ﺣﺠﺎب ﺗُﻨﮓِ ﺑﻠﻮر ﺣﺴﯿﻦ ﻧﻮشآذر http://medad.net7wpm
ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺩوﺭ ﻫﺴﺘﯿﻢ و وﺍﻗﻌﺎ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﺁﯾﺎ ﺻﻼﺡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺼﻮﺻﻰﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺭوى ﮐﺎﻏﺬ ﺑﯿﺎوﺭﻡ و ﺑﺪﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺑﺒﺮﯾﺪ ﺧﺎﻧﻪﺗﺎﻥ ،ﺩﺭﺍﺯ ﺑﮑﺸﯿﺪ ﺭوى ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﯾﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ﺭوى ﻣﺒﻞ ،ﭼﺮﺍﻍ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭوﺷﻦ ﮐﺮﺩﻩﺍﯾﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎى ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ و ﺯﺭى ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﯿﺪ ،ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎى ﺷﺐ ﺑﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﺪ و ﺑﻌﺪﺵ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﻰ ﭼﺸﻢ ﺑﺪوﺯﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺗﺎﺭﯾﮏ و ﺳﺮﺩﺗﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ و ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮﺍﺏﺗﺎﻥ ﻧﺒﺮﺩ. ﺯﺭى ﻓﮑﺮ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ و ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻩ ﯾﮏ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ .ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ و ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻩ ﭘﯿﺶ ﮐﺘﺎﺏ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﮔﻞ ﺁﻓﺘﺎﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩوﯾﺴﺖ و ﻫﻔﺘﺎﺩ و ﭘﻨﺞ ﻧﺴﺨﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺯﺭى ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﻰ ﺁﻗﺎى ﻫﺪﺍﯾﺖ ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﭼﯿﺪ ﺭوى ﻫﻢ. ﮐﺘﺎﺏ ﮔﻞ ﺁﻓﺘﺎﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﺑﺎ ﺩو ﻫﺰﺍﺭ و ﻫﻔﺖﺻﺪ و ﭘﻨﺞ ﺻﻔﺤﻪ ﺩﺭ ﻗﻄﻊ وﺯﯾﺮى ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺯﺭى ﻫﻤﺎﻥ ﺭوﺯ ﮐﺘﺎﺏﻫﺎ ﺭﺍ ﭼﯿﺪ ﺭوى ﻫﻢ و ﺍﺯ ﺁﻥ ﯾﮏ ﺗﺨﺖﺧﻮﺍﺏ ﺳﺎﺧﺖ .ﺑﻌﺪ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺷﺪ .ﺩﺳﺖ ﺭوى ﭘﺮ ﭘﺴﺘﺎﻥﻫﺎﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺟﻮﺭ ﺳﻔﺘﻰ ﻧﺮﻡ ﺑﻮﺩ .ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﯾﻢ .ﺑﻌﺪﺵ ﻫﻢ ﺍﺳﻢ ﺗﺨﺖﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ ﺗﺨﺖﺧﻮﺍﺏ ﮔﻞ ﺁﻓﺘﺎﺑﮕﺮﺩﺍﻥ. ﺣﺎﻻ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ و ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﭼﯿﺰى ﻧﻨﻮﺷﺘﻪﺍﻡ .ﺑﺮﺍى ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ، ﻣﻬﻢ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ .ﻣﻬﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﯾﮏ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮﺭ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ .ﭼﻮﻥ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺻﻼ ﺟﺎ ﻧﯿﺴﺖ و ﺗﺨﺖﺧﻮﺍﺏ ﮔﻞ ﺁﻓﺘﺎﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﺪﺭى ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ وﺳﻮﺳﻪ ﺑﺮﻫﻨﮕﻰ ﺯﺭى ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﺭوى ﺁﻥ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﺑﻢ و ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﻰ ﻣﻰﻧﺸﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﺩوﺯﻡ .ﺑﻌﺪ ﺣﺘﻰ وﺳﻂ ﭼﻠﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻫﻢ ﺳﺮﺩﻡ ﻣﻰﺷﻮﺩ .ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﺷﺐ ﯾﻠﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪى ﺷﺐ ﯾﻠﺪﺍﺳﺖ و ﻫﻤﻪ ﺭوﺯﻫﺎ ﺑﻬﺎﺭىﺳﺖ .ﯾﮏ ﺣﯿﺎﻁ ﮐﻮﭼﮏ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺑﯿﻨﯿﺪﺵ .ﺯﺭى ﺩﺭ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﮔﻞ ﻧﺴﺘﺮﻥ و ﺷﻤﻌﺪﺍﻧﻰ ﮐﺎﺷﺘﻪ .ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﺎﺩ ﺍﺳﺖ. ﯾﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﮔﯿﻼﺱ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﺵ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﯿﻨﻰ ﺑﺎﺭ ﺷﮑﻮﻓﻪﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﺮﺯ ﺑﯿﻦ ﺷﮑﺴﺘﻦ و ﻧﺸﮑﺴﺘﻦ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﺳﺮ ﻃﺎﻗﭽﻪ ﯾﮏ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﺎﻫﻰ ﻗﺮﻣﺰ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ .ﺯﺭى ﻣﺎﻫﻰ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﺍ ﺩوﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ .ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺍو ﺣﺴﻮﺩﯾﻢ ﻣﻰﺷﻮﺩ .ﺯﺭى ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻏﯿﺮﺗﻰ ﻫﺴﺘﻰ .ﺍﻣﺎ ﻣﻰﺩﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻏﯿﺮﺕ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﺪ وﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﺭوى ﺗﺨﺖﺧﻮﺍﺏ ﺁﻓﺘﺎﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻰ ﭘﺴﺘﺎﻥﻫﺎى ﺳﻔﺖ ﺯﺭى ﻣﻰﮐﺸﻢ ،ﻣﺎﻫﻰ ﻗﺮﻣﺰ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺩﺭﯾﺪﻩﺍﺵ ﺯﻝ ﺯﻝ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺪ .ﺑﺮﺍى ﻫﻤﯿﻦ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻌﺶ ﻣﻰﺭﺳﺪ ﯾﮏ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﻃﻠﺲ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺎ ﮔﻞﻫﺎى ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ﺭوى ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭ .ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻣﻰﺷﻮﺩ .ﺁﻥوﻗﺖ ﺩﺭ ﺟﺎﯾﻰ ﺑﯿﻦ ﺧﻮﺍﺏ و ﺑﯿﺪﺍﺭى ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻰ ﻗﺮﻣﺰ ﻓﮑﺮ ﻣﻰﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﺲ ﺍﺳﺖ و ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﻰ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﮑﺮ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﻧﺮﻣﻰ ﭘﺴﺘﺎﻥﻫﺎى ﺯﺭى ﭼﻘﺪﺭ ﺳﻔﺖ ﺍﺳﺖ. ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﻃﻠﺲ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﺱ ﻋﺮوﺳﻰ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺮﯾﺪﻡ .ﺑﺎﻗﻰ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﮐﻤﺪ ﺁوﯾﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ .ﭼﻮﻥ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﯿﺪﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺣﻖ ﺣﯿﺎﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ و ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﺍﮔﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﻋﺮوﺳﻰ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻧﺒﻮﺩ ،ﺑﯿﺪﻫﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻋﺖ ﺯﺍﺩ و وﻟﺪ ﮐﻨﻨﺪ .ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰى ﮐﻪ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﯿﻢ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﻰﺩﻫﺪ ،ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﯿﺪﺯﺩﻩ ﻋﺮوﺳﻰ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺍﺳﺖ. ﮔﺎﻫﻰ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﮑﺮ ﻣﻰﮐﻨﻢ ﭼﺮﺍ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺗﻮﺭ ﺳﻔﯿﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﻃﻠﺲ ﻗﺮﻣﺰ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ .ﺍﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻌﻤﺎى ﺩوﺭﺍﻥ ﮐﻮﺩﮐﯿﻢ ﺍﺳﺖ .ﯾﮏ ﺳﻤﺎوﺭ ﺫﻏﺎﻟﻰ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺟﻬﺎﺯ ﺯﺭىﺳﺖ .ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ
وﻗﺖ ﺑﯿﺪﻫﺎ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻋﺮوﺳﻰ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ،ﺳﻤﺎوﺭ و ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﯾﻢ ﺩوﺭ .ﺯﺭى ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﻡ ،ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻰ ﻗﺮﻣﺰ ﺩﺭ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﮐﺮﺩ .ﺷﺐ ﺑﻮﺩ و ﺩو ﺗﺎ ﺳﺘﺎﺭﻩ ،ﯾﮑﻰ ﮐﻮﭼﮏ و ﯾﮑﻰ ﺑﺰﺭگ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﻮى ﻗﺎﺏ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ .ﯾﮏ ﺷﻬﺎﺏ ﺛﺎﻗﺐ ﻫﻢ ﺧﻠﻮﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻰﺯﺩ. ﺑﻪ ﺯﺭى ﮔﻔﺘﻢ »ﺯﺭى ﺟﺎﻥ! ﺑﻬﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭ و ﺳﻤﺎوﺭ و ﻟﺒﺎﺱ ﻋﺮوﺳﻰ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﭙﻮﺭ ﻣﺤﻞ؟« ﺯﺭى ﮔﻔﺖ «ﺑﺬﺍﺭ ﺑﺎ ﺣﺎﻓﻆ ﻓﺎﻝ ﺑﮕﯿﺮﻡ«. ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻰﺁﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺘﺎﺑﻰ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻓﺎﻝ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ .ﺑﺮﺍى ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩو ﺗﺎ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ .ﺳﺘﺎﺭﻩ ﮐﻮﭼﮏ ﺭﻓﺖ ﮐﻨﺎﺭ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﺰﺭگ ﻧﺸﺴﺖ و ﺷﺪ ﯾﮏ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺧﯿﻠﻰ ﺑﺰﺭگ ﭘﺮﻧﻮﺭ .ﺷﻬﺎﺏ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﻬﻨﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺯﺭى ﺧﻮﺍﻧﺪ« :ﺍى ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﺬﺭى ﺑﺮﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﺷﮑﻨﺪ ﺩﯾﻮﺍﺭﺵ« ﺍﯾﻦﻃﻮﺭ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺭﻓﺘﻢ ﻟﺒﺎﺱ ﻋﺮوﺳﻰ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﯾﺪﻡ و ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩﻫﺎى ﺍﻃﻠﺲ ﻗﺮﻣﺰﺵ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﻡ ﺣﺠﺎﺏ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭ .و ﺑﻌﺪﺵ ﻫﻢ ﭼﻘﺪﺭ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﻡ .ﻣﻦ ﺟﺰ ﺁﻥ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﺮﺩﻩﺍﻡ .ﺯﺭى ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺣﺘﻰ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ .ﻣﺎ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﮏ ﻗﺮﺑﯿﻞ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕﻫﺎﺵ ﺷﯿﺮ و ﻋﺴﻞ ﺟﺎﺭىﺳﺖ .ﺍﮔﺮ ﺧﺮوﺱﺧﻮﺍﻥ، ﺻﺪﺍى ﺟﺮﯾﻨﮓ ﺟﺮﯾﻨﮓ ﺯﻧﮓ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎﻃﻪ ﻧﺒﻮﺩ ،ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﻍ ﻋﺪﻥ ﺍﺳﺖ .ﺩﺳﺖﭘﺨﺖ ﺯﺭى ﺣﺮﻑ ﻧﺪﺍﺭﺩ .ﻫﺮ ﺷﺐ ﺁﺵ ﻣﻰﭘﺰﺩ ﺑﺎ ﮐﺮﻓﺲ و ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﻰ و ﻫﻮﯾﺞ .ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻟﻮﺑﯿﺎ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﻰﮐﻨﺪ ،ﮔﺎﻫﻰ ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺩ .ﻣﻦ ﻟﻮﺑﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻧﺨﻮﺩ ﺩوﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ .ﻧﺨﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺳﺎﺯﺩ .ﺯﺭى ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﺍﻧﺪ .ﺑﺮﺍى ﻫﻤﯿﻦ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍى ﺯﻧﮓ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻧﺸﻮﻡ ،ﺑﻪ ﺁﺵ ﻧﺨﻮﺩ ﻣﻰﺯﻧﺪ ﮐﻪ ﻟﺠﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﺁوﺭﺩ. ﺯﺭى ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ» :ﻣﮕﺮ ﻟﺞ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺸﻮﺩ ﺩﺭﺵ ﺁوﺭﺩ؟« ﻣﻦ ﻟﺨﺖ و ﻋﻮﺭ وﺳﻂ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻰﺍﯾﺴﺘﻢ و ﺯﻝ ﺯﻝ ﺑﻪ ﺯﺭى ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺩوﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭ .ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺁﺵ ﻧﺨﻮﺩ ﻧﺰﻧﺪ ،ﻟﺞ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﺭﻧﻤﻰﺁﯾﺪ .ﻣﻰﻧﺸﯿﻨﯿﻢ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ .ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻮى ﻋﻮﺩ ﻣﻰﺩﻫﺪ .ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺣﯿﺎﻁ ﺑﺎﺯ ﺍﺳﺖ .ﺁﺵﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺧﻮﺭﺩﯾﻢ ،ﻟﺨﺖ ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ و ﻣﻰﺭوﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺭوى ﺗﺨﺖﺧﻮﺍﺏ ﮔﻞ ﺁﻓﺘﺎﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻰﮐﺸﯿﻢ .ﺗﺎﺯﻩ ﺁﻥ وﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﺎﺩ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﻃﻠﺲ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﻰﺍﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺠﺎﺏ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭﺵ ﮐﻨﻢ .ﻫﺮ ﺷﺐ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﻣﻰﮔﺬﺭﺩ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺮوﺱﺧﻮﺍﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎﻃﻪ ﺷﺮوﻉ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻥ .ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ .ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﯿﺪﻫﺎ ﺑﺎﻗﻰ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩﻫﺎى ﻟﺒﺎﺱ ﻋﺮوﺳﻰ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺟﻮﯾﺪﻩﺍﻧﺪ .ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭ ،ﺯﺭى و ﺣﺎﻓﻆ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ .ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯوﺩى ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﻰﺑﺮﺩ و ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺟﺰ ﺗﺎﺭﯾﮑﻰ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﻰﺑﯿﻨﻢ .ﻓﻘﻂ ﺍﮔﺮ ﺳﺮﺩﻡ ﺑﺸﻮﺩ ،ﺯﺭى ﻫﺴﺖ .ﺳﺎﻋﺖ ،ﺧﺮوﺱﺧﻮﺍﻥ ﺯﻧﮓ ﻣﻰﺯﻧﺪ :ﺟﺮﯾﻨﮓ … ﺟﺮﯾﻨﮓ … ﺟﺮﯾﻨﮓ .ﺑﺎ ﺟﺮﯾﻨﮓ ﺳﻮﻣﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﯿﺪﺍﺭﻡ. ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ »ﺯﺭى ﺟﺎﻥ! ﯾﻌﻨﻰ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﺩﺭوﻍ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﺳﺮ ﺣﻮﺽ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻰﮔﯿﺮﺩ؟» »ﮐﺪوﻡ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ؟« ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ وﻗﺘﻰ ﺩﺭوﯾﺶ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺮوﺳﺨﻮﺍﻥ ﺳﺮ ﺣﻮﺽ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻰﮔﯿﺮﺩ. ﺯﺭى ﺗﻮى ﺟﺎﺵ ﯾﮏ ﺟﻮﺭى ﻏﻠﺖ ﻣﻰﺯﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻰﺁﯾﺪ .ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ» :ﺯﺭى ﺟﺎﻥ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﻏﻠﺖ ﺑﺰﻥ ،ﺗﺎ ﺣﻆ ﮐﻨﻢ«. ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ» :ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺩﺭوﻏﻪ .ﻧﻤﺎﺯ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﻫﻢ ﺩﺭوﻏﻪ« ﺳﻤﺎوﺭ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ ﺁﺗﺶ ﮐﺮﺩ .ﭼﻮﻥ ﺫﻏﺎﻝ ﻧﯿﺴﺖ .ﺑﺮﻕ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺴﺖ .ﺍﻣﺎ ﮐﺘﺮى ﺑﺮﻗﻰ ﻧﯿﺴﺖ .ﺣﺎﻻ ﺍﮔﺮ ﺁﺏ ﻧﺒﻮﺩ ﯾﮏ ﭼﯿﺰى .ﺁﺏ ﻫﺴﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍى ﺩﺳﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﻫﺴﺖ .ﺑﺮﺍى ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺁﺵ ﺩﯾﺸﺐ ﺭﺍ ﺳﺮﺩﺳﺮﺩ ﻣﻰﺧﻮﺭﻡ. ﺧﻮﺑﯿﺶ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭوﻏﻨﺶ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ .وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﻕ ﭼﺮﺑﻰ ﺁﺵ ﮐﻪ ﻧﻤﻰﺷﺪ ﺑﺮوﻡ ﺳﺮ ﮐﺎﺭ. ﻫﺮ ﺭوﺯ ﺧﺮوﺳﺨﻮﺍﻥ ﻣﻰﺭوﻡ ﺳﺮ ﮐﺎﺭ .ﺳﺮ ﻇﻬﺮ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﺟﻮﺭ ﻫﺴﺖ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﻡ .ﮐﺎﺭ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﻰﮐﺮﺩ. ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﮐﺮﻓﺲ و ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﻰ و ﻫﻮﯾﺞ ﻣﻰﺧﺮﻡ .ﺣﺎﻻ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺏ ﺷﯿﺮ ﺧﺮﯾﺪﻧﻰ ﻧﯿﺴﺖ .ﻓﺮوﺧﺘﻨﻰ ﻫﻢ
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ .ﺯﺭى ﮐﻪ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﺣﺎﻓﻆ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻣﻰﺍﯾﺴﺘﺪ ﺗﻮى ﻗﺎﺏ ﺩﺭ .ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﻓﺎﻝ ﻣﻰﮔﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﻡ ﯾﺎ ﻧﻪ. ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ »ﺁﺏ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭ ﺭو ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩى؟« ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ »ﺻﺪﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﮔﻞ ﺷﮑﻔﺖ و ﺑﺎﻧﮓ ﻣﺮﻏﻰ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺖ ﻋﻨﺪﻟﯿﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻪ ﭘﯿﺶ ﺁﻣﺪ ،ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪ؟« ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ «ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭﻩ ،ﺍﺯ ﻓﺮﺩﺍ ﮐﺮﻓﺲ و ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﻰ و ﻫﻮﯾﺞ ﻣﻮﻥ ﺭو ﻣﻰﮐﺎﺭﯾﻢ ﺗﻮى ﺑﺎﻏﭽﻪ”. ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﮔﻔﺘﻪﺍﻡ ﺯﺭى ﺟﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﻪ ﻗﻠﻢ ﺟﻨﺲ ﺭﺍ ﺑﮑﺎﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﮐﻔﺎ ﺷﻮﯾﻢ .ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﻣﺮﺩى ﻣﺮﺩ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻏﯿﺮﺗﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﮐﺮﺩﻧﺶ ﺍﺳﺖ. ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ» :ﺯﺭى ﺟﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺑﻪ ،ﺗﻮ ﭼﺮﺍ ﻧﻤﻰﮐﻨﻰ؟« ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﻰﺩﻫﺪ .ﺑﻮﺳﻪﯾﻰ ﺍﺯ ﮔﻮﻧﻪﺍﻡ ﺑﺮﻣﻰﺩﺍﺭﺩ و ﺗﻨﺪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﺩ ﺗﻮى ﺟﺎﯾﺶ .ﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﺯ ﻣﺎچ و ﺑﻮﺳﻪ ﻫﯿﭻ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻰﺁﯾﺪ .ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﮐﻪ ﻣﺎﻫﻰ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺸﻮﺩ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎى ﺍﻃﻠﺲ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﺍ ﺣﺠﺎﺏ ﭼﺸﻤﻬﺎﺵ ﮐﺮﺩ .ﻏﯿﺮﺕ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ .ﻣﻨﺘﻬﻰ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻰﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﺯﺭى ﭼﯿﺰى ﺑﮕﻮﯾﻢ .ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﻰﺷﻮﺩ .ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ .ﻫﺰﺍﺭﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ. ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺷﻤﺸﺎﺩﻫﺎ ﮐﺮﯾﻢﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺣﻮﺽ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻣﺴﺢ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﭘﺎى ﭼﭙﺶ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ »ﺳﺎﻡ ﻋﻠﯿﮑﻢ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﺟﻮﻥ« ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﻰﺩﻫﺪ .ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺍﮔﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻧﯿﺴﺖ .ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻫﺮ ﺭوﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﭼﺎﻕ ﺳﻼﻣﺘﻰ ﻣﻰﮐﻨﻢ. ﺩﺭ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺭﻗﻢ ﮐﺎﺭى ﮐﺮﺩﻩﺍﻡ .ﻣﺪﺗﻰ ﺩﺭ ﭘﺰﺷﮑﻰ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ ﺟﻨﺎﺯﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍى ﺗﺸﺮﯾﺢ .ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻗﻊﻫﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ .ﺩو ﻧﻔﺮى ﺳﺮ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻣﻰﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻤﺶ ﺗﻮى ﯾﮏ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺁﻟﻮﻣﯿﻨﯿﻮﻣﻰ ﭼﺮﺥﺩﺍﺭ .ﺩﺳﺖ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮى ﻓﺮﻡﺁﻟﺪﺋﯿﺪ ﻣﻰﺩﺍﺩ .ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍى ﻫﻤﯿﻦ ﺩﺭوﯾﺶ ﺷﺪ .ﺣﺎﻻ ﺩﺭ ﭼﻠﻮﮐﺒﺎﺑﻰ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﮐﺎﺭ ﻣﻰﮐﻨﻢ. ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﯾﮏ ﻣﺆﺳﺴﻪ ﮐﻔﻦ وﺩﻓﻦ ﺑﻮﺩﻡ .ﺍوﻝ ﮐﺎﺭﻡ ﮔﻮﺭﮐﻨﻰ ﺑﻮﺩ .ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﮔﻮﺭﮐﻦ ﺑﺸﻮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮو ﮔﻞ ﻧﺮﮔﺲ ﺑﭽﯿﻦ ﺩوﺭ ﺟﻨﺎﺯﻩﻫﺎ .ﺍﮔﺮ ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ ﭼﻠﻮﮐﺒﺎﺑﻰ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﭼﻪ ﺭﺑﻄﻰ ﺑﻪ ﮔﻞ ﻧﺮﮔﺲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ ﺭﺑﻄﺶ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻪ ﻗﻠﻢ ﺟﻨﺲ ﺁﺵ ﺯﺭىﺳﺖ. ﺩﺭ ﭼﻠﻮﮐﺒﺎﺑﻰ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﻫﻤﻪ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ »ﺁﻗﺎﺷﻤﻦ ﺑﺎﻻﺧﻮﻧﻪ ﺵ ﺭو ﺍﺟﺎﺭﻩ ﺩﺍﺩﻩ« ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ» :ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﺟﻮﻥ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻻﺧﻮﻧﻪ ﻧﺪﺍﺭﻩ« ﺑﻌﺪ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ» :ﺧﺮى وﺍﻻ« و ﯾﮏ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎى ﺩﯾﮕﺮ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺭﺑﻄﻰ ﺑﻪ ﭼﯿﺰى ﮐﻪ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎى ﺍوﻟﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ و ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮﺭ ﯾﮏ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎى ﺩﯾﮕﺮ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺭﺑﻄﻰ ﺑﻪ ﭼﯿﺰى ﮐﻪ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎى ﺩوﻣﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ و ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﺻﻢ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺷﻮﺩ .ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺷﺪ .ﺯﺭى ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻰﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻫﻤﻪ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﻫﻤﻪ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﻮى ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻏﺮﯾﺐ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ .ﺣﺎﻻ ﺯﺭى ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ ،ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮ .ﮐﺎﺭﯾﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ ﮐﺮﺩ .ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ ﺷﻤﻦ ﺩﺭ ﺑﺮﺝ ﺳﻤﺒﻠﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﯾﺎ ﺭﺫﻝ ﻣﻰﺑﯿﻨﺪ ﯾﺎ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ .ﺣﺒﯿﺒﻰ ﺭﺫﻝ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺪﺍوﻧﺪى ﺧﺪﺍ .ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺒﯿﺒﻰ ﺭﺫﻝ ﺍﺳﺖ ،ﯾﺎ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ،ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎﺳﺖ. ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ ﺣﺒﯿﺒﻰ ﺭﺫﻝ ﺍﺳﺖ ،ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺑﺎوﺭﺵ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ .ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎوﺭﺗﺎﻥ ﻧﺸﻮﺩ .ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﺑﺎوﺭ ﮐﻨﯿﺪ ﯾﺎ ﻧﮑﻨﯿﺪ .ﺣﺎﻻ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻬﻢ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﺣﺒﯿﺒﻰ ﺑﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﭼﻬﺎﺭﻧﻔﺮﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﺭوﺑﺮوى ﻣﻦ .ﻣﻦ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻮى ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ،ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﻮﺍى ﺳﯿﺦﻫﺎى ﮐﺒﺎﺏ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺭوى ﺁﺗﺶ ﭼﮑﻪ ﻧﮑﻨﻨﺪ .ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﻥﻃﺮﻑ ﻣﯿﺰ .ﺣﺒﯿﺒﻰ و ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﺁﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺭﻕ و ﺷﻖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﺋﻤﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺩو ﻣﺘﺮ ﺁﻥ ﻃﺮﻑﺗﺮ ،ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺩو ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰکﺩوﺯکﮐﺮﺩﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩوﻍ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺳﺎﻻﺩ .ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻣﺎﺩﺭ و ﺩﺧﺘﺮﻧﺪ .ﻣﺎﺩﺭ و ﺩﺧﺘﺮ ﻫﻢ ﺁﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﺋﻤﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻣﻨﺘﻬﻰ ﻗﺎﺋﻤﻪﺷﺎﻥ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻗﺎﺋﻤﻪ ﺣﺒﯿﺒﻰ ﺑﻮﺩ و ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ .ﺟﻮﺭى ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩو ﺗﺎ ﻣﯿﺰ ﻧﺒﻮﺩ ،ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﮏ ﻣﺮﺑﻊ ﻣﻰﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﮔﻮﺷﻪ ﺗﻮى ﺗﺎﺭﯾﮑﻰ. ﻣﻄﺮﺏﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺳﺮ ﺟﺎﺷﺎﻥ ﺭوى ﺳﮑﻮ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻂ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ .ﻣﻦ ﻣﻄﺮﺏﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺩﯾﺪﻡ .ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﻤﻰﺩﯾﺪﻡ .ﺍﻣﺎ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﻣﻄﺮﺏﻫﺎ ﻧﺰﺩﯾﮑﻰﻫﺎى ﻇﻬﺮ ﺧﻤﺎﺭﻧﺪ .ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﺍﻣﺎ ﺧﻤﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ .ﺭﺫﻝ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ .ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻋﺮ ﺍﺳﺖ .ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﺳﺒﯿﻞ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﯾﻦ ﻫﻮﺍ. ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ» :ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﺟﻮﻥ ﺁﺧﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﺍﺳﻤﯿﻪ ﺭوى ﺧﻮﺩﺕ ﮔﺬﺍﺷﺘﻰ؟« ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ »ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﻦ ﺑﻬﺘﺮﻩ« ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﮔﻔﺖ» :ﻋﺰﯾﺰ ﺟﺎﻥ ﺑﺪو ﺑﺮو ﺩو ﭘﯿﮏ ﺗﮑﯿﻼ ﺑﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻄﺮﺑﺎ ﮐﻪ ﭘﺎک ﺁﺑﺮو و ﺣﯿﺜﯿﺘﻤﻮﻥو ﺑﺮﺩﻩ ﻥ ﺑﻪ ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﻀﻞ « ﮔﻔﺘﻢ» :ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﺟﻮﻥ ﻣﻦ ﻋﺰﯾﺰ ﻧﯿﺴﺘﻢ .ﺷﻤﻦ ﻫﺴﺘﻢ«. ﺟﻮﺭى ﺑﺮﺍﻕ ﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﻌﻨﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺘﺮﺳﻢ .ﻧﺘﺮﺳﯿﺪﻡ .ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺳﯿﻨﻰ ﻧﻘﺮﻩ ﮐﺎﺭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺩو ﭘﯿﮏ ﺗﮑﯿﻼ ﺑﺮﺩﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﻣﻄﺮﺏﻫﺎ .ﺩو ﺗﺎ ﭘﺮ ﻟﯿﻤﻮ ﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻨﺎﺭ ﺟﺎﻧﻤﮑﻰ ﺑﻠﻮﺭ ﺗﻮى ﺳﯿﻨﻰ .ﭘﺮﻫﺎى ﻟﯿﻤﻮ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﻰ ﺩوﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ. ﻣﻄﺮﺏ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ «ﻣﺰﻩ ﻟﻮﻃﻰ ﺧﺎﮐﻪ ،ﻋﺰﯾﺰ« ﮔﻔﺘﻢ «ﻣﻄﺮﺏ ﺟﻮﻥ ﻣﻦ ﻋﺰﯾﺰ ﻧﯿﺴﺘﻢ .ﺷﻤﻦ ﻫﺴﺘﻢ«. ﮐﺒﺎﺏﻫﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﯿﺮوﺩﺍﺭ ﺭوى ﺫﻏﺎﻝ ﺳﺮﺥ ﺳﺮﺥ ﭼﮑﻪ ﻣﻰﮐﺮﺩﻧﺪ .ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺒﻮﺩ .ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺷﻌﺮ ﻣﻰﮔﻔﺖ. ﮔﻔﺘﻢ« :ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﺟﻮﻥ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ .ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰﻩ « ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ «ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﻫﻢ ﺁﺧﻪ ﺷﺪ ﺍﺳﻢ« ﺣﺒﯿﺒﻰ ﻫﺮ ﺩﻩ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﭘﺎ ﻣﻰﺷﺪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎﺵ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺧﺘﺮ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﻰﺷﻨﯿﺪﻡ .ﻓﺎﺻﻠﻪﺍﺵ ﺑﺎ ﮔﻮﺵ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺧﺘﺮ ﻓﻘﻂ ﺩو ﺑﻨﺪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺑﻮﺩ .ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎى ﺣﺒﯿﺒﻰ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﻰ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭ ﺯﺭى ﭼﺸﻢ ﺩﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﮔﻔﺘﻢ» :ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﺟﻮﻥ ﺍﯾﻨﺎ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻥ ﭼﻠﻮﮐﺒﺎﺏ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺑﺪﻩ ﻥ؟« ﮔﻔﺖ « :ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﮐﺒﺎﺑﺘﻮ ﺑﺎﺩ ﺑﺰﻥ .ﻓﻀﻮﻟﻰ ﻫﻢ ﻣﻮﻗﻮﻑ«. ﻣﻄﺮﺏﻫﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮔﻞﭘﺮىﺟﻮﻥ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺒﯿﺒﻰ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭘﯿﺶ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎﺵ .ﻣﺎﺩﺭﺩﺧﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﯾﮏ ﺧﺮﺩﻩ ﺩﺳﺖ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ ،ﮔﯿﺲ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪ و ﺑﺎﺳﻦ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ .ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎً ﺩﺍﺷﺖ ﺷﻌﺮ ﻣﻰﮔﻔﺖ. ﺑﻌﺪ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﭼﻄﻮﺭ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎى ﺣﺒﯿﺒﻰ ﺭﻓﺖ ﺑﯿﺮوﻥ .ﺑﻌﺪﺵ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﻓﺖ ﭘﻰﺍﺵ .ﺣﺒﯿﺒﻰ ﻫﻢ ﺩو ﺗﺎ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﺻﺪ ﻣﺎﺭﮐﻰ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﻮى ﺳﯿﻨﻰ .ﺩﺧﺘﺮ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻞﭘﺮى ﺟﻮﻥ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩ و ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺣﺒﯿﺒﻰ ﯾﮏ ﭘﺮﺱ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ﺍﺭﺩ ﺩﺍﺭﺩ .ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻧﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺣﺒﯿﺒﻰ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﻗﺮ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﮔﻔﺘﻢ» :ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﺟﻮﻥ ﻇﻬﺮ ﺷﺪ .ﺯﺭى ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ« ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ« ﮔﻔﺘﻢ« :ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﺟﺎﻥ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ« ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻟﺠﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﯿﺎوﺭﻡ .ﻓﮑﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﻮى ﻣﺸﺘﺶ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ .ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﮐﺮﻓﺲ و ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﻰ و ﻫﻮﯾﺞ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺮﺍى ﺁﺵ ﺷﺐ .ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﻫﻢ ﺩﺳﺖ ﺯﺭى .ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﻰﺁوﺭﺩ ﺟﻠﻮ، ﻟﺐﻫﺎﺵ ﺭﺍ ﻏﻨﭽﻪ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ. ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ » :ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﻪ .ﺯﺭى ﺟﺎﻥ « ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ» :ﭼﺮﺍ؟« ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ « :ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻰﺑﯿﻨﻰ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﺳﺮ ﻇﻬﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻰﮔﯿﺮﺩ؟« ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ “ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰى ﻧﯿﺴﺖ .ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﯾﻢ”.
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻰﺁﯾﺪ .ﺑﻪﺧﺼﻮﺹ ﺍﮔﺮ ﮐﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻋﺮﻫﺎ ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﺭﺫﻝ ﻧﯿﺴﺖ .ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻋﺮ ﺍﺳﺖ .ﺳﺒﯿﻠﺶ ﻫﻢ ﺍﺻﻼ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ .ﺑﺎ ﺁﻥ ﺳﺒﯿﻠﺶ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻰﮐﺸﺪ .ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺪ .ﺍﻣﺎ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ« :ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﺟﻮﻥ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮﻧﻰ ﺩﻧﯿﺎ ﺭو ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻰ .ﭘﺲ ﺧﻮﺩﺕ ﺭو ﺑﮑﺶ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺸﯽ و ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺳﺮ ﻇﻬﺮى ﻣﻬﻤﻮﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ«. ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ «ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﻣﺪﻡ .ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﯿﺎﻡ« ﺩﻟﻢ ﺁﺷﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺳﺨﻦ ﻫﺎى ﺑﻰﺳﯿﻦ و ﺧﺎ و ﻧﻮﻥ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺁﺷﻮﺏ ﻣﻰﮐﻨﺪ .ﯾﮏ ﺯﺭى ﮐﻢ ﺩﺍﺷﺖ و ﯾﮏ ﺗﺨﺖﺧﻮﺍﺏ ﺁﻓﺘﺎﺑﮕﺮﺩﺍﻥ .ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺯﺭى ﮐﻢ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﻪ ﺯﺭى ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ »ﺯﺭى ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻠﻮﺍﺭﺗﺎﻥ ﺭو ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﺩوﺧﺘﯿﺪ؟« ﺁﺧﺮ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﺷﺪ ﮐﺎﺭ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺯﻥ ﺁﺩﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻨﺪ؟ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺣﺒﯿﺐ ﺧﺪﺍﺳﺖ .ﻧﮕﻔﺘﻪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺒﯿﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺯﻥ ﺁﺩﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺪ. ﺯﺭى ﮔﻔﺖ» :ﺣﺎﻻ ﺳﺮ ﻇﻬﺮى ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﻋﻮﺍ ﻧﮑﻨﯿﺪ .ﺑﺬﺍﺭﯾﺪ ﻓﺎﻝﺗﻮﻥ ﺭو ﺑﮕﯿﺮﻡ« ﻫﯿﭻ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻰﺁﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺘﺎﺑﻢ ﻓﺎﻝ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻢ« »ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻰﺁﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺘﺎﺑﻢ ﻓﺎﻝ ﺑﮕﯿﺮى .ﺗﺎﺯﻩ ﺧﺴﺘﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻢ« ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﺑﺮﺝ ﺟﻮﺯﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻼﻡ ﻫﺎى ﺑﻰﮐﺎﻑ و ﺑﻰﻻﻡ و ﺑﻰﻣﯿﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ .ﺑﻌﺪ ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﺶ ﺑﻰﺳﯿﻦ و ﮐﻼﻣﺶ ﯾﮏ ﺩﻓﻌﻪ ﺑﻰﮐﺎﻑ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻓﺖ ﺩوﺑﺎﺭﻩ ﻧﺸﺴﺖ ﺳﺮ ﺣﻮﺽ. ﮔﻔﺘﻢ« :ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﺟﺎﻥ ﺁﺵﺕ ﺭو ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻮﺵ ﺟﺎﻥ ﮐﺮﺩى .ﻟﻄﻔﺎً ﺑﺮو ﯾﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﺭو ﺑﮑﺶ ﯾﺎ ﺷﻌﺮﺕ ﺭو ﺑﮕﻮ« ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺷﺐ ﺷﺪ .ﺷﺐ ﻣﻰﺷﻮﺩ .ﺁﻥ ﺩو ﺗﺎ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﺎﺯ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻫﻢ ﻣﻰﺁﯾﻨﺪ و ﯾﮏ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺧﯿﻠﻰ ﺧﯿﻠﻰ ﺑﺰﺭگ ﭘﺮﻧﻮﺭ ﻣﻰﺳﺎﺯﻧﺪ .ﻣﻦ ﻟﺨﺖ و ﻋﻮﺭ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻩﺍﻡ ﺭوى ﺗﺨﺖﺧﻮﺍﺏ ﮔﻞ ﺁﻓﺘﺎﺑﮕﺮﺩﺍﻥ .ﺯﺭى ﻫﻢ ﻫﺴﺖ .ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ .ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺟﻠﻮ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭ .ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ »ﺯﺭى ﺟﺎﻥ ﺑﯿﺎ ﭘﯿﺸﻢ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﮑﺶ«. ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ« :ﺟﻬﺎﻥ ﭘﯿﺮﺳﺖ و ﺑﻰﺑﻨﯿﺎﺩ ،ﺍﺯﯾﻦ ﻓﺮﻫﺎﺩﮐﺶ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮐﻪ ﮐﺮﺩ ﺍﻓﺴﻮﻥ و ﻧﯿﺮﻧﮕﺶ ﻣﻠﻮﻝ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺷﯿﺮﯾﻨﻢ« ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﺯﺭى ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ و ﺁﻥ ﺳﻤﺎوﺭى ﮐﻪ ﺫﻏﺎﻟﺶ ﻧﯿﺴﺖ و ﭘﯿﺮﻫﻦ ﻋﺮوﺳﻰ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﮐﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩﻫﺎى ﺍﻃﻠﺴﺶ ﺣﺠﺎﺏ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭ ﺍﺳﺖ .ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ »ﺯﺭى ﺟﺎﻥ ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦﻃﻮﺭ ﺷﺪ؟« ﻣﻦ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﯾﺎﺩ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﻰ ﺍﻓﺘﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﻡ ﻣﻰﮔﯿﺮﺩ. ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ» :ﺯﺭى ﺟﺎﻥ ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﻗﺪﻡ ﻣﻬﻤﻮﻥ ﺭوى ﺗﺨﻢ ﭼﺸﻢﻣﻮﻥ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﭼﯽ ﺷﺪ ﺯﺭى ﺟﺎﻥ ﮐﻪ ﮐﻼﻡ ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﺑﻰﮐﺎﻑ و ﺳﺨﻨﺶ ﺑﻰﺳﯿﻦ ﺷﺪ؟« ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ» :ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ «.ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ .ﺍﻣﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﮐﻨﻢ :ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ و ﻣﻦ ﺳﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ و ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ .ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻧﺒﺮﺩ و ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﻓﺮﺩﺍ ﺳﺎﻋﺖ ﺩوﺑﺎﺭﻩ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺟﺮﯾﻨﮓ ﺟﺮﯾﻨﮓ ﮐﻨﺪ و ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﺑﺎ ﺟﺮﯾﻨﮓ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﻮﻡ و ﺯﺭى ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻗﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺣﻮﺽ ﻣﺜﻞ ﻗﻨﺪﯾﻞ ﯾﺦ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﻧﻪ ﺑﺸﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺮوﺍﻓﺘﺪ و ﻧﻪ ﺫوﺏ ﺷﻮﺩ. ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ ﺯﺭى ﺟﺎﻥ ﺟﺎﻥ ؟ ﻣﻮﻗﻌﺶ ﺷﺪﻩ؟ ﺁﺭﻩ .ﺷﻤﻦ ﺟﺎﻥﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻰﺭوﻡ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎى ﻟﺒﺎﺱ ﻋﺮوﺳﻰ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺣﺠﺎﺏ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭ ﻣﻰﮐﻨﻢ ،و ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻰﺁوﺭﻡ ﺑﻪ ﺑﺮﻫﻨﮕﻰ ﺯﺭى ﮐﻪ ﺟﻮﺭ ﺧﯿﻠﻰ ﻧﺮﻣﻰ ،ﺩﺍﻍ ﺍﺳﺖ .ﺑﻌﺪ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﻰﺑﺮﺩ.
ﻣﻰﺧﻮﺍﺑﻢ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺯﻧﮓ ﺑﺰﻧﺪ؛ ﻣﻰﺧﻮﺍﺑﻢ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ و ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻩ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﮕﺬﺭﺩ .ﺁﻥ وﻗﺖ ﺍﺯ ﺭوى ﺷﻤﺸﺎﺩﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﮐﺮﯾﻢﺁﻗﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎى ﭼﭙﺶ ﻣﺴﺢ ﻣﻰﮐﺸﺪ. ﺁﺧﻦ1995 ،