ﺑﻴﮋﻥ ﺟﺰﻧﻲ » /ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ » ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ«
»ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺌﻮﺭﯼ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ،ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ«.
»ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ » ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ«
ﻓﺪﺍﺋﯽ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﮋﻥ ﺟﺰﻧﯽ
ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﻓﺪﺍﻳﻴﺎﻥ ﺧﻠﻖ ﺍﻳﺮﺍﻥ – ﻣﺮﺩﺍﺩﻣﺎﻩ ١٣٨٢
ﺑﻴﮋﻥ ﺟﺰﻧﻲ » /ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ » ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ«
ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ »ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ »ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ« ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺳﻨﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﻋﺒﺎﺭﺍﺕ ﻭ ﻧﻘﻞ ﻗﻮﻝ ﻫﺎﯼ ﻋﺎﻡ ﺩﺳﺖ ﭼﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﭘﻨﺎﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺍﻳﻦ ﺣﻤﻼﺕ »ﺭﺳﺎﻟﺘﯽ« ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻭ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﯼ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ .ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﻢ – ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﻢ ﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﺩ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻋﻠﻴﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻠﻖ ﻭ ﻃﺒﻘﻪ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﻢ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺟﺪﺍﺋﯽ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺍﺳﺖ .ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﭘﺮﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﭘﻴﺸﺮﻭ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺭﺷﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻫﻨﮓ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻭﺍﺣﺪ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻫﮋﻣﻮﻧﯽ ١ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪ .ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺍﺻﻮﻟﯽ ﺑﺎ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺮ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻳﺎﺑﺪ .ﺍﻳﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺍﺯ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻋﻠﻤﯽ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﻢ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﺎ ﺭﻳﺸﻪ ﮐﻦ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﺪ. ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻳﮏ ﺑﺎ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﻢ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺗﺌﻮﺭﻳﮏ ،ﺑﺤﺚ ﻭ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﺋﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺻﻔﻮﻑ ﺟﻨﺒﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﻭﻟﯽ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺭ ﭘﺮﺍﺗﻴﮏ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﺮﻭﺯﯼ ﻣﺸﯽ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﺮ ﻣﺸﯽ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﯽ، ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﻢ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ .ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺻﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﺋﻴﻢ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﯼ ﻭ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﺻﺤﻴﺢ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﭘﻴﺮﻭﺯﯼ ﺑﺮ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﻢ ﺍﺳﺖ. ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺻﺖ ﻃﻠﺒﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻧﻔﻮﺫ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻳﮏ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﯼ ﻭ ﮔﺮﺍﻳﺶ ﻫﺎﯼ ﺧﺮﺩﻩ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺋﯽ ﺩﺭ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺍﺳﺖ .ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﻢ ﺍﺳﺎﺳﺎ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺳﻴﻤﺎﯼ ﺭﻭﻳﺰﻳﻮﻧﻴﺴﻢ ﻭ ﺩﮔﻤﺎﺗﻴﺴﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ .ﻣﻌﺬﺍﻟﮏ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﻬﺎﻳﯽ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﺎﺕ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻋﻤﺪﻩ ﺩﺭ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻭ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺩﺭ ﻣﺸﯽ ﻭ ﭘﺮﺍﺗﻴﮏ ﺗﺠﺴﻢ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﺪ .ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﻢ ،ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺴﻴﺞ ﻭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﯼ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﻣﺸﯽ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ .ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﺻﻮﻟﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺍﯼ ﺗﺼﻔﻴﻪ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﯼ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ،ﺣﻔﻆ ﻭ ﺻﻴﺎﻧﺖ ﺭﻭﺡ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺁﻥ ،ﺑﻪ ﮐﺮﺳﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪﻥ ﻣﺸﯽ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ، ﻣﻨﻔﺮﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﯼ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﻣﺸﯽ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﺎﺯﻫﺎﯼ ﺭﺍﺩﻳﻮﺋﯽ ﻓﺴﻴﻞ ﻫﺎﯼ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﮐﻪ ﺣﺴﺮﺕ ﺩﻭﺭﯼ ﺍﺯ ﻭﻃﻦ )ﻧﻮﺳﺘﺎﻟﮋﯼ( ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﻘﺎﻳﺎﯼ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺣﺸﺎﻥ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻮﺋﻴﻢ .ﺍﻳﻦ ﻣﺪﻋﻴﺎﻥ ﺭﻫﺒﺮﯼ ﺧﻠﻖ ﻭ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﺳﺖ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺕ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺁﻣﻴﺰ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺴﺦ ﺷﺪﻩ» ﺣﺰﺏ ﺑﺮﺍﺩﺭ« ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ .ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻴﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺍﻓﺸﺎﯼ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ.
ﻫﮋﻣﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺭﻫﺒﺮﯼ ،ﺳﻠﻄﻪ ﻭ ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ ﻳﮏ ﻃﺒﻘﻪ ﻭ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﯼ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ.
١
ﺑﻴﮋﻥ ﺟﺰﻧﻲ » /ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ » ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ«
ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺖ -ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﺖ ﺩﻳﮕﺮﯼ )ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ( ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻧﺎﺩﺭﺳﺘﯽ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺷﺮﺍﺋﻂ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﺩﺭﮎ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﺯ ﻣﺸﯽ ﻧﺎﺩﺭﺳﺘﯽ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ .ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎ ﺗﻤﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺩﻭﺭ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺗﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﺑﮋﮐﺘﻴﻮﻳﺴﻢ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﺷﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﺍﺗﮑﺎﺀ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﺗﺌﻮﺭﻳﮏ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻨﺎﺩ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﻴﻨﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻨﺒﺶ ﺧﻂ ﻣﺸﯽ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪ .ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﺍﺳﺎﺳﺎ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﻣﺸﯽ ﻫﺎﺋﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻫﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﻴﻨﯽ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺍﺋﻤﺎ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺭﺷﺪ ﻭ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﺗﮑﺎﻣﻠﯽ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﻦ ﻧﺤﻮﻩ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﺸﯽ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﺩﺍﺋﻤﯽ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ .ﻣﺸﯽ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺩﻗﻴﻖ ﻭﻳﮋﮔﯽ ﻫﺎﯼ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ،ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻫﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺍﻧﻄﺒﺎﻕ ﺍﺻﻮﻝ ﻋﺎﻡ ﺗﺌﻮﺭﯼ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﻳﮋﮔﯽ ﻫﺎﺳﺖ .ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺸﯽ ﺍﯼ ﺍﻟﺰﺍﻣﺎ ﻭﻳﮋﮔﯽ ﻫﺎﯼ ﻋﻤﺪﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻫﺮ ﮐﺸﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ .ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻳﮏ ﭘﺮﻭﺳﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﻳﮋﮔﯽ ﻫﺎﯼ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭﺟﻨﺒﺶ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﺪ. ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﺯ »ﺩﻭﺭ« ﺟﻨﺒﺶ ﺭﺍ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺸﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﻓﻨﯽ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﻪ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ .ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻳﻦ ﺭﻫﺒﺮﯼ ﺍﺯ »ﺩﻭﺭ« ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﻧﺸﺮﻳﺎﺕ ﺩﺭﻭﻥ ﺟﻨﺒﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻫﯽ »ﺭﺍﺩﻳﻮﺋﯽ« ﻣﯽ ﺭﺳﺪ .ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﭼﻴﺴﺖ .ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﺍﺯ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﻧﺎﺩﺭﺳﺘﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ .ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺟﻨﺒﺶ ،ﺗﮑﺜﻴﺮ ﻧﺸﺮﻳﺎﺕ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻳﮑﭙﺎﺭﭼﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺗﺮﻭﺭ ﺭﮊﻳﻢ ﺍﺳﺖ .ﺭﻓﻴﻖ ﺻﻔﺎﺋﯽ ﻓﺮﺍﻫﺎﻧﯽ ﺧﻄﺮ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻩ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ » ﺍﺯ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﻳﮏ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﯽ ﻭ ﺍﻓﺸﺎﮔﺮﯼ ﻭ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ .ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﻣﺎﻟﯽ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺗﻬﻴﻪ ﻭ ﺗﺪﺍﺭﮎ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻭ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﻤﮑﺎﺭﯼ ﮐﻨﻨﺪ .ﺑﺎ ﻧﻀﺞ ﻧﺴﺒﯽ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﮐﺮﺩﻩ ﺗﺮﻳﺒﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ .ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺳﻨﮓ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ«.
٢
ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﻳﮑﺒﺎﺭ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺟﻨﺒﺶ ﻭ ﻣﺸﯽ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﻭ ﺗﻮﺳﻂ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﻴﺰ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻧﻘﺶ ﻣﺜﺒﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ .ﻭﺍﻻ ﮐﻮﺷﺶ ﻫﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻌﮑﻮﺱ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﺋﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﺳﺘﺎﻧﺪ ﻭ ﺟﻨﺒﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺗﯽ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ .ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ،ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺍﺑﺘﺪﺍﺋﯽ ،ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻨﺒﺶ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻠﻖ ﻣﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﻭﻳﮋﻩ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺁﻧﭽﻪ ﻳﮏ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ /ﺑﺨﺶ ﺩﻭﻡ ﺻﻔﺤﻪ ٣١ﭼﺎﭖ ﺍﻭﻝ
٢
ﺑﻴﮋﻥ ﺟﺰﻧﻲ » /ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ » ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ«
ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺖ -ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﯽ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﯼ ﻭ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﺭﻓﻴﻘﺎﻧﻪ ﻭ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﺎﺭﺳﺎﺋﯽ ﻫﺎﯼ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﻠﺘﺮﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﻳﮏ ﻭ ﺗﺎﮐﺘﻴﮑﯽ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻻﺯﻣﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﻭ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﺩﮔﻤﺎﺗﻴﺴﻢ ﻭ ﺳﮑﺘﺎﺭﻳﺴﻢ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ .ﻣﻌﺬﺍﻟﮏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻮﻇﻒ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﺑﻴﺮﺍﻫﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﮐﻨﻨﺪ. ﭼﺮﻳﮏ ﻫﺎﯼ ﻓﺪﺍﺋﯽ ﺧﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺁﻫﻨﮓ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﻭ ﺟﻨﺒﺶ ﺭﻫﺎﺋﯽ ﺑﺨﺶ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺕ ﻭ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻫﺎﯼ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﯽ ﻃﺮﻑ ﺑﻤﺎﻧﺪ .ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺗﺜﺒﻴﺖ ﻣﺸﯽ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻫﻨﮓ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺍﻳﺠﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﻢ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺩﺭ ﺗﺌﻮﺭﯼ ﻭ ﭘﺮﺍﺗﻴﮏ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺻﻼﺡ ﮔﺮﺩﺩ. ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﻣﺴﺎﻋﺪ ﺗﺎﺭﻳﺨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﮋﻣﻮﻧﯽ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ،ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﺍﻳﻦ ﻫﮋﻣﻮﻧﯽ ﺗﺤﻘﻖ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺖ -ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﺖ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﯼ ﻭ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﮐﻨﻨﺪ .ﺭﺷﺪ ﺁﺗﯽ ﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺗﺎﺭﻳﺨﯽ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﮔﺮﻭ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﻭ ﺻﺤﻴﺢ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻭ ﭘﺮﺍﺗﻴﮏ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻭ ﺧﻄﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ ،ﻭﺍﻻ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻫﺒﺮﯼ ﺟﻨﺒﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﻠﻖ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻭﺣﺪﺕ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ،ﻭﺣﺪﺕ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﯼ ﺧﻠﻖ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﺎ ﻣﺤﺘﻮﺍﯼ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺩﻣﮑﺮﺍﺗﻴﮏ ﻧﻮﻳﻦ ﻭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺩﺭ ﮔﺮﻭ ﮐﻮﺷﺶ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﺍﺻﻮﻟﯽ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺧﻂ ﻣﺸﯽ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻭ ﺗﺜﺒﻴﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﻢ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻭ ﻋﻴﻨﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﺮ ﻓﺮﺩ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﺩ. »ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ » ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ« ﺗﺎ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﭼﺎﺭ ﺭﮐﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺟﺪﯼ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﻏﻠﺐ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺖ -ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﻭ ﺧﺎﺭﺝ ﺩﭼﺎﺭ ﺑﯽ ﻋﻤﻠﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮐﺴﯽ ﺍﺯ » ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ. ﮔﻮﺋﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎ ﺍﺳﺎﺳﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ » ﻣﺸﯽ« ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺪﺍﺷﺖ .ﻭﻟﯽ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﯼ ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺟﻨﺒﺶ ﺗﺮﻗﯽ ﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺟﻮ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﺑﻄﻮﺭ ﻧﺴﺒﯽ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺳﺎﺯﺩ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﺍﻓﺸﺎﮔﺮﯼ ﺍﺯ ﺭﮊﻳﻢ ﮐﺴﺐ ﺣﻴﺜﻴﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﺸﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺩﻡ ﺍﺯ »ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﺯﺩﻩ ﻭ ﺟﻨﺒﺶ ﺭﺍ »ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ « ﻓﺮﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. ﺣﺎﻻ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﺋﯽ ﻣﺪﻋﯽ ﺍﻧﺪ ،ﮐﻪ ﺩﻭ ﺭﺍﻩ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﻨﺒﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ »ﺭﺍﻩ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ »ﺭﺍﻩ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ« .ﺍﺯ ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻣﺸﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻭﺻﻮﻝ ﺑﻪ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﮐﺸﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺯﻳﺮ ﻋﻨﻮﺍﻥ »ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ »ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ« ﺑﻴﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﻄﻮﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﻨﻴﻢ .ﺍﺳﺎﺱ ﺍﻳﻦ ﻣﺸﯽ ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺳﻴﺎﺳﯽ ،ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺿﻴﺤﯽ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﺣﻤﺘﮑﺸﺎﻥ ،ﮐﺎﺭ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﯽ ﻣﻨﻈﻢ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﻔﯽ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ .ﺁﺷﻨﺎﺋﯽ ﺍﺑﺘﺪﺍﺋﯽ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎ ﻭﺗﻘﺴﻴﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﺋﯽ ﺳﺮﻭﮐﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﻃﯽ ﺩﻭ ﺩﻫﻪ ﺑﻄﻮﺭ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﻔﯽ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﻭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺧﺬ ﻫﻴﭻ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﯼ ﺩﺭ
ﺑﻴﮋﻥ ﺟﺰﻧﻲ » /ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ » ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ«
ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺍﺯ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﺳﻴﺎﺳﯽ ،ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﺣﻤﺘﮑﺸﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ،ﻣﺪﺍﻓﻌﺎﻥ ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ ،ﻋﻤﻼ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﺤﻔﻞ ﻫﺎ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻧﻪ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﺰ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺩﺭﻭﻥ ﮔﺮﻭﻫﯽ ،ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺗﺌﻮﺭﻳﮏ ﺻﺮﻑ ،ﮐﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻧﺒﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ .ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ،ﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖ ﻣﺮﮒ ﺁﻭﺭ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ. ﺭﻓﻘﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ ،ﺍﻏﻠﺐ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻳﮏ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ،ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ .ﺻﻔﺎﺋﯽ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ »:ﻭﻗﺘﯽ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﺩﺍﺩﻩ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺗﺤﻘﻖ ﺍﻓﮑﺎﺭﺷﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﺎﺳﺎﺯﮔﺎﺭﯼ ﻣﺤﻴﻂ ﻭ ﻋﺪﻡ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺍﻧﻄﺒﺎﻕ ﺗﺌﻮﺭﯼ ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪﻩ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ ٣«.ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺭﺿﻪ ﻓﻘﻂ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺑﻪ ﺭﻓﻘﺎﯼ ﺧﺎﺭﺝ ﻧﺪﺍﺭﺩ .ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎﯼ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﻨﺪ .ﺻﻔﺎﺋﯽ ﻣﯽ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ » :ﺍﻳﻦ ﺧﻄﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﮎ ﻋﻤﻴﻖ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﻗﺼﻮﺭ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺑﻨﺪ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﻈﺮﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮﺧﻮﺭﺩﮔﯽ ﻳﺎﺱ ﺁﻭﺭﯼ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ :ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﮐﻮﺷﺶ ﻫﺎ ﻭ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎﯼ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺸﯽ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ .ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﻍ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺣﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻋﺎﺩﯼ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺳﺎﺯﻧﺪ .ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﺋﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﮐﻪ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﻭ ﭘﻮﻝ ﻫﻨﮕﻔﺘﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﻭ ﻧﻔﻮﺫ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻫﺪﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮﯼ ﻧﻴﺰ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﺣﺎﺻﻞ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﯼ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﺻﻔﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻭﻃﻦ ﻣﺎ ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺍﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻋﻠﻨﯽ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺭﮊﻳﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻭ ﺗﻤﺎﺱ ﻭﺳﻴﻊ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ .ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻟﻴﺒﺮﺍﻝ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺗﺮﻳﺒﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﭘﺎﺭﻟﻤﺎﻥ ،ﺟﺮﺍﻳﺪ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﺎﺕ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺩﺭ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﺍﺧﺘﻨﺎﻕ ﺷﺪﻳﺪ ،ﺩﺭ ﻏﻴﺎﺏ ﺍﺗﺤﺎﺩﻳﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺭﺍﺳﺘﻴﻦ ﻭ ﺩﺭ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﺣﺰﺏ ﻣﺨﻔﯽ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ،ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﻭ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺷﺪ ﻧﺪﺍﺭﺩ .ﺑﻌﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺖ- ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﺍﺋﻄﯽ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺿﻴﺤﯽ ﻓﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﻣﻴﺎ ﻥ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﺋﯽ ﺭﺍ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ .ﺗﺠﺎﺭﺏ ﺟﻨﺒﺶ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﻭ ﺭﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﮊﻳﻢ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺭﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﺭﺷﺪ ﺭﻭﺯ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﻣﺜﻞ ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ١٣٠٧ﻭ ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻧﻔﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ١٣٠٨ﺑﺎ ﺳﺮﮐﻮﺑﯽ ﺭﮊﻳﻢ ﻭ ﺗﺸﺪﻳﺪ ﺍﺧﺘﻨﺎﻕ ﺩﺭ ﺩﻫﻪ ﺩﻭﻡ ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﺳﺘﺒﺪﺍﺩﯼ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺭﻓﺖ .ﺣﺎﻝ ﺁﻧﮑﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﺧﺘﻨﺎﻕ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﻓﺰﺍﻳﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﺷﺪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﻘﻮﻁ ﺭﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻭ ﺩﻳﮑﺘﺎﺗﻮﺭﯼ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺟﻨﺒﺶ ﻭﺳﻴﻊ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ .ﺩﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻳﻮﺭ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﺍﺩ ٣٢ﺑﺎ ﻧﻮﺳﺎﻥ ﺷﺮﺍﺋﻂ
ﺁﻧﭽﻪ ﻳﮏ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ -ﺑﺨﺶ ﺩﻭﻡ ﺻﻔﺤﻪ ٣٢ﭼﺎﭖ ﺍﻭﻝ
٣
ﺑﻴﮋﻥ ﺟﺰﻧﻲ » /ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ » ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ«
ﺳﻴﺎﺳﯽ ،ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﺪﺕ ﻭ ﺿﻌﻒ ﺷﺪ .ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ٢٥ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﻭﺝ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ٢٧ﻭ ٢٨ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺳﻘﻮﻁ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﺠﺪﺩﺍ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﻣﺼﺪﻕ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻧﻀﺞ ﮔﺮﻓﺖ .ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﺳﺮﮐﻮﺑﯽ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﻠﯽ ،ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻧﻴﺰ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﺷﺪ ﻭ ﺟﺰ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﺍﺛﺮﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻤﺎﻧﺪ. ﺩﺭ ﺭﻭﺳﻴﻪ ﻃﯽ ﺩﻫﻪ ﺁﺧﺮ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺍﺯ ﺭﺷﺪ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮﯼ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩ. ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺁﮔﺎﻩ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺛﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﭘﻴﺸﺮﻭ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻧﺪ. ﺩﺭ ﭼﻴﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ١٩١٧ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﮐﻮﻣﻴﻦ ﺗﺎﻧﮓ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺟﻨﻮﺏ ﭼﻴﻦ )ﻣﺜﻞ ﺷﺎﻧﮕﻬﺎﯼ ﻭ ﺗﻮﻧﮑﻦ( ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ .ﺣﺰﺏ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﭼﻴﻦ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ١٩٢١ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﺩﻣﮑﺮﺍﺗﻴﮏ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻮﻣﻴﻦ ﺗﺎﻧﮓ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺟﻨﺒﺶ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺭﺍ ﺭﻫﺒﺮﯼ ﮐﻨﺪ. ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﻭﺳﻴﻊ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﺍﻫﺮﻡ ﻫﺎﯼ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺿﻴﺤﯽ ﻓﺮﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺤﻔﻞ ﻫﺎ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﮔﺮﺩﺩ .ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ﻫﻴﭻ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻣﺨﻔﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﻘﺶ ﻣﻮﺛﺮﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻴﺎ ﺕ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﺪ .ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﺭﺳﺎﺋﯽ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻔﻞ ﻫﺎ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻋﻠﺖ ﻋﺪﻡ ﺩﺭﮎ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﻣﺸﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻮﺷﺸﯽ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺑﺎﺯ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﺮﺗﻮ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﻧﺎﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﭼﻬﻞ ﺗﺎ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ )ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﻣﻴﻨﯽ( ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪ ،ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺷﺪ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺯﺣﻤﺘﮑﺸﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻭﻟﻮ ﺍﻧﺪﮎ ،ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻣﺎﺩﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﺍﺧﺘﻨﺎﻕ ﻭ ﻗﻬﺮ ﺿﺪ ﺧﻠﻘﯽ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺣﺎﮐﻤﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ .ﻣﺎﺩﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﻦ ﻗﻬﺮ ﺿﺪ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ .ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﺭﺷﺪ ﻓﺰﺍﻳﻨﺪﻩ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺭﺷﺪ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﻋﻴﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺭﺷﺪ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺯﺣﻤﺘﮑﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ .ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﺗﻤﺎﺱ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﺎ ﻋﻨﺎﺻﺮﯼ ﺍﺯ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺿﻴﺤﯽ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﻭ ﻓﺮﺩﯼ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺤﻔﻞ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺑﺮ ﭘﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﻋﻤﻞ ﻣﺤﻔﻞ ﻫﺎ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﻭ ﺟﻠﺐ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﻌﺪﻭﺩ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺷﺒﮑﻪ ﻣﺨﻔﯽ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻌﻨﺎﯼ ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻧﺎﭼﻴﺰﯼ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ. ﺍﻳﺠﺎﺩ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻔﻮﺫ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎ ﻧﺎﮐﺎﻣﯽ ﺻﺮﻳﺢ ﺗﺮﯼ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﮐﻮﺷﺶ ﻫﺎﺋﯽ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ .ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ، ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﺒﺪﻝ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻠﻖ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻧﺎﺭﻭﺩﻧﻴﺴﻢ ﺭﺍ ﻳﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺟﻨﺒﺶ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﻧﺪ .ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺤﻮ ﮐﺎﺭ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﺭﺳﻴﺪﮔﯽ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮐﺮﺩ ،ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﮐﻪ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﺒﺪﻝ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﺍﻳﻦ ﮐﻮﺷﺶ ﻫﺎ ﺣﺘﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻭ ﺧﺼﻠﺖ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺗﯽ ﻭ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺍﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺕ ﺍﺭﺯﻧﺪﻩ
ﺑﻴﮋﻥ ﺟﺰﻧﻲ » /ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ » ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ«
ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻤﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﮐﻮﻓﺘﮕﯽ ﺍﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﯽ ﻭ ﺗﺸﮑﻞ ﻭ ﺗﻬﺎﺟﻢ ﺁﻥ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ .ﺩﺭ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﺭﮐﻮﺩ ﺟﻨﺒﺶ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﻓﻘﻂ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﭘﻴﺸﺮﻭ ﻭ ﺁﮔﺎﻩ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻭ ﺻﻼﺣﻴﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺁﻫﻨﮕﯽ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﻴﺎﺱ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺳﺎﺯﻧﺪ .ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺤﻮﻩ ﻧﻔﻮﺫ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺍﻏﻠﺐ ﺑﺪ ﺑﻴﻨﯽ ﻭ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﺗﻮﺩﻩ ﻭ ﺭﻭﯼ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺎ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻳﮏ ﻧﺎﻗﺼﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍ ﻟﻴﺒﺮﺍﻝ ﻣﺂﺑﺎﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﻫﺎﯼ ﺧﻴﺮﻳﻪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﻓﻘﻴﺮ ،ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻧﺪ .ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻮﺷﺶ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺟﺪﯼ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺩﺷﻤﻦ ﻃﺒﻘﺎﺗﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻬﺮﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﻢ -ﻟﻨﻴﻨﺴﻢ ﻧﺒﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺪﻳﻬﯽ ﺍﺳﺖ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻴﺴﺖ .ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﺋﻄﯽ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺮﻭﺋﯽ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺍﺧﺘﻨﺎﻕ ﻭ ﺗﺮﻭﺭ ﺭﮊﻳﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻭ ﺧﻠﻖ ﺩﺭ ﮔﻴﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .ﺩﺭ ﭘﺮﺗﻮ ﺿﺮﺑﺎﺕ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﺷﻤﻦ ،ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻤﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﻣﻴﺪﯼ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻭ ﺣﻖ ﻃﻠﺒﯽ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ .ﺑﺎ ﺍﺩﻣﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﭼﺮﻳﮏ ﻭ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﺍﻭ ﺟﻮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ. ﭼﺮﻳﮏ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺿﻴﺤﯽ ﻓﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﮔﺮ ،ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﺱ ﺁﻧﻬﺎ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺧﻮﺩ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺿﻴﺤﯽ ﻭ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺭﮊﻳﻢ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ .ﭼﺮﻳﮏ ﺩﺭ ﭘﺮﺍﺗﻴﮏ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻫﺮﻣﯽ ﻗﻮﯼ ،ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﺳﮑﺘﺎﺭﻳﺴﺘﯽ ﮐﺎﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺿﻴﺤﯽ ﻓﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﻌﺪﻭﺩ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺍﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﻭ ﻣﺘﺤﺪﺍﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻓﺮﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﺭﻓﻴﻖ ﺻﻔﺎﻳﯽ ﻓﺮﺍﻫﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ » :ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺻﺮﻳﺤﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯼ ﺩﻣﮑﺮﺍﺗﻴﮏ ﻭ ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﻳﺪ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﻌﺎﺭﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺯﺣﻤﺘﮑﺸﺎﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻣﺒﺬﻭﻝ ﺩﺍﺭﺩ .ﻻﮐﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻃﺮﺡ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺷﻌﺎﺭﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﺯﺣﻤﺘﮑﺸﺎﻥ ﺷﻮﺩ .ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺩﺭﮔﻴﺮﯼ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺣﺎﮐﻢ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﺣﻴﺎﯼ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻭ ﺻﻨﻔﯽ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﺣﻤﺘﮑﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ.
٤
ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺗﮑﻴﻪ ﻣﺤﻮﺭﯼ ﺑﺮ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎﯼ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎﺋﯽ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ .ﻓﻘﻂ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﮐﺪﺍﻡ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺒﺮﻣﺘﺮﻳﻦ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ .ﺑﺎﺯ ﺭﻓﻴﻖ ﺻﻔﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ »:ﺗﺪﺍﺭﮎ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﺯ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﯼ ﻧﺨﺴﺖ ﺗﺪﺍﺭﮎ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺭﺍﻩ ﻗﻬﺮﺁﻣﻴﺰ ﻣﺤﻮﺭ ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺤﻮﺭﯼ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﺁﻣﻴﺰﯼ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ«.
٥
ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻣﺤﻮﺭﯼ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎﯼ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﯼ ﺯﻳﺮ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻭﻝ ،ﺭﺷﺪ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻴﺮﻭﯼ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺗﺮﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻌﺪﯼ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺟﻨﺒﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ.
ﺁﻧﺠﻪ ﻳﮏ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﺎ ﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ).ﺑﺨﺶ - ٢ﺻﻔﺤﻪ ٢٦ﻭ (٢٤
٤
ﺁﻧﭽﻪ ﻳﮏ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ) .ﺑﺨﺶ ﺩﻭﻡ -ﺻﻔﺤﻪ -٣٥ﭼﺎﭖ ﺍﻭﻝ(
٥
ﺑﻴﮋﻥ ﺟﺰﻧﻲ » /ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ » ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ«
ﺩﻭﻡ ،ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ »ﺷﺮ« ﺍﻳﻦ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺩﻫﺪ ﺳﺮﮐﻮﺑﯽ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﮐﺎﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺳﻮﻡ ،ﻧﻴﺮﻭﯼ ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺩﺭ ﭘﺮﻭﺳﻪ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺟﻨﺶ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺭﺷﺪ ﻳﺎﺑﺪ. ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻭ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﺎﺻﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﮐﻮﺷﺶ ﻫﺎﯼ ﺧﻠﻖ ﺩﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﺩ .ﺟﻨﺒﺶ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻬﻢ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺗﺪﺍﺭﮎ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻭ ﺑﺴﻴﺞ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﮔﺎﻡ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﯽ ﻭ ﻧﺎﺭﺳﺎﯼ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﻗﺒﻞ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻳﻢ ﺧﻄﺎ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﮐﻨﻴﻢ ﺩﭼﺎﺭ ﻧﺸﻮﺩ .ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻘﻞ ﻗﻮﻟﯽ ﺍﺯ ﺻﻔﺎﺋﯽ ﻓﺮﺍﻫﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻳﻢ ﺗﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺟﺪﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺻﻔﺎﺋﯽ ﺑﺎ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﯼ ﺟﻨﺒﺶ ﻗﺎﺩﺭ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺍﺑﺘﺪﺍﺋﯽ )ﻳﻌﻨﯽ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ( ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻧﻴﺰ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎﯼ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻨﺴﻮﺥ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ،ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﮑﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ »:ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺗﺪﺍﺭﮎ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎﯼ ﺳﻴﺎﺳﯽ -ﺻﻨﻔﯽ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺩﻫﻨﺪ .ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺌﻮﺭﯼ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺭﺍ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﭼﺮﺥ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪﻩ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎﯼ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﺸﻮﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﻫﺴﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎﯼ ﺻﻨﻔﯽ ﻭ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ،ﻣﺪﺍﺭﺱ ،ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺻﻨﻮﻑ ﺩﺍﻣﻦ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﺹ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﺗﺪﺍﺭﮎ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﻧﺪ «.ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎﯼ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻭ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻳﺰﻭﻟﻪ ﺷﺪﻩ ﻳﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻗﺒﻞ ﻧﻴﺴﺖ .ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻭ ﻣﺘﺸﮑﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺭﮎ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﯼ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻭ ﻧﻘﺶ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ،ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻣﺘﺤﺪ ﻭ ﺣﺎﻣﯽ ﺁﻥ ،ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺰﻧﻨﺪ .ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺽ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﺘﺸﮑﻞ ﺟﺰ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺳﻴﺎﺳﯽ -ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺳﺎﺱ ﺑﺎﻃﻞ ﻭ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ .ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﻗﺪﻡ ﻧﺨﺴﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﻗﻴﻘﺎ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﺩﻭﻡ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .ﮔﺮﭼﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺯﻭﺩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﻧﻘﺶ ﺗﺮﻗﯽ ﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻪ ﺗﺜﺒﻴﺖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺷﺪﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﻢ ،ﻣﻌﺬﺍﻟﮏ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺭﺍﻩ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻭ ﮔﺎﻣﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﺎ ﻭﺿﻮﺡ ﻭ ﺩﻗﺖ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ .ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﭼﺮﻳﮏ ﻫﺎﯼ ﻓﺪﺍﺋﯽ ﺧﻠﻖ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺤﺚ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ .ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭ ﺷﻮﻳﻢ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺴﻴﺞ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﺩﺍﺭﺩ .ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻮﻇﻒ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﻓﻌﺎﻝ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﮐﻨﺪ .ﺍﻳﻦ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻧﺨﺴﺖ ﺟﻨﺒﻪ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻭ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﺎﺩﯼ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .ﻧﺨﺴﺖ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻫﻤﺪﺭﺩﯼ ﻭ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺿﻴﺤﯽ ﻣﻘﺎﺭﻥ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺷﮑﻞ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﻭ ﺍﺣﻴﺎﻧﺎ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺳﻼﺡ ﻭ ﻧﻴﺮﻭﯼ ﭼﺮﻳﮏ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﻧﻴﺮﻭﯼ ﭼﺮﻳﮏ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻭ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻗﻬﺮ ﺿﺪ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺭﮊﻳﻢ ﺭﺍ ﺧﻨﺜﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﺍﺋﻄﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺭﻭﯼ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭘﻴﺸﺮﻭ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﻧﻘﺶ ﺗﺎﺭﻳﺨﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻳﻔﺎﺀ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ.
ﺑﻴﮋﻥ ﺟﺰﻧﻲ » /ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ » ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ«
ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ،ﮐﺎﺭ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ .ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ .ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﺋﻄﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻨﻔﺮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﯼ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﺒﺪﻝ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺯﻧﺪ .ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﺡ ﺯﻳﺮ ﺍﺳﺖ: (١ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ )ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﺍﻏﻠﺐ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺭﻭﯼ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ( ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﺫﻫﻨﯽ ﻭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ،ﻧﻈﺎﻡ ﺣﺎﮐﻢ ﺭﺍ ﻧﻈﺎﻣﯽ » ﻧﻴﻤﻪ ﻓﺌﻮﺩﺍﻝ -ﻧﻴﻤﻪ ﻣﺴﺘﻌﻤﺮﻩ« ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﻀﺎﺩ ﺧﻠﻖ ﺑﺎ ﻓﺌﻮﺩﺍﻟﻴﺴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺗﻀﺎﺩ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﻓﺌﻮﺩﺍﻝ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﻤﯽ ﺍﺯ ﺗﻀﺎﺩ ﻋﻤﺪﻩ ﻓﻌﻠﯽ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ .ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ ،ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﯼ ﻭ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﺧﺎﺻﯽ ﺭﺍ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﻧﻴﺮﻭﺋﯽ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺒﺮﻣﺘﺮﻳﻦ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﮐﺎﺭ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﻭ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻦ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻓﺌﻮﺩﺍﻟﻴﺴﻢ ﺍﺳﺖ .ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﺍﺻﻼﺡ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺪ ﺫﻫﻨﯽ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﻧﺎ ﻣﺴﺎﻋﺪﯼ ﺗﺤﻘﻖ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﺪ .ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﮐﻪ ﺩﻳﺪ ﺫﻫﻨﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. (٢ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﺪﺍﻓﻊ » ﮐﺎﺭ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ« ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ،ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺎ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﻧﻴﻤﻪ ﺩﻣﮑﺮﺍﺗﻴﮏ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺻﺮﻓﺎ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ .ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺴﺎﻋﺪ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﻃﻐﻴﺎﻥ ،ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻮﻋﯽ ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﺩ .ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺳﻴﺎﺳﯽ ،ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺷﺒﮑﻪ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺧﻴﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺷﮑﻞ ﻫﺴﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻭ ﮐﻤﻴﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺩﺍﺭﯼ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﺩ .ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﺋﻄﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺴﺎﻋﺪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻈﺎﻡ ﻓﺌﻮﺩﺍﻟﯽ ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺎ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺪﺭﺕ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﻭ ﺳﻄﻮﺡ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺭﻭﯼ ﺩﺍﺩ. (٣ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﺱ ﻭﺳﻴﻊ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﺎ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﻧﻴﻤﻪ ﺩﻣﮑﺮﺍﺗﻴﮏ ﻋﻤﺪﺗﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺯﺣﻤﺘﮑﺸﺎﻥ ﺷﻬﺮﯼ ﻣﻴﺴﺮ ﺍﺳﺖ .ﺯﺣﻤﺘﮑﺸﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻭ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺭﻭﯼ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺍﺛﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺳﺎﺯﻧﺪ .ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺘﻤﮑﺸﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻳﮏ ﭘﺮﻭﺳﻪ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﻫﻤﮑﺎﺭﯼ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻨﺪ .ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺩﻗﻴﻘﺎ ﺳﻮﺀ ﻇﻦ ﺭﮊﻳﻢ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺍﻧﮕﻴﺰﺩ ﻭ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻋﻨﺼﺮ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺍﻣﺮﯼ ﻏﻴﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻏﻴﺮ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﺤﻮﻩ ﮐﺎﺭ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ .ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﮐﺎﺭ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺣﻮﻝ ﻭ ﺣﻮﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺧﺮﻳﺪ ﻣﺰﺍﺭﻉ ﻭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺑﺮﻭﻧﺪ .ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﻫﺪﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﻣﺰﺍﺭﻉ ،ﺩﺍﻣﭙﺮﻭﺭﯼ، ﻣﻮﺳﺴﺎﺕ ﻭ ﺣﺮﻓﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﻫﺎ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺧﺮﺝ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﺪﺍﻡ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﻳﺎ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟
ﺑﻴﮋﻥ ﺟﺰﻧﻲ » /ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ » ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ«
ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻓﺮﻗﻪ ﺩﻣﮑﺮﺍﺕ ﺁﺫﺭﺑﺎﻳﺠﺎﻥ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺷﮑﻞ ﺷﻮﺭﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻴﺮﻭﯼ »ﻓﺪﺍﺋﯽ« ﺷﮑﻞ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺖ .ﺩﺭ ﮔﻴﻼﻥ ﻃﯽ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﺁﻥ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﺭﺗﺶ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻂ ﺩﻣﮑﺮﺍﺗﻴﮏ ﺍﺗﺤﺎﺩﻳﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﭼﻨﺪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﻼﮐﻴﻦ ﮐﺮﺩ .ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺴﺎﻋﺪﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺗﺠﺎﺭﺏ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﭼﻴﻦ ،ﻭﻳﺘﻨﺎﻡ ﻭ ﮐﻮﺑﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﻨﻔﺮﺩ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻭ ﺧﺮﻳﺪ ﻣﺰﺍﺭﻉ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻠﮑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﺳﻴﺎﺳﯽ -ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﭼﻴﻦ ﻫﻴﭻ ﻣﺴﺘﻤﺴﮑﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺭﻭﺩﻧﻴﮑﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ .ﺩﺭ ﭼﻴﻦ ،ﺣﺰﺏ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﺷﺪ ﺍﺑﺘﺪﺍﺋﯽ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺿﺪ ﻓﺌﻮﺩﺍﻟﯽ ﺑﺎ »ﺗﻮﭼﻮﻥ« ﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ »ﻫﻮﻧﺎﻥ« ﺗﻮﺟﻪ ﮐﺮﺩ .ﻣﺎﺋﻮ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺣﺰﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩ .ﻣﻌﺬﺍﻟﮏ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﺗﺎﯼ ﭼﻴﺎﻥ ﮐﺎﻳﭽﮏ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺮﻭﺳﻪ ﺟﻨﮓ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺰﺏ ﺑﻪ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺿﺪ ﮊﺍﭘﻨﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﻫﺎ ﺩﻫﻘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺞ ﮐﻨﺪ. ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﺪﺍﻓﻌﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻧﻔﻮﺫ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻣﻴﺪﯼ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺑﻴﺠﺎ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﭘﺮﺩﺍﺯﯼ ﺍﺳﺖ. ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺩﺭ ﻭﻃﻦ ﻣﺎ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ .ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﺍﺻﻼﺣﺎﺕ ﺍﺭﺿﯽ ﻭ ﺍﻟﻐﺎﯼ ﻓﺌﻮﺩﺍﻟﻴﺴﻢ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﮊﻳﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎ ،ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﻗﺸﺮﻫﺎﯼ ﻣﺤﺮﻭﻣﯽ ﺍﺯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ .ﺍﻳﻦ ﻗﺸﺮ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻓﻘﺮ ﻭ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴﺖ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺯﺣﻤﺘﮑﺸﺎﻥ ﺷﻬﺮﯼ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺟﻮ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ،ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺟﻨﺒﺶ ﺯﺣﻤﺘﮑﺸﺎﻥ ﺷﻬﺮﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎ ،ﺍﺯ ﺧﻤﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﻣﻴﺪﯼ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ .ﻭﻟﯽ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻧﻴﺮﻭﯼ ﻋﻤﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻣﯽ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ. ﺟﻨﺒﺶ ﺍﺯ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﻭﻝ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﻳﮏ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻭﺍﺣﺪ ﭼﺮﻳﮏ ﺟﻨﮕﻠﯽ ﻳﺎ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ .ﺍﻳﻦ ﻭﺍﺣﺪ ﻫﺎ ﺑﻄﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺕ »ﮐﺎﻧﻮﻥ ﭼﺮﻳﮑﯽ« ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻭﻳﮋﮔﯽ ﻫﺎﯼ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﻳﮏ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ .ﺩﺭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﻭﻝ ﺳﻪ ﺍﺻﻞ ﺗﺤﺮﮎ ﻣﺪﺍﻭﻡ ،ﻋﺪﻡ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺤﻠﯽ ﻭ ﻫﺸﻴﺎﺭﯼ ﺩﺍﺋﻤﯽ ﺍﺳﺎﺱ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﺴﺘﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﺑﺎ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ،ﺑﺎ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺯﺣﻤﺘﮑﺸﺎﻥ ﺷﻬﺮﯼ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﭼﺮﻳﮏ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﯽ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﺑﺎﺯﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻭ ﺟﻠﺐ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .ﻧﻴﺮﻭﯼ ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﻣﺤﺪﻭﺩﯼ ﺩﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﭼﺮﻳﮏ ﺷﻬﺮﯼ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻭ ﻭﺍﺣﺪ ﻫﺎﯼ ﭼﺮﻳﮏ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﯽ ﺍﻋﺰﺍﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﺪ .ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﭼﺮﻳﮏ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻭ ﮔﺮﻳﺰ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﺷﮑﺴﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮﯼ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺷﺮﻁ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ .ﺑﺎ ﺭﻭﯼ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ،ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻧﻘﺶ ﻋﻤﺪﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻧﻬﺎﺋﯽ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﯽ ﺟﻨﮓ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ. ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﻤﺎﯼ ﮐﻠﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺴﻴﺞ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﻫﻘﺎﻥ .ﺍﻣﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﻔﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺍﺯ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻭ
ﺑﻴﮋﻥ ﺟﺰﻧﻲ » /ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ » ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ«
ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺖ – ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﺘﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺎﺩﺭﻫﺎﯼ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺟﻨﺒﺶ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﻧﺪ .ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﺭﺷﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﺩﻏﺎﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺰﺏ ﻃﺮﺍﺯ ﻧﻮﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻳﺪ .ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ،ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﺭﺷﺪ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺮﺩﺩ .ﺍﻳﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﻴﺰﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﮐﺜﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎﯼ ﺳﻴﺎﺳﯽ -ﻣﺨﻔﯽ ﻃﯽ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻋﻤﻠﯽ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻧﺎﺭﺳﺎﺋﯽ ﻫﺎﯼ ﺍﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﯼ ﺯﻳﺮ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. (١ﺍﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﻣﺎﺩﺍﻣﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺧﺎﻟﺘﯽ ﺩﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻧﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ .ﺗﻤﺎﺱ ﺍﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺤﻴﻂ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﻣﻌﺪﻭﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺳﻤﭙﺎﺗﻴﺰﺍﻥ ﺑﺎ ﺷﺒﮑﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ .ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ» ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩ ﻩ ﺍﯼ « ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﻏﺬ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﺒﮑﻪ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ. (٢ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺷﺪﻥ ﮐﺎﺭ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺻﺮﻓﺎ ﺩﺭﻭﻥ ﮔﺮﻭﻫﯽ ،ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺗﺌﻮﺭﯼ ﺻﺮﻑ ﻭ ﮐﻨﺪ ﻭ ﮐﺎﻭ ﺩﺭ ﻣﺘﻮﻥ ﮐﻼﺳﻴﮏ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺘﯽ -ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﺘﯽ ﺩﺭ ﻳﮏ ﻣﺪﺕ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺩﺭ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﺑﮋﮐﺘﻴﻮﻳﺴﻢ ﻣﺒﺘﻼ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ .ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﺍﺋﻄﯽ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺖ -ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﯼ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺑﻬﺮﻩ ﮔﺮﻓﺖ ﻏﻴﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ. (٣ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﺍﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﻳﺎ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻴﺖ ﺣﺰﺑﯽ ﻭ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺣﺰﺏ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﻋﻤﻼ ﻓﺎﻗﺪ ﻳﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺗﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺧﺮﺩﻩ ﮐﺎﺭﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻏﺮﻗﻪ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ. ﺍﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻮﻇﻒ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻏﻴﺎﺏ»ﺣﺰﺏ« ﻳﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﻳﮏ ﻭ ﺗﺎﮐﺘﻴﮑﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﻧﺎﺭﺳﺎﺋﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺼﺤﻴﺢ ﺁﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﺩ. (٥ﺑﯽ ﻋﻤﻠﯽ ﻭ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﺍﺧﺘﻨﺎﻕ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﺯﻫﺎﯼ ﮐﻤﯽ ﻣﺤﺪﻭﺩﯼ ﺑﮕﺬﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ ﺑﻪ ﻳﮏ »ﺣﺰﺏ« ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﻮﻧﺪ .ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻭ ﺭﺷﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺑﯽ ﻋﻤﻠﯽ ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻧﺤﻼﻝ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .ﺩﺭﮎ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎ » ﻣﯽ ﻣﻴﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ« .ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﺍﺯ ﻟﻮ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﺪﻥ ﺩﺍﻭﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻮﺛﺮﯼ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺭﮊﻳﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻃﻌﻤﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﻠﻴﺲ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﻧﻴﺮﻭﯼ ﺟﻨﺒﺶ ﻋﺎﻃﻞ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻏﻠﻂ ﻭ ﺑﺪ ﺁﻣﻮﺯﯼ ﻫﺎﯼ ﺩﺍﺋﻤﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﺤﻼﻝ ﻭ ﻳﺎ ﻧﺎﺑﻮﺩﯼ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﮏ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺳﺎﻟﻢ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ .ﺍﻏﻠﺐ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺍﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﺟﻠﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﮐﻪ ﺯﻳﺮ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺟﺬﺍﺏ »ﮐﺎﺩﺭ ﺳﺎﺯﯼ« ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺧﺼﻠﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﺜﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ »ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮ ﺯﺩﻩ« ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .ﻓﻘﺪﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻭ ﻏﺮﻗﻪ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺗﺌﻮﺭﻳﮏ ﺻﺮﻑ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺣﺮﺍﻑ ،ﭘﺮ ﻣﺪﻋﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻧﻈﺮﯼ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻩ ﻭ ﺧﻮﺩﺳﺘﺎ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ .ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻊ ﺑﻨﺪﯼ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺕ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺍﻳﻦ
ﺑﻴﮋﻥ ﺟﺰﻧﻲ » /ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ » ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ«
ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺳﺖ .ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻳﻨﮑﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻭ ﺳﻄﺢ ﮐﺎﺭ ﺗﺌﻮﺭﻳﮏ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺩﻭ ﺩﻫﻪ ﭼﻪ ﺁﺛﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺧﻂ ﻣﺸﯽ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻥ ﺭﺍﻩ ﺟﻨﺒﺶ ﺗﺮﻗﯽ ﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؟ ﮐﺎﺭ ﺗﺌﻮﺭﻳﮏ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﻭ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﺎﻡ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺖ -ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﺘﯽ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺭﺍ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﺮﺍﻓﺘﻤﻨﺪﺍﻧﻪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ .ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ » ﺷﺮﺍﻗﺘﻤﻨﺪ« ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺳﻘﻮﻁ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﻳﻨﺪ ﺍﻗﻠﻴﺘﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ. ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ »ﻣﺸﯽ« ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺭﺝ ﻧﻬﻴﻢ .ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﮐﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﺑﻪ »ﺩﺭﺩ ﺗﻮﺩﻩ « ﻭ »ﻏﻢ« ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﯼ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ »ﻣﺸﯽ« ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﺗﺌﻮﺭﻳﮏ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻏﺎﻣﺾ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﺣﺘﯽ ﺯﺣﻤﺖ ﻳﮏ ﺟﻤﻊ ﺑﻨﺪﯼ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ» ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻣﺪﺗﻬﺎﺳﺖ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻋﻤﻠﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺣﺎﻝ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺖ -ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﯽ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﭼﻪ ﺗﺼﻮﺭﯼ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﯽ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺖ -ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﺘﯽ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ .ﮔﺮﻭﻩ ﺳﻴﺎﺳﯽ -ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺗﺸﮑﻴﻼﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﻧﻈﺒﺎﻁ ﻓﻮﻕ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﻗﻴﻘﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﺘﮑﯽ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻏﺸﺎﺋﯽ ﺍﺯ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺳﻤﭙﺎﺗﻴﺰﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻀﻮﻳﺖ ﮔﺮﻭﻩ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ .ﺩﺭ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﻴﺎﺳﯽ -ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺗﺌﻮﺭﻳﮏ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻤﯽ ﺩﺍﺭﺩ .ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻭﺣﺪﺕ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻳﮏ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺳﻤﭙﺎﺗﻴﺰﺍﻧﯽ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺗﺌﻮﺭﻳﮏ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﻢ -ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﻢ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﻋﺎﻡ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﻢ -ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﻢ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺩﻗﻴﻘﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﻮﺩ ،ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻠﻖ ،ﻧﻈﺎﻡ ﺣﺎﮐﻤﻪ ،ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﺩﺭ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎﯼ ﺳﻴﺎﺳﯽ -ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺗﺌﻮﺭﻳﮏ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﺯﺍﺕ ﭘﺮﺍﺗﻴﮏ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﻓﺮﺍﺩ) ﻭﻟﻮ ﺳﻤﭙﺎﺗﻴﺰﺍﻥ ﻫﺎ( ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﻢ -ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﻢ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯼ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻧﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﻗﺖ ﮔﺬﺭﺍﻧﯽ ،ﺧﻮﺩ ﻧﻤﺎﺋﯽ ﻭ ﺍﺭﺿﺎﯼ ﺗﻤﺎﻳﻼﺕ ﺻﺮﻓﺎ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻧﻪ .ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻧﺎﻣﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﺪﺕ ﭼﺮﻳﮏ ﻫﺎﯼ ﻓﺪﺍﺋﯽ ﺧﻠﻖ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺗﺌﻮﺭﻳﮏ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﻳﻢ .ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻭ ﺗﮑﺜﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻫﻬﺎ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻭ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﻭ ﻣﺸﯽ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭﻧﺎﻣﻪ ﺍﺯ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻫﻤﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎﯼ ﺣﺰﺏ ﺗﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺳﯽ ﺳﺎﻝ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻭ ﺩﻫﻬﺎ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺍﺯ ﻧﻮﻋﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺮﺩﻳﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ »ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺗﺌﻮﺭﻳﮏ ﻭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺁﻥ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ .ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﺗﺼﻮﺭ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺗﺌﻮﺭﻳﮏ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ .ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﻢ -ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻓﻨﻮﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻃﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺁﻏﺎﺯ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩ .ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﭼﻨﺪﺍﻧﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺻﺮﻓﺎ ﺫﻫﻨﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺯﻧﮕﺒﺎﺭ ﻭ ﮔﻮﺍﺗﻤﺎﻻ. ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﻢ -ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﻢ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﺯ »ﻋﺸﻖ« ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺩﺭ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﺸﯽ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ .ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﺤﻮﻩ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺩ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻧﻈﺮ ﮐﺎﻣﻞ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻞ ﺑﻨﻴﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﻢ -ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﻢ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻋﻤﻴﻘﺎ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺮﺍﺗﻴﮏ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ
ﺑﻴﮋﻥ ﺟﺰﻧﻲ » /ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ » ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ«
ﮔﺮﻓﺖ .ﻭﺍﻻ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﻢ -ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﻢ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﺧﻼﻗﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻋﻠﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﺠﺎﺭﺑﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ »ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺸﯽ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺟﻨﺒﺶ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﮐﻨﺪ .ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﻗﺪﻳﻤﯽ ﺩﺭ ﻋﺪﻩ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎ ﮐﻪ ﻣﺸﯽ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻨﺎﺩ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﮐﻠﯽ ﺷﺎﻥ ﺑﻪ »ﻣﺸﯽ ﻗﻬﺮ ﺁﻣﻴﺰ« ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﺸﯽ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪ .ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻭﻃﻦ ﻣﺎ ﺑﺤﺚ ﺑﺮ ﮔﺬﺍﺭ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﺁﻣﻴﺰ ﺑﻪ ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎ ﻏﺮﻭﺭ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ »ﻣﺸﯽ ﻗﻬﺮ ﺁﻣﻴﺰ« ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ .ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﻞ ﺍﻳﻦ ﺑﺤﺚ ﺩﺭ ﺍﺭﻭﭘﺎﯼ ﻏﺮﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ .ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﻓﺮﺍﻃﯽ ﮐﻪ ﺍﺳﺎﺳﺎ ﮔﺬﺍﺭ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﺁﻣﻴﺰ ﺑﻪ ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﺎ ﻏﺮﻭﺭ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﺁﻣﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ .ﺣﺰﺏ ﺗﻮﺩﻩ ﺭﺳﻤﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺩﻭﺭﻩ ﺗﺪﺍﺭﮎ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﺁﻣﻴﺰ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ ﻓﻌﻠﯽ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺗﺼﻮﺭ ﺷﮑﻞ »ﻗﻴﺎﻣﯽ« ﮐﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﺣﺰﺍﺑﯽ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺣﺰﺏ ﺗﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﯼ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻓﻘﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺸﯽ ﻗﻬﺮ ﺁﻣﻴﺰ ﻭ ﻣﺸﯽ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﺁﻣﻴﺰ ﺑﻄﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﻧﻴﺴﺖ .ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﺴﻴﺞ ﮐﺮﺩ .ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺩﻳﮕﺮﯼ .ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺳﭙﺮ »ﻣﺸﯽ ﻗﻬﺮ ﺁﻣﻴﺰ« ﮐﺴﺎﻧﯽ ﭘﻨﺎﻩ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﻣﺸﯽ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﺁﻣﻴﺰ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﻪ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺟﻨﮓ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺧﻠﻖ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻭﺯﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﯼ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﺒﺮﻡ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﻪ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﯼ ﻭ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺖ .ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﻴﻢ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﻴﻢ .ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ » ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﮐﻠﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ »ﻣﺸﯽ ﻗﻬﺮ ﺁﻣﻴﺰ« ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ »ﮔﺬﺍﺭ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﺁﻣﻴﺰ«. ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺗﻠﻔﻴﻖ ﻫﻤﻪ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎﺳﺖ .ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﯽ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﻣﺸﯽ ﻭ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻠﻊ ﺳﻼﺡ ﺷﺪﻩ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ .ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻞ ﻟﻨﻴﻨﯽ ﮐﻪ :ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﻢ ﻫﻤﻪ ﺍﺷﮑﺎﻝ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻳﮏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ .ﻭ ﺍﺯ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﻴﺮﯼ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ،ﻣﺎ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﺷﮑﺎﻝ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﮐﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺳﻮﺩﻣﻨﺪﯼ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮﻳﻢ ﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎﯼ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ .ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﺘﯽ ﺩﺭ ﺟﻨﺒﺶ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﺯ ﺭﺷﺪ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻭﻻ ﺟﻤﻊ ﺑﻨﺪﯼ ﮐﺎﻣﻠﯽ ﺍﺯ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎﯼ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺛﺎﻧﻴﺎ ﺍﺻﻞ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻧﻮﻉ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻭﺭﻧﺪ .ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺤﻮﻩ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﻧﺎﺭﺳﺎﺋﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﺳﺎﺯﻳﻢ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﺷﺪﻳﻢ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﮐﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻢ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﻮﺩ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻋﻤﺪﻩ ﻭ ﻣﺤﻮﺭﯼ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ .ﻃﻔﺮﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻘﺶ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﯼ ﺍﺳﺖ .ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﻧﺪﺍﻧﻴﻢ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻣﺤﻮﺭﯼ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﻋﻤﻼ ﺑﻪ ﺧﺮﺩﻩ ﮐﺎﺭﯼ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺯﺩ .ﻣﺜﻼ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻳﮏ ﺭﻭﺯ
ﺑﻴﮋﻥ ﺟﺰﻧﻲ » /ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ » ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ«
ﺑﺎﻧﮑﯽ ﺭﺍ ﻣﺼﺎﺩﺭﻩ ﮐﻨﻴﻢ ،ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻈﺎﻫﺮﺍﺗﯽ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﻳﻢ ،ﭼﻨﺪﯼ ﺑﻌﺪﯼ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﺒﺪﻝ ﺑﻪ ﻓﻼﻥ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻳﺎ ﮐﺎﺭﮔﺎﻩ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺍﻋﺰﺍﻡ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﺍﻋﻤﺎﻝ .ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺸﮑﻴﻼﺕ ﺭﺍﻩ ﺩﻫﻴﻢ ،ﭼﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﺮﺑﻴﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮﻳﻢ ،ﭼﻪ ﺍﺻﻮﻟﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﭘﻠﻴﺲ ﺍﺗﺨﺎﺫ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﺩﻫﻬﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺩﻳﮕﺮ .ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﻧﻮﺳﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺩﺍﺋﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ .ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻣﺒﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻓﺮﻋﯽ ﺟﺪﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺭ ﻭﺭﻃﻪ ﺗﺮﺩﻳﺪ ،ﺳﺮﺩﺭﮔﻤﯽ ﻭ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﻢ ﺳﻘﻮﻁ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮐﺮﺩ. ﺁﺷﮑﺎﺭﺍ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻠﻔﻴﻘﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻧﻈﺮﺍﺗﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎﯼ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﺑﺮ ﮔﺮﺩ ﻣﺤﻮﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﻐﺎﻳﺮ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﻫﺸﺪﺍﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺭﻓﻘﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻠﻔﻴﻘﯽ ﻣﻔﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺑﺎﺭ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﯽ ﺟﻮﻳﻨﺪ .ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﭼﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻥ ﻭ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﺭﻓﻘﺎ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻟﻨﻴﻨﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ » :ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ،ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻭ ﺍﺭﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻴﻢ «.ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﺍﺋﻄﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪ .ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻭﯼ ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺖ ،ﺭﻭﯼ ﻫﺮ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩﯼ ،ﻫﺮ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﻈﺮﯼ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮﺩ .ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻐﺰﻫﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻃﺮﺡ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﺸﯽ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺗﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ،ﺍﺯ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﻭ ﻧﻴﺮﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺻﺪ ﭼﺮﻳﮏ ﭼﻨﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻦ ﻓﺮﺩ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺻﻨﻔﯽ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺭﮊﻳﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ .ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻳﮏ ﺍﺭﺗﺶ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺧﻠﻖ ﺑﻪ ﻳﺎﺭﯼ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﮐﻨﺪ. ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﻣﺎ ﻣﺪﻋﯽ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﻣﺠﺪﺩ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ .ﻣﺎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﺗﺎ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﻨﻴﻢ .ﺍﻳﻦ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎ ﺩﺭ ﭘﺮﺍﺗﻴﮏ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﺤﻴﺢ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻳﺎﺑﻨﺪ. ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﻴﺰ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﻤﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﯼ ﻭ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﺩﻫﻬﺎ ﻭ ﺻﺪﻫﺎ ﺗﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ .ﺭﻓﻘﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﺑﺎﺯﯼ ،ﺗﻌﺼﺒﺎﺕ ﻓﺮﻗﻪ ﺍﯼ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ .ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻫﺮ ﮐﻮﺷﺶ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ،ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺻﻼﺡ ﺧﻄﺎﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﯼ ﻭ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻳﺪ ﺑﺎ ﺭﻭﯼ ﺑﺎﺯ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻳﮏ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻃﻠﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﯼ ﻋﻤﻴﻘﺎ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺑﺎ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﺻﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺭﻓﻘﺎ! ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﺑﺴﯽ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﺎﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﻭ ﺣﻮﻝ ﻭ ﺣﻮﺵ ﺻﻔﻮﻑ ﺟﻨﺒﺶ ﺗﺮﻗﯽ ﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻀﻌﻴﻒ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺩﺭ ﺻﻒ ﻣﺒﺎﺭﺯﺭﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺿﺮﻭﺭﺗﺎ ﻃﺮﺩ ﮐﻨﺪ .ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺁﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﻳﺸﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎ ﻭﻟﻮ ﺗﻠﺦ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺑﺎﺋﯽ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﭘﺎﻳﺎﻥ
ﺑﻴﮋﻥ ﺟﺰﻧﻲ » /ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ« ﻭ » ﮐﺎﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ«
ﺑﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ١٣٥٢ﺯﻧﺪﺍﻥ