Gifts Of The Holy Spirit

‫ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح ‪:‬دﻳﺮوز و اﻣﺮوز‬ ‫دﮐﺘﺮ ﻣﻬﺮداد ﻓﺎﺗﺤﯽ‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‪:‬‬ ‫ﺁﻳﺎ ﺧﺪا اﻣﺮوز ﻧﻴﺰ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ او اﻣﺮوز ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻗﺪرت ﺑﺮاﯼ ﺷﻔﺎﯼ‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرﯼهﺎ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ؟ ﺁﻳﺎ اﻣﺮوز ﻧﻴﺰ ﮐﺴﺎﻧﯽ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ و‬ ‫ﺑﺘﻮان ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺒﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪ؟ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ اﻳﻨﻬﺎ اﻣﻮرﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﺮن اول ﻣﺴﻴﺤﯽ ﻳﺎ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻗﺮن اول ﻣﺤﺪود ﻣﯽﺷﻮد؟ از زﻣﺎن ﺷﺮوع ﺟﻨﺒﺶ ﭘﻨﺘﻴﮑﺎﺳﺘﯽ در اواﻳﻞ ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ و‬ ‫ﮔﺴﺘﺮش ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁن ﺑﻪﺻﻮرت ﺟﻨﺒﺶ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﮏ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺑﻪﺷﺪت در ﻣﺤﺎﻓﻞ ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ‬ ‫ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﮑﺎن اﺳﺘﻔﺎدﻩ از وﺳﺎﻳﻞ ارﺗﺒﺎط ﺟﻤﻌﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن و ﻣﺎهﻮارﻩ‬ ‫ﺳﺒﺐ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﻧﻔﺮ ﺷﺎهﺪ ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﯽ ﺑﺮ ﺻﻔﺤﮥ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ در ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮدم از‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرﯼهﺎﻳﺸﺎن ﺷﻔﺎ ﭘﻴﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و واﻋﻆ هﻤﭽﻮن ِاﺷَﻌﻴﺎ و ِارِﻣﻴﺎ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ .‬در ﺑﺮﺧﯽ از ﺟﻨﺒﺶهﺎﯼ ﻣﺘﺄﺧﺮﺗﺮ ﭘﺪﻳﺪﻩهﺎﯼ ﻋﺠﻴﺒﯽ ﭼﻮن ﺧﻨﺪﻩ‪ ،‬ﻏﻠﻄﻴﺪن و ﻧﺎﻟﻪهﺎﯼ‬ ‫ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻮارد ﭘﻴﺶ اﻓﺰودﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻧﻴﺰ ﭼﻪ در داﺧﻞ و ﭼﻪ در‬ ‫ﺧﺎرج ﮐﺸﻮر از ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺨﺶهﺎﯼ ﻣﺎهﻮارﻩاﯼ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪهﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺤﻮﻻت اﺧﻴﺮ ﻓﺮﻳﺎد اﻋﺘﺮاض و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮔﺮوﻩهﺎﯼ دﻳﮕﺮ ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺣﺘﯽ ﭘﻨﺘﻴﮑﺎﺳﺘﯽهﺎ را‬ ‫ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ و ﺳﺒﺐ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ اﺳﺎﺳًﺎ ﻣﻨﮑﺮ اﺻﺎﻟﺖ اﻋﻤﺎل ﻣﺎﻓﻮق ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺧﺪا در‬ ‫ﺟﻬﺎن اﻣﺮوز ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﺪم ﺷﻨﺎﺧﺖ درﺳﺖ دﻳﺪﮔﺎﻩ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﺧﺼﻮص ﻋﻄﺎﻳﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ از‬ ‫ﻳﮏ ﺳﻮ ﻣﻮﺟﺐ اﺗﻼف وﻗﺖ و اﻧﺮژﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ و ﺑﻪ ﺑﻴﺮاهﻪ رﻓﺘﻦ ﺁن ﮔﺮدد‪ ،‬و از دﻳﮕﺮ ﺳﻮ‬ ‫ﺳﺒﺐ ﺷﻮد ﮐﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﺑﺮﮐﺎت اﺻﻴﻞ ﺧﺪا را از دﺳﺖ ﺑﺪهﺪ‪.‬‬ ‫ﺁﻳﺎ ﺧﺪا اﻣﺮوز ﻧﻴﺰ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ او اﻣﺮوز ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻗﺪرت ﺑﺮاﯼ ﺷﻔﺎﯼ‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرﯼهﺎ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ؟ ﺁﻳﺎ اﻣﺮوز ﻧﻴﺰ ﮐﺴﺎﻧﯽ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ و‬ ‫ﺑﺘﻮان ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺒﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪ؟‬ ‫هﺪف ﻣﺎ در اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﺎر ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﺎهﻴﺖ اﻳﻦ اﻣﻮر از دﻳﺪﮔﺎﻩ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس و ارزﻳﺎﺑﯽ‬ ‫ﻻ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺤﺚ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان‬ ‫اﺻﺎﻟﺖ ﻣﻮارد وﻗﻮع ﺁﻧﻬﺎ در ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫»ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح« ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ اﺻﻄﻼح از ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎﯼ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪﺧﺼﻮص رﺳﺎﻟﮥ‬ ‫اول او ﺑﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺎﺑﻬﺎﯼ ‪ ١٢‬ﺗﺎ ‪ ١۴‬از اﻳﻦ رﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺮﺧﯽ‬ ‫از ﭘﺪﻳﺪﻩهﺎﯼ ﻣﺎﻓﻮقﻃﺒﻴﻌﯽ ﻧﺎﻣﺒﺮدﻩ را »ﻋﻄﺎ« ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﺤﺼﻮل ﮐﺎر روح در‬ ‫ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﯽﺷﻤﺎرد‪ .‬ﺑﺮاﯼ درﮎ اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﺎر‪ ،‬رﺟﻮع ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ در ﮐﺘﺎب‬ ‫ﻣﻘﺪس ﺿﺮورت ﺗﺎم دارد‪.‬‬

‫ﻣﻌﻨﯽ واژۀ "ﻋﻄﺎ"‪:‬‬ ‫در زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ ﻧﻴﺰ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻓﺎرﺳﯽ ﮐﻠﻤﺎت ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﻔﻬﻮم »ﻋﻄﺎ« وﺟﻮد دارد ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﺑﺎ هﻢ ﻣﺘﺮادف هﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺮاﯼ اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم واژﻩهﺎﯼ هﺪﻳﻪ‪ ،‬ﺑﺨﺸﺶ‪ ،‬ﻧﻌﻤﺖ و ﻋﻄﺎ وﺟﻮد دارد و در‬ ‫ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ واژﻩهﺎﯼ ‪ .dorea،doma ،charisma‬ﭘﻮﻟﺲ ﻧﻴﺰ در ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎﯼ ﺧﻮد در ﺟﺎﯼهﺎﯼ‬ ‫ﻣﺨﺘﻠﻒ از واژﻩهﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺑﺮاﯼ ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﺳﻮد ﻣﯽﺟﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫واژﻩاﯼ ﮐﻪ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻣﻔﻬﻮم »ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح« ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ واژۀ‬ ‫»ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ« اﺳﺖ ﮐﻪ اﺻﻄﻼح »ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﮏ« ﻧﻴﺰ از ﺁن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و در ﻗﺎﻣﻮس‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺑﻪ ﻧﻬﻀﺖ ﻳﺎ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﻳﯽ اﺷﺎرﻩ دارد ﮐﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ »ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح« از ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ‬ ‫ﻣﻌﺠﺰﻩﺁﺳﺎ ﺑﺮاﯼ اﻣﺮوز ﻧﻴﺰ هﺴﺖ و ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ و ﺑﺎﻳﺪ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ »ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ« ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺑﺮﺧﯽ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻧﺎدرﺳﺖ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻟﻐﻮﯼ واژۀ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ‬ ‫ﺁن را از واژﻩ ﮐﺎرﻳﺰ ‪ charis‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻓﻴﺾ ﻣﺸﺘﻖ داﻧﺴﺘﻪ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ اﺷﺘﺒﺎﻩ رﺳﻴﺪﻩاﻧﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ رﺧﺪادﯼ اﺳﺖ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﺪت ﮐﻪ در ﺁن ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﺗﺠﻠّﯽ ﻣﻠﻤﻮس و ﺧﺎص ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ و از‬ ‫اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺘﯽ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﮑﻪ در زﻣﺎﻧﯽ ﻣﺸﺨﺺ و ﺑﺮاﯼ‬ ‫رﻓﻊ ﻧﻴﺎزﯼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ دادﻩ ﻣﯽﺷﻮد و ﺗﻨﻬﺎ در ﻣﺪت زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﻞ ﻳﺎ ﮐﺎرﮐﺮد ﻣﻮرد‬ ‫ﻧﻈﺮ ﺑﻪ وﻗﻮع ﻣﯽﭘﻴﻮﻧﺪد ﻣﯽﺗﻮان ﺁن ﺷﺨﺺ را داراﯼ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ ﺑﻪﺷﻤﺎر ﺁورد‪.‬‬ ‫هﺮﭼﻨﺪ ﺑﻴﻦ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ )ﻋﻄﺎ( و ﮐﺎرﻳﺰ )ﻓﻴﺾ( در اﻟﻬﻴﺎت ﭘﻮﻟﺲ راﺑﻄﮥ ﻧﺰدﻳﮑﯽ وﺟﻮد‬ ‫دارد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁن ﺧﻮاهﻴﻢ ﭘﺮداﺧﺖ‪ ،‬ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻓﻮق از ﺳﺎﺧﺘﺎر واژۀ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ و ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺣﺎﺻﻠﻪ از ﺁن‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ زﺑﺎﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬واژۀ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ از رﻳﺸﮥ ﻣﺼﺪر ‪ charizomi‬ﻳﻌﻨﯽ‬ ‫‪ charis‬ﺑﺎ اﻓﺰودن ﭘﺴﻮﻧﺪ ‪ ma‬ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺼﺪر ﻓﻮق ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﺨﺸﻴﺪن ﻳﺎ هﺪﻳﻪ دادﻧﯽ‬ ‫اﺳﺖ ﺑﺎ ﺳﺨﺎوت‪ .‬ﭘﺴﻮﻧﺪ ‪ ma‬ﺣﺎوﯼ ﻣﻔﻬﻮم ﻧﺘﻴﺠﮥ ﻓﻌﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﺨﺸﻴﺪن و‬ ‫هﺪﻳﻪ دادن اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ ﻳﻌﻨﯽ هﺪﻳﻪ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺼﻮص هﺪﻳﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺨﺎوت دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫واژۀ »ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ« ﺑﻪﺧﻮدﯼ ﺧﻮد ﺣﺎوﯼ هﻴﭻ ﻣﻔﻬﻮم ﺧﺎص اﻟﻬﻴﺎﺗﯽ ﻧﻴﺴﺖ و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺁن را‬ ‫اﺻﻄﻼﺣﯽ ﻓﻨﯽ ﺗﻠﻘﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺻﺮﻓًﺎ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎرﯼ از ﮐﺎرهﺎﯼ روحاﻟﻘﺪس در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺆﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽرود‪ .‬ﺑﻪﻋﻼوﻩ ﻟﺰوﻣًﺎ ارﺗﺒﺎﻃﯽ هﻢ ﺑﺎ روحاﻟﻘﺪس ﻧﺪارد ﺑﻠﮑﻪ اﻳﻦ ارﺗﺒﺎط ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﺎﯼ‬ ‫دﻳﮕﺮﯼ در ﺟﻤﻠﻪ ﻳﺎ ﭘﺎرﮔﺮاف ﺗﺼﺮﻳﺢ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﺨﺸﻴﺪن و هﺪﻳﻪ دادن اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ ﻳﻌﻨﯽ هﺪﻳﻪ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺼﻮص‬ ‫هﺪﻳﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺨﺎوت دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ واژۀ ﮐﺎرﻳﺰ هﻢرﻳﺸﻪ اﺳﺖ ﺑﻠﮑﻪ در اﻟﻬﻴﺎت ﭘﻮﻟﺲ راﺑﻄﮥ ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﺑﻴﻦ‬ ‫دو ﻣﻔﻬﻮم ﻓﻴﺾ )ﮐﺎرﻳﺰ( و ﻋﻄﺎ )ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ( وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻓﻴﺾ و ﻟﻄﻒ ﺧﺪا ﻣﻨﺸﺎء هﺪاﻳﺎﯼ‬ ‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن او ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران اﺳﺖ )روﻣﻴﺎن ‪۶:١٢‬؛ اولﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٧-۴:١‬؛ اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪-٧:۴ ،٧:٣‬‬

‫‪ .(١١‬اﻟﺒﺘﻪ وﺟﻮد ﭼﻨﻴﻦ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ هﻴﭻوﺟﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻃﺒﻴﻌﯽﺗﺮ از اﻳﻨﮑﻪ‬ ‫ﻓﻴﺾ و ﻟﻄﻒ ﺧﺪا ﻣﻨﺸﺎء هﺪاﻳﺎﯼ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﮥ او ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﮔﺴﺘﺮۀ ﮐﺎرﺑﺮد واژۀ "ﻋﻄﺎ"‪:‬‬ ‫ﭘﻴﺶ از ﺑﺮرﺳﯽ دﻗﻴﻖ ﻣﻮاردﯼ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ واژۀ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ را درﺑﺎرﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ‬ ‫روح ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮد‪ ،‬ﻧﮕﺎهﯽ ﮐﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻮارد اﺳﺘﻌﻤﺎل واژۀ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ در‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎﯼ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺴﻴﺎر روﺷﻨﮕﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﻣﺜﺎل در روﻣﻴﺎن ‪ ١٧-١۵:۵‬ﭘﺎرﺳﺎﺷﻤﺮدﮔﯽ‬ ‫ﻳﮑﯽ از ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺧﺪا ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران اﺳﺖ‪ .‬در روﻣﻴﺎن ‪ ٢٣:۶‬ﮐﻠﻤﮥ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ در ﻣﻮرد ﺣﻴﺎت‬ ‫ﺟﺎوداﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ ﺑﻪﮐﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﻄﻌًﺎ اﻳﻦ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ‪ ،‬رﺧﺪادﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ‬ ‫ﻣﺪت ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد! در روﻣﻴﺎن ‪ ٢٩:١١‬واژﻩ ﻓﻮق ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺎت و اﻣﺘﻴﺎزاﺗﯽ اﺷﺎرﻩ دارد ﮐﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺎز‬ ‫ﭘﺲ ﻧﻤﯽﮔﻴﺮد‪ .‬ﻧﻴﺰ در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪» ٧:٧‬ﺗﺠﺮد« ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎز‬ ‫رﺧﺪادﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﺪت ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺪاوم دارد و ﺑﺮاﯼ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻃﻮل ﻋﻤﺮ‬ ‫ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﭙﺲ ﻣﯽرﺳﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﻮاردﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬در روﻣﻴﺎن‪ ۶:١٢‬ﮐﻠﻤﮥ‬ ‫ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ ﺑﻪ هﺪاﻳﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ اﺷﺎرﻩ دارد ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﻃﻴﻒ ﻣﺘﻨﻮﻋﯽ از‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎ را ﺷﺎﻣﻞ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬از ﻧﺒﻮت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺗﺸﻮﻳﻖ‪ ،‬ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪان‪ ،‬و رﺣﻢ و ﺷﻔﻘﺖ‪.‬‬ ‫وﻟﯽ راﺑﻄﮥ اﻳﻦ هﺪاﻳﺎ ﺑﺎ ﮐﺎر روحاﻟﻘﺪس ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ۴:١٢‬واژۀ‬ ‫ﻓﻮق ﺑﺮاﯼ ﺗﺠﻠﻴﺎت روحاﻟﻘﺪس در ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﻗﺮﻧﺘﺲ ﺑﻪ ﮐﺎر رﻓﺘﻪ و ﻣﻨﺸﺎء اﻳﻦ ﺗﺠﻠﻴﺎت‬ ‫ﺑﻪﺻﺮاﺣﺖ روحاﻟﻘﺪس ﺗﻠﻘﯽ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﺑﺎﻳﺪ در ﻧﻈﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ راﺑﻄﮥ‬ ‫ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ ﺑﺎ روحاﻟﻘﺪس در ﺧﻮد ﻣﻔﻬﻮم ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﯽﺷﻮد ﺑﻠﮑﻪ در ﺟﺎﻳﯽ دﻳﮕﺮ از ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﺑﺪان اﺷﺎرﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺆﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﻮرد ﻳﻌﻨﯽ روﻣﻴﺎن ‪ ١١:١‬اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ‬ ‫ﺁﻳﻪ ﭘﻮﻟﺲ واژۀ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ را ﺑﻪ ﺻﻔﺖ »روﺣﺎﻧﯽ« )ﻳﻌﻨﯽ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ از روح( ﻣﻮﺻﻮف‬ ‫ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدﯼ ﺧﻮد درﺑﺮدارﻧﺪﻩ ﻣﻔﻬﻮم ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ روح ﺑﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻣﻮﺻﻮف ﮐﺮدن ﺁن ﺑﻪ ﺻﻔﺖ »روﺣﺎﻧﯽ« ﺿﺮورت ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﯽﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬ ‫راﺑﻄﮥ ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﺑﻴﻦ دو ﻣﻔﻬﻮم ﻓﻴﺾ )ﮐﺎرﻳﺰ( و ﻋﻄﺎ )ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ( وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻓﻴﺾ و‬ ‫ﻟﻄﻒ ﺧﺪا ﻣﻨﺸﺎء هﺪاﻳﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن او ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ وﺟﻮد ﭼﻨﻴﻦ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ‬ ‫هﻴﭻوﺟﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻃﺒﻴﻌﯽﺗﺮ از اﻳﻨﮑﻪ ﻓﻴﺾ و ﻟﻄﻒ ﺧﺪا ﻣﻨﺸﺎء هﺪاﻳﺎﯼ‬ ‫ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﮥ او ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ؟‬ ‫ﺑﺤﺚ ﻣﺎ در اﻳﻦ ﺑﺨﺶ از ﻧﻮﺷﺘﺎر ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ از ﺑﺨﺶ ﭘﻴﺸﻴﻦ درﺑﺎرﻩ ﻣﻌﻨﯽ واژۀ »ﻋﻄﺎ«‬ ‫ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺻﺤﻪ ﻣﯽﮔﺬارد‪» .‬ﻋﻄﺎ« ﻳﺎ »ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ« ﺻﺮﻓًﺎ ﺑﻪﻣﻌﻨﯽ ﻋﺎم هﺪﻳﻪاﯼ اﺳﺖ‬ ‫ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ‪ ،‬و اﻟﺒﺘﻪ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﺁن را در اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ هﺪاﻳﺎﯼ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﮥ ﺧﺪا ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران‬ ‫ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮد‪ .‬ﮔﺴﺘﺮۀ اﻳﻦ هﺪاﻳﺎ ﺑﺴﻴﺎر وﺳﻴﻊ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻧُﻪ ﻋﻄﺎﯼ ﻧﺎﻣﺒﺮدﻩ ﺷﺪﻩ در اول‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ١٢‬ﻣﺤﺪود ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ .‬از ﭘﺎرﺳﺎﺷﻤﺮدﮔﯽ و ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺗﺠﺮد‪ ،‬هﻤﻪ و‬

‫هﻤﻪ هﺪاﻳﺎﯼ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪﻋﻼوﻩ ﻧﻘﺶ روحاﻟﻘﺪس در ﺑﺮﺧﻮردارﯼ از‬ ‫اﻳﻦ هﺪاﻳﺎ هﻤﻴﺸﻪ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻧﺸﺪﻩ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ اﺳﺎس زﻣﻴﻨﻪ و ﺳﻴﺎق ﮐﻼم و ﻳﺎ اﻟﻬﻴﺎت ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪﻃﻮر‬ ‫ﮐﻠﯽ ﺑﺪان رﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎهﻴﺖ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح‪:‬‬ ‫ﻻ در ﺑﺤﺚ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﻣﻮﺿﻮع ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح ﺑﻪ ﺳﻪ ﻗﺴﻤﺖ از رﺳﺎﻻت ﭘﻮﻟﺲ اﺳﺘﻨﺎد‬ ‫ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ،١٢‬روﻣﻴﺎن ‪ ،١٢‬و اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ .۴‬ﻣﺎ ﺑﺤﺚ ﺧﻮد را ﺑﺮ اﺳﺎس اول‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ١٢‬ﭘﺎﻳﻪﮔﺬارﯼ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪهﺎﯼ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﺮاغ دو ﻣﺘﻦ دﻳﮕﺮ ﻣﯽروﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﻓﻬﻤﻴﺪن ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﻳﺪ ﻧﮑﺘﻪاﯼ را درﺑﺎرۀ وﺿﻊ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن درﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪ :‬ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺑﺮ‬ ‫ﺑﻌﻀﯽ از ﺗﺠﻠﻴﺎت ﻳﺎ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﻣﯽرﺳﻴﺪ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﺗﺄﮐﻴﺪ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺧﻮد را ﺑﻪدﻟﻴﻞ ﺑﺮﺧﻮردارﯼ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺗﺮ و روﺣﺎﻧﯽﺗﺮ از دﻳﮕﺮان ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻼ در ﺑﺎبهﺎﯼ ‪ ٣-١‬ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺑﻪ ﺣﮑﻤﺖ و ﺳﺨﻨﻮرﯼ اهﻤﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬در‬ ‫ﻣﺜ ً‬ ‫ﺑﺎب ‪ ٨‬ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎص ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ‪ ،‬و در ﺑﺎبهﺎﯼ ‪ ،١۴-١٢‬ﺗﺎﮐﻴﺪ ﺑﻴﺶ از ﺣّﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ‬ ‫ﻼ ﻣﺸﻬﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻴﺰ ﻓﺨﺮ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﺿﻌﻒهﺎﯼ ﺧﻮد در اول‬ ‫ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ١٣-٨:۴‬و دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‪ ،‬ﺑﺎبهﺎﯼ ‪ ١٣-١٠‬ﺣﺎﮐﯽ از ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن اﻟﮕﻮﻳﯽ‬ ‫ﻗﺪرﺗﻤﺪار از ﺧﺪﻣﺖ روﺣﺎﻧﯽ و ﺧﺎدم داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ را در ﻗﻴﺎس ﺑﺎ ﺁن ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻪﺣﺴﺎب‬ ‫ﻣﯽﺁوردﻧﺪ‪ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻃﺮز ﺻﺤﺒﺖ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺎ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ۴-١:٣‬و ‪٣۶-١۴‬‬ ‫ﺣﮑﺎﻳﺖ از ﺁن دارد ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮد را اﺷﺨﺎﺻﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﻗﻠﻤﺪاد ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و دﻳﮕﺮان‪ ،‬ﺣﺘﯽ‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ را‪ ،‬ﺑﻪدﻟﻴﻞ ﻋﺪم ﺑﺮﺧﻮردارﯼ از ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﻣﻮرد ﻧﻈﺮﺷﺎن ﭼﻨﺪان روﺣﺎﻧﯽ و ﭘﺮ از‬ ‫روح ﻧﻤﯽاﻧﮕﺎﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺴﺘﺮۀ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺑﺴﻴﺎر وﺳﻴﻊ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻧُﻪ ﻋﻄﺎﯼ ﻧﺎﻣﺒﺮدﻩ ﺷﺪﻩ در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‪١٢‬ﻣﺤﺪود‬ ‫ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ .‬از ﭘﺎرﺳﺎﺷﻤﺮدﮔﯽ و ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺗﺠﺮد‪ ،‬هﻤﻪ و هﻤﻪ هﺪاﻳﺎﯼ‬ ‫ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ١۴:١٢‬ﻣﯽﺧﻮاهﺪ اﻳﻦ ﻋﻘﺎﻳﺪ و رﻓﺘﺎر ﻧﺎدرﺳﺖ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن را اﺻﻼح‬ ‫ﮐﻨﺪ‪ .‬ﭘﻴﺶ از ﺑﺮرﺳﯽ ﺑﺎب ‪ ١٢‬ﻻزم ﺑﻪﺗﻮﺿﻴﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ واژﻩاﯼ ﮐﻪ در ﺗﺮﺟﻤﻪهﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺁﻳﮥ‬ ‫ﻻ ﺑﻪ »ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روﺣﺎﻧﯽ )ﻳﺎ روح(« ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد ﺣﺎوﯼ هﻴﭻ ﻳﮏ از ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ‬ ‫)‪ (١‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ در ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ ﺑﺮاﯼ "ﻋﻄﺎ" ﻳﺎ "هﺪﻳﻪ" وﺟﻮد دارد‪ .‬اﻳﻦ واژﻩ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ‪ ،pneumatika‬ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل زﻳﺎد ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺁن را ﺑﻪﮐﺎر ﺑﺮدﻩاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ "ﭼﻴﺰهﺎﯼ روﺣﺎﻧﯽ )ﻳﺎ روﺣﯽ(" ﻳﺎ‬ ‫"اﺷﺨﺎص روﺣﺎﻧﯽ )ﻳﺎ روﺣﯽ(" اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﮥ ﺑﺎب‪ ،‬ﺷّﻖ اول ﻣﺤﺘﻤﻞﺗﺮ اﺳﺖ و ﺑﻪ‬ ‫هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ در ﺗﺮﺟﻤﮥ هﺰارۀ ﻧﻮ ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ اﻳﻦ واژﻩ از ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ و ﻣﻔﻬﻮم ﻋﻄﺎ ﺗﻤﻴﺰ دادﻩ‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬ﺁن را ﺑﻪ "ﺗﺠﻠّﻴﺎت روح" ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻩاﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻗﺪمهﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ اﺳﺘﺪﻻل ﭘﻮﻟﺲ در ﺑﺎب ‪ ١٢‬ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن را ﻣﯽﺗﻮان ﺑﻪﺻﻮرت زﻳﺮ ﺗﻮﺿﻴﺢ‬ ‫داد‪:‬‬

‫‪ (١‬ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ ﭘﺪﻳﺪﻩاﯼ واﻗﻌًﺎ از روح ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺘﻮاﯼ ﺁن اﺳﺖ )ﺁﻳﺎت ‪.(٣-١‬‬ ‫در ﺁﻳﮥ )‪ (١‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت دﻳﻨﯽ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﭘﻴﺶ از اﻳﻤﺎن ﺁوردن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﮐﻠﻤﺎت "اﻏﻮا ﺷﺪن" و "ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪن" ﺣﺎﮐﯽ از ﺗﺠﺎرﺑﯽ اﮐﺴﺘﺎﺗﻴﮏ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻃﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‬ ‫ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺖهﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖهﺎﯼ ﺧﻠﺴﻪ و از ﺧﻮد ﺑﯽﺧﻮدﯼ دﭼﺎر ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎل دارد‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﭘﺲ از اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت ارزش ﺧﺎص و ﺑﻴﺶ از اﻧﺪازﻩ‬ ‫ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدﻧﺪ و روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺧﻮد و دﻳﮕﺮان را ﺑﺎ ﻣﻼﮎ ﺑﺮﺧﻮردارﯼ ﻳﺎ ﻋﺪم ﺑﺮﺧﻮردارﯼ از ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﻣﯽﺳﻨﺠﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﺗﺠﺎرب ﻣﺎﻗﺒﻞ ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﮥ اﺻﻴﻞ ﻣﺴﻴﺤﯽ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و‬ ‫ﻼ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺗﺤﺖ‬ ‫ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ در اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﯽ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ ﺗﺠﺮﺑﻪاﯼ )ﻣﺜ ً‬ ‫اﻟﻬﺎم( واﻗﻌًﺎ از روح ﺧﺪا ﻧﺸﺄت ﻣﯽﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺣﺎﻻﺗﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻃﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ دﺳﺖ‬ ‫ﻣﯽدهﺪ )ﻣﺜﻞ ﺧﻠﺴﻪ‪ ،‬از ﺧﻮد ﺑﯽﺧﻮدﯼ ﻳﺎ هﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ( ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺤﺘﻮاﯼ ﺁن ﻳﻌﻨﯽ ﻗﺒﻮل‪ ،‬اﻗﺮار‬ ‫و هﻤﺴﻮ ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪﯼ ﻋﻴﺴﯽ اﺳﺖ‪" .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ"‪ ،‬اﻗﺮار ﺑﻨﻴﺎدﯼ و ﻋﺼﺎرۀ‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد ﻣﺴﻴﺤﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﻼﮎ اﺻﺎﻟﺖ ﻳﮏ ﺗﺠﺮﺑﮥ روﺣﺎﻧﯽ‬ ‫ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﺑﺎ اﺻﻮل ﺑﻨﻴﺎدﯼ اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﯽ اﻧﻄﺒﺎق دارد ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬‬ ‫‪ (٢‬هﻤﮥ اﻳﻤﺎﻧﺪاران واﻗﻌﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ از روح ﺧﺪا ﺑﺮﺧﻮردارﻧﺪ و ﺑﻪ ﻳﮏ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺑﻨﻴﺎدﯼ‬ ‫روﺣﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ )ﺁﻳﮥ ‪ ٣‬ب(‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ اﺷﺎرﻩ ﺷﺪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺑﺮاﯼ ﺑﺮﺧﯽ ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت دﻳﻨﯽ ﺧﻮد‬ ‫ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ را از روح ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ارزش ﺑﻴﺶ از اﻧﺪازﻩ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻼﮎ‬ ‫روﺣﺎﻧﻴﺖ و ﺑﺮﺧﻮردارﯼ از روح ﺧﺪا ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﻓﺎﻗﺪ ﺁن ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪﺷﻤﺎر ﻣﯽﺁوردﻧﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺮاﯼ رد اﻳﻦ ﻃﺮز ﻓﮑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ در ﺁن ﮔﺮاﻳﺶهﺎﯼ‬ ‫ﺷﺒﻪ ﻧﺎﺳﺘﻴﮑﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ‪ ،‬ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ هﺮ ﮐﻪ ﺑﻪﻣﻌﻨﺎﯼ راﺳﺘﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﯼ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫اﻗﺮار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ هﺮ ﻣﺴﻴﺤﯽ واﻗﻌﯽ‪ ،‬از روح ﺧﺪا ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﯽ‬ ‫ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ ﺷﺨﺺ "روﺣﺎﻧﯽ" اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪﻋﺒﺎرﺗﯽ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮردارﯼ از روح‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬اﻗﺮار راﺳﺘﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﯼ ﻋﻴﺴﯽ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﯽ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ ﺗﺠﺮﺑﻪاﯼ واﻗﻌًﺎ از روح ﺧﺪا ﻧﺸﺄت ﻣﯽﮔﻴﺮد‪،‬‬ ‫ﺣﺎﻻﺗﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻃﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ دﺳﺖ ﻣﯽدهﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺤﺘﻮاﯼ ﺁن ﻳﻌﻨﯽ ﻗﺒﻮل‪ ،‬اﻗﺮار و‬ ‫هﻤﺴﻮ ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪﯼ ﻋﻴﺴﯽ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ (٣‬ﻋﻄﺎﻳﺎ در واﻗﻊ هﺪﻳﮥ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﮥ ﺧﺪا ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﺳﺖ و ﺟﺎﯼ ﻓﺨﺮ در ﻣﻮرد ﺁﻧﻬﺎ وﺟﻮد‬ ‫ﻧﺪارد )ﺁﻳﻪ ‪ .(۴‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ دﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪاﺣﺘﻤﺎل زﻳﺎد ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت روﺣﺎﻧﯽ ﺧﻮد را‬ ‫‪ pneumatika‬ﻳﻌﻨﯽ "ﭼﻴﺰهﺎ" ﻳﺎ "ﺗﺠﻠﻴﺎت روح" ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﺧﻮردارﯼ از ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺮﺗﺮ و روﺣﺎﻧﯽﺗﺮ از دﻳﮕﺮان ﻣﯽﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺎ ﺑﻪﮐﺎر ﺑﺮدن واژۀ "ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﺎ"‬ ‫)ﺟﻤﻊ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎ( ﺑﻪﺟﺎﯼ "ﭘﻨﻮﻣﺎﺗﻴﮑﺎ" درﮎ ﺁﻧﻬﺎ را از ﺗﺠﺎرﺑﺸﺎن ﺑﺎ روحاﻟﻘﺪس اﺻﻼح ﻣﯽﮐﻨﺪ‬ ‫و ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﻮﻳﻨﯽ از ﺁن اراﺋﻪ ﻣﯽدهﺪ‪ .‬او اﻳﻦ ﺗﺠﻠﻴﺎت روح را "هﺪاﻳﺎﯼ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﮥ" ﺧﺪا‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬هﺪاﻳﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺻﺮﻓ ًﺎ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ و ﺑﻪ هﻴﭻ روﯼ دﻟﻴﻞ‬ ‫ﺑﺮﺗﺮ ﺑﻮدن و روﺣﺎﻧﯽﺗﺮ ﺑﻮدن ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪ (۴‬ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺧﺪﻣﺖ هﺴﺘﻨﺪ )ﺁﻳﮥ ‪ .(۵‬ﭘﻮﻟﺲ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩهﺎ و ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت روﺣﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﺎ ﻣﻐﺮور ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺨﺮ ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ و دﻳﮕﺮان را ﺣﻘﻴﺮ‬ ‫ﺑﺸﻤﺎرﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ و ﮐﻠﻴﺴﺎ را ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬از دﻳﮕﺮ ﺳﻮ‪ ،‬ﮔﻔﺘﮥ ﭘﻮﻟﺲ‬ ‫ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺖ واﻗﻌﯽ و ﻣﺆﺛﺮ از ﻃﺮﻳﻖ ﺑﻪﮐﺎرﮔﻴﺮﯼ اﻳﻦ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺧﺪا ﻣﻴﺴﺮ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺧﺪﻣﺖ اﺻﻴﻞ ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﮏ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﮑﻴﻪ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ و ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺧﺪا‬ ‫ﺗﺤﻘﻖ ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ )ﻧﻴﺰ رﺟﻮع ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ روﻣﻴﺎن ‪٨-۶:١٢‬؛ اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٧:٣‬؛ اول ﭘﻄﺮس ‪.(١١-١٠:۴‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ ﺗﺠﻠﻴﺎت روح را "هﺪاﻳﺎﯼ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﮥ" ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬هﺪاﻳﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺻﺮﻓًﺎ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ و ﺑﻪ هﻴﭻ روﯼ دﻟﻴﻞ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﻮدن و روﺣﺎﻧﯽﺗﺮ ﺑﻮدن ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ (۵‬ﻋﻄﺎﻳﺎ ﻋﻤﻞ ﺧﺪا هﺴﺘﻨﺪ )ﺁﻳﮥ ‪ .(۶‬ﻳﻌﻨﯽ هﻤﮥ ﺟﻼل ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﯽرﺳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩهﺎ ﻋﻤﻞ‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن و ﻧﺘﻴﺠﮥ ﺣﮑﻤﺖ و روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻓﻴﺾ ﺧﻮد و‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺑﻨﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻦ هﺪاﻳﺎﯼ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﮔﺮ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺣﻀﻮر ﻓﻌﺎل ﺧﺪا را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ارزش ﻻزم‬ ‫را ﺑﺮاﯼ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ او ﻗﺎﺋﻞ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﺗﻤﺎم ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻄﻠﺒﺪ‪.‬‬ ‫‪ (۶‬ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺑﺮاﯼ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻋﻤﻮﻣﯽ دادﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ )ﺁﻳﮥ ‪ .(٧‬هﺪف از ﺑﺨﺸﻴﺪن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻨﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ‬ ‫اﺳﺖ ﻧﻪ ﻟﺬت و هﻴﺠﺎن ﺻﺮف و ﻧﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮد ﻓﺮد‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﭘﻮﻟﺲ در ﺑﺎبهﺎﯼ ‪١٣‬‬ ‫و ‪ ١۴‬ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪﻧﺤﻮﯼ از ﻋﻄﺎﻳﺎ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻨﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از ﻃﺮﻳﻖ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﮔﺮ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺣﻀﻮر ﻓﻌﺎل ﺧﺪا را‬ ‫ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ارزش ﻻزم را ﺑﺮاﯼ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ او ﻗﺎﺋﻞ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﺗﻤﺎم ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻄﻠﺒﺪ‪.‬‬ ‫‪ (٧‬روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻄﺎﻳﺎ را ﺗﻮزﻳﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ )ﺁﻳﮥ ‪ .(١١‬اﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ از ﮐﺪام ﻋﻄﺎ‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪ ،‬در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮد روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ اﻧﺴﺎن‪.‬‬

‫ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﺜﺮت ﻋﻄﺎﻳﺎ‪:‬‬ ‫ﻳﮑﯽ از ﻣﺸﮑﻼت ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎر روح را ﺑﻪ ﺷﻤﺎرﯼ از ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ‬ ‫ﻣﺤﺪود ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﺁﻧﻬﺎ از اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﺣﻘﻴﺮ‬ ‫ﻣﯽﺷﻤﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﺮ ﮐﺜﺮت و ﺗﻨﻮع ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻼف ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫ﺑﺮﺧﯽ ﻣﯽﭘﻨﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺄﮐﻴﺪ ﭘﻮﻟﺲ در ﺁﻳﺎت ‪ ۶-۴‬ﺑﺮ ﻟﺰوم ﮐﺜﺮت اﺳﺖ ﻧﻪ وﺣﺪت‪ .‬اﻳﻦ ﮐﺜﺮت‪،‬‬ ‫ﮐﺜﺮﺗﯽ اﺳﺖ در وﺣﺪت ﮐﻪ رﻳﺸﻪ در ﺗﺜﻠﻴﺚ اﻗﺪس دارد‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ دﺧﻴﻞ ﺑﻮدن هﺮ ﺳﻪ‬ ‫ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻳﻌﻨﯽ روح‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺧﺪا اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺷﮑﻞ اﺳﺘﺪﻻل ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺮ ﮐﺜﺮت‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎ در ﺑﻘﻴﻪ ﺑﺎب ﺑﻪﺻﻮرت زﻳﺮ اﺳﺖ‪:‬‬

‫‪ (١‬او ﺑﺎ ﻋﻄﺎﻳﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎص داﺷﺘﻨﺪ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺮ ﮐﺜﺮت ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﮔﺬارد )ﺁﻳﺎت ‪ .(١١-۴‬ﺷﺎﻳﺎن ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﻣﺬﮐﻮر در ﺁﻳﺎت ‪ ١٠-٨‬ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ‬ ‫ﭼﺸﻤﮕﻴﺮﯼ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﺎﻓﻮق ﻃﺒﻴﻌﯽ روح در ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪﮐﻤﺎل و ﻓﻮرًا ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﻴﺺ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺰ اﺷﺎرﻩ ﺷﺪ‪ ،‬از ﺑﻘﻴﮥ رﺳﺎﻟﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﻣﯽﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻳﻨﻬﺎ ﻋﻄﺎﻳﺎﻳﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﻋﻼﻗﻪ و ﺗﻮﺟﻪ زﻳﺎدﯼ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدادﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺣﮑﻤﺖ‪ ،‬ﺳﺨﻨﻮرﯼ‪ ،‬ﻣﻌﺮﻓﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﻌﺠﺰات‪ ،‬زﺑﺎنهﺎ و ﻏﻴﺮﻩ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﻧﻴﺰ ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن را در ﻗﺪمهﺎﯼ اﺳﺘﺪﻻﻟﺶ ﺑﺮ ﮐﺜﺮت‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺑﺎ ﺧﻮد هﻤﺮاﻩ ﮐﻨﺪ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ در ﻗﺪمهﺎﯼ ﺑﻌﺪﯼ ﺣﻴﻄﮥ ﻋﻄﺎﻳﺎ را‬ ‫ﮔﺴﺘﺮدﻩﺗﺮ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ (٢‬ﭘﻮﻟﺲ ﺗﻤﺜﻴﻞ ﺑﺪن را ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮد و از ﻃﺮﻳﻖ ﺁن ﺗﺄﮐﻴﺪ روﯼ ﮐﺜﺮت ﻋﻄﺎﻳﺎ را اداﻣﻪ‬ ‫ﻣﯽدهﺪ )ﺁﻳﺎت ‪» .(١۴-١٢‬زﻳﺮا ﺑﺪن ﻧﻪ از ﻳﮏ ﻋﻀﻮ ﺑﻠﮑﻪ از اﻋﻀﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ« )‪ .(١۴‬هﻤﮥ اﻳﻦ اﻋﻀﺎ در ﻳﮏ روح ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ و از ﻳﮏ روح ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪدﻳﮕﺮ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﺣﻀﻮر و ﮐﺎر روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ اﻋﻀﺎ و ﺑﻌﻀﯽ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﻣﺤﺪود ﻧﻤﯽﺷﻮد‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ هﻤﻪ را در ﺑﺮﻣﯽﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﺮ ﮐﺜﺮت و ﺗﻨﻮع ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻼف ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﯽﭘﻨﺪارﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺗﺄﮐﻴﺪ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺮ ﻟﺰوم ﮐﺜﺮت اﺳﺖ ﻧﻪ وﺣﺪت‪ .‬اﻳﻦ ﮐﺜﺮت‪ ،‬ﮐﺜﺮﺗﯽ اﺳﺖ در وﺣﺪت ﮐﻪ رﻳﺸﻪ در‬ ‫ﺗﺜﻠﻴﺚ اﻗﺪس دارد‪.‬‬ ‫‪ (٣‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺗﻤﺜﻴﻞ ﺑﺪن ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ ﮐﻪ هﻤﮥ اﻋﻀﺎ ﺑﺮاﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺿﺮورﯼ هﺴﺘﻨﺪ‬ ‫)ﺁﻳﺎت ‪" .(٢١-١۵‬اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﺑﺪن ﭼﺸﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻴﺴّﺮ ﻣﯽﺷﺪ؟ و اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﺑﺪن ﮔﻮش‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻮﺋﻴﺪن ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻣﮑﺎن داﺷﺖ؟‪ ...‬اﮔﺮ هﻤﻪ ﻳﮏ ﻋﻀﻮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪن ﮐﺠﺎ وﺟﻮد‬ ‫ﻣﯽداﺷﺖ؟‪ ...‬ﭼﺸﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» ،‬ﻧﻴﺎزﯼ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪارم! « و ﺳﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺎهﺎ‬ ‫ﮔﻮﻳﺪ‪ » ،‬ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ!«"‪.‬‬ ‫‪ (۴‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺗﻤﺜﻴﻞ ﺑﺪن ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ اﻋﻀﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﻇﺎهﺮ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻪﻧﻈﺮ‬ ‫ﻣﯽرﺳﻨﺪ ﺣﺘﯽ ﺿﺮورﯼﺗﺮﻧﺪ )ﺁﻳﺎت ‪ .(٢۶-٢١‬او در اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﯽدهﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺿﻌﻴﻒﺗﺮ ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﭘﺴﺖﺗﺮ ﺑﻴﻨﮕﺎرﻳﻢ و ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﺎ زﻳﺒﺎ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ‬ ‫اﺗﻔﺎﻗًﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﺿﺮورﯼﺗﺮﻧﺪ و ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ دﻗﺖ و ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪﺻﺮاﺣﺖ اﻇﻬﺎر ﻣﯽدارد ﮐﻪ "ﺧﺪا ﺑﺪن را ﭼﻨﺎن ﻣﺮﺗﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﮐﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﻧﺼﻴﺐ اﻋﻀﺎﻳﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻓﺎﻗﺪ ﺁﻧﻨﺪ‪ ".‬ﺁﺷﮑﺎر اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ در اﻳﻨﺠﺎ دﺳﺖ ﺑﻪﮐﺎر ﻧﻘﺪ و‬ ‫اﺻﻼح دﻳﺪﮔﺎﻩ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﻋﻄﺎﻳﺎ را "ﺿﻌﻴﻒﺗﺮ" و "ﭘﺴﺖﺗﺮ"‬ ‫ﻣﯽاﻧﮕﺎﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺮاﯼ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺑﻪﻇﺎهﺮ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ ﺣﮑﻤﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺎن‪ ،‬ﻣﻌﺠﺮات و زﺑﺎنهﺎ ﮐﻪ ﻓﻮرًا‬ ‫ﺟﻠﺐ ﻧﻈﺮ هﻤﻪ را ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ارزش ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ (۵‬ﭘﻮﻟﺲ در ﺁﺧﺮ‪ ،‬ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺟﺪﻳﺪﯼ از ﻋﻄﺎﻳﺎ ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ در ﺁن ﺑﺮﺧﯽ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻤﺘﺮ اهﻤﻴﺖ ﻣﯽدادﻧﺪ در ﮐﻨﺎر ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮﺗﺮ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ )ﺁﻳﺎت ‪-٢٨‬‬ ‫‪ .(٣١‬ﻣﻮاردﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺁﻳﺎت ‪ ١٠-٨‬اﻓﺰودﻩ ﺷﺪﻩ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪ :‬رﺳﻮﻻن‪ ،‬ﮐﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫را ﺧﻮار ﻣﯽﺷﻤﺮدﻧﺪ و اﻗﺘﺪارﺷﺎن را ﮔﺮدن ﻧﻤﯽﻧﻬﺎدﻧﺪ )رﺟﻮع ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪-٨:۴‬‬ ‫ﻻ ﮐﺎرﺷﺎن از ﻧﻈﺮ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﭼﻨﺪان از روحاﻟﻘﺪس ﻣﺎﻳﻪ ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺖ؛‬ ‫‪(١٣‬؛ ﻣﻌﻠﻤﺎن‪ ،‬ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎ ً‬ ‫اﻣﺪاد‪ ،‬و ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﺎﻓﻮق ﻃﺒﻴﻌﯽ روح در ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺤﺴﻮس ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫اﻳﻨﻬﺎ از ﻋﻄﺎﻳﺎﻳﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻮرد ﮐﻢ ﻟﻄﻔﯽ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ در ﻧﻘﻄﮥ ﻣﻘﺎﺑﻞ‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازۀ ﺣﮑﻤﺖ‪ ،‬ﻣﻌﺠﺰات و زﺑﺎنهﺎ هﺪاﻳﺎﯼ‬ ‫ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ ﺧﺪا هﺴﺘﻨﺪ و روحاﻟﻘﺪس در ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮاﯼ ﺑﻨﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﻧﺎﻣﺒﺮدﻩ ﺷﺪﻩ در روﻣﻴﺎن ‪ ١٢‬را ﻧﻴﺰ در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﮔﺴﺘﺮۀ‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺑﺎز ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ در ﻗﺴﻤﺖ اﺧﻴﺮ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﻖ‪ ،‬ﮐﻤﮏ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪان‪ ،‬رهﺒﺮﯼ و رﺣﻢ و ﺷﻔﻘﺖ اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ هﻴﭽﮑﺪام در ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺟﺎﻳﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ دﺳﺖ ﺑﻪﮐﺎر ﻧﻘﺪ و اﺻﻼح دﻳﺪﮔﺎﻩ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﻋﻄﺎﻳﺎ را‬ ‫"ﺿﻌﻴﻒﺗﺮ" و "ﭘﺴﺖﺗﺮ" ﻣﯽاﻧﮕﺎﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺮاﯼ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺑﻪﻇﺎهﺮ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ ﺣﮑﻤﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺎن‪،‬‬ ‫ﻣﻌﺠﺮات و زﺑﺎنهﺎ ﮐﻪ ﻓﻮرًا ﺟﻠﺐ ﻧﻈﺮ هﻤﻪ را ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ارزش ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻼﺻﻪ و ﻧﺘﻴﺠﻪﮔﻴﺮﯼ‪:‬‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎ هﺪاﻳﺎﯼ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﮥ ﺧﺪا ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﺳﺖ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻴﻦ اﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪن‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﮔﺴﺘﺮۀ اﻳﻦ هﺪاﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ و ﻣﻌﺠﺰﻩﺁﺳﺎ ﻣﺤﺪود‬ ‫ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ .‬ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺑﻪﻇﺎهﺮ ﺿﻌﻴﻒﺗﺮ ﮐﻪ ﻋﻤﻞ روحاﻟﻘﺪس در ﺁﻧﻬﺎ ﻓﻮرًا ﻣﺤﺴﻮس ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺣﺘﯽ ﺿﺮورﯼﺗﺮ و ﺑﺎارزﺷﺘﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬هﻤﮥ اﻳﻦ هﺪاﻳﺎ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪﻣﺖ و ﺑﻪﺟﻬﺖ‬ ‫ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻋﻤﻮم ﺑﻪ اﻓﺮاد دادﻩ ﻣﯽﺷﻮد و ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﺁﻧﻬﺎ در ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ هﻴﭻ ﺟﺎﯼ ﻓﺨﺮﯼ ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺧﻮردارﻧﺪ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬

‫در ﺑﺨﺶ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ ﺑﺮﺧﯽ از اﻳﻦ ﺳﺆاﻻت ﻣﯽﭘﺮدازﻳﻢ ‪:‬‬ ‫ﺁﻳﺎ هﺮ اﻳﻤﺎﻧﺪار ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﻋﻄﺎ دارد؟‬ ‫ﺁﻳﺎ ﻋﻄﺎﯼ هﺮ ﮐﺲ را ﺧﺪا از ﭘﻴﺶ ﻣﻘﺪر ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ؟‬ ‫راﺑﻄﮥ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻌﺪادهﺎﯼ ﻓﻄﺮﯼ‪ ،‬ﺑﺎ ﺛﻤﺮۀ روح و ﺑﺎ ﻣﻘﺎم ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﻧﺤﻮۀ درﺳﺖ اﺳﺘﻔﺎدﻩ از ﻋﻄﺎﻳﺎ ﮐﺪام اﺳﺖ؟‬

‫ﺁﻳﺎ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﻣﺎﻓﻮق ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﺮاﯼ اﻣﺮوز هﻢ هﺴﺖ؟‬

‫ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح ‪:‬دﻳﺮوز و اﻣﺮوز‪٢/‬‬

‫دﮐﺘﺮ ﻣﻬﺮداد ﻓﺎﺗﺤﯽ‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‬ ‫در ﺑﺨﺶ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺗﻮﺿﻴﺢ دادﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ "ﻋﻄﺎﻳﺎ" هﺪاﻳﺎﯼ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﮥ ﺧﺪاﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﮐﻪ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻴﻦ اﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﮔﺴﺘﺮۀ اﻳﻦ هﺪاﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ‬ ‫ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ و ﻣﻌﺠﺰﻩﺁﺳﺎ ﻣﺤﺪود ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ .‬ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﺿﻌﻴﻒﺗﺮ ﮐﻪ ﻋﻤﻞ روحاﻟﻘﺪس در‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﻓﻮرًا ﻣﺤﺴﻮس ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺣﺘﯽ ﺿﺮورﯼﺗﺮ و ﺑﺎارزشﺗﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬هﻤﮥ اﻳﻦ هﺪاﻳﺎ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺧﺪﻣﺖ و ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻋﻤﻮم ﺑﻪ اﻓﺮاد دادﻩ ﻣﯽﺷﻮد و ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﺁﻧﻬﺎ در‬ ‫ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ هﻴﭻ ﺟﺎﯼ ﻓﺨﺮﯼ ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺧﻮردارﻧﺪ وﺟﻮد‬ ‫ﻻ‬ ‫ﻧﺪارد‪ .‬در اﻳﻦ ﺷﻤﺎرﻩ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮﺧﯽ ﻧﮑﺎت‪ ،‬و ﻃﺮح و ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﺆاﻻﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫در ﻣﻮرد ﻋﻄﺎﻳﺎ ﻣﻄﺮح ﻣﯽﺷﻮد ﻣﯽﭘﺮدازﻳﻢ‪.‬‬

‫راﺑﻄﮥ ﻋﻄﺎﻳﺎ و روحاﻟﻘﺪس‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ دﻳﺪﻳﻢ ﮔﺴﺘﺮۀ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺑﺴﻴﺎر وﺳﻴﻊ اﺳﺖ؛ از ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ و ﻣﻌﺠﺰﻩﺁﺳﺎ‬ ‫ﺗﺎ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽﺗﺮ ﭼﻮن ﺗﻌﻠﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺪاد و ﺗﺸﻮﻳﻖ‪ .‬هﺮﭼﻨﺪ ارﺗﺒﺎط اﻳﻦ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ‬ ‫ﻣﻌﻤﻮﻟﯽﺗﺮ ﺑﺎ ﮐﺎر روحاﻟﻘﺪس هﻤﻴﺸﻪ و در هﻤﻪﺟﺎ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬در ﻣﻮرد ﻧﻘﺶ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس در اِﻋﻄﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺎﯼ ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺆﻳﺪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬از ﻳﮏ ﺳﻮ‪ ،‬اﺻﻞ ﮐﻠﯽ اراﺋﻪ‬ ‫ﺷﺪﻩ در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ۴:١٢‬اﺳﺖ‪» :‬ﻋﻄﺎﻳﺎ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ روح هﻤﺎن اﺳﺖ«‪.‬‬ ‫و ﻳﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺁﻳﮥ ‪» :١١‬هﻤﮥ اﻳﻨﻬﺎ )ﻳﻌﻨﯽ ﻋﻄﺎﻳﺎ( را هﻤﺎن ﻳﮏ روح ﺑﻪﻋﻤﻞ ﻣﯽﺁورد و‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ارادۀ ﺧﻮد ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ هﺮ ﮐﺲ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ«‪ .‬هﺮ ﭼﻨﺪ »هﻤﮥ اﻳﻨﻬﺎ« در اﻳﻦ ﺁﻳﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﻧﺎﻣﺒﺮدﻩ ﺷﺪﻩ در ﺁﻳﺎت ‪ ١٠٨−‬اﺷﺎرﻩ دارد‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻋﻄﺎﯼ ﻣﻌﺮوف‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ‬ ‫اﺻﻞ ﮐﻠﯽ ﺁﻳﮥ ‪ ۴‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺁن را ﺑﻪ اﻳﻦ ‪ ٩‬ﻋﻄﺎ ﻣﺤﺪود ﮐﺮد‪ .‬از دﻳﮕﺮ ﺳﻮ‪ ،‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﮐﻠﯽ‬ ‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﭼﻪ در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ و ﭼﻪ در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬روحاﻟﻘﺪس ﻋﺎﻣﻞ اﺟﺮاﻳﯽ ﺧﺪا در ﻋﻤﻞ او‬ ‫ﻣﻴﺎن ﻣﺆﻣﻨﺎن اﺳﺖ‪ .‬در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺧﺪا ﻣﺤﻔﻮظ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ‬ ‫از ﻋﻤﻞ ﺧﺪا در ﺧﻠﻘﺖ و ﺑﻪﺧﺼﻮص در ﻣﻴﺎن ﻗﻮﻣﺶ‪ ،‬از "روح ﺧﺪا" ﺳﺨﻦ ﻣﯽرود‪ .‬ﺧﺪا از‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ روﺣﺶ در ﻣﻴﺎن ﻗﻮم ﺧﻮد ﺳﺎﮐﻦ ﻣﯽﺷﻮد و در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‬ ‫ﻧﻴﺰ هﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮع اداﻣﻪ دارد‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ روحاﻟﻘﺪس در ﺁن ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﻣﮑﺸﻮف ﮔﺮدﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬در هﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس ﻋﺎﻣﻞ‬ ‫اِﻋﻄﺎ و ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎﯼ ﻋﻄﺎﻳﺎ در ﻣﺆﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﺎر روح را در ﻇﻬﻮر و ﺑﺮوز ﺑﺮﺧﯽ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﭼﺸﻢﮔﻴﺮﺗﺮ‬ ‫ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ و ﺗﺄﮐﻴﺪ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬وﻟﯽ در ﻣﻮرد ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ دﻳﮕﺮ از ﻋﻤﻞ او ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬روحاﻟﻘﺪس هﻢ‬ ‫در اِﻋﻄﺎﯼ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﻣﻌﺠﺰﻩﺁﺳﺎ هﻤﭽﻮن زﺑﺎنهﺎ ﻓﻌﺎل اﺳﺖ‪ ،‬هﻢ در ﻇﻬﻮر ﻋﻄﺎﻳﺎﻳﯽ هﻤﭽﻮن‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺸﻮﻳﻖ ﮐﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩﺁﺳﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪن ﺣﮑﻤﺖ و ﺑﺼﻴﺮت ﻻزم ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫راﺑﻄﮥ ﻋﻄﺎﻳﺎ و اﺳﺘﻌﺪادهﺎﯼ ﻓﻄﺮﯼ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﭘﻮﻟﺲ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺧﺪا ﺧﺎﻟﻖ و ﻧﮕﺎهﺪارﻧﺪۀ ﺟﻬﺎن و ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ هﻤﮥ اﻣﻮر ﺁن‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬هﻤﮥ اﺳﺘﻌﺪادهﺎ و ﻗﺎﺑﻠﻴﺖهﺎﯼ ﻓﻄﺮﯼ اﻧﺴﺎن در واﻗﻊ هﺪاﻳﺎﯼ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﮥ او‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﭘﻮﻟﺲ اﻳﻦ اﺳﺘﻌﺪادهﺎ را ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح ﻧﻤﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬در ﻧﻘﻄﮥ ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺘﻌﺪادهﺎﯼ ﻓﻄﺮﯼ‪ ،‬ﻋﻄﺎﻳﺎﻳﯽ ﮐﻪ در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ١٠-٨:١٢‬ﻧﺎم ﺑﺮدﻩ ﺷﺪﻩاﻧﺪ ﻋﻤﺪﺗًﺎ ﺑُﻌﺪ‬ ‫ﻣﺎﻓﻮقﻃﺒﻴﻌﯽ دارﻧﺪ و ﻧﻘﺶ اﺳﺘﻌﺪادهﺎﯼ ﻓﻄﺮﯼ در ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﯽرﺳﺪ‪ .‬وﻟﯽ در ﻣﻮرد‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎﻳﯽ ﭼﻮن رﺳﺎﻟﺖ‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ )در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ٢٨:١٢‬و ‪ (٢٩‬و ﻳﺎ ﺧﺪﻣﺖ و‬ ‫ﻼ ﻣﺎﻓﻮقﻃﺒﻴﻌﯽ اﺳﺖ‬ ‫رهﺒﺮﯼ )در روﻣﻴﺎن ‪ ٧:١٢‬و ‪ (٨‬ﮐﺸﻴﺪن ﻣﺮزﯼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻴﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﺎﻣ ً‬ ‫و ﺁﻧﭽﻪ ﺗﻘﻮﻳﺖ‪ ،‬ﺗﻄﻬﻴﺮ و ﺑﻪﮐﺎرﮔﻴﺮﯼ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖهﺎ و اﺳﺘﻌﺪادهﺎﯼ ﻓﻄﺮﯼ ﺗﺤﺖ ﻣﺴﺢ و هﺪاﻳﺖ‬ ‫روح اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺪان ﺁﺳﺎن ﻳﺎ ﺣﺘﯽ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺟﺎﯼ ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﺶ ﺑﺰرﮔﯽ از‬ ‫ﻗﺎﺑﻠﻴﺖهﺎﯼ ﻓﻄﺮﯼ و داﻧﺶ اﮐﺘﺴﺎﺑﯽ ﭘﻮﻟﺲ در ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﮏ رﺳﻮل اﻧﺠﺎم‬ ‫داد ﺑﻪﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﺎر روح را در ﻇﻬﻮر و ﺑﺮوز ﺑﺮﺧﯽ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﭼﺸﻢﮔﻴﺮﺗﺮ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ و ﺗﺄﮐﻴﺪ‬ ‫ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬وﻟﯽ در ﻣﻮرد ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ دﻳﮕﺮ از ﻋﻤﻞ او ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬روحاﻟﻘﺪس هﻢ در اِﻋﻄﺎﯼ‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﻣﻌﺠﺰﻩﺁﺳﺎ هﻤﭽﻮن زﺑﺎنهﺎ ﻓﻌﺎل اﺳﺖ‪ ،‬هﻢ در ﻇﻬﻮر ﻋﻄﺎﻳﺎﻳﯽ هﻤﭽﻮن ﺗﻌﻠﻴﻢ و‬ ‫ﺗﺸﻮﻳﻖ ﮐﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩﺁﺳﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪن ﺣﮑﻤﺖ و ﺑﺼﻴﺮت ﻻزم ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻧﻬﺎﻳﯽ‪ ،‬از ﻧﻈﺮ ﮐﻼم ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم "ﻋﻄﺎ" ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖهﺎﯼ‬ ‫ﻻ ﺑﺎﻳﺪ در اﻳﻦ‬ ‫ﻓﻄﺮﯼ اﻧﺴﺎن ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازﻩ در ﺁن دﺧﻴﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﺧﻨﺜﯽ اﺳﺖ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎ ً‬ ‫ﻼ‬ ‫ﺧﺼﻮص ﺑﻪ ﻃﻴﻔﯽ از ﺣﺎﻻت ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻳﮏ اﻧﺘﻬﺎﯼ ﺁن ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﻋﻤﺪﺗ ًﺎ ﻳﺎ ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﻣﺎﻓﻮقﻃﺒﻴﻌﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻌﺠﺰات و ﺷﻔﺎ ﻗﺮار دارد و در اﻧﺘﻬﺎﯼ دﻳﮕﺮ ﻗﺎﺑﻠﻴﺘﻬﺎﯼ ﺻﺮﻓ ًﺎ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺧﺪا از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮاﯼ ﮐﺎر ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻋﻄﺎﻳﺎ در ﺣﺪ ﻓﺎﺻﻞ ﺑﻴﻦ اﻳﻦ دو ﺣﺪ ﻗﺮار‬ ‫ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻣﺨﻠﻮﻃﯽ از ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻃﺒﻴﻌﯽ و ﻣﺎﻓﻮقﻃﺒﻴﻌﯽ هﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح و ﺛﻤﺮۀ روح‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ در ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ ۵:٢٢‬و ‪ ٢٣‬ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت اﺧﻼﻗﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻳﮏ ﻣﺴﻴﺤﯽ را ﮐﻪ ﻧﺘﻴﺠﮥ‬ ‫ﮐﺎر روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ "ﺛﻤﺮﻩ" ﻳﺎ "ﻣﻴﻮﻩ" روح ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ در اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫اﺻﻄﻼح "ﺛﻤﺮﻩ" ﻳﮏ اﺻﻄﻼح ﻓﻨﯽ اﻟﻬﻴﺎﺗﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﺻﺮﻓًﺎ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺳﻴﺮت‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ ﻳﮏ ﻣﺴﻴﺤﯽ از اﺳﺘﻌﺎرۀ "ﻣﻴﻮﻩ" ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻬﺮﻩ ﻣﯽﺟﻮﻳﺪ‪ .‬هﻴﭻ‬ ‫دﻟﻴﻞ زﺑﺎﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ ﻳﺎ اﻟﻬﻴﺎﺗﯽ ﺳﻔﺖ و ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ ﭘﻮﻟﺲ "ﻋﻄﺎ" را "ﻣﻴﻮﻩ" ﻳﺎ "ﻣﻴﻮﻩ" را‬

‫"ﻋﻄﺎ" ﻧﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻨﮑﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﻋﻄﺎﻳﺎ را ﻣﻴﻮﻩ ﻳﺎ ﺛﻤﺮۀ روح ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩ از ﺁن‬ ‫رو ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﺄﮐﻴﺪ او ﺑﺮ ﮐﺜﺮت و ﺗﻨﻮع ﻋﻄﺎﻳﺎ‪ ،‬و ﺗﻮزﻳﻊ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﻴﻦ اﻋﻀﺎﯼ‬ ‫ﻻ از درﺧﺘﯽ واﺣﺪ ﻣﻴﻮﻩهﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﺮﻧﻤﯽﺁﻳﺪ‪ .‬از هﺮ‬ ‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮐﻠﻴﺴﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪار اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽرود از هﻤﮥ ﺛﻤﺮات ﻳﺎ "ﻣﻴﻮۀ" روح ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﺪ و اﺳﺎﺳًﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻻزم و‬ ‫ﻣﻠﺰوم ﻳﮑﺪﻳﮕﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ در ﻣﻮرد ﻋﻄﺎﻳﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺷﺎﻳﺪ ﮐﻠﻤﮥ ﻣﻴﻮﻩ از اﻳﻦ ﻧﻈﺮ‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺻﻔﺎت ﺧﻮب اﺧﻼﻗﯽ ﺗﻨﺎﺳﺐ دارد ﺗﺎ ﺑﺎ ﮐﺎرﮐﺮدهﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ‬ ‫اﻋﻀﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬

‫ﻗﺎﺑﻠﻴﺖهﺎﯼ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﻳﺎ ﻋﻤﻠﮑﺮدهﺎﻳﯽ ﻣﻘﻄﻌﯽ؟‬ ‫ﺑﺮﺧﯽ ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺎس ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ واژۀ "ﻋﻤﻞ" ‪) energeima‬اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (۶:١٢‬و "ﮐﺎر"‬ ‫‪) praxis‬روﻣﻴﺎن ‪ (۴:١٢‬را در ﻣﻮرد ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﮥ ﻧﺎدرﺳﺖ رﺳﻴﺪﻩاﻧﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﻋﻤﻠﮑﺮدهﺎﻳﯽ ﻣﻘﻄﻌﯽ ﻳﺎ رﺧﺪادهﺎﻳﯽ ﻣﻮﻗّﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖهﺎﻳﯽ ﻣﮑﻨﻮن ﻳﺎ ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽهﺎﻳﯽ‬ ‫ﻼ‬ ‫ﭘﻨﻬﺎن و ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ دادﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎن اﻳﻨﺎن ﻋﻄﺎ ﻇﻬﻮر ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ و ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﺁﺷﮑﺎر ﻗﺪرت ﻣﺎﻓﻮقﻃﺒﻴﻌﯽ روح اﺳﺖ در ﺑﺮهﻪاﯼ ﺧﺎص از زﻣﺎن و ﺑﺮاﯼ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ‪ .‬ﺑﻨﺎ‬ ‫ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﻈﺮ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮان و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﺴﯽ داراﯼ ﻓﻼن ﻳﺎ ﺑﻬﻤﺎن ﻋﻄﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫هﻴﭽﮑﺲ داراﯼ ﻋﻄﺎﯼ ﻧﺒﻮّت ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ روح ﺧﺪا در ﺑﺮهﻪاﯼ ﺧﺎص از زﻣﺎن و ﺑﺮاﯼ‬ ‫رﻓﻊ ﻧﻴﺎزﯼ ﺧﺎص ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺧﺎص ﻧﺒﻮّت ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪ .‬ﻋﻄﺎﯼ ﻧﺒﻮّت ﻓﻘﻂ ﻣﺤﺪود ﺑﻪ دﻗﺎﻳﻘﯽ‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁن ﺷﺨﺺ ﻧﺒﻮّت ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﭘﺲ از ﺧﺎﺗﻤﮥ ﻧﺒﻮّت دﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮان و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ او‬ ‫ﻋﻄﺎﯼ ﻧﺒﻮّت دارد‪ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﺴﯽ داراﯼ ﻋﻄﺎﯼ ﺷﻔﺎﺳﺖ ﺑﻠﮑﻪ روحاﻟﻘﺪس در‬ ‫ﺑﺮهﻪاﯼ ﺧﺎص از زﻣﺎن و در ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﺑﻴﻤﺎرﯼ ﺧﺎﺻّﯽ از ﻃﺮﻳﻖ ﺷﺨﺺ ﺧﺎﺻّﯽ ﺁن‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرﯼ را ﺷﻔﺎ ﻣﯽدهﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ‪ ،‬ﻋﻄﺎﯼ ﺷﻔﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﺤﺪود ﺑﻪ‬ ‫دﻗﺎﻳﻘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا از ﻃﺮﻳﻖ ﺁن ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﻓﺮد ﺑﻴﻤﺎر را ﺷﻔﺎ ﻣﯽدهﺪ و ﭘﺲ از ﺧﺎﺗﻤﮥ ﺷﻔﺎ‬ ‫ﻧﻤﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ او ﻋﻄﺎﯼ ﺷﻔﺎ دارد‪ .‬و هﻤﻴﻦ اﻣﺮ در ﻣﻮرد هﻤﮥ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺻﺎدق اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻄﺎﯼ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ زﻣﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽدهﺪ و ﻋﻄﺎﯼ ﺷﺒﺎﻧﯽ ﻣﺤﺪود‬ ‫ﻼ ﺁزاد اﺳﺖ ﺗﺎ هﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺷﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا هﻢ ﮐﺎﻣ ً‬ ‫وﺳﻴﻠﮥ هﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ هﺮ ﻳﮏ از ﻋﻄﺎﻳﺎ را ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﻇﺎهﺮ ﺳﺎزد‪ .‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ‬ ‫ﻧﻈﺮ‪ ،‬اﺳﺎﺳًﺎ ﮐﺴﯽ داراﯼ هﻴﭻ ﻋﻄﺎﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﻳﺮا "ﻋﻄﺎ" ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻳﺎ ﻗﺪرﺗﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ‬ ‫داراﯼ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ و ﺁن را در زﻣﺎنهﺎﯼ ﺧﺎص ﺑﻪﮐﺎر ﺑﺒﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ هﺮ وﻗﺖ ﺑﺨﻮاهﺪ‬ ‫و هﺮ ﻃﻮر ﺑﺨﻮاهﺪ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻗﺪرت اﻧﺠﺎم ﮐﺎرﯼ ﺧﺎص ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﭘﻮﻟﺲ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺧﺪا ﺧﺎﻟﻖ و ﻧﮕﺎهﺪارﻧﺪۀ ﺟﻬﺎن و ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ هﻤﮥ اﻣﻮر ﺁن‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬هﻤﮥ اﺳﺘﻌﺪادهﺎ و ﻗﺎﺑﻠﻴﺖهﺎﯼ ﻓﻄﺮﯼ اﻧﺴﺎن در واﻗﻊ هﺪاﻳﺎﯼ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﮥ او‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻧﻈﺮ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت ﻋﺪﻳﺪﻩاﯼ روﺑﺮوﺳﺖ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﮑﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮان و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮز‬ ‫ﻣﺸﺨﺼﯽ ﺑﻴﻦ ﮐﺎر ﺿﺮﺑﺘﯽ و ﻣﻌﺠﺰﻩﺁﺳﺎﯼ روح‪ ،‬از ﻳﮏ ﺳﻮ‪ ،‬و ﻋﻤﻞ و ﺣﻀﻮر ﺁرامﺗﺮ و‬ ‫ﭘﻨﻬﺎنﺗﺮ روح‪ ،‬از ﺳﻮﯼ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮐﺎرهﺎﯼ روح ﺷﺎﻳﺪ در ﺣﺪ وﺳﻂ اﻳﻦ دو ﻗﺮار‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺆال ﮐﻪ ﺁﻳﺎ روحاﻟﻘﺪس در ﻣﻮﻋﻈﮥ واﻋﻈﯽ ﻋﻤﻞ ﮐﺮدﻩ‬ ‫اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬هﻤﻴﺸﻪ ﺁﺳﺎن ﻧﻴﺴﺖ! هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺘﻮان ﺗﺸﺨﻴﺺ داد ﮐﻪ ﭼﻪ وﻗﺖ و ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ‬ ‫ﺖ روح ﮐﻪ اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ ١٧:١‬و ‪ ١٧-١۶:٣‬ﺑﺪان اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪،‬‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪارﯼ از ﺁن ﺣﮑﻤ ِ‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردار ﮔﺮدﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪﻋﻼوﻩ‪ ،‬در ﺧﺼﻮص ﻋﻄﺎﻳﺎﻳﯽ هﻤﭽﻮن ﺷﺒﺎﻧﯽ ﻳﺎ رهﺒﺮﯼ‬ ‫ﻧﻤﯽﺗﻮان ﻣﺮزﯼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻴﻦ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖهﺎﯼ ﻣﮑﻨﻮن و ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر‪ ،‬و ﻋﻤﻠﮑﺮدهﺎﯼ ﻣﻘﻄﻌﯽ و ﺁﻧﯽ‬ ‫ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﻋﻄﺎﻳﺎﻳﯽ از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ در ﺣﺪ وﺳﻂ اﻳﻦ دو ﻗﺮار دارﻧﺪ و روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﺻﻮرتهﺎﯼ‬ ‫ﻣﺨﺘﻠﻒ در ﺁﻧﻬﺎ ﻓﻌﺎل اﺳﺖ‪.‬‬ ‫دوّم اﻳﻨﮑﻪ اﮔﺮ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺻﺮﻓًﺎ ﻋﻤﻠﮑﺮدهﺎﯼ ﻣﻘﻄﻌﯽ و ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ روح ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖهﺎﻳﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﮐﺴﯽ دادﻩ ﺷﻮد ﻳﺎ ﮐﺴﯽ داراﯼ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﭘﻮﻟﺲ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﺑﺎ‬ ‫اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﻏﺮور و ﻓﺨﺮﻓﺮوﺷﯽ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﻮردارﯼ از ﺑﺮﺧﯽ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ‬ ‫ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ ﻣﯽﺑﺎﻟﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮش ﺳﺎزد‪ .‬او ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﮐﻪ اﺳﺎﺳًﺎ هﻴﭽﮑﺲ داراﯼ‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ داﺷﺘﻦ ﺁن ﺑﺒﺎﻟﺪ! ﺧﺪا هﺮ زﻣﺎن ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ روح ﺧﻮد را ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ‬ ‫و اﺷﺨﺎص را ﺑﻪ هﺮ ﺷﮑﻞ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮد و هﻴﭽﮑﺲ ﺟﺰ ﺧﻮ ِد ﺧﺪا داراﯼ ﻋﻄﺎﻳﺎ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ! وﻟﯽ ﭘﻮﻟﺲ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺘﺪﻻل ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺠﻠﻴﺎت روح را "ﻋﻄﺎ" ﻳﻌﻨﯽ هﺪﻳﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪،‬‬ ‫هﺪﻳﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد و او ﺑﺎﻳﺪ ﺁن را ﺑﺎ اﻳﻤﺎن و اﻣﺎﻧﺖ ﺑﻪﮐﺎر ﺑﺒﺮد‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ‬ ‫ﻣﺆﻣﻨﺎن را داراﯼ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﯽداﻧﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را راهﻨﻤﺎﻳﯽ و ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ از‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺧﻮد ﺑﻪﻧﺤﻮ درﺳﺖ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻮّم‪ ،‬اﺳﺎﺳ ًﺎ اﮔﺮ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺗﺎ ﺣﺪﯼ در اﺧﺘﻴﺎر اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣﮑﺎن ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮﯼ ﻧﺎدرﺳﺖ‬ ‫از ﺁﻧﻬﺎ وﺟﻮد ﻧﻤﯽداﺷﺖ! اﮔﺮ ﻣﻌﻨﯽ ﻋﻄﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ هﺮ وﻗﺖ ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ روح او ﺑﺮ‬ ‫ﻣﺆﻣﻦ ﻧﺎزل ﻣﯽﺷﺪ و ﮐﻨﺘﺮل او را ﺑﻪدﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬هﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ از او اﺳﺘﻔﺎدﻩ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻣﺤﺎل ﺑﻮد ﻣﺆﻣﻦ در زﻣﺎن ﻳﺎ ﻧﺤﻮۀ ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮﯼ از ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺑﻪ راﻩ ﺧﻄﺎ ﺑﺮود‪.‬‬ ‫زﻳﺮا در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻋﻄﺎ ﻓﻘﻂ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ و ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﻇﺎهﺮ ﻣﯽﺷﺪ و ﻣﺆﻣﻦ ﺑﺮ ﺁن هﻴﭻ ﮐﻨﺘﺮﻟﯽ ﻧﻤﯽداﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ در زﻣﺎن ﻧﺎدرﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ‬ ‫ﻧﺎدرﺳﺖ ﺁن را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺒﺮد! ﺑﺮاﯼ ﻣﺜﺎل‪ ،‬اﮔﺮ در ﻧﻈﺮ ﭘﻮﻟﺲ ﻋﻄﺎﯼ ﺗﮑﻠّﻢ ﺑﻪ زﺑﺎنهﺎﯼ ﻏﻴﺮ‬ ‫ﻓﻘﻂ در زﻣﺎن و ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻇﺎهﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﻼ در ﭘﺮﺳﺘﺶ دﺳﺘﻪﺟﻤﻌﯽ و ﺑﺪون‬ ‫دﻳﮕﺮ اﻣﮑﺎن ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮﯼ از ﺁن در ﺟﺎ و زﻣﺎن ﻧﺎدرﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺜ ً‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ‪ ،‬اﻣﮑﺎن ﻧﻤﯽداﺷﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﭘﻨﺪ و اﻧﺪرزهﺎﯼ ﭘﻮﻟﺲ درﺑﺎرۀ ﻧﺤﻮۀ درﺳﺖ ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮﯼ‬ ‫ﻼ اﺻﻮﻟﯽ ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﻧﺤﻮۀ اﺳﺘﻔﺎدﻩ از زﺑﺎنهﺎ و ﻧﺒﻮّت وﺿﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ )اول‬ ‫از ﻋﻄﺎﻳﺎ‪ ،‬ﻣﺜ ً‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ،( ٣٣-٢۶:١۴‬ﺧﻮد ﻣﺆﻳﺪ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح دﺳﺖﮐﻢ ﺗﺎ ﺣﺪﯼ در اﺧﺘﻴﺎر‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران اﺳﺖ و ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺎﻇﺮان اﻣﻴﻦ ﺑﺮ اﻳﻦ هﺪاﻳﺎﯼ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪدرﺳﺘﯽ ﺑﻪﮐﺎر‬ ‫ﺑﺒﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫راﺑﻄﮥ ﻋﻄﺎﯼ روح و ﻣﻘﺎم ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ‬ ‫اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪۀ ﻧﺎدرﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﻋﻤﻠﮑﺮدهﺎﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩﻣﺪت و ﻣﻘﻄﻌﯽ روح در ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻬﺎﯼ‬ ‫ﺧﺎص هﺴﺘﻨﺪ ﺳﺒﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺧﯽ ﺑﻴﻦ ﻇﻬﻮر و ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎﯼ ﺁزاداﻧﮥ ﻋﻄﺎﻳﺎ‪ ،‬از ﻳﮏ ﺳﻮ‪ ،‬و‬ ‫وﺟﻮد ﻣﻘﺎﻣﺎت و ﺗﺸﮑﻴﻼت ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ‪ ،‬از ﺳﻮﯼ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺗﻀﺎد ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎن اﻳﻨﺎن‪ ،‬در اﻧﺪﻳﺸﮥ‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ هﻴﭻ ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﻘﺎﻣﺎت رﺳﻤﯽ در ﮐﻠﻴﺴﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد و ﭘﻮﻟﺲ ﺻﺮﻓًﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ‬ ‫رهﺒﺮﯼ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﮏ ﻗﺎﺋﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺁن ﮐﺎرﮐﺮدهﺎﯼ ﻧﺎﺷﯽ از ﻋﻤﻞ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ و ﺁﻧﯽ روح‬ ‫ﺧﺪا در زﻣﺎن ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﺑﺮاﯼ رﻓﻊ ﻧﻴﺎزهﺎﯼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻪﻇﻬﻮر ﻣﯽرﺳﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ اﻳﻦ‬ ‫ﮐﺎرﮐﺮدهﺎﯼ ﺁزاد روح را در ﭼﺎرﭼﻮبهﺎﯼ ﺗﺸﮑﻴﻼﺗﯽ ﻣﺤﺪود ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪﺻﻮرت‬ ‫ﻣﻘﺎمهﺎﯼ رﺳﻤﯽ ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎن اﻳﻨﺎن اﺳﺎﺳًﺎ وﺟﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺸﮑﻴﻼت و ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺛﺎﺑﺖ‬ ‫ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ دﺳﺖ روحاﻟﻘﺪس را ﻣﯽﺑﻨﺪد و ﻧﻤﯽﮔﺬارد او هﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ و ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ هﺮ ﮐﺲ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﻋﻄﺎﻳﺎ را ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﺁورد‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ دﻳﺪﻳﻢ اﻋﺘﻘﺎد ﻓﻮق درﺑﺎرۀ ﻋﻄﺎﻳﺎ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ و از اﻳﻦ رو ﺗﻀﺎ ِد ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﻼ ﺑﯽاﺳﺎس اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻄﺎﻳﺎ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖهﺎﯼ ﺁﻧﯽ‪ ،‬ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻘﺎﻣﺎت و ﺗﺸﮑﻴﻼت ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﻧﻴﺰ ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﯽ‪ ،‬و ﺑﯽﻧﻈﻢ روح ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺟﻤﻊ ﺑﺎ ﻣﻘﺎﻣﺎت و ﺗﺸﮑﻴﻼت ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ!‬ ‫ﺑﺮﺧﯽ از ﮐﺎرﮐﺮدهﺎﯼ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﮏ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻣﻘﺎم‬ ‫ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ هﻢ هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﻨﯽ "ﻣﻘﺎم ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ" را درﺳﺖ درﮎ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻘﺼﻮد از‬ ‫ﻣﻘﺎم ﮐﺎرﮐﺮدﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ‪ (١ :‬ﺗﺎ ﺣﺪﯼ ﺛﺒﺎت و ﺗﺪاوم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ (٢ .‬ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺁن را ﺑﺎزﺷﻨﺎﺳﺪ‬ ‫ﻼ ﺑﺎ دادن ﻋﻨﻮاﻧﯽ ﻣﺸﺨﺺ(‪ (٣ .‬ﺑﻪ ﻧﺤﻮﯼ ﺑﺪان اﻗﺘﺪار و ﻗﺪاﺳﺖ ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ (۴ .‬ﺑﻪ ﻃﻮر‬ ‫)ﻣﺜ ً‬ ‫ﻼ ﺑﺎ دﺳﺘﮕﺬارﯼ(‪ (۵ .‬در‬ ‫رﺳﻤﯽ و ﺑﺎ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﯽ ﺧﺎص ﺷﺨﺺ را ﺑﺪان ﻣﺄﻣﻮر ﺳﺎزد‪) .‬ﻣﺜ ً‬ ‫ﻼ ﺑﺎ دادن ﺗﻮﺻﻴﻪﻧﺎﻣﻪ(‪ ،‬و ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ‪ (۶‬در اِزاﯼ ﺁن‬ ‫ﺻﻮرت ﻟﺰوم ﺑﺪان ﻣﺸﺮوﻋﻴﺖ ﺑﺒﺨﺸﺪ )ﻣﺜ ً‬ ‫ﻣﺰدﯼ ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬هﻴﭻ ﻳﮏ از اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﻔﻬﻮم ﻋﻄﺎ در ﺗﻀﺎد ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح ﻗﺎﺋﻞ اﺳﺖ‪ ،‬از ﻣﻘﺎﻣﺎت ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﻧﻴﺰ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﻣﺜﺎل‪ ،‬او در اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﻴﺎن ‪ ١٣:۵‬از ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﯽﺧﻮاهﺪ رهﺒﺮان ﺧﻮد را ﮔﺮاﻣﯽ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ١۵:١۶‬و ‪ ١۶‬از اﻋﻀﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ درﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﻄﻴﻊ ﺧﺎﻧﻮادۀ اﺳﺘﻔﺎﻧﺎس ﮐﻪ "ﺧﻮد را وﻗﻒ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﮐﺮدﻩاﻧﺪ"‪ ،‬ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬در‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ ۶:۶‬از ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﯽﺧﻮاهﺪ از ﻣﻌﻠﻤﺎن ﺧﻮد ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﺎﻟﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬و در ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪ ١:١‬ﺑﻪ‬ ‫"ﻧﺎﻇﺮان" و "ﺧﺎدﻣﺎن" ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﻘﺎﻣﺎت ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬در رﺳﺎﻻت ﻣﺘﺄﺧّﺮﺗ ِﺮ‬ ‫ﻼ در اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪١۴:۴‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ ﻧﻴﺰ هﻤﺎهﻨﮕﯽ ﻋﻄﺎ و ﻣﻘﺎم ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﺁﺷﮑﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜ ً‬ ‫ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ و اﻧﺘﺼﺎب رﺳﻤﯽ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس از ﻃﺮﻳﻖ دﺳﺘﮕﺬارﯼ ﻣﺸﺎﻳﺦ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺒﻮّت و درﻳﺎﻓﺖ‬ ‫ﻋﻄﺎﯼ ﺧﺪا هﻤﺮاﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح و ﻣﻘﺎﻣﺎت ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﺑﺎ هﻢ در ﺗﻀﺎد ﻧﺒﻮدﻩ و ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح‬ ‫هﻤﺎن ﻣﻘﺎﻣﺎت ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﺪاﻳﺎﯼ روح هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ و ﺗﺒﺤّﺮ ﻻزم را‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻣﯽﺑﺨﺸﻨﺪ‪ .‬ﻧﮑﺘﮥ ﻣﻬﻢ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮردارﯼ‬ ‫و ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮﯼ درﺳﺖ از ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺧﺪا ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ و ﮐﺎرﮐﺮد ﺧﻮد را ﺑﻪ درﺳﺘﯽ اﻧﺠﺎم‬

‫دهﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﺶ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻳﺎ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﺻﺮﻓًﺎ ﺑﺮ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖهﺎﯼ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺧﻮد‬ ‫ﺗﮑﻴﻪ ﮐﻨﻨﺪ و ﻳﺎ رهﺒﺮﯼ ﺿﻌﻴﻒ و ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮﯼ ﻧﺎدرﺳﺖ از ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺳﺒﺐ ﺷﻮد اﻏﺘﺸﺎش و‬ ‫ﺳﺮدرﮔﻤﯽ در ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺣﺎﮐﻢ ﺷﻮد و ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺒﯽ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ از ﺑﻴﻦ ﺑﺮود‬ ‫)هﻤﺎﻧﻨﺪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﻗﺮﻧﺘﺲ(‪.‬‬

‫ﺁﻳﺎ هﺮ اﻳﻤﺎﻧﺪار ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ ﻋﻄﺎ دارد؟‬ ‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﺴﯽ از اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ١١-٧:١٢‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻗﻄﻌًﺎ ﺧﺪا ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ‬ ‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن را ﺑﻴﻦ اﻋﻀﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ اﻋﻀﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺎ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺧﻮد ﺧﺪﻣﺖ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ واﺑﺴﺘﻪ و ﻣﺘﮑﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻋﻄﺎﯼ ﺷﻔﺎ دارد ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ ارادۀ ﺧﺪا را‬ ‫ﻼ‬ ‫در ﻣﻮرد ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺑﺪاﻧﺪ از ﻋﻀﻮ دﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﻋﻄﺎﯼ ﻧﺒﻮّت دارد ﻳﺎرﯼ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ و ﻣﺘﻘﺎﺑ ً‬ ‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻋﻄﺎﯼ ﻧﺒﻮّت دارد ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺑﻴﻤﺎرﯼ از ﺁن ﮐﻪ ﻋﻄﺎﯼ ﺷﻔﺎ دارد‪ ،‬ﻣﺪد ﻣﯽﮔﻴﺮد‪ .‬ﮐﺴﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﻋﻄﺎﯼ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ دارد از ﻣﻌﻠﻢ و ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻋﻄﺎﯼ ﺗﻌﻠﻴﻢ دارد از ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺪد ﻣﯽﺟﻮﻳﺪ و‬ ‫هﻤﻴﻦﻃﻮر در ﻣﻮرد ﺳﺎﻳﺮ ﻋﻄﺎﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح و ﻣﻘﺎﻣﺎت ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﺑﺎ هﻢ در ﺗﻀﺎد ﻧﺒﻮدﻩ و ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح‬ ‫هﻤﺎن ﻣﻘﺎﻣﺎت ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﺪاﻳﺎﯼ روح هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ و ﺗﺒﺤّﺮ ﻻزم را‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻣﯽﺑﺨﺸﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ هﺮ ﮐﺲ در ﻳﮏ ﻋﻄﺎ ﻣﺘﺨﺼﺺ اﺳﺖ و دﻳﮕﺮ هﻴﭻﮐﺲ از‬ ‫ﺁن ﻋﻄﺎ ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻘﺼﻮد اﻳﻦ هﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا هﺮ ﺑﺎر ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ اﺷﺨﺎص را ﺑﺎ هﻢ‬ ‫ﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﻮرﯼ ﮐﻪ هﻴﭻﮐﺲ را ﻧﻤﯽﺗﻮان داراﯼ ﻋﻄﺎﻳﯽ ﺧﺎص داﻧﺴﺖ‪ .‬اﻋﻀﺎﯼ‬ ‫ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ درﺟﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ از ﻋﻄﺎﻳﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﻋﻄﺎﯼ ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ در ﮐﺴﯽ ﭼﻨﺎن ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎ ﮐﻨﺪ و ﺛﻤﺮ ﺁورد ﮐﻪ او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻌﻠﻢ ﻧﺰد هﻤﮕﺎن‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﻳﮕﺮﯼ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺗﺎزﻩ ﻋﻄﺎﯼ ﺗﻌﻠﻴﻢ را در ﺧﻮد ﺑﺎزﺷﻨﺎﺧﺘﻪ و در‬ ‫ﺳﻄﺤﯽ ﭘﺎﻳﻴﻦﺗﺮ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﮔﺮوهﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫در ﻣﻮرد ﺗﻌﺪاد ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺷﺨﺺ هﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ اﻳﻦ را ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻀﻮﯼ‬ ‫ﻼ در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ١٣:١۴‬او ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻏﻴﺮ‬ ‫ﺑﻴﺶ از ﻳﮏ ﻋﻄﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺜ ً‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ درﻳﺎﻓﺖ ﻋﻄﺎﯼ ﺗﺮﺟﻤﮥ زﺑﺎنهﺎ دﻋﺎ ﮐﻨﺪ و در‪ ١:١۴‬و ‪۵‬‬ ‫هﻤﮥ اﻋﻀﺎ را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ درﻳﺎﻓﺖ ﻋﻄﺎﯼ ﻧﺒﻮّت دﻋﺎ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﺳﺎﺳ ًﺎ ﺑﺮﺧﯽ از‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺧﺪا ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ رﺳﻮﻻن‪ ،‬ﺷﺒﺎﻧﺎن‪ ،‬ﻣﻌﻠﻤﺎن و ﻏﻴﺮﻩ هﺮ ﻳﮏ درﺑﺮدارﻧﺪۀ دﺳﺘﻪاﯼ‬ ‫از ﻋﻄﺎﻳﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﻣﺜﺎل ﻳﮏ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﺎﻳﺪ از ﻋﻄﺎﻳﺎﻳﯽ ﭼﻮن ﮐﻼم ﻋﻠﻢ و ﮐﻼم ﺣﮑﻤﺖ‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﺪ )در ﻣﻮرد اﻳﻦ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﺨﻦ ﺧﻮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ( و ﻧﻴﺰ از ﻋﻄﺎﯼ ﺗﺸﻮﻳﻖ و‬ ‫ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﮐﺎر ﺧﻮد را ﺑﻪ درﺳﺘﯽ اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪﻋﻨﻮان رﺳﻮل ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫از ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭼﻮن زﺑﺎنهﺎ‪ ،‬ﻣﻌﺠﺰات‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ‪ ،‬ﺷﺒﺎﻧﯽ و ﻏﻴﺮﻩ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ اﻳﻤﺎﻧﺪران ﻣﻘّﺪر ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟‬

‫از ﺑﺮﺧﯽ ﺁﻳﺎت ﺑﺎب ‪ ١٢‬ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺧﻮد هﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺨﻮاهﺪ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ اﻳﻤﺎﻧﺪاران را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد ﺁﻧﻬﺎ در اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫دﺧﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺁﻳﻪ ‪ ،١١‬روح ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻄﺎﻳﺎ را »ﺑﻪ ارادۀ ﺧﻮد ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ هﺮ‬ ‫ﮐﺲ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ«‪ .‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺁﻳﻪ ‪» ،١٨‬ﺧﺪا اﻋﻀﺎ را ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﻳﮏ ﺑﻪ ﻳﮏ‬ ‫در ﺑﺪن ﻗﺮار داد«‪ .‬و ﺑﺎز ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺁﻳﻪ ‪» ٢٨‬ﺧﺪا ﻗﺮار داد در ﮐﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬اول رﺳﻮﻻن ‪ .«...‬ﺑﺮ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺎس ﺑﺮﺧﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪﻩاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﻮزﻳﻊ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺟﺒﺮ ﺣﺎﮐﻢ اﺳﺖ و هﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ‬ ‫ﻼ ﻣﺸﺨﺺ و ﺛﺎﺑﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ اﻋﻀﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻧﻴﺰ از‬ ‫در ﺑﺪن اﻧﺴﺎن ﮐﺎر هﺮ ﻋﻀﻮ ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﭘﻴﺶ ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪﻩ و ﺛﺎﺑﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫وﻟﯽ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮔﻔﺘﺎر ﭘﻮﻟﺲ در ‪ ٣١:١٢‬و ‪١:١۴‬و‪ ١٣‬ﺑﺮﺧﻼف اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﺗﻤﺎم در ﭘﯽ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ )‪،(١٣:١٢‬‬ ‫ﺑﻪﺧﺼﻮص اﻳﻨﮑﻪ ﻧﺒﻮت ﮐﻨﻨﺪ )‪ ،(١:١۴‬و از ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻏﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ درﻳﺎﻓﺖ ﻋﻄﺎﯼ ﺗﺮﺟﻤﻪ دﻋﺎ ﮐﻨﺪ )‪ .(١٣:١۴‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﮑﻤﺖ ﺧﻮد ﻋﻄﺎﻳﺎ را ﺗﻮزﻳﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ و هﻤﻪ ﻳﮏ ﻋﻄﺎ ﻳﺎ ﻋﻤﻠﮑﺮد واﺣﺪ روح را درﻳﺎﻓﺖ‬ ‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ اﻧﺘﺨﺎب و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﺪا ﺑﯽﺗﻮﺟﻪ و ﺑﯽارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻃﻠﺒﻴﺪن ﻓﺮوﺗﻨﺎﻧﮥ اﻳﻤﺎﻧﺪاران در‬ ‫دﻋﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺗﻮزﻳﻊ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻣﺎ را در اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﺗﻤﺎم در ﭘﯽ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻣﻨﺘﻔﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮﯼ درﺳﺖ از ﻋﻄﺎﻳﺎ‬ ‫هﺪف ﭘﻮﻟﺲ در ﺑﺎبهﺎﯼ ‪ -١۴١٢‬ﻧﺎﻣﮥ اول ﺧﻮد ﺑﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن اﺻﻼح ﻧﮕﺮش و ﻃﺮز‬ ‫اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻧﺎدرﺳﺖ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن از ﻋﻄﺎﻳﺎﺳﺖ‪ .‬ﻗﺪمهﺎﯼ اﺳﺘﺪﻻل ﭘﻮﻟﺲ در اﻧﺠﺎم اﻳﻦﮐﺎر ﺑﻪ ﺻﻮرت‬ ‫زﻳﺮ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫‪ (١‬ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن را ﺑﻪﮐﺎر ﺑﺮد )ﺑﺎب ‪ .(١٢‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﺑﺨﺶ ﭘﻴﺶ دﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬او در‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺎب ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن را ﺑﺮ ﺷﻤﺎر ﻣﻌﺪودﯼ از ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﭼﺸﻢﮔﻴﺮ و ﻣﻌﺠﺰﻩﺁﺳﺎ اﺻﻼح ﻣﯽﮐﻨﺪ‬ ‫و ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ ﮐﻪ هﺪاﻳﺎﯼ ﺧﺪا ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻣﺘﻌﺪد و ﻣﺘﻨﻮع اﺳﺖ و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺮاﯼ ﺑﺮﺧﯽ از ﻋﻄﺎﻳﺎ‬ ‫ارزش ﺑﻴﺶ از اﻧﺪازﻩ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ و ﺑﺮﺧﯽ دﻳﮕﺮ را ﺧﻮار ﺷﻤﺮد‪ .‬ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ وﺳﻴﻊﺗﺮ ﮐﺮدن‬ ‫ﮔﺴﺘﺮۀ ﻋﻄﺎﻳﺎ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﻮﻳﻨﯽ ﻧﻴﺰ از ﺁﻧﻬﺎ اراﺋﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺗﺠﻠﻴﺎت‬ ‫روح ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪" ،‬ﻋﻄﺎﻳﺎ" ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ و ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪﻣﺖ و در‬ ‫ﺟﻬﺖ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻋﻤﻮم اﻋﻀﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﯽ و ﺧﻮدﺑﺰرگﺑﻴﻨﯽ!‬ ‫‪ (٢‬ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻄﺎﻳﺎ را ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪﮐﺎر ﺑﺮد )ﺑﺎب ‪ .(١٣‬در هﻤﻴﻦ راﺳﺘﺎ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ در ﺑﺎب ‪١٣‬‬ ‫اﺻﻠﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺑﻪﮐﺎرﮔﻴﺮﯼ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻄﺮح ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺻﻞ هﻤﺎﻧﺎ اﺻﻞ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬او ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺷﺨﺺ از ﭼﺸﻤﮕﻴﺮﺗﺮﻳﻦ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬هﻴﭻ ﺳﻮد ﻧﻤﯽﺑﺮد‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺎ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺑﺮ اﺻﻞ ﻣﺤﺒﺖ در ﺑﺎب ‪ ١٣‬در واﻗﻊ‬ ‫ﭘﯽ ﻻزم را ﺑﺮاﯼ ﻧﺼﺎﻳﺢ ﺧﻮد در ﺑﺎب ‪ ١۴‬ﻣﯽرﻳﺰد‪.‬‬

‫‪ (٣‬ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ را ﺑﻪﮐﺎر ﺑﺮد )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٢۶-١:١۴‬در اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﭘﻮﻟﺲ‬ ‫اﺳﺘﺪﻻل ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﭘﻴﺮوﯼ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬اﻋﻀﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎﻳﺪ در ﻋﺒﺎدت دﺳﺘﻪﺟﻤﻌﯽ‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎﻳﯽ را ﺑﻪﮐﺎر ﺑﺒﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﺑﺮاﯼ دﻳﮕﺮان ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ اﺷﺨﺎص ﺑﻪ زﺑﺎﻧﯽ ﺳﺨﻦ‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ دﻳﮕﺮان ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﺎر ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻨﺎﯼ دﻳﮕﺮان ﻧﻤﯽﺷﻮد و ﺣﺘﯽ‬ ‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺮاﺑﯽ و ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ اﺷﺨﺎص ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ ﻣﻨﺠﺮ ﮔﺮدد‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫رﻓﺘﺎر ﻧﮑﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻔﻊ ﺧﻮد را ﻧﻤﯽﺟﻮﻳﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻧﻔﻊ دﻳﮕﺮان را‪ .‬از ﺳﺨﻨﺎن ﭘﻮﻟﺲ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﻣﯽﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﻋﻼﻗﮥ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺳﺨﻦﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ زﺑﺎنهﺎﯼ ﻏﻴﺮ داﺷﺘﻨﺪ و ﺁن را زﺑﺎن‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﻣﻼﮎ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺑﻪﺣﺴﺎب ﻣﯽﺁوردﻧﺪ و در ﻋﺒﺎدت ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﻣﺪام ﺑﻪ زﺑﺎنهﺎﯼ‬ ‫ﻏﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬از هﻤﻴﻦرو ﭘﻮﻟﺲ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ در ﻋﺒﺎدت دﺳﺖﺟﻤﻌﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻄﺎﻳﺎﻳﯽ‬ ‫ﺑﻪﮐﺎر ﺑﺮدﻩ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﺑﻮدﻩ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻨﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫او از ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎنهﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﮐﻪ دﻋﺎ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﻄﺎﯼ ﺗﺮﺟﻤﮥ زﺑﺎنهﺎ‬ ‫هﻢ ﺑﻪ او دادﻩ ﺷﻮد‪ .‬وﻟﯽ اﮔﺮ در ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻣﺘﺮﺟﻤﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ در ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد و‬ ‫ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪﻋﻼوﻩ او هﻤﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎ را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﭘﯽ ﻋﻄﺎﯼ ﻧﺒﻮت‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﻧﮑﻪ ﻧﺒﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ از ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻏﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﻧﺒﻮت ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ اﺳﺖ و ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻨﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ در ﻋﺒﺎدت دﺳﺖﺟﻤﻌﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻄﺎﻳﺎﻳﯽ ﺑﻪﮐﺎر ﺑﺮدﻩ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ‬ ‫ﺑﻮدﻩ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻨﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫‪ (۴‬ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻄﺎﻳﺎ را ﺑﺎ ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﻪﮐﺎر ﺑﺮد )‪ .(۴٠-٢۶:١۴‬در اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺮ‬ ‫ﻟﺰوم ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺐ در ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮﯼ از ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺪون ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻋﻄﺎﻳﺎ‬ ‫ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻨﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪» .‬ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﺪاﯼ ﺑﯽﻧﻈﻤﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪاﯼ ﺁراﻣﺶ اﺳﺖ« )‪.(٣٣:١۴‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪» ،‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﯽ و ﺑﺎ ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺐ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد« )‪ .(۴٠:١۴‬زﻳﺮا وﻗﺘﯽ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ روح ﺧﺪا ﻗﺮار ﻣﯽﮔﻴﺮد از ﺧﻮد ﺑﻴﺨﻮد ﻧﻤﯽﺷﻮد و ﮐﻨﺘﺮل اﻋﻤﺎل و رﻓﺘﺎر‬ ‫ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻧﻤﯽدهﺪ‪ .‬روح ﺧﺪا اﻧﺴﺎن را هﻤﺎﻧﻨﺪ ارواح ﭘﻠﻴﺪ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ و ﺁزادﯼ او‬ ‫را ﺳﻠﺐ ﻧﻤﯽﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮥ ﭘﻮﻟﺲ‪» ،‬روح اﻧﺒﻴﺎ ﻣﻄﻴﻊ اﻧﺒﻴﺎﺳﺖ« )‪ .(٣٢:١۴‬ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫زﺑﺎن ﻏﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﻳﺎ ﻧﺒﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬در ﺻﻮرت اِﻋﻄﺎﯼ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎزاﻳﺴﺘﺪ و ﺑﻪ دﻳﮕﺮﯼ ﻓﺮﺻﺖ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺪهﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪﻋﻼوﻩ ﭘﻮﻟﺲ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ زﺑﺎنهﺎ و ﻧﺒﻮت در ﻋﺒﺎدت ﻋﻤﻮﻣﯽ را ﺑﻪ دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ‬ ‫ﻣﺤﺪود ﻣﯽﮐﻨﺪ و از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﻪﻧﻮﺑﺖ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻋﺚ اﻏﺘﺸﺎش و هﺮج و ﻣﺮج‬ ‫ﻧﺸﻮﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ هﻤﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﺑﻨﺪ و ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬از ﺳﻮﯼ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ هﺮج و‬ ‫ﻣﺮج ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ در ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﻗﺮﻧﺘﺲ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮﯼ ﻧﺎدرﺳﺖ از ﻋﻄﺎﻳﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻋﻄﺎﯼ‬ ‫زﺑﺎنهﺎ‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﻧﺸﺪ ﭘﻮﻟﺲ اﺳﺘﻔﺎدﻩ از ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻤﻨﻮع ﮐﻨﺪ‪ .‬او در ﺧﺎﺗﻤﮥ ﺑﺤﺚ ﺧﻮد ﺻﺮﻳﺤًﺎ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ »اﯼ ﺑﺮادران ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﺗﻤﺎم در ﭘﯽ ﻧﺒﻮت ﮐﺮدن ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ‬ ‫زﺑﺎنهﺎﯼ ﻏﻴﺮ را ﻣﻨﻊ ﻧﮑﻨﻴﺪ« )‪ .(٣٩:١۴‬ﺟﺎﯼ ﺗﺄﺳﻒ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ از ﺑﻴﻢ ﺁﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺮﺧﯽ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺑﻪ ﻃﺮز ﻧﺎدرﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدﻩ ﺷﻮد‪ ،‬اﺳﺎﺳًﺎ ﻣﺠﺎل و ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮاﯼ اﺳﺘﻔﺎدﻩ از‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽﮔﺬارﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﺑﺨﺶ ﺑﻌﺪﯼ درﺑﺎرۀ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﻣﻌﺠﺰﻩﺁﺳﺎﯼ روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮاﯼ‬ ‫اﻣﺮوز هﻢ هﺴﺖ ﺳﺨﻦ ﺧﻮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ و ﻣﺎهﻴﺖ ﺑﺮﺧﯽ از ﻋﻄﺎﻳﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ از ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎم‬ ‫ﻣﯽﺑﺮد ﺑﺮرﺳﯽ ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح ‪:‬دﻳﺮوز و اﻣﺮوز‪٣/‬‬

‫دﮐﺘﺮ ﻣﻬﺮداد ﻓﺎﺗﺤﯽ‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‬ ‫در دو ﺷﻤﺎرۀ ﭘﻴﺶ درﺑﺎرۀ ﻣﺎهﻴﺖ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح ﺑﻪﻃﻮر ﮐﻠﯽ و ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ در ﺣﻴﺎت‬ ‫ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻴﻢ و وﻋﺪﻩ دادﻳﻢ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﺷﻤﺎرﻩ ﺑﻪﺑﺮرﺳﯽ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﺧﻮاهﻴﻢ ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻪ‪،‬‬ ‫ﺁﻳﺎ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﻣﻌﺠﺰﻩﺁﺳﺎ ﺑﺮاﯼ اﻣﺮوز ﻧﻴﺰ هﺴﺖ؟ از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﺴﺘﻠﺰم‬ ‫ﺁﮔﺎهﯽ از ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻘﺪﻣﺎت اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺨﺸﻬﺎﯼ ﺑﻌﺪ ﻣﻄﺮح ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﺆال‬ ‫ﻓﻮق را ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﺷﻤﺎرﻩهﺎﯼ ﺑﻌﺪ ﻣﻮﮐﻮل ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﺷﻤﺎرﻩ ﻧﮕﺎهﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﮔﺰﻳﺪﻩاﯼ‬ ‫از ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح ﻣﯽاﻓﮑﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ در ﻗﺴﻤﺖهﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ از رﺳﺎﻟﺘﺶ ﺑﻪدﺳﺘﻪهﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ از ﻋﻄﺎﻳﺎ اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺶ از ﺷﺮوع ﺑﺤﺚ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ او در هﻴﭻ ﮐﺠﺎ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﮐﺎﻣﻠﯽ از ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روح‬ ‫ﺑﻪدﺳﺖ ﻧﻤﯽدهﺪ‪ .‬اﺳﺎﺳًﺎ ﻣﻘﺼﻮد او اﻧﺠﺎم ﺑﺤﺚ ﺟﺎﻣﻌﯽ درﺑﺎرۀ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ او‬ ‫ﺑﻪﻓﺮاﺧﻮر ﻧﻴﺎز ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺁن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ و ﺑﻪ ﻣﻘﺘﻀﺎﯼ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ و هﺪﻓﯽ ﮐﻪ‬ ‫از ﺁن در ﻧﻈﺮ دارد‪ ،‬ﺑﻪﺷﻤﺎر ﻣﻌﻴﻨﯽ از ﻋﻄﺎﻳﺎ اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺷﻤﺎرﯼ دﻳﮕﺮ را از ﻗﻠﻢ‬ ‫ﻣﯽاﻧﺪازد‪.‬‬ ‫ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﻓﻬﺮﺳﺖهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ از ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺑﻪدﺳﺖ ﻣﯽدهﺪ ﮐﺎﻣﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ در ﻣﻴﺎن‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ذﮐﺮ ﺷﺪﻩ در ﻳﮏ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻧﻴﺰ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺗﺪاﺧﻞ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪدﻳﮕﺮ ﺳﺨﻦ‪،‬‬ ‫ﻋﻨﺎوﻳﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ در ﻗﺴﻤﺖهﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ رﺳﺎﻻﺗﺶ ﺑﺮاﯼ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮد‪،‬‬ ‫اﺻﻄﻼﺣﺎﺗﯽ ﻓﻨﯽ و ﺟﺎاﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺮاﯼ اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ ﻣﻔﺎهﻴﻢ و ﭘﺪﻳﺪﻩهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪدﻗﺖ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ را اﻳﻦﭼﻨﻴﻦ درﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪﻋﻼوﻩ از ﻣﺠﻤﻮع هﻤﮥ ﻋﻄﺎﻳﺎﻳﯽ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ در ﺟﺎهﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﻓﻬﺮﺳﺖ ﮐﺎﻣﻠﯽ از هﻤﮥ هﺪاﻳﺎﯼ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺑﻪدﺳﺖ ﺁورد‪ .‬ﺑﺮاﯼ هﺪاﻳﺎﯼ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﮥ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺣﺪ و ﻣﺮزﯼ‬ ‫ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ و ﭘﻮﻟﺲ ﻣﺪﻋﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ در ﻓﻬﺮﺳﺘﯽ ﻳﺎ در هﻤﮥ ﻓﻬﺮﺳﺖهﺎ ﺑﺮروﯼ هﻢ ﺑﻪ هﻤﮥ اﻳﻦ‬ ‫هﺪاﻳﺎ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻧﮑﺘﮥ دﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ از ورود ﺑﻪﺑﺤﺚ ﺑﺪان اﺷﺎرﻩ ﮐﻨﻴﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ‬ ‫ﻗﺴﻤﺖهﺎ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﮐﺎرﮐﺮدهﺎ و در ﺑﺮﺧﯽ ﻗﺴﻤﺖهﺎﯼ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ اﺷﺨﺎص ﺑﻪﻋﻨﻮان هﺪاﻳﺎﯼ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎ اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬و در ﺑﺮﺧﯽ ﻗﺴﻤﺖهﺎ ﻧﻴﺰ اﻳﻦدو را ﺑﺎ هﻢ ﺗﺮﮐﻴﺐ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاﯼ هﺪاﻳﺎﯼ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﮥ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺣﺪ و ﻣﺮزﯼ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ و ﭘﻮﻟﺲ ﻣﺪﻋﯽ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ در ﻓﻬﺮﺳﺘﯽ ﻳﺎ در هﻤﮥ ﻓﻬﺮﺳﺖهﺎ ﺑﺮروﯼ هﻢ ﺑﻪ هﻤﮥ اﻳﻦ هﺪاﻳﺎ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻴﺰ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻪ ﻋﻄﺎﻳﯽ واﺣﺪ ﺑﻪ هﺮ دو ﺻﻮرت اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﻣﺜﺎل‪،‬‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﻣﺬﮐﻮر در اولﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٠-٨:١٢‬هﻤﮕﯽ ﮐﺎرﮐﺮد هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ هﺪاﻳﺎﻳﯽ ﮐﻪ در‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ ١١:۴‬ﺑﺪان اﺷﺎرﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬هﻤﮕﯽ اﺷﺨﺎﺻﻨﺪ‪ .‬در ﻋﻴﻦﺣﺎل‪ ،‬ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ در‬ ‫اولﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ١٠:١٢‬از ﻋﻄﺎﯼ "ﻧﺒﻮت" ﮐﻪ ﻳﮏ ﮐﺎرﮐﺮد اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺨﻦ رﻓﺘﻪ و در‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ ١١:۴‬از هﻤﺎن ﻋﻄﺎ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان "اﻧﺒﻴﺎ" ﮐﻪ ﺑﻪ اﺷﺨﺎص اﺷﺎرﻩ دارد‪ ،‬ﻧﺎم ﺑﺮدﻩ ﺷﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪﻋﻼوﻩ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ در ﻓﻬﺮﺳﺖ اولﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ٢٨:١٢‬اﺷﺨﺎص و ﮐﺎرﮐﺮدهﺎ در ﮐﻨﺎر‬ ‫هﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ هﻢ از رﺳﻮﻻن و اﻧﺒﻴﺎ )ﮐﻪ اﺷﺨﺎﺻﻨﺪ( ﺳﺨﻦ رﻓﺘﻪ‪ ،‬هﻢ از اﻣﺪاد و‬ ‫ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ )ﮐﻪ ﮐﺎرﮐﺮدﻧﺪ(‪.‬‬ ‫از هﻤﮥ اﻳﻨﻬﺎ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺑﻴﻦ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺑﻪﻋﻨﻮان اﺷﺨﺎص و‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﮐﺎرﮐﺮد ﺗﻤﺎﻳﺰ ذاﺗﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ و ﺑﺮاﯼ ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﮐﻪ "ﻧﺒﻮت" ﻋﻄﺎﻳﯽ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎهﻴﺘًﺎ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ "اﻧﺒﻴﺎ"‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ درﺳﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﮐﺲ ﻳﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرﮐﺮد ﻧﺒﻮت‬ ‫در ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪﻃﻮر ﻣﮑﺮر و ﻣﺮﺗﺐ و ﺑﺎ ﺷﺪت و ﻗﻮت ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﻪﻇﻬﻮر ﻣﯽرﺳﻴﺪ ﻧﺒﯽ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ دو ﻋﻄﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻳﺎ دو ﻣﻔﻬﻮم ﻣﺘﻔﺎوت از ﻋﻄﺎ اﺷﺎرﻩ ﻧﺪارﻧﺪ و‬ ‫اﻳﻦ در ﻣﻮرد ﺳﺎﻳﺮ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﻧﻴﺰ ﺻﺎدق اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ در اداﻣﮥ اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﺎر ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪﺑﺮرﺳﯽ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﻣﺬﮐﻮر در اولﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٠-٨:١٢‬‬ ‫ﻣﯽﭘﺮدازﻳﻢ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪﺳﺮاغ ﺳﺎﻳﺮ ﻓﻬﺮﺳﺖهﺎ ﻣﯽروﻳﻢ‪ .‬از اﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﻧﺒﻮت‪ ،‬ﺷﻔﺎ و زﺑﺎنهﺎ را‬ ‫ﮐﻪ اﻣﺮوزﻩ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ و درﺑﺎرۀ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺤﺚ زﻳﺎدﯼ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻔﺼﻴﻞ در ﺳﻪ ﺷﻤﺎرۀ ﺟﺪا ﺑﺮرﺳﯽ ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻼم ﺣﮑﻤﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺮاﯼ درﮎ درﺳﺖ ﻣﻔﻬﻮم ﮐﻼم ﺣﮑﻤﺖ ﻳﺎ ﺑﻴﺎن ﺣﮑﻤﺖﺁﻣﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪزﻣﻴﻨﮥ اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪ .‬ﺣﮑﻤﺖ در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ و ﻳﻬﻮدﻳﺖ‪ ،‬ﻃﺮﻳﻖ ﻧﻴﻞ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﻴﺎﺑﯽ و ﺳﻌﺎدت ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺣﮑﻴﻢ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻣﺰ ﮐﺎﻣﻴﺎﺑﯽ و ﺑﺮﺧﻮردارﯼ از زﻧﺪﮔﯽ ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ را ﻣﯽداﻧﺴﺖ و‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﻳﻬﻮدﯼ‪ ،‬ﺳﻌﺎدت ﻗﺒﻞ از هﺮﭼﻴﺰ و ﺑﻴﺶ از هﺮﭼﻴﺰ در ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا و راﺑﻄﮥ ﺑﺎ او ﻧﻬﻔﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬از هﻤﻴﻦروﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪۀ اﻣﺜﺎل ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺗﺮس ﺧﺪا ﺁﻏﺎز ﺣﮑﻤﺖ اﺳﺖ«‪ .‬اﻣّﺎ‪،‬‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا ﺗﻨﻬﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ﻳﺎ ﺧﻮدﺁﺷﮑﺎرﺳﺎزﯼ ﺧﺪا ﻣﻴﺴﺮ اﺳﺖ‪ .‬از هﻤﻴﻦرو‪ ،‬در‬ ‫ادﺑﻴﺎت دﻳﻨﯽ ﻳﻬﻮد‪ ،‬ﺗﻮرات ﻳﺎ ﮐﺘﺎب ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﺗﺒﻠﻮر و ﺣﺘﯽ ﺗﺠﺴﻢ ﺣﮑﻤﺖ و ﺑﺎ ﺁن ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺗﻠﻘﯽ‬

‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ )ﺑﻦﺳﻴﺮا ‪ ١٢-۶:٢۴‬و‪ .(٢٣‬ﭼﻪ اﮔﺮ ﻋﺎﻟﯽﺗﺮﻳﻦ وﺳﻴﻠﮥ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا و ارادۀ او‬ ‫ﺗﻮرات ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﯽﺗﺮدﻳﺪ ﺗﻮرات را ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺎﻟﯽﺗﺮﻳﻦ ﮔﻨﺠﻴﻨﮥ ﺣﮑﻤﺖ ﺗﻠﻘﯽ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﻼ ﻣﺸﻬﻮد اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫از دﻳﮕﺮ ﺳﻮ‪ ،‬از ﺑﺎبهﺎﯼ ﻧﺨﺴﺖ ﻧﺎﻣﮥ اول ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻧﺎﻣﮥ او ﻧﻴﺰ ﻋﻼﻗﮥ زﻳﺎدﯼ ﺑﻪ ﺣﮑﻤﺖ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﮑﻤﺘﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ‪-‬‬ ‫روﻣﯽ ﺷﻴﻔﺘﮥ ﺁن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﮑﻤﺘﯽ از ﻧﻮع ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﺋﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻴﻠﺴﻮفﻧﻤﺎهﺎﯼ دورﻩﮔﺮد ﺁن‬ ‫زﻣﺎن ﻳﻮﻧﺎن ُﻣ َﺒﻠّﻎ ﺁن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﮑﻤﺖ در ﻓﺼﺎﺣﺖ ﮐﻼم و ﻓﻦ ﺳﺨﻨﻮرﯼ ﻇﻬﻮر و ﺑﺮوز‬ ‫ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﮑﻤﺖ ﻇﺎهﺮ ﮐﻼم ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺤﺘﻮاﯼ ﺁن‪ .‬ﺣﮑﻤﺖ ﺳﺨﻨﻮرﯼ ﻧﺰد ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ارزش‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺖ و ﺷﺎﻳﺪ از هﻤﻴﻦرو ﺁﻧﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﻴﻔﺘﮥ َاﭘُﻠﺲ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﻮرﯼ ﻣﺎهﺮ از‬ ‫اﺳﮑﻨﺪرﻳﻪ‪ ،‬ﺷﻬﺮ ﺣﮑﻤﺖ و ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و در ﻗﻴﺎس ﺑﺎ او‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ ﺿﻌﻴﻒ و ﮐﻢﻧﻮر ﺟﻠﻮﻩ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬اﻣﮑﺎن دارد ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻗﺮﻧﺘﺲ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻴﻘﯽ از ﺣﮑﻤﺖ ﻳﻬﻮد و ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ دﺳﺖ زدﻩ و‬ ‫روﺣﺎﻧﻴﺖ اﺷﺨﺎص را ﺑﺎ ﻣﻼﮎ ﺑﺮﺧﻮردارﯼ از ﭼﻨﻴﻦ ﺣﮑﻤﺘﯽ ﻣﯽﺳﻨﺠﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺢ ﻣﺼﻠﻮب را ﺗﺠﺴﻢ ﺣﮑﻤﺖ‬ ‫در ﻧﻘﻄﮥ ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ دو ﻧﻮع ﺣﮑﻤﺖ و ﻣﻈﺎهﺮ ﺁن‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ ﻣﺴﻴ ِ‬ ‫ﻗﻠﻤﺪاد ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﭘﻴﺎم ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺮاﯼ او ﭘﻴﺎم ﺻﻠﻴﺐ اﺳﺖ )اولﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٢۵-٢٣:١‬ﺑﺮاﯼ ﭘﻮﻟﺲ‬ ‫ﺧﺪا ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﺎﻟﯽﺗﺮﻳﻦ ﺷﮑﻞ در ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺴﻴﺢ ﺁﺷﮑﺎر ﮐﺮدﻩ و از هﻤﻴﻦرو ﺣﮑﻤﺖ ﻳﺎ‬ ‫ﺢ ﻣﺼﻠﻮب را از ﻳﮏ ﺳﻮ‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻌﺎدت را ﺑﺎﻳﺪ در ﺻﻠﻴﺐ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﺗﺮﺗﻴﺐ او ﻣﺴﻴ ِ‬ ‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ و از دﻳﮕﺮ ﺳﻮ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﮑﻤﺖ دﻧﻴﻮﯼ ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﺋﻴﺎن ﻗﺮار ﻣﯽدهﺪ‪.‬‬ ‫درﮎ درﺳﺖ ﻋﻄﺎﯼ "ﮐﻼم ﺣﮑﻤﺖ" ﻳﺎ ﺑﻴﺎن ﺣﮑﻤﺖﺁﻣﻴﺰ ﺗﻨﻬﺎ در ﭘﺮﺗﻮ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺴﺮ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮان و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻋﺒﺎرت "ﮐﻼم ﺣﮑﻤﺖ" را ﻣﻨﻔﮏ از زﻣﻴﻨﮥ ﻧﻮﺷﺘﺎرﯼ و ﭼﺎرﭼﻮب‬ ‫ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﺁن ﻣﻌﻨﺎ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ و در اﻳﻦ ﭼﺎرﭼﻮب‪ ،‬ﮐﻼم ﺣﮑﻤﺖ در وهﻠﮥ اول‬ ‫ﭘﻴﺎم ﺻﻠﻴﺐ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﮐﻼم ﮐﻼﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺁن راز ﺻﻠﻴﺐ و ﻧﻘﺸﮥ ﻧﺠﺎت ﺧﺪا ﮔﺸﻮدﻩ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺢ ﻣﺼﻠﻮب اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ اﮔﺮ‬ ‫ﺑﻪﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﻣﺮﮐﺰ داﻳﺮۀ ﺣﮑﻤﺖ از ﻧﻈﺮ ﭘﻮﻟﺲ ﻣﺴﻴ ِ‬ ‫ﺑﺨﻮاهﻴﻢ اﻳﻦ داﻳﺮﻩ را ﺑﺎ ﺷﻌﺎع ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﮐﻨﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺣﮑﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ از ﺁن ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﺣﮑﻤﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا و درﮎ اﺳﺮار‪ ،‬ﻧﻘﺸﻪ و راهﻬﺎﯼ ﺧﺪا را ﺑﻪارﻣﻐﺎن‬ ‫ﻣﯽﺁورد‪ ،‬و ﮐﻼم ﺣﮑﻤﺖ ﮐﻼﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﮑﻤﺘﯽ را ﺑﻪدﻳﮕﺮان ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺨﺸﻨﺪۀ‬ ‫اﻳﻦ ﺣﮑﻤﺖ روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ )اولﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١۶-٩:٢‬؛ ﮐﻮﻟﺴﻴﺎن‪ (٩:١‬و اﺳﺎﺳًﺎ در ﻳﻬﻮدﻳﺖ‪،‬‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪﻋﻨﻮان روح ﺣﮑﻤﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ هﻤﺎن ﺣﮑﻤﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ در‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ ١٠-٨:١‬ﺑﻪ ﺁن اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﮑﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ راز ارادۀ ﺧﺪا و ﻧﻘﺸﮥ ازﻟﯽ‬ ‫و اﺑﺪﯼ او ﻳﻌﻨﯽ ﺟﻤﻊﮐﺮدن هﻤﻪﭼﻴﺰ در ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺮاﯼ ﻣﺆﻣﻦ ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن ﻣﯽﺁورد‪ .‬ﮐﻤﯽ‬ ‫ﺟﻠﻮﺗﺮ در ﺁﻳﺎت ‪ ١٨-١٧‬ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ اﻳﻦ ﺣﮑﻤﺖ را ﺑﺎ روح ﺧﺪا و ﻣﮑﺎﺷﻔﮥ او ﻣﺮﺑﻮط‬ ‫ﻣﯽﺳﺎزد و ﻧﺘﻴﺠﮥ ﺁن را ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﻮد ﺧﺪا‪ ،‬دﻋﻮت ﻣﺴﻴﺤﯽ و ﻗﺪرت ﻋﻈﻴﻢ اﻟﻬﯽ در زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫ل‬ ‫ﻣﺆﻣﻦ ﻣﯽداﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ هﻤﺎن ﺣﮑﻤﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ ۶-٣:٣‬ﺑﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪﻋﻨﻮان رﺳﻮ ِ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ و ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ رﺳﻮﻻن و اﻧﺒﻴﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﯽﺗﺮﻳﻦ درﺟﻪ در ﮐﻼم ﻣﺠﺴﻢ و ﮐﻼم ﻣﮑﺘﻮب ﺧﺪا ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ و‬ ‫ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ روح ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎن اﻓﺎﺿﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﮐﻼم ﺣﮑﻤﺖ‪ ،‬ﮐﻼﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ اﻟﻬﺎم‬ ‫روحاﻟﻘﺪس اﻳﻦ ﺣﮑﻤﺖ را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل زﻳﺎد درﻳﺎﻓﺖﮐﻨﻨﺪﮔﺎن‬ ‫اﻳﻦ ﺣﮑﻤﺖ ﻣﻌﻠﻤﺎن راﺳﺘﻴﻦ ﮐﻼم ﺧﺪا هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ اﻟﻬﺎم روح ﺧﺪا و ﺑﺎ ﻣﮑﺎﺷﻔﮥ او ﺣﻘﺎﻳﻖ‬ ‫ﮐﻼم را درﺑﺎرۀ ﺧﺪا و راﻩهﺎﯼ او ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽدهﻨﺪ‪ .‬در ﮐﻨﺎر اﻳﻨﺎن ﺑﺎﻳﺪ رﺳﻮﻻن‪ ،‬اﻧﺒﻴﺎ و ﺷﺒﺎﻧﺎن‬ ‫را ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻟﻬﯽ ﺑﺨﺸﯽ از ﮐﺎر ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬از زﻣﺮۀ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺷﻤﺮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﻋﻄﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻼم ﻣﻌﺮﻓﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺮاﯼ درﮎ درﺳﺖ اﻳﻦ ﻋﻄﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺁن را در زﻣﻴﻨﮥ ﻧﻮﺷﺘﺎرﯼ و ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﺁن ﺑﺮرﺳﯽ‬ ‫ﻻ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ درﮎ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺨﻔﯽ‬ ‫ﮐﺮد‪ .‬در ﻣﻴﺎن ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﮏ اﻳﻦ ﻋﻄﺎ ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫در ﻣﻮرد زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎص ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬وﻟﯽ هﻴﭻدﻟﻴﻠﯽ در ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎﯼ ﭘﻮﻟﺲ ﭼﻪ در اﻳﻦ‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ و ﭼﻪ در ﻧﺎﻣﻪهﺎﯼ دﻳﮕﺮ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﮐﻪ ﻣﺆﻳّﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮداﺷﺘﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﮐﻼم ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻳﺎ ﻋﻠﻢ راﺑﻄﮥ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﺎ ﮐﻼم ﺣﮑﻤﺖ دارد و اﻳﻦ دو ﻋﻄﺎ ﺗﺎ ﺣﺪ‬ ‫زﻳﺎدﯼ ﺗﺪاﺧﻞ دارﻧﺪ‪ .‬ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﻴﺰ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺮاﯼ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﻗﺮﻧﺘﺲ ﺣﺎﺋﺰ اهﻤﻴﺖ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﻧﮑﺎت ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﮐﻪ درﺑﺎرۀ ﻧﮕﺮش ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺑﻪ ﺣﮑﻤﺖ و ﺳﺨﻨﻮرﯼ ﮔﻔﺘﻴﻢ در ﻣﻮرد‬ ‫ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﻴﺰ ﺻﺎدق اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺑﺮاﯼ داﻧﺶ و ﻣﻌﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﺎر ﻋﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ارزش ﻓﻮقاﻟﻌﺎدﻩ‬ ‫ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدﻧﺪ )اولﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (۵:١‬و ﺧﻮد را از ارﺑﺎب ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﻪﺷﻤﺎر ﻣﯽﺁوردﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﭘﻮﻟﺲ ﺧﺪا ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﺎﻟﯽﺗﺮﻳﻦ ﺷﮑﻞ در ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺴﻴﺢ ﺁﺷﮑﺎر ﮐﺮدﻩ و از هﻤﻴﻦرو‬ ‫ﺣﮑﻤﺖ ﻳﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻌﺎدت را ﺑﺎﻳﺪ در ﺻﻠﻴﺐ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫وﻟﯽ ﻣﻌﺮﻓﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ در ﭘﯽاش ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺳﻮﺳﻔﻄﺎﺋﻴﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﺳﺨﻨﻮرﯼ‬ ‫ﺟﻠﻮﻩﮔﺮ ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﯽ و ﻓﺨﺮﻓﺮوﺷﯽ ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ اﻳﻦ ﻧﮕﺮش و‬ ‫ارزﺷﮕﺬارﯼ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن را ﻧﻘﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و درﺑﺎرۀ ﻏﺮور ﻧﺎﺷﯽ از ﺁن هﺸﺪار ﻣﯽدهﺪ )‪٣-١:٨‬؛‬ ‫‪.(١٢ ،٨ ،٢:١٣‬‬ ‫ﺣﮑﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ از ﺁن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﺣﮑﻤﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا و درﮎ اﺳﺮار‪،‬‬ ‫ﻧﻘﺸﻪ و راهﻬﺎﯼ ﺧﺪا را ﺑﻪارﻣﻐﺎن ﻣﯽﺁورد‪ ،‬و ﮐﻼم ﺣﮑﻤﺖ ﮐﻼﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﮑﻤﺘﯽ را‬ ‫ﺑﻪدﻳﮕﺮان ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﯽ در ﻗﺴﻤﺖهﺎﯼ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻪﻃﻮر ﻣﺜﺒﺖ از ﻣﻌﺮﻓﺘﯽ ﻣﺘﻔﺎوت و از ﻧﻮع دﻳﮕﺮ ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ )‪ ۶:١۴‬؛ دومﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٧:٨‬؛ ‪ .(۶:١١‬اﻳﻦ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا و‬ ‫ارادﻩ و ﻃﺮﻳﻖهﺎﯼ او ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﻣﺴﻴﺢ و اﻧﺠﻴﻞ ﺁﺷﮑﺎر ﺷﺪﻩ اﺳﺖ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١٨-١٧:١‬؛‬ ‫ﮐﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٠-٩:١‬؛ ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(١٠-٨:٣‬اﻳﻦ ﻣﻌﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻌﺮﻓﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‬ ‫)اولﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٣-١٢:٢‬؛ اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١٧:١‬؛ ﮐﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ (١٠-٩:١‬و ﻋﺎﻟﯽﺗﺮﻳﻦ ﻣﻨﺒﻊ ﺁن‬

‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﮐﻼم ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻳﺎ ﻋﻠﻢ‪ ،‬ﮐﻼم ﻳﺎ ﮔﻔﺘﺎرﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﺮﻓﺖ را ﻣﻨﻌﮑﺲ و ﺑﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮان ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل زﻳﺎد‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ ﮐﻼم ﺣﮑﻤﺖ‪ ،‬راﺑﻄﮥ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﺎ‬ ‫ﻋﻄﺎﯼ ﺗﻌﻠﻴﻢ دارد‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﮔﺎﻩ ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ روﺣﺶ ﻣﺆﻣﻨﺎن را از ﺑﺮﺧﯽ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺨﻔﯽ‬ ‫ﺁﮔﺎﻩ ﻣﯽﺳﺎزد‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩ هﻢ ﻧﺰد ﭘﻮﻟﺲ و ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻪدﺳﺖ او ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫و هﻢ ﺳﺎﺑﻘﮥ ﺁن در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ و در ﺧﺪﻣﺖ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫وﻟﯽ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﺪ ﻣﻘﺼﻮد ﭘﻮﻟﺲ از ﮐﻼم ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻳﺎ ﻋﻠﻢ اﻳﻦ ﺟﻠﻮﻩ از ﮐﺎر روح ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮ ﺑﺮاﯼ ﺁن ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ﻳﺎ ﻧﺒﻮت اﺳﺖ‪ .‬در اولﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ٢۵-٢۴:١۴‬ﭘﻮﻟﺲ‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻪﮐﺎرﮔﻴﺮﯼ ﺁن رازهﺎﯼ دل اﺷﺨﺎص ﺁﺷﮑﺎر ﻣﯽﺷﻮد‪" ،‬ﻧﺒﻮت" ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ و‬ ‫در ﺁﻳﺎت ‪ ٢٩‬ﺗﺎ ‪ ٣١‬ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻧﺒﻮت ﺑﺮاﯼ ﭘﻮﻟﺲ ﻳﻌﻨﯽ درﻳﺎﻓﺖ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ از ﺧﺪا‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻼم ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻳﺎ ﺑﻴﺎن ﻣﻌﺮﻓﺖﺁﻣﻴﺰ را ﻗﺪرت ﺗﻌﻠﻴﻢ و اﻧﺘﻘﺎل ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺗﺤﺖ‬ ‫اﻟﻬﺎم روح ﺗﻠﻘﯽ ﮐﻨﻴﻢ و ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ درﮎ و اﻓﺸﺎء ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺨﻔﯽ درﺑﺎرۀ اﺷﺨﺎص و اﻣﻮر ﻣﺨﺘﻠﻒ‬ ‫را ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ﻳﺎ ﻧﺒﻮت ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ‪ .‬درﺑﺎرۀ ﻋﻄﺎﯼ ﻧﺒﻮت در ﻳﮑﯽ از ﺷﻤﺎرﻩهﺎﯼ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﻪﺗﻔﺼﻴﻞ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﺧﻮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫اﻳﻤﺎن‪:‬‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ در اﻳﻨﺠﺎ از ﺁن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁن‬ ‫ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﻣﯽﺷﻮد و ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ )روﻣﻴﺎن ‪٢٨:٣‬؛ اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ .(٨:١‬ﻧﻴﺰ اﻳﻤﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁن وﻋﺪﻩهﺎﯼ ﺧﺪا را از ﺁن ﺧﻮد ﻣﯽﺳﺎزد )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(١١‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬ ‫ﻣﯽرﺳﺪ اﻳﻦ اﻳﻤﺎن هﺪﻳﻪاﯼ اﺳﺖ ﺧﺎص از ﺳﻮﯼ ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ اﻧﺠﺎم ﮐﺎرهﺎﯼ ﻣﻌﺠﺰﻩﺁﺳﺎ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫اﻳﻤﺎن‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻮﻩهﺎ را ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ )اولﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢:١٣‬؛ ﻣﺮﻗﺲ ‪ .(٢٣:١١‬اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫ﻼ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻘﺼﻮد اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺨﻦ از اﻳﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﺑﺎ ﮐﻴﻔﻴﺖ و ﻣﺎهﻴﺘﯽ ﮐﺎﻣ ً‬ ‫اﻧﻮاع ﭘﻴﺸﻴﻦ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﺎهﻴﺖ اﻳﻤﺎن‪ ،‬از هﺮﻧﻮع ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد و ﺗﻮﮐﻞ ﺑﺮﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪﻃﻮر ﺧﺎص ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ اﻳﻦ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ را ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﺑﺮاﯼ اﻧﺠﺎم ﮐﺎرهﺎﯼ ﻣﻌﺠﺰﻩﺁﺳﺎ‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد و ﺗﻮﮐﻞ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫هﺮﭼﻨﺪ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا هﻴﭻ اﻣﺮﯼ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﻪ در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس و ﻧﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ ﮐﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﻼ ﮐﻮهﯽ را ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ وﺟﻮد ﻧﺪارد )ﻣﮕﺮ‬ ‫ﮔﺰارﺷﯽ درﺑﺎرۀ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻋﻤ ً‬ ‫ﻣﻮاردﯼ ﮐﻪ در ﺁﻧﻬﺎ در ﻧﺘﻴﺠﮥ دﻋﺎﯼ ﻣﺆﻣﻨﺎن زﻣﻴﻦﻟﺮزﻩاﯼ رخ دادﻩ اﺳﺖ‪ :‬اولﭘﺎدﺷﺎهﺎن‬ ‫‪١١:١٩‬؛ اﻋﻤﺎل ‪ ٣١:۴‬؛ ‪٢۶-٢۵:١۶‬؛ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪ .(١٢-١٠:۶‬در ﻓﺮهﻨﮓ ﻳﻬﻮد ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﮐﺮدن‬ ‫ﮐﻮﻩهﺎ اﺻﻄﻼﺣﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاﯼ اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﮐﺎرهﺎﯼ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻘﺼﻮد از وﻋﺪۀ ﻋﻴﺴﯽ ﺁن‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺤﯽ اﻳﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪﮐﺎر ﺑﻴﺎﻧﺪازد‪ ،‬هﺮﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﺧﺪا او را ﺑﺮاﯼ اﻧﺠﺎﻣﺶ‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاﯼ او اﻣﮑﺎنﭘﺬﻳﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬هﺮاﻧﺪازﻩ هﻢ ﮐﻪ ﺁن ﮐﺎر دﺷﻮار ﻳﺎ ﺣﺘﯽ‬ ‫ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ هﻤﮥ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ اﻳﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪﮐﺎر‬

‫ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﭘﻮﻟﺲ اﻇﻬﺎر ﻣﯽدارد ﮐﻪ ﻣﻮهﺒﺖ ﺑﺮﺧﻮردارﯼ از ﭼﻨﻴﻦ اﻳﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪﻃﻮر ﺧﺎص‬ ‫ﺑﻪﺑﺮﺧﯽ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎهﻴﺖ اﻳﻦ اﻳﻤﺎن‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد و ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬و از هﻤﻴﻦرو ﺑﺮ‬ ‫درﮎ ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا و زﻳﺴﺘﻦ ﻣﻄﺎﺑﻖ ارادۀ او اﺳﺘﻮار اﺳﺖ )اولﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١۴:۵‬ﺑﻪدﻳﮕﺮ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﻣﺎ‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﻪاﻧﺠﺎم ﮐﺎرﯼ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﻢ و ﺑﺮ ﻳﮏ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﮑﺎﻧﻴﮑﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﻧﻴﺰ ﺗﮑﻴﻪ‬ ‫ﻧﻤﯽﻧﻤﺎﻳﻴﻢ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ اﻳﻦ اﻳﻤﺎن اﻋﺘﻤﺎد و ﺗﻮﮐﻠﯽ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺎوﯼ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﺎﻣﻞ‬ ‫ﺑﻪﺧﻮاﺳﺖ و ارادۀ اوﺳﺖ‪ .‬اﺧﺘﻴﺎر ﻧﻬﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺎ اﻧﺴﺎن‪.‬‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻻزم ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻧﺎدرﺳﺖ و ﺑﺪﻋﺖﺁﻣﻴﺰﯼ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص در ﺑﺮﺧﯽ‬ ‫ﺟﻨﺒﺶهﺎﯼ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﮏ و در ﻣﻴﺎن ﺑﺮﺧﯽ واﻋﻈﺎن ﻏﺮﺑﯽ ﺑﻪﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد و ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺮﺧﯽ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﻣﺴﻴﺤﯽ اﻳﺮاﻧﯽ ﻧﻴﺰ راﻩ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﺷﺎرﻩ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬در ﺟﻨﺒﺸﯽ ﮐﻪ ﮔﺎﻩ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان‬ ‫"ﺟﻨﺒﺶ اﻳﻤﺎن" )‪ (Faith Movement‬و ﮔﺎﻩ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان "اﻧﺠﻴﻞ ﺳﻼﻣﺘﯽ و ﺛﺮوت" ) ‪The‬‬ ‫‪ (Health and Wealth Gospel‬ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬درﮎ ﺧﺎﺻﯽ از اﻳﻤﺎن ﺗﺮوﻳﺞ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ‬ ‫در ﺁن اﻳﻤﺎن از ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺪا‪ -‬ﻣﺤﻮر ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻳﺪ و ﺧﻮد‪ -‬ﻣﺤﻮر ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﮔﻔﺘﻴﻢ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﯽ اﻋﺘﻤﺎد و ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺧﺪاﯼ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس اﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺣﻮل ﺧﺪا ﻣﯽﭼﺮﺧﺪ و‬ ‫ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ واﻋﻈﺎﻧﯽ ﭼﻮن ِﮐﻨِﺖ هﮕﻴﻦ ‪ Kenneth Hagin‬و ِﮐﻨِﺖ ﮐﻮﭘﻠﻨﺪ ‪Kenneth‬‬ ‫‪ Copeland‬اﻳﻤﺎن را ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﺗﻮﺻﻴﻒ و ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ درﮎ درﺳﺖ ﻣﺴﻴﺤﯽ از‬

‫اﻳﻤﺎن ﺗﻨﺎﻗﺾ دارد‪ .‬در ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﻳﻨﺎن‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻧﻮﻋﯽ ﻳﻘﻴﻦ ذهﻨﯽ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻦ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻳﻘﻴﻦ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻳﺎ دﻋﺎ ﮐﻨﺪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺧﺎﺳﺘﮕﺎﻩ و زﻣﻴﻨﮥ ﻓﮑﺮﯼ اﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﻪ‬ ‫ﮐﻼم ﺧﺪا ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﮑﺎﺗﺐ ﻓﻠﺴﻔﯽ و ﻓﮑﺮﯼ اﻟﺘﻘﺎﻃﯽ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺪر ﺟﻨﺒﺶ اﻳﻤﺎن ﺑﺮﺧﻼف ﮔﻤﺎن ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﻧﻪ ِﮐﻨِﺖ هﮕﻴﻦ ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺨﺼﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﮐﻨﻴﺎن‬ ‫‪ E. W. Kenyon‬ﮐﻪ هﮕﻴﻦ هﺴﺘﮥ ﻣﺮﮐﺰﯼ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺧﻮد را از او ﺑﻪ وام ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ‬ ‫ﻧﺎﻣﯽ از او ﺑﺒﺮد‪ .‬ﮐﻨﻴﺎن ﺗﺤﺖﺗﺄﺛﻴﺮ ﺑﺮﺧﯽ ﻓﺮﻗﻪهﺎﯼ ﻧﺎدرﺳﺖ ﻣﺜﻞ "ﻋﻠﻢ ﻣﺴﻴﺤﯽ" ‪Christian‬‬ ‫‪ Science‬و ﻓﻠﺴﻔﮥ "اﻧﺪﻳﺸﮥ ﻧﻮ" ‪ New Thought Metaphysic‬ﺑﻮد‪.‬‬ ‫از اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎﻩ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪﻧﻮﻋﯽ ﻓﺮﻣﻮل ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻓﺮﻣﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻳﮏ ﻗﺎﻧﻮن روﺣﺎﻧﯽ‬ ‫ﺟﻬﺎنﺷﻤﻮل ﻣﺘﮑﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﺮﺧﯽ واﻋﻈﺎن اﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ‪ ،‬ﺟﻬﺎن هﺴﺘﯽ ﺗﺎﺑﻊ ﻗﺎﻧﻮن‬ ‫ﻓﺮاﮔﻴﺮ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺆﻣﻦ از ﺁن ﺁﮔﺎﻩ ﺷﻮد و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺁن ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪ ،‬هﺮﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﺑﺮاﯼ او اﻣﮑﺎنﭘﺬﻳﺮ ﻣﯽﮔﺮدد‪ .‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﻓﺮاﮔﻴﺮ‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﺁن ﺷﮏ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﻪاﻧﺠﺎم ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ درﮎ از اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺻﺮﻓًﺎ ﺑﺮ ﮔﻔﺘﮥ ﻋﻴﺴﯽ در ﻣﺮﻗﺲ ‪٢٢:١١‬و‪ ٢٣‬ﻣﺘﮑﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺎﻧﻮن اﻳﻤﺎن ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﺧﺪا ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد!‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺗﻌﻠﻴﻢ واﻋﻈﺎن "ﺟﻨﺒﺶ اﻳﻤﺎن"‪ ،‬ﺟﻬﺎن هﺴﺘﯽ ﺗﺎﺑﻊ ﻗﺎﻧﻮن ﻓﺮاﮔﻴﺮ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺆﻣﻦ از ﺁن ﺁﮔﺎﻩ ﺷﻮد و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺁن ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪ ،‬هﺮﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮاﯼ او اﻣﮑﺎنﭘﺬﻳﺮ‬ ‫ﻣﯽﮔﺮدد‪ .‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﻓﺮاﮔﻴﺮ‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﻳﻘﻴﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﺁن‬ ‫ﺷﮏ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﻪاﻧﺠﺎم ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﻧﻴﺰ در اﻧﺠﺎم ﮐﺎرهﺎﻳﺶ از اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻬﺮﻩ ﻣﯽﺟﻮﻳﺪ و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺁن ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺆﻳﺪ اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﻴﺰ ﺗﺮﺟﻤﮥ ﻏﻴﺮﻣﻌﻤﻮل و ﻧﺎدرﺳﺖ ﺁﻳﮥ ‪ ٢٢‬ﺑﻪاﻳﻦ ﺻﻮرت اﺳﺖ ﮐﻪ‪» ،‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬اﻳﻤﺎن ﺧﺪا را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ«‪ .‬ﻣﻄﺎﺑﻖ اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎﻩ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﺟﻬﺎن را ﺧﻠﻖ‬ ‫ﮐﺮد‪ .‬او ﻓﺮﻣﺎن داد ﮐﻪ ﻣﻮﺟﻮدات ﺑﻪوﺟﻮد ﺁﻳﻨﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺖ ﻳﻘﻴﻦ داﺷﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻄﺎﺑﻖ‬ ‫ﺑﺎ ﻗﺎﻧﻮن اﻳﻤﺎن ﻋﻤﻞ ﮐﺮد‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ ﻓﺮﻣﺎن داد ﺑﻪاﻧﺠﺎم رﺳﻴﺪ و ﺟﻬﺎن ﺑﻪوﺟﻮد ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن هﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ اﻳﻦ اﻳﻤﺎن ﺧﺪاﮔﻮﻧﻪ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺟﻬﺎنﺷﻤﻮل‬ ‫وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺧﺪاﺳﺖ و ﺧﻮد ﺧﺪا هﻢ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺁن ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪﻋﻼوﻩ‬ ‫ﺑﻬﺮﻩﺟﻮﻳﯽ از اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪواﻗﻊ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﯽاﻳﻤﺎن و‬ ‫ﺣﺘﯽ ﮔﻨﺎهﮑﺎر ﻧﻴﺰ از هﻤﻴﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻬﺮﻩ ﻣﯽﺟﻮﻳﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر دﺳﺖ ﻣﯽﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ‬ ‫اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﭼﻪ در ﺟﻬﺖ ﻣﺜﺒﺖ و ﭼﻪ در ﺟﻬﺖ ﻣﻨﻔﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﻬﺮﻩﺑﺮدارﯼ اﺳﺖ و ﮐﺎرﺁﻳﯽ ﺁن ﺑﻪ‬ ‫هﻴﭻوﺟﻪ ﻣﻨﻮط ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻼ ﺁﺷﮑﺎر اﺳﺖ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﻧﮕﺮش‪" ،‬اﻳﻤﺎن" درﺟﺎﯼ ﺧﺪا ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮﻣﻮل و ﻗﺎﻧﻮن‬ ‫ﮐﺎﻣ ً‬ ‫اﻳﻤﺎن از ﻗﺪرت ﻣﻄﻠﻖ و ﺣﻀﻮر ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻓﺮﻣﻮل را ﺑﻪﮐﺎر‬ ‫ﺑﺒﺮﻳﻢ و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ ﺑﻪدﺳﺖ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺁورد‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ اﻳﻤﺎن‬ ‫دﻳﮕﺮ اﻋﺘﻤﺎد و ﺗﻮﮐﻞ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﭘﺪر ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ و ﻣﺤﺒﺖ او ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﻳﻘﻴﻦ و ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮﯼ‬ ‫ﻣﮑﺎﻧﻴﮑﯽ از ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻏﻴﺮﺷﺨﺼﯽ و ﺣﺘﯽ ﺑﯽﺗﻔﺎوت ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻴﮑﯽ و ﺑﺪﯼ اﺳﺖ!‬ ‫از اﻳﻦ ﻟﺤﺎظ اﻳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﺶ اﻳﻤﺎن ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽدهﺪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺟﺎدو ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﭼﺮاﮐﻪ در ﺁن اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﺑﻪﮐﺎرﮔﻴﺮﯼ ﻓﺮﻣﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻳﮏ ﻗﺎﻧﻮن ﺛﺎﺑﺖ روﺣﺎﻧﯽ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﻴﺮوﻳﯽ روﺣﺎﻧﯽ را در ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻴﺮد‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ دﻳﮕﺮ اﻧﺴﺎن در ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫"ﺧﺪا" در ﺧﺪﻣﺖ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ .‬و اﮔﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮل ﻓﻮق را ﺑﻪدرﺳﺘﯽ ﺑﻪﮐﺎرﺑﮕﻴﺮد‪،‬‬ ‫ﻧﺘﻴﺠﮥ ﮐﺎر ﻗﻄﻌﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ هﮕﻴﻦ ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻃﯽ ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺧﺪﻣﺖ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻳﮏﺑﺎر‬ ‫دﻋﺎﯼ او ﺑﯽﺟﻮاب ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ و در هﻤﮥ ﻣﻮارد هﻢ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ!‬ ‫ﺟﺎﯼ ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﻬﺎنﺑﻴﻨﯽ ﻧﻬﻔﺘﻪ در ﭘﺲ اﻳﻦ ﻧﮕﺮش‪ ،‬ﺑﺎ ﺟﻬﺎنﺑﻴﻨﯽ و ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﯽ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻓﺎﺣﺶ و ﺟﺪﯼ دارد‪.‬‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﺶ اﻳﻤﺎن ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽدهﺪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺟﺎدو ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ در‬ ‫ﺁن اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﺑﻪﮐﺎرﮔﻴﺮﯼ ﻓﺮﻣﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻳﮏ ﻗﺎﻧﻮن ﺛﺎﺑﺖ روﺣﺎﻧﯽ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻴﺮوﻳﯽ‬ ‫روﺣﺎﻧﯽ را در ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻴﺮد‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ دﻳﮕﺮ اﻧﺴﺎن در ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ "ﺧﺪا" در‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﯽ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﻳﺎ ﻓﺮﻣﻮﻟﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﻴﺰ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺧﻮ ِد اﻳﻤﺎن‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﯽ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺧﺪاﻳﯽ اﺳﺖ ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﮐﻢ و ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر هﻤﮥ‬ ‫ﮐﺎﺋﻨﺎت اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎهﻴﺖ اﻳﻦ اﻳﻤﺎن‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد و ﺗﻮﮐﻞ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻳﻘﻴﻦ ذهﻨﯽ ﺻﺮف‪ .‬ﺁﻳﺎﺗﯽ ﭼﻮن‬ ‫ﻣﺮﻗﺲ ‪ ٢٣:١١‬و ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١۴-١٣:١۴‬را ﺑﺎﻳﺪ در ﭘﺮﺗﻮ ﺁﻳﺎت دﻳﮕﺮﯼ ﭼﻮن ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٧:١۵‬ﻳﺎ‬ ‫اولﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،١۴:۵‬و در ﭼﺎرﭼﻮب ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﯽ ﻣﺴﻴﺤﯽ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﮐﻞ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺗﻌﻠﻴﻢ دادﻩ‬ ‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﻻزﻣﮥ ﮐﺎرﺁﻳﯽ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺷﻨﺎﺧﺖ ارادﻩ و ﻧﻘﺸﮥ ﺧﺪا و ﮔﺎم‬ ‫ﺑﺮداﺷﺘﻦ در اﻳﻦ ﻧﻘﺸﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﯽ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﻳﺎ ﻓﺮﻣﻮﻟﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﻴﺰ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺧﻮ ِد اﻳﻤﺎن‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﯽ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺧﺪاﻳﯽ اﺳﺖ ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﮐﻢ و ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر هﻤﮥ‬ ‫ﮐﺎﺋﻨﺎت اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎهﻴﺖ اﻳﻦ اﻳﻤﺎن‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد و ﺗﻮﮐﻞ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻳﻘﻴﻦ ذهﻨﯽ ﺻﺮف‪.‬‬ ‫اﻳﻤﺎن وﺳﻴﻠﻪاﯼ ﺑﺮاﯼ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺧﻮاﺳﺘﻪهﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﻋﺘﻤﺎد و ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﯽ‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﻘﺸﻪ و ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ ﺧﻮد ﺑﻪ دﻋﺎهﺎﯼ ﻣﺎ ﺟﻮاب ﻣﯽدهﺪ و اﺣﺘﻴﺎﺟﺎت ﻣﺎ را رﻓﻊ‬ ‫ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻋﻄﺎﯼ ﻧﺒﻮت ‪:‬دﻳﺮوز و اﻣﺮوز‬ ‫دﮐﺘﺮ ﻣﻬﺮداد ﻓﺎﺗﺤﯽ‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‪:‬‬ ‫هﺪف ﻣﺎ در اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﺮرﺳﯽ ﻳﮑﯽ از ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﺁن را‬ ‫"ﻧﺒﻮت" ﻣﯽﻧﺎﻣﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٠:١٢‬او ﺑﺮ اهﻤﻴﺖ اﻳﻦ ﻋﻄﺎ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽورزد و ﻣﺆﻣﻨﺎن‬ ‫ﺷﻬﺮ ﻗﺮﻧﺘﺲ را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪﻃﻮر ﺧﺎص ﻣﺸﺘﺎق درﻳﺎﻓﺖ ﺁن ﺑﺎﺷﻨﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‬ ‫‪ .(٣٩ ،۵-١:١۴‬ﭘﻮﻟﺲ ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ ﻧﺒﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﺁن ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎنهﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‬ ‫ﻣﯽﺷﻤﺎرد و ﺁرزو ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ هﻤﮥ اﻋﻀﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻧﺒﻮت ﮐﻨﻨﺪ )‪.(۵:١۴‬‬ ‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﺒﺶ ﭘﻨﻄﻴﮑﺎﺳﺘﯽ در ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ و ﮔﺴﺘﺮش ﻣﺒﺎﻧﯽ ﺁن در ﻣﻴﺎن ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﺳﻨﺘﯽ‬ ‫ﺑﻪﺻﻮرت ﺟﻨﺒﺶ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﮏ‪ ،‬ﻋﻼﻗﻪ و ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻮﻳﻨﯽ ﺑﻪ ﭘﺪﻳﺪۀ ﻧﺒﻮت در ﻣﻴﺎن ﺑﺴﻴﺎرﯼ از‬ ‫ﻼ ﻃﺒﻴﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪوﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬در ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﮏ‪ ،‬ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﺑﻪهﻨﮕﺎم ﭘﺮﺳﺘﺶ‪ ،‬ﮐﺴﯽ از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﺮﺧﻴﺰد و ﺑﺎ هﻴﺠﺎن و اﻗﺘﺪارﯼ ﻣﺸﻬﻮد هﻤﺎﻧﻨﺪ اﻧﺒﻴﺎﯼ‬ ‫ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﮐﻪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ «... :‬و ﺳﭙﺲ ﺟﻤﻼﺗﯽ را ﺑﻪﺻﻮرت اول‬ ‫ﺷﺨﺺ از ﻗﻮل ﺧﺪا ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ در ﺑﺮﺧﯽ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ‪ ،‬در زﻣﺎن ﺧﺎﺻﯽ از ﺟﻠﺴﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ‪،‬‬ ‫ﮔﺮوهﯽ از اﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﺒﻮت ﮐﻨﻨﺪ و ﭘﻴﺎﻣﯽ را ﮐﻪ از ﺟﺎﻧﺐ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ ﻣﺮدم دارﻧﺪ ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﺑﺎزﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬در ﺑﺮﺧﯽ از اﻳﻦ ﻧﺒﻮتهﺎ ﺣﻘﺎﻳﻘﯽ درﺑﺎرۀ زﻧﺪﮔﯽ اﻓﺮاد‬ ‫ﺑﺨﺼﻮص و ﻳﺎ درﺑﺎرۀ ﺁﻳﻨﺪۀ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫رواج ﭘﺪﻳﺪۀ ﻧﺒﻮت ﺑﺪﻳﻦ ﺷﮑﻞ ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت زﻳﺎدﯼ را در ﻣﻴﺎن ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ ﺳﺒﺐ ﮔﺮدﻳﺪﻩ اﺳﺖ و‬ ‫در ﻣﻮرد ﻣﺎهﻴﺖ و ﮐﺎرﺑﺮد ﻧﺒﻮت و اﻳﻨﮑﻪ ﺁﻳﺎ اﻣﺮوزﻩ ﻧﻴﺰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﺁن‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﺑﺤﺚهﺎﯼ زﻳﺎدﯼ وﺟﻮد دارد‪ .‬در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮان‬ ‫ﺳﻪ دﻳﺪﮔﺎﻩ ﻋﻤﺪﻩ را از هﻢ ﺗﻤﻴﺰ داد‪.‬‬ ‫ﺑﺮﺧﯽ اﻧﺠﻴﻠﻴﻮن ﭘﻴﺮو ﺳﻨﺖ اﺻﻼﺣﺎت ‪ ،Reformed Tradition‬ﻧﺒﻮت را ﻋﻤﺪﺗًﺎ هﻤﺎن‬ ‫ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎن اﻳﻨﺎن ﺟﻮهﺮ ﻧﺒﻮت ﺑﻴﺎن ﭘﻴﺎم ﺧﺪا ﺑﻪ ﻗﻮم او در زﻣﺎن ﺣﺎﺿﺮ‬ ‫ﻻ ﺑﻪﻣﻌﻨﯽ ﮐﺎرﺑﺴﺖ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﮑﺸﻮف در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس اﺳﺖ ﻧﻪ درﻳﺎﻓﺖ‬ ‫اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ ﻧﻮﻳﻦ از ﺧﺪا‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﻧﺒﻴﺎﯼ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﺪا ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫و ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ از ﺁن ﻓﺮاﻣﯽﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪاﻋﺘﻘﺎد اﻳﻨﺎن اﻧﺒﻴﺎﯼ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺰ اﻧﺠﻴﻞ را‬ ‫ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﺮدم را ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻓﺮاﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ و ﻣﺆﻣﻨﺎن را‬ ‫ﺑﻨﺎ و ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺮوهﯽ دﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﻗﻄﻊ و ﺗﻮﻗﻒ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﻣﺎﻓﻮقﻃﺒﻴﻌﯽ از ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺒﻮت هﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﻼ ﺑﺎ‬ ‫‪ Cessationists‬ﺗﻤﺎﻳﺰﯼ دﻗﻴﻖ ﻣﻴﺎن ﻧﺒﻮت و ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪاﻋﺘﻘﺎد اﻳﻨﺎن ﻧﺒﻮت ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺗﻔﺎوت دارد‪ .‬ﻧﺒﻮت ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ اﻟﻬﺎم ﺷﺪﻩ از ﺳﻮﯼ ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ از روح ﺧﺪا‬ ‫ﻼ ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ و از اﻗﺘﺪار و ﻣﺮﺟﻌﻴﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮﺧﻮردار‬ ‫ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽﮔﻴﺮد‪ ،‬ﻣﺤﺘﻮاﯼ ﺁن ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﻄﺎ ﺑﻪﻣﻨﻈﻮر ﺗﺤﮑﻴﻢ و ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﮑﺸﻮف از ﺳﻮﯼ ﺧﺪا در ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﺠﺎت‬ ‫ﺧﺼﻮﺻًﺎ در وﻗﺎﻳﻊ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬ﻣﺮگ و ﻗﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ دادﻩ ﻣﯽﺷﺪ و ﭘﺲ از ﭘﺎﻳﺎن ﻣﮑﺎﺷﻔﮥ‬ ‫ﺧﺪا در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎزﯼ ﺑﺪان ﻧﺒﻮد و از هﻤﻴﻦرو ﻧﻴﺰ ﭘﺲ از دورۀ رﺳﻮﻻن ﻣﺘﻮﻗﻒ‬ ‫ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻨﻄﻴﮑﺎﺳﺘﯽهﺎﯼ ﺳﻨﺘﯽ و اﻧﺠﻴﻠﻴﻮن ﭘﻴﺮو ﺟﻨﺒﺶ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﮏ ﮔﺮوﻩ ﺳﻮﻣﯽ را ﺗﺸﮑﻴﻞ‬ ‫ﻣﯽدهﻨﺪ ﮐﻪ در ﻋﻴﻦﺣﺎل ﮐﻪ ﻧﺒﻮت و ﻣﻮﻋﻈﻪ را ﻳﮑﯽ ﻧﻤﯽﺷﻤﺎرﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﻧﺒﻮت رﺳﻮﻻن ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺼﻮن از ﺧﻄﺎﺳﺖ و ﻧﺒﻮت ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﺗﻤﺎﻳﺰ ﻗﺎﺋﻞ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪاﻋﺘﻘﺎد ‪Wayne‬‬ ‫‪ ،Grudem‬ﻣﺤﻘﻖ ﺑﺮﺟﺴﺘﮥ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﮏ‪ ،‬ﻧﺒﻮت ﺑﺮ دو ﻧﻮع اﺳﺖ‪ .‬ﻳﮑﯽ ﻧﺒﻮت اﻧﺒﻴﺎ و رﺳﻮﻻن‬ ‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﮐﻪ ﺗﮏﺗﮏ ﮐﻠﻤﺎت ﺁن از ﺧﺪاﺳﺖ و از ﻣﺮﺟﻌﻴﺖ و اﻗﺘﺪار ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ؛‬ ‫دﻳﮕﺮﯼ ﻧﺒﻮت ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺤﺘﻮاﯼ ﮐﻠﯽ ﺁن از ﺧﺪاﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﺎ ﻋﺒﺎراﺗﯽ ﺑﺸﺮﯼ‬ ‫ﺑﻴﺎن ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪﻟﺤﺎظ ﺻﺤﺖ و دﻗﺖ ﻣﺨﻠﻮﻃﯽ از ﻣﻄﺎﻟﺐ درﺳﺖ و ﻧﺎدرﺳﺖ اﺳﺖ و از‬ ‫اﻗﺘﺪار ﺑﺲ ﮐﻤﺘﺮﯼ ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاﯼ درﮎ درﺳﺖ ﻣﺎهﻴﺖ ﻧﺒﻮت و ﮐﺎرﺑﺮد ﺁن ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮔﺎم ﺿﺮورﯼ ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﻔﻬﻮم و‬ ‫ﮐﺎرﺑﺮد ﻧﺒﻮت در ﺁن زﻣﻴﻨﮥ ﻓﺮهﻨﮕﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ و ﺳﺎﻳﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ و‬ ‫ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﺁﻧﻬﺎ در ﺁن ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﻌﻠّﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﺮرﺳﯽ اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﻗﻄﻌًﺎ روﺷﻨﺎﻳﯽ‬ ‫ﻣﻬﻤﯽ ﺑﺮ ﻧﺤﻮۀ ﮐﺎرﺑﺮد اﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ در ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽاﻓﮑﻨﺪ‪ .‬در ﺳﻪ ﺑﺨﺶ ﺑﻌﺪﯼ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ‬ ‫اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﻣﯽﭘﺮدازﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻧﺒﻮت در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪:‬‬

‫ﺑﺮرﺳﯽ اﺷﮑﺎل ﻣﺘﻨﻮع ﭘﺪﻳﺪۀ ﻧﺒﻮت در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﻮت ﻋﻤﺪﺗًﺎ ﻧﻪ‬ ‫ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﻣﻔﺼﻞ وﻗﺎﻳﻊ ﺁﻳﻨﺪﻩ و ﻧﻪ ﻣﮑﺎﺷﻔﮥ اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدﯼ ﻧﻮﻳﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺒﻮت ﻋﻤﺪﺗًﺎ و در درﺟﮥ‬ ‫اول‪ ،‬ﻣﮑﺎﺷﻔﮥ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ارادۀ ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧﺎﺻﯽ از زﻧﺪﮔﯽ ﻗﻮم ﺧﺪا ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﻣﺜﺎل‪،‬‬ ‫در ﻋﺎﻣﻮس ‪ ٨-۶:٢‬ﻧﺒﯽ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺳﺨﻨﮕﻮﯼ ﻳﻬﻮﻩ هﺸﺪار ﻣﯽدهﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻗﻮم ﺧﺪا ﺗﻮﺑﻪ ﻧﮑﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫داورﯼ ﺧﺪا ﻧﺎزل ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ هﻼﮎ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮدﻳﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﻩاﯼ‬ ‫ﮐﻮﭼﮏ از ﻗﻮم ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪدر ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺮد‪ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ هﻮﺷﻊ ﺑﻴﺎن ﻣﯽدارد ﮐﻪ داورﯼ اﻟﻬﯽ ﮐﻪ‬ ‫از ﺳﻮﯼ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﺎزل ﻣﯽﺷﻮد از ﻋﺸﻖ ﻏﻴﻮر ﺧﺪا ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽﮔﻴﺮد و هﺪﻓﺶ‬ ‫ﺑﺎزﮔﺮداﻧﻴﺪن اﺳﺮاﺋﻴﻞ از زﻧﺎﮐﺎرﯼهﺎﯼ روﺣﺎﻧﯽ و ﺑﯽﻋﺪاﻟﺘﯽهﺎﯼ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻮم‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺁن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻧﺒﻴﺎ ﺳﺨﻨﮕﻮﻳﺎن ﺧﺪا ﻧﺰد ﻗﻮم ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﻴﺎم او را ﺑﺮاﯼ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧﺎﺻﯽ از زﻧﺪﮔﯽ ﻗﻮم ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻮش ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﺎم را ﻣﺴﺘﻘﻴﻤ ًﺎ از ﺧﺪا درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﻮﻧﮥ‬ ‫ﻼ درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﭙﺲ در ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﯽ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻻ ﭘﻴﺎم را ﻗﺒ ً‬ ‫ﺣﺰﻗﻴﺎل ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎ ً‬ ‫ﻻ ﺑﺎ ﻓﺮﻣﻮل "ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ" ﺁﻏﺎز ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺁن را ﺑﻪ ﻗﻮم ﺑﺎزﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﻴﺎم ﻧﺒﻮﺗﯽ ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﮐﻠﻤﺎت ﻧﺒﻮت‪ ،‬ﮐﻠﻤﺎت ﺧﺪا ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﮔﺮدﻳﺪ و ﻻزماﻻﺟﺮا ﺑﻮد )ﺑﺮاﯼ ﻣﺜﺎل‪ ،‬ارﻣﻴﺎ ‪٩:١‬؛ دوم‬ ‫ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ‪ .(٢۵:١٢‬از هﻤﻴﻦرو ﻧﺒﻮت در ﮐﻨﺎر ﺷﺮﻳﻌﺖ و ﺁﺋﻴﻦ ﻋﺒﺎدت در ﻣﻌﺒﺪ‪ ،‬ﺳﻪ رﮐﻦ‬ ‫اﺻﻠﯽ دﻳﺎﻧﺖ ﻳﻬﻮد را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽداد‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻗﻮم ﺧﻮاهﺎن داﻧﺴﺘﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻴﺎن‬ ‫ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد و ﻳﺎ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﮐﺪام ﺑﺨﺶ از ﮐﻼم ﻣﮑﺘﻮب ﺧﺪا ﺑﻪ وﺿﻌﻴﺖ ﺧﺎص ﮐﻨﻮﻧﯽ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮاغ اﻧﺒﻴﺎ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﺒﻮت اﻣﺮﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺟﺪﯼ ﺑﻮد و‬ ‫ﻧﺎاﻃﺎﻋﺘﯽ از اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬ﻧﺎاﻃﺎﻋﺘﯽ از ﺧﺪا ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﺷﺪ )ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪ .(١٩:١٨‬از هﻤﻴﻦرو ﻧﻴﺰ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ‬ ‫ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮد از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ و ﻧﺒﻮﺗﺶ اﺷﺘﺒﺎﻩ از ﮐﺎر درﻣﯽﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺣﮑﻢ ﺷﺮﻳﻌﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻋﺪام ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﮐﻠﯽ ﻓﻮق ﭼﻨﺪ ﻧﮑﺘﮥ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ در ﺧﺼﻮص ﻧﺒﻮت در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‬ ‫ﺷﺎﻳﺎن ذﮐﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﮑﻪ در ﮐﻨﺎر ﻧﺒﻮتهﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﻧﺒﯽ دادﻩ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺒﻮتهﺎﯼ‬ ‫ﻻ ﺑﻪﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺘﺶ و ﺣﻤﺪ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﮏ ﺧﺪا‬ ‫ﺁﻧﯽ هﻢ وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ از ﺁﻧﻬﺎ اﺣﺘﻤﺎ ً‬ ‫ﺗﺤﺖ اﻟﻬﺎم روح ﺑﻮد )اول ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ‪١٢-١٠ ،۶ ،۵:١٠‬؛ ‪٢۴-٢٠:١٩‬؛ اﻋﺪاد ‪.(٢۶-٢۵:١١‬‬ ‫ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﺪ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﻧﺒﻮتهﺎ ﭘﻴﺎم ﺧﺎﺻﯽ از ﺳﻮﯼ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻗﻮم ﻳﺎ ﺑﻪ اﻓﺮاد دادﻩ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ‪ ،‬ﻧﺒﻮت ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻌﺪهﺎ در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس درج ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺪود ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬در ﺧﻮد‬ ‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ اﻧﺒﻴﺎﻳﯽ اﺷﺎرﻩ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ از ﺁﻧﻬﺎ هﻴﭻ ﻧﺒﻮﺗﯽ در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس درج ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ )اول‬ ‫ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ‪١٠‬؛ دوم ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ‪٢‬؛ اول ﺗﻮارﻳﺦ ‪ .(٧-١:٢۵‬ﺑﻪﻋﻼوﻩ هﻤﮥ ﻧﺒﻮتهﺎ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻗﻮم‬ ‫ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺮﺧﯽ ﻧﺒﻮتهﺎ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ دﻳﺪﻳﻢ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻮد و ﺑﺮﺧﯽ دﻳﮕﺮ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ اﻓﺮاد )اول‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ‪٢١-٢٠:١٣‬؛ اول ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ‪ ١٠-٣:٩‬و ﺑﺎب ‪١٠‬؛ دوم ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ‪٢:١‬؛ ‪ ١۵-٧:٨‬و‬ ‫ﻏﻴﺮﻩ(‪ .‬ﻧﮑﺘﮥ ﺁﺧﺮ اﻳﻨﮑﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻗﺴﻤﺖهﺎﯼ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﻣﻨﻌﮑﺲ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ل ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ ﻗﻮﻣﺶ ﻧﺒﻮد‪،‬‬ ‫ﻏﻴﺮﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣﺮدم از ﺧﺪا ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺗﻌﺪاد اﻧﮕﺸﺖﺷﻤﺎر اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬اﻳﺪﻩﺁ ِ‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ارادﻩ و ﻧﻘﺸﮥ ﺧﺪا اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ روزﯼ هﻤﮥ اﻓﺮاد ﻗﻮم از روح ﻧﺒﻮت ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﻨﺪ و‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﻪﻃﻮر ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ و ﺑﯽواﺳﻄﻪ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ )اﻋﺪاد ‪٢۶-٢۵:١١‬؛ ارﻣﻴﺎ ‪٣۴-٣١:٣١‬؛ ﺣﺰﻗﻴﺎل‬ ‫‪٢٧-٢۵:٣۶‬؛ ﻳﻮﺋﻴﻞ ‪.(٣٢-٢٨:٢‬‬

‫ﻧﺒﻮت ﭘﺲ از دوران ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﺗﺎ زﻣﺎن ﻣﺴﻴﺢ‪:‬‬ ‫در ﻣﻮرد درﮐﯽ ﮐﻪ از ﻣﺎهﻴﺖ و ﮐﺎرﺑﺮد ﻧﺒﻮت در اﻳﻦ دورﻩ ﭼﻪ در ﻣﻴﺎن ﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﭼﻪ‬ ‫در ﺟﻬﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ‪ -‬روﻣﯽ‪ ،‬وﺟﻮد داﺷﺖ‪ ،‬ﮐﺎﻣﻞﺗﺮﻳﻦ و دﻗﻴﻖﺗﺮﻳﻦ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﺗﻮﺳﻂ ‪David Aune‬‬ ‫و ‪ Christopher Forbs‬ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت اﻳﻦ دو ﻣﺤﻘﻖ‪ ،‬ﺑﻪروﺷﻨﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﺒﻮت در اﻳﻦ دورﻩ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﭘﻴﺎم ﺷﻔﺎهﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻤﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤ ًﺎ از ﺧﺪا‬ ‫ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺗﺤﺖ اﻟﻬﺎم ﺑﻴﺎن ﻣﯽﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ درﮎ ﻣﻌﻤﻮل از ﻧﺒﻮت اﺳﺖ و ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺗﯽ را ﮐﻪ ﻧﻮﻋًﺎ از ﺁن اﻧﺘﻈﺎر‬ ‫ﻣﯽرﻓﺖ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﺎﺗﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﻗﺎﻋﺪۀ ﮐﻠﯽ‪،‬‬ ‫ﻧﺒﻮت از ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﻓﻮق ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻧﮑﺘﮥ ﻣﻬﻢ دﻳﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ در اﻳﻦ دورﻩ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﺑﺮﺧﯽ ﻳﻬﻮدﻳﺎن اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎﻩ و ﻋﺼﻴﺎن اﺳﺮاﺋﻴﻞ روحاﻟﻘﺪس ﻗﻮم ﺧﺪا را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ اﺻﻴﻞ‬ ‫ﻼ ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ )رﺟﻮع ﺷﻮد ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﮐﺘﺐ دﻳﻨﯽ ﻳﻬﻮدﻳﺎن هﻤﭽﻮن‪ :‬اول‬ ‫ﻧﺒﻮﺗﯽ ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﻣﮑﺎﺑﯽهﺎ ‪۴۶:۴‬؛ ‪٢٧:٩‬؛ ‪۴١:١۴‬؛ دوم ﺑﺎروخ ‪ .(٣:٨۵‬وﻟﯽ اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد هﻤﮥ ﻣﺮدم ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫هﻤﻪ در ﻣﻮردش اﺗﻔﺎقﻧﻈﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪن ﭘﺪﻳﺪۀ ﻧﺒﻮت در اﻳﻦ دورﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁن را ﻧﺘﻴﺠﮥ‬ ‫ﮔﻨﺎﻩ ﻗﻮم ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ هﻨﻮز ﮐﺴﺎﻧﯽ هﻤﭽﻮن ﻳﻮﺳﻔﻮس و ﻓﻴﻠﻮن‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪان ﺑﺮﺟﺴﺘﮥ‬ ‫ﻳﻬﻮدﯼ‪ ،‬ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ دﺳﺖﮐﻢ ﺑﻪاﻋﺘﻘﺎد ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﮑﺎﺷﻔﺎت ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﮏ و ﭘﻴﺎمهﺎﯼ ﻧﺒﻮﺗﯽ درﻳﺎﻓﺖ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ اذﻋﺎن ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﮑﺎﺷﻔﺎت ﺁﻧﻬﺎ در ﻗﻴﺎس ﺑﺎ اﻧﺒﻴﺎﯼ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ از ﻗﻮت‬ ‫و وﺿﻮح ﺑﺲ ﮐﻤﺘﺮﯼ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در هﻤﻴﻦ وﺿﻌﻴﺖ ﮐﻪ در ﺁن ﭘﺪﻳﺪۀ ﻧﺒﻮت ﺑﻪﺷﺪت رو ﺑﻪ ﺿﻌﻒ ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﻮد اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﻧﺸﻮ و‬ ‫ﻧﻤﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ وﻋﺪﻩهﺎﯼ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﮐﻪ در ﺑﺎﻻ ﺑﺪان اﺷﺎرﻩ ﺷﺪ‪ ،‬در اﻳﺎم ﺁﺧﺮ ﺧﺪا روح‬ ‫ﺧﻮد را‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪﻃﻮر ﺧﺎص ﺑﻪﻋﻨﻮان روح ﻧﺒﻮت ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﻮﺗﯽ ﺗﺎزﻩ ﺑﺮ هﻤﮥ اﻓﺮاد‬ ‫ﻗﻮم ﻓﺮوﺧﻮاهﺪ رﻳﺨﺖ ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ هﻤﻪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ از ﺧﺪا ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ و ﺑﺎ او‬ ‫راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺒﻮت در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪:‬‬ ‫در اﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﻔﻬﻮم ﻧﺒﻮت و ﮐﺎرﺑﺮد ﺁن در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻣﯽﭘﺮدازﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺁﻳﺎ‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ اراﺋﻪ ﺷﺪﻩ در ﺑﺎﻻ ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ دارد ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻮاردﯼ ﮐﻪ در ﺁﻧﻬﺎ ﻓﻌﻞ "ﻧﺒﻮت ﮐﺮدن" ﺑﻪ‬ ‫ﮐﺎر ﺑﺮدﻩ ﺷﺪﻩ و از زﻣﻴﻨﻪ و ﺳﻴﺎق ﮐﻼم ﻣﻌﻨﯽ ﺁن روﺷﻦ اﺳﺖ هﻤﮕﯽ ﺣﺎﮐﯽ از ﺁﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﻮت‬ ‫ﻼ در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ درﻳﺎﻓﺖ و اﻧﺘﻘﺎل‬ ‫ﻧﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻳﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ ﮐﻪ ﻗﺒ ً‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﮥ ﻧﻮﻳﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ از ﺧﺪا ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﻣﺜﺎل در ﻟﻮﻗﺎ ‪۶۴:٢٢‬‬ ‫ﭼﺸﻤﺎن ﻋﻴﺴﯽ را ﻣﯽﺑﻨﺪﻧﺪ و او را ﻣﯽزﻧﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ "ﻧﺒﻮت ﮐﻦ" ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ را زدﻩ‬ ‫اﺳﺖ! ﺁﺷﮑﺎر اﺳﺖ ﮐﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮت ﻣﮑﺎﺷﻔﮥ ﺣﻘﻴﻘﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﻪوﺳﺎﻳﻞ ﻃﺒﻴﻌﯽ از‬ ‫ﺁن ﺁﮔﺎهﯽ ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫هﻤﭽﻨﻴﻦ در ﻟﻮﻗﺎ ‪ ۶٧:١‬ﺁﻣﺪﻩ ﮐﻪ زﮐﺮﻳﺎ از روح ﭘﺮ ﺷﺪ و "ﻧﺒﻮت ﮐﺮد"‪ .‬ﺑﺨﺶ ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻦ‬ ‫ﻧﺒﻮت )ﺁﻳﺎت ‪ (٧۵-۶٧‬ﺣﻤﺪ و ﺳﺘﺎﻳﺸﯽ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﺎر‬ ‫ﻧﺠﺎتﺑﺨﺶ او در ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺨﺶ دوم )ﺁﻳﺎت ‪ (٧٩-٧۵‬ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻳﺤﻴﯽ اﺳﺖ و‬ ‫درﺑﺮدارﻧﺪۀ ﺣﻘﺎﻳﻘﯽ اﺳﺖ درﺑﺎرۀ رﺳﺎﻟﺖ او ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ از ﺳﻮﯼ ﺧﺪا ﺑﺮ زﮐﺮﻳﺎ ﻣﮑﺸﻮف ﺷﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬در ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،۵١:١١‬ﮐﺎهﻦ اﻋﻈﻢ ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻮد ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﻤﻠﮥ ﮐﻮﺗﺎهﯽ را ﺑﺮ زﺑﺎن‬ ‫ﻣﯽﺁورد ﮐﻪ ﺑﻪاﻋﺘﻘﺎد ﻧﻮﻳﺴﻨﺪۀ اﻧﺠﻴﻞ درﺑﺮدارﻧﺪۀ ﻣﮑﺎﺷﻔﮥ ﻧﺒﻮﺗﯽ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻮارد ﮐﺎرﺑﺮد ﻓﻌﻞ "ﻧﺒﻮت ﮐﺮدن" ﺗﻮﺳﻂ ﭘﻮﻟﺲ‪ ،‬هﻤﮕﯽ در رﺳﺎﻟﮥ اول او ﺑﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎهﻴﺖ ﭘﺪﻳﺪۀ ﻧﺒﻮت را ﻣﯽﺗﻮان ﺑﻪواﺿﺢﺗﺮﻳﻦ ﺷﮑﻞ در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪-٢٩:١۴‬‬ ‫‪ ٣١‬دﻳﺪ‪» :‬و از اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﺗﻦ ﻧﺒﻮت ﮐﻨﻨﺪ و دﻳﮕﺮان ﮔﻔﺘﺎر ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺴﻨﺠﻨﺪ‪ .‬و اﮔﺮ ﻓﺮدﯼ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺮد ﻧﺨﺴﺖ ﺳﮑﻮت اﺧﺘﻴﺎر ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬زﻳﺮا هﻤﻪ‬ ‫ﻼ‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻧﺒﻮت ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ هﻤﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﺑﻨﺪ و هﻤﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺷﻮﻧﺪ‪ «.‬از اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﺁﺷﮑﺎر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﭘﻮﻟﺲ ﻧﺒﻮت ﮐﺮدن ﻳﻌﻨﯽ درﻳﺎﻓﺖ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ و ﺁﻧﯽ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ از ﺧﺪا و‬ ‫ﺑﻴﺎن ﺁن ﺑﻪ دﻳﮕﺮان‪ .‬هﻤﻴﻦ اﻣﺮ را ﻣﯽﺗﻮان از ‪ ٢۵-٢۴:١۴‬درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ در ﺁن ﻧﺒﻮت اﻋﻀﺎﯼ‬ ‫ﮐﻠﻴﺴﺎ "راز دل" ﺷﺨﺼﯽ ﺑﯽاﻳﻤﺎن را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ درﺁﻣﺪﻩ ﺁﺷﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫هﻤﻴﻦ ﻣﻔﻬﻮم از اﻋﻤﺎل ‪ ١٨-١٧:٢‬ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﭘﻄﺮس از ﻳﻮﺋﻴﻞ ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ‪» :‬ﺧﺪا‬ ‫ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ :‬در روزهﺎﯼ ﺁﺧﺮ از روح ﺧﻮد ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﺸﺮ ﻓﺮوﺧﻮاهﻢ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﭘﺴﺮان و‬ ‫دﺧﺘﺮان ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮت ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺟﻮاﻧﺎﻧﺘﺎن روﻳﺎهﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ دﻳﺪ و ﭘﻴﺮاﻧﺘﺎن ﺧﻮاﺑﻬﺎ‪ «.‬در اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫ﻧﺒﻮت ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﻮازات دﻳﺪن ﺧﻮاب و روﻳﺎ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ ﮐﻪ راﺑﻄﮥ ﻧﺰدﻳﮑﯽ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻳﻦ دو وﺟﻮد دارد‪ ،‬زﻳﺮا در هﺮ دو ﺷﺨﺺ ﺗﺤﺖ اﻟﻬﺎم روح ﻣﮑﺎﺷﻔﺎﺗﯽ را ﺑﻪﻃﻮر‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از ﺧﺪا درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺘﻮان از اﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻓﺮاﺗﺮ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﻮاب و روﻳﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻗﯽ اﺷﺎرﻩ‬ ‫دارد ﮐﻪ ﭘﺴﺮان و دﺧﺘﺮان ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺎم ﻧﺒﻮﺗﯽ را از ﺧﺪا درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬و اﻳﻦ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎﯼ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ و ادﺑﻴﺎت ﺑﻴﻦاﻟﻌﻬﺪﻳﻦ ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ دارد ﮐﻪ در ﺁﻧﻬﺎ در ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﻣﻮاﻗﻊ ﻧﺒﻮت‬ ‫ﺑﻪﻣﻌﻨﯽ درﻳﺎﻓﺖ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮاب و روﻳﺎ و اﻋﻼم ﺁن ﺑﻪ ﻗﻮم ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ در اﻋﻤﺎل ‪ ،۶:١٩‬ﻟﻮﻗﺎ رﻳﺰش روح ﺑﺮ دوازدﻩ ﺷﺎﮔﺮد اﻓﺴﺴﯽ را ﺑﺎ اﻳﻦ ﮐﻠﻤﺎت‬ ‫ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪» :‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ دﺳﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﻧﻬﺎد‪ ،‬روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺁﻣﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎنهﺎﯼ دﻳﮕﺮ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻧﺒﻮت ﮐﺮدﻧﺪ‪ «.‬در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮت ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل زﻳﺎد‬ ‫ﻧﻪ ﺑﻪﻣﻌﻨﺎﯼ اﻋﻼم ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ درﻳﺎﻓﺘﯽ از ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪﻣﻌﻨﺎﯼ ﮐﻠّﯽﺗﺮ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺗﺤﺖ ﻧﻔﻮذ و‬ ‫اﻟﻬﺎم ﺁﻧﯽ روح اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﺑﻘﮥ اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم از ﻧﺒﻮت را ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺗﻮﺿﻴﺢ دادﻩ ﺷﺪ ﺑﺎﻳﺪ در‬

‫اول ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ‪٢٠-٢۴:١٩‬؛ ‪ ۵-١٣:١٠‬و اﻋﺪاد ‪ ٢۴-٣٠:١١‬ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ از ﻧﺒﻮت ﺳﺮوﮐﺎر دارﻳﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻮﻟﺲ در ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن از ﺁن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‬ ‫ﺗﻔﺎوت دارد‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ ﺑﺪان ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫"ﻧﺒﻮت" ﺑﻪﺻﻮرت اﺳﻢ دﻩ ﺑﺎر در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ در اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ ﻧﺒﻮت ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﺑﻪﮐﺎر ﺑﺮدﻩ ﺷﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪) .‬روﻣﻴﺎن ‪۶:١٢‬؛ اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٠:١٢‬؛ ‪٨ ،٢:١٣‬؛ ‪ ٢٢ ،۶:١۴‬اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﻴﺎن‬ ‫‪٢٠:۵‬؛ اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪١٨:١‬؛ ‪ ١۴:۴‬و ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪ .(۶:١١‬ﻣﻮارد ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻩ در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‬ ‫ﻗﻄﻌًﺎ ﺑﻪ هﻤﺎن ﭘﺪﻳﺪﻩاﯼ اﺷﺎرﻩ دارد ﮐﻪ ﺿﻤﻦ ﺑﺮرﺳﯽ ﻓﻌﻞ "ﻧﺒﻮت ﮐﺮدن" در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‬ ‫‪ ٢٩-٣١:١۴‬ﺗﻮﺿﻴﺢ دادﻳﻢ‪ .‬روﻣﻴﺎن ‪ ۶:١٢‬و اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﻴﺎن ‪ ٢٠:۵‬ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻨﻪ و‬ ‫ﺳﻴﺎق ﮐﻼم و ﺷﺒﺎهﺖهﺎﯼ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺎ ﮔﻔﺘﺎر ﭘﻮﻟﺲ در ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪهﻤﻴﻦ ﭘﺪﻳﺪۀ واﺣﺪ اﺷﺎرﻩ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪" .‬ﻧﺒﻮت" در اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪ ١٨:١‬و ‪ ١۴:۴‬دﻻﻟﺖ ﺑﺮ ﻧﻮﻋﯽ وﺣﯽ ﻳﺎ ﭘﻴﺎم‬ ‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ دارد ﮐﻪ ﻃﯽ ﺁن ﻣﺴﺢ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس و ﻋﻄﺎﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻬﺖ ﺗﺠﻬﻴﺰ او ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد او و ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ اﻋﻼم ﻣﯽﮔﺮدد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﯽﺗﻮان ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ هﻤﮥ ﻣﻮارد‬ ‫ﮐﺎرﺑﺮد ﻧﺒﻮت ﭼﻪ ﺑﻪﺻﻮرت ﻓﻌﻞ و ﭼﻪ ﺑﻪﺻﻮرت اﺳﻢ داراﯼ هﻤﺎن ﻣﻔﻬﻮم درﻳﺎﻓﺖ‬ ‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از ﺧﺪا و اﻋﻼم ﺁن ﺑﻪ دﻳﮕﺮان اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻣﻮرد واژۀ "ﻧﺒﯽ" ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﮐﻪ ﻃﺒﻌًﺎ راﺑﻄﮥ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﺎ "ﻧﺒﻮت" دارد وﻟﯽ‬ ‫اﻳﻦ راﺑﻄﻪ ﮐﻤﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﺪﻳﻦﺻﻮرت ﮐﻪ از ﻳﮏ ﺳﻮ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺒﻮت ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﻟﺰوﻣًﺎ ﻧﺒﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻧﻤﯽﺷﺪﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ هﺮﮔﺎﻩ واژۀ ﻧﺒﯽ ﺑﻪﻣﻌﻨﺎﯼ ﻧﺒﻮتﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﻪﮐﺎر‬ ‫ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﺤﺪود ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪﻃﻮر ﻣﮑﺮر و ﻣﻌﻤﻮل ﻧﺒﻮت ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﻧﻪ هﺮﮐﺲ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻮاﻗﻊ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ از ﺧﺪا درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬از ﺳﻮﯼ دﻳﮕﺮ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫"ﻧﺒﯽ" ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻧﻴﺰ ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽرﻓﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ و ﺳﺨﻨﮕﻮﯼ ﺧﺪا ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﻧﻘﺶ‬ ‫رهﺒﺮﯼ در ﺟﻨﺒﺶهﺎﯼ دﻳﻨﯽ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ هﺮﮔﺰ ﺑﻪﻣﻌﻨﺎﯼ درﻳﺎﻓﺖ وﺣﯽ ﻳﺎ ﻣﮑﺎﺷﻔﮥ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‬ ‫از ﺧﺪا ﻧﺒﻮت ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺒﻮت و ﻣﻮﻋﻈﻪ‬ ‫ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﺎ در ﺧﺼﻮص ﻣﺎهﻴﺖ و ﮐﺎرﺑﺮد "ﻧﺒﻮت" ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﻮت را ﻧﻤﯽﺗﻮان و‬ ‫ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﻪﻣﻌﻨﺎﯼ ﻣﻌﻤﻮل ﮐﻠﻤﻪ ﻳﮑﯽ ﺷﻤﺮد‪ .‬هﺮﭼﻨﺪ ﻧﺒﻮت ﺣﺎوﯼ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺗﻌﻠﻴﻤﯽ هﻢ‬ ‫هﺴﺖ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ درﺑﺮدارﻧﺪﻩ ﭘﻨﺪ و اﻧﺪرز ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯽ اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺒﻮت‬ ‫اﺳﺎﺳًﺎ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻳﺎ ﭘﻨﺪ و اﻧﺪرز‪ .‬وﺟﻪ ﻣﺸﺨﺼﮥ ﮐﻠّﯽ و ﺑﺎرز ﻧﺒﻮت در ﺗﻤﺎم ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‬ ‫درﻳﺎﻓﺖ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از ﺧﺪا و اﻋﻼم ﺁن ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺗﺤﺖ اﻟﻬﺎم روح اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ‬ ‫ﻼ در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ اﻧﺴﺎن‬ ‫در ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﻪﻣﻌﻨﺎﯼ ﻣﻌﻤﻮل ﮐﻠﻤﻪ‪ ،‬واﻋﻆ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ را ﮐﻪ ﻗﺒ ً‬ ‫ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﯽدهﺪ و ﺁن را ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ و ﻧﻴﺎز ﺧﺎﺻﯽ در زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن‬ ‫ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽﺳﺎزد‪ .‬در ﺗﻤﺎم ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس و ادﺑﻴﺎت ﻳﻬﻮد ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﻣﻮرد ﻧﻤﯽﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ در‬ ‫ﺁن ﻧﺒﻮت ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﮑﺎر ﺑﺮدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮﺧﯽ ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ دادﻩهﺎﯼ زﺑﺎنﺷﻨﺎﺧﺘﯽ و ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﯽ ﺑﺮرﺳﯽ ﺷﺪﻩ در ﺑﺎﻻ و ﺻﺮﻓًﺎ‬ ‫ﺑﺮ اﺳﺎس ﺑﺮﺧﯽ ﮔﻔﺘﻪهﺎﯼ ﭘﻮﻟﺲ هﻤﭽﻮن اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ،٣:١۴‬ﻧﺒﻮت را هﻤﺎن ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﻪﺷﻤﺎر‬ ‫ﺁوردﻩاﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻮﻟﺲ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺁن ﮐﻪ ﻧﺒﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺎ اﻧﺴﺎنهﺎﯼ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﯼ ﺑﻨﺎ‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﻖ‬ ‫و ﺗﺴﻠﯽﺷﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ «.‬ﺑﺮﺧﯽ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺘﺪﻻل ﮐﺮدﻩاﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﻮﻋﻈﻪ هﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻨﺎ‪،‬‬ ‫ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺴﻠﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻘﺼﻮد ﭘﻮﻟﺲ از ﻧﺒﻮت در اﻳﻦ ﺁﻳﻪ هﻤﺎن ﻣﻮﻋﻈﻪ اﺳﺖ! ﺑﯽﺷﮏ‬ ‫ﻼ ﺑﺮﺧﻄﺎﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻗﺼﺪ ﭘﻮﻟﺲ اراﺋﮥ ﺗﻌﺮﻳﻔﯽ ﺟﺎﻣﻊ از ﻧﺒﻮت‬ ‫اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪﮔﻴﺮﯼ ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﺪف او ﻣﻘﺎﻳﺴﮥ ﻧﺒﻮت ﺑﺎ زﺑﺎنهﺎﺳﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ در ﻧﻘﻄﮥ ﻣﻘﺎﺑﻞ زﺑﺎنهﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﻧﺒﻮدن ﻓﺎﻳﺪﻩاﯼ ﺑﻪ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﻧﻤﯽرﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺒﻮت ﺑﻪﻋﻠﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﺑﻮدن ﺑﺎﻋﺚ‬ ‫ﺑﻨﺎ‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺴﻠﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ دﻳﮕﺮﯼ هﻢ ﭼﻮن ﺗﺮﺟﻤﮥ‬ ‫زﺑﺎنهﺎ و ﺗﻌﻠﻴﻢ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ واﺟﺪ هﻤﻴﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺗﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ هﺮ‬ ‫ﻧﺒﻮﺗﯽ ﺑﻪﻃﻮر ﮐﻠﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻨﺎ‪ ،‬ﻧﺼﻴﺤﺖ و ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬وﻟﯽ هﺮ ﮔﻔﺘﺎرﯼ ﮐﻪ داراﯼ اﻳﻦ‬ ‫ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻟﺰوﻣ ًﺎ ﻧﺒﻮت ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪﻗﻮل ﻣﺎ اﻳﺮاﻧﯽهﺎ‪ ،‬هﺮﮔﺮدوﻳﯽ ﮔﺮد اﺳﺖ وﻟﯽ هﺮ‬ ‫ﮔﺮدﯼ ﮔﺮدو ﻧﻴﺴﺖ! ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬از اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ هﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻨﺎ‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺴﻠﯽ ﻣﯽﺷﻮد‬ ‫ﻧﻤﯽﺗﻮان ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ هﻤﺎن ﻧﺒﻮت اﺳﺖ!‬ ‫ﺁﻳﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﻮﻋﻈﻪاﯼ ﺑُﻌﺪ ﻧﺒﻮﺗﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻣﻮﻋﻈﻪ اﻧﺠﻴﻞ ﺗﻮﺳﻂ رﺳﻮﻻن ﺗﺎ ﺟﺎﻳﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﮑﺎﺷﻔﺎﺗﯽ اﺳﺘﻮار ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از ﺧﻮد ﺧﺪا درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑُﻌﺪ ﻧﺒﻮﺗﯽ‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪﻃﻮر ﮐﻠﯽ اﮔﺮ ﻣﻮﻋﻈﮥ واﻋﻆ ﻳﺎ ﺷﺒﺎﻧﯽ ﺣﺎوﯼ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ او ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از ﺧﺪا‬ ‫درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﺒﻮﺗﯽ دارد‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدﯼ ﺧﻮد ﻧﺒﻮت‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﺒﻮت ﺑﺮاﯼ اﻣﺮوز هﻢ هﺴﺖ؟‬ ‫ﺳﺆال اﺳﺎﺳﯽ دﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺳﻌﯽ ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺣﺪﯼ ﺑﺪان ﭘﺎﺳﺦ دهﻴﻢ اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﻧﺒﻮت ﺻﺮﻓًﺎ ﺑﺮاﯼ ﻋﺼﺮ رﺳﻮﻻن ﺑﻮدﻩ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽرﻓﺖ اداﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﺪ؟‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ در اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻧﺨﻮاهﻴﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ هﻤﮥ ﺟﻮاﻧﺐ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﭙﺮدازﻳﻢ زﻳﺮا رﺳﻴﺪﮔﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺮﺧﯽ از اﺑﻌﺎد ﺁن ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻃﺮح ﻣﺒﺎﺣﺚ دﻳﮕﺮﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﻬﺎﯼ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺁن ﺧﻮاهﻴﻢ‬ ‫ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪ (١‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدﻳﻢ‪ ،‬اﻧﺘﻈﺎر ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ وﻋﺪﻩهﺎﯼ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ اﻳﻦ ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻪ روح ﻧﺒّﻮت در زﻣﺎن ﺁﺧﺮ ﺑﻪﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﺮ ﻗﻮم ﺧﺪا رﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬در ﻳﻮﺋﻴﻞ ‪٣٢-٢٨:٢‬‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا در اﻳﺎم ﺁﺧﺮ روح ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺸﺮ ﺧﻮاهﺪ رﻳﺨﺖ‪ .‬وﺻﻔﯽ ﮐﻪ ﻳﻮﺋﻴﻞ‬ ‫از ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ اﻳﻦ روح ﺑﻪدﺳﺖ ﻣﯽدهﺪ ﺑﻪوﺿﻮح ﺁن را ﺑﻪﻋﻨﻮان روح ﻧﺒﻮت ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﻧﺘﻴﺠﮥ رﻳﺰش اﻳﻦ روح »ﭘﺴﺮان و دﺧﺘﺮان ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮت ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد و ﭘﻴﺮان ﺷﻤﺎ و‬ ‫ﺟﻮاﻧﺎن ﺷﻤﺎ روﻳﺎهﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ دﻳﺪ‪ «.‬هﺮ دو ﻗﺴﻤﺖ اﻳﻦ ﻧﻘﻞﻗﻮل ﺑﻪ ﮐﺎرﮐﺮدﯼ ﻧﺒﻮﺗﯽ اﺷﺎرﻩ دارد‪.‬‬ ‫اﺳﺎﺳًﺎ در ﺗﻔﮑﺮ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬ﻣﺎهﻴﺖ روحاﻟﻘﺪس ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﮐﺎرﮐﺮدهﺎﯼ ﻧﺒﻮﺗﯽ ﻋﺠﻴﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس در ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎﯼ راﺑﯽهﺎﯼ ﻳﻬﻮدﯼ "روح ﻧﺒﻮت" ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫ﺑﻪ هﻴﭻوﺟﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻗﻄﻊ ﻣﺠﺪد اﻳﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻧﺒﻮﺗﯽ روح را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ (٢‬ﺗﺤﻘﻖ اﻳﻦ وﻋﺪﻩ ﻳﻮﺋﻴﻞ در روز ﭘﻨﺘﻴﮑﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﻄﺮس ﺁن را ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫هﻴﭻوﺟﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻗﻄﻊ ﻣﺠﺪد ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻧﺒﻮﺗﯽ روح را ﺑﻪ ذهﻦ اﻟﻘﺎ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﭘﻄﺮس ﺻﺮﻳﺤ ًﺎ اﻋﻼم‬ ‫ﻣﯽدارد ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪوﻗﻮع ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ زﺑﺎنهﺎﯼ ﻏﻴﺮ‪ ،‬ﺗﺤﻘﻖ وﻋﺪﻩ‬ ‫ﻳﻮﺋﻴﻞ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ رﻳﺰش روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ اﻓﺮاد ﻗﻮم ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪﻋﻼوﻩ او ﺑﺎ اﻓﺰودن ﺑﺨﺶ‬ ‫ﺁﺧﺮ ﺁﻳﮥ ‪» ١٨‬و ﺁﻧﺎن ﻧﺒﻮت ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد« ﺑﻪ ﻧﻘﻞﻗﻮﻟﺶ از ﻳﻮﺋﻴﻞ ‪ ،٢‬ﺁﺷﮑﺎرا ﺑﺮ ﻣﺎهﻴﺖ و‬ ‫ﮐﺎرﮐﺮد ﻧﺒﻮﺗﯽ روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪﻋﻨﻮان روح ﻧﺒﻮت ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او ﺧﻮد را در روزهﺎﯼ ﺁﺧﺮ‬ ‫ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬روزهﺎﯼ ﺗﺤﻘﻖ وﻋﺪﻩهﺎﻳﯽ ﭼﻮن ﺑﺮﻗﺮارﯼ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا و رﻳﺰش روحاﻟﻘﺪس‪.‬‬ ‫ﭘﻄﺮس ﺑﻪﺻﺮاﺣﺖ اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ »ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺘﺎن و هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫دورﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ هﺮ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪاﯼ ﻣﺎ او را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ« )اﻋﻤﺎل‪ .(٣٩:٢‬هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻪ در‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن ﭘﻄﺮس و ﻧﻪ در ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺲ از ﺁن در ﮐﺘﺎب اﻋﻤﺎل ﺷﺮح دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺣﺎﮐﯽ از ﺁن ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﮐﻪ رﺳﻮﻻن اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﻣﺎهﻴﺖ‬ ‫ﺧﻮد را ﺗﻐﻴﻴﺮ دهﺪ و ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻏﻴﺮ از روح ﻧﺒﻮت ﺑﺪل ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫‪ (٣‬ﭘﻮﻟﺲ ﻧﺒﻮت را در ﮐﻨﺎر دﻳﮕﺮ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺧﺪا هﻤﭽﻮن اﻋﻀﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺪن ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺳﻼﻣﺖ و رﺷﺪ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺿﺮورﯼ ﻣﯽداﻧﺪ‪ .‬او در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص ﺑﻴﻦ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﻣﻌﺠﺰﻩﺁﺳﺎ و‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﺎﻓﻮق ﻃﺒﻴﻌﯽ روح در ﺁﻧﻬﺎ ﻓﻮرًا ﻣﺸﻬﻮد ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬هﻴﭻ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﻤﯽﺷﻮد‬ ‫و ﺳﺨﻨﺎن او ﺑﻪ هﻴﭻوﺟﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻧﺘﻈﺎر ﻗﻄﻊ اﻳﻦ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ (۴‬ﭘﻮﻟﺲ در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ٨-١٠:١٣‬ﺑﻴﺎن ﻣﯽدارد ﮐﻪ »ﻧﺒﻮتهﺎ از ﻣﻴﺎن ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ و‬ ‫زﺑﺎنهﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﺧﻮاهﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﻣﻌﺮﻓﺖ زاﻳﻞ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻣﺎ ﺟﺰﺋﯽ اﺳﺖ و‬ ‫ﻧﺒﻮﺗﻤﺎن ﻧﻴﺰ ﺟﺰﺋﯽ؛ اﻣﺎ ﭼﻮن ﮐﺎﻣﻞ ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺟﺰﺋﯽ از ﻣﻴﺎن ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ‪ «.‬ﺑﺮﺧﯽ اﻳﻦ "ﮐﺎﻣﻞ" را‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻣﺪن ﺁن ﻧﺒﻮتهﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬ﻓﺮاهﻢ ﺁﻣﺪن ﮐﺘﺐ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ و ﺑﺮﺧﯽ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺁن را رﺳﻴﺪن ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ روﺣﺎﻧﯽ ﭘﺲ از ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪن ﻋﺼﺮ رﺳﻮﻻن ﺗﻠﻘﯽ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻮﻏﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮا رﺳﻴﺪن ﺁن ﮐﻠﻴﺴﺎ از دوران ﮐﻮدﮐﯽ ﺧﻮد ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻳﺪ و دﻳﮕﺮ ﭼﻮن ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﺪ و ﭼﻮن ﮐﻮدﮐﺎن ﻧﻤﯽاﻧﺪﻳﺸﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١١:١٣‬ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ ﻓﻮق ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت‬ ‫ﻋﺪﻳﺪﻩاﯼ روﺑﺮوﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﺻﻴﻔﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ در ﺁﻳﺎت ‪ ١٢‬و ‪ ١٣‬از اﻳﻦ‬ ‫"ﮐﺎﻣﻞ" ﺑﻪدﺳﺖ ﻣﯽدهﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ اﮐﻨﻮن ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﺼﻮﻳﺮﯼ ﻣﺤﻮ اﺳﺖ‬ ‫در ﺁﻳﻨﻪ؛ اﻣﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ روﺑﻪرو ﺧﻮاهﻴﻢ دﻳﺪ‪ .‬اﮐﻨﻮن ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻦ ﺟﺰﺋﯽ اﺳﺖ؛ اﻣﺎ‬ ‫زﻣﺎﻧﯽ ﻓﺮا ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﺎل ﺧﻮاهﻢ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﺎل ﻧﻴﺰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩام‪«.‬‬ ‫ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ادﻋﺎ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮاهﻢ ﺁﻣﺪن ﮐﺘﺐ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ و ﮐﺎﻣﻠﻴﺘﯽ ﻧﺎﺋﻞ‬ ‫ﺁﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ از ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪ ،‬ﺁنهﻢ ﺑﺎ ﻣﻘﻴﺎس ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﻮد ﺧﺪا‬ ‫»ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﺎل ﻧﻴﺰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩام‪ «.‬ﺑﻪﻋﻼوﻩ "دﻳﺪار روﺑﻪرو" در ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ "ﺗﺼﻮﻳﺮﯼ‬ ‫ﻣﺤﻮ در ﺁﻳﻨﻪ" ﺑﯽﺷﮏ ﻧﻪ وﺻﻒ وﺿﻌﻴﺖ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺗﮑﻤﻴﻞ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻳﺎ ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪن‬ ‫دورﻩ رﺳﻮﻻن‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ ﺁﻣﺪن ﺛﺎﻧﻮﯼ ﻣﺴﻴﺢ و دﻳﺪار روﺑﻪرو ﺑﺎ اوﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪاﻋﺘﻘﺎد ﭘﻮﻟﺲ‬ ‫هﻴﭻ دﻟﻴﻠﯽ ﺑﺮاﯼ از ﻣﻴﺎن رﻓﺘﻦ زﺑﺎنهﺎ و ﻧﺒﻮت ﺗﺎ زﻣﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺎ ﺁﻣﺪن‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎزﯼ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﻓﺮا رﺳﻴﺪن ﺁن اﻳﺎم‪ ،‬ﮐﻠﻴﺴﺎ دﻋﻮت دارد ﺑﺎ‬ ‫اﺷﺘﻴﺎق ﺗﻤﺎم در ﭘﯽ ﺗﺠﻠﻴﺎت روح ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪﺧﺼﻮص اﻳﻨﮑﻪ ﻧﺒﻮت ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺒﻮت‪ :‬دﻳﺮوز و اﻣﺮوز‪٢/‬‬ ‫دﮐﺘﺮ ﻣﻬﺮداد ﻓﺎﺗﺤﯽ‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‪:‬‬ ‫در ﺑﺨﺶ ﭘﻴﺸﻴﻦ اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﺎر دﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﻧﺒﻮت در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ درﻳﺎﻓﺖ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از ﺧﻮد ﺧﺪا و اﻋﻼم ﺁن ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺗﺤﺖ اﻟﻬﺎم روح اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﺒﻮت را ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻳﮑﯽ ﺷﻤﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﺮﺧﻼف ﻧﺒﻮت ﻧﻪ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از ﺧﺪا ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻴﺎن و‬ ‫ﻼ در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ اﻧﺴﺎن دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ دﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﻗﺒ ً‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻧﻪ ﻗﻄﻊ و ﺗﻮﻗﻒ ﻧﺒﻮت ﺑﻠﮑﻪ اداﻣﮥ ﺁن اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت‬ ‫دﻳﮕﺮﯼ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻧﺒﻮت ﺧﻮاهﻴﻢ ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬ ‫رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﻧﺒﻮت در دوران ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﻧﺒﻮت ﭼﻪ در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻪ در ﻳﻬﻮدﻳﺖ‪ ،‬و ﭼﻪ در ﺟﻬﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ‪ -‬روﻣﯽ زﻣﺎن ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﻻ ﺑﺎ ﺧﻠﺴﻪ و از ﺧﻮدﺑﯽﺧﻮدﯼ هﻤﺮاﻩ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺒﯽ از ﮐﺎر ﺧﻮد و ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‬ ‫ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻼ ﻣﺸﻬﻮد‬ ‫ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮد و ﺑﺮ ﺁنهﺎ ﮐﻨﺘﺮل داﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ٣٣-٣٠:١۴‬ﮐﺎﻣ ً‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ در اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ از اﻧﺒﻴﺎء ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﮐﻪ ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺐ را در ﻧﺒﻮت ﮐﺮدن رﻋﺎﻳﺖ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ در ﺻﻮرﺗﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺒﻴﺎء ﺑﺮ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻧﺒﻮﺗﯽ ﺧﻮد ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺎﻓﯽ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪواﻗﻊ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪﺻﺮاﺣﺖ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ »روح اﻧﺒﻴﺎء ﻣﻄﻴﻊ اﻧﺒﻴﺎء اﺳﺖ« )‪.(٣٢‬‬ ‫ح ﻧﺒﯽ ﺗﺤﺖﺗﺄﺛﻴﺮ روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬روحاﻟﻘﺪس هﺮﮔﺰ ﺷﺨﺺ را‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻘﺼﻮد ﺣﺎﻟﺖ رو ِ‬ ‫هﻤﺎﻧﻨﺪ ارواح ﭘﻠﻴﺪ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ و ﮐﻨﺘﺮل را از او ﺳﻠﺐ ﻧﻤﯽﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ از ﻳﮏ ﺳﻮ‬ ‫ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﺒﻮت ﺑﺮ ﻧﺒﯽ ﺁﻧﻘﺪر ﻗﻮﯼ هﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻏﻠﻂ ﮔﻤﺎن ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﻮﺑﺖ او ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬و از ﺳﻮﯼ دﻳﮕﺮ ﻧﺒﻮتﮐﻨﻨﺪﻩ ﺁﻧﻘﺪر از ﻣﺤﻴﻂ ﺧﻮد ﺁﮔﺎﻩ هﺴﺖ و ﺑﺮ‬ ‫ﺧﻮد ﮐﻨﺘﺮل دارد ﮐﻪ ﺑﺎ اﺷﺎرۀ دﻳﮕﺮﯼ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﺧﻮد را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﺪ )‪.(٣٠‬‬ ‫ﻻ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد‪ .‬در ﻳﮏ ﺳﻮﯼ ﻃﻴﻒ‪ ،‬رؤﻳﺎهﺎﯼ‬ ‫وﺿﻮح و ﻗﻮت ﭘﻴﺎمهﺎﯼ ﻧﺒﻮﺗﯽ ﻧﻴﺰ اﺣﺘﻤﺎ ً‬ ‫ﻧﺒﻮﺗﯽ ﭘﻮﻟﺲ را دارﻳﻢ )اﻋﻤﺎل ‪١٧:٢٢ ،١٠:١٠‬؛ دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (١٢‬ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻗﻮﯼ و روﺷﻦ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ و در ﺳﻮﯼ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻧﺒﻮتهﺎﯼ ﺷﺎﻳﺪ ﺿﻌﻴﻔﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﯽاﻋﺘﺒﺎر ﺷﺪن ﻧﺒﻮتهﺎ در‬ ‫ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﺁنهﺎ را ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﻮتهﺎ را ﺧﻮار ﻧﺸﻤﺎرﻧﺪ‬ ‫)اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﻴﺎن ‪ .(٢١-١٩:۵‬در ﺣﺪ وﺳﻂ هﻢ ﻧﺒﻮتهﺎﯼ ﻣﺨﻠﻮط ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻨﺎﺻﺮ درﺳﺖ و ﻧﺎدرﺳﺖ ﺁن از هﻢ ﺗﻤﻴﺰ دادﻩ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺘﻮاﯼ ﻧﺒﻮتهﺎﯼ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‬ ‫ﻧﺒﻮتهﺎﯼ ﻣﻮﺟﻮد در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ از ﻧﻈﺮ ﻣﺤﺘﻮا ﻣﺘﻔﺎوت و ﻣﺘﻨﻮع اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﻳﮏ‬ ‫ﺧﺼﻮﺻﻴﺖ ﻣﺸﺘﺮﮎ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﺘﻮاﻳﺸﺎن ﻧﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺗﻌﻠﻴﻤﯽ و اﺻﻮل‬

‫اﻋﺘﻘﺎدﯼ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺧﺎﺻﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻳﺎ اﻓﺮاد در ﻣﻮرد ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ هﺪاﻳﺖ و‬ ‫راهﻨﻤﺎﻳﯽ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻻ از ﻃﺮﻳﻖ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﻧﺒﻮﺗﯽ ﮐﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﻣﺜﺎل در ﻣﻮارد زﻳﺮ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس اﺣﺘﻤﺎ ً‬ ‫را ﻓﺮدًا ﻳﺎ ﺟﻤﻌًﺎ در ﻣﻮرد ﻣﻮﺿﻮع و ﻧﻴﺎزﯼ ﺧﺎص هﺪاﻳﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ :‬در اﻋﻤﺎل ‪ ٣-٢:١٣‬در‬ ‫ﻣﻮرد اﻋﺰام دو ﻧﻔﺮ ﺑﺮاﯼ ﺳﻔﺮ ﺑﺸﺎرﺗﯽ؛ در اﻋﻤﺎل ‪٢٨:١۵‬در ﻣﻮرد ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ در‬ ‫ﻣﻮرد ﻟﺰوم ﻳﺎ ﻋﺪم ﻟﺰوم رﻋﺎﻳﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ از ﺳﻮﯼ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ اداﻣﮥ‬ ‫ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ و هﻤﻨﺸﻴﻨﯽ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻳﻬﻮدﯼﻧﮋاد ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ؛ در اﻋﻤﺎل ‪۶:١۶‬‬ ‫در ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ از رﻓﺘﻦ ﭘﻮﻟﺲ و هﻤﮑﺎراﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﮥ ﺁﺳﻴﺎﯼ ﺻﻐﻴﺮ‪ ،‬و ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫رؤﻳﺎ‪ ،‬در هﺪاﻳﺖ ﺁنهﺎ ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ )هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ اﻋﻤﺎل ‪(١٠:١٨‬؛ در‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪ ،٢٨:١١‬از ﻃﺮﻳﻖ ﻧﺒﻮت ﺁﮔﺎﺑﻮس ﻧﺒﯽ‪ ،‬در ﻣﻮرد وﻗﻮع ﻗﺤﻄﯽ و ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدن‬ ‫ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻟﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻳﻬﻮدﻳﻪ؛ در اﻋﻤﺎل ‪ ۴:٢١ ، ٢٣:٢٠‬و‪ ،١١‬در ﺁﻣﺎدﻩﺳﺎزﯼ ﭘﻮﻟﺲ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪن و ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﺘﺎدن در اورﺷﻠﻴﻢ‪ .‬هﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮع در ﺗﻮﺻﻴﻒ ﭘﻮﻟﺲ از‬ ‫ﮐﺎرﮐﺮد ﻧﺒﻮت در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢۵-٢۴:١۴‬ﻣﺸﻬﻮد اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺁن ﻣﺤﺘﻮاﯼ ﻧﺒﻮت اﻓﺸﺎﯼ‬ ‫رازهﺎﯼ دل ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ وارد ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ در ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪ ٣-٢‬ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﭘﻴﺎمهﺎﯼ ﻧﺒﻮﺗﯽ ﺑﺮاﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﺁﺳﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ و ﻧﻴﺎز ﺧﺎﺻﯽ در هﺮ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﻣﺤﺘﻮاﯼ ﻧﺒﻮتهﺎ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮارد ﻋﻤﻠﯽ و ﻧﻴﺎزهﺎﯼ ﺧﺎص ﻣﺤﺪود ﻣﯽﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻌﻴﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ در اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ ٢٠:٢‬اﻧﺒﻴﺎء را در ﮐﻨﺎر رﺳﻮﻻن ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺑﻨﻴﺎن و ﺷﺎﻟﻮدۀ‬ ‫ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ هﺮﭼﻨﺪ در ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻮارد ﻣﺤﺘﻮاﯼ ﻧﺒﻮت ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻌﻠﻴﻤﯽ ﻳﺎ‬ ‫اﻋﺘﻘﺎدﯼ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻗﻄﻌًﺎ در ﻣﻮارد ﻣﻌﺪودﯼ اﻳﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ را ﺷﺎﻣﻞ ﻣﯽﺷﺪ و ﻳﺎ دﻻﻟﺖ ﻏﻴﺮﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‬ ‫ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ن ﺑﻪ ﻗﻄﻊ و ﺗﻮﻗﻒ ﻋﻄﺎﯼ ﻧﺒﻮت ﭘﺲ از اﻳﺎم رﺳﻮﻻن‪ ،‬ﺑﺮ اﺳﺎس هﻤﻴﻦ ﺁﻳﻪ‬ ‫ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪا ِ‬ ‫در اﻓﺴﺴﻴﺎن اﺳﺘﺪﻻل ﮐﺮدﻩاﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻘﺶ و ﮐﺎرﮐﺮد اﺻﻠﯽ ﻧﺒﻮت ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺷﺎﻟﻮدۀ ﺗﻌﻠﻴﻤﯽ ﮐﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و از اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪن اﻳﻦ ﺷﺎﻟﻮدﻩ ﺑﻪﺻﻮرت ﻧﮕﺎرش و‬ ‫ﺟﻤﻊﺁورﯼ ﻣﺘﻮن ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﻘﺶ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻟﯽ ﺑﺮاﯼ ﻋﻄﺎﯼ ﻧﺒﻮت وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ و از‬ ‫هﻤﻴﻦرو ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫دو اﻳﺮاد ﺑﺰرگ ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺘﺪﻻل وارد اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﮑﻪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ دﻳﺪﻳﻢ ﻣﺤﺘﻮاﯼ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﭘﻴﺎمهﺎﯼ ﻧﺒﻮﺗﯽ در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻧﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺗﻌﻠﻴﻤﯽ ﻳﺎ اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدﯼ ﺑﻠﮑﻪ راهﻨﻤﺎﻳﯽ در ﻣﻮرد‬ ‫ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت و ﻧﻴﺎزهﺎﯼ ﺧﺎص ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬دوم اﻳﻨﮑﻪ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻬﻢ ﺑﻮدن ﻧﻘﺶ ﻧﺒﻮت در‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺷﺎﻟﻮدۀ ﺗﻌﻠﻴﻤﯽ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪهﻴﭻوﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺁن ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻘﺶ ﻧﺒﻮت ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫هﺮﭼﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﮐﻪ اﻣﺮوز دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎزﯼ ﺑﻪ ﮐﺎرﮐﺮد اﻋﺘﻘﺎدﯼ ﻧﺒﻮت ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﻄﻌًﺎ ﮐﻠﻴﺴﺎ‬ ‫هﻨﻮز ﻧﻴﺎز دارد در ﻣﻮرد ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت و ﻣﻮﻗﻌﻴﺖهﺎﯼ ﺧﺎص از ﺧﺪا هﺪاﻳﺖ ﺷﻮد‪ ،‬و از اﻳﻦ‬ ‫رو هﻨﻮز در ﺣﻴﺎت ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺟﺎﯼ ﻣﻬﻤﯽ ﺑﺮاﯼ ﮐﺎرﮐﺮد اوﻟﻴﮥ ﻧﺒﻮت ﮐﻪ هﻤﺎﻧﺎ ﻓﺮاهﻢ ﺁوردن اﻳﻦ‬ ‫هﺪاﻳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬وﺟﻮد دارد‪.‬‬

‫هﺪف ﻧﺒﻮت‪:‬‬ ‫اﻏﻠﺐ ﺑﺮاﯼ ﺗﻌﺮﻳﻒ هﺪف ﻧﺒﻮت ﺑﻪ اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ٣:١۴‬اﺳﺘﻨﺎد ﻣﯽﺷﻮد‪» :‬اﻣﺎ ﺁن ﮐﻪ ﻧﺒﻮت‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺎ اﻧﺴﺎنهﺎﯼ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﯼ ﺑﻨﺎ‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺴﻠﯽﺷﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ «.‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ‬ ‫داﺷﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻧﻪ ﺷﺮط ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮاﯼ ﻧﺒﻮت اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺷﺮط ﻻزم‪ .‬ﺷﺮط ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ زﻳﺮا‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ دﻳﮕﺮﯼ ﻧﻴﺰ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﻌﻠﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻮﻋﻈﻪ و ﺗﺮﺟﻤﮥ زﺑﺎنهﺎ هﻤﻴﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت را دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﯽ ﺷﺮط ﻻزم هﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﻳﺮا اﺳﺎﺳ ًﺎ ﺑﺤﺚ ﭘﻮﻟﺲ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺒﻮت اﺳﺖ و‬ ‫ﭼﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺒﻮت ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن اﻳﻦ را ﺑﻪﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ او ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﺮ وﺟﻮﻩ‬ ‫ﺗﻤﺎﻳﺰ ﻧﺒﻮت ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﺑﺎنهﺎ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬از اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ‬ ‫اﮔﺮ ﻧﺒﻮﺗﯽ ﺗﻮﺑﻴﺦﺁﻣﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞﻗﺒﻮل ﻧﻴﺴﺖ زﻳﺮا در اﻳﻦ‬ ‫ﻗﺴﻤﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻧﺒﻮت ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺸﻮﻳﻖﺁﻣﻴﺰ و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎﺷﺪ! ﻣﻘﺼﻮد ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻴﺎن هﻤﻪ‬ ‫ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﻧﺒﻮت ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺻﺮﻓًﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﻧﺒﻮت ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻳﺰ ﺁن را از‬ ‫زﺑﺎنهﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬هﺪف ﻧﺒﻮت را ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺁن‬ ‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪن‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺴﻠﯽ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ‪ ،‬ﺗﻮﺑﻴﺦ و ﺑﺮﺣﺬر داﺷﺘﻦ‪ ،‬هﺸﺪار و ﺁﻣﺎدﻩﺳﺎزﯼ و‬ ‫ﺑﻪﻃﻮر ﮐﻠﯽ ﺑﻨﺎ و ﺗﻘﻮﻳﺖ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪﺷﻤﺎر ﺁورد‪.‬‬ ‫ﺁﻳﺎ هﻤﮥ اﻋﻀﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻧﺒﻮت ﮐﻨﻨﺪ؟‬ ‫از اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ٢٩:١٢‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﻣﯽﺁﻳﺪ ﮐﻪ هﻤﻪ ﻧﺒﯽ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮﺧﯽ از اول‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ٣١:١۴‬ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ ﮐﻪ هﺮﭼﻨﺪ هﻤﻪ در ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﻗﺮﻧﺘﺲ ﻧﺒﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺧﺎص‬ ‫ﻧﺒﻮدﻧﺪ اﻣﺎ هﻤﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻳﮏ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻧﺒﻮت ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﯽ ﮔﻔﺘﺎر ﭘﻄﺮس در اﻋﻤﺎل ‪ ٢‬را ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻣﺆﻳﺪ اﻳﻦ ﻧﻈﺮ ﻣﯽداﻧﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ اﻋﻤﺎل ‪ ٢‬ﺑﻪ رﻳﺰش روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪﻋﻨﻮان‬ ‫روح ﻧﺒﻮت ﺑﻪﻃﻮر ﮐﻠﯽ اﺷﺎرﻩ دارد و ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺒﻮت ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺧﺎص‪ .‬ﻣﻘﺼﻮد ﭘﻮﻟﺲ ﻧﻴﺰ از‬ ‫اﻳﻨﮑﻪ »هﻤﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻧﺒﻮت ﮐﻨﻴﺪ« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (٣١:١۴‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ هﻤﮥ اﻧﺒﻴﺎء‬ ‫ﻻ ﻧﻈﺮ ﺑﻬﺘﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻤﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮاﯼ درﻳﺎﻓﺖ ﻋﻄﺎﯼ ﻧﺒﻮت‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ هﻤﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎ ً‬ ‫دﻋﺎ ﮐﻨﻨﺪ وﻟﯽ اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺁن را ﺑﻪ ﺻﻼﺣﺪﻳﺪ ﺧﻮد ﺑﻪ هﺮ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫اﻗﺘﺪار ﻧﺒﻮت در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﺑﺨﺶ ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ اﺷﺎرﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ ﺑﺮﺟﺴﺘﮥ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﮐﺎرﺑﺮد‬ ‫اﻣﺮوزﻳﻦ ﻋﻄﺎﯼ ﻧﺒﻮت‪ ،‬وﻳﻦ ﮔﺮودم ‪ ،Wayne Grudem‬ﺑﺮ اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد اﺳﺖ ﮐﻪ دو ﻧﻮع‬ ‫ﻧﺒﻮت در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎهﻴﺖ و اﻗﺘﺪار ﺑﺎ هﻢ ﺗﻔﺎوت دارﻧﺪ‪ (١) :‬ﻧﺒﻮت‬ ‫رﺳﻮﻻن ﻣﺴﻴﺢ و اﻧﺒﻴﺎﯼ ﻃﺮاز اول ﮐﻪ در واﻗﻊ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎن اﻧﺒﻴﺎﯼ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﮏ ﺗﮏ‬ ‫ﮐﻠﻤﺎت اﻳﻦ ﻧﻮع ﻧﺒﻮت از ﺧﺪاﺳﺖ و از هﻤﻴﻦ رو ﻣﺼﻮن از ﺧﻄﺎ ﺑﻮدﻩ‪ ،‬از اﻗﺘﺪار ﺑﺎﻻ‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪ (٢) .‬ﻧﺒﻮت ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺤﺘﻮاﯼ ﮐﻠﯽ ﺁن از ﺧﺪاﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﺎ‬ ‫ﻋﺒﺎراﺗﯽ ﺑﺸﺮﯼ ﺑﻴﺎن ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺻﺤﺖ ﻣﺨﻠﻮﻃﯽ از درﺳﺖ و ﻧﺎدرﺳﺖ اﺳﺖ و از‬ ‫اﻗﺘﺪار ﺑﺲ ﮐﻤﺘﺮﯼ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﻮت ﻧﻮع اول در ﺗﻘﺴﻴﻢﺑﻨﺪﯼ ﺑﺎﻻ از ﻣﻔﻬﻮم اﻟﻬﺎم ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﯽ اﻗﺘﺒﺎس‬ ‫ﻻ ﻳﮑﯽ از اﻧﮕﻴﺰﻩهﺎﯼ ﭘﻨﻬﺎن ﻳﺎ ﺁﺷﮑﺎر اﻳﻦ ﺗﻘﺴﻴﻢﺑﻨﺪﯼ ﭘﺎﺳﺪارﯼ از اﻗﺘﺪار‬ ‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و اﺣﺘﻤﺎ ً‬ ‫ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪﻓﺮد ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﻋﻴﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﺪاوم ﻧﺒﻮتهﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻧﺒﻮتهﺎﯼ از ﻧﻮع اﻗﺘﺪار ﺑﺎﻻ )ﻧﻮع اول( ﺗﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻻزم ﺑﻮد در‬ ‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﮔﺮدﺁورﯼ ﺷﺪﻩ و ﭘﺲ از دورﻩ رﺳﻮﻻن ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮔﺮدﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﻧﺒﻮتهﺎﯼ‬ ‫ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ )ﻧﻮع دوم( ﮐﻤﺎﮐﺎن اداﻣﻪ دارد‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻼﮎ ﻧﺒﻮتهﺎﯼ ﻧﻮع اول ﮐﻪ‬ ‫در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﮔﺮدﺁورﯼ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﺷﻮد و ﻣﺎدون ﺁن ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫هﺮﭼﻨﺪ اﻧﮕﻴﺰۀ ﮔﺮودم در ﭘﺎﺳﺪارﯼ از اﻗﺘﺪار ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺷﺎﻳﺎن ﺗﻘﺪﻳﺮ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﺒﻮت‬ ‫ﻼ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ اﻗﺘﺪار ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ را ﻧﻤﯽﺗﻮان اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ دو ﻧﻮع ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻬﺮﻩﺟﻮﻳﯽ از ﻣﻔﻬﻮم اﻟﻬﺎم ﺑﺮاﯼ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﺒﻮت ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﻪ هﻤﮥ‬ ‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻧﺒﻮت اﺳﺖ و ﻧﻪ هﻤﮥ ﻧﺒﻮتهﺎﯼ درﺳﺖ در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﮔﺮدﺁورﯼ ﺷﺪﻩ‪.‬‬ ‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس درﺑﺮدارﻧﺪۀ ﺗﺎرﻳﺦ‪ ،‬ﺷﻌﺮ‪ ،‬دﻋﺎ‪ ،‬ﺳﺮود‪ ،‬ﻓﻠﺴﻔﻪ‪َ ،‬ﻣﺜَﻞ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻪ و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮت )ﻳﺎ‬ ‫وﺣﯽ( اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ هﻤﮥ ﺁﻧﻬﺎ اﻟﻬﺎم ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ دو ﻣﻔﻬﻮم اﻟﻬﺎم و ﻧﺒﻮت را ﺑﺎ هﻢ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫اﻗﺘﺪار اﻟﻬﺎﻣﯽ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺮ ﻣﺎهﻴﺖ ﻧﺒﻮﺗﯽ هﻤﮥ ﻣﻨﺪرﺟﺎت ﺁن اﺳﺘﻮار ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ت ﺑﺎ اﻗﺘﺪار ﺑﺎﻻ از ﻧﻮع‬ ‫دوم اﻳﻨﮑﻪ وﻋﺪۀ ﺧﺪا و اﻧﺘﻈﺎر ﻳﻬﻮدﻳﺎن اﻳﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﺣﻴﺎﯼ ﻧﺒﻮ ِ‬ ‫ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻘﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﮥ ﮐﻮﭼﮑﯽ از رﺳﻮﻻن و اﻧﺒﻴﺎﯼ ﻃﺮاز اول ﻣﺤﺪود ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻘﻴﮥ ﻗﻮم‬ ‫ﺻﺮﻓًﺎ از ﻧﺒﻮت ﺿﻌﻴﻔﯽ ﮐﻪ وﻳﮋﮔﯽ ﻳﻬﻮدﻳﺖ ﺑﻴﻦ دو ﻋﻬﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮردار ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻋﺪﻩ و‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﺁن اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا روح ﻧﺒﻮت را ﺑﺮ هﻤﮥ اﻓﺮاد ﻗﻮم ﻓﺮو رﻳﺰد؛ ﻧﻪ ﺑﺮ‬ ‫رهﺒﺮان ﻓﻘﻂ‪ ،‬ﺁن هﻢ ﻓﻘﻂ رهﺒﺮان ﻗﺮن اول!‬ ‫ﺳﻮم اﻳﻨﮑﻪ اﻗﺘﺪار ﻧﺒﻮتهﺎﯼ ﻣﻨﺪرج در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ )و اﺳﺎﺳًﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻨﺪرﺟﺎت ﺁن ﻧﻴﺰ( ﻧﻪ‬ ‫ﺻﺮﻓ ًﺎ ﺑﺮ ﺻﺤﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺁنهﺎ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﺠﺎت ﻣﺒﺘﻨﯽ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦهﺎ‬ ‫ﻧﺒﻮتهﺎﯼ رﺳﻮﻻن ﻣﺴﻴﺢ و اﻧﺒﻴﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ و رﺳﻮﻻن او ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮدﻩ‪ ،‬ﺷﺎهﺪ‬ ‫رﺧﺪادهﺎﯼ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ اوﻟﻴﻪ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻟﻮدۀ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽدهﺪ‪ .‬هﻴﭻ ﻧﺒﻮت اﻣﺮوزﻳﻨﯽ‬ ‫ﻻ‬ ‫ﻼ و ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﻤﻪ هﻢ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺎﯼ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬زﻳﺮا او ً‬ ‫وﻟﻮ ﮐﺎﻣ ً‬ ‫درﺳﺘﯽ ﺁن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎﯼ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﺷﻮد و ﺛﺎﻧﻴًﺎ هﺮﮔﺰ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻧﺒﻮت ﻣﻌﻴﺎر‬ ‫درﻧﻤﯽﺁﻳﺪ و در ﮐﻨﺎر ﺳﺎﻳﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎﯼ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻗﺮار ﻧﻤﯽﮔﻴﺮد‪ .‬ﺑﻪ دﻳﮕﺮ ﺳﺨﻦ‪ ،‬درﺳﺖ‬ ‫ﺑﻮدن و ﻣﻌﻴﺎر ﺑﻮدن ﻳﮑﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل زﻳﺎد ﻧﺒﻮتهﺎﯼ دوران ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ از ﻧﻈﺮ درﺟﮥ اﻗﺘﺪار ﻃﻴﻔﯽ را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽداد‪.‬‬ ‫ﻼ ﺻﺤﻴﺢ و ﭘﺮﻗﺪرت ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺒﻮتهﺎﯼ رﺳﻮﻻن و ﺳﺎﻳﺮ‬ ‫در ﻳﮏ ﻃﺮف ﻃﻴﻒ ﻧﺒﻮتهﺎﯼ ﮐﺎﻣ ً‬ ‫اﻧﺒﻴﺎﯼ ﻃﺮاز اول از ﺁن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮد‪ ،‬در ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻧﺒﻮتهﺎﯼ ﺿﻌﻴﻔﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯽاﻋﺘﺒﺎر ﺷﺪن‬ ‫ﻧﺒﻮتهﺎ در ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﯽ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬و در ﺣﺪ وﺳﻂ هﻢ ﻧﺒﻮتهﺎﯼ ﻣﺨﻠﻮﻃﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﻪدﻗﺖ ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ارادۀ ﺧﺪا و ﺑﻨﺎ ﺑﻪ اﻟﻬﺎم روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬از ﻣﻴﺎن ﻧﺒﻮتهﺎﯼ ﺑﺎ اﻗﺘﺪار‬ ‫ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﺷﻤﺎرﯼ در ﮐﺘﺎب ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺟﺎﯼ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﻼﮎ و ﻣﻌﻴﺎر اﻳﻤﺎن و ﻋﻤﻞ ﻣﺎ‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﺳﻨﺠﺶ ﺻﺤﺖ ﻧﺒﻮتهﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻟﯽ هﻴﭻ دﻟﻴﻠﯽ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﺒﻮتهﺎﯼ ﺑﺎ اﻗﺘﺪار ﺑﺎﻻ وﺟﻮد‬

‫ﻼ و ﺣﺘﯽ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﻤﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ و در‬ ‫ﻧﺪارد‪ .‬اﻣﺮوز هﻢ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻧﺒﻮﺗﯽ ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺮاﯼ ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ از اﻗﺘﺪار ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺧﻮردار ﮔﺮدد‪ ،‬وﻟﯽ هﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺎﯼ‬ ‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺑﮕﻴﺮد ﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺒﻮت ﻣﻌﻴﺎر ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪﻋﻼوﻩ ﺻﺤﺖ ﺁن ﺑﺎﻳﺪ اول ﺑﺮ اﺳﺎس‬ ‫ﻣﻼﮎ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻧﺒﻮت در دﻧﻴﺎﯼ اﻣﺮوز‬ ‫در ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﭘﻨﻄﻴﮑﺎﺳﺘﯽ و ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﮏ ﭘﺪﻳﺪۀ ﻧﺒﻮت ﺑﻪﺻﻮرت اﻣﺮﯼ ﺁﺷﻨﺎ و‬ ‫ﺣﺘﯽ راﻳﺞ درﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬هﺪف ﻣﺎ در اﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﻣﻘﺎﻳﺴﮥ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﻧﺒﻮت در ﺗﺠﺮﺑﮥ‬ ‫اﻣﺮوزﻳﻦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺨﺶهﺎﯼ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ از ﻧﺒﻮت در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ‬ ‫ﺑﻪدﺳﺖ دادﻩ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ در ﺑﺮرﺳﯽ ﺧﻮد از ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﺎرﮎ ﮐﺎرﺗﻠﺞ و ﻣﺎﮐﺲ ﺗﺮﻧﺮ ﺑﻬﺮﻩ‬ ‫ﻣﯽﺟﻮﻳﻴﻢ ﮐﻪ از ﻣﻌﺪود ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﻋﻠﻤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ درﺑﺎرۀ ﭘﺪﻳﺪۀ ﻧﺒﻮت در زﻣﺎن ﻣﺎ اﻧﺠﺎم ﺷﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﮐﻢ و ﺑﻴﺶ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﻧﺒﻮتهﺎﯼ اﻣﺮوزﯼ ﺑﺎ ﻧﺒﻮت در دوران ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻗﺮار زﻳﺮ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫● در ﺗﻠﻘﯽ اﻣﺮوزﻳﻦ ﮐﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﻧﺒﻮت ﭘﻴﺎﻣﯽ اﺳﺖ ﺷﻔﺎهﯽ ﮐﻪ ﺣﺎوﯼ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از‬ ‫ﻻ از ﻋﺒﺎرات ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩاﯼ هﻤﭽﻮن‬ ‫ﺧﻮد ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎهﻴﺖ وﺣﻴﺎﻧﯽ ﻳﺎ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ ﭘﻴﺎم‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫"ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ" ﮐﻪ در ﺁﻏﺎز ﭘﻴﺎم ﺑﻴﺎن ﻣﯽﺷﻮد ﺁﺷﮑﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﺘﻮاﯼ ﭘﻴﺎم اﻏﻠﺐ ﻳﮑﯽ‬ ‫از ﻣﻮارد زﻳﺮ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫‪ (١‬ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻳﮏ "ﺗﺼﻮﻳﺮ"‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﻪﺻﻮرت ﺛﺎﺑﺖ و ﭼﻪ ﻣﺘﺤﺮﮎ‪ ،‬در ذهﻦ ﺷﺨﺺ‬ ‫ﻧﻘﺶ ﻣﯽﺑﻨﺪد‬ ‫‪ (٢‬ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻳﮏ رؤﻳﺎ ﻳﺎ ﺧﻮاب ‪ (٣‬ﻳﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻳﺎ ﻋﺒﺎرت ﻳﺎ ﭘﻴﺎم ﮐﻮﺗﺎﻩ ‪ (۴‬ﺣﻘﺎﻳﻘﯽ در‬ ‫ﻣﻮرد ﺷﺨﺺ ﺧﺎص ﻳﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧﺎص ﮐﻪ از ﻳﮑﯽ ﻳﺎ ﺗﺮﮐﻴﺒﯽ از ﻃﺮق ﺑﺎﻻ ﺑﻪدﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫‪ (۵‬ﺁﻣﺪن ﺑﺮﺧﯽ ﺁﻳﺎت ﺑﻪ ذهﻦ ﺷﺨﺺ ‪ (۶‬اﺣﺴﺎس درد ﻳﺎ اﻧﺪوهﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﻮتﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﺎور دارد‬ ‫ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ ‪ (٧‬اﺣﺴﺎس ﻓﺸﺎر ﻳﺎ اﻟﺰاﻣﯽ‬ ‫ﻓﺰاﻳﻨﺪﻩ ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪﻋﻼوﻩ‬ ‫هﻤﮥ ﻣﻮارد ﺑﺎﻻ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن هﻤﺮاﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﻨﺸﺄ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻت ﻓﻮق ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‬ ‫درﺳﺖ ﻗﺒﻞ از ﺑﻴﺎن ﭘﻴﺎم ﻧﺒﻮﺗﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺷﻮد ﻳﺎ ﮐﻤﯽ ﻗﺒﻞ از ﺁن ﻳﺎ ﺣﺘﯽ هﻔﺘﻪهﺎ ﻗﺒﻞ‪ .‬در ﻣﻮرد‬ ‫وﺿﻮح و ﻗﻮت اﻳﻦ ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت‪ ،‬ﺷﺪت و ﺿﻌﻒ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺑﻪﻋﻼوﻩ ﮔﺎهﯽ ﺧﻮد ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻳﺎ‬ ‫ﮐﻼم واﺿﺢ اﺳﺖ وﻟﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﺁن واﺿﺢ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺎﻳﺪ دﻋﺎ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻌﻨﯽ ﭘﻴﺎم‬ ‫ﺑﺮاﯼ او ﺁﺷﮑﺎر ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫● از ﻧﻈﺮ رواﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ‪ ،‬ﻧﺒﻮتﮐﻨﻨﺪﻩ ﻳﺎ وﺿﻌﻴﺖ ﻋﺎدﯼ دارد ﻳﺎ ﻧﻮﻋﯽ اﺣﺴﺎس اﻟﺰام ﺑﻪ‬ ‫ﻻ ﺑﻪ اﻧﮕﻴﺰش روحاﻟﻘﺪس ﻧﺴﺒﺖ دادﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ اﺣﺴﺎس ﺑﺎ هﻴﺠﺎن‬ ‫ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮ ً‬

‫)ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪن ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺐ( و اﻧﺪﮐﯽ ﻓﺸﺎر ﻋﺼﺒﯽ هﻤﺮاﻩ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ در اﮐﺜﺮ ﻣﻮارد ﺣﺎﻟﺖ از‬ ‫ﺧﻮدﺑﯽﺧﻮدﯼ ﻧﺪارد‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎدر‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﻮﻋﯽ ﺧﻠﺴﮥ ﺧﻔﻴﻒ‬ ‫و ﺗﺤﺖ ﮐﻨﺘﺮل هﻤﺮاﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺒﻮتﮐﻨﻨﺪﻩ در ﻟﺤﻈﺎت درﻳﺎﻓﺖ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ‬ ‫رواﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ او در دﻋﺎ ﻳﺎ ﺗﺄﻣﻞ درﺑﺎرۀ ﮐﻼم ﺧﺪا ﻳﺎ هﺮ ﮐﺎر دﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از‬ ‫درﻳﺎﻓﺖ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ﺑﺪان ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻩ‪ ،‬ﺗﻔﺎوت ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪارد‪ .‬هﻴﭻ ﺣﺎﻟﺖ رواﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ ﺧﺎﺻﯽ‬ ‫ﻧﻴﺰ او را ﺑﺮاﯼ درﻳﺎﻓﺖ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ﺁﻣﺎدﻩ ﻧﻤﯽﺳﺎزد و ﺑﻪواﻗﻊ در ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﻣﻮارد درﻳﺎﻓﺖ ﭘﻴﺎم‬ ‫ﻼ ﻏﻴﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺒﻮﺗﯽ ﮐﺎﻣ ً‬ ‫● ﻣﺤﺘﻮاﯼ ﭘﻴﺎمهﺎﯼ ﻧﺒﻮﺗﯽ اﻣﺮوزﻩ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻪ ﻧﺪرت ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺗﻌﻠﻴﻤﯽ ﻳﺎ اﻋﺘﻘﺎدﯼ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺒﻮتهﺎﯼ اﻣﺮوزﯼ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻧﺒﻮتهﺎﯼ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻋﻤﻠﯽ ﺧﺎص ﻣﻌﻄﻮف‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻮارد زﻳﺮ ﻣﯽﮔﺮدد‪ (١ :‬ﭘﻴﺎمهﺎﯼ اﻃﻤﻴﻨﺎنﺑﺨﺶ از ﻧﻮع "ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ‬ ‫‪"...‬؛ ‪ (٢‬ﭘﻴﺎمهﺎﯼ راهﻨﻤﺎﻳﯽ در ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖهﺎ‪ ،‬ﮔﻨﺎهﺎن ﻳﺎ ﻣﺸﮑﻼت ﺧﺎص؛ ‪(٣‬‬ ‫ﭘﻴﺎمهﺎﯼ ﺗﻮﺑﻴﺦ و داورﯼ هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ وﻋﺪۀ ﺁﻣﺮزش و اﺣﻴﺎﯼ روﺣﺎﻧﯽ؛ ‪ (۴‬ﭘﻴﺎمهﺎﯼ ﺧﺼﻮﺻﯽ‬ ‫ﺐ ﻧﺒﻮت و ﻳﺎ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ دارد‪ ،‬ﻳﺎ درﺑﺎرۀ ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻳﻨﺪۀ ﻣﺨﺎﻃ ِ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ روﺑﺮو ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻧﺒﻮتهﺎﯼ اﻣﺮوزﯼ ﻋﻤﺪﺗًﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﻣﺮﺑﻮﻃﻨﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ درﺑﺎرۀ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﺪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ هﺪاﻳﺖ و راهﻨﻤﺎﻳﯽ ﺧﺎص‬ ‫دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫● ﻧﺒﻮتهﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ اﻣﺮوزﻩ ﺑﻪﻃﻮر ﻋﻤﺪﻩ در ﺟﻬﺖ ﺗﺤﻘﻖ اهﺪاف ﻣﺬﮐﻮر در اول‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‪ ،١۴:٣‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻨﺎ‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺴﻠﯽ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻘﻮﻳﺖ هﻤﺒﺴﺘﮕﯽ‪،‬‬ ‫اﻃﻤﻴﻨﺎن و اﻧﺘﻈﺎر ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﺮاﯼ ﺗﻔﻘﺪ ﺧﺪا ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫● ﻧﺒﻮتهﺎﯼ اﻣﺮوزﯼ ﻧﻴﺰ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻧﺒﻮتهﺎﯼ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﮐﻴﻔﻴﺖ و اﻗﺘﺪار‪ ،‬ﻣﺨﻠﻮط و‬ ‫ﻣﺘﻔﺎوت هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺳﻴﺎﻩ ﻳﺎ ﺳﻔﻴﺪ دﻳﺪ ﺑﻠﮑﻪ در اﮐﺜﺮ ﻣﻮارد ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ‬ ‫هﺴﺘﻨﺪ و از هﻤﻴﻦ رو هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻧﺒﻮتهﺎﯼ دوران ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺳﻨﺠﻴﺪ و ﺗﻤﻴﻴﺰ داد‪ .‬ﺧﺪا‬ ‫ﻗﻄﻌًﺎ ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎدﻩ از ﻃﺮﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﺼﻮن از ﺧﻄﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ارادۀ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ ﻣﺎ‬ ‫ﻣﮑﺸﻮف ﺳﺎزد‪ ،‬و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ هﻮﺷﻴﺎرﯼ و ﺁﮔﺎهﯽ از ﮐﻼم ﻣﮑﺘﻮب ﺧﺪا ﺧﻮب و ﺑﺪ‬ ‫را از هﻢ ﺗﻤﻴﻴﺰ دهﻴﻢ‪ .‬ﺟﺎﯼ ﺑﺴﯽ ﺗﺄﺳﻒ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد اﮔﺮ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺗﺮس از ﺧﻄﺮ‬ ‫ﻧﺒﻮتهﺎﯼ ﻧﺎدرﺳﺖ ﻳﮑﺴﺮﻩ ﻣﻨﮑﺮ اﺻﺎﻟﺖ و ﺳﻮدﻣﻨﺪﯼ هﻤﮥ ﻧﺒﻮتهﺎﯼ اﻣﺮوزﯼ ﺷﻮد و‬ ‫هﻤﭽﻮن ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﯽ ﻧﺒﻮتهﺎ را ﺑﯽاهﻤﻴﺖ و ﺣﺘﯽ زﻳﺎﻧﺒﺎر ﺷﻤﺎرد‪ ،‬ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ هﻤﺎﻧﻘﺪر‬ ‫ﻧﮕﺮان ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ و ﻣﻮﻋﻈﻪهﺎﯼ ﻧﺎدرﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗًﺎ ﺷﻤﺎرﺷﺎن ﺑﻪهﻴﭻ وﺟﻪ ﮐﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﮑﺘﮥ دﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ در هﻤﻴﻦ راﺳﺘﺎ ﺷﺎﻳﺎن ذﮐﺮ اﺳﺖ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺒﻮتهﺎﯼ اﻣﺮوزﯼ ﺑﻪهﻴﭻ‬ ‫وﺟﻪ داراﯼ اﻗﺘﺪار ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺗﻠﻘﯽ ﻧﻤﯽﮔﺮدﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ اﻏﻠﺐ ﻗﺒﻞ از هﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﺎ ﻣﻼﮎ‬ ‫ﮐﻼم ﻣﮑﺘﻮب ﺧﺪا ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ اذﻋﺎن داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﮐﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﮑﯽ‬ ‫ﻼ وﻗﺖ و ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮد را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺻﺮف ﻧﺒﻮتهﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮرﺳﯽ و ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻤ ً‬ ‫ﻣﻨﺴﺠﻢ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬و اﻳﻦ ﺧﻄﺮﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﺪت از ﺁن ﺑﺮﺣﺬر ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ را‬ ‫ﻧﻤﯽﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ رﺳﻤ ًﺎ اﻗﺘﺪار ﻧﺒﻮتهﺎ را ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﮐﻼم ﺧﺪا داﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺘﻴﺠﻪﮔﻴﺮﯼ‬ ‫ﻳﮑﯽ از وﺟﻮﻩ ﻣﻤﻴﺰۀ ﻣﻬﻢ ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪن روح ﻧﺒﻮت ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ‬ ‫وﻋﺪۀ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﺑﺮ هﻤﮥ اﻓﺮاد ﻗﻮم ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﻃﺮﻳﻖ روحاﻟﻘﺪس ﮐﻪ در‬ ‫ﻗﻠﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از ﺧﺪا هﺪاﻳﺖ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪا ﻋﻄﺎﯼ ﻧﺒﻮت را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ وﺳﻴﻠﻪ ارﺗﺒﺎط ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ او ﺑﺎ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎﺷﺪ و از ﻃﺮﻳﻖ ﺁن ﻣﺆﻣﻨﺎن را در‬ ‫ﻣﻮﻗﻌﻴﺖهﺎﯼ ﺧﺎص و در ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت ﺧﺎص هﺪاﻳﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ اﻗﺘﺪار ﻧﺒﻮت ﺣﺘﯽ در‬ ‫ﻣﻮرد ﻧﺒﻮتهﺎﯼ درﺳﺖ ﺑﻪهﻴﭻ وﺟﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻼﮎ‬ ‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﺷﻮد‪.‬‬