Ilona

Gedichten Iolna Muziek : The Memory Of Trees

Mening Ik schrijf over het leven, ik lees, ik denk, ik praat, ik hoor wat mensen vinden en wie er waar voor staat. Ik voeg de dingen samen en vorm een eigen beeld uit kleine stukjes denken dat zich als mijn mening heelt. Het zijn mijn eigen woorden, mijn denken en mijn taal. Beinvloed, maar de mijne, mijn mening, mijn ideaal. © Ilona ©

Als een engel haar ogen sluit Jouw sterke vleugels gespreid, beschermend over mijn hoofd. kwetsbaar, bedekt met jouw liefde, liefde die nooit wordt gedoofd. Heel voorzichtig vang je mij op, koester je mijn onzichtbare lach, droog je mijn breekbare tranen, laat je me zien wat ik nooit zag. Maar nu, nu sluit je jouw ogen want ik kan op eigen benen staan. je hebt me gemaakt, liet me leven, je hebt nu genoeg voor mij gedaan

Een echte glimlach Heel voor zichtig kijk ik naar je, kwetsbaar en breekbaar als glas. Bang je met mijn blik te breken en bedenk me hoe je eerder was. Ook de laatste weken lachte je, je was diezelfde als daarvoor. Terwijl je steeds veranderde hadden wij je nog niet door. Nu zie ik weer jouw glimlach dit keer vol rust en zekerheid. Ik zie jou eerste echte glimlach die je lacht na een lange tijd. © Ilona ©

Ik mis je Ik wil weer in je armen liggen, wil weer samen met jou spelen. Ik wil weer met je samen zijn, samen mooie momenten delen. Ik wil jouw mooie meisje zijn, jouw popje, jouw lieve schat. Jouw slimme en ook grote meid, want na al die jaren mis ik dat. Ik wil zo graag nog even kroelen ik wil dat je mijn tranen droogt. Laat mij nog een keer bij je zijn, want lieve opa, ik mis je… © Ilona ©

Jouw Ogen Het zijn jouw ogen die verraden wat je hart steeds huilen laat, wat jouw ziel niet meer kan dragen, waarom jouw lach telkens vergaat. Het zijn jouw ogen die vertellen wanneer je enkel nog zwart ziet, wanneer jij niet meer leven kan want je stem verwoordt het niet. Het zijn jouw ogen die mij zeggen wanneer je niet gelukkig bent. Enkel jouw ogen kunnen vertellen waarvoor je hart geen woorden kent. © Ilona ©

Spel van de Zee

Weggegleden in het zwarte water, opgeslokt door de diepte en de kou. Geen weg terug meer naar de wereld waarin iemand je verwarmen zou.

Een beangstigende blik geworpen op al hetgeen dat je nu achter laat. Jouw lichaam gegeven aan de golven die zijn spel nu met je spelen gaat. © Ilona ©

Zwarte Rozen Haar grote doornen strelen angsten, haar aanblik dooft de stralende zon die een glans over haar deed gaan zodat het dode zwarte stralen kon.

Haar zijden bladeren strelen de dood, vertegenwoordigen de angst en pijn. Verjagen de blijdschap en het geluk die in haar leven niet aanwezig zijn. Elke roos zal tegen haar vechten, dood en leven, de zwartrode strijd. Maar haar ziel zal geen dood kennen in het zwarte leven dat ze nu lijdt. © Ilona ©