Molla Nasredin

‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ دﻳﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪ‪ .‬زﻧﺶ در را ﺑﺎز ﻧﻜﺮد‪ .‬ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ هﺮ ﭼﻪ ﮔﺸﺖ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮد‪ .‬ﻧﺎﭼﺎر ﻧﻴﻤﻪهﺎي ﺷﺐ‪ ،‬در آﺎرواﻧﺴﺮاﻳﻲ را زد‪.‬‬ ‫آﺎرواﻧﺴﺮادار ﮔﻔﺖ‪»:‬آﻴﺴﺖ؟«‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺟﻮاب داد‪« :‬ﺟﻨﺎب ﺟﻼﻟﺖ ﻣﺂب اﺟﻞ ﻋﺎﻟﻲ اﻋﻈﻢ اآﺮم ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻨﻨﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ‪ ،‬ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﻗﺎﺿﻲ ﻋﺰﻳﺰ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻧﺰول اﺟﻼل ﻓﺮﻣﻮدﻩاﻧﺪ‪«.‬‬ ‫آﺎرواﻧﺴﺮادار از ﭘﺸﺖ در ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺟﺎ ﺑﺮاي اﻳﻦ هﻤﻪ ﺁدم ﻧﺪارﻳﻢ!‬

‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﻨﺎزﻩ ﻳﻜﻲ از ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲآﺮد‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻮم ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺘﻲ دارد«‬ ‫ﮔﻔﺖ‪»:‬ﻧﻪ«‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺑﺮاي ﭼﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲآﻨﻲ؟«‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺑﺮاي هﻤﻴﻦ!«‬

‫از ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬آﻲ ﻣﺘﺄهﻞ ﺷﺪي؟«‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺒﻞ از ﻋﺎﻗﻞ ﺷﺪن!«‬

‫ﺷﺨﺼﻲ از ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻃﺎﻟﻊ ﺷﻤﺎ در ﭼﻪ ﺑﺮﺟﻲ اﺳﺖ؟«‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﺑﺮج ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﺁن ﺷﺨﺺ ﺗﻌﺠﺐ آﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﺮج ﺑﺮﻩ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮج ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻧﻪ«‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻩ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻃﺎﻟﻊ ﻣﻦ در ﺑﺮج ﺑﺮﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ از دﻩ ﺳﺎل ﺷﺪﻩ ﺑﺮج ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ!«‬

‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﺮ ﻗﺒﺮي ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲآﺮد و ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ رﺣﻢ ﻧﻜﺮدي و ﺑﻪ اﻳﻦ زودي ﻣﺮدي«‬ ‫رهﮕﺬري او را ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺗﺴﻠﻴﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻮم آﻴﺴﺖ آﻪ اﻳﻨﻘﺪر ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﺮﻳﻪ و زاري ﻣﻲآﻨﻴﺪ«‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺒﺮ ﺷﻮهﺮ اول ﻋﻴﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ آﻪ ﻣﺮدﻩ و اﻳﻦ ﺑﻼي ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ را ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ!«‬

‫ﻳﻚ روز ﭘﺴﺮ ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﭘﺪرش ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻳﺸﺐ ﺧﻮاب دﻳﺪم ﺷﻤﺎ ﻳﻚ دﻳﻨﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻩاﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮن ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﻲ هﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺁن را از ﺗﻮ ﭘﺲ ﻧﻤﻲﮔﻴﺮم‪ .‬ﻣﺎل ﺧﻮدت!«‬

‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ داﺷﺖ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲآﺮد‪ .‬ﺷﺨﺼﻲ از او ﻣﺴﺌﻠﻪاي ﭘﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ«‬ ‫ﺁن ﺷﺨﺺ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﺎﻻي ﻣﻨﺒﺮ رﻓﺘﻪاي؟«‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﻋﻠﻤﻢ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩام‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﺟﻬﻠﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﻣﻲرﺳﻴﺪم!«‬

‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ ﺑﻌﺪ از ﻧﺼﻒ ﺷﺐ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻮي آﻮﭼﻪهﺎ ﻣﻲﮔﺸﺖ‪ .‬داروﻏﻪاي ﺑﻪ او رﺳﻴﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ اﻳﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﺗﻮي‬ ‫آﻮﭼﻪهﺎ ﭼﻪ ﻣﻲآﻨﻲ؟«‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪« :‬ﺧﻮاب از ﺳﺮم ﭘﺮﻳﺪﻩ‪ ،‬ﺣﺎﻻ هﺮ ﭼﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲﮔﺮدم‪ ،‬ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻧﻤﻲآﻨﻢ!«‬ ‫زن ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﻣﺮد‪ .‬وﻟﻲ ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ زﻳﺎد ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺮش آﻪ ﻣﺮد ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز ﺁﻩ و ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲآﺮد‪ .‬ﻋﻠﺖ را ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻧﻢ آﻪ ﻣﺮد‪ ،‬هﻤﺴﺎﻳﻪهﺎ و دوﺳﺘﺎن ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮر‪ ،‬ﻳﻚ زن دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﻳﺖ ﭘﻴﺪا ﻣﻲآﻨﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻲ ﺧﺮم آﻪ ﻣﺮد آﺴﻲ هﻤﭽﻴﻦ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰد!«‬

‫ﻳﻚ روزﻣﺮدي ﺑﻪ دﻳﺪن ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬آﺎر و ﺑﺎر ﭼﻪ ﻃﻮر اﺳﺖ؟«‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب‪ ،‬هﺮ ﻧﺎﻣﻪاي آﻪ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻢ ﺻﺪ دﻳﻨﺎر ﺣﻖاﻟﺘﺤﺮﻳﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮم‪«.‬‬ ‫ﭼﻮن ﺧﻂ ﻣﺮا هﻴﭻ آﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﺁن ﻧﺎﻣﻪ را دوﺑﺎرﻩ ﻣﻲﺁورﻧﺪ ﺧﻮدم ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ و ﺻﺪ دﻳﻨﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮم‪«.‬‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪»:‬ﺁن ﺻﺪ دﻳﻨﺎر ﺁﺧﺮي ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﺧﻂ ﻣﺮا هﻴﭻ آﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺧﻮدم‪!.‬‬

‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ زن ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺻﻮرﺗﺶ ﺁﺑﻠﻪاي ﺑﻮد و دﻣﺎﻏﺶ ﺑﺰرگ و ﭘﺖ و ﭘﻬﻦ‪ .‬ﻳﻚ روز ﺑﻪ ﺷﻮهﺮش ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻧﻲ زﻳﺒﺎﺗﺮ از ﻣﻦ دﻳﺪﻩاي؟«‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻓﺮﺷﺘﻪاي هﺴﺘﻲ آﻪ از ﺁﺳﻤﺎن اﻓﺘﺎدﻩ و دﻣﺎﻏﺶ آﻮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ رﻳﮓ هﻢ رﻓﺘﻪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ!«‬

‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺑﺮاي ﻣﻮﻋﻈﻪ آﺮدن ﺑﻪ دهﻲ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎﻻي ﻣﻨﺒﺮ از ﺣﻀﺮت ﻋﻴﺴﻲ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ آﻪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﭼﻬﺎرم ﺁﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد آﺮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ از ﻣﻨﺒﺮ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪ‪ ،‬زﻧﻲ ﺟﻠﻮي او را ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪« :‬ﭘﺲ ﺣﻀﺮت ﻋﻴﺴﻲ در ﺁﺳﻤﺎن ﭼﻬﺎرم از آﺠﺎ ﻣﻲﺧﻮرد و ﻣﻲﻧﻮﺷﺪ؟«‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ‪ .‬دو ﻣﺎﻩ اﺳﺖ آﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ از ﻣﻦ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪ در اﻳﻦ وﻻﻳﺖ ﻏﺮﻳﺐ ﭼﻪ ﻃﻮر ﮔﺬران ﻣﻲآﻨﻲ و از آﺠﺎ ﻣﻲﺧﻮري و ﻣﻲﻧﻮﺷﻲ‪ ،‬وﻟﻲ ﻓﻮرًا ﺑﻪ‬ ‫ﻓﻜﺮ ﺣﻀﺮت ﻋﻴﺴﻲ اﻓﺘﺎدﻳﺪ آﻪ در ﺁﺳﻤﺎن ﭼﻬﺎرم ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮرد!؟‬

‫در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ را دزدﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ هﻢ رﻓﺖ در ﻣﺴﺠﺪ را آﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁورد‪.‬‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﭼﻪ آﺎري ﺑﻮد آﻪ آﺮدي؟«‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا دزد را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎرد‪ ،‬در ﺧﺎﻧﻪاش را ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮد!«‬

‫ﻳﻚ روز ﺑﻪ ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ آﻪ ﺳﺮت ﺳﻼﻣﺖ‪ ،‬ﻋﻴﺎﻟﺖ ﻓﻮت آﺮد‪.‬‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬زن ﻋﺎﻗﻠﻲ ﺑﻮد‪ ،‬راﺿﻲ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻣﻦ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺧﻴﺎل داﺷﺘﻢ ﻃﻼﻗﺶ ﺑﺪهﻢ!«‬

‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ وارد ﺷﻬﺮي ﺷﺪ و در ﺑﺎزار ﺑﻪ ﮔﺸﺖ و ﮔﺬار ﭘﺮاﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﻧﻔﺮ از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اﻣﺮوز‪ ،‬ﭼﻪ روزي اﺳﺖ؟«‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺗﺎزﻩ وارد اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺷﺪﻩام‪ ،‬هﻨﻮز ﺑﺎ روزهﺎي اﻳﻨﺠﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﺸﺪﻩام‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ از ﻳﻚ ﺁدم وارد ﺑﭙﺮﺳﻲ!«‬

‫ﻳﻚ روز ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ دﻳﮕﻲ از هﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮد ﻗﺮض آﺮد‪ .‬ﻓﺮداي ﺁن روز دﻳﮕﭽﻪاي ﺗﻮي ﺁن ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ هﻤﺴﺎﻳﻪ ﭘﺲ داد‪.‬‬ ‫هﻤﺴﺎﻳﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اﻳﻦ دﻳﮕﭽﻪ از آﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ؟«‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪« :‬دﻳﮓ ﺷﻤﺎ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺑﻮد‪ .‬دﻳﺸﺐ زاﻳﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ هﻢ ﺑﭽﻪ ﺁن اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫هﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ دﻳﮓ را ﮔﺮﻓﺖ و رﻓﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ دوﺑﺎرﻩ هﻤﺎن دﻳﮓ را از هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻗﺮض آﺮد‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﮔﺬﺷﺖ و از دﻳﮓ ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪ‪ .‬هﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺁﻣﺪ و ﺳﺮاغ دﻳﮓ را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﻼﻣﺖ‪ ،‬دﻳﮓ ﻣﺮﺣﻮم ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫هﻤﺴﺎﻳﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﺧﺮ ﻣﮕﺮ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ دﻳﮓ هﻢ ﺑﻤﻴﺮد؟«‬

‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻃﻮر!؟ دﻳﮓ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺰاﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻤﻴﺮد؟ دﻳﮓ ﺷﻤﺎ ﺳﺮ زا رﻓﺖ!‬

‫ﻳﻚ روز دهﺎﺗﻲهﺎ آﺎردي ﭘﻴﺪا آﺮدﻧﺪ و ﭘﻴﺶ ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺁوردﻧﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ارﻩ اﺳﺖ آﻪ هﻨﻮز دﻧﺪان در ﻧﻴﺎوردﻩ!«‬