﻘﻴﺪهي اﻓﻼﻃﻮن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻢ را ﻫﻴﭻﻛﺲ اﮔﺮ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ دﻳﮕﺮي ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ اﻋﻄﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻫﻤﻪ در ذﺧﻴﺮهي ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻪﻛﺲ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺟﺰ آن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻛﻤﻮن اﺳـﺖ و ﻫﻤـﻪﻛـﺲ ﻋﻠـﻢ را در‬ ‫ﺣﻴﺎت ﻗﺒﻞ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻧﻤﻮده و در اﻳﻦ زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ از آن ﻏﻔﻠﺖ و ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ دارد و ﻣﻌﻨﻲ ﺟﻬﻞ ﻫﻤﻴﻦ ﻏﻔﻠﺖ و ﻓﺮاﻣﻮﺷـﻲ اﺳـﺖ و ﻛـﺎر ﻣﻌﻠـﻢ اﻳـﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻢ را ﻣﺘﻮﺟﻪ و ﻣﺘﺬﻛﺮ ﺳﺎزد ﺗﺎ او ﻋﻠﻤﻲ را ﻛﻪ در ﺿﻤﻴﺮش ﻧﻬﻔﺘﻪ و از او ﻏﺎﻳﺐ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد آورد و ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎزد و اﻳﻦ ﻣﻌﻨـﻲ در‬ ‫ﻣﻮارد ﭼﻨﺪي از ﻛﺘﺎبﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن ﺑﺮﻣﻲآﻳﺪ و ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً در ﻳﻜﻲ از آنﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ ﻣﻨﻦ ‪ Le Ménon‬ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺼﺮﻳﺢ و ﻋﻤﻼً ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲﺷﻮد‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪11‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﻛﻪ ﺳﻘﺮاط ﻳﻜﻲ از ﺑﻨﺪهﻫﺎي زرﺧﺮﻳﺪ ﻣﺘﻦ ﻣﺼﺎﺣﺐ ﺧﻮد را ﻛﻪ ﻫﻴﭻ درس ﻧﺨﻮاﻧﺪه و ﻋﺎﻣﻲ و اﻣ‪‬ﻲ ﺻﺮف اﺳـﺖ ﻃﻠﺒﻴـﺪه‪ ،‬ﺑـﻪ اﻧـﺪك ﺳـﺆال و‬ ‫ﺟﻮاﺑﻲ ﺑﺎ او‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻗﻀﻴﻪ از ﻗﻀﺎﻳﺎي ﻫﻨﺪﺳﻲ را ﺑﻪ زﺑﺎن او ﺟﺎري ﻣﻲﺳﺎزد و ﻫﺰار اﻓﺴﻮس ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻤﻴﻦ ﻏﺎﻟﺒﺎً از ﻧﻌﻤﺖ وﺟـﻮد ﭼﻨـﻴﻦ ﻣﻌﻠـﻢﻫـﺎ‬ ‫ﻣﺤﺮوﻣﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﺧﻮاه ﻋﻘﻴﺪهي اﻓﻼﻃﻮن و ﺳﻘﺮاط ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺟﻬﻞ ﻏﻔﻠﺖ و ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ اﺳﺖ و ﻋﻠﻢ ﺗﺬﻛﺮ و ﺗﻨﺒﻪ اﺳﺖ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻳﻦ‬ ‫ﻃﺮﻳﻘﻪي ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﻋﻠﻢ را ﺑﻪ ﻣﺘﻌﻠﻢ اﻟﻘﺎ و ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺖوﮔﻮ و ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ و ﺳﺆال و ﺟﻮاب ﻻاﻗﻞ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻇﺎﻫﺮ ﭼﻨﻴﻦ واﻧﻤﻮد‬ ‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻢ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻲ ﺑﺮده و آن را ﻛﺸﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ اﺳﺖ و ﺑﻪ اﻳﻦ روش‪ ،‬ﻣﺘﻌﻠﻢ ﺣﻘﺎﻳﻖ را ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ درك ﻣﻲﻛﻨﺪ‬ ‫و ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲﺳﭙﺎرد‪.‬‬ ‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻴﻮهي ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﻌﻠﻢ‬

‫ﺑﺎري؛ از ﻣﻄﻠﺐ دور ﻧﺸﻮﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖوﮔﻮ در اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﻌﻠﻢ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ و ﺳﺆال و ﺟﻮاب اﺳﺖ و‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﺘﺒﻲ ﻣﻮاﻓﻖ دلﺧﻮاه ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﻤﻲدﻫﺪ‪ ،‬اﻓﻼﻃﻮن ﺗﺤﺮﻳﺮات ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ درآورده اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺷﻔﺎﻫﻲ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ و ﺷﺒﻴﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ و اﮔﺮ در ﺑﻌﻀﻲ از ﺗﺼﻨﻴﻒﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن ﮔﺎﻫﻲ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ و ﺳﺆال و ﺟﻮاب زﻳﺎد از ﺣﺪ ﻟﺰوم ﻃـﻮﻻﻧﻲ اﺳـﺖ و ﻣﻜـﺮرات‬ ‫دارد‪ ،‬از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﺎ اﻣﺮوز ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﻄﺎﻟﺐ را ﺑﺪون اﻳﻦ ﺗﻜﺮار و اﺻﺮار درﻣﻲﻳﺎﺑﻴﻢ و ﻓﻬـﻢ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ واﺳﻄﻪي اﺳﺘﻌﺪادي اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻧﺘﻴﺠﻪي زﺣﻤﺎت داﻧﺶﻣﻨﺪان ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬آن ﺑﻲﭼﺎرهﻫﺎ ﻣـﺮارت ﻛـﺸﻴﺪه و‬ ‫ﺧﻮن دل ﺧﻮردهاﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ را ﻛﻪ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺑﺪﻳﻬﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ﻓﻬﻢ آنﻫﺎ اﺷﻜﺎل ﻧﺪارد‪ ،‬در اذﻫﺎن راﺳﺦ ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ و ﻳﻜﻲ از ﻓﻮاﻳﺪ ﺑﺰرﮔﻲ‬ ‫ﻛﻪ از ﻣﻄﺎﻟﻌﻪي ﻛﺘﺎبﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن و ﺑﻌﻀﻲ داﻧﺶﻣﻨﺪان دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي اﺷﺨﺎص ﺻﺎﺣﺐﻧﻈﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ؛ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﻛﻪ‬ ‫آن زﻣﺎنﻫﺎ ﻋﻘﻞ و ﻓﻜﺮ ﻣﺮدم در ﭼﻪ درﺟﻪ ﺑﻮده و اﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭘﺎﻳﻪ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻛﻨﻮن ﺧﻮب اﺳﺖ ﻗﺪري ﻫﻢ در ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻣﻌﻨﻮي ﻛﺘﺎبﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن وارد ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬آﺛﺎر اﻳﻦ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺰرﮔﻮار‪ ،‬دو ﺟﻨﺒﻪ دارد؛ ﺟﻨﺒـﻪي ادﺑـﻲ و‬ ‫ﺟﻨﺒﻪي ﻓﻠﺴﻔﻲ‪ .‬ﺟﻨﺒﻪي ﻓﻠﺴﻔﻲ آن را ﺑﻬﺘﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻴﺎن ﺣﻜﻤﺖ و ﻓﻠﺴﻔﻪي او ﻣﺤﻮل ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ‪ .‬ﭘﺲ در اﻳﻦﺟﺎ ﻗﺪري از ﺟﻨﺒﻪي ادﺑﻲ‬ ‫او ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬زﻳﺮا ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن در زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ از ﺟﻬﺖ ﻓﺼﺎﺣﺖ و ﺑﻼﻏﺖ و ﻟﻄﺎﻓﺖ و ﻣﺤـﺴﻨﺎت ﻛـﻼم‪ ،‬داراي اﻋﻠـﻲ ﻣﺮﺗﺒـﻪ‬ ‫اﺳﺖ و ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻴﭻ اﺛﺮ ﻧﺜﺮ دﻳﮕﺮي در آن زﺑﺎن داراي اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻛﻪ اﻓﻼﻃﻮن را اﺳﺘﺎد ﺣﻜﻤﺖ اﺷﺮاق ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨـﺪ و ﺣﻜﻤـﺖ‬ ‫اﺷﺮاق‪ ،‬ﺳﺮﭼﺸﻤﻪاش ذوق و ﺷﻮر ﻋﺸﻖ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ واﺳﻄﻪ‪ ،‬ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن در ﻋﻴﻦ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺜﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﺷﻌﺎر اﺳﺖ و ﺑـﺎ آن ﻛـﻪ‬ ‫ﻫﻤﻮاره دم از ﻋﻘﻞ و ﻋﻠﻢ ﻣﻲزﻧﺪ‪ ،‬در واﻗﻊ ﻋﺸﻖ و ذوق را اﻓﺎﺿﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﭼﻪ ﺑﺠﺎ و ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ اﻓﺘﺎده اﻳﻦ ﻗﻄﻌﻪي ﻣﻮﻟﻮي ﻛﻪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﻣﺮﺣﺒــﺎ اي ﻋــﺸﻖ ﺧــﻮشﺳــﻮداي ﻣــﺎ‬ ‫اي دواي ﺟﻤﻠــــﻪ ﻋﻠــــﺖﻫــــﺎي ﻣــــﺎ‬ ‫اي دواي ﻧﺨــــــﻮت ﻧــــــﺎﻣﻮس ﻣــــــﺎ‬ ‫اي ﺗــــﻮ اﻓﻼﻃــــﻮن و ﺟــــﺎﻟﻴﻨﻮس ﻣــــﺎ‬

‫ﭼﻮن اﻓﻼﻃﻮن ﺧﺪاوﻧﺪ ذوق اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﺎد او ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺟﺬﺑﻪ ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ‪ .‬وﻟﻴﻜﻦ ﻋﻨﺎن ﺳﺨﻦ را ﺑﻜﺸﻴﻢ ﺗـﺎ از ﻣﻘﺘـﻀﺎي ﺣـﺎل‬ ‫ﺧﺎرج ﻧﺸﻮﻳﻢ‪ .‬ﺳﺨﻦ در ﺗﺤﻘﻴﻖ از ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ آﺛﺎر اﻓﻼﻃﻮن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪي آنﻫﺎ ﺑﭙﺮدازﻳﺪ‪ ،‬از روي ﺑـﺼﻴﺮت وارد‬ ‫ﺷﻮﻳﺪ و اوﻗﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺻﺮف ﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺑﺼﻴﺮت را درﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﻳﻲ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺳﺎﺑﻘﺎً ﻋﺮض ﻛﺮدم ﻛﻪ آنﭼﻪ اﻓﻼﻃﻮن ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ اﺳﺘﺎد ﺧﻮد ﺳﻘﺮاط ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻲدﻫﺪ و ﺑﻪ اﻳﻦ واﺳﻄﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻲ از اﺷﻜﺎل ﻧﻴـﺴﺖ ﺗـﺎ‬ ‫درﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛﻪ واﻗﻌﺎً ﻛﺪامﻳﻚ از اﻳﻦ اﻓﻜﺎر از ﺳﻘﺮاط و ﭼﻪ اﻧﺪازه از ﺧﻮد اﻓﻼﻃﻮن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ اﻳﻦ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ اﻳﻨﺠﺎﻧﺐ اﻳﻦﻗﺪرﻫﺎ اﻫﻤﻴﺖ‬ ‫ﻧﺪارد و ﺑﺎز ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻮﻻﻧﺎ‪:‬‬ ‫ﻣــﻦ ﻛــﻴﻢ ﻟﻴﻠــﻲ و ﻟﻴﻠــﻲ ﻛﻴــﺴﺖ ﻣــﻦ‬ ‫ﻣـــﺎ ﻳﻜـــﻲ روﺣـــﻴﻢ اﻧـــﺪر دو ﺑـــﺪن‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ دو ﻧﻔﺮ اﻳﻦ اﻧﺪازه ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﺗﺤﺎد ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ آﺛﺎر وﺟﻮدي ﺧﻮد را ﻧﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ از ﻫﻢ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺳﺎزﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﭼﻪ اﺻﺮار دارﻳـﻢ ﻛـﻪ‬ ‫آنﻫﺎ را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺟﺎن ﮔﺮگ و ﺟﺎن ﺳﮓ از ﻫﻢ ﺟﺪاﺳﺖ‬ ‫ﻣﺘﺤــﺪ ﺟــﺎنﻫــﺎي ﻣــﺮدان ﺧﺪاﺳــﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ اداي ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻛﺮده و ﻃﻔﺮه ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ را ﻋﻘﻴﺪه ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آنﭼﻪ از اﻓﻜـﺎر اﻓﻼﻃـﻮن در ﺟـﻮاﻧﻲ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻣﻲﺗﻮان ﺑﻪ ﺳﻘﺮاط ﻣﻨﺘﺴﺐ ﻧﻤﻮد و ﻫﺮﭼﻪ ﺳﻦ اﻓﻼﻃﻮن ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺘﻪ و از ﻋﻬﺪ ﺳﻘﺮاط دور ﺷـﺪه‪ ،‬اﻓﻜـﺎر ﺷﺨـﺼﻲ او ﻏﻠﺒـﻪ‬ ‫ﻛﺮده اﺳﺖ و ﻫﺮﭼﻨﺪ در ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ وﺟﻬﻲ و ﻋﻨﻮاﻧﻲ‪ ،‬ﺟﻼﻟـﺖ ﻗـﺪر و ﻋﻠـﻮ‪ ‬ﻣﻘـﺎم ﺳـﻘﺮاط را ﺧﺎﻃﺮﻧـﺸﺎن‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻴﻜﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ در اواﻳﻞ اﻣﺮ ﻏﺎﻟﺐ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺳﻘﺮاط و رﻓﻊ ﺷﺒﻪ ه از اذﻫﺎن راﺟﻊ ﺑـﻪ آن ﺑﺰرﮔـﻮار‬ ‫ﺑﻮده اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﻮد ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖﻫﺎي ﺳﻮء ﻛﻪ ﺑـﻪ او داده ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﭼـﻪ اﻧـﺪازه ﻧﺎﺷـﻲ از ﻧـﺎداﻧﻲ و اﺷـﺘﺒﺎه و ﻏـﺮضورزي و ﺣـﺴﺪ ﺑـﻮده و‬ ‫ﻫﻤﺸﻬﺮﻳﺎن ﺳﻘﺮاط ﭼﻪ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺑﺰرﮔﻲ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺎن ﻣﺮدي را ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻛﺸﺎﻧﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ رﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺼﺎﻳﺺ ﻛﺘﺎبﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن‬

‫ﺳﺎﺑﻘﺎً ﻣﻜﺎﻟﻤﺎت اﻓﻼﻃﻮن را ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺸﺒﻴﻪ در ﺑﻌﻀﻲ از ﻛﺘﺎبﻫﺎي او از ﺣﻴﺚ ﺻﻮرت و ﻣﻌﻨﻲ‪ ،‬ﻛﺎﻣﻼً ﺑﻪﺟﺎﺳـﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨـﻲ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪن آنﻫﺎ در ﺷﺨﺺ‪ ،‬درﺳﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺧﻮاﻧﺪن ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺼﻪ ﻣـﻲﺧﻮاﻧـﺪ‪ .‬زﻣـﺎن و ﻣﻜـﺎن ﺗﻌﻴـﻴﻦ و اﺷـﺨﺎص ﻣﻌﺮﻓـﻲ‬ ‫ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻛﻴﻔﻴﺎت ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬وﻗﺎﻳﻊ روي ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬اﺻﺤﺎب ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ رﻓﺖوآﻣﺪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻗﻬﺮ و آﺷﺘﻲ دارﻧـﺪ‪ ،‬ﮔﻔـﺖوﮔﻮﻫـﺎ ﺑـﻪ‬ ‫ﺗﻨﺎﺳﺐ ﻣﺰاج و اﺧﻼق اﺷﺨﺎص اﺳﺖ و ﻫﺮ ﻳﻚ از آنﻫﺎ ﻣﻮاﻓﻖ ﻃﺒﻊ و ﺧﻮي ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻗﺼﻪ و اﻓﺴﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬زﻣـﺎﻧﻲ‬ ‫ﺧﻄﺎﺑﻪ اﻳﺮاد ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﻣﺠﺎز و ﺗﺸﺒﻴﻪ و اﺳﺘﻌﺎره ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲرود‪ .‬وﻟﻴﻜﻦ روي ﻫﻢ رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺒﺎﺣﺜـﻪ و ﻣﺠﺎدﻟـﻪ ﻏﻠﺒـﻪ دارد‪ .‬ﮔـﺎﻫﻲ اوﻗـﺎت‬ ‫اﺻﺤﺎب ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺣﺮارت و ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ اﻇﻬﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣ‪‬ﺎ ﻃﻤﺄﻧﻴﻨﻪ و آراﻣﺶ ﺳﻘﺮاط ﺑﺎﻷﺧﺮه آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮد ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪي ﻛﺘﺎبﻫﺎ داراي ﻫﻤﻪي اﻳﻦ ﺧﺼﺎﻳﺺ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آنﻫﺎ ﻛﻪ در ﺟـﻮاﻧﻲ و زﻣـﺎن ﺷـﺎداﺑﻲ و ﻧـﺸﺎط ﻓﻜـﺮي ﻧﻮﺷـﺘﻪ ﺷـﺪه‪ ،‬زﻳﺒـﺎﺗﺮ و‬ ‫دلﻧﺸﻴﻦﺗﺮ اﺳﺖ و ﻫﺮﭼﻪ رو ﺑﻪ ﭘﻴﺮي ﻣﻲرود‪ ،‬ﻣﺬاﻛﺮات و ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت ﻋﺎﻟﻤﺎﻧﻪﺗﺮ و ﺧﺸﻚﺗﺮ ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬ﺗﺎ آنﺟﺎ ﻛﻪ آﺛـﺎر اﺧﻴـﺮ ﺗﻨﻬـﺎ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت‬ ‫ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻲ در واﻗﻊ ﺗﺤﻘﻴﻖ و ﺑﻴﺎن اﺳﺖ و ﺷﻮخ و ﺷﻨﮕﻲﻫﺎي اواﻳﻞ را ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ از آنﻫﺎ ﺷـﻴﻮهي اﺳـﺘﻬﺰا و ﻓـﻦ ﻗـﺎﺑﻠﮕﻲ ﻣﻌﻨـﻮي‬ ‫ﺳﻘﺮاط را ﺗﻤﺜﻴﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻜﺎﻟﻤﺎت اواﻳﻞ‪ ،‬ﻏﺎﻟﺒﺎً ﻓﻘﻂ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ و ﺗﻔﺤﺺ از اﻣﺮ و ﻃﺮح ﻣﺴﺄﻟﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﺟﻮاب ﻣﺴﺄﻟﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﻲﺷﻮد و ﻧﺘﻴﺠـﻪ ﺑـﻪ‬ ‫دﺳﺖ ﻧﻤﻲآﻳﺪ و ﻣﻜﺎﻟﻤﺎت اواﺧﺮ‪ ،‬اﻇﻬﺎر ﻋﻘﻴﺪه و ﺗﻌﻠﻴﻢ اﺣﻜﺎم اﺳﺖ‪ .‬وﺟﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن آﺛﺎر اﻓﻼﻃﻮن و ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﺴﺖ‪ ،‬اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ اﺳﺎﺳﺎً ﺑﺮاي اﻧﺘﻘﺎد از اﺣﻮال ﻣﺮدم اﺳﺖ و ﻳﻜﻲ از ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ وﺳﺎﻳﻞ ﺑﺮاي ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑـﺴﻴﺎري از رﺳـﺎﻟﻪﻫـﺎي‬ ‫اﻓﻼﻃﻮن ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻘﺼﻮد ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه و ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﺻﻴﺖ را داﺷﺘﻪ اﺳﺖ؛ ﺟﺰ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮﻫﺎي ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺑﺮاي اﻧﺘﻘﺎد از اﺧﻼق و ﻋـﺎدات اﺳـﺖ و‬ ‫رﺳﺎﻟﻪﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن ﺑﺮاي ﺗﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻋﻠﻤﻲ و ﺣﻜﻤﺘﻲ و اﺧﻼﻗﻲ اﺳﺖ و ﺣﻜﻤﺖ ﺳﻘﺮاط را ﺑﻪ اﻳﻦ دو ﻛﻠﻤـﻪ ﺧﻼﺻـﻪ ﻛـﺮدهاﻧـﺪ‪ :‬ﺷـﻴﻮهي‬ ‫اﺳﺘﻬﺰا و ﻗﻦ ﻗﺎﺑﻠﮕﻲ‪.‬‬ ‫روش آﻣﻮزهﻫﺎي ﺳﻘﺮاﻃﻲ‬

‫اﺳﺘﻬﺰاي ﺳﻘﺮاﻃﻲ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ وﺟﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻮن ﻏﺎﻟﺐ ﻣﺮدم را ﮔﻤﺮاه و اﺣﻮال و اﻓﻜﺎر آنﻫﺎ را ﺑﺮ ﺧﻄﺎ ﻣﻲدﻳﺪ‪ ،‬در ﭘﻲ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻄﺎﻫﺎي‬ ‫ﺧﻮد آﮔﺎﻫﺸﺎن ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً و ﺑﻪ ﺻﻮرت وﻋﻆ و ﺧﻄﺎﺑﻪ و ﭘﻨﺪ و اﻧﺪرز ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ و ﻣﻨﺎﻇﺮه ﻣﻲﭘﺮداﺧﺖ و ﻏﺎﻟﺒﺎً‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺎداﻧﻲ ﻣﻲزد‪ .‬در ﻇﺎﻫﺮ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺟﺪ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬وﻟﻲ در ﺑﺎﻃﻦ دﺳﺖ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻬﺎﻧﻪاش اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫـﺪ از ﻃـﺮف ﻣﻘﺎﺑـﻞ‬ ‫ﻛﺴﺐ ﻋﻠﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻛﻢﻛﻢ و ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺤﺴﻮس ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن ﻃﺮف ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺗﻨﺎﻗﺾﮔﻮﻳﻲ و ﺣﻴﺮاﻧﻲ و ﺳﺮﮔﺮداﻧﻲ ﻣﻲدﻳﺪ و ﺑﻪ ﻓﺴﺎد‬ ‫رأي و ﻋﻘﻴﺪهي ﺧﻮد ﭘﻲ ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬ﻣﻌﻨﻲ ﻗﺎﺑﻠﮕﻲ ﺳﻘﺮاط را ﻫﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎن ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﺷﻴﻮه را اﻓﻼﻃﻮن ﺑﻪﺧـﻮﺑﻲ ﻓـﺮا ﮔﺮﻓﺘـﻪ و در ﺑﻌـﻀﻲ از‬

‫‪13‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫رﺳﺎﻟﻪﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ وﺟﻬﻲ ﺗﻤﺜﻴﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬در ﺑﺴﻴﺎري از آن رﺳﺎﻟﻪﻫﺎ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪي ﻋﻠﻤﻲ و ﻓﻠﺴﻔﻲ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﺳﺖ و در ﺑﺎﻃﻦ‪ ،‬ﻧﻈـﺮ‬ ‫اﻧﺘﻘﺎد و ﻋﻴﺐﺟﻮﻳﻲ در ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺮدم دارد‪ .‬ﺟﺰ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻈﺮ اﺷﺎرات و ﻛﻨﺎﻳﺎﺗﻲ در آنﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ اﻣﺮوزه ﭼﻮن ﻣﺎ از آن اوﺿﺎع و اﺷﺨﺎص‬ ‫و اﺣﻮال اﻳﺸﺎن دور و ﺑﻲﺧﺒﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪدرﺳﺘﻲ ﻣﻌﻨﻲ آنﻫﺎ را ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﺠﻤﻮع ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن را ﺑﻪ ﻳﻚ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻳـﺎ ﻳـﻚ‬ ‫رﻣﺎن ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻣﻲﺗﻮان ﻛﺮد‪ .‬ﺟﺎﻣﻊ ﻣﺤﺴﻨﺎت و آراﻳﺶﻫﺎي ﺻﻮري و ﻣﻌﻨﻲ و اﺛﺮي اﺳﺖ ادﻳﺒﺎﻧﻪ و ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ و ﻋﺎرﻓﺎﻧﻪ و ﺣﻜﻴﻤﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻢ روح را‬ ‫ﻟﺬت ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ و ﻫﻢ ﻧﻔﺲ را ﺗﺮﻗﻲ ﻣﻲدﻫﺪ و ﻫﻢ ﻓﻜﺮ را ﭘﺨﺘﻪ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪي اﻓﻜﺎر و ﻋﻘﺎﻳﺪ او ﻣﺼﺪق ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺄﻣﻞ و ﺗﻌﻤﻖ و‬ ‫ﺗﻔﻜﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن از زﻣﺮهي آﺛﺎري اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪن آنﻫﺎ‪ ،‬اﮔﺮ ﻫﻢ ﻓﺎﻳﺪهي ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻧﺒﺨﺸﺪ‪ ،‬ﻓﻜﺮ اﻧﺴﺎن را ﻣﺘﻨﺒﻪ ﻣـﻲﺳـﺎزد و اﻳـﻦ ﻧـﻮع‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﻗﺴﺎم آﺛﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﻗﺒﻞ ﻋﺮض ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺳﻘﺮاط و اﻓﻼﻃﻮن ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدهاﻧﺪ و ﻋﻘﻴﺪهي ﺑﺴﻴﺎر ﺻـﺤﻴﺤﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫آنﭼﻪ آﻣﻮزﮔﺎر ﺑﻪ آﻣﻮزﻧﺪه ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦﻗﺪرﻫﺎ اﻫﻤﻴﺖ ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﻌﻠﻢ ﺧﻮب آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻢ را ﺑﻪ راﻫﻲ ﺑﻴﺎﻧﺪازد ﻛﻪ او ﺧﻮد ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻛﺸﻒ‬ ‫ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻛﻨﺪ‪ .‬درﺑﺎرهي آﺛﺎر ﻛﺘﺒﻲ ﺧﻮب ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺨﻦ را ﻣﻲﺗﻮان ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎرت آن ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺧﻮاﻧـﺪﻧﺶ ﭼﻴـﺰي ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺑﻴﺎﻣﻮزد‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪه را ﺑﻴﺪار و ﻣﺘﻨﺒﻪ ﻛﻨﺪ و ﭼﻮن ﻓﻜﺮ ﺑﻪ ﻛﺎر اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺑﺴﺎ ﺣﻘﺎﻳﻖ را ﺧﻮد ﻛﺸﻒ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﻳﻲ‬ ‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﺻﻴﺖ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺮاوان ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آﺛﺎر اﻓﻼﻃﻮن اﻳﻦ ﺧﺎﺻﻴﺖ را ﺑﻪ ﻛﻤﺎل دارد و ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﮔﺮانﺑﻬﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫وﻳﮋﮔﻲ ﻓﻠﺴﻔﻪي اﻓﻼﻃﻮن‬

‫ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﻗﺪر ﻛﻔﺎﻳﺖ‪ ،‬اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ را ﻛﻪ درﺑﺎرهي آﺛﺎر اﻓﻼﻃﻮن ﻻزم ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺎن ﻛﺮدم و ﻣﻮﻗﻊ آن رﺳﻴﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ وارد ﺷـﻮﻳﻢ در اﻳـﻦ‬ ‫ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻛﺘﺎبﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ ﻫﺴﺖ و ﻓﻠﺴﻔﻪي اﻓﻼﻃﻮن و ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت او از ﭼﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻴﻜﻦ وﻗﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ و اﻳـﻦ ﻣﺒﺤـﺚ ﻫـﻢ ﻃـﻮﻻﻧﻲ‬ ‫اﺳﺖ و ﺑﻬﺘﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪي دﻳﮕﺮي ﻣﺤﻮل ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦﻗﺪر ﺑﺮاي ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻋﺮاﻳﻀﻢ ﻋﺮض ﻣﻲﻛﻨﻢ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ آﻗﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﻴﺪم‬ ‫و آنﭼﻪ ﺑﻌﺪاً اﮔﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺸﻮم ﺧﻮاﻫﻢ رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ از ﻣﻨﺎﺑﻊ اروﭘﺎﻳﻲ و ﻳﺎ ﻣﺄﺧﻮذ از ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﺧﻮد اﻓﻼﻃﻮن اﺳـﺖ‪ .‬اﮔـﺮ ﻣـﻲﺧﻮاﻫﻴـﺪ ﺑﺪاﻧﻴـﺪ‬ ‫ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ ﻣﺎ درﺑﺎرهي اﻓﻼﻃﻮن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺮض ﻛﻨﻢ داﻧﺶﻣﻨﺪان ﻣﺎ از آن ﺣﻜﻴﻢ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻲﺧﺒﺮﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻠﻴﺎت اﺣﻮال اﻓﻼﻃﻮن و‬ ‫ﻓﻠﺴﻔﻪي او را ﻣﻲداﻧﻨﺪ و ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ؛ اﻣ‪‬ﺎ ﻧﻪ ﭼﻨﺎنﻛﻪ در ﺧﻮر ﻣﻘﺎم اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫او‪‬ﻻً در اﻣﻮر ﺗﺎرﻳﺨﻲ‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎه و ﻏﻠﻂ ﺑﺴﻴﺎر دارﻧﺪ و ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ اﻃﻼﻋﺸﺎن از ﺗﺎرﻳﺦ ﻳﻮﻧﺎن و ﻣﺮدان ﻳﻮﻧـﺎﻧﻲ ﺑـﺴﻴﺎر ﻧـﺎﻗﺺ و ﻣﺨـﺪوش و‬ ‫ﺑﻲﻣﺄﺧﺬ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺛﺎﻧﻴﺎً در ﻓﻠﺴﻔﻪي اﻓﻼﻃﻮن ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ آﮔﺎﻫﻲ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ واﺳﻄﻪي ﻣﻨﻘﻮﻻت دﻳﮕﺮان اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ آن ﻛﻪ از رﺳﺎﻻت اﻓﻼﻃـﻮن اﺳـﻢ ﻣـﻲﺑﺮﻧـﺪ و‬ ‫ﺑﻌﻀﻲ از آنﻫﺎ را ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﺮﺑﻲ ﻧﻘﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻴﻜﻦ آﺛﺎري ﭘﻴﺪا ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ درﺳﺘﻲ از آن ﻛﺘﺎبﻫﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬آنﭼـﻪ ﻫـﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﺮﺑﻲ ﻧﻘﻞ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ و ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻋﻠﺖ اﻳﻦ ﺑﻲاﻟﺘﻔﺎﺗﻲ ﺣﻜﻤﺎي ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻓﻼﻃﻮن ﭼﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬آنﭼﻪ ﺣﺪس ﻣﻲزﻧﻢ‪ ،‬اﻳـﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻛﻢﺗﺮ ﭼﻴﺰي ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﻪ ﻓﻀﻼي ﻣﺎ رﺳﻴﺪه و ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت اﻳﺸﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﻮﻧﺎن و ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن و ﺣﻜﻤـﺖ و ﻓﻠـﺴﻔﻪي‬ ‫ﻳﻮﻧﺎن‪ ،‬ﺑﻪ واﺳﻄﻪي ﺗﺮﺟﻤﻪﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮده ﻛﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺳﺮﻳﺎﻧﻲ و ﻋﺒﺮاﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮده اﺳﺖ و ﻣﺘﺮﺟﻤﻴﻦ‪ ،‬ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ و ﺷﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺣﻖ ﺗﺮﺟﻤﻪ را ادا ﻧﻜﺮده‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ذوﻗﻴﺎت ﻳﻮﻧﺎن و ﻟﻄﺎﻳﻒ ﺷﻌﺮي و ﻋﺒﺎرﺗﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﻳﺎ ﻣﻌﺮﻓﺘﺸﺎن ﺑﻪ زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﺑﻪ درﺟﻪاي ﻧﺒﻮده اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫آن ﻟﻄﺎﻳﻒ و ﻣﺤﺴﻨﺎت را درك ﻛﻨﻨﺪ و ﻳﺎ اﺧﺘﻼف ﻣﺬاق و ﻣﺸﺮب ﺳﺒﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣـﻮر ﺗﻮﺟـﻪ ﻧﻜـﺮدهاﻧـﺪ و ﺷـﺎﻳﺪ ﻛـﻪ ﺷـﻴﻔﺘﮕﻲ‬ ‫ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهي ﺷﻴﺦاﻟﺮﺋﻴﺲ اﺑﻮﻋﻠﻲﺳﻴﻨﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ارﺳﻄﻮ ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﺑﻲﻣﺪﺧﻠﻴﺖ ﻧﺒﻮده ﻛﻪ اﻓﻼﻃﻮن را ﺗﺤﺖاﻟﺸﻌﺎع ارﺳﻄﻮ ﻗﺮار داده ﺗﺎ آنﺟﺎ‬ ‫ﻛﻪ ﺷﻴﺦ ﺑﺰرﮔﻮار در ﻛﺘﺎب ﺷﻔﺎي ﺧﻮد ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت اﻓﻼﻃﻮن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ رﺳﻴﺪه‪ ،‬ﺑﻀﺎﻋﺘﺶ در ﻋﻠﻢ ﻣﺰﺟﺎة ﺑﻮده اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫اﻳﻨﺠﺎﻧﺐ ﺗﺼﺪﻳﻖ دارم ﻛﻪ ﻣﻘﺪار ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺗﻲ ﻛﻪ از ﻛﺘﺎب ارﺳﻄﻮ و در ﻗﺸﺮ ﺣﻜﻤﺖ و ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺶ از ﻛﺘﺐ اﻓﻼﻃـﻮن‬ ‫اﺳﺖ و اﻟﺒﺘﻪ ارﺳﻄﻮ ﻋﻠﻢ و ﺣﻜﻤﺖ را ﺗﻮﺳﻌﻪ داده و ﺗﻨﻈﻴﻢ و ﺗﺪوﻳﻦ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪي ﻛﺘﺐ اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﻟﺬﺗﻲ ﻛـﻪ از ﺟﻨﺒـﻪي‬ ‫ادﺑﻲ و ذوﻗﻲ ﻋﺎﻳﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﮔﺎه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻋﻤﻴﻖ دﻳﺪه ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪي ﺣﻜﻤﺖ و ﻓﻠﺴﻔﻪ‪ ،‬ﺧـﻮاه از ارﺳـﻄﻮ و ﺧـﻮاه از ﺣﻜﻤـﺎي‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪14‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻫﻤﻪ از اﻓﻼﻃﻮن و ﺑﻪ واﺳﻄﻪي ﻓﻠﺴﻔﻪ از ﺳﻘﺮاط ﺑﻮده اﺳﺖ و ﻳﻘﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ داﻧﺶﻣﻨﺪان ﻣﺎ ﻛﺘـﺎبﻫـﺎي اﻓﻼﻃـﻮن ﻳـﺎ ﺗﺮﺟﻤـﻪﻫـﺎي‬ ‫ﺻﺤﻴﺢ و ﺑﻠﻴﻎ از آن در دﺳﺖ ﻣﻲداﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ و ﺷﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻗﺪر آنﻫﺎ را ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ آنﭼﻪ ﻣﻦ ﺗﺎﻛﻨﻮن اﺳﺘﻨﺒﺎط ﻛﺮدهام و ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺘﺒﻊ و ﺗﻔﺤﺺ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ و ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ دﻳﮕـﺮي‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮدد‪ .‬ﻓﻌﻼً ﺑﺮاي آﮔﻬﻲ از اﺣﻮال و ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬آنﭼﻪ ﻣﻦ دﻳﺪهام‪ ،‬ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ و ﻣ‪Ĥ‬ﺧﺬ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻲﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ و ﺑﺮاي درك‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻘﺎم اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﺘﺎبﻫﺎي اروﭘﺎﻳﻴﺎن ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪ و ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﻤﻪ‪ ،‬آﺛﺎر ﺧﻮد اﻓﻼﻃـﻮن اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻫـﻢ ﻛﻴﻔﻴـﺖ ذوﻗـﻲ دارد و ﻫـﻢ‬ ‫ﺗﺄﺛﻴﺮات اﺧﻼﻗﻲ و ﻋﻠﻤﻲ‪ ،‬و ﻣﻦ اﻣﻴﺪ ﻧﺪارم ﻛﻪ از ﻋﻬﺪهي اداي ﺣﻖ او ﺑﺮآﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦﻗﺪر ﺑﻪ اﻧﺪازهي ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﻔﺘﺎﺣﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻢ داد‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻛﺘﺎبﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬آنﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ درك ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ذوق و ﻓﻬﻢ ﺧﻮد ﺑﻬﺘﺮ و ﺑﻴﺶﺗﺮ از آنﭼﻪ ﻣﻦ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻢ‪،‬‬ ‫درﻳﺎﺑﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﺿﻴﺎﻓﺖ )ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ(‬

‫ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﻓﻼﻃﻮن داراي آﺛﺎر زﻳﺎدي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ در ﻧﻮع ﺧﻮد ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ از ﻛﺘﺎبﻫـﺎي اﻓﻼﻃـﻮن ﻛـﻪ ﻣﺨـﺼﻮﺻﺎً ﺑـﺮاي ﻣﻌﺮﻓـﻲ‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﻧﻮﺷﺘﻪ‪ ،‬دو رﺳﺎﻟﻪي ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ دو ﺷﺎهﻛﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ ﻓﻴﺪون‪ ،‬ﻛﻪ از زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﻛﺘﺎبﻫﺎﺳﺖ و ﺣﻜﺎﻳﺖ ﮔﻔﺖوﮔﻮﻫـﺎﻳﻲ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻘﺮاط دو روز آﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺧﻮد را در زﻧﺪان‪ ،‬در ﺑﺎب ﺑﻘﺎي ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن و ﻣﺮﻳﺪان ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲﻛﻨـﺪ و ﻳـﺎران را از ﻣﻔﺎرﻗـﺖ ﺧـﻮد‬ ‫ﺗﺴﻠﻲ ﻣﻲدﻫﺪ و از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآورد ﻛﻪ ﺧﻮد ﭼﺮا از ﻣﺮدن ﺑﺎك ﻧﺪارد! اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه ‪ 1‬و ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ آن ﻧﻤﻲﭘﺮدازم؛ ﺧﺎﺻـﻪ اﻳـﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻗﻠﻢ اﻓﻼﻃﻮن را ﻧﻤﻲﺗﻮان ﺑﺎز ﻧﻤﻮد و ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻓﻠﺴﻔﻲ آن را در ﻣﻮﻗﻊ دﻳﮕﺮ ﮔﻮشزد ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺷﺎهﻛﺎر دﻳﮕﺮ اﻓﻼﻃﻮن ﻛﺘﺎﺑﻲ اﺳﺖ ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ »ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ = ﺿﻴﺎﻓﺖ« ﻛﻪ از ﻋﺠﺎﻳﺐ ﻛﺘﺐ اﺳﺖ و داﺳﺘﺎن ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻳﻜـﻲ از دوﺳـﺘﺎن ﺳـﻘﺮاط‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮن در ﺷﺎﻋﺮي ﺟﺎﻳﺰه ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻴﻤﻪ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ‪ ،‬اﺻﺤﺎب ﻫﻤﻪ از ﺷﺮب و ﻧﺸﺎط و ﻫﻴﺎﻫﻮ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷـﻮﻧﺪ و ﺑﻨـﺎ‬ ‫ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺧﻄﺒﻪاي در وﺻﻒ ﻋﺸﻖ و ﻣﺪح ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺸﻖ ﺑﺴﺮاﻳﻨﺪ و ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ و ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺳﻌﺪي دﮔﺮ اﺳـﺖ‪ ،‬اﻫـﻞ‬ ‫ﻣﺠﻠﺲ ﻫﻤﻪ در ﺑﺎب ﻋﺸﻖ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣ‪‬ﺎ آن ﻛﻪ ﺳﻘﺮاط ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﺣﻜﺎﻳﺖ دﻳﮕﺮي اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻣﺒﺤﺚ را در ﻣﻮﻗﻊ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ اﻳﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﮔﻔﺖوﮔﻮﻫﺎ‪ ،‬اﻟﻜﺒﻴﺎدس وارد ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﺖ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺳـﻘﺮاط را ﻣـﻲﺑﻴﻨـﺪ و‬ ‫ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺗﻌﺮض ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»اي ﺳﻘﺮاط ﺗﻮ اﻳﻦﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﻲروم ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺗﻮ ﻣﻲﺷﻮم‪ .‬از ﺟﺎن ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ؟«‬ ‫در اﻳﻦﺟﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻮﺷﺰد ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن ﻓﻮقاﻟﻌﺎده اﻫﻞ ذوق ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺮ ﻧﻮع زﻳﺒﺎﻳﻲ اﻳﺸﺎن را ﺟﺬب ﻣﻲﻛﺮد و ﺟﻮاﻧﺎن زﻳﺒﺎ در ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر و زنﻫﺎ در ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ و ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﺤﺠﻮب ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺑﻌﻀﻲ اﻋﻤﺎل ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺖ ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻋﺠﺐ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻗـﺎﻧﻮن آن‬ ‫را ﻣﻨﻊ ﻣﻲﻛﺮد و ﻧﻪ در اﻧﻈﺎر ﻗﺒﺎﺣﺘﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮاي ﺟﻮاﻧﺎن ﺣﻴﺜﻴﺖ و اﻋﺘﺒﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﻃﺮف ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻇﺎﻫﺮ اﻣﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻋﻤﺎل‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎي ﻣﺘﻤﺪن از ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن‪ ،‬در ﻧﺘﻴﺠﻪي ﻓﺘﻮﺣﺎت اﺳﻜﻨﺪر ﺳﺮاﻳﺖ ﻛﺮد و ﻳﻜﻲ از ﻣﺴﺎﻋﻲ ﺳﻘﺮاط و اﻓﻼﻃﻮن اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺣﻘﻴﻘـﺖ ﻋـﺸﻖ‬ ‫ﻣﺎدي و ﻣﻌﻨﻮي را ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﻨﺪ و ﻗﺒﺎﺣﺖ اﻣﺮ ﻗﺒﻴﺢ ﻏﻴﺮ ﻃﺒﻴﻌﻲ را ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﺎل ﺻﻮرت اﮔﺮ ﺧـﻮب اﺳـﺖ‪ ،‬اﺻـﻞ ﻛﻤـﺎل ﺳـﻴﺮت‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻴﻜﻦ در اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎن ﮔﺮﻓﺘﺎري ﻛﺎر دﻳﻦ را داﺷﺘﻨﺪ و ﻋﻠﻨﺎً و ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ آداب و رﺳﻮم ﺟﺎري‪ ،‬ﻛـﻪ ﻣﻼﻳـﻢ ﻃﺒـﻊ‬ ‫ﻣﺮدم ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎري؛ اﻟﻜﺒﻴﺎدس از ﺟﻮاﻧﺎن زﻳﺒﺎ ﺑﻮد و ﺳﻘﺮاط ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻣـﻦ ﻫﻮاﺧـﻮاه ﺗـﻮ ﻫـﺴﺘﻢ‪ .‬در آن ﺷـﺐ‪ ،‬اﻟﻜﺒﻴـﺎدس زﺑـﺎن‬ ‫ﺷﻜﺎﻳﺖ از ﺳﻘﺮاط دراز ﻛﺮد ﻛﻪ اي دوﺳﺘﺎن‪ ،‬از ﺳﺨﻨﺎن اﻳﻦ ﻣﺮد ﻓﺮﻳﺐ ﻣﺨﻮرﻳﺪ و اﮔﺮ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ از ﺷﻤﺎ اﻇﻬﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛـﺮد ﺑـﺎور ﻣﻜﻨﻴـﺪ‪ ،‬ﻣـﻦ‬

‫‪ 1‬اﻧﺘﺸﺎرات ﺟﺎﻣﻲ در ﻣﺠﻤﻮﻋﻪي ﺷﺎهﻛﺎرﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬آن را ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪15‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم در اﻳﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮدم‪ ،‬اﻣ‪‬ﺎ ﻣﻌﻠﻮﻣﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ او دلﺑﺎﺧﺘﻪي ﻣﻦ ﻧﺒﻮده و ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺮاﻫـﺖ ﻣﻨﻈـﺮش ﮔﺮﻓﺘـﺎر او ﺷـﺪم‪ ،‬دﻟـﻢ ﺗﭙﻴـﺪن‬ ‫ﻣﻲﮔﻴﺮد و اﺷﻜﻢ ﺟﺎري ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮان را ﻫﻢ دﻳﺪهام ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺄﺛﻴﺮ در اﻳﺸﺎن ﭘﺪﻳﺪار ﺑﻮد‪ ،‬ﻣـﻦ ﺳـﺨﻨﻮران ﻧـﺎﻣﻲ دﻳـﺪﻫﻮام و ﺑﻴﺎﻧـﺎت ﻋـﺎﻟﻲ‬ ‫ﺷﻨﻴﺪهام‪ ،‬اﻣ‪‬ﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺨﻦ او ﻧﺸﻨﻴﺪهام‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺮد ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ و ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮد را در ﺑﺮاﺑﺮ او ﻛﻮﭼﻚ و ﺷﺮﻣﺴﺎر ﻣﻲﻳـﺎﺑﻢ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﺎرﻫﺎي ﻣﻦ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪهي او ﻧﻴﺴﺖ و ﺣﻖ ﺑﺎ اوﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ از او ﻣﻲﮔﺮﻳﺰم‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ دوري او ﺑﺮ ﻣﻦ دﺷﻮار ﻧﻴﺰ ﻫـﺴﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ ﺣﺎﻟﺶ ﻣﻨﮕﺮﻳﺪ! ﺑﻴﺮوﻧﺶ دﻳﻮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣ‪‬ﺎ دروﻧﺶ ﻓﺮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ادﻋﺎي او اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻﭼﻴﺰ ﻧﻤﻲداﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻃﻨﺶ را اﮔﺮ ﺑﺴﻨﺠﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺠﻴﻨﻪي‬ ‫ﺣﻜﻤﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ در ﭼﺸﻢ ﻣﺮدم ﻋﺰﻳﺰ اﺳﺖ‪ ،‬از اﻋﺘﺒﺎرات و ﺟﺎه و ﻧﺎم و ﺟﺎن و ﻣﺎل و ﺟﻤﺎل‪ ،‬در دﻳﺪهي او ﺧﻮار اﺳﺖ و ﺟﺰ ﻓـﻀﻴﻠﺖ و‬ ‫ﺣﻜﻤﺖ ﻫﻴﭻﭼﻴﺰ ﭘﻴﺶ او ﻗﺪر ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻘﺼﻮد ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺳﻘﺮاط ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪي آنﭼﻪ اﻓﻼﻃﻮن از ﻗﻮل اﻟﻜﺒﻴﺎدس ﻧﻘﻞ ﻛﺮده ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻧﻤـﻲﻛـﻨﻢ‪ .‬اﮔﺮﭼـﻪ ﺳـﺨﻦ‬ ‫ﺷﻴﺮﻳﻦ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻴﻜﻦ وﻗﺖ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﻜﺒﻴﺎدس داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﻋﺠﻴﺒﻲ از ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ .‬از ﻋﻔﺖ او‪ ،‬از ﺷﺠﺎﻋﺖ او‪ ،‬از ﺧﺮدﻣﻨﺪي و ﺣﻜﻤﺖ او‪،‬‬ ‫از ﻓﺼﺎﺣﺖ و ﺑﻼﻏﺖ و ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻛﻼم او‪ ،‬و از ﺑﻲﭼﺎرﮔﻲ و ﻣﺴﻜﻴﻨﻲ ﺧﻮد در ﺑﺮاﺑﺮ او‪ ،‬ﭼﻨﺪان ﻛﻪ ﻫﻤﻪي ﺣﻀﺎر را رﻗـﺖ ﮔﺮﻓـﺖ و ﺧﻨـﺪه آﻣـﺪ و‬ ‫ﺷﺐ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻨﻮال ﺑﻪ ﺻﺒﺢ رﺳﻴﺪ‪] .‬و ﺷﻤﺎ ﻣﺎﺟﺮاي اﻳﻦ ﺿﻴﺎﻓﺖ را در ﭘﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺧﻮاﻧﺪ‪[.‬‬ ‫ﺑﺎري؛ اﻓﻼﻃﻮن ‪ 81‬ﺳﺎل ﺑﺎ اﺷﺘﻐﺎل ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ‪ ،‬ﺑﺎ وﻗﺎر و ﻣﺘﺎﻧﺖ و اﺣﺘﺮام زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮده‪ ،‬آوازهي ﺷﻬﺮت او ﻣﺴﺘﻐﻨﻲ از ﺑﻴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻜـﻮر و‬ ‫داﺋﻤﺎً ﻣﺘﺬﻛﺮ و ﻓﻜﺮش ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻣﻮر ﻣﻌﻨﻮي و ﻣﻌﺮض از اﻣﻮر دﻧﻴﻮي ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘّﻲ در ﻣﺪت ﻋﻤﺮ‪ ،‬ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ در ﻗﺴﻤﺘﻲ از ﻋﻤﺮ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻈﺮ‬ ‫ﻣﺮدم ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﻗﻬﻘﻬﻪي ﺧﻨﺪه از او ﻧﺪﻳﺪ و در ﺳﺎل ‪ 347‬ﭘﻴﺶ از ﻣﻴﻼد‪ ،‬در زﻣﺎن اردﺷﻴﺮ دوم ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﻲ و ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻓﻴﻠﻴﭗ ﻣﻘـﺪوﻧﻲ ﻛـﻪ ﭘـﺪر‬ ‫اﺳﻜﻨﺪر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻓﺎت ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻨﻚ در زﻳﺮ‪ ،‬آنﭼﻪ از ﻛﺘﺎبﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن ﻛﻪ اﻣﺮوزه اﺻﻴﻞ ﺑﻮدن آنﻫﺎ ﻣﻘﻄﻮع‪ ،‬ﻳﺎ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻬﺮﺳـﺖ ﻣـﻲﮔـﺮدد؛ آن ﻫـﻢ ﺑـﻪ‬ ‫ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺗﺎرﻳﺨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي آنﻫﺎ ﻣﻲﺗﻮان ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ و اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺣﺪﺳﻲ و ﻓﺮﺿﻲ و ﺗﻘﺮﻳﺒﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪16‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫اﺳﻢ ﺑﺪﻟﻲ‬

‫اﺳﻢ اﺻﻠﻲ‬ ‫ﺧﻄﺎﺑﻪي دﻓﺎﻋﻴﻪي ﺳﻘﺮاط‬

‫‪Apologie de socrate‬‬

‫اﻗﺮﻳﻄﻮن‬

‫ﺗﻜﻠﻴﻒ‬

‫اوﺗﻮﻓﺮون‬

‫دﻳﻦداري‬

‫ﻫﻲﭘﻴﺎس او‪‬ل‬

‫زﻳﺒﺎ‬

‫اﻟﻜﺒﻴﺎدس او‪‬ل‬

‫ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻧﺴﺎن‬

‫ﻫﻲﭘﻴﺎس دوم‬

‫دروغ‬

‫ﺧﺮﻣﻴﺪس‬

‫‪Charmidés‬‬

‫ﺧﺮدﻣﻨﺪي‬

‫ﻻﺧﻴﺲ‬

‫‪Le Lachés‬‬

‫دﻻوري‬

‫ﻟﻮﺳﻴﺲ‬

‫‪Le lysis‬‬

‫دوﺳﺘﻲ‬

‫ﭘﺮوﺗﺎﮔﻮراس‬

‫ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﻳﻴﺎن‬

‫ﮔﻮرﮔﻴﺎس‬

‫ﻓﻦ ﺧﻄﺎﺑﻪ‬

‫ﻣﻴﻨﻮن‬

‫ﻓﻀﻴﻠﺖ‬

‫ﻓﻴﺪون‬

‫ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ‬

‫ﻋﺸﻖ )ﺿﻴﺎﻓﺖ(‬

‫ﻓﺪروس‬

‫‪Le phédre‬‬

‫زﻳﺒﺎﻳﻲ‬

‫اﻳﻮن‬

‫‪L’Ion‬‬

‫ﺷﻌﺮ‬

‫ﻣﻨﻜﻴﻨﻮس‬

‫‪Le Ménéxéne‬‬

‫ﺧﻄﺎﺑﻪي رﺛﺎﺋﻴﻪ‬

‫اوﻃﻮذﻳﻤﻮس‬

‫‪L’Eathydéme‬‬

‫ﻣﺮد ﺟﺪﻟﻲ‬

‫ﻛﺮاﺗﻮﻟﺲ‬

‫‪Le Cratyle‬‬

‫ﺧﻮاص اﺳﺎﻣﻲ‬

‫ﺳﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﺪاﻟﺖ‬

‫ﺑﺮﻣﺎﻧﻴﺪس‬

‫ﺻﻮر ﻣ‪‬ﺜُﻞ‬

‫ﻃﺌﻲ ﺗﻴﺘﻮس‬

‫‪Le Théététe‬‬

‫ﻋﻠﻢ‬

‫ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﻳﻲ‬

‫‪Le Sophiste‬‬

‫وﺟﻮد‬

‫ﻣﺮد ﺳﻴﺎﺳﻲ‬

‫‪Le Politique‬‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ‬

‫ﻓﻴﻠﺒﻮس‬

‫‪Le Philébe‬‬

‫ﻟﺬت‬

‫ﻃﻴﻤﺎﺋﻮس‬

‫‪Le Timée‬‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ‬

‫ﻛﺮﻳﺘﻴﺎس‬

‫اﺗﻼﻧﺘﻴﺪا‬

‫ﻧﻮاﻣﻴﺲ‬

‫ﻗﺎﻧﻮنﮔﺬاري‬

‫اﭘﻴﻨﻮﻣﻴﺲ‬

‫‪L’Epinomis‬‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫ﺣﻜﻴﻢ )ﮔﻔﺖوﮔﻮي ﺷﺒﺎﻧﻪ(‬

17

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫رﺳﺎ ﯿﺎ‬

http://www.seapurse.ir

‫‪18‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫داﺳﺘﺎن ﺿﻴﺎﻓﺖ را آﭘﻮﻟﻮ دوروس از ارﻳﺴﺘﻮدﻣﻮس ﺷﻨﻴﺪه و ﺳﭙﺲ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن را ﺑﺮاي دوﺳﺖ ﺧﻮد ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﻫﻢ‬ ‫اﻳﻦ داﺳﺘﺎن را ﺑﺮاي ﮔﻠﻮﻛﻮن ﻧﻘﻞ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﺷﺨﺎص داﺳﺘﺎن‬

‫ﻓﺪروس‬ ‫ﭘﻮزاﻧﻴﺎس‬ ‫آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس‬ ‫ارﻳﺴﺘﻮﻓﺎﻧﺲ‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن‬ ‫ﺳﻘﺮاط‬ ‫آﻟﻜﺒﻴﺎدس‬ ‫ﮔﺮوﻫﻲ ﺷﺎدﻧﻮش‬ ‫ﻣﺤﻞ ﺑﺮﮔﺰاري ﺿﻴﺎﻓﺖ‪:‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪي آﮔﺎﺗﻮن‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪19‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫آﭘﻮﻟﻮ دوروس ﺑﻪ دوﺳﺖ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ را ﻛﻪ از ﻣﻦ ﻣﻲﭘﺮﺳﻲ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻦ دﻳﻮرز ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ از ﻓﺎﻟﺮون ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮد ﺑﺎزﻣﻲﮔـﺸﺘﻢ‪ ،‬در راه‬ ‫ﻳﻜﻲ از رﻓﻘﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم ﮔﻼﻛﻮن ﻛﻪ ﻣﻦ را از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ دﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬از دور ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﺻﺪاﻳﻢ ﻛﺮده و ﻣﺮا ﻧﺰد ﺧﻮد ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻣـﻦ اﻳـﺴﺘﺎدم ﺗـﺎ او‬ ‫رﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اي ﻓﺎﻟﺮون‪ ،‬آﻳﺎ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻟﺤﻈﻪاي اﻳﺴﺘﺎده از ﮔﻔﺖوﮔﻮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ درﺑﺎرهي ﻋﺸﻖ در ﺧﺎﻧﻪي آﮔﺎﺗﻮن و ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺳـﻘﺮاط و آﻟﻜﺒﻴـﺎدس و‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮده و ﻣﺮا از آن آﮔﺎه ﺳﺎزي‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﺘﺎﻗﻢ ﺗﺎ ﺣﺮفﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ درﺑﺎرهي ﻋﺸﻖ ﮔﻔﺘﻪ ﺷـﺪه ﺑـﺸﻨﻮم‪.‬‬ ‫زﻳﺮا رﻓﻴﻖ ﻣﻦ ﻓﻮﻧﻴﻜﺲ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻓﻴﻠﻴﭙﻮس‪ ،‬از آن ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﻮده ﺑﻪ ﻣﻦ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ آن داﺳﺘﺎن را واﺿﺢ و ﺑﻪ ﻃـﻮر ﻣـﺸﺮوح‬ ‫ﺑﺎزﮔﻮﻳﻲ‪ .‬ﭘﺲ ﻟﻄﻒ ﺧﻮد را از ﻣﻦ درﻳﻎ ﻣﺪار و ﺷﺮح آن ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺮاﻳﻢ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﻦ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ را در ﻧﻘﻞ اﺧﺒﺎر دوﺳﺘﺎﻧﺖ راﺳﺖﮔﻮ ﻳﺎﻓﺘﻢ‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﺑﺪاﻧﻢ ﻛﻪ آﻳﺎ ﺗﻮ ﺧﻮدت ﻫﻢ در آن ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻲ و اﻳﻦ ﻛﻪ آﻳﺎ آن ﮔﻔﺖوﮔﻮﻫﺎ را ﺑﻪ ﮔﻮش ﺧﻮد ﺷﻨﻴﺪي ﻳـﺎ از‬ ‫زﺑﺎن دﻳﮕﺮي؟‬ ‫در ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ‪ :‬ﻫﺮ آن ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ را داده‪ ،‬روﺷﻦ و واﺿﺢ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮا از ﻣﻦ ﻣﻲﭘﺮﺳﻲ ﻛـﻪ آﻳـﺎ ﺑـﻪ ﮔـﻮش‬ ‫ﺧﻮد ﺷﻨﻴﺪهام ﻳﺎ ﺧﻴﺮ!؟‬ ‫ﺑﻠﻪ؛ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻫﻤﻴﻦ دﻳﺮوز اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪ ،‬و ﻣﻦ در آن ﻣﺠﻠﺲ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻢ و آن ﺳﺨﻨﺎن را ﻣﻦ ﺧﻮد ﺑﺎ ﮔـﻮش ﺧـﻮد‬ ‫ﺷﻨﻴﺪم‪.‬‬ ‫ﮔﻼﻛﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬آري ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺟﻮاب داده و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اي ﮔﻼﻛﻮن‪ ،‬آن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮد؟‬ ‫زﻳﺮا ﺗﻮ ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ آﮔﺎﺗﻮن ﻣﺪتﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ از ﺷﻬﺮ آﺗﻦ ﻫﺠﺮت ﻛﺮده و اﻛﻨﻮن ﻛﻢﺗﺮ از ﺳﻪ ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﺳﭙﺮده و ﻣﻼزم ﺳـﻘﺮاﻃﻢ‪.‬‬ ‫و ﻫﻤﻪ روزه در اﻳﻦ ﻓﻜﺮم ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻢ ﻛﻪ او ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ و ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟! اﻣ‪‬ﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻮدم و ﺑﻪﻫﻴﭻوﺟﻪ و در ﻫﻴﭻ ﻣﻘﺎﻣﻲ‬ ‫آرام ﻧﻤﻲﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬و ﭘﻴﺶ از آنﭼﻪ ﺗﻮ اﻛﻨﻮن ﭘﺮﻳﺸﺎنﺣﺎل و ﺷﻮرﻳﺪهﺧﺎﻃﺮي ﻣﻦ ﻏﻤﻨﺎك و ﺳﺮ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎن زﻳﺴﺘﻪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫اي ﻛﺎش ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺮﺳﭙﺮدهي ﺣﻜﻤﺖ و ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻧﻤﻲﺷﺪم ﻛﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻋﺸﺎق ﺧﻮد را دﭼﺎر رﻧﺞ و ﻣﺤﻨﺖ ﺳﺎزم‪.‬‬ ‫ﮔﻼﻛﻮن ﺣﺮف ﻣﺮا ﺑﺮﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اﻛﻨﻮن ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻧﮕﺬار و آنﭼﻪ را ﻛﻪ از آن ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﻳﺎد داري‪ ،‬ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻦ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آري‪ ،‬در آن اﻳﺎم ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻨـﻮز ﻛـﻮدك‬ ‫ﺑﻮدﻳﻢ و آﮔﺎﺗﻮن ﺑﻪ ﺷﻜﺮاﻧﻪي اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺗﺄﻟﻴﻒ او‪‬ﻟﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪي »ﺗﺮاژدي« ﺧﻮد ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺷﺎﻳﺎﻧﻲ ﻛـﺴﺐ ﻛـﺮده ﺑـﻮد‪ ،‬در روز ﻗـﺒﻠﺶ ﻧﻴـﺰ ﺑـﺎ‬ ‫ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن )ﻛُﺮ( ﺟﺸﻨﻲ ﺑﺎﺷﻜﻮه ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﮕﺎن ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ و ورزﻳﺪه ﺑﺮﭘﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﺪاﻳﺎن ﻗﺮﺑﺎﻧﻲﻫﺎي زﻳﺎدي ﻧﻴﺰ ﻧﺜﺎر ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﮔﻼﻛﻮن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭘﺲ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺘﻲ دﻳﺮزﻣﺎﻧﻲ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ آﻳﺎ ﺗﻮ ﺷﺮح آن ﻣﺎﺟﺮا را از ﺳﻘﺮاط ﺷﻨﻴﺪهاي ﻳـﺎ از ﻛـﺲ‬ ‫دﻳﮕﺮي‪.‬‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪20‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ‪ ،‬از ﺧﻮد ﺳﻘﺮاط ﻧﺸﻨﻴﺪم‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ آن ﻛﺴﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺷﺮح داد ﻓﻨﻴﻜﺲ ﻫﻢ از او ﺷﻨﻴﺪه و ﺗـﻮ را ﺧﺒـﺮ‬ ‫داده اﺳﺖ و او ﻣﺮدي ﻛﻮﺗﺎهﻗﺪ و ﻻﻏﺮاﻧﺪام و ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮد و ﻫﻴﭻﮔﺎه ﻛﻔﺶ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﻧـﺎﻣﺶ آرﻳـﺴﺘﻮدﻣﻮس ﺑـﻮد و اﻫـﻞ ﻛﻴـﺪاﺗﻨﺎﻳﻮم‪ .‬او از‬ ‫ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪان و ارادتورزان ﺳﻘﺮاط ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺻﻒ او‪‬ل ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ و ﺷﺨﺼﺎً در آن ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻲ ﻛـﻪ در ﺧﺎﻧـﻪي آﮔـﺎﺗﻮن ﺑﺮﭘـﺎ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‬ ‫ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ و ﻫﻢ او ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺮح آن داﺳﺘﺎن را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﮔﻔﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ در ﺧﺼﻮص آن ﮔﻔﺘﺎرﻫﺎ از ﺧﻮد ﺳﻘﺮاط ﻫﻢ ﭼﻴﺰﻫـﺎﻳﻲ ﭘﺮﺳـﻴﺪم‬ ‫ﻛﻪ او ﻫﻢ آن را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﮔﻼﻛﻮن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺧﻮشﺗﺮ از اﻳﻦ ﻛﻪ آن داﺳﺘﺎن را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺧﺎﺻﻪ اﻛﻨﻮن ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺟﺎدهي ﺻﺎف ﺑﺎ ﻣﻼزﻣـﺖ ﻫﻤـﺪﻳﮕﺮ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺮ‬ ‫ﻣﻲروﻳﻢ‪.‬‬ ‫راه آﺗﻦ ﻫﻤﻮار اﺳﺖ و ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺑﺮاي ﺳﻬﻮﻟﺖ راهﭘﻴﻤﺎﻳﻲ ﻣﺎ ﻫﻢ وﺳﻴﻠﻪاي ﺑﻬﺘـﺮ از اداﻣـﻪي ﺻـﺤﺒﺖ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﻣﺎ ﺻﺤﺒﺖﻛﻨﺎن ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ و ﻣﻦ ﺷﺮح آن داﺳﺘﺎن را ﺑﺮ ﻃﺒﻖ آنﭼﻪ ﻛﻪ از آرﻳﺴﺘﻮدﻣﻮس درﺑـﺎرهي ﻋـﺸﻖ ﺷـﻨﻴﺪه ﺑـﻮدم‪،‬‬ ‫ﺑﺮاي ﮔﻼﻛﻮن ﺑﺎزﮔﻔﺘﻢ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺣﺮﻓﻲ از آن را ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻧﮕﺬارم‪ .‬اﻛﻨﻮن اي رﻓﻴﻖ ﺷﻔﻴﻖ‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﻫﻴﭻ ﻣﻀﺎﻳﻘﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﮔﻔﺘﺎر را ﺗﻜﺮار ﻛﺮده و ﺻﺤﺒﺖ را از ﺳﺮ ﮔﻴﺮم‪ ،‬زﻳﺮا ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ درﺑﺎرهي ﺣﻜﻤﺖ و ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻳﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻦ دﻳﮕـﺮان در اﻳـﻦ ﻣﻮﺿـﻮع‪،‬‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﻓﻮاﻳﺪي ﻛﻪ دارد‪ ،‬ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﻟﺬتﺑﺨﺶ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع دو ﻋﻠﺖ دارد‪:‬‬ ‫او‪‬ل آن ﻛﻪ ﺧﻮد از اﻳﻦ ﮔﻔﺖوﮔﻮﻫﺎ ﺣﻜﻤﺖ آﻣﻮﺧﺘﻪ و ﺑﺮ داﻧﺶ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲاﻓﺰاﻳﻢ‪.‬‬ ‫دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ ﺗﻜﺮار و ﻣﻤﺎرﺳﺖ در آن ﮔﻔﺖوﮔﻮﻫﺎ‪ ،‬آﻣﻮﺧﺘﻪﻫﺎ و اﻧﺪوﺧﺘﻪﻫﺎﻳﻢ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻲﻳﺎﺑﻨﺪ و در ﺧﺎﻃﺮم ﻧﻔﻮذ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺳـﻴﺮاﺑﻢ‬ ‫ﻣﻲﮔﺮداﻧﻨﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻫﺮ ﮔﺎه ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﻳﻲ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ﻣﻲﺷﻨﻮم‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً آن ﻗﺒﻴﻞ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن دوﺳﺘﺎن ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان و ﺑﺎزرﮔﺎﻧـﺎن‬ ‫ﻣﻌﻤﻮل اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر دلﺗﻨﮓ ﺷﺪه و دﻟﻢ ﺑﺮ ﺣﺎﻟﺘﺎن ﻣﻲﺳﻮزد‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﺑﺮ ﺣﺎل ﺗﻮ ﺷﻔﻘﺖ و دلﺳﻮزي ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻫـﻴﭻ ﻛـﺎري ﻧﻜـﺮدهاي‪ ،‬اﻣ‪‬ـﺎ‬ ‫درﺑﺎرهي ﺧﻮد ﮔﻤﺎن ﻣﻲﺑﺮي ﻛﻪ ﻫﻤﻪي وﻇﺎﻳﻒ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺟﺎي آوردهاي‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑـﻪ ﻧﻮﺑـﻪي ﺧـﻮد ﻣـﺮا ﺗﻴـﺮهﺑﺨـﺖ و ﻣـﺴﻜﻴﻦ‬ ‫ﻣﻲﭘﻨﺪارﻳﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ آنﭼﻪ ﻣﻦ درﺑﺎرهي ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺧﻴﺎل و ﮔﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اي آﭘﻮﻟﻮ دوروس‪ ،‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻮدي و ﻫﻴﭻ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲدﻫﻲ و دﺳﺖ از اﻳﻦ روش ﻧﻜﻮﻫﻴﺪه ﺑﺮﻧﻤﻲداري و ﻣـﺪام‬ ‫از ﻋﻴﺐﺟﻮﻳﻲ دﻳﮕﺮان ﺧﻮد را ﺣﻘﻴﺮ و ﭘﺴﺖ ﻣﻲﮔﺮداﻧﻲ و ﻫﻤﻪي ﻣﺮدﻣﺎن را ﻛﻪ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﻳﻚ ﺗـﻦ از آﻧـﺎﻧﻲ ﺑـﺪﺑﺨﺖ و ﺗﻴـﺮهروز ﻣـﻲﺷـﻤﺎري!‬ ‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻠﺖ‪ ،‬ﺗﻮ را آﭘﻮﻟﻮ دوروس ﺧﻮشﺧﻮ ﻧﺎﻣﻴﺪهاﻧﺪ و ﺣﺎل آن ﻛﻪ ﺗﻮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد و دﻳﮕﺮان‪ ،‬ﺟﺰ ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﺧﺸﻤﮕﻴﻨﻲ؟‬ ‫آﭘﻮﻟﻮ دوروس ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫آري‪ ،‬دوﺳﺖ ﻣﻦ و ﺣﺎل ﻛﻪ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮ دﻟﻴﻞ ﻛﺎﻓﻲ داري ﻛﻪ ﻣﺮا ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ ﻧﺎداﻧﻲ ﻛﺮده و ﻣﺠﻨـﻮن‬ ‫ﺑﺪاﻧﻲ؟‬ ‫ﻫﻤﺮاه ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اي آﭘﻮﻟﻮ دوروس‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﻘﺪﻳﺮ اداﻣﻪي اﻳﻦ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻣﺎ را ﺳﻮدي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ آن ﻛﻪ ﺑﻪ وﻋـﺪهي ﺧـﻮﻳﺶ وﻓـﺎ ﻛـﺮده و ﺑـﻪ ﺷـﺮح آن‬ ‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪهاي ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﻣﺮا ﻣﻔﺘﺨﺮ ﺑﻪ آن داﺳﺘﺎن ﻛﻨﻲ‪.‬‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪21‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫آﭘﻮﻟﻮ دوروس ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﮔﻔﺖوﮔﻮﻫﺎي درﺑﺎرهي ﻋﺸﻖ را ﻫﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ آرﻳﺴﺘﻮدﻣﻮس ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮد‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﺷﺮح آن ﭘﺮداﺧﺘﻪ‬ ‫و آن را ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪.‬‬ ‫٭‬ ‫او ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫روزي ﺳﻘﺮاط را دﻳﺪم ﻛﻪ ﺳﺮ و روي و ﺟﺎﻣﻪي ﺧﻮد را آراﺳﺘﻪ و ﺑﺮ ﺧـﻼف ﻋـﺎدﺗﺶ‪ ،‬ﻣـﻮزه در ﭘـﺎي ﻛـﺮده ﺑـﻮد و ﭼـﻮن از ﺳـﺒﺐ آن‬ ‫آراﺳﺘﮕﻲ و ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد از او ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ ،‬ﺟﻮاب داد ﻛﻪ‪ :‬دﻳﺮوز آﮔﺎﺗﻮن ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ و ﺟﺸﻦ ﺧﻮﻳﺶ دﻋﻮت ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﻳـﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻋﻮاماﻟﻨﺎس در آنﺟﺎ ﻫﺠﻮم آورده و ﺑﺮاي ﺧﺪاﻳﺎن ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬دﻋﻮت او را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻢ‪ .‬وﻟﻲ اﻣـﺮوز درﺧﻮاﺳـﺖ او را اﺟﺎﺑـﺖ‬ ‫ﻛﺮده و اﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪي او ﻣﻲروم‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺧﻮد را آراﺳﺘﻪام‪ .‬ﭼﻪ ﺳﺰاوار اﺳﺖ ﻛﻪ آدﻣﻲ در آﻣﻴﺰش ﺑﺎ ﺻـﺎﺣﺒﺎن ﺟﻤـﺎل‪ ،‬ﺧـﻮد را ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ‬ ‫زﻳﺒﺎﻳﻲ و آراﺳﺘﮕﻲ ﺑﻴﺎراﻳﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي آرﻳﺴﺘﻮدﻣﻮس‪ ،‬آﻳﺎ ﻣﻮاﻓﻘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪه در اﻳﻦ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه ﺷﻮي؟‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﻫﻲ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬و ﺑﮕﺬار اﻳﻦ ﻣﺜﺎل ﻣﻌﺮوف را ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻧﻴﻚﻣﺮدان ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ زﻳﺮدﺳﺘﺎن ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪه‬ ‫ﻣﻲروﻧﺪ«‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻛﻪ‪» :‬ﺧﻮﺑﺎن ﻧﻴﺰ ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺧﻮﺑﺎن ﻣﻲروﻧﺪ‪«.‬‬ ‫در ﺗﺒﺪﻳﻞ اﻳﻦ ﺿﺮباﻟﻤﺜﻞ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ »ﻫﻮﻣﺮ« ﻫﻢ اﺳﺘﻨﺎد ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﻇﺎﻫﺮاً او ﻫﻢ اﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪه را در ﻣﻮرد ﻣﻨﺎﺳﺒﺶ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻧﺒﺮده‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ آن را‬ ‫وﺳﻴﻠﻪي ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬آنﺟﺎ ﻛﻪ در اﻳﻠﻴﺎد‪ ،‬ﭘﺲ از ﺳﺘﺎﻳﺶ آﮔﺎﻣﻤﻨﻮن ﺑﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﺗﻮاﻧـﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻣﻨـﺎﻟﺌﻮس را ﻓـﺮدي ﺗﺮﺳـﻮ و ﻧـﺎﺗﻮان‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪه و او را ﺑﻪ ﺣﻜﻢ اﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪه ﺑﺮ ﺳﻔﺮهي او ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﺪ و اﻳﻦ ﻣﺜﺎل را »ﻧﻴﻚﻣﺮد ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ زﻳﺮدﺳﺖ ﻣﻲرود‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ زﻳﺮدﺳـﺘﻲ ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻧﻴﻚﻣﺮد ﻣﻲرود«‪ ،‬ﺑﻴﺎن ﻣﻲدارد‪.‬‬ ‫در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﺗﻔﺎوت ﻣﻴﺎن اﺧﻼق و ﺷﺨﺼﻴﺖ آن ﻫﺮ دو ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻦ ﻫﻢ اي ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻼﻣﺖ وﺟﺪان ﺧﻮﻳﺶ دﭼﺎر ﻣﻲﺷﻮم‪ .‬زﻳﺮا ﭼﻨﺎنﻛﻪ آن دو ﺷﺨﺺ ﻗﺮﻳﻦ و ﻋﺪﻳﻞ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺒﻮدهاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺮا ﻧﻴﺰ ﻣﻘﺎم ﻓﻀﻞ و ﺷﻬﺮت آﮔﺎﺗﻮن ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮاي رﻓﺘﻨﻢ ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش‪ ،‬ﻋﺬري ﺑﺘﺮاش‪ .‬ﻣﺜﻼً ﺑﮕﻮي ﺑﻪ دﻋﻮت ﺗﻮ آﻣﺪهام‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎﻳﺪ در ﺑﻴﻦ راه ﻋﺬري ﺑﺘﺮاﺷﻴﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﺘﻔﻘﺎً ﺑـﻪ راه اﻓﺘـﺎدﻳﻢ‪ .‬اﻣ‪‬ـﺎ ﺳـﻘﺮاط در ﻣﻴﺎﻧـﻪي راه ﻓﻜـﺮي ژرف و ﺣـﺎﻟﺘﻲ ﺧﻠـﺴﻪ و‬ ‫روﺣﺎﻧﻴﺘﻲ ﺧﺎص دﺳﺖ داد و از ﻣﻦ ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪ و ﭼﻮن ﻣﺮا ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺧﻮد اﻳﺴﺘﺎده دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ اﺷﺎرت ﻛﺮد ﻛـﻪ راه ﺧـﻮد را در ﭘـﻴﺶ ﮔﻴـﺮم‪ .‬ﻣـﻦ‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮده و رواﻧﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪي آﮔﺎﺗﻮن رﺳﻴﺪم‪ ،‬درﻫﺎ را ﺑﺎز ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﺑﺎ ﭘﻴﺶآﻣﺪ ﻋﺠﻴﺒﻲ روﺑﻪرو ﺷﺪم‪ .‬ﻓﻮراً ﻏﻼﻣﻲ ﺑـﻪ اﺳـﺘﻘﺒﺎﻟﻢ‬ ‫آﻣﺪ و ﻣﺮا ﺗﺎ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﺮد و ﭼﻮن ﭼﺸﻢ آﮔﺎﺗﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﺘﺎد ﮔﻔﺖ‪ :‬اي رﻓﻴﻖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮش و ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ آﻣﺪي‪ .‬زﻳﺮا دﻳـﺮوز دﻧﺒـﺎل‬ ‫ﺗﻮ ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ و ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﭘﻴﺪاﻳﺖ ﻛﺮدم دﻋﻮﺗﺖ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺗﺎ اﻣﺸﺐ را ﺑﻪ ﺻﺮف ﺷﺎم ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﻨﻲ و اﮔﺮ ﺗﻮ را اﻛﻨـﻮن ﻛـﺎري اﺳـﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﮕﺬار ﺑﻪ وﻗﺘﻲ دﻳﮕﺮ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﺑﮕﻮ ﺑﺪاﻧﻢ ﺳﻘﺮاط را ﭼﻪ ﻛﺮدي ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ؟!‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎ او ﺑﻮدم و ﻫﻢ او اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ اﻳﻦﺟﺎ دﻋﻮت ﻛﺮد‪ .‬وﻟﻲ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﻮد ﻛﺠﺎ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻲ ﻛﺮدي ﻛﻪ آﻣﺪي و ﻳﻜﻲ از ﻧﻮﻛﺮاﻧﺶ را ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺳﻘﺮاط ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻣﺮا ﮔﻔﺖ ﺗﺎ در ﻛﻨﺎر آروﻛﺴﻲ ﻣـﺎﺧﻮس‬ ‫ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و ﻏﻼﻣﻲ دﻳﮕﺮ را ﻓﺮﻣﻮد ﻛﻪ ﭘﺎﻫﺎي ﻣﺮا ﺑﺸﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻓﺮاش ﺗﻜﻴﻪ ﺗﻮاﻧﻢ زد‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻏﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺳﻘﺮاط رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎز آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻘﺮاط را دﻳﺪه ﻛﻪ در رواق ﺧﺎﻧﻪي ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ اﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ و‬ ‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ او را ﺻﺪا زده ﻫﻴﭻ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﺑﺴﻴﺎر ﺷﮕﻔﺖزده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻧﻮﻛﺮ ﺧﻮد دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ ﺑﺮود و دوﺑﺎره او را ﺻﺪا ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺳﻘﺮاط ﺑﺎزﮔﺮدد‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪22‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫آرﻳﺴﺘﻮدﻣﻮس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد واﮔﺬارﻳﺪ و ﻣﺰاﺣﻢ اﻓﻜﺎرش ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﮔﺎه ﮔﺎﻫﻲ او را ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﺷﻮد و ﻋﺎدت دارد ﻛـﻪ در‬ ‫ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺮوز ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻻﺗﻲ ﺑﻪ ﺧﻠﻮتﮔﺎﻫﻲ ﭘﻨﺎه ﺑﺒﺮد و ﺑﻪ ﺗﻔﻜﺮ ﭘﺮدازد‪ .‬و او ﭼﻮن ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪.‬‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب‪ ،‬آنﮔﺎه رو ﺑﻪ ﻏﻼﻣﺶ ﻛﺮده و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎم را‪ ،‬ﻫﺮﭼﻪ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ آﻣﺎده ﺳﺎزﻳﺪ و ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮد را ﻣﻴﺰﺑﺎن ﺷـﻤﺎ‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﻤﺎرم‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮد و ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ واردﻳﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در ﻛﻤﺎل ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻣﺎ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ روا ﻣﺪارﻳﺪ و آنﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺷﻤﺎ را‬ ‫ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮان ﮔﺴﺘﺮده ﺷﺪ و ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﺻﺮف ﺷﺎم ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻫﻨﻮز از ﺣﻀﻮر ﺳـﻘﺮاط ﺧﺒـﺮي ﻧـﺸﺪه ﺑـﻮد و آﮔـﺎﺗﻮن اﺻـﺮار‬ ‫ﻣﻲورزﻳﺪ ﻛﻪ او را ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ آرﻳﺴﺘﻮدﻣﻮس ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﺗﻔﺎﻗﺎً در آن ﺷﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻠﺴﻪ و ﺗﻔﻜﺮ ﺳﻘﺮاط ﺑﺮ ﺧﻼف ﻋﺎدﺗﺶ ﭼﻨﺪان ﻃﻮل ﻧﻜﺸﻴﺪ و در وﺳﻂ ﺷﺎم ﺳﻘﺮاط ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ وارد ﮔﺮدﻳـﺪ‪ .‬و‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ در آﺧﺮ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن او را دﻳﺪ ﺻﺪاﻳﺶ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺳﻘﺮاط ﺑﻴﺎ اﻳﻦﺟﺎ و در ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫـﻢ‬ ‫ﺑﺮ اﺛﺮ ﻣﺠﺎورت ﺑﺎ ﺗﻮ از آن ﺧﻠﺴﻪي ﺧﻮﺑﻲ ﻛﻪ در آن ﻟﺤﻈﺎت ﺧﻠﻮت ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺮده و ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن آوردهاي ﺑﻬـﺮهﻣﻨـﺪ ﮔـﺮدم‪ .‬زﻳـﺮا ﺑـﺪون ﺷـﻚ‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪاي ﻧﺎب و ﻋﻠﻤﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ آوردهاي و آنﭼﻪ را ﻛﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲﮔﺸﺘﻲ‪ ،‬ﻳﺎﻓﺘﻲ‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ زودي ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ دﺳـﺖ از ﺗﻔﻜـﺮ‬ ‫ﺑﺮداري‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط در ﻛﻨﺎر او ﻧﺸﺴﺖ و در ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭼﻪ ﺧﻮب ﺑﻮد اﮔﺮ ﺣﻜﻤﺖ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ آب ﻣﻲﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻮن از ﻳﻚ ﻇﺮف ﻟﺐرﻳﺰ ﮔﺮدد ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻇﺮف ﺧﺎﻟﻲ دﻳﮕﺮي رﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﻫﺮ دو ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺪازهي ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ از ﻫﻢ ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﺠﺎﻟﺴﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ‪ ،‬از ﻧﻴﻚﺑﺨﺖﺗﺮﻳﻦ ﺧﻼﻳﻖ ﻣﻲﺷﻤﺮدم‪ .‬زﻳـﺮا ﺗـﻮ ﺑـﺎ‬ ‫ﻟﺐرﻳﺰي ﻋﻠﻢ و ﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮدت‪ ،‬ﻇﺮف ﺧﺎﻟﻲ ﻣﺮا ﺳﺮﺷﺎر ﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻲ‪ .‬ﭼﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻣﻦ ﭼﻴﺰي ﭘﻴﭽﻴﺪه‪ ،‬ﻣﺒﻬﻢ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم‪ ،‬و ﺑﻪ ﺧﻴﺎل ﻧﺰدﻳﻚﺗـﺮ از‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﺣﻜﻤﺖ ﺗﻮ داراي ﺗﺎﺑﺸﻲ ﻓﺮوزﻧﺪه و ﭘﺎﻳﻨﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﻀﻞ و ادب از وﺟﻮدت ﺗﺮاوﻳﺪه‪ ،‬و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛـﻪ ﻫﻨـﻮز ﺟـﻮاﻧﻲ‪ ،‬ﺑـﺮ‬ ‫ﭘﻴﺮان ﺳﺒﻘﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪاي! ﭼﻪ در ﻫﻤﻴﻦ دو روز ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻧﺸﺎط ﺟﻮاﻧﻲات ـ در ﺟﺸﻦ ﺳﻲ ﻫﺰار ﻧﻔﺮ از ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن ـ ﺑﺲ ﺟﻠﻮه ﻓﺮوﺧﺖ‪.‬‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﺮا رﻳﺸﺨﻨﺪ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﺑﻪزودي ﻣﻌﻠﻮم ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ‪ ،‬ﻛﺪام ﺷﺎﻳﺴﺘﻪﺗﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﺎج ﺧﺮدﻣﻨﺪي را ﺑﺮ ﺳﺮ‬ ‫ﮔﺬارﻳﻢ و داور ﻣﺎ دﻳﻮﻧﻴﺴﻮس ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ اﻛﻨﻮن ﺑﻬﺘﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﺮف ﺷﺎم ﭘﺮدازي‪ .‬ﭼﻮن ﺳﻘﺮاط و ﻳﺎراﻧﺶ از ﺧﻮردن ﺷﺎم ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ‬ ‫و ﺷﺮاب ﭘﻴﺶﻛﺶ ﺑﺎﻛﻮس ‪ 1‬ﻛﺮدﻧﺪ و در ﺗﺠﻠﻴﻞ و ﺑﺰرﮔﺪاﺷﺖ ﺧﺪاﻳﺎن ﺳﺮود ﺧﻮاﻧﺪﻧـﺪ و ﭘـﺲ از اداي ﻣﺮاﺳـﻢ ﻣﻌﻤـﻮل ﭼـﻮن ﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺷﺎدﻧﻮﺷﻲ و ﺑﺎدهﮔﺴﺎري را آﻏﺎز ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻮزاﻧﻴﺎس ﮔﻔﺖ‪ :‬اي دوﺳﺘﺎن‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎده را ﻃﻮري ﻧﻮﺷﻴﻢ ﻛﻪ از آن ﻛﻢﺗﺮ آﺳﻴﺐ ﺑﺒﻴﻨـﻴﻢ‪ .‬ﻣـﻦ‬ ‫ﭘﻮﺷﻴﺪه ﻧﻤﻲدارم ﻛﻪ ﺧﻤﺎر ﺑﺎدهي دوﺷﻴﻨﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻴﻤﺎرم داﺷﺘﻪ و ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ اﻣﺸﺐ دﻣﺎغ ﺧﻮد را آﺳﺎﻳﺶ دﻫﻢ‪ ،‬و ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﻫﻢدرد ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻫﻤﮕﻲ در اﻓﺮاط ﺑﺎدهﮔﺴﺎري دوﺷﻴﻦ ﻫﻤﻜﺎر ﻫﻢ ﺑﻮدهاﻳﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻓﻜﺮي ﺑﻴﺎﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛـﻪ اﻣـﺸﺐ را ﺑـﺎده ﺑـﻪ اﻧـﺪازه‬ ‫ﻧﻮﺷﻴﻢ ﺗﺎ ﻧﺸﺌﻪ ﺑﺰداﻳﺪ و ﺻﺪاع ﻧﻴﺎﻓﺰاﻳﺪ و ﺑﺎدهﮔﺴﺎري ﻛﻮﺗﺎه ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫آرﻳﺴﺘﻮﻓﻨﺎس ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اي ﭘﻮزاﻧﻴﺎس‪ ،‬رأي ﺗﻮ را ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه و ﺑﺮ آﻧﻢ ﻛﻪ اﻣﺸﺐ ﭼﻨﺪ ﺧﻂ ﺟﺎم را ﺑﺎ آﻣﻴﺨﺘﻦ ﺑﻪ آب زﻻل‪ ،‬ﻗﺮﻳﻦ ﺳﻼﻣﺖ و اﻋﺘﺪال ﺳﺎزﻳﻢ‪ .‬ﭼـﻪ ﻣـﻦ‬ ‫ﺧﻮد ﻳﻜﻲ از آن ﻛﺴﺎﻧﻢ ﻛﻪ دﻳﺸﺐ ﻣﻐﻠﻮب ﺣﻤﻠﻪي ﺑﺎﻛﻮس ﮔﺮدﻳﺪه و اﻳﻦ ﺧﺪاي ﺑﻲرﺣﻢ ﺑﺎ آب آﺗﺸﻴﻦ ﺧﻮد‪ ،‬ﺧﺮﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲام را ﺳﻮزاﻧﺪ‪.‬‬ ‫آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس‪ ،‬ﭘﺴﺮ آﻛﻮﻣﻴﻨﻮس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻘﻴﺪهي ﻣﻦ ﻫﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻣﺎﻳﻠﻢ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ دﻳﮕﺮان را ﻧﻴـﺰ در اﻳـﻦ ﺑـﺎره ﺑـﺸﻨﻮم‪ .‬آﻳـﺎ آﮔـﺎﺗﻮن‬ ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ زﻳﺎد ﺷﺎدﻧﻮﺷﻲ ﻛﻨﺪ؟‬

‫‪ 1‬ﺑﺎﻛﻮس‪ :‬ﺧﺪاي ﺷﺮاب‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪23‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ‪.‬‬ ‫آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮاي ﺑﺎدهﮔﺴﺎران ﺗﺎزهﻛﺎري ﻣﺜﻞ ﻣﻦ و آرﻳﺴﺘﻮ دﻣﻮس و ﻓﺪروس و ﻏﻴﺮه‪ ،‬ﻛﻪ ﺣﻖ ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﻋﺒـﺎدت ﺑـﺎﻛﻮس را‬ ‫ادا ﻧﻜﺮدهاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ اوﻟﻲ ﺑﺮ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻊ ﻣﺎ‪ ،‬ﺳﻘﺮاط ﻣﺴﺘﺜﻨﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ او در ﻫﺮ ﺣﺎﻟﻲ ﺗﺴﻠﻂ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺮ ﺧﻮد دارد‬ ‫و ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﺎري ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ و ﻫﺮ آنﭼﻪ را ﻛﻪ ﻣﺎ ﭘﺴﻨﺪﻳﻢ‪ ،‬ﭘﺴﻨﺪ ﺧﺎﻃﺮ او ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﺲ اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﮕﻲ ﺑﻪ ﺗﺮك اﻓﺮاط در ﺑﺎدهﻧﻮﺷﻲ اﺗﻔﺎق ﻧﻈﺮ دارﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ را ﻏﻨﻴﻤـﺖ ﺷـﻤﺮده و ﺣﻘﻴﻘـﺖ را در اﻳـﻦ ﺑـﺎره ﺑﻴـﺎن‬ ‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻢ‪ .‬در ﺳﺎﻳﻪي ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت داﻧﺶ ﭘﺰﺷﻜﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ درﻳﺎﻓﺘﻪام ﻛﻪ ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺷﺮاب زﻳﺎنآور اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮدم ﺗﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ از آن ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻣﻲﻛﻨﻢ‬ ‫و ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺑﺎده را ﺳﻔﺎرش ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪوﻳﮋه ﺑﻪ اﻓﺮادي ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﺎدهي ﻧﻮﺷﻴﻦ ﺑﻮده و ﺧﻤﺎري در ﺳﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺪروس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺧﻮد ﻧﺼﺎﻳﺢ ﻃﺒﻲ ﺗﻮ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬اﻛﻨﻮن اﮔﺮ ﻳﺎران ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬اﻣـﺸﺐ را ﺑـﻪ ﻣﻮﺟـﺐ آن‬ ‫رﻓﺘﺎر ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﺟﻤﻠﻪي ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن اﺗﻔﺎق ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ آن ﺷﺐ را ﻫﻤﮕﻲ ﻣﻲ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻧﻮﺷﻨﺪ و از ﻣﺴﺘﻲ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻧﺪ‪.‬‬ ‫آنﮔﺎه آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻘﺮر ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻫﻴﭻﻳﻚ از ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮي را در ﺑﺎدهﮔﺴﺎري ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﻫﺮ ﻛـﺲ‬ ‫آنﭼﻪ ﻛﻪ ﻫﻮس ﻛﺮده ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﺪ‪ ،‬وﻟﻲ از اﻓﺮاط ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﻨﺪ و ﻧﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﻣﺎ را ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﺳﺎز و ﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﻬﺘﺮ آن ﻛﻪ اﻳﻦ دﺧﺘـﺮك ﻧـﻲزن‬ ‫را ﻛﻪ اﻛﻨﻮن وارد ﺷﺪ‪ ،‬او را ﻧﻴﺰ رواﻧﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮود و ﺑﺮاي ﺧﻮد و ﻳﺎ در اﻧﺪرون ﺑﺮاي زﻧﺎن ﺑﻨﻮازد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ اﻣﺮوز را ﺑﻪ ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﺑﭙـﺮدازﻳﻢ‬ ‫و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬و اﮔﺮ اﺟﺎزه دﻫﻴﺪ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻧﻮع ﮔﻔﺖوﮔﻮﻳﻲ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬و ﺟﻤﻠﮕﻲ‬ ‫ﺣﻀﺎر ﻓﺮﻳﺎد زدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ آنﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻲ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﻦ‪.‬‬ ‫آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻏﺎز ﺑﺤﺚ ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ را ﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬از آن ﺧﻮدم ﻧﻴﺴﺖ و ﻣـﻦ در اﻳـﻦ ﺧـﺼﻮص‪ ،‬ﻫﻤـﺎنﻃـﻮر ﻛـﻪ‬ ‫اورﻳﭙﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺮاژدي ﻣﻼﻧﻴﭗ را ﺷﺮوع ﻛﺮده اﺳﺖ‪ ،‬آﻏﺎز ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ از ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ و از ﻓﺪروس اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اوﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺷﻜﻮه ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬آﻳﺎ ﺷﮕﻔﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺪاﻳﺎن اﻳﻦﻫﻤﻪ ﺷﻌﺮ و ﻏﺰل و ﺳﺮود ﺳـﺎﺧﺘﻪاﻧـﺪ‪ ،‬اﻣ‪‬ـﺎ‬ ‫ﻫﻴﭻﻛﺲ از ﻣﻴﺎن اﻳﻦﻫﻤﻪ ﺷﺎﻋﺮان در وﺻﻒ و ﺳﺘﺎﻳﺶ اروس ‪ ، 1‬ﺧﺪاوﻧﺪ دﻳﺮﻳﻦ و ﺗﻮاﻧﺎي ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺣﺘّﻲ ﻳﻚ ﻏﺰل ﻫـﻢ ﻧـﺴﺮوده و ﭼﻴـﺰي ﮔﻔﺘـﻪ‬ ‫ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘّﻲ ﺷﺎﻋﺮان ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﮔﻮﻳﻨﺪﮔﺎن ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻧﻜﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﭘﺮودﻳﻜﻮس ﻛﻪ در اﺷﻌﺎر ﺧـﻮد ﺣﺘّـﻲ از‬ ‫ﻫﺮاﻛﻠﺲ و دﻳﮕﺮان ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻧﻤﻮده‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﻴﭻ از ﻋﺸﻖ و ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ ﺳﺨﻨﻲ ﻧﮕﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬و ﺷﮕﻔﺖﺗﺮ آن ﻛﻪ اﺧﻴﺮاً ﻛﺘـﺎب ﻳﻜـﻲ از ﻓﻼﺳـﻔﻪ را‬ ‫دﻳﺪم ﻛﻪ در وﺻﻒ و ﻓﻮاﻳﺪ ﻧﻤﻚ و از اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺑﻲﻓﺎﻳﺪه‪ ،‬ﺑﺲ داد ﺳﺨﻦ داده ﺑﻮد‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ درﺑﺎرهي ﻋﺸﻖ ﻫﻴﭻ! ﺑﻪراﺳﺘﻲ ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﺑـﺴﻲ‬ ‫ﺧﺸﻤﻨﺎك ﺷﺪم ﻛﻪ ﭼﺮا از اﻳﻦﻫﻤﻪ ﮔﻮﻫﺮ ﺷﺎﻫﻮار ﻋﻠﻢ و ﺷﻌﺮ و ادب ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﺣﺘّﻲ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻫﻤﺖ ﻧﻮرزﻳﺪه ﻛـﻪ ﺑـﻪ درﮔـﺎه ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺑـﺰرگ‬ ‫ﻋﺸﻖ‪ ،‬آنﻃﻮر ﻛﻪ ﺳﺰاوار اوﺳﺖ‪ ،‬وي را ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻠﻪ؛ ﻫﻤﮕﺎن اﻳﻦ ﺧﺪاي ﻋﺎﻟﻲﻗﺪر را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﻖ ﺑﺎ ﻓﺪروس اﺳﺖ و ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻦ ﭘﻴﺶﻛﺶ و ﻫﺪﻳﻪاي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ او ارزاﻧﻲ ﻣﻲدارم‪ .‬ﺣﺎل ﻛﻪ اﻳﻦﺟﺎ ﮔﺮد آﻣﺪهاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎد ﻣـﻦ‪ ،‬ﺑﻬﺘـﺮ‬ ‫از اﻳﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺠﻠﻴﻞ ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪ .‬و ﺟﺒﺮان آن ﺑﻲاﻋﺘﺪاﻟﻲ را ﺗﺪارك ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ و اﻣﺸﺐ ﻋﺸﻖ را ﻣﻮﺿـﻮع ﮔﻔـﺖوﮔـﻮي‬ ‫ﺧﻮدﻣﺎن ﻗﺮار دﻫﻴﻢ و ﻫﺮ ﻛﺪام از ﻣﺎ ﻫﺮ آنﭼﻪ در ﺗﻮان دارد ﺳﺨﻦ ﺷﻴﻮاﻳﻲ در ﻣﺪح و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺸﻖ )اروس( ﺑﻪ ﺑﻴﺎن آورد‪ .‬از ﻓﺪروس‬ ‫ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﻫﻢ ﻧﻮﺑﺖ اوﺳﺖ و ﻫﻢ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدﻛﻨﻨﺪهي اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺧﻮد اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬اي آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﺑﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻫﻨﺮي ﻧﺪارم‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ آﮔﺎﺗﻮن و ﭘﻮزاﻧﻴﺎس‬ ‫و آرﻳﺴﺘﻮ ﻓﺎﻧﺲ ﻛﻪ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻪي ﻋﻤﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ اروس ﻛﻪ ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺑﺎﻛﻮس ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺮاب اﺳﺖ ﻣﺼﺮوف داﺷﺘﻪاﻧـﺪ‪.‬‬ ‫و ﻋﻘﻴﺪهي ﻫﺮ ﻳﻚ از ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﻫﻢ ﺟﺰ اﻳﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬واﻧﮕﻬﻲ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﻧﻴـﺰ داوري ﺗﻘـﺪﻳﻢ و ﺗـﺄﺧﻴﺮ در ﺻـﺤﺒﺖ و‬ ‫‪ 1‬ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪24‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖوﮔﻮ را ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻲدارد‪ .‬و از ﺣﺴﻦ اﺗﻔﺎق‪ ،‬آنﮔﺎه ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ آﻧﺎن داد ﺳﺨﻦ و ﺑﻴﺎن را در ﺑﺤﺚ داده و ﺣﻖ ﻣﻄﻠﺐ را‬ ‫ادا ﻛﺮده و دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﺮ ﻋﻬﺪهي ﻣﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﺗﻮ اي ﻓﺪروس‪ ،‬ﺑﻔﺮﻣﺎ و ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ و ﺳﻌﺎدت ﺳﺨﻦ را آﻏﺎز ﻛﻦ‪ .‬دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻪي او ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﺮده و ﺧﻮاﻫﺶ ﺳﻘﺮاط را ﺗﻜـﺮار‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم آﭘﻮﻟﻮدوروس ﺑﻪ دوﺳﺖ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﻛﻪ‪ :‬اي آرﻳﺴﺘﻮدﻣﻮس ﻫﻤﻪي ﮔﻔﺖوﮔﻮﻫﺎي در آن ﻣﺠﻠﺲ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺴﭙﺮدهام‪ .‬ﺑﻠﻜـﻪ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻧﻜﺘﻪﻫﺎي ﻣﻬﻤﻲ را ﻛﻪ در ﺧﺎﻃﺮم ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫٭‬ ‫ﻓﺪروس ﭘﻴﺶ از ﻫﻤﻪ آﻏﺎز ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻛﺮده و ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اروس‪ ،‬ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪي ﺑﺰرگ و ﺗﻮاﻧﺎ و ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﻴﺶ از ﻫﻤﻪﭼﻴﺰ زاﻳﺶ و آﻓﺮﻳﻨﺶ او ﺷﮕﻔﺖآورﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ او‬ ‫از ازﻟﻲﺗﺮﻳﻦ ﺧﺪاﻳﺎن اﺳﺖ و ﺷﺮف او ﻧﻴﺰ در ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫و اﻣ‪‬ﺎ از دﻻﻳﻞ ﻗﺪﻣﺖ او ﻳﻜﻲ ﻫﻢ اﻳﻦ ﻛﻪ او ﭘﺪر و ﻣﺎدري ﻧﺪارد و ﺷﻌﺮا و دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ از ﭘﺪر و ﻣﺎدر او ﻧﺎﻣﻲ ﻧﺒﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺰﻳﻮد ﭼﻨـﻴﻦ‬ ‫ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﻫﺮجوﻣﺮج ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ زﻣﻴﻦ آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪ‪ ،‬زﻣﻴﻦ ﻣﺮﻛﺰ ﺛﻘﻞ اﺷﻴﺎء ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬و ﭘﺲ از آن ﻋﺸﻖ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪ‪«.‬‬ ‫ﭘﺲ زﻣﻴﻦ و ﻋﺸﻖ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻫﺮجوﻣﺮج و ﺑﻲﺷﻜﻠﻲ آﻏﺎزﻳﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﺷﺪﻧﺪ و ﻧﻴﺰ ﭘﺎرﻣﻨﻴﺪوس در ﺳﺮود آﻓﺮﻳﻨﺶ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﭘﻴﺶرو دﻳﮕﺮ ﺧﺪاﻳﺎن ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫آﻛﻮزﻳﻼﺋﻮس ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪي ﭘﺎرﻣﻨﻴﺪوس را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻛﺮده و ﺑﺎ او اﺗﻔﺎق ﻧﻈﺮ دارد‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﻫﻤﻪي ﺻﺎﺣﺐﻧﻈﺮان و ﺣﻜﻤﺎ‪ ،‬اروس )ﺧﺪاي‬ ‫ﻋﺸﻖ( از ﻗﺪﻳﻤﻲﺗﺮﻳﻦ ﺧﺪاﻳﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫واﻧﮕﻬﻲ ﻋﺸﻖ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪي ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺑﻨﻲآدم اﺳﺖ و ﻫﺮ آدﻣﻲ در آﻏﺎز زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد ﻫﻴﭻ ﺳـﻮد و ﺳـﻌﺎدﺗﻲ را ﻫﻤﺎﻧﻨـﺪ آن ﻧﺘﻮاﻧـﺪ‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ‪» :‬دوﺳﺖ ﺑﺪارد و دوﺳﺘﺶ ﺑﺪارﻧﺪ‪«.‬‬ ‫اﺻﻮﻟﻲ ﻛﻪ راﻫﻨﻤﺎي زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺮدان ﺷﺮﻳﻒ ﭘﺮاﻓﺘﺨﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪﺗﺮ از ﻋﺸﻖ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻧﻪ ﻣﺎل و ﺟﻼل و ﻧﻪ ﻗﻮم و ﺧﻮﻳﺶ و‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدﻣﺎن ﻛﺎري را ﻛﻪ از ﺗﻮان ﻋﺸﻖ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻲ از آن ﻋﻮاﻃﻒ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻮس و آﺑﺮوﻣﻨﺪي اﺳﺖ ﻛﻪ آدﻣﻲ را از ﻫﺮ آنﭼﻪ ﺷﺮﻣﺴﺎري ﺑﻪ ﺑـﺎر آورد‪ ،‬ﺑـﺎزﻣﻲدارد و دﻳﮕـﺮ ﻋـﺸﻖ ﺑـﻪ‬ ‫ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻋﻈﻤﺖ و ﺑﺰرﮔﻲ و ﺳﺮﺑﻠﻨﺪي ﻣﻘﺎم اﺳﺖ ﻛﻪ او را ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻛﺎرﻫﺎي ﺑﺰزرگ و ﻋـﺮوج ﺑـﺮ ﻓﻠـﻚ ﺳـﺮوري ﻣـﻲﮔﻤـﺎرد و اﻳـﻦ ﺣﺎﻟـﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ اﻓﺮادي از ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻧﺒﻮده‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﺟﻮاﻣﻊ دﻳﮕﺮ ﻣﻠﻞ و اﻗﻮام ﻧﻴﺰ ﻣﺸﻬﻮد اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺑﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮ اﻳـﻦ دو‪» ،‬ﻋـﺸﻖ و ﻋﺎﻃﻔـﻪ«‪ ،‬ﻫـﻴﭻ‬ ‫ﻛﺎري ﺑﺰرگ و ﻫﻴﭻ اﻗﺪاﻣﻲ رﻓﻴﻊ و ﺳﻮدﻣﻨﺪ اﻧﺠﺎم ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬و دﻳﮕﺮ از ﺷﻮاﻫﺪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﺪﻋﻲ آن ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬در ارﺗﻜﺎب ﻫﺮ ﻧﻮع ﻛـﺮدار‬ ‫ﻧﺎروا‪ ،‬ﻳﺎ رﻓﺘﺎر ﻧﺎﻫﻨﺠﺎر و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ زﻳﺎده ﺑﺮ آنﭼﻪ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮدﻣﺎن او را ﺗﺤﻘﻴﺮ و ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺷﺮﻣـﺴﺎر ﻣـﻲﮔـﺮدد و رﻧـﺞ و‬ ‫زﺑﻮﻧﻲ و ﺣﻘﺎرت ﻣﻲﻛﺸﺪ‪.‬‬ ‫و ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﺣﺎل رﻓﻘﺎ و دوﺳﺘﺎن ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‪ .‬زﻳﺮا ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻓﺮد دوﺳﺖ راﺳﺘﻴﻨﻲ‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﺎﮔﻮاري و دﺷﻮاري اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺰد رﻓﻴﻖ‬ ‫و دوﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺒﺎهﻛﺎر ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ و ﻳﺎ زﺷﺖﻛﺮدار ﺷﻤﺮده ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ در دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﻧﻌﻤﺘﻲ ﭘﺮارزشﺗﺮ از اﻳﻦ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﺟﻮان وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻣﻮرد ﻣﺤﺒﺖ ﻓﺮدي ﺷﺮﻳﻒ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد و ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻣـﺮد ﻧﻴـﺰ‬ ‫ﻧﻌﻤﺘﻲ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﻌﺸﻮق وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪25‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫زﻳﺮا آن اﺻﻠﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺴﺎن را در راه رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻳﻚ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎارزش و ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ رﻫﺒﺮي ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻧﺰدﻳﻜﺎن و ﺧﻮﻳﺸﺎن ﻣـﻲﺗﻮاﻧﻨـﺪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻛﺴﻲ ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ و ﻧﻪ از ﺛﺮوت و ﻣﺎل و ﻣﻘﺎم ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﻴﺮوي ﻋﺸﻖ اﺳﺖ ﻛﻪ آن را ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآورد‪.‬‬ ‫و ﻧﻴﺰ در ﻫﺮ ﻣﻘﺎم‪ ،‬اﻓﺮادي ﻛﻪ ﻛﻢ ﻳﺎ زﻳﺎد‪ ،‬ﺑﺎ رﺷﺘﻪي ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺣﻜﻮﻣـﺖ ﻳـﺎ ﺳـﭙﺎﻫﻲ را ﺗـﺸﻜﻴﻞ دﻫﻨـﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺪون ﺷﻚ آن ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ‪ ،‬آﻧﺎن را ﺑﻪ اداي ﺣﻘﻮق و اﻳﻔﺎي واﺟﺒﺎت ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑﺮﻣﻲﮔﻤﺎرد و از داﻳﺮهي ﺣﻘـﺎرت و ﺣـﺴﺪ و دوروﻳـﻲ و ﻧﻔـﺎق و‬ ‫ﺷﻘﺎوﺗﺸﺎن ﺑﺎزﻣﻲدارد‪ .‬ﭘﺲ ﻫﻤﮕﻲ در ﭘﻲ ﺗﺤﺼﻴﻞ و ﻛﺴﺐ و ﻣﺮاﺗﺐ و ﻣﻘﺎم و اﻓﺘﺨﺎر و ﺷﺮاﻓﺖ ﺧﻮد ﻛﻮﺷﻴﺪه و ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ اﺣﺮاز ﻓﻀﺎﺋﻞ و‬ ‫ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻘﺎﺻﺪ ﺷﺮﻳﻒ ﺳﺒﻘﺖ ﻣﻲﺟﻮﻳﻨﺪ و از ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎي دون و زﺷﺖ و رذاﺋﻞ ﻧﻔﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻗﻄـﻊ رواﺑـﻂ اﺟﺘﻤـﺎع ﻳـﺎ ﺳـﺒﺐ‬ ‫اﻳﺠﺎد ﻓﺴﺎد اﺣﻮال در اﻣﻮرﺷﺎن ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬اﺟﺘﻨﺎب ﻣﻲورزﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ادﻋﺎ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻳﻚ ﻣﺮد ﻋﺎﺷﻖ ﻛﺎر ﻧﻨﮕﻴﻨﻲ ﺑﻜﻨﺪ و ﻳﺎ ﻟﻄﻤﻪاي را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻴﺜﻴﺖ و ﺷﺮاﻓﺖ او ﻣﻲﺧﻮرد ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ و در ﻣﻘﺎم دﻓﺎع‬ ‫از ﺧﻮد ﺑﺮﻧﻴﺎﻳﺪ و اﻳﻦ راز او ﭘﺮدهدر ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي او آﮔﺎه ﺷﺪن ﻣﻌﺸﻮق از اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﻧـﺎﮔﻮارﺗﺮ و دردﻧـﺎكﺗـﺮ از آﮔـﺎﻫﻲ ﭘـﺪر و ﻣـﺎدر و ﻳـﺎ‬ ‫ﺧﻮﻳﺸﺎن و دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬و ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻜﻢ در ﻣﻮرد ﻣﻌﺸﻮق ﻧﻴﺰ ﺻﺪق ﻣﻲﻛﻨﺪ و او ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺶ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺧﺠﻞ ﻣﻲﺷﻮد ﺗﺎ ﭘﻴﺶ‬ ‫دﻳﮕﺮان‪.‬‬ ‫ﭘﺲ اﮔﺮ اﻓﺮاد آن ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺟﻨﮓآور و ﻟﺸﻜﺮي ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ دﺷﻤﻦ از ﻧﺒﺮد ﺑﺎ آﻧﺎن ﺑﻬﺮهاي ﻧﻤﻲﺑﺮد و ﻫﻴﭻ ﺣﺮﻳﻔﻲ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﭼﻴﺮه ﻧﻤﻲﮔـﺮدد‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺟﻤﻠﮕﻲ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪاﻧﺪ و ﻫﻴﭻ ﻓﺮدﺷﺎن از ﻣﺮگ ﻧﻤﻲﻫﺮاﺳﺪ و ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﻧﻤﻲﮔﺮدد‪ ،‬ﭼﻪ ذﻟـﺖ و ﺷﺮﻣـﺴﺎرياش در ﻧـﺰد ﻫﻤﮕﻨـﺎن از‬ ‫ﺟﺎﻧﺴﭙﺎري ﺑﻪ ﺗﻴﻎ و ﺗﻴﺮ دﺷﻤﻨﺎن ﺗﺤﻤﻞﻧﺎﭘﺬﻳﺮﺗﺮ اﺳﺖ و ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﺸﻖ ﻣﺮگ را ﺑﻪ ﻛﺎﻣﺸﺎن ﮔﻮارا ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ و ﻫـﺮ ﻳـﻚ از آﻧـﺎن‬ ‫ﻫﺰار ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺮدن را ﺧﻮشﺗﺮ از اﻳﻦ ﻣﻲﺷﻤﺎرد ﻛﻪ ﻧﻨﮓ ﻓﺮار را ﺑﺮ ﺧﻮد ﻫﻤﻮار ﺳﺎزد و ﻳﺎران ﻣﺤﺒﻮب ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎل ﻣـﺮگ و ﺑـﻪ دﺳـﺖ‬ ‫دﺷﻤﻨﺎن ﺑﺴﭙﺎرد‪ .‬وﻗﺘﻲ دوش ﺑﻪ دوش ﻫﻢ ﻣﻲﺟﻨﮕﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺪهي آنﻫﺎ ﻛﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻧﻲ )از دﺷﻤﻦ( ﭘﻴﺮوز ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﺎﺷـﻖ ﺣﺎﺿـﺮ‬ ‫اﺳﺖ ﻫﺰار ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺟﺎن ﺳﭙﺎرد‪ ،‬وﻟﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻌﺸﻮق در اﻳﻦ ﺧﻮاري ﺑﺮ او ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬و ﻛﺪام ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ ﻛﻪ در راه ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻄﺮ ﺑﻪ دﻓﺎع از ﻣﻌﺸﻮق و‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪي ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺑﺮﻧﺨﻴﺰد و راه ﮔﺮﻳﺰ در ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮد؟ از ﻧﮕﺎه ﻣﻌﺸﻮق‪ ،‬زﺑﻮنﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮدﻣﺎن ﺷﺠﺎعﺗﺮﻳﻦ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد و از ﻋﺸﻖ اﻟﻬـﺎم ﺧﻮاﻫﻨـﺪ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﺷﺠﺎﻋﺘﻲ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﻗﺪرت را در ﻧﻬﺎد او ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﺧﻮد را در اواج ﺑﻌﻀﻲ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن دﻣﻴـﺪه‪ «.‬ﭼﻨـﻴﻦ اﺳـﺖ ﻗـﺪرت ﻋـﺸﻖ ﻛـﻪ روح ﺧـﻮﻳﺶ را در ﻗﻠـﻮب‬ ‫دوﺳﺖداران ﻣﻲدﻣﺪ و اﻳﻦ ﻛﺮاﻣﺖ ﺧﺪاوﻧﺪي ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﻣﺮدان ﻧﺒﻮده‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ زﻧﺎﻧﻲ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺎن ﺧﻮﻳـﺸﺘﻦ را ﻧﺜـﺎر ﻣﺤﺒـﻮب ﺧـﻮﻳﺶ‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻪ و از آن ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫از آن ﺟﻤﻠﻪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ آﻟﻜﺴﺘﻴﺲ دﺧﺘﺮ ﭘﻠﻴﺎس ﺑﻮد ﻛﻪ در دﻟﺶ روح ﻋﺸﻖ دﻣﻴﺪه و ﺟﺎن ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﻮﻳﺶ را ﻓﺪاي ﺷﻮﻫﺮ ﻋﺰﻳﺰش ﻛـﺮد‪ .‬و او از‬ ‫ﺟﻤﻠﻪي اﻓﺘﺨﺎرات ﻳﻮﻧﺎن اﺳﺖ‪ .‬او در راه ﻋﺸﻖ ﺑﺪان ﭘﺎﻳﻪ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ از ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺧﻮد‪ ،‬آنﭼﻨﺎن ﺑﺮﻳﺪ و ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺟﺰ ﻧﺎﻣـﺸﺎن‬ ‫ﺑﺮ او ﭼﻴﺰي ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺪاﻛﺎري آﻟﻜﺴﺘﻴﺲ در راه ﻋﺸﻖ ﭼﻨﺎن در ﻣﺮدﻣﺎن و ﺧﺪاﻳﺎن اﺛﺮ ﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ از ﻣﻴﺎن ﮔﺮوه ﺑﻲﺷﻤﺎري ﻛﻪ ﺑﺎﺗﻘﻮا زﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬـﺎ او ﺑـﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺎن روح او را آزاد ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ و اﺟﺎزهاش دادﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺰده ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﺎ ﺑﺎزﮔﺮدد‪ .‬آري‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻗﺪرت ﻋﺸﻖ ﭘـﻴﺶ ﺧـﺪاﻳﺎن ﻛـﻪ ﺑـﻴﺶ از‬ ‫ﻫﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﺮاي ﻓﺪاﻛﺎري و اﺳﺘﻮاري و ﻣﻨﺰﻟﺖ آن‪ ،‬ﺑﺪان ارزش ﻗﺎﺋﻠﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ ﺧﺪاﻳﺎن اُرﻓﺌﻮس ﭼﻨﮓواز ﭘﺴﺮ اﺋﮕﺮوس را دﺳﺖﺗﻬﻲ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻧﺸﺎن دادن ﺷﺒﺤﻲ از ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ او را رﻳﺸﺨﻨﺪ ﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﭼـﻪ او‬ ‫ﺷﺠﺎﻋﺖ آن ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ آﻟﻜﺴﺘﻴﺲ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻧﺜﺎر ﻋﺸﻖ ﻛﻨﺪ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ ﻛﻤﺎل و ﻣﺮﺗﺒﻪي ﻓﺪاﻛﺎري ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﺤﻜﻮﻣﺶ ﻛﺮدﻧﺪ و‬ ‫او را از دﻧﻴﺎي ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﻴﺮون راﻧﺪﻧﺪ و ﺑﺎ آن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ زﻧﺶ ﺑﻪ آنﺟﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺷﺒﺤﻲ از زﻧـﺶ را ﺑـﻪ او ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪﻧـﺪ و زﻧـﺶ را ﺑـﻪ او‬ ‫ﻧﺪادﻧﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ وي ﭼﻨﮓﻧﻮاز ﺳﺴﺖﻋﻨﺼﺮي اﺳﺖ و ﺟﺮأت اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ آﻟﻜﺴﺘﻴﺲ ﺧﻮد را ﻓﺪاي ﻣﻌـﺸﻮق ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﻧـﺪارد‪ .‬ﺑﻠﻜـﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪي ﻫﺪﻓﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ زﻧﺪه وارد دﻧﻴﺎي ﻣﺮدﮔﺎن ﺷﻮد‪ .‬از اﻳﻦ روي وي را ﻣﺤﻜﻮم ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ زﻧﺎن ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪26‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫اﻣ‪‬ﺎ آﺷﻴﻞ در راه ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﭘﺎداﺷﻲ ﺳﺘﺮگ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﭘﺎﺗﺮوﻛﻠﻮس ﻋﺎﺷﻖ آﺷﻴﻞ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﻣﻌﺸﻮق او‪) .‬ﮔﻔﺘﻪي اﺳﻜﻮﻟﻮس ﻛﻪ ﭘـﺎﺗﺮوﻛﻠﻮس ﻣﻌـﺸﻮق‬ ‫او ﺑﻮد‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ آﺷﻴﻞ زﻳﺒﺎﺗﺮ از آن دو ﺑﻮد و از ﻫﻤﻪي ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن و دﻻوران ﻳﻮﻧﺎن او زﻳﺒﺎﺗﺮ ﺑﻮد و ﻫﻮﻣﺮ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ را ﺑـﺎور دارد‪ (.‬در آن‬ ‫زﻣﺎن او ﺟﻮاﻧﻲ ﻧﻮرس ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺧﺪاﻳﺎن ﻓﺪاﻛﺎري ﻋﺎﺷﻖ را ﮔﺮاﻣﻲ ﻣﻲدارﻧﺪ‪ ،‬اﻣ‪‬ﺎ از آن ﮔﺮاﻣﻲﺗﺮ‪ ،‬در ﻧﻈﺮﺷﺎن ﻟﻄﻒ ﻣﻌﺸﻮق اﺳـﺖ‪ .‬ﺧـﺪاﻳﺎن‬ ‫ﻋﺸﻖ ﻣﻌﺸﻮق را ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻣﻲﺳﺘﺎﻳﻨﺪ و ﺑﺪان ﭘﺎداﺷﻲ ﺑﺰرگﺗﺮ ﻣﻲﺑﺨﺸﻨﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻖ از ﺧﺪاﻳﺎن اﻟﻬﺎم ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﻛﺎر او ﻛﺎر ﺧﺪاﻳﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ داﺳﺘﺎن آﺷﻴﻞ ﭼﻨﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎدرش او را ﺑﻪراﺳﺘﻲ آﮔﺎه ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮﮔﺶ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﻫﻜﺘﻮر واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ و اﮔﺮ او را ﻧﻜـﺸﺪ‪ ،‬ﻋﻤـﺮ‬ ‫درازي ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬وﻟﻲ آﺷﻴﻞ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﻫﻜﺘﻮر ﭼﻨﺪان زﻧﺪه ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑـﺮاي آن ﻛـﻪ ﻫﻜﺘـﻮر‪ ،‬دوﺳـﺘﺶ ﭘـﺎﺗﺮوﻛﻠﻮس را‬ ‫ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ او ﺑﻪ ﺧﻮنﺧﻮاﻫﻲ دوﺳﺖ ﺧﻮد ﺷﺘﺎﻓﺖ و او را ﻛﺸﺖ و ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﭘﺲ از وي زﻧﺪه ﻧﻤﺎﻧـﺪ‪ .‬ﭘـﺲ ﺑـﻪ ﭘـﺎداش اﻳـﻦ‬ ‫ﺣﺴﻦ ﺻﺪاﻗﺖ‪ ،‬ﺧﺪاﻳﺎن زﻳﺎده از ﺣﺪ ﺑﺮ آﻟﻜﺴﺘﻴﺲ وي را ﮔﺮاﻣﻲ داﺷﺘﻪ و او را ﺑﻪ ﺟﺰﻳﺮهي رﺳﺘﮕﺎري ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﻣﻠﺖ ﻳﻮﻧﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺰاي آن‬ ‫ﻛﻪ ﺻﺪﻳﻖ ﺧﻮد را ﻋﺰﻳﺰﺗﺮ از ﻫﻤﻪﭼﻴﺰ و ﻫﻤﻪﻛﺲ داﻧﺴﺖ و ﺟﺎن ﺷﻴﺮﻳﻦ را در راه ﻓﺪاﻛﺎري و ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺗﺎج ﻋﻈﻤﺖ و اﻓﺘﺨﺎر را ﺑﺮ ﺗـﺎرك‬ ‫وي ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦﻫﺎ را ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﺸﺎن دﻫﻢ ﻛﻪ اروس از ﻗﺪﻳﻤﻲﺗﺮﻳﻦ و ﻧﺠﻴﺐﺗﺮﻳﻦ و ﺗﻮاﻧﺎﺗﺮﻳﻦ ﺧﺪاﻳﺎن اﺳﺖ و ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺮدﻣـﺎن در‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻘﻮا و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ و ﭘﺲ از ﻣﺮگ رﺳﺘﮕﺎري ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً اﻳﻦ اﺳﺖ آنﭼﻪ ﻛﻪ آرﻳﺴﺘﻮدﻣﻮس از ﺳـﺨﻨﺎن ﻓـﺪروس درﺑـﺎرهي ﻋـﺸﻖ‬ ‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ از وي دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ او آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬آنﮔﺎه ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﺳﺨﻨﺎن ﭘﻮزاﻧﻴﺎس رﺳﻴﺪ ﻛـﻪ‬ ‫او ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪:‬‬ ‫اي ﻓﺪروس‪ ،‬ﻣﺎ اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻋﺸﻖ و ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻓﻮاﻳﺪ و ﻣﺤﺎﺳﻦ آن اﻛﺘﻔﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺟـﻮﻻنﮔـﺎه ﺑﺤـﺚ ﺗﻨـﮓ و ﻣﺠـﺎل ﺳـﺨﻦ ﻣﺤـﺪود‬ ‫ﻣﻲﮔﺮدد و اﮔﺮ ﻋﺸﻖ ﻳﻚ ﻧﻮع ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻣﺎ را ﻋﺬري ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ از آن ﺑﻪ اﺧﺘﺼﺎر ﺳﺨﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ را اﻧﻮاع ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺤﺚ ﺧﻮاﻫﻢ ﭘﺮداﺧﺖ ﻛﻪ آﻳﺎ اﻳﻦ ﻛﺪام ﻧﻮع ﻋﺸﻖ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺳـﺰاوار‬ ‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎ ﻫﺮ ﻗﺪر ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ آن ﭘﺮدازم‪ .‬ﻫﻤﻪي ﻣﺎ ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻪ آﻓﺮودﻳﺖ )ﺧﺪاي زﻳﺒﺎﻳﻲ( و اروس )ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ( از ﻫـﻢ‬ ‫ﺟﺪاﺷﺪﻧﻲ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬و اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ آﻓﺮودﻳﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻚ ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﭼﻮن دو آﻓﺮودﻳﺖ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﭘﺲ ﻋﺸﻖ ﻫﻢ دو ﺗﺎﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ در‬ ‫اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ در اﺷﺘﺒﺎﻫﻢ؟‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ در اﻳﻦ ﻛﻪ دو ﺧﺪاي زﻳﺒﺎﻳﻲ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﺗﺮدﻳﺪي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﻳﻜﻲ ﭘﻴﺮﺗﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺪرش اوراﻧﻮس اﺳﺖ و ﻣﺎدري ﻫﻢ ﻧﺪارد و ﻣـﺎ او‬ ‫را آﻓﺮودﻳﺖ آﺳﻤﺎن ﻣﻲﻧﺎﻣﻴﻢ‪ .‬آﻓﺮودﻳﺖ دوم ﺧﺪاي ﺟﻮانﺗﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ دﺧﺘﺮ زﺋﻮس و دﻳﻮن و ﺧﺪاي زﻣﻴﻨﻲ اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ روي‪ ،‬اﻳﻦ دو ﺧـﺪا‬ ‫ﭘﻴﺶ ﻫﻤﻪي ﺧﺪاﻳﺎن ﻋﺰﻳﺰ و ﮔﺮاﻣﻲاﻧﺪ‪ .‬ﻧﺎﭼﺎر ﺗﻤﺘﻊ و ﺳﻮد ﺑﺮدن و ﺗﺴﻜﻴﻦ ﺷﻬﻮات ﻧﻔﺴﺎﻧﻲ ﻛﺎر آنﻫﺎﺳﺖ‪ .‬و ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻋﺸﻖ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‬ ‫در آنﻫﺎ اﺛﺮ ﺧﻮﺑﻲ ﭘﺪﻳﺪ آورد‪ ،‬اﺛﺮ ﺳﻮء ﺑﺮ ﺟﺎي ﻣﻲﮔﺬارد‪ .‬ﺧﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺎدر اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻋﺸﻖﻫﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪاي ﺟﻮانﺗﺮ اﺳﺖ و از آﻣﻴـﺰش ﺟﻨـﺴﻲ‬ ‫ﻧﺮ و ﻣﺎده ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه‪ ،‬از اﻳﻦ رو ﺧﻮاص ﻣﺮد و زن در وﺟﻮد آن ﻧﻴﺰ دﺧﻴﻞ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ ﻋﺸﻖ آﺳﻤﺎﻧﻲ ﺑﺎ آن آﻓﺮودﻳﺖ دﻳﮕﺮ ﭘﻴﻮﻧﺪ دارد و ﺗﻨﻬﺎ از ﻣﺮدي ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪه و در آﻓﺮﻳﻨﺶ آن زﻧﻲ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻋـﺸﻘﻲ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭘﺴﺮان اﺳﺖ و ﭼﻮن ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﺪاي ﭘﻴﺮﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﺮد ﻫﻮا و ﻫﻮس ﻧﻤﻲﮔﺮدد و ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ از او اﻟﻬﺎم ﻣﻲﮔﻴﺮﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺟﻮاﻧـﺎن‬ ‫دل ﻣﻲﺑﻨﺪﻧﺪ و اﻓﺮادي را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻌﻠﻖ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﻣﻲﮔﺰﻳﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻃﺒﻊ آﻧﺎن ﺑﺎ ﺧﺮدﻣﻨﺪي و دﻟﻴﺮي آﻣﻴﺨﺘﻪ و ﻗـﺮﻳﻦ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬و ﺑـﻪ آﺳـﺎﻧﻲ ﻣـﻲﺗـﻮان‬ ‫اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ اﻓﺮادي را ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻋﺸﻖ اﻟﻬﺎم ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎزﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬زﻳﺮا اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ اﻓﺮاد وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﺟﻮاﻧﺎن ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ آﺛﺎر ﺧﺮدﻣﻨـﺪي در‬ ‫آنﻫﺎ ﻇﺎﻫﺮ و آﺷﻜﺎر ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ و اﻳﻦ در ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮي ﺻﻮرت ﺷﺮوع ﺑﻪ روﻳﻴﺪن ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎن اﻳﻦ اﻟﻬﻪ‪ ،‬ﻋﺸﺎق ﻧﻴﺮو و ﺟﻤﺎﻟﻨﺪ ﻛﻪ از دوران ﻛﻮدﻛﻲ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺎن ﻋﻘﻮل ﻛﺎﻣﻠﻪ و ﻧﻔﻮس ﺻﺎﻟﺤﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﻲورزﻧﺪ و ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن‬ ‫ﻋﻤﺮ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ و ﻳﺎ ﻧﻔﻊ و ﺿﺮر ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺼﺎرﻳﻒ اﺣﻮال دﭼﺎر ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻋﻬﺪ ﻣﻮدت و دوﺳـﺘﻲ را ﻧﺸﻜـﺴﺘﻪ و روي از‬ ‫ﺑﺮادري ﺑﺮﻧﻤﻲﺗﺎﺑﻨﺪ و ﺟﺰ ﺑﻪ راه ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﮔﺎم ﺑﺮﻧﻤﻲدارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪27‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫و ﻧﻴﺰ ﺑﺮاي ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ و ﺳﺰاوار ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﺳﻨﺠﻴﺪه و ﻧﺎآزﻣﻮده ﺑﺎ ﺟﻮاﻧﺎن ﻋﺸﻖ ورزد‪ .‬زﻳﺮا اﻳﻦ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲ ﻣﺤﺎل اﺳـﺖ ﻛـﻪ داﻧـﺴﺘﻪ‬ ‫ﺷﻮد ﻛﻪ در آﻳﻨﺪه ﭼﻪ ﺗﺤﻮﻻﺗﻲ در اﺣﻮال آنﻫﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و آﻳﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم از ﻟﺤﺎظ ﺟﺴﻤﻲ و روﺣﻲ ﺧﻮب ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ و ﻳﺎ ﺑﺪ‪...‬‬ ‫از اﻳﻦ رو ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ دوﺳﺘﻲ و ﻣﺤﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺜﺎر آنﻫﺎ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻴﻬﻮده ﺑﻪ ﻫﺪر رود‪ .‬ﻧﻴﻚﻣﺮدان ﺧﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪه ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻋﺎﺷﻘﺎن‬ ‫دونﭘﺎﻳﻪ و ﻓﺮوﻣﺎﻳﻪ را ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻪ اﺟﺒﺎر ﻣﺎﻧﻊ ﮔﺮدد‪ .‬ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﺮدان ﺑﻪ زﻧﺎن ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﺗﻌﻠﻖ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻴﺪا ﻧﻜﻨﻨﺪ‪ .‬و ﻋﺎﺷـﻘﺎن‬ ‫ﻓﺮوﻣﺎﻳﻪ ﭼﻮن از راه درﺳﺖ ﻣﻨﺤﺮف ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺪﻧﺎﻣﻲ ﻋﺸﻖ ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺪي ﻛﻪ ﺣﺘّﻲ ﺑﻌﻀﻲ ﻛﺴﺎن ﺟﺮأت ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﻛﻤﺮ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻋﺸﻖ ﺑﺴﺘﻦ ﻧﻨﮓ اﺳﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻫﺮ ﻛﺎري ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﻢ ﻋﻤﻮﻣﻲ و رﺳﻮم و آداب ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ داﺷﺘﻪ و از روي ﭘﺮﻫﻴﺰﮔـﺎري ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔـﺰ‬ ‫ﺳﺰاوار ﻣﻼﻣﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ آداب و ﻣﻘﺮرات ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻋﺸﻖورزي در ﻛﺸﻮرﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎده و ﺷﻨﺎﺧﺖ آن ﺑﺲ آﺳﺎن اﺳﺖ و اﻳﻦ رﺳـﻮم و ﻋـﺎدات در آن‬ ‫ﻛﺸﻮرﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎر واﺿﺢ ﺑﻴﺎن ﮔﺮدﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻘﺮرات ﻣﺎ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﺻﺮﻳﺢ و روﺷﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺜﻼً در اﻟﻴﺲ و ﺑﻮﻳﻮﺗﻲ و در دﻳﮕﺮ ﻛﺸﻮرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺮدم آنﻫﺎ در ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻬﺎرﺗﻲ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬رﺳﻢ و ﻋﺎدت ﺑﻪ ﻃﻮر واﺿﺢ ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳـﺖ‬ ‫ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻌﺸﻮﻗﻲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻮد و ﺧﻮد را در اﺧﺘﻴﺎر او ﺑﮕﺬارد‪ ،‬ﻫﻤﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ را ﻣﻲﭘﺴﻨﺪﻧﺪ و ﻧﻴﻚ ﻣﻲﺷﻤﺎرﻧﺪ و ﻫﻴﭻﻛﺲ‪ ،‬ﭼـﻪ ﭘﻴـﺮ و ﭼـﻪ‬ ‫ﺑﺮﻧﺎ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري را ﻧﻨﮓ ﻧﻤﻲﺷﻤﺎرﻧﺪ‪ .‬و ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﻠﺖ ﭘﻴﺪاﻳﺶ اﻳﻦ آداب ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺠﺒـﻮر ﻧـﺸﻮد ﻛـﻪ ﺑـﺮاي در اﺧﺘﻴـﺎر‬ ‫درآوردن ﻣﻌﺸﻮق ﺑﻪ رﻧﺞ اﻓﺘﺪ‪ .‬و او را ﺑﺎ ﺳﺨﻦ و اﺟﺒﺎر ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﭼﻪ آنﻫﺎ در ﺳﺨﻦ ﮔﻔـﺘﻦ ﺗﻮاﻧـﺎﻳﻲ ﻧﺪارﻧـﺪ‪ .‬از ﻃﺮﻓـﻲ دﻳﮕـﺮ در‬ ‫ﺑﺴﻴﺎري ﺟﺎﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺟﺰاﻳﺮ اﻳﻮﻧﻲ‪ ،‬ﻛﻪ زﻳﺮ ﻧﻔﻮذ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﻮع ﻋﺸﻖورزي را ﻧﻨﮓ و زﺷﺖ ﻣﻲﺷﻤﺎرﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ اﺳـﺖ ﻋﻼﻗـﻪي ﺑـﻪ‬ ‫داﻧﺶ و ﺣﻜﻤﺖ و ورزش‪.‬‬ ‫و ﻧﻴﺰ ﺣﻜﻮﻣﺖﻫﺎي ﻣﺴﺘﺒﺪ و ﺳﺘﻤﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺮﺑﺮﻫﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻼح ﺧﻮد ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻪ اﻓـﺮاد زﻳـﺮ ﺳـﻠﻄﻪي ﺧـﻮد را از ﻋﻘـﺪ‬ ‫دوﺳﺘﻲ و اﺗﺤﺎد و آﻣﻮزش ﺣﻜﻤﺖ و ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻧﻴﺮوي ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻣﻤﻨﻮع دارﻧﺪ‪ .‬زﻳﺮا اﻳﻦ ﺳﻪ ﻓـﻀﻴﻠﺖ‪ ،‬ﺳـﺒﺐ اﺗﻔـﺎق و ﻣﺎﻳـﻪي اﺗﺤـﺎد و ﻗـﺪرت‬ ‫زﻳﺮدﺳﺘﺎن ﮔﺮدﻳﺪه‪ ،‬آﻧﺎن را ﺑﺮ ﺗﺤﺼﻴﻞ آزادي از ﭼﻨﮕﺎل ﺳﺘﻤﮕﺮان ﺑﺮﻣﻲﮔﻤﺎرد‪ .‬ﺑﻪراﺳﺘﻲ ﻫﻤﺎن ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺟـﺪ اﺗﺤـﺎد و‬ ‫ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ اﻓﺮاد ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺸﻖ آرﻳﺴﺘﻮﻛﺎﺗﻴﻮن ﺑﻪ ﻫﺎرﻣﻮدﻳﻮس‪ ،‬دوﺳﺘﻲ اﺳﺘﻮاري را ﻣﻴﺎن آن دو ﺑﻪ وﺟﻮد آورد ﻛﻪ ﻗﺪرت ﺟﺎﺑﺮان‬ ‫را ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ آنﺟﺎ ﻛﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻋﺸﺎق ﺷﺪن در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﻧﻨﮓ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻲرود‪ ،‬ﻋﻠﺖ اﻳﻦ اﻣﺮ را ﺑﺎﻳـﺪ در رﻓﺘـﺎر زﺷـﺖ و ﺑـﺪ‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺟﺴﺖوﺟﻮ ﻛﺮد ﻛﻪ از اﻳﻦ راﺑﻄﻪ وﺣﺸﺖ دارﻧﺪ و ﻣﻲﻛﻮﺷﻨﺪ ﺗﺎ آن را ﺑﺪﻧﺎم ﻛﻨﻨﺪ و ﻧﻴﺰ در ﺗﺮﺳﻮﻳﻲ و زﺑـﻮﻧﻲ زﻳﺮدﺳـﺘﺎن ﻧﻘـﺶ دارﻧـﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﻴﻜﻦ‪ ،‬آنﺟﺎ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر در ﻫﺮ ﺻﻮرت زﻳﺒﺎ و ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﺳﺒﺒﺶ ﺳﺴﺘﻲ و زﺑﻮﻧﻲ ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ آداب و رﺳﻮم را ﺑﺮﻗﺮار‬ ‫ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬رﺳﻢ و ﻗﺎﻋﺪهاي ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص در ﻛﺸﻮر ﻣﺎ ﺟﺎري اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎﺗﺮ از ﻫﻤﻪي آنﻫﺎﺳﺖ و اﻣ‪‬ﺎ ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬درك آن‬ ‫آﺳﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦﺟﺎ ﻋﺸﻖ آﺷﻜﺎر از ﻋﺸﻖورزي ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻒﺗﺮ و زﻳﺒﺎﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪﺧﺼﻮص ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﺟﻮاﻧﻲ ﻋﺸﻖ ورزد ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻲﺗﺮ و ﺑﻬﺘـﺮ از‬ ‫دﻳﮕﺮان ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ روح و ﺳﻴﺮت ﺷﺮﻳﻒ و ﺑﺰرگ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ رﺧﺴﺎر زﻳﺒﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﭘـﺴﻨﺪﻳﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﻲﺑﻴﻨﻴـﺪ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻪي ﻣﺮدﻣﺎن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﺸﺎق را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و آﻧﺎن را ﻋﺰﻳﺰ و ﮔﺮاﻣﻲ ﻣﻲﺷﻤﺎرﻧﺪ و از اﻳﻦ رﻓﺘـﺎر آﺷـﻜﺎر ﻣـﻲﺷـﻮد ﻛـﻪ ﻋـﺸﻖ را ﮔﺮاﻣـﻲ‬ ‫ﻣﻲدارﻧﺪ‪ .‬ﻋﺎﺷﻖ اﮔﺮ در ﻋﺸﻘﺶ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮد‪ ،‬او را ﻣﻲﺳﺘﺎﻳﻨﺪ و اﻻّ او را ﻣﻼﻣﺖ و ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ از ﻧﻈﺮ ﻋﺮف و ﻋﺎدت‪ ،‬ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬ﻣﺤﺾ ﺟﻠﺐ ﻣﻮدت و ﺗﺤﺼﻴﻞ رﺿﺎﻳﺖ ﻣﻌﺸﻮق ﺧﻮد ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ وﺳـﺎﻳﻠﻲ ﻣﺘﻮﺳـﻞ‬ ‫ﺷﻮد ﻛﻪ در ﺳﻮاي اﻳﻦ ﻣﻘﺼﻮد ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺜﻼً اﮔﺮ ﻛﺴﻲ در ﻣﻘﺎم ﺟﻠﺐ ﻣﺎل و ﻣﻜﻨﺖ ﻳﺎ ﻃﻠﺐ ﻧﻔﻮذ و رﻳﺎﺳﺖ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاري داده‪ ،‬ﺟﺒـﻴﻦ‬ ‫ﺑﺮ آﺳﺘﺎن ﻣﺬﻟﺖ ﺳﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺧﻮد را ﭘﺴﺖﺗﺮﻳﻦ ﺑﺮدﮔﺎن و ﺑﻨﺪﮔﺎن دﻳﮕﺮي ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻲارزش ﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﻳـﺎ ﺑـﺴﻴﺎر ﺳـﻮﮔﻨﺪﻫﺎي ﻏﻠـﻴﻆ ﺧـﻮرد و ﻳـﺎ‬ ‫درﻳﻮزﮔﻲ ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭼﻨﺎن رﻓﺘﺎري‪ ،‬دﺷﻤﻨﺎن او را ﺳﺮزﻧﺶﻫﺎ ﻛﻨﻨﺪ و دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻼﻣﺖﻫﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﻋﺎر ﺧـﻮد ﺷـﻤﺎرﻧﺪ و از‬ ‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺮاﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪28‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫اﻣ‪‬ﺎ از ﺷﺨﺺ ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬ﺻﺪور ﻫﻴﭻﻳﻚ از اﻳﻦ ﺣﺮﻛﺎت ﻧﻜﻮﻫﻴﺪه و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻧﻴﺎﻓﺘﺎده‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻼف ﺷﺮاﻓﺖ و ﻛﺮاﻣﺖ ﻧﻔﺲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻤـﻲﺷـﻮد‪ .‬و‬ ‫اﻳﻦ ﻟﻄﻒ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻋﺎﺷﻖ را ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻋﺎﺷﻘﺎن را ﺳـﺮزﻧﺶ و ﻣﻼﻣـﺖ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‪ ،‬ﭼـﻪ ﻧﻴـﺴﺖ و ﻣﻨﻈـﻮر آﻧـﺎن زﻳﺒﺎﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﮕﻔﺖﺗﺮ آن ﻛﻪ ﭼﻮن ﻋﺎﺷﻖ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮد را ﺑﺸﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪاﻳﺎن ﺑﺮ او ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ و ﻣﺮدﻣﺎن ﻫﻢ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻋﺎﺷﻖ را ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻧﻤﻲﺷﻤﺎرﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻮﺗﺎه ﺳﺨﻦ‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺷﻬﺮ ﻣﺎ )آﺗﻦ(‪ ،‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ و ﻣﺤﺒﻮب ﺑﻮدن از ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﺷﺮاﻓﺖﻫﺎﺳﺖ و ﺧﺪاﻳﺎن و ﻣﺮدﻣﺎن‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ را در ﻫﺮ‬ ‫ﻛﺎري آزاد ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ رﺳﻢ و ﻗﺎﻋﺪه‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮاً ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ ورزﻳﺪن و ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻖ دﺳﺖ دوﺳـﺘﻲ دادن‪ ،‬ﻛـﺎري‬ ‫زﻳﺒﺎ و ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻦ ﺑﺸﺮي ـ ﻧﻪ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ اﻧﺴﺎﻧﻲ ـ ﻋﺸﻖ ﻣﻲورزد‪ ،‬ﻧﻪ او را ﻗﺪر و ﻗﻴﻤﺘﻲ ﻫﺴﺖ و ﻧﻪ ﻋﺸﻖ او را دوام و‬ ‫ﺛﺒﺎﺗﻲ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا دلﺑﺎﺧﺘﻪي ﭼﻴﺰي ﻛﻪ دوام و ﺑﻘﺎﻳﻲ ﻧﺪارد‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺷﻜﻞ و رﺧﺴﺎر ﻛﻪ ﺑﺪان دلﺑﺴﺘﻪ زوال ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﭼﺸﻢ از آن ﻣﻲﭘﻮﺷـﺪ و‬ ‫ﺑﻲﺷﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﻳﺪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ داده اﺳﺖ وﻓﺎ ﻧﻜﺮده‪ ،‬ﻋﻬﺪ ﻣﻮدت ﻣﻲﺷﻜﻨﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ دوﺳﺘﺪار ﺧﻮي و ﺧﺼﺎل ﻧﻴﻚ و ﻓﺮﺧﻨﺪه‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮ ﻣﻴﺜﺎق ﻣﺤﺒﺖ و‬ ‫ﻋﺸﻖ اﺳﺘﻮار ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﺑﺎ ﻣﺮاﻋﺎت اﻧﺘﻈﺎم و اﻧﺴﺠﺎم دل ﺑﻪ ﭼﻴﺰي داده اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻻﻳﺘﻐﻴﺮ و ﭘﺮدوام ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ در آﻏﺎز ﺳﺨﻦ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﺑﻪ ﺧﻮدي ﺧﻮد زﺷﺖ ﻳﺎ زﻳﺒﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﻛﺎري ﻛﻪ ﺑﻪ وﺟﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ اﻧﺠـﺎم ﮔﻴـﺮد‪،‬‬ ‫زﻳﺒﺎﺳﺖ‪ .‬و اﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻴﻮهي زﺷﺖ و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪي اﻧﺠﺎم ﮔﻴﺮد‪ ،‬زﺷﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎزاري ﻛﻪ ﻋﺸﻖ او ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺳـﺖ و ﺗـﻦ و ﻧـﻪ ﺑـﻪ ﺳـﻴﺮت و‬ ‫ﺟﺎن‪ ،‬ﻋﺸﻘﻲ ﭘﺴﺖ دارد‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺸﻘﻲ ﭘﺎﻳﺪار ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﮔﺬرﻧﺪه و ﻓـﺎﻧﻲ و در ﻣﻌـﺮض ﺗﻐﻴﻴـﺮ و دﮔﺮﮔـﻮﻧﻲ‪ .‬از اﻳـﻦ رو‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻧﺸﺎط ﺟﻮاﻧﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻋﺸﻖ او ﻫﻢ زاﻳﻞ ﻣﻲﺷﻮد و ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎل ﻣﻲﮔﺸﺎﻳﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻋﺸﻘﻲ دﻳﮕﺮ ﭘﺮواز ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻗﻮل و ﻋﻬﺪ ﺧـﻮﻳﺶ را‬ ‫ﻣﻲﺷﻜﻨﺪ و ﻫﻤﻪﭼﻴﺰ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻋﺸﻘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ و ﺧﻮي ﺷﺮاﻓﺘﻤﻨﺪاﻧﻪاي ﻗﺮﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺎﺑﺮﺟﺎﺳﺖ و زاﻳﻞ و ﻓﺎﻧﻲﻧﺎﺷﺪﻧﻲ‪ .‬ﭘﺲ ﻣـﺎ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ دو ﻧﻮع دلﺑﺴﺘﮕﺎن ﻋﺸﻖ را ﺑﺎ دﻗﺖ و اﺣﺘﻴﺎط از ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑﺎزﺷﻨﺎﺳﻴﻢ و ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻮع ﺷﺮاﻓﺘﻤﻨﺪاﻧﻪ را ﭘﺬﻳﺮا ﺷﻮﻳﻢ و از ﺻﺤﺒﺖ دﻳﮕـﺮي‬ ‫ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﻢ‪ .‬رﺳﻢ و آﻳﻴﻦ ﻛﺸﻮر ﻣﺎ ﺣﻜﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮق‪ ،‬ﻫﺮ دو ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻣﻲآزﻣﺎﻳﻨﺪ و ﻣﺮدﻣﺎن را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳـﻚ ﻧـﻮع‬ ‫ﻋﺸﻖ ﺑﮕﺮوﻧﺪ و از ﻧﻮع دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺣﺬر ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬و ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮق ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ دو ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻨﺪ و ﺑﺴﻨﺠﻨﺪ ﻛﻪ در ﻛﺪام ﻧﻮع ﻋﺸﻘﻨﺪ‪ .‬و ﺑـﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﮔﺮ ﻣﻌﺸﻮﻗﻲ زود رام ﮔﺮدد‪ ،‬زﺷﺖ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ و ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻋﺸﻘﺶ ﭼﻨﺪان ﺷﺮاﻓﺘﻲ ﻧﺪارد‪ .‬زﻳﺮا او ﺑﺎﻳﺪ زﻣﺎن ﻛﺎﻓﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻋﺎﺷﻖ را‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ و ﺗﻤﺎم ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ‪ .‬و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ زﺷﺖ و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ اﺳﺖ اﮔﺮ ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﺮاي ﺛﺮوت و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ زورﮔﻮﻳﻲ اﻓﺮاد ذيﻧﻔﻮذي ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻋـﺸﻖ‬ ‫ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺎب و ﺗﻮان ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ زورﮔﻮﻳﺎن ﺻﺎﺣﺐﻧﻔﻮذ را ﻧﻴﺎورده و ﺗﺴﻠﻴﻢ آﻧﺎن ﺷﻮد ﺗﺎ او را ﺑﻪ ﺛﺮوت و ﻳﺎ ﺟﺎه و ﻣﻘـﺎم اﺟﺘﻤـﺎﻋﻲ‬ ‫ﺑﺮاﺳﻨﺪ‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬ﻫﻴﭻﻛﺪام از اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر و ﺟﺎوﻳﺪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻋﺸﻖ و ﭘﻴﻮﻧﺪي ﻛﻪ در رﺳﻢ و آﻳﻴﻦ ﻣﺎ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه و ﺧﻮب‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ اﻧﺠﺎم ﻫﺮ ﻧﻮع ﺧﺪﻣﺖ و ﺗﺤﻤﻞ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺨﺘﻲ و ﻣﺬﻟﺖ را ﺑﻪ راه ﻣﻌﺸﻮق ﻧﻨﮓ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﻤﺎرﻳﻢ‪ .‬ﺑﻠﻜـﻪ آن را از اﻓﺘﺨـﺎراﺗﺶ داﻧـﻴﻢ و‬ ‫ﻣﺎﻳﻪي آراﺳﺘﮕﻲ و ﺑﺮازﻧﺪﮔﻲ او ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ و ﭼﻨﺎن داﻧﻴﻢ ﻛﻪ آنﻫﻤﻪ را‪ ،‬ﺑﻪ راه ﻃﻠﺐ ﺣﻜﻤﺖ و ﻛﺴﺐ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻫﻤﻮار ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳـﺖ‪ .‬ﭼـﻪ‪،‬‬ ‫ﻋﺸﻖ ﻣﻮﺟﻮدي اﺳﺖ زﻳﺒﺎ و ﭼﻮن ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮق ﺧﻮد ﺑﺮ ﻧﻘﻄﻪي ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬آنﺟﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ و ﻓـﻀﺎﺋﻞ‬ ‫ﻣﻌﺸﻮق ﺧﻮد اﻓﺰوده و او را ﺑﻪ ﻛﺴﺐ ﻛﻤﺎل ﺧﻮﻳﺶ ﻳﺎوريﻫﺎ ﻛﻨﺪ و ﻣﻌﺸﻮق ﺟﻮﻳﺎي ﺑﻴﻨﺶ و ﭘﻮﻳﺎي راه داﻧـﺶ ﮔـﺮدد و دل ﺑـﻪ ﻋﺎﺷـﻖ ﺧـﻮد‬ ‫ﺳﭙﺎرد و ﺑﺮ ﻓﺮض ﻫﻢ ﻛﻪ در دﻋﻮي ﻣﺤﺒﺖ از او ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮرده و از اﻳﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺳﻮد و ﺻﻼﺣﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻴﺎورد‪ ،‬ﺑـﺎز ﻫـﻢ در ﺧـﺼﻮص اﻳـﻦ‬ ‫ﻣﻮرد‪ ،‬ﺟﺎي ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻲ و ﺷﺮﻣﺴﺎري ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ در ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻮارد ﭼﻮن ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﻮب ﺧﻮد ﻧﺮﺳﻴﻢ‪ ،‬ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮق ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲرﺳﻨﺪ و ﻫﺮ ﻳﻚ از آنﻫﺎ اﺻﻠﻲ را ﻛـﻪ ﻣﺨـﺼﻮص اوﺳـﺖ در ﻧﻈـﺮ دارد‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻲ ﺗﻮﺟـﻪ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻌﺸﻮق ﻛﻪ ﺧﻮد را در اﺧﺘﻴﺎر او ﻧﻬﺎده از ﻫﻴﭻﮔﻮﻧﻪ ﺧﺪﻣﺘﻲ درﻳﻎ ﻧﻮرزد و ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻛﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ او را ﺑﻬﺘﺮ و داﻧﺎﺗﺮ ﻣﻲﺳﺎزد‪ ،‬از ﻫﺮ ﻟﺤﺎظ و در ﻫﺮ ﻣﻮرد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﺪ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﻌﺸﻮق را از ﻟﺤﺎظ داﻧﺶ و دﻳﮕﺮ ﻣﻮارد ﻓﻀﻴﻠﺖ و ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﺒﺮد و ﻫﻤﻪي ﻫﺪف و ﻣﻘﺼﻮد ﻣﻌﺸﻮق ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ از او ﻛـﺴﺐ‬ ‫داﻧﺶ و ﺧﺮدورزي ﺑﻜﻨﺪ و ﭼﻮن ﻋﺸﻖ از اﻳﻦ ﻧﻮع ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻓﺮﻳﺐ ﻫﻢ در آن راه ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻳﻪي ﺳﺮﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻌـﺸﻮﻗﻲ ﻛـﻪ در آرزوي‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪29‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺛﺮوت و ﻃﻠﺐ ﻣﺎل و ﻣﻨﺎل ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮد ﻣﻬﺮ ﻣﻲورزد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻌﻠﻮم ﮔﺮدد ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴـﺴﺖ و ﻓﺮﻳـﺐ ﺧـﻮرده اﺳـﺖ‪ ،‬ﺷـﺮﻣﻨﺪه و ﺳﺮﺷﻜـﺴﺘﻪ‬ ‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﺧﻮد را ﺟﻮﻳﻨﺪهي راه داﻧﺶ و ﺣﻜﻤﺖ ﻧﺸﺎن داده اﺳﺖ و آن ﺷﻜﺴﺖ‪ ،‬ﻋﻴﻦ ﭘﻴﺮوزي اﺳﺖ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﺤﺾ ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﻛﺴﺐ ﻓﻀﻴﻠﺖ و ﻛﻤﺎل ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻧﻨﮓ ﻓﺮﻳﺐ و ﻣﺬﻟﺖ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﻫﻤﻮار ﺳـﺎﺧﺘﻪ و ﺑـﺎ ﻧﺎاﻫـﻞ‬ ‫آﻣﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ وﺻﻒ آن ﻋﺸﻖ روﺣﺎﻧﻲ و آﺳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ »اوراﻧﻮس« را ﻣﻲﭘﺮﺳﺘﺪ و ﺧﻮد ﺑﺮاي ﺟﺎﻣﻌﻪ و ﺣﻜﻮﻣﺖ و اﻓﺮاد ﻣﻠـﺖ اﺻـﻞ و اﺳـﺎس‬ ‫اﻧﻮاع ﺧﻴﺮات و ﻧﻴﻜﻲﻫﺎ ﺑﻮده‪ ،‬ﻋﺸّﺎق ﺑﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮش داراي ﻓﻀﺎﺋﻞ ﮔﺮدﻳﺪهاﻧﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ آن ﻋﺸﻖ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻧﺎﺷﻲ از ﻓﻴﻨﻮس ﺑﺎﻧﺪﻳﻤﻮس )ﺧﺪاي ﻋﺸﻖِ( زﻣﻴﻨﻲ‬ ‫و ﺑﺎزاري اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ اي ﻓﺪروس ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ آنﭼﻪ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﻲاﻟﺒﺪاﻫﻪ در ﺳﺘﺎﻳﺶ اروس )ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ( ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ‪ ،‬ﭘﻮزاﻧﻴﺎس از ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎز اﻳﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺳﺘﺎدان ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ درﻧﮓ ﺻﺤﺒﺖ ﻛـﻨﻢ‪ .‬و آرﻳـﺴﺘﻮدﻣﻮس ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻛـﻪ‬ ‫اﻛﻨﻮن ﻧﻮﺑﺖ آرﻳﺴﺘﻮﻓﺎﻧﺲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ اداﻣﻪ دﻫﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ آرﻳﺴﺘﻮﻓﺎﻧﺲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﺎرﺿﻪي ﺳﻜﺴﻜﻪي ﺳﻴﻨﻪ ﻛﻪ او را از ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎزﻣﻲداﺷـﺖ‪،‬‬ ‫آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﻃﺒﻴﺐ را ﻛﻪ در ﻛﻨﺎرش ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻮرد ﺧﻄﺎب ﻗﺮار داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس‪ ،‬ﺷﺮط ﻋﺪاﻟﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻋﻼج ﻣﻦ ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﺳﻜﺴﻜﻪي ﻣﺮا ﺑﺮﻃﺮف ﺳﺎزي و ﻳﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻲ ﺗﺎ ﺳﻜﺴﻜﻪي ﻣﻦ زاﻳﻞ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس در ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اي دوﺳﺖ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﺮ دو ﻛﺎر را ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻢ ﺗﻮ را ﻋﻼج ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﻫﻢ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻋﻼج ﺗﻮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺪﻛﻲ ﺧﻮد را از ﺗﻨﻔﺲ‬ ‫ﻧﮕﺎه داري‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻬﺒﻮد ﻧﻴﺎﻓﺘﻲ‪ ،‬اﻧﺪﻛﻲ آب ﻧﻮش ﻛﻦ و اﮔﺮ از آن ﻫﻢ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ ،‬ﻗﺪري داروي ﻣﺤﺮك در ﺑﻴﻨﻲ ﺧﻮد اﺳﺘﻨﺸﺎق ﻛـﻦ ﺗـﺎ‬ ‫ﻋﻄﺴﻪ ﺑﻴﺎورد و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺗﻜﺮار اﻳﻦ دﺳﺘﻮر ﭘﺮدازي‪ ،‬ﻋﺎرﺿﻪي ﺳﻜﺴﻜﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﺪت ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از ﻳﻜﻲ دو ﻋﻄﺴﻪ ﻋﻼج ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد‪.‬‬ ‫آرﻳﺴﺘﻮ ﻓﺎﻧﻮس ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺗﻮ ﻋﻤﻞ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺎل آﻣﺎده ﺷﻮ و دﻧﺒﺎﻟﻪي ﺻﺤﺒﺖ را آﻏﺎز ﻛﻦ‪ .‬آنﮔﺎه آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﺑﻪ ﺟـﺎي او دﻧﺒﺎﻟـﻪي ﺻـﺤﺒﺖ را‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭘﻮزاﻧﻴﺎس ﺳﺨﻨﺶ را ﺧﻮب آﻏﺎز ﻛﺮد‪ .‬وﻟﻲ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺣﻖ ﻣﻄﻠﺐ را ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﺑﭙﺮوراﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﻣﻦ ﻻزم ﻣﻲداﻧﻢ ﻛـﻪ ﺗـﻼش‬ ‫ﻛﺮده ﺗﺎ ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ را ﻛﻪ او ﺷﺮوع ﻛﺮد‪ ،‬اداﻣﻪ داده و آن را ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪي ﻣﻄﻠﻮب ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻪ ﭘﻮزاﻧﻴﺎس ﮔﻔﺖ‪ :‬دو وع ﻋﺸﻖ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ‬ ‫ﻣﻦ ﻛﺎﻣﻼً درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻴﻜﻦ ﻫﻨﺮ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻋﻠﻢ ﻃﺐ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ ﻛﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻋﺸﻖ ﺗﻨﻬﺎ در روح اﻧﺴﺎنﻫﺎ و ﻛﺸﺎﻧﺪن آنﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻮي زﻳﺒﺎﻳﻲ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ در ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺪنﻫﺎي ﺟﺎﻧﻮران و ﮔﻴﺎﻫﺎن و ﺣﺘّﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ در ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻮﺟﻮدات روي زﻣﻴﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ و اﺛﺮ‬ ‫آن ﻧﻤﺎﻳﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻗﻠﻤﺮو ﻗﺪرت ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎن و ﺗﻦ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﻫﺴﺘﻲ را در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و اﻳﻦ اﺳﺖ آنﭼﻪ ﻛـﻪ‬ ‫داﻧﺶ ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﻮزد و ﺑﺲ ﺷﮕﻔﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ اﻳﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺸﻖ ﻛﻪ ﺷـﻬﭙﺮ ﻋﻈﻤـﺖ و ﻗـﺪرت ﺧـﻮﻳﺶ را ﺑـﺮ ﺟﻤﻠـﻪي ﺧـﺪاﻳﺎن و‬ ‫ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﮔﺴﺘﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻛﻨﻮن ﻣﻦ ﺑﻪ اﻓﺘﺨﺎر و ﺗﺠﻠﻴﻞ ﭘﻴﺸﻪي ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬از ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت و آﻣﻮزهﻫﺎي ﻋﻠﻢ ﻃﺐ ﺑﺤﺚ را ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫در ﺳﺮﺷﺖ ﺗﻦ آدﻣﻲ‪ ،‬ﻫﺮ دو ﻧﻮع ﻋﺸﻖ وﺟﻮد دارد و اﻳﻦ دو ﻧﻮع ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺒﻴﻪ ﺑـﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻧـﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ـﺎ دو ﭼﻴـﺰ ﻛـﻪ ﺷـﺒﻴﻪ ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﺷـﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺗﻤﺎﻳﻼﺗﺸﺎن ﻫﻢ ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎري و ﺳﻼﻣﺘﻲ دو ﺣﺎﻟﺖ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﺪﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻧﺪارﻧﺪ و اﻳﻦ دو ﺣﺎﻟﺖ‪،‬‬ ‫ﻋﺸﻖﻫﺎ و ﺧﻮاﻫﺶﻫﺎي ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ دارﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺶ ﺷﺨﺺ ﺑﻴﻤﺎر ﻳﻚ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ و ﺧﻮاﻫﺶ ﻧﻔﺴﺎﻧﻲ ﺷﺨﺺ ﺳﺎﻟﻢ ﮔﻮﻧﻪاي دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر‬ ‫ﻛﻪ ﭘﻮزاﻧﻴﺎس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ رد را اﺧﺘﻴﺎر اﻓﺮاد ﺧﻮب ﮔﺬاﺷﺘﻦ‪ ،‬ﻛﺎري اﺳﺖ درﺳﺖ و ﻧﻴﻜﻮ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ اﻧﺴﺎنﻫﺎي دونﭘﺎﻳﻪ و‬ ‫ﻧﺎﻛﺲ ﻛﺮدن ﻛﺎري زﺷﺖ و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻣﻮرد ﺑﺪن ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺎﻋﺪه ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻴﺮوي ﻛﺮدن از ﺧﻮاﻫﺶﻫﺎي ﻧﻔﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﻳﻚ ﺑﺪن‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪30‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺧﻮب و ﺳﺎﻟﻢ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﻛﺎري اﺳﺖ ﺧﻮب و ﺷﺮﻳﻒ و ﻣﺎ آن را ﻋﻤﻠﻲ ﺳﺎزﮔﺎر و ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎ داﻧﺶ ﻃﺐ ﻣﻲداﻧﻴﻢ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﭘﻴﺮوي ﻛـﺮدن از آنﭼـﻪ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎريزاﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪ و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ و ﻣﻀﺮ اﺳﺖ و ﻫﺮ آن ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ از روي ادراك ﺧﻮد و ﻗﺎﻋﺪه ﭘﻴﺮوي ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ از آن دوري ﺟﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﺮاﻓﺖ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ اﻋﻀﺎي ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ و ﺣ‪‬ﺬاﻗﺖ ﻃﺒﻴﺐ و ﻣﺰﻳﺖ ﻋﻠﻢ ﻃﺐ ﻫﻢ در اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ داﻧـﺴﺘﻪ ﺷـﻮد ﻫـﺮ ﻧـﻮﻋﻲ از‬ ‫ﻋﻮاﻃﻒ ﻋﺸﻖ در ﻛﺪام ﻋﻀﻮ ﺗﻦ ﺟﺎري اﺳﺖ و ﻃﺒﻴﺐ ﻣﺎﻫﺮ آن ﻛﻪ ﻋﺸﻖ را در آنﺟﺎ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﺠﺎد ﻛﻨﺪ و از آنﺟﺎ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﻴـﺮون ﺗﻮاﻧـﺪ‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬و ﻧﻴﺰ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻀﺎد و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ اﻋﻀﺎ و ﻃﺒﺎﻳﻊ ﺑﺪن را آﺷﺘﻲ داده و ﻣﺒﺪل ﺑﻪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ و ﻣﻼﻳﻤﺖ ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ اﻳﻦ ﺗﻀﺎد و ﺗﻨـﺎﻓﺮ ﻃﺒـﺎﻳﻊ و‬ ‫ﺳﺮﺷﺖﻫﺎ‪ ،‬آنﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻂ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬از ﻗﺒﻴﻞ ﮔﺮﻣﻲ و ﺳﺮدي‪ ،‬ﺗﻠﺨﻲ و ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ‪ ،‬ﺧﺸﻜﻲ و ﺗﺮي‪ ،‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ اﺳـﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ آنﻫﺎ ﻫﻢ در ﺑﺪن ﺑﻴﺶﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺰرگ ﻧﻴﺎي ﻣﺎ‪ ،‬اﺳﻜﻠﻴﭙﻮس‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﺘـﻀﺎد ﻫﻤـﺎﻫﻨﮕﻲ و اﻟﻔـﺖ ﭘﺪﻳـﺪ‬ ‫آورد‪ ،‬ﭘﺪﻳﺪآورﻧﺪهي ﻋﻠﻢ ﻃﺐ ﺑﻮد و ﺷﺎﻋﺮاﻧﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦﺟﺎ ﺣﻀﻮر دارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﮔﻮاه اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬او ﻧـﻪﺗﻨﻬـﺎ ﭘﺪﻳﺪآورﻧـﺪهي ﻫﻤـﻪي‬ ‫رﺷﺘﻪﻫﺎي ﻋﻠﻢ ﻃﺐ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﻓﻦ ﻫﻨﺮ و ورزش و ﻛﺸﺎورزي ﻧﻴﺰ ﻣﺪﻳﻮن اﻧﺪﻳﺸﻪي او ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺲ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺼﺪﻳﻖ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ در داﻧﺶ و ﻫﻨﺮ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﺨﺎﻟﻒ‪ ،‬اﺳﺎس ﻛﺎر اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻨﻈﻮر ﻫﺮاﻛﻠﻴﺘﻮس ﻫﻢ ﺗﻮﺿﻴﺢ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ او ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﻣﻄﻠﺐ را ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﻻزم اﺳﺖ ﺑﻴﺎن ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﺳـﺨﻦ ﻫﺮاﻛﻠﻴﺘـﻮس‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﻳﻚ واﺣﺪ‪ ،‬در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻛﻪ ﺗﻀﺎدﻫﺎﻳﻲ در آن ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬در ﺧـﻮد ﻫﻤـﺎﻫﻨﮕﻲ دارد‪ .‬ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﻫﻤـﺎﻫﻨﮕﻲ ﻛـﻪ در ﻛﻤـﺎن و ﭼﻨـﮓ‬ ‫ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪﻛﻠﻲ ﺑﻲﻣﻌﻨﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ ﻧﺎﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ ﻣﺮﻛﺐ اﺳـﺖ از ﻋﻨﺎﺻـﺮ ﻧﺎﻫﻤﺎﻫﻨـﮓ ﻛـﻪ ﻫﻨـﻮز ﺑـﺎ ﻫـﻢ‬ ‫ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎرﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻨﻈﻮر ﻫﺮاﻛﻠﻴﺘﻮس اﻳﻦ ﺑﻮده ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ از زﻳﺮ و ﺑﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﺎً ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻀﺎد ﺑﻮده‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻌﺪاً ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﻦ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﺤﺪ و ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ ﻧﻮﻋﻲ ﻣﻮاﻓﻘﺖ و ﺳﺎزﮔﺎري اﺳﺖ و ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻋﻨﺎﺻـﺮ ﻫﻤﭽﻨـﺎن ﻧﺎﺳـﺎزﮔﺎر‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ ﺑﻴﻦ آنﻫﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ از زﻳﺮ و ﺑﻢ دو ﭼﻴﺰ ﻣﺘﻀﺎد ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ ﻳﻌﻨـﻲ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺟـﻮر و ﻣﻮاﻓـﻖ‬ ‫ﺑﻮدن و ﺟﻮر ﺑﻮدن ﻫﻢ ﻳﻚ ﻧﻮع ﻫﻢﺑﺴﺘﮕﻲ و اﺗﺤﺎد اﺳﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ دو ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻀﺎد ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎداﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻀﺎد ﺑـﻴﻦ آنﻫـﺎ ﺑـﺎﻗﻲ اﺳـﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻮر و ﻫﻤﮕﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ دو ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاي ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﻦ آنﻫﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ ﭘﺪﻳﺪ آﻳﺪ‪.‬‬ ‫وزن ﻧﻴﺰ در ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﻣﺮﻛﺐ اﺳﺖ از ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺳﺮﻳﻊ و آﻫﺴﺘﻪ ﻛﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻀﺎد ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣ‪‬ﺎ اﻛﻨﻮن ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﮕﻦ و‬ ‫ﻣﺘﺤﺪ ﮔﺮدﻳﺪهاﻧﺪ‪ .‬و اﻳﺠﺎد وﺣﺪت در اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﺎر ﻫﻨﺮ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻫﻤﺎن وﻇﻴﻔﻪي ﻋﻠﻢ ﻃـﺐ را در ﻣـﻮرد اﻳـﻦ ﻋﻨﺎﺻـﺮ اﻧﺠـﺎم‬ ‫ﻣﻲدﻫﺪ؛ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻴﻦ آنﻫﺎ ﻋﺸﻖ و دوﺳﺘﻲ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآورد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻫﻨﺮ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻧﻴﺰ اﻳﺠﺎد ﻋﺸﻖ و دوﺳﺘﻲ اﺳﺖ؛ ﻣﻨﺘﻬﺎ در ﻣﻮرد وزن و آﻫﻨﮓ‪ .‬در ﻣﻮرد وزن و آﻫﻨﮓ ﻣﻲﺗﻮان وﺟﻮد ﻋـﺸﻖ‬ ‫را درﻳﺎﻓﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ وﺟﻮد دو ﻧﻮع ﻋﺸﻖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؟ ﻫﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ را وارد زﻧﺪﮔﻲ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮاه ﻫـﺪف‬ ‫اﻳﺠﺎد ﻧﻐﻤﻪ و ﺳﺮودﻫﺎي ﻧﻮ ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﻮاه آﻣﻮﺧﺘﻦ آن ﺑﻪ اﻓﺮاد دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻛﺎر ﺑﺎﻳﺪ در دﺳﺖ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪي ورزﻳﺪه و ﻣﺎﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در اﻳﻦﺟﺎﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺎز‬ ‫ﻫﻤﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺼﺪاق ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎي اﻧﺴﺎنﻫﺎي ﺷﺮاﻓﺘﻤﻨﺪ ﺗﺮﺗﻴﺐ اﺛﺮ داد و ﻋﺸﻖ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ اﻓﺮاد را ﺑﺎﻳﺪ ﻧﮕﺎهداري ﻛﺮد‬ ‫و ﭘﺮورش داد‪ .‬ﭼﻪ در اﻳﻦﺟﺎ ﻧﻴﺰ ﭘﺎي دو ﻧﻮع ﻋﺸﻖ در ﻣﻴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ ﻋﺸﻖ زﻳﺒﺎي آﺳﻤﺎﻧﻲ )ﻋﺸﻖ روﺣﺎﻧﻲ( ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر آن ﺷﺎدي ﺑﺨﺸﻴﺪن ﺑﻪ‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺮدﻣﺎن ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎر اﺳﺖ و راﻫﻨﻤﺎي روﻧﺪﮔﺎن راه راﺳﺘﻲ و ﻓﻀﻴﻠﺖ‪ .‬و دﻳﮕﺮي ﻋﺸﻖ ﺑﺎزاري و ﺗﻨﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘـﺴﺮ ﭘـﻮﻟﻲ ﻫﻴﻤﻴﻨﻴﺎﺳـﺖ و‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎ آن ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاي ﻛﻪ از اﺛﺮات و ﻧﺘﺎﻳﺞ آن ﺧﻮب ﺑﻬﺮهﺑﺮداري ﺷﻮد و ﻟﻴﻜﻦ اﻳﺠﺎد ﻫﺮزﮔﻲ و ﺑﻲﺑﻨﺪوﺑﺎري ﻧﺒﺎﻳﺪ‬ ‫ﻧﻤﻮد‪.‬‬ ‫اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻣﻮرد وﺟﻮد دارد‪ ،‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﺷﻜﺎل ﻋﻠﻢ ﻃﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻨﺮ آﺷﭙﺰي ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑـﺎ ﺗﻤـﺎﻳﻼت ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪ ﻫﻨـﺮ‬ ‫آﺷﭙﺰي ﻃﻮري رﻓﺘﺎر ﻛﺮد ﻛﻪ از ﻟﺬتﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻬﺮهﺟﻮﻳﻲ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺪون آن ﻛﻪ ﻋﺎرﺿﻪاي ﭘﺪﻳﺪار ﮔﺮدد‪ .‬در ﻋﻠﻢ ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻧﻴﺰ ﭘﺰﺷﻚ ﻣـﺮدم‬ ‫را ﺑﻪ ﻃﻮري راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ آنﻫﺎ از ﻟﺬتﻫﺎي ﺗﻦ و ﺟﺴﻢ ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻲ راه اﻓـﺮاط و ﺗﻔـﺮﻳﻂ را ﻛـﻪ راه ﻓـﺮض اﺳـﺖ‪ ،‬در ﭘـﻴﺶ‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪31‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ در ﻓﻦ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ و در ﻋﻠﻢ ﭘﺰﺷﻜﻲ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮاﻇﺐ و ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮد و اﻳﻦ دو ﻧﻮع‬ ‫ﻋﺸﻖ زﻣﻴﻨﻲ و آﺳﻤﺎﻧﻲ را از ﻫﻢ ﺑﺎزﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺣﺘّﻲ در ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺐ ﮔﺮدش ﻓﺼﻮل ﺳﺎل ﻧﻴﺰ ﺗﺄﺛﻴﺮ اﻳﻦ دو ﻧﻮع ﻋﺸﻖ اﻧﻜﺎرﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬ ‫ﻣﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﺘﻀﺎدي از ﻗﺒﻴﻞ ﮔﺮﻣﺎ و ﺳﺮﻣﺎ و ﺧﺸﻜﻲ و رﻃﻮﺑﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮ ﻋﺸﻖ آﺳﻤﺎﻧﻲ ﺣﻜﻢرواﻳﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ‪ ،‬ﻣﻴﺎن آن دو ﻧـﻮع‬ ‫ﻋﺸﻖ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ و اﺧﺘﻼط درﺳﺖ و ﻣﻨﻈﻢ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮ اﻧﺴﺎنﻫﺎ و ﺟﺎﻧﻮران و ﻧﺒﺎﺗﺎت‪ ،‬ﻓﺮاواﻧﻲ و ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﺑـﺎر‬ ‫ﻣﻲآورد و ﺑﺎﻋﺚ آﺳﻴﺐ و ﺿﺮر و زﻳﺎن ﻧﻤﻲﮔﺮدد‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﭼﻮن ﻋﺸﻖ زﻣﻴﻨﻲ آنﻫﺎ ﭘﻴﺮوز ﺷﻮد‪ ،‬آﺳﻴﺐ و زﻳﺎن ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻲآورﻧﺪ‪ .‬و ﮔﻴﺎﻫﺎن و ﺟﺎﻧﻮران‬ ‫را دﭼﺎر اﻧﻮاع ﻧﺎﺧﻮﺷﻲﻫﺎ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮف و ﺗﮕﺮگ و ﻃﻮﻓﺎن‪ ،‬ﻧﺘﻴﺠﻪي ﻋﺸﻖ زﻣﻴﻨﻲ اﺳﺖ‪ .‬داﻧﺸﻲ ﻛﻪ از ارﺗﺒﺎط اﻳﻦ وﻗﺎﻳﻊ و ﺣﺮﻛـﺖ ﺳـﺘﺎرﮔﺎن و‬ ‫ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻓﺼﻮل ﺑﺤﺚ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻠﻢ ﻧﺠﻮم ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻲ و ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﺮدن ﺑﺮاي ﺧﺪاﻳﺎن و ﻛﺎرﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﺟﺰء اﻋﻤﺎل ﻛﺎﻫﻨﺎن و ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ راﺑﻄﻪي ﺧـﺪاﻳﺎن‬ ‫ﺑﺎ اﻧﺴﺎنﻫﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺪف دﻳﮕﺮي ﺟﺰ ﭘﺮورش و ﻣﻌﺎﻟﺠﻪي ﻋﺸﻖ ﻧﺪارد‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻪ ﻋﺸﻖ زﻣﻴﻨﻲ روي آورﻧﺪ‪ ،‬رذاﻟﺖ و ﭘﺴﺘﻲ ﻋﺎﻳـﺪ ﻣـﻲﺷـﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﺲ وﻇﻴﻔﻪي ﻛﺎﻫﻨﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮن آﺛﺎر ﻋﺸﻖ زﻣﻴﻨﻲ در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدﻣﺎن ﭘﺪﻳﺪ آﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺪاواي آﻧﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ‪ .‬و ﻣﻴﺎن ﺧﺪاﻳﺎن و ﻣـﺮدم‪ ،‬دوﺳـﺘﻲ و‬ ‫ﺻﻔﺎ ﭘﺪﻳﺪ آورﻧﺪ و آن دو ﻧﻮع ﻋﺸﻖ را ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ دﻳﺎﻧﺖ و ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎري و دﻳﮕﺮي ﺳﺒﺐ ﺑﻲدﻳﻨﻲ و ﺗﺒﺎﻫﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ادراك ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫آري‪ ،‬ﻋﻈﻤﺖ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﻋﺸﻖ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪﺧﺼﻮص ﻗﺪرت ﻋﺸﻘﻲ ﻛﻪ رو ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻲ دارد و ﺑﻪ ﺣﻖﭘﺮﺳﺘﻲ و ﻋﺪاﻟﺖ ﻣـﻲﮔﺮاﻳـﺪ‪ .‬ﻋـﺸﻖ در‬ ‫ﻣﻴﺎن ﺧﺪاﻳﺎن و آدﻣﻴﺎن‪ ،‬از ﺗﻮانﻣﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﺮوﻫﺎﺳﺖ و ﻫﻤﻪي ﺳﻌﺎدت ﻣﺎ ﻛﻪ در ﺳﺎﻳﻪي ﻣﻌﺎﺷﺮت و دوﺳﺘﻲ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﺧـﺪاﻳﺎن‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬از اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﻜﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻫﻨﻮز ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺴﻴﺎري در ﺧﺼﻮص ﻋﺸﻖ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻳﻘﻴﻨﺎً اﻳﻦ ﻛﺎر از روي ﻋﻤﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬اي آرﻳﺴﺘﻮ‬ ‫ﻓﺎﻧﻮس‪ ،‬اﻛﻨﻮن وﻇﻴﻔﻪي ﺗﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺮا ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻛﻨﻲ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ اﮔﺮ ﻗﺼﺪ داري ﻛﻪ در ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻋﺸﻖ راه دﻳﮕﺮي را در ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮي‪ ،‬ﻣﻌﻄﻞ ﻧﺸﻮ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﺳﻜﺴﻜﻪات ﺑﺮﻃﺮف ﺷﺪه و آﻣﺎدهي ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﻲ‪:‬‬ ‫آرﻳﺴﺘﻮ ﻓﺎﻧﻮس رﺷﺘﻪي ﺳﺨﻦ را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬آري‪ ،‬ﺳﻜﺴﻜﻪام ﺑﻨﺪه آﻣﺪه‪ .‬وﻟﻲ ﺗﺎ ﻋﻄﺴﻪ ﻧﻜﺮدم ﻋﺎرﺿـﻪام ﺑﺮﻃـﺮف ﻧـﺸﺪ‪ .‬از‬ ‫اﻳﻦ رو در ﺷﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎي ﻋﺎﻟﻲ ﺗﻦ آدﻣﻲ ﺑﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺻﺪاﻫﺎ و ﺗﺤﺮﻳﻚﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻄﺴﻪ اﺣﺘﻴﺎج دارد‪ .‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻦ ﻛﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ داﻣﻦ ﻋﻄﺴﻪ ﺷﺪم‪ ،‬ﺳﻜﺴﻜﻪام ﺑﻨﺪ آﻣﺪ‪...‬‬ ‫آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﮔﻔﺖ‪ :‬آرﻳﺴﺘﻮ ﻓﺎﻧﻮس ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻣﻲداﻧﻲ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ رﻳﺸﺨﻨﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪاي‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ در ﺳـﺨﻨﺎﻧﺖ‬ ‫دﻗﻴﻖ ﺷﻮم و ﺟﻨﺒﻪﻫﺎي ﻣﻀﺤﻚ آن را در ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺴﭙﺎرم و ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺨﻨﺪم‪.‬‬ ‫آرﻳﺴﺘﻮ ﻓﺎﻧﻮس ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬و ﻣﻦ ﺣﺮﻓﻲ را ﻛﻪ زدم ﭘﺲ ﻣﻲﮔﻴﺮم‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ در ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻦ ﻣﻨـﺸﻴﻦ‪ .‬زﻳـﺮا ﺧـﻮد ﻣـﻦ از‬ ‫ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻧﮕﺮاﻧﻢ و ﺗﺮس ﻣﻦ از اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺧﻨﺪه اﻧﺪازد‪ .‬زﻳﺮا اﻳﻦ ﺧﻮد ﺟـﺰء ﻫﻨـﺮ ﻣـﻦ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ از آن ﻫﺮاس دارم ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻦ ﻣﺎﻳﻪي رﻳﺸﺨﻨﺪ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫آرﻳﺴﺘﻮ ﻓﺎﻧﻮس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﭼﻪ ر‪‬ﻧﺪي؟! ﻧﻴﺶ ﻣﻲزﻧﻲ و ﻓﺮار ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ اﻧﺘﻘﺎﻣﻢ را از ﺗﻮ ﺧـﻮاﻫﻢ ﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬ﺑـﻪ ﻫـﺮ ﺣـﺎل‪ ،‬ﺗـﻮ ﻣﻮاﻇـﺐ‬ ‫ﺳﺨﻨﺎﻧﺖ ﺑﺎش و ﺑﺪان ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺴﺎب ﭘﺲ ﺑﺪﻫﻲ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ اﮔﺮ دﻟﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ازت ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫آرﻳﺴﺘﻮ ﻓﺎﻧﻮس ﮔﻔﺖ‪ :‬اي آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮ ﺧﻼف آنﭼﻪ ﭘﻮزاﻧﻴﺎس و آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖ ﻛـﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪهي ﻣﻦ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻣﻌﻨﻲ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ و ﻗﺪرت ﻋﺸﻖ را ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﺳﺮاﺳﺮ زﻣﻴﻦ را »ﭘﺮﺳﺘﺶﮔـﺎه ﻋـﺸﻖ« ﻣـﻲﺳـﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺗـﺎ‬ ‫ﺑﺎﺷﻜﻮهﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﺎﺋﺮ و ﻣﺮاﺳﻢ و ﻫﺪﻳﻪﻫﺎي ﺧﻮﻳﺶ را ﺗﻘﺪﻳﻢ و ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﺎﻣﺶ ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬و ﻗﺮﺑﺎﻧﻲﻫﺎ ﻧﻴﺎزش ﺳﺎزد‪ .‬زﻳﺮا وي از ﺳﺰاوارﺗﺮﻳﻦ ﺧﺪاﻳﺎن‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪه ﺷﻮد و ﻧﺸﺪه‪ .‬ﭼﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮﻳﻦ دوﺳﺖ آدﻣﻴﺎن اﺳﺖ و ﺷﻔﺎﺑﺨﺶ دردﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ راه ﺧﻮشﺑﺨﺘﻲ و ﺳـﻌﺎدت را‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪32‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺑﺸﺮ ﻓﺮوﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻗﺪرت ﻋﺸﻖ را ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﺎزﮔﻮﻳﻴﺪ‪ .‬در آﻏﺎز ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ از ﻃﺒﻴﻌﺖ آدﻣﻲ و‬ ‫آنﭼﻪ ﺑﺮ او ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻓﺮازي ﺑﮕﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ ﺳﺰاوار اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺎﺑﻘﻪي ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺸﺮي و ﺣﻮادﺛﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ او ﮔﺬﺷﺘﻪ و از اﻳﺎم ﻗﺪﻳﻢ و روزﮔﺎران ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻛـﻪ ﺑـﺮ ﺧـﻼف وﺿـﻊ‬ ‫اﻣﺮوزش ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬آﮔﺎه ﺷﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا ﺑﺸﺮﻳﺖ در آﻏﺎز‪ ،‬وﺟﻮدش ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ دو ﺟﻨﺲ ﻧﺮ و ﻣﺎده ﺧﻼﺻﻪ ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﺳﻪ ﻧﻮع ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﻮﻣﻲ‪ ،‬ﻫﻢ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻣﺮدي را داﺷﺖ‬ ‫و ﻫﻢ ﺧﺼﻮﺻﻴﺖ زﻧﻲ را‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ از آن ﻧﻮع ﻣﺸﺘﺮك‪ ،‬اﻣﺮوز ﺟﺰ ﻧﺎﻣﻲ از آن ﺑﺮ ﺟﺎي ﻧﻤﺎﻧﺪه ﻛﻪ آن را ﻫﻢ در ﻣﻮارد دﺷﻨﺎم و ﻧﺎﺳﺰا ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣـﻲﺑﺮﻧـﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬اﻧﺴﺎن در آن روزﮔﺎران ﺷﻜﻠﻲ ﮔﺮد داﺷﺖ و ﭘﺸﺖ و ﭘﻬﻠﻮﻫﺎﻳﺶ داﻳﺮهاي را ﺗـﺸﻜﻴﻞ ﻣـﻲدادﻧـﺪ‪ .‬و از آن ﮔﺬﺷـﺘﻪ‪ ،‬داراي ﭼﻬـﺎر‬ ‫دﺳﺖ و ﭼﻬﺎر ﭘﺎ ﺑﻮد و دو ﭼﻬﺮهي ﻛﺎﻣﻼً ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻫﻢ داﺷﺖ ﻛﻪ در دو ﻃﺮف ﺳﺮ و ﺑﺮ روي ﮔﺮدن‪ ،‬ﻛﻪ آن ﻫـﻢ ﮔـﺮد و داﻳـﺮهﺷـﻜﻞ ﺑـﻮد ﻗـﺮار‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭼﻬﺎر ﮔﻮش و دو آﻟﺖ ﺗﻨﺎﺳﻠﻲ داﺷﺖ و دﻳﮕﺮ اﻋﻀﺎي ﺑﺪﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺸﺮ ﻫـﻢ ﻣﺎﻧﻨـﺪ اﻧـﺴﺎنﻫـﺎي‬ ‫اﻣﺮوزي ﺑﺮ روي دو ﭘﺎ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮي ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﺮد و راه ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﻫﺮ ﮔﺎه ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻨـﺪ ﺑـﺪود‪ ،‬از ﻫـﺮ‬ ‫ﻫﺸﺖ دﺳﺖ و ﭘﺎي ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮد و ﭼﺮخزﻧﺎن ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ وﺟﻮد آن ﻃﺒﺎﻳﻊ ﺳﻪﮔﺎﻧﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﺖ ﺑﻮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺮداﻧﻪ از ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ ،‬و ﻃﺒﻴﻌﺖ زﻧﺎﻧﻪ از زﻣﻴﻦ‪ ،‬و آن ﺟﻨﺲ ﺧﻨﺜﻲ )ذوﻣﺸﺘﺮك(‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺎه ﺑﻮد و ﺷﻜﻠﻲ ﮔﺮد و ﻣﺪور‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻜﻞ ﻣﻬﺘﺎب داﺷﺘﻪ و ﻣﺎه ﻃﺒﻴﻌﺘﻲ ﺧﻨﺜﻲ دارد‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫـﻢ ﺧﺎﺻـﻴﺖ آﻓﺘـﺎب را در ﺧـﻮد دارد و ﻫـﻢ‬ ‫ﺧﺎﺻﻴﺖ زﻣﻴﻦ را و ﭼﻮن اﻧﺴﺎنﻫﺎ زادهي اﻳﻦ اﺟﺮام ﻓﻠﻜﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﺷﻜﻞ آنﻫﺎ ﻫﻢ ﮔﺮد ﺑﻮد و ﺣﺮﻛﺘﺸﺎن ﻫﻢ داﻳﺮهوار‪.‬‬ ‫اﻧﺴﺎنﻫﺎي آن زﻣﺎن‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻴﺎﻛﺎن ﺧﻮد ﮔﺮد ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻗﺪرﺗﺸﺎن ﻓﻮقاﻟﻌﺎده ﺑﻮد و ﻏﺮورﺷﺎن ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻐﺮور ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ آنﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ آن‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺧﺪاﻳﺎن ﻳﻮرش ﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﻜﺎﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻮﻣﺮ درﺑﺎرهي اﻓﻴﺎﻟﺘﺲ و اﺗﻮس رواﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺴﺎنﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ راﻫﻲ ﺑـﻪ آﺳـﻤﺎن ﺑﻴﺎﺑﻨـﺪ و ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﺪاﻳﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ روي زﺋﻮس و دﻳﮕﺮ ﺧﺪاﻳﺎن در آﺳﻤﺎن ﺷﻮراي ﻣﺸﺘﺮﻛﻲ ﺗﺸﻜﻴﻞ دادﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻧﺪﻳﺸﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ از ﻋﻬﺪهي اﻳـﻦ‬ ‫اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﺮآﻳﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻓﻜﺮﺷﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا از ﺳﻮﻳﻲ ﻫﻼﻛﺖ اﻳﻦ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ را ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲﻫﺎ ﺑﻪ درﮔﺎﻫﺸﺎن ﻣﻲﻛـﺮد ﭘـﺬﻳﺮا ﻧﺒﻮدﻧـﺪ‪ .‬و از ﻃـﺮف دﻳﮕـﺮ ﻇﻬـﻮر ﮔـﺴﺘﺎﺧﻲ و ﻋﻨـﺎد و‬ ‫ﺳﺮﻛﺸﻲ او را ﺑﺮﻧﻤﻲﺗﺎﻓﺘﻨﺪ و ﭼﻮن ﻣﺸﺎوره ﺑﻪ ﻃﻮل اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬زﺋﻮس دﻳﮕﺮ ﺧﺪاﻳﺎن را اﻣﺮ ﺑﻪ ﺳﻜﻮت ﻛﺮده و ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ راه ﭼﺎرهاي ﺑﻴﺎﻧﺪﻳﺸﻴﺪهام ﻛﻪ ﻫﻢ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ را ﺑﮕﺬارﻳﻢ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻫﻢ ﻛﺎري ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ از ﮔﺴﺘﺎﺧﻲ ﺧﻮد دﺳﺖ ﺑـﺮدارد و آن‬ ‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺸﺮ را ﺿﻌﻴﻒﺗﺮ ﺳﺎزﻳﻢ و ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﻢاﻛﻨﻮن آنﻫﺎ را از ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ دو ﻧﻴﻢ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ آنﻫﺎ ﻫﻢ ﺿﻌﻴﻒﺗﺮ ﻣﻲﺷـﻮﻧﺪ و ﻫـﻢ‬ ‫ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﻔﻴﺪﺗﺮ‪ .‬زﻳﺮا ﻋﺪهي ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎن ﻣﺎ ﻫﻢ دو ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﺎ از دو ﺟﻬﺖ ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﻣﻲﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬از اﻳﻦ ﻃﺮح‪ ،‬آنﻫﺎ ﺑﺮ روي دو ﭘـﺎ‬ ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻳﺴﺘﺎد و راﺳﺖ راه ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﻓﺖ و اﮔﺮ ﺑﺎز ﻫﻢ ﮔﺴﺘﺎﺧﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ آنﻫﺎ را ﺑﻪ دو ﻧﻴﻢ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد ﺗـﺎ ﻓﻘـﻂ ﻳـﻚ ﭘـﺎ داﺷـﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻧﺎﭼﺎر ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي راه رﻓﺘﻦ روي ﻳﻚ ﭘﺎ ﺟﺴﺖوﺧﻴﺰﻛﻨﺎن ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫زﺋﻮس ﭘﺲ از اداي اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن‪ ،‬آﻏﺎز ﺑﻪ دو ﻧﻴﻢ ﻛﺮدن اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻛﺮد و ﻫﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﻮهاي را از وﺳﻂ ﻣﻲﺑﺮﻧـﺪ و ﻳـﺎ ﺗﺨـﻢﻣﺮﻏـﻲ را ﺑـﻪ‬ ‫وﺳﻴﻠﻪي ﺗﺎر ﻣﻮﻳﻲ ﺑﻪ دو ﻧﻴﻢ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪي اﻧﺴﺎنﻫﺎ را ﺑﻪ دو ﻧﻴﻢ ﻛﺮد‪ .‬آنﮔﺎه آﭘﻮﻟﻦ را ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻧﻴﻤﻪﻫﺎ را ﮔﺮﻓﺘـﻪ و ﺳـﺮ وي را‬ ‫ﺑﺮ روي ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﺪ و روﻳﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺮﻳﺪﮔﻲ ﺑﮕﺮداﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺸﺮ ﺑﺎ دﻳﺪن آﺛﺎر ﺑﺮﻳﺪﮔﻲ آرامﺗﺮ و ﻣﻄﻴﻊﺗﺮ ﮔﺮدد و از ﻏـﺮورش ﺑﻜﺎﻫـﺪ و‬ ‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ آﭘﻮﻟﻮن ﻓﺮﻣﺎن داد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺪاواي زﺧﻢﻫﺎي ﺑﺮﻳﺪﮔﻲ ﭘﺮدازد‪ .‬آﭘﻮﻟﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ درﻣﺎن ﺟﺮاﺣﺎت و زﺧﻢﻫﺎي ﻫﺮ ﻳﻚ از دو ﻧﻴﻤـﻪ ﭘﺮداﺧﺘـﻪ و‬ ‫اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻛﻨﻮﻧﻲاش درآورد‪.‬‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪33‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎي ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ دو ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﭼﻮن ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﺰﺑﻮر ﭘﺎﻳﺎن ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﻳﻚ از آن دو ﻧﻴﻤﻪي دورﻣﺎﻧﺪه از اﺻﻞ ﺧـﻮﻳﺶ‪،‬‬ ‫روزﮔﺎر وﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎزﻣﻲﺟﺴﺖ و ﺑﺎ ﺗﻼش ﺑﻪ اﺗﺼﺎل ﺑﺎ ﻧﻴﻢ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺎزوان ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﮔﺮدش ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻲزد ﺗﺎ ﻣﮕﺮ از او دور ﻧﻤﺎﻧﺪ و ﺑـﻪ‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺮدد‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ آن ﻧﻴﻤﻪﻫﺎ ﺑﻪ اﻋﺘﺼﺎب ﭘﺮداﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮ آن ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻﻳﻚ ﺑﺪون دﻳﮕﺮي ﻛﺎري اﻧﺠﺎم‬ ‫ﻧﺪﻫﻨﺪ‪ .‬و در ﻧﺘﻴﺠﻪ‪ ،‬ﻫﻤﮕﻲ ﻧﺎﺗﻮان ﮔﺮدﻳﺪه‪ ،‬ﭘﻴﺎﭘﻲ از ﺑﻴﻨﻮاﻳﻲ ﻣﻲﻣﺮدﻧﺪ و ﻫﺮ ﻧﻴﻤﻪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﺮد و ﭼﻪ زن‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧـﻴﻢ دﻳﮕـﺮ ﺧـﻮد را‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن در آﻏﻮش ﻣﻲداﺷﺖ ﺗﺎ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﺪو ﻣﻠﺤﻖ ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫زﺋﻮس ﭼﻮن اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ را ﺑﺪﻳﺪ‪ ،‬دﻟﺶ ﺑﻪ رﺣﻢ آﻣﺪ و ﺗﺪﺑﻴﺮي دﻳﮕﺮ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ .‬ﭘﺲ آﻻت ﺗﻨﺎﺳﻠﻲ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻧﻴﻤﻪي‬ ‫ﻧﺮ و ﻣﺎده ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را در آﻏﻮش ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﺗﺪاوم ﻧﺴﻞ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻓﺮاﻫﻢ ﮔﺮدد و ﭼﻮن اﻳﻦ دو ﻧﻴﻤﻪي ﻧﺮم و ﻣﺎده ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳـﺒﺐ‬ ‫ﺗﻠﺬذ و ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪي آنﻫﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫از آنوﻗﺖ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻣﺘﺒﺎدﻟﻲ ﻣﻴﺎن اﻓﺮاد ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪ و ﻃﺒﺎﻳﻊ ﻣﺘﻮاﻓﻖ و ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ ﻧﻬﺎدﺷﺎن را ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﺗﺎ ـ در ﻧﺘﻴﺠﻪ ـ ﻫﺮ دو ﻓﺮد‬ ‫را ﻳﻜﻲ ﮔﺮداﻧﻴﺪه و ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ ﻧﻴﻤﻪﻫﺎي از ﻫﻢ ﺟﺪا ﮔﺸﺘﻪ را ﺗﺴﻜﻴﻦ داد‪ .‬و ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ زﺧﻢ ﺟﺪاﻳﻲ را ﺷﻔﺎ داده‬ ‫و ﺑﺪﻳﻦوﺳﻴﻠﻪ ﺑﻪ اﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎزﮔﺮدﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﺑﻴﻦ ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳﻦ ﻧﻴﻤﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ دوﺳﺘﻲاي ﺻﺎدق و ﻫﻤﺪﻣﻲ ﻣﺨﻠﺺ و ﻧﺎب و ﺧﻮش و ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﺮﻗﺮار اﺳﺖ‪ ،‬ﺑـﺪانﮔﻮﻧـﻪ ﻛـﻪ ﺑـﺮ‬ ‫وﻓﻖ ﻃﺒﻴﻌﺖ و ﻣﺮاد او ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و ﻫﺮ ﮔﺎه ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﻢ دﻳﮕﺮ ﺧﻮد ﺑﭙﻴﻮﻧﺪد‪ ،‬ﺳﺎﺑﻘﻪي ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﺸﻖ و راﺑﻄﻪي اﺷﺘﻴﺎق و اﺣﺘﻴـﺎج و ﻧﻴـﺎز ﺑـﻪ اﺟﺘﻤـﺎع‬ ‫آنﭼﻨﺎن در آنﻫﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام از آنﻫﺎ‪ ،‬ﺣﺘّﻲ ﺗﺤﻤﻞ ﻳﻚ ﻟﺤﻈـﻪ ﺟـﺪاﻳﻲ از دﻳﮕـﺮي را‬ ‫ﭘﺬﻳﺮا ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬و در اﻳﻦﺟﺎﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﺎن ﻫﺮ ﻛﺪام ﺣﻴﺎت و ﻫﺴﺘﻲ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ رﻏﺒﺘﻲ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ‪ ،‬در ﻃﻠﺐ ﻫـﺪف و ﻣﻘـﺼﻮدي‬ ‫ﻛﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﻲداﻧﻨﺪ ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﮕﺮي ﻣﻲﺳﭙﺎرﻧﺪ‪ .‬و اروس )ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ( ﻫﻢ ﻣﻲﻛﻮﺷﺪ ﻛﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎ را ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﻛﻨﺪ و زﺧﻢ آنﻫـﺎ‬ ‫را ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﺎ ﻧﻴﻤﻪي ﻳﻚ اﻧﺴﺎن دﻳﮕﺮي اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﺪام در ﺟﺴﺖوﺟﻮي ﻧﻴﻤﻪي دﻳﮕﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻫﻤﻪي ﻣﺮداﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪاي از ﻳﻚ ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺘﻠﻂ ﻣﺮد و زن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ زﻧﺎن ﻋﺸﻖ ﻣﻲورزﻧﺪ و اﻏﻠﺐ ﻣـﺮدان زﻧﺎﻛـﺎر و ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ زﻧـﺎن‬ ‫ﻫﻮسﺑﺎزي ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺮدان ﻣﻲروﻧﺪ و زﻧﺎﻛﺎرﻧﺪ‪ ،‬از ﻫﻤﻴﻦ ﻗﻤﺎﺷﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ زﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪاي از ﺟﻨﺲ ﻳـﻚ زن ﻣـﻲﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻣـﺮدان ﺗﻤـﺎﻳﻠﻲ‬ ‫ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺑﻪ زﻧﺎن ﻣﻴﻞ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و آن ﮔﺮوه از ﻣﺮداﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪاي از ﻳﻚ ﻣﺮد ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺮدان ﻣـﻲروﻧـﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨـﻲ ﻣـﺎداﻣﻲ ﻛـﻪ‬ ‫ﺟﻮان ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮدان را دوﺳﺖ دارﻧﺪ و ﺑﻪ اﻳﻦ دلﺧﻮﺷﻨﺪ ﻛﻪ در ﻛﻨﺎر ﻣﺮدان ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﻧﺪ و ﺑﺎ آنﻫﺎ دمﺧﻮر ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻳﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﻫﻢآﻏﻮش‬ ‫ﮔﺮدﻧﺪ و آن ﮔﺮوه از ﻣﺮدان ﻛﻪ ﺻﻔﺎت ﻣﺮدي را ﺑﻴﺶﺗﺮ از دﻳﮕﺮان دارﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺎﻟﻲﺗـﺮﻳﻦ ﺟﻮاﻧـﺎن ﻣـﻲﺑﺎﺷـﻨﺪ و اﻳﻨﺎﻧﻨـﺪ ﻛـﻪ ﭼـﻮن ﺑـﺰرگ ﺷـﻮﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﺎن ﻣﺎ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و اﻳﻦ ﺧﻮد دﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﺑﺮﺗﺮي آنﻫﺎﺳﺖ‪ ...‬و ﻃﺒﻊ ﻧﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﺎﻳﻞ اﺳﺖ و دﻋﻮت ﻋﺸﻖ را اﺟﺎﺑﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ اﻳـﻦ‬ ‫ﮔﺮوه وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﻣﻲرﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺴﺮان ﻋﺸﻖ ﻣﻲورزﻧﺪ و ازدواج و ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﺜﻞ ﺑﺮاي زنﻫﺎ از روي ﻋﻼﻗﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻗﺎﻧﻮن آنﻫﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر وادار ﻣﻲﺳﺎزد و اﮔﺮ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮد رﻫﺎ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ازدواج ﺗﻦ در ﻧﻤﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﺮدم‪ ،‬اﻳـﻦ ﺟﻮاﻧـﺎن را ﺑـﻪ‬ ‫ﺑﻲﺷﺮﻣﻲ و ﻫﺮزﮔﻲ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ و اﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺷﺮمآور ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ از روي ﺷﺠﺎﻋﺖ و دﻟﻴﺮي آنﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﭼـﻪ‪ ،‬آنﻫـﺎ ﻣـﻲﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﺑـﺎ‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻲ دوﺳﺘﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬وﻗﺘﻲ آدﻣﻲ ﺑﻪ ﻧﻴﻤﻪي ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲرﺳﺪ‪ ،‬ﺧﻮاه ﻧﻴﻤﻪي او زن ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﻮاه ﻣﺮد‪ ،‬اﺣﺴﺎس رأﻓﺖ و ﻋﺸﻖ و ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪي ﻣﻲﻛﻨﺪ‬ ‫و اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺣﺘّﻲ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ از ﻧﻴﻤﻪي ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺪا ﮔﺮدد و ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ ﺳﺮاﺳﺮ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮق ﺑﺎزﻳﺎﻓﺘﻪي ﺧﻮد ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮ ﺑﺮد‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ اﮔﺮ از او ﻋﻠﺘﺶ را ﺑﭙﺮﺳﻲ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺎﺳﺦ آن را ﺟﻮاب ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻋـﺸﻖ آنﻫـﺎ ﺑـﺎ ﻫـﻢ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺳـﺒﺐ ﺑﻬـﺮهﻣﻨـﺪي ﻋﺎﺷـﻘﺎﻧﻪ‬ ‫ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ آن‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻣﺎوراي روح و ﺟﺎن آنﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ زﺑﺎن را ﺗﺎب ﺑﻴﺎن آن ﻧﻴﺴﺖ و ﺧﻮد ﺑﻪ اﺑﻬﺎم آن را درك ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ـﺎ ﻋﻠـﺖ آن را‬ ‫ﺑﺮ زﺑﺎن ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ آورده و ﻫﻤﮕﻲ را ﻛﻤﺎل ﻣﻄﻠﻮب ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ذرات اﺟﺰاي ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ دﻳﮕﺮي آﻣﻴﺰد و در او ﺑﮕﺪازد ﺗﺎ ﮔﻢﮔـﺸﺘﻪي ﭘﻴـﺸﻴﻦ‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪34‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺧﻮد را ﺑﺎزﻳﺎﺑﻨﺪ و اﻧﮕﻴﺰاﻧﻨﺪهي اﻳﻦ ﻋﺸﻖ و اﺷﺘﻴﺎق ﻣﺎ ﺟﺰ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﺑﺪاﻳﺖ ﺣﺎل ﺧﻮد ﻳﻜﻲ ﺑﻮده‪ ،‬اﻳﻨﻚ در ﺻﺪد آﻧﻴﻢ ﻛﻪ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﻴـﺰ‬ ‫ﺑﺪان ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﻛﻨﻮن ﻓﺮض ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻔﺎﺋﻴﺴﺘﻮس آﻫﻨﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺎ اﺑﺰار ﻛﺎرش ﻧﺰد دو ﻋﺎﺷﻖ ﻛﻪ در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ آرﻣﻴﺪهاﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮد و از آن دو ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻛﻪ آنﻫـﺎ‬ ‫از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻮاب او را ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ داد‪ .‬و ﻓﺮض ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎز از آنﻫﺎ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻛﻪ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻣﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺷﻤﺎ را ﺑﮕـﺪازاﻧﻢ و‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﻧﺪ دﻫﻢ ﺗﺎ ﻳﻜﻲ ﺷﻮﻳﺪ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﺪ و در دﻧﻴﺎ و آﺧﺮت ﻧﻴﺰ ﻳﻜﻲ ﺑﻮده و از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ .‬آﻳـﺎ آرزوي ﺷـﻤﺎ اﻳـﻦ اﺳـﺖ؟«‬ ‫ﮔﻤﺎن ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮﻗﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ را ﻧﭙﺬﻳﺮﻧﺪ و ﺣﺲ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ وﺣﺪاﻧﻴﺘﻲ ﻧﻬﺎﻳـﺖ آرزو و ﺧﻮاﺳـﺖ آنﻫﺎﺳـﺖ‪.‬‬ ‫آري ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬و ﺳﺒﺐ اﻳﻦ اﻣﺮ ﻫﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ از ازل ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮدهاﻳﻢ و آرزوي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آن وﺿﻊ آﻏﺎزﻳﻦ را ﻣﺎ ﻋﺸﻖ ﻣﻲﻧﺎﻣﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ آدﻣﻲ ﻣﻮﺟﻮدي ﺗﺎم و ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻲ ﭼﻮن ﺑﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﻲ و ﺷﺮ ﮔﺮاﻳﻴـﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧـﺪان ﻫـﻢ او را ﺑـﻪ ﺟـﺮم‬ ‫اﻋﻤﺎل ﺧﻼف و ﮔﺴﺘﺎﺧﻲ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪا و ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ؛ ﻫﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ اﻫﺎﻟﻲ ﻻﻛﻪدﻣﻮن و آرﻛﺎديﻫﺎ را در روﺳﺘﺎﻫﺎ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﻛﺮد و ﻫﻨـﻮز‬ ‫ﻫﻢ اﻳﻦ ﺧﻄﺮ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﺪاﻳﺎن را اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎز ﻣﺎ را دو ﻧﻴﻤﻪ ﺳﺎزﻧﺪ و آنوﻗﺖ ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻮن ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﻧﻴﻢرخ ﺑﺮﺟـﺴﺘﻪي روي‬ ‫ﺳﻨﮓﻫﺎي ﮔﻮرﻫﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ از وﺳﻂ ﺑﻪ دو ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻧﻴﻤﻲ از ﭼﻬﺮهﻣﺎن ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﭼﻮبﺧﻂ درآﻳـﻴﻢ‪ .‬ﺑـﺪﻳﻦﺳـﺒﺐ ﻫـﺮ‬ ‫ﻛﺴﻲ ﺑﺎﻳﺪ دﻳﮕﺮان را وادار ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺎن را اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ آنﻫﺎ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارﻧﺪ و ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎر ﮔﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ از اﻳﻦ ﺑﻼ ﻛﻪ ﺗﻬﺪﻳﻤﺎن ﻣـﻲﻛﻨـﺪ‪،‬‬ ‫در اﻣﺎن ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ اروس‪ ،‬ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻣﺎ را رﻫﺒﺮي ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺮﺳﻴﻢ‪ .‬ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﻓﺮﻣﺎن اروس ﺳﺮﺑﺘﺎﺑﺪ‪ .‬زﻳـﺮا ﻧﺎﻓﺮﻣـﺎﻧﻲ از او‪،‬‬ ‫ﻛﻴﻨﻪي ﺧﺪاﻳﺎن را ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﻣﻲاﻧﮕﻴﺰاﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ دل ﺻﺎﻓﻲ دارﻳﻢ و دوﺳﺘﻲ اﻳﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺟﻠﺐ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﺣﻘﻴﻘﻲ را ﻛﻪ در روزﮔﺎر ﻣﺎ ﻧﺎدر‬ ‫و ﻛﻢﻳﺎب اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻴﻢ آورد‪ .‬ﻳﻘﻴﻨﺎً رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻌﺎدﺗﻲ‪ ،‬در روزﮔﺎر ﻣﺎ ﺑﺮاي ﻛﻢﺗﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﻘﺪور اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻠﻮص ﻧﻴﺖ روي ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﺪاﻳﺎن آورده‪ ،‬ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ از ﻓﺮﻣﺎن ﺳﺮورﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺸﻖ ﭘﺮدازﻳﻢ‪ .‬زﻳـﺮا‬ ‫ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ و ﺗﻤﺮد از ﺧﺪاﻳﺎن‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻼف رﺿﺎي اوﺳﺖ و اﻣﻴﺪوار ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺴﻦ اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻧﻴﻤﻪﻫﺎي ﮔـﻢﮔـﺸﺘﻪ و ﻧﺎﺟـﺴﺘﻪي ﺧـﻮد را‬ ‫ﺑﺎزﻳﺎﺑﻴﻢ و اﻳﻦ ﺳﻌﺎدت را ﻧﺼﻴﺐ ﺧﻮد ﺳﺎزﻳﻢ‪.‬‬ ‫آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﻫﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺮا ﻣﻮرد رﻳﺸﺨﻨﺪ ﭘﻨﺪارد و ﮔﻤﺎن ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮد و ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﭘﻮزاﻧﻴﺎس اﺳﺖ و آﮔﺎﺗﻮن‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫اﻳﻦ دو ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺮداﻧﻪاي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ روي ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻪي ﻣﺮدان و زﻧﺎن اﺳﺖ و اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋـﺸﻖ ﻧﻬـﺎﻳﻲ و ﻛﺎﻣـﻞ دﺳـﺖ‬ ‫ﻳﺎﺑﻴﻢ و ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺳﺮﺷﺖ اﺻﻠﻲ ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺮدد و ﻣﻌﺸﻮﻗﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ او ﺗﻌﻠﻖ دارد ﺑﻪ دﺳﺖ آورد‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻫﻤﻪي ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺷﺪ‪.‬‬ ‫و اﮔﺮ اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮد و ﻫﺪف ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﻧﺪﻳـﺸﻪ‬ ‫و ﺟﺎن او ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻧﺪﻳﺸﻪ و ﺟﺎن ﺧﻮد ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ و اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺧﺪاوﻧﺪي را ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ را در ﻳﺪ ﻗﺪرت اوﺳﺖ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ‬ ‫ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ ﭘﺮدازﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲﻫﺎﻳﺶ در ﺣﻖ ﻣﺎ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن اﺳﺖ و راه ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را در ﻓﺮاروﻳﻤﺎن ﻧﻬـﺎده اﺳـﺖ ﺗـﺎ در‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﺷﻮﻳﻢ و ﺑﻪ رﺳﺘﮕﺎري آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ اﻣﻴﺪوار‪ .‬اوﺳﺖ آن ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮي ﻧﻴﻤﻪي دﻳﮕﺮﻣﺎن ﺑﺎزﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ و رﻫﺒﺮي ﻣﻲﻛﻨﺪ‬ ‫و ﺗﺨﻢ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﻣﻴﺪﻫﺎ را ﺑﺮاي آﻳﻨﺪه در دﻟﻤﺎن ﻣﻲﻛﺎرد و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻮﻳﺪ ﻣﻲدﻫﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﺪاﻳﺎن را ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﺳﺰاوار اﺳﺖ ﻣﺤﺘﺮم ﺑﺸﻤﺎرﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑـﻪ‬ ‫اﺻﻞ و ﺳﺮﺷﺖ اوﻟﻲﻣﺎن ﺑﺎزﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎ رﺳﺘﮕﺎري ﻋﻄﺎ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫اي آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻦ درﺑﺎرهي ﻋﺸﻖ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪي و ﻣﻀﻤﻮن آن ﺑﺎ آنﭼﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﻪﻛﻠـﻲ ﻓـﺮق ﻣـﻲﻛـﺮد‪.‬‬ ‫اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﻣﻮرد ﻫﺪف ﺧﺪﻧﮓ اﺳﺘﻬﺰاي ﺗﻮ ﻗﺮار ﻧﮕﻴﺮم و ﻣﺮا ﻣﺴﺨﺮه ﻧﻜﻨﻲ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺳﺨﻨﺎن دﻳﮕﺮان را ﻫﻢ درﺑـﺎرهي ﻋـﺸﻖ ﺑـﺸﻨﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻳـﺎ‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎن دو ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ را ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ‪ .‬زﻳﺮا ﺟﺰ ﺳﻘﺮاط و آﮔﺎﺗﻮن ﻛﺲ دﻳﮕﺮي ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪35‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب‪ ،‬ﺑﺎ دل و ﺟﺎن و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻴﻞ و ﻧﻈﺮ ﺗﻮ رﻓﺘﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﭼﻮن واﻗﻌﺎً از ﮔﻔﺘﺎر ﺧﻮش ﺗﻮ ﻟﺬت ﺑﺮدم و اﮔﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺳﻘﺮاط و آﮔﺎﺗﻮن در ﻫﻨﺮ ﻋﺸﻖ اﺳﺘﺎدﻧﺪ و زﺑﺮدﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا اﻳﻦ دو در ﺳﺨﻦ راﻧـﺪن ﺑـﻪ رﻧـﺞ و ﺳـﺨﺘﻲ‬ ‫اﻓﺘﻨﺪ و ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ ﭼﻴﺰ ﺗﺎزهاي در اﻳﻦ ﺑﺎره رو ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﭼﻮن از آنﻫﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن دارم‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ درﺑﺎرهي آنﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﺗﺮﺳﻲ ﻧﺪارم‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬اي آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﻋﺰﻳﺰ! ﺗﻮ در ﺧﻮﺷﺎﻣﺪﮔﻮﻳﻲ اﺳﺘﺎد و زﺑﺮدﺳﺘﻲ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ اﮔﺮ ﺗﻮ اﻛﻨﻮن در آن ﻣﻘﺎﻣﻲ ﺑﻮدي ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬و ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬در ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﻦ ﺑﻮدي‪ ،‬ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻛﻪ آﮔﺎﺗﻮن ﻫﻢ ﺳﺨﻨﺎن ﻧﻐﺰ دﻳﮕﺮي ﺑﻪ آنﭼﻪ ﺷﻨﻴﺪهاﻳﻢ ﻣﻲاﻓﺰود‪ ،‬ﺑﺪون ﺷﻚ ﺑـﻪ‬ ‫ﺗﺮس ﻣﻲاﻓﺘﺎدي و در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﺎاﻣﻴﺪي و ﻣﺸﻜﻞ روﺑﻪرو ﻣﻲﺷﺪي‪.‬‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻣﺮا ﻣﻀﻄﺮب و ﻣﺤﺴﻮر ﮔﺮداﻧﻲ ﺗﺎ ﻣﻦ در اﻧﺪﻳﺸﻪي اﻳﻦ ﻛـﻪ ﺣﺎﺿـﺮان از ﻣـﻦ اﻧﺘﻈـﺎر ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻲ‬ ‫اﺳﺘﺎداﻧﻪاي دارﻧﺪ‪ ،‬دﺳﺖ و ﭘﺎي ﺧﻮد را ﮔﻢ ﻛﻨﻢ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ‪ ،‬آنﭼﻪ را ﻫﻢ ﻛﻲ ﻣﻲداﻧﻢ ﭘﺎك ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬اي آﮔﺎﺗﻮن‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻜﺮدهام ﻛﻪ ﭼﻮن آﺛﺎر ﺗﻮ را ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻲدادﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺪون ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺗﺸﻮﻳﺸﻲ ﺑـﺎ دﻳﮕـﺮ ﺑـﺎزﻳﮕﺮان ﺑـﻪ‬ ‫روي ﺻﺤﻨﻪ آﻣﺪي و در ﺑﺮاﺑﺮ اﻧﺒﻮه ﺟﻤﻌﻴﺖ‪ ،‬ﺑﺪون ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ اﺿﻄﺮاﺑﻲ‪ ،‬اﺛﺮ ﺧﻮد را ﻧﻤﺎﻳﺶ دادي‪ .‬ﺣﺎل در ﺑﺮاﺑﺮ ﺟﻤﻊ ﻛﻮﭼﻜﻲ از دوﺳـﺘﺎن‪،‬‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ ﻣﺎﻳﻪي اﺿﻄﺮاﺑﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؟!‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﭙﻨﺪار ﻛﻪ اﺷﺘﻐﺎل ﺑﻪ ﻓﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺷﻌﻮر ﻣﺮا ﺗﻴﺮه ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﻢ دﻫﺎن ﺑﺎز ﻛﺮدن در ﺣـﻀﻮر‬ ‫ﻋﺪهاي ﻛﻪ ﻫﻤﻪ از ﻧﺨﺒﮕﺎن و اﻫﻞ ﻓﻀﻞ و ﻛﻤﺎﻟﻨﺪ و اﻳﻦ ﺑﻪﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺴﻴﺎر دﺷﻮارﺗﺮ از ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ ﻛﺮدن ﺑﺮاي ﮔﺮوﻫﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ از ﻋﻮاماﻟﻨـﺎس‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ ﻛﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺪي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ درﺑﺎرهي ﺗﻮ ﺳﻮء ﻇﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و اﻃﻤﻴﻨﺎن دارم ﻛﻪ ﺗﻮ درﺑﺎرهي ﻋﻘﻴﺪه و ﺑﺎوري ﻛﻪ اﻫﻞ‬ ‫ﻓﻦ و ﺑﺼﻴﺮت راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﻮ دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪﻣﺮاﺗﺐ ﺑﻴﺶﺗﺮ از ﻋﻘﻴﺪهي ﻋﻮاماﻟﻨﺎﺳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺗﻮ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ‪ ،‬آنﭼﻪ‬ ‫ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻲ از ردﻳﻒ از ﺻﺎﺣﺐﻧﻈﺮان ﻧﻴﺴﺘﻢ و ﻗﺒﻮل دارم ﻛﻪ اﮔﺮ ﺗﻮ در ﺣﻀﻮر اﻓﺮادي ﻛﻪ اﻫﻞ ﻓﻦ و ﺑﺼﻴﺮت ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑـﻮدي ـ ﻧـﻪ اﻣﺜـﺎل ﻣـﺎ و‬ ‫ﮔﺮوه ﻋﻮام و ﺑﻲﺳﻮاد ـ از اﺷﺘﺒﺎه در ﮔﻔﺘﺎر دﭼﺎر ﺷﺮم و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﺷﺪي‪ .‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ؟‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣ‪‬ﺎ در ﺣﻀﻮري ﺟﻤﻌﻲ از ﻋﻮاماﻟﻨﺎس ﺗﻮ از ﻛﺎر ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺖ ﺧﺠﻠﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد راه ﻧﺨﻮاﻫﻲ داد‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم‪ ،‬ﻓﺪروس ﺻﺤﺒﺖ آنﻫﺎ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬آﮔﺎﺗﻮن ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬اﮔﺮ ﺗـﻮ ﺑـﻪ ﺳـﺆاﻻت ﺳـﻘﺮاط ﺟـﻮاب ﺑـﺪﻫﻲ‪ ،‬ﺳـﻘﺮاط ﺑـﺪون‬ ‫ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪي ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻔﺖوﮔﻮ اداﻣﻪ ﺧﻮاﻫﺪ داد؛ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً اﮔﺮ ﻃﺮف ﮔﻔﺖوﮔﻮي او ﺟﻮان زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﻋﻼﻗﻪي زﻳﺎدي دارم‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ اﻛﻨﻮن ﻣﺠﺒﻮرم در اﻧﺪﻳﺸﻪي اﻳﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺸﻖ را دﻧﺒﺎل ﻛﻨﻴﻢ و ﻫﺮ ﻛﺪام از ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﺧـﻮد‬ ‫را اداﻣﻪ دﻫﻴﺪ‪.‬‬ ‫و ﭘﺲ از آن ﻛﻪ ﺷﻤﺎ دو ﻧﻔﺮ ﻧﻴﺰ وﻇﻴﻔﻪي ﺧﻮد را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺸﻖ اﻧﺠﺎم دادﻳﺪ‪ ،‬آنوﻗﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ و ﮔﻔﺖوﮔﻮي آزاد ﺧﻮد‬ ‫ﺑﭙﺮدازﻳﺪ‪.‬‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺪروس ﻋﺰﻳﺰ! ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ و ﻣﻦ ﻋﻠﺘﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ از اداﻣﻪي ﮔﻔﺘﺎر و ﺳﺨﻦ ﻋﺸﻖ ﺑﺎزﺑﻤﺎﻧﻴﻢ‪ .‬ﻓﺮﺻـﺖ ﮔﻔـﺖوﮔـﻮي ﺑـﺎ‬ ‫ﺳﻘﺮاط را ﻫﻤﻴﺸﻪ دارم‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻣﻦ ﻣﻘﺪﻣﺘﺎً ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﻛﻼﻣﻲ در ﺑﺎب ﺷﻴﻮهي ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ ﺧﻮد ﺑﮕﻮﻳﻢ و آنﮔﺎه ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻠﻲ ﺳﺨﻦ ﺑﭙﺮدازم‪.‬‬ ‫آﻧﺎن ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺣﻖ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻋﺸﻖ را ادا ﻧﻨﻤﻮده و ﻧﻮع ﺑﺸﺮ را ﺑﻪ ﺷﻤﻮل اﻧﻮاع ﺳﻌﺎدت و ﻋﻨﺎﻳـﺎت ﭘﺮوردﮔـﺎرش‬ ‫ﺗﺒﺮﻳﻚ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻫﻴﭻﻛﺪام از ﻣﻌﺮف ذات ﭘﺮوردﮔﺎر ﺑﺨﺸﻨﺪهي آن ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﺳﺨﻨﻲ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺳﺰاوار اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ در آﻏـﺎز ﺑـﻪ ﺳـﺘﺎﻳﺶ او‬ ‫ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎي او ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ارزاﻧﻲ داﺷﺘﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ و آنﮔﺎه ﺑﻪ ﺑﺤﺚ درﺑﺎرهي ﻣﻌﺮﻓﺖ وي ﭘﺮداﺧﺘﻪ و او را ﺑﺴﺘﺎﻳﻴﻢ و ﻋﻨﺎﻳـﺎﺗﺶ را‬ ‫ﺑﺸﻤﺎرﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪36‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫اﮔﺮﭼﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﻫﻤﻪ ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ و ﺟﺎوﻳﺪاﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣ‪‬ﺎ اﮔﺮ ﺻﺪاي ﻣﻦ ﺑﻪ اﻋﻼن اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑـﺰرگ رﺳـﺎ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﻣـﻲﮔـﻮﻳﻢ ﻛـﻪ ﺧـﺪاي ﻋـﺸﻖ‪،‬‬ ‫ﺳﺰاوارﺗﺮ‪ ،‬و زﻳﺒﺎﺗﺮ از دﻳﮕﺮ ﺧﺪاﻳﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻮرﺳﻴﺪه و ﻧﺎزكﻃﺒﻊ اﺳﺖ و ﺑﺪﻳﻦﺳﺒﺐ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻛﻬﻨﻪ و ﺳﺎﻟﺨﻮرده ﮔﺮﻳﺰان ﻣﻲﺑﺎﺷـﺪ‬ ‫و ﺑﺮ ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ دﺳﺖ ﻧﻤﻲﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ و ﻋﺸﻖ را ﺑﺎ ﭘﻴﺮي دﺷﻤﻨﻲ اﺳﺖ و ﭘﻴﺮي را ﭘﻴﺶ ﻋﺸﻖ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﺟﻮاﻧﻲ و ﻋﺸﻖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ‬ ‫زﻳﺴﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﺼﺪاق ﻣﺜﻞ ﻣﻌﺮوف ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ »ﻫﺮ ﻣﻮﺟﻮدي ﺟﻨﺲ ﺧﻮد را ﻫﻤﭽﻮن ﻛﺎه و ﻛﻬﺮﺑﺎﺳـﺖ«‪ ،‬آﺷـﻜﺎر ﻣـﻲﺷـﻮد ﻛـﻪ از ﻳـﻚ‬ ‫ﺟﻨﺴﻨﺪ و ﺑﺴﻴﺎري از آنﭼﻪ را ﻛﻪ ﻓﺪروس ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﻲﭘﺬﻳﺮم‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﺑـﺎ او ﻣﻮاﻓـﻖ ﻧﻤـﻲﺑﺎﺷـﻢ ﻛـﻪ ﺧـﺪاي ﻋـﺸﻖ ﭘﻴﺮﺗـﺮ و ﻗـﺪﻳﻤﻲرا از‬ ‫ﻛﺮوﻧﻮس و زاﭘﺘﻮس اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻘﻴﺪهي ﻣﻦ ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ او ﺟﻮانﺗﺮﻳﻦ ﺧﺪاﻳﺎن اﺳﺖ و ﺟﻮاﻧﻲ او ﭘﺎﻳﻨﺪه و اﺑﺪي اﺳﺖ و آنﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫـﺎي‬ ‫ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ و ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﻫﺰﻳﻮد و ﭘﺎرﻣﻨﺪﻳﺲ ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮل ﺿﺮورت اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ از ﻋﺸﻖ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ اروس در آن زﻣﺎن در ﻣﻴﺎن ﺧﺪاﻳﺎن دﻳﮕﺮ ﺑﻮد‪ ،‬آنﻫﺎ ﺑﻪ زﻧﺠﻴﺮ ﻛﺮدن و ﺑﺮﻳﺪن اﻋﻀﺎي ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و ﺟﻨﮓ و دﻋـﻮا از ﻣﻴـﺎن‬ ‫آنﻫﺎ ﺑﺮﻛﻨﺎر ﻣﻲﺷﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎي آن‪ ،‬ﺧﺪاﻳﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻔﺎ و دوﺳﺘﻲ ﻣﻲﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎنﻛﻪ از ﺑﺮﻛﺖ وﺟﻮد اروس‪ ،‬اﻣـﺮوزه ﺣـﺎل ﺑـﺮ اﻳـﻦﮔﻮﻧـﻪ‬ ‫ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﻋﺸﻖ ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﺟﻮان اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺲ ﻟﻄﻴﻒ و ﻧﺎزكﻃﺒﻊ ﻫﻢ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﻋﺮي ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫـﻮﻣﺮ ﻣـﻲﺗﻮاﻧـﺴﺖ از ﻋﻬـﺪهي ﺳـﺘﺎﻳﺶ او‬ ‫ﺑﺮآﻳﺪ؛ ﭼﻨﺎنﻛﻪ در وﺻﻒ آﺗﻪ‪ ،‬ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﻲ ﻟﻄﻴﻒ ﺑﻮد و ﭘﺎﻫﺎﻳﻲ ﻟﻄﻴﻒ و ﭘﻮﺳﺘﻲ ﻧﺎزك داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮوده اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ﭘﺎﻫﺎي او ﻟﻄﻴﻒ و ﻧﺎزك اﺳﺖ‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ آن را ﺑﺮ روي زﻣﻴﻦ ﻧﻤﻲﮔﺬارد‪.‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺮ ﻓﺮق ﺳﺮ ﻣﺮدﻣﺎن راه ﻣﻲﭘﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪهي ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﻛﻪ ﭘﺎﻫﺎي دﺧﺘﺮ زﺋﻮس را ﻧﻪ ﺑﺮ روي زﻣﻴﻦ ﺳﻔﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﻓﺮق ﺳﺮ ﻣﺮدﻣﺎن ﺟﺎي ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬دﻟﻴـﻞ ﺑـﺴﻴﺎر‬ ‫ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﻧﺎزﻛﻲ ﭘﺎﻫﺎي او دارد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺑﺮ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﻋﺸﻖ ﻫﻢ دﻻﻳﻠﻲ از اﻳﻦ ﻧﻮع ﺑﻴﺎن ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺳﻔﺖ ﮔﺎم ﻧﻤـﻲﮔـﺬارد و‬ ‫ﺳﺮ ﻣﺮدﻣﺎن ﻫﻢ زﻳﺎد ﻧﺮم ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﭘﺎي ﮔﺬارد‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﭘﺎ ﺑﺮ دل و ﺟﺎن ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﻲﮔﺬارد ﻛﻪ ﻟﻄﻴﻒﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎيﻫﺎ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺬرﮔﺎه اروس آنﺟﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﻨﺰل ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﺸﻖ در ﻫﺮ دل و ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻨﺰل ﻧﻤـﻲﻛﻨـﺪ‪ .‬ﻋـﺸﻖ ﺑـﺮ دلﻫـﺎي ﺳـﺨﺖ و اﻧﺒﺎﺷـﺘﻪ از‬ ‫ﺧﺸﻮﻧﺖ روي ﺑﺮﻣﻲﺗﺎﺑﺪ و از اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ دلﻫﺎ ﻋﺸﻖ ﮔﺮﻳﺰان اﺳﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ آنﺟﺎ ﻛﻪ ﭘﺮ از ﻧﺮﻣﻲ و ﻟﻄﺎﻓـﺖ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﻣـﺴﻜﻦ ﻣـﻲﮔﺰﻳﻨـﺪ و ﺧﻴﻤـﻪﮔـﺎه‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ ﺧﻮﻳﺶ را در آنﺟﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺟﺰ ﺑﺎ ﻧﺮمﺗﺮﻳﻦ و ﻧﺎزكﺗﺮﻳﻦ دلﻫﺎ اﻟﻔﺖ ﻧﻤﻲﮔﻴﺮد‪ .‬زﻳﺮا ﺧﻮد ﻟﻄﻴﻒ و ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﻣﻮﺟﻮدي اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻗﺪمﻫﺎي ﻧﺮم و ﻧﺎزك ﺧﻮد را‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﺮ ﻟﻄﻴﻒﺗﺮﻳﻦ و دﻗﻴﻖﺗﺮﻳﻦ دلﻫﺎ ﻧﻤﻲﮔﺬارد‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻧﻮﺧﺎﺳﺘﻪﺗﺮ‪ ،‬ﻟﻄﻴﻒﺗﺮ‪ ،‬ﻧﺮمﺗﺮ‪ ،‬و روانﺗﺮﻳﻦ ﺧﺪاﻳﺎن اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫اﻧﺪاﻣﺶ ﻣﻮزون اﺳﺖ و در رﻓﺘﺎر ﺧﻮد ﻛﺮﺷﻤﻪاي ﺧﺎص دارد و اﮔﺮ ﺟﺰ اﻳﻦ ﻣﻲﺑﻮد‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﮔﺮد ﻫﻤﻪﭼﻴـﺰ ﺑﭙﻴﭽـﺪ و در ﺟﻤﻴـﻊ‬ ‫ﻧﻔﻮس ﺟﺎري و روان ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻓﻴﻀﺎن و ﺟﺮﻳﺎن و اﻧﺘﻈﺎم‪ ،‬از ﻃﺒﻴﻌﺖ اوﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻧﺎﻫﻤﻮار و ﻧﺎﻫﻤﮕﻨﻲ را زﺷﺖ و ﻣﺮدود ﻣﻲدارد و ﻫﻤﻴـﺸﻪ‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﮔﻞﻫﺎ و ﺷﻜﻮﻓﻪﻫﺎ ﺟﺎي دارد و ﺑﺮ ﮔﺮد ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲﮔﺮدد ﻛﻪ ﻧﻜﻬﺖ ﮔﻞﻫﺎي ﻃﺒﻊ اﻳﺸﺎن ﺑﺮ ﻫﺮ ﺳﻮي ﭘﺮاﻛﻨﺪه اﺳﺖ و ﺧـﻮد ﻧﻴـﺰ‪ ،‬ﺑـﺪﻳﻦ‬ ‫ﺳﺒﺐ زﻳﺒﺎ و ﻟﻄﻴﻒ و ﻧﺎزﻧﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﺸﻜﻲ و ﭘﮋﻣﺮدﮔﻲ ﺳﺮ و ﻛﺎر ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد آنﭼﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ زﻳﺒـﺎﻳﻲ ﺧـﺪاي ﻋـﺸﻖ )اروس( ﻣـﻲﺗـﻮان‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ .‬اﻛﻨﻮن در ﺧﺼﻮص ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ و ﻓﻀﻴﻠﺖ آن ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺧﻮاﻫﻢ ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬ ‫از ﻧﻴﻜﻮﺗﺮﻳﻦ ﺻﻔﺎت ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻋﻼﻗﻪاش ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﺎن و ﺑﺸﺮ‪ ،‬آزار ﻧﻤﻲرﺳﺎﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ رﻧﺞ ﺑﺒﺮد‪ ،‬از دﺳﺖ زور و ﻇﻠﻢ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬زورﮔﻮﻳﻲ را در ﻧﺰد او راﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫از رﻓﺘﺎر ﻗﺴﺎوتﮔﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻴﺰار اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬ﻫﻤﮕﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن و دل ﻣﻄﻴﻊ اوﻳﻨﺪ و آنﺟﺎ ﻛﻪ رﺿﺎ و رﻏﺒـﺖ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬زور و اﺟﺒـﺎر در‬ ‫ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ و دادﮔﺮي ﺣﻜﻢﻓﺮﻣﺎﺳﺖ و اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪي ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺟﻤﻬﻮرﻳﺖ ﺷﻬﺮ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ اﺳﺘﺒﺪاد‪.‬‬ ‫دﻳﮕﺮ از ﺧﺼﺎﻳﺺ ﻋﺸﻖ‪ ،‬دادﮔﺴﺘﺮي و ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﺖ و ﻣﺮاﻋﺎت ﻛﻤﺎل اﻋﺘﺪال‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬اﻋﺘﺪال ﻣﺴﻠﻂ ﺑﻮدن ﺑﺮ آرزوﻫﺎ و ﻫـﻮسﻫـﺎي ﻧﻔـﺴﺎﻧﻲ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪37‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ ﺧﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ اﻣﻴﺎل و ﻟﺬتﻫﺎ و ﻫﻴﭻ ﻣﻴﻞ و ﻟﺬﺗﻲ ﻫﻢ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪﺗﺮ از ﻋﺸﻖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﺑﺮ‬ ‫ﻫﻤﻪي آنﻫﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ و آنﻫﺎ زﻳﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﻋﺸﻖ ﻗﺮار دارﻧﺪ و ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﺬا ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ ﻗـﺪرت ﭘﻴـﺮوزي ﺑـﺮ ﺧـﻮد را‪ ،‬ﭘـﺲ‬ ‫ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪاﻧﻪ دارا ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ در ﺷﺠﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺧﺪاي ﺟﻨﮓ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ و ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ )اروس( ﻧﻤﻲرﺳﺪ‪ .‬زﻳﺮا آرس )ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻨﮓ( ﺑﺎ ﻫﻤـﻪي ﻗـﺪرت و‬ ‫ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻳﺎراي ﺑﺮاﺑﺮي و ﺣﺮﻳﻒ ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺸﻖ را ﻧﺪارد‪ .‬او ﺑﻨﺪه اﺳﺖ و ﻋﺸﻖ ارﺑﺎب‪ ،‬ﭼﻪ ﻋﺸﻘﻲ ﻛﻪ از آﻓﺮودﻳﺖ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬او را ﻫﻢ ﺑـﻪ‬ ‫ﺑﻨﺪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ارﺑﺎب از ﺑﻨﺪه ﺗﻮاﻧﺎﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺸﻖ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺧﺪاي ﺟﻨـﮓ را در ﺑﻨـﺪ ﻛـﺸﺪ‪ ،‬از او ﺗﻮاﻧـﺎﺗﺮ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫درﺑﺎرهي دﻻوري و دادﺧﻮاﻫﻲ و ﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ ﺧﻮد و ﺷﺠﺎﻋﺖ و دﻟﻴﺮي ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ اﻛﻨﻮن ﺳﺨﻨﻲ ﻫﻢ از‬ ‫ﺧﺮدﻣﻨﺪي و داﻧﺎﻳﻲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺸﻖ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس وﻇﻴﻔﻪي ﺧﻮد را ﺑﻬﺘﺮ اﻧﺠﺎم داده ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻫﻨﺮ ﺷﺎﻋﺮي‬ ‫ﭼﻨﺎن اﺳﺘﺎد اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻨﺮ را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﻣﻲآﻣﻮزاﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﺧﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ اروس‬ ‫ﺑﺮ او ﺑﻴﺎﻓﺘﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻲﺷﻮد؛ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از آن ﺑﺎ ﺧﺪاي ﺷﻌﺮ ﺑﻪﻛﻠﻲ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ را ﻣﺎ دﻟﻴﻞ ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﻢ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ در ﻫﻤﻪي ﻫﻨﺮﻫﺎ ﻗﺪرت ﺧﻼﻗﻪ دارد؛ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﻮد ﭼﻴـﺰي ﻧـﺪارد‪ ،‬ﻧﻤـﻲﺗﻮاﻧـﺪ آن را ﺑـﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮي اراﺋﻪ دﻫﺪ‪ .‬ﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺪاﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ آن را ﺑﻴﺎﻣﻮزاﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻨﻜﺮ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪي ﺟﺎنداران آﻓﺮﻳﺪهي اوﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬او اﺳﺘﺎد و ﻣﻌﻠﻢ ﻫﻤﻪي ﻫﻨﺮﻫﺎﺳﺖ و ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ اﺳـﺘﺎدش ﻋـﺸﻖ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬در ﻫﻤـﻪي ﺟﻬـﺎن ﻣـﺸﻬﻮر‬ ‫ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ آن ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬در ﺗﺎرﻳﻜﻲ و ﮔﻤﻨﺎﻣﻲ ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان را ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻴـﺪ ﻛـﻪ از آﻧـﺎن‪ ،‬ﻛـﺴﺎﻧﻲ ﺑﻠﻨـﺪآوازهﺗـﺮ‬ ‫ﺷﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﮔﺮدي ﻣﻜﺘﺐ ﻋﺸﻖ را ﻛﺮدهاﻧﺪ و آن ﻛﺲ ﻛﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ داﻣﺎن ﻋﺸﻖ رﺳﻴﺪ‪ ،‬در ﺗﺎرﻳﻜﻲ و ﮔﻢﻧﺎﻣﻲ ﻓﺮو ﻧﻤﻲﻏﻠﺘﺪ‪.‬‬ ‫آﭘﻮﻟﻮن ﻋﻠﻢ ﻃﺐ و ﺗﻴﺮاﻧﺪازي و ﭘﻴﺶﮔﻮﻳﻲ و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﻲ را از ﻋﺸﻖ آﻣﻮﺧﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﻔﺎﺋﻴﺴﻴﺘﻮس ﻫﻨﺮ آﻫﻨﮕﺮي‪ ،‬آﺗﻨﻪ ﻫﻨـﺮ ﺑﺎﻓﻨـﺪﮔﻲ‪ ،‬و‬ ‫زﺋﻮس ﺣﻜﻢراﻧﻲ ﺑﺮ ﺧﺪاﻳﺎن و اﻧﺴﺎنﻫﺎ را‪ .‬ﻫﻤﻪي اﻳﻦﻫﺎ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻜﺘﺐ ﻋﺸﻘﻨﺪ و از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮن ﻋﺸﻖ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ در ﻣﻴﺎن ﺧﺪاﻳﺎن‬ ‫ﺑﻪ وﺟﻮد اﻣﺪ‪ ،‬ﻛﺎرﺷﺎن ﻧﻈﺎم ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﻋﺸﻖ ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﭘﻠﺸﺘﻲ ﮔﺮﻳﺰان اﺳﺖ و روﺷﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋـﺸﻖ ﺑـﻪ زﻳﺒـﺎﻳﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﭼﻨـﻴﻦ ﻛـﺮد‪ .‬در‬ ‫روزﮔﺎران ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ ،‬از ﺧﺪاﻳﺎن ﻛﺎرﻫﺎي ﻣﻬﻴﺐ و ﻣﻮﺣﺸﻲ ﺳﺮ ﻣﻲزد‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﭼﻮن ﻋﺸﻖ ﺗﺠﻠﻲ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬از ﺧﺪاﻳﺎن ﺟﺰ ﻧﻴﻜﻲ و ﺧـﻮﺑﻲ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﺳﺮ ﻧﺰد‪ .‬ﭘﺲ اي ﻓﺪروس ﻋﺰﻳﺰ! ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮﻳﻦ و زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺧﺪاﻳﺎن اﺳﺖ و ﻫﺮ ﻧﻴﻜﻲ و زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪ ،‬ﺧﻮد از ﻋـﺸﻖ‬ ‫ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در اﻧﻴﺠﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ در وﺻﻒ ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻏﺰﻟﻲ را ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪.‬‬ ‫آري‪ ،‬ﻋﺸﻖ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدﻣﺎن ﺻﻠﺢ و آﺷﺘﻲ ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ درﻳﺎﻫﺎ ﺳﻜﻮن و آراﻣﺶ ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫و ﻃﻮﻓﺎنﻫﺎي ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ را ﻓﺮو ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ رﻧﺠﺒﺮان اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﻧﺸﺎط ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ و آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺧﻮش ﻓﺮو ﻣﻲﺑﺮد‪.‬‬ ‫اوﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را از ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻲ رﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫و ﺳﻴﻨﻪي ﻣﺮدﻣﺎن را از ﻛﻴﻨﻪ ﺑﭙﻴﺮاﺳﺖ‬ ‫و ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ و دوﺳﺘﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻴﺎراﺳﺖ‪.‬‬ ‫اوﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮدﻣﺎن را وا ﻣﻲدارد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻧﺪ‬ ‫و ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﭘﻴﺸﻜﺶ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﺸﻦ و ﭘﺎﻳﻜﻮﺑﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪38‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫آنﺟﺎ ﻛﻪ او ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوا اﺳﺖ‪ ،‬ادب اﺳﺖ و ﺑﻲادﺑﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻬﺮورزي ﻫﺴﺖ و ﻛﻴﻦﺳﺘﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﺸﻖ ﺧﻮب رﻓﺘﺎر اﺳﺖ و ﻧﻴﻚﻛﺮدار‪،‬‬ ‫ﻣﺎﻳﻪي ﺣﻴﺮت ﺧﺮدﻣﻨﺪان اﺳﺖ و ﺷﮕﻔﺘﻲ دﻳﮕﺮ ﺧﺪاﻳﺎن‪.‬‬ ‫آﻧﺎن ﻛﻪ از او ﺑﻲﺑﻬﺮهاﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﻃﺎﻟﺒﻨﺪ‪.‬‬ ‫و آﻧﺎن ﻛﻪ از او ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﺎن ﮔﺮاﻣﺶ دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﺷﻮر و اﺷﺘﻴﺎق در ﭘﻲاش ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫و آﻧﺎن ﻛﻪ او را ﺟﺴﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬دﺳﺖ از داﻣﻨﺶ ﺑﺮﻧﻤﻲدارﻧﺪ‪.‬‬ ‫او ﭘﺪر ﻓﺮاواﻧﻲ و ﻇﺮاﻓﺖ و زﻳﺒﺎﻳﻲ و آرزوﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫و ﻣﺪام در ﭘﻲ ﺧﻮﺑﻲ و رويﮔﺮدان از ﺑﺪيﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫در رﻧﺞ و ﺑﻴﻢ و آرزو و اﻣﻴﺪ رﻫﺎﻧﻨﺪه‬ ‫و راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﺑﻬﺘﺮ از او ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫زﻳﻨﺖ ﺧﺪاﻳﺎن و زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ رﻫﺒﺮان اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮ در ﭘﺎي ﻋﺸﻖ ﺑﮕﺬارد‪.‬‬ ‫و او را ﺑﺎ ﻧﻐﻤﻪﻫﺎي ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫و ﺳﺮود او را ﻛﻪ‪:‬‬ ‫ﻣﺮدﻣﺎن و ﺧﺪاﻳﺎن را ﺷﻴﻔﺘﻪي ﺧﻮد ﻣﻲﺳﺎزد‪ ،‬ﺑﺴﺮاﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺨﻦ ﻛﻮﺗﺎه‪ ،‬اي ﻓﺪروس ﻋﺰﻳﺰ! اﻳﻦ اﺳﺖ آنﭼﻪ از ﻋﻬﺪهي ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻣﻦ در وﺻﻒ و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻋﺸﻖ ﺑﺮﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬ ‫)آري(‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﭘﺪر اﻣﻨﻴﺖ‪ ،‬ﻣﻼﻃﻔﺖ‪ ،‬ﻧﺎزﻛﻲ‪ ،‬ﻧﺮﻣﻲ‪ ،‬ﺷﺎدي‪ ،‬و رﻏﺒﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪو‪ ،‬ﺧﻴﺮات ﻋﺰت و ﻫﻤﻪي ﺑﺪيﻫﺎ ذﻟﺖ و زوال ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫اوﺳﺖ ﻣﺮﺷﺪ ﺑﺎاﻓﺘﺨﺎر ﻋﻘﻮل‪ ،‬و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ داﻓﻊ ﺷﺮور‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻧﺎﺑﻬﻨﮕﺎم رﻧﺞﻫﺎ و ﺗﺮسﻫﺎ و ﺷﻮتﻫﺎ و زﻳﻨـﺖ ﻫﻤـﻪﭼﻴـﺰ‪ ،‬ﻓﺮﻣـﺎﻧﺮواي‬ ‫ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺮ ﻫﻤﻪﭼﻴﺰ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮدي روﺣﺎﻧﻲ و اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ و ﺳﺰاوار اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﺮ آدﻣﻲ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﺛﻨﺎﻳﺶ ﭘﺮداﺧﺘـﻪ‪ ،‬ﺑـﺪو ﻧـﺼﻴﺐ و ﺑﻬـﺮهي ﺧـﻮد را از‬ ‫اﻧﺘﻈﺎم و اﻧﺴﺠﺎم اﻟﻬﻲ و ﻣﺴﺮت ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮدات زﻧﺪه و آﺳﺎﻳﺶ ﺧﻮاﻃﺮ ﺧﺴﺘﻪ و ﻣﺪارك ﻓﺮﺳﻮده ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺪاﻳﺎن دﻳﮕﺮ و ﺗﻤﺎم ﻣﺮدﻣﺎن درﻳﺎﺑﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ آنﭼﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ را ﺑﺪان ﻣﻲﺳﺘﺎﻳﻢ‪.‬‬ ‫آرﻳﺴﺘﻮدﻣﻮس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن ﺳﺨﻦ آﮔﺎﺗﻮن ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد ﺷﺎدي و ﺗﻤﺠﻴﺪ از ﺣﺎﺿﺮان ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻫﻤﻪ زﺑﺎن ﺑـﻪ ﺗﻤﺠﻴـﺪ و ﺗﺤـﺴﻴﻦ‬ ‫ﺳﺨﻦ و زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﺟﻮان ﺧﻮشﻛﻼم ﻛﻪ در ﺧﻮر ﺧﻮد و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺸﻖ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺸﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫آنﮔﺎه ﺳﻘﺮاط ﺑﺰرگ ﭘﺲ از ﻣﺒﺎﺣﺜﻪي ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﺑﺎ آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﭘـﺴﺮ اﻛﻮﻣﻨـﻮس‪ ،‬ﺑـﺎز ﻫـﻢ ﺑـﺎور داري ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﺑـﻲﺳـﺒﺐ‬ ‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم و ﭘﻴﺶﮔﻮﻳﻲ ﻣﻦ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ آﮔﺎﺗﻮن ﻧﻄﻖ ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰي ﺑﻴﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻣﺮا در ﺗﻨﮕﻨﺎ ﺧﻮاﻫﺪ اﻧﺪاﺧﺖ؟ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﭘﺲ از او‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ رﻧﮓ و ﺟﻠﻮهاي ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻴﺶﮔﻮﻳﻲ ﺗﻮ در آن ﺑﺨﺶ ﻛﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺳﺨﻨﻮري آﮔﺎﺗﻮن ﺑﻮد‪ ،‬واﻗﻌﺎً درﺳﺖ ﺑﻮد‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﺑﺨـﺶ دﻳﮕـﺮ را ـ‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻨﮕﻨﺎ ﺧﻮاﻫﻲ اﻓﺘﺎد ـ ﺑﺎور ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬اي رﻓﻴﻖ‪ ،‬ﭘﺲ از ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻄﻘﻲ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﺼﺎﺣﺖ و زﻳﺒﺎﻳﻲ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ در ﺗﻨﮕﻨﺎ ﻧﺒﺎﺷﻢ‪ .‬ﻓﺼﺎﺣﺖ ﻛﻼم و ﺑﻪوﻳﮋه آن ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ‬ ‫ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎ و ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪي ﺑﺎ آن‪ ،‬ﺑﻴﺎن ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم و ﻧﺎﺗﻮان ﺧﻮد را در ﻧﻈـﺮ ﻣـﻲﮔﻴـﺮم‪ ،‬ﺷﺮﻣـﺴﺎر‬ ‫ﻣﻲﺷﻮم و دﻟﻢ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ از اﻳﻦﺟﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰم‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ در ﻓﺼﺎﺣﺖ و ﺑﻼﻏﺖ ﺑﻪ ﭘﺎي ﺳﺨﻨﻮري‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬و ﻓﺼﺎﺣﺖ و ﺑﻼﻏﺖ آﮔﺎﺗﻮن ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﺎد ﮔﺮﮔﻴﺎس ‪ 1‬اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪ 1‬ﮔﺮﮔﻴﺎس‪ ،‬از ﺳﺨﻨﻮران ﻣﻌﺮوف و ﻣﺸﻬﻮر ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﻳﻲ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺳﻘﺮاط اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪39‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﻓﺼﺎﺣﺖ ﺳﺨﻨﻮري او ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺳﺨﻨﻮري ﮔﺮﮔﻴﺎس اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻮده ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪي ﻫﻮﻣﺮ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻣﺒﺪل ﺳﺎزد و ادﻋـﺎ‬ ‫ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ در ﻫﻨﺮ ﻋﺸﻖ ﺻﺎﺣﺐﻧﻈﺮم و ﺣﺎل آن ﻛﻪ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲداﻧﻢ و ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴـﺰي را وﺻـﻒ ﻛـﺮد‪ .‬ﺣـﺎل‬ ‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﺑﺲ ﻧﺎداﻧﻲ ﻧﻤﻮدم ﻛﻪ دﻋﻮت ﺷﻤﺎ را اﺟﺎﺑﺖ ﻛﺮدم ﺗﺎ درﺑﺎرهي ﻋﺸﻖ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠﻲ ﻧﺎدان و ﻧﺎﺗﻮاﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ در وﺻﻒ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﺳﺎدهدل ﮔﻤﺎن ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر از وﺻﻒ ﭼﻴﺰي‪،‬‬ ‫ﺑﻴﺎن ﺣﻘﻴﻘﺖ آن ﭼﻴﺰ اﺳﺖ و ﺑﺮاي ﺑﻴﺎن ﺣﻘﻴﻘﺘﻒ ﺳﺨﻨﺮان ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﺪ و ﺳﭙﺲ آن را ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﻴﺎن ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﭘـﻴﺶ از‬ ‫اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻐﺮور ﺑﻮدم و ﺑﺎور داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﭼﻴﺰﻫﺎ را وﺻﻒ ﻛﻨﻢ و ﻣﻲﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﺣﺎل ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ ﻛﻪ در اﺷـﺘﺒﺎه‬ ‫ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮاي وﺻﻒ ﭼﻴﺰي‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ اﺑﺘﺪا ﻫﻤﻪي ﺧﻮﺑﻲﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺑﺮ ذﻫﻦ ﺧﻄﻮر ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آن ﺷـﻲء ﻧـﺴﺒﺖ داد؛ ﺧـﻮاه درﺳـﺖ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﻮاه ﻧﺎدرﺳﺖ‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﺘﻦ آنﭼﻪ را ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻲاﻫﻤﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد او‪‬ل اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ در واﻗﻊ ﻫﺮ ﻛـﺪام از‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺸﻖ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ از روي ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ او ﭘﺮدازد‪ .‬و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﺻﻔﺖ ﺧﻮﺑﻲ را ﻛـﻪ در‬ ‫ﻧﻈﺮ آوردﻳﺪ‪ ،‬در ﻳﻚ ﺟﺎ ﮔﺮد ﻧﻤﻮده و ﻫﻤﻪي آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﻋﺸﻖ و ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ ﻧﺴﺒﺖ دادﻳﺪ و ﺑﻴﺎن داﺷﺘﻴﺪ ﻛﻪ او اﻳﻦﻃـﻮر و آنﻃـﻮر اﺳـﺖ‪ .‬او‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ و ﭼﻨﺎن اﺳﺖ و آﺛﺎر ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻲ را ﻫﻢ ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ دادﻳﺪ ﺗﺎ او را ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ‪ ،‬زﻳﺒﺎﺗﺮ‪ ،‬و ﻋﺎﻟﻲﺗﺮ آﺷﻜﺎر ﺳﺎزﻳﺪ؛ ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘـﻂ‬ ‫در ﻧﻈﺮ آن دﺳﺘﻪ از ااﻓﺮادي ﻛﻪ او را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا آﻧﺎن ﻛﻪ او را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺳـﺨﻨﺎن ﻣﺒﺎﻟﻐـﻪآﻣﻴـﺰ ﺷـﻤﺎ را ﻧﺨﻮاﻫﻨـﺪ ﭘـﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑـﻪراﺳـﺘﻲ‬ ‫ﺳﺘﺎﻳﺶﻫﺎي ﺷﻤﺎ درﺑﺎرهي ﻋﺸﻖ‪ ،‬رﻧﺠﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻫﻤﻮار ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل زﻳﺒﺎ و ﺷﮕﻔﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑـﻲ آن ﻛـﻪ از اﺳـﺘﺎدي و‬ ‫ﻣﻬﺎرت ﺷﻤﺎ در ﺑﻴﺎن اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﺒﺎﺣﺚ آﮔﺎه ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬وﻋﺪه داده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﭼﻮن ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﻋﺸﻖ را ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‬ ‫وﻋﺪهاي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ داده ﺑﻮد‪ ،‬زﺑﺎﻧﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﻗﻠﺒﻲ‪.‬‬ ‫و اﻛﻨﻮن ﻣﻦ از آن وﻋﺪه ﺻﺮفﻧﻈﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬زﻳﺮا ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺨﻨﺎن ﺷﻤﺎ‪ ،‬از ﻋﻬﺪهي ﻣﻦ ﺑﺮﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ـﺎ ﻣـﻦ ﺣﺎﺿـﺮم ﻛـﻪ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ آﺷﻜﺎر ﺳﺎزم؛ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ راه و ﺷﻴﻮهي ﺧﻮدم‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﻚ و ﺳﻴﺎق ﺷﻤﺎ‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲﻫﺎي ﺷﻤﺎ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻦ ﻫـﻢ ﺑﺨـﻮاﻫﻢ‬ ‫ﻧﻄﻘﻲ را ﺑﻪ ﺷﻴﻮهي ﺷﻤﺎ آﻏﺎز ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺧﻮدم را ﻣﻮرد ﻣﻀﺤﻜﻪ ﻗﺮار دادهام‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اي ﻓﺪروس ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﻦ و ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ آﻳﺎ ﭼﻨﺎن ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺎرت ﻣﻲآﻳﺪ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ!؟ ﻳﻌﻨﻲ آﻳﺎ ﺣﺎﺿـﺮي‬ ‫ﺣﻘﺎﻳﻖ را درﺑﺎرهي ﻋﺸﻖ ﺑﺸﻨﻮي‪ ،‬آن ﻫﻢ ﺑﺎ ﻋﺒﺎرات و ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﺳﺎده ﻳﺎ ﺧﻴﺮ؟ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫آرﻳﺴﺘﻮدﻣﻮس ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﺪروس و دﻳﮕﺮان از او ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ او ﺑﻪ روش ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺧﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺪروس ﻋﺰﻳﺰ! ﭘﺲ اﺟﺎزه ﺑﺪه در آﻏﺎز‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺳﺆاﻟﻲ از آﮔﺎﺗﻮن ﺑﻜﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ را ﻛﻪ ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل اوﺳﺖ‪ ،‬اﺳﺎس ﺳﺨﻦ ﺧـﻮد‬ ‫ﻗﺮار دﻫﻢ‪ .‬ﻓﺪروس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﺳﺆاﻟﻲ داري ﺑﭙﺮس‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﺳﻘﺮاط ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ آﻏﺎز ﻛﺮد‪:‬‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﻋﺰﻳﺰ! ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﺧﻮد را ﺑﺴﻴﺎر ﻧﻴﻜﻮ آﻏﺎز ﻛﺮدي ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ او‪‬ل ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮد ﻋﺸﻖ را ﭼﻨﺎنﻛﻪ واﻗﻌﺎً ﻫـﺴﺖ ﻧـﺸﺎن دﻫـﻴﻢ و آنﮔـﺎه ﺑـﻪ‬ ‫وﺻﻒ آﺛﺎر او ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻃﺮح آﻏﺎز ﻣﻄﻠﺐ را ﻣﻦ ﻛﺎﻣﻼً ﻣﻲﭘﺴﻨﺪم و ﭼﻮن ﺗﻮ از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻋﺸﻖ ﺑﺎ اﻳﻦ زﻳﺒﺎﻳﻲ و آراﺳﺘﮕﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدي‪ ،‬آﻳﺎ‬ ‫ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ از ﺗﻮ ﺳﺆال ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻫﺪف و ﻣﻘﺼﻮدت از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻫﻴﭻﭼﻴﺰ؟ ﺑﮕﺬار ﻣﻨﻈﻮرم را ﺑﻬﺘـﺮ ﺑﻴـﺎن‬ ‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺳﺆال اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻳﻚ ﭘﺪر و ﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﻳﻚ ﻣﺎدر اﺳﺖ و ﻳﺎ ﻫﻴﭻﻛﺪام‪ .‬زﻳـﺮا اﻟﺒﺘـﻪ ﻣـﻀﺤﻚ ﺑـﻮد اﮔـﺮ‬ ‫ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ آﻳﺎ اروس ﻋﺸﻖ ﻳﻚ ﭘﺪر اﺳﺖ ﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﻳﻚ ﻣﺎدر‪ ،‬ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺆال ﻣﺮا ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦﻃﻮر ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ ﺳﺆاﻟﻲ درﺑـﺎرهي ﻋـﺸﻖ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬آن را درﺑﺎرهي ﻛﻠﻤﻪي ﭘﺪر ﻣﻲﻛﺮدم و از ﺗﻮ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ آﻳﺎ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺪر ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﻻﺑﺪ ﺗﻮ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲدادي اﻟﺒﺘﻪ ﭘـﺪر‪ ،‬ﻫﻤﻴـﺸﻪ‬ ‫ﭘﺪر ﻳﻚ ﭘﺴﺮ اﺳﺖ ﻳﺎ ﭘﺪر ﻳﻚ دﺧﺘﺮ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲدادي؟ و اﻳﻦ ﺟﻮاب درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ!‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬آري‪ ،‬ﻛﺎﻣﻼً درﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪40‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻳﺎ در ﻣﻮرد ﻣﺎدر ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺎﺳﺦ را ﻣﻲدادي؟‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﺳﺆال دﻳﮕﺮي ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﻨﻈﻮرم را ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻔﻬﻤﻲ‪ .‬آﻳﺎ ﻳﻚ ﺑـﺮادر ﻫﻤﻴـﺸﻪ ﺑـﺮادر ﻛـﺴﻲ اﺳـﺖ ﻳـﺎ ﺑـﺮادر‬ ‫ﻫﻴﭻﻛﺲ؟‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬آري‪ ،‬ﺑﺮادر ﻛﺴﻲ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮادر ﺑﺮادر‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺮادر ﺧﻮاﻫﺮي اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬آري‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎل ﺑﺎزﮔﺮدﻳﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻋﺸﻖ‪ .‬آﻳﺎ ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ؟‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮب‪ ،‬اﻳﻦ ﭘﺎﺳﺦ را ﻛﻪ دادي‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش و ﺣﺎل ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬آﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺎن آن‬ ‫ﭼﻴﺰ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ؟‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮاﻫﺎن آن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬آﻳﺎ ﻋﺸﻖ‪ ،‬آنﭼﻪ را ﻛﻪ ﻃﻠﺐ ﻣﻲﻛﻨﺪ دارد ﻳﺎ ﻧﺪارد؟ ﻳﻌﻨﻲ وﻗﺘﻲ ﻃﺎﻟﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ آن را ﻧﺪارد‪ ،‬ﻳﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ آن را دارد؟‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻇﺎﻫﺮاً وﻗﺘﻲ ﻛﻪ آن را ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي »ﻇﺎﻫﺮاً« ﺑﮕﻮﻳﻲ »ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً«؟ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺧﻮاﻫﺎن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ آن را ﻧﺪارد‪ .‬اﮔﺮ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﻦ و ﻃﻠﺐ ﻛﺮدن آن ﻣﻌﻨﻲ و ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ و در ﻫﻤﻪﺟﺎ‪ ،‬ﻳﻘﻴﻨﺎً درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ آﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ و ﻣﻬﺘﺮ‪ ،‬در ﺟﺴﺖوﺟﻮي ﻣﻬﺘﺮي و ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟!‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪاي ﻛﻪ از اﺳﺘﺪﻻل ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ! ﭼﻮن وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭼﻴـﺰي را دارد‪ ،‬دﻳﮕـﺮ ﻣﺤﺘـﺎج و ﻧﻴﺎزﻣﻨـﺪ آن ﭼﻴـﺰ‬ ‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ آن را ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﻛﺴﻲ ﻛﻪ آن ﻓﻀﺎﺋﻞ را داراﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻛﻪ آنﻫﺎ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﮔـﺎﻫﻲ‬ ‫اوﻗﺎت اﻓﺮادي ﻛﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را دارﻧﺪ‪ ،‬در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺧﻮاﻫﺎن ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺮاي رﻓﻊ اﻳﻦ اﺷﺘﺒﺎه‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦﻃﻮر ﭘﺎﺳﺦ داد ﻛـﻪ اﻳـﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﻢ ﻛﺴﻲ ﭼﻴﺰي را دارد‪ ،‬ﻣﻌﻨﻲ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آن ﻛﺲ اﻳﻦ ﭼﻴﺰ را در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ دارد‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻛـﺴﻲ ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ ﻣـﻦ‬ ‫ﺳﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻢ و آرزو ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﻢ و ﻳﺎ ﻣﻦ ﺗﻮانﮔﺮ ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﺎﻳﻠﻢ ﺗﻮانﮔﺮ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ دارم‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳـﺪ‬ ‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻛﻪ داراي ﺗﻨﺪرﺳﺘﻲ و ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺎن آﻧﻲ ﻛﻪ در آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬زﻳﺮا در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺧـﻮاهﻧـﺎﺧﻮاه‬ ‫آن ﭼﻴﺰﻫﺎ را داري‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺧﻮب ﺑﻴﺎﻧﺪﻳﺶ‪ .‬آﻳﺎ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﻮ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﮕﻮﻳﻲ؟ ﻳﻌﻨﻲ آن ﭼﻴـﺰي ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﻫـﻢاﻛﻨـﻮن دارم‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ در آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ آنﻫﺎ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪41‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ آن ﻛﻪ آرزو دارد آنﭼﻪ را ﻛﻪ اﻛﻨﻮن دارد‪ ،‬در آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ آنﻫﺎ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ آرزوي ﭼﻴﺰي را دارد ﻛﻪ اﻛﻨـﻮن‬ ‫ﻓﺎﻗﺪ آن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺎﻣﻼً ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﺲ آرزوﻳﻲ ﭼﻨﻴﻦ داﺷﺖ‪ ،‬آرزوي ﭼﻴﺰي را دارد ﻛﻪ در آﻳﻨﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬و او اﻛﻨﻮن آن را ﻧﺪارد و‬ ‫ﻳﺎ آن ﭼﻴﺰ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺶ و ﻳﺎ آرزوي ﻣﺎ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺑﺴﺘﮕﻲ دارد‪ ،‬ﻫﻤﻪ از اﻳﻦ ﻧﻮﻋﻨﺪ‪.‬‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬درﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ﺑﻪ اﺻﻞ ﻣﻮﺿﻮع‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺗﻌﻠﻖ دارد ﻛﻪ ﻓﺎﻗﺪ آن اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﭼﻴﺰي را ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺳﻮاي ﺧﻮدش و دور از ﺧﻮدش ﺑﻮده و ﻫﻨﻮزش ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻴﺎورده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﻳﺎد آور ﻛﻪ در ﺿﻤﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﻲ را ﺑﻪ ﻋﺸﻖ دادي‪ ،‬ﻳﺎ اﮔﺮ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﺎﺷﻲ ﻣﻦ ﻣﻲﺗـﻮاﻧﻢ آن را ﺑـﻪ ﻳـﺎدت‬ ‫ﺑﻴﺎورم‪ .‬ﺑﻠﻪ؛ ﺗﻮ در ﺿﻤﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪي اﻣﻮر ﺧﺪاﻳﺎن در ﺳﺎﻳﻪي ﻋﺸﻖ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎن ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻋﺸﻖ ﺑﻪ زﺷﺘﻲ اﺻﻼً‬ ‫وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬آﻳﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﻧﺒﻮد؟! ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﭼﻮن ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ در ﭘﻲ زﻳﺒﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺟﻤﺎل و زﻳﺒﺎﻳﻲ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﺎر آن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪه‪ ،‬آﻳﺎ ﻋﺸﻖ را ﻣﻲﺗﻮان زﻳﺒﺎ ﺧﻮاﻧﺪ؟ در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ از اﺗﺼﺎف ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ‬ ‫ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ؟‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬آري‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬آﮔﺎﺗﻮن ﻋﺰﻳﺰ! ﺣﺎل ﻛﻪ از ﻃﺮﻓﻲ ﺗﺎ اﻳﻦﺟﺎ را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﺮدي و از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻋﺸﻖ را اﻓﻀﻞ ﻧﻴﻜﻲﻫـﺎ ﺧﻮاﻧـﺪي و ﻧﻴـﺰ ﻫـﺮ‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻴﺮ و ﻧﻴﻜﻲ را ﺑﺎﻟﻄﺒﻊ زﻳﺒﺎ ﺷﻤﺮدي‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﻨﺎنﻛﻪ داﻧﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﺧﻮاﺳﺘﺎر زﻳﺒﺎﻳﻲ اﺳﺖ و از آن ﺑﻬﺮهﻣﻨـﺪ ﻧﻴـﺴﺖ‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠـﻪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺧﻴـﺮ و‬ ‫ﻧﻴﻜﻲ ﻫﻢ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ اﺳﺖ و ﺑﺎﻃﺒﻊ ﻓﺎﻗﺪ آن اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ زﻳﺒﺎ و ﻧﻴﻚ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮد؟‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬آﻳﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ادﻋﺎ ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﺸﻖ زﻳﺒﺎﺳﺖ؟‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬اي ﺳﻘﺮاط ﻋﺰﻳﺰ! ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ اﺻﻼً ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ دارم ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ!‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺳﺨﻨﺎن ﻧﻐﺰ و زﻳﺒﺎﻳﻲ را ﺑﻴﺎن ﻛﺮدي‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ از ﺗﻮ ﺳﺆاﻟﻲ ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬آﻳﺎ ﺧﻮﺑﻲ و زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻳﻜﻲ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ؟!‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا؟‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﻋﺸﻖ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ زﻳﺒﺎﻳﻲ اﺳﺖ و زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻫﻤﺎن ﺧﻮﺑﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﻋﺸﻖ ﻣﺤﺘﺎج ﺧﻮﺑﻲ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ؟‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺗﻮ را ﻣﺠﺎب ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﺟﻮاب داد‪ :‬ﺗﻮ ﻣﺠﺎب ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ‪ ،‬اﻣ‪‬ﺎ ﺳﻘﺮاط را ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ‪ .‬و ﻣﻦ‪ ،‬ﻫﻢاﻛﻨﻮن ﺗﻮ را راﺣﺖ ﻣﻲﮔـﺬارم و اﮔـﺮ ﺷـﻤﺎ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﺣﺎﺿﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺑﺎ ﻣﻮاﻓﻘﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﻦ و آﮔﺎﺗﻮن ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ داﺳﺘﺎﻧﻲ را از زﺑﺎن ﻳﻚ زن ﻣﺎﻧﺘﻴﻨـﻪاي ﺑـﻪ ﻧـﺎم دﻳﻮﺗﻴﻤـﺎ ﻛـﻪ‬ ‫درﺑﺎرهي ﻋﺸﻖ از او ﺷﻨﻴﺪم‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫دﻳﻮﺗﻴﻤﺎ ﻛﺎﻫﻨﻪاي ﺑﻮد ﻓﻀﻴﻠﺖﻣﻨﺪ و درﺑﺎرهي ﻋﺸﻖ و اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ‪ ،‬ﻓـﺮدي ﺑـﻮد ﺻـﺎﺣﺐﻧﻈـﺮ و ﺑـﺴﻴﺎر روﺷـﻦ‪ .‬از آن ﮔﺬﺷـﺘﻪ‪ ،‬داراي‬ ‫ﻛﺮاﻣﺎﺗﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺎنﻛﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮاﺳﻢ ﻳﻚ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ دﻋﺎﻫﺎي ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻼي ﻃﺎﻋﻮن را ﺑﺮاي ﻣﺪت ده ﺳﺎل از اﻫﺎﻟﻲ آﺗﻦ دور ﺳﺎزد و‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪42‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻴﺰ آنﭼﻪ را ﻛﻪ درﺑﺎرهي ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻋﺸﻖ ﻣﻲداﻧﻢ‪ ،‬ﺧﻮد ﻣﺪﻳﻮن او ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬در ﻋﺸﻖ‪ ،‬او آﻣﻮزﮔﺎر ﻣﻦ ﺑﻮد و آنﭼﻪ را ﻛﻪ او ﺑـﺮاﻳﻢ ﮔﻔـﺖ‪ ،‬ﻣـﻦ‬ ‫ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻦ ﺳﺨﻨﺎن را از ﺟﺎﻳﻲ آﻏﺎز ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ در ﺧﺼﻮص آن ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و آﮔﺎﺗﻮن ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آﻣﺪ و ﻛﻮﺷﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ‬ ‫ﻧﺤﻮه‪ ،‬آنﭼﻪ را ﻛﻪ در ﺗﻮان دارم‪ ،‬ﺧﻦ ﻋﺸﻖ را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ و آن ﻣﻄﺎﻟﺐ را ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎن دارم‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬اي آﮔﺎﺗﻮن ﻋﺰﻳﺰ! ﺑﻪراﺳﺘﻲ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ در آﻏﺎز‪ ،‬ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻴﻢ و ﺳﭙﺲ ﺑﺒﻴﻨـﻴﻢ ﻛـﻪ‬ ‫او ﻛﻴﺴﺖ و آﺛﺎر او ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ‪ ،‬آﺳﺎنﺗﺮﻳﻦ راه ﺑﺮاي ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﺷـﻴﻮهي دﻳﻮﺗﻴﻤـﺎ را در ﭘـﻴﺶ ﮔﻴـﺮﻳﻢ و‬ ‫ﺳﺆال و ﺟﻮاﺑﻲ را ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ رد و ﺑﺪل ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ در ﻣﻴﺎن ﮔﺬارم‪.‬‬ ‫آن زن ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺸﻖ ﻧﻪ ﻧﻴﻚ اﺳﺖ و ﻧﻪ زﻳﺒﺎ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ از ﺟﻨﺲ ﭘﺮﻳﺎن اﺳﺖ و ﻣﻘﺎم و ﻣﺮﺗﺒﻪي ﭘﺮي‪ ،‬واﺳﻄﻪاي ﻣﻴـﺎن ﺧـﺪاﻳﺎن و‬ ‫آدﻣﻴﺎن اﺳﺖ و ﭼﻮن از ﺳﺮﺷﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻋﺸﻖ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ ،‬ﺟﻮاب داد ﻛﻪ ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﻮﺟﻮدات ﺧﺪاﻳﻲ و اﻧﺴﺎﻧﻲ را ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻧﻤﻮده و آنﻫﺎ‬ ‫را ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻲدﻫﺪ و ﻧﻴﺎﻳﺶﻫﺎ و ﻗﺮﺑﺎﻧﻲﻫﺎي ﺑﺸﺮي را ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﺎن و ﻓﺮﻣﺎنﻫﺎي ﺧﺪاﻳﻲ را ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻓﻀﺎي ﻓﺎﺻـﻠﻪي ﻣﻴـﺎن‬ ‫ﺧﺪاﻳﺎن و اﻧﺴﺎنﻫﺎ را ﺑﻪ وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬و ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﻫﺴﺘﻲ را ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲﭘﻴﻮﻧﺪد‪ .‬و ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﺑﺮﻛـﺖ اوﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺟﻤﻠـﻪي‬ ‫ﭘﻴﺶﮔﻮﻳﻲﻫﺎ‪ ،‬اﻟﻬﺎﻣﺎت‪ ،‬ﻋﻠﻮم اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﮔﻨﺎﻫﺎن و ﺟﺎدوﻫﺎ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻲ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻲ‬ ‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﮔﺮدد‪ .‬ﭘﺲ ﻫﺮ آن ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﻛﻪ از ﻃﺮف ﺧﺪاﻳﺎن ﺑﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎ‪ ،‬در ﻫﻤﻪي اﺣﻮاﻟﺸﺎن ﻣﻲرﺳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ واﺳﻄﻪي ﻋﺸﻖ اﻧﺠﺎم ﻣـﻲﭘـﺬﻳﺮد‪ .‬ﭘﺮﻳـﺎن‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ ﻳﻜﻲ از آنﻫﺎﺳﺖ و ﻫﺮ آن ﻛﺲ ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺪ واﺳﻄﻪي اﻳﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ و اﺗﺼﺎل ﻣﻴﺎن ﺧﺪاﻳﺎن و ﻧﻮع اﻧﺴﺎﻧﻲ ﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻧﻴﻚﺑﺨﺖ‬ ‫ﺑﻮده و ﺑﻬﺮهاي از ﺳﺮﺷﺖ ﭘﺮﻳﺎن دارد‪ .‬وﻟﻲ آن ﻛﺲ ﻛﻪ ﻋﻠﻢ ﻳﺎ ﻓﻦ و ﻫﻨﺮ دﻳﮕﺮي ﺑﻴﺎﻣﻮزد‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ اﺳـﻴﺮ و درﻣﺎﻧـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬آنﮔـﺎه اداﻣـﻪ داد و‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﻪ زﻳﺒﺎﺳﺖ و ﻧﻪ ﻧﻴﻜﻮ‪ .‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ ﺗﻮ اي دﻳﻮﺗﻴﻤﺎ‪ ،‬آﻳﺎ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﺪي و زﺷﺘﻲ اﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧـﺎﻣﻮش‪ .‬ﻣﮕـﺮ‬ ‫ﻻزم اﺳﺖ آنﭼﻪ زﻳﺒﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﺷﺖ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن داﻧﺎﻳﻲ و ﻧﺎداﻧﻲ ﻓﺎﺻﻠﻪاي وﺟﻮد دارد؟ ﻣـﻦ ﮔﻔـﺘﻢ آن ﻓﺎﺻـﻠﻪ ﻛـﺪام اﺳـﺖ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎور درﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻣﻨﻄﻖ ﺧﻮد را اﺛﺒﺎت ﻛﻨﺪ‪ ،‬داﻧﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﭼﻮن ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎداﻧﻲ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و اﻳﻦ ﻓﺎﺻـﻠﻪي‬ ‫ﻣﻴﺎن داﻧﺎﻳﻲ و ﻧﺎداﻧﻲ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬درﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ اﺻﺮار ﻧﻮرز ﺗﺎ اﺛﺒﺎت ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ زﻳﺒﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻻزم اﺳﺖ زﺷﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻣ‪‬ﺎ ﻫﻤﮕﺎن ﻋﺸﻖ را ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرﮔﻲ ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﻘﺼﻮدت ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ داراي ﻣﻌﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺻﺎﺣﺐﻧﻈﺮ‪ ،‬ﻳﺎ آنﻫﺎ ﻛﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻣﻌﺮﻓﺘﻲ ﻧﺪارﻧﺪ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻫﻤﻪي ﻃﺒﻘﺎت‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬اي‬ ‫ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪي ﻣﺮدﻣﺎن ﻋﺸﻖ را ﺧﺪاوﻧﺪي ﺑﺰرگ ﺑﺪاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺎل آن ﻛﻪ ﮔﺮوﻫﻲ از آنﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠـﻲ ﺑـﻪ ﺧـﺪاي ﻋـﺸﻖ‬ ‫اﻳﻤﺎن و ﺑﺎوري ﻧﺪارﻧﺪ؟‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ ﮔﺮوه از ﻣﺮدﻣﺎن ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲاﻧﺪ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ و ﺗﻮ‪ ،‬دو ﻧﻔﺮ از آن ﮔﺮوﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮد ﻣﻌﺘﻘﺪي ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮشﺑﺨﺖ و زﻳﺒﺎﻳﻨﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ آن را داري ﻛﻪ ﺑﮕـﻮﻳﻲ ﺧـﺪاﻳﻲ‬ ‫ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻴﺮ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻨﻈﻮر ﺗﻮ از ﺧﻮشﺑﺨﺖ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻲ را دارا ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ زﻳﺒﺎﻳﻲ را؟‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آري‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪43‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺧﻮد ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﺮدي ﻛﻪ ﭼﻮن ﻋﺸﻖ ﻣﺤﺘﺎج اﺳﺖ و ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ در آرزوي ﺧﻮﺑﻲ و زﻳﺒﺎﻳﻲ اﺳﺖ و ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﺑﺪان‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آري‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ از زﻳﺒﺎﻳﻲﻫﺎ و ﺧﻮﺑﻲﻫﺎ ﺑﻬﺮهاي ﻧﺪارد‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ؟ اﻟﺒﺘﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ و ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺗـﻮ ﺧـﻮد ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ اﻳﻤﺎن و اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪاري!‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﺲ اروس ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻳﻚ ﻣﻮﺟﻮد ﻓﺎﻧﻲ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﺲ ﻛﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ از ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬واﺳﻄﻪاي اﺳﺖ ﻣﻴﺎن ﺧﺪاﻳﺎن و ﻣﻮﺟﻮدات ﻓﺎﻧﻲ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اي دﻳﻮﺗﻴﻤﺎ‪ ،‬واﺿﺢﺗﺮ ﺑﻴﺎن ﻛﻦ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬او ﻓﺮﺷﺘﻪي ﺑﺰرﮔﻲ اﺳﺖ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺣﺪ واﺳﻄﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻴﻦ ﺧﺪاﻳﺎن و آدﻣﻴﺎن‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻮان و ﻗﻮرت او در ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬واﺳﻄﻪاي ﻣﻴﺎن ﺧﺪاﻳﺎن و آدﻣﻴﺎن‪ .‬ﻧﻴﺎﻳﺶﻫﺎ و ﻧﻴﺎزﻫﺎي ﻣﺮدﻣﺎن را او ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﺪاﻳﺎن ﻣﻲﺑﺮد و ﻓﺮﻣﺎنﻫﺎ و ﭘﺎداشﻫـﺎي ﺧـﺪاﻳﺎن را او‬ ‫ﺑﺮاي آدﻣﻴﺎن ﻣﻲآورد‪ .‬او واﺳﻄﻪي ﻣﻴﺎن ﺧﺪاﻳﺎن و ﻣﺮدﻣﺎن اﺳﺖ و از ﺑﺮﻛﺖ وﺟﻮد او‪ ،‬ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ و وﺣﺪت و ﻳﻜﭙﺎرﭼﮕﻲ اﻳﺠﺎد‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬از راه ﻋﺸﻖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻛﺎﻫﻨﺎن و ﻏﻴﺐﮔﻮﻳﺎن و ﻫﺪاﻳﺎ و ﻗﺮﺑﺎﻧﻲﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﻲرﺳﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﺧﺪاﻳﺎن ﺑﺎ ﻣﺮدﻣـﺎن ﻫﺮﮔـﺰ ارﺗﺒـﺎط ﻣـﺴﺘﻘﻴﻢ‬ ‫ﺑﺮﻗﺮار ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ راﺑﻄﻪاي ﻣﻴﺎن ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺧﻮاه در ﺣﺎل ﺑﻴﺪاري و ﺧﻮاه در ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺮﺷـﺘﮕﺎن اﻧﺠـﺎم ﻣـﻲﮔﻴـﺮد و‬ ‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ از رﻣﺰ اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺮدي اﺳﺖ آﺳﻤﺎﻧﻲ و روﺣﺎﻧﻲ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻓﻨﻮن و ﻫﻨﺮﻫﺎي دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻫﻤـﻪ ﻋـﺎدي ﻫـﺴﺘﻨﺪ و ﺧـﺎﻛﻲ و‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺣﺪ واﺳﻂ ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ و اﻧﻮاع ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن دارﻧﺪ و ﻋﺸﻖ ﻧﻴﺰ ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫و ﭼﻮن از دﻳﻮﺗﻴﻤﺎ‪ ،‬ﻧﺎم ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﺸﻖ را ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ ،‬ﺟﻮاب داد ﻛﻪ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن دراز دارد‪ ،‬اﻣ‪‬ﺎ ﺑﺎرﻳﺖ ﺑﻪ اﺧﺘﺼﺎر ﺑﻴﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﭼﻮن آﻓﺮودﻳﺖ ‪ Aphrodite‬ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣﺘﻴﺲ )ﺧﺪاي ﺧﺮدﻣﻨﺪي و داﻧﺎﻳﻲ( ﻧﻴﺰ در ﻣﻴﺎن آنﻫﺎ ﺣﻀﻮر داﺷـﺖ‪ .‬در ﭘﺎﻳـﺎن ﺟـﺸﻦ ﭘﻨﻴـﺎ‬ ‫)ﺧﺪاي ﺗﻬﻲدﺳﺘﻲ( ﻫﻢ آﻣﺪ و ﺑﺮ در اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻬﺮهاي از اﻳﻦ ﺳﻔﺮه و ﺟﺸﻦ و ﺳﺮور ﻧﺼﻴﺐ او ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﻮروس )ﺧﺪاي ﭼﺎرهﺟﻮﻳﻲ( ﻛﻪ از ﻧﻜﺘﺎر ﺑﺎدهي آﺳﻤﺎﻧﻲ ﺳﺮﺧﻮش ﺑﻮد ـ ﭼﻮن در آن روزﮔﺎران ﻫﻨﻮز ﺷـﺮاب وﺟـﻮد ﻧﺪاﺷـﺖ ـ ﺑـﻪ ﺑـﺎغ‬ ‫زﺋﻮس رﻓﺖ و ﭼﻮن ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺴﺘﻪ و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻲ ﮔﺮان ﻓﺮو رﻓﺖ‪ .‬ﭘﻨﻴﺎ )ﺧﺪاي ﺗﻬﻲدﺳﺘﻲ( ﺣﻴﻠﻪاي اﻧﺪﻳـﺸﻴﺪ ﺗـﺎ از ﭘـﻮروس )ﺧـﺪاي‬ ‫ﭼﺎرهﺟﻮﻳﻲ( ﻛﻮدﻛﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﺪف در ﺑﺎغ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﭘﻮروس آرﻣﻴﺪ و اروس را ﺑﺎرور ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻧﻄﻔﻪي ﻋﺸﻖ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار وﻧﻮس اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮا در ﺟﺸﻦ ﻣﻴﻼدش ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه و دوﺳﺘﺪار ﻫﺮ ﻧﻮع زﻳﺒﺎﻳﻲ اﺳﺖ و آﻓﺮودﻳﺖ زﻳﺒﺎ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻋﺸﻖ از ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد ارث ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬ﻣﻴﺮاث او از ﻣﺎدر اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻬﻲدﺳﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ و از ﻟﻄﺎﻓﺖ و زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﺑﻲﻧﺼﻴﺐ ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬ ‫و اﻳﻦ درﺳﺖ ﺑﺮ ﺧﻼف آن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎري ﻣﻲﭘﻨﺪارﻧﺪ‪ .‬او ﻧﻴﺰ ﺧﺸﻦ اﺳﺖ و رﻧﮓﭘﺮﻳﺪه‪ .‬ﻧﻪ ﻛﻔﺶ ﺑﻪ ﭘﺎ دارد و ﻧﻪ ﺑﺮاي آرﻣﻴﺪن ﻣﺴﻜﻦ‬ ‫و ﻣﺄواﻳﻲ‪ .‬ﺑﺮ روي زﻣﻴﻦ ﻋﺮﻳﺎن زﻳﺮ آﺳﻤﺎن ﻣﻲﺧﻮاﺑﺪ‪ .‬ﮔﺎه در ﻛﻮي و ﺑﺮزن و ﻳﺎ در رواق ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﺷﺐ را ﺑﻪ روز ﻣـﻲآورد و ﻫﻤﺎﻧﻨـﺪ ﻣـﺎدرش‬ ‫ﺑﻲﻧﻮا و ﺗﻬﻲدﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪44‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫اﻣ‪‬ﺎ از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﭘﺪرش ﺷﻜﺎرﮔﺮ زﺑﺮدﺳﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻤﺎل دﻟﻴﺮي و ﻧﺸﺎط در ﺟﺴﺖوﺟﻮي ﺧﻮﺑﻲ و زﺑﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻫـﺮ ﻟﺤﻈـﻪ‬ ‫ﭼﺎرهي ﺗﺎزهاي ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﺪ و ﻫﺮ روز از راه دﻳﮕﺮي وارد ﻣﻲﺷﻮد و ﻟﺤﻈﻪاي از ﺟﺴﺖوﺟﻮي داﻧﺶ و ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﺎزﻧﻤﻲاﻳﺴﺘﺪ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺟﺎدوﮔﺮي زﺑﺮدﺳﺖ و ﺣﻴﻠﻪﮔﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﺷﺒﺎﻫﺘﻲ دارد و ﻧﻪ ﺑﻪ آدﻣﻴﺎن‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻴﻨﺎً ﭼﻮن ﭘﺪرش ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ در ﻳﻚ روز ﺗﻴﺮش ﺑﻪ ﻫﺪف ﺑﺨـﻮرد‪ ،‬ﺷـﺎدي و ﺷـﻌﻔﻲ‬ ‫ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺷﻜﻔﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد و ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﭘﮋﻣﺮده ﻣﻲﮔﺮدد و ﺑﺎز دوﺑﺎره ﺳﺮزﻧﺪه ﻣـﻲﮔـﺮدد و ﻫﺮﭼـﻪ ﺑـﻪ دﺳـﺖ آورد‪ ،‬زود از دﺳـﺖ‬ ‫ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﻋﺸﻖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻪ ﺗﻬﻲدﺳﺖ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺗﻮانﮔﺮ و در داﻧﺎﻳﻲ و ﻧﺎداﻧﻲ ﻧﻴﺰ وﺿﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻴﻦ اﻳﻦ دو ﻗﺮار‬ ‫دارد‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻣﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﺣﻜﻤﺖ و داﻧﺶ ﻧﻤﻲﺟﻮﻳﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﺧﻮد داﻧﺶﻣﻨﺪﻧﺪ و ﺷﺨﺺ داﻧﺶﻣﻨﺪﺗﺮ را ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﻛﺴﺐ داﻧـﺶ‬ ‫و ﺣﻜﻤﺖ ﻧﻴﺴﺖ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﻧﺎدان ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ داﻧﺶ ﻧﻤﻲﭘﺮدازد‪ .‬زﻳﺮا ﺧﻮد را داﻧﺎ ﻣﻲﺷﻤﺎرد و ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ اﻓﺮاد ﻧﺎدان در ﻫﻤﻴﻦ اﺳـﺖ‬ ‫و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﺳﺖ آدﻣﻲ ﻛﻪ واﻗﻌﺎً ﺧﺮدﻣﻨﺪ اﺳﺖ! ﭼﻮن اﻧﺴﺎنﻫﺎي داﻧﺎ‪ ،‬داﻧﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺧﻮد را ﺑﻲﻧﻴﺎز از ﻃﻠﺐ و ﺟﻮﻳﺎﻳﻲ داﻧﺶ ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪ .‬آن ﻛﻪ ﻧﻪ‬ ‫ﻓﻀﻴﻠﺖ دارد و ﻧﻪ داﻧﺶ‪ ،‬ﺑﻪ آنﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﺧﺮﺳﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬زﻳﺒﺎﺗﺮ از آن را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﺪ و ﭼﻮن ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻴﻞ و رﻏﺒـﺖ ﻫـﻢ‬ ‫ﺑﻪ آن ﻧﺪارد‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ آﻧﺎن ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ دو دﺳﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺣﻜﻤﺖ و داﻧﺶ ﻣﻲﭘﺮدازﻧﺪ و ﻋﺸﻖ ﺑﺪان ﺳﺒﺐ ﻃﺎﻟﺐ ﺣﻜﻤﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺨـﺴﺖ اﻳـﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻘﺎﻣﺶ در ﻣﻴﺎن ﻋﻠﻢ و ﺟﻬﻞ واﻗﻊ ﺑﻮده )از دﺳﺘﻪي ﺳﻮم ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻲآﻳﺪ(‪ .‬دوم آن ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ از زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﺳﺖ و ﻋﺸﻖ در ﻣﻴﺎن ﻋﻠﻢ‬ ‫و ﺟﻬﻞ و ﻧﺎداﻧﻲ واﻗﻊ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ آن اﺳﺖ ﻛﻪ از ﭘﺪري ﺑﻲﻧﻴﺎز و ﺧﺮدﻣﻨﺪ و از ﻣﺎدري ﺗﻬﻲدﺳﺖ و ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ و ﻧﺎدان زاده ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اي دﻳﻮﺗﻴﻤﺎ‪ ،‬اﮔﺮ ﻧﻪ داﻧﺎ در ﻃﻠﺐ ﺧﺮدﻣﻨﺪي و داﻧﺎﻳﻲ ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﻪ ﻧﺎدان‪ ،‬ﭘﺲ ﺟﻮﻳﻨﺪﮔﺎن داﻧﺎﻳﻲ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﻮاب اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﻫﺮ ﻛﻮدﻛﻲ ﻣﻲداﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦﻫﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن داﻧﺎﻳﻲ و ﻧﺎداﻧﻲ ﻗﺮار دارﻧﺪ‪ .‬اي ﺳـﻘﺮاط ﻋﺰﻳـﺰ! ﺣﻘﻴﻘـﺖ‬ ‫ﻋﺸﻖ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻄﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ در ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻋﺸﻖ ﻛﺮده ﺑﻮدي‪ ،‬ﻧﺎﺷﻲ از اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺸﻖ را ﺑﺎ آنﭼﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ آن اﺳﺖ‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲﻛﺮدي‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ اﺳﺖ و ﺑﺪﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻋﺸﻖ را زﻳﺒﺎ ﻣﻲﭘﻨﺪاﺷﺘﻲ‪ .‬ﻣﻌﺸﻮق اﻟﺒﺘﻪ زﻳﺒﺎ و ﻛﺎﻣﻞ و ﻋﺎﻟﻲ اﺳـﺖ و ﺑﺮازﻧـﺪه‪ .‬اﻣ‪‬ـﺎ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮق ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻔﺎوت ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻋﺸﻖ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﻴﺎن ﻛﺮدم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اي دوﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﺨﻨﺎﻧﺖ را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﺮدم و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲﺷﻮم‪ .‬زﻳﺮا ﺗﺸﺮﻳﺢ و ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎ ﺑﻮد‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ اﮔـﺮ ﻋـﺸﻖ ﭼﻨـﺎن‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺮاي آدﻣﻴﺎن ﭼﻪ ﺳﻮد و ﻓﺎﻳﺪهاي دارد؟‬ ‫ﺟﻮاب داد‪ :‬اي ﺳﻘﺮاط‪ ،‬اﻳﻦ را ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ‪ ،‬ﻋﺸﻖ زﻳﺒﺎﻳﻲ را دوﺳﺖ دارد‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ اﮔﺮ ﻓـﺮدي ﺑﭙﺮﺳـﺪ ﻧﺘﻴﺠـﻪي اﻳـﻦ‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ از ﻃﻠﺐ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻫﺪف و ﻣﻘﺼﻮد ﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﺪام اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻴﻢ؟ و ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣ‪‬ﺎ اﻳﻦ ﭘﺎﺳﺦ را ﭘﺎﺳﺦ دﻳﮕﺮي در ﭘﻲ اﺳـﺖ‬ ‫و آن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ از زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮد ﭼﻪ وﺿﻌﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﺆال را ﺑﻪ اﻳﻦ زودي ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ داد‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎي زﻳﺒﺎﻳﻲ »ﺧﻮﺑﻲ« را ﺑﮕﺬارﻳﻢ و ﺳﭙﺲ ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ آن ﻛﻪ ﺧﻮﺑﻲ را ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻫﺪﻓﺶ ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﻲ ﺧﻮاﻫﻲ داد؟‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻨﻈﻮرش اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ »ﺧﻮﺑﻲ« ﺑﺮﺳﺪ و آن را ﺑﻪ دﺳﺖ آورد‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﻛﻪ »ﺧﻮﺑﻲ« را ﺑﻪ دﺳﺖ آورد‪ ،‬ﭼﻪ وﺿﻌﻲ ﭘﻴﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد؟‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﺆال آﺳﺎنﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬آن ﻛﻪ »ﺧﻮﺑﻲ« را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲآورد‪ ،‬ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪45‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي آن ﻛﻪ ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪان در ﻧﺘﻴﺠﻪي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﺷﺪهاﻧـﺪ و دﻳﮕـﺮ ﻻزم ﻧﻴـﺴﺖ ﺑﭙﺮﺳـﻴﻢ ﭼـﺮا ﻣـﺮدم‬ ‫ﺧﻮﺷﻲ و ﻟﺬت را ﻃﺎﻟﺒﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻬﺎﻳﻲ و ﻗﺎﻃﻊ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛﺎﻣﻼً درﺳﺖ اﺳﺖ و اﻳﻦ رﻏﺒﺖ ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﭼﻮن ﻫﻤﻪي ﻣﺮدﻣﺎن را ﺧﻮاﻫﺎن دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﺧﻮاﻧﺪي‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﺎ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﮕﺎن ﻋﺎﺷﻖ و دوﺳـﺘﺪارﻧﺪ و از ﭼـﻪ‬ ‫روي ﺑﻌﻀﻲ را ﻋﺎﺷﻖ و ﺟﻤﻌﻲ را ﻓﺎرغ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﻢ و ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺳﻘﺮاط‪ ،‬اﮔﺮ ﻫﻤﻪي ﻣﺮدﻣﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ دوﺳﺘﺪار ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼـﺮا ﻣـﺎ‬ ‫ﻫﻤﻪ را ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻤﻲﻧﺎﻣﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻋﺪه را ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻲﺷﻤﺎرﻳﻢ و ﻋﺪهي دﻳﮕﺮ را ﻧﻪ!‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ در ﺷﮕﻔﺘﻢ و ﺑﺮ اﻳﻦ اﺷﻜﺎل ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﺪارم و ﻋﺸﻖ را ﺑﻪ اﺳﻢ ﻋﺎم‪ ،‬ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺟﻤﻴﻊ اﻧﻮاﻋﺶ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮاﻧﺪهاﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬در ﺷﮕﻔﺖ ﻣﺒﺎش‪ .‬ﻣﻄﻠﺐ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻳﻚ ﻧﻮع ﻋﺸﻖ را از اﻧﻮاع دﻳﮕﺮ آن ﻣﺠﺰا ﻣﻲﺳﺎزﻳﻢ و ﻧﺎم ﻛﻠﻲ ﻫﻤﻪي اﻧﻮاع ﻋﺸﻖ را ﻓﻘـﻂ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻮع ﻣﻲدﻫﻴﻢ و ﻓﻘﻂ آن را ﻋﺸﻖ ﻣﻲﻧﺎﻣﻴﻢ‪ .‬در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﻮاع دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻧﺎمﻫﺎﻳﻲ ﻏﻴﺮ از آن ﻣﻲدﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻨﻈﻮرت را واﺿﺢﺗﺮ ﺑﻴﺎن ﻛﻦ!‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ آﻓﺮﻳﻨﺶ و ﺧﻼﻗﻴﺖ اﻧﻮاع ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن دارد‪ .‬آنﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﺻـﻮرت ﻫـﺴﺘﻲ ﺑـﻪ ﺧـﻮد ﮔﻴـﺮد‪ ،‬آﻓـﺮﻳﻨﺶ و‬ ‫ﺧﻼﻗﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﻫﻤﻪي ﻫﻨﺮﻫﺎ آﻓﺮﻳﺪن اﺳﺖ و اﺳﺘﺎدان و ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺧﻼق و آﻓﺮﻳﻨﺶﮔﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪي ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﺧﻼق و آﻓﺮﻳﻨﻨﺪه ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ آنﻫﺎ ﻧﺎمﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ دارﻧﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻣﺎ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲﻫﺎ‬ ‫از ﻣﻴﺎن اﻧﻮاع ﺧﻼﻗﻴﺖ و آﻓﺮﻳﻨﻨﺪﮔﻲﻫﺎ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻧﻮﻋﺶ را ﻛﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻫﻨﺮ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ و ﺷﺎﻋﺮي اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﻢ و ﻧﺎم ﻛﻠﻲ ﻫﻤـﻪي ﻫﻨﺮﻫـﺎ را‬ ‫ﺑﺮ آن ﻣﻲﻧﻬﻴﻢ و ﻛﺴﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﻨﺮ اﺷﺘﻐﺎل دارﻧﺪ‪ ،‬آنﻫﺎ را آﻓﺮﻳﻨﻨﺪه )ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ( ﻣﻲﻧﺎﻣﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛﺎﻣﻼً درﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬در ﻣﻮرد ﻋﺸﻖ ﻧﻴﺰ وﺿﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺻﻮرت اﺳﺖ و ﻣﻔﻬﻮم و ﻣﻌﻨﻲ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠﻲ ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ از‪ :‬ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺗـﻼش و ﻛﻮﺷـﺶ‬ ‫ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ و اﻳﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻫﺪف و ﻏﺎﻳﺖ ﻫﺮ ﻛﺲ اﺳﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ از راهﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑـﻪ ﺳـﻮي اﻳـﻦ ﻫـﺪف ﮔـﺎم‬ ‫ﺑﺮﻣﻲدارﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮاﻧﺪه ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ؛ ﺧﻮاه از راه اﻧﺪوﺧﺘﻦ ﻣﺎل و ﺛﺮوت ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﻮاه ورزش و ﻳﺎ ﻛﺴﺐ ﺣﻜﻤﺖ و ﻣﻌﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬـﺎ ﺑـﻪ ﻛـﺴﻲ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ از ﻳﻚ راه ﺑﻪﺧﺼﻮص ﺑﺮود و ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﻋﺪه ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ!‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آري‪ ،‬و ﻣﻲﺷﻨﻮي ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﺟﺴﺖوﺟﻮي ﻧﻴﻤﻪي دﻳﮕﺮ ﺧﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻣﻦ ﻣـﻲﮔـﻮﻳﻢ‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎن ﻧﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻧﻴﻤﻪي ﺧﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻧﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﻤﺎم ﺧﻮد؛ ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﻤﻪ و اﻳﻦ ﺗﻤﺎم‪ ،‬ﻫﻢ ﺧـﻮب ﺑﺎﺷـﺪ و ﻫـﻢ ﻧﻴﻜـﻮ‪ .‬و اﻻّ ﻫﻤـﻪ‬ ‫ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﺣﺘّﻲ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻓﺎﺳﺪ و ﻣﻀﺮّ ﺷﺪ‪ ،‬آن را ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ و ﺑﻪ دور ﻣﻲاﻧﺪازﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻫﺮ ﻛﺲ در ﭘﻲ ﺟﺴﺘﻦ‬ ‫آن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺎور داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺑﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ از آن ﻣﺎﺳـﺖ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ‬ ‫آنﭼﻪ ﻛﻪ ﻣﺮدﻣﺎن آن را دوﺳﺖ دارﻧﺪ و ﺧﻮاﻫﺎن آن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺑﻲ اﺳﺖ و ﻻﻏﻴﺮ‪...‬‬ ‫آﻳﺎ ﻋﻘﻴﺪهي ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ؟‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ آﻳﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن داﺋﻤﺎً ﺧﻮب را ﻃﺎﻟﺐ اﺳﺖ و ﻋﺎﺷﻖ آن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ؟‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪46‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آري!‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ اﻳﻦ را ﻫﻢ ﺑﺮ آن ﺑﻴﺎﻓﺰاﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺪﻓﺸﺎن ﺗﻤﻠﻚ ﭘﺎﻳﺪار و ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺑﺮ آن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آري‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ از اﺷﺘﻴﺎق ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آري‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﺎﻣﻼً درﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫دﻳﻮﺗﻴﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺧﻮد اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻋﺸﻖ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﺑﺪاﻧﻢ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳـﺪ دﻧﺒـﺎل‬ ‫آن ﺑﺮوﻧﺪ و ﭼﻪ ﻛﺎري ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻮﺷﺶ آنﻫﺎ را ﻋﺸﻖ ﺑﻨﺎﻣﻴﻢ؟!‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اي دﻳﻮﺗﻴﻤﺎ‪ ،‬اﮔﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ داﻧﺶ و ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﮕﻔﺖزده ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮد ﺑﮕﻮ‪ .‬ﭼـﻪ‪ ،‬ﻣـﻦ ﭘـﻴﺶ ﺗـﻮ‬ ‫آﻣﺪهام ﺗﺎ ﻧﺎداﻧﺴﺘﻪﻫﺎ را از ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻣﻮزم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮب‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻢ آﻣﻮﺧﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﻮب ﮔﻮش ﺑﺪه‪ .‬ﻫﺪف و ﻏﺎﻳﺖ ﺟﻮﺷﺶ ﻋﺸﻖ‪» ،‬آﻓﺮﻳﻨﻨﺪﮔﻲ و زاﻳﻨﺪﮔﻲ در زﻳﺒﺎﻳﻲ« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬دﻳﻮﺗﻴﻤﺎ‪ ،‬آدﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﺳﺮار ﻏﻴﺒﻲ آﮔﺎه ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﻔﻬﻮم ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻮ را ادراك ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ از درك ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻮ درﻣﺎﻧﺪهام‪ .‬ﺑﻴﺶﺗـﺮ ﺗﻮﺿـﻴﺢ‬ ‫ﺑﺪه‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ واﺿﺢﺗﺮ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺗﻦ و ﺟﺎن ﻣﺮدﻣﺎن زاﻳﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬در ﺳﻦ ﻣﻌﻴﻨﻲ ﻃﺒﻴﻌﺘﺸﺎن اﺷﺘﻴﺎق ﺑﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ و آﻓﺮﻳﻨﺶ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑـﺮ‬ ‫ﺳﺮ آن ﻣﻲرود ﻛﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ را ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ زﺷﺘﻲ را‪ .‬ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﻴﻦ زن و ﻣﺮد ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر آﻓﺮﻳﻨﺶ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻛـﺎري اﺳـﺖ ﺧـﺪاﻳﻲ و آﺳـﻤﺎﻧﻲ‪ .‬ﭼـﻪ‪،‬‬ ‫ﺑﺎرور ﺷﺪن و زاﻳﻴﺪن‪ ،‬ﺟﺎودان ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﻓﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ در آنﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻨﺎﺳﺐ و ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺻﻮرت ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬زﻳﺮا ﺧﺪاﻳﺎن ﻓﻘﻂ ﺑﺎ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺗﻮازن و ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ دارﻧﺪ و ﺑﻴﻦ زﺷﺘﻲ و ﭼﻴﺰﻫﺎي آﺳﻤﺎﻧﻲ ﺳﺎزﮔﺎري وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﭘﺲ زﻳﺒﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ و ﻳﺎ ﺧﺪاي زاﻳﻨﺪﮔﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺪرت آﻓﺮﻳﻨﻨﺪه ﭼﻮن ﺑـﻪ زﻳﺒـﺎﻳﻲ ﻣـﻲرﺳـﺪ‪ ،‬آراﻣـﺶ و ﻧـﺸﺎط و ﺟﻮﺷـﺸﻲ ﺳـﺮاﭘﺎي‬ ‫وﺟﻮدش را ﻓﺮا ﻣﻲﮔﻴﺮد و در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ زﺷﺘﻲ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬اﻓﺴﺮده و ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻲﺷﻮد و ﭘﮋﻣﺮدﮔﻲ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮﻛﻮﻓﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد و از ﺗﻮﻟﻴـﺪ و آﻓـﺮﻳﻨﺶ ﺑـﺎزﻣﻲﻣﺎﻧـﺪ‪ .‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ آن ﻛﺲ ﻛﻪ ﻛﺸﺶ و اﺷﺘﻴﺎق ﺑﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ در وﺟﻮدش ﻣﻮج ﻣﻲزﻧﺪ‪ ،‬در ﺟﻮار زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺷﻮر و ﺷﻮق ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ و داراي ﻫﻴﺠﺎن ﻣﻲﺷـﻮد‬ ‫و از ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ زﻳﺒﺎﻳﻲ آراﻣﺶ و ﺧﺮﺳﻨﺪي ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﭘﺲ اي ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪاي‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﺲ ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎردار ﺳﺎﺧﺘﻦ ﭼﻴﺰي زﻳﺒﺎ و آﻓﺮﻳﻨﺶ آن‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻠﻤﺎً ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻣ‪‬ﺎ ﻣﻨﻈﻮرت از ﺑﺎرداري ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻪي ﺟﺎﻧﻮران ﻓﺎﻧﻲ و ﻣﻴﺮا ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑـﺎرداري و زاﻳـﺶ‪ ،‬ﺳـﺒﺐ اداﻣـﻪي زﻧـﺪﮔﻲ و ﺑﻘـﺎ و ﺟـﺎوداﻧﮕﻲ آنﻫﺎﺳـﺖ و‬ ‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﮔﻔﺘﻢ و ﻫﺮ دو ﻧﻔﺮ ﻣﺎ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر و ﻏﺎﻳﺖ ﻋﺸﻖ ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ از ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴـﺸﻪ و از اﻳـﻦ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪﮔﻴﺮي ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮاﻫﺎن اﺑﺪﻳﺖ و ﺟﺎوداﻧﮕﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪47‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫دﻳﻮﺗﻴﻤﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ از ﻋﺸﻖ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬اﻳﻦﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﻫﻢ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ اي ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﺗـﻮ ﻋﻠـﺖ وﺟـﻮد‬ ‫ﻋﺸﻖ و اﺷﺘﻴﺎق در ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪي ﺟﺎﻧﻮران‪ ،‬ﭼﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن و ﭼﻪ روﻧﺪﮔﺎن‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻋﺸﻖ و اﺷﺘﻴﺎق ﻣﻲﺷـﻮﻧﺪ و ﺷـﻮق ﺗﻮﻟﻴـﺪ‬ ‫ﻣﺜﻞ در آنﻫﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآﻳﺪ و ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﺎر ﭼﻪ درد و رﻧﺠﻲ را ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻫﻤﻮار ﻧﻤﻲﺳﺎزﻧﺪ؟! ﻋﺸﻖ آنﻫﺎ در اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻫﻢآﻏﻮﺷﻲ و ﺑﻌـﺪ‬ ‫ﻫﻢ در ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺰرگ ﻛﺮدن ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺸﺎن ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ و ﻣﻬﺮورزي ﻣﻲﮔﺮدد و ﺣﺘّﻲ ﻧﺎﺗﻮانﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎنداران ﻫﻢ آﻣﺎده اﺳﺖ ﻛﻪ در راه ﺑﭽﻪﻫﺎي‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪﺗﺮﻳﻦ آنﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺒﺮد ﺑﺮﺧﻴﺰد و ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ در اﻳﻦ راه ﺟﺎن ﺑﺪﻫﺪ و ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬و آنﻫﺎ رﻧﺞ و ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ را ﺗﺤﻤﻞ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاي‬ ‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ زادﮔﺎن ﺧﻮد ﻏﺬا ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ و در اﻳﻦ راه از ﻫﻴﭻﮔﻮﻧﻪ ﻛﻮﺷﺸﻲ درﻳﻎ ﻧﻤﻲورزﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﻣﻮرد اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦﻃﻮر ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﻘﻞ و ﺧﺮد آنﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ آنﻫﺎ را وادار ﺑﻪ اﻳﻦ اﻋﻤﺎل ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ـﺎ ﺟـﺎﻧﻮران ﻛـﻪ از ﺧـﺮد و‬ ‫ﻋﻘﻞ ﺑﻲﺑﻬﺮهاﻧﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﻋﻠﺖ اﻳﻦ اﻣﺮ را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻲ؟‬ ‫ﺟﻮاب دادم‪ :‬ﻣﻦ از ﻋﻠﺖ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﺎآﮔﺎﻫﻢ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻘﺮاط! ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻲ در ﻋﺸﻖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮﺳﻲ اﮔﺮ از اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻏﺎﻓﻞ و و ﻧﺎآﮔﺎه ﺑﺎﺷﻲ؟!‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اي دﻳﻮﺗﻴﻤﺎ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮاي آﻣﻮﺧﺘﻦ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻜﺎت ﭘﻴﺶ ﺗﻮ آﻣﺪهام‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻣﻮزﮔﺎري ﺗﻮ ﻣﺤﺘﺎﺟﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻫﻤﻪي داﻧﺴﺘﻪﻫـﺎي‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻲﭘﺮده درﺑﺎرهي ﺷﻌﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮزان و رﻣﺰ و راز ﻋﺸﻖ را ﺑﺎ ﻣﻦ در ﻣﻴﺎن ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎور داري ﻛﻪ راز و رﻣﺰ ﻋﺸﻖ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﺑﻴﺎن ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺻـﻮرت ﻫﻤـﻪﭼﻴـﺰ‬ ‫روﺷﻦ و واﺿﺢ اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻓﺎﻧﻲ و ﻣﻴﺮاي ﻣﻮﺟﻮدات زﻧﺪه ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ آنﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﺟﺎوداﻧﮕﻲ و ﻧﺎﻣﻴﺮاﻳﻲ ﭘﺪﻳـﺪ آورﻧـﺪ و در‬ ‫ﺟﺎﻧﻮران‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ راه ﻫﻤﺎن ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﺜﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻘﺎي اﻫﺎ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﺜﻞ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪه ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻮﺟﻮدي ﭘﻴﺮ و رو ﺑـﻪ زوال ﺧـﻮﻳﺶ‪،‬‬ ‫ﻧﻮزاد ﺗﺎزهاي را ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻲﮔﺬارد‪ .‬از اﻳﻦ ﻓﺮاﺗﺮ روﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻲ‪ ،‬ﻣﺎ وﺟﻮد ﻳﻚ ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪهاي را از ﻛﻮدﻛﻲ ﺗﺎ ﭘﻴﺮي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻳـﻚ‬ ‫ﻧﺎم ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﻢ و آنﻫﺎ را ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲﺷﻤﺎرﻳﻢ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ او ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از آن ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺪام در ﺣﺎل ﺗﻐﻴﻴـﺮ و‬ ‫دﮔﺮﺳﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻮ و ﮔﻮﺷﺖ و اﺳﺘﺨﻮان و ﺧﻮن و ﺧﻼﺻﻪ ﻫﻤﻪي اﻋﻀﺎي ﺑﺪﻧﺶ داﺋﻤﺎً در ﺣﺎل ﺗﻐﻴﻴﺮ و دﮔﺮﮔﻮﻧﻲ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴـﺮ و‬ ‫دﮔﺮﺳﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ در ﺑﺪن‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در روان ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺟﺎري و ﺳﺎري اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ در ﺑﺪن ﻣﺎ ﻣﺪام ﻛﺎر ﻓﺮﺳﻮدﮔﻲ و روﻳﺶ دوﺑﺎره اداﻣﻪ دارد و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در ﺟﺎن و روان ﻣﺎ‪.‬‬ ‫در ﻫﻤﻪي وﺟﻮد ﻣﺎ‪ ،‬ﺣﺘّﻲ اﺧﻼق و آرزوﻫﺎ و ﭘﻨﺪارﻫﺎ و ﺷﺎديﻫﺎ و آﻻم و ﺑﻴﻢ و اﻣﻴﺪﻫﺎي ﻣﺎ‪ .‬ﻫﻴﭻﻛﺪام آنﻫﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و‬ ‫ﻣﺪام دﺳﺘﺨﻮش ﺗﻐﻴﻴﺮ و دﮔﺮﺳﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺟﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺗﺎزه ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻲآﻳﺪ و دﻳﮕﺮي از ﺑـﻴﻦ ﻣـﻲرود و‬ ‫ﺷﮕﻔﺖﺗﺮ از ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺣﺘّﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻲآﻳﻨﺪ و ﻣﻲروﻧﺪ و ﻣﺎ از ﻟﺤﺎظ داﻧﺶﻫﺎ و ﺷﻨﺎﺧﺖﻫﺎﻳﻤﺎن ﻧﻴﺰ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺣـﺎل ﭘﺎﻳـﺪار ﺑـﺎﻗﻲ‬ ‫ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﻴﻢ و ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ درﺑﺎرهي ﻳﻚ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻓﺮو ﻣﻲروﻳﻢ‪ ،‬در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ آﮔﺎﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺎ از ﺑﻴﻦ رﻓﺘـﻪ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ در واﻗﻊ از ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻦ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ اﺳﺖ و از راه ﻳﺎدآوري‪ ،‬ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺗﺎزهاي ﺑﻪ ﺟﺎي آن ﻛﻪ از ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬در ﻣﺎ اﻳﺠﺎد ﻣﻲﺷـﻮد؛‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻣﺎن ﭼﻨﺎن ﻣﻲرﺳﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﻫﻤﺎن ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ ذات ﻫﻤﻪي ﺧﺪاﻳﺎن اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ و ﺗﻐﻴﻴﺮ و دﮔﺮﺳﺎﻧﻲ در ذات آنﻫﺎ راﻫﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ اي ﺳﻘﺮاط‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ زودﮔﺬر ﻳﻚ اروس‬ ‫را ﻛﻪ ﺑﺎ آﻓﺮودﻳﺖ زﻣﻴﻨﻲ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ دارد‪ ،‬ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ زﻣﻴﻨﻲ و آن دﻳﮕﺮي را ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ آﺳﻤﺎﻧﻲ ﻣﻲﻧﺎﻣﻴﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﺷﺖ اﻳﻦ دو را از‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺎزﺷﻨﺎﺳﻴﻢ و ﺗﻔﺎوت ﻣﻴﺎن آنﻫﺎ را ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫در ﻣﻮرد ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﻴﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻧﻜﺘﻪي ﻣﻬﻢ ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ اﻧﺠﺎم آن اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜﻼً اﮔﺮ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ اﻛﻨﻮن اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﻴﻢ‬ ‫در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ در ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﻧﻪ ﺧﻮﺑﻨﺪ و ﻧﻪ ﺑﺪﻳﻦوﺳﻴﻠﻪ ﺧﻮب و ﺑﺪ ﺑـﻮدن اﻫـﺎ در اﺛـﺮ ﭼﮕـﻮﻧﮕﻲ اﻧﺠـﺎم آنﻫﺎﺳـﺖ‪ .‬وﻗﺘـﻲ اﻳـﻦ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ ﺧﻮب ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻧﺠﺎم آن ﻛﺎر ﺧﻮب اﺳﺖ و وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻧﺠﺎم آن ﻫﻢ ﺑﺪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪48‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ ورزﻳﺪن ﻧﻴﺰ از اﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪه ﻣﺴﺘﺜﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬و از اﻳﻦ رو ﻫﺮ ﻋﺸﻘﻲ زﻳﺒﺎ و در ﺧـﻮر ﺳـﺘﺎﻳﺶ ﻧﻤـﻲﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜـﻪ ﻓﻘـﻂ ﻋـﺸﻘﻲ زﻳﺒـﺎ و‬ ‫ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﭼﻨﺎن ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻜﻮه و زﻳﺒﺎﻳﻲ آن را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻋﺸﻘﻲ ﻛﻪ از آﻓﺮودﻳﺖ زﻣﻴﻨﻲ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ﻋﺸﻘﻲ زﻣﻴﻨﻲ و ﺑﺎزاري اﺳﺖ و ﻗﻮهي ﺗﻤﻴﺰ ﻧﺪارد و آن ﻋﺸﻘﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺮ دل‬ ‫اراذل و ﺳﻔﻠﮕﺎن ﻧﻔﻮذ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ زﻧﺎن ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺴﺮان‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻦ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﻧﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺟﺎن‪ .‬آنﻫـﺎ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻋﺸﻖ ﻣﻲورزﻧﺪ و ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻋﺸﻖ زﻣﻴﻨﻲ و ﻣﻴﺮا‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﮕﻲ ﺧﻮد را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎي‬ ‫ﻣﻮﺟﻮد ﻓﺮﺳﻮده‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮد ﻧﻮ و ﺗﺎزهاي در ﺟﻬﺎن ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآورﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ ﻫﻤﺎن ﻣﻮﺟﻮد ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰ ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﺪ‬ ‫اﮔﺮ ﻫﻤﻪي آدﻣﻴﺎن ﻣﺤﺒﺖ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد را در دل ﺑﭙﺮوراﻧﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻬﺮورزي‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺟﺎوداﻧﮕﻲ و زﻧﺪﮔﻲ اﺑﺪي و ﭘﺎﻳﺪار اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺖ آﻣﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اي دﻳﻮﺗﻴﻤﺎي ﻓﺮزاﻧﻪ‪ ،‬آﻳﺎ ﺑﻪراﺳﺘﻲ ﻣﻄﻠﺐ از اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ؟‬ ‫دﻳﻮﺗﻴﻤﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪي ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﺎﻧﻪاي ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﺳﺨﺖﻛﻮﺷﻲ و ﻓﺪاﻛﺎري ﻣﺮدان را در راه ﻛﺴﺐ ﻧﺎم و ﺷﻬﺮت ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨـﻲ‪،‬‬ ‫ﻋﺸﻖ آدﻣﻲ را ﺑﻪ دوام و ﺟﺎوداﻧﮕﻲ ﻧﺎم و ﻧﺸﺎﻧﺶ ﻣﻮاﻓﻖ و ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ آنﭼﻪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮاﻫﻲ داﻧﺴﺖ‪ .‬ﻣﺮداﻧﻲ ﻛﻪ ﺳـﻮاي از رﻏﺒـﺖ و ﻋﻼﻗـﻪي‬ ‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻋﻘﻴﺪه و اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺟﺎوداﻧﮕﻲ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ آنﻫﺎ را ﻧﺎدان و اﺣﻤﻖ ﺑﺪاﻧﻲ و از ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﺣﻴﺮت ﻛﻨﻲ‪ .‬زﻳﺮا آﻧﺎن ﺑـﺮاي‬ ‫ﻛﺴﺐ ﻧﺎم و ﻧﺸﺎن‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد را در ﻣﻌﺮض ﺧﻄﺮﻫﺎﻳﻲ ﻗﺮار دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮاي ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻄﺮﻫﺎﻳﻲ ﺗﻦ در ﻧﻤﻲدﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ راه‪ ،‬ﻣﺎل ﺧﻮد را ﻧﺜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺗﻤﺎم ﻣﺼﺎﻳﺐ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﭘﺬﻳﺮا ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﺣﺘّﻲ از ﻣﺮگ و ﻣﺮدن ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﺮﺳﻨﺪ‪.‬‬ ‫آﻳﺎ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ آﻟﻜﺴﺘﻴﺲ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻓﺪاي آدﻣﺘﻮس ﻛﺮد و ﻳﺎ ﭼﺮا آﺧﻴﻠﻮس ﺑﺮاي ﭘﺎﺗﺮوﻛﻠﻮس ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ داده و ﻳﺎ‬ ‫ﻛﺪروس ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺑﺮ ﻣﺮدم را ﺑﺮاي ﭘﺴﺮان ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﻔﻮظ ﻧﮕﻪ دارد؟ ﻧﻪ! ﻣﻦ ﻣﻄﻤـﺌﻦ ﻫـﺴﺘﻢ ﻛـﻪ آدﻣﻴـﺎن‬ ‫ﻛﺎرﻫﺎي ﺧﻄﻴﺮﺗﺮي ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و اﻳﻦ اﻓﺮاد ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺰرگﺗﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻛﺎرﻫﺎي ﺧﻄﻴﺮﺗﺮي را اﻧﺠـﺎم ﻣـﻲدﻫﻨـﺪ‪ .‬ﻓﻘـﻂ ﺑـﺪﻳﻦ اﻣﻴـﺪ و آرزو ﻛـﻪ ﺷـﻬﺮت‬ ‫ﻧﻴﻚﻧﺎﻣﻲ آﻧﺎن ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﺷﻮد و ﺟﺎوداﻧﻪ ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﮕﻲ آرزوي ﻫﻤﻪي ﻣﺮدﻣﺎن ﺟﻬﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ زاد و وﻟﺪ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ و ﺗﻦ اﺷﺘﻴﺎق دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ زنﻫﺎ رو ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﻋﺸﻘﺸﺎن در اﻳﻦ رﻫﮕﺬر ﺳﭙﺮي ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﺎور دارﻧﺪ ﻛـﻪ‬ ‫از راه ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﺴﻞ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺟﺎوداﻧﮕﻲ و ﻧﻴﻚﻧﺎﻣﻲ ﺧﻮد را ﻓﺮاﻫﻢ ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ ﺟﺎنﻫﺎ و ارواح ﻧﻴﺰ زاﻳﻴﺪن و آﻓﺮﻳﻨﺶ دارﻧﺪ‪ .‬اﻓﺮادي ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺑﻴﺶ از ﺟﺴﻢ زاﻳﻨﺪهاﻧﺪ و ﺑﺎﻟﻨﺪه‪ .‬اﮔﺮ ﺑﭙﺮﺳـﻲ ﺟـﺎن اﻳﻨـﺎن ﭼـﻪ‬ ‫ﻣﻲآﻓﺮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻲ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﺳﺰاوار ﻣﻘﺎم ﺟﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﻲ داﻧﺎﻳﻲ و ﻓﺮزاﻧﮕﻲ‪ .‬ﺷﺎﻋﺮان و ﻫﻨﺮﻣﻨـﺪان‪ ،‬ﺟـﺎنﻫـﺎي زاﻳﻨـﺪه و ﺑﺎﻟﻨـﺪه‬ ‫دارﻧﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﺧﺮدﻣﻨﺪي‪ ،‬ﺧﺮد و ﻣﻌﺮﻓﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻈﻴﻢ اﻣﻮر ﺧﺎﻧﻮاده و اﺟﺘﻤﺎع ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ و آن‪ ،‬ﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ ﺧﻮد و ﺣـﻖﻃﻠﺒـﻲ و‬ ‫اﻋﺘﺪال ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮد و اﺣﻮال ﺣﻜﻮﻣﺖﻫﺎ و ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ را درﺳﺖ و ﻣﻨﻈﻢ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻲدارد‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﻫﺮ آن ﻛﻮدك ﻛﻪ در ﺳﺮﺷﺖ و ذات ﺧﻮﻳﺶ از اﻳﻦ ﻣﻔﺎﺧﺮ و ﻓﻀﺎﻳﻞ اﻧﺪوﺧﺘﻪ دارد‪ ،‬ﺧﻮد ﻳﻜﻲ از ﻧﻔﻮس روﺣﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﭼـﻮن وﻗـﺖ‬ ‫ﺗﻮﻟﻴﺪ و ﺗﻨﺎﺳﻞ روﺣﺎﻧﻲ او ﻓﺮا رﺳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺴﺖوﺟﻮي ﻣﻮرد و ﻣﺤﻞ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﺮداﺧﺖ ﺗﺎ در آن‪ ،‬ﺑﺬرﻫﺎي ﻓﻀﺎﻳﻞ اﻧﺪوﺧﺘـﻪي ﺧـﻮﻳﺶ را‬ ‫ﺑﻴﺎﻓﺸﺎﻧﺪ و در اﻳﻦ رﻫﮕﺬر‪ ،‬ﻣﻮارد ﻧﺎﻗﺺ و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻣﻮاﻓﻖ و ﻣﻄﻠﻮﺑﺶ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟﻠﺐ و ﺟﺬب اﻓﺮادي ﻣﻲﭘﺮدازد ﻛﻪ ﺟﻤﺎل و ﺻـﻮرت‬ ‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ را ﻣﻘﺮون ﺑﻪ ﻛﻤﺎل زﻳﺒﺎﻳﻲ و ﺧﻮﺑﻲ روﺣﺎﻧﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﭼﻮن ﻓﺮدي را ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻛـﻪ داراي آن ﻫـﺮ دو ﺧﺼﻴـﺼﻪ‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻲ ﻫـﻢ زﻳﺒـﺎﻳﻲ‬ ‫ﺳﻴﺮت و ﻫﻢ ﺻﻮرت ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬دلﺑﺎﺧﺘﻪ و ﺷﻴﻔﺘﻪاش ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻋﺸﻖ و ﺑﺮ اﺛﺮ ﻣﺠﺎورت و ﻫﻢﻧﺸﻴﻨﻲ ﺑﺎ وي‪ ،‬ﺑﺎﻟﻄﺒﻊ ﺑﺮ آن ﺧﻮاﻫﺪ ﺷـﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﺟﺎوداﻧﮕﻲ و دوام و ﺑﻘﺎ‪ ،‬وﺟﻮد ﻣﻌﻨﻮي ﺧﻮد را ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪي آن ﺗﻮﻟﻴﺪ و ﺗﻨﺎﺳﻞ ﻣﻌﻨـﻮي در وي اﻧﺠـﺎم داده‪ ،‬ﺑـﻪ ﺗﻌﻠـﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴـﺖ آن‬ ‫ﻣﺤﺒﻮب و ﺳﺮور و دﻻرام‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻀﻮر و ﻏﻴﺎب ﺧﻮد ﭘﺮدازد و ﻫﺮ آنﭼﻪ را ﻛﻪ در ﺧﺰاﻧـﻪي وﺟـﻮدش از وﻇـﺎﻳﻒ اﻧـﺴﺎﻧﻲ و ﺷـﺮاﻓﺖ ﻧﻔـﺴﺎﻧﻲ‬ ‫اﻧﺪوﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪو ﺳﭙﺎرد و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﻣﻬﺮورزي و ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ آن دو ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪﻣﺮاﺗـﺐ اﺳـﺘﻮارﺗﺮ و زﻳﺒـﺎﺗﺮ از ﻳﮕـﺎﻧﮕﻲ و‬ ‫اﺗﺤﺎدي اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺳﺎﻳﻪي ﻓﺮزﻧﺪان ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﺑﻴﻦ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآﻳﺪ و ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪان را ﺑﺮ ﻓﺮزﻧـﺪان ﺗﻨـﻲ و ﺟـﺴﻤﻲ ﺧـﻮد‬ ‫ﺑﺮﺗﺮي ﻧﺪﻫﺪ‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪49‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﻫﻮﻣﺮ و ﻫﺰﻳﻮد و دﻳﮕﺮ ﺷﺎﻋﺮان ﺑﺰرگ‪ ،‬آﺛﺎر ﺟﺎوداﻧﺸﺎن‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان آنﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ آرزو ﻧﻜﻨﺪ ﭼﻨـﻴﻦ ﻓﺮزﻧـﺪان ﺑﺮوﻣﻨـﺪي داﺷـﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ؟ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ از ﻟﻴﻜﻮرگ ﻛﻪ آﺛﺎر ﻣﻌﻨﻮياش ﻻﻛﻪداﻳﻤﻮن و ﺣﺘّﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪي ﻳﻮﻧﺎن را ﻧﺠﺎت داد‪ ،‬رﺷﻚ ﻧﻮرزد؟ از ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ‬ ‫اﺳﺖ ﺳﻮﻟﻮن ـ ﻛﻪ او را ﭘﺪر ﻗﻮاﻧﻴﻦ آﺗﻦ ﻣﻲﻧﺎﻣﻨﺪ ـ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﺠﺎد ﻗﻮاﻧﻴﻦ‪ ،‬ﻣﺮدم ﻛﺸﻮر اﻳﻦﻗﺪر ﺑﺮاﻳﺶ اﺣﺘﺮام ﻣﻲﮔﺬارﻧـﺪ و ﻫﻤـﻴﻦﻃﻮرﻧـﺪ‬ ‫ﻣﺮدان دﻳﮕﺮي ﻣﻴﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن و ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﻛﻪ ﻛﺎرﻫﺎي ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ و ﺑﺰرﮔﻲ را اﻧﺠﺎم دادهاﻧﺪ و ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺗﺠﻠﻴﻞ آنﻫﺎ ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻲ ﻛﻪ‬ ‫از ﺧﻮد ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدم ﺑﺮاي ﻳﺎدﺑﻮد آنﻫﺎ در ﻫﻤﻪﺟﺎ ﻣﻌﺎﺑﺪي ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮدهاﻧﺪ و ﺣﺎل آن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻓﺮزﻧﺪان ﺗﻨﻲ‪ ،‬ﺣﺘّﻲ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻧﻔﺮ‬ ‫ﻫﻢ ﻣﻌﺒﺪي ﺑﺮﭘﺎ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫اي ﺳﻘﺮاط ﻋﺰﻳﺰ! اﻳﻦﻫﺎ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ رﻣﻮز ﻋﺸﻖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ در ﻣﻴﺎن ﻧﻬﺎدم ﺗﺎ آﮔﺎه ﺷـﻮي‪ .‬اﻣ‪‬ـﺎ اﮔـﺮ ﻃﺎﻟـﺐ و ﺳـﺎﻟﻚ راه ﻋـﺸﻖ ﺑﺎﺷـﻲ‪،‬‬ ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ اﺳﺮار و رﻣﻮز ﺑﺰرگﺗﺮ آن را ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺳﺎزم‪ .‬وﻟﻲ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻗﺎدر ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺪانﻫﺎ ﺑﺮﺳﻲ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ!‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﻦ ﻛﻮﺷﺶ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ راه را ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻨﻤﺎﻳﺎﻧﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ در ﭘﻲ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ راه ﻋﺸﻖ را درﺳﺖ ﺑﭙﻴﻤﺎﻳـﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ در دوران ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﭼﻬﺮهاي دل ﺑﻨﺪد‪.‬‬ ‫و اﮔﺮ راﻫﺒﺮش راه درﺳﺖ را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ دل ﺑﻪ ﻳﻚ زﻳﺒﺎروي ﻣﻲﺑﻨﺪد و اﻳﻦ دلﺑﺴﺘﮕﻲ‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻪي ﺧﻮب و زﻳﺒﺎ ﺑﺮاي وي‬ ‫ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآورد و وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ‪ ،‬آنﮔﺎه ﭘﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮد ﻛﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻳﻚ ﺑﺪن‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﺪنﻫﺎي دﻳﮕﺮي اﺳﺖ و از اﻳـﻦ روز ﺑـﻪ ﻃـﻮر‬ ‫ﻛﻠﻲ دلﺑﺎﺧﺘﻪي ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺑﺪن ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺪﻳﺪار ﺷﺪن ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ‪ ،‬او ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﻪي ﺑﺪنﻫﺎي زﻳﺒﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و از ﺷﻮر و ﺷﻮق ﺷﺪﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺪن دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا ﻳﻚ ﺑﺪن در ﻧﻈﺮ وي ﻛﻮﭼﻚ و ﺑﻲﻣﻌﻨﺎﺳﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ روح ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و آن را ﺑﻪﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺎﻻﺗﺮ از زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﺪن‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻤﺮد و ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪي ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻲرﺳﺪ‪ ،‬درك ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺟﺎن ﺑﺎﻻﺗﺮ از زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﺪن اﺳﺖ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﻪ روﺣﻲ ﺑـﺎ‬ ‫ﻓﻀﻴﻠﺖ و ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎر ﻛﻪ از زﻳﺒﺎﻳﻲ رﺧﺴﺎر ﺑﻬﺮهاش ﻛﻢﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﺑﻪ او دل ﻣﻲﺑﻨـﺪد و ﻋـﺸﻘﺶ را ﺑـﻪ دل ﻣـﻲﮔﻴـﺮد و ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ در‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪي او ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و اﻓﻜﺎر و اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎﻳﻲ را ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ و ﻣﻲآﻓﺮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ آن را ﺑﻬﺘﺮ و ﻛﺎﻣﻞﺗﺮ ﺳﺎزد و ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﻲ ﻣـﻲرﺳـﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ زﻳﺒﺎﻳﻲ را در ﻗﻮاﻧﻴﻦ و اﺟﺘﻤﺎﻋﺎت و اﺧﻼﻗﻴﺎت و ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻛﺸﻮرداري ﺟﺎي دﻫـﺪ و ﺧﻮﻳـﺸﻲ و ﻳﮕـﺎﻧﮕﻲ را ﻛـﻪ ﺑـﻴﻦ اﻳـﻦﻫـﺎ ﻫـﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺎزﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ و زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﺪﻧﻲ را ﻛﻮﭼﻚ و ﺣﻘﻴﺮ ﻣﻲﺷﻤﺎرد‪.‬‬ ‫اﻳﻦﺟﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ او روﺷﻦ ﻣﻲﮔﺮدد ﻛﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻳﻚ ﻓﺮد در ﺑﺮاﺑﺮ زﻳﺒﺎﻳﻲ اﺟﺘﻤﺎع ﺑﺴﻲ ﻛﻢارزش اﺳﺖ و در اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠـﻪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺷـﻨﺎﺧﺖ‬ ‫آنﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮدﻳﺪ ﺗﺎ زﻳﺒﺎﻳﻲ آنﻫﺎ را ﻧﻴﺰ رؤﻳﺖ ﻛﻨﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻣﺘﻌﺪد زﻳﺒﺎﻳﻲ ﮔﺸﻮده ﺷﻮد‪ ،‬دﻳﮕـﺮ ﭘﺎﻳﺒﻨـﺪ ﻳـﻚ‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ واﺣﺪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و اﺳﻴﺮ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﻳﺎ ﻳﻚ ﻣﺮد ﻳﺎ ﻳﻚ ﻛﺸﺶ اﺧﻼﻗﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن درﻳﺎي ﻣﻮ‪‬اج زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻣـﻲراﻧـﺪ و‬ ‫در آنﺟﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺧﻮد ﻧﻈﺮ ﻣﻲاﻓﻜﻨﺪ و از ﻋﺸﻖ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ و داﻧﺶ روي ﻣﻲآورد و ﺳﺨﻨﺎن و اﻧﺪﻳﺸﻪﻫـﺎي زﻳﺒـﺎ ﻣـﻲآﻓﺮﻳﻨـﺪ و ﺑـﺎ‬ ‫ﻛﻤﻚ ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑﺮ او ﻣﺴﻠﻂ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ وﻳﮋهاي را ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع آن زﻳﺒﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ آورد‪.‬‬ ‫اي ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﻣﻦ از ﺗﻮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﻢاﻳﻨﻚ ﻫﻤﻪي دﻗﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ آنﭼﻪ ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺑﻴﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺧﻮب ﺑﻪ ﻛﺎر اﻧﺪازي‪.‬‬ ‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ در ﻋﺸﻖ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻳﺎﻓﺖ و ﺷﺎﮔﺮدي ﻣﻜﺘﺐ ﻋﺸﻖ را ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺮد و ﻣﺮاﺣﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ زﻳﺒﺎﻳﻲ را ادراك ﻛﺮد و ﺑﻪ ﭘﺎﻳـﺎن‬ ‫راه ﺧﻮد رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻃﺒﻴﻌﺘﻲ ﺑﺮ او آﺷﻜﺎر ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲاش ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻏﺎﻳﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻫﻤﻪي ﻛﻮﺷﺶﻫﺎ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻫﻤـﺎن‬ ‫زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺧﺎرقاﻟﻌﺎدهاي اﺳﺖ ﻛﻪ او ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن‪ ،‬اﻳﻦﻫﻤﻪ ﻣﺸﻘﺖ و ﺳﺨﺘﻲ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﻫﻤﻮار ﺳﺎﺧﺖ و اﻳﻦ زﻳﺒﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﻪ وﺟـﻮد‬ ‫ﻣﻲآﻳﺪ و ﻧﻪ ﻓﺎﻧﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻧﻪ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ ﻣﻲﺷﻮد و ﻧﻪ ﺑﺰرگﺗﺮ ﻣﻲﮔﺮدد و ﺳﺮﺷﺖ آن اﻳﻦﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ از ﻳﻚ ﺟﻬﺖ زﻳﺒـﺎ ﺑﺎﺷـﺪ و از ﺟﻬﺘـﻲ‬ ‫دﻳﮕﺮ زﺷﺖ‪ .‬ﻳﺎ ﺣﺎل زﻳﺒﺎ ﺑﺎﺷﺪ و وﻗﺘﻲ دﻳﮕﺮ ﻧﺎزﻳﺒﺎ و ﻳﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ زﻳﺒﺎ ﺑﺎﺷﺪ و در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﭼﻴﺰي دﻳﮕﺮ ﻧﺎزﻳﺒﺎ و در ﻳﻚ ﺟـﺎي زﺷـﺖ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ و در ﺟﺎي دﻳﮕﺮ زﻳﺒﺎ و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﮔﺮوﻫﻲ زﻳﺒﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﮔﺮوﻫﻲ ﻧﺎزﻳﺒﺎ و ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﺸﻢ زﻳﺒﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻲ دﻳﮕﺮ ﻧﺎزﻳﺒـﺎ‪ .‬ﺑﻠﻜـﻪ از‬ ‫ﻫﺮ ﺟﻬﺖ و ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﮕﺎن و در ﻫﻤﻪﺟﺎ و در ﻫﻤﻪ ﺣﺎل زﻳﺒﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑـﻪ رﺧـﺴﺎر و دﺳـﺖ و اﻧـﺪام در زﻳﺒـﺎﻳﻲ ﻧﻈﻴـﺮ ﻧـﺪارد‪ .‬در ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻲ و‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪50‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫داﻧﺶاﻧﺪوزي ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻣﺜﻞ و ﻣﺎﻧﻨﺪش ﻧﻴﺴﺖ و ﻧﻈﻴﺮش را در ﻫﻴﭻ ﻣﻮﺟﻮد زﻣﻴﻨﻲ و آﺳﻤﺎﻧﻲ ﻧﺘﻮان ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬زﻳﺒﺎﻳﻲ او ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ و ﺑـﻲﻧﻈﻴـﺮ و‬ ‫ﺟﺎوداﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﭼﻴﺰﻫﺎي زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻪ از زﻳﺒﺎﻳﻲ او ﻧﺸﺄت ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ او از اﻳﻦ ﺑﺨـﺸﺶﻫـﺎ ﻛﺎﺳـﺘﻲ ﻧﻤـﻲﻳﺎﺑـﺪ و از‬ ‫دﮔﺮﮔﻮﻧﻲ و ﻛﻢ و ﻛﺎﺳﺖ و اﻓﺰاﻳﺶ در اﻣﺎن اﺳﺖ‪ .‬آن ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ رﻫﺒﺮي ﻋﺸﻖ‪ ،‬زﻳﺒﺎﻳﻲﻫﺎي ﺧﺎﻛﻲ و زﻣﻴﻨﻲ را ﺑﻨﮕﺮد و ﻧﻴﺰ اﮔﺮ آنﻫـﺎ را ﭼـﻮن‬ ‫ﭘﻠﻜﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﻴﺮد ﻛﻪ او را ﭘﻠﻪ ﺑﻪ ﭘﻠﻪ ﺑﻪ ﻫﺪف و ﻣﻘﺼﻮد ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬از ﻳﻚ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﻪ دو زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻣﻲرﺳﺪ و از آنﺟﺎ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺗﻦ و اﻧﺪام و ﺑـﻪ‬ ‫ﻃﻮر ﻛﻠﻲ از آنﺟﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ اﺧﻼق و ﻣﻨﺶ و رﻓﺘﺎر ﻧﻴﻜﻮ‪ .‬و ﭼﻮن از آن ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺧﺮد و ﺣﻜﻤﺖ ﻣﻲرﺳﺪ و از زﻳﺒـﺎﻳﻲ داﻧـﺶ و‬ ‫ﺣﻜﻤﺖ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ داﻧﺶ ﻣﻄﻠﻖ و ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﻛﻪ آن را ﺑﻴﺎن ﻛﺮدم‪ .‬اﻳﻦ داﻧﺸﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺪف و ﻏﺎﻳﺖ و ﻣﻘﺼﻮد ﺧﻮد اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫اي ﺳﻘﺮاط ﻋﺰﻳﺰ! در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم اﺳﺖ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺮاي ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ارزش زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدن را ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ در زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﻮﻓـﻖ اﻳـﻦ‬ ‫ﺷﻮد ﻛﻪ ﺧﻮد زﻳﺒﺎﻳﻲ را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﺪ و اﮔﺮ ﮔﻮﺷﻪاي از اﻳﻦ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ رخ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺨﻮاﻫﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ آن را ﺑﺎ ﻣﺎل و ﻣﻜﻨـﺖ و‬ ‫زر و ﺳﻴﻢ و ﻳﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﻓﺎﺧﺮ و ﮔﺮانﺑﻬﺎ و دﻳﮕﺮ زﻳﺒﺎﻳﻲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻛﻨﻮن در ﺑﺮاﺑﺮت ﺟﻠﻮهﮔﺮي ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬دل ﺑﺮﻛﻨﻲ و از آب و ﻧﺎن ﻏﺎﻓﻞ ﺷـﻮي‬ ‫ﺗﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎي آنﻫﺎ را از دﺳﺖ ﻧﺪﻫﻲ‪.‬‬ ‫ﻛﺎش ﻣﺎ را دﻳﺪهي ﺣﻘﻴﻘﺖﺑﻴﻦ ﻣﻲﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ دﻳﺪن اﻳﻦ زﻳﺒﺎﻳﻲﻫﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ و ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ ﺑﻪ دﻳﺪن آن زﻳﺒﺎﻳﻲ‪ ،‬در ﻋﻴﻦ ﺻﻔﺎ و ﭘـﺎﻛﻴﺰﮔﻲ‬ ‫از ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ رﻧﮓ و ﻧﻘﺶ ﻓﻨﺎﭘﺬﻳﺮ و رو ﺑﻪ زوال‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮد آن زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺧﺪاﻳﻲ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ و ﺷﮕﻔﺘﻲ آن ﻣﺎ را در ﺧـﻮد ﻣـﻲﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬آﻳـﺎ ﮔﻤـﺎن‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲاي ﺑﺎﻻﺗﺮ از اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺘﻮاﻧﺪ آن زﻳﺒﺎﻳﻲ را ﺑﻨﮕﺮد و ﭘﺎداش آن را درﺑﻴﺎﺑﺪ؟! اﻳﻦ اوﺳﺖ ﻛﻪ در ﺟﺮﮔﻪي‬ ‫دوﺳﺘﺎن ﺧﺪاﻳﺎن درﻣﻲآﻳﺪ و زﻧﺪﮔﻲ اﺑﺪي و ﺟﺎوداﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲآورد‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ آن زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ازﻟﻲ ﻛﻪ ﺳﺰاوار ﻧﻮع ﺑﺸﺮ اﺳـﺖ؛ ﻳﻌﻨـﻲ زﻧـﺪﮔﻲ‬ ‫ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪاﻧﻪاي ﻛﻪ در آن ﻋﺸﻖ و زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻣﻄﻠﻖ را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﻲ‪.‬‬ ‫اي ﻓﺪروس ﻋﺰﻳﺰ و ﺷﻤﺎ اي ﺣﺎﺿﺮان اﻳﻦ ﻣﺤﻔﻞ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ آن زن ﻏﺮﻳﺐ )دﻳﻮﺗﻴﻤﺎ( ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻪ درﺳـﺘﻲ و‬ ‫ﺻﺤﺖ آنﻫﺎ اﻳﻤﺎن دارم و از آنوﻗﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮ آن ﺷﺪم ﻛﻪ دﻳﮕﺮان را ﻧﻴﺰ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﺎور و ﻋﻘﻴﺪه ﻣﻮاﻓﻖ ﺳـﺎزم ﻛـﻪ ﻃﺒﻴﻌـﺖ ﻧﺎﭘﺪﻳـﺪار ﻣـﺎ‪ ،‬ﺟـﺰ ﺑـﺎ‬ ‫دﺳﺘﻴﺎري ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪي ﺟﺎوداﻧﮕﻲ ارﺗﻘﺎء و اﺗﺼﺎل ﭘﻴﺪا ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ از ﻫﻤﮕﻲ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ را درﻳﺎﺑﻴﺪ و آن را ﺷﺮﻳﻒ داﻧﺴﺘﻪ و ﮔﺮاﻣﻲ ﺑﺪارﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢاﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﻗـﺪر ﻃﺎﻗـﺖ و‬ ‫ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﺛﻨﺎي آن ﭘﺮداﺧﺘﻪ و اﻳﻦ ﻣﻘﺎل ﺧﻮد را اﻫﺪا و ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺑﻪ درﮔﺎه او ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻢ‪ ...‬و ﺗﺎ آنﺟﺎ ﻛﻪ از دﺳﺘﻢ ﺑﺮآﻳﺪ‪ ،‬ﻗﺪرت‬ ‫و ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻋﺸﻖ را ﻣﻲﺳﺘﺎﻳﻢ و ﻟﺤﻈﻪاي از اﻳﻦ ﻛﺎر ﻏﻔﻠﺖ ﻧﻤﻲورزم و دﻳﮕﺮان را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺣﺎل اي ﻓﺪروس‪ ،‬ﺧﻮاه اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ ﺑﭙﺬﻳﺮ و ﺧﻮاه ﻫﺮ ﻧﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﻞ داري ﺑﺮ آن ﺑﮕﺬار‪.‬‬ ‫٭‬ ‫ﭼﻮن ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ ﺳﻘﺮاط ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺣﻀﺎر ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺮ ﺧﻄﺎﺑﻪي او آﻓﺮﻳﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬آرﻳﺴﺘﻮ ﻓﺎﻧﻮس ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺷـﺎرهﻫـﺎﻳﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﺳﻘﺮاط ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎي او ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﻮاﺑﻲ ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪاي ﻛﻮﺑﻴﺪن درﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪ در ﻓﻀﺎي ﻣﺠﻠﺲ ﻃﻨـﻴﻦاﻧـﺪاز ﺷـﺪ و ﻫﻤﻬﻤـﻪاي از‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاً ﮔﺮوﻫﻲ از راﻣﺸﮕﺮان رﺧﺼﺖ ورود ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و ﺻﺪاي دﺧﺘﺮك ﻧﻲزن ﻫـﻢ ﻛـﻪ در ﻣﻴـﺎن آﻧـﺎن ﺑـﻮد‪ ،‬ﺷـﻨﻴﺪه‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎران ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ اﮔﺮ اﻳﻦ ﮔﺮوه از دوﺳﺘﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ و اﮔﺮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑـﻪ اﻳـﺸﺎن ﺑﮕﻮﻳﻴـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺿﻴﺎﻓﺖ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه و ﻣﺎ در ﺣﺎل اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻫﺴﺘﻴﻢ و از ﻋﻴﺶ و ﻧﻮش ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻟﺤﻈﻪاي ﺑـﻴﺶ ﻧﮕﺬﺷـﺖ ﻛـﻪ ﺻـﺪاي آﻟﻜﺒﻴـﺎدس در‬ ‫راﻫﺮوي ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻣﺴﺖ ﻣﻲﻧﻤﻮد و ﻋﺮﺑﺪه ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﻣﻲﮔﻔﺖ آﮔﺎﺗﻮن ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﻣﺮا ﭘـﻴﺶ آﮔـﺎﺗﻮن ﺑﺒﺮﻳـﺪ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ‬ ‫ﺗﻌﺪادي از راﻣﺸﮕﺮان‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دﺧﺘﺮك ﻧﻲزن و دوﺳﺘﺎﻧﺶ‪ ،‬ﺑﺎزوان وي را ﮔﺮﻓﺘﻪ و او را در ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ درآوردﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﺟﻲ از ﮔﻞﻫـﺎي‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪51‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﻨﻔﺸﻪ و ﻏﻴﺮه‪ ،‬ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻧﻮارﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻬﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ درون آﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اي دوﺳﺘﺎن‪ ،‬درود ﺑـﺮ ﺷـﻤﺎ ﺑـﺎد! آﻳـﺎ ﻣـﺮد ﻣـﺴﺘﻲ را در‬ ‫ﻣﺠﻠﺲ ﺧﻮد راه ﺧﻮاﻫﻴﺪ داد؟ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺪر ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪهام‪ .‬وﻟﻲ اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ از ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎك ﻧﺪارم و اﮔﺮ ﻧﺨﻮاﻫﻴـﺪ‪ ،‬ﻣـﻦ ﺗـﺎج‬ ‫ﮔﻞ اﻓﺘﺨﺎري را ﺑﺮ ﺳﺮ آﮔﺎﺗﻮن ﻧﻬﺎده و ﺑﺎزﻣﻲﮔﺮدم‪ .‬ﻫﺪف دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ‪ ،‬از آﻣﺪن ﺑﻪ اﻳﻦﺟﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﭼﻮن دﻳﺮوز ﻣﻮﻓـﻖ ﻧـﺸﺪم ﻛـﻪ در‬ ‫ﻣﺠﻠﺲ ﭘﻴﺮوزي او ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﻣﺮوز آﻣﺪم ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﺎج ﮔﻞ اﻓﺘﺨﺎر را از ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ ﻣﺮد ﻛﻪ از داﻧﺎﺗﺮﻳﻦ و زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ‬ ‫ﻣﺮدان اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﮕﺬارم‪.‬‬ ‫ﺣﺎل‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻲ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪﻳـﺪ ﻳـﺎ ﻧﺨﻨﺪﻳـﺪ‪ .‬اﻛﻨـﻮن ﻛـﻪ ﻣﻨﻈـﻮرم را‬ ‫داﻧﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻪ درون راه ﻣﻲدﻫﻴﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟! آﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎده ﻣﻲﻧﻮﺷﺪ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ؟! ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﺷﺎدي از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛـﻪ وارد ﺷـﻮد و ﺑﻨـﺸﻴﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﻀﺎر او را ﻛﻪ از ﻓﺮط ﻣﺴﺘﻲ ﺳﺴﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ داﺧﻞ ﻣﺠﻠﺲ درآوردﻧﺪ‪ .‬آﻟﻜﺒﻴﺎدس ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻀﻮر ﺳﻘﺮاط ﻛـﻪ در ﺟﻠـﻮي روﻳـﺶ‬ ‫ﺑﺮآﺳﺎﻳﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ او در ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻴﻦ آﮔﺎﺗﻮن و ﺳﻘﺮاط ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺗﺎج ﮔﻞ اﻓﺘﺨﺎر را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺮ ﺳﺮ آﮔﺎﺗﻮن ﻧﻬـﺎد و او را در آﻏـﻮش‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺧﺎدﻣﺎن ﻣﻮزهﻫﺎ را از ﭘﺎﻳﺶ درآوردﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺗﻜﻴﻪﮔﺎه ﻟﺨﺘﻲ ﺑﻴﺎﺳﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫آﻟﻜﺒﻴﺎدس ﭼﻮن ﺣﻀﻮر ﺷﺨﺼﻲ را در ﻛﻨﺎر ﺧﻮﻳﺶ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ؟ و ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺮ ﺟﻤﺎل ﺳـﻘﺮاط اﻓﺘـﺎد‪،‬‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬آه! ﺧﺪاﻳﺎ اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﺳﻘﺮاط ﺗﻮ اﻳﻦﺟﺎ ﻫﺴﺘﻲ؟ اﻳﻦﺟﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺟﺎي دﻳﮕﺮ ﻛﻪ اﺻﻼً اﻧﺘﻈﺎر دﻳﺪن ﺗﻮ را ﻧﺪاﺷـﺘﻢ‬ ‫در ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪاي؟ اﻳﻦﺟﺎ دﻳﮕﺮ ﭼﺮا آﻣﺪهاي؟ و ﭼﺮا اﻳﻦﺟﺎ درﺳﺖ در ﻛﻨﺎر آﮔﺎﺗﻮن ﻟﻤﻴﺪهاي؟ و ﭼـﺮا در ﻛﻨـﺎر دﻳﮕـﺮان ـ ﻣـﺜﻼً آرﻳـﺴﺘﻮ‬ ‫ﻓﺎﻧﻮس ـ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻣﺤﻔﻞ ﺣﻀﻮر دارﻧﺪ ﻧﻨﺸﺴﺘﻪاي؟! ﭼﺮا ﺑﺎز ﻃﻮري ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﭼﻴﺪهاي ﻛﻪ در ﻛﻨﺎر زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ اﻓﺮاد ﻗﺮار ﮔﻴﺮي؟!‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬اي آﮔﺎﺗﻮن‪ ،‬ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﻦ و ﻣﺮا از آﺳﻴﺐ اﻳﻦ ﺟﻮان رﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺶ‪ .‬ﻣﻬﺮورزي او ﺳﺒﺐ دردﺳﺮ ﻣـﻦ ﺷـﺪه اﺳـﺖ! از‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ او دل ﺑﺴﺘﻪام‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺣﻖ ﻧﺪارم ﺣﺘّﻲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺟﻮان زﻳﺒﺎ ﻫﻢﺳﺨﻦ ﺷﻮم و ﻳﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ از ﺣـﺴﺎدت ﺳﺮاﺳـﺮ ﻃﻮﻓـﺎن‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد و ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻏﻴﺮ ﺑﺎورﻛﺮدﻧﻲ‪ .‬از دﺷﻨﺎم و ﺣﺮﻛﺎت او آﺳﻮدﮔﻲ ﻧﺪارم و ﻫﻢاﻛﻨﻮن ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﺮا ﻛﺘﻚ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻣﺮا‬ ‫از آﺳﻴﺐ و ﮔﺰﻧﺪ او ﺣﻔﻆ ﻛﻦ‪ .‬و ﻳﺎ آﺷﺘﻲﻣﺎن ﺑﺪه و اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ آﺳﻴﺐ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬از ﺣﺴﺎدت و ﺧﺸﻮﻧﺖ او ﺳﺨﺖ‬ ‫ﻫﺮاﺳﺎﻧﻢ‪.‬‬ ‫آﻟﻜﺒﻴﺎدس ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﺗﻮ آﺷﺘﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ و در وﻗﺖ دﻳﮕﺮي از اﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻪ اﻣـﺸﺐ از ﺗـﻮ ﺳـﺮ زد‪ ،‬اﻧﺘﻘـﺎم ﺧـﻮاﻫﻢ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫آنﮔﺎه روي ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ آﮔﺎﺗﻮن ﻛﺮده و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻌﻀﻲ از اﻳﻦ ﻧﻮارﻫﺎ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺎج ﮔﻞ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺎرﻳﺖ ﺑﺪه ﻛـﻪ ﮔـﺮد ﺳـﺮ ﺳـﻘﺮاط‬ ‫ارﺟﻤﻨﺪ ﺑﺒﻨﺪم‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ از ﻣﻦ ﮔﻠﻪاي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺎج ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻮ ﻧﻬﺎدم وﻟﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ او ﺗﺎج ﻧﻨﻬﺎدم‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬اﻳـﻦ ﻣـﺮد ﺑﺎﻓـﺼﺎﺣﺖ ﻫﻤـﻪي‬ ‫ﺟﻬﺎن را ﺑﺎ ﻧﻴﺮوي ﺟﺬاب ﺧﻄﺎﺑﻪﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺗﭙﺶ ﻣﻲاﻧﺪازد و ﻣﺴﺨﺮ ﺧﻮد ﻣﻲﺳﺎزد و ﺟﺎذﺑﻪي ﻛﻼم او ﻛﺎري ﻳﻚ ﺑﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻄﺎﺑـﻪي‬ ‫دﻳﺮوز ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺲ ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺼﺎﺣﺖ ﺳﺨﻦ او ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ اﺳﺖ و ﺑﺮ ﺟﻤﻠﻪي ﻣﺮدان ﺟﻬﺎن ﻏﻠﺒﻪ و ﺑﺮﺗـﺮي دارد‪ .‬ﭼـﻮن اﻳـﻦ ﺑﮕﻔـﺖ‪ ،‬آنﮔـﺎه‬ ‫ﻧﻮارﻫﺎ را ﺑﺮ دور ﺳﺮ ﺳﻘﺮاط ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺑﺮ ﺗﻜﻴﻪﮔﺎه ﺧﻮد آرﻣﻴﺪه و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اي دوﺳﺘﺎن‪ ،‬ﭼﻮن اﻣﺸﺐ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻨﺎدﻣﺖ و ﻫﻤﺪﻣﻲ ﺧﻮد ﭘﺬﻳﺮا ﺷﺪﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد راه ﻧﺪﻫﻴﺪ و ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑـﻪ ﺑـﺎدهﻧﻮﺷـﻲ ﻫـﻢﭘﻴﻤﺎﻧـﻪ‬ ‫ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎ آنﮔﺎه ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﻣﻦ ﺧﻮد را ﺳﺎﻗﻲ ﺑﺰم ﺷﻤﺎ ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﻢ‪.‬‬ ‫اي آﮔﺎﺗﻮن‪ ،‬ﺑﮕﻮ آن ﺳﺒﻮي ﺑﺰرگ ﭘﺮ از ﺑﺎده را ﺑﻴﺎورﻧﺪ و ﮔﺮانﺗﺮﻳﻦ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﻛﻦ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ آن ﻗﺪح ﺳﺮﺷﺎر از ﺑﺎدهي‬ ‫ﻧﺎب‪ ،‬ﻣﺮا ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬اي ﺳﺎﻗﻲ ﻫﻤﺎن را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭘﺮ ﺳﺎز‪ .‬ﭘﺲ آن ﻗﺪح ﺑﺰرگ را ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازهي ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻏﺮ ﺳﺮﺷﺎر و ﮔﺮاﻧﺒﺎر ﺑـﻮد‪ ،‬ﻻﺟﺮﻋـﻪ‬ ‫ﭘﻴﻤﻮد و ﺳﭙﺲ ﻓﺮﻣﺎن داد ﻛﻪ آن را ﻧﻴﺰ ﺑﺮاي ﺳﻘﺮاط ﻟﺒﺮﻳﺰ ﻛﻨﻨﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣ‪‬ﺎ اي دوﺳﺘﺎن! ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ اﺻﻼً ﺣﻴﻠـﻪ و ﺗـﺪﺑﻴﺮ ﻣـﻦ در ﺑﺮاﺑـﺮ ﺳـﻘﺮاط‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪52‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﻛﺎرﮔﺮ ﻧﻴﺎﻓﺘﺎد‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬او ﻫﺮ ﻗﺪر ﺷﺮاب ﺑﻨﻮﺷﺪ و ﺟﺎمﻫﺎي ﭘﻴﺎﭘﻲ را ﺗﻬﻲ ﺳﺎزد‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﺗﺄﺛﻴﺮي در او ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻤـﻲآﻳـﺪ و اﺛـﺮي از ﻣـﺴﺘﻲ در او دﻳـﺪه‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫آنﮔﺎه آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻳﺎ اﻳﻦ ﺑﺎدهﭘﻴﻤﺎﻳﻲ ﻫﻤﭽﻮن ﻋﻤﻞ ﺗﺸﻨﻪﻛﺎﻣﺎن ﺑﻲﺣﺎﺻـﻞ و ﺑـﺪون ﺻـﺤﺒﺖ و ﻣﺆاﻧـﺴﺖ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؟ و در اﻳﻦ ﺑﺰم ﻫﻴﭻ ﺳﺮودي ﺧﻮاﻧﺪه ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؟‬ ‫آﻟﻜﺒﻴﺎدس ﺳﺎﻏﺮ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺗﻮ اي ﭘﺴﺮ ﻣﺮد ﺧﺮدﻣﻨﺪ‪ .‬آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮ ﺗﻮ ﻫﻢ درود‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﺑﮕـﻮ ﺑـﺪاﻧﻢ آﻳـﻴﻦ‬ ‫ﺑﺎدهﻧﻮﺷﻲ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ؟‬ ‫آﻟﻜﺒﻴﺎدس ﮔﻔﺖ‪ :‬آن را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﺳﭙﺎرم ﻛﻪ ﻃﺒﻴﺒﻲ و ﺣﻜﻴﻤﻲ و ﻳﻚﺗﻨﻪ ﻣﺴﺎوي ﻫﺰار ﻣﺮد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻔﺮﻣﺎي ﻫﺮ آنﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻲ!‬ ‫آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﮔﻮش ﺑﺪه‪ .‬ﭘﻴﺶ از آﻣﺪن ﺗﻮ‪ ،‬ﻗﺮار ﻣﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام از ﻣﺎ در ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻋﺸﻖ ﺳﺨﻨﻲ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ و ﭼـﻮن‬ ‫ﻣﺮاﻋﺎت ﺗﺮﺗﻴﺐ از ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲرﺳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﻢﺑﺰم ﺷﺪهاي‪ .‬ﺑﻪوﻳﮋه آن ﻛـﻪ ﻫﻨـﻮز ﺳـﺨﻨﻲ ﻧﮕﻔﺘـﻪاي‪ .‬ﭘـﺲ ﻧﻮﺑـﺖ‬ ‫ﺗﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻢاﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآﻣﺪه و ﺳﻬﻢ ﺧﻮد را اﻳﻔﺎ ﻧﻤﺎﻳﻲ و آنﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻘﺮاط دﺳﺘﻮر ﺑﺪﻫﻲ ﻛﻪ درﺑﺎرهي ﻫﺮ ﻣﻄﻠﺒـﻲ ﻛـﻪ ﺗـﻮ ﻣـﻲﺧـﻮاﻫﻲ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ و او ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻧﻔﺮ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺳﻴﻢ‪.‬‬ ‫آﻟﻜﺒﻴﺎدس ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻋﺎدﻻﻧﻪاي اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺮﻳﻒ ﻣﺴﺖ اﻓﺘﺎده و از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ را ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻴﺎران ﺑﻪ ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﭘـﺮداﺧﺘﻦ‪ ،‬از‬ ‫اﺟﺤﺎف دور ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ اي دوﺳﺖ ﻣﻦ‪ ،‬آﻳﺎ آنﭼﻪ ﺳﻘﺮاط درﺑﺎرهي ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻲ؟ آﻳﺎ ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺑـﻪ واروﻧـﻪي آن‬ ‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪ؟! زﻳﺮا ﻣﻦ آﮔﺎﻫﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ در ﺣﻀﻮر او‪ ،‬ﻫﺮ ﺧﺪا ﻳﺎ ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﻲ را ﺳﻮاي از ﺧﻮدش ﺑﺴﺘﺎﻳﻢ‪ ،‬از ﺿﺮﺑﺖ ﺷﺴﺖ او در اﻣﺎن ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻮد‬ ‫و از آزار رﺳﺎﻧﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدداري ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﺳﺨﻨﺶ را ﺑﺮﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎوه ﻧﮕﻮ‪.‬‬ ‫آﻟﻜﺒﻴﺎدس ﺟﻮاب داد‪ :‬ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮرم ﻛﻪ ﺗﺎ در ﺣﻀﻮر ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬زﺑﺎن ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻫﻴﭻﻛﺲ دﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮔﺸﻮد و ﻓﻘـﻂ از ﺗـﻮ ﺗﻌﺮﻳـﻒ‬ ‫ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻴﻞ داري‪ ،‬ﻫﺮ ﻗﺪر ﻛﻪ دﻟﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺳﻘﺮاط را ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻦ‪.‬‬ ‫آﻟﻜﺒﻴﺎدس ﮔﻔﺖ‪ :‬اي آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس‪ ،‬ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟! واﻗﻌﺎً اﺟﺎزه ﻣﻲدﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن اﻳﻦ ﻣﺮد اﻓﺘﺎده و در ﺣـﻀﻮر ﺷـﻤﺎ از او اﻧﺘﻘـﺎم‬ ‫ﺑﮕﻴﺮم؟‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎز ﭼﻪ ﺧﻴﺎﻟﻲ در ﺳﺮ ﻣﻲﭘﺮوراﻧﻲ؟ آﻳﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺮا ﻣﻮرد ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻗﺮار داده‪ ،‬ﻳـﺎ آن ﻛـﻪ ﻧﻘـﺸﻪي دﻳﮕـﺮي در ﺳـﺮ‬ ‫داري؟‬ ‫آﻟﻜﺒﻴﺎدس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪ .‬اﮔﺮ اﺟﺎزه ﻣﻲدﻫﻲ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ اﺟﺎزه ﺧﻮاﻫﻢ داد ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﮕﻮﻳﻲ و ﺣﺘّﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ دﺳﺘﻮر اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻫﻢ ﻣﻲدﻫﻢ‪.‬‬ ‫آﻟﻜﺒﻴﺎدس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﻨﻢ و اﮔﺮ ﻫﻢ در ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺗﻮ ﺣﻖ داري ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻣـﺮا ﻗﻄـﻊ ﻛﻨـﻲ و‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻛﻪ دروغ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ؛ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻧﻴﺖ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺐ دﻳﮕﺮي ﻧﭙﺮدازم‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻫﺮ ﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ آﻣﺪ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﺧﻮاﻫﻢ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻮن ﺣﺎل ﻣﻦ ﺧﺮاب ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺮاﻋﺎت و ﺣﻔﻆ ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺐ در ﮔﻔﺘﺎر ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻘﺪور ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻤﻜـﻦ اﺳـﺖ‬ ‫ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﻪ آن ﺷﺎﺧﻪ ﺑﭙﺮم‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺮﺷﻤﺮدن ﺻﻔﺎت و ﻛﺎرﻫﺎي ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺐ و ﻧﻮادر اﺣﻮال و اﻃﻮار ﺗﻮ ﻛﺎر آﺳﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫اﻛﻨﻮن اي دوﺳﺘﺎن‪ ،‬در ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺳﻘﺮاط ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺳﻘﺮاط ﮔﻤﺎن ﻛﻨﺪ ﻛﻪ او را رﻳﺸﺨﻨﺪ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻴﺎﻟﻲ در ﺳﺮ ﻧـﺪارم و‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﻛﻪ ﺳﻘﺮاط ﺷﺒﺎﻫﺖ زﻳﺎدي ]دارد[ ﺑﻪ آن ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎي درونﺗﻬﻲ ﻛـﻪ ﭘﻴﻜﺮﺳـﺎزان از ﺣـﺼﻴﺮ ﺑـﻪ‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪53‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺷﻜﻞ ﺳﻴﻠﻨﻮس ‪ 1‬ﻧﺸﺴﺘﻪاي ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ و ﻧﻲاي ﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن در اﻳﻦ ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪﻫﺎ را ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻴﻜﺮهي ﺧـﺪاﻳﺎن در درون آنﻫـﺎ‬ ‫ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﻛﻪ ﺳﻘﺮاط ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﺎرﺳﻴﺎس ‪ 2‬ﺟﻦ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬اي ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﺗﻮ ﺧـﻮد ﻣﻨﻜـﺮ آن ﻧﻴـﺴﺘﻲ ﻛـﻪ ﺷـﺒﻴﻪ ﺟـﻦ‬ ‫ﻫﺴﺘﻲ؟ و ﺷﺒﺎﻫﺖﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﻴﺎن ﺗﻮ و ﺟﻦ وﺟﻮد دارد‪ .‬اﮔﺮ اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم دﻻﻳﻞ ﺧﻮد‪ ،‬آن را اﺛﺒﺎت ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬دﻳﮕﺮ آن ﻛﻪ آﻳـﺎ‬ ‫ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎرﺳﻴﺎس ﻧﻮازﻧﺪهي ﻧﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟ ﺑﻠﻲ؛ در ﻫﻨﺮ‪ ،‬از او ﻧﻴﺰ ﮔﻮي ﺳﺒﻘﺖ را رﺑﻮدهاي‪ .‬زﻳﺮا ﻣﺎرﺳﻴﺎس و آﻧﺎن ﻛﻪ ﺑـﻪ روش او ﻣـﻲﻧﻮازﻧـﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺮدﻣﺎن را ﺑﺎ ﻧﻴﺮوي دﻣﻴﺪن در ﻧﻲ از دﻫﺎن ﺧﻮد ﻣﺤﺴﻮر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﻛﻪ اﻟﻴﻤﻮس ﻧﻴﺰ ﻧﻐﻤﻪﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧـﻲ ﺳـﺮوده اﺳـﺖ‪ ،‬ﻣـﺪﻳﻮن‬ ‫ﻣﻌﻠﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺎرﺳﻴﺎس ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ و ﻧﻐﻤﻪﻫﺎي ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ او را ﺧﻮاه اﺳﺘﺎد ﻣﺎﻫﺮ و زﺑﺮدﺳﺘﻲ ﺑﻨﻮازد و ﻳﺎ دﺧﺘﺮك ﻧﻲزن ﺗﺎزهﻛﺎري‪ ،‬آن ﻧﻐﻤﻪﻫﺎ آدﻣـﻲ‬ ‫را ﻣﺠﺬوب ﺧﻮد ﻣﻲﺳﺎزد و ﺟﺎن را ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ و در ﺳﺎﻳﻪي ﻧﻴﺮوي آﺳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ در آنﻫﺎ ﻫـﺴﺖ‪ ،‬اﺷـﺘﻴﺎق درك اﺳـﺮار اﻟﻬـﻲ را در آدﻣـﻲ‬ ‫ﺑﺮﻣﻲاﻧﮕﻴﺰاﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ ﺗﻔﺎوت ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺎرﺳﻴﺎس‪ ،‬در اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﺪف و ﻣﻘﺼﻮد ﺧﻮدت را ﺑﺎ ﺳﺨﻦ و اﻟﻔﺎظ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻲراﻧـﻲ و ﻣﺎرﺳـﻴﺎس ﺑـﺎ ﻧـﻲ ﭼﻨـﻴﻦ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺳﺨﻨﺎن دﻳﮕﺮان را ﻣﻲﺷﻨﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻄﻖﻫﺎي ﭘﺮﻳﻜﻠﺲ و دﻳﮕﺮان‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﻮران ﻣﺎﻫﺮي ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬اﺛـﺮ ﭼﻨـﺪاﻧﻲ در ﻣـﺎ‬ ‫ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ‪ ،‬ﺣﺘّﻲ رواﻳﺖ از ﺗﻮ ـ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ آن رواﻳﺖ ﻧﺎﻗﺺ ﺑﺎﺷﺪ ـ ﻣﺎ را ﻣﺤﺴﻮر و ﻣﺠﺬوب ﺧﻮد ﻣﻲﻛﻨﺪ و در دل ﻫـﺮ ﺷـﻨﻮﻧﺪه‪،‬‬ ‫ﭼﻪ ﻣﺮد ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻪ زن‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﺮد ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺗﺄﺛﻴﺮي ژرف ﺑﺮ ﺟﺎي ﻣﻲﮔﺬارد و روح را ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎن درﻣﻲآورد و ﭼﻨـﺎن ﺣﺎﻟـﺖ ﺑﻨـﺪﮔﻲ و‬ ‫ﺗﺴﻠﻴﻢ در اﻧﺴﺎن اﻳﺠﺎد ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻮاﺧﺘﻦﻫﺎي ﻣﺎرﺳﻴﺎس ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آن اﻧﻘﻼﺑﺎت روﺣﻲ را ﭘﺪﻳﺪ آورد‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻮ‪ ،‬ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻲاﻓﺘﻢ ﻛﻪ اﺻﻼً ﺣﻴﺎت ارزش زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدن را ﻧﺪارد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ـ ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻮ ـ اﮔﺮ ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﺑﻤﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫اي دوﺳﺘﺎن‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻦ از اﻳﻦ ﻓﺮط ﻣﺴﺘﻲ ﺧﻮد اﻧﺪﻳﺸﻨﺎك ﻧﺒﻮدم‪ ،‬ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮردم ﻛﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺳﺨﻨﺎن وي در ﺧﺎﻃﺮم ﭼﻪ ﺳﺨﺖ ﺷﮕﻔﺖآور و‬ ‫ژرف اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮا از ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ دﻟﻢ از ﺷﺎدي و ﺳﺮور ﻣﻲﺗﭙﺪ و ﻣﺮا ﻣﺴﺘﻲ و ﺷﻮري دﻳﮕﺮ ﻓﺮا ﻣﻲﮔﻴﺮد ﻛـﻪ ﻛﺎﻫﻨـﺎن ﻛﺮوﺑﺎﻧـﺖ ‪ 3‬را دﺳـﺖ‬ ‫ﻧﻤﻲدﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻮ اي ﺳﻘﺮاط‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺮا اﻧﻜﺎر ﻧﺘﻮاي ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻫﻢاﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﮔﻮش ﻓﺮادﻫﻢ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻃﺎﻗـﺖ‬ ‫ﻧﻴﺎورده ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﺣﻮال ﺑﻲﭼﺎرﮔﻲ دﭼﺎر ﻣﻲﮔﺮدم‪ .‬زﻳﺮا اي دوﺳﺘﺎن‪ ،‬او ﻣﺮا ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻋﺘﺮاف ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳـﻦ روش ﺑـﻪ زﻧـﺪﮔﻲ ﺧـﻮد‬ ‫اداﻣﻪ دﻫﻢ و از ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪيﻫﺎي ﺟﺎن ﺧﻮد ﻏﻔﻠﺖ ورزم و ﺑﻪ اﻗﺮار اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺲ ﻧﻘﺺﻫﺎ دارم و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻛﻪ ﺑﻪ ادارهي اﻣـﻮر ﺷـﻬﺮ آﺗـﻦ‬ ‫ﻣﺸﻐﻮﻟﻢ‪ ،‬ﺑﻪﻛﻠﻲ از ﺧﻮدم ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻤﺎﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻦ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺧﻮد را در ﮔﻮشﻫﺎﻳﻢ ﻣﻲﻧﻬﻢ و ﺑﺎ ﺷﺘﺎب از ﭘﻴﺶ او ﻣﻲﮔﺮﻳﺰم ﺗﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺸﻮم ﻛﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﻋﻤﺮ ﭘﻴﺶ او ﺑﻨـﺸﻴﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﭼﻪ‪ ،‬ﻣﺠﺎﻟﺴﺖ و ﻫﻢﻧﺸﻴﻨﻲ ﺑﺎ او ﭼﻨﺎن ﺣﺎل و ﻫﻮاﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮن در ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﭼﻨﺎن ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ ﻧﺪاده اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﻫﺮﮔﺰ اﺗﻔﺎق ﻧﻴﺎﻓﺘﺎده ﻛﻪ ﻣﻦ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﻮم و ﺣﺎل آن ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ او ﻣﻲرﺳـﻢ‪ ،‬ﺷﺮﻣـﺴﺎر و از ﻫﻴﺒـﺖ ﺳـﺨﻨﺎﻧﺶ‬ ‫ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮم و ﻣﻮي ﺳﺮم ﺳﭙﻴﺪ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺮد آنﮔﻮﻧﻪ ﻣﺮا در ﭘﻴﺶ وﺟﺪاﻧﻢ ﺳﺮاﻓﻜﻨﺪه ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻﻛﺲ دﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻛﺮد و‬ ‫ﺣﺘّﻲ اوﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ وﺣﺸﺖ و ﻧﺪاﻣﺖ ﻣﻲاﻓﻜﻨﺪ و در ﺣﻀﻮرش از رد آنﭼﻪ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎن دﻫﺪ ﻳﺎ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ از آنﭼﻪ ﻛﻪ ﻓﺮﻣـﺎن دﻫـﺪ‪ ،‬ﺧـﻮد را‬ ‫ﺣﻘﻴﺮ و ﻧﺎﺗﻮان ﻣﻲﻳﺎﺑﻢ‪.‬‬

‫‪ :Silenus 1‬در اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎي ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن‪ ،‬ﺳﻴﻠﻨﻮسﻫﺎ ﻣﻮﺟﻮداﺗﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻧﻴﻤﻪاﻧﺴﺎن و ﻧﻴﻤﻪاﺳﺐ و آنﻫﺎ را ﺳﺎﺗﻴﺮ ﻫﻢ ﻣﻲﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﺳﻴﻠﻨﻮسﻫـﺎ را ﺑـﺎ‬ ‫ﻛﻠﻪاي ﺗﺎس و ﺑﻴﻨﻲ ﭘﻬﻦ و دراز و ﺷﻜﻢ ﺑﺮآﻣﺪه ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ :Morsyas 2‬در اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎي ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن‪ ،‬ﻣﺎرﺳﻴﺎس ﻧﻴﺰ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ از ﺳﺎﺗﻴﺮﻫﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ 3‬در ﺗﻮﺿﻴﺢ اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت‪ ،‬ﺑﻪ رﺳﺎﻟﻪي ﻣﻜﺎﻟﻤﺎت ﺳﻘﺮاط ﺑﺎ آﻟﻜﺒﻴﺎدس در ﻣﻮﺿﻮع ﻋﺪاﻟﺖ رﺟﻮع ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪54‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫اﻣ‪‬ﺎ ﭼﻮن از وا دور ﻣﻲﺷﻮم‪ ،‬اﻗﺒﺎل ﻣﻠﺖ ﻳﻮﻧﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﺮا ﻣﺸﻐﻮل و ﺳﺮﮔﺮم ﻣﻲدارد‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ از او ﮔﺮﻳﺰاﻧﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺎ او‬ ‫ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬از روش زﻧﺪﮔﻲام ﺷﺮﻣﺴﺎر و ﺧﺠﻠﻢ‪.‬‬ ‫ﭼﻪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر وﻗﺖﻫﺎ ﺑﻮده ﻛﻪ آرزوي ﻣﺮگ او را ﻛﺮدهام ﺗﺎ ﻳﻜﺒﺎره از اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺮود و ﻣﻦ آﺳﻮده ﺷﻮم‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ از ﻣـﺮﮔﺶ ﺑـﻴﺶﺗـﺮ‬ ‫اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ و اﮔﺮ ﺧﺪاي ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﭼﻨﺎن روزي ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ دردﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻲدرﻣﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ ﻣﻦ ﺑﻪراﺳﺘﻲ درﻣﺎﻧﺪهام و ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﺮد ﭼﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺟﻤﻴﻊ اﻳﻦ اﺣﻮال را ﻣﻦ و دﻳﮕﺮان از ﻧﻐﻤـﻪ و ﻧـﻮاي اﻳـﻦ‬ ‫ﻣﺎرﺳﻴﺎس ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﻮدهاﻳﻢ‪ .‬زﻳﺮا ﻗﺪرﺗﻲ ﺷﮕﺮف و ﻛﻤﺎل ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ او را دارد‪.‬‬ ‫ﻫﺎن! آﮔﺎه ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻﻛﺪام از ﺷﻤﺎ ﺑﻪراﺳﺘﻲ ﺳﻘﺮاط را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪاﻳﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﺗﻮﺻﻴﻒ او را آﻏﺎز ﻛﺮدهام‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺮ آن اﻓﺰوده و اﻳﻦ ﻣﺮد‬ ‫را ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﻘﺮاط ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻲﻗﺮار زﻳﺒﺎروﻳﺎن اﺳﺖ و ﻟﺤﻈﻪاي از آنﻫﺎ دور ﻧﻤﻲﺷﻮد و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻃـﻮري‬ ‫ﻛﻪ ﺧﻮدش اﻗﺮار ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬در ﻫﻴﭻ رﺷﺘﻪاي ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲداﻧﺪ و در ﻫﺮ ﻣﺒﺤﺜﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ آﻳﺪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻧﺎداﻧﻲ ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ او ﺧـﻮد‬ ‫را ﻧﺎدان و ﺑﻲاﻃﻼع ﺟﻠﻮه ﻣﻲدﻫﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ دو ﺗﻈﺎﻫﺮ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﻛﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺠﺴﻤﻪي ﺳﻴﻠﻨﻮس درﻣﻲآورد‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ اي دوﺳﺘﺎن‪ ،‬اﮔﺮ ﺻﻮرت ﻇﺎﻫﺮ او را ﺑﺸﻜﺎﻓﻴﺪ و در اﻧﺪروﻧﺶ راه ﻳﺎﺑﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺪاري و داﻧﺎﻳﻲ و ﻫﻮﺷﻴﺎري و اﻋﺘـﺪال ﻣـﻮج ﻣـﻲزﻧـﺪ‪ .‬زﻳـﺮا‬ ‫ﻫﺪف و ﻣﻨﻈﻮرش زﻳﺒﺎﻳﻲﻫﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ آنﭼﻪ از ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻣﺎدي و ﺻﻮري ﻣﺎل و ﺟﻤﺎل و ﺑﺰرﮔﻲ و اﻓﺘﺨﺎر و ﻏﻴﺮه را ﻛـﻪ آدﻣﻴـﺎن ﺷـﻴﻔﺘﻪ و‬ ‫ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ از آﻧﻨﺪ و آن را ﺟﺰء ﻣﻔﺎﺧﺮات ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲﺷﻤﺎرﻧﺪ‪ ،‬او آنﻫﺎ را ﺧﻮار و ﺑﻲﻣﻘﺪار ﻣﻲداﻧﺪ و وﺟـﻮد ﻣـﺎ را ﻛـﻪ ﺑـﻪ اﻳـﻦ زﺧـﺎرف دﻧﻴـﺎ‬ ‫ﻣﻲﺗﺎزﻳﻢ‪ ،‬در ﺣﻜﻢ ﻧﻴﺴﺘﻲ و ﻋﺪم ﺷﻤﺮده و در ﻧﻈﺮ او ﻗﺪر و ﻗﻴﻤﺘﻲ ﻧﺪارد ـ و ﺑﺎ ﺳﺨﺮﻳﻪ و ﺗﺤﻘﻴﺮ ـ ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪي ﻣﻄﻠﻮﺑﺎت و ﻣﻔـﺎﺧﺮ ﺑـﺸﺮي در‬ ‫ﻣﻴﺎن ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻧﻴﺖ واﻗﻌﻲ او از دﻳﺪ ﻫﻤﻪي ﻣﺎ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ درون او راه ﻳﺎﻓﺘﻢ‪ ،‬در آنﺟﺎ ﭘﻴﻜﺮﻫﺎي زرﻳﻦ ﺧـﺪاﻳﺎن‬ ‫را دﻳﺪم ﻛﻪ ﻣﻦ را ﻣﺤﺴﻮر ﺧﻮد ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺮ در ﻗﺪﻣﺶ ﻧﻬﺎده و در ﻫﻤﻪي ﻋﻤﺮ ﺧﻮد ﻏﻼم ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش او ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻠﻪ؛ ﻳﻚ ﺑﺎر اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ داد و آنﭼﻪ را ﻛﻪ در درون او دﻳﺪم‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﭼﻨﺎن زﻳﺒﺎ و آﺳﻤﺎﻧﻲ ﺟﻠﻮه ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ در ﺑﺮاﺑﺮ او ﺑـﻪ‬ ‫زاﻧﻮ درآﻣﺪم و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﻫﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬از آن ﭘﻴﺮوي ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺧﻮد ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻐﺮور ﺑﻮدم‪ .‬ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ او‬ ‫واﻗﻌﺎً ﺷﻴﻔﺘﻪي زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﺸﻖ او ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮم و از اﻳﻦ راه‪ ،‬او را ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮد‬ ‫درآورم‪ .‬و ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﭘﺮده از رازش ﺑﻪ در ﻛﻨﻢ‪ .‬و ﺑﻪ داﻧﺶﻫﺎﻳﺶ واﻗﻒ ﺷﻮم و ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲداﻧﺪ از او ﺑﺸﻨﻮم و ﺑﻴﺎﻣﻮزم‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﭘﻴﺶ او رﻓـﺘﻢ و‬ ‫ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﻢ را دور ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ آنﭼﻪ ﻧﻘﻞ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻛﺎﻣﻼً درﺳﺖ و ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ و اﮔﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺗﻮ اي ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﻣـﻦ را دروغﮔـﻮ‬ ‫ﺑﺨﻮان‪.‬‬ ‫ﻣﻦ و او ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ و اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﻛﻪ از او ﺳﺨﻨﺎن ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﺸﻨﻮم‪ ،‬ﺑﺪانﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ در ﺧﻠﻮتﮔﺎه ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﺎن ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﺑﻪﻛﻠﻲ‬ ‫ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﺷﺪم‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬رﻓﺘﺎرش ﺑﺎ ﻣﻦ رﻓﺘﺎري ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﺎدي ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎم روز را ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ و ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﮔﺬراﻧﻴﺪ و ﭘـﺲ از آن راه‬ ‫ﺧﻮد را در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ و از ﻣﻦ ﺟﺪا ﺷﺪ‪.‬‬ ‫روز دﻳﮕﺮ‪ ،‬از او ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﺮدم ﻛﻪ در ورزشﮔﺎه ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻛﻨﺪ و اﻣﻴﺪوار ﺑﻮدم ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﺪف ﺧﻮد ﺑﺮﺳﻢ‪ .‬او دﻋـﻮت ﻣـﺮا‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﻣﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ورزش ﻛﺮدﻳﻢ و ﺑﺎرﻫﺎ ﻛﺸﺘﻲ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻲ آن ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﺎﻇﺮ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻟﻲ اﻳﻦ ﺑـﺎر ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﻫـﺪف ﺧـﻮد ﻧﺮﺳـﻴﺪم و‬ ‫ﻧﺎاﻣﻴﺪاﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ ﻣﻦ دﺳﺖﺑﺮدار ﻧﺒﻮدم و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﺎز او را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻢ و ﻛﺎري را ﻛﻪ ﺷﺮوع ﻛﺮدهام‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ او را ﺑـﻪ ﺷـﺎم‬ ‫دﻋﻮت ﻛﺮدم؛ ﭼﻨﺎنﻛﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﻣﻌﺸﻮﻗﺎن ﺧﻮد را دﻋﻮت ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬در آﻏﺎز ﭘﺬﻳﺮا ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺎ اﺻﺮار ﻣﻦ ﻗﺒﻮل ﻛﺮد‪ .‬وﻟﻲ ﭼﻮن ﺷﺎم ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و رﻓﺖ و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ او را ﻧﮕﻪ دارم‪ .‬وﻟﻴﻜﻦ دﻓﻌﻪي دﻳﮕﺮ ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﺷﺎم دﻋـﻮت ﻛـﺮدم‪ ،‬ﺑﻌـﺪ از ﺻـﺮف ﺷـﺎم او را ﺑـﻪ‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﺐ از ﻧﻴﻤﻪ ﮔﺬﺷﺖ و ﭼﻮن ﻗﺼﺪ رﻓﺘﻦ ﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ دﻳﺮﮔﺎه اﺳﺖ و ﻣﺠﺒﻮرش ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬او روي ﻫﻤﺎن ﺗﺨـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪55‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻮدم دراز ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺟﺰ ﻣﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻳﻦﻫﺎ را ﺑﺪون ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮاي ﻫﻤـﻪ ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻛـﻨﻢ‪ .‬وﻟـﻲ دﻧﺒﺎﻟـﻪي‬ ‫داﺳﺘﺎن را اﮔﺮ ﻣﺴﺖ ﻧﺒﻮدم‪ ،‬ﻳﺎراي ﮔﻔﺘﻨﺶ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺷﺮم ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬وﻟﻲ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﻣﻲ اﺳـﺖ‪ .‬و ﻣـﻦ ﻣـﻲ )ﺑـﺎده( ﻧﻮﺷـﻴﺪهام و‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﺎي ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺳﻘﺮاط در ﻣﻴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻼف ﻋﻘﻞ ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ رﻓﺘﺎر اﻓﺘﺨـﺎرآﻣﻴﺰي را ﻛـﻪ از او ﺳـﺮ‬ ‫زد‪ ،‬از ﺷﻤﺎ ﻛﺘﻤﺎن و ﭘﻮﺷﻴﺪه دارم‪.‬‬ ‫ﺑﺎري؛ ﺣﺎل ﻣﻦ درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮد ﻣﺎرﮔﺰﻳﺪهاي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ درد ﻣﺎرﮔﺰﻳﺪه را ﺟﺰ ﻣﺎرﮔﺰﻳﺪه ﻧﻤﻲداﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ روي ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﺶ‬ ‫ﻣﺎري ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬درد ﻣﺮا ادراك ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻛﺮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺷﻜﻮه ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻃﻌﻢ آن را ﭼﺸﻴﺪهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻴﺸﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮردهام‪ ،‬ﺑﺮ دل و ﺟﺎﻧﻢ اﺛﺮ ﻧﻬﺎده و آن ﻧﻴﺶ ﺣﻜﻤﺖ و داﻧﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻮان را ﺑﻪ ﻫﺮ ﮔﻔﺘﺎر و ﻛﺮداري وا ﻣﻲدارد‪.‬‬ ‫اي دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﻛﻪ در اﻳﻦﺟﺎ ﺣﻀﻮر دارﻳﺪ‪ ،‬اي ﻓﺪروس و آﮔﺎﺗﻮن‪ ،‬اي آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس‪ ،‬اي ﭘﻮزاﻧﻴﺎس و اي آرﻳﺴﺘﻮ ﻓﺎﻧﻮس‪ ،‬و ﺧﻮد ﺗﻮ‬ ‫اي ﺳﻘﺮاط ﻛﻪ ﺗﻮ را در ﻛﻨﺎرم ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻫﻤﮕﻲ درﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖآﻣﻮزي ﭼﻪ ﺟﻨﻮﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺷـﻤﺎ ﻛـﻪ ﻧـﻴﺶ ﻓﻠـﺴﻔﻪ را ﺑـﺮ ﺟـﺎن ﺧـﻮد‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮدهاﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻻزم ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ دردم را ﺑﺎ ﺷﻤﺎ در ﻣﻴﺎن ﮔﺬارم‪ .‬زﻳﺎر آﮔﺎﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻛﺎري ﻛﻪ در آنوﻗﺖ از ﻣﻦ ﺳﺮ زد‪ ،‬ﻣـﺮا ﻣﻌـﺬور‬ ‫ﻣﻲدارﻳﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﺮم ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎران و ﻫﻤﻪي آﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻮﻳﻲ ﻧﺒﺮﻧﺪ و ﮔﻮشﻫﺎﻳـﺸﺎن اﻳـﻦ ﻣﻄﻠـﺐ را‬ ‫ﻧﺸﻨﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎري؛ اي ﻣﺮدان‪ ،‬ﭼﻮن ﭼﺮاغ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ و ﻧﺪﻳﻤﺎن و ﺧﺪﻣﺘﻜﺎران ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮﺻﺖ را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﺑﻠﻜـﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻮراً ﺣﺮف دﻟﻢ را روﺷﻦ و ﺑﻲﭘﺮده ﺑﺎ او در ﻣﻴﺎن ﻧﻬﻢ‪ .‬ﭘﺲ او را ﺗﻜﺎﻧﻲ داده و ﮔﻔﺘﻢ اي ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﺧﻮاﺑﻲ ﻳﺎ ﺑﻴﺪار؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺪارم!‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آﻳﺎ ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻓﻜﺮيام؟‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬در ﭼﻪ ﻓﻜﺮي؟‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬در اﻳﻦ ﻓﻜﺮم ﻛﻪ ﺗﻮ در ﻣﻴﺎن ﺗﻤﺎم ﻫﻮاﺧﻮاﻫﺎن‪ ،‬ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻓﺮدي ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﻟﻴﺎﻗﺖ دوﺳﺘﻲ ﻣﺮا دارد و ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺳﺰاوار ﻣﺤﺒﺖ و ﻣﻬـﺮورزي‬ ‫ﻣﻨﻲ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻲ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮم در دل ﺗﺮدﻳﺪ داري ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ را ﺑﺎ ﻣﻦ در ﻣﻴﺎن ﻧﻬﻲ‪ .‬ﻧﻈﺮم راﺟﻊ ﺑـﻪ ﺗـﻮ ﻫﻤـﻴﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﮔﻔـﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺗﺎ آنﭼﻪ ﻛﻪ ﺧﻮد و دﻳﮕﺮ دوﺳﺘﺎﻧﻢ دارﻧﺪ‪ ،‬در ﭘﺎي ﺗﻮ رﻳﺰم‪ .‬و ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺮا در راه ﻛﺴﺐ ﻓﻀﻴﻠﺖ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﻦ‪ .‬زﻳﺮا ﺑﺮاي‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻴﭻﭼﻴﺰ ﺑﺎارزشﺗﺮ از اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ روزﺑﻪروز ﺑﻬﺘﺮ و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪﺗﺮ ﺷﻮم و ﺑﺎور دارم ﻛﻪ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺑﻬﺘﺮ از ﺗـﻮ ﻧﻤـﻲﺗﻮاﻧـﺪ در اﻳـﻦ راه ﻣـﻦ را‬ ‫دﺳﺘﮕﻴﺮي و راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﮔﺮ آنﭼﻪ ﻛﻪ دارم ﻧﺜﺎر ﺗﻮ ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬از ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺷﺮﻣﺴﺎر ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد ﺗﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﻮدهي ﻋﻮام و از اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا از ﻫﻴﭻﻛـﺲ و‬ ‫ﻫﻴﭻﭼﻴﺰ ﺑﺎك و ﻫﺮاﺳﻲ ﻧﺪارم‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺣﺮف ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻘﺮاط رﻳﺸﺨﻨﺪﻛﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬اي آﻟﻜﺒﻴﺎدس ﻋﺰﻳﺰ! اي دوﺳﺖ ﻣﻦ‪ ،‬اﮔﺮ آنﭼﻪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻲ ﻣـﻦ‬ ‫داراي ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗﻮ را ﺑﻬﺘﺮ و ﻋﺎﻟﻲﺗﺮ ﺳﺎزد‪ ،‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ آدم زرﻧﮕﻲ ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ اﮔﺮ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛـﻪ در وﺟـﻮد‬ ‫ﻣﻦ اﻳﻦ ﺗﻮان ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ را از آنﭼﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ در ﻣﻦ ﻗﺪرت و زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺳﺤﺮآﻣﻴﺰي ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻛـﻪ ﺑـﻪﻣﺮاﺗـﺐ ﺑـﻴﺶ از‬ ‫زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﺪن ﺗﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮي و ﺑﺎ ﻋﺮﺿﻪي زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺗﻦ ﺧﻮد از زﻳﺒﺎﻳﻲ روح ﻣﻦ ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﺷـﻮي و ﺑـﺪﻳﻦﮔﻮﻧـﻪ ﻣـﺮا‬ ‫ﻓﺮﻳﺐ دﻫﻲ و ﻣﻐﺒﻮن ﺳﺎزي‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻓﻀﺎﺋﻞ ﺗﻦ را ﺑﺎ ﻓﻀﺎﻳﻞ روح و ﺟﺎن ﻋﻮض ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ دﻳﻮدﻣﺲ ‪ 1‬ﻣﺲ ﺑـﺪﻫﻲ و‬

‫‪ .Diodemes 1‬ﻫﻮﻣﺮ در اﻳﻠﻴﺎد ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﺗﺮوا ﺳﻼح ﺧﻮد را ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازهي ﮔﺎو ﻧﺮ ارزش داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﻼح ﻣﺴﻲ دﻳﻮدﻣﺲ ﻣﺒﺎدﻟﻪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪56‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫زر ﺑﮕﻴﺮي‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ دادن ﺳﺎﻳﻪاي از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﻮد‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ زﻳﺒﺎﻳﻲ را ﺑﻪ دﺳﺖ آوري‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ اي ﭘﺴﺮ دﻳﻮاﻧﻪ‪ ،‬ﻛﻮر ﺧﻮاﻧﺪهاي‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻐﺒـﻮن ﻧﺨـﻮاﻫﻢ‬ ‫ﺷﺪ!‬ ‫ﺑﺎز ﺑﻨﮕﺮ و ﺧﻮب ﺑﻴﺎﻧﺪﻳﺶ ﺗﺎ در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺨﻮرده ﺑﺎﺷﻲ و ﻣﺒﺎدا اﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻲ و آنﭼﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﺟﻮﻳﻲ در ﻣـﻦ ﻧﺒﺎﺷـﺪ‪ .‬ﻓﺮاﻣـﻮش‬ ‫ﻣﻜﻦ آنﮔﺎه ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻋﻘﻞ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺳﺮ روي ﺑﻪ ﺿﻌﻒ و ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ ﻣﻲﮔﺬارد و ﺗﻮ از اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺴﻴﺎر دوري‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻮن اﻳـﻦ را‬ ‫ﺷﻨﻴﺪم‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻛﺮدم‪ .‬و ﻫﺮ آنﭼﻪ در دل داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ در ﻣﻴﺎن ﻧﻬﺎدم‪ .‬و اﻛﻨﻮن اﺧﺘﻴﺎر ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬ﺑﻴﺎﻧﺪﻳﺶ و ﺑﺒـﻴﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﺧﻴﺮ و ﺻﻼح ﻣﻦ و ﺗﻮ در ﭼﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺐ‪ ،‬راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ‪ .‬وﻗﺘﻲ دﻳﮕﺮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﺮ و ﺻﻼح ﻫﺮ دوي ﻣﺎ در ﭼﻴﺴﺖ و ﻛﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎ‪ ،‬ﮔﻤﺎن ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺗﻴﺮي ﻛﻪ از ﻛﻤﺎن رﻫﺎ ﻛﺮدهام‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﺑﺮ ﻗﻠﺐ او ﻓﺮود آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳـﺘﻢ و ﺑـﻲ آن ﻛـﻪ‬ ‫ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﻟﺤﺎﻓﻢ را ﺑﺮ روي او اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﺧﻮد ﻧﻴﺰ در ﻛﻨﺎر او آرﻣﻴﺪم و ﺑﺎ ﺑﺎزواﻧﻢ او را در آﻏﻮش ﻓﺸﺮدم و ﺳﺮاﺳﺮ ﺷﺐ را در ﻛﻨﺎر او ـ ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﻪراﺳﺘﻲ از ﺷﮕﻔﺘﻲﻫﺎي آﻓﺮﻳﻨﺶ اﺳﺖ ـ ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪.‬‬ ‫اي ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ اﻳﻦ را ﻛﺘﻤﺎن ﻛﻨﻲ و ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻛﻪ دروغ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺳﻘﺮاط ﺑﺎﻻﺗﺮ از دﻟﺒﺮيﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد و زﻳﺒـﺎﻳﻲ و‬ ‫آراﺳﺘﮕﻲ ﻣﻦ را ﺑﻪ رﻳﺸﺨﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻛﻨﻮن اي داوران ـ ﭼﻪ‪ ،‬ﺷـﻤﺎ ﺣﺎﺿـﺮان اﻳـﻦ ﺟﻤـﻊ ﻣﻴـﺎن ﻣـﻦ و ﺳـﻘﺮاط داورﻳـﺪ ـ داد ﻣـﺮا از ﻏـﺮور و‬ ‫ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪي ﺳﻘﺮاط ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ .‬آن ﺷﺐ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﺬﺷﺖ و ﭼﻮن ﺻﺒﺢ دﻣﻴﺪ‪ ،‬از زﻳﺮ ﻟﺤﺎف ﺑﻴﺮون آﻣﺪم و ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر در ﻛﻨﺎر ﭘﺪر‬ ‫ﻳﺎ ﺑﺮادر ﺑﺰرگﺗﺮ ﺧﻮد ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻤﻪي ﺧﺪاﻳﺎن ﺑﺮ اﻳﻦ اﻣﺮ ﮔﻮاﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻤﻲداﻧﻴﺪ ﻛﻪ آن روز ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬از ﻳﻚ ﺳﻮي ﻏﺮور ﻣﻦ ﺟﺮﻳﺤﻪدار ﺷﺪه ﺑﻮد و از ﺳﻮي دﻳﮕـﺮ در ﺑﺮاﺑـﺮ ﻣﺮداﻧﮕـﻲ و ﻓـﻀﻴﻠﺖ و‬ ‫ﭼﻴﺮﮔﻲ ﺑﺮ ﻧﻔﺴﻲ ﻛﻪ ﺳﻘﺮاط از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داد‪ ،‬ﻣﺎت و ﺷﮕﻔﺖزده ﺑﻮدم‪ .‬زﻳﺮا ﺑﺎ ﻣﺮدي ﻃﺮف ﺷـﺪه ﺑـﻮدم ﻛـﻪ از ﻟﺤـﺎظ ﻓـﻀﻴﻠﺖ و ﻣﻌﺮﻓـﺖ و‬ ‫اﻋﺘﺪال و ﺷﺮاﻓﺖ‪ ،‬ﻧﻈﻴﺮ ﻧﺪارد‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻮان آن را داﺷﺘﻢ ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﺧﺸﻢ آورم و ﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﺎ او ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻧﻤﺎﻳﻢ‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬از او‪‬ل ﺑـﺮ ﻣـﻦ‬ ‫روﺷﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺛﺮ ﭘﻮل در او ﺣﺘّﻲ ﻛﻢﺗﺮ از اﺛﺮ آﻫﻦ ﺑﺮ ﺗﻦ اﻳﺎس ‪ 1‬اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ اﻣﻴﺪم ﺑﺮاي ﺑﻪ دام اﻧﺪاﺧﺘﻦ او‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ راﻫﻲ ﺑﻮد ﻛـﻪ‬ ‫در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬وﻟﻲ او ﻫﻤﻪي آرزوﻫﺎي ﻣﺮا ﻧﻘـﺶ ﺑـﺮ آب ﻛـﺮد‪ .‬از اﻳـﻦ روي‪ ،‬در ﻛـﺎر و ﺑـﺎر او درﻣﺎﻧـﺪم و اﻛﻨـﻮن ﺧـﻮد را ﻏـﻼم و اﺳـﻴﺮ‬ ‫ﺣﻠﻘﻪﺑﻪﮔﻮش او ﻣﻲﻳﺎﺑﻢ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﭘﻴﺶ از آن روي داد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ در ﻟﺸﻜﺮﻛﺸﻲ ﭘﻮﺗﻴﺪﻳﺎ ﻫﻢدوش و ﻫﻢﺳﻨﮕﺮ و ﻫﻢﺳﻔﺮه ﻫﻢ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬او در ﺗﺤﻤﻞ ﺑـﺮ ﺳـﺨﺘﻲﻫـﺎي‬ ‫ﺟﻨﮓ‪ ،‬از ﻫﻤﻪي ﻣﺎ ﺑﺮدﺑﺎرﺗﺮ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﻣﻮاد ﻏﺬاﻳﻲ ﻣﺎ ﭼﻨﺎنﻛﻪ در ﻫﺮ اردوﻳﻲ اﺗﻔﺎق ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﻧﻘﺼﺎن ﻣﻲﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻﻳﻚ از ﻣـﺎ ﻫﻤﭽـﻮن او ﺑـﺮ‬ ‫ﺗﺤﻤﻞ و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ آن ﺗﻨﮕﻲ ﻣﻌﻴﺸﺖ و ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺗﻮاﻧﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻏﺬا دﺳـﺖ ﻧﻤـﻲﻳـﺎﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻛـﺴﻲ ﻣﺎﻧﻨـﺪش ﻏـﺬاﻫﺎي ﺳـﺮﺑﺎزان را ﮔـﻮارا‬ ‫ﻧﻤﻲﺧﻮرد‪ .‬از اﻓﺮاط در ﺑﺎدهﻧﻮﺷﻲ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ او را ﺑﺮ آن دﻋﻮت ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬از ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻨﻮﺷـﺪ و ﻫﺮﮔـﺰ ﻣـﺴﺖ‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺠﻴﺐ و ﺷﮕﻔﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻﮔﺎه ﻛﺴﻲ او را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺴﺘﻲ ﻧﺪﻳﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﺗﺤﻤﻞ ﺳﺮﻣﺎ ﻫﻴﭻﻛﺲ را ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ او ﻧﺪﻳﺪهام‪ .‬در اوج ﺳﺮﻣﺎي زﻣﺴﺘﺎن ـ در آن ﻧﻮاﺣﻲ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳـﺖ ﺳـﺮد و ﺳـﺮﻣﺎ ـ ﻛـﻪ ﺗﺤﻤـﻞ ﺳـﺮﻣﺎ و‬ ‫ﺳﺨﺘﻲﻫﺎ ﻏﻴﺮ ]ﻗﺎﺑﻞ[ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲ اﺳﺖ و اﻏﻠﺐ اﻓﺮاد از ﺳﻮزش ﺳﺮﻣﺎ ﺗﻮان ﺑﻴﺮون ﺷﺪن از ﭼﺎدرﻫﺎي ﺧﻮد‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪن ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘـﺎي ﺧﻮدﺷـﺎن‬ ‫در ﭘﺸﻢ و ﭘﻮﺳﺖ را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻘﺮاط ﺑﺎ ﭘﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪ و ﺑﺎ ﭘﻮﺷﺸﻲ اﻧﺪك و ﻋﺎدي‪ ،‬ﺑﺮ روي ﻳﺦﻫﺎ و ﺑﺮفﻫﺎ ﺣﺘّﻲ ﺑﻬﺘﺮ از آﻧـﺎن راه ﻣـﻲرﻓـﺖ‪ .‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻃﻮري ﻛﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﻘﺮاط ﻣﺤﺾ ﺗﻤﺴﺨﺮ و ﺗﺤﻘﻴﺮ اﻳﺸﺎن دﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﻨﺎن اﻗﺪام و ﺣﺮﻛﺎﺗﻲ ﻣﻲزﻧﺪ‪.‬‬ ‫و ﻧﻴﺰ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ و ﺳﺰاوار اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ دﻳﮕﺮ از ﻛﺎرﻫﺎي ﻓﻮقاﻟﻌﺎده و ﺷﮕﻔﺖ او را در آن دوران ﺟﻨﮓ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻳﺎدآور ﺷﻮم‪ .‬از ﺟﻤﻠـﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎﻣﺪاد ﻳﻜﻲ از روزﻫﺎ‪ ،‬دﻳﺪه ﺷﺪ ﻛﻪ در اﻓﻜﺎر ژرﻓﻲ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ و )ﭼﻮن ﻣﺠﺴﻤﻪاي( ﺳﺮﭘﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﻞ ﻣﺴﺄﻟﻪاي ﺑﺲ ﻣـﺸﻜﻞ او‬ ‫‪ 1‬ﻳﻜﻲ از ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن و دﻻوران اﻓﺴﺎﻧﻪاي ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻮﻣﺮ‪ ،‬دﻻوري او را ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪57‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫را ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬و اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻠﺴﻪي او ﺗﺎ ﺑﻪ ﻇﻬﺮ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ و ﻫﻤﮕﺎن را ﺑﻪ ﺣﻴﺮت واداﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ او ﻫﻤﭽﻨـﺎن‬ ‫ﺗﺎ ﺷﺐﻫﻨﮕﺎم ﻧﻴﺰ اداﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬آنﮔﺎه ﻫﻤﻪي ﺳﺮﺑﺎزان اﻳﻮﻧﻲ ﺷﺎم ﺧﻮرده‪ ،‬وﻟﻲ از ﺷﺪت ﮔﺮﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﺎدرﻫﺎي ﺧﻮد ﻧﺮﻓﺘﻨـﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜـﻪ ﻋـﺪهاي از آنﻫـﺎ‬ ‫رﺧﺘﺨﻮابﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﻴﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻈﺎرهﮔﺮ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﻲ ﺳﻘﺮاط ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺮﭘﺎ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﺳﻘﺮاط ﻫﻤـﻪي ﺷـﺐ‪ ،‬ﺗـﺎ ﺑﺮآﻣـﺪن‬ ‫آﻓﺘﺎب ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮ ﺟﺎي ﺧﻮد اﻳﺴﺘﺎد و ﭼﻮن ﺻﺒﺢ دﻣﻴﺪ و آﻓﺘﺎب ﺑﺮآﻣﺪ‪ ،‬در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﻘﺮاط ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺪاي ﺧﻮرﺷﻴﺪ را ﺑﻪ ﺟـﺎي آورد‬ ‫و آنﮔﺎه ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻛﺎر ﺧﻮد رﻓﺖ‪.‬‬ ‫اﻛﻨﻮن ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺳﺨﻨﻲ از ﻛﻤﺎل ﺷﺠﺎﻋﺖ و دﻻوري او در ﺟﻨﮓ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭼﻮن اﻳﻦ ﻧﻴﺰ ارزش ﺷﻨﻴﺪن دارد‪.‬‬ ‫روزي در ﻫﻨﮕﺎم ﮔﻴﺮودار ﺟﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ زﺧﻢ ﺧﻮرده و ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم‪ ،‬ﺳﻘﺮاط ﻣﺮا ﺗﺮك ﻧﻜﺮد ﺗﺎ ﻣﻦ و ﺳﻼﺣﻢ را ﻧﺠﺎت داد‪ .‬و اﻳـﻦ‬ ‫ﺣﺎدﺛﻪ ﭘﺲ از آن ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻧﺸﺎن ﻟﻴﺎﻗﺖ و دﻻوري را ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻣﻘﺎم و رﺗﺒﻪام ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺟﺎﻳﺰه واﻗﻌﺎً ﺣﻖ‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﺑﻮد و ﻣﻦ اﺻﺮار داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﻟﺸﻜﺮي ﻧﺸﺎن ﻟﻴﺎﻗﺖ را ﺑﻪ ﺳﻘﺮاط ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ او ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ در ﺳﭙﺎه داﺷﺘﻢ‪ ،‬از ﻣﻦ‬ ‫ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ ﻛﺮد و اﺻﺮار ورزﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺷﻮد‪.‬‬ ‫داﺳﺘﺎن دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺰ از ﺷﺠﺎﻋﺖ او ﺑﺎري ﺷﻤﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ و آن ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻟﺸﻜﺮﻳﺎن ﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ دﻟﻴﻮم ‪ ،Delium‬رو ﺑﻪ ﻫﺰﻳﻤـﺖ‬ ‫ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ .‬در آن ﮔﻴﺮودار‪ ،‬وﺿﻊ ﺳﻘﺮاط ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﻲ ﺑﻮد‪ .‬در آن ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻦ ﺳﻮار ﺑﺮ اﺳﺐ ﺑﻮدم‪ ،‬وﻟﻲ ﺳﻘﺮاط ﭘﻴﺎده ﺑﻮد؛ آن ﻫـﻢ ﺑـﺎ داﺷـﺘﻦ ﺳـﻼﺣﻲ‬ ‫ﺳﻨﮕﻴﻦ‪ .‬ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺑﻪﻛﻠﻲ از ﻫﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و او در ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﺑﺎ ﻻﺧﺲ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻘﺐﻧﺸﻴﻨﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﺪانﻫـﺎ رﺳـﻴﺪم‪ ،‬دﻟـﺪاريﺷـﺎن‬ ‫دادم و ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ‪ .‬آراﻣﺶ و وﻗﺎر ﺳﻘﺮاط در آن ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﻲ ﺑـﻮد‪ .‬و ﻫﻤـﺎنﮔﻮﻧـﻪ ﻛـﻪ ﺗـﻮ‪ ،‬اي آرﻳـﺴﺘﻮ‬ ‫ﻓﺎﻧﻮس‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻌﺮ و ﻗﺼﻴﺪه وﺻﻒ ﻛﺮدهاي‪ ،‬او ﺑﺎ وﻗﺎر و ﻣﺘﺎﻧﺖ ﺗﻤﺎم راه ﻣﻲرﻓﺖ و ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ اﻳﻦ اﻳﻦﺳﻮ و آنﺳﻮ ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ؛ ﭼﻨـﺎنﻛـﻪ‬ ‫ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ در ﻛﻮﭼﻪﻫﺎي آﺗﻦ ﻗﺪم ﻣﻲزﻧﺪ و دوﺳﺖ و دﺷﻤﻦ را از ﻧﻈﺮ دور ﻧﻤﻲداﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻪ‪ ،‬ﺳﻘﺮاط از ﺟﻤﻠﻪي ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺮس ﺟﻨﮓ را در او اﺛﺮي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬دﺷﻤﻦ ﻛﺴﺎﻧﻲ را در ﺟﻨﮓ دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ از ﺗـﺮس‪ ،‬ﻓـﺮار را‬ ‫ﺑﺮ ﻗﺮار ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪﺧﺼﻮص آن ﻛﻪ ذﻫﻦ و اﻧﺪﻳﺸﻪي او ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮد و از اﻳﻦ ﻟﺤﺎظ ﺑﺮ ﻻﺧﺲ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺗﺮي داﺷﺖ‪.‬‬ ‫از اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺣﻜﺎﻳﺎت ﺷﮕﻔﺖ درﺑﺎرهي ﺳﻘﺮاط ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻲﺗﻮان ﻧﻘﻞ ﻛﺮد‪ .‬اي آرﻳﺴﺘﻮ ﻓﺎﻧﻮس‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺗـﻮ آن ﻣﻨﻈـﺮهي ﺳـﻘﺮاط را‬ ‫ﻧﻤﺎﻳﺶ دﻫﻲ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺛﺒﺎت ﻗﺪم راه ﻣﻲﭘﻴﻤﻮد و ﺑﺎ ﻣﺘﺎﻧﺖ و وﻗﺎر ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻣﺮاﻗﺐ اﺣـﻮال و اوﺿـﺎع رﻓﻘـﺎي ﺧـﻮد و ﺣﺮﻛـﺎت‬ ‫دﺷﻤﻨﺎن ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮ‪ ،‬ﻫﻤﮕﻲ ﻫﻢرزﻣﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ از ﺧﻄﺮ ﻧﺠﺎت دﻫﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﺎ دﭼﺎر ﻫﺰﻳﻤـﺖ و ﮔﺮﻓﺘـﺎر ﭼﻨـﺎن‬ ‫ﺷﻜﺴﺘﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻴﭻ ﻫﻤﺎوردي از ﻣﻴﺎن دﺷﻤﻨﺎن‪ ،‬ﺧﻮد را ﺣﺮﻳﻒ ﺳﻘﺮاط ﻧﻤﻲدﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ دﻻوري از ﺟﺎن ﮔﺬﺷـﺘﻪ و ﺑـﻪ دﻓـﺎع اﻳـﺴﺘﺎدهاي‬ ‫ﻫﻤﭽﻮن ﺳﻘﺮاط روﺑﻪرو ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫ﮔﺮﭼﻪ ﻫﻤﮕﻲ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﺷﮕﻔﺖ ﺳﻘﺮاط در ﺧﻮر ﺳﺘﺎﻳﺶ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣ‪‬ﺎ ﺑﻌﻀﻲ از آن ﺧﺼﺎل ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه و واﻻي او ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑـﻞ ﻗﻴـﺎس و‬ ‫ﺳﻨﺠﺶ اﺳﺖ و آنﭼﻪ ﻛﻪ او ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮد دارد‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ او را ذاﺗﺎً ﻣﻘﺎﻣﻲ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ و ﺑﺮﺗﺮ از ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮدان اﺳﺖ و ﻫﻴﭻﻛﺲ را در آن‬ ‫ﺻﻔﺎت ﻧﻴﻚ اﻧﺒﺎز و ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ او ﻧﺘﻮان داﻧﺴﺖ‪ .‬و ﺑﻬﺘﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ اﺻﻼً او را ﺑﺎ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺘﺎر و‬ ‫ﻛﺮدار او را ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر و ﻛﺮدار ﺳﻴﻠﻴﻦﻫﺎ و ﺳﺎﺗﻮرنﻫﺎ ﺗﺸﺒﻴﻪ و ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻧﻤﻮد‪.‬‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن او در آﻏﺎز ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ و ﻣﻀﺤﻚ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬او ﻛﻼم ﺧﻮد را در ﭘﻮﺷﺶ ﻟﻔﺎف و اﺻﻄﻼﺣﺎت ﺳﺎدهاي ﺑﻴﺎن ﻣﻲﻛﻨـﺪ و‬ ‫از ﺧﺮ ﺑﺎرﻛﺶ و آﻫﻨﮕﺮ و ﭘﻴﻨﻪدوز و دﺑﺎغ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﻲآورد و ﭼﻨﻴﻦ واﻧﻤﻮد ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﻫﻤﺎن اراﺟﻴﻒ را ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮري‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺮدم ﻛﻢﺳﻮاد و ﻳﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ او را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺮفﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ رﻳﺸﺨﻨﺪ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻠﻴﺪ رﻣﺰ ﺳـﺨﻨﺎن او را ﺑﮕـﺸﺎﻳﺪ و ﺑـﻪ‬ ‫ﭘﺲ ﭘﺸﺖ آن ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ و وارﺳﻲ ﭘﺮدازد‪ ،‬ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺪ دﻳﺪ ژرف‪ ،‬ﭘﺮ از رﻣﺰ و ﻣﻌﻨﻲ و ﺗﻤﺜﻴﻞ و ﻣﻌﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻫﻤـﻪ‬ ‫اﻟﻬﺎﻣﺎﺗﻲ اﺳﺖ آﺳﻤﺎﻧﻲ و روﺣﺎﻧﻲ و ﺗﻔﺴﻴﺮ آنﻫﺎ ﭼﻨﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ آنﭼﻪ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﻴﺪن و ﮔﻔﺘﻦ آن ﺷﺎﻳـﺴﺘﻪ و ﺳـﺰاوار اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑـﺴﻴﺎر ﺑـﺎارزش‬ ‫ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ و راﻫﻨﻤﺎي ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﻲ ﺷﺮاﻓﺘﻤﻨﺪاﻧﻪاي‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪58‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻮد اي دوﺳﺘﺎن‪ ،‬ﺻﻔﺎت ﻧﻴﻚ ﺳﻘﺮاط ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﺛﻨﺎﻳﺶ وادار ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ از ﺳﺮزﻧﺶ او ﻧﻴﺰ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻧﻨﻤﻮدم و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮا ﻣﻮرد ﺗﻤﺴﺨﺮ و ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻗﺮار داد‪ .‬ﺑﻪراﺳﺘﻲ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮدي ﻧﺒﻮدم ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮرد ﺑﻲﻣﻬﺮي ﺳﻘﺮاط واﻗﻊ ﮔﺮدﻳﺪم‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ او ﺑﺎ ﺧﺎرﻣﻴﺪس‬ ‫ﭘﺴﺮ ﮔﻼوﻛﻮن‪ ،‬و اوﺗﻴﺪوﻣﻮس ﭘﺴﺮ دﻳﻮﻛﻠﻮس‪ ،‬و ﺑﺴﻴﺎري دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬او ﻧﺨﺴﺖ واﻧﻤﻮد ﻛﺮده ﻛﻪ دلﺑﺎﺧﺘﻪي آنﻫﺎﺳـﺖ‪ .‬وﻟـﻲ‬ ‫در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﭼﻨﺎن ﻧﻘﺶ ﺑﺎزي ﻛﺮده ﻛﻪ ﻣﻌﺸﻮق آنﻫﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اي آﮔﺎﺗﻮن‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﮔﻔـﺘﻢ ﺗـﺎ دﻳـﺪه ﺑﮕـﺸﺎﻳﻲ و ﻓﺮﻳـﺐ او را‬ ‫ﻧﺨﻮري و از آنﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬درس ﻋﺒﺮت ﮔﻴﺮي و ﺧﻮد را در ﺟﻠﻮي او ﺧﻮار و ﺑﻲﻣﻘﺪار ﻧﻜﻨﻲ و از ﺗﺠﺮﺑﻪي دﻳﮕﺮان ﭘﻨﺪ ﮔﻴﺮي ﺗـﺎ‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻮ ﻫﻤﺎن ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ آﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻮن ﺳﺨﻨﺎن آﻟﻜﺒﻴﺎدس ﺑﻪ اﻳﻦﺟﺎ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪي ﺣﺎﺿﺮان از ﺳﺎدﮔﻲ ﮔﻔﺘﺎر و ﺻﺪاﻗﺖ ﺳﺨﻨﺶ ﺑﺮ او ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣـﻲرﺳـﻴﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﻫﻨﻮز دل آﻟﻜﺒﻴﺎدس در ﮔﺮو ﻣﺤﺒﺖ ﺳﻘﺮاط اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ ﺳﻘﺮاط‪ ،‬روي ﺑﻪ او ﻛﺮده و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي آﻟﻜﺒﻴﺎدس‪ ،‬ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻮﺷﻴﺎري و ﻣﺴﺖ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ .‬وﮔﺮﻧـﻪ ﻫﺮﮔـﺰ ﻧﻤـﻲﺗﻮاﻧـﺴﺘﻲ ﭼﻨـﻴﻦ‬ ‫ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ در زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪي ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻇﺎﻫﺮي ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﻘﺸﻪ و ﻣﻨﻈﻮر اﺻﻠﻲ ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن ﺳﺎزي‪ .‬ﻧﻘﺸﻪ و ﻣﻨﻈﻮر اﺻﻠﻲ ﺗﻮ در ﭘﺎﻳﺎن ﺳﺨﻨﺎﻧﺖ آﺷﻜﺎر ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻮ در ﻧﻈﺮ داري ﻛﻪ راﺑﻄﻪي ﻣﻴﺎن ﻣﻦ و آﮔﺎﺗﻮن را ﺷﻜﺮآب ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺑﻠﻪ؛ ﻧﻘﺸﻪ و ﻣﻘﺼﻮدت ﻓﻘﻂ ﺟﺪاﻳﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻣﻴﺎن ﻣﻦ و آﮔﺎﺗﻮن اﺳﺖ‪ .‬ﺗـﻮ در‬ ‫ﭘﺮده‪ ،‬اﻳﻦ ﻋﺒﺎرات ﺳﺎدهﻧﻤﺎ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺣﻖﺑﻪﺟﺎﻧﺒﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﻣﻲداري‪ .‬ﻫﻤﻪي ﻣﻘﺼﻮد ﺗﻮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻴﭻﻛـﺲ دﻳﮕـﺮ ﺑـﻪ ﻏﻴـﺮ از ﺗـﻮ‬ ‫دوﺳﺘﻲ و رﻓﺎﻗﺖ ﻧﻜﻨﻢ و ﻣﻬﺮ ﻧﻮرزم‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ داﺳﺘﺎنﻫﺎي اﺳﺎﻃﻴﺮي ﺑﻪ رواﻳﺎت ﺳﺎﺗﻴﺮ و ﺳﻴﻠﻨﻮس را ﺟﻌﻞ ﻧﻤﻲﻛﺮدي! اي آﮔـﺎﺗﻮن‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳـﺪ‬ ‫اﺟﺎزه دﻫﻲ ﻛﻪ آﻟﻜﺒﻴﺎدس ﺗﻮ را ﻓﺮﻳﺐ دﻫﺪ و ﻣﻴﺎن ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺟﺪاﻳﻲ اﻧﺪازد‪.‬‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن در ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬آري‪ ،‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻘﺼﻮد او را ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ درﻳﺎﻓﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﻘـﺸﻪي او ﻣـﻴﻦ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻪ‪ ،‬ﻣﻄﻠﺐ از اﻳﻦﺟﺎ دﺳﺘﮕﻴﺮم ﺷﺪ ﻛﻪ اﻛﻨﻮن او ﻣﻴﺎن ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ از اﻳﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﻃﺮﻓﻪاي ﺑﺮﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺴﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﻣﻦ ﺟـﺎي ﺧـﻮد را‬ ‫ﻋﻮض ﻣﻲﻛﻨﻢ و در ﻛﻨﺎر ﺗﻮ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﻴﺎ و در ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ‪.‬‬ ‫آﻟﻜﺒﻴﺎدس ﻓﺮﻳﺎد زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬آه ﺧﺪاﻳﺎ! ﺑﺎز ﻫﻢ اﻳﻦ ﻣﺮد دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﻧﻤﻲدارد و ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺟﻔﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺒـﻴﻦ ﻛـﻪ ﻣـﻦ از ﺟﻔـﺎي‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﭼﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﻛﺸﻢ؟! او ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ در ﻫﻤﻪ ﺣﺎل ﺑﺮ ﻣﻦ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬اي ﺳﻘﺮاط‪ ،‬از ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻻاﻗﻞ ﺑﮕﺬاري آﮔﺎﺗﻮن ﺑـﻴﻦ‬ ‫ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﺟﻮاب داد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﺮدي و ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ واﺟﺐ اﺳـﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻃﺒﻖ ﻗﺮار ﻣﺠﻠﺲ‪ ،‬ﻧﻔﺮ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺧﻮد را ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻨﻢ و اﮔﺮ او ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﺧﻮاﻫـﺪ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﭘـﻴﺶ از آن ﻛـﻪ او را‬ ‫ﺳﺘﻮده ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻦ ﭘﺮدازد و اﻳﻦ ﺑﺮ ﺧﻼف ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ دو ﺑﺎر ﻛﺴﻲ ﻣﺮا ﺑﺴﺘﺎﻳﺪ و ﺣﺎل ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ از ﺗﻮ ﺑﺨـﻮاﻫﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﻜﻨﻲ و ﺑﮕﺬاري ﻛﻪ درﺑﺎرهي ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻲ ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻪ ﻣﺪح و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﭘﺮدازم‪.‬‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻓﺮﻳﺎد زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي آﻟﻜﺒﻴﺎدس‪ ،‬ﺣﺎل ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ در ﺟﺎي ﺧﻮد ﺑﻤـﺎﻧﻢ‪ .‬ﺧـﻮاﻫﺶ ﻣـﻲﻛـﻨﻢ ﺑﮕـﺬار ﻣـﻦ در‬ ‫آنﻃﺮف ﺳﻘﺮاط ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ﺗﺎ از ﺳﺘﺎﻳﺶ وي ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﺷﻮم‪ .‬آﻟﻜﺒﻴﺎدس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻴـﺸﻪ اﻳـﻦﺟـﻮري اﺳـﺖ و در ﺟـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﺳـﻘﺮاط ﺣـﻀﻮر دارد‪،‬‬ ‫ﻫﻴﭻﻛﺲ دﻳﮕﺮي ﺟﺰ او ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ از زﻳﺒﺎروﻳﻲ دل ﺑﺒﺮد و در دﻟﺒﺮي ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺎ او ﺑﻪ رﻗﺎﺑﺖ ﭘﺮدازد‪ .‬اﻛﻨﻮن ﻫﻢ ﺑﺎ ﺣﻘﻪ و زرﻧﮕﻲ‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻮﻓﻖ‬ ‫ﺷﺪ ﻛﻪ دل آﮔﺎﺗﻮن را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻛﺮده و او را در ﻛﻨﺎر ﺧﻮد ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫آﮔﺎﺗﻮن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و در ﭘﻬﻠﻮي ﺳﻘﺮاط ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬وﻟﻲ در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺟﻤﻌﻲ از ﺑﺪﻣﺴﺘﺎن ﺷﻬﺮ ﻛـﻪ از ﻣﻬﻤـﺎﻧﻲ ﺷـﺒﺎﻧﻪ ﻣـﻲآﻣﺪﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪي آﮔﺎﺗﻮن ﻫﺠﻮم آورده و ﭼﻮن درب ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ رﻳﺨﺘﻪ و آﺷﻮب و ﻏﻮﻏﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻫﻤﻪ را ﻣﺠﺒﻮر ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻲﻫﺪف و‬ ‫ﺑﻪ اﻓﺮاط‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎدهﮔﺴﺎري ﺑﭙﺮدازﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪59‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ آرﻳﺴﺘﻮدﻣﻮس ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم آروﻛﺴﻲ ﻣﺎﺧﻮس و ﻓﺪروس و ﭼﻨﺪ ﺗﻦ دﻳﮕﺮ از ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ و ﺧـﻮد‬ ‫او را ﻫﻢ ﺧﻮاب ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻮن در آن ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺐﻫﺎ دراز ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب ﺧﻮاﺑﻴﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﺳﺤﺮﮔﺎه ﺑﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮوس ﺑﻴﺪار ﮔﺮدﻳـﺪ و دﻳـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮان ﻳﺎ در ﺧﻮاﺑﻨﺪ و ﻳﺎ آن ﻛﻪ از آنﺟﺎ رﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ آﮔﺎﺗﻮن و آرﻳﺴﺘﻮ ﻓﺎﻧﻮس و ﺳﻘﺮاط ﻫﻨﻮز ﺑﻴﺪارﻧـﺪ و ﺳـﺒﻮي ﺑﺰرﮔـﻲ از ﺑـﺎده در ﻣﻴـﺎن‬ ‫ﻧﻬﺎده و ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ از راﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﭗ ﻣﻲﻧﻮﺷﻨﺪ و ﺳﻘﺮاط ﻧﻴﺰ ﺑﺮاي آنﻫﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫آرﻳﺴﺘﻮدﻣﻮس ﭼﻮن ﺧﻮابآﻟﻮد ﺑﻮد‪ ،‬آﻏﺎز ﺑﺤﺚ را ﻧﺸﻨﻴﺪه و ﺻﺤﺒﺖﻫﺎي آنﻫﺎ را در ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬وﻟـﻲ ﻫﻤـﻴﻦﻗـﺪر ﻓﻬﻤﻴـﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪه ﺗﺎ آن دو ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﻮد را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺳﺎزد ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﻛﻤﺪيﭘﺮداز ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺮاژدي ﻫﻢ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ و ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ واﻗﻌﻲ آن ﻛـﺴﻲ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻢ از ﻋﻬﺪهي ﻛﻤﺪﻳﻚ ﺑﺮآﻳﺪ و ﻫﻢ از ﭘﺲ ﺗﺮاژﻳﻚ‪ .‬ﭼﻨﺎنﻛﻪ آرﻳﺴﺘﻮدﻣﻮس رواﻳﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم آن دو ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﻘﺮاط ﻣﻮاﻓـﻖ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ و اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﭼﻮن ﺧﻮابآﻟﻮد ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ آرﻳﺴﺘﻮ ﻓﺎﻧﻮس را ﺧﻮاب در رﺑﻮد و ﭘﺲ از آن‪ ،‬ﭼﻮن ﺳﭙﻴﺪه دﻣﻴﺪ‪ ،‬آﮔﺎﺗﻮن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ‪.‬‬ ‫وﻟﻲ ﺳﻘﺮاط ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻧﭙﺮداﺧﺖ و ﭘﺲ از آن ﻛﻪ آن دو را ﺧﻮاﺑﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و آرﻳﺴﺘﻮدﻣﻮس ﻫﻢ ﭼﻨﺎنﻛﻪ رﺳﻢ و ﻋـﺎدﺗﺶ‬ ‫ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺳﻘﺮاط ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﺳﻘﺮاط ﺑﻪ ورزشﮔﺎه ﻟﻴﺴﻴﻮم ‪ Lyrcuum‬رﻓﺖ و در آنﺟﺎ ﺑﻪ ﻋﺎدت ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﻦﺷﻮﻳﻲ ﻛﺮد و روز را در آنﺟﺎ ﮔﺬراﻧﺪ و ﭼﻮن ﺷﺐ ﻓـﺮا رﺳـﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪي ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﭘﺮدازد‪.‬‬ ‫ﭘﺎﻳﺎن‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪60‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﭘﻲﮔﻔﺘﺎر‬

‫ﻳﻮﻧﺎن ﻗﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻬﺪ داﻧﺶ و ﻋﻠﻮم و ﺣﻜﻤﺖ و ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻓﻼﺳﻔﻪ و ﺣﻜﻤﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ در ﺟﻬﺎن اﺳـﺖ‪ ،‬ﻧـﺎم ﺗﻤـﺎﻣﻲ آن ﺑﺰرﮔـﺎن‬ ‫ﺟﺎوﻳﺪ و ﭘﺎﻳﺪار و آﺛﺎر آﻧﺎن اﺑﺪي و ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﺑﻪراﺳﺘﻲ ﻛﻪ از ﻏﺮاﺋﺐ روزﮔﺎر و ﻧﻮادر ﻫﻮش و ذﻛـﺎء ﺑـﺸﺮي اﺳـﺖ ﻛـﻪ در ﺟﻬـﺎن‬ ‫ﺑﺎﺳﺘﺎن‪ ،‬در زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻣﺮدﻣﺎن روي زﻣﻴﻦ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﺎداﻧﻲ و ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬در ﻳﻮﻧﺎن آن روزﮔـﺎر ﺑﺰرﮔـﺎﻧﻲ ﭼـﻮن ﺳـﻘﺮاط و‬ ‫اﻓﻼﻃﻮن و ارﺳﻄﻮ و ﺻﺪﻫﺎ داﻧﺶﻣﻨﺪ دﻳﮕﺮ‪ ،‬در اوج آزادﮔﻲ و وﺳﻌﺖ ﻧﻈﺮ و ﻋﻤﻖ ﻓﻜﺮ‪ ،‬آﺛﺎري ﺑـﺲ ﻋﻈـﻴﻢ و ﮔـﺮانﺑﻬـﺎ از ﺧـﻮد ﺑـﻪ ﻳﺎدﮔـﺎر‬ ‫ﮔﺬاردﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي اﺑﺪ در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺗﺎﺑﺎن و ﻧﻮراﻓﺸﺎن ﺑﺮ ﺟﺎي ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن در ﻓﻠﺴﻔﻪ و ﺣﻜﻤﺖ‪ ،‬ﭘﻴﺶرو ﺣﻜﻤﺎ و در ﻧﻘﺎﺷﻲ و ﻫﻨﺮ و ﻣﺠﺴﻤﻪﺳﺎزي و ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ‪ ،‬ﺳﺮﻣـﺸﻖ و ﭘﻴـﺸﻮاي ﻫﻨﺮﻣﻨـﺪان‪ ،‬و در ادب‬ ‫اﺳﺘﺎد ادﺑﺎي آﻳﻨﺪﮔﺎن ﺑﻌﺪ از ﺧﻮد ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ .‬اﻛﺜﺮ ﺷﻌﺮا و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﺑﻌﺪ از رﻧﺴﺎﻧﺲ‪ ،‬در ﻫﻤﻪي ﻛﺸﻮرﻫﺎي اروﭘﺎﻳﻲ‪ ،‬ﭘﻴـﺮو ﺷـﻌﺮا و ﻧﻮﻳـﺴﻨﺪﮔﺎن‬ ‫ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺑﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺨﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻤﻲ از آﺛﺎر ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن‪ ،‬ﻣﻴﺘﻮﻟﻮژي آن ﻛﺸﻮر اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﺎﻛﻨﻮن ﻫﻴﭻ ﻛﺘﺎب ﺟﺎﻣﻌﻲ درﺑﺎرهي آن در دﺳﺖ ﻧﺪارﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻴﺘﻮﻟﻮژي ﻳﻮﻧﺎن‪ ،‬در اﺻﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻤﻴﻖ و ﻓﻠﺴﻔﻲ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺎ اوﻫﺎم و ﺧﺮاﻓﺎت ﺑﺴﻴﺎر در ﻫﻢ آﻣﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻋﻤـﻮم داﻧـﺶﻣﻨـﺪان‬ ‫ﺑﺰرگ ﻳﻮﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺪان اﺳﺎﻃﻴﺮ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬ﻣﺬﻫﺐ رﺳﻤﻲ و آﻳﻴﻦ زﻧﺪﮔﺎن آنﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﭘﺮﺳﺘﺶ و ﺳﺘﺎﻳﺶ ارﺑـﺎب اﻧـﻮاع ﺑـﻮده اﺳـﺖ‪ .‬در‬ ‫واﻗﻊ ﻣﻴﺘﻮﻟﻮژي‪ ،‬دﻳﻦ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در رﺳﺎﻟﻪي ﺿﻴﺎﻓﺖ‪ ،‬اﺳﺎﻣﻲ ﺧﺎﺻﻲ ذﻛﺮ ﮔﺮدﻳﺪه ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻲ از آنﻫﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻴﺘﻮﻟﻮژي اﺳﺖ و ﺑﺮﺧﻲ دﻳﮕﺮ‪ ،‬اﻋـﻼم اﻓـﺮاد ﻣﻌﺎﺻـﺮ‬ ‫اﻓﻼﻃﻮن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺎ ﺑﺮاي ﺷﻨﺎﺧﺖ و درك ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬ﺗﺎ آنﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺮح و ﮔﺰارش آن اﺳـﺎﻣﻲ ﭘـﺮداﺧﺘﻴﻢ ﺗـﺎ ﺑﺘـﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺳﺒﺐ ﻟﺬت داﻧﺶﭘﮋوﻫﺎن ارجﻣﻨﺪ را ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ 1‬ـ آﮔﺎﻣﻤﻨﻮن‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه اﻓﺴﺎﻧﻪاي و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن ﻳﻮﻧﺎن در ﺟﻨﮓ ﺗﺮوا ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﻠﻦ ازدواج ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻬﺎﻣﺖ و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔـﺲ ﺧـﻮد‪،‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺳﭙﺎه ﻳﻮﻧﺎن ﺷﺪ‪ .‬وي ﺑﺮاي ﺧﺸﻨﻮدي دﻳﺎن و ﻧﺠﺎت ﻧﺎوﮔﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از دﺧﺘﺮان ﺧﻮد را ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﺮد‪ .‬او در ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺤﺎﺻـﺮهي ﺷـﻬﺮ‬ ‫ﭘﺮﻳﺎم‪ ،‬از ﺧﻮد ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺸﺎن داد و در ﻧﻬﺎﻳﺖ‪ ،‬ﻓﺎﺗﺢ ﺟﻨﮓ ﺗﺮوا ﺷﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﭼﻮن ﺑﻪ وﻃﻦ ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ زن ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬در ﻫﻨﮕﺎم‬ ‫ﺧﻮاب ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪ 2‬ـ آﺷﻴﻞ‬

‫آﺷﻴﻞ ﻧﻴﺰ ﻳﻜﻲ از ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن ﻳﻮﻧﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻮﻣﺮ‪ ،‬او را در اﻳﻠﻴﺎد ﺧﻮد ﺟﺎوداﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺒﻖ رواﻳـﺖ اﻓـﺴﺎﻧﻪﻫـﺎ‪ ،‬ﭼـﻮن ﻣﺘﻮﻟـﺪ ﺷـﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺎدرش او را در ﻧﻬﺮي در ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺷﻨﻪي ﭘﺎي او را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬داﺧﻞ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺒﺐ ﺗﻤـﺎم ﺑـﺪن او ﺑـﻪ ﺟـﺰ ﭘﺎﺷـﻨﻪي‬ ‫ﭘﺎﻳﺶ روﻳﻴﻦﺗﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻴﻤﺮغ ﻓﻨﻴﻨﻜﺲ او را ﺗﻌﻠﻴﻢ داد و ﺷﺒﺮون ﺑﻪ او ﻓﻨﻮن ﺟﻨﮓ و ﺗﻴﺮاﻧﺪازي و درﻣﺎن ﻣﺠﺮوﺣﺎن را آﻣﻮﺧـﺖ و ﺑـﺮاي اﻳﺠـﺎد‬ ‫روح ﺟﻮاﻧﻤﺮدي و ﺳﻠﺤﺸﻮري‪ ،‬او را از ﻧﺨﺎع ﺷﻴﺮ ﻏﺬا داد‪ .‬ﻣﺮگ او را در ﺟﻨﮓ ﺗﺮوا ﭘﻴﺶﮔﻮﻳﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن وارد ﺟﻨﮓ ﺷﺪ‪ ،‬ﺣﻀﻮرش‬ ‫ﻣﺎﻳﻪي وﺣﺸﺖ دﺷﻤﻨﺎن ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬آﮔﺎﻣﻤﻨﻮن زن اﺳﻴﺮي را از آﺷﻴﻞ رﺑﻮده ﺑﻮد‪ .‬آﺷﻴﻞ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﮔﺮدﻳﺪ و ﺑﺮاي ﻛﺸﺘﻦ آﮔﺎﻣﻤﻨﻮن رﻫـﺴﭙﺎر ﮔﺮدﻳـﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﻲ او را از اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺎزداﺷﺘﻨﺪ‪ .‬آﺷﻴﻞ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻛﺮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ در ﺟﻨﮓ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻜﻨﺪ و ﺑﻪ ﭼﺎدر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻨـﺎرهﮔﻴـﺮي ﻣﻮﺟـﺐ‬ ‫ﺷﻜﺴﺖﻫﺎي ﭘﻲدرﭘﻲ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن ﺷﺪ و ﺣﺘّﻲ ﭘﺎﺗﺮوﻛﻞ ﻛﻪ ﺳﻼح آﺷﻴﻞ را ﺑﺮ ﺗﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻜﺘﻮر ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺧﺒـﺮ‪ ،‬آﺷـﻴﻞ‬ ‫ﺑﺮاي اﻧﺘﻘﺎم دوﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻛﻪي ﺟﻨﮓ ﺗﺎﺧﺖ و ﻫﻜﺘﻮر را ﻛﺸﺖ و ﻟﺸﻜﺮﻳﺎن ﺗﺮوا ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬او ﭘﺎي ﻫﻜﺘﻮر را ﺑـﻪ اراﺑـﻪي ﺟﻨﮕـﻲ‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪61‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺧﻮد ﺑﺴﺘﻪ و ﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﻪ دور ﺷﻬﺮ ﮔﺮداﻧﻴﺪ و ﺳﭙﺲ ﻧﻌﺶ او را در ﺑﺮاﺑﺮ ﭘﺮﻳﺎم اﻓﻜﻨﺪ‪ .‬اﻧﺪﻛﻲ ﺑﻌﺪ‪ ،‬آﭘﻮﻟﻮن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﭘﺎرﻳﺲ درآﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬آﺷـﻴﻞ‬ ‫را ﺑﺎ ﺗﻴﺮي ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﺷﻨﻪي ﭘﺎي او ﻧﺸﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻧﻌﺶ او را از دﺳﺖ ﻟﺸﻜﺮﻳﺎن ﺗﺮوا ﻧﺠﺎت دادﻧﺪ و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ او را ﺑـﺎ ﺗـﺸﺮﻳﻔﺎﺗﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﺪاﻳﺎن ﻣﻌﻤﻮل ﻣﻲداﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬در دﻣﺎﻏﻪي ﺳﻴﮋه ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ 3‬ـ اﻳﻠﻴﺎد‬

‫اﻳﻠﻴﺎد‪ ،‬ﻣﺄﺧﻮذ از اﻳﻠﻴﻮن‪ ،‬ﺷﻬﺮ ﺗﺮواﺳﺖ‪ .‬اﻳﻠﻴﺎد‪ ،‬اﺷﻌﺎر ﺣﻤﺎﺳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﺴﻮب ﺑﻪ ﻫﻮﻣﺮ اﺳﺖ و ﻣﻮﺿﻮع آن‪ ،‬ﺧﺸﻢ و ﻏﻀﺐ و دﻟﻴـﺮي و‬ ‫ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻲ آﺷﻴﻞ‪ ،‬و ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺣﺎﺻﻠﻪ از آن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺟﻨﮓ ﺗﺮوا ده ﺳﺎل ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬اﻳﻠﻴﺎد از اﻳﻦﺟﺎ ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻃﺎﻋﻮن ﻟﺸﻜﺮﻳﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ را از ﭘﺎي درآورده اﺳﺖ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻣـﻮرد ﻏـﻀﺐ‬ ‫آﭘﻮﻟﻮن واﻗﻊ ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ 4‬ـ آﭘﻮﻟﻮن‬

‫ﻳﻜﻲ از ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﺧﺪاﻳﺎن ﻣﻴﺘﻮﻟﻮژي ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن اﺳﺖ‪ .‬او را ﺧﺪاوﻧﺪ روز و ﻃﺐ و ﻫﻨﺮ و ﺷﻌﺮ و ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪ .‬آﭘﻮﻟﻮن ﭘﺴﺮ ژوﭘﻴﺘﺮ‬ ‫اﺳﺖ و ﻧﻴﺰ او را ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻄﻬﻴﺮ و ﺗﺰﻛﻴﻪ‪ ،‬ﻓﺎل ﻧﻴﻚ‪ ،‬و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻧﺘﻘﺎم و اﻣﺮاﺿﻲ ﭼﻮن وﺑﺎ و ﻣﺮﮔﻬﺎي ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻲآوردﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ 5‬ـ آﻟﻜﺴﺘﻴﺲ‬

‫دﺧﺘﺮ ارﺷﺪ ﭘﻠﻴﺎس و ﻫﻤﺴﺮ آدﻣﺖ اﺳﺖ‪ .‬آﭘﻮﻟﻮن ﺑﻪ آدﻣﺖ ﻋﺸﻖ ﻣﻲورزﻳﺪ‪ .‬از اﻳﻦ روي از ﭘﺎركﻫﺎ ﻛﻪ ﺟﺎن ﻣﺮدﻣﺎن در دﺳﺖ آنﻫﺎﺳـﺖ‪،‬‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ آدﻣﺖ را ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻴﺮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ در روز ﻣﺮگ وي‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺟﺎي او ﻗﺒﻮل ﻣﺮدن ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻟﻜﺴﺘﻴﺲ ﺧﻮد را ﻓﺪاي او ﻛـﺮد‪ .‬اﻳـﻦ‬

‫ﻣﺎﺟﺮاي ﺣﺰنآور ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن را ﺑﺮ آن داﺷﺖ ﺗﺎ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺗﺮاژدي ﺑﺮ اﺳﺎس آن ﺑﻨﮕﺎرﻧﺪ ﻛﻪ از آن ﻣﻴﺎن‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻜﻲ از آنﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم آﻟﻜـﺴﺘﻴﺲ اورﻳﭙﻴـﺪ‬ ‫ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ 6‬ـ آرﻳﺴﺘﻮدﻣﻮس‬

‫ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪي زﺑﺮدﺳﺖ و ﻣﺎﻫﺮ ﺗﺮاژدي ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ در ﻧﻴﻤﻪي ﻗﺮن ﭼﻬﺎرم ﭘﻴﺶ از ﻣﻴﻼد‪ ،‬در آﺗﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻣـﻲﻛـﺮد‪ .‬او ﻫﻤـﺸﻬﺮﻳﺎن ﺧـﻮد را وادار‬ ‫ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﻴﻠﻴﭗ ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪاي‪ ،‬ﭘﺪر اﺳﻜﻨﺪر‪ ،‬ﺻﻠﺢ ﻛﻨﻨﺪ و ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﺎﻳﻨﺪه و ﺳﻔﻴﺮ ﻣﺮدم ﻳﻮﻧﺎن ﺑﻪ درﺑﺎر او راه ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪ 7‬ـ آﮔﺎﺗﻮن‬

‫ﺷﺎﻋﺮ و ﻏﺰلﺳﺮاي دراﻣﺎﺗﻴﻚ ﻣﻌﺎﺻﺮ اﻓﻼﻃﻮن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وي ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎي ﻣﻬﻢ و اﺷﺮاﻓﻲ آﺗﻦ‪ ،‬و ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺳﺎل ‪ 448‬ﻗﺒـﻞ از‬ ‫ﻣﻴﻼد اﺳﺖ‪ .‬از او ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از ﭼﻨﺪ ﻗﻄﻌﻪ ﺗﺮاژدي‪ ،‬اﺛﺮي ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ 8‬ـ آﭘﻮﻟﻮدروس‬

‫ﻳﻜﻲ از ﺷﺎﻋﺮان ﻛﻤﺪﻳﻚ ﻳﻮﻧﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻧﻴﻤﻪي ﻗﺮن ﭼﻬﺎرم ﻗﺒﻞ از ﻣﻴﻼد‪ ،‬در اﺳﻜﻨﺪرﻳﻪ ﻣﻲزﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺎم‬ ‫در آﺗﻦ ﻣﻲزﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪62‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫‪ 9‬ـ ارﻓﺌﻮس = ارﻓﻪ‬

‫ﭘﺴﺮ اﻳﺎﺟﺮس‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺗﺮاس اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﺧﻲ او را ﭘﺴﺮ آﭘﻮﻟﻮن ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪ .‬او ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲدان دﻧﻴﺎي ﺑﺎﺳﺘﺎن اﺳـﺖ‪ .‬در ﻣﻮﺳـﻴﻘﻲ ﭼﻨـﺎن‬ ‫اﺳﺘﺎد ﺑﻮده ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺣﻴﻮاﻧﺎت وﺣﺸﻲ و درﻧﺪه ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺷﻨﻴﺪن ﻧﻮاي ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ او‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻧﺪ و درﻧﺪﮔﻲ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در‬ ‫روز ﻋﺮوﺳﻲ‪ ،‬ﻣﺎري زﻧﺶ را ﮔﺰﻳﺪ‪ .‬ارﻓﻪ ﺑﺮاي ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪن او ﺑﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ داﺧﻞ ﮔﺮدﻳﺪ و ﭼﻨﺎن ﺧـﻮش ﻧﻮاﺧـﺖ ﻛـﻪ ﺧـﺪاﻳﺎن ﺟﻬـﻨﻢ‬ ‫ﻫﻤﺴﺮش را ﺑﻪ او ﺑﺎزﭘﺲ دادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺮط آن ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ارﻓﻪ ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ ﺗﺎ زن ﺧﻮد را ﺑـﺎر دﻳﮕـﺮ ﺑﺒﻴﻨـﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻲﻫﻮش ﺷﺪ و ﺑﻲﺣﺲ ﺷﺪ و او را درﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﺒﻜﻲ در ادﺑﻴﺎت ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪه ﻛﻪ ارﻓﻴﻚ ﻧﺎم دارد‪.‬‬ ‫‪ 10‬ـ آرﻳﺴﺘﻮ ﻓﺎﻧﻮس‬

‫ﻧﺎمآورﺗﺮﻳﻦ ﺷﺎﻋﺮ ﻛﻤﺪﻳﻚ ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎﻻً در آﺗﻦ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬او از ﺟﻮاﻧﻲ در ﻛﺎر ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد‪ 54 .‬ﻛﻤﺪي ﻧﻮﺷﺖ‬ ‫ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻣﻴﺎن‪ ،‬ﻳﺎزده ﻋﺪد آنﻫﺎ ﻛﺎﻣﻼً ﺑﺎﻗﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻴﺶﺗﺮ آﺛﺎر او رﺳﺎﻟﻪﻫﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻫﺠﻮﻳﻪ در ﻣﻮرد ﺳﻴﺎﺳﺖ و اﺟﺘﻤﺎع‪ .‬در ﻳﻜﻲ از آﺛﺎر ﺧـﻮد‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎم اﺑﺮﻫﺎ‪ ،‬ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﻳﻴﺎن را ﻣﻮرد اﺳﺘﻬﺰاء ﻗﺮار داده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ 11‬ـ اوراﻧﻮس‬

‫ﻧﺎم ﻳﻜﻲ از ﻛﻬﻦﺗﺮﻳﻦ ﺧﺪاﻳﺎن اﺳﺎﻃﻴﺮي ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن اﺳﺖ‪ .‬اوراﻧﻮس را ﺧﺪاي آﺳﻤﺎن ﻣﻲﻧﺎﻣﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ 12‬ـ اﺳﻜﻮﻻپ‬

‫ﺧﺪاي ﻃﺐ و ﭘﺴﺮ آﭘﻮﻟﻮن اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﺷﻔﺎي ﺑﻴﻤﺎران اﻛﺘﻔﺎ ﻧﻜﺮده‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮدﮔﺎن را ﻧﻴﺰ دوﺑﺎره زﻧﺪه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ژوﭘﻴﺘﺮ از اﻳﻦ ﻛﺎر او ﺑﺮآﺷـﻔﺖ‬ ‫و ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎي ﭘﻠﻮﺗﻦ‪ ،‬ﺧﺪاي ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬ﻛﻪ ﻗﻠﻤﺮوش روزﺑﻪروز ﺑﻲﺳﻜﻨﻪﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬او را ﻣﺠﺎزات ﻛﺮد‪ .‬ﺧﺮوس ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪي وﻗـﺖ و ﻣـﺎر ﻫـﻢ ﻛـﻪ‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪي اﺣﺘﻴﺎط اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺎص اﺳﻜﻮﻻپ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ 13‬ـ اﻓﻴﻼﺗﺲ‬

‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﻓﻴﻼﺗﺲ ﻛﺴﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن را ﺑﻪ ﺗﺮﻣﻮﭘﻴﻞ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ ﺧﺎﺋﻦ دادهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ 14‬ـ ارﻛﺎدي‬

‫ﻧﺎﺣﻴﻪاي ﺑﻮده در ﻳﻮﻧﺎن ﻗﺪﻳﻢ ﻛﻪ در ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺮﻛﺰي ﭘﻠﻮﭘﻮﻧﺰ ﻗﺮار داﺷﺘﻪ و ﻣﺮدﻣﺎن آن را آرﻛﺎدﻳﺎن ﻣﻲﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻣﺮدﻣـﻲ ﺑﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﺷﻐﻞ ﭼﻮﭘﺎﻧﻲ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ و زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺳﺎده و ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪاﻧﻪاي داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ واژه در ادﺑﻴﺎت ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻧﻤﻮﻧﻪي ﺑﺎرز ﺳﻌﺎدت و ﺳﺎدﮔﻲ ﺑﻪ ﺷـﻤﺎر‬ ‫ﻣﻲرﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ 15‬ـ اورﻳﭙﻴﺪ‬

‫اورﻳﭙﻴﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻋﺮ ﺗﺮاژدي ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن اﺳﺖ‪ .‬او در ﺳﺎﻻﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ 480‬ﭘﻴﺶ از ﻣﻴﻼد ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ‪ .‬اورﻳﭙﻴﺪ ﺗﺤﺼﻴﻼت ﻛﺎﻣﻠﻲ ﻛـﺴﺐ ﻛـﺮده‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬او در ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﮕﻲ او‪‬ﻟﻴﻦ ﺗﺮاژدي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﻠﻴﺎد‪ ،‬ﻧﻤﺎﻳﺶ داد‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﭘﻴﺮوزي او در ﻣﺴﺎﺑﻘﻪي ﺗـﺮاژدي‪ ،‬در ﺳـﺎل ‪ 440‬ﭘـﻴﺶ از‬ ‫ﻣﻴﻼد اﺳﺖ‪ .‬او ﻓﻠﺴﻔﻪ و ﻋﻠﻮم را ﻧﻴﺰ آﻣﻮﺧﺖ‪ .‬او دوﺳﺖ آﻟﻜﺒﻴﺎدس و ﻛﺮﺗﻴﺎس و ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺎ آرﻳﺴﺘﻮﻓﺎن ﺑﻮد‪ .‬در ﺣﺪود ‪ 92‬اﺛﺮ ادﺑﻲ دارد و ﭘـﻨﺞ‬ ‫ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺟﺎﻳﺰهي ﺗﺮاژدي را درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﻳﻜﻲ از آﺛﺎر ﻣﻬﻢ او‪ ،‬درﺑﺎرهي ﻣﺎﺟﺮاي ﺗﺮاژﻳﻚ اﻟﻜﺴﻴﺲ اﺳـﺖ‪ .‬او ﺑـﺴﻴﺎر ﺳـﺎده ﻣـﻲﻧﻮﺷـﺖ و اﺷـﻌﺎر‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪63‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻣﻲﺳﺮود و ﻟﻄﻒ ﺳﺨﻦ داﺷﺖ‪ .‬در اواﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ درﺑﺎر ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ رﻓﺖ‪ .‬او ﺑﻪ دﺳﺖ »ﻣﻨﺎدﻫﺎ« ﻳﺎ »زنﭘﺮﺳﺘﺎن« ﻗﻄﻌـﻪﻗﻄﻌـﻪ و‬ ‫ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ 16‬ـ آﻟﻜﺒﻴﺎدس‬

‫ﺷﺎﮔﺮد ﺳﻮﮔﻠﻲ ﺳﻘﺮاط و ژﻧﺮال آﺗﻦ ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﻢ داراي ﺻﻔﺎت ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ و ﻫﻢ ﻓﺮدي ﺧﻮدﺧﻮاه و ﺷﻬﺮتﻃﻠﺐ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣـﻲرﻓـﺖ‪ .‬ﻋﻴـﻮب‬ ‫اﺧﻼﻗﻲ زﻳﺎدي ﻧﻴﺰ داﺷﺖ و ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻬﺮتﻃﻠﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺳﮕﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ آن را ﺑﻪ ﻫﻔﺖﻫﺰار درﻫﻢ ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬او در ﺟﻨﮓ ﭘﻮﺗﻴـﺪه‪ ،‬ﻛـﻪ‬ ‫ﻳﻜﻲ از ﺷﻬﺮﻫﺎي ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﻘﺮاط ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد‪ .‬او ﻣﺮدم وﻃﻦ ﺧﻮد را وارد ﺟﻨﮕﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺳﻴـﺴﻴﻞ ﻛـﺮد و ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه اﻳـﻦ اردو ﺷـﺪ‪ .‬وﻟـﻲ‬ ‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﺒﺮد ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎي ﻫﺮﻣﺲ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﻳﻜﻲ از ﺳﺎﺗﺮاﭘﻲﻫﺎي اﻳﺮان ﮔﺮﻳﺨـﺖ و آنﮔـﺎه اﺳـﭙﺎرت را ﺿـﺪ وﻃـﻦ‬ ‫ﺧﻮد‪ ،‬وارد ﺟﻨﮓ ﻛﺮد‪ .‬او ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﻜﻲ از ﺳﺎﺗﺮاﭘﻲﻫﺎي اﻳﺮان‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺠﺎم اﻋﻤﺎﻟﻲ ﺧﻴﺎﻧﺖاﻧﮕﻴﺰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪ 17‬ـ ﺑﺎﻛﻮس‬

‫ﺧﺪاي ﺷﺮاب و ﭘﺴﺮ ژوﭘﻴﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻛﻮس در ﺟﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﺑﺮ ﺿﺪ ﻏﻮﻻن ﺗﺮﺗﻴﺐ دادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﭘـﺪر ﺧـﻮد ﺷـﺘﺎﻓﺖ و ﺷـﻬﺎﻣﺖ و‬ ‫دﻟﻴﺮي ﺑﺴﻴﺎر از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داد‪.‬‬ ‫‪ 18‬ـ ﭘﺎرﻣﻨﻴﺪوس‬

‫ﻳﻜﻲ از ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﺎن ﺑﺰرگ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻗﺮن ﺷﺸﻢ ﭘﻴﺶ از ﻣﻴﻼد‪ ،‬در ﺷﻬﺮ اﻟﻪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻌﺮوﻓﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻧـﺎم »از ﻃﺒﻴﻌـﺖ«‪،‬‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻳﻜﺼﺪ و ﺷﺼﺖ ﺷﻌﺮ آن ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ 19‬ـ ﭘﻮزاﻧﻴﺎس‬

‫ﺳﺮدار اﺳﭙﺎرﺗﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻛﻤﻚ و ﻣﺴﺎﻋﺪت اﻳﺮاﻧﻲﻫﺎ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي ﺳﺮاﺳﺮ ﻳﻮﻧﺎن ﮔﺮدد‪ .‬ﭘﻮزاﻧﻴﺎس دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺰ ﺑﻮده ﻛﻪ ﻧـﻮهي‬ ‫اوﻟﻲ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ 20‬ـ ﭘﺮودﻳﻜﻮس‬

‫ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﻳﻲ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﻗﺮن ﭘﻨﺠﻢ ﻗﺒﻞ از ﻣﻴﻼد ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬او در آﺗﻦ ﻣﻜﺘﺒﻲ اﻳﺠﺎد ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻌﺮوﻓﻴﺖ ﻳﺎﻓـﺖ‪ .‬اﻓﻼﻃـﻮن در ﻛﺘـﺎب‬ ‫ﭘﺮوﺗﺎﮔﻮراس‪ ،‬اﻧﺪﻛﻲ او را اﺳﺘﻬﺰاء ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻀﺎت آﺗﻦ‪ ،‬اﻧﺘﺸﺎر ﻛﺘﺎبﻫﺎي او را ﺑﻪ واﺳﻄﻪي ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﻲدﻳﻨﻲ ﻣﻨﺪرج در آن ﻣﻨـﻊ‪ ،‬و‬ ‫ﺧﻮد او را ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺟﺎم ﺷﻮﻛﺮان ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬از او ﻛﺘﺎﺑﻲ در ﺧﺼﻮص ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎن و ﻛﺘﺎﺑﻲ در ﻣﻌﺎﻧﻲ و ﺑﻴﺎن ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ 21‬ـ دﻳﻮﺗﻴﻤﺎ‬

‫ﻧﺎم ﻛﺎﻫﻨﻪاي اﺳﺖ ﻛﻪ اﻓﻼﻃﻮن ﺗﺌﻮري زﻳﺒﺎﻳﻲ و ﻋﺸﻖ را از زﺑﺎن ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﺑﺪو ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻲدﻫـﺪ و ﺑﺮﺧـﻲ را ﻋﻘﻴـﺪه ﺑـﺮ آن اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﻳـﻦ‬ ‫ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮد ﺧﻴﺎﻟﻲ اﻓﻼﻃﻮن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ 22‬ـ ﺳﺎﺗﻴﺮ‬

‫ﺧﺪاﻳﺎن اﻓﺴﺎﻧﻪاي ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺼﺎﺣﺐ ﺑﺎﻛﻮس‪ ،‬ﺧﺪاي ﺷﺮاب ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آنﻫﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻧﺸﺎن ﻣﻲدادﻧﺪ ﻛﻪ دو ﮔﻮش ﺗﻴﺰ‬ ‫در ﺳﺮ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي راﺳﺖ و ﺳﻴﺨﻜﻲ و دو ﺷﺎخ در ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺑﺰ و در دﺳﺖ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻧﻲ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪64‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫‪ 23‬ـ ﺳﻴﻠﻮن‬

‫ﺧﺪاي ﺟﻨﮓﻫﺎ و ﻣﺰارع ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ 24‬ـ ﺳﻮﻟﻮن‬

‫ﻗﺎﻧﻮنﮔﺬار ﻣﻌﺮوف آﺗﻦ و ﻳﻜﻲ از ﻋﻘﻼي ﻫﻔﺖﮔﺎﻧﻪي ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن اﺳﺖ‪ .‬وي ﻣﺘﻮﻟﺪ ‪ 640‬ﭘﻴﺶ از ﻣﻴﻼد و ﻣﺘـﻮﻓﻲ ﺑـﻪ ﺳـﺎل ‪ 558‬ﻗﺒـﻞ از‬ ‫ﻣﻴﻼد اﺳﺖ‪ .‬او ﻧﻈﺎم ﻣﺸﺮوﻃﻪ و آزادي را ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎد و از ﻧﻴﺎﻛﺎن اﻓﻼﻃﻮن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ 25‬ـ ﺳﻴﻠﻦ‬

‫ﭘﺪر ﺳﺎﺗﻴﺮﻫﺎ و ﻟـﻠﻪي ﺑﺎﻛﻮس‪ ،‬ﺧﺪاي ﺷﺮاب اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ 26‬ـ وﻧﻮس = آﻓﺮودﻳﺖ‬

‫اﻟﻬﻪي زﻳﺒﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن او را آﻓﺮودﻳﺖ و روﻣﻴﺎن آن را وﻧﻮس ﻣﻲﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ و ﻧﻴﺰ ﻧﺎم ﺳﺘﺎرهي زﻫﺮه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ ﻧﺎﻫﻴﺪ‬ ‫ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ 27‬ـ ﻣﻨﻼس‬

‫ﭘﺴﺮ آرﺗﻪ و ﺑﺮادر آﮔﺎﻣﻤﻨﻮن اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻛﺎخ آرﺗﻪ‪ ،‬ﺑﺎ اژﻳﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮﻋﻤﻮي ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷـﺪﻧﺪ‪ .‬اژﻳـﺴﺖ‪ ،‬آرﺗـﻪ را ﻛـﺸﺖ‪ .‬دو ﺑـﺮادر ﻧـﺰد‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎه اﺳﭙﺎرت ﻓﺮار ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ دو دﺧﺘﺮ او ازدواج ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﺎم زن ﻣﻨﻼس‪ ،‬ﻫﻠﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻨﻼس ﺑﻌﺪﻫﺎ ﭘﺎدﺷﺎه اﺳﭙﺎرت ﺷﺪ‪ .‬از ﻫﻠﻦ دو ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ‬ ‫وﺟﻮد آﻣﺪ‪ .‬در ﻳﻜﻲ از ﻏﻴﺒﺖﻫﺎي ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻣﻨﻼس‪ ،‬زن او ﻫﻠﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﺎرﻳﺲ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﭘﺮﻳﺎم داد ﺗﺎ او را ﺑﺮﺑﺎﻳـﺪ و اﻳـﻦ ﻋﻤـﻞ او ﺳـﺒﺐ‬ ‫ﺟﻨﮓﻫﺎي ﺗﺮوا ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻣﻨﻼس ﺑﺎ ‪ 60‬ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻪ ﺗﺮوا ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻜﺘﻮر را ﺷﻜﺴﺖ داد و ﭘﺎرﻳﺲ ﻓﺮار ﻛﺮد‪ .‬وﻟﻲ ﺧﺪاي ﻋﺸﻖ‪ ،‬آﻓﺮودﻳـﺖ‪ ،‬او را‬ ‫ﻧﺠﺎت داد‪ .‬ﭘﺲ از ﻓﺘﺢ ﺗﺮوا‪ ،‬ﻫﻠﻦ را ﺑﻪ ﭼﻨﮓ آورد و او را ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪ 28‬ـ ﻣﺎرﺳﻴﺎس‬

‫ﺟﻮان زرﻧﮕﻲ ﺑﻮد و اﻫﻞ ﻓﺮﻳﮋي‪ .‬وي ﺑﺴﻴﺎر ﻧﻴﻚ ﻧﻲ ﻣﻲﻧﻮاﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪ 29‬ـ ﻫﺮﻛﻮل= ﻫﺮاﻛﻠﺲ‬

‫ﭘﺴﺮ ژوﭘﻴﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻃﻔﻞ ﺑﻮد‪ ،‬ژوﻧﻦ ﺑﺮ او آﺷﻔﺖ و دو ﻣﺎر ﺑﻪ ﮔﻬﻮارهاش ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ او را ﺑﺒﻠﻌﻨﺪ‪ .‬ﻟـﻴﻜﻦ ﻛـﻮدك ﻣـﺎران را در‬ ‫ﻣﻴﺎن ﺑﺎزوان ﺧﻮد ﺧﻔﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺟﻮاﻧﻲ ﺷﺪ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ و رﺷﻴﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﺎ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ورزﻳﺪ‪ .‬ﻣﺎﺟﺮاي دوازده ﺧـﻮان او ﺑـﺴﻴﺎر ﻣﻌـﺮوف‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ﻛﻮه اﺗﺎ ﺧﻮد را ﺳﻮزاﻧﻴﺪ و ﺗﻴﺮ و ﻛﻤﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ دوﺳﺖ و ﻣﺼﺎﺣﺐ ﻫﻤﻪي ﻋﻤﺮ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻓﻴﻠﻮﺳﺖ ارزاﻧﻲ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪ 30‬ـ ﻫﻜﺘﻮر = ﻫﺮو‬

‫ﭘﺴﺮ ﭘﺮﻳﺎم‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺗﺮوا و ﺷﻮﻫﺮ آﻧﺪروﻣﺎك اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺒﻖ ﻣﻐﻴﺒﺎت ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ زﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻬﺮ ﺗـﺮوا را در ﺑﺮاﺑـﺮ ﺣﻤـﻼت ﻳﻮﻧﺎﻧﻴـﺎن ﺣﻔـﻆ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬از اﻳﻦ روي ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﺳﭙﺎه ﺗﺮوا ﻣﻨﺼﻮب ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ واﺳﻄﻪي ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﻓﺘﻮﺣﺎت درﺧﺸﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺪت ده ﺳﺎل ﺧﺮاﺑﻲ وﻃﻦ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ اﻓﻜﻨﺪ و دﺷﻤﻦ را ﺷﻜﺴﺖ داد و ﻧﺎوﮔﺎن ﻳﻮﻧﺎن را آﺗﺶ زد ﺗﺎ آن ﻛﻪ ﭘﺎﺗﺮوﻛﻞ را ﻧﻴﺰ ﻛﺸﺖ‪ .‬در اﻳﻦﺟﺎ ﻓﺘﻮﺣﺎت او ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن‬ ‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪65‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﻲرﺳﺪ و ﺑﻪ دﺳﺖ آﺷﻴﻞ ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﭘﺮﻳﺎم‪ ،‬آﺷﻴﻞ ﻧﻌﺶ او را ﻣﺴﺘﺮد ﻣﻲدارد‪ .‬زن او ﺑﻪ او وﻓﺎدار ﻣﺎﻧﺪ و اﻳـﻦ ﺧـﻮد ﻣﻮﺿـﻮﻋﻲ‬ ‫ﺑﺮاي ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻫﻜﺘﻮر ﻳﻜﻲ از ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ اﻳﻠﻴﺎد اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ 31‬ـ ﻫﺰﻳﻮد‬

‫ﻳﻜﻲ از ﺷﻌﺮاي ﺑﻠﻨﺪﭘﺎﻳﻪي ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن و ﻣﺘﻮﻟﺪ آﺳﻜﺮا ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬درﺑﺎرهي او اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎي زﻳﺎدي ﻧﻘﻞ ﻛﺮدهاﻧـﺪ‪ .‬ﻣـﻲﮔﻮﻳﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻫﺰﻳـﻮد ﺑـﺎ‬ ‫ﺑﺮادرش ﭘﺮﺳﻪ‪ ،‬در ﻣﻮﺿﻮع ارث اﺧﺘﻼف زﻳﺎدي ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ .‬او ﻣﻨﺰل ﺧﻮد را ﭘﺎﻳﮕﺎه ﺷﻌﺮ و ادب ﻗﺮار داد و در ﻳﻚ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪي ادﺑـﻲ‪ ،‬رﺗﺒـﻪي او‪‬ل‬ ‫ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬از او ﺳﻪ اﺛﺮ ادﺑﻲ ﺑﺮ ﺟﺎي ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ .1‬ﻛﺎرﻫﺎ و روزﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع آن ﻛﺸﺎورزي و ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ اﻳﺎم اﺳﺖ و اﻧﺪرزﻫﺎﻳﻲ درﺑﺎرهي درﻳﺎﻧﻮردي و ﭘﻨﺪﻫﺎي اﺧﻼﻗﻲ‬ ‫‪ .2‬اﻧﺴﺎب ﺧﺪاﻳﺎن ﻛﻪ در آن اﻋﺘﻘﺎدات ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن و اﺻﻞ و ﻧﺴﺐ ﺧﺪاﻳﺎن را ﮔﺰارش ﻛﺮده اﺳﺖ‬ ‫‪ .3‬ﺷﻌﺮ ﺗﻮﺻﻴﻔﻲ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ درﺑﺎرهي ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻛﻮل‬ ‫‪ 32‬ـ ﻫﻮﻣﺮ‬

‫ﻫﻮﻣﺮ‪ ،‬از ﻣﺸﻬﻮرﺗﺮﻳﻦ و ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﭼﻬﺮهﻫﺎي ﺣﻤﺎﺳﻪﺳﺮاي ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد آن ﻛﻪ ﻫﺸﺖ ﻛﺘﺎب درﺑﺎرهي ﺷﺮح ﺣـﺎل او در‬ ‫دﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻨﻮز ﺷﺮح ﺣﺎل واﻗﻌﻲ او ﺑﺮ ﻫﻤﮕﺎن ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم و ﭘﻮﺷﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬از او دو اﺛﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم اﻳﻠﻴﺎد و ادﻳﺴﻪ ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺎر ﻣﺎﻧـﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻛﺜﺮ داﻧﺶﻣﻨﺪان ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ وي در ﻗﺮن ﻧﻬﻢ ﻗﺒﻞ از ﻣﻴﻼد ﻣﻲزﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺎﻳﺎن‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬

‫‪66‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪه در ﺳﺎﻳﺖ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﮔﺮداب ـ ﺗﻴﺮ ﻣﺎه ‪1388‬‬ ‫اﮔﺮ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﻫﻤﻜﺎري در ﺧﻄﺎﻳﺎﺑﻲ اﻣﻼﻳﻲ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را در ﺟﺮﻳﺎن ﮔﺬارﻳﺪ‬

‫در ﮔﺮداب ﺑﺠﻮﻳﻴﺪ‪:‬‬

‫‪http://www.seapurse.ir‬‬