Efikasnost Interpersonalne Psihoterapije U Liječenju Postpartalne Depresije-prevod

Efikasnost Interpersonalne psihoterapije u liječenju postpartalne depresije (Efficacy of Interpersonal Psychotherapy for Postpartum Depression) Michael W. O'Hara, PhD; Scott Stuart, MD; Laura L. Gorman, PhD; Amy Wenzel, PhD

Uvod

Postpartalna depresija uzrokuje ženama veliku patnju i ima negativne posljedice na njihov socijalni život kao i na razvoj njihove novorođene djece. Ovo istraživanje je provedeno da bi se ocijenila efikasnost psihoterapije u liječenju postpartalne depresije. Poslije porođaja, žene su pod visokim rizikom za depresiju. Poslijeporođajna depresija je posebno problematična zbog velikih promjena socijalne uloge kroz koje prođu novonastale majke. Npr. majke odmah moraju pružiti potpunu i stalnu njegu njihovim bebama. Takođe se suočavaju sa mnogim izazovima u odnosu sa partnerom, i često moraju da redefinišu odnose sa članovima porodice i prijateljima. Naposljetku, žene koje postanu majke, moraju da prilagode i svoju poslovnu ulogu njezi koja je potrebna njihovim bebama. Postoje čvrsti dokazi da je veza između majke i novorođenčeta često ugrožena postpartalnom depresijom. Takođe, više istraživanja je pokazalo da postoji veza između postpartalne depresije majke i kasnijih problema u dječijem kognitivnom i socijalno-emocionalnom razvoju. Zato je vrlo važno razviti efektan tretman postpartalne depresije, da bi se spriječili ovi problemi. Antidepresivi, kognitivno-bihejvioralna terapija i interpersonalna psihoterapija su ocjenjeni kao efektni tretmani velikog depresivnog poremećaja. Zbog brige od mogućih efekata koje bi antidepresivi mogli prouzročiti na razvoj fetusa i dojenčadi, odustalo se od ideje da se trudnice ili dojilje lijeće na taj način. Takvo liječenje ne bi bilo moguće i zato što većina žena iz tih kategorija ne bi pristalo da uzima medikamente. Iako postoje dokazi da su antidepresivi relativno sigurni za dojenčad, američka pedijatrijska akademija definiše većinu antidepresiva kao "lijekove čiji efekti na dojenčad nisu poznati, ali od kojih se treba držati na oprezu". S obzirom na ovakva razmatranja, bitno je dobro procijeniti efikasnost psiholoških tretmana u liječenju žena koje boluju od postpartalne depresije. Iako su prethodna istraživanja psihoterapije za postpartalnu depresiju imala povoljne rezultate, postojale su i određene nepravilnosti. Npr. istraživanja su uključivala pacijente sa malim i velikim depresivnim poremećajem, zatim, koristili su nestandardne terapije, terapeute koji nisu bili profesionalno pripremljeni (kao npr. medicinske sestre), ili su koristili tretmane namijenjene za poboljšavanje veze između majke i bebe, a ne za tretiranje depresije. Ova ograničenja ukazuju na važnost evaluacije dobro definirane standardne psihoterapije u liječenju postpartalne depresije. 1

Autori članka su izabrali baš Interpersonalnu psihoterapiju za evaluaciju, jer je pokazano da je ona vrlo efikasna u liječenju velikog depresivnog poremećaja, i zato što se fokusira na interpersonalne odnose, odnosno direktno na probleme sa kojima se suočavaju žene sa postpartalnom depresijom. Bit će prikazani rezultati kontrolirane studije o efikasnosti 12 sedmica tretmana sa interpersonalnom psihoterapijom u poređenju sa kontrolnom grupom (ženama na listi čekanja za tretman postpartalne depresije). Pacijenti i metode Pacijenti Potencijalni učesnici su izabrani u višefaznom procesu. Ženama iz četiri države SAD-a koje su se porodile između oktobra 1995. i jula 1997. godine, su poslana pisma kojima su pozvane da učestvuju u istraživanju postporođajne emocionalne adaptacije. Mogle su učestvovati žene starije od 18 godina, koje su udate ili žive sa partnerom najmanje 6 mjeseci. Žene koje su pristale da učestvuju prvo su ispunile Upitnik za dijagnosticiranje depresije. Sa ženama koje su na tom upitniku ispunile kriterije za depresiju, obavljen je telefonski intervju koristeći izmjenjenu verziju Strukturiranog kliničkog intervjua za DSM-IV(SCID) i Hamiltonovu skalu depresije. Učesnice koje su prošle kriterij DSM-IV za veliki depresivni poremećaj i koje su imale minimum 12 bodova na Hamiltonovoj skali od 17 čestica, zamoljene su da učestvuju u terapijskoj fazi istraživanja. Prema Elkin-u i suradnicima, kriteriji za isključenje iz istraživanja su bili: a) životni podaci o bipolarnom poremećaju, šizofreniji, organskom oštećenju mozga, mentalnoj retardaciji, antisocijalnom poremećaju, ili b) trenutačna dijagnoza o uzimanju alkohola ili droga, paničnom poremećaju, somatizacijskom poremećaju, ili o tri ili više sizotipnih osobina. Žene sa psihotičnom depresijom su takođe isključene, kao i žene sa ozbiljnim problemima sa ishranom ili sa opsesivno- kompulzivnim poremećajem. Žene koje su formalno pristale da učestvuju u istraživanju, ponovo su intervjuirane u njihovim domovima.120 žena koje su i dalje ispunjavale kriterije, podijeljene su u dvije grupe-za terapiju i 2

za čekanje (sa jednakim brojem učesnica u obje grupe, i jednakim brojem učesnica sa i bez historije velikog depresivnog poremećaja). Tretmani Terapeuti i trening Interpersonalnu terapiju su vodili 10 terapeuta iz privatne prakse. Svi su bili iskusni psihoterapeuti sa doktoratima iz kliničke ili savjetodavne psihologije. U prosjeku su imali oko 42 godine, i 14 godina iskustva, 5 žena i 5 muškaraca. Svaki terapeut je radio sa oko 7 učesnica. U svrhu kvalitetnijeg istraživanja, terapeuti su morali pročitati i upoznati se sa priručnikom o postpartalnoj depresiji i njenom liječenju Interpersonalnom terapijom. Svaki terapeut je prošao 40 sati predavanja i video prezentacija o liječenju Interpersonalnom terapijom. Trening je bio namijenjen poboljšanju njihove kompetencije u polju Interpersonalne terapije, i uključivao je detaljan pregled izvođenja terapije, sa video sesijama na kojima je objašnjen svaki detalj i strategija izvođenja Interpersonalne terapije. Terapeuti su takođe morali proći kroz 12 sesija kurs Interpersonalne terapije sa ženama koje boluju od postpartalne depresije, i postići zadovoljavajući nivo iskustva da bi učestvovali u istraživanju. Tokom samog istraživanja, rad terapeuta je stalno nadziran, i oni su morali snimati svaku sesiju na audio ili video kasetu, da bi autori mogli vršiti superviziju. Interpersonalna terapija Terapija se primjenjivala 12 sati po osobi tokom 12 sedmica. Početne sesije su se bavile identifikacijom depresije kao medicinskog poremećaja, poticanjem pacijenta, postavljanjem depresije u interpersonalni kontekst, analizom sadašnjih i prošlih interpersonalnih veza pacijentice, i povezivanjem problematičnih aspekata tih odnosa sa sadašnjom depresijom. Na kraju bi terapeut zajedno sa pacijenticom identifikovao interpersonalne probleme koji su najznačajniji, i postavio ciljeve tretmana. U naprednijim sesijama terapeut se fokusirao na interpretaciju poteškoća koje je identifikovala pacijentica. Uobičajeni problemi su bili: konflikt sa partnerom ili sa širom porodicom, gubitak socijalnih/radnih veza, gubici vezani sa rođenjem, npr. prijašnji perinatalni gubici ili smrt dragih osoba. 3

Na finalnim sesijama, terapeut je radio na ojačavanju osjećaja kompetencije i moči za nadziranje depresije, diskutovao planove o završetku terapije, i zajedno sa pacijenticom radio na razradi plana u slučaju da se depresija povrati. Grupa na listi čekanja Pacijentice iz ove grupe su čekale 12 sedmica na tretman. Iako se za to vrijeme nije provodila nikakva terapija, obavila su se klinička ispitivanja koristeći Hamilton skalu preko telefona, i to 4,8 i 12 sedmica poslije zadavanja terapije prvoj grupi. Kratki telefonski pozivi su napravljeni 2,6 i 10sedmica poslije, da bi se procijenio suicidalni rizik pacijentice i sposobnost da čeka na tretman. Autori su izabrali kontrolnu grupu iz dva razloga: 1) upotreba ne tretirajuće grupe u psihoterapiji se priznaje kao dobra komparacija, jer može pokazati da su efekti jedne terapije bolji nego nikakav tretman, ili da je ta terapija bolja ili jednaka od neke druge. 2) ova grupa reflektira tipično iskustvo žena iz prve grupe. Nijedna izabrana žena iz prve grupe nije samoinicijativno tražila tretman, pa možemo vidjeti što bi se desilo da su njihovi problemi ostali neidentifikovani. Mjere Intervju Izmijenjena verzija SCID-a za DSM-IV, sa kombinacijom sa sizotipalnim i antisocijalnim modulima iz SIDP-a su korišteni za analizu žena prije tretmana. Izmijenjeni SCID je uključivao sljedeće sekcije po redu: prošle periode psihopatoloških simptoma tokom prošlih mjeseci, trenutno socijalno funkcioniranje, i modul promjene raspoloženja. Vrijeme početka problema, melankolijske osobine i atipične osobine su takođe razmatrane. U dodatku, SCID je izmijenjen tako da ustanovi da li je bilo uzimanja alkohola, paničnog poremećaja, opsesivno-kompulzivnog, anoreksije ili bulimije tokom proteklog mjeseca. Takođe su uključena pitanja o prošlim maničnim epizodama ili somatizacijskom poremećaju. Naposljetku, spojeni su SCID psihotični modul, SIDP sizotipalni modul i SIDP antisocijalni modul. Skraćena verzija izmijenjenog SCID-a koja se 4

fokusirala na trenutne epizode velikog depresivnog poremećaja, je korištena u kućnom ambijentu, u intervjuima prije i poslije tretmana. Izmijenjena verzija Hamilton skale od 17 čestica (kojima su dodate čestice o hipersomniji, hiperfagiji i dobitku kilaže) je korištena kao glavna mjera ishoda. Hamiltonovu skalu je koristio nezavisni kliničar tokom kućnih procjena prije tretmana i poslije tretmana i 4 i 8 sedmica nakon grupnog zadatka. Tokom telefonskih procjena (4 i 8 sedmica i 30% procjena poslije tretmana), direktno ispitivanje subjekata je otkrilo informacije koje su dobivene posmatranjem (retardacija ili agitacija). Klinički intervjueri koji su vodili ispitivanje Hamiltonom nisu bili upoznati sa statusom ispitanika u tretmanu. Odluka autora da ne budu upoznati sa tim se bazirala na njihovoj želji da se smanji mogućnost osipanja ispitanika, da ne bude visok procenat osipanja pogotovo ispitanika na listi čekanja. Procjene samoizvještajima Ispitanici su popunili IDD tokom početne faze istraživanja. Pacijenti iz prve grupe popunili su BDI, Skalu socijalne prilagodbe-samoizvještaj (SAS-SR), Dijadnu skalu prilagodbe (DAS) i Postpartum upitnik prilagodbe (PPAQ). Osim IDD-a, ostala ispitivanja su provođena prije terapije i poslije 4, 8 i 12 sedmica prateći prvu grupu na terapiji. Statistička analiza Korišten je t-test da se uporede dvije grupe u pogledu početnih demografskih i kliničkih karakteristika. Za većinu mjera ishoda (uključujući BDI, HRSD, PPAQ, SAS-SR i DAS), dvije grupe x 4 puta procjene (prije terapije,4,8 i 12 sedmica) ponovljena analiza mjera je vođena koristeći varijancu od 0.05. Veličina uzorka je određena analizom i povećana je sa 108 na 120 dvije trećine puta kroz cijelo istraživanje. REZULTATI Karakteristike pacijenata 5

Pisma poziva su poslana za 20 620 žena koje su nedavno postale majke. Prateći nekoliko koraka, 345 žena su ispunjavale kriterije za veliku depresivnu epizodu na SCID-u. Ukupno 77 žena su ispunjavale kriterije za isključivanje, 132 žene su odbile da učestvuju, a 16 žena su bile korištene za treniranje terapeuta, i na kraju je ostalo 120 depresivnih žena koje su učestvovale u istraživanju. Tablica 1 predstavlja demografske i kliničke karakteristike ispitanica. Skoro sve su bile pripadnice bijele rase, poprilično dobro školovane, što se generalno podudara sa područjem odakle dolaze. Osim tri pacijentice koje su imale hroničnu depresiju više od 2,5 godine, prosječna epizode trajanja depresije za ostale ispitanice iznosila je oko 7 mjeseci.

Tablica 1.Demografske i kliničke karakteristike učesnica Grupa pod tretmanom (n=60) Starost 29.4+-4.9 Starost partnera 30.7+-5.8 Obrazovanje (god.) 14.5+-2.0 Obrazovanje partnera 14.8+-2.2 % zaposlenih 63.3 Dužina braka (god.) 5.2+-3.7 % dojilja 50.0 % sa prošlim depresivnim epizodama 66.7 % početak postpartalne 68.3 Dužina epizoda (mj.) 8.9+-12.9 Ulazak u protokol(mj.) 6.1+-0.79

Grupa na listi čekanja (n=60) 29.7+-4.5 31.1+-5.2 14.9+-1.8 14.8+-2.1 63.3 5.4+-3.2 31.5 68.3 63.3 7.5+-7.2 6.2+-0.70

Osipanje ispitanika 12 (20%) od 60 pacijentica se povuklo iz prve grupe a 9 (15%) od 60 pacijentica iz druge grupe. 43% povlačenja se desilo tokom prve 4 sedmice, 24% između 4. i 8. sedmice a ostatak između 8. i 12. sedmice poslije tretmana. Nije bilo značajnih razlika između onih učesnica koje su odustale i onih koje su učestvovale do kraja, po pitanju demografskih i kliničkih karakteristika.

6

Analiza ishoda: depresija Originalni dizajn je zahtijevao ponovljene mjere (prije terapije, i 4, 8, i 12 sedmica poslije početka terapije) analize varijance koristeći prisustvo ili odsustvo epizoda velikog depresivnog poremećaja. Budući da ovaj faktor nije imao uticaja na BDI ili HRSD ishode, nije korišten u analizi. Analiza oporavka Analiza oporavka, koja je uključivala sve ispitanice iz obje grupe, je vođena za sve mjere depresije. Ponovljene mjere analize varijance koje su koristile HRSD, otkrile su značajne grupa x procjena prilika interakcije u korist prve grupe, a koja se zasnivala na BDI rezultatima. Ozdravljenje se definiralo kao rezultat od šest ili manje bodova na HRSD ili devet ili manje bodova na BDI. Rezultati su pokazali da se došlo do višeg nivoa ozdravljenja u prvoj grupi koja je tretirana. Na osnovu rezultata na HRSD oporavak se desio kod 31% žena iz prve grupe i 15% žena iz druge grupe, a na osnovu rezultata BDI, došlo je do oporavka kod 38% žena iz prve grupe i 18% žena iz druge grupe. Kompletirana analiza Ponovljene mjere analize varijance koje su koristile HRSD i BDI, otkrile su značajne grupa x procjena prilika interakcije u korist prve grupe (tablica 2). Urađeni t test koji je upoređivao dvije grupe pokazao je da su već poslije 4 sedmice procjene postojale značajne razlike u rezultatima na BDI i HRSD (tablica 2). Pacijentice koje su bile na tretmanu u prvoj grupi su češće ispunjavale kriterije za oporavak na HRSD, nego pacijentice u drugoj grupi. Isto to je vrijedilo i za rezultate na BDI. Takođe, manje je učesnica iz prve grupe prošlo kriterije za DSM-IV velike depresivne epizode, nakon 12 sedmica procjene (12%) u poređenju sa učesnicama iz druge grupe (68%).

7

Takođe su procijenili odgovor na tretman(definiran kao 50% smanjenja simptoma). Na osnovu rezultata na HRSD značajno veći broj pacijentica koje su liječene Interpersonalnom terapijom je odgovorio na tretman (62.5%) nego pacijentice iz druge grupe (17.6%). Slično tome, rezultati na BDI su isto pokazali da je veći broj pacijentica iz prve grupe odgovorio na tretman (60%) nego pacijentice iz druge grupe(15%).

Tablica 2. Ishodi depresije za sve učesnice Varijable ishoda Početne 4 sedmice 8 sedmica 12 sedmica

Grupa pod tretmanom Grupa na listi čekanja (N=48) (N=51) HRSD 19.4+-4.6 19.8+-5.3 15.0+-6.5 18.3+-5.2 12.6+-7.0 16.4+-6.5 8.3+-5.3 16.8+-8.4

t

P

... 2.75 2.81 5.98

... .007 .006 .001

BDI Početne 4 sedmice 8 sedmica 12 sedmica

23.6+-7.2 17.7+-8.0 13.6+-7.5 10.6+-6.8

23.0+-6.9 21.6+-8.1 19.1+-8.9 19.2+-8.7

... 2.41 3.29 5.46

... .02 .001 .001

Analiza ishoda: Psihosocijalna prilagodba Prema rezultatima sa SAS-SR postojala je značajna grupa x procjena prilika interakcija u korist opet prve grupe (tablica 3). Urađeni t test koji je upoređivao dvije grupe pokazao je da su već poslije 4 sedmice procjene postojale značajne razlike između grupa. Svaka relevantna subskala je pokazala bolje rezultate prve grupe koja se liječila, uključujući "rad u kući", "rad van kuće", "odnos sa partnerom", "odnos sa djecom starijom od dvije godine", "odnosi sa familijom" i "odnosi sa prijateljima". I na PPAQ su dobiveni rezultati u korist prve grupe(tablica 3). Urađeni t test koji je upoređivao dvije grupe pokazao je da su poslije 8 sedmice procjene postojale značajne razlike između grupa. 8

Relevantne subskale su pokazale bolje rezultate prve grupe koja se liječila, uključujući "rad u kući", "odnos sa partnerom", "odnos sa djecom osim bebe", i "odnos sa prijateljima". Za razliku od rezultata sa SAS-SR nije pronađena značajna razlika za subskale "rad van kuće" ili "odnos sa drugim članovima porodice". Takođe nije pronađena značajna razlika za subskalu "odnos sa novorođenčetom". Ovo se objašnjava time da i prije terapije žene iz obje grupe su izvještavale o vrlo malim smetnjama ili nezadovoljstvu u odnosu prema svojim bebama.

Tablica 3. Psihosocijalni ishodi za sve učesnice Varijable ishoda

Grupa pod tretmanom (N=48)

Grupa na listi čekanja (N=51)

t

Skala socijalne prilagodbe-samoizvještaj Početna 2.44+-.31 4 sedmice 2.26+-.35 8 sedmica 2.05+-.33 12 sedmica 1.93+-.34

2.48+-3.7 2.47+-.40 2.36+-.42 2.35+-.45

... 2.73 4.01 5.16

Upitnik postpartalne prilagodbe Početna 2.74+-.34 4 sedmice 2.59+-.36 8 sedmica 2.44+-.31 12 sedmica 2.33+-.29

2.69+-.33 2.66+-.32 2.62+-.36 2.57+-.38

Skala dijadne prilagodbe Početna 93.36+-19.15 4 sedmica 97.34+-20.34 8 sedmica 100.37+-19.34 12 sedmica 101.19+-20.73

87.60+-24.66 87.04+-24.99 88.65+-25.62 88.69+-27.57

... 0.96 2.59 3.54 ... 2.24 2.55 2.54

P

... .008 .001 .001 ... NS .01 .001 ... .03 .01 .01

Posljednja psihosocijalna mjera koja je korištena u sve 4 procjene je bio DAS, specifična mjera prilagodbe u odnosu sa partnerom. Nije pronađena značajna razlika za dvije grupe, ali je pronađena razlika na jednoj subskali DAS-a, "dijadnog zadovoljstva" u korist prve grupe. Interakcijski efekti za preostale tri subskale ("dijadni koncenzus", "dijadna kohezija" i "afektivna ekspresija") nisu bili značajni. 9

Komentar Interpersonalna psihoterapija je rezultirala značajnim poboljšanjem depresivnih simptoma u poređenju sa kontrolnom grupom, u odnosu na a) apsolutno smanjenje simptoma mjereno sa HRSD i BDI b) postotak pacijentica koje su odgovorile na tretman (više od 50%) c) postotak pacijentica koje su ispunile HRSD i BDI kriterije za oporavak d) postotak pacijentica koje više nisu ispunjavale DSM-IV kriterije za veliki depresivni poremećaj Kod učesnica iz kontrolne grupe primijećen je jako mali napredak tokom 12 sedmica (samo 15% i 17% smanjenja simptoma na osnovu HRSD i BDI rezultata), što ukazuje na činjenicu da se oporavak bez terapije dešava jako sporo, kad znamo da su učesnice iz kontrolne grupe već 7 mjeseci prije perioda čekanja bile depresivne. Efikasnost tretmana sa Interpersonalnom terapijom, slab oporavak kontrolne grupe, i dugo trajanje ovih epizoda, ukazuju na to koliko je važno početi tretman sa ženama oboljelim od postpartalne depresije što je prije moguće. Pacijentice koje su liječene interpersonalnom terapijom pokazale su značajno poboljšanje u njihovom psihosocijalnom funkcioniranju, sudeći po rezultatima SAS-SR i PPAQ-a, u poređenju sa kontrolnom grupom. Prema tim rezultatima, adaptacija žena u obavljanju kućnih poslova, u odnosima sa partnerom i djecom, se poboljšala kao posljedica tretmana Interpersonalnom terapijom. Ipak, ove pacijentice nisu dostigle normativne nivoe ni na jednoj od mjera. One nisu izvještavale o velikim problemima u odnosu sa svojim bebama, prije terapije, ostavljajući relativno malo mjesta za poboljšanje. Za razliku od rezultata koji odražavaju odnos pacijentica sa njihovom djecom, rezultati na DASu, ukazuju na veliki postotak bračnih problema. Tretman Interpersonalnom terapijom je rezultirao sa boljom bračnom prilagodbom kod većine pacijentica, u poređenju sa kontrolnom grupom, mada ova razlika nije bila statistički značajna. Međutim, subskala "dijadnog zadovoljstva" jeste pokazala značajne promjene uzrokovane tretmanom. Ova subskala uključuje kritične čestice koje se odnose na razmišljanje o razvodu, prepiranje, pozitivno razmišljanje o odnosu, ukupno zadovoljstvo, i odanost vezi, između ostalog. 10

Ovakva vrsta čestica može da ukaže na karakteristike veze koje više zavise od ženine lične perspektive, nego od ponašanja partnera. Za promjene drugih aspekata u vezi, potrebno je učešće oba člana dijade u terapiji. Tokom tretmana u istraživanju, korišteni su klinički evaluatori koji nisu bili upoznati sa statusom ispitanika u tretmanu. Za to su postojala dva razloga: 1. Smatralo se da je nemoguće ne znati za status ispitanika u tretmanu kada jedna grupa ima tretman a druga nema. Postojala je zabrinutost da ispitanici lako ne otkriju da li su pod tretmanom ili ne. 2. Drugi i bitniji razlog je taj, što su autori smatrali da će uspostavljen odnos između kliničkih evaluatora i učesnika utjecati tako da se smanji osipanje, naročito žena iz kontrolne grupe. Mali postotak osipanje od 17.5% ukazuje da je pristup ovom problemu bio ispravan, naročito zbog niskog postotka povlačenja ispitanica iz kontrolne grupe. Postoji više dokaza da rezultati dobiveni sa HRSD nisu bili ugroženi nedostatkom nezavisnih ocjenjivača. Prvo, između BDI i HRSD rezultata postojala je visoka korelacija i dobiveni su isti ili slični zaključci. Proporcija pacijenata koji su se oporavili i pacijenata koji su odgovorili na terapiju imali su slične rezultate i na BDI i HRSD. Takođe, postojao je visok nivo slaganja između kliničkih ocjenjivača koji nisu znali status učesnika sa ocjenjivačima koji su obavljali intervjue. Učesnice u ispitivanju su većinom bile bjelkinje, u relativno stabilnim vezama sa partnerima, i u prosjeku visoko obrazovane. Takođe su postojale komorbidne dijagnoze i relativno duge epizode depresije prije učešća u istraživanju. Buduća istraživanja interpersonalne terapije za postpartalnu depresiju bi trebala uključiti pacijentice iz ruralnih sredina, iz manjina, ili sa komorbiditetom npr. paničnog poremećaja.

*** Rezultati dobiveni ovim istraživanjem imaju više značajnih implikacija: Prvo, žene koje boluju od postpartalne depresije trebaju se liječiti što je brže moguće. 11

Dugo trajanje depresivnih epizoda i minimalne promjene kod žena koje nisu bile pod tretmanom, zajedno sugeriraju da se ništa ne postiže odlaganjem tretmana. Drugo, Interpersonalna terapija je efektan tretman koji se može pouzdano predložiti ženama sa postpartalnom depresijom, kao opcija za liječenje. Postojanje efikasnog nemedikamentnog tretmana je vrlo važno, jer mnoge žene odbijaju uzimanje antidepresiva ukoliko su dojilje (više od 40% u ovom uzorku), a i zbog toga što ne postoji mnogo kontroliranih istraživanja o efikasnosti antidepresiva za depresiju u postpartalnom periodu. Ove činjenice bi trebale utjecati na to da kliničari sa povjerenjem koriste interpersonalnu terapiju kao efektan i prihvatljiv tretman postpartalne depresije.

12