-1
Energia jonizacji – jest to najmniejsza energia potrzebna do oderwania jednego elektronu od atomu lub cząsteczki.
Powinowactwo elektronowe – energia wydzielana w wyniku pobrania elektronu podczas tworzenia jonu ujemnego.
Elektroujemność – zdolność do przyciągania elektronu przez atom, grupę lub cząsteczkę.
Reguła oktetu (wg Kossela) w procesie tworzenia wiązań chemicznych atom oddaje, pobiera lub uwspólnia taką liczbę elektronów aby uzyskać 8 elektronów (oktet) (strukturę najbliższego gazu szlachetnego)
Wiązanie chemiczne – wzajemne oddziaływanie rdzeni atomowych i elektronów walencyjnych tworzących cząsteczkę chemiczną lub makroskopowy zbiór cząsteczek.
Rodzaje wiązań Istnieją tylko trzy rodzaje wiązań: jonowe, kowalencyjne, metaliczne, które możemy przedstawić na trójkącie wiązań:
iza ka l lo de
ja
ac yz lar
Cs wiązanie metaliczne
po
cja
wiązanie kowalencyjne F2
Pozostałe wiązania jak koordynacyjne, kowalencyjne spolaryzowane (więcej lub mniej spolaryzowane) są tylko odmianami tych trzech rodzajów wiązań. Wiązania czysto jonowe lub czysto kowalencyjne spotykane są niezwykle rzadko.
CsF wjązanie jonowe
Wiązanie jonowe (heteropolarne) zostaje utworzone w wyniku przejścia elektronu (elektronów) walencyjnych z atomów .. + .. pierwiastka elektrododatniego do atomów pierwiastka elektroujemnego. Atomy . Cl: Na. Na :Cl .. .. : pierwiastków tworzących wiązanie jonowe muszą różnić się znacznie elektroujemnością. Utworzone jony wiążą siły elektrostatyczne, każdy jon dodatni otoczony jest przez jony ujemne i na odwrót. Dla związku w którym występują wiązania jonowe nie można podać wzoru sumarycznego, a jedynie zgodnie z umową podaje się wzór empiryczny. Związki z wiązaniami jonowymi są ciałami stałymi o wysokich temperaturach topnienia i wysokich temperaturach wrzenia. Rozpuszczają się w rozpuszczalnikach polarnych, słabo lub wcale w niepolarnych. Reakcje między związkami z wiązaniami jonowymi przebiegają natychmiastowo.
Wiązanie kowalencyjne (homopolarne) polega na utworzeniu wspólnej pary elektronowej (wiązanie pojedyncze), ewentualneie dwóch (wiązanie podwójne) lub trzech par elektronowych (wiązanie potrójne) przez dwa atomy, z których każdy dostarcza na utworzenie dubletu (lub dubletów) taką samą liczbę niesparowanych elektronów. Związki w których występują wiązania kowalencyjne .. .. :Cl: :Cl: . charakteryzują się niskimi temperaturami topnienia i . Cl . temperaturami wrzenia, rozpuszczają się w rozpuszczalnikach .. . .. .. .. . . C . . Cl: . .C . . Cl : : Cl :Cl Cl C Cl .. .. .. . .. niepolarnych. Między cząsteczkami z wiązaniami . . Cl kowalencyjnymi występują słabe oddziaływania van der Waalsa. . :Cl :Cl .. : .. : Reakcje pomiędzy związkami z wiązaniami kowalencyjnymi polegają na rozerwaniu istniejących wiązań i wytworzeniu nowych. Szybkości tych reakcji można mierzyć eksperymentalnie.
Wiązanie metaliczne powstaje pomiędzy pierwiastkami o małej elektroujemności (pierwiastkami elektrododatnimi). Atomy takich pierwiastków chcą również przyjąć konfigurację + + najbliższego gazu szlachetnego, w tym celu pozbywają się swoich + + elektronów walencyjnych, ale ze względu na niską ekektroujemność + + żaden inny atom tych elektronów nie chce przyjąć. Powstają więc + + + dodatnie zręby atomowe otoczone przez wolne (swobodne) elektrony. + + Dzięki tym elektronom pierwiastek taki wykazuje dobre przewodnictwo + - + + + + elektryczne, cieplen, posiada połysk. -
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
-2-
•
Wiązanie koordynacyjne (semipolarne) jest szczególnym przypadkiem wiązania kowalencyjnego. Polega ono na utworzeniu wspólnej pary elektronowej z elektronów pochodzących od jednego atomu (donora). Drugi atom (akceptor) tymi elektronami uzupełnia własną powłokę walencyjną do .. :O oktetu. Po utworzeniu wiązania koordynacyjnego, jest ono .. nieodróżnialne od wiązania kowalencyjnego. O obecności : : O O .. wiązania koordynacyjnego może świadczyć para ładunków :N . N H = - .. N .. H .. .. formalnych pojawiająca się we wzorze konstytucyjnym. O . O : .. + O O :O . .H .. O .. .. Ładunek formalny oblicza się ze wzoru: q=new-nep-1/2.neb (q=new-nep –nb) new – liczba elektronów walencyjnych nep – liczba elektronów na atomie neb – liczba elektronów tworzących wiązanie; nb liczba utworzonych wiązań przez atom
W kwasie azotowym(V) dla atomu azotu: 5-0-1/2.4=+1; 5-0-4=+1; dla atomu tlenu: 6-6-1= -1
•
Wiązania wodorowe powstaje pomiędzy atomem wodoru (kowalencyjnie związanym z atomem fluoru, tlenu lub azotu) a innym, małym, silnie elektroujemnym atomem (fluor lub tlen). Obecność wiązań wodorowych powoduje podwyższenie temperatury wrzenia (woda – siarkowodór, alkohol etylowy – eter dimetylowy). Wiązania wodorowe powodują, że zmierzona masa cząsteczkowa jest wielokrotnością masy cząsteczkowej obliczonej ze wzoru sumarycznego. Pozorny wzrost masy cząsteczkowej powoduje właśnie podwyższenie temperatury wrzenia. Tylko ze względu na swój silny charakter oddziaływania te noszą nazwę wiązń.
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
-3Względna elektroujemność pierwiastków wg. Paulinga. H – 2,1 Li – 1,0
Be – 1,5
B – 2,0
C – 2,5
N – 3,0
O – 3,5
F – 4,0
Na– 0,9
Mg- 1,2
Al – 1,5
Si – 1,8
P - 2,1
S - 2,5
Cl – 3,0
K – 0,8
Ca –1,0
Ga –1,6
Ge –1,8
As – 2,0
Se – 2,4
Br – 2,8
Rb– 0,8
Sr - 1,0
In – 1,7
Sn – 1,8
Sb – 1,9
Te - 2,1
J - 2,5
Cs - 0,7
Ba – 0,9
Tl – 1,8
Pb – 1,9
Bi - 1,9
Po - 2,0
At – 2,2
Zauważmy, że wystarczy zapamiętać elektroujemność fluoru – 4. W przybliżeniu w II okresie spełniona jest zależność, że każdy poprzedni pierwiastek ma mniejszą elektroujemność od swego poprzednika o 0,5. Natomiast w grupie dla podstawowych pierwiastków elektroujemność zmienia się o jednostkę.
Elektroujemność niektórych grup: -CH3
2,30
-CJ3
2,50
-CH2Cl
2,47
-CBr3
2,57
-CHCl2
2,63
-CF3
3,29
-CCl3
2,79
Elektroujemność węgla w zależności od hybrydyzacji: Csp3 < Csp2 < Csp
Efekt indukcyjny różnych grup odniesiony do wodoru: +I
-I
-
+
-COOH
-OR
+
-F
-COR
-CR3
-NH3
+
-Cl
-SH
-CHR2
-NO2
-Br
-SR
-CH2R
-SO2R
-I
-OH
-CH3
-CN
-OAr
-C≡CR
-SO2Ar
-COOR
Ar
-O
-COO
-NR3 -
-SR2
Efekt mezomeryczny najczęściej spotykanych grup: +M -O-S-NR2 -NHR -NH2 -OR -OH
-NH-COR -O-COR -SR -SH -F > -Cl > -Br > -I -CH3 (hiperkonjugacja)
-M -NO2 -CN -SO3H -SO2-OR -COOH -COOR -CONH2
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
-CO-H -CO-R -NO -Ar
kg
-4Reguły stosowane przy rysowaniu struktur granicznych:
• • • •
Struktury graniczne mogą różnić się tylko rozmieszczeniem elektronów, lecz nie położeniem jąder atomowych. Jeżeli położenia jąder nie są takie same, to mamy do czynienia z izomerią albo tautomeria, a nie mezomerią. W mezomerii uczestniczą tylko takie struktury, które mają taką samą ilość par elektronów. Jeżeli rozpatruje się mezomerię rodników, to ilość niesparowanych elektronów musi być taka sama we wszystkich strukturach granicznych. Struktury graniczne powinny mieć taką samą, albo porównywalną energię. Te struktury, których wzory pozwalają przypuszczać, że odpowiadają im o wiele większe zawartości energii niż dla pozostałych struktur, nie biorą udziału w mezomerii lub ich udział w rzeczywistej budowie cząsteczki jest znikomy. Mezomeria występuje tylko w tych cząsteczkach, lub w częściach cząsteczek, które mają budowę płaską. W mezomerii biorą udział tylko elektrony należące do tych atomów, które leżą w jednej płaszczyźnie. Znaczne wychylenie atomów z płaszczyzny utrudnia nakładanie się orbitali p.
Gdy dwa atomy różniące się elektroujemnością połączone są wiązaniem π, atom o większej elektroujemności może ściągnąć do siebie ruchliwe elektrony π: O
+
-
O
Zapis ten bardzo często nie jest uznawany za strukturę mezomeryczną, a za heterogeniczne rozerwanie wiązania π:
O
+
-
O
Wolna para elektronowa atomu związanego wiązaniem σ z innym atomem o hybrydyzacji sp lub sp2 jest zdelokalizowana: -
Cl
Cl +
O R
O -
N+
R
N +
O -
O
Wiązania π rozdzielone jednym wiązaniem σ są ze sobą sprzężone i ulegają delokalizacji:
N
+ O
-
O
O +
-
N
O
+
+
O
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
-
-
O
kg
-5W chemii organicznej zdecydowana większość reakcji przebiega z udziałem atomu węgla (na atomie węgla). Pojęcie kwasów i zasad wg Bröensteda, Lewisa czy Pearsona nie było zbyt dogodne, ponieważ w żaden sposób moc zasad (kwasów) nie przekładała się na szybkość reakcji. Wprowadzono więc podział substancji reagujących na nukleofile i elektrofile.
Nukleofilem - nazywa się jony ujemne, cząsteczki obojętne, które dysponują wolnymi parami elektronów i podczas reakcji ze związkami organicznymi atakują te atomy węgla, przy których występuje zmniejszona gęstość elektronów. Odczynniki nukleofilowe są zasadami zarówno według definicji Bröensteda, jak i Lewisa.
Elektrofilem - nazywa się jony dodatnie i obojętne cząsteczki, które są zdolne do przyłączenia pary elektronów i podczas reakcji ze związkami organicznymi atakują te atomy węgla, przy których występuje zwiększona gęstość elektronów. Odczynniki elektrofilowe są kwasami Lewisa. Miarą nukleofilowości odczynnika są stałe szybkości ich reakcji z cząsteczką substratu. O nukleofilowości odczynnika decydują dwa czynniki: zasadowość i polaryzowalność.
•
Nukleofilowość wzrasta wraz z zasadowością np.: R-O- >OH- >C6H5-O- >CH3COO- >H2O Reguła ta spełniona jest również w wielu jonach, w których ładunek ujemny znajduje się na atomie pierwiastka tego samego okresu: R3C- >R2N- >RO- >F-
•
W śród chlorowców charakter nukleofilowy wzrasta od jonu fluorkowego do jonu jodkowego, a więc odwrotnie do zasadowości. Nukleofilowość zależy tu bardziej od polaryzowalności: I- >Br- >Cl- >F-
Symbole stosowane w chemii organicznej: Symbole stosowane w schematach równań reakcji Strzałka reakcyjna Stan równowagi dynamicznej Stan równowagi dynamicznej, silnie przesunięty w prawą stronę Strzałka wskazująca struktury mezomeryczne (graniczne, rezonansowe) Strzałka wskazująca przesunięcie (ruch) pary elektronowej (w schematach kołowych zastępuje strzałkę reakcyjną) Strzałka wskazująca przesunięcie (ruch) jednego elektronu
Symbole stosowane we wzorach strukturalnych Wiązanie leżące w płaszczyźnie Wiązanie leżące za płaszczyzną Wiązanie leżące przed płaszczyzną Wiązanie o niezdefiniowanym położeniu
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
-6Energia dysocjacji niektórych wiązań (rozpad homolityczny): Energia dysocjacji KJ/mol
Wiązanie CH3-H CH3-CH2-H (CH3)2CH-H (CH3)3C-H CH2=CH-H CH2=CH2-CH2-H C6H5-CH2-H
436 411 394 381 453 323 327
Energia dysocjacji KJ/mol
Wiązanie CH3-F CH3-Cl CH3-Br CH3-I CH3-CH2-Cl (CH3)2CH-Cl (CH3)3C-Cl CH2=CH-Cl
453 352 293 235 348 306 ? 314 436
hν
2Cl.
CH3. + Cl2 Cl. + CH3Cl ΔH=243 KJ/mol -352 KJ/mol = -109KJ/mol Cl. + CH3-H 2Cl.
CH3.
I2
hν
2I.
I. + CH3-H CH3. + HI ΔH=436 KJ/mol -298 KJ/mol = 138KJ/mol
propagacja, wzrost łańcucha
I. + CH3I CH3. + I2 ΔH=151 KJ/mol -235 KJ/mol = -84KJ/mol
+ HCl
I. + CH3-H
Cl2
Cl. + CH3. 2CH3.
Mechanizm i entalpia reakcji jodowania alkanów
zapoczątkowanie reakcji
Cl. + CH3-H CH3. + HCl ΔH=436 KJ/mol -432 KJ/mol = 4KJ/mol
126 243 193 151 570 432 369 298
F-F Cl-Cl Br-Br I-I H-F H-Cl H-Br H-I
Mechanizm i entalpia reakcji chlorowania alkanów Cl2
Energia dysocjacji KJ/mol
Wiązanie
CH3Cl
+ HI
ΔH reakcji = +54KJ/mol
zakończenie łańcucha termianacja
C2H6
CH3.
CH3I + HI
CH4 + I2
ΔH reakcji = - 54KJ/mol
ΔH reakcji =-105KJ/mol
Obliczanie składu mieszaniny poreakcyjnej w reakcji halogenowania alkanów: Cl CH2 CH2Cl + H3C 45%
H3C H3C
CH2 CH3 H3C
CH2 CH2Br + H3C 3%
H3C
H3C
C
64%
H
CH3 H3C 1%
H + H3C
C
C
Cl
CH3
CH3 36%
CH2Br
CH3
H + H3C
C CH3
CH CH3 97%
CH3
CH2Cl CH3
CH CH3 55% Br
C
Br
CH3 99%
Względne reaktywności wiązań C-H w reakcji:
o
chlorowania (25 C) bromowania (130oC)
Io 1 1
rzędowość atomu wegla IIo 3,7 80
IIIo 5 1600
Obliczony skład mieszaniny poreakcyjnej dla powyższych reakcji: Chlorowanie propanu: 6 IoH, reaktywność 6*1=6; Chlorowanie izobutanu: 9 IoH, reaktywność 9*1=9; o 2 II H, reaktywność 2*3,7=7,4; skład 45%, 55% 1 IIIoH, reaktywność 1*5=5; skład 64%, 36% Bromowanie propanu: 6 IoH, reaktywność 6*1=6; 2 IIoH, reaktywność 2*80=160; skład 3,6%, 96,4%
Bromowanie izobutanu: 9 IoH, reaktywność 9*1=9; 1 IIIoH, reaktywność 1*1600=1600; skład 0,6%, 99,4%
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
-7Konstytucja związku o danym wzorze cząsteczkowym określa sposób i kolejność powiązania atomów.
Wzory perspektywistyczne CH3 H3C H3C
H3C
CH3 CH3
H3C
CH3
CH3
CH3 CH3
H3C CH3 H3C
CH3
CH3
CH3
CH3
Kozłowe CH3 CH3
H3C
H3C H3C
H3C
CH3
H3C H3C
CH3
CH3 CH 3
Przestrzenne
H3C
CH3
H3C
CH3
H3C CH3
CH CH33
CH3
Wzory projekcyjne (rzutowy) Newmana CH3 CH3
H3C
H3C H3C
H3C
CH3
CH3 H3C
H3C
CH3 H3C
CH3
CH3
H3C
CH3
H3C
CH3
CH3 CH3
CH3
Wzór projekcyjny (rzutowy)Fischera H3C
CH3 CH3
Stereoizomerami są takie izomery, które mają identyczną konstytucję, a różnią się jedynie przestrzennym rozmieszczeniem atomów. Chiralność jest to właściwość przedmiotu polegająca na tym, że jest on nieidentyczny ze swym odbiciem lustrzanym. Dotyczy tylko indywidualnych cząsteczek, a ściślej ich modeli. Jeżeli cząsteczka związku nie posiada takich elementów symetrii jak: płaszczyzna symetrii (m), środek symetrii (i) (może posiadać oś dwukrotną), to jest chiralna.
H3CCH3
CH3
Konfiguracja cząsteczki o określonej konstytucji jest to rozmieszczenie w przestrzeni jej atomów, bez uwzględnienia różnych położeń atomów wynikających z rotacji wewnętrznej wokół jednego lub kilku wiązań pojedynczych.
Enancjomery są to cząsteczki stanowiące nawzajem odbicie lustrzane. Asymetria oznacza brak elementów symetrii. Każda cząsteczka asymetryczna jest chiralna. Diastereoizomery - stereoizomery nie będące enancjomerami. Konformacja cząsteczki o określonej strukturze jest to różne rozmieszczenie jej atomów w przestrzeni, wynikające z rotacji wewnętrznej wokół wiązań pojedynczych.
Reguły pierwszeństwa: 1 Atomy o wyższych liczbach atomowych mają pierwszeństwo przed atomami których liczby atomowe są niższe. W przypadku izotopów o pierwszeństwie decyduje liczba masowa. 2 Jeżeli zastosowanie reguły 1 dla atomów bezpośrednio związanych z centrum asymetrii nie pozwala jednoznacznie uporządkować podstawników wg pierwszeństwa, to rozpatruje się następne z kolei atomy, nie połączone bezpośrednio z centrum asymetrii. 3 Sposób postępowania wobec grup zawierających wiązania podwójne i potrójne polega na zamianie wiązania C O
wielokrotnego na dwa lub trzy wiązania pojedyncze. Np. grupę >C=O traktuje się jako nawiasach są powtórzeniem atomów związanych podwójnie.
(O) (C) , gdzie atomy w
Konfiguracja absolutna (konfiguracja RS): Konfigurację absolutną cząsteczki można określić gdy cząsteczka zapisana jest wzorem perspektywicznym, wzorem rzutowym Fischera, lub którymś ze wzorów projekcyjnych (Newmana, konikowy (kozłowy).
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
-8W celu określenia konfiguracji absolutnej należy: 1. Reguła kierownicy (zegara) 1
•
1
•
Ustawić cząsteczkę zgodnie z regułami CIP (grupa o najmniejszym pierwszeństwie (nr 4) znajduje się najdalej od patrzącego (za płaszczyzną)
•
Jeżeli poruszamy się od grupy nr 1 do grupy nr 3 przez grupę o nr 2 zgodnie z ruchem wskazówek zegara, to związek ma konfigurację R, w przeciwnym przypadku związek posiada konfigurację S.
4
konfiguracja R
4 3 3
2
2
Określić i zapisać pierwszeństwo grup
3
1
H3C
1
2 4
4
3 2
2.
2
2
C2H5 H3C 3
H Cl
4
1
(S)-2-chlorobutan
Reguła prawej (lewej dłoni): •
4
4
• 1 3
1
(R)-2-chlorobutan
konfiguracja S
3
C2H5
4
H Cl
2
prawa ręka konfiguracja R
1 2
3
•
Cząsteczkę należy narysować w taki sposób, by grupa mająca najniższe pierwszeństwo (nr 4) znajdowała się na górze wzoru. W takim, zapisie kciuk wskazuje grupę o najniższym pierwszeństwie Jeżeli kciuk wskazuje grupę o najniższym pierwszeństwie, na dłoni kładziemy grupę nr 1, chwytamy również grupę nr 2, a końcami palców próbujemy schwytać grupę nr 3. Jeżeli uda nam się to zrobić prawą dłonią, to związek posiada konfigurację R, w przeciwnym razie posiada konfigurację S.
lewa ręka konfiguracja S
Konfigurację związku możemy również bezpośrednio określić gdy podstawnik o najmniejszym pierwszeństwie znajduje się przed płaszczyzną. W takim przypadku określamy konfigurację przy pomocy reguły kierownicy (zegara), ale ze względu, że cząsteczka ułożona jest przeciwnie do reguł CIP, zapisujemy konfigurację przeciwną do tej, którą określiliśmy z reguły kierownicy. Poruszamy się przeciwnie do ruchu wskazówek zegara (konfiguracja S), ale ze względu na przeciwne ułożenie cząsteczki do reguł CIP, związek posiada konfigurację R.
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
1
4
2
3
kg
-9Alkeny i alkiny C C C H miejsca reaktywne w alkenach
1.
Reakcje AE do wiązania C=C :Nu + E+
dowolny nukleofil obecny w roztworze
+ E
Trwałość karbokationów + + H3C CH < H2C C CH2 < H CH3
+ + CH3 < CH3-CH2 <
stabilizacja karbokationu poprzez efekt indukcyjny i hiperkonjugacje
+E
<
+ H3C C CH3 CH3
stabilizacja karbokationu poprzez efekt mezomeryczny
:Nu + H3C CH CH2 H3C C CH2 H
+ CH2
E
+
Addycja przebiega poprzez trwalszy karbokation i jest addycją trans.
Nu H3C C CH2 H E
+ CH2
H H3C C E
H3C CH CH2 + X2
Reakcje alkenów z bromem i chlorem
H3C CH CH2 X X kompleks σ
.. :X ..:
X
+
H3C CH CH2
H3C CH CH2
+
: X:
:X ..:
kompleks π
H3C C CH2 H X
X= Br, Cl X H3C C CH2 H
Reakcje alkenów z cząsteczkami niesymetrycznymi. Addycja przebiega zgodnie z regułą Markownikowa (Powstaje trwalszy karbokation). Mówimy, że reakcja addycji do wiązań C=C jest regiospecyficzna.
H3C C CH2 H H X= Cl, Br, I, OH, SH, HSO4, OR, SR + HX
Mechanizm addycji kwasu chlorowego(I) (podchlorawy) (bromowego(I)) lub wody
OH H3C C CH2 + H-O-X H H + H O
H-O-X + H+
X H3C C CH2 H
+ X+
H3C C CH2 H X H2O + X+ + H3C CH CH2 X
X= Br, Cl, H
.. OH .. 2
.. + OH2 H3C C CH2 H X
OH -H+
H3C C CH2 H X
Y H3C C CH2 H
H3C C CH2 H X Y bardziej elektroujemne od X ON-Cl, I-Cl + X-Y
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 10 H3C C CH2 + HBr nadtlenki Δ H HBr
nadtlenki
Δ
Br.
H3C C CH2 + Br H
. H H3C CH CH2Br H3C C
.
.
CH2
Br
mniej trwały
. H3C CH CH2Br + HBr
2.
W wyniku reakcji rodnika z alkenem powstaje rodnik o większej rzędowości (trwalszy)
H3C C CH2Br H2
.
H3C C CH2Br + Br H2
W łagodnych warunkach (środowisko obojętne) w wyniku utleniania alkenów nadmanganianem potasu powstają cis-diole
Utlenianie alkenów H H2 H3C C C
H3C C CH2 + MnO4 H
O Mn O O O
H H2 H3C C C
-
H3C C CH2 + MnO3 H
O
O
Os
1
3
R
R
O
2
.. OH .. 2 -H+
H
HO H 2 H3C C C H OH
O + R3-COOH
2
R
R
3 2
R
H+
H H3C C CH2 O+
R
H+
H 1
OH
HO
O
Mechanizm reakcji podobny do opisanego wyżej. Produktem reakcji są również cis-diole.
+ OsO2
1
-
+ MnO4
2
R
+ MnO2
H H2 H3C C C
H2O
H H3C C CH2 O
HCOOH
OH
HO
O Mn O
O
H3C C CH2 + H2O2 H
H H2 H3C C C
H2O
H H2 H3C C C
H3C C CH2 + OsO4 H
R
H H2 H3C C C H2O + MnO3 OH HO
R
R H
R
3
1
H O
.. .. - :O .. .. O .. + O ..
O
O
R
1
R
2
3
O
R
O O H ozonek
molozonek
3
1
H2O, Zn
R
R
O
O + 2
R
aldehydy, ketony
W wyniku redukcji na katalizatorze lub diimidem powstaje produkt cis addycji.
H H3C C CH2
Pt
H H H H3C C CH2
H3C C CH2 + HN=NH H
+ N2
H H
4. Reakcje w pozycji allilowej Δ lub hν
H3C C CH2 + X2 H O H3C C CH2 + H
N-X
W zależności od grup R powstają aldehydy lub ketony, lub aldehyd i keton.
H
3. Redukcja H3C C CH2 + H2 H
Reakcja może przebiegać poprzez karbokation. Atak cząsteczki wody następuje od strony przeciwnej do jonu oksoniowego. Produktem reakcji są trans-diole. W warunkach bardziej drastycznych, w zależności od ilości grup R, powstają ketony i/lub kwasy karboksylowe.
H2C C CH2 + HX H X Δ
H2C C CH2 + H X
O
O N-H
Reakcja ma charakter rodnikowy i zachodzi wg podanego schematu w przypadku bardzo małego stężeni X2. Małe stężenie halogenku można uzyskać z rozkładu N-halogenoimidu kwasu bursztynowego.
O
Przegrupowanie karbokationów:
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 11 _ H
+ H3C C CH CH3
H H3C C C CH2 + HBr H CH3
H
| Br _|
Br H
+ H3C C CH CH3
CH3
H3C C CH CH3 CH3
CH3
C2H5
C2H5 C2H5
C2H5
H3C C C CH2 + HBr H CH3
H3C C CH CH3
H3C C CH CH3 + CH3
H3C C CH CH3 + CH3
Br CH3 Br C2H5
C2H5 + H3C C C CH3 H CH3
H3C C C H CH3
CH3
Alkiny H3 C C C H reaktywne centra
Z metalami alkalicznymi i ziem alkalicznych alkiny tworzą sole w których wiązanie C-Me jest w znacznej mierze jonowe. Sole te łatwo rozkładają się pod wpływem wody. Z innymi metalami wiązania C-Me mają większy charakter kowalencyjny, nie rozkładają się tak łatwo pod wpływem wody
1. Reakcje wykorzystujące C-H kwasowość alkinów: + H3C C C: Na + 1/2H2
NH3
H3C C C H + Na
+ H3C C C: Na + H2
H3C C C H + NaH + H3C C C H + Ag(NH3)2
H3C C C Ag
W połączeniu X-Y, atom (grupa) Y jest bardziej elektroujemny. Powstały produkt może ulegać dalszej reakcji z X-Y.
2. Addycja do potrójnego wiązania :Y + H3C C C H
H3C C C H + X-Y
Y H3C C C H X
X
H3C C C H + H2O
.. :OH2 + H3C C C H
H+
.. + OH2 H3C C C H H
H
-H+
H3C
OH H3C C C H H
C O H3C
enol
W środowisku kwaśnym do alkinów ulega addycji woda. Powstały enol jest nietrwały i przekształca się do ketonu.
Inne reakcje: Reakcje z borowodorem: H 3 C CH2 + BH3 H3 C
H3 C
H2 C C H2
3
B
Reakcje Polimeryzacji: A
inicjator wolnorodnikowy
inicjator
A kationowy inicjator
A anionowy AlEt3 TiCl4
*
H C C H2 A
*
n
*
OH-
H3C C CH2OH H2
Addycja borowodoru przebiega niezgodnie z regułą Markownikowa A=H, alkil, aryl, OOCCH3, Cl, CN
*
H C C H2 A
n
*
A= alkil, aryl
*
H C C H2 A
n
*
A =CN, Ph
C H2
n
*
Polimeryzacja Zieglera-Natty
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 12 CH3
H2 C
H3C Nu-
CH3 H3C
Nu
CH3 H C
H3C
CH2
CH3
C H2
CH3
H2 C +
CH2
CH3 CH3 +
H3C
H3C
CH3 CH
+
CH3
CH3 H2C
CH3
CH3 Nu-
H3C
CH3
H3C
Reakcje, którym może ulegać karbokation.
CH CH3
CH3 CH3
H3C
CH3
CH3
CH3
CH3 Nu
Nu-
CH
CH3 CH
Nu
CH3
CH3 CH CH3
Powszechnie przyjęte nazwy zwyczajowe, oraz systematyczne dla węglowodorów aromatycznych (Ar):
Węglowodór
benzen
Grupa
fenyl (Ph) CH2
CH3
toluen
Inne
o-fenylen CH
monocykliczne
podstawione
węglowodory aromatyczne nazywane są C
benzyl benzyliden benzylidyn
jako pochodne benzenu, albo też jako pochodne jednego z pośród związków wymienionych.
Jeżeli
podstawnik
wprowadzony do takiego związku jest
styren
identyczny z jednym już obecnym, to
CH3
podstawiony związek nazywa się tak jak
CH3
o-ksylen
pochodną benzenu.
OH
fenol NH2
anilina α 8
1
7 6
2 β 3
5
4
1-naftyl, α-naftyl
naftalen CH3
CH3
CH3
CH3
Cl
3-chloro-o-ksylen
1,4-diwinylobenzen
CH3 1,2,3-trimetylobenzen
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 13 Wpływ podstawników na kierunek podstawienia elektrofilowego w benzenie -O-
kierujące w położenie -m
pierścień
-NR2, -NHR, -NH2, -OR, -OH, -NH-COR, -OCOR,
+M > -I
-SR, -CH=CH2, -C6H5,
+I, hiperkonjugacja
dezaktywujące pierścień
aktywujące
kierujące w położenie -o i -p
+I, +M
-CR3, -CH3, -F, -Cl, -Br, -I, -CH2Cl, -CH=CH-COOH,
-I > +M
-CH=CH-NO2, -CO-NH2, -COOR, -COOH, -COR, -CHO, -SO3H,
-M, -I
-CN, -NO2, -CCl3, -CF3, -NH3+, -NR3+,
-I
Związki Aromatyczne + +E
+
E
E
E
E
H
H
H
+
+ kompleks π
kompleks σ
Halogenowanie:
+ Cl2
hν
Cl
H Cl
+ X2
Cl H
Cl H Cl
H Cl
H
hν
Fe
+HX
X +HX
Nitrowanie: + HNO3
H2SO4
NO2
E
Mechanizm reakcji cząsteczki elektrofila ze związkiem aromatycznym. Kompleks σ stabilizowany jest przez mezomerię. Areny w ciemności nie reagują z fluorowczmi. Jednak na świetle, lub w obecności nadtlenków następuje wolnorodnikowa addycja do wiązań C=C.
Jeżeli w pierścieniu obecny jest podstawnik alkilowy, to na świetle lub w obecności nadtlenków następuje wolnorodnikowa substytycja fluorowca w pozycji benzylowej. X = Cl, Br W obecności kwasów Lewisa fluorowce ulegają reakcji substytucji. X = Cl, Br
CHX-CH3
CH2-CH3 + X2
H
-H+
2 +N
.. O ..
:O .. : -
O
+ N O
Areny ulegają łatwo nitrowaniu, w zależności od reaktywności związku aromatycznego używa się kwasu azotowego (V) (reaktywne), lub mieszaniny nitrującej (mało reaktywne areny). Czynnikiem nitrującym jest jon nitroniowy: + + HNO3 + 2H2SO4 NO2 + H3O + 2HSO4
SO3H + H2SO4
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
Sulfonowanie związków aromatycznych jest reakcją odwracalną.
kg
- 14 -
Alkilowanie metodą Friedla-Craftsa. Reakcji alkilowania ulegają jedynie aktywne zawiązki aromatyczne. Reakcji tej towarzyszy prawie zawsze przegrupowanie łańcucha.
Alkilowanie: CH3
AlCl3 H + H3C C C Cl H CH3 2
C CH3 CH3
H
+ H3C C CH3
+ AlCl3 H H3C C CH2 H3C C C Cl H CH3 CH3 2
CH3 CH3
+ CH3-CH=CH2
H3PO4
CH3-CH2-CH2-OH
H3PO4
-H2O + CH3-CH2-CH2-OH .. 2
H X + H3C C C X H CH3 2
Karbokation można również wytworzyć z alkoholu.
CH3 CH CH3
H3PO4
+ CH3-CH2-CH2-OH
Zamiast chlorowcopochodnych, do alkilowania pierścienia związku aromatycznego można użyć alkenów. W środowisku kwaśnym przyłączają one jon wodorowy z wytworzeniem karbokationu, który atakuje pierścień arenu.
C H CH3
+ CH3-CH-CH3
+ CH3-CH2-CH2
Reakcja Wurtza Fittiga syntezy alkiloarenów.
H C C CH3 H2 CH3
Na
Reaktywne związki aromoatyczne można łatwo acylować metodą FriedlaCraftsa. X = Cl, Br, OR, R-COO
Acylowanie: O + R C
O
AlCl3
C
X
R
Redukcja: H2 / Ni 20oC
H / Ni
C CH3 2 100oC H2
C CH3 H2
Pierścień aromatyczny ulega trudniej redukcji od wiązań C=C w alkenach. Jednak w ostrzejszych warunkach możliwa jest również jego redukcja.
Utlenianie: KMnO4 / H+
COOH + CH3-CH2-CH2-COOH SO3H
160oC
+ H2SO4
SO3H 100oC
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
Silne utleniacze utleniają alkiloareny do kwasów. Rozerwaniu ulega zawsze wiązanie C-C w pozycji C1-C2. Sulfonwanie związków aromatycznych, w przeciwieństwie do nitrowania czy chlorowania jest reakcją odwracalną. W niższych temperaturach powstaje produkt kinetyczny, a w wyższych termodynamiczny.
kg
- 15 -
E
+
E
H
E
H
E
H
E
H
H
+
+
E+
E
E
H
Kompleks σ powstały w wyniku ataku cząsteczki elektrofila na pozycję α w naftalenie jest trwalszy od kompleksu σ powstałego w wyniku ataku elektrofola na pozycję β.
+
+ H +
+ +
H
E+
+ E
H
H E
H E
+ H
+
E +
H E
E +
X
:Nu
R
Centra reaktywne w halogenoalkanach H
B
Podstawienie nukleofilowe przy nasyconym atomie węgla: R OH + HX R OH +R'
R X + H2O OH
H
+
R O R' + H2O
-
+ OH → R-OH + X+ -OR’ → R-OR’ + X+ R’COO- → RO-COR’ + X+ -SH → R-SH + XR-X + SR’ → R-SR’ + X + SR’2 → R-S+R’2 + X+ R’NH2 → RR’NH + HX + NR’3 → RN+R’3 + X+ NO2- → R-NO2 + X+ X’- → R-X’ + X-
estryfikacja alkoholi za pomocą kwasów chlorowcopochodnych i innych kwasów nieorganicznych. Synteza eterów. hydroliza alkaliczna synteza eterów Williamsona synteza estrów kwasów karboksylowych synteza merkaptanów synteza tioeterów tworzenie związków sulfoniowych alkilowanie amin czwartorzędowanie amin synteza nitroalkanów (oraz azotynów R-O-NO) reakcja Finkelsteina
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 16 + CN- → R-CN + X+ C ≡CH → R-C≡CH + X -
AlCl3
+ C 6 H6 +
synteza nitrylów Kolbego (oraz izonitrylów R-NC) synteza alkinów
-
C6H5-R + H-
alkilowanie Fridela i Craftsa COR
COR CH COR
R
CH
alkilowanie związków β-dwukarbonylowych
COR
X = -Cl, -Br, -I, siarczan dwu i monoalkilowy, tosylan Przykłady twardych i miękkich kwasów i zasad:
ZASADY MIĘKKIE TWARDE
-
-
-
KWASY -
-
R2S, RSH, RS , I , SCN , Br , R3P, CN , alkeny, areny, H-, RH2O, OH-, F-, RCOO-, SO4-2, CO3-2, ROH, RO-, R2O, NH3, RNH2
+
2+
Ag , Hg , RS+, I+, Br+, I2, Br2 H+, Al3+, BF3, AlCl3, AlR3, SO3, RCO+, CO2
Zasady określa się jako miękkie wtedy, gdy atom, który jest donorem pary elektronów, wykazuje dużą polaryzowalność, łatwo się utlenia i odznacza się małą elektroujemnością. Kwasy określa się jako miękkie wówczas, gdy atom, który jest akceptorem pary elektronów, ma stosunkowo duże rozmiary, niewielki ładunek dodatni (może też nie mieć ładunku) i dysponuje elektronami na zewnętrznej orbicie. Korzystając z pojęć twardości i miękkości można sformułować ogólną regułę mającą zastosowanie we wszystkich przypadkach kwasów i zasad: w układach w których istnieje możliwość wyboru, twarde kwasy reagują najchętniej z twardymi zasadami, a miękkie kwasy z miękkimi zasadami. Związki twardych kwasów z twardymi zasadami i miękkich z miękkimi są trwalsze i łatwiej się tworzą od związków twardych kwasów z miękkimi zasadami lub miękkich kwasów z twardymi zasadami. Reguła ta jest pomocna w przewidywaniu kierunku reakcji, w której uczestniczą kwasy i zasady.
Typ reakcji
SN2
Stereochemia reakcji R-CH2-X R-CHX-R’
E2
R-CH2-X R-CHX-R’
SN1
R3C-X R-CHX-R’
Przebiega z inwwersją konfiguracji, atak cząsteczki nukleofila z przeciwnej strony do grupy odchodzącej Podstawniki ulegające odszczepieniu muszą znajdować się w położeniu trans (reguła Ingolda). Gdy X jest grupą obojętną elektrycznie produktem głównym jest alken bardziej podstawiony (produkt Zajcewa). W przypadku gdy X jest grupą obdarzoną ładunkiem dodatnim, produktem głównym jest alken powstający wg reguły Hoffmana. Następuje racemizacja
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
Warunki reakcji Rozpuszczalniki aprotyczne o dużej stałej ε. Cząsteczki o wysokiej nukleofilowości. Silne zasady o małej nukleofilowości. Rozpuszczalniki aprotyczne o małej stałej ε. Zasady o dużych cząsteczkach sprzyjają powstawaniu alkenu mniej podstawionemu (Hoffmana)
Rozpuszczalniki protyczne o dużej ε (woda, alkohole, kwasy), niska temperatura reakcji. Utworzenie karbokationów stabilizowanych przez mezomerię (allilowe, benzylowe).
kg
- 17 -
R3C-X R-CHX-R’
E1 X=
Rozpuszczalniki protyczne o dużej ε (woda, alkohole, kwasy), ogrzewanie mieszaniny reakcyjnej. Utworzenie karbokationów stabilizowanych przez mezomerię (allilowe, benzylowe).
F, Cl, Br, I, OH, SO2Ph (tosylany) NR3, +SR2
+
D Nu:
X
E
δNu
D
D E
A
δX
E
Nu
A
A
SN2 - inwersja konfiguracji D D
E
E inwersja konfiguracji
Nu
+
D X
E
A A
Nu:
A
D E
Nu retencja konfiguracji
A SN1 - racemizacja B-
H
A D
D A
A
X
D
D A E2
A
D
D
A
=
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 18 Związki metaloorganiczne R-Me
Wiązanie C-Me jonowe
R-Na alkilosód R-K alkilopotas
kowalencyjne silnie spolaryzowane
R-Li alkilolit R-MgX halogenek alkilomagnezowy
kowalencyjne R3Al trialkiloglin R4Sn tetralkilocyna R3SnH wodorek trialkilocyny R3SnX halogenek trialkilocyny R4Pb tetralkiloołów RHgX halogenek alkilortęciowy R2Hg dialkilortęć
Metody syntezy związków metaloorganicznych: •
halogenek alkilu z metalem (wymiana chlorowca na metal)
R-X
+ Na +K + Li + Mg + Zn + Hg
→ R-Na + NaX → R-K + KX → R-Li + LiX → R-Mg-X → R-Zn-X → R-Hg-X R= allil, benzyl, X=I,Br
•
związek metaloorganiczny z metalem (wymiana metalu na inny metal) 3R2Hg + Al → 2R3Al + 3Hg Me = K, Na, Li R2Hg + 2Me → 2R-Me + Hg
•
reaktywny związek metaloorganiczny z halogenkiem metalu 2R-Mg-X + HgX2 → R2Hg + 2MhX2 4R-MgX + SnX4 → R4Sn + 4MgX2 2R-MgX + ZnX2 → R2Zn + 2MgX2
•
metalacja węglowodorów CH3-CH2-CH2-CH2-Na + C6H6 → C4H10 + C6H5Na
Zastosowanie związków metaloorganicznych: •
związki sodo- , potaso- i litoorganiczne wykorzystywane są najczęściej jako silne zasady w celu utworzenia C-nukleofila (metalacji), który następnie może reagować np. z halogenkiem alkilu R-Me + R’-H → R’-Me R’-Me + R”-X → R’-R”
•
związki magnezoorganiczne synteza alkoholi: R-MgX + R’-CO-R” → R’-CRR”-OMgX synteza kwasów: R-MgX + CO2 → RCOOMgX synteza innych związków metaloorganicznych
•
związki glinoorganiczne – jako katalizatory podczas polimeryzacji
•
związki rtęcioorganiczne – synteza alkoholi H3C C2H5
CH3 C CH2 + (CH3COO)2Hg
C2H5 C CH2 Hg-OOCCH3 OH
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
NaBH4/OH-
CH3 C2H5 C CH3 OH
kg
- 19 Alkohole i fenole. Metody syntezy alkoholi:
dla fluorowcopochodnych Io reakcja hydrolizy przebiega wg mechanizmu SN2, dla IIIo wg mechanizmu SN1. addycja wody zgodnie z regułą Markownikowa. Przejściowo tworzy się karbokation, który może ulec izomeryzacji.
hydroliza fluorowcopochodnych: H2O
CH3-CH2-CH2-X
CH3-CH2-CH2-OH
OH-
hydratacja alkenów: H3C C CH CH3
H2SO4
H3C
H3C
+
C CH2 CH3 H3C
-H+
OH OH2
H3C
H 3C
C + CH CH3 -H+ H3C Hg-OOCCH 3
C CH CH3 + (CH3COO)2Hg H 3C NaBH4 OH-
CH3 H3C C CH2 CH3
H2O
CH3 H3C C CH CH3 OH Hg-OOCCH3
CH3 H3C C CH2 CH3 OH
borowodorowanie alkenów: CH3
H3C 3
dobre wydajności, addycja wody zgodnie z regułą Markownikowa, bez izomeryzacji łańcuch węglowego ponieważ w stanie przejściowym tworzy się kompleks σ.
H2O2 / OH-
H3C CH CH B
C CH CH3 + BH3 H3C
CH3
CH3 3 H3C CH CH CH3 OH
3
addycja związków magnezoorganicznych do związków karbonylowych: R-Mg-X + H2C O
R CH2 OMgX
R-Mg-X +
H2O
R CH2 OH
R CH OMgX H2O
R-Mg-X + H3C CH O
R CH OH CH3
CH3 CH3
H3C
R C OMgX
O H3C
CH3
H2O
CH3
R
OMe
R
H2O
R C OMgX
R-Mg-X + H3C C
Io alkohole w reakcji związku organicznego z formaldehydem
magnezo-
IIo alkohole w reakcji organicznego z aldehydami
związku
magnezo-
IIIo alkohole w reakcji związku organicznego z ketonami i estrami.
magnezo-
R C OH
CH3 O
addycja wody przebiega niezgodnie z regułą Markownikowa (atak cząsteczki borowodoru na wiązanie π, a następnie przeniesienie jonu wodorkowego).
R C OH
CH3
CH3
metody syntezy fenoli: hydroliza kwasów sulfonowych: SO3H + NaOH
300oC
OH
zagotowanie soli diazoniowych: NH2 + NaNO2 + H+
+
N2
H2O
OH
Δ
użycie związków boroorganicznych: MgX + B(OCH3)3
B(OCH3)2
H2O2/H+
OH
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 20 Alkohole i fenole. Właściwości chemiczne alkoholi i fenoli: 1. Reakcje z zachowaniem wiązania C-O -
R O Me
R OH + Me -H 2
Ar
R
OH + NaOH
-
Ar
-H2O
R-O-R' R'X -MeX
+
O Me
Ar-O-R'
+
O
1
R'X -MeX
+
OH + R
O
R
1
OH
OH
R
+
OH O
1
-H2O
O H R
+
OR
H
-H+
1
O OR
R
X
OR'
2. Wymiana grupy OH na X X
-
H
+
X-R + H2O
R O
R-OH + HX
R=aryl, fenol
Wykorzystywanie kwasowych właściwości alkoholi i fenol Me=Na, K, Mg, Al; R’=alkil Synteza eterów Williamsona
+
+
-
+
Estryfikacja alkoholi
+
-
Reakcje alkoholi i fenoli z chlorkami kwasowymi i bezwodnikami. X=Cl, R’-COO HX= HCl, HBr, HI Io alkohole reagują wg mechanizmu SN2, II i IIIo wg mechanizmu SN1.
+
+
+
-
Reakcja przebiega wg mechanizmu SNi – z retencją konfiguracji
+
-
Reakcja przebiega wg mechanizmu SN2 – z inwersją konfiguracji
+
-
Synteza halogenków
+ + +
+ -
+
-
R
O
NEt3
R'-OH + R
R
R
OH
H
O
O H
H+
R=alkil, alkohol
1
H H3C
-HCl
H3C S O
H5C2
C2H5
ClH O
H3C
H3C S O
H5C2
C2H5
H Cl C2H5
Cl
pirydyna H OH + SOCl2
H3C
H O
H3C
H OH + SOCl2
Cl H C2H5
Cl
R-OH + PX3 → R-X + H3PO3 R-OH + PPh3Br2 → R-X + POPh3 + HBr
Eliminacja H2O H3C
CH CH2 CH2 H3C
OH
H+ -H2O
H3C
H3C
+
CH CH2 CH2
CH CH CH3
H3C
H3C H3C
H3C
C
CH CH CH2
CH CH2 CH2 + CS2
H3C
KOH
H3C CH CH2 CH2 H3C
OH
CH CH3
CH3I
O S C -
SK
+
Reakcje utleniania alkoholi i fenoli R CH2 OH R CH2 OH
R CH OH
[O] [O]
R COOH
O R
R' [O]
OH
H3C
H CH C
H3C
H
CH2 O
S C SCH3
H3C CH CH CH2
Reakcja eliminacji Czugajewa (eliminacja cis)
H3C + CH3SH + COS
[O]=KMnO4/H+; CrO3/H+ [O]=MnO2; CrO3/pirydyna
R CHO
[O]
Eliminacji wody z alkoholi towarzyszą często przegrupowania szkieletu węglowego (Wagnera Meerweina)
H3C
H3C H3C
H3C + C CH2 CH3 H3C
+
dowolny utleniacz R'
O
O
[O]=MnO2
OH [O]
H3C COOH
[O]=KMnO4/H+; CrO3/H+
CH3
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 21 -
Alkohole wielowodorotlenowe Otrzymywanie Synteza cis dioli + KMnO4
O
O O
OH OH
Mn
O H2O/OH-
+ RCOOOH
OH
O
Synteza trans dioli, reakcja otwarcia pierścienia przebiega wg mechanizmu SN2
OH
-
O OH
Właściwości chemiczne CH3 OH OH OH
HIO4 (CH3COO)4Pb
H CH3
H CH3 H3C
CH3 +
H+
OH OH
OH OH
H3C
-H2O
reakcji ulegają jedynie vic-polialkohole
CH2O + CHOOH + CH3-CHO
H3C
CH3
+
+
CH3
CH3 CH3 -H+
H3C O H
OH H
OH
+ H3BO3 (Na2B4O7)
-
O
O B O
CH3
H
+
Przegrupowanie pinakolinowe (pinakolonowe), ulegają tylko vic-diole. Łatwość migracji grupy: H>aryl>alkil Reakcji ulegają jedynie 1,2 lub 1,3-diole, oraz cis-diole (cykloalkanodiole)
O
Etery Metoda Williamsona, dobre wydajności tylko dla halogenków Io
Metody syntezy R-O-Me + R’-X → R-O-R’ + MeX R OH
H
H+
R O
+ (CF3COO)2Hg
H R O + H R-OH
dehydratacja alkoholi, dobre wydajności jedynie dla alkoholi Io, I i IIIo lub I i IIo
R O
-H2O -H+
R OR
HO-R Hg
-H+
NaBH4 OH-
OR
Hg
OOCCF3
OOCCF3
R-OH + CH2N2 → R-O-CH3 + N2
Właściwości chemiczne eterów R-O-R’ HI → R-OH + R’-I (w przypadku nadmiaru HI, R-I + R’I)
Właściwości chemiczne oksiranów Nu O
O
Nu-H OH
+ H+
O+ H
alkoksyrtęciowanie alkenów
δ+
Nu-H -H+
O
Nu OH
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
Reakcja z diazometanem, pozwala tylko na syntezę eterów metylowych Rozpad kwasowy eterów, gdy R=Ar tworzy się wyłącznie fenol, z dwóch możliwych alkoholi powstaje ten o niższej rzędowości W środowisku zasadowym lub obojętnym cząsteczka nukleofila przyłącza się do węgla mniej osłoniętego, reakcja wg mechanizmu SN2. W środowisku kwaśnym cząsteczka nukleofila przyłącza się do węgla bardziej osłoniętego, reakcja wg mechanizmu SN1, bez wytworzenia typowego karbokationu.
kg
- 22 Związki karbonylowe Nietrwałe układy geminalne: OH 1
OH 2
R
1
C R
OH 2
R
1
C R
OH
C R
NHR
R1=
H, alkil, aryl;
NHR 2
R
1
1
C R
X
R2=
NHR 2
R
R
NHR
2
C R X
H, alkil, aryl; R=H, alkil, aryl
Miejsca reaktywne w związkach karbonylowych:
Oznaczanie atomów węgla i wodoru w zależności od odległości od grupy funkcyjnej:
+
E
γ β α O H3C C C C R H2 H2
H H O H R
H H H
H Nu OH
-
Równowaga keto-enolowa katalizowana zasadą: O
O + CH3
R C H2
OH-
R C H2
-H2O
O
+O
+ H+ CH3
R C H2
O CH .. 2
R C H2
H2O
R C H2
H
O H R C
CH3
OH R C H2
CH2
H
+ CH 3
O -H+
R C OH H2
Utlenianie alkoholi Io prowadzi do aldehydów
R H O R'
O
H2 O
R CX2 R'
Utlenianie alkoholi IIo prowadzi do ketonów
R
OH
R CrO3
Hydroliza gem-dihalogenopochodnych.
R' O
Utlenianie pochodnych alkilobenzenu
C R' AcOAc/H+ H2 Ar R' O O H2 R Pd, BaSO4 H Cl
R
Katalityczna redukcja chlorków kwasowych na zdezaktywowanym (zatrutym) katalizatorze (BaSO4) reakcja Rosenmunda Reakcja chlorków kwasowych ze związkami kadmoorganicznymi
O
O 2R
H
H
O
H K2Cr2O7/H+ R C R'
Ar
CH2
CH3
R
H
Metody syntezy: MnO2
Najwolniejszym etapem reakcji jest reakcja oderwania protonu od związku karbonylowego.
+ R'2Cd
2
Cl O
R
R'
X
Reakcja Fridela-Craftsa (benzen i inne uaktywnione pochodne aromatyczne)
O
AlCl3 -HCl
+R
R
Reakcja Gattermanna-Kocha
O
+ CO + HCl H
+ R CN
O
1. HCl 2. H2O
R
Reakcje związków karbonylowych: Reakcje utlenienia i redukcji: O
[O]
R
Utlenianie aldehydów zachodzi bardzo łatwo. [O]= K2Cr2O7/H+; KMnO4/H+ lub OH-; Br2
R COOH
H O R
a)
H
Ag(NH3)2+
O -
R
R COO + Ag
b)
H
Cu(OH)2
-
R COO +Cu2O
Reakcje: a)Tollensa oraz b)Fehlinga służą do odróżnienia aldehydów od ketonów
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 23 O
O
SeO2
R
R
Reakcja z dwutlenkiem selenu, ulegają jej związki karbonylowe posiadające wodory w położeniu α. Służy do syntezy związków α−β dikarbonylowych.
O
CH3
H
Utlenianie ketonów zachodzi tylko wobec energicznych środków utleniających. W środowisku kwaśnym powstaje enol trwalszy termodynamicznie.
COOH OH
O
KMnO4
H+
O
Grupa karbonylowa, wodorem na platynie, ulega trudniej redukcji od wiązania podwójnego C=C.
OH
H2/Pt
O
O
Redukcje grupy karbonylowej bez naruszenia wiązań C=C można przeprowadzić glinowodorkiem litu (LAH) lub borowodorkiem sodu. Podczas redukcji borowodorkiem lub LAH atak jonu wodorkowego następuje od strony mniej zatłoczonej – reakcja stereoselektywna.
OH
LiAlH4/eter lub NaBH4/H2O
O
OH H
NaBH4/H2O
=
CH3
CH3
OH H
O Me/C2H5OH
CH3
OH CH3
Redukcja metalem, Me = Na, Mg/Hg; Zn/Hg. W reakcji powstaje przejściowo termodynamicznie trwalszy karboanion. Reakcja przebiega w obecności rozpuszczalników protycznych. W przypadku gdy reakcje prowadzi się w rozpuszczalniku aprotycznym, karboanion nie może powstać, następuje dimeryzacja anionorodników i tworzą się pinakole.
OH
=
CH3
CH3
O 2
O
.
Mg/Hg benzen
H2 O
Mg+2
.
O O Mg+2
O
OH OH
CH3 O H3C
CH3 O H3C
CH3 O OH
CH3 H
+ OHCH3 H
CH3 O
H3C
H3C
CH3 OH
CH3 O
CH3 O
CH3 O
H3C
H3C
CH3 H
H3C
H CH3 H
CH3 OH H CH H 3
Reakcje nukleofilowej addycji do grupy karbonylowej: R'
R'
O
+ :Nu
R"
R' R"
R' + :Nu-H
R' O
+ R-OH
O Nu
R' OH + + Nu R" H
OH Nu +
R"
+
O H
R' O + Nu R"
R"
H+ lub OH-
O
+ CN-
OH-
R'
R" O + NaHSO3 R"
OR
H+
-H+
R"
R'
R' OH + Nu R"
OH Nu
R' OH + Nu R"
OH Nu
Reakcje w środowisku alkalicznym
Reakcje w środowisku kwaśnym Odczynnik nukleofilowy może atakować węgiel karbonylowy z obydwu z jednakowym prawdopodobieństwem. tworzenie hemiacetali (hemiketali) oraz acetali (ketali)
OR R"
Tworzenie cyjanohydryn CN
R" OH
R'
R"
R'
H
R" OH
R'
R'
OR
OH R'
R"
H2O -OH-
Reakcja dysproporcjonowania aldehydów – reakcja Cannizzaro. Reakcji tej ulegają tylko aldehydy nie posiadające wodorów w pozycji α.
R'
SO3Na
Tworzenie soli kwasów α-hydroksysulfonowych.
R"
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 24 O
O Ph
O NaCN(kat.)
Ph
H
H
OH - :
Ph
CN
Ph
H
Ph CN H
CN
O OH Ph
Kondensacja benzoinowa
OH O
Ph
O OH Ph
Ph
Ph
CN H
H
Reakcje z pochodnymi amin typu H2N-Y: R' O
R'
H+
+ H2N-Y
Y=:
NH-Y
R"
R"
R'
OH
N-Y -H2O
OH R NH2
hydroksyloamina amina hydrazyna
NH-Ph NH-CO-NH2
fenylohydrazyna semikarbazyd
R"
oksym imina hydrazon, azyna (>C=N-N=C<) fenylohydrazon semikarbazon W środowisku kwaśnym tworzy się enol termodynamicznie trwalszy. Po wprowadzeniu jednego atomu fluorowca, dalsza reakcja przebiega trudniej.
Halogenowanie związków karbonylowych: O
OH
O
X2
H+
H3C
H3C
CH3
H3C
CH3
CH3 X
W środowisku alkalicznym reagują protony bardziej kwaśne. Powstały a-halogenoketon enolizuje jeszcze łatwiej niż wyjściowy keton. Reakcji nie można zatrzymać na etapie monohalogenoketonu. Biegnie aż do utworzenia trihalogenopochodnej, a następnie tworzy się sól kwasu karboksylowego i haloform. Reakcja ta nosi nazwę reakcji haloformowej. Ulegają jej tylko metyloketony, acetaldehyd, etanol i metyloalkilokarbinole (po utlenieniu halogenem do metyloalkiloketonu).
O
O
OH
X2
OH-
H3C
CH3
H3C
X
O
OH-
H3C
CX3
X2
CH2
CH2
O H3C
H3C
O- + HCX3
Kondensacja aldolowa: O
O CH3
O
+ H3C
CH3
H+
HO
CH3
O
OH-
CH3 CH
CH2
H3C
O 3
O
-H2O
W przypadku związków monokarbonylowych, produktem głównym jest produkt C-alkilowania (reakcja między miękkim kwasem i miękką zasadą Pearsona)
Alkilowanie związków karbonylowych O
O
O CH3
CH2
OH-
O
CH2
R-X
O-R C R H2
+
CH2
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 25 Kwasy karboksylowe H2 H2 ω H3C γ C β C C α δ C H2 H2
• •
OH O
Nazwę kwasu tworzymy: dodając do nazwy odpowiedniego węglowodoru końcówkę owy, a przed nazwą dodajemy słowo kwas: Alkan+owy, (atom węgla w grupie karboksylowej jest wtedy atomem nr 1) traktując grupę jako podstawnik, do nazwy alkanu z końcówką karboksylowy dodajemy słowo kwas (pierwszym atomem węgla jest atom połączony z grupą karboksylową)
Najczęściej spotykane kwasy karboksylowe: Nazwa kwasu metanowy (mrówkowy)
Wzór grupy acylowej H-CO-
Nazwa grupy acylowej formyl
CH3CO-
acetyl
CH3CH2CO-
propionyl
CH3CH2CH2CO-
butyryl
HOOC-COOH
etanowy, metanokarboksylowy (octowy) propanowy, etanokarboksylowy (propionowy) butanowy, propanokarboksylowy, (masłowy) pentanowy, butanokarboksylowy, (walerianowy) etanodiowy (szczawiowy)
-OC-CO-
oksalil
HOOC-CH2-COOH
propanodiowy (malonowy)
-OC-CH2CO-
malonyl
HOOC-CH2CH2-COOH
butanodiowy (bursztynowy)
CH2=CH-COOH
propenowy (akrylowy)
Wzór kwasu H-COOH CH3-COOH C2H5COOH CH3CH2CH2COOH CH3CH2CH2CH2COOH
O
benzenokarboksylowy (benzoesowy)
OH
O
benzoil
benzeno-1,2-dikarboksylowy (ftalowy)
O OH O OH O H3 C OH
OH
4-metylobenzenokarboksylowy (p-toluilowy)
O H3C
p-toluil
2-hydroksybenzenokarboksylowy (salicylowy)
O OH
COOH
trans-3-fenylopropenowy (cynamonowy)
O
cynamoil
CH3-CH(OH)-COOH
2-hydroksypropanowy (mlekowy, α-hydroksypropionowy) CH3-CHCl-CH2-COOH 3-chloroprobutanowy, 2-chloropropanokarboksylowy (β-chloromasłowy) HOOC-CH2-CH(OH)-COOH 2-hydroksybutanodiowy (jabłkowy) HOOC-CH(OH)-CH(OH)-COOH 2,3-dihydroksybutanodiowy (winowy) CH3-CO-COOH 2-oksopropanowy (pirogronowy)
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 26 Metody syntezy: Utlenianie Ioalkoholi lub aldehydów: [O]
R CH2OH
O
O
[O]
; R
R
R
OH
OH
Utlenianie prowadzi się najczęściej dwuchromianem w środowisku kwaśnym
O OH
W przypadku gdy w pierscieniu znajduje się podstawnik eltrodonorowy, wtedy pierścień ulega utlenieniu
Utlenianie alkiloarenów: C R H2
Na2Cr2O7/H+
COOH
Jeżeli odpowiednie nitryle są łatwo dostępne
Hydroliza nitryli: CN-
R X
R CN
H+, lub OH-
R COOH
W reakcji związków metaloorganicznych z CO2: Mg
R X
CO2
R MgX
R COOMgX
H2 O
R COOH
Wodory a w estrze malonowym są kwaśne, łatwo je oderwać, zwłaszcza silną zasadą
Wykorzystanie estrów malonowych: O O
O C H2
R O
O
O O
R-O-
R
CH ..
R O
O
R'-X
O
H+
O CH
R
R O
O
R
OH H2C
R'
R'
Reakcje kwasów karboksylowych: Kwasy karboksylowe z odczynnikami o charakterze zasadowym reagują w klasyczny sposób.
Reakcje na grupie karboksylowej: +
R COO H3N-R'
R COOH + H2N-R'
+
R COO Na + H2O
R COOH + NaOH
O
Reszta kwasu karboksylowego wykazuje właściwości nukleofilowe (jest to dość silny nukleofil)
O
R
R
+ R'-X
-
O
O R'
Reakcje polegające na wymianie grupy –OH na inną grupę O R
+
O H
+ H+
R
OH
OH O R' R
+
OH H R O R'
H-O-R'
+
OH
O R' H
R
O H
O
O O 2R
Synteza bezwodników i chlorków kwasowych
R
-H2O
O
O
OH
;
R
R
PCl3 lub SOCl2
OH
O
-CO2
O R' O
H
O
R
R
Δ R'
O O
HO
O
R' O
H
O
-CO2
Δ
HO
HO
R
R
R
R-COOAg + Br2 → R-Br + CO2 + AgBr 2R-COOH → R-R + CO2 O R C H2
Br2, P
OH
H R C Br
O
R
kwasy propanodiowe oraz 3-oksoalkanowe bardzo łatwo ulegają dekarboksylacji
O H
O H
O Cl
Reakcje dekarboksylacji: R
- H2O
O
O R'
- H+
OH2
R
Estryfikacja kwasów karboksylowych, kwaśna hydroliza estrów przebiega wg identycznego mechanizmu. Każdy etap reakcji jest odwracalny.
O
Reakcja Hundsdieckera, podstawieniu ulegają tylko wodory α. Elektroliza Kolbego kwasów karboksylowych lub ich soli Reakcja Helle, Volherda i Zielińskiego
OH O
HNO3, H2SO4
OH
OH O 2N
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 27 Aminy Aminy alifatyczne
I
Aminy aromatyczne
H R N
R NH2
o
IIo
R"
I
R N
R'
IIIo
o Ar
NH2
Ar
IIo
R'
H N
R" R'
Ar
N
IIIo
R'
Metody syntezy: +
-
R NH3 X
R X + NH3
OH-
R NH2
R X
R X
R X
R
+
X= halogen, siarczan, todylan
R NH R R
Ar
Fe /H+
NO2
Ar
R X + N3- -X
R X + CN-
-X-
Redukcja aromatycznych nitrozwiązków
NH2
R N3 R CN
LAH LAH
R' R
O + NH2-OH R'
Redukcja oksymów. W oksymach grupa hydroksylowa może być naprzeciw grupy R, lub naprzeciw grupy R’. Mamy do czynienia z izomerią geometryczną E i Z. Najczęściej jednak ten typ izomerii nazywa się izomerią syn i anti. Grupa hydroksylowa jest odpowiednio syn w stosunku do R (anti w stosunku do R’) lub anti w stosunku do R (syn do R’)
NH2
N
R
redukcja nitryli (cyjanków)
R CH2-NH2
OH
R
redukcja azydków alkilowych
R NH2
R CH R'
H2/Ni
N R'
OH
Redukcja imin lub enamin, otrzymujemy aminy IIo lub IIIo. Podobnie jak w przypadku oksymów, w iminach występuje izomeria syn i anti.
R" N
R"
R' R"
O + NH2-R R'
R"
red.
R R
HC N H R'
N
R
R'
O + HCOO- NH4+
Aminy Io można otrzymać w jednoetapowej reakcji związku karbonylowego z mrówczanem amonu. Reakcja Leuckarta. Alkilowanie amoniaku i amin. Reakcja może przebiegać aż do uzyskania soli czwartorzędowych. X=Cl, OR, OOCR. Reakcję przeprowadza się najczęściej w obecności aminy IIIo, celem usunięcia powstałego chlorowodoru lub kwasu.
HC NH2
Właściwości chemiczne amin: R X + H2N-R'
R N R' H
O
O
R"
+ R-NH-R'
R"
X
NRR'
Z Io aminami alifatycznymi powstają nietrwałe sole diazoniowe, które natychmiast rozkładają się na karbokation, który ulega wtórnym reakcjom. Z Io amin aromatycznych powstają sole diazoniowe, które są trwałe w niskiej temperaturze.
Reakcje z kwasem azotawym (azotowym III) +
R N2
R NH2 + HNO2 R N R' + HNO2 H
R
R
+ N2
Z IIo amin alifatycznych i aromatycznych powstają związki N-nitrozowe.
R N R' NO
IIIo aminy alifatyczne w reakcji z kwasem azotawym dają mieszaninę różnych produktów rozkładu, natomiast aminy aromatyczne ulegają reakcj C-nitrozowaniu w pozycji para. Jeżeli pozycja para jest zajęta to w pozycji orto.
R
R N
+
+ HNO2
N
ON
R
Powstała imina jest w równowadze tautomerycznej z enaminą.
Reakcje ze związkami karbonylowymi: N R"
O R C H2
R'
R C H2
+ NH2-R"
O HC
R'
NH R" R C H
R'
Aminy IIo tworzą enaminy
NR'2
+ R"NHR" R'
R'
Grupa aminowa nie może być grupą odchodzącą w postaci anionu NH2-, podobnie jak grupa hydroksylowa w postaci OH-. Stosunkowo łatwo może odejść cząsteczka obojętna (woda, amina IIIo)
Grupa aminowa jako grupa odchodząca: CH3 + R N CH3 + Nu CH3 CH3 +
C N CH3 H H2 CH 3
R Nu + N(CH3)3
OHΔ
CH2 + N(CH3)3
Reakcja Hoffmana. W eliminacji powstaje zawsze alken najmniej podstawiony. Oderawniu ulegają najbardziej kwasne protony. Podobnie ulegają eliminacji N-tlenki amin (reakcja Cope’a). Reakcja Hoffmana jest eliminacją trans, natomiast eliminacja Cope’a jest eliminacją cis.
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 28 -
Oksymy, iminy, nitryle, izonitryle, cyjaniany i izocyjaniany Związek
Grupa (przyrostek) oksym + związek karbonylowy R
Oksymy R=N-OH C2H5 C H2
Podstawnik (przedrostek) hydroksyimino + nazwa R
oksym 1-fenylobutan-2-onu
N
HO
a) kwas 3-hydroksyiminobutanowy b) kwas 2-metoksyiminocykloheksanokarboksylowy
COOH b)
a) H3C
COOH
N OH N OMe
Nazwa R + imina Nazwa R= + amina
Iminy R=NH NH H3C C H2
propanoimina propylidenoamina (imina propanalu)
H N CH 2 5
H3C C H2
2-etyloiminopropionian metylu 2-(N-etyloimino)propionian metylu
COOCH3
alkan + nitryl
Nitryle R≡Ν R-CN H3C C H2
cyjanek + nazwa R
alkan + karbonitryl acyl - (-yl, -oil) + onitryl cyjanek + alkil propanonitryl etanokarbonitryl propionitryl cyjanek etylu
N
COOH H3C C H
imino + nazwa R
kwas 2-cyjanopropanowy N
izocyjanek + alkil
Izocyjanki R-NC
izocyjano- + nazwa R
izocyjanek cyklopentylu
NC
kwas m-izocyjanobenzoesowy
NC COOH
cyjanian + alkil
Cyjaniany R-OCN OCN
cyjaniano + nazwa R
cyjanian benzylu O
p-cyjanianobenzaldehyd
NCO
Izocyjaniany R-NCO
izocyjaniano + nazwa R
izocyjanian allilu
NCO HOOC
izocyjanian alkilu
NCO
kwas cis-4-izocyjanianobut-2-enowy
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 29 Synteza oksymów H3C H3C
H3C
H+
O C2H5
C2H5
+
O .. H
..
H2N OH
OH .. H NH-OH
C2H5
2H
+
H3C C2H5
+
OH .. 2
C2H5
-H2O
+
H
1
H3C
NH-OH ..
+
H
2 H3C
OH
(E)-oksym butan-2-onu
N:
2
C2H5
N C2H5
OH 1
C
3
N
..
H3C
OH
(Z)-oksym butan-2-onu
:2
N 1C
OH 1
H5
2
Przegrupowanie Beckmana oksymów H H3C
OH N
HC H+ 3
C2H5
H3C
+
O.. H
+
-H2O
N:
C2H5
N: C2H5
+H2O
+
H3C
H3C N ..
+
H O
N C2H5 H
H3C
-H+
N ..
..
C2H5
H3C
C2H5
C2H5
H O: N-etyloacetamid
O: H
H
N ..
..
forma tautomeryczna amidu
H3C
H+
N C2H5
OH
O
H3C
C2H5
CH3 N
N + O H H
C2H5
H
N-metylopropanoamid
Przegrupowanie Beckmana jest reakcją stereospecyficzną. W reakcji stereospecyficznej dany izomer ulega przemianie prowadzącej do jednego produktu, a inny stereoizomer – do innego produktu. Reakcja w której ze zbioru możliwych stereoizomerów tworzy się wyłącznie lub w przeważającej ilości tylko jeden z nich, nazywa się reakcją stereoselektywną. O + Br2 OH NH2
R
R
R
:N Br H
H
H2O
O
O
R N .. C O izocyjanian
N ..:
..
R N .. -
:OH-
Degradacja amidów Hoffmana
H +
O H O
..
R N
O
-CO2
O H kwas karbaminowy
..
R N H H
nitryle, izonitryle, cyjaniany i izocyjaniany miękkie centrum zasadowe
H C N:
:C N: + H+
twarde centrum zasadowe
..
H
O .. C N :
kwas cyjanowy - .. :S .. C N: tiocyjanian
- .. :O .. C N: + H+ cyjanian
.. .. + O .. C N: + H izocyjanian
..
O .. C N: H kwas izocyjanowy
.. S C N .. izotiocyjanian
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 30 Nitryle Centra reaktywne w nitrylach
.. :OH ..
H
R C C N: H : Nu
+
E -
Reakcje rozpoczynające się atakiem odczynnika o charakterze elektrofilowym R C N: +
R C N .. H O forma tautomeryczna amidu H
.. -H+ R C N H
+
H+
R C N H
kwasowa hydroliza nitryli
O H + H
.. :OH2
R C N H
H+/H2O
+
R COOH + NH4
O H +
R C N H
NH H+/H O 2
Y
R C N: + H+
Y
O Y
R
R C N H
R
+
H+
OH
+
R
+
:N
R
N
R
-H+
N ..
+
H+/H2O
NH3
R
O H + H
: OH .. 2
N
+ RCOOH
O H
N R
H
Reakcje acylowania związków aromatycznych. R=alkil, aryl – metoda Hoescha R=H metoda Gattermana Y = -OH, -OMe, -NH-Ac, alkil Reakcja Rittera – pozwala na syntezę amin z grupą aminową przy IIIo atomie węgla. Ulegają jej jedynie związki z których można otrzymać „trwały” karbokation (alkohole IIIo, alkeny, karbokationy stabilizowane przez mezomerię).
O
Zasadowa hydroliza nitryli
Reakcje nitryli z nukleofilami .. N H .. N: R
R
N: .. :OH ..
R
R
R
N:
CH3
CH3-Mg-X
OH-/H2O
O + NH3
R
N H H O
O H
.. N MgX R
O H
H2O
O
.. N H
H2 O
-MgOHX
R
Reakcje ze związkami metaloorganicznymi.
O
H+/H2O
R CH3
CH3
Reakcje rozpoczynające się atakiem zasady na kwaśny atom wodoru H R C
N :B
H
R C H
-BH
CH3-X -XN
R' R C H2
..
B-
N
R CH -
BH
R C H
N
Reakcje kondensacji
CN R CH .. NH BH R'
CN R CH .. N: -BR'
N: N
Alkilowanie nitryli
R
H2O R
CN R
CN CH O R'
..
NH2 R'
Redukcja nitryli R
R
N
N
LAH
R
R C NH2 H2
1. SnCl2/HCl 2. H2O
N
LAH R -50oC
NH H
H2O
O R H
O R H
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 31 -
Reakcja halogenków alkilowych z cyjankiem sodu
Synteza nitryli miękkie centrum kwasowe
H3C C C Br H2 H2
+ NaCN
H3C C C CN H 2 H2
W przypadku stosowania cyjanku srebra produktem głównym jest izonitryl
twarde centrum kwasowe +
H H3C C Br + AgCN
H3C CH
H H3C C NC CH3
CH3
CH3 O
P2O5
R
R
N
NH2 +
N2
Cu2(CN)2
CN
Reakcja Sandmeyera
+ N2
Centra reaktywne w izonitrylach + R N C:
R N C: +
centrum nukleofilowe +
H+
H2O
R N C H
Izonitryle nie reagują z odczynnikami o charakterze nukleofilowym, jednak bardzo łatwo reagują z odczynnikami o charakterze elektrofilowym
R NH2 + HCOOH
Centra reaktywne izocyjanianów i izotiocyjanianów R N C Y centrum elektrofilowe
H R N .. C Y
..
+ Nu-H
- .. R N .. C Y Nu
H +
R N
Y=O Y Nu
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
Y=S
Nu= -OH kwas karbaminowy Nu= -OR karbaminian Nu= _NHR pochodne mocznika Nu= -OR tiokarbaminian Nu= _NHR pochodne tiomocznika
kg
- 32 Związki nitrowe H R
O-
+
C
N O
H
.. :OH ..
Miejsca reaktywne w związkach nitrowych.
Metody syntezy: NO2 H3C C CH3 + HNO3 H2
H3C C C NO2 + H3C C NO2 + H3C C CH3 + O2N CH3 H H2 H2 H2
miękkie centrum zasadowe
..
O N
:O ..:
twarde centrum zasadowe + NO2
R C X H2
NO2 R C C R' H H2
NO2
X R R"
C R' + NO2 H2
A
Io halogenki reagując z azotynem sodu dają nitropochodne. W miejsce NaNO2 można użyć AgNO2. Jony srebrowe nie wspomagają w tworzeniu się karbokationów, ale przyśpieszają i ułatwiają reakcję poprzez polaryzacje wiązania C-X. II i IIIo halogenki dobre wydajności nitrozwiązków dają tylko z NaNO2 (miękkie centra reaktywne). Z IIIo halogenków, obok nitrozwiązków tworzą się jednak azotyny i alkeny (reakcja poprzez karbokation).
R C NO2 H2
X R C C R' + NO2 H H2
R R"
O-NO
C R' + R H2
+A
A
+ HNO3
R C R' + H R" R" 2
C R' H
Nitrowanie związków aromatycznych jest najczęstszą metodą syntezy aromatycznych związków nitrowych. Podstawniki aktywujące pierścień kierują kolejny podstawnik w położenie orto i para. Nitrowanie arenów z podstawnikiem dezaktywującym wymaga bardziej drastycznych warunków (mieszanina nitrująca, wyższa temp. reakcji) Naftalen ulega nitrowaniu w pozycji 1 (α)
NO2
O 2N
D
+ HNO3
H2SO4
Nitrowanie alkanów zachodzi tylko w fazie gazowej. Jest to reakcja o mechanizmie rodnikowym. Rzadko się ją stosuje do syntezy nitroalkanów. anion azotynowy (azotowy III), podobnie jak jon cyjankowy, czy wodorosiarczynowy, jest jonem ambidentnym (dwuzębnym).
D NO2 NO2
+ HNO3 A
A
+ HNO3
Podstawnik aktywujący kieruje grupę nitrową w położenie 4.
A
NO2
+ NO2
A:
A:
A:
A+
A:
+
+
+
A:
Miejsce podstawienia się kolejnego podstawnika można przewidzieć rozpatrujące struktury graniczne kompleksu σ.
+
A
+
+
A:
A:
+A
+ +
A:
A:
A:
+
+
A: +
+
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
Podstawnik aktywujący A, bardziej aktywuje ten pierścień, w którym się znajduje. Należy rozpatrzyć więc sytuacje gdy kolejny podstawnik podstawi się w pozycje 2, 3 i 4. Rozpatrując struktury graniczne widać, że kompleks σ , w pozycji 4 jest trwalszy, więcej struktur granicznych w których został zachowany aromatyczny charakter jednego pierścienia.
kg
- 33 -
OH + HNO2
H HNO3 N
HNO3
HNO3
OH
ON
1. H+ 2. HNO2 O2N
H N
O2N
- HNO2
OH
O 2N
+
N2
-
NO2
O2N
COCH3
COCH3
Podczas nitrowania fenolu nawet rozcieńczonym kwasem azotowym, obok o- i p-nitropochodnych tworzy się dużo produktów utlenienia fenolu. nitrowanie kwasem azotowym z małą domieszką kwasu azotawego powoduje, że z dobrą wydajnością powstaje p-nitrofenol. Nitrozwiązki (nieosiągalne innymi metodami) NO2 można otrzymać w wyniku reakcji soli diazoniowych ze stężonym roztworem azotynu sodu. Nitralkany, posiadające w położeniu α atomy wodoru wykazują C-H kwasowość (rozpuszczają się w wodnych roztworach zasad). Występuje u nich tautomeria nitroaci nitro.
Właściwości chemiczne: +
R C N H2
.. : OH ..
O O
-
B-
R C NO2 H2
-.. + O R C N O H
R
BH
..
+
R C N
NO2 O
R C NO2 H2
H3C NO2
B-
R
BH
R'
NO2
R
O2N O
-
R
H
Cl2/OH
R
Cl3C NO2
Redukcja związków nitrowych: NO
NH2
NH-OH
O
N
N
+
NO2
+
R C N H2
O O
-
Nitroalkanów nie można C-alkilować, otrzymuje się raczej O-alkilowe pochodne.
O2N OH
B-
O2N OH
O2N
N
N
NH-OH
W środowisku kwaśnym, grupa nitrowa redukuje się do grupy aminowej, bez możliwości wydzielenia produktów pośrednich. Zmniejszenie kwasowości środowiska reakcji umożliwia wydzielenie fenylohydroksyloaminy
N
W środowisku alkalicznym zachodzą reakcje kondensacji
NH2
Zn/NH4Cl
Zn/OH-,alk.
N
NO2
Magnez, bardziej aktywny od cynku, powstający azobenzen redukuje do hydrazobenzenu
H N
Mg/alk.
N H
NO2
O 2N
O
As2O3
CH3
Arszenik w srodowisku zasadowym (arsenin sodu) umożliwia wydzielenie azoksybenzenu.
-
N
+
NO2
Na2Sx
H 2N
R
N H
N
Fe + H NO2 + Zn SnCl2 NO2
+
R C N
Nitroalkany ulegają natomiast łatwo reakcji kondensacji ze związkami R R R R .. R karbonylowymi. (Tworzący się produkt R' R' H R' ataku atomem tlenu na karbonylowy atom węgla jest nietrwały i rozpada się na substraty). Nitroalkany posiadające atomy wodorów w położeniu α ulegają łatwo halogenowaniu. Reakcji w środowisku alkalicznym nie można zatrzymać na etapie monohalogenowania. Z nitrometanu w wyniku chlorowania otrzymuje się chloropikrynę (trichloronitrometan), związek o b. silnych właściwościach łzawiących (lakrymator), stosowany przez wojsko i policję. Redukcja związków nitrowych może doprowadzić do szeregu związków w NH-OH NH2 zależności od warunków reakcji: nitrozobenzen, fenylohydroksyloamina, anilina, azoksybenzen, azobenzen (izomer H trans), hydrazobenzen
BH
H R'
NO2
H2O
OH
O H O H anion aci nitrozwiązek aci nitrozwiązku O R' + R'-X N R O
H ..
O-
N
NO2
Wielosiarczek sodowy (amonowy) selektywnie redukuje jedną grupę nitrową.
CH3
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 34 -
Związki diazowe i azowe R=N2 diazoalkan, np.: CH2N2 diazometan; CH3-CO-CH=N2 diazoaceton; N2=CH-COOC2H5 diazooctan etylu H
H
+ N N ..:
H
..
H
H
+
- N N:
H
..
+
- N .. N:
R-N2+ X- sól alkilodiazoniowa np.: chlorek, bromek.... p-toluilodiazoniowy +
N2 X
H3C
X = Cl, I, Br, SO4-2, BF4,
-
aromatyczne sole diazoniowe są trwałe (stabilizowane poprzez rezonans)
+ +
+
+
N .. N:
N N ..:
N N:
+
+
H3C N .. N:
+
CH3
H3C N N:
alifatyczne sole diazoniowe rozkładają się nawet w niskiej temperaturze na karbokationy,które ulegają wtórnej reakcji i azot
+ :N N:
Ar-N=N-Ar, R-N=N-R związki azowe, azoalkan np.: NH2
N N
N
N
CH3
H3C
N
2-amino-4'-metyloazobenzen
azometan
azobenzen
CH3
N
Właściwości chemiczne diazozwiązków: centrum nukleofilowe
.. ..
+
- N N:
R O
centrum elektrofilowe + + + CH3N2 -N R O + CH3 2
R O
+ CH2N2 H
R R
R O
+ CH2N2
R'
R'
O
CH2-N2
Reakcja przedłużenia łańcucha ketonów
C H2
R'
-N2
OR'
+
O
O
O
R
-HCl
+
HC N2
Cl
O
-N2
+
O + CH2N2
C R H2
-
CH2-N2
R
R'
C R H2
O + CH2N2
O
CH3
O
+
H
Cl
R= alkil, aryl, acetyl Synteza eterów i estrów
R O
R
+HCl
R
CH N2
-
Metoda syntezy chlorometyloketonów, lub diazoketonow w przypadku nadmiaru diazometanu
O C Cl H2
O + CH2N2
O R Cl
O
-N
2 + 2 CH2N2 -CH Cl R 3
R
Ag+/H2O
CH N2
+ N2 + CH3Cl CH N2 O
O R
+
C N2 H2
+
C R H2
O
H2O
HO
C R H2
Reakcje addycji 1,3-dipolarnej. Służą do syntezy układu pirazoliny
-
: :N
N N .. +
Przedłużenie łańcucha węglowego kwasów metodą Arndta Eisterta
N
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
kg
- 35 H
S=0 M=2S+1, M=1 (stan singletowy)
C:
-N2
H
hybrydyzacja sp2
H
hν
+
.. - N.. N:
H karben
. H C . H
hybrydyzacja sp
S=1 M=2S+1, M=3 (stan trypletowy)
karbeny otrzymuje się w wyniku α-eliminacji. Mają one charakter elektrofilowy.
Metody syntezy karbenów: Cl2C : -ClCl
+ OH
Cl2C H Cl
OH-HCl
Ph-CHCl2
Podczas naświetlania diazometanu (fotolizy), rozkłada się on na karben (singletowy) i azot.
Cl2C:
Ph-CCl:
Reakcje karbenów Cl Ph
Ph Cl
Ph-CCl: +
+
produkt addycji do wiązania C=C
produkt insercji do wiązania C-H
Gdy R=aryl, sole są trwałe w niskich temperaturach, gdy R=alkil, rozkładają się z wydzieleniem azotu. HNO2 +2HCl= NO+ + 2Cl- + H3O+ R-ONO + HCl = ROH + NO+ + Cl-
Sole diazoniowe: -H2O
+
R NH2 +:NO
R
+
N2
H + H3C C N2
H -H2O H3C C CH2-NH2 + NO+ Cl-
CH3
CH3
-N2
H + H3C C CH2
alkohol + chlorek + alken
CH3
H3C
+
CH3 alkohol + chlorek + alken
CH3
..
Sole diazoniowe istnieją tylko w środowisku kwaśnym i obojętnym. W roztworach alkalicznych przekształcają się w pochodne kwasów diazowych.
+
N N:
NH2 + NO+
słabe centrum elektrofilowe
..
.. ..
pH>7
+
N N:
N N O
pH<7
Po zalkalizowaniu roztworu powstaje izomer cis-diazanu, który przekształca się powoli do trwalszego trans-diazanu.
-
fenylodiazan
Reakcje soli diazoniowych przebiegające bez wydzielania azotu: .. .. ..
pH≈ 7
..
N N N H
+
N N: +
NH2
pH<7
..
+
..
+
N N: +
N N:
red.
OH
NH2
N N
pH<7
pH≈ 7
N N
OH
NH-NH2
Reakcje przebiegające z wydzieleniem azotu: ..
+
N N: + X
W środowisku obojętnym lub słabo alkalicznym powstaje diazoaminobenzen, który w środowisku kwaśnym ulega przegrupowaniu do p-aminoazobenzenu. Aminy aromatyczne w środowisku umiarkowanie kwaśnym ulegają sprzęganiu (w pozycji para). Podobnej reakcji ulegają fenole, jednak największa szybkość sprzęgania zachodzi w środowisku słabo alkalicznym.
X
+ N2
X = I-; NO2-; H2O
Materiały z chemii organicznej http://www.chemorganiczna.com
Wymiana grupy diazoniowej na jod, grupę nitrową lub hydroksylową. (Wymiana grupy diazoniowej na nitrową zachodzi prawdopodobnie wg mechanizmu SN1, pozostałe mechanizmy są rodnikowe)
kg