ﻛﺘﺎﺏ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ 1 1ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ،ﺧﺪﺍ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ. 2ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻬﻲ ﻭ ﺑﺎﻳﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻟﺠﻪ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺳﻄﺢ ﺁﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ. 3ﻭ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺸﻮﺩ .ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺷﺪ. 4ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺧﺖ. 5ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺷﺐ ﻧﺎﻣﻴﺪ .ﻭ ﺷﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻭﺯﻱ ﺍﻭﻝ. 6ﻭ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﻓﻠﻜﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺑﻬﺎ ﻭ ﺁﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺑﻬﺎ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ. 7ﻭ ﺧﺪﺍ ﻓﻠﻚ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺯﻳﺮ ﻓﻠﻚ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺎﻻﻱ ﻓﻠﻚ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ. 8ﻭ ﺧﺪﺍ ﻓﻠﻚ ﺭﺍ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﻣﻴﺪ .ﻭ ﺷﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻭﺯﻱ ﺩﻭﻡ. 9ﻭ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﻜﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﺸﻜﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮﺩﺩ .ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ. 10ﻭ ﺧﺪﺍ ﺧﺸﻜﻲ ﺭﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺁﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﺎﻣﻴﺪ .ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ. 11ﻭ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ ﺑﺮﻭﻳﺎﻧﺪ ،ﻋﻠﻔﻲ ﻛﻪ ﺗﺨﻢ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺟﻨﺲ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﻮﻩ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﺨﻤﺶ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ .ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ. 12ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ ﺭﺍ ﺭﻭﻳﺎﻧﻴﺪ ،ﻋﻠﻔﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺟﻨﺲ ﺧﻮﺩ ﺗﺨﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﻣﻴﻮﻩ ﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺗﺨﻤﺶ ﺩﺭ ﺁﻥ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺟﻨﺲ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ. 13ﻭ ﺷﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻭﺯﻱ ﺳﻮﻡ. 14ﻭ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﻧﻴﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﻓﻠﻚ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 15ﻭ ﻧﻴﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﻓﻠﻚ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺩﻫﻨﺪ «.ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ. 16ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﻭ ﻧﻴﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻧﻴﺮ ﺍﻋﻈﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻧﻴﺮ ﺍﺻﻐﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺷﺐ ،ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺭﺍ. 17ﻭﺧﺪﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﻠﻚ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺩﻫﻨﺪ، 18ﻭ ﺗﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺑﺮ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺑﺮ ﺷﺐ ،ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ .ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ. 19ﻭ ﺷﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻭﺯﻱ ﭼﻬﺎﺭﻡ. 20ﻭ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﺑﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﭘﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﻻﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻓﻠﻚ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﻨﻨﺪ. 21ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﻧﻬﻨﮕﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺟﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﺧﺰﻧﺪﻩ ﺭﺍ ،ﻛﻪ ﺁﺑﻬﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺷﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﻟﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ .ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ. 22ﻭ ﺧﺪﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﺷﻮﻳﺪ ﻭﺁﺑﻬﺎﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﻭ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺜﻴﺮ ﺑﺸﻮﻧﺪ. 23ﻭ ﺷﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻭﺯﻱ ﭘﻨﺠﻢ. 24ﻭ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﺯﻣﻴﻦ ،ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ .ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ. 25ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ .ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ. 26ﻭ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻣﺎ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺎ ﺑﺴﺎﺯﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺣﺸﺮﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﺰﻧﺪ ،ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 27ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺁﻓﺮﻳﺪ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺧﺪﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﺁﻓﺮﻳﺪ. 28ﻭ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺴﻠﻂ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﺰﻧﺪ ،ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻛﻨﻴﺪ. 29ﻭ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻫﻤﺔ ﻋﻠﻒ ﻫﺎﻱ ﺗﺨﻢ ﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺩﺭﺧﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻴﻮﺓ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﺨﻢ ﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﺎﺷﺪ. 30ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ،ﻫﺮ ﻋﻠﻒ ﺳﺒﺰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﺍﺩﻡ .ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ. 31ﻭ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺷﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻭﺯ ﺷﺸﻢ. 2 1ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ،ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺁﺭﺍﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ. 3ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﻭ ﺳﺎﺧﺖ. 4ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍ ،ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺧﺖ. 5ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﻬﺎﻝ ﺻﺤﺮﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻋﻠﻒ ﺻﺤﺮﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺮﻭﻳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺒﺎﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺩﻣﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﺪ. 6ﻭ ﻣﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.
1
7ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﭘﺲ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺴﺮﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﻨﻲ ﻭﻱ ﺭﻭﺡ ﺣﻴﺎﺕ ﺩﻣﻴﺪ ،ﻭ ﺁﺩﻡ ﻧﹶﻔﹾﺲ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻏﻲ ﺩﺭﻋﺪﻥ ﺑﻄﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﹶﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 9ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﻮﺷﻨﻤﺎ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻭﻳﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺑﺎﻍ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﺭﺍ. 10ﻭ ﻧﻬﺮﻱ ﺍﺯ ﻋﺪﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻍ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﮔﺸﺘﻪ ،ﭼﻬﺎﺭ ﺷﻌﺒﻪ ﺷﺪ. 11ﻧﺎﻡ ﺍﻭﻝ ﻓﻴﺸﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﻮﻳﻠﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻃﻼﺳﺖ ،ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 12ﻭ ﻃﻼﻱ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺟﺰﹶﻉ ﺍﺳﺖ. 13ﻭ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺮ ﺩﻭﻡ ﺟﻴﺤﻮﻥ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻮﺵ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 14ﻭ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺮ ﺳﻮﻡ ﺣﺪﻗﻞ ﻛﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﺮﻗﻲ ﺁﺷﻮﺭ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻧﻬﺮ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻓﺮﺍﺕ. 15ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﻋﺪﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﻛﺎﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 16ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﺎﻍ ﺑﻲ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﺑﺨﻮﺭ، 17ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻧﺨﻮﺭﻱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺭﺩﻱ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ. 18ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ .ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻌﺎﻭﻧﻲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻭﻱ ﺑﺴﺎﺯﻡ. 19ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﻫﺮ ﭘﺮﻧﺪﺓ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺮﺷﺖ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺁﺩﻡ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺮ ﺫﻱ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺷﺪ. 20ﭘﺲ ﺁﺩﻡ ﻫﻤﺔ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺩﻡ ﻣﻌﺎﻭﻧﻲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻭﻱ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ،ﺧﻮﺍﺑﻲ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺁﺩﻡ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻔﺖ ،ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﻧﺪﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺮ ﻛﺮﺩ. 22ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺩﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻧﻲ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﺩﻡ ﺁﻭﺭﺩ. 23ﻭ ﺁﺩﻡ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﮔﻮﺷﺘﻲ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺘﻢ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ »ﻧﺴﺎ« ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. 24ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﺮﺩ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺯﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻭﻳﻚ ﺗﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺯﻧﺶ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺠﻠﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. 3 1ﻭ ﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻫﺸﻴﺎﺭﺗﺮ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺑﻪ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﺣﻘﻴﻘﺘﹰﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﺎﻍ ﻧﺨﻮﺭﻳﺪ؟ 2ﺯﻥ ﺑﻪ ﻣﺎﺭ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻣﻴﻮﺓ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﺎﻍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻳﻢ، 3ﻟﻜﻦ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﺓ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺑﺎﻍ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻤﻴﺮﻳﺪ. 4ﻣﺎﺭ ﺑﻪ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺮﺩ، 5ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﻋﺎﺭﻑ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺯﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﻈﺮ ﺧﻮﺷﻨﻤﺎ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﺩﻟﭙﺬﻳﺮ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﺍﻓﺰﺍ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺧﻮﺭﺩ. 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻫﺮ ﺩ ﹺﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺮﻳﺎﻧﻨﺪ .ﭘﺲ ﺑﺮﮔﻬﺎﻱ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺩﻭﺧﺘﻪ ،ﺳﺘﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 8ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭﺯﻳﺪﻥ ﻧﺴﻴﻢ ﻧﻬﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ،ﻭ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺯﻧﺶ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﺎﻍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻲ؟ 10ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ،ﺗﺮﺳﺎﻥ ﮔﺸﺘﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﺮﻳﺎﻧﻢ .ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻡ. 11ﮔﻔﺖ :ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺭﻱ ،ﺧﻮﺭﺩﻱ؟ 12ﺁﺩﻡ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﻳﻦ ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻲ ،ﻭﻱ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﺓ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻡ. 13ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻱ؟ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﺍﻏﻮﺍ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻡ. 14ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﺭ ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻱ ،ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻲ! ﺑﺮ ﺷﻜﻤﺖ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻤﺮﺕ ﺧﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 15ﻭ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻭ ﺯﻥ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺫﹸﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﻭﻱ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ؛ ﺍﻭ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻮﺑﻴﺪ ﻭ ﺗﻮ ﭘﺎﺷﻨﺔ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪ. 16ﻭ ﺑﻪ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﹶﻟﹶﻢ ﻭ ﺣﻤﻞ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ؛ ﺑﺎ ﺍﻟﻢ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 17ﻭ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺳﺨﻦ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻱ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﻮﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺭﻱ ،ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻤﺮﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺭﻧﺞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 18ﺧﺎﺭ ﻭ ﺧﺲ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻭﻳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺳﺒﺰﻩ ﻫﺎﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺭﺩ، 19ﻭ ﺑﻪ ﻋﺮﻕ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺍﺕ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺭﺍﺟﻊ ﮔﺮﺩﻱ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﺎﻙ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 20ﻭ ﺁﺩﻡ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻮﺍ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺭﺧﺘﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺯﻧﺶ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺴﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ.
2
22ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﻋﺎﺭﻑ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ .ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ. 23ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﻋﺪﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻛﺎﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻜﻨﺪ. 24ﭘﺲ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﺮﻗﻲ ﺑﺎﻍ ﻋﺪﻥ ،ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﻜﻦ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺁﺗﺸﺒﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﺩﺭﺧﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﺪ. 4 1ﻭ ﺁﺩﻡ ،ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺣﻮﺍ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻗﺎﺋﻦ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺩﻱ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 2ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻭ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ .ﻭ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﮔﻠﻪ ﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻗﺎﺋﻦ ﻛﺎﺭﻛﹸﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﻭﺭ ﺍﻳﺎﻡ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﺎﺋﻦ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻭﺍﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 4ﻭ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﭘﻴﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺩﺍﺷﺖ، 5ﺍﻣﺎ ﻗﺎﺋﻦ ﻭ ﻫﺪﻳﺔﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﺪﺍﺷﺖ .ﭘﺲ ﺧﺸﻢ ﻗﺎﺋﻦ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺰﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪ. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺎﺋﻦ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺷﺪﻱ؟ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺰﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻱ؟ 7ﺍﮔﺮ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻱ ،ﺁﻳﺎ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻧﻤﻲ ﺷﺪﻱ؟ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻧﻜﺮﺩﻱ ،ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺮ ﺩﺭ ،ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﻮﻱ. 8ﻭ ﻗﺎﺋﻦ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ .ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻗﺎﺋﻦ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ. 9ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺎﺋﻦ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ،ﻣﮕﺮ ﭘﺎﺳﺒﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻫﺴﺘﻢ؟ 10ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ؟ ﺧﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ! 11ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺗﻮ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﻫﺴﺘﻲ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺖ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ. 12ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﺎﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻲ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻮﻧﺪﻫﺪ .ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 13ﻗﺎﺋﻦ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﻋﻘﻮﺑﺘﻢ ﺍﺯ ﺗﺤﻤﻠﻢ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻄﺮﻭﺩ ﺳﺎﺧﺘﻲ ،ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺑﺪ، ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺖ. 15ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻗﺎﺋﻦ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ ،ﻫﻔﺖ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺎﺋﻦ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺍﻱ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺎﺑﺪ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﺪ. 16ﭘﺲ ﻗﺎﺋﻦ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻮﺩ ،ﺑﻄﺮﻑ ﺷﺮﻗﻲ ﻋﺪﻥ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. 17ﻭ ﻗﺎﺋﻦ ﺯﻭﺟﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻨﻮﺥ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ .ﻭ ﺷﻬﺮﻱ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ،ﺧﻨﻮﺥ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 18ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻨﻮﺥ ﻋﻴﺮﺍﺩ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﻋﻴﺮﺍﺩ ،ﻣﺤﻮﻳﺎﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻣﺤﻮﻳﺎﺋﻴﻞ ،ﻣﺘﹸﻮﺷﺎﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻣﺘﻮﺷﺎﺋﻴﻞ ،ﹶﻟﻤﻚ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. ﻇﻠﱠﻪ. 19ﻭ ﹶﻟﻤﻚ ،ﺩﻭ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﻋﺎﺩﻩ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ 20ﻭ ﻋﺎﺩﻩ ،ﻳﺎﺑﺎﻝ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ .ﻭﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻧﺸﻴﻨﺎﻥ ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻳﻮﺑﺎﻝ ﺑﻮﺩ .ﻭﻱ ﭘﺪﺭ ﻫﻤﺔ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮﺑﻂ ﻭ ﻧﻲ ﺑﻮﺩ. ﻇﻠﱠﻪ ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺑﻞ ﻗﺎﺋﻦ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻛﻪ ﺻﺎﻧﻊ ﻫﺮ ﺁﻟﺖ ﻣﺲ ﻭ ﺁﻫﻦ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺗﻮﺑﻞ ﻗﺎﺋﻦ ،ﻧﻌﻤﻪ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ 23ﻭ ﹶﻟﻤﻚ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻋﺎﺩﻩ ﻭ ﻇﻠﻪ ،ﻗﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺍﻱ ﺯﻧﺎﻥ ﹶﻟﻤﻚ ،ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﮔﻮﺵ ﮔﻴﺮﻳﺪ! ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻢ ﺑﺴﺒﺐ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺧﻮﺩ ،ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﺴﺒﺐ ﺿﺮﺏ ﺧﻮﻳﺶ. 24ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺎﺋﻦ ﻫﻔﺖ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﹶﻟﻤﻚ ،ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﭼﻨﺪﺍﻥ. 25ﭘﺲ ﺁﺩﻡ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﺑﺰﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻴﺚ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍ ﻧﺴﻠﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﻛﻪ ﻗﺎﺋﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ. 26ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻴﺚ ﻧﻴﺰ ﭘﺴﺮﻱ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﹶﻧﻮﺵ ﻧﺎﻣﻴﺪ .ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 5 1ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﺘﺎﺏ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺁﺩﻡ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ، 2ﻧﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ »ﺁﺩﻡ« ﻧﻬﺎﺩ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 3ﻭ ﺁﺩﻡ ﺻﺪﻭﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ،ﭘﺲ ﭘﺴﺮﻱ ﺑﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻭ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻴﺚ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 4ﻭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺩﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺷﻴﺚ ،ﻫﺸﺘﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 5ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺩﻡ ﻛﻪ ﺯﻳﺴﺖ ،ﻧﻬﺼﺪ ﻭ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ. 6ﻭ ﺷﻴﺚ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ،ﻭ ﺍﹶﻧﻮﺵ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 7ﻭ ﺷﻴﺚ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﹶﻧﻮﺵ ،ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 8ﻭ ﺟﻤﻠﺔ ﺍﻳﺎﻡ ﺷﻴﺚ ،ﻧﻬﺼﺪ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ. 9ﻭ ﺍﹶﻧﻮﺵ ﻧﻮﺩ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ،ﻭ ﻗﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 10ﻭ ﺍﹶﻧﻮﺵ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻗﻴﻨﺎﻥ ،ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻭ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 11ﭘﺲ ﺟﻤﻠﺔ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﹶﻧﻮﺵ ﻧﻬﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ. 12ﻭ ﻗﻴﻨﺎﻥ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ،ﻭ ﻣ ﻬﹶﻠﻠﹾﺌﻴﻞ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ.
3
13ﻭ ﻗﻴﻨﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻣ ﻬﹶﻠﻠﹾﺌﻴﻞ ،ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 14ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﻴﻨﺎﻥ ،ﻧﻬﺼﺪ ﻭ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ. 15ﻭ ﻣ ﻬﹶﻠﻠﹾﺌﻴﻞ ،ﺷﺼﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ،ﻭ ﻳﺎﺭﹺﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 16ﻭ ﻣ ﻬﹶﻠﻠﹾﺌﻴﻞ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻳﺎﺭﹺﺩ ،ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻭ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 17ﭘﺲ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﺎﻡ ﻣ ﻬﹶﻠﻠﹾﺌﻴﻞ ،ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻭ ﻧﻮﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ. 18ﻭ ﻳﺎﺭﹺﺩ ﺻﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ،ﻭ ﺧﻨﻮﺥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 19ﻭ ﻳﺎﺭﹺﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺧﹶﻨﻮﺥ ،ﻫﺸﺘﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 20ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﺎﺭﹺﺩ ،ﻧﻬﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ. 21ﻭ ﺧﻨﻮﺥ ﺷﺼﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ،ﻭ ﻣﺘﻮﺷﺎﻟﹶﺢ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 22ﻭ ﺧﻨﻮﺥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻣﺘﻮﺷﺎﻟﺢ ،ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 23ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﺎﻡ ﺧﻨﻮﺥ ،ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ. 24ﻭ ﺧﻨﻮﺥ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﺎﻳﺎﺏ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ. 25ﻭ ﻣﺘﻮﺷﺎﻟﺢ ﺻﺪ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ،ﻭ ﹶﻟﻤﻚ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 26ﻭ ﻣﺘﻮﺷﺎﻟﺢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﹶﻟﻤﻚ ،ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 27ﭘﺲ ﺟﻤﻠﺔ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﺘﻮﺷﺎﻟﺢ ،ﻧﻬﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ. 28ﻭ ﹶﻟﻤﻚ ﺻﺪ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ،ﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﺁﻭﺭﺩ. 29ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻧﻮﺡ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺤﻨﺖ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﻛﺮﺩ. 30ﻭ ﹶﻟﻤﻚ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻧﻮﺡ ،ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻭ ﻧﻮﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺭﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 31ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺎﻡ ﹶﻟﻤﻚ ،ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ. 32ﻭ ﻧﻮﺡ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺲ ﻧﻮﺡ ﺳﺎﻡ ﻭ ﺣﺎﻡ ﻭ ﻳﺎﻓﺚ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 6 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﺪﻥ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ، 2ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻨﻈﺮﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ،ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺸﺮ ﺍﺳﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺎﻡ ﻭﻱ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻭﻻﺩ ﺯﺍﻳﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺒﺎﺭﺍﻧﻲ ﺳﹶﻠﻒ ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻧﺎﻣﻮﺭ ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻫﺮ ﺗﺼﻮﺭ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﻟﻬﺎﻱ ﺩﻝ ﻭﻱ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﻣﺤﺾ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﺳﺖ. 6ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﮔﺸﺖ. 7ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﻡ ،ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺤﻮ ﺳﺎﺯﻡ ،ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﻭ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺘﺄﺳﻒ ﺷﺪﻡ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 8ﺍﻣﺎ ﻧﻮﺡ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ. 9ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻧﻮﺡ .ﻧﻮﺡ ﻣﺮﺩﻱ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﻣﻞ .ﻭ ﻧﻮﺡ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 10ﻭ ﻧﻮﺡ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺁﻭﺭﺩ :ﺳﺎﻡ ﻭ ﺣﺎﻡ ﻭ ﻳﺎﻓﺚ. 11ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻨﻈﺮ ﺧﺪﺍ ﻓﺎﺳﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 12ﻭ ﺧﺪﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺎﺳﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺡ ﮔﻔﺖ :ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﻡ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺴﺒﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. ﺣﺠﺮﺍﺕ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻨﺎ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻴﺮ ﺑﻴﻨﺪﺍ. 14ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﺘﻲ ﺍﻱ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﻛﻮﻓﺮ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ 15ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺑﺴﺎﺯ ﻛﻪ ﻃﻮﻝ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻴﺼﺪ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺁﻥ ﺳﻲ ﺫﺭﺍﻉ. 16ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻦ .ﻭ ﺩ ﹺﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﺐ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺗﺤﺘﺎﻧﻲ ﻭ ﻭﺳﻄﻲ ﻭ ﻓﻮﻗﺎﻧﻲ ﺑﺴﺎﺯ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺟﺴﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺣﻴﺎﺕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ .ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 18ﻟﻜﻦ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺩﺭﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺕ ﻭ ﺍﺯﻭﺍﺝ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ. 19ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ،ﺍﺯ ﻫﺮ ﺫﻱ ﺟﺴﺪﻱ ،ﺟﻔﺘﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺗﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ ،ﻧﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 20ﺍﺯ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ ،ﻭ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ ،ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ ،ﺩﻭ ﺩﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ. 21ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﺎﺷﺪ. 22ﭘﺲ ﻧﻮﺡ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ. 7 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﺡ ﮔﻔﺖ» :ﺗﻮ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺩﺭ ﺁﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺩﻳﺪﻡ.
4
2ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﭘﺎﻙ ،ﻫﻔﺖ ﻫﻔﺖ ،ﻧﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ ،ﻭ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻧﺎﭘﺎﻙ ،ﺩﻭ ﺩﻭ ،ﻧﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ، 3ﻭ ﺍﺯ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻫﻔﺖ ﻫﻔﺖ ،ﻧﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﺭﺍ ،ﺗﺎ ﻧﺴﻠﻲ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ،ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺷﺐ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺭﺍﻧﻢ ،ﻭ ﻫﺮ ﻣﻮﺟﻮﺩﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ،ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺤﻮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ. 5ﭘﺲ ﻧﻮﺡ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﻭ ﻧﻮﺡ ﺷﺸﺼﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻥ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪ. 7ﻭ ﻧﻮﺡ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﺯﻧﺶ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 8ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﭘﺎﻙ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻧﺎ ﭘﺎﻙ ،ﻭ ﺍﺯ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺯﻣﻴﻦ، 9ﺩﻭ ﺩﻭ ،ﻧﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻧﻮﺡ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﻮﺡ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺁﺏ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪ. 11ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺷﺸﺼﺪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻮﺡ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺪﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﻡ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻟﺠﺔ ﻋﻈﻴﻢ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺭﻭﺯﻧﻬﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺸﻮﺩﻩ. 12ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ،ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺷﺐ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺭﻳﺪ. 13ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﻮﺡ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ،ﺳﺎﻡ ﻭ ﺣﺎﻡ ﻭ ﻳﺎﻓﺚ ،ﻭ ﺯﻭﺟﺔ ﻧﻮﺡ ﻭ ﺳﻪ ﺯﻭﺟﺔ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﺸﺘﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 14ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺣﺸﺮﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﺰﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ، ﻫﻤﺔ ﺑﺎﻟﺪﺍﺭﺍﻥ. 15ﺩﻭ ﺩﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺫﻱ ﺟﺴﺪﻱ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺣﻴﺎﺕ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻧﺰﺩ ﻧﻮﺡ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 16ﻭ ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻧﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺫﻱ ﺟﺴﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺑﺴﺖ. 17ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺁﺏ ﻫﻤﻲ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻭ ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. 18ﻭ ﺁﺏ ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻤﻲ ﺍﻓﺰﻭﺩ ،ﻭ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺮ ﺳﻄﺢ ﺁﺏ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 19ﻭ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﻭ ﺯﻳﺎﺩ ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﻤﺔ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺴﺘﻮﺭ ﺷﺪ. 20ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﺁﺏ ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 21ﻭ ﻫﺮ ﺫﻱ ﺟﺴﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺍﺯ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻭ ﻛﻞ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺧﺰﻧﺪﺓ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ،ﻣﺮﺩﻧﺪ. 22ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﻡ ﺭﻭﺡ ﺣﻴﺎﺕ ﺩﺭ ﺑﻴﻨﻲ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺸﻜﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺮﺩ. 23ﻭ ﺧﺪﺍ ﻣﺤﻮ ﻛﺮﺩ ﻫﺮ ﻣﻮﺟﻮﺩﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﻭ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺤﻮ ﺷﺪﻧﺪ .ﻭ ﻧﻮﺡ ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻮﺩ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 24ﻭ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺭﻭﺯ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 8 1ﻭ ﺧﺪﺍ ﻧﻮﺡ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﻬﺎﻳﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺩﻱ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 2ﻭ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﻟﺠﻪ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﻬﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 3ﻭ ﺁﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺭﻭﺯ ،ﺁﺏ ﻛﻢ ﺷﺪ، 4ﻭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺪﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ،ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺁﺭﺍﺭﺍﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ. 5ﻭ ﺗﺎ ﻣﺎﻩ ﺩﻫﻢ ،ﺁﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺩﻫﻢ ،ﻗﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 6ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﻧﻮﺡ ﺩﺭﻳﭽﺔ ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ. 7ﻭ ﺯﺍﻍ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ .ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺗﺮﺩﺩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ. 8ﭘﺲ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﺍﻣﺎ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﭼﻮﻥ ﻧﺸﻴﻤﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻒ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺎﻓﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ .ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ. 10ﻭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﻧﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎﺯ ﻛﺒﻮﺗﺮﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻲ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ. 11ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻋﺼﺮ ،ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮﮒ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﻣﻨﻘﺎﺭ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻧﻮﺡ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ. 13ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﻳﻜﻢ ﺩ ﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ،ﺁﺏ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﻧﻮﺡ ﭘﻮﺷﺶ ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﻡ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ. 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﻧﻮﺡ ﺭﺍ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ: 16ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮ ،ﺗﻮ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺕ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻭ ﺍﺯﻭﺍﺝ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ. 17ﻭ ﻫﻤﺔ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻱ ،ﻫﺮ ﺫﻱ ﺟﺴﺪﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﻛﻞ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺧﺰﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭ ،ﺗﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺩ ﺭﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ. 18ﭘﺲ ﻧﻮﺡ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﻭ ﺯﻧﺶ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ،ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 19ﻭ ﻫﻤﺔ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ،ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ ،ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺷﺪﻧﺪ.
5
20ﻭ ﻧﻮﺡ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺑﻬﻴﻤﺔ ﭘﺎﻙ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺮﻧﺪﺓ ﭘﺎﻙ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﻱ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺴﺒﺐ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﻜﻨﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﺩﻝ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻤﺔ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻧﻜﻨﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻛﺮﺩﻡ. 22ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺯﺭﻉ ﻭ ﺣﺼﺎﺩ ،ﻭ ﺳﺮﻣﺎ ﻭ ﮔﺮﻣﺎ ،ﻭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ،ﻭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ«. 9 1ﻭ ﺧﺪﺍ ،ﻧﻮﺡ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 2ﻭ ﺧﻮﻑ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻫﻴﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﺮﻫﻤﺔ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ،ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﺰﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 3ﻭ ﻫﺮﺟﻨﺒﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻃﻌﺎﻡ ﺑﺎﺷﺪ .ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﻋﻠﻒ ﺳﺒﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻡ، 4ﻣﮕﺮ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﺶ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ. 5ﻭ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ .ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﺮ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ .ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺟﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ. 6ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﻳﺰﺩ ،ﺧﻮﻥ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ. 7ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﻴﺪ. 8ﻭ ﺧﺪﺍ ﻧﻮﺡ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 9ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺫﺭﻳﺖ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺳﺎﺯﻡ، 10ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﺯ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ،ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﺣﺘﻲ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺯﻣﻴﻦ. 11ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺮ ﺫﻱ ﺟﺴﺪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻨﺪ. ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ: 12ﻭ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻧﺸﺎﻥ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻡ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻧﺴ ﹰ 13ﻗﻮﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ،ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺑﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻢ ،ﻭ ﻗﻮﺱ ﺩﺭ ﺍﺑﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ، 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﺫﻱ ﺟﺴﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻴﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺁﺏ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺫﻱ ﺟﺴﺪﻱ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﺪ. 16ﻭ ﻗﻮﺱ ﺩﺭ ﺍﺑﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻡ ﺁﻥ ﻋﻬﺪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﻫﺮ ﺫﻱ ﺟﺴﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 17ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺡ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻧﺸﺎﻥ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺫﻱ ﺟﺴﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ«. 18ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻧﻮﺡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺳﺎﻡ ﻭ ﺣﺎﻡ ﻭ ﻳﺎﻓﺚ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺣﺎﻡ ﭘﺪﺭ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 19ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﻧﻮﺡ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻨﺸﻌﺐ ﺷﺪ. 20ﻭ ﻧﻮﺡ ﺑﻪ ﻓﻼﺣﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﻣﺴﺖ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 22ﻭ ﺣﺎﻡ ،ﭘﺪﺭ ﻛﻨﻌﺎﻥ ،ﺑﺮﻫﻨﮕﻲ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ. 23ﻭ ﺳﺎﻡ ﻭ ﻳﺎﻓﺚ ،ﺭﺩﺍ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻛﺘﻒ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﭘﺲ ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﻫﻨﮕﻲ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ .ﻭ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﭘﺲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﻫﻨﮕﻲ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ. 24ﻭ ﻧﻮﺡ ﺍﺯ ﻣﺴﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻛﻬﺘﺮﺵ ﺑﺎ ﻭﻱ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 25ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ! ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﺓ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 26ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﺎﻡ! ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻥ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ. 27ﺧﺪﺍ ﻳﺎﻓﺚ ﺭﺍ ﻭﺳﻌﺖ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺩﺭﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﺎﻡ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺑﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ. 28ﻭ ﻧﻮﺡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ،ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ. 29ﭘﺲ ﺟﻤﻠﺔ ﺍﻳﺎﻡ ﻧﻮﺡ ﻧﻬﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ. 10 1ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻧﻮﺡ ،ﺳﺎﻡ ﻭ ﺣﺎﻡ ﻭ ﻳﺎﻓﺚ .ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻧﺪ. 2ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﺎﻓﺚ :ﺟﻮﻣﺮ ﻭ ﻣﺎﺟﻮﺝ ﻭ ﻣﺎﺩﺍﻱ ﻭ ﻳﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﺗﻮﺑﺎﻝ ﻭ ﻣﺎﺷﹶﻚ ﻭ ﺗﻴﺮﺍﺱ. ﺟ ﺮﻣﻪ. 3ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺟﻮﻣﺮ :ﺍﹶﺷﻜﻨﺎﺯ ﻭ ﺭﹺﻳﻔﺎﺕ ﻭ ﺗﻮ 4ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﺎﻭﺍﻥ :ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻪ ﻭﺗﹶﺮﺷﻴﺶ ﻭ ﻛﹶﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﻭﺩﺍﻧﻴﻢ. 5ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺟﺰﺍﻳﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻨﺸﻌﺐ ﺷﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺿﻲ ﺧﻮﺩ ،ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ . 6ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺣﺎﻡ :ﻛﻮﺵ ﻭ ﻣﺼﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﻓﻮﻁ ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻥ. ﺳ ﺒﺘﻜﺎ .ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﻋﻤﻪ :ﺷﺒﺎ ﻭ ﺩﺩﺍﻥ. 7ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻛﻮﺵ :ﺳﺒﺎ ﻭ ﺣﻮﻳﻠﻪ ﻭ ﺳﺒﺘﹶﻪ ﻭ ﺭﻋﻤﻪ ﻭ 8ﻭ ﻛﻮﺵ ﻧﹺﻤﺮﻭﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ .ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﺒﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ.
6
9ﻭﻱ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﻴﺎﺩﻱ ﺟﺒﺎﺭ ﺑﻮﺩ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﻣﺜﻞ ﻧﻤﺮﻭﺩ ،ﺻﻴﺎﺩ ﺟﺒﺎﺭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. 10ﻭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻭﻱ ،ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﹶﺍﺭﻙ ﻭ ﹶﺍ ﹶﻛ ﺪ ﻭ ﹶﻛﹾﻠﻨﹶﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻨﻌﺎﺭ. 11ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﻧﻴﻨﻮﺍ ﻭ ﺭﺣﻮﺑﻮﺕ ﻋﻴﺮ ،ﻛﺎﻟﹶﺢ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎﺩ، 12ﻭ ﺭﻳﺴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﻴﻨﻮﺍ ﻭ ﻛﺎﻟﹶﺢ .ﻭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﻣﺼﺮﺍﻳﻢ ﻟﹸﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﻋﻨﺎﻣﻴﻢ ﻭ ﻟﹶﻬﺎﺑﻴﻢ ﻭ ﻧﹶﻔﺘﻮﺣﻴﻢ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 14ﻭ ﻓﹶﺘﺮﻭﺳﻴﻢ ﻭ ﻛﹶﺴﻠﻮﺣﻴﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﹶﻔﺘﻮﺭﻳﻢ ﺭﺍ. ﺖ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. ﺣ ﹼ 15ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻥ ،ﺻﻴﺪﻭﻥ ،ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ،ﻭ 16ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﺟﹺﺮﺟﺎﺷﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﺮﻗﻴﺎﻥ ﻭ ﺳﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ 17ﻭ 18ﻭ ﺍﹶﺭﻭﺍﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﺻﹶﻤﺎﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﺣﻤﺎﺗﻴﺎﻥ ﺭﺍ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻣﻨﺸﻌﺐ ﺷﺪﻧﺪ. ﺻﺒﻮﺋﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻻﺷﹶﻊ. ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻋﻤﻮﺭﻩ ﻭ ﹶﺍ ﺩﻣﻪ ﻭ ﹶ 19ﻭ ﺳﺮﺣﺪ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺮﺍﺭ ﺗﺎ ﻏﹶﺰﹶﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ 20ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺣﺎﻡ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺿﻲ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ. 21ﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﻡ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﻋﺎﺑﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﺎﻓﹶﺚ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ. 22ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺳﺎﻡ :ﻋﻴﻼﻡ ﻭ ﺁﺷﻮﺭ ﻭ ﹶﺍ ﺭ ﹶﻓﻜﹾﺸﺎﺩ ﻭ ﻟﹸﻮﺩ ﻭ ﺍﹶﺭﺍﻡ. 23ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﹶﺭﺍﻡ :ﻋﻮﺹ ﻭ ﺣﻮﻝ ﻭ ﺟﺎﺗﺮ ﻭ ﻣﺎﺵ. 24ﻭ ﹶﺍﺭﻓﻜﺸﺎﺩ ،ﺷﺎﻟﺢ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺷﺎﻟﺢ ،ﻋﺎﺑﺮ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 25ﻭ ﻋﺎﺑﺮ ﺭﺍ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ .ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﻓﺎﻟﺞ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﺷﺪ .ﻭ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻳﻘﹾﻄﺎﻥ. ﺣﻀﹶﺮﻣﻮﺕ ﻭ ﻳﺎﺭﹺﺡ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ، 26ﻭ ﻳﻘﹾﻄﺎﻥ ،ﺍﻟﻤﻮﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﺎﻟﻒ ﻭ 27ﻭ ﻫﺪﻭﺭﺍﻡ ﻭ ﺍﹸﻭﺯﺍﻝ ﻭ ﺩ ﹾﻗﻠﹶﺔ ﺭﺍ، 28ﻭ ﻋﻮﺑﺎﻝ ﻭ ﺍﺑﻴﻤﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﺷﺒﺎ ﺭﺍ، ﺣﻮﹺﻳﻠﹶﻪ ﻭ ﻳﻮﺑﺎﺏ ﺭﺍ .ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻘﻄﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 29ﺍﹶﻭﻓﻴﺮ ﻭ 30ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻴﺸﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﻔﺎﺭﻩ ،ﻛﻪ ﻛﻮﻫﻲ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺷﺮﻗﻲ ﺍﺳﺖ. 31ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺳﺎﻡ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺿﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ. 32ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻧﻮﺡ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻣﻨﺸﻌﺐ ﺷﺪﻧﺪ. 11 1ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻟﻐﺖ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﻛﻮﭺ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻫﻤﻮﺍﺭﻱ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻨﻌﺎﺭ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﻜﻨﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ،ﺧﺸﺘﻬﺎ ﺑﺴﺎﺯﻳﻢ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﺑﭙﺬﻳﻢ «.ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺟﺮ ﺑﺠﺎﻱ ﺳﻨﮓ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻗﻴﺮ ﺑﺠﺎﻱ ﮔﭻ. 4ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺷﻬﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﻴﻢ ،ﻭ ﺑﺮﺟﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺮﺵ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ ،ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻴﻢ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺮﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﻮﻳﻢ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﻭﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺑﺮﺟﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 6ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻗﻮﻡ ﻳﻜﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻵﻥ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻜﻨﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻤﺘﻨﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺸﻮﺵ ﺳﺎﺯﻳﻢ ﺗﺎ ﺳﺨﻦ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﻔﻬﻤﻨﺪ. 8ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 9ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺒﺒﺐ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺑﻞ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻟﻐﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺸﻮﺵ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺳﺎﻡ .ﭼﻮﻥ ﺳﺎﻡ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﹶﺭﻓﹶﻜﺸﺎﺩ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 11ﻭ ﺳﺎﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﺭﻓﻜﺸﺎﺩ ،ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 12ﻭ ﺍﺭﻓﻜﺸﺎﺩ ﺳﻲ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ﻭ ﺷﺎﻟﺢ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 13ﻭ ﺍﺭﻓﻜﺸﺎﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺷﺎﻟﺢ ،ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 14ﻭ ﺷﺎﻟﺢ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ،ﻭ ﻋﺎﺑﺮ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 15ﻭ ﺷﺎﻟﺢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻋﺎﺑﺮ ،ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 16ﻭ ﻋﺎﺑﺮ ﺳﻲ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ﻭ ﻓﺎﻟﺞ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 17ﻭ ﻋﺎﺑﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻓﺎﻟﺞ ،ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 18ﻭ ﻓﺎﻟﺞ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ﻭ ﺭﻋﻮ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 19ﻭ ﻓﺎﻟﺞ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺭﻋﻮ ،ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 20ﻭ ﺭﻋﻮ ﺳﻲ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ،ﻭ ﺳﺮﻭﺝ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. ﺳ ﺮﻭﺝ ،ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 21ﻭ ﺭﻋﻮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ
7
22ﻭ ﺳﺮﻭﺝ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ،ﻭ ﻧﺎﺣﻮﺭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 23ﻭ ﺳﺮﻭﺝ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻧﺎﺣﻮﺭ ،ﺩﻭﻳﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 24ﻭ ﻧﺎﺣﻮﺭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ،ﻭ ﺗﺎﺭﺡ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 25ﻭ ﻧﺎﺣﻮﺭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺗﺎﺭﺡ ،ﺻﺪ ﻭ ﻧﻮﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 26ﻭ ﺗﺎﺭﺡ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ،ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻭ ﻧﺎﺣﻮﺭ ﻭ ﻫﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 27ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺗﺎﺭﺡ ﻛﻪ ﺗﺎﺭﺡ ،ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻭ ﻧﺎﺣﻮﺭ ﻭ ﻫﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻫﺎﺭﺍﻥ ،ﻟﻮﻁ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 28ﻭ ﻫﺎﺭﺍﻥ ﭘﻴﺶ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﺗﺎﺭﺡ ﺩﺭ ﺯﺍﺩ ﺑﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭ ﺍﻭ ﹺﺭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻤﺮﺩ. 29ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻭ ﻧﺎﺣﻮﺭ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﺯﻥ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺳﺎﺭﺍﻱ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺯﻥ ﻧﺎﺣﻮﺭ ﺭﺍ ﻣﻠ ﹶﻜﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻫﺎﺭﺍﻥ ،ﭘﺪﺭ ﻣﻠﻜﹶﻪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻳﹺﺴﻜﹶﻪ. 30ﺍﻣﺎ ﺳﺎﺭﺍﻱ ﻧﺎﺯﺍﺩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﻭﻟﺪﻱ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ. 31ﭘﺲ ﺗﺎﺭﺡ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﺮﺍﻡ ،ﻭ ﻧﻮﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﻟﻮﻁ ،ﭘﺴﺮ ﻫﺎﺭﺍﻥ ،ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺭﺍﻱ ،ﺯﻭﺟﺔ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺭﺽ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺑﺮﻭﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﺮﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 32ﻭ ﻣﺪﺕ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺗﺎﺭﺡ ،ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺗﺎﺭﺡ ﺩﺭ ﺣﺮﺍﻥ ﻣﺮﺩ. 12 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﻮﻱ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮ، 2ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﻣﺘﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﻢ ،ﻭ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﺳﺎﺯﻡ ،ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ،ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻌﻠﻮﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪ .ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. ﺣﺮﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. 4ﭘﺲ ﺍﺑﺮﺍﻡ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ .ﻭ ﻟﻮﻁ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﺭﻓﺖ .ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ 5ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺭﺍﻱ ،ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺯﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﻟﻮﻁ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺷﺨﺎﺻﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﺍﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ. 6ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﻣﻜﺎﻥ ﺷﻜﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻠﻮﻃﺴﺘﺎﻥ ﻣﻮﺭﻩ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻢ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ،ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﭘﺲ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻗﻲ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﻄﺮﻑ ﻏﺮﺑﻲ ﻭ ﻋﺎﻱ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﺮﻗﻲ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 9ﻃﻲ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻭ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮﺏ ﻛﻮﭼﻴﺪ. 10ﻭ ﻗﺤﻄﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﺤﻂ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺪﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 11ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﻭﺭﻭﺩ ﻣﺼﺮ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺭﺍﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺯﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻨﻈﺮ ﻫﺴﺘﻲ. 12ﻫﻤﺎﻧﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ ﻣﺼﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻨﺪ ،ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺯﻭﺟﺔ ﺍﻭﺳﺖ .ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 13ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺧﻴﺮﻳﺖ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺴﺒﺐ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ. 14ﻭ ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﻭﺭﻭﺩ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ،ﺍﻫﻞ ﻣﺼﺮ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺵ ﻣﻨﻈﺮ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺳﺘﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 16ﻭ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻭﻱ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻴﺸﻬﺎ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﺣﻤﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﻻﻏﺎﻥ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺷﺪ. 17ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﺒﺐ ﺳﺎﺭﺍﻱ ،ﺯﻭﺟﺔ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺑﻼﻳﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺖ. 18ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻱ؟ ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺯﻭﺟﺔ ﺗﻮﺳﺖ؟ 19ﭼﺮﺍ ﮔﻔﺘﻲ :ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻨﺴﺖ ،ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ؟ ﻭ ﺁﻻﻥ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻭﺟﺔ ﺗﻮ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮ! 20ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﻭﻱ ،ﻛﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺵ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻳﻤﻠﻜﺶ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 13 1ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﻮﻳﺶ ،ﻭ ﻟﻮﻁ ،ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺟﻨﻮﺏ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 3ﭘﺲ ﺍﺯ ﺟﻨﻮﺏ ،ﻃﻲ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ ،ﺑﺪﺍﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻭ ﻋﺎﻱ، 4ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺁﻥ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻧﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 5ﻭ ﻟﻮﻁ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻠﻪ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻜﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺟﺎ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪ. 7ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻭ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻟﻮﻁ ﻧﺰﺍﻉ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﹶﻓ ﹺﺮﺯﹼﻳﺎﻥ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 8ﭘﺲ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﻟﻮﻁ ﮔﻔﺖ» :ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺗﻮ ﻧﺰﺍﻋﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﻳﻢ. 9ﻣﮕﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣﻠﺘﻤﺲ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﻱ .ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﭼﭗ ﺭﻭﻱ ،ﻣﻦ ﺑﺴﻮﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻄﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﻭﻱ ،ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﭼﭗ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ. 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻟﻮﻁ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺭﺩﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﻍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺻﻮﻏﹶﺮ ،ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ،ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻋﻤﻮﺭﻩ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﺳﺎﺯﺩ.
8
11ﭘﺲ ﻟﻮﻁ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺭﺩﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻟﻮﻁ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﺮﻗﻲ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻧﺪ. 12ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻭ ﻟﻮﻁ ﺩﺭ ﺑﻼﺩ ﻭﺍﺩﻱ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ،ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺳﺪﻭﻡ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩ. 13ﻟﻜﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺳﺪﻭﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺮﻳﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻥ ﻟﻮﻁ ﺍﺯ ﻭﻱ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﮔﻔﺖ :ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺑﺴﻮﻱ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺟﻨﻮﺏ ،ﻭ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﻨﮕﺮ 15ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 16ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﺒﺎﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ .ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻏﺒﺎﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﻤﺮﺩ ،ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 17ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻭ ﻋﺮﺽ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 18ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻠﻮﻃﺴﺘﺎﻥ ﻣﻤﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﻭﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎﺩ. 14 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻣﺮﺍﻓﻞ ،ﻣﻠﻚ ﺷﻨﻌﺎﺭ ﻭ ﺍﺭﻳﻮﻙ ،ﻣﻠﻚ ﹶﺍﻻﹼﺳﺎﺭ ،ﻭ ﻛﹶﺪﺭﻻﻋﻤﺮ ،ﻣﻠﻚ ﻋﻴﻼﻡ ،ﻭ ﺗﺪﻋﺎﻝ ،ﻣﻠﻚ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ، ﺳﺪﻭﻡ ،ﻭ ﺑﺮﺷﺎﻉ ﻣﻠﻚ ﻋﻤﻮﺭﻩ ،ﻭ ﺷﻨﺎﺏ ،ﻣﻠﻚ ﺍﺩﻣﻪ ،ﻭ ﺷﹶﻤﺌﻴﺒﺮ ،ﻣﻠﻚ ﺻﺒﻮﺋﻴﻢ ،ﻭ ﻣﻠﻚ ﺑﺎﻟﻊ ﻛﻪ ﺻﻮﻏﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 2ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﺎﺭﻉ ،ﻣﻠﻚ ﺳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺤﺮﺍﻟﻤﻠﹾﺢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ. 3ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ 4ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ،ﻛﺪﺭﻻﻋﻤﺮ ﺑﺎ ﻣﻠﻮﻛﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺷﻮﺭﻳﺪﻧﺪ. 5ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ،ﻛﺪﺭﻻﻋﻤﺮ ﺑﺎ ﻣﻠﻮﻛﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﻣﺪﻩ ،ﺭﻓﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺸﺘﹶﺮﻭﺕ ﹶﻗ ﺮﻧﹶﻴﻦ ،ﻭ ﺯﻭﺯﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺎﻡ ،ﻭ ﺍﻳﻤﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺎﻭﻩ ﻗﺮﻳﺘﹶﻴﻦ، ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﺣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺳﻌﻴﺮ ،ﺗﺎ ﺍﻳﻞ ﻓﺎﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﺳﺖ. ﺣﺼﹼﻮﻥ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﻧﺪ. 7ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻋﻴﻦ ﻣﺸﻔﺎﻁ ﻛﻪ ﻗﺎﺩﺵ ﺑﺎﺵ ،ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺮﺯ ﻭ ﺑﻮﻡ ﻋﻤﺎﻟﹶﻘﻪ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺩﺭ 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻠﻚ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻣﻠﻚ ﻋﻤﻮﺭﻩ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺍﺩﻣﻪ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺻﺒﻮﺋﻴﻢ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺑﺎﻟﻊ ﻛﻪ ﺻﹸﻮﻏﹶﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺳﺪﻳﻢ ،ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، ﻚ ﺍﻻﺳﺎﺭ ،ﭼﻬﺎﺭ ﻣﻠﻚ ﺑﺎ ﭘﻨﺞ. 9ﺑﺎ ﻛﺪﺭﻻﻋﻤﺮ ﻣﻠﻚ ﻋﻴﻼﻡ ﻭ ﺗﺪﻋﺎﻝ ،ﻣﻠﻚ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﺮﺍﻓﻞ ،ﻭ ﻣﻠﻚ ﺷﻨﻌﺎﺭ ﻭ ﺍﺭﻳﻮﻙ ﻣﻠ 10ﻭ ﻭﺍﺩﻱ ﺳﺪﻳﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﭼﺎﻫﻬﺎﻱ ﻗﻴﺮ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﻣﻠﻮﻙ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻋﻤﻮﺭﻩ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻗﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 11ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻋﻤﻮﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺄﻛﻮﻻﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ. 12ﻭﻟﻮﻁ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺯﺍﺩﺓ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺪﻭﻡ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺭﻓﺘﻨﺪ. 13ﻭ ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺑﻠﻮﻃﺴﺘﺎﻥ ﻣﻤﺮﻱ ﺁﻣﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﺷﻜﻮﻝ ﻭ ﻋﺎﻧﺮ ﺑﻮﺩ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻫﻢ ﻋﻬﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 14ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﻫﻴﺠﺪﻩ ﺗﻦ ﺍﺯﺧﺎﻧﻪ ﺯﺍﺩﺍﻥ ﻛﺎﺭﺁﺯﻣﻮﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺩﺍﻥ ﺑﺘﺎﺧﺖ. 15ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ،ﺍﻭ ﻭ ﻣﻼﺯﻣﺎﻧﺶ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻗﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻮﺑﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻝ ﺩﻣﺸﻖ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺳﺖ ،ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ،ﻟﻮﻁ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩ. ﺳﺪﻭﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﺷﺎﻭﻩ ،ﻛﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﻣﻠﻚ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. 17ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻭﻱ ﺍﺯ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻛﺪﺭﻻﻋﻤﺮ ﻭ ﻣﻠﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﻠﻚ ﻚ ﺳﺎﻟﻴﻢ ،ﻧﺎﻥ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺍﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩ، 18ﻭ ﻣﻠﻜﻴﺼﺪﻕ ،ﻣﻠ 19ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ،ﻣﺎﻟﻚ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ. 20ﻭ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ،ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻴﺰ ،ﺩﻩ ﻳﻚ ﺩﺍﺩ. 21ﻭ ﻣﻠﻚ ﺳﺪﻭﻡ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭﺍ ﮔﺬﺍﺭ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ. 22ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺳﺪﻭﻡ ﮔﻔﺖ :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ،ﻣﺎﻟﻚ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻢ، 23ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺗﻮ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻳﺎ ﺩﻭﺍﻝ ﻧﻌﻠﻴﻨﻲ ﺑﺮﻧﮕﻴﺮﻡ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮔﻮﻳﻲ »ﻣﻦ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻢ. 24ﻣﮕﺮ ﻓﻘﻂ ﺁﻧﭽﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻬﺮﺓ ﻋﺎﻧﺮ ﻭ ﺍﺷﻜﻮﻝ ﻭ ﻣﻤﺮﻱ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻬﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ«. 15 1ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﻳﺎ ،ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺩﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻣﺘﺮﺱ ،ﻣﻦ ﺳﭙﺮ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭ ﺍﺟﺮﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﻮ. 2ﺍﺑﺮﺍﻡ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﻣﺮﺍ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﻣﻦ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ،ﻭ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ،ﺍﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺫﺍﺭ ﺩﻣﺸﻘﻲ ﺍﺳﺖ! 3ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺍ ﻧﺴﻠﻲ ﻧﺪﺍﺩﻱ ،ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﺍﺩﻡ ﻭﺍﺭﺙ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 4ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻭﺍﺭﺙ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﻠﹸﺐ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ،ﻭﺍﺭﺙ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻨﮕﺮ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺷﻤﺮﺩ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﹸﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻛﺮﺩ. 7ﭘﺲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ،ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﺛﻴﺖ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻢ. 8ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻭﺍﺭﺙ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ؟ 9ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﻣﺎﺩﺓ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺰ ﻣﺎﺩﺓ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﻗﻮﭼﻲ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﻗﻤﺮﻱ ﻭ ﻛﺒﻮﺗﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮ. 10ﭘﺲ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻫﺮ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﻔﺘﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﻟﻜﻦ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻧﻜﺮﺩ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﻻﺷﺨﻮﺭﻫﺎ ﺑﺮﻻﺷﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﺍﻧﺪ.
9
12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻏﺮﻭﺏ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺧﻮﺍﺑﻲ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺗﺮﺳﻨﺎﻙ ﺳﺨﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ. 13ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﮔﻔﺖ :ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺫﹸﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﻏﺮﻳﺐ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 14ﻭ ﺑﺮﺁﻥ ﺍﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻦ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 15ﻭ ﺗﻮ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 16ﻭ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﺪﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻏﺮﻭﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺷﺪ ،ﺗﻨﻮﺭﻱ ﭘﺮ ﺩﻭﺩ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻲ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﮔﺬﺭ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﻣﺼﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻬﺮ ﻋﻈﻴﻢ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻬﺮ ﻓﺮﺍﺕ ،ﺑﻪ ﻧﺴﻞ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ، ﺣﺘﹼﻴﺎﻥ ﻭ ﹶﻓﺮﹺﺯﻳﺎﻥ ﻭ ﺭﻓﺎﺋﻴﺎﻥ، 19ﻳﻌﻨﻲ ﻗﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﹶﻗﹺﻨّﺰﻳﺎﻥ ﻭ ﹶﻗﺪﻣﻮﻧﻴﺎﻥ ﻭ 20ﻭ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺮﺟﺎﺷﻴﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺭﺍ. 16 1ﻭ ﺳﺎﺭﺍﻱ ،ﺯﻭﺟﺔ ﺍﺑﺮﺍﻡ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﻱ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﻣﺼﺮﻱ ،ﻫﺎﺟﺮ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ. 2ﭘﺲ ﺳﺎﺭﺍﻱ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺯﺍﻳﻴﺪﻥ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺖ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺰ ﻣﻦ ﺩﺭﺁﻱ ،ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻨﺎ ﺷﻮﻡ .ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺳﺨﻦ ﺳﺎﺭﺍﻱ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺳﭙﺮﻱ ﺷﺪ ،ﺳﺎﺭﺍﻱ ﺯﻭﺟﺔ ﺍﺑﺮﺍﻡ ،ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﻫﺎﺟﺮ ﻣﺼﺮﻱ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮﺧﻮﺩ ،ﺍﺑﺮﺍﻡ ،ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺩﺍﺩ. 4ﭘﺲ ﺑﻪ ﻫﺎﺟﺮ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺎﺗﻮﻧﺶ ﺑﻨﻈﺮ ﻭﻱ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﺪ. 5ﻭ ﺳﺎﺭﺍﻱ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﮔﻔﺖ :ﻇﻠﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ! ﻣﻦ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﺛﺎﺭ ﺣﻤﻞ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﺪ ،ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﺪﻡ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﻨﺪ. 6ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺳﺎﺭﺍﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻨﻴﺰ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮﺳﺖ ،ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺴﻨﺪﻩ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻜﻦ .ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺳﺎﺭﺍﻱ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻨﺎﻱ ﺳﺨﺘﻲ ﻧﻬﺎﺩ ،ﺍﻭ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ. 7ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭼﺸﻤﺔ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻩ ﺷﻮﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻳﺎﻓﺖ. 8ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻫﺎﺟﺮ ،ﻛﻨﻴﺰ ﺳﺎﺭﺍﻱ ،ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻣﺪﻱ ﻭ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ؟ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺭﺍﻱ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺍﻡ. 9ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ» :ﻧﺰﺩ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﻭ ﺯﻳﺮﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻣﻄﻴﻊ ﺷﻮ. 10ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻧﻴﺎﻳﻨﺪ. 11ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻬﺎﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻈﻠﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﻭﺣﺸﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺍﻭ ،ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻫﻤﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺖ ﺍﻳﻞ ﺭﺋﻲ« ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ،ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ. 13ﻭ ﺍﻭ ،ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺗﻜﻠﻢ ﻛﺮﺩ» ،ﺍﹶﻧ ﹶ 14ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﭼﺎﻩ ﺭﺍ » ﹺﺑﺌﹶﺮﹶﻟﺤﻲ ﺭﺋﻲ« ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﺎﺩﺵ ﻭ ﺑﺎﺭﺩ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﻫﺎﺟﺮ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﭘﺴﺮﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﺎﺟﺮ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 16ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﺎﺟﺮ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺑﺰﺍﺩ. 17 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻧﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ .ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﺑﺨﺮﺍﻡ ﻭ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﻮ، 2ﻭ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺜﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 4ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﭘﺪﺭ ﹸﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺪﺭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ. 6ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻳﻨﺪ. ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﻋﻬﺪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﻢ. 7ﻭ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ،ﻭ ﺫﹸﺭﻳﺘﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ،ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻧﺴ ﹰ ﺖ ﺍﺑﺪﻱ ﺩﻫﻢ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﺮﺑﺖ ﺗﻮ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﺍ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﹼﻴ 9ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ :ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﻋﻬﺪ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ،ﺗﻮ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 10ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺫﻛﻮﺭﻱ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﻮﺩ، 11ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﹶﻗﻠﹶﻔﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﺗﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﻋﻬﺪﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺷﻤﺎﺳﺖ. 12ﻫﺮ ﭘﺴﺮ ﻫﺸﺖ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﻮﺩ .ﻫﺮ ﺫﻛﻮﺭﻱ ﺩﺭ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﺍﺩ ﺧﻮﺍﻩ ﺯﺭﺧﺮﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻫﺮ ﺍﺟﻨﺒﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ، 13ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﺍﺩ ﺗﻮ ﻭ ﻫﺮ ﺯﺭ ﺧﺮﻳﺪ ﺗﻮ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﺖ ﺷﻤﺎ ﻋﻬﺪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 14ﻭ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﺫﻛﻮﺭ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﹶﻗﻠﹶﻔﺔ ﺍﻭ ﺧﺘﻨﻪ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺁﻥ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﻣﺮﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻣﺎ ﺯﻭﺟﺔ ﺗﻮ ﺳﺎﺭﺍﻱ ،ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺎﺭﺍﻱ ﻣﺨﻮﺍﻥ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺳﺎﺭﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 16ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﻣﻠﻮﻙ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺍﺯ ﻭﻱ ﭘﺪﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﭘﺴﺮﻱ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺳﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﻧﻮﺩ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺑﺰﺍﻳﺪ؟
10
18ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻨﺪ. 19ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺕ ﺳﺎﺭﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﭘﺴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻧﺎﻡ ﺑﻨﻪ ،ﻭ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺗﺎ ﺑﺎ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﻬﺪ ﺍﺑﺪﻱ ﺑﺎﺷﺪ. 20ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ .ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﺎﺭﻭﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺜﻴﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ .ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﺯ ﻭﻱ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻣﺘﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﻡ. 21ﻟﻜﻦ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻛﻪ ﺳﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺳﻌﻮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 23ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﺍﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﺭﺧﺮﻳﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﺫﻛﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﮔﻮﺷﺖ ﹶﻗﻠﹶﻔﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺘﻨﻪ ﻛﺮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 24ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﹶﻗﻠﹶﻔﻪ ﺍﺵ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﺪ. 25ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ،ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﹶﻗﻠﹶﻔﻪ ﺍﺵ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﺪ. 26ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ،ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﮔﺸﺘﻨﺪ. 27ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﺍﺩ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺯﺭﺧﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﺟﻨﺒﻲ ،ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﺪﻧﺪ. 18 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﻠﻮﻃﺴﺘﺎﻥ ﻣﻤﺮﻱ ،ﺑﺮ ﻭﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﮔﺮﻣﺎﻱ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 2ﻧﺎﮔﺎﻩ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺘﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺭﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩ 3ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﻮﻻ ،ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ ،ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﮕﺬﺭ. 4ﺍﻧﺪﻙ ﺁﺑﻲ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻴﺎﺭﺍﻣﻴﺪ، 5ﻭ ﻟﻘﻤﺔ ﻧﺎﻧﻲ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ ﺗﺎ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﻜﻦ. 6ﭘﺲ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺳﺎﺭﻩ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺳﻪ ﻛﻴﻞ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻣ ﻴﺪﻩ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻤﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﺴﺎﺯ. ﻙ ﺧﻮﺏ ﮔﺮﻓﺘﺔ ،ﺑﻪ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻃﺒﺦ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 7ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺭﻣﻪ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﻧﺎﺯ 8ﭘﺲ ﻛﺮﻩ ﻭ ﺷﻴﺮ ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 9ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺕ ﺳﺎﺭﻩ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺳﺖ. 10ﮔﻔﺖ :ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺕ ﺳﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺳﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪ. 11ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺳﺎﺭﻩ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺎﺩﺕ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺎﺭﻩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 12ﭘﺲ ﺳﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻳﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﺮﺳﻮﺩﮔﻲ ﺍﻡ ﻣﺮﺍ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ» :ﺳﺎﺭﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﻴﺮ ﻫﺴﺘﻢ؟ 14ﻣﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﺮﻱ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺸﻜﻞ ﺍﺳﺖ؟ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻣﻮﻋﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ ،ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺳﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺎﺭﻩ ﺍﻧﻜﺎﺭﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻧﺨﻨﺪﻳﺪﻡ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪ .ﮔﻔﺖ :ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﻱ. ﺳﺪﻭﻡ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻳﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 16ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻣﺘﻮﺟﻪ 17ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺍﺯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺨﻔﻲ ﺩﺍﺭﻡ؟ 18ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻫﺮﺁﻳﻨﻪ ﺍﻣﺘﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﭘﺪﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. 20ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻋﻤﻮﺭﻩ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﺮﺍﻥ، ﻻ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﻧﺴﺖ. 21ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻳﺎﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺑﻠﺘﹼﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ .ﻭ ﺍ ﹼ 22ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﻮﻱ ﺳﺪﻭﻡ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ .ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻋﺎﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺮﻳﺮ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ؟ 24ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁﻥ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻋﺎﺩﻝ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻧﺠﺎﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ؟ 25ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﻜﻨﻲ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻱ ﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﻭ ﺷﺮﻳﺮ ﻣﺴﺎﻭﻱ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ! ﺁﻳﺎ ﺩﺍﻭﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ،ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ؟ 26ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻋﺎﺩﻝ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺳﺪﻭﻡ ﻳﺎﺑﻢ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﻢ. 27ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺟﺮﺃﺕ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ. 28ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻋﺎﺩﻝ ،ﭘﻨﺞ ﻛﻢ ﺑﺎﺷﺪ .ﺁﻳﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﺴﺒﺐ ﭘﻨﺞ ،ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ! ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻳﺎﺑﻢ ،ﺁﻧﺮﺍ ﻫﻼﻙ ﻧﻜﻨﻢ. 29ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺪﻭ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﭼﻬﻞ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﻧﺪ؟ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﻬﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻜﻨﻢ. 30ﮔﻔﺖ :ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ .ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﻧﺪ؟ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺳﻲ ﻳﺎﺑﻢ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 31ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺟﺮﺃﺕ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺮﺽ ﻛﻨﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﻧﺪ؟ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺑﻴﺴﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻧﻜﻨﻢ.
11
32ﮔﻔﺖ :ﺧﺸﻢ ،ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﺭﺍ ﻋﺮﺽ ﻛﻨﻢ ،ﺷﺎﻳﺪ ﺩﻩ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﻧﺪ؟ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩ. 19 1ﻭ ﻭﻗﺖ ﻋﺼﺮ ،ﺁﻥ ﺩﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﺪﻭﻡ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻟﻮﻁ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺳﺪﻭﻡ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻟﻮﻁ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺭﻭﻱ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩ 2ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﻣﻦ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﻳﻴﺪ ،ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮﻳﺪ. ﮔﻔﺖ :ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﻳﻢ. 3ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻟﺤﺎﺡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﭘﺨﺖ ،ﭘﺲ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻬﺮ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﺪﻭﻡ ،ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﭘﻴﺮ ،ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺐ ،ﺧﺎﻧﺔ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ 5ﻭ ﺑﻪ ﻟﻮﻁ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻥ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻟﻮﻁ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﺪﺭﮔﺎﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺴﺖ 7ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﻦ ،ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺑﺪﻱ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 8ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺩﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻻﻥ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻜﻨﻴﺪ .ﻟﻜﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﺪﻳﻦ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﺔ ﺳﻘﻒ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 9ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﻭﺭ ﺷﻮ .ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻧﺰﻳﻞ ﻣﺎ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻴﻜﻨﺪ .ﺁﻻﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﺗﺮ ﻛﻨﻴﻢ .ﭘﺲ ﺑﺮﺁﻥ ﻣﺮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻟﻮﻁ ،ﺑﺸﺪﺕ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﺸﻜﻨﻨﺪ. 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻟﻮﻁ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻨﺪ. ﻦ ﺩﺭ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 11ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺍﺷﺨﺎﺻﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺧﹸﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ،ﺑﻪ ﻛﻮﺭﻱ ﻣﺒﺘﻼ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺴﺘ ﹺ 12ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﻟﻮﻁ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺍﺭﻱ؟ ﺩﺍﻣﺎﺩﺍﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺭﻱ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭ، 13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺷﺪﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻴﻢ. 14ﭘﺲ ﻟﻮﻁ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺩﺍﻣﺎﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺑﻨﻈﺮ ﺩﺍﻣﺎﺩﺍﻥ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺁﻣﺪ. 15ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻃﻠﻮﻉ ﻓﺠﺮ ،ﺁﻥ ﺩﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ،ﻟﻮﻁ ﺭﺍ ﺷﺘﺎﺑﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ ﺑﺮﺩﺍﺭ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﻬﺮ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻱ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺯﻧﺶ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺭﺍﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻬﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 17ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻨﮕﺮ ،ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺍﺩﻱ ﻣﺎﻳﺴﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺑﮕﺮﻳﺰ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻱ. 18ﻟﻮﻁ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺒﺎﺩ! 19ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺩﺭﻧﻈﺮﺕ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﻧﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺳﺎﺧﺘﻲ ،ﻭ ﻣﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﻓﺮﺍﺭﻛﻨﻢ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﻤﻴﺮﻡ. 20ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﻓﺮﺍﺭﻛﻨﻢ ،ﻭ ﻧﻴﺰ ﺻﻐﻴﺮ ﺍﺳﺖ .ﺍﺫﻥ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﻢ .ﺁﻳﺎ ﺻﻐﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺗﺎ ﺟﺎﻧﻢ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ. 21ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ،ﺗﺎ ﺷﻬﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﻧﺴﺎﺯﻡ. 22ﺑﺪﺍﻥ ﺟﺎ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻓﺮﺍﺭﻛﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﻧﺮﺳﻲ ،ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻛﺮﺩ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺻﻮﻏﺮ ﺷﺪ. ﺻﻮﻏﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ. 23ﻭﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻃﻠﻮﻉ ﻛﺮﺩ ،ﻟﻮﻁ ﺑﻪ ﹸ 24ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻋﻤﻮﺭﻩ ،ﮔﻮﮔﺮﺩ ﻭ ﺁﺗﺶ ،ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪ. 25ﻭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺍﺩﻱ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ. 26ﺍﻣﺎ ﺯﻥ ﺍﻭ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﺳﺘﻮﻧﻲ ﺍﺯ ﻧﻤﻚ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 27ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻓﺖ. 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻋﻤﻮﺭﻩ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﺍﺩﻱ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ،ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻭﺩ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ،ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺩ ﻛﻮﺭﻩ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ. 29ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ ،ﺧﺪﺍ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻟﻮﻁ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻟﻮﻁ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ. ﺳﻜﹾﻨﻲ ﮔﺮﻓﺖ. 30ﻭ ﻟﻮﻁ ﺍﺯ ﺻﻮﻏﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﻮﻏﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻐﺎﺭﻩ 31ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﮔﻔﺖ» :ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻋﺎﺩﺕ ﻛﻞ ﺟﻬﺎﻥ ،ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ. 32ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻨﻮﺷﺎﻧﻴﻢ ،ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ ﺷﻮﻳﻢ ،ﺗﺎ ﻧﺴﻠﻲ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﻢ. 33ﭘﺲ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ،ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﻫﻤﺨﻮﺍﺏ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻭﻱ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﺸﺪ. 34ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ،ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻭﺵ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﻡ ﻫﻤﺨﻮﺍﺏ ﺷﺪﻡ ،ﺍﻣﺸﺐ ﻧﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻨﻮﺷﺎﻧﻴﻢ ،ﻭ ﺗﻮ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﺨﻮﺍﺏ ﺷﻮ ،ﺗﺎ ﻧﺴﻠﻲ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﻢ. 35ﺁﻥ ﺷﺐ ﻧﻴﺰ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﻫﻤﺨﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻭﻱ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﺸﺪ.
12
36ﭘﺲ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻟﻮﻁ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻧﺪ .ﻭ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮒ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻮﺁﺏ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭘﺪﺭ ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 38ﻭ ﻛﻮﭼﻚ ﻧﻴﺰ ﭘﺴﺮﻱ ﺑﺰﺍﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻦ ﻋﻤﻲ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ .ﻭﻱ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺍﺳﺖ. 20 1ﭘﺲ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﻮﻱ ﺍﺭﺽ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﺎﺩﺵ ﻭ ﺷﻮﺭ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﹺﺮﺍﺭﻣﻨﺰﻝ ﮔﺮﻓﺖ. 2ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ،ﺳﺎﺭﻩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ،ﻣﻠﻚ ﺟﺮﺍﺭ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺳﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. 3ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺷﺐ ،ﺑﺮ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻭﺟﺔ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 4ﻭ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ،ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺍﻣﺘﻲ ﻋﺎﺩﻝ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ؟ 5ﻣﮕﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ؟ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻟﻲ ﻭ ﭘﺎﻙ ﺩﺳﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩﻱ، 6ﺧﺪﺍ ﻭﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﻳﺎ ﮔﻔﺖ :ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺍیﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻟﯽ ﺧﻮﺩ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻄﺎ ﻧﻮﺭﺯﻱ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 7ﭘﺲ ﺁﻻﻥ ﺯﻭﺟﺔ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻛﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﺒﻲ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺩﻋﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻲ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻧﻜﻨﻲ ،ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺮﺩ. 8ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ،ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﻫﻤﺔﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ. 9ﭘﺲ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻱ؟ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮﭼﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻧﺎﻛﺮﺩﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻱ؟ 10ﻭ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﺩﻳﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻱ؟ 11ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ :ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﺗﺮﺳﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﹸﺸﺖ. 12ﻭ ﻓﻲ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﻧﻴﺰ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺪﺭﻡ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺎﺩﺭﻡ ،ﻭ ﺯﻭﺟﺔ ﻣﻦ ﺷﺪ. 13ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﻡ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺣﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﺟﺎ ﺑﺮﻭﻳﻢ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 14ﭘﺲ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ،ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ ،ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺵ ﺳﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺭﺩ ﻛﺮﺩ. 15ﻭ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮﺳﺖ .ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﭘﺴﻨﺪ ﻧﻈﺮﺕ ﺍﻓﺘﺪ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮ. 16ﻭ ﺑﻪ ﺳﺎﺭﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺩﺍﺩﻡ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﭘﺮﺩﺓ ﭼﺸﻢ ﺍﺳﺖ ،ﻧﺰﺩ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﻫﻤﺔ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ،ﭘﺲ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 17ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺧﺪﺍ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ،ﻭ ﺯﻭﺟﺔ ﺍﻭ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ ،ﺗﺎ ﺍﻭﻻﺩ ﺑﻬﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ، 18ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺭﺣﻢ ﻫﺎﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺳﺎﺭﻩ ،ﺯﻭﺟﺔ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 21 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻭﻋﺪﺓ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺳﺎﺭﻩ ﺗﻔﻘﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺭﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ. 2ﻭ ﺳﺎﺭﻩ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﻱ ﺍﺵ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﭘﺴﺮ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ،ﻛﻪ ﺳﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 4ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺭﺍ ،ﭼﻮﻥ ﻫﺸﺖ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭﻻﺩﺕ ﭘﺴﺮﺵ ،ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺳﺎﺭﻩ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺸﻨﻮﺩ ،ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ. 7ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﮕﻮﻳﺪ ،ﺳﺎﺭﻩ ﺍﻭﻻﺩ ﺭﺍ ﺷﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﻱ ﺍﺵ ﺯﺍﻳﻴﺪﻡ. 8ﻭ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﻧﻤﻮ ﻛﺮﺩ ،ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 9ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺎﺭﻩ ،ﭘﺴﺮ ﻫﺎﺟﺮ ﻣﺼﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 10ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻛﻨﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻛﻨﻴﺰ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﻭﺍﺭﺙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 11ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ،ﺑﻨﻈﺮ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺴﺮﺵ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﺁﻣﺪ. 12ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺕ ،ﺑﻨﻈﺮﺕ ﺳﺨﺖ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺳﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 13ﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﻛﻨﻴﺰ ﻧﻴﺰ ﺍﹸﻣﺘﻲ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﺴﻞ ﺗﻮﺳﺖ. 14ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﺏ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻫﺎﺟﺮ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻭﻱ ﻧﻬﺎﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩ .ﭘﺲ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺭﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﺏ ﻣﺸﻚ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ،ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺑﻮﺗﻪ ﺍﻱ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 16ﻭ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺗﻴﺮ ﭘﺮﺗﺎﺑﻲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻭﻱ ﺑﻨﺸﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﻮﺕ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻢ .ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ. 17ﻭ ﺧﺪﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ،ﻫﺎﺟﺮ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻫﺎﺟﺮ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪ؟ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻭﺳﺖ ،ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﹸﻣﺘﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ.
13
19ﻭ ﺧﺪﺍ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﭼﺎﻩ ﺁﺑﻲ ﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻣﺸﻚ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭘﺮﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 20ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺍﻭ ﻧﻤﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺗﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﮔﺮﺩﻳﺪ 21ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻓﺎﺭﺍﻥ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ .ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺯﻧﻲ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺍﺵ ﮔﺮﻓﺖ. 22ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ﻭ ﻓﻴﻜﻮﻝ ﻛﻪ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ. 23ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﺨﻮﺭ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻭ ﻧﺴﻞ ﻣﻦ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﻣﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺣﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺑﺎ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺎ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻏﺮﺑﺖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻲ ،ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 24ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻡ. 25ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﭼﺎﻩ ﺁﺑﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺭﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 26ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺩﻱ ،ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. 27ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻨﺪ. 28ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﻩ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﺓ ﻣﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﭼﻴﺴﺖ؟ 29ﮔﻔﺖ :ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﺓ ﻣﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻗﺒﻮﻝ ﻓﺮﻣﺎﻱ ،ﺗﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺣﻔﺮﻧﻤﻮﺩﻡ. 30ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ،ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﻧﺎﻣﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 31ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ﺑﺎ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﻴﻜﻮﻝ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 32ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ،ﺷﻮﺭﻩ ﻛﺰﻱ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻨﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺳﺮﻣﺪﻱ ،ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 33ﭘﺲ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩ. 22 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ،ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ! ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ :ﻟﺒﻴﻚ. 2ﮔﻔﺖ :ﺍﻛﻨﻮﻥ ﭘﺴﺮﺧﻮﺩ ﺭﺍ ،ﻛﻪ ﻳﮕﺎﻧﺔ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺭﻳﺎ ﺑﺮﻭ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ،ﺑﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ. 3ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻻﻍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻫﻴﺰﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺷﻜﺴﺘﻪ، ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻓﺖ. 4ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺩﻳﺪ. 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺰﺩ ﺍﻻﻍ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ،ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺭﻭﻳﻢ ،ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯﺁﻳﻴﻢ. 6ﭘﺲ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﻫﻴﺰﻡ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻧﻬﺎﺩ ،ﻭ ﺁﺗﺶ ﻭ ﻛﺎﺭﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﻫﺮﺩﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 7ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ! ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻟﺒﻴﻚ؟ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺁﺗﺶ ﻭ ﻫﻴﺰﻡ ،ﻟﻜﻦ ﺑﺮﺓ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ 8ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺓ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻬﻴﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 9ﭼﻮﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺪﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻫﻴﺰﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ،ﻭ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺑﺎﻻﻱ ﻫﻴﺰﻡ، ﺑﺮﻣﺬﺑﺢ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 10ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻛﺎﺭﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 11ﺩﺭﺣﺎﻝ ،ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ! ﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ! ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ :ﻟﺒﻴﻚ. 12ﮔﻔﺖ :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻜﻦ ،ﻭ ﺑﺪﻭ ﻫﻴﭻ ﻣﻜﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻻﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻲ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺭﻳﻎ ﻧﺪﺍﺷﺘﻲ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻗﻮﭼﻲ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ،ﺩﺭ ﺑﻴﺸﻪ ﺍﻱ ،ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻬﺎﻳﺶ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ .ﭘﺲ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻗﻮﭺ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻮﺽ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 14ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺭﺍ »ﻳﻬﻮﻩ ﻳﺮﻱ« ﻧﺎﻣﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ :ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ،ﻳﻬﻮﻩ ،ﺩﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 15ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ 16ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺫﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻡ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﻎ ﻧﺪﺍﺷﺘﻲ، 17ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﻢ ،ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺜﻴﺮ ﺳﺎﺯﻡ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺭﻳﮕﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎﺳﺖ .ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﻭﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 18ﻭ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻗﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻱ. 19ﭘﺲ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻧﺰﺩ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. 20ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ،ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﹾﻠﻜﹶﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻧﺎﺣﻮﺭ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺍﻭ ﻋﻮﺹ ،ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺑﻮﺯ ﻭ ﹶﻗﻤﻮﺋﻴﻞ ،ﭘﺪﺭ ﺍﹶﺭﺍﻡ، ﺣﺰﹸﻭ ﻭ ﻓﻠﺪﺍﺵ ﻭ ﻳﹺﺪﻻﻑ ﻭ ﺑﺘﹸﻮﺋﻴﻞ. 22ﻭ ﻛﺎﺳﺪ ﻭ 23ﻭ ﺑﺘﻮﺋﻴﻞ ،ﺭﹺﻓﻘﹶﻪ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﻫﺸﺖ ﺭﺍ ،ﻣﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﻭﺭ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 24ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺭﺅﻣﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻃﺎﺑﺢ ﻭ ﺟﺎﺣﻢ ﻭ ﺗﺎﺣﺶ ﻭ ﻣ ﻌﻜﹶﻪ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 23
14
1ﻭ ﺍﻳﺎﻡ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺳﺎﺭﻩ ،ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻋﻤﺮ ﺳﺎﺭﻩ. 2ﻭ ﺳﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﻗﺮﻳﺔ ﺍﺭﺑﻊ ﻛﻪ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻣﺮﺩ .ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺎﺭﻩ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺪ. 3ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣ ﹺﻴّﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺣﺖ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 4ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻧﺰﻳﻞ ﻫﺴﺘﻢ .ﻗﺒﺮﻱ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﻣﻦ ﺩﻫﻴﺪ ،ﺗﺎ ﻣﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻢ. 5ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺣﺖ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ: 6ﺍﻱ ﻣﻮﻻﻱ ﻣﻦ ،ﺳﺨﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ .ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ .ﺩﺭ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﻣﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﻦ .ﻫﻴﭻ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﺎ ،ﻗﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭﻳﻎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻲ. 7ﭘﺲ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻨﻲ ﺣﺖ ،ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺿﹶﻲ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻢ ،ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻔﺮﻭﻥ ﺑﻦ ﺻﻮﺣﺎﺭ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻛﻨﻴﺪ، 9ﺗﺎ ﻣﻐﺎﺭﺓ ﻣﻜﻔﻴﻠﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﻼﻙ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻫﺪ ،ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺗﻤﺎﻡ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺒﺮ ،ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎﺭﺩ. ﻥ ﺣﺘﻲ ،ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻣﻊ ﺑﻨﻲ ﺣﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺍﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ: 10ﻭ ﻋﻔﺮﻭﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺣﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﻋﻔﺮﻭ 11ﺍﻱ ﻣﻮﻻﻱ ﻣﻦ ،ﻧﻲ ،ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ،ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻢ ،ﻭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﺑﺤﻀﻮﺭ ﺍﺑﻨﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻢ .ﻣﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﻦ. 12ﭘﺲ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻧﺰﺩ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ، 13ﻭ ﻋﻔﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻣﻊ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍﺿﻲ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﺍﺭﻡ ﻋﺮﺽ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻛﻨﻲ .ﻗﻴﻤﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﺍﺯ ﻣﻦ ﻗﺒﻮﻝ ﻓﺮﻣﺎﻱ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻢ. 14ﻋﻔﺮﻭﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ: 15ﺍﻱ ﻣﻮﻻﻱ ﻣﻦ ،ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮ ،ﻗﻴﻤﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻣﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﻦ. 16ﭘﺲ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺳﺨﻦ ﻋﻔﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﻣﺒﻠﻐﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻣﻊ ﺑﻨﻲ ﺣﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﺓ ﺭﺍﻳﺞ ﺍﻟﻤﻌﺎﻣﻠﻪ ،ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻋﻔﺮﻭﻥ ﻭﺯﻥ ﻛﺮﺩ. 17ﭘﺲ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﻔﺮﻭﻥ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻜﻔﻴﻠﻪ ،ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﻤﺮﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺳﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺩﺭﺧﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ،ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪ 18ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﺑﺤﻀﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺣﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮﺵ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 19ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﺯﻭﺟﺔ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻐﺎﺭﺓ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻣﻜﻔﻴﻠﻪ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻤﺮﻱ ،ﻛﻪ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩ. 20ﻭ ﺁﻥ ﺻﺤﺮﺍ ،ﺑﺎ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﻨﻲ ﺣﺖ ،ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺒﺮ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪ. 24 1ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﻩ ﺷﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. 2ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﺎﻧﺔ ﻭﻱ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺍﻭ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 3ﻭ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺗﻮ ﺭﺍﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﻛﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻨﻢ ﻧﮕﻴﺮﻱ، 4ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﻣﻦ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﻟﺪﻡ ﺑﺮﻭﻱ ،ﻭ ﺍﺯﺁﻧﺠﺎ ﺯﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﮕﻴﺮﻱ. 5ﺧﺎﺩﻡ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺭﺍﺿﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﭘﺴﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻱ ،ﺑﺎﺯ ﺑﺮﻡ؟ 6ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺯﻧﻬﺎﺭ ،ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺑﺎﺯ ﻣﺒﺮﻱ. 7ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﻟﺪ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ .ﺍﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺗﺎ ﺯﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺕ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﮕﻴﺮﻱ .ﺍﻣﺎ 8ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺭﺿﺎ ﻧﺪﻫﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺴﻢ ﻣﻦ ﺑﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺑﺎﺯ ﻧﺒﺮﻱ. 9ﭘﺲ ﺧﺎﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺭﺍﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻬﺎﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ. 10ﻭ ﺧﺎﺩﻡ ﺩﻩ ﺷﺘﺮ ،ﺍﺯ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﻓﺖ .ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻣﻮﻻﻳﺶ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﺎﺣﻮﺭ ﺩﺭ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﻧﻬﺮﻳﻦ ﺁﻣﺪ. 11ﻭ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻋﺼﺮ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺁﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻬﺮ ،ﺑﺮ ﻟﺐ ﭼﺎﻩ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪ. 12ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺮﺍ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺑﻔﺮﻣﺎ ،ﻭ ﺑﺎ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺑﻨﻤﺎ. 13ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﭼﺸﻤﺔ ﺁﺏ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺁﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ. 14ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻮﻳﻢ :ﺳﺒﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﺭ ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﻢ ،ﻭ ﺍﻭ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻨﻮﺵ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻛﻨﻢ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺴﻴﺐ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ ،ﺑﺪﻳﻦ ،ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻱ. 15ﻭ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻓﺎﺭﻍ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺭﹺﻓﻘﻪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺘﻮﺋﻴﻞ ،ﭘﺴﺮ ﻣﻠﻜﻪ ،ﺯﻥ ﻧﺎﺣﻮﺭ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﺒﻮﻳﻲ ﺑﺮ ﻛﺘﻒ ﺩﺍﺷﺖ. 16ﻭ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮﻣﻨﻈﺮ ﻭ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﺳﺒﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎﻻ ﺁﻣﺪ. 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺎﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻭ ﺑﺸﺘﺎﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻱ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺳﺒﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﺷﺎﻥ .ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﺵ ،ﻭ ﺳﺒﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 19ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺶ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺘﺮﺍﻧﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﻜﺸﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ.
15
20ﭘﺲ ﺳﺒﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺩﺭ ﺁﺑﺨﻮﺭ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﺴﻮﻱ ﭼﺎﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺑﺪﻭﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﻫﻤﺔ ﺷﺘﺮﺍﻧﺶ ﻛﺸﻴﺪ. 21ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺮ ﻭﻱ ﭼﺸﻢ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻜﻮﺕ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺳﻔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻴﺮﻳﺖ ﺍﺛﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ. 22ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻥ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺣﻠﻘﺔ ﻃﻼﻱ ﻧﻴﻢ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻭﺯﻥ ،ﻭ ﺩﻭ ﺍﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ،ﻛﻪ ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻃﻼ ﻭﺯﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ، ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ، 23ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻴﺴﺘﻲ؟ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﺕ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﻳﻢ؟ 24ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺘﻮﺋﻴﻞ ،ﭘﺴﺮ ﻣﻠﻜﻪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺎﺣﻮﺭ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ«. 25ﻭ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ» :ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﻛﺎﻩ ﻭ ﻋﻠﻒ ﻓﺮﻭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻨﺰﻝ. 26ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﻢ ﺷﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﻮﺩ 27ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﻛﻪ ﻟﻄﻒ ﻭ ﻭﻓﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺩﺭﻳﻎ ﻧﺪﺍﺷﺖ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 28ﭘﺲ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ. 29ﻭ ﺭﻓﻘﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭﻱ ﻻﺑﺎﻥ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﻻﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ،ﺑﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ،ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. 30ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺣﻠﻘﻪ ﻭ ﺍﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺳﺨﻨﻬﺎﻱ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ ،ﺭﻓﻘﻪ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻧﺰﺩ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 31ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﻴﺎ ،ﭼﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻱ؟ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻭ ﻣﻨﺰﻟﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ. 32ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﻻﺑﺎﻥ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻛﺎﻩ ﻭ ﻋﻠﻒ ﺑﻪ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺁﺏ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﻱ ﺭﻓﻘﺎﻳﺶ ﺁﻭﺭﺩ. 33ﻭ ﻏﺬﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ .ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺗﺎ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﻮﻳﻢ ،ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺨﻮﺭﻡ .ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﻮ. 34ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺧﺎﺩﻡ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻫﺴﺘﻢ. 35ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻻﻏﺎﻥ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 36ﻭ ﺯﻭﺟﺔ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺳﺎﺭﻩ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻥ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 37ﻭ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻨﻢ ،ﻧﮕﻴﺮﻱ. 38ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔﭘﺪﺭﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻣﻦ ﺑﺮﻭﻱ ،ﻭ ﺯﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﺑﮕﻴﺮﻱ. 39ﻭ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ :ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻳﺪ؟ 40ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺳﻔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻴﺮﻳﺖ ﺍﺛﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺗﺎ ﺯﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﺍﺯ ﻗﻴﺒﻠﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﮕﻴﺮﻱ. 41ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﻗﺴﻢ ﻣﻦ ﺑﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﺸﺖ ،ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻗﻴﺒﻠﻪ ﺍﻡ ﺭﻓﺘﻲ ،ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺯﻧﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 42ﭘﺲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﺭﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﺍﮔﺮ ﺣﺎﻝ ﺳﻔﺮ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ،ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ، 43ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﭼﺸﻤﺔ ﺁﺏ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ .ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺁﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻮﻳﻢ :ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺳﺒﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻱ ﺁﺏ ﺑﻨﻮﺷﺎﻥ، 44ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻴﺎﺷﺎﻡ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺘﺮﺍﻧﺖ ﻧﻴﺰ ﺁﺏ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ ،ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻧﺼﻴﺐ ﺁﻗﺎﺯﺍﺩﺓ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 45ﻭ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﻳﻦ ،ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻓﺎﺭﻍ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺭﻓﻘﻪ ﺑﺎ ﺳﺒﻮﻱ ﺑﺮ ﻛﺘﻒ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺁﺏ ﺑﻜﺸﺪ .ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻢ :ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻱ ﺁﺏ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﺷﺎﻥ. 46ﭘﺲ ﺳﺒﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺍﺯ ﻛﺘﻒ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎﺷﺎﻡ ،ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺁﺏ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ .ﭘﺲ ﻧﻮﺷﻴﺪﻡ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺁﺏ ﺩﺍﺩ. 47ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﺗﻮ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻴﺴﺘﻲ؟ ﮔﻔﺖ :ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺘﹸﻮﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﻧﺎﺣﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﹶﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺯﺍﻳﻴﺪ .ﭘﺲ ﺣﻠﻘﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﻨﻲ ﺍﻭ ،ﻭ ﺍﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ. 48ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ،ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ،ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺵ ﺑﮕﻴﺮﻡ. 49ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺎ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻭ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﻛﻨﻴﺪ ،ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻴﺪ .ﻭ ﺍﮔﺮﻧﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻴﺪ ،ﺗﺎ ﺑﻄﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﭙﺮﻩ ﺳﭙﺮ ﺷﻮﻡ. 50ﻻﺑﺎﻥ ﻭ ﺑﺘﻮﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻴﻚ ﻳﺎ ﺑﺪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﮔﻔﺖ. 51ﺍﻳﻨﻚ ﺭﻓﻘﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮ ﺗﺎ ﺯﻥ ﭘﺴ ﹺﺮ ﺁﻗﺎﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 52ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺧﺎﺩﻡ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺳﺨﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩ. 53ﻭ ﺧﺎﺩﻡ ،ﺁﻻﺕ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺁﻻﺕ ﻃﻼ ﻭ ﺭﺧﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﭘﻴﺸﻜﺶ ﺭﻓﻘﻪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻔﻴﺴﻪ ﺩﺍﺩ. 54ﻭ ﺍﻭ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻳﺶ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 55ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺩﻩ ﺭﻭﺯﻱ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ. 56ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﻣﻌﻄﹶﻞ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻔﺮ ﻣﺮﺍ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﺰﺩ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻡ. 57ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ. 58ﭘﺲ ﺭﻓﻘﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﻓﺖ؟ ﮔﻔﺖ :ﻣﻲ ﺭﻭﻡ. 59ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺮﺧﻮﺩ ﺭﻓﻘﻪ ﻭ ﺩﺍﻳﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺎﺩﻡ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻳﺶ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 60ﻭ ﺭﻓﻘﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﺮﺍ ﻫﺴﺘﻲ ،ﻣﺎﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﻮﺭﻫﺎ ﺑﺎﺵ ،ﻭ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ،ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﺷﻮﻧﺪ.
16
61ﭘﺲ ﺭﻓﻘﻪ ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺰﺍﻧﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ .ﻭ ﺧﺎﺩﻡ ،ﺭﻓﻘﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮﻓﺖ. 62ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﹺﺑﺌﹶﺮﹶﻟﺤﻲ ﺭﺋﻲ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﺭﺽ ﺟﻨﻮﺏ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ. 63ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﺎﻡ ،ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻔﻜﺮ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﻻ ﻛﺮﺩ ،ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ. 64ﻭ ﺭﻓﻘﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺷﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ، 65ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﺩﻡ ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ؟ ﻭ ﺧﺎﺩﻡ ﮔﻔﺖ :ﺁﻗﺎﻱ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺑﺮﻗﻊ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 66ﻭ ﺧﺎﺩﻡ ،ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ :ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﺭﻓﻘﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ،ﺳﺎﺭﻩ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﻝ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﺴﺖ. ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ،ﺗﺴﻠﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ. 25 1ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭ ،ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻗﻄﻮﺭﻩ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ. 2ﻭ ﺍﻭ ﺯﻣﺮﺍﻥ ﻭ ﻳﻘﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﺪﺍﻥ ﻭ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﹺﺸﺒﺎﻕ ﻭ ﺷﻮﺣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 3ﻭ ﻳﻘﺸﺎﻥ ،ﺷﺒﺎ ﻭ ﺩﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ،ﺍﹶﺷﻮﺭﻳﻦ ﻭ ﻟﻄﻮﺷﻴﻢ ﻭ ﻻﹸﻣﻴﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺪﻳﺎﻥ ،ﻋﻴﻔﺎ ﻭ ﻋﻴﻔﹶﺮ ﻭ ﺣﻨﻮﻙ ﻭ ﺍﺑﻴﺪﺍﻉ ﻭ ﺍﻟﺪﺍﻋﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺟﻤﻠﺔ ﺍﻳﻨﻬﺎ ،ﺍﻭﻻﺩ ﻗﻄﻮﺭﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 6ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻛﻨﻴﺰﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺮﻗﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 7ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻋﻤﺮ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﻛﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻤﻮﺩ :ﺻﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ. 8ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺟﺎﻥ ﺑﺪﺍﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﻛﻤﺎﻝ ﺷﻴﺨﻮﺧﻴﺖ ،ﭘﻴﺮ ﻭ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻤﺮﺩ .ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ 9ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ،ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻐﺎﺭﺓ ﻣﻜﻔﻴﻠﻴﻪ ،ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻋﻔﺮﻭﻥ ﺑﻦ ﺻﻮﺣﺎﺭﺣﺘﻲ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻤﺮﻱ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 10ﺁﻥ ﺻﺤﺮﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺣﺖ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺵ ﺳﺎﺭﻩ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﺷﺪﻧﺪ. 11ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻧﺰﺩ ﺑﺌﺮﹶﻟﺤﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ. 12ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺎﺟﺮ ﻣﺼﺮﻱ ﻛﻨﻴﺰ ﺳﺎﺭﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 13ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺳﻤﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ .ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻧﹶﺒﺎﻳﻮﺕ ،ﻭ ﻗﻴﺪﺍﺭ ﻭ ﹶﺍﺩﺑﻴﻞ ﻭ ﻣﺒﺴﺎﻡ. 14ﻭ ﻣﺸﻤﺎﻉ ﻭ ﺩﻭﻣﻪ ﻭ ﻣﺴﺎ 15ﻭ ﺣﺪﺍﺭ ﻭ ﺗﻴﻤﺎ ﻭ ﻳﻄﹸﻮﺭ ﻭ ﻧﺎﻓﻴﺶ ﻭ ﻗﺪﻣﻪ. 16ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻠﺪﺍﻥ ﻭ ﺣﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺍﻣﻴﺮ ،ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 17ﻭ ﻣﺪﺕ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ،ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﭙﺮﺩﻩ ،ﺑﻤﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺤﻖ ﮔﺸﺖ. 18ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻮﻳﻠﻪ ﺗﺎ ﺷﻮﺭ ،ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺼﺮ ،ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺁﺷﻮﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺳﺖ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻤﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 19ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ .ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪ ،ﺭﻓﻘﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺘﻮﺋﻴﻞ ﺍﺭﺍﻣﻲ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻻﺑﺎﻥ ﺍﺭﺍﻣﻲ ﺭﺍ ،ﺍﺯ ﻓﺪﺍﻥ ﺍﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ. 21ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻭﺟﺔ ﺧﻮﺩ ،ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﻧﺎﺯﺍﺩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺵ ﺭﻓﻘﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ. 22ﻭ ﺩﻭ ﻃﻔﻞ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﺍﻭ ﻣﻨﺎﺯﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﭘﺲ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﭙﺮﺳﺪ. 23ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺩﻭ ﺍﻣﺖ ﺩﺭ ﺑﻄﻦ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﺗﻮ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﺑﺮ ﻗﻮﻣﻲ ﺗﺴﻠﻂ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ،ﻛﻮﭼﻚ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺖ ﻭﺿﻊ ﺣﻤﻠﺶ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮﺃﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ،ﺳﺮﺥ ﻓﺎﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺪﻧﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ ،ﭘﺸﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻴﺴﻮ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ. 26ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﺎﺷﻨﺔ ﻋﻴﺴﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻭﻻﺩﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ. 27ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ،ﻧﻤﻮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻋﻴﺴﻮ ﺻﻴﺎﺩﻱ ﻣﺎﻫﺮ ،ﻭ ﻣﺮﺩ ﺻﺤﺮﺍﻳﻲ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﻣﺮﺩ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻝ ﻭ ﭼﺎﺩﺭ ﻧﺸﻴﻦ. 28ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﻋﻴﺴﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺻﻴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﺭﻓﻘﻪ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 29ﺭﻭﺯﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺁﺵ ﻣﻲ ﭘﺨﺖ ﻭ ﻋﻴﺴﻮ ﻭﺍ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍ ﺁﻣﺪ 30ﻭ ﻋﻴﺴﻮ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺵ ﺍﺩﻭﻡ )ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺮﺥ( ﻣﺮﺍ ﺑﺨﻮﺭﺍﻥ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ «.ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺩﻭﻡ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ. 31ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻔﺮﻭﺵ. 32ﻋﻴﺴﻮ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻮﺕ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻡ ،ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﻲ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ؟ 33ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮﺭ .ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻓﺮﻭﺧﺖ. 34ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺁﺵ ﻋﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻮ ﺩﺍﺩ ،ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺮﻓﺖ .ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻮ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩ. 26 1ﻭ ﻗﺤﻄﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﺎﺩﺙ ﺷﺪ ،ﻏﻴﺮ ﺁﻥ ﻗﺤﻂ ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻧﺰﺩ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺮﺍﺭ ﺭﻓﺖ. 2ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻴﺎ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮ.
17
3ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﺎ ،ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺳﻮﮔﻨﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺕ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ،ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 4ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺜﻴﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﻢ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻗﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﻭﺻﺎﻳﺎ ﻭ ﻋﻮﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ. 6ﭘﺲ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺮﺍﺭ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺯﻧﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺟﻮﻳﺎ ﺷﺪﻧﺪ .ﮔﻔﺖ :ﺍﻭﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺯﻭﺟﺔ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻫﻞ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺭﻓﻘﻪ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮﻣﻨﻈﺮ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻜﺸﻨﺪ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ،ﺍﺯ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﺎ ﺯﻭﺟﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﻘﻪ ،ﻣﺰﺍﺡ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 9ﭘﺲ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ،ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺭﺍﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺍﻳﻦ ﺯﻭﺟﺔ ﺗﻮﺳﺖ! ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﻤﻴﺮﻡ. 10ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻛﺮﺩﻱ؟ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺑﺎ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺕ ﻫﻤﺨﻮﺍﺏ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺟﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ. 11ﻭ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﺮﺽ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺵ ﺑﺸﻮﺩ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 12ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺻﺪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. 13ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ،ﺍﹶﻧﺎﹰﻓﺎﹶﻧﹰﺎ ﺗﺮﻗﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 14ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻠﺔ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻛﺜﻴﺮ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﺴﺪ ﺑﺮﻧﺪ. 15ﻭ ﻫﻤﺔ ﭼﺎﻫﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﻛﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﭘﺮﻛﺮﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ﺑﻪ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﺮﻭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ. 17ﭘﺲ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺟﺮﺍﺭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. 18ﻭ ﭼﺎﻫﻬﺎﻱ ﺁﺏ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻛﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻧﻮ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺍﺩﻱ ﺣﻔﺮﻩ ﺯﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﺎﻩ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 20ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺟﺮﺍﺭ ﺑﺎ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺎﺳﺖ! ﭘﺲ ﺁﻥ ﭼﺎﻩ ﺭﺍ ﻋﺴﻖ ﻧﺎﻣﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﭼﺎﻫﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻨﺪﻧﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﺳﻄﻨﻪ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 22ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺟﺎﻫﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﺣﻮﺑﻮﺕ ﻧﺎﻣﻴﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﻛﻪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻭﺳﻌﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ، ﺑﺎﺭﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ. 23ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺑﹺﺌﺮﺷﹶﺒﻊ ﺁﻣﺪ. 24ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺕ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻫﺴﺘﻢ .ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 25ﻭ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﭼﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻨﺪﻧﺪ. 26ﻭ ﺍﺑﻲ ﻣﻠﻚ ،ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺣﺰﺍﺏ ﻧﺎﻡ ،ﻭ ﻓﻴﻜﻮﻝ ،ﻛﻪ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺟﺮﺍﺭ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 27ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﭼﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻳﺪ ،ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﺪﻭﺍﺕ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻧﺪﻳﺪ؟ 28ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ .ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺳﻮﮔﻨﺪﻱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻋﻬﺪﻱ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ. 29ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺪﻱ ﻧﻜﻨﻲ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺿﺮﺭﻱ ﻧﺮﺳﺎﻧﺪﻳﺪﻡ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻧﻴﻜﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻜﺮﺩﻳﻢ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ،ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 30ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﺪ. 31ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ،ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 32ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪﻧﺪ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﺏ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ! ﺷﺒﻌﻪ ﻧﺎﻣﻴﺪ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ،ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺌﺮ ﺷﹶﺒﻊ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ. 33ﭘﺲ ﺁﻧﺮﺍ ﹶ ﻥ ﺣﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ. 34ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻮ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻴﺮﻱ ﺣﺘﻲ ،ﻭ ﺑﺴﻤﻪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻳﻠﻮ 35ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻠﺨﻲ ﺟﺎﻥ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﺭﻓﻘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 27 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﭘﻴﺮ ﺷﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﺗﺎﺭ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺴﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺩ ﻋﻴﺴﻮ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ! ﮔﻔﺖ :ﻟﺒﻴﻚ. 2ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻭﻗﺖ ﻋﺠﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ. 3ﭘﺲ ﺍﻛﻨﻮﻥ ،ﺳﻼﺡ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺮﻛﺶ ﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺮﻭ ،ﻭ ﻧﺨﺠﻴﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮ ،ﻭ ﺧﻮﺭﺷﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻦ ،ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻡ ﻭ ﺟﺎﻧﻢ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻧﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻋﻴﺴﻮ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﺭﻓﻘﻪ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﻭ ﻋﻴﺴﻮ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﻧﺨﺠﻴﺮﻱ ﺻﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻓﻘﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻋﻴﺴﻮ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ: 7ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺷﻜﺎﺭﻱ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺧﻮﺭﺷﻲ ﺑﺴﺎﺯ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻡ .ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻧﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﻢ. 8ﭘﺲ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ،ﺁﻻﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ.
18
9ﺑﺴﻮﻱ ﮔﻠﻪ ﺑﺸﺘﺎﺏ ،ﻭ ﺩﻭ ﺑﺰﻏﺎﻟﺔ ﺧﻮﺏ ﺍﺯ ﺑﺰﻫﺎ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭ ،ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻏﺬﺍﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺕ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺑﺴﺎﺯﻡ. 10ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭﺕ ﺑﺒﺮ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ. 11ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﺧﻮﺩ ،ﺭﻓﻘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻋﻴﺴﻮ ،ﻣﺮﺩﻱ ﻣﻮﻳﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻲ ﻣﻮﻱ ﻫﺴﺘﻢ، 12ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺮﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺵ ﻣﺜﻞ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﺸﻮﻡ ،ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﻡ. 13ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ،ﻟﻌﻨﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺩ! ﻓﻘﻂ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮ. 14ﭘﺲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺧﻮﺭﺷﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 15ﻭ ﺭﻓﻘﻪ ،ﺟﺎﻣﺔ ﻓﺎﺧﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺩ ﻋﻴﺴﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻛﻬﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ، 16ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ،ﺑﺮ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﻭ ﻧﺮﻣﺔ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﺑﺮﺳﺖ. 17ﻭ ﺧﻮﺭﺵ ﻭ ﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺳﭙﺮﺩ. 18ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ! ﮔﻔﺖ :ﻟﺒﻴﻚ ،ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ؟ 19ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺗﻮ ﻋﻴﺴﻮ ﻫﺴﺘﻢ .ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ ﻛﺮﺩﻡ ﺁﻻﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰ ،ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻜﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺭ ،ﺗﺎ ﺟﺎﻧﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ. 20ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺯﻭﺩﻱ ﻳﺎﻓﺘﻲ؟ ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 21ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﻢ ،ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻋﻴﺴﻮ ﻫﺴﺘﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ. 22ﭘﺲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻭﺍﺯ ،ﺁﻭﺍﺯ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺳﺘﻬﺎ ،ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻋﻴﺴﻮﺳﺖ. 23ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻋﻴﺴﻮ ،ﻣﻮﻱ ﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ 24ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ،ﻋﻴﺴﻮ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 25ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺷﻜﺎﺭ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺭﻡ ﻭ ﺟﺎﻧﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ .ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 26ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ،ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻮﺱ. 27ﭘﺲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﺭﺍﻳﺤﺔ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﺍﻳﺤﺔ ﺻﺤﺮﺍﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 28ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺒﻨﻢ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺑﻬﻲ ﺯﻣﻴﻦ ،ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﻏﻠﻪ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 29ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﻭﺭ ﺷﻮﻱ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ. 30ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﺍﺯ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻋﻴﺴﻮ ﺍﺯ ﺷﻜﺎﺭ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ. 31ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺭﺷﻲ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻜﺎﺭ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﺗﺎ ﺟﺎﻧﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ. 32ﭘﺪﺭﺵ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ؟ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺗﻮ ،ﻋﻴﺴﻮ ﻫﺴﺘﻢ. 33ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻟﺮﺯﻩ ﺍﻱ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺨﺠﻴﺮﻱ ﺻﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻗﺒﻞ ﺁﻣﺪﻥ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻡ ،ﻭ ﻓﻲ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﺍﻭ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ 34ﻋﻴﺴﻮ ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻧﻌﺮﻩ ﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﻠﺦ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭﻡ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺪﻩ! 35ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺑﻪ ﺣﻠﻴﻪ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. 36ﮔﻔﺖ :ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺨﻮﺑﻲ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ .ﺍﻭﻝ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﻲ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ «.ﭘﺲ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻛﺘﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻲ؟ 37ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻋﻴﺴﻮ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺮﻭﺭ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ ،ﻭ ﻏﻠﻪ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﺭﺯﻕ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻡ .ﭘﺲ ﺁﻻﻥ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ 38ﻋﻴﺴﻮ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ،ﺁﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ ﺑﺮﻛﺖ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻲ؟ ﺑﻪ ﻣﻦ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﻱ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺪﻩ! ﻭ ﻋﻴﺴﻮ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ. 39ﭘﺪﺭﺵ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﺴﻜﻦ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﻬﻲ ﺯﻣﻴﻦ ،ﻭ ﺷﺒﻨﻢ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 40ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺯﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﺮ ﺑﺎﺯ ﺯﺩﻱ ،ﻳﻮﻍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ«. 41ﻭ ﻋﻴﺴﻮ ﺑﺴﺒﺐ ﺁﻥ ﺑﺮﻛﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﻐﺾ ﻭﺭﺯﻳﺪ ،ﻭ ﻋﻴﺴﻮ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﺎﻡ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﻡ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺧﻮﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﺖ. 42ﻭ ﺭﻓﻘﻪ ،ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺩ ،ﻋﻴﺴﻮ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ .ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻋﻴﺴﻮ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻲ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ. 43ﭘﺲ ﺁﻻﻥ ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ،ﻻﺑﺎﻥ ،ﺑﻪ ﺣﺮﺍﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻦ. 44ﻭ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﻤﺎﻥ ،ﺗﺎ ﺧﺸﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ. 45ﺗﺎ ﻏﻀﺐ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺪﻭ ﻛﺮﺩﻱ ،ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ .ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﻮﻡ؟ ﺣﺖﹼ ،ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻨﺪ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺰﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ .ﺍﮔﺮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺯﻧﻲ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺣ ﹼ 46ﻭ ﺭﻓﻘﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﮔﻔﺖ :ﺑﺴﺒﺐ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺣﻴﺎﺕ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 28 1ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺯﻧﻲ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻣﮕﻴﺮ.
19
2ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﹶﻓﺪﺍﻥ ﺍﹶﺭﺍﻡ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺕ ،ﺑﺘﻮﺋﻴﻞ ،ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺯﻧﻲ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻻﺑﺎﻥ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺎﺩﺭﺕ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ. 3ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺗﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻳﻨﺪ. 4ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻫﺪ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺗﻮ ،ﺗﺎ ﻭﺍﺭﺙ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﺮﺑﺖ ﺧﻮﺩ ﺷﻮﻱ ،ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 5ﭘﺲ ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺪﺍﻥ ﺍﺭﺍﻡ ،ﻧﺰﺩ ﻻﺑﺎﻥ ﺑﻦ ﺑﺘﻮﺋﻴﻞ ﺍﺭﺍﻣﻲ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﻓﻘﻪ ،ﻣﺎﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻋﻴﺴﻮ ،ﺭﻓﺖ. 6ﻭ ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻮ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺪﺍﻥ ﺍﺭﺍﻡ ﺭﻭﺍﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺯﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻧﻲ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻣﮕﻴﺮ، 7ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻓﺪﺍﻥ ﺍﺭﺍﻡ ﺭﻓﺖ، 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻮ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﺑﺪﻧﺪ، 9ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻮ ﻧﺰﺩ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﻣﺤﻠﺖ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻧﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ. ﺷﺒﻊ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺴﻮﻱ ﺣﺮﺍﻥ ﺭﻓﺖ. 10ﻭ ﺍﻣﺎ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺑﹺﺌﺮ ﹶ 11ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻧﺰﻭﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻏﺮﻭﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺯﻳﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﺑﺨﺴﺒﻴﺪ. 12ﻭ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻧﺮﺩﺑﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪﻩ ،ﻛﻪ ﺳﺮﺵ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺻﻌﻮﺩ ﻭ ﻧﺰﻭﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 13ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﺮ ﺁﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺕ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺤﺎﻕ .ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻢ. 14ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﺒﺎﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺟﻨﻮﺏ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺗﻮ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 15ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ،ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﻡ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ،ﺑﺠﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﻡ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 16ﭘﺲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ. 17ﭘﺲ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺗﺮﺳﻨﺎﻛﻲ ﺍﺳﺖ! ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺁﺳﻤﺎﻥ. 18ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺳﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺭﻳﺨﺖ. ﻻ ﻟﻮﺯ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺭﺍ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻧﺎﻣﻴﺪ ،ﻟﻜﻦ ﻧﺎﻡ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺍﻭ ﹰ 20ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻡ ﻭ ﺭﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﭙﻮﺷﻢ، 21ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪ ﺭﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﺘﻮﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺑﻴﺖ ﺍﷲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻲ ،ﺩﻩ ﻳﻚ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 29 1ﭘﺲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻲ ﺍﻟﻤﺸﺮﻕ ﺁﻣﺪ. 2ﻭ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ،ﭼﺎﻫﻲ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺳﻪ ﮔﻠﺔ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯﺁﻥ ﭼﺎﻩ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺁﺏ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮ ﺩﻫﻨﺔ ﭼﺎﻩ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﺔ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪﻱ ،ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﻨﺔ ﭼﺎﻩ ﻏﻠﺘﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﮔﻠﻪ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪﻱ .ﭘﺲ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﺠﺎﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﺎﻩ ﺑﺎﺯ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪﻱ. 4ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﺍﺯ ﺣﺮﺍﻧﻴﻢ . 5ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻻﺑﺎﻥ ﺑﻦ ﻧﺎﺣﻮﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ. 6ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺴﻼﻣﺖ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺴﻼﻣﺖ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺧﺘﺮﺵ ،ﺭﺍﺣﻴﻞ ،ﺑﺎ ﮔﻠﺔ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 7ﮔﻔﺖ :ﻫﻨﻮﺯ ﺭﻭﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺟﻤﻊ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻧﻴﺴﺖ ،ﮔﻠﻪ ﺭﺍ ﺁﺏ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﭽﺮﺍﻧﻴﺪ. 8ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ،ﺗﺎ ﻫﻤﺔ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﭼﺎﻩ ﺑﻐﻠﺘﺎﻧﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻠﻪ ﺭﺍ ﺁﺏ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ. 9ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺍﺣﻴﻞ ،ﺑﺎ ﮔﻠﺔ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭼﻮﭘﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 10ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍﺣﻴﻞ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻮﻱ ﺧﻮﺩ ،ﻻﺑﺎﻥ ،ﻭ ﮔﻠﺔ ﺧﺎﻟﻮﻱ ﺧﻮﻳﺶ ،ﻻﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﭼﺎﻩ ﻏﻠﺘﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﮔﻠﺔ ﺧﺎﻟﻮﻱ ﺧﻮﻳﺶ ،ﻻﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩ. 11ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﺴﺖ. 12ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﭘﺪﺭﺵ ،ﻭ ﭘﺴﺮ ﺭﻓﻘﻪ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ. 13ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻻﺑﺎﻥ ،ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮﺯﺍﺓ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻭﻱ ﺷﺘﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻭ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﻻﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻴﺪ. 14ﻻﺑﺎﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ .ﻭ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻣﺪﺕ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﭘﺲ ﻻﺑﺎﻥ ،ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻔﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻲ؟ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺍﺟﺮﺕ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ ﻭ ﻻﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ،ﻟﻴﻪ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ،ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺑﻮﺩ. 17ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻟﻴﻪ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻣﺎ ﺭﺍﺣﻴﻞ ،ﺧﻮﺏ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﺧﻮﺵ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻋﺎﺷﻖ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻜﺖ ﺭﺍﺣﻴﻞ ،ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 19ﻻﺑﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﻢ ،ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺪﻫﻢ .ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻥ.
20
20ﭘﺲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺤﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺵ ﺭﻭﺯﻱ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﻻﺑﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺯﻭﺟﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎﺭ ،ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻢ ﺳﭙﺮﻱ ﺷﺪ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺭﺁﻳﻢ. 22ﭘﺲ ﻻﺑﺎﻥ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ، 23ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﺎﻡ ،ﺩﺧﺘﺮﺧﻮﺩ ،ﻟﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺭﺁﻣﺪ. 24ﻭ ﻻﺑﺎﻥ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺯﻟﻔﻪ ﺭﺍ ،ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻟﻴﻪ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﺩﺍﺩ. 25ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ﺩﻳﺪ ،ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻟﻴﻪ ﺍﺳﺖ! ﭘﺲ ﺑﻪ ﻻﺑﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻱ؟ ﻣﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻜﺮﺩﻡ؟ ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻱ؟ 26ﻻﺑﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﺪﻫﻨﺪ. 27ﻫﻔﺘﺔ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻦ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺘﻢ ﺑﻜﻨﻲ. 28ﭘﺲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻫﻔﺘﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺧﻮﺩ ،ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺑﺰﻧﻲ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩ. 29ﻭ ﻻﺑﺎﻥ ،ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ،ﺑﻠﻬﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺧﻮﺩ ،ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﺩﺍﺩ. 30ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻟﻴﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﻭﻱ ﻛﺮﺩ. 31ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻟﻴﻪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺭﺣﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ .ﻭﻟﻲ ﺭﺍﺣﻴﻞ ،ﻧﺎﺯﺍﺩ ﻣﺎﻧﺪ. 32ﻭ ﻟﻴﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺑﺰﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺁﻻﻥ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 33ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 34ﻭ ﺑﺎﺯ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﺍﻳﻴﺪﻡ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻻﻭﻱ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 35ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺯﺍﻳﻴﺪﻥ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 30 ﻻ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻡ. 1ﻭ ﺍﻣﺎ ﺭﺍﺣﻴﻞ ،ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺍﻭﻻﺩﻱ ﻧﺰﺍﻳﻴﺪ ،ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺣﺴﺪ ﺑﺮﺩ .ﻭ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ :ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺍ ﹼ 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻏﻀﺐ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ 3ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻨﻴﺰ ﻣﻦ ،ﺑﻠﻬﻪ! ﺑﺪﻭ ﺩﺭﺁ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺯﺍﻧﻮﻳﻢ ﺑﺰﺍﺩ ،ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺑﻴﺎﺑﻢ. 4ﭘﺲ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺑﻠﻬﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺭﺁﻣﺪ. 5ﻭ ﺑﻠﻬﻪ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 6ﻭ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﻥ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 7ﻭ ﺑﻠﻬﻪ ،ﻛﻨﻴﺰ ﺭﺍﺣﻴﻞ ،ﺑﺎﺯ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 8ﻭ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻛﹸﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮﺧﻮﺩ ﻛﺸﺘﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻡ .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 9ﻭ ﺍﻣﺎ ﻟﻴﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﺍﻳﻴﺪﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺯﻟﻔﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺩﺍﺩ. 10ﻭ ﺯﻟﻔﻪ ،ﻛﻨﻴﺰ ﻟﻴﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 11ﻭ ﻟﻴﻪ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ! ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﺎﺩ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 12ﻭ ﺯﻟﻔﻪ ،ﻛﻨﻴﺰ ﻟﻴﻪ ،ﭘﺴﺮ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 13ﻭ ﻟﻴﻪ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻣﻦ! ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ،ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺷﻴﺮ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 14ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺩﺭﻭ ﮔﻨﺪﻡ ،ﺭﺅﺑﻴﻦ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻬﺮ ﮔﻴﺎﻫﻬﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻟﻴﻪ ،ﺁﻭﺭﺩ .ﭘﺲ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺑﻪ ﻟﻴﻪ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﮔﻴﺎﻫﻬﺎﻱ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ. 15ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻳﺎ ﻛﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻲ ﻭ ﻣﻬﺮ ﮔﻴﺎﻩ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﮕﻴﺮﻱ؟« ﺭﺍﺣﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻣﻬﺮ ﮔﻴﺎﻩ ﭘﺴﺮﺕ ،ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ. 16ﻭ ﻭﻗﺖ ﻋﺼﺮ ،ﭼﻮﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻟﻴﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﺁ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﮔﻴﺎ ﻩ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺟﻴﺮ ﻛﺮﺩﻡ .ﭘﺲ ﺁﻧﺸﺐ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻫﻤﺨﻮﺍﺏ ﺷﺪ. 17ﻭ ﺧﺪﺍ ،ﻟﻴﻪ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮ ﭘﻨﺠﻤﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 18ﻭ ﻟﻴﻪ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍ ﺍﺟﺮﺕ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﻡ «.ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 19ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻟﻴﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮ ﺷﺸﻤﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 20ﻭ ﻟﻴﻪ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍ ﻋﻄﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺯﻳﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﮐﻪ ﺷﺶ ﭘﺴﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺯﺍﻳﻴﺪﻡ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 21ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﻨﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 22ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺩﻋﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺣﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ. 23ﻭ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺑﺰﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍ ﻧﻨﮓ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 24ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﺮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺰﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ«. 25ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺭﺍﺣﻴﻞ ،ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﻻﺑﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﻣﺮﺧﺺ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﻭ ﻭﻃﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﻭﻡ. 26ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ. ﻻ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 27ﻻﺑﺎﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﹶﺗﻔﹶﺄ ﹰ 28ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﺟﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻫﻢ. 29ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﺕ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ.
21
30ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﻣﻦ ،ﻣﺎﻝ ﺗﻮ ﻗﻠﻴﻞ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﻣﻦ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻲ ﺑﺒﻴﻨﻢ؟ 31ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺑﺪﻫﻢ؟ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ :ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺪﻩ ،ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻜﻨﻲ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﺒﺎﻧﻲ ﻭ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ ﮔﻠﺔ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 32ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻠﺔ ﺗﻮ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻭ ﻫﺮ ﻣﻴﺶ ﭘﻴﺴﻪ ﻭ ﺍﺑﻠﻖ ﻭ ﻫﺮ ﻣﻴﺶ ﺳﻴﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ،ﻭ ﺍﺑﻠﻖ ﻫﺎ ﻭ ﭘﻴﺴﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺰﻫﺎ ،ﺟﺪﺍ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ ،ﻭ ﺁﻥ ،ﺍﺟﺮﺕ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 33ﻭ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﻦ ،ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﻲ ﺗﺎ ﺍﺟﺮﺕ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻴﻨﻲ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺑﺰﻫﺎ ،ﭘﻴﺴﻪ ﻭ ﺍﺑﻠﻖ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ،ﺳﻴﺎﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺯﺩﻱ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 34ﻻﺑﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ. ﺨﻄﹼﻂ ﻭ ﺍﺑﻠﻖ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺎﺩﻩ ﺑﺰﻫﺎﻱ ﭘﻴﺴﻪ ﻭ ﺍﺑﻠﻖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺳﻴﺎﻩ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ 35ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ،ﺑﺰﻫﺎﻱ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻣ ﹶ ﺩﺳﺖ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﭙﺮﺩ. 36ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﮔﺬﺍﺭﺩ .ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺎﻗﻲ ﮔﻠﺔ ﻻﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﺒﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ. 37ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭼﻮﺑﻬﺎﻱ ﺗﺮ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﻛﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﺩﺍﻡ ﻭ ﭼﻨﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺧﻂ ﻫﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺸﻴﺪ ،ﻭ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺑﻮﺩ ،ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮﺩ. 38ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺏ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺁﻥ ﭼﻮﺑﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺣﻮﺿﻬﺎ ﻭ ﺁﺑﺨﻮﺭﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﻧﻬﺎﺩ ،ﺗﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ،ﺣﻤﻞ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. 39ﭘﺲ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺑﺎﺭﺁﻭﺭ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺰﻫﺎﻱ ﻣﺨﻄﹼﻂ ﻭ ﭘﻴﺴﻪ ﻭ ﺍﺑﻠﻖ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﻴﺪﻧﺪ. 40ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺑﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺭﻭﻱ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﻫﺮ ﻣﺨﻄﹼﻂ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ ﺩﺭﮔﻠﺔ ﻻﺑﺎﻥ ﻭﺍﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﮔﻠﺔ ﻻﺑﺎﻥ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ. 41ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻫﺎﻱ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﺣﻤﻞ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺁﺑﺨﻮﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﻧﻬﺎﺩ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺣﻤﻞ ﮔﻴﺮﻧﺪ. 42ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﭘﺲ ﺿﻌﻴﻒ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻻﺑﺎﻥ ،ﻭ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺷﺪﻧﺪ. 43ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺮﻗﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﺣﻤﺎﺭﺍﻥ ﺑﻬﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 31 1ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻻﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻫﻤﺔ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺭﺍ ﺑﻬﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 2ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﻭﻱ ﻻﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩ. 3ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﻟﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﻦ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 4ﭘﺲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺭﺍﺣﻴﻞ ﻭ ﻟﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﻱ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 7ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺩﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺟﺮﺕ ﻣﺮﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮﺩ ﻭﻟﻲ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺿﺮﺭﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 8ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺍﺟﺮﺕ ﺗﻮ ﭘﻴﺴﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﻤﺎﻡ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﻴﺴﻪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﮔﻔﺘﻲ ﺍﺟﺮﺕ ﺗﻮ ﻣﺨﻄﻂ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻤﺔ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﺨﻄﻂ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﻴﺪﻧﺪ. 9ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺣﻤﻞ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﻳﺪﻡ ﺍﻳﻨﻚ ﻗﻮﭼﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻴﺸﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻣﺨﻄﻂ ﻭ ﭘﻴﺴﻪ ﻭ ﺍﺑﻠﻖ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 11ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ! ﮔﻔﺘﻢ :ﻟﺒﻴﻚ. 12ﮔﻔﺖ :ﺍﻛﻨﻮﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻦ ﻭ ﺑﻨﮕﺮ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻗﻮﭼﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻴﺸﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻣﺨﻄﻂ ﻭ ﭘﻴﺴﻪ ﻭ ﺍﺑﻠﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻻﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ. 13ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺘﻮﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻈﺮﻧﻤﻮﺩﻱ .ﺁﻻﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﻟﹶﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﺎ. 14ﺭﺍﺣﻴﻞ ﻭ ﻟﻴﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻬﺮﻩ ﻳﺎ ﻣﻴﺮﺍﺛﻲ ﺑﺎﻗﻴﺴﺖ؟ 15ﻣﮕﺮ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻥ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻘﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺧﻮﺭﺩﻩ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺎ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺎﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭ«. 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩ، 18ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺣﺎﺻﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺪﺍﻥ ﺍﺭﺍﻡ ﺣﺎﺻﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ. 19ﻭ ﺍﻣﺎ ﻻﺑﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺸﻢ ﺑﺮﻳﺪﻥ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺍﺣﻴﻞ ،ﺑﺘﻬﺎﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﻳﺪ. 20ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻻﺑﺎﻥ ﺍﺭﺍﻣﻲ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﺴﺎﺧﺖ. 21ﭘﺲ ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺒﻞ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺷﺪ. 22ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ،ﻻﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 23ﭘﺲ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺟﺒﻞ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺑﺪﻭ ﭘﻴﻮﺳﺖ.
22
24ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ،ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮ ﻻﺑﺎﻥ ﺍﺭﺍﻣﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻧﻴﻚ ﻳﺎ ﺑﺪ ﻧﮕﻮﻳﻲ. 25ﭘﺲ ﻻﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺒﻞ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻻﺑﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺟﺒﻞ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 26ﻭ ﻻﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ» :ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻢ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺭﻓﺘﻲ؟ 27ﭼﺮﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﺴﺎﺧﺘﻲ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﹶﻧﻐﹶﻤﺎﺕ ﻭ ﺩﻑ ﻭ ﺑﺮﺑﻂ ﻣﺸﺎﻳﻌﺖ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ 28ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﻢ ،ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﺑﻠﺤﺎﻧﻪ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 29ﻭ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺫﻳﺖ ﺭﺳﺎﻧﻢ .ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﺩﻭﺵ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻧﻴﻚ ﻳﺎ ﺑﺪ ﻧﮕﻮﻳﻲ. 30ﻭ ﺁﻻﻥ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﻏﺒﺘﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺷﺘﻲ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺭﻓﺘﻨﻲ ﺑﻮﺩﻱ ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﭼﺮﺍ ﺩﺯﺩﻱ؟ 31ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻻﺑﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺑﮕﻴﺮﻱ، 32ﻭ ﺍﻣﺎ ﻧﺰﺩ ﻫﺮﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﻲ ،ﺍﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧﺪ .ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺎ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺗﻮ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺸﺨﺺ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ «.ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 33ﭘﺲ ﻻﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﻟﻴﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺩﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﻴﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﺔ ﻟﻴﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻤﻴﺔ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺩﺭﺁﻣﺪ. 34ﺍﻣﺎ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺑﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺯﻳﺮ ﺟﻬﺎﺯ ﺷﺘﺮ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﻻﺑﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻴﻤﻪ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﺎﻓﺖ. 35ﺍﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺑﺪ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ «.ﭘﺲ ﺗﺠﺴﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺖ. 36ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻻﺑﺎﻥ ﻣﻨﺎﺯﻋﺖ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻻﺑﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻭ ﺧﻄﺎﻱ ﻣﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﺮﻣﻲ ﻣﺮﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻱ؟ 37ﺁﻻﻥ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻣﺮﺍ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻛﺮﺩﻱ ،ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﭼﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻱ؟ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﻫﻨﺪ. 38ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻣﻴﺸﻬﺎ ﻭ ﺑﺰﻫﺎﻳﺖ ﺣﻤﻞ ﻧﻴﺎﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻗﻮﭼﻬﺎﻱ ﮔﻠﺔ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﺩﻡ. 39ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻡ ،ﺧﻮﺩ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻲ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺷﺐ. 40ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﮔﺮﻣﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺳﺮﻣﺎ ﺩﺭ ﺷﺐ ،ﻣﺮﺍ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺨﺖ. 41ﺑﺪﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺑﻮﺩﻡ ،ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭ ﺩﺧﺘﺮﺕ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻭ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻠﻪ ﺍﺕ ،ﻭ ﺍﺟﺮﺕ ﻣﺮﺍ ﺩﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﺍﺩﻱ. 42ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﻭ ﻫﻴﺒﺖ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩﻱ ،ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺍ ﺗﻬﻲ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻱ .ﺧﺪﺍ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﺮﺍ ﻭ ﻣﺸﻘﺖ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﻭﺵ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﻮﺩ. 43ﻻﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ،ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻣﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮﺍﻥ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻳﻦ ﮔﻠﻪ ،ﮔﻠﺔ ﻣﻦ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺍﻟﻴﻮﻡ ،ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻛﺮﺩ؟ 44ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻋﻬﺪ ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﺑﺎﺷﺪ«. 45ﭘﺲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺳﻨﮕﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 46ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﺪ «.ﭘﺲ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﺗﻮﺩﻩ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. ﺳﻬﺪﻭﺗﺎ « ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻭﻟﻲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺁﻧﺮﺍ ﺟﻠﻌﻴﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 47ﻭ ﻻﺑﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ » ﻳﺠﺮ 48ﻭ ﻻﺑﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺩﻩ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﺍﺳﺖ «.ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺭﺍ »ﺟﻠﻌﻴﺪ « ﻧﺎﻣﻴﺪ. 49ﻭ ﻣﺼﻔﻪ ﻧﻴﺰ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﻲ ﻛﻨﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﻮﻳﻢ. 50ﺍﮔﺮ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﻛﻨﻲ ،ﻭ ﺳﻮﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻣﻦ ،ﺯﻧﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﮕﻴﺮﻱ ،ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺵ ،ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﺳﺖ. 51ﻭ ﻻﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩﻡ، 52ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺩﻩ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺘﻮﻥ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺩﻩ ﺑﺴﻮﻱ ﺗﻮ ﻧﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺘﻮﻥ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﺪﻱ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﻦ ﻧﮕﺬﺭﻱ. 53ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺎﺣﻮﺭ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﻫﻨﺪ «.ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﻫﻴﺒﺖ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺤﺎﻕ. 54ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﻮﻩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ،ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 55ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﻻﺑﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻻﺑﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 32 1ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﺟﻮﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﺪﺍﺳﺖ! ﻭ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺭﺍ »ﻣﺤﻨﺎﻳﹺﻢ« ﻧﺎﻣﻴﺪ. 3ﭘﺲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ،ﻋﻴﺴﻮ ﺑﻪ ﺩﻳﺎﺭﺳﻌﻴﺮ ﺑﻪ ﺑﻼﺩ ﺍﺩﻭﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ، 4ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﻋﻴﺴﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻋﺮﺽ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺑﺎ ﻻﺑﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻡ، 5ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﺍﻻﻏﺎﻥ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﺑﻢ، 6ﭘﺲ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﮔﻔﺖ» :ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ،ﻋﻴﺴﻮ ﺭﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ 8ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻋﻴﺴﻮ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺔ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺩﺳﺘﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﺑﺪ. 9ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﻡ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﻟﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ، 10ﻛﻤﺘﺮ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻟﻄﻔﻬﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻭﻓﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻮﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺁﻻﻥ ﻣﺎﻟﻚ ﺩﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ.
23
11ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ،ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻋﻴﺴﻮ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺰﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ. 12ﻭ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻳﮓ ﺩﺭﻳﺎ ﺳﺎﺯﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺷﻤﺮﺩ. 13ﭘﺲ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺪﺳﺘﺶ ﺁﻣﺪ ،ﺍﺭﻣﻐﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺧﻮﺩ ،ﻋﻴﺴﻮ ﮔﺮﻓﺖ: 14ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻣﺎﺩﻩ ﺑﺰ ﺑﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﺑﺰ ﻧﺮ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻣﻴﺶ ﺑﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻗﻮﭺ، 15ﻭ ﺳﻲ ﺷﺘﺮ ﺷﻴﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻣﺎﺩﻩ ﮔﺎﻭ ﺑﺎ ﺩﻩ ﮔﺎﻭ ﻧﺮ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﻻﻍ ﺑﺎ ﺩﻩ ﻛﺮﻩ. 16ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﺪﺍ ﺟﺪﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ. 17ﻭ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻋﻴﺴﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻴﺴﺘﻲ ﻭ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻴﺴﺖ؟ 18ﺑﺪﻭ ﺑﮕﻮ :ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﭘﻴﺸﻜﺸﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﻋﻴﺴﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺳﺖ. 19ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﻭ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻮ ﺑﺮﺳﻴﺪ ،ﺑﺪﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻴﺪ، 20ﻭ ﻧﻴﺰﮔﻮﻳﻴﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺳﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﺍﺭﻣﻐﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 21ﭘﺲ ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ،ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﮔﺎﻩ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩ. 22ﻭ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ،ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﻭ ﺩﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﻭ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻌﺒﺮ ﻳﺒﻮﻕ ﻋﺒﻮﺭ ﺩﺍﺩ. 23ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻬﺮ ﻋﺒﻮﺭ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻋﺒﻮﺭ ﺩﺍﺩ. 24ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺗﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﻓﺠﺮ ﻛﺸﺘﻲ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ. 25ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻏﻠﺒﻪ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﺪ ،ﻛﻒ ﺭﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻛﻒ ﺭﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺷﺪ. 26ﭘﺲ ﮔﻔﺖ» :ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﺠﺮ ﻣﻲ ﺷﻜﺎﻓﺪ .ﮔﻔﺖ :ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﻧﺪﻫﻲ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﻜﻨﻢ. 27ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ» :ﻳﻌﻘﻮﺏ«. 28ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺲ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺠﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﻧﺼﺮﺕ ﻳﺎﻓﺘﻲ. 29ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺌﻮﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺯ .ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺍﺳﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻲ؟ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. 30ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ »ﻓﻨﻴﺌﻴﻞ« ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺷﺪ. 31ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ »ﻓﻨﻮﺋﻴﻞ« ﮔﺬﺷﺖ ،ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻃﻠﻮﻉ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻟﻨﮕﻴﺪ. 32ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻋﺮﻕ ﺍﻟﻨﺴﺎﺀ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻒ ﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻒ ﺭﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺮﻕ ﺍﻟﻨﺴﺎ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩ. 33 1ﭘﺲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻋﻴﺴﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﺍﻭ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﻴﻪ ﻭ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﻭ ﺩﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 2ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻟﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻭ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺁﺧﺮ. 3ﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ. 4ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻮ ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﮔﻔﺖ :ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﻟﻴﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﻳﻮﺳﻒ ﻭ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻡ ،ﭼﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺩﺍﺭﻱ؟ ﮔﻔﺖ :ﺗﺎ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﺑﻢ. 9ﻋﻴﺴﻮ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ. 10ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ :ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺕ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ ،ﭘﻴﺸﻜﺶ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﻓﺮﻣﺎ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻣﺜﻞ ﺩﻳﺪﻥ ﺭﻭﻱ ﺧﺪﺍ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻲ. 11ﭘﺲ ﻫﺪﻳﺔ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪ ﺑﭙﺬﻳﺮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺍﺭﻡ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻟﺤﺎﺡ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ. 12ﮔﻔﺖ» :ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ. 13ﮔﻔﺖ :ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺁﮔﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻧﺎﺯﻛﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺷﻴﺮﺩﻩ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻧﻨﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻠﻪ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻧﺪ؛ 14ﭘﺲ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻗﺪﻡ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻗﺪﻡ ﺍﻃﻔﺎﻝ ،ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻌﻴﺮ ﺑﺮﺳﻢ. 15ﻋﻴﺴﻮ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﻨﺪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ .ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ،ﻓﻘﻂ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﺑﻴﺎﺑﻢ. 16ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻋﻴﺴﻮ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻌﻴﺮ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩ. ﺳﻜﹼﻮﺕ« ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﺪ. ﺳﻜﹼﻮﺕ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻳﺒﺎﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺖ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺑﻪ » 17ﻭ ﺍﻣﺎ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ 18ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺯ ﻓﺪﺍﻥ ﺍﺭﺍﻡ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺷﻜﻴﻢ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻬﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ. 19ﻭ ﺁﻥ ﻗﻄﻌﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺣﻤﻮﺭ ،ﭘﺪﺭ ﺷﻜﻴﻢ ،ﺑﻪ ﺻﺪ ﻗﺴﻴﻂ ﺧﺮﻳﺪ. 20ﻭ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻳﻞ ﺍﻟﻮﻫﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 34 1ﭘﺲ ﺩﻳﻨﻪ ،ﺩﺧﺘﺮﻟﻴﻪ ،ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻥ ﻣﻠﻚ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ.
24
2ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﻦ ﺣﻤﻮﺭ ﺣﻮﻱ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺨﻮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﺳﺎﺧﺖ. 3ﻭ ﺩﻟﺶ ﺑﻪ ﺩﻳﻨﻪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻋﺎﺷﻖ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﮔﺸﺖ ،ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻝ ﺁﻭﻳﺰ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ. 4ﻭ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﺣﻤﻮﺭ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﮕﻴﺮ. 5ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺩﻳﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺳﻜﻮﺕ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. 6ﻭ ﺣﻤﻮﺭ ،ﭘﺪﺭ ﺷﻜﻴﻢ ﻧﺰﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺸﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻫﻤﺨﻮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ،ﻗﺒﺎﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﺎﻛﺮﺩﻧﻲ ﺑﻮﺩ. 8ﭘﺲ ﺣﻤﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺩﻝ ﭘﺴﺮﻡ ﺷﻜﻴﻢ ﺷﻴﻔﺘﺔ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ؛ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﺪﻫﻴﺪ. 9ﻭ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺼﺎﻫﺮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. 10ﻭ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ .ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺼﺮﻑ ﻛﻨﻴﺪ. 11ﻭ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮﮔﻔﺖ» :ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺑﺪﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 12ﻣﻬﺮ ﻭ ﭘﻴﺸﻜﺶ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻓﻘﻂ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎﺭﻳﺪ. 13ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺷﻜﻴﻢ ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﺣﻤﻮﺭ ﺑﻪ ﻣﻜﺮ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺩﻳﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 14ﭘﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ» ،ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﺑﺪﻫﻴﻢ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻧﻨﮓ ﺍﺳﺖ. 15ﻟﻜﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﺷﺮﻁ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺪﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ ﺍﮔﺮ ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﺑﺸﻮﻳﺪ ،ﻛﻪ ﻫﺮ ﺫﻛﻮﺭﻱ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﮔﺮﺩﺩ. 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﻫﻴﻢ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﻳﻚ ﻗﻮﻡ ﺷﻮﻳﻢ. 17ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﻧﺸﻮﻳﺪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻛﻮﭺ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ«. 18ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﻈﺮ ﺣﻤﻮﺭ ﻭ ﺑﻨﻈﺮ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﻦ ﺣﻤﻮﺭ ﭘﺴﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 19ﻭ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﻨﻤﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺷﻴﻔﺘﺔ ﺩﺧﺘﺮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﺵ ﮔﺮﺍﻣﻲ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ. 20ﭘﺲ ﺣﻤﻮﺭ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ: 21ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺻﻼﺡ ﺍﻧﺪﻳﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺸﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺳﻴﻊ ﺍﺳﺖ؛ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻴﻢ. 22ﻓﻘﻂ ﺑﺪﻳﻦ ﺷﺮﻁ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺘﻔﻖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﻳﻚ ﻗﻮﻡ ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺫﻛﻮﺭﻱ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺨﺘﻮﻧﻨﺪ. 23ﺁﻳﺎ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﺣﻴﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ؟ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻤﺪﺍﺳﺘﺎﻥ ﺷﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻧﺪ«. 24ﭘﺲ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺣﻤﻮﺭ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺷﻜﻴﻢ ﺭﺿﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻫﺮ ﺫﻛﻮﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺍﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ، ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﺪﻧﺪ. 25ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻭ ﻻﻭﻱ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﻳﻨﻪ ،ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﻟﻴﺮﺍﻧﻪ ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 26ﻭ ﺣﻤﻮﺭ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺷﻜﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﻳﻨﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 27ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 28ﻭ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻻﻏﻬﺎ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 29ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 30ﭘﺲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻭ ﻻﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻴﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﹺﺯﹼﻳﺎﻥ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ ،ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻗﻠﻴﻠﻢ، ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻡ. 31ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ؟ 35 1ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﺮﺁﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ،ﻋﻴﺴﻮ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻱ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﺴﺎﺯ. 2ﭘﺲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎﺳﺖ ،ﺩﻭﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻛﻨﻴﺪ، 3ﺗﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﻣﻦ ،ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﺴﺎﺯﻡ. 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﻤﺔ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺑﻠﻮﻃﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩ. 5ﭘﺲ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﻑ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﻟﻮﺯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺳﺎﺕ ،ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺭﺳﻴﺪ .ﺍﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ »ﺍﻳﻞ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ« ﻧﺎﻣﻴﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺨﺖ. 8ﻭ ﺩﺑﻮﺭﻩ ﺩﺍﻳﺔ ﺭﻓﻘﻪ ﻣﺮﺩ .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻠﻮﻁ ﺗﺤﺖ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ »ﺍﻟﻮﻥ ﺑﺎﻛﻮﺕ« ﻧﺎﻣﻴﺪ. 9ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻓﺪﺍﻥ ﺍﺭﺍﻡ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ.
25
10ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 11ﻭ ﺧﺪﺍ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭﻣﻄﻠﻖ ﻫﺴﺘﻢ .ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﺷﻮ .ﺍﻣﺘﻲ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺘﻲ ﺍﺯ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺻﻠﺐ ﺗﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﺷﻮﻧﺪ. 12ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺩﺍﺩﻡ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻫﻢ ،ﻭ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ،ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 13ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ،ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺳﺘﻮﻧﻲ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ،ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺭﻳﺨﺖ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻛﺮﺩ. 15ﭘﺲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ» ،ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ« ﻧﺎﻣﻴﺪ. 16ﭘﺲ ،ﺍﺯ »ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ« ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺪﻙ ﻣﺴﺎﻓﺘﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺗﻪ ﺑﺮﺳﻨﺪ ،ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺭﺍ ﻭﻗﺖ ﻭﺿﻊ ﺣﻤﻞ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻭ ﺯﺍﻳﻴﺪﻧﺶ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺷﺪ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺯﺍﻳﻴﺪﻧﺶ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ،ﻗﺎﺑﻠﻪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ. 18ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﻥ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ،ﭘﺴﺮ ﺭﺍ »ﺑﻦ ﺍﻭﻧﻲ « ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ،ﻟﻜﻦ ﭘﺪﺭﺵ ﻭﻱ ﺭﺍ »ﺑﻦ ﻳﺎﻣﻴﻦ« ﻧﺎﻣﻴﺪ. 19ﭘﺲ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺮﺍﺗﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﻓﻦ ﺷﺪ. 20ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮ ﻗﺒﺮ ﻭﻱ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺳﺘﻮﻥ ﻗﺒﺮ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺍﺳﺖ. 21ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﻃﺮﻑ ﺑﺮﺝ ﻋﻴﺪﺭ ﺯﺩ. 22ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺭﺅﺑﻴﻦ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺰ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﺑﻠﻬﻪ ،ﻫﻤﺨﻮﺍﺏ ﺷﺪ .ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ .ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ: 23ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻟﻴﻪ :ﺭﻭﺑﻴﻦ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻭ ﻻﻭﻱ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻭ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ. 24ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﺍﺣﻴﻞ :ﻳﻮﺳﻒ ﻭ ﺑﻦ ﻳﺎﻣﻴﻦ. 25ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻠﻬﻪ ﻛﻨﻴﺰ ﺭﺍﺣﻴﻞ :ﺩﺍﻥ ﻭ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ. 26ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺯﻟﻔﻪ ﻛﻨﻴﺰ ﻟﻴﻪ :ﺟﺎﺩ ﻭ ﺍﺷﻴﺮ .ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺪﺍﻥ ﺍﺭﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻧﺪ. 27ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﺩﺭ ﻣﻤﺮﻱ ﺁﻣﺪ ،ﺑﻪ ﻗﺮﻳﺔ ﺍﺭﺑﻊ ﻛﻪ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻏﺮﺑﺖ ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ. 28ﻭ ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺻﺪ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ. 29ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺟﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩ ،ﻭ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﻮﺳﺖ .ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻋﻴﺴﻮ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 36 1ﻭ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻋﻴﺴﻮ ﻛﻪ ﺍﺩﻭﻡ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ: 2ﻋﻴﺴﻮ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ :ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺎﺩﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻳﻠﻮﻥ ﺣﺘﻲ ،ﻭ ﺍﻫﻮﻟﻴﺒﺎﻣﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻨﻲ ،ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻌﺒﻮﻥ ﺣﻮﻱ، 3ﻭ ﺑﺴﻤﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ،ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻧﺒﺎﻳﻮﺕ. 4ﻭ ﻋﺎﺩﻩ ،ﺍﻟﻴﻔﺎﺯ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻴﺴﻮ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺑﺴﻤﻪ ،ﺭﻋﻮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺰﺍﺩ، 5ﻭ ﺍﻫﻮﻟﻴﺒﺎﻣﻪ ﻳﻌﻮﺵ ،ﻭ ﻳﻌﻼﻡ ﻭ ﻗﺮﺡ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ .ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﻴﺴﻮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻧﺪ. 6ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻮ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ،ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻓﺖ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﺮﺑﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﺒﺐ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 8ﻭ ﻋﻴﺴﻮ ﺩﺭ ﺟﺒﻞ ﺳﻌﻴﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ .ﻭ ﻋﻴﺴﻮ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺩﻭﻡ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻋﻴﺴﻮ ﭘﺪﺭ ﺍﺩﻭﻡ ﺩﺭ ﺟﺒﻞ ﺳﻌﻴﺮ: 10ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﻴﺴﻮ :ﺍﻟﻴﻔﺎﺯ ﭘﺴﺮ ﻋﺎﺩﻩ ،ﺯﻥ ﻋﻴﺴﻮ ،ﻭ ﺭﻋﻮﺋﻴﻞ ،ﭘﺴﺮ ﺑﺴﻤﻪ ،ﺯﻥ ﻋﻴﺴﻮ. 11ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﻟﻴﻔﺎﺯ :ﺗﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻭﻣﺎﺭ ﻭ ﺻﻔﻮﺍ ﻭ ﺟﻌﺘﺎﻡ ﻭ ﻗﻨﺎﺯ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﺗﻤﻨﺎﻉ ،ﻛﻨﻴﺰ ﺍﻟﻴﻔﺎﺯ ،ﭘﺴﺮ ﻋﻴﺴﻮ ﺑﻮﺩ .ﻭﻱ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻟﻴﻔﺎﺯ ﺯﺍﻳﻴﺪ .ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮ ﻋﺎﺩﻩ ﺯﻥ ﻋﻴﺴﻮ. 13ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﻋﻮﺋﻴﻞ :ﻧﺤﺖ ﻭ ﺯﺍﺭﻉ ﻭ ﺷﻤﻪ ﻭ ﻣﺰﻩ .ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺴﻤﻪ ﺯﻥ ﻋﻴﺴﻮ. 14ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻫﻮﻟﻴﺒﺎﻣﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻨﻲ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺻﺒﻌﻮﻥ ،ﺯﻥ ﻋﻴﺴﻮ ﻛﻪ ﻳﻌﻮﺵ ﻭ ﻳﻌﻼﻡ ﻭ ﻗﺮﺡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻴﺴﻮ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 15ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﻋﻴﺴﻮ :ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻟﻴﻔﺎﺯ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﻋﻴﺴﻮ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻣﻴﺮ ﺗﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻭﻣﺎﺭ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺻﻔﻮﺍ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻗﻨﺎﺯ، 16ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻗﻮﺭﺡ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺟﻌﺘﺎﻡ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ .ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﺍﻟﻴﻔﺎﺯ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺩﻭﻡ .ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﺎﺩﻩ. 17ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﻋﻮﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﻋﻴﺴﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ :ﺍﻣﻴﺮ ﻧﺤﺖ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺯﺍﺭﺡ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺷﻤﻪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﺰﻩ .ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﺭﻋﻮﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺴﻤﻪ ﺯﻥ ﻋﻴﺴﻮ. 18ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺑﻨﻲ ﺍﻫﻮﻟﻴﺒﺎﻣﻪ ﺯﻥ ﻋﻴﺴﻮ :ﺍﻣﻴﺮ ﻳﻌﻮﺵ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻳﻌﻼﻡ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻗﻮﺭﺡ .ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﺍﻫﻮﻟﻴﺒﺎﻣﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻨﻲ ،ﺯﻥ ﻋﻴﺴﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 19ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﻴﺴﻮ ﻛﻪ ﺍﺩﻭﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 20ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺳﻌﻴﺮ ﺣﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ :ﻟﻮﻃﺎﻥ ﻭ ﺷﻮﺑﺎﻝ ﻭ ﺻﺒﻌﻮﻥ ﻭ ﻋﻨﻲ، 21ﻭ ﺩﻳﺸﻮﻥ ﻭ ﺍﻳﺼﺮ ﻭ ﺩﻳﺸﺎﻥ .ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﺣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺳﻌﻴﺮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺩﻭﻡ. 22ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻟﻮﻃﺎﻥ :ﺣﻮﺭﻱ ﻭ ﻫﻴﻤﺎﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻟﻮﻃﺎﻥ ﺗﻤﻨﺎﻉ ،ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻮﺑﺎﻝ :ﻋﻠﻮﺍﻥ ﻭ ﻣﻨﺤﺖ ﻭ ﻋﻴﺒﺎﻝ ﻭ ﺷﻔﻮ ﻭ ﺍﻭﻧﺎﻡ. 24ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺑﻨﻲ ﺻﺒﻌﻮﻥ :ﺍﻳﻪ ﻭ ﻋﻨﻲ .ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻨﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﮔﺮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻻﻏﻬﺎﻱ ﭘﺪﺭﺧﻮﺩ ،ﺻﺒﻌﻮﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪ. 25ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺍﻭﻻﺩ ﻋﻨﻲ :ﺩﻳﺸﻮﻥ ﻭ ﺍﻫﻮﻟﻴﺒﺎﻣﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻨﻲ.
26
26ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﻳﺸﺎﻥ :ﺣﻤﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﺷﺒﺎﻥ ﻭ ﻳﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﻛﺮﺍﻥ. 27ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺼﺮ :ﺑﻠﻬﺎﻥ ﻭ ﺯﻋﻮﺍﻥ ﻭ ﻋﻘﺎﻥ. 28ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﻳﺸﺎﻥ :ﻋﻮﺹ ﻭ ﺍﺭﺍﻥ. 29ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﺣﻮﺭﻳﺎﻧﻨﺪ :ﺍﻣﻴﺮ ﻟﻮﻃﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺷﻮﺑﺎﻝ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺻﺒﻌﻮﻥ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﻳﺸﺎﻥ. 30ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﺣﻮﺭﻳﺎﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻌﻴﺮ. 31ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺩﻭﻡ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﻦ: 32ﻭ ﺑﺎﻟﻊ ﺑﻦ ﺑﻌﻮﺭ ﺩﺭ ﺍﺩﻭﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻧﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﺍﻭ ﺩﻳﻨﻬﺎﺑﻪ ﺑﻮﺩ. 33ﻭ ﺑﺎﻟﻊ ﻣﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﻳﻮﺑﺎﺏ ﺑﻦ ﺯﺍﺭﺡ ﺍﺯ ﺑﺼﺮﻩ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ. 34ﻭ ﻳﻮﺑﺎﺏ ﻣﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺣﻮﺷﺎﻡ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻴﻤﺎﻧﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 35ﻭ ﺣﻮﺷﺎﻡ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﻫﺪﺍﺩ ﺑﻦ ﺑﺪﺍﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻣﻮﺁﺏ ،ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻧﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﺍﻭ ﻋﻮﻳﺖ ﺑﻮﺩ. 36ﻭ ﻫﺪﺍﺩ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻤﻠﹶﻪ ﺍﺯ ﻣﺴﺮﻳﻘﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. ﺳ ﻤﻠﹶﻪ ﻣﺮﺩ ،ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﺯ ﺭﺣﻮﺑﻮﺕ ﻧﻬﺮ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 37ﻭ 38ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻌﻞ ﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﻜﺒﻮﺭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ. 39ﻭ ﺑﻌﻞ ﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﻜﺒﻮﺭ ﻣﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ،ﻫﺪﺍﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺷﻬﺮﺵ ﻓﺎﻋﻮ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺯﻧﺶ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﻣﻬﻴﻄﺒﺌﻴﻞ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻄﺮﺩ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻲ ﺫﺍﻫﺐ ﺑﻮﺩ. 40ﻭ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﻋﻴﺴﻮ ،ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﺋﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﺎﻛﻦ ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﺍﻣﻴﺮ ﺗﻤﻨﺎﻉ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻋﻠﻮﻩ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻳﺘﻴﺖ، 41ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻫﻮﻟﻴﺒﺎﻣﻪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻳﻠﻪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﻴﻨﻮﻥ، 42ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻗﻨﺎﺯ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺗﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﺒﺼﺎﺭ، 43ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﺠﺪﻳﺌﻴﻞ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻋﻴﺮﺍﻡ .ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﺍﺩﻭﻣﻨﺪ ،ﺣﺴﺐ ﻣﺴﺎﻛﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ .ﻫﻤﺎﻥ ﻋﻴﺴﻮ ﭘﺪﺭ ﺍﺩﻭﻡ ﺍﺳﺖ. 37 1ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﺮﺑﺖ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. 2ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻳﻌﻘﻮﺏ .ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﻫﻔﺪﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﭼﻮﭘﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻠﻬﻪ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺯﻟﻔﻪ ،ﺯﻧﺎﻥ ﭘﺪﺭﺵ ،ﻣﻲ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺪ ﺳﻠﻮﻛﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 3ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻲ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻭ ﭘﺴﺮ ﭘﻴﺮﻱ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺭﺩﺍﻳﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﻛﻴﻨﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ. 5ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ .ﭘﺲ ﺑﺮ ﻛﻴﻨﺔ ﺍﻭ ﺍﻓﺰﻭﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ،ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ: 7ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺑﺎﻓﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺴﺘﻴﻢ ،ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﺎﻓﺔ ﻣﻦ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺑﺎﻓﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺑﺎﻓﺔ ﻣﻦ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 8ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ؟ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ؟ ﻭ ﺑﺴﺒﺐ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﺑﺮ ﻛﻴﻨﺔ ﺍﻭ ﺍﻓﺰﻭﺩﻧﺪ. 9ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺒﺮﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ،ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻣﺮﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﺣﻘﻴﻘﺘﹰﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺠﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ؟ 11ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﺴﺪ ﺑﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻣﺎ ﭘﺪﺭﺵ ،ﺁﻥ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ. 12ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻮﭘﺎﻧﻲ ﮔﻠﺔ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺷﻜﻴﻢ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 13ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﺩﺭ ﺷﻜﻴﻢ ﭼﻮﭘﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ .ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻟﺒﻴﻚ 14ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻻﻥ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﮔﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻴﺎﻭﺭ .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﺍﺩﻱ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺷﻜﻴﻢ ﺁﻣﺪ. 15ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻲ؟ 16ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻩ ﻛﻪ ﻛﺠﺎ ﭼﻮﭘﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 17ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﺩﻭﺗﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻢ .ﭘﺲ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭﺗﺎﻥ ﻳﺎﻓﺖ. 18ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﺑﺎﻫﻢ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ. 19ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 20ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻴﻢ ،ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﺎﻫﻬﺎ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﻳﻢ ،ﻭ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﺟﺎﻧﻮﺭﻱ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ .ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎﻳﺶ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 21ﻟﻴﻜﻦ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﻴﻢ. 22ﭘﺲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﻥ ﻣﺮﻳﺰﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﺎﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﺳﺖ ،ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻜﻨﻴﺪ «.ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ، ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺩ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 23ﻭ ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ،ﺭﺧﺘﺶ ﺭﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﺭﺩﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺮ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﻛﻨﺪﻧﺪ. 24ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﭼﺎﻩ ،ﺧﺎﻟﻲ ﻭ ﺑﻲ ﺁﺏ ﺑﻮﺩ. 25ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻗﺎﻓﻠﺔ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ ،ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺘﻴﺮﺍ ﻭ ﺑﻠﺴﺎﻥ ﻭ ﻻﺩﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺒﺮﻧﺪ.
27
26ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؟ 27ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﺎﻥ ﺑﻔﺮﻭﺷﻴﻢ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﺎﺳﺖ .ﭘﺲ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﺪﻳﻦ ﺭﺿﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺠﺎﺭ ﻣﺪﻳﺎﻧﻲ ﺩﺭﮔﺬﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺎﻩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﭘﺎﺭﺓ ﻧﻘﺮﻩ ﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 29ﻭ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﺮ ﭼﺎﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﻭ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﺎﻙ ﺯﺩ، 30ﻭ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻃﻔﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﺑﺮﻭﻡ؟ 31ﭘﺲ ﺭﺩﺍﻱ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺰ ﻧﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ،ﺭﺩﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﻧﺶ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 32ﻭ ﺁﻥ ﺭﺩﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ ،ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺭﺩﺍﻱ ﭘﺴﺮﺕ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ. 33ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ» :ﺭﺩﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ! ﺟﺎﻧﻮﺭﻱ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 34ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﭘﻼﺱ ﺩﺭﺑﺮ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺖ. 35ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺗﺴﻠﻲ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺗﺴﻠﻲ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ ،ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺳﻮﮔﻮﺍﺭ ﻧﺰﺩ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﮔﻮﺭ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ .ﭘﺲ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻫﻤﻲ ﮔﺮﻳﺴﺖ. 36ﺍﻣﺎ ﻣﺪﻳﺎﻧﻴﺎﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﻮﻃﻴﻔﺎﺭ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺟﺔ ﻓﺰﻋﻮﻥ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺧﺎﺻﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪ. 38 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺷﺨﺼﻲ ﻋﺪﻻﹼﻣﻲ ،ﻛﻪ ﺣﻴﺮﻩ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺷﺪ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺮﺩ ﻛﻨﻌﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺷﻮﻋﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺪﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪ. 3ﭘﺲ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻴﺮ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 4ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻭﻧﺎﻥ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 5ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻴﻠﻪ ﻧﺎﻡ ﮔﺬﺍﺭﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﻛﺰﻳﺐ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺯﻧﻲ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺗﺎﻣﺎﺭ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﻋﻴﺮﮔﺮﻓﺖ. 7ﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻋﻴﺮ ،ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻤﻴﺮﺍﻧﺪ. 8ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﻧﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺩﺭﺁﻱ ،ﻭ ﺣﻖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻧﺴﻠﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻦ. 9ﻟﻜﻦ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭﻧﺎﻥ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻧﺴﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ،ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺰﺍﻝ ﻛﺮﺩ ،ﺗﺎ ﻧﺴﻠﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﻫﺪ. 10ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ،ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍﻧﻲ ﺑﻤﻴﺮﺍﻧﺪ. 11ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﺧﻮﺩ ،ﺗﺎﻣﺎﺭ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﺕ ﺑﻴﻮﻩ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺗﺎ ﭘﺴﺮﻡ ﺷﻴﻠﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﻮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﻤﻴﺮﺩ «.ﭘﺲ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺭﻓﺘﻪ، ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻧﺪ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺳﭙﺮﻱ ﺷﺪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺷﻮﻋﻪ ﺯﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﺮﺩ .ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺣﻴﺮﺓ ﻋﺪﻻﹼﻣﻲ ،ﻧﺰﺩ ﭘﺸﻢ ﭼﻴﻨﺎﻥ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺗﻤﻨﻪ ﺁﻣﺪ. 13ﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺧﺒﺮﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺪﺭ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻴﺪﻥ ﭘﺸﻢ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺑﻪ ﺗﻤﻨﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 14ﭘﺲ ﺭﺧﺖ ﺑﻴﻮﮔﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮﻗﻌﻲ ﺑﻪ ﺭﻭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺎﺩﺭﻱ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻋﻴﻨﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺗﻤﻨﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻨﺸﺴﺖ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﻳﺪ ﺷﻴﻠﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ. 15ﭼﻮﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﭘﻨﺪﺍﺷﺖ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 16ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭ ﻣﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺭﺁﻳﻢ .ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﺍﻭﺳﺖ .ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﺁﻳﻲ. 17ﮔﻔﺖ :ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ .ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﮔﺮﻭ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ ﺗﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﻲ؟ 18ﮔﻔﺖ :ﻣﻬﺮ ﻭ ﹸﺯﻧﹼﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﻋﺼﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﻱ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺑﺪﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪ. 19ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺮﻓﺖ .ﻭ ﺑﺮﻗﻊ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺭﺧﺖ ﺑﻴﻮﮔﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪ. 20ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﻋﺪﻻﻣﻲ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺗﺎ ﮔﺮﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺖ. 21ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻥ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﻋﻴﻨﺎﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮﺩ. 22ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ ،ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮﺩ. 23ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺭﺳﻮﺍ ﺷﻮﻳﻢ .ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻲ. 24ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻋﺮﻭﺱ ﺗﻮ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺯ ﺯﻧﺎ ﻧﻴﺰ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪﻩ .ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﻔﺖ :ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ! 25ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻣﺎﻟﻚ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ،ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻬﺮ ﻭ ﹸﺯﻧﹼﺎﺭ ﻭ ﻋﺼﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻴﺴﺖ. 26ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ،ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺷﻴﻠﻪ ﻧﺪﺍﺩﻡ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ. 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺖ ﻭﺿﻊ ﺣﻤﻠﺶ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮﺃﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺣﻤﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻗﺎﺑﻠﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻲ ﻗﺮﻣﺰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﻭﻝ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. 29ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺸﻴﺪ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻗﺎﺑﻠﻪ ﮔﻔﺖ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﻜﺎﻓﺘﻲ؟ ﺍﻳﻦ ﺷﻜﺎﻑ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺎﺭﺹ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 30ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻛﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺍﺭﺡ ﻧﺎﻣﻴﺪ.
28
39 1ﺍﻣﺎ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﻣﺼﺮﻱ ،ﻓﻮﻃﻴﻔﺎﺭ ﻧﺎﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺧﺎﺻﺔ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺧﺮﻳﺪ. 2ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺼﺮﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻧﺪ. 3ﻭ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 4ﭘﺲ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﻭﻱ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﻤﺎﺷﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﻭﻱ ﺳﭙﺮﺩ. 5ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺎﻧﺔ ﺁﻥ ﻣﺼﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﺴﺒﺐ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻮﺍﻟﺶ ،ﭼﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺟﺰ ﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ .ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮﺵ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻭ ﻧﻴﻚ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺨﻮﺍﺏ ﺷﻮ. 8ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺯﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻱ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺭﻳﻎ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ،ﺟﺰ ﺗﻮ ،ﭼﻮﻥ ﺯﻭﺟﺔ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ؛ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺸﻮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺧﻄﺎ ﻭﺭﺯﻡ؟ 10ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻮﺵ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﻳﺎ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 11ﻭ ﺭﻭﺯﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻐﻞ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮﺩ. 12ﭘﺲ ﺟﺎﻣﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﻳﺨﺖ، 14ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ،ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ،ﻣﺮﺩ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻡ، 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻡ ،ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ«. 16ﭘﺲ ﺟﺎﻣﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺗﺎ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪ. 17ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺫﻛﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻥ ﻏﻼﻡ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻱ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻛﻨﺪ، 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻡ ،ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﮔﺮﻳﺨﺖ«. 19ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺳﺨﻦ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻏﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ. 20ﻭ ﺁﻗﺎﻱ ﻳﻮﺳﻒ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺎﻧﺪ. 21ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﻭﻏﺔ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺣﺮﻣﺖ ﺩﺍﺩ. 22ﻭ ﺩﺍﺭﻭﻏﺔ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﻤﺔ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻭ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﺩﺍﺭﻭﻏﺔ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺪﺍﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺑﻮﺩ ،ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 40 ﺧﺒﺎﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ،ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻗﻲ ﻭ ﹶ ﺧﺒﺎﺯﺍﻥ ﻏﻀﺐ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺧﻮﺍﺟﺔ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺳﺎﻗﻴﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﹶ 3ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺧﺎﺻﻪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 4ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺧﺎﺻﻪ ،ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻤﺎﺷﺖ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻣﺪﺗﻲ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 5ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ،ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺎﻗﻲ ﻭ ﺧﺒﺎﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 6ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪ ،ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻠﻮﻝ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 7ﭘﺲ ،ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻫﺎﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﺮﺍ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ؟ 8ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﻨﺪ .ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻌﺒﻴﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﮔﻮﻳﻴﺪ. 9ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﺋﻴﺲ ﺳﺎﻗﻴﺎﻥ ،ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻦ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺗﺎﻛﻲ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﻙ ﺳﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺑﺸﻜﻔﺖ ،ﻭ ﮔﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺩﺍﺩ. 11ﻭ ﺟﺎﻡ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺍﻧﮕﻮﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﭼﻴﺪﻩ ،ﺩﺭﺟﺎﻡ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻓﺸﺮﺩﻡ ،ﻭ ﺟﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﺍﺩﻡ«. 12ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ» :ﺗﻌﺒﻴﺮﺵ ﺍﻳﻨﺴﺖ ،ﺳﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ. 13ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ،ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻨﺼﺒﺖ ﺑﺎﺯ ﮔﻤﺎﺭﺩ ،ﻭ ﺟﺎﻡ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺩﻫﻲ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﺳﺎﺑﻖ ﻛﻪ ﺳﺎﻗﻲ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻱ. 14ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺩ ﻛﻦ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺳﺎﺯ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭ، 15ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﻲ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎﻝ ﺍﻓﻜﻨﻨﺪ«. 16ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﺒﺎﺯﺍﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ،ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ،ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺳﻪ ﺳﺒﺪ ﻧﺎﻥ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ، 17ﻭ ﺩﺭ ﺳﺒﺪ ﺯﺑﺮﻳﻦ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﻃﻌﺎﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﺯ ﭘﻴﺸﺔ ﺧﺒﺎﺯ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺒﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ. 18ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ» :ﺗﻌﺒﻴﺮﺵ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺳﻪ ﺳﺒﺪ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 19ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺑﻴﺎﻭﻳﺰﺩ ،ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ،ﮔﻮﺷﺘﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ.
29
20ﭘﺲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﻛﻪ ﻳﻮﻡ ﻣﻴﻼﺩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺧﺪﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺳﺮ ﺭﺋﻴﺲ ﺳﺎﻗﻴﺎﻥ ﻭ ﺳﺮ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﺒﭙﺎﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ. 21ﺍﻣﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﺳﺎﻗﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﻗﻲ ﮔﺮﻳﺶ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺟﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﺍﺩ. 22ﻭ ﺍﻣﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﺒﺎﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻛﺸﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 23ﻟﻴﻜﻦ ﺭﺋﻴﺲ ﺳﺎﻗﻴﺎﻥ ،ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩ. 41 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺳﭙﺮﻱ ﺷﺪ ،ﻛﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮﻛﻨﺎﺭ ﻧﻬﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ،ﻫﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﺧﻮﺏ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﻓﺮﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮ ﻣﺮﻏﺰﺍﺭ ﻣﻲ ﭼﺮﻳﺪﻧﺪ. 3ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﺩﻳﮕﺮ ،ﺑﺪ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﻻﻏﺮ ﮔﻮﺷﺖ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺁﻥ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻬﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﻧﺪ. 4ﻭ ﺍﻳﻦ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺯﺷﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﻻﻏﺮ ﮔﻮﺷﺖ ،ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﺧﻮﺏ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﻓﺮﺑﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ. 5ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﺨﺴﺒﻴﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﺪ ،ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻔﺖ ﺳﻨﺒﻠﺔ ﭘﺮ ﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺳﺎﻕ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 6ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻔﺖ ﺳﻨﺒﻠﺔ ﻻﻏﺮ ،ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻗﻲ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ. 7ﻭ ﺳﻨﺒﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﻻﻏﺮ ،ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﺳﻨﺒﻠﺔ ﻓﺮﺑﻪ ﻭ ﭘﺮ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺍﺳﺖ. 8ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ﺩﻟﺶ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪﻩ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﻔﺖ .ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﻨﺪ. 9ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﺋﻴﺲ ﺳﺎﻗﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮﻡ ﺁﻣﺪ. 10ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺮ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻏﻀﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﺒﺎﺯﺍﻥ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺧﺎﺻﻪ ،ﺣﺒﺲ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 11ﻭ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺷﺐ ،ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﺪﻳﻢ ،ﻫﺮ ﻳﻚ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ،ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻳﻢ. 12ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ،ﻏﻼﻡ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺧﺎﺻﻪ .ﻭ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﺮﺩ ،ﻫﺮ ﻳﻚ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﺮﺩ. 13ﻭ ﺑﻪ ﻋﻴﻨﹺﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﻌﺒﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﺮﺩ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ .ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻨﺼﻮﺑﻢ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻛﺸﻴﺪ. 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺁﻣﺪ. 15ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ» :ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻱ ﺗﺎ ﺗﻌﺒﻴﺮﺵ ﻛﻨﻲ. 16ﻳﻮﺳﻒ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ» :ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺧﺪﺍ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 17ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ» :ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻬﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ، 18ﻭ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻫﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﻓﺮﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﺏ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮ ﻣﺮﻏﺰﺍﺭ ﻣﻲ ﭼﺮﻧﺪ. 19ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﺑﻮﻥ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﺷﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﻻﻏﺮ ﮔﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺪﺍﻥ ﺯﺷﺘﻲ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ. 20ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻻﻏﺮ ﺯﺷﺖ ،ﻫﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﻓﺮﺑﻪ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺸﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﺭﻭﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﻭﻝ ﺯﺷﺖ ﻣﺎﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ. 22ﻭ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻔﺖ ﺳﻨﺒﻠﺔ ﭘﺮ ﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺳﺎﻕ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 23ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻔﺖ ﺳﻨﺒﻠﺔ ﺧﺸﻚ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻕ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ. 24ﻭ ﺳﻨﺎﺑﻞ ﻻﻏﺮ ،ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻔﺖ ﺳﻨﺒﻠﺔ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ .ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺷﺮﺡ ﺩﻫﺪ. 25ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺧﻮﺍﺏ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 26ﻫﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﻨﺒﻠﺔ ﻧﻴﻜﻮ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ .ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﻜﻲ ﺍﺳﺖ. 27ﻭ ﻫﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﻻﻏﺮ ﺯﺷﺖ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﻨﺒﻠﺔ ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻕ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ،ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻗﺤﻂ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 28ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﮔﻔﺘﻢ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 29ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ،ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 30ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻗﺤﻂ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﻮﺩ .ﻭ ﻗﺤﻂ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ. 31ﻭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﺴﺒﺐ ﻗﺤﻄﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻏﺎﻳﺖ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 32ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﻭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﻜﺮﺭ ﺷﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﭘﺪﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 33ﭘﺲ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﺼﻴﺮ ﻭ ﺣﻜﻴﻢ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﮕﻤﺎﺭﺩ. 34ﻓﺮﻋﻮﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻜﻨﺪ ،ﻭ ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﮔﻤﺎﺭﺩ ،ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ،ﺧﻤﺲ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 35ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺄﻛﻮﻻﺕ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﻗﻠﻪ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 36ﺗﺎ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻗﺤﻄﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻗﺤﻂ ﺗﺒﺎﻩ ﮔﺮﺩﺩ. 37ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻨﻈﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺑﻨﻈﺮ ﻫﻤﺔ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 38ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ؟ 39ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﻛﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻛﺸﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻛﺴﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﺼﻴﺮ ﻭ ﺣﻜﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ.
30
40ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ ،ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺗﻮ ،ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﹶﻈﻢ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﺎﺷﻢ. 41ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ :ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺼﺮ ﮔﻤﺎﺷﺘﻢ. 42ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻃﻮﻗﻲ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 43ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻋﺮﺍﺑﻪ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﺶ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ »ﺯﺍﻧﻮ ﺯﻧﻴﺪ!« .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮ ﮔﻤﺎﺷﺖ. 44ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺩﺳﺖ ﻳﺎ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩ ﺭ ﻛﻞ ﺍﺭﺽ ﻣﺼﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻜﻨﺪ. 45ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺻﻔﻨﺎﺕ ﻓﻌﻨﻴﺢ ﻧﺎﻣﻴﺪ ،ﻭ ﹶﺍﺳﻨﺎﺕ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻓﻮﻃﻲ ﻓﺎﺭﻉ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. 46ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺼﺮ ﮔﺸﺖ. 47ﻭ ﻫﺮ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ،ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺜﺮﺕ ﺁﻭﺭﺩ. 48ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺄﻛﻮﻻﺕ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻮﺩ ،ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻣﺰﺍﺭﻉ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 49ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻏﻠﺔ ﺑﻴﻜﺮﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ،ﻣﺜﻞ ﺭﻳﻚ ﺩﺭﻳﺎ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻛﺮﺩ ،ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺣﺴﺎﺏ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺴﺎﺏ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 50ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ ﺳﺎﻝ ﻗﺤﻂ ،ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻮﺳﻒ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪ ،ﻛﻪ ﺍﺳﻨﺎﺕ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻓﻮﻃﻲ ﻓﺎﺭﻉ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭﻥ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﺰﺍﺩ. 51ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻨﹼﺴﻲ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﻘﹼﺘﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﻡ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﺩﺍﺩ. 52ﻭ ﺩﻭﻣﻲ ﺭﺍ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻧﺎﻣﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺬﻟﺘﻢ ﺑﺎﺭ ﺁﻭﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 53ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻮﺩ ،ﺳﭙﺮﻱ ﺷﺪ. 54ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻗﺤﻂ ،ﺁﻣﺪﻥ ﮔﺮﻓﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻗﺤﻂ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 55ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻣﺒﺘﻼﻱ ﻗﺤﻂ ﺷﺪ ،ﻗﻮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺑﻜﻨﻴﺪ. 56ﭘﺲ ﻗﺤﻂ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻫﻤﺔ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻣﻲ ﻓﺮﻭﺧﺖ ،ﻭ ﻗﺤﻂ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ. 57ﻭ ﻫﻤﺔ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺮﻳﺪ ﻏﻠﻪ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺤﻂ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ. 42 1ﻭ ﺍﻣﺎ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻏﻠﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺪ؟ 2ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﻏﻠﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺨﺮﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻧﻤﻴﺮﻳﻢ. 3ﭘﺲ ﺩﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺮﻳﺪﻥ ﻏﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 4ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺯﻳﺎﻧﻲ ﺑﺪﻭ ﺭﺳﺪ. 5ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺮﻳﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﺤﻂ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺣﺎﻛﻢ ﻭﻻﻳﺖ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﻠﻪ ﻣﻲ ﻓﺮﻭﺧﺖ .ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 7ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺷﺘﻲ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺗﺎ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﺨﻮﺭﻡ. 8ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ. 9ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ .ﭘﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺟﺎﺳﻮﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩﻳﺪﻥ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﺪ. 10ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﻪ ،ﻳﺎ ﺳﻴﺪﻱ! ﺑﻠﻜﻪ ﻏﻼﻣﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺮﻳﺪﻥ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 11ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻫﺴﺘﻴﻢ .ﻣﺎ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺻﺎﺩﻗﻴﻢ ،ﻏﻼﻣﺎﻧﺖ ﺟﺎﺳﻮﺱ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. 12ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻧﻪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩﻳﺪﻥ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﺪ. 13ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻏﻼﻣﺎﻧﺖ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﻧﺪ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ،ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﻣﺎﺳﺖ ،ﻭ ﻳﻜﻲ ﻧﺎﻳﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، 14ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳﺎﻧﻴﺪ! 15ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺭﻓﺖ ،ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻬﺘﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ. ﻻ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻓﺮﻋﻮﻥ 16ﻳﻜﻨﻔﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﻴﺮ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺳﺨﻦ ﺷﻤﺎ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﺪﻕ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ ،ﻭﺍ ﹼ ﺟﺎﺳﻮﺳﺎﻧﻴﺪ! 17ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 18ﻭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ: 19ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﻳﻚ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻏﻠﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﻳﺪ. 20ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﻴﺮﻳﺪ .ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻨﮕﻲ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﻢ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﻨﮕﻲ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﺳﻴﺪ. 22ﻭ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻄﺎ ﻣﻮﺭﺯﻳﺪ؟ ﻭ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ! ﭘﺲ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 23ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﺮﺟﻤﺎﻧﻲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ.
31
24ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﺟﺴﺘﻪ ،ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎﺩ. 25ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺟﻮﺍﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻏﻠﻪ ﭘﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﻭ ﻧﻘﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﺪﻝ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻧﻬﻨﺪ ،ﻭ ﺯﺍﺩ ﺳﻔﺮ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 26ﭘﺲ ﻏﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﻤﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻜﻲ ،ﻋﺪﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ،ﺗﺎ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﻪ ﺍﻻﻍ ﺧﻮﺩ ﺩﻫﺪ ،ﻧﻘﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺩﻫﻦ ﻋﺪﻝ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ. 28ﻭ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻧﻘﺪ ﻣﻦ ﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻋﺪﻝ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻃﭙﻴﺪﻥ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 29ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ: 30ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺣﺎﻛﻢ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ،ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺟﺎﺳﻮﺳﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﻨﺪﺍﺷﺖ. 31ﻭ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻣﺎ ﺻﺎﺩﻗﻴﻢ ﻭ ﺟﺎﺳﻮﺱ ﻧﻲ. 32ﻣﺎ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺪﺭﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﻳﻜﻲ ﻧﺎﻳﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ،ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 33ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺣﺎﻛﻢ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﮔﺬﺍﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﻭﻳﺪ. 34ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺟﺎﺳﻮﺱ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺻﺎﺩﻕ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺩ ﻛﻨﻢ ،ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﺘﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ«. 35ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻋﺪﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻴﺴﺔ ﭘﻮﻝ ﻫﺮﻛﺲ ﺩﺭ ﻋﺪﻟﺶ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﭘﺪﺭﺷﺎﻥ ،ﻛﻴﺴﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﻮﻝ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. 36ﻭ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ ،ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺒﺮﻳﺪ .ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ! 37ﺭﺅﺑﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺶ ،ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﻧﻴﺎﻭﺭﻡ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎﺭ ،ﻭ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 38ﮔﻔﺖ :ﭘﺴﺮﻡ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ ﺯﻳﺎﻧﻲ ﺑﺪﻭ ﺭﺳﺪ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﻮﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺣﺰﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺭ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺮﺩ. 43 1ﻭ ﻗﺤﻂ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﻏﻠﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﭘﺪﺭﺷﺎﻥ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﺧﻮﺭﺍﻛﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺨﺮﻳﺪ. 3ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺪﻭ ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪﻩ :ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ. 4ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﻲ ،ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻢ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻣﻲ ﺧﺮﻳﻢ. 5ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ،ﻧﻔﺮﺳﺘﻲ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ. 6ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻱ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ 7ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻣﺎ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺩﻳﻢ ،ﻭ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﺩﺭﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﺭﻳﺪ. 8ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ،ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻧﻤﻴﺮﻳﻢ ،ﻣﺎ ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ. 9ﻣﻦ ﺿﺎﻣﻦ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻦ .ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺴﺎﺧﺘﻢ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻣﻘﺼﺮ ﺑﺎﺷﻢ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻝ ،ﻣﺮﺗﺒﺔ ﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ«. 11ﭘﺲ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻴﺪ .ﺍﺯ ﺛﻤﺮﺍﺕ ﻧﻴﻜﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﻇﺮﻭﻑ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺭﻣﻐﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺒﺮﻳﺪ ،ﻗﺪﺭﻱ ﺑﻠﺴﺎﻥ ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﻋﺴﻞ ﻭ ﻛﺘﻴﺮﺍ ﻭ ﻻﺩﻥ ﻭ ﭘﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﺎﺩﺍﻡ. 12ﻭ ﻧﻘﺪ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﻴﺮﻳﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﻧﻘﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﻨﺔ ﻋﺪﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﻳﺪ ،ﺷﺎﻳﺪ ﺳﻬﻮﻱ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 13ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ. 14ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻣﻜﺮﻡ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ،ﻭ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﺷﺪﻡ ،ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﺷﺪﻡ. 15ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ،ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻭ ﻧﻔﺪ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ .ﻭ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 16ﺍﻣﺎ ﻳﻮﺳﻒ ،ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺮ ،ﻭ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺑﺒﻴﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻏﺬﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ. 17ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻮﺳﻒ ﺁﻭﺭﺩ. 18ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻮﺳﻒ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺴﺒﺐ ﺁﻥ ﻧﻘﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﻓﻌﺔ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﻋﺪﻟﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻤﻠﻮﻙ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺣﻤﺎﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ. 19ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺪﻭ ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪﻩ، 20ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻳﺎ ﺳﻴﺪﻱ! ﺣﻘﻴﻘﺘﹰﺎ ﻣﺮﺗﺒﺔ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺮﻳﺪ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺁﻣﺪﻳﻢ. 21ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﻋﺪﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻳﻢ ،ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻧﻘﺪ ﻫﺮﻛﺲ ﺩﺭ ﺩﻫﻨﺔ ﻋﺪﻟﺶ ﺑﻮﺩ .ﻧﻘﺮﺓ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻳﻢ. 22ﻭ ﻧﻘﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺮﻳﺪ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻳﻢ .ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﺪﺍﻡ ﻛﺲ ﻧﻘﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺪﻟﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
32
23ﮔﻔﺖ :ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ،ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻋﺪﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻧﻘﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺭﺳﻴﺪ «.ﭘﺲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 24ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺁﺏ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ،ﺗﺎ ﭘﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻋﻠﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. 25ﻭ ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﺁﻣﺪﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﻇﻬﺮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻏﺬﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪ ،ﺍﺭﻣﻐﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ. 27ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﭘﺪﺭ ﭘﻴﺮ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺫﻛﺮﺵ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺣﻴﺎﺕ ﺩﺍﺭﺩ؟ 28ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻏﻼﻣﺖ ،ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺯﻧﺪﻩ «.ﭘﺲ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻭ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 29ﻭ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ،ﭘﺴﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻮﭼﻚ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ،ﺫﻛﺮ ﺍﻭ ﻛﺮﺩﻳﺪ؟ ﻭ ﮔﻔﺖ: »ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ،ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﺣﻢ ﻛﻨﺎﺩ. 30ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻬﺮﺵ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺑﺠﻨﺒﻴﺪ ،ﺑﺸﺘﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺟﺎﻱ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺧﻮﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﺠﺎ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ. 31ﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ .ﻭ ﺧﻮﺩﺍﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻃﻌﺎﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ. 32ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺟﺪﺍ ﮔﺬﺍﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺪﺍ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺼﺮﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﺟﺪﺍ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻏﺬﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﻦ، ﻧﺰﺩ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ. 33ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺑﻨﺸﺴﺘﻨﺪ ،ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﻲ ﺍﺵ ،ﻭ ﺧﻮﺭﺩ ﺳﺎﻝ ﺑﺤﺴﺐ ﺧﻮﺭﺩ ﺳﺎﻟﻲ ﺍﺵ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺼّﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺣﺼﹼﺔ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﭘﻨﺞ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺣﺼﹼﺔ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﻴﻒ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺣ 34ﻭ 44 1ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ »:ﻋﺪﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﻘﺪﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺮﺩ ،ﺍﺯ ﻏﻠﻪ ﭘﺮ ﻛﻦ ،ﻭ ﻧﻘﺪ ﻫﺮﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﻨﺔ ﻋﺪﻟﺶ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 2ﻭ ﺟﺎﻡ ﻣﺮﺍ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺟﺎﻡ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻫﻨﺔ ﻋﺪﻝ ﺁﻥ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ،ﺑﺎ ﻗﻴﻤﺖ ﻏﻠﻪ ﺍﺵ ﺑﮕﺬﺍﺭ .ﻭ ﭘﺲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻥ ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺮﺩ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ،ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻤﺎﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩ. 4ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺴﺎﻓﺘﻲ ﭼﻨﺪ ﻃﻲ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺑﺸﺘﺎﺏ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﻴﺪﻱ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ :ﭼﺮﺍ ﺑﺪﻱ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ؟ 5ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻔﺄﹼﻝ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ؟ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﺑﺪ ﻛﺮﺩﻳﺪ. 6ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ. 7ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﺮﺍ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ؟ ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﻏﻼﻣﺎﻧﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﺷﻮﻧﺪ! 8ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻧﻘﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﻨﺔ ﻋﺪﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ ،ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺁﻗﺎﻳﺖ ﻃﻼ ﻳﺎ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺪﺯﺩﻱ. 9ﻧﺰﺩ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻏﻼﻣﺎﻧﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﺩ ،ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﻭ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻏﻼﻡ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 10ﮔﻔﺖ :ﻫﻢ ﺁﻻﻥ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺳﺨﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻮﺩ ،ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﺩ ،ﻏﻼﻡ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 11ﭘﺲ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻫﺮﻛﺲ ﻋﺪﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﻋﺪﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ. 12ﻭ ﺍﻭ ﺗﺠﺴﺲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﻣﻬﺘﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻛﻬﺘﺮ ﺧﺘﻢ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺟﺎﻡ ﺩﺭ ﻋﺪﻝ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﺎﻙ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺍﻻﻍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. 14ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻮﺳﻒ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 15ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻱ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻔﺄﻝ ﻣﻲ ﺯﻧﻢ؟ 16ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ ،ﻭ ﭼﻪ ﻋﺮﺽ ﻛﻨﻴﻢ ،ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ؟ ﺧﺪﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﻏﻼﻣﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺟﺎﻡ ﺑﺪﺳﺘﺶ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ،ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ. 17ﮔﻔﺖ» :ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻢ! ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺟﺎﻡ ﺑﺪﺳﺘﺶ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ،ﻏﻼﻡ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﻭﻳﺪ. 18ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺑﺸﻨﻮ ،ﻏﻼﻣﺖ ﺑﮕﻮﺵ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻨﻲ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺑﺮ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻫﺴﺘﻲ. 19ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﻏﻼﻣﺎﻧﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭘﺪﺭ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﻱ ﺍﺳﺖ؟ 20ﻭ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻳﻢ :ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﺪﺭ ﭘﻴﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﭘﻴﺮﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﭘﺪﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 21ﻭ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻲ? :ﻭﻱ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﻬﻢ. 22ﻭ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻴﻢ :ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﺩ ،ﭼﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 23ﻭ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻲ :ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻬﺘﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ. 24ﭘﺲ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﻏﻼﻣﺖ ،ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ،ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺘﻴﻢ. 25ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪﻙ ﺧﻮﺭﺍﻛﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺨﺮﻳﺪ. 26ﮔﻔﺘﻴﻢ :ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺭﻓﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻬﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺁﻳﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺩﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ«. 27ﻭ ﻏﻼﻣﺖ ،ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ،ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ? :ﺷﻤﺎ ﺁﮔﺎﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 28ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺁﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻡ.
33
29ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺒﺮﻳﺪ ،ﻭ ﺯﻳﺎﻧﻲ ﺑﺪﻭ ﺭﺳﺪ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﻮﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺰﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺭ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺮﺩ?. 30ﻭ ﺁﻻﻥ ﺍﮔﺮ ﻧﺰﺩ ﻏﻼﻣﺖ ،ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻡ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻭﻱ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ، 31ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻧﺖ ﻣﻮﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﻏﻼﻣﺖ ،ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺰﻥ ﺑﮕﻮﺭ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ. 32ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻏﻼﻣﺖ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺿﺎﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﻧﻴﺎﻭﺭﻡ ،ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 33ﭘﺲ ﺁﻻﻥ ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻏﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﭘﺴﺮ ﺩﺭ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﻭ ﭘﺴﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﺩ. 34ﺯﻳﺮﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻼﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ﺑﺒﻴﻨﻢ. 45 1ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﭘﻴﺶ ﺟﻤﻌﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺧﻮﺩﺍﺭﻱ ﻛﻨﺪ ،ﭘﺲ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻴﺪ! ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻴﺪ. 2ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﺴﺖ ،ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ. 3ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻳﻮﺳﻒ ﻫﺴﺘﻢ! ﺁﻳﺎ ﭘﺪﺭﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺩﺍﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪﻧﺪ. 4ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ .ﭘﺲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻨﻢ ﻳﻮﺳﻒ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻤﺎ ،ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﻭﺧﺘﻴﺪ! 5ﻭ ﺣﺎﻝ ﺭﻧﺠﺪﻳﺪﻩ ﻣﺸﻮﻳﺪ ،ﻭ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﻳﻨﺠﺎ ﻓﺮﻭﺧﺘﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻧﻔﻮﺱ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺣﺎﻝ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺤﻂ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻧﻪ ﺷﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻧﻪ ﺩﺭﻭ. 7ﻭ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻘﻴﺘﻲ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺗﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺣﻴﺎ ﻛﻨﺪ. 8ﻭ ﺁﻻﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍ ،ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﭘﺪﺭ ﺑﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺁﻗﺎ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﻭ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺳﺎﺧﺖ. 9ﺑﺸﺘﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ،ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺣﺎﻛﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺼﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻨﻤﺎ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻮﺵ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮ ،ﺗﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻲ ،ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ،ﻭ ﮔﻠﻪ ﺍﺕ ﻭ ﺭﻣﻪ ﺍﺕ ﺑﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﺭﻱ. 11ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﭙﺮﻭﺭﺍﻧﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﻗﺤﻂ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺗﻮ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻭ ﻣﺘﻌﻠﻘﺎﻧﺖ ﺑﻴﻨﻮﺍ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 12ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ،ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 13ﭘﺲ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺣﺸﻤﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻴﺪ ،ﻭ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﻳﻨﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ«. 14ﭘﺲ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ،ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ،ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ،ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﻭﻱ ﮔﺮﻳﺴﺖ. 15ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﺎ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻨﻈﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺑﻨﻈﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪ. 17ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ :ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻜﻨﻴﺪ :ﭼﻬﺎﺭﭘﺎﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺑﺮﻭﻳﺪ. 18ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﺪ ،ﻭ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻓﺮﺑﻬﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. 19ﻭ ﺗﻮ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﻫﺴﺘﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻴﺪ :ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ،ﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ. 20ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻤﺎﺳﺖ. 21ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻳﺶ ﻓﺮﻋﻮﻥ ،ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺯﺍﺩ ﺳﻔﺮ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 22ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻚ ﺩﺳﺖ ﺭﺧﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺳﻴﺼﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ،ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﺳﺖ ﺟﺎﻣﻪ ﺩﺍﺩ. 23ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ :ﺩﻩ ﺍﻻﻍ ﺑﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﻣﺼﺮ ،ﻭ ﺩﻩ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﻻﻍ ﺑﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻏﻠﻪ ﻭ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺭﺵ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻔﺮ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ. 24ﭘﺲ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺮﺧﺺ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻣﻜﻨﻴﺪ!« 25ﻭ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 26ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻳﻮﺳﻒ ﺁﻻﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺣﺎﻛﻢ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺍﺳﺖ «.ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻝ ﻭﻱ ﺿﻌﻒ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩ. 27ﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﻭﭼﻮﻥ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳﺪ ﺭﻭﺡ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ، ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 28ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ» :ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ! ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ،ﻳﻮﺳﻒ ،ﻫﻨﻮﺯ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻧﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﻳﺪ. 46 1ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 2ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺷﺐ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ! ﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ! ﮔﻔﺖ :ﻟﺒﻴﻚ. 3ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﷲ ،ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺕ ،ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻣﺘﺮﺱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻣﺘﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 4ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺷﺒﻊ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ، 5ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺯ ﺑﹺﺌﺮ ﹶ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 6ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻟﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺫﺭﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 7ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺫﺭﻳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺁﻭﺭﺩ. 8ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ :ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﻳﻌﻘﻮﺏ.
34
9ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﺅﺑﻴﻦ :ﺣﻨﻮﻙ ﻭ ﻓﹶﻠﻮ ﻭ ﺣﺼﺮﻭﻥ ﻭ ﹶﻛﺮﻣﻲ. 10ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﻌﻮﻥ :ﻳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﻭﻫﺪ ﻭ ﻳﺎﻛﻴﻦ ﻭ ﺻﻮﺣﺮ ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻥ ﻛﻨﻌﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ :ﻋﻴﺮ ﻭ ﺍﻭﻧﺎﻥ ﻭ ﺷﻴﻠﹶﻪ ﻭ ﻓﺎﺭﹺﺹ ﻭ ﺯﺍﺭﺡ .ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺮ ﻭ ﺍﻭﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻣﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻓﺎﺭﺹ :ﺣﺼﺮﻭﻥ ﻭ ﺣﺎﻣﻮﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ :ﺗﻮﻻﻉ ﻭ ﻓﹸﻮﻩ ﻭ ﻳﻮﺏ ﻭ ﺷﻤﺮﻭﻥ. 14ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ :ﺳﺎﺭﹺﺩ ﻭ ﺍﻳﻠﻮﻥ ﻭ ﻳﺎﺣﻠﺌﻴﻞ. 15ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻟﻴﻪ ،ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﻨﻪ ،ﺩﺭ ﻓﺪﺍﻥ ﺍﺭﺍﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺯﺍﻳﻴﺪ .ﻫﻤﺔ ﻧﻔﻮﺱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﺳﻲ ﻭ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺟﺎﺩ :ﺻﹶﻔﻴﻮﻥ ﻭ ﺣﺠﻲ ﻭ ﺷﻮﻧﻲ ﻭ ﺍﺻﺒﻮﻥ ﻭ ﻋﻴﺮﻱ ﻭ ﺍﹶﺭﻭﺩﻱ ﻭ ﺍﹶﺭﺋﻴﻠﻲ. 17ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﹶﺷﻴﺮ :ﻳﹺﻤﻨﹶﻪ ﻭ ﻳﹺﺸﻮﻩ ﻭ ﻳﹺﺸﻮﻱ ﻭ ﺑﺮﻳﻌﻪ ،ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﺭﻩ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺮﻳﻌﻪ ﺣﺎﺑﹺﺮ ﻭ ﻣﻠﻜﻴﺌﻴﻞ. 18ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺯﹺﻟﻔﻪ ﻛﻪ ﻻﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻟﻴﻪ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 19ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺯﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ :ﻳﻮﺳﻒ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ، 20ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ،ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻛﻪ ﹶﺍﺳﻨﺎﺕ ﺩﺧﺘﺮ ﻓﻮﻃﻲ ﻓﺎﺭﻉ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭﻥ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﺰﺍﺩ. 21ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ :ﺑﺎﻟﻊ ﻭ ﺑﺎﻛﺮ ﻭ ﺍﺷﺒﻴﻞ ﻭ ﺟﻴﺮﺍ ﻭ ﻧﻀﻌﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻳﺤﻲ ﻭ ﺭﺵ ﻭ ﻣﻔﻴﻢ ﻭ ﹶﺍﺭﺩ. 22ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻫﻤﻪ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 23ﻭ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻥ :ﺣﻮﺷﻴﻢ. 24ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ :ﻳﺤﺼﺌﻴﻞ ﻭ ﺟﻮﻧﻲ ﻭ ﻳﺼﺮ ﻭ ﺷﻠﻴﻢ. 25ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﹺﻠﻬﻪ ،ﻛﻪ ﻻﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺯﺍﻳﻴﺪ .ﻫﻤﻪ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 26ﻫﻤﺔ ﻧﻔﻮﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﹸﻠﺐ ﻭﻱ ﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺳﻮﺍﻱ ﺯﻧﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺷﺼﺖ ﻭ ﺷﺶ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 27ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﻔﻮﺱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 28ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻮﺷﻦ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻮﺷﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 29ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺟﻮﺷﻦ ﺑﺮﻭﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺑﻴﺎﻭﻳﺨﺖ ،ﻭ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﺮﮔﺪﻧﺶ ﮔﺮﻳﺴﺖ. 30ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ :ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﻤﻴﺮﻡ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻲ. 31ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻮﻳﻢ :ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﺓ ﭘﺪﺭﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 32ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻫﻞ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻛﻞ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 33ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻮﻳﺪ :ﻛﺴﺐ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ 34ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﻏﻼﻣﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺍﻫﻞ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﻫﻢ ﻣﺎ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻣﺎ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻮﺷﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺒﺎﻥ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 47 1ﭘﺲ ﻳﻮﺳﻒ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﭘﺪﺭﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﮔﻠﻪ ﻭ ﺭﻣﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻮﺷﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 2ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ. 3ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺷﻐﻞ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻏﻼﻣﺎﻧﺖ ﺷﺒﺎﻥ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﻫﻢ ﻣﺎ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻣﺎ. 4ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻠﺔ ﻏﻼﻣﺎﻧﺖ ﻣﺮﺗﻌﻲ ﻧﻴﺴﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻗﺤﻂ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺍﻵﻥ ﺗﻤﻨﺎ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻮﺷﻦ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪ. 5ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﭘﺪﺭﺕ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ، 6ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮﺳﺖ .ﺩﺭ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ،ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻣﺴﻜﻦ ﺑﺪﻩ .ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻮﺷﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺸﻮﻧﺪ .ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻥ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﻛﺎﺭﺍﻥ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻣﻦ ﮔﺮﺩﺍﻥ. ﻛﺴﺎ 7ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ،ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. 8ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﺎﻡ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻋﻤﺮ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﺍﺳﺖ؟ 9ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﺎﻡ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻏﺮﺑﺖ ﻣﻦ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﺎﻡ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻋﻤﺮ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﻙ ﻭ ﺑﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻋﻤﺮ ﭘﺪﺭﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻏﺮﺑﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ. 10ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. 11ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ،ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﻣﻠﻜﻲ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺩﺭ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺍﺭﺽ ﺭ ﻋﻤﺴﻴﺲ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 12ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻋﻴﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﻴﺪ. 13ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺤﻂ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺭﺽ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺍﺭﺽ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺑﺴﺒﺐ ﻗﺤﻂ ﺑﻴﻨﻮﺍ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 14ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ،ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻏﻠﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ ،ﺑﮕﺮﻓﺖ ،ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﺯ ﺍﺭﺽ ﻣﺼﺮ ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ،ﻫﻤﺔ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺎﻥ ﺑﺪﻩ ،ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ.
35
16ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺷﻤﺎ ،ﻏﻠﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﺍﮔﺮ ﻧﻘﺮﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﭘﺲ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﺍﻻﻏﺎﻥ ،ﻧﺎﻥ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻫﻤﺔ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﻴﺪ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺳﭙﺮﻱ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪﺵ :ﺍﺯ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻘﺮﺓ ﻣﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺎ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﻭ ﺟﺰ ﺑﺪﻧﻬﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 19ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻳﻢ؟ ﭘﺲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﺑﺨﺮ ،ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﻣﻤﻠﻮﻙ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺸﻮﻳﻢ ،ﻭ ﺑﺬﺭ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻧﻤﻴﺮﻳﻢ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﻳﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 20ﭘﺲ ﻳﻮﺳﻒ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺨﺮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻫﺮﻛﺲ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻗﺤﻂ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺷﺪ. 21ﻭ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﺪ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺳﺎﺧﺖ. 22ﻓﻘﻂ ﺯﻣﻴﻦ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﺭﺍ ﻧﺨﺮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻬﻨﻪ ﺭﺍ ﺣﺼﹼﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺣﺼﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﻭﺧﺘﻨﺪ. 23ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ،ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺧﺮﻳﺪﻡ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺬﺭ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻜﺎﺭﻳﺪ. 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﺎﺻﻞ ﺑﺮﺳﺪ ،ﻳﻚ ﺧﻤﺲ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﻫﻴﺪ ،ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﺼﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺯﺍﺭﻋﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻃﻌﺎﻡ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺷﻤﺎ. 25ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺣﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ،ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ ،ﺗﺎ ﻏﻼﻡ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 26ﭘﺲ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺧﻤﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻬﻨﻪ ﻓﻘﻂ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻧﺸﺪ. 27ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺍﺭﺽ ﻣﺼﺮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻮﺷﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻠﻚ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 28ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭ ﺍﺭﺽ ﻣﺼﺮ ﻫﻔﺪﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ .ﻭ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻋﻤﺮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺻﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ. 29ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﻴﻦ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ،ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻻﻥ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻜﻦ ،ﻭ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺩﻓﻦ ﻣﻨﻤﺎ، 30ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻓﻦ ﻛﻦ «.ﮔﻔﺖ» :ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 31ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮﺭ «،ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺧﻢ ﺷﺪ. 48 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺍﺳﺖ «.ﭘﺲ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ،ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. 2ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺧﺒﺮﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮﺕ ﻳﻮﺳﻒ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ «.ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﻨﺸﺴﺖ. 3ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭﻣﻄﻠﻖ ﺩﺭ ﻟﻮﺯ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. 4ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ،ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﻡ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ،ﺑﻪ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 5ﻭ ﺁﻻﻥ ﺩﻭ ﭘﺴﺮﺕ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺎﻳﻢ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻣﺜﻞ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﻭﻻﺩ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻱ ،ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺍﺭﺙ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 7ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻓﹼﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪﻡ ،ﺭﺍﺣﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﻣﺮﺩ ،ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺪﻙ ﻣﺴﺎﻓﺘﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺕ ﺑﺮﺳﻢ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﺍ ﻩ ﺍﻓﺮﺍﺕ ﻛﻪ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻡ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻛﻴﺴﺘﻨﺪ؟ 9ﻳﻮﺳﻒ ،ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﻢ. 10ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻱ ﺗﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭﻱ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻴﺪ. 11ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ :ﮔﻤﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺑﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ،ﻭ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﺪﺍ ،ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﺯﺍﻧﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺭﻭﻱ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩ. 13ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻭ ﻣﻨﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭﻱ ﺁﻭﺭﺩ. 14ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﻣﻨﺴﻲ ،ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺳﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﻨﺴﻲ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﻢ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﺳﺎﻟﻚ ﺑﻮﺩﻧﺪﻱ ،ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩﻧﻢ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، 16ﺁﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺑﺪﻱ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﻢ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺜﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ.
36
17ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻧﻬﺎﺩ ،ﺑﻨﻈﺮﺵ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻨﺴﻲ ﻧﻘﻞ ﻛﻨﺪ. 18ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ،ﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 19ﺍﻣﺎ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ! ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ! ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻗﻮﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻬﺘﺮﺵ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﺍﻣﺘﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 20ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﺍﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﻛﺖ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺎﺩ .ﭘﺲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻨﺴﻲ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﺩﺍﺩ. 21ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻡ ،ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 22ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﺼﻪ ﺍﻱ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ. 49 1ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ. 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﮔﻮﺵ ﮔﻴﺮﻳﺪ. 3ﺍﻱ ﺭﺅﺑﻴﻦ! ﺗﻮ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﻣﻨﻲ ،ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻣﻦ ﻭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﻗﻮﺗﻢ ،ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺭﻓﻌﺖ ﻭ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻗﺪﺭﺕ. 4ﺟﻮﺷﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ،ﺑﺮﺗﺮﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻱ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﺳﺎﺧﺘﻲ ،ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 5ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻭ ﻻﻭﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻨﺪ .ﺁﻻﺕ ﻇﻠﻢ ،ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 6ﺍﻱ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺸﻮ ،ﻭ ﺍﻱ ﺟﻼﻝ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺤﺪ ﻣﺒﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺃﻳﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﭘﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 7ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﺧﺸﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻛﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻏﻀﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻨﺪ ﺑﻮﺩ! ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻛﻨﻢ. 8ﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺘﻮﺩ .ﺩﺳﺘﺖ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺪﺭﺕ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 9ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺷﻴﺮ ﺑﭽﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﺍﺯ ﺷﻜﺎﺭ ﺑﺮﺁﻣﺪﻱ .ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺮ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ .ﻛﻴﺴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﺪ؟ 10ﻋﺼﺎ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺍ ﺩﻭﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻓﺮﻣﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﺎﻫﺎﻱ ﻭﻱ ﺗﺎ ﺷﻴﻠﻮ ﺑﻴﺎﺑﺪ .ﻭ ﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 11ﻛﺮﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﻙ ﻭ ﻛﺮﻩ ﺍﻻﻍ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﺴﺘﻪ .ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﺏ ،ﻭ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺼﻴﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ. 12ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﺳﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ. 13ﺯﺑﻮﻟﻦ ،ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﺪﺭ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ .ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 14ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﺣﻤﺎﺭ ﻗﻮﻱ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻏﻮﻟﻬﺎ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ. 15ﭼﻮﻥ ﻣﺤﻞ ﺁﺭﺍﻣﻴﺪﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻟﮕﺸﺎ ﻳﺎﻓﺖ ،ﭘﺲ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺭ ﺧﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺮﺍﺝ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 16ﺩﺍﻥ ،ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﭼﻮﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 17ﺩﺍﻥ ﻣﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ،ﻭ ﺍﻓﻌﻲ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻪ ﭘﺎﺷﻨﺔ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﺑﮕﺰﺩ ﺗﺎ ﺳﻮﺍﺭﺵ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻓﺘﺪ. 18ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 19ﺟﺎﺩ ،ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻫﺠﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 20ﻋﺸﻴﺮ ،ﻧﺎﻥ ﺍﻭ ﭼﺮﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻟﺬﺍﺕ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 21ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ،ﻏﺰﺍﻝ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺣﺴﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 22ﻳﻮﺳﻒ ،ﺷﺎﺧﺔ ﺑﺎﺭﻭﺭﻱ ﺍﺳﺖ .ﺷﺎﺧﺔ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﺮﺁﻳﺪ. 23ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻧﺠﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺫﻳﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 24ﻟﻴﻜﻦ ﻛﻤﺎﻥ ﻭﻱ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﻗﺎﻳﻢ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻱ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻏﺪﻳﺮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﻘﻮﻱ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ ﺷﺒﺎﻥ ﻭ ﺻﺨﺮﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 25ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺕ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺎﺕ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺍﻋﻠﻲ ﻭ ﺑﺮﻛﺎﺕ ﻟﺠﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﻔﻴﻞ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﺮﻛﺎﺕ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺭﺣﻢ. 26ﺑﺮﻛﺎﺕ ﭘﺪﺭﺕ ﺑﺮ ﺑﺮﻛﺎﺕ ﺟﺒﺎﻝ ﺍﺯﻟﻲ ﻓﺎﻳﻖ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭ ﺑﺮ ﺣﺪﻭﺩ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﺑﺪﻱ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺷﺪ. 27ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ،ﮔﺮﮔﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺭﺩ .ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ﺷﻜﺎﺭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺷﺎﻣﮕﺎﻫﺎﻥ ﻏﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ. 28ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺒﻂ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﻫﺮﻳﻚ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﺮﻛﺖ ﻭﻱ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. 29ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺻﻴﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺤﻖ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻋﻔﺮﻭﻥ ﺣﺘﹼﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻴﺪ. 30ﺩﺭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻣﻜﻔﻴﻠﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻤﺮﻱ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﺯ ﻋﻔﺮﻭﻥ ﺣﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺧﺮﻳﺪ. 31ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺵ ،ﺳﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﻟﻴﻪ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺖ ﺑﻮﺩ. 32ﺧﺮﻳﺪ ﺁﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺣ ﹼ 33ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭﺻﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺮﺩ ،ﭘﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺟﺎﻥ ﺑﺪﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻠﺤﻖ ﮔﺮﺩﻳﺪ.
37
50 ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺮ ﻭﻱ ﮔﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪ. 2ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻃﺒﻴﺒﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﭘﺪﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻨﻮﻁ ﻛﻨﻨﺪ .ﻭ ﻃﺒﻴﺒﺎﻥ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺣﻨﻮﻁ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻭﻱ ﺳﭙﺮﻱ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺩﺭ ﺣﻨﻮﻁ ﻛﺮﺩﻥ ﺻﺮﻑ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﻫﻞ ﻣﺼﺮ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﺎﺗﻢ ﻭﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ،ﻳﻮﺳﻒ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺁﻻﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ ،ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: 5ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺮﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻡ ،ﺩﺭ ﻗﺒﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻛﻨﺪﻩ ﺍﻡ ،ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﻦ .ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 6ﻓﺮﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭﺕ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﻦ. 7ﭘﺲ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻛﻪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺧﺎﻧﺔ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 8ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻮﺳﻒ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﺵ ،ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻮﺷﻦ ﻭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 9ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ،ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻧﺒﻮﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺜﻴﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 10ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﺍﻃﺎﺩ ﻛﻪ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺍﺳﺖ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﺗﻢ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﺍﻃﺎﺩ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻣﺎﺗﻢ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ «.ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺭﺍ ﺁﺑﹺﻞ ﻣﺼﺮﺍﻳﻢ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ ،ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﺭﺩﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺳﺖ. 12ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻃﻮﺭﻳﻜﻪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺮﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻐﺎﺭﺓ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻣﻜﻔﻴﻠﻴﺔ ،ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﺯ ﻋﻔﺮﻭﻥ ﺣﺘﹼﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻤﺮﻱ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻓﻦ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻓﻦ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﮔﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﺁﻻﻥ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻛﻴﻨﻪ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﻫﻤﺔ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 16ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﻗﺒﻞ ﺍﺯﻣﺮﺩﻧﺶ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 17ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺧﻄﺎﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﻓﺮﻣﺎ «.ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﻳﻮﺳﻒ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ. 18ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 19ﻳﻮﺳﻒ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ؟ 20ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﺑﺪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﻗﺼﺪ ﻧﻴﻜﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺗﺎ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻛﺜﻴﺮﻱ ﺭﺍ ﺍﺣﻴﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ .ﻣﻦ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﻢ «.ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻝ ﺁﻭﻳﺰ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ. 22ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺍﻭ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﺵ .ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺻﺪ ﻭ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ. 23ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺸﺖ ﺳﻮﻡ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺎﻛﻴﺮ ،ﭘﺴﺮ ﻣﻨﺴﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻱ ﻳﻮﺳﻒ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 24ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻡ ،ﻭ ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺗﻔﻘﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ. 25ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺗﻔﻘﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. 26ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺻﺪ ﻭ ﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻨﻮﻁ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ.
38
ﻛﺘﺎﺏ ﺧﺮﻭﺝ 1 1ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺁﻣﺪﻧﺪ: 2ﺯﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻭ ﻻﻭﻱ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ، 3ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻭ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ، 4ﻭ ﺩﺍﻥ ﻭ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ،ﻭ ﺟﺎﺩ ﻭ ﺍﺷﻴﺮ، 5ﻭ ﻫﻤﺔ ﻧﻔﻮﺳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﹸﻠﺐ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﻃﺒﻘﻪ ﻣﺮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻭ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﻭ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮ ﮔﺸﺖ. 8ﺍﻣﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ، 9ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻗﻮﻡ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻭ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺗﺮﻧﺪ. 10ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻤﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﻴﻢ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺟﻨﮓ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﻫﻤﺪﺍﺳﺘﺎﻥ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ، ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻧﺪ. 11ﭘﺲ ﺳﺮﻛﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻤﺎﺷﺘﻨﺪ ،ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﺰﻳﻨﻪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻓﻴﺘﻮﻡ ﻭ ﺭﻋﻤﺴﻴﺲ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 12ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻨﺪﺍﻧﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﻣﺘﺰﺍﻳﺪ ﻭ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻇﻠﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻲ ﺳﺨﺖ ،ﺑﻪ ﮔﻞ ﻛﺎﺭﻱ ﻭ ﺧﺸﺖ ﺳﺎﺯﻱ ﻭ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﺻﺤﺮﺍﻳﻲ ،ﺗﻠﺦ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪﻱ .ﻭ ﻫﺮ ﺧﺪﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪﻱ ﺑﻪ ﻇﻠﻢ ﻣﻲ 14ﻭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔ ﹺ ﺑﻮﺩ. ﺷﻔﹶﺮﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻓﹸﻮﻋﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ، 15ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﻗﺎﺑﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ 16ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻥ ﻗﺎﺑﻠﻪ ﮔﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻧﺎﻥ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﺑﻜﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻴﺪ .ﺍﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﹸﺸﻴﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 17ﻟﻜﻦ ﻗﺎﺑﻠﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺬﺍﺭﺩﻧﺪ. 18ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﻗﺎﺑﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺻﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺬﺍﺭﺩﻳﺪ؟ 19ﻗﺎﺑﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﭼﻮﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺼﺮﻱ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﻗﺎﺑﻠﻪ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﻨﺪ. 20ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻗﺎﺑﻠﻪ ﻫﺎ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻗﻮﻡ ﻛﺜﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 21ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻗﺎﺑﻠﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﺎﺧﺖ. 22ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﻬﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻳﺪ ،ﻭ ﻫﺮ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 2 1ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻻﻭﻱ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻻﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ. 2ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺑﺰﺍﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻨﻈﺮ ﺩﻳﺪ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﻧﻬﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺗﺎﺑﻮﺗﻲ ﺍﺯ ﻧﻲ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻴﺮ ﻭ ﺯﹺﻓﺖ ﺍﻧﺪﻭﺩﻩ ،ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻬﺎﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻲ ﺯﺍﺭ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻬﺮ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 4ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 5ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﻧﻬﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ .ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻬﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻧﻴﺰﺍﺭ ﺩﻳﺪﻩ ،ﻛﻨﻴﺰﻙ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﺩ ،ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮﻱ ﮔﺮﺍﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺩﻟﺶ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺯﻥ ﺷﻴﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩﺕ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﺗﺎ ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺷﻴﺮ ﺩﻫﺪ؟ 8ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻣﺎﺩﺭ ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ. 9ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺑﺒﺮ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺷﻴﺮ ﺑﺪﻩ ﻭ ﻣﺰﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺪﻭ ﺷﻴﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﻃﻔﻞ ﻧﻤﻮ ﻛﺮﺩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺴﺮ ﺷﺪ .ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻛﺸﻴﺪﻡ. 11ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺷﺨﺼﻲ ﻣﺼﺮﻱ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺯﺩ.
39
12ﭘﺲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﭼﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪ ﺁﻥ ﻣﺼﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻳﮓ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ. 13ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺑﻪ ﻇﺎﻟﻢ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﻲ. 14ﮔﻔﺖ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﺎﻛﻢ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺍﻭﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺸﻲ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﻣﺼﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻲ؟ ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺷﻴﻮﻉ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 15ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻴﺪ ،ﻗﺼﺪ ﻗﺘﻞ ﻣﻮﺳﻲ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻓﺮﺍﺭﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﺎﻫﻲ ﺑﻨﺸﺴﺖ. 16ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﺏ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺁﺑﺨﻮﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺗﺎ ﮔﻠﺔ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻛﻨﻨﺪ. 17ﻭ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﻨﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺪﺩ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﮔﻠﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﻋﻮﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺪﻳﻦ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﺪ؟ 19ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺷﺨﺼﻲ ﻣﺼﺮﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺁﺏ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﮔﻠﻪ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﭘﺲ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﭼﺮﺍ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻳﺪ؟ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩ. 21ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍﺿﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ .ﻭ ﺍﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ،ﺻﻔﻮﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺍﺩ. 22ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﹺﺮﺷﻮﻥ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ،ﭼﻪ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻧﺰﻳﻞ ﺷﺪﻡ. 23ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﻤﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺁﻩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻧﺎﻟﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 24ﻭ ﺧﺪﺍ ﻧﺎﻟﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ. 25ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﻧﺴﺖ. 3 1ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻠﺔ ﭘﺪﺭ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ،ﻳﺘﻮﺭﻥ ،ﻛﺎﻫﻦ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﮔﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﻃﺮﻑ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻮﺭﻳﺐ ﻛﻪ ﺟﺒﻞ ﺍﷲ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻣﺪ. 2ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻮﺗﻪ ﺍﻱ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﺑﻮﺗﻪ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 3ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﻃﺮﻑ ﺷﻮﻡ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻏﺮﻳﺐ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ،ﻛﻪ ﺑﻮﺗﻪ ﭼﺮﺍ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 4ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﻮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎ ﻥ ﺑﻮﺗﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﻮﺳﻲ! ﺍﻱ ﻣﻮﺳﻲ! ﮔﻔﺖ :ﻟﺒﻴﻚ 5ﮔﻔﺖ :ﺑﺪﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻴﺎ ،ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ. 6ﻭﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺕ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻨﮕﺮﺩ. 7ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮﻧﺪ ﺩﻳﺪﻡ ،ﻭ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺳﺮﻛﺎﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻏﻤﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ. 8ﻭ ﻧﺰﻭﻝ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻫﻢ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﻭﺳﻴﻊ ﺑﺮﺁﻭﺭﻡ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺣﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ. ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﹼﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﹶﻓ ﹺﺮ ﹺﺯّﻳﺎﻥ ﻭ 9ﺍﻵﻥ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﺔ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻇﻠﻤﻲ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ. 10ﭘﺲ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻱ. 11ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻛﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺮﻭﻡ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻡ؟ 12ﮔﻔﺖ :ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ. 13ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺳﻢ ،ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﻳﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﭼﻴﺴﺖ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ؟ 14ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻫﺴﺘﻢ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﺴﺘﻢ .ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮ :ﺍ ﻫﻴﻪ )ﻫﺴﺘﻢ( ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 15ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ .ﺍﻳﻦ ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ. ﻱ ﻣﻦ ﻧﺴ ﹰ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﹺ 16ﺑﺮﻭ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺗﻔﻘﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ، 17ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻳﺎﻥ ﻭ ﺟﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ. 18ﻭ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﻭﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺍﻵﻥ ﺳﻔﺮ ﺳﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺮﻭﻳﻢ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻳﻨﻢ.
40
19ﻭ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺑﺮﻭﻳﺪ ،ﻭ ﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ. 20ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺯﺩ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 21ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻣﻜﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺗﻬﻲ ﺩﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺭﻓﺖ. ﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻻﺕ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺁﻻﺕ ﻃﻼ ﻭ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ 22ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﺯﻧﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﻬﻤﺎ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 4 1ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﺮﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺁﻥ ﭼﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ؟ ﮔﻔﺖ :ﻋﺼﺎ 3ﮔﻔﺖ :ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ،ﻣﺎﺭﻱ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﺵ ﮔﺮﻳﺨﺖ. 4ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻦ ﻭ ﺩﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ .ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﻋﺼﺎ ﺷﺪ. 5ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. 6ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭﻩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ .ﭼﻮﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻑ ﻣﺒﺮﻭﺹ ﺷﺪ. 7ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ .ﭼﻮﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ ﺑﺪﻧﺶ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﻜﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﻳﺖ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﻳﺖ ﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ. 9ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺁﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺸﻴﻨﺪﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻧﻬﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻲ ﺑﺮﻳﺰ ،ﻭ ﺁﺑﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﮔﺮﻓﺘﻲ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺧﺸﻜﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻲ ﺍﻟﻜﻼﻡ ﻭ ﻛﻨﺪ ﺯﺑﺎﻥ. 10ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻱ ﻓﺼﻴﺢ ﻧﻴﺴﺘﻢ ،ﻧﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﺑﻖ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻄ 11ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﮔﻨﮓ ﻭ ﻛﺮ ﻭ ﺑﻴﻨﺎ ﻭ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ؟ 12ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﺮﻭ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﻮﺧﺖ. 13ﮔﻔﺖ :ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻲ. 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ،ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻻﻭﻱ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻓﺼﻴﺢ ﺍﻟﻜﻼﻡ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 15ﻭ ﺑﺪﻭ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻭﻱ ﺍﻟﻘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﻭ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﻮﺧﺖ. 16ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 17ﻭ ﺍﻳﻦ ﻋﺼﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺁﻳﺎﺕ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻱ. 18ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ،ﻳﺘﺮﻭﻥ ،ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮﻧﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ،ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﻨﻮﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﻳﺘﺮﻭﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﻭ. 19ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﮔﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 20ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺯﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻻﻍ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻱ ،ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻋﻼﻣﺎﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻱ ،ﻭ ﻣﻦ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﻜﻨﺪ. 22ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ، 23ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﭘﺴﺮﻡ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻧﺶ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺗﻮ ﺭﺍﻣﻲ ﻛﺸﻢ. 24ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﺪﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﻗﺼﺪ ﻗﺘﻞ ﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 25ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﻔﻮﺭﻩ ﺳﻨﮕﻲ ﺗﻴﺰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﹸﻏﻠﹾﻔﺔ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺘﻨﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻱ ﻭﻱ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﻥ ﻫﺴﺘﻲ. 26ﭘﺲ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﻔﻮﺭﻩ ﮔﻔﺖ :ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﻥ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﺘﻨﻪ. 27ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮﻭ .ﭘﺲ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺒﻞ ﺍﷲ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪ. 28ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺁﻳﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ. 29ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻛﻞ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
41
30ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ ،ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻗﻮﻡ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺖ. 31ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻔﻘﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 5 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻋﻴﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 2ﻓﺮﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻗﻮﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻡ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﻢ؟ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺭﻫﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 3ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻱ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺳﻔﺮ ﺳﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺮﻭﻳﻢ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﻢ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺑﺎ ﻳﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺯﺩ. 4ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﭼﺮﺍ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ ﺑﻪ ﺷﻐﻠﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻳﺪ! 5ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻵﻥ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻐﻠﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 6ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺳﺮﻛﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 7ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ،ﻛﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺸﺖ ﺳﺎﺯﻱ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺪﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﺪﻫﻴﺪ .ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻧﺪ 8ﻭ ﻛﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﺧﺸﺘﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﻛﻢ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺎﻫﻠﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﻢ. 9ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﻨﻨﺪ. 10ﭘﺲ ﺳﺮﻛﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻓﺮﻋﻮﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﺎﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻢ. 11ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﻛﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 12ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺎﺷﺎﻙ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻛﺎﻩ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻨﺪ. 13ﻭ ﺳﺮﻛﺎﺭﺍﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﺘﺎﺑﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺣﺴﺎﺏ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﺵ ،ﻣﺜﻞ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﺎﻩ ﺑﻮﺩ. ﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺮﻛﺎﺭﺍﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻌﻴﻦ ﺧﺸﺖ ﺳﺎﺯﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻣﺜﻞ 14ﻭ ﻧﺎﻇﺮﺍ ﺳﺎﺑﻖ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 16ﻛﺎﻩ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺧﺸﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺴﺎﺯﻳﺪ! ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺧﻄﺎ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﮔﻔﺖ :ﻛﺎﻫﻞ ﻫﺴﺘﻴﺪ .ﺷﻤﺎ ﻛﺎﻫﻠﻴﺪ! ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﻢ. 18ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﻛﺎﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﺧﺸﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺩ. 19ﻭ ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺪﻱ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺣﺴﺎﺏ ﻳﻮﻣﻴﺔ ﺧﺸﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻫﻴﭻ ﻛﻢ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﮕﺮﺩ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ! ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺍﻳﺤﺔ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﻣﻼﺯﻣﺎﻧﺶ ﻣﺘﻌﻔﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ. 22ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﭼﺮﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﺪﻱ ﻛﺮﺩﻱ؟ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ؟ 23ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺑﺪﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﺪﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻼﺻﻲ ﻧﺪﺍﺩﻱ. 6 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺍﻧﺪ. 2ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 3ﻭ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻡ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻬﻮﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻧﮕﺸﺘﻢ. 4ﻭ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﻫﻢ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﺮﺑﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﻧﺎﻟﺔ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻤﻠﻮﻙ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺷﻨﻴﺪﻡ ،ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻡ. 6ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ،ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﻣﺸﻘﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﻢ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻢ.
42
7ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻗﻮﻡ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻗﻮﻡ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺸﻘﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ. 8ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺨﺸﻢ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﺛﻴﺖ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 9ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﮔﻔﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺴﺒﺐ ﺗﻨﮕﻲ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺳﺨﺘﻲ ﺧﺪﻣﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ. 10ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﮕﻮ ﮔﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ. 12ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ،ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ،ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﻟﺐ ﻫﺴﺘﻢ؟ 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﻛﺮﺩ ،ﺗﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻧﺪ. ﺣﻨﹸﻮﻙ ﻭ ﹶﻓﻠﹼﻮ ﻭ ﺣﺼﺮﻭﻥ ﻭ ﻛﹶﺮﻣﻲ؛ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺎﻳﻞ ﺭﺅﺑﻴﻦ. 14ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﺑﺎﺩﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﺅﺑﻴﻦ ،ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ، 15ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﻌﻮﻥ :ﻳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﹸﻭﻫﺪ ﻭ ﻳﺎﻛﻴﻦ ﻭ ﺻﻮﺣﺮ ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻥ ﻛﻨﻌﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺷﻤﻌﻮﻥ. 16ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻻﻭﻱ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﺟﺮﺷﻮﻥ ﻭ ﻗﻬﺎﺕ ﻭ ﻣﺮﺍﺭﻱ .ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻋﻤﺮ ﻻﻭﻱ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ. 17ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺟﺮﺷﻮﻥ :ﻟﺒﹺﻨﻲ ﻭ ﺷﻤﻌﻲ ،ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 18ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﹸﻬﺎﺕ :ﻋﻤﺮﺍﻡ ﻭ ﻳﹺﺼﺼﻬﺎﺭ ﻭ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﻭ ﻋﺰﹼﻳﺌﻴﻞ .ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻋﻤﺮ ﻗﹸﻬﺎﺕ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍﺭﻱ :ﻣﺤﻠﻲ ﻭ ﻣﻮﺷﻲ؛ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 20ﻭ ﻋﻤﺮﺍﻡ ﻋﻤﺔ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻮﻛﺎﺑﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻋﻤﺮ ﻋﻤﺮﺍﻡ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﹺﺼﻬﺎﺭ :ﻗﻮﺭﺡ ﻭ ﻧﺎﻓﺞ ﻭ ﺯﻛﺮﻱ. 22ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋ ﹺﺰّﻳﺌﻴﻞ :ﻣﻴﺸﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﺍﻳﻠﺼﺎﻓﻦ ﻭ ﺳﺘﺮﻱ. 23ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ،ﺍﻟﻴﺸﺎﺑﻊ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻤﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ،ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻧﹶﺤﺸﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻧﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺍﺑﻴﻬﻮ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺭ ﻭ ﺍﻳﺘﺎﻣﺮ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 24ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻮﺭﺡ :ﹶﺍﺳﻴﺮ ﻭ ﺍﻟﻘﺎﻧﻪ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﺎﺳﺎﻑ؛ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻗﻮﺭﺣﻴﺎﻥ. 25ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺭ ﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻓﻮﺗﻴﺌﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻓﻴﻨﺤﺎﺱ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ؛ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ،ﺑﺤﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 26ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﻨﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 27ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ .ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻧﻨﺪ. 28ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩ، 29ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ؛ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﮕﻮ. 30ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﻟﺐ ﻫﺴﺘﻢ ،ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ؟ 7 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﺒﻴﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ،ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ،ﻫﺎﺭﻭﻥ ،ﻧﺒﻲ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 2ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ،ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻫﺎﺭﻭﻥ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺎﺯ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ. 3ﻭ ﻣﻦ ﺩﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻋﻼﻣﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ. 4ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ،ﺗﺎ ﺟﻨﻮﺩ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻡ. 5ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ،ﭼﻮﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺼﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ. 6ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 8ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 9ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﮕﻮ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ ،ﺗﺎ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺷﻮﺩ. 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻼﺯﻣﺎﻧﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ، ﻭ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺷﺪ. 11ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺳﺎﺣﺮﺍﻥ ﻣﺼﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﻮﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ،
43
12ﻫﺮ ﻳﻚ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺷﺪ ،ﻭﻟﻲ ﻋﺼﺎﻱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻋﺼﺎﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻌﻴﺪ. 13ﻭ ﺩﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺩﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺳﺨﺖ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﻗﻮﻡ ﺍﺑﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺮﻭ؛ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ؛ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻬﺮ ﺑﺎﻳﺴﺖ ،ﻭ ﻋﺼﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺭ ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺸﺖ ،ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ. 16ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺍﻱ؛ ﺏ ﻧﻬﺮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ 17ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﺼﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺁ ﹺ ﺷﺪ. 18ﻭ ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺮﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ ،ﻭ ﻧﻬﺮ ﮔﻨﺪﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﺁﺏ ﻧﻬﺮ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 19ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﮕﻮ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻣﺼﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻦ ،ﺑﺮ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻭ ﺟﻮﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻭ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺩﺭ ﻇﺮﻭﻑ ﭼﻮﺑﻲ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﺳﻨﮕﻲ ،ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺣﻮﺿﻬﺎﻱ ﺁﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻲ ﺁﺏ ﻧﻬﺮ 20ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺼﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﺏ ﻧﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻼﺯﻣﺎﻧﺶ ﺯﺩ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﺒﺪﻝ ﺷﺪ. 21ﻭ ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻧﻬﺮ ﺑﮕﻨﺪﻳﺪ ،ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻧﻬﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﻥ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﻮﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ،ﻛﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺴﺎﺧﺖ. 24ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻧﻬﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺏ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺣﻔﺮﻩ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻧﻬﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 25ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻬﺮ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺳﭙﺮﻱ ﺷﺪ. 8 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺮﻭ ،ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﻲ ﺣﺪﻭﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺯﹶﻏﻬﺎ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺰﻡ. 2ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺑﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 3ﻭ ﻧﻬﺮ ،ﻭﺯﻏﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﺜﺮﺕ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻫﺖ ﻭ ﺑﺴﺘﺮﺕ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻗﻮﻣﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻨﻮﺭﻫﺎﻳﺖ ﻭ ﺗﻐﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻤﻴﺮﺕ ﺩﺭﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 4ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﻭﺯﻏﻬﺎ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﮕﻮ :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺟﻮﻳﺎ ﻭ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﻫﺎ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻦ ،ﻭ ﻭﺯﻏﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭ. 6ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻣﺼﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ،ﻭﺯﻏﻬﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 7ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﻮﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻭﺯﻏﻬﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺗﺎ ﻭﺯﻏﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﺪ ،ﻭﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﻨﺪ. 9ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﻭﻗﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻭ ﻗﻮﻣﺖ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻭﺯﻏﻬﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻧﻬﺮ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ. 10ﮔﻔﺖ :ﻓﺮﺩﺍ ،ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ، 11ﻭ ﻭﺯﻏﻬﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻭ ﻗﻮﻣﺖ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻧﻬﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 12ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻭﺯﻏﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺳﺨﻦ ﻣﻮﺳﻲ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻭ ﹶﺯﻏﹾﻬﺎ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﺕ ﻭ ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍﻫﺎ ﻣﺮﺩﻧﺪ، 14ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻮﺩﻩ ﺗﻮﺩﻩ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﻌﻔﻦ ﺷﺪ. 15ﺍﻣﺎ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ،ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻦ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺰﻥ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﭘﺸﻪ ﻫﺎ ﺑﺸﻨﻮﺩ. 17ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﭘﺸﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻏﺒﺎﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻞ ﺍﺭﺽ ﻣﺼﺮ ﭘﺸﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﺩﻳﺪ، ﺩﺭ ﻛ ﹼ 18ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﻮﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺸﻪ ﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﺸﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ. 19ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﺪﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺎ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺩﻝ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
44
20ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺎﻳﺴﺖ .ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ، 21ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﻜﻨﻲ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻭ ﻗﻮﻣﺖ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻣﮕﺴﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﺮﺁﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻣﮕﺴﻬﺎ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 22ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻮﺷﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻘﻴﻤﻨﺪ ،ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺯﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﮕﺴﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 23ﻭ ﻓﺮﻗﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﮔﺬﺍﺭﻡ .ﻓﺮﺩﺍ ﺍﻳﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 24ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻣﮕﺴﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﮕﺴﻬﺎ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﺪ. 25ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 26ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻥ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺫﺑﺢ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ .ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻮﻥ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ،ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ 27ﺳﻔﺮ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﻣﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 28ﻓﺮﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺭ ﻣﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ. 29ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻣﮕﺴﻬﺎ ﺍﺯ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻭ ﻗﻮﻣﺶ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﺍﻣﺎ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﻴﻠﻪ ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. 30ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩ، 31ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺳﺨﻦ ﻣﻮﺳﻲ ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﮕﺴﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻭ ﻗﻮﻣﺶ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 32ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺩ. 9 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﮕﻮ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻨﺪ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ، 3ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻳﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﺍﻻﻏﺎﻥ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﻭﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻭﺑﺎﻳﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺨﺖ. 4ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻓﺮﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎﻝ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻌﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻓﺮﺩﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 6ﭘﺲ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻣﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﻚ ﻫﻢ ﻧﻤﺮﺩ. 7ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﻧﻤﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﺩﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺳﺨﺖ ﺷﺪﻩ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺩ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻛﻮﺭﻩ ،ﻣﺸﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﺸﺎﻧﺪ، 9ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺳﻮﺯﺷﻲ ﻛﻪ ﺩﻣﻠﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻛﻮﺭﻩ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ،ﻭ ﺳﻮﺯﺷﻲ ﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻣﻠﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﻳﻢ. 11ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺳﻮﺯﺵ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﻮﺯﺵ ﺑﺮ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 12ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺎﻳﺴﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﮕﻮ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻼﻳﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻭ ﻗﻮﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﻗﻮﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺑﺎ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﺪﻱ. 16ﻭﻟﻜﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﺗﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻢ ،ﻭ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﻮﺩ. 17ﻭ ﺁﻳﺎ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﺮﺗﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻲ؟ 18ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ،ﺗﮕﺮﮔﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺑﻨﻴﺎﻧﺶ ﺗﺎ ﻛﻨﻮﻥ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 19ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺩﺍﺭﻱ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻤﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﺗﮕﺮﮒ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ. 20ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ،ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﻳﺰﺍﻧﻴﺪ.
45
21ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺴﺎﺧﺖ ،ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ. 22ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻦ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺗﮕﺮﮒ ﺑﺸﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ،ﺩﺭ ﻛﻞ ﺍﺭﺽ ﻣﺼﺮ. 23ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺗﮕﺮﮒ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﮕﺮﮒ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪ. 24ﻭ ﺗﮕﺮﮒ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﮕﺮﮒ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﹸﻣﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺒﻮﺩ. 25ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ،ﺗﮕﺮﮒ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺯﺩ .ﻭ ﺗﮕﺮﮒ ﻫﻤﺔ ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﺯﺩ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ. 26ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻮﺷﻦ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﮕﺮﮒ ﻧﺒﻮﺩ. 27ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ؛ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﻳﻢ. 28ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺭﻋﺪﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺗﮕﺮﮒ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 29ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ» :ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻡ ،ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ،ﺗﺎ ﺭﻋﺪﻫﺎ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺗﮕﺮﮒ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 30ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ،ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ. 31ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻭ ﺟﻮ ﺯﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻮ ﺧﻮﺷﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﺗﺨﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ. ﺧﻠﱠﺮ ﺯﺩﻩ ﻧﺸﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺘﺄﺧﺮ ﺑﻮﺩ. 32ﻭ ﺍﻣﺎ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﹸ 33ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺭﻋﺪﻫﺎ ﻭ ﺗﮕﺮﮒ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺒﺎﺭﻳﺪ. 34ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺗﮕﺮﮒ ﻭ ﺭﻋﺪﻫﺎ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺷﺪ ،ﺑﺎﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻫﻢ ﺍﻭ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ. 35ﭘﺲ ﺩﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺳﺨﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 10 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺮﻭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺩﻝ ﻧﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺭﺍﺳﺨﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻡ 2 .ﻭ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﺑﮕﻮﺵ ﭘﺴﺮﺕ ﻭ ﭘﺴﺮ ﭘﺴﺮﺕ ﺑﺎﺯﮔﻮﻳﻲ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 3ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺍﺯ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺍﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻨﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺑﺎ ﻛﻨﻲ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﻠﺨﻬﺎ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﻡ. 5ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺗﺘﻤﺔ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺗﮕﺮﮒ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﻭﻳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 6ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻫﻤﺔ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﹶﻟﻴﻮﻡ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﭘﺲ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺩﺍﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﻣﮕﺮ ﺗﺎﺑﺤﺎﻝ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﺼﺮ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 8ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻴﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﻛﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ؟ 9ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ ،ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ،ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻋﻴﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 10ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﻢ .ﺑﺎﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﻱ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎﺳﺖ! 11ﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ! ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﻎ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﺍﻧﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﺨﻬﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻦ ،ﺗﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﮕﺮﮒ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 13ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺎﺩﻱ ﺷﺮﻗﻲ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻭﺯﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﺷﺪ، ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻗﻲ ﻣﻠﺨﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 14ﻭ ﻣﻠﺨﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺣﺪﻭﺩ ﻣﺼﺮ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻠﺨﻬﺎ ﻧﺒﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﻴﻮﺓ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﮕﺮﮒ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺳﺒﺰﻱ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﻧﺒﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ،ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ.
46
17ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻓﻘﻂ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﻋﻔﻮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 18ﭘﺲ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺩ ﻏﺮﺑﻲ ﺍﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﻛﻪ ﻣﻠﺨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻗﻠﺰﻡ ﺭﻳﺨﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩ ﻣﺼﺮ ﻣﻠﺨﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 20ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺩ. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ،ﺗﺎ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺍﻱ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩ 22 .ﭘﺲ ﻲ ﻏﻠﻴﻆ ﺗﺎ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜ ﹺ 23ﻭ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ .ﻭ ﺗﺎ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﻮﺩ. 24ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻓﻘﻂ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻭﻧﺪ. 25ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺫﺑﺎﻳﺢ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﻲ ،ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﻢ. 26ﻣﻮﺍﺷﯽ ﻣﺎ ﻧیﺰ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ،ﻳﮏ ﺳﻤﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺮﻓﺖ، 27ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺩﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 28ﭘﺲ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﺮﻭ! ﻭ ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺒﻴﻨﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﻨﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ. 29ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻔﺘﻲ ،ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﻳﺪ. 11 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻳﻚ ﺑﻼﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺼﺮ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﻠﹼﻴﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ،ﺭﺍﻧﺪ. 2ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺮ ﺯﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﺁﻻﺕ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺁﻻﺕ ﻃﻼ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ. 3ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺷﺨﺺ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ،ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻗﻮﻡ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ. 5ﻭ ﻫﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺩﺳﺘﺎﺱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ. 6ﻭ ﻧﻌﺮﺓ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﻧﺸﺪﻩ ،ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﮕﻲ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻴﺰ ﻧﻜﻨﺪ ،ﻧﻪ ﺑﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺑﻬﺎﻳﻢ ،ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﻓﺮﻗﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺔ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻳﺪ! ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﺭ ﺷﺪﺕ ﻏﻀﺐ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. 9ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺗﺎ ﺁﻳﺎﺕ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﻮﺩ، 10ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺩ. 12 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺳﺮ ﻣﺎﻫﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﻣﺎﻫﻬﺎﻱ ﺳﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎﺳﺖ. 3ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﺑﺮﻩ. 4ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﻩ ﻛﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﻛﻪ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﻧﻔﻮﺱ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺧﻮﺭﺍﻛﺶ ﺑﺮﻩ ﺭﺍ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﻨﺪ. 5ﺑﺮﺓ ﺷﻤﺎ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ،ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻜﺴﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺑﺰﻫﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. 6ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﺫﺑﺢ ﻛﻨﻨﺪ. 7ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺁﻥ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻗﺎﻳﻤﻪ ،ﻭ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ،ﺑﭙﺎﺷﻨﺪ. 8ﻭ ﮔﻮﺷﺘﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ .ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﻭ ﺳﺒﺰﻳﻬﺎﻱ ﺗﻠﺦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 9ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﺧﺎﻡ ﻧﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﻭ ﻧﻪ ﭘﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺁﺏ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﻛﻠﻪ ﺍﺵ ﻭ ﭘﺎﭼﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺶ ﺭﺍ.
47
10ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﺪﺍﺭﻳﺪ .ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 11ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﺼﹶﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻋﺒﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺯﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻣﺼﺮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 13ﻭ ﺁﻥ ﺧﻮﻥ ،ﻋﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ،ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﻢ ،ﺁﻥ ﺑﻼ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻼﻙ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﻋﻴﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 14ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ،ﻋﻴﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺑﺪﻱ ،ﻧﺴ ﹰ 15ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﺧﻮﺭﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﺧﻤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺨﻮﺭﺩ، ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻨﻘﻊ ﮔﺮﺩﺩ. 16ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ،ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ،ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮﺭﺩ؛ ﺁﻥ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 17ﭘﺲ ﻋﻴﺪ ﻓﻄﻴﺮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 18ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ،ﺩﺭ ﺷﺎﻡ ،ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻜﻢ ﻣﺎﻩ. 19ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺧﻤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﺯﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻮﻣﻲ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ. 20ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺧﻤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻣﺴﺎﻛﻦ ﺧﻮﺩ ﻓﻄﻴﺮ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. 21ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ،ﻭ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 22ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺯﻭﻓﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭﺧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﺸﺖ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺭ ﻭ ﺩﻭ ﻗﺎﻳﻤﺔ ﺁﻥ ،ﺍﺯ ﺧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﺸﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﺰﻧﻴﺪ ،ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺮﻭﺩ. 23ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺒﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺭ ﻭ ﺩﻭ ﻗﺎﻳﻤﻪ ﺍﺵ ﺑﻴﻨﺪ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ. 24ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 25ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺴﺐ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﻣﺮﻋﻲ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ، 27ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲﹺ ﻓﺼﹶﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﺍﺩ .ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 28ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 29ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﺔ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ،ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺯﺩ. 30ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻌﺮﺓ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣ ﹺﻴّﺘﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ 31 .ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ! ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ! ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ. 32ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ ،ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﮐﺖ ﺩﻫیﺪ. 33ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺍﻟﺤﺎﺡ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ. 34ﻭ ﻗﻮﻡ ،ﺁﺭﺩ ﺳﺮﺷﺘﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﻤﻴﺮ ﺷﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﹶﺗﻐﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺧﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺘﻨﺪ. 35ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻣﻮﺳﻲ ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺁﻻﺕ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺁﻻﺕ ﻃﻼ ﻭ ﺭﺧﺘﻬﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ. 36ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻣ ﹶﻜﺮﻡ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 37ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺭﻋﻤﺴﻴﺲ ﺑﻪ ﺳﻜﻮﺕ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻗﺮﻳﺐﹺ ﺷﺸﺼﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﭘﻴﺎﺩﻩ ،ﺳﻮﺍﻱ ﺍﻃﻔﺎﻝ. 38ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻣﺨﺘﻠﻔﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻟﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ.
48
39ﻭ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﺳﺮﺷﺘﻪ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻓﻄﻴﺮ ﭘﺨﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻤﻴﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺩﺭﻧﮓ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺯﺍﺩ ﺳﻔﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻬﻴﺎ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 40ﻭ ﺗﻮﻗﻒ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ. 41ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻭﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ. ﻼ 42ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ ،ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ .ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺴ ﹰ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 43ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﻓﺼﹶﺢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺭﺩ. 44ﻭ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻏﻼﻡ ﺯﺭ ﺧﺮﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺘﻨﻪ ﻛﻦ ﻭ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ. 45ﻧﺰﻳﻞ ﻭ ﻣﺰﺩﻭﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﻧﺪ. 46ﺩﺭ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺘﺶ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﺒﺮ ،ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺸﻜﻨﻴﺪ. 47ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪﺍﺭﻧﺪ. 48ﻭ ﺍﮔﺮ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻧﺰﻳﻞ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﻋﻲ ﺑﺪﺍﺭﺩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺫﻛﻮﺭﺍﻧﺶ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻮﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺭﺩ. 49ﻳﻚ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻫﻞ ﻭﻃﻦ ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﺰﻳﻞ ﺷﻮﺩ«. 50ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ؛ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 51ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 13 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻫﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ،ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ،ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎ؛ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 3ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﻏﻼﻣﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻳﺪ ،ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻣﺖ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﭘﺲ ﻧﺎﻥ ﺧﻤﻴﺮ ،ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ. 4ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ،ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﹶﺑﻴﺐ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻳﺪ. 5ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﺣﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﻨﺪ ،ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﺑﺠﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭ. 6ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﺑﺨﻮﺭ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ﻋﻴﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 7ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺧﻤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻭ ﺧﻤﻴﺮ ﻣﺎﻳﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩﺕ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻭ ﺧﻤﻴﺮ ﻣﺎﻳﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩﺕ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺸﻮﺩ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ. 9ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺬﻛﺮﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﺖ ،ﺗﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺑﺎﺷﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 10ﻭ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻤﺶ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ. 11ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﺪ، 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﮔﺸﺎﻳﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺟﺪﺍ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﻫﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮﺳﺖ ،ﻧﺮﻳﻨﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. 13ﻭ ﻫﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺍﻻﻍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﻩ ﺍﻱ ﻓﺪﻳﻪ ﺑﺪﻩ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﻓﺪﻳﻪ ﻧﺪﻫﻲ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻦ ،ﻭ ﻫﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻓﺪﻳﻪ ﺑﺪﻩ. 14ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮﺕ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ،ﻳﻬﻮﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ،ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﻏﻼﻣﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﺯ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻛﺸﺖ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﻫﻤﺔ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺫﺑﺢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ. 16ﻭ ﺍﻳﻦ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﺖ ﻭ ﻋﺼﺎﺑﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻘﻮﺕ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﺼﺮﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 17ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻧﻜﺮﺩ ،ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺁﻥ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﺑﻮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﻨﻨﺪ ،ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ. 18ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻗﻠﺰﻡ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ .ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺴﻠﺢ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ.
49
19ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻗﺴﻢ ﺳﺨﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺗﻔﻘﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺮﺩ. 20ﻭ ﺍﺯ ﺳﻜﱡﻮﺕ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺍﻳﺘﺎﻡ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺳﺘﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻻﻟﺖ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺳﺘﻮﻥ ﺁﺗﺶ ،ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﻭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﻧﺪ. 22ﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ،ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﺯ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﻧﺪﺍﺷﺖ. 14 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺻﻔﹸﻮﻥ ،ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﻧﻴﺪ. ﺠﺪﻝ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﻧﻨﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻌﻞ ﹶ 2ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺍﺑﺮ ﻓﹶﻤﺎﻟﺤﻴﺮﻭﺕ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣ 3ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺻﺤﺮﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺼﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 4ﻭ ﺩﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮﺵ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﻫﻢ ،ﺗﺎ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ .ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﺷﺪ ،ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻳﻢ؟ 6ﭘﺲ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ، 7ﻭ ﺷﺸﺼﺪ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻝ ﻓﺮﻋﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 9ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﻟﺸﻜﺮﺵ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﺰﺩ ﻓﻢ ﺍﻟﺤﻴﺮﻭﺕ، ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻌﻞ ﺻﻔﻮﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ .ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺨﺖ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، 11ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻗﺒﺮﻫﺎ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ! 13ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ! ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ،ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﻳﺪﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ. 14ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 15ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻛﻮﭺ ﻛﻨﻨﺪ. ﻖ ﻛﻦ ،ﺗﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮ ﺧﺸﻜﻲ ﺭﺍﻩ ﺳﭙﺮ ﺷﻮﻧﺪ. ﺸ 16ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﹾﻨ ﹶ 17ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﻚ ،ﺩﻝ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ ،ﺗﺎ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻭ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻧﺶ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ. 18ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻧﺶ ﺟﻼﻝ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. 19ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ،ﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ. 20ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺑﺮ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺐ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ. ﻖ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ﺸ 21ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻗﻲ ﺷﺪﻳﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﺏ ﻣﹾﻨ ﹶ 22ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮ ﺧﺸﻜﻲ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﭗ ،ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 24ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﺱ ﺳﺤﺮﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺘﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺍﺑﺮ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ،ﻭ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻛﺮﺩ. 25ﻭ ﭼﺮﺧﻬﺎﻱ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ ،ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺑﺮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﻢ! ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 26ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻦ ،ﺗﺎ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 27ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻃﻠﻮﻉ ﺻﺒﺢ ،ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.
50
28ﻭ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺸﻜﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ،ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 29ﺍﻣﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ. 30ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﺮﺩﻩ ﺩﻳﺪﻧﺪ. 31ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻥ ﻛﺎﺭﻋﻈﻴﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 15 1ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ: ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻼﻝ ﻣﻈﻔﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﺍﺳﺐ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺍﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮕﻲ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﺳﺖ. 4ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻟﺸﻜﺮﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ .ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﺓ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻗﻠﺰﻡ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻧﺪ. 5ﹸﻟﺠﻪ ﻫﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ .ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﮊﺭﻓﻴﻬﺎ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 6ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺟﻠﻴﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ .ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﻮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺩﺷﻤﻦ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ، 7ﻭ ﺑﻪ ﻛﺜﺮﺕ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ .ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺧﺎﺷﺎﻙ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ، 8ﻭ ﺑﻪ ﹶﻧ ﹾﻔﺨﺔ ﺑﻴﻨﻲ ﺗﻮ ﺁﺑﻬﺎ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﻭ ﻣﻮﺟﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺗﻮﺩﻩ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻟﺠﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻨﺠﻤﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 9ﺩﺷﻤﻦ ﮔﻔﺖ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻡ ،ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺟﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ، 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻧﻔﺨﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﻣﻴﺪﻱ ،ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ .ﻣﺜﻞ ﺳﺮﺏ ﺩﺭ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻧﺪ. 11ﻛﻴﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ؟ ﻛﻴﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﺟﻠﻴﻞ ﺩﺭ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ؟ ﺗﻮ ﻣﻬﻴﺐ ﻫﺴﺘﻲ ﺩﺭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺻﺎﻧﻊ ﻋﺠﺎﻳﺐ! 12ﭼﻮﻥ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻱ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ. 13ﺍﻳﻦ ﻗﻮ ﹺﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻱ ،ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺎﻧﻴﺖ ﺧﻮﺩ ،ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩﻱ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﻗﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻱ. 14ﺍﻣﺘﻬﺎ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻣﻀﻄﺮﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﺳﻜﻨﺔ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﻣﺴﺘﻮﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﺍﺩﻭﻡ ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ .ﻭ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﻟﺮﺯﻩ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﺔ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﮔﺬﺍﺧﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 16ﺗﺮﺱ ﻭ ﻫﺮﺍﺱ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ .ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻨﺪ. ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺍﻱ ،ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻨﺪ. 17ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺟﺒﻞ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﺱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﻘﺪﺳﻲ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺳﺒﻬﺎﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﺏ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ .ﺍﻣﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 20ﻭ ﻣﺮﻳ ﹺﻢ ﻧﺒﻴﻪ ،ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻫﺎﺭﻭﻥ ،ﺩﻑ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﺩﻓﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺭﻗﺺ ﻛﻨﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 21ﭘﺲ ﻣﺮﻳﻢ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻼﻝ ﻣﻈﻔﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﺳﺐ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 22ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ ﻛﻮﭼﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺷﻮﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﺏ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ. 23ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﺎﺭﻩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻣﺎﺭﻩ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻠﺦ ﺑﻮﺩ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺎﺭﻩ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ. 24ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﺮ ﻣﻮﺳﻲ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻪ ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ؟ 25ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﺑﺪﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ،ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺁﺏ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﺮﺩ. 26ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﮔﺮ ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻱ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ ،ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻱ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺿﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻭﺭﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺷﻔﺎ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ. 27ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﭼﺸﻤﺔ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺮﻣﺎ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺰﺩ ﺁﺏ ﺧﻴﻤﻪ ﺯﺩﻧﺪ. 16
51
1ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻠﻴﻢ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺳﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻠﻴﻢ ﻭ ﺳﻴﻨﺎ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﻡ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ،ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﻳﮕﻬﺎﻱ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻳﻢ، ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﻜﺸﻴﺪ. 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﻦ ﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺭﺍﻧﻢ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﺵ ﮔﻴﺮﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ. 5ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﺸﻢ ،ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺩﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﻣﻲ ﭼﻴﺪﻧﺪ. 6ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺷﺎﻣﮕﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺷﻜﺎﻳﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﺎ ﭼﻴﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 8ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺷﺎﻣﮕﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﻮﺷﺖ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻧﺎﻥ ،ﺗﺎ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻜﺎﻳﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﺎ ﭼﻴﺴﺘﻴﻢ؟ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ. 9ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻜﺎﻳﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﺑﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. 11ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 12ﺷﻜﺎﻳﺘﻬﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ،ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 13ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ،ﺳﻠﻮﻱ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺷﺒﻨﻢ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﺭﺩﻭ ﻧﺸﺴﺖ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺒﻨﻤﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﻗﻴﻖ ،ﻣﺪﻭﺭ ﻭ ﺧﹸﺮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﮊﺍﻟﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣ ﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ .ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. 16ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺮﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻚ ﻋﻮﻣﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﻧﻔﻮﺱ ﺧﻮﻳﺶ ،ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 17ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺯﻳﺎﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﻛﻢ ﺑﺮﭼﻴﺪﻧﺪ. 18ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻋﻮﻣﺮ ﭘﻴﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﻧﻜﻪ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺮﭼﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﻢ ﺑﺮﭼﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻢ ﻧﺪﺍﺷﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺭﺍﻛﺶ ﺑﺮﭼﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 20ﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .ﻭ ﻛﺮﻣﻬﺎ ﺑﻬﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻣﺘﻌﻔﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺷﺪ. 21ﻭ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ،ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﭼﻴﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﮔﺮﻡ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻣﻲ ﮔﺪﺍﺧﺖ. 22ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﺸﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﻥ ﻣﻀﺎﻋﻒ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻧﻔﺮﻱ ﺩﻭ ﻋﻮﻣﺮ ﺑﺮﭼﻴﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﻫﻤﺔ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ .ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﺑﺠﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﺎﺷﺪ، ﺖ ﻣﻘﺪ ﹺ ﺳ ﺒ 23ﺍﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ ،ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺍﺳﺖ ، ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺠﻬﺖ ﺻﺒﺢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 24ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻧﻪ ﻣﺘﻌﻔﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻛﺮﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ. 25ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ. ﺳﺒﺖ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 26ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﭼﻴﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ، 27ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﭼﻴﺪﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ. 28ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭﺻﺎﻳﺎ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻦ ﺍﺑﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ 29ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻥ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻭ ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﺸﻢ ،ﻧﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻧﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺮﻭﺩ. 30ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 31ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣ ﻦ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﻣﺜﻞ ﺗﺨﻢ ﮔﺸﻨﻴﺰ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻃﻌﻤﺶ ﻣﺜﻞ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻋﺴﻠﻲ.
52
32ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻮﻣﺮﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺮ ﻛﻨﻲ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺁﻥ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ، ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺭﺍﻧﻴﺪﻡ. ﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻨﻪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 33ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﻔﺖ» :ﻇﺮﻓﻲ ﺑﮕﻴﺮ ،ﻭ ﻋﻮﻣﺮﻱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣ 34ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ. ﻦ ﺑﻮﺩ. ﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﺑﺎﺩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﺣﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣ 35ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﻣ 36ﻭ ﺍﻣﺎ ﻋﻮﻣﺮ ،ﺩﻩ ﻳﻚ ﺍﻳﻔﻪ ﺍﺳﺖ. 17 1ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻃﻲ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺳﻴﻦ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻓﻴﺪﻳﻢ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﺏ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻧﺒﻮﺩ. 2ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﺭﺍ ﺁﺏ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ .ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﭼﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ 3ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻗﻮﻡ ﺗﺸﻨﺔ ﺁﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﺮ ﻣﻮﺳﻲ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ ،ﺗﺎ ﻣﺎ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺑﻜﺸﻲ؟ 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﻭ ،ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭ ،ﻭ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﻧﻬﺮ ﺭﺍ ﺯﺩﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﻭ. 6ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻮﺭﻳﺐ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺯﺩ ﺗﺎ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ .ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩ. 7ﻭ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺭﺍ ﻣﺴﻪ ﻭ ﻣﺮﻳﺒﻪ ﻧﺎﻣﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﻨﺎﺯﻋﺔ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻭ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ :ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ 8ﭘﺲ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺭﻓﻴﺪﻳﻢ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﻦ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻧﻤﺎ ،ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﻣﻦ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻗﻠﺔ ﻛﻮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 10ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﺮﺩ ،ﺗﺎ ﺑﺎ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻛﻨﺪ .ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺣﻮﺭ ﺑﺮ ﻗﻠﺔ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ. 11ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﭼﻴﺮﻩ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻮﺳﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪ ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻨﮕﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺯﻳﺮﺵ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ .ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺣﻮﺭ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ، ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺗﺎ ﻏﺮﻭﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪ. 13ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ،ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺳﺎﺧﺖ. 14ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﻨﻮﻳﺲ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺫﻛﺮ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺤﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 15ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﹺﻧﺴﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪ. ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﻧﺴ ﹰ 18 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﺘﹾﺮﻭﻥ ،ﻛﺎﻫﻦ ﻣﺪﻳﺎﻥ ،ﭘﺪﺭ ﺯﻥ ﻣﻮﺳﻲ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺻﻔﹼﻮﺭﻩ ،ﺯﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﺘﺮﻭﻥ ﭘﺪﺭﺯﻥ ﻣﻮﺳﻲ ،ﹶ 3ﻭ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺟﺮﺷﻮﻥ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻏﺮﻳﺐ ﻫﺴﺘﻢ. 4ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺍﻟﻴﻌﺎﺯﺭ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 5ﭘﺲ ﻳﺘﺮﻭﻥ ،ﭘﺪﺭ ﺯﻥ ﻣﻮﺳﻲ ،ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺵ ﻧﺰﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﻛﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﺧﻴﻤﻪ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﺘﺮﻭﻥ ،ﭘﺪﺭ ﺯﻥ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺗﻮ ﻭ ﺩﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 7ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﭘﺪﺭﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ. 8ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﭘﺪﺭ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﻘﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 9ﻭ ﻳﺘﺮﻭﻥ ﺷﺎﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺣﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﻳﺘﺮﻭﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ. 11ﺍﻵﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﺍﺳﺖ ،ﺧﺼﻮﺻﹰﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻣﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻜﺒﺮﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
53
12ﻭ ﻳﺘﺮﻭﻥ ،ﭘﺪﺭﺯﻥ ﻣﻮﺳﻲ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲﹺ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﺯﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻧﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 13ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻗﻮﻡ ﺑﻨﺸﺴﺖ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﺯﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺩﻳﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ ﭼﺮﺍ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻲ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ؟ 15ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 16ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﻱ ﺷﻮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﺮﻛﺲ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻊ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ. 17ﭘﺪﺭ ﺯﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ» :ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ. 18ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺧﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ .ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻛﺮﺩ. 19ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ .ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻨﺪ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ؛ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺵ ،ﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻋﺮﺿﻪ ﺩﺍﺭ. 20ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻊ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻩ ،ﻭ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻋﻤﻠﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎ. 21ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﺗﺮﺱ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻣﻴﻦ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺷﻮﺕ ﻧﻔﺮﺕ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻤﺎﺭ ،ﺗﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺻﺪﻩ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 22ﺗﺎ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﻫﺮ ﺍﻣﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﻫﺮ ﺍﻣﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺭﺍ ﺧﻮﺩ ﻓﻴﺼﻞ ﺩﻫﻨﺪ .ﺑﺪﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺒﻚ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 23ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻲ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﺎﺭﺍﻱ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 24ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺳﺨﻦ ﭘﺪﺭ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ. 25ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻫﺰﺍﺩﻩ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺻﺪﻩ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺩﻩ. 26ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻭﺭ ﹺ ﻱ ﻗﻮﻡ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻫﺮ ﺍﻣﺮ ﻣﺸﻜﻞ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻫﺮ ﺩﻋﻮﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﺭﺍ ﺧﻮﺩ ﻓﻴﺼﻞ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 27ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﭘﺪﺭ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺧﺼﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ. 19 1ﻭ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺳﻴﻨﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﺍﺯ ﺭﻓﻴﺪﻳﻢ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺳﻴﻨﺎ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻛﻮﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 3ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﻮﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻩ: 4ﺷﻤﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﻋﻘﺎﺏ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ. 5ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﻭ ﻋﻬﺪ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﺧﺎﺹ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﺖ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ. 6ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺍﻣ 7ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻟﻘﺎ ﻛﺮﺩ. 8ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ. 9ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﺑﺮ ﻣﻈﹾﻠﻢ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ،ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ ﻗﻮﻡ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ. 10ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ. 11ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﻣﻬﻴﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﻮﺩ. 12ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻩ ،ﻭ ﺑﮕﻮ :ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﺁﻳﻴﺪ ،ﻳﺎ ﺩﺍﻣﻨﺔ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻛﻮﻩ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 13ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻳﺎ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻴﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ. 14ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻨﺪ. 15ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ. 16ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻃﻠﻮﻉ ﺻﺒﺢ ،ﻛﻪ ﺭﻋﺪﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﻗﻬﺎ ﻭ ﺍﺑﺮ ﻏﻠﻴﻆ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ،ﺁﻭﺍﺯ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺨﺖ ،ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻠﺮﺯﻳﺪﻧﺪ.
54
17ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻛﻮﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺩ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺰﻭﻝ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺩﻭﺩﺵ ﻣﺜﻞ ﺩﻭﺩ ﻛﻮﺭﻩ ﺍﻱ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻱ ﻛﻮﻩ ﺳﺨﺖ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 19ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺳﺨﺖ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻣﻮﺳﻲ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ،ﻭ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ. 20ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺑﺮ ﻗﻠﻪ ﻛﻮﻩ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻠﺔ ﻛﻮﻩ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮﻭ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﻧﻤﺎ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻥ ،ﺍﺯ ﺣﺪ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 22ﻭ ﻛﻬﻨﻪ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩ. 23ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﻗﻮﻡ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻮﻩ ﺭﺍ ﺣﺪﻭﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎ. 24ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻫﻤﺮﺍﻫﺖ ﺑﺮﺁﻳﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩ. 25ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ. 20 1ﻭ ﺧﺪﺍ ﺗﻜﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﮕﻔﺖ: 2ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ،ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﻏﻼﻣﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ. 3ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 4ﺻﻮﺭﺗﻲ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺗﻤﺜﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻻ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺯﻳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺎﺯ. 5ﻧﺰﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻜﻦ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻨﻤﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻏﻴﻮﺭ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﻮﻡ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻡ. 6ﻭ ﺗﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﺸﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻴﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺭﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 7ﻧﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﺒﺮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺮﺩ ،ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﻤﺮﺩ. ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 8ﺭﻭﺯ 9ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭ. ﺳ ﺒ 10ﺍﻣﺎ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ، ﺖ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮﺳﺖ .ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﻣﻜﻦ ،ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮﺕ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺕ ﻭ ﻏﻼﻣﺖ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺕ ﻭ ﺑﻬﻴﻤﻪ ﺍﺕ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﺑﺴﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﺁﺭﺍﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻧﻤﺎ ،ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﺩﺭﺍﺯ ﺷﻮﺩ. 13ﻗﺘﻞ ﻣﻜﻦ. 14ﺯﻧﺎ ﻣﻜﻦ. 15ﺩﺯﺩﻱ ﻣﻜﻦ. 16ﺑﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﺪﻩ. 17ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﻃﻤﻊ ﻣﻮﺭﺯ ،ﻭ ﺑﻪ ﺯﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺕ ﻭ ﻏﻼﻣﺶ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺵ ﻭ ﮔﺎﻭﺵ ﻭ ﺍﻻﻏﺶ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻃﻤﻊ ﻣﻜﻦ. 18ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﺭﻋﺪﻫﺎ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎ ﻭ ﻛﻮﻩ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﺯ ﺩﻭﺩ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﻟﺮﺯﻳﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﻮﻳﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ. 20ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺗﺮﺱ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﻨﻴﺪ. 21ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻠﻴﻆ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪ. 22ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮ :ﺷﻤﺎ ﺩﻳﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻢ: 23ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻃﻼ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ. 24ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﻭ ﺭﻣﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ،ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺯﻡ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 25ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺳﺎﺯﻱ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺑﻨﺎ ﻣﻜﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﻓﺰﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻱ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 26ﻭ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﺮﻭ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻋﻮﺭﺕ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺷﻮﺩ. 21
55
1ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺣﻜﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻱ: 2ﺍﮔﺮ ﻏﻼﻡ ﻋﺒﺮﻱ ﺑﺨﺮﻱ ،ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ،ﺑﻲ ﻗﻴﻤﺖ ،ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ. 3ﺍﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺯﻧﺶ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ. 4ﺍﮔﺮ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺯﻧﻲ ﺑﺪﻭ ﺩﻫﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﺎ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﺰﺍﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﻥ ﻭ ﺍﻭﻻﺩﺵ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ. 5ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺁﻥ ﻏﻼﻡ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﺁﻳﻨﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﻭ ﺯﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻡ، 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺩﺭﻳﺎ ﻗﺎﻳﻤﺔ ﺩﺭ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﮔﻮﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺭﻓﺶ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 7ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺼﻲ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺮﻭﺩ. 8ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﻫﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﻭ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﻛﻨﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺳﻢ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 10ﺍﮔﺮ ﺯﻧﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﻴﺮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﻣﺒﺎﺷﺮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻢ ﻧﻜﻨﺪ. 11ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻲ ﻗﻴﻤﺖ ﻭ ﺭﺍﻳﮕﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ. 12ﻫﺮﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﻫﺮﺁﻳﻨﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 13ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻗﺼﺪ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺷﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺘﺶ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ. 14ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺼﻲ ﻋﻤﺪﹰﺍ ﺑﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺁﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻜﺮ ﺑﻜﹸﺸﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺬﺑﺢ ﻣﻦ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻥ. 15ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻳﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻧﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 16ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺁﺩﻣﻲ ﺭﺍ ﺑﺪﺯﺩﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﺩ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 17ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻳﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 18ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﻧﺰﺍﻉ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﻳﻜﻲ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﺸﺖ ﺯﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﻧﻤﻴﺮﺩ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﺷﻮﺩ، 19ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻋﺼﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﻧﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻋﻮﺽ ﺑﻴﻜﺎﺭﻱ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺧﺮﺝ ﻣﻌﺎﻟﺠﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ. 20ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻏﻼﻡ ﻳﺎ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺼﺎ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 21ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﻳﻚ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﺭ ﺧﺮﻳﺪ ﺍﻭﺳﺖ. 22ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺯﻧﻲ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺳﻘﻂ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻭ ﺿﺮﺭﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻏﺮﺍﻣﺘﻲ ﺑﺪﻫﺪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺯﻥ ﺑﺪﻭ ﮔﺬﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺍﺩﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 23ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺫﻳﺘﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺟﺎﻥ ﺑﺪﻩ، 24ﻭ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﭼﺸﻢ ،ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺩﻧﺪﺍﻥ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺩﺳﺖ ،ﻭ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﭘﺎ، 25ﻭ ﺩﺍﻍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺩﺍﻍ ،ﻭ ﺯﺧﻢ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺯﺧﻢ ،ﻭ ﻟﻄﻤﻪ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻟﻄﻤﻪ . 26ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﭼﺸﻢ ﻏﻼﻡ ﻳﺎ ﭼﺸﻢ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﺿﺎﻳﻊ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﭼﺸﻤﺶ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﻨﺪ. 27ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻏﻼﻡ ﻳﺎ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺩﻧﺪﺍﻧﺶ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﻨﺪ. 28ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﮔﺎﻭﻱ ﺑﻪ ﺷﺎﺥ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺩﻱ ﻳﺎ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﮔﻮﺷﺘﺶ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﮔﺎﻭ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 29ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﮔﺎﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺎﺥ ﺯﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ،ﺍﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﻳﺎ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ،ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. 30ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﻳﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺪﻳﺔ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺩﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 31ﺧﻮﺍﻩ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺷﺎﺥ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺍﻳﻦ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ. 32ﺍﮔﺮ ﮔﺎﻭ ،ﻏﻼﻣﻲ ﻳﺎ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ،ﺳﻲ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﮔﺎﻩ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﺷﻮﺩ. 33ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﭼﺎﻫﻲ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﭼﺎﻫﻲ ﺣﻔﺮ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ،ﻭ ﮔﺎﻭﻱ ﻳﺎ ﺍﻻﻏﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻓﺘﺪ، 34ﺻﺎﺣﺐ ﭼﺎﻩ ﻋﻮﺽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ ،ﻭ ﻗﻴﻤﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺍﺩﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﻣﻴﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ. 35ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﺎﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﮔﺎﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﭘﺲ ﮔﺎﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ ،ﻭ ﻗﻴﻤﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﻣﻴﺘﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 36ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﮔﺎﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺎﺥ ﺯﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮔﺎﻭ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﮔﺎﻭ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻣﻴﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ. 22
56
1ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﮔﺎﻭﻱ ﻳﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻱ ﺑﺪﺯﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ ﻳﺎ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﮔﺎﻭ ﭘﻨﺞ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﺪﻫﺪ. 2ﺍﮔﺮ ﺩﺯﺩﻱ ﺩﺭ ﺩﺧﻨﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 3ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻃﻠﻮﻉ ﻛﺮﺩ ،ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻫﺴﺖ .ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺩﺯﺩﻱ ﻛﻪ ﻛﺮﺩ ،ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 4ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﮔﺎﻭ ﻳﺎ ﺍﻻﻍ ﻳﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﺩ ،ﺩﻭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻛﻨﺪ. 5ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﺮﺗﻌﻲ ﻳﺎ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﭽﺮﺍﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺗﻊ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﭽﺮﺍﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﺗﻊ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﻮﺽ ﺑﺪﻫﺪ. 6ﺍﮔﺮ ﺁﺗﺸﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ،ﻭ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻓﻪ ﻫﺎﻱ ﻏﻠﻪ ﻳﺎ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﺩ ﺭﻭﻳﻴﺪﻩ ﻳﺎ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺍﻱ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻋﻮﺽ ﺑﺪﻩ. 7ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﭘﻮﻝ ﻳﺎ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻧﺰﺩ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﮔﺬﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﺯﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ ،ﺩﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺭﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 8ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺯﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺣﻜﺎﻡ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺣﻜﻢ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ. 9ﺩﺭ ﻫﺮ ﺧﻴﺎﻧﺘﻲ ﺍﺯ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺍﻻﻍ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﺭﺧﺖ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ،ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺩﻋﺎ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺮ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺣﻜﻢ ﻛﻨﺪ ،ﺩﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 10ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﻻﻏﻲ ﻳﺎ ﮔﺎﻭﻱ ﻳﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻱ ﻳﺎ ﺟﺎﻧﻮﺭﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﻳﺎ ﭘﺎﻳﺶ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺷﺎﻫﺪﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ، 11ﻗﺴﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﻝ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻣﺎﻟﻜﺶ ﻗﺒﻮﻝ ﺑﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻧﺪﻫﺪ. 12ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﻋﻮﺽ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺩ. 13ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺷﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻋﻮﺽ ﻧﺪﻫﺪ. 14ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺎﺭﻳﺖ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﭘﺎﻱ ﺁﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻳﺎ ﻣﺮﺩ ،ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﻧﺒﻮﺩ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻋﻮﺽ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺩ. 15ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻮﺽ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺮﺍﻳﻪ ﺷﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺮﺍﻳﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 16ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﻧﺒﻮﺩ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﺮ ﺷﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻥ ﻣﻨﻜﻮﺣﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺎﺯﺩ. 17ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍﺿﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺩﻫﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﻬﺮ ﺩﻭﺷﻴﺰﻩ ﮔﺎﻥ ﻧﻘﺪﻱ ﺑﺪﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺩ. 18ﺯﻥ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﮕﺬﺍﺭ. 19ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻴﻮﺍﻧﻲ ﻣﻘﺎﺭﺑﺖ ﻛﻨﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 20ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﻭ ﺑﺲ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻼﻙ ﮔﺮﺩﺩ. 21ﻏﺮﻳﺐ ﺭﺍ ﺍﺫﻳﺖ ﻣﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻇﻠﻢ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮﺩﻳﺪ. 22ﺑﺮ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻥ ﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﻇﻠﻢ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 23ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻛﺮﺩﻱ ،ﻭ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 24ﻭ ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﺖ ،ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﻮﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻳﺘﻴﻢ. 25ﺍﮔﺮ ﻧﻘﺪﻱ ﺑﻪ ﻓﻘﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﺮﺽ ﺩﺍﺩﻱ ،ﻣﺜﻞ ﺭﺑﺎ ﺧﻮﺍﺭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻜﻦ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺳﻮﺩ ﺑﺮﺍﻭ ﻣﮕﺬﺍﺭ. 26ﺍﮔﺮ ﺭﺧﺖ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻲ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺪﻭ ﺭﺩ ﻛﻦ، 27ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﻥ ﻓﻘﻂ ﭘﻮﺷﺶ ﺍﻭ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺪﻥ ﺍﻭﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺩﺭ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ؟ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁ ﻭﺭﺩ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﻳﻢ ﻫﺴﺘﻢ . 28ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻣﮕﻮ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻜﻦ. 29ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻥ ﻧﻮﺑﺮ ﻏﻠﻪ ﻭ ﻋﺴﻴﺮ ﺭﺯ ﺧﻮﺩ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻨﻤﺎ .ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ. 30ﺑﺎ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻜﻦ .ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻤﻴﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ. 31ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﻭ ﮔﻮﺷﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺳﮕﺎﻥ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﺪ. 23 1ﺧﺒﺮ ﺑﺎﻃﻞ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﻣﺪﻩ ،ﻭ ﺑﺎ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻫﻤﺪﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺸﻮ ،ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﻫﻲ. ﺾ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﺜﻴﺮﻱ ،ﺳﺨﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺣﻖ ﻣﮕﻮ. 2ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻤﻞ ﺑﺪ ﻣﻜﻦ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﻓﻌﻪ ،ﻣﺤ ﹺ 3ﻭ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﻓﻌﺔ ﻓﻘﻴﺮ ﻧﻴﺰ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻱ ﺍﻭ ﻣﻨﻤﺎ. 4ﺍﮔﺮ ﮔﺎﻭ ﻳﺎ ﺍﻻﻍ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﻴﺎﻭﺭ. 5ﺍﮔﺮ ﺍﻻﻍ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭﺵ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﻳﺎﻓﺘﻲ ،ﻭ ﺍﺯ ﮔﺸﺎﺩﻥ ﺍﻭ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻥ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺸﺎﻳﻲ. 6ﺣﻖ ﻓﻘﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﻱ ﺍﻭ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻣﺴﺎﺯ.
57
7ﺍﺯ ﺍﻣﺮ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺻﺎﻟﺢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﺮﺳﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻇﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﻋﺎﺩﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﻤﺮﺩ. 8ﻭ ﺭﺷﻮﺕ ﻣﺨﻮﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺷﻮﺕ ﺑﻴﻨﺎﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺻﺪﻳﻘﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 9ﻭ ﺑﺮ ﺷﺨﺺ ﻏﺮﻳﺐ ﻇﻠﻢ ﻣﻨﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮﺩﻳﺪ. 10ﻭ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻜﺎﺭ ﻭ ﻣﺤﺼﻮﻟﺶ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ، 11ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺗﺮﻙ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ .ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ. 12ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺷﻐﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ﺁﺭﺍﻡ ﻛﻦ ﺗﺎ ﮔﺎﻭﺕ ﻭ ﺍﻻﻏﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻛﻨﻴﺰﺕ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻧﺖ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻛﻨﻨﺪ. 13ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻧﺖ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ. 14ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻋﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ. 15ﻋﻴﺪ ﻓﻄﻴﺮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﺑﺨﻮﺭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﹶﺑﻴﺐ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻱ .ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺗﻬﻲ ﺩﺳﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﻮﺩ. 16ﻭ ﻋﻴﺪ ﺣﺼﺎﺩ ﻧﻮﺑﺮ ﻏﻼﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺍﻱ ،ﻭ ﻋﻴﺪ ﺟﻤﻊ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺳﺎﻝ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 17ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻫﻤﺔ ﺫﻛﻮﺭﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ. 18ﺧﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻧﺎﻥ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ ﺩﺍﺭ ﻣﮕﺬﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﻴﻪ ﻋﻴﺪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 19ﻧﻮﺑﺮ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ،ﻭ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻴﺮ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﭙﺰ. 20ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻬﻴﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. 21ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﹶﻤﺮﺩ ﻣﻨﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻭﺳﺖ. 22ﻭ ﺍﮔﺮﻗﻮﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ، 23ﺯﻳﺮﺍ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻳﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺣﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 24ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻨﻤﺎ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻜﻦ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻜﻦ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻦ. 25ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﺏ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ، 26ﻭ ﺯﻣﻴﻨﺖ ﺳﻘﻂ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﻧﺎﺯﺍﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 27ﻭ ﺧﻮﻑ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻗﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺳﻲ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 28ﻭ ﺯﻧﺒﻮﺭﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺣﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﺑﺮﺍﻧﻨﺪ. 29ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ. 30ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﺜﻴﺮ ﺷﻮﻱ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﮔﺮﺩﻱ. 31ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ ﺗﺎ ﺑﺤﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ،ﻭ ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍ ﺗﺎ ﻧﻬﺮ ﻓﺮﺍﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﺍﻧﺪ. 32ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻬﺪ ﻣﺒﻨﺪ. 33ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺸﻮﻧﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻋﺎﺻﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺩﺍﻣﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ. 24 1ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎ ،ﺗﻮ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﹶﺍﺑﹺﻴﻬﻮ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﻨﻴﺪ. 2ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﺎﻻ ﻧﻴﺎﻳﻨﺪ. 3ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 4ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺖ .ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺩﺭ ﭘﺎﻱ ﻛﻮﻩ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺘﻮﻥ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺒﻂ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎﺩ. 5ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺼﻒ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻟﮕﻨﻬﺎ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﭘﺎﺷﻴﺪ، 7ﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪ .ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ.
58
8ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺧﻮﻥ ﺁﻥ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺎ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺍﺑﻴﻬﻮ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ. 10ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺍﺯ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻛﺒﻮﺩ ﺷﻔﺎﻑ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺫﺍﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺻﻔﺎ. 11ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮﻭﺍﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ،ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎ ،ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﻟﻮﺣﻬﺎﻱ ﺳﻨﮕﻲ ﻭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻫﻢ. 13ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺎ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻻ ﺁﻣﺪ. 14ﻭ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﻢ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺣﻮﺭ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻱ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪ ،ﺍﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ. 16ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ،ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﺮ ﻧﺪﺍ ﺩﺭﺩﺍﺩ. 17ﻭ ﻣﻨﻈﺮ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﻧﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﻗﻠﺔ ﻛﻮﻩ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪ .ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻣﺎﻧﺪ. 25 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﻞ ﺩﻝ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. 2ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴ ﹺ 3ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﺪ :ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ، 4ﻭ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﻭ ﭘﺸﻢ ﺑﺰ، 5ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﻗﻮﭺ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﺴﺖ ﺧﺰ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ، 6ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ،ﻭ ﺍﺩﻭﻳﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻌﻄﺮ، 7ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻋﻘﻴﻖ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻣﺮﺻﻌﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ. 8ﻭ ﻣﻘﺎﻣﻲ ﻭ ﻣﻘ ﺪﺳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻡ. 9ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﻤﻮﻧﺔ ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﻧﻤﻮﻧﺔ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺴﺎﺯﻳﺪ. 10ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺗﻲ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﻛﻪ ﻃﻮﻟﺶ ﺩﻭ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ ،ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﻳﻚ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻳﺶ ﻳﻚ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ ،ﻭ ﺑﺮ ﺯﺑﺮﺵ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺗﺎﺟﻲ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺴﺎﺯ. 12ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻠﻘﺔ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺮﻳﺰ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﻗﺎﻳﻤﻪ ﺍﺵ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﺩﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺮ ﻳﻚ ﻃﺮﻓﺶ ﻭ ﺩﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺮ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ. 13ﻭ ﺩﻭ ﻋﺼﺎ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ. 14ﻭ ﺁﻥ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻃﺮﻓﻴﻦ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ،ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ. 15ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺩﺭ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ. 16ﻭ ﺁﻥ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 17ﻭ ﺗﺨﺖ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺴﺎﺯ .ﻃﻮﻟﺶ ﺩﻭ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ ،ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﻳﻚ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ. 18ﻭ ﺩﻭ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﺴﺎﺯ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺮﺧﻜﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺗﺨﺖ ﺭﺣﻤﺖ ﺑﺴﺎﺯ. 19ﻭ ﻳﻚ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﻭ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺑﺴﺎﺯ .ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﺨﺖ ﺭﺣﻤﺖ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺴﺎﺯ. 20ﻭ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﹺﺑﺮ ﺁﻥ ﭘﻬﻦ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺗﺨﺖ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ .ﻭ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻮﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﻄﺮﻑ ﺗﺨﺖ ﺭﺣﻤﺖ ﺑﺎﺷﺪ. 21ﻭ ﺗﺨﺖ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺑﻨﻪ. 22ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻱ ﺗﺨﺖ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 23ﻭ ﺧﻮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺑﺴﺎﺯ ﻛﻪ ﻃﻮﻟﺶ ﺩﻭ ﺫﺍﺭﻉ ،ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﻳﻚ ﺫﺍﺭﻉ ،ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻳﺶ ﻳﻚ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ. 24ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ ،ﻭ ﺗﺎﺟﻲ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺴﺎﺯ. 25ﻭ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺍﺵ ﺗﺎﺟﻲ ﺯﺭﻳﻦ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﺴﺎﺯ. 26ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻠﻘﺔ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﻗﺎﻳﻤﻪ ﺍﺵ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 27ﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺠﻬﺖ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺍﻥ.
59
28ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ ﺗﺎ ﺧﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻬﺎ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ. 29ﻭ ﺻﺤﻨﻬﺎ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺟﺎﻣﻬﺎ ﻭ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻧﺪ ﺑﺴﺎﺯ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺴﺎﺯ. ﻥ ﹶﺗ ﹾﻘ ﺪﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻥ ،ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 30ﻭ ﻧﺎ 31ﻭ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﺍﺯ ﭼﺮﺧﻜﺎﺭﻱ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ؛ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺍﺵ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﻭ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺳﻴﺒﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﮔﻠﻬﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 32ﻭ ﺷﺶ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻴﻨﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻪ ﺷﺎﺧﺔ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺳﻪ ﺷﺎﺧﺔ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ. 33ﻭ ﺳﻪ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺑﺎﺩﺍﻣﻲ ﺑﺎ ﺳﻴﺒﻲ ﻭ ﮔﻠﻲ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺷﺎﺧﻪ ﻭ ﺳﻪ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺑﺎﺩﺍﻣﻲ ﺑﺎ ﺳﻴﺒﻲ ﻭ ﮔﻠﻲ ﺩﺭ ﺷﺎﺧﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﺭﺷﺶ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 34ﻭ ﺩﺭ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺑﺎﺩﺍﻣﻲ ﺑﺎ ﺳﻴﺒﻬﺎ ﺑﺎ ﮔﻠﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ. 35ﻭ ﺳﻴﺒﻲ ﺯﻳﺮ ﺩﻭ ﺷﺎﺧﺔ ﺁﻥ ﻭ ﺳﻴﺒﻲ ﺯﻳﺮ ﺩﻭ ﺷﺎﺧﺔ ﺁﻥ ﻭ ﺳﻴﺒﻲ ﺯﻳﺮ ﺩﻭ ﺷﺎﺧﺔ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺷﺶ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 36ﻭ ﺳﻴﺒﻬﺎ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﻳﻚ ﭼﺮﺧﻜﺎﺭﻱ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ. 37ﻭ ﻫﻔﺖ ﭼﺮﺍﻍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻱ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 38ﻭ ﮔﹸﻞ ﮔﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﺳﻴﻨﻴﻬﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺎﺷﺪ. 39ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻭﺯﻧﺔ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 40ﻭ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻧﻤﻮﻧﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﺑﺴﺎﺯﻱ. 26 1ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻩ ﭘﺮﺩﺓ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ،ﻭ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺴﺎﺯ .ﺑﺎ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻧﺴﺎﺝ ﻣﺎﻫﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﻤﺎ. 2ﻃﻮﻝ ﻳﻚ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﻋﺮﺽ ﻳﻚ ﭘﺮﺩﻩ ﭼﻬﺎﺭ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 3ﭘﻨﺞ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﭘﻨﺞ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، 4ﻭ ﻣﺎﺩﮔﻴﻬﺎﻱ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﻫﺮ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺑﺮ ﻟﺐ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ ﺍﺵ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﺮﺩﺓ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ ﺩﻭﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺴﺎﺯ. 5ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺎﺩﮔﻲ ﺩﺭ ﻳﻚ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺎﺩﮔﻲ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ ﺩﻭﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﺎﺯ ،ﺑﻪ ﻗﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﮔﻴﻬﺎ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﻜﻤﺔ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻜﻤﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺳﺎﺯ ،ﺗﺎ ﻣﺴﻜﻦ ﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ. 7ﻭ ﺧﻴﻤﺔ ﺑﺎﻻﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﭘﺸﻢ ﺑﺰ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻦ. 8ﻃﻮﻝ ﻳﻚ ﭘﺮﺩﻩ ﺳﻲ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﻋﺮﺽ ﻳﻚ ﭘﺮﺩﻩ ﭼﻬﺎﺭ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﻫﺮ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﭘﺮﺩﻩ ﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ. 9ﭘﻨﺞ ﭘﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﻭ ﺷﺶ ﺭﺍ ﭘﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ،ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺳﺎﺯ ،ﻭ ﭘﺮﺩﺓ ﺷﺸﻢ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻴﻤﻪ ﺩﻭﻻ ﻛﻦ. 10ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺎﺩﮔﻲ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺎﺩﮔﻲ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ ﺩﻭﻡ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﻜﻤﻪ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﺗﻜﻤﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺎﺩﮔﻴﻬﺎ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ،ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺳﺎﺯ ﺗﺎ ﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﻭ ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻴﻤﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺼﻒ ﭘﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺧﻴﻤﻪ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﺷﻮﺩ. 13ﻭ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻴﻤﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮ ﻃﺮﻓﻴﻦ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺪ. 14ﻭ ﭘﻮﺷﺸﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﻗﻮﭺ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﭘﻮﺷﺸﻲ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﺰﺑﺮ ﺯﺑﺮ ﺁﻥ. 15ﻭ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﺑﺴﺎﺯ. 16ﻃﻮﻝ ﻫﺮ ﺗﺨﺘﻪ ﺩﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺽ ﻫﺮ ﺗﺨﺘﻪ ﻳﻚ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ. 17ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺗﺨﺘﻪ ﺩﻭ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﻗﺮﻳﻨﺔ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺴﺎﺯ. 18ﻭ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺨﺘﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻳﻤﺎﻧﻲ. 19ﻭ ﭼﻬﻞ ﭘﺎﻳﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺯﻳﺮ ﻳﻚ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﺍﺵ. 20ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﻜﻦ ،ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 21ﻭ ﭼﻬﻞ ﭘﺎﻳﺔ ﻧﻘﺮﺓ ﺁﻧﻬﺎ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺯﻳﺮ ﻳﻚ ﺗﺨﺘﻪ ﻭ ﺩﻭﭘﺎﻳﻪ ﺯﻳﺮ ﺗﺨﺘﺔ ﺩﻳﮕﺮ. 22ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺆﺧﺮ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻏﺮﺑﻲ ﺷﺶ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺴﺎﺯ، 23ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﺩﺭ ﻣﺆﺧﺮﺵ ﺩﻭ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺴﺎﺯ، 24ﻭ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﻭﺻﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺗﺎ ﺑﺎﻻ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﻮﺩ، 25ﻭ ﻫﺸﺖ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﭘﺎﻳﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺯﻳﺮ ﻳﻚ ﺗﺨﺘﻪ ﻭ ﺩﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺯﻳﺮ ﺗﺨﺘﺔ ﺩﻳﮕﺮ. 26ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺑﺴﺎﺯ ،ﭘﻨﺞ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﻣﺴﻜﻦ،
60
27ﻭ ﭘﻨﺞ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﻜﻦ ،ﻭ ﭘﻨﺞ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻃﺮﻑ ﻣﺴﻜﻦ ﺩﺭ ﻣﺆﺧﺮﺵ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺮﺏ. 28ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪ ﻭﺳﻄﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺑﮕﺬﺭﺩ. 29ﻭ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ ﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﺴﺎﺯ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ. 30ﭘﺲ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻦ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 31ﻭ ﺣﺠﺎﺑﻲ ﺍﺯ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺴﺎﺯ ،ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻧﺴﺎﺝ ﻣﺎﻫﺮ ﺑﺎ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 32ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺘﻮﻥ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﺓ ﺑﻪ ﻃﻼ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﻗﻼﺑﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺎﻳﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﻮﺩ. 33ﻭ ﺣﺠﺎﺏ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺗﻜﻤﻪ ﻫﺎ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﻛﻦ ،ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺣﺠﺎﺏ ﺑﻴﺎﻭﺭ ،ﻭ ﺣﺠﺎﺏ ،ﻗﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﺟﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 34ﻭ ﺗﺨﺖ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 35ﻭ ﺧﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺣﺠﺎﺏ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻣﺴﻜﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﺧﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺁﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻦ. 36ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﺯ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻃﺮﺍﺯ ﺑﺴﺎﺯ. 37ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺮﺩﻩ ﭘﻨﺞ ﺳﺘﻮﻥ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ ،ﻗﻼﺑﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻨﺞ ﭘﺎﻳﺔ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﺮﻳﺰ. 27 1ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻃﻮﻟﺶ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ .ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻣﺮﺑﻊ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺍﺵ ﺳﻪ ﺫﺭﺍﻉ. 2ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺵ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ. ﺠﻤﺮﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﺴﺎﺯ. 3ﻭ ﻟﮕﻨﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﺵ ﺑﺴﺎﺯ .ﻭ ﺧﺎﻙ ﺍﻧﺪﺍﺯﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺟﺎﻣﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﭼﻨﮕﺎﻟﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﻣ 4ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺁﺗﺶ ﺩﺍﻧﻲ ﻣﺸﺒﻚ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﺒﻜﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻠﻘﺔ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﺒﻜﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻠﻘﺔ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺵ ﺑﺴﺎﺯ. 5ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ،ﻛﻨﺎﺭ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺷﺒﻜﻪ ﺑﻪ ﻧﺼﻒ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﺳﺪ. 6ﻭ ﺩﻭ ﻋﺼﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﺎﺯ .ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ. 7ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ،ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺠﻮﻑ ﺍﺯ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 8ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣ 9ﻭ ﺻﺤﻦ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺯ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻳﻤﺎﻧﻲ .ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺻﺤﻦ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻃﻮﻟﺶ ﺻﺪ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ. 10ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻳﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺴﺖ ،ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻗﻼﺑﻬﺎﻱ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ،ﺩﺭ ﻃﻮﻟﺶ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻃﻮﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺪ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺘﻮﻥ ﺁﻥ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﭘﺎﻳﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﻗﻼﺑﻬﺎﻱ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺮﺽ ﺻﺤﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺮﺏ ،ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻩ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻩ. 13ﻭ ﻋﺮﺽ ﺻﺤﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺸﺮﻕ ﺍﺯ ﺳﻤﺖ ﻃﻠﻮﻉ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﺎﺷﺪ. ﻑ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ،ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻪ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻪ. 14ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﻳﻚ ﻃﺮ 15ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻪ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻪ. 16ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺻﺤﻦ ،ﭘﺮﺩﺓ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺍﺯ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻃﺮﺍﺯ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻳﺶ ﭼﻬﺎﺭ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﭼﻬﺎﺭ، 17ﻫﻤﺔ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺻﺤﻦ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻗﻼﺑﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﻃﻮﻝ ﺻﺤﻦ ﺻﺪ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺩﺭﻫﺮﺟﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺵ ﭘﻨﭻ ﺫﺭﺍﻉ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﺎﺷﺪ. 19ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻣﺴﻜﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺧﺪﻣﺘﻲ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﻴﺨﻬﺎﻳﺶ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﻴﺨﻬﺎﻱ ﺻﺤﻦ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﺎﺷﺪ. 20ﻭ ﺗﻮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎ ﻛﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻣﺼﻔﻲ ﻭ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﺩ. 21ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ ،ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﺷﺎﻡ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻨﻨﺪ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺴ ﹰ 28 1ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺧﻮﺩ ،ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺑﻜﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺍﺑﻴﻬﻮ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ، ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ. 2ﻭ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ،ﻫﺎﺭﻭﻥ ،ﺑﺠﻬﺖ ﻋﺰﺕ ﻭ ﺯﻳﻨﺖ ﺑﺴﺎﺯ. 3ﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺍﻧﺎﺩﺍﻻﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺣﻜﻤﺖ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ،ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻛﻨﺪ.
61
ﻄﺮﺯ ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ .ﺍﻳﻦ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ 4ﻭ ﺭﺧﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻭ ﺭﺩﺍ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻣ ﹶ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﻦ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪ. 5ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻃﻼ ﻭ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻧﻨﺪ. ﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻧﺴﺎﺝ ﻣﺎﻫﺮ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ. ﻥ ﻧﺎﺯ 6ﻭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻭ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎ 7ﻭ ﺩﻭ ﻛﺘﻔﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺑﭙﻴﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 8ﻭ ﹸﺯﻧﹼﺎﺭﺍﻳﻔﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺁﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﻨﻌﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻭ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ. 9ﻭ ﺩﻭ ﺳﻨﮓ ﺟﺰﻉ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻘﺶ ﻛﻦ. 10ﺷﺶ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺳﻨﮓ ﻭ ﺷﺶ ﻧﺎﻡ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﻮﻟﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ. ﺵ ﺳﻨﮓ ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺶ ﺧﺎﺗﻢ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﺮﺩﻭ ﺳﻨﮓ ﻧﻘﺶ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﻮﻗﻬﺎﻱ ﻃﻼ ﻧﺴﺐ ﻛﻦ. ﺖ ﻧﻘﺎ ﹺ 11ﺍﺯ ﺻﻨﻌ 12ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺘﻔﻬﺎﻱ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭ ﻛﺘﻒ ﺧﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. 13ﻭ ﺩﻭ ﻃﻮﻕ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﺴﺎﺯ. 14ﻭ ﺩﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺴﺎﺯ ﻣﺜﻞ ﻃﻨﺎﺏ ﺑﻬﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺑﻬﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﻮﻗﻬﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 15ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻧﺴﺎﺝ ﻣﺎﻫﺮ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﺎﺭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻭ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺴﺎﺯ. 16ﻭ ﻣﺮﺑﻊ ﻭ ﺩﻭﻻ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻃﻮﻟﺶ ﻳﻚ ﻭﺟﺐ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﻳﻚ ﻭﺟﺐ. 17ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﺻﻴﻊ ﺳﻨﮕﻬﺎ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻣﺮﺻﻊ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺭﺳﺘﺔ ﺍﻭﻝ ﻋﻘﻴﻖ ﺍﺣﻤﺮ ﻭ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺍﺻﻔﺮ ﻭ ﺯﻣﺮﺩ ﺑﺎﺷﺪ، 18ﻭ ﺭﺳﺘﺔ ﺩﻭﻡ ﺑﻬﺮﻣﺎﻥ ﻭ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻛﺒﻮﺩ ﻭ ﻋﻘﻴﻖ ﺳﻔﻴﺪ، 19ﻭ ﺭﺳﺘﺔ ﺳﻮﻡ ﻋﻴﻦ ﺍﻟﺤﺮ ﻭ ﻳﺸﻢ ﻭ ﺟﻤﺸﺖ، 20ﻭ ﺭﺳﺘﺔ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺯﺑﺮ ﺟﺪ ﻭ ﺟﺰﻉ ﻭ ﻳﺸﺐ .ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺭﺳﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻃﻼ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 21ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺍﺳﺎﻣﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺶ ﺧﺎﺗﻢ ،ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺒﻂ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺳﻤﺶ ﺑﺎﺷﺪ. 22ﻭ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ،ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﺑﻬﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﻃﻨﺎﺏ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺴﺎﺯ. 23ﻭ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ،ﺩﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 24ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 25ﻭ ﺩﻭ ﺳﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻃﻮﻕ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻭ ﻛﺘﻒ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺑﻄﺮﻑ ﭘﻴﺶ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 26ﻭ ﺩﻭ ﺣﻠﻘﺔ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭ ﺳﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﮕﺬﺍﺭ. 27ﻭ ﺩﻭ ﺣﻠﻘﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭ ﻛﺘﻒ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺠﺎﻧﺐ ﭘﻴﺶ ،ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ ﺁﻥ ،ﺑﺮ ﺯﺑﺮ ﺯﻧﺎﺭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 28ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺭﻻﺟﻮﺭﺩ ﺑﻨﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﻱ ﺯﻧﺎﺭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺟﺪﺍ ﻧﺸﻮﺩ. 29ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺪﺱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺠﻬﺖ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. 30ﻭ ﺍﻭﺭﻳﻢ ﻭ ﹸﺗﻤﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺤﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻮﺩ. 31ﻭ ﺭﺩﺍﻱ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺍﺯ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﺑﺴﺎﺯ. 32ﻭ ﺷﻜﺎﻓﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺮ ،ﺩﺭ ﻭﺳﻄﺶ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺣﺎﺷﻴﺔ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺷﻜﺎﻓﺶ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﻧﺴﺎﺝ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺯﺭﻩ ،ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ. 33ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻨﺶ ﺍﻧﺎﺭﻫﺎ ﺑﺴﺎﺯ ﺍﺯ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ،ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺩﺍﻣﻨﺶ ،ﻭ ﺯﻧﮕﻮﻟﻬﺎﻱ ﺯﺭﻳﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ. 34ﺯﻧﮕﻮﻟﺔ ﺯﺭﻳﻦ ﻭ ﺍﻧﺎﺭﻱ ﻭ ﺯﻧﮕﻮﻟﺔ ﺯﺭﻳﻦ ﻭ ﺍﻧﺎﺭﻱ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺩﺍﻣﻦ ﺭﺩﺍ. 35ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺗﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺑﺤﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﻤﻴﺮﺩ. 36ﻭ ﺗﻨﻜﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺶ ﺧﺎﺗﻢ ﻗﺪﻭﺳﻴﻴﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﻧﻘﺶ ﻛﻦ. 37ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺭ ﻻﺟﻮﺭﺩﻱ ﺑﺒﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 38ﻭ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﻗﻒ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺤﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺷﻮﻧﺪ. 39ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺭﺍ ﺑﺒﺎﻑ ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪﻱ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻃﺮﺍﺯ ﺑﺴﺎﺯ.
62
40ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻬﺎ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﺴﺎﺯ ﺑﺠﻬﺖ ﻋﺰﺕ ﻭ ﺯﻳﻨﺖ. 41ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺧﻮﺩ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻛﻦ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻛﻦ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪ. 42ﻭ ﺯﻳﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﺘﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺘﺮ ﻋﻮﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﺎﺯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺗﺎ ﺭﺍﻥ ﺑﺮﺳﺪ، 43ﻭ ﺑﺮ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺫﺭﻳﺘﺶ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺍﺑﺪﻱ ﺍﺳﺖ. 29 1ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﻦ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪ :ﻳﻚ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺩﻭ ﻗﻮﭺ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﮕﻴﺮ، 2ﻭ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﻭ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻓﻄﻴﺮ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺭﻗﻴﻘﻬﺎﻱ ﻓﻄﻴﺮ ﻣﺴﺢ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ .ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﮔﻨﺪﻡ ﺑﺴﺎﺯ. 3ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺳﺒﺪ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺒﺪ ﺑﺎ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺩﻭ ﻗﻮﭺ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ. 4ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻏﺴﻞ ﺩﻩ، 5ﻭ ﺁﻥ ﺭﺧﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻭ ﺭﺩﺍﻱ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻛﻦ ﻭ ﺯﻧﺎﺭ ﺍﻳﻔﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺑﺒﻨﺪ. 6ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺑﻨﻪ ﻭ ﺍﻓﺴﺮ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭ، 7ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺑﺮﻳﺰ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻛﻦ. 8ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻬﺎ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ. 9ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻧﻤﺎ. 10ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﺮﺳﺎﻥ ،ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. 11ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺫﺑﺢ ﻛﻦ. 12ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﻳﺰ. 13ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﻴﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺣﺸﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﮕﺮﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺩﻭ ﮔﹸﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﻴﻬﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ،ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻥ. 14ﺍﻣﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﻭ ﺳﺮﮔﻴﻨﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻥ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ،ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﻮﭺ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. 16ﻭ ﻗﻮﭺ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﭙﺎﺵ. 17ﻭ ﻗﻮﭺ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺒﺮ ،ﻭ ﺍﺣﺸﺎ ﻭ ﭘﺎﭼﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻱ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﻄﻌﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺑﻨﻪ. 18ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﭺ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻥ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ،ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 19ﭘﺲ ﻗﻮﭺ ﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﻮﭺ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. 20ﻭ ﻗﻮﭺ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺧﻮﻧﺶ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﺔ ﮔﻮﺵ ﺭﺍﺳﺖ ﻫﺎﺭﻭﻥ ،ﻭ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﺔ ﮔﻮﺵ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ،ﻭ ﺑﻪ ﺷﺴﺖ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻭ ﺑﻪ ﺷﺴﺖ ﭘﺎﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﭙﺎﺵ. 21ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺭﺧﺖ ﻭﻱ ﻭ ﺑﺮ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﺭﺧﺖ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﭙﺎﺵ ،ﺗﺎ ﺍﻭ ﻭ ﺭﺧﺘﺶ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﺭﺧﺖ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﻮﻧﺪ. 22ﭘﺲ ﭘﻴﻪ ﻗﻮﭺ ﺭﺍ ،ﻭ ﺩﻧﺒﻪ ﻭ ﭘﻴﻬﻲ ﻛﻪ ﺍﺣﺸﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺟﮕﺮ ،ﻭ ﺩﻭ ﮔﹸﺮﺩﻩ ﻭ ﭘﻴﻬﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ،ﻭ ﺳﺎﻕ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﻮﭺ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲﹺ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺍﺳﺖ. 23ﻭ ﻳﻚ ﮔﺮﺩﺓ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﺮﺹ ﻧﺎﻥ ﺭﻭﻏﻨﻲ ،ﻭ ﻳﻚ ﺭﻗﻴﻖ ﺍﺯ ﺳﺒﺪ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ، 24ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﻨﻪ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺠﻨﺒﺎﻥ. 25ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻥ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. ﻲ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺠﻨﺒﺎﻥ .ﻭ ﺁﻥ ﺣﺼﺔ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 26ﻭ ﺳﻴﻨﺔ ﻗﻮ ﹺﭺ ﻗﺮﺑﺎﻧ ﹺ ﺺ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻱ. ﻲ ﺗﺨﺼﻴ ﹺ 27ﻭ ﺳﻴﻨﺔ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﻭ ﺳﺎﻕ ﺭﻓﻴﻌﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﻮﭺ ﻗﺮﺑﺎﻧ ﹺ ﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻓﻴﻌﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻓﻴﻌﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ 28ﻭ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺁ ﻫﺎﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 29ﻭ ﺭﺧﺖ ﻣﻘﺪﺱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺴﺢ ﻭ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺷﻮﻧﺪ. 30ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ،ﺁﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺪﻣﺖ ﻗﺪﺱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺪ.
63
31ﻭ ﻗﻮﭺ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﮔﻮﺷﺘﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺁﺏ ﭘﺰ ﻛﻦ. 32ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﮔﻮﺷﺖ ﻗﻮﭺ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺒﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 33ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺷﺨﺺ ﺍﺟﻨﺒﻲ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ. 34ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ،ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺁﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻥ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ. 35ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻋﻞ ﻧﻤﺎ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻧﻤﺎ. 36ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺠﻬﺖ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺫﺑﺢ ﻛﻦ. 37ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯ ﺑﻪ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﻘﺪﺱ ﺷﻮﺩ. 38ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻦ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻘﺪﺱ ﺳﺎﺯ ،ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ،ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻫﺮﻛﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ،ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ. 39ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ :ﺩﻭ ﺑﺮﺓ ﻳﻜﺴﺎﻟﻪ .ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ 40ﻳﻚ ﺑﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺒﺢ ﺫﺑﺢ ﻛﻦ ،ﻭ ﺑﺮﺓ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎ. 41ﻭ ﺩﻩ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﻫﻴﻦ ﺭﻭﻏﻦ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ،ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﻫﻴﻦ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺑﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 42ﻭ ﺑﺮﺓ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﺫﺑﺢ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺪﻳﺔ ﺻﺒﺢ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ،ﺗﺎ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. 43ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ،ﺩﺭ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ. 44ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺗﺎ ﺍﺯ ﺟﻼﻝ ﻣﻦ ﻣﻘﺪﺱ ﺷﻮﺩ. 45ﻭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪ. 46ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 47ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺗﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻡ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ. 30 1ﻭ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻥ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺴﺎﺯ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺑﺴﺎﺯ. 2ﻃﻮﻟﺶ ﺫﺍﺭﻋﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺫﺍﺭﻋﻲ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮﺑﻊ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺍﺵ ﺩﻭ ﺫﺍﺭﻉ ،ﻭ ﺷﺎﺧﻬﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎﺷﺪ. 3ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ .ﺳﻄﺤﺶ ﻭ ﺟﺎﻧﺒﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺷﺎﺧﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻭ ﺗﺎﺟﻲ ﺍﺯ ﻃﻼ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺑﺴﺎﺯ. 4ﻭ ﺩﻭ ﺣﻠﻘﺔ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺗﺎﺟﺶ ﺑﺴﺎﺯ ،ﺑﺮ ﺩﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺵ ،ﺑﺮ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻓﺶ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺯ .ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺼﺎﻫﺎ ،ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻬﺎ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ. 5ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ. 6ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺣﺠﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﺑﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺑﮕﺬﺍﺭ. 7ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻌﻄﺮ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﺭﺍﻳﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 8ﻭ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﭼﻮﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ. 9ﻫﻴﭻ ﺑﺨﻮﺭ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﻳﺰﻳﺪ. 10ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺳﺎﻟﻲ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻬﺎﻳﺶ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺳﺎﻟﻲ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 12ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻱ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺮﻛﺲ ﻓﺪﻳﺔ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻫﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻱ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭﺣﻴﻦ ﺷﻤﺮﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻭﺑﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﺩﺙ ﺷﻮﺩ. 13ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻴﻢ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ،ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻴﺴﺖ ﻗﻴﺮﺍﻁ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﻢ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 14ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻛﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺑﮕﺬﺭﺩ ،ﻫﺪﻳﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ. 15ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺍﺯ ﻧﻴﻢ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻧﺪﻫﺪ ،ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﻛﻤﺘﺮ ﻧﺪﻫﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻔﺎﺭﺓ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 16ﻭ ﻧﻘﺪ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﺪﻩ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻨﺪ. 17ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ:
64
18ﺣﻮﺿﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺴﺘﻦ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺮﻳﺰ. 19ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ. 20ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺁﺏ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ .ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻳﻨﺪ، ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺑﺎﺷﺪ. 21ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻭ ﺫﺭﻳﺘﺶ ،ﻧﺴ ﹰ 22ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 23ﻭ ﺗﻮ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﮕﻴﺮ ،ﺍﺯ ﻣ ﺮ ﭼﻜﻴﺪﻩ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ،ﻭ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﭼﻴﻨﻲ ﻣﻌﻄﺮ ،ﻧﺼﻒ ﺁﻥ ،ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ،ﻭ ﺍﺯ ﻗﺼﺐ ﺍﻟﺬﺭﻳﺮﻩ ،ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ. 24ﻭ ﺍﺯ ﺳﻠﻴﺨﻪ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ،ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻦ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻳﻚ ﻫﻴﻦ. 25ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻋﻄﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻋﻄﺎﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ. 26ﻭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺴﺢ ﻛﻦ. 27ﻭ ﺧﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ،ﻭ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ،ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺨﻮﺭ ﺭﺍ، 28ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ،ﻭ ﺣﻮﺽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺵ. 29ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎ ،ﺗﺎ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺑﺎﺷﺪ .ﻫﺮﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ. 30ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪ. 31ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ. 32ﻭ ﺑﺮ ﺑﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﺮﻛﻴﺒﺶ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 33ﻫﺮﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻟﺪ ،ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﻮﺩ. 34ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ» :ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﺑﮕﻴﺮ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻴﻌﻪ ﻭ ﺍﻇﻔﺎﺭ ﻭ ﻗﻨﹼﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﺑﺎ ﻧﺪﺭﺳﺎﻑ ﺣﺼﻪ ﻫﺎ ﻣﺴﺎﻭﻱ ﺑﺎﺷﺪ. 35ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻋﻄﺮﻱ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻋﻄﺎﺭ ﻧﻤﻜﻴﻦ ﻭ ﻣﺼﻔﻲ ﻭ ﻣﻘﺪﺱ. 36ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺮﻡ ﺑﻜﻮﺏ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺑﺎﺷﺪ. 37ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ. 38ﻫﺮﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻮﻳﻴﺪﻥ ﺑﺴﺎﺯﺩ ،ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﻮﺩ. 31 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺼﻠﹾﺘﻴﻞ ﺑﻦ ﺍﻭﺭﻱ ﺑﻦ ﻭﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﻁ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ. 2ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺵ ﺑ ﹶ 3ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﭘﺮﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻓﻬﻢ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻫﻨﺮﻱ، ﺨﹶﺘﺮﻋﺎﺕ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﺪ. 4ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻣ ﹾ 5ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻥ ﺳﻨﮓ ﻭ ﺗﺮﺻﻴﻊ ﺁﻥ ﻭ ﺩﺭﻭﺩﮔﺮﻱ ﭼﻮﺏ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 6ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ،ﹸﺍﻫﻮﻟﻴﺎﺏ ﺑﻦ ﺍﺧﻴﺴﺎﻣﻚ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺩﺍﻥ ،ﺍﻧﺒﺎﺯ ﺍﻭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ،ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻫﻤﺔ ﺩﺍﻧﺎ ﺩﻻﻥ ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ ،ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ. 7ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺧﻴﻤﻪ، 8ﻭ ﺧﻮﺍﻥ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ،ﻭ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﻃﺎﻫﺮ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺨﻮﺭ، 9ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ،ﻭ ﺣﻮﺽ ﻭﭘﺎﻳﻪ ﺍﺵ، 10ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﺪﻣﺖ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ،ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺠﻬﺖ ﻛﻬﺎﻧﺖ، 11ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻌﻄﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺪﺱ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ. 12ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ 13ﻭ ﺗﻮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﮕﻮ :ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻛﻨﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﺪ ،ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ 14ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﻮﺩ. ﺳﺒﺖ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. ﺳﺒﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ .ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ 15ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ﻛﺎﺭﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ
65
ﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﺍﺑﺪﻱ ﻣﺮﻋ ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪﺍﺭﻧﺪ ،ﻧﺴ ﹰ 16ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ 17ﺍﻳﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻳﺘﻲ ﺍﺑﺪﻱ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ﺁﺭﺍﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻳﺎﻓﺖ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺑﭙﺎﻳﺎﻥ ﺑﺮﺩ ،ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﺷﻬﺎﺩﺕ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﺳﻨﮓ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩ. 32 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻗﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺑﺴﺎﺯ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﺎ ﺑﺨﺮﺍﻣﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ،ﻣﻮﺳﻲ ،ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﮔﻮﺵ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎﺳﺖ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. 3ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮ ﻡ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺯﺭﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﻧﻘﺶ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ،ﻣﺬﺑﺤﻲ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻓﺮﺩﺍ ﻋﻴﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﻟﻌﺐ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺷﺪﻧﺪ. 7ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺰﻳﺮ ﺑﺮﻭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻱ ،ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 8ﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 9ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻗﻮﻡ ﮔﺮﺩﻧﻜﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 10ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﻮﻡ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 11ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻀﺮﻉ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﺮﺍ ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻱ ،ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ 12ﭼﺮﺍ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﻜﺸﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻠﻒ ﻛﻨﺪ؟ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﺪ ﺑﺪ ﹺ ﺭﺟﻮﻉ ﻓﺮﻣﺎ. 13ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺫﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺜﻴﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﺸﻢ ،ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 14ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺪﻱ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ،ﺭﺟﻮﻉ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻟﻮﺣﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻃﺮﻑ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﻟﻮﺡ ﻫﺎ ﺻﻨﻌﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﻧﻮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻨﻘﻮﺵ ﺑﺮ ﻟﻮﺡ ﻫﺎ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺷﻊ ﺁﻭﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﺮﻭﺷﻴﺪﻧﺪ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺍﺳﺖ. 18ﮔﻔﺖ :ﺻﺪﺍﻱ ﺧﺮﻭﺵ ﻇﻔﺮ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﺮﻭﺵ ﺷﻜﺴﺖ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻣ ﹶﻐﻨﹼﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻡ. 19ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺭﺳﺪ ،ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺭﻗﺺ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺧﺸﻢ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪ ،ﻭ ﻟﻮﺣﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻛﻮﻩ ﺷﻜﺴﺖ. 20ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺮﻡ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺁﺏ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 21ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ؟ 22ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﻔﺖ :ﺧﺸﻢ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺑﺪﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 23ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺑﺴﺎﺯ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﺎ ﺑﺨﺮﺍﻣﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ،ﻣﻮﺳﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ. 24ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﻃﻼ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. 25ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻲ ﻟﮕﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻲ ﻟﮕﺎﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ،
26ﺁﻧﮕﺎﻩ
ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﺭﺩﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﺪ .ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 27ﺍﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﺮﻛﺲ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﺭﺩﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ. 28ﻭ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺳﺨﻦ ﻣﻮﺳﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻗﺮﻳﺐ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ.
66
29ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺣﺘﻲ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺧﻮﻳﺶ؛ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ. 30ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ .ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ،ﺷﺎﻳﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻨﻢ. 31ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻩ ،ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻃﻼ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 32ﺍﻵﻥ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﻣﺮﺯﻱ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮﺕ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ،ﻣﺤﻮ ﺳﺎﺯ. 33ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﻮ ﺳﺎﺯﻡ. 34ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ،ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﻦ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﻳﻮﻡ ﺗﻔﻘﺪ ﻣﻦ ،ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 35ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 33 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻛﻮﭺ ﻛﻦ ،ﺗﻮ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺑﺪﺍﻥ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﻋﻄﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 2ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ،ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻳﺎﻥ ﻭ ﺣﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ 3ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﻢ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﺶ ﻫﺴﺘﻲ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻡ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺯﻳﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﻨﻬﺎﺩ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ :ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻡ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﺶ ﻫﺴﺘﻴﺪ؛ ﺍﮔﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺁﻳﻢ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻡ .ﭘﺲ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺯﻳﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ. ﺟﺒﻞ ﺣﻮﺭﻳﺐ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 6ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ 7ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ،ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ »ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ« ﻧﺎﻣﻴﺪ .ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﻃﺎﻟﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻛﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 8ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻫﺮﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻴﻤﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺳﺘﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ،ﺳﺘﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻫﻤﺔ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. ﻥ ﺟﻮﺍﻥ ،ﺍﺯ 11ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ .ﺍﻣﺎ ﺧﺎﺩﻡ ﺍﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ. 12ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ :ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﺮ .ﻭ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻲ .ﻭ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ،ﻭ ﺍﻳﻀﹰﺎ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﻓﻴﺾ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻱ. 13ﺍﻵﻥ ﺍﮔﺮ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ،ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ،ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻓﻴﺾ ﻳﺎﺑﻢ ،ﻭ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺎﻳﻔﻪ ،ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 14ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 15ﺑﻪ ﻭﻱ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ :ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺒﺮ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺎ؟ ﭘﺲ ﻣﻦ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻣﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻨﻨﺪ. ﻣﻤﺘﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ. 17ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻓﻴﺾ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻨﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ. 18ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ :ﻣﺴﺘﺪﻋﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻤﺎﻳﻲ. 19ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻢ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻭ ﺭﺃﻓﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﺮ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺋﻮﻑ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺣﻴﻢ ﻫﺴﺘﻢ. 20ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺩﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻘﺎﻣﻲ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﺎﻳﺴﺖ. 22ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺟﻼﻝ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻜﺎﻑ ﺻﺨﺮﻩ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻢ. 23ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﻗﻔﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻴﻨﻲ ،ﺍﻣﺎ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ.
67
34 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﺳﻨﮕﻲ ﻣﺜﻞ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺘﺮﺍﺵ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻟﻮﺡ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻜﺴﺘﻲ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻟﻮﺡ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻮﺷﺖ. 2ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ﻭ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻗﻠﻪ ﻛﻮﻩ ﺑﺎﻳﺴﺖ. 3ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺑﺎﻻ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻮﻩ ،ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻭ ﮔﻠﻪ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﭼﺮﺍ ﻧﻜﻨﺪ. 4ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﺳﻨﮕﻲ ﻣﺜﻞ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺑﺎﻻ ﺁﻣﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﺳﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﺑﺮ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ. 6ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻭﻱ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺣﻴﻢ ﻭ ﺭﺋﻮﻑ ﻭ ﺩﻳﺮ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻭ ﺭﻓﺎ؛ 7ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪﺓ ﺭﺣﻤﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ،ﻭ ﺁﻣﺮﺯﻧﺪﺓ ﺧﻄﺎ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ؛ ﻟﻜﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻲ ﺳﺰﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﭘﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﻮﻡ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ. 8ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩ. 9ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ،ﻣﺴﺘﺪﻋﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺧﻄﺎ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺎﺯ. 10ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻋﻬﺪﻱ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻡ ﻭ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﻲ ،ﻛﺎﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﺍﺳﺖ. 11ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ .ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻳﺎﻥ ﻭ ﺣﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ. 12ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ ،ﻋﻬﺪ ﻧﺒﻨﺪﻱ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 13ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺬﺑﺤﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺷﻴﺮﻳﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 14ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻨﻤﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻏﻴﻮﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻏﻴﻮﺭﺍﺳﺖ. 15ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺑﺎ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﻬﺪ ﻣﺒﻨﺪ ،ﻭ ﺍ ﹼ ﻻ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻧﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻱ. 16ﻭ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻱ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺎ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺯﻧﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﺴﺎﺯ. 18ﻋﻴﺪ ﻓﻄﻴﺮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ،ﻭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ،ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻣﻌﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﹶﺑﻴﺐ ﺑﺨﻮﺭ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﺑﻴﺐ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻱ. 19ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﮔﺸﺎﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺫﻛﻮﺭ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺗﻮ ،ﭼﻪ ﺍﺯ ﮔﺎﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ؛ 20ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺍﻻﻍ ،ﺑﺮﻩ ﺍﻱ ﻓﺪﻳﻪ ﺑﺪﻩ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﻓﺪﻳﻪ ﻧﺪﻫﻲ ،ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻦ .ﻭ ﻫﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺑﺪﻩ .ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺗﻬﻲ ﺩﺳﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﻮﺩ. ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ. ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ .ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺷﻴﺎﺭ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺼﺎﺩ ، 21ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺵ ،ﻭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ، 22ﻭ ﻋﻴﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺪ ﻧﻮﺑﺮ ﺣﺼﺎﺩ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﻋﻴﺪ ﺟﻤﻊ ﺩﺭ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﺎﻝ. 23ﺳﺎﻟﻲ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻫﻤﺔ ﺫﻛﻮﺭﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﺳﻴﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ .ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻱ ،ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻃﻤﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 25ﺧﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ ﻣﮕﺬﺭﺍﻥ ،ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻋﻴﺪ ﻓﺼﹶﺢ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 26ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻧﻮﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺑﻴﺎﻭﺭ .ﻭ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻴﺮ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﭙﺰ. 27ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺑﻨﻮﻳﺲ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ،ﻋﻬﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻡ. 28ﻭ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺷﺐ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩﻩ ،ﻧﺎﻥ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺁﺏ ﻧﻨﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻋﻬﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻩ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻟﻮﺣﻬﺎ ﻧﻮﺷﺖ. 29ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺑﺰﻳﺮ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﺳﻨﮕﻲ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﺰﻳﺮ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻔﺘﮕﻮﻱ ﺑﺎ ﺍﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﭼﻬﺮﺓ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ. 30ﺍﻣﺎ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﻮﺳﺖ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺩﺭﺧﺸﺪ .ﭘﺲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. 31ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ.
68
32ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻤﺔ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 33ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﻧﻘﺎﺑﻲ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻴﺪ. 34ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﻨﺪ .ﻧﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻭ .ﭘﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﻣﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ. 35ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﻭﻱ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﭼﻬﺮﺓ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺩﺭﺧﺸﺪ .ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ،ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻔﺘﮕﻮﻱ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 35 1ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻲ: ﺳ ﺒ 2ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ، ﻲ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎﺳﺖ؛ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻨﺪ ،ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ، ﺖ ﺁﺭﺍﻣ ﹺ 3ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﻔﺮﻭﺯﻳﺪ. 4ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺮﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: 5ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ .ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺭﺍﻏﺐ ﺍﺳﺖ ،ﻫﺪﻳﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ، 6ﻭ ﺍﺯ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﻭ ﭘﺸﻢ ﺑﺰ، 7ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﻗﻮﭺ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﺰ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ، 8ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ،ﻭ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻌﻄﺮ، 9ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺟﺰﻉ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺗﺮﺻﻴﻊ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ. 10ﻭ ﻫﻤﺔ ﺩﺍﻧﺎﺩﻻﻥ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ. 11ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺵ ﻭ ﭘﻮﺷﺶ ﺁﻥ ﻭ ﺗﻜﻤﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ، 12ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺣﺠﺎﺏ ﺳﺘﺮ، ﻥ ﹶﺗ ﹾﻘ ﺪﻣﻪ، 13ﻭ ﺧﻮﺍﻥ ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﻛﻞ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﻭ ﻧﺎ 14ﻭ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ، 15ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻌﻄﺮ ،ﭘﺮﺩﺓ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﻣﺴﻜﻦ، 16ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺷﺒﻜﺔ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺁﻥ ،ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﻛﻞ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﻭ ﺣﻮﺽ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺵ، 17ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺻﺤﻦ ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﭘﺮﺩﺓ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺻﺤﻦ، 18ﻭ ﻣﻴﺨﻬﺎﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﻣﻴﺨﻬﺎﻱ ﺻﺤﻦ ﻭ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ، 19ﻭ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﻗﺪﺱ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺭﺧﺖ ﻣﻘﺪﺱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ،ﻭ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ«. 20ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯﺣﻀﻮﺭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻧﺪ. 21ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﻟﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﻭﺣﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 22ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺭﺍﻏﺐ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻨﻲ ﻭ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮﻳﻬﺎ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﻭ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺁﻻﺕ ﻃﻼ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻫﺪﻳﺔ ﻃﻼ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﻫﺮﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﻭ ﭘﺸﻢ ﺑﺰ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﻗﻮﭺ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﺰ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 24ﻫﺮﻛﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻫﺪﻳﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 25ﻭ ﻫﻤﺔ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺍﻧﺎﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻳﺸﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺭﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ،ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 26ﻭ ﻫﻤﺔ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺸﻢ ﺑﺰ ﻣﻲ ﺭﺷﺘﻨﺪ. 27ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ،ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺟﺰﻉ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺗﺮﺻﻴﻊ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 28ﻭ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﺢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻌﻄﺮ. 29ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﻏﺐ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺩﻝ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 30ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺼﹶﻠﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﺍﻭﺭﻱ ﺑﻦ ﺣﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، 31ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﻭ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻫﺮ ﻫﻨﺮﻱ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ،
69
32ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻣﺨﺘﺮﺍﻋﺎﺕ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ، 33ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻥ ﻭ ﻣﺮﺻﻊ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭﻭﺩﮔﺮﻱ ﭼﻮﺏ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺻﻨﻌﺖ ﻫﻨﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﺪ. 34ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻥ ﺭﺍ ﺍﻟﻘﺎ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﹸﺍﻫﻮﻟﻴﺎﺏ ﺑﻦ ﺍﺧﻴﺴﺎﻣﻚ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺩﺍﻥ، 35ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺩﻟﻲ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﻧﻘﺎﺵ ﻭ ﻧﺴﺎﺝ ﻣﺎﻫﺮ ﻭ ﻃﺮﺍﺯ ﻭ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ،ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﺎﺭ ﻧﺴﺎﺝ ﺗﺎ ﺻﺎﻧﻊ ﻫﺮ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﻭ ﻣﺨﺘﺮﻉ ﻣﺨﺘﺮﻋﺎﺕ ﺑﺸﻮﻧﺪ. 36 ﺖ ﻗﺪﺱ ،ﻣﺎﻫﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ 1ﻭ ﺑﺼﻠﺌﻴﻞ ﻭ ﺍﻫﻮﻟﻴﺎﺏ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺩﺍﻧﺎ ﺩﻻﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﻫﺮ ﺻﻨﻌﺖ ﺧﺪﻣ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻛﺎﺭ ﺑﻜﻨﻨﺪ. 2ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ،ﺑﺼﻠﺌﻴﻞ ﻭ ﺍﻫﻮﻟﻴﺎﺏ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺩﺍﻧﺎﺩﻻﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻤﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﻏﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﺎﺭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ،ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩ. 3ﻭ ﻫﻤﺔ ﻫﺪﺍﻳﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﻗﺪﺱ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺗﺒﺮﻋﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 4ﻭ ﻫﻤﺔ ﺩﺍﻧﺎﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻛﺎﺭ ﻗﺪﺱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺁﻣﺪﻧﺪ. 5ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻗﻮﻡ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻤﻞ ﺁﻥ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 6ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ »ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﻗﺪﺱ ﻧﻜﻨﻨﺪ .ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 7ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺎﺭ ،ﻛﺎﻓﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 8ﭘﺲ ﻫﻤﺔ ﺩﺍﻧﺎ ﺩﻻﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺩﻩ ﭘﺮﺩﺓ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﺍﺯ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻧﺴﺎﺝ ﻣﺎﻫﺮ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 9ﻃﻮﻝ ﻫﺮ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﻋﺮﺽ ﻫﺮ ﭘﺮﺩﻩ ﭼﻬﺎﺭ ﺫﺭﺍﻉ .ﻫﻤﺔ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﭘﻨﺞ ﭘﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﭙﻴﻮﺳﺖ ،ﻭ ﭘﻨﺞ ﭘﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﭙﻴﻮﺳﺖ، 11ﻭ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻳﻚ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ ﺍﺵ ﻣﺎﺩﮔﻴﻬﺎﻱ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﻟﺐ ﭘﺮﺩﺓ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ ﺩﻭﻡ ﺳﺎﺧﺖ. 12ﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﭘﺮﺩﻩ ،ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺎﺩﮔﻲ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ ،ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺎﺩﮔﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﺎﺩﮔﻴﻬﺎ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﻜﻤﻪ ﺯﺭﻳﻦ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻜﻤﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﭙﻴﻮﺳﺖ ،ﺗﺎ ﻣﺴﻜﻦ ﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ. 14ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﭘﺸﻢ ﺑﺰ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﺑﻮﺩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﭘﺮﺩﻩ ﺳﺎﺧﺖ. 15ﻃﻮﻝ ﻫﺮ ﭘﺮﺩﻩ ﺳﻲ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﻋﺮﺽ ﻫﺮ ﭘﺮﺩﻩ ﭼﻬﺎﺭ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﭘﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﭘﻨﺞ ﭘﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﭘﻴﻮﺳﺖ ،ﻭ ﺷﺶ ﭘﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ. 17ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺎﺩﮔﻲ ﺑﺮﻛﻨﺎﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺎﺩﮔﻲ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﺮﺩﺓ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ ﺩﻭﻡ. 18ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﻜﻤﺔ ﺑﺮﻧﺠﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺴﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ. 19ﻭ ﭘﻮﺷﺸﻲ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﻗﻮﭺ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻴﻤﻪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﭘﻮﺷﺸﻲ ﺑﺮ ﺯﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﺰ. 20ﻭ ﺗﺨﺘﻬﺎﻱ ﻗﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﺳﺎﺧﺖ. 21ﻃﻮﻝ ﻫﺮ ﺗﺨﺘﻪ ﺩﻩ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﻋﺮﺽ ﻫﺮ ﺗﺨﺘﻪ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ. 22ﻫﺮ ﺗﺨﺘﻪ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﻘﺮﻭﻥ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ،ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻫﻤﺔ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ، 23ﻭ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻳﻤﺎﻧﻲ، 24ﻭ ﭼﻬﻞ ﭘﺎﻳﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﺯﻳﺮ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭ ﭘﺎﻳﺔ ﺯﻳﺮ ﺗﺨﺘﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﺍﺵ ،ﻭ ﺩﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺯﻳﺮ ﺗﺨﺘﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﺍﺵ. 25ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﻜﻦ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ،ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﺎﺧﺖ. 26ﻭ ﭼﻬﻞ ﭘﺎﻳﺔ ﻧﻘﺮﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭ ﭘﺎﻳﺔ ﺯﻳﺮ ﻳﻚ ﺗﺨﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺩﻭ ﭘﺎﻳﺔ ﺯﻳﺮ ﺗﺨﺘﺔ ﺩﻳﮕﺮ. 27ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺆﺧﺮ ﻣﺴﻜﻦ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ،ﺷﺶ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﺎﺧﺖ. 28ﻭ ﺩﻭ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﺎﻧﺒﺶ ﺳﺎﺧﺖ. 29ﻭ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺣﻠﻘﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ .ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﻛﺮﺩ. 30ﭘﺲ ﻫﺸﺖ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﭘﺎﻳﻪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺯﻳﺮ ﺗﺨﺘﻪ. 31ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭘﻨﺞ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻳﻚ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺴﻜﻦ،
70
32ﻭ ﭘﻨﺞ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﻜﻦ ،ﻭ ﭘﻨﺞ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺆﺧﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﻏﺮﺑﻲ ﻣﺴﻜﻦ. 33ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪ ﻭﺳﻄﻲ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺑﮕﺬﺭﺩ. 34ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎ ،ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 35ﻭ ﺣﺠﺎﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻧﺴﺎ ﻣﺎﻫﺮ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺍﺩ. 36ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺘﻮﻥ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻗﻼﺑﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺎﻳﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﻳﺨﺖ. 37ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺯ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻃﺮﺍﺯ ﺑﺴﺎﺧﺖ. 38ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺘﻮﻥ ﺁﻥ ﻭ ﻗﻼﺑﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺳﺮﻫﺎ ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﭘﻨﺞ ﭘﺎﻳﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﻮﺩ. 37 1ﻭ ﺑﺼﻠﺌﻴﹺﻞ ،ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻃﻮﻟﺶ ﺩﻭ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ ،ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ ،ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻳﺶ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ. 2ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ .ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺗﺎﺟﻲ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﺮ ﻃﺮﻓﺶ ﺳﺎﺧﺖ. 3ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻠﻘﺔ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻬﺎﺭ ﻗﺎﻳﻤﻪ ﺍﺵ ﺑﺮﻳﺨﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺮ ﻳﻚ ﻃﺮﻓﺶ ﻭ ﺩﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺮ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ. 4ﻭ ﺩﻭ ﻋﺼﺎ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 5ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺩﻭ ﺟﺎﻧﺐ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺗﺎﺑﻮﺕ. 6ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺳﺎﺧﺖ .ﻃﻮﻟﺶ ﺩﻭ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ ،ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ. 7ﻭ ﺩﻭ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﺯ ﭼﺮﺧﻜﺎﺭﻱ ﺳﺎﺧﺖ. 8ﻳﻚ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ،ﻭ ﺍﺯ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ ،ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻓﺶ ﺳﺎﺧﺖ. 9ﻭ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﺧﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻃﻮﻟﺶ ﺩﻭ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻳﺶ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ. 11ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺗﺎﺟﻲ ﺯﺭﻳﻦ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺳﺎﺧﺖ. 12ﻭ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺗﺎﺟﻲ ﺯﺭﻳﻦ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺳﺎﺧﺖ. 13ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻠﻘﺔ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺭﻳﺨﺖ ،ﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﭼﻬﺎﺭ ﻗﺎﻳﻤﻪ ﺍﺵ ﺑﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 14ﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺍﻥ. 15ﻭ ﺩﻭ ﻋﺼﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺍﻥ. 16ﻭ ﻇﺮﻭﻓﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺻﺤﻨﻬﺎ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺟﺎﻣﻬﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﻬﺎ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ،ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺳﺎﺧﺖ. 17ﻭ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺳﺎﺧﺖ .ﺍﺯ ﭼﺮﺧﻜﺎﺭﻱ ،ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺳﻴﺒﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﮔﻠﻬﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻃﺮﻓﺶ ﺷﺶ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻪ ﺷﺎﺧﺔ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ،ﻭ ﺳﻪ ﺷﺎﺧﺔ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ. 19ﻭ ﺳﻪ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺑﺎﺩﺍﻣﻲ ﺑﺎ ﺳﻴﺒﻲ ﻭ ﮔﻠﻲ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺷﺎﺧﻪ ،ﻭ ﺳﻪ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺑﺎﺩﺍﻣﻲ ﻭ ﺳﻴﺒﻲ ﻭ ﮔﻠﻲ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﺔ ﺩﻳﮕﺮ ،ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺶ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ. 20ﻭ ﺑﺮ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺑﺎﺩﺍﻣﻲ ﺑﺎ ﺷﻴﺒﻬﺎ ﻭ ﮔﻠﻬﺎﻱ ﺁﻥ. 21ﻭ ﺳﻴﺒﻲ ﺯﻳﺮ ﺩﻭ ﺷﺎﺧﺔ ﺁﻥ ،ﻭ ﺳﻴﺒﻲ ﺯﻳﺮ ﺩﻭ ﺷﺎﺧﺔ ﺁﻥ ،ﻭ ﺳﻴﺒﻲ ﺯﻳﺮ ﺩﻭ ﺷﺎﺧﺔ ﺁﻥ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺶ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ. 22ﺳﻴﺒﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﭼﺮﺧﻜﺎﺭﻱ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ. 23ﻭ ﻫﻔﺖ ﭼﺮﺍﻏﺶ ﻭ ﮔﻠﮕﻴﺮﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺳﻴﻨﻴﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺳﺎﺧﺖ. 24ﺍﺯ ﻳﻚ ﻭﺯﻧﻪ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﺳﺎﺧﺖ. 25ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺨﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻃﻮﻟﺶ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﻣﺮﺑﻊ ،ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻳﺶ ﺩﻭ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﺷﺎﺧﻬﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 26ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻄﺤﺶ ﻭ ﻃﺮﻓﻬﺎﻱ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ،ﻭ ﺷﺎﺧﻬﺎﻳﺶ ،ﻭ ﺗﺎﺟﻲ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺳﺎﺧﺖ. 27ﻭ ﺩﻭ ﺣﻠﻘﺔ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺯﻳﺮ ﺗﺎﺝ ﺑﺮ ﺩﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺵ ﺑﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻓﺶ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺶ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ. 28ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 29ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻌﻄﺮ ﻃﺎﻫﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻋﻄﺎﺭ ﺳﺎﺧﺖ. 38 1ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻃﻮﻟﺶ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﻣﺮﺑﻊ ،ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻳﺶ ﺳﻪ ﺫﺭﺍﻉ.
71
2ﻭ ﺷﺎﺧﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺵ ﺳﺎﺧﺖ .ﺷﺎﺧﻬﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. ﺠﻤﺮﻫﺎ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻇﺮﻭﻓﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺳﺎﺧﺖ. 3ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ :ﺩﻳﮕﻬﺎ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺍﻧﺪﺍﺯﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﭼﻨﮕﺎﻟﻬﺎ ﻭ ﻣ 4ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺬﺑﺢ ،ﺁﺗﺶ ﺩﺍﻧﻲ ﻣﺸﺒﻚ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺍﺵ ﺑﻄﺮﻑ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺎ ﻧﺼﻔﺶ ﺑﺮﺳﺪ. 5ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺮ ﺁﺗﺶ ﺩﺍﻥ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺭﻳﺨﺖ ،ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺷﻄﻴﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 7ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﻣﺬﺑﺢ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺶ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ،ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﻣﺠﻮﻑ ﺳﺎﺧﺖ. 8ﻭ ﺣﻮﺽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺍﺯ ﺁﻳﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 9ﻭ ﺻﺤﻦ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺮﻑ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻳﻤﺎﻧﻲ ،ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺻﺤﻦ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺻﺪ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺑﻮﺩ. 10ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﻗﻼﺑﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ. 11ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺻﺪ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻮﺩ. 12ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﺮﻑ ﻏﺮﺑﻲ ،ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻩ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻩ ،ﻭ ﻗﻼﺑﻬﺎ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﺮﻑ ﺷﺮﻗﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻃﻠﻮﻉ ،ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻪ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻪ. 15ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺻﺤﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻪ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻪ. 16ﻫﻤﺔ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺻﺤﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 17ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻗﻼﺑﻬﺎ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ،ﻭ ﭘﻮﺷﺶ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺻﺤﻦ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﭘﺮﺩﺓ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺻﺤﻦ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻃﺮﺍﺯ ﺍﺯ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺻﻮﻟﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻳﺶ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺻﺤﻦ. 19ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻬﺎﺭ ،ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻬﺎﺭ ،ﻭ ﻗﻼﺑﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ،ﻭ ﭘﻮﺷﺶ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﻴﺨﻬﺎﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﺻﺤﻦ ،ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﻮﺩ. 21ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺴﻜﻦ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺴﻜﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻻﻭﻳﺎﻥ ،ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺣﺴﺎﺏ ﺁﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. 22ﻭ ﺳﺼﻠﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﺍﻭﺭﻱ ﺑﻦ ﺣﻮﺭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺴﺎﺧﺖ. 23ﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﹸﺍﻫﻮﻟﻴﺎﺏ ﺑﻦ ﺍﺧﻴﺴﺎﻣﻚ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺩﺍﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻧﻘﺎﺵ ﻭ ﻣﺨﺘﺮﻉ ﻭ ﻃﺮﺍﺯ ﺩﺭ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ. 24ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﺻﺮﻑ ﺷﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭ ﻗﺪﺱ ،ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻭﺯﻧﻪ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﻧﻘﺮﺓ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺻﺪ ﻭﺯﻧﻪ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ. 26ﻳﻚ ﺩﺭﻫﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻴﻢ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻧﻔﺮﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﻛﻪ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 27ﻭ ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺻﺪ ﻭﺯﻧﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﺪﺱ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺻﺪ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺯ ﺻﺪ ﻭﺯﻧﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻚ ﻭﺯﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻚ ﭘﺎﻳﻪ. 28ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﻼﺑﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺖ. 29ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭﺯﻧﻪ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ،ﻭ ﺷﺒﻜﺔ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺁﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ. 31ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺻﺤﻦ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﻴﺨﻬﺎﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﻴﺨﻬﺎﻱ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺻﺤﻦ ﺭﺍ. 39 1ﻭ ﺍﺯ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ،ﻭ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻭ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺳﺎﺧﺖ. 3ﻭ ﺗﻨﮕﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﺯﻙ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﺎﺭﻫﺎ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺑﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﻧﺴﺎﺝ ﻣﺎﻫﺮ ﺑﺒﺎﻓﻨﺪ. 4ﻭ ﻛﺘﻔﻬﺎﻱ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﺪ. 5ﻭ ﺯﻧﺎﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﻨﻌﺖ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻃﻼ ﻭ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
72
6ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺟﺰﻉ ﻣﺮﺻﻊ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻃﻮﻕ ﻃﻼ ،ﻭ ﻣﻨﻘﻮﺵ ﺑﻪ ﻧﻘﺶ ﺧﺎﺗﻢ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 7ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺘﻔﻬﺎﻱ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩ ،ﺗﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﺎﺭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻧﺴﺎﺝ ﻣﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺍﺯ ﻃﻼ ﻭ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ. 9ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺑﻊ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﺩﻭﻻ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻃﻮﻟﺶ ﻳﻚ ﻭﺟﺐ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﻳﻚ ﻭﭼﭗ ﺩﻭﻻ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﺳﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺭﺳﺘﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻋﻘﻴﻖ ﺳﺮﺥ ﻭ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺯﺭﺩ ﻭ ﺯﻣﺮﺩ .ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﺭﺳﺘﺔ ﺍﻭﻝ. 11ﻭ ﺭﺳﺘﺔ ﺩﻭﻡ ﺍﺯ ﺑﻬﺮﻣﺎﻥ ﻭ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻛﺒﻮﺩ ﻭ ﻋﻘﻴﻖ ﺳﻔﻴﺪ. 12ﻭ ﺭﺳﺘﺔ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﻋﻴﻦ ﺍﻟﻬﺮ ﻭ ﻳﺸﻢ ﻭ ﺟﻤﺴﺖ. 13ﻭ ﺭﺳﺘﺔ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺍﺯ ﺯﺑﺮﺟﺪ ﻭ ﺟﺰﻉ ﻭ ﻳﺸﺐ ﺩﺭ ﺗﺮﺻﻴﻌﺔ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺍﺳﺎﻣﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﺜﻞ ﻛﺎﺭ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 16ﻭ ﺩﻭ ﻃﻮﻕ ﺯﺭﻳﻦ ﻭ ﺩﻭ ﺣﻠﻘﺔ ﺯﺭﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭ ﺳﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 17ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﺓ ﺯﺭﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 18ﻭ ﺩﻭ ﺳﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭ ﻃﻮﻕ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭ ﻛﺘﻒ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﺩﻭ ﺣﻠﻘﺔ ﺯﺭﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭ ﺳﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻃﺮﻑ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﺩﻭ ﺣﻠﻘﺔ ﺯﺭﻳﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭ ﻛﺘﻒ ﺍﻳﻔﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭘﺎﻳﻴﻦ ،ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﻴﺶ ،ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻴﺶ ﺑﺎﻻﻱ ﺯﻧﺎﺭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺟﺪﺍ ﻧﺸﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ ﺭﺩﺍﻱ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻧﺴﺎﺝ ،ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﻻﺟﻮﺭﺩﻱ ﺳﺎﺧﺖ. 23ﻭ ﺩﻫﻨﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺭﺩﺍ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﺩﻫﻨﺔ ﺯﺭﻩ ﺑﺎ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺍﻱ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺩﻫﻨﻪ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ. 24ﻭ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻦ ﺭﺩﺍ ،ﺍﻧﺎﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 25ﻭ ﺯﻧﮕﻮﻟﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﻭ ﺯﻧﮕﻮﻟﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻧﺎﺭﻫﺎ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻦ ﺭﺩﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻧﺎﺭﻫﺎ. 26ﻭ ﺯﻧﮕﻮﻟﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺍﻧﺎﺭﻱ ،ﻭ ﺯﻧﮕﻮﻟﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺍﻧﺎﺭﻱ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺩﺍﻣﻦ ﺭﺩﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮﺩﻥ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 27ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻧﺴﺎﺝ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 28ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﻭ ﺩﺳﺘﺎﺭﻫﺎﻱ ﺯﻳﺒﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ،ﻭ ﺯﻳﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﺘﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ. 29ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﻃﺮﺍﺯ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﺗﻨﮕﺔ ﺍﻓﺴﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﺘﺎﺑﺘﻲ ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺶ ﺧﺎﺗﻢ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ :ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ. 31ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻮﺍﺭﻱ ﻻﺟﻮﺭﺩﻱ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﻱ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 32ﭘﺲ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 33ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻴﻤﻪ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﻭ ﺗﻜﻤﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ. 34ﻭ ﭘﻮﺷﺶ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﻗﻮﭺ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﻮﺷﺶ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﺰ ﻭ ﺣﺠﺎﺏ ﺳﺘﺮ. 35ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ. ﻥ ﺗﹶﻘﹾﺪﻣﻪ. 36ﻭ ﺧﻮﺍﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﻭ ﻧﺎ 37ﻭ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﻃﺎﻫﺮ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎﻳﺶ ،ﭼﺮﺍﻏﻬﺎﻱ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ،ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ. 38ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺯﺭﻳﻦ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻌﻄﺮ ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﻴﻤﻪ. 39ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﻭ ﺷﺒﻜﺔ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺁﻥ ،ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﻭ ﺣﻮﺽ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺵ. 40ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺻﺤﻦ ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﭘﺮﺩﺓ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺻﺤﻦ ،ﻭ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﻣﻴﺨﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺴﻜﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ. 41ﻭﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﻗﺪﺱ ،ﻭ ﺭﺧﺖ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ،ﻭ ﺭﺧﺘﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺗﺎ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 42ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 43ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. 40 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺩﺭ ﹸﻏ ﺮ ﻩ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﺎ. 3ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭ .ﻭ ﺣﺠﺎﺏ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﭘﻬﻦ ﻛﻦ.
73
4ﻭ ﺧﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﻤﺎ .ﻭ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻛﻦ. 5ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺯﺭﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺨﻮﺭ ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﭘﺮﺩﺓ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻦ ﺑﻴﺎﻭﻳﺰ. 6ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 7ﻭ ﺣﻮﺽ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺮﻳﺰ. 8ﻭ ﺻﺤﻦ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻦ .ﻭ ﭘﺮﺩﺓ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺻﺤﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﻳﺰ. 9ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻣﺴﺢ ﻛﻦ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﻣﻘﺪﺱ ﺷﻮﺩ. 10ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎ .ﻣﺬﺑﺢ ،ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﺣﻮﺽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﻦ. 12ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﺩﻩ. 13ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺧﺖ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻛﻨﺪ. 14ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻬﺎ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ. 15ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻛﻦ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻱ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﻭ ﻣﺴﺢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺍﺑﺪﻱ ﺩﺭ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 16ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ. 17ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﹸﻏﺮﺓ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﻛﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﺑﺮﭘﺎﺷﺪ، 18ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻨﻬﺎﺩ ﻭ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻗﺎﻳﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ، 19ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﻛﺸﻴﺪ ،ﻭ ﭘﻮﺷﺶ ﺧﻴﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻧﻬﺎﺩ ،ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﮔﺬﺍﺭﺩ ،ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﻱ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 21ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺣﺠﺎﺏ ﺳﺘﺮ ﺭﺍ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻛﺸﻴﺪ .ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ ﺧﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﻣﺴﻜﻦ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺣﺠﺎﺏ ﻧﻬﺎﺩ. 23ﻭ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 24ﻭ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ،ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻣﺴﻜﻦ ﻧﻬﺎﺩ. 25ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 26ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺯﺭﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ،ﭘﻴﺶ ﺣﺠﺎﺏ ﻧﻬﺎﺩ. 27ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻌﻄﺮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 28ﻭ ﭘﺮﺩﺓ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﺁﻭﻳﺨﺖ. 29ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭﺿﻊ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﺣﻮﺽ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻭﺿﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺴﺘﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺮﻳﺨﺖ. 31ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺴﺘﻨﺪ. 32ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 33ﻭ ﺻﺤﻦ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﭘﺮﺩﺓ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺻﺤﻦ ﺭﺍ ﺁﻭﻳﺨﺖ .ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 34ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺑﺮ ،ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺖ. 35ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺑﺮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 36ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﺎﺳﺖ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺧﻮﺩ ﻛﻮﭺ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 37ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﺑﺮ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺧﺎﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ،ﺍﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ. .
74
ﻛﺘﺎﺏ ﻻﻭﻳﺎﻥ
1 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﭘﺲ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﮔﺎﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 3ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺍﺯ ﮔﺎﻭ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺮ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺷﻮﺩ. 4ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻭ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻨﺪ. 5ﭘﺲ ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺬﺑﺢ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺍﺳﺖ ﺑﭙﺎﺷﻨﺪ. 6ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﻜﹶﻨﹶﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻛﻨﺪ. ﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ،ﻫﻴﺰﻡ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺑﭽﻴﻨﻨﺪ. 7ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭ 8ﻭ ﺍﺣﺸﺎﻳﺶ ﻭ ﭘﺎﭼﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻭ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. 10ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﺰ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺮ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 11ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﭙﺎﺷﻨﺪ. 12ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺮﺵ ﻭ ﭘﻴﻪ ﺍﺵ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻴﺰﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﺳﺖ ﺑﭽﻴﻨﺪ. 13ﻭ ﺍﺣﺸﺎﻳﺶ ﻭ ﭘﺎﭼﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺑﺸﻮﻳﺪ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ،ﻛﻪ ﺁﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻭ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 14ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭘﺲ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﻫﺎ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺟﻮﺟﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 15ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﭙﻴﭽﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﻓﺸﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 16ﻭ ﭼﻴﻨﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻓﻀﻼﺕ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺷﺮﻗﻲ ﻣﺬﺑﺢ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﺩ. 17ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺶ ﭼﺎﻙ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﻧﻜﻨﺪ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮ ﻫﻴﺰﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ،ﻛﻪ ﺁﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻭ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 2 1ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﭘﺲ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺮﻳﺰﺩ ﻭ ﻛﻨﺪﺭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻨﻬﺪ. 2ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻣﺶ ﻭ ﺭﻭﻏﻨﺶ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻨﺪﺭﺵ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ،ﺗﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻭ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. 3ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺍﺳﺖ. 4ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﭘﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺗﻨﻮﺭ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻲ ،ﭘﺲ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻓﻄﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ،ﻳﺎ ﮔﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﻓﻄﻴﺮ ﻣﺎﻟﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺎﺷﺪ. 5ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺗﻮ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺑﺮ ﺳﺎﺝ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻓﻄﻴﺮ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺮﻳﺰ .ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺗﻮ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺗﺎﺑﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 8ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 9ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﺯ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 10ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﻫﻴﭻ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﺑﺎ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺧﻤﻴﺮ ﻣﺎﻳﻪ ﻭ ﻋﺴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 12ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﻮﺑﺮﻫﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﻧﻴﺎﺭﻧﺪ. 13ﻭ ﻫﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻤﻚ ﻧﻤﻜﻴﻦ ﻛﻦ ،ﻭ ﻧﻤﻚ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻣﺪﺍﺭ ،ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻚ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ. 14ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻧﻮﺑﺮﻫﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻲ ،ﭘﺲ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻠﻐﻮﺭ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻧﻮﺑﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ.
75
15ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺮﻳﺰ ﻭ ﻛﻨﺪﺭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻨﻪ .ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺳﺖ. 16ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻳﺎﮔﺎﺭﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺑﻠﻐﻮﺭ ﺁﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻨﺶ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻨﺪﺭﺵ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 3 1ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺭﻣﻪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ﺧﻮﺍﻩ ﻧﺮ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 2ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﻬﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﭙﺎﺷﻨﺪ. 3ﻭ ﺍﺯ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭘﻴﻬﻲ ﻛﻪ ﺍﺣﺸﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﻴﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺣﺸﺎﺳﺖ. 4ﻭ ﺩﻭ ﮔﹸﺮﺩﻩ ﻭ ﭘﻴﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﻭ ﺗﻬﻴﮕﺎﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﮕﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎ ﮔﹸﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ. 5ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﻫﻴﺰﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻨﺪ .ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻭ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 6ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺮ ﻳﺎ ﻣﺎﺩﺓ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 7ﺍﮔﺮ ﺑﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 8ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻬﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺧﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﭙﺎﺷﻨﺪ. 9ﻭ ﺍﺯ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭘﻴﻪ ﺍﺵ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻧﺒﻪ ﺭﺍ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻋﺼﻌﺺ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﭘﻴﻬﻲ ﻛﻪ ﺍﺣﺸﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﻴﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺣﺸﺎﺳﺖ. 10ﻭ ﺩﻭ ﮔﹸﺮﺩﻩ ﻭ ﭘﻴﻬﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﻭ ﺗﻬﻴﮕﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﮔﹸﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ. 11ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﻃﻌﺎﻡ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﺑﺰ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 13ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺑﻨﻬﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺧﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﭙﺎﺷﻨﺪ. 14ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺭﺍ ،ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﭘﻴﻬﻲ ﻛﻪ ﺍﺣﺸﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭘﻴﻬﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺣﺸﺎﺳﺖ. 15ﻭ ﺩﻭ ﮔﹸﺮﺩﻩ ﻭ ﭘﻴﻬﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﻭ ﺗﻬﻴﮕﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﮔﹸﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ. 16ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﻃﻌﺎﻡ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺍﺳﺖ .ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭘﻴﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 17ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺑﺪﻱ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﭘﺸﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺧﻮﻥ ﻭ ﭘﻴﻪ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﻳﺪ. 4 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺳﻬﻮﺍﹰ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻨﺪ ،ﺩﺭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﻫﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ، 3ﺍﮔﺮ ﻛﺎﻫﻦ ﻛﻪ ﻣﺴﺢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻭﺭﺯﺩ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻡ ﺳﺎﺯﺩ ،ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺍﺯ ﺭﻣﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 4ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺑﻨﻬﺪ ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 5ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﺴﺢ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺁﻭﺭﺩ. 6ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺣﺠﺎﺏ ﻗﺪﺱ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﭙﺎﺷﺪ. 7ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻌﻄﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﭙﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺧﻮﻥ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﻳﺰﺩ. 8ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭘﻴﻪ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭘﻴﻬﻲ ﻛﻪ ﺍﺣﺸﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﻴﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺣﺸﺎﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. 9ﻭ ﺩﻭ ﮔﹸﺮﺩﻩ ﻭ ﭘﻴﻬﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﻭ ﺗﻬﻴﮕﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﮔﹸﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ. 10ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﮔﺎﻭ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 11ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻮﺷﺘﺶ ﺑﺎ ﺳﺮﺵ ﻭ ﭘﺎﭼﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺍﺣﺸﺎﻳﺶ ﻭ ﺳﺮﮔﻴﻨﺶ، 12ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﭘﺎﻙ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻧﺪ ﺑﺒﺮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻴﺰﻡ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ .ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻧﺪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 13ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻬﻮﺍﹰ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺨﻔﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﻮﺍﻫﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺠﺮﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ، 14ﭼﻮﻥ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺭﻣﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 15ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﻬﻨﺪ ،ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺫﺑﺢ ﺷﻮﺩ.
76
16ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﺴﺢ ﺷﺪﻩ ،ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ. 17ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺧﻮﻥ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺣﺠﺎﺏ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﭙﺎﺷﺪ. 18ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﻳﺰﺩ. 19ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﻴﺔ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 20ﻭ ﺑﺎ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﻜﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 21ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ .ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺖ. 22ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺭﺋﻴﺲ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﻮﺍﻫﻲ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﻬﻮﺍﹰ ﺑﻜﻨﺪ ﻭ ﻣﺠﺮﻡ ﺷﻮﺩ، 23ﭼﻮﻥ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 24ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺰ ﺑﻨﻬﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ. 25ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺧﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﻭ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﻳﺰﺩ. 26ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﻴﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﭘﻴﻪ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 27ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻬﻮﺍﹰ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﺩ ﻭ ﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻧﻮﺍﻫﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻜﻨﺪ ﻭ ﻣﺠﺮﻡ ﺷﻮﺩ، 28ﭼﻮﻥ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺰ ﻣﺎﺩﺓ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﺠﻬﺖ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 29ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻨﻬﺪ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﺟﺎﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 30ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺧﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﻳﺰﺩ. 31ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﻴﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﻴﻪ ﺍﺯ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺟﺪﺍ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 32ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺎﺩﺓ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 33ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻨﻬﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺫﺑﺢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 34ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺧﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﻳﺰﺩ. 35ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﻴﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﻴﻪ ﺑﺮﺓ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺟﺪﺍ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 5 1ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻗﺴﻢ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ،ﺍﮔﺮ ﺍﻃﻼﻉ ﻧﺪﻫﺪ ﮔﻨﺎ ﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺵ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﻧﺠﺲ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺨﻔﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭘﺲ ﻧﺠﺲ ﻭ ﺵ ﺑﻬﻴﻤﺔ ﻧﺠﺲ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻻ ﹺ ﺶ ﻧﺠﺲ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻻ ﹺ ﺵ ﻭﺣ ﹺ 2ﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ،ﺧﻮﺩﻩ ﻻ ﹺ ﻣﺠﺮﻡ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 3ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺁﺩﻣﻲ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﺯ ﻫﺮﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﻭﻱ ﻣﺨﻔﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻮﻥ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺠﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻏﻔﻠﺘﹰﺎ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﺭﺍﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﺎﺭ ﺑﺪ ﻳﺎ ﻛﺎﺭ ﻧﻴﻚ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻲ ﻏﻔﻠﺘﹰﺎ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺨﻔﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﻮﺩ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺠﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﺠﺮﻡ ﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ 6ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﺑﺮﻩ ﺍﻱ ﻳﺎ ﺑﺰﻱ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 7ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﺮﻩ ﻧﺮﺳﺪ ،ﭘﺲ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﻭ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﻳﺎ ﺩﻭ ﺟﻮﺟﺔ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻳﻜﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ. 8ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭﻝ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺑﻜﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻧﻜﻨﺪ، 9ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﭙﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﻓﺸﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 11ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻭﺟﺔ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻧﺮﺳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺩﻩ ﻳﻚ ﺍﻳﻔﺔ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻨﻬﺪ ﻭ ﻛﻨﺪﺭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ.
77
13ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 15ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﺩ ،ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻬﻮﺍﹰ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﻮﭼﻲ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺜﻘﺎﻟﻬﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ﺑﻴﺎ ﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺍﺳﺖ. 16ﻭ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻧﻘﺼﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻴﺰ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻋﻮﺽ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻗﻮﭺ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﺑﻜﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﺪ ،ﭘﺲ ﻣﺠﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 17ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﻮﺍﻫ ﹺ ﻖ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻏﻔﻠﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 18ﻭ ﻗﻮﭼﻲ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﻣﻮﺍﻓ ﹺ 19ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺠﺮﻡ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 6 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺭﺯﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻳﺎ ﺭﻫﻦ ﻳﺎ ﭼﻴﺰ ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻳﺎ ﻣﺎﻝ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻏﺼﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 3ﻳﺎ ﭼﻴﺰ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻮﻳﺪ ،ﻭ ﻗﺴﻢ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻨﺪ. 4ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﻣﺠﺮﻡ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ ﻳﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻏﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻳﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻳﺎ ﺁﻥ ﭼﻴﺰ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺭﺩ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ. 5ﻳﺎ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﻗﺴﻢ ﺩﺭﻭﻍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﻫﻢ ﺍﺻﻞ ﻣﺎﻝ ﺭﺍ ﺭﺩ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﻫﻢ ﭘﻨﺞ ﻳﻚ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﻟﻜﺶ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺟﺮﻡ ﺍﻭ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻗﻮﭺ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻫﻦ. 7ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺠﺮﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ«. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 9ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ :ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺮ ﺁﺗﺸﺪﺍﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺁﺗﺶ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 10ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻟﺒﺎﺱ ﻛﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺪ ،ﻭ ﺯﻳﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﻛﺘﺎﻥ ﺑﺮ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﻮﺷﺪ ،ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ. 11ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻟﺒﺎﺱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﭙﻮﺷﺪ ،ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﭘﺎﻙ ﺑﺒﺮﺩ. 12ﻭ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﺳﺖ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻛﺎﻫﻦ ﻫﻴﺰﻡ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﺗﺐ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﭘﻴﻪ ﺫﺑﻴﺤﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ، 13ﻭ ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺸﻮﺩ. 14ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻫﺪﻳﻪ ﺁﺭﺩﻱ :ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. 15ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻨﺶ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻨﺪﺭ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻭ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺁﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. 16ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ .ﺑﻲ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻗﺪﺱ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 17ﺑﺎ ﺧﻤﻴﺮ ﻣﺎﻳﻪ ﭘﺨﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺍﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ. 18ﺟﻤﻴﻊ ﺫﻛﻮﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺩﺭ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﻫﺮ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 20ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ،ﺩﻩ ﻳﻚ ﺍﻳﻔﺔ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺩﺍﺋﻤﻲ ،ﻧﺼﻔﺶ ﺩﺭ ﺻﺒﺢ ﻭ ﻧﺼﻔﺶ ﺩﺭ ﺷﺎﻡ، 21ﻭ ﺑﺮ ﺳﺎﺝ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﻪ ﺁﺭﺩﻱ ﺑﺠﻬﺖ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ. 22ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﺴﺢ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺍﺑﺪﻱ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ.
78
23ﻭ ﻫﺮ ﻫﺪﻳﻪ ﺁﺭﺩﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﺮﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ. 24ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 25ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﻨﺎﻩ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺫﺑﺢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺫﺑﺢ ﺷﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺍﺳﺖ. 26ﻭ ﻛﺎﻫﻨﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ،ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 27ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺘﺶ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺸﻮﻱ. 28ﻭ ﻇﺮﻑ ﺳﻔﺎﻟﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺷﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻇﺮﻑ ﻣﺴﻴﻦ ﭘﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺯﺩﻭﺩﻩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺷﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 29ﻭ ﻫﺮ ﺫﻛﻮﺭﻱ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺍﺳﺖ. 30ﻭ ﻫﻴﭻ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 7 1ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ؛ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺍﺳﺖ. 2ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺫﺑﺢ ﺑﻜﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺧﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﭙﺎﺷﻨﺪ. 3ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﭘﻴﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ،ﺩﻧﺒﻪ ﻭ ﭘﻴﻪ ﻛﻪ ﺍﺣﺸﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. 4ﻭ ﺩﻭ ﮔﺮﺩﻩ ﻭ ﭘﻴﻬﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﻭ ﺗﻬﻴﮕﺎﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﮕﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎ ﮔﹸﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ. 5ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺍﺳﺖ. 6ﻭ ﻫﺮ ﺫﻛﻮﺭﻱ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺍﺳﺖ. ﻥ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 7ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ .ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻳﻚ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺖ .ﻛﺎﻫﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﺁ 8ﻭ ﻛﺎﻫﻨﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﺁﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﭘﻮﺳﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 9ﻭ ﻫﺮ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﻮﺭ ﭘﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺮ ﺗﺎﺑﻪ ﻳﺎ ﺳﺎﺝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻥ ﻫﻤﺔ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻲ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﻫﺮﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺧﺸﻚ ،ﺍﺯ ﺁ 11ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 12ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺸﻜﺮ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ﭘﺲ ﺑﺎ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺗﺸﻜﺮ ،ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻓﻄﻴﺮ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ،ﻭ ﻧﺎﺯﻛﻬﺎﻱ ﻓﻄﻴﺮ ﻣﺎﻟﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 13ﺑﺎ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻧﺎﻥ ﺧﻤﻴﺮ ﻣﺎﻳﻪ ﺩﺍﺭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺫﺑﻴﺤﻪ ﺗﺸﻜﺮ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 14ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁ ﻥ ﺁﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺎﺷﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺗﺸﻜﺮ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻭﻱ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ. 16ﻭ ﺍﮔﺮ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﻧﺬﺭﻱ ﻳﺎ ﺗﺒﺮﻋﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 17ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﮔﻮﺷﺖ ﺫﺑﻴﺤﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ . 18ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 19ﻭ ﮔﻮﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ،ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺨﻮﺭﺩ. 20ﻟﻴﻜﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻥ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 21ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻩ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺁﺩﻣﻲ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻬﻴﻤﻪ ﻧﺠﺲ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻧﺠﺲ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﺁﻥ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 22ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 23ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﻫﻴﭻ ﭘﻴﻪ ﮔﺎﻭ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﺑﺰ ﺭﺍ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ. 24ﺍﻣﺎ ﭘﻴﻪ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﭘﻴﻪ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭘﻴﻪ ﺟﺎﻧﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﻮﺩ. 26ﻭ ﻫﻴﭻ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﻣﺮﻍ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ. 27ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﺁﻥ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 28ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 29ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﻫﺮﻛﻪ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ.
79
30ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﭘﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 31ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﭘﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 32ﻭ ﺭﺍﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺍﺯ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ. ﺼّﺔ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺣ 33ﺁﻥ ﻛﺲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﭘﻴﻪ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﺭﺍﻥ ﺭﺍﺳﺖ 34ﺯﻳﺮﺍ ﺳﻴﻨﺔ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﻭ ﺭﺍﻥ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻢ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﺩﻡ. 35ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺣﺼﺔ ﻣﺴﺢ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺣﺼﹼﺔ ﻣﺴﺢ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪ. 36ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺩﺭ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 37ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻭ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ، 38ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺳﻴﻨﺎ. 8 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻭ ﺭﺧﺘﻬﺎ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺩﻭ ﻗﻮﭺ ﻭ ﺳﺒﺪ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ. 3ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ. 4ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 5ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 6ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﺩﺍﺩ. 7ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺴﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺩﺍ ﻣﻠﺒﺲ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺯﻧﹼﺎﺭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺳﺎﺧﺖ. 8ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻭﺭﻳﻢ ﻭ ﹸﺗﻤﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ. 9ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻧﻬﺎﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﹶﺗﻨﹾﻜﻪ ﺯﺭﻳﻦ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻓﺴﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﻧﻬﺎﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﭘﺎﺷﻴﺪ ،ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﻭ ﺣﻮﺽ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩ ،ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 12ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 13ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﺖ ﻭ ﻛﻼﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 14ﭘﺲ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻟﻴﺪ ،ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﻳﺨﺘﻪ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 16ﻭ ﻫﻤﻪ ﭘﻴﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺣﺸﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺟﮕﺮ ﻭ ﺩﻭ ﮔﹸﺮﺩﺓ ﻭ ﭘﻴﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 17ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﻭ ﮔﻮﺷﺘﺶ ﻭ ﺳﺮﮔﻴﻨﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 18ﭘﺲ ﻗﻮﭺ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﻮﭺ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺬﺑﺢ ﭘﺎﺷﻴﺪ. 20ﻭ ﻗﻮﭺ ﺭﺍ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺳﺮ ﻭ ﻗﻄﻌﻪ ﻫﺎ ﻭ ﭼﺮﺑﻲ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 21ﻭ ﺍﺣﺸﺎ ﻭ ﭘﺎﭼﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺷﺴﺖ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﭺ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ .ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺠﻬﺖ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 22ﭘﺲ ﻗﻮﭺ ﺩﻳﮕﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﻗﻮﭺ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﻮﭺ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻧﺮﻣﻪ ﮔﻮﺵ ﺭﺍﺳﺖ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺷﺴﺖ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﻭ ﺑﺮ ﺷﺴﺖ ﭘﺎﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎﻟﻴﺪ. 24ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻧﺮﻣﻪ ﮔﻮﺵ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻭ ﺑﺮ ﺷﺴﺖ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻭ ﺑﺮ ﺷﺴﺖ ﭘﺎﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺎﻟﻴﺪ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺬﺑﺢ ﭘﺎﺷﻴﺪ.
80
25ﻭ ﭘﻴﻪ ﻭ ﺩﻧﺒﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭘﻴﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺣﺸﺎﺳﺖ ،ﻭ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺟﮕﺮ ﻭ ﺩﻭ ﮔﹸﺮﺩﻩ ﻭ ﭘﻴﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺭﺍﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. 26ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﺪ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻚ ﻗﺮﺹ ﻓﻄﻴﺮ ﻭ ﻳﻚ ﻗﺮﺹ ﻧﺎﻥ ﺭﻭﻏﻨﻲ ﻭ ﻳﻚ ﻧﺎﺯﻙ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﻴﻪ ﻭ ﺑﺮ ﺭﺍﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻬﺎﺩ. 27ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻧﻬﺎﺩ .ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻴﺪ. 28ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺎﻻﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ .ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻳﺔ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ. 29ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺳﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﻪ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻗﻮﭺ ﺗﺨﺼﻴﺺ ،ﺍﻳﻦ ﺣﺼﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺭﺧﺘﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﺑﺮ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺎ ﻭﻱ ﭘﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺭﺧﺘﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩ. 31ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﭙﺰﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺒﺪ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ، 32ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 33ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﺮﻭﻳﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺎﻡ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 34ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﮔﺮﺩﺩ. 35ﭘﺲ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻣﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻤﻴﺮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 36ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 9 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ،ﻣﻮﺳﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 2ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ،ﻭ ﻗﻮﭼﻲ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ،ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﮕﻴﺮ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ. 3ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺑﺰﻏﺎﻟﺔ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ،ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺮﻩ ﺍﻱ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. 4ﻭ ﮔﺎﻭﻱ ﻭ ﻗﻮﭼﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺫﺑﺢ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﺁﺭﺩﻱ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 5ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻜﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺷﻤﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻴﺎ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻦ ،ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻦ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩ. 9ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﻣﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﻳﺨﺖ. 10ﻭ ﭘﻴﻪ ﻭ ﮔﹸﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺟﮕﺮ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 12ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﺖ ﻣﺬﺑﺢ ﭘﺎﺷﻴﺪ. 13ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 14ﻭ ﺍﺣﺸﺎ ﻭ ﭘﺎﭼﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 15ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺑﺰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 16ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 17ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻣﺸﺘﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺻﺒﺢ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 18ﻭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﻗﻮﭺ ﺫﺑﻴﺤﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺬﺑﺢ ﭘﺎﺷﻴﺪ. 19ﻭ ﭘﻴﻪ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺩﻧﺒﻪ ﻗﻮﭺ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺣﺸﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﮔﹸﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺟﮕﺮ ﺭﺍ. 20ﻭ ﭘﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ،ﻭ ﭘﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 21ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺭﺍﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 22ﭘﺲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺰﻳﺮ ﺁﻣﺪ. 23ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ.
81
24ﻭ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﭘﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻠﻌﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 10 1ﻭ ﻧﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺍﺑﻴﻬﻮ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ،ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﻣﺠﻤﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ .ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺁﺗﺶ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻌﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺩﻧﺪ. 3ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ .ﭘﺲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪ. 4ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻴﺜﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﺍﻟﺼﺎﻓﺎﻥ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﺰﹼﻳﺌﻴﻞ ﻋﻤﻮﻱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻗﺪﺱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﺒﺮﻳﺪ. 5ﭘﺲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﻮﻳﻬﺎﻱ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﺎﻙ ﻣﺰﻧﻴﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻤﻴﺮﻳﺪ .ﻭ ﻏﻀﺐ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺸﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺠﻬﺖ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﺗﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 7ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﺮﻭﻳﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻤﻴﺮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ ،ﻛﺮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 9ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻣ ﺴﻜﺮﻱ ﻣﻨﻮﺷﻴﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻤﻴﺮﻳﺪ .ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺩﺭ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ. 10ﻭ ﺗﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﻧﺠﺲ ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﻭ ﺗﻤﻴﺰ ﺩﻫﻴﺪ، 11ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻤﺔ ﻓﺮﺍﻳﻀﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻴﺪ. 12ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺍﺳﺖ. 13ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺣﺼﹼﺔ ﺗﻮ ﻭ ﺣﺼﺔ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺗﻮﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 14ﻭ ﺳﻴﻨﺔ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﻭ ﺭﺍﻥ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻭ ﺍﺧﺘﺮﺍﻧﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﭘﺎﻙ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﺼﺔ ﺗﻮ ﻭ ﺣﺼﺔ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﺭﺍﻥ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﻭ ﺳﻴﻨﺔ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﺨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺑﺮ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺧﺸﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 17ﭼﺮﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﺨﻮﺭﺩﻳﺪ؟ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﻥ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻨﻴﺪ. 18ﺍﻳﻨﻚ ﺧﻮﻥ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻗﺪﺱ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﺸﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 19ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﺁﻳﺎ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ؟ 20ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺩﺭﻧﻈﺮﺵ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 11 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺗﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺎﻳﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪ. 3ﻫﺮ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺳﻢ ﻛﻪ ﺷﻜﺎﻑ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. 4ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺷﻜﺎﻓﺘﮕﺎﻥ ﺳﻢ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺷﺘﺮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺳﻢ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ. 5ﻭ ﻭﻧﹶﻚ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺳﻢ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ. 6ﻭ ﺧﺮﮔﻮﺵ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭﻟﻲ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺳﻢ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﺧﻮﻙ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺳﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻜﺎﻑ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﻟﻴﻜﻦ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ. 8ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﻻﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺲ ﺍﻧﺪ. 9ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﻫﺮ ﭼﻪ ﭘﺮ ﻭ ﻓﻠﺲ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﻧﻬﺮﻫﺎ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ.
82
10ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﭘﺮ ﻭ ﻓﻠﺲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻧﻬﺮﻫﺎ ،ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 11ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﻻﺷﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 12ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﺑﻬﺎ ﭘﺮ ﻭ ﻓﻠﺲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺴ ﹺﺮﺑﺤﺮ. 13ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻧﺸﻮﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻋﻘﺎﺏ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﹶﻧ 14ﻭ ﻛﺮﻛﺲ ﻭ ﺍﻟﺸﺨﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻥ. 15ﻭ ﻏﹸﺮﺍﺏ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻥ. 16ﻭ ﺷﺘﺮﻣﺮﻍ ﻭ ﺟﻐﺪ ﻭ ﻣﺮﻍ ﺩﺭﻳﺎﻳﻲ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻥ. 17ﻭ ﺑﻮﻡ ﻭ ﻏﻮﺍﺹ ﻭ ﺑﻮﺗﻴﻤﺎﺭ. 18ﻭ ﻗﺎﺯ ﻭ ﻣﺮﻍ ﺳﻘﺎ ﻭ ﺭﺧﻢ. 19ﻭ ﻟﻘﻠﻖ ﻭﻛﹸﻠﻨﮓ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻥ ﻭ ﻫﺪﻫﺪ ﻭ ﺷﺒﭙﺮﻩ. 20ﻭ ﻫﻤﺔ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺑﺎﻟﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﻧﺪ. 21ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺑﺎﻟﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ،ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻗﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺴﺘﻦ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 22ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺴﻢ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ .ﻣﻠﺦ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻥ ﻭ ﺩﺑﺎ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻥ ﻭ ﺣﺮﺟﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻥ ﻭ ﺣﺪﺏ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻥ. 23ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺑﺎﻟﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﻧﺪ. 24ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻫﺮ ﻛﻪ ﻻﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 25ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﻻﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 26ﻭ ﻫﺮ ﺑﻬﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺳﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻜﺎﻑ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭ ﻧﻜﻨﺪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺴﻨﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ. 27ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺮ ﻛﻒ ﭘﺎ ﺭﻭﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺲ ﺍﻧﺪ ،ﻫﺮﻛﻪ ﻻﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 28ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻻﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺲ ﺍﻧﺪ. 29ﻭ ﺍﺯ ﺣﺸﺮﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﺰﻧﺪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺲ ﺍﻧﺪ :ﻣﻮﺵ ﻛﻮﺭ ﻭ ﻣﻮﺵ ﻭ ﺳﻮﺳﻤﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻥ، 30ﻭ ﺩﻟﻪ ﻭ ﻭﺭﻝ ﻭ ﭼﻠﭙﺎﺳﻪ ﻭ ﻛﺮﺑﺎﺳﻪ ﻭ ﺑﻮﻗﻠﻤﻮﻥ. 31ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺲ ﺍﻧﺪ :ﻫﺮﻛﻪ ﻻﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ، 32ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻮﺗﺶ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻫﺮ ﻇﺮﻑ ﭼﻮﺑﻲ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺭﺧﺖ ،ﺧﻮﺍﻩ ﭼﺮﻡ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺟﻮﺍﻝ؛ ﻫﺮ ﻇﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﺏ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭘﺲ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 33ﻭ ﻫﺮ ﻇﺮﻑ ﺳﻔﺎﻟﻴﻦ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﻴﺪ. 34ﻫﺮ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺍﮔﺮ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻫﺮ ﻣﺸﺮﻭﺑﻲ ﻛﻪ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻇﺮﻑ ﺍﺳﺖ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 35ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻻﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺗﻨﻮﺭ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺟﺎﻕ ،ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ؛ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﺠﺲ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 36ﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﻭ ﺣﻮﺽ ﻛﻪ ﻣﺠﻤﻊ ﺁﺏ ﺑﺎﺷﺪ ﻃﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻻﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 37ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻻﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﺨﻢ ﻛﺎﺷﺘﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻃﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ. 38ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺗﺨﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻻﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻴﻔﺘﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 39ﻭ ﺍﮔﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺭﺩﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﻫﺮﻛﻪ ﻻﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 40ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻻﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻻﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 41ﻭ ﻫﺮﺣﺸﺮﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﺰﺩ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ. 42ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺷﻜﻢ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺎ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺔ ﺣﺸﺮﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﺰﻧﺪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﻧﺪ. 43ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺸﺮﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﺰﺩ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺠﺲ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎ ﭘﺎﻙ ﺷﻮﻳﺪ. 44ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ،ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻗﺪﻭﺱ ﻫﺴﺘﻢ ﭘﺲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺣﺸﺮﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﺰﻧﺪ ﻧﺠﺲ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ. 45ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ ،ﭘﺲ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻗﺪﻭﺱ ﻫﺴﺘﻢ. 46ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﺣﻴﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺑﻬﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺣﻴﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﺰﺩ. 47ﺗﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻧﺠﺲ ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ﺑﺸﻮﺩ«.
83
12 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﭼﻮ ﺯﻧﻲ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﺍﻱ ﺑﺰﺍﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﻳﺎﻡ ﻃﹶﻤﺚ ﺣﻴﻀﺶ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 3ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﮔﻮﺷﺖ ﻏﹸﻠﻔﺔ ﺍﻭ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﻮﺩ. 4ﻭ ﺳﻲ ﻭﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭﺧﻮﻥ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺍﻳﺎﻡ ﻃﹸﻬﺮﺵ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ. 5ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺑﺰﺍﻳﺪ ،ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﺪﺕ ﻃﹶﻤﺚ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺷﺼﺖ ﻭ ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻃﻬﺮﺵ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻳﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺮﻩ ﺍﻱ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺟﻮﺟﺔ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻳﺎ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 7ﻭ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺗﺎ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻃﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺰﺍﻳﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺧﺘﺮ. 8ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﺮﻩ ﻧﺮﺳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻭ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﻳﺎ ﺩﻭ ﺟﻮﺟﺔ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﻳﻜﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ .ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 13 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﭼﻮﻥ ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪﻧﺶ ﺁﻣﺎﺱ ﻳﺎ ﻗﻮﺑﺎ ﻳﺎ ﻟﻜﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻕ ﺑﺸﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪﻧﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻼﻱ ﺑﺮﺹ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﻳﺎ ﻧﺰﺩ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻛﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 3ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺍﮔﺮ ﻣﻮ ﺩﺭ ﺑﻼ ﺳﻔﻴﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻧﻤﺎﻳﹺﺶ ﺑﻼ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪﻧﺶ ﮔﻮﺩﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻼﻱ ﺑﺮﺹ ﺍﺳﺖ، ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﺪ. 4ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﻟﻜﺔ ﺑﺮﺍﻕ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪﻧﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻮﺩﺗﺮ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﻣﻮﻱ ﺁﻥ ﺳﻔﻴﺪ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﻣﺒﺘﻼ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 5ﻭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺑﻼ ﺩﺭﻧﻈﺮﺵ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻼ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﭘﻬﻦ ﻧﺸﺪﻩ ،ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 6ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻼ ﻛﻢ ﺭﻧﮓ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﭘﻬﻦ ﻧﮕﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﻃﻬﺎﺭﺗﺶ ﺑﺪﻫﺪ .ﺁﻥ ﻗﻮﺑﺎ ﺍﺳﺖ .ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ. 7ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﻮﺑﺎ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﭘﻬﻦ ﺷﻮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ. 8ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻗﻮﺑﺎ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﭘﻬﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﺪ .ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺹ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻼﻱ ﺑﺮﺹ ﺩﺭ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 10ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺎﺱ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻣﻮﻱ ﺭﺍ ﺳﻔﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﺎﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﺱ ﺑﺎﺷﺪ، 11ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪﻧﺶ ﺑﺮﺹ ﻣﺰﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺳﺘﺶ ﺣﻜﻢ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺹ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﻬﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﺹ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭘﻮﺳﺖ ﺁﻥ ﻣﺒﺘﻼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻨﮕﺮﺩ ،ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، 13ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺹ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺗﻄﻬﻴﺮﺁﻥ ﻣﺒﺘﻼ ﺣﻜﻢ ﺩﻫﺪ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻤﺔ ﺑﺪﻧﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻃﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ. 14ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﮔﻮﺷﺖ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﺪ .ﺍﻳﻦ ﮔﻮﺷﺖ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮﺹ ﺍﺳﺖ. 16ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻮﺷﺖ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ. 17ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺑﻼ ﺑﻪ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﻣﺒﺪﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺁﻥ ﻣﺒﺘﻼ ﺣﻜﻢ ﺩﻫﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ. 18ﻭ ﮔﻮﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺁﻥ ﺩﻣﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﺪ، 19ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺩﻣﻞ ﺍﻣﺎﺱ ﺳﻔﻴﺪ ﻳﺎ ﻟﻜﺔ ﺑﺮﺍﻕ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﻲ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ. 20ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻮﺩﺗﺮ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻮﻱ ﺁﻥ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﻭ ﺣﻜﻢ ﺩﻫﺪ .ﺍﻳﻦ ﺑﻼﻱ ﺑﺮﺹ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻣﻞ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻮﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﮔﻮﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻛﻢ ﺭﻧﮓ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 22ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﭘﻬﻦ ﺷﺪﻩ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﻭ ﺣﻜﻢ ﺩﻫﺪ .ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 23ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﻟﻜﺔ ﺑﺮﺍﻕ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﭘﻬﻦ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻱ ﺩﻣﻞ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻭﻱ ﺣﻜﻢ ﺩﻫﺪ.
84
24ﻭ ﻳﺎ ﮔﻮﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺁﻥ ﺩﺍﻍ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺖ ﺯﻧﺪﺓ ﺁﻥ ﺩﺍﻍ ،ﻟﻜﺔ ﺑﺮﺍﻕ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﻲ ﻳﺎ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ، 25ﻭ ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺍﮔﺮ ﻣﻮﻱ ﺩﺭ ﻟﻜﺔ ﺑﺮﺍﻕ ﺳﻔﻴﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﻭ ﮔﻮﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺹ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺍﻍ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﻭ ﺣﻜﻢ ﺩﻫﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻼﻱ ﺑﺮﺹ ﺍﺳﺖ. 26ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻟﻜﺔ ﺑﺮﺍﻕ ﻣﻮﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﮔﻮﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻛﻢ ﺭﻧﮓ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ. 27ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﭘﻬﻦ ﺷﺪﻩ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﻭﻱ ﺣﻜﻢ ﺩﻫﺪ .ﺍﻳﻦ ﺑﻼﻱ ﺑﺮﺹ ﺍﺳﺖ. 28ﻭ ﺍﮔﺮ ﻟﻜﺔ ﺑﺮﺍﻕ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﭘﻬﻦ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻛﻢ ﺭﻧﮓ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺎﺱ ﺩﺍﻍ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻭﻱ ﺣﻜﻢ ﺩﻫﺪ .ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻱ ﺩﺍﻍ ﺍﺳﺖ. 29ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺯﻥ ،ﺑﻼﻳﻲ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺯﻧﺦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، 30ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺍﮔﺮ ﮔﻮﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻮﻱ ﺯﺭﺩ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﺩﺭﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﻭ ﺣﻜﻢ ﺩﻫﺪ .ﺍﻳﻦ ﺳﻌﻔﹶﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺹ ﺳﺮ ﻳﺎ ﺯﻧﺦ ﺍﺳﺖ. 31ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻼﻱ ﺳﻌﻔﻪ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 32ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺍﮔﺮ ﺳﻌﻔﻪ ﭘﻬﻦ ﻧﺸﺪﻩ ،ﻭ ﻣﻮﻱ ﺯﺭﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺳﻌﻔﻪ ﮔﻮﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ، 33ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺍﺷﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺳﻌﻔﻪ ﺭﺍ ﻧﺘﺮﺍﺷﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﻣﺒﺘﻼﻱ ﺳﻌﻔﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 34ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﻛﺎﻫﻦ ﺳﻌﻔﻪ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺍﮔﺮ ﺳﻌﻔﻪ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﭘﻬﻦ ﻧﺸﺪﻩ ،ﻭ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻮﺩﺗﺮ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻭﻱ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ. 35ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﻃﺎﻫﺮﺗﺶ ﺳﻌﻔﻪ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﭘﻬﻦ ﺷﻮﺩ، 36ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺍﮔﺮ ﺳﻌﻔﻪ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﭘﻬﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻛﺎﻫﻦ ﻣﻮﻱ ﺯﺭﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﻮﻳﺪ ،ﺍﻭ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ. 37ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻧﻈﺮﺵ ﺳﻌﻔﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻮﻱ ﺳﻴﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﭘﺲ ﺳﻌﻔﻪ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻭﻱ ﺑﺪﻫﺪ. 38ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﻳﺎ ﺯﻥ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﻟﻜﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﺍﻕ ﻳﻌﻨﻲ ﻟﻜﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﺍﻕ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، 39ﻛﺎﻫﻦ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺍﮔﺮ ﻟﻜﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻢ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺑﻬﻖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ .ﺍﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ. 40ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﻱ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻭ ﺍﻗﺮﻉ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 41ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﻱ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻭ ﺍﺻﻠﻊ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. 42ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻛﻞ ﻭ ﻳﺎ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻛﻞ ﺑﻼﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻥ ﺑﺮﺹ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻛﻞ ﺍﻭ ﻳﺎ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻛﻞ ﺍﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 43ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﺪ .ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺎﺱ ﺁﻥ ﺑﻼ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻛﻞ ﺍﻭ ﻳﺎ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻛﻞ ﺍﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﻲ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﺹ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪﻥ ﺑﺎﺷﺪ، 44ﺍﻭ ﻣﺒﺮﻭﺹ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﻭﻱ ﺑﺪﻫﺪ .ﺑﻼﻱ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺳﺮﺵ ﺍﺳﺖ. 45ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﺒﺮﻭﺹ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ،ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺍﻭ ﭼﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﻣﻮﻱ ﺳﺮ ﺍﻭ ﮔﺸﺎﺩﻩ ،ﻭ ﺷﺎﺭﺑﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻧﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﻧﺠﺲ ﻧﺠﺲ. 46ﻭ ﻫﻤﺔ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 47ﻭ ﺭﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻼﻱ ﺑﺮﺹ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺭﺧﺖ ﭘﺸﻤﻲ ﺧﻮﺍﻩ ﺭﺧﺖ ﭘﻨﺒﻪ ﺍﻱ، 48ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﺗﺎﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﭘﻮﺩ ،ﭼﻪ ﺍﺯ ﭘﺸﻢ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﭘﻨﺒﻪ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﭼﺮﻡ ،ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭼﺮﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ، 49ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺑﻼ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﺒﺰﻱ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺭﺧﺖ ﻳﺎ ﺩﺭ ﭼﺮﻡ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﺗﺎﺭ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﭘﻮﺩ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻇﺮﻑ ﭼﺮﻣﻲ ،ﺍﻳﻦ ﺑﻼﻱ ﺑﺮﺹ ﺍﺳﺖ .ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 50ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 51ﻭ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﺪ .ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺑﻼ ﺩﺭ ﺭﺧﺖ ﭘﻬﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﺗﺎﺭ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﭘﻮﺩ ،ﻳﺎ ﺩﺭ ﭼﺮﻡ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﭼﺮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺹ ﻣﻔﺴﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 52ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺧﺖ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ،ﭼﻪ ﺗﺎﺭ ﻭ ﭼﻪ ﭘﻮﺩ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﭘﺸﻢ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﭘﻨﺒﻪ ،ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻇﺮﻑ ﭼﺮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺹ ﻣﻔﺴﺪ ﺍﺳﺖ .ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 53ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺑﻼ ﺩﺭﺭﺧﺖ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﺗﺎﺭ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﭘﻮﺩ ،ﻳﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻇﺮﻑ ﭼﺮﻣﻲ ﭘﻬﻦ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، 54ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 55ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﺴﺘﻦ ﺁﻥ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺍﮔﺮ ﺭﻧﮓ ﺁﻥ ﺑﻼ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﺸﺪﻩ ،ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻼ ﻫﻢ ﭘﻬﻦ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻳﻦ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻥ .ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺭﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻓﺮﺳﻮﺩﮔﻲ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ. 56ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺑﻼ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﺴﺘﻦ ﺁﻥ ﻛﻤﺮﻧﮓ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺧﺖ ﻳﺎ ﺍﺯ ﭼﺮﻡ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺗﺎﺭ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﭘﻮﺩ ،ﭘﺎﺩﻩ ﻛﻨﺪ.
85
57ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﺗﺎﺭ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﭘﻮﺩ ،ﻳﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻇﺮﻑ ﭼﺮﻣﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﺮﺹ ﺍﺳﺖ .ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻥ. 58ﻭ ﺁﻥ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﻩ ﺗﺎﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﭘﻮﺩ ،ﻭ ﻳﺎ ﻫﺮ ﻇﺮﻑ ﭼﺮﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺴﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺑﻼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻓﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 59ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺑﻼﻱ ﺑﺮﺹ ﺩﺭ ﺭﺧﺖ ﭘﺸﻤﻲ ﻳﺎ ﭘﻨﺒﻪ ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﺗﺎﺭ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﭘﻮﺩ ،ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻇﺮﻑ ﭼﺮﻣﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻳﺎ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺁﻥ. 14 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻣﺒﺮﻭﺹ :ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻄﻬﻴﺮﺵ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 3ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﺪ .ﺍﮔﺮ ﺑﻼﻱ ﺑﺮﺹ ﺍﺯ ﻣﺒﺮﻭﺹ ﺭﻓﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 4ﻛﺎﻫﻦ ﺣﻜﻢ ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺷﻮﺩ ،ﺩﻭ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺯﻧﺪﺓ ﻃﺎﻫﺮ ،ﻭ ﭼﻮﺏ ﺍﺭﺯ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﺯﻭﻓﺎ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. 5ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻣﺮ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻇﺮﻑ ﺳﻔﺎﻟﻴﻦ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻱ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﻜﺸﻨﺪ. 6ﻭ ﺍﻣﺎ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻮﺏ ﺍﺭﺯ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﺯﻭﻓﺎ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﮔﻨﺠﺸﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ. 7ﻭ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺹ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺷﻮﺩ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﭙﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﻃﻬﺎﺭﺗﺶ ﺑﺪﻫﺪ .ﻭ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﺪ. 8ﻭ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺷﻮﺩ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺍﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 9ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺍﺷﺪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻳﺶ ﻭ ﺁﺑﺮﻭﻱ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺍﺷﺪ ﻭ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﺩﻫﺪ .ﭘﺲ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﺩﻭ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ،ﻭ ﻳﻚ ﺑﺮﺓ ﻣﺎﺩﺓ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﺔ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ،ﻭ ﺳﻪ ﻋﺸﺮ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ،ﻭ ﻳﻚ ﻟﺞ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 11ﻭ ﺁﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺁﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮ ﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻨﺪ. 12ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻟﺞ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ .ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ. 13ﻭ ﺑﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺫﺑﺢ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﻣﺜﻞ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺍﺳﺖ. 14ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻧﺮﻣﺔ ﮔﻮﺵ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﺷﺴﺖ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺷﺴﺖ ﭘﺎﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﻭﻱ ﺑﻤﺎﻟﺪ. 15ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﻟﺞ ﺭﻭﻏﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻒ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻳﺰﺩ. 16ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻒ ﭼﭗ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ،ﻭ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﭙﺎﺷﺪ. 17ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﺯ ﺑﺎﻗﻲ ﺭﻭﻏﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻒ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﻧﺮﻣﺔ ﮔﻮﺵ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺷﺴﺖ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺴﺖ ﭘﺎﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺎﻻﻱ ﺧﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺑﻤﺎﻟﺪ. 18ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻒ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺷﻮﺩ ﺑﻤﺎﻟﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺷﻮﺩ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﻨﺪ. 20ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﺮﺳﺪ ،ﭘﺲ ﻳﻚ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺗﺎ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻨﺪ ،ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﻋﺸﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻳﻚ ﻟﺞ ﺭﻭﻏﻦ، 22ﻭ ﺩﻭ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﻳﺎ ﺩﻭ ﺟﻮﺟﻪ ﻛﺒﻮﺗﺮ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺳﺪ ،ﻭ ﻳﻜﻲ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺸﻮﺩ. 23ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 24ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺓ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﻭ ﻟﺞ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ. 25ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻭ ﺑﺮ ﻧﺮﻣﺔ ﮔﻮﺵ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺴﺖ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺴﺖ ﭘﺎﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﻤﺎﻟﺪ. 26ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻒ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻳﺰﺩ. 27ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﭙﺎﺷﺪ.
86
28ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮ ﻧﺮﻣﺔ ﮔﻮﺵ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺷﺴﺖ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺷﺴﺖ ﭘﺎﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺑﻤﺎﻟﺪ. 29ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺭﻭﻏﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﻤﺎﻟﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻨﺪ. 30ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺟﻮﺟﺔ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 31ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺳﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ .ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 32ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻼﻱ ﺑﺮﺹ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺪ. 33ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 34ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻼﻱ ﺑﺮﺹ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻠﻚ ﺷﻤﺎ ﻋﺎﺭﺽ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ، 35ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺭﺍ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﻼ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ. 36ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﺑﻼ ،ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻧﺠﺲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ، 37ﻭ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺍﮔﺮ ﺑﻼ ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻄﻬﺎﻱ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﺒﺰﻱ ﻳﺎ ﺳﺮﺧﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﮔﻮﺩﺗﺮ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ، 38ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﺒﻨﺪ. 39ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﺑﺎﺯ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﻼ ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﻬﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، 40ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﻛﻨﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﻧﺪ. 41ﻭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﺘﺮﺍﺷﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﻛﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ. 42ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺠﺎﻱ ﺁﻥ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﻭﺩ ﻛﻨﻨﺪ. 43ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻼ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻛﻨﺪﻥ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻭﺯ ﻛﻨﺪ، 44ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺍﮔﺮ ﺑﻼ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﻬﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺹ ﻣﻔﺴﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ. 45ﭘﺲ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﭼﻮﺑﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻙ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﺠﺎﻱ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﻧﺪ. 46ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 47ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ. 48ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻼ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﻬﻦ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻼ ﺭﻓﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 49ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻭ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺍﺭﺯ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﺯﻭﻓﺎ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 50ﻭ ﻳﻚ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻇﺮﻑ ﺳﻔﺎﻟﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 51ﻭ ﭼﻮﺏ ﺍﺭﺯ ﻭ ﺯﻭﻓﺎ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺫﺑﺢ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ،ﻭ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﭙﺎﺷﺪ. 52ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻮﺏ ﺍﺭﺯ ﻭ ﺯﻭﻓﺎ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 53ﻭ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 54ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺑﻼﻱ ﺑﺮﺹ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻌﻔﻪ، 55ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺹ ﺭﺧﺖ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ، 56ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻣﺎﺱ ﻭ ﻗﻮﺑﺎ ﻭ ﻟﻜﺔ ﺑﺮﺍﻕ. 57ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻥ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻭﻗﺖ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭼﻪ ﻭﻗﺖ ﻃﺎﻫﺮ .ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺑﺮﺹ ﺍﺳﺖ. 15 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺟﺮﻳﺎﻧﺶ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ. 3ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺠﺎﺳﺘﺶ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺍﻭ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺟﺮﻳﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺘﺶ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﺍﻩ ﺟﺮﻳﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻳﻦ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﻭﺳﺖ. 4ﻫﺮ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ. 5ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﺑﺮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ.
87
7ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺪﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 8ﻭ ﺍﮔﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺮﻳﺎﻥ ،ﺑﺮ ﺷﺨﺺ ﻃﺎﻫﺮ ﺁﺏ ﺩﻫﻦ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ،ﺁﻥ ﻛﺲ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 9ﻭ ﻫﺮ ﺯﻳﻨﻲ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﻮﺩ ،ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 10ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﻭ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﻭ ﻇﺮﻑ ﺳﻔﺎﻟﻴﻦ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺮ ﻇﺮﻑ ﭼﻮﻳﺒﻦ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺷﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻃﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ ،ﻭ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ. 14ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﺩﻭ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﻳﺎ ﺩﻭ ﺟﻮﺟﻪ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺪﻫﺪ. 15ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﺮﻳﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻨﻲ ﺍﺯ ﻛﺴﻲ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﻭ ﻫﺮ ﺭﺧﺖ ﻭ ﻫﺮ ﭼﺮﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺷﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﻭ ﻫﺮ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﻭ ﺍﻧﺰﺍﻝ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 19ﻭ ﺍﮔﺮ ﺯﻧﻲ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺟﺮﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺪﻧﺶ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺣﻴﺾ ﺧﻮﺩ ﺑﻤﺎﻧﺪ .ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 20ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻴﺾ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 21ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 22ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 23ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺑﺮ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 24ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺣﻴﺾ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻫﺮ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ،ﻏﻴﺮﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻴﺾ ﺧﻮﺩ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻳﺎ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻴﺾ ﺧﻮﺩ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻧﺠﺎﺳﺘﺶ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺣﻴﻀﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﺍﻭ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ. 26ﻭ ﻫﺮ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺑﺴﺘﺮ ﺣﻴﻀﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺣﻴﻀﺶ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 27ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﭘﺲ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 28ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻃﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 29ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﺩﻭ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﻳﺎ ﺩﻭ ﺟﻮﺟﺔ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 30ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ .ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺟﺮﻳﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻨﺪ. 31ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﺴﻜﻦ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ. 32ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﻲ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺠﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 33ﻭ ﺣﺎﻳﺾ ﺩﺭ ﺣﻴﻀﺶ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺮﺩ ﺧﻮﺍﻩ ﺯﻥ ،ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﻥ ﻧﺠﺲ ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ ﺷﻮﺩ. 16 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻥ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﻫﺎﺭﻭﻥ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻧﺪ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺪﺱ ﺩﺭﻭﻥ ﺣﺠﺎﺏ ﭘﻴﺶ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻤﻴﺮﺩ، ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺑﺮ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 3ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﺪﺱ ﺑﺸﻮﺩ ،ﺑﺎ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ،ﻭﻗﻮﭼﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ. 4ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻛﺘﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺪ ،ﻭ ﺯﻳﺮ ﺟﺎﻣﺔ ﻛﺘﺎﻥ ﺑﺮ ﺑﺪﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﻛﺘﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻋﻤﺎﻣﺔ ﻛﺘﺎﻥ ﻣﻌﻤﻢ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﺭﺧﺖ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺪ. 5ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻭ ﺑﺰ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ،ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 6ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻭﺳﺖ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ 7 .ﻭ ﺩﻭ ﺑﺰ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺯﺩ. 8ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﺮﺁﻥ ﺩﻭ ﺑﺰ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ،ﻳﻚ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺰﺍﺯﻳﻞ.
88
9ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 10ﻭ ﺑﺰﻱ ﻛﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺰﺍﺯﻳﻞ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺰﺍﺯﻳﻞ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ. 11ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﺎﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻭﺳﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﮔﺎﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻭﺳﺖ ﺫﺑﺢ ﻛﻨﺪ. 12ﻭ ﻣﺠﻤﺮﻱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺯﻏﺎﻝ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﻣﺬﺑﺢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻣﺸﺖ ﺍﺯ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻌﻄﺮ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺣﺠﺎﺏ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 13ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﻬﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺮ ﺑﺨﻮﺭ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻤﻴﺮﺩ. 14ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﮔﺎﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﭙﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﭙﺎﺷﺪ. 15ﭘﺲ ﺑﺰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺧﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺣﺠﺎﺏ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺶ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﮔﺎﻭ ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ ﺑﭙﺎﺷﺪ. 16ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺪﺱ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﺠﺎﺳﺎﺕ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻜﻨﺪ. 17ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﺪﺱ ﺑﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ،ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 18ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺑﺰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﭙﺎﺷﺪ. 19ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﭙﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺠﺎﺳﺎﺕ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺪﺱ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺰ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 21ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺰ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻨﻬﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺧﻄﺎﻫﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺰ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺷﺨﺺ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ. 22ﻭ ﺑﺰ ﻫﻤﺔ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ .ﭘﺲ ﺑﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﺪ. 23ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺭﺧﺖ ﻛﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻗﺪﺱ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ. 24ﻭ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ،ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 25ﻭ ﭘﻴﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 26ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺰﺍﺯﻳﻞ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ. 27ﻭ ﮔﺎﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺑﺰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﺪﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻨﺪ. 28ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ. 29ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﻣﻴﻜﻨﻴﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺘﻮﻃﻦ ﺧﻮﺍﻩ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 30ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺷﻤﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. ﺳﺒﺖ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺯﻳﺪ .ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺩﺍﺋﻤﻲ. 31ﺍﻳﻦ 32ﻭ ﻛﺎﻫﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﺢ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﻫﻨﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ .ﻭ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﻛﺘﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﭙﻮﺷﺪ. 33ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺪﺱ ﻣﻘﺪﺱ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻗﻮﻡ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 34ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺷﻮﺩ .ﭘﺲ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ. 17 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﭼﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: 3ﻫﺮ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﮔﺎﻭ ﻳﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺰ ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻳﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ،
89
4ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺧﻮﻥ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺍﻭ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 5ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺫﺑﺢ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 6ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﭙﺎﺷﺪ ،ﻭ ﭘﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻮﺩ. 7ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ،ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﻮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻧﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺫﺑﺢ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ .ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺸﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ :ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺍﺯ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻳﺎ ﺫﺑﻴﺤﻪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ، 9ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ .ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﻣﻦ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺁﻥ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻣﺶ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺟﺴﺪ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 12ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ :ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﻥ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﺪ ﺧﻮﻥ ﻧﺨﻮﺭﺩ. 13ﻭ ﻫﺮ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﻨﺪ ،ﻛﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﻮﺭ ﻳﺎ ﻣﺮﻏﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺻﻴﺪ ﻛﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺧﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺰﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﺟﺎﻥ ﻫﺮ ﺫﻱ ﺟﺴﺪ ﺧﻮﻥ ﺁﻥ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺁﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﺧﻮﻥ ﻫﻴﭻ ﺫﻱ ﺟﺴﺪ ﺭﺍ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺟﺎﻥ ﻫﺮ ﺫﻱ ﺟﺴﺪ ﺧﻮﻥ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ، ﻫﺮ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 15ﻭ ﻫﺮﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﻣﺘﻮﻃﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻪ ﻳﺎ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ .ﭘﺲ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 16ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻏﺴﻞ ﻧﺪﻫﺪ ،ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 18 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 3ﻣﺜﻞ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻋﻤﻞ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻋﻤﻞ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 4ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 5ﭘﺲ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻳﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 6ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺍﻗﺮﺑﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻛﺸﻒ ﻋﻮﺭﺕ ﺑﻜﻨﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 7ﻋﻮﺭﺕ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻮﺭﺕ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻣﻨﻤﺎ؛ ﺍﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﻮﺳﺖ .ﻛﺸﻒ ﻋﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﻣﻜﻦ. 8ﻋﻮﺭﺕ ﺯﻥ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻣﻜﻦ .ﺁﻥ ﻋﻮﺭﺕ ﭘﺪﺭ ﺗﻮﺳﺖ. 9ﻋﻮﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺪﺭﺕ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﭼﻪ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ،ﭼﻪ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ،ﻋﻮﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻣﻨﻤﺎ .ﻋﻮﺭﺕ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺴﺮﺕ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺧﺘﺮﺕ ،ﻋﻮﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻣﻜﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻋﻮﺭﺕ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 11ﻋﻮﺭﺕ ﺩﺧﺘﺮ ﺯﻥ ﭘﺪﺭﺕ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﺸﻒ ﻋﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﻣﻜﻦ. 12ﻋﻮﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻣﻜﻦ ،ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻗﺮﺑﺎﻱ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 13ﻋﻮﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻣﻜﻦ ،ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻗﺮﺑﺎﻱ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 14ﻋﻮﺭﺕ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻣﻜﻦ ،ﻭ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺍﻭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻣﻨﻤﺎ .ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺔ ﻋﻤﺔ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 15ﻋﻮﺭﺕ ﻋﺮﻭﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻣﻜﻦ ،ﺍﻭ ﺯﻥ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ .ﻋﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻣﻜﻦ. 16ﻋﻮﺭﺕ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻣﻜﻦ .ﺁﻥ ﻋﻮﺭﺕ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 17ﻋﻮﺭﺕ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﻛﺸﻒ ﻣﻜﻦ .ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻳﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﮕﻴﺮ ،ﺗﺎ ﻋﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻲ .ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻗﺮﺑﺎﻱ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻓﺠﻮﺭ ﺍﺳﺖ. 18ﻭ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻣﮕﻴﺮ ،ﺗﺎ ﻫﻴﻮﻳﺔ ﺍﻭ ﺑﺸﻮﺩ ،ﻭ ﺗﺎ ﻋﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻛﺸﻒ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 19ﻭ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺩﺭ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺣﻴﻀﺶ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻣﻨﻤﺎ ،ﺗﺎ ﻋﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻲ.
90
20ﻭ ﺑﺎ ﺯﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ ﻣﺸﻮ ،ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺯﻱ. 21ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻮﻟﻚ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻣﮕﺬﺭﺍﻥ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﺴﺎﺯ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 22ﻭ ﺑﺎ ﺫﻛﻮﺭ ﻣﺜﻞ ﺯﻥ ﺟﻤﺎﻉ ﻣﻜﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺠﻮﺭ ﺍﺳﺖ. 23ﻭ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﺑﻬﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺟﻤﺎﻉ ﻣﻜﻦ ،ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺯﻱ ،ﻭ ﺯﻧﻲ ﭘﻴﺶ ﺑﻬﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﻧﺎﻳﺴﺘﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻉ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺠﻮﺭ ﺍﺳﺖ. 24ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﻣﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻧﺠﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 25ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺠﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 26ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻓﺠﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ،ﻧﻪ ﻣﺘﻮﻃﻦ ﻧﻪ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﺪ. 27ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﻓﺠﻮﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺠﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 28ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻗﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺘﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻗﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 29ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﺠﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﺪ ،ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 30ﭘﺲ ﻭﺻﻴﺖ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻡ ﺯﺷﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺠﺲ ﻣﺴﺎﺯﻳﻴﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 19 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻗﺪﻭﺱ ﻫﺴﺘﻢ. 3ﻫﺮﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 4ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﺘﻬﺎ ﻣﻴﻞ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺷﻮﻳﺪ، 6ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 7ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 8ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻴﺰ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻥ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﺎﺻﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻭ ﻛﻨﻴﺪ ،ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻜﻨﻴﺪ ،ﻭ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻨﻲ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 10ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﻪ ﭼﻴﻨﻲ ﻣﻨﻤﺎ ﻭ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﭽﻴﻦ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 11ﺩﺯﺩﻱ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﻭ ﻣﻜﺮ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ. 12ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﻗﺴﻢ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 13ﻣﺎﻝ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻏﺼﺐ ﻣﻨﻤﺎ ،ﻭ ﺳﺘﻢ ﻣﻜﻦ ،ﻭ ﻣﺰﺩ ﻣﺰﺩﻭﺭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 14ﻛﺮ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻜﻦ ،ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻛﻮﺭ ﺳﻨﮓ ﻟﻐﺰﺵ ﻣﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺘﺮﺱ ،ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 15ﺩﺭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﻣﻜﻦ ،ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻱ ﻣﻨﻤﺎ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺑﺪﺍﺭ ،ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺓ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﻜﻦ. 16ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺨﻦ ﭼﻴﻨﻲ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻜﻦ ،ﻭ ﺑﺮ ﺧﻮﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻳﺴﺖ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 17ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻐﺾ ﻣﻨﻤﺎ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻛﻦ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻭ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺒﺎﺵ. 18ﺍﺯ ﺍﺑﻨﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻣﮕﻴﺮ ،ﻭ ﻛﻴﻨﻪ ﻣﻮﺭﺯ ،ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 19ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ .ﺑﻬﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻏﻴﺮ ﺟﻨﺲ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻉ ﻭﺍﻣﺪﺍﺭ؛ ﻭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻗﺴﻢ ﺗﺨﻢ ﻣﻜﺎﺭ؛ ﻭ ﺭﺧﺖ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻗﺴﻢ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻜﻦ. 20ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﻧﻲ ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻛﻨﻴﺰ ﻭ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻓﺪﻳﻪ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﻧﻪ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﺒﻮﺩ. 21ﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﻗﻮﭺ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 22ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻗﻮﭺ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻳﺪ ﻭ ﻫﺮﻗﺴﻢ ﺩﺭﺧﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻧﺸﺎﻧﺪﻳﺪ ،ﭘﺲ ﻣﻴﻮﺓ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﻲ ﺁﻥ ﺑﺸﻤﺎﺭﻳﺪ ،ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ. 24ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻫﻤﺔ ﻣﻴﻮﺓ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭘﻨﺠﻢ ﻣﻴﻮﺓ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻛﻨﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ.
91
26ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺗﻔﺄﻝ ﻣﺰﻧﻴﺪ ﻭ ﺷﮕﻮﻥ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 27ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺮﺍﺷﻴﺪ ،ﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﻳﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﭽﻴﻨﻴﺪ. 28ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﺮﺩﻩ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻍ ﻣﻜﻨﻴﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 29ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻣﺴﺎﺯ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺎﺣﺸﮕﻲ ﻭﺍﻣﺪﺍﺭ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺯﻧﺎ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻓﺠﻮﺭ ﮔﺮﺩﺩ. ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺩﺍﺭﻳﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 30 31ﺑﻪ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﺟﻨﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺯﻳﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 32ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺭﻳﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺮﺧﻴﺰ ،ﻭ ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺩ ﭘﻴﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺩﺍﺭ ،ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺘﺮﺱ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 33ﻭ ﭼﻮﻥ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﺯﺍﺭﻳﺪ. 34ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻣﺘﻮﻃﻦ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮﺩﻳﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 35ﺩﺭ ﻋﺪﻝ ﻫﻴﭻ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻭﺯﻥ ﻳﺎ ﺩﺭ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ. 36ﺗﺮﺍﺯﻭﻫﺎﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻔﺔ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻴﻦ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭﻳﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ. 37ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 20 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ :ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﻨﺪ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻮﻟﹶﻚ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ؛ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ. 3ﻭ ﻣﻦ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻣﺶ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻮﻟﻚ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﻧﺎﻡ ﻗﺪﻭﺱ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻛﻨﺪ. 4ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ ،ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻮﻟﻚ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﻨﺪ، 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺯﻧﺎ ﻛﺎﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻣﻮﻟﻚ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﺍﺟﻨﻪ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻧﺎ ﻛﻨﺪ ،ﻣﻦ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻣﺶ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 7ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 8ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 9ﻭ ﻫﺮﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻳﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺯﻧﺎ ﻛﻨﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺯﺍﻧﻲ ﻭ ﺯﺍﻧﻴﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ. 11ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﻥ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ،ﻭ ﻋﻮﺭﺕ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ .ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﻋﺮﻭﺱ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ .ﻓﺎﺣﺸﮕﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ .ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 13ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻱ ﻣﺜﻞ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻓﺠﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ .ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ .ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 14ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺯﻧﻲ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﻗﺒﺎﺣﺖ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻗﺒﺎﺣﺘﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 15ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻬﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺟﻤﺎﻉ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺑﻬﻤﻴﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻜﺸﻴﺪ. 16ﻭ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻉ ﻛﻨﺪ ،ﺁﻥ ﺯﻥ ﻭ ﺑﻬﻴﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻜﺶ .ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﺧﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ. 17ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﻭ ﻋﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻋﻮﺭﺕ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﻮﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﻋﻮﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺣﺎﻳﺾ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﻭ ﻋﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻭ ﭼﺸﻤﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﭼﺸﻤﺔ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻫﺮ ﺩﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 19ﻭ ﻋﻮﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻣﻜﻦ؛ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﻥ ﻋﻤﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ،ﻋﻮﺭﺕ ﻋﻤﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ .ﺑﻲ ﻛﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﺳﺖ .ﻋﻮﺭﺕ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺑﻲ ﻛﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 22ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻗﻲ ﻧﻜﻨﺪ.
92
23ﻭ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻡ ﻗﻮﻣﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ. 24ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﺭﺙ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻭﺍﺭﺙ ﺁﻥ ﺑﺸﻮﻳﻴﺪ ،ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 25ﭘﺲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻃﺎﻫﺮ ﻭ ﻧﺠﺲ ،ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻧﺠﺲ ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﻴﻤﻪ ﻳﺎ ﻣﺮﻍ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﺰﺩ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 26ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻗﺪﻭﺱ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 27ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﺟﻨﻪ ﻳﺎ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻴﺪ .ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 21 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻧﺴﺎﺯﺩ، 2ﺟﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ. 3ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﻗﺮﻳﺐ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ. 4ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻧﺴﺎﺯﺩ ،ﺗﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 5ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻣﻮ ﻧﺴﺎﺯﻧﺪ ،ﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﻳﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺘﺮﺍﺷﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ. 6ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻭ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ .ﭘﺲ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 7ﺯﻥ ﺯﺍﻧﻴﻪ ﻳﺎ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﺭﺍ ﻧﻜﺎﺡ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺯﻥ ﻣﻄﻠﻘﹼﻪ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ. 8ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻗﺪﻭﺱ ﻫﺴﺘﻢ. 9ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻫﺮ ﻛﺎﻫﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺎﺣﺸﮕﻲ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 10ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺪ ،ﻣﻮﻱ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﺎﻙ ﻧﻜﻨﺪ، 11ﻭ ﻧﺰﺩ ﻫﻴﭻ ﺷﺨﺺ ﻣﺮﺩﻩ ﻧﺮﻭﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻧﺴﺎﺯﺩ. 12ﻭ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺮﻭﺩ ،ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻧﺴﺎﺯﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎﺝ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 13ﻭ ﺍﻭ ﺯﻥ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺍﻱ ﻧﻜﺎﺡ ﻛﻨﺪ. 14ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﻭ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﻭ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻭ ﺯﺍﻧﻴﻪ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﻴﺮﺩ ،ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 15ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻧﺴﺎﺯﺩ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ. 16ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 17ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻋﻴﺐ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 18ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻋﻴﺐ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﻧﻪ ﻣﺮﺩ ﻛﻮﺭ ﻭ ﻧﻪ ﻟﻨﮓ ﻭ ﻧﻪ ﭘﻬﻦ ﺑﻴﻨﻲ ﻭ ﻧﻪ ﺯﺍﻳﺪﺍﻻﻋﻀﺎ، 19ﻭ ﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﭘﺎ ﻳﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ، 20ﻭ ﻧﻪ ﮔﻮﮊﭘﺸﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻗﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﻟﻜﻪ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﻧﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺮﺏ ﻭ ﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻱ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻴﻀﻪ. 21ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﻛﻪ ﻋﻴﺐ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﺗﺎ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻌﻴﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻴﺎﻳﺪ. 22ﻃﻌﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺨﻮﺭﺩ. 23ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺣﺠﺎﺏ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻌﻴﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﺴﺎﺯﺩ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 24ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ. 22 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺕ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻭﻗﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﻧﺎﻡ ﻗﺪﻭﺱ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﺴﺎﺯﻧﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 3ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺫﺭﻳﺖ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻗﻒ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﻭ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻥ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ.
93
4ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﻪ ﻣﺒﺮﻭﺹ ﻳﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﺨﻮﺭﺩ ،ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺖ ﻧﺠﺲ ﺷﻮﺩ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﻲ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺩﺭﺁﻳﺪ، 5ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻳﺎ ﺁﺩﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻧﺠﺎﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ. 6ﭘﺲ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﻧﺪﻫﺪ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﺨﻮﺭﺩ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻏﺮﻭﺏ ﻛﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ. 8ﻣﻴﺘﻪ ﻳﺎ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺠﺲ ﺷﻮﺩ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 9ﭘﺲ ﻭﺻﻴﺖ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﻮﻧﺪ .ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 10ﻫﻴﭻ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﭼﻴﺰ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﺨﻮﺭﺩ ،ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﻣﺰﺩﻭﺭ ﺍﻭ ﭼﻴﺰ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﺨﻮﺭﺩ. 11ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻛﺎﻫﻦ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺨﺮﺩ ،ﺯﺭﺧﺮﻳﺪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﺍﺩ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ .ﻫﺮ ﺩﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 12ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﻨﻜﻮﺣﺔ ﻣﺮﺩ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﺨﺮﺩ. 13ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﺎﻫﻦ ﻛﻪ ﺑﻴﻮﻩ ﻳﺎ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﻃﻔﻮﻟﻴﺘﺶ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ،ﺧﻮﺭﺍﻙ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻴﭻ ﻏﺮﻳﺐ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺭﺩ. 14ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺳﻬﻮﺍﹰ ﭼﻴﺰ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﭘﻨﺞ ﻳﻚ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﭼﻴﺰ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺪﻫﺪ. 15ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ،ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﺴﺎﺯﻧﺪ. 16ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺟﺮﻡ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺴﺎﺯﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 17ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 18ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺍﺯ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﻓﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ، 19ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺷﻮﻳﺪ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺮ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺍﺯ ﮔﺎﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺑﺰ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 20ﻫﺮﭼﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻋﻴﺐ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 21ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻓﺎﻱ ﻧﺬﺭ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﻓﻠﻪ ،ﭼﻪ ﺍﺯ ﺭﻣﻪ ﭼﻪ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ،ﺁﻥ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺑﺸﻮﺩ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻴﭻ ﻋﻴﺐ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 22ﻛﻮﺭ ﻳﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻳﺎ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻳﺎ ﺁﺑﻠﻪ ﺩﺍﺭ ﻳﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺮﺏ ﻳﺎ ﮔﺮﻱ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻣﮕﺬﺍﺭﻳﺪ. 23ﺍﻣﺎ ﮔﺎﻭ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻛﻪ ﺯﺍﻳﺪ ﻳﺎ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﻋﻀﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺍﻓﻞ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺬﺭ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 24ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻴﻀﺔ ﺁﻥ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﻳﺎ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﻳﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻳﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 25ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻏﺮﻳﺐ ﻧﻴﺰ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻓﺴﺎﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻋﻴﺐ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 26ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 27ﭼﻮﻥ ﮔﺎﻭ ﻳﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺰ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 28ﺍﻣﺎ ﮔﺎﻭ ﻳﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺫﺑﺢ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ. 29ﻭ ﭼﻮﻥ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺗﺸﻜﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺷﻮﻳﺪ. 30ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 31ﭘﺲ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 32ﻭ ﻧﺎﻡ ﻗﺪﻭﺱ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 33ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ«. 23 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﻣﻮﺳﻤﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﻔﻠﻬﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﻮﺳﻤﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺳﺒﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. ﺳﺒﺖ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻭ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ .ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﻣﻜﻨﻴﺪ .ﺁﻥ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ 3ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ 4ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﻮﺳﻤﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺤﻔﻠﻬﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻋﻼﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ. 5ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻌﺼﺮﻳﻦ ،ﻓﺼﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 6ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﻋﻴﺪ ﻓﻄﻴﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻓﻄﻴﺮ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. 7ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺷﻐﻞ ﻣﻜﻨﻴﺪ.
94
8ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ،ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺷﻐﻞ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 9ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 10ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻭ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻭ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎﻓﺔ ﻧﻮﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. ﺳﺒﺖ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ. 11ﻭ ﺑﺎﻓﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ 12ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻓﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪ ،ﺑﺮﺓ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﺔ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 13ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻋﺸﺮ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻭ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻳﻚ ﻫﻴﻦ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﺗﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ .ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺸﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺍﻱ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺳﺒﺖ ،ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻓﺎﻓﺔ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺸﻤﺎﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺸﻮﺩ. ﺳﺒﺖ ﻫﻔﺘﻢ ،ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺭﻭﺯ ﺑﺸﻤﺎﺭﻳﺪ ،ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 16ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ 17ﺍﺯ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﻭ ﻧﺎﻥ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻋﺸﺮ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺎ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ ﭘﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﻧﻮﺑﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻧﺎﻥ ،ﻫﻔﺖ ﺑﺮﺓ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﺔ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﻭ ﻳﻚ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺩﻭ ﻗﻮﭺ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻭ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. 19ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ،ﻭ ﺩﻭ ﺑﺮﺓ ﻧﺮ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 20ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﺎﻥ ﻧﻮﺑﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺑﺮﻩ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺠﻬﺖ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ. 21ﻭ ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﻨﺎﺩﻱ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺷﻐﻞ ﻣﻜﻨﻴﺪ .ﺩﺭﻫﻤﺔ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﭘﺸﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺑﺎﺷﺪ. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻭ ﻛﻨﻴﺪ ،ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺩﺭﻭ ﻣﻜﻦ ،ﻭ ﺣﺼﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻨﻲ ﻣﻨﻤﺎ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﮕﺬﺍﺭ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 23ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺳﺒﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻫﺎ ﻭ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ. 24ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺩﺭﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ،ﺁﺭﺍﻣﻲ 25ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺷﻐﻞ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 26ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 27ﺩﺭ ﺩﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ،ﺭﻭﺯ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ .ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 28ﻭ ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺑﺸﻮﺩ. 29ﻭ ﻫﺮﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﻧﺴﺎﺯﺩ ،ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 30ﻭ ﻫﺮﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﻜﻨﺪ ،ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 31ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﻣﻜﻨﻴﺪ .ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺸﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺍﻱ ﺍﺑﺪﻱ ﺍﺳﺖ. ﺳﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ«. ﺳﺒﺖ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺷﺎﻡ ﺭﻭﺯ ﻧﻬﻢ ،ﺍﺯ ﺷﺎﻡ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ 32ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ 33ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 34ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ،ﻋﻴﺪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ،ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 35ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ،ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺷﻐﻞ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 36ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﺟﺸﻦ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ .ﺍﻳﻦ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻋﻴﺪ ﺍﺳﺖ، ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺷﻐﻞ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 37ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺳﻤﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺤﻔﻠﻬﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻥ ﺑﻜﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﺫﺑﻴﺤﻪ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ .ﻣﺎﻝ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﺵ، ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺳﻮﺍﻱ ﻋﻄﺎﻳﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺳﻮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺳﻮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﻧﻮﺍﻓﻞ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ. 38ﺳﻮﺍﻱ ﺳﺒﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ 39ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﻋﻴﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ،ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺳﺒﺖ. ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﺁﺭﺍﻣﻲ
95
40ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﻴﻮﺓ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ،ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺮﻣﺎ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﭘﺮ ﺑﺮﮒ ،ﻭ ﺑﻴﺪﻫﺎﻱ ﻧﻬﺮ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 41ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺸﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺍﻱ ﺍﺑﺪﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻋﻴﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 42ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﻫﻤﺔ ﻣﺘﻮﻃﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻧﺪ. 43ﺗﺎ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 44ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻮﺳﻤﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ.
24 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ، 2ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺻﺎﻑ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ،ﺗﺎ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﻨﻨﺪ. 3ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺣﺠﺎﺏ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺍﺯ ﺷﺎﻡ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻴﺂﺭﺍﻳﺪ .ﺩﺭ ﭘﺸﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺍﺳﺖ.
4
ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﻃﺎﻫﺮ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻴﺎﺭﺁﻳﻴﺪ. 5ﻭ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﮔﺮﺩﻩ ﺑﭙﺰ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﮔﺮﺩﻩ ﺩﻭ ﻋﺸﺮ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺻﻒ ،ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻒ ﺷﺶ ،ﺑﺮ ﻣﻴﺰ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 7ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺻﻒ ﺑﺨﻮﺭ ﺻﺎﻑ ﺑﻨﻪ ،ﺗﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. ﺳﺒﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﺭﺁﻳﻴﺪ .ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﻬﺪ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﺩﺭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ 9ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﭘﺴﺮ ﺯﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﺮﺩ ﻣﺼﺮﻱ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 11ﻭ ﭘﺴﺮ ﺯﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ﺍﺳﻢ ﺭﺍ ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﺮﺩ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﺷﻠﻮﻣﻴﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺑﺮﻱ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺩﺍﻥ ﺑﻮﺩ. 12ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﻫﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻃﻼﻉ ﻳﺎﺑﻨﺪ. 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 14ﺁﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﺒﺮ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻱ ﺑﻨﻬﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ. 15ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻛﻔﺮ ﮔﻮﻳﺪ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻏﺮﻳﺐ ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺘﻮﻃﻦ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺳﻢ ﺭﺍ ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 17ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻲ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 18ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻬﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﻋﻮﺽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺟﺎﻥ. 19ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻴﺐ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 20ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﻋﻮﺽ ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ،ﭼﺸﻢ ﻋﻮﺽ ﭼﺸﻢ ،ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻋﻮﺽ ﺩﻧﺪﺍﻥ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻋﻴﺐ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 21ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻬﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ،ﻋﻮﺽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ،ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 22ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺣﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻏﺮﻳﺐ ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺘﻮﻃﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 23ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 25 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺳﺒﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪﺍﺭﻳﺪ. 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﻣﻴﻦ ، 3ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻜﺎﺭ ،ﻭ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺎﺯﺵ ﺑﻜﻦ ،ﻭ ﻣﺤﺼﻮﻟﺶ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ. ﺳﺒﺖ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺒﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻜﺎﺭ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺎﺯﺵ ﻣﻨﻤﺎ. 4ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﻔﺘﻢ 5ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﺗﻮ ﺧﻮﺩﺭﻭ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭﻭ ﻣﻜﻦ ،ﻭ ﺍﻧﮕﻮﺭﻫﺎﻱ ﻣﻮ ﭘﺎﺯﺵ ﻧﺎﻛﺮﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﭽﻴﻦ ،ﺳﺎﻝ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ.
96
ﺳﺒﺖ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﺠﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻭ ﻏﻼﻣﺖ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺕ ﻭ ﻣﺰﺩﻭﺭﺕ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﺪ. 6ﻭ 7ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻬﺎﻳﻤﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻫﻤﺔ ﻣﺤﺼﻮﻟﺶ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺳﺒﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﭼﻬﻞ ﻧﻪ ﺳﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺳﺒﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺸﻤﺎﺭ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻔﺖ ﺩﺭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻭ ﻣﺪﺕ ﻫﻔﺖ 8ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻫﻔﺖ 9ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ﺩﺭﺭﻭﺯ ﻛﻔﺎﺭﻩ ،ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ،ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ. 10ﺳﺎﻝ ﭘﻨﺠﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻥ ﻛﻨﻴﺪ .ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ،ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ. 11ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻝ ﭘﻨﺠﺎﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﺯﺭﺍﻋﺖ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﺧﻮﺩﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﭽﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﻮﺭﻫﺎﻱ ﻣﻮ ﭘﺎﺯﺵ ﻧﺎﻛﺮﺩﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﭽﻴﻨﻴﺪ. 12ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. 13ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ. 14ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻔﺮﻭﺷﻲ ﻳﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺕ ﺑﺨﺮﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻐﺒﻮﻥ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ. 15ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻳﻮﺑﻴﻞ ،ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﺮ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻣﺤﺼﻮﻟﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ. 16ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻗﻴﻤﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻛﻦ ،ﻭ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻛﻤﻲ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻗﻴﻤﺘﺶ ﺭﺍ ﻛﻢ ﻧﻤﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺣﺎﺻﻞ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻭﺧﺖ. 17ﻭ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻐﺒﻮﻥ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺘﺮﺱ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 18ﭘﺲ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ. 19ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﻔﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﻧﻤﻲ ﻛﺎﺭﻳﻢ ﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻢ، 21ﭘﺲ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺷﺸﻢ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 22ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺸﺘﻢ ﺑﻜﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻛﻬﻨﻪ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ﻧﻬﻢ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﺁﻥ ﺑﺮﺳﺪ ،ﻛﻬﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. 23ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺵ ﺍﺑﺪﻱ ﻧﺮﻭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 24ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﻜﺎﻙ ﺑﺪﻫﻴﺪ. 25ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺗﻮ ﻓﻘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻭﻟﻲ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻣﻲ ﻓﺮﻭﺷﺪ ،ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 26ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻭﻟﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻗﺪﺭ ﻓﻜﺎﻙ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 27ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻓﺮﻭﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺭﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ. 28ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﺳﺖ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭﻳﻮﺑﻴﻞ ﺭﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 29ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﺳﻜﻮﻧﺘﻲ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ ،ﺗﺎ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺧﺘﻦ ﺁﻥ ﺣﻖ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻣﺪﺕ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﺁﻥ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﻳﻮﺑﻴﻞ 30ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﭘﺲ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ ﺁﻥ ﻧﺴ ﹰ ﺭﻫﺎ ﻧﺸﻮﺩ. 31ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﺎﺕ ﻛﻪ ﺣﺼﺎﺭ ﮔﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﺑﺎ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ .ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻖ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﺭﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 32ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ،ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺣﻖ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 33ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺨﺮﺩ ،ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻣﻠﻚ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﺭﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻣﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 34ﻭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎﻱ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻠﻚ ﺍﺑﺪﻱ ﺍﺳﺖ. 35ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻓﻘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺗﻬﻲ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 36ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺑﺎ ﻭ ﺳﻮﺩ ﻣﮕﻴﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺘﺮﺱ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 37ﻧﻘﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺭﺑﺎ ﻣﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﻣﺪﻩ. 38ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ. 39ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﻘﻴﺮﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻏﻼﻡ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﮕﺬﺍﺭ. 40ﻣﺜﻞ ﻣﺰﺩﻭﺭ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 41ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ،ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ،ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺟﻌﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ.
97
42ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ،ﻣﺜﻞ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ. 43ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺣﻜﻢ ﺭﺍﻧﻲ ﻣﻨﻤﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺘﺮﺱ. 44ﻭ ﺍﻣﺎ ﻏﻼﻣﺎﻧﺖ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻧﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻣﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺑﺨﺮﻳﺪ. 45ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺨﺮﻳﺪ ﻭ ﻣﻤﻠﻮﻙ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 46ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻳﺪ ،ﺗﺎ ﻣﻠﻚ ﻣﻮﺭﺛﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﻤﻠﻮﻙ ﺳﺎﺯﻳﺪ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻧﻜﻨﺪ. 47ﻭ ﺍﮔﺮ ﻏﺮﻳﺐ ﻳﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﻳﺎ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺴﻞ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﻥ ﻏﺮﻳﺐ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ، 48ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺣﻖ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 49ﻳﺎ ﻋﻤﻮﻳﺶ ﻳﺎ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻳﺎ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﮔﺮﺩﺩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 50ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺧﺖ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻧﻘﺪ ﻓﺮﻭﺵ ﺍﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﺰﺩﻭﺭ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ. 51ﺍﮔﺮ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻘﺪ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻘﺪ ﻓﺮﻭﺵ ﺧﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺑﺪﻫﺪ. 52ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ﻳﻮﺑﻴﻞ ،ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻛﻢ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺣﺴﺎﺏ ﺑﻜﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺳﺎﻟﻬﺎﻳﺶ ﻧﻘﺪ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 53ﻣﺜﻞ ﻣﺰﺩﻭﺭﻱ ﻛﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﺍﺟﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻧﻜﻨﺪ. 54ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻧﺸﻮﺩ ﭘﺲ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﺭﻫﺎ ﺷﻮﺩ ،ﻫﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ. 55ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻏﻼﻡ ﺍﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻼﻡ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 26 1ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺘﻬﺎ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺳﻨﮕﻲ ﻣﺼﻮﺭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 2 3ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ، 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎﺭﺍﻧﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻴﻮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 5ﻭ ﻛﻮﻓﺘﻦ ﺧﺮﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﭼﻴﺪﻥ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻭ ﭼﻴﺪﻥ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺗﺎ ﻛﺎﺷﺘﻦ ﺗﺨﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻭ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ. 6ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻣﻮﺫﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﮔﺬﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 7ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 8ﻭ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺻﺪ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺻﺪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 9ﻭ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﺜﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻏﹶﻠﺔ ﻛﹸﻬﻨﺔ ﭘﺎﺭﻳﻨﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﻛﹸﻬﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 11ﻭ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﺎﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 12ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ. 13ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﻼﻡ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﻳﻮﻍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻢ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﻭﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻢ. 14ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﻳﺪ، 15ﻭ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﺭﺩ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺠﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﻩ ،ﻋﻬﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻜﻨﻴﺪ، 16ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺳﻞ ﻭ ﺗﺐ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﻨﺎ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﻛﻨﺪ ،ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺗﺨﻢ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺎﺷﺖ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ.
98
17ﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ، ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻓﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ،ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 19ﻭ ﻓﺨﺮ ﻗﻮﺕ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ،ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﻫﻦ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 20ﻭ ﻗﻮﺕ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺻﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻴﻮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 21ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻣﻦ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺘﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﻼﻳﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻋﺎﺭﺽ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ. 22ﻭ ﻭﺣﻮﺵ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻛﻢ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﻭ ﺷﺎﻫﺮﺍﻫﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 23ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺘﻨﺒﻪ ﻧﺸﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﻴﺪ، 24ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﺷﻤﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺘﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺳﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 25ﻭ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻋﻬﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻭﺑﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﺼﺎﻱ ﻧﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﻢ ،ﺩﻩ ﺯﻥ ﻧﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺗﻨﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﺨﺖ ،ﻭ ﻧﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﺳﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 27ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ،ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ، 28ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﺷﻤﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺘﺎﻥ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 29ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 30ﻭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺻﻨﺎﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻻﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻻﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺖ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﻜﻨﺪ ،ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 31ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻮﻱ ﻋﻄﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺷﺒﻮﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﻳﻴﺪ. 32ﻭ ﻣﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 33ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺘﻊ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺮﺩ .ﭘﺲ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ 34ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ﺍﺵ ،ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺍﺯ ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺘﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ. ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 35ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ﺍﺵ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ 36ﻭﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺑﻘﻴﺔ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺿﻌﻒ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺮﮒ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻳﺰﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 37ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺍﺯ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻳﺨﺖ ،ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻜﻨﺪ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﺍﻱ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 38ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 39ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻓﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 40ﭘﺲ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻧﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﻭ ﺳﻠﻮﻛﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﻣﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 41ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ .ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺩﻝ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﻮﺍﺿﻊ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺳﺰﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ، 42ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻴﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻧﻴﺰ ﻭ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺘﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺰﺍﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ،ﺑﻪ 43ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺭﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺷﺖ. 44ﻭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻢ ،ﻭ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺸﻜﻨﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ. 45ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻬﺪ ﺍﺟﺪﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ،ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﻢ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 46ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻌﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ.
99
27 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﭼﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﻧﺬﺭ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻧﻔﻮﺱ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 3ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺫﻛﻮﺭ ،ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺗﺎ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﹸﻧﺎﺙ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﺳﻲ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺗﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺫﻛﻮﺭ ،ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻧﺎﺙ ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﺑﺠﻬﺖ ﺫﻛﻮﺭ ﭘﻨﺞ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ،ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻧﺎﺙ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﺳﻪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺫﻛﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺎﺙ ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﻓﻘﻴﺮﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻗﻮﺓ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 9ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻬﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪﻫﺪ ،ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 10ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺩﻟﻪ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺪ ﻳﺎ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﻋﻮﺽ ﻧﻜﻨﺪ .ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻬﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﻣﺒﺎﺩﻟﻪ ﻛﻨﺪ ،ﻫﻢ ﺁﻥ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺁﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺑﻬﻴﻤﻪ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ،ﺁﻥ ﺑﻬﻴﻤﻪ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻛﺎﻫﻦ ﺣﺎﺿﺮﻛﻨﺪ. 12ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺪ ،ﻗﻴﻤﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻛﺎﻫﻦ ،ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ. 13ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﻫﺪ ،ﭘﻨﺞ ﻳﻚ ﺑﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺩﻫﺪ. 14ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﻗﻒ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺷﻮﺩ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺪ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 15ﻭ ﺍﮔﺮ ﻭﻗﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﻫﺪ ،ﭘﺲ ﭘﻨﺞ ﻳﻚ ﺑﺮ ﻧﻘﺪ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻗﻄﻌﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻗﻒ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺯﺭﺍﻋﺖ ﻳﻚ ﺣﻮﻣﺮ ﺟﻮ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﻭ ﺍﮔﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﻭﻗﻒ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﻭ ﺍﮔﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﻭﻗﻒ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺎﻫﻦ ﻧﻘﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺳﺎﻟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﺗﺨﻔﻴﻒ ﺷﻮﺩ. 19ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻭﻗﻒ ﻛﺮﺩ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﻫﺪ ،ﭘﺲ ﭘﻨﺞ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻧﻘﺪ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺷﻮﺩ. 20ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﻫﺪ ،ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 21ﻭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﺭﻫﺎ ﺷﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻗﻒ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﺳﺖ. 22ﻭ ﺍﮔﺮ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻠﻚ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻗﻒ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 23ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﺒﻠﻎ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ ،ﻭ ﺩﺭﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻭﻗﻒ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﺪﻫﺪ. 24ﻭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻠﻚ ﻣﻮﺭﺛﻲ ﻭﻱ ﺑﻮﺩ. 25ﻫﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺟﻴﺮﻩ ﻳﻚ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺍﺳﺖ. 26ﻟﻴﻜﻦ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﻗﻒ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﮔﺎﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 27ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﭘﻨﺞ ﻳﻚ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ ﭘﺲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 28ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻗﻒ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﺯ ﻛﻞ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺧﻮﺩ ،ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ،ﻧﻪ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﭼﻪ ﻭﻗﻒ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺍﺳﺖ. 29ﻫﺮ ﻭﻗﻔﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭﻗﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ .ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 30ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻩ ﻳﻚ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺗﺨﻢ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 31ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺩﻩ ﻳﻚ ﺧﻮﺩ ﭼﻴﺰﻱ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﻫﺪ ﭘﻨﺞ ﻳﻚ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ. 32ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻩ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮﭼﻪ ﺯﻳﺮﺍ ﻋﺼﻲ ﺑﮕﺬﺭﺩ ،ﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 33ﺩﺭ ﺧﻮﺑﻲ ﻭ ﺑﺪﻱ ﺁﻥ ﺗﻔﺤﺺ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺩﻟﻪ ﻧﻜﻨﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺩﻟﻪ ﻛﻨﺪ ﻫﻢ ﺁﻥ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺪﻝ ﺁﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ. 34ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻋﻮﺍﻣﺮﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ.
100
ﮐﺘﺎﺏ ﺍﻋﺪﺍﺩ 1 1ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﻡ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻴﻨﺎ ﺩﺭﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺣﺴﺎﺏ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﻤﻬﺎﻱ ﻫﻤﺔ ﺫﻛﻮﺭﺍﻥ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. 3ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﺗﻮ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺸﻤﺎﺭﻳﺪ. 4ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﺒﻂ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻳﺶ ﺑﺎﺷﺪ. ﺷﺪﻳﺌﻮﺭ. 5ﻭ ﺍﺳﻢ ﻫﺎﻱ ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﺍﺯ ﺭﺅﺑﻴﻦ ،ﺍﻟﻴﺼﻮﺭﻳﻦ ﹶ ﺸﺪﺍﻱ. 6ﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﻌﻮﻥ ،ﺷﻠﻮﻣﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﺻﻮﺭ ﻳ ﹶ 7ﻭ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻧﹶﺤﺸﻮﻥ ﺑﻦ ﻋﻤﻴﻨﺎﺩﺍﺏ. 8ﻭ ﺍﺯ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ،ﻧﹶﺘﹶﻨﺎﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﺻﻮﻏﹶﺮ. 9ﻭ ﺍﺯ ﺯﹶﺑﻮﻟﻮﻥ ،ﺍﹶﻟﻴﺎﺏ ﺑﻦ ﺣﻴﹺﻠﻮﻥ. ﺸﻤﻊ ﺑﻦ ﻋﻤﻴﻬﻮﺩ .ﻭ ﺍﺯ ﻣﹶﻨﺴﻲ ،ﺟﻤﻠﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻓﹶﺪﻫﺼﻮﺭ. 10ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳﻮﺳﻒ :ﺍﺯ ﺍﹶﻓﺮﺍﻳﻢ ،ﺍﹶﻟﻴ ﹶ 11ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ،ﺍﹶﺑﻴﺪﺍﻥ ﺑﻦ ﺟﹺﺪﻋﻮﻧﻲ. ﺸﺪﺍﻱ. 12ﻭ ﺍﺯ ﺩﺍﻥ ،ﺍﹶﺧﻴﻌﺰﹶﺭ ﺑﻦ ﻋﻤﻴ ﹶ 13ﻭ ﺍﺯ ﺍﺷﻴﺮ ،ﹶﻓﺠﻌﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻋﻜﹾﺮﺍﻥ. 14ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﺩ ،ﺍﹶﻟﻴﺎﺳﺎﻑ ﺑﻦ ﺩﻋﻮﺋﻴﻞ. 15ﻭ ﺍﺯ ﻧﹶﻔﺘﺎﻟﻲ ،ﺍﹶﺧﻴﺮﻉ ﺑﻦ ﻋﻴﻨﺎﻥ«. 16ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺁﺑﺎﺩﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 17ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺎﻡ ،ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ ،ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 18ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﻡ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺴﺒﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﻢ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. 19ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻴﻨﺎ ﺑﺸﻤﺮﺩ. 20ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻧﺎﻣﻬﺎ ﻭ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ :ﻫﺮ ﺫﻛﻮﺭ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 21ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺭﺅﺑﻴﻦ ،ﭼﻬﻞ ﻭ ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺑﻨﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﻢ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ :ﻫﺮ ﺫﻛﻮﺭ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 23ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺷﻤﻌﻮﻥ ،ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻫﺰﺍﺭﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 24ﻭ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﻢ ﻫﺎ ،ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 25ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺟﺎﺩ ،ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 26ﻭ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﻢ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 27ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺶ ﺻﺪ ﻧﻔﺮﺑﻮﺩﻧﺪ. 28ﻭ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺑﻨﻲ ﻳﺎﺳﺎﻛﺎﺭﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﻢ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ
ﻣﻲ ﺭﻓﺖ.
29ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﺎﺳﺎﻛﺎﺭ ،ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 30ﻭ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺑﻨﻲ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﻢ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 31ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 32ﻭ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺑﻨﻲ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﹶﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﻢ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 33ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﺖ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ،ﭼﻬﻞ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 34ﻭ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺑﻨﻲ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﻢ ﻫﺎ ،ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ.
35
ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﺴﻲ ،ﺳﻲ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮﺑﻮﺩﻧﺪ. 36ﻭ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﻤﻬﺎ ،ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 37ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ،ﺳﻲ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻧﻔﺮﺑﻮﺩﻧﺪ. 38ﻭ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﻢ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 101
39ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺩﺍﻥ ،ﺷﺼﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 40ﻭ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺑﻨﻲ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﻢ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ.
41
ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺍﹶﺷﻴﺮ ،ﭼﻬﻞ ﻭ ﻳﻚ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 42ﻭ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺑﻨﻲ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﻢ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ.
43
ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ،ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 44ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﺎ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ. 45ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 46ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ،ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 47ﺍﻣﺎ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺳﺒﻂ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻧﺸﺪﻧﺪ. 48ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 49ﺍﻣﺎ ﺳﺒﻂ ﻻﻭﻱ ﺭﺍ ﻣﺸﻤﺎﺭ ﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻴﮕﺮ. 50ﻟﻴﻜﻦ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮﭼﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﮕﻤﺎﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻴﻤﻪ ﺯﻧﻨﺪ. 51ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻥ ﺁﻳﺪ ،ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 52ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺮﻛﺲ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﻧﺰﺩ ﻋﻠﹶﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺧﻮﺩ ،ﺧﻴﻤﻪ ﺯﻧﻨﺪ. 53ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺴﻜﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺧﻴﻤﻪ ﺯﻧﻨﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻏﻀﺐ ﺑﺮ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻮﺩ ،ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺷﻌﺎﺋﺮ ﻣﺴﻜﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ«. 54ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 2 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﻋﻠﹶﻢ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻴﻤﺔ ﺯﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺧﻴﻤﻪ ﺯﻧﻨﺪ. 3ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻃﺎﻭﻉ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﻫﻞ ﻋﹶﻠ ﹺﻢ ﻣﺨﹶﻠﹼﺔ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺧﻮﺩ ﺧﻴﻤﻪ ﺯﻧﻨﺪ ،ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﹶﺤﺸﹸﻮﻥ ﺑﻦ ﻋﻤﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﺑﺎﺷﺪ. 4ﻭ ﻓﻮﺝ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﺳﺒﻂ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﺩﺭ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﺯﻧﻨﺪ ،ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻨﻲ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭﻧﹶﺘﻨﺎﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﺻﻮﻏﺮ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﻭ ﻓﻮﺝ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺳﺒﻂ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻨﻲ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﺍﹶﻟﻴﺎﹶﺏ ﺑﻦ ﺣﻴﻠﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 8ﻭ ﻓﻮﺝ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 9ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻣﺤﻠﺔ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺪ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻛﻮﭺ ﻛﻨﻨﺪ. 10ﻭ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﻨﻮﺏ ،ﻋﻀﻠﹶﻢ ﻣﺤﻠﺔ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﺍﹶﻟﻴﺼﻮﺭ ﺑﻦ ﺷﹶﺪﻳﺌﹸﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﻭ ﻓﻮﺝ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺸﺪﺍﻱ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﻭ ﺩﺭ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻭ ﺳﺒﻂ ﺷﹶﻤﻌﻮﻥ ﺧﻴﻤﻪ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻨﻲ ﺷﹶﻤﻌﻮﻥ ﺷﻠﻮﻣﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﺻﻮﺭ ﻳ ﹶ 13ﻭ ﻓﻮﺝ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺳﺒﻂ ﺟﺎﺩ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﺍﹶﻟﻴﺎﺳﺎﻑ ﺑﻦ ﺭ ﻋﻮﺋﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ. 15ﻭ ﻓﻮﺝ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 16ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻣﺤﻠﺔ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﻳﻚ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﻡ ﻛﻮﭺ ﻛﻨﻨﺪ. 17ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﺎ ﻣﺤﻠﺔ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺤﻠﻪ ﻫﺎ ﻛﻮﭺ ﻛﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻫﺮﻛﺲ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﻋﻠﹶﻤﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻮﭺ ﻛﻨﻨﺪ. ﺸﻤﻊ ﺑﻦ ﻋﻤﻴﻬﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ،ﻋﻠﹶﻢ ﻣﺤﻠﺔ ﺍﹶﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﹶﻓﺮﺍﻳﻢ ،ﺍﻟﻴ ﹶ 19ﻭ ﻓﻮﺝ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﭼﻬﻞ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺟﻤﻠﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻓﹶﺪﻫﺼﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ. 20ﻭ ﺩﺭ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻭ ﺳﺒﻂ ﻣﹶﻨﺴﻲ ،ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻨﻲ ﻣﹶﻨﺴﻲ 21ﻭ ﻓﻮﺝ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺳﻲ ﻭ ﺩﺍﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ،ﺍﹶﺑﻴﺪﺍﻥ ﺑﻦ ﺟﹺﺪﻋﻮﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 23ﻭ ﻓﻮﺝ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺳﻲ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 24ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻣﺤﻠﺔ ﺍﹶﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺻﺪ ﻭ ﻫﺸﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻜﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﻛﻮﭺ ﻛﻨﻨﺪ. 102
ﺸﺪﺍﻱ ﺑﺎﺷﺪ. 25ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ،ﻋﻠﹶﻢ ﻣﺤﻠﺔﺩﺍﻥ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺍﹶﺧﻴ ﻌﺰﹶﺭﺑﻦ ﻋﻤﻴ ﹶ 26ﻭ ﻓﻮﺝ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺷﺼﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 27ﻭ ﺩﺭ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺒﻂ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﺧﻴﻤﻪ ﺯﻧﻨﺪ ،ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﹶﻓﺠﻌﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻋﻜﹾﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 28ﻭ ﻓﻮﺝ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﭼﻬﻞ ﻭ ﻳﻚ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 29ﻭ ﺳﺒﻂ ﹶﻧﻔﹾﺘﺎﻟﻲ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻨﻲ ﹶﻧﻔﹾﺘﺎﻟﻲ ﺍﹶﺧﻴﺮﻉ ﺑﻦ ﻋﻴﻨﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 30ﻭ ﻓﻮﺝ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 31ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻣﺤﻠﺔ ﺩﺍﻥ ،ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻋﻀﻠﹶﻤﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻛﻮﭺ ﻛﻨﻨﺪ. 32ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻣﺤﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺶ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 33ﺍﻣﺎ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻧﺸﺪﻧﺪ. 34ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﭼﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﻧﺰﺩ ﻋﻠﻤﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻴﻤﻪ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻮﭺ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 3 1ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﹶﻧﺴﺎﺏ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﻜﻠﻢ ﺷﺪ. 2ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﻧﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﻬﻮ ﻭ ﹶﺍﻟﹾﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ. 3ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﺴﺢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﺍﻣﺎ ﻧﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺍﺑﻴﻬﻮ ﺩﺭﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺩﻧﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻴﻨﺎ ﺁﺗﺶ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺍﹶﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻫﺎﺭﻭﻥ ،ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: » 6ﺳﺒﻂ ﻻﻭﻱ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 7ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻌﺎﺋﺮ ﺍﻭ ﻭ ﺷﻌﺎﺋﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 8ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﺷﻌﺎﺋﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺪﻩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 10ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺗﻌﻴﻦ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻳﺪ ،ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ«. 11ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﻔﺖ 12ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻫﺮ ﻧﺨﺴﺘﺰﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ،ﭘﺲ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻢ ،ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ«. 14ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻴﻨﺎ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: » 15ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺑﺎ ﻭ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺸﻤﺎﺭ ،ﻫﺮ ﺫﻛﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﺸﻤﺎﺭ«. 16ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺷﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻤﺮﺩ. 17ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻻﻭﻱ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ :ﺟﺮﺷﻮﻥ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﻭ ﻣﺮﺍﺭﻱ. ﺷﻤﻌﻲ. ﺟﺮﺷﻮﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ :ﻟﺒﻨﻲ ﻭ 18ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺑﻨﻲ 19ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﻋﻤﺮﺍﻡ ﻭ ﻳﺼﹾﻬﺎﺭ ﻭ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﻭ ﻋﺰﹼﻳﺌﻴﻞ. 20ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﻣﺤﻠﻲ ﻭ ﻣﻮﺷﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ. ﺷﻤﻌﻲ .ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺟﺮﺷﻮﻧﻴﺎﻥ. 21ﻭ ﺍﺯﺟﺮﺷﻮﻥ ،ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻟﺒﻨﻲ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﺔ 22ﻭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﻫﻤﺔ ﺫﻛﻮﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺟﺮﺷﻮﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻣﺴﻜﻦ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺧﻴﻤﻪ ﺯﻧﻨﺪ. 24ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺟﺮﺷﻮﻧﻴﺎﻥ ،ﺍﹶﻟﻴﺎﺳﺎﻑ ﺑﻦ ﻻﻳﻞ ﺑﺎﺷﺪ. 25ﻭ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﺑﻨﻲ ﺟﺮﺷﻮﻥ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ،ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﻭ ﭘﻮﺷﺶ ﺁﻥ ﻭ ﭘﺮﺩﺓ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﺎﺷﺪ. 26ﻭ ﺗﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﺻﺤﻦ ﻭ ﭘﺮﺩﺓ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺻﺤﻦ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻧﻬﺎ. ﺣﺒﺮﻭﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻋﺰﹼﻳﺌﻴﻠﻴﺎﻥ ،ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻗﹶﻬﺎﺗﻴﺎﻥ. 27ﻭ ﺍﺯ ﻗﹶﻬﺎﺕ ،ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻋﻤﺮﺍﻣﻴﺎﻥ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻳﹺﺼﻬﺎﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﺔ 28ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﻫﻤﺔ ﺫﻛﻮﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﻫﺸﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺶ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﻗﺪﺱ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 29ﻭ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻲ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﻣﺴﻜﻦ ،ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺰﻧﻨﺪ. 103
30ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻗﹶﻬﺎﺗﻴﺎﻥ ،ﺍﹶﻟﻴﺎﺻﺎﻓﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﺰﹼﻳﺌﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ. 31ﻭ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻭ ﻣﻴﺰ ﻭ ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻗﺪﺱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺣﺠﺎﺏ ﻭ ﻫﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ. ﺖ ﻗﺪﺱ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻥ ﺧﺪﻣ ﺕ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎ ﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻧﻈﺎﺭ 32ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻻﻭﻳﺎﻥ ،ﺍﹶﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭ 33ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺭﻱ ،ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻣﺤﻠﻴﺎﻥ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻣﻮﺷﻴﺎﻥ؛ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻣﺮﺍﺭﻱ. 34ﻭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﻫﻤﺔ ﺫﻛﻮﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 35ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻣﺮﺍﺭﻱ ،ﺻﻮﺭﻳﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﺍﺑﻴﺤﺎﻳﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﻣﺴﻜﻦ ،ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺰﻧﻨﺪ. 36ﻭ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﻣﻌﻴﻦ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ ،ﺗﺨﺘﻬﺎﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺑﺎﺷﺪ. 37ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺻﺤﻦ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﻣﻴﺨﻬﺎ ﻭ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ. 38ﻭ ﭘﻴﺶ ﻣﺴﻜﻦ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻃﻠﻮﻉ ﺷﻤﺲ ،ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﻗﺪﺱ ﺭﺍ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﺭﻧﺪ .ﻭ ﻫﺮ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻳﺪ ،ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 39ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ ،ﻫﻤﺔ ﺫﻛﻮﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ، ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 40ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺸﻤﺎﺭ ،ﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ. 41ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻫﻤﺔ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 42ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﺔ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺷﻤﺮﺩ. 43ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﻧﺮﻳﻨﻪ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﻢ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 44ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 45ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺟﻤﻴﻊ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺨﺴﺘﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮ ،ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 46ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺓ ﻓﺪﻳﺔ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ، 47ﭘﻨﺞ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺳﺮﻱ ﺑﮕﻴﺮ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺟﻴﺮﻩ ﻳﻚ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﮕﻴﺮ. 48ﻭ ﻧﻘﺪ ﻓﺪﻳﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺪﻩ. 49ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﻘﺪ ﻓﺪﻳﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻓﺪﻳﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﺮﻓﺖ. 50ﻭ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻘﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﮔﺮﻓﺖ. 51ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﻘﺪ ﻓﺮﻳﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺩﺍﺩ. 4 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺣﺴﺎﺏ ﺑﻨﻲ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮ. 3ﺍﺯ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻟﻪ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ،ﻛﺎﺭ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﺑﺎﺷﺪ. 5ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﻛﻮﭺ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﭘﻮﺷﺶ ﺣﺠﺎﺏ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ. ﺖ ﺧ ﹺﺰ ﺁﺑﻲ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﻻﺟﻮﺭﺩﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻻﻱ ﺁﻥ ﭘﻬﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﭼﻮﺏ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. ﺶ ﭘﻮﺳ 6ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﭘﻮﺷ ﹺ ﻥ ﹶﺗ ﹾﻘ ﺪﻣﻪ ،ﺟﺎﻣﺔ ﻻﺟﻮﺭﺩﻱ ﺑﮕﺴﺘﺮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ،ﺑﺸﻘﺎﺑﻬﺎ ﻭ ﻗﺎﺷﻘﻬﺎ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 7ﻭ ﺑﺮ ﻣﻴﺰ ﻧﺎ 8ﻭ ﺟﺎﻣﺔ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻮﺷﺶ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﺰ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﺑﺪﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. 9ﻭ ﺟﺎﻣﺔ ﻻﺟﻮﺭﺩﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﮔﹸﻠﮕﻴﺮﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺳﻴﻨﻲ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻇﺮﻭﻑ ﺭﻭﻏﻨﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ، 10ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻮﺷﺶ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﺰ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺑﺮ ﭼﻮﺏ ﺩﺳﺘﻲ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. 11ﻭ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺯﺭﻳﻦ ،ﺟﺎﻣﺔ ﻻﺟﻮﺭﺩﻱ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻮﺷﺶ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﺰ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ ،ﻭ ﭼﻮﺑﺪﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. 12ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﺔ ﻻﺟﻮﺭﺩﻱ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻮﺷﺶ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﺰ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ، ﺑﺮ ﭼﻮﺑﺪﺳﺖ ﺑﻨﻬﻨﺪ. 13ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺟﺎﻣﺔ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﮕﺴﺘﺮﺍﻧﻨﺪ. 14ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻣ ﺠﻤﺮﻫﺎ ﻭ ﭼﻨﮕﺎﻟﻬﺎ ﻭ ﻣﺎﻙ ﺍﻧﺪﺍﺯﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ،ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺑﻨﻬﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﭘﻮﺷﺶ ،ﭘﻮﺳﺖ ﺧﺰ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﭼﻮﺏ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﻨﺪ.
104
15ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺭﺩﻭ ،ﺍﺯ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻥ ﻗﺪﺱ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻗﺪﺱ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻗﺪﺱ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ ،ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺣﻤﻞ ﺑﻨﻲ ﻗﻬﺎﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 16ﻭ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﺍﹶﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ،ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﻭ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺴﻜﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ؛ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﻗﺪﺱ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ«. 17ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 18ﺳﺒﻂ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻗﹶﻬﺎﺗﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ. 19ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻴﺮﻧﺪ .ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺑﺸﻮﻧﺪ ،ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻭ ﺣﻤﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻤﺎﺭﻧﺪ. 20ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﺩﻳﺪﻥ ﻗﺪﺱ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﻫﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﻮﻧﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ«. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 22ﺣﺴﺎﺏ ﺑﻨﻲ ﺟﺮﺷﻮﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎ ﻭ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮ. 23ﺍﺯ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻪ ﺷﻐﻞ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ. 24ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻲ ﺟﺮﺷﻮﻥ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﮔﺬﺍﺭﻱ ﻭ ﺣﻤﻞ، 25ﻛﻪ ﺗﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﺶ ﺁﻥ ﻭ ﭘﻮﺷﺶ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﺰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻱ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﭘﺮﺩﺓ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ. 26ﻭ ﺗﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﺻﺤﻦ ﻭ ﭘﺮﺩﺓ ﻣﺪﺧﻞ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺻﺤﻦ ،ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﺳﺖ ،ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻜﻨﻨﺪ. 27ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻨﻲ ﺟﺮﺷﻮﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﻤﻞ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﺸﻮﺩ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﻤﻠﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﮔﺬﺍﺭﻳﺪ. 28ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻲ ﺟﺮﺷﻮﻥ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ .ﻭ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ ﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ 29ﻭ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺸﻤﺎﺭ. 30ﺍﺯ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ،ﺗﺎ ﻛﺎﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺭﺍ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭ. 31ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﺣﻤﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ،ﺗﺨﺘﻬﺎﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ. 32ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺳﺤﻦ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﻣﻴﺨﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺁﻧﻬﺎ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻧﻬﺎ ،ﭘﺲ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﺣﻤﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﻨﻴﺪ. ﻥ ﻛﺎﻫﻦ. 33ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ،ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ ﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭ 34ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ،ﺑﻨﻲ ﻗﻬﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ. 35ﺍﺯ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﻮﺩ. 36ﻭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 37ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻗﹶﻬﺎﺗﻴﻨﺎﻥ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ. 38ﻭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺟﺮﺷﻮﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ، 39ﺍﺯ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻟﻪ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﺪ. 40ﻭﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 41ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻲ ﺟﺮﺷﻮﻥ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ. 42ﻭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ، 43ﺍﺯ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻟﻪ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﺪ. 44ﻭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 45ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ. 46ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ، 47ﺍﺯ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﻭ ﺣﻤﻠﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻜﻨﺪ. 48ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺸﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ، 49ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻮﺳﻲ ،ﻫﺮﻛﺲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﻭ ﺣﻤﻠﺶ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪ .ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻤﺮﺩ. 5 105
1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﺒﺮﻭﺹ ﺭﺍ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺘﻪ ﻧﺠﺲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻭ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪ. 3ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺯﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺗﺎ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻢ، ﻧﺠﺲ ﻧﺴﺎﺯﻧﺪ. 4ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻭ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺁﻧﻄﻮﺭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﻨﺪ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 6ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ :ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﺮﺩﻱ ﻳﺎ ﺯﻧﻲ ﺑﻪ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻣﺠﺮﻡ ﺷﻮﺩ، 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺻﻞ ﺟﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺧﻤﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺰﻳﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺟﺮﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﺪﻫﺪ. ﻲ ﺍﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﺔ ﺟﺮﻡ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻗﻮﭺ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻭﻱ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 8ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻭﻟ 9ﻭ ﻫﺮ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺕ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ. 10ﻭ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺕ ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ«. 11ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 12ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺯﻥ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﺩ، 13ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻥ ﺯﻥ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺷﺎﻫﺪﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﻓﻌﻞ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻧﺸﻮﺩ، 14ﻭ ﺭﻭﺡ ﻏﻴﺮﺕ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﻏﻴﻮﺭ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻧﺠﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻳﺎ ﺭﻭﺡ ﻏﻴﺮﺕ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﻏﻴﻮﺭ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻧﺠﺲ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، 15ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﻪ ،ﻳﻚ ﻋﺸﺮ ﺍﻳﻔﺔ ﺁﺭﺩ ﺟﻮﻳﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺮﻳﺰﺩ ،ﻭ ﻛﻨﺪﺭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻨﻬﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻫﺪﻳﺔ ﻏﻴﺮﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ،ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 16ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺭﺩ. 17ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﺏ ﻣﻘﺪﺱ ﺩﺭ ﻇﺮﻑ ﺳﻔﺎﻟﻴﻦ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﻏﺒﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺴﻜﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺁﺏ ﺑﭙﺎﺷﺪ. 18ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻣﻮﻱ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﺪﻳﺔ ﻏﻴﺮﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺁﺏ ﺗﻠﺦ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺎﺷﺪ. 19ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﺯﻥ ﻗﺴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﮕﻮﻳﺪ :ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ ﻧﺸﺪﻩ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺴﻮﻱ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺍﻱ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﺗﻠﺦ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﺒﺮﺍ ﺷﻮﻱ. 20ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻧﺠﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ،ﻭ ﻛﺴﻲ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، 21ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺎﻫﻦ ﺯﻥ ﺭﺍ ﻗﺴﻢ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺑﮕﻮﻳﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻣﺖ ﻣﻮﺭﺩ ﻟﻌﻨﺖ ﻭ ﻗﺴﻢ ﺑﺴﺎﺯﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﺎﻗﻂ ﻭ ﺷﻜﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﹾﻨ ﹶﺘﻔﹶﺦ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 22ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﻟﻌﻨﺖ ﺩﺭ ﺍﺣﺸﺎﻱ ﺗﻮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺷﻜﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻨﺘﻔﺦ ﻭ ﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﺎﻗﻂ ﺑﺴﺎﺯﺩ .ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﮕﻮﻳﺪ :ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ. 23ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻳﻦ ﻟﻌﻨﺘﻬﺎ ﺩﺭ ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺗﻠﺦ ﻣﺤﻮ ﻛﻨﺪ. 24ﻭ ﺁﻥ ﺁﺏ ﻟﻌﻨﺖ ﺗﻠﺦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺑﻨﻮﺷﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺁﺏ ﻟﻌﻨﺖ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻠﺦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 25ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻫﺪﻳﺔ ﻏﻴﺮﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺯﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﻫﺪﻳﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 26ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﺸﺘﻲ ﺍﺯ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺁﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﺁﻥ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺑﻨﻮﺷﺎﻧﺪ. 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ،ﺍﮔﺮ ﻧﺠﺲ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻥ ﺁﺏ ﻟﻌﻨﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻠﺦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺷﻜﻢ ﺍﻭ ﻣﹾﻨ ﹶﺘﻔﹶﺦ ﻭ ﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺳﺎﻗﻂ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﻟﻌﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 28ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻧﺠﺲ ﻧﺸﺪﻩ ،ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺒﺮﺍ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭﻻﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 29ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻏﻴﺮﺕ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻧﺠﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 30ﻳﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﻏﻴﺮﺕ ﺑﺮ ﻣﺮﺩ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺯﻧﺶ ﻏﻴﻮﺭ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﭘﺎ ﺑﺪﺍﺭﺩ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺍﺟﺮﺍ ﺩﺍﺭﺩ. 31ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺒﺮﺍ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺯﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 6 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﻳﺎ ﺯﻥ ﻧﺬﺭ ﺧﺎﺹ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺬﺭ ﻧﺬﻳﺮﻩ ﺑﻜﻨﺪ ،ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 106
3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻣﺴﻜﺮﺍﺕ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﺩ ﻭ ﺳﺮﻛﺔ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺳﺮﻛﺔ ﻣﺴﻜﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﻨﻮﺷﺪ ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﻋﺼﻴﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻧﻨﻮﺷﺪ ،ﻭ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺗﺎﺯﻩ ﻳﺎ ﺧﺸﻚ ﻧﺨﻮﺭﺩ. 4ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﺎﻙ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻫﺴﺘﻪ ﺗﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﻧﺨﻮﺭﺩ. 5ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺎﻡ ﻧﺬﺭ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺍﻭ ،ﺍﹸﺳﺘﹸﺮﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻘﺪﺱ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻴﺴﻬﺎﻱ ﻣﻮﻱ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺍﺭﺩ. 6ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺪﻥ ﻣﻴﺖ ﻧﻴﺎﻳﺪ. 7ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺧﻮﺩ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻧﺴﺎﺯﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺧﺪﺍﻳﺶ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 8ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺗﺨﺼﻴﺼﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 9ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﻓﻌﺘﹰﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﭘﺲ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺘﺮﺍﺷﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺍﺷﺪ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﺩﻭ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﻳﺎ ﺩﻭ ﺟﻮﺟﺔ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 11ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﻴﺖ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 12ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺍﻭﻝ ﺳﺎﻗﻂ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﺨﺼﻴﺼﺶ ﻧﺠﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻧﺬﻳﺮﻩ ،ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 14ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻚ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﺔ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ،ﻭ ﻳﻚ ﺑﺮﺓ ﻣﺎﺩﻩ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﺔ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ،ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﺠﻬﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ. 15ﻭ ﻳﻚ ﺳﺒﺪ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﮔﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ،ﻭ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻓﻄﻴﺮ ﻣﺴﺢ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ،ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻧﻬﺎ. ﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 16ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨ ﹺ 17ﻭ ﻗﻮﭺ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺒﺪ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 18ﻭ ﺁﻥ ﻧﺬﻳﺮﻩ ﺳﺮ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﺘﺮﺍﺷﺪ ،ﻭ ﻣﻮﻱ ﺳﺮ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 19ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺳﺮﺩﺳﺖ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪﺓ ﻗﻮﭺ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻚ ﮔﺮﺩﻩ ﻓﻄﻴﺮ ﺍﺯ ﺳﺒﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻗﺮﺹ ﻓﻄﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻧﺬﻳﺮﻩ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻥ ﺳﺮ ﺗﺨﺼﻴﺼﺶ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ. 20ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺑﺎ ﺳﻴﻨﺔ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﻭ ﺭﺍﻥ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﻫﻦ ،ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺬﻳﺮﻩ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻨﻮﺷﺪ. 21ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻧﺬﻳﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻧﺬﺭ ﺑﻜﻨﺪ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻧﺬﺭﻱ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺧﻮﺩ ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﺪ«. 22ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 23ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: 24ﻳﻬﻮﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 25ﻳﻬﻮﻩ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﺪ. 26ﻳﻬﻮﻩ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 27ﻭ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ،ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 7 1ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﺴﻜﻦ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، 2ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺪﻳﻪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ .ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 3ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺶ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺳﺮ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﮔﺎﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻚ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭ ﺳﺮﻭﺭ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻧﻔﺮﻱ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 5ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎ. 6ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﮔﺎﻭﻫﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﺩﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﺎﻭ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺟﺮﺷﻮﻥ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻭ ﻫﺸﺖ ﮔﺎﻭ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ ﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 107
9ﺍﻣﺎ ﺑﻬﻊ ﺑﻨﻲ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﻫﻴﭻ ﻧﺪﺍﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻗﺪﺱ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 10ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﺗﺒﺮﻙ ﻣﺬﺑﺢ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ ،ﻫﺪﻳﻪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ .ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﺬﺑﺢ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 11ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻧﻮﺑﺔ ﺧﻮﺩ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺗﺒﺮﻙ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 12ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ،ﻧﹶﺤﺸﻮﻥ ﺑﻦ ﻋﻤﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. ﻖ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﺯﻧﺶ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻳﻚ ﻟﮕﻦ ﻧﻘﺮﻩ ،ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﻃ ﺒ ﹺ 13ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻭ ﻳﻚ ﹶ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ. 14ﻭ ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﻃﻼ ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺨﻮﺭ. 15ﻭ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ. ﻲ ﮔﻨﺎﻩ. 16ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧ ﹺ 17ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺰ ﻧﺮ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ،ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻫﺪﻳﺔ ﻧﹶﺤﺸﻮﻥ ﺑﻦ ﻋﻤﻴﻨﺎﺩﺍﺏ. 18ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﻧﺘﻨﺎﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﺻﻮﻏﺮ ،ﺳﺮ ﻭ ﹺﺭ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻫﺪﻳﻪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 19ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻳﻚ ﻃﺒﻖ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﺯﻧﺶ ﺻﺪ ﻭﺳﻲ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻳﻚ ﻟﮕﻦ ﻧﻘﺮﻩ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ،ﻫﺮ ﺩﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ. 20ﻭ ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﻃﻼ ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺨﻮﺭ. 21ﻭ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ،ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ. 22ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ. 23ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺰ ﻧﺮ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ،ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻫﺪﻳﺔ ﻧﹶﺘﹶﻨﺎﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﺻﻮﻏﺮ. 24ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ،ﺍﹶﻟﻴﺎﹶﺏ ﺑﻦ ﺣﻴﻠﻮﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻨﻲ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ، 25ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻭ ﻳﻚ ﻃﺒﻖ ﻧﻘﺮﻩ ﻛﻪ ﻭﺯﻧﺶ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻳﻚ ﻟﮕﻦ ﻧﻘﺮﻩ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ،ﻫﺮ ﺩﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ. 26ﻭ ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﻃﻼ ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺨﻮﺭ، 27ﻭ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻭ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ. 28ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ. 29ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭘﻨﭻ ﺑﺰ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ .ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﹶﻟﻴﺎﹶﺏ ﺑﻦ ﺣﻴﻠﻮﻥ. ﺷ ﺪﻳﺌﻮﺭ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ. 30ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﻡ ،ﺍﹶﻟﻴﺼﻮﺭ ﺑﻦ ﹶ 31ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻭ ﻳﻚ ﻃﺒﻖ ﻧﻘﺮﻩ ﻛﻪ ﻭﺯﻧﺶ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻳﻚ ﻟﮕﻦ ﻧﻘﺮﻩ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ،ﻫﺮ ﺩﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ. 32ﻭ ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﻃﻼ ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺨﻮﺭ. 33ﻭ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ. 34ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ. 35ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺰ ﻧﺮ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ .ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﹶﻟﻴﺼﻮﺭ ﺑﻦ ﺷﻀ ﺪﻳﺌﻮﺭ. 36ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﻨﺠﻢ ،ﺷﹶﻠﻮﻣﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﺻﻮﺭ ﻳﺸﺪﺍﻱ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻨﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ. 37ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻭ ﻳﻚ ﻃﺒﻖ ﻧﻘﺮﻩ ﻛﻪ ﻭﺯﻧﺶ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻳﻚ ﻟﮕﻦ ﻧﻘﺮﻩ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ،ﻫﺮﺩﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ. 38ﻭ ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﻃﻼ ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺨﻮﺭ. 39ﻭ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ. 40ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ. 41ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺰ ﻧﺮ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ .ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻫﺪﻳﺔ ﺷﹶﻠﻮﻣﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﺻﻮﺭ ﻳﺸﺪﺍﻱ. 42ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﺸﻢ ،ﺍﹶﻟﻴﺎﺳﺎﻑ ﺑﻦ ﺩﻋﻮﺋﻴﻞ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ، 43ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻭ ﻳﻚ ﻃﺒﻖ ﻧﻘﺮﻩ ﻛﻪ ﻭﺯﻧﺶ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻳﻚ ﻟﮕﻦ ﻧﻘﺮﻩ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ،ﻫﺮ ﺩﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ. 44ﻭ ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﻃﻼ ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺨﻮﺭ. 45ﻭ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ. 46ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ. 108
47ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺰ ﻧﺮ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ .ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﹶﻟﻴﺎﺳﺎﻑ ﺑﻦ ﺩﻋﻮﺋﻴﻞ. ﺸﻤﻊ ﺑﻦ ﻋﻤﻴﻬﻮﺩ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ. 48ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ،ﺍﹶﻟﻴ ﹶ 49ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻭ ﻳﻚ ﻃﺒﻖ ﻧﻘﺮﻩ ﻛﻪ ﻭﺯﻧﺶ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻳﻚ ﻟﮕﻦ ﻧﻘﺮﻩ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ،ﻫﺮﺩﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ. 50ﻭ ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﻃﻼ ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺨﻮﺭ. 51ﻭ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ. 52ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ. ﺸﻤﻊ ﺑﻦ ﻋﻤﻴﻬﻮﺩ. 53ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺰ ﻧﺮ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ .ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﹶﻟﻴ ﹶ 54ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ،ﺟﻤﻠﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻓﹶﺪﻫﺼﻮﺭ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻨﻲ ﻣﻨﹶﺴﻲ. 55ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻭ ﻳﻚ ﻃﺒﻖ ﻧﻘﺮﻩ ﻛﻪ ﻭﺯﻧﺶ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻳﻚ ﻟﮕﻦ ﻧﻘﺮﻩ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ،ﻫﺮﺩﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ. 56ﻭ ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﻃﻼ ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺨﻮﺭ. 57ﻭ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ. 58ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ. 59ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺰ ﻧﺮ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ .ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻫﺪﻳﺔ ﺟﻤﻠﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻓﺪﻫﺼﻮﺭ. 60ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻧﻬﻢ ،ﺍﹶﺑﻴﺪﺍﻥ ﺑﻦ ﺟﹺﺪﻋﻮﻧﻲ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ. 61ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻭ ﻳﻚ ﻃﺒﻖ ﻧﻘﺮﻩ ﻛﻪ ﻭﺯﻧﺶ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﻟﮕﻦ ﻧﻘﺮﻩ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ،ﻫﺮ ﺩﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ، ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ. 62ﻭ ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﻃﻼ ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺨﻮﺭ. 63ﻭ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ. 64ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ 65ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺰ ﻧﺮ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﹶﺑﻴﺪﺍﻥ ﺑﻦ ﺟﹺﺪﻋﻮﻧﻲ. 66ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻫﻢ ،ﺍﹶﺧﻴﻌﺰﹶﺭﺑﻦ ﻋﻤﻴﺸﺪﺍﻱ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ. 67ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻭ ﻳﻚ ﻃﺒﻖ ﻧﻘﺮﻩ ﻛﻪ ﻭﺯﻧﺶ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻳﻚ ﻟﮕﻦ ﻧﻘﺮﻩ ،ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ،ﻫﺮ ﺩﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ. 68ﻭ ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﻃﻼ ،ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺨﻮﺭ. 69ﻭ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ. 70ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ. 71ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺰ ﻧﺮ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ،ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﹶﺧﻴﻌﺰﹶﺭﺑﻦ ﻋﻤﻴﺸﺪﺍﻱ. 72ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ،ﹶﻓﺠﻌﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻋﻜﺮﺍﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﺷﻴﺮ. 73ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻭ ﻳﻚ ﻃﺒﻖ ﻧﻘﺮﻩ ﻛﻪ ﻭﺯﻧﺶ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻳﻚ ﻟﮕﻦ ﻧﻘﺮﻩ ،ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ،ﻫﺮ ﺩﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ. 74ﻭ ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﻃﻼ ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺨﻮﺭ. 75ﻭ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ. 76ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ. 77ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺰ ﻧﺮ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ .ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻫﺪﻳﺔ ﹶﻓﺠﻌﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻋﻜﺮﺍﻥ. 78ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ،ﺍﹶﺧﻴﺮﻉ ﺑﻦ ﻋﻴﻨﺎﻥ ،ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻨﻲ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ. 79ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻭ ﻳﻚ ﻃﺒﻖ ﻧﻘﺮﻩ ﻛﻪ ﻭﺯﻧﺶ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻳﻚ ﻟﮕﻦ ﻧﻘﺮﻩ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ،ﻫﺮﺩﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ. 80ﻭ ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﻃﻼ ،ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺨﻮﺭ 81ﻭ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ. 82ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ. 83ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺰ ﻧﺮ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ .ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﹶﺧﻴﺮﻉ ﺑﻦ ﻋﻴﻨﺎﻥ. 84ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﺗﺒﺮﻙ ﻣﺬﺑﺢ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﺴﺢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻃﺒﻖ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻟﮕﻦ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻗﺎﺷﻖ ﻃﻼ. 109
85ﻫﺮ ﻃﺒﻖ ﻧﻘﺮﻩ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻭ ﻫﺮ ﻟﮕﻦ ﻫﻔﺘﺎﺩ ،ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻘﺮﺓ ﻇﺮﻭﻑ ،ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ﺑﻮﺩ. 86ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻗﺎﺷﻖ ﻃﻼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺨﻮﺭ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ،ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﻼﻱ ﻗﺎﺷﻘﻬﺎ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ. 87ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ،ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻗﻮﭺ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ .ﺑﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ. 88ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻗﻮﭺ ﻭ ﺷﺼﺖ ﺑﺰ ﻧﺮ ﻭ ﺷﺼﺖ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ .ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﺗﺒﺮﻙ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺴﺢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 89ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﻮﻝ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﭘﺲ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺗﻜﻠﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 8 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﮕﻮ :ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻱ ،ﻫﻔﺖ ﭼﺮﺍﻍ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺪﻫﺪ. 3ﭘﺲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺪﻫﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺻﻨﻌﺖ ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ :ﺍﺯ ﭼﺮﺧﻜﺎﺭﻱ ﻃﻼ ﺍﺯ ﺳﺎﻕ ﺗﺎ ﮔﹸﻠﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 6ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻧﻤﺎ. 7ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ :ﺁﻥ ﻛﻔﺎﺭﺓ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﭙﺎﺵ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﹸﺳﺘﹸﺮﻩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ،ﻭ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻪ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 8ﻭ ﮔﺎﻭﻱ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺁﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ،ﻭ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﮕﻴﺮ. 9ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻭﺭ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ. 10ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻭﺭ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. 11ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 12ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺑﻨﻬﻨﺪ ،ﻭ ﺗﻮ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ،ﺗﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺷﻮﺩ. 13ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺮﭘﺎ ﺑﺪﺍﺭ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ. 14ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﺪﺍ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ. 16ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻫﺮ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪﺓ ﺭﺣﻢ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻫﻤﺔ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ. 17ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﻧﺪ .ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺯﺩﻡ، ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 18ﭘﺲ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻫﻤﺔ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ. 19ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﭘﻴﺸﻜﺶ ﺩﺍﺩﻡ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻗﺪﺱ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﺎﺭﺽ ﻧﺸﻮﺩ. 20ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺪﻳﻪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩ، ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻛﺮﺩ. 22ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ ،ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 24ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺸﻮﻧﺪ. 25ﻭ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ. 26ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺪﻣﺘﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻜﻨﻨﺪ .ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﺑﺎ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ. 9 1ﻭ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺳﻴﻨﺎ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 110
» 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﻴﺪ ﻓﺼﺢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻤﺶ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 3ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻋﺼﺮ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻤﺶ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻫﻤﺔ ﻓﺮﺍﻳﻀﺶ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺣﻜﺎﻣﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 4ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻓﺼﺢ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 5ﻭ ﻓﺼﺢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ،ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻋﺼﺮ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺳﻴﻨﺎ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻫﺮﭼﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 6ﺍﻣﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣ ﹺﻴّﺖ ﺁﺩﻣﻲ ﻧﺠﺲ ﺷﺪﻩ ،ﻓﺼﺢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ، 7ﻭ ﺁﻥ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﺖ ﺁﺩﻣﻲ ﻧﺠﺲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻤﺶ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺷﻮﻳﻢ؟ 8ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ،ﺑﺸﻨﻮﻡ. 9ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 10ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﺖ ﻧﺠﺲ ﺷﻮﺩ ،ﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﻔﹶﺮ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻊ ﻫﺬﺍ ﻓﺼﺢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ. 11ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﻡ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻋﺼﺮ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﻭ ﺳﺒﺰﻱ ﺗﻠﺦ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 12ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻲ ﻧﺸﻜﻨﻨﺪ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺟﻤﻴﻊ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻓﺼﺢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 13ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻓﺼﺢ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺪ ،ﺁﻥ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻤﺶ ﻧﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 14ﺍﮔﺮ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﻓﺼﺢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﻭ ﺣﻜﻢ ﻓﺼﺢ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺮﻳﺐ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺘﻮﻃﻦ. 15ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ ،ﺍﺑﺮ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻴﻤﺔ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻣﺜﻞ ﻣﻨﻈﺮ ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 16ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻨﻈﺮ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺷﺐ. 17ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﺑﺮ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻮﭺ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺑﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺭﺩﻭ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ. 18ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻮﭺ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺭﺩﻭ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻫﻤﺔ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺑﺮ ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 19ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮ ،ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻦ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﻮﭺ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 20ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺍﺑﺮ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﻠﻴﻠﻲ ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻦ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻮﭺ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﻭﻗﺎﺕ ،ﺍﺑﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﻡ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺻﺒﺢ ﺍﺑﺮ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻮﭺ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ،ﻣﻲ ﻛﻮﭼﻴﺪﻧﺪ. 22ﺧﻮﺍﻩ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ،ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻦ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻛﻮﭺ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ،ﻣﻲ ﻛﻮﭼﻴﺪﻧﺪ. 23ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺭﺩﻭ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻮﭺ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 10 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: » 2ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﻭ ﻛﹶﺮﻧﹼﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺴﺎﺯ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺮﺧﻜﺎﺭﻱ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻦ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻭ ﻛﻮﭼﻴﺪﻥ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﻜﺎﺭ ﺑﺒﺮ. 3ﻭ ﭼﻮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺍﺯﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺍﺯﻧﺪ ،ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻴﺰ ﺁﻫﻨﮓ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﺪ ﻣﺤﻠﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺟﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻛﻮﭺ ﺑﻜﻨﻨﺪ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺗﺒﺔ ﺩﻭﻡ ﺗﻴﺰﺁﻫﻨﮓ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﺪ ،ﻣﺤﻠﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﺟﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻮﭺ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﺠﻬﺖ ﻛﻮﭺ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻴﺰ ﺁﻫﻨﮓ ﺑﻨﻮﺍﺯﻧﺪ. 7ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻴﺰﺁﻫﻨﮓ ﻣﻨﻮﺍﺯﻳﺪ. 8ﻭ ﺑﻨﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﹶﻛﻬﻨﻪ ،ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺍﺯﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺑﺎﺷﺪ. 9ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﺪﺩﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ ،ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻴﺰ ﺁﻫﻨﮓ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﺪ ،ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﺪﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ«. 11ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﻡ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﻛﻪ ﺍﺑﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻱ ﺧﻴﻤﺔ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ، 12ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺳﻴﻨﺎ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺑﺮ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻓﺎﺭﺍﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ، 111
13ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﻋﻠﹶﻢ ﻣﺤﻠﺔ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺍﻭﻝ ﺑﺎ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﻓﻮﺝ ﺍﻭ ﻧﹶﺤﺸﻮﻥ ﺑﻦ ﻋﻤﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﺑﺮ ﻓﻮﺝ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ،ﻧﹶﺘﹶﻨﺎﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﺻﻮﻏﺮ. 16ﻭ ﺑﺮ ﻓﺮﺝ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺯﹶﺑﻮﻟﻮﻥ ،ﺍﹶﻟﻴﺎﹶﺏ ﺑﻦ ﺣﻴﻠﻮﻥ. 17ﭘﺲ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺮﺷﻮﻥ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺣﺎﻣﻼﻥ ﻣﺴﻜﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺷ ﺪﻳﺌﻮﺭ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﻋﻠﹶﻢ ﻣﺤﻠﺔ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﺑﺎ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﻓﻮﺝ ﺍﻭ ﺍﹶﻟﻴﺼﻮﺭ ﺑﻦ ﹶ ﺸﺪﺍﻱ. 19ﻭ ﺑﺮ ﻓﻮﺝ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ،ﺷﹶﻠﻮﻣﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﺻﻮﺭﹺﻳ ﹶ 20ﻭ ﺑﺮ ﻓﻮﺝ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ،ﺍﹶﻟﻴﺎﺳﺎﻑ ﺑﻦ ﺩﻋﻮﺋﻴﻞ. 21ﭘﺲ ﻗﻬﺎﺗﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺣﺎﻣﻼﻥ ﻗﺪﺱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺸﻤﻊ ﺑﻦ ﻋﻤﻴﻬﻮﺩ ﺑﻮﺩ. 22ﭘﺲ ﻋﻠﹶﻢ ﻣﺤﻠﺔ ﺑﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﺎ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻓﻮﺝ ﺍﻭ ﺍﹶﻟﻴ ﹶ ﺟﻤﻠﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻓﺪﻫﺼﻮﺭ. 23ﻭ ﺑﺮ ﻓﻮﺝ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﻣﹶﻨﺴﻲ ، 24ﻭ ﺑﺮ ﻓﻮﺝ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ،ﺍﹶﺑﻴﺪﺍﻥ ﺑﻦ ﺣﺪﻋﻮﻧﻲ. ﺸﺪﺍﻱ ﺑﻮﺩ. 25ﭘﺲ ﻋﻠﻢ ﻣﺤﻠﺔ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﺆﺧﺮﻫﻤﺔ ﻣﺤﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﻓﻮﺝ ﺍﻭ ﺍﹶﺧﻴ ﻌﺰﹶﺭﺑﻦ ﻋﻤﻴ ﹶ 26ﻭ ﺑﺮ ﻓﻮﺝ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺍﺷﻴﺮ ،ﻓﹶﺠﻌﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻋﻜﺮﺍﻥ. 27ﻭ ﺑﺮ ﻓﻮﺝ ﺑﻨﻲ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ،ﺍﹶﺧﻴﺮﻉ ﺑﻦ ﻋﻴﻨﺎﻥ. 28ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺲ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 29ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺣﻮﺑﺎﺏ ﺑﻦ ﺭﻋﻮﺋﻴﻞ ﻣﺪﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺯﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻛﻮﭺ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 30ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲ ﺁﻳﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ. 31ﮔﻔﺖ :ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻜﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ،ﺑﺠﻬﺖ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 32ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﻲ ،ﻫﺮ ﺍﺣﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 33ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻔﺮ ﺳﻪ ﺭﻭﺯﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻔﺮ ﺳﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻄﻠﺒﺪ. 34ﻭ ﺍﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 35ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﺒﻐﻀﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 36ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻤﺎ. 11 1ﻭ ﻗﻮﻡ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﻏﻀﺒﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺁﺗﺶ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﺴﻮﺧﺖ. 2ﻭ ﻗﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪ. 3ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﹶﺒﻌﻴﺮﻩ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﺗﺶ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪ. 4ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻬﻮﺕ ﭘﺮﺳﺖ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺨﻮﺭﺍﻧﺪ! 5ﻣﺎﻫﻲ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻣﻔﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻳﻢ ﻭ ﺧﻴﺎﺭ ﻭ ﺧﺮﺑﻮﺯﻩ ﻭ ﺗﺮﻩ ﻭ ﭘﻴﺎﺯ ﻭ ﺳﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﻢ. 6ﻭ ﺁﻻﻥ ﺟﺎﻱ ﻣﺎ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻦ ،ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ!« ﻦ ﻣﺜﻞ ﺗﺨﻢ ﻛﺸﻨﻴﺰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻜﻞ ﺁﻥ ﻣﺜﻞ ﺷﻜﻞ ﻣﻘﹸﻞ. 7ﻭ ﻣ 8ﻭ ﻗﻮﻡ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻴﺎﺏ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻫﺎﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﻬﺎ ﭘﺨﺘﻪ ،ﮔﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﻭ ﻃﻌﻢ ﺁﻥ ﻣﺜﻞ ﻃﻌﻢ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﺭﻭﻏﻨﻲ ﺑﻮﺩ. ﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺖ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺒﻨﻢ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺷﺐ ﺑﺮ ﺍﺭﺩﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺭﻳﺪ ،ﻣ 10ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﻴﺰ ﻗﺒﻴﺢ ﺁﻣﺪ. 11ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ» :ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻱ ﻧﻤﻮﺩﻱ؟ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻬﺎﺩﻱ؟ 12ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻳﺎ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻱ ﻣﺜﻞ ﻻﻻ ﻛﻪ ﻃﻔﻞ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ؟ 13ﮔﻮﺷﺖ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﺪﻫﻢ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ. 14ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻨﻤﺎﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 112
15ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻣﺮﺍ ﻛﺸﺘﻪ ،ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺯ ﺗﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻢ«. 16ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ. 17ﻭ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺑﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺁﻥ ﻧﺒﺎﺷﻲ. 18ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺩﺍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻴﺪ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺨﻮﺭﺍﻧﺪ! ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺵ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ! ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. 19ﻧﻪ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﻧﻪ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺭﻭﺯ، 20ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﻨﻲ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺷﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺭﺩ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻴﺪ ،ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻳﻢ«. 21ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻧﻢ ،ﺷﺸﺼﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 22ﺁﻳﺎ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ؟ ﻳﺎ ﻫﻤﺔ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ؟ 23ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﻵﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﻧﻪ. 24ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ ،ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ. 25ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﺑﺮ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻭﻱ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺡ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭﮔﺮﻓﺖ، ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺰﻳﺪ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 26ﺍﻣﺎ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﻳﻚ ﻟﻀﻠﹾﺪﺍﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻣﻴﺪﺍﺩ ،ﻭ ﺭﻭﺡ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺛﺒﺖ ﺑﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻧﺰﺩ ﺧﻴﻤﻪ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 27ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻟﺪﺍﺩ ﻭ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 28ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ﺧﺎﺩﻡ ﻣﻮﺳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﺎ! 29ﻣﻮﺳﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺣﺴﺪ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ؟ ﻛﺎﺷﻜﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺒﻲ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺎﺿﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ! 30ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 31ﻭ ﺑﺎﺩﻱ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺯﻳﺪﻩ ،ﺳﻠﻮﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺗﺨﻤﻴﻨﹰﺎ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺫﺭﺍﻉ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﻻ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 32ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻠﻮﻱ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻩ ﺣﻮﻣﺮ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 33ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺎﻳﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻛﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻼﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺖ. 34ﻭ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﺕ ﻫﻨﹼﺎﻭﻩ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻬﻮﺕ ﭘﺮﺳﺖ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 35ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﻗﺒﺮﻭﺕ ﺑﻪ ﺣﻀﻴﺮﻭﺕ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺣﻀﻴﺮﻭﺕ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 12 1ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺯﻥ ﺣﺒﺶ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺯﻥ ﺣﺒﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ؟ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ. 3ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﺮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺣﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪ. 4ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺖ» :ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻴﺪ .ﻭ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺳﺘﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 6ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ :ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﺒ ﻲ ﺍﻱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ. 7ﺍﻣﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻣﻮﺳﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ .ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 8ﺑﺎ ﻭﻱ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻭ ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺭﻣﺰﻫﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﻭ ﺷﺒﻴﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ .ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻣﻮﺳﻲ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ؟ 9ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﻓﺖ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻑ ﻣﺒﺮﻭﺹ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺒﺮﻭﺹ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻭﺍﻱ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﺑﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﮕﺬﺍﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ 12ﻭ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﻴﺘﻪ ﺍﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ،ﻧﺼﻒ ﺑﺪﻧﺶ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 113
13ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺑﺪﻩ! 14ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﻭﻱ ﻓﻘﻂ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ،ﺁﻳﺎ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺧﺠﻞ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ؟ ﭘﺲ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺑﺸﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ. 15ﭘﺲ ﻣﺮﻳﻢ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻥ ﻣﺮﻳﻢ ،ﻗﻮﻡ ﻛﻮﭺ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺣﻀﻴﺮﻭﺕ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻓﺎﺭﺍﻥ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. 13 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻛﺴﺎﻥ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﺩﻡ ،ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻛﻨﻨﺪ؛ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﺒﻂ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ. 3ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻓﺎﺭﺍﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺷﻤﻮﻉ ﺑﻦ ﹶﺯﻛﹼﻮﺭ. 4ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻨﻬﺎﺳﺖ :ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺭﺅﺑﻴﻦ ،ﹶ 5ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺷﻤﻌﻮﻥ ،ﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﻦ ﺣﻮﺭﻱ. 6ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻦ ﻳ ﹸﻔﻨﱠﻪ. 7ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ،ﻳﺤﺎﹶﻝ ﺑﻦ ﻳﻮﺳﻒ. 8ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ،ﻫﻮﺷﹶﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ. 9ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ،ﻓﹶﻠﻄﻲ ﺑﻦ ﺭﺍﻓﻮ. ﺟ ﺪ ﻳﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﺳﻮﺩﻱ. 10ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ، ﺟﺪﻱ ﺑﻦ ﺳﻮﺳﻲ. 11ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻣﹶﻨﺴﻲ ، 12ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺩﺍﻥ ،ﻋﻤﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﺟﻤﻠﹼﻲ. 13ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺍﺷﻴﺮ ،ﺳﺘﻮﺭﺑﻦ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ. 14ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ،ﻧﹶﺤﺒﻲ ﺑﻦ ﻭﻓﹾﺴﻲ. 15ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺟﺎﺩ ،ﺟﺎﺅﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﻣﺎﻛﻲ. 16ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻫﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ﺭﺍ ﻳﻬﻮﺷﻮﻉ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 17ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﻮﺏ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺑﺮﺁﻳﻴﺪ. 18ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﻱ ﺍﻧﺪ ﻳﺎ ﺿﻌﻴﻒ ،ﻗﻠﻴﻞ ﺍﻧﺪ ﻳﺎ ﻛﺜﻴﺮ. 19ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻧﻴﻚ ﻳﺎ ﺑﺪ؟ ﻭ ﺩﺭ ﭼﻪ ﻗﺴﻢ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ،ﺩﺭ ﭼﺎﺩﺭﻫﺎ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎ؟ 20ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﺯﻣﻴﻦ ،ﭼﺮﺏ ﻳﺎ ﻻﻏﺮ؟ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﭘﺲ ﻗﻮﻱ ﺩﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﻣﻴﻮﺓ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ .ﻭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﻮﺳﻢ ﻧﻮﺑﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺑﻮﺩ. 21ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻴﻦ ﺗﺎ ﺭﺣﻮﺏ ﻧﺰﺩ ﻣﺪﺧﻞ ﺣﻤﺎﺕ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ ﺑﻪ ﺟﻨﻮﺏ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﹶﺧﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺷﻴﺸﺎﻱ ﻭ ﺗﻠﻤﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﻋﻨﺎﻕ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺻﻮﻋ ﹺ 23ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﹶﺍﺷﹾﻜﻮﻝ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﻱ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺧﻮﺷﺔ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺑﺮﻳﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﻮﺏ ﺩﺳﺘﻲ ،ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻧﺎﺭ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 24ﻭ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﺷﺔ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﹶﺷﻜﻮﻝ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﺪ. ﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. 25ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ،ﺍﺯ ﺟﺎﺳﻮﺳ ﹺ 26ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻗﺎﺩﺵ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﺒﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 27ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ ﺭﻓﺘﻴﻢ ،ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 28ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻢ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻨﺎﻕ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻳﺪﻳﻢ. ﺣﺘﹼﻴﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ .ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺍﺭﺩﻥ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ. 29ﻭ ﻋﻤﺎﻟﻘﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻨﻮﺏ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ، 30ﻭ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﻮﺳﻲ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﻓﻲ ﺍﻟﻔﻮﺭ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﺭﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮﻳﻢ. 31ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻗﻮﻱ ﺗﺮﻧﺪ. 32ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺧﺒﺮ ﺑﺪ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻳﺪﻳﻢ ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 33ﻭ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺑﻨﻲ ﻋﻨﺎﻕ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺟﺒﺎﺭﺍﻧﻨﺪ ،ﻭ ﻣﺎ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﻣﻠﺦ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ«. 14 1ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ. 114
2ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻣﻲ ﻣﺮﺩﻳﻢ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﻭﻓﺎﺕ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ! 3ﻭ ﭼﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻴﻔﺘﻴﻢ ،ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟ 4ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺳﺮﺩﺍﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺮﺭﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﻢ. 5ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﺮﻭﻩ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ﻭ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻦ ﻳ ﹸﻔﻨﱠﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﺳﻮﺳﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪﻧﺪ. 7ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺑﻲ ﺍﺳﺖ. 8ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺭﺍﺿﻲ ﺍﺳﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ،ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ. 9ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻤﺮﺩ ﻣﺸﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺳﺎﻳﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ. 10ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. 11ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؟ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﻤﺔ ﺁﻳﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﻧﺪ؟
12
ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺑﺎ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻗﻮﻣﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 13ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ. 14ﻭ ﺑﻪ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ،ﻭ ﺍﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺎﻳﻢ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺗﻮ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺳﺘﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﻭ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺳﺘﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻲ. 15ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺺ ﻭﺍﺣﺪ ﺑﻜﹸﺸﻲ ،ﻃﻮﺍﻳﻔﻲ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯﺓ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ: 16ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻛﺸﺖ. 17ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺸﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ 18ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺩﻳﺮ ﺧﺸﻢ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺣﻴﻢ ﻭ ﺁﻣﺮﺯﻧﺪﺓ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺠﺮﻡ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻲ ﺳﺰﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﻮﻡ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ. ﺖ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺍﻱ. 19ﭘﺲ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻋﻈﻤ 20ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻡ. 21ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺟﻼﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 22ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻣﺮﺍ ﺩﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ. 23ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ،ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ. 24ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﻭﺍﺭﺙ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 25ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻋﻤﺎﻟﻴﻘﻴﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ،ﻓﺮﺩﺍ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﻛﻮﭺ ﻛﻨﻴﺪ. 26ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 27ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺑﺸﻮﻡ؟ ﻫﻤﻬﻤﺔ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺷﻨﻴﺪﻡ. 28ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻴﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 29ﻻﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﺪﺩ ﺷﻤﺎ ،ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ. 30ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ،ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ،ﻣﮕﺮ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻦ ﻳ ﹸﻔﻨﱠﻪ ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ. 31ﺍﻣﺎ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ ﺑﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺩ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ. 32ﻟﻴﻜﻦ ﻻﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 33ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺑﺎﺭ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﺗﺎ ﻻﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺗﻠﻒ ﺷﻮﺩ. 34ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ .ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ،ﺑﺎﺭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ. 35ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ،ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﺮﻳﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ. 36ﻭ ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﺧﺒﺮ ﺑﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﻠﻪ ﻣﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ، 115
37ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻭﺑﺎ ﻣﺮﺩﻧﺪ. 38ﺍﻣﺎ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ﻭ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻦ ﻳ ﹸﻔﻨﱠﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 39ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ ،ﻗﻮﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ. 40ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺣﺎﺿﺮﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ. 41ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﻛﺎﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ! 42ﻣﺮﻭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺷﻮﻳﺪ. 43ﺯﻳﺮﺍ ﻋﻤﺎﻟﻴﻘﻴﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ؛ ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻭﮔﺮﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 44ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺗﻜﺒﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﻮﻩ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺮﻓﺘﻨﺪ. 45ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻤﺎﻟﻴﻘﻴﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺣﺮﻣﺎ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 15 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ، 3ﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﭼﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﭼﻪ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﻭﻓﺎﻱ ﻧﺬﺭ ،ﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﻓﻠﻪ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻋﻴﺪﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺭﻣﻪ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ، 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻳﻚ ﻋﺸﺮ ﺍﻳﻔﺔ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﻫﻴﻦ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 5ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﻫﻴﻦ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺫﺑﻴﺤﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺮ ﺑﺮﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻦ. ﻦ ﺭﻭﻏﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻦ. 6ﻳﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﻮﭺ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺩﻭ ﻋﺸﺮ ﺍﻳﻔﺔ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺛﻠﺚ ﻫﻴ ﹺ 7ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﻳﻚ ﺛﻠﺚ ﻫﻴﻦ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺷﺒﻮﻳﻲ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻦ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﮔﺎﻭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻳﺎ ﺫﺑﻴﺤﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺩﺍﻱ ﻧﺬﺭ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ، 9ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ،ﺳﻪ ﻋﺸﺮ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﻧﺼﻒ ﻫﻴﻦ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺎ ﮔﺎﻭ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 10ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﻧﺼﻒ ﻫﻴﻦ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ﺗﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺸﻮﺩ. 11ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻗﻮﭺ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 12ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﻗﺴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻳﻚ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 13ﻫﺮ ﻣﺘﻮﻃﻦ ﭼﻮﻥ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺑﺠﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 14ﻭ ﺍﮔﺮ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﺪ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﻧﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 15ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﺪ ﻳﻚ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺩﺭ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ؛ ﻣﺜﹶﻞ ﻏﺮﻳﺐ ﺍﺳﺖ. 16ﻳﻚ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻭ ﻳﻚ ﺣﻜﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 17ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 18ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ، 19ﻭ ﺍﺯ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 20ﺍﺯ ﺧﻤﻴﺮ ﺍﻭﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ؛ ﻣﺜﻞ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺧﺮﻣﻦ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 21ﺍﺯ ﺧﻤﻴﺮ ﺍﻭﻝ ﺧﻮﺩ ،ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺩﺭ ﻗﺮﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 22ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺳﻬﻮﹰﺍ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺠﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ، 23ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮﭼﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﻗﺮﻧﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ. 24ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺳﻬﻮﹰﺍ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻃﻼﻉ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﻮﻳﻲ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻥ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺳﻢ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ،ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ. 25ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻛﺎﺭ ﺳﻬﻮﹰﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺳﻬﻮ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 26ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺳﻬﻮﹰﺍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 27ﻭ ﺍﮔﺮ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺳﻬﻮﹰﺍ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺰ ﻣﺎﺩﺓ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 28ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺳﻬﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﻄﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻧﺎﺩﺍﻧﺴﺘﮕﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﻭﻱ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 116
29ﺑﺠﻬﺖ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺳﻬﻮﹰﺍ ﺧﻄﺎ ﻛﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺘﻮﻃﻨﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻳﻚ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭼﻪ ﻣﺘﻮﻃﻦ ﻭ ﭼﻪ ﻏﺮﻳﺐ ،ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻔﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 31ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ،ﺣﻜﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻥ ﻛﺲ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﻮﺩ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺳﺒﺖ ﻫﻴﺰﻡ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 32ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ 33ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﺰﻡ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 34ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺒﺲ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ. 35ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ. 36ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻤﺮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 37ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 38ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭ ﻗﺮﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺻﻴﺼﻴﺖ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺭﺷﺘﺔ ﻻﺟﻮﺭﺩﻱ ﺑﺮ ﻫﺮ ﮔﻮﺷﺔ ﺻﻴﺼﻴﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. 39ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﺻﻴﺼﻴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺩﻟﻬﺎ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻧﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻧﺸﻮﻳﺪ. 40ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 41ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ«. 16 1ﻭ ﻗﻮﺭﺡ ﺑﻦ ﻳﹺﺼﻬﺎﺭ ﺑﻦ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﺑﻦ ﻻﻭﻱ ﻭ ﺩﺍﺗﺎﻥ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﺮﺍﻡ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﹶﻟﻴﺎﹶﺏ ﻭ ﹸﺍﻭﻥ ﺑﻦ ﻓﺎﻟﺖ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﺅﺑﻴﻦ )ﻛﺴﺎﻥ( ﮔﺮﻓﺘﻪ، 2ﺑﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺷﻮﺭﺍ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺧﻮﺩ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺯﻳﺪ؟ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﻤﺎﻋ 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩ 5ﻭ ﻗﻮﺭﺡ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﻱ ﻭ ﭼﻪ ﻛﺲ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. ﺠﻤﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ،ﺍﻱ ﻗﻮﺭﺡ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺗﻮ. 6ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣ 7ﻭ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺨﻮﺭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﻳﺰﻳﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻻﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺧﻮﺩ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! 8ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻗﻮﺭﺡ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! 9ﺁﻳﺎ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻛﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ؟ 10ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺁﻳﺎ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ؟ 11ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺗﻮ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟« 12ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺩﺍﺗﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﻴﺮﺍﻡ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻟﻴﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﻤﻲ ﺁﻳﻴﻢ! 13ﺁﻳﺎ ﻛﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﻜﻤﺮﺍﻥ ﺳﺎﺯﻱ؟ 14ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻱ ﻭ ﻣﻠﻜﻴﺘﻲ ﺍﺯ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪﺍﺩﻱ .ﺁﻳﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻣﺪ! 15ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻣﻨﻤﺎ ،ﻳﻚ ﺧﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ،ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﺎﻥ ﻧﺮﺳﺎﻧﺪﻡ. 16ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻗﻮﺭﺡ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺗﻮ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ. ﺠﻤﺮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ،ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻭ ﺠﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ؛ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻫﺮﻛﺲ ﻣﺠﻤﺮﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣ 17ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﻣ ﺠﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻫﺮﻳﻚ ﻣ 18ﭘﺲ ﻫﺮﻛﺲ ﻣﺠﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻭ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ،ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﻗﻮﺭﺡ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. 20ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 21ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻢ. 117
22ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﻭﺣﻬﺎﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺸﺮ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺁﻳﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﻮﻱ؟« 23ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 24ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺴﻜﻦ ﻗﻮﺭﺡ ﻭ ﺩﺍﺗﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﻴﺮﺍﻡ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ. 25ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺩﺍﺗﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﻴﺮﺍﻡ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 26ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻟﻤﺲ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻳﺪ. 27ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺴﻜﻦ ﻗﻮﺭﺡ ﻭ ﺩﺍﺗﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﻴﺮﺍﻡ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺍﺗﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﻴﺮﺍﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 28ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 29ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺴﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺕ ﺳﺎﻳﺮ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺜﻞ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 30ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻴﺰ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﺎﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﻳﻤﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺒﻠﻌﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺭ ﺯﻧﺪﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﺭﻭﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ«. 31ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻦ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ. 32ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻗﻮﺭﺡ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻠﻌﻴﺪ. 33ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻠﻖ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﮔﻮﺭ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻧﺪ. 34ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻧﻌﺮﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺒﻠﻌﺪ. 35ﻭ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 36ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺠﻤﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺑﺮﺩﺍﺭ ،ﻭ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺑﭙﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ، 37ﺑﻪ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻣ ﺤﻤﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ؛ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺨﺘﻬﺎﻱ ﭘﻬﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻮﺷﺶ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ 38ﻳﻌﻨﻲ ﻣ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻣﻘﺪﺱ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻳﺘﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﺠﻤﺮﻫﺎﻱ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ،ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻮﺷﺶ ﻣﺬﺑﺢ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 39ﭘﺲ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﻣ 40ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻴﭻ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺠﻬﺖ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻥ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﺜﻞ ﻗﻮﺭﺡ ﻭ ﺟﻤﻌﻴﺘﺶ ﺑﺸﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 41ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻴﺪ. 42ﻭ ﭼﻮﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. 43ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﭘﻴﺶ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 44ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 45ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻡ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. ﺠﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺮﻳﺰ ،ﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ 46ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﻔﺖ » :ﻣ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻛﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻏﻀﺐ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻭ ﻭﺑﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 47ﭘﺲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻭﺑﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﺑﺨﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﻮﻡ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩ. 48ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﮔﺎﻥ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ. 49ﻭ ﻋﺪﺩ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﺑﺎ ﻣﺮﺩﻧﺪ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﻗﻮﺭﺡ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻧﺪ. 50ﭘﺲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺭﻓﻊ ﺷﺪ. 17 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺑﮕﻴﺮ ،ﻳﻚ ﻋﺼﺎ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎ ،ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻋﺼﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ، ﻭ ﻧﺎﻡ ﻫﺮﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻋﺼﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﻨﻮﻳﺲ. 3ﻭ ﺍﺳﻢ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻋﺼﺎﻱ ﻻﻭﻱ ﺑﻨﻮﻳﺲ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻚ ﻋﺼﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﭘﻴﺶ ﺷﻬﺎﺩﺕ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 5ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻋﺼﺎﻱ ﺍﻭ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ .ﭘﺲ ﻫﻤﻬﻤﺔ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ«.
118
6ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ ،ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻳﻚ ﻋﺼﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺭ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻋﺼﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻭ ﻋﺼﺎﻱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﺼﺎﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﮔﺬﺍﺭﺩ. 8ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻋﺼﺎﻱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻻﻭﻱ ﺑﻮﺩ ﺷﻜﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﮔﻞ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻭ ﺑﺎﺩﺍﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 9ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻫﻤﺔ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻫﺮ ﻳﻚ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 10ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻋﺼﺎﻱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺎﺯ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺑﻨﺎﻱ ﺗﻤﺮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻫﻤﻬﻤﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﻓﻊ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺗﺎ ﻧﻤﻴﺮﻧﺪ. 11ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻓﺎﻧﻲ ﻭ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ .ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ! 13ﻫﺮﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺩ .ﺁﻳﺎ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﻓﺎﻧﻲ ﺷﻮﻳﻢ؟ 18 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻳﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻮﻳﺪ. 2ﻭ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺒﻂ ﻻﻭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺒﻂ ﺁﺑﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺘﻔﻖ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﭘﻴﺶ ﺧﻴﻤﺔ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 3ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻗﺪﺱ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻴﺎﻳﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ. 4ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺘﻔﻖ ﺷﺪﻩ ،ﻭﺩﻳﻌﺖ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻴﺎﻳﺪ. 5ﻭ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﻏﻀﺐ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﻧﺸﻮﺩ. 6ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺸﻜﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 7ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ،ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺮ ﻛﺎﺭ ﻣﺬﺑﺢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺣﺠﺎﺏ ﺍﺳﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻜﻨﻴﺪ .ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻡ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺨﺸﺶ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻳﺪ ،ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻴﺪﻡ .ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺴﺢ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺩﺍﺩﻡ. 9ﺍﺯ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻫﺮ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻫﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺑﺎﺷﺪ. 10ﻣﺜﻞ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭ .ﻫﺮ ﺫﻛﻮﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ .ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺍﺯ ﻋﻄﺎﻳﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻫﺪﻳﺔ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺩﺍﺩﻡ، ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ. 12ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻮ ﻭ ﻏﻠﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻮﺑﺮﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻴﺪﻡ. 13ﻧﻮﺑﺮﻫﺎﻱ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ. 14ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﻗﻒ ﺑﺸﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ. 15ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺫﻱ ﺟﺴﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﺍﺯﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﻫﻲ ،ﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﺪﻩ. 16ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺓ ﻓﺮﻳﺔ ﺁﻧﻬﺎ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻗﺪﺱ ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺟﻴﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﺪﻳﻪ ﺑﺪﻩ. 17ﻭﻟﻲ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﮔﺎﻭ ﻳﺎ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺑﺰ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﻧﺪﻫﻲ؛ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻘﺪﺳﻨﺪ؛ ﺧﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﭙﺎﺵ ﻭ ﭘﻴﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻭ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﻮﺯﺍﻥ. 18ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﻴﻨﺔ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺭﺍﻥ ﺭﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ. 19ﺟﻤﻴﻊ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺩﺍﺩﻡ .ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻋﻬﺪ ﻧﻤﻚ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ«. 20ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﻣﻠﻚ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺼﻴﺐ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 21ﻭ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﺸﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺩﺍﺩﻡ ،ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺧﺪﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ. 22ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻴﺎﻳﻨﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ. 119
23ﺍﻣﺎ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺸﻮﻧﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﻗﺮﻧﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺍﻱ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻠﻚ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﺸﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﻠﻚ ﺑﺨﺸﻴﺪﻡ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻠﻚ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ«. 25ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 26ﻛﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﭼﻮﻥ ﻋﺸﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺩﺍﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺸﺮﻱ ﺍﺯ ﻋﺸﺮ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 27ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﻣﺜﻞ ﻏﻠﺔ ﺧﺮﻣﻦ ﻭ ﭘﺮﻱ ﭼﺮﺧﺸﺖ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 28ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻋﺸﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﺪ ،ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ. 29ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺧﻮﺩ ،ﻫﺮ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭘﻴﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻘﺪﺱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 30ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﺮﻣﻦ ﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﭼﺮﺧﺸﺖ ﺣﺴﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 31ﻭ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺧﺪﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 32ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﻧﻜﻨﻴﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ. 19 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﮔﺎﻭ ﺳﺮﺥ ﭘﺎﻙ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﻴﺐ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻳﻮﻍ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 3ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮﺩﻩ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻭﻱ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 4ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺁﻥ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺁﻥ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﭙﺎﺷﺪ. 5ﻭ ﮔﺎﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﭘﻮﺳﺖ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﺎ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺁﻥ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ. ﺶ ﮔﺎﻭ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﺩ. 6ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﭼﻮﺏ ﺳﺮﻭ ﺑﺎ ﺯﻭﻓﺎ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗ ﹺ 7ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 8ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 9ﻭ ﺷﺨﺺ ﻃﺎﻫﺮ ،ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﭘﺎﻙ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ .ﻭ ﺁﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺏ ﺗﻨﺰﻳﺔ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﺪ، ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺍﻱ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 11ﻫﺮﻛﻪ ﻣﻴﺘﺔ ﻫﺮ ﺁﺩﻣﻲ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﻭ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﭘﺎﻙ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻣﻴﺘﺔ ﻫﺮ ﺁﺩﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭘﺎﻙ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﻠﻮﺙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﺏ ﺗﻨﺰﻳﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻧﺠﺎﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ. 14ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺧﻴﻤﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﻫﺮ ﻇﺮﻑ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﺳﺮ ﭘﻮﺵ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﺸﺘﺔ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻳﺎ ﻣﻴﺘﻪ ﻳﺎ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺁﺩﻣﻲ ﻳﺎ ﻗﺒﺮﻱ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺨﺺ ﻧﺠﺲ ﺍﺯ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺁﺗﺶ ﺁﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻇﺮﻓﻲ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ. 18ﻭ ﺷﺨﺺ ﻃﺎﻫﺮ ﺯﻭﻓﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﺏ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻳﺎ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﻳﺎ ﻣﻴﺘﻪ ﻳﺎ ﻗﺒﺮ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﭙﺎﺷﺪ. ﺺ ﻃﺎﻫﺮ ،ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻧﺠﺲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﺑﭙﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ 19ﻭ ﺁﻥ ﺷﺨ ﹺ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺎﻡ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﺠﺲ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻧﻜﻨﺪ .ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﻠﻮﺙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺁﺏ ﺗﻨﺰﻳﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ. 21ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺗﻨﺰﻳﻪ ﺭﺍ ﺑﭙﺎﺷﺪ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺗﻨﺰﻳﻪ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ،ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ. 120
22ﻭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻧﺠﺲ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ«. 20 1ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺻﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﻗﺎﺩﺵ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺩﻓﻦ ﺷﺪ. 2ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺁﺏ ﻧﺒﻮﺩ .ﭘﺲ ﺑﺮ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 3ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻨﺎﺯﻋﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻣﺮﺩﻳﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺩﻧﺪ! 4ﻭ ﭼﺮﺍ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻣﺎ ،ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ؟ 5ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻱ ﺑﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻱ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﻭ ﻣﻮ ﻭ ﺍﻧﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﺁﺏ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ! 6ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. 7ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 8ﻋﺼﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ .ﭘﺲ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 9ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻋﺼﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺖ. 10ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ،ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺻﺨﺮﻩ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﻣﻔﺴﺪﺍﻥ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺻﺨﺮﻩ ﺁﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻳﻢ؟« 11ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺻﺨﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﻭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺎ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺯﺩ ﻭ ﺁﺏ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻟﻬﺬﺍ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 13ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﺏ ﻣﺮﻳﺒﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ،ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺵ ﻧﺰﺩ ﻣﻠﻚ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ »ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺗﻮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﻘﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ. 15ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺪﺕ ﻣﺪﻳﺪﻱ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ،ﺑﺪ ﺳﻠﻮﻛﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻳﻢ ،ﺍﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻗﺎﺩﺵ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺣﺪﻭﺩ ﺗﻮﺳﺖ. 17ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ ،ﺍﺯ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﺬﺷﺖ ،ﻭ ﺁﺏ ﺍﺯ ﭼﺎﻫﻬﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻮﺷﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺷﺎﻫﺮﺍﻩ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﺗﻮ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﭗ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ. ﻻ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ. 18ﺍﺩﻭﻡ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻭﺍ ﹼ 19ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻋﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻴﻢ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺗﻮ ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ ،ﻗﻴﻤﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﻡ ﻭ ﺑﺲ. 20ﮔﻔﺖ :ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﮔﺬﺷﺖ .ﻭ ﺍﺩﻭﻡ ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. 21ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﺍﺩﻭﻡ ﺭﺍﺿﻲ ﻧﺸﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﺩﻫﺪ .ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺍﻭ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 22ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺵ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﻫﻮﺭ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. 23ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻫﻮﺭ ﻧﺰﺩ ﺳﺮﺣﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺩﻭﻡ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 24ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩ ﺁﺏ ﻣﺮﻳﺒﻪ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﻣﻦ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﺩﻡ، ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 25ﭘﺲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﻫﻮﺭ ﺑﻴﺎﻭﺭ. 26ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ ،ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ. 27ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﻫﻮﺭ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ. 28ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ .ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﻗﻠﺔ ﻛﻮﻩ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 29ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻣﺮﺩ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺳﻲ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 21 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﻨﻌﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻠﻚ ﻋﺮﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺍﹶﺗﺎﺭﻳﻢ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩ. ﻞ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 2ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜ ﹼ ﻞ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﻭ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺣﺮﻣﻪ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ 3ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜ ﹼ ﺷﺪ. 4ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﻫﻮﺭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺤﺮ ﻗﹸﻠﺰﻡ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺯﻧﻨﺪ .ﻭ ﺩﻝ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﺍﻩ ،ﺗﻨﮓ ﺷﺪ. 121
5ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ؟ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻧﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺁﺏ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ! ﻭ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻙ ﺳﺨﻴﻒ ﻛﺮﺍﻫﺖ ﺩﺍﺭﺩ!. ﺧﻮﺭﺍ 6ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﺎﺭﻫﺎﻱ ﺁﺗﺸﻲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ ،ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﻗﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻳﻢ ،ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﺪ .ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺤﻬﺖ ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻣﺎﺭ ﺁﺗﺸﻴﻨﻲ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺩﺍﺭ ،ﻭ ﻫﺮ ﮔﺰﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﻳﺴﺖ. 9ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﺎﺭ ﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺎﺭ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ،ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ. 10ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺍﻭﺑﻮﺕ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. 11ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﺑﻮﺕ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻋﺒﻲ ﻋﺒﺎﺭﻳﻢ ،ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻃﻠﻮﻉ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﺯﺍﺭﺩ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹶﺍﺭﻧﻮﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﹶﺍﺭﻧﻮﻥ ﺣﺪ ﻣﻮﺁﺏ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 14ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ،ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺟﻨﮕﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ :ﻭﺍﻫﻴﺐ ﺩﺭ ﺳﻮﻓﻪ ﻭ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎﻱ ﺍﺭﻧﻮﻥ، 15ﻭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎﻱ ﻛﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﻋﺎﺭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﺮ ﺣﺪﻭﺩ ﻣﻮ ﺁﺏ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ. 16ﻭ ﺍﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺑﺌﺮ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﭼﺎﻫﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﺏ ﺩﻫﻢ. 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻭﺩ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪﻧﺪ :ﺍﻱ ﭼﺎﻩ ﺑﺠﻮﺵ ﺁﻱ! ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺳﺮﻭﺩ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ؛ 18ﭼﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺣﻔﺮﻩ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻧﺠﺒﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻧﺪ .ﺑﻪ ﺻﻮﻟﺠﺎﻥ ﺣﺎﻛﻢ ،ﺑﻪ ﻋﺼﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻧﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺗﺎ ﻣﺘﹼﺎﻧﻪ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﺍﺯ ﻣﺘﹼﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﹶﺤﻠﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﺍﺯ ﹶﻧﺤﻠﻴﺌﻴﻞ ﺑﻪ ﺑﺎﻣﻮﺕ. 20ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻣﻮﺕ ﺑﻪ ﺩﺭﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻣﻮﺁﺏ ﻧﺰﺩ ﻗﻠﺔ ﻓﺴﺠﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﺳﺖ. 21ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻧﺰﺩ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﻣﻠﻚ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 22ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺭﻡ .ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻳﺎ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻭﺭﺯﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭼﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻮﺷﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺳﺮﺣﺪ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ. 23ﺍﻣﺎ ﺳﻴﺤﻮﻥ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﻧﺪﺍﺩ .ﻭ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻳﺎﻫﺺ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ. 24ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩﻩ ،ﺯﻣﻴﻨﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﹶﺭﻧﻮﻥ ﺗﺎ ﻳﺒﻮﻕ ﻭ ﺗﺎ ﺣﺪ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﺪ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺸﺒﻮﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻫﺎﺗﺶ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﺸﺒﻮﻥ ،ﺷﻬﺮ ﺳﻴﺤﻮﻥ ،ﻣﻠﻚ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﻠﻚ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﻮﺁﺏ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﺭﻧﻮﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 27ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺜﹶﻞ ﺁﻭﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ» :ﺑﻪ ﺣﺸﺒﻮﻥ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﻬﺮ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺷﻮﺩ. 28ﺯﻳﺮﺍ ﺁﺗﺸﻲ ﺍﺯ ﺣﺸﺒﻮﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﻌﻠﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻗﺮﻳﻪ ﺳﻴﺤﻮﻥ .ﻭ ﻋﺎ ﹺﺭ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎﻱ ﺍﺭﻧﻮﻥ ﺭﺍ. 29ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻣﻮﺁﺏ! ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻛﻤﻮﺵ ،ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻳﺪ! ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﻳﺰﻧﺪﮔﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﻣﻠﻚ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺩﺍﺩ. 30ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻴﻢ .ﺣﺸﺒﻮﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﻳﺒﻮﻥ ﻫﻼﻙ ﺷﺪ .ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻧﻮﻓﹶﺢ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻴﺪﺑﺎﺳﺖ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ. 31ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 32ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻳﻌﺰﻳﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 33ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﻭ ﻋﻮﺝ ﻣﻠﻚ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﺍﺿ ﺪﺭﻋﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. 34ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﺶ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻭ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﻣﻠﻚ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺸﺒﻮﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 35ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﺶ ﺯﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 22 1ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻋﺮﺑﺎﺕ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﻪ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺍﺭﺩﻥ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. ﺻﻔﹼﻮﺭ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﻳﺪ، 2ﻭﭼﻮﻥ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﻦ 3ﻣﻮﺁﺏ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺮﺳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻛﺜﻴﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ.
122
4ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻵﻥ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺎ ﻫﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻟﻴﺴﻴﺪ ،ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﮔﺎﻭ ﺳﺒﺰﺓ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻟﻴﺴﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﻦ ﺻﹶﻔﹼﻮﺭ ،ﻣﻠﻚ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﻮﺩ. 5ﭘﺲ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺑﻪ ﻓﹶﺘﻮﺭ ﻛﻪ ﺑﺮﻛﻨﺎﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺳﺖ ،ﻧﺰﺩ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﺑﻌﻮﺭ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻦ ﻣﻘﻴﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 6ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﻴﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻦ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻗﻮﻱ ﺗﺮﻧﺪ ،ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻳﺎﺑﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﻴﻢ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻢ، ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﻲ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺍﺳﺖ. 7ﭘﺲ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻣﺪﻳﺎﻥ ،ﻣﺰﺩ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺎﻻﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 8ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ،ﺗﺎ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯ ﮔﻮﻳﻢ .ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻣﻮﺁﺏ ﻧﺰﺩ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 9ﻭ ﺧﺪﺍ ﻧﺰﺩ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻛﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﺻﻔﹼﻮﺭ ﻣﻠﻚ ﻣﻮﺁﺏ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ، 10ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﻻﻕ ﺑﻦ ﹶ 11ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﺍﻵﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻳﺎﺑﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺳﺎﺯﻡ. 12ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﻭ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻜﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 13ﭘﺲ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺑﺎﻻﻕ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ. 14ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﻭ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. ﺻﻔﹼﻮﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻜﻨﻲ. 16ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺎﻻﻕ ﺑﻦ 17ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ،ﭘﺲ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻦ. 18ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﺑﺎﻻﻕ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻻﻕ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﺪ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻛﻢ ﻳﺎ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻡ. 19ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﻣﺸﺐ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ. 20ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻧﺰﺩ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﻠﺒﻴﺪﻥ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻭ ،ﺍﻣﺎ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ. 21ﭘﺲ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻻﻍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. 22ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﻭ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﻻﻍ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻮﻛﺮﺵ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﺍﻻﻍ ،ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺶ ،ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﺍﻻﻍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺍﻱ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺍﻻﻍ ﺭﺍ ﺯﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 24ﭘﺲ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﮔﻮﺩ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻓﺶ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﺍﻻﻍ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﭼﺴﺒﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﭘﺎﻱ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻓﺸﺮﺩ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﺩ. 26ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺗﻨﮓ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺠﻬﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﭗ ﻧﺒﻮﺩ. 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻻﻍ ،ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ .ﻭ ﺧﺸﻢ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻻﻍ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﺩﻱ. 29ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﻪ ﺍﻻﻍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻧﻤﻮﺩﻱ! ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﺘﻢ. 30ﺍﻻﻍ ﺑﻪ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺍﻻﻍ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ؟ ﺁﻳﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻋﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻧﻲ 31ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ،ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 32ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻻﻍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﭼﺮﺍ ﺯﺩﻱ؟ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺗﻮ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺮﺩ ﺍﺳﺖ. 33ﻭ ﺍﻻﻍ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﺟﺴﺖ .ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﻧﻤﻲ ﺟﺴﺖ ،ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺍﻵﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﺘﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ. 34ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻱ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﻡ. 35ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺑﺮﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﺳﺨﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻢ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮ« .ﭘﺲ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺑﺎﻻﻕ ﺭﻓﺖ. 36ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﻻﻕ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻭﻱ ﺗﺎ ﺷﻬﺮ ﻣﻮﺁﺏ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺣﺪ ﹶﺍﺭﻧﻮﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺣﺪﻭﺩ ﻭﻱ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. 123
37ﻭ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﻪ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﻠﺒﻴﺪﻥ ﺗﻮ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻡ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪﻱ ،ﺁﻳﺎ ﺣﻘﻴﻘﺘﹰﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺰﺕ ﺭﺳﺎﻧﻢ؟ 38ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻕ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ .ﺁﻳﺎ ﺍﻵﻥ ﻫﻴﭻ ﻗﺪﺭﺗﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ. 39ﭘﺲ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎﻻﻕ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻗﺮﻳﺖ ﺣﺼﻮﺕ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. 40ﻭ ﺑﺎﻻﻕ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 41ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎﻱ ﺑﻌﻞ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﺪ. 23 1ﻭ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻕ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻫﻔﺖ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﻫﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻗﻮﭺ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻦ. 2ﻭ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻛﻪ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺑﺎﻻﻕ ﻭ ﺑﻠﻌﺎﻡ ،ﮔﺎﻭﻱ ﻭ ﻗﻮﭼﻲ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 3ﻭ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻕ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺴﺖ ،ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﻭﻡ؛ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﻠﻲ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 4ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻫﻔﺖ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﮔﺎﻭﻱ ﻭ ﻗﻮﭼﻲ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩﻡ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺨﻨﻲ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮ. 6ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻣﻮﺁﺏ ﻧﺰﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﻣﺜﹶﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﻻﻕ ﻣﻠﻚ ﻣﻮﺁﺏ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﺭﺍﻡ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻛﻪ ﺑﻴﺎ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻦ ،ﻭ ﺑﻴﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻧﻤﺎ. 8ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 9ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ .ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﺍﻳﻨﻚ ﻗﻮﻣﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻏﺒﺎﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﻤﺮﺩ ﻳﺎ ﺭﺑﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻭﻓﺎﺕ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺑﻤﻴﺮﻡ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ«. 11ﭘﺲ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﻪ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻱ؟ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﻲ ،ﻭ ﻫﺎﻥ ﺑﺮﻛﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺩﻱ! 12ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ 13ﺑﺎﻻﻕ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎ ﺍﻵﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺩﻳﺪ .ﻓﻘﻂ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ؛ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻦ. 14ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺻﻮﻓﻴﻢ ،ﻧﺰﺩ ﻗﻠﺔ ﻓﺴﺠﻪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﺎﻭﻱ ﻭ ﻗﻮﭼﻲ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ. 15ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻕ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺧﻮﺩ ،ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 16ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭﺳﺨﻨﻲ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮ. 17ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻧﺰﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻣﻮﺁﺏ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺑﺎﻻﻕ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ؟ ﺻﻔﹼﻮﺭ ﻣﺮﺍ ﮔﻮﺵ ﺑﮕﻴﺮ. 18ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺜﹶﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺸﻨﻮ ،ﻭ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ 19ﺧﺪﺍ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﮕﻮﻳﺪ .ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﺪﻫﺪ .ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺳﺨﻨﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻜﻨﺪ؟ ﻳﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ؟ 20ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺪﻫﻢ .ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﺍﻭ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻧﺪﻳﺪﻩ ،ﻭ ﺧﻄﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻌﺮﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 22ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﺎﺧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﮔﺎﻭ ﻭﺣﺸﻲ ﺍﺳﺖ. 23ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﻱ ﻧﻲ .ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 24ﺍﻳﻨﻚ ﻗﻮﻡ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﻣﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ .ﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﻧﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ،ﻭ ﺗﺎ ﺷﻜﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺧﻮﻥ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻨﻮﺷﺪ ،ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. 25ﺑﺎﻻﻕ ﺑﻪ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﮔﻔﺖ :ﻧﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻦ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻩ. 26ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺎﻻﻕ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻢ؟ 27ﺑﺎﻻﻕ ﺑﻪ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺒﺮﻡ ،ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 28ﭘﺲ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﻠﺔ ﻓﻐﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﺮ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺩ. 29ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻕ ﮔﻔﺖ» :ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻫﻔﺖ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﻫﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻗﻮﭺ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻦ«. 30ﻭ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﺎﻭﻱ ﻭ ﻗﻮﭼﻲ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ. 24
124
1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺩﻓﻌﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﻠﺒﻴﺪﻥ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﻧﺮﻓﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ. 3ﭘﺲ ﻣﺜﹶﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻭﺣﻲ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﺑﻌﻮﺭ .ﻭﺣﻲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. 4ﻭﺣﻲ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ .ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 5ﭼﻪ ﺯﻳﺒﺎﺳﺖ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ! ﻭ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ! 6ﻣﺜﻞ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎﻱ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻏﻬﺎ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ،ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻋﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﺰﺩ ﺟﻮﻳﻬﺎﻱ ﺁﺏ. 7ﺁﺏ ﺍﺯ ﺩﻟﻮﻫﺎﻳﺶ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺑﺬﺭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﹶﺟﺎﺝ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ،ﻭ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 8ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﺎﺧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﮔﺎﻭ ﻭﺣﺸﻲ ﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻠﻌﻴﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻭﺧﺖ. 9ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﻧﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ .ﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﻣﺎﺩﻩ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﺪ؟ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻫﺮﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ .ﻭ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻫﺮﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ! 10ﭘﺲ ﺧﺸﻢ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﺮ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﻪ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺩﻱ. 11ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻦ! ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 12ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻕ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻻﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻱ ﻧﻴﺰ ﻧﮕﻔﺘﻢ 13ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻻﻕ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﺪ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﻚ ﻳﺎ ﺑﺪ ﺑﻜﻨﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ؟ 14ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻳﻨﻚ ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ .ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺧﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 15ﭘﺲ ﻣﺜﹶﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻭﺣﻲ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﺑﻌﻮﺭ .ﻭﺣﻲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. 16ﻭﺣﻲ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ .ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 17ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﻳﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻪ ﺍﻵﻥ .ﺍﻭ ﺩﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻲ .ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻃﻠﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﺼﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻜﺴﺖ .ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺑﻨﺎﻱ ﻓﺘﻨﻪ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 18ﻭ ﺍﺩﻭﻡ ﻣﻠﻚ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺍﻫﻞ ﺳﻌﻴﺮ ،ﻣﻤﻠﻮﻙ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. ﻝ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺁﺧﺮ ﺍﻭ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﺍﺳﺖ. 20ﻭ ﺑﻪ ﻋﻤﺎﻟﻘﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﻣﺜﹶﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺍﻭ ﹺ 21ﻭ ﺑﺮ ﻗﻴﻨﻴﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﻣﺜﹶﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﺴﻜﻦ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﻭ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﺻﺨﺮﻩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 22ﻟﻴﻜﻦ ﻗﺎﻳﻦ ﺗﺒﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﺷﻮﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺒﺮﺩ. 23ﭘﺲ ﻣﺜﹶﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻭﺍﻱ! ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ؟ 24ﻭ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻛﺘﹼﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﺷﻮﺭ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻋﺎﺑﺮ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ«. 25ﻭ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎﻻﻕ ﻧﻴﺰﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ. 25 ﺷﻄﹼﻴﻢ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻣﻮﺁﺏ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ 1ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ 2ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺑﻌﻞ ﻓﻐﻮﺭ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ. 4ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ» :ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺩﺍﺭ ﺑﻜﺶ ،ﺗﺎ ﺷﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ. 5ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﻫﺮﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﻞ ﻓﻐﻮﺭ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﻜﺸﻴﺪ«. 6ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺩﻱ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺯﻥ ﻣﺪﻳﺎﻧﻲ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﻴﻨﺤﺎﺱ ﺑﻦ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ، 8ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﻗﹸﺒﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻫﺮ ﺩﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ﻭ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﻤﺶ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ،ﻭ ﻭﺑﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﻓﻊ ﺷﺪ. 9ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﺑﺎ ﻣﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺟﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 125
10ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 11ﻓﻴﻨﺤﺎﺱ ﺑﻦ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ،ﻏﻀﺐ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻏﻴﺮﺕ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻴﻮﺭ ﺷﺪ ،ﺗﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﻴﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﻫﻼﻙ ﻧﺴﺎﺯﻡ. 12ﻟﻬﺬﺍ ﺑﮕﻮ ﺍﻳﻨﻚ ﻋﻬﺪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻢ. 13ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺫﹸﺭﻳﺘﺶ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻏﻴﻮﺭ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﻭ ﺍﺳﻢ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﻥ ﻣﺪﻳﺎﻧﻲ ﻛﺸﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺯﹺﻣﺮﻱ ﺍﺑﻦ ﺳﺎﻟﻮ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺳﺒﻂ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﺍﺳﻢ ﺯﻥ ﻣﺪﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻛﹸﺰﺑﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻗﻮﻡ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 17ﻣﺪﻳﺎﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 18ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻓﻐﻮﺭ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻣﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﻛﹸﺰﺑﻲ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺋﻴﺲ ﻣﺪﻳﺎﻥ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻭﺑﺎ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻓﻐﻮﺭ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 26 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﺑﺎ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﺕ ﻣﻮﺁﺏ ،ﻧﺰﺩ ﺍﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ: 3ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍ ﹺﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺮﺑﺎ 4ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺸﻤﺎﺭﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ«. 5ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ :ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ :ﺍﺯ ﺣﻨﻮﻙ ،ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺣﻨﻮﻛﻴﺎﻥ ،ﻭ ﺍﺯ ﹶﻓﻠﹼﻮ ،ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻓﹶﻠﹼﻮﺋﻴﺎﻥ. 6ﻭ ﺍﺯ ﺣﺼﺮﻭﻥ ،ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺣﺼﺮﻭﻧﻴﺎﻥ .ﻭ ﺍﺯ ﻛﹶﺮﻣﻲ ،ﻗﺒﻴﻠﻪ ﹶﻛﺮﻣﻴﺎﻥ. 7ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺭﺅﺑﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﭼﻬﻞ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﺑﻨﻲ ﻓﹶﻠﹼﻮ :ﺍﹶﻟﻴﺎﹶﺏ. 9ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﹶﻟﻴﺎﹶﺏ :ﻧﻤﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﺩﺍﺗﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﻴﺮﺍﻡ .ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺩﺍﺗﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﻴﺮﺍﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺩﺭ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻗﻮﺭﺡ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، 10ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻮﺡ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﺗﺶ ،ﺁﻥ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻋﺒﺮﺕ ﮔﺸﺘﻨﺪ. 11ﻟﻜﻦ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻮﺭﺡ ﻧﻤﺮﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﺑﻨﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﺍﺯ ﹶﻧﻤﻮﺋﻴﻞ ،ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻧﻤﻮﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻳﺎﻣﻴﻦ ،ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻳﺎﻛﻴﻨﻴﺎﻥ. 13ﻭ ﺍﺯ ﺯﺍﺭﺡ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺯﺍﺭﺣﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺎﺅﻝ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺷﺎﺅﻟﻴﺎﻥ. 14ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺷﻤﻌﻮﻧﻴﺎﻥ .ﺑﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮ. ﺣﺠﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻮﻧﻲ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺷﻮﻧﻴﺎﻥ. 15ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﺍﺯ ﺻﹶﻔﻮﻥ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺻﻔﻮﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺠﻲ ﻗﺒﻴﻠﺔ 16ﻭ ﺍﺯ ﺍﹸﺯﻧﻲ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﺯﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻴﺮﻱ ،ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻋﻴﺮﻳﺎﻥ. 17ﻭ ﺍﺯ ﺍﹶﺭﻭﺩ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﹶﺭﻭﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﹶﺍﺭﺋﻴﻠﻲ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﹶﺭﺋﻴﻠﻴﺎﻥ. 18ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﭼﻬﻞ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻔﺮ. 19ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺍ ﻋﻴﺮ ﻭ ﺍﻭﻧﺎﻥ .ﻭ ﻋﻴﺮ ﻭ ﺍﻭﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻣﺮﺩﻧﺪ. 20ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ :ﺍﺯ ﺷﻴﻠﹶﻪ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺷﻴﻠﹶﺌﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺎﺭﺹ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻓﺎﺭﺻﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺯﺍﺭﺡ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺯﺍﺭﺣﻴﺎﻥ. 21ﻭ ﺑﻨﻲ ﻓﺎﺭﺹ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ :ﺍﺯ ﺣﺼﺮﻭﻥ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺣﺼﺮﻭﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺎﻣﻮﻝ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺣﺎﻣﻮﻟﻴﺎﻥ. 22ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻔﺮ. ﺴّﺎﻛﺎﺭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﺍﺯ ﺗﻮﻟﹶﻊ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺗﻮﻟﻌﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻓﹸﻮﻩ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﹸﻓﻮﺋﻴﺎﻥ. 23ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳ 24ﻭ ﺍﺯ ﻳﺎﺷﻮﺏ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻳﺎﺷﻮﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺮﻭﻥ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺷﻤﺮﻭﻧﻴﺎﻥ. 25ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺷﺼﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ. 26ﻭ ﺑﻨﻲ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﺍﺯ ﺳﺎﺭﺩ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺳﺎﺭﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻠﻮﻥ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺍﻳﻠﻮﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻳﺤﻠﻴﺌﻴﻞ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻳﺤﻠﻴﺌﻴﻠﻴﺎﻥ. 27ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺯﺑﻮﻟﻮﻧﻴﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺷﺼﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻔﺮ. 28ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ. 29ﻭ ﺑﻨﻲ ﻣﻨﹶﺴﻲ :ﺍﺯ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻣﺎﻛﻴﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺟﻠﻌﺎﺩﻳﺎﻥ. 30ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺑﻨﻲ ﺟﻠﻌﺎﺩ :ﺍﺯ ﺍﻳ ﻌﺰﹶﺭ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺍﻳﻌﺰﺭﻳﺎﻥ ،ﺍﺯ ﺣﺎﻟﹶﻖ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺣﺎﻟﻘﻴﺎﻥ. 126
ﺳ ﹺﺮﻳﻴﺌﻴﻠﻴﺎﻥ ،ﺍﺯ ﺷﻜﻴﻢ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺷﻜﻴﻤﻴﺎﻥ. ﺳﺮﹺﻳﺌﻴﻞ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﹶﺍ 31ﺍﺯ ﹶﺍ 32ﺍﺯ ﺷﹶﻤﻴﺪﺍﻉ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺷﻤﻴﺪﺍﻋﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺎﻓﹶﺮ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺣﺎﻓﺮﻳﺎﻥ. ﺻﻠﹸﻔﺤﺎﺩ ﺑﻦ ﺣﺎﻓﺮ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺻﻠﺤﻔﺎﺩ ﻣﺤﻠﹶﻪ ﻭ ﻧﻮﻋﻪ ﻭ ﺣﺠﻠﹶﻪ ﻭ ﻣﻠﻜﻪ ﻭ ﺗﺮﺻﹶﻪ. 33ﻭ ﹶ 34ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 35ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺑﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﺍﺯ ﺷﻮﺗﺎﻟﺢ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺷﻮﺗﺎﻟﺤﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻛﹶﺮ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺑﺎﻛﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺎﺣﻦ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺗﺎﺣﻨﻴﺎﻥ. 36ﻭ ﺑﻨﻲ ﺷﻮﺗﺎﻟﺢ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ :ﺍﺯ ﻋﺒﺮﺍﻥ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻋﻴﺮﺍﻧﻴﺎﻥ، 37ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻲ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻔﺮ .ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ. 38ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﺍﺯﺑﺎﻟﻊ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺑﺎﻟﻌﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﹶﺷﺒﻴﻞ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺍﹶﺷﺒﻴﻠﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺍﹶﺣﻴﺮﺍﻡ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺍﹶﺣﻴﺮﺍﻣﻴﺎﻥ. 39ﺍﺯ ﺷﹶﻔﻮﻓﺎﻡ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺷﻔﻮﻓﺎﻣﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻮﻓﺎﻡ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺣﻮﻓﺎﻣﻴﺎﻥ. 40ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﺎﻟﻊ :ﹶﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻌﻤﺎﻥ .ﺍﺯ ﹶﺍ ﺭ ﺩ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺍﹶﺭﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻧﻌﻤﺎﻧﻴﺎﻥ. 41ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 42ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﺍﺯ ﺷﻮﺣﺎﻡ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺷﻮﺣﺎﻣﻴﺎﻥ .ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺩﺍﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 43ﺟﻤﻴﻊ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺷﻮﺣﺎﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺷﺼﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺸﻮﹺﻱ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻳﺸﻮﻳﺎﻥ ،ﺍﺯ ﺑﺮﹺﻳﻌﻪ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺑﺮﹺﻳﻌﺌﻴﺎﻥ، 44ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺑﻨﻲ ﺍﺷﻴﺮ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﺍﺯ ﻳﹺﻤﻨﻪ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻳﹺﻤﻨﹶﺌﻴﺎﻥ ،ﺍﺯ ﹺﻳ ﹾ 45ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﺮﻳﻌﻪ ،ﺍﺯ ﺣﺎﺑﺮ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺣﺎﺑﺮﻳﺎﻥ ،ﺍﺯ ﻣﻠﻜﻴﺌﻴﻞ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻣﻠﻜﻴﺌﻴﻠﻴﺎﻥ. 46ﻭ ﻧﺎﻡ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﹶﺷﻴﺮ ،ﺳﺎﺭﻩ ﺑﻮﺩ. 47ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻲ ﺍﺷﻴﺮ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ . ﺣﺼﹾﺌﻴﻞ ،ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻳﺎ ﺣﺼﹾﺌﻴﻠﻴﺎﻥ ،ﺍﺯ ﺟﻮﻧﻲ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺟﻮﻧﻴﺎﻥ. 48ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺑﻨﻲ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﺍﺯ ﻳﺎ ﺷﻠﹼﻴﻢ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺷﻠﻴﻤﻴﺎﻥ. 49ﺍﺯ ﻳﹺﺼﹶﺮ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻳﺼﺮﻳﺎﻥ ﺍﺯ 50ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 51ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ :ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﻳﻜﻬﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ. 52ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 53ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﻧﺎﻣﻬﺎ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﺸﻮﺩ. 54ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺜﻴﺮ ،ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻠﻴﻞ ،ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻢ ﻧﻤﺎ ،ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻭ ﻧﺼﻴﺒﺶ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 55ﻟﻴﻜﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺁﺑﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺼﺮﻑ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 56ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻗﺮﻋﻪ ،ﻣﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﺜﻴﺮ ﻭ ﻗﻠﻴﻞ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﻮﺩ«. 57ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻻﻭﻱ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﺍﺯ ﺟﺮﺷﻮﻥ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺟﺮﺷﻮﻧﻴﺎﻥ ،ﺍﺯ ﻗﻬﺎﺕ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻗﻬﺎﺗﻴﺎﻥ ،ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻣﺮﺍﺭﻳﺎﻥ. 58ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻻﻭﻳﺎﻥ :ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻟﺒﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺣﺒﺮﻭﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻣﺤﻠﻴﺎﻥ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻣﻮﺷﻴﺎﻥ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻗﻮﺭﺣﻴﺎﻥ .ﺍﻣﺎ ﻗﹶﻬﺎﺕ ،ﻋﻤﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 59ﻭ ﻧﺎﻡ ﺯﻥ ﻋﻤﺮﺍﻡ ،ﻳﻮﻛﺎﺑﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻻﻭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻻﻭﻱ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻤﺮﺍﻡ ،ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﻳﻢ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 60ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻧﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺍﺑﻴﻬﻮ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 61ﻭ ﻧﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺍﺑﻴﻬﻮ ﭼﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﺮﺩﻧﺪ. 62ﻭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺔ ﺫﻛﻮﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ،ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻧﺸﺪﻧﺪ، ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﺸﺪ. 63ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍ ﹺﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺮﺑﺎﺕ ﻣﻮﺁﺏ ﻧﺰﺩ ﺍﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ. 64ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ،ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻴﻨﺎ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ. 65ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﺳﻮﺍﻱ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻦ ﻳ ﹸﻔﻨﹼﻪ ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 27 ﺻﹸﻠﻔﹾﺤﺎﺩ ﺑﻦ ﺣﺎﻓﺮ ﺑﻦ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺑﻦ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﺑﻦ ﻣﹶﻨﺴﺲ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺍﺑﻦ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻮﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ :ﻣﺤﻠﻪ ﻭ 1ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﹶ ﻧﻮﻋﻪ ﻭ ﺣﺠﻠﻪ ﻭ ﻣﻠﻜﹶﻪ ﻭ ﺗﺮﺻﹶﻪ. 2ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺗﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ: 3ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻗﻮﺭﺡ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﺪﺍﺳﺘﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 4ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻧﺎﻡ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﺵ ﻣﺤﻮ ﺷﻮﺩ؟ ﻟﻬﺬﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﺑﺪﻩ. 5ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﻋﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 6ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 127
ﺻﹸﻠﻔﹾﺤﺎﺩ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ .ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻠﻚ ﻣﻮﺭﻭﺛﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻩ ،ﻭ ﻧﺼﻴﺐ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻧﻤﺎ. 7ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﹶ 8ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻤﻴﺮﺩ .ﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻠﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 9ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﻣﻠﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﺪﻫﻴﺪ. 10ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﻣﻠﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﭘﺪﺵ ﺑﺪﻫﻴﺪ. 11ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﺪﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﻣﻠﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﺵ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﺵ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺪﻫﻴﺪ، ﺗﺎ ﻣﺎﻟﻚ ﺁﻥ ﺑﺸﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺷﺮﻋﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ«. 12ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﻋﺒﺎﺭﻳﻢ ﺑﺮ ﺁﻱ ﻭﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ .ﺑﺒﻴﻦ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺤﻖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺻﻴﻦ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﻣﻦ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻳﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ «.ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﺏ ﻣﺮﻳﺒﺔ ﻗﺎﺩﺵ ،ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺻﻴﻦ. 15ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 16ﻣﻠﺘﻤﺲ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ،ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﮕﻤﺎﺭﺩ. 17ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ،ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩ ﻭﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺗﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺑﻲ ﺷﺒﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. 18ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ» :ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺻﺎﺣﺐ ﺭﻭﺡ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 19ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻭﺻﻴﺖ ﻧﻤﺎ. 20ﻭ ﺍﺯ ﻋﺰﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 21ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺍﻭﺭﻳﻢ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻭﻱ ،ﺍﻭ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻭﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ«. 22ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻳﻮﺷﻊ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ. 23ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭﺻﻴﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 28 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﻃﻌﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻤﺶ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 3ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﺩﻭ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﺔ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ،ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺤﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ. 4ﻳﻚ ﺑﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺒﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺮﺓ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻦ. 5ﻭ ﻳﻚ ﻋﺸﺮ ﺍﻳﻔﺔ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﻫﻴﻦ ﺭﻭﻏﻦ ﺯﻻﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ. 6ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪ. 7ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻥ ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﻫﻴﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺮ ﺑﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﻣﺴﻜﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺑﺮﻳﺰ. 8ﻭ ﺑﺮﺓ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻦ ،ﻣﺜﻞ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺻﺒﺢ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻭ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺳﺒﺖ ﺩﻭ ﺑﺮﺓ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﺔ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ،ﻭ ﺩﻭ ﻋﺸﺮ ﺍﻳﻔﺔ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ،ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺑﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻥ. 9ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺳﻮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺑﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻥ. 10ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ 11ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﺓﻧﺮﻳﻨﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ. 12ﻭ ﺳﻪ ﻋﺸﺮ ﺍﻳﻔﺔ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﮔﺎﻭ ،ﻭ ﺩﻭ ﻋﺸﺮ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ،ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﻪ ﺁﺭﺩﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻗﻮﭺ. 13ﻭ ﻳﻚ ﻋﺸﺮ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ،ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺑﺮﻩ ،ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ،ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. 14ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺼﻒ ﻫﻴﻦ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﮔﺎﻭ ،ﻭ ﺛﻠﺚ ﻫﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻗﻮﭺ ،ﻭ ﺭﺑﻊ ﻫﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺑﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﻣﺎﻫﻬﺎﻱ ﺳﺎﻝ. 15ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﻮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ،ﺑﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺸﻮﺩ. 16ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ،ﻓﺼﹶﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 17ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ،ﻋﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 18ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ،ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻜﻨﻴﺪ.
128
19ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﺎﺷﺪ. 20ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻪ ﻋﺸﺮ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﮔﺎﻭ ،ﻭ ﺩﻭ ﻋﺸﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻗﻮﭺ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 21ﻭ ﻳﻚ ﻋﺸﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺑﺮﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﻩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ. 22ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺷﻮﺩ. 23ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 24ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ،ﻃﻌﺎ ﹺﻡ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ،ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻥ. 25ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ .ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻜﻨﻴﺪ. 26ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻧﻮﺑﺮﻫﺎ ﭼﻮﻥ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 27ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 28ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﺁﺭﺩﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻪ ﻋﺸﺮ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﮔﺎﻭ ،ﻭ ﺩﻭ ﻋﺸﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻗﻮﭺ. 29ﻭ ﻳﻚ ﻋﺸﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺑﺮﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﻩ. 30ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺷﻮﺩ. 31ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺪﻳﻪ ﺁﺭﺩﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ .ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﺎﺷﺪ. 29 1ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ،ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺵ؛ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﺯ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺑﺎﺷﺪ. 2ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺠﻬﺖ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ،ﻭ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﺔ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ. 3ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺁﻧﻬﺎ ،ﺳﻪ ﻋﺸﺮ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﮔﺎﻭ ،ﻭ ﺩﻭ ﻋﺸﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻗﻮﭺ. 4ﻭ ﻳﻚ ﻋﺸﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺑﺮﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﻩ. 5ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺷﻮﺩ. 6ﺳﻮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺵ ،ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺑﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺵ ،ﺑﺎ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. 7ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ،ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ .ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 8ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻋﻄﺮﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 9ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻪ ﻋﺸﺮ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﮔﺎﻭ ،ﻭ ﺩﻭ ﻋﺸﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻗﻮﭺ. 10ﻭ ﻳﻚ ﻋﺸﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺑﺮﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﻩ. 11ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﻮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻔﺎﺭﻫﺎﻱ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺑﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺵ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻧﻬﺎ. 12ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ،ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 13ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ .ﺳﻴﺰﺩﻩ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﺩﻭ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 14ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻪ ﻋﺸﺮ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﮔﺎﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﮔﺎﻭ ،ﻭ ﺩﻭ ﻋﺸﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻗﻮﭺ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻗﻮﭺ. 15ﻭ ﻳﻚ ﻋﺸﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺑﺮﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺑﺮﻩ. 16ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ،ﺳﻮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ،ﺑﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻥ. 17ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ،ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﺩﻭ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﺔ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ. 18ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺎﻭﻫﺎ ﻭ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺎﻧﻮﻥ. 19ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ،ﺳﻮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺑﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺵ ،ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻧﻬﺎ. 20ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ،ﻳﺎﺯﺩﻩ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﺩﻭ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ. 21ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺎﻭﻫﺎ ﻭ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺎﻧﻮﻥ. 22ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﻮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺑﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺵ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻥ. 23ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺩﻩ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﺩﻭ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ. 24ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺎﻭﻫﺎ ﻭ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﻭﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺎﻧﻮﻥ. 25ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ،ﺳﻮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ،ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺵ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻥ. 26ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﻨﺠﻢ ،ﻧﻪ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﺩﻭ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ. 129
27ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺎﻭﻫﺎ ﻭ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺎﻧﻮﻥ. 28ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ،ﺳﻮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺵ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻥ. 29ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﺸﻢ ،ﻫﺸﺖ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﺩﻭ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﺔ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ. 30ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺎﻭﻫﺎ ﻭ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺎﻧﻮﻥ. 31ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﻮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩ ﺍﺵ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻥ. 32ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ،ﻫﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭﺩﻭ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ. 33ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺎﻭﻫﺎ ﻭ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺎﻧﻮﻥ. 34ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ،ﺳﻮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺵ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻥ. 35ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺟﺸﻦ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 36ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﺓ ﻧﺮﻳﻨﺔ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﺔ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ. 37ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺎﻭ ﻭ ﻗﻮﭺ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺎﻧﻮﻥ. 38ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﻮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ،ﺑﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺵ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻥ. 39ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻤﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﺳﻮﺍﻱ ﻧﺬﺭﻫﺎ ﻭ ﻧﻮﺍﻓﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺩ. 40ﭘﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩ. 30 1ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺳﺮﻭﺍﻥ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ: 2ﭼﻮﻥ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺬﺭ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﻗﹶﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻜﻠﻴﻔﻲ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﺴﺎﺯﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺑﺮﺁﻣﺪ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 3ﻭ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺗﻜﻠﻴﻔﻲ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 4ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﻧﺬﺭ ﺍﻭ ﻭ ﺗﻜﻠﻴﻔﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺬﺭﻫﺎﻳﺶ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ،ﻭ ﻫﺮ ﺗﻜﻠﻴﻔﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻗﺎﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 5ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﻴﭻ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻧﺬﺭﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻜﺎﻟﻴﻔﺶ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪ. 6ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﻳﺎ ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﺟﺴﺘﻪ ،ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ، 7ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﻨﻴﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺬﺭﻫﺎﻳﺶ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 8ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﻧﺬﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺳﺨﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﺟﺴﺘﻪ ،ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎﺯﺩ ،ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪ. 9ﺍﻣﺎ ﻧﺬﺭ ﺯﻥ ﺑﻴﻮﻩ ﻳﺎ ﻣﻄﻠﻘﻪ ،ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮ ﻭﻱ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 10ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺯﻧﻲ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻧﺬﺭ ﻛﻨﺪ ،ﻳﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺗﻜﻠﻴﻔﻲ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 11ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﻨﻊ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺬﺭﻫﺎﻳﺶ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻭ ﻫﺮ ﺗﻜﻠﻴﻔﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻗﺎﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 12ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﺸﻨﻮﺩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎﺯﺩ ،ﭘﺲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻧﺬﺭﻫﺎﻳﺶ ﻳﺎ ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ .ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪ. 13ﻫﺮ ﻧﺬﺭﻱ ﻭ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺍﻟﺰﺍﻣﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ،ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎﺯﺩ. 14ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻮﻳﺪ ،ﭘﺲ ﻫﻤﺔ ﻧﺬﺭﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺗﻜﺎﻟﻴﻔﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ ،ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺍﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 16ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﺍﻳﻀﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻧﺶ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺵ ،ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭ ﻭﻱ. 31 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: » 2ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺪﻳﺎﻧﻴﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺤﻖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ«. 3ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﻜﺸﻨﺪ. 4ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﺒﻂ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ. 130
5ﭘﺲ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﺒﻂ ﻳﻚ ﻫﺰﺍﺭ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﺓ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻣﻨﺘﺨﺐ ﺷﺪﻧﺪ. 6ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﺒﻂ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻓﻴﻨﺤﺎﺱ ﺑﻦ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻗﺪﺱ ﻭ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 7ﻭ ﺑﺎ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﻤﺔ ﺫﻛﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 8ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﻣﻠﻮﻙ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻭﻱ ﻭ ﺭﺍﻗﹶﻢ ﻭ ﺻﻮﺭ ﻭ ﺣﻮﺭ ﻭ ﺭﺍﺑﻊ ،ﭘﻨﺞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﺑ ﻌﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 9ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻼﻙ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﻣﺴﺎﻛﻦ ﻭ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 11ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻏﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 12ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻋﺮﺑﺎﺕ ﻣﻮﺁﺏ ،ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺭﻳﺤﺎﺳﺖ، ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 14ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻟﺸﻜﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺻﺪﻫﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺖ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪ. 15ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻫﻤﺔ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ؟ 16ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺑﻠﻌﺎﻡ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻣﺮ ﻓﻐﻮﺭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﺪ. 17ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﻫﺮ ﺫﻛﻮﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻴﺪ ،ﻭ ﻫﺮ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻜﺸﻴﺪ. 18ﻭ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ،ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 19ﻭ ﺷﻤﺎ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺧﻴﻤﻪ ﺯﻧﻴﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 20ﻭ ﻫﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﻭ ﻫﺮﻇﺮﻑ ﭼﺮﻣﻲ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﭘﺸﻢ ﺑﺰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻇﺮﻑ ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ«. 21ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ: 22ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﺁﻫﻦ ﻭ ﺭﻭﻱ ﻭ ﺳﺮﺏ، 23ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺁﺗﺶ ﺑﺸﻮﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺗﻨﺰﻳﻪ ﻧﻴﺰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺁﺗﺶ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 24ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﻃﺎﻫﺮ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ. 25ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 26ﺗﻮ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺟﻤﺎﻋﺖ ،ﺣﺴﺎﺏ ﻏﻨﺎﻳﻤﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. 27ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﺼﻒ ﻧﻤﺎ. 28ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺯﻛﺎﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﻴﺮ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﮔﺎﻭ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﻻﻍ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ. 29ﺍﺯ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. 30ﻭ ﺍﺯ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﮔﺎﻭ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﻻﻍ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯﺟﻤﻴﻊ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺑﮕﻴﺮ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺑﺪﻩ. 31ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 32ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻥ ﻏﻨﻴﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﺭﺃﺱ ﺑﻮﺩ. 33ﻭ ﺍﺯ ﮔﺎﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺭﺃﺱ. 34ﻭ ﺍﺯ ﺍﻻﻍ ﺷﺼﺖ ﻭ ﻳﻚ ﻫﺰﺍﺭ ﺭﺃﺱ. 35ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﻲ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 36ﻭ ﻧﺼﻔﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 37ﻭ ﺯﻛﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺭﺃﺱ ﺑﻮﺩ. 38ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺳﻲ ﻭ ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻛﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺭﺃﺱ ﺑﻮﺩ. 39ﻭ ﺍﻻﻏﻬﺎ ﺳﻲ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻛﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺼﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺭﺃﺱ ﺑﻮﺩ. 40ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻛﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻲ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 41ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺯﻛﺎﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 42ﻭ ﺍﺯ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، 131
43ﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ،ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺭﺍﺱ ﺑﻮﺩ. 44ﻭ ﺍﺯ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺳﻲ ﻭ ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﺭﺍﺱ. 45ﻭ ﺍﺯ ﺍﻻﻏﻬﺎ ،ﺳﻲ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺭﺍﺱ. 46ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ. 47ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺩﺍﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 48ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺻﺪﻫﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 49ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ،ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻣﻔﻘﻮﺩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 50ﭘﺲ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻳﻢ ،ﺍﺯ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﻭ ﺧﻠﺨﺎﻟﻬﺎ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﻭﺍﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎ ﻭ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺷﻮﺩ. 51ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ،ﻃﻼ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎﻱ ﻣﺼﻨﻮﻋﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 52ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﻼﻱ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺻﺪﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ. 53ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻏﻨﻴﻤﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 54ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ،ﻃﻼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺻﺪﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ. 32 1ﻭ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻌﺰﻳﺮ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ،ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﺳﺖ، 2ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻧﺰﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ: 3ﻋﻄﺎﺭﻭﺕ ﻭ ﺩﻳﺒﻮﻥ ﻭ ﻳْﺰﻳﺮ ﻭ ﻧﹺﻤﺮﻩ ﻭ ﺣﺸﺒﻮﻥ ﻭ ﹶﺍﻟﻌﺎﻟﹶﻪ ﺷﹶﺒﺎﻡ ﻭ ﻧﺒﻮ ﻭ ﺑﻌﻮﻥ، 4ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻔﺘﻮﺡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 5ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ ،ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﺪﻩ. 6ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ؟ 7ﭼﺮﺍ ﺩﻝ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻜﻨﻨﺪ؟ 8ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺵ ﺑﺮﻧﻴﻊ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ. 9ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺷﻜﻮﻝ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﻮﻧﺪ. 10ﭘﺲ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 11ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ،ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ، 12ﺳﻮﺍﻱ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻦ ﻳ ﹸﻔﻨﱠﺔ ﻗﻨﹺﺰﹼﻱ ﻭ ﻳﹺﻮﺷﹶﻊ ﺑﻦ ﻧﹸﻮﻥ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 13ﭘﺲ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻧﺪ. 14ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺒﻮﻫﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺗﺎ ﺷﺪﺕ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺯ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﺪ؟ 15ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺍﻭ ﺭﻭ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺳﺎﺧﺖ«. 16ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺁﻏﻠﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 17ﻭ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﻠﺢ ﺷﺪﻩ ،ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ .ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 18ﻭ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 19ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﺭﺩﻥ ﻭ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﺁﻥ ﻣﻠﻚ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﺍﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 20ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻳﺪ، 21ﻭ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮕﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 22ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺷﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻠﻚ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﻨﻴﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﻤﺎ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ. 24ﭘﺲ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺁﻏﻠﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺁﻣﺪ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 132
25ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 26ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻣﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 27ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻣﻬﻴﺎﻱ ﺟﻨﮓ ﺷﺪﻩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 28ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ،ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ،ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺻﻴﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 29ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻣﻬﻴﺎﻱ ﺟﻨﮓ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻴﺪ. 30ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻬﻴﺎ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻣﻠﻚ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. 31ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 32ﻣﺎ ﻣﻬﻴﺎﻱ ﺟﻨﮓ ﺷﺪﻩ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻣﻠﻚ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﺍﺭﺩﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 33ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﺴﻲ ﺍﺑﻦ ﻳﻮﺳﻒ ،ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺳﻴﺤﻮﻥ ،ﻣﻠﻚ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻋﻮﺝ ﻣﻠﻚ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ. 34ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ،ﺩﻳﺒﻮﻥ ﻭ ﻋﻄﺎﺭﻭﺕ ﻭ ﻋﺮﻭﻋﻴﺮ 35ﻭ ﻋﻄﹾﺮﻭﺕ ،ﺷﻮﻓﺎﻥ ﻭ ﻳﻌﺰﻳﺮ ﻭ ﻳﺠ ﺒﻬﻪ 36ﻭ ﺑﻴﺖ ﻧﹺﻤﺮﻩ ﻭ ﺑﻴﺖ ﻫﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻏﻠﻬﺎﻱ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ. 37ﻭ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ،ﺣﺸﺒﻮﻥ ﻭ ﹶﺍﻟﻴﻌﺎﻟﹶﻪ ﻭ ﻗ ﺮﻳﺘﺎﻳﹺﻢ ﺳ ﺒﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎ ﻣﺴﻤﻲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 38ﻭ ﻧﹶﺒﻮ ﻭ ﺑﻌﻞ ﻣﻌﻮﻥ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ 39ﻭ ﺑﻨﻲ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﺑﻦ ﻣﻨﺴﻲ ﺑﻪ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 40ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﺑﻦ ﻣﻨﺴﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. 41ﻭ ﻳﺎﺋﻴﺮﺑﻦ ﻣﻨﺴﻲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻗﺼﺒﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺣﻮﻭﺕ ﻳﺎﺋﻴﺮ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 42ﻭ ﻧﹸﻮﺑﺢ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻗﻨﺎﺕ ﻭ ﺩﻫﺎﺗﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﻧﻮﺑﺢ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 33 1ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺎ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺧﻮﺩ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻔﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻮﺷﺖ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﻭ ﻣﺮﺍﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ: 3ﭘﺲ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺭﻋﻤﺴﻴﺲ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﺼﺢ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 4ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻫﻤﺔ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﻓﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺼﺎﺹ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺳﻜﹼﻮﺕ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 5ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺭﻋﻤﺴﻴﺲ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ 6ﻭ ﺍﺯ ﺳﻜﻮﺕ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺍﻳﺘﺎﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 7ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺘﺎﻡ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﹶﻓ ﻢ ﺍﻟﺤﻴﺮﻭﺕ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻌﻞ ﺻﹶﻔﻮﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﻭ ﭘﻴﺶ ﻣﺠﺪﻝ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 8ﻭ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﻴﺮﻭﺕ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﻳﺘﺎﻡ ﺳﻔﺮ ﺳﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻣﺎﺭﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 9ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎﺭﻩ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻠﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻠﻴﻢ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﭼﺸﻤﻪ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺮﻣﺎ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 10ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻠﻴﻢ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 11ﻭ ﺍﺯ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻴﻦ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻴﻦ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺩﻓﻘﹶﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 13ﻭ ﺍﺯ ﺩﻓﻘﻪ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺍﺿﻠﻮﺵ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 14ﻭ ﺍﺯ ﺍﻟﻮﺵ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺭﻓﻴﺪﻳﻢ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﺏ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ. 15ﻭ ﺍﺯ ﺭﻓﻴﺪﻳﻢ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻴﻨﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 16ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻴﻨﺎ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻗﺒﺮﻭﺕ ﻫﻀﺘﹼﺎﻭﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 17ﻭ ﺍﺯ ﻗﺒﺮﻭﺕ ﻫﺘﺎﻭﻩ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺣﺼﻴﺮﻭﺕ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 18ﻭ ﺍﺯ ﺣﺼﻴﺮﻭﺕ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺭﹺﺗﻤﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 19ﻭ ﺍﺯ ﺭﺗﻤﻪ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺩﺭ ﹺﺭﻣﻮﻥ ﻓﺎﺭﺹ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 20ﻭ ﺍﺯ ﺭﻣﻮﻥ ﻓﺎﺭﺹ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻟﺒﻨﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 21ﻭ ﺍﺯ ﻟﺒﻨﻪ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺭﹺﺳﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 22ﻭ ﺍﺯ ﺭﺳﻪ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻗﹸﻬﻴﻼﺗﹶﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 133
23ﻭ ﺍﺯ ﻗﻬﻴﻼﺗﻪ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﭼﺒﻞ ﺷﺎﻓﹶﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 24ﻭ ﺍﺯ ﺟﺒﻞ ﺷﺎﻓﺮ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺣﺮﺍﺩﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 25ﻭ ﺍﺯ ﺣﺮﺍﺩﻩ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻘﹾﻬﻴﻠﻮﺕ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 26ﻭ ﺍﺯ ﻣﻘﻬﻴﻠﻮﺕ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺗﺎﺣﺖ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 27ﻭ ﺍﺯ ﺗﺎﺣﺖ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺗﺎﺭﺡ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 28ﻭ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﺡ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻣ ﹾﺘﻘﹶﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 29ﻭ ﺍﺯ ﻣﺘﻘﻪ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺣﺸﻤﻮﻧﹶﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 30ﻭ ﺍﺯ ﺣﺸﻤﻮﻧﻪ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮﻭﺕ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 31ﻭ ﺍﺯ ﻣﺴﻴﺮﻭﺕ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺑﻨﻲ ﻳﻌﻘﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 32ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳﻌﻘﺎﻥ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺣﻮﺭﺍﻟﺠﹺﺪ ﺟﺎﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 33ﻭ ﺍﺯ ﺣﻮﺭﺍﻟﺠﺪ ﺟﺎﺩ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻳﻄﹾﺒﺎﺕ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 34ﻭ ﺍﺯ ﻳﻄﺒﺎﺕ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻋﺒﺮﻭﻧﹶﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 35ﻭ ﺍﺯ ﻋﺒﺮﻭﻧﻪ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻋﺼﻴﻮﻥ ﺟﺎﺑﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 36ﻭ ﺍﺯ ﻋﺼﻴﻮﻥ ﺟﺎﺑﺮ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺻﻴﻦ ﻛﻪ ﻗﺎﺩﺵ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 37ﻭ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺵ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺟﺒﻞ ﻫﻮﺭ ﺩﺭ ﺳﺮﺣﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺩﻭﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 38ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻞ ﻫﻮﺭ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﻠﻢ ﺧﺮﻭﺝ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﭘﻨﺠﻢ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ. 39ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺒﻞ ﻫﻮﺭ ﻣﺮﺩ. 40ﻭ ﻣﻠﻚ ﻋﺮﺍﺩ ﻛﻨﻌﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻃﻼﻉ ﻳﺎﻓﺖ. ﺻﻠﻤﻮﻧﹶﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 41ﭘﺲ ﺍﺯ ﺟﺒﻞ ﻫﻮﺭ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﹶ 42ﻭ ﺍﺯ ﺳﻠﻤﻮﻧﻪ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﻓﻮﻧﻮﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ 43ﻭ ﺍﺯ ﻓﻮﻧﻮﻥ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺍﻭﺑﻮﺕ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 44ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﺑﻮﺕ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻋﻴﻲ ﻋﺒﺎﺭﻳﻢ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﻣﻮﺁﺏ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 45ﻭ ﺍﺯ ﻋﻴﻴﻢ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺩﻳﺒﻮﻥ ﺟﺎﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 46ﻭ ﺍﺯ ﺩﻳﺒﻮﻥ ﺟﺎﺩ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻋﻠﹾﻤﻮﻥ ﺩﺑﻼﺗﺎﻳﹺﻢ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 47ﻭ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﻮﻥ ﺩﺑﻼﺗﺎﻳﻢ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﻋﺒﺎﺭﻳﻢ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﺒﻮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 48ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺑﺎﺭﻳﻢ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻋﺮﺑﺎﺕ ﻣﻮﺁﺏ ﻧﺰﺩ ﺍﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 49ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺍﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﻳﺸﻴﻤﻮﺕ ﺗﺎ ﺁﺑﻞ ﺷﻄﻴﻢ ﺩﺭ ﻋﺮﺑﺎﺕ ﻣﻮﺁﺏ ﺍﹸﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. 50ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺮﺑﺎﺕ ﻣﻮﺁﺏ ﻧﺰﺩ ﺍﺭﺩﻥ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 51ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻴﺪ، 52ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺻﻮﺭﺗﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﻴﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 53ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻡ ﺗﺎ ﻣﺎﻟﻚ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 54ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺜﻴﺮ ،ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺜﻴﺮ ﺑﺪﻫﻴﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻠﻴﻞ ،ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻠﻴﻞ ﺑﺪﻫﻴﺪ؛ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺁﺑﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 55ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻳﺪ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﭘﻬﻠﻮﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺗﻴﻎ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻧﺠﺎﻧﻴﺪ. 56ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 34 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺑﺎ ﺣﺪﻭﺩﺵ. 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺣﺪ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻴﻦ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﺩﻭﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺳﺮﺣﺪ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺁﺧﺮ ﺑﺤﺮ ﺍﻟﻤﺢ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺣﺪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﻨﻮﺏ ﮔﺮﺩﻧﻪ ﻋﻘﹾﺮﺑﻴﻢ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺳﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ ،ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﻗﺎﺩﺵ ﺑﺮﻧﻴﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﺣﺼﹶﺮﹶﺍﺩﺍﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺗﺎ ﻋﺼﻤﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ. 134
5ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺍﺯ ﻋﺼﻤﻮﻥ ﺗﺎ ﻭﺍﺩﻱ ﻣﺼﺮ ﺩﻭﺭ ﺯﺩﻩ ،ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﺶ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺍﻣﺎ ﺣﺪ ﻏﺮﺑﻲ .ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺣﺪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺣﺪ ﻏﺮﺑﻲ ﺷﻤﺎ. 7ﻭ ﺣﺪ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ :ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺟﺒﻞ ﻫﻮﺭ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﮔﻴﺮﻳﺪ. ﺻﺪﺩ ﺑﺎﺷﺪ. 8ﻭ ﺍﺯ ﺟﺒﻞ ﻫﻮﺭ ﺗﺎ ﻣﺪﺧﻞ ﺣﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﮔﻴﺮﻳﺪ .ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﻧﺰﺩ ﹶ 9ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﻧﺰﺩ ﺯﻓﺮﻭﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﺶ ﻧﺰﺩ ﺣﺼﹶﺮ ﻋﻴﻨﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﺪ ﻣﺸﺮﻗﻲ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺣﺼﺮ ﻋﻴﻨﺎﻥ ﺗﺎ ﺷﻔﺎﻡ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﮔﻴﺮﻳﺪ. 11ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺍﺯ ﺷﻔﺎﻡ ﺗﺎ ﺭﺑﻠﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﺮﻗﻲ ﻋﻴﻦ ﺑﺮﻭﺩ ،ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻛﻨﹺﺮﺕ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﺮﺳﺪ. 12ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻥ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﺶ ﻧﺰﺩ ﺑﺤﺮ ﺍﻟﻤﻠﺢ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺣﺪﻭﺩﺵ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺳﺒﻂ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 14ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺧﻮﺩ ،ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﺴﻲ ،ﻧﺼﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 15ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺳﺒﻂ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻃﻠﻮﻉ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﺼﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 16ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 17ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ. 18ﻭ ﻳﻚ ﺳﺮﻭﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﺒﻂ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. 19ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻦ ﻳﻔﻨﻪ؛ 20ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﻋﻤﻴﻬﻮﺩ؛ 21ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺍﻟﻴﺪﺍﺩ ﺑﻦ ﻛﺴﻠﻮﻥ؛ 22ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻘﻲ ﺍﺑﻦ ﻳﺠﻠﻲ؛ 23ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﻣﻨﺴﻲ ﺭﺋﻴﺲ ﺣﻨﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﺍﻳﻔﻮﺩ؛ 24ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺭﺋﻴﺲ ﻗﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﺷﻔﻄﺎﻥ؛ 25ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﻟﻴﺼﺎﻓﺎﻥ ﺑﻦ ﹶﻓﺮﻧﺎﻙ؛ 26ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﺭﺋﻴﺲ ﻓﻠﻄﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻋﺰﹼﺍﻥ؛ 27ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺍﺷﻴﺮ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﺧﻴﻬﻮﺩ ﺑﻦ ﺷﻠﻮﻣﻲ؛ 28ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺭﺋﻴﺲ ﻓﺪﻫﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻋﻤﻴﻬﻮﺩ. 29ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻠﻚ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 35 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺮﺑﺎﺕ ﻣﻮﺁﺏ ﻧﺰﺩ ﺍﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺪﻫﻨﺪ ،ﻭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺪﻫﻴﺪ. 3ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 4ﻭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺍﺯ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻫﺰﺍﺭ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﺎﺷﺪ. 5ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﻴﺪ .ﻭ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺷﺶ ﺷﻬﺮ ﻣﻠﺠﺄ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ ﺷﻬﺮ ﺑﺪﻫﻴﺪ. 7ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻬﻞ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ ﺍﺯ ﻛﺜﻴﺮ ،ﻛﺜﻴﺮ ﻭ ﺍﺯ ﻗﻠﻴﻞ ،ﻗﻠﻴﻞ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ .ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﻧﺼﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ. 9ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 10ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻴﺪ، 11ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﻠﺠﺄ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﺎ ﻫﺮ ﻗﺎﺗﻠﻲ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﺳﻬﻮﹰﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ. ﻲ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺎ ﻗﺎﺗﻞ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ ،ﻧﻤﻴﺮﺩ. 12ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﻠﺠﺄ ﺍﺯ ﻭﹼﻟ ﹺ 13ﻭ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ ،ﺷﺶ ﺷﻬﺮ ﻣﻠﺠﺄ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ. 14ﺳﻪ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺍﺭﺩﻥ ﺑﺪﻫﻴﺪ ،ﻭ ﺳﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﻠﺠﺄ ﺑﺎﺷﺪ.
135
15ﺑﺠﻬﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻭﻃﻦ ﮔﺰﻳﻨﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺷﺶ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﺠﺄ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﺳﻬﻮﹰﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ. 16ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻟﺖ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ،ﺍﻭ ﻗﺎﺗﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺎﺗﻞ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 17ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﺍﻭ ﻗﺎﺗﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺎﺗﻞ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 18ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻮﺏ ﺩﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﺍﻭ ﻗﺎﺗﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺎﺗﻞ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. ﻲ ﺧﻮﻥ ،ﺧﻮﺩ ،ﻗﺎﺗﻞ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ .ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ. 19ﻭﹼﻟ ﹺ 20ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺑﻐﺾ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻴﻎ ﺯﺩ ﻭ ﻳﺎ ﻗﺼﺪﺍ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩ، 21یﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ،ﺁﻥ ﺯﻧﻨﺪﻩ ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﺍﺳﺖ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ؛ ﻭﻟﹼﻲ ﺧﻮﻥ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ. 22ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺳﻬﻮﹰﺍ ﺗﻴﻎ ﺯﻧﺪ ﻳﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺪﻭﻥ ﻗﺼﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ، 23ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﺩ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺩﺷﻤﻨﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ،ﻭ ﺑﺪﺍﻧﺪﻳﺶ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﻲ ﺧﻮﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 24ﭘﺲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﺎﺗﻞ ﻭ ﻭﹼﻟ ﹺ ﻲ ﺧﻮﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﻨﺪ ،ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺗﺎ ﻣﻮﺕ 25ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ،ﻗﺎﺗﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻭﹼﻟ ﹺ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﺴﺢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﺪ. 26ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺎﺗﻞ ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﺷﻬﺮ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ، ﻲ ﺧﻮﻥ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺣﺪﻭﺩ ﺷﻬﺮ ﻣﻠﺠﺎﻳﺶ ﺑﻴﺎﺑﺪ ،ﭘﺲ ﻭﻟﹼﻲ ﺧﻮﻥ ﻗﺎﺗﻞ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ؛ ﻗﺼﺎﺹ ﺧﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻧﺸﻮﺩ. 27ﻭ ﻭﹼﻟ ﹺ 28ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﻭﻓﺎﺕ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ،ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ. 29ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻗﺮﻧﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﻋﺪﺍﻟﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 30ﻫﺮﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ ﭘﺲ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻪ ﮔﻮﺍﻫﻲ ﺷﺎﻫﺪﺍﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻳﻚ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻧﺪﻫﺪ. 31ﻭ ﻫﻴﭻ ﻓﺪﻳﻪ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺟﺎﻥ ﻗﺎﺗﻠﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻗﺘﻞ ﺍﺳﺖ ،ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 32ﻭ ﺍﺯ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﺪﻳﻪ ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ ،ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ. 33ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻨﻴﺪ ﻣﻠﻮﺙ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺧﻮﻥ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻠﻮﺙ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 34ﭘﺲ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻧﺠﺲ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 36 1ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺑﻨﻲ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺑﻦ ﻣﺎﻛﻴﺮﻳﻦ ﻣﻨﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻲ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ، 2ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺪﻫﺪ ،ﻭ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺎ ﺻﹶﻠﻔﹸﺤﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﺑﺪﻫﺪ. 3ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻨﻜﻮﺣﻪ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺍﺭﺙ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺳﺒﻄﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺑﻬﺮﺓ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻣﺎ ﻗﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻮﺩ ﻣﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺳﺒﻄﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﻣﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻠﻚ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻗﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 5ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ. ﺻﹸﻠﻔﹾﺤﺎﺩ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ :ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺑﺴﻂ 6ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺓ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﹶ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻧﻜﺎﺡ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ. 7ﭘﺲ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻪ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺳﺒﻂ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺼﻖ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 8ﻭﻫﺮ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﻭﺍﺭﺙ ﻣﻠﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺳﺒﻂ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺗﺎ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﺍﺭﺙ ﻣﻠﻚ ﺁﺑﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﻣﻠﻚ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺳﺒﻂ ﺑﻪ ﺳﺒﻂ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺼﻖ ﺑﺎﺷﻨﺪ«. 10ﭘﺲ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺻﻠﻔﺤﺎﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ 11 .ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺻﻠﻔﺤﺎﺩ ،ﻣﺤﻠﻪ ﻭ ﺗﺮﺻﻪ ﻭ ﺣﺠﻠﻪ ﻭ ﻣﻠﻜﻪ ﻭ ﻧﻮﻋﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﻤﻮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻲ ﻣﻨﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻨﻜﻮﺣﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﺒﻂ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 13ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﻋﺮﺑﺎﺕ ﻣﻮﺁﺏ ﻧﺰﺩ ﺍﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ.
136
ﻛﺘﺎﺏ ﺗﺜﻨﻴﻪ
1 1ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺍﺭﺩﻥ ،ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻋﺮﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﻮﻑ ،ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻓﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺗﻮﻓﹶﻞ ﻭ ﻻﺑﺎﻥ ﻭ ﺣﻀﻴﺮﻭﺕ ﻭ ﺩﻱ ﺫﹶﻫﺐ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ. 2ﺍﺯ ﺣﻮﺭﻳﺐ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺟﺒﻞ ﺳﻌﻴﺮ ﺗﺎ ﻗﺎﺩﺵ ﺑﺮﻧﻴﻊ ،ﺳﻔﺮ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﭘﺲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﻠﻢ ،ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩ، 4ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﻣﻠﻚ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺸﹾﺒﻮﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﻮﺝ ﻣﻠﻚ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺸﺘﺎﺭﻭﺕ ﺩﺭ ﹶﺍ ﺩ ﺭﻋﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﻥ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 5ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺁﺏ ،ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ 6ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻮﺭﻳﺐ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﻮﻗﻒ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﺑﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﭘﺲ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻛﻮﭺ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻋﺮﺑﻪ ﻭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﻭ ﺟﻨﻮﺏ ﻭ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﹸﻟ ﺒﻨﺎﻥ ﺗﺎ ﻧﻬﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﻪ ﻧﻬﺮ ﻓﺮﺍﺕ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ. 8ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ .ﭘﺲ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 9ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ. 10ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺜﻞ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺜﻴﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 11ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﺰﺍﺭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ. 12ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻭ ﻣﻨﺎﺯﻋﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻮﻡ. 13ﭘﺲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺣﻜﻴﻢ ﻭ ﻋﺎﻗﻞ ﻭ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺅﺳﺎ ﺳﺎﺯﻡ. 14ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻴﺪ» :ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻜﻨﻴﻢ. 15ﭘﺲ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺣﻜﻴﻢ ﻭ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺅﺳﺎ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﺗﺎ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺻﺪﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﭘﻨﺠﺎﻫﻬﺎ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺩﻫﻬﺎ ﻭ ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 16ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﺩﻋﻮﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻫﺮﻛﺲ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 17ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻃﺮﻑ ﺩﺍﺭﻱ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﻛﻮﭼﻚ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻫﺮ ﺩﻋﻮﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﺍﺳﺖ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻡ. 18ﻭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ. 19ﭘﺲ ﺍﺯ ﺣﻮﺭﻳﺐ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺗﺮﺳﻨﺎﻙ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﻳﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺭﻓﺘﻴﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺎﺩﺵ ﺑﺮﻧﻴﻊ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ 20ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ. 21ﺍﻳﻨﻚ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ،ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺑﺮﺁﻱ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ. ﻥ ﭼﻨﺪ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ 22ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻴﺪ :ﻣﺮﺩﺍ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻢ ،ﺧﺒﺮ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 23ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ،ﭘﺲ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﺒﻂ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺷﻜﹸﻮﻝ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 24ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺭﺍﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﹶﺍ ﹾ 25ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﺓ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ،ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ«. 26ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻳﺪ. 27ﻭ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻴﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ، ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ.
137
28ﻭ ﺣﺎﻝ ﻛﺠﺎ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﻧﺪ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻨﻲ ﻋﻨﺎﻕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 29ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ. 30ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 31ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻳﺪﻳﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺍﻩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻴﺪ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪﻳﺪ. 32ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ،ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻳﺪ. 33ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺰﻭﻝ ﺷﻤﺎ ﺑﻄﻠﺒﺪ ،ﻭﻗﺖ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺗﺎ ﺭﺍﻫﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﺑﺮ. 34ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪ ،ﻭ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 35ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺒﻘﺔ ﺷﺮﻳﺮ ،ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﻢ ،ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ. 36ﺳﻮﺍﻱ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻦ ﻳ ﹸﻔﻨﱠﻪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻤﻮﺩ. 37ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺧﺸﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 38ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﺤﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻮﻱ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 39ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺗﻤﻴﺰ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻨﺪ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻣﺎﻟﻚ ﺁﻥ ﺑﺸﻮﻧﺪ. 40ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﻮﭺ ﻛﻨﻴﺪ. 41ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ؛ ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ،ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﺁﻳﻴﺪ. 42ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻧﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻣﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺷﻮﻳﺪ. 43ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻳﺪ ،ﻭ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻳﺪ. ﺣﺮﻣﺎ 44ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﻮﻩ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺯﻧﺒﻮﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻌﻴﺮ ﺗﺎ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 45ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩ. ﻒ ﺧﻮﺩ ،ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺎﻧﺪﻳﺪ. 46ﻭ ﺩﺭ ﻗﺎﺩﺵ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻳﺎﻡ ﺗﻮ ﹼﻗ 2 1ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻮﻩ ﺳﻌﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺯﺩﻳﻢ. 2ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 3ﺩﻭﺭ ﺯﺩﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﺴﻮﻱ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ. 4ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻲ ﻋﻴﺴﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻌﻴﺮ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ،ﭘﺲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻛﻨﻴﺪ. 5ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻘﺪﺭ ﻛﻒ ﭘﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﻮﻩ ﺳﻌﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻮ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ. 6ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺧﺮﻳﺪﻩ ،ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺧﺮﻳﺪﻩ ،ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺩﺳﺘﺖ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ،ﺍﻵﻥ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻱ. ﺼﻴﻮﻥ ﺟﺎﺑﺮ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ. ﺖ ﻭ ﻋ ﹾ 8ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻲ ﻋﻴﺴﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻌﻴﺮ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻋﺮﺑﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﹶﻠ ﹾ 9ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻮﺁﺏ ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍﮔﻔﺖ :ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﺍﺫﻳﺖ ﻣﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﺎﺯﻋﺖ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻣﻨﻤﺎ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻋﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﻟﻮﻁ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ. 10ﺍﻳﻤﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ ﻣﺜﻞ ﻋﻨﺎﻗﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﻴﺶ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 11ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﻋﻨﺎﻗﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﻓﺎﺋﻴﺎﻥ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻳﻤﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. 12ﻭ ﺣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﻌﻴﺮ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻴﺴﻮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺮﺩﻧﺪ.
138
13ﺍﻵﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻭﺍﺩﻱ ﺯﺍﺭﺩ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 14ﻭ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺵ ﺑﺮﻧﻴﻊ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻭﺍﺩﻱ ﺯﺍﺭﺩ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﺳﻲ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﻃﺒﻘﺔ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺭﺩﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻧﺪ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻞ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﺪ. 15ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﺎﻟﻜ ﹶ 16ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻣﺮﺩﻧﺪ، 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 18ﺗﻮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻋﺎﺭ ﻛﻪ ﺳﺮﺣﺪ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬﺭﻱ. 19ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﺮﺳﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺮﻧﺠﺎﻥ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻣﻜﻦ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﻟﻮﻁ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ. 20ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻓﺎﺋﻴﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺭﻓﺎﺋﻴﺎﻥ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻋﻤﻮﻧﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﹶﻣﺰﹸﻣﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. 21ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻣﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ ﻣﺜﻞ ﻋﻨﺎﻗﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ ،ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. 22ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﻋﻴﺴﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻌﻴﺮ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ. 23ﻭ ﻋﻮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﺕ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻏﹶﺰﹼﺍ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﹶﻛ ﹾﻔﺘﹸﻮﺭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﹶﻛ ﹾﻔﺘﹸﻮﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. ﻥ ﹶﺍ ﻣﻮﺭﻱ ﻣﻠﻚ ﺣﺸﺒﻮﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ،ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺎ 24ﭘﺲ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﹶﺭﻧﻮﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺳﻴﺤﻮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎ. 25ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﻑ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﺯﻳﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ؛ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯﺓ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻟﺮﺯﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺗﻮ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 26ﭘﺲ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺻﻠﺢ ﺁﻣﻴﺰ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﹶﻗﺪﻳﻤﻮﺕ ﻧﺰﺩ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﻣﻠﻚ ﺣﺸﺒﻮﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ: 27ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺭﻡ ،ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﭗ ﻣﻴﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 28ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻔﺮﻭﺵ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻡ ،ﻭ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﻢ ،ﻓﻘﻂ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺭﻡ. 29ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻨﻲ ﻋﻴﺴﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻌﻴﺮ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺎﺭ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 30ﺍﻣﺎ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﻣﺎﻟﻚ ﺣﺸﺒﻮﻥ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﺣﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺴﺎﻭﺕ ﻭ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 31ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻡ ،ﭘﺲ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻥ ﺑﻨﻤﺎ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺎﻟﻚ ﺷﻮﻱ. 32ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﻳﺎﻫﺺ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 33ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻣﺶ ﺯﺩﻳﻢ. 34ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻴﻢ. 35ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺑﺮﺩﻳﻢ. 36ﺍﺯ ﻋﺮﻭﻋﻴﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﹶﺭﻧﻮﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻗﺮﻳﻪ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻤﺘﻨﻊ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 37ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﻭﺍﺩﻱ ﻳﺒﻮﻕ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ،ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻧﻬﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﺸﺪﻳﻢ. 3 1ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺭﻓﺘﻴﻢ ،ﻭ ﻋﻮﺝ ﻣﻠﻚ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﹶﺍ ﺩ ﺭﻋﻲ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ. 2ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﺶ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺗﺎ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﻣﻠﻚ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺸﺒﻮﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﺑﺎ ﻭﻱ ﻧﻴﺰ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 3ﭘﺲ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ،ﻋﻮﺝ ﻣﻠﻚ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 4ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ،ﻭ ﺷﻬﺮﻱ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﻢ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺷﺼﺖ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺯﺑﻮﻡ ﺍﹶﺭﺟﻮﺏ ﻛﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻋﻮﺝ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 5ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺑﺎ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﻮﺩ ،ﺳﻮﺍﻱ ﻗﹸﺮﺍﻱ ﺑﻲ ﺣﺼﺎ ﹺﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺜﻴﺮ.
139
ﻞ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻳﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺳﻴﺤﻮﻥ ،ﻣﻠﻚ ﺣﺸﺒﻮﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ؛ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ. 6ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜ ﹼ 7ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺑﺮﺩﻳﻢ. 8ﻭ ﺩﺭﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﻭ ﻣﻠﻚ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻭﺍﺩﻱ ﹶﺍ ﺭﻧﹸﻮﻥ ﺗﺎ ﺟﺒﻞ ﺣﺮﻣﻮﻥ ،ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ. ﺳ ﺮﻳﻮﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﻨ ﹺﻴ ﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. 9ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻣﻮﻥ ﺭﺍ ﺻﻴﺪﻭﻧﻴﺎﻥ 10ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺗﺎ ﺳﻠﺨﹶﻪ ﻭ ﹶﺍ ﺩ ﺭﻋﻲ ﻛﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻋﻮﺝ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﻮﺝ ﻣﻠﻚ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻘﻴﺔ ﺭﻓﺎﺋﻴﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﻳﻨﻚ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﺗﺨﺖ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻳﺎ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺭﺑﺖ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻧﻴﺴﺖ .ﻭ ﻃﻮﻟﺶ ﻧﻪ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﭼﻬﺎﺭ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺫﺭﺍﻉ ﺁﺩﻣﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﻭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺮﻭﻋﻴﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺭﻧﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺼﻒ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺅﺑﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻳﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ. 13ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻋﻮﺝ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﺴﻲ ﺩﺍﺩﻡ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺯﻭﺑﻮﻡ ﺍﺭﺟﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻓﺎﺋﻴﺎﻥ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﺣﻮﻭﺕ ﻳﺎﺋﻴﺮ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 14ﻳﺎﺋﻴﺮﺑﻦ ﻣﻨﺴﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺯﺑﻮﻡ ﺍﺭﺟﻮﺏ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺣ ﺪ ﺟﺸﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻜﻴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﺎﻥ ، 15ﻭ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﺩﺍﺩﻡ. 16ﻭ ﺑﻪ ﺭﺅﺑﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻳﺎﻥ ،ﺍﺯ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺗﺎ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺭﻧﻮﻥ ،ﻫﻢ ﻭﺳﻂ ﻭﺍﺩﻱ ﻭ ﻫﻢ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺗﺎ ﻭﺍﺩﻱ ﻳﺒﻮﻕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺣﺪ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺍﺩﻡ. ﺴﺠﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺩﺍﺩﻡ. ﺕ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻋﺮﺑﻪ ﻛﻪ ﺑﺤﺮ ﺍﻟﻤﻠﺢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﻓ 17ﻭ ﻋ ﺮﺑﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻭ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﻭ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛّﹺﻨ ﹺﺮ ﹾ 18ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻳﺪ؛ ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺷﻤﺎ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﻩ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻴﺪ. 19ﻟﻴﻜﻦ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺷﻤﺎ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻡ ،ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ، 20ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻧﺪ؛ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻡ ،ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ. 21ﻭ ﺩﺭﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻳﻮﺷﻊ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﺎﻟﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 22ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 23ﻭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ: 24ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﻋﻈﻤﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺪﺍﻡ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﺟﺒﺮﻭﺕ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 25ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﹸﻟﺒﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ. 26ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ .ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﮕﻮ. 27ﺑﻪ ﻗﻠﻪ ﻓﺴﺠﻪ ﺑﺮﺁﻱ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﭼﻨﻮﺏ ﻭ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻴﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﮔﺬﺷﺖ. 28ﺍﻣﺎ ﻳﻮﺷﻊ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻟﻴﺮ ﻭ ﻗﻮﻱ ﮔﺮﺩﺍﻥ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 29ﭘﺲ ﺩﺭ ﺩﺭﻩ ،ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻴﺖ ﹶﻓﻐﹸﻮﺭ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ. 4 1ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 2ﺑﺮ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻴﻔﺰﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻢ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺗﺎ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 3ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﻌﻞ ﻓﻐﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﺩﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺑﻌﻞ ﻓﻐﻮﺭ ﻛﺮﺩ ،ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺖ. 4ﺍﻣﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺼﻖ ﺷﺪﻳﺪ ،ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻳﺪ. 5ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﻢ ،ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 6ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ ،ﺩﺭﻧﻈﺮ ﻗﻮﻣﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺍﻱ ﺑﺰﺭﮒ ،ﻗﻮﻡ ﺣﻜﻴﻢ ،ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﭘﻴﺸﻪ ﺍﻧﺪ.
140
7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺪﺍﻡ ﻗﻮﻡ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ؟ 8ﻭ ﻛﺪﺍﻡ ﻃﺎﻳﻔﺔ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻋﺎﺩﻟﻪ ﺍﻱ ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ،ﺩﺍﺭﻧﺪ؟ 9ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺵ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻲ ﻭ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻤﺮﺕ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺗﻮ ﻣﺤﻮ ﺷﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻩ. 10ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺣﻮﺭﻳﺐ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻱ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮﺍﻧﻢ ،ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻨﺪ. 11ﻭ ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺯﻳﺮ ﻛﻮﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻳﺪ؛ ﻭ ﻛﻮﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺳﻂ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻭ ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻠﻴﻆ ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ. 12ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﺪ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻧﺪﻳﺪﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﺁﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ. 13ﻭ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻩ ﻛﻠﻤﻪ ﺭﺍ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﺳﻨﮓ ﻧﻮﺷﺖ. 14ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻢ ،ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺼﺮﻓﺶ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 15ﭘﺲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺣﻮﺭﻳﺐ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻫﻴﭻ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻧﺪﻳﺪﻳﺪ. 16ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻓﺎﺳﺪ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ،ﻳﺎ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﻫﺮ ﺷﻜﻠﻲ ﺍﺯ ﺷﺒﻴﻪ ﺫﻛﻮﺭ ﻳﺎ ﺍﹸﻧﺎﺙ ﺑﺴﺎﺯﻳﺪ، 17ﻳﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﺮ ﺑﻬﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻳﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﺮ ﻣﺮﻍ ﺑﺎﻟﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﭘﺮﺩ، 18ﻳﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﺮ ﺧﺰﻧﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﺮ ﻣﺎﻫﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺯﻳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 19ﻭ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻲ ،ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺟﻨﻮﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺷﻮﻱ ﻭ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﺳﻤﺎﻧﻨﺪ ،ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 20ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻛﻮﺭﺓ ﺁﻫﻦ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻜﻨﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺩﺍﺧﻞ 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭ ﺩ ﻧﺸﻮﻡ. 22ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 23ﭘﺲ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻋﻬﺪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻳﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻬﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺎﺯﻱ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻏﻴﻮﺭ ﺍﺳﺖ. ﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺪﺗﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺍﮔﺮ ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪﻩ ،ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ،ﻭ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﺑﺴﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ 25ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍ ﻧﻈﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺳﺎﺯﻳﺪ، 26ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻥ ﻃﻮﻳﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 27ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻃﻮﺍﻳﻔﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ،ﻗﻠﻴﻞ ﺍﻟﻌﺪﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 28ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺑﻮﻳﻨﺪ. 29ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻲ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺑﺸﺮﻃﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﺤﺺ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 30ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﻮﻱ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﺮﺽ ﺷﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺧﺮ ﺑﺴﻮﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﻨﻴﺪ. 31ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺣﻴﻢ ﺍﺳﺖ؛ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻋﻬﺪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 32ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯﺍﻳﺎﻡ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﭙﺮﺱ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 33ﺁﻳﺎ ﻗﻮﻣﻲ ﻫﺮﮔﺰ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﻮﺩ ،ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻱ؟ 34ﻭ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﺮﺳﻬﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ؟ 35ﺍﻳﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 36ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺷﻨﻮﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﺗﺶ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺷﻨﻴﺪﻱ. 37ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ.
141
38ﺗﺎ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻭ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻫﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 39ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺪﺍﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﻻ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 40ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ،ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻃﻮﻳﻞ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 41ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻮﺳﻲ ﺳﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩ. 42ﺗﺎ ﻗﺎﺗﻠﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻐﺾ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ. 43ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎﺻﹶﺮ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻤﻮﺍﺭﻱ ﺑﺠﻬﺖ ﺭﻭﺑﻴﻨﻴﺎﻥ ،ﻭ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺩﺭ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺑﺠﻬﺖ ﺟﺎﺩﻳﺎﻥ ،ﻭ ﺟﻮﻻﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﻨﹶﺴﻴﺎﻥ. 44ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻬﺎﺩ. 45ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ ،ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ، 46ﺑﻪ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﺩﺭﺓ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻴﺖ ﻓﻐﻮﺭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻴﺤﻮﻥ ،ﻣﻠﻚ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺸﺒﻮﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ، 47ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﻮﺝ ﻣﻠﻚ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ،ﺩﻭ ﻣﻠﻚ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، 48ﺍﺯ ﻋﺮﻭﻋﻴﺮﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﻭﺍﺩﻱ ﹶﺍﺭﻧﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺟﺒﻞ ﺳﻴﺌﻮﻥ ﻛﻪ ﺣﺮﻣﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ، 49ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋ ﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻋﺮﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﻓﺴﺠﻪ. 5 1ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﮕﻮﺵ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 2ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺩﺭﺣﻮﺭﻳﺐ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻧﺒﺴﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 4ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪ. 5ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: 6ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ،ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ. 7ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. 8ﺑﺠﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﺗﻤﺜﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻻ ﺩﺭﺁﺳﻤﺎﻥ ،ﻳﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ،ﻳﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺯﻳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺴﺎﺯ. 9ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻨﻤﺎ .ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻏﻴﻮﺭﻡ ،ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﻮﻡ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻢ. 10ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﺸﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 11ﻧﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﺒﺮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺮﺩ ،ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﻤﺮﺩ. 12ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻜﻦ. ﺳﺒﺖ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮﺳﺖ .ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻴﭽﻜﺎﺭﻱ ﻣﻜﻦ ،ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮﺕ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺕ ﻭ ﻏﻼﻣﺖ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺕ ﻭ ﮔﺎﻭﺕ ﻭ ﺍﻻﻏﺖ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﻬﺎﻳﻤﺖ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻧﺖ ﻛﻪ 14ﺍﻣﺎ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﺎ ﻏﻼﻣﺖ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺕ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﻴﺮﻧﺪ. 15ﻭ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻏﻼﻡ ﺑﻮﺩﻱ ،ﻭ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺩﺭﺍﺯ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ. ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ 16ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﺮﻣﺖ ﺩﺍﺭ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﻗﺘﻞ ﻣﻜﻦ. 18ﻭ ﺯﻧﺎ ﻣﻜﻦ. 19ﻭ ﺩﺯﺩﻱ ﻣﻜﻦ. 20ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﺪﻩ.
142
21ﻭ ﺑﺮ ﺯﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺕ ﻃﻤﻊ ﻣﻮﺭﺯ ،ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺕ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﺍﻭ ﻭ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﺶ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺵ ﻭ ﮔﺎﻭﺵ ﻭ ﺍﻻﻏﺶ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻃﻤﻊ ﻣﻜﻦ. 22ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺍﺑﺮ ﻭ ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻠﻴﻆ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ ،ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﻔﺰﻭﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﺳﻨﮓ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ. 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ،ﻭ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ ،ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ، 24ﮔﻔﺘﻴﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ،ﺟﻼﻝ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ،ﭘﺲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 25ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﻵﻥ ﭼﺮﺍ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺗﺶ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺧﺖ ،ﺍﮔﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ ،ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺮﺩ. ﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ؟ 26ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﺣ 27ﺗﻮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺮﻭ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ،ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻦ ،ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 28ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻭﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﺷﻨﻴﺪﻡ ،ﻫﺮﭼﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 29ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺩﻟﻲ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ. 30ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ. 31ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺩﺭﺍﻳﻨﺠﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺴﺖ ،ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻲ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﮕﻮﻳﻢ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺼﺮﻑ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 32ﭘﺲ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﭗ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ. 33ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻃﻮﻳﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 6 1ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺼﺮﻓﺶ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 2ﻭ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺟﻤﻴﻊ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ ،ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮﺕ ﻭ ﭘﺴﺮ ﭘﺴﺮﺕ ،ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻤﺮﺕ ﻭ ﺗﺎ ﻋﻤﺮ ﺗﻮ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﻮﺩ. 3ﭘﺲ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻨﻮ ،ﻭ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺵ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﻮﺩﻱ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 4ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻨﻮ ،ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ،ﻳﻬﻮﻩ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺳﺖ. 5ﭘﺲ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎ. 6ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ،ﺑﺮ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ. 7ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎ ،ﻭ ﺣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻨﺖ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ،ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ،ﻭ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﻤﺎ. 8ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺒﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻋﺼﺎﺑﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 9ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﻫﻮﻫﺎﻱ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﻨﻮﻳﺲ. ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺩﺭ ﺁ ﻭﺭﺩ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺧﻮﺷﻨﻤﺎﻳﻲ 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻗﺴﻢ ﹸ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﺎ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻱ، 11ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻪ ﭘﺮ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻱ ،ﻭ ﺣﻮﺿﻬﺎﻱ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻧﻜﻨﺪﻩ ﺍﻱ ،ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺑﺎﻏﻬﺎﻱ ﺯﻳﺘﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﻏﺮﺱ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻱ، 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ،ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻲ. 13ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺘﺮﺱ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮﺭ. 14ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻃﻮﺍﻳﻔﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﻏﻴﻮﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻏﻀﺐ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ. 16ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﺎ ﺁﺯﻣﻮﺩﻳﺪ.
143
17ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 18ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻱ. 19ﻭ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 20ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻴﺴﺖ؟ 21ﭘﺲ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻮ :ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻏﻼﻡ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 22ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻳﺎ ﺕ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺭﺩﻱ ﺑﺮ ﻣﺼﺮ ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺖ. 23ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ. 24ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺘﺮﺳﻴﻢ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 25ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 7 1ﭼﻮﻥ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺼﺮﻓﺶ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺣﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﹺ ﺟﺮﺟﺎﺷﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺣ ﹺﻮّﻳﺎﻥ ﻭ ﻳ ﺒ ﻮﺳﻴﺎﻥ ،ﻫﻔﺖ ﺍﻣﺖ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻭ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﻓ ﹺﺮ ﹺﺯّﻳﺎﻥ ﻭ ﻞ ﻫﻼﻙ ﻛﻦ ،ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻬﺪ ﻣﺒﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ 2ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺗﻮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺯﻱ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜ ﹼ ﺗﺮﺣﻢ ﻣﻨﻤﺎ. 3ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺼﺎﻫﺮﺕ ﻣﻨﻤﺎ؛ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺪﻩ ،ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﮕﻴﺮ. 4ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 5ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؛ ﻣﺬﺑﺤﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺷﻴﺮﻳﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 6ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﻗﻮﻡ ﻣﻘﺪﺱ ﻫﺴﺘﻲ .ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻣﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪ ،ﻗﻮﻡ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﻲ. 7ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺴﺖ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻛﺜﻴﺮﺗﺮ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻗﻠﻴﻠﺘﺮ ﺑﻮﺩﻳﺪ. 8ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ .ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﻋﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ،ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩ. 9ﭘﺲ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ،ﺍﻭﺳﺖ ﺧﺪﺍ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﺸﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 10ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ .ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻳﺶ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 11ﭘﺲ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ. 12ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻋﻬﺪ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 13ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺰﻭﺩ ،ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﺑﻄﻦ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﻏﻠﻪ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺭﻣﺔ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻠﺔ ﺗﻮ ﺭﺍ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 14ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺷﻤﺎ ،ﻧﺮ ﻳﺎ ﻣﺎﺩﻩ ،ﻧﺎﺯﺍﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺮ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﺮﺿﻬﺎﻱ ﺑﺪ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ،ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﺎﺭﺽ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 16ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺪﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻨﻤﺎ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺩﺍﻡ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺩﻟﺖ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟
144
18ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺮﺱ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﺎ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻛﺮﺩ ،ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ. 19ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺩﺭﺍﺯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ .ﭘﺲ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻗﻮﻣﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻲ ،ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 20ﻭ ﻳ ُﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻧﻴﺰ ﺯﻧﺒﻮﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺗﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻧﺪ. 21ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮﺳﺖ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻭﻣﻬﻴﺐ ﺍﺳﺖ. 22ﻭ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺗﻠﻒ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻭ ﺣﻮﺵ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﻮﻧﺪ. 23ﻟﻴﻜﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻧﺪ. 24ﻭ ﻣﻠﻮﻙ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺤﻮ ﺳﺎﺯﻱ ،ﻭ ﻛﺴﻲ ﻳﺎﺭﺍﻱ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻱ. 25ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ،ﺑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ،ﻃﻤﻊ ﻣﻮﺭﺯ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﮕﻴﺮ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﻮﻱ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ،ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ. 26ﻭ ﭼﻴﺰ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺎﻭﺭ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺣﺮﺍﻡ ﺷﻮﻱ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﻔﺮﺕ ﻭ ﻛﺮﺍﻫﺖ ﺩﺍﺭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ. 8 1ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻭﺍﻣﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ،ﺣﻔﻆ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﺯﻳﺎﺩ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺼﺮﻑ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 2ﻭ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﺍﻧﺪ، ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ. ﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺭﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ،ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ 3ﻭ ﺍﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻣ ﺯﻳﺴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻠﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 4ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺑﺮﺕ ﻣﻨﺪﺭﺱ ﻧﺸﺪ ،ﻭ ﭘﺎﻱ ﺗﻮ ﺁﻣﺎﺱ ﻧﻜﺮﺩ. 5ﭘﺲ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ،ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺘﺮﺱ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﻭ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 8ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺟﻮ ﻭ ﻣ ﻮ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﻭ ﺍﻧﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺯﻳﺖ ﻭ ﻋﺴﻞ ﺍﺳﺖ. 9ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻥ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﮕﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ؛ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎﻳﺶ ﺁﻫﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﻬﺎﻳﺶ ﻣﺲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﻨﺪ. 10ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 11ﭘﺲ ﺑﺎﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ،ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﻱ. 12ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻱ ،ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻱ، 13ﻭ ﺭﻣﻪ ﻭ ﮔﻠﺔ ﺗﻮ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺗﻮ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﮔﺮﺩﺩ، 14ﻭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻲ، 15ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺧﻮﻓﻨﺎﻙ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺎﺭﻫﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻭ ﻋﻘﺮﺑﻬﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺸﻨﺔ ﺑﻲ ﺁﺏ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ، ﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 16ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣ 17ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ،ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻗﻮﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺗﺎ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﺪﺍﺭﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻼﻙ 19ﻭ ﺍﮔﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻲ ﻭ ﭘﻴﺮﻭ ﹺ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 20ﻣﺜﻞ ﻗﻮﻣﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺷﻤﺎ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ. 9
145
ﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺗﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻗﻮﻣﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ ﻭ ﻗﻮﻱ ﺗﺮﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ 1ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻨﻮ .ﺗﻮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭ ﺩ ﺑﻪ ﻓﻠﻚ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻱ، 2ﻳﻌﻨﻲ ﻗﻮﻡ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻗ ﺪ ﺑﻨﻲ ﻋﻨﺎﻕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﺎﺭﺍﻱ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﻋﻨﺎﻕ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 3ﭘﺲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺫﻟﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 4ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻓﻜﺮ ﻣﻜﻦ ﻭ ﻣﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﻦ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻡ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺍﺧﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺼﺮﻓﺶ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ،ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ، 5ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﺍﺳﺘ ﹺ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 6ﭘﺲ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﻫﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺼﺮﻑ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻗﻮﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﻜﺶ ﻫﺴﺘﻲ. 7ﭘﺲ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺸﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻱ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪﻱ، ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺎﺻﻲ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﺪ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺣﻮﺭﻳﺐ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺍﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 9ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﻟﻮﺣﻬﺎﻱ ﺳﻨﮓ ﻳﻌﻨﻲ ﻟﻮﺣﻬﺎﻱ ﻋﻬﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﺖ ،ﺑﮕﻴﺮﻡ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻣﺎﻧﺪﻡ؛ ﻧﻪ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺁﺏ ﻧﻮﺷﻴﺪﻡ. 10ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﺳﻨﮓ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺷﺪﺓ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ. 11ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺷﺐ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﻳﻌﻨﻲ ﻟﻮﺣﻬﺎﻱ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ، 12ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺑﺘﻲ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻗﻮﻡ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 14ﻣﺮﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺤﻮ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻗﻮﻣﻲ ﻗﻮﻱ ﺗﺮ ﻭ ﻛﺜﻴﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﻡ. 15ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﻋﻬﺪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﺪ. 17ﭘﺲ ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﻜﺴﺘﻢ. 18ﻭ ﻣﺜﻞ ﺩﻓﻌﺔ ﺍﻭﻝ ،ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ؛ ﻧﻪ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺁﺏ ﻧﻮﺷﻴﺪﻡ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﺔ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻛﺎﺭ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﻭ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻤﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻡ. 21ﻭ ﺍﻣﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﻴﻜﻮ ﺳﺎﻳﻴﺪﻡ ﺗﺎ ﻣﺜﻞ ﻏﺒﺎﺭ ﻧﺮﻡ ﺷﺪ ،ﻭ ﻏﺒﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺟﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺎﺷﻴﺪﻡ. 22ﻭ ﺩﺭ ﹶﺗﺒﻌﻴﺮﻩ ﻭ ﻣﺴﺎ ﻭ ﻛ ﺒ ﺮﻭﺕ ﻫﺘﹼﺎﻭﻩ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ. 23ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺵ ﺑﺮﻧﻴﻊ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺼﺮﻑ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ،ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ. 24ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ. 25ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ. 26ﻭﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ» :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ، ﻫﻼﻙ ﻣﺴﺎﺯ. 27ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ،ﻭ ﺑﺮ ﺳﺨﺖ ﺩﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﻣﻨﻤﺎ.
146
28ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ ،ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﻏﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ. 29ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗ ﻮﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ. 10 1ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﺳﻨﮓ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺘﺮﺍﺵ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﺁﻱ ،ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺗﻲ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺎﺯ. 2ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻟﻮﺣﻬﺎ ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻟﻮﺣﻬﺎﻱ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺘﻨﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻮﺷﺖ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 3ﭘﺲ ﺗﺎﺑﻮﺗﻲ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺳﻨﹾﻂ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﻭ ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﺳﻨﮓ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻡ ،ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻡ. 4ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﺘﺎﺑﺖ ﺍﻭﻟﻴﻦ ،ﺁﻥ ﺩﻩ ﻛﻠﻤﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻧﻮﺷﺖ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ. 5ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻡ ،ﻭ ﻟﻮﺣﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺗﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺴﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﺕ ﺑﻨﻲ ﻳﻌﻘﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻴﺮﻩ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ .ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ. ﺟ ﺪ ﺟﻮﺩﻩ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺟ ﺪ ﺟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﻳﻄﺒﺎﺕ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ 8ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺒﻂ ﻻﻭﻱ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩ ،ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﻨﺪ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺳﺖ. 9ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻻﻭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻧﺼﻴﺐ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺛﻲ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺍﻭﻟﻴﻦ ،ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺷﺐ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻓﻌﻪ ﻧﻴﺰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ. 11ﻭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 12ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ،ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﺘﺮﺳﻲ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻳﺶ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭﻱ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 13ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻴﺮﻳﺘﺖ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ. 14ﺍﻳﻨﻚ ﻓﻠﻚ ﻭ ﻓﻠﻚ ﺍﻻﻓﻼﻙ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮﺳﺖ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. 15ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﭘﺲ ﻏﻠﻔﺔ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﺸﻲ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ. ﺏ ﺍﻻﺭﺑﺎﺏ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺟﺒﺎﺭ ﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺭﺷﻮﻩ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﺩ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻭ ﺭ 18ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻭ ﭘﻮﺷﺎﻙ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 19ﭘﺲ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮﺩﻳﺪ. 20ﺍﺯ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺘﺮﺱ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻠﺼﻖ ﺷﻮ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮﺭ. 21ﺍﻭ ﻓﺨﺮ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻣﻬﻴﺒﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 22ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻵﻥ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺜﻴﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 11 1ﭘﺲ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭ ،ﻭ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻭﻗﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ. 2ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻧﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ، 3ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺼﺮ ،ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ،ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﺑﻈﻬﻮﺭ ﺁﻭﺭﺩ، 4ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺒﻬﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩ ،ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﺏ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺎﺭﻱ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺖ، 5ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪﻳﺪ، 6ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﺗﺎﻥ ﻭ ﺁﺑﻴﺮﺍﻡ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻟﻴﺎﹶﺏ ﺑﻦ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻛﺮﺩ ،ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻭﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ،ﻭ ﻫﺮ ﺫﻱ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻠﻌﻴﺪ.
147
7ﻟﻴﻜﻦ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﻈﻴﻤﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ. 8ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻭﺍﻣﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺗﺎ ﻗﻮﻱ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺁﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 9ﻭ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﹶﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ ،ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺁﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ،ﻣﺜﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻱ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺨﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺎﺷﺘﻲ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻍ ﺑﻘﹸﻮﻝ ﺑﻪ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻱ. 11ﻟﻴﻜﻦ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺩﺭﻩ ﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺵ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﺏ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺪ، 12ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺳﺎﻝ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. 13ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻭﺍﻣﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ،ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ، 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻤﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ،ﺗﺎ ﻏﻠﹼﺔ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 15ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻬﺎﻳﻤﺖ ﻋﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻱ ﻭ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻱ. 16ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 17ﻭ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺪﻭﺩ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺒﺎﺭﺩ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺪﻫﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻳﺪ. 18ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺟﺎ ﺩﻫﻴﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻋﺼﺎﺑﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 19ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻴﺪ ،ﻭ ﺣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻨﺖ ﺩﺭ ﻣﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ،ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 20ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎ ﻫﻮﻫﺎﻱ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ، 21ﺗﺎ ﺍﻳﺎﻡ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﹶﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ ،ﻛﺜﻴﺮ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻓﻼﻙ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻱ ﺯﻣﻴﻦ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ،ﻧﻴﻜﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺗﺎ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻠﺼﻖ ﺷﻮﻳﺪ 23ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻭ ﻗﻮﻳﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 24ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﻒ ﭘﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻬﺮ ﻓﺮﺍﺕ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻏﺮﺑﻲ ،ﺣﺪﻭﺩ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻳﺎﺭﺍﻱ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺧﻮﻑ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻗﺪﻡ ﻣﻲ ﺯﻧﻴﺪ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 26ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﻛﺖ ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ. 27ﺍﻣﺎ ﺑﺮﻛﺖ ،ﺍﮔﺮ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ،ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 28ﻭ ﺍﻣﺎ ﻟﻌﻨﺖ ،ﺍﮔﺮ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ، ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 29ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﻛﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺟﺮﺯﹼﻳﻢ ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺍﻳﺒﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﻥ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﭘﺸﺖ ﺭﺍﻩ ﻏﺮﻭﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺮﺑﻪ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﹺﻠﹾﺠﺎﻝ ﻧﺰﺩ ﺑﻠﻮﻃﻬﺎﻱ ﻣﻮﺭﻩ. 30ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭ ﺩ ﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ 31ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭ ﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 32ﭘﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 12 1ﺍﻳﻨﻬﺎﺳﺖ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﺭﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺼﺮﻑ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 2ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺎﻛﻦ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺮ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺯﻳﺮ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺒﺰ.
148
3ﻣﺬﺑﺤﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺍﺷﻴﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﺓ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ، ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺤﻮ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 4ﺑﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ. 5ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﻭﻳﺪ. 6ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﻭ ﻋﺸﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨ ﹺ ﻲ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ،ﻭ ﻧﺬﺭﻫﺎ ﻭ ﻧﻮﺍﻓﻞ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺭﻣﻪ ﻭ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻳﺪ. 7ﻭ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﻐﻞ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ ،ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 8ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻫﺮﻛﺲ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ،ﻧﻜﻨﻴﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﻭ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻳﺪ. ﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ 10ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭ ﺩ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﻮﻛﻨﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ، 11ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ،ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﻲ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺬﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﻭ ﻋﺸﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨ ﹺ 12ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺧﻮﺩ ،ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺼﹼﻪ ﺍﻱ ﻭ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 13ﺑﺎﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺬﺭﺍﻧﻲ، 14ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻲ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻱ. 15ﻟﻴﻜﻦ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﺭﻭﺯﻱ ﺩﻟﺖ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﺮﻛﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻫﺪ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺨﻮﺭ ،ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻧﺠﺲ ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻏﺰﺍﻝ ﻭ ﺁﻫﻮ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ. 16ﻭﻟﻲ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﻳﺰ. 17ﻋﺸﺮ ﻏﻠﹼﻪ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺭﻣﻪ ﻭ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺨﻮﺭ ،ﻭ ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺬﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﻓﻞ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ. 18ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ،ﺑﺨﻮﺭ ،ﺗﻮ ﭘﺴﺮﺕ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺕ ﻭ ﻏﻼﻣﺖ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺕ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻱ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎ. 19ﺑﺎﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﻲ ،ﺗﺮﻙ ﻧﻨﻤﺎﻳﻲ. 20ﭼﻮﻥ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺣﺪﻭﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭﺳﻴﻊ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻣﺎﻳﻞ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﻤﺔ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺩﻟﺖ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭ. 21ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺭﻣﻪ ﻭ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻫﺪ ﺫﺑﺢ ﻛﻦ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﻟﺖ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﺨﻮﺭ. 22ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻏﺰﺍﻝ ﻭ ﺁﻫﻮ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺨﻮﺭ ،ﺷﺨﺺ ﻧﺠﺲ ﻭ ﺷﺨﺺ ﻃﺎﻫﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 23ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﻱ. 24ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺨﻮﺭ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﺑﺮﻳﺰ. 25ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺨﻮﺭ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ. 26ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ،ﺑﺮﻭ. 27ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭ. 28ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﺑﺸﻨﻮﻱ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ. 29ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ ،ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻱ.
149
30ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮﺩﻩ، ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻢ. 31ﺑﺎ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻨﻤﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﭼﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺣﺘﻲ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 32ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻓﺰﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻢ ﻧﻜﻨﻴﺪ. 13 ﻲ ﺍﻱ ﻳﺎ ﺑﻴﻨﻨﺪﺓ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ،ﻭ ﺁﻳﺖ ﻳﺎ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﺩ، 1ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻧﺒ 2ﻭ ﺁﻥ ﺁﻳﺖ ﻳﺎ ﻣﻌﺠﺮﻩ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻴﻢ ،ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﻳﺎ ﺑﻴﻨﻨﺪﺓ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﻣﺸﻨﻮ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ 4ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻭ ﻗﻮﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮﻳﺪ. 5ﻭ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﻳﺎ ﺑﻴﻨﻨﺪﺓ ﺧﻮﺍﺏ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺯﺩ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 6ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﭘﺴﺮ ﻳﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻳﺎ ﺯﻥ ﻫﻢ ﺁﻏﻮﺵ ﺗﻮ ﻳﺎ ﺭﻓﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻔﺎ ﺍﻏﻮﺍ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻴﺪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ، 7ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ، 8ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻣﺪﻩ ،ﻭ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺭﺣﻢ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺷﻔﻘﺖ ﻣﻨﻤﺎ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻜﻦ. 9ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻥ ،ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﺳﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ. 10ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺯﺩ. 11ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﺯﺷﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 12ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﺑﻲ، 13ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻠﹼﻴﻌﺎﻝ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ، 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻔﺤﺺ ﻭ ﺗﺠﺴﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺘﻔﺴﺎﺭ ﻧﻤﺎ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ،ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺟﺎﺳﺖ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، 15ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻜﹸﺶ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻤﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﻼﻙ ﻧﻤﺎ. ﻞ ﺑﺴﻮﺯﺍﻥ ،ﻭ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺗﻠﹼﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ 16ﻭ ﻫﻤﺔ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﻮﭼﻪ ﺍﺵ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻏﻨﻴﻤﺘﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﻟﻜ ﹼ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻨﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 17ﻭ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺣﺮﺍﻡ ﺷﺪﻩ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﻧﭽﺴﺒﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﺃﻓﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﹶﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ، 18ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻭﺍﻣﺮﺵ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ. 14 1ﺷﻤﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﻣﺎﺑﻴﻦ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺮﺍﺷﻴﺪ. ﺹ 2ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﻗﻮﻡ ﻣﻘﺪﺱ ﻫﺴﺘﻲ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﺎ ﹼ ﺑﺎﺷﻲ. 3ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﺨﻮﺭ. 4ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ :ﮔﺎﻭ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﺑﺰ، 5ﻭ ﺁﻫﻮ ﻭ ﻏﺰﺍﻝ ﻭ ﮔﻮﺭ ﻭ ﺑﺰﻛﻮﻫﻲ ﻭ ﺭﻳﻢ ﻭ ﮔﺎ ﹺﻭ ﺩﺷﺘﻲ ﻭ ﻣﻬﺎﺕ. 6ﻭ ﻫﺮ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺳﻢ ﻛﻪ ﺳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺣﺼﹼﻪ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭ ﻛﻨﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. 7ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺷﻜﺎﻓﺘﮕﺎﻥ ﺳﻢ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ :ﻳﻌﻨﻲ ﺷﺘﺮ ﻭ ﺧﺮﮔﻮﺵ ﻭ ﻭﻧﻚ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺳﻢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ .ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺲ ﺍﻧﺪ.
150
8ﻭ ﺧﻮﻙ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺳﻢ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﻻﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 9ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ :ﻫﺮ ﭼﻪ ﭘﺮ ﻭ ﻓﻠﺲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. 10ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﭘﺮ ﻭ ﻓﻠﺲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. 12ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺨﻮﺭﻳﺪ :ﻋﻘﺎﺏ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﻧﺴ ﹺﺮ ﺑﺤﺮ، 13ﻭ ﻻﺷﺨﻮﺭ ﻭ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻭ ﻛﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻥ؛ 14ﻭ ﻫﺮ ﻏﹸﺮﺍﺏ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻥ؛ 15ﻭ ﺷﺘﺮﻣﺮﻍ ﻭ ﺟﻐﺪ ﻭ ﻣﺮﻍ ﺩﺭﻳﺎﻳﻲ ﻭ ﺑﺎﺯ ،ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻥ؛ 16ﻭ ﺑﻮﻡ ﻭ ﺑﻮﺗﻴﻤﺎﺭ ﻭ ﻗﺎﺯ؛ 17ﻭ ﻗﺎﺋﺖ ﻭ ﺭﺧﹶﻢ ﻭ ﻏﻮﺍﺹ؛ ﻖ ﻭ ﮔﹸﻠﻨﻚ ،ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺁﻥ؛ ﻭ ﻫ ﺪﻫﺪ ﻭ ﺷﺒﭙﺮﻩ. 18ﻭ ﹶﻟ ﹾﻘﹶﻠ 19ﻭ ﻫﻤﺔ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺑﺎﻟﺪﺍﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺲ ﺍﻧﺪ؛ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻧﺸﻮﻧﺪ. 20ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. 21ﻫﻴﭻ ﻣﻴﺘﻪ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ؛ ﺑﻪ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﺟﻨﺒﻲ ﺑﻔﺮﻭﺵ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﻗﻮﻡ ﻣﻘﺪﺱ ﻫﺴﺘﻲ .ﻭ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻴﺮ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﭙﺰ. 22ﻋﺸﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺁﻳﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺪﻩ. 23ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻋﺸﺮ ﻏﻠﻪ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺭﻣﻪ ﻭ ﮔﻠﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭ ،ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻫﻤﻪ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺑﺘﺮﺳﻲ. 24ﻭ ﺍﮔﺮ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺑﺮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ، ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ ،ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ، 25ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻔﺮﻭﺵ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ،ﺑﺮﻭ. 26ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﻟﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﮔﺎﻭ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻣﺴﻜﺮﺍﺕ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﻟﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻄﻠﺒﺪ ،ﺑﺪﻩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺤﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ. 27ﻭ ﻻﻭﻱ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﺮﻙ ﻣﻨﻤﺎ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺼﹼﻪ ﻭ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 28ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﺸﺮ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻧﻤﺎ. 29ﻭ ﻻﻭﻱ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺼﹼﻪ ﻭ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺗﺎ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ. 15 1ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻫﺮ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ،ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 2ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ :ﻫﺮ ﻃﻠﺒﻜﺎﺭﻱ ﻗﺮﺿﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻨﻔ ﻚ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﻧﻜﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻋﻼﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻚ ﺳﺎﺯﺩ، 3ﺍﺯ ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻔ 4ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﻓﻘﻴﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺼﻴﺐ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ، 5ﺍﮔﺮ ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺑﺸﻨﻮﻱ ﺗﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻗﺮﺽ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﻣﺪﻳﻮﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺴﻠﻂ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﺴﻠﻂ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 7ﺍﮔﺮ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﻓﻘﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻣﺴﺎﺯ ،ﻭ ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻓﻘﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﺒﻨﺪ. 8ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺩﺍﺭ ،ﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﻛﻔﺎﻳﺖ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻗﺮﺽ ﺑﺪﻩ. 9ﻭ ﺑﺎﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﺯﺷﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﺳﺎﻝ ﻫﻔﺘﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺎﻝ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻓﻘﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺪ ﺷﺪﻩ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺪﻫﻲ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ،ﺑﺮﺍﻳﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
151
10ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﻲ ﻭ ﺩﻟﺖ ﺍﺯ ﺩﺍﺩﻧﺶ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﺖ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 11ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﻘﻴﺮ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻨﺖ ﻣﻌﺪﻭﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺩﺍﺭ. 12ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩ ﻳﺎ ﺯﻥ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭘﺲ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﻔﺘﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﻫﺎ ﻛﻦ. 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﹸﻬﻲ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻣﺴﺎﺯ. 14ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﻭ ﺧﺮﻣﻦ ﻭ ﭼﺮﺧﹸﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺯﺍﺩ ﺑﺪﻩ؛ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻩ. 15ﻭ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻏﻼﻡ ﺑﻮﺩﻱ ﻭ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩ ،ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ، 16ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﻡ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺵ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭﻓﺸﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﮔﻮﺷﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﺪﻭﺯﺩ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻏﻼﻡ ﺍﺑﺪﻱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ. ﺕ ﺍﺟﻴﺮ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺩﺭ 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺑﻨﻈﺮﺕ ﺑﺪ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﹸﺟﺮ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 19ﻫﻤﺔ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻣﻪ ﻭ ﮔﻠﺔ ﺗﻮ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎ ،ﻭ ﺑﺎ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﮔﺎﻭ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﺭ ﻣﻜﻦ ﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﮔﺎﻭ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﺭ ﻣﻜﻦ ﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺸﻢ ﻣﺒﺮ. 20ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ،ﺗﻮ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. ﻼ ﻟﻨﮓ ﻳﺎ ﻛﻮﺭ ﻳﺎ ﻫﺮ ﻋﻴﺐ ﺩﻳﮕﺮ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺫﺑﺢ ﻣﻜﻦ. 21ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﻋﻴﺒﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺜ ﹰ 22ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﺨﻮﺭ ،ﺷﺨﺺ ﻧﺠﺲ ﻭ ﺷﺨﺺ ﻃﺎﻫﺮ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺜﻞ ﻏﺰﺍﻝ ﻭ ﺁﻫﻮ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 23ﺍﻣﺎ ﺧﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﺨﻮﺭ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﻳﺰ. 16 1ﻣﺎﻩ ﺍﺑﻴﺐ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺭ ﻭ ﻓﺼﺢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﺑﻴﺐ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 2ﭘﺲ ﻓﺼﺢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻣﻪ ﻭ ﮔﻠﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺫﺑﺢ ﻛﻦ ،ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ،ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺳﺎﺯﺩ. 3ﺑﺎ ﺁﻥ ،ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ ﻣﺨﻮﺭ ،ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺎﻥ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻱ ،ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺧﺮﻭﺝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻋﻤﺮﺕ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻱ. ﻣﺼﺮ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻲ ﺣﺪﻭﺩﺕ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﻮ؛ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﺎﻡ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ،ﺫﺑﺢ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﭼﻴﺰﻱ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 4ﭘﺲ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻫﻴﭻ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 5ﻓﺼﺢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺫﺑﺢ ﻧﺘﻮﺍﻧﻲ ﻛﺮﺩ، 6ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺼﺢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺎﻡ ،ﻭﻗﺖ ﻏﺮﻭﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ،ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺫﺑﺢ ﻛﻦ. 7ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ﺑﭙﺰ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﺮﻭ. 8ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﺑﺨﻮﺭ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ،ﺟﺸﻦ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﻣﻜﻦ. 9ﻫﻔﺖ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺸﻤﺎﺭ .ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﻧﻬﺎﺩﻥ ﺩﺍﺱ ﺩﺭ ﺯﺭﻉ ﺧﻮﺩ ،ﺷﻤﺮﺩﻥ ﻫﻔﺖ ﻫﻔﺘﻪ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﻦ. 10ﻭ ﻋﻴﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﻧﻮﺍﻓﻞ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﺑﺮﻛﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻫﺪ ،ﺑﺪﻩ. 11ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮﺕ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺕ ﻭ ﻏﻼﻣﺖ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺕ ﻭ ﻻﻭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 12ﻭ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻏﻼﻡ ﺑﻮﺩﻱ ،ﭘﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭ. 13ﻋﻴﺪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻥ ﺣﺎﺻﻞ ﺍﺯ ﺧﺮﻣﻦ ،ﻭ ﭼﺮﺧﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ. 14ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎ ،ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮﺕ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺕ ﻭ ﻏﻼﻣﺖ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺕ ﻭ ﻻﻭﻱ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 15ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻋﻴﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻣﺤﺼﻮﻟﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﺖ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ. 16ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺟﻤﻴﻊ ﺫﻛﻮﺭﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺩﺭﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﻓﻄﻴﺮ ﻭ ﻋﻴﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻴﺪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻬﻲ ﺩﺳﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﻮﻧﺪ. 17ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﻗﻮﺓ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﺑﺮﻛﺘﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ،ﺑﺪﻫﺪ.
152
18ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﻭﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﺎ ،ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻋﺪﻝ ،ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 19ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻣﺴﺎﺯ ﻭ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻱ ﻣﻨﻤﺎ ﻭ ﺭﺷﻮﻩ ﻣﮕﻴﺮ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﺷﻮﻩ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺣﻜﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﻛﺞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 20ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻛﺎﻣﻞ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻣﺎﻟﻚ ﺷﻮﻱ. 21ﺍﺷﻴﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻧﻮﻉ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺰﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻏﺮﺱ ﻣﻨﻤﺎ. 22ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺼﺐ ﻣﻜﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 17 1ﮔﺎﻭ ﻳﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻥ ﻋﻴﺐ ﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰﺑﺪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻤﺎ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻥ ،ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ،ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻣﺮﺩ ﻳﺎ ﺯﻧﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﻛﺎﺭ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻋﻬﺪ ﺍﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻛﻨﺪ، 3ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻳﺎ ﻣﺎﻩ ﻳﺎ ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﺟﻨﻮﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻡ، 4ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻃﻼﻉ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﺸﻨﻮﻱ ،ﭘﺲ ﻧﻴﻜﻮ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﻦ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﮔﺮ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺟﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻳﺎ ﺯﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭ ،ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻳﺎ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ. 6ﺍﺯ ﮔﻮﺍﻫﻲ ﺩﻭ ﻳﺎ ﺳﻪ ﺷﺎﻫﺪ ،ﺁﻥ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻣﺮﮒ ﺍﺳﺖ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﮔﻮﺍﻫﻲ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ. ﻻ ﺩﺳﺖ ﺷﺎﻫﺪﺍﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﻛﺸﺘﻨﺶ ﺑﺮﺍﻭ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﺩﺳﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ،ﭘﺲ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 7ﺍﻭ ﹰ 8ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﻣﺮﻱ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺸﻜﻞ ﺷﻮﺩ ﺑﻈﻬﻮﺭ ﺁﻳﺪ ،ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺧﻮﻥ ،ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﻋﻮﻱ ﻭ ﺩﻋﻮﻱ ،ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺿﺮﺏ ﻭ ﺿﺮﺏ ،ﺍﺯ ﻣﺮﺍﻓﻌﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ،ﺑﺮﻭ. 9ﻭ ﻧﺰﺩ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺘﻮﺍﻱ ﻗﻀﺎ ﻣﺨﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 10ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺘﻮﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻨﺪ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 11ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻨﺪ ،ﻭ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺣﻜﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻨﺪ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ ،ﺍﺯ ﻓﺘﻮﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﭗ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻜﻦ. 12ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺗﻜﺒﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺪ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﻴﺮﺩ ،ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ .ﭘﺲ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 13ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺗﻜﺒﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺼﺮﻑ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻱ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﻨﻨﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﺎﻳﻢ، 15ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﺎ .ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺑﺮﺧﻮﺩ ﻣﺴﻠﻂ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 16ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺒﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﮕﻴﺮﺩ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﭘﺲ ﻧﻔﺮﺳﺘﺪ ،ﺗﺎ ﺍﺳﺒﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻳﺪ. 17ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﮕﻴﺮﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﻟﺶ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻧﻴﻨﺪﻭﺯﺩ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ،ﻧﺴﺨﺔ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﻧﺰﺩ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ. 19ﻭ ﺁﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻋﻤﺮﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺘﺮﺳﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ، ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ. 20ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﻳﺎ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺷﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺍﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻃﻮﻳﻞ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 18 1ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺒﻂ ﻻﻭﻱ ﺭﺍ ﺣﺼﹼﻪ ﻭ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺒﺎﺷﺪ .ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 2ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺼﻴﺐ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 3ﻭ ﺣﻖ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﺵ ﻭ ﺩﻭ ﺑﻨﺎﮔﻮﺵ ﻭ ﺷﻜﻤﺒﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﻝ ﭼﻴﻦ ﭘﺸﻢ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻩ، 4ﻭ ﻧﻮﺑﺮ ﻏﻠﻪ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﹾ
153
5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﻃﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺍﻭ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 6ﻭﺍﮔﺮ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﻫﺮﺟﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ،ﺑﺮﺳﺪ، 7ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ ،ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 8ﺣﺼﹼﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ،ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺍﺭﺛﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ. 9ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻱ ،ﻳﺎﺩ ﻣﮕﻴﺮ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺁﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 10ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻳﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ،ﻭ ﻧﻪ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮ ﻭ ﻧﻪ ﻏﻴﺐ ﮔﻮ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻓﺴﻮﻧﮕﺮ ﻭ ﻧﻪ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ، 11ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﺣﺮ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺍﺯ ﺍﺟﻨﹼﻪ ﻭ ﻧﻪ ﺭﻣﺎﻝ ﻭ ﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻨﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ،ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 13ﻧﺰﺩ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎﺵ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺑﻪ ﻏﻴﺐ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﺍﻥ ﮔﻮﺵ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻣﺎ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻜﻨﻲ. ﻲ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ،ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 15ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﻧﺒ 16ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺣﻮﺭﻳﺐ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻭﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺸﻮﻡ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﺗﺶ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺒﻴﻨﻢ، ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻤﻴﺮﻡ. 17ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻔﺘﻨﺪ. ﻲ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ 18ﻧﺒ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ. 19ﻭ ﻫﺮﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﺸﻨﻮﺩ ،ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. ﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﺍﻣﺮ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻡ ،ﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 20ﻭ ﺍﻣﺎ ﻧﺒ 21ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﻳﻲ :ﺳﺨﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 22ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﻲ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﭼﻴﺰ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺮﺳﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺗﻜﺒﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺘﺮﺱ. 19 1ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺗﻮ ﻭﺍﺭﺙ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻱ، 2ﭘﺲ ﺳﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺟﺪﺍ ﻛﻦ. 3ﺷﺎﻫﺮﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻦ ،ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺳﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻛﻦ ،ﺗﺎ ﻫﺮ ﻗﺎﺗﻠﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ. 4ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺣﻜﻢ ﻗﺎﺗﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻜﺸﺪ ،ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻐﺾ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 5ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﻳﺪﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺮﻭﺩ ،ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﺒﺮ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻫﻦ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ. ﻲ ﺧﻮﻥ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﻟﺶ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﺗﻞ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻣﻮﺕ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ 6ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻭﹼﻟ ﹺ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻐﺾ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 7ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﻪ ﺷﻬﺮ ﺟﺪﺍ ﻛﻦ. 8ﻭ ﺍﮔﺮ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺣﺪﻭﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﺳﻴﻊ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ،ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﻥ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ، 9ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻲ، ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺰﻳﺪ ﻛﻦ. 10ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 11ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻐﺾ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺿﺮﺏ ﻣﻬﻠﻚ ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ، ﻲ ﺧﻮﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺗﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺷﻬﺮﺵ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭﹼﻟ ﹺ 13ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﻲ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ.
154
14ﺣﺪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺩﺭ ﻣﻠﻚ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺼﺮﻓﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﺴﺎﺯ. 15ﻳﻚ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺮﻧﺨﻴﺰﺩ ،ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻭ ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﮔﻮﺍﻫﻲ ﺩﻭ ﺷﺎﻫﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺍﻫﻲ ﺳﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺮ ﺍﻣﺮﻱ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻮﺩ. 16ﺍﮔﺮ ﺷﺎﻫﺪ ﻛﺎﺫﺑﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻴﺘﺶ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻫﺪ، 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ. 18ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ،ﻧﻴﻜﻮ ﺗﻔﺤﺺ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﮔﺮ ﺷﺎﻫﺪ ،ﺷﺎﻫﺪ ﻛﺎﺫﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، 19ﭘﺲ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺯﺷﺖ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 21ﻭ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺟﺎﻥ ،ﻭ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﭼﺸﻢ ،ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﭘﺎ. 20 1ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻱ ،ﻭ ﺍﺳﺒﻬﺎ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺑﻴﻨﻲ ،ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ. 2ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺎﻫﻦ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺯﺩ. 3ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺗﻠﺔ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ ،ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﺿﻌﻴﻒ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﺑﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ. 5ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻧﻮ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 6ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﻼﻝ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭﺟﻨﮓ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﻭﺩﻳﮕﺮﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﻼﻝ ﻛﻨﺪ. 7ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻧﻜﺎﺡ ﺩﺭﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻜﺎﺡ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ. 8ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺿﻌﻴﻒ ﺩﻝ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﻝ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻣﺜﻞ ﺍﻭ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﻮﻡ ،ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﻘﺮﺭ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 10ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻱ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻳﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﻠﺢ ﻧﺪﺍ ﺑﻜﻦ. 11ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺻﻠﺢ ﺑﺪﻫﺪ ،ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﺟﺰﻳﻪ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 12ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺻﻠﺢ ﻧﻜﺮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻛﻦ. 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺴﭙﺎﺭﺩ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺫﻛﻮﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻜﺶ. 14ﻟﻴﻜﻦ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻏﻨﻴﻤﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺑﺒﺮ ،ﻭ ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻫﺪ، ﺑﺨﻮﺭ. 15ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ،ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎ. 16ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻫﻴﭻ ﺫﻱ ﻧﻔﺲ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﮕﺬﺍﺭ. 17ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺣﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﹶﺮﹺﺯﹼﻳﺎﻥ ﻭ ﺣﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺭﺍ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯ. 18ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﺪﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﻤﺔ ﺭﺟﺎﺳﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﻭ ﺑﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻨﻴﺪ. 19ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﻬﺮﻱ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻲ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺗﺒﺮ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺘﻬﺎﻳﺶ ﻣﺰﻥ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﻣﺴﺎﺯ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻱ ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻣﻨﻤﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻳﺎ ﺩﺭﺧﺖ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ 20ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻗﻄﻊ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺳﻨﮕﺮﻱ ﺑﺮ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻨﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺷﻮﺩ. 21 1ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺼﺮﻓﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻣﻘﺘﻮﻟﻲ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﺍﻭ ﻛﻴﺴﺖ، 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ،ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﻨﺪ. 3ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﺭﻣﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺧﻴﺶ ﻧﺰﺩﻩ ،ﻭ ﻳﻮﻍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺒﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ.
155
4ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺁﻥ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺟﺎﺭﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻴﺶ ﻧﺰﺩﻩ ،ﻭ ﺷﺨﻢ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ، ﮔﺮﺩﻥ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﻨﺪ. 5ﻭ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻨﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﻮﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻭ ﻫﺮ ﺁﺯﺍﺭﻱ ﻓﻴﺼﻞ ﭘﺬﻳﺮﺩ. 6ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ. 7ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ :ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﻧﺮﻳﺨﺘﻪ ،ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ،ﻭ ﻣﮕﺬﺍﺭﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻤﺎﻧﺪ .ﭘﺲ ﺧﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻔﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 9ﭘﺲ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻱ. 10ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻱ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻲ ،ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﻴﺮ ﻛﻨﻲ، 11ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺯﻥ ﺧﻮﺏ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﺩﻳﺪﻩ ،ﻋﺎﺷﻖ ﺍﻭ ﺑﺸﻮﻱ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﻱ، 12ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮ ﻭ ﺍﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺍﺷﺪ ﻭ ﻧﺎﺧﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 13ﻭ ﺭﺧﺖ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺧﻮﺩ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﻴﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻭ ﺑﺸﻮ ﻭ ﺍﻭ ﺯﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 14ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺭﺍﺿﻲ ﻧﺒﺎﺷﻲ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﺶ ﺩﻟﺶ ﺭﻫﺎ ﻛﻦ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻔﺮﻭﺵ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻜﻦ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 15ﻭﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺯﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻳﻜﻲ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻜﺮﻭﻫﻪ ،ﻭ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﻭ ﻣﻜﺮﻭﻫﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺰﺍﻳﻨﺪ ،ﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﻜﺮﻭﻫﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، 16ﭘﺲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﭘﺴﺮ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﻣﻜﺮﻭﻫﻪ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺣﻖ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﻲ ﺩﻫﺪ. 17ﺑﻠﻜﻪ ﺣﺼﹼﻪ ﺍﻱ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺨﺴﺘﺰﺍﺩﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﻗﻮﺕ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺣﻖ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﻱ ﺳﺮﻛﺶ ﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺳﺨﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﻫﺪ ،ﻭ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻮﺩ، 19ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺷﻬﺮﺵ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻣﺤﻠﻪ ﺍﺵ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 20ﻭ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺷﻬﺮﺵ ﮔﻮﻳﻨﺪ» :ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﺎ ﺳﺮﻛﺶ ﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺍﺳﺖ ،ﺳﺨﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﻣﺴﺮﻑ ﻭ ﻣﻴﮕﺴﺎﺭﺍﺳﺖ. 21ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺮﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﭘﺲ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻮﻥ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ. 22ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﻣﻮﺕ ﺍﺳﺖ ،ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻲ، 23ﺑﺪﻧﺶ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻧﻤﺎﻧﺪ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮﺩﺍﺭﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺗﺠﺲ ﻧﺴﺎﺯﻱ. 22 1ﺍﮔﺮ ﮔﺎﻭ ﻳﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺑﻴﻨﻲ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﻭ ﻣﮕﺮﺩﺍﻥ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ. 2ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺩ ﻧﻤﺎ. 3ﻭ ﺑﻪ ﺍﻻﻍ ﺍﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻦ ﻭ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﮔﻤﺸﺪﺓ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﻢ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ. 4ﺍﮔﺮ ﺍﻻﻍ ﻳﺎ ﮔﺎﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻴﻨﻲ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭ ﻣﮕﺮﺩﺍﻥ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻥ. 5ﻣﺘﺎﻉ ﻣﺮﺩ ﺑﺮ ﺯﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺩ ﻟﺒﺎﺱ ﺯﻥ ﺭﺍ ﻧﭙﻮﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﻨﺪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮﺳﺖ. 6ﺍﮔﺮ ﺍﺗﻔﺎﻗﹰﺎ ﺁﺷﻴﺎﻧﺔ ﻣﺮﻏﻲ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺁﻳﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻳﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻳﺎ ﺗﺨﻤﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻳﺎ ﺗﺨﻤﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﮕﻴﺮ. 7ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺭﻫﺎ ﻛﻦ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻨﻲ. 8ﭼﻮﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﻧﻮ ﺑﻨﺎ ﻛﻨﻲ ،ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻱ. 9ﺩﺭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻭ ﻗﺴﻢ ﺗﺨﻢ ﻣﻜﺎﺭ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻢ ﺗﺨﻤﻲ ﻛﻪ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﻫﻢ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ،ﻭﻗﻒ ﺷﻮﺩ. 10ﮔﺎﻭ ﻭ ﺍﻻﻍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻔﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺷﻴﺎﺭ ﻣﻨﻤﺎ. 11ﭘﺎﺭﭼﻪ ﻣﺨﺘﻠﻂ ﺍﺯ ﭘﺸﻢ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﭙﻮﺵ. 12ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻮﺷﺔ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻲ ،ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﺴﺎﺯ. 13ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺪﻭ ﺩﺭﺁﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺭﺩ، 14ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺣﺮﻑ ﺑﺪﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺳﻢ ﺑﺪ ﺷﻬﺮﺕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ،
156
15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﻜﺎﺭﺕ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺷﻬﺮ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 16ﻭ ﭘﺪﺭ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺑﮕﻮﻳﺪ» :ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻛﺮﺍﻫﺖ ﺩﺍﺭﺩ، 17ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺣﺮﻑ ﺑﺪﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ ،ﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﻜﺎﺭﺕ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ «.ﭘﺲ ﺟﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺷﻬﺮ ﺑﮕﺴﺘﺮﺍﻧﻨﺪ. 18ﭘﺲ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻛﻨﻨﺪ. 19ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺻﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺟﺮﻳﻤﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻛﺮﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺪﻧﺎﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺍﻭ ﺯﻥ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﻤﺮﺵ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﺪ. 20ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﻜﺎﺭﺕ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺸﻮﺩ، 21ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺮﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻗﺒﺎﺣﺘﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺑﺪﻱ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 22ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻱ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺷﻮﻫﺮﺩﺍﺭﻱ ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭘﺲ ﻫﺮﺩﻭ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻥ ،ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 23ﺍﮔﺮ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ ﺷﻮﺩ، 24ﭘﺲ ﻫﺮﺩﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻧﻜﺮﺩ ،ﻭ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺯﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺖ ،ﭘﺲ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 25ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺑﺪ ،ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ،ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 26ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﻫﻴﭻ ﻣﻜﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮ ﺩﺧﺘﺮ ،ﮔﻨﺎ ﻩ ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﻣﻮﺕ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ، 27ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ. 28ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﻮﻧﺪ، 29ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺯﻥ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﻤﺮﺵ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﺪ. 30ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺯﻥ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺩﺍﻣﻦ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻨﻜﺸﻒ ﻧﺴﺎﺯﺩ. 23 1ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ﺑﻴﻀﻪ ﻭ ﺁﻟﺖ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺸﻮﺩ. 2ﺣﺮﺍﻡ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺣﺘﻲ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺩﻫﻢ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺸﻮﺩ. 3ﻋﻤﻮﻧﻲ ﻭ ﻣﻮﺁﺑﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺸﻮﻧﺪ .ﺣﺘﻲ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺩﻫﻢ ،ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺍﺧﻞ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺸﻮﺩ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻳﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺁﺏ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺑﻠﹾﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﺑﻌﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺘﻮﺭﹺ ﺍﺭﺍﻡ ﻧﻬﺮﻳﻦ ﺍﺟﻴﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ. 5ﻟﻴﻜﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ،ﭘﺲ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻟﻌﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻮ ،ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 6ﺍﺑﺪﹰﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﻤﺮﺕ ﺟﻮﻳﺎﻱ ﺧﻴﺮﻳﺖ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ. 7ﺍﺩﻭﻣﻲ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺪﺍﺭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺗﻮﺳﺖ ،ﻭ ﻣﺼﺮﻱ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺪﺍﺭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻱ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮﺩﻱ. 8ﺍﻭﻻﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺳﻮﻡ ﺩﺍﺧﻞ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻮﻧﺪ. 9ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻱ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ. 10ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺣﺘﻼﻡ ﺷﺐ ﻧﺠﺲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﺭﺩﻭ ﻧﺸﻮﺩ. 11ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺎ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻏﺮﻭﺏ ﻛﻨﺪ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺍﺭﺩﻭ ﺷﻮﺩ. 12ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻱ. 13ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺗﻮ ﻣﻴﺨﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻲ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﻜﹶﻦ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻓﻀﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭘﺲ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭼﻴﺰ ﭘﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 15ﻏﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﮕﺮﻳﺰﺩ ،ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﻣﺴﭙﺎﺭ. 16ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺵ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺟﻔﺎ ﻣﻨﻤﺎ. 17ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺍﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻟﻮﺍﻃﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ.
157
18ﺍﺟﺮﺕ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻭ ﻗﻴﻤﺖ ﺳﮓ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻴﭻ ﻧﺬﺭﻱ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻣﻴﺎﻭﺭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ. 19ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﻗﺮﺽ ﻣﺪﻩ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﻫﺮﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 20ﻏﺮﻳﺐ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﻗﺮﺽ ﺑﺪﻫﻲ ،ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﻗﺮﺽ ﻣﺪﻩ ﺗﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺼﺮﻓﺶ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ. 21ﭼﻮﻥ ﻧﺬﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺩﺭ ﻭﻓﺎﻱ ﺁﻥ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻨﻤﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 22ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 23ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ،ﻫﻮﺷﻴﺎﺭ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳ ﻬ ﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺍﺯ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ. 24ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺁﻳﻲ ،ﺍﺯ ﺍﻧﮕﻮﺭ ،ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﻴﺮﻱ ﺑﺨﻮﺭ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻇﺮﻑ ﺧﻮﺩ ﻫﻴﭻ ﻣﮕﺬﺍﺭ. 25ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻱ ،ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﭽﻴﻦ ﺍﻣﺎ ﺩﺍﺱ ﺑﺮ ﻛﺸﺖ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﮕﺬﺍﺭ. 24 1ﭼﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻧﻜﺎﺡ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﭘﺴﻨﺪ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﺑﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻃﻼﻕ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﺑﺪﺳﺘﺶ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﺪ. 2ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺷﻮﺩ. 3ﻭ ﺍﮔﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻃﻼﻕ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﺪ ،ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺷﻮﻫﺮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ، ﺑﻤﻴﺮﺩ 4ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻜﺎﺡ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ .ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻴﺎﻭﺭ. 5ﭼﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﺯﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺮﻭﺩ ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺗﺎ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺳﺎﺯﺩ. 6ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺁﺳﻴﺎ ﻳﺎ ﺳﻨﮓ ﺑﺎﻻﻳﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﻭ ﻧﮕﻴﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 7ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﻇﻠﻢ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ ،ﺁﻥ ﺩﺯﺩ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 8ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﻼﻱ ﺑﺮﺹ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ، ﻫﻮﺷﻴﺎﺭ ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 9ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺎ ﻣﺮﻳﻢ ﭼﻪ ﻛﺮﺩ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻳﺪ. 10ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﻗﺮﺽ ﺩﻫﻲ ،ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮔﺮﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺸﻮ. 11ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻗﺮﺽ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ ﮔﺮﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 12ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩ ﻓﻘﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﮔﺮﻭ ﺍﻭ ﻣﺨﻮﺍﺏ. 13ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻏﺮﻭﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﮔﺮﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﺲ ﺑﺪﻩ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 14ﺑﺮﻣﺰﺩﻭﺭﻱ ﻛﻪ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﺖ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻇﻠﻢ ﻣﻨﻤﺎ. 15ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺰﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺪﻩ ،ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻏﺮﻭﺏ ﻧﻜﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺍ ﻱ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 16ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ ،ﻭ ﻧﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ .ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 17ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻣﺴﺎﺯ ،ﻭ ﺟﺎﻣﺔ ﺑﻴﻮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﻭ ﻣﮕﻴﺮ. 18ﻭ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻏﻼﻡ ﺑﻮﺩﻱ ﻭ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺩﺍﺭﻱ. 19ﭼﻮﻥ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﺰﺭﻋﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭﻭ ﻛﻨﻲ ،ﻭ ﺩﺭﻣﺰﺭﻋﻪ ،ﺑﺎﻓﻪ ﺍﻱ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻲ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﺑﺮﻣﮕﺮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺩﺳﺘﺖ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ. 20ﭼﻮﻥ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺘﻜﺎﻧﻲ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﻜﺎﻥ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 21ﭼﻮﻥ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭽﻴﻨﻲ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﭽﻴﻦ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 22ﻭ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻏﻼﻣﻲ ﺑﻮﺩﻱ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺩﺍﺭﻱ.
158
25 1ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺮﺍﻓﻌﻪ ﺍﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺎﺩﻝ ﺭﺍ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﻣﻠﺰﻡ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 2ﻭ ﺍﮔﺮ ﺷﺮﻳﺮ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﻭﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﺑﺎﻧﺪ ﻭ ﺣﻜﻢ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﺮﺍﺭﺗﺶ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺑﺰﻧﺪ. 3ﭼﻬﻞ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺰﺩ ﻭ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻜﻨﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻧﺪ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺧﺎﺭ ﺷﻮﺩ. 4ﺩﻫﻦ ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺒﻨﺪ. 5ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﭘﺲ ﺯﻥ ﺁﻥ ﻣﺘﻮﻓﻲ ،ﺧﺎﺭﺝ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺷﻮﻫﺮﺵ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﻭ ﺣﻖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺷﻮﻫﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ. 6ﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺰﺍﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺘﻮﻓﺎﻱ ﺍﻭ ﻭﺍﺭﺙ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺗﺎ ﺍﺳﻤﺶ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺤﻮ ﻧﺸﻮﺩ. 7ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺭﺍﺿﻲ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻧﺰﺩ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﺮﭘﺎﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺳﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺣﻖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺷﻮﻫﺮﻱ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺑﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 8ﭘﺲ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺷﻬﺮﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ، 9ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻛﻔﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻜﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺵ ﺁﺏ ﺩﻫﻦ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻜﻨﺪ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 10ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺧﺎﻧﺔ ﻛﻔﺶ ﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 11ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﻭ ﺷﺨﺺ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺯﻥ ﻳﻜﻲ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺵ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻋﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ، 12ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻛﻦ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻜﻨﺪ. 13ﺩﺭ ﻛﻴﺴﺔ ﺗﻮ ﻭﺯﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ،ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻛﻮﭼﻚ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 14ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﻛﻴﻠﻬﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ،ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻛﻮﭼﻚ ،ﻧﺒﺎﺷﺪ. 15ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﺯﻥ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻴﻞ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﺎ ﻋﻤﺮﺕ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﻮﺩ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﻨﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﻭﻗﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 18ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ،ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﻤﺔ ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﺆﺧﺮﺕ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻱ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. 19ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺼﺮﻓﺶ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺫﻛﺮ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺤﻮ ﺳﺎﺯ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻦ. 26 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻱ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺼﺮﻑ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪﻱ، 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﻮﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺒﺪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﺑﺮﻭ. 3ﻭ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻫﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ» :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻤﺎ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 4ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺳﺒﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﭘﻴﺶ ﻣﺬﺑﺢ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ. ﻲ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺎ ﻋﺪﺩﻱ ﻗﻠﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻏﺮﺑﺖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ 5ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ» :ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺍﹶﺭﺍﻣ ﹺ ﺍﻣﺘﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﺷﺪ. 6ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺪ ﺭﻓﺘﺎﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻳﻢ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺸﻘﺖ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﺗﻨﮕﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺧﻮﻑ ﻋﻈﻴﻢ ،ﻭ ﺑﺎ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 9ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 10ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻳﻨﻚ ﻧﻮﺑﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻱ ،ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ، ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎ. 11ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻻﻭﻱ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ.
159
12ﻭ ﺩﺭﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ ﻛﻪ ﺳﺎﻝ ﻋﺸﺮ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﺸﺮ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻱ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻻﻭﻱ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻥ ﺑﺪﻩ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﺮﺷﻮﻧﺪ. 13ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﮕﻮ :ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻻﻭﻱ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻥ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻭﺍﻣﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ،ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻡ. 14ﺩﺭﻣﺎﺗﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺨﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺠﺎﺳﺘﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺮﻑ ﻧﻨﻤﻮﺩﻡ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪﺍﺩﻡ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﻢ ،ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ ،ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 15ﺍﺯ ﻣﺴﻜﻦ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻨﮕﺮ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻱ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻱ ،ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺪﻩ. 16ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ ،ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭ. 17ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﻨﻴﺪ. 18ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻗﻮﻡ ﺧﺎﺻﻪ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻲ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ. 19ﻭ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻭ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﻗﻮﻡ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﻲ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 27 1ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻭﺍﻣﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮔﭻ ﺑﻤﺎﻝ. 3ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﻳﺲ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻱ ،ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻋﻴﺒﺎﻝ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮔﭻ ﺑﻤﺎﻝ. 5ﻭ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻨﺎ ﻛﻦ ،ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻟﺖ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻜﺎﺭ ﻣﺒﺮ. 6ﻣﺬﺑﺢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻧﺎﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺑﻨﺎ ﻛﻦ ،ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ. 7ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎ. 8ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺨﻂ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ. 9ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ: 10ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺑﺸﻨﻮ .ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻗﻮﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺷﺪﻱ. 11ﭘﺲ ﺁﻭﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ،ﺑﺠﺎ ﺁﺭ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﻮﺳﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺟ ﹺﺮﺯﹼﻳﻢ ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﻨﺪ. 12ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻭ ﻻﻭﻱ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ 13ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺟﺎﺩ ﻭ ﺍﺷﻴﺮ ﻭ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﻭ ﺩﺍﻥ ﻭ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﻋﺒﻴﺎﻝ ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﻨﻨﺪ. 14ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻮﻳﻨﺪ: » 15ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻳﺎ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﺩﺳﺖ ﻛﺎﺭﮔﺮ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ،ﻭ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ «.ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺩﺭﺟﻮﺍﺏ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ» :ﺁﻣﻴﻦ!« ﺧﻔﱠﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ «.ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ» :ﺁﻣﻴﻦ!« » 16ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ » 17ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺣﺪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﻫﺪ «.ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ» :ﺁﻣﻴﻦ!« » 18ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺯﺩ «.ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ» :ﺁﻣﻴﻦ!« » 19ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺯﺩ «.ﻭ ﺗﻤﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ» :ﺁﻣﻴﻦ!« » 20ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﻥ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ ﺷﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ «.ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ» :ﺁﻣﻴﻦ!« » 21ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺑﻬﺎﻳﻤﻲ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ «.ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ» :ﺁﻣﻴﻦ!« »22ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺪﺭ ﻭ ﭼﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ «.ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ» :ﺁﻣﻴﻦ!« » 23ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ «.ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ» :ﺁﻣﻴﻦ!« » 24ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺑﺰﻧﺪ «.ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ» :ﺁﻣﻴﻦ!« » 25ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺭﺷﻮﻩ ﮔﻴﺮﺩ ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ «.ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ» :ﺁﻣﻴﻦ!«
160
26ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ «.ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ» :ﺁﻣﻴﻦ!« 28 1ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻗﺖ ﺑﺸﻨﻮﻱ ﺗﺎ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 2ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻛﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ،ﺍﮔﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻱ. 3ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ،ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ،ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 4ﻣﻴﻮﺓ ﺑﻄﻦ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﺑﻬﺎﻳﻤﺖ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﮔﻠﺔ ﺗﻮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 5ﺳﺒﺪ ﻭ ﻇﺮﻑ ﺧﻤﻴﺮ ﺗﻮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﻭﻗﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﻣﺒﺎﺭﻙ ،ﻭ ﻭﻗﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪﺕ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺍﺯ ﻳﻚ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﺭﺍﻩ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ. 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 9ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ ،ﻭ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻗﻮﻡ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﹶﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ. 11ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﻮﺓ ﺑﻄﻨﺖ ﻭ ﺛﻤﺮﺓ ﺑﻬﺎﻳﻤﺖ ﻭ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻣﻴﻨﺖ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺰﻭﺩ. 12ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺰﻳﻨﺔ ﻧﻴﻜﻮﻱ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻤﺶ ﺑﺒﺎﺭﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻗﺮﺽ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺗﻮ ﻗﺮﺽ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﮔﺮﻓﺖ. 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻧﻪ ﺩﻡ ،ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ ﻓﻘﻂ ﻧﻪ ﭘﺴﺖ ،ﺍﮔﺮ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﺑﺸﻨﻮﻱ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ. 14ﻭ ﺍﺯﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﭗ ﻣﻴﻞ ﻧﻜﻨﻲ ،ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻲ. 15ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻮﻱ ﺗﺎ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻤﺔ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﻟﻌﻨﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ. 16ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻣﻠﻌﻮﻥ ،ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 17ﺳﺒﺪ ﻭ ﻇﺮﻑ ﺧﻤﻴﺮ ﺗﻮ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 18ﻣﻴﻮﺓ ﺑﻄﻦ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﮔﻠﺔ ﺗﻮ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 19ﻭﻗﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺖ ﻣﻠﻌﻮﻥ ،ﻭ ﻭﻗﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻟﻌﻨﺖ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻫﻼﻙ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﻮﻱ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺪﻱ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺑﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻠﺼﹶﻖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺼﺮﻓﺶ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ،ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ. 22ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻞ ﻭ ﺗﺐ ﻭ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﻭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺳﻤﻮﻡ ﻭ ﻳﺮﻗﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻱ. 23ﻭ ﻓﻠﻚ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻣﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﺁﻫﻦ. 24ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺯﻣﻴﻨﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻱ. 25ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﺍﺯ ﻳﻚ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﺮﻳﺨﺖ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻼﻃﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 26ﻭ ﺑﺪﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. ﺟﺮﺏ ﻭ ﺧﺎﺭﺷﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻔﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﻲ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻣﺒﺘﻼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 27ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﻞ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺧﹸﺮﺍﺝ ﻭ 28ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﻲ ﻭ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﻲ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺩﻝ ﻣﺒﺘﻼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 29ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﺮ ﻣﺜﻞ ﻛﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻮﺭﺍﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﺖ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
161
30ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ .ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ .ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﻏﺮﺹ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 31ﮔﺎﻭﺕ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺕ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺭﺩ .ﺍﻻﻏﺖ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ .ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻨﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 32ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺍﻣﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﻗﻮﻩ ﺍﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 33ﻣﻴﻮﺓ ﺯﻣﻴﻨﺖ ﻭ ﻣﺸﻘﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﺮﺩ ،ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻭ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 34ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺖ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ،ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 35ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﻗﻬﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻒ ﭘﺎ ﺗﺎ ﻓﺮﻕ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﻞ ﺑﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻔﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﻲ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻣﺒﺘﻼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 36ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﺼﺐ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺑﺴﻮﻱ ﺍﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 37ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ ،ﻋﺒﺮﺕ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻭ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 38ﺗﺨﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻠﺦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 39ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻏﺮﺹ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﭼﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺮﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 40ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩﺕ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﻨﺖ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺗﻮ ﻧﺎﺭﺱ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 41ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ. 42ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﺭﺧﺘﺎﻧﺖ ﻭ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻣﻴﻨﺖ ﺭﺍ ﻣﻠﺦ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 43ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺭﻓﻴﻊ ﻭ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﭘﺴﺖ ﻭ ﻣﺘﻨﺰﹼﻝ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 44ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻗﺮﺽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻗﺮﺽ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ ،ﺍﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺩﻡ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 45ﻭ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﻟﻌﻨﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻱ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩﻱ ﺗﺎ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﻀﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ. 46ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺁﻳﺖ ﻭ ﺷﮕﻔﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 47ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺩﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻨﻤﻮﺩﻱ. 48ﭘﺲ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺩﺭ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻭﺗﺸﻨﮕﻲ ﻭ ﺑﺮﻫﻨﮕﻲ ﻭ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻳﻮﻍ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ. 49ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺍﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺎﺏ ﻣﻲ ﭘﺮﺩ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ. 50ﺍﻣﺘﻲ ﻣﻬﻴﺐ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻪ ﻃﺮﻑ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ. 51ﻭ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻣﻴﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻱ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻏﻠﻪ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ. 52ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﻳﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺣﺼﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﻛﻞ ﺩﺍﺭﻱ ،ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻨﺖ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ،ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 53ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﺑﻄﻦ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻭ ﺗﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﺑﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ، ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﺮﺩ. 54ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﺮﻡ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺘﻨﻌﻢ ﺍﺳﺖ ،ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﻫﻢ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﻭ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 55ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻭ ﺗﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﺑﻮﻥ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 56ﻭ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﺎﺯﻙ ﻭ ﻣﺘﻨﻌﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻨﻌﻢ ﻭ ﻧﺎﺯﻛﻲ ﺧﻮﺩ ﺟﺮﺃﺕ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻛﻒ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ،ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﻫﻢ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 57ﻭ ﺑﺮ ﻣﺸﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻭﻻﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺰﺍﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻭ ﺗﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﺑﻮﻥ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﺑﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ«. 58ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻮﺷﻴﺎﺭ ﻧﺸﻮﻱ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻡ ﻣﺠﻴﺪ ﻭ ﻣﻬﻴﺐ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﻧﺘﺮﺳﻲ، 59ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻼﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻼﻳﺎﻱ ﺍﻭﻻﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﺠﻴﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻼﻳﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻣﺰﻣﻦ ﻭ ﻣﺮﺿﻬﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﻭ ﻣﺰﻣﻦ.
162
60ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭼﺴﺒﻴﺪ. 61ﻭ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺿﻬﺎ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﻼﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻃﻮﻣﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻱ. 62ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﻠﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺁﻥ ﻣﺜﻞ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺜﻴﺮ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ. 63ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺭﻳﺸﺔ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺼﺮﻓﺶ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 64ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻛﺮﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﻛﺮﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ، ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 65ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻒ ﭘﺎﻳﺖ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻝ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﻴﺪﮔﻲ ﭼﺸﻢ ﻭ ﭘﮋﻣﺮﺩﮔﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 66ﻭ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﺖ ﻣﻌﻠﻖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺗﺮﺳﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺠﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 67ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﻔﺖ :ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺷﺎﻡ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺷﺎﻣﮕﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﻔﺖ :ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﺮﺱ ﺩﻟﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﺅﻳﺖ ﭼﺸﻤﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ. 68ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﻼﻣﻲ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻓﺮﻭﺧﺖ ﻭ ﻣﺸﺘﺮﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 29 1ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺒﻨﺪ ،ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻥ ﻋﻬﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻮﺭﻳﺐ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺎ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺷﻤﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ. 3ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻋﻈﻴﻢ. 4ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻟﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 5ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺷﻤﺎ ﻣﻨﺪﺭﺱ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪ ،ﻭ ﻛﻔﺸﻬﺎ ﺩﺭ ﭘﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﭘﺎﺭﻩ ﻧﺸﺪ. 6ﻧﺎﻥ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻣﺴﻜﺮﺕ ﻧﻨﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪﻳﺪ ،ﺳﻴﺤﻮﻥ ،ﻣﻠﻚ ﺣﺸﺒﻮﻥ ،ﻋﻮﺝ ،ﻣﻠﻚ ﺑﺎﺷﺎﻥ ،ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ. 8ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺭﺅﺑﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﺴﻲ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺩﺍﺩﻳﻢ. 9ﭘﺲ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺷﻮﻳﺪ. 10ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺣﺎﺿﺮﻳﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ، 11ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺍﺯ ﻫﻴﺰﻡ ﺷﻜﻨﺎﻥ ﺗﺎ ﺁﺏ ﻛﺸﺎﻥ ﺷﻤﺎ، 12ﺗﺎ ﺩﺭﻋﻬﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻭ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ. 13ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻗﻮﻣﻲ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﺴﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ، 15ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ ،ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ،ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ،ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ. 17ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳﺪﻳﺪ. 18ﺗﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺩ ﻳﺎ ﺯﻥ ﻳﺎ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻳﺎ ﺳﺒﻄﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﻟﺶ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﻳﺸﻪ ﺍﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﻨﻈﻞ ﻭ ﺍﻓﺴﻨﺘﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩ. 19ﻭ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻟﻌﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺳﺨﺘﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﺳﻴﺮ ﺭﺍ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻡ ،ﻣﺮﺍ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 20ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻴﺮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺩﻭﺩﺍﻓﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﻌﻨﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻧﺎﺯﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺤﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺪﻱ ﺟﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺟﻤﻴﻊ ﻟﻌﻨﺘﻬﺎﻱ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
163
22ﻭ ﻃﺒﻘﺔ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻼﻱ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻳﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ، 23ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﻭ ﺷﻮﺭﻩ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺷﺪﻩ ،ﻧﻪ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻋﻠﻒ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻤﻮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻋﻤﻮﺭﻩ ﻭ ﺍﹶﺩﻣﻪ ﻭ ﺻﺒﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ، 24ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺪﺕ ﺍﻳﻦ ﺧﺸﻢ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﺳﺖ؟ 25ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ، 26ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 27ﭘﺲ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﻌﻨﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 28ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻳﺸﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﻭ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻴﺾ ﻋﻈﻴﻢ ،ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 29ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﺨﻔﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺎ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 30 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﻛﺖ ﻭ ﻟﻌﻨﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺍﻧﺪ ،ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻱ، 2ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺖ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻗﻮﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ، ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ، 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﺮﺣﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺭﺟﻮﻉ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﺍﮔﺮ ﺁﻭﺍﺭﮔﻲ ﺗﻮ ﺗﺎ ﻛﺮﺍﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺸﻮﺩ ،ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 5ﻭ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﻣﺎﻟﻚ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻣﺎﻟﻚ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺰﻭﺩ. 6ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺩﻝ ﺗﻮ ﻭ ﺩﻝ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻲ. 7ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﻟﻌﻨﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺼﻤﺎﻧﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺯﺭﺩﻧﺪ ،ﻧﺎﺯﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 8ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ،ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 9ﻭ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﻮﺓ ﺑﻄﻨﺖ ﻭ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺑﻬﺎﻳﻤﺖ ﻭ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻣﻴﻨﺖ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺰﻭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﻮﺩ، 10ﺍﮔﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﺸﻜﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻭ ﻧﻴﺴﺖ. 12ﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺻﻌﻮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺸﻨﻮﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻳﻢ، 13ﻭ ﻧﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﻳﺎ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﻳﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺸﻨﻮﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻳﻢ. 14ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﺗﻮﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ. 15ﺑﺒﻴﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻭ ﻣﻮﺕ ﻭ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ. 16ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭﻱ ﻭ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﻮﻱ ،ﻭ ﺗﺎ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺼﺮﻓﺶ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ،ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ. 17ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻲ، 18ﭘﺲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻃﻼﻉ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺗﺼﺮﻑ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻋﻤﺮ ﻃﻮﻳﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 19ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻛﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﻣﻮﺕ ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ،ﭘﺲ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﮕﺰﻳﻦ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺫﺭﻳﺘﺖ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻲ. 20ﻭ ﺗﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭﻱ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻠﺼﻖ ﺷﻮﻱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﺗﻮ ﻭ ﺩﺭﺍﺯﻱ ﻋﻤﺮ ﺗﻮﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ،ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻱ.
164
31 1ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ، 2ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﺧﺮﻭﺝ ﻭ ﺩﺧﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻡ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 3ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ،ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻋﺒﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻱ ،ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻋﺒﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 4ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﻭ ﻋﻮﺝ ،ﺩﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ،ﻛﻪ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 5ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﻜﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ،ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 6ﻗﻮﻱ ﻭ ﺩﻟﻴﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﺮﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻳﻮﺷﻊ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ» :ﻗﻮﻱ ﻭ ﺩﻟﻴﺮ ﺑﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ .ﺍﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﺮﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ. 9ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﭙﺮﺩ. ﻝ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﺧﻤﻴﻪ ﻫﺎ، ﻦ ﺳﺎ ﹺ ﺖ ﻣﻌﻴ ﹺ 10ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻫﺮ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﻭﻗ 11ﭼﻮﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺳﻤﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﻥ. 12ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 13ﻭ ﺗﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻳﻨﺪ ،ﺗﺎ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺼﺮﻓﺶ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ. 14ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﺮﺩﻥ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ،ﻳﻮﺷﻊ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺻﻴﺖ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ. 15ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺳﺘﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﺩﺭﺧﻴﻤﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﺍﺑﺮ ،ﺑﺮ ﺩﺭﺧﻤﻴﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 16ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻲ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﺭ ﭘﻲ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺑﻴﮕﺎﻧﺔ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ،ﺯﻧﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻋﻬﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﺘﻢ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻜﺴﺖ. 17ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺪﻳﻬﺎ ﻭ ﺗﻨﮕﻲ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﺪﻳﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟ 18ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺪﻱ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 19ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺎﺷﺪ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﻭ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﻓﺮﺑﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻋﻬﺪ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻜﺴﺖ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺪﻳﻬﺎ ﻭ ﺗﻨﮕﻲ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻭﺩ ﻣﺜﻞ ﺷﺎﻫﺪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ،ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ،ﺩﺭﺁﻭﺭﻡ. 22ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩ. 23ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ﺭﺍ ﻭﺻﻴﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻗﻮﻱ ﻭ ﺩﻟﻴﺮ ﺑﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 24ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ،ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ، 25ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 26ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺎﺷﺪ. 27ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻤﺮﺩ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﺸﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ .ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﭘﺲ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﻣﻦ.
165
28ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﻢ ،ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﮕﻴﺮﻡ. 29ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﻣﻦ ،ﺧﻮﺷﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﻓﺎﺳﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺁﺧﺮ ﺑﺪﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻋﺎﺭﺽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ،ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 30ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﮔﻔﺖ: 32 1ﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﺑﮕﻴﺮ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ .ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ. 2ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﺭﻳﺪ ،ﻭ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺳﺒﺰﺓ ﺗﺎﺯﻩ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺭﺷﻬﺎ ﺑﺮ ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﻭﺻﻒ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 4ﺍﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﻛﺎﻣﻞ .ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﺔ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﻣﺒﺮﺍ .ﻋﺎﺩﻝ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ. 5ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺎﺳﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻴﺐ ﺍﻳﺸﺎﻧﻨﺪ .ﻃﺒﻘﻪ ﻛﺞ ﻭ ﻣﺘﻤﺮﺩﻧﺪ. 6ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ ،ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺍﺣﻤﻖ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺣﻜﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﭘﺪﺭ ﻭﻣﺎﻟﻚ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺍﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﺍﻳﺎﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺩﻫﺮ ﺑﻪ ﺩﻫﺮ ﺗﺄﻣﻞ ﻧﻤﺎ .ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺮﺱ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺯﺩ .ﻭ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﻫﻨﺪ. 8ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺑﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ،ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﻗﻮﻡ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻗﺮﻋﺔ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﻭﺳﺖ . 10ﺍﻭﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩﻣﻚ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺭ ﺑﺒﺮﺩ. 12ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺧﺪﺍﻱ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻧﺒﻮﺩ. 13ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺨﺮﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻣﻜﻴﺪ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ. 14ﻛﺮﺓ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﺷﻴﺮ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻍ ﭘﻴﻪ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﻭ ﺑﺰﻫﺎ ﻭ ﭘﻴﻪ ﮔﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﮔﻨﺪﻡ ﺭﺍ؛ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺍﺯ ﻋﺼﻴﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻧﻮﺷﻴﺪﻱ. 15ﻟﻴﻜﻦ ﻳﺸﹸﻮﺭﻭﻥ ﻓﺮﺑﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻟﮕﺪ ﺯﺩ .ﺗﻮ ﻓﺮﺑﻪ ﻭ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﻭ ﭼﺎﻕ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ .ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺻﺨﺮﺓ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩ. 16ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﻏﻴﺮﺕ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 17ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﻮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺟﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﺑﻪ ﺳﺨﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻨﻤﻮﺩﻱ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻱ. 19ﭼﻮﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺷﺖ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 20ﭘﺲ ﮔﻔﺖ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻃﺒﻘﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﺮﺩﻧﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻧﺘﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ. 21ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﻏﻴﺮﺕ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ .ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻗﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﻏﻴﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﺖ ﺑﺎﻃﻞ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﺁﺗﺸﻲ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﻣﻦ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﺎ ﻫﺎﻭﻳﺔ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﻠﻪ ﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺎﺻﻠﺶ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ. 23ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻼﻳﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 24ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺗﺐ ،ﻭ ﺍﺯ ﻭﺑﺎﻱ ﺗﻠﺦ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﻭﺣﻮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺑﺎ ﺯﻫﺮ ﺧﺰﻧﺪﮔﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ. 25ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﻫﺸﺖ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﻫﻢ ﺟﻮﺍﻥ ﻭﻫﻢ ﺩﻭﺷﻴﺰﻩ ﺭﺍ .ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻳﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 26ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺫﻛﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ،ﺑﺎ ﻃﻞ ﺳﺎﺯﻡ. 27ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻛﻴﻨﺔ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ﺁﻥ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 28ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮ ﹺﻡ ﮔ ﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺼﻴﺮﺗﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 29ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺗﺄﻣﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 30ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻫﺰﺍﺭ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﺍﮔﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﻭﺧﺘﻪ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺣﻜﹶﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 31ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺻﺨﺮﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺻﺨﺮﺓ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ .ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻢ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺧﻮﺩ 32ﺯﻳﺮﺍ ﻣ ﹺﻮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺳﺪﻭﻡ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﻋﻤﻮﺭﻩ .ﺍﻧﮕﻮﺭﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﮕﻮﺭﻫﺎﻱ ﺣﻨﻈﻞ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺧﻮﺷﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻠﺦ ﺍﺳﺖ. 33ﺷﺮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻫﺮ ﺍﮊﺩﻫﺎﺳﺖ ﻭ ﺳﻢ ﻗﺎﺗﻞ ﺍﻓﻌﻲ.
166
34ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻣﻜﻨﻮﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﻧﻲ؟ 35ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻭ ﺟﺰﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻠﻐﺰﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﻫﻼﻙ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻏﺬﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﺑﺪ. 36ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﻔﻘﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﺑﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﭼﻪ ﻏﻼﻡ ﻭ ﭼﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 37ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺠﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؟ 38ﻛﻪ ﭘﻴﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ؟ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻠﺠﺄ ﺑﺎﺷﻨﺪ! 39ﺍﻵﻥ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ،ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ .ﻣﻦ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺍﻧﻢ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺷﻔﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ .ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺭﻫﺎﻧﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 40ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺯﻡ ،ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 41ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺸﻴ ﹺﺮ ﺑﺮﺍﻕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻴﺰ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻗﺼﺎﺹ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﻴﺮﻡ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ .ﻭ ﺑﻪ ﺧﺼﺎﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 42ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻣﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻦ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ .ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ،ﺑﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺩﺷﻤﻦ. 43ﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﻫﻴﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 44ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻗﻮﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﺍﻭ ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ. 45ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻦ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ، 46ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﺗﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻜﻢ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 47ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻭ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ،ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺼﺮﻓﺶ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ، ﻃﻮﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 48ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ،ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 49ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﻋﺒﺎﺭﻳﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﺟﺒﻞ ﻧﺒﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺁﺏ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺭﻳﺤﺎﺳﺖ ﺑﺮﺁﻱ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻦ. 50ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﻲ ﻭﻓﺎﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻫﻮﺭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ. 51ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺁﺏ ﻣﺮﻳﺒﺎ ﻗﺎﺩﺵ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ،ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ. 52ﭘﺲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 33 1ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﻛﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ،ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ،ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ، 2ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﺎ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺳﻌﻴﺮ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻃﻠﻮﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺒﻞ ﻓﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻛﺮﻭﺭﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ. 3ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻘﺪﺳﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 4ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. 5ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻳﺸﹼﻮﺭﻭﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 6ﺭﺅﺑﻴﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻴﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻛﻢ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. 7ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺮﺳﺎﻥ .ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺓ ﻻﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﻴﻢ ﻭ ﺍﻭﺭﻳﻢ ﺗﻮ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩ ﻣﻘﺪﺱ ﺗﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﺎ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻱ .ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﺁﺏ ﻣﺮﻳﺒﺎ ﻣﻨﺎﺯﻋﺖ ﻛﺮﺩﻱ. 9ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ .ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻋﻬﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 10ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ .ﺑﺨﻮﺭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺗﻮ. 11ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺪﻩ ،ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻓﺮﻣﺎ .ﻛﻤﺮﻫﺎﻱ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻦ .ﻛﻤﺮﻫﺎﻱ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﺨﻴﺰﻧﺪ. 12ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﮔﻔﺖ :ﺣﺒﻴﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺍﻳﻤﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﺘﻔﻬﺎﻳﺶ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ.
167
13ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺓ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ :ﺯﻣﻴﻨﺶ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ،ﺍﺯ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺒﻨﻢ ،ﻭ ﺍﺯ ﻟﺠﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮﺵ ﻣﻘﻴﻢ ﺍﺳﺖ؛ 14ﺍﺯ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ ﻣﺎﻩ؛ 15ﺍﺯ ﻓﺨﺮﻫﺎﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﻗﺪﻳﻢ ،ﻭ ﺍﺯ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﺗﻠﻬﺎﻱ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ. 16ﺍﺯ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﭘﺮﻱ ﺁﻥ ،ﻭ ﺍﺯ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻮﺗﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ .ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﺳﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 17ﺟﺎﻩ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﮔﺎﻭﺵ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺷﺎﺧﻬﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﮔﺎﻭ ﻭﺣﺸﻲ .ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ .ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎﻱ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎﻱ ﻣﻨﹶﺴﻲ. 18ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺓ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺵ ،ﻭﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ. 19ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺩﻋﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﻜﻴﺪ ﻭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺨﻔﻲ ﺩﻳﮓ ﺭﺍ. 20ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺟﺎﺩ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺁﻧﻜﻪ ﺟﺎﺩ ﺭﺍ ﻭﺳﻴﻊ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ .ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﻣﺎﺩﻩ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺎﺯﻭ ﻭ ﻓﺮﻕ ﺭﺍ ﻧﻴﺰﻣﻲ ﺩﺭﺩ، 21ﻭ ﺣﺼﹼﺔ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺼﻴﺐ ﺣﺎﻛﻢ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 22ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺩﺍﻥ ﮔﻔﺖ :ﺩﺍﻥ ﺑﭽﺔ ﺷﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﻣﻲ ﺟﻬﺪ. 23ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﺭﺿﺎ ﻣﻨﺪﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻴﺮ ﺷﻮ .ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﻛﺖ ﺍﻭ ﻣﻤﻠﻮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﺟﻨﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭ. 24ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺷﻴﺮ ﮔﻔﺖ :ﺍﺷﻴﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ. 25ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻫﻦ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻗﻮﺕ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 26ﺍﻱ ﻳﺸﻮﺭﻭﻥ ﻣﺜﻞ ﺧﺪﺍ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺪﺩ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺒﺮﻳﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﻓﻼﻙ. 27ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺯﻟﻲ ﻣﺴﻜﻦ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻱ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻫﻼﻙ ﻛﻦ. 28ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﭼﺸﻤﺔ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻏﻠﻪ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﻥ ﺷﺒﻨﻢ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ. 29ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ! ﻛﻴﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ،ﺍﻱ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ! ﻛﻪ ﺍﻭ ﺳﭙﺮ ﻧﺼﺮﺕ ﺗﻮ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺟﺎﻩ ﺗﻮﺳﺖ؛ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﻣﻄﻴﻊ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 34 1ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﻋﺮﺑﺎﺕ ﻣﻮﺁﺏ ،ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﻧﺒﻮ ،ﺑﺮ ﻗﻠﺔ ﻓﺴﺠﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺭﻳﺤﺎﺳﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ،ﺍﺯ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺗﺎ ﺩﺍﻥ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. 2ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﻣﻨﺴﻲ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻣﻐﺮﺑﻲ. 3ﻭ ﺟﻨﻮﺏ ﺭﺍ ﻭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﺭﺓ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﺨﻠﺴﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺻﻮﻏﺮ. 4ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 5ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺩ. 6ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺁﺏ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻴﺖ ﻓﻌﻮﺭ ،ﺩﺭ ﺩﺭﻩ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﻗﺒﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﭼﻮﻥ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﻧﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺗﺎﺭ ،ﻭ ﻧﻪ ﻗﻮﺗﺶ ﻛﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﻋﺮﺑﺎﺕ ﻣﻮﺁﺏ ﺳﻲ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻮﺳﻲ ﺳﭙﺮﻱ ﮔﺸﺖ. 9ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺣﻜﻤﺖ ﻣﻤﻠﻮ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، 11ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ، 12ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻥ ﻫﻴﺒﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩ.
168
ﻛﺘﺎﺏ ﻳﻮﺷﻊ
1 ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﻣﻮﺳﻲ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ،ﺧﺎﺩﻡ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭﻛﻦ ،ﺗﻮ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ. 3ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﻒ ﭘﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺘﻢ. 4ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺗﺎ ﻧﻬﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﻳﻌﻨﻲ ﻓﺮﺍﺕ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ،ﺣﺪﻭﺩ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 5ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻤﺮﺕ ﻳﺎﺭﺍﻱ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ .ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻬﻤﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﺮﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﻗﻮﻱ ﻭ ﺩﻟﻴﺮ ﺑﺎﺵ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ ،ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 7ﻓﻘﻂ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻟﻴﺮ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ،ﻣﻮﺳﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻲ .ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﭗ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻨﻤﺎ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ،ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺷﻮﻱ. 8ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﻔﻜﺮ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﻴﺮﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 9ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻧﻜﺮﺩﻡ؟ ﭘﺲ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺩﻟﻴﺮ ﺑﺎﺵ ،ﻣﺘﺮﺱ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮﺳﺖ. 10ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 11ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﮕﺬﺭﻳﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺷﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ،ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺗﺼﺮﻑ ﻛﻨﻴﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 12ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺭﺅﺑﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 13ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺁﻥ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 14ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍﺭﺩُﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﻠﺢ ﺷﺪﻩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 15ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺗﺼﺮﻑ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻠﻜﹼﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩ. 16ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﻲ ،ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ. 17ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻓﻘﻂ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ،ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻮﺩ. 18ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺭ ﺣﻜﻢ ﺗﻮ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻲ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﻨﺪ ،ﻛﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻓﻘﻂ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺩﻟﻴﺮ ﺑﺎﺵ. 2 ﺷﻄﹼﻴﻢ ﺑﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ .ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺯﻥ ﺯﺍﻧﻴﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺭﺍﺣﺎﺏ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﺟﺎﺳﻮﺱ ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁ ﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﻣﻠﻚ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻣﺸﺐ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 3ﻭ ﻣﻠﻚ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﻧﺰﺩ ﺭﺍﺣﺎﺏ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 4ﻭ ﺯﻥ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭﮔﻔﺖ :ﺑﻠﻲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺑﺴﺘﻦ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ،ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺠﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ .ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 6ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﺘﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﭼﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 7ﭘﺲ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺗﺎ ﮔﺪﺍﺭﻫﺎ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻨﺪ. 8ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺨﻮﺍﺑﻨﺪ ،ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ. 9ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻭ ﺗﺮﺱ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻤﺎ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ.
169
10ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﺏ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻗﻠﺰﻡ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﺸﻜﺎﻧﻴﺪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻳﺪ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺩﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﻭﻋﻮﺝ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻤﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻛﺴﻲ ﺟﺎﻥ ﻧﻤﺎﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺑﺎﻻ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺪﺍﺳﺖ. 12ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ 13ﻛﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻧﻢ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﺬﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻮﺕ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 14ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺷﻤﺎ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﺯ ﻧﺪﻫﻴﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 15ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻃﻨﺎﺏ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺗﺎ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ .ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻳﺪ. 17ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺴﻢ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻱ ﻣﺒﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ. 18ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﻢ ،ﺍﻳﻦ ﻃﻨﺎﺏ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﺮﺩﻱ ﺑﺒﻨﺪ ،ﻭ ﭘﺪﺭﺕ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ. 19ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ،ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﻣﺒﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ،ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﺯ ﺩﻫﻲ ،ﺍﺯ ﻗﺴﻢ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﻣﺒﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ. 21ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻃﻨﺎﺏ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﺑﺴﺖ. 22ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪ ﮔﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ. 23ﭘﺲ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 24ﻭ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺎ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 3 ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻭ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺷﻄﻴﻢ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻨﺰﻝ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 2ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﭼﻮﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺁﻥ ﺑﺮﻭﻳﺪ. 4ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺁﻥ ،ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺫﺍﺭﻉ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻓﺖ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ. 5ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻓﺮﺩﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 6ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﻭﻳﺪ .ﭘﺲ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻗﻮﻡ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 7ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻮﺷﻊ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 8ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﺏ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﺩﺭ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﺎﺳﺘﻴﺪ. 9ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. ﺟﺮﺟﺎﺷﻴﺎﻥ ﻭ ﺁﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻓﹶﺮﺯﹼﻳﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﹼﻴﺎﻥ ﻭ ﹺ 10ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 11ﺍﻳﻨﻚ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 12ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﻫﺮﺳﺒﻂ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﻴﺪ. 13ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﻛﻒ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ ﻛﻪ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺁﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻣﺜﻞ ﺗﻮﺩﻩ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ.
170
15ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﮔﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺑﻪ ﹸﺍﺭﺩﻥ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﺏ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ،ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻮﺳﻢ ﺣﺼﺎﺩ ،ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺳﻴﻼﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 16ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺘﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺷﻬﺮ ﺁﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﹶ ﺻﺮﺗﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺁﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻋﺮﺑﻪ، ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺤﺮﺍﻟﻤﻠﺢ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﺮ ﺧﺸﻜﻲ ﻗﺎﻳﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻲ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ، ﺑﺎﻟﻜﻠﻴﻪ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ. 4 ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﺎﻟﻜﻠﻴﻪ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻮﺷﻊ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﺒﻂ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. 3ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻗﺎﻳﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﻨﮓ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻟﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺸﺐ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﻴﺪ ﺑﻨﻬﻴﺪ. 4ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﺒﻂ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻃﻠﺒﻴﺪ. 5ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﺮﻭﻳﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﺳﻨﮓ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. 6ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﭼﻴﺴﺖ، 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ،ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ ،ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﻨﮓ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﻨﮓ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺴﺖ. 10ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻮﺷﻊ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 11ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﻮﻡ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻣﺴﻠﺢ ﺷﺪﻩ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 13ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﭼﻬﻞ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﺓ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻳﻮﺷﻊ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺰﺭﮒ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻤﺮﺵ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻮﺷﻊ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 16ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺑﻔﺮﻣﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ. 17ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭ ﺩﻥ ﺑﺮﺁﻳﻴﺪ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﻒ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺧﺸﻜﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﺏ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﺠﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﭘﻴﺶ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﺪ. ﺟﹾﻠﺠﺎﻝ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺷﺮﻗﻲ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ،ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﹺ ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩ. 20ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﹺ 21ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﭼﻴﺴﺖ، 22ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻲ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 23ﺯﻳﺮﺍ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺁﺏ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﺸﻜﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﺎ ﺧﺸﻜﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻳﻢ. 24ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﻫﻤﺔ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ. 5
171
ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻠﻮﻙ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻠﻮﻙ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﺏ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﺸﻜﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻳﻢ ،ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 2ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ :ﻛﺎﺭﺩﻫﺎ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﭼﺨﻤﺎﻕ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺎﺯ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﻣﺨﺘﻮﻥ ﺳﺎﺯ. 3ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﻛﺎﺭﺩﻫﺎ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﭼﺨﻤﺎﻕ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻞ ﻏﻠﻔﻪ ﺧﺘﻨﻪ ﻛﺮﺩ. 4ﻭ ﺳﺒﺐ ﺧﺘﻨﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺫﻛﻮﺭﺍﻥ ﻗﻮﻡ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﺮﺩﻧﺪ. 5ﺍﻣﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻣﺨﺘﻮﻥ ﻧﮕﺸﺘﻨﺪ، 6ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﻃﺎﻳﻔﻪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻧﺪ .ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺘﻨﻪ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺧﺘﻨﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﻡ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 9ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻋﺎﺭ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﻏﻠﻄﺎﻧﻴﺪﻡ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻧﺎﻡ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺟﹺﻠﹾﺠﺎﻝ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 10ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺟﹺﻠﹾﺠﺎﻝ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻴﺪ ﻓﺼﺢ ﺭﺍ ﺷﺐ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ،ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 11ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﺼﺢ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ،ﺍﺯ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﹸﻬﻨﺔ ﺯﻣﻴﻦ ،ﻧﺎﺯﻛﻨﻬﺎﻱ ﻓﻄﻴﺮ ﻭ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. ﻦ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. ﻦ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﻣ 12ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺎﺻﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﻣ 13ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺷﻊ ﻧﺰﺩ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﺯﻣﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ؟ 14ﮔﻔﺖ :ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺁﻣﺪﻡ .ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺭﻭﻱ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ؟ 15ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩ. 6 ﻭ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺨﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ. 2ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ :ﺑﺒﻴﻦ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﻭ ﻣﻠﻜﹶﺶ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻡ. 3ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ،ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻃﻮﺍﻑ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﻭﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﮕﺮﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻦ. 4ﻭ ﻫﻔﺖ ﻛﺎﻫﻦ ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ،ﻫﻔﺖ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻱ ﻳﻮ ﺑﻴﻞ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻃﻮﺍﻑ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺍﺯﻧﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻮﻕ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺁﻳﺪ. 6ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻛﺎﻫﻦ ﻫﻔﺖ ﹼﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻱ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ. 7ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﻴﺶ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻃﻮﺍﻑ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﺴﻠﺢ ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻭﻧﺪ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ ،ﻫﻔﺖ ﻛﺎﻫﻦ ﻫﻔﺖ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻱ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﭘﻴﺶ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. 9ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﺴﻠﺢ ﭘﻴﺶ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺳﺎﻗﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ. 10ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺻﺪﺍ ﻧﺰﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺨﻨﻲ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺻﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ .ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺻﺪﺍ ﺯﻧﻴﺪ. 11ﭘﺲ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻃﻮﺍﻑ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﻭﺭ ﺷﻬﺮ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 12ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 13ﻭ ﻫﻔﺖ ﻛﺎﻫﻦ ﻫﻔﺖ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻱ ﻳﻮﺑﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﺴﻠﺢ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺳﺎﻗﺔ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ. 14ﭘﺲ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ،ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻃﻮﺍﻑ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ،ﻭﻗﺖ ﻃﻠﻮﻉ ﻓﺠﺮ ،ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻃﻮﺍﻑ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻃﻮﺍﻑ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ ﺩﺭ ﻣﺮﺗﺒﺔ ﻫﻔﺘﻢ ،ﭼﻮﻥ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﺻﺪﺍ ﺯﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
172
17ﻭ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺮ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺮﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺭﺍﺣﺎﺏ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻓﻘﻂ ،ﺑﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺭﺳﻮﻻﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ. 18ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻴﺰ ﺣﺮﺍﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﺮﺍﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﺮﺍﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻴﺰ ﺣﺮﺍﻡ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺣﺮﺍﻡ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 19ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﻣﺴﻴﻦ ﻭ ﺁﻫﻨﻴﻦ ،ﻭﻗﻒ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 20ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﻮﻡ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺁﻭﺍﺯ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻧﺪ ،ﺣﺼﺎﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﻭ ﻗﻮﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 21ﻭ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺣﺘﻲ ﮔﺎﻭ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﺍﻻﻍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺯﻥ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ،ﻭ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﺭﻳﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻳﺪ. 23ﭘﺲ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﺟﺎﺳﻮﺱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺭﺍﺣﺎﺏ ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 24ﻭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﻣﺴﻴﻦ ﻭ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻧﺪ. 25ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ،ﺭﺍﺣﺎﺏ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ. 26ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﻨﺪ؛ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺩﺍﺓ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻴﺎﺩﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻬﺎﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 27ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﻮﺷﻊ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺖ. 7 ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﺣﺮﺍﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻋﺨﺎﻥ ﺍﺑﻦ ﹶﻛﺮﻣﻲ ﺍﺑﻦ ﹶﺯﺑﺪﻱ ﺍﺑﻦ ﺯﺍﺭﺡ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺣﺮﺍﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ. 2ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﺯ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺗﺎ ﻋﺎﻱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺖ ﺁﻭﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﺮﻗﻲ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻛﻨﻴﺪ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻋﺎﻱ ﺭﺍ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﻧﻴﺎﻳﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺩﻭ ﻳﺎ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﻋﺎﻱ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺯﺣﻤﺖ ﻧﺪﻫﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻢ ﺍﻧﺪ. 4ﭘﺲ ﻏﺮﻳﺐ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻋﺎﻱ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻋﺎﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺳﻲ ﻭ ﺷﺶ ﻧﻔﺮ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺗﺎ ﺷﺒﺎﺭﻳﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﺸﻴﺐ ﺯﺩﻧﺪ .ﻭ ﺩﻝ ﻗﻮﻡ ﮔﺬﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ، ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 6ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﺎﻙ ﺯﺩﻩ ،ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺎﻙ ﺑﻪ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺷﻴﺪﻧﺪ. 7ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﺩﺍﺩﻱ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻲ .ﻛﺎﺵ ﺭﺍﺿﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ. 8ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﺸﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﺩﻭﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺩ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ؟ 10ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﺧﻴﺰ! ﭼﺮﺍ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻱ؟ 11ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻱ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭼﻴﺰ ﺣﺮﺍﻡ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 12ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﺸﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰ ﺣﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﺒﺎﻩ ﻧﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 13ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺑﮕﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺩﺍ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻴﺰﻱ ﺣﺮﺍﻡ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﺣﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻧﻜﻨﻲ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ.
173
14ﭘﺲ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ،ﺷﻤﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﺒﻄﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻳﻨﺪ؛ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ؛ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻳﻨﺪ. 15ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺁﻥ ﭼﻴﺰ ﺣﺮﺍﻡ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻗﺒﺎﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. 17ﻭ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺯﺍﺭﺣﻴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺯﺍﺭﺣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﹶﺯﺑﺪﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. 18ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻋﺨﺎﻥ ﺑﻦ ﹶﻛﺮﻣﻲ ﺍﺑﻦ ﺯﹶﺑﺪﻱ ﺑﻦ ﺯﺍﺭﺡ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. 19ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﻋﺨﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ،ﺍﻵﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﺑﺪﻩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻣﺮﺍﺧﺒﺮ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﺪﺍﺭ. 20ﻋﺨﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ :ﻓﻲ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ. 21ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺭﺩﺍﻳﻲ ﻓﺎﺧﺮ ﺷﻨﻌﺎﺭﻱ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻳﻚ ﺷﻤﺶ ﻃﻼ ﻛﻪ ﻭﺯﻧﺶ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﺪﻡ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻃﻤﻊ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﮔﺮﻓﺘﻢ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻴﻤﺔ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ«. 22ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻮﺷﻊ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺩﻭﻳﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ. 23ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻴﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺷﻊ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ. 24ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﻭﻱ ،ﻋﺨﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﺯﺍﺭﺡ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺭﺩﺍ ﻭ ﺷﻤﺶ ﻃﻼ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻧﺶ ﻭ ﺣﻤﺎﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻧﺶ ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺵ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺎﻳﻤﻠﻜﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﻋﺨﻮﺭ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺳﺎﺧﺘﻲ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ «.ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 26ﻭ ﺗﻮﺩﺓ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺴﺖ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﺳﻢ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭﺍﺩﻱ ﻋﺨﻮﺭ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8 ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺮﺱ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ .ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻋﺎﻱ ﺑﺮﻭ .ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻠﻚ ﻋﺎﻱ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﻭ ﺷﻬﺮﺵ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ. 2ﻭ ﺑﻪ ﻋﺎﻱ ﻭ ﻭ ﻣﻠﻜﺶ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﻭ ﻣﻠﻜﺶ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺑﻜﻦ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻏﻨﻴﻤﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻳﻤﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺷﻬﺮ ﻛﻤﻴﻦ ﺳﺎﺯ. 3ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﺎﻱ ﺑﺮﻭﻧﺪ .ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺳﻲ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺩﻻﻭﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 4ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺭ ﻣﺮﻭﻳﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 5ﻭ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﻨﺪ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺜﻞ ﺩﻓﻌﺔ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 6ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺩﻭﺭ ﺳﺎﺯﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺩﻓﻌﺔ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﺮﻳﺨﺖ. 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﻛﻤﻴﻦ ﮔﺎﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﭘﺲ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺳﺨﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻳﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 9ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻤﻴﻦ ﮔﺎﻩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻭ ﻋﺎﻱ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻏﺮﺑﻲ ﻋﺎﻱ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩ. 10ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻗﻮﻡ ﺑﺴﻮﻱ ﻋﺎﻱ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 11ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻬﺮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﻋﺎﻱ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﻭ ﻋﺎﻱ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﻱ ﺑﻮﺩ. 12ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻭ ﻋﺎﻱ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻏﺮﺑﻲ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩ. 13ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻏﺮﺑﻲ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﻓﺖ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻠﻚ ﻋﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺍﻭ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﺶ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻣﻌﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﻋﺮﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 15ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪ .ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻧﺪ. 17ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺩﺭ ﻋﺎﻱ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ.
174
18ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ :ﻣﺰﺭﺍﻗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮﺳﺖ ،ﺑﺴﻮﻱ ﻋﺎﻱ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ،ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ،ﻣﺰﺭﺍﻗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺴﻮﻱ ﺷﻬﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ. 19ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ،ﺩﻭﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ، ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 20ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻋﺎﻱ ﺑﺮ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻭﺩ ﺷﻬﺮ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ .ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺑﮕﺮﻳﺰﻧﺪ .ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺷﻊ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺩ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻋﺎﻱ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻴﺎﻓﺖ. 23ﻭ ﻣﻠﻚ ﻋﺎﻱ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺷﻊ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 24ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻦ ﻫﻤﺔ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻋﺎﻱ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﻫﻼﻙ ﻛﺸﺘﻨﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻋﺎﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 25ﻭ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻋﺎﻱ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻮﺷﻊ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺰﺭﺍﻕ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻋﺎﻱ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ. 27ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 28ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﻋﺎﻱ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻮﺩﺓ ﺍﺑﺪﻱ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ. 29ﻭ ﻣﻠﻚ ﻋﺎﻱ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻡ ﺑﺪﺍﺭ ﻛﺸﻴﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻏﺮﻭﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ،ﻳﻮﺷﻊ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻻﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﺭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻮﺩﺓ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ. 30ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻮﺷﻊ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻋﻴﺒﺎﻝ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ. 31ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻮﺳﻲ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻧﺎﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻻﺕ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 32ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻧﺴﺨﺔ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺳﺎﺧﺖ. 33ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﭘﻴﺶ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﻫﻢ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻭ ﻣﺘﻮﻃﻨﺎﻥ ،ﻧﺼﻒ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻛﻮﻩ ﺟﺮﹺﺯﻳﻢ ﻭﻧﺼﻒ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻛﻮﻩ ﻋﻴﺒﺎﻝ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﻨﺪ. 34ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ،ﻫﻢ ﺑﺮﻛﺘﻬﺎ ﻭ ﻫﻢ ﻟﻌﻨﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺍﻧﺪ. 35ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻧﺨﻮﺍﻧﺪ. 9 ﺣﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ،ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻭ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺣﺘﹼﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﹶﻓ ﹺﺮﺯﹼﻳﺎﻥ ﻭ ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻠﻮﻙ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺎ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ، 2ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺎ ﻳﻮﺷﻊ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺘﻔﻘﹰﺎ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺟﺒﻌﻮﻥ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﻭﻋﺎﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻠﭽﻴﺎﻥ 3ﻭ ﺍﻣﺎ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺟﻮﺍﻟﻬﺎﻱ ﻛﹸﻬﻨﻪ ﺑﺮ ﺍﻻﻏﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﺸﻜﻬﺎﻱ ﺷﺮﺍﺏ ﻛﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻔﺸﻬﺎﻱ ﻣﻨﺪﺭﺱ ﻭ ﭘﻴﻨﻪ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺧﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺗﻤﺘﻤﻲ ﻧﺎﻥ ﺗﻮﺷﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺸﻚ ﻭ ﻛﻔﻪ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻭﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻋﻬﺪ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ. 6ﻭ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺩﺭ ﹺ 7ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺣﻮﻳﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻋﻬﺪ ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ؟ 8ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻴﻢ .ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﻴﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻴﺪ؟ 9ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯﺓ ﺍﻭ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻛﺮﺩ ،ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ. ﺳ ﻴﺤﻮﻥ ،ﻣﻠﻚ ﺣﺸﹾﺒﻮﻥ ،ﻭ ﻋﻮﺝ ،ﻣﻠﻚ ﺑﺎﺷﺎﻥ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺸﹾﺘﺎﺭﻭﺕ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺮﺩ. 10ﻭ ﻧﻴﺰ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ
175
11ﭘﺲ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻣﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺷﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻋﻬﺪ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ. 12ﺍﻳﻦ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮﺷﺔ ﺭﺍﻩ ﮔﺮﻡ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ،ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺸﻚ ﻭ ﻛﻔﻪ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺸﻜﻬﺎﻱ ﺷﺮﺍﺏ ﻛﻪ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺧﺖ ﻭ ﻛﻔﺸﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﻃﻮﻝ ﺭﺍﻩ ﻛﻬﻨﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻮﺷﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﻠﺢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 16ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﻳﺸﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ. ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﻭ ﻛﻔﻴﺮﻩ ﻭ ﺑﺌﻴﺮﻭﺕ ﻭ ﻗﺮﻳﺔ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﺑﻮﺩ. 17ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ، 18ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮ ﺭﺅﺳﺎ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺅﺳﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻳﻢ ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺿﺮﺭ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ. 20ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻗﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩﻳﻢ ،ﻏﻀﺐ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺸﻮﺩ. 21ﻭ ﺭﺅﺳﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ .ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﻴﺰﻡ ﺷﻜﻨﺎﻥ ﻭ ﺳﻘﺎﻳﺎﻥ ﺁﺏ ﺷﺪﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺭﺅﺳﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺭ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻨﻴﺪ. 23ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻣﻠﻌﻮﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻫﻴﺰﻡ ﺷﻜﻨﺎﻥ ﻭ ﺳﻘﺎﻳﺎﻥ ﺁﺏ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ 24ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ،ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻳﻢ. 25ﻭ ﺍﻵﻥ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﺻﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ. 26ﭘﺲ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﺘﻨﺪ. 27ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻘﺮﺭ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻫﻴﺰﻡ ﺷﻜﻨﺎﻥ ﻭ ﺳﻘﺎﻳﺎﻥ ﺁﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 10 ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﺻﺪﻕ ،ﻣﻠﻚ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﻋﺎﻱ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﻭ ﻣﻠﻜﺶ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻭ ﭼﻮﻥ ﹶﺍﺩﻭﻧﹺﻲ ﹶ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺻﻠﺢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ،ﺷﻬﺮ ﺑﺰﺭﮒ ،ﻣﺜﻞ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺸﻴﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﺶ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 2ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺣﺒﺮﻭﻥ ،ﻭ ﻓﺮﺁﻡ ،ﻣﻠﻚ ﻳﺮﻣﻮﺕ ،ﻭ ﻳﺎﻓﻴﻊ ،ﻣﻠﻚ ﻻﺧﻴﺶ ،ﻭ ﺩﺑﻴﺮ ،ﻣﻠﻚ ﻋﺠﻠﹸﻮﻥ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺻﺪﻕ ،ﻣﻠﻚ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺰﺩ ﻫﻮﻫﺎﻡ ،ﻣﻠﻚ 3ﭘﺲ ﹶﺍﺩﻭﻧﹺﻲ ﹶ ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻮﺷﻊ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺻﻠﺢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 4ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺗﺎ 5ﭘﺲ ﭘﻨﺞ ﻣﻠﻚ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻠﻚ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺠﻠﹸﻮﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﻭ ﻣﻠﻚ ﻳ ﺮﻣﻮﺕ ﻭ ﻣﻠﻚ ﻻﺧﻴﺶ ﻭ ﻣﻠﻚ ﻋ ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺩﺭ ﺟﹺﻠﹾﺠﺎﻝ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺑﺎﺯ ﻣﺪﺍﺭ .ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﻴﺎ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻩ ،ﻭ ﻣﺪﺩ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ 6ﭘﺲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻠﻮﻙ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﺮ ﻣﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ﺁﻣﺪ. 7ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﺠﺎﻉ ﺍﺯ ﹺ 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 9ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺐ ﺍﺯ ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ. ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﺸﺖ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﮔﺮﺩﻧﻪ ﺑﻴﺖ ﺣﻮﺭﻭﻥ ﮔﺮﻳﺰﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺗﺎ 10ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺰﹺﻳﻘﹶﻪ ﻭ ﻣ ﹼﻘﻴﺪﻩ ﺍﻳﺸﺎ ﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮﻱ ﺑﻴﺖ ﺣﻮﺭﻭﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﻋﺰﹺﻳﻘﹶﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺗﮕﺮﮒ ﻣﺮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻨﺪ. ﺟ ﺒﻌﻮﻥ 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻮﺷﻊ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻜﻠﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻣﺎﻩ ﺑﺮ ﻭﺍﺩﻱ ﹶﺍ ﻳﻠﹸﻮﻥ. 13ﭘﺲ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻳﺎﺷﺮ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻜﺮﺩ.
176
14ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 15ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﻪ ﺟﹺﻠﹾﺠﺎﻝ ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻨﺪ. 16ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﻣﻠﻚ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻐﺎﺭﺓ ﻣﻘﱠﻴﺪﻩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 17ﻭ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﻪ ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﻣﻠﻚ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﻣﻘﱠﻴﺪﻩ ﭘﻨﻬﺎﻧﻨﺪ. 18ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ :ﺳﻨﮕﻬﺎﻳﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﺩﻫﻨﺔ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺑﻐﻠﻄﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﮕﻤﺎﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 19ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺆﺧﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﻭ ﻣﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺷﻊ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺗﺎ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 21ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﱠﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻛﺴﻲ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻴﺰ ﻧﺴﺎﺧﺖ. 22ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ :ﺩﻫﻨﺔ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﻣﻠﻚ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻐﺎﺭﻩ ،ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻳﺪ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﻭ ﻣﻠﻚ ﻳ ﺮﻣﻮﺕ ﻭ ﻣﻠﻚ ﻻﺧﻴﺶ ﻭ ﻣﻠﻚ ﻋﺠﻠﻮﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 23ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﻣﻠﻚ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻠﻚ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻣﻠﻚ 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻠﻮﻙ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻳﻮﺷﻊ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﮔﻔﺖ» :ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻠﻮﻙ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ. 25ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ .ﻗﻮﻱ ﻭ ﺩﻟﻴﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 26ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺑﺮ ﭘﻨﺞ ﺩﺍﺭ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﻫﺎ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 27ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻏﺮﻭﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ،ﻳﻮﺷﻊ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺩﻫﻨﺔ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ ،ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 28ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻳﻮﺷﻊ ﻣ ﱠﻘﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺁﻥ ﻣﻠﻜﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻧﻔﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻠﻚ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎ ﻣﻠﻚ ﻣﻘﱠﻴﺪﻩ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﺮﺩ. 29ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﻘﱠﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﹶﻟﺒﻨﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﹶﻟﺒﻨﻪ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ. 30ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻣﻠﻜﺶ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺁﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺖ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻠﻚ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻛﺮﺩ. 31ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻟﺒﻨﹶﻪ ﺑﻪ ﻻﺧﻴﺶ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ. 32ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻻﺧﻴﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺁﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﻨﹶﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 33ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﻮﺭﺍﻡ ﻣﻠﻚ ﺟﺎﺯﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻻﺧﻴﺶ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻭ ﻭ ﻗﻮﻣﺶ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ .ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ. 34ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻻﺧﻴﺶ ﺑﻪ ﻋﺠﻠﻮﻥ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 35ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻻﺧﻴﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 36ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻋﺠﻠﻮﻥ ﺑﻪ 37ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻠﻜﺶ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺠﻠﻮﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺖ. 38ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺩﺑﻴ ﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ. 39ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻠﻜﺶ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ؛ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺑﻴﺮ ﻭ ﻣﻠﻜﺶ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﺮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﻨﹶﻪ ﻭ ﻣﻠﻜﺶ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 40ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻲ ﻭ ﺟﻨﻮﺏ ﻭ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﻭ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻠﻮﻙ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ،ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺫﻱ ﻧﻔﺲ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻩ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 41ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺵ ﺑﺮﻧﻴﻊ ﺗﺎ ﻏﹶﺰﹼﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻮﺷﹶﻦ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﺯﺩ. 42ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﻣﻠﻮﻙ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻭﻗﺖ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 43ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺩﺭ ﺟﹺﻠﹾﺠﺎﻝ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 11
177
ﺷ ﻤﺮﻭﻥ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻠﻚ ﹶﺍﺧﹾﺸﺎﻑ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ، ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻳﺎﺑﻴﻦ ﻣﻠﻚ ﺣﺎﺻﹸﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺑﺎﺏ ﻣﻠﻚ ﻣﺎﺩﻭﻥ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻠﻚ ﺕ ﺩﻭﺭ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ، 2ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻠﻮﻛﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ،ﻭ ﺩﺭ ﻋﺮﺑﻪ ،ﺟﻨﻮﺏ ﻛﻨﱠﺮﻭﺕ ،ﻭ ﺩﺭ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﻓﻮ ﹾ ﺣﺮﻣﻮﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ. ﺣﻮﻳﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﺣﺘﹼﻴﺎﻥ ﻭ ﹶﻓ ﹺﺮﺯﹼﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ،ﻭ 3ﻭ ﻧﺰﺩ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ 4ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺪﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺭﻳﮓ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﺍﺭﺍﺭﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 5ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﻣﻠﻮﻙ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻣﻴﺮﻭﻡ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺟﺎ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪ. 6ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻭﻗﺘﻲ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 7ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻣﻴﺮﻭﻡ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻣﺴﺮﻓﻮﺕ ﻣﺎﻳﻢ ﻭ ﺗﺎ ﻭﺍﺩﻱ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﺮﻗﻲ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﺮﺩﻩ، ﻛﺸﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 9ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 10ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﻭ ﺣﺎﺻﻮﺭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻣﻠﻜﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺣﺎﺻﻮﺭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻥ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﺫﻱ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺣﺎﺻﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 12ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﻣﻠﻮﻙ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻠﻮﻙ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮﻛﺸﺘﻪ ،ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 13ﻟﻜﻦ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻠﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺴﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ،ﺳﻮﺍﻱ ﺣﺎﺻﻮﺭ ﻛﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 14ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺑﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﻴﭻ ﺫﻱ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 15ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﻳﻮﺷﻊ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺣﻜﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ. 16ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻨﻮﺏ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻮﺷﹶﻦ ﻭ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﻭ ﻋﺮﺑﻪ ﻭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. ﺣﺮﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻠﻮﻙ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﻛﺸﺖ. 17ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺣﺎﻟﹶﻖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺳﻌﻴﺮ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﺗﺎ ﺑﻌﻞ ﺟﺎﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﻛﻮﻩ 18ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻠﻮﻙ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ. ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺣﻮﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ 19ﻭ ﺷﻬﺮﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺻﻠﺢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺟﺰ 20ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺯﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻳﻮﺷﻊ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻋﻨﺎﻗﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺒﺮﻭﻥ ﻭ ﺩﺑﻴ ﺮ ﻭ ﻋﻨﺎﺏ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ. ﺷﺪﻭﺩ ﺑﻌﻀﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. ﺖ ﻭ ﹶﺍ ﹾ ﺟ ﹾ 22ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﻋﻨﺎﻗﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﻏﺰﺍ ﻭ 23ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ. 12 ﺣﺮﻣﻮﻥ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﺮﺑﻪ ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻣﻠﻮﻙ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺸﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﻄﻠﻊ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﻭﺍﺩﻱ ﹶﺍ ﺭﻧﹸﻮﻥ ﺗﺎ ﻛﻮﻩ ﺷﺮﻗﻲ ﺭﺍ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﺷﺪﻧﺪ. ﺸﺒﻮﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﻋﺮﻭﻋﻴﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﻭﺍﺩﻱ ﹶﺍ ﺭﻧﹸﻮﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﻭﺳﻂ ﻭﺍﺩﻱ ﻭﻧﺼﻒ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺗﺎ ﻭﺍﺩﻱ ﻳﺒﻮﻕ ﻛﻪ ﺳﺮﺣﺪ ﺣ ﹾ ﺳ ﻴﺤﻮﻥ ﻣﻠﻚ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ 2 ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 3ﻭ ﺍﺯ ﻋﺮﺑﻪ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻛﱠﻨﺮﻭﺕ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻋﺮﺑﻪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺤﺮﺍﻟﻤﻠﺢ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺖ ﻳﺸﻴﻤﻮﺕ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﺯﻳﺮ ﺩﺍﻣﻦ ﻓﺴﺠﻪ. 4ﻭ ﺳﺮﺣﺪ ﻋﻮﺝ ،ﻣﻠﻚ ﺑﺎﺷﺎﻥ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻘﻴﺔ ﺭﻓﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺸﹾﺘﺎﺭﻭﺕ ﻭ ﹶﺍ ﺩﺭﻋﻲ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺷﺖ. ﺸﺒﻮﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. ﺣ ﹾ ﺳ ﻴﺤﻮﻥ ،ﻣﻠﻚ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺗﺎ ﺳﺮﺣﺪ ﺳﹾﻠﺨﹶﻪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺗﺎ ﺳﺮﺣﺪ ﺟﺸﹸﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻜﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﻧﺼﻒ ﹺ ﺣﺮﻣﻮﻥ ﻭ 5ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ 6ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺅﺑﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺩﺍﺩ.
178
7ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻣﻠﻮﻙ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺮﺏ ﻛﺸﺖ ،ﺍﺯ ﺑﻌﻞ ﺟﻐﺎﺩ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﻟﺒﻨﺎﻥ ،ﺗﺎ ﻛﻮﻩ ﺣﺎﻟﹶﻖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻀﻌﻴﺮ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺩﺍﺩ. ﺣﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ. 8ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﻭ ﻋﺮﺑﻪ ﻭ ﺩﺷﺘﻬﺎ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﺍﺯ ﺣﺘﹼﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﹶﻓ ﹺﺮﺯﹼﻳﺎﻥ ﻭ 9ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﻋﺎﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﺣﺒﺮﻭﻥ. 11ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﻳﺮﻣﻮﺕ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﻻﺧﻴﺶ. 12ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﻋﺠﻠﻮﻥ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﺟﺎﺯﹶﺭ. 13ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﺩﺑﻴ ﺮ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﺟﺎﺩﺭ. ﺣﺮﻣﺎ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﻋﺮﺍﺩ. 14ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ 15ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﻟﺒﻨﹶﻪ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﻋ ﺪﻻﹼﻡ. 16ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﻣﻘﱢﻴﺪﻩ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ
ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ.
17ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﹶﺗﻔﹼﻮﺡ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﺣﺎﻓﹶﺮ. 18ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﻋﻔﻴﻖ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﹶﻟﺸﹼﺎﺭﻭﻥ. 19ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﻣﺎﺩﻭﻥ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﺣﺎﺻﹸﻮﺭ. ﺷ ﻤﺮﻭﻥ ﻣﺮﺅﻥ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﺍﹶﻛﹾﺸﺎﻑ. 20ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ 21ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﹶﺗﻌﻨﺎﻙ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﻣﺠﹺﺪﻭ. 22ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﻗﺎﺩﺵ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﻳ ﹾﻘﻨﹸﻌﺎﻡ ﺩﺭ ﻛﹶﺮﻣﻞ. ﺖ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺩﺭ ﺟﹺﻠﹾﺠﺎﻝ. 23ﻭ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﺩﻭﺭ ﺩﺭ ﻧﺎ ﹶﻓ ﹾ ﻙ ﺳﻲ ﻭ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 24ﭘﺲ ﻳﻜﻲ ﻣﻠﻚ ﺗﺮﺻﻪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻠﻮ 13 ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺷﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺼﺮﻑ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 2ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻠﻮﻙ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺟﺸﹸﻮﺭﻳﺎﻥ. ﺷﺪﻭﺩﻳﺎﻥ ﻭ 3ﺍﺯ ﺷﻴﺤﻮ ﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺼﺮ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺳﺮﺣﺪ ﻋ ﹾﻘﺮﻭﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎﻝ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭘﻨﺞ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﻏﹶﺰﹼﻳﺎﻥ ﻭ ﹶﺍ ﹾ ﺟﺘﹾﻴﺎﻥ ﻭ ﻋ ﹾﻘﺮﻭﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻋﻮﻳﺎﻥ. ﺷ ﹶﻘﻠﹸﻮﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﹶﺍ ﹾ ﻖ ﻭ ﺗﺎ ﺳﺮﺣﺪ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ. 4ﻭ ﺍﺯ ﺟﻨﻮﺏ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﻴﺪﻭﻧﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﹶﻓﻴ ﺣﺮﻣﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺪﺧﻞ ﺣﻤﺎﺕ. ﻞ ﺟﺎﺩ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﻛﻮﻩ ﺟﺒﻠﻴﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﹸﻟﺒﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻄﻠﻊ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﺑ ﻌ ﹾ 5ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﹺ ﺼ ﺮﻓﹸﻮﺕ ﻣﺎ ﹺﻳ ﻢ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺻﻴﺪﻭﻧﻴﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ 6ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺗﺎ ﻣ ﹾ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﺎ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻡ. 7ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻬﻨﻪ ﺳﺒﻂ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﺎ. 8ﺑﺎ ﺭﺅﺑﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻳﺎﻥ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 9ﺍﺯ ﻋ ﻮﻋﻴﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﻭﺍﺩﻱ ﹶﺍ ﺭﻧﹸﻮﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻴﺪﺑﺎ ﺗﺎ ﺩﻳﺒﻮﻥ. ﺸﺒﻮﻥ ﺗﺎ ﺳﺮﺣﺪ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. ﺣ ﹾ ﺳ ﻴﺤﻮﻥ ﻣﻠﻚ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ 10ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺟﺸﹸﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻜﻴﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻮﻩ ﺣﺮﻣﻮﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺗﺎ ﺳﻠﹾﺨﹶﻪ. 11ﻭ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻭ ﺳﺮﺣﺪ 12ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻋﻮﺝ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹶﺍﺷﹾﺘﺎﺭﻭﺕ ﻭ ﹶﺍ ﺩﺭﻋﻲ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺑﻘﻴﺔ ﺭﻓﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ. ﺟﺸﹸﻮﺭ ﻭ ﻣﻌﻜﻲ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ. 13ﺍﻣﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﺸﹸﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻜﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ؛ ﭘﺲ 14ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﻂ ﻻﻭﻱ ﻫﻴﭻ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﻧﺪﺍﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. 16ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﺮﻭﻋﻴﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﹶﺍ ﺭﻧﹸﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻣﻴﺪﺑﺎ ﺍﺳﺖ؛ ﺕ ﺑﻌﻞ ﻣ ﻌﻮﻥ؛ ﺸﺒﻮﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﺒﻮﻥ ﻭ ﺑﺎﻣﻮ ﹾ ﺣ ﹾ 17 ﺕ ﻭ ﻣﻴﻔﺎﻋﺖ؛ 18ﻭ ﻳ ﻬﺼﹶﻪ ﻭ ﹶﻗﺪﻳﻤﻮ ﹾ ﺤ ﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺩﺭﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﺷ ﺕ ﹶ 19ﻭ ﻗﺮﻳﺘﺎﻳﻢ ﻭ ﺳﺒﻤﻪ ﻭ ﺳﺎ ﺭ ﹾ
179
ﺴﺠﻪ ﻭ ﺑﻴﺖ ﻳﺸﻴﻤﻮﺕ؛ 20ﻭ ﺑﻴﺖ ﹶﻓﻐﹸﻮﺭ ﻭ ﺩﺍﻣﻦ ﻓ ﺸﺒﻮﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺮﺩﺍﺩﺍﻥ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﹶﺍﻭﹺﻱ ﻭ ﺭﺍﻗﹶﻢ ﻭ ﺣ ﹾ ﺳ ﻴﺤﻮﻥ ،ﻣﻠﻚ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ،ﻛﻪ ﺩﺭ 21ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺻﻮﺭ ﻭ ﺣﻮﺭ ﻭ ﺭﺍﺑﻊ ،ﺍﻣﺮﺍﻱ ﺳﻴﺤﻮﻥ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ. 22ﻭ ﺑﻠﹾﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﺑﻌﻮﺭ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 23ﻭ ﺳﺮﺣﺪ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﻭ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺑﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 24ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺳﺒﻂ ﺟﺎﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺗﺎ ﻋﺮﻭﻋﻴﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺭﺑﻪ ﺍﺳﺖ. 25ﻭ ﺳﺮﺣﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻌﺰﻳﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﹺ ﺖ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﻭ ﺑﻄﻮﻧﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺤﻨﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﺳﺮﺣﺪ ﺩﺑﻴﺮ. ﺸﺒﻮﻥ ﺗﺎ ﺭﺍﻣ ﹾ ﺣ ﹾ 26ﻭ ﺍﺯ ﺳ ﻴﺤﻮﻥ ،ﻣﻠﻚ ﺣﺸﹾﺒﻮﻥ ،ﻭ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﻭ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻛﻨﱠﺮﹺﺕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﻜﹼﻮﺕ ﻭ ﺻﺎﻓﹸﻮﻥ ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ 27ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﻩ ﺑﻴﺘﻬﺎﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﻴﺖ ﹺﻧ ﻤﺮﻩ ﻭ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ. 28ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 29ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ. 30ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺤﻨﺎﻳﻢ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻋﻮﺝ ،ﻣﻠﻚ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﺮﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﻳﺎﺋﻴﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺷﺖ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ. 31ﻭ ﻧﺼﻒ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻭ ﻋﺸﹾﺘﺎﺭﻭﺕ ﻭ ﺍﺿ ﺪﺭﻋﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻋﻮﺝ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﺑﻦ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺼﻒ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 32ﺍﻳﻨﻬﺎﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﻋﺮﺑﺎﺕ ﻣﻮﺁﺏ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﹶﺭﻳﺤﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 33ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﻂ ﻻﻭﻱ ،ﻣﻮﺳﻲ ﻫﻴﭻ ﻧﺼﻴﺐ ﻧﺪﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 14 ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎﺳﺖ ﻣﻠﻜﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 2ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻗﺮﻋﻪ ،ﻣﻠﻜﹼﻴﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻪ ﺳﺒﻂ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻠﻜﹼﻴﺖ ﺩﻭ ﺳﺒﻂ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﻣﻠﻜﹼﻴﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﻭ ﺳﺒﻂ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ،ﻭ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﻗﺴﻤﺖ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ،ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 5ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﺟﹺﻠﹾﺠﺎﻝ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺷﻊ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻦ ﻳ ﹸﻔﻨﱠﻪ ﻗﹶﻨﹺﺰﹼﻱ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺳﺨﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ،ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﻗﺎﺩﺵ ﺑﺮﻧﻴﻊ ﮔﻔﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ. 7ﻣﻦ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺵ ﺑﺮﻧﻴﻊ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ. 8ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﻝ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﮔﺪﺍﺧﺘﻨﺪ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻛﺮﺩﻡ. 9ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﻮﺳﻲ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻭ ﺍﻭﻻﺩﺕ ﻣﻠﻜﹼﻴﺖ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 10ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻵﻥ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﺴﺘﻢ. 11ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻗﻮﺕ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻗ ﻮﺕ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻗﻮﺕ ﻣﻦ ﺍﻵﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﺁﻣﺪﻥ. 12ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﮔﻔﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﻨﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﻋﻨﺎﻗﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ .ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍ ﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻦ ﻳ ﹸﻔﻨﱠﻪ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﹼﻴﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 13ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﻭ ﺣ ﺒﺮﻥ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻠﻜﹼﻴﺖ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻦ ﻳ ﹸﻔﻨﱠﺔ ﻓﹶﻨﹺﺰﹼﻱ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 14ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ 15ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺎﻡ ﺣﺒﺮﻭﻥ ،ﻗﺮﻳﺔ ﹶﺍﺭﺑﻊ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﻨﺎﻗﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﻳﻦ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ. 15
180
ﻭ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺣﺪ ﹶﺍﺩﻭﻡ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺻﻴﻦ ﺑﻪ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺗﻴﻤﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ. 2ﻭ ﺣﺪ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﺧﺮ ﺑﺤﺮﺍﻟﻤﻠﺢ ،ﺍﺯ ﺧﻠﻴﺠﻲ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻮﺩ. ﺵ ﻳﺮﻧﻴﻊ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﺼﺮﻭﻥ ﮔﺬﺷﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﹶﺍﺩﺍﺭ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﹶﻗ ﺮﻗﹶﻊ 3ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ،ﻓﺮﺍﺯ ﻋ ﹾﻜ ﺮﺑﻴﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺻﻴﻦ ﮔﺬﺷﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺟﻨﻮﺏ ﻗﺎﺩ ﹺ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 4ﻭ ﺍﺯ ﻋﺼﻤﻮﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﺣﺪ ﺷﺮﻗﻲ ،ﺑﺤﺮﺍﻟﻤﻠﺢ ﺗﺎ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ،ﺍﺯ ﺧﻠﻴﺞ ﺩﺭﻳﺎ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩ. ﻦ ﭘﺴﺮ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 6ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺖ ﺣﺠﻠﻪ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺑﻴﺖ ﻋﺮﺑﻪ ﮔﺬﺷﺖ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﻧﺰﺩ ﺳﻨﮓ ﺑ ﻬ 7ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺍﺯ ﻭﺍﺩﻱ ﻋﺨﻮﺭ ﻧﺰﺩ ﺩﺑﻴﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ﻛﻪ ﻣﻔﺎﺑﻞ ﻓﺮﺍﺯ ﻋ ﺪﻣﻴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﻧﺰﺩ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻋﻴﻦ ﺷﻤﺲ ﮔﺬﺷﺖ ،ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﺶ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﻦ ﺭﻭﺟﹺﻞ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺍﺯ ﻭﺍﺩﻱ ﭘﺴﺮ ﻫﻨﱡﻮﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻳﺒﻮﺳﻲ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﺁﻣﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻗﻠﺔ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻭﺍﺩﻱ ﻫﻨﱡﻮﻡ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﻓﺎﺋﻴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﮔﺬﺷﺖ. 9ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺍﺯ ﻗﻠﺔ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﹶﻧ ﹾﻔﺘﹸﻮﺡ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻛﻮﻩ ﻋﻔﹾﺮﻭﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﺑﻌﻠﹶﻪ ﻛﻪ ﻗﹶﺮﻳﻪ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ. 10ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺍﺯ ﺑﻌﻠﹶﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺳﻌﻴﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻛﻮﻩ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﻛﺴﺎﻟﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﺑﺰﻳﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺗ ﻤﻨﹶﻪ ﮔﺬﺷﺖ. ﺷﻜﹾﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﻌﻠﹶﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺰﺩ ﻳ ﺒﻨﹶﺌﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻋﻘﹾﺮﻭﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺗﺎ 12ﻭ ﺣﺪ ﻏﺮﺑﻲ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺣﺪﻭﺩ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 13ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻦ ﻳﻔﹸﻨﱠﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻗﺴﻤﺘﻲ ﺩﺍﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺮﻳﺔ ﹶﺍ ﺭﺑﻊ ﭘﺪﺭ ﻋﻨﺎﻕ ﻛﻪ 14ﻭ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻨﺎﻕ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻴﺸﹶﻲ ﻭ ﺍﹶﺧﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺗﹶﻠﻤﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﻋﻨﺎﻕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ. ﺳﻔﹾﺮ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺩﺑﻴﺮ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ .ﻭ ﺍﺳﻢ ﺩﺑﻴﺮ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺮﻳﻪ 16ﻭ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﻗﺮﻳﺔ ﺳﻔﹾﺮ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻋﻜﹾﺴﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺩﺍﺩ. 17ﻭ ﻋﺘﻨﺌﻴﻞ ﭘﺴﺮ ﻗﻨﺎﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻋﻜﹾﺴﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺩﺍﺩ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻻﻍ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ؟ 19ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻩ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ،ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ .ﭘﺲ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 20ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻠﻚ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 21ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺣﺪ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﹶﻗ ﺒﺼﹶﺌﻴﻞ ﻭ ﻋﻴﺪﺭ ﻭ ﻳﺎﺟﻮﺭ ﺑﻮﺩ، 22ﻭ ﻗﻴﻨﻪ ﻭ ﺩﻳﻤﻮﻧﹶﻪ ﻭ ﻋﺪﻋﺪ، 23ﻭ ﻗﺎﺩﺵ ﻭ ﺣﺎﺻﻮﺭ ﻭ ﹺﻳﺘﹾﻨﺎﻥ، 24ﻭ ﺯﻳﻒ ﻭ ﻃﺎﹶﻟ ﹺﻢ ﻭ ﺑﻌﻠﻮﺕ، ﺼﺮﻭﻥ ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﺣ ﹾ 25ﻭ ﺣﺎﺻﻮﺭ ﺣﺪﺗﱠﻪ ﻭ ﻗﺮﻳﻮﺕ 26ﺍﹶﻣﺎﻡ ﻭ ﺷﹶﻤﺎﻉ ﻭ ﻣﻮﻻﺩﻩ، ﺟﺪﻩ ﻭ ﺣﺸﹾﻤﻮﻥ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺑﻴﺖ ﻓﺎﻟﹶﻂ، ﺼ ﺮ ﺣ ﹶ 27ﻭ ﺷ ﺒﻊ ﻭ ﹺﺑ ﹾﺰﻳﻮ ﺗﻴﻪ، ﺣﺼﹶﺮ ﺷﻮﻋﺎﻝ ﻭ ﺑﻴﺮ ﹶ 28ﻭ 29ﻭ ﺑﻌﺎﻟﹶﻪ ﻭ ﻋﻴﻴﻢ ﻭ ﻋﺎﺻﹶﻢ، ﺣ ﺮﻣﻪ، 30ﻭ ﹶﺍﹾﻟﺘﹸﻮﹶﻟ ﺪ ﻭ ﻛﺴﻴﻞ ﻭ ﺴﻨﱠﻪ، ﺳﹾﻨ 31ﻭ ﺻﻘﻠﺞ ﻭ ﻣ ﺪ ﻣﻨﱠﻪ ﻭ ﺳﹾﻠﺨﻴﻢ ﻭ ﻋﻴﻦ ﻭ ﹺﺭﻣﻮﻥ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 32ﻭ ﻟﹶﺒﺎﻭﺕ ﻭ ﺷﻨﹶﻪ، ﺻ ﺮﻋﻪ ﻭ ﹶﺍ ﹾ 33ﻭ ﺩﺭ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﹶﺍﺷﹾﺘﺎﻭﻝ ﻭ ﹶ ﺟﻨﱢﻴﻢ ﻭ ﹶﺗﻔﱡﻮﺡ ﻭ ﻋﻴﻨﺎﻡ، 34ﻭ ﺯﺍﻧﻮﺡ ﻭ ﻋﻴﻦ ﹺ 35ﻭ ﻳ ﺮﻣﻮﺕ ﻭ ﻋﺪﻻﻡ ﻭ ﺳﻮﻛﻮﻩ ﻭ ﻋﺰﹺﻳﻘﹶﻪ، ﺟ ﺪﻳﺮﺗﺎﻳﻢ ،ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. ﺠﺪﻳﺮﻩ ﻭ ﺷﻌﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﻋﺪﻳﹺﺘﺎﻳﹺﻢ ﻭ ﹶﺍﹾﻟ 36ﻭ ﹶ ﺠﺪﻝ ﺟﺎﺩ. 37ﺻﹶﻨﺎﻥ ﻭ ﺣﺪﺍﺷﺎﻩ ﻭ ﻣ
181
38ﻭ ﺭﹺﻟﹾﻌﺎﻥ ﻭ ﺍﻟﻤﺼﹾﻔﹶﻪ ﻭ ﻳ ﹾﻘ ﹶﺘﺌﻴﻞ. 39ﻭ ﻻﺧﻴﺶ ﻭ ﺑﺼﹾﻘﹶﻪ ﻭ ﻋﺠﻠﻮﻥ. 40ﻭ ﹶﻛﺒﻮﻥ ﻭ ﻟﹶﺤﻤﺎﻥ ﻭ ﻛﺘﻠﻴﺶ. 41ﻭ ﺟﺪﻳﺮﻭﺕ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺩﺍﺟﻮﻥ ﻭ ﹶﻧﻌﻤﻪ ﻭ ﻣﻘﱢﻴﺪﻩ .ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 42ﻭ ﻟﺒﻨﹶﻪ ﻭ ﻋﺎﺗﹶﺮ ﻭ ﻋﺎﺷﺎﻥ. 43ﻭ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﻭ ﺍﹶﺷﹾﻨﹶﻪ ﻭ ﻧﹶﺼﻴﺐ. 44ﻭ ﹶﻗﻌﻴﻠﹶﻪ ﻭ ﹶﺍﻛﹾﺰﻳﺐ ﻭ ﻣﺮﻳﺸﹶﻪ .ﻧﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 45ﻭ ﻋﻘﺮﻭﻥ ﻭ ﻗﺼﺒﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. ﺷﺪﻭﺩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ، 46ﺍﺯ ﻋ ﹾﻘﺮﻭﻥ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎ ،ﻫﻤﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﹶﺍ ﹾ 47ﻭ ﹶﺍ ﹾ ﺷﺪﻭﺩ ﻭ ﻗﺼﺒﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ .ﻭ ﻏﹶﺰﺍ ﻭ ﻗﺼﺒﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﺗﺎ ﻭﺍﺩﻱ ﻣﺼﺮ ،ﻭ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﻥ. 48ﻭ ﺩﺭﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺷﺎﻣﻴﺮ ﻭ ﻳﺘﹼﻴﺮ ﻭ ﺳﻮﻛﻮﻩ. ﺳﻨﱠﻪ ﻛﻪ ﺩﺑﻴ ﺮ ﺑﺎﺷﺪ. 49ﻭ ﺩﻧﱠﻪ ﻭ ﻗﺮﻳﻪ ﺷ ﹶﺘﻤﻮﻩ ﻭ ﻋﺎﻧﻴﻢ. 50ﻭ ﻋﻨﺎﺏ ﻭ ﹶﺍ ﹾ 51ﻭ ﺟﻮﺷﹶﻦ ﻭ ﺣﻮﻟﻮﻥ ﻭ ﺟﻴﻠﻮﻩ ،ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 52ﻭ ﺍﹶﺭﺍﺏ ﻭﺩﻭﻣﻪ ﻭ ﺍﹶﺷﻌﺎﻥ. 53ﻭ ﻳﺎﻧﻮﻡ ﻭ ﺑﻴﺖ ﱠﺗﻔﹸﻮﺡ ﻭ ﺍﹶﻓﻴﻘﹶﻪ. ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺳﻴﻌﻮﺭ ،ﻧﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 54ﻭ ﺣﻤﻄﹶﻪ ﻭ ﻗﺮﻳﻪ ﹶﺍﺭﺑﻊ ﻛﻪ 55ﻭ ﻣﻌﻮﻥ ﻭ ﹶﻛ ﺮﻣﻞ ﻭ ﺯﻳﻒ ﻭ ﻳﻮﻃﹶﻪ. 56ﻭ ﻳ ﹾﺰ ﺭﻋﻴﻞ ﻭ ﻳ ﹾﻘﺪﻋﺎﻡ ﻭ ﺯﺍﻧﻮﺡ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﻭ ﺗ ﻤﻨﹶﻪ ،ﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 57ﻭ ﺍﻟﻘﺎﻳﻦ ﻭ ﹺ ﺟﺪﻭﺭ. 58ﻭ ﺣﻠﹾﺤﻮﻝ ﻭﺑﻴﺖ ﺻﻮﺭ ﻭ 59ﻭ ﻣﻌﺎﺭﺍﺕ ﻭ ﺑﻴﺖ ﻋﻨﹸﻮﺕ ﻭ ﺍﹾﻟ ﹶﺘﻘﹸﻮﻥ ،ﺷﺶ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 60ﻭ ﻗﺮﻳﻪ ﺑﻌﻞ ﻛﻪ ﻗﺮﻳﻪ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﹶﺍﹾﻟ ﺮﺑﻪ ،ﺩﻭ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 61ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﻋ ﺮﺑﻪ ﻭ ﻣﺪﻳﻦ ﻭ ﺳﻜﺎﻛﹶﻪ. 62ﻭ ﹶﺍﹾﻟﻨﹺﺒﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﺪﻳﹶﻨ ﻪ ﺍﻟﻤﻠﺢ ﻭ ﻋﻴﻦ ﺟﺪﻱ ،ﺷﺶ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 63ﻭ ﺍﻣﺎ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻨﺪ .ﭘﺲ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ. 16 ﻭ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ،ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺗﺎ ﺻﺤﺮﺍﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻛﻮﻩ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. 2ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﻟﻮﺯ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺳﺮﺣﺪ ﺍﹶﺭﻛﻴﺎﻥ ﺗﺎ ﻋﻄﺎﺭﻭﺕ ﮔﺬﺷﺖ. 3ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﻪ ﺳﺮﺣﺪ ﻳﻔﻠﻴﻄﻴﺎﻥ ﺗﺎ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﻴﺖ ﺣﻮﺭﻭﻥ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻭ ﺗﺎ ﺟﺎ ﹶﺯ ﹺﺭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﺶ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻮﺩ. 4ﭘﺲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ،ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ،ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﺑﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺪ ﺷﺮﻗﻲ ﻣﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻄﺎﺭﻭﺕ ﹶﺍﺩﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﻴﺖ ﺣﻮﺭﻭﻥ ﺑﺎﻻ ﺑﻮﺩ. ﻕ ﻳﺎﻧﹸﻮﺣﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺬﺷﺖ. 6ﻭ ﺣﺪ ﻏﺮﺑﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﻧﺰﺩ ﻣ ﹾﻜﻤﻴﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻪ ﺗﺄﻧﻪ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮ ﹺ 7ﻭ ﺍﺯ ﻳﺎﻧﻮﺣﻪ ﺑﻪ ﻋﻄﺎﺭﻭﺕ ﻭ ﹶﻧ ﻌﺮﺓ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺷﺪ. ﻱ ﻗﺎﻧﹶﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻠﻚ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 8ﻭ ﺳﺮﺣﺪ ﻏﺮﺑﻲ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺗﹶﻔﹼﻮﺡ ﺗﺎ ﻭﺍﺩ ﹺ 9ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻠﻚ ﺑﻦ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﺯﹶﺭ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺰﻳﻪ ،ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ. 17 ﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺳﻴﺪ.
182
ﺳﺮﹺﺋﻴﻞ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ 2ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻤﺘﻲ ﺷﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﹶﺑﻴ ﻌﺰﹶﺭ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﻟﹶﻚ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶﺍ ﺷﹶﻜﻴﻢ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺣﺎ ﹶﻓﺮ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﹶﻤﻴﺪﺍﻉ .ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺍﻭﻻﺩ ﺫﻛﻮﺭ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺑﻦ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺤﻠﹶﻪ ﻧﹸﻮﻋﻪ ﻭ ﺣﺠﻠﹶﻪ .ﻣﻠﹾﻜﹶﻪ ﻭ ﺗ ﺮﺻﹶﻪ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﻦ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﺑﻦ ﻣﱠﻨﺴﻲ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻧﺒﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ .ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ :ﻣ ﺻﹸﻠﻔﹾﺤﺎﺩ ﺑﻦ ﺣﺎﻓﹶﺮﺑﻦ ِﹺ 3ﻭ ﺍﻣﺎ ﹶ 4ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺭﺅﺳﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ »ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﺪ .ﭘﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﻠﻜﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﭘﺪﺭﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. 5ﻭ ﺑﻪ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺳﻮﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﻭﺑﺎﺷﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺳﺖ ،ﺩﻩ ﺣﺼﹼﻪ ﺭﺳﻴﺪ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻣﹶﻨﺴﻲ ،ﻣﻠﻜﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﹶﻨﺴﻲ ،ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 7ﻭﺣﺪ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺍﺯ ﺍﺷﻴﺮ ﺗﺎ ﻣ ﹾﻜ ﻤﺘﹶﻪ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﹶﻜﻴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻮﺩ ،ﻭﺣﺪﺵ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻋﻴﻦ ﹶﺗﻔﹼﻮﺡ ﺭﺳﻴﺪ. 8ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﹶﺗﻔﱠﻮﺡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﹶﺗﻔﱡﻮﺡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺣﺪ ﻣ ﻤﺴﻲ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻮﺩ. 9ﻭﺣﺪﺵ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﻗﺎﻧﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﻭﺍﺩﻱ ﺑﺮﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﹶﻨﺴﻲ ،ﻣﻠﻚ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻮﺩ ،ﻭﺣﺪ ﻣﻨﹶﺴﻴﺒﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﻭﺍﺩﻱ ﻭﺍﻧﺘﻌﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻮﺩ. 10ﺟﻨﻮﺏ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ،ﻭ ﺷﻤﺎﻝ ﺁﻥ ﺍﺯﺁﻥَ،ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺣﺪ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺎﻝ ﺗﺎ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. 11ﻭ ﻣﻨﺴﻲ ﺩﺭ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻭ ﺩﺭ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﺑﻴﺖ ﺷﺎﻥ ﻭﻓﺼﺒﻪ ﻫﺎﻳﺶ ،ﻭ ﻳ ﻴﻠﹶﻌﺎﻡ ﻭ ﻗﺼﺒﻪ ﻫﺎﻳﺶ ،ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻗﺼﺒﻪ ﻫﺎﻳﺶ ،ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻋﻴﻦ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻗﺼﺒﻪ ﻫﺎﻳﺶ ،ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﹶﺗﻌﻨﺎﻙ ﻭ ﻗﺼﺒﻪ ﻫﺎﻳﺶ ،ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻣ ﹺ ﺠﺪﻭ ﻭ ﻗﺼﺒﻪ ﻫﺎﻳﺶ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻪ ﻣﺤﺎﻝ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 12ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻨﻲ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺟﺎﺯﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 13ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻗﻮﺕ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺍﺯ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺟﺰﻳﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 14ﻭﺑﻨﻲ ﻳﻮﺳﻒ ﻳﻮﺷﻊ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﭼﺮﺍ ﻳﻚ ﻗﺮﻋﻪ ﻭ ﻳﻚ ﺣﺼﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﹼﻴﺖ ﺩﺍﺩﻱ؟ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﺰﺭﮒ ﻫﺴﺘﻢ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻵﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ«. 15ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻗﻮﻡ ﺑﺰﺭﮒ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺮﺁﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﹶﻓ ﹺﺮﺯﹼﻳﺎﻥ ﻭ ﺭﻗﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺻﺎﻑ ﻛﻦ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ. 16ﺑﻨﻲ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﺍﺩﻱ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ،ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﭼﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺷﺎﻥ ﻭ ﻗﺼﺒﻪ ﻫﺎﻳﺶ ،ﻭ ﭼﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﻳ ﹾﺰ ﺭﻋﻴﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 17ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻗﻮﻡ ﺑﺰﺭﮒ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﻱ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻳﻚ ﻗﺮﻋﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 18ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺁﻥ ﺟﻨﮕﻞ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﻳﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩﺵ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻭ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 18 ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻔﺖ ﺳﺒﻂ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ،ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﻛﺎﻫﻠﻲ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﻳﺪ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺼﺮﻑ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ 4ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﺒﻂ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻣﻠﻜﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺛﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ .ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 5ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﺣﺼﹼﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪ؛ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﻪ ﺣﺪﻭﺩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻪ ﺣﺪﻭﺩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 6ﻭ ﺷﻤﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﺣﺼﹼﻪ ﺛﺒﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ،ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ،ﻗﺮﻋﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﺼﻴﺐ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺟﺎﺩ ﻭﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ، ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺮﻗﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 8ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺛﺒﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺛﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ. 9ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﺣﺼﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﺛﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. 10ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻳﻮﺷﻊ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﻭ ﻗﺮﻋﻪ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﺣﺼﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﻓﺘﺎﺩ.
183
12ﻭ ﺣﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺑﻴﺖ ﺁﻭﻥ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﺣﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﺎ ﻟﻮﺯ ﮔﺬﺷﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻟﻮﺯ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺣﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻋﻄﺎﺭﻭﺕ ﺍﺩﺍﺭ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﻴﺖ ﺣﻮﺭﻭﻥ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺭﻓﺖ. 14ﻭ ﺣﺪﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺟﻨﻮﺏ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻴﺖ ﺣﻮﺭﻭﻥ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺍﺳﺖ ﮔﺬﺷﺖ ،ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﺶ ﻧﺰﺩ ﻗﺮﻳﻪ ﺑﻌﻞ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﺮﻳﺐ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻧﺐ ﻏﺮﺑﻲ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﻗﺮﻳﺐ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﭼﺸﻤﺔ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﹶﻧ ﹾﻔﺘﹲﻮﺡ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 16ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﺭﺓ ﺍﺑﻦ ﻫﻨﱡﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﻓﺎﺋﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺩﺭﺓ ﻫﻨﱡﻮﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺗﺎ ﻋﻴﻦ ﺭﻭﺟﻞ ﺭﺳﻴﺪ. 17ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻋﻴﻦ ﺷﻤﺲ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻠﻮﺕ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺮ ﺑﺎﻻﻱ ﹶﺍﺩﻣﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﻮﻫﻦ ﺑﻦ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻣﺪ. 18ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﺮﺑﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻋ ﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻣﺪ. ﺠﻠﹶﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺎﻝ ﮔﺬﺷﺖ ،ﻭ ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺑﻪ ﺧﻠﻴﺞ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺑﺤﺮﺍﻟﻤﻠﺢ ﻧﺰﺩ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺍﺳﺖ. ﺣ 19ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﻴﺖ 20ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ،ﺣﺪ ﺁﻥ ﹲﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺣﺪﻭﺩﺵ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ. ﺠﻠﹶﻪ ﻭ ﻋﻴﻤﻖ ﻗﺼﻴﺺ. ﺣ 21ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﺍﺭﻳﺤﺎ ﻭ ﺑﻴﺖ 22ﻭ ﺑﻴﺖ ﻋﺮﺑﻪ ﻭ ﺻﹶﻤﺎﺭﺍﻳﻢ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ. 23ﻭ ﻋﻮﻳﻢ ﻭ ﻓﺎﺭﻩ ﻭ ﻋ ﹾﻔﺮﺕ. 24ﻭ ﹶﻛﻔﹶﺮ ﻋﻤﻮﻧﻲ ﻭ ﻋﻔﹾﻨﻲ ﻭ ﺟﺎﺑﻊ ،ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﻭ ﺭﺍﻣﻪ ﻭ ﺑﺌﻴﺮﻭﺕ. 25ﻭ 26ﻭ ﻣﺼﻌﻔﻀﻪ ﻭ ﻛﹶﻔﻴﺮﻩ ﻭ ﻣﻮﺻﹶﻪ. 27ﻭ ﺭﺍﻗﹶﻢ ﻭ ﻳﺮﻗﹶﺌﻴﻞ ﻭ ﺗﹶﺮﺍﻟﹶﻪ. 28ﻭ ﺻﹶﻴﻠﹶﻪ ﻭ ﹶﺍﻟﹶﻒ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻲ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺟ ﺒﻌﻪ ﻭ ﻗ ﺮﻳﺖ ،ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ .ﺍﻳﻦ ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 19 ﻭ ﻗﺮﻋﻪ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﹶﻤﻌﻮﻥ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻭ ﻣﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻮﺩ. ﺷﺒﻊ ﻭ ﻣﻮﻻﺩﺍ. ﺷﺒﻊ ﻭ ﹶ 2ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺌﻴﺮ ﹶ ﺻﻢ. ﺣﺼﹶﺮ ﺷﻮﻋﺎﻝ ﻭ ﺑﺎﻟﹶﺢ ﻭ ﻋﺎ ﹶ 3ﻭ ﺣ ﺮﻣﻪ. 4ﻭ ﹶﺍﻟﹾﺘﻮﻟﹶﺪ ﻭ ﺑﺘﹸﻮﻝ ﻭ ﺼ ﺮﺳﻮﺳﻪ. ﺣ ﹶ ﺻ ﹾﻘﹶﻠ ﹾﻎ ﻭ ﺑﻴﺖ ﻣ ﺮﻛﹶﺒﻮﺕ ﻭ 5 6ﻭ ﺑﻴﺖ ﻟﹶﺒﺎﻋﻮﺕ ﻭ ﺷﺎﺭﻭﺣﻦ .ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 7ﻭ ﻋﻴﻦ ﻭ ﺭﻣﻮﻥ ﻭ ﻋﺎﺗﹶﺮ ﻭ ﻋﺎﺷﺎﻥ ،ﭼﻬﺎﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 8ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻫﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺗﺎ ﺑ ﻌﻠﹶﺖ ﺑﺌﻴﺮ ﺭﺍﻣﺔ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺑﻮﺩ .ﻣﻠﻚ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ. 9ﻭ ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻛﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 10ﻭ ﻗﺮﻋﻪ ﺳﻮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺯﹶﺑﻮﻟﹲﻮﻥ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺣﺪ ﻣﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺳﺎﺭﻳﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 11ﻭ ﺣﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺗﺎ ﻣﺮﻋﻠﹶﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺗﺎ ﺩﺑﺎﺷﹼﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺗﺎ ﻭﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﻘﹾﻨﹶﻌﺎﻡ ﺍﺳﺖ ،ﺭﺳﻴﺪ. ﺴﻠﹸﻮﺕ ﺗﺎﺑﻮﺭ ﭘﻴﭽﻴﺪ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﺩﺍ ﺑﺮﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻳﺎﻗﻴﻊ ﺭﺳﻴﺪ. 12ﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﺭﹺﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﻄﻠﻊ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺣﺪ ﻛ ﺖ ﻗﺎﺻﻴﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﹺﺭﻣﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﺎ ﹶﻧ ﻴﻌﻪ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ. ﺖ ﺣﺎﻗﹶﺮﻭ ﺗﺎ ﻋ ﹼ ﺟ ﹾ 13ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ 14ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺗﺎ ﺣﻨﹼﺎﺗﹸﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺁﺧﺮﺵ ﻧﺰﺩ ﻭﺍﺩﻱ ﻳﻔﹾﺘﹶﺤﺌﻴﻞ ﺑﻮﺩ. ﺷ ﻤﺮﻥ ﻭ ﻳﺪﺍﻟﹶﻪ ﻭ ﺑﻴﺖ ﹶﻟ 15ﻭ ﻗﱠﻄﹶﻪ ﻭ ﹶﻧﻬﻼﻝ ﻭ ﺤﻢ ،ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 16ﺍﻳﻦ ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻲ ﹶﺯﺑﻮﻟﹸﻮﻥ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 17ﻭ ﻗﺮﻋﻪ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ. ﺷ ﻮﻧﹶﻢ ﺑﻮﺩ. ﺴﻠﹸﻮﺕ ﻭ ﹸ 18ﻭ ﺣﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﻳ ﹾﺰ ﺭﻋﻴﻞ ﻭ ﻛ
184
ﺷ ﻴﻴﺌﻮﻥ ﻭ ﺍﹶﻧﺎﺣﺮﻩ. 19ﻭ ﺣﻔﺎﺭﺍﻳﻢ ﻭ ﹶ 20ﻭ ﺭﺑﻴﺖ ﻭ ﻗﺸﹾﻴﻮﻥ ﻭ ﺍﹶﺑﺺ. ﺣﺪﻩ ﻭ ﺑﻴﺖ ﹶﻓﺼﹼﻴﺺ. ﺟﻨﹼﻴﻢ ﻭ ﻋﻴﻦ 21ﻭ ﺭﻣﻪ ﻭ ﻋﻴﻦ 22ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺑﻪ ﺗﺎﹸﺑﻮﺭ ﻭ ﺷﹶﺤﺼﻴﻤﻪ ﻭ ﺑﻴﺖ ﹶ ﺷﻤﺲ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻭ ﺁﺧﺮ ﺣﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩ .ﻳﻌﻨﻲ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 23ﺍﻳﻦ ﻣﻠﻚ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 24ﻭ ﻗﺮﻋﻪ ﭘﻨﺠﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. ﺸﺎﹶﻝ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﻪ ﹶﻛ ﺮﻣﻞ ﻭ ﺷﻴﺤﻮ ﺭ ﻟﺒﻨﹶﻪ ﺭﺳﻴﺪ. 25ﻭ ﺍﹶﻟﱠﻤﻠﹶﻚ ﻭ ﻋﻤﻌﺎﺩ ﻭ ﻣ ﹾ ﺤﺌﻴﻞ ﻭ ﺑﻴﺖ ﻋﺎﻣﻖ ﻭ ﻧﹶﻌﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﺑﻮﻝ 27ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺩﺍﺟﻮﻥ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ،ﺗﺎ ﺯﹶﺑﻮﻟﹸﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺗﺎ ﻭﺍﺩﻱ ﻳ ﹾﻔ ﹶﺘ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. ﻥ ﺑﺰﺭﮒ. ﺣﻤﻮﻥ ﻭ ﻗﺎﻧﹶﻪ ﺗﺎ ﺻﻴﺪﻭ ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﻭ ﺭﺣﻮﺏ ﻭ 28ﻭ ﺑﻪ ﺐ ﺑﻮﺩ. 29ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺭﺍﻣﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺻﻮﺭ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺣﻮﺻﹶﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﺶ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺭ ﺩﻳﺎﺭ ﺍﻛﹾﺰ ﹺﻳ ﺣﻮﺏ ،ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 30ﻭ ﻋ ﻤ ﻪ ﻭ ﻋﻔﻴﻖ ﻭ ﺭ 31ﻣﻠﻚ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺍﺷﻴﺮ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 32ﻭ ﻗﺮﻋﻪ ﺷﺸﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﹶﻧﻔﹾﺘﺎﻟﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﹶﻧﻔﹾﺘﺎﻟﻲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ. ﺻ ﻌﹶﻨﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﹶﺩﺍﻣﻲ ﻭ ﻧﺎﻗﹶﺐ ﻭ ﻳ ﺒﻨﹶﺌﻴﹺﻞ ﺗﺎ ﹶﻟﻘﱡﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺧﺮﺵ ﻧﺰﺩ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩ؛ 33ﻭ ﺣﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﺎﻟﹶﻒ ﺍﺯ ﺑﻠﻮﻃﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹶ 34ﻭ ﺣﺪﺵ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﺯﻧﻮﺕ ﺗﺎ ﺑﻮﺭ ﭘﻴﭽﻴﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﺎ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﻪ ﺯﹶﺑﻮﻟﹸﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﻪ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺰﺩ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ. ﺻﺪﻳﻢ ﻭ ﺻﹶﻴﺮ ﻭ 35ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺣﻤﻪ ﻭ ﺭﻗﱠﺔ ﻭ ﻛﻨﹼﺎﺭﺓ. 36ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻭ ﺭﺍﻣﻪ ﻭ ﺣﺎﺻﹸﻮﺭ. 37ﻭ ﻗﺎﺩﺵ ﻭ ﺍ ﹾﺫ ﺭﻋﻲ ﻭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﺻﹸﻮﺭ. ﺷﻤﺲ ،ﻧﻮﺯﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. ﺠ ﺪﹾﻟﺌﻴﻞ ﻭ ﺣﻮﺭﹺﻳﻢ ﻭ ﺑﻴﺖ ﻋﻨﺎﻩ ﻭ ﺑﻴﺖ ﹶ 38ﻭ ﻳﺮﻭﻥ ﻭ ﻣ 39ﻣﻠﻚ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﹶﻧﻔﹾﺘﺎﻟﻲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 40ﻭ ﻗﺮﻋﻪ ﻫﻔﺘﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. ﺷﻤﺲ ﺑﻮﺩ. ﺻﺮﻋﻪ ﻭ ﺍﹶﺷﹾﺘﹶﺌﻮﻝ ﻭﻋﻴﺮ ﹶ 41ﻭﺣﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﹶ ﺷ ﻌﹶﻠﺒﻴﻦ ﻭﹶﺍ ﻳﻠﹲﻮﻥ ﻭ ﻳﺘﹾﻠﹶﻪ. 42ﻭ ﹶ 43ﻭ ﹶﺍ ﻳﻠﹸﻮﻥ ﻭﺗﻤﻨﹶﻪ ﻭ ﻋ ﹾﻘﺮﻭﻥ. ﺟ ﺒﺘﹸﻮﻥ ﻭ ﺑﻌﻠﹶﻪ. 44ﻭ ﺍﹶﻟﹾﺘﹶﻘﻴﻪ ﻭ ﹺ ﺖ ﹺﺭﻣﻮ. ﺟ ﹾ 45ﻭ ﻳﻬﻮﺩ ﻭﺑﻨﻲ ﺑﺮﻕ ﻭ 46ﻭ ﻣﻴﺎﻩ ﻳ ﺮﻗﹸﻮﻥ ﻭ ﺭﻗﱡﻮﻥ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﺎﻓﺎ ﺍﺳﺖ. 47ﻭ ﺣﺪ ﺑﺘﻲ ﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﹶﻟﺸﹶﻢ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩﻧﺪ .ﻭ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﹶﻟﺸﹶﻢ ﺭﺍ ﺩﺍﻥ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺳﻢ ﺩﺍﻥ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 48ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻠﻚ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ. 49ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺣﺪﻭﺩﺵ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻠﻜﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 50ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗ ﻤﻨﹶﻪ ﺳﺎﺭﺡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. 51ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻠﻜﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺎ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻧﺪ. 20 ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻮﺷﻊ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﻠﺠﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻢ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﻴﻦ ﺳﺎﺯﻳﺪ 3ﺗﺎ ﻗﺎﺗﻠﻲ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺳﻬﻮﺍﹰ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻭﻟﻲ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﻣﻠﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ.
185
4ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻣﺪﺧﻞ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺷﻬﺮ ﻣﺎﺟﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ. 5ﻭ ﺍﮔﺮ ﻭﹼﻟ ﹺ ﻲ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﺪ ،ﻗﺎﺗﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻧﺴﭙﺎﺭﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺎﺩﺍﻧﺴﺘﮕﻲ ﻛﺸﺘﻪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﻭﻓﺎﺕ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺎﺗﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ. 7ﭘﺲ ﻗﺎﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻠﻴﻞ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﹶﻧﻔﹾﺘﺎﻟﻲ ﻭ ﺷﻜﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﻗﺮﻳﻪ ﺍﺭﺑﻊ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺣﺒﺮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﻴﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺑﺎﺻﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺟﺎﺩ ﻭﺟﻮﻻﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 9ﺍﻳﻨﻬﺎﺳﺖ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﺪ ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺳﻬﻮﺍﹰ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭﻟﻲ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﺩ. 21 ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﹶﻟﻌﺎﺯﹶﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ »ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻣﺎ ،ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 3ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ 4ﻭ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻗﻬﺎﺗﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﺔ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﹶ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺭﺳﻴﺪ. 5ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻘﻴﺔ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻬﺎﺕ ،ﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺳﺒﻂ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺩﺍﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺼﻒ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺭﺳﻴﺪ. ﺟﺮﺷﻮﻥ ﺳﻴﺰﺩﻩ ،ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺳﺒﻂ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﹶﻧﻔﹾﺘﺎﻟﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺭﺳﻴﺪ. 6ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ 7ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺟﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺯﹶﺑﻮﻟﹾﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪ. 8ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 9ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎ ﺫﻛﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺩﺍﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻗﻬﺎﺗﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﺮﻋﺔ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 11ﭘﺲ ﻗﺮﻳﻪ ﹶﺍﺭﺑﻊ ﭘﺪﺭ ﻋﻨﺎﻕ ﻛﻪ 12ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻦ ﻳ ﹸﻔﻨﱠﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ،ﻭ ﻟﺒﻨﹶﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻛﺎﻫﻦ ، 14ﻭ ﻳﺘﹼﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ. 15ﻭ ﺣﻮﻟﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﺩﺑﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ. 16ﻭ ﻋﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﻳﻄﱠﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺳﺒﻂ ﻧﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ. 17ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﺟﺒﻊ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ. 18ﻭ ﻋﻨﺎﺗﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﻋﻠﹾﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻬﺎﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 19ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﺍﻣﺎ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻲ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﻻﻭﻳﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﻨﻲ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻗﺮﻋﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻮﺩ. 21ﭘﺲ ﺷﻜﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﺟﺎﺯﹶﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﻗﺒﺼﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻬﺎﺭ ﺷﻬﺮ. 23ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺩﺍﻥ ﺍﹾﻟﺘﹶﻘﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﺟﹺﺒﺘﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ. ﺖْ ﹺﺭﻣﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻬﺎﺭ ﺷﻬﺮ. ﺟ ﹼ 24ﻭ ﺍﹶﻳﻠﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﹺ ﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺟ ْﹼ 25ﻭ ﺍﺯ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺗﹶﻌﻨﹶﻚ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ 26ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻘﻴﺔ ﺑﻨﻲ ﻗﻬﺎﺕ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺟﺮﺷﻮﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﺟﻮﻻﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﺑﻌﺸ ﹶﺘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ 27ﻭ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺁﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ.
186
28ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻗﺸﹾﺒﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﺩﺍﺑﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ. ﺟﻨﹼﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ،ﭼﻬﺎﺭ ﺷﻬﺮ. 29ﻭ ﻳﺮﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ،ﻋﻴﻦ ﺸﺎﹶﻝ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﻋﺒﺪﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ، 30ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺍﺷﻴﺮ ،ﻣ ﹾ 31ﻭ ﺣﻠﹾﻘﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﺭﺣﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻬﺎﺭ ﺷﻬﺮ. ﺣﻤﻮﺕ ﺩﻭﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﹶﻗﺮﺗﺎﻥ ﺭﺍ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 32ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﹶﻧﻔﹾﺘﺎﻟﻲ ﻗﺎﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻠﻴﻞ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﺣﺮﺷﻮﻧﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻧﻬﺎ. 33ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ 34ﻭ ﺑﻪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺯﹶﺑﻮﻟﹸﻮﻥ ﻳ ﹾﻘﻨﹶﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﻗﹶﺮﺗﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ. 35ﻭ ﺩﻣﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﹶﻧﺤﻼﻝ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻬﺎﺭ ﺷﻬﺮ. 36ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺭﺅﺑﻴﻦ ،ﺑﺎﺻﹶﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﻣﻴﻔﹶﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ، 37ﻭ ﻗﺪﻳﻤﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﯽ ﺁﻥ ﻭ ﻣﻴﻔﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﯽ ﺁﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻬﺎﺭ ﺷﻬﺮ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﻣﺤﻨﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ. 38ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺟﺎﺩ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﹺ ﺸﺒﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﻳﻌﺰﻳﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ؛ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﺣ ﹾ 39ﻭ 40ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﺑﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﻗﺮﻋﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ. 41ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ. 42ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻫﺮﻳﻜﻲ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ. 43ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. 44ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 45ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺳﺨﻨﻲ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ. 22 ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻮﺷﻊ ﺭﺅﺑﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ، 2ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ،ﻭ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ. 3ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﺎﻡ ﻃﻮﻳﻞ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﺮﻙ ﻧﻜﺮﺩﻩ ،ﻭﺻﻴﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﺪ. 4ﻭ ﺍﻵﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﺮﻭﻳﺪ. 5ﺍﻣﺎ ﺑﺪﻗﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻣﺮ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﺗﺎ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﭼﺴﺒﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 6ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 7ﻭ ﺑﻪ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﹶﻨﺴﻲ ،ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻠﻚ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻧﺼﻒ ﺩﻳﮕﺮ ،ﻳﻮﺷﻊ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺮﺏ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻠﻚ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. 8ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺑﻲ ﺷﻤﺎﺭ ،ﺑﺎ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻣﺲ ﻭ ﺁﻫﻦ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 9ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﹺ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﻭﻧﺪ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺬﺑﺢ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﻟﻤﻨﻈﺮﻱ. 11ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﺒﺮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﹶﻨﺴﻲ ،ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ،ﺑﺮﻛﻨﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 12ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺗﻠﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ. 13ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﻴﻨﺤﺎﺱ ﺑﻦ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ.
187
14ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﻩ ﺭﺋﻴﺲ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻚ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 15ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ: 16ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻤﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ؟ 17ﺁﻳﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻓﻐﻮﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﻢ ،ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻭﺑﺎ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﺪ. 18ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﻳﺪ .ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻤﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻣﻠﻚ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻤﺮﺩ ﻧﺸﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺘﻤﺮﺩ ﻧﺸﻮﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻨﺎ ﻛﻨﻴﺪ. 20ﺁﻳﺎ ﻋﺨﺎﻥ ﺑﻦ ﺯﺍﺭﺡ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭼﻴﺰ ﺣﺮﺍﻡ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪ؟ ﭘﺲ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻏﻀﺐ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻼﻙ ﻧﺸﺪ. 21ﺁﻧﮕﻪ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ: 22ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ! ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ! ﺍﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺗﻤﺮﺩ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﻣﺪﻩ، 23ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺑﺮﺁﻥ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﻢ ،ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﺁﻥ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﻢ؛ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ. 24ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻭ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﺳﺖ؟ 25ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﺣﺪ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻬﺮﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 26ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ،ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺫﺑﻴﺤﻪ، 27ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﻳﻢ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻴﭻ ﺑﻬﺮﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 28ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺴﻠﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ ،ﻣﺬﺑﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺫﺑﻴﺤﻪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺎﺷﺪ. 29ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻤﺮﺩ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﻢ ،ﻭ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﺫﺑﻴﺤﻪ ﺳﻮﺍﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﻳﻬﻮﻩ، ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﻭﺳﺖ ،ﺑﺴﺎﺯﻳﻢ. 30ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﻴﻨﺤﺎﺱ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﺨﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ، ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 31ﻭ ﻓﻴﻨﺤﺎﺱ ﺑﻦ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﻭﺑﻨﻲ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ؛ ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﺍﺩﻳﺪ. 32ﭘﺲ ﻓﻴﻨﺤﺎﺱ ﺑﻦ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ،ﻧﺰﺩ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 33ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﺮﺁﻣﺪﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺗﻠﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ. 34ﻭ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﺁﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﻋﻴﺪ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﺳﺖ. 23 ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 2ﻛﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 3ﻭ ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
188
4ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ،ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺮﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 5ﻭ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍﻧﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺁﻭﺭﺩ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 6ﭘﺲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻗﻮﻱ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ. 7ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺍﻳﻔﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﻮﻳﺪ ،ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﻗﺴﻢ ﻧﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻜﻨﻴﺪ. 8ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﭽﺴﺒﻴﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻳﺎﺭﺍﻱ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 11ﭘﺲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 12ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺍﻳﻔﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﭽﺴﺒﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺼﺎﻫﺮﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪ، 13ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻡ ﻭﺗﻠﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻬﻠﻮﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻳﺪ. 14ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻫﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ .ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻳﻚ ﺣﺮﻑ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩﻩ. 15ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻋﺎﺭﺽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ. 16ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻋﻬﺪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 24 ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻜﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻃﺎﺭﺡ ﭘﺪﺭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻧﺎﺣﻮﺭ ،ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻧﻬﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻧﻬﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ ،ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻡ، 4ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻋﻴﺴﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺩﺍﺩﻡ ،ﻭ ﻛﻮﻩ ﺳﻌﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﺗﺎ ﻣﻠﻜﹼﻴﺖ ﺍﻭ ﺑﺸﻮﺩ ،ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻧﺪ. 5ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺁﻥ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ،ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﻧﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩﻡ ،ﻭ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻢ. 9ﻭ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﻦ ﺻﻔﻮﺭ ﻣﻠﻚ ﻣﻮ ﺁﺏ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﺑﻌﻮﺭ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ. 10ﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻡ؛ ﻟﻬﺬﺍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﻫﻤﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻡ. ﺣﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮓ ﺟﺮﺟﺎﺷﻴﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﹼﻴﺎﻥ ﻭ 11ﻭ ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺭﺳﻴﺪﻳﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻓﹶﺮﺯﹼﻳﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 12ﻭ ﺯﻧﺒﻮﺭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻧﺪﻡ ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ. 13ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﺣﻤﺖ ﻧﻜﺸﻴﺪﻳﺪ ،ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺑﺎﻏﺎﺕ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻛﻪ ﻧﻜﺎﺷﺘﻴﺪ، ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻳﺪ. 14ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﺯ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺹ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻧﻬﺮ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ.
189
15ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭘﺴﻨﺪ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﭘﺲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻧﻬﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻣﻦ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ،ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺎﺕ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺍﻩ ﻛﻪ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﻮﺍﻳﻔﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ. 18ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﻮﺍﻳﻒ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ ،ﭘﺲ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎﺳﺖ. 19ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻏﻴﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪ. 20ﺍﮔﺮ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺿﺮﺭ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 21ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 22ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻴﺪ .ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 23ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻣﺎﻳﻞ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 24ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 25ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﺩﺭ ﺷﻜﻴﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ. 26ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺧﺪﺍ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻠﻮﻃﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻗﺪﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ. 27ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮓ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ ،ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 28ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ،ﻗﻮﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩ. 29ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺻﺪ ﻭ ﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺮﺩ. 30ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﺣﺪﻭﺩ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﺗ ﻤﻨﹶﻪ ﺳﺎﺭﺡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎ ﻛﻮﻩ ﺟﺎﻋﺶ ﺍﺳﺖ ،ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 31ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻮﺷﻊ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﺸﺎﻳﺨﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻳﻮﺷﻊ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﻠﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 32ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﻜﻴﻢ ،ﺩﺭ ﺣﺼﺔ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺣﻤﻮﺭ ،ﭘﺪﺭ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﻪ ﺻﺪ ﻗﺴﻴﻄﻪ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻲ ﻳﻮﺳﻒ ﺷﺪ. 33ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻣﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻞ ﭘﺴﺮﺵ ﻓﻴﻨﺤﺎﺱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
190
ﻛﺘﺎﺏ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ 1 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﻮﺷﻊ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ،ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺁﻳﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 3ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﹶ ﺷ ﻤﻌﻮﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷ ﻤﻌﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻗﺮﻋﺔ ﻣﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﺮﺁﻱ ،ﻭ ﺑﺎ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻴﻢ ،ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﺔ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ «.ﭘﺲ ﹶ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ. 4ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﹶﻓ ﹺﺮﺯﹼﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﹶﻕ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﹶﺍﺩﻭﻧﻲ ﺑﺎﺯﺿﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺿﻖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﹶﻓ ﹺﺮﺯﹼﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﺍﹶﺩﻭﻧﻲ ﺑﺎﺯﹶﻕ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﺮﻓﺘﻨﺪﺵ ،ﺷﺴﺘﻬﺎﻱ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ. 7ﻭ ﹶﺍﺩﻭﻧﻲ ﺑﺎﺯﹶﻕ ﮔﻔﺖ :ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﻠﻚ ﺑﺎ ﺷﺴﺘﻬﺎﻱ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺯﻳﺮ ﺳﻔﺮﺓ ﻣﻦ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﻣﻲ ﭼﻴﺪﻧﺪ .ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻡ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺎﻓﺎﺕ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮﺩ. 8ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩﻩ ،ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 9ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺟﻨﻮﺏ ﻭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪ. ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﺳﻢ 10ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺮﻳﻪ ﹶﺍ ﺭﺑﻊ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺷﻴﺸﺎﻱ ﻭ ﺍﹶﺧﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺗﹶﻠﹾﻤﺎﻱ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 11ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺩﺑﻴﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺩﺑﻴﺮ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﻗﺮﻳﻪ ﺳﻘﻴﺮﺑﻮﺩ. 12ﻭ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻧﻜﻪ ﻗﺮﻳﻪ ﺳﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ،ﻓﺘﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻋﻜﹾﺴﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 13ﻭ ﻋﺘﹾﻨﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻗﻨﺎﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻮﭼﻚ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ؛ ﭘﺲ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻋ ﹾﻜﺴﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺩﺍﺩ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺵ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﺪ .ﻭ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻻﻍ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻛﺎﻟﻴﺐ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ؟ 15ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺪﻩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻨﻮﺏ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ ،ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺑﺪﻩ «.ﻭ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ. 16ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻴﻨﹺﻲ ﭘﺪﺭﺯﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻧﺨﻠﺴﺘﺎﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﻮﺏ ﻋﺮﺍﺩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. ﺻﻔﹶﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺳﻢ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺣﺮﻣﺎ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ. ﺷ ﻤﻌﻮﻥ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹶ 17ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﹶ 18ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﹶﻏﺰﱠﻩ ﻭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺍﺵ ﻭ ﺍﺿ ﹾ ﺸﻘﹶﻠﻮﻥ ﻭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺍﺵ ﻭ ﻋ ﹾﻘﺮﻭﻥ ﻭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺍﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. 19ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﻮﻝ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻨﺎﻕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ. 20ﻭ 21ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ. 22ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻧﺎﻡ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﹸﻮﺯ ﺑﻮﺩ. 24ﻭ ﻛﺸﻴﻜﭽﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻣﺪﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 25ﭘﺲ ﻣﺪﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ،ﭘﺲ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺣﺘﹼﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺷﻬﺮﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻟﻮﺯ ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺳﻤﺶ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 26ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ 27ﻭ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺷﺎﻥ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻫﻞ ﹶﺗ ﻌﻨﹶﻚ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﹺﻳ ﺒﻠﹶﻌﺎﻡ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻣﺠﹺﺪﻭ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩ ،ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻗﻮﻱ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﺮ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺟﺰﻳﻪ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 29ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﺯﹶﺭ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩ ،ﭘﺲ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﺯﹶﺭ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 30ﻭ ﹶﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻓﻄﺮﻭﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻧﹶﻬﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩ ،ﭘﺲ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺟﺰﻳﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺷﺪ. 31ﻭ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻋﻜﹼﻮ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﻭ ﺍﹶﺣﻠﹶﺐ ﻭ ﹶﺍ ﹾﻛﺰﹺﻳﺐ ﻭ ﺣﻠﹾﺒﻪ ﻭ ﻋﻔﻴﻖ ﻭ ﺭﺣﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩ. 32ﭘﺲ ﺍﹶﺷﻴﺮﻳﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 33ﻭ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﻋﻨﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩ ،ﭘﺲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﻜﻮﻧﺖ ﮔﺮﻓﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﻭ ﺑﻴﺖ ﻋﻨﺎﺕ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺰﻳﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ.
191
34ﻭ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻣﺴﺪﻭﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﻨﺪ. ﺷ ﻌﹸﻠﺒﻴﻢ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺣﺎﺭﺱ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻭﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﻗﻮﺕ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺟﺰﻳﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ 35ﭘﺲ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹶﺍ ﻳﻠﹸﻮﻥ ﻭ ﹶ ﺷﺪ. 36ﻭ ﺣﺪ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺎﻻﻱ ﻋ ﹾﻘ ﺮﺑﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﻟﹶﻊ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﻮﺩ. 2 ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ﺑﻪ ﺑﻮﻛﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ 1ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﹺ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ. 2ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﻬﺪ ﻣﺒﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﻴﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ .ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ؟ 3ﻟﻬﺬﺍ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ ،ﻗﻮﻡ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻮﻛﻴﻢ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺷﻊ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 7ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻮﺷﻊ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﺸﺎﻳﺨﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻳﻮﺷﻊ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻗﻮ ﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺻﺪ ﻭﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺮﺩ. 9ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﻣﻠﻜﺶ ﺩﺭ ﺗ ﻤﻨﹶﻪ ﺣﺎﺭﺱ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﻛﻮﻩ ﺟﺎﻋﺶ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﻃﺒﻘﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻃﺒﻘﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. 11ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻌﻠﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻃﻮﺍﻳﻔﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ. 13ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻌﻞ ﻭ ﻋﺸﺘﺎﺭﻭﺕ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 14ﭘﺲ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻓﺮﻭﺧﺖ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 15ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺪﻱ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ،ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﻨﮕﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻧﺪ. 16ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺩﺍﻭﺭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﻥ ﺩﺍﻭﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ، ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﻭ ﺳﺘﻢ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﺪ. 19ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺭ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺪ ﻭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺳﺮﻛﺸﻲ ﺧﻮﺩ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 20ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ،ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ، 21ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﻭﻗﺖ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 22ﺗﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻳﺎ ﻧﻪ. 23ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻳﻮﺷﻊ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩ. 3 1ﭘﺲ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻃﻮﺍﻳﻔﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺟﻨﮕﻬﺎﻱ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، 2ﺗﺎ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. ﺣﻮﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﻌﻞ 3ﭘﻨﺞ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺻﻴﺪﻭﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺣﺮﻣﻮﻥ ﺗﺎ ﻣﺪﺧﻞ ﺣﻤﺎﺕ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
192
4ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻳﺎ ﻧﻪ. 5ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﹶﻓ ﹺﺮﺯﹼﻳﺎﻥ ﻭ ﺣﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 6ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻌﻠﻬﺎ ﻭ ﺑﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺷﻌﺘﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺷﻌﻨﺘﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺭﺍﻡ ﻧﻬﺮﻳﻦ ،ﻓﺮﻭﺧﺖ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻮﺷﺎﻥ ﺭ ﹾ 8ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﻮﺷﺎﻥ ﹺﺭ ﹾ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻳﻌﻨﻲ ﻋ ﹾﺘﻨﹶﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻗﻨﺎﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻮﭼﻚ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ. 10ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻥ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻮﺷﺎﻥ ﺭﹺﺷﹾﻌﺘﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ، ﺷﻌﺘﺎﻳﻢ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﮔﺸﺖ. ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﻛﻮﺷﺎﻥ ﺭ ﹾ 11ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻝ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ .ﭘﺲ ﻋﺘﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻗﻨﺎﺯ ﻣﺮﺩ. 12ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪﻱ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺠﻠﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﺍﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﻧﺨﻠﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 14ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﺠﻠﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﻫﺠﺪﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻬﻮﺩ ﺑﻦ ﺟﻴﺮﺍﻱ ﺑﻨﺎﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﭼﭗ ﺩﺳﺘﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺠﻠﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮﺁﺏ ،ﺍﺭﻣﻐﺎﻧﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺍﻳﻬﻮﺩ ﺧﻤﺮ ﺩﻭ ﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﻃﻮﻟﺶ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﺭﺍﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺖ. 17ﻭ ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻋﺠﻠﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮﺁﺏ ﻋﺮﺿﻪ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﻋﺠﻠﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻓﺮﺑﻬﻲ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻋﺮﺿﻪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺯ ﻣﻌﺪﻧﻬﺎﻱ ﺳﻨﮓ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺟﻠﺠﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺨﻨﻲ ﻣﺨﻔﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ .ﮔﻔﺖ :ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 20ﻭ ﺍﻳﻬﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺘﻨﻬﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﺔ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ .ﺍﻳﻬﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻛﻼﻣﻲ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 21ﻭ ﺍﻳﻬﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻨﺠﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻜﻤﺶ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ. 22ﻭ ﺩﺳﺘﺔ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻴﻐﻪ ﺍﺵ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭘﻴﻪ ،ﺗﻴﻐﻪ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﻨﺠﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻜﻤﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻀﻼﺕ ﺭﺳﻴﺪ. 23ﻭ ﺍﻳﻬﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﻫﻠﻴﺰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺑﺴﺘﻪ ،ﻗﻔﻞ ﻛﺮﺩ. 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻧﻮﻛﺮﺍﻧﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺑﺎﻻ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﻔﻞ ﺍﺳﺖ .ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﺮﻓﺔ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. 25ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﭘﺲ ﻛﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻗﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻌﻄﻞ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﻬﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻌﺪﻧﻬﺎﻱ ﺳﻨﮓ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻌﻴﺮﹺﺕ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺭﺳﻴﺪ. 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ،ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻧﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 28ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ،ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ «.ﭘﺲ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻌﺒﺮﻫﺎﻱ ﹶﺍ ﺭﺩﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻮ ﺁﺑﻴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﺪ. 29ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﻮ ﺁﺑﻴﺎﻥ ﺭﺍ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﻴﺎﻓﺖ. 30ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺫﻟﻴﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ. ﺷ ﻤﺠﺮ ﺑﻦ ﻋﻨﺎﺕ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻮﺏ ﮔﺎﻭﺭﺍﻧﻲ ﻛﺸﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ. 31ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﹶ 4 1ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﻳﻬﻮﺩ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﺑﻴﻦ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻨﻌﺎﻥ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﺻﻮﺭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻓﺮﻭﺧﺖ؛ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮﺵ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﻭﺷﹶﺖ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺷﺖ. 3ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻬﺼﺪ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻇﻠﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.
193
4ﻭﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺑﻮﺭﺓ ﻧﺒﻴﻪ ،ﺯﻥ ﻟﹶﻔﻴﺪﺕ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﻭ ﺍﻭ ﺯﻳﺮ ﻧﺨﻞ ﺩﺑﻮﺭﻩ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍﻣﻪ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 6ﭘﺲ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺎﺭﺍﻕ ﺑﻦ ﺍﹶﺑﻴﻨﻮﻋﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺵ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﻣﺮ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺗﺎﺑﻮﺭ ﺭﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﻦ ،ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ؟ 7ﻭ ﺳﻴﺴﺮﺍ ،ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﻳﺎﺑﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻟﺸﻜﺮﺵ ﺑﻪ ﻧﻬﺮ ﻗﻴﺸﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 8ﺑﺎﺭﻕ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﻡ. 9ﮔﻔﺖ :ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺯﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻭﺧﺖ «.ﭘﺲ ﻋﺒﻮﺭﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﺑﻪ ﻗﺎﺩﺵ ﺭﻓﺖ. 10ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻕ ،ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﻭ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺎﺩﺵ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺭﻛﺎﺏ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺑﻮﺭﻩ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 11ﻭ ﺣﺎﺑﺮ ﻗﻴﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻴﻨﻴﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺣﻮﺑﺎﺏ ﺑﺮﺍﺩﺭﺯﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻠﻮﻁ ﺩﺭ ﹶ ﺻﻌﻨﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻗﺎﺩﺵ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ. 12ﻭ ﺑﻪ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﺑﻦ ﺍﹶﺑﻴﻨﻮﻋﻢ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺗﺎﺑﻮﺭ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﭘﺲ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﻫﻤﺔ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﺶ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻬﺼﺪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺣﺮﻭﺷﹶﺖ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺗﺎ ﻧﻬﺪ ﻗﻴﺸﻮﻥ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ. 14ﻭ ﺩﺑﻮﺭﻩ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﺧﻴﺰ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟« ﭘﺲ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺗﺎﺑﻮﺭ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ. 15ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﭘﻴﺶ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻓﺮﺍﺭﻛﺮﺩ. ﺷ 16ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺣﺮﻭ ﹶ ﺖ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻟﺸﻜﺮ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 17ﻭ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺑﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﻳﺎﻋﻴﻞ ،ﺯﻥ ﺣﺎﺑﺮ ﻗﻴﻨﻲ ،ﭘﻴﺎﺩﻩ ،ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻳﺎﺑﻴﻦ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣﺎﺻﻮﺭ ،ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺣﺎﺑﺮ ﻗﻴﻨﻲ ﺻﻠﺢ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﻳﺎﻋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺒﺎﻝ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﮔﺮﺩ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﻦ؛ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩ ،ﻭ ﻣﺘﺮﺱ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻭﻱ ﺑﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻓﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 19ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍﮔﻔﺖ» :ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻱ ﺁﺏ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﺷﺎﻥ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﻫﺴﺘﻢ «.ﭘﺲ ﻣﺸﻚ ﺷﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 20ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ،ﺑﮕﻮ ﻧﻲ. 21ﻭ ﻳﺎﻋﻴﻞ ﺯﻥ ﺣﺎﺑﺮ ﻣﻴﺦ ﭼﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﭼﻜﺸﻲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺁﻫﺴﺘﮕﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﻴﺦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻘﻴﻘﻪ ﺍﺵ ﻛﻮﺑﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ، ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻤﺮﺩ. 22ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻳﺎﻋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍﮔﻔﺖ» :ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ «.ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﻭ ﻣﻴﺦ ﺩﺭ ﺷﻘﻴﻘﻪ ﺍﺵ ﺑﻮﺩ. 23ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍ ﻳﺎﺑﻴﻦ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺖ. 24ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﻳﺎﺑﻴﻦ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 5 1ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺑﻮﺭﻩ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﺑﻦ ﺍﹶﺑﻴﻨﻮﻋﻢ ﺳﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ: 2ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﻴﺸﺮﻭﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﻴﺸﺮﻭﻱ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻗﻮﻡ ﻧﻔﻮﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺕ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. 3ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺍﻱ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭﺍﻥ ﮔﻮﺵ ﺩﻫﻴﺪ! ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ. 4ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻌﻴﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻱ ،ﻭﻓﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪﻱ ،ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﻳﺨﺖ ،ﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪ. 5ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﻨﺎ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 6ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺷﹶﻤﺠﺮ ﺑﻦ ﻋﻨﺎﺕ ،ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﺎﻋﻴﻞ ﺷﺎﻫﺮﺍﻫﻬﺎ ﺗﺮﻙ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻌﺎﺭﻑ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 7ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺎﻳﺎﺏ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺗﺎﻣﻦ ،ﺩﺑﻮﺭﻩ ،ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ،ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ. 8ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺟﻨﮓ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺭﺳﻴﺪ .ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﭼﻬﻞ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺳﭙﺮﻱ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺸﺪ. 9ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺎﻳﻞ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺕ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. 10ﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻻﻏﻬﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﺳﻮﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪﻫﺎ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﺳﺎﻟﻚ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ. 11ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ،ﻧﺰﺩ ﺣﻮﺿﻬﺎﻱ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺎﺩﻟﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻋﺎﺩﻟﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ.
194
12ﺑﻴﺪﺍﺭﺷﻮ ،ﺍﻱ ﺩﺑﻮﺭﻩ .ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮ ﻭ ﺳﺮﻭﺩ ﺑﺨﻮﺍﻥ .ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺍﻱ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﻭ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﹶﺑﻴﻨﻮﻋﻢ ،ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺒﺮ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻗﻠﻴﻞ ﺑﺮ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﻣﺴﻠﻂ ﺳﺎﺧﺖ. 14ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻘﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺗﻮ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﺗﻮ ،ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﻭ ﺍﺯ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻋﺼﺎﻱ ﺻﻒ ﺁﺭﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ. 15ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺑﻮﺭﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﺑﻮﺩ .ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺩﻝ ﻧﺰﺩ ﺷﻌﻮﺏ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮﺩ. 16ﭼﺮﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻏﻠﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻲ؟ ﺁﻳﺎ ﺗﺎ ﻧﻲ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻱ؟ ﻣﺒﺎﺣﺜﺎﺕ ﺩﻝ ،ﻧﺰﺩ ﺷﻌﻮﺏ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮﺩ. 17ﺟﹺﻠﻌﺎﺩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﺎﻧﺪ .ﻭﺩﺍﻥ ﭼﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﺍﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﺸﺴﺖ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﻠﻴﺠﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﺎﻧﺪ. 18ﻭ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﻗﻮﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﻮﺕ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎﻱ ﻣﻴﺪﺍﻥ. ﺠﺪﻭ. 19ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﺩﺭ ﺗﹶﻌﻨﹶﻚ ﻧﺰﺩ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻣ ﹺ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻧﻘﺮﻩ ﻧﺒﺮﺩﻧﺪ. 20ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 21ﻧﻬﺮ ﻗﻴﺸﻮﻥ .ﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻗﻮﺕ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 22ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺳﺒﺎﻥ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﺎﺯﺩﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﺎﺧﺘﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺎﺧﺘﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ . 23ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻴﺮﻭﺯ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 24ﻳﺎﻋﻴﻞ ،ﺯﻥ ﺣﺎﺑﺮﻗﻴﻨﻲ ،ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ! 25ﺍﻭ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺳﺮ ﺷﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻇﺮﻑ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭﺩ. 26ﺍﻭ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﺦ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻜﺶ ﻋﻤﻠﻪ .ﻭ ﺑﻪ ﭼﻜﺶ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ،ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺳﻔﺖ ،ﻭ ﺷﻘﻴﻘﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻜﺎﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﻭ ﺩﻭﺧﺖ. 27ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪ .ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 28ﺍﺯ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ،ﻣﺎﺩﺭ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺍﺯ ﺷﺒﻜﻪ )ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ( :ﭼﺮﺍ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻥ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ ﻭ ﭼﺮﺍ ﭼﺮﺧﻬﺎﻱ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺗﻮﻗﻒ
ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟
29ﺧﺎﺗﻮﻧﻬﺎﻱ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺵ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ. 30ﺁﻳﺎ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ،ﻭ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ،ﺩﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ .ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ،ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﻗﻼﺑﺪﻭﺯﻱ، ﺭﺧﺖ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﻗﻼﺑﺪﻭﺯﻱ ﺩﻭﺭﻭ .ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﻬﺎﻱ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ. 31ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻧﺪ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻮﺗﺶ ﻃﻠﻮﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ«. ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 6 1ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻜﺎﻓﻬﺎ ﻭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻼﺫﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻣﺸﺮﻕ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ،ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﹶﻏﺰﱠﻩ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺍﻻﻍ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﻣﻠﺦ ﺑﻲ ﺷﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺮﺍﺏ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺫﻟﻴﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، 8ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ، 9ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻡ ،ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻡ. 10ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ،ﻣﻦ ،ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻨﻴﺪ ،ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ.
195
ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﮔﻨﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺮﺧﺸﺖ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ 11ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻠﻮﻃﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﹸﻔﹾﺮﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﻳﻮﺁﺵ ﺍﹶﺑﻴ ﻌﺰﹶﺭﻱ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺸﺴﺖ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﹺ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﺪ. 12ﭘﺲ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻦ ،ﺍﮔﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ ،ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺠﺒﻴﺐ ﺍﻭ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ 13ﹺ ﺫﻛﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ؟ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻩ! ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻡ؟ 15ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﻢ؟ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻨﺴﻲ ﺫﻟﻴﻞ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 16ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ. 17ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﺍﻵﻥ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻓﻴﺾ ﻳﺎﻓﺘﻢ ،ﭘﺲ ﺁﻳﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻤﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﻲ. 18ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺮﻭﻱ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ،ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻢ «.ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﻱ«. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺍﻳﻔﺔ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺒﺪﻱ ﻭ ﺁﺏ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺎﺳﻪ ﺍﻱ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ، 19ﭘﺲ ﹺ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ،ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻠﻮﻁ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭘﻴﺶ ﻭﻱ ﻧﻬﺎﺩ. 20ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻓﻄﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﺁﺏ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺰ «.ﭘﺲ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩ. 21ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻮﻙ ﻋﺼﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻓﻄﻴﺮ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻓﻄﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻠﻌﻴﺪ ،ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮﺵ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺩﻳﺪﻡ. 22ﭘﺲ ﹺ 23ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ! ﻣﺘﺮﺱ ،ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ. 24ﭘﺲ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺷﺎﻟﻮﻡ ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻋﻔﹾﺮﺿﺔ ﺍﹶﺑﻴﻌﺰﹶﺭﹺﻳﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ. 25ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﮔﺎﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﮔﺎﻭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮ ،ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺪﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻛﻦ ،ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺍﺷﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻗﻄﻊ ﻧﻤﺎ. 26ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﻠﻌﻪ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺳﻢ ﺑﻨﺎ ﻛﻦ ،ﻭ ﮔﺎﻭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﭼﻮﺏ ﺍﺷﻴﺮﻩ ﻛﻪ ﻗﻄﻊ ﻛﺮﺩﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﻣﻲ 27ﭘﺲ ﹺ ﺗﺮﺳﻴﺪ ،ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻛﺮﺩ ،ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻛﺮﺩ. 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻌﻞ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺍﺷﻴﺮﻩ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﻳﺪﻩ ،ﻭ ﮔﺎﻭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺸﺘﻪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻦ ﻳﻮﺁﺵ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ«. 29ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟« ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ » :ﹺ 30ﭘﺲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻳﻮﺁﺵ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﻣﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻭ ﺍﺷﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 31ﺍﻣﺎ ﻳﻮﺁﺵ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻞ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ؟ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻫﻤﻴﻦ ﺻﺒﺢ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 32ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳ ﺮ ﺑﻌﻞ ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻌﻞ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ«. 33ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻫﻞ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﻳﺰﺭﻋﻴﻞ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﻣﻠﺒﺲ ﺳﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺍﹶﺑﻴﻌﻀﺰﹶﺭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 34ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﹺ 35ﻭ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺷﻴﺮ ﻭ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﻭ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ، 36ﻭ ﹺ 37ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ،ﭘﻮﺳﺖ ﭘﺸﻤﻴﻨﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺷﺒﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻜﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ. 38ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﭘﻮﺳﺖ ﺭﺍ ﻓﺸﺮﺩ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﺍﻱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺷﺒﻨﻢ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻴﻔﺸﺮﺩ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻏﻀﺐ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ،ﻳﻚ ﺩﻓﻌﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ؛ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻪ 39ﻭ ﹺ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﺸﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺒﻨﻢ.
196
40ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺧﺸﻜﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺒﻨﻢ. 7 ﺟﺪﻋﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﭼﺸﻤﺔ ﺣﺮﻭﺩ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻛﻮﻩ ﻣﻮﺭﻩ 1ﻭ ﻳ ﺮ ﺑﻌﻞ ﻛﻪ ﹺ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺑﻮﺩ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ» :ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺨﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ 2ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﹺ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ. 3ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻗﻮﻡ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ «.ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 4ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻗﻮﻡ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ؛ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﺏ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻢ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﻭﺩ ،ﺍﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﺮﻭﺩ ،ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ» :ﻫﺮﻛﻪ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻮﺷﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺳﮓ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮ 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﺏ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﹺ ﺯﺍﻧﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻨﻮﺷﺪ. 6ﻭ ﻋﺪﺩ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ،ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﺑﺮ ﺯﺍﻧﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺁﺏ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻒ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﻭ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﻮﻡ 7ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﹺ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻧﺪ. 8ﭘﺲ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺗﻮﺷﻪ ﻭ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ؛ ﻭﻟﻲ ﺁﻥ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﻦ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ. ﻱ ﭘﺎﻳﻴ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﺍﺩ ﹺ 9ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺑﻴﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ. 10ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻲ ،ﺑﺎ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﻓﹸﻮ ﺭ ﻩ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﺮﻭ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺑﺸﻨﻮﻱ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻗﻮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ «.ﭘﺲ ﺍﻭ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺶ ،ﻓﹸﻮﺭﻩ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺳﻼﺡ ﺩﺍﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﺍﻫﻞ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﻣﺸﺮﻕ ﻣﺜﻞ ﻣﻠﺦ ،ﺑﻲ ﺷﻤﺎﺭ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺭﻳﮓ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻲ ﺣﺴﺎﺏ ﺍﺳﺖ، ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻪ ﺭﻓﻴﻘﺶ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﺍﻳﻨﻚ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﺪﻡ ،ﻭ ﻫﺎﻥ ﮔﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻧﺎﻥ ﺟﻮﻳﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﻣﺪﻳﺎﻥ 13ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﹺ ﻏﻠﻄﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﻬﻦ ﺷﺪ. 14ﺭﻓﻴﻘﺶ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻦ ﻳﻮﺁﺵ ،ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺭﺩﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺟﹺﺪﻋﻮﻧﻦ ﻧﻘﻞ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺗﻌﺒﻴﺮﺵ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﻭ ﺁﻥ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﺮﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﻭ ﺳﺒﻮﻫﺎﻱ ﺧﺎﻟﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎ ﺩﺭ ﺳﺒﻮﻫﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 17ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻜﻨﻴﺪ .ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﺮﺳﻢ ،ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻜﻨﻴﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﻢ ،ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﺭﺩﻭ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﻭ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﭘﺎﺱ ﺩﻭﻡ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﻴﻦ ﻛﺸﻴﻜﭽﻲ ﺍﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﺲ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ 19ﭘﺲ ﹺ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﺒﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ. 20ﻭ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﺒﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﻭ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻧﺪ» :ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ. 21ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﺭﺩﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. ﺻ ﹺﺮﻳﺮﺕ ﻭ 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﺮﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻓﻴﻘﺶ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻱ ﻟﺸﻜﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻴﺖ ﺷﻄﱠﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﹶ ﺗﺎ ﺳﺮﺣﺪ ﺁﺑﻞ ﻣﺤﻮﻟﹶﻪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻃﹶﺒﺎﺕ ﺍﺳﺖ ،ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﻭ ﺍﺷﻴﺮ ﻭ ﺗﺎﻣﻲ ﻣﻨﺴﻲ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 24ﻭ ﹺ ﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ«. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ،ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺑﺎ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻳﻴﺪ ﻭ ﺁﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻴﺖ ﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﹸﺍ ﺭ ﺩ ﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺁﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻴﺖ ﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﹸﺍ ﺭ ﺩ
197
25ﻭ ﻏﹸﺮﺍﺏ ﻭ ﺫﺋﺐ ،ﺩﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻏﹸﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﺓ ﻏﺮﺍﺏ ﻭ ﺫﺋﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺮﺧﺸﺖ ﺫﺋﺐ ﻛﺸﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﻏﹸﺮﺍﺏ ﻭ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﺫﺋﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭ ﺩﻥ ،ﻧﺰﺩ ﹺ 8 1ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻱ؟ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻨﺎﺯﻋﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 2ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﻟﻨﺴﺒﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻡ؟ ﻣﮕﺮ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩ ﭼﻴﻨﻲ ﺍﹶﺑﻴ ﻌﺰﹶﺭ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟ 3ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺧﺪﺍ ﺩﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻣﺪﻳﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻏﹸﺮﺍﺏ ﻭ ﺫﺋﺐ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩﻡ؟ ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﺧﺸﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻭﻱ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺴﺖ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﹸﺍ ﺭ ﺩ ﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﹺ ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ،ﻣﻠﻮﻙ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. ﺳﻜﱡﻮﺕ ﮔﻔﺖ» :ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻓﻘﺎﻳﻢ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻣﻦ ﹶﺯﺑﺢ ﻭ ﹶ 5ﻭ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﺗﻮ ﻧﺎﻥ ﺑﺪﻫﻴﻢ؟ 6ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺳﻜﱡﻮﺕ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﮕﺮ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﹶﺯﺑﺢ ﻭ ﹶ ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻮﺷﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻮﻙ ﻭ ﺧﺎﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺭﻳﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ» :ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﹶﺑﺢ ﻭ ﹶ 7ﹺ 8ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﹶﻓﻨﹸﻮﻋﻴﻞ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ،ﻭ ﺍﻫﻞ ﹶﻓﻨﹸﻮﻋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻫﻞ ﺳﻜﹼﻮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﻓﹶﻨﹸﻮﻋﻴﻞ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺖ» :ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ،ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺝ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ«. ﺻﹾﻠ ﻤﻮﻧﱠﻊ ﺩﺭ ﻗﹶﺮﻗﹸﻮﺭ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻘﻴﺔ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻨﻲ ﻣﺸﺮﻕ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮕﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ 10ﻭ ﹶﺯﺑﺢ ﻭ ﹶ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺠﺒﻬﺎﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﭼﺎﺩﺭﻧﺸﻴﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﺮﻗﻲ ﻧﹸﻮﺑﺢ ﻭ ﻳ 11ﻭ ﹺ ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺩﻭ ﻣﻠﻚ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﹶﺯﺑﺢ ﻭ ﹶ ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺳﺎﺧﺖ. 12ﻭ ﹶﺯﺑﺢ ﻭ ﹶ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻦ ﻳﻮﺁﺵ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻱ ﺣﺎﺭﺱ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 13ﻭ ﹺ 14ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺳﻜﻮﺕ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺳﻜﻮﺕ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﻮﺷﺖ. ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻃﻌﻨﻪ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻣﮕﺮ ﺩﺳﺖ ﹶﺯﺑﺢ ﻭ ﹶ 15ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺍﻫﻞ ﺳﻜﻮﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺯﹶﺑﺢ ﻭ ﹶ ﺧﺴﺘﺔ ﺗﻮ ﻧﺎﻥ ﺑﺪﻫﻴﻢ. ﺳﻜﱡﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻧﻤﻮﺩ. 16ﭘﺲ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺷﻮﻙ ﻭ ﺧﺎﺭﻫﺎﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻫﻞ 17ﻭ ﺑﺮﺝ ﹶﻓﻨﹸﻮﻋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ. ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﮔﻔﺖ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺭ ﻛﺸﺘﻴﺪ «.ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ. 18ﻭ ﺑﻪ ﹶﺯﺑﺢ ﻭ ﹶ 19ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﻲ ﻗﺴﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﺘﻢ. 20ﻭ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ،ﻳﺘﹶﺮ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﺶ «.ﻟﻴﻜﻦ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩ. 21ﭘﺲ ﹶﺯﺑﺢ ﻭ ﹶ ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺖ ﻭ ﻫﻼﻟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺯﹶﺑﺢ ﻭ ﹶ ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻜﺶ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﺮﺩ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺩ ﺍﻭﺳﺖ .ﭘﺲ ﹺ ﮔﺮﺩﻥ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺖ. 22ﭘﺲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎ ،ﻫﻢ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻱ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 23ﹺ 24ﻭ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﺪ «.ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺳﻤﻌﻴﻠﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 25ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻲ ﻫﻴﻢ .ﭘﺲ ﺭﺩﺍﻳﻲ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﺮﻳﻜﻲ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ. 26ﻭ ﻭﺯﻥ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻃﻼ ﺑﻮﺩ ،ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻥ ﻫﻼﻟﻬﺎ ﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻠﻮﻙ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺳﻮﺍﻱ ﮔﺮﺩﻧﺒﻨﺪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 27ﻭ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻳﻔﻮﺩﻱ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﻋ ﹾﻔﺮﻩ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺁﻥ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﹺ ﺍﻭ ﺩﺍﻡ ﺷﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 28ﭘﺲ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﹺ 29ﻭ ﻳ ﺮ ﺑﻌﻞ ﺑﻦ ﻳﻮﺁﺵ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﻠﺒﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ. 30ﻭ ﹺ 31ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﭘﺴﺮﻱ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ.
198
ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻨﻲ ﻳﻮﺁﺵ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﻳﻮﺁﺵ ﺩﺭ ﻋ ﹾﻔﺮﻩ ﺍﹶﺑﻴ ﻌﺰﹶﺭﻱ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ. 32ﻭ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺩﺭ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺑﻌﻠﻬﺎ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻌﻞ ﺑﺮﹺﻳﺖ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 33ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﹺ 34ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻬﻴﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ. ﺟ ﺮﻋﻮﻥ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﻤﺔ ﺍﺣﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 35ﻭ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﺮﺑﻌﻞ ﹺ 9 1ﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺑﻦ ﻳﺮﺑﻌﻞ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﹶﻜﻴﻢ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﺪﺍﻡ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ؟ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺔ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳ ﺮ ﺑﻌﻞ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻭ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 3ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﻣﺎﻳﻞ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺎﺳﺖ. 4ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻌﻞ ﺑﺮﹺﻳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﻬﻤﻞ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺟﻴﺮ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 5ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻪ ﻋﻔﹾﺮﻩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳ ﺮ ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺳﻨﮓ ﺑﻜﺸﺖ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﻳﺮﺑﻌﻞ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻣﻠﹼﻮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺑﻠﻮﻁ ﺳﺘﻮﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻜﻴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. ﺟ ﹺﺮﺯﱢﻳﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻜﻴﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﺗﺎ 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ 8ﻭﻗﺘﻲ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻛﻨﻨﺪ؛ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎ. 9ﺩﺭﺧﺖ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺮﻙ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ 10ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎ. 11ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﻧﻴﻜﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﺑﻜﻨﻢ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ 12ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎ. 13ﻣﻮ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺷﻴﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺵ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺗﺮﻙ ﺑﻜﻨﻢ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻧﻲ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ 14ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﺭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎ. 15ﺧﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺼﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﻦ ﭘﻨﺎﻩ ﮔﻴﺮﻳﺪ ،ﻭﺍﮔﺮﻧﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺧﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 16ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺭﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻳ ﺮ ﺑﻌﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ. 17ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 18ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺳﻨﮓ ﻛﺸﺘﻴﺪ ،ﻭ ﭘﺴﺮ ﻛﻨﻴﺰ ﺍﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ. 19ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﺑﺎ ﻳﺮﺑﻌﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ. 20ﻭﺍﮔﺮﻧﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻣﻠﹼﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 21ﭘﺲ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺌﻴﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. 22ﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻛﺮﺩ. 23ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺣﻲ ﺧﺒﻴﺚ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻭ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﺎ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ، 24ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻇﻠﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﭘﺴﺮ ﻳ ﺮ ﺑ ﻌﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺸﻮﺩ ،ﻭ ﺧﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﺘﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻗﻮﻱ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺭﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 25ﭘﺲ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﺮ ﻗﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻛﻤﻴﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺍﻳﺸﺎﻡ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ،ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺟﻌﻞ ﺑﻦ ﻋﺎﺑﺪ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺷﻜﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 26ﻭ 27ﻭ ﺑﻪ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻣﻮﻫﺎ ﭼﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺭﺍ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺑﺰﻡ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺁَﻛﻞ ﻭ ﺷﹸﺮﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﹶﺍﺑﻴﻤﻠﻚ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 28ﻭ ﺟﻌﻞ ﺑﻦ ﻋﺎﺑﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﻛﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﻜﻴﻢ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﭘﺴﺮ ﻳ ﺮ ﺑﻌﻞ ﻭ ﺯﺑﻮﻝ ،ﻭﻛﻴﻞ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺣﺎﻣﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﺷﻜﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻢ؟
199
29ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺭﺍ ﺭﻓﻊ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ «.ﻭ ﺑﻪ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﮔﻔﺖ :ﻟﺸﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﻦ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎ«. ﺟﻌﻞ ﺑﻦ ﻋﺎﺑﺪ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺧﺸﻢ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ. 30ﻭ ﭼﻮﻥ ﹶﺯﺑﻮﻝ ،ﺭﺋﻴﺲ ﺷﻬﺮ ،ﺳﺨﻦ ﺟﻌﻞ ﺑﻦ ﻋﺎﺑﺪ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺷﻜﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺗﻮ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 31ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ 32ﭘﺲ ﺍﻻﻥ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﺮﺧﻴﺰ ،ﺗﻮ ﻭ ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮﺳﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﮐﻤﻴﻦ ﮐﻦ. 33ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻃﻠﻮﻉ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭ ،ﻭ ﺍ ﻳﻨﻚ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺗﻮﺳﺖ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 34ﭘﺲ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﺐ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﭼﻬﺎﺭ ﺩﺳﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. ﺟﻌﻞ ﺑﻦ ﻋﺎﺑﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﻛﻤﻴﻨﮕﺎﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ. 35ﻭ 36ﻭ ﭼﻮﻥ ﺟﻌﻞ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﺍﺩﻳﺪ ﺑﻪ ﹶﺯﺑﻮﻝ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ «.ﹶﺯﺑﻮﻝ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺳﺎﻳﺔ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ. ﺟﻌﻞ ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺟﻤﻌﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﻠﻮﻁ ﻣﻌﻮﻧﻴﻢ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ. 37ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ 38ﹶﺯﺑﻮﻝ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩﻱ؟ ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﻦ. ﺟﻌﻞ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻜﻨﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ. 39ﻭ 40ﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺗﺎ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. ﺟﻌﻞ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺷﻜﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. 41ﻭ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺩﺭ ﺍﹶﺭﻭﻣﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ،ﻭ ﹶﺯﺑﻮﻝ ، 42ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 43ﭘﺲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ؛ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ. 44ﻭ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺑﺎ ﻓﺮﻗﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭﻡ ﻓﺮﻗﻪ ﺑﺮ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 45ﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺷﻬﺮ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻛﺸﺖ ،ﻭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻧﻤﻚ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺎﺷﺖ. 46ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺮ ﹺﺝ ﺷﻜﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻗﻠﻌﺔ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﺮﹺﻳﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ. 47ﻭ ﺑﻪ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺮﺝ ﺷﻜﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 48ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺻﻠﻤﻮﻥ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺗﺒﺮﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺷﺎﺧﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺮﻳﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺖ» :ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻜﻨﻴﺪ. 49ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ،ﻫﺮﻛﺲ ﺷﺎﺧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻗﻠﻌﻪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﻗﻠﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺮﺝ ﺷﻜﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﺨﻤﻴﻨﹰﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻤﺮﺩﻧﺪ. 50ﻭ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﺎﺹ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺗﺎﺑﺎﺹ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. 51ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺝ ﻣﺤﻜﻤﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻮﺩ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺑﺮﺝ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ. 52ﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺝ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺑﺮﺝ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 53ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﻧﻲ ﺳﻨﮓ ﺑﺎﻻﺋﻴﻦ ﺁﺳﻴﺎﺑﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ. 54ﭘﺲ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺶ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺯﻧﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ .ﭘﺲ ﻏﻼﻣﺶ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺮﺩ. 55ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ. 56ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﺷﺮ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﻛﺮﺩ. 57ﻭ ﺧﺪﺍ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻜﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﺑﻦ ﻳ ﺮ ﺑﻌﻞ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ. 10 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ،ﺗﹶﻮﻟﹶﻊ ﺑﻦ ﹸﻓﻮﺍﻩ ،ﻣﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ،ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺷﺎﻣﻴﺮ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭘﺲ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺷﺎﻣﻴﺮ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﺷﺪ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩﻱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻳﺎﺋﻴﺮ ﹺ ﺣﻮﻭﺕ ﻳﺎﺋﻴﺮ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 4ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻲ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻲ ﻛﺮﺓ ﺍﻻﻍ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ؛ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻲ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ
200
5ﻭ ﻳﺎﺋﻴﺮ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻗﺎﻣﻮﻥ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ. 6ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺯ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺑ ﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﻋﺸﹾﺘﺎﺭﻭﺕ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﺭﺍﻡ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻓﺮﻭﺧﺖ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﺠﺪﻩ 8ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺘﻢ ﻭ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹺ ﺳﺎﻝ ﻇﻠﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺎ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻧﻴﺰ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪ .ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻌﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ. 11ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺩﻡ؟ 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺻﻴﺪﻭﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻋﻨﺎﻟﻴﻘﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻮﻧﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻇﻠﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻡ. 13ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ،ﭘﺲ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 14ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺗﻨﮕﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 15ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ؛ ﭘﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ؛ ﻓﻘﻂ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻩ. 16ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻨﮕﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺷﺪ. 17ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻛﻴﺴﺖ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﻨﺪ؟ ﭘﺲ ﻭﻱ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﻗﻮﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﹺ 11 ﺟﻠﹾﻌﺎﺩﻱ ﻣﺮﺩﻱ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ،ﺷﺠﺎﻉ ،ﻭ ﭘﺴﺮ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺍﻱ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﹺ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 1ﻭ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﹺ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺯﻧﺶ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ 2ﻭ ﺯﻥ ﹺ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺯﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻲ. 3ﭘﺲ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻃﻮﺏ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ؛ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﺰﺩ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 4ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﻭﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻣﺸﺎﻳﺦ ﹺ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻃﻮﺏ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 6ﻭ ﺑﻪ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﻴﺎ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻣﺎ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ«، 7ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻐﺾ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ؟ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ؟ ﻭ ﺍﻵﻥ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﭼﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﺪ؟ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺳﺮﺩﺍﺭ 8ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﻪ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﻵﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺑﺎﺷﻲ. 9ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎﺭ ،ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ؟ 10ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﻪ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﭘﺲ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﹺ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺋﻴﺲ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﮔﻔﺖ. 12ﻭ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ ﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺁﻥ 13ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﻪ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﮔﻔﺖ» :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﹶﺍ ﺭﻧﹸﻮﻥ ﺗﺎ ﻳﺒﻮﻕ ﻭ ﹸﺍ ﺭ ﺩ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺩ ﻧﻤﺎ. 14ﻭ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﺎﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ، 15ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ » ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺮﻓﺖ. 16ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻗﺎﺩﺵ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. 17ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﻠﻚ ﺍﺩﻭﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ .ﺍﻣﺎ ﻣﻠﻚ ﺍﺩﻭﻡ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻠﻚ ﻣﻮﺁﺏ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍﺿﻲ ﻧﺸﺪ .ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻗﺎﺩﺵ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 18ﭘﺲ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺩﻭﻡ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺷﺮﻗﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺁﺏ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹶﺍ ﺭﻧﹸﻮﻥ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﺪﻭﺩ ﻣﻮﺁﺏ، ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﹶﺍ ﺩﻧﹸﻮﻥ ﺣﺪ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻧﺰﺩ ﺳﻴﺤﻮﻥ ،ﻣﻠﻚ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ،ﻣﻠﻚ ﺣﺸﺒﻮﻥ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ.
201
20ﺍﻣﺎ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﻭ ﺑﮕﺬﺭﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻳﺎﻫﺺ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺳﻴﺤﻮﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺁﻥ ﻭﻻﻳﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﻥ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﹶﺍ ﺭﻧﹸﻮﻥ ﺗﺎ ﺑﻴﻮﻕ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺗﺎ ﹸﺍ ﺭ ﺩ 23ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻭﺭﺩ؟ 24ﺁﻳﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ،ﻛﻤﻮﺵ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻣﺎﻟﻚ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ؟ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺎ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺎﻟﻚ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﻦ ﺻﻔﻮﺭ ،ﻣﻠﻚ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﻬﺘﺮ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩ؟ 26ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺣﺸﺒﻮﻥ ﻭ ﺩﻫﺎﺗﺶ ﻭ ﻋﺮﻭﻋﻴﺮ ﻭ ﺩﻫﺎﺗﺶ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﹶﺍ ﺭﻧﹸﻮﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺪﺕ ﭼﺮﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﺪ؟ 27ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻱ ﻛﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ .ﭘﺲ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 28ﺍﻣﺎ ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺖ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﻭ ﻣﻨﺴﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣ ﹾ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﮔﺬﺷﺖ. ﺼ ﹶﻔ ﻪ ﹺ ﺼ ﹶﻔ ﻪ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻣ ﹾ 29ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﹺ 30ﻭ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻲ، 31ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ،ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 32ﭘﺲ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 33ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺮﻭﻋﻴﺮ ﺗﺎ ﻣﻨﱢﻴﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺁﺑﻴﻞ ﻛﺮﺍﻣﻴﻢ ﺑﻪ ﺻﺪﻣﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺷﺪﻧﺪ. 34ﻭ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﻪ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻭﻱ ﺑﺎ ﺩﻑ ﻭ ﺭﻗﺺ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻳﮕﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﻳﺎ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 35ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻦ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺫﻟﻴﻞ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺗﻮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﻣﻦ ﺷﺪﻱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ. 36ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ،ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻱ .ﭘﺲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 37ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺷﻮﺩ .ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﮔﺮﺩﺵ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻜﺮﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺭﻓﻘﺎﻳﻢ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﻴﺮﻡ. 38ﺍﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﻭ« .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻜﺮﻳﺘﺶ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺖ. 39ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻧﺬﺭﻱ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﺎﺩﺕ ﺷﺪ، ﺟﻠﹾﻌﺎﺩﻱ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﻴﺮﻧﺪ. 40ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﹺ 12 1ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﻓﺘﻲ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻱ ﺗﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ؟ ﭘﺲ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 2ﻭ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺟﻨﮓ ﺳﺨﺖ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺩﻳﺪ. 3ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻴﺪ ،ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ،ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺍﺭﻳﺎﻥ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ :ﺍﻱ ﺍﻫﻞ ﹺ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﹺ 4ﭘﺲ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﹺ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻨﺴﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﻣﻌﺒﺮﻫﺎﻱ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﺰﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﺍﻫﻞ ﹺ 5ﻭ ﺍﻫﻞ ﹺ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﻓﺮﺍﻳﻤﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻧﻲ،
202
ﺳ ﺒّﻮﻟﺖ« ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﺗﻠﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻌﺒﺮﻫﺎﻱ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻣﻲ ﻛﺸﺘﻨﺪ .ﻭ ﺷ ﺒّﻮﻟﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ » : 6ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﮕﻮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩﻱ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ. 7ﻭ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﹺ ﻥ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻤﻲ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺑﺼﺎ 9ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻲ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺳﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻭ ﺍﺑﺼﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ. 11ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﹶﺍ ﻳﻠﹸﻮﻥ ﺯﺑﻮﻟﻮﻧﻲ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ. 12ﻭ ﹶﺍ ﻳﻠﹸﻮﻥ ﺯﺑﻮﻟﻮﻧﻲ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﹶﺍ ﻳﻠﹸﻮﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ. 13ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﺒﺪﻭﻥ ﺑﻦ ﻫﻠﹼﻴﻞ ﻓ ﺮ ﻋﺘﹸﻮﻧﻲ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻬﻞ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺳﻲ ﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻛﺮﻩ ﺍﻻﻍ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﻭ ﻋﺒﺪﻭﻥ ﺑﻦ ﻫﻠﱢﻴﻞ ﻓ ﺮ ﻋﺘﹸﻮﻧﻲ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓ ﺮ ﻋﺘﹸﻮﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻋﻤﺎﻟﻴﻘﻴﺎﻥ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ. 13 1ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 2ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﺯ ﺻﹸﺮﻋﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺩﺍﻥ ،ﻣﺎﻧﻮﺡ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺯﻧﺶ ﻧﺎﺯﺍﺩ ﺑﻮﺩﻩ ،ﻧﻤﻲ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 3ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺣﺎﻝ ﻧﺎﺯﺍﺩ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﺰﺍﻳﻴﺪﻩ ﺍﻱ .ﻟﻴﻜﻦ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 4ﻭ ﺍﻵﻥ ﺑﺎﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻣﺴﻜﺮﻱ ﻣﻨﻮﺵ ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﻣﺨﻮﺭ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺍﺳﺘﺮﻩ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻥ ﻭﻟﺪ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻧﺬﻳﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 6ﭘﺲ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﻣﻨﻈﺮ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﻨﻈﺮ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻴﺐ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺩ. 7ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻨﻚ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻵﻥ ﻫﻴﭻ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻣﺴﻜﺮﻱ ﻣﻨﻮﺵ ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﻣﺨﻮﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻭﻟﺪ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻧﺬﻳﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻟﺪﻱ ﻛﻪ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 9ﻭ ﺧﺪﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻧﺒﻮﺩ. 10ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺩﻭﻳﺪﻩ ،ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻳﺎ ﺗﻮ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻲ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 12ﻣﺎﻧﻮﺡ ﮔﻔﺖ :ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺸﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﺣﻜﻢ ﺁﻥ ﻭﻟﺪ ﻭ ﻣﻌﺎﻣﻠﺔ ﺑﺎ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ 13ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺯﻥ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 14ﺍﺯ ﻫﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻮ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻣﺴﻜﺮﻱ ﻧﻨﻮﺷﺪ ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 15ﻭ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ» :ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻌﻮﻳﻖ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺗﻬﻴﻪ ﺑﻴﻨﻴﻢ. 16ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻮﻳﻖ ﺍﻧﺪﺍﺯﻱ ،ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ .ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 17ﻭ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ» :ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﭼﻮﻥ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 18ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ. 19ﭘﺲ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﻭ ﺯﻧﺶ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﻌﻠﺔ ﻣﺬﺑﺢ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﻭ ﺯﻧﺶ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﻭ ﺯﻧﺶ ﺩﻳﮕﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺸﺪ .ﭘﺲ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﺑﻪ ﺯﻧﺶ ﮔﻔﺖ :ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻳﻢ.
203
23ﺍﻣﺎ ﺯﻧﺶ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩ، ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 24ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ .ﻭ ﭘﺴﺮ ﻧﻤﻮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. ﺷﺘﹶﺄﻭﻝ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻦ ﺍﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩ. ﺻ ﺮﻋﻪ ﻭ ﹶﺍ ﹾ 25ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺩﺍﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﹸ 14 ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﺗ ﻤﻨﹶﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺯﻧﻲ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺗ ﻤﻨﹶﻪ ﺩﻳﺪ. 1ﻭ ﹶ 2ﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺯﻧﻲ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺗ ﻤﻨﹶﻪ ﺩﻳﺪﻡ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ 3ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻭﻱ ﻭ ﺍﺯ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﺯﻥ ﺑﮕﻴﺮﻱ؟« ﹶ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 4ﺍﻣﺎ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻋﻠﻨﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺴﻠﻂ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗ ﻤﻨﹶﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﺗ ﻤﻨﹶﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻴﺮﻱ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﻐﺮﻳﺪ. 5ﭘﺲ ﹶ 6ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﻧﺒﻮﺩ؛ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﻃﻼﻉ ﻧﺪﺍﺩ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 7ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﹶ 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺖ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﻻﺷﺔ ﺷﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ؛ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺯﻧﺒﻮﺭ ،ﻭ ﻋﺴﻞ ﺩﺭ ﻻﺷﺔ ﺷﻴﺮ ﺑﻮﺩ. 9ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﻋﺴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻻﺷﺔ ﺷﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 10ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﹶ 11ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺳﻲ ﺭﻓﻴﻖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻌﻤﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺣﻞ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻲ ﺟﺎﻣﺔ ﻛﺘﺎﻥ 12ﻭ ﹶ ﻭ ﺳﻲ ﺩﺳﺖ ﺭﺧﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ. 13ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﺘﻮﺍﻧﻴﺪ ﺣﻞ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺳﻲ ﺟﺎﻣﺔ ﻛﺘﺎﻥ ﻭ ﺳﻲ ﺩﺳﺖ ﺭﺧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ «.ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻣﻌﻤﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ. 14ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﺯ ﺧﻮﺭﻧﺪﻩ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ «.ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﻌﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺣﻞ ﻛﻨﻨﺪ. 15ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺷﹶﻤﺸﻮﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﻣﻌﻤﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻴﻢ .ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﮔﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻐﺾ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻌﻤﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ 16ﭘﺲ ﺯﻥ ﹶ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻜﺮﺩﻱ «.ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻜﺮﺩﻡ؛ ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻢ؟ 17ﻭ ﺩﺭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺴﺖ ،ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻟﺤﺎﺡ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻌﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ. 18ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ »ﭼﻴﺴﺖ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﺴﻞ ﻭ ﭼﻴﺴﺖ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ .ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﮔﺎﻭ ﻣﻦ ﺧﻴﺶ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﻣﻌﻤﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ. ﺷﻘﹶﻠﻮﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ،ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺳﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﺧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ 19ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﹶﺍ ﹾ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﺸﻤﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﺭﻓﻴﻘﺶ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺷﻤﺮﺩ ،ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 20ﻭ ﺯﻥ ﹶ 15 ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭ ﮔﻨﺪﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺭﺁﻣﺪ .ﻟﻴﻜﻦ 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﻱ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﹶ ﭘﺪﺭﺵ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ. 2ﻭ ﭘﺪﺭ ﺯﻧﺶ ﮔﻔﺖ :ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻐﺾ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻓﻴﻖ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ؛ ﺁﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ.
204
ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﺍﺯ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺫﻳﺘﻲ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ. 3ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺳﻴﺼﺪ ﺷﻐﺎﻝ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﻡ ﺑﺮ ﺩﻡ ﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﻡ ﻣﺸﻌﻠﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ. 4ﻭ ﹶ 5ﻭ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭﻫﺎﻱ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺑﺎﻓﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺯﺭﻋﻬﺎ ﻭ ﺑﺎﻏﻬﺎﻱ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺗﻤﻨﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻧﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻓﻴﻘﺶ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺯﻥ 6ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﹶ ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ. 7ﻭ ﹶ 8ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺎﻕ ﺗﺎ ﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺻﺪﻣﻪ ﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﺸﺖ .ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻣﻐﺎﺭﺓ ﺻﺨﺮﺓ ﻋﻴﻄﺎﻡ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. 9ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻟﹶﺤﻲ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺷﺪﻧﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 10ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪﻳﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﺗﺎ ﹶ 11ﭘﺲ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﻣﻐﺎﺭﺓ ﺻﺨﺮﺓ ﻋﻴﻄﺎﻡ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻂ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ؟« ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻡ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﻦ 12ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺴﭙﺎﺭﻳﻢ .ﹶ ﻫﺠﻮﻡ ﻧﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. 13ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺣﺎﺷﺎ! ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺳﭙﺮﺩ ،ﻭ ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺸﺖ «.ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻨﺎﺏ ﻧﻮ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻟﹶﺤﻲ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﺍﻭ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﻛﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺖ. 15ﻭ ﭼﺎﻧﺔ ﺗﺎﺯﺓ ﺍﻻﻏﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﺸﺖ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﭼﺎﻧﺔ ﺍﻻﻍ ﺗﻮﺩﻩ ﺑﺮ ﺗﻮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﭼﺎﻧﺔ ﺍﻻﻍ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﻛﺸﺘﻢ. 16ﻭ ﹶ ﺖ ﻟﹶﺤﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻦ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﭼﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺭ ﻣ ﹾ 18ﭘﺲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺸﻨﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺍﻳﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﻵﻥ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺑﻤﻴﺮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﺑﻴﻔﺘﻢ؟ 19ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﻛﻔﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻟﹶﺤﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻜﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﺪ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ ﺟﺎﻧﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺗﺎﺯﻩ ﺭﻭﺡ ﺷﺪ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﺳﻤﺶ ﻋﻴﻦ ﺣﻘﻮﺭﻱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻟﹶﺤﻲ ﺍﺳﺖ. 20ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ،ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 16 ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﻏﹶﺰﱠﻩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺍﻱ ﺩﻳﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ. 1ﻭ ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ 2ﻭ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﹶﻏﺰﱠﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﹶ ﻛﺸﻴﻢ. 3ﻭ ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺗﺎ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ .ﻭ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻟﻨﮕﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺩﻭ ﺑﺎﻫﻮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪ ﻛﹶﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻗﻠﺔ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺩ. 4ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺳﻮﺭﻕ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﺩﻟﻴﻠﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 5ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ،ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﻋﻈﻴﻤﺶ ﺩﺭ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﻴﻢ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ، ﺫﻟﻴﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ؛ ﻭ ﻫﺮﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺻﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺩ. 6ﭘﺲ ﺩﻟﻴﻠﻪ ﺑﻪ ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﻮ ﺩﺭ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺫﻟﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺗﺮ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﻪ ﺧﺸﻚ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ،ﻣﻦ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 7ﹶ 8ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺗﺮ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﻪ ﺧﺸﻚ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺖ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﺴﻴﺨﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﻛﺘﺎﻥ 9ﻭ ﻛﺴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﻩ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﹶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻟﻬﺬﺍ ﻗﻮﺗﺶ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻲ .ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺴﺖ. 10ﻭ ﺩﻟﻴﻠﻪ ﺑﻪ ﹶ 11ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ،ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ.
205
ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﻭ ﻛﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﻩ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ 12ﻭ ﺩﻟﻴﻠﻪ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﹶ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﻧﺦ ﺑﮕﺴﻴﺨﺖ. 13ﻭ ﺩﻟﻴﻠﻪ ﺑﻪ ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺗﺎﺑﺤﺎﻝ ﻣﺮﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻲ .ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ «.ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﻫﻔﺖ ﮔﻴﺴﻮﻱ ﺳﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﺎﺭ ﺑﺒﺎﻓﻲ. 14ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺦ ﻗﺎﻳﻢ ﺑﺴﺖ ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﹶ ﺦ ﻧﹶﻮﺭ ﺩ ﻧﺴﺎﺝ ﻭ ﻫﻢ ﺗﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﻨﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭﺷﺪﻩ ،ﻫﻢ ﻣﻴ ﹺ 15ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ .ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﻮ ﺩﺭ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﺎﺟﺰ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻟﺤﺎﺡ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻧﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﺗﻨﮓ ﻣﻲ ﺷﺪ، 17ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﹸﺳﺘﹸﺮﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺬﻳﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺷﻮﻡ ،ﻗﻮﺗﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ«. 18ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺩﻟﻴﻠﻪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﻘﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻫﻔﺖ ﮔﻴﺴﻮﻱ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺫﻟﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﻮﺗﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺜﻞ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺍﻓﺸﺎﻧﻢ .ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ 20ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﹶ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﭘﺲ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﹶﻏﺰﱠﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺳﺘﺎﺱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 22ﻭ ﻣﻮﻱ ﺳﺮﺵ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻥ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ 23ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺩﺍﺟﻮﻥ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺰﻡ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺎ ﹶ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻠﻖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺎﺯﻱ ﻛﻨﺪ .ﭘﺲ ﹶ 25ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺎﺩ ﺷﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﹶ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺎﻳﻢ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 26ﻭ ﹶ 27ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ،ﺑﺎﺯﻱ ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺮﺍ ﻗﻮﺕ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﻳﻚ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ 28ﻭ ﹶ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻜﺸﻢ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺩﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺎﻳﻢ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﻧﻤﻮﺩ. 29ﻭ ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻤﻴﺮﻡ «.ﻭ ﺑﺎ ﺯﻭﺭ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻠﻘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﭘﺲ ﻣﺮﺩﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺕ ﺧﻮﺩ 0ﻭ ﹶ ﻛﺸﺖ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺵ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 31ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺵ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺻﹸﺮﻋﻪ ﻭ ﺍﹶﺷﺘﺎﺅﻝ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﺮﺩ. 17 1ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ،ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﺎ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ. 2ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻜﺼﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻲ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ «.ﻣﺎﺩﺭﺵ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ. 3ﭘﺲ ﺁﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻜﺼﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺩ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﺴﺮﻡ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻭﻗﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ؛ ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺩ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺭﮔﺮﻱ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ،ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺑﻮﺩ.
206
5ﻭ ﻣﻴﺨﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻭ ﺗﺮﺍﻓﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺑﺸﻮﺩ. 6ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺵ ﭘﺴﻨﺪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 7ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﺪ. 8ﻭ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ،ﺗﺎ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺭﺳﻴﺪ. 9ﻭ ﻣﻴﺨﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ؟ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻻﻭﻱ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﻫﺪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﺑﻢ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﻢ. 10ﻣﻴﺨﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﭘﺪﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻳﻚ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﻣﻌﺎﺵ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﻻﻭﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ. 11ﻭ ﺁﻥ ﻻﻭﻱ ﺭﺍﺿﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﻮﺩ. 12ﻭ ﻣﻴﺨﺎ ﺁﻥ ﻻﻭﻱ ﺭﺍ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﻣﻴﺨﺎ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻵﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻻﻭﻱ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﺎﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻡ. 18 1ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺒﻮﺩ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺳﺒﻂ ﺩﺍﻥ ،ﻣﻠﻜﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻃﻠﺐ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺻﹸﺮﻋﻪ ﻭ ﺍﹶﺷﺘﺎﺅﻝ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻭ ﺗﻔﺤﺺ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﻨﻴﺪ «.ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻨﺰﻝ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺁﻭﺍﺯ ﺟﻮﺍﻥ ﻻﻭﻱ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﻱ؟ 4ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻴﺨﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 5ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﺁﻳﺎ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻢ ﺧﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 7ﭘﺲ ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﻣﺮﺩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻻﻳﺶ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ .ﻭ ﺧﻠﻘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﺻﻴﺪﻭﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺫﻳﺖ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺻﻴﺪﻭﻧﻴﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﺎﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺻ ﺮﻋﻪ ﻭ ﹶﺍﺷﹾﺘﺎﺅﻝ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ 8ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﹸ 9ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻫﺴﺘﻴﺪ .ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻠﻲ ﻣﻮﺭﺯﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺼﺮﻑ ﺩﺭﺁﻭﺭﻳﺪ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﺳﻴﻊ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺁﻥ ﺟﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﻗﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺻﺮﻋﻪ ﻭ ﺍﹶﺷﺘﺎﺅﻝ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 11ﭘﺲ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺩﺍﻥ ﻣﺴﻠﺢ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻻﺕ ﺟﻨﮓ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﹸ 12ﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻗﺮﻳﻪ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ .ﻟﻬﺬﺍ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﻨﹶﻪ ﺩﺍﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻳﻪ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﺍﺳﺖ. 13ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. 14ﻭ ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻻﻳﺶ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻭ ﺗﺮﺍﻓﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻫﺴﺖ؟ ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ. 15ﭘﺲ ﺑﻪ ﺁﻧﺴﻮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺟﻮﺍﻥ ﻻﻭﻱ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. 16ﻭ ﺁﻥ ﺷﺸﺼﺪ ﻣﺮﺩ ﻣﺴﻠﺢ ،ﺑﻪ ﺁﻻﺕ ﺟﻨﮓ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻭ ﺗﺮﺍﻓﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺷﺸﺼﺪ ﻣﺮﺩ ﻣﺴﻠﺢ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻻﺕ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﺩﻫﻨﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻭ ﺗﺮﺍﻓﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 19ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺎﺵ .ﻛﺪﺍﻡ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﺎﺷﻲ ﻳﺎ ﻛﺎﻫﻦ ﺳﺒﻄﻲ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻮﻱ؟ 20ﭘﺲ ﺩﻝ ﻛﺎﻫﻦ ﺷﺎﺩ ﮔﺸﺖ .ﻭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻭ ﺗﺮﺍﻓﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺭﺍﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ.
207
21ﭘﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻣﺮﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔﻫﺎﻱ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ؛ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ؟ 24ﺍﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺑﺎ ﻛﺎﻫﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ؛ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 25ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺗﻨﺪﺧﻮ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻱ. 26ﻭ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻴﺨﺎ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻗﻮﻱ ﺗﺮﻧﺪ ،ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 27ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻴﺨﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻻﻳﺶ ﺑﺮ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻪ، ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 28ﻭ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺑﻴﺖ ﺭﺣﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻮﺩ .ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. 29ﻭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪ ،ﺩﺍﻥ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﺍﺳﻢ ﺷﻬﺮ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻻﻳﺶ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺁﻥ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻦ ﺟﺮﺷﹸﻮﻡ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﻴﺮ ﺷﺪﻥ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ،ﻛﻬﻨﺔ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 31ﭘﺲ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﺓ ﻣﻴﺨﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 19 1ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺒﻮﺩ ،ﻣﺮﺩ ﻻﻭﻱ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺵ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺎﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 3ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﻏﻼﻣﻲ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺍﻻﻍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ. ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﻛﻨﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪ. 4ﻭ ﭘﺪﺭﺯﻧﺶ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺪﺭ ﻛﻨﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ .ﭘﺲ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺗﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﭘﺪﺭ ﻛﻨﻴﺰ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺍﻱ ﻧﺎﻥ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﻩ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﻳﺪ. 6ﭘﺲ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﺷﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻛﻨﻴﺰ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻣﺸﺐ ﺭﺍ ﺑﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﻟﺖ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ ،ﭘﺪﺭﺯﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻟﺤﺎﺡ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺷﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﻨﺠﻢ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ ،ﭘﺪﺭ ﻛﻨﻴﺰ ﮔﻔﺖ» :ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺗﺎ ﺯﻭﺍﻝ ﺭﻭﺯ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺰ ﻭ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ ،ﭘﺪﺭ ﺯﻧﺶ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺪﺭ ﻛﻨﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﻏﺮﻭﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ؛ ﺍﻳﻨﻚ ﺭﻭﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﻟﺖ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﺳﻴﺪ. 10ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩ ﻛﻪ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﺒﻮﺱ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺭﺳﻴﺪ؛ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻻﻍ ﭘﺎﻻﻥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺵ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻳﺒﻮﺱ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻮﺩ .ﻏﻼﻡ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﻳﻢ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ. 12ﺁﻗﺎﻳﺶ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﻳﺐ ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﻳﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﹺ 13ﻭ ﺑﻪ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻫﺎ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺟ ﺒﻌﻪ ﺑﺎ ﺭﺍﻣﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺸﻮﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ«. ﺟ ﺒﻌﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺮﻭﺏ ﻛﺮﺩ. 14ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﻧﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﺸﺴﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ 15ﭘﺲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﹺ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﻫﺪ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻲ 16ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺩﻱ ﭘﻴﺮ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﹺ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺍﻭ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺷﺨﺺ ﻣﺴﺎﻓﺮﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﺔ ﺷﻬﺮ ﺩﻳﺪ؛ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ» :ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻲ؟ 18ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻵﻥ ﻋﺎﺯﻡ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ؛ 19ﻭ ﻧﻴﺰ ﻛﺎﻩ ﻭ ﻋﻠﻒ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻻﻏﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﻫﺴﺖ ،ﻭ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﺗﻮ ﻭ ﻏﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 20ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ» :ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ؛ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺎﺟﺎﺕ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺴﺮ ﻣﺒﺮ.
208
21ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻻﻏﻬﺎ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻪ ،ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺷﻬﺮ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺑﻨﻲ ﺑﻠﻴﻌﺎﻝ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ. 23ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻧﻲ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻣﻮﺭﺯﻳﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺯﺷﺖ ﺭﺍ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ. 24ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﻛﺮﺓ ﻣﻦ ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺑﻜﻨﻴﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺯﺷﺖ ﺭﺍ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 25ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻃﻠﻮﻉ ﻓﺠﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ 26 .ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺩﺭ ﺳﭙﻴﺪﺓ ﺻﺒﺢ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ. 27ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺻﺒﺢ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻨﻴﺰﺵ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ. 28ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﻳﻢ «.ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ ،ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻻﻍ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ. 29ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻛﺎﺭﺩﻱ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻗﻄﻌﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 30ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻋﻤﻠﻲ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺄﻣﻞ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺣﻜﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 20 ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 1ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺺ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺯ ﺩﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﹺ 2ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﻥ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍ ﺣﺎﺿﺮﺑﻮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺯﺷﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 4ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻻﻭﻱ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺯﻥ ﻣﻘﺘﻮﻟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﻳﻢ. 5ﻭ ﺍﻫﻞ ﺟﹺﺒﻌﻀﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ،ﮔﺮﺩ ﻣﻦ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﻣﺮﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻤﺮﺩ. 6ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻭﻻﻳﺖ ﻣﻠﻚ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﻗﺒﻴﺢ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 7ﻫﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ،ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺣﻜﻢ ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﻡ ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺺ ﻭﺍﺣﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻫﻴﭻ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﺸﺖ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺮﺁﻳﻴﻢ. 9ﻭ ﺣﺎﻝ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻲ ﺑﺮﺳﻨﺪ ،ﺑﺎ 10ﻭ ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺻﺪ ﻭ ﺻﺪ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺯ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﹺ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﻤﺔ ﻗﺒﺎﺣﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 11ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺺ ﻭﺍﺣﺪ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺷﺨﺎﺻﻲ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺷﺮﺍﺭﺗﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 13ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﻨﻲ ﺑﻠﻴﻌﺎﻝ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﹺﺒﻌﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﻢ ،ﻭ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﻴﻢ .ﺍﻣﺎ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 14ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﹺ 15ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺳﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪ ،ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ،ﺳﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪ. 16ﻭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﭼﭗ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻓﻼﺧﻦ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻄﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻮﺍﻱ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺷﻤﺸﻴﺮﺯﻥ ﺳﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻻ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺮﺁﻳﺪ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ: 18ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﹰ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺁﻳﺪ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 20ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﹺ 22ﻭ ﻗﻮﻡ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﻮﻱ ﺩﻝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻝ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺸﻮﻡ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺁﻳﻴﺪ.
209
24ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﻳﻞ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺠﺪﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ 25ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﹺ ﺷﻤﺸﻴﺮﺯﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 26ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 27ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ .ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ. 28ﻭ ﻓﻴﻨﺤﺎﺱ ﺑﻦ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺁﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﻛﻤﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 29ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 30ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ 31ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺩﻥ ﻭ ﻛﺸﺘﻦ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﹺ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 32ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺷﺪﻧﺪ «.ﺍﻣﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﺑﻜﺸﻴﻢ. 33ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺑﻌﻞ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻛﻤﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﻣﻌﺮﻩ ﺟﹺﺒﻌﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﺴﺘﻨﺪ. 34ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 35ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﻬﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻜﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮﺯﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ 36ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺟﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﻛﻤﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﹺ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﻤﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩﻧﺪ. 37ﻭ ﻛﻤﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﹺ 38ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻛﻤﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﺍﻛﻢ ﺩﻭﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻧﺪ. ﻦ ﻗﺮﻳﺐ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ 39ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺯﺩﻥ ﻭ ﻛﺸﺘ ﹺ ﺟﻨﮓ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺎ ﺷﻜﺴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 40ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺗﺮﺍﻛﻢ ﺳﺘﻮﻥ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻥ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻭﺩ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ. 41ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 42ﭘﺲ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﺟﻨﮓ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 43ﭘﺲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻨﹸﻮﺣﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻃﻠﻮﻉ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 44ﻭ ﻫﺠﺪﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 45ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﺗﺎ ﺻﺨﺮﺓ ﺭﻣﻮﻥ ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻨﺪ .ﻭ ﭘﻨﺠﻬﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺟﺪﻋﻮﻡ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﺮﺩﻩ، ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 46ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺷﻤﺸﻴﺮﺯﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 47ﺍﻣﺎ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﺨﺮﺓ ﺭﻣﻮﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺻﺨﺮﺓ ﺭﻣﻮﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺎﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ. 48ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 21 1ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ »ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﻧﺪﻫﻨﺪ. 2ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺯﺍﺭﺯﺍﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﻳﻦ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻳﻚ ﺳﺒﻂ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻢ ﺷﻮﺩ؟ 4ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ.
210
5ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 6ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻳﻚ ﺳﺒﻂ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺯﻧﺎﻥ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﻧﺪﻫﻴﻢ. 8ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺯ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺯ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺍﺣﺪﻱ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮﺩ. 10ﭘﺲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯﺷﺠﺎﻉ ﺗﺮﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻜﺸﻴﺪ. 11ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﻭ ﻫﺮ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻴﺪ. 12ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺫﻛﻮﺭﻱ ﻧﺨﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺨﺮﺓ ﺭﻣﻮﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻧﻜﺮﺩ. 15ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻘﺎﻕ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ؟ 17ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﻴﺮﺍﺛﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﮕﺎﻥ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺒﻄﻲ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺤﻮ ﻧﺸﻮﺩ. 18ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺩﻫﺪ. 19ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﻜﻴﻢ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻟﺒﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ، ﻋﻴﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 20ﭘﺲ ﺑﻴﻦ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺩﺭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ، 21ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﮔﺮ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺭﻗﺺ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﻗﺺ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺩﺭﺁﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﻫﺮﻛﺲ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺑﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺮﻭﺩ. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮﻛﺲ ﺯﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩﻳﺪ ،ﺍﻵﻥ ﻣﺠﺮﻡ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 23ﭘﺲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺭﻗﺺ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ،ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. 24ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺳﺒﻂ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 25ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺵ ﭘﺴﻨﺪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.
211
ﻛﺘﺎﺏ ﺭﻭﺕ
1 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﻗﺤﻄﻲ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﻼﺩ ﻣﻮﺁﺏ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻭ ﻭ ﺯﻧﺶ ﻭ ﺩﻭ ﭘﺴﺮﺵ. ﺤﻠﹸﻮﻥ ﻭ ﻛﻠﹾﻴﻮﻥ ﻣﺴﻤﻲ ﻭ ﹶﺍﻓﹾﺮﺍﺗﻴﺎ 2ﻭ ﺍﺳﻢ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﹶﻟﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺳﻢ ﺯﻧﺶ ﹶﻧﻌﻮﻣﻲ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﻣ ﻥ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺑﻼﺩ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 3ﻭ ﺍﹶﻟﻴﻤﻠﹶﻚ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﻌﻮﻣﻲ ،ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺩﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 4ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺯﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﻳﻜﻲ ﻋ ﺮﻓﹶﻪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﻭﺕ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺤﻠﹸﻮﻥ ﻭ ﻛﻠﹾﻴﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﺎﻧﺪ. 5ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣ 6ﭘﺲ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺑﻼﺩ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻼﺩ ﻣﻮﺁﺏ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺩﻭ ﻋﺮﻭﺳﺶ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﻨﻨﺪ. 8ﻭ ﻧﻌﻮﻣﻲ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻛﻨﺎﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻳﺪ. 9ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺎﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺣﺖ ﻳﺎﺑﻴﺪ «.ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ. 10ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 11ﻧﻌﻮﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﭼﺮﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ 12ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻮﻫﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﭘﻴﺮ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﻣﺸﺐ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﻡ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﺑﺰﺍﻳﻢ، 13ﺁﻳﺎ ﺗﺎ ﺑﺎﻟﻎ ﺷﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﻧﻲ ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻠﺦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻣﻦ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﭘﺲ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻋﺮﻓﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺭﻭﺕ ﺑﻪ ﻭﻱ ﭼﺴﺒﻴﺪ. 15ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﺑﺮﮔﺮﺩ. 16ﺭﻭﺕ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﻭ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻛﻨﻲ ،ﻣﻨﺰﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 17ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮﻱ ،ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻓﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻮﺕ ،ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺟﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 18ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻓﺘﻦ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﻣﺼﻤﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 19ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺯﻧﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻌﻮﻣﻲ ﺍﺳﺖ؟ 20ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﻧﻌﻮﻣﻲ ﻣﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺮﻩ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺍﺭﺕ ﺳﺨﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﻣﻦ ﭘﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ .ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﻌﻮﻣﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻱ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺕ ﻣﻮﺁﺑﻴﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻼﺩ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪ؛ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺩﺭﻭﻳﺪﻥ ﺟﻮ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺷﺪﻧﺪ. 22ﻭ ﻧﻌﻮﻣﻲ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﺮﻭﺳﺶ ﺭﻭ 2 1ﻭ ﻧﻌﻮﻣﻲ ﺧﻮﻳﺶﹺ ﺷﻮﻫﺮﻱ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ،ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﻧﺎﻡ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﹶﻟﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺭﻭﺕ ﻣﻮﺁﺑﻴﻪ ﺑﻪ ﻧﻌﻮﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭﻫﺎ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺵ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﺑﻢ ،ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻨﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﻡ. 3ﭘﺲ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺩﺭﻭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻨﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻗﻄﻌﺔ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﹶﻟﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻓﺘﺎﺩ. 4ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻮﻋ ﹾﺰ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻧﺪﮔﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ «.ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ«. 5ﻭ ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﺑﻪ ﻧﻮﻛﺮ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﺭﻭﻧﺪﮔﺎﻥ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺯﺁﻥ ﻛﻴﺴﺖ؟
212
6ﻧﻮﻛﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﺭﻭﻧﺪﮔﺎﻥ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻮﺁﺑﻴﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﻌﻮﻣﻲ ﺍﺯ ﺑﻼﺩ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ، 7ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻨﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺩﺭﻭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﻓﻪ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻢ؛ ﭘﺲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﺑﻪ ﺭﻭﺕ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻱ؟ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺸﺖ ﺯﺍﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻨﻲ ﻣﺮﻭ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﻣﮕﺬﺭ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﺵ. 9ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺭﻭﻧﺪ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻭ؛ ﺁﻳﺎ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻜﻢ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺎﺷﻲ ،ﻧﺰﺩ ﻇﺮﻭﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ،ﺑﻨﻮﺵ. 10ﭘﺲ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻏﺮﻳﺐ ﻫﺴﺘﻢ؟ 11ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻥ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩﻱ ،ﺍﻃﻼﻉ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻻﺩﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ ،ﺁﻣﺪﻱ. 12ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻤﻞ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﺰﺍ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺶ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻱ ،ﺍﺟﺮ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﺳﺪ. 13ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﺑﻴﺎﺑﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺴﻠﻲ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻝ ﺁﻭﻳﺰ ﮔﻔﺘﻲ ،ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻢ. 14ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﭼﺎﺷﺖ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺍﺯﻧﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﻟﻘﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺷﻴﺮﻩ ﻓﺮﻭ ﺑﺮ «.ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﻧﺪﮔﺎﻥ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻏﻠﺔ ﺑﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻨﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﻓﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻨﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺟﺮ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ. 16ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻪ ﻫﺎ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﭼﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺘﺎﺏ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 17ﭘﺲ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻨﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﭼﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻮﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﻳﻚ ﺍﻳﻔﺔ ﺟﻮ ﺑﻮﺩ. 18ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺩﺭ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺷﻮﻫﺮﺵ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﭼﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻴﺮﺷﺪﻧﺶ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩ. 19ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﺠﺎ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻨﻲ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﻛﺠﺎ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻱ؟ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻧﺎﻡ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﺍﺳﺖ. 20ﻭ ﻧﻌﻮﻣﻲ ﺑﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺗﺮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻧﻌﻮﻣﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ،ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻟﻲ ﻫﺎﻱ ﻣﺎﺳﺖ. 21ﻭ ﺭﻭﺕ ﻣﻮﺁﺑﻴﻪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﻫﻤﺔ ﺩﺭﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻨﻨﺪ. 22ﻧﻌﻮﻣﻲ ﺑﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺕ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻱ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ. 23ﭘﺲ ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻨﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﻭ ﺟﻮ ﻭ ﺩﺭﻭ ﮔﻨﺪﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺷﺖ. 3 1ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ،ﻧﻌﻮﻣﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻦ ،ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺭﺍﺣﺖ ﻧﺠﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ. 2ﻭ ﺍﻵﻥ ﺁﻳﺎ ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﻨﻴﺰﺍﻳﺶ ﺑﻮﺩﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺍﻣﺸﺐ ﺩﺭ ﺧﺮﻣﻦ ﺧﻮﺩ ،ﺟﻮ ﭘﺎﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 3ﭘﺲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻏﺴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻛﻦ ﻭ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﺑﺮﻭ ،ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻧﺸﻨﺎﺳﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﻮﺩ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ،ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻛﻦ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﺏ ،ﻭ ﺍﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻲ. 5ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻲ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 6ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺎﺩﺭﺷﻮﻫﺮﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺩﻟﺶ ﺷﺎﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﺎﻓﻪ ﻫﺎﻱ ﺟﻮ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. 8ﻭ ﺩﺭ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻤﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻧﻲ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮﻛﻴﺴﺘﻲ؟ ﺍﻭﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻛﻨﻴﺰ ﺗﻮ ،ﺭﻭﺕ ﻫﺴﺘﻢ؛ ﭘﺲ ﺩﺍﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﺴﺘﺮﺍﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻭﻟﹼﻲ ﻫﺴﺘﻲ. 10ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻦ! ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺵ! ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ،ﭼﻪ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﭼﻪ ﻏﻨﻲ ،ﻧﺮﻓﺘﻲ. 11ﻭﺣﺎﻝ ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻦ ،ﻣﺘﺮﺱ! ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ. 12ﻭ ﺍﻵﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻭﻟﻲ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻭﻟﹼﻲ ﺍﻱ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ. 13ﺍﻣﺸﺐ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺣﻖ ﻭﻟﹼﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﺩﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺧﻮﺏ ﺍﺩﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺣﻖ ﻭﻟﹼﻲ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭘﺲ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺍﻵﻥ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺨﻮﺍﺏ. 14ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻳﺶ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ،ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﻭ ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﮔﻔﺖ :ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﻧﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺑﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﮔﻔﺖ ﭼﺎﺩﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮﺳﺖ ،ﺑﻴﺎﻭﺭ ﻭ ﺑﮕﻴﺮ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺷﺶ ﻛﻴﻞ ﺟﻮ ﭘﻴﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﻭﻱ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﻓﺖ.
213
16ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻦ ،ﺑﺮ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮔﺬﺷﺖ؟ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ. 17ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺷﺶ ﻛﻴﻞ ﺟﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﺗﻬﻴﺪﺳﺖ ﻣﺮﻭ. 18ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺁﺭﺍﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ. 4 1ﻭ ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺖ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﻭﻟﹼﻲ ﻛﻪ ﺑﻮﻋﺰ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻓﻼﻥ! ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻨﺸﻴﻦ .ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻧﺸﺴﺖ. 2ﻭ ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻭﻟﹼﻲ ﮔﻔﺖ :ﻧﻌﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻼﺩ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻗﻄﻌﺔ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺎ ﺍﹶﻟﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻲ ﻓﺮﻭﺷﺪ. 4ﻭ ﻣﻦ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﺨﺮ .ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺑﻜﻦ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 5ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﻌﻮﻣﻲ ﻣﻲ ﺧﺮﻱ ،ﺍﺯ ﺭﻭﺕ ﻣﻮ ﺁﺑﻴﻪ ،ﺯﻥ ﻣﺘﻮﻓﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺮﻳﺪ ،ﺗﺎﻧﺎﻡ ﻣﺘﻮﻓﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻴﺮﺍﺛﺶ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻲ. 6ﺁﻥ ﻭﻟﹼﻲ ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻛﻨﻢ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺎﺳﺪ ﻛﻨﻢ .ﭘﺲ ﺣﻖ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺫﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 7ﻭ ﺭﺳﻢ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﻭ ﻣﺒﺎﺩﻟﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻫﺮ ﺍﻣﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻛﻔﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﭘﺲ ﺁﻥ ﻭﻟﹼﻲ ﺑﻪ ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﮔﻔﺖ :ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﺮ .ﻭ ﻛﻔﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ. 9ﻭ ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺍﹶﻟﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﻛﻠﻴﻮﻥ ﻭ ﻣﺤﻠﻮﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻌﻮﻣﻲ ﺧﺮﻳﺪﻡ. 10ﻭ ﻫﻢ ﺭﻭﺕ ﻣﻮ ﺁﺑﻴﻪ ﺯﻥ ﻣﺤﻠﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺧﺮﻳﺪﻡ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﻣﺘﻮﻓﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻴﺮﺍﺛﺶ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻢ ،ﻭ ﻧﺎﻡ ﻣﺘﻮﻓﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻣﺤﻠﻪ ﺍﺵ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺸﻮﺩ؛ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 11ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﻭﻟﻴﻪ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻓﺮﺍﺗﻪ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺷﻮ ،ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻧﺎﻣﻮﺭ ﺑﺎﺵ. 12ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﻓﺎﺭﺹ ﺑﺎﺷﺪﻛﻪ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 13ﭘﺲ ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﺭﻭﺕ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺯﻥ ﻭﻱ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻤﻞ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 14ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﻌﻮﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻲ ﻭﻟﹼﻲ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﺩ. 15ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺟﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﻧﺪﻩ ﭘﻴﺮﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﺮﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 16ﻭ ﻧﻌﻮﻣﻲ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺍﻳﺔ ﺍﻭ ﺷﺪ. 17ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺵ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻌﻮﻣﻲ ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪ ،ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﭘﺪﺭ ﻳﺴﻲ ﭘﺪﺭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺳﺖ. 18ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻓﺎﺭﺹ :ﻓﺎﺭﺹ ﺣﺼﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ؛ 19ﻭ ﺣﺼﺮﻭﻥ ،ﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﻭ ﺭﺍﻡ ﻋﻤﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ؛ 20ﻭ ﻋﻤﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﹶﻧﺤﺸﻮﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﻭ ﹶﻧﺤﺸﻮﻥ ﺳﻠﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﺳﻠﹾﻤﻮﻥ ﺑﻮ ﻋ ﹾﺰ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﺑﻮﻋﺰ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ؛ 21ﻭ 22ﻭ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﻳﺴﻲ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﻭ ﻳﺴﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ.
214
ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻭﻝ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ 1 1ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺭﺍﻣﻪ ﺗﺎﻳﻢ ﺻﹸﻮﻓﻴﻢ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ،ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺍﹶﻟﹾﻘﺎﹶﻧﻪ ﺑﻦ ﻳﺮﻭﺣﺎﻡ ﺑﻦ ﹶﺍﻟﻴﻬﻮ ﺑﻦ ﺗﹸﻮ ﺑﻦ ﺻﹸﻮﻑ .ﻭ ﺍﻭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻤﻲ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺍﻭ ﺩﻭ ﺯﻥ ﺩﺍﺷﺖ .ﺍﺳﻢ ﻳﻜﻲ ﺣﻨﹼﺎ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻓﹶﻨﹺﻨﱠﻪ ﺑﻮﺩ ﻓﹶﻨﹺﻨﱠﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺣﻨﹼﺎ ﺭﺍ ﺍﻭﻻﺩ ﻧﺒﻮﺩ. 3ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﻴﻠﹸﻮﻩ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺣﻔﹾﻨﹺﻲ ﻭ ﻓﻴﻨﹶﺤﺎﺱ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﻋﻴﻠﻲ ،ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﹶﺍﻟﹾﻘﺎﹶﻧﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﹶﻨﹺﻨﱠﻪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 5ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻨﹼﺎ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﻨﹼﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺣﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﻫﺌﻮﻱ ﻭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺳﺨﺖ ﻣﻲ ﺭﻧﺠﺎﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺣﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺣﻨﹼﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻓﹶﻨﹺﻨﱠﻪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﻧﺠﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 7ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺣﻨﹼﺎ ،ﭼﺮﺍ ﮔﺮﻳﺎﻧﻲ ﻭ ﭼﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﻱ ﻭ ﺩﻟﺖ ﭼﺮﺍ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟ 8ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ،ﺍﹶﻟﹾﻘﺎﹶﻧﻪ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﻲ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺣﻨﹼﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﻋﻴﻠ ﹺ ﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ، 9ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻧﻤﻮﺩ 10ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻲ ﺟﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺯﺍﺭﺯﺍﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ. 11ﻭ ﻧﺬﺭﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﮔﺮ ﻓﻲ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻱ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻩ ،ﺍﻭﻻﺩ ﺫﻛﻮﺭﻱ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﻲ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻤﺮﺵ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﹸﺍ ﺳ ﹸﺘﺮﻩ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻋﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻃﻮﻝ ﺩﺍﺩ ،ﻋﻴﻠﻲ ﺩﻫﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮﺩ. 13ﻭ ﺣﻨﹼﺎ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﻭ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﻓﻘﻂ ،ﻣﺘﺤﺮﻙ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﺵ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﻋﻴﻠﻲ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﺴﺖ ﺍﺳﺖ. 14ﭘﺲ ﻋﻴﻠﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﻣﺴﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ؟ ﺷﺮﺍﺑﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﻦ«. 15ﻭ ﺣﻨﹼﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﻧﻲ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺭﻭﺡ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻣﺴﻜﺮﺍﺕ ﻧﻨﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﻡ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻡ. 16ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﻠﻴﻌﺎﻝ ﻣﺸﻤﺎﺭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﻏﻢ ﻭ ﺭﻧﺠﻴﺪﮔﻲ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ. 17ﻋﻴﻠﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺴﺄﻟﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 18ﮔﻔﺖ :ﻛﻨﻴﺰﺕ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺕ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺮﺷﺮﻭ ﻧﺒﻮﺩ. 19ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﻭ ﹶﺍﻟﹾﻘﺎﹶﻧﻪ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺣﻨﹼﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ. 20ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﻭﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺣﻨﹼﺎ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 21ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﹶﺍﻟﹾﻘﺎﹶﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﺎﻟﻴﺎﻧﻪ ﻭ ﻧﺬﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 22ﻭ ﺣﻨﹼﺎ ﻧﺮﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻧﻤﻲ ﺁﻳﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 23ﺷﻮﻫﺮﺵ ﹶﺍﻟﹾﻘﺎﹶﻧﻪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺕ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻜﻦ ،ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻨﺶ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﺑﻤﺎﻥ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻴﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻪ ﮔﺎﻭ ﻭ ﻳﻚ ﺍﻳﻔﺔ ﺁﺭﺩ ﻭ ﻳﻚ ﻣﺸﻚ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﻠﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 26ﻭ ﺣﻨﹼﺎ ﮔﻔﺖ :ﻋﺮﺽ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ! ﺟﺎﻧﺖ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺩ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ! ﻣﻦ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 27ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 28ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻡ؛ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻗﻒ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ «.ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 2 1ﻭ ﺣﻨﹼﺎ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺟﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺷﺎﺥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﻭﺳﻴﻊ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ. 2ﻣﺜﻞ ﻳﻬﻮﻩ ﻗﺪﻭﺳﻲ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ.
215
3ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻜﺒﺮ ﺁﻣﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ ،ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺻﺎﺩﺭ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﻼﹼﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ،ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 4ﻛﻤﺎﻥ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻟﻐﺰﻳﺪﻧﺪ ،ﻛﻤﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ. 5ﺳﻴﺮ ﺷﺪﮔﺎﻥ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﻥ ﺍﺟﻴﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻥ ﻧﺎﺯﺍ ﻫﻔﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭﺩﺍﺷﺖ ،ﺯﺑﻮﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ. 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺍﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ؛ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﺍﻧﺪ. 7ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻏﻨﻲ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ؛ ﭘﺴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 8ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺯﺩ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺰﺑﻠﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻥ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﺭﺙ ﻛﺮﺳﻲ ﺟﻼﻝ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﻏﺎﻟﺐ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 10ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﺷﺎﺥ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. ﻲ ﻛﺎﻫﻦ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﭘﺲ ﹶﺍﻟﹾﻘﺎﹶﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻋﻴﻠ ﹺ 12ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﻴﻠﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﻠﻴﻌﺎﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ. 13ﻭ ﻋﺎﺩﺕ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺧﺎﺩﻡ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺎ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﺳﻪ ﺩﻧﺪﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ 14ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﻭﻩ ﻳﺎ ﻣﺮﺟﻞ ﻳﺎ ﺩﻳﮓ ﻳﺎ ﭘﺎﺗﻴﻞ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻩ ،ﻫﺮ ﭼﻪ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ .ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﻧﻴﺰ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻥ ﭘﻴﻪ ،ﺧﺎﺩﻡ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ» :ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻛﺒﺎﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺪﻩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺨﺘﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺎﻡ. 16ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﭘﻴﻪ ﺭﺍ ﺍﻭﻝ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﻟﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ .ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻵﻥ ﺑﺪﻩ ،ﻭﺍﻻ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻡ. 17ﭘﺲ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 18ﻭ ﺍﻣﺎ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻛﻤﺮﺵ ﺍﻳﻔﻮﻩ ﻛﺘﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺟﺒﺔ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﺎﻟﻴﺎﻧﻪ ﺭﺍ 19ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. 20ﻭ ﻋﻴﻠﻲ ﹶﺍﻟﹾﻘﺎﹶﻧﻪ ﻭ ﺯﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻋﺎﺭﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺍﻭﻻﺩ ﺑﺪﻫﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺣﻨﹼﺎ ﺗﻔﻘﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺩﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ،ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻤﻮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 22ﻭ ﻋﻴﻠﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻧﺪ. 23ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻡ. 24ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻧﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺒﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻡ ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ .ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 25ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺮ ﺷﺨﺼﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﺩ ،ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﺩ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ. 26ﻭ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ،ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ،ﻧﻤﻮ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻫﻢ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻫﻢ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ. 27ﻭ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﻠﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺕ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺴﺎﺧﺘﻢ؟ 28ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪﻡ ﺗﺎ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺑﭙﻮﺷﺪ؛ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺕ ﻧﺒﺨﺸﻴﺪﻡ؟ 29ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ،ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ ،ﺗﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮﻳﻦ ﺟﻤﻴﻊ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺑﻪ ﺳﺎﺯﻱ؟ 30ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺕ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺳﻠﻮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ! ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺗﻜﺮﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺑﺸﻤﺎﺭﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ.
216
31ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﭘﻴﺮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﻮﺩ. 32ﻭ ﺗﻨﮕﻲ ﻣﺴﻜﻦ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ ،ﺩﺭ ﻫﺮ ﺍﺣﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﭘﻴﺮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺍﺑﺪﹰﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 33ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻥ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﻮﺩ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﻫﻴﺪﻥ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻭ ﺭﻧﺠﺎﻧﻴﺪﻥ ﺩﻟﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺫﺭ ﻳﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ. 34ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﻭ ﭘﺴﺮﺕ ﺣﻔﹾﻨﻲ ﻭ ﻓﻴﻨﹶﺤﺎﺱ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ. 35ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻣﻴﻨﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺴﺘﺤﻜﻤﻲ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻦ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺳﻠﻮﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 36ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻗﺮﺹ ﻧﺎﻧﻲ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﻟﻘﻤﻪ ﺍﻱ ﻧﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﻡ. 3 1ﻭ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ،ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻋﻴﻠﻲ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺅﻳﺎ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﻠﻲ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺁﻏﺎﺯ ﺗﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﻳﺪ، 3ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﺧﺪﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺸﺪﻩ ،ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ، 4ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻟﺒﻴﻚ. 5ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﻠﻲ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺣﺎﺿﺮﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻱ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻡ؛ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﺨﻮﺍﺏ .ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. 6ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪ :ﺍﻱ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ! ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻋﻴﻠﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺣﺎﺿﺮﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻱ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻡ؛ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﺨﻮﺍﺏ. 7ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻨﻜﺸﻒ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺳﻮﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻋﻴﻠﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺣﺎﺿﺮﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻱ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﻠﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﻋﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﹶﺪ ،ﺑﮕﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ .ﭘﺲ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. 10ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺩﻓﻌﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪ» :ﺍﻱ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ! ﺍﻱ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ!« ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ. 11ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺸﻨﻮﺩ ،ﺻﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 12ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﻴﻠﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﺟﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﺒﺮﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻟﻌﻨﺖ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻧﻨﻤﻮﺩ. 14ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻋﻴﻠﻲ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻋﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ«. 15ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﻠﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺅﻳﺎ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﻫﺪ. 16ﺍﻣﺎ ﻋﻴﻠﻲ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ! ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻟﺒﻴﻚ 17ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﺳﺨﻨﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﺪﺍﺭ .ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺨﻔﻲ ﺩﺍﺭﻱ. 18ﭘﺲ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ .ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ .ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﺑﻜﻨﺪ. 19ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﻔﺘﺪ. 20ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺩﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻧﺒﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺖ. 4 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺳﻴﺪ .ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﹶﺍ ﺑ ﻦ ﻋ ﹶﺰﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﹶﻓﻴﻖ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺟﻨﮓ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﭼﻬﺎﺭﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ؟ ﭘﺲ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ.
217
ﺣﻔﹾﻨﻲ ﻭ ﻓﻴﻨﹶﺤﺎﺱ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ 4ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﻋﻴﻠﻲ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺯﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺷﺪ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺻﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺁﻭﺍﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﭘﺲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻣﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ! 8ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻣﺎ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ؟ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺑﻼﻳﺎ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 9ﺍﻱ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻣﺒﺎﺩ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻴﺪ. 10ﭘﺲ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﻫﺮﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻲ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 11ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﻋﻴﻠﻲ ﺣﻔﹾﻨﻲ ﻭ ﻓﻴﻨﹶﺤﺎﺱ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻲ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮ ﺩﻭﻳﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﺔ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﻳﺨﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺁﻣﺪ. 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻋﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﻛﺮﺳ ﹺ ﻲ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻟﺶ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﻠﻲ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻌﺮﻩ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺁﻭﺍﺯ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ ،ﻋﻴﻠﻲ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ. 15ﻭ ﻋﻴﻠﻲ ﻧﻮﺩ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺗﺎﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﻳﺪ. 16ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﻋﻴﻠﻲ ﮔﻔﺖ :ﻣﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ .ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﻛﺎﺭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺬﺷﺖ؟ 17ﻭ ﺁﻥ ﺧﺒﺮ ﺁﻭﺭﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺷﻜﺴﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻗﻮﻡ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ،ﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﻭ ﭘﺴﺮﺕ ﺣﻔﹾﻨﻲ ﻭ ﻓﻴﻨﹶﺤﺎﺱ ﻣﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ،ﻋﻴﻠﻲ ﺍﺯ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺑﺸﻜﺴﺖ ﻭ ﺑﻤﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﺍﻭ ،ﺯﻥ ﻓﻴﻨﹶﺤﺎﺱ ﻛﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺯﺍﻳﻴﺪﻥ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﺮﮒ ﭘﺪﺭﺷﻮﻫﺮﺵ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺯﺍﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ. 20ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﺩﻧﺶ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﺍﻳﻴﺪﻱ .ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻨﻤﻮﺩ. 21ﻭ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺍﻳﺨﺎﺑﻮﺩ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺟﻼﻝ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺯﺍﻳﻞ ﺷﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﭘﺪﺭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺵ. 22ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﺟﻼﻝ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺯﺍﻳﻞ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 5 ﺷﺪﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﻦ ﻋﺰﹶﺭ ﺑﻪ ﹶﺍ ﹾ 1ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﹶﺍ ﺑ 2ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺩﺍﺟﻮﻥ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺩﺍﺟﻮﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺍﹶﺷﹾﺪﻭﺩﻳﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺭﺍﺟﻮﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺩﺍﺟﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 4ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺍﺟﻮﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﻭ ﺳﺮ ﺩﺍﺟﻮﻥ ﻭ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﻦ ﺩﺍﺟﻮﻥ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺗﹺ ﺷﺪﻭﺩ ﭘﺎ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ. 5ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺩﺍﺟﻮﻥ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺩﺍﺟﻮﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧﺔ ﺩﺍﺟﻮﻥ ﺩﺭ ﹶﺍ ﹾ ﺷﺪﻭﺩ ﻭ ﻫﻢ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺟﻬﺎ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺖ. ﺷﺪﻭﺩ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ،ﻫﻢ ﹶﺍ ﹾ 6ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﹶﺍ ﹾ ﺷﺪﻭﺩ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ،ﺩﺍﺟﻮﻥ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﹶﺍ ﹾ ﺖ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺟ ﹼ 8ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﻮﺩ .ﭘﺲ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻪ، ﺦ ﺷﺪ. ﺧﹸﺮﺍﺟﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﹾﻨ ﹶﺘ ﹶﻔ ﹾ 10ﭘﺲ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻋ ﹾﻘﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﻭﺭﻭﺩ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻋ ﹾﻔﺮﻭﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ.
218
11ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﻫﻨﮕﺎﻣﺔ ﻣﻬﻠﻚ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 12ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺧﹸﺮﺍﺟﻬﺎ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪﻧﺪ .ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺷﻬﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ. 6 1ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﻣﺎﻩ ﻣﺎﻧﺪ. 2ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ،ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ. 3ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﮔﺮ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻔﺮﺳﺘﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 4ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ،ﭘﻨﺞ ﺧﺮﺍﺝ ﻃﻼ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻣﻮﺵ ﻃﻼ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻼ ﻳﻜﻲ ﺍﺳﺖ. 5ﭘﺲ ﺗﻤﺎﺛﻴﻞ ﺧﹸﺮﺍﺟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﺛﻴﻞ ﻣﻮﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. 6ﻭ ﭼﺮﺍ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻓﺘﻨﺪ؟ 7ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺴﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﺷﻴﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻮﻍ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ،ﻭ ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 8ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺑﻨﻬﻴﺪ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻃﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻴﺪ ،ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻭﻗﭽﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ،ﻭﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﺩ. ﺷﻤﺲ ﺑﺮﻭﺩ ،ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻼﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭﺍﮔﺮﻧﻪ ،ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ 9ﻭ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺳﺮﺣﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﻴﺖ ﹶ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺗﻔﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ«. 10ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﺷﻴﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺑﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 11ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺻﻨﺪﻭﻗﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻮﺷﻬﺎﻱ ﻃﻼ ﻭ ﺗﻤﺎﺛﻴﻞ ﺧﹸﺮﺍﺟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 12ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮﺍﻩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﭼﭗ ﻳﺎ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻴﻞ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﺣﺪ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. ﺷﻤﺲ ﺩﺭ ﺩﺭﻩ ،ﮔﻨﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭﻭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻧﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻧﺪ. 13ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﹶ 14ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺑﻪ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﻳﻀﻬﻮﺷﹶﻊ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺴﻲ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﭼﻮﺏ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ،ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺍﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 15ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺻﻨﺪﻭﻗﭽﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻃﻼ ﺩﺍﺷﺖ ،ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﺳﺮﻭﺭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻋ ﹾﻘﺮﻭﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. ﺷﻘﹶﻠﻮﻥ ﻳﻚ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺪﻭﺩ ﻳﻚ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﹶﻏﺰﱠﻩ ﻳﻚ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﹶﺍ ﹾ 17ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﹸﺮﺍﺟﻬﺎﻱ ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ :ﺑﺮﺍﻱ ﹶﺍ ﹾ ﺖ ﻳﻚ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻋ ﹾﻔﺮﻭﻥ ﻳﻚ. ﺟ ﹼ 18ﻭ ﻣﻮﺷﻬﺎﻱ ﻃﻼ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﻼﻙ ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭ ﺩﺍﺭ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﺕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﻳﻬﻮﺷﹶﻊ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺴﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ. 19ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﺭﺍ ﺯﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻼﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺪﻭﺱ ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻧﺰﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ؟ 21ﭘﺲ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻧﺰﺩ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻗﺮﻳﻪ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ؛ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﻳﺪ. 7
219
ﺟﺒﻌﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﺮﺩﻩ ،ﭘﺴﺮﺵ ﺍﹶﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ 1ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻗﺮﻳﻪ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﺑﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﺩﺭ ﹺ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﻛﻨﺪ. 2ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺩﺭ ﻗﺮﻳﻪ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ،ﻭﻗﺖ ﻃﻮﻝ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺖ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 3ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﻭ ﻋﺸﹾﺘﺎﺭﻭﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﭘﺲ ﺍﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﻋﺸﹾﺘﺎﺭﻭﺕ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 6ﻭ ﺩﺭ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﺏ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ .ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ،ﺍﺯ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. 8ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﺗﻀﺮﻉ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺒﺎﺵ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ. 9ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺮﺓ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻀﺮﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺗﻠﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﻋﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻜﺴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 11ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺯﻳﺮ ﺑﻴﺖ ﻛﺎﺭ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﻦ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﹶﺍ ﺑ ﺳ 12ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺳﻨﮕﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﻭ ﻦ ﻋﺰﹶﺭ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﭘﺲ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ. ﺟﺖﹼ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺣﺪﻭﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ 14ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻋ ﹾﻘﺮﻭﻥ ﺗﺎ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺻﻠﺢ ﺷﺪ. 15ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ﻭ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻫﺎ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 16ﻭ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻭ ﹺ 17ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻪ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ. 8 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﭘﻴﺮ ﺷﺪ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺳﺎﺧﺖ. 2ﻭ ﻧﺎﻡ ﭘﺴﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺩﻭﻣﻴﻨﺶ ﺁﺑﻴﻪ ؛ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺌﺮ ﺷﹶﺒﻊ ﺩﺍﻭﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 3ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺳﻮﺩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺭﺷﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 4ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 5ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻩ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 6ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩ. 7ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺁﻭﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺸﻨﻮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﻨﻤﺎﻳﻢ. 8ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻫﻤﺔ ﺍﻋﻤﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ،ﺑﺠﺎﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 9ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻟﻜﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺪﻩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻣﻄﻠﻊ ﺳﺎﺯ«. 10ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ. 11ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺭﺳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻤﺎﺷﺖ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻭﻳﺪ. 12ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﭘﻨﺠﺎﻫﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﻭ ﺩﺭﻭﻳﺪﻥ ﻣﺤﺼﻮﻟﺶ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁﻻﺕ ﺟﻨﮕﻴﺶ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺍﺭﺍﺑﻬﺎﻳﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻄﺮ ﻛﺸﻲ ﻭ ﻃﺒﺎﺧﻲ ﻭ ﺧﺒﺎﺯﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ.
220
14ﻭ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺑﺎﻏﺎﺕ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 15ﻭ ﻋﺸﺮ ﺯﺭﺍﻋﺎﺕ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 16ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮﻳﻦ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻻﻏﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻤﺎﺷﺖ. 17ﻭ ﻋﺸﺮ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻏﻼﻡ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﺍﻣﺎ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻗﻮﻝ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 20ﺗﺎ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺠﻨﮕﺪ. 21ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﺎ. ﭘﺲ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻳﺪ. 9 1ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﻗﹶﻴﺲ ﺑﻦ ﺍﹶﺑﻴﺌﻞ ﺑﻦ ﺻﺮﻭﺭ ﺑﻦ ﺑﻜﹲﻮﺭﺕ ﺑﻦ ﺍﻓﻴﺢ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﺍﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺩ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻲ ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭ ﻣﻘﺘﺪﺭ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﻱ ﺷﺎﺅﻝ ﻧﺎﻡ ،ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺵ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺴﻲ ﺍﻭ ﺍﻭ ﺧﻮﺵ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺗﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺘﻔﺶ ﺗﺎ ﺑﺎﻻ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺍﻻﻏﻬﺎﻱ ﻗﹶﻴﺲ ﭘﺪﺭ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﹸﻢ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﻗﻴﺲ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻻﻏﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻧﻤﺎ. ﺷﻠﻴﺸﹶﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ .ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﹶﻌﻠﻴﻢ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ 4ﭘﺲ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﹶ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺻﹸﻮﻑ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺷﺎﺅﻝ ﺧﺎﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻳﻢ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﺯ ﻓﻜﺮ ﺍﻻﻏﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺎ ﺍﻓﺘﺪ. 6ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﻣﻜﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﺍﻵﻥ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﻭﻳﻢ؛ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻃﻼﻉ ﺑﺪﻫﺪ. 7ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻣﺶ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﻭﻳﻢ ،ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺒﺮﻳﻢ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﻇﺮﻭﻑ ﻣﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﺪﻫﻴﻢ .ﭘﺲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺍﺭﻳﻢ؟ 8ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﺎﺩﻡ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺑﻊ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﺳﺖ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺗﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ. ﻲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺍ ﺳﺎﺑﻖ ﺭﺍﺋﻲ 9ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﺎﺑﻖ ﭼﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺭﺍﺋﻲ ﺑﺮﻭﻳﻢ .ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺒ ﹺ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 10ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ .ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻭﻳﻢ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻓﺘﻨﺪ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺟﻨﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺏ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺭﺍﺋﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ؟ 12ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻠﻲ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎﺳﺖ .ﺣﺎﻝ ﺑﺸﺘﺎﺑﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺴﺖ. 13ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﻭﺭﻭﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ،ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻗﻮﻡ ﻏﺬﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭﻝ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 14ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﻭﺩ. 15ﻭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻣﺪ ﻥ ﺷﺎﺅﻝ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻛﺸﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 16ﻓﺮﺩﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ؛ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻀﺮﻉ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ«. 18ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺭﺍﺋﻲ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ 19ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺭﺍﺋﻲ ﻫﺴﺘﻢ .ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﻭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 20ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﻻﻏﻬﺎﻳﺖ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻜﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ؟ 21ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻓﺒﺎﻳﻞ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟ 22ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺷﺎﺅﻝ ﻭﺧﺎﺩﻣﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺻﺪﺭ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻛﻪ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺟﺎ ﺩﺍﺩ.
221
23ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻃﺒﺎﺥ ﮔﻔﺖ» :ﻗﺴﻤﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺭ ،ﺑﻴﺎﻭﺭ. 24ﭘﺲ ﻃﺒﺎﺥ ﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﭘﻴﺶ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻭﻋﺪﻩ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ .ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩ. 25ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺑﺎ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﺮﺩ. 26ﻭ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻃﻠﻮﻉ ﻓﺠﺮ ،ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﭘﺲ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ، ﺍﻭ ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 27ﻭﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺷﻬﺮ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﺧﺎﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﺑﺮﻭﺩ .ﻭ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺖ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻵﻥ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺸﻨﻮﺍﻧﻢ. 10 1ﭘﺲ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻇﺮﻑ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻱ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﻭ ﺣﺎﻛﻢ ﺷﻮﻱ؟ 2ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﻗﺒﺮ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺣﺪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺻﹶﻠﺼﹶﺢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻻﻏﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺴﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ ،ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺪﺭﺕ ﻓﻜﺮ ﺍﻻﻏﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﺴﺮﻡ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ. 3ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺘﻲ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺑﻠﻮﻁ ﺗﺎﺑﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻱ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻪ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺳﻪ ﻗﺮﺹ ﻧﺎﻥ ،ﻭ ﺳﻮﻣﻲ ﻳﻚ ﻣﺸﻚ ﺷﺮﺍﺏ. 4ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﺮﻓﺖ. ﺟﺒﻌﺔ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻗﺮﺍﻭﻝ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺳﻲ ،ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻣﻲ 5ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﹺ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺩﻑ ﻭ ﻧﺎﻱ ﻭ ﺑﺮﻳﻂ ﺑﻮﺩﻩ ،ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ. 6ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺉ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺘﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 7ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻼﻣﺎﺕ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﻭ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﻳﺎﺑﺪ ﺑﻜﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ. ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ،ﻭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ 8ﻭ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻪ ﹺ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺮﻭﺩ ،ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻠﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﻋﻼﻣﺎﺕ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻗﻴﺲ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺷﺎﺅﻝ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﺔ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺍﺳﺖ؟ 12ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺎ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﺜﹶﻞ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺷﺎﺅﻝ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﺔ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺍﺳﺖ؟ 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻥ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 14ﻭ ﻋﻤﻮﻱ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻣﺶ ﮔﻔﺖ :ﻛﺠﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﺪ؟ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺴﺘﻦ ﺍﻻﻏﻬﺎ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺭﻓﺘﻴﻢ. 15ﻋﻤﻮﻱ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ؟ 16ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﻋﻤﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻣﺎ ﺭﺍ ﻭﺍﺿﺤﹰﺎ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻻﻏﻬﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻣﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﻪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺨﺒﺮ ﻧﺴﺎﺧﺖ. 17ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺼﹾﻔﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 18ﻭ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩﻡ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻤﺎﻟﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻡ. 19ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺪﻳﻬﺎ ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻴﺪ :ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﺎ .ﭘﺲ ﺍﻻﻥ ﺑﺎ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻳﺪ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. 21ﻭ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻣﻄﹾﺮﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ .ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﭘﺴﺮ ﻗﹶﻴﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ،ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ. 22ﭘﺲ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ »ﺁﻳﺎ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺒﺎﺑﻬﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 23ﻭ ﺩﻭﻳﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﻛﺘﻒ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮﺩ.
222
24ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻼﺣﻀﻪ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻣﺜﻞ ﺍﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ، ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ! 25ﭘﺲ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺭﺳﻮﻡ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻧﻮﺷﺖ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ .ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩ. ﺟﺒﻌﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻓﻮﺟﻲ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 26ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﹺ 27ﺍﻣﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻠﻴﻌﺎﻝ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ؟ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ،ﻫﺪﻳﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ. 11 1ﻭ ﻧﺎﺣﺎﺵ ﻋﻤﻮﻧﻲ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺍﹸﺭﺩﻭ ﺯﺩ؛ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻫﻞ ﺑﺎﺑﻴﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﺎﺵ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺎ ﻣﺎ ﻋﻬﺪ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻧﺎﺣﺎﺵ ﻋﻤﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻁ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 3ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺪﻩ ﺑﺎ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻣﺪ. ﺟﺒﻌﺔ ﺷﺎﺅﻝ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻗﻮﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ. 4ﭘﺲ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺑﻪ ﹺ 5ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ» :ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﻨﺪ؟« ﭘﺲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺧﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ. 7ﭘﺲ ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﺑﻪ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺍﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩ ﻭﺍﺣﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 8ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﹶﻕ ﺷﻤﺮﺩ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻴﺼﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﻲ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﻓﺮﺩﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﮔﺮﻡ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻼﺻﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺭﺳﻮﻻﻧﻲ 9ﭘﺲ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻻﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻳﺎ ﺑﻴﺶ ﹺ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﻳﺎ ﺑﻴﺶ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻧﺪ. 10ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﺎ ﺑﻴﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻓﺮﺩﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺗﺎﻥ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻜﻨﻴﺪ. 11ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﺅﻝ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺱ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻋﻤﻮﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﮔﺮﻡ ﺷﺪﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺟﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺁﻳﺎ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻴﻢ. 13ﺍﻣﺎ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﻛﺴﻲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻧﻮ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻛﻨﻴﻢ. 14ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﹺ ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ،ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﻮﺩﻩ، 15ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺟﹺﻠﹾﺠﺎﻝ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﹺ ﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺎﺩ ﹺ 12 1ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻗﻮﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻴﺪ ،ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 2ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﭘﻴﺮ ﻭ ﻣﻮ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ؛ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ. 3ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮﻡ؛ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﺎﻭ ﻛﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺍﻻﻍ ﻛﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺮ ﻛﻪ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻛﻪ ﺭﺍ ﺳﺘﻢ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﺷﻮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﻮﺭ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺩ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 4ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮ ﻣﺎ ﻇﻠﻢ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﺘﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺍﻱ. 5ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ .ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻭ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﺳﺖ. 6ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﻣﻘﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ. 7ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻫﻤﺔ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺎﺩﻟﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 8ﭼﻮﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ.
223
9ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺳﻴﺴﺮﺍ ،ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺣﺎﺻﻮﺭ ،ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮﺁﺏ ﻓﺮﻭﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 10ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑ ﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﻋﺸﹾﺘﺎﺭﻭﺕ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ؛ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﺮﺑﻌﻞ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻭ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻳﺪ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﺣﺎﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ،ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻴﺪ :ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻳﺪ .ﻭ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻗﻮﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪ ،ﻭ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻫﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺧﻮﺏ. 15ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺿﺪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺿﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 16ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ. 17ﺁﻳﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭﻗﺖ ﺩﺭﻭ ﮔﻨﺪﻡ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﻋﺪﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﻠﺒﻴﺪﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ. 18ﭘﺲ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﻋﺪﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺧﺪﻭﻧﺪ ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. 19ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﻧﻤﻴﺮﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﻭﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪﻳﻢ. 20ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ! ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 21ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﺑﺎﻃﻴﻠﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻳﺪ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻡ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻗﻮﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 23ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ،ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺗﺮﻙ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 24ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﻔﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ. 25ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪ ،ﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻫﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻤﺎ ،ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 13 1ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺟﺒﻌﻪ 2ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺭ ﻣﺨﹾﻤﺎﺱ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻳﻚ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺩﺭ ﹺ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ .ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻱ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﻗﺮﺍﻭﻝ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻗﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺭ ﹺ 5ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺳﻲ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻭ ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﺧﻠﻘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺭﻳﮓ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻴﺸﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﺨﹾﻤﺎﺱ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﺮﻗﻲ ﺑﻴﺖ ﺁﻭﻥ ﺍﹸﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺑﻴﺸﻪ ﻫﺎ ﻭ ﮔﹶﺮﻳﻮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺣﻔﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﺎﺩ ﻭ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﹺ ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 8ﭘﺲ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭﻧﮓ ﻛﺮﺩ .ﺍﻣﺎ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﹺ 9ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ .ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﺤﻴﺘﺶ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. 11ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻱ؟ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﻌﻴﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪﻱ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺨﹾﻤﺎﺱ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﻣﻦ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻡ .ﭘﺲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ 12ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻵﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﹺ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻡ.
224
13ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺍﻣﺮﻱ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺠﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 14ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺩﻱ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻭﻱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻲ. ﺣ ﺒﻌﺔ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪ .ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻗﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺳﺎﻥ ﺩﻳﺪ. 15ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺟﹺﻠﹾﺠﺎﻝ ﺑﻪ ﺟﺒﻌﻪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺨﹾﻤﺎﺱ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﹺ 17ﻭ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻭﻱ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻓﺮﻗﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻋ ﹾﻔﺮﻩ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﹸﻮﻋﺎﻝ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺻﺒﻮﻋﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﻓﺮﻗﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺖ ﺣﺮﻭﻥ ﻣﻴﻞ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻓﺮﻗﺔ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﺮ ﺩﺭﺓ ﹶ 19ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻫﻨﮕﺮﻱ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻳﺎ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ. 20ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻴﻞ ﻭ ﮔﺎﻭﺁﻫﻦ ﻭ ﺗﺒﺮ ﻭ ﺩﺍﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻴﺰ ﻛﻨﺪ. 21ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻴﻞ ﻭ ﮔﺎﻭﺁﻫﻦ ﻭ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﺳﻪ ﺩﻧﺪﺍﻧﻪ ﻭ ﺗﺒﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻴﺰ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻫﻦ ﮔﺎﻭﺭﺍﻥ ﺳﻮﻫﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 22ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﻨﮓ ،ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﻗﺮﺍﻭﻝ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺮ ﻣﺨﹾﻤﺎﺱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 14 1ﻭ ﺭﻭﺯﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺳﻼﺡ ﺩﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺮﺍﻭﻝ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻓﻨﺪ ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ .ﺍﻣﺎ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺩ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣ ﹾﻐﺮﻭﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﺨﻤﻴﻨﹰﺎ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﹺ 3ﻭ ﺍ ﹶ ﺧﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﹶﺧﻴﻄﻮﺏ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﺨﺎﺑﻮﺩ ﺑﻦ ﻓﻴﻨﹶﺤﺎﺱ ﺑﻦ ﻋﻴﻠﻲ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺑﺎ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻣﻠﺒﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﻳﻮﻧﺎﻧﺘﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. 4ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻌﺒﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰﺩ ﻗﺮﺍﻭﻝ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﮕﺬﺭﺩ ،ﻳﻚ ﺻﺨﺮﺓ ﺗﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﺻﺨﺮﺓ ﺗﻴﺰ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﻳﻜﻲ ﺳﻨﹶﻪ ﺑﻮﺩ. ﺑﻮﺻﻴﺺ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺟﺒﻌﻪ. 5ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺨﹾﻤﺎﺱ ﺍﺑﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﹺ 6ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎ ﻧﺰﺩ ﻗﺮﺍﻭﻝ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ؛ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻥ ﺑﺎ ﻛﺜﻴﺮ ﻳﺎ ﺑﺎ ﻗﻠﻴﻞ ﻣﺎﻧﻌﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 7ﻭ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭﺵ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ .ﭘﻴﺶ ﺑﺮﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺃﻱ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ. 8ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﮔﺬﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻳﻢ، 9ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﻴﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ. 10ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﺮﺁﻳﻴﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺎ ،ﺍﻳﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 11ﭘﺲ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺮﺍﻭﻝ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻔﺮﻩ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ. 12ﻭ ﻗﺮﺍﻭﻻﻥ ،ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﺮﺁﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻴﻢ «.ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭﺵ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭﺵ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻛﹸﺸﺖ. 14ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﻴﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻗﺮﻳﺐ ﻧﺼﻒ ﺷﻴﺎﺭ ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﺯﻣﻴﻦ. 15ﻭ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺗﺰﻟﺰﻝ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻗﺮﺍﻭﻻﻥ ﻭ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺷﺪ ،ﭘﺲ ﺗﺰﻟﺰﻝ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ﺟﺒﻌﺔ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻫﺮﻃﺮﻑ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 16ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﺎﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺭ ﹺ 17ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻵﻥ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭﺵ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ. ﺣﻴﺎ ﮔﻔﺖ» :ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻭﺭ «.ﺯﻳﺮﺍ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﹶﺍ 19ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﺎ ﻛﺎﻫﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻏﺘﺸﺎﺵ ﺩﺭ ﺍﹸﺭﺩﻭﻱ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﮔﻔﺖ» :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺭ«. 20ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺭﻓﻴﻘﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺘﺎﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺑﻪ ﺍﹸﺭﺩﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﺰﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ.
225
22ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 23ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺗﺎ ﺑﻴﺖ ﺁﻭﻥ ﺭﺳﻴﺪ. 24ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻗﺴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﺗﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻧﻜﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻃﻌﺎﻡ ﺑﺨﻮﺭﺩ .ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻃﻌﺎﻡ ﻧﭽﺸﻴﺪﻧﺪ. 25ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻠﻲ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻋﺴﻞ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ. 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻋﺴﻞ ﻣﻲ ﭼﻜﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺣﺪﻱ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺧﺎﻧﺶ ﻧﺒﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﹶﻗﺴﻢ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. 27ﻟﻴﻜﻦ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﭘﺲ ﻧﻮﻙ ﻋﺼﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﻥ ﻋﺴﻞ ﻓﺮﻭﺑﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺑﺮﺩﻩ ،ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 28ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭘﺪﺭﺕ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻗﺴﻢ ﺳﺨﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩ .ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﻲ ﺗﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 29ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﭘﺪﺭﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻵﻥ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﺴﻞ ﭼﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ. 30ﻭ ﭼﻪ ﻓﺪﺭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﻲ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﺁﻳﺎ ﻗﺘﺎﻝ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ؟« 31ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺨﻤﺎﺱ ﺗﺎ ﹶﺍ ﻳﻠﹸﻮﻥ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻲ ﺗﺎﺏ ﺷﺪﻧﺪ. 32ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﺮ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 33ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ .ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ .ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻐﻠﻄﺎﻧﻴﺪ. 34ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ» :ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﻫﺮﻛﺲ ﮔﺎﻭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﻮﺩﻩ، ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ .ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻫﺮﻛﺲ ﮔﺎﻭﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ 35ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 36ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺸﺐ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺻﺒﺢ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺣﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬﺍﺭﻳﻢ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺕ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﺑﻜﻦ .ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻘﺮﺏ ﺑﺠﻮﻳﻴﻢ. 37ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ. 38ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺭ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ. 39ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﭘﺴﺮﻡ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ «.ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺍﺣﺪﻱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ. 40ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﺑﺎﺷﻴﻢ «.ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺕ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ، ﺑﻜﻦ. 41ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺪﻩ «.ﭘﺲ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﻫﺎ ﮔﺸﺘﻨﺪ. 42ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ» :ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﭘﺴﺮﻡ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﺪ «.ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. 43ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻩ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ؟« ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻧﻮﻙ ﻋﺼﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﻋﺴﻞ ﭼﺸﻴﺪﻡ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻤﻴﺮﻡ؟ 44ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻜﻨﺪ ﺍﻱ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ! ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ. 45ﺍﻣﺎ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻤﻴﺮﺩ؟ ﺣﺎﺷﺎ! ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﻳﻲ ﺍﺯ ﺳﺮﺵ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻼﺹ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﺮﺩ. 46ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﺯ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ. ﻥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﻭ ﻣﻠﻮﻙ ﻭ ﺻﹸﻮﺑﻪ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ 47ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻋﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻲ ﺷﺪ. 48ﻭ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻋﻤﺎﻟﻴﻘﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 49ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ،ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭﻳﹺﺴﻮﹺﻱ ﻭ ﻣﻠﹾﻜﻴﺸﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺍﺳﻤﻬﺎﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﺍﺳﻢ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﻣﻴﺮﺏ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻴﻜﺎﻝ. 50ﻭ ﺍﺳﻢ ﺯﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﹶﺧﻴﻨﻮﻋﺎﻡ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺍﹶﺧﻴﻤﻌﺎﺹ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮﺵ ﹶﺍ ﹺﺑﻨﹺﻴﺮﺑﻦ ﻧﹺﻴﺮ ،ﻋﻤﻮﻱ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﹺﻴﺮ ﭘﺪﺭ ﺍﹶﺑﻨﻴﹺﺮ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﹶﺑﻴﺌﻴﻞ ﺑﻮﺩ. 52ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﺎ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 15 1ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺗﺮﺍ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻮﻱ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ. 2ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺮﺩ ،ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﺮﺩ.
226
3ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﺮﻭ ﻭ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺯ ،ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻔﻘﺖ ﻣﻔﺮﻣﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﻭ ﻃﻔﻞ ﻭ ﺷﻴﺮ ﺧﻮﺍﺭﻩ ﻭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﺷﺘﺮ ﻭ ﺍﻻﻍ ﺭﺍ ﺑﻜﹸﺶ. 4ﭘﺲ ﺷﺎﺅﻝ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﻃﹶﻼﻳﻢ ﺳﺎﻥ ﺩﻳﺪ. 5ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﻛﻤﻴﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 6ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﻗﻴﻨﻴﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﻤﺎﹶﻟﻘﹶﻪ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﻓﻴﻨﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﻤﺎﹶﻟﻘﹶﻪ ﺩﻭﺭﺷﺪﻧﺪ. 7ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻋﻤﺎﹶﻟﻘﹶﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻮﻳﻠﹶﻪ ﺗﺎ ﺷﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺼﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ. 8ﻭ ﺍﹶﺟﺎﺝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ،ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺖ. 9ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﻗﻮ ﻡ ﺍﺟﺎﺝ ﺭﺍ ﻭ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺭﻳﻬﺎ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺏ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﻎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻧﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﺑﻲ ﻗﻴﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 10ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 11ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺠﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺐ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ. 12ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﹶﻛ ﺮﻣﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩ ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺩﻭﺭ ﺯﺩﻩ ،ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﹺ 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﻛﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ! ﻣﻦ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻡ. 14ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ» :ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍﻱ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺎﻧﮓ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻡ ﭼﻴﺴﺖ؟ 15ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻤﺎﹶﻟﻘﹶﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻮﻡ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﻎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ. 16ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﺗﺄﻣﻞ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻳﺸﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻢ .ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﻮ. 17ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮﺩﻱ ،ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻧﻜﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻮﻱ؟ 18ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻋﻤﺎﹶﻟﻘﹶﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﻮﻧﺪ. 19ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻱ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻱ؟ 20ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ» :ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺍﹶﺟﺎﺝ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﻤﺎﻟﹶﻘﹶﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻢ. 21ﺍﻣﺎ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﻏﻨﻴﻤﺖ ،ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺣﺮﺍﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺩﺭ ﺟﹺﻠﹾﺠﺎﻝ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﻨﺪ. 22ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ؟ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﻭ ﮔﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﭘﻴﻪ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮﺍﺳﺖ. 23ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻤﺮﺩ ﻣﺜﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﺸﻲ ﻣﺜﻞ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﻭ ﺗﺮﺍﻓﻴﻢ ﺍﺳﺖ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻱ ،ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺩ ﻧﻤﻮﺩ. 24ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﻗﻮﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ. 25ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﻋﻔﻮ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﻱ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 26ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﻡ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺩﺍﻣﻦ ﺟﺎﻣﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪ. 28ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺕ ﺑﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 29ﻭ ﻧﻴﺰ ﺟﻼﻝ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺓ ﺧﻮﺩ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﻫﺪ. 30ﮔﻔﺖ :ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺣﺎﻝ ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻗﻮﻣﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﻱ ﺗﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 31ﭘﺲ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﺮﮔﺸﺖ .ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩ. 32ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ» :ﺍﺟﺎﺝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ «.ﻭ ﺍﺟﺎﺝ ﺑﻪ ﺧﺮﻣﻲ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺟﺎﺝ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻠﺨﻲ ﻣﻮﺕ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 33ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ» :ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﻮ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻧﺎﻥ ،ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ «.ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺍﺟﺎﺝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﹺ 34ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﹺ ﺟﺒﻌﺔ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﺮﺁﻣﺪ.
227
35ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ .ﺍﻣﺎ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺎﺅﻝ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 16 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ» :ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺎﺅﻝ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻱ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺩ ﻧﻤﻮﺩﻡ .ﭘﺲ ﺣﻘﹼﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻦ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻳﺴﺎﻱ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻤﻲ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ. 2ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮﻭﻡ؟ ﺍﮔﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﹸﺸﺖ «.ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ» :ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮ ﻭ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ. 3ﻭ ﻳﺴﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﺎ ،ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻲ ،ﻭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﺎ. 4ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺷﻬﺮ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺑﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﻲ؟ 5ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ .ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﻳﺴﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺍﻟﻴﺂﺏ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ. 7ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻗﺎﻣﺘﺶ ﻧﻈﺮ ﻣﻨﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﻧﮕﺮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﺩ. 8ﻳﺴﺎ ﺍﺑﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﻳﺴﺎ ﹶ ﺷﻤﺎﻩ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﻳﺴﺎ ﻫﻔﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﺴﺎ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﺴﺎ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻧﺪ .ﮔﻔﺖ :ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﮔﻠﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﺮﺍﻧﺪ .ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﺴﺎ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻔﺮﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭ، ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﺸﺴﺖ. 12ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺳﺮﺥ ﺭﻭ ﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺧﻮﺵ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ. ﺣﻘﹼﺔ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪ .ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ 13ﭘﺲ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺭﺍﻣﻪ ﺭﻓﺖ. 14ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ،ﻭ ﺭﻭﺡ ﺑﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 15ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺭﻭﺡ ﺑﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 16ﭘﺲ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺮﺑﻂ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﻣﺎﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺡ ﺑﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻮﺍﺯﺩ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 17ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﻣﺎﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. 18ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮ ﻳﺴﺎﻱ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻤﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﻣﺎﻫﺮ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮓ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﻓﺼﻴﺢ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮓ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﻓﺼﻴﺢ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺷﺨﺺ ﻧﻴﻜﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 19ﭘﺲ ﺷﺎﺅﻝ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻳﺴﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﭘﺴﺮﺕ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻔﺮﺳﺖ. 20ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﺴﺎ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺍﻻﻍ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻣﺸﻚ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 21ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭ ﺍﻭ ﺷﺪ. 22ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻧﺰﺩ ﻳﺴﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 23ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺑﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺑﻂ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﻮﺍﺧﺖ ،ﻭ ﺷﺎ ﺅﻝ ﺭﺍ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺻﺤﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ .ﻭ ﺭﻭﺡ ﺑﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 17 ﺲ ﺩﻣﻴﻢ ﺍﺭﺩﻭ 1ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻮﻛﹸﻮﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻮﻛﹸﻮﻩ ﻭ ﻋﺰﻳﻘﹶﻪ ﺩﺭ ﹶﺍ ﹶﻓ ﺯﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺩﺭﺓ ﺍﻳﻼﻩ ﺍﹸﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ.
228
ﺖ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﻗﺪﺵ ﺷﺶ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﻳﻚ ﻭﺟﺐ ﺑﻮﺩ. ﺟ ﹼ 4ﻭ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﻭﻱ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﻣﺒﺎﺭﺯﻱ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺟﻠﹾﻴﺎﺕ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ 5ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ،ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺭﺓ ﻓﻠﺴﻲ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻭﺯﻥ ﺯﺭﻩ ﺍﺵ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺑﺮ ﺳﺎﻗﻬﺎﻳﺶ ﺳﺎﻕ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺑﻨﺠﻴﻦ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﺘﻔﻬﺎﻳﺶ ﻣﺰﺭﺍﻕ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﭼﻮﺏ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺵ ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺭﺩ ﺟﻮﻻﻫﮕﺎﻥ ﻭ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺵ ﺷﺸﺼﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺁﻫﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺳﭙﺮﺩﺍﺭﺵ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 8ﻭ ﺍﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﭼﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﺎﺅﻝ؟ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ. 9ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺸﺪ ،ﻣﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﻠﺐ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺎ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻓﻮﺟﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻨﮓ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ .ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. ﻲ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﺴﺎ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﺸﺖ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ 12ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺴﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﻓﺮﺍﺗ ﹺ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﻳﺴﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺭﻓﺘﻨﺪ .ﺍﺳﻢ ﺳﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ :ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﹶﺍﻟﻴﺂﺏ ﻭ ﺩﻭﻣﺶ ﺍﹶﺑﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺷﻤﺎﻩ ﺑﻮﺩ. ﺳﻮﻡ ﹶ 14ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺳﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺑﭽﺮﺍﻧﺪ. 16ﻭ ﺁﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 17ﻭ ﻳﺴﺎ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﻳﻚ ﺍﻳﻔﹶﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻏﻠﺔ ﺑﺮﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻩ ﻗﺮﺹ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﺑﺸﺘﺎﺏ. 18ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻩ ﻗﻄﻌﺔ ﭘﻨﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺒﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﺑﭙﺮﺱ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺑﮕﻴﺮ. 19ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺩﺭﺓ ﺍﻳﻼﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 20ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﮔﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭼﻮﭘﺎﻥ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﺴﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺮ ﺍﺭﺩﻭ ﺭﺳﻴﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻟﺸﻜﺮ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺳﺒﺎﺑﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻥ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻟﺸﻜﺮ ﺩﻭﻳﺪﻩ ،ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ. 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺟﺘﹼﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﺟﻠﹾﻴﺎﺕ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﭘﻴﺶ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺷﻨﻴﺪ. 24ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﻓﺮﺍﺭﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. 25ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺩﻳﺪﻳﺪ؟ ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻪ ﻧﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﺯﺍﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 26ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﻜﹸﺸﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻨﮓ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺣﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩ؟ 27ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ ،ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ«. 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﺶ ﹶﺍﻟﻴﺎﹶﺏ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺧﺸﻢ ﹶﺍﻟﻴﺎﹶﺏ ﺑﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻱ ﻭ ﺁﻥ ﮔﻠﺔ ﻗﻠﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻛﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻲ؟ ﻣﻦ ﺗﻜﺒﺮ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﺟﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ. 29ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻡ؟ ﺁﻳﺎ ﺳﺒﺒﻲ ﻧﻴﺴﺖ؟ 30ﭘﺲ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 31ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ ،ﻣﺴﻤﻮﻉ ﺷﺪ ،ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ. 32ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ» :ﺩﻝ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻭ ﻧﻴﻔﺘﺪ .ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 33ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺑﺮﻭﻱ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﺵ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 34ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﮔﻠﺔ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺧﺮﺳﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﺭﺑﻮﺩﻧﺪ. 35ﻭ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻛﺸﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ،ﺭﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩﻡ ﻭ ﻛﺸﺘﻢ.
229
36ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻫﻢ ﺷﻴﺮ ﻭ ﻫﻢ ﺧﺮﺱ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ؛ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﻣﺜﻞ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺣﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 37ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﭼﻨﮓ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺍﺯ ﭼﻨﮓ ﺧﺮﺱ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ،ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ .ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ. 38ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻲ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺯﺭﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 39ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺷﻤﺸﻴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺖ ﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﺯﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺭﻓﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﻴﺎﺯﻣﻮﺩﻩ ﺍﻡ .ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 40ﻭ ﭼﻮﺏ ﺩﺳﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﭘﻨﺞ ﺳﻨﮓ ﻣﺎﻟﻴﺪﻩ ،ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﺳﻮﺍ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻴﺴﺔ ﺷﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺍﻧﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻓﻼﺧﻨﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ. 41ﻭ ﺁﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﻫﻤﻲ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺳﭙﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﺶ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ. 42ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺷﺮﻭ ﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﻮﺩ. 43ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺳﮓ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻮﺏ ﺩﺳﺘﻲ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﻲ؟ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﺮﺩ. 44ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻭ ﺩﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺪﻫﻢ. 45ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻭ ﻣﺰﺭﺍﻕ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﻲ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻱ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ. 46ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ،ﺳﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﺖ ﺟﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻻﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﻟﺸﻜﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻭ ﺩﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻫﺴﺖ. 47ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺧﻼﺻﻲ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 48ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻟﺸﻜﺮ ﺩﻭﻳﺪ. 49ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻴﺴﻪ ﺍﺵ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺳﻨﮕﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻓﻼﺧﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺯﺩ ،ﻭ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 50ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺑﺎ ﻓﻼﺧﻦ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﻭﺩ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﻧﺒﻮﺩ. 51ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻭﻳﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻏﻼﻓﺶ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ،ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺗﻨﺶ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ،ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ. ﺟ ﹼ 52ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩﻩ ،ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺷ ﻌ ﺮﻳﹺﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺖ ﻭ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﻋ ﹾﻘﺮﻭﻥ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺠﺮﻭﺣﺎﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﹶ ﺖ ﻭ ﻋ ﹾﻘﺮﻭﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. ﺟ ﹼ 53ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﹸﺭﺩﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 54ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺳﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 55ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﺑﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮﺵ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﹶﺍ ﺑﻨﻴﺮ ،ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﹶﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ. 56ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺑﭙﺮﺱ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﺴﺖ. 57ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﺎﺅﻝ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺳﺮ ﺁﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩ. 58ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺟﻮﺍﻥ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﺴﺘﻲ؟« ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﭘﺴﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ،ﻳﺴﺎﻱ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻤﻲ ﻫﺴﺘﻢ. 18 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﺷﺎﺅﻝ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﺩﻝ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺩﺍﻭﺩ ﭼﺴﺒﻴﺪ ،ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﺅﻝ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ. 3ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺭﺩﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺵ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺣﺘﻲ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ. 5ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﺷﺎﻭﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺧﻮﺩ ﮔﻤﺎﺷﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 6ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺖ ،ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﺩﻓﹼﻬﺎ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻻﺕ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺳﺮﻭﺩ ﻭ ﺭﻗﺺ ﻛﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺷﺎﺅﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ.
230
7ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻟﻬﻮ ﻭ ﻟﻌﺐ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺷﺎﺅﻝ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺵ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭼﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ؟ 9ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ. 10ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﺭﻭﺡ ﺑﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﻣﺰﺭﺍﻗﻲ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻣﺰﺭﺍﻕ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ» :ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺯﺩ «.ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪ. 12ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﺯ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻩ. 13ﭘﺲ ﺷﺎﺅﻝ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭﺓ ﺧﻮﺩ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﻮﻡ ﺧﺮﻭﺝ ﻭ ﺩﺧﻮﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 14ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 16ﺍﻣﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺮﻭﺝ ﻭ ﺩﺧﻮﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 17ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺮﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ .ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻜﻮﺵ«؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺎﺅﻝ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ: »ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ. 18ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻛﻴﺴﺘﻢ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺸﻮﻡ. ﻞ ﻣﺤﻮﻻﻧﻲ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 19ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﺏ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻋ ﺪﺭﹺﻳﺌﻴ ﹺ 20ﻭ ﻣﻴﻜﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﺎﺅﻝ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻭﻱ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 21ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺩﺍﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎﺭ ﺩﻭﻡ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 22ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻔﺎ ﺑﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺿﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ؛ ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺸﻮ. 23ﭘﺲ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪﻥ ﺁﺳﺎﻥ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺩ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻭ ﺣﻘﻴﺮﻡ. 24ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 25ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻬﺮ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺟﺰ ﺻﺪ ﻗﻠﻔﺔ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ «.ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 26ﭘﺲ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺸﻮﺩ ،ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﻌﻴﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 27ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ،ﺩﺍﻭﺩ ﻗﻠﻔﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺗﺎ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺸﻮﺩ .ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﻜﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺩﺍﺩ. 28ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻣﻴﻜﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 29ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﺯ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎﺯ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﺮﺳﻴﺪ ،ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻫﻤﺔ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺁﻥ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ؛ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻓﻌﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﻤﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺖ. 19 1ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺧﻮﺩ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ. 2ﺍﻣﺎ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻴﻞ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭘﺪﺭﻡ ﺷﺎﺅﻝ ﻗﺼﺪ ﻗﺘﻞ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﺩ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺗﺎ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺭ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻦ. 3ﻭ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﻡ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺒﻴﻨﻢ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻃﻼﻉ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 4ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺳﺨﻦ ﺭﺍﻧﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ
231
5ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺁﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪﻱ؛ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﺗﻘﺼﻴﺮﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﺑﻜﺸﻲ. 6ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﺎﺑﻖ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺑﺎﺯ ﺟﻨﮓ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺭﻭﺡ ﺑﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﻣﺰﺭﺍﻕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﻮﺍﺧﺖ. 10ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺰﺭﺍﻕ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺰﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﻣﺰﺭﺍﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺯﺩ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺷﺐ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ. 11ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺒﺢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﻣﻴﻜﺎﻝ ،ﺯﻥ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺸﺐ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻼﺹ ﻧﻜﻨﻲ ،ﻓﺮﺩﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 12ﭘﺲ ﻣﻴﻜﺎﻝ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻓﺮﻭﻫﺸﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ. 13ﺍﻣﺎ ﻣﻴﻜﺎﻝ ﺗﺮﺍﻓﻴﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﺎﻟﻴﻨﻲ ﺍﺯ ﭘﺸﻢ ﺑﺰ ﺯﻳﺮ ﺳﺮﺵ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﺧﺖ ﭘﻮﺷﺎﻳﻨﺪ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺗﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ،ﮔﻔﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺍﺳﺖ. 15ﭘﺲ ﺷﺎﺅﻝ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﺵ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻢ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺗﺮﺍﻓﻴﻢ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﻭ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﭘﺸﻢ ﺑﺰ ﺯﻳﺮ ﺳﺮﺵ ﺑﻮﺩ. 17ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﻣﻴﻜﺎﻝ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻣﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﻢ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻱ ﺑﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ؟ ﻭ ﻣﻴﻜﺎﻝ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ» :ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻦ؛ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻢ؟ 18ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻧﺎﻳﻮﺕ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. 19ﭘﺲ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﻧﺎﻳﻮﺕ ﺭﺍﻣﻪ ﺍﺳﺖ. 20ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮﺍﻳﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﺎﺯ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺳﻮﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 22ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻪ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺳﻴﺨﹸﻮﻩ ﺍﺳﺖ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟« ﻭ ﻛﺴﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻧﺎﻳﻮﺕ ﺭﺍﻣﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 23ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻳﻮﺕ ﺭﺍﻣﻪ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻳﻮﺕ ﺭﺍﻣﻪ ﺭﺳﻴﺪ. 24ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺷﺎﺅﻝ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎﺳﺖ؟ 20 1ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﻧﺎﻳﻮﺕ ﺭﺍﻣﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻧﻢ ﭼﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﭘﺪﺭﺕ ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﺩ؟ 2ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺣﺎﺷﺎ! ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ .ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻛﻮﭼﻚ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺟﺰ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﻃﻼﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ .ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺨﻔﻲ ﺑﺪﺍﺭﺩ؟ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ. 3ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﻴﺰ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭘﺪﺭﺕ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ ،ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻭ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﻮﺩ .ﻭﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻮﺕ ،ﻳﻚ ﻗﺪﻡ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ. 4ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﻟﺖ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻓﺮﺩﺍ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻏﺬﺍ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ .ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺭﺧﺼﺖ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﺳﻮﻡ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﻢ. 6ﺍﮔﺮ ﭘﺪﺭﺕ ﻣﺮﺍ ﻣﻔﻘﻮﺩ ﺑﻴﻨﺪ ،ﺑﮕﻮ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﺎﻟﻴﺎﻧﻪﺍﺳﺖ. 7ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺏ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﻮﺩ ﺑﺪﺍﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺑﺪﻱ ﺟﺎﺯﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﭘﺲ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﺎ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻱ .ﻭ ﺍﮔﺮ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺧﻮﺩﺕ ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺶ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭﺕ ﺑﺒﺮﻱ«. 9ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ! ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺪﻱ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪﺭﻡ ﺟﺰﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯﺁﻥ ﺍﻃﻼﻉ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩﻡ؟ 10ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﭘﺪﺭﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺷﺘﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﺪ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺯﺩ؟
232
11ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺮﻭﻳﻢ .ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 12ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺩﺍ ﻳﺎ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﺁﺯﻣﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻧﻔﺮﺳﺘﻢ ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﻃﻼﻉ ﻧﺪﻫﻢ، 13ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﭘﺪﺭﻡ ﺿﺮﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺛﻮﺍﺏ ﺑﻴﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺭﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﻭﻱ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﺩﺍﻡ ﺣﻴﺎﺗﻢ ،ﻟﻄﻒ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ ﺗﺎ ﻧﻤﻴﺮﻡ، 15ﺑﻠﻜﻪ ﻟﻄﻒ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻗﻄﻊ ﻧﻨﻤﺎﻳﻲ ،ﻫﻢ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻌﹰﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 16ﭘﺲ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 17ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺤﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻗﺴﻢ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 18ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻓﺮﺩﺍ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺟﺎﻱ ﺗﻮ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻔﻘﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 19ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﻐﻞ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻱ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﺐ ﺳﻨﮓ ﺁﺯﹶﻝ ﺑﻨﺸﻴﻦ. 20ﻭ ﻣﻦ ﺳﻪ ﺗﻴﺮ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ ﻫﺪﻑ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ. 21ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻴﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻴﭻ ﺿﺮﺭﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 22ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺗﻮﺳﺖ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﻭ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 23ﻭ ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﺮﺩﻳﻢ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 24ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻧﺸﺴﺖ. 25ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻋﺎﺩﺗﺶ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺷﺎﺅﻝ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﻭ ﺟﺎﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩ. 26ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ :ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ،ﻃﺎﻫﺮ ﻧﻴﺴﺖ .ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﻴﺴﺖ! 27ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩ ،ﺟﺎﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﻴﺰ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﭘﺴﺮ ﻳﺴﺎ ،ﻫﻢ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻏﺬﺍ ﻧﻴﺎﻣﺪ؟ 28ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺑﺮﻭﺩ. 29ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺭﺧﺼﺖ ﺑﺪﻫﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻢ، ﻣﺮﺧﺺ ﺑﺸﻮﻡ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﺳﻔﺮﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻥ ﻛﺮﺩﻧﻜﺶﹺ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ،ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﻳﺴﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻓﺘﻀﺎﺡ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻓﺘﻀﺎﺡ 30ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺸﻢ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﺮ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺯ ﻋﻮﺭﺕ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ؟ 31ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻳﺴﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﻮ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺗﻮ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 32ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺑﻤﻴﺮﺩ؟ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 33ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﺅﻝ ﻣﺰﺭﺍﻕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ .ﭘﺲ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﺮ ﻛﺸﺘﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ. ﺕ ﺧﺸﻢ ،ﺍﺯ ﺳﻔﺮﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﻣﺎﻩ ،ﻃﻌﺎﻡ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺠﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 34ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﺪ 35ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ .ﻭ ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩ. 36ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺑﺪﻭ ﻭ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻦ «.ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﻣﻲ ﺩﻭﻳﺪ ،ﺗﻴﺮ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺩ ﺷﺪ. 37ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺗﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﭘﺴﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ :ﺁﻳﺎ ﺗﻴﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ؟ 38ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﭘﺴﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﺸﺘﺎﺏ ﻭ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺭﻧﮓ ﻣﻨﻤﺎ .ﭘﺲ ﺧﺎﺩﻡ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 39ﻭ ﭘﺴﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ .ﺍﻣﺎ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. 40ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺒﺮ. 41ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺣﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 42ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺫﺭﻳﺔ ﻣﻦ ﻭ ﺫﺭﻳﺔ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﺎﺷﺪ «.ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 21 1ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻧﹸﻮﺏ ﻧﺰﺩ ﹶﺍﺧﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﻛﺎﻫﻦ ﺭﻓﺖ .ﻭ ﹶﺍﺧﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﻣﺪﻱ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ؟
233
2ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﹶﺍﺧﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﻛﺎﻫﻦ ﮔﻔﺖ» :ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﻛﺴﻲ ﺍﻃﻼﻉ ﻧﻴﺎﺑﺪ ،ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻼﻥ ﻭ ﻓﻼﻥ ﺟﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 3ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﻱ؟ ﭘﻨﺞ ﻗﺮﺹ ﻧﺎﻥ ﻳﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ«. 4ﻛﺎﻫﻦ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﻫﻴﭻ ﻧﺎﻥ ﻋﺎﻡ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻧﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻫﺴﺖ ،ﺍﮔﺮ ﺧﺼﻮﺻﹰﺎ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 5ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻛﺎﻫﻦ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﻇﺮﻭﻑ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻋﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﺧﺼﻮﺻﺎﹰ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﺭ ﻇﺮﻑ ﻣﻘﺪﺱ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻥ ﺗﹶﻘﹾﺪﻣﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺶ ﻧﺎﻥ ﮔﺮﻡ 6ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ،ﻧﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺎﻧﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻧﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. 7ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﻛﻪ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺩﻭﺁﻍ ﺍﺩﻭﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻋﺘﻜﺎﻑ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﹶﺍﺧﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺖ ﻧﻴﺰﻩ ﻳﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﺳﻼﺡ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﺎﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺑﻮﺩ. 9ﻛﺎﻫﻦ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺟﻠﻴﺎﺕ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﺓ ﺍﻳﻼﻩ ﻛﹸﺸﺘﻲ ،ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﺔ ﻣﻠﻔﻮﻑ ﺍﺳﺖ .ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻱ ﺑﮕﻴﺮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻏﻴﺮ ﺍﺯﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ .ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ،ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ. 10ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﺎﺅﻝ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﺍﺩ ﺍﹶﺧﻴﺶ ،ﻣﻠﻚ ﺟﺖ ﺁﻣﺪ. 11ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺍﺧﻴﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻭﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺭﻗﺺ ﻛﻨﺎﻥ ﺳﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ؟ ﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ. ﺟ ﹼ 12ﻭ ﺩﺍﻭﺩ 13ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﻟﻨﮕﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺧﻂ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺩﻫﻨﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻳﺶ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺖ. 14ﻭ ﺍﹶﺧﻴﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ؟ 15ﺁﻳﺎ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﻲ ﻛﻨﺪ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺑﺸﻮﺩ؟« 22 1ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﻋﺮﻻﻡ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺵ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯﺩ ﺍﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺮﺽ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻫﺮ ﺗﻠﺨﻲ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺨﻤﻴﻨﹰﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﻣﻮ ﺁﺏ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮ ﺁﺏ ﮔﻔﺖ» :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 4ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮ ﺁﺏ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻼﺫ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﺟﺎﺩ ﻧﺒﻲ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻼﺫ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻨﻤﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﻭ «.ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺣﺎﺭﺙ ﺩﺭﺁﻣﺪ. ﺟﺒﻌﻪ ،ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻠﻮﻁ ﺩﺭ ﺭﺍﻣﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ 6ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺭ ﹺ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 7ﮔﻔﺖ :ﺣﺎﻝ ﺍﻱ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺁﻳﺎ ﭘﺴﺮ ﻳﺴﺎ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻫﻤﮕﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺻﺪﻩ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ؟ 8ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺷﺪﻩ ،ﻛﺴﻲ ﻣﺮﺍ ﺍﻃﻼﻉ ﻧﺪﻫﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻳﺴﺎ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺴﺖ؟ 9ﻭ ﺩﺭ ﺁﻍ ﺍﹶﺩﻭﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﭘﺴﺮ ﻳﺴﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﹸﻮﺏ ﻧﺰﺩ ﹶﺍﺧﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﻴﺘﹸﻮﺏ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ. 10ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﻮﺷﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺟﻠﹾﻴﺎﺕ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ. 11ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﹶﺧﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﻴﻨﹸﻮﺏ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﹸﻮﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﹶﺧﻴﺘﹸﻮﺏ ﺑﺸﻨﻮ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻟﺒﻴﻚ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ! 13ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻳﺴﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺘﻪ، ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 14ﹶﺍﺧﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺷﺮﻳﻚ ﺗﻮ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﻣﻜﺮﻡ ﺍﺳﺖ.
234
15ﺁﻳﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻡ؟ ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ .ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﻧﺪﻫﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻴﻊ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻢ ﻳﺎ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 16ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﹶﺧﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﺗﻮ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺕ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺮﺩ. 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺷﺎﻃﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺮﺍ ﺍﻃﻼﻉ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 18ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﻭﺁﻍ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺑﺮ ﮔﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﺁﻭﺭ «.ﻭ ﺩﻭﺁﻍ ﺍﺩﻭﻣﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻛﺘﺎﻥ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﺸﺖ. 19ﻭ ﻧﻮﺏ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺷﻴﺮ ﺧﻮﺍﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﺍﻻﻏﺎﻥ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﹸﺸﺖ. 20ﺍﻣﺎ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﹶﺧﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﻴﺘﹶﻮﺏ ﻛﻪ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ. 21ﻭ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ. 22ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﮔﻔﺖ» :ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺩﻭﺁﻍ ﺍﺩﻭﻣﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺨﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺗﻤﺎﻧﻲ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺕ ﺷﺪﻡ. 23ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﻛﻪ ﻓﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﻟﻜﻦ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 23 1ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﻗﹶﻌﻴﻠﹶﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﺮﻣﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 2ﺁﻳﺎ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﻫﻢ؟ « ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻓﹶﻌﻴﻠﹶﻪ ﺭﺍ ﺧﻼﺹ ﻛﻦ. 3ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻭﻱ ﺭﺍﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﻢ .ﭘﺲ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﹶﻌﻴﻠﹶﻪ ﺑﺮﻭﻳﻢ«. 4ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺑﻪ ﻗﹶﻌﻴﻠﹶﻪ ﺑﺮﻭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 5ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﻗﹶﻌﻴﻠﹶﻪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﺸﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻗﹶﻌﻴﻠﹶﻪ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ. 6ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻗﹶﻌﻴﻠﹶﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ. 7ﻭ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻗﹶﻌﻴﻠﹶﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻫﺎ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺤﺒﻮﺱ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﹶﻌﻴﻠﹶﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺍﺗﻴﺎﺗﺎﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻭﺭ. 10ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﹶﻗﻌﻴﻠﹶﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻨﺪ 11ﺁﻳﺎ ﺍﻫﻞ ﻗﹶﻌﻴﻠﹶﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺷﺎﺅﻝ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ؟ ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻣﺴﺄﻟﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻲ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 12ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﻫﻞ ﻗﹶﻌﻴﻠﹶﻪ ﻣﺮﺍ ﻭ ﻛﺴﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﺎﺅﻝ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﺶ ﻛﻪ ﺗﺨﻤﻴﻨﹰﺎ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻗﹶﻌﻴﻠﹶﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮﻭﻧﺪ ،ﺭﻓﺘﻨﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﻗﹶﻌﻴﻠﹶﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 14ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻼﺫﻫﺎ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﻲ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺯﻳﻒ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﻭﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩ. 15ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺯﻳﻒ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻞ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ،ﭘﺴﺮ ﺷﺎﺅﻝ ،ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ،ﺷﺎﺅﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺟﺴﺖ ،ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﻣﻦ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ﺷﺎﺅﻝ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ. 18ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ. ﺟﻴﻌﻪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﻣﻼﺫﻫﺎﻱ ﺟﻨﮕﻞ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺣﺨﻠﹶﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 19ﻭ ﺯﻳﻔﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﹺ 20ﭘﺲ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﻟﺖ ﻛﻤﺎﻝ ﺁﺭﺯﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻣﺪﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 21ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﻟﺴﻮﺯﻱ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ.
235
22ﭘﺲ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺟﺎیﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻔﻬﻤﻴﺪ ،ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎ ﻣﮑﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. 23ﭘﺲ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﺨﻔﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺣﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ .ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 24ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺯﻳﻒ ﺭﻓﺘﻨﺪ .ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻌﻮﻥ ﺩﺭ ﻋ ﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﻔﺤﺺ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻌﻮﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ .ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻌﻮﻥ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩ. 26ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻮﻩ .ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﮕﺮﻳﺰﺩ .ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﺶ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. 27ﺍﻣﺎ ﻗﺎﺻﺪﻱ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺑﺸﺘﺎﺏ ﻭ ﺑﻴﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺤﹸﻠﻘﹸﻮﺕ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ. 28ﭘﺲ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﺯ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﻓﺖ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺻﺨﺮﺓ ﻣ 29ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻼﺫﻫﺎﻱ ﻋﻴﻦ ﺟﺪﻱ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. 24 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻋﻴﻦ ﺟﺪﻱ ﺍﺳﺖ، 2ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﺶ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺰﻫﺎﻱ ﻛﻮﻫﻲ ﺭﻓﺖ. 3ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺁﻏﻠﻬﺎﻱ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺑﻮﺩ ،ﺭﺳﻴﺪ .ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺷﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ .ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻛﺴﺎﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﺒﻬﺎﻱ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪﻭ 4ﻭ ﻛﺴﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺕ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻲ «.ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﺍﻣﻦ ﺭﺩﺍﻱ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﺮﻳﺪ. 5ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻝ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺣﺎﺷﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻜﻨﻢ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 7ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ ،ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﺯ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ. 8ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺷﺎﺅﻝ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 9ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻧﻴﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺍﻭﺩ ﻗﺼﹼﺪ ﺍﺫﻳﺖ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﺩ. 10ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻢ ،ﺍﻣﺎ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﻜﻨﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﺍﻱ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺍﻣﻦ ﺭﺩﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﺘﻢ ،ﺑﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺪﻱ ﻭ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻡ .ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺷﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺗﺎ ﺁﻧﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺳﺎﺯﻱ. 12ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺣﻜﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻜﺸﺪ .ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 13ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺜﹶﻞ ﻗﺪﻳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 14ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺳﮓ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻳﻚ ﻛﹶﻴﻚ! 15ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺣﻜﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﻋﻮﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻓﻴﺼﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ«. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻮﺳﺖ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺩﺍﻭﺩ؟ ﺷﺎﺅﻝ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﺮﻳﺴﺖ. 17ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﻫﺴﺘﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺟﺰﺍﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻱ ﻭ ﻣﻦ ﺟﺰﺍﻱ ﺑﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻡ. 18ﻭ ﺗﻮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﻜﺸﺘﻲ. 19ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺟﺰﺍ ﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻱ. 20ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 21ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺨﻮﺭ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺫﺭﻳﺔ ﻣﺮﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺴﺎﺯﻱ ،ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺤﻮ ﻧﻜﻨﻲ. 22ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺎﺅﻝ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 25
236
1ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻭﻓﺎﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍﻣﻪ ﺩﻓﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺍﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪ. 2ﻭ ﺩﺭ ﻣﻌﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻣﻼﻛﺶ ﺩﺭ ﻛﹶﺮﻣﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺰ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﹶﺮﻣﻞ ﭘﺸﻢ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ. 3ﻭ ﺍﺳﻢ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺯﻧﺶ ﺍﹶﺑﻴﺠﺎﻳﻞ .ﺁﻥ ﺯﻥ ﻧﻴﻚ ﻓﻬﻢ ﻭﺧﻮﺵ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺳﺨﺖ ﺩﻝ ﻭ ﺑﺪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺸﻢ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ. 5ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻩ ﺧﺎﺩﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﺑﻪ ﻛﹶﺮﻣﻞ ﺑﺮﺁﻳﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ. 6ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﺭﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 7ﻭ ﺍﻵﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﭘﺸﻢ ﺑﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺫﻳﺖ ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪﻳﻢ .ﻫﻤﺔ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﹶﺮﻣﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﹸﻢ ﻧﺸﺪ. 8ﺍﺯ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺮﺱ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ .ﭘﺲ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﻢ .ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻭ ﭘﺴﺮﺕ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺪﻫﻲ«. 9ﭘﺲ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﮔﻔﺘﻪ ،ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻧﺪ. 10ﻭ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺩﺍﻭﺩ ﻛﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻳﺴﺎ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺰﻧﺪ. 11ﺁﻳﺎ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺁﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺸﻢ ﺑﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺑﮕﻴﺮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺪﻫﻢ؟ 12ﭘﺲ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 13ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﺩ .ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ .ﻭ ﺗﺨﻤﻴﻨﹰﺎ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﻧﺰﺩ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 14ﻭ ﺧﺎﺩﻣﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺍﹶﺑﻴﺠﺎﻳﻞ ،ﺯﻥ ﻧﺎﺑﺎﻝ ،ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺍﻭﺩ ،ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺗﺤﻴﺖ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ،ﺍﺫﹼﻳﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮔﹸﻢ ﻧﺸﺪ. 16ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪﻳﻢ ،ﻫﻢ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 17ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﻣﻬﻴﺎﺳﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﭘﺴﺮ ﺑﻠﻴﻌﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺳﺨﻦ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﮔﻔﺖ. 18ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﹶﺑﻴﺠﺎﻳﻞ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﻭﻳﺴﺖ ﮔﺮﺩﺓ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﻭ ﻣﺸﮓ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﭘﻨﺞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﭘﻨﺞ ﻛﻴﻞ ﺧﻮﺷﺔ ﺑﺮﺷﺘﻪ ﻭ ﺻﺪ ﻗﺮﺹ ﻛﺸﻤﺶ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻗﺮﺹ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻻﻏﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 19ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ «.ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺩ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺍﻻﻍ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺔ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻭ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ. 21ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ» :ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻋﺒﺚ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﻮﺍﻟﺶ ﭼﻴﺰﻱ ﮔﻢ ﻧﺸﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 22ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻣﺘﻌﻠﻘﺎﻥ ﺍﻭ ﺗﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﺻﺒﺢ ﺫﻛﻮﺭﻱ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻡ. 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﹶﺑﻴﺠﺎﻳﻞ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺍﻻﻍ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 24ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﺍﻳﻦ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺕ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ. 25ﻭ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺑﻠﻴﻌﺎﻝ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﺴﺎﺭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺑﺎ ﺍﻭﺳﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﻛﻨﻴﺰ ﺗﻮ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺪﻳﺪﻡ. 26ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﻭ ﺟﻮﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺿﺮﺭ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﻣﺜﻞ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﺑﺸﻮﻧﺪ. 27ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻛﻨﻴﺰﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻏﻼﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ،ﺩﺍﺩﺓ ﺷﻮﺩ. 28ﻭ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﻛﻮﺷﺪ ﻭ ﺑﺪﻱ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 29ﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺟﺎﻥ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺔ ﺣﻴﺎﺕ ،ﻧﺰﺩ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﺟﺎﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﻔﺔ ﻓﻼﺧﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.
237
30ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻫﻤﺔ ﺍﺣﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﺑﺮﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 31ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺳﻨﮓ ﻣﺼﺎﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﻟﻐﺰﺵ ﺩﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﺟﻬﺖ ﺭﻳﺨﺘﺔ ﺍﻱ ﻭ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ«. 32ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﹶﺑﻴﺠﺎﻳﻞ ﮔﻔﺖ :ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 33ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺗﻮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻭ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 34ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻥ ﺍﺫﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﮔﺮ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪﻱ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﺫﻛﻮﺭﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ 35ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺖ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺩﺍﺷﺘﻢ. 36ﭘﺲ ﺍﺑﻴﺠﺎﻳﻞ ﻧﺰﺩ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﺑﺮﮔﺸﺖ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﻣﺜﻞ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﺩﻝ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺶ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﺻﺒﺢ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻢ ﻳﺎ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺩ. 37ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﺍﺯ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ،ﺯﻧﺶ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻟﺶ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺶ ﻣﺮﺩﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓ ﺷﺪ. 38ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﺭﺍ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﻤﺮﺩ. 39ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻋﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺭﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺍﺑﻴﺤﺎﻝ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 40ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺰﺩ ﹶﺍﺑﹺﻴﺠﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﻛﹶﺮﻣﻞ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 41ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻢ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻨﻴﺰﺕ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ. 42ﻭ ﹶﺍﺑﹺﻴﺠﺎﻳﻞ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻻﻍ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻛﻨﻴﺰﺵ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺯﻥ ﺍﻭ ﺷﺪ. 43ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﹶﺧﻴﻨﹸﻮ ﻋ ﹺﻢ ﻳ ﹾﺰﺭﻋﻴﻠﻴﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻥ ﺍﻭ ﺷﺪﻧﺪ. ﺟﻠﱢﻴﻢ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺍﺩ. 44ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ،ﻣﻴﻜﺎﻝ ،ﺯﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﹶﻓﻠﹾﻄﻲ ﺍﺑﻦ ﻻﻳﺶ ﻛﻪ ﺍﺯ 26 ﻞ ﺣﺨﻴﻠﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺟﺒﻌﻪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗ ﹼ 1ﭘﺲ ﺯﻓﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﹺ 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺯﻳﻒ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺯﻳﻒ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 3ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺭ ﺗﻞ ﺣﺨﻴﻠﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺭ ﻋﻘﺒﺶ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ، 4ﺩﺍﻭﺩ ﺟﺎﺳﻮﺳﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 5ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺁﻣﺪ .ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ،ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺮ ،ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮﺵ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮﺩ. ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺳﻨﮕﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺻﺮﻭﻳﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻮﺁﺏ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﻴﺎﻳﺪ؟« ﺍﺑﻴﺸﺎﻱ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺣﺘﹼﻲ ﻭ ﹶﺍﺑﹺﻴﺸﺎﻱ ﺍﺑﻦ ﹶ 6ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﹶﺍﺧﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ. 7ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺍﺑﻴﺸﺎﻱ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺳﻨﮕﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺵ ﻧﺰﺩ ﺳﺮﺵ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ،ﻭ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﺍﺑﻴﺸﺎﻱ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺪﺍ ،ﺩﺷﻤﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﺫﻥ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻴﺰﻩ ﻳﻚ ﺩﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺪﻭﺯﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺯﺩ. 9ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﺑﻴﺸﺎﻱ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻜﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟ 10ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ ﻳﺎ ﺍﺟﻠﺶ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 11ﺣﺎﺷﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻨﻢ .ﺍﻣﺎ ﺍﻵﻥ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺳﺮﺵ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺒﻮﻱ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﺮﻭﻳﻢ. 12ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﻴﺰﻩ ﻭ ﺳﺒﻮﻱ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺳﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﻮﻩ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺍﺑﻨﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺮ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺑﻨﻴﺮﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻲ؟ ﻭ ﺍﺑﻨﻴﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻲ؟ 15ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﺑﻨﻴﺮﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻣﺮﺩ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺁﻗﺎﻳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﺪ.
238
16ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻱ ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺷﻤﺎ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻗﺘﻞ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﻴﺰﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺳﺒﻮﻱ ﺁﺏ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺳﺮﺵ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺠﺎﺳﺖ؟« 17ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻮﺳﺖ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺩﺍﻭﺩ؟ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 18ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺪﻱ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؟ 19ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ .ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻟﺘﺼﺎﻕ ﺑﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎ. 20ﻭ ﺍﻵﻥ ﺧﻮﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﺒﻚ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﻫﺎ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﻳﻚ ﻛﹶﻴﻚ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻡ ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﺩﺍﻭﺩ! ﺑﺮﮔﺮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺫﹼﻳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻋﺰﻳﺰ ﺁﻣﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪﻡ. 22ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻧﻴﺰﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ! ﭘﺲ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 23ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺮﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻧﺘﺶ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺩﻫﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻨﻢ. 24ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻋﻈﻴﻢ ﺁﻣﺪ ،ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ. 25ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ» :ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺵ ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﺩﺍﻭﺩ؛ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻏﺎﻟﺐ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ «.ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩ. 27 1ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺭﻭﺯﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﺎﺅﻝ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ .ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﻢ ،ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﺯ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺄﻳﻮﺱ ﺷﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ. ﺖ ﮔﺬﺷﺖ. ﺟ ﹼ 2ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺁﻥ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺍﺧﻴﺶ ﺑﻦ ﻣﻌﻮﻙ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ،ﺍﻭ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﺶ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺯﻧﺶ ﺍﺿ ﹾ ﺨﻴﻨﻮ ﻋ ﹺﻢ ﻳ ﹾﺰﺭﻋﻴﻠﻴﻪ ﻭ ﹶﺍﺑﹺﻴﺠﺎﻳﻞ ﻛﹶﺮﻣﻠﹶﻴﻪ ﺯﻥ ﻧﺎﺑﺎﻝ. ﺟ ﹼ 3ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺰﺩ ﺍﺧﻴﺶ ﺩﺭ ﺖ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻧﻜﺮﺩ. ﺟ ﹼ 4ﻭ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ 5ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﺧﻴﺶ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻢ ،ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻡ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ؟ ﺻ ﹾﻘﻠﹶﻎ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍﺳﺖ. ﺻ ﹾﻘﻠﹶﻎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ ،ﻟﻬﺬﺍ 6ﭘﺲ ﺍﺧﻴﺶ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ 7ﻭ ﻋﺪﺩ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺑﻼﺩ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺟﺸﹸﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﺟﺮﹺﺯﹼﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﺎﻟﹶﻘﹶﻪ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺷﻮﺭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻣﺮﺩ ﻳﺎ ﺯﻧﻲ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﺍﻻﻏﻬﺎ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﺭﺧﻮﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﺧﻴﺶ ﺁﻣﺪ. ﺣﻤﺌﻴﻠﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻨﻮﺏ ﻗﻴﻨﻴﺎﻥ. ﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺟﻨﻮﺏ ﻳ ﺮ 10ﻭ ﺍﺧﻴﺶ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺗﺎﺧﺖ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ؟« ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮ ﺟﻨﻮﺑ ﹺ ﺖ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ «.ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟ ﹼ 11ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺮﺩ ﻳﺎ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻼﺩ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﻋﺎﺩﺗﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 12ﻭ ﺍﺧﻴﺶ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 28 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺧﻴﺶ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ» :ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﺖ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺁﻣﺪ. 2ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﺧﻴﺶ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﺍﺧﻴﺶ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻥ ﺳﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 3ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻭﻓﺎﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻭ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﺵ ﺭﺍﻣﻪ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﺟﻨﹼﻪ ﻭ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺟﹾﻠﺒﻮﻉ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﹸﻮﻧﻴﻢ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﹺ
239
5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﻟﺸﻜﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺩﻟﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪ. 6ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﻳﻢ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ. 7ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﺟﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻧﻲ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﺟﻨﹼﻪ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 8ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻟﺒﺎﺱ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺭﻓﺖ ﻭ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﻱ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﺮﺁﻭﺭﻱ. ﺟ 9ﺁﻥ ﺯﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﺟﻨﹼﻪ ﻭ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻧﻢ ﺩﺍﻡ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻱ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻲ؟ 10ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﺑﺪﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 11ﺁﻥ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺁﻭﺭﻡ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺮﺁﻭﺭ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﻭ ﺯﻥ ،ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺷﺎﺅﻝ ﻫﺴﺘﻲ؟ 13ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺮﺱ! ﭼﻪ ﺩﻳﺪﻱ؟ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺩﺭﺟﻮﺍﺏ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 14ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺩﻱ ﭘﻴﺮ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺩﺍﻳﻲ ﻣﻠﺒﺲ ﺍﺳﺖ «.ﭘﺲ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 15ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺳﺎﺧﺘﻲ؟ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺷﺪﺕ ﺗﻨﮕﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎ ﺩﻳﮕﺮﺟﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ .ﻟﻬﺬﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻢ. 16ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺷﻤﻨﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺩﺭﻳﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺕ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻱ ﻭ ﺷﺪﺕ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻱ ،ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 19ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 20ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﺎﻣﺘﺶ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ .ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺐ ﻧﺎﻥ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻴﭻ ﻗﻮﺕ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺍﺳﺖ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻨﻴﺰﺕ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻲ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 22ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺁﻭﺍﺯ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺑﺸﻨﻮﻱ ﺗﺎ ﻟﻘﻤﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﺨﻮﺭﻱ ﻭ ﺗﺎ ﻗﻮﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻱ. 23ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﻡ .ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﻧﺸﺴﺖ. 24ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﭘﺮﻭﺍﺭﻱ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺖ .ﭘﺲ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﺭﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺧﻤﻴﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﭘﺨﺖ. 25ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 29 1ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻫﻤﺔ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﹶﻓﻴﻖ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳ ﹾﺰﺭﻋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ،ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺻﺪﻫﺎ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﺎ ﺍﺧﻴﺶ ﺩﺭ ﺩﻧﺒﺎﻟﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻛﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﻭ ﺍﺧﻴﺶ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺷﺎﺅﻝ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻳﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻋﻴﺒﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ. 4ﺍﻣﺎ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ،ﻭ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺎ ﺑﺸﻮﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻛﺲ ﺑﺎ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺻﻠﺢ ﻛﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ؟ 5ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﻗﺺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﺎﺅﻝ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ«. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺧﻴﺶ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺩ ﺭﺍﺳﺖ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺧﺮﻭﺝ ﻭ ﺩﺧﻮﻝ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺪﻱ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻡ .ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﭘﺴﻨﺪ ﻧﻴﺴﺘﻲ. 7ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﻭ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻋﻤﻠﻲ ﺷﻮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ. 8ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﺧﻴﺶ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﭼﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﻴﺎﻳﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻨﮓ ﻧﻨﻤﺎﻳﻢ؟
240
9ﺍﺧﻴﺶ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﻫﺴﺘﻲ .ﻟﻴﻜﻦ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﻴﺎﻳﺪ. 10ﭘﺲ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻗﺎﻳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻮﺩ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﻳﺪ. 11ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻳ ﹾﺰﺭﻋﻴﻞ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ. 30 ﺻ ﹾﻘﻠﹶﻎ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﺎﻟﹶﻘﹶﻪ ﺑﺮ ﺟﻨﻮﺏ ﻭ ﺑﺮ 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﺻ ﹾﻘﻠﹶﻊ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺻ ﹾﻘﻠﹶﻎ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﺪﻩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ،ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 4ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻃﺎﻗﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﺩﻭ ﺯﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﹶﺧﻴﻨﻮﻋﻢ ﻳ ﹾﺰ ﺭﻋﻴﻠﻴﻪ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﺠﺎﻳﻞ ،ﺯﻥ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﻛﹶﺮﻣﻠﻲ ،ﺍﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺟﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻠﺦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﹶﺑﻴﺎﺗﺎﺭﹺﻛﺎﻫﻦ ،ﭘﺴﺮ ﺍﹶﺧﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭ «.ﻭ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ. 8ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻓﻮﺝ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﻴﺪ؟ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺭﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 9ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﺑﺴﻮﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﺍﺩﻱ ﺑﺴﻮﺭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﮔﺬﺷﺖ. 11ﭘﺲ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﺼﺮﻱ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺏ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻗﺮﺹ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﻭ ﺩﺭ ﻗﺮﺹ ﻛﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺭﺩ ﺭﻭﺣﺶ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺳﻪ ﺷﺐ ﻧﻪ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﻭ ﻧﻪ ﺁﺏ ﻧﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﻥ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﺼﺮﻱ ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﺷﺨﺺ ﻋﻤﺎﻟﻴﻘﻲ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺳﻪ 13ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺁ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. ﺻ ﹾﻘﻠﹶﻊ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﻢ. 14ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﻮﺏ ﻛﹶﺮﻳﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻠﻚ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﺮ ﺟﻨﻮﺏ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺗﺎﺧﺖ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ . 15ﺩﺍﻭﺩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﺳﻴﺪ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮﺭ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺸﻲ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻲ؛ ﭘﺲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺳﺎﻳﻨﺪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺰﻡ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻡ ﺗﺎ ﻋﺼﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺣﺪﻱ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﺟﺰ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﮔﺮﻳﺨﻨﺘﺪ. 18ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻋﻤﺎﹶﻟﻘﹶﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺎﺯ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻭ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﻓﺖ. 19ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻔﻘﻮﺩ ﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩ. 20ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻫﻤﺔ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺩﺍﻭﺩ. 21ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻭﺍﺩﻱ ﺑﺴﻮﺭ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ. 22ﺍﻣﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺴﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻠﻴﻌﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﺷﺨﺎﺻﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻏﻨﻴﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺩ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺯﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ .ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮﻭﻧﺪ. 23ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺍﻭﺩﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﻓﻮﺝ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺎﺧﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 24ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺵ ﺩﻫﺪ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺴﻤﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻗﺴﻤﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺴﺎﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ. 25ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ.
241
ﺻ ﹾﻘﻠﹶﻎ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺳﺖ، 27ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻭﺍﻫﻞ ﻳﺘﹼﻴﺮ؛ ﺷﺘﹶﻤﻮﻉ؛ ﺳﻔﹾﻤﻮﺕ ﻭ ﺍﻫﻞ ﹶﺍ ﹾ 28ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻫﻞ ﻋﺮﻭﻋﻴﺮ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺣﻤﺌﻴﻠﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻗﻴﻨﻴﺎﻥ؛ 29ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻫﻞ ﺭﺍﻛﺎﻝ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳ ﺮ ﺣﺮﻣﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺧﻞ ﻛﻮﺭﻋﺎﺷﺎﻥ ﻭ ﺍﺧﻞ ﻋﺘﺎﻕ؛ 30ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻫﻞ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 31ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻫﻞ 31 1ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺟﻠﺒﻮﻉ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ،ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﻣﻠﹾﻜﻴﺸﹸﻮﻉ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﺟﻨﮓ ﺑﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ،ﻭ ﺗﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ﺩﻭﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 4ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻭ ﺑﺮ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﻓﺘﻀﺎﺡ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ «.ﺍﻣﺎ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭﺵ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺗﺮﺱ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺷﺎﺅﻝ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 5ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭﺵ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻤﺮﺩ. 6ﭘﺲ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺳﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﻭ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭﺵ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺴﺎﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﻳﺪﻧﺪﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. 8ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻧﺮﻭﺯ ،ﭼﻮﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺳﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺟﻠﺒﻮﻉ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 9ﭘﺲ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ،ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﮋﺩﻩ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ. 10ﻭ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﺸﹾﺘﺎﺭﻭﺕ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﺴﺪﺵ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﻴﺘﺸﺎﻥ ﺁﻭﻳﺨﺘﻨﺪ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ، 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﹺ 12ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺐ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺟﺴﺪ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺍﺟﺴﺎﺩ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﻴﺘﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﻮﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ، 13ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻠﻮﻃﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺍﺳﺖ ،ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ.
242
ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻭﻡ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ
1 ﺻ ﹾﻘﻠﹶﻎ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩ. 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﻭﻓﺎﺕ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﺗﻠﺔ ﻋﻤﺎﹶﻟﻘﹶﻪ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ 2ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻣﺪﻱ؟ ﺍﻭﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 4ﺩﺍﻭﺩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻧﻴﺰ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻫﻢ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ، ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ،ﻣﺮﺩﻧﺪ. 5ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺟﹾﻠﺒﻮﻉ ﮔﺬﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﺧﻮﺩ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ 6ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﺗﻔﺎﻗﹰﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﹺ ﺳﺨﺘﻲ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻡ ،ﻟﺒﻴﻚ. 8ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ؟ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ :ﻋﻤﺎﻟﻴﻘﻲ ﻫﺴﺘﻢ. 9ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺸﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺎﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 10ﭘﺲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺶ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺗﺎﺟﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﺑﻨﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﺯﻭﻳﺶ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺰﺩ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺁﻭﺭﺩﻡ. 11ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﻭﺩ ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ،ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺖ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺩ ﻏﺮﻳﺐ ﻋﻤﺎﻟﻴﻘﻲ ﻫﺴﺘﻢ. 14ﺩﺍﻭﺩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻲ؟ 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﻭﺩ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺶ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ. 16ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﻧﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻢ. 17ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺍﻧﺸﺎ ﻛﺮﺩ. 18ﻭ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺸﻴﺪ ﻗﻮﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻨﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺳﻔﹾﺮ ﻳﺎﺷﹶﺮ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ: 19ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪﺕ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ .ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ! ﺖ ﺍﻃﻼﻉ ﻧﺪﻫﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﹶﺍ ﹾ ﺷ ﹶﻘﻠﹸﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﻣﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻨﻨﺪ .ﻭ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﻭﺟﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺟ ﹼ 20ﺩﺭ ﺟﹾﻠﺒﻮﻉ ،ﺷﺒﻨﻢ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﺭﺩ ،ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭﻫﺎﻳﺖ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺑﺸﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﭙﺮ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺳﭙﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ 21ﺍﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﹺ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 22ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﻪ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ،ﹶﻛﻤﺎﻥ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺗﻬﻲ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ. 23ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪﺍ ﻧﺸﺪﻧﺪ .ﺍﺯ ﻋﻘﺎﺑﻬﺎ ﺗﻴﺰﭘﺮﺗﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺗﻮﺍﻧﺎﺗﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 24ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺎﺅﻝ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﻣﻠﺒﺲ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 25ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺟﻨﮓ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ! ﺍﻱ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﻛﹸﺸﺘﻪ ﺷﺪﻱ. 26ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ .ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺑﻮﺩﻱ .ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﺠﻴﺐ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 27ﺟﺒﺮﺍﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺟﻨﮓ ﺗﻠﻒ ﺷﺪ!« 2 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺁﻳﻢ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺁﻱ .ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﻛﺠﺎ ﺑﺮﺁﻳﻢ؟ ﮔﻔﺖ: ﺣ ﺒﺮﻭﻥ. ﺑﻪ 2ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺯﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﺍﹶﺧﻴﻨﻮ ﻋ ﹺﻢ ﻳ ﹾﺰﺭﻋﻴﻠﻴﻪ ﻭ ﹶﺍﺑﹺﻴﺠﺎﻳﻞ ﺯﻥ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﹶﻛ ﺮﻣﻠﻲ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. 3ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺑﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ
243
4ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻮﺩ .ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﺒﺮﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 5ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻫﻞ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻳﺪ. 6ﻭ ﺍﻵﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺟﺰﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻳﺪ. 7ﻭ ﺣﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻗﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﺅﻝ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺸﺒﻮﺷﹶﺖ ﺑﻦ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺤﻨﺎﻳﹺﻢ ﺑﺮﺩ. 8ﺍﻣﺎ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺑﻦ ﻧﻴﺮ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺷﺎﺅﻝ ،ﺍﻳ ﹾ 9ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﺷﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﹺﻳ ﹾﺰ ﺭﻋﻴﻞ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺖ. ﺸﺒﻮﺷﹶﺖ ﺑﻦ ﺷﺎﺅﻝ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺍﻳ ﹾ 11ﻭ ﻋﺪﺩ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻭ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ. ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺸﺒﻮﺷﹶﺖ ﺑﻦ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﺯ ﻣﺤﻨﺎﻳﹺﻢ ﺑﻪ ﹺ 12ﻭ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺑﻦ ﻧﻴﺮ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳ ﹾ ﺻﺮﻭﻳﻪ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺑﺮﻛﻪ ﹺ 13ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻦ ﹶ ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻠﺘﻘﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﺑﺮﻛﻪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺑﺮﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. 14ﻭ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺑﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺎ ﺑﺎﺯﻱ ﻛﻨﻨﺪ «.ﻳﻮﺁﺏ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ. ﺸﺒﻮﺷﹶﺖ ﺑﻦ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ. 15ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳ ﹾ ﺼﻮﺭﻳﻢ ﺣﹾﻠﻘﹶﺖ ﻫﻀ ﹼ ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﺍﺳﺖ ، 16ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺮ ﺣﺮﻳﻒ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ ﺯﺩ ،ﭘﺲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹺ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ. 17ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺟﻨﮓ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺷﺪﻧﺪ. ﺻﺮﻭﻳﻪ ،ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﺸﺎﻱ ﻭ ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﻏﺮﺍﻝ ﺑﺮﻱ ﺳﺒﻚ ﭘﺎ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﹶ 19ﻭ ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ،ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﭗ ﺍﺯ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪ. 20ﻭ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ﻫﺴﺘﻲ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 21ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ .ﺍﻣﺎ ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻭﺭﺯﺩ. 22ﭘﺲ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩ .ﭼﺮﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺰﻧﻢ؟ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻡ؟ 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ،ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺆﺧﱠﺮ ﻧﻴﺰﺓ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﻜﻤﺶ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺯ ﻋﻘﺒﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﻣﺮﺩ .ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﻥ ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ. ﻞ ﺍﹶﻣﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﻴﺢ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﹺ 24ﺍﻣﺎ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺍﺑﻴﺸﺎﻱ ،ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﹶﺗ ﹼ 25ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﻋﻘﺐ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﻳﻚ ﮔﺮﻭﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻳﻚ ﺗﻞ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 26ﻭ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﻳﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﺧﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪ؟ ﭘﺲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ. 27ﻳﻮﺁﺏ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﹶﻗﺴﻢ ﺍﮔﺮ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺻﺒﺢ ﺍﺯ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ. 28ﭘﺲ ﻳﻮﺁﺏ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻨﮓ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 29ﻭ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﺶ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻋ ﺮﺑﻪ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﹺﻳﺘﹾﺮﻭﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﺤﻨﺎﻳﹺﻢ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. 30ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺳﻮﺍﻱ ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ﻧﻮﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﻣﻔﻘﻮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 31ﺍﻣﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺭﺍ ﺯﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻧﻔﺮ ﻣﺮﺩﻧﺪ. ﺣﺒﺮﻭﻥ 32ﻭ ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺍﺳﺖ ،ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﻮ ﺁﺏ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﺶ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺐ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻃﻠﻮﻉ ﻓﺠﺮ ﺑﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. 3 1ﻭ ﺟﻨﮓ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﻝ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻗﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺿﻌﻴﻒ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﺵ ،ﻋﻤﻮﻥ ،ﺍﺯ ﺍﹶﺧﻴﻨﻮﻋﻢ ﻳ ﺮﺭﻋﻴﻠﻴﻪ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺟﺸﹸﻮﺭ. 3ﻭ ﺩﻭﻣﻴﺶ ،ﻛﻴﻼﺏ ،ﺍﺯ ﺍﹶﺑﻴﺠﺎﻳﻞ ،ﺯﻥ ﻧﺎﺑﺎﻝ ﻛﹶﺮﻣﻠﻲ ،ﻭ ﺳﻮﻣﻲ ،ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﹸﻮﻡ ،ﭘﺴﺮ ﻣ ﻌﻜﹶﻪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺗﹶﻠﹾﻤﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷ ﹶﻔﻄﹾﻴﻞ ﭘﺴﺮ ﺍﹶﺑﻴﻄﺎﻝ، 4ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﹶﺍﺭﻭﻧﻴﺎ ،ﭘﺴﺮ ﺣﺠﻴﺖ ،ﻭ ﭘﻨﺠﻢ ﹶ
244
ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ. ﺠﻠﹶﻪ ،ﺯﻥ ﺩﺍﻭﺩ .ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ 5ﻭ ﺷﺸﻢ ،ﻳﹺﺘﹾﺮﻋﺎﻡ ﺍﺯ ﻋ 6ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ،ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. ﺸﺒﻮﺷﹶﺖ ﺑﻪ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﮔﻔﺖ» :ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺰ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻱ؟ 7ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺭﹺﺻﹾﻔﹶﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﹶﻳﻪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺍﻳ ﹾ ﺸﺒﻮﺷﹶﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺳﮓ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺕ ،ﺷﺎﺅﻝ ،ﻭ 8ﻭ ﺧﺸﻢ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﺨﻦ ﺍﻳ ﹾ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺑﺶ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ؟ 9ﺧﺪﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺑﻜﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﺎﻳﻢ. 10ﺗﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﻧﻘﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻛﺮﺳﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ. 11ﻭ ﺍﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﺳﺨﻨﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ. 12ﭘﺲ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻴﻦ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎﻝ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﻬﺪ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺴﺖ ﻭﻟﻴﻜﻦ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ ،ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻲ ﻣﻴﻜﺎﻝ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻱ. 14ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻳ ﹾ ﺸﺒﻮﺷﹶﺖ ﺑﻦ ﺷﺎﺅﻝ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺯﻥ ﻣﻦ ،ﻣﻴﻜﺎﻝ ﺭﺍﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺻﺪ ﻗﻠﻔﺔ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻔﺮﺳﺖ. ﺸﺒﻮﺷﹶﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﹶﻓﻠﹾﻄﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻻﻳﺶ ﮔﺮﻓﺖ. 15ﭘﺲ ﺍﻳ ﹾ 16ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺒﺶ ﺗﺎ ﺣﻮﺭﻳﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ .ﭘﺲ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﺮﻭ .ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 17ﻭ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﻨﺪ. 18ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﺔ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ،ﺩﺍﻭﺩ ،ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩِ. ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ 19ﻭ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ .ﻭ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﮕﻮﻳﺪ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻳﺶ ﻳﺎﻓﺘﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩ. 20ﭘﺲ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﺑﻴﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ 21ﻭ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻋﻬﺪ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻟﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ،ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ «.ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﺭﺍ ﻣﺮﺧﺺ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﻓﺖ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺭﺧﺼﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ 22ﻭ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺍﺯ ﻏﺎﺭﺗﻲ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﻭ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﺑﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮﻱ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﻳﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ »ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺑﻦ ﻧﻴﺮ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺧﺼﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﻓﺖ. 24ﭘﺲ ﻳﻮﺁﺏ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻱ! ﺍﻳﻨﻚ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻣﺪ .ﭼﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺧﺼﺖ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺭﻓﺖ؟ 25ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﺑﻦ ﻧﻴﺮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺧﺮﻭﺝ ﻭ ﺩﺧﻮﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ. 26ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺔ ﺳﻴﺮﻩ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﻳﻮﺁﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﹸﻔﻴ ﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﺍﻭ ﺯﺩ ﻛﻪ 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ. 28ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ،ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮﺑﻦ ﻧﻴﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﺮﻱ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺹ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻋﺼﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻭ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻧﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ 29ﭘﺲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺵ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻮﺁﺏ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺸﻮﺩ. ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺍﺑﻴﺸﺎﻱ ،ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﹺ 31ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﻳﺪ ﻭ ﭘﻼﺱ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﻧﻮﺣﻪ ﻛﻨﻴﺪ .ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺭﻓﺖ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻗﺒﺮ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺁﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺍﺣﻤﻖ ﻣﻲ 32ﻭ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺮﺩ؟ 34ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺖ ﺩﺭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ .ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻓﺘﺎﺩﻱ .ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 35ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﭼﻮﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩ ،ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻧﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﺍﻧﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻜﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻧﺎﻥ ﻳﺎ ﭼﻴﺰ ﭽﺸﹶﻢ. ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑ
245
36ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ .ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺑﻦ ﻧﻴﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺒﻮﺩ. 38ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﻭﺭﻱ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻓﺘﺎﺩ؟ ﺻﺮﻭﻳﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﻮﺍﻧﺎﺗﺮﻧﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺎﻣﻞ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ 39ﻭ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻣﺴﺢ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ،ﺿﻌﻴﻒ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﺍﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶ ﺷﺮﺍﺭﺗﺶ ﺟﺰﺍ ﺩﻫﺪ. 4 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﺩﺭ ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻓﻮﺝ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﺍﺳﻢ ﻳﻜﻲ ﺑﻌﻨﹶﻪ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﻳﻜﺎﺏ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹺﺭﻣﻮﻥ ﺑﺌﻴﺮﻭﺗﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺌﻴﺮﻭﺕ ﺑﺎ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺑﺌﻴﺮﻭﺗﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﹺﺘﹼﺎﻳﻢ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻏﺮﺑﺖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ. 4ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﻱ ﻟﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺧﺒﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺍﺯ ﻳ ﹾﺰﺭﻋﻴﻞ ،ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺍﻳﻪ ﺍﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻟﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺳﻤﺶ ﻣ ﻔﻴﺒﻮﺷﹶﺖ ﺑﻮﺩ. ﺸﺒﻮﺷﹶﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻇﻬﺮ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﺭﻳﻜﺎﺏ ﻭ ﺑ ﻌﻨﹶﻪ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﻣﻮﻥ ﺑﺌﻴﺮﻭﺗﻲ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﮔﺮﻣﺎﻱ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻳ ﹾ 6ﭘﺲ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﮔﻨﺪﻡ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ،ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﺍﻭ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻳﻜﺎﺏ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺱ ﺑﻌﻨﹶﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﺵ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻋ ﺮﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺐ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﹾﺒ ﻮﺷﹶﺖ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺷﺒﻮﺷﹶﺖ ،ﭘﺴﺮ ﺷﺎﺅﻝ ،ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺳﺮ ﺩﺷﻤﻨﺖ ،ﺍ ﹾ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺫﺭﻳﻪ ﺍﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﻳﻜﺎﺏ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺑ ﻌﻨﹶﻪ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﻣﻮﻥ ﺑﺌﻴﺮﻭﺗﻲ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺻ ﹾﻘﻠﹶﻎ ﻛﺸﺘﻢ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺟﺮﺕ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ 10ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺮﺍ ﺧﻴﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﺎﺅﻝ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻡ. 11ﭘﺲ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﺮﻳﺮ ،ﺷﺨﺺ ﺻﺎﻟﺢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﺵ ﺑﻜﺸﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﻧﻜﻨﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻼﻙ ﻧﺴﺎﺯﻡ؟ ﺷﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺸﺒﻮ ﹶ ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺁﻭﻳﺨﺘﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺳﺮ ﺍﻳ ﹾ 12ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﹺﺑﺮﻛﻪ ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻗﺒﺮ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ ﺩﺭ 5 ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 1ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ 2ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﺮﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻱ ﻭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻱ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻗﺪﻡ ﻣﻦ، ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ 4ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻭ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ 6ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺭﻓﺖ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻲ «.ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻗﻠﻌﺔ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ» :ﻫﺮﻛﻪ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻨﺎﺕ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﻟﻨﮕﺎﻥ ﻭ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺒﻐﻮﺽ ﺟﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺑﺰﻧﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻮﺭ ﻭ ﻟﻨﮓ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 9ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﻗﻠﻌﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺎﻣﻴﺪ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﻠﱡﻮ ﻭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺶ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺳﺎﺧﺖ. 10ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﺮﻗﹼﻲ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ،ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻡ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﻮﺭ ،ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﻧﺠﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺗﺮﺍﺷﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 12ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
246
13ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺣﺒﺮﻭﻥ ،ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ. ﺷﻤﻮﻉ ﻭ ﺷﹸﻮﺑﺎﺏ ﻭ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ، 14ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﹶ 15ﻭ ﻳﺒﺠﺎﺭ ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺸﹸﻮﻉ ﻭ ﻧﺎﻓﹶﺞ ﻭ ﻳﺎﻓﻴﻊ، ﺸﻤﻊ ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺪﺍﻉ ﻭ ﺍﹶﻟﻴ ﹶﻔﻠﹶﻂ. 16ﻭ ﺍﹶﻟﻴ ﹶ 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺟﻤﻴﻊ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻨﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ. 18ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﻓﺎﺋﻴﻠﻦ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻧﺪ. 19ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﺁﻳﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 20ﻭ ﺩﺍﻭ ﺩ ﺑﻪ ﺑﻌﻞ ﻓﹶﺮﺍﺻﻴﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺭﺧﻨﻪ ﻛﺮﺩ ﻣﺜﻞ ﺭﺧﻨﺔ ﺁﺑﻬﺎ «.ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻌﻞ ﻓﹶﺮﺍﺻﻴﻢ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 22ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﻓﺎﺋﻴﺎﻥ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻧﺪ. 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻣﻴﺎ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺯﺩﻩ ،ﭘﻴﺶ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺗﻮﺕ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﺁﻭﺭ، 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﻗﺪﻣﻬﺎ ﺩﺭ ﺳﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺗﻮﺕ ﺑﺸﻨﻮﻱ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﻫﺪ. ﺟﺒﻌﻪ ﺗﺎ ﺟﺎﺯﺭ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ. 25ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﹺ 6 1ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻲ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ. 2ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺑﻌﻠﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺴﻤﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 3ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﻮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺑﻴﻨﺎﺭﺍﺏ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹺ ﺟﺒﻌﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻋﺮﻩ ﻭ ﺍﹶﺧﻴﻮ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﹶﺑﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ،ﺍﺭﺍﺑﺔ ﻧﻮ ﺭﺍ ﺭﺍﻧﺪﻧﺪ. ﺟﺒﻌﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺧﻴﻮ ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 4ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﺑﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹺ ﻑ ﻭ ﺩﻫﻞ ﻭ ﺳﻨﺠﻬﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺁﻻﺕ ﭼﻮﺏ ﺳﺮﻭ ﻭ ﺑﺮﺑﻂ ﻭ ﺭﺑﺎﺏ ﻭ ﺩ 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﻧﺎﻛﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻋﺰﱡﻩ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻣﻲ ﻟﻐﺰﻳﺪﻧﺪ. 7ﭘﺲ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻋﺰﱡﻩ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻘﺼﻴﺮﺵ ﺯﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺰﺩ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺩ. 8ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻋﺰﱡﻩ ﺭﺧﻨﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻓﺎﺭﺹ ﻋﺮﻩ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 9ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ؟ ﺟﺘﹼﻲ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 10ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ .ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﺍﹶﺩﻭﻡ 11ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﺟﺘﹼﻲ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﺎﻧﺪ؛ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. 12ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ »ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ «.ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﺍﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺶ ﻗﺪﻡ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺭﻳﻬﺎ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻗﺺ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻛﺘﺎﻥ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻮﺩ. 15ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻣﻴﻜﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻭ ﺭﻗﺺ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩ. 17ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ.
247
19ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺮﻳﻜﻲ ﻳﻚ ﮔﺮﺩﺓ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻳﻚ ﭘﺎﺭﺓ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻳﻚ ﻗﺮﺹ ﻛﺸﻤﺶ ﺑﺨﺸﻴﺪ .ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 20ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ .ﻭ ﻣﻴﻜﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺳﻔﹶﻬﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﻋﻈﻤﺖ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ 21ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻴﻜﺎﻝ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﭘﺪﺭﺕ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﺳﺎﺯﺩ؛ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯﻱ ﻛﺮﺩﻡ. 22ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺣﻘﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﭘﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﻛﻨﻴﺰﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻲ ،ﻣﻌﻈﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﻣﻴﻜﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﺍﻭﻻﺩ ﻧﺸﺪ. 7 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ، 2ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ،ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ. 3ﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺩﺍﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ. 4ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 5ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﮕﻮ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 6ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 7ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ،ﺳﺨﻨﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ؟ 8ﻭ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ،ﺩﺍﻭﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺮﺍﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﺎﺷﻲ. 9ﻭ ﻫﺮﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻲ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﺳﻢ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﺜﻞ ﺍﺳﻢ ﺑﺰﺭﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻨﻨﺪ ،ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ. 10ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎﺯ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﻧﺸﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺫﻟﻴﻞ ﻧﺴﺎﺯﻧﺪ. 11ﻭ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺩﺍﺩﻡ؛ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﹸﻠﺐ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 14ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﺼﺎﻱ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﻭﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺎﺅﻝ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺭﺩ ﺳﺎﺧﺘﻢ. 16ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺗﻮ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 17ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻭ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺅﻳﺎ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﻣﻦ ﻛﻴﺴﺘﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻱ؟ 19ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻣﺮ ﻗﻠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﺎﻥ ﻃﻮﻳﻞ ﺗﻜﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ .ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻋﺎﺩﺕ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺍﺳﺖ؟ 20ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ، 21ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﺗﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻲ. 22ﺑﻨﺎﺑﺮﻳﻦ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ،ﺗﻮ ﺑﺰﺭﮒ ﻫﺴﺘﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ ،ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 23ﻭ ﻣﺜﻞ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﹸﺍﻣﺖ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﻮﻡ ﺑﺴﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺍﺳﻤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻱ. 24ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺳﺎﺧﺘﻲ ،ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪﻱ. 25ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ،ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﮔﻔﺘﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻛﻦ ،ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻲ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ.
248
26ﻭ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﻌﻈﹼﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﺗﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 27ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﻼﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﺑﻨﺎﺑﺮﻳﻦ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺟﺮﺃﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻋﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﺪ. 28ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺗﻮ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺻﺪﻕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ. 29ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺍﺯ ﺑﺮﻛﺖ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 8 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺯﻣﺎﻡ ﹸﺍ ﻡ ﺍﻟﺒﻼﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ. 2ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻲ ﭘﻴﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﺘﻦ ﭘﻴﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻳﻚ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .ﻭ ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ،ﻫﺪﺩ ﻋﺰﹶﺭﺑﻦ ﺭﺣﻮﺏ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﹸﻮﺑﻪ ﺭﺍ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺍﺳﺘﻴﻼﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ. 4ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺒﻬﺎﻱ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﭘﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﺪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺩﻣﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﻫﺪﺩ ﻋﺰﹶﺭ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﻮﺑﻪ ،ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﹸﺸﺖ. 6ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺩﻣﺸﻖ ﻗﺮﺍﻭﻻﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﻧﺼﺮﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 7ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺳﭙﺮﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﻫﺪﺩ ﻋﺰﹶﺭ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 8ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﺗﹶﻪ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﺗﺎﻱ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻫﺪﺩﻋﺰﹶﺭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺑﺮﻧﺞ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﮔﺮﻓﺖ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﹸﻮﻋﻲ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣﻤﺎﺕ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﻫﺪﺩ ﻋﺰﹶﺭ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ، 10ﺗﹸﻮﻋﻲ ،ﻳﻮﺭﺍﻡ ،ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻭ ﺑﭙﺮﺳﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻬﻨﻴﺖ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫ ﺪﺩ ﻋﺰﹶﺭ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺪﺩ ﻋﺰﹶﺭ ﺑﺎ ﺗﹸﻮﻋﻲ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﻇﺮﻭﻑ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﻃﻼ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ. 11ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﺎ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، 12ﻳﻌﻨﻲ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﺎﻟﹶﻘﹶﻪ ﻭ ﺍﺯ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻫﺪﺩ ﻋﺰﹶﺭ ﺑﻦ ﺭﺣﻮﺏ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﻮﺑﻪ. 13ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺗﺬﻛﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻫﺠﺪﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﻣﻠﺢ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﻭ ﺩﺭ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﻗﺮﺍﻭﻻﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﻗﺮﺍﻭﻻﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺩﻭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺷﺪﻧﺪ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﻧﺼﺮﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 15ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. ﺻﺮﻭﻳﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻬﻮ ﺷﺎﻓﺎﺕ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﻴﻠﹸﻮﺩ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻧﮕﺎﺭ. 16ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻦ ﹶ 17ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﻴﻄﻮﺏ ﻭ ﺍﹶﺧﻴﻤﻠﻚ ﺑﻦ ﺍﹶﺑﹺﻴﺎﺗﺎﺭ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﺍﻳﺎ ﻛﺎﺗﺐ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺑﺮ ﻛﺮﻳﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﻠﻴﺘﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 9 1ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﻛﺴﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ 2ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺧﺎﺩﻣﻲ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺻﻴﺒﺎ ﺑﻮﺩ؛ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺻﻴﺒﺎ ﻫﺴﺘﻲ؟ 3ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟« ﺻﺒﻴﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﭘﺴﺮﻱ ﻟﻨﮓ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ. 4ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﻭﻱ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﺻﻴﺒﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﺑﻦ ﻋﻤﻴﺌﻴﻞ ﺩﺭ ﻟﹸﻮﺩﺑﺎﺭ ﺍﺳﺖ. 5ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﺑﻦ ﻋﻤﻴﺌﻴﻞ ﺍﺯ ﻟﹸﻮﺩﺑﺎﺭ ﮔﺮﻓﺖ. 6ﭘﺲ ﻣﻔﻴﺒﻮﺷﺖ ﺑﻦ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻦ ﺷﺎﺅﻝ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﻔﻴﺒﻮﺷﺖ! ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ. 7ﺩﺍﻭﺩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺮﺱ! ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺪﺭﺕ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺪﺭﺕ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺗﻮ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﺓ ﻣﻦ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺭﺩ. ﻞ ﻣﻦ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ ﮓ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻣﺜ ﹺ 8ﭘﺲ ﺍﻭﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳ 9ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﻴﺒﺎ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺁﻗﺎﻱ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ.
249
10ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺯﺭﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺁﻗﺎﻳﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﺓ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ .ﻭ ﺻﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻬﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻔﻴﺒﻮﺷﺖ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﺓ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 12ﻭ ﻣﻔﻴﺒﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻴﻜﺎ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﺻﻴﺒﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻔﻴﺒﻮﺷﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 13ﭘﺲ ﻣﻔﻴﺒﻮﺷﺖ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭘﺎ ﻟﻨﮓ ﺑﻮﺩ. 10 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﻭ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ،ﻣﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ،ﺣﺎﻧﻮﻥ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺣﺎﻧﻮﻥ ﺑﻦ ﻧﺎﺣﺎﺵ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻛﺮﺩ .ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺪﺭﺵ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﮔﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 3ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺣﺎﻧﻮﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﭘﺪﺭ ﺗﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺗﻔﺤﺺ ﻭ ﺗﺠﺴﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺯﺩ؟ 4ﭘﺲ ﺣﺎﻧﻮﻥ ،ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺭﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪ ﻭ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﺎ ﺟﺎﻱ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﺪﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺠﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ» :ﺩﺭ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺭﻳﺸﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ«. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﺭﺣﻮﺏ ﻭ ﺍﹶﺭﻣﻴﺎﻥ ﺻﹸﻮﺑﻪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻌﻜﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻃﻮﺏ ﺍﺟﻴﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 8ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺻﹸﻮﺑﻪ ﻭ ﺭﺣﻮﺏ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻃﻮﺏ ﻭ ﻣﻌﻜﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻋﻠﻴﺤﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺁﺏ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺻﻔﻮﻑ ﺟﻨﮓ ،ﻫﻢ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻋﻘﺒﺶ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺍﺑﻴﺸﺎﻱ ﺳﭙﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻛﻨﺪ. 11ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺍﹶﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ. 12ﺩﻟﻴﺮ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺑﻜﻮﺷﻴﻢ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺵ ﭘﺴﻨﺪﺁﻳﺪ ﺑﻜﻨﺪ. 13ﭘﺲ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﹶﺭﻣﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺑﻴﺸﺎﻱ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﹶﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻜﺴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 16ﻭ ﻫﺪﺩ ﻋﺰﹶﺭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﹶﺭﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻧﻬﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻴﻼﻡ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺷﻮﺑﻚ ،ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﻫﺪﺩ ﻋﺰﹶﺭ ،ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﺒﺮ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻴﻼﻡ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﹶﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﺍﻭﺩ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺷﹸﻮﺑﻚ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮﺩ. 19ﻭ ﭼﻮﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﻫﺪﺩ ﻋﺮﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺻﻠﺢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ .ﻭ ﺍﹶﺭﻣﻴﺎﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. 11 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺳﺎﻝ ،ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ،ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻳﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﺑﻪ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺎﻧﺪ. 2ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻋﺼﺮ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺑﺴﺘﺮﺵ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﻮﺩ. ﺣﺘﹼﻲ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺸﺒﻊ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺍﹶﻟﻴﻌﺎﻡ ،ﺯﻥ ﺍﹸﻭﺭﻳﺎﻱ 3ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺯﻥ ﺍﺳﺘﻔﺴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺑ ﹾﺘ ﹶ 4ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺒﺴﺘﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻃﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 5ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﻣﻦ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﻫﺴﺘﻢ«. 6ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺁﺏ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﻳﺎﻱ ﺣﺘﹼﻲ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ،ﺍﹸﻭﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ.
250
7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭﺭﻳﺎ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺟﻨﮓ ﭘﺮﺳﻴﺪ. 8ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﻳﺎ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺑﺮﻭ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮ .ﭘﺲ ﺍﻭﺭﻳﺎ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺒﺶ ،ﺧﻮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 9ﺍﻣﺎ ﺍﹸﻭﺭﻳﺎ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻧﺮﻓﺖ. 10ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﻳﺎ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺳﻔﺮﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﻱ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﻱ؟ 11ﺍﻭﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ »ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﻳﻮﺁﺏ ،ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺧﻴﻤﻪ ﻧﺸﺴﺘﻨﻨﺪ .ﻭ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻡ ﺑﺎ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﺑﻨﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ؟ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﹶﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 12ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﻳﺎ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺗﻮﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .ﭘﺲ ﺍﻭﺭﻳﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻓﺮﺩﺍﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺎﻧﺪ. 13ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺖ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﺵ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻧﺮﻓﺖ. 14ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻜﺘﻮﺑﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻮﺁﺏ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭﺭﻳﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 15ﻭ ﺩﺭ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺪﻣﺔ ﺟﻨﮓ ﺳﺨﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺒﺶ ﭘﺲ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺗﺎ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻤﻴﺮﺩ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺁﺏ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻭﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﺠﺎﻉ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﮔﺬﺍﺷﺖ. 17ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻳﻮﺁﺏ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ،ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﹶﻭﺭﻳﺎﻱ ﺣﺘﱠﻲ ﺑﻤﺮﺩ. 18ﭘﺲ ﻳﻮﺁﺏ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ. 19ﻭ ﻗﺎﺻﺪ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ، 20ﺍﮔﺮ ﺧﺸﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻓﺮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﺪ ﭼﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻳﺪ ،ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺣﺼﺎﺭ ،ﺗﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ؟ 21ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﹶﻚ ﺑﻦ ﻳﺮﺑﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﻛﹸﺸﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺯﻧﻲ ﺳﻨﮓ ﺑﺎﻻﻳﻴﻦ ﺁﺳﻴﺎﺑﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﻴﻨﺪﺍﺧﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﺎﺹ ﻣﺮﺩ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺼﺎﺭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺣﺘﹼﻲ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺷﺪﻳﺪ؟ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺍﻭﺭﻳﺎﻱ 23ﻭ ﻗﺎﺻﺪ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺗﺎﺧﺘﻴﻢ. 24ﻭ ﺗﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺣﺼﺎﺭ ﺗﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺍﻭﺭﻳﺎﻱ ﺤﺘﹼﻲ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 25ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻗﺎﺻﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮ :ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﺪ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ،ﺍﻳﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﭘﺲ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺑﺎ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻛﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺑﺴﺎﺯ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻌﻲ ﺑﺪﻩ. 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﺯﻥ ﺍﻭﺭﻳﺎ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺍﻭﺭﻳﺎ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺖ. 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺬﺷﺖ ،ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺯﻥ ﻭﻱ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ .ﺍﻣﺎ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 12 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻱ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻓﻘﻴﺮ. 2ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﻭ ،ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺟﺰ ﻳﻚ ﻣﺎﺩﻩ ﺑﺮﺓ ﻛﻮﭼﻚ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﻳﺪﻩ ،ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻲ ﺷﺪ؛ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺎﺳﺔ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﺶ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﻣﺴﺎﻓﺮﻱ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻴﻒ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺴﺎﻓﺮﻱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﺩ؛ ﻭ ﺑﺮﺓ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺖ. 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺸﻢ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺴﻢ ،ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻗﺘﻞ ﺍﺳﺖ. 6ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮﻩ ﺭﺍ ﭼﻬﺎﺭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﺩ ﻛﻨﺪ. 7ﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ ،ﻭ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻡ. 8ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺁﻗﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﺗﻮ ،ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻄﺎ ﻛﺮﺩﻡ .ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻢ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﺰﻳﺪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ. 9ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻭﻱ ﻋﻤﻞ ﺑﺪ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻱ .ﻭ ﺍﻭﺭﻳﺎﻱ ﺣﺘﱠﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩﻩ ،ﺯﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻲ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻱ؟ 10ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻭﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺯﻥ ﺍﻭﺭﻳﺎﻱ ﺣﺘﱠﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻲ ﺗﺎ ﺯﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ.
251
11ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﺎﺭﺽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﺍﻭ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺍﻳﻦ ﺁﻓﺘﺎﺏ ،ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩﻱ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ. 14ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻱ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 15ﭘﺲ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺍﻭﺭﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪ. 16ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﻔﻞ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺐ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. 17ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﻥ ﻧﺨﻮﺭﺩ. 18ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﻃﻔﻞ ﺑﻤﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻥ ﻃﻔﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﻫﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻮﻥ ﻃﻔﻞ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎ ﻭﻱ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﻢ ﻭ ﻗﻮﻝ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪ؛ ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﻃﻔﻞ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺭﻧﺠﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 19ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺠﻮﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺩﺍﻭﺩ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻃﻔﻞ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻃﻔﻞ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 20ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪ ،ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺩ. 21ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻱ؟ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻃﻔﻞ ﻣﺮﺩ ،ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺭﺩﻱ؟ 22ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻃﻔﻞ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺮﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻃﻔﻞ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ، 23ﺍﻣﺎ ﺍﻵﻥ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﺪﺍﺭﻡ؛ ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ؟ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 24ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺑ ﹾﺘﺸﹶﺒﻊ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 25ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﺪﻳﹺﺪﻳﺎ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 26ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﺎ ﺭﺑﺔ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺷﻬﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺸﻴﻦ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. 27ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺭﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ. 28ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 29ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺭﺑﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. 30ﻭ ﺗﺎﺝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻭﺯﻧﺶ ﻳﻚ ﻭﺯﻧﺔ ﻃﻼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 31ﻭ ﺧﻠﻖ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﭼﻮﻣﻬﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﻭ ﺗﻴﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻮﺭﻩ ﺁﺟﺮ ﭘﺰﻱ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. 13 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺮﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﹶﺍ ﻣﺘﹸﻮﻥ ،ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 2ﻭ ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﭼﻨﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﮔﺸﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﺪ. 3ﻭ ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﺭﻓﻴﻘﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﻳﻮﻧﺎﺩﺍﺏ ﺑﻦ ﺷﹶﻤﻌﻲ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺩﺍﺏ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺮﻙ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﺮﺍ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻻﻏﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻲ؟ ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﺎﻣﺎﺭ ،ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ،ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ. 5ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺩﺍﺏ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﺭﺽ ﻧﻤﺎ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻴﺎﺩﺕ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻦ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﺨﻮﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺑﺨﻮﺭﻡ. 6ﭘﺲ ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﺭﺽ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻋﻴﺎﺩﺗﺶ ﺁﻣﺪ ،ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺩﻭ ﻗﺮﺹ ﻃﻌﺎﻡ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﭙﺰﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺨﻮﺭﻡ. 7ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺰﺩ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻃﻌﺎﻡ ﺑﺴﺎﺯ. 8ﻭ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺧﻮﺩ ،ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ،ﺭﻓﺖ .ﻭ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺁﺭﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺧﻤﻴﺮ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﻗﺮﺻﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺨﺖ. 9ﻭ ﺗﺎﺑﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺭﻳﺨﺖ .ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩ ﻥ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻴﺪ .ﻭ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 10ﻭ ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﮔﻔﺖ» :ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺎﻕ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺨﻮﺭﻡ .ﻭ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﻗﺮﺻﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ،ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ،ﺑﻪ ﺍﻃﺎﻕ ﺁﻭﺭﺩ.
252
11ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﺏ. 12ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻧﻲ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ،ﻣﺮﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﻧﺴﺎﺯ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ؛ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﺎﺣﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻴﺎﻭﺭ. 13ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﻧﻨﮓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻡ؟ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺳﻔﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﮕﻮﻳﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭﻳﻎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﺳﺨﻦ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﺑﺎ ﺷﺪﺕ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺑﻐﺾ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻐﻀﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻭﺭﺯﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﭘﺲ ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺮﻭ. 16ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻜﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻇﻠﻢ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻱ «.ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ. 17ﭘﺲ ﺧﺎﺩﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻘﺒﺶ ﺑﺒﻨﺪ. 18ﻭ ﺍﻭ ﺟﺎﻣﺔ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺩﺭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺎﻛﺮﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻟﺒﺎﺱ ،ﻣﻠﺒﺲ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ .ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻘﺒﺶ ﺑﺴﺖ. 19ﻭ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﻳﺨﺘﻪ ،ﻭ ﺟﺎﻣﺔ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺵ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭﻳﺪﻩ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ،ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ،ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ .ﺍﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﺘﻔﻜﺮ ﻣﺒﺎﺵ .ﭘﺲ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ،ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ،ﺩﺭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﻟﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪ. 22ﻭ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﻪ ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﺳﺨﻨﻲ ﻧﻴﻚ ﻳﺎ ﺑﺪ ﻧﮕﻔﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻐﺾ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺩﺭ ﺑﻌﻞ ﺣﺎﺻﻮﺭ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺸﻢ ﺑﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩ. 24ﻭ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺣﺎﻝ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ،ﭘﺸﻢ ﺑﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ .ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. 25ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﻧﻲ ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ،ﻫﻤﺔ ﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻣﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺎﺷﻴﻢ .ﻭ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻟﺤﺎﺡ ﻧﻤﻮﺩ ﻟﻴﻜﻦ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. 26ﻭ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﮔﻔﺖ» :ﭘﺲ ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ،ﹶﺍﻣﻨﹸﻮﻥ ،ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ «.ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ؟ 27ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻟﺤﺎﺡ ﻧﻤﻮﺩ ،ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩ. 28ﻭ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﻝ ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺵ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻴﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻴﺪ ،ﻭ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ .ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻡ؟ ﭘﺲ ﺩﻟﻴﺮ ﻭ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 29ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﺎ ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﻗﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ، ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ. 30ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ »ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻫﻤﺔ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 31ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﺔ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺷﻤﻌﻲ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺁﻗﺎﻳﻢ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﺒﺮﺩ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺩﻩ 32ﺍﻣﺎ ﻳﻮﻧﺎﺩﺍﺏ ﺑﻦ ﹶ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ،ﻧﺰﺩ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 33ﻭ ﺍﻵﻥ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﺘﻔﻜﺮ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ«. 34ﻭ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﮔﺮﻳﺨﺖ ،ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﻠﻖ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻛﻮﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺒﺶ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 35ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺩﺍﺏ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﮔﻔﺖ ،ﭼﻨﺎﻥ ﺷﺪ. 36ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 37ﻭ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺗﹶﻠﹾﻤﺎﻱ ﺍﺑﻦ ﻋﻤﻴﻬﻮﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﺸﻮﺭ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. ﺟﺸﹸﻮﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ. 38ﻭ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ 39ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﹶﺍ ﻣﻨﹸﻮﻥ ﺗﺴﻠﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 14 ﺻﺮﻭﻳﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻣﺎﻳﻞ ﺍﺳﺖ. 1ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻦ ﹶ
253
2ﭘﺲ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻪ ﺗﻘﹸﻮﻉ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺯﻧﻲ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺗﻢ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻱ ،ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﭘﻮﺷﻲ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻧﻜﻨﻲ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺮﺩﻩ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺸﻮﻱ. 3ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺑﮕﻮﻳﻲ .ﭘﺲ ﻳﻮﺁﺏ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﺯﻥ ﹶﺗﻘﹸﻮﻋﻴﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻓﺮﻣﺎ. 5ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺯﻥ ﺑﻴﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ .ﭘﺲ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﻛﺸﺖ. 7ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﻴﺰ ﺗﻮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﭙﺎﺭ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ ،ﻭ ﻭﺍﺭﺙ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻴﻢ .ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺍﺧﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻧﻪ ﺍﺳﻢ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 8ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺯﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺑﺮﻭ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺕ ﺣﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 9ﻭ ﺯﻥ ﹶﺗﻘﹸﻮﻋﻴﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﻭ ﺑﻲ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 10ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭ ،ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺿﺮﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 11ﭘﺲ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻳ ﻬ ﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﺗﺎ ﻭﻟﻲ ﻣﻘﺘﻮﻝ ،ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻼﻙ ﻧﻜﻨﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﺗﻠﻒ ﺳﺎﺯﻧﺪ .ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﻣﻮﻳﻲ ﺍﺯ ﺳﺮ ﭘﺴﺮﺕ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 12ﭘﺲ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺴﺘﺪﻋﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﻨﻴﺰﺕ ﺑﺎ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺨﻨﻲ ﮔﻮﻳﺪ .ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﻮ. 13ﺯﻥ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﺜﻞ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺷﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻧﺸﻮﺩ. ﻖ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻛﻨﻴﺰﺕ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ 15ﻭ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ،ﻧﺰﺩ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪﻡ ،ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻠ ﻛﻨﻢ ،ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ،ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ. 17ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺴﻠﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻣﺜﻞ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺯﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﺪﺍﺭ .ﺯﻥ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ »ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ. 19ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺩﺳﺖ ﻳﻮﺁﺏ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ؟« ﺯﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ» :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ،ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻳﺎ ﭼﭗ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻭﺭﺯﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻳﻮﺁﺏ ،ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﻛﻨﻴﺰﺕ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 20ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ،ﻳﻮﺁﺏ ،ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﻣﺜﻞ ﺣﻜﻤﺖ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺪﺍﻧﺪ. 21ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺣﺎﻝ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭ. 22ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﺎﺭ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 23ﭘﺲ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺟﺸﻮﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩ. 24ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺍ ﻧﺒﻴﻨﺪ .ﭘﺲ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪ. ﻕ ﺳﺮﺵ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺒﻮﺩ. 25ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻨﻈﺮ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻤﺪﻭﺡ ﻣﺜﻞ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻒ ﭘﺎ ﺗﺎ ﹶﻓ ﺮ ﹺ 26ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﻱ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﻴﺪ )ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﻣﻲ ﭼﻴﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﻴﺪ( ،ﻣﻮﻱ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﺯﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 27ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﻭ ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻮﺩ. 28ﻭ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﺭﻭﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪ. 29ﭘﺲ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ،ﻳﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ. 30ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ،ﻣﺰﺭﻋﺔ ﻳﻮﺁﺏ ﻧﺰﺩ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﻮ ﺩﺍﺭﺩ .ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 31ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﭼﺮﺍ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﻣﺮﺍ ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻧﺪ؟
254
32ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺟﺸﻮﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ؟ ﻣﺮﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺭﻭﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ. 33ﭘﺲ ﻳﻮﺁﺏ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺍﻭ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪ. 15 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺑﺪﻭﻧﺪ ،ﻣﻬﻴﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﺍﻳﻲ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺁﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺍﺯ ﻛﺪﺍﻡ ﺷﻬﺮ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺍﺯ ﻓﻼﻥ ﺳﺒﻂ ﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺴﺘﻢ. 3ﻭ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﺒﻴﻦ ،ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ. 4ﻭ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺍﻭﺭ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﻋﻮﺍﻳﻲ ﻳﺎ ﻣﺮﺍﻓﻌﻪ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 5ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﻲ ﺑﻮﺳﻴﺪ. 6ﻭ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺩﻝ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﻔﺖ. ﺟ ﺒﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻭﻓﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ، 7ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﻭ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ،ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﻣﺴﺘﺪﻋﻲ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮﻭﻡ ﺗﺎ ﻧﺬﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺸﻮﺭ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. 9ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﻭ «.ﭘﺲ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ 10ﻭ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ،ﺟﺎﺳﻮﺳﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺩﺭ ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﺎﻓﺪﻟﻲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. 12ﻭ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺍﹶﺧﻴﺘﹸﻮﻓﹶﻞ ﺟﻴﻠﻮﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺸﻴﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺷﻬﺮﺵ ،ﺟﻴﻠﻮﻩ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻳﻨﺪ ،ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ .ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﺎ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 13ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﮔﺮﻭﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻻ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﻣﺒﺎﺩﺍ 14ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﻴﻢ ﻭﺍ ﹼ ﺍﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺑﺪﻱ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺰﻧﺪ. 15ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻨﺪ. 16ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻩ ﺯﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﺔ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 17ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﻣ ﺮﺣﻖ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺖ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺟ ﹼ ﺟﺘﹼﻴﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ 18ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺮﻳﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻓﻠﻴﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ. 19ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﺗﹼﺎﻱ ﺟﺘﹼﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﻣﻲ ﺁﻳﻲ؟ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻤﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻮ ﻏﺮﻳﺐ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 20ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺁﻣﺪﻱ .ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ .ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ. 21ﻭ ﺍﺗﹼﺎﻱ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ» :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﻣﻮﺕ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ، ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻨﺪﻩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﺗﹼﺎﻱ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻴﺎ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﻭ «.ﭘﺲ ﺍﺗﹼﺎﻱ ﺟﺘﹼﻲ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﺶ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻃﻔﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 23ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﻗ ﺪﺭﻭﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ. 24ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻧﻴﺰ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 25ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﮔﻔﺖ :ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ .ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﺑﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 26ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺍﺿﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺣﺎﺿﺮﻡ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺵ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 27ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﺎﻫﻦ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍﻳﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﺎ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﹶﺧ ﻴ ﻤﻌﺺ ،ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ،ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ،ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ، ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
255
28ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺩﺭﻧﮓ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﭘﻴﻐﺎﻣﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺯﺩ. 29ﭘﺲ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻭ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 30ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﺮ ﻳﻚ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 31ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﻪ ﺍﹶﺧﻴﺘﹸﻮﻓﹶﻞ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻥ ،ﺑﺎ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺍﹶﺧ ﻴﺘﹸﻮﻓﹶﻞ ﺭﺍ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﮔﺮﺩﺍﻥ. 32ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻩ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺣﻮﺷﺎﻱ ﹶﺍﺭﻛﻲ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﺔ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻛﺮﺩ. 33ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 34ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﮔﺮﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﮕﻮﻳﻲ :ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻣﻦ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺍﻵﻥ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺍﹶﺧﻴﺘﹸﻮﻓﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﻃﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ 35ﻭ ﺁﻳﺎ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻭ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﻛﻬﻨﻪ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎ. 36ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﹶﺧﻴﻤﻌﺺ ،ﭘﺴﺮ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ،ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺧﺒﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 37ﭘﺲ ﺣﻮﺷﺎﻱ ،ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺷﺪ. 16 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻛﻮﻩ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺻﻴﺒﺎ ،ﺧﺎﺩﻡ ﻣﻔﻴﺒﻮﺷﹶﺖ ،ﺑﺎ ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﺍﻻﻍ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻗﺮﺹ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺻﺪ ﻗﺮﺹ ﻛﺸﻤﺶ ﻭ ﺻﺪ ﻗﺮﺹ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﻭ ﻳﻚ ﻣﺸﻚ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻭﻱ ﺁﻣﺪ. 2ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺻﻴﺒﺎ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺩﺍﺭﻱ؟ ﺻﻴﺒﺎ ﮔﻔﺖ :ﺍﻻﻏﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ،ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 3ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮ ﺁﻗﺎﻳﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﺻﻴﺒﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ :ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 4ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺻﻴﺒﺎ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻞ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﻣﻔﻴﺒﻮﺷﺖ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﺗﻮﺳﺖ .ﭘﺲ ﺻﻴﺒﺎ ﮔﻔﺖ :ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﺑﻢ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺑﺤﻮﺭﻳﻢ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﻌﻲ ﺑﻦ ﺟﻴﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 6ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﭗ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﹶ ﺷﻤﻌﻲ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺩﻭﺭ ﺷﻮ ،ﺩﻭﺭ ﺷﻮ ،ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺰ ﻭ ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺑﻠﹼﻴﻌﺎﻝ! 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻮﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ،ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺰ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺑﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ. ﺻﺮﻭﻳﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺳﮓ ﻣﺮﺩﻩ ،ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﺪ؟ ﻣﺴﺘﺪﻋﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﻢ. 9ﻭ ﺍﺑﻴﺸﺎﻱ ﺍﺑﻦ ﹶ 10ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶ ﺻﺮﻭﻳﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺑﺪﻩ .ﭘﺲ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 11ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﺑﻴﺸﺎﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﻠﺐ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﻳﻦ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻲ؟ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺩﺷﻨﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﺰﺍﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺩﻫﺪ. ﺷﻤﻌﻲ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻛﻮﻩ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭ ﻣﻲ 13ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﺶ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﹶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﻣﻲ ﭘﺎﺷﻴﺪ. 14ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﹶﺧ ﻴ ﹸﺘﻮﻓﹶﻞ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩ. 16ﻭﭼﻮﻥ ﺣﻮﺷﺎﻱ ﺍﹶﺭﻛﻲ ،ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺰﺩ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺣﻮﺷﺎﻱ ﺑﻪ ﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﮔﻔﺖ»:ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ! ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ! 17ﻭ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﻪ ﺣﻮﺷﺎﻱ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺗﻮﺑﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ؟ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﺮﻓﺘﻲ؟ 18ﻭ ﺣﻮﺷﺎﻱ ﺑﻪ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﮔﻔﺖ» :ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪ. 19ﺛﺎﻧﻴﹰﺎ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ؟ ﭘﺲ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﻪ ﺍﹶﺧ ﻴﺘﹸﻮﻓﹶﻞ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻴﻢ.
256
21ﻭ ﺍﹶﺧ ﻴﺘﹸﻮﻓﹶﻞ ﺑﻪ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺘﻌﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭﺁﻱ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭﺕ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺳﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻧﺖ ﻗﻮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 22ﭘﺲ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﻣﺘﻌﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺭﺁﻣﺪ. 23ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﹶﺧ ﻴﺘﹸﻮﻓﹶﻞ ﺩﺭﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﺪ .ﻭ ﻫﺮ ﻣﺸﻮﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﹶﺧﻴﺘﻮﻓﻞ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 17 1ﻭ ﺍﹶﺧﻴﺘﹸﻮﻓﹶﻞ ﺑﻪ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﮔﻔﺖ» :ﻣﺮﺍ ﺍﺫﻥ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ،ﺑﺮﺧﻴﺰﻡ ﻭ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 2ﭘﺲ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺳﺴﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ ،ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﺖ. 3ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻲ ،ﻣﺜﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 5ﻭ ﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﮔﻔﺖ» :ﺣﻮﺷﺎﻱ ﹶﺍﺭﻛﻲ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﻮﺷﺎﻱ ﻧﺰﺩ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺁﻣﺪ ،ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﹶﺧ ﻴ ﹸﺘﻮﻓﻞ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﺍﻱ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ. 7ﺣﻮﺷﺎﻱ ﺑﻪ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﮔﻔﺖ» :ﻣﺸﻮﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﹶﺧ ﻴﺘﹸﻮﻓﹶﻞ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ. 8ﻭ ﺣﻮﺷﺎﻱ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺕ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﺶ ﺷﺠﺎﻉ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺧﺮﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺗﻠﺨﻲ ﺟﺎﻧﻨﺪ؛ ﻭ ﭘﺪﺭﺕ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮓ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 9ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﺣﻔﺮﻩ ﺍﻱ ﻳﺎ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺨﻔﻲ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ ،ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺷﻜﺴﺘﻲ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﻧﻴﺰ ﺷﺠﺎﻋﻲ ﻛﻪ ﺩﻟﺶ ﻣﺜﻞ ﺩﻝ ﺷﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺎﻟﻜﻞ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺟﺒﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻓﻴﻘﺎﻧﺶ ﺷﺠﺎﻉ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 11ﻟﻬﺬﺍ ﺭﺃﻱ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺩﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﺌﺮ ﺷﺒﻊ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺭﻳﮓ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻲ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﻮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ. 12ﭘﺲ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﺒﻨﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. ﮓ ﺭﻳﺰﻩ ﺍﻱ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﻴﺪﺍ 13ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻬﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﻳﻚ ﺳﻨ ﻧﺸﻮﺩ. 14ﭘﺲ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺣﻮﺷﺎﻱ ﹶﺍﺭﻛﻲ ﺍﺯ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺍﹶﺧ ﻴﺘﹸﻮﻓﹶﻞ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘﺪﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻧﻴﻜﻮﻱ ﺍﹶﺧ ﻴﺘﹸﻮﻓﹶﻞ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﺮ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. 15ﻭ ﺣﻮﺷﺎﻱ ﺑﻪ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻭ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﮔﻔﺖ :ﺍﹶﺧ ﻴﺘﹸﻮﻓﹶﻞ ﻭ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻭ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ. 16ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﺍﻣﺸﺐ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻨﻤﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻦ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﻠﻌﻴﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ«. 17ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﺍﹶﺧﻴ ﻤﻌﺺ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﻦ ﺭﻭﺟﻞ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 18ﺍﻣﺎ ﻏﻼﻣﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﺨﺼﻲ ﺩﺭ ﺑﺤﻮﺭﻳﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻁ ﺍﻭ ﭼﺎﻫﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻧﺪ. 19ﻭ ﺯﻥ ،ﺳﺮﭘﻮﺵ ﭼﺎﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺩﻫﻨﻪ ﺍﺵ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻠﻐﻮﺭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺭﻳﺨﺖ .ﭘﺲ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺸﺪ. 20ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﹶﺧﻴﻤﻌﺺ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻛﺠﺎﻳﻨﺪ؟« ﺯﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﺁﺏ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ «.ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. 21ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﭼﺎﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﹶﺧ ﻴﺘﹸﻮﻓﹶﻞ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 22ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﻓﺠﺮ ﻳﻜﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 23ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﹶﺧ ﻴﺘﹸﻮﻓﹶﻞ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﺸﺪ ،ﺍﻻﻍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺩﻳﺪﻩ، ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺧﻔﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
257
24ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻣﺤﻨﺎﻳﹺﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ،ﻋﻤﺎﺳﺎ ﭘﺴﺮ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﻳﹺﺘﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﹶﺍﺑﹺﻴﺠﺎﻳﻞ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺎﺣﺎﺵ ،ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺻﹶﺮﻭﻳﻪ ،ﻣﺎﺩﺭ ﻳﻮﺁﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 26ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩﻱ ﺍﺯ ﺭﻭﺟﻠﻴﻢ، ﺖ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﻣﺎﻛﻴﺮﺑﻦ ﻋﻤﻴﺌﻴﻞ ﺍﺯ ﻟﹸﻮﺩﺑﺎﺭ ﻭ ﺑ ﺮ ﹺﺯﻻﹼﺋﻲ ﹺ ﻲ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﺣﺎﺵ ﺍﺯ ﺭ ﺑ 27ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻣﺤﻨﺎﻳﻢﹺ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺷﹸﻮﻳ ﹺ 28ﺑﺴﺘﺮﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﺳﻔﺎﻟﻴﻦ ﻭ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺟﻮ ﻭ ﺁﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺎﻗﻼ ﻭ ﻋﺪﺱ ﻭ ﻧﺨﻮﺩ ﺑﺮﺷﺘﻪ، 29ﻭ ﻋﺴﻞ ﻛﹶﺮﻩ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﭘﻨﻴﺮ ﮔﺎﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 18 1ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻗﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﺎﻥ ﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺻﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩ. ﺟﺘﹼﻲ .ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻧﻴﺰ 2ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺛﻠﺜﻲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺛﻠﺜﻲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺑﻴﺸﺎﻱ ﺍﺑﻦ ﺻﹶﺮﻭﻳﻪ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻮﺁﺏ ،ﻭ ﺛﻠﺜﻲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺗﹼﺎﻱ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ. 3ﺍﻣﺎ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﻴﻢ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺼﻒ ﻣﺎ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺼﻒ ﻣﺎ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻲ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﻛﻨﻲ. 4ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﺎ ﺻﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺍﺑﻴﺸﺎﻱ ﻭ ﺍﺗﹼﺎﻱ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺭﻓﻖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ. 6ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻞ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺷﻜﺴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 8ﻭ ﺟﻨﮓ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ؛ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻨﮕﻞ ﻫﻼﻙ ﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻨﮕﻞ ﻫﻼﻙ ﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 9ﻭ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ؛ ﻭ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﺮ ﻗﺎﻃﺮ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺎﻃﺮ ﺯﻳﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺷﺪﺓ ﺑﻠﻮﻁ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺩﺭﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻠﻮﻁ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻗﺎﻃﺮﻱ ﻛﻪ ﺯﻳﺮﺵ ﺑﻮﺩ ،ﺑﮕﺬﺷﺖ. 10ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﺧﺒﺮ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻠﻮﻁ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺰﺩﻱ؟ ﻭ ﻣﻦ ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪﻱ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻡ. 12ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺍﺑﻴﺸﺎﻱ ﻭ ﺍﺗﹼﺎﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻣﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 13ﻭ ﺍﻻ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻇﻠﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﺮﻱ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻣﻦ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﺎﺳﺘﻲ. 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻮﺁﺏ ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﭘﺲ ﺳﻪ ﺗﻴﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺯﺩ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻠﻮﻁ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﺩﻩ ﺟﻮﺍﻥ ﻛﻪ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭﺍﻥ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﻭﺭ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﹸﺸﺘﻨﺪ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺁﺏ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺖ ،ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﻭ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻔﺮﺓ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻮﺩﺓ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻱ ﻣﻠﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ ﭘﺴﺮﻱ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺑﻨﺎ ﺭﺍ 18ﺍﻣﺎ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ،ﺑﻨﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﺭ ﹺ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﻤﻲ ﺳﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻳ ﺪ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 19ﻭ ﺍﹶﺧﻴ ﻤﻌﺺ ﺑﻦ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﮔﻔﺖ :ﺣﺎﻝ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﻣﮋﺩﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 20ﻳﻮ ﺁﺏ ﺍﻭﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻧﻴﺴﺘﻲ ،ﺍﻣﺎ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﮋﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻪ ﻛﹸﻮﺷﹶﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﺒﺮ ﺑﺮﺳﺎﻥ .ﻭ ﻛﻮﺷﻲ ﻳﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﻭﻳﺪ. 22ﻭ ﺍﺧﻴﻤﻌﺺ ﺑﻦ ﺻﺎﺩﻭﻕ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺸﻮﺩ ،ﻣﻠﺘﻤﺲ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻛﻮﺷﻲ ﺑﺪﻭﻡ .ﻳﻮﺁﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﻭﻱ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻧﺪﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺒﺮﻱ؟ 23ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺸﻮﺩ ﺑﺪﻭﻡ .ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺪﻭ« ﭘﺲ ﺍﹶﺧﻴﻤﻌﺺ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻭﺍﺩﻱ ﺩﻭﻳﺪﻩ ،ﺍﺯ ﻛﹶﻮﺷﻲ ﺳﺒﻘﺖ ﺟﺴﺖ.
258
24ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻥ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻪ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺩﻭﺩ. 25ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ،ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﺪ. 26ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻥ ،ﺷﺨﺺ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﻭﺩ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 27ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺩﻭﻳﺪﻥ ﺍﻭﻟﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺩﻭﻳﺪﻥ ﺍﹶﺧﻴﻤﻌﺺ ﺑﻦ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﺍﺳﺖ .ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﻣﺮﺩ ﺧﻮﺑﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺏ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 28ﻭ ﺍﹶﺧﻴﻤﻌﺺ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ» :ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ «.ﻭ ﭘﻴﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 29ﻭ ﺍﹶﺧﻴﻤﻌﺺ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺁﺏ ،ﺑﻨﺪﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﺔ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﻳﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻳﺴﺖ .ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ. 31ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻮﺷﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻛﻮﺷﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 32ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻛﻮﺷﻲ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺍﺳﺖ؟ ﻛﻮﺷﻲ ﮔﻔﺖ :ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺿﺮﺭ ﺗﻮ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ،ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 33ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ! ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ،ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ، ﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ! ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻣﺮﺩﻡ ،ﺍﻱ ﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ،ﭘﺴﺮﻡ ،ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ! 19 1ﻭ ﺑﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻇﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺸﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻮﻡ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺵ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 3ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺩﺯﺩﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺩﺯﺩﺍﻧﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ. 4ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ! ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ! ﭘﺴﺮﻡ! ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ! 5ﭘﺲ ﻳﻮﺁﺏ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﻭ ﺟﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺖ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺯﻧﺎﻧﺖ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﺘﻌﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 6ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻲ ﻭ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻐﺾ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻫﻴﭽﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻲ ﻣﺮﺩﻳﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭘﺴﻨﺪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ. 7ﻭ ﺍﻵﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻝ ﺁﻭﻳﺰ ﺑﮕﻮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻴﺎﻳﻲ ،ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﺪﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺑﻼﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺘﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ،ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ »ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻭ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺍﻻﻥ ﺷﻤﺎ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ 11ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻭ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﺷﻤﺎ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ،ﺁﺧﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺳﺨﻦ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻨﻴﺪ .ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺁﻭﺭﺩﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺧﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ؟ 13ﻭ ﺑﻪ ﻋﻤﺎﺳﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻳﻮﺁﺏ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ،ﻧﺒﺎﺷﻲ. 14ﭘﺲ ﺩﻝ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻣﺎﻳﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻛﻪ »ﺗﻮ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ. 15ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﻠﺠﺎﻝ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﺩﻫﻨﺪ. ﺷﻤﻌﻲ ﺑﻦ ﺟﻴﺮﺍﻱ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺤﻮﺭﻳﻢ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ. 16ﻭ ﹶ 17ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺻﻴﺒﺎ ،ﺧﺎﺩﻡ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ،ﺑﺎ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﭘﺴﺮﺵ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﺧﺎﺩﻣﺶ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺷﻤﻌﻲ ﺍﺑﻦ ﺟﻴﺮﺍ ﺑﻪ 18ﻭ ﻣﻌﺒﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﻮﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺵ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ ،ﹶ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﻓﺘﺎﺩ.
259
19ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻗﺎﻳﻢ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﻧﺪﻫﺪ ﻭ ﺧﻄﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻭﺭﺯﻳﺪ ﺑﻴﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﻧﺪﻫﻢ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ،ﺍﻭﻝ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. ﺷﻤﻌﻲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻛﺸﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ؟ ﺻﺮﻭﻳﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﹶ 21ﻭ ﺍﺑﻴﺸﺎﻱ ﺍﺑﻦ ﹶ 22ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺻﹶﺮﻭﻳﻪ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﺷﻤﻌﻲ ﮔﻔﺖ :ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ .ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ. 23ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﹶ 24ﻭ ﻣﻔﻴﺒﻮﺷﺖ ،ﭘﺴﺮ ﺷﺎﺅﻝ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻧﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺎﺯ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻭ ﻧﻪ ﺭﻳﺶ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻃﺮﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﻧﻪ ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﻔﻴﺒﻮﺷﺖ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪﻱ؟ 26ﺍﻭ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺧﺎﺩﻡ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻻﻍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﺭﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﻭﻡ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻟﻨﮓ ﺍﺳﺖ. 27ﻭ ﺍﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻣﺘﹼﻬﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻣﺜﻞ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺕ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭ. 28ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺕ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ .ﭘﺲ ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﺣﻖ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ 29ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﭼﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺻﻴﺒﺎ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 30ﻣﻔﻴﺒﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ :ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩﻱ ﺍﺯ ﺭ ﻭﺟﻠﻴﻢ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﻣﺸﺎﻳﻌﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 31ﻭ ﺑ ﺮ ﹺﺯﻻﹼﺋﻲ ﹺ 32ﻭ ﺑﺮﺯﹺﻻﹼﻱ ﻣﺮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﻴﺮ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﺤﻨﺎﻳﻢ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ. 33ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺑﺮﺯﹺﻻﹼﻱ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 34ﺑﺮﺯﹺﻻﹼﻱ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ» :ﺍﻳﺎﻡ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ؟ 35ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﺗﻤﻴﺰ ﺑﺪﻫﻢ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻃﻌﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻡ ﻭ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻢ ،ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ؟ ﻳﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻐﹶﻨﹼﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻐﹶﻨﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺷﻨﻴﺪ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ؟ 36ﻟﻬﺬﺍ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﭼﺮﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺩﻫﺪ؟ 37ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﻗﺒﺮ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻤﻴﺮﻡ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ،ﻛﻤﻬﺎﻡ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺕ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭ. 38ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ » :ﻛﻤﻬﺎﻡ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻛﻨﻲ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 39ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑ ﺮ ﹺﺯﻻﹼﺋﻲ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 40ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﻠﺠﺎﻝ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻛﻤﻬﺎﻡ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻧﺼﻒ ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﺰ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻋﺒﻮﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 41ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺎ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺴﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ؟ 42ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺣﺴﺪ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﻳﺎ ﺍﻧﻌﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻖ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩﻳﺪ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ 43ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻩ ﺣﺼﹼﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺯﺁﻭﺭﺩﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺩ ،ﺍﻭﻝ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻴﻢ؟ ﺍﻣﺎ ﮔﻔﺘﮕﻮﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﮕﻮﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺨﺘﺘﺮ ﺑﻮﺩ. 20 1ﻭ ﺍﺗﻔﺎﻗﹰﺎ ﻣﺮﺩ ﺑﻠﹼﻴﻌﺎﻝ ،ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺷﹶﺒﻊ ﺑﻦ ﹺﺑﻜﹾﺮﻱ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺩﺍﻭﺩ ﺣﺼﻪ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﺭ ﭘﺴﺮ ﻳﺴﺎ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﻧﻲ ،ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ! ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﺩ. ﻦ ﺑﻜﹾﺮﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺗﺎ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺷﹶﺒﻊ ﺍﺑ ﹺ
260
3ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻩ ﺯﻥ ﻣﺘﻌﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺤﺮﻭﺱ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ، ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺩﺍﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻴﻮﮔﻲ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﺎﺳﺎ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ. 5ﭘﺲ ﻋﻤﺎﺳﺎ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻛﺮﺩ. ﻦ ﺑﻜﹾﺮﻱ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺿﺮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ؛ ﭘﺲ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻗﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺷﺒﻊ ﺑ ﹺ 6ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﹶﺑﻴﺸﺎﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﹶ ﺣﺼﺎﺭ ﺩﺍﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﺑﺪ. 7ﻭ ﻛﺴﺎﻥ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﻛﺮﻳﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﻠﻴﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺷﹶﺒﻊ ﺑ ﹺ ﻦ ﺑﻜﹾﺮﻱ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻋﻤﺎﺳﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪ .ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺭﺩﺍﻱ ﺟﻨﮕﻲ ﺩﺭﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻨﺪ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺳﻨﮓ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹺ ﻏﻼﻓﺶ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮ ﻛﻤﺮﺵ ﺑﺴﺘﻪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﺯ ﻏﻼﻑ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 9ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻪ ﻋﻤﺎﺳﺎ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺭﻳﺶ ﻋﻤﺎﺳﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﺪ. 10ﻭ ﻋﻤﺎﺳﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻨﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﻤﺶ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺣﺸﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﺰﺩ ﻭ ﻣﺮﺩ .ﻭ ﺷﺒﻊ ﺑﻦ ﹺﺑﻜﹾﺮﻱ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺍﺑﻴﺸﺎﻱ ﹶ 11ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﻳﻮﺁﺏ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻴﺎﻳﺪ. 12ﻭ ﻋﻤﺎﺳﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺩﺭ ﺧﻮﻧﺶ ﻣﻲ ﻏﻠﻄﻴﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺩﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ ،ﻋﻤﺎﺳﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻟﺒﺎﺳﻲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﺵ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺪ. 13ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻳﻮﺁﺏ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﹶ ﺷﺒﻊ ﺑﻦ ﹺﺑﻜﹾﺮﻱ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 14ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﺁﺑﻞ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻴﺖ ﻣ ﻌﻜﹶﻪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻴﺮﻳﺎﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ، 15ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﺑﻞ ﺑﻴﺖ ﻣ ﻌﻜﹶﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺸﺘﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺮﺍﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺣﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 16ﻭ ﺯﻧﻲ ﺣﻜﻴﻢ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ »ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺑﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭﻱ ﺷﺪ ،ﺯﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻳﻮﺁﺏ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ .ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻡ. 18ﭘﺲ ﺯﻥ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺩﺭ ﺁﺑﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺮ ﺍﻣﺮﻱ ﺭﺍ ﺧﺘﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 19ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﺍﻣﻴﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﻬﺮﻱ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻨﻲ .ﭼﺮﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 20ﭘﺲ ﻳﻮﺁﺏ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ،ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻼﻙ ﻳﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﺎﻳﻢ. ﺷﺒﻊ ﺑﻦ ﹺﺑﻜﹾﺮﻱ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺴﭙﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ 21ﻛﺎﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﹶ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ «.ﺯﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻳﻮﺁﺏ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺣﺼﺎﺭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 22ﭘﺲ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺮ ﹶ ﺷﺒﻊ ﺑﻦ ﹺﺑﻜﹾﺮﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺁﺏ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺷﻬﺮ ،ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺷﺪﻧﺪ .ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 23ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ،ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻛﺮﻳﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﻠﻴﺘﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 24ﻭ ﹶﺍﺩﻭﺭﺍﻡ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﻴﻠﹸﻮﺩ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻧﮕﺎﺭ، 25ﻭ ﺷﻴﻮﺍ ﻛﺎﺗﺐ ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻭ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ، 26ﻭ ﻋﻴﺮﺍﻱ ﻳﺎﺋﻴﺮﻱ ﻧﻴﺰ ﻛﺎﻫﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻮﺩ. 21 1ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﻋﻠﻲ ﺍﻻﹼﺗﺼﺎﻝ ﻗﺤﻄﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺰ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﹺﺒﻌﻮﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ. ﺟ ﺒﻌﻮﻧﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ 2ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﹺﺒﻌﻮﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﻣﺎ ﹺ ﻟﻴﻜﻦ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﺯ ﻏﻴﺮﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻗﺼﺪ ﻗﺘﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺟﹺﺒﻌﻮﻧﻴﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺑﻜﻨﻢ ﻭ ﺑﺎ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﻧﺼﻴﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﻴﺪ. 4ﺟﹺﺒﻌﻮﻧﻴﺎﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ،ﻧﻘﺮﻩ ﻃﻼ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 5ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﻴﻢ،
261
ﺟ ﺒﻌﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻛﺸﻴﻢ .ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ 6ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﹺ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 7ﺍﻣﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻣﻔﻴﺒﻮﺷﺖ ﺑﻦ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻦ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﻎ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﹶﻗﺴﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻦ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻮﺩ. ﺻﻔﹶﻪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺍﹶﻳﻪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺎﺅﻝ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﭘﻨﺞ ﭘﺴﺮ ﻣﻴﻜﺎﻝ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻋ ﺪﺭﹺﺋﻴﻞ ﺑﻦ 8ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﹶﺍ ﺭﻣﻮﻧﻲ ﻭ ﻣﻔﻴﺒﻮﺷﺖ ،ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﹺﺭ ﹾ ﺑ ﺮ ﹺﺯﻻﹼﻱ ﻣﺤﻮﻻﺗﻲ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺖ، ﺟ ﺒﻌﻮﻧﻴﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺍﻳﺎﻡ 9ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﹺ ﺣﺼﺎﺩ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﺩﺭﻭﻳﺪﻥ ﺟﻮ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﺻﻔﹶﻪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﹶﺍﻳﻪ ،ﭘﻼﺳﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺩﺭﻭ ﺗﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪ ،ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﻱ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ 10ﻭ ﹺﺭ ﹾ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ،ﻳﺎ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺻﺤﺮﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. 11ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﹺﺻﹾﻔﻪ ،ﺩﺧﺘﺮﹶﺍﻳﻪ ،ﻣﺘﻌﺔ ﺷﺎﺅﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺖ ﺷﺎﻥ ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺎﺭﻉ ﻋﺎﻡ ﺑﻴ ﹾ 12ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﭘﺴﺮﺵ ،ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﹺ ﺟﹾﻠﺒﻮﻉ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺩﺭ ﹺ 13ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﭘﺴﺮﺵ ،ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﻴﺰ ،ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﻴﻠﹶﻊ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ،ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﻗﻴﺲ ،ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 15ﻭ ﺑﺎﺯ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪ. 16ﻭ ﹺﻳﺸﹾﺒﻲ ﺑﻨﹸﻮﺏ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺭﺍﻓﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﺯﻥ ﻧﻴﺰﺓ ﺍﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﻧﻮ ﺑﺮ ﻛﻤﺮ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻗﺼﺪ ﻛﺸﺘﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﻤﻮﺩ. ﺻﺮﻭﻳﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺪﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﻛﹸﺸﺖ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺴﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ 17ﺍﻣﺎ ﺍﺑﻴﺸﺎﻱ ﺍﺑﻦ ﹶ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭼﺮﺍﻍ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ. 18ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ،ﺟﻨﮕﻲ ﺑﺎ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺏ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺒﻜﺎﻱ ﺣﻮﺷﺎﺗﻲ ،ﺻﺎﻑ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺭﺍﻓﺎ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺸﺖ. 19ﻭ ﺑﺎﺯ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺏ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺍﹶﻟﺤﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻳﻌﺮﻱ ﺍﹸﺭﺟﻴﹺﻢ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻤﻲ ،ﺟﻠﻴﺎﺕ ﺟﺘﹼﻲ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﺏ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺵ ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺭﺩ ﺟﻮﻻﻫﻜﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﺟ ﹼ 20ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻨﮕﻲ ﺩﺭ ﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺍﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺷﺶ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺟﻤﻠﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﻓﺎ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺷﻤﻌﻲ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻦ ﹶ ﺖ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. ﺟ ﹼ 22ﺍﻳﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﻓﺎ ﺩﺭ 22 1ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩ ،ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺸﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﺨﺮﺓ ﻣﻦ ﻭ ﻗﻠﻌﺔ ﻣﻦ ﻭ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 3ﺧﺪﺍﻱ ﺻﺨﺮﺓ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺳﭙﺮ ﻣﻦ ﻭ ﺷﺎﺥ ﻧﺠﺎﺗﻢ ،ﺑﺮﺝ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﻣﻦ ،ﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﻦ ،ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 4ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻛ ّﹺ ﻞ ﺣﻤﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻼﺻﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﻬﺎﻱ ﻣﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺳﻴﻠﻬﺎﻱ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 6ﺭﺳﻨﻬﺎﻱ ﮔﻮﺭ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﺩﺍﻣﻬﺎﻱ ﻣﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. ﻲ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﻭ ﺍﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﺔ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻭﻱ ﺭﺳﻴﺪ. 7ﺩﺭ ﺗﻨﮕ ﹺ 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻭ ﻣﺮﺗﻌﺶ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺳﺎﺳﻬﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 9ﺍﺯ ﺑﻴﻨﻲ ﻭﻱ ﺩﻭﺩ ﻣﺘﺼﺎﻋﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺧﮕﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 10ﻭ ﺍﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﻭﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻏﻠﻴﻆ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﻳﻮﺩ. 11ﺑﺮ ﻛﺮﻭﺑﻴﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﺎﺩ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 12ﻇﻠﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻳﺒﺎﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺁﺑﻬﺎ ﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎﻱ ﻣﺘﺮﺍﻛﻢ ﺍﻓﻼﻙ ﺭﺍ. 13ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﮔﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻭﻱ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺧﮕﺮﻫﺎﻱ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 14ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻋﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 15ﺗﻴﺮﻫﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺭﺍ ﺟﻬﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﺳﻴﻤﻪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ.
262
16ﭘﺲ ﻋﻤﻖ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﺎﺳﻬﺎﻱ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻣﻨﻜﺸﻒ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻔﺨﺔ ﺑﺎﺩ ﺑﻴﻨﻲ ﻭﻱ. 17ﺍﺯ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﹼﻠﻴﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻑ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪ. 18ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﻡ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﻣﺒﻐﻀﺎﻧﻢ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻗﻮﻳﺘﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 19ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﻣﻦ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺎﻩ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ. 20ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﻭﺳﻴﻊ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﺍﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﻏﺒﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 21ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻋﺪﺍﻟﺘﻢ ﺟﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﭘﺎﻛﻴﺰﮔ ﹺ ﻲ ﺩﺳﺘﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪﻡ . 23ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣ ﺪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻭ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪﻡ. 24ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻥ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻢ. 25ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻋﺪﺍﻟﺘﻢ ﺟﺰﺍ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺻﺪﺍﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻭﻱ ﺩﺍﺷﺘﻢ. 26ﺑﺎ ﺷﺨﺺ ﺭﺣﻴﻢ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺭﺣﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﻛﺎﻣﻠﻴﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 27ﺑﺎ ﺷﺨﺺ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻛﺞ ﺧﹸﻠﻘﺎﻥ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 28ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ .ﺍﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺴﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ. 29ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻧﻮﺭ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 30ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻟﺸﻜﺮﻱ ﺗﺎﺧﺖ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺧﻴﺰ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 31ﻭ ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍ ،ﻃﺮﻳﻖ ﻭﻱ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺼﻔﹼﺎ؛ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺘﻮﻛﻼﻧﺶ ﺳﭙﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 32ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﺧﺪﺍ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻳ ﻬﻮﻩ؟ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﺻﺨﺮﻩ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ؟ 33ﺧﺪﺍ ﻗﻠﻌﺔ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺮﺍ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 34ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﭘﺎﻱ ﻏﺰﺍﻝ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪﻡ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 35ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻤﺎﻥ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ. 36ﻭ ﺳﭙﺮ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﻟﻄﻒ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 37ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻣﻦ ﻭﺳﻌﺖ ﺩﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﻧﻠﻐﺰﻳﺪ. 38ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺗﺎ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺸﺖ. 39ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﹸﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﺨﻴﺰﻧﺪ ،ﻭ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 40ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻤﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺴﺖ ،ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻣﻦ ﺧﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 41ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯﻡ. 42ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 43ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻏﺒﺎﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺮﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ،ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ. 44ﻭ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﺨﺎﺻﻤﺎﺕ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺮﺩﺍﺭﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺣﻔﻆ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 45ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺗﺬﻟﹼﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻣﻦ ،ﻣﺮﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 46ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﺨﻔﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 47ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺻﺨﺮﺓ ﻣﻦ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺻﺨﺮﺓ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﺎﺩ. 48ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻣﻲ ﻛﺸﻲ ﻭ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻣﻦ ﭘﺴﺖ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ، 49ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻱ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ ،ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﻇﺎﻟﻢ ﺧﻼﺻﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ. 50ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 51ﻧﺠﺎﺕ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﻭﻱ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﹼﺑﺎﺩ«. 23 ﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. ﻲ ﺷﻴﺮﻳ ﹺ 1ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺁﺧﺮ ﺩﺍﻭﺩ» :ﻭﺣﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻦ ﻳﺴﺎ .ﻭ ﻭﺣﻲ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻘﺎﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﻭ ﻣﻐﹼﻨ ﹺ 2ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﺔ ﻣﻦ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﺪ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﺟﺎﺭﻱ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 3ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺻﺨﺮﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻋﺎﺩﻝ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺗﺮﺳﻲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 4ﻭ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺻﺒﺢ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻋﻠﻒ ﺳﺒﺰ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﮔﻲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ.
263
5ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﻋﻬﺪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻭ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺴﺮﺕ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻮ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ. 6ﻟﻴﻜﻦ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﻠﻴﻌﺎﻝ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﺭﻫﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﮔﺮﻓﺖ. 7ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺁﻫﻦ ﻭ ﻧﻲ ﻧﻴﺰﻩ ﻣﺴﻠﹼﺢ ﺷﻮﺩ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. ﺤ ﹾﻜﻤﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺷﺎﻟﻴﺸﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﺪﻳﻨﹸﻮ ﻋﺼﹾﻨﹺﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺗﺎﺧﺖ ﺸﺒﺖ ﹶﺗ 8ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﻳﻮﺷﹶﻴﺐ ﺑ ﱠ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻭﻗﺖ ﻛﺸﺖ. 9ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﹶﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺑﻦ ﺩﻭﺩﻭﺍﺑﻦ ﺍﹶﺧﹸﻮﺧﻲ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﺷﺠﺎﻉ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ. 10ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺎ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺩﺳﺘﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﭼﺴﺒﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﻇﻔﺮ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. ﺷﻤﻪ ﺑﻦ ﺁﺟﻲ ﻫﺮﺍﺭﹺﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ،ﻟﺸﻜﺮﻱ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﺪﺱ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ 11ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﹶ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻗﻄﻌﺔ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻇﻔﺮ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺍﺩ. 13ﻭ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯﺁﻥ ﺳﻲ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺣﺼﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﻐﺎﺭﺓ ﻋ ﺪﻻﹼﻡ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﻓﺎﺋﻴﻢ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﻣﻼﺫ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺮﺍﻭﻝ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ. 15ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻛﺎﺵ ﻛﺴﻲ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﭼﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺍﺳﺖ ﺁﺏ ﺑﻨﻮﺷﺎﻧﺪ. 16ﭘﺲ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﺷﺠﺎﻉ ،ﻟﺸﻜﺮﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ،ﺁﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻳﺨﺖ. 17ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻢ .ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﻥ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ؟« ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﻮﺷﺪ .ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 18ﻭ ﺍﺑﻴﺸﺎﻱ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻦ ﺻﹶﺮﻭﻳﻪ ،ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻴﺰﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﺳﻢ ﻳﺎﻓﺖ. 19ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﻣﻜﺮﻡ ﺗﺮ ﻧﺒﻮﺩ؟ ﭘﺲ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﻭﻝ ﻧﺮﺳﻴﺪ. 20ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ،ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺩﻱ ﺷﺠﺎﻉ ﻗﹶﺒﺼﺌﻴﻠﻲ ،ﻛﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﺭﻳﺌﻴﻞ ﻣﻮﺁﺑﻲ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﻑ ﺑﻪ ﺣﻔﺮﻩ ﺍﻱ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ، ﺷﻴﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺖ. 21ﻭ ﻣﺮﺩ ﺧﻮﺵ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻣﺼﺮﻱ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺼﺮﻱ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻱ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﺎ ﭼﻮﺏ ﺩﺳﺘﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺼﺮﻱ ﺭﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻴﺰﺓ ﺧﻮﺩﺵ ﻛﺸﺖ. 22ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﺷﺠﺎﻉ ﺍﺳﻢ ﻳﺎﻓﺖ. 23ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﻣﻜﺮﻡ ﺗﺮ ﺷﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﻭﻝ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﮔﻤﺎﺷﺖ. 24ﻭ ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻮﺁﺏ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﹶﻟﺤﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﺩﻭﺩﻭﻱ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻤﻲ، ﺣﺮﻭﺩﻱ، ﺷﻤﻪ ﺣﺮﻭﺩﻱ ﻭ ﺍﹶﻟﻴﻘﺎﻱ 25ﻭ ﹶ ﻲ ﻭ ﻋﻴﺮﺍ ﺍﺑﻦ ﻋﻘﹼﻴﺶ ﹶﺗﻘﹼﻮﻋﻲ، ﻄ 26ﻭ ﺣﺎﻟﹶﺺ ﹶﻓﹾﻠ 27ﻭ ﺍﺑﻴ ﻌ ﹶﺰ ﹺﺭ ﻋﻨﺎﺗﻮﺗﻲ ﻭ ﻣﺒﻮﻧﺎﻱ ﺣﻮﺷﺎﺗﻲ، ﻥ ﺍﹶﺧﻮﺧﻲ ﻭ ﻣﻬﺮﺍﻱ ﻧﻄﻮﻓﺎﺗﻲ، ﺻﹾﻠﻤﻮ 28ﻭ ﹶ ﻲ ﺑﻨﹾﻴﺎﻣﻴﻦ، ﺟ ﺒﻌﺔ ﺑﻨ ﹺ ﻱ ﺍﺯ ﹺ 29ﻭ ﺣﺎﻟﹶﺐ ﺑﻦ ﺑﻌﻨﹶﻪ ﻧﻄﻮﻓﺎﺗﻲ ﻭ ﺍﺗﹼﺎﻱ ﺑﻦ ﺭﻳﺒﺎ ﻱ ﺍﺯ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎﻱ ﺟﺎﻋﺶ، 30ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻱ ﻓﺮﻋﺎﺗﻮﻧﻲ ﻭ ﻫﺪﺍ 31ﻭ ﺍﹶﺑﻮﻋﻠﹾﺒﻮﻥ ﻋﺮﺑﺎﺗﻲ ﻭ ﻋﺰﹾﻣﻮﺕ ﺑ ﺮﺣﻮﺧﻲ، ﻦ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ، ﺷ ﺷ ﻌﹾﻠﺒﻮﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳﺎ ﹶ 32ﻭ ﺍﹶﻟﹾﻴﺤﺒﺎﻱ ﹶ 33ﻭ ﺷﹶﻤﺔ ﺣﺮﺍﺭﻱ ﻭ ﺍﹶﺣﺮﺍﺭﻱ ﻭ ﹶﺍﺧﻴﺎﹶﻡ ﺑﻦ ﺷﺎ ﺭ ﹺﺭ ﺍﹶﺭﺍﺭﻱ، ﺣﺴﺒﺎﻱ ﺍﺑﻦ ﻣﻌﻜﺎﺗﻲ ﻭ ﺍﹶﻟﻴﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﺍﹶﺧ ﻴﺘﹸﻮﻓﹶﻞ ﺟﻴﻠﻮﻧﻲ، 34ﻭ ﹶﺍﻟﹾﻴ ﹶﻔﻠﹶﻂ ﺑﻦ ﹶﺍ 35ﻭ ﺣﺼﹾﺮﺍﻱ ﹶﻛ ﺮﻣﻠﻲ ﻭ ﻓﹶﻌﺮﺍﻱ ﺍﹶﺭﺑﻲ، 36ﻭ ﻳﺠﺎﹶﻝ ﺑﻦ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﺍﺯﺻﹸﻮﺑﻪ ﻭ ﺑﺎﻧﻲ ﺟﺎﺩﻱ،
264
ﺻﺮﻭﻳﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻖ ﻋﻤﺮﻭﻧﻲ ﻭ ﻧﹶﺤﺮﺍﻱ ﺑﺌﻴﺮﻭﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭﺍﻥ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻦ ﹶ 37ﻭ ﺻﺎﹶﻟ ﹺ ﺏ ﻳﺘﹾﺮﻱ، 38ﻭ ﻋﻴﺮﺍﻱ ﻳﺘﹾﺮﺍﻱ ﻭ ﺟﺎ ﺭ ﹺ ﺣﺘﹼﻲ ،ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺳﻲ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 39ﻭ ﺍﻭﺭﻳﺎﻱ 24 1ﻭ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭ. 2ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﻳﻮﺁﺏ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺩﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭ ﺑﺎ ﻋﺪﺩ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻢِ. 3ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺣﺎﻝ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ،ﻋﺪﺩ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺻﺪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ،ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺩﺍﺭﺩ؟ 4ﺍﻣﺎ ﻛﻼﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺮﺩﻥ ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻋﺮﻭﻋﻴﺮ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﻭﺍﺩﻱ ﺟﺎﺩ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﻌﺰﻳﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. ﻦ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺩﻭﺭ ﺯﺩﻧﺪ. ﺣﺪﺷﻲ ﺁﻣﺪﻥ ﺩﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﻥ ﻳ ﻌ 6ﻭﺑﻪ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﹶﺗﺤﺘﻴﻢ 7ﻭ ﺑﻪ ﻗﻠﻌﺔ ﺻﻮﺭ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻨﻮﺏ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺗﺎ ﺑﺌﺮ ﺷﺒﻊ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﻧﻪ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﻋﺪﺩ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﮔﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺩ :ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮕﻲ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﮔﺸﺖ .ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ» :ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻡ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻭﺭﺯﻳﺪﻡ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﻓﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 11ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﺩ ﻧﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻳﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 12ﺑﺮﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺳﻪ ﭼﻴﺰ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﭘﺲ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻡ. 13ﭘﺲ ﺟﺎﺩ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻳﺎ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻗﺤﻂ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﻮﺩ ،ﻳﺎ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻳﺎ ﻭﺑﺎ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺒﺮﻡ. 14ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﺩ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺷﺪﺕ ﺗﻨﮕﻲ ﻫﺴﺘﻢ .ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﻔﺘﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﻔﺘﻢ. ﺷﺒﻊ ﻣﺮﺩﻧﺪ. 15ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ،ﺍﺯ ﺩﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﺌﺮ ﹶ 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻼ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭ .ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﹶﺍﺭﻭﻧﻪ ﻳﺒﻮﺳﻲ ﺑﻮﺩ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ،ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻣﻦ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻡ .ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؟ ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﺩ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﻭ ﻭ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺩﺭ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﹶﺍﺭﻭﻧﺔ ﻳﺒﻮﺳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻦ. 19ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺟﺎﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻓﺖ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﹶﺍﺭﻭﻧﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﹶﺍﺭﻭﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﻭ ﹶﺍﺭﻭﻧﻪ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﭼﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟« ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺗﺎ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺨﺮﻡ ﻭ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺗﺎ ﻭﺑﺎ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺭﻓﻊ ﺷﻮﺩ. 22ﻭ ﹶﺍﺭﻭﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ» :ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺵ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﭼﻮﻣﻬﺎ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﻴﺰﻡ .ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ» :ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 23ﺍﻣﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﹶﺍﺭﻭﻧﻪ ﮔﻔﺖ» :ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﻲ ﻗﻴﻤﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ «.ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺭﺍﺑﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺧﺮﻳﺪ. 24ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ .ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﻓﻊ ﺷﺪ.
265
ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻭﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ 1 1ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﮔﺮﻡ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ، 2ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺍﻱ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺗﻮ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﺗﺎ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﮔﺮﻡ ﺑﺸﻮﺩ. 3ﭘﺲ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻨﻈﺮ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﺸﻚ ﺷﻮﻧﻤﻴﻪ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 4ﻭﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ .ﺍﻣﺂ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ. ﺠﻴﺖ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﺑﺪﻭﻧﺪ، ﺣ 5ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﭘﺴﺮ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻤﺮﺵ ﻧﺮﻧﺠﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻭ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭼﺮﺍ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺵ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﻭ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺻﺮﻭﻳﻪ ﻭ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺑﺎ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻦ ﹶ ﺷﻤﻌﻲ ﻭ ﺭﹺﻳﻌﻲ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺎ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﻧﺮﻓﺘﻨﺪ. 8ﻭ ﺍﻣﺎ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺑﻨﺎ ﻳﺎﻫﻮ ﻳﺎﺩﺍﻉ ﻭ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﻭ ﺣﻠﹶﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻋﻴﻦ ﺭﻭﺟﻞ ﺍﺳﺖ ،ﺫﺑﺢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ 9ﻭ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺭﻳﻬﺎ ﻧﺰﺩ ﺳﻨﮓ ﺯﹸﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﺍﻣﺎ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻜﺮﺩ. ﺣﺠﻴﺖ ،ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ. ﺸﺒﻊ ،ﻣﺎﺩﺭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ،ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻧﺸﻨﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ،ﭘﺴﺮ 11ﻭ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺑ ﹾﺘ ﹶ 12ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺩﻫﻢ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﭘﺴﺮﺕ ،ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻧﻲ. 13ﺑﺮﻭ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ؟ ﭘﺲ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 14ﺍﻳﻨﻚ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ،ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 15ﭘﺲ ﺑﺘﺸﺒﻊ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻃﺎﻕ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﻴﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﺸﻚ ﺷﻮﻧﻤﻴﻪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 16ﻭ ﺑﺘﹾﺸﺒﻊ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 17ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ. 18ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﻨﻚ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻃﻼﻉ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 19ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺭﻳﻬﺎ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﻤﺔ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﻳﻮﺁﺏ ،ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 20ﻭ ﺍﻣﺎ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺗﻮﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ. 21ﻭﺍﻵ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻭ ﭘﺴﺮﻡ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻣﻘﺼﹼﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ. 23ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 24ﻭ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ؟ 25ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺭﻳﻬﺎ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﻭ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺑﻪ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 26ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻣﺮﺍ ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻭ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ،ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 27ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻭﻱ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ؟ 28ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺑﺘﹾﺸﺒﻊ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ، 30ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ،ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ،ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ ،ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ.
266
31ﻭ ﺑ ﹾﺘﺸﹶﺒﻊ ﺭﻭﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺎﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ! 32ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﺑﻦ ﻳﻬﻮ ﻳﺎﺩﺍﻉ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ «.ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ. ﺟﻴﺤﻮﻥ ﺑﺒﺮﻳﺪ. 33ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﻡ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﹺ 34ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻛﹶﺮﻧﱠﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ،ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ :ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ! 35ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﺑﺮﺁﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻣﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﺑﺎﺷﺪ. 36ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻣﻴﻦ! ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ. 37ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺮﺳﻲ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 38ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﺍﻳﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻭ ﻛﺮﻳﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﻠﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﺎﻃﺮ ﺩﺍﻭ ﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟ ﻴﺤﻮﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 39ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﺎﻫﻦ ،ﺣﻘﹼﺔ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﱠﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 40ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻧﺎﻱ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺡ ﻋﻈﻴﻢ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﺸﻖ ﻣﻲ ﺷﺪ. 41ﻭ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺁﺏ ﺁﻭﺍﺯ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﱠﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﮔﻔﺖ» :ﭼﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍﻱ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ؟ 42ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻦ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺩ ﺷﺠﺎﻉ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺧﺒﺮ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻱ. 43ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺎ ،ﺩﺍﻭ ﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 44ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻭ ﹶﻛﺮﹺﻳﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﻠﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﺎﻃﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 45ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﺎﻫﻦ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻧﺒﻲ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟ ﻴﺤﻮﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺎﺭﻱ ﻛﻨﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺁﺷﻮﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ. 46ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺟﻠﻮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 47ﻭ ﺍﻳﻀﹰﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻬﻴﺖ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺎ ،ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﺳﻢ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺍﻓﻀﻞ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺮﺳﻲ ﺗﻮ ﺍﻋﻈﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ .ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ. 48ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ. 49ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 50ﻭ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﺍﺯ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍﮔﺮﻓﺖ. 51ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ »ﺍﻳﻨﻚ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﺍﺯ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ ﻭ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﹸﺸﺖ. 52ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﻮﻳﻬﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺪﻱ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﺩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 53ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭ. 2 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻭﻓﺎﺕ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ،ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺻﻴﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻣﻦ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ .ﭘﺲ ﺗﻮ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺩﻟﻴﺮ ﺑﺎﺵ. 3ﻭ ﺻﺎﻳﺎﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﻭﻱ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎ ،ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﺎﺷﻲ. 4ﻭ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻳﻘﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻳﻘﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ،ﻣﻔﻘﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺻﺮﻭﻳﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮ ﺑﻦ ﻧﻴﺮ ﻭ ﻋﻤﺎﺳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻨﹶﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ 5ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻮ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻦ ﹶ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺻﻠﺢ ﺭﻳﺨﺘﻪ ،ﺧﻮﻥ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻳﻌﻠﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺎﺷﻴﺪ. 6ﭘﺲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻣﺒﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﻮﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﻓﺮﻭ ﺭﻭﺩ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩﻱ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﺔ ﺧﻮﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﺓ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺗﻮ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ، 7ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑ ﺮ ﹺﺯﻻﹼﻱ ﹺ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ.
267
ﺷﻤﻌﻲ ﺍﺑﻦ ﺟﻴﺮﺍﻱ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻲ ﺍﺯ ﺑﺤﻮﺭﻳﻢ ﻧﺰﺩ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻨﺎﻳﻢ ﺭﺳﻴﺪﻡ ﺑﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﺳﺨﺖ ﻟﻌﻦ ﻛﺮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﻪ 8ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺭﺩﻥ ﺁﻣﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﺖ. 9ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺸﻤﺎﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ .ﭘﺲ ﻣﻮﻳﻬﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭ. 10ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ. 11ﻭ ﺍﻳﺂﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ .ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻲ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ﺸﺒﻊ ،ﻣﺎﺩﺭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺁﻣﺪﻱ؟ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺣﺠﻴﺖ ﻧﺰﺩ ﺑ ﹾﺘ ﹶ 13ﻭ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﭘﺴﺮ 14ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺮﻓﻲ ﺩﺍﺭﻡ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﻮ. 15ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﻳﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﺍﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﺍﻵﻥ ﺧﻮﺍﻫﺸﻲ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ؛ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻣﺮﺍ ﺭﺩ ﻣﻜﻦ .ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﻮ. 17ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﹶﺑﻴﺸﻚ ﺷﻮﻧﻤﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﺪﻫﺪ. 18ﺑﺘﹾﺸﺒﻊ ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﺏ ،ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ. 19ﭘﺲ ﺑﺘﹾﺸﹶﺒﻊ ﻧﺰﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﺮﺳﻲ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻧﺸﺴﺖ. 20ﻭ ﺍﻭ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ :ﻳﻚ ﻣﻄﻠﺐ ﺟﺮﺋﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻣﺮﺍ ﺭﺩ ﻣﻨﻤﺎ .ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 21ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﹶﺑﻴﺸﻚ ﺷﻮﻧﻤﻴﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 22ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺍﺑﻴﺸﻚ ﺷﻮﻧﻤﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﻃﻠﺒﻴﺪﻱ؟ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻃﻠﺐ ﻛﻦ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻭ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻦ ﺻﹶﺮﻭﻳﻪ. 23ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺮﺭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 24ﻭ ﺍﻵﻥ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﭘﺪﺭﻡ ،ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 25ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮ ﻳﺎﺩﺍﻉ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ. 26ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻨﺎﺗﻮﺕ ﺑﺮﻭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻗﺘﻞ ﻫﺴﺘﻲ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻲ ،ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻛﺸﻴﺪﻱ. 27ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ،ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻋﻴﻠﻲ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻮ ﺁﺏ ،ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﹶﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 29ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ،ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮ ﻳﺎﺩﺍﻉ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺶ. 30ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻡ .ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﺒﺮ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ،ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 31ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺳﺨﻨﺶ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ،ﺩﻓﻦ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 32ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﺗﺮ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺖ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻃﻼﻉ ﻧﺪﺍﺷﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﹶﺍ ﺑﻨﹺﻴﺮ ﺑﻦ ﻧﻴﺮ ،ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻋﻤﺎﺳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﺘﹶﺮ ،ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ. 33ﭘﺲ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮﺫﹸﺭﻳﺘﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺫﺭﻳﺘﺶ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﺵ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 34ﭘﺲ ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 35ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭﻱ ﻟﺸﻜﺮ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﺎﻫﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﮔﻤﺎﺷﺖ. 36ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ، ﺷ ﻤﻌﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻃﺮﻑ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﺮﻭ. 37ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻱ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﻗﺪﺭﻭﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﻧﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
268
ﺷ ﻤﻌﻲ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ .ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﺷﻤﻌﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ 38ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ. ﺖ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟ ﹼ 39ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﻭ ﻏﻼﻡ ﺷﻤﻌﻲ ﻧﺰﺩ ﹶﺍﺧﻴﺶ ﺑﻦ ﻣ ﻌﻜﹶﻪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷ ﻤﻌﻲ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ »ﺍﻳﻨﻚ ﻏﻼﻣﺎﻧﺖ ﺩﺭ ﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺟ ﹼ ﺖ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩ. ﺟ ﹼ ﺖ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻤﻌﻲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟ ﹼ 40ﻭ ﺷﻤﻌﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻻﻍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﻏﻼﻣﺎﻧﺶ ﻧﺰﺩ ﹶﺍﺧﻴﺶ ﺑﻪ ﺟ ﹼ ﺷ ﻤﻌﻲ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 41ﻭ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ 42ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺷﻤﻌﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺴﻢ ﻧﺪﺍﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮﻱ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮﺟﺎ ﺑﺮﻭﻱ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺘﻲ ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ؟ 43ﭘﺲ ﻗﺴﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺣﻜﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ،ﭼﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻲ؟ ﺷ ﻤﻌﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻟﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ،ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﺕ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ 44ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﺳﺖ. 45ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 46ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ .ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 3 1ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﻓﺮﻋﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ،ﻣﺼﺎﻫﺮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﻨﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻓﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻨﺪ. 2ﻟﻴﻜﻦ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻨﺎ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻨﺎ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻜﺎ ﻥ ﺑﻠﻨ ﺪ ﻋﻈﻴﻢ ،ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺰﺍﺭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 4ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺐ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ .ﻭ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﻢ ،ﻃﻠﺐ ﻧﻤﺎ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﹺ 6ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ،ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺍﻭﺩ ،ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﻗﻠﺐ ﺳﻠﻴﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﻱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻱ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻭﻱ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﺗﻮ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺍﻭﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﻣﻦ ﻃﻔﻞ ﺻﻐﻴﺮ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺮﻭﺝ ﻭ ﺩﺧﻮﻝ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ. 8ﻭ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻗﻮﻡ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﻛﺜﻴﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺷﻤﺮﺩ ﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﺮﺩ. 9ﭘﺲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺩﻝ ﻓﻬﻴﻢ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﺗﻤﻴﺰ ﻛﻨﻢ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 10ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 11ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﻃﻮﻝ ﺍﻳﺎﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻱ ،ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻨﻤﻮﺩﻱ ،ﻭﺟﺎﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻱ، ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮﺍﺳﺘﻲ ﺗﺎ ﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﻲ، 12ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻝ ﺣﻜﻴﻢ ﻭ ﻓﻬﻴﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺗﻮﻳﻲ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 13ﻭ ﻧﻴﺰ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻱ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻢ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺟﻼﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﺖ ﻛﺴﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺩﺍﻭﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﻃﻮﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 15ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ،ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻭ ﺯﻥ ﺯﺍﻧﻴﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺎﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﻣﻦ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺯﺍﻳﻴﺪﻡ. 18ﻭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺯﺍﻳﻴﺪﻧﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﻧﻴﺰ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮﺩﻳﻢ. 19ﻭ ﺩﺭ ﺷﺐ ،ﭘﺴﺮ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﻣﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﻴﺰﺕ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻐﻞ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻐﻞ ﻣﻦ ﻧﻬﺎﺩ. 21ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻴﺮ ﺩﻫﻢ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻧﻴﺴﺖ.
269
22ﺯﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻔﺖ :ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮﺳﺖ «.ﻭ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻔﺖ :ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 23ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 24ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ «.ﭘﺲ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﭘﺴﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺣﺼﹼﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻧﺼﻔﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻭ ﻧﺼﻔﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺪﻫﻴﺪ. 26ﻭ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺯﺁﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﻟﺶ ﺑﺮ ﭘﺴﺮﺵ ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ! ﭘﺴﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻜﺸﻴﺪ .ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﮔﻔﺖ :ﻧﻪ ﺍﺯﺁﻥ ﻣﻦ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪﻡ. 27ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭘﺴﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻜﺸﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺣﻜﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻭﺳﺖ. 4 1ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ :ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎﻫﻮ ﺍﺑﻦ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﺎﻫﻦ، ﺤ ﻮﺭﻑ ﻭ ﺍﹶﺧ ﹺﻴﻴﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻴﺸﹶﻪ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻳ ﻬ ﻮ ﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﻦ ﹶﺍﺧﻴﻠﹸﻮﺩ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻧﮕﺎﺭ، 3ﻭ ﹶﺍﻟﻴ 4ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻫﻮ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ،ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ،ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻭ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ، 5ﻭ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎﻫﻮ ﺑﻦ ﻧﺎﺗﺎﻥ ،ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻭﻛﻼﺀ ﻭ ﺯﺍﺑﻮﺩ ﺑﻦ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﺎﻟﺺ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ، 6ﻭ ﺍﹶﺧﻴﺸﺎﺭ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﹶﺍﺩﻭﻧﻴﺮﺍﻡ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍ ،ﺭﺋﻴﺲ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ. 7ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻭﻛﻴﻞ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ. 8ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﹺﺑﹾﻨﺤﻮﺭ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ، ﺷ ﻌﹾﻠ ﹺﺒﻴﻢ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﻭ ﺍﻳﻠﻮﻥ ﺑﻴﺖ ﺣﺎﻧﺎﻥ، 9ﻭ ﹺﺑﹾﻨ ﺪﻗﹶﺮ ﺩﺭ ﻣﺎﻗﺺ ﻭ ﹶ 10ﻭ ﺑﹺﻨﹾﺤﺴﺪ ﺩﺭ ﹶﺍ ﺭﺑﻮﺕ ﻛﻪ ﺳﻮﻛﻮﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﺎﻓﹶﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻌﻠﻖ ﺩﺍﺷﺖ، 11ﻭ ﹺﺑﹾﻨﹶﺌﺒﹺﻴﻨﹶﺪﺍﺏ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺎﻓﹶﺖ ﺩﻭﺭ ﻛﻪ ﺗﺎﻓﹶﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺯﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ، ﺻﺮﺗﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﻳ ﹾﺰ ﺭﻋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﻴﺘﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺁﺑﻞ ﻣﺤﻮﻟﹶﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻳ ﹾﻘﻤﻌﺎﻡ، 12ﻭ ﺑﻌﻨﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﹶﺧﻴﹺﻴﻠﹸﻮﺩ ﺩﺭ ﺗﹶﻌﻨﹶﻚ ﻭ ﻣﺠﹺﺪﻭ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻴﺘﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﹸ ﻙ ﹶﺍ ﺭﺟﻮﺏ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻌﻠﻖ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺷﺼﺖ ﺷﻬﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻠﻮ 13ﻭ ﹺﺑﹾﻨﺠﺎﺑﺮ ﺩﺭ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻛﻪ ﻗﹸﺮﺍﻱ ﻳﺎﻋﻴﺮ ﺑﻦ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹺ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ، 14ﻭ ﺍﹶﺧﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﺑﻦ ﻋﺪﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﻨﺎﻳﻢ، ﺳﻤﺖ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، 15ﻭ ﹶﺍﺧﻴ ﻤﻌﺺ ﺩﺭ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ 16ﻭ ﺑﻌﻨﺎ ﺍﺑﻦ ﺣﻮﺷﺎﻱ ﺩﺭ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﻭﺑﻌﻠﹸﻮﺕ، 17ﻭ ﻳ ﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﻦ ﻓﺎﺭﻭﺡ ﺩﺭ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ، ﺷ ﻤﻌﻲ ﺍﺑﻦ ﺍﻳﻼ ﺩﺭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ، 18ﻭ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﻛﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﻮﺝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻛﻴﻞ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﺟﺎﺑﺮﺑﻦ ﺍﹸﻭﺭﻱ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﹺ 20ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﺭﻳﮓ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻴﺸﻤﺎﺭﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ،ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﻓﺮﺍﺕ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺗﺎ ﺳﺮﺣ ﺪ ﻣﺼﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻤﺮﺵ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﺁﺫﻭﻗﺔ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺳﻲ ﻛﱡﺮ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻛﱡﺮﺑﻠﻐﹸﻮﺭ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﺩﻩ ﮔﺎﻭ ﭘﺮﻭﺍﺭﻱ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﮔﺎﻭ ﺍﺯ ﭼﺮﺍﮔﺎﻩ ﻭ ﺻﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺳﻮﺍﻱ ﻏﺰﺍﻟﻬﺎ ﻭ ﺁﻫﻮﻫﺎ ﻭ ﮔﻮﺯﻧﻬﺎ ﻭ ﻣﺮﻏﻬﺎﻱ ﻓﺮﺑﻪ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﺍﺯ ﺗ ﹾﻔﺴﺢ ﺗﺎ ﻏﹶﺰﱠﻩ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻠﻮﻙ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﺍﺯ ﺗ ﹾﻔﺴﺢ ﺗﺎ ﹶﻏﺰﱠﻩ ﺑﺮﺟﻤﻴﻊ ﻣﻠﻮﻙ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﺻﻠﺢ ﺑﻮﺩ. ﺷﺒﻊ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﻳﻤﻦ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ. 25ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻫﺮﻛﺲ ﺯﻳﺮ ﻣﻮ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﺌﺮ ﹶ 26ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻬﻞ ﻫﺰﺍﺭ ﺁﺧﻮﺭ ﺍﺳﺐ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ.
270
27ﻭﺁﻥ ﻛﻼ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﺓ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﺮ ﻳﻚ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﺎﺷﺪ. 28ﻭ ﺟﻮ ﻭ ﻛﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺗﺎﺯﻱ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺍﺵ ﻣﻘﺮﺭ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 29ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻭ ﻭﺳﻌﺖ ﺩﻝ ﻣﺜﻞ ﺭﻳﮓ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 30ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻜﻤﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻜﻤﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻥ ﺍﺯﺭﺍﺣﻲ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺎﺣﻮﻝ ،ﻳﻌﻨﻲ ،ﺣﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﹶﻛﹾﻠﻜﹸﻮﻝ ﻭ ﺩﺭﺩﻉ ﺣﻜﻴﻢ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ 31ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺖ. 32ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺜﹶﻞ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎﻳﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﻮﺩ. 33ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ،ﺍﺯ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻟﹸﺒﻨﺎﻥ ﺗﺎ ﺯﻭﻓﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻭ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﻭ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ. 34ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯﺓ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 5 1ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻡ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﻮﺭ ،ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﻴﺮﺍﻡ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺣﻴﺮﺍﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ 3ﻛﻪ ﺗﻮ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﺆﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺟﻨﮕﻠﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻛﻒ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﻧﻬﺎﺩ. 4ﺍﻣﺎ ﺍﻵﻥ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺍﻗﻌﺔ ﺑﺪﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 5ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺍﻭﺩ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺕ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 6ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎ ﻛﻪ ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﺍﺯ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺰﺩ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺻﻴﺪﻭﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻣﺎﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ. 7ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺣﻴﺮﺍﻡ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺴﺮﻱ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻋﻈﻴﻢ ﻋﻄﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻡ ﻧﺰﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺭﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﭘﻴﻐﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭼﻮﺏ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ. ﺴﺘﹰﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ،ﺗﺎ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯ 9ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑ ﻫﻢ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻱ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 10ﭘﺲ ﺣﻴﺮﺍﻡ ﭼﻮﺑﻬﺎﻱ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﭼﻮﺑﻬﺎﻱ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺍﺩ. 11ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﹸﻛﺮﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﹸﻛ ﺮ ﺭﻭﻏﻦ ﺻﺎﻑ ﺑﻪ ﺣﻴﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﻮﺕ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻫﺮ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺑﻪ ﺣﻴﺮﺍﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 12ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺣﻴﺮﺍﻡ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺻﻠﺢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻨﺪ. 13ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺨﹾﺮﻩ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺳﺨﹾﺮﻩ ﺳﻲ ﻫﺰﺍﺭﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩ. ﺨﺮﻩ ﺑﻮﺩ. ﺳﹾ 14ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ،ﻫﺮ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ .ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﻭ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ .ﻭ ﹶﺍﺭﻭﻧﻴﺮﺍﻡ ﺭﺋﻴﺲ ﺏ ﺑﺮ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺑﻮﺩ 15ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻔﺘﺎﺩﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺟﻮ 16ﺳﻮﺍﻱ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﮔﻤﺎﺷﺘﮕﺎﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻋﺎﻣﻼﻥ ﻛﺎﺭ ﺿﺎﺑﻂ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻨﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﹶﻨﺪﻧﺪ. ﺟﺒﻠﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻧﺪ ،ﭘﺲ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻨﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 18ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻥ ﺣﻴﺮﺍﻡ ﻭ ﹺ 6 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺝ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺯﹺﻳﻮ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﻡ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻨﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ. 2ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻃﻮﻟﺶ ﺷﺼﺖ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻳﺶ ﺳﻲ ﺫﺍﺭﻉ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺭﻭﺍﻕ ﭘﻴﺶ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻋﺮﺽ ﺧﺎﻧﻪ ،ﻃﻮﻟﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ.
271
ﻚ ﺳﺎﺧﺖ. ﺸ ﺒ 4ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻫﺎﻧﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻣ ﹶ 5ﻭ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻓﺶ ﻃﺒﻘﻪ ﻫﺎ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﺮ ﻫﻴﻜﻞ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺮ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻓﺶ ﻋﺮﻓﻪ ﻫﺎ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﻭ ﻃﺒﻘﺔ ﺗﺤﺘﺎﻧﻲ ﻋﺮﺿﺶ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻃﺒﻘﺔ ﻭﺳﻄﻲ ﻋﺮﺿﺶ ﺷﺶ ﺫﺭﺍﻉ ﻭﻃﺒﻘﺔ ﺳﻮﻣﻲ ﻋﺮﺿﺶ ﻫﻔﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﺭﺝ ﭘﺸﺘﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﻤﻜﹼﻦ ﻧﺸﻮﺩ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺪﻥ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻨﺎ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﭼﻜﹼﺶ ﻭ ﻧﻪ ﺗﺒﺮ ﻭ ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﺁﻻﺕ ﺁﻫﻨﻲ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﺷﺪ. 8ﻭ ﺩ ﹺﺭ ﻏﹸﺮﻓﻪ ﻫﺎﻱ ﻭﺳﻄﻲ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﺔ ﻭﺳﻄﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺒﻘﺔ ﺳﻮﻣﻲ ﺍﺯ ﭘﹼﻠﻪ ﻫﺎ ﻱ ﭘﻴﭽﺎ ﭘﻴﭻ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 9ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﭼﻮﺕ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 10ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻨﺞ ﺫﺍﺭﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﻤﻜﹼﻦ ﺷﺪ. 11ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 12ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﻱ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺕ ،ﺩﺍﻭﺩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 13ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 15ﻭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺑﺎ ﭼﻮﺏ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﻓﺮﺵ ﻛﺮﺩ. 16ﻭ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﺎ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺤﺮﺍﺏ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﺑﻨﺎﻧﻤﻮﺩ. 17ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻴﻜﻞ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﭼﻬﻞ ﺫﺍﺭﻉ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻮﺏ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻨﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻛﺪﻭﻫﺎ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﹸﻞ ﺑﻮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺳﻨﮓ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺸﺪ. 19ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺧﺎﻧﻪ ،ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ. 20ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻃﻮﻟﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻳﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻮﺏ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 21ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 22ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﮕﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 23ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺩﻭ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻗﺪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ. 24ﻭ ﺑﺎﻝ ﻳﻚ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﺑﺎﻝ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻳﻚ ﺑﺎﻝ ﺗﺎﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺩﻭﻡ ﺩﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻭﻳﻚ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻭ ﻳﻚ ﺷﻜﻞ ﺑﻮﺩ. 26ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺍﻭﻝ ﺩﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺩﻳﮕﺮ. 27ﻭ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﭘﻬﻦ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﻝ ﻳﻚ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﻝ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 28ﻭ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 29ﻭ ﺑﺮﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻧﻘﺸﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﺓ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺧﺮﻣﺎ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﹸﻞ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﹶﻨﺪ ﻭ 30ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 31ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩ ﹺﺭ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺩﻭ ﻟﻨﮕﻪ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺯﻳﺘﻮﻥ ،ﻭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﺎﻫﻮﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﭘﻨﺞ ﻳﻚ ﺩﻳﻮﺍﺭﻩ ﺳﺎﺧﺖ. 32ﭘﺲ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻟﻨﮕﻪ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻘﺸﻬﺎﻱ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺧﺮﻣﺎ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺧﺮﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 33ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩ ﹺﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺎﻫﻮﻫﺎﻱ ﭼﻮﺏ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﭼﻬﺎﺭ ﻳﻚ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺳﺎﺧﺖ. 34ﻭ ﺩﻭ ﻟﻨﮕﺔ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺗﺨﺘﺔ ﻟﻨﮕﺔ ﺍﻭﻝ ﺗﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺨﺘﻪ ﻟﻨﮕﺔ ﺩﻭﻡ ﺗﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ. 35ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺧﺮﻣﺎ ﻭ ﭘﺴﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻧﻘﺸﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 36ﻭ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺻﻒ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ،ﻭ ﻳﻚ ﺻﻒ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 37ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺯﻳﻮ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪ.
272
38ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﻝ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﻫﺸﺘﻢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺘﻌﻠﻘﺎﺑﺶ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻫﺎﻳﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 7 1ﺍﻣﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 2ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺟﻨﮕﻞ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻃﻮﻟﺶ ﺻﺪ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺍﺭﻉ ﻭﺑﻠﻨﺪﻳﺶ ﺳﻲ ﺫﺍﺭﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﻒ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ،ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 3ﻭ ﺁﻥ ﺑﺮ ﹺﺯ ﺑ ﹺﺮ ﭼﻬﻞ ﻏﺮﻓﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻒ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺳﻪ ﺻﻒ ﺗﺨﺘﻪ ﭘﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺩﺭ ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﻫﻮﻫﺎ ﻣﺮﺑﻊ ﻭ ﺗﺨﺘﻪ ﭘﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺭﻭﺍﻗﻲ ﺍﺯ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻃﻮﻟﺶ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺳﻲ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺍﻗﻲ ﭘﻴﺶ ﺁﻧﻬﺎ. 7ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﻭ ﺁﺳﺘﺎﻧﺔ ﭘﻴﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺭﻭﺍﻗﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻭﺍﻕ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻜﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﺳﻘﻒ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 8ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺭﻭﺍﻕ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ .ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻕ ﺳﺎﺧﺖ. 9ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﻴﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺎ ﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺗﺎ ﺻﺤﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﻴﻬﺎ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺩﻩ ﺫﺍﺭﻋﻲ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻫﺸﺖ ﺫﺍﺭﻋﻲ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﺑﺎﻻﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﭼﻮﺑﻬﺎﻱ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻮﺩ. 12ﻭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺻﺤﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﺳﻪ ﺻﻒ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﻳﻚ ﺻﻒ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻕ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺣﻴﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻮﺭ ﺁﻭﺭﺩ. 14ﻭ ﺍﻭ ﭘﺴﺮ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﻲ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﺮﺩﻱ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺻﻮﺭ ﻣﺴﮕﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻭ ﻓﻬﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﻫﺮ ﺻﻨﻌﺖ ﻣﺴﮕﺮﻱ ﺑﻮﺩ. ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 15ﻭ ﺩﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﺑﺮﻧﺞ ﺭﻳﺨﺖ ﻛﻪ ﻃﻮﻝ ﻫﺮ ﺳﺘﻮﻥ ﻫﺠﺪﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻲ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﺳﺘﻮﻥ ﺩﻭﻡ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺩﺍﺷﺖ. 16ﻭ ﺩﻭ ﺗﺎﺝ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻃﻮﻝ ﺗﺎﺝ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ. 17ﻭ ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﺒﻜﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﻭ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﺎﺟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺎﺝ ﺍﻭﻝ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺎﺝ ﺩﻭﻡ. 18ﭘﺲ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻳﻚ ﺷﺒﻜﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﺩﻭ ﺻﻒ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺗﺎﺟﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻧﺎﺭﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ .ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﺎﺝ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ. 19ﻭ ﺗﺎﺟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻕ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺳﻮﺳﻨﻜﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﺗﺎﺟﻬﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺑﺎﻻ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺑﻄﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺷﺒﻜﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻧﺎﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺻﻔﻬﺎ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺗﺎﺝ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻕ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻳﺎﻛﻴﻦ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ .ﭘﺲ ﺳﺘﻮﻥ ﭼﭗ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻮﻋﺰ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 22ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺳﻮﺳﻨﻬﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ. 23ﻭ ﺩﺭﻳﺎﭼﺔ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺗﺎ ﻟﺒﺶ ﺩﻩ ﺫﺍﺭﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﺪﻭﺭ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻳﺶ ﭘﻨﺞ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻲ ﺳﻲ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺐ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻛﺪﻭﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺫﺭﺍﻉ ﺩﻩ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻛﺪﻭﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺻﻒ 24ﻭ ﺯﻳﺮﺍ ﻟ ﹺ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ ﻥ ﺁﻥ ،ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺩﻭﺍﺭﺩﻩ ﮔﺎﻭ ﻗﺎﻳﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺳﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺟﻨﻮﺏ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﺑﺮ ﻓﻮﻕ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺆﺧﺮﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺑﻮﺩ. ﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 26ﻭ ﺣﺠﻢ ﺁﻥ ﻳﻚ ﻭﺟﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻟﺒﺶ ﻣﺜﻞ ﻟﺐ ﻛﺎﺳﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﹸﻞ ﺳﻮﺳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺑ ﹾ 27ﻭ ﺩﻩ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻃﻮﻝ ﻫﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺫﺍﺭﻉ ﺑﻮﺩ. 28ﻭ ﺻﻨﻌﺖ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻫﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻫﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ. 29ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺑﺎﻻ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻞ ﻛﺎﺭﻱ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﻫﺮﭘﺎﻳﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﭼﺮﺥ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﺎ ﻣﻴﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺎﻳﺔ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺷﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭﺷﻬﺎ ﺯﻳﺮ ﺣﻮﺽ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻫﺮﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ.
273
31ﻭ ﺩﻫﻨﺶ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﺎﺝ ﻭ ﻓﻮﻕ ﺁﻥ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻫﻨﺶ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﺭ ﭘﺎﻳﻪ ﻣ ﺪﻭﺭ ﻭ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻫﻨﺶ ﻧﻴﺰ ﻧﻘﺸﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺑﻊ ﺑﻮﺩ ﻧﻪ ﻣﺪﻭﺭ. 32ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﭼﺮﺥ ﺯﻳﺮ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﭼﺮﺧﻬﺎ ﺩﺭﭘﺎﻳﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻫﺮ ﭼﺮﺥ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﻮﺩ. 33ﻭ ﻛﺎﺭ ﭼﺮﺧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﺭ ﭼﺮﺧﻬﺎﻱ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﹶﻓﻠﹶﻜﻪ ﻫﺎ ﻭ ﭘﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻗﺒﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 34ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﻭﺵ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻮﺷﺔ ﻫﺮﭘﺎﻳﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺷﻬﺎﻱ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ. 35ﻭ ﺩﺭ ﺳﺮ ﭘﺎﻳﻪ ،ﺩﺍﻳﺮﻩ ﺍﻱ ﻣﺪﻭﺭ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻧﻴﻢ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭘﺎﻳﻪ ،ﺗﻴﺮﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ. 36ﻭ ﺑﺮ ﻟﻮﺣﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻴﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺮ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻫﺎﻳﺶ ،ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺧﺮﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻫﺮﻳﻚ ﻧﻘﺶ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺑﻮﺩ. 37ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺁﻥ ﺩﻩ ﭘﺎﻳﻪ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻳﻚ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﻭ ﻳﻚ ﺷﻜﻞ ﺑﻮﺩ. 38ﻭ ﺩﻩ ﺣﻮﺽ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﺣﻮﺽ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﭼﻬﻞ ﺑﺖ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﻫﺮﺣﻮﺽ ﭼﻬﺎﺭ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻩ ﭘﺎﻳﻪ ،ﻳﻚ ﺣﻮﺽ ﺑﻮﺩ. 39ﻭ ﭘﻨﺞ ﭘﺎﻳﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﭼﭗ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 40ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻡ ،ﺣﻮﺽ ﻫﺎ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺍﻧﺪﺍﺯﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﺣﻴﺮﺍﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 41ﺩﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﻭ ﺩﻭ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺗﺎﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺷﺒﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻥ ﺩﻭ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺗﺎﺟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ. 42ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﺍﻧﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭ ﺷﺒﻜﻪ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺻﻒ ﺍﻧﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺷﺒﻜﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻥ ﺩﻭ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺗﺎﺟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ، 43ﻭ ﺩﻩ ﭘﺎﻳﻪ ﻭ ﺩﻩ ﺣﻮﺿﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ، 44ﻭ ﻳﻚ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﮔﺎﻭ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ. 45ﻭ ﺩﻳﮕﻬﺎ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺍﻧﺪﺍﺯﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﻇﺮﻭﻓﻲ ﻛﻪ ﺣﻴﺮﺍﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺻﻴﻘﻠﻲ ﺑﻮﺩ. ﺻﺮﻃﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺭﻳﺨﺖ. ﺳﻜﹼﻮﺕ ﻭ ﹶ ﻞ ﺭﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ 46ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺍﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﻛ ﹺ 47ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﻇﺮﻭﻑ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻭﺯﻥ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭﺯﻥ ﺑﺮﻧﺞ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ. ﻥ ﺗﹶﻘﹾﺪﻣﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻃﻼ. 48ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻻﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻭ ﻣﻴﺰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺎ 49ﻭ ﺷﻤﻌﺪﺍﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻨﺞ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﻭ ﮔﹸﻠﻬﺎ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﻭ ﺍﻧﺒﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼ، 50ﻭ ﻃﺎﺳﻬﺎ ﻭ ﹸﮔﻠﹾﮕﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻗﺎﺷﻘﻬﺎ ﻭ ﻣﺠﻤﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﻭ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻴﻜﻞ ،ﺍﺯ ﻃﻼ ﺳﺎﺧﺖ. 51ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺍﻭﺩ ﻭﻗﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﺁﻻﺕ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭﺧﺰﻳﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 8 1ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ،ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﻪ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﺁﻭﺭﻧﺪ 2ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﻳﺘﺎﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﻧﺰﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 3ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 4ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺁﻻﺕ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ. 6ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺧﺎﻧﻪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻜﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 8ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺍﺯ ﻗﺪﺳﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﻫﺴﺖ. 9ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﺳﻨﮓ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﺣﻮﺭﻳﺐ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ. 10ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻗﺪﺱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺍﺑﺮ ،ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺖ. 11ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﺑﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻼﻝ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻏﻠﻴﻆ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ. 13ﻓﻲ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ.
274
14ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 15ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 16ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻡ ،ﺷﻬﺮﻱ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪﻡ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻡ ﺗﺎ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻮﺩ. 17ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﭘﺪﺭﻡ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 18ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﻡ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩﻱ. 19ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﹸﻠﺐ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 20ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺛﺎﺑﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺟﺎﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻭ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ ،ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 21ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻣﻘﺮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺎﺑﻮﺗﻲ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺣﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺷﺖ. 23ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻧﻪ ﺑﺎﻻ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮﺯﻣﻴﻦ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻋﻬﺪ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ. 24ﻭ ﺁﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ،ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﻓﺎ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 25ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ،ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺁﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﻡ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 26ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ،ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺸﻮﺩ. 27ﺍﻣﺎ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﺍﻳﻨﻚ ﻓﻠﻚ ﻭ ﻓﻠﻚ ﺍﻻﻓﻼﻙ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 28ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺗﻀﺮﻉ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻭ ﺩﻋﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﺸﻨﻮ، 29ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺩﻋﺎﻳﻲ ﺭﺍﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻛﻨﻲ. 30ﻭ ﺗﻀﹼﺮﻉ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻱ ﻋﻔﻮ ﻧﻤﺎ. 31ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﺩ ﻭ ﻗﺴﻢ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻋﺮﺿﻪ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﭘﻴﺶ ﻣﺬﺑﺢ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ، 32ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺣﻜﻢ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻠﺰﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺭﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ، ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺰﺍ ﺩﻩ. 33ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻋﺎ ﺗﻀﺮﻉ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ، 34ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭ. 35ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺒﺎﺭﺩ ،ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻛﻨﻨﺪ، 36ﺍﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ﻭﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻓﺖ ،ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﻱ ،ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻔﺮﺳﺖ. 37ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻗﺤﻄﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻭﺑﺎ ﻳﺎ ﺑﺎﺩ ﺳﻤﻮﻡ ﻳﺎ ﻳﺮﻗﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻠﺦ ﻳﺎ ﻛ ﹺﺮ ﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻫﺮ ﺑﻼﻳﻲ ﻳﺎ ﻣﺮﺿﻲ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، 38ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺮ ﺩﻋﺎ ﻭ ﻫﺮ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻼﻱ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ،ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ، 39ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺭﺍﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺭﺍﻫﻬﺎﻳﺶ ﺟﺰﺍ ﺑﺪﻩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻋﺎﺭﻑ ﻗﻠﻮﺏ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻫﺴﺘﻲ، 40ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ.
275
41ﻭ ﻧﻴﺰ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻌﻴﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، 42ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯﺓ ﺍﺳﻢ ﻋﻈﻤﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻳﺖ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺩﺭﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻨﻴﺪ ،ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 43ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺗﻮﺳﺖ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺁﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 44ﺍﮔﺮ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ، 45ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺗﻀﺮﻉ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺣﻖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭ. 46ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ ﻭ ﺍﺳﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺒﺮﻧﺪ، 47ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﻴﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺗﻀﺮﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺷﺮﻳﺮﺍﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ، 48ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻳﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ، 49ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺗﻮﺳﺖ ،ﺩﻋﺎ ﻭ ﺗﻀﺮﻉ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺣﻖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭ. 50ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻋﻔﻮ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﺳﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺣﻢ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 51ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﻮﺭﺓ ﺁﻫﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ. 52ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻀﺮﻉ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻀﺮﻉ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺩﻋﺎ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 53ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺭﺛﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻱ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﹺﻬﻮﻩ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ«. 54ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺗﻀﺮﻉ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩﻥ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ، 55ﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: 56ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ، ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻚ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩ. 57ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ. 58ﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻳﺶ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﻢ. 59ﻭ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺩﻋﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ،ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺣﻖ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺣﻖ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺍﻗﺘﻀﺎﻱ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ. 60ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺩﻳﺪ. 62ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 63ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺯﺍﻧﻴﺪ ،ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 64ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﺳﻂ ﺻﺤﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﭘﻴﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﭘﻴﻪ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 65ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻋﻴﺪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺯ ﻣﺪﺧﹶﻞ ﺣﻤﺎﺕ ﺗﺎ ﻭﺍﺩﻱ ﻣﺼﺮ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 66ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﺮﺧﺺ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ،ﻭ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺧﻮﺷﺪﻟﻲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺣﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ، ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ 9
276
1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻫﺮ ﻣﻘﺼﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ، ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﹺ 3ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺩﻋﺎ ﻭ ﺗﻀﺮﻉ ﺗﻮﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻱ ،ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﺔ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺩﻝ ﻛﺎﻣﻞ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺕ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ، 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺳﻲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺩﺍﻭﺩ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ،ﻣﻔﻘﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 6ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻣﻦ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﻀﻲ ﺭﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﻨﻴﺪ، 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ،ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻞ ﻭ ﻣﻀﺤﻜﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 8ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺒﺮﺗﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺭﺩ ،ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺻﻔﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 9ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺧﺎﻧﻪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ، 11ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻡ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﻮﺭ ،ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻮﺏ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﻭ ﻃﻼ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﭼﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻴﺴﺖ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﻪ ﺣﻴﺮﺍﻡ ﺩﺍﺩ. 12ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩﻳﺪﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺻﻮﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺵ ﭘﺴﻨﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪ. 13ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﭼﻴﺴﺖ؟« ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺎﺑﻮﻝ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 14ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻡ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭﺯﻧﺔ ﻃﻼ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 15ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺣﺴﺎﺏ ﺠﺪﻭ ﻭ ﺳﺨﹾﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻨﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﹼﻠ ﻮ ﻭ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺣﺎﺻﻮﺭ ﻭ ﻣ ﹺ ﺟﺎﺯﺭ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺟﺎﺯﹶﺭ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻬﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺯ 17ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ،ﺟﺎﺯﹶﺭ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺣﻮﺭﻭﻥ ﺗﺤﺘﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ. 18ﻭ ﺑ ﻌﻠﹶﺖ ﻭ ﹶﺗ ﺪﻣﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ، 19ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﺨﺰﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻣﻴﻞ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻟﹸﺒﻨﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ) .ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ(. ﺣﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ، 20ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﹶﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﱠﻴﺎﻥ ﻭ ﹶﻓ ﹺﺮﺯﱠﻳﺎﻥ ﻭ 21ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺮﺍﺝ ﮔﺬﺍﺭ ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ. 22ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺣﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﻲ ﻧﮕﺮﻓﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻭ ﺧﺪﺍﻡ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﺧﺎﺻﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻘﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺷﺨﺎﺻﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺳﺮﻛﺎﺭﻱ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . 24ﭘﺲ ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻭ ﺩﺭﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﹼﻠ ﻮ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 25ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﭘﺲ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 26ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﻋ ﹾ ﺼﻴﻮﻥ ﺟﺎﺑﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻳﻠﹸﻮﺕ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺑﺤﺮ ﻗﹸﻠﺰﹸﻡ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺩﻭﻡ ﺍﺳﺖ ،ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﺳﺎﺧﺖ. 27ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻡ ،ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻼﺡ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 28ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﹸﻭﻓﻴﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭﺯﻧﺔ ﻃﻼ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ.
277
10 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻠﻜﺔ ﺳﺒﺎ ﺁﻭﺍﺯﺓ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻨﺪ. 2ﭘﺲ ﺑﺎ ﻣﻮﻛﺐ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺷﺘﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﻭ ﻃﻼﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺑﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﺮﺩ. 3ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺴﺎﺋﻠﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻜﺮﺩ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻠﻜﻪ ﺳﺒﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﻜﻤﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، 5ﻭ ﻃﻌﺎﻡ ﺳﻔﺮﺓ ﺍﻭ ﻭ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻭ ﻧﻈﺎﻡ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻭ ﺳﺎﻗﻴﺎﻧﺶ ﻭ ﺯﻳﻨﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺭﻭﺡ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 6ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻡ ،ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻮﺩ. 7ﺍﻣﺎ ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﻳﺪﻡ ،ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩﻡ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻧﺼﻔﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺧﺒﺮﻱ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺗﻮ ﻭ ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ. 9ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ،ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ. 10ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﻭﺍﺭﻱ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ. 11ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭﺯﻧﺔ ﻃﻼ ﻭ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﺔ ﺳﺒﺎ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺩ ،ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ. 12ﻭ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺣﻴﺮﺍﻡ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻃﻼ ﺍﺯ ﺍﹸﻭﻓﻴﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﺏ ﺻﻨﺪﻝ ﺍﺯ ﺣ ﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ،ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻭﻓﻴﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻮﺏ ﺻﻨﺪﻝ ،ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻋﻮﺩﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﺑﻄﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻐﹶﻨﻴﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﭼﻮﺏ ﺻﻨﺪﻝ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﺒﺎ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﺩ ،ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﹶﺮﻡ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﺨﺸﻴﺪ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﻪ 14ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺭﻓﺖ. 15ﻭ ﻭﺯﻥ ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﻧﺰﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻭ ﺷﺶ ﻭﺯﻧﺔ ﻃﻼ ﺑﻮﺩ، 16ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺗﺎﺟﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻋﺮﺏ ﻭ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ. 17ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﺳﭙﺮ ﻃﻼﻱ ﭼﻜﹼﺸﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺳﭙﺮ ﺷﺸﺼﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻃﻼ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ ،ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﺳﭙﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﻃﻼﻱ ﭼﻜﺸﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺳﭙﺮ ﺳﻪ ﻣﻨﹼﺎﻱ ﻃﻼ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ؛ 18ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺨﺖ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺍﺯ ﻋﺎﺝ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 19ﻭ ﺗﺨﺖ ﺭﺍ ﺷﺶ ﭘﻠﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺗﺨﺖ ﺍﺯ ﻋﻘﺒﺶ ﻣﺪﻭﺭ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﺵ ﺩﺳﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 20ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺷﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺑﺮﺁﻥ ﺷﺶ ﭘﻠﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻇﺮﻭﻑ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻇﺮﻭﻑ ﺧﺎﻧﺔ ﺟﻨﮕﻞ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻧﺒﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﺸﻴﻬﺎﻱ ﺗﺮﺷﻴﺸﻲ ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺣﻴﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺗﺮﺷﻴﺸﻲ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻋﺎﺝ ﻭ ﻣﻴﻤﻮﻧﻬﺎ ﻭ ﻃﺎﻭﻭﺳﻬﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 23ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﻭﺣﻜﻤﺖ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺷﺪ. 24ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺟﻬﺎﻥ ،ﺣﻀﻮﺭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﻜﻤﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ. 25ﻭ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻻﺕ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺁﻻﺕ ﻃﻼ ﻭ ﺭﺧﻮﺏ ﻭ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻭ ﻋﻄﹼﺮﻳﺎﺕ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﻗﺎﻃﺮﻫﺎ ،ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 26ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 27ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﭼﻮﺏ ﺍﻓﺮﺍﻍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﺳﺖ ،ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺳﺎﺧﺖ. 28ﻭ ﺍﺳﺒﻬﺎﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﺗﺎﺟﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺳﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ ﻫﺮ ﺩﺳﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﻣﻌﻴﻦ. 29ﻭ ﻳﻚ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺷﺸﺼﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ،ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺣﺒﻴﺎﻥ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ.
278
11 ﺣﺘﱠﻴﺎﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 1ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﻮﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ،ﺯﻧﺎﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﻮﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺩﻭﻣﻴﺎﻥ ﻭ ﺻﻴﺪﻭﻧﻴﺎﻥ ﻭ 2ﺍﺯ ﺍﻣﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻧﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﻧﻴﺎﻳﻨﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻳﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ .ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺘﺖ ﻣﻠﹾﺼﹶﻖ ﺷﺪ. 3ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺯﻥ ﺑﺎﻧﻮ ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﺑﺘﻌﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻧﺎﻧﺶ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 4ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﭘﻴﺮﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻧﺶ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﻣﺎﻳﻞ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﻝ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺩﻝ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺶ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﺒﻮﺩ. ﺲ ﻋﻤﻮﻧﻴﺎﻥ ﺭﻓﺖ. ﺟ ﹺ 5ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻋﺸﹾﺒﻮﺭﺕ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺻﻴﺪﻭﻧﻴﺎﻥ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻣﹾﻠﻜﹸﻮﻡ ﹺﺭ 6ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩ. 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﹶﻛﻤﻮﺵ ﻛﻪ ﹺﺭﺟﺲ ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻮﻟﹶﻚ ،ﺭﹺﺟﺲ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ. 8ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﻤﺔ ﺯﻧﺎﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻥ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ. 9ﭘﺲ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺩﻟﺶ ﺍﺯ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﺩﻭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ، 10ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﺏ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ .ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ. 11ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﻋﻬﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻲ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 12ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺪﺭﺕ ،ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺴﺮﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 13ﻭﻟﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﺳﺒﻂ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 14ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺷﻤﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺪﺩ ﹶﺍﺩﻭﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺫﹼﺭﻳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﻛﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺫﻛﻮﺭﺍﻥ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺫﻛﻮﺭﺍﻥ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺪﺩ ﺑﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﹶﺩﻭﻣﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﻭﻧﺪ ،ﻭ ﻫﺪﺩ ﻃﻔﻠﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮﺩ. 18ﭘﺲ ،ﺍﺯ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺍﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻓﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ،ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﻌﻴﺸﺘﻲ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 19ﻭ ﻫﺪﺩ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺗﹶﺤﻔﹶﻨﻴﺲ ﻣﻠﻜﹶﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩ. ﺟﹸﻨﻮﺑﺖ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ 20ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺗﹶﺤﻔﹶﻨﻴﺲ ﭘﺴﺮﻱ ﺟﻨﹸﻮﺑﺖ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺗﹶﺤﻔﹶﻨﻴﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﺪﺩ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ،ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ،ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻫﺪﺩ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺭﺧﺼﺖ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻡ. 22ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭﻱ ﺭﺍﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻛﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻱ؟ ﮔﻔﺖ :ﻫﻴﭻ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺮﺍ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﻣﺮﺧﺺ ﻧﻤﺎ. ﺻﻮﺑﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﺷﻤﻨﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺭﺯﹸﻭﻥ ﺑﻦ ﺍﹶﻟﻴﺪﺍﻉ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ،ﻫﺪﺩ ﻋﺰﹶﺭ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﹸ 24ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﭼﻨﺪﻱ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻓﻮﺟﻲ ﺷﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺩﻣﺸﻖ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ،ﺩﺷﻤﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺿﺮﺭﻱ ﻛﻪ ﻫﺪﺩ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. ﺻ ﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺻﹶﺮﻭﻋﻪ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺿﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 26ﻭ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﹶﺒﺎﻁ ﺍﻓﺮﺍﻳﻤﻲ ﺍﺯ ﹶ 27ﻭ ﺳﺒﺐ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻣﻠﹼﻮ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺭﺧﻨﺔ ﺷﻬﺮ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 28ﻭ ﻳﺰﹸﺑﻌﺎﻡ ﻣﺮﺩ ﺷﺠﺎﻉ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻣﺮﺩﻱ ﺯﺭﻧﮕﻲ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﻮﺭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﮕﻤﺎﺷﺖ. ﺧﻴﺎﻱ ﺳﻴﻠﻮﻧﻲ ﻧﺒﻲ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺟﺎﻣﺔ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﺩﺭﺑﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ 29ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﹶﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺧﻴﺎ ﺟﺎﻣﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ. 30ﭘﺲ ﹶﺍ 31ﻭ ﺑﻪ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﮔﻔﺖ :ﺩﻩ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﻩ ﺳﺒﻂ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ. 32ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻨﺪﺓﻣﻦ ،ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ ،ﻳﻚ ﺳﺒﻂ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
279
33ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺸﹾﺘﹸﻮﺭﺕ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺻﻴﺪﻭﻧﻴﺎﻥ ،ﻭ ﹶﻛﻤﻮﺵ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻮ ﺁﺏ ،ﻭ ﻣﻠﻜﻮﻡ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺠﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﭘﺪﺭﺵ ،ﺩﺍﻭﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. 34ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻡ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﺶ ﺳﺮﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 35ﺍﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺴﺮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﺮﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻩ ﺳﺒﻂ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 36ﻭ ﻳﻚ ﺳﺒﻂ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ،ﻧﻮﺭﻱ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 37ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﻟﺖ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻮﻱ. 38ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ،ﺑﺸﻨﻮﻱ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻳﻢ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﻡ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﻦ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﺗﻮﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 39ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺫﻟﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ. 40ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻗﺼﺪ ﻛﺸﺘﻦ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻧﺰﺩ ﺷﻴﺸﹶﻖ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﻭﻓﺎﺕ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻣﺎﻧﺪ. 41ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻣﻮﺭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﻭ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻭﻗﺎﻳ ﹺﻊ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ. 42ﻭ ﺍﻳﺂﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ ،ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ. 43ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺍﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 12 1ﻭ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﺑﻪ ﺷﻜﻴﻢ ﺭﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﻜﻴﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ. 2ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﺒﺎﻁ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ، ﺣﺒﻌﺎﻡ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ: 3ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭ 4ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﻳﻮﻍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻵﻥ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺳﺨﺖ ﻭ ﻳﻮﻍ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺕ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻬﺎﺩ ﺳﺒﻚ ﺳﺎﺯ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺗﺎ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 6ﻭ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻳﺨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺣﻴﻦ ﺣﻴﺎﺕ ﭘﺪﺭﺵ ،ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺻﻼﺡ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﻢ؟ 7ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﻩ ﺷﻮﻱ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﻲ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﻳﻲ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻫﻤﻴﺸﺔ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﺍﻣﺎ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﺎ ﺟﻮﺍﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩ. 9ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺻﻼﺡ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﻴﻢ؟ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻳﻮﻏﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺕ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺳﺒﻚ ﺳﺎﺯ. 10ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺕ ﻳﻮﻍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺳﺒﻚ ﺳﺎﺯ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮ :ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻛﻤﺮ ﭘﺪﺭﻡ ﻛﻠﻔﺖ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﺣﺎﻝ ﭘﺪﺭﻡ ﻳﻮﻍ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻳﻮﻍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻳﺪ .ﭘﺪﺭﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﺮﺑﻬﺎ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ،ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﺁﻳﻴﺪ. 13ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩ. 14ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭘﺪﺭﻡ ﻳﻮﻍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻳﻮﻍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ .ﭘﺪﺭﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﺮﺑﻬﺎ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. ﺧﻴﺎﻱ ﺷﻴﻠﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﺒﺎﻁ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ، 15ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻜﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﹶﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻜﺮﺩ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﻮﻡ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻭﺩ ﭼﻪ ﺣﺼﹼﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺴﺮ ﻳﺴﺎ ﭼﻪ ﻧﺼﻴﺐ؟ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻳﺪ! ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺵ! ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 17ﺍﻣﺎ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ.
280
18ﻭ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﹶﺍﺩﻭﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺑﺎﺝ ﮔﻴﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺭﻭﺷﻠﻴﻢ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ. 19ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﺮ ﺑﻌﺎﻡ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻓﻘﻂ ،ﻛﺴﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻜﺮﺩ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺻﺪ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﺓ ﺟﻨﮓ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺳﻄﻠﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ،ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 22ﺍﻣﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﹶ ﺣﺒﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ: 23ﺑﻪ ﺭ 24ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﺷﻜﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﹶﻓﻨﹸﻮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 26ﻭ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ »ﺣﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ، ﺣﺒﻌﺎﻡ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ 27ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﻭﻧﺪ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺩﻝ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺭ ﺣﺒﻌﺎﻡ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺭ 28ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﻃﻼ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺯﺣﻤﺖ ﺍﺳﺖ؛ ﻫﺎﻥ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ! 29ﻭ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ. 30ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﻳﻚ ﺗﺎ ﺩﺍﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 31ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ،ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩ. 32ﻭ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻋﻴﺪﻱ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﻫﺸﺘﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﻣﺜﻞ ﻋﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻋﻤﻞ ﻥ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ. ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ .ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎ 33ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﻫﺸﺘﻢ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﻣﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﺪﺍﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﻴﺪ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 13 1ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻥ ﺑﺨﻮﺭ ﻧﺰﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 2ﭘﺲ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺬﺑﺢ! ﺍﻱ ﻣﺬﺑﺢ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻨﺪ ،ﺑﺮ ﺗﻮ ﺫﺑﺢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 3ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﻣﺬﺑﺢ ﭼﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 4ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻨﻴﺪ ،ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺬﺑﺢ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ .ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺸﻚ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺑﻜﺸﺪ. 5ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﭼﺎﻙ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﮔﺸﺖ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻀﺮﻉ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻲ ﺗﺎ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ .ﭘﺲ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻀﺮﻉ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﺍﻭﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 7ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 8ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﻧﺼﻒ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻲ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﻢ ،ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻪ ﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺁﺏ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻢ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻥ ﻣﺨﻮﺭ ﻭ ﺁﺏ ﻣﻨﻮﺵ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﻣﮕﺮﺩ. 10ﭘﺲ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩ. 11ﻭ ﻧﺒﻲ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻧﻴﺰ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
281
12ﻭ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺖ. 13ﭘﺲ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻻﻍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﺭﺍﻳﻴﺪ .ﻭ ﺍﻻﻍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺁﺭﺍﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ. 14ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻠﻮﻁ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻳﺎﻓﺖ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ؟ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 15ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎ ﻭ ﻏﺬﺍ ﺑﺨﻮﺭ. 16ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻡ ،ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻪ ﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺁﺏ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻢ. 17ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺎﻥ ﻣﺨﻮﺭ ﻭ ﺁﺏ ﻣﻨﻮﺵ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻣﻨﻤﺎ. 18ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻧﺒﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺗﺎ ﻧﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺁﺏ ﺑﻨﻮﺷﺪ .ﺍﻣﺎ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺖ. 19ﭘﺲ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺁﺏ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 20ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﻣﺪ، 21ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺮﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺣﻜﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻲ، 22ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻏﺬﺍ ﻣﺨﻮﺭ ﻭ ﺁﺏ ﻣﻨﻮﺵ ،ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻱ ﻭ ﺁﺏ ﻧﻮﺷﻴﺪﻱ ،ﻟﻬﺬﺍ ﺟﺴﺪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 23ﭘﺲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻭ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺁﺏ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﺍﻻﻍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﻴﺎﺭﺍﺳﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻓﺖ ،ﺷﻴﺮﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﻛﹸﺸﺖ ﻭ ﺟﺴﺪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﻻﻍ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﻭ ﺷﻴﺮ ﻧﻴﺰ ﻧﺰﺩ ﻻﺵ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍﻩ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺟﺴﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺷﻴﺮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺟﺴﺪ ﺍﺳﺘﺎﺩﻩ ﺩﻳﺪﻧﺪ؛ ﭘﺲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﭘﻴﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ، ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺒﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻜﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺮﺩ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﻭ ﻛﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 27ﭘﺲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻻﻍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﺭﺍﻳﻴﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﺳﺘﻨﺪ. 28ﻭ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺟﺴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﻭ ﺍﻻﻍ ﻭ ﺷﻴﺮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺟﺴﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻳﺎﻓﺖ؛ ﻭ ﺷﻴﺮ ﺟﺴﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺍﻻﻍ ﺭﺍ ﻧﺪﺭﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 29ﻭ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﺟﺴﺪ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻻﻍ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﭘﻴﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 30ﻭ ﺟﺴﺪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻭﺍﻱ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ! 31ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺑﻤﻴﺮﻡ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻗﺒﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ. 32ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻫﻤﺔ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 33ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ،ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﺩﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮﺩ. 34ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺎﻋﺚ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻭ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺖ. 14 1ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺑﻴﺎ ﭘﺴﺮ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪ. ﺧﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ 2ﻭ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﻧﺸﻨﺎﺳﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺯﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻫﺴﺘﻲ ،ﻭ ﺑﻪ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺑﺮﻭ .ﺍﻳﻨﻚ ﹶﺍ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ. 3ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﻩ ﻗﺮﺹ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻛﻠﻴﭽﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻛﻮﺯﺓ ﻋﺴﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻃﻔﻞ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. ﺧﻴﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻱ ﺗﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺧﻴﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﹶﺍ 4ﭘﺲ ﺯﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﹶﺍ 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﹶﺍ ﺧﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺴﺮﺵ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﭙﺮﺳﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﮕﻮ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﻴﺄﺕ ،ﻣﺘﻨﻜﹼﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺧﻴﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺷﻨﻴﺪ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺯﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮ .ﭼﺮﺍ ﻫﻴﺄﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﻨﻜﹼﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ 6ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﹶﺍ ﺧﺒﺮ ﺳﺨﺖ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 7ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﮕﻮ :ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺋﻴﺲ ﺳﺎﺧﺘﻢ،
282
8ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭﻳﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ،ﻭ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ،ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺒﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺲ. 9ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻱ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻭ ﻣﺮﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻲ. 10ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻼ ﻋﺎﺭﺽ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﻫﺮ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ. 11ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﺳﮕﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 12ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ،ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 13ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻧﻮﺣﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺍﻵﻥ ﻧﻴﺰ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ ﻣﺜﻞ ﻧﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺭﻳﺸﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻧﻬﺮ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺷﻴﺮﻳﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﭘﺲ ﺯﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺗ ﺮﺻﹶﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﺁﺳﺘﺎﻧﺔ ﺧﺎﻧﻪ ،ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺩ. 18ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ،ﹶﺍ ﺧﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺦ ﺍﻳﺎ ﹺﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. ﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳ ﹺ 19ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻛﺘﺎ ﹺ 20ﻭ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻧﺎﺩﺍﺏ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 21ﻭ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺭﺟﺒﻌﺎﻡ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺭﺩ ،ﻫﻔﺪﻩ ﺳﺎﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻧﹶﻌﻨﹶﺔ ﻋﻤﻮﻧﹶﻴﻪ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻏﻴﺮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﻭ ﺍﺷﻴﺮﻳﻢ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺗﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺒﺰ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 24ﻭ ﺍﻟﻮﺍﻁ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭘﻨﺠﻢ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﺸﻖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 26ﻭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﭙﺮﻫﺎﻱ ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺩ. 27ﻭ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﭙﺮﻫﺎﻱ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺷﺎﻃﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩ ﹺﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺳﭙﺮﺩ. 28ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺷﺎﻃﺮﺍﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﺓ ﺷﺎﻃﺮﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 29ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 30ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﻭ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺩﺭﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 31ﻭ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ ،ﻭﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻧﹶﻌﻤﺔ ﻋ ﻤﻮﻧﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﹶﺑﻴﺎﻡ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 15 1ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺠﺪﻫﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﺒﺎﻁ ،ﺍﹶﺑﻴﺎﻡ ﺑﺮﻳﻬﻮﺩﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 2ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣ ﻌﻜﹶﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺩﻟﺶ ﺑﺎ ﻳ ﻬﻮﻩ،ﺧﺪﺍﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﺩﻝ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﺒﻮﺩ. 4ﺍﻣﺎ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻧﻮﺭﻱ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 5ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﻭﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻋﻤﺮﺵ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﺮ ﺍﹸﻭﺭﻳﺎﻱ ﺣﺘﹼﻲ. 6ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﻭ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻋﻤﺮﺵ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺍﹶﺑﻴﺎﻡ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﹶﺑﻴﺎﻡ ﻭ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺍﹶﺑﻴﺎﻡ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺁﺳﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 9ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺁﺳﺎ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣ ﻌﻜﹶﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﹶﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺑﻮﺩ.
283
11ﻭ ﺁﺳﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﭘﺪﺭﺵ ،ﺩﺍﻭﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﻭ ﺍﻟﻮﺍﻁ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻻﻳﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﻭﺭ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ،ﻣﻌﻜﹶﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻣﻠﻜﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻌﺰﻭﻝ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺗﻤﺜﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺷﻴﺮﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺳﺎ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﻗ ﺪﺭﻭﻥ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 14ﺍﻣﺎ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﻝ ﺁﺳﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺎﻣﺶ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻭﻗﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻭﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ. 16ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﺳﺎ ﻭ ﺑﻌﺸﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 17ﻭ ﺑﻌﺸﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺭﺍﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﺰﺩ ﺁﺳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 18ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﺳﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺁﺳﺎ ﺣ ﹾﺰﻳﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺭﺍﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻣﺸﻖ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﻃ ﺒ ﹺﺮﻣﻮﻥ ﺑﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ﺑﻦ ﹶ 19ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﻋﻬﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻳﻨﻚ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ؛ ﭘﺲ ﺑﻴﺎ ﻭ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻌﺸﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻜﻦ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺮﻭﺩ. ﻞ ﺑﻴﺖ ﻣ ﻌﻜﹶﻪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻨﱠﺮﻭﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ 20ﻭ ﺑﹾﻨﻬﺪ ،ﺁﺳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻋﻴﻮﻥ ﻭ ﺩﺍﻥ ﻭ ﺁ ﺑ ﹾ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺧﺖ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻌﺸﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺭﺍﻣﻪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺗ ﺮﺻﹶﻪ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 22ﻭ ﺁﺳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺴﺘﺜﻨﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺭﺍﻣﻪ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﺸﺎ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺁﺳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﺒﻊ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 23ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺁﺳﺎ ﻭ ﺗﻬﻮﺭ ﺍﻭ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﻴﺮﻱ ﺍﺵ ﺩﺭﺩ ﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ. 24ﻭ ﺁﺳﺎ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 25ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﻭ ﹺﻡ ﺁﺳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎ ﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻧﺎﺩﺍﺏ ﺑﻦ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 26ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﭘﺪﺭﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. ﺟﺒﺘﻮﻥ ﺟ ﺒﺘﹸﻮﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺸﺖ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﹺ ﺧﻴﺎ ﻛﻪ ﺍﺯﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮ ﻭﻱ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻭ ﺑﻌﺸﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﹺ 27ﻭ ﺑﻌﺸﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﺍ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 28ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻮ ﹺﻡ ﺁﺳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺑﻌﺸﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 29ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻴﺎﻱ ﺷﻴﻠﻮﻧﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺧﻮﺩ ﹶﺍ 30ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻭ ﺧﺸﻢ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 31ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻧﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 32ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﺳﺎ ﻭ ﺑﻌﺸﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. ﺧﻴﺎ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺗ ﺮﺻﹶﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 33ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ ﺁﺳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺑﻌﺸﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﺍ 34ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 16 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﹺﻳ ﻴﻬﻮ ﺍﺑﻦ ﺣﻨﺎﻧﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﻌﺸﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ، ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، 3ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻌﺸﺎ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﺒﺎﻁ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 4ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻌﺸﺎ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﺳﮕﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 5ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺑﻌﺸﺎ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻬﻮﺭ ﺍﻭ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 6ﭘﺲ ﺑﻌﺸﺎ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗ ﺮﺻﱠﻪ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﻳﻠﹶﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ.
284
7ﻭ ﻧﻴﺰﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﹺﻳ ﻴﻬﻮ ﺍﺑﻦ ﺣﻨﺎﻧﻲ ﻧﺒﻲ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﻌﺸﺎ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺮﺍﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﺸﻢ ﺁﺳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻳﻠﻪ ﺑﻦ ﺑﻌﺸﺎ ﺩﺭ ﺗ ﺮﺻﹶﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 9ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﺍﻭ ،ﹺﺯﻣﺮﻱ ﻛﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻧﺼﻒ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺖ .ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﺮﺻﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﹶﺍﺭﺻﺎ ﻛﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﺮﺻﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭﻣﺴﺘﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻭ ﺯﹺﻣﺮﹺﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺘﻢ ﺁﺳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺯﺩ ﻭ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻭﻱ ﺑﻨﺸﺴﺖ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺑﻌﺸﺎ ﺭﺍ ﺯﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺍﻗﺮﺑﺎ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ. 12ﭘﺲ ﹺﺯﻣﺮﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺑﻌﺸﺎ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﹺﻳﻴﻮﻱ ﻧﺒﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﻌﺸﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ. 13ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺸﺎ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﻳﻠﹶﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺸﻢ ﻳ ﻬ ﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺍﻳﻠﹶﻪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺟ ﺒﺘﹸﻮﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 15ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺘﻢ ﺁﺳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﹺﺯﻣﺮﻱ ﺩﺭ ﺗﺮﺻﻪ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﹺ 16ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺯﻣﺮﻱ ﻓﺘﻨﻪ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻋﻤﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻤﺮﻱ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺍﺯ ﺟﺒﺘﻮﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺗﺮﺻﻪ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﹺﺯﻣﺮﻱ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻗﺼﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﺩ. 19ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﺭﺯﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ، ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺖ. 20ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﹺﺯ ﻣﺮﹺﻱ ﻭﻓﺘﻨﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 21ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻓﺮﻗﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﺼﻒ ﻗﻮﻡ ﺗﺎﺑﻊ ﺗﺒﻨﻲ ﭘﺴﺮ ﺟﹺﻴﻨﻴﺖ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﺑﻊ ﻋﻤﺮﻱ. 22ﺍﻣﺎ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﻋﻤﺮﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﺗﺒﻨﻲ ﭘﺴﺮ ﺟﻴﻨﹶﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﭘﺲ ﺗﺒﻨﻲ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻋﻤﺮﻱ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 23ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻲ ﻭ ﻳﻜﻢ ﺁﺳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻋﻤﺮﻱ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺗ ﺮﺻﹶﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ. 24ﭘﺲ ﻛﻮﻩ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺎﻣﺮ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻭﺯﻧﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﺧﺮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﻮﻩ ﺑﻨﺎﻳﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺷﻬﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮ ﻛﻪ ﻣﺎﻟﻚ ﻛﻮﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 25ﻭ ﻋﻤﺮﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺪﺗﺮ ﻛﺮﺩ، 26ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﺒﺎﻁ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺸﻢ ﻳ ﻬﻮﻩ، ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 27ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﻤﺮﻱ ﻛﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻬﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 28ﭘﺲ ﻋﻤﺮﻱ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 29ﻭ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﻱ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻲ ﻭ ﻫﺸﺘﻢ ﺁﺳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﻱ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 30ﻭ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﻱ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪﺗﺮ ﻛﺮﺩ. 31ﻭ ﮔﻮﻳﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﺒﺎﻁ ﺳﻬﻞ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ،ﺩﺧﺘﺮ ﹶﺍ ﹾﺗ ﺒﻌﻞ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﻴﺪﻭﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﻧﻤﻮﺩ. 33ﻭ ﺁﺧﺎﺏ ﺍﺷﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﺸﻢ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ. ﺳﺠﻮﺏ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩ، 34ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻭ ،ﺣﻴﺌﻴﻞ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻠﻲ ،ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﻴﺮﺍﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 17 ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﹶﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺷﺒﻨﻢ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻭﺍﻳﻠﻴﺎﻱ ﺗﺸﹾﺒﻲ ﻛﻪ ﺍﺯﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﹺ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ:
285
3ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﹶﻛﺮﹺﻳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺍﺳﺖ ،ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻦ. 4ﻭ ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﻏﺮﺍﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﭙﺮﻭﺭﻧﺪ. 5ﭘﺲ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ .ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﻛﹶﺮﻳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ، 6ﻭ ﻏﺮﺍﺑﻬﺎ ﺩﺭ ﺻﺒﺢ ،ﻧﺎﻥ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺎﻡ ،ﻧﺎﻥ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 7ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﭼﻨﺪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﻬﺮ ﺧﺸﻜﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺒﻮﺩ. 8ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺻ ﺮﻓﹶﻪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺸﻮ .ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﻭﺭﺩ. 9ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﹶ ﺻ ﺮﻓﹶﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﻴﺰﻡ ﺑﺮﻣﻲ ﭼﻴﺪ؛ ﭘﺲ ﺍﻭﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻱ ﺁﺏ 10ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﹶ ﺩﺭ ﻇﺮﻓﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻱ ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﻢ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻟﻘﻤﻪ ﺍﻱ ﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭ. 12ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﻗﺮﺹ ﻧﺎﻧﻲ ﻧﺪﺍﺭﻡ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺁﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﭘﻮ ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺭﻭﻏﻦ ﺩﺭ ﻛﻮﺯﻩ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻭ ﭼﻮﺑﻲ ﺑﺮﻣﻲ ﭼﻴﻨﻢ ﺗﺎ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﻡ ﺑﭙﺰﻡ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ ﻭ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ. 13ﺍﻳﻠﻴﺎ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺮﺱ ،ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﻜﻦ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭﻝ ﮔﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﭙﺰ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺕ ﺑﭙﺰ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺒﺎﺭﺍﻧﺪ ،ﺗﺎﭘﻮﻱ ﺁﺭﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﻛﻮﺯﺓ ﺭﻭﻏﻦ ﻛﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 15ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺯﻥ ﻭ ﺍﻭ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺯﻥ ،ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺗﺎﭘﻮﻱ ﺁﺭﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻛﻮﺯﺓ ﺭﻭﻏﻦ ﻛﻢ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 17ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪ .ﻭ ﻣﺮﺽ ﺍﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﻔﺴﻲ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 18ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻱ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻱ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺸﻲ؟ 19ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﭘﺴﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻏﻮﺵ ﻭﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪ. 20ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﻲ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﻼ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻱ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻲ؟ 21ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﻣﺴﺄﻟﺖ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ. 22ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪ. 23ﻭ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺕ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ! 24ﭘﺲ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ. 18 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﻨﻤﺎ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪ. 2ﭘﺲ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻗﺤﻂ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﻋﻮﺑﺪﻳﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ. 4ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻋﻮﺑﺪﻳﺎ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺁﺏ ﭘﺮﻭﺭﺩ. 5ﻭ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﻪ ﻋﻮﺑﺪﻳﺎ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺰﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻋﻠﻒ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﻗﺎﻃﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺗﻠﻒ ﻧﺸﻮﻧﺪ. 6ﭘﺲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؛ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺭﺍﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﻋﻮﺑﺪﻳﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﻳﮕﺮ ،ﺗﻨﻬﺎ ﺭﻓﺖ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻮﺑﺪﻳﺎ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺑﺪﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ؛ ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﻦ ﺍﻳﻠﻴﺎ ،ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ؟ 8ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ »ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ؛ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻠﻴﺎﺳﺖ. 9ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺸﺪ. 10ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﻗﻮﻣﻲ ﻭ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻃﻠﺐ ﺗﻮ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻭ ﻗﻮﻡ ﹶﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 11ﻭ ﺣﺎﻝ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻠﻴﺎﺳﺖ؟
286
12ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ .ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ،ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺖ .ﻭ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ. 13ﻣﮕﺮ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﻃﻼﹼﻉ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﺖ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺁﺏ ﭘﺮﻭﺭﺩﻡ؟ 14ﻭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻠﻴﺎﺳﺖ؟ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺖ. 15ﺍﻳﻠﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 16ﭘﺲ ﻋﻮﺑﺪﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ؛ ﻭ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺁﻣﺪ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺍﹶﺧﺎﺏ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ؟ 18ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻧﻤﻲ ﺳﺎﺯﻡ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺕ؛ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺗﻮ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺑﻌﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 19ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﻛﺮﻣﻞ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ،ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺍﺷﻴﺮﻳﻢ ﺭﺍ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﺓ ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ. 20ﭘﺲ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﻧﺰﺩ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﻛﺮﻣﻞ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ. 21ﻭ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﻓﺮﻗﻪ ﻣﻲ ﻟﻨﮕﻴﺪ؟ ﺍﮔﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻌﻞ ﺍﺳﺖ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! ﺍﻣﺎ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ. ﻲ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺑﻌﻞ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮﻧﺪ. 22ﭘﺲ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒ ﹺ 23ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻴﺰﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻧﻨﻬﻨﺪ؛ ﻭ ﻣﻦ ﮔﺎﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻫﻴﺰﻡ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻧﻤﻲ ﻧﻬﻢ. 24ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻧﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ؛ ﻭ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﺪ ،ﺍﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻔﺘﻲ. 25ﭘﺲ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺑﻌﻞ ﮔﻔﺖ :ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺷﻤﺎ ﺍﻭﻝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺁﺗﺶ ﻧﮕﺬﺍﺭﻳﺪ. 26ﭘﺲ ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻧﺎﻡ ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺑﻌﻞ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﻩ .ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻴﭻ ﺻﺪﺍ ﻳﺎ ﺟﻮﺍﺑﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺟﺴﺖ ﻭ ﺧﻴﺰ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 27ﻭ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﺮ ،ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﺳﺖ! ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺘﻔﻜﹼﺮ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﺮﺩ! 28ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻋﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻴﻐﻬﺎ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺷﺪ. 29ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﻇﻬﺮ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻫﺪﻳﺔ ﻋﺼﺮﻱ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻪ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﺪ ﻳﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 30ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ .ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ. 31ﻭ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺑﻨﻲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﻨﮓ ﮔﺮﻓﺖ. 32ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﻨﺪﻗﻲ ﻛﻪ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻧﺔ ﺑﺰﺭ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺳﺎﺧﺖ. ﺧ ﻢ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﻴﺰﻡ ﺑﺮﻳﺰﻳﺪ. 33ﻭ ﻫﻴﺰﻡ ﺭﺍ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻴﺰﻡ ﮔﺬﺍﺷﺖ .ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﭼﻬﺎﺭ ﹸ 34ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻜﻨﻴﺪ.؛ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﺭﺳﻮﻡ ﺑﻜﻨﻴﺪ .ﻭ ﺑﺎﺭ ﺳﻮﻡ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 35ﻭ ﺁﺏ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻨﺪﻕ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭘﺮ ﮔﺸﺖ. 36ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻫﺪﻳﺔ ﻋﺼﺮﻱ ،ﺍﻳﻠﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 37ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﺎ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ! ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﭘﺲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ. ﺶ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﻴﺰﻡ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺭﺍ ﺑﻠﻌﻴﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻨﺪﻕ ﺑﻮﺩ ،ﻟﻴﺴﻴﺪ. 38ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﺗ ﹺ ﺖ! ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﺳﺖ! 39ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺍﻭ ﺧﺪﺍﺳ ﹶ 40ﻭ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﻴﺎﺑﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﻗﻴﺸﻮﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﺸﺖ. ﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 41ﻭ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﺎﺭﺍ
287
42ﭘﺲ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺑﺮ ﻗﻠﺔ ﻛﹶﺮﻣﻞ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻳﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 43ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻦ .ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻭ. 44ﻭ ﺩﺭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻫﻔﺘﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺑﺮﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﻛﻒ ﺩﺳﺖ ﺁﺩﻣﻲ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﻮ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﻮﺩ. 45ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ،ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺑ ﹺﺮ ﻏﻠﻴﻆ ﻭ ﺑﺎﺩ ،ﺳﻴﺎﻩ ﻓﺎﻡ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺳﺨﺖ ﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻳ ﹾﺰ ﺭﻋﻴﻞ ﺁﻣﺪ. 46ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺩﻭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳ ﹾﺰ ﺭﻋﻴﻞ ﺭﺳﻴﺪ. 19 1ﻭ ﺍﹶﺧﺎﺏ ،ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ. 2ﻭ ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﺭﺳﻮﻟﻲ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺩﺍ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ،ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺟﺎﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺴﺎﺯﻡ. ﺷﺒﻊ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍﺳﺖ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪ ،ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺟﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺑﺌﺮ ﹶ 4ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺳﻔﺮ ﻳﻚ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﻓﺖ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺩﺧﺖ ﹶﺍ ﺭﺩﺟﻲ ﻧﺸﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ! ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺍﻧﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ. 5ﻭ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﹶﺭﺩﺝ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻧﺰﺩ ﺳﺮﺵ ﻗﺮﺻﻲ ﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﺭﻳﮕﻬﺎﻱ ﺩﺍﻍ ﻭ ﻛﻮﺯﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. 7ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺁﻥ ﺧﻮﺭﺍﻙ ،ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺣﻮﺭﻳﺐ ﻛﻪ ﻛﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺭﻓﻦ. 9ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﺍﺳﺖ؟ 10ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ ،ﻏﻴﺮﺕ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﻬﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻗﺼﺪ ﻫﻼﻛﺖ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 11ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺑﺎﻳﺴﺖ «.ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻋﻈﻴﻢ ﺳﺨﺖ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﹾﺸﹶﻖ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺮﺩ ﻛﺮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ ﻧﺒﻮﺩ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ،ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﻧﺒﻮﺩ. 12ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺯﻟﺰﻟﻪ ،ﺁﺗﺸﻲ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻧﺒﻮﺩ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ،ﺁﻭﺍﺯﻱ ﻣﻼﻳﻢ ﻭ ﺁﻫﺴﺘﻪ. 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺩﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻫﻨﺔ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻫﺎﺗﻔﻲ ﺑﻪ ﺍﻭﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﻳﻠﻴﺎ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ؟ 14ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ ،ﻏﻴﺮﺕ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﻬﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻗﺼﺪ ﻫﻼﻛﺖ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 15ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺩﻣﺸﻖ ﺑﺮﮔﺮﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺳﻲ ،ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﻣﺴﺢ ﻛﻦ، 16ﻭ ﹺﻳ ﻴﻬﻮ ﺍﺑﻦ ﹺﻧﻤﺸﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫ ﹺ ﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﺎ ،ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻁ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺑﻞ ﻣﺤﻮﻟﹶﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺴﺢ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺗﻮ ﻧﺒﻲ ﺑﺸﻮﺩ. 17ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﺑﺪ ،ﻳﻴﻬﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻳﻴﻬﻮ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﺑﺪ ،ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 18ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺑﻌﻞ ﺧﻢ ﻧﺸﺪﻩ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻫﻨﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺒﻮﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 19ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻟﻴﺸﻊ ﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻁ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺷﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺟﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﭘﻴﺶ ﻭﻱ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎ ﺟﻔﺖ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ،ﺭﺩﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 20ﻭ ﺍﻭ ﮔﺎﻭﻫﺎﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺗﻮ ﺁﻳﻢ .ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ! 21ﭘﺲ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻻﺕ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﭘﺨﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪ. 20 1ﻭ ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﺩﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ:
288
3ﻧﻘﺮﻩ ﺗﻮ ﻃﻼﻱ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﻨﺪ. 4ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ! ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ،ﻣﻦ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 5ﻭﺭﺳﻮﻻﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻲ. 6ﭘﺲ ﻓﺮﺩﺍ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ،ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ. 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻔﻬﻤﻴﺪ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﻢ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼﻳﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻜﺮﺩﻡ. 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺸﻨﻮ ﻭ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻨﻤﺎ. 9ﭘﺲ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻛﺮﺩ .ﭘﺲ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺟﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ،ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﮔﹶﺮ ﺩ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻣﺸﺘﻬﺎﻱ ﻫﻤﺔ ﻣﺨﻠﻮﻗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻜﻨﺪ. 11ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﻓﺨﺮ ﻧﻜﻨﺪ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻴﮕﺴﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﺪ .ﭘﺲ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﻧﺰﺩ ﺍﺧﺎﺏ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳ ﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. ﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ .ﮔﻔﺖ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﻨﺪ؟ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺗﻮ ﻥ ﺳﺮﻭﺭﺍ 14ﺍﹶﺧﺎﺏ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻛﻪ؟ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺧﺎﺩﻣﺎ 15ﭘﺲ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺳﺎﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺳﺎﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ﺑﺎ ﺁﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﺳﻲ ﻭ ﺳﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﻣﺪﺩ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﮕﺴﺎﺭﻱ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺍﻭﻝ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﹾﻨ ﻬ ﺪﺩ ﻛﺴﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ. 18ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﻠﺢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ،ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. 19ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﻟﺸﻜﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 20ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺮﻳﻒ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 21ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﹶﺍﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﺸﺖ. 22ﻭ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﻭ ﻭﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻗﻮﻱ ﺳﺎﺯ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﺎﻝ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪ«. 23ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ،ﻭﻱ ﺭﺍﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻧﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺎﻟﺐ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻣﺪ. 24ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻋﺰﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 25ﻭ ﺗﻮ ﻟﺸﻜﺮﻱ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻟﺸﻜﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺳﺐ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﺳﺐ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺸﻤﺎﺭ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻱ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺎﻟﺐ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻣﺪ .ﭘﺲ ﺳﺨﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ. 26ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﺎﻝ ،ﺑﻨﹾﻬﺪﺩ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﹶﻓﻴﻖ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 27ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺳﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺯﺍﺩ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺩﻭ ﮔﻠﺔ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﺍﹸﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 28ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻟﻬﺬﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳ ﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 29ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻧﺎﻥ ،ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﻴﺎﺩﺓ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 30ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺍﹶﻓﻴﻖ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﺮ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﻭ ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ﻓﺮﺍﺭﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺍﻃﺎﻕ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺩﺭﺁﻣﺪ.
289
ﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺣﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺑﺮ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﭘﻼﺱ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎ 31ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎ ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻳﻢ ﻭﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 32ﻭ ﭘﻼﺱ ﺑﺮ ﻛﻤﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺳﺮﺧﻮﺩ ﺑﺴﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ،ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ؛ ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ .ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺣﺎﻝ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 33ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﹶﺗﻔﹶﺄﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﻭﻱ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺗﻮ ﺑﻨﹾﻬﺪﺩ! ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺭﺍﺑﺔ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩ. 34ﻭ ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺖ ،ﭘﺲ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﻣﺸﻖ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﺴﺎﺯ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺳﺎﺧﺖ .ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .ﭘﺲ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ. 35ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺭﻓﻴﻖ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺑﺰﻥ ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺯﺩﻧﺶ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 36ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻱ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺮﻭﻱ ﺷﻴﺮﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺖ .ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻴﺮﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﻛﺸﺖ. 37ﻭ ﺍﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺑﺰﻥ .ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺿﺮﺑﺘﻲ ﺯﺩﻩ ،ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺳﺎﺧﺖ. 38ﭘﺲ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﻭ ﻋﺼﺎﺑﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺘﻨﻜﹼﺮ ﻧﻤﻮﺩ. 39ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭﮔﺬﺭﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻔﻘﻮﺩ ﺷﻮﺩ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻳﺎ ﻳﻚ ﻭﺯﻧﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ. 40ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻭ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺣﻜﻢ ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ .ﺧﻮﺩﺕ ﻓﺘﻮﻱ ﺩﺍﺩ. 41ﭘﺲ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﻋﺼﺎﺑﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎﺳﺖ. 42ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻱ ،ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 43ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻣﻐﻤﻮﻡ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ. 21 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﻳ ﹾﺰ ﺭﻋﻴﻠﻲ ،ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﻳ ﹾﺰ ﺭﻋﻴﻞ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻗﺼﺮ ﺍﹶﺧﺎﺏ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﻣﺮﻩ ،ﺩﺍﺷﺖ. 2ﻭ ﺍﹶﺧﺎﺏ ،ﻧﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﹺﻍ ﺳﺒﺰﻱ ﻛﺎﺭﻱ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺸﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺁﻥ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺕ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﻗﻴﻤﺘﺶ ﺭﺍ ﻧﻘﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 3ﻧﺎﺑﻮﺕ ﺑﻪ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﮔﻔﺖ :ﺣﺎﺷﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺭﺙ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﻢ. 4ﭘﺲ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﻳﺰﹾﺭﻋﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻣﻐﻤﻮﻡ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﺍﺭﺙ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪﻩ ،ﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻃﻌﺎﻡ ﻧﺨﻮﺭﺩ. 5ﻭ ﺯﻧﺶ ،ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﺡ ﺗﻮ ﭼﺮﺍ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﻱ؟ 6ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﻳ ﹾﺰ ﺭﻋﻴﻠﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺁﻥ ،ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻢ. 7ﻭ ﺯﻧﺶ ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﻵﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﻏﺬﺍ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﺩﻟﺖ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﻦ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﻳ ﹾﺰ ﺭﻋﻴﻠﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻜﺘﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﺍﻭ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﻧﺠﺒﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﺵ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 9ﻭ ﺩﺭﻣﻜﺘﻮﺏ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻧﻮﺷﺖ :ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﻋﻼﻥ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﺭ ﻗﻮﻡ ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﺪ. 10ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﻠﹼﻴﻌﺎﻝ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﻭﺍ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮﺩ. 11ﭘﺲ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺮﺵ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﻧﺠﺒﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻭﻱ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﭘﻴﻐﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻣﻜﺘﻮﺑﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﻋﻼﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺪﺭ ﻗﻮﻡ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 13ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﻠﹼﻴﻌﺎﻝ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﭘﻴﺶ ﻭﻱ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﻠﹼﻴﻌﺎﻝ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﻮﻡ ﺑﺮ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻤﺮﺩ.
290
14ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﻳ ﹾﺰ ﺭﻋﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺪﻫﺪ ،ﻣﺘﺼﺮﻑ ﺷﻮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻥ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﻳ ﹾﺰ ﺭﻋﻴﻠﻲ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﺼﺮﻑ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎ 17ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﻠﻴﺎﻱ ﺗﺸﹾﺒﻲ ﻧﺎﺯﺍﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 18ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺍﹶﺧﺎﺏ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻓﺮﻭﺩ ﺷﻮ .ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﺷﻮﺩ. 19ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﻫﻢ ﻗﺘﻞ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﻫﻢ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﺷﺪﻱ؟ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﮕﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﻟﻴﺴﻴﺪﻧﺪ ،ﺳﮕﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻟﻴﺴﻴﺪ. 20ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﻪ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻦ ،ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﻓﺘﻲ؟ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺑﻠﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ. ﻞ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺁﺯﺍﺩ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 21ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻼ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜ ﹼ ﺧﻴﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ 22ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﺒﺎﻁ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺑﻌﺸﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ. ﻥ ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺣﺼﺎﺭ ﻳ ﹾﺰ ﺭﻋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 23ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﻧﻴﺰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺳﮕﺎ 24ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﺳﮕﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 25ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﻭﺧﺖ ،ﻭ ﺯﻧﺶ ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻏﻮﺍ ﻧﻤﻮﺩ. 26ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺑﺘﻬﺎ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯﺣﻀﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﺎﻙ ﺯﺩﻩ ،ﭘﻼﺱ ﺩﺭ ﺑﺮﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﭘﻼﺱ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻜﻮﺕ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 28ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻠﻴﺎﻱ ﺗﺸﹾﺒﻲ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 29ﺁﻳﺎ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻱ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺍﺿﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻭﻱ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﻡ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺴﺮﺵ ،ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﻋﺎﺭﺽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 22 1ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻧﺒﻮﺩ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ ،ﻳ ﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺎﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟ 3ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﹺ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ؟ ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ،ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ،ﭼﻮﻥ 4ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳ ﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﹺ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻣﻦ ،ﭼﻮﻥ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 5ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 6ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﺮﻭﻡ ﻳﺎ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﻢ؟ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮﺁﻱ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﺍﻣﺎ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﺒﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ؟ 8ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﮔﻔﺖ :ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﹺﻤﻠﹶﻪ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺑﺪﻱ .ﻭ ﻳ ﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﮔﻔﺖ :ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﮕﻮﻳﺪ. 9ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﹺﻳ ﻤﻠﹶﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻦ. 10ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳ ﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﻭﺳﻴﻊ ،ﻧﺰﺩ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻛﹶﻨﹶﻌﻨﹶﻪ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﻨﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺯﺩ ﺗﺎ ﺗﻠﻒ ﺷﻮﻧﺪ. 11ﻭ 12ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺮﺁﻱ ﻭ ﻓﻴﺮﻭﺯ ﺷﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﻭ ﻗﺎﺻﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﻠﺒﻴﺪﻥ ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ .ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻛﻼﻡ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﮕﻮ. 14ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ.
291
15ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ،ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻳﺎ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﻴﻢ .ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺁﻱ ﻭ ﻓﻴﺮﻭﺯ ﺷﻮ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 16ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮﻳﻲ؟ 17ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﻠﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ،ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ. 18ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺑﺪﻱ؟ 19ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ :ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﭗ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻴﻔﺘﺪ .ﻭ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺳﺨﻦ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﺁﻧﻄﻮﺭ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺭﺍ ﺍﻏﻮﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﹺ 21ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻏﻮﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 22ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ؟ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﺶ ﺭﻭﺡ ﻛﺎﺫﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﻏﻮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ .ﭘﺲ ﺑﺮﻭ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻜﻦ. 23ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻭﺣﻲ ﻛﺎﺫﺏ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺗﻮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﺑﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 24ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻛﹶﻨﹶﻌﻨﹶﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺗﻮ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ؟ 25ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﺓ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﻲ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ. 26ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﻣﻮﻥ ،ﺣﺎﻛﻢ ﺷﻬﺮ ﻭ ﻳﻮﺁﺵ ،ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺒﺮ. 27ﻭ ﺑﮕﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﺗﻨﮕﻲ ﻭ ﺁﺏ ﺗﻨﮕﻲ ﺑﭙﺮﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ. 28ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﻓﻲ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﻨﻲ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 29ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳ ﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ. 30ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣ ﺘﹶﻨ ﻜّﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺗﻮ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺵ .ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣ ﺘﹶﻨﻜﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺭﻓﺖ. 31ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺳﻲ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻧﻪ ﺑﺎ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺰﺭﮒ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﻘﻂ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 32ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻳ ﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺍﻳﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻳ ﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ. 33ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺍﺯ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. 34ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﻏﺮﺽ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﻭﺻﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﺭﻩ ﺯﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺒﺮ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺷﺪﻡ. 35ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺟﻨﮓ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﻭﻗﺖ ﻏﺮﻭﺏ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺯﺧﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺭﻳﺨﺖ. 36ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻏﺮﻭﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ. 37ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 38ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﻛﺔ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺷﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﮕﺎﻥ ﺧﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﻟﻴﺴﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻨﺪ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 39ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﻭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﺎﺟﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ. 40ﭘﺲ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﺎ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ،ﺍﺧﺰﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 41ﻭ ﻳ ﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﻦ ﺁﺳﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺍﹶﺧﺎﺏ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 42ﻭ ﻳ ﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺳﻲ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻋﺰﹸﻭﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﻠﹾﺤﻲ ،ﺑﻮﺩ. 43ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﭘﺪﺭﺵ ،ﺁﺳﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﻤﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻫﻤﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 44ﻭ ﻳ ﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺻﻠﺢ ﻛﺮﺩ. ﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺦ ﺍﻳﺎ ﹺﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎ 45ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻳ ﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﻭ ﺗﻬﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺟﻨﮕﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳ ﹺ 46ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻟﻮﺍﻃﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺪﺭﺵ ،ﺁﺳﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ. 47ﻭ ﺩﺭ ﹶﺍﺩﻭﻡ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺒﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻭﻛﻴﻠﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. ﺼﻴﻮﻥ ﺟﺎﺑﺮ ﺷﻜﺴﺖ. 48ﻭ ﻳ ﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺗﺮﺷﻴﺸﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻃﻼ ﺑﻪ ﺍﹸﻭﻓﻴﺮ ﺑﺮﻭﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻧﺮﻓﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﺩﺭ ﻋ ﹾ ﺧﺰﹾﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﻪ ﻳ ﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩ. 49ﺁﻧﮕﺎﻩ ﹶﺍ ﹶ
292
50ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﺎ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺟﺪﺍﺩﺵ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﭘﺪﺭﺵ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ،ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. ﺧﺰﹾﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﻔﺪﻫﻢ ﻳ ﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 51ﻭ ﹶﺍ ﹶ 52ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺪﺭﺵ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﹶﺒﺎﻁ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 53ﻭ ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻫﺮﭼﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺸﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ.
293
ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻭﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ
1 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﹶﺧﺎﺏ ،ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﺁﺧﺰﹾﻳﺎ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﺓ ﺑﺎﻻ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﻧﺰﺩ ﺑﻌﻞ ﺯﹶﺑﻮﺏ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻋ ﹾﻘﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ، ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺽ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ؟ 3ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻠﻴﺎﻱ ﺗﺸﹾﺒﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎ ﻩ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ، ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﺯ ﺑﻌﻞ ﺯﹶﺑﻮﺏ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻋ ﹾﻘﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ؟ 4ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺯ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻱ ،ﻓﺮﻭﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ«. 5ﻭ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﭼﺮﺍ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﺪ؟ 6ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺎﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﺯ ﺑﻌﻞ ﹶﺯﺑﻮﺏ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻋ ﹾﻘﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻲ؟ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻱ ،ﻓﺮﻭﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ. 7ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﻴﺄﺕ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮﺩ؟ 8ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ :ﻣﺮﺩ ﻣﻮﻱ ﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﭼﺮﻣﻲ ﺑﺮ ﻛﻤﺮﺵ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻠﻴﺎﻱ ﹺﺑﺸﹾﺒﻲ ﺍﺳﺖ. 9ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﭘﻨﺠﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮﺵ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻗﻠﺔ ﻛﻮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ، ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻱ؟ 10ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﭘﻨﺠﺎﻫﻪ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻫﻪ ﻧﻔﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺧﺖ. 11ﻭ ﺑﺎﺯ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﭘﻨﺠﺎﻫﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮﺵ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻱ؟ 12ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ «.ﭘﺲ ﺁﺗﺶ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺧﺖ. 13ﭘﺲ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﭘﻨﺠﺎﻫﺔ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮﺵ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﭘﻨﺠﺎﻫﺔ ﺳﻮﻡ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯﺍﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺗﻤﻨﹼﺂ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻋﺰﻳﺰ ﺑﺎﺷﺪ. 14ﺍﻳﻨﻚ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺩﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﭘﻨﺠﺎﻫﺔ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺎﻫﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﻵﻥ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻋﺰﻳﺰ ﺑﺎﺷﺪ. 15ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻱ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺘﺮﺱ «.ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪ. 16ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺑﻌﻞ ﺯﹶﺑﻮﺏ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻋ ﹾﻘﺮﻭﻥ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻱ ،ﻓﺮﻭﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ. 17ﭘﺲ ﺍﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺮﺩ ﻭ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﻱ ﻧﺒﻮﺩ. ﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦﹺ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎ ﺧﺰﹾﻳﺎ ﻛﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎ ﹺ 18ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﹶﺍ ﹶ 2 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﺍﺯ ﺟﻠﺠﺎﻝ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺑﻪ ﹶﺍﻟﹶﻴﺸﹶﻊ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻥ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﺕ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻜﻨﻢ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻗﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﻮﻕ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ؛ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 4ﻭ ﺍﻳﻠﻴﺂ ﺑﻪ ﺍﻭﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﹶﻟ ﻴﺸﹶﻊ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﺕ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻜﻨﻢ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ.
294
5ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺁﻗﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﻮﻕ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ؛ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 6ﻭ ﺍﻳﻠﻴﺂ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﺕ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻜﻨﻢ .ﭘﺲ ﻫﺮ ﺩﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 7ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﹶﺍ ﺭﺩﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 8ﭘﺲ ﺍﻳﻠﹼﻴﺎ ﺭﺩﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ،ﺁﺏ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺧﺸﻜﻲ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﹶﻟﹼﻴﺸﻊ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻜﻨﻢ ،ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺨﻮﺍﻩ .ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﮔﻔﺖ :ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﺭﻭﺡ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺸﻮﺩ. ﻻ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﭼﻴﺰ ﺩﺷﻮﺍﺭﻱ ﺧﻮﺍﺳﺘﻲ! ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻴﻨﻲ ،ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭﺍ ﹼ 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺁﺗﺸﻴ ﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻱ ﭘﺪﺭﻡ! ﺍﻱ ﭘﺪﺭﻡ! ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻧﺶ! ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺪﻳﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺣﺼﹼﻪ ﭼﺎﻙ ﺯﺩ. 13ﻭ ﺭﺩﺍﻱ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 14ﭘﺲ ﺭﺩﺍﻱ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﺏ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺯﺩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻛﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺭﻭﺡ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﺑﺮ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺮﺩ ﻗﻮﻱ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺁﻗﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؛ ﺷﺎﻳﺪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺭﻩ ﻫﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻔﺮﺳﺘﻴﺪ. 17ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺠﻞ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ .ﭘﺲ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺮﻭﻳﺪ؟ 19ﻭ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻮﺿﻊ ﺷﻬﺮ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﺁﺑﺶ ﻧﺎﮔﻮﺍﺭ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﺑﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﺍﺳﺖ. 20ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻃﺸﺖ ﻧﻮﻱ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻧﻤﻚ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ «.ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﭼﺸﻤﺔ ﺁﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻧﻤﻚ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﮒ ﻳﺎ ﺑﻲ ﺣﺎﺻﻠﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻴﺎﻳﺪ. 22ﭘﺲ ﺁﺏ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ. 23ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﺮﺁﻣﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻛﻮﭼﻚ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭﺭﺍ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﻛﭽﻞ ﺑﺮﺁﻱ! ﺍﻱ ﻛﭽﻞ ﺑﺮﺁﻱ! 24ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﺩﻭ ﺧﺮﺱ ﺍﺯ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﺭﻳﺪ. 25ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﻛﹶﺮﻣﻞ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 3 1ﻭ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺠﺪﻫﻢ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 2ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺑﻌﻞ ﺭﺍﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩ. 3ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻳ ﺮ ﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﹶﺒﺎﻁ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﻱ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪ. 4ﻭ ﻳﻤﺸﻊ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮﺁﺏ ،ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺮﻩ ﻭ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻗﻮﭺ ﺑﺎ ﭘﺸﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺩﺍ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﹶﺧﺎﺏ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪ. 6ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺳﺎﻥ ﺩﻳﺪ. 7ﻭ ﺭﻓﺖ ﻭﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺁﻳﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺁﺏ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ،ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺗﻮ. 8ﺍﻭﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﻳﻢ؟ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﹶﺩﻭﻡ. 9ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ .ﺳﻔﺮ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﻭﺭ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻟﺸﻜﺮ ﻭ ﭼﺎﺭﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺁﺏ ﻧﺒﻮﺩ. 10ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﺁﺏ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﺪ.
295
11ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻧﺒﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ؟« ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ» :ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻁ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺖ ،ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ. 12ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﮔﻔﺖ :ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻭﺳﺖ «.ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 13ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﻧﺰﺩ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﭘﺪﺭﺕ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺑﺮﻭ .ﺍﻣﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻧﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﺁﺏ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 14ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺗﻮ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﻳﺪﻡ. 15ﺍﻣﺎ ﺍﻵﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻄﺮﺑﻲ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ .ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻄﺮﺏ ﺳﺎﺯ ﺯﺩ ،ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻭﻱ ﺁﻣﺪ. 16ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻦ ﻭﺩﺍﻱ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻗﻬﺎ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ 17ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ. 18ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻠﻴﻞ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 19ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺴﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻗﻄﻌﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ. 20ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺩﺭﻭﻗﺖ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻫﺪﻳﻪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺖ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺗﻠﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﹶﺳﻼﺡ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺣﺪ ﺧﻮﺩ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 22ﭘﺲ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺗﺎﺑﻴﺪ ،ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ،ﺁﺏ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﻥ ﺳﺮﺥ ﺩﻳﺪﻧﺪ، 23ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ؛ ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺸﺘﺎﺑﻴﺪ. 24ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 25ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻗﻄﻌﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﺮﻛﺲ ﺳﻨﮓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺭﺍ ﻣﺴﺪﻭﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺧﻮﺏ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﻟﻜﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻗﻴﺮ ﺣﺎ ﺭﺳﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﻼﺧﻦ ﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺯﺩﻧﺪ. 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮﺁﺏ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ،ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮﺯﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﺎﻓﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. 27ﭘﺲ ﭘﺴﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ .ﻭ ﻏﻴﻆ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 4 1ﻭﺯﻧﻲ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻧﺰﺩ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﺗﻀﺮﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ،ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ،ﻭ ﻃﻠﺒﻜﺎﺭ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﺩ. 2ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﻱ؟« ﺍﻭ ﮔﻔﺖ» :ﻛﻨﻴﺰﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺳﻮﺍﻱ ﻇﺮﻓﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻦ ﻧﻴﺴﺖ. 3ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻇﺮﻓﻬﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻃﻠﺐ ﻛﻦ ،ﻇﺮﻓﻬﺎﻱ ﺧﺎﻟﻲ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺨﻮﺍﻩ. 4ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﺕ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﻇﺮﻓﻬﺎ ﺑﺮﻳﺰ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﭘﺮ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 5ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺮﻓﻬﺎ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺖ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﻇﺮﻓﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺮﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻇﺮﻓﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭ «.ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻇﺮﻓﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ «.ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 7ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻭﺵ ﻭ ﻗﺮﺽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﻮ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺍﺯ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﻛﻨﻴﺪ. 8ﻭ ﺭﻭﺯﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﺑﻪ ﺷﻮﻧﻴﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺯﻧﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﺑﺨﻮﺭﺩ؛ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻣﻴﻞ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. ﺱ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺩ. 9ﭘﺲ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮ ﺩ ﻣﻘﺪ ﹺ 10ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﺴﺎﺯﻳﻢ ﻭ ﺑﺴﺘﺮ ﻭ ﺧﻮﺍﻥ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﻭ ﺷﻤﻌﺪﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺁﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﺪ. 11ﭘﺲ ﺭﻭﺯﻱ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. ﻥ ﺷﻮﻧﻤﻲ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ «.ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 12ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ،ﺟﹺﻴﺤﺰﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺯ
296
13ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺯﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻱ؛ ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺷﻮﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﺎ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮﻛﺎﺭﻱ ﺩﺍﺭﻱ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: ﻧﻲ ،ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 14ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ؟ ﺟﹺﻴﺤﺰﻱ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ» :ﻳﻘﻴﻦ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ .ﭘﺲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 16ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﺮﻓﺖ .ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﮔﻔﺖ :ﻧﻲ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ؛ ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﮕﻮ. 17ﭘﺲ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪ ﺭﻭﺯﻱ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﮔﺮﺍﻥ ﺭﻓﺖ. 19ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﮔﻔﺖ :ﺁﻩ ﺳﺮ ﻣﻦ! ﺁﻩ ﺳﺮ ﻣﻦ! ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻭﻱ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﺒﺮ. 20ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻳﺶ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻣﺮﺩ. 21ﭘﺲ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. 22ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻻﻏﻲ ﺍﺯ ﺍﻻﻏﻬﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﻲ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﺸﺘﺎﺑﻢ ﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ. 23ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺮﻭﻱ ،ﻧﻪ ﹸﻏﺮﺓ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺒﺖ ﺍﺳﺖ .ﮔﻔﺖ :ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ. 24ﭘﺲ ﺍﻻﻍ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﻮﻳﻢ ﺩﺭ ﺭﺍﻧﺪﻥ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻣﻨﻤﺎ. 25ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﻛﹶﺮﻣﻞ ﺭﺳﻴﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﺟﹺﻴﺤﺰﻱ ﮔﻔﺖ» :ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻥ ﺷﻮﻧﻤﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 26ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻭﻱ ﺑﺸﺘﺎﺏ ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﭘﺴﺮﺕ ﺳﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ. 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﭼﺴﺒﻴﺪ .ﻭ ﺟﹺﻴﺤﺰﻱ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺗﻠﺦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺨﻔﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 28ﻭ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﭘﺴﺮﻱ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﻣﮕﺮ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﺪﻩ؟ 29ﭘﺲ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﹺﻴﺤﺰﻱ ﮔﻔﺖ :ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﻋﺼﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﻨﻲ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺤﻴﺖ ﻣﮕﻮ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺤﻴﺖ ﮔﻮﻳﺪ، ﺟﻮﺍﺑﺶ ﻣﺪﻩ ﻭ ﻋﺼﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻃﻔﻞ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 30ﺍﻣﺎ ﻣﺎﺩ ﹺﺭ ﻃﻔﻞ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﺕ ﺧﻮﺩﺕ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻜﻨﻢ «.ﭘﺲ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺯﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. 31ﻭ ﺟﹺﻴﺤﺰﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻋﺼﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻃﻔﻞ ﻧﻬﺎﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻭﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﻃﻔﻞ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻧﺸﺪ. 32ﭘﺲ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻃﻔﻞ ﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 33ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻭ ﺑﺴﺖ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 34ﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺑﺮ ﻃﻔﻞ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻫﺎﻥ ﻭﻱ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻭﻱ ﺧﻢ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺴﺮ ﮔﺮﻡ ﺷﺪ. 35ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺑﺨﺮﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮ ﻭﻱ ﺧﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻃﻔﻞ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻋﻄﺴﻪ ﻛﺮﺩ؛ ﭘﺲ ﻃﻔﻞ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ. 36ﻭ ﺟﹺﻴﺤﺰﻱ ﺭﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺷﻮﻧﻤﻲ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ،ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ. 37ﭘﺲ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻢ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. 38ﻭ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﺑﻪ ﺟﻠﺠﺎﻝ ﺑﺮﮔﺸﺖ .ﻭ ﻗﺤﻄﻲ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺩﻳﮓ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺁﺵ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﭙﺰ. 39ﻭ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺳﺒﺰﻳﻬﺎ ﺑﭽﻴﻨﺪ ﻭ ﺑﻮﺗﺔ ﺑﺮﻱ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺧﻴﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﺮﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻴﺪﻩ ،ﺩﺍﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻳﮓ ﺁﺵ ﺧﹸﺮﺩ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ. 40ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ،ﻣﺮﮒ ﺩﺭ ﺩﻳﮓ ﺍﺳﺖ! ﻭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 41ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﺭﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻳﮓ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﻳﺰ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ .ﭘﺲ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﻀﹼﺮ ﺩﺭ ﺩﻳﮓ ﻧﺒﻮﺩ. 42ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺑﻌﻞ ﹶ ﺷﻠﻴﺸﹶﻪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻧﻮﺑﺮ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻴﺴﺖ ﻗﺮﺹ ﻧﺎﻥ ﺟﻮ ﻭ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻛﻴﺴﺔ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 43ﺧﺎﺩﻣﺶ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 44ﭘﺲ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ.
297
5 1ﻭ ﻧﹸﻌﻤﺎﻥ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺭﺍﻡ ،ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺟﺎﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﺔ ﺍﻭ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺟﺒﺎﺭ، ﺷﺠﺎﻉ ﻭﻟﻲ ﺍﺑﺮﺹ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﻓﻮﺟﻬﺎﻱ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻛﻨﻴﺰﻛﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺯﻥ ﹸﻧﻌﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 3ﻭ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺹ ﺷﻔﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 4ﭘﺲ ﻛﺴﻲ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻛﻨﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﻭﻻﻳﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 5ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺮﻭ ﻭ ﻣﻜﺘﻮﺑﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ .ﭘﺲ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻩ ﻭﺯﻧﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺷﺸﻬﺰﺍﺭ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻃﻼ ﻭ ﺩﻩ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ. 6ﻭ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﺑﺮﺳﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﹸﻧﻌﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺻﺶ ﺷﻔﺎ ﺩﻫﻲ. 7ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮﺍﻧﻢ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺻﺶ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻢ .ﭘﺲ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﺪﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺟﻮﻳﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 8ﺍﻣﺎ ﭘﺲ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ،ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﺮﺍ ﺩﺭﻳﺪﻱ؟ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﻫﺴﺖ. 9ﭘﺲ ﻧﹸﻌﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺩ ﹺﺭ ﺧﺎﻧﹾﻪ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 10ﻭ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﺭﺳﻮﻟﻲ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺩﺭ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮ ﻧﻤﺎ ﻭ ﮔﻮﺷﺘﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 11ﺍﻣﺎ ﻧﹸﻌﻤﺎﻥ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﺎﻱ ﺑﺮﺹ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﺑﺮﺹ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 12ﺁﻳﺎ ﺍﹶﺑﺎﻧﹶﻪ ﻭ ﻓﹶﺮﻓﹶﺮ ،ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺩﻣﺸﻖ ،ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮ ﻧﻜﻨﻢ ﺗﺎ ﻃﺎﻫﺮ ﺷﻮﻡ؟ ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺭﻓﺖ. 13ﺍﻣﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ،ﺍﮔﺮ ﻧﺒﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩﻱ؟ ﭘﺲ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮ ﻛﻦ ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﺷﻮ. ﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺷﺖ ﻃﻔﻞ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻃﺎﻫﺮ ﺷﺪ. 14ﭘﺲ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﺭ ﹰﺍﺭﺩ 15ﭘﺲ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻵﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﺰ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ .ﻭ ﺣﺎﻝ ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻗﺒﻮﻝ ﻓﺮﻣﺎﻳﻲ. 16ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﭙﺬﻳﺮﺩ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﻭ ﻧﹸﻌﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ،ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﻗﺎﻃﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ،ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﻴﺤﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻻ ﻧﺰﺩ ﻳ ﻬﻮﻩ. ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﺍ ﹼ 18ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﹺﺭﻣﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﹺﺭﻣﻮﻥ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻮﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺭ ﻣﻮﻥ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﻨﻢ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻋﻔﻮ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 19ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﻭ .ﻭ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺍﻧﺪﻙ ﻣﺴﺎﻓﺘﻲ ﺑﺮﻓﺖ. 20ﺍﻣﺎ ﺟﻴﺤﺰﻱ ﻛﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﹸﻌﻤﺎﻥ ﺍﹶﺭﺍﻣﻲ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺘﻨﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩ .ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺩﻭﻳﺪﻩ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ«. 21ﭘﺲ ﺟﻴﺤﺮﻱ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻧﹸﻌﻤﺎﻥ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﹸﻌﻤﺎﻥ ﺍﻭﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺒﺶ ﻣﻲ ﺩﻭﺩ ،ﺍﺯ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺶ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ؟ 22ﺍﻭﮔﻔﺖ :ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ .ﺁﻗﺎﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻵﻥ ﺩﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ؛ ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ ﻭﺯﻧﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻲ. 23ﻧﹸﻌﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﻣﺮﺣﻤﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺩﻭ ﻭﺯﻧﻪ ﺑﮕﻴﺮ «.ﭘﺲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺩﻭ ﻭﺯﻧﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻛﻴﺴﻪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻭ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺑﺮﻧﺪ. 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻋﻮﻓﹶﻞ ﺭﺳﻴﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺭﺍ ﻣﺮﺧﺺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﻓﺘﻨﺪ. 25ﻭ ﺍﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺟﻴﺤﺰﻱ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻲ؟ ﮔﻔﺘﺖ» :ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 26ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﻭﻱ ﺭﺍﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﻧﺮﻓﺖ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺸﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ،ﻭﻗﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﺑﺎﻏﺎﺕ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ؟ 27ﭘﺲ ﺑﺰﹶﺹ ﻧﹸﻌﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭼﺴﺒﻴﺪ .ﻭ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻣﺒﺮﻭﺹ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻑ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ.
298
6 1ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻨﻴﻢ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ. ﻥ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﻫﺮﻳﻚ ﭼﻮﺑﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﺎﺯﻳﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻴﻢ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ. 2ﭘﺲ ﺑﻪ ﹸﺍﺭﺩ 3ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺣﻤﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺑﻴﺎ .ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ. ﻥ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 4ﭘﺲ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﹸﺭ ﺩ 5ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻴﺮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ ،ﺁﻫﻦ ﺗﺒﺮ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻋﺎﺭﻳﻪ ﺑﻮﺩ. 6ﭘﺲ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﻛﺠﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩ؟ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺟﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ،ﺍﻭ ﭼﻮﺑﻲ ﺑﺮﻳﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺁﻫﻦ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺁﺏ ﺁﻭﺭﺩ. 7ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺁﺏ ﺑﺮﺩﺍﺭ .ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. 8ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﻓﻼﻥ ﺟﺎ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 9ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻓﻼﻥ ﺟﺎ ﮔﺬﺭ ﻧﻜﻨﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﹰﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺰﻭﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 10ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻧﺬﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﺮﺩ. 11ﻭ ﺩﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ؟ 12ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻟﻴﺸﻊ ﻧﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ،ﻣﺨﺒﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 13ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻛﺠﺎﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺩﻭﺗﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 14ﭘﺲ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻗﺖ ﺷﺐ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺎﺩﻡ ﻣﺮ ﺩ ﺧﺪﺍ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻟﺸﻜﺮﻱ ﺑﺎ ﺳﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺧﺎﺩﻣﺶ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭼﻪ ﺑﻜﻨﻴﻢ؟ 16ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﻳﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻧﻨﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻧﺪ. 17ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ .ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﺎﺩﻡ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻟﻴﺸﻊ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﹶﻟﻴﺸﻊ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﺭﻱ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺯﻱ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻛﻼﻡ ﺍﻟﻴﺸﻊ ﺑﻪ ﻛﻮﺭﻱ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺖ. 19ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﮔﻔﺖ :ﺭﺍﻩ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ .ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺁﻭﺭﺩ. 20ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ .ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 21ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭﻡ ﺁﻳﺎ ﺑﺰﻧﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺰﻧﻢ؟ 22ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﺰﻥ؛ ﺁﻳﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺯﺩ؟ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺁﺏ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻧﺪ. 23ﭘﺲ ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺮﺧﺺ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﻓﺘﻨﺪ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﻓﻮﺟﻬﺎﻱ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ. 24ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﹶﻨ ﻬﺪﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ،ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩ. 25ﻭ ﻗﺤﻄﻲ ﺳﺨﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺍﻻﻏﻲ ﺑﻪ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﭘﺎﺭﺓ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﻗﺎﺏ ﺟﻠﻐﻮﺯﻩ ،ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﭘﺎﺭﺓ ﻧﻘﺮﻩ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ. 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺑﺎﺭﻩ ﮔﺬﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺯﻧﻲ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻣﺪﺩ ﻛﻦ. ﺧﺸﹾﺖ؟ ﺧ ﺮﻣﻦ ﻳﺎ ﺍﺯ ﭼﺮ ﹸ 27ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺪﺩ ﻧﻜﻨﺪ ،ﻣﻦ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺪﺩ ﻛﻨﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﹶ 28ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪ؟ ﺍﻭ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ :ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻮﺭﺩ. 29ﭘﺲ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﭘﺨﺘﻴﻢ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻳﻢ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ :ﭘﺴﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ .ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ. 30ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺨﻦ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﭘﻼﺱ ﺩﺭﺑﺮ ﺩﺍﺷﺖ. ﺸَﻊ ﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻁ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﺗﻨﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 31ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﻜﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺳﺮ ﺍﹶﻟﻴ ﹶ
299
32ﻭ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ،ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﻗﺎﺻﺪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ،ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻗﺎﺗﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ؟ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻗﺎﺻﺪ ﺑﺮﺳﺪ ،ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﻧﻴﺪ؛ ﺁﻳﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﻋﻘﺒﺶ ﻧﻴﺴﺖ؟ 33ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻗﺎﺻﺪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﻜﺸﻢ؟ 7 1ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﮔﻔﺖ :ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﻳﻚ ﻛﻴﻞ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻭ ﺩﻭ ﻛﻴﻞ ﺟﻮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 2ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺴﺎﺯﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﻭﺍﻗﻊ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﺪ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 3ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺮﺩ ﻣﺒﺮﻭﺹ ﻧﺰﺩ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ؟ 4ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﻢ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻗﺤﻄﻲ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ ،ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺮﺩ .ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺍﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﻢ .ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺮﺩ. 5ﭘﺲ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﻭﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮﺩ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺻﺪﺍﻱ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻟﺸﻜﺮ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺷﻨﻮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺟ ﹼﺘّﻴﺎﻥ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻣﺎ ﺍﺟﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. 7ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻡ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﺍﻻﻏﻬﺎ ﻭ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ. 8ﻭ ﺁﻥ ﻣﺒﺮﻭﺻﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 9ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﺧﻮﺏ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻢ؛ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻴﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﺎ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻳﻢ ،ﺑﻼﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ؛ ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻴﻢ. 10ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ .ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪﻳﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﻭ ﻧﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﻣﮕﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺍﻻﻏﻬﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩ. 11ﭘﺲ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ،ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ :ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ. 13ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﭘﻨﺞ ﺭﺃﺱ ﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﻧﺪ ،ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ )ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ( ﻭ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 14ﭘﺲ ﺩﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﺒﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﻨﻴﺪ. 15ﭘﺲ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﻇﺮﻭﻓﻲ ﻛﻪ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 16ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻛﻴﻞ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻭ ﺩﻭ ﻛﻴﻞ ﺟﻮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺵ ﺭﻓﺖ. 17ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻥ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﮔﻤﺎﺷﺖ ﻭ ﺧﻠﻖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ. 18ﻭ ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻬﺠﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﺜﻞ ﻭﻗﺖ ﺩﻭ ﻛﻴﻞ ﺟﻮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻭ ﻳﻚ ﻛﻴﻞ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، 19ﻭ ﺁﻥ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ،ﺁﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﺪ؟ ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺭﺩ، 20ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻠﻖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ. 8
300
1ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻱ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺤﻄﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 2ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﺪ. 3ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 4ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺟﻴﺤﺰﻱ ،ﺧﺎﺩﻡ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺣﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ. 5ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺟﻴﺤﺰﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ! ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﻟﻴﺸﻊ ﺯﻧﺪﻩ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺯﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ،ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ؛ ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺟﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺍﻭ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻠﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺩ ﻧﻤﺎ. 7ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ،ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﺎ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺽ ﺧﻮﺩ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ؟ 9ﻭ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻭﻱ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎﺭ ﭼﻬﻞ ﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﺩﻣﺸﻖ .ﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﭘﺴﺮﺕ، ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﹶﺍﺭﺍﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﻳﺾ ﺧﻮﺩ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ؟ 10ﻭ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ :ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﻔﺎ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 11ﻭ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻴﺮﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﺧﺠﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ. 12ﻭ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭼﺮﺍ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟« ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺿﺮﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ؛ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺯﺩ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺸﺖ ،ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﹸﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﻢ ﭘﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 13ﻭ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺳﮓ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﻜﻨﺪ؟ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 14ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ؟ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 15ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﻟﺤﺎﻑ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻓﺮﻭﺩ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﻳﺶ ﮔﺴﺘﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 16ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭘﻨﺠﻢ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﺎﺏ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﻫﻨﻮﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ،ﺳﻲ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 18ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﹶﺧﺎﺏ ،ﺯﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 19ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻭﻗﺎﺕ ،ﭼﺮﺍﻏﻲ ﺑﺪﻫﺪ. 20ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻭﻱ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻳ ﻬﻮﺩﺍ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺻﻌﻴﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﹶﺩﻭﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻟﺒﻨﹶﻪ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪ. 23ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺂﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺧﺰﹾﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 24ﻭ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ .ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﹶﺍ ﹶ 25ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﺎﺏ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﹶﺍ ﹶ ﺧﺰﹾﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. ﺧﺰﹾﻳﺎ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ،ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻋ ﹶﺘﻠﹾﻴﺎ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻤﺮﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩ. 26ﻭ ﹶﺍ ﹶ 27ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﻮﺩ. 28ﻭ ﺑﺎ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺑﺎ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺟﹺﻠﻌﺎﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ،ﻳﻮﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 29ﻭ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻳﺰﺭﻋﻴﻞ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺟﺮﺍﺣﺘﻬﺎﻱ ﻛﻪ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﺪ .ﻭ ﺧﺰﹾﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺑﻪ ﻳﺰﺭﺋﻴﻞ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﺑﻦ ﺍﺧﺎﺏ ﺭﺍ ﻋﻴﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮﺩ. ﹶﺍ ﹶ 9 1ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻊ ﻧﺒﻲ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ» :ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﻘﹼﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺮﻭ. 2ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪﻱ ،ﻳﻴﻬﻮﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﻦ ﻧﻤﺸﻲ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻥ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺎﻕ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﺒﺮ.
301
3ﻭ ﺣﻘﹼﺔ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺑﺮﻳﺰ ﻭ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻡ .ﭘﺲ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺭﻧﮓ ﻣﻨﻤﺎ. 4ﭘﺲ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺁﻣﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻨﻲ ﺩﺍﺭﻡ .ﻳﻴﻬﻮ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ؟ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺳﺮﺩﺍﺭ! 6ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻡ. 7ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺯﺩ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ،ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﺑﻜﺸﻢ. 8ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺭﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 9ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﹶﺒﺎﻁ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺑﻌﺸﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺧﻴﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 10ﻭ ﺳﮕﺎﻥ ،ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻠﻚ ﻳﺰﹾﻋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ «.ﭘﺲ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ. 11ﻭ ﻳﻴﻬﻮ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻣﺪ؟ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻛﻼﻣﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ. 12ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻃﻼﻉ ﺑﺪﻩ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻡ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻳﻨﻪ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻛﹶﺮﻧﹼﺂ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻴﻬﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﻟﻬﺬﺍ ﻳﻴﻬﻮ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﻦ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﺑﺸﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 15ﺍﻣﺎ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻳﺮﺭﻋﻴﻞ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺟﺮﺍﺣﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ،ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﺪ .ﭘﺲ ﻳﻴﻬﻮ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺭﺃﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻣﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺭﻫﺎ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻳﺮﺭﻋﻴﻞ ﺧﺒﺮ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. 16ﭘﺲ ﻳﻴﻬﻮ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻳﺰﺭﻋﻴﻞ ﺭﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﹶﺧﺰﹾﻳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻴﺎﺩﺕ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 17ﭘﺲ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺑﺮﺝ ﻳﺰﹾﺭﻋﻴﻞ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻳﻴﻬﻮ ﺭﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺩﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺟﻤﻌﻴﺘﻲ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ .ﻭ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﮔﻔﺖ :ﺳﻮﺍﺭﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ؟ 18ﭘﺲ ﺳﻮﺍﺭﻱ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻭﻱ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ؟ ﻳﻴﻬﻮ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩ .ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻗﺎﺻﺪ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 19ﭘﺲ ﺳﻮﺍﺭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ؟ ﻳﻴﻬﻮ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩ. 20ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺭﺍﻧﺪﻥ ﻣﺜﻞ ﺭﺍﻧﺪﻥ ﻳﻴﻬﻮ ﺍﺑﻦ ﻧﻤﺸﻲ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﻲ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﺪ. 21ﻭ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﮔﻔﺖ :ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻨﻴﺪ .ﭘﺲ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺍﹶﺧﹶﺮﻳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ .ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻳﻴﻬﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻠﻚ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﻳﺮﺯﻋﻴﻠﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ،ﻳﻴﻬﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳﻴﻬﻮ ﺁﻳﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﭼﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﻱ ﻭﻱ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ؟ ﺧﺮﻳﺎ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺍﹶﺧﺰﹾﻳﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺍﺳﺖ. 23ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﹶﺍ ﹶ 24ﻭ ﻳﻴﻬﻮ ﻛﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﺍﺯ ﺩﻟﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 25ﻭ ﻳﻴﻬﻮ ﺑﻪ ﺑ ﺪﻗﹶﺮ ،ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺣﺼﹼﻪ ﻣﻠﻚ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﻳ ﹾﺰﺭﻋﻴﻠﻲ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ ﻭ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﹶﺧﺎﺏ ،ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻭﺣﻲ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 26ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺧﻮﻥ ﻧﺎﺑﻮﺕ ﻭ ﺧﻮﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻠﻚ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻠﹾﻚ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ. 27ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﹶﺧﹶﺰﹾﻳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻴﻬﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﺟﻮﺯ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻳ ﺒﻠﹶﻌﺎﻡ ﺍﺳﺖ ،ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺗﺎ ﻣﺠﺪﻭ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮﺩ. 28ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺰﺍﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 29ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﺎﺏ ،ﺍﹶﺧﺰﹾﻳﺎ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 30ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻴﻬﻮ ﺑﻪ ﻳﺮﺭﻋﻴﻞ ﺁﻣﺪ ،ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺳﺮﻣﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﻨﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ. 31ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻴﻬﻮ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ،ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺯﻣﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ،ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻮﺩ؟ 32ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﭘﺲ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺟﮕﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
302
33ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﺪ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﺮﺩ. 34ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺸﺖ .ﭘﺲ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺭﺍ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺖ. 35ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺶ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺟﺰ ﻛﺎﺳﻪ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎ ﻭ ﻛﻔﻬﺎﻱ ﺩﺳﺖ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ. 36ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ،ﺍﻳﻠﻴﺎﻱ ﺗﺸﹾﺒﻲ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺳﮕﺎﻥ ﮔﻮﺷﺖ ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻠﻚ ﻳﺰﹾﺭﻋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 37ﻭ ﻻﺵ ﺍﻳﺰﺍﻳﻞ ﻣﺜﻞ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺩﺭ ﻣﻠﻚ ﻳﺮﺭﻋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﺍﺳﺖ. 10 1ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﭘﺴﺮ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﻳﻴﻬﻮ ﻣﻜﺘﻮﺑﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻧﺰﺩ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻳﺰﹾﺭﻋﻴﻞ ﻛﻪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﻣﺮﺑﻴﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻵﻥ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﻭ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ، 3ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮﻳﻦ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 4ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﭘﺲ ﻣﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ؟ 5ﭘﺲ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺷﻬﺮ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﻣﺮﺑﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻳﻴﻬﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻣﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻲ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭ. 6ﭘﺲ ﻣﻜﺘﻮﺑﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺳﺮﻫﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﺮﺭﻋﻴﻞ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻫﺮ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺒﺪﻫﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻳﺰﹾﺭﻋﻴﻞ ،ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﻗﺎﺻﺪﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺳﺮﻫﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺗﻮﺩﻩ ﻧﺰﺩ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ. 9ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ،ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﻋﺎﺩﻝ ﻫﺴﺘﻴﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻢ .ﺍﻣﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ 10ﭘﺲ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺣﺮﻓﻲ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ، ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺻﺪﻗﺎﻳﺶ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 11ﻭ ﻳﻴﻬﻮ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳ ﹾﺰﺭﻋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻛﺸﺖ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺰﺭﮔﺎﻧﺶ ﻭ ﹶﺍ ﹾ 12ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﻋ ﹾﻘ ﺪ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ، ﺧﺰﹾﻳﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﻴﻢ ﺗﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻠﹶﻜﻪ ﺭﺍ ﺗﺤﻴﺖ ﺧﺰﹾﻳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﻛﻴﺴﺘﻴﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﹶﺍ ﹶ 13ﻳﻴﻬﻮ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﹶﺍ ﹶ ﮔﻮﻳﻴﻢ. 14ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ «.ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﭼﺎﻩ ﺑﻴﺖ ﻋﻘﺪ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺣﺪﻱ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﻴﺎﻓﺖ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻧﺎﺩﺍﺏ ﺑﻦ ﺭﻛﺎﺏ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺤﻴﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺜﻞ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺗﻮ؟ ﻳﻬﻮﻧﺎﺩﺍﺏ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ .ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﻫﺴﺖ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ .ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ. 16ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ ،ﻭ ﻏﻴﺮﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺭﻡ ،ﺑﺒﻴﻦ .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﻭﻱ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻛﹸﺸﺖ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﺛﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 18ﭘﺲ ﻳﻴﻬﻮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﺜﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺑﻌﻞ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﹶﻛﻬﻨﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺎﻳﺐ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺼﺪ ﺫﺑﺢ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻞ ﺩﺍﺭﻡ. ﻫﺮ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﻳﻴﻬﻮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺣﻴﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ. 20ﻭ ﻳﻴﻬﻮ ﮔﻔﺖ :ﻣﺤﻔﻠﻲ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻞ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﻳﻴﻬﻮ ﻧﺰﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻌﻞ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻌﻞ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻌﻞ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﭘﺮ ﺷﺪ. 22ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﻣﺨﺰﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻌﻞ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭ .ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 23ﻭ ﻳﻴﻬﻮ ﻭ ﻳﻬﻮﻧﺎﺩﺍﺏ ﺑﻦ ﺭﻛﺎﺏ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻌﻞ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻌﻞ ﮔﻔﺖ :ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﻣﮕﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻌﻞ ﻭ ﺑﺲ.
303
24ﭘﺲ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ .ﻭ ﻳﻴﻬﻮ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﺭ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﻳﻜﻨﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﺑﺪ ،ﺧﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻳﻴﻬﻮ ﺑﻪ ﺷﺎﻃﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﮔﻔﺖ :ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﹸﺸﻴﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻴﺎﻳﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺖ ﺑﻌﻞ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﺎﻃﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍ 26ﻭ ﺗﻤﺎﺛﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻌﻞ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ 27ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺰﺑﻠﻪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 28ﭘﺲ ﻳﻴﻬﻮ ،ﺍﺛﺮ ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ. 29ﺍﻣﺎ ﻳﻴﻬﻮ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻳ ﺮ ﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﹶﺒﺎﻁ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻭ ﺩﺍﻥ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻴﻬﻮ ﮔﻔﺖ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﺸﺴﺖ. 31ﺍﻣﺎ ﻳﻴﻬﻮ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻨﻤﻮﺩ. 32ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﻭ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺯﺩ، ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﻭ ﺟﺎﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﺭﺅﺑﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻨﱠﺴﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺮﻭﻋﻴﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﺍﺩﻱ ﹶﺍﺭﻧﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻭ ﺑﺎﺷﺎﻥ. 33ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻃﻠﻮﻉ ﺁﻓﺘﺎﺏ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﹺ ﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳ ﹺ 34ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻳﻴﻬﻮ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﹶﺗﻬﻮﺭ ﺍﻭ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎ ﹺ 35ﭘﺲ ﻳﻴﻬﻮ ﺍﹶﺧﺎﺯ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 36ﻭ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻳﻴﻬﻮ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ. 11 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﺘﹶﻠﹾﻴﺎ ،ﻣﺎﺩﺭ ﺍﹶﺧﹶﺰﹾﻳﺎﺩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﺓ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺖ. ﺧﺰﹾﻳﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺍﻳﻪ ﺍﺵ ﺧﺰﹾﻳﺎ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻮﺁﺵ ﭘﺴﺮ ﹶﺍ ﹶ ﺷﺒﻊ ﺩﺧﺘﺮ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﹶﺍ ﹶ 2ﺍﻣﺎ ﻳﻬﻮ ﹶ ﺩﺭ ﺍﻃﺎﻕ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﻋ ﹶﺘﻠﹾﻴﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﺸﺪ. 3ﻭ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻋ ﹶﺘﻠﹾﻴﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﻔﺘﻢ ،ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻴﻬﺎﻱ ﻛﺮﻳﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﺷﺎﻃﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺴﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. ﺳﺒﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 5ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﻳﻚ ﺛﻠﺚ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻮﺭ ﻭ ﺛﻠﺜﻲ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺷﺎﻃﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﻮﺩ. 6ﻭ ﺛﻠﺚ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺳﺒﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ ،ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 7ﻭ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﺔ ﺷﻤﺎ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ 8ﻭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺳﻼﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺻﻒ ﻫﺎ ﺩﺭﺁﻳﺪ ،ﻛﺸﺘﻪ ﮔﺮﺩﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﻳﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ. 9ﭘﺲ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻴﻬﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﻛﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﻳﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻛﺎﻫﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 10ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻧﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺳﭙﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻴﻬﺎ ﺩﺍﺩ. 11ﻭ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﺎﻃﺮﺍﻥ ،ﺳﻼﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺧﺎﻧﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﺍﻭ ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺗﺎﺝ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺴﺢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻚ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋ ﹶﺘﻠﹾﻴﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﻃﺮﺍﻥ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ. 14ﻭ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﺎﺩﺕ ،ﻧﺰﺩ ﺳﺘﻮﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ .ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻧﻮﺍﺯﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﻨﻮﺍﺧﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﻋ ﹶﺘﻠﹾﻴﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪﻩ ،ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻧﺖ! ﺧﻴﺎﻧﺖ! 15ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻛﺎﻫﻦ ،ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻴﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻓﻮﺝ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺻﻔﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺑﺮﻭﺩ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺎﻫﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﮕﺮﺩﺩ. 16ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺧﻨﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ.
304
17ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﻉ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻗﻮﻡ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻗﻮﻡ. 18ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻌﻞ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﺛﻴﻠﺶ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺩﺭﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ .ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻌﻞ ،ﻣﺘﹼﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻤﺎﺷﺖ. 19ﻭ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻴﻬﺎ ﻭ ﻛﺮﻳﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﺷﺎﻃﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﺎﻃﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺑﻨﺸﺴﺖ. 20ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻋ ﹶﺘﻠﹾﻴﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺁﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ،ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ. 12 ﺷﺒﻊ ﺑﻮﺩ. 1ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﻔﺘ ﹺﻢ ﻳﻴﻬﻮ ،ﻳﻬﻮﺁﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻇﺒﻴﻪ ﺍﺯ ﺑﺌﺮ ﹶ 2ﻭ ﻳﻬﻮﺁﺵ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 3ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 4ﻭ ﻳﻬﻮﺁﺵ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻘﺮﺓ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻘﺮﺓ ﺭﺍﻳﺞ ﻭ ﻧﻘﺮﺓ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻧﻔﻮﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺗﻘﻮﻳﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻫﺮ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻛﺴﻲ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ، 5ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ،ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺁﺷﻨﺎﻱ ﺧﻮﺩ؛ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ،ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 6ﺍﻣﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻮﻡ ﻳﻬﻮﺁ ﹺ 7ﻭ ﻳﻬﻮﺁﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﭼﺮﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ؟ ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻥ ﺧﺪ ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺪﻫﻴﺪ. 8ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍﺿﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 9ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉﹺ ﻛﺎﻫﻦ ﺻﻨﺪﻭﻗﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺳﻮﺭﺍﺧﻲ ﺩﺭ ﺳﺮﭘﻮﺵ ﺁﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ، ﮔﺬﺍﺷﺖ .ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺤﻔﻈﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺮﺓ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺎﺗﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺩﺭ ﻛﻴﺴﻪ ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺣﺴﺎﺏ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺠﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﻨﹼﺎﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ 11ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺁﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﺎﺭﮔﺬﺍﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﻲ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺻﺮﻑ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، 12ﻭ ﺑﻪ ﻣﻌﻤﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺗﺮﺍﺷﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺮﻳﺪﻥ ﭼﻮﺏ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻌﻤﻴﺮﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺮ ﺧﺮﺟﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻻﺯﻡ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 13ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻃﺎﺳﻬﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﮔﹸﮕﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻇﺮﻓﻲ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﺯ ﻧﻘﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﮔﺬﺍﺭﺍﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ،ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 15ﻭ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﮔﺬﺍﺭﺍﻥ ﺑﺴﭙﺎﺭﻧﺪ ،ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 16ﺍﻣﺎ ﻧﻘﺮﺓ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺟﺮﻡ ﻭ ﻧﻘﺮﺓ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. ﺖ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻛﺮﺩ ،ﭘﺲ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺁﻣﺪ. ﺟ ﹼ 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺧﺰﹾﻳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﻼ 18ﻭ ﻳﻬﻮﺁﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ،ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﻭ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﻭ ﹶﺍ ﹶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ،ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﻓﺖ. ﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 19ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻳﻮﺁﺵ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎ ﹺ 20ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﻳﻮﺁﺵ ﺭﺍ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻠﱡﻮ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺳﻠﹼﻲ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﻛﺸﺘﻨﺪ. ﺷ ﻤﻌﺖ ﻭ ﻳﻬﻮﺯﺍﺑﺎﺩ ﺑﻦ ﺷﻮﻣﻴﺮ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﹶﺍﻣﺼﻴﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ 21ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ،ﻳﻮﺯﺍﻛﺎﺭ ﺑﻦ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 13 1ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻮ ﹺﻡ ﻳﻮﺁﺵ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﹶﺰﹾﻳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻳﻬﻮﺍﺧﺎﺯ ﺑﻦ ﻳﻴﻬﻮ ،ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ.
305
2ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﹶﺒﺎﻁ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻜﺮﺩ. 3ﭘﺲ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ،ﭘﺴﺮ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ،ﻫﻤﺔ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﻭ ﻳﻬﻮﺍﹶﺧﺎﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻀﺮﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻨﮕﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﺎﺑﻖ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. 6ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺷﻴﺮﻩ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻣﺎﻧﺪ. 7ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺍﹶﺧﺎﺯ ،ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺟﺰ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﺩﻩ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻭﺍ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﹶﺍﺭﺍﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﺮﺩﻩ، ﻣﺜﻞ ﻏﺒﺎﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻳﻬﻮﺍﹶﺧﺎﺯ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻬﻮﺭ ﺍﻭ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 9ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺍﹶﺧﺎﺯ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ،ﻳﻮﺁﺵ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻲ ﻭ ﻫﻔﺘﻢ ﻳﻮﺁﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻳﻬﻮﺁﺵ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺍﹶﺧﺎﺯ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﹶﺒﺎﻁ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻜﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻳﻮﺁﺵ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻬﻮﺭ ﺍﻭ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﹶﺍﻣﺼﻴﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 13ﻭ ﻳﻮﺁﺵ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻭﻱ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻳﻮﺁﺵ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ. 14ﻭ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ،ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪ .ﻭ ﻳﻮﺁﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭﻣﻦ! ﺍﻱ ﭘﺪﺭﻣﻦ! ﺍﻱ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻧﺶ! 15ﻭ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻛﻤﺎﻥ ﻭ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ .ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻤﺎﻥ ﻭ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﮔﺮﻓﺖ. 16ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﻛﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻬﺎﺩ. 17ﻭ ﮔﻔﺖ :ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﺎﺯ ﻛﻦ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﹶﺍﻟﺸﹶﻊ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ .ﭘﺲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ .ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺗﻴﺮ ﻇﻔﺮﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻴﺮ ﻇﻔﺮ ﺑﺮ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﹶﻓﻴﻖ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺗﻠﻒ ﺷﻮﻧﺪ. 18ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ .ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺰﻥ .ﭘﺲ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ،ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 19ﻭ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﺸﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺵ؛ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻱ ﺗﺎ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻝ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻱ ﺗﺎ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻝ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ. 20ﻭ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﻭﻓﺎﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﺎﻝ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ. 21ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺁﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻣﻴﺖ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﹶﺍﻟﻴﺸﹶﻊ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ، ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 22ﻭ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻬﻮﺍﺧﺎﺯ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩ. 23ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺃﻓﺖ ﻭ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻭﺭ ﻧﻴﻨﺪﺍﺧﺖ. 24ﭘﺲ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﻣﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ،ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 25ﻭ ﻳﻬﻮﺁﺵ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺍﹶﺧﺎﺯ ،ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭﺵ ،ﻳﻬﻮﺍﹶﺧﺎﺯ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ﺑﻦ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺯ ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﻳﻬﻮﺁﺵ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﺮﺩﺍﺩ ﻧﻤﻮﺩ. 14 1ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﻳﻮﺁﺵ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺍﺧﺎﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﺑﻦ ﻳﻮﺁﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻳ ﻬ ﻮ ﻋﺪﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻤﻲ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻳﻮﺁﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 5ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺷﺪ ،ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 6ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻧﻮﺷﺘﺔ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻮﺳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﻧﮕﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ.
306
7ﻭ ﺍﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﹶﺩﻭﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﻣﻠﺢ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺳﺎﻟﻊ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻳﻘﹾﺘﹶﺌﻴﻞ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﺁﺵ ﺑﻦ ﻳﻬﻮ ﺍﹶﺧﺎﺯ ﺑﻦ ﻳﻴﻬﻮ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 9ﻭﻳﻬﻮ ﺁﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺷﺘﺮ ﺧﺎﺭ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﺪﻩ؛ ﺍﻣﺎ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻭﺣﺸﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺬﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺷﺘﺮﺧﺎﺭ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﺍﹶﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺩﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﻓﺨﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻤﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻲ ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻫﻤﺮﺍﻫﺖ ﺑﻴﻔﺘﻴﺪ«. 11ﺍﻣﺎ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩ .ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺁﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻭ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍﺳﺖ ،ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ 12 .ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺷﺪﻩ ،ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ. ﺧﺰﹾﻳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺣﺼﺎﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺗﺎ 13ﻭ ﻳﻬﻮﺁﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﺁﺵ ﺑﻦ ﹶﺍ ﹶ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺯﺍﻭﻳﻪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﺫﺭﺍﻉ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺖ. 14ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻇﺮﻭﻓﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ،ﻭ ﻳﺮﻏﻤﺎﻻﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩ. 15ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻋﻤﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺁﺵ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻬﻮﺭ ﺍﻭ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 16ﻭ ﻳﻬﻮﺁﺵ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 17ﻭ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻮﺁﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﻬﻮﺁﺵ ﺑﻦ ﻳﻬﻮ ﺍﹶﺧﺎﺯ ،ﭘﺎﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭ ﻗﺎﻳﻊ ﹶﺍﻣﺼﻴﺎ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺂﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 19ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﻭﻱ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻻﻛﻴﺶ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺒﺶ ﺑﻪ ﻻﻛﻴﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 20ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺩﻓﻦ ﺷﺪ. 21ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻋﺰﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﭘﺪﺭﺵ ،ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 22ﺍﻭ ﺍﻳﻠﹶﺖ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺳﺘﺮﺩﺍﺩ ﺳﺎﺧﺖ 23ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﺑﻦ ﻳﻮﺁﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺁﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭼﻬﻞ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ 24ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﹶﺒﺎﻁ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻨﻤﻮﺩ. ﺲ ﺑﻦ ﺍﹶﻣﺘﹼﺂﻱ ﻧﺒﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ 25ﺍﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺪﺧﻞ ﺣﻤﺎﺕ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻋ ﺮﺑﻪ ﺍﺳﺘﺮﺩﺍﺩ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻳﻮﻧ ﺖ ﺣﺎﻓﺮ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺟ ﹼ 26ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻠﺦ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﻪ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﻭ ﻧﻪ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﻌﺎﻭﻧﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 27ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﻮ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻧﺎﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩ؛ ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻳﻮﺁﺵ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ. 28ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻬﻮﺭ ﺍﻭ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﻭ ﺣﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺘﺮﺩﺍﺩ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 29ﭘﺲ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 15 1ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺘﻢ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻳ ﹸﻜﻠﹾﻴﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻤﻲ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ. 4ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﺍﺑﺮﺹ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺮﻳﺾ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 7ﭘﺲ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ. 8ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻲ ﻭ ﻫﺸﺘﻢ ﻋﺰﹶﺭﻳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 9ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﺒﺎﻁ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻨﻤﻮﺩ. 10ﭘﺲ ﺷﹼﻠﹼﻮﻡ ﺑﻦ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﻮﻡ ﺯﺩ ﻭ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ.
307
11ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺂﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. 12ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻴﻬﻮ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﺸﺴﺖ «.ﭘﺲ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﭘﻴﻮﺳﺖ. 13ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻲ ﻭ ﻧﻬﻢ ﻋ ﹺﺰﻳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺷﻠﹼﻮﻡ ﺑﻦ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﻭ ﻣﻨﹶﺠﻴﻢ ﺑﻦ ﺟﺎﺩﻱ ﺍﺯ ﺗﺮﺻﹶﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ .ﻭ ﺷﻠﹼﻮﻡ ﺑﻦ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺯﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺷﻠﹼﻮﻡ ﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺂﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻨﹶﺤﻴﻢ ﺗ ﹾﻔﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺪﻭﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗ ﺮﺻﹶﻪ ﺯﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻧﺎﻥ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺷﻜﻢ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ. 17ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻲ ﻭ ﻧﻬﻢ ﻋ ﹶﺰﺯﹾﻳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻣﻨﹶﺤﻴﻢ ﺑﻦ ﺟﺎﺩﻱ ،ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﺒﺎﻁ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻨﻤﻮﺩ. 19ﭘﺲ ﻓﻮﻝ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ،ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﻨﹶﺤﻴﻢ ،ﻫﺰﺍﺭ ﻭﺯﻧﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺳﺎﺯﺩ. 20ﻭ ﻣﻨﺤﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﻧﻘﺪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺟﻤﻴﻊ ﻣﺘﻤﻮﻻﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺜﻔﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﺪﻫﻨﺪ .ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩ. 21ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻣﻨﹶﺤﻴﻢ ﻭﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺂﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 22ﭘﺲ ﻣﻨﹶﺤﻴﻢ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﹶﻓ ﹶﻘﺤﻴﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 23ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭘﻨﺤﺎﻫ ﹺﻢ ﻋﺰﹶﺭﻳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﹶﻓﻘﹶﺤﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﻨﹶﺤﻴﻢ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 24ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﹶﺒﺎﻁ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻨﻤﻮﺩ. 25ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻧﺶ ،ﹶﻓﻘﹶﺢ ﺑﻦ ﺭ ﻣﻠﹾﻴﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﹶﺍ ﺭﺣﻮﺏ ﻭﺍﹶﺭﻳﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺩﺭ ﻗﺼﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 26ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﹶﻓﻘﹶﺤﻴﺎ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. 27ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺩﻭ ﹺﻡ ﻋﺰﹶﺭﻳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻓﹶﻘﹶﺢ ﺑﻦ ﺭ ﻣﻠﹾﻴﺎ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 28ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﹶﺒﺎﻁ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻨﻤﻮﺩ. ﻼﺳﺮ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻋﻴﻮﻥ ﻭ ﺁﺑﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﻌﻜﻪ ﻭ ﻳﺎﻧﻮﺡ ﻭ ﻗﺎﺩﺵ ﻭ ﺣﺎﺻﻮﺭ ﻭ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻭ ﺟﻠﻴﻞ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺖ ﹶﻓ ﹶ 29ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﹶﻓﻘﹶﺢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺗ ﹾﻐﹶﻠ ﹾ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩ. 30ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻴﺴﺘﻢﹺ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﺑﻦ ﻋ ّﹺﺰﻳﺎ ،ﻫﻮﺷﹶﻊ ﺑﻦ ﺍﻳﻠﻪ ،ﺑﺮ ﻓﹶﻘﹶﺢ ﺑﻦ ﺭ ﻣﻠﹾﻴﹶﺎ ﺑﺸﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ،ﻛﺸﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 31ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻓﹶﻘﹶﺢ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. 32ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﻭ ﹺﻡ ﻓﹶﻘﹶﺢ ﺑﻦ ﺭ ﻣﻠﹾﻴﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻳﻮﺗﺎﻡ ﺑﻦ ﻋ ﹺﺰﻳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 33ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻳﺮﻭﺷﺎ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﺑﻮﺩ. 34ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻋ ّﹺﺰﻳﺎ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ. 35ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎﺏ ﻋﺎﻟﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 36ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 37ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺭﺻﻴﻦ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﻭ ﻓﹶﻘﹶﺢ ﺑﻦ ﺭ ﻣﻠﹾﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 38ﭘﺲ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ،ﺁﺣﺎﺯ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 16 1ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﻔﺪﻫ ﹺﻢ ﻓﹶﻘﹶﺢ ﺑﻦ ﺭﻣﻠﹾﻴﺎ ،ﺁﺧﺎﺯ ﺑﻦ ﻳﻮﺗﺎﻡ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺁﺣﺎﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺶ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺍﻭﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩ. 3ﻭ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﹺﺟﺎﺳﺎﺕ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺗﻠﻬﺎ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺒﺰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﺻﻴﻦ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ،ﻭ ﹶﻓﻘﹶﺢ ﺑﻦ ﺭ ﻣﻠﹾﻴﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﺣﺎﺯ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﻨﺪ. ﺖ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻠﹶﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ 6ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺭﺻﻴﻦ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ،ﺍﻳﻠﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺘﺮﺩﺍﺩ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻳﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﹶﻠ ﹾ ﺷﺪﻧﺪ.
308
ﺖ ﻓﹶﻼﺳﺮ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ .ﭘﺲ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ 7ﻭ ﺁﺣﺎﺯ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻧﺰﺩ ﺗ ﹾﻐﹶﻠ ﹾ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻩ. 8ﻭ ﺁﺣﺎﺯ ،ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ،ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﭘﻴﺸﻜﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. ﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 9ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻴﺮ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺭﺻﻴ ﺖ ﻓﹶﻼﺳﺮ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ،ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻣﺸﻖ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳﺪ ﻭ ﺁﺣﺎﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﻭ ﺷﻜﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ 10ﻭ ﺁﺣﺎﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺗ ﹾﻐﹶﻠ ﹾ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺻﻨﻌﺘﺶ ﻧﺰﺩ ﺍﹸﻭﺭﻳﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 11ﻭ ﺍﹸﻭﺭﻳﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﺣﺎﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺩﻣﺸﻖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﹸﻭﺭﻳﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﺁﻣﺪﻥ ﺁﺣﺎﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺩﻣﺸﻖ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺩﻣﺸﻖ ﺁﻣﺪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ .ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 13ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﻴﺨﺘﻨﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﭘﺎﺷﻴﺪ. 14ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺧﺎﻧﻪ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺁﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 15ﻭ ﺁﺣﺎﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺍﹸﻭﺭﻳﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺻﺒﺢ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻮﻥ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﭙﺎﺵ؛ ﺍﻣﺎ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 16ﭘﺲ ﺍﹸﻭﺭﻳﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﺣﺎﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﻭ ﺁﺣﺎﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺣﺎﺷﻴﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻩ ،ﺣﻮﺽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻱ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﻓﺮﺷﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﺍﻫﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﺍﺩ. 18ﻭ ﺭﻭﺍﻕ 19ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺁﺣﺎﺯ ﻛﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 20ﭘﺲ ﺁﺣﺎﺯ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 17 1ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫ ﹺﻢ ﺁﺣﺎﺯ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻫﻮﺷﹶﻊ ﺑﻦ ﺍﻳﻼ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﹶ ﺷﹾﻠﻤﻨﺎﺳﺮ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ،ﺑﻪ ﺿﺪ ﻭﻱ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻫﻮﺷﹶﻊ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﭘﻴﺸﻜﺶ ﺁﻭﺭﺩ. 4ﺍﻣﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺩﺭ ﻫﻮﺷﹶﻊ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻧﺰﺩ ﺳﻮﺀ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻴﺸﻜﺶ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻩ .ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 5ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩ. ﺢ ﻭ ﺧﺎﺑﻮﺭ ﺑﺮ ﻧﻬﺮ ﺟﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﹶﻠ 6ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻧﻬ ﹺﻢ ﻫﻮﺷﹶﻊ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ،ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺩ. 7ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﻋﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ، 8ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻳﻀﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، ﺳ ﺮﹰﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺑﺮﺟﻬﺎﻱ ﺩﻳﺪﺑﺎﻧﺎﻥ ﺗﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ 9ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﺒﻮﺩ ، ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ،ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ، 10ﻭ ﺗﻤﺎﺛﻴﻞ ﻭ ﺍﺷﻴﺮﻳﻢ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺗﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺒﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ، 11ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﻳﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺯﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، 12ﻭ ﺑﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻜﻨﻴﺪ، 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺍﺋﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺯﺷﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ،ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ، 14ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﺮﺩﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺩﻧﻬﺎﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺳﺨﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ،
309
15ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻭ ﻭ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ،ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻛﺮﺩﻧﺪ، 16ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺷﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، 17ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﻱ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ، ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ، 18ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 19ﺍﻣﺎ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻳﻀﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 20ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺣﺘﻲ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻨﺸﻖ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﹶﺒﺎﻁ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﻋﻈﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 22ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 23ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ،ﺍﻧﺒﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ .ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺁﺷﻮﺭ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﺷﺪﻧﺪ. ﺳﻔﹶﺮﻭﺍﻳﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ 24ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ،ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻞ ﻭ ﻛﻮﺕ ﻭ ﻋﻮﺍ ﻭ ﺣﻤﻐﺎﺕ ﻭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. 25ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ .ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 26ﭘﺲ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻃﻮﺍﻳﻔﻲ ﻛﻪ ﻛﻮﭼﺎﻧﻴﺪﻱ ﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ ،ﻗﺎﻋﺪﺓ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻗﺎﻋﺪﺓ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ. 27ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻮﭼﺎﻧﻴﺪﻳﺪ ،ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻗﺎﻋﺪﺓ ﺧﺪﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﺪ. 28ﭘﺲ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻛﻮﭼﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺮﺳﺘﻨﺪ. 29ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﺍﻣﺖ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻣﺮﻳﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﺍﻣﺘﻲ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺕ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻛﹸﻮﺕ ،ﹶﻧ ﺮﺟﻞ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺣﻤﺎﺕ ،ﺍﹶﺷﻴﻤﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. ﺳﻜﹼﻮﺕ ﺑﻨﹸﻮ ﹾ 30ﭘﺲ ﺍﻫﻞ ﺑﺎﺑﻞ ، ﺳﻔﹶﺮﻭﺍ ﹺﻳ ﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. ﺳﻔﹶﺮﻭﺍ ﹺﻳﻢ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍ ﺩ ﺭ ﻣﻠﹶﻚ ﻭ ﻋﹶﻨ ﻤﻠﹶﻚ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ 31ﻭ ﻋﻮﻳﺎﻥ ،ﹺﻧ ﺒﺤﺰ ﻭ ﺗﺮﺗﺎﻙ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ 32ﭘﺲ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 33ﭘﺲ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺭﺳﻮﻡ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻮﭼﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 34ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﺎﺩﺕ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ،ﺍﻣﺮ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ، 35ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 36ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﻓﻘﻂ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 37ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ. 38ﻭ ﻋﻬﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﺘﻢ ،ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ. 39ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ،ﺍﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 40ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻋﺎﺩﺕ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 41ﭘﺲ ﺁﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 18
310
ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺁﺣﺎﺯ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 1ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ ﻫﻮﺷﹶﻊ ﺑﻦ ﺍﻳﻠﹶﻪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ، 2ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﹶﺑﻲ ،ﺩﺧﺘﺮ ﹶﺯ ﹶﻛ ﹺﺮﻳﺎ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﭼﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ. 4ﺍﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﺛﻴﻞ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺍﺷﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﺭ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺧﹸﺮﺩ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﹶﻧ ﺤﺸﹾﺘﺎﻥ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 5ﺍﻭ ﺑﺮ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻮﻛﻞ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﺴﻲ ﻣﺜﻞ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ،ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺍﻭ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ. 7ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﺭﻭ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻓﻴﺮﻭﺯ ﻣﻲ ﺷﺪ؛ ﻭ ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩ. 8ﺍﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻏﺰﹼﻩ ﻭ ﺣﺪﻭﺩﺵ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺟﻬﺎﻱ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﺎﻥ ﺗﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭ ﺩﺍﺭﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ. ﺷﹾﻠﻤﻨﺎﺳﺮ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻛﺮﺩ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﺳﺎﻝ ﻫﻔﺘ ﹺﻢ ﻫﻮﺷﹶﻊ ﺑﻦ ﺍﻳﻠﹶﻪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩ ،ﹶ 9ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭ ﹺﻡ 10ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺷﺸ ﹺﻢ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻧﻬ ﹺﻢ ﻫﻮﺷﹶﻊ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺳﺎﻣﺮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. ﺢ ﻭ ﺧﺎﺑﻮﺭ ،ﻧﹶﻬﺮ ﺟﻮﺯﺍﻥ ،ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺩ. ﺣﹶﻠ 11ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺷﻮﺭ ﻛﻮﭼﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ 12ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻬﺪ ﺍﻭ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻮﺳﻲ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ. ﺳﻨﹾﺤﺎﺭﻳﺐ ،ﭘﺎﺩﺷﺎ ﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭ ﺩﺍﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ، 13ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫ ﹺﻢ 14ﻭ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﻪ ﻻﻛﻴﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩﻡ .ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﻱ ،ﺍﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺁﺷﻮﺭ ﺳﻴﺼﺪ ﻭﺯﻧﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺳﻲ ﻭﺯﻧﺔ ﻃﻼ ﺑﺮ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ،ﺩﺍﺩ. 15ﻭ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻨﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺩﺍﺩ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ 16ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ، ﺣﺰﹾﻗﻴﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎ ﻣﻮﻛﺐ ﻋﻈﻴﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ 17ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ،ﹶﺗﺮﺗﺎﻥ ﻭ ﺭﺑﺴﺎﺭﻳﺲ ﻭ ﺭﺑﺸﺎﻗﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻻﻛﻴﺶ ﻧﺰﺩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻗﻨﺎﺕ ﺑﺮﻛﺔ ﻓﻮﻗﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﮔﺎﺯﹸﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. ﺷﺒﻨﺎﻱ ﻛﺎﺗﺐ ﻭ ﻳﻮﺁﺥ ﺑﻦ ﺁﺳﺎﻑ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻧﮕﺎﺭ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺣﻠﹾﻘﻴﺎ ﻛﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ،ﺍﻟﹾﻴﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻋﻈﻴﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﭼﻴﺴﺖ؟ 19ﻭ ﺭﺑﺸﺎﻗﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﮓ ﺗﻮ ،ﻣﺤﺾ ﺳﺨﻦ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ .ﺍﻵﻥ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ؟ ﺕ ﺟﻨ 20ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻭ ﻗﻮ 21ﺍﻳﻨﻚ ﺣﺎﻝ ﺑﺮ ﻋﺼﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻧﻲ ﺧﺮﺩ ﺷﺪﻩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮ ﻣﺼﺮ ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ .ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﻋﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ 22ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﻛﻞ ﺩﺍﺭﻳﻢ ،ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﻦ ﻣﺬﺑﺢ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ 23ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﺁﻗﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺷﺮﻁ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺳﺐ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ .ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ! 24ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﻭﻱ ﻳﻚ ﭘﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻱ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺗﻮﻛﻞ ﺩﺍﺭﻱ؟ 25ﻭ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺍﻵﻥ ﺑﻲ ﺍﺫﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺁﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺁﻱ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻦ. 26ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻟﻴﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ ﺣﻠﻘﻴﺎ ﻭ ﺷﺒﻨﺎ ﻳﻮﺁﺥ ﺑﻪ ﺭﺑﺸﺎﻗﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﹶﺭﺍﻣﻲ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﺮﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻨﻤﺎﻱ. 27ﺭﺑﺸﺎﻗﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﻗﺎﻳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ؟ 28ﭘﺲ ﺭﺑﺸﺎﻗﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﻭ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻛﻼﻡ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻋﻈﻴﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺪﻫﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ. 29ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ : ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺴﺎﺯﺩ ﻭ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 30ﻭ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﮔﻮﺵ ﻣﺪﻫﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﻠﺢ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﻣﻮ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺧﻮﻳﺶ 31ﺑﻪ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭼﺸﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻮﺷﺪ.
311
32ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﻠﻪ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﻋﺴﻞ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻧﻤﻴﺮﻳﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﮔﻮﺵ ﻣﺪﻫﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻳﻬﻮﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 33ﺁﻳﺎ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ،ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺳﻔﹶﺮﻭﺍﻳﻢ ﻭ ﻫﻴﻨﹶﻊ ﻭ ﻋﻮﺍ ﻛﺠﺎ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ؟ 34ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺣﻤﺎﺕ ﻭ ﹶﺍﺭﻓﺎﺩ ﻛﺠﺎﻳﻨﺪ؟ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ 35ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﻛﺪﺍﻣﻨﺪ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ؟ 36ﺍﻣﺎ ﻗﻮﻡ ﺳﻜﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﻫﻴﺪ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺑﺸﺎﻗﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﮔﻔﺘﻨﺪ. ﻑ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻧﮕﺎﺭ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﺔ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﻧﺰﺩ ﺣﹾﻠ ﻘﻴﺎ ﻛﻪ ﻧﺎﻇﺮﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﹾﺒﹺﻨﹶﺔ ﻛﺎﺗﺐ ﻭ ﻳﻮﺁﺥ ﺑﻦ ﺁﺳﺎ 37ﭘﺲ ﺍﻟﻴﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ 19 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﺎﻙ ﺯﺩﻩ ،ﭘﻼﺱ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ. 2ﻭ ﺍﻟﻴﺎﻗﻴﻢ ،ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺷﹾﺒﻨﹶﺔ ﻛﺎﺗﺐ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﺭﺍ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻪ ﭘﻼﺱ ﻧﺰﺩ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺁﻣﻮﺹ ﻧﺒﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ، 3ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﻭ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻭ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻓ ﹺﻢ ﺭﺣﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺯﺍﻳﻴﺪﻥ ﻧﻴﺴﺖ. 4ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﹺﺭﺑﺸﺎﻗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻳﺶ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ، ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻘﻴﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺗﻀﺮﻉ ﻧﻤﺎ. 5ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 6ﻭ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻣﺘﺮﺱ. 7ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺭﻭﺣﻲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺒﺮﻱ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 8ﭘﺲ ﺭﺑﺸﺎﻗﻲ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﻨﹶﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻻﻛﻴﺶ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺣﺒﺶ ،ﺧﺒﺮﻱ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻠﭽﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 9ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﺮﻫﺎﻗﹾﻪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ 10ﺑﻪ ﺣﺰﻗﻴﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺪﻫﺪ ﻭ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 11ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ؟ 12ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﺟﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﺣﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺭﺻﹶﻒ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﺪﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹶﺗﹶﻠﺴﺂﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ؟ ﺳﻔﹶﺮﻭﺍﻳﻢ ﻭ ﻫﻴﻨﹶﻊ ﻭ ﻋﻮﺍ؟ 13ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣﻤﺎﺕ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﹶﺍﺭﻓﺎﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻬﺮ 14ﻭ ﺣﺰﻗﻴﺂ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﻠﭽﻴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺣﺰﻗﻴﺂ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩ. 15ﻭ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺟﻠﻮﺱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺗﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺗﻮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﻱ. ﺳﻨﹾﺤﺎﺭﻳﺐ ﺭﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ 16ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺸﻨﻮ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﺑﺒﻴﻦ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﺎ. 17ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺁﺷﻮﺭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، 18ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺒﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﻭ ﺳﻨﮓ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 19ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﺓ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ. 20ﭘﺲ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﹶﻣﻮﺹ ﻧﺰﺩ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺳﻨﹾﻨﺤﺎﺭﻳﺐ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻛﺮﺩﻡ. 21ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﮔﻔﺘﻪ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﺁﻥ ﺑﺎﻛﺮﻩ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻴﻬﻮﻥ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ،ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 22ﻛﺴﻴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ؟ ﻣﮕﺮ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ؟ 23ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺭﺳﻮﻻﻧﺖ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ :ﺑﻪ ﻛﺜﺮﺕ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮﻳﻦ ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩﺵ ﻭ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺻﻨﻮﺑﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺍﻗﺼﺎﻳﺶ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺘﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺳﺘﺎﻧﺶ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 24ﻭ ﻣﻦ ،ﺣﻔﺮﻩ ﻛﻨﺪﻩ ،ﺁﺏ ﻏﺮﻳﺐ ﻧﻮﺷﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻒ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ.
312
25ﺁﻳﺎ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻠﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺂﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﻵﻥ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﺒﺪﻝ ﺳﺎﺯﻱ؟ 26ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ،ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻢ ﻗﻮﺕ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺧﺠﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻋﻠﻒ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﮔﻴﺎﻩ ﺳﺒﺰ ﻭ ﻋﻠﻒ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻏﻠﺔ ﺍﻱ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﻧﺶ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 27ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺧﺮﻭﺝ ﻭ ﺩﺧﻮﻟﺖ ﻭ ﺧﺸﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻱ ،ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ. 28ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺸﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﺗﻮ ،ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻬﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻲ ﺗﻮ ﻭ ﻟﮕﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎﻳﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ ،ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 29ﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﻏﻠﹼﺔ ﺧﻮﺩﺭﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﻭﻳﺪ؛ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ ﺑﻜﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻴﻮﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. 30ﻭ ﺑﻘﻴﺔﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺭﻳﺸﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﻮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 31ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭﺭﺳﺘﮕﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ .ﻏﻴﺮﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 32ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺑﺎ ﺳﭙﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻨﺠﻨﻴﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ. 33ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 34ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺁﻧﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ«. 35ﭘﺲ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍ ﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺻﺪ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﺍ ﺯﺩ .ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﻻﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺳﻨﹾﺤﺎﺭﻳﺐ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ،ﺩﺭ ﻧﻴﻨﻮﻱ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. 36ﻭ 37ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ،ﻧﺴﺮﻭﻙ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﹶﺍ ﺩ ﺭ ﻣﻠﹶﻚ ﻭ ﺷﹶﺮﺍﹶﺻﹶﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﺭﺍﺭﺍﺕ ﺣﺪﻭﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. ﺳ ﺮ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﹶﺍ 20 1ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺂﻡ ،ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻭ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﺷﺪ .ﻭ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺁﻣﻮﺹ ﻧﺒﻲ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻱ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 3ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻱ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻛﺎﻣﻞ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ. ﭘﺲ ﺣﺰﹾﻗﻴﺂ ﺯﺍﺭﺯﺍﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ. 4ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺍﺯ ﻭﺳﻂ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ،ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 5ﺑﺮﮔﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺕ ،ﺩﺍﻭﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﻋﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﺷﻜﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ .ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 6ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﺰﻭﺩ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 7ﻭ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻗﺮﺻﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺩﻣﻞ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ. 8ﻭ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﻋﻼﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺁﻣﺪ ،ﭼﻴﺴﺖ؟ 9ﻭ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﻋﻼﻣﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﺁﻳﺎ ﺳﺎﻳﻪ ﺩﻩ ﺩﺭﺟﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﻭﺩ ﻳﺎ ﺩﻩ ﺩﺭﺟﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ؟ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﺳﻬﻞ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﺩﻩ ﺩﺭﺟﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﻭﺩ .ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﺩﻩ ﺩﺭﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ. 10 11ﭘﺲ ﺍﺷﻌﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺳﺎﻳﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﺟﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﻓﺘﺎﺑﻲ ﺁﺣﺎﺯ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻩ ﺩﺭﺟﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ،ﻣﺮﻭﺩﻙ ﺑﻠﹶﺪﺍﻥ ﺑﻦ ﺑﻠﺪﺍﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﺭﺳﺎﻳﻞ ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﻧﺰﺩ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﻌﻄﺮ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻳﻦ 13ﻭ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ. ﺍﻭ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﻠﻜﺘﺶ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ؟ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ؟ 14ﭘﺲ ﺍﺷﻌﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﻧﺰﺩ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺍﺯ ﺣﺎﻱ ﺩﻭﺭ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ.
313
ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩﻡ. 15ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺩﻳﺪﻧﺪ؟ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ: 16ﭘﺲ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺑﻪ 17ﺍﻳﻨﻚ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 18ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻗﺼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ .ﻭ ﺩﻳﮕﺮﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﻦ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺍﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 19 ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻬﻮﺭ ﺍﻭ ﻭ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺣﻮﺽ ﻭ ﻗﻨﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 20ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ،ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﭘﺲ 21 ﺣ ﹾﻔﺼﻴﺒﻪ ﺑﻮﺩ. 1ﻣﻨﺴﻲ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ 2ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻞ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﹶﺷﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ 3ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ، ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩ. 4ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 5ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺻﺤﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﻭ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﻱ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﻧﮕﺮﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﺟﻨﹼﻪ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍﻭﺩﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 7ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺍﹶﺷﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ،ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ ،ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ،ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 9ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﹶﻨﺴﻲ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻏﻮﺍ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺪﺗﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ،ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 11ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻨﺴﻲ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﺪ ،ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺖ، 12ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻼ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﻫﺮﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ،ﺻﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 13ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻭ ﺗﺮﺍﺯﻭﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﺯﺩﻭﺩﻩ ﻭ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 14ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺸﺎﻥ ﻳﻐﻤﺎ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ، 15ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﻣﻦ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ،ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ،ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺭﻳﺨﺖ ﺗﺎ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﭘﺮ ﻛﺮﺩ ،ﺳﻮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 17ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺁﻥ ﺷﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 18ﭘﺲ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺑﺎ ﹺﻍ ﻋﺰﹼﺍ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ،ﺁﻣﻮﻥ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. ﻄﺒﻪ ﺑﻮﺩ. ﺸﱠﻠﻤﺖ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺣﺎﺭﻭﺹ ،ﺍﺯ ﻳ ﹾ 19ﺁﻣﻮﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣ ﹸ 20ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﻨﺴﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻓﺘﺎﺭﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪ ،ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ. 22ﻭ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩ. 23ﭘﺲ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺁﻣﻮﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺷﻮﺭﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻛﺸﺘﻨﺪ. ﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺷﻮﺭﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺴﺮﺵ ،ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 24ﺍﻣﺎ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻣﻮ 25ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻋﻤﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺁﻣﻮﻥ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟
314
26ﻭ ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﻋﺰﹼﺍ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 22 ﺼﻘﹶﺖ ﺑﻮﺩ. 1ﻳﻮﺷﻴﺎ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻲ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻳﺪﻳﺪﻩ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻋﺪﻟﻴﻪ ،ﺍﺯ ﺑ ﹾ 2ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﭗ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪ. ﻼ ﹺﻡ ﻛﺎﺗﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺸﹼ ﺻﻠﹾﻴﺎ ﺑﻦ ﻣ ﹸ 3ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺠﺪﻫﻬ ﹺﻢ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺷﺎﻓﺎﻥ ﺑﻦ ﹶﺍ ﹶ ﺣﻠﹾﻘﻴﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺴﺘﺤﻔﻈﺎﻥ ﺩﺭ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ. 4ﻧﺰﺩ 5ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺳﺮﻛﺎﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺑﺴﭙﺎﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺪﻫﻨﺪ، 6ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻤﺎﺭﺍﻥ ،ﻭ ﺗﺎ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻌﻤﻴﺮﺧﺎﻧﻪ ﺑﺨﺮﻧﺪ. 7ﺍﻣﺎ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ ،ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺣﻠﹾﻘﻴﺎ ﺁﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 8ﻭ ﺣﻠﹾﻘﻴﺎ ،ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ،ﺑﻪ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﻛﺎﺗﺐ ﮔﻔﺖ :ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ .ﻭ ﻥ ﻛﺎﺗﺐ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ،ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ 9ﻭ ﺷﺎﻓﺎ ﺳﺮﻛﺎﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ. ﺣﻠﹾﻘﻴﺎ ،ﻛﺎﻫﻦ ،ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ «.ﭘﺲ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 10ﻭ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﻛﺎﺗﺐ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ : 11ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺳﻔﺮ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪ. ﻥ ﻛﺎﺗﺐ ﻭ ﻋﺴﺎﻳﺎ ،ﺧﺎﺩﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 12ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺣﻠﹾﻘﻴﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺍﺧﻴﻘﺎﻡ ﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﻭ ﻋ ﹾﻜﺒﻮﺭ ﺑﻦ ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﻭ ﺷﺎﻓﺎ 13ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺎ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 14ﭘﺲ ﺣﻠﹾﻘﻴﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺍﹶﺧﻴﻘﺎﻡ ﻭ ﻋ ﹾﻜﺒﻮﺭ ﻭ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﻭ ﻋﺴﺎﻳﺎ ﻧﺰﺩ ﺲ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﺍﺭ ،ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﺔ ﺩﻭﻡ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺣ ﹺ ﺣ ﺮ ﺷﻼﹼﻡ ﺑﻦ ﺗﻘﹾﻮﻩ ﺑﻦ ﺣﹾﻠﺪﺓ ﻧﺒﻴﻪ ،ﺯﻥ ﹸ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 15ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: 16ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻼﻳﻲ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ، 17ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﻏﻀﺐ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 18ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻱ 19ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﻝ ﺗﻮ ﻧﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺷﻨﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﻟﻌﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻮﺍﺿﻊ ﺷﺪﻩ، ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪﻱ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﮔﺮﻳﺴﺘﻲ ،ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ. 20ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻢ ،ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻮﺍﺏ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 23 ﺦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 1ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﺎﻳ ﹺ 2ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ،ﭼﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺰﺭﮒ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﻋﻬﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ،ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 3ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﺳﺘﻮﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﻥ ﺩﺭﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻇﺮﻭﻑ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻞ ﻭ ﹶﺍﺷﻴﺮﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻥ ﺩﺳﺘﺔ ﺩﻭﻡ ﻭ ﻣﺴﺘﺤﻔﻈﺎ ﺣﻠﹾﻘﻴﺎ ،ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎ 4ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ، ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻧﺪ .ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎﻱ ﻗ ﺮﺭﻭﻥ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﺮﺩ. ﻥ ﺑﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻞ ﻭ 5ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺑﺮﻭﺝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻣﻌﺰﻭﻝ ﻛﺮﺩ.
315
6ﻭ ﺍﹶﺷﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﻗﺪﺭﻭﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻬﺮ ﻗﺪﺭﻭﻥ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻏﺒﺎﺭ ،ﻧﺮﻡ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﮔﹶﺮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﻋﻮﺍﻡ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﭘﺎﺷﻴﺪ. 7ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻟﻮﺍﻁ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﹶﺷﻴﺮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩ. ﺷﺒﻊ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺟﺒﻊ ﺗﺎ ﺑﺌﺮ 8ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻳﻬﻮﺷﹶﻊ ،ﺭﺋﻴﺲ ﺷﻬﺮ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺖ. ﻥ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 9ﻟﻴﻜﻦ ﻛﺎﻫﻨﺎ 10ﻭ ﺗﹸﻮ ﹶﻓ ﹾ ﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺑﻨﻲ ﻫﻨﱡﻮﻡ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﭘﺴﺮ ﻳﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻮﻟﹶﻚ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻧﮕﺬﺍﺭﺍﻧﺪ. ﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻚ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻣﺪﺧ ﹺ 11ﻭ ﺍﺳﺒﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺣﺠﺮﺓ ﹶﻧ ﹶﺘﹾﻨ ﻤﹶﻠ ﻫﺎﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. ﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ 12ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎ ﹺﻡ ﺑﺎﻻ ﺧﺎﻧﺔ ﺁﺣﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺻﺤ ﹺ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﹶﺮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻬﺮ ﻗﺪﺭﻭﻥ ﭘﺎﺷﻴﺪ. ﺷﺘﹸﻮﺭﺕ ،ﺭﺟﺎﺳﺖ ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﻮﻡ، 13ﻭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﻮﻩ ﻓﺴﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﹶﺍ ﹾ ﺭﺟﺎﺳﺖ ﺑﻨﻲ ﻋ ﻤﱡﻮﻥ ،ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺧﺖ. 14ﻭ ﺗﻤﺎﺛﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺷﻴﺮﻳﻢ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺖ. 15ﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻛﻪ ﻳ ﺮ ﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﺒﺎﻁ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻢ ﻣﺬﺑﺢ ﻭ ﻫﻢ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻏﺒﺎﺭ ﻧﺮﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺷﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 16ﻭ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﻩ ،ﻗﺒﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳﺪ ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﺳﺘﺨﻮ ﺍﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺒﺮﻫﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺑﻪ ﻣﻮﻣﺠﺐ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ. 17ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﺍﻳﻦ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ،ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻗﺒﺮ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ،ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ 18ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﺍ ﮔﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺪﻫﺪ «.ﭘﺲ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 19ﻭ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩ. 21ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﻋﻴﺪ ﻓﺼﺢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻋﻬﺪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 22ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻓﺼﹶﺤﻲ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻓﺼﹶﺢ ﺍﺯ ﺍﻳﺂﻡ ﺩﺍﻭﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ. 23ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺠﺪﻫﻢ ،ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺍﻳﻦ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 24ﻭ ﻧﻴﺰ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﺟﻨﹼﻪ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﺮﺍﻓﻴﻢ ﻭ ﺑﺘﻬﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺣﻠﹾﻘﻴﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩ. 25ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺸﺪ. 26ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪ. 27ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻡ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 28ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 29ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺂﻡ ﺍﻭ ،ﻓﺮﻋﻮ ﻥ ﻧﻜﻮﻩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ،ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﻪ ﻧﻬﺮ ﻓﺮﺍﺕ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﻳﻮﺷﻴﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺠﺪﻭ ﻛﺸﺖ. 30ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻣﺠﺪﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﻣﺮﺩﻩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺒﺮﺵ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ،ﻳﻬﻮ ﺁﺣﺎﺯ ﺑﻦ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺣ ﻤﻮﻃﻞ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺍﺯ ﻟ ﺒﻴﻪ ﺑﻮﺩ. 31ﻭ ﻳﻬﻮﺁﺣﺎﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ
316
32ﻭ ﺍﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ. ﻥ ﻧﻜﻮﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭ ﺑﻠﹶﻪ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﻤﺎﺕ ،ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺻﺪ ﻭﺯﻧﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻳﻚ ﻭﺯﻧﻪ ﻃﻼ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺬﺍﺭﺩ. 33ﻭ ﻓﺮﻋﻮ ﻥ ﻧﻜﻮﻩ ،ﺍﻟﻴﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﭘﺪﺭﺵ ،ﻳﻮﺷﻴﺎ ،ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ،ﺁﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﺍﺩ ﺍﻣﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ 34ﻭ ﻓﺮﻋﻮ ﻥ ﻧﻜﻮﻩ ﺗﻘﻮﻳﻢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻣﺒﻠﻎ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﻘﻮﻳﻢ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮ ﺑﺪﻫﺪ. 36ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺯﹶﺑﻴﺪﻩ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺪﺍﻳﻪ ،ﺍﺯ ﺭﻭﻣﻪ ﺑﻮﺩ. 37ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ. 24 1ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺂﻡ ﺍﻭ ،ﻧﹶﺒﻮﻛﹶﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪ. 2ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﻮﺟﻬﺎﻱ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﻮﺟﻬﺎﻱ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﻮﺟﻬﺎﻱ ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﻮﺟﻬﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 3ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ،ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﻨﺴﻲ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﻭ ﻛﺮﺩ ،ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ. 4ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 5ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺂﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 6ﭘﺲ ﻳﻬﻮ ﻳﺎﻗﻴﻢ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻬﻮﻳﺎﻛﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 7ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻫﺮﭼﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﻣﺼﺮ ﺗﺎ ﻧﻬﺮ ﻓﺮﺍﺕ ،ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﻳﻬﻮ ﻳﺎﻛﻴﻦ ﻫﺠﺪﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻳﺤﻮﺷﹾﻄﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﹶﻟﹾﻨﺎﺗﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻤﻲ ﺑﻮﺩ. 9ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ. 10ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﹶﺒﻮﻛﹶﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ؛ ﻭ ﺷﻬﺮ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺷﺪ. 11ﻭ ﹶﻧﺒﻮ ﹶﻛ ﺪﹶﻧﺼﱠﺮ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﺩﺭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 12ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﻛﻴﻦ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻧﺶ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ؛ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺸﺘﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. 13ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻇﺮﻭﻑ ﻃﻼﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺷﻜﺴﺖ. 14ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺳﻴﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﺮﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺻﻨﻌﺖ ﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺁﻫﻨﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺳﻮﺍﻱ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ،ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 15ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﻛﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻧﺶ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺳﻴﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩ. 16ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻭ ﻳﻚ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻗﻮﻱ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩ. 17ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﻋﻤﻮﻱ ﻭﻱ ،ﻣ ﱠﺘﻨﱠﻴﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﻣﺒﺪﻝ ﺳﺎﺧﺖ. 18ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺣﻤ ﹺﻴﻄﹶﻞ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺍﺯ ﻟ ﺒﻨﹶﺔ ﺑﻮﺩ. 19ﻭﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻏﻀﺒﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪ. 25 ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﹶﻧﺒﻮﻛ ﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﻧﻬﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻥ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ،ﺳﻨﮕﺮﻱ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺷﻬﺮ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﺻﺪﻗﻴﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺷﺪ. 3ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻧﻬﻢ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﻗﺤﻄﻲ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﭼﻨﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ.
317
4ﭘﺲ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺭﺧﻨﻪ ﺍﻱ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻫﺎﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﺣﺼﺎﺭ ،ﻧﺰﺩ ﺑﺎﻍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻋﺮﺑﻪ ﺭﻓﺖ. 5ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮﺵ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 6ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺭﺑﻠﹶﻪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻓﺘﻮﻱ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﻣﺎﻩ ﭘﻨﺠﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﹶﻧﺒﻮ ﹶﻛ ﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺑﺎﺑﻞ ،ﻧﹶﺒﻮﺯﹶﺭﺍﻥ ،ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﺩﺍﻥ ،ﺧﺎﺩﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪ. 9ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 10ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﺩﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 11ﻭ ﻧﺒﻮﺯﺭﺍﺩﺍﻥ ،ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﺩﺍﻥ ،ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﺭﺟﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩ. 12ﺍﻣﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﺩﺍﻥ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﻲ ﻭ ﻓﻼﺣﻲ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ. 13ﻭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﻳﺎﭼﺔ ﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺩﻳﮕﻬﺎ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺍﻧﺪﺍﺯﻫﺎ ﻭ ﮔﻠﮕﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﻗﺎﺷﻘﻬﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﻣﺠﻤﺮﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﻃﻼﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻘﺮﺓ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﺩﺍﻥ ﺑﺮﺩ. 16ﺍﻣﺎ ﺩﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﻭ ﻳﻚ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭﺯﻥ ﺑﺮﻧﺞ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺒﺎﺑﻬﺎ ﺑﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﻮﺩ. 17ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻳﻚ ﺳﺘﻮﻥ ﻫﺠﺪﻩ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﺗﺎﺝ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺑﺎﺝ ﺳﻪ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺒﻜﻪ ﻭ ﺍﻧﺎﺭﻫﺎﻱ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺭﻭﻱ ﺗﺎﺝ ،ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺘﻮﻥ ﺩﻭﻡ ﺑﺮ ﺷﺒﻜﻪ ﺍﺵ ﺑﻮﺩ. ﺻ ﹶﻔﻨﹾﻴﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺳﻪ ﻣﺴﺘﺤﻔﻆ ﺩﺭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. 18ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﺩﺍﻥ ،ﺳﺮﺍﻳﺎ ،ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛﻬﻨﻪ ،ﻭ ﹶ 19ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻛﺎﺗﺐ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﻭﻻﻳﺖ ﺭﺍ ﺳﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ ،ﺷﺼﺖ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﮔﺮﻓﺖ. 20ﻭ ﻧﺒﻮﺯﺭﺍﺩﺍﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﺩﺍﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺑﻠﻪ ،ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩ. 21ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺑﻠﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﻤﺎﺕ ﺯﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ .ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺭﻓﺘﻨﺪ. ﺟ ﺪﻟﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺧﻴﻘﺎﻡ ﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻤﺎﺷﺖ. 22ﻭ ﺍﻣﺎ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﹶﻧﺒﻮ ﹶﻛ ﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺭﺍ ﺣﺎﻛﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﻔﹶﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺣﻨﹶﺎﻥ ﺑﻦ ﻗﺎﺭﻱ ﻭ ﺳﺮﺍﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﺗﹾﻨﺤﻮﻣﺖ ﹶﻧ ﹸ ﺑﻦ ﹶﻧﺘﹶﻨﻴﺎ ﻭ ﻳﻮ ﻄﻮﻓﺎﺗﻲ ﻭ ﻳﺎ ﹶﺯﻧﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﻌﻜﺎﺗﻲ ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 24ﻭ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ .ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺸﻤﻊ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺭﺍ ﺯﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻤﺮﺩ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ 25ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﹾﻨﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﺍﻟﹶﻴ ﹶ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﺸﺘﻨﺪ 26ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ،ﭼﻪ ﺧﺮﺩ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺰﺭﮒ ،ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. ﻞ ﻣﺮﻭ ﺩﻙ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺷﺪ ،ﺳﺮ 27ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺘﻢ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺳﻲ ﻭ ﻫﻔﺘﻢ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻳﻬﻮﻳﺎﻛﻴﻦ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﹶﻭﻳ ﹾ ﻳﻬﻮﻳﺎﻛﻴﻦ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ. 28ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﻛﺮﺳﻴﻬﺎﻱ ﺳﺎﻳﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﺬﺍﺷﺖ. 29ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻋﻤﺮﺵ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 30ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻌﻴﺸﺖ ﺍﻭ ﻭﻇﻴﻔﺔ ﺩﺍﺋﻤﻲ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﺵ ،ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻤﺮﺵ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ.
318
ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻭﻝ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ
1 1ﺁﺩﻡ ،ﺷﻴﺚ ﺍﹶﻧﹸﻮﺵ، ﻞ ﻳﺎ ﺭﺩ، 2ﻗﻴﻨﺎﻥ ﻣ ﻬﹶﻠﻠﹶﺌﻴ ﹾ ﺢ ﻟﹶﻤﻚ، ﺧﻨﹸﻮ ﹾﺥ ﺷﺎﹶﻟ 3ﹶ ﺚ. 4ﻧﹸﻮﺡ ﺳﺎ ﻡ ﺣﺎ ﻡ ﻳﺎ ﹶﻓ ﹾ ﻚ ﻭ ﺗﻴﺮﺍﺱ. ﺷ ﺚ :ﺟﻮﻣﺮ ﻭ ﻣﺎﺟﻮﺝ ﻭ ﻣﺎﺩﺍﻱ ﻭ ﻳﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﺗﹸﻮﺑﺎﻝ ﻭ ﻣﺎ ﹶ 5ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﺎ ﹶﻓ ﹾ ﺠ ﺮﻣﻪ. ﺷﻜﹶﻨﺎﺯ ﻭ ﺭﻳﻔﺎﺕ ﻭ ﹸﺗ 6ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺟﻮﻣﺮ :ﹶﺍ ﹾ 7ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﺎﻭﺍﻥ :ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻪ ﻭ ﹶﺗﺮﺷﻴﺶ ﻭ ﻛﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﻭﺩﺍﻧﻴﻢ. 8ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺣﺎ ﻡ :ﻛﻮﺵ ﻭ ﻣﺼﹾﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﻓﹲﻮﺕ ﻭ ﻛﻨﹾﻌﺎﻥ. ﺳ ﺒﺘﹶﻜﺎ .ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﻋﻤﺎ :ﺷﹶﺒﺎ ﻭ ﺩﺩﺍﻥ. 9ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻛﻮﺵ :ﺳﺒﺎ ﻭ ﺣﻮﻳﻠﹶﻪ ﻭ ﺳﺒﻨﺎ ﻭ ﺭﻋﻤﺎ ﻭ 10ﻭ ﻛﻮﺵ ،ﻧﻤﺮﻭﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﺒﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﻭ ﻣﺼﹾﺮﺍﻳﻢ ،ﻟﹲﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﻋﻨﺎﻣﻴﻢ ﻭ ﻟﻬﺎﺑﻴﻢ ﻭ ﻧﹶﻔﹾﺘﻮﺣﻴﻢ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ، 12ﻭ ﻓﹶﺘﹾﺮﻭﺳﻴﻢ ﻭ ﹶﻛﺴﻠﻮﺣﻴﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﹶﻓﻠﹶﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻛﹶﻔﹾﺘﻮﺭﻳﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺖ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ، 13ﻭ ﻛﻨﹾﻌﺎﻥ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ،ﺻﻴﺪﻭﻥ ﻭ ﺣ ﹼ 14ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻲ ﻭ ﺍﹶﻣﻮﺭﻱ ﻭ ﺟﺮﺟﺎﺷﻲ، 15ﻭ ﺣﻮﻱ ﻭ ﻋﺮﻗﻲ ﻭ ﺳﻴﻨﻲ، ﺻﻤﺎﺭﻱ ﻭ ﺣﻤﺎﻧﻲ ﺭﺍ. 16ﻭ ﺍﺭﻭﺍﺩﻱ ﻭ ﹶ ﻚ. ﺷ 17ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺳﺎ ﻡ :ﻋﻴﻼﻡ ﻭ ﺁﺷﱡﻮﺭ ﻭ ﺍﹶﺭﻓﹶﻜﹾﺸﺎﺩ ﻭ ﻟﹸﻮﺩ ﻭ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﻭ ﻋﻮﺹ ﻭ ﺣﻮﻝ ﻭ ﺟﺎﺗﹶﺮ ﻭ ﻣﺎ ﹶ 18ﻭ ﹶﺍ ﺭﻓﹶﻜﺸﺎﺩ ،ﺷﺎﻟﹶﺢ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺷﺎﻟﹶﺢ ،ﻋﺎﺑﺮ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 19ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺎﺑﺮ ،ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﻓﺎﻟﹶﺢ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻳﻘﹾﻄﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﻳﻘﻄﺎﻥ ،ﹶﺍﹾﻟﻤﻮﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﺎﻟﹶﻒ ﻭ ﺣﻀﹶﺮﻣﻮﺕ ﻭ ﻳﺎﺭﺡ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ؛ 21ﻭ ﻫﺪﻭﺭﺍﻡ ﻭ ﺍﹸﻭﺯﺍﻝ ﻭ ﺩ ﹾﻗﻠﹶﻪ، 22ﻭ ﺍﻳﺒﺎﻝ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﻤﺎﻳﻞ ﻭ ﺷﹶﺒﺎ، 23ﻭ ﺍﹸﻭﻓﻴﺮ ﻭ ﺣﻮﻳﻠﹶﻪ ﻭ ﻳﻮﺑﺎﺏ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻘﹾﻄﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 24ﺳﺎﻡ ،ﺍﹶﺭﻓﹶﻜﹾﺸﺎﺩ ﺳﺎﹶﻟﺢ، ﺞ ﺭﻋﻮ، 25ﻋﺎ ﺑ ﺮ ﻓﺎﹶﻟ 26ﺳﺮﻭﺝ ﻧﺎﺣﻮﺭ ﺗﺎﺭﺡ، 27ﹶﺍﺑﺮﺍﻡ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ. 28ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ :ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ. 29ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﻧﺨﺴﺘﺰﺍﺩﻩ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ :ﻧﹶﺒﺎﻳﻮﺕ ﻭ ﻗﻴﺪﺍﺭ ﻭ ﹶﺍ ﺩﺑﺌﻴﻞ ﻭ ﻣﺒﺴﺎﻡ، 30ﻣﺸﹾﻤﺎﻉ ﻭ ﺩ ﻭﻣﻪ ﻭ ﻣﺴﺎ ﻭ ﺣﺪﺩ ﻭ ﺗﻴﻤﺎ، 31ﻭ ﭘﻄﹸﻮﺭ ﻭ ﻧﺎﻓﻴﺶ ﻭ ﻗﺪﻣﻪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 32ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶﻗﻄﹸﻮﺭﻩ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﺔ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺍﻭ ﺯﻣﺮﺍﻥ ﻭ ﻳﻘﹾﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﺪﺍﻥ ﻭ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺸﹾﺒﺎﻕ ﻭ ﺷﹸﻮﺣﺎﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻘﹾﺸﺎﻥ :ﺷﹶﺒﺎ ﻭ ﺩﺩﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺧﻨﹸﻮﺡ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﺪﺍﻉ ﻭ ﹶﺍﹾﻟ ﺪﻋﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶﻗﻄﹸﻮﺭﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 33ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻋﻴﻔﹶﻪ ﻭ ﻋﻴﻔﹶﺮ ﻭ ﹶ 34ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻋﻴﺴﻮ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 35ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﻴﺴﻮ :ﺍﹶﻟﻴﻔﺎﺯ ﻭ ﺭﻋﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻌﻮﺵ ﻭ ﻳﻌﻼﻡ ﻭ ﹸﻗ ﻮﺭﺡ. 36ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﹶﻟﻴﻔﺎﺯ :ﺗﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﹸﻭﻣﺎﺭ ﻭ ﺻﹶﻔﻲ ﻭ ﺟﻌﺘﺎﻡ ﻭ ﻗﹶﻨﺎﺯ ﻭ ﺗﻤﻨﺎﻉ ﻭ ﻋﻤﺎﻟﻖ. ﺷﻤﻪ ﻭ ﻣﺰﻩ. 37ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﻋﻮﺋﻴﻞ :ﻧﹶﺤﺖ ﻭ ﺯﺍﺭﺡ ﻭ ﹶ
319
ﺻﺒﻌﻮﻥ ﻭ ﻋﻨﹶﻪ ﻭ ﺩﺑﺸﻮﻥ ﻭ ﺍﻳﺼﺮ ﻭ ﺩﻳﺸﺎﻥ. 38ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺳﻌﻴﹺﺮ :ﻟﹸﻮﻃﺎﻥ ﻭ ﺷﹸﻮﺑﺎﻝ ﻭ 39ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻟﹸﻮﻃﺎﻥ ﺣﻮﺭﻱ ﻭ ﻫﻮﻣﺎﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻟﹸﻮﻃﺎﻥ ﺗﻤﻨﺎﻉ. ﺻ ﺒﻌﻮﻥ :ﹶﺍﺑﻪ ﻭ ﻋﻨﹶﺔ. ﻝ :ﻋﻠﹾﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻨﹶﺎﺣﺖ ﻭ ﻋﻴﺒﺎﻝ ﻭ ﺷﹶﻔﻲ ﻭ ﹸﺍﻭﻧﺎﻡ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻮﺑﺎ ﹾ 40ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹸ ﺣﻤﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﺷﹾﺒﺎﻥ ﻭ ﹺﻳﺘﹾﺮﺍﻥ ﻭ ﻛﹶﺮﺍﻥ. 41ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﻨﹶﻪ :ﺩﻳﺸﻮﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﻳﺸﻮﻥ : 42ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺼﹾﺮ :ﺑﹺﻠﹾﻬﺎﻥ ﻭ ﹺﺯﻋﻮﺍﻥ ﻭ ﻳﻌﻘﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﻳﺸﺎﻥ :ﻋﻮﻭﺹ ﻭ ﺍﹶﺭﺍﻥ. 43ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ :ﺑﺎﻟﹶﻊ ﺑﻦ ﺑﻌﻮﺭ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺷﻬﺮ ﺍﻭ ﺩﻧﹾﻬﺎﺑﻪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺼﺮﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 44ﻭ ﺑﺎﻟﹶﻊ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻳﻮﻳﺎﺏ ﺑﻦ ﺯﺍﺭﺡ ﺍﺯ ﺑ ﹾ 45ﻭ ﻳﻮﺑﺎﺏ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻳﻮﺑﺎﺏ ﻭ ﺣﻮﺷﺎﻡ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻴﻤﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 46ﻭ ﺣﻮﺷﺎﻡ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻫﺪﺩ ﺑﻦ ﺑﺪﺩ ﻛﻪ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺁﺏ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺷﻬﺮﺵ ﻋﻮﹺﻳﺖ ﺑﻮﺩ. 47ﻭ ﻫﺪﺩ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺳﻤﻠﹶﻪ ﺍﺯ ﻣﺴﺮﻳﻘﹶﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. ﺳ ﻤﻠﹶﻪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﺯ ﺭﺣﻮﺑﻮﺕ ﻧﻬﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 48ﻭ 49ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﻞ ﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﻜﹾﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 50ﻭ ﺑﻌﻞ ﺣﺎﻧﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻫﺪﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ؛ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺷﻬﺮﺵ ﻓﺎﻋﻲ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺯﻧﺶ ﻣﻬﻴﻄﹶﺒﺌﻴﻞ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻲ ﺫﹶﻫﺐ ﺑﻮﺩ. 51ﻭ ﻫﺪﺩ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﻣﻴﺮﺍﻥ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺍﻣﻴﺮ ﺗﻤﻨﺎﻉ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﹾﻴﻪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻳﺘﻴﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ 52ﻭ ﺍﹶﻣﻴ ﺮ ﺍﹶﻫﻮﻟﻴﺒﺎﻣﺔ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻳﻠﹶﻪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﻴﻨﹸﻮﻥ؛ 53ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻗﹶﻨﺎﺯ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺗﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﺒﺼﺎﺭ؛ 54ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﺠﺪ ﻳﹺﺌﻴﻞ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻋﻴﺮﺍﻡ؛ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺍﻣﻴﺮﺍﻥ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 2 1ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻧﻴﺎﻧﻨﺪ :ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺷﹾﻤﻌﻮﻥ ﻭ ﻻﻭﻱ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻭ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ 2ﻭ ﺩﺍﻥ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﹶﻧﻔﹾﺘﺎﻟﻲ ﻭ ﺟﺎﺩ ﻭ ﹶﺍﺷﻴﺮ. 3ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ :ﻋﻴﺮ ﻭ ﺍﹸﻧﺎﻥ ﻭ ﺷﻴﻠﹶﻪ؛ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﺘﹾﺸﹸﻮﻉﹺ ﻛﻨﹾﻌﺎﻧﻴﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ؛ ﻭ ﻋﻴ ﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﻮﺩ؛ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﹸﺸﺖ. 4ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﺍﻭ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﻓﺎﺭﺹ ﻭ ﺯﺍﺭﺡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺼﺮﻭﻥ ﻭ ﺣﺎﻣﻮﻝ. ﺣ ﹾ 5ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻓﺎﺭﺹ : 6ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺯﺍﺭﺡ :ﹺﺯ ﻣﺮﻱ ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻭ ﻫﻴﹺﻤﺎﻥ ﻭ ﹶﻛﹾﻠﻜﹸﻮﻝ ﻭ ﺩﺍﺭﻉ ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶﻛ ﺮﻣﻲ ،ﻋﺎﻛﺎﺭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭼﻴﺰ ﺣﺮﺍﻡ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ. 8ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻳﺘﺎﻥ ﻋﺰﺭﻳﺎ ﺑﻮﺩ. ﺣﻤﺌﻴﻞ ﻭ ﺭﺍﻡ ﻭ ﹶﻛﻠﹸﻮﺑﺎﻱ. ﺼﺮﻭﻥ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻳ ﺮ ﺣ ﹾ 9ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺤﺸﹸﻮﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﺭﺍﻡ ﻋﻤﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻋﻤﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﹶﻧ ﺳﻠﹾﻤﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺳﻠﹾﻤﺎ ﺑﻮﻋﺰ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 11ﻭ ﻧﹶﺤﺸﻮﻥ 12ﻭ ﺑﻮﻋﺮ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﻳﺴﻲ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. ﺷﻤﻌﻲ ﺭﺍ، 13ﻭ ﻳﺴﻲ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﹶﺍﻟﻴﺎﺏ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺍﺑﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﺭﺍ ،ﺳﻮﻣﻴﻦ 14ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻣﻴﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﺌﻴﻞ ﺭﺍ ﻭ ﭘﻨﺠﻤﻴﻦ ﺭﺩﺁﻱ ﺭﺍ، 15ﻭ ﺷﺸﻤﻴﻦ ﺍﹶﻭﺻﹶﻢ ﺭﺍ ﻭ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. ﺻ ﺮ ﻭﻳﻪ ،ﹶﺍﺑﺸﺎﻱ ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ،ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺻ ﺮ ﻭﻳﻪ ،ﻭ ﺍﹶﺑﻴﺤﺎﻳﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶ 16ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﹶ 17ﻭ ﺍﹶﺑﻴﺤﺎﻳﻞ ﻋﻤﺎﺳﺎ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻋﻤﺎﺳﺎ ﻳ ﹶﺘ ﹺﺮﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻲ ﺑﻮﺩ. ﺣﺼﹾﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﺰﹸﻭﻳﺒﻪ ﻭ ﺍﺯ ﻳﺮﻳﻌﻮﺕ ﺍﻭﻻﺩ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭﻱ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ :ﻳﺎﺷﹶﺮ ﻭ ﺷﹸﻮﺑﺎﺏ ﻭ ﹶﺍ ﺭﺩﻭﻥ. 18ﻭ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻦ 19ﻭ ﻋﺰﹸﻭﺑﻪ ﻣﺰﺩ ﻭ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺍﹶﻓﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭﺣﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ 20ﺣﻮﺭ ،ﺍﹸﻭﺭﻱ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﹸﻭﺭﻱ ﺑﺼﹶﻠﹾﺌﻴﻞ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. ﺣ ﹾ 21ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ، ﺳﺠﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ. ﺼﺮﻭﻥ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﭘﺪﺭ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺳﺠﻮﺏ ﻳﺎﺋﻴﺮ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺩﺍﺷﺖ. 22ﻭ
320
ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺣﻮﻭﺕ ﻳﺎﺋﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺎ ﻗﻨﺎﺕ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺷﺼﺖ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻨﻲ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﭘﺪﺭ ﹺ 23ﻭ ﺍﻭ ﺟﺸﻮﺭ ﻭ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺣ ﹾ 24ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺷﺤﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﹶﺗﻘﹸﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ. ﺼﺮﻭﻥ ﹶﺍ ﹾ ﺣ ﹾ ﺼُﺮﻭﻥ ﺩﺭ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﹶﺍﻓﹾﺮﺍﺗﻪ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ ،ﹶﺍ ﹺﺑﻴﻪ ﺯﻥ ﺻ ﻢ ﻭ ﺍﹶﺧﻴﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺼﺮﻭﻥ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﺵ :ﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﻮﻧﹶﻪ ﻭ ﹸﺍﻭﺭﻥ ﻭ ﺍﹲﻭ ﹶ ﺣ ﹾ ﺣﻤﻴﺌﻞ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ 25ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳ ﺮ 26ﻭ ﻳﺮﺣﻤﺌﻴﻞ ﺭﺍ ﺯﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﻤﺎﻩ ﺑﻪ ﻋﻄﺎﺭﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﹸﺍﻭﻧﺎﻡ ﺑﺎﺷﺪ. 27ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﺍﻡ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﻳ ﺮ ﺣﻤﺌﻴﻞ ﻣﻌﺺ ﻭ ﻳﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﻋﺎﻗﹶﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺷ ﻤﺎﻱ ﻧﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﺸﻮﺭ. ﺷﻤﺎﻱ ﻭ ﻳﺎﺩﺍﻉ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶ 28ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹸﺍﻭﻧﺎﻡ :ﹶ 29ﻭ ﺍﺳﻢ ﺯﻥ ﺍﺑﻴﺸﻮﺭ ﹶﺍﺑﹺﻴﺤﺎﻳﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﹶﺍﺣﺒﺎﻥ ﻭ ﻣﻮﻟﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ. ﺳﻠﹶﺪﻱ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﺮﺩ. 30ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻧﺎﺩﺍﺏ ﺳﻠﹶﺪ ﻭ ﹶﺍﻓﹼﺎﻳﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ 31ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﹶﻓﹼﺎﻳﻢ ﻳﺸﹾﻌﻲ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﺸﹾﻌﻲ ﺷﻴﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺷﻴﺸﺎﻥ ﹶﺍﺣﻼﻱ. ﺷﻤﺎﻱ ﻳ ﹶﺘﺮ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ؛ ﻭ ﻳﺘﹶﺮ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﺮﺩ. 32ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﺎﺩﺍﻉ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﹶ ﺣﻤﺌﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 33ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ :ﻓﺎﻟﹶﺖ ﻭ ﺯﺍﺯﺍ .ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳ ﺮ 34ﻭ ﺷﻴﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﻴﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﻼﻣﻲ ﻣﺼﺮﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﺮﺣﺎﻉ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ. 35ﻭ ﺷﻴﺸﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﻳﺮﺣﺎﺡ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻋﺘﹼﺎﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 36ﻭ ﻋﺘﺎﻱ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﺯﺍﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 37ﻭ ﺯﺍﺑﺎﺩ ﹶﺍﻓﹾﻼﻝ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﹶﺍﻓﹾﻼﻝ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 38ﻭ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﻳﻴﻬﻮ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻳﻴﻬﻮ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 39ﻭ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﺣﺎﻟﹶﺺ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺣﺎﻟﺺ ﹶﺍﻟﹾﻌﺎﺳﻪ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. ﺷﻠﱡﻮﻡ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 40ﻭ ﹶﺍﻟﹾﻌﺎﺳﻪ ﺳﺴﻤﺎﻱ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺳﺴﻤﺎﻱ ﹶ ﺸﻤﻊ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 41ﻭ ﺷﹶﻠﻮﻡ ﹺﻳ ﹶﻘﻤﻴﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﹺﻳ ﹶﻘﻤﻴﺎ ﹶﺍﻟ ﻴ ﹶ ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺣﻤﺌﻴﻞ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﻣﻴﺸﺎﻉ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺯﹺﻳﻒ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻣﺎﺭﻳﺸﹶﻪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ 42ﻭ ﺑﻨﻲ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﺮﺍﺭ ﻳ ﺮ ﺣ ﺒﺮﻭﻥ :ﹸﻗ ﻮﺭﺡ ﻭ ﹶﺗﻔﱡﻮﺡ ﻭ ﺭﺍﻗﹶﻢ ﻭ ﺷﺎﻣﻊ. 43ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎﻱ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 44ﻭ ﺷﺎﻣﻊ ﺭﺍ ﺣﻢ ﭘﺪﺭ ﻳ ﺮﻗﹶﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺭﺍﻗﹶﻢ ﻭ ﹶ ﺷﻤﺎﻱ ﻣﺎﻋﺌﻮﻥ ﻭ ﻣﺎﻋﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﺑﻴﺖ ﺻﹸﻮﺭ ﺑﻮﺩ. 45ﻭ ﭘﺴﺮ ﹶ 46ﻭ ﻋﻴﻔﹶﻪ ﻣﺘﻌﻪ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺣﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﻮﺻﺎ ﻭ ﺟﺎﺯﻳﺰ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺣﺎﺭﺍﻥ ﺟﺎﺯﻳﺰ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 47ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻬﺪﺍﻱ ﺭﺍ ﺟﻢ ﻭ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﻭ ﺟﻴﺸﺎﻥ ﻭ ﻓﺎﻟﹶﺖ ﻭ ﻋﻴﻔﹶﻪ ﻭ ﺷﺎﻋﻒ. 48ﻭ ﻣﻌﻜﻪ ﻣﺘﻌﻪ ﻛﺎﻟﻴﺐ ،ﺷﺎﺑﺮ ﻭ ﺗﺮﺣﻨﹶﻪ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ. ﺟﺒﻌﺎ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ؛ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﻋ ﹾﻜﺴﻪ ﺑﻮﺩ. 49ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﻓﹶﻒ ،ﭘﺪﺭ ﻣ ﺪ ﻣﻨﹶﻪ ﻭ ﺷﻮﺍ ،ﻣﻜﹾﺒﻴﻨﺎ ﻭ ﭘﺪﺭ ﹺ 50ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻦ ﺣﻮﺭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﹶﺍﻓﹾﺮﺍﺗﻪ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ :ﺷﹸﻮﺑﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﻗﺮﻳﻪ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ، ﺳﻠﹾﻤﺎ ﭘﺪﺭ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻭ ﺣﺎﺭﻳﻒ ﭘﺪﺭ ﺑﻴﺖ ﺟﺎﺩﺭ. 51ﻭ 52ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻮﺑﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﻗﺮﻳﻪ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ :ﻫﺮﻭﺍﻩ ﻭ ﻧﺼﻒ ﻣﻨﹸﻮﺣﻮﺕ. 53ﻭ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻗﺮﻳﻪ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ :ﻳ ﹾﺘﺮﹺﻳﺎﻥ ﻭ ﻓﹸﻮﺗﻴﺎﻥ ﻭ ﺷﹸﻮﻣﺎﺗﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﹾﺮﺍﻋﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺎﺭﻋﺎﺗﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺷﹾﻄﺎﻭﻟﻴﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻧﺪ. ﺻﺮﻋﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺳﻠﹾﻤﺎ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻭ ﻧﻄﻮﻓﺎﺗﻴﺎﻥ ﻭ ﻋﻄﹾﺮﻭﺕ ﺑﻴﺖ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﻧﺼﻒ ﻣﺎﹶﻧﺤﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﹸ 54ﻭ ﺑﻨﻲ ﺖ ﭘﺪ ﹺﺭ ﺑﻴﺖ ﺭﻳﻜﺎﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺷﻤﻌﺎﺗﻴﺎﻥ ﻭ ﺳﻮﻛﺎﺗﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻗﻴﻨﻴﺎﻥ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻀ ﻤ ﹾ 55ﻭ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻛﺎﺗﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻌﺒﻴﺺ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﺮﻋﺎﺗﻴﺎﻥ ﻭ 3 ﻞ ﹶﻛ ﺮ ﻣﻠﻴﻪ؛ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ :ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﹶﺍﻣﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﹶﺍﺧﹾﻴﹸﻨ ﻮﻋﻢ ﻳ ﹾﺰ ﺭﻋﻴﻠﻴﻪ؛ ﻭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺍﺯ ﹶﺍﺑﹺﻴﺠﺎ ﻳ ﹺ 1ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﺠﻴﺖ. 2ﻭ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﭘﺴﺮ ﻣ ﻌﻜﹶﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﹶﻠﹾﻤﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﺸﻮﺭ؛ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻣﻴﻦ ﺍﹸﺩﻭﻧﻴﺎ ﭘﺴﺮ ﺠﻠﹶﻪ. 3ﻭ ﭘﻨﺠﻤﻴﻦ ﺷ ﹶﻔﻄﹾﻴﺎ ﺍﺯ ﺍﹶﺑﻴﻄﺎﻝ ﻭ ﺷﺸﻤﻴﻦ ﻳﺘﹶﺮﻋﺎﻡ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺍﻭ ﻋ ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻭ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻲ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ. 4ﺍﻳﻦ ﺷﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺷﻤﻌﻲ ﻭ ﺷﻮﺑﺎﺏ ﻭ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ .ﺍﻳﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺍﺯ ﺑ ﹾﺘﺸﹸﻮﻉ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻤﻴﺌﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ : 6ﻭ ﻳﺒﹺﺤﺎﺭ ﻭ ﺍﻟﻴﺸﺎﻣﻊ ﻭ ﺍﹶﻟﻴﻔﺎﻟﹶﻂ. 7ﻭ ﻧﹸﻮﺟﻪ ﻭ ﻧﺎﻓﹶﺞ ﻭ ﻳﺎﻓﻴﻊ.
321
8ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻤﻊ ﻭ ﺍﹶﻟﹾﻴﺎﺩﺍﻉ ﻭ ﺍﹶﻟﻴﻔﹶﻠﹶﻂ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 9ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺳﻮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺘﻌﻪ ﻫﺎ .ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺑﻮﺩ. ﺣﺒﻌﺎﻡ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺍﺑﻴﺎ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺁﺳﺎ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ. 10ﻭ ﭘﺴﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ،ﺭ 11ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﹶﺍ ﹶ ﺧﺰﹾﻳﺎ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻳﻮﺁﺵ. 12ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻳﻮﺗﺎﻡ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻣﻨﱠﺴﻲ. 13ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺁﺣﺎﺯ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ 14ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺁﻣﻮﻥ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻳﻮﺷﻴﺎ. ﺷﻠﹼﻮﻡ. 15ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﻧﺨﺴﺘﺰﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﻭ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺻﺪﻗﹶﻴﺎ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻣﻴﻦ ﹶ 16ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻳ ﹸﻜﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺻﺪﻗﹶﻴﺎ. ﺷﺄﹶﻟﺘﻴﺌﻴﻞ. 17ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳ ﹸﻜﻨﹾﻴﺎ ﹶﺍﺷﹼﻴﺮ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﹶ 18ﻭ ﻣﻠﹾﻜﻴﺮﺍﻡ ﻭ ﻓﹶﺪﺍﻳﺎ ﻭ ﺷﹶﻨﹾﺄﹶﺻﱠﺮ ﻭ ﻳ ﹶﻘﻤﻴﺎ ﻭ ﻫﻮﺷﺎﻣﺎﻉ ﻭ ﹶﻧ ﺪﺑﻴﺎ. 19ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻓﹶﺪﺍﻳﺎ ﹶﺯ ﺭﺑﺎﺑﹺﻞ ﻭ ﺷﻠﹸﻮﻣﻴﺖ ﺑﻮﺩ. ﺣﹶﻨﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﹶ ﺸﻼﹼﻡ ﻭ ﺷ ﻤﻌﻲ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶﺯ ﺭﺑﺎﺑﹺﻞ ﻣ ﹸ ﺴﺪﻳﺎ ﻭ ﻳ ﻮﺷﹶﺐ ﺣﺴﺪ ﻛﻪ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺣ ﺸ ﻮﺑﻪ ﻭ ﺍﹸﻭﻫﻞ ﻭ ﺑ ﺮﺧﻴﺎ ﻭ ﺣ ﹸ 20ﻭ ﺷ ﹸﻜﻨﹾﻴﺎ. ﺷﻌﻴﺎ ،ﺑﻨﻲ ﺭﻓﺎﻳﺎ ﻭ ﺑﻨﻲ ﹶﺍﺭﻧﺎﻥ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻮ ﺑﺪﻳﺎ ﻭ ﺑﻨﻲ ﹶ ﺣﹶﻨﻨﹾﻴﺎ ﹶﻓﹶﻠﻄﹾﻴﺎ ﻭ ﺍ ﹶ 21ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ 22ﻭ ﭘﺴﺮ ﹶ ﺣﻄﹼﻮﺵ ﻭ ﻳﺒﺤﺎﹶﻝ ﻭ ﺑﺎﺭﻳﺢ ﻭ ﹶﻧ ﻌﺮﻳﺎ ﻭ ﺷﺎﻓﺎﻁ ﻛﻪ ﺷﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ، ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶ ﺷ ﹸﻜﻨﹾﻴﺎ ﹶ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﻭ ﻋﺰﹾﺭﻳﻘﺎﻡ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 23ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶﻧ ﻌﺮﻳﺎ ﹶﺍﹾﻟﻴﻮﻋﻴﻨﺎﻱ ﻭ 24ﻭ ﺑﻨﻲ ﹶﺍﹾﻟﻴﻮﻋﻴﻨﺎﻱ ﻫﻮﺩﺍﻳﺎ ﻭ ﺍﹶﻟﹾﻴﺎﺷﻴﺐ ﻭ ﻓﹶﻼﻳﺎ ﻭ ﻋﻘﱡﻮﺏ ﻭ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﻻﻳﺎﻉ ﻭ ﻋﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 4 ﺼﺮﻭﻥ ﻭ ﹶﻛﺮﻣﻲ ﻭ ﺣﻮﺭ ﻭ ﺷﻮﺑﺎﻝ. ﺣ ﹾ 1ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ :ﻓﺎﺭﺹ ﻭ ﺻﺮﻋﺎﺗﻴﺎﻥ. 2ﻭ ﺭﺁﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺷﻮﺑﺎﻝ ﻳﺤﺖ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻳﺤﺖ ﹶﺍﺧﹸﻮﻣﺎﻱ ﻭ ﻻﻫﺪ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ .ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﹶ ﺼﹶﻠﹾﻠﻔﹸﻮﻧﻲ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﻋﻴﻄﺎﻡ ﺍﻧﺪ :ﻳ ﹾﺰﺭﻋﻴﻞ ﻭ ﻳﺸﹾﻤﺎ ﻭ ﻳﺪﺑﺎﺵ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫ ﹾ ﺟﺪﻭﺭ ﻭ ﻋﺎﺯﹶﺭ ﭘﺪﺭ ﺧﹸﻮﺷﹶﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺣﻮﺭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﹶﺍﻓﹾﺮﺍﺗﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﹶﻓﻨﹸﻮﺋﻴﻞ ﭘﺪﺭ ﺷﺤﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﹶﺗﻘﹼﻮﻉ ﺩﻭ ﺯﻥ ﺩﺍﺷﺖ :ﺣﻼ ﻭ ﻧﹶﻌﺮﻩ. 5ﻭ ﹶﺍ ﹾ ﺧﺸﹾﻄﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺯﺍﻳﻴﺪ؛ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻧﹶﻌﺮﻩ ﺍﻧﺪ. ﺧﺰﹼﺍﻡ ﻭ ﺣﺎﻓﹶﺮﻭ ﺗﹶﻴﻤﺎﻧﻲ ﻭ ﹶﺍ ﹶ 6ﻭ ﹶﻧ ﻌﺮﻩ ،ﹶﺍ ﹸ ﺻﺮﺕ ﻭ ﺻﹸﻮﺣﺮ ﻭ ﹶﺍﺗﹾﻨﺎﻥ. 7ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺣﻼ :ﹶ ﺧﺮﺣﻴﻞ ﺑﻦ ﻫﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 8ﻭ ﻗﹸﻮﺱ ﻋﺎﻧﻮﺏ ﻭ ﺻﹸﻮ ﺑﹺﻴﺒﻪ ﻭ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﹶﺍ ﹶ 9ﻭ ﻳ ﻌﺒﹺﻴﺺ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﻳﻒ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳ ﻌﺒﹺﻴﺺ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺰﻥ ﺯﺍﻳﻴﺪﻡ. 10ﻭ ﻳ ﻌﺒﹺﻴﺺ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﻣﺮﺍ ﻭﺳﻴﻊ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺑﻼ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻲ ﺗﺎ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻧﺸﻮﻡ «.ﻭ ﺧﺪﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 11ﻭ ﹶﻛﻠﹸﻮﺏ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﹸﻮﺣﻪ ﻣﺤﻴﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﹶﺍﺷﹾﺘﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 12ﻭ ﺍﹶﺷﹾﺘﻮﻥ ﺑﻴﺖ ﺭﺍﻓﺎ ﻭ ﻓﺎﺳﻴﺢ ﻭ ﺗﹶﺤﻨﹼﻪ ﭘﺪﺭ ﻋﻴﺮ ﻧﺎﺣﺎﺵ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ .ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺭﻳﻘﹶﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺣﺘﹶﺎﺕ. 13ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﹶﻨﺎﺯ ﻭ ﻋ ﹾﺘﻨﹺﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﺳﺮﺍﻳﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻋﺘﹾﻨﻴﺌﻴﻞ 14ﻭ ﻣﻌﻮﻧﹸﻮﺗﺎﻱ ﻋ ﹾﻔﺮﻩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺳﺮﺍﻳﺎ ،ﻳﻮﺁﺏ ﭘﺪﺭ ﺟﻴﺤﺮﺍﺷﻴﻢ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺻﻨﻌﺘﮕﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻦ ﻳ ﹸﻔﻨﱠﻪ ،ﻋﻴﺮﻭ ﻭ ﺍﻳﻠﹶﻪ ﻭ ﻧﺎﻋﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻳﻠﹶﻪ ﻗﹶﻨﺎﺯ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳ ﻬﹶﻠﻠﹾﺌﻴﻞ ،ﺯﻳﻒ ﻭ ﺯﻳﻔﹶﻪ ﻭ ﺗﻴ ﹺﺮﻳﺎ ﻭ ﺍﹶﺳﺮﺋﻴﻞ. ﺢ ﭘﺪﺭ ﹶﺍ ﹾ ﺸ ﺒ ﻥ ﻣﺮﺩ ﻣ ﺮﻳﻢ ﻭ ﺷﹶﻤﺎﻱ ﻭ ﹺﻳ ﹾ ﺷ ﹶﺘ ﻤﻮﻉ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 17ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋ ﹾﺰﺭﻩ ﻳﺘﹶﺮ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻋﺎﻓﹶﺮﻭ ﻳﺎﻟﻮﻥ ﻭ ﺯ ﺟﺪﻭﺭ ،ﻭ ﺟﺎﺑﺮ ﭘﺪﺭ ﺳﻮﻛﹸﻮ ﻭ ﻳﻘﻮﺗﻴﺌﻴﻞ ﭘﺪﺭ ﺯﺍﻧﻮﺡ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ .ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹺﺑ ﹾﺘﻴﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﻲ 18ﻭ ﺯﻥ ﻳﻬﻮﺩﻳﺔ ﺍﻭ ﻳﺎ ﺭﺩ ،ﭘﺪﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺟﺮﻣﻲ ﻭ ﹶﺍ ﹾ ﺷ ﹶﺘ ﻤ ﻮ ﹺﻉ ﻣﻌﻜﺎﺗﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺯﻥ ﻳﻬﺪﻳﺔ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﹶﻧﺤﻢ ﺑﻮﺩ ﭘﺪﺭ ﻗﹶﻌﻴﻠﹶﺔ 20ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻴﻤﻮﻥ :ﹶﺍﻣﻨﻮﻥ ﻭﺭﹺﻧﱠﻪ ﻭ ﺑﹺﻨﹾﺤﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﺗﻴﻠﻮﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﹺﺸﹾﻌﻲ ﺯﹸﻭﺣﻴﺖ ﻭ ﹺﺑﹾﻨﺰﹸﻭﺣﻴﺖ. 21ﻭ ﺑﻨﻲ ﺷﻴﻠﹶﻪ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻋﻴﺮ ﭘﺪﺭ ﻟﻴﻜﹶﻪ ،ﻭ ﻟﹶﻌﺪﻩ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﻳﺸﹶﻪ ﻭ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻋﺎﻣﻼﻥ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﺓ ﺍﹶﺷﹾﺒﻴﻊ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
322
ﺤﻢ؛ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻗﺪﻳﻢ ﺍﺳﺖ. 22ﻭ ﻳﻮﻗﻴﻢ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻛﹸﻮﺯﹺﻳﺒﺎ ﻭ ﻳﻮﺁﺵ ﻭ ﺳﺎﺭﺍﻑ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺁﺏ ﻣﻠﹾﻚ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻳﺸﹸﻮﺑﻲ ﹶﻟ 23ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻧﺘﺎﻋﻴﻢ ﻭ ﺟﺪﻳﺮﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎﻫﺎ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 24ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﹶﻤﻌﻮﻥ :ﻧﻤﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﻳﺎﺭﻳﺐ ﻭ ﺯﺍﺭﺡ ﻭ ﺷﺎﺅﻝ. ﺷﹼﻠﻮﻡ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻣﺒﺴﺎﻡ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻣﺸﹾﻤﺎﻉ. 25ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﹶ ﺷﻤﻌﻲ. 26ﻭ ﺑﻨﻲ ﻣﺸﹾﻤﺎﻉ ﭘﺴﺮﺵ ﺣﻤﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺷﻤﻌﻲ ﺭﺍ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺷﺶ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﻜﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭﻧﺶ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﺸﺪﻧﺪ. 27ﻭ ﺣﺼﹶﺮ ﺷﹸﻮﺁﻝ، ﺷ ﺒ ﻊ ﻭ ﻣﻮﻻﺩﻩ ﻭ 28ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺌﺮ ﹶ ﺻ ﻢ ﻭ ﺗﻮﻻﺩ، 29ﻭ ﺍﺩﺭ ﹺﺑﹾﻠﻬﻪ ﻭ ﻋﺎ ﹶ ﺻ ﹾﻘﻠﹶﻎ، ﺣ ﺮ ﻣﻪ ﻭ 30ﻭ ﺩﺭ ﺑﺘﹸﻮﺋﻴﻞ ﻭ 31ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﻣ ﺮ ﹶﻛﺒﻮﺕ ﻭ ﺣﺼﺮ ﺳﻮﺳﻴﻢ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺑﹺﺮﺋﻲ ﻭ ﹶ ﺷﻌﺮﺍﻳﹺﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻮﺩ. 32ﻭ ﻗﺮﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻴﻄﺎﻡ ﻭ ﻋﻴﻦ ﻭ ﹺﺭﻣﻮﻥ ﻭ ﺗﹸﻮﻛﹶﻦ ﻭ ﻋﺎﺷﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭘﻨﺞ ﺭﻳﻪ ﺑﻮﺩ، 33ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﺮﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺗﺎ ﺑﻌﻞ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 34ﻭ ﻣﺸﻮﺑﺎﺕ ﻭ ﻳﻤﻠﻴﻚ ﻭ ﻳ ﻮﺷﹶﻪ ﺑﻦ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ، ﺷﺒﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺳﺮﺍﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﺴﻴﺌﻴﻞ، 35ﻭ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻴﻬﻮ ﺍﺑﻦ ﻳﻮ 36ﻭ ﹶﺍﹾﻟﻴﻮﻋﻴﻨﺎﻱ ﻭ ﻳﻌﻜﻮﺑﻪ ﻭ ﻳﺸﻮﺣﺎﻳﺎ ﻭ ﻋﺴﺎﻳﺎ ﻭ ﻋﺪﻳﺌﻴﻞ ﻭ ﻳﺴﻴﻤﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎ، ﺷﻤﺮﻱ ﺍﺑﻦ ﺷﹶﻤﻌﻴﺎ، 37ﻭ ﺯﻳﺰﺍ ﺍﺑﻦ ﺷﻔﹾﻌﻲ ﺍﺑﻦ ﺍﹼﻟﻮﻥ ﺑﻦ ﻳﺪﺍﻳﺎ ﺍﺑﻦ 38ﺍﻳﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺷﺪ ،ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺅﺳﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﺪ. ﻲ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﭼﺮﺍﮔﺎﻩ ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ. ﺟﺪﻭﺭ ﺗﺎ ﻃﺮﻑ ﺷﺮﻗ ﹺ 39ﻭ ﺑﻪ ﻣﺪﺧﻞ ﻦ ﻭﺳﻴﻊ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺍﻳﻤﻦ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁ ﹺ ﻝ ﺣﺎ ﻡ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 40ﭘﺲ ﻣﺮﺗﻌﻲ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﻧﻴﻜﻮ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻮﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ 41ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﺒﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻊ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ. ﺷ ﻤﻌﻮﻥ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺳﻌﻴﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﹶﻓﹾﻠﻄﻴﺎ ﻭ ﹶﻧ ﻌﺮﹺﻳﺎ ﻭ ﺭﻓﺎﻳﺎ ﻭ ﻋﺮﻳﺌﻴﻞ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﺸﻴﻊ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 42ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﹶ 43ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻋﻤﺎﻟﹶﻘﹶﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 5 1ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ :ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﺴﺘﺮ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺣﻖ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺩﮔﻲ ﺍﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﺔ ﺍﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﻲ ﺛﺒﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻮﺩ. ﺼﺮﻭﻥ ﹶﻛﺮﻣﻲ. ﺣ ﹾ ﺣﻨﹸﻮﻙ ﻭ ﹶﻓﻠﱡﻮ 3ﭘﺲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ : ﺷ ﻤﻌﻲ؛ ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺟﻮﺝ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ 4ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻮﺋﻴﻞ :ﭘﺴﺮﺵ ﹶ 5ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻣﻴﻜﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺁﻳﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺑﻌﻞ؛ ﺖ ﻓﻠﹾﻨﺎﺳﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﹶﺍﺷﱡﻮﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺭﺅﺑﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺑﺌﻴﺮﻩ ﻛﻪ ﺗﹾﻠ ﹶﻐ ﹾ 7ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﺔ ﻣﻮﺍﻟﻴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺛﺒﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﻣﻘﺪﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻌﻴﺌﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﹶﻛﺮﻳﺎ، 8ﻭ ﺑﺎﻟﹶﻊ ﺑﻦ ﻋﺰﺍﺯ ﺑﻦ ﺷﺎﻣﻊ ﺑﻦ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺮﻭﻋﻴﺮﺗﺎ ﻧﹶﺒﻮ ﻭ ﺑﻌﻞ ﻣﻌﻮﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ، ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺷﺪ. 9ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﻣﺪﺧﻞ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﻓﺮﺍﺕ ﺳﻜﻨﺎ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﹺ 10ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺣﺎﺟﺮﻳﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺷﺮﻗﻲ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. 11ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺗﺎ ﺳﻠﹾﺨﹶﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﻣﻘﹼﺪﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺷﺎﻓﺎﻡ ﻭ ﻳﻌﻨﺎﻱ ﻭ ﺷﺎﻓﺎﻁ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ. ﺷﺒﻊ ﻭ ﻳﻮﺭﺍﻱ ﻭ ﻳﻌﻜﺎﻥ ﻭ ﺯﹺﻳﻊ ﻭ ﻋﺎﺑﺮ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 13ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﻣﺸﹸﻼﻡ ﻭ ﹶ ﺤﺪﻭ ﺍﺑﻦ ﺑﻮﺯ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﻦ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﻳﺸﻴﺸﺎﻱ ﺑﻦ ﻳ 14ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﹶﺑﻴﺤﺎﻳﻞ ﺑﻦ ﺣﻮﺭﻱ ﺍﺑﻦ ﻳﺎﺭﻭﺡ ﺑﻦ ﹺ 15ﺍﹶﺧﻲ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺪﻳﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﺟﻮﻧﻲ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ. ﺟﻠﹾﻌﺎ ﺩ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﻭ ﻗﺮﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺷﺎﺭﻭﻥ ﺗﺎ ﺣﺪﻭﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﹺ
323
17ﻭ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﺔ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺛﺒﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 18ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺟﺎﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﱠﺴﻲ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﭙﺮ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﭼﻬﻞ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺻﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺣﺎﺟﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﻄﹸﻮﺭ ﻭ ﻧﺎﻓﻴﺶ ﻭ ﻧﻮﺩﺍﺏ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 20ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺼﺮﺕ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﺎﺟﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺟﻨﮓ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ. ﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﺘﺮ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﻻﻍ ﻭ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 21ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺷ ﹺ 22ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺟﻨﮓ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. ﺣﺮﻣﻮﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﺪﻧﺪ. ﺟﺒﻞ ﺣﺮﻣﻮﻥ ﻭ ﺳﻨﻴﺮ ﻭ 23ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﱠﺴﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻌﻞ ﺸﻌﻲ ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﻋﺰﹾﺭﻳﺌﻴﻞ ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻭ ﻫ ﻮ ﺩﻭﻳﺎ ﻭ ﻳﺤﺪﻳﺌﻴﻞ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﺷﺠﺎﻉ ﻭ ﻧﺎﻣﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ 24ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺎﻓﹶﺮ ﻭ ﹺﻳ ﹾ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 25ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺩﺭ ﭘﻲ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 26ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﻭﺡ ﻓﹸﻮﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﹶﺍﺷﱡﻮﺭ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺗﹾﻠ ﹶﻐ ﹾ ﺖ ﻓﻠﹾﻨﺎﺳﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﹶﺍﺷﱡﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺅﺑﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﱠﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﺳﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ، ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻠﹶﺢ ﻭ ﺧﺎﺑﻮﺭ ﻭ ﻫﺎﺭﺍ ﻭ ﹶﻧﻬﺮ ﺟﻮﺯﺍﻥ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺩ. 6 ﺟﺮﺷﻮﻥ ﻭ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﻭ ﻣﺮﺍﺭﻱ. 1ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ : ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﻭ ﻋﺰﹼﻳﺌﻴﻞ. 2ﺑﻨﻲ ﻗﹶﻬﺎﺕ :ﻋﻤﺮﺍﻡ ﻭ ﻳﹺﺼﹾﻬﺎﺭ ﻭ 3ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﺮﺍﻡ :ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ .ﻭ ﺑﻨﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ :ﻧﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﹶﺍﺑﹺﻴﻬﻮ ﻭ ﺍﹶﻟﻴﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ. 4ﻭ ﺍﹶﻟﻴﻌﺎﺯﺍﺭ ﻓﻴﻨﹶﺤﺎﺱ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻓﻴﻨﹶﺤﺎﺱ ﺍﺑﻴﺸﻮﻉ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 5ﻭ ﺍﺑﻴﺸﻮﻉ ﺑﻘﱢﻲ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻘﱢﻲ ﻋﺰﹼﻱ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 7ﻭ ﻣﺮﺍﻳﻮﺕ ﹶﺍ ﻣﺮﻳﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﹶﺍ ﻣﺮﻳﺎ ﺍﺧﻴﻄﻮﺏ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 8ﻭ ﺍﺧﻴﻄﻮﺏ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﹶﺍﺧﻴ ﻤﻌﺺ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 9ﻭ ﹶﺍﺧﻴﻤﻌﺺ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 10ﻭ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﹶﺍ ﻣﺮﻳﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﹶﺍ ﻣﺮﻳﺎ ﺍﺧﻴﻄﻮﺏ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. ﺷﻠﹼﻮﻡ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 12ﻭ ﺍﹶﺧﻴﻄﻮﺏ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﹶ ﺣﻠﹾﻘﻴﺎ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. ﺣﻠﹾﻘﻴﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺷﹼﻠﻮﻡ 13ﻭ ﹶ 14ﻭ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﺳﺮﺍﻳﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺳﺮﺍﻳﺎ ﻳﻬﻮﺻﺎﺩﺍﻕ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 15ﻭ ﻳﻬﻮﺻﺎﺩﺍﻕ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺭﻓﺖ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﹶﻧﺒﻮ ﹶﻛ ﺪﹶﻧﺼﱠﺮ ﺍﺳﻴﺮ ﺳﺎﺧﺖ. 16ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻻﻭﻱ :ﺟﺮﺷﻮﻡ ﻭ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﻭ ﻣﺮﺍﺭﻱ. ﺷﻤﻌﻲ. ﺟ ﺮﺷﹸﻮﻡ :ﻟﺒﻨﹺﻲ ﻭ 17ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﺍﺳﻤﻬﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ 18ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﹶﻬﺎﺕ :ﻋﻤﺮﺍﻡ ﻭ ﻳﹺﺼﹾﻬﺎﺭ ﻭ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﻭ ﻋﺰﹼﻳﺌﻴﻞ. 19ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍﺭﻱ :ﻣﺤﻠﻲ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﭘﺲ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺟ ﺮﺷﹸﻮﻡ ﭘﺴﺮﺵ ﻟ ﺒﻨﹺﻲ ،ﭘﺴﺮﺵ ﻳﺤﺖ ،ﭘﺴﺮﺵ ﹺﺯﻣﻪ، 20ﺍﺯ 21ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻮﺁﺥ ﭘﺴﺮﺵ ﻋﺪﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺯﺍﺭﺡ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﺎﺗﹾﺮﺍﻱ. 22ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﹶﻬﺎﺕ ،ﭘﺴﺮﺵ ﻋﻤﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﭘﺴﺮﺵ ﹸﻗ ﻮﺭﺡ ﭘﺴﺮﺵ ﹶﺍﺳﻴﺮ. 23ﭘﺴﺮﺵ ﹶﺍﻟﹾﻘﺎﻧﹶﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﹶﺑﻴﺂﺳﺎﻑ ﭘﺴﺮﺵ ﹶﺍﺳﻴﺮ. 24ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺗﹶﺤﺖ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﹸﻭﺭﻳﺌﻴﻞ ﭘﺴﺮﺵ ﻋ ﹼﺰﻳﺎ ،ﭘﺴﺮﺵ ﺷﺎﺅﻝ. 25ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶﺍﻟﹾﻘﺎﻧﹶﻪ ﻋﻤﺎﺳﺎﻱ ﻭ ﺍﹶﺧﻴﻤﻮﺕ. 26ﻭ ﺍﻣﺎ ﹶﺍﻟﹾﻘﺎﻧﹶﻪ .ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﹶﻟﹾﻘﺎﻧﹶﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﺻﻮﻓﺎﻱ ﭘﺴﺮﺵ ﻧﹶﺤﺖ. 27ﭘﺴﺮﺵ ﹶﺍﻟﻴﺂﺏ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﺮﻭﺣﺎﻡ ﭘﺴﺮﺵ ﹶﺍﻟﹾﻘﺎﻧﹶﻪ.
324
28ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﻭﺷﹾﻨﹺﻲ ﻭ ﺩﻭﻣﺶ ﹶﺍﺑﹺﻴﺎ. ﺷﻤﻲ ﭘﺴﺮﺵ ﻋﺰﱠﻩ. 29ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﻣﺤﻠﻲ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻟﺒﻨﹺﻲ ﭘﺴﺮﺵ ﺷ ﻤﻌﻲ ﭘﺴﺮﺵ ﻫﺠﻴﺎ ﭘﺴﺮﺵ ﻋﺴﺎﻳﺎ. 30ﭘﺴﺮﺵ 31ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﻭﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪ. 32ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪﻥ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ .ﭘﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺷﺪﻧﺪ. 33ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ :ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻗﹶﻬﺎﺗﻴﺎﻥ ﻫﻤﺎ ﻥ ﻣﻐﻨﹼﻲ ﺍﺑﻦ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ. 34ﺑﻦ ﺍﹶﻟﹾﻘﺎﻧﹶﻪ ﺑﻦ ﻳﺮﻭﺣﺎﻡ ﺑﻦ ﺍﹶﻟﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻧﹸﻮﺡ، 35ﺍﺑﻦ ﺻﻮﻑ ﺑﻦ ﺍﹶﻟﹾﻘﺎﻧﹶﻪ ﺑﻦ ﻣﻬﺖ ﺑﻦ ﻋﻤﺎﺳﺎﻱ، 36ﺍﺑﻦ ﺍﹶﻟﹾﻘﺎﻧﹶﻪ ﺑﻦ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﻋﻮﺭﻳﺎﺀ ﺑﻦ ﺻﹶﻔﹶﻨﹾﻴﺎ، 37ﺍﺑﻦ ﺗﹶﺤﺖ ﺑﻦ ﹶﺍﺳﻴﺮ ﺑﻦ ﺍﹶﺑﻴﺂﺳﺎﻑ ﺑﻦ ﹸﻗ ﻮﺭﺡ، 38ﺍﺑﻦ ﻳﹺﺼﹾﻬﺎﺭ ﺑﻦ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﺑﻦ ﻻﻭﻱ ﺑﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷ ﻤﻌﻲ، 39ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺁﺳﺎﻑ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ .ﺁﺳﺎﻑ ﺑﻦ ﺑ ﺮﻛﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ 40ﺍﺑﻦ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﺑ ﻌﺴﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﹾﻜﻴﺎ، 41ﺍﺑﻦ ﺍﹶﺗﹾﻨﹺﻲ ﺍﺑﻦ ﺯﺍﺭﺡ ﺑﻦ ﻋﺪﺍﻳﺎ، ﺷ ﻤﻌﻲ، 42ﺍﺑﻦ ﺍﻳﺘﺎﻥ ﺑﻦ ﹺﺯﻣﻪ ﺑﻦ ﺟ ﺮﺷﹸﻮﻡ ﺑﻦ ﻻﻭﻱ . 43ﺍﺑﻦ ﻳﺤﺖ ﺑﻦ 44ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ :ﺍﻳﺘﺎﻥ ﺑﻦ ﻗﻴﺸﻲ ﺍﺑﻦ ﻋ ﺒﺪﻱ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﹼﻮﻙ، ﺣﹾﻠ ﻘﻴﺎ، ﺸﺒﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺣ ﹶ 45ﺍﺑﻦ 46ﺍﺑﻦ ﹶﺍ ﻣﺼﻲ ﺍﺑﻦ ﺑﺎﻧﻲ ﺍﺑﻦ ﺷﺎﻣﺮ، 47ﺍﺑﻦ ﻣﺤﻠﻲ ﺍﺑﻦ ﻣﻮﺷﻲ ﺍﺑﻦ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﺍﺑﻦ ﻻﻭﻱ. 48ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 49ﻭ ﺍﻣﺎ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﻤﻞ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 50ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ :ﭘﺴﺮﺵ ﺍﹶﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ،ﭘﺴﺮﺵ ﻓﻴﻨﹶﺤﺎﺱ ،ﭘﺴﺮﺵ ﹶﺍﺑﹺﻴﺸﹸﻮﻉ. 51ﭘﺴﺮﺵ ﺑﻘﻲ ،ﭘﺴﺮﺵ ﻋﺰﹼﻱ ،ﭘﺴﺮﺵ ﹶﺯ ﺭﺣﻴﺎ، 52ﭘﺴﺮﺵ ﻣﺮﺍﻳﻮﺕ ﭘﺴﺮﺵ ﹶﺍ ﻣﺮﻳﺎ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﹶﺧﻴﻄﻮﺏ، 53ﭘﺴﺮﺵ ﺻﺎﺩﻭﻕ ،ﭘﺴﺮﺵ ﹶﺍﺧﻴ ﻤﻌﺺ. ﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 54ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻮﺿﻊ ﻫﺎ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺳﺖ :ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻗﹶﻬﺎﺗﻴﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺮﻋﺔ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺁ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﻲ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 55ﭘﺲ 56ﻭ ﺍﻣﺎ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺩﻫﺎﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺑﻦ ﻳﻔﹸﻨﱠﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺷﺘﹶﻤﻮﻉ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﻭ ﻟﺒﻨﹶﻪ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ،ﻭ ﻳﺘﹼﻴﺮ ﻭ ﹶﺍ ﹾ 57ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﻠﺠﺎ 58ﻭ ﺣﻴﻠﻴﻦ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺑﻴﺮ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ، 59ﻭ ﻋﺎﺷﺎﻥ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ، 60ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺟﺒﻊ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻋﱠﻠﻤﺖ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻋﻨﺎﺗﻮﺕ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ .ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ. 61ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺁﻥ ﺳﺒﻂ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ،ﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﻧﺼﻒ ﻣﻨﱠﺴﻲ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. ﺟ ﺮﺷﹸﻮﻡ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﹶﻧﻔﹾﺘﺎﻟﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻣﱠﻨﺴﻲ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺷﻬﺮ. 62ﻭ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ 63ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺟﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 64ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 65ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺷﹶﻤﻌﻮﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ.
325
66ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻲ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺪﻭﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 67ﭘﺲ ﺷﻜﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﺟﺎﺯﹶﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﻠﺠﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 68ﻭ ﻳ ﹾﻘﻤﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺣﻮﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ. ﺖ ﹺﺭﻣﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ. ﺟ ﹼ 69ﻭ ﹶﺍ ﻳﻠﹸﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﻭ 70ﻭ ﺍﺯ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﱠﺴﻲ ،ﻋﺎﻧﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ،ﻭ ﺑﹺﻠﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ،ﺑﻪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﺓ ﺑﻨﻲ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺟ ﺮﺷﹸﻮﻡ ﺍﺯ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﱠﺴﻲ ، 71ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺟ ﻮﻻﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﻭ ﻋﺸﹾﺘﺎﺭﻭﺕﹾ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ. ﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﻭ ﺩ ﺑﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ. 72ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻗﺎ ﺩ ﹾ 73ﻭ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﻭ ﻋﺎﻧﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ. 74ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻣﺸﹾﺂﻝ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﻭ ﻋ ﺒﺪﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ. ﺣﻘﹸﻮﻕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﻭ ﺭﺣﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ. 75ﻭ ﺣﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﻭ ﻗﺮﻳﺘﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ. ﺟﻠﻴﻞ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﻭ 76ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﹶﻧﻔﹾﺘﺎﻟﻲ ﻗﺎﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ 77ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﹺﺭﻣﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ. 78ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺷﺮﻗﻲ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺭﺅﺑﻴﻦ ،ﺑﺎﺻﹶﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﻭ ﻳ ﻬﺼﹶﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ. 79ﻭ ﻗﺪﻳﻤﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﻭ ﻣ ﻴ ﹶﻔﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﻭ ﻣﺤﻨﺎ ﹺﻳ ﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ. 80ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺟﺎﺩ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﹺ 81ﻭ ﺣﺸﹾﺒﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﻭ ﻳﻌﺰﻳﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ. 7 ﺷ ﻤﺮﻭﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 1ﻭ ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ :ﺗﻮﻻﻉ ﻭ ﹸﻓﻮﻩ ﻭ ﻳﺎﺷﻮﺏ ﻭ 2ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺗﻮﻻﻉ :ﻋﺰﱠﻱ ﻭ ﺭﻓﺎﻳﺎ ﻭ ﻳﺮﺑﻴﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﻳﺤﻤﺎﻱ ﻭ ﻳﹺﺒﺸﺎﻡ ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ؛ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﻻﻉ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﻮﻱ ﺷﺠﺎﻉ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻭ ﻋﺪﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﺸﺼﺪ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﭘﺴﺮ ﻋﺮﻱ ،ﹺﻳ ﹾﺰﺯﹶﺣﻨﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹺﻳ ﹾﺰﺭﺣﻨﺎ ،ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﻋﻮ ﺑﺪﻧﺎ ﻭ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﹺﺸ ﻴّﺂ ﻛﻪ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺅﺳﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻓﻮﺟﻬﺎﻱ ﻟﺸﻜﺮ ﺟﻨﮕﻲ ﺳﻲ ﻭ ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻳﺴﺂﻛﺎﺭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﻮﻱ ﺷﺠﺎﻉ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺩﺭ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻧﺪ. 6ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ :ﺑﺎﻟ ﻊ ﻭ ﺑﺎﻛﹶﺮ ﻭ ﻳﺪﻳﻌﻴﻞ ،ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺻﺒﻮﻥ ﻭ ﻋﺰﹼﻱ ﻭ ﻋﺰﹼﻳﺌﻴﻞ ﻭ ﻳﺮﻳﻤﻮﺕ ﻭ ﻋﻴﺮﹺﻱ ،ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﻮﻱ ﺷﺠﺎﻉ ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺳﻲ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ 7ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺎﻟﹶﻊ :ﹶﺍ ﹾ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﺛﺒﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 8ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺎﻛﹶﺮ :ﹶﺯﻣﻴﺮﻩ ﻭ ﻳﻮﻋﺎﺵ ﻭ ﺍﹶﻟﻴﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﹶﺍﹾﻟﻴﻮﻋﻴﻨﺎﻱ ﻭ ﻋ ﻤﺮﹺﻱ ﻭ ﻳﺮﻳﻤﻮﺕ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﺂ ﻭ ﻋﻨﺎﺑﻮﺕ ﻭ ﻋﻼﻣﺖ .ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺎﻛﹶﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﻮﻱ ﺷﺠﺎﻉ ﺩﺭ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻧﺪ. 10ﻭ ﭘﺴﺮ ﻳﺪﻳﻌﺌﻴﻞ :ﹺﺑﻠﹾﻬﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﹺﻠﹾﻬﺎﻥ :ﻳﻌﻴﺶ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﻛﹶﻨﹶﻌﻨﹶﻪ ﻭ ﺯﹺﻳﺘﺎﻥ ﻭ ﹶﺗ ﺮ ﺷﻴﺶ ﻭ ﹶﺍﺧﻴﺸﺎﺣﺮ. ﻲ ﺷﺠﺎﻉ ﻫﻔﺪﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 11ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﺪﻳﻌﺌﻴﻞ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕ ﹺ ﺣﻔﹼﻴﻢ ﻭ ﭘﺴﺮ ﹶﺍﺣﻴﺮ ﺣﻮﺷﻴﻢ. ﺷﻔﹼﻴﻢ ﻭ 12ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﻴﺮ :ﹸ ﺷﱡﻠﻮﻡ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﹺﻠﹾﻬﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺟﻮﻧﻲ ﻭ ﻳﺼﹶﺮ ﻭ ﹶ 13ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶﻧﻔﹾﺘﺎﻟﻲ :ﻳﺤﺼﻴﺌﻞ ﻭ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻪ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺔ ﻭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 14ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻨﱠﺴﻲ ﹶﺍﺳﺮﻳﺌﻴﻞ ﻛﻪ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﭘﺪﺭ ﹺ ﺻﹸﻠﻔﹾﺤﺎﺩ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ. ﺷﻔﹼﻴﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣ ﻌﻜﹶﻪ ﻣﺴﻤﺎﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ؛ ﻭ ﺍﺳﻢ ﭘﺴﺮ ﺩﻭﻡ ﺍﻭﺻﹶﻠﹸﻔﹾﺤﺎﺩ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﹶ ﺣﻔﹼﻴﻢ ﻭ ﹸ 15ﻭ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮ 16ﻭ ﻣ ﻌﻜﹶﻪ ﺯﻥ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺎﺭﺵ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺷﺎﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ،ﺍﹸﻭﻻﻡ ﻭ ﺭﺍﻗﹶﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﭘﺴﺮ ﹸﺍﻭﻻﻡ ﺑﹺﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ .ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﻦ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﺑﻦ ﻣﻨﱠﺴﻲ. 18ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻭ ﻫﻤﻮﹶﻟﻜﹶﻪ ﺍﻳﺸﻬﻮﺩ ﻭ ﺍ ﺑﻴﻌﺰﹶﺭ ﻭﻣﺤﻠﹶﻪ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 19ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﹶﻤﻴﺪﺍﻉ ﹶﺍﺧﹾﻴﺎﻥ ﻭ ﺷﹶﻜﻴﻢ ﻭ ﹶﻟﻘﹾﺤﻲ ﻭ ﺍﹶﻧﻴﹺﻌﺎﻡ. ﺖ. ﺤ ﹶ 20ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺷﹸﻮﺗﺎﻟﹶﺢ ﺑﺎﺭﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺗﹶﺤﺖ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﹶﺍﻟﻌﺎﺩﺍ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﹶﺗ ﺟ ﹼ 21ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺯﺍﺑﺎﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺷﹸﻮﺗﺎﻟﹶﺢ ﻭ ﻋﺎﺯﹶﺭ ﻭ ﹶﺍﻟﻌﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
326
22ﻭ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 23ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑ ﹺﺮﻳﻌﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﻼﻳﻲ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 24ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺷﻴﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻴﺖ ﺣﻮﺭﻭﻥ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻭ ﺑﺎﻻ ﺭﺍ ﻭ ﹸﺍﺯﱠﻳﻦ ﺷﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ. 25ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍﻓﹶﺢ ﻭ ﺭﺍﺷﹶﻒ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺗﺎﻟﹶﺢ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺗﺎﺣﻦ، ﺸﻤﻊ، 26ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﹶﻟﻌﺪﺍﻥ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻋﻤﻴﻮﺩ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﹶﺍﻟ ﻴ ﹶ 27ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻧﻮﻥ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻬﻮﺷﻮﻉ، ﺏ ﺟﺎﺯﹶﺭ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﺷﻜﻴﻢ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﺗﺎ ﻏﹶﺰﱠﻩ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﻕ ﹶﻧﻌﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮ 28ﻭ ﺍﻣﻼﻙ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮ ﺁﻥ. ﺤﺪﻭ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺎﻛﻦ 29ﻭ ﻧﺰﺩ ﺣﺪﻭﺩ ﺑﻨﻲ ﻣﻨﱠﺴﻲ ﺑﻴﺖ ﺷﺎﻥ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﹶﺗﻌﻨﺎﻙ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﻣ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺸﻮﻩ ﻭ ﹺﻳﺸﹾﻮﻱ ﻭ ﺑﺮﻳﻌﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﺭﺡ ﺑﻮﺩ. 30ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶﺍﺷﻴﺮ ،ﹺﻳ ﻤﻨﹶﻪ ﻭ ﹺﻳ ﹾ 31ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺮﻳﻌﻪ ،ﺣﺎﺑﺮ ﻭ ﻣﻠﹾﻜﻴﺌﻴﻞ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺑﹺﺮﺯﺍﻭﺕ ﺑﺎﺷﺪ. 32ﻭ ﺣﺎﺑﺮ ،ﻳﻔﹾﻠﻴﻂ ﻭ ﺷﻮﻣﻴﺮ ﻭ ﺣﻮﺗﺎﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻮﻋﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. ﺸﻮﺕ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺑﻨﻲ ﻳﻔﹾﻠﻴﻂ. 33ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻔﹾﻠﻴﹺﻂ ﻓﺎﺳﻚ ﻭ ﺑﹺﻤﻬﺎﻝ ﻭ ﻋ ﹾ ﺤﺒﻪ ﻭ ﺍﹶﺭﺍﻡ. 34ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﺎﻣﺮﺍﹶﺧﻲ ﻭ ﺭ ﻫﺠﻪ ﻭ ﻳ 35ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﻴﻼﻡ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭﻱ ﺻﹸﻮﻓﹶﺢ ﻭ ﹺﻳﻤﻨﺎﻉ ﻭﺷﺎﻟﺶ ﻭ ﻋﺎﻣﺎﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺣ ﺮﹶﻧﻔﹶﺮ ﻭ ﺷﹸﻮﻋﺎﻝ ﻭ ﺑﻴﺮﻱ ﻭ ﻳﹺﻨﹾﺮﻩ. 36ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺻﹸﻮﻓﹶﺢ ،ﺳﻮﺡ ﻭ ﺷﹶﻠﺸﹶﻪ ﻭ ﹺﻳﺘﹾﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺌﻴﺮﺍ. ﺷﻤﺎ ﻭ ﹶ 37ﻭ ﺑﺎﺻﹶﺮ ﻭ ﻫﻮﺩ ﻭ ﹶ 38ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﺘﹶﺮ ،ﻳ ﹸﻔﻨﱠﻪ ﻭ ﻓﺴﻔﺎ ﻭ ﺍﹶﺭﺍ. ﺣﻨﱠﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﺭﺻﻴﺎ. 39ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﻼﹼ ،ﺍﹶﺭﺡ ﻭ 40ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﺛﺒﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩ. 8 ﺧﺮﺥ، 1ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻟﹶﻊ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺍﹶﺷﹾﺒﻴﻞ ﻭ ﺳﻮﻣﺶ ﹶﺍ ﹾ 2ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻧﹸﻮﺣﻪ ﻭ ﭘﻨﺠﻢ ﺭﺍ ﻓﺎﺭﺍ. 3ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺎﻟﹶﻊ :ﹶﺍﺩﺍﺭ ﻭ ﺟﻴﺮﺍ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﻬﻮﺩ. 4ﻭ ﹶﺍ ﺑ ﹺﻴﺸﹸﻮﻉ ﻭ ﻧﹸﻌﻤﺎﻥ ﻭ ﹶﺍﺧﹸﻮﺥ. ﺷﻔﹸﻮﻓﺎﻥ ﻭ ﺣﻮﺭﺍﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﺟﻴﺮﺍ ﻭ ﹶ 6ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶﺍﺣﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺟﺒﻊ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺣﺖ ﻛﻮﭼﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 7ﻭ ﺍﻭ ﻧﹸﻌﻤﺎﻥ ﻭ ﹶﺍﺧﻴﺎ ﻭ ﺟﻴﺮﺍ ﺭﺍ ﻛﻮﭼﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻋﺰﹼﺍ ﻭ ﺍﹶﺧﻴﺤﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. ﺷﺤﺮﺍﻳﻢ ﺩﺭ ﺑﻼﺩ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻃﻼﻕ ﺩﺍﺩﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺣﻮﺷﻴﻢ ﻭ ﺑﻌﺮﺍ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﹶ 9ﭘﺲ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺧﹸﻮﺩﺍﺵ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻳﻮﺑﺎﺏ ﻭ ﻇﺒﻴﺎ ﻭ ﻣﻴﺸﺎ ﻭ ﻣﻠﹾﻜﺎﻡ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. ﺷﻜﻴﺎ ﻭ ﻣ ﺮﻣﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﻳﻌﻮﺹ ﻭ ﹶ 11ﻭ ﺍﺯ ﺣﻮﺷﻴﻢ ﺍﺑﻴﻄﻮﺏ ﻭ ﺍﹶﻟﹾﻔﹶﻌﻞ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 12ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶﺍﹾﻟ ﹶﻔﻌﻞ ﻋﺎﺑﺮ ﻭ ﻣﺸﹾﻌﺎﻡ ﻭ ﺷﺎﻣﺮ ﻛﻪ ﹸﺍ ﻭﻧﹸﻮ ﻭ ﻟﹸﻮﺩ ﻭ ﺩﻫﺎﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﺑﺮﻳﻌﻪ ﻭ ﺷﺎﻣﻊ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﹶﺍ ﻳﻠﹾﻮﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺟﺖ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﹶﺍﺧﻴ ﻮ ﻭ ﺷﺎﺷﹶﻖ ﻭ ﻳﺮﹺﻳﻤﻮﺕ. 15ﻭ ﹶﺯ ﺑﺪﻳﺎ ﻭ ﻋﺎﺭﺩ ﻭ ﻋﺎﺩﺭ. 16ﻭ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﹺﻳﺸﹾﻔﻪ ﻭ ﻳﻮﺧﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺮﻳﻌﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺸﻼﹼﻡ ﻭ ﺟﹺﺰﹾﻗﻲ ﻭ ﺣﺎﺑﺮ، 17ﻭ ﹶﺯ ﺑﺪﻳﺎ ﻭ ﻣ ﹸ ﺸﻤﺮﺍﻱ ﻭ ﹺﻳ ﹾﺰﻟﻴﺂﻩ ﻭ ﻳﻮﺑﺎﺏ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶﺍﹾﻟ ﹶﻔﻌﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﹺﻳ ﹾ 19ﻭ ﻳﻌﻘﻴﻢ ﻭ ﹺﺯ ﹾﻛﺮﹺﻱ ﻭ ﹶﺯ ﺑﺪﻱ،
327
ﺻﻠﱠﺘﺎﻱ ﻭ ﺍﻳﻠﻴﺌﻴﻞ، 20ﻭ ﹶﺍﻟﻴﻌﻴﻨﺎﻱ ﻭ ﺷﻤﻌﻲ، ﺷ ﻤﺮﺕ ﭘﺴﺮﺍﻥ 21ﻭ ﺍﹶﺩﺍﻳﺎ ﻭ ﺑﺮﻳﺎ ﻭ 22ﻭ ﹺﻳﺸﹾﻔﺎﻥ ﻭ ﻋﺎﺑﺮ ﻭ ﺍﻳﻠﻴﺌﻴﻞ. 23ﻭ ﻋﺒﺪﻭﻥ ﻭ ﺯﹺﻛﺮﹺﻱ ﻭ ﺣﺎﻧﺎﻥ، ﺣﹶﻨﹾﻨﻴﺎ ﻭ ﻋﻴﻼﻡ ﻭ ﻋﹾﻨﺘﹸﻮﺗﻴﺎ، 24ﻭ 25ﻭ ﻳ ﹶﻔﺪﻳﺎ ﻭ ﹶﻓﻨﹸﻮﺋﻴﻞ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﺎﺷﹶﻖ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺷ ﺷ ﻤﺸﹶﺮﺍﻱ ﻭ ﹶ ﺤﺮﻳﺎ ﻭ ﻋ ﹶﺘﻠﹾﻴﺎ. 26ﻭ 27ﻭ ﻳﻌﺮﺷﻴﺎ ﻭ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﻭ ﹺﺯ ﹾﻛﺮﹺﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﺮﺣﺎﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 28ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺯﻧﺶ ﻣ ﻌﻜﹶﻪ ﺑﻮﺩ. 29ﻭ ﺩ ﺭ ﺑﻌﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﹺ 30ﻭ ﻧﺨﺴﺘﺰﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﻋ ﺒﺪﻭﻥ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺻﻮﺭ ﻭ ﻗﹶﻴﺲ ﻭ ﺑﻌﻞ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﺏ، ﺧﻴﻮ ﻭ ﺯﺍﻛﹶﺮ؛ ﺟﺪﻭﺭ ﻭ ﹶﺍ 31ﻭ ﺷﻤﺂﻩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 32ﻭ ﻣ ﹾﻘﻠﹸﻮﺕ 33ﻭ ﻧﻴﺮﻗﹶﻴﺲ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻗﹶﻴﺲ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻳﻬﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﻣﻠﹾﻜﻴﺸﻮﻉ ﻭ ﺍﺑﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺍﹶﺷﹾﺒﻌﻞ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 34ﻭ ﭘﺴﺮ ﻳﻬﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻣﺮﹺﻳﺐ ﺑﻌﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﹺﻳﺐ ﺑﻌﻞ ﻣﻴﻜﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 35ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻴﻜﺎ ،ﻓﻴﺘﻮﻥ ﻭ ﻣﺎﻟﹶﻚ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻊ ﻭ ﺁﺣﺎﺯ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 36ﻭ ﺁﺣﺎﺯ ﻳﻬﻮ ﻋﺪﻩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻳ ﻬﻮ ﻋﺪﻩ ﻋﹾﻠﻤﺖ ﻭ ﻋ ﹾﺰﻣﻮﺕ ﻭ ﹺﺯﻣﺮﻱ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﹺﺯﻣﺮﻱ ﺭﺍ ﻣﻮﺻﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 37ﻭ ﻣﻮﺻﺎ ﹺﺑﻨﹾﻌﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍﻓﹶﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﹶﻟﹾﻌﺎﺳﻪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺁﺻﻴﻞ ﺑﻮﺩ. ﺳ ﻤﻌﻴﻞ ﻭ ﺷﹶﻌﺮﻳﺎ ﻭ ﻋﻮ ﺑﺪﻳﺎ ﻭ ﺣﺎﻧﺎﻥ .ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺁﺻﻴﻞ ﺍﻧﺪ. 38ﻭ ﺁﺻﻴﻞ ﺭﺍ ﺷﺶ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺳﺖ :ﻋ ﹾﺰﺭﹺﻳﻘﺎﻡ ﻭ ﺑ ﹾﻜﺮﻭ ﻭ ﺍ 39ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﻴﺸﹶﻖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻭ ﻧﺨﺴﺘﺰﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﺍﹸﻭﻻﻡ ﻭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﻳﻌﻮﺵ ﻭ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺍﹶﻟﻴﻔﹶﻠﹶﻂ. ﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻳﻌﻨﻲ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ 40ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﹸﻭﻻﻡ ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺯﻭﺭﺁﻭ ﹺﺭ ﺷﺠﺎﻉ ﻭ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 9 1ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 2ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻬﺎ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﻧﹶﺘﻴﻨﻴﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﻣﻨﱠﺴﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 4ﻋﻮﺗﺎﻱ ﺍﺑﻦ ﻋﻤﻴﻬﻮﺩ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﹺﻱ ﺍﺑﻦ ﺍ ﻣﺮﹺﻱ ﺍﺑﻦ ﺑﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻓﺎﺭﺹ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ. 5ﻭ ﺍﺯ ﺷﻴﻠﻮﻧﻴﺎﻥ ﻧﺨﺴﺘﺰﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﻋﺴﺎﻳﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻭ. 6ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺯﺍﺭﺡ ﻳﻌﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﻧﻮﺩ ﻧﻔﺮ. ﺸﻼﹼﻡ ﺑﻦ ﻫﻮﺩﻭ ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻫﺴﻨﹸﻮﺁﻩ. ﺳﻠﱡﻮ ﺍﺑﻦ ﻣ ﹸ 7ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺷ ﹶﻔﻄﹾﻴﺎ ﺑﻦ ﺭﺍﺅﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﹺﻳ ﺒﻨﹺﻴﺎ. ﺸﻼﹼﻡ ﺑﻦ ﹶ 8ﻭ ﻳ ﺒﻨﹺﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﺮﻭﺣﺎﻡ ﻭ ﺍﻳﻠﹶﺔ ﺑﻦ ﻋﺰﱢﻱ ﺍﺑﻦ ﻣ ﹾﻜﺮﹺﻱ ﻭ ﻣ ﹸ 9ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻪ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺷﺶ ﻧﻔﺮ .ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ،ﻳ ﺪﻋﻴﺎ ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﺭﻳﺐ ﻭ ﻳﺎﻛﻴﻦ، ﺸﻼﹼﻡ ﺑﻦ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﺑﻦ ﻣﺮﺍﻳﻮﺕ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﻴﻄﹸﻮﺏ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ، ﺣﻠﹾﻘﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣ ﹸ 11ﻭ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺸﻼﹼﻡ ﺑﻦ ﻣﺸﻠﻴﻤﻴﺖ ﺑﻦ ﺍﻣﻴﺮ. ﺸﺤﻮﺭ ﺑﻦ ﻣﻠﹾﻜﻴﺎ ﻭ ﻣﻌﺴﺎﻱ ﺍﺑﻦ ﻋﺪﻳﹺﺌﻴﹺﻞ ﺑﻦ ﻳﺤﺰﻳﺮﻩ ﺑﻦ ﻣ ﹸ 12ﻭ ﻋﺪﺍﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﺮﻭﺣﺎﻡ ﺑﻦ ﹶﻓ ﹾ 13ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺭﺷﻴﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﻤﻞ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺣ ﹶ ﺣﺸﱡﻮﺏ ﺑﻦ ﻋﺰﹾﺭﻳﻘﺎﻡ ﺑﻦ ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ 14ﻭ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﹶ ﺸﺒﻴﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ. 15ﻭ ﺑﻘﹾﺒﻘﱠﺮ ﻭ ﺣﺎﺭﺵ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻭ ﻣ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﻴﻜﺎ ﺍﺑﻦ ﹺﺯ ﹾﻛﺮﹺﻱ ﺍﺑﻦ ﺁﺳﺎﻑ. ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺑﻦ ﻳﺪﻭﺗﹸﻮﻥ ﻭ ﺑ ﺮﺧﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺁﺳﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﹶﻟﹾﻘﺎﹶﻧﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﺕ ﻧﹶﻄﹸﻮﻓﺎﺗﻴﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﻋﻮ ﺑﺪﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﹶ ﺷﻠﱡﻮﻡ ﻭ ﻋﻘﱡﻮﺏ ﻭ ﹶ ﺷﻠﱡﻮﻡ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻮﺩ. ﻃﹾﻠﻤﻮﻥ ﻭ ﹶﺍﺧﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ .ﻭ ﹶ 17ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﻧﺎﻥ ،ﹶ
328
ﻥ ﻓﺮﻗﺔ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎ 18ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﻵﻥ ﺑﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﺮﻗ ﹺ ﺷﻠﱡﻮﻡ ﺑﻦ ﻗﹸﻮﺭﹺﻱ ﺍﺑﻦ ﺍﹶﺑﻴﺂﺳﺎﻑ ﺑﻦ ﹸﻗ ﻮﺭﺡ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺵ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﹸﻗ ﻮﺭﺡ ﻛﻪ ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﻋﻤﻞ ﺧﺪﻣﺖ ﻭ ﻣﺴﺘﺤﻔﻈﺎﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ 19ﻭ ﹶ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﺍﹸﺭﺩﻭﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﺘﺤﻔﻈﺎﻥ ﻣﺪﺧﻞ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 20ﻭ ﻓﻴﻨﹶﺤﺎﺱ ﺑﻦ ﹶﺍﻟﹾﻌﺎﺯﺍﺭ ،ﺳﺎﺑﻖ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﺸﹶﻠﹶﻤﻴﺎ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻮﺩ. ﻲ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﺨﺐ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ 22ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭﺑﺎﻧ ﹺ ﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞﹺ ﺭﺍﺋ 23ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲﹺ ﺁﻥ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 24ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﻃﺮﻑ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﺮ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﻥ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺹ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻇﺮﺍ 26ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﺋﻴﺲ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﻨﺼﺐ ﺧﺎ ﹼ 27ﻭ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎﻧﻴﺶ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 28ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻻﺕ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 29ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻻﺕ ﻗﺪﺱ ﻭ ﺁ ﺭ ﺩ ﻧﺮﻡ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 30ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ،ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 31ﻭ ﻣ ﱠﺘﺘﹾﻴﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﻧﺨﺴﺘﺰﺍﺩﺓ ﹶ ﺷﻠﱡﻮﻡ ﹸﻗ ﻮﺭﺣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮ ﻋﻤﻞ ﻣﻄﺒﻮﺧﺎﺕ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 32ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﹶﻬﺎﺗﻴﺎﻥ ،ﺑﺮ ﻧﺎﻥ ﹶﺗ ﹾﻘﺪﻣﻪ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 33ﻭ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺎﺭﻍ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 34ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ،ﻳﻌﻮﺋﻴﻞ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺯﻧﺶ ﻣﻌﻜﹶﻪ ﺑﻮﺩ. ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ،ﭘﺪﺭ ﹺ 35ﻭ ﺩﺭ ﹺ 36ﻭ ﻧﺨﺴﺘﺰﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﻋﺒﺪﻭﻥ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺻﻮﺭ ﻭ ﻗﹶﻴﺲ ﻭ ﺑﻌﻞ ﻭ ﻧﻴﺮ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﺏ، ﺧ ﻴ ﻮ ﻭ ﺯﹶﻛﺮﻳﺎ ﻭ ﻣ ﹾﻘﻠﹸﻮﺕ؛ ﺟﺪﻭﺭ ﻭ ﹶﺍ 37ﻭ ﺷﻤﺂﻡ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 38ﻭ ﻣ ﹾﻘﻠﹸﻮﺕ 39ﻭ ﻧﻴﺮ ﻗﹶﻴﺲ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻗﹶﻴﺲ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻳﻬﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﻣﻠﹾﻜﻴﺸﻮﻉ ﻭ ﺍﺑﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺍﹶﺷﹾﺒﻌﻞ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 40ﻭ ﭘﺴﺮ ﻳﻬﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ،ﻣﺮﻳﺐ ﺑﻌﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﻳﺐ ﺑﻌﻞ ﻣﻴﻜﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 41ﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﻴﻜﺎ ،ﻓﻴﺘﻮﻥ ﻭ ﻣﺎﻟﹶﻚ ﻭ ﹶﺗﺤﺮﻳﻊ ﻭ ﺁﺣﺎﺯ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 42ﻭ ﺁﺣﺎﺯ ﻳﻌﺮﻩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻳﻌﺮﻩ ﻋﹾﻠﻤﺖ ﻭ ﻋ ﹾﺰﻣﻮﺕ ﻭ ﺯﹺﻣﺮﹺﻱ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺯﻣﺮﯼ ﻣﻮﺻﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 43ﻭ ﻣﻮﺻﺎ ﺑﻨﻌﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﻓﺎﻳﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﹶﻟﹾﻌﺎﺳﻪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺁﺻﻴﻞ. ﺷﻌﺮﻳﺎ ﻭ ﻋﻮ ﺑﺪﻳﺎ ﻭ ﺣﺎﻧﺎﻥ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺁﺻﻴﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺳﻤﻌﻴﻞ ﻭ ﹶ 44ﻭ ﺁﺻﻴﻞ ﺭﺍ ﺷﺶ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﻋ ﹾﺰﺭﹺﻳﻘﺎﻡ ﻭ ﺑ ﹾﻜﺮﻭ ﻭ ﺍ 10 ﺟﹾﻠﺒﻮﻉ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 1ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﹺ 2ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﻣﻠﹾﻜﻴﺸﻮﻉ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﺟﻨﮓ ﺑﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺷﺪ. 4ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻜﺶ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻭ ﺑﺮ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﻓﺘﻀﺎﺡ ﻛﻨﻨﺪ «.ﺍﻣﺎ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭﺵ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ؛ ﭘﺲ ﺷﺎﺅﻝ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 5ﻭ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭﺵ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﻣﺮﺩﻩ ﺩﻳﺪ ،ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﺑﻤﺮﺩ. 6ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺳﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﻣﺮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ، ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮﺍﺭﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺟﹾﻠﺒﻮﻉ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 8ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﹺ 9ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺳﺮ ﻭ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﮋﺩﻩ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ.
329
10ﻭ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺩﺍﺟﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻛﻮﺑﻴﺪﻧﺪ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ، 12ﺟﻤﻴﻊ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺟﺴﺪ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺟﺴﺎﺩﻫﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻠﻮﻁ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎﺑﻴﺶ ﺍﺳﺖ ،ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 13ﭘﺲ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻴﺎﻧﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺩ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﺎﺣﺒﺔ ﺍﺟﻨﹼﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﹸﺸﺖ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻦ ﻳﺴﻲ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 11 ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 1ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ 2ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﺅﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻱ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻱ؛ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ :ﺗﻮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺷﺒﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 3ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫ ﹺ 4ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﺒﻮﺱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﻀﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺻ ﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﮕﺮﻓﺖ. 5ﻭ ﺍﻫﻞ ﻳﺒﻮﺱ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ .ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﻗﻠﻌﺔ ﹶ 6ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮﻛﻪ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻭﻝ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺭﺋﻴﺲ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻦ ﺻﹶﺮﻭﻳﻪ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺷﺪ. 7ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﻠﻌﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ. 8ﻭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺁﻥ ﻭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻣﻠﱡﻮﻩ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﺎﻗﻲ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ. 9ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﺮﻗﻲ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻠﻄﻨﺘﺶ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺯﺩ. ﺣ ﹾﻜﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺷﻠﻴﺸﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻧﻴﺰﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻭﻗﺖ ﺸﺒﻌﺎﻡ ﺑﻦ 11ﻭ ﻋﺪﺩ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﻳ ﹾ ﻛﺸﺖ. 12ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﹶﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺑﻦ ﺩﻭﺩﻭﻱ ﹶﺍﺨﻮﻱ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻪ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﻮﺩ. ﺴ ﺪ ﻣﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻗﻄﻌﺔ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺟﻮ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲ 13ﺍﻭ ﺑﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﹶﻓ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻗﻄﻌﺔ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺼﺮﺕ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. 15ﻭ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻲ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﺳﺨﺮﻩ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻣﻐﺎﺭﺓ ﻋﺪﻭﻻﹼﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﻓﺎﺋﻴﻢ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﻣﻼﺫ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻗﺮﺍﻭﻝ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻛﺎﺵ ﻛﺴﻲ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭼﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻨﻮﺷﺎﻧﺪ. 18ﭘﺲ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ،ﻟﺸﻜﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ،ﺁﺏ ﭼﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻳﺨﺖ، 19ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻢ! ﺁﻳﺎ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺷﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ؟ ﭘﺲ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺷﺪ؛ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﺷﺠﺎﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 20ﻭ ﹶﺍﺑﹺﻴﺸﺎﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻮﺁﺏ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺰﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﺳﻢ ﻳﺎﻓﺖ. 21ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺳﻪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻣﻜﹼﺮﻡ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ؛ ﭘﺲ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﻭﻝ ﻧﺮﺳﻴﺪ. 22ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺩﻱ ﺷﺠﺎﻉ ﹶﻗﺒﺼﻴﺌﻴﻠﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﭘﺴﺮ ﹶﺍﺭﹺﻳﺌﻴﻞ ﻭ ﺁﺑﻲ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﻑ ﺑﻪ ﺣﻔﺮﻩ ﺍﻱ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ، ﺷﻴﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ. 23ﻭ ﻣﺮﺩ ﻣﺼﺮﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﺍﻭ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻛﺸﺖ ،ﻭ ﺁﻥ ﻣﺼﺮﻱ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻱ ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺭﺩ ﻧﺴﺎﺟﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﺎ ﭼﻮﺏ ﺩﺳﺘﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺼﺮﻱ ﺭﺑﻮﺩﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻴﺰﺓ ﺧﻮﺩﺵ ﻛﺸﺖ. 24ﺑﻨﺎﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻳﻬﻮ ﻳﺎﺩﺍﻉ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﺷﺠﺎﻉ ﺍﺳﻢ ﻳﺎﻓﺖ.
330
25ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﻣﻜﹼﺮﻡ ﺗﺮ ﺷﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﻭﻝ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﻤﺎﺷﺖ. 26ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﻟﺸﻜﺮ ،ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺍﹶﻟﹾﺤﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﺩﻭﺩﻭﻱ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻤﻲ، ﺕ ﻫﺮﻭﺭﹺﻱ ﻭ ﺣﺎﻟﹶﺺ ﹶﻓﻠﹸﻮﻧﻲ، ﺷﻤﻮ 27ﻭ ﹶ ﺶ ﹶﺗﻘﹸﻮﻋﻲ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﻌﺰﹶﺭ ﻋﻨﺎﺗﹸﻮﺗﻲ، 28ﻭ ﻋﻴﺮﺍ ﺍﺑﻦ ﻋ ﹼﻘ ﹺﻴ ﹺ ﻱ ﺣﻮﺷﺎﺗﻲ ﻭ ﻋﻴﻼﻱ ﹶﺍﺧﹸﻮﺧﻲ، ﺳﺒﻜﺎ ﹺ 29ﻭ 30ﻭ ﻣﻬﺮﺍﻱ ﹶﻧﻄﹸﻮﻓﺎﺗﻲ ﻭﺧﺎﻟﹶﺪ ﺑﻦ ﺑﻌﻨﹶﺔ ﹶﻧﻄﹸﻮﻓﺎﺗﻲ، ﺟﺒﻌﺔ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻱ ﻓﹶﺮﻋﺎﺗﹸﻮﻧﻲ، 31ﻭﺍﺗﹼﺎﻱ ﺍﺑﻦ ﺭﻳﺒﺎﻱ ﺍﺯ ﹺ 32ﻭ ﺣﻮﺭﺍﻱ ﺍﺯ ﻭﺍﺭﻳﻬﺎﻱ ﺟﺎﻋﺶ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﺌﻴﻞ ﻋﺮﺑﺎﺗﻲ، ﺷ ﻌﹾﻠﺒﻮﻧﻲ. ﺤﺮﻭﻣﻲ ﻭ ﺍﹶﻳﺤﺒﺎﻱ ﹶ ﺕ ﺑ 33ﻭ ﻋﺰﹾﻣﻮ ﺟﺰﹸﻭﻧﻲ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻦ ﺷﺎﺟﺎﻱ ﻫﺮﺍﺭﻱ، 34ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻫﺎﺷﹶﻢ ﹺ 35ﻭ ﺍﹶﺧﻴﺎﻡ ﺑﻦ ﺳﺎﻛﺎ ﹺﺭ ﻫﺮﺍﺭﻱ ﻭ ﺍﻟﻴﻔﺎﻝ ﺑﻦ ﺍﹸﻭﺭ، 36ﻭ ﺟﺎﻓﹶﺮﻣﻜﻴﺮﺍﺗﻲ ﻭ ﺍﹶﺧﻴﺎﻱ ﻓﹶﻠﻮﻧﻲ، ﺼﺮﻭﻱ ﹶﻛ ﺮﻣﻠﻲ ﻭ ﻧﹶﻌﺮﺍﻱ ﺍﺑﻦ ﹶﺍﺯﹾﺑﺎﻱ. ﺣ ﹾ 37 38ﻭ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﻣﺒﺤﺎﺭ ﺑﻦ ﻫﺠﺮﻱ، ﻖ ﻋﻤﻮﻧﻲ ﻭ ﻧﺤﺮﺍﻱ ﺑﹺﻴﺮﻭﺗﻲ ﻛﻪ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻦ ﹶ ﺻﺮﻭﻳﻪ ﺑﻮﺩ. 39ﻭ ﺻﺎﹶﻟ ﹺ 40ﻭ ﻋﻴﺮﺍﻱ ﹺﻳﺘﹾﺮﻱ ﻭ ﺟﺎﺭﺏ ﹺﻳ ﹾﺘﺮﹺﻱ، 41ﻭ ﺍﹸﻭﺭﻳﺎﻱ ﺣﺘﱠﻲ ﻭ ﺯﺍﺑﺎﺩ ﺑﻦ ﹶﺍﺣﻼﻱ، 42ﻭ ﻋﺪﻳﻨﺎ ﺍﺑﻦ ﺷﻴﺰﺍﻱ ﺭﺅﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺭﺅﺑﻴﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 43ﻭ ﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻣ ﻌﻜﹶﻪ ﻭ ﻳﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﻣﺘﹾﻨﻲ، 44ﻭ ﻋ ﹼﺰﻳﺂﻱ ﻋﺸﹾﺘﹶﺮﻭﺗﻲ ﻭ ﺷﺎﻣﺎﻉ ﻭ ﻳﻌﻮﺋﻴﻞ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺣﻮﺗﺎﻡ ﻋﺮﻭﻋﻴﺮﹺﻱ، 45ﻭ ﻳﺪﻳﻌﻴﹺﺌﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﺤﻮﻳﻢ ﻭ ﻳﺮﻳﺒﺎﻱ ﻳﻮﺷﹸﻮﻳﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﹶﻟﹾﻨﺎﻋﻢ ﻭ ﻳﹺﺘﹾﻤﺔ ﻣﻮﺁﺑﻲ، 47ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﻭ ﻳ ﻌﺴﻴﺌﻴﻞ ﻣﺼﹸﻮﺑﺎﺗﻲ. 12 ﺻ ﹾﻘﻠﹶﻎ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻦ ﻗﹶﻴﺲ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 1ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ 2ﻭ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻥ ﻣﺴﻠﺢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﻛﻤﺎﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 3ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﹶﺧﻴﻌﺮﺭ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻳﻮﺁﺵ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﹶﻤﺎﻋﺔ ﹺ ﺟﺒﻌﺎﺗﻲ ﻭ ﻳﺰﻳﺌﻴﻞ ﻭ ﻓﺎﻟﻂ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋ ﹾﺰﻣﻮﺕ ﻭ ﺑﺮﺍﻛﹶﻪ ﻭ ﻳﹺﻴﻬﻮﻱ ﻋﻨﺎﺗﻮﺗﻲ، ﺸ ﻤﻌﺎﻱ ﺣﺒﻌﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻭ ﻳﺤﺰﻳﺌﻴﻞ ﻭ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻳﻮﺯﺍﺑﺎ ﺩ ﺟﺪﻳﺮﺍﺗﻲ، 4ﻭ ﹺﻳ ﹾ ﺷﻔﹶﻄﻴﺎﻱ ﺣﺮﻭﻓﻲ، ﺷ ﻤﺮﻳﺎ ﻭ ﹶ 5ﻭ ﹶﺍﻟﹾﻌﻮﺯﺍﻱ ﻭ ﻳﺮﻳﻤﻮﺕ ﻭ ﺑﻌﻠﻴﺎ ﻭ ﹶ 6ﻭ ﹶﺍﻟﹾﻘﺎﻧﹶﻪ ﻭ ﻳﹺﺸﹶﻴﺎ ﻭ ﻋ ﹶﺰﺯﹾﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻮ ﻋﺰﹶﺭ ﻭ ﻳﺸﹸﺒﻌﺎﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﹸﻮﺭﺣﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، 7ﻭ ﻳﻮﻋﻴﻠﹶﻪ ﻭ ﹶﺯ ﺑﺪﻳﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﺮﻭﺣﺎﻡ ﺟﺪﻭﺭﻱ. 8ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﻮﻱ ﺷﺠﺎﻉ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮓ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﺴﻠﺢ ﺑﻪ ﺳﭙﺮ ﻭ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﻱ ﺷﻴﺮ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﺰﺍﻝ ﻛﻮﻫﻲ ﺗﻴﺰﺭﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﻣﻼﺫ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ، 9ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺎﺯﹶﺭ ﻭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﻋﻮ ﺑﺪﻳﺎ ﻭ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﹶﺍﻟﻴﺂﺏ ﺑﻮﺩ، ﺸ ﻤﻨﱠﻪ ﻭ ﭘﻨﺠﻤﻴﻦ ﺍﺭﻣﻴﺎ، 10ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻣﻴﻦ ﻣ ﹾ 11ﻭ ﺷﺸﻢ ﻋﺘﹼﺎﻱ ﻭ ﻫﻔﺘﻢ ﺍﹶﻟﻴﻮﻳﻞ، 12ﻭ ﻫﺸﺘﻢ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻧﻬﻢ ﹶﺍﻟﹾﺰﺍﺑﺎﺩ، 13ﻭ ﺩﻫﻢ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻭ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﻣ ﹾﻜ ﹶﺘﻨﱠﺎﻱ. 14ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 15ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩﺵ ﺳﻴﻼﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 16ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻼﺫ ﺁﻣﺪﻧﺪ.
331
17ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻳﺪ ،ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻠﺼﻖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺁﻣﺪﻳﺪ ،ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻇﻠﻤﻲ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 18ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻭﺡ ﺑﺮ ﻋﻤﺎﺳﺎﻱ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺷﻼﺷﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻭ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻳﺴﻲ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻴﻢ؛ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ،ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺼﺮﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﺗﻮﺍﺳﺖ «،ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ،ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﺳﺎﺧﺖ. 19ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻧﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﺅﻝ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺪﺩ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻥ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ» :ﺍﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺅﻝ ﻣﻠﺤﻖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺻﻠﹾﺘﺎﻱ ﻛﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺻﻘﹾﻠﻠﻎ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻣﻨﱠﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺪﻧﺎﺡ ﻭ ﻳﻮﺯﺍﺑﺎﺩ ﻭ ﻳﺪﻳﻌﻮﻳﻞ ﻭ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻮﺯﺍﺑﺎﺩ ﻭ ﹶﺍﻟﻴﻬﻮ ﻭ 20ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎﻱ ﻣﻨﱠﺴﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 21ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻓﻮﺟﻬﺎﻱ ﻋﻤﺎﻟﹶﻘﻪ ﻣﺪﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﻮﻱ ﺷﺠﺎﻉ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ،ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻟﺸﻜ ﹺﺮ ﺑﺰﺭﮒ ،ﻣﺜﻞ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﺪﺍ ﺷﺪ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 23ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻣﺴﻠﺢ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ 24ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺳﭙﺮ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﺢ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻱ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻜﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﻮ ﹺ 25ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﹶ 26ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ. 27ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻨﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ. 28ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺵ. 29ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﻭ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﻛﺜﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻓﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺷﺎﺅﻝ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 30ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺷﺠﺎﻉ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺎﻣﻮﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 31ﻭ ﺍﺯ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﱠﺴﻲ ﻫﺠﺪﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 32ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﻣﺨﺒﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻨﺪ ،ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 33ﻭ ﺍﺯ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺁﻻﺕ ﺣﺮﺏ ﺑﻴﺎﺭﺍﻳﻨﺪ ﻭ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﻭﺩﻝ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ. 34ﻭ ﺍﺯ ﹶﻧﻔﹾﺘﺎﻟﻲ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻲ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺑﺎ ﺳﭙﺮ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ. 35ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﻧﺪ. 36ﻭ ﺍﺯ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﭼﻬﻞ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 37ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺩ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﱠﺴﻲ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻻﺕ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﻧﺪ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ 38ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺩﻝ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﻳﻚ ﺩﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 39ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 40ﻭ ﻣﺠﺎﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺗﺎ ﻳﺴﺂﻛﺎﺭ ﻭ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﻭ ﹶﻧﻔﹾﺘﺎﻟﻲ ﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻻﻏﻬﺎ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﻗﺎﻃﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺄﻛﻮﻻﺕ ﺍﺯ ﺁﺭﺩ ﻭ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﻭ ﻛﺸﻤﺶ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ. 13 1ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻭ ﺻﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺅﺳﺎ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩ. 2ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ، 3ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺷﺎﺅﻝ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﻢ. 4ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ» :ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻜﻨﻴﻢ «.ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 5ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻴﺤﻮﺭ ﻣﺼﺮ ﺗﺎ ﻣﺪﺧﻞ ﺣﻤﺎﺕ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺮﻳﺐ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 6ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺑﻌﻠﹶﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺮﻳﺐ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 7ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺍﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﹶﺑﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺰﹼﺁ ﻭ ﺍﹶﺧﻴﻮ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﺪﻧﺪ.
332
8ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﺳﺮﻭﺩ ﻭ ﺑﺮﺑﻂ ﻭ ﻋﻮﺩ ﻭ ﺩﻑ ﻭ ﺳﻨﺞ ﻭ ﻛﺮﻧﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻭﺟﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﻛﻴﺪﻭﻥ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻋﺮﺍ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻣﻲ ﻟﻐﺮﻳﺪﻧﺪ. 10ﻭ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻋﺮﺍ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺩ. 11ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺷﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻋﺮﺍ ﺭﺧﻨﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻓﺎﺭﺹ ﻋﺮﺍ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 12ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ؟ ﺟﺘﱠﻲ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 13ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﹶﺍﺩﻭﻡ 14ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. 14 1ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﻮﺭ ،ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﭼﻮﺏ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻥ ﻭ ﻧﺠﺎﺭﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ. 2ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﻠﻄﻨﺘﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. ﺷﻤﻮﻉ ﻭ ﺷﹸﻮﺑﺎﺏ ﻭ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ، 4ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ :ﹶ 5ﻭ ﻳﹺﺒﺤﺎﺭ ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺸﹸﻮﻉ ﻭ ﹶﺍﻟﻴﻔﺎﻟﹶﻂ، 6ﻭ ﻧﹸﻮﺟﻪ ﻭ ﻧﺎﻓﹶﺞ ﻭ ﻳﺎﻓﻴﹺﻊ، 7ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺸﺎﻣﻊ ﻭ ﻳﻌﻠﻴﺎﺩﺍﻉ ﻭ ﹶﺍﻟ ﻴ ﹶﻔﻠﹶﻂ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺴﺢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺑﻄﻠﺒﻨﺪ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 9ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﻓﺎﺋﻴﻢ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻧﺪ. 10ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﺁﻳﻢ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺁﻱ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 11ﭘﺲ ﺑﻪ ﺑﻌﻞ ﻓﹶﺮﺍﺻﻴﻢ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺭﺧﻨﺔ ﺁﺏ ﺭﺧﻨﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ «.ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻌﻞ ﻓﹶﺮﺍﺻﻴﻢ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻨﺪ. 13ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺍﺩﻱ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻧﺪ. 14ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﻭ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺗﻮﺕ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﻮ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺳﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺗﻮﺕ ﺁﻭﺍﺯ ﻗﺪﻣﻬﺎ ﺑﺸﻨﻮﻱ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺯﺩ. ﺟ ﹾﺘﻌﻮﻥ ﺗﺎ ﺟﺎﺯﺭ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 16ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﹺ 17ﻭ ﺍﺳﻢ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺭﺍﺿﻲ ﺷﻴﻮﻉ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺮﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 15 1ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﺪﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 3ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 4ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ. 5ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﺍﹸﻭﺭﺋﻴﻴﻞ ﺭﺋﻴﺲ ﻭ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ. 6ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ ،ﻋﺴﺎﻳﺎﻱ ﺭﺋﻴﺲ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺍﻧﺶ ﺭﺍ. ﺟ ﺮﺷﹸﻮﻡ ،ﻳﻮﺋﻴﻞ ﺭﺋﻴﺲ ﻭ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ. 7ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺷ ﻤﻌﻴﺎﻱ ﺭﺋﻴﺲ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ. 8ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﻟﻴﺼﺎﻓﺎﻥ ،ﹶ 9ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺣﺒﺮﻭﻥ ،ﺍﻳﻠﻴﺌﻴﻞ ﺭﺋﻴﺲ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ. 10ﺍﺯ ﻋﺰﻳﺌﻴﻞ ،ﻋﻤﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﺭﺋﻴﺲ ﻭ ﺻﺪ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ. 11ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻭ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎ ﹺﺭ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﹸﺍﺭﹺﻳﺌﻴﻞ ﻭ ﻋﺴﺎﻳﺎ ﻭ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﹶ ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﻭ ﺍﻳﹺﻠﻴﹺﺌﻴﻞ ﻭ ﻋﻤﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ،
333
12ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺷﻤﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﺪ؛ ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﻓﻌﺔ ﺍﻭﻝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻳﺪ ،ﻳﻬﻮﺓ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﺧﻨﻪ ﻛﺮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻳﻢ. 14ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 15ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﺏ ﺩﺳﺘﻴﻬﺎﻱ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺘﻔﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 16ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻐﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻻﺕ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺍﺯ ﻋﻮﺩﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﺑﻄﻬﺎ ﻭ ﺳﻨﺠﻬﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺗﺎﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺻﺪﺍ ﺯﻧﻨﺪ. 17ﭘﺲ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻫﻴﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺁﺳﺎﻑ ﺑﻦ ﺑ ﺮﻛﹾﻴﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﺍﻳﺘﺎﻥ ﺑﻦ ﻗﹶﻮﺷﻴﺂ ﺭﺍ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﺭﺟﺔ ﺩﻭﻡ ﺧﻮﺩ :ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻭ ﺑﻴﻦ ﻭ ﻳﻌﺰﻳﺌﻴﻞ ﻭ ﺷﹶﻤﻴﺮﺍﻣﻮﺕ ﻭ ﻳﺤﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﻋﻨﱠﻲ ﻭ ﹶﺍﻟﻴﺂﺏ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎ ﻭ ﻧﹶﻌﺴﻴﺎ ﻭ ﻣ ﱠﺘﺘﹾﻴﺎ ﻭ ﺍﹶﻟﻴﻔﻠﹾﻴﺎ ﻭ ﻣﻘﻨﻴﺎ ﻭ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﻭ ﻳﻌﻴﺌﻴﻞ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ. 19ﻭ ﺍﺯ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ :ﻫﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﹶﺳﺎﻑ ﻭ ﺍﻳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻨﺠﻬﺎﻱ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺍﺯﻧﺪ. 20ﻭ ﺯﹶﻛﺮﻳﺎ ﻭ ﻋﺮﹺﻳﺌﻴﻞ ﻭ ﺷﹶﻤﻴﺮﺍﻣﻮﺕ ﻭ ﻳﺤﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﻋﻨﱠﻲ ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺂﺏ ﻭ ﻣﻌﺴﻴﺎ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﻮﺩﻫﺎ ﺑﺮ ﺁﻻﻣﻮﺕ. 21ﻭ ﻣ ﹶﺘﺘﱠﻴﺎ ﻭ ﺍﹶﻟﻴﻔﹶﻴﺎ ﻭ ﻣ ﹶﻘﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﻭ ﻳﻌﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﻋ ﺮﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺮﺑﻄﻬﺎﻱ ﺑﺮﺛﹶﻤﺎﻧﹺﻲ ﺗﺎ ﭘﻴﺸ ﺮﻭﹺﻱ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 22ﻭ ﹶﻛﹶﻨﻨﹾﻴﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﻧﻐﻤﺎﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻐﻨﻴﺂﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﺎﻫﺮ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﺑ ﺮﻛﹾﻴﺎ ﻭ ﹶﺍﻟﹾﻘﺎﻧﻪ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 24ﻭ ﹶ ﺷ ﺒﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﻳﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﻭ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﺌﻴﻞ ﻭﻋﻤﺎﺳﺎﻱ ﻭ ﺯﹶﻛﺮﻳﺎ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎ ﻭ ﺍﹶﻟﹶﻴﻌﺰﺭ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻛﺮﻧﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ،ﻭﻋﻮﺑﻴﺪ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﻭ ﻳﺤﻴﻲ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻗﻮﭺ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 27ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﹰﻛﹰﻨﻨﹾﻴﺎ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﻧﻐﻤﺎﺕ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻛﺘﺎﻥ ﺩﺭﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. 28ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻮﻕ ﻭ ﻛﺮﻧﺎ ﻭ ﺳﻨﺞ ﻭ ﻋﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺑﻂ ﻣﻲ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ. 29ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻣﻴﻜﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﺎﺅﻝ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﻗﺺ ﻭ ﻭﺟﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩ. 16 1ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. 3ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﻳﻚ ﮔﺮﺩﺓ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻳﻚ ﭘﺎﺭﺓ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻳﻚ ﻗﺮﺹ ﻛﺸﻤﺶ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 4ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰﺍﺭﻱ ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺷﻜﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺞ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ، 5ﻳﻌﻨﻲ ﺍﹶﺳﺎﻑ ﺭﺋﻴﺲ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺯﹶﻛﺮﻳﺎ ﻭ ﻳﻌﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﺷﹶﻤﻴﺮﺍﻣﻮﺕ ﻭ ﻳﺤﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﻣ ﹼﺘﺘﱠﻨﺎ ﻭ ﹶﺍﻟﹾﻴﺂﺏ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎ ﻭ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﻭ ﻳﻌﻴﺌﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﻮﺩﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﺑﻄﻬﺎ ﻭ ﺍﹶﺳﺎﻑ ﺑﺎ ﺳﻨﺠﻬﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﺍﺧﺖ. 6ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎ ﻭ ﻳﺤﺰﻳﺌﻴﻞ ﻛﻬﻨﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻛﺮﻧﺎﻫﺎ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻻ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﹶﺳﺎﻑ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ: 7ﭘﺲ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻭ ﹰ 8ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ .ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 9ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ .ﺩﺭﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﻭ ﺗﻔﻜﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 10ﺩﺭ ﻧﺎﻡ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﻭ ﻓﺨﺮ ﻛﻨﻴﺪ .ﺩﻝ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ .ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻃﺎﻟﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 12ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﺁﻳﺎﺕ ﺍﻭ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺩﻫﺎﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ، 13ﺍﻱ ﺫﺭﻳﺖ ﺑﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ! ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﺓ ﺍﻭ! 14ﻳﻬﻮﺓ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ .ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 15ﻋﻬﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ،ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، 16ﺁﻥ ﻋﻬﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺴﺘﻪ ،ﻭ ﹶﻗﺴﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ 17ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺋﻴﻞ ﻋﻬﺪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ؛
334
18ﻭ ﮔﻔﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﺗﺎ ﺣﺼﺔ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺷﻤﺎ ﺷﻮﺩ، 19ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻋﺪﺩﻱ ﻣﻌﺪﻭﺩ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﻗﻠﻴﻞ ﺍﻟﻌﺪﺩ ﻭ ﻏﺮﺑﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ، 20ﻭ ﺍﺯ ﹸﺍﻣﺘﻲ ﺗﺎ ﹸﺍﻣﺘﻲ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺩﻳﮕﺮ. 21ﺍﻭ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﻠﻢ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﻮﺩ، 22ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺴﻴﺤﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﻣﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ،ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺿﺮﺭ ﻣﺮﺳﺎﻧﻴﺪ. 23ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ .ﻧﺠﺎﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﻫﻴﺪ. 24ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ 25ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺤﻤﻮﺩ؛ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺟﻤﻴﻊ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻨﻬﺎﻳﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ. 27ﻣﺠﺪ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ؛ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ. 28ﺍﻱ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 29ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﻨﺖ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﺑﭙﺮﺳﺘﻴﺪ. 30ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪ .ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 31ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺮﻭﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 32ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﭘﺮﻱ ﺁﻥ ﻏﺮﺵ ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﺁﻳﺪ. 33ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺟﻨﮕﻞ ﺗﺮﻧﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 34ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 35ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻩ .ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺶ .ﺗﺎ ﻧﺎﻥ ﻗﺪﻭﺱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﻢ ،ﻭ ﺩﺭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺗﻮ ﻓﺨﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 36ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ .ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺍﻵﺑﺎﺩ. ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺁﻣﻴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. 37ﭘﺲ ﺍﹶﺳﺎﻑ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﺵ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 38ﻭ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻭ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺑﻦ ﻳﺪﻳﺘﹲﻮﻥ ﻭ ﺣﻮﺳﻪ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ. ﺟﺒﻌﻮﻥ ﺑﻮﺩ، 39ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹺ 40ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. 41ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻳﺪﻭﺗﹸﻮﻥ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺫﻛﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 42ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻳﺪﻭﺗﹸﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﹼﺮﻧﺎﻫﺎ ﻭ ﺳﻨﺠﻬﺎ ﻭ ﺁﻻﺕ ﻧﻐﻤﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﺪﻭﺗﹸﻮﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 43ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﻡ ﻫﺮﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺒﺮﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 17 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺩﺭﺧﺎﻧﺔ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﻳﺮ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ. 2ﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 3ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 4ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 6ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ،ﺳﺨﻨﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ؟ 7ﻭ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮ :ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺮﺍﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺷﻲ. 8ﻭ ﻫﺮﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻲ ،ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﺳﻤﻲ ﻣﺜﻞ ﺍﺳﻢ ﺑﺰﺭﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ. 9ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺮﺱ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎﺯ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﻧﺸﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺫﻟﻴﻞ ﻧﺴﺎﺯﻧﺪ.
335
10ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻋﻤﺮ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺣﻠﺖ ﻛﻨﻲ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﺍﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 13ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﻭﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻡ. 14ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 15ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻭ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺍﻳﻦ ﺭﺅﻳﺎ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 16ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ،ﻣﻦ ﻛﻴﺴﺘﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻱ؟ 17ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺍﻣﺮ ﻗﻠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﺎﻥ ﻃﻮﻳﻞ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ،ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻲ. 18ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻛﺮﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩﻱ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ. 19ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﻋﻈﻤﺖ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻱ. 20ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﻲ .ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ، 21ﻭ ﻣﺜﻞ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﻮﻡ ﺑﺴﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﺍﺳﻤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻱ ،ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 22ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻗﻮﻡ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪﻱ. 23ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﮔﻔﺘﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ. 24ﻭ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻭ ﻣﻌﻈﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻒ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺟﺮﺃﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻋﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﺪ. 26ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ،ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ. 27ﻭ ﺍﻵﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﻲ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 18 ﺖ ﻭ ﻗﺮﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ. ﺟ ﹼ 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ 2ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻫ ﺪ ﺩ ﻋﺰﹶﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﹸﻮﺑﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻤﺎﺕ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﻓﺮﺍﺕ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ. 4ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺭﺍ ﭘﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﺪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ. ﻥ ﺩﻣﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﻫ ﺪ ﺭ ﻋﺰﹶﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﹸﻮﺑﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎ 6ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺍﹶﺭﺍ ﹺﻡ ﺩﻣﺸﻖ ﻗﺮﺍﻭﻻﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻧﺼﺮﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 7ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺳﭙﺮﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﻫ ﺪ ﺭ ﻋﺰﹶﺭ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩ. ﻥ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ. ﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎ ﻃ ﺒﺤﺖ ﻭ ﻛﹸﻮﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻫ ﺪ ﺩ ﻋﺰﹶﺭ ﺑﺮﻧﺞ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁ 8ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﺻﻮﺑﻪ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ، 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﹸﻮﻋﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣﻤﺎﺕ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﻫ ﺪ ﺩ ﻋﺰﹶﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﹸ 10ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻫﺪﻭﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻭ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﹶﻬﻨﹺﻴﺖ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫ ﺪ ﺭ ﻋﺰﹶﺭ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺯﻳﺮﺍ ﻫ ﺪ ﺭ ﻋﺰﹶﺭ ﺑﺎ ﺗﹸﻮﻋﻮ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﻭ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﻇﺮﻭﻑ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ. 11ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﺎ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﺎﻟﹶﻘﹶﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺻﺮﻭﻳﻪ ﻫﺠﺪﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﹶﺍﺩﻭﻣﻴﺎﻫﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﻣﻠﹾﺢ ﻛﺸﺖ. 12ﻭ ﹶﺍﺑﹺﺸﺎﻱ ﺍﺑﻦ ﹶ 13ﻭ ﺩﺭ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﻗﺮﺍﻭﻻﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﹶﺍﺩﻭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻧﺼﺮﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 14ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﺠﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ.
336
ﺻﺮﻭﻳﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﻴﻠﹸﻮﺩ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻧﮕﺎﺭ. 15ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻦ ﹶ 16ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﺑﻦ ﹶﺍﺧﻴﻄﹸﻮﺏ ﻭ ﺍﺑﻴﻤﻠﻚ ﺑﻦ ﺍﹶﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﻮﺷﺎ ﻛﺎﺗﺐ ﺑﻮﺩ. 17ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮ ﻳﺎﺩﺍﻉ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﹶﺮﹺﻳﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﹶﻓﻠﻴﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻘﺪﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 19 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﺣﺎﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺍﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺎ ﺣﺎﻧﹸﻮﻥ ﺑﻦ ﻧﺎﺣﺎﺵ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻛﺮﺩ «.ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺪﺭﺵ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﮔﻮﻳﻨﺪ .ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺣﺎﻧﹸﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 3ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﻪ ﺣﺎﻧﹸﻮﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻔﺤﺺ ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻭ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 4ﭘﺲ ﺣﺎﻧﹸﻮﻥ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺭﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪ ﻭ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﺎ ﺟﺎﻱ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺩﺭﻳﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻌﻀﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺎﻟﺖ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺠﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺍﹶﺭﻳﺤﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺭﻳﺸﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ«. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺣﺎﻧﹸﻮﻥ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﺯﻧﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﹶﻧ ﻬﺮﻳﻦ ﻭ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﻣ ﻌﻜﹶﻪ ﻭ ﺻﹸﻮﺑﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺟﻴﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 7ﭘﺲ ﺳﻲ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣ ﻌﻜﹶﻪ ﻭ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺟﻴﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣ ﻴﺪﺑﺎ ﺍﹸﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 9ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻋﻠﻴﺤﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺁﺏ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺻﻔﻮﻑ ﺟﻨﮓ ،ﻫﻢ ﺍﺯ ﻋﻘﺒﺶ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺮ ﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﹶﺍﺑﹺﺸﺎﻱ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ. 13ﺩﻟﻴﺮ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺑﻜﻮﺷﻴﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺭﻧﻈﺮﺵ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﺑﻜﻨﺪ. 14ﭘﺲ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺍﹶﺑﻴﺸﺎﻱ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﺷﺪﻧﺪ؛ ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻜﺴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻧﻬﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺷﹸﻮﻓﹾﻚ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﻫ ﺪ ﺭ ﻋﺰﹶﺭ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ،ﻭ ﺷﹸﻮﻓﹶﻚ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 19ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻫ ﺪ ﺭ ﻋﺰﹶﺭ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﺑﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺻﻠﺢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﺑﻨﻲ ﻋ ﻤﻮﻥ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 20 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﺎﻝ ،ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ،ﻛﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﻗﻮﺕ ﻟﺸﻜﺮ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺭﺑﻪ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺭﺑﻪ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺖ. 2ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﺎﺝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻭﺯﻧﺶ ﻳﻚ ﻭﺯﻧﺔ ﻃﻼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﺧﻠﻖ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭ ﻩ ﻫﺎ ﻭ ﭼﻮﻣﻬﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﻭ ﺗﻴﺸﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. ﺳﺒﻜﺎﻱ ﺣﻮﺷﺎﺗﻲ 4ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﺎ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﺯﹶﺭ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻔﹼﺂﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺭﺍﻓﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺷﺪﻧﺪ. ﺟﺘﱠﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﹸﺸﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﺏ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺵ ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺭﺩ ﺟﻮﻻﻫﻜﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﺑﺎﺯ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭ ﹶﺍﻟﹾﺤﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻳﺎﻋﻴﺮ ﻟﺤﻤﻴﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﻠﻴﺎﺕ
337
ﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ،ﺷﺶ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺷﺶ ﺑﺮ ﻫﺮ ﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺗﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﻓﺎ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺟ ﹼ 6ﻭ ﺑﺎﺯ ﺟﻨﮓ ﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺷﻤﻌﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﹸﺸﺖ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻳﻬﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻦ ﺖ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. ﺟ ﹼ 8ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﻓﺎ ﺩﺭ 21 1ﻭ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻏﻮﺍ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ. ﺷ ﺒ ﻊ ﺗﺎ ﺩﺍﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻢ. 2ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﻋﺪﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺌﺮ ﹶ 3ﻳﻮﺁﺏ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺻﺪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻣﺰﻳﺪ ﻛﻨﺪ؛ ﻭ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻳﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﻟﻴﻜﻦ ﭼﺮﺍ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻮﺩ؟ 4ﺍﻣﺎ ﻛﻼﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﻳﻮﺁﺏ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﻋﺪﺩ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺟﻤﻠﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻜﺼﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺷﻤﺸﻴﺮﺯﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 6ﻟﻴﻜﻦ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﻤﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺁﺏ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ،ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺖ. 8ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻡ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻭﺭﺯﻳﺪﻡ .ﻭ ﺣﺎﻝ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﻓﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 9ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﺎﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﺍﻳﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻮﺩ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 10ﺑﺮﻭ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻴﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻣﺎ ﺳﻪ ﭼﻴﺰ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ؛ ﭘﺲ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻡ. 11ﭘﺲ ﺟﺎﺩ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻦ، 12ﻳﺎ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﻗﺤﻂ ﺑﺸﻮﺩ ،ﻳﺎ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺭﻭﺯ ﺧﺼﻤﺎﻧﺖ ﺗﻠﻒ ﺷﻮﻱ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﮔﻴﺮﺩ ،ﻳﺎ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺑﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ، ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺳﺎﺯﺩ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺮﻡ. 13ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺩﺭ ﺷﺪﺕ ﺗﻨﮕﻲ ﻫﺴﺘﻢ .ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﻔﺘﻢ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﻔﺘﻢ«. 14ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺑﺎ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻼ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻥ ﻳﺒﻮﺳﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﮔﻔﺖ» :ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺣﺎﻝ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭ «.ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﹶﺍﺭﻧﺎ 16ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ؛ ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺑﻪ ﭘﻼﺱ ﻣﻠﺒﺲ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺮﺩﻥ ﻗﻮﻡ ﺍﻣﺮ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻡ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺯﺷﺖ ﺷﺪﻡ؟ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؟ ﭘﺲ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﻢ ،ﻣﺴﺘﺪﻋﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻼ ﻣﺮﺳﺎﻧﻲ«. 18ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﺎﺩ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﹸﺍﺭﻧﺎﻥ ﻳﻴﻮﺳﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻨﺪ. 19ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺟﺎﺩ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﺮﻓﺖ. 20ﻭ ﺍﹸﺭﻧﺎﻥ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺴﺮﺵ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺍﹸﺭﻧﺎﻥ ﮔﻨﺪﻡ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺰﺩ ﹸﺍﺭﻧﺎﻥ ﺁﻣﺪ ،ﹸﺍﺭﻧﺎﻥ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 22ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﹸﺭﻧﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺟﺎﻱ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ؛ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺭﻓﻊ ﺷﻮﺩ. 23ﺍﹸﺭﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ» :ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺵ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﺑﺒﻴﻦ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﭼﻮﻣﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻴﺰﻡ ﻭ ﮔﻨﺪﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻴﺪﻡ. 24ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﹸﺭﻧﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﺮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻣﺠﺎﻧﹰﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 25ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺷﺸﺼﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻃﻼ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ،ﺑﻪ ﺍﹸﺭﻧﺎﻥ ﺩﺍﺩ. 26ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﻭ ﺍﻭ ﺁﺗﺸﻲ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻧﺎﺯﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 27ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺣﻜﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﻼﻓﺶ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ .
338
28ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﹸﺍﺭﻧﺎﻥ ﻳﺒﻮﺳﻲ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. ﺟﺒﻌﻮﻥ ﺑﻮﺩ. 29ﺍﻣﺎ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ،ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﹺ 30ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺑﺮﻭﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ. 22 1ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 2ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻧﺪ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺳﻨﮓ ﺗﺮﺍﺷﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻣﺮﺑﻊ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺘﺮﺍﺷﻨﺪ. 3ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻫﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻴﺨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻟﻨﮕﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﺻﻠﻬﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻭﺯﻥ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﻭ ﭼﻮﺏ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻴﺸﻤﺎﺭ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﻭ ﺻﻮﺭ ﭼﻮﺏ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ» :ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺻﻐﻴﺮ ﻭ ﻧﺎﺯﻙ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻧﺎﻣﻲ ﻭ ﺟﻠﻴﻞ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﺑﺸﻮﺩ؛ ﻟﻬﺬﺍ ﺣﺎﻝ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﻬﻴﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ «.ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﺗﻬﻴﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻳﺪ. 6ﭘﺲ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺻﻴﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺓ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 7ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ! ﻣﻦ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 8ﻟﻴﻜﻦ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺟﻨﮕﻬﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ،ﭘﺲ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻱ. 9ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﻋﻄﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 10ﺍﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻛﹸﺮﺳﻲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 11ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﺗﺎ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺷﻮﻱ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 12ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﻭ ﻓﻬﻢ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﺻﻴﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﮔﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻱ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺩﻟﻴﺮ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺸﻮ. 14ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﺧﻮﺩ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﺯﻧﺔ ﻃﻼ ﻭ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﺯﻧﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﺁﻫﻦ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺰﻳﺪ ﻛﻦ. 15ﻭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻋﻤﻠﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺑﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﻨﮕﺘﺮﺍﺷﺎﻥ ﻭ ﻧﺠﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺻﻨﻌﺘﻲ. 16ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﺁﻫﻦ ﺑﻴﺸﻤﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 18ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 19ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺩﻟﻬﺎ ﻭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﺗﺎ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻣﻘﹾﺪﺱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺁﻻﺕ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﺓ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺩﺭﺁﻭﺭﻳﺪ. 23 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺷﺪ ،ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ. 3ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻋﺪﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺳﻲ ﻭ ﻫﺸﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﻮﺩ. 4ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺩﻻﻭﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻘﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻻﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. ﺟﺮﺷﻮﻥ ﻭ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﻭ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﺑﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻻﻭﻱ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻤﻌﻲ. 7ﺍﺯ ﺟﺮﺷﹾﻮﻧﻴﺎﻥ ﻟﹶﻌﺪﺍﻥ ﻭ 8ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶﻟﻌﺪﺍﻥ ﺍﻭﻝ ﻳﺤﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﺯﻳﺘﺎﻡ ﻭ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﺷﻠﹸﻮﻣﻴﺖ ﻭ ﺣﺮﻳﺌﻴﻞ ﻭ ﻫﺎﺭﺍﻥ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ .ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﹶﻟﻌﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﻌﻲ ﹶ
339
10ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﻌﻲ ﻳﺤﺖ ﻭ ﺯﻳﻨﺎ ﻭ ﻳﻌﻮﺵ ﻭ ﺑﻴﻌﻪ .ﺍﻳﻨﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺴﺮ ﺷﹶﻤﻌﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 11ﻭ ﻳﺤﺖ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻭ ﺯﻳﺰﺍ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﻭ ﻳﻌﻮﺵ ﻭ ﺑﺮﻳﻌﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ؛ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪ. 12ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﹶﻬﺎﺕ ﻋﻤﺮﺍﻡ ﻭ ﻳﺼﹾﻬﺎﺭ ﻭ ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﻭ ﻋﺮﻳﺌﻴﻞ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ. 13ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﻤﺮﺍﻡ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﺭﺍ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﻨﺪ. 14ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺳﺒﻂ ﻻﻭﻱ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ. ﺟ ﺮﺷﹸﻮﻡ ﻭ ﺍﹶﻟﻌﺎﺯﺍﺭ. 15ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺷﺒﻮﺋﻴﻞ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻮﺩ. ﺟﺮﺷﻮﻡ ﹶ 16ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺣﺒﻴﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﹶﻟﻌﺰﺍﺭ ﺭ ﺷﻠﹸﻮﻣﻴﺖ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻮﺩ. 18ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﺼﹾﻬﺎﺭ ﹶ 19ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺣﺒﺮﻭﻥ ،ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻳﺮﻳﺎ ﻭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﹶﺍ ﻣﺮﻳﺎ ﻭ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﻳﺤﺮﻳﺌﻴﻞ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻣﻴﻦ ﻳ ﹾﻘﻤﻌﺎﻡ. 20ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﺰﹼﻳﺌﻴﻞ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻣﻴﻜﺎ ﻭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﻳﺸﱢﻴﺎ. ﺤﻠﻲ ﹶﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﻗﹶﻴﺲ. 21ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﻣﺤﻠﻲ ﻭ ﻣﻮﺷﻲ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣ ﻥ ﻗﹶﻴﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 22ﻭ ﹶﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﻱ ﻧﺒﻮﺩ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍ 23ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻮﺷﻲ ﻣﺤﻠﻲ ﻭ ﻋﺎﺩﺭ ﻭ ﻳ ﺮ ﹺﻳﻤﻮﺕ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 24ﺍﻳﻨﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻻﻭﻱ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﺑﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﻤﺎﻱ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ» :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 26ﻭ ﻧﻴﺰ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻻﺯﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ. 27ﻟﻬﺬﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺁﺧﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻻﻭﻱ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 28ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﻨﺼﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺑﻨﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﻫﺎ ﻭ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ. 29ﻭ ﺑﺮ ﻧﺎﻥ ﹶﺗ ﹾﻘﺪﻣﻪ ﻭ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻓﻄﻴﺮ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺳﺎﺝ ﭘﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺭﺑﻴﻜﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻛﻴﻠﻬﺎ ﻭ ﻭﺯﻧﻬﺎ. 30ﻭ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻭ ﺣﻤﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺮ ﺷﺎﻡ. 31ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻫﻤﺔ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﻭ ﻏﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻴﺪ ﻫﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. 32ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭﻇﻴﻔﺔ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﻭﻇﻴﻔﺔ ﻗﺪﺱ ﻭ ﻭﻇﻴﻔﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. 24 1ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ :ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ،ﻧﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﹶﺍﺑﹺﻴﻬﻮ ﻭ ﹶﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ. 2ﻭ ﻧﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﹶﺍﺑﹺﻴﻬﻮ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺍﹶﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ ﺑﻪ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﹶﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﹶﺍﺧﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻭﻛﺎﻟﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻣﺮﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﹶﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 5ﭘﺲ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻗﺮﻋﻪ ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻗﺪﺱ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﹶﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﺌﻴﻞ ﻛﺎﺗﺐ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺳﻤﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﹶﺍﺧﻴ ﻤﻠﹶﻚ ﺑﻦ ﺍﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ 6ﻭ ﹶ ﺁﺑﺎﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﹶﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﺘﺎﻣﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. 7ﻭ ﻗﺮﻋﺔ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻳﺎﺭﻳﺐ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﻭﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺪﻋﻴﺎ، 8ﻭ ﺳﻮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﺎﺭﻳﻢ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻌﻮﺭﻳﻢ، 9ﻭ ﭘﻨﺠﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﹾﻜﻴﻪ ﻭ ﺷﺸﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻴﺎﻣﻴﻦ، 10ﻭ ﻫﻔﺘﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻘﱡﻮﺹ ﻭ ﻫﺸﺘﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﹶﺍ ﹺﺑﻴﺎ،
340
11ﻭ ﻧﻬﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺸﹸﻮﻉ ﻭ ﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﹶﻜﹸﻨﹾﻴﺎ، 12ﻭ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﹶﻟﹾﻴﺎﺷﻴﺐ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺎﻗﻴﻢ، 13ﻭ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻔﱠﻪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺸﹶﺒﺂﺏ، 14ﻭ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﹺﻠﹾﺠﻪ ﻭ ﺷﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﻴﺮ، 15ﻭ ﻫﻔﺪﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻴﺰﻳﺮ ﻭ ﻫﺠﺪﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻔﹾﺼﻴﺺ، ﺤﺰﹾﻗﻴﺌﻴﻞ، ﺤﻴﺎ ﻭ ﺑﻴﺴﺘﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻳ 16ﻭ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﹶﻓ ﹶﺘ 17ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻜﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺎﻛﻴﻦ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻣﻮﻝ، 18ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻻﻳﺎ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻣ ﻌﺰﹾﻳﺎ. 19ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. ﺤﺪﻳﺎ. 20ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﻘﻴﺔ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﺮﺍﻡ ﺷﹸﻮﺑﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺷﻮﺑﺎﺋﻴﻞ ﻳ ﺸﻴﺎ ﺭﺋﻴﺲ، ﺣﺒﻴﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺭﺣﺒﻴﺎ ﻳ 21ﻭ ﺍﻣﺎ ﺭ 22ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﹺﻳﺼﹾﻬﺎﺭ ﺷﹶﻠﹸﻮﻣﻮﺕ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﹶ ﺷﻠﹸﻮﻣﻮﺕ ﻳﺤﺖ. ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﻳﺮﻳﺎ ﻭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﹶﺍ ﻣﺮﻳﺎ ﻭ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﻳﺤﺰﻳﺌﻴﻞ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻣﻴﻦ ﻳ ﹾﻘﻤﻌﺎﻡ. 23ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ 24ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻋﺰﹼﻳﺌﻴﻞ ﻣﻴﻜﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻣﻴﻜﺎ ﺷﺎﻣﻴﺮ. 25ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻴﻜﺎ ﻳﺸﻴﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳﺸﻴﺎ ﺯﻛﺮﻳﺎ. 26ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﻣﺤﻠﻲ ﺍﹶﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﺷﹸﻮ ﻫ ﻢ ﻭ ﹶﺯﻛﱡﻮﺭ ﻭ ﻋﺒﺮﻱ. 28ﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﺤﻠﻲ ﺍﹶﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺯﻧﺪﻱ ﻧﺒﻮﺩ. 29ﻭ ﺍﻣﺎ ﹶﻗﻴﺲ ،ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻗﹶﻴﺲ ﻳ ﺮﺣﻤﻴﺌﻴﻞ، 30ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻣﻮﺷﻲ ﻣﺤﻠﻲ ﻭ ﻋﺎﺩﺭ ﻭ ﻳﺮﻳﻤﻮﺕ .ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 31ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻭ ﺍﹶﺧﻴﻤﻠﻚ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 25 1ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﻫﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻳﺮﻭﺗﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺑﺮﺑﻂ ﻭ ﻋﻮﺩ ﻭ ﺳﻨﺞ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؛ ﻭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ: ﺷﺮﺋﻴﻠﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺁﺳﺎﻑ ﺯﻳﺮ ﺣﻜﻢ ﺁﺳﺎﻑ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺁﺳﺎﻑ ،ﺯﻛﱡﻮﺭ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻭ ﹶﻧ ﹶﺘﻴﺎ ﻭ ﹶﺍ ﹾ ﺸﺒﻴﺎ ﻭ ﻣ ﹶﺘﺘﹶﻴﺎ ﺷﺶ ﻧﻔﺮ ﺯﻳﺮ ﺣﻜﻢ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﻳﺪﻭﺗﹸﻮﻥ ﺑﺎ ﺑﺮﺑﻄﻬﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻤﺪ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣ ﹶ ﺟ ﺪﻟﹾﻴﺎ ﻭ ﺻﹶﺮﻱ ﻭ ﺍﹶﺷﹾﻌﻴﺎ ﻭ 3ﻭ ﺍﺯ ﻳﺪﻭﺗﹸﻮﻥ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﺪﻭﺗﹸﻮﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. ﺣﹶﻨﻨﹶﻴﺎ ﻭ ﺣﻨﺎﻧﻲ ﻭ ﹶﺍﻟﻴﺂﺗﹶﻪ ﻭ ﺟ ﺪﻟﹾﺒﻲ ﻭ ﺭﻭﻣﻤﺘﻲ ﻋﺰﹶﺭ ﻭ ﻳﺸﹾﺒﻘﺎﺷﹶﻪ ﻭ ﻣﻠﱡﻮﺗﻲ ﻭ ﻫﻮﺗﻴﺮ ﻭ ﺷﺒﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﺮﻳﻤﻮﺕ ﻭ 4ﻭ ﺍﺯ ﻫﻴﻤﺎﻥ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﻴﻤﺎﻥ ﺑﻘﱠﻴﺎ ﻭ ﻣ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﻋﺰﹼﻳﺌﻴﻞ ﻭ ﹶ ﻣﺤﺰﻳﻮﺕ. 5ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﻴﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻦ ﺑﻮﻕ ﺭﺍﻳﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﻤﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺍﺩ. 6ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺯﻳﺮ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺳﻨﺞ ﻭ ﻋﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺑﻂ ﺑﺴﺮﺍﻳﻨﺪ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺁﺳﺎﻑ ﻭ ﻳﺪﻭﺗﹸﻮﻥ ﻭ ﻫﻴﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ. 7ﻭ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻥ ﻣﺎﻫﺮ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻮﭼﻚ ﻳﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﺎ ﺗﻠﻤﻴﺬ ﻋﻠﻲ ﺍﻟﺴﻮﻳﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ. ﺟ ﺪﻟﹾﻴﺎ ﻭ ﺍﻭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 9ﭘﺲ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻭﻝ ﺑﻨﻲ ﺁﺳﺎﻑ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻗﺮﻋﻪ ﺩﻭﻡ ﺑﺮﺍﻱ 10ﻭ ﺳﻮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﹶﺯﻛﹼﻮﺭ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 11ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﹺﺼﹾﺮﹺﻱ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 12ﻭ ﭘﻨﺠﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﹶﻧﺘﹶﻨﻴﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ. 13ﻭ ﺷﺸﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻘﱠﻴﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 14ﻭ ﻫﻔﺘﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻳ ﹾ ﺸﺮﺋﻴﻠﻪ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ.
341
15ﻭ ﻫﺸﺘﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 16ﻭ ﻧﻬﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺘﹶﻨﻴﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 17ﻭﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﹶﻤﻌﻲ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 18ﻭ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻋ ﹶﺰﺭﺋﻴﻞ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. ﺸﺒﻴﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. ﺣ ﹶ 19ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ 20ﻭ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﹸﻮﺑﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 21ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣ ﱠﺘﺘﹾﺒﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 22ﻭ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺮﻳﻤﻮﺕ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. ﺣﹶﻨﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 23ﻭ ﺷﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ 24ﻭ ﻫﻔﺪﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺸﹾﺒﻘﺎﺷﻪ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 25ﻭ ﻫﺠﺪﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻨﺎﻧﻲ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 26ﻭ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻮﺗﻲ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 27ﻭ ﺑﻴﺴﺘﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻠﻴﺂﺑﻪ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 28ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻜﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻮﺗﻴﺮ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 29ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﹺﺪﻟﺘﻲ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 30ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺤﺰﻳﻮﺕ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 31ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭ ﻣﻤﺘﻲ ﻋﺰﹶﺭ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ. 26 ﺸﹶﻠﻤﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻗﹸﻮﺭﹺﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺁﺳﺎﻑ ﺑﻮﺩ. 1ﻭ ﺍﻣﺎ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ :ﭘﺲ ﺍﺯ ﹸﻗ ﻮﺭﺣﻴﺎﻥ ﻣ ﹶ 2ﻭ ﻣ ﹶ ﺸﹶﻠﻤﻴﺎ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ .ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻭ ﺩﻭﻡ ﻳﺪ ﹺﻳﻌﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﺳﻮﻡ ﹶﺯ ﺑﺪﻳﺎ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻳ ﹾﺘﹺﻨﻴﺌﻴﻞ. 3ﻭ ﭘﻨﺠﻢ ﻋﻴﻼﻡ ﻭ ﺷﺸﻢ ﻳﻬﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻫﻔﺘﻢ ﹶﺍﻟﻴﻬﻮ ﻋﻴﻨﺎﻱ. ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﻭ ﺩﻭﻡ ﻳﻬﻮ ﺯﺍﺑﺎﺩ ﻭ ﺳﻮﻡ ﻳﻮﺁﺥ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺳﺎﻛﺎﺭ ﻭ ﭘﻨﺠﻢ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﺌﻴﻞ. 4ﻭ ﻋﻮﺑﹺﻴﺪ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ :ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﺵ ،ﹶ 5ﻭ ﺷﺸﻢ ﻋ ﻤﻴﹺﺌﻴﻞ ﻭ ﻫﻔﺘﻢ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻭ ﻫﺸﺘﻢ ﹶﻓ ﻌﻠﹾﺘﺎﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﭘﺴﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﻮﻱ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺵ ﹶ ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﻋﻨﹾﻨﹺﻲ ﻭ ﺭﻓﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﻭ ﹶﺍﻟﹾﺰﺍﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﹶﺍﻟﻴﻬﻮ ﻭ 7ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹶ ﺳ ﻤﻜﹾﻴﺎ. ﺕ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﺼﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﹶﺍﺩﻭﻡ. 8ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﻮ ﺸﹶﻠﻤﻴﺎ ﻫﺠﺪﻩ ﻧﻔﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. 9ﻭ ﻣ ﹶ 10ﻭ ﺣﻮﺳﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺮﹺﻱ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﻧﺒﻮﺩ ،ﭘﺪﺭﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺋﻴﺲ ﺳﺎﺧﺖ. ﻃ ﺒﻠﹾﻴﺎ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺣﻮﺳﻪ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺣﻠﹾﻘﻴﺎ ﻭ ﺳﻮﻡ ﹶ 11ﻭ ﺩﻭﻡ 12ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 13ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ. ﺷﹶﻠﻤﻴﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻛﻪ ﻣﺸﻴ ﹺﺮ ﺩﺍﻧﺎ ﺑﻮﺩ ،ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻗﺮﻋﺔ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. 14ﻭ ﻗﺮﻋﺔ ﺷﺮﻗﻲ ﺑﻪ ﹶ 15ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﻗﺮﻋﻪ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻗﺮﻋﺔ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ. ﺖ ﺩﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﺤﺮﺱ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺤﺮﺱ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ. ﺷﹶﻠ ﹶﻜ ﹾ ﺷﻔﹼﻴﻢ ﻭ ﺣﻮﺳﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﻣﻐﺮﺑﻲ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﹶ 16ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﹸ 17ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﺮﻗﻲ ﺷﺶ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﺟﻔﺖ ﺟﻔﺖ. 18ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻏﺮﺑﻲ ﹶﻓﺮﻭﺍﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﺩﺓ ﺳﺮﺑﺎﻻ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﹶﻓﺮﻭﺍﺭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ. 19ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﹸﻗ ﻮﺭﺡ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 20ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺍﹶﺧﻴﺎ ﺑﺮ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺕ ﺑﻮﺩ. ﺟﺮﺷﻮﻧﻲ. ﺟﺮﺷﻮﻧﻲ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﻻﺩﺍﻥ ﻳﺤﻴﹺﺌﻴﻠﻲ 21ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﻨﻲ ﻻﺩﺍﻥ :ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻻﺩﺍﻥ ﺤﻴﹺﺌﻴﻠﻲ ﺯﻳﺘﺎﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 22ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳ ﺣ ﺒﺮﻭﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺰﹼﻳﺌﻴﻠﻴﺎﻥ. 23ﺍﺯ ﻋﻤﺮﺍﻣﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﹺﻳﺼﹾﻬﺎﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ
342
ﺟ ﺮﺷﹸﻮﻡ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ. ﺷﺒﻮﺋﻴﻞ ﺑﻦ 24ﻭ ﹶ ﺷﻠﹸﻮﻣﻴﺖ. ﺷﻌﻴﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﹺﺯ ﹾﻛﺮﹺﻱ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﹶ ﺣﺒﻴﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﹶﺍ ﹾ 25ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﻨﻲ ﹶﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ،ﭘﺴﺮﺵ ﺭ ﺷﻠﹸﻮﻣﻴﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺰﺍﺋﻦ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻗﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺻﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮ 26ﺍﻳﻦ ﹶ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 27ﺍﺯ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻫﺎ ﻭﻗﻒ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺷﻠﹸﻮﻣﻴﺖ ﻭ ﺻﺮﻭﻳﻪ ﻭﻗﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﻭﻗﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﹶ 28ﻭ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺭﺍﻳﻲ ﻭ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻦ ﻗﹶﻴﺲ ﻭ ﹶﺍﺑﻨﻴﺮﺑﻦ ﻧﻴﺮ ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻦ ﹶ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﻮﺩ. 29ﻭ ﺍﺯ ﹺﻳﺼﹾﻬﺎﺭﻳﺎﻥ ﹶﻛﹶﻨﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﺎﺭﺟﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻣﻨﺼﺐ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺸﺒﻴﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺮ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣ ﹶ ﺣ ﺒﺒﺮﻭﻧﻴﺎﻥ 30ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺣ ﺒﺮﻭﻧﻴﺎﻥ :ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﺮﻳﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﺣﺒﺮﻭﻧﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﻠﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺩﺍﻭﺩ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﺠﺎﻉ ﺩﺭ ﹺ 31ﺍﺯ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻧﺪ. 32ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻣﺮﺩ ﺷﺠﺎﻉ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺁﺑﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﺅﺑﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﱠﺴﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻤﺎﺷﺖ. 27 1ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻭ ﺻﺪﻩ ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻣﻨﺼﺐ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻮﺭ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺍﺧﻠﻪ ﻭ ﺧﺎﺭﺟﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻣﺎﻫﻬﺎﻱ ﺳﺎﻝ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻫﺮ ﻓﺮﻗﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﺑﺮ ﻓﺮﻗﺔ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﻳﺸﹸﺒﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﹶﺯ ﺑﺪﻳﺌﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﻗﺔ ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 3ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻓﺎﺭﺹ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻟﺸﻜﺮ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺑﺮ ﻓﺮﻗﺔ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﻡ ﺩﻭﺩﺍﻱ ﹶﺍﺧﹸﻮﺧﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﻗﺔ ﺍﻭ ﻣ ﹾﻘﻠﹸﻮﺕ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﻗﺔ ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻟﺸﻜﺮ ﺳﻮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﻩ ﺳﻮﻡ ﺑﻨﺎﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﻗﺔ ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 6ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻨﺎﻳﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﻗﺔ ﺍﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻋﻤﻴﺰﺍﺑﺎﺩ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﻩ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻮﺁﺏ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﹶﺯ ﺑﺪﻳﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﻗﺔ ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺕ ﻳﺰﹾﺭﺍﺣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﻗﺔ ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺷ ﻤﻬﻮ 8ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﭘﻨﺠﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﻩ ﭘﻨﺠﻢ ﹶ 9ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺷﺸﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﻩ ﺷﺸﻢ ﻋﻴﺮﺍ ﺍﺑﻦ ﻋ ﹼﻘﻴﹺﺶ ﹶﺗﻘﱡﻮﻋﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﻗﺔ ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺺ ﹶﻓﻠﹸﻮﻧﹺﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﻗﺔ ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻫﻔﺘﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ﺣﺎﹶﻟ ﹺ ﺳﺒﻜﺎﻱ ﺣﻮﺷﺎﺗﻲ ﺍﺯ ﺯﺍﺭﺣﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﻗﺔ ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 11ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻫﺸﺘﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﻩ ﻫﺸﺘﻢ 12ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻧﻬﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﻩ ﻧﻬﻢ ﺍﹶﺑﻴﻌ ﹶﺰ ﹺﺭ ﻋﻨﺎﺗﻮﺗﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﻗﻪ ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﻩ ﺩﻫﻢ ﻣﻬﺮﺍﻱ ﹶﻧﻄﹸﻮﻓﺎﺗﻲ ﺍﺯ ﺯﺍﺭﺣﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﻗﺔ ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﻩ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﺑﻨﺎﻳﺎﻱ ﻓﺮﻋﺎﺗﻮﻧﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﻗﺔ ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺧﻠﹾﺎﻱ ﹶﻧﻄﹸﻮﻓﺎﺗﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻋ ﹾﺘﻨﹺﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﻗﺔ ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﹶ ﺷ ﹶﻔﻄﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﻌﻜﹶﻪ. 16ﻭ ﺍﻣﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ :ﺭﺋﻴﺲ ﺭﺅﺑﻴﻨﻴﺎﻥ ﹶﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺑﻦ ﹺﺯ ﹾﻛﺮﹺﻱ ،ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺷﹶﻤﻌﻮﻧﻴﺎﻥ ﹶ ﺸﺒﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﻗﻤﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻨﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺻﺎﺩﻭﻕ. 17ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻋ ﹶ 18ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﹶﺍﻟﻴﻬﻮ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻋ ﻤﺮﹺﻱ ﺍﺑﻦ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ. ﺸ ﻤﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﻮ ﺑﺪﻳﺎ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻧﻔﹾﺘﺎﻟﻲ ﻳﺮﻳﻤﻮﺕ ﺑﻦ ﻋﺰﹾﺭﻳﺌﻴﻞ. 19ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﹺﻳ ﹾ 20ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻫﻮﺷﹶﻊ ﺑﻦ ﻋ ﹶﺰ ﺭﻳﺎ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﱠﺴﻲ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﻓﹶﺪﺍﻳﺎ. 21ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻧﺼﻒ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﱠﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻳﹺﺪﻭ ﺍﺑﻦ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻳﻌﺴﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﺍﹶﺑﻨﻴﺮ. 22ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺩﺍﻥ ﻋ ﹶﺰﺭﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﻳﺮﻭﺣﺎﻡ .ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﮕﺮﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺜﻴﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ﺻﺮﻭﻳﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﻤﺮﺩﻥ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻏﻀﺐ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺛﺒﺖ 24ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻦ ﹶ ﻧﺸﺪ.
343
25ﻭ ﻧﺎﻇﺮ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋ ﹾﺰ ﻣﻮﺕ ﺑﻦ ﻋﻀﺪﻳﺌﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻇﺮ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎﻱ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﺕ ﻭ ﺩﺭ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻬﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﺰﹼﻳﺎ ﺑﻮﺩ. 26ﻭ ﻧﺎﻇﺮ ﻋﻤﻠﺠﺎﺕ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻋ ﹾﺰﺭﹺﻱ ﺍﺑﻦ ﹶﻛﻠﹸﻮﺏ ﺑﻮﺩ. ﺷﻔﹾﻤﺎﺗﻲ ﺑﻮﺩ. ﺷﻤﻌﻲ ﺭﺍﻣﺎﺗﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻇﺮ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎﻱ ﺷﺮﺍﺏ ﹶﺯ ﺑﺪﻱ 27ﻭ ﻧﺎﻇﺮ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻥ ﺟﺪﻳﺮﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻇﺮ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎﻱ ﺭﻭﻏﻦ ﻳﻮﺁﺵ ﺑﻮﺩ. 28ﻭ ﻧﺎﻇﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﺑﻌﻞ ﺣﺎﻧﺎ 29ﻭ ﻧﺎﻇﺮ ﺭﻣﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﺎﺭﻭﻥ ﻣﻲ ﭼﺮﻳﺪﻧﺪ ﺷﻄﹾﺮﺍﻱ ﺷﺎﺭﻭﻧﻲ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻧﺎﻇﺮ ﺭﻣﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﻦ ﻋﺪﻻﺋﻲ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﻧﺎﻇﺮ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﻋﻮﺑﻴﻞﹺ ﺍﺳﻤﻌﻴﻠﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻇﺮ ﺍﻻﻏﻬﺎ ﻳﺤﺪﻳﺎﻱ ﻣﻴﺮﻭﻧﻮﺗﻲ ﺑﻮﺩ. 31ﻭ ﻧﺎﻇﺮ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﻳﺎﺯﻳﺰ ﻫﺎﺟﺮﻱ ﺑﻮﺩ .ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 32ﻭ ﻳﻬﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻋﻤﻮﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺸﻴﺮ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺩﺍﻧﺎ ﻭ ﻓﻘﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﺤﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﺣﻜﹾﻤﻮﻧﻲ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ. ﻞ ﻣﺸﻴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺣﻮﺷﺎﻱ ﹶﺍ ﺭﻛﻲ ﺩﻭﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ. 33ﹶﺍﺧﹾﻴﺘﹸﻮ ﹶﻓ ﹾ 34ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﹶﺧﻴﺘﹸﻮﻓﹶﻞ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺑﻦ ﺑﻨﺎﻳﺎ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻮﺁﺏ ﺑﻮﺩ. 28 1ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺻﺪﻩ ﻭ ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﻫﻤﺔ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ. 2ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﭘﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﻭ ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ! ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﻣﻦ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺎﻱ ﺁﻥ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. 3ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮕﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻱ. 4ﻟﻴﻜﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺸﻮﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺮﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 5ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻦ )ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ( ،ﭘﺴﺮﻡ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ. 6ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ» :ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ،ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺮﺍ ﻭ ﺻﺤﻦ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﭘﺪﺭ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 8ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﻪ ﺍﺭﺛﻴﺖ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻳﺪ. 9ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺱ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻛﺎﻣﻞ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﺔ ﺩﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺗﺼﻮﺭ ﻓﻜﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻨﻲ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﺱ ﺍﻭ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻲ .ﭘﺲ ﻗﻮﻱ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺵ«. 10ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣ ﹾﻘ ﺪ ﹺ 11ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻧﻤﻮﻧﺔ ﺭﻭﺍﻕ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺁﻥ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﻛﺮﺳﻲ ﺭﺣﻤﺖ، 12ﻭ ﻧﻤﻮﻧﺔ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺻﺤﻦ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺕ ﺩﺍﺩ. 13ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺎﺭﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. 14ﻭ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺁﻻﺕ ﻃﻼ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺧﺪﻣﺘﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺁﻻﺕ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺧﺪﻣﺘﻲ. 15ﻭ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﻤﻌﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﻃﻼ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺮ ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎﻳﺶ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﻌﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﻧﻴﺰ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺮ ﭼﺮﻏﺪﺍﻥ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﺎﺭ ﻫﺮ ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎﻱ ﺁﻥ. 16ﻭ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﺎﻥ ﹶﺗ ﹾﻘﺪﻣﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻣﻴﺰ ﻋﻠﻴﺤﺪﻩ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ. 17ﻭ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻨﮕﺎﻟﻬﺎ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻃﺎﺳﻬﺎﻱ ﻃﻼ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻭﺯﻥ ﻫﺮ ﻃﺎﺱ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻃﺎﺳﻬﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻭﺯﻥ ﻫﺮ ﻃﺎﺱ. 18ﻭ ﻃﻼﻱ ﻣﺼﻔﹼﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﻤﻮﻧﺔ ﻣﺮﻛﺐ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 19ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻮﺷﺘﺔ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﻬﻤﺎﻧﻴﺪ. 20ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﻗﻮﻱ ﻭ ﺩﻟﻴﺮ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﻮ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺎ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﺍﻳﻨﻚ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻥ ﺩﻟﮕﺮﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻣﻄﻴﻊ ﻛﻞ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
344
29 1ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﻔﺖ» :ﭘﺴﺮﻡ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ،ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣ ﹺﻬ ﻢ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻫﻴﻜﻞﹾ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ. 2ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﺗﻢ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ،ﻃﻼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻃﻼﻳﻲ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺮﻧﺠﻨﻴﻦ ﻭ ﺁﻫﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﭼﻮﺑﻴﻦ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺟﺰﻉ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺗﺮﺻﻴﻊ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﻭ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺳﻨﮓ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻣ ﺮ ﻣ ﹺﺮ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ. 3ﻭ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﻗﹸﺪﺱ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺩﻳﺪﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﻡ. 4ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﺯﻧﻪ ﻃﻼ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺍﹸﻭﻓﻴﺮ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﺯﻧﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻥ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ. 5ﻃﻼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺻﻨﻌﺘﮕﺮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﭘﺲ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻗﻒ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﻥ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﺩﻝ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﺑﺎ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻭ ﺻﺪﻩ ﺑﺎ ﻧﺎﻇﺎ 7ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﺯﻧﻪ ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻫﻢ ﻃﻼ ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﺯﻧﺔ ﺁﻫﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺟﺮﺷﻮﻧﻲ ﺩﺍﺩ. ﻞ 8ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻳﺤﻴﺌﻴ ﹺ 9ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﺩﻝ ﻫﺪﻳﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻛﺎﻣﻞ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺗﺒﺮﻋﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺎﺩ ﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺷﺪ. 10ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﻫﺴﺘﻲ. 11ﻭ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻈﻤﺖ ﻭ ﺟﺒﺮﻭﺕ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻭ ﻛﺒﺮﻳﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁ ﻥ ﻥ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺍﺯ ﺁ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺳ ﺮ ﻭ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻫﺴﺘﻲ. 12ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﻛﻤﻲ ،ﻭ ﻛﺒﺮﻳﺎ ﻭ ﺟﺒﺮﻭﺕ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺑﺨﺸﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 13ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺠﻴﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ. 14ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﻛﻴﺴﺘﻢ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻛﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﺩﻝ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ؟ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﻢ. 15ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺔ ﺍﺟﺪﺍ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻧﺰﻳﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺩﻭﺍﻡ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 16ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﻗﺪﻭﺱ ﺗﻮ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﻢ ،ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﺯﻣﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺍﻵﻥ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺩﻝ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 18ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﺭ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺩﻝ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺛﺎﺑﺖ ﮔﺮﺩﺍﻥ. 19ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﻝ ﻛﺎﻣﻞ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﻴﻜﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺩﻳﺪﻡ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ«. ﺖ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺭﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ 20ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ .ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋ ﹾ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺮﻩ ﺑﺎ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 22ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 23ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 24ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﻣﻄﻴﻊ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 25ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻼﻟﻲ ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 26ﭘﺲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻦ ﻳﺴﻲ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ.
345
ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻲ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 27ﻭ ﻣﺪﺕ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻭﻓﺎﺕ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 28ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺮ ﹺ ﺳ ﹾﻔ ﹺﺮ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺭﺍﻳﻲ ﻭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﻭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺟﺎﺩ ﺭﺍﻳﻲ، 29ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ 30ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻭ ﺟﺒﺮﻭﺕ ﺍﻭ ﻭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺁﻥ ﺍﺭﺍﺿﻲ ﮔﺬﺷﺖ ،ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
346
ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻭﻡ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ
1 1ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺩ ﻗﻮﻱ ﺷﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺶ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻈﻤﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 2ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻭ ﺻﺪﻩ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﻫﺮ ﺭﺋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﺑﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪ، 3ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺒﻌﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ. 4ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺮﻳﻪ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻬﻴﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺼﻠﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﺍﻭﺭﻱ ﺍﺑﻦ ﺣﻮﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 6ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻫﺰﺍﺭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 7ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﻢ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﺎ. 8ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 9ﺣﺎﻝ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻭﻋﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺍﺩﻱ ﻭﻓﺎ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻏﺒﺎﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺜﻴﺮﻧﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 10ﺍﻵﻥ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺧﺮﻭﺝ ﻭ ﺩﺧﻮﻝ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 11ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻱ ﻭ ﻧﻴﺰ ﻃﻮﻝ ﺍﻳﺎﻡ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻱ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 12ﻟﻬﺬﺍ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 13ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺒﻌﻮﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 15ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﭼﻮﺏ ﺍﻓﺮﺍﻍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺳﺎﺧﺖ. 16ﻭ ﺍﺳﺒﻬﺎﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﺗﺎﺟﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺳﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ ﻫﺮ ﺩﺳﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﻣﻌﻴﻦ. 17ﻭ ﻳﻚ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺷﺸﺼﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ؛ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺣﺘﹼﻴﺎﻥ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 2 1ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻗﺼﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﺓ ﻭﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 2ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻤﻞ ﺑﺎﺭﻫﺎ ،ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﻳﺪﻥ ﭼﻮﺏ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ،ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻤﺮﺩ. 3ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺣﻮﺭﺍﻡ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﻮﺭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎ. ﻥ ﹶﺗ ﹾﻘ ﺪﻣﻪ 4ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻌﻄﺮ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻢ ،ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺎ ﻲ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ،ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﺒﺖ ﻫﺎ ﻭ ﻏﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻴﺪﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺍﻱ ﺍﺑﺪﻱ ﺍﺳﺖ. ﺩﺍﺋﻤﻲ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨ ﹺ 5ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺳﺎﺧﺖ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻓﻠﻚ ﻭ ﻓﻠﻚ ﺍﻻﻓﻼﻙ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛ ﻭ ﻣﻦ ﻛﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻥ ﺑﺨﻮﺭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ. 7ﻭ ﺣﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﺁﻫﻦ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﺠﻮﻧﻲ ﻣﺎﻫﺮ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻨﻌﺖ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺩﺍﻧﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺎ ﺻﻨﻌﺘﮕﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺑﺎﺷﺪ. 8ﻭ ﭼﻮﺏ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺻﻨﺪﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺑﻔﺮﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﻳﺪﻥ ﭼﻮﺏ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﻣﺎﻫﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 9ﺗﺎ ﭼﻮﺏ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻋﺠﻴﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
347
ﺖ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ 10ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﭼﻮﺏ ﺑﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻮﺏ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ،ﻣﻦ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﹸﻛ ﺮ ﮔﻨﺪﻡ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﹸﻛ ﺮ ﺟﻮ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺑ ّ ﺩﺍﺩ. ﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ 11ﻭ ﺣﻮﺭﺍﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﻮﺭ ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﹰ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫ ﹺ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ«. 12ﻭ ﺣﻮﺭﺍﻡ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﺓ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭘﺴﺮﻱ ﺣﻜﻴﻢ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻓﻬﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 13ﻭ ﺍﻵﻥ ﺣﻮﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺣﻜﻴﻢ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﻬﻢ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ. 14ﻭ ﺍﻭ ﭘﺴﺮ ﺯﻧﻲ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺩﺍﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﺮﺩ ﺻﻮﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﺁﻫﻦ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻭ ﭼﻮﺏ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﺠﻮﻧﻲ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻫﺮ ﺻﻨﻌﺖ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻭ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻫﻤﺔ ﺍﺧﺘﺮﺍﻋﺎﺕ ﻣﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺻﻨﻌﺘﮕﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﻭ ﺻﻨﻌﺘﮕﺮﺍﻥ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺪﺭﺕ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﺎﺭﻱ ﻣﻌﻴﻦ ﺑﺸﻮﺩ. 15ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺟﻮ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺫﻛﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ. 16ﻭ ﻣﺎ ﭼﻮﺏ ﺍﺯ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺮﻳﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﺮﻭﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﻳﺎﻓﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﺩ. ﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺷﻤﺮﺩ ،ﻭ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ 17ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻧﺪ. 18ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻤﻞ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﻳﺪﻥ ﭼﻮﺏ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺶ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺎﺭ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ،ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩ. 3 1ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﻣﻮﺭﻳﺎ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺍﻭﺩ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﺍﺭﻧﻮﻥ ﻳﺒﻮﺳﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺳﺎﺱ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻧﻬﺎﺩ :ﻃﻮﻟﺶ ﺑﻪ ﺫﺭﺍﻋﻬﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﺍﻭﻝ ﺷﺼﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ، 4ﻭ ﻃﻮﻝ ﺭﻭﺍﻗﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻋﺮﺽ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻳﺶ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 5ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻮﺏ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺧﺮﻣﺎ ﻭ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﻧﻘﺶ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﻣ ﺮﺻﻊ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻃﻼﻱ ﺁﻥ ﻃﻼﻱ ﻓﺮﻭﺍﻳﻢ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﻧﻘﺶ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻃﻮﻟﺶ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻋﺮﺽ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺷﺸﺼﺪ ﻭﺯﻧﻪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 9ﻭ ﻭﺯﻥ ﻣﻴﺨﻬﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻃﻼ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 10ﻭ ﺩﺭﺧﺎﻧﺔ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﺩﻭ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 11ﻭ ﻃﻮﻝ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺑﺎﻝ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 12ﻭ ﺑﺎﻝ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺑﺎﻝ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻠﺼﻖ ﻣﻲ ﺷﺪ. 13ﻭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﺣﺠﺎﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻧﺠﻮﻳﻲ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻘﺶ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﻭ ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻃﻮﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻲ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎﺟﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺻﺪ ﺍﻧﺎﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 17ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻫﻴﻜﻞ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﻳﺎﻛﻴﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﺑﻮﺩ ﺑﻮﻋﺰ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 4 1ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻃﻮﻟﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻳﺶ ﺩﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺩﺭﻳﺎﭼﺔ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻟﺐ ﺗﺎ ﻟﺒﺶ ﺩﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣ ﺪﻭﺭ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻳﺶ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻲ ﺳﻲ ﺫﺭﺍﻉ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ.
348
3ﻭ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺫﺍﺭﻉ ﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﺁﻥ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺻﻒ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺁﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 4ﻭ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﮔﺎﻭﻗﺎﻳﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺳﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﻐﺮﺏ ﻭﺭﻭﻱ ﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺟﻨﻮﺏ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﺑﺮ ﻓﻮﻕ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺆﺧﺮﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺑﻮﺩ. ﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﺩﺍﺷﺖ. 5ﻭ ﺣﺠﻢ ﺁﻥ ﻳﻚ ﻭﺟﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻟﺒﺶ ﻣﺜﻞ ﻟﺐ ﻛﺎﺳﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻞ ﺳﻮﺳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺑ ﹼ 6ﻭ ﺩﻩ ﺣﻮﺽ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻨﺞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺗﻌﻠﻖ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺷﺴﺘﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﺩﻩ ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﻃﻼ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﭘﻨﺞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 8ﻭ ﺩﻩ ﻣﻴﺰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﭘﻨﺞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺻﺪ ﻛﺎﺳﻪ ﻃﻼ ﺳﺎﺧﺖ. 9ﻭ ﺻﺤﻦ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺻﺤﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺻﺤﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺞ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 10ﻭ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 11ﻭ ﺣﻮﺭﺍﻡ ﺩﻳﮕﻬﺎ ﻭ ﺧﺎﻛﻨﺪﺍﺯﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﭘﺲ ﺣﻮﺭﺍﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 12ﺩﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﻭ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﺎﺟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺷﺒﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻥ ﺩﻭ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺗﺎﺟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﺍﻧﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭ ﺷﺒﻜﻪ ﻭ ﺩﻭ ﻧﺼﻒ ﺍﻧﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺷﺒﻜﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﻭ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺗﺎﺟﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ. 14ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺣﻮﺿﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺳﺎﺧﺖ. 15ﻭ ﻳﻚ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﺳﺎﺧﺖ. 16ﻭ ﺩﻳﮕﻬﺎ ﻭ ﺧﺎﻛﻨﺪﺍﺯﻫﺎ ﻭ ﭼﻨﮕﻠﻬﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺪﺭﺵ ﺣﻮﺭﺍﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺻﻴﻘﻠﻲ ﺳﺎﺧﺖ. ﻞ ﺭﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻮﻛﱡﻮﺕ ﻭ ﹶ 17ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺍﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﮔ ﹺ ﺻ ﹶﺰﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺁﻻﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣ ﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺳﺎﺧﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻭﺯﻥ ﺑﺮﻧﺞ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ. ﻥ ﺗﻘ ﺪﻣﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ. 19ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻻﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻃﻼ ﻭ ﻣﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺎ 20ﻭ ﺷﻤﻌﺪﺍﻧﻬﺎ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺗﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 21ﻭ ﮔﻠﻬﺎ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﻭ ﺍﻧﺒﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﺳﺎﺧﺖ. 22ﻭ ﮔﻠﮕﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻗﺎﺷﻘﻬﺎ ﻭ ﻣﺠﻤﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﻮﺩ. 5 1ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ،ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻣﻮﻓﻮﻓﺎﺕ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺁﻻﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﻪ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ. 3ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 4ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺁﻻﺕ ﻣﻘﹼﺪﺱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 6ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﻭ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ. 7ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺧﺎﻧﻪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻜﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 9ﻭ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺍﺯ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﭘﻴﺶ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﺣﻮﺭﻳﺐ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ. 11ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻗﺪﺱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ )ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻼﺣﻀﺔ ﻧﻮﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
349
12ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻣﻐﹶﻨﹼﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﺳﺎﻑ ﻭ ﻫﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻳﺪﻭﺗﹸﻮﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﻣﻠﺒﺲ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺳﻨﺠﻬﺎ ﻭ ﺑﺮﺑﻄﻬﺎ ﻭ ﻋﻮﺩﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ(. 13ﭘﺲ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻛﺮﻧﹼﺂ ﻧﻮﺍﺯﺍﻥ ﻭ ﻣﻐﻨﻴﺂﻥ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺭ ﺣﻤﺪ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺂﻫﺎ ﻭ ﺳﻨﺠﻬﺎ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺁﻻﺕ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﺍﻻﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﺑﺮ ﭘﺮ ﺷﺪ. 14ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﺑﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻼﻝ ﻳ ﻬﻮﺓ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 6 1ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ»:ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻏﻠﻴﻆ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ. 2ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ. 3ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 4ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺍﻭﺩ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 5ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺷﻬﺮﻱ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪﻡ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪﻡ ﺗﺎ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻮﺩ. 6ﺍﻣﺎ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻡ ﺗﺎ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻮﺩ. 7ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 8ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩﻱ. 9ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﹸﻠﺐ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ﺍﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 10ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺛﺎﺑﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻭ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 11ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ. 12ﻭ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻃﻮﻟﺶ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ،ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻳﺶ ﺳﻪ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺻﺤﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ، ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺷﺘﻪ، 14ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ! ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻋﻬﺪ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ. 15ﻭ ﺁﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﻓﺎ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 17ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺸﻮﺩ. 18ﺍﻣﺎ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﺔ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﺍﻳﻨﻚ ﻓﻠﻚ ﺍﻻﻓﻼﻙ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻡ. 19ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺗﻀﺮﻉ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻭ ﺩﻋﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﺎ، 20ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺩﻋﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻛﻨﻲ، 21ﻭ ﺗﻀﺮﻉ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺸﻨﻮ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻱ ﻋﻔﻮ ﻓﺮﻣﺎ. 22ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﺩ ﻭ ﻗﺴﻢ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻋﺮﺿﻪ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﭘﻴﺶ ﻣﺬﺑﺢ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ، 23ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﻦ ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺟﺰﺍ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻥ ،ﻭ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ، ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺰﺍ ﺑﺪﻩ. 24ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺗﻀﺮﻉ ﻛﻨﻨﺪ، 25ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺑﺎﺯﺁﻭﺭ.
350
26ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺒﺎﺭﺩ ،ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻛﻨﻨﺪ، 27ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ﻭ ﺭﺍﻩ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﺪﻩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻔﺮﺳﺖ. 28ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻗﺤﻄﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻭﺑﺎ ﻳﺎ ﺑﺎﺩ ﺳﻤﻮﻡ ﻳﺎ ﻳﺮﻗﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﻠﺦ ﻳﺎ ﻛﺮﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻫﺮ ﺑﻼﻳﻲ ﻳﺎ ﻫﺮ ﻣﺮﺿﻲ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، 29ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺮ ﺩﻋﺎ ﻭ ﻫﺮ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻼ ﻭ ﻏﻢ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ،ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ، 30ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺑﻪ ﻋﺎﺭﻑ ﻗﻠﻮﺏ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻫﺴﺘﻲ. 31ﺗﺎ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻱ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ. 32ﻭ ﻧﻴﺰ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﻢ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﻮ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﺔ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻌﻴﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 33ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ،ﻣﻜﺎﻥ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﻮﺩ ،ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺁﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﻧﺰﺩ ﺗﻮﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 34ﺍﮔﺮ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺑﻨﺎﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ، 35ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺗﻀﺮﻉ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺣﻖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭ. 36ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ ﻭ ﺍﺳﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻭﺭ ﻳﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺒﺮﻧﺪ، 37ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﻴﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺗﻀﺮﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ .ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ، 38ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ، 39ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ،ﻣﻜﺎﻥ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺗﻀﺮﻉ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺣﻖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ. 40ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﺷﻮﺩ ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﻋﺎﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺷﻨﻮﺍ ﺑﺎﺷﺪ. 41ﻭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ،ﺑﺎ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺧﻴﺰ .ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻠﺒﺲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻘﺪﺳﺎﺕ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺸﻮﻧﺪ. 42ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺭﺣﻤﺘﻬﺎﻱ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ. 7 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﻤﻠﻮ ﺳﺎﺧﺖ. 2ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺟﻼﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭘﺮﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻔﺮﺵ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺍﻻﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 4ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 5ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ،ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﻐﻠﻬﺎﻱ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ،ﺁﻻﺕ ﻧﻐﻤﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ )ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ( ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻭﺳﻂ ﺻﺤﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﭘﻴﻪ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﭘﻴﻪ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺭﺍ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﻋﻴﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺯ ﻣﺪﺧﻞ ﺣﻤﺎﺕ ﺗﺎ ﻧﻬﺮ ﻣﺼﺮ ﺑﻮﺩ.
351
9ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﻣﺤﻔﻠﻲ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻴﺪ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻮﻡ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺧﺺ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﺣﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺷﺪﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 11ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻗﺼﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺎﺯﺩ ،ﺁﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 12ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺩﻋﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻡ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﺷﻮﺩ. 13ﺍﮔﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺒﺎﺭﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻠﺦ ﺣﺎﺻﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻭﺑﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ، 14ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻣﺘﻮﺍﺿﻊ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻃﺎﻟﺐ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺑﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 15ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ،ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﮔﺸﺎﺩﻩ ،ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻋﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺷﻨﻮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭﺕ ﺩﺍﻭﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ، 18ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺳﻲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺕ ﺩﺍﻭﺩ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻢ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 19ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ، 20ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻞ ﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 21ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺭﻓﻴﻊ ﺍﺳﺖ ،ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 22ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 8 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ، 2ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺣﻮﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 3ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﺕ ﺻﻮﺑﻪ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ 4.ﻭ ﺗﹶﺪﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﺰﻳﻨﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻤﺎﺕ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 5ﻭ ﺑﻴﺖ ﺣﻮﺭﻭﻥ ﺑﺎﻻ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺣﻮﺭﻭﻥ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺑﺎ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺑﻌﻠﺔ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻓﹶﺮﺯﹼﻳﺎﻥ ﻭﺣﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ، ﺳﺨﹾﺮﻩ ﮔﺮﻓﺖ. 8ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ 9ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺣﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﻲ ﻧﮕﺮﻓﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺑﻄﺎﻝ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻣﻘﺪﻡ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 11ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺯﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻤﺔ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. ﺳﺒﺖ ،ﻏﹸﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ 13ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ،ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﺵ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻓﻄﻴﺮ ﻭ ﻋﻴﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻴﺪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ. 14ﻭ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻣﺮ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺪﺭ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﻐﻠﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺗﺴﺒﻴﺞ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺧﺪﻣﺖ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﺵ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻜﻤﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻫﺮ ﺍﻣﺮﻱ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. ﻲ ﻛﺎﺭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺸﺖ ،ﻧﻴﻜﻮ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ. 16ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﺼﻴﻮﻥ ﺟﺎﺑﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻠﹸﻮﺕ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺍﺳﺖ ،ﺭﻓﺖ. 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻋ ﹾ
352
18ﻭ ﺣﻮﺭﺍﻡ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﻭ ﻧﻮﻛﺮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﹸﻭﻓﻴﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭﺯﻧﺔ ﻃﻼ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 9 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻠﻜﺔ ﺳﺒﺎ ﺁﻭﺍﺯﺓ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﻛﺐ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﻭ ﻃﻼﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺑﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪ ،ﺗﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻨﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺑﺎ ﻭﻱ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﺮﺩ. ﻲ ﻣﺴﺎﺋﻠﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻜﺮﺩ. 2ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻠﻜﺔ ﺳﺒﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، 4ﻭ ﻃﻌﺎﻡ ﺳﻔﺮﺓ ﺍﻭ ﻭ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻭ ﻧﻈﻢ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻭ ﺳﺎﻗﻴﺎﻧﺶ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺯﻳﻨﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﺩﻳﺪ ،ﺭﻭﺡ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 5ﭘﺲ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻮﺩ. 6ﺍﻣﺎ ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻧﺼﻒ ﻋﻈﻤﺖ ﺣﻜﻤﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺒﺮﻱ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺍﻱ. 7ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺗﻮ ﻭ ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ. 8ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺸﻮﻱ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ. ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫ ﹺ 9ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭﺯﻧﺔ ﻃﻼ ﻭ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ،ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﺔ ﺳﺒﺎ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪ. 10ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺣﻮﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﻃﻼ ﺍﺯ ﺍﻭﻓﻴﺮ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 11ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻮﺏ ﺻﻨﺪﻝ ﺯﻳﻨﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻋﻮﺩﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﺑﻄﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻐﹼﻨﻴﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻲ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﺩ ،ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﭘﺲ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺟﻪ 12ﻭﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﺔ ﺳﺒﺎ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮﻓﺖ. 13ﻭ ﻭﺯﻥ ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﺷﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻭ ﺷﺶ ﻭﺯﻧﻪ ﻃﻼ ﺑﻮﺩ، 14ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺗﺎﺟﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻧﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻋﺮﺏ ﻭ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﺳﭙﺮ ﻃﻼﻱ ﭼﻜﺸﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺳﭙﺮ ﺷﺸﺼﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻃﻼ ﺑﻜﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ. 16ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﺳﭙﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﻃﻼﻱ ﭼﻜﺸﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺳﭙﺮ ﺳﻴﺼﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻃﻼ ﺑﻜﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ ،ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺟﻨﮕﻞ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 17ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺨﺖ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺍﺯ ﻋﺎﺝ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 18ﻭ ﺗﺨﺖ ﺭﺍ ﺷﺶ ﭘﻠﻪ ﻭ ﭘﺎﻳﻨﺪﺍﺯﻱ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻧﺰﺩ ﺟﺎﻱ ﻛﹸﺮﺳﻴﺶ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﻭ ﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺷﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﺶ ﭘﻠﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻲ ﻇﺮﻭﻑ ﺧﺎﻧﺔ ﺟﻨﮕﻞ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﻮﺩ ،ﻧﻘﺮﻩ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ. ﻲ ﻇﺮﻭﻑ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻭ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 20ﻭ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺣﻮﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﺮﺷﻴﺶ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺗﺮﺷﻴﺸﻲ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻋﺎﺝ ﻭ ﻣﻴﻤﻮﻧﻬﺎ ﻭ ﻃﺎﻭﺳﻬﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 22ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺷﺪ. 23ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ .ﺗﺎ ﺣﻜﻤﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ. 24ﻭ ﻫﺮﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻻﺕ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺁﻻﺕ ﻃﻼ ﻭ ﺭﺧﻮﺕ ﻭ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻭ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﻭ ﺍﺳﺒﻬﺎ ﻭ ﻗﺎﻃﺮﻫﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﺶ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 26ﻭ ﺑﺮﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﻓﺮﺍﺕ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﺣﺪ ﻣﺼﺮ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 27ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﭼﻮﺏ ﺍﻓﺮﺍﻍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﺳﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺳﺎﺧﺖ. 28ﻭ ﺍﺳﺒﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ.
353
ﺧﻴﺎﻱ ﺷﻴﻠﻮﻧﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﻳ ﻌﺪﻭﻱ ﺭﺍﻳﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﹶﺒﺎﻁ ﻣﻜﺘﻮﺏ 29ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺒﻮﺕ ﹶﺍ ﻧﻴﺴﺖ؟ 30ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ. ﺣﺒﻌﺎﻡ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺍﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 31ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺭ 10 ﺣﺒﻌﺎﻡ ﺑﻪ ﺷﻜﻴﻢ ﺭﻓﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﻜﻴﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 1ﻭ ﺭ 2ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﹶﺒﺎﻁ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ) ،ﻭ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ( ،ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩ. ﺣﺒﻌﺎﻡ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ: 3ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ؛ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭ » 4ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﻳﻮﻍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﺎﺧﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻵﻥ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺳﺨﺖ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﻳﻮﻍ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻬﺎﺩ ﺳﺒﻚ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ 5ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 6ﻭ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻳﺨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺣﻴﺎﺕ ﭘﺪﺭﺵ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺻﻼﺡ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﻢ؟ 7ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﺿﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﮔﻮﻳﻲ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻫﻤﻴﺸﺔ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺟﻮﺍﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩ. 9ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺻﻼﺡ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ :ﻳﻮﻏﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺕ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺳﺒﻚ ﺳﺎﺯ. 10ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ :ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﭘﺪﺭﺕ ﻳﻮﻍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺳﺒﻚ ﺳﺎﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮ :ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻛﻤﺮ ﭘﺪﺭﻡ ﻛﻠﻔﺖ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﺣﺎﻝ ﭘﺪﺭﻡ ﻳﻮﻉ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻳﻮﻍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﭘﺪﺭﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺗﻨﺒﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﻘﺮﺑﻬﺎ. ﺣﺒﻌﺎﻡ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﺁﻳﻴﺪ. 12ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ،ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﺭ ﺣﺒﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩ، 13ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ؛ ﻭ ﺭ ﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭘﺪﺭﻡ ﻳﻮﻍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ؛ ﭘﺪﺭﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻫﺎ 14ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺟﻮﺍﻧﺎ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﻘﺮﺑﻬﺎ. ﺧﻴﺎﻱ ﺷﻴﻠﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﹶﺒﺎﻁ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺛﺎﺑﺖ 15ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻜﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﹶﺍ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻳﺪﻧﺪﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻜﺮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﻮ ﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻭﺩ ﭼﻪ ﺣﺼﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﺩﺭ ﭘﺴﺮ ﻳﺴﻲ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ .ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻳﺪ! ﺣﺎﻝ ﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺵ! ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 17ﺍﻣﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﭘﺲ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻫﺪﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻭﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺰﺩ ﻭ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ. 19ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 11 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺷﺪ ،ﺻﺪ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﺓ ﺟﻨﮓ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ، ﺣﺒﻌﺎﻡ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭ ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻣﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﹶ 3ﺑﻪ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ: 4ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺮﻣﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺟﻨﮓ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﭘﺲ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻭ ﻋﻴﺘﺎﻡ ﻭ ﹶﺗﻘﱡﻮﻉ
354
7ﻭ ﺑﻴﺖ ﺻﹸﻮﺭ ﻭ ﺳﻮﻛﹸﻮ ﻭ ﻋ ﺪﻻﹶﻡ، ﺖ ﻭ ﻣﺮﹺﻳﺸﹶﻪ ﻭ ﺯﹺﻳﻒ، ﺟ ﹼ 8ﻭ 9ﻭ ﺍﹶﺩﻭﺭﺍﻳﻢ ﻭ ﻻﻛﻴﺶ ﻭ ﻋﺰﻳﹺﻘﻪ، ﺣ ﺒﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺻ ﺮﻋﻪ ﻭ ﺍ ﻳﻠﹸﻮﻥ ﻭ 10ﻭ ﹸ 11ﻭ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎﻱ ﻣﺄﻛﻮﻻﺕ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 12ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﻬﺮﻱ ﺳﭙﺮﻫﺎ ﻭ ﻧﻴﺰﻫﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺤﻜﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ؛ ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 13ﻭﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺣﺪﻭﺩ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺍﺭﺍﺿﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﻼﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻳﻬﻮﺓ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮﺩ. 16ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. 17ﭘﺲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺤﻠﹶﻪ ﻳﺮﻳﻤﻮﺕ ﺑﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺍﺑﻴﺤﺎﻳﻞ ﺍﹶﻟﻴﺂﺏ ﺑﻦ ﻳﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ. 18ﻭ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﻣ ﺷ ﻤﺮﻳﺎ ﻭ ﺯﹶﻫﻢ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 19ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻌﻮﺵ ﻭ ﹶ 20ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣ ﻌﻜﹶﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺍﹶﺑﻴﺂ ﻭ ﻋﺘﹼﺎﻱ ﻭ ﺯﹺﺑﺰﺍ ﻭ ﹶ ﺷﻠﹸﻮﻣﻴﺖ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 21ﻭ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ،ﻣ ﻌﻜﹶﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺑﺸﺎﻟﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺘﻌﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺠﺪﻩ ﺯﻥ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻣﺘﻌﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺖ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 22ﻭ ﺭﺤﺒﻌﺎﻡ ﺍﹶﺑﻴﺎ ﭘﺴﺮ ﻣﻌﻜﻪ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 23ﻭ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻫﻤﺔ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻼﺩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﺳﺖ. 12 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺍﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺣﺒﻌﺎﻡ ،ﺷﻴﺸﹶﻖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭘﻨﺠﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭ 3ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﺧﻠﻘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﻟﹸﻮﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺳﻜﻴﺎﻥ ﻭ ﺣﺒﺸﻴﺎﻥ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺑﻴﺸﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 4ﭘﺲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪ. ﺷﻤﻌﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﻧﺰﺩ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺷﻴﺸﹶﻖ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ 5ﻭ ﹶ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻴﺸﹶﻖ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ«. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ«. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻮﺍﺿﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﹶ ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺧﻼﺻﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻴﺸﹶﻖ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 8ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ«. 9ﭘﺲ ﺷﻴﺸﹶﻖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺳﭙﺮﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺩ. ﻥ ﺷﺎﻃﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩ ﹺﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺳﭙﺮﺩ. 10ﻭ ﹶﺯ ﺣﺒﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﭙﺮﻫﺎﻱ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍ 11ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺷﺎﻃﺮﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﺓ ﺷﺎﻃﺮﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 12ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻣﺘﻮﺍﺿﻊ ﺷﺪ ،ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﻧﺴﺎﺯﺩ؛ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﻜﻮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ. 13ﻭ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻗﻮﻱ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ،ﻫﻔﺪﻩ ﺳﺎﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﹾﻧﻤﺔ ﻋﻤﻮﻧﻴﻪ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﺍﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻗﻠﺐ ﻃﻠﺐ ﻧﻨﻤﻮﺩ.
355
ﺣﺒﻌﺎﻡ ﻭ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺷ ﻤﻌﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﻭ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﻋﺪﻭﻱ ﺭﺍﻳﻲ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺭ ﺣﺒﻌﺎﻡ ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﹶ 15ﻭ ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺭ ﺑﻮﺩ. 16ﭘﺲ ﺭ ﺣﺒﻌﺎﻡ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﹶﺑﹺﻴﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ. 13 1ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺠﺪﻫﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ،ﺍﹶﺑﻴﺎ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 2ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻭﺭﻳﺌﻴﻞ ﺍﺯ ﺟﺒﻌﻪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﹶﺑﻴﺎ ﻭ ﻳ ﺮﺑﻌﺎﻡ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﹶﺍ ﹺﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻓﻮﺟﻲ ﺍﺯ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺟﻨﮓ ﺩﻳﺪ ،ﻭ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﺎ ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﻛﻪ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﻗﻮﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﻭ ﹶﺍ ﹺﺑﻴﺎ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺻﹶﻤﺎﺭﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺮﺍ ﮔﻮﺵ ﮔﻴﺮﻳﺪ! 5ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺎ ﻋﻬﺪ ﻧﻤﻜﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 6ﻭ ﻳ ﺮ ﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻧﹶﺒﺎﻁ ﺑﻨﺪﺓ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻮﻻﻱ ﺧﻮﺩ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪ. 7ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻠﹼﻴﻌﺎﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﺭﻗﻴﻖ ﺍﻟﻘﻠﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﻵﻥ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺳﺖ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﻭ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﻛﻪ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 9ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻧﺴﺎﺧﺘﻴﺪ؟ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻗﻮﭺ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 10ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ. ﻥ ﹶﺗ ﹾﻘ ﺪﻣﻪ ﺑﺮ ﻣﻴﺰ ﻃﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﻃﻼ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ 11ﻭ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﻭ ﻫﺮ ﺷﺎﻡ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻌﻄﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻧﺎ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ؛ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ. 12ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﺎ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻮﺍﺯﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺟﻨﮓ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 13ﺍﻣﺎ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻛﻤﻴﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﻤﻴﻦ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺟﻨﮓ ﻫﻢ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ. 15ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺧﺪﺍ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﹶﺍ ﹺﺑﻴﺎ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ. 16ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﻭ ﹶﺍ ﹺﺑﻴﺎ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﻣﺔ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 18ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺫﻟﻴﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﻛﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻗﻮﻱ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 19ﻭ ﹶﺍ ﹺﺑﻴﺎ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺗﺶ ﻭ ﻳﺸﺎﻧﹶﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺗﺶ ﻭ ﹶﺍﻓﹾﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺗﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺖ. 20ﻭ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﹶﺍ ﹺﺑﻴﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﻮﺕ ﺑﻬﻢ ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ. 21ﻭ ﹶﺍﺑﹺﻴﺎ ﻗﻮﻱ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ. ﺱ ﻋﺪﻭﻱ ﻧﺒﻲ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. 22ﭘﺲ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺍﹶﺑﹺﻴﺎ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣ ﺪ ﺭ ﹺ 14 1ﻭ ﹶﺍ ﹺﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺁﺳﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ؛ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 2ﻭ ﺁﺳﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺶ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ، 3ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﺴﺖ ﻭ ﹶﺍﺷﹸﻮﺭﻳﻢ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩ؛ 4ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻨﺪ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 5ﻭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﺛﻴﻞ ﺷﻤﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩ؛ ﭘﺲ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻭ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 6ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺟﻨﮓ ﻧﻜﺮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 7ﻭ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﺟﻬﺎ ﺑﺎ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺎﺯﻳﻢ.
356
8ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﺎﻟﺐ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺷﺪﻧﺪ. 9ﻭ ﺁﺳﺎ ﻟﺸﻜﺮﻱ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻴﺼﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺩﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﭙﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﻮﻱ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 10ﭘﺲ ﺯﺍﺭﺡ ﺣﺒﺸﻲ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﭙﺎﻩ ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻣﺮﹺﻳﺸﹶﻪ ﺭﺳﻴﺪ. 11ﻭ ﺁﺳﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ؛ ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺻﹶﻔﺎﺗﹶﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﻳﹺﺸﻪ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﺁﺳﺎ ﻳﻬﻮﺓ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺼﺮﺕ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭﺍﻥ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﭽﺎﺭﮔﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ،ﻣﺎﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻓﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻈﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﻢ ،ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﭘﺲ ﻣﮕﺬﺍﺭ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ«. ﺣﺒﺸﻴﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺣﺒﺸﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﺳﺎ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ 14ﻭ ﺁﺳﺎ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻘﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺟﺮﺍﺭ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣ ﺒﺸﻴﺎﻥ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻭ ﺷﻜﺴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ 15ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺟﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻏﻨﻴﻤ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 15 1ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﻮﺩﻳﺪ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ. 2ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻓﺎﺕ ﺁﺳﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﺳﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺪﺕ ﻣﺪﻳﺪﻱ ﺑﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺣﻖ ﻭ ﺑﻲ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﻌﻠﻢ ﻭ ﺑﻲ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 4ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﺮﻭﺝ ﻭ ﺩﺧﻮﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻫﻴﭻ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺳﺨﺖ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﺍﺯ ﻗﻮﻣﻲ ﻭ ﺷﻬﺮﻱ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻱ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺑﻼ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 7ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻱ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺳﺴﺖ ﻧﺸﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺟﺮﺍﺕ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 8ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺁﺳﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻭ ﻧﺒﻮﺕ ﭘﺴﺮ ﻋﻮﺩﻳﺪ ﻧﺒﻲ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺭﻭﺍﻕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ. 9ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ. 10ﭘﺲ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺁﺳﺎ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 11ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﮔﺎﻭ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺍﺯ ﻏﻨﻴﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 13ﻭ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺰﺭﮒ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺯﻥ ،ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 14ﻭ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﻭ ﺑﻮﻗﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﻗﺴﻢ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺩﺍﺩ. 16ﻭ ﻧﻴﺰ ﺁﺳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎ ﻩ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﻜﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻠﻜﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻌﺰﻭﻝ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺗﻤﺜﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﹶﺷﻴﺮﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺁﺳﺎ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﻗﺪﺭﻭﻥ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 17ﺍﻣﺎ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺩﻝ ﺁﺳﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻣﺶ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻭﻗﻒ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻭﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ، 19ﻭ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ﺳﻲ ﻭ ﭘﻨﺠﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺁﺳﺎ ﺟﻨﮓ ﻧﺒﻮﺩ. 16
357
1ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻲ ﻭ ﺷﺸﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺁﺳﺎ ،ﺑ ﻌﺸﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺭﺍﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﺰﺩ ﺁﺳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﺳﺎ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺭﺍﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻣﺸﻖ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 3ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﻋﻬﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻨﻚ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ .ﭘﺲ ﻋﻬﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻌﺸﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﺭﻱ ،ﺑﺸﻜﻦ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺮﻭﺩ. 4ﻭ ﺑﹾﻨ ﻬﺪﺩ ﺁﺳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻴﻮﻥ ﻭ ﺩﺍﻥ ﻭ ﺁﺑﻞ ﻣﺎﻳﻢ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻌﺸﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺭﺍﻣﻪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 6ﻭ ﺁﺳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺭﺍﻣﻪ ﻭ ﭼﻮﺑﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﺸﺎ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺟﺒﻊ ﻭ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍﻳﻲ ﻧﺰﺩ ﺁﺳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻣﺪﺓ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺭﺍﻡ ﺗﻮﻛﻞ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺑﺮ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﻛﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻱ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻟﺸﻜﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺭﺍﻡ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺖ. ﺣﺒﺸﻴﺎﻥ ﻭ ﻟﹸﻮﺑﻴﺎﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ؟ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ؟ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﻞ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ 8ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺮﺩﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺳﺎﺯﺩ .ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻜﺎﺭ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﻟﻬﺬﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 10ﺍﻣﺎ ﺁﺳﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺭﺍﻳﻲ ﻏﻀﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﻭﻗﺖ ﺁﺳﺎ ﺑﺮ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺁﺳﺎ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻲ ﻭ ﻧﻬﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺁﺳﺎ ﻣﺮﺿﻲ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺽ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ؛ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺪﺩ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻃﺒﻴﺒﺎﻥ. 13ﭘﺲ ﺁﺳﺎ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻳﻜﻢ ﺍﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺩ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ. 14ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺧﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺣﻨﻮﻁ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﻋﻄﺎﺭﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺁﺗﺸﻲ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪ. 17 ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺍﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﺍﺩ. 2ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻗﺮﺍﻭﻻﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺁﺳﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ. 3ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺍﻭﻝ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻌﻠﻴﻢ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭﻱ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 5ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩ. 6ﻭ ﺩﻟﺶ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻓﻴﻊ ﺷﺪ ،ﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺍﹶﺷﹶﻴﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩ. 7ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺩ ،ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻨﹾﺤﺎﻳﻞ ﻭ ﻋﻮﺑﺪﻳﺎ ﻭ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻭ ﹶﻧ ﹶﺘﹾﻨﺌﻴﻞ ﻭ ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻨﺪ. ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﻭ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﹶﺯ ﺑﺪﻳﺎ ﻭ ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﺷﹶﻤﻴﺮﺍﻣﻮﺕ ﻭ ﻳﻬﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻃﻮﺑﻴﺎ ﻭ ﺗﻮﺏ ﹶﺍﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺎ 8ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﹶ ﺸﻤﻊ ﻭ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡﹺ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﺭﺍ. ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﹶﻟﻴ ﹶ 9ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻔﺮ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺟﻨﮓ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 11ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ،ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻭ ﻧﻘﺮﺓ ﺟﺰﻳﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻋﺮﺑﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 12ﭘﺲ ﻳ ﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺗﺮﻗﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪ ﻭ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮓ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﻗﻮﻱ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 14ﻭ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﹶﺩﻧﹶﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﺠﺎﻉ ﻗﻮﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ،ﻋ ﻤﺴﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﹺﺯ ﹾﻛﺮﹺﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﺠﺎﻉ ﻗﻮﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ،ﺍﹶﻟﻴﺎﺩﺍﻉ ﻛﻪ ﺷﺠﺎﻉ ﻗﻮﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻣﺴﻠﺢ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻥ ﻭ ﺳﭙﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
358
18ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﺯﺍﺑﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺻﺪ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮ ﺩ ﻣﻬﻴﺎﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 19ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 18 1ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺑﺎ ﹶﺍﺧﺎﺏ ﻣﺼﺎﻫﺮﺕ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﻧﺰﺩ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺤﺮﻳﺾ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺮﺁﻳﺪ. ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﹺ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ؟« ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ »ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ 3ﭘﺲ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﹺ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ. 4ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﻨﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 5ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻳﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺯﺍﻳﺴﺘﻢ؟ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ :ﺑﺮﺁﻱ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﺍﻣﺎ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ،ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ؟ 7ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﮔﻔﺖ :ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺑﻪ ﺑﺪﻱ؛ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﹺﻳﻤﻼ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﮔﻔﺖ» :ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﮕﻮﻳﺪ. 8ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻴﻜﺎ ﺍﺑﻦ ﹺﻳﻤﻼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻦ. 9ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﻭﺳﻴﻊ ﻧﺰﺩ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻛﹶﻨﹶﻌﻨﹶﻪ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺯﺩ ﺗﺎ ﺗﻠﻒ ﺷﻮﻧﺪ. 10ﻭ 11ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺮﺁﻱ ﻭ ﻓﻴﺮﻭﺯ ﺷﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﻭ ﻗﺎﺻﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﻠﺒﻴﺪﻥ ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻛﻼﻡ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﮕﻮ. 13ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﹶﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﮔﻮﻳﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ. 14ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪ .ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ،ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻳﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﻢ «.ﺍﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﺁﻳﻴﺪ ﻭ ﻓﻴﺮﻭﺯ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 15ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮﻳﻲ؟ 16ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺩﻳﺪﻡ؛ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ .ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ. 17ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺑﺪﻱ. 18ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﻳﺪﻡ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﭗ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﻴﻔﺘﺪ؟ ﻳﻜﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺳﺨﻦ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﺁﻧﻄﻮﺭ 19ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻏﻮﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﹺ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻏﻮﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ؟ 21ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﺶ ﺭﻭﺡ ﻛﺎﺫﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ .ﺍﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﻏﻮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ،ﭘﺲ ﺑﺮﻭ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻜﻦ. 22ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﻫﺎﻥ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺭﻭﺣﻲ ﻛﺎﺫﺏ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺗﻮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﺑﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 23ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﻛﹶﻨﻌﻨﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺗﻮ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ؟ 24ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﺓ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ. 25ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﻣﻮﻥ ،ﺣﺎﻛﻢ ﺷﻬﺮ ﻭ ﻳﻮﺁﺵ ،ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺒﺮﻳﺪ. 26ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻨﻴﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺁﺏ ﺗﻨﮕﻲ ﺑﭙﺮﻭﺭﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ. 27ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﻓﻲ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﻨﻲ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻫﻤﮕﻲ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ. 28ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﹺ
359
29ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﹶﻨﻜﹼﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ .ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺵ «.ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺘﻨﻜﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 30ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺭﺍﻡ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻧﻪ ﺑﺎ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﻘﻂ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 31ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﻣﺎﻳﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 32ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺍﺯ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. 33ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺮﺽ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﻭﺻﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﺭﻩ ﺯﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺒﺮ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺷﺪﻡ. 34ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺟﻨﮓ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﻋﺼﺮ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻏﺮﻭﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﺮﺩ. 19 1ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 2ﻭ ﺑ ﻴﻬﻮ ﺍﺑﻦ ﺣﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻱ؟ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭﺗﻮ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﻜﻮ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﹶﺍﺷﹶﻴﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﺧﺪﺍ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﺗﺎ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 5ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭ ﺩﺍﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ. 6ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﮔﻔﺖ :ﺗﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻜﻢ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﻑ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﻭ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻱ ﻭ ﺭﺷﻮﻩ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﻴﺰ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺍﻓﻌﻪ ﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. 9ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﺑﺎ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻭ ﺩﻝ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﺭ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺩﻋﻮﻱ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﺮﺍﻳﻊ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺬﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺠﺮﻡ ﻧﺸﻮﻧﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻏﻀﺐ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ .ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻣﺠﺮﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. ﺳ ﻤﻌﻴﻞ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻭ 11ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﹶﺍ ﻣ ﺮﻳﺎ ،ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﹶﺯ ﺑ ﺪ ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺍ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻧﻴﻜﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 20 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ،ﺑﻨﻲ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻋﻤﻮﻧﻴﺎﻥ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺑﺎ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺣﺼﱡﻮﻥ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﻴﻦ 2ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ؛ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺪﻱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﺴﺘﻨﺪ. 3ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﺰﻡ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﻋﻼﻥ ﻛﺮﺩ. 4ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 5ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺻﺤﻦ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ. 6ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﺓ ،ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ،ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺟﺒﺮﻭﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ؟ 8ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻘﹾﺪﺳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ: 9ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻼ ﻳﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻳﺎ ﻗﺼﺎﺹ ﻳﺎ ﻭﺑﺎ ﻳﺎ ﻗﺤﻄﻲ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ )ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻘﻴﻢ ﺍﺳﺖ( ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﻢ ،ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺗﻨﮕﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻩ.
360
10ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻩ ﺳﻌﻴﺮ ،ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻧﺪﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻧﺴﺎﺧﺘﻨﺪ، 11ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻠﻚ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 12ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﻫﻴﭻ ﻗﻮﺗﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﭼﻪ ﺑﻜﻨﻴﻢ .ﺍﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ«. 13ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺤﺰﹾﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺑﻨﺎﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻌﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻣ ﱠﺘﻨﹾﻴﺎﻱ ﻻﻭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺁﺳﺎﻑ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ. 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻳ 15ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ! ﻭ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻮﺵ ﮔﻴﺮﻳﺪ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﺳﺖ. ﻥ ﻳﺮﻭﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 16ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﻴﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﺻﻴﺺ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﻭﺍﺩﻱ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻴﺎﺑﺎ 17ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ«. 18ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻗﹶﻬﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻗﻮﺭﺣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. 20ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﹶﺗﻘﹸﻮﻉ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ! ﺑﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. ﺴﹼﻠﺤﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﺮﺍﻳﻨﺪ ﻭ ﺯﻳﻨﺖ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪ: 21ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪﻥ ﻭ ﺣﻤﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺳﻜﻨﺔ ﺟﺒﻞ ﺳﻌﻴﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻛﻤﻴﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﹾﻜﹶﺴﺮ ﺷﺪﻧﺪ. ﺳﻌﻴﺮ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻫﻼﻛﺖ ﺳﻌﻴﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ 23ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺮ ﺳﻜﻨﺔ ﺟﺒﻞ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﺑﻴﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻻﺷﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﺭﺧﻮﺕ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺒﺮﻧﺪ ،ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻏﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 26ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺑ ﺮﻛﹶﺔ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭﺍﺩﻱ ﺑ ﺮﻛﹶﺔ ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻨﺪ. 27ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﻣﻘﺪﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺸﺎﻥ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 28ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺑﻄﻬﺎ ﻭ ﻋﻮﺩﻫﺎ ﻭ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 29ﻭ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺟﻤﻴﻊ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 30ﻭ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺭﻓﺎﻳﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 31ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻋ ﹸﺰ ﻭﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﻠﹾﺤﻲ ﺑﻮﺩ. 32ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﭘﺪﺭﺵ ﺁﺳﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 33ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺼﻤﻢ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 34ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻳﻴﻮ ﺍﺑﻦ ﺣﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻨﺪﺭﺝ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. 35ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ،ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎ ﹶﺍ ﹶ ﺧﺰﹾﻳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮﺍﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻃﺮﺡ ﺁﻣﻴﺰﺵ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﺼﻴﻮﻥ ﺟﺎﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 36ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺗﺮﺷﻴﺶ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋ ﹾ 37ﺁﻧﮕﺎﻩ ﹶﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺑﻦ ﺩﻭﺩﺍﻭﺍﻫﻮﻱ ﻣﺮﻳﺸﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﹶﺍ ﹶ ﺧﺰﹾﺭﻳﺎ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪﻱ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺁﻥ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﺮﺷﻴﺶ ﺑﺮﻭﻧﺪ. 21
361
1ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. ﺷ ﹶﻔﻄﹾﻴﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺔ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﻋﺰﺭﻳﺎ ﻭ ﻳﺤﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻭ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﻫﻮ ﻭ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﹶ 3ﻭ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻄﺎﻳﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻳﻔﺎﻳﺲ ﺑﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ؛ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﺑﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻫﻤﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺖ، 5ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﺳﻲ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ. 6ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺯﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ. 7ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﺮﺍﻏﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻫﻤﻴﺸﺔ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺑﺒﺨﺸﺪ ،ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻭ ﺍﺩﻭﻡ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﺑﺎ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﹶﺍﺩﻭﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺎ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ. 10ﺍﻣﺎ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﻗﺖ ﻟﺒﻨﻪ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩ. 11ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﺗﺤﺮﻳﺺ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺳﺎﺧﺖ. 12ﻭ ﻣﻜﺘﻮﺑﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻠﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﺑﺪﻭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺕ ﺩﺍﻭﺩ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﭘﺪﺭﺕ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺁﺳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩﻱ، 13ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﻏﻮﺍ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺧﺎﺏ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺯﻧﺎ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺕ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻱ، 14ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻣﺖ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻭ ﺯﻧﺎﻧﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﻮﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻼﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﺒﺘﻼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 15ﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺮﺽ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺍﺣﺸﺎﻳﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺍﻱ ﻋﺎﺭﺽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺣﺸﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺮﺽ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﺣﺒﺸﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺿﺪ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺮﺍﻧﻴﺪ. 16ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻝ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﻋﺮﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺠﺎﻭﺭ 17ﻭ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﹶﺛﻠﹾﻤﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﺳﻮﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻛﻬﺘﺮﺵ ﻳﻬﻮﺍﹶﺧﺎﺯ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 18ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺣﺸﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺽ ﻋﻼﺝ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺖ. 19ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﻣﺪﺕ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ،ﺍﺣﺸﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﻣﺮﺽ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﻣﺮﺩ ،ﻭ ﻗﻮﻣﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﻧﺴﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﻲ ﺳﻮﺍﺯﻧﻴﺪﻧﺪ. 20ﻭﺍﻭ ﺳﻲ ﻭﺩﻭﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺭﻗﹼﺘﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺭﺣﻠﺖ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺒﺮﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 22 ﺧﺰﹾﻳﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺟﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺮﺑﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﺭﺩﻭ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﻤﺔ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺰﺭﮔﺶ 1ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺴﺮ ﻛﻬﺘﺮﺵ ﹶﺍ ﹶ ﺧﺰﹶﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ. ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍ ﹶ 2ﻭ ﺍﹶﺧﹶﺰﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻋ ﹶﺘﻠﹾﻴﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻤﺮﻱ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻧﺎﺻﺢ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺯﺷﺖ ﺑﻜﻨﺪ. 4ﻭ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﭘﺪﺭﺵ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻼﻛﺘﺶ ﻧﺎﺻﺢ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 5ﭘﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 6ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﺰﻋﻴﻞ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺟﺮﺍﺣﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺑﺎ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺭﺍﻡ ﺩﺭ ﺭﺍﻣﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﻋﺮﺭﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻴﺎﺩﺕ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﺑﻪ ﻳﺰﺭﻋﻴﻞ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﻫﻼﻙ ﹶﺍﺧﹶﺮﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺭﺍﻡ ﺭﻓﺖ ،ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺑﺎ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻳﻴﻬﻮ ﺍﺑﻦ ﹺﻧﻤﺸﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﹶﺧﺎﺏ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ.
362
ﺧﺮﻳﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻴﻬﻮ ﻗﺼﺎﺹ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺧﺎﺏ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﹶﺧﹶﺰﻳﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﹶﺍ ﹶ 9ﻭ ﹶﺍ ﹶ ﺧﺮﻳﺎ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻳﻴﻬﻮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﭘﺴﺮ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻃﻠﺒﻴﺪ «.ﭘﺲ ،ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﹶﺧﹶﺰﹾﻳﺎ ،ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻧﻤﺎﻧﺪ. 10ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻋ ﹶﺘﻠﹾﻴﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﹶﺍ ﹶ ﺧﺮﻳﺎ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ. ﺧﺰﹾﻳﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺷﺪﻧﺪ ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺍﻳﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺍﻃﺎﻕ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ 11ﻟﻴﻜﻦ ﻳﻬﻮﺷﹶﺒﻌﻪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻳﻮﺁﺵ ﭘﺴﺮ ﹶﺍ ﹶ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻳﻬﻮﺷﹶﺒﻌﻪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺯﻥ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻛﺎﻫﻦ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﹶﺧﹶﺰﻳﺎ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋ ﹶﺘﻠﹾﻴﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﺖ. 12ﻭ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻣﺪﺕ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪ .ﻭ ﻋ ﹶﺘﻠﹾﻴﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 23 1ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﻔﺘﻢ ،ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺻﺪﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﺭﺍﻡ ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻋﺰﹶﺭﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﻮﺑﻴﺪ ﻭ ﻣﻌﺴﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﺪﺍﻳﺎ ﻭ ﺍﻟﻴﺸﺎﻓﺎﻁ ﺑﻦ ﹺﺯﻛﹾﺰﺱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺪﺍﺳﺘﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ. 2ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 3ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻨﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺎﻧﺎ ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 4ﻭ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﻳﻚ ﺛﻠﺚ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﺒﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﺩﺭﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 5ﻭ ﺛﹸﻠﺚ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺛﻠﺜﻲ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﺳﺎﺱ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻬﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 6ﻭ ﻛﺴﻲ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺳﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﺮﺍﺳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 7ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺳﻼﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ،ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ. ﺳﺒﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ، 8ﭘﺲ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﭼﻪ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﻛﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻛﺎﻫﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺮﺧﺺ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩ. 9ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻛﺎﻫﻦ ﻧﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺠﻨﻬﺎ ﻭ ﺳﭙﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻴﻬﺎ ﺩﺍﺩ. 10ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻼﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ. 11ﻭ ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺗﺎﺝ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ«. 12ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻋ ﹶﺘﻠﹾﻴﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﻭﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﺪﺡ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ. 13ﻭ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺳﺘﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﻣﺪﺧﻞ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻧﻮﺍﺯﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﻐﹶﻨﹼﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺁﻻﺕ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍﻳﺎﻥ ﺗﺴﺒﻴﺢ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋ ﹶﺘﻠﹾﻴﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪﻩ ،ﺻﺪﺍ ﺯﺩ» :ﺧﻴﺎﻧﺖ ،ﺧﻴﺎﻧﺖ!« 14ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻛﺎﻫﻦ ،ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻴﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺮﺩﺭﺍﺭﺍﻥ ﻓﻮﺝ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺻﻔﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺑﺮﻭﺩ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ «.ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺎﻫﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺸﻴﺪ. 15ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﺳﺒﺎﻥ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 16ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 17ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻌﻞ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﺛﻴﻠﺶ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻌﻞ ﻣﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﻣﺬﺑﺤﻬﺎ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 18ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﻧﻐﻤﻪ ﺳﺮﺍﻳﻲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻣﺮ ﺩﺍﻭﺩ ،ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﺭﺕ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. 19ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﻬﺘﻲ ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﻮﺩ. 20ﻭ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻴﻬﺎ ﻭ ﹸﻧﺠﺒﺎ ﻭ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻋﻠﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ. 21ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻋ ﹶﺘﻠﹾﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻨﺪ.
363
24 ﺷﺒﻌﻲ ﺑﻮﺩ. ﻇ ﹺﺒﻴﺔ ﺑﺌﺮ ﹶ 1ﻭ ﻳﻮﺁﺵ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﹶ 2ﻭ ﻳﻮﺁﺵ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻛﺎﻫﻦ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 3ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺩﻭ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﻳﻮﺁﺵ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 5ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ «.ﺍﻣﺎ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 6ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻳ ﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻜﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺟﺰﻳﻬﺎ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻴﻤﺔ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ؟ 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﺘﹶﻠﹾﻴﺎﻱ ﺧﺒﻴﺜﻪ ،ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺕ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﺑﻌﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﻨﺪﻭﻗﻲ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. 9ﻭ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺰﻳﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 10ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﺮ ﺷﺪ. ﻞ ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﺁﻣﺪﻩ، ﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻭﻛﻴ ﹺ 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻻﻭﻳﺎﻥ ،ﻧﺰﺩ ﻭﻛﻼﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻫﺴﺖ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺎﺗ ﹺ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ .ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﻘﺮﺓ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﹼﺎﻳﺎﻥ ﻭ ﻧﺠﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺁﻫﻨﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺴﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣ ﹺﺮﻣﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺟﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 13ﭘﺲ ﻋﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﻭﻟﺶ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻘﻴﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻻﺕ ﺧﺪﻣﺖ ﻭ ﺁﻻﺕ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﻭ ﻗﺎﺷﻘﻬﺎ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 15ﺍﻣﺎ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺑﻤﺮﺩ ﻭ ﺣﻴﻦ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 17ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ،ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﮔﺮﻓﺖ. 18ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﹶﺍﺷﹶﻴﺮﻳﻢ ﻭ ﺑﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺧﺸﻢ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ. 19ﻭ ﺍﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﺀ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪ. 20ﭘﺲ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻛﺎﻫﻦ ﺭﺍ ﻣﻠﺒﺲ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎﻻﻱ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺷﻤﺎ ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ ﭘﺲ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺣﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻣﺮﺩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ 22ﭘﺲ ﻳﻮﺁ ﹺ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 23ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﺎﻝ ،ﻟﺸﻜﺮ ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻭﻱ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻣﺸﻖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻛﻤﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﭘﺲ ﺑﺮ ﻳﻮﺁﺵ ﻗﺼﺎﺹ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ )ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺮﺿﻬﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ( ،ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉﹺ ﻛﺎﻫﻦ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﺵ ﻛﺸﺘﻨﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺒﺮﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺩﻓﻦ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. ﺖ ﻣﻮﺁﺑﻴﻪ. ﺷﻤﺮﻳ 26ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ :ﺯﺍﺑﺎﺩ ،ﭘﺴﺮ ﺷﻤﻌﻪ ﻋﻤﻮﻧﻴﻪ ﻭ ﻳﻬﻮﺯﺍﺑﺎﺩ ،ﭘﺴﺮ ﺱ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ 27ﻭ ﺍﻣﺎ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﻭﺣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻣ ﺪ ﺭ ﹺ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 25
364
ﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻤﻲ ﺑﻮﺩ. 1ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻳﻬﻮ ﻋﺪﺍ 2ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻛﺎﻣﻞ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺷﺪ ،ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 4ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻧﻮﺷﺘﺔ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﻮﺳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ» :ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﻧﮕﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ«. 5ﻭ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺻﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻣﻘﺮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ، ﺳﻴﺼﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﺓ ﻧﻴﺰﻩ ﻭ ﺳﭙﺮﺩﺍﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻳﺎﻓﺖ. 6ﻭ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺷﺠﺎﻉ ﺟﻨﮓ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺻﺪ ﻭﺯﻧﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺟﻴﺮ ﺳﺎﺧﺖ. 7ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻟﺸﻜﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﺮﻭﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻧﻴﺴﺖ. 8ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﻭﻱ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺟﻨﮓ ﻗﻮﻱ ﺷﻮ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺪﺭﺕ ﻧﺼﺮﺕ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ. 9ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﺍﻱ ﺻﺪ ﻭﺯﻧﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ،ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺪﻫﺪ. 10ﭘﺲ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﻟﺸﻜﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺧﺸﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 11ﻭ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﻟﻤﻠﺢ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺳﻌﻴﺮ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ. 12ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﻴﺮ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻠﺔ ﺳﺎﻟﹶﻊ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻗﻠﺔ ﺳﺎﻟﹶﻊ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺧﺮﺩ ﺷﺪﻧﺪ. 13ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺁﻥ ﻓﻮﺝ ﻛﻪ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﺑﺎﺯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﺮﻭﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺗﺎ ﺑﻴﺖ ﺣﻮﺭﻭﻥ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ، ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺳﻌﻴﺮ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺖ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﺍﺯ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺩﻭﻣﻴﺎﻥ ،ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺑﻨﻲ 14ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺟﻌ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 15ﭘﺲ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺒﻲ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﺪ :ﭼﺮﺍ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ، ﻃﻠﺒﻴﺪﻱ؟ 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺸﻴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ؟ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﻮ! ﭼﺮﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ؟ ﭘﺲ ﻧﺒﻲ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺼﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻱ. 17ﭘﺲ ﺍﹶﻣﺼﹾﻴﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺁﺵ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺁﺣﺎﺯﺑﻦ ﻳﻴﻬﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 18ﻭ ﻳﻮﺁﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺷﺘﺮﺧﺎﺭ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﺪﻩ .ﺍﻣﺎ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻭﺣﺸﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮔﺬﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺷﺘﺮ ﺧﺎﺭ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ،ﻫﺎﻥ ﺍﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺩﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩ .ﭼﺮﺍ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻲ ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻫﻤﺮﺍﻫﺖ ﺑﻴﻔﺘﻴﺪ؟ 20ﺍﻣﺎ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ. 21ﭘﺲ ﻳﻮﺁﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻭ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺷﺪﻩ ،ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ. 23ﻭ ﻳﻮﺁﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺑﻮﺁﺵ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺁﺣﺎﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﺫﺭﺍﻉ ﺣﺼﺎﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺖ. 24ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻇﺮﻭﻓﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﻲ ﻋﻮﺑﻴ ﺪ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ﻭ ﻳﺮﻏﻤﺎﻻﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩ. 25ﻭ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ،ﺍﺑﻦ ﻳﻮﺁﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﻮﺁﺵ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺁﺣﺎﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 26ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ 27ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻭﺭﺯﻳﺪ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻓﺘﻨﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﻻﻛﻴﺶ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺒﺶ ﺑﻪ ﻻﻛﻴﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 28ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
365
26 1ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻋ ﹼﺰﻳﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﭘﺪﺭﺵ ﹶﺍ ﻣﺼﹾﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 2ﻭ ﺍﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﻠﹸﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺳﺘﺮﺩﺍﺩ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﻭ ﻋ ﹼﺰﻳﺎ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻳ ﹸﻜﻠﹾﻴﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻤﻲ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﹶﺍﻣﺼﻌﻴﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ. 5ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺼﻴﺮ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ. ﺖ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﻳﺒﻨﹶﻪ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﹶﺍﺷﹾﺪﻭﺩ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺷﺪﻭﺩ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻨﺎ ﺟ ﹼ 6ﻭ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ. ﺟﻮﺭﺑﻌﻞ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻌﻮﻧﻴﺎﻥ ﻧﺼﺮﺕ ﺩﺍﺩ. 7ﻭ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﻋﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ 8ﻭ ﻋﻤﻮﻧﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻋ ﹼﺰﻳﺎ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺗﺎ ﻣﺪﺧﻞ ﻣﺼﺮ ﺷﺎﻳﻊ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻗﻮﻱ ﮔﺸﺖ. 9ﻭ ﻋ ﹼﺰﻳﺎ ﺑﺮﺟﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻭﺍﺩﻱ ﻭ ﻧﺰﺩ ﮔﻮﺷﺔ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 10ﻭ ﺑﺮﺟﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﺎﻫﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﺩﺭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻱ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻓﻼﺣﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﺩﺍﺷﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﻼﺣﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 11ﻭ ﻋﺰﹼﻳﺂ ﺳﭙﺎﻫﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ؛ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻳﻌﻴﺌﻴﻞ ﻛﺎﺗﺐ ﻭ ﻣﻌﺴﻴﺎﻱ ﺭﺋﻴﺲ ﺯﻳﺮﺩﺳﺖ ﺣﻨﹶﻨﻌﻴﺎ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﻋﺪﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺁﺑﺎ ﻛﻪ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺸﺼﺪ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﺯﻳﺮﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﭙﺎﻩ ﺟﻨﮓ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﻣﺴﺎﻋﺪﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﻋ ﹼﺰﻳﺂ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ ﺳﭙﺮﻫﺎ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺧﻮﺩﻫﺎ ﻭ ﺯﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻛﻤﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﻓﻼﺧﻨﻬﺎ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺖ. 15ﻭ ﻣﻨﺠﻨﻴﻘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺨﺘﺮﻉ ﺻﻨﻌﺘﮕﺮﺍﻥ ﻣﺎﻫﺮ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺮﺟﻬﺎ ﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. ﭘﺲ ﺁﻭﺍﺯﺓ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺼﺮﺕ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻗﻮﻱ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 16ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭ ﺷﺪ ،ﺩﻝ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻼﻛﺘﺶ ﻣﺘﻜﺒﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 17ﻭ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ﻭﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻣﺮﺩ ﺭﺷﻴﺪ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ. 18ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻋﺰﹼﻳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻱ ﻋ ﹼﺰﻳﺎ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻥ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻥ ﺑﺨﻮﺭ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩﻱ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﻣﻮﺟﺐ ﻋﺰﺕ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ«. 19ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺰﹼﻳﺎ ﻛﻪ ﻣ ﺠﻤﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻥ ﺑﺨﻮﺭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺸﻤﺶ ﺑﺮ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺍﻓﺮﺧﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺑﺮﺹ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺍﺵ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ. 20ﻭ ﻋ ﹾﺰﺭﻳﺎﻱ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮﺹ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﻋﺰﹼﻳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﺍﺑﺮﺹ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺮﻳﻀﺨﺎﻧﻪ ﻣﺒﺮﻭﺹ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻮﺗﺎﻡ ،ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺣﺎﻛﻢ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. ﺷﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺁﻣﻮﺹ ﻧﺒﻲ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻋﺰﹼﻳﺂ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺖ. 22ﻭ ﺍ ﹶ 23ﭘﺲ ﻋ ﹼﺰﻳﺎ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻘﺒﺮﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺹ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 27 1ﻭ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻳ ﺮ ﻭﺷﹶﺔ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻋﺰﹼﻳﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﻗﻮﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻓﺴﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﻋﻼﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭ ﻋﻮﻓﹶﻞ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺎﺧﺖ. 4ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﺟﻬﺎ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻠﻬﺎ ﺳﺎﺧﺖ. 5ﻭ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪ .ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ،ﺻﺪ ﻭﺭﻧﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺮ ﮔﻨﺪﻡ ﻭﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﹼﺮ ﺟﻮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻧﺪ.
366
6ﭘﺲ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﮔﺮﺩﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺎﺧﺖ. 7ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺟﻨﮕﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﺵ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ. 9ﭘﺲ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺁﺣﺎﺯ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 28 1ﻭ ﺁﺣﺎﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ .ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ. 2ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻠﻴﻢ ﺭﻳﺨﺖ. 3ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺑﻦ ﻫﻨﱡﻮﻡ ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 4ﻭ ﺑﺮ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺗﻠﻬﺎ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺒﺰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 5ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺭﺍﻡ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﺰ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺍﺩ. 6ﻭ ﻓﹶﻘﹶﺢ ﺑﻦ ﺭ ﻣﻠﹾﻴﺎ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﺸﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﺓ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﹺﺯ ﹾﻛﺮﹺﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺷﺠﺎﻉ ﺍﻓﺮﺍﻳﻤﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻌﺴﺎ ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻋﺰﹾﺭﻳﻘﺎﻡ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﹶﺍﻟﹾﻔﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺍﻭﻝ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺸﺖ. 8ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻴﺰ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺒﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻮﺩﻳﺪ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻟﺸﻜﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻏﻀﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻛﺸﻴﺪ. 10ﻭ ﺣﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻒ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺯﻳﺪ .ﻭ ﺁﻳﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻘﺼﻴﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟ 11ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻳﺪ ،ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ«. ﺣﺪﻻﻱ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ، ﺷﻠﱡﻮﻡ ﻭ ﻋﻤﺎﺳﺎ ﺍﺑﻦ ﺸﻠﹼﻴﻮﺕ ﻭ ﻳﺤﺰﹾﻗﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﹶ 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﻋ ﹶﺰ ﺭﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﻛﹶﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣ ﹸ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻘﺼﻴﺮﻱ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻫﺴﺖ؛ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺰﻳﺪ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﺎ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﭘﺲ ﻟﺸﻜﺮﻳﺎﻥ ،ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 15ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺷﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﺮﻫﻨﮕﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻣﻠﺒﺲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﻔﺶ ﺑﻪ ﭘﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ، ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺿﻌﻴﻔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻻﻏﻬﺎ ﺳﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﺨﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺸﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ، ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ،ﺁﺣﺎﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺁﺷﻮﺭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﹶﺍ ﺩﻭﻣﻴﺎﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﻭ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﻭ ﹶﺍ ﻳﻠﹸﻮﻥ ﻭ ﺟﺪﻳﺮﻭﺕ ﻭ ﺳﻮﻛﹸﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺗﺶ ﻭ ﺗ ﻤﻨﹶﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺗﺶ ﻭ ﺟﹺﻤﺰﹸﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﺣﺎﺯ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﻛﺸﻲ ﻭﺍﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻭﺭﺯﻳﺪ. 20ﭘﺲ ﺗﻠﻐﺖ ﻓﻠﹾﻨﺎﺳﺮ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻧﺪﺍﺩ. 21ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﺣﺎﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺩﺍﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩ. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﻴﻦ ﺁﺣﺎﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪ. 23ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﻣﺸﻖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺭﺍﻡ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺼﺮﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺒﺐ ﻫﻼﻛﺖ ﻭﻱ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﺪﻧﺪ. 24ﻭ ﺁﺣﺎﺯ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻻﺕ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ،ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 25ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﻬﺮﻱ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ .ﭘﺲ ﺧﺸﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ.
367
26ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻭﻱ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺍﻭ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. 27ﭘﺲ ﺁﺣﺎﺯ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺒﺮﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ .ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 29 1ﺣﺰﻗﻴﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻭﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﹶﺍﹺﺑ ﻴﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺍﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ. 3ﻭ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺩ ،ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺷﺮﻗﻲ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ. 5ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺍﻻﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺠﺎﺳﺎﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺪﺱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﻳﺪ. 6ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺭﻭﺍﻕ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ،ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻧﺴﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 8ﭘﺲ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﻞ ﺗﺸﻮﻳﺶ ﻭ ﺩﻫﺸﺖ ﻭ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ. 9ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 10ﺍﻵﻥ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻬﻮﺓ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﻬﺪ ﺑﺒﻨﺪﻡ ﺗﺎ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ. 11ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ،ﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻦ ،ﻛﺎﻫﻠﻲ ﻣﻮﺭﺯﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻳﻨﺪ. 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻗﹶﻬﺎﺗﻴﺎﻥ ﻣﺤﺖ ﺑﻦ ﻋﻤﺎﺳﺎﻱ ﻭ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﻋﺰﹾﺭﻳﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﻋ ﺒﺪﻱ ﻭ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻠﻠﹾﺌﻴﻞ ﻭ ﺍﺯﺟﺮﺷﻮﻧﻴﺎﻥ ﻳﻮﺁﺥ ﺑﻦ ﺯﹺﻣﻪ ﻭ ﻋﻴﺪﻥ ﺑﻦ ﻳﻮﺁﺥ. ﺷﻤﺮﻱ ﻭ ﻳﻌﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺁﺳﺎﻑ ﺯﹶﻛﹶﺮﻳﺎ ﻭ ﻣ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ. 13ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﹶﻟﻴﺼﺎﻓﺎﻥ ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﻭ ﻋﺰﻳﺌﻴﻞ. ﺷ ﻤﻌﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳ ﺪ ﻭﺗﹸﻮﻥ ﹶ 14ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻫﻴﻤﺎﻥ ﻳﺤﻴﺌﻴﻞ ﻭ 15ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ. 16ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻧﺠﺎﺳﺎﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﻗﺪﺭﻭﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺩﺭ ﹸﻏﺮﺓ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺶ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻫﺸﺖ ﺭﻭﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. ﻥ ﹶﺗﻘﹾﺪﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺁﻻﺗﺶ 18ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻗﺼﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﺑﺶ ﻭ ﻣﻴﺰ ﻧﺎ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ. 19ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺁﺣﺎﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﻠﻄﻨﺘﺶ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﻴﺶ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ«. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 20ﭘﺲ 21ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﻩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻭ ﻗﺪﺱ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺸﻮﺩ .ﻭ ﺍﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. 22ﭘﺲ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ،ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﭘﺎﺷﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﭘﺎﺷﻴﺪﻧﺪ. 23ﭘﺲ ﺑﺰﻫﺎﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ. 24ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ،ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺑﺸﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻮﺩ. 25ﻭ ﺍﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻨﺠﻬﺎ ﻭ ﺑﺮﺑﻄﻬﺎ ﻭ ﻋﻮﺩﻫﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺟﺎﺩ ،ﺭﺍﻳﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 26ﭘﺲ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﺁﻻﺕ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻫﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ.
368
27ﻭ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﺮﻭﺩﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺂﻫﺎ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺁﻻﺕ ﺩﺍﻭﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪ. 28ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻧﻮﺍﺯﺍﻥ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 29ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺭﻛﻮﻉ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺭﺅﺳﺎ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺁﺳﺎ ﺭﺍﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ .ﭘﺲ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻛﻮﻉ 30ﻭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺣﺮﻗﻴﺂ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺣﺎﻝ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺗﺸﻜﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ 31ﭘﺲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺗﺸﻜﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺩ ﹾ ﻝ ﺭﺍﻏﺐ ﺑﻮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 32ﻭ ﻋﺪﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻛﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻫﻔﺘﺎﺩ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺻﺪ ﻗﻮﭺ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﺑﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ. 33ﻭ ﻋﺪﺩ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺕ ﺷﺸﺼﺪ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 34ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻛﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪﻥ ﻫﻤﺔ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻗﺎﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻻﻭﻳﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺪﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﺎﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺎ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﻝ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ. 35ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﭘﻴﻪ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺷﺪ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ. 36ﻭ 30 1ﻭ ﺣﺰﹾﻗﻴﺂ ﻧﺰﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﺕ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻋﻴﺪ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺪ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 3ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 5ﭘﺲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﺗﺎ ﺩﺍﻥ ﻧﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻓﺼﹶﺢ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺪﺕ ﻣﺪﻳﺪﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 6ﭘﺲ ﺷﺎﻃﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﺕ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﻓﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ، ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﺔ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﺳﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ 7ﻭ ﻣﺜﻞ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺓ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ،ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﻞ ﺩﻫﺸﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﭘﺲ ﻣﺜﻞ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﺱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺓ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﺭﺣﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 10ﭘﺲ ﺷﺎﻃﺮﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﺗﺎ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻭ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 11ﺍﻣﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﻭ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻭ ﹶﺯﺑﻮﻟﹾﻮﻥ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻮﺩﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺩﻝ ﺑﺨﺸﺪ ﺗﺎ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 13ﭘﺲ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻋﻴﺪ ﻓﻄﻴﺮ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﻡ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪ. 14ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺑﺨﻮﺭ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﻗﺪﺭﻭﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ. 15ﻭ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﻡ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 16ﭘﺲ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﭘﺎﺷﻴﺪﻧﺪ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﻨﻨﺪ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻭ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻭ ﹶﺯﺑﻮﻟﹾﻮﻥ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﻣﻌﻬﺬﺍ ﹶﻓﺼﺢ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻟﻜﻦ ﻧﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺣﺮﻗﻴﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ:
369
19ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ،ﻫﺮﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩ ،ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻗﺪﺱ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 20ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺮﻗﻴﺎ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩ. 21ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻋﻴﺪ ﻓﻄﻴﺮ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺁﻻﺕ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ. ﺣ ﹾﺰﻗﹼﻴﺎ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﺎﻫﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻵﻭﻳﺰ ﮔﻔﺖ .ﭘﺲ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﻋﻴﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ، 22ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. 23ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺪ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ .ﭘﺲ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺣ ﹾﺰﻗﹼﻴﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﺳﺮﺍﻭﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﺎﺩﻱ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 26ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺥ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﺩﺍﻭﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 27ﭘﺲ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﻋﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﻗﺪﺱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ. 31 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﹶﺷﻴﺮﻳﻢ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻣﺬﺑﺤﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. ﺣﺮﻗﻴﺂ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻗﺴﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ 2ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﻭ ﺗﺸﻜﺮ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ. ﺳﺒﺖ ﻫﺎ ﻭ 3ﻭ ﺣﺼﹼﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﺎﺻﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻫﻼﻟﻬﺎ ﻭ ﻣﻮﺳﻤﻬﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺼﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻮﺑﺮ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﻋﺴﻞ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺸﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺜﺮﺕ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﻋﺸﺮ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﻋﺸﺮ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻗﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻮﺩﻩ ﺗﻮﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺂ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ 9ﻭ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻭ ﻋﺰﹾﺭﻳﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺍﺯ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺧﻮﺭﺩﻳﻢ ﻭ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ«. 11ﭘﺲ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. ﺷﻤﻌﻲ ﺛﺎﻧﻲ ﺍﺛﻨﻴﻦ. 12ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻭ ﻋﺸﺮﻫﺎ ﻭ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﻮﻧﻨﹾﻴﺎﻱ ﻻﻭﻱ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺖ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺤ ﹾ ﺴ ﻤﺨﹾﻴﺎ ﻭ ﻣ 13ﻭ ﻳﺤﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﻭ ﻧﹶﺤﺖ ﻭ ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﻳ ﹺﺮ ﻳﻤﻮﺕ ﻭ ﻳﻮﺯﺍﺑﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﻠﻠﺌﻴﻞ ﻭ ﹺﻳ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺯﻳﺮ ﺷ ﻤﻌﻲ ﻭﻛﻼﺀ ﺷﺪﻧﺪ. ﺩﺳﺖ ﻛﹸﻮﹶﻧﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ 14ﻭ ﻗﹸﻮﺭﻱ ﺍﺑﻦ ﹺﻳ ﻤﻨﹶﻪ ﻻﻭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﺮﻗﻲ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﻇﺮ ﻧﻮﺍﻓﻞ ﺧﺪﺍ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﻘﻮﻓﺎﺕ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺷﻜﹶﻨﻴﺎ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻣﺎﻧﺘﻲ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﻭ ﹶﺍ ﻣﺮﻳﺎ ﹶ 15ﻭ ﺯﻳﺮﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻋﻴﺪﻥ ﻭ ﻣﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﻳﺸﹸﻮﻉ ﻭ ﹶ ﺧﻮﺍﻩ ﻛﻮﭼﻚ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ، 16ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺣﺼﺔ ﻳﻮﻣﻴﻪ ﺫﻛﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ، 17ﻭ ﺣﺼﹼﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺩﺭ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ،
370
18ﻭ ﺣﺼﹼﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺩﺭ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻣﺎﻧﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻱ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻛﺴﺎﻥ ،ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺫﻛﻮﺭﺍﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺣﺼﻪ ﻫﺎ ﺑﺪﻫﻨﺪ. 20ﭘﺲ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺶ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﭘﺴﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ. 21ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻊ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﻠﺒﻴﺪﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 32 ﺳﻨﹾﺨﺎﺭﻳﺐ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺎﻧﺖ ، ﻣﻔﺘﻮﺡ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻨﺨﺎﺭﻳﺐ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺼﺪ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺑﺎ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺍﺭﺩ، 2ﻭ ﭼﻮﻥ 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺁﺏ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻣﺴﺪﻭﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﺧﻠﻖ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻤﺔ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻧﻬﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻣﺴﺪﻭﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ؟ 5ﭘﺲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﺮﺟﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻥ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻠﱡﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﭙﺮﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﮔﻤﺎﺷﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﻭﺳﻴﻊ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺷﻬﺮ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻵﻭﻳﺰ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ 7ﻛﻪ ﺩﻟﻴﺮ ﻭ ﻗﻮﻱ ﺑﺎﺷﻴﺪ! ﻭ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺸﻮﻳﺪ! ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ 8ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺑﺸﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺼﺮﺕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﺪ .ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﺑﺮ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ 9ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻨﺨﺎﺭﻳﺐ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ،ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺸﻤﺘﺶ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻻﻛﻴﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ: 10ﺳﻨﺨﺎﺭﻳﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺑﺮ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻴﺪ؟ 11ﺁﻳﺎ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻏﻮﺍ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﺤﻂ ﻭ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ؟ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻣﺬﺑﺤﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﻣﺮ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻳﻚ ﻣﺬﺑﺢ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ 12ﺁﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻴﺪ؟ 13ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ؟ ﻣﮕﺮ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﻗﺪﺭﺗﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪ؟ 14ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ؟ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺪﻫﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺍﻏﻮﺍ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻴﭻ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻗﺎﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩﻩ 15ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ، ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭﺍﻧﻢ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ ،ﭘﺲ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻭﻟﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 16ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 17ﻭ ﻣﻜﺘﻮﺑﻲ ﻧﻴﺰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻭﻱ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﺪﺍﻱ 18ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺪﺍ ﺩﺭﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﻮﺵ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. 19ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﺼﻨﻮﻉ ﺩﺳﺖ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ. ﻦ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺍﺷﻌﻴﺎﺀ ﺍﺑﻦ ﺁﻣﻮﺹ ﻧﺒﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳ 20ﭘﺲ 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻫﻤﺔ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻭ ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﻱ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ،ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﹸﻠﺒﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻨﺪ.
371
ﺳﻨﹾﺤﺎﺭﻳﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ. ﺳﻜﹶﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﻭ 22ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ 23ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﺸﻜﺸﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺷﺪ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻭ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﺷﺪ .ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺗﻜﻠﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﺩﺍﺩ. 24ﻭﺩﺭﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺣﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻟﺶ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 25ﻟﻴﻜﻦ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﻧﺸﺪ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺑﺎ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺭ ﺩﻟﺶ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻟﻬﺬﺍ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ 26ﺍﻣﺎ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺨﺰﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﻭ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﻭ ﺳﭙﺮﻫﺎ ﻭ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻧﻔﻴﺴﻪ 27ﻭ ﺳﺎﺧﺖ. 28ﻭ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﺍﺯ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺁﺧﹸﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﺁﻏﻠﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ. 29ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺣ ﹾﺰﻗﻴﺎ ﻣﻨﺒﻊ ﻋﺎﻟﻲ ﺁﺏ ﺟﻴﺤﻮﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺪﻭﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻏﺮﺑﻲ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ .ﭘﺲ 30ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺪ. ﻥ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﺑﻞ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﺮﺳﺶ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ 31ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻣﺮ ﺍﻳﻠﭽﻴﺎ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﺑﻮﺩ ﺑﺪﺍﻧﺪ. 32ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﻭ ﺣﺴﻨﺎﺕ ﺍﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺁﻣﻮﺹ ﻧﺒﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻣﻘﺒﺮﺓ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ؛ 33ﭘﺲ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 33 1ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺣﺎﺳﺎﺕ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺬﺑﺤﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻠﻴﻢ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﹶﺷﹶﻴﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﺴﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ 3ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩ. 4ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺻﺤﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺑﻦ ﻫﻨﱡﻮﻡ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﻱ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﻧﮕﺮﻱ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﺟﻨﻪ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍﻭﺩﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 7ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺑﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ» :ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ ،ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 8ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻘ ﺮ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 9ﺍﻣﺎ ﻣﹶﻨﺴﻲ ،ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﻏﻮﺍ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺪﺗﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪ. 11ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﹸﻏﻠﹼﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﺑﺪ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﻀﺮﻉ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻤﻠﻜﺘﺶ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ. 14ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻏﺮﺑﻲ ﺟﻴﺤﻮﻥ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺗﺎ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻋﻮﻓﻞ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ. 15ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺬﺑﺤﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻳﺨﺖ. 16ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺗﺸﻜﺮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 17ﺍﻣﺎ ﻗﻮﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﻱ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ. 18ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻭ ﺩﻋﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍﺋﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
372
19ﻭ ﺩﻋﺎﻱ ﺍﻭ ﻭ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﺷﺪﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺧﻴﺎﻧﺘﺶ ﻭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﹶﺷﹶﻴﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺘﻮﺍﺿﻊ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺣﻮﺯﺍﻱ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. 20ﭘﺲ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺁﻣﻮﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ. 21ﺁﻣﻮﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 22ﻭﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﻭ ﺁﻣﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﻨﹼﺴﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ، ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﺮﺩ. 23ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﻣﻮﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪ. 24ﭘﺲ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩﺵ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 25ﻭ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻣﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 34 1ﻳﻮﺷﻴﺎ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻲ ﻭ ﻳﻜﺴﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﭘﺪﺭﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﭗ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪ. 3ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺸﺘﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺩ ،ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻃﻠﺒﻴﺪﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﺑﻪ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺍﹶﺷﹶﻴﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎ ﻭ ﺑﺘﻬﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺑﻌﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﺛﻴﻞ ﺷﻤﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﹶﺍﺷﹶﻴﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﭘﺎﺷﻴﺪ. 5ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ .ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺣﺘﻲ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩ. 7ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﹶﺍﺷﹶﻴﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ،ﻧﺮﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺠﺪﻫﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺩ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺷﺎﻓﺎﻥ ﺑﻦ ﺍﹶﺻﻠﹾﻴﺎ ﻭ ﻣﻌﺴﻴﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﺷﻬﺮ ﻭ ﻳﻮﺁﺥ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻧﮕﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 9ﻭ ﻧﺰﺩ ﺣﻠﹾﻘﻴﺎﻱ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻣﺴﺘﺤﻔﻈﺎﻥ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺳﺮﻛﺎﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺻﻼﺡ ﻭ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺪﻫﻨﺪ. 11ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺭﺩﻳﻬﺎ ﻭ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﺨﺮﻧﺪ. 12ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ،ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﻭ ﺳﺮﻛﺎﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻳﺤﺖ ﻭ ﻋﻮﺑﺪﻳﺎﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﻭ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻭ ﻣﺸﹸﻼﻡ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻗﻬﺎﺗﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻻﺕ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻣﺎﻫﺮ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﺣﻤﺎﻻﻥ ﻭﻛﻼﺀ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ،ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻧﺪ ،ﺣﻠﻘﻴﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ،ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩ. 15ﻭ ﺣﻠﻘﻴﺎ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﻛﺎﺗﺐ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ «.ﻭ ﺣﻠﻘﻴﺎ ﺁﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﺩﺍﺩ. 16ﻭ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﺁﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﺒﺮ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﺭﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺳﺮﻛﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻋﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﻛﺎﺗﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺣﻠﻘﻴﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 19ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪ. 20ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺣﻠﻘﻴﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺍﺧﻴﻘﺎﻡ ﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﻭ ﻋﺒﺪﻭﻥ ﺑﻦ ﻣﻴﻜﺎ ﻭ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﻛﺎﺗﺐ ﻭ ﻋﺴﺎﻳﺎ ﺧﺎﺩﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 21ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ.
373
ﺴﺮﺓ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﺍﺭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻪ ﺩﻭﻡ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ﺣ ﺷﻠﱡﻮﻡ ﺑﻦ ﺗﹸﻮﻗﹶﻬﺔ ﺑﻦ ﺣﹾﻠﺪﺓ ﻧﺒﻴﻪ ﺯﻥ ﹶ ﺣﻠﹾﻘﻴﺎ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ 22ﭘﺲ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 23ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: 24ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻼﻳﻲ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺔ ﻟﻌﻨﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ،ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. 25ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ؛ ﭘﺲ ﻏﻀﺐ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ. 26ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﻳ ﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻱ، 27ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﻝ ﺗﻮ ﻧﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺷﻨﻴﺪﻱ ،ﺩﺭﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﮔﺮﻳﺴﺘﻲ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ. 28ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﮔﺬﺭﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻮﺍﺏ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 29ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 30ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ،ﭼﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺰﺭﮒ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﻋﻬﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ،ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 31ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 32ﻭ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣ ﺘﻤﻜﻦ ﺳﺎﺧﺖ ﻭﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 33ﻭ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﻫﻤﺔ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺗﺤﺮﻳﺺ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪﻧﺪ. 35 1ﻭ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﻋﻴﺪ ﻓﺼﹶﺢ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺩﺭﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻝ ﻗﻮﻱ ﺳﺎﺧﺖ. 3ﻭ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺖ» :ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﺩﺍﻭﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ .ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ .ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻳﻬﻮﺓ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻳﺪ. 4ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﻧﻮﺷﺘﺔ ﺩﺍﻭﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﺔ ﭘﺴﺮﺵ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 5ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻨﻲ ﻗﻮﻡ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ. 6ﻭ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 7ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﻗﻮﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺳﻲ ﻫﺰﺍﺭ ﺭﺃﺱ ،ﻫﻤﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﻓﺼﹶﺢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺭﺃﺱ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﺎﻟﺺ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺗﹶﺒﺮﻋﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ .ﻭ ﺣﻠﻘﻴﺎ ﻭ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻭ ﻳﺤﻴﺌﻴﻞ ﻛﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺸﺼﺪ ﺑﺮﻩ ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﮔﺎﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﻓﺼﹶﺢ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﻭ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﺌﻴﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﺣﺸﺒﺎ ﻭ ﻳﻌﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﻳﻮﺯﺍﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺮﻩ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﮔﺎﻭ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ 9ﻭ ﻛﻮﻧﻨﻴﺎ ﻭ ﹶ ﻓﺼﹶﺢ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 10ﭘﺲ ﺁﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 11ﻭ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ )ﮔﺮﻓﺘﻪ( ﭘﺎﺷﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﭘﻮﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﺑﺎ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺳﻢ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﭘﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﻬﺎ ﻭ ﭘﺎﺗﻴﻠﻬﺎ ﻭ ﺗﺎﺑﻪ ﻫﺎ ﭘﺨﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﭘﻴﻪ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻟﻬﺬﺍ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ
374
15ﻭ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺁﺳﺎﻑ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺁﺳﺎﻑ ﻭ ﻫﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻳﺪﻭﺗﻮﻥ ﻛﻪ ﺭﺍﻳﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻫﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ؛ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻻﺯﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 16ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﻨﺪ. 17ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﻗﺖ ،ﻓﺼﹶﺢ ﻭ ﻋﻴﺪ ﻓﻄﻴﺮ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 18ﻭ ﻫﻴﭻ ﻋﻴﺪ ﻓﺼﹶﺢ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻧﺒﻲ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻋﻴﺪ ﻓﺼﹶﺤﻲ ﻛﻪ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺳﻜﻨﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﺍﻳﻦ ﻓﺼﹶﺢ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺠﺪﻫﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ. 20ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﻫﻴﻜﻞ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﹶﻜﹸﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻛﹶﺮﻛﹶﻤﻴﺶ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﻓﺮﺍﺕ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﺪ .ﻭ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. 21ﻭ ﻧﹶﻜﹸﻮ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺍ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﻭ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺸﺘﺎﺑﻢ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ. 22ﻟﻴﻜﻦ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣ ﺘﹶﻨ ﻜّﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﺪ؛ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺠﺪﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪ. ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣ ﹺ 23ﻭ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ﺑﺮ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 24ﭘﺲ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺍﺵ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺒﺮﺓ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 25ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻐﻨﻴﺎﺕ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺛﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺫﻛﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﻣﺮﺍﺛﻲ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. 26ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺣﺴﻨﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﻮﺷﺘﺔ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ، 27ﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺍﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. 36 1ﻭ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ،ﻳﻬﻮﺁﺣﺎﺯﺑﻦ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 2ﻳﻬﻮﺁﺣﺎﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻌﺰﻭﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪ ﻭﺯﻧﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻳﻚ ﻭﺯﻧﺔ ﻃﻼ ﺟﺮﻳﻤﻪ ﻛﺮﺩ. 4ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻧﹶﻜﹾﻮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻳﻬﻮﺁﺣﺎﺯ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺩ. 5ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﭻ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪ. 6ﻭ ﹶﻧﺒﻮ ﹶﻛ ﺪﹶﻧﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺍﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﺑﺴﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﹺﺑﺒﺮﺩ. 7ﻭ ﻧﹶﺒﻮﻛﹶﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻇﺮﻭﻑ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 8ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻬﻮﻳﺎﻛﻴﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 9ﻳﻬﻮﻳﺎﻛﻴﻦ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ. 10ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﺎﻝ ،ﹶﻧﺒﻮ ﹶﻛ ﺪﹶﻧﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻇﺮﻭﻑ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺖ. 11ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻜﺴﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﻭ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺭﻣﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ،ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻧﻨﻤﻮﺩ. 13ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﻧﹶﺒﻮﻛﹶﺪﻧﹶﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩ. ﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﻤﺔ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺠﺲ 14ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻗﻮﻡ ،ﺧﻴﺎﻧ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ.
375
15ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 16ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ،ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻋﻼﺟﻲ ﻧﺒﻮﺩ. 17ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻥ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺭﻳﺶ ﺳﻔﻴﺪﺍﻥ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 18ﻭ ﺍﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻇﺮﻭﻑ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﮔﻨﺠﻬﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩ. 19ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻗﺼﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻻﺕ ﻧﻔﻴﺴﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺿﺎﻳﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 20ﻭ ﺑﻘﻴﺔﺍﻟﺴﻴﻒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻓﺎﺭﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 21ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺘﹼﻊ ﺑﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﺎﻧﺪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺗﺎ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﺳﭙﺮﻱ ﺷﺪ. ﻝ ﻛﻮﺭﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺎﺭﺱ ،ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﻮﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻭﺡ ﻛﻮﺭﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺎﺭﺱ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺧﻮﺩ 22ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺍﻭ ﹺ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻧﺎﻓﺬ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: 23ﻛﻮﺭﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺎﺭﺱ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺳﺖ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﭘﺲ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ؟ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺶ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﻭﺩ.
376
ﻋﺰﹾﺭﺍ ﻛﺘﺎﺏ 1 1ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﻛﻮﺭﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺎﺭﺱ ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﻮﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻭﺡ ﻛﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺎﺭﺱ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻧﺎﻓﺬ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: 2ﻛﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺎﺭﺱ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺳﺖ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 3ﭘﺲ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﺶ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 4ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﭘﺎﻳﺎﻥ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺗﺒﺮﻋﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 5ﭘﺲ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 6ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻻﺕ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﭘﺎﻳﺎﻥ ﻭ ﺗﺤﻔﻪ ﻫﺎ ،ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﹶﺗﺒﺮﻋﻲ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﻛﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻇﺮﻭﻑ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﻛﺪ ﻧﹼﺼﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ. ﺸﺒﺼﺮ ﺭﺋﻴﺲ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩ ﻭ 8ﻭ ﻛﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺎﺭﺱ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣ ﹾﺘﺮﺩﺍﺕ ،ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺩﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺷﻴ ﹶ 9ﻭﻋﺪﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﺳﻲ ﻃﺎﺱ ﻃﻼ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻃﺎﺱ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﮐﺎﺭﺩ، 10ﻭ ﺳﯽ ﺟﺎﻡ ﻃﻼ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻭ ﺩﻩ ﺟﺎﻡ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﺯ ﻗﺴﻢ ﺩﻭﻡ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻇﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ. 11ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻇﺮﻭﻑ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﭘﻨﺠﻬﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻴﺸﺒﺼﺮ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺳﻴﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺑﺮﺩ. 2 1ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺍﻫﻞ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺁﻥ ﺍﺷﺨﺎﺻﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﻛﺪﻧﹼﺼﺮ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ 2ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺯﱡﺭﺑﺎﺑﻞ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻳﺸﻮﻉ ﻭ ﹶﻧﺤﻤﻴﺎ ﻭ ﺳﺮﺍﻳﺎ ﻭ ﺭﻋﻴﻼﻳﺎ ﻭ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﻭ ﺑﻠﹾﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﺴﻔﺎﺭ ﻭ ﹺﺑﻐﹾﻮﺍﻱ ﻭ ﺭﺣﻮﻡ ﻭ ﺑﻌﻨﹶﻪ .ﻭ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﻮﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 3ﺑﻨﻲ ﻓﺮﻋﻮﺵ ﺩﻭﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻜﺼﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ. ﺷ ﹶﻔﻄﹾﻴﺎ ﺳﻴﺼﺪ ﻭﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ. 4ﺑﻨﻲ ﹶ 5ﺑﻨﻲ ﹶﺍﺭﺡ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ. 6ﺑﻨﻲ ﻓﹶﺤﺖ ﻣﻮﺁﺏ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳﺸﹲﻮﻉ ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ. 7ﺑﻨﻲ ﻋﻴﻼﻡ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ. 8ﺑﻨﻲ ﹶﺯﻧﱡﻮﻧﹶﻪ ﺻﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻭ 9ﺑﻨﻲ ﹶﺯﻛﹼﺎﻱ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ. 10ﺑﻨﻲ ﺑﺎﻧﻲ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ. 11ﺑﻨﻲ ﺑﺎﺑﺎﻱ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻪ. 12ﺑﻨﻲ ﺍﹶﺯﹾﺟﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ. 13ﺑﻨﻲ ﺍﹶﺩﻭﻧﻴﻘﺎﻡ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻭ ﺷﺶ. 14ﺑﻨﻲ ﹺﺑﻐﹾﻮﺍﻱ ﺩﻭﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺷﺶ. 15ﺑﻨﻲ ﻋﺎﺩﻳﻦ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ. 16ﺑﻨﻲ ﺍﹶﻃﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﺤﺰﻗﻴﺎ ﻧﻮﺩ ﻭ ﻫﺸﺖ ﻭ 17ﺑﻨﻲ ﺑﻴﺼﺎﻱ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻪ. 18ﺑﻨﻲ ﻳﻮﺭﻩ ﺻﺪ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ. 19ﺑﻨﻲ ﺣﺎﺷﻮﻡ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻪ. ﺟﺒﺎﺭ ﻧﻮﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻭ 20ﺑﻨﻲ
377
21ﺑﻨﻲ ﻟﺤﻢ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻪ. 22ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻧﹶﻄﻮﻓﹶﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺷﺶ. 23ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻋﻨﺎﺗﹸﻮﺕ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺖ. 24ﺑﻨﻲ ﻋﺰﹾﻣﻮﺕ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ 25ﺑﻨﻲ ﻗﺮﻳﻪ ﻋﺎﺭﻳﻢ ﻭ ﻛﻔﻴﺮﻩ ﻭ ﺑﺌﻴﺮﻭﺕ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺳﻪ. 26ﺑﻨﻲ ﺭﺍﻣﻪ ﻭ ﺟﹺﺒﻊ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ. 27ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﻜﹾﻤﺎﺱ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ. 28ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻭ ﻋﺎﻱ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻪ. 29ﺑﻨﻲ ﻧﹶﺒﻮ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺩﻭ. 30ﺑﻨﻲ ﻣﻐﺒﻴﺶ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺷﺶ ﻭ 31ﺑﻨﻲ ﻋﻴﻼﻡ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ. 33ﺑﻨﻲ ﻟﹸﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﺩﻳﺪ ﻭ ﹸﺍ ﺭﻧﹸﻮ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻭ 34ﺑﻨﻲ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ. 35ﺑﻨﻲ ﺳﻨﺎﺋﺔ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﻫﻔﺪﻩ. 36ﻭ ﺍﻣﺎ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ :ﺑﻨﻲ ﻳﺪﻋﻴﺎ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﺸﹸﻮﻉ ﻧﹸﻪ ﺻﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﻪ. 37ﺑﻨﻲ ﺍﻣﻴﺮ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺩﻭ. ﺸﺤﻮﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻫﻔﺖ. 38ﺑﻨﻲ ﹶﻓ ﹾ 40ﻭ ﺍﻣﺎ ﻻﻭﻳﺎﻥ :ﺑﻨﻲ ﻳﺸﹸﻮﻉ ﻭ ﻗﹶﺪﻣﻴﺌﻴﻞ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻫﻮﺩﻭﻳﺎ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ. 41ﻭﻣﻐﻨﻴﺎﻥ :ﺑﻨﻲ ﺁﺳﺎﻑ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺖ. ﻃﻠﹾﻤﻮﻥ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻘﱡﻮﺕ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺣﻄﻴﻄﺎ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺷﻮﺑﺎﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﻧﻪ. ﺷﻠﱡﻮﻡ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﹶﻃﻴﺮ ﻭ ﺑﻨﻲ ﹶ 42ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ :ﺑﻨﻲ ﹶ 43ﻭ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻴﻨﻴﻢ :ﺑﻨﻲ ﺻﻴﺤﺎ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺣﺴﻮﻓﺎ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻃﹶﺒﺎﻋﻮﺕ، 44ﻭ ﺑﻨﻲ ﻗﻴﺮﻭﺱ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺳﻴﻌﻬﺎ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻓﺎﺩﻭﻡ، 45ﻭ ﺑﻨﻲ ﻟﹶﺒﺎﻧﹶﺔ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺣﺠﺎﺑﻪ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻘﱡﻮﺏ، ﺷﻤﻼﻱ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺣﺎﻧﺎﻥ، 46ﻭ ﺑﻨﻲ ﺣﺎﺟﺎﺏ ﻭ ﺑﻨﻲ ﹶ ﺟﺪﻳﻞ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺤﺮ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺭﺁﻳﺎ، 47ﻭ ﺑﻨﻲ ﹺ 48ﻭ ﺑﻨﻲ ﺭﺻﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﹶﻧﻘﹸﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﺰﹼﺍﻡ، 49ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﺰﱠﻩ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻓﺎﺳﻴﺢ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻴﺴﺎﻱ، 50ﻭ ﺑﻨﻲ ﹶﺍﺳﻨﻪ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻣﻌﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻧﻔﻮﺳﻴﻢ، ﺣ ﺮﺣﻮﺭ، 51ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻘﹾﺒﻮﻕ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺣﻘﹸﻮﻓﺎ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺼﻠﹸﻮﺕ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺗﺎﻣﺢ، 52ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑ ﹾ 54ﻭ ﺑﻨﻲ ﻧﹶﺼﻴﺢ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺣﻄﻴﻔﺎ. 55ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ :ﺑﻨﻲ ﺳﻮﻃﺎﻱ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻫﺼﻮﻓﹶﺮﺕ ﻭ ﺑﻨﻲ ﹶﻓﺮﻭﺩﺍ، 56ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﻌﻠﹾﻪ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺩﺭﻗﻮﻥ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺟﹺﺪﻳﻞ، ﺣﻄﹼﻴﻞ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻓﹸﻮ ﹶ ﺧﺮﺓ ﻇﺒﺎﺋﻴﻢ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺁﻣﻲ. ﺷ ﹶﻔﻄﹾﻴﺎ ﻭ ﺑﻨﻲ 57ﻭ ﺑﻨﻲ ﹶ 58ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺘﻴﻨﻴﻢ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﻧﻮﺩ ﻭ ﺩﻭ. ﺣﺮﺷﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺮﻭﺕ ﻭﹶﺍﺩﺁﻥ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ؛ ﺍﻣﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻋﺸﻴﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﻞ ﻞ ﻣﻠﹾﺢ ﻭ ﹶﺗ ﹼ 59ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﹶﺗ ﹼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ. 60ﺑﻨﻲ ﺩﻻ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻃﻮﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﻴﻦ ﻧﹶﻘﹸﻮﺩﺍ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺩﻭ. 61ﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ،ﺑﻨﻲ ﺣﺒﺎﻳﺎ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻫﻘﱡﻮﺹ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﺮﺯﻻﹼﻱ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺮﺯﻻﹼﻱ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ ،ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﻤﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 62ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺷﺪﻧﺪ. 63ﭘﺲ ﺗﺮﺷﺎﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﺎﻫﻨﻲ ﺑﺎ ﺍﹸﻭﺭﻳﻢ ﻭ ﹸﺗﻤﻴﻢ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﻧﺨﻮﺭﺩﻧﺪ.
378
64ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ،ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 65ﺳﻮﺍﻱ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﻬﺰﺍﺭ ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻣﻐﻨﻴﺎﻧﻮ ﻣﻐﻨﻴﺎﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 66ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﺷﺶ ،ﻗﺎﻃﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ. 67ﻭﺷﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻭ ﺣﻤﺎﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺸﻬﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ. 68ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎ ،ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺗﹶﺒﺮﺍﻋﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 69ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﻮﺓ ﺧﻮﺩ ﺷﺼﺖ ﻭ ﻳﻚ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻫﻢ ﻃﻼ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﻨﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺻﺪ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 70ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻭ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻧﺘﻴﻨﻴﻢ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﻜﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 3 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﻴﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﻳﺸﻮﻉ ﺑﻦ ﻳﻮﺻﺎﺩﺍﻕ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺍﺭﺍﻧﺶ ﻛﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﹶﺯﺭﺑﺎﺑﻞ ﺷﺄﻟﺘﻴﺌﻴﻞ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﻮﺳﻲ ،ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﻨﺪ. 3ﭘﺲ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺮﭘﺎﻛﺮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺗﺮﺱ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ،ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 4ﻭ ﻋﻴﺪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻛﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ،ﻣﻌﺘﺎ ﺩ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﺵ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﺳﻢ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 5ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻣﻮﺳﻢ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻪ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺗﺒﺮﻋﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ، ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 6ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻫﻔﺘﻢ ،ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺑﻪ ﺣﺠﺎﹼﺭﺍﻥ ﻭ ﻧﺠﺎﺭﺍﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﻭ ﺻﻮﺭ ﻣﺄﻛﻮﻻﺕ ﻭ ﻣﺸﺮﻭﺑﺎﺕ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﭼﻮﺏ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺍﺯ ﻟﹸﺒﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﻳﺎﻓﺎ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻣﺮﻱ ﻛﻪ ﻛﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺎﺭﺱ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 8ﻭ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﻡ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺯﺭﺑﺎﺑﻞ ﺑﻦ ﺷﺄﻟﺘﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﻳﺸﻮﻉ ﺑﻦ ﻳﻮﺻﺎﺩﺍﻕ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺮ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﻋﻤﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﻳﺸﻮﻉ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻓﺪ ﻣﻴﺌﻴﻞ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﺣﻴﻨﺎﺩﺍﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﻈﺎﺭﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﹼﺎﻳﺎﻥ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ،ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺁﺳﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻨﺠﻬﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﺳﻢ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ. 11ﻭ ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻭ ﺣﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﻛﻪ »ﺍﻭ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺍﻻﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ« ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻧﻬﺎﺩﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎ ﻛﻪ ﭘﻴﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺻﺪﺍﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 13ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺻﺪﺍﻱ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻗﻮﻡ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺧﻠﻖ ،ﺻﺪﺍﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ. 4 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻫﻴﻜﻞ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ، 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﺯ ﺭﺑﺎﺑﻞ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﹶﺳﺮﺣﺪﻭﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻳﻢ. 3ﺍﻣﺎ ﺯﺭ ﺑﺎﺑﻞ ﻭ ﻳﺸﻮﻉ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ، ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻛﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻓﺎﺭﺱ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺳﺴﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، 5ﻭ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺪﺑﺮﺍﻥ ﺍﺟﻴﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺎﻡ ﻛﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺎﺭﺱ ،ﺗﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺎﺭﺱ ﻗﺼﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ.
379
ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺳﻠﻄﻨﺘﺶ ﺑﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﹶﺍ ﹾ ﻂ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻌﻨﻲ ﺍﺵ 7ﻭ ﺩﺭﺍﻳﺎﻡ ﹶﺍ ﺭﺗﹶﺤﺸﺴﺘﺎ ،ﺑﺸﻼﻡ ﻭ ﻣﺒﺮﺩﺍﺕ ﻭ ﻃﺒﺌﻴﻞ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﹶﺭﺗﹶﺤﺸﺴﺘﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺎﺭﺱ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺑﻪ ﺧ ﹼ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺭﺍﻣﻲ. 8ﺭﺣﻮﻡ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﺷﻤﺸﺎﺋﻲ ﻛﺎﺗﺐ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺑﻪ ﺍﹶﺭﺗﹶﺤﺸﺴﺘﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ: 9ﭘﺲ ﺭﺣﻮﻡ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﺷﻤﺸﺎﺋﻲ ﻛﺎﺗﺐ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻳﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﹶﻓﺮﺳﺘﻜﻴﺎﻧﻮ ﻃﺮﻓﻠﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﹶﻓﺮﺳﻴﺎﻥ ﻭ ﹶﺍ ﺭ ﻛﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﺑﻠﻴﺎﻥ ﻭ ﺷﻮﺷﻨﻜﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﻫﺎﺋﻴﺎﻥ ﻭ ﻋﻴﻼﻣﻴﺎﻥ، ﺳ ﹶﺘﻔﱠﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺷﺮﻳﻒ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻮﭼﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ. 10ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﹸﺍ 11ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺳﻮﺍﺩ ﻣﻜﺘﻮﺑﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﹶﺭﺗﹶﺤﺸﺴﺘﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ .ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ 12ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻭ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺮﻣﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 13ﺍﻵﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻨﺎ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻳﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺟﺰﻳﻪ ﻭ ﺧﹶﺮﺍﺝ ﻭ ﺑﺎﺝ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺿﺮﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 14ﭘﺲ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻚ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ .ﻟﻬﺬﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﻃﻼﹼﻉ ﺩﻫﻴﻢ، 15ﺗﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺭﺍﻳﺦ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ،ﺷﻬﺮ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺿﺮﺭ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ؛ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﻓﺘﻨﻪ ﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ .ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪ. 16ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﻃﻼﹼﻉ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻨﺎ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻳﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻧﻬﺮ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 17ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺭﺣﻮﻡ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﺷﻤﺸﺎﺋﻲ ﻛﺎﺗﺐ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ،ﺟﻮﺍﺏ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ »ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ. 18ﻣﻜﺘﻮﺑﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﻭﺍﺿﺢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪ. 19ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺻﺎﺩﺭ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻱ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﺰﻳﻪ ﻭ ﺧﺮﺍﺝ ﻭ ﺑﺎﺝ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 20ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻗﻮ 21ﭘﺲ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﺻﺎﺩﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺣﻜﻤﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺻﺎﺩﺭ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻨﺎ ﻧﺸﻮﺩ. 22ﭘﺲ ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻓﺴﺎﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺿﺮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﺩ؟ 23ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻧﺎﻣﺔ ﺍﹶﺭﺗﹶﺤﺸﹶﺴﺘﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺭﺣﻮﻡ ﻭ ﺷﻤﺸﺎﻳﻲ ﻛﺎﺗﺐ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﻭﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 24ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺎﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﺗﻌﻮﻳﻖ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺎﺭﺱ ﻣﻌﻄﹼﻞ ﻣﺎﻧﺪ. 5 1ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻭ ﻧﺒﻲ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺣﺠﻲ ﻧﺒﻲ ﻭ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﺪﻭ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺯﺭﺑﺎﺑﻞ ﺑﻦ ﺷﺄﻟﺘﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﻳﺸﻮﻉ ﺑﻦ ﻳﻮﺻﺎﺩﺍﻕ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺎﻋﺪﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺷﺘﹶﺮﺑﻮﺯﻧﺎﻱ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ 3ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺗﺘﻨﺎﻳﻲ ،ﻭﺍﻟﻲ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﻭ ﹶ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻨﻴﺪ؟ 4ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﺩﺍﺩﻳﻢ. 5ﺍﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 6ﺳﻮﺍﺩ ﻣﻜﺘﻮﺑﻲ ﻛﻪ ﺗﺘﻨﺎﻳﻲ ،ﻭﺍﻟﻲ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﻭ ﺷﹶﺘﹶﺮﺑﻮﺯﻧﺎﻱ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺍﻭ ﹶﺍﻓﹶﺮﺳﻜﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ. ﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺎﺩ. 7ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ »ﺑﺮ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﻼﻣﺘ ﹺ 8ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻼﺩ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭﺵ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ،ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 9ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻴﻢ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟
380
10ﻭ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻧﻨﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻳﻢ. 11ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 12ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﺒﻮﻛﺪﻧﺼﹼﺮ ﻛﻠﺪﺍﻧﻲ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩ. 13ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﻛﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 14ﻭ ﻧﻴﺰ ﻇﺮﻭﻑ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﺓ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﻛﺪ ﻧﺼﹼﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺎﺑﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﺒﺼﹼﺮ ﻧﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﻟﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻇﺮﻭﻑ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮﻭ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻠﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﺑﺒﺮ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﺷﻴﺸﺒﺼﹼﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺩﺍﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﺳﺖ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻛﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﺎﺩﺭﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ. ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻨﺎ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺮﺿ ﹺ 6 1ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﺔ ﺑﺎﺑﻞ ﻛﻪ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﻮﺩ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﺩﺭ ﻗﺼﺮ ﺍﹶﺣﻤﺘﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺬﻛﺮﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺑﻮﺩ: 3ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﻛﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻨﺎ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩﺵ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺍﺵ ﺷﺼﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺷﺼﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﺎﺷﺪ. 4ﺑﺎ ﺳﻪ ﺻﻒ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻳﻚ ﺻﻒ ﭼﻮﺏ ﻧﻮ .ﻭ ﺧﺮﺟﺶ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 5ﻭ ﻧﻴﺰ ﻇﺮﻭﻑ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﺓ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﻛﺪ ﻧﺼﹼﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎﺯﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. 6ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺍﻱ ﺗﻨﻨﺎﻳﻲ ،ﻭ ﺍﻟﻲ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﻭ ﹶ ﺷﺘﹶﺮﺑﻮﺯﻧﺎﻱ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻭ ﹶﺍﻓﹶﺮﺳﻜﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺼﺮﻑ ﻧﻬﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ. 7ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻣﺘﻌﺮﺽ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ .ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻛﻢ ﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺹ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ 8ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﺧﺎ ﹼ ﻣﺎﻟﻴﺎﺕ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ،ﺧﺮﺝ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ،ﺑﻼ ﺗﺄﺧﻴﺮﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﻌﻄﹼﻞ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. 9ﻭ ﻣﺎﻳﺤﺘﺎﺝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﻧﻤﻚ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﻮﻝ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻲ ﻛﻢ ﻭ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 10ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﻤﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 11ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺗﻴﺮﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﻭ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﺰﺑﻠﻪ ﺑﺸﻮﺩ. 12ﻭ ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻫﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﺎ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ .ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺭﺍ ﺻﺎﺩﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ،ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺑﻼ ﺗﺄﺧﻴﺮﻛﺮﻩ ﺷﻮﺩ. ﺷﺘﹶﺮﺑﻮﺯﻧﺎﻱ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﹺﻼﺗﺄﺧﻴﺮ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﺘﻨﺎﻳﻲ ،ﻭﺍﻟﻲ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﻭ ﹶ ﻲ ﻭ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﺪﻭ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺣﻜﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ 14ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻧﺒﻮﺕ ﺣﺠﻲ ﻧﺒ ﻛﻮﺭﺵ ﻭ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﻭ ﺍﹶﺭﺗﹶﺤﺸﹶﺴﺘﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻓﺎﺭﺱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 15ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﻣﺎﻩ ﺍﺫﺍﺭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺷﺸﻢ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ. 16ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﺰ ﻧﺮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﺳﺒﺎﻁ 17ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺻﺪ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻗﻮﭺ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﺑﺮﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 18ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻋﻴﺪ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ،
381
20ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ،ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻃﺎﻫﺮ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻨﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﻋﻴﺪ ﻓﻄﻴﺮ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺎﻳﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻗﻮﻱ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 7 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ،ﺩﺭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﹶﺭﺗﹶﺤﺸﹶﺴﺘﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺎﺭﺱ ،ﻋﺰﹾﺭﺍ ﺍﺑﻦ ﺳﺮﺍﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﺰﺭﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺣﻠﻘﻴﺎ، 2ﺍﺑﻦ ﺷﻠﹼﻮﻡ ﺑﻦ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﺑﻦ ﺍﺧﻴﻄﻮﺏ، 3ﺑﻦ ﺍﻣﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﺰﺭﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﺮﺍﻳﻮﺕ، 4ﺑﻦ ﺯﺭﺣﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﺰﹼﻱ ﺍﺑﻦ ﺑﻘﹼﻲ، 5ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻴﺸﻮﻉ ﺑﻦ ﻓﻴﻨﺤﺎﺱ ﺑﻦ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛﻬﻨﻪ، 6ﺍﻳﻦ ﻋﻀﺰﹾﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺎﺗﺐ ﻣﺎﻫﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﻭﻓﻖ ﺩﺳﺖ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺶ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻫﺮﭼﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 7ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﻐﻨﹼﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻧﺘﻴﻨﻴﻢ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﻔﺘﻢ ﺍﹶﺭﺗﹶﺤﺸﹶﺴﺘﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ. 8ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﭘﻨﺠﻢ ﺳﺎﻝ ﻫﻔﺘﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻞ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻞ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﭘﻨﺠﻢ ﺑﺮﻭﻓﻖ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﻜﻮﻱ ﺧﺪﺍﻳﺶ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪ. 10ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻋﺰﹾﺭﺍ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻥ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭﺍﺣﻜﺎﻡ ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻜﺘﻮﺑﻲ ﻛﻪ ﺍﹶﺭﹶﺗﺤﺴﺘﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺑﻪ ﻋﺰﹾﺭﺍﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﻛﺎﺗﺐ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻛﺎﺗﺐ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩ: 12ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﹶﺭﺗﹶﺤﺸﹶﺴﺘﺎ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻩ ،ﺑﻪ ﻋﺰﹾﺭﺍﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﻛﺎﺗﺐ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ. 13ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍﺿﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﺮﻭﻧﺪ. 14ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻣﺸﻴﺮ ﺍﻭ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﻭﻓﻖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ،ﺗﻔﺤﺺ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 15ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻣﺸﻴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﻭ ﺩﺭﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺬﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺑﺒﺮﻱ. 16ﻭ ﻧﻴﺰ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻭﻻﻳﺖ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻴﺎﺑﻲ ،ﺑﺎ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺗﺒﺮﻋﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﺒﺮﻱ. 17ﻟﻬﺬﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻘﺮﻩ ،ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﺑﺨﺮ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ. 18ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﺑﻜﻨﻴﺪ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 19ﻭ ﻇﺮﻭﻓﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎ. 20ﻭ ﺍﻣﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻻﺯﻡ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻫﻲ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺪﻩ. ﻲ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﻋﺰﹾﺭﺍﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﻛﺎﺗﺐ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ 21ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﹶﺭﺗﹶﺤﺸﹶﺴﺘﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ،ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. ﺖ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻤﻚ ،ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ. ﺖ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺗﺎ ﺻﺪ ﺑ ﹼ 22ﺗﺎ ﺻﺪ ﻭﺯﻧﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺗﺎ ﺻﺪ ﻛ ﺮ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺗﺎ ﺻﺪ ﺑ ﹼ 23ﻫﺮﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻼﺗﺄﺧﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﭼﺮﺍ ﻏﻀﺐ ﺑﺮ ﻣﻠﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻳﺪ. 24ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﻐﻨﹼﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻧﺘﻴﻨﻴﻢ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺟﺰﻳﻪ ﻭ ﺧﺮﺍﺝ ﻭ ﺑﺎﺝ ﻧﻬﺎﺩﻥ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ. 25ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻋﺰﺭﺍ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻗﺎﺿﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﻳﻊ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻫﻞ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻴﺪ. 26ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﻲ ﻣﺤﺎﺑﺎ ﺣﻜﻢ ﺷﻮﺩ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺿﺒﻂ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺣﺒﺲ. 27ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﻨﺖ ﺩﻫﺪ،
382
28ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻣﺸﻴﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻣﻘﺘﺪﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺳﺎﺧﺖ ،ﭘﺲ ﻣﻦ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺩﺳﺖ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ. 8 1ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﹶﺭﺗﺤﺸﹶﺴﺘﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ: 2ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻓﻴﻨﺤﺎﺱ ،ﺟﺮﺷﻮﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﻳﻨﺎﻣﺎﺭ ،ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺣﻄﻮﺵ. 3ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺷﻜﻨﻴﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻓﺮﻭﺵ ،ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺫﻛﻮﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 4ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻓﺤﺖ ،ﻣﻮﺁﺏ ﺍﻟﻴﻬﻮ ﻋﻴﺒﺎﻱ ﺍﺑﻦ ﺯﺭﺣﻴﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺫﻛﻮﺭ. 5ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺷﻜﻨﻴﺎ ،ﺍﺑﻦ ﻳﺤﺰﻳﺌﻴﻞ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺫﻛﻮﺭ. 6ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻋﺎﺩﻳﻦ ،ﻋﺎﺑﺪ ﺑﻦ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺫﻛﻮﺭ. 7ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻋﻴﻼﻡ ،ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﺘﻠﻴﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮﺍﺯ ﺫﻛﻮﺭ. 8ﺍﺯ ﺑﻬﻲ ﺷﻔﻄﻴﺎ ،ﺯﺑﺪﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺫﻛﻮﺭ ﻭ 9ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳﻮﺁﺏ ،ﻋﻮﺑﺪ ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﺤﺌﻴﻞ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﻫﺠﺪﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺫﻛﻮﺭ ﻭ 10ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺷﻠﻮﻣﻴﺖ ﺑﻦ ﻳﻮﺳﻔﻴﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺻﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺫﻛﻮﺭ. 11ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﺎﺑﺎﻱ ،ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺑﺎﺑﺎﻱ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺫﻛﻮﺭ. 12ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻋﺰﺟﺪ ،ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻫﻘﹼﺎﻃﺎﻥ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺫﻛﻮﺭ. 13ﻭ ﻣﺆﺧﹼﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺩﻭﻧﻴﻘﺎﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ :ﺍﻟﻴﻔﻠﻂ ﻭ ﻳﻌﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﺷﻤﻌﻴﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺼﺖ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺫﻛﻮﺭ. 14ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﻐﻮﺍﻱ ،ﻋﻮﺗﺎﻱ ﻭ ﺯﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 15ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻫﻮﺍ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻳﻢ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ. 16ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺍﻟﻴﻌﺰﺭ ﻭ ﺍﺭﻳﺌﻴﻞ ﺋﺸﻤﻌﻴﺎ ﻭ ﺍﻟﻨﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﻳﺎﺭﻳﺐ ﻭ ﺍﻟﻨﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻭ ﻣﺸﻼﹼﻡ ﻛﻪ ﺭﺅﺳﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﻳﺎﺭﻳﺐ ﻭ ﺍﻟﻨﺎﺗﺎﻥ ﻛﻪ ﻋﻠﻤﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ. 17ﻭ ﭘﻴﻐﺎﻣﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺪﻭﻱ ﺭﺋﻴﺲ ،ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻛﺎﺳﻔﻴﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﺪﻭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻧﺘﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻛﺎﺳﻘﻴﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ، ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻟﻘﺎ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﻜﻮﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺷﺨﺼﻲ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺤﻠﻲ ﺍﺑﻦ ﻻﻭﻱ ﺍﺑﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﹶ ﺷ ﺮﺑﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻛﻪ ﻫﺠﺪﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﺣﺸﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻣﺮﺍﺭﻱ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺭﺍ .ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 20ﻭ ﺍﺯ ﻧﺘﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺍﺯ ﻧﺘﻴﻨﻴﻢ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 21ﭘﺲ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﺍﻫﻮﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻋﻼﻥ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻮﺍﺿﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺭﺍﻫﻲ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻋﻴﺎﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻄﻠﺒﻴﻢ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ ،ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 23ﭘﺲ ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩ. ﺷﺮﺑﻴﺎ ﻭ ﺣﺸﹶﺒﻴﺎ ﻭ ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ. 24ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﹶ 25ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻣﺸﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺯﻥ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 26ﭘﺲ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭﺯﻧﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺻﺪ ﻭﺯﻧﺔ ﻇﺮﻭﻑ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺻﺪ ﻭﺯﻧﺔ ﻃﻼ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺯﻥ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 27ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻃﺎﺱ ﻃﻼ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻫﻢ ﻭ ﺩﻭ ﻇﺮﻑ ﺑﺮﻧﺞ ﺻﻴﻘﻠﻲ ﺧﺎﻟﺺ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻃﻼ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺑﻮﺩ. 28ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ» :ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﻧﻴﺰ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺗﺒﺮﻋﻲ ﺍﺳﺖ. 29ﭘﺲ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺁﺑﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﺑﺴﭙﺎﺭﻳﺪ. 30ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭﺯﻥ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ. 31ﭘﺲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﺍﻫﻮﺍ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺘﻮﺟﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺷﺪﻳﻢ .ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻭ ﻛﻤﻴﻦ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﺍﺩ.
383
32ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ. 33ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﻳﻤﻮﺕ ﺑﻦ ﺍﻭﺭﻳﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﻭﺯﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺑﻦ ﻓﻴﻨﺤﺎﺱ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﻳﻮﺯﺍﺑﺎﺩ ﺑﻦ ﻳﺸﻮﻉ ﻭ ﻧﻮﻋﺪﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺑﻨﹼﻮﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ 34ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻭﺯﻥ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ. 35ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﮔﺎﻭ ﻭ ﻧﻮﺩ ﻭ ﺷﺶ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﻩ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﺰ ﻧﺮ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ. 36ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻣﺎﻧﻬﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 9 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ،ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺟﺪﺍ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭﺣﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﹼﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﻮﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺯﻧﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻣ ﹼ ﺖ ﻫﺎﻱ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻘﺪﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ،ﺟﺎﻣﻪ ﻭ ﺭﺩﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﺎﻙ ﺯﺩﻡ ﻭ ﻣﻮﻱ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻳﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻡ ﻭ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻧﺸﺴﺘﻢ. 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ،ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ،ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺷﺎﻡ ،ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻧﺸﺴﺘﻢ. 5ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺷﺎﻡ ،ﺍﺯ ﺗﺬﻟﹼﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﺭﺩﺍﻱ ﺩﺭﻳﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻢ. 6ﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻥ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﻮﻱ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﺷﺮﻡ ﺩﺍﺭﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮﻣﺎ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﻣﺎ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻭ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻟﻄﻒ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻔﹶﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘ ﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺨﻲ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺍﻧﺪﻙ ﺣﻴﺎﺕ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻴﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺗﺮﻙ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻓﺎﺭﺱ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺣﻴﺎﺕ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻗﻠﻌﻪ ﺍﻱ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ. 11ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺼﹼﺮﻑ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ ،ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺠﺎﺳﺎﺕ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻧﺠﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﻧﺠﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺍﺯ ﺳﺮ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 12ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ،ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺪﻫﻴﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﻄﻠﺒﻴﺪ ﺗﺎ ﻗﻮﻱ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺭﺛﻴﺖ ﺍﺑﺪﻱ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ 13ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺑﻼﻳﺎﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻼﺻﻲ ﺍﻱ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ، ﺖ ﻫﺎﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺍﻳﻦ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻣﺼﺎﻫﺮﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻏﻀﺐ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ 14ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻣ ﹼ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﻘﺒﺘﻲ ﻭ ﻧﺠﺎﺗﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ؟ 15ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻮ ﻋﺎﺩﻝ ﻫﺴﺘﻲ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻘﻴﺘﻲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺎﺟﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺣﺎﺿﺮﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ،ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 10 1ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻋﺰﹾﺭﺍ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻭﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻮﻡ ﺯﺍﺭﺯﺍﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ. 2ﻭ ﺷﹶﻜﹶﺒﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﺤﺌﻴﻞ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻋﻴﻼﻡ ﺑﻮﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺰﹶﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺯﻧﺎﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﺍﺯ ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻻﻥ ﺍﻣﻴﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ. 3ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻋﻬﺪ ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ.
384
ﻱ ﺩﻝ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯ«. 4ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ .ﭘﺲ ﻗﻮ 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺰﹾﺭﺍ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺭﺅﺳﺎﻱ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻗﹶﺴﻢ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﭘﺲ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﻋﺰﹾﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺣﺠﺮﺓ ﻳﻬﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﺍﻟﻴﺎﺷﻴﺐ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﺎﻥ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺁﺏ ﻧﻨﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻓﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ. 8ﻭ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻭ ﺿﺒﻂ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﺩ. 9ﭘﺲ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻣﺎﻩ ﻧﻬﻢ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺳﻌﺔ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ .ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺎﺭﺍﻥ ،ﺳﺨﺖ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻳﺪﻧﺪ. 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺰﹾﺭﺍﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺷﻤﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺟﺮﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺍﻳﺪ. 11ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 12ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﺍﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺎﺳﺘﻴﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻛﺎﺭ ﻳﻚ ﻳﺎ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﮔﻨﺎﻩ ﻋﻈﻴﻤﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ. 14ﭘﺲ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﻌﻴﻦ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ،ﺗﺎ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺭﻓﻊ ﮔﺮﺩﺩ. ﺷﺒﺘﺎﺋﻲ ﻻﻭﻱ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺸﻼﹼﻡ ﻭ ﹶ 15ﻟﻬﺬﺍ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﺴﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﺤﺰﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺗﻘﹾﻮﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣ ﹸ 16ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺰﹾﺭﺍﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﺘﺨﺐ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺛﺒﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﺩﻫﻢ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. 17ﻭ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ،ﻛﺎﺭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 18ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳﺸﹸﻮﻉ ﺑﻦ ﻳﻮﺻﺎﺩﻭﻕ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻣﻌﺴﻴﺎ ﻭ ﹶﺍﻟﻴﻌﺮﺯ ﻭ ﻳﺎﺭﻳﺐ ﻭ ﺟﺪﻟﹾﻴﺎ، 19ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻗﻮﭼﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 20ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﻣﻴﺮ ،ﺣﻨﺎﻧﻲ ﻭ ﹶﺯ ﺑﺪﻳﺎ. 21ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺣﺎﺭﻳﻢ ،ﻣ ﻌﺴﻴﺎ ﻭ ﺍﻳﻠﻴﺎ ﻭ ﺷﹶﻤﻌﻴﺎ ﻭ ﻳﺤﻴﻮﻳﻞ ﻭ ﻋﺰﹼﻳﺎ. ﺤﻮﺭ ،ﹶﺍﹾﻟﺒﻮﻋﻴﻨﺎﻱ ﻭ ﻣ ﻌﺴﻴﺎ ﻭ ﺍﺳﻤﻌﻴﻞ ﻭ ﹶﻧ ﺒﻨﹾﺌﻴﻞ ﻭ ﻳﻮﺯﺍﺑﺎﺩ ﻭ ﹶﺍﻟﹾﻌﺎﺳﻪ. ﺸ 22ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﹶﻓ ﹾ ﺷﻤﻌﻲ ﻭ ﻗﹶﻼﻳﺎ ﻛﻪ ﻗﻠﻴﻄﺎ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﹶﻓﺘﹶﺤﻴﺎ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﹶﺍﻟﻴﻌﺰﹾﺭ. 23ﻭ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ،ﻳﻮﺯﺍﺑﺎﺩ ﻭ ﺷﻠﱡﻮﻡ ﻭ ﻃﺎﻟﹶﻢ ﻭ ﺍﹸﻭﺭﻱ. 24ﻭ ﺍﺯ ﻣﻌﻨﻴﺎﻥ ،ﺍﹶﻟﻴﺎﺷﻴﺐ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ،ﹶ 25ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺋﻴﻠﻴﺎﻥ :ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﹶﻓﺮﻋﻮﺵ ،ﺭﻣﻴﺎ ﻭ ﻳﹺﺰﹼﻳﺎ ﻭ ﻣﻠﹾﻜﻴﺂ ،ﻭ ﻣﻴﺂﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﻣﻠﹾﻜﻴﺎ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎ. 26ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻋﻴﻼﻡ ،ﻣﺘﱠﻨﻴﺎ ﻭ ﺯﹼﻛﺮﻳﺎ ﻭ ﻳﺤﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﻋﺒﺪﻱ ﻭ ﻳﺮﻳﻤﻮﺕ ﻭ ﺍﻳﻠﹼﻴﺎ. 27ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﹶﺯﻧﱡﻮ ،ﹶﺍﻟﹾﻴﻮﻋﻴﻨﺎﻱ ﻭ ﹶﺍﻟﹾﻴﺎﺷﻴﺐ ﻭ ﻣ ﱠﺘﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﻳﺮﻳﻤﻮﺕ ﻭ ﺯﺍﺑﺎﺩ ﻭ ﻋﺰﻳﺰﺍ. ﺣﹶﻨﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﺯﹶﺑﺎﻱ ﻭ ﻋﻨﹾﻼﻱ. 28ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﺎﺑﺎﻱ ،ﻭ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﻭ 29ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﺎﻧﻲ ،ﻣﺸﹸﻼﻡ ﻭ ﻣﻠﱡﻮﻙ ﻭ ﻋﺪﺍﻳﺎ ﻭ ﻳﺎﺷﻮﺏ ﻭ ﺷﹶﺂﻝ ﻭ ﺭﺍﻣﻮﺕ ﻭ ﺼﻠﹾﺌﻴﻞ ﻭ ﹺﺑﻨﱡﻮﻱ ﻭ ﻣﻨﹶﺴﻲ. 30ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﹶﻓ ﺤﺖﹾ ،ﻣﻮﺁﺏ ﻋﺪﻧﺎ ﻭ ﻛﹶﻼﻥ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎ ﻭ ﻣﻌﺴﻴﺎ ﻭ ﻣﺘﱠﻨﻴﺎ ﻭ ﺑ ﹶ ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ. ﺷ ﻴﺂ ﻭ ﻣﻠﹾﻜﻴﺎ ﻭ ﹶ 31ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺣﺎﺭﻳﻢ ،ﺍﹶﻟﻴﻌﺰﺭ ﻭ ﺍ ﹼ ﺷ ﻤﺮﻳﺎ. 32ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﻣﻠﱡﻮﻙ ﻭ ﹶ 33ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺣﺎﺷﻮﻡ ،ﻣﺘﹼﻨﺎﻱ ﻭ ﻣﺘﹼﺎﻧﻪ ﻭ ﺯﺍﺑﺎﺩ ﻭ ﺍﹶﻟﻴ ﹶﻔﻠﹶﻂ ﻭ ﻳﺮﻳﻤﺎﻧﻲ ﻭ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻭ ﺷﻤﻌﻲ. 34ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﺎﻧﻲ ،ﻣﻌﺪﺍﻱ ﻭ ﻋﻤﺮﺍﻡ ﻭ ﺍﻭﺋﻴﻞ. 35ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎ ﻭ ﺑﻴﺪﻳﺎ ﻭ ﹶﻛﻠﹸﻮﻫﻲ. 36ﻭ ﻭﻧﹾﻴﺎ ﻭ ﻣﺮﻳﻤﻮﺕ ﻭ ﹶﺍﹾﻟﻴﺎﺷﻴﺐ. 37ﻭ ﻣ ﱠﺘﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﻣﺘﱠﻨﺎﻱ ﻭ ﻳﻌﺴﻮ. ﺷﻤﻌﻲ. 38ﻭ ﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﹺﺑﻨﱡﻮﻱ ﻭ ﺷﹶﻠﻤﻴﺎ ﻭ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﻋﺪﺍﻳﺎ. 39ﻭ ﹶ 40ﻭ ﻣﻜﹾﻨﹶﺪﺑﺎﻱ ﻭ ﺷﺎﺷﺎﻱ ﻭ ﺷﺎﺭﺍﻱ ﻭ
385
ﺷ ﻤﺮﻳﺎ ﻭ ﺷﻠﹶﻴﺎ ﻭ ﹶ 41ﻭ ﻋﺰﹾﺯﺋﻴﻞ ﻭ ﹶ 42ﻭ ﺷﻠﱡﻮﻡ ﻭ ﹶﺍ ﻣﺮﻳﺎ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ. 43ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﹶﻧﺒﻮ ،ﻳﻌﻴﹺﺌﻴﻞ ﻭ ﻣ ﱠﺘﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﺯﺍﺑﺎﺩ ﻭ ﹶﺯﺑﻴﻨﺎ ﻭ ﻳﹺﺪﻭ ﻭ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎ. 44ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
386
ﺤﻤﻴﺎ ﻛﺘﺎﺏ ﹶﻧ
1 ﺣ ﹶﻜﻠﹾﻴﺎ :ﺩﺭ ﻣﺎ ﻩ ﻛﺴﻠ ﻮ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻴﺴﺘﻢ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺍﻟﹾﺴﻠﻄﻨﻪ ﺷﻮﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ. ﺤﻤﻴﺎ ﺍﺑﻦ 1ﻛﻼﻡ ﹶﻧ 2ﻛﻪ ﺣﻨﺎﻧﻲ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﻘﻴﺔ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 3ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ» :ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﺑﻠﻮﻙ ﺍﺯ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺳﺨﺖ ﻭ ﺍﻓﺘﻀﺎﺡ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ«. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ،ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺎﻣﻲ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﺗﻢ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 5ﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ، 6ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻭ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺖ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻋﺎﻱ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﺎﻳﻲ ،ﻭ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ ،ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻭ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ. 7ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻱ ،ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﻢ. 8ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ،ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ ،ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻭﺭﺯﻳﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 9ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺍﮔﺮﭼﻪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺳﺎﺯﻡ ﺩﺭﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 10ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ. 11ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﮔﻮﺵ ﺗﻮ ﺑﺴﻮﻱ ﺩﻋﺎﻱ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻭ ﺩﻋﺎﻱ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻏﺒﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺯ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻓﺮﻣﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﻋﻄﺎ ﻛﻨﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺳﺎﻗ ﹺ 2 1ﻭ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﻧﻴﺴﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻴﺴﺘﻢ ﺍﹶﺭﺗﹶﺤﺸﺴﺘﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻭﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺩﺭﺣﻀﻮﺭﺵ ﻣﻠﻮﻝ ﻧﺒﻮﺩﻡ. 2ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﭼﺮﺍ ﻣﻠﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟ ﺍﻳﻦ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻼﻟﺖ ﺩﻝ ،ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﺴﺖ ،ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻡ. 3ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺘﻢ :ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ؛ ﺭﻭﻳﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻠﻮﻝ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻊ ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﻢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺧﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ؟ 4ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻲ؟ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻡ 5ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﻢ ﺑﻔﺮﺳﺘﻲ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 6ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻣﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ» :ﻃﻮﻝ ﺳﻔﺮﺕ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﻲ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 7ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻡ :ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺑﺒﻴﻨﺪ ،ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﺭﻗﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ. 8ﻭ ﻣﻜﺘﻮﺑﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻑ ﻛﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺩﺭﺧﺘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﭼﻮﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻘﻒ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﻗﺼﺮ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﹼﻖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﺼﺎﺭ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻡ «.ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺩﺳﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 9ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﺭﺳﻴﺪﻡ ،ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﺕ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺳﭙﺎﻩ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺣﺮﻭﻧﻲ ﻭﻃﹸﻮ ﹺﺑﻴﺎﻱ ﻏﻼﻡ ﻋﻤﻮﻧﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻃﻠﺒﻴﺪﻥ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﹾﻨ ﺒﻠﱠﻂ 10ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ 11ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﻧﺪﻡ. 12ﻭ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻫﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺗﹼﻔﺎﻕ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﻱ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻜﻨﻢ؛ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﭘﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ. 13ﭘﺲ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻫﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻭﺍﺩﻱ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺔ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﺎﻛﺮﻭﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 14ﻭ ﺍﺯﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﭼﺸﻤﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺑﺮﻛﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺒﻮﺭ ﭼﻬﺎﺭﭘﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ،ﺭﺍﻫﻲ ﻧﺒﻮﺩ.
387
15ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻬﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺣﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻭﺍﺩﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 16ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺠﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﻳﺎ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺮﻓﺎ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. 17ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ :ﺷﻤﺎ ﺑﻼﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ .ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺳﻮﺍ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ. 18ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻡ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﻢ ﻭ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. ﭘﺲ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎ ﹺﺭ ﺧﻮﺏ ﻗﻮﻱ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. ﻂ ﺳﹾﻨ ﺒﱠﻠ 19ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺟﺸﹶﻢ ﻋﺮﺑﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﺮﻭﻧﻲ ﻭ ﻃﹸﻮﺑﻴﺎﻱ ﻏﻼﻡ ﻋﻤﻮﻧﻲ ﻭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺘﻨﻪ ﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﻳﺪ؟ 20ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺗﻌﻤﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺑﻪ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﻭ ﻧﻪ ﺣﻘﹼﻲ ﻭ ﻧﻪ ﺫﻛﺮﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 3 1ﻭ ﹶﺍﻟﹾﻴﺎﺷﻴﺐ ،ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺭﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺣﹶﻨﻨﹾﺌﻴﻞ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺑﺮﺝ 2ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻭ ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺯﻛﹼﻮﺭ ﺑﻦ ﺍﻣﺮﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺴﻨﺎﺓ ،ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻣﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻘﻒ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻔﻠﻬﺎ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﺮﻳﻤﻮﺕ ﺑﻦ ﺍﹸﻭﺭﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺣ ﱡﻘﻮﺹ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﺸﹸﻼﻡ ﺑﻦ ﺑﺮﻛﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﺸﻴ ﹶﺰﺑﺌﻴﻞ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺻﺎﺩﻭﻕ ﺑﻦ ﺑﻌﻨﺎ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﹶﺗﻘﹸﻮﻋﻴﺎﻥ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻨﻬﺎﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﻳﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺑﻦ ﻓﺎﺳﻴﺢ ﻭ ﻣ ﹸ ﺸﻼﻡ ﺑﻦ ﺑﺴﻮﺩﻳﺎ ،ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻛﹸﻬﻨﹾﻪ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻘﻒ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻔﻠﻬﺎ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﻠﹶﺘﻴﺎﻱ ﺟﺒﻌﻮﻧﻲ ﻭ ﻳﺎﺩﻭﻥ ﻣﻴﺮﻭﻧﻮﺗﻲ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ﻭ ﻣﺼﹾﻔﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﹼﻖ ﺑﻪ ﻛﹸﺮﺳﻲ ﻭﺍﻟﻲ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺣﹶﻨﻨﹾﻴﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻄﹼﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺣﺼﺎﺭ 8ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻋﺰﹼﻳﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﺣﺮﻫﺎﻳﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﺭﮔﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻭ ﻋﺮﻳﺾ ،ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 9ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺭﻓﺎﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﻮﺭ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﻧﺼﻒ ﺑﻠ ﺪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ. ﺣﻄﱡﻮﺵ ﺑﻦ ﺣﺸﹶﺘﹾﻨﻴﺎ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ. ﺣﺮﻭﻣﺎﻑ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻭ 10ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻳﺪﺍﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺖ ﻣﻮﺁﺏ ،ﻗﺴﻤﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺑﺮﺝ ﺗﻨﻮﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺤ ﹾ ﺣﺸﱡﻮﺏ ﺑﻦ ﹶﻓ 11ﻭ ﻣﻠﹾﻜﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺣﺎﺭﻳﻢ ﻭ ﺷﻠﱡﻮﻡ ﺑﻦ ﻫﻠﱠﻮﺣﻴﺶ ﺭﺋﻴﺲ ﻧﺼﻒ ﺑﻠ ﺪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺍﻭ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻭ ،ﹶ 13ﻭ ﺣﺎﻧﻮﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﺍﻧﻮﺡ ،ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻔﻠﻬﺎ ﻭ ﭘﺸﺒﻨﺪﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺫﺍﺭﻉ ﺣﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﺎﻛﺮﻭﺑﻪ. 14ﻭ ﻣﻠﹾﻜﻴﺎ ﺍﹶﺑﻦ ﺭﻛﺎﺏ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻠ ﺪ ﺑﻴﺖ ﻫﻜﹼﺎﺭﻳﻢ ،ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﺎﻛﺮﻭﺑﻪ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ .ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ. ﺼﻔﹶﻪ ،ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﭼﺸﻤﻪ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ .ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺳﻘﻒ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻔﻠﻬﺎ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮﭘﺎ ﺨﻮﺯﻩ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻠﺪ ﻣ ﹾ ﺷﻠﱡﻮﻥ ﺑﻦ ﹸﻛﹾﻠ ﹸ 15ﻭ ﹶ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﺮﻛﹶﺔ ﺷﹶﻠﹶﺢ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺑﺎﻍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﺗﺎ ﺯﻳﻨﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ. ﻒ ﺑﻠﺪ ﺑﻴﺖ ﺻﻮﺭ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﻘﺒﺮﺓ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺗﺎ ﹺﺑ ﺮﻛﹶﺔ ﻣﺼﻨﻮﻋﻪ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻴﺖ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ. 16ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺤﻤﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻋ ﹾﺰﺑﻮﻕ ﺭﺋﻴﺲ ﻧﺼ ﺸﺒﻴﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﻧﺼﻒ ﺑﻠ ﺪ ﻗﹶﻌﻴﻠﹶﻪ ﺩﺭ ﺣﺼﹼﺔ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ. ﺣ ﹶ 17ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ،ﺭﺣﻮﻡ ﺑﻦ ﺑﺎﻧﻲ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻭ ﻒ ﺑﻠ ﺪ ﻗﹶﻌﻴﻠﹶﻪ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﻮﺍﻱ ﺍﺑﻦ ﺣﻴﻨﺎﺩﺍﺩ ،ﺭﺋﻴﺲ ﻧﺼ 19ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻭ ،ﻋﺎ ﹶﺯ ﺭ ﺑﻦ ﻳﺸﹸﻮﻉ ﺭﺋﻴﺲ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺳﻼﺡ ﺧﺎﻧﺔ ﻧﺰﺩ ﺯﺍﻭﻳﻪ ،ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﻙ ﺑﻦ ﹶﺯ ﺑّﺎﻱ ،ﺑﻪ ﺻﻤﻴﻢ ﻗﻠﺐ ﻗﺴﻤﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﹶﺍﻟﹾﻴﺎﺷﻴﺐ ،ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﺗﻌﻤﻴﺮﻧﻤﻮﺩ. 21ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺮﻳﻤﻮﺕ ﺑﻦ ﺍﻭﺭﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻫﻘﱡﻮﺹ ﻗﺴﻤﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻟﻴﺎﺷﻴﺐ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻟﻴﺎﺷﻴﺐ ،ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ،ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻏﹸﻮﺭ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺣﺸﱡﻮﺏ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻋﺰﺭﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻣ ﻌﺴﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻋ ﹾﺘﻨﹾﻴﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ 24ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ،ﺑﻨﹼﻮﻱ ﺍﺑﻦ ﺣﻴﻨﺎﺩﺍﺩ ﻗﺴﻤﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﺰﹾﺭﻳﺎ ﺗﺎ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﻭ ﺗﺎ ﺑﺮﺟﺶ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ.
388
25ﻭ ﻓﺎﻻﻝ ﺑﻦ ﺍﻭﺯﺍﻱ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﻭ ﺑﺮﺟﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﻓﻮﻗﺎﻧﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﺎﺭﺝ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺯﻧﺪﺍﻧﺨﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻓﺪﺍﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﻓ ﺮﻋﻮﺵ، 26ﻭ ﹶﻧﺘﻴﺌﻴﻢ ﺩﺭ ﻋﻮﻓﹶﻞ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺁﺏ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﺑﺮﺝ ﺧﺎﺭﺟﻲ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 27ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ،ﺗﹰﻘﱡﻮﻋﻴﺎﻥ ﻗﺴﻤﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺮﺝ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺎ ﺣﺼﺎﺭ ﻋﻮﻓﻞ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 28ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ،ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﹶ 29ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﺑﻦ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﻤﻴﺮﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﹶ ﺷ ﹶﻜﻨﹾﻴﺎ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺤﻔﻆ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﺮﻗﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ. ﺸﻼﹼﻡ ﺑﻦ ﺑ ﺮﻛﻴﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮﺩ ،ﺗﻌﻤﻴﺮ ﺷﹶﻠﻤﻴﺎ ﻭ ﺣﺎﻧﹸﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﺷﺸﻢ ﺻﺎﻻﻑ ،ﻗﺴﻤﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣ ﹸ ﺣﹶﻨﹾﻨﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﹶ 30ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻤﻮﺩ. 31ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻠﹾﻜﻴﺎ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺯﺭﮔﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﹶﻧﺘﻴﻨﹾﻴﻢ ﻭ ﺗﺠﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻣﻔﻘﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﺔ ﺑﺮﺝ ،ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ. 32ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﺔ ﺑﺮﺝ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺭﺍ ﺯﺭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﺎﺟﺮﺍﻥ ،ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 4 ﺳﹾﻨ ﺒﻠﱠﻂ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﺧﺸﻤﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻧﻤﻮﺩ. 1ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻥ ﺿﻌﻒ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ 2ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ؟ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺍﺯ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻛﺮﻭﺑﻪ ،ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ؟ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 3ﻭ ﻃﹸﻮﺑﻴﺎﻱ ﻋﻤﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﺷﻐﺎﻟﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎﻻ ﺭﻭﺩ ،ﺣﺼﺎﺭ ﺳﻨﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ! 4ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺑﺸﻨﻮ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﻣﻼﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﻴﺮﻱ ،ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻦ. 5ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﻣﻨﻤﺎ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﻮ ﻣﺴﺎﺯ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺑﻨﹼﺎﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 6ﭘﺲ ﺣﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺼﺎﺭ ﺗﺎ ﻧﺼﻒ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺍﺵ ﺑﻬﻢ ﭘﻴﻮﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻝ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩ. ﺷﺪﻭﺩﻳﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﻣﺖ ﺣﺼﺎﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻜﺎﻓﻬﺎﻳﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺸﻢ ﺳﹾﻨ ﺒﻠﱠﻂ ﻭ ﻃﹸﻮﺑﻴﺎ ﻭ ﺍﻋﺮﺍﺏ ﻭ ﻋﻤﻮﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﹶﺍ ﹾ 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ. 8ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺿﺮﺭ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ. 9ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻳﻢ. 10ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻗ ﻮﺕ ﺣﻤﺎﻻﻥ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻮﺍﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺣﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 11ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﮔﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ،ﺗﺎ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻴﻢ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 12ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 13ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﭘﺴﺖ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺣﺼﺎﺭ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﺎﻟﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻛﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻡ. 14ﭘﺲ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺘﻢ» :ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ. 16ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ،ﻧﺼﻒ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻧﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺳﭙﺮﻫﺎ ﻭ ﻛﻤﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺯﺭﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻤﻠﻪ ﻫﺎ ،ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺩﺳﺖ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 18ﻭ ﺑﻨﺎﻳﺎﻥ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮ ﻛﻤﺮﺧﻮﺩ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺑﻨﹼﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﻧﻮﺍﺯ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺘﻢ» :ﻛﺎ ﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﺳﻴﻊ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭ ﻣﺘﻔﹼﺮﻕ ﻭ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 20ﭘﺲ ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﭘﺲ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻃﻠﻮﻉ ﻓﺠﺮ ﺗﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ،ﻧﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 22ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺘﻢ :ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻨﺰﻝ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ. 23ﻭ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻜﻨﺪﻳﻢ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺎ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 5 1ﻭ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ 2ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ »ﻣﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭﻳﻢ .ﭘﺲ ﮔﻨﺪﻡ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ.
389
3ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻭ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻗﺤﻂ ،ﮔﻨﺪﻡ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ. 4ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ »ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺰﻳﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻗﺮﺽ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ. 5ﻭ ﺣﺎﻝ ﺟﺴﺪ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺟﺴﺪﻫﺎﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺎﺳﺖ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ؛ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﺳﭙﺎﺭﻳﻢ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﻛﻨﻴﺰ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ؛ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺍﺳﺘﻄﺎﻋﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻡ. 7ﻭ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻋﺘﺎﺏ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ :ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺑﺎ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﺪ! ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺘﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 8ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ» :ﻣﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺣﺘﹼﻲ ﺍﻟﻤﻘﺪﻭﺭ ﻓﺪﻳﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﺮﻭﺷﻴﺪ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ؟ ﭘﺲ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ،ﺟﻮﺍﺑﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ. 9ﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ .ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﻼﻣﺖ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ 10ﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻏﻠﹼﺔ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺽ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﻢ .ﭘﺲ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺑﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 11ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺑﺎﻏﺎﺕ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺻﺪ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻏﻠﹼﺔ ﻭ ﻋﺼﻴﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭ ﺩ ﻛﻨﻴﺪ. 12ﭘﺲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ »ﺭ ﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﹶﻗﺴﻢ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 13ﭘﺲ ﺩﺍﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻧﻴﺪﻩ ﮔﻔﺘﻢ :ﺧﺪﺍ ﻫﺮﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻛﺴﺒﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺘﻜﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﹶﻗﺴﻢ ﺗﻜﺎﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺸﻮﺩ .ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁﻣﻴﻦ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺸﺴﺘﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻛﻪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﺤ ﹶ 14ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﻟﻲ ﺑﻮﺩﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺷﺪﻡ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺑﻴﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ﺳﻲ ﻭ ﺩ ﻭ ﹺﻡ ﹶﺍ ﺭ ﹶﺗ ﻭﻇﻴﻔﺔ ﻭﺍﻟﻴﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﺩﻳﻢ. 15ﺍﻣﺎ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺑﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﭼﻬﻞ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ،ﻧﺎﻥ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﺮﺩﻡ. 16ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺣﺼﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻧﺨﺮﻳﺪﻳﻢ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺟﻤﻊ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ،ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﻣﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺳﻔﺮﺓ ﻣﻦ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻬﻴﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺷﺶ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﭘﺮﻭﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﻏﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻣﻘﺪﺍﺭﻱ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﺔ ﺷﺮﺍﺏ .ﺍﻣﺎ ﻣﻌﻬﺬﺍ ﻭﻇﻴﻔﺔ ﻭﺍﻟﻴﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 19ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭ. 6 ﺟﺸﹶﻢ ﻋﺮﺑﻲ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺭﺧﻨﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺳﹾﻨ ﺒﻠﱠﻂ ﻭ ﻃﹸﻮﺑﻴﺎ ﻭ 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺟﺸﹶﻢ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﺕ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﻭﻧﻮ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﻨﻴﻢ «.ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺼﺪ ﺿﺮﺭ ﻣﻦ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺳﹾﻨ ﺒﻠﱠﻂ ﻭ 2 3ﭘﺲ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻬ ﻢ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻣﺸﻐﻮﻟﻢ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﻢ ،ﭼﺮﺍ ﻛﺎﺭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﻢ ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ ﺍﻓﺘﺪ. 4ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﻓﻌﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ. ﺳﹾﻨ ﺒﻠﱠﻂ ﺩﻓﻌﺔ ﭘﻨﺠﻢ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﻜﺘﻮﺑﻲ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩ، 5ﭘﺲ ﺟﺸﹶﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻗﺼﺪ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻱ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ 6ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺑﻮﺩ» :ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ،ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺸﻮﻱ. 7ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﺓ ﺗﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺣﺎﻝ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ،ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ .ﭘﺲ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﺪﺍﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ 9ﺯﻳﺮﺍ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ .ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻗﹼﻮﻱ ﺳﺎﺯ.
390
ﺷﻤﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺩﻻﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﻬﹺﻴﻄﹶﺒﺌﻴﻞ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺲ ﮔﻔﺖ» :ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﻫﻴﻜﻞ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ 10ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﹶ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻛﺸﺘﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 11ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ» :ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺩﻱ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﺭ ﺑﻜﻨﺪ؟ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ؟ 12ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭﻙ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻃﹸﻮﺑﻴﺎ ﻭ ﺳﻨﹾﺒﻠﱠﻂ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺟﻴﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 13ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺟﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺘﺮﺳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻡ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﺑﺪ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻔﺘﻀﺢ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 14ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﻢ ،ﻃﹸﻮﺑﻴﺎ ﻭ ﺳﻨﹾﺒﻠﱠﻂ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﹸﺆ ﻋ ﺪ ﻳ ﻪ ﻧﺒﻴﺔ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭ. 15ﭘﺲ ﺣﺼﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﻢ ﻣﺎﻩ ﺍﻳﻠﹸﻮﻝ ﺩﺭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ. 16ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﺴﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﺕ ﻧﺰﺩ ﻃﹸﻮﺑﻴﺎ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﺕ ﻃﹸﻮﺑﻴﺎ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ، ﺸﻼﹼﻡ ﺑﻦ ﺑﺮﻛﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻜﹶﻨﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺁﺭﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻳﻬﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻣ ﹸ 18ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﺎ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺪﺍﺳﺘﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﹶ ﺑﻮﺩ، ﺣﺴﻨﺎﺕ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ .ﻭ ﻃﹸﻮﺑﻴﺂ ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﺕ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ. 19ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ 7 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﻨﺎ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ، ﺣﹶﻨﻨﹶﻴﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﻗﺼﺮ ﺭﺍ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﺍﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻛﺜﺮ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺗﺮﺱ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ. 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺣﻨﺎﻧﻲ ﻭ 3ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﮔﺮﻡ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﻔﻞ ﻛﻨﻨﺪ .ﺍﺯ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 4ﻭ ﺷﻬﺮ ﻭﺳﻴﻊ ﻭ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺶ ﻛﻢ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻨﺎ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺛﺒﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺩﻳﺪﻡ: 6ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺍﻫﻞ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺁﻥ ﺍﺷﺨﺎﺻﻲ ﻛﻪ ﻧﹶﺒﻮﻛﹶﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺤﻤﻴﺎ ﻭ ﻋ ﹾﺰﺭﻳﺎ ﻭ ﺭ ﻋﻤﻴﺎ ﻭ ﹶﻧﺤﻤﺎﻧﻲ ﻭ ﻣ ﺮﺩﺧﺎﻱ ﻭ ﹺﺑﻠﹾﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﺴﻔﺎﺭﹺﺕ ﻭ ﹺﺑﻐﹾﻮﺍﻱ ﻭ ﹶﻧﺤﻮﻡ ﻭ ﺑ ﻌﻨﹶﻪ ،ﻭ ﺷﻤﺎﺭﺓ 7ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺯﺭﺑﺎﺑﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ :ﻳﺴﻮﻉ ﻭ ﹶﻧ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ: 8ﺑﻨﻲ ﹶﻓ ﺮﻋﻮﺵ ،ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻚ ﺻﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ. ﺷ ﹶﻔﻄﹾﻴﺎ ،ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ. 9ﺑﻨﻲ ﹶ 10ﺑﻨﻲ ﺁﺭﺡ ،ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺩﻭ. 11ﺑﻨﻲ ﻓﹶﺤﺖ ﻣﻮﺁﺏ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳﺸﹸﻮﻉ ﻭ ﻳﻮﺁﺏ ،ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻭ ﻫﺠﺪﻩ. 12ﺑﻨﻲ ﻋﻴﻼﻡ ،ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ. 13ﺑﻨﻲ ﹶﺯﺗﱡﻮ ،ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ. 14ﺑﻨﻲ ﺯﹶﻛﹼﺎﻱ ،ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ. 15ﺑﻨﻲ ﹺﺑﹸﻨﻮﻱ ،ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻫﺸﺖ. 16ﺑﻨﻲ ﺑﺎﺑﺎﻱ ،ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺖ. 17ﺑﻨﻲ ﻋ ﹾﺰﺟﺪ ،ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ. 18ﺑﻨﻲ ﺍﹶﺩﻭﻧﻴﻘﺎﻡ ،ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻭ ﻫﻔﺖ. 19ﺑﻨﻲ ﹺﺑﻐﹾﻮﺍﻱ ،ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻭ ﻫﻔﺖ. 20ﺑﻨﻲ ﻋﺎﺩﻳﹺﻦ ،ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﭘﻨﺞ. ﺣ ﹾﺰ ﻗﻴﺎ ،ﻧﻮﺩ ﻭ ﻫﺸﺖ. 21ﺑﻨﻲ ﺁﻃﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ 22ﺑﻨﻲ ﺣﺎﺷﹸﻮﻡ ،ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺖ. 23ﺑﻨﻲ ﺑﻴﺼﺎﻱ ،ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ.
391
24ﺑﻨﻲ ﺣﺎﺭﻳﻒ ،ﺻﺪ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ. ﺟ ﺒﻌﻮﻥ ،ﻧﻮﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ. 25ﺑﻨﻲ ﻄ ﻮﻓﹶﻪ ،ﺻﺪ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﺸﺖ. 26ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻭ ﹶﻧ ﹸ 27ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻋﻨﺎﺗﹸﻮﺕ ،ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺖ. 28ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﻋ ﹾﺰﻣﻮﺕ ،ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ. 29ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻗﺮﻳﻪ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﻭ ﹶﻛﻔﹶﻴﺮﻩ ﻭ ﺑﺌ ﻴﺮﻭﺕ ،ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺳﻪ. ﺟﺒﻊ ،ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ. 30ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍﻣﻪ ﻭ 31ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻣﻜﹾﻤﺎﺱ ،ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ. 32ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﺍﻳﻞ ﻭ ﻋﺎﻱ ،ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻪ. 33ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﹶﻧﺒﻮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ،ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺩﻭ. 34ﺑﻨﻲ ﻋﻴﻼﻡ ﺩﻳﮕﺮ ،ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ. 35ﺑﻨﻲ ﺣﺎﺭﻳﻢ ،ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ. 36ﺑﻨﻲ ﺍﹶﺭﻳﺤﺎ ،ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ. 37ﺑﻨﻲ ﻟﹸﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﹸﻭﻧﹸﻮ ،ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ. 38ﺑﻨﻲ ﺳﻨﺎﺋﹶﺔ ،ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻧﻪ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ. 39ﻭ ﺍﻣﺎ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ :ﺑﻨﻲ ﻳ ﺪﻋﻴﺎ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﺸﹸﻮﻉ ،ﻧﻪ ﺻﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﻪ. 40ﺑﻨﻲ ﺍﻣﻴﺮ ،ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺩﻭ. 41ﺑﻨﻲ ﻓﹶﺸﹾﺤﻮﺭ ،ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻫﻔﺖ. 42ﺑﻨﻲ ﺣﺎﺭﻳﻢ ،ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺪﻩ. 43ﻭ ﺍﻣﺎ ﻻﻭﻳﺎﻥ :ﺑﻨﻲ ﻳﺸﹸﻮﻉ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻗﹶﺪﻣﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻫﻮ ﺩﻭﻳﺎ ،ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ. 44ﻭ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ :ﺑﻨﻲ ﺁﺳﺎﻑ ،ﺻﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻫﺸﺖ. ﺣﻄﻴﻄﹶﻪ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺳﻮﺑﺎﻱ ،ﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﻫﺸﺖ. ﻃﹾﻠﻤﻮﻥ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻘﱡﻮﺏ ﺑﻨﻲ ﺷﹸﻠّﻮﻡ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺁﻃﻴﺮ ﻭ ﺑﻨﻲ ﹶ 45ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ :ﺑﻨﻲ ﹶ ﺣﺴﻮﻓﺎ ،ﺑﻨﻲ ﻃﹶﺒﺎﻳﻮﺕ. ﺻ ﻴﺤﻪ ،ﺑﻨﻲ 46ﻭ ﺍﻣﺎ ﹶﻧﺘﻴﻨﹾﻴﻢ :ﺑﻨﻲ 47ﺑﻨﻲ ﻓﻴﺮﻭﺱ ،ﺑﻨﻲ ﺳﻴﻌﺎ ،ﺑﻨﻲ ﻓﺎﺩﻭﻥ. 48ﺑﻨﻲ ﻟﹶﺒﻠﻨﹶﻪ ،ﺑﻨﻲ ﺣﺠﺎﺑﻪ ،ﺑﻨﻲ ﺳﻠﹾﻤﺎﻱ. ﺟﺪﻳﻞ ،ﺑﻨﻲ ﺟﺎﺣﺮ. 49ﺑﻨﻲ ﺣﺎﻧﺎﻥ ،ﺑﻨﻲ ﹺ 50ﺑﻨﻲ ﺭﺁﻳﺎ ،ﺑﻨﻲ ﻋﺰﹼﺍ ،ﺑﻨﻲ ﻓﺎﺳﻴﺢ. ﺸﺴﻴﻢ. 52ﺑﻨﻲ ﺑﻴﺴﺎﻱ ،ﺑﻨﻲ ﻣﻌﻮﻧﻴﻢ ،ﺑﻨﻲ ﹶﻧﻔﻴ ﹶ ﺣ ﺮﺣﻮﺭ. ﺣﻘﹸﻮﻓﺎ ،ﺑﻨﻲ 53ﺑﻨﻲ ﺑ ﹾﻘﺒﻮﻕ ،ﺑﻨﻲ ﺣﺮﺷﺎ. 54ﺑﻨﻲ ﺑﺼﹶﻠﻴﺖ ،ﺑﻨﻲ ﻣﺤﻴﺪﻩ ،ﺑﻨﻲ 55ﺑﻨﻲ ﺑ ﺮﻗﹸﻮﺱ ،ﺑﻨﻲ ﺳﻴ ﺴﺮﺍ ،ﺑﻨﻲ ﺗﺎﻣﺢ. 56ﺑﻨﻲ ﻧﹶﺼﻴﺢ ،ﺑﻨﻲ ﺣﻄﻴﻔﺎ. ﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ :ﺑﻨﻲ ﺳﻮﻃﺎﻱ ،ﺑﻨﻲ ﺳﻮ ﹶﻓﺮﺕ ،ﺑﻨﻲ ﻓﹶﺮﻳﺪﺍ. 57ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺎﺩﻣﺎ ﺟﺪﻳﻞ. 58ﺑﻨﻲ ﻳﻌﻼ ،ﺑﻨﻲ ﺩﺭﻗﻮﻥ ،ﺑﻨﻲ ﺣﻈﱡﺒﺎﺋﻴﻢ ،ﺑﻨﻲ ﺁﻣﻮﻥ. ﺷ ﹶﻔﻄﹾﻴﺎ ،ﺑﻨﻲ ﺣﻄﹼﻴﻞ ،ﺑﻨﻲ ﻓﹸﻮﺧﹶﺮﻩ 59ﺑﻨﻲ ﹶ ﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ،ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﻧﻮﺩ ﻭ ﺩﻭ. 60ﺟﻤﻴﻊ ﻧﹶﺘﻴﻨﹾﻴﻢ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺎﺩﻣﺎ ﺣﺮﺷﺎ ﹶﻛﺮﻭﺏ ﻭ ﹶﺍﺩﻭﻥ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻭ ﻋﺸﻴﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﻞ ﻞ ﻣﻠﹾﺢ ﻭ ﺗ ﹼ 61ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗ ﹼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ. 62ﺑﻨﻲ ﺩﻻﻳﺎ ،ﺑﻨﻲ ﻃﹸﺒﻴﺎ ،ﺑﻨﻲ ﹶﻧ ﹸﻘ ﻮﺩﻩ ،ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﻤﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 63ﻭ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ :ﺑﻨﻲ ﺣﺒﺎﻳﺎ ،ﺑﻨﻲ ﻫﻘﹼﻮﺹ ،ﺑﻨﻲ ﺑ ﺮ ﹺﺯﻻﹼﻱ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑ ﺮ ﹺﺯﻻﹼﻳﻲ ﹺ 64ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺷﺪﻧﺪ.
392
ﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﻧﺨﻮﺭﻧﺪ. 65ﭘﺲ ﺗﺮﺷﺎﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﺎﻫﻨﻲ ﺑﺎ ﺍﻭﺭﻳﻢ ﻭ ﹸﺗﻤﻴﻢ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻗﺪ ﹺ 66ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 67ﺳﻮﺍﻱ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻐﻨﻴﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 68ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﺷﺶ ﻭ ﻗﺎﻃﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ. 69ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ،ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻭ ﺣﻤﺎﺭﺍﻥ ،ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﺑﻮﺩ. 70ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﺗﺮﺷﺎﺗﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻡ ﻃﻼ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻗﺎﺏ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻭ ﺳﻲ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺩﺍﺩ. 71ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎ ،ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻡ ﻃﻼ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻣﻨﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ ﺧﺰﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 72ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﻮﻡ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ :ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻡ ﻃﻼ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﻨﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﻛﻬﺎﻧﺖ. 73ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻭ ﹶﻧﺘﻴﻨﹾﻴﻢ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﻴﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 8 ﺳﻌﺔ ﭘﻴﺶ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺁﺏ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺰﹾﺭﺍﻱ ﻛﺎﺗﺐ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، 1ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ،ﻗﻮﻡ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 2ﻭ ﻋﺰﹾﺭﺍﻱ ﻛﺎﻫﻦ ،ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ،ﺁﻭﺭﺩ. ﺳﻌﺔ ﭘﻴﺶ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻧﺼﻒ ﺭﻭﺯ ،ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺏ 3ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺣﻠﹾﻘﻴﺎ ﻭ ﻣ ﻌﺴﻴﺎ ﺷﻤﻊ ﻭ ﻋﻨﺎﻳﺎ ﻭ ﺍﹸﻭﺭﻳﺎ ﻭ 4ﻭ ﻋﺰﹾﺭﺍﻱ ﻛﺎﺗﺐ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﭼﻮﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﻨﻜﺎﺭﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻣ ﱠﺘﺘﹾﻴﺎ ﻭ ﹶ ﺸ ﺒﺪﺍﻧﹶﻪ ﻭ ﹶﺯﻛﹶﺮﻳﺎ ﻭ ﻣ ﹸ ﺣ ﹾ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭼﭙﺶ ،ﻓﺪﺍﻳﺎ ﻭ ﻣﻴﺸﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﻣﻠﹾﻜﻴﺎ ﻭ ﺣﺎﺷﹸﻮﻡ ﻭ ﺸﻼﹼﻡ. 5ﻭ ﻋﺰﹾﺭﺍ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﮔﺸﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﻻﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﻋﺰﹾﺭﺍ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻣﻴﻦ ،ﺁﻣﻴﻦ! ﻭ ﺭﻛﻮﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺷ ﺮﺑﻴﺎ ﻭ ﻳﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﻋﻘﱡﻮﺏ ﻭ ﺷﹶﺒﺘﺎﻱ ﻭ ﻫﻮﺩﻳﺎ ﻭ ﻣ ﻌﺴﻴﺎ ﻭ ﻗﹶﻠﻴﻄﺎ ﻭ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﻭ ﻳﻮﺯﺍﺑﺎﺩ ﻭ ﺣﻨﺎﻥ ﻭ ﻓﻼﻳﺎ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ،ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ 7ﻭ ﻳﺸﹸﻮﻉ ﻭ ﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﹶ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 8ﭘﺲ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﺭﻭﺷﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ. 9ﻭ ﹶﻧ ﺤﻤﻴﺎ ﻛﻪ ﺗﺮﺷﺎﺗﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻋﺰﹾﺭﺍﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﻛﺎﺗﺐ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﺯ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻜﻨﻴﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ،ﭼﻮﻥ ﻛﻼﻡ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ. 10ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻛﻬﺎﻱ ﻟﻄﻴﻒ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺷﺮﺑﺘﻬﺎ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻣﻬﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺣﺼﹼﻪ ﻫﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﻭﺯ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺮﻭﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻗﻮﺕ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺳﺎﻛﺖ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ. 12ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺼﹼﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ. 13ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻋﺰﺭﺍﻱ ﻛﺎﺗﺐ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺍﺻﻐﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 14ﻭ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺒﺎﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺸﻮﻧﺪ. 15ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﻋﻼﻥ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻧﺪﺍ ﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺨﻞ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﹶﻛﺸﹶﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﺎﺑﻴﺎﻧﻬﺎ ،ﺑﻪ ﻧﻬﺠﻲ ﻛﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ. ﺳﻌﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ، ﺳﻌﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺁﺏ ﻭ ﺩﺭ 16ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻁ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻬﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺒﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 17ﻭ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻲ ﺟﻤﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﺎﻳﺒﺎﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺒﺎﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺭﺥ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮ ،ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻋﻴﺪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ،ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ.
393
9 1ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﭘﻼﺱ ﺩﺭﺑﺮ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻏﺮﺑﺎ ﺟﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﺑﻊ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﺭﻭﺯ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺭﺍ ﺷ ﺮﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﻛﻨﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺯﻳﻨﺔ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﻲﻭ ﹶ ﺷ ﺒﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﺑﻨ 4ﻭ ﻳﺸﹸﻮﻉ ﻭ ﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﻗﹶﺪﻣﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﹶ ﺤﻴﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺷ ﺒﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﹶﻓ ﹶﺘ ﺷ ﺮﺑﻴﺎ ﻭ ﻫﻮﺩﻳﺎ ﻭ ﹶ ﺸ ﺒﻨﹺﻴﺎ ﻭ ﹶ ﺣ ﹶ 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻻﻭﻳﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻳﺸﹸﻮﻉ ﻭ ﹶﻗﺪﻣﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ .ﻭ ﺍﺳﻢ ﺟﻠﻴﻞ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺮﻛﺎﺕ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺤﺎﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ. 6ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻲ .ﺗﻮ ﻓﻠﻚ ﻭ ﻓﻠﻚ ﺍﻻﻓﻼﻙ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻨﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ ،ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺗﻮ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻲ ﻭ ﺟﻨﻮﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 7ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻱ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮﺩﻱ. ﺣﺘﹼﻴﺎﻥ ﻭ ﹶﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﹶﻓ ﹺﺮﺯﱢﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﻭ ﹺ 8ﻭ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﻴﻦ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﻭﻱ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺮﺟﺎﺷﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ، ﺑﻪ ﺫﹼﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﻲ ﻭ ﻭﻋﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﻓﺎ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﻝ ﻫﺴﺘﻲ. 9ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺩﻳﺪﻱ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ ﺷﻨﻴﺪﻱ. 10ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﺑﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻲ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺘﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﻤﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻱ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﹾﻨﺸﹶﻖ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻲ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻘﻬﺎﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻋﻤﻴﻖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻲ. 12ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ،ﺑﻪ ﺳﺘﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺐ ،ﺑﻪ ﺳﺘﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺗﺎ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻓﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﺳﺎﺯﻱ. 13ﻭ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻊ ﺣ ﻖ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻱ. ﺳﺒﺖ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪﻱ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻊ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ. 14ﻭ 15ﻭ ﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺎﺭﻱ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 16ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺠﻴﺒﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺑﻴﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ،ﺳﺮﺩﺍﺭﻱ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﻨﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﻏﻔﹼﺎﺭ ﻭ ﻛﺮﻳﻢ ﻭ ﺭﺣﻴﻢ ﻭ ﺩﻳﺮ ﻏﻀﺐ ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻜﺮﺩﻱ. 18ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ! ﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، 19ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﺣﻤﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺗﺮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩﻱ ،ﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺘﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ. ﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻲ ﻭ ﺁﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ. 20ﻭ ﺭﻭﺡ ﻧﻴﻜﻮﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﻣ 21ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺩﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻧﺸﺪﻧﺪ .ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﺪﺭﺱ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺭﻡ ﻧﻜﺮﺩ. 22ﻭ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻭ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺣﺪﻭﺩ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣﺒﺸﻮﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﻮﺝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﹼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻱ. 24ﭘﺲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﹼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﻜﻨﺔ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﺗﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 25ﭘﺲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻱ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﹶﻛﻨﹾﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺑﺎﻏﺎﺕ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻣﻴﻮﻩ ﺩﺍﺭ ﺑﻴﺸﻤﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﺼﹼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻓﺮﺑﻪ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﻮ ﻣﺘﻠﹼﺬﺫ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 26ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﻭ ﺗﻤﺮﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺴﻮﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻛﹸﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 27ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺗﻨﮕﻲ ﺧﻮﻳﺶ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺩ ،ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻧﺪ.
394
28ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺸﺎﻥ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﹼﻂ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺯ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻤﺖ ،ﺑﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻱ. 29ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻲ .ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺧﻄﺎ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻌﺎﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 30ﻣﻌﻬﺬﺍ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ ،ﺍﻣﺎ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪ .ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 31ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻤﺖ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﻓﺎﻧﻲ ﻧﺴﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﺗﺮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩﻱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻱ ﻛﺮﻳﻢ ﻭ ﺭﺣﻴﻢ ﻫﺴﺘﻲ. 32ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ،ﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺟﺒﺎﺭ ﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ ،ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﺒﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭ ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﹶﺍﺷﱡﻮﺭ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻗﻠﻴﻞ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ. 33ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻋﺎﺩﻝ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 34ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ ،ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ. 35ﻭ ﺩﺭ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﺳﻴﻊ ﻭ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻱ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﻨﻴﻊ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 36ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻱ ﺗﺎ ﻣﻴﻮﻩ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 37ﻭ ﺁﻥ ،ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ،ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﺴﻠﹼﻂ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺟﺴﺪﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؛ ﻭ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺷﺪﺕ ﺗﻨﮕﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 38ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ،ﻣﺎ ﻋﻬﺪ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻴﻢ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻬﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 10 ﺻﺪﻗﻴﺎ. ﺣ ﹶﻜﻠﹾﻴﺎ ﻭ 1ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻬﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ :ﹶﻧﺤﻤﻴﺎﻱ ﺗﺮﺷﺎﺗﺎ ﺍﺑﻦ 2ﻭ ﺳﺮﺍﻳﺎ ﻭ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ. 3ﻭ ﻓﹶﺸﺤﻮﺭ ﻭ ﹶﺍ ﻣﺮﻳﺎ ﻭ ﻣﻠﹾﻜﻴﺎ. ﺷ ﺒﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﻣﻠﱡﻮﻙ. ﺣﻄﱡﻮﺵ ﻭ ﹶ 4ﻭ 5ﻭ ﺣﺎﺭﻳﻢ ﻭ ﻣﺮﻳﻤﻮﺕ ﻭ ﻋ ﻮ ﺑﺪﻳﺎ. 6ﻭ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻭ ﹺ ﺟﹾﻨﺘﹸﻮﻥ ﻭ ﺑﺎﺭﻭﻙ. ﺸﻼﹼﻡ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﺎ ﻭ ﻣﻴﺎﻣﻴﻦ. 7ﻭ ﻣ ﹶ 8ﻭ ﻣ ﻌﺰﹾﻳﺎ ﻭ ﺑﹺﻠﺠﺎﻱ ﻭ ﺷﹶﻤﻌﻴﺎ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺍﻣﺎ ﻻﻭﻳﺎﻥ :ﻳﺸﹸﻮﻉ ﺑﻦ ﹶﺍ ﹶﺯﻧﹾﻴﺎ ﻭ ﺑﻨﱡﻮﻱ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺣﻴﻨﺎﺩﺍﺩ ﻭ ﻗﹶﺪﻣﻴﺌﻴﻞ. ﺷ ﺒﻨﹾﻴﺎ ﻭﻫﻮﺩﻳﺎ ﻭ ﻗﹶﻠﻴﻄﺎ ﻭ ﻓﹶﻼﻳﺎ ﻭ ﺣﺎﻧﺎﻥ. 10ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﹶ ﺣﻮﺏ ﻭ ﺣ ﹶ 11ﻭ ﻣﻴﺨﺎ ﻭ ﺭ ﺸﺒﻴﺎ. ﺷ ﺮ ﺑﻨﹾﻴﺎ. 12ﻭ ﹶﺯﻛﱡﻮﺭ ﻭ ﹶ 13ﻭ ﻫﻮﺩﻳﺎ ﻭ ﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﻨﻴﻨﹸﻮ. 14ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﹶﻓ ﺮﻋﻮﺵ ﻭ ﻓﺤﺖ ﻣﻮﺁﺏ ﻭﻋﻴﻼﻡ ﻭ ﺯﹶﻧﱡﻮ ﻭ ﺑﺎﻧﻲ. 15ﻭ ﺑﻨﹼﻲ ﻭ ﻋﺰﹾﺟﺪ ﻭ ﺑﺎﺑﺎﻱ. 16ﻭ ﺍﹶﺩﻭﻧﻴﺎ ﻭ ﹺﺑﻐﹾﻮﺍﻱ ﻭ ﻋﻮﺩﻳﻦ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﻭ ﻋﺰﱡﻭﺭ. 17ﻭ ﻋﺎﻃﻴﺮ ﻭ 18ﻭ ﻫﻮﺩﻳﺎ ﻭ ﺣﺎﺷﻮﻡ ﻭ ﺑﻴﺼﺎﻱ. 19ﻭ ﺣﺎﺭﻳﻒ ﻭ ﻋﻨﺎﺗﹸﻮﺕ ﻭ ﻧﻴﺒﺎﻱ. ﻼﻡ ﻭ ﺣﺰﻳﺮ. ﺸﹼ 20ﻭ ﻣﺠﻔﻴﻌﺎﺵ ﻭ ﻣ ﹲ 21ﻭ ﻣﺸﻴﺰﺑﺌﻴﻞ ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻭ ﻳﺪﻭﻉ. 22ﻭ ﹶﻓﹶﻠﻄﹾﻴﺎ ﻭ ﺣﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻋﻨﺎﻳﺎ. ﺣﹶﻨﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﺣﺸﱡﻮﺏ. 23ﻭ ﻫﻮﺷﹶﻊ ﻭ
395
ﺷﻮﺑﻴﻖ. 24ﻭ ﻫﻠﱡﻮﺣﻴﺶ ﻭ ﻓﻠﹾﺤﺎ ﻭ ﹸ ﺣﺸﹶﻤﺒﻨﺎ ﻭ ﻣﻌﺴﻴﺎ. 25ﻭ ﺭﺣﻮﻡ ﻭ ﺧﻴﺎ ﻭ ﺣﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻋﺎﻧﺎﻥ. 26ﻭ ﹶﺍ 27ﻭ ﻣﻠﱡﻮﻙ ﻭ ﺣﺎﺭﻳﻢ ﻭ ﺑﻐﹾﻨﻪ. 28ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﻮﻡ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﻐﹼﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﹶﻧﺘﻨﻴﻨﻢ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻫﺎﻟﻲ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺧﺪﺍ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ، 29ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻠﺼﻖ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﻭ ﻗﺴﻢ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، 30ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺪﻫﻴﻢ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻴﺮﻳﻢ. ﺳﺒﺖ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﺨﺮﻳﻢ ﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﺳﺎﻝ 31ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ،ﻣﺘﺎﻉ ﻳﺎ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻓﺮﻭﺧﺘﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﺒﺔ ﻫﺮ ﻗﺮﺽ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 32ﻭ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺛﻠﺚ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ،ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ، ﺳﺒﺖ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻮﺍﺳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺕ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﺎ ﻛﻔﹼﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ 33ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﻥ ﺗﹶﻘﹾﺪﻣﻪ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﺩﺭ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ، 34ﻭ ﻣﺎ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﻗﻮﻡ ،ﻗﺮﻋﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﻫﻴﺰﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻴﻢ ،ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ،ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻭﻗﺘﻬﺎﻱ ﻣﻌﻴﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ؛ 35ﻭ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﻮﺑﺮﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﺑﺮﻫﺎﻱ ﻫﻤﺔ ﻣﻴﻮﺓ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺭﺍ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ؛ 36ﻭ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ. 37ﻭ ﻧﻴﺰ ﺧﻤﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﻋﺼﻴﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻋﺸﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻋﺸﺮ ﺭﺍ ﺩﺭﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺯﺭﺍﻋﺘﻲ ﻣﺎ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ. 38ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻋﺸﺮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ،ﻛﺎﻫﻨﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻋﺸﺮ ﻋﺸﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 39ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻲ ﻏﻠﹼﻪ ﻭ ﻋﺼﻴﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺁﻻﺕ ﻗﺪﺱ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﻐﹼﻨﻴﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﭘﺲ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 11 1ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪﺱ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﹸﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﻗﻲ ،ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻧﺪ. 2ﻭ ﻗﻮﻡ ،ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﺩﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. 3ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺑﻠﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺳﺎﻳﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﻧﹶﺒﻴﻨﻴﻢ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ،ﻫﺮﻛﺲ ﺩﺭ ﻣﻠﻚ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ، ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. ﺷ ﹶﻔﻄﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﻬﻠﹶﻠﹾﺌﻴﻞ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ 4ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺳﻜﻨﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻋﻨﺎﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﺰﹼﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺯﹶﻛﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﺍ ﻣﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﹶ ﻓﺎﺭﺹ. 5ﻭ ﻣﻌﺴﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺑﻦ ﻛﹸﻠﹾﺤﻮﺯﻩ ﺍﺑﻦ ﺣﺰﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﺪﺍﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻮﻳﺎﺭﻳﺐ ﺑﻦ ﹶﺯﻛﹶﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺷﻴﻠﻮﻧﻲ. 6ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﻓﺎﺭﺹ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ ،ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻭ ﻫﺸﺖ ﻣﺮﺩ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺷﻌﻴﺎ. ﺳﻠﱡﻮﺍﺑﻦ ﻣ ﹸ 7ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ : ﺸﻼﹼﻡ ﺑﻦ ﻳﻮﻋﻴﺪ ﺑﻦ ﻓﹶﺪﺍﻳﺎ ﺍﺑﻨﻘﻮﻻﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﻌﺴﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﻳﺘﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﺍ ﹶ ﺳﻼﹼﻱ ،ﻧﻪ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ. ﺟﺒﺎﻱ ﻭ 8ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺴﻨﹸﻮ ﺁﻩ ،ﺭﺋﻴﺲ ﺩﻭﻡ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ. 9ﻭ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﺯﹺﻛﹾﺮﻱ ،ﺭﺋﻴﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺑﻦ ﻫ 10ﻭ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ،ﻳ ﺪﻋﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻮﻳﺎﺭﻳﺐ ﻭ ﻳﺎﻛﻴﻦ ﻭ ﺣﻠﹾﻘﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﺸﹸﻼﹼ ،ﺑﻦ ﺻﺎﺩﻭﻑ ﺑﻦ ﻣﺮﺍﻳﻮﺕ ﺑﻦ ﺍﹶﺣﻴﻄﻮﺏ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ. 11ﻭ ﺳﺮﺍﻳﺎ ﺍﺑﻦ
396
ﺸﺤﻮﺭ ﺑﻦ 12ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ .ﻭ ﻋﺪﺍﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳ ﺮﻭﺣﺎﻡ ﺑﻦ ﹶﻓﹶﻠﻠﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﺍﻣﺼﻲ ﺍﺑﻦ ﺯﹶﻛﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﻓ ﹾ ﻣﻠﹾﻜﻴﺎ. 13ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ .ﻭ ﻋﻤﺸﻴﺴﺎﻱ ﺑﻦ ﻋﺰﹶﺭﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﹾﺰﺍﻱ ﺑﻦ ﻣ ﺸﻠﹼﻴﻤﻮﺕ ﺑﻦ ﺍﻣﻴﺮ. ﺠﺪﻭﻟﻴﻢ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ .ﻭ ﺯﹶﺑﺪﻳﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻫ ﺸﺒﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺑﻮﻧﻲ. ﺣ ﹶ ﺣﺸﱠﻮﺏ ﺑﻦ ﻋﺰﹾﺭﻳﻘﺎﻡ ﺑﻦ ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ 15ﻭ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﹶ 16ﻭ ﺷﹶﺒﺘﺎﻱ ﻭ ﻳﻮﺯﺍﺑﺎﺩ ﺑﺮ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﺭﺝ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺷﻤﻮﻉ ﺑﻦ ﺟﹺﻼﻝ ﺑﻦ 17ﻭ ﻣ ﱠﺘﻨﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﻴﻜﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﺯﺑﺪﻱ ﺑﻦ ﺁﺳﺎﻑ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ،ﺣﻤﺪ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑ ﹾﻘ ﺒﻘﹾﻴﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺭﺋﻴﺲ ﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﺒﺪﺍ ﺍﺑﻦ ﹶ ﻳﺪﻭﺗﻮﻥ. 18ﺟﻤﻴﻊ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻃﹾﻠ ﻤﻮﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺻﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ. 19ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﻋﻘﱡﻮﺏ ﻭ ﹶ 20ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. ﺟﺸﹾﻔﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﹶﻧﺘﻴﻨﹾﻴﻢ 21ﻭ ﹶﻧﺘﻴﻨﹾﻴﻢ ﺩﺭ ﻋﻮﻓﹶﻞ ﺳﻜﻨﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺻﻴﺤﺎ ﻭ ﹺ ﺸﺒﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣ ﱠﺘﻨﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﻴﻜﺎ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺁﺳﺎﻑ ﻛﻪ ﻣﻐﻨﹼﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. ﺣ ﹶ 22ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻋﺰﹼﻱ ﺍﺑﻦ ﺑﺎﻧﻲ ﺍﺑﻦ 23ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻤﻲ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻐﻨﹼﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﺮ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﺵ. 24ﻭ ﹶﻓ ﹶﺘﺤﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﺸﻴ ﹶﺰﺑﺌﻴﻞ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺯﺍﺭﺡ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﻮﺭ ﻗﻮﻡ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﻗﺼﺒﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ .ﺩﺭ ﻗﺮﻳﺔ ﺍﺭﺑﻊ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﺩﻳﺒﻮﻥ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﻳﻘﹶﺒﺼﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ. 26ﻭ ﺩﺭ ﻳﺸﹸﻮﻉ ﻭ ﻣﻮﻻﺩﻩ ﻭ ﺑﻴﺖ ﻓﺎﻟﹶﻂ. ﺷﺒﻊ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ. ﺣﺼﹶﺮ ﺷﻮﻋﺎﻝ ﻭ ﺑﺌﺮ ﹶ 27ﻭ ﺩﺭ 28ﻭ ﺩﺭ ﺻﻘﹾﻠﹶﻎ ﻭ ﻣﻜﹸﻮﻧﹶﻪ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ. ﺻ ﺮﻋﻪ ﻭ ﻳ ﺮﻣﻮﺕ. 29ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﹺﺭﻣﻮﻥ ﻭ ﹸ 30ﻭ ﺯﺍﻧﹸﻮﺡ ﻭ ﻋﺪﻻﹼﻡ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﻻﻛﻴﺶ ﻭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﻭ ﻋﺰﻳﻘﹶﻪ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﺗﺎ ﻭﺍﺩﻱ ﻫﻨﱡﻮﻡ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. 31ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺟﹺﺒﻊ ﺗﺎ ﻣﻜﹾﻤﺎﺵ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ .ﺩﺭ ﻋﻴﺎ ﻭ ﺑﻴﺖ ﻳﻞ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ. 32ﻭ ﻋﻨﺎﺗﹸﻮﺕ ﻭ ﻧﹸﻮﺏ ﻭ ﻋﹶﻨﹾﻨﻴﻪ، ﺟﺘﹼﺎﻳﻢ، 33ﻭ ﺣﺎﺻﻮﺭ ﻭﺭﺍﻣﻪ ﻭ ﹺ ﺻﺒﻮﻋﻴﻢ ﻭ ﹶﻧ ﺒﻼﹼﻁ، 34ﻭ ﺣﺎﺩﻳﺪ ﻭ ﹶ 35ﻭ ﻟﹸﻮﺩ ﻭ ﺍ ﻭﻧﹸﻮ ﻭ ﻭﺍﺩﻱ ﺣﺮﺍﺷﻴﻢ. 36ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. 12 ﺷﹶﺌﻠﹾﺘﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﻳﺸﹸﻮﻉ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ .ﺳﺮﺍﻳﺎ ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻭ ﻋﺰﹾﺭﺍ. 1ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﹶﺯ ﺭﺑﺎﺑﹺﻞ ﺑﻦ ﹶ 2ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﹶﺯﺭﺑﺎﺑﹺﻞ ﺑﻦ ﺷﹶﺌﹰﻠﹾﺘﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﻳﺸﹸﻮﻉ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ .ﺳﺮﺍﻳﺎ ﻭ ﺍﺭﻧﻴﺎ ﻭ ﺍﹶﻣﺮﻳﺎ ﻭ ﻣﻠﻮﻙ ﻭ ﺣﻄﱡﻮﺵ. ﺷ ﹶﻜﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﺭﺣﻮﻡ ﻭ ﻣﺮﻳﻤﻮﺕ. 3ﻭ ﹶ 4ﻭ ﻋﺪﻭ ﻭ ﺟﹾﻨﺘﹸﺌﻲ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﺎ. 5ﻭ ﻣﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﻣ ﻌﺪﻳﺎ ﻭ ﹺﺑﻠﹾﺠﻪ. 6ﻭ ﺷﹶﻤﻌﻴﺎ ﻭ ﻳﻮﻳﺎﺭﻳﺐ ﻭ ﻳ ﺪﻋﻴﺎ ﻭ ﺣﻠﹾﻘﻴﺎ ﻭ ﻳﺪﻋﻴﺎ .ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﺸﹸﻮﻉ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺳﻠﱡﻮﺭ ﻭ ﻋﺎﻣﻮﻕ ﻭ ﺷ ﺮﺑﻴﺎ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﭘﻴﺸﻮﺍﻳﺎﻥ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ :ﻳﺸﹸﻮﻉ ﻭ ﹺﺑﻨﱡﻮﻱ ﻭ ﻗﹶﺪﻣﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﹶ 9ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑ ﹾﻘ ﺒﻘﹾﻴﻪ ﻭ ﻋﻨﻲ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﻳﺸﹸﻮﻉ ﻳﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻳﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﺍﹶﻟﻴﺎﺷﻴﺐ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﹶﻟﻴﺎﺷﻴﺐ ﻳﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 11ﻭ ﻳﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻳﺪﻭﻉ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. ﺣﹶﻨﻨﹾﻴﺎ. 12ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺳﺮﺍﻳﺎ ﻣﺮﺍﻳﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺸﻼﹼﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﹶﻣﺮﻳﺎ ﻭ ﻳﻬﻮﺣﺎﻧﺎﻥ. 13ﻭ ﺍﺯ ﻋﺰﹾﺭﺍ ،ﻣ ﹸ
397
ﺷﺒﻨﻴﺎ ،ﻳﻮﺳﻒ. 14ﻭ ﺍﺯ ﻣﻠﻴﻜﹲﻮ ،ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﹶ ﺣﻠﹾﻘﺎﻱ. 15ﻭ ﺍﺯ ﺣﺎﺭﻳﻢ ،ﻋﺪﻧﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﻳﻮﺕ ، ﺟ ﺒﺘﹲﻮﻥ ،ﻣﺸﻼﹼﻡ. 16ﻭ ﺍﺯ ﻋﺪﻭ ،ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻭ ﺍﺯ ﹺ 17ﻭ ﺍﺯ ﺍﹶﺑﻴﺎ ،ﹺﺯﻛﹾﺮﻱ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻨﹾﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﻣﻮﻋﺪﻳﺎ ،ﻓﻠﹾﻄﺎﻱ. ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ،ﻳﻬﻮﻧﺎﺗﺎﻥ. ﺷﻤﻮﻉ ﻭ ﺍﺯ ﹶ 18ﻭ ﺍﺯ ﺑﹺﻠﹾﺠﻪ ،ﹶ 19ﻭ ﺍﺯ ﻳﻮﻳﺎﺭﻳﺐ ،ﻣﺘﹾﻨﺎﻱ ﻭ ﺍﺯ ﻳﺪﻋﻨﺎ ،ﻋﺰﹼﻱ. ﺳﻼﹼﻱ ،ﻗﹶﻼﹼﻱ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺎﻣﻮﻕ ،ﻋﺎﺑﺮ. 20ﻭ ﺍﺯ ﺸﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻳ ﺪﻋﻴﺎ ،ﹶﻧﺘﹶﻨﺌﻴﻞ. ﺣ ﹶ ﺣﻠﹾﻘﻴﺎ ، 21ﻭ ﺍﺯ 22ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﹶﻟﻴﺎﺷﻴﺐ ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻭ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻳ ّﺪﱡﻭﻉ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﻓﺎﺭﺳﻲ. 23ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺑﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﺗﺎ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﺍﹶﻟﹾﻴﺎﺷﻴﺐ ﺛﺒﺖ ﮔﺮﺩﻳﻨﺪ. ﺷ ﺮﺑﻴﺎ ﻭ ﻳﺸﱡﻮﻉ ﺑﻦ ﹶﻗﺪﻣﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺗﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ،ﻓﺮﻗﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻓﺮﻗﻪ ،ﺣﻤﺪ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺸﺒﻴﺎ ﻭ ﹶ ﺣ ﹶ 24ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﺸﻼﹼﻡ ﻭ ﻃﻠﹾﻤﻮﻥ ﻭ ﻋﻘﱡﻮﺏ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﻣ ﱠﺘﻴﻴﺎ ﻭ ﺑ ﹾﻘ ﺒﻘﹾﻴﺎ ﻭ ﻋ ﻮ ﺑﺪﻳﺎ ﻭ ﻣ ﹸ ﺤﻤﻴﺎﻱ ﻭﺍﻟﻲ ﻭ ﻋﺰﹾﺯﺍﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﻛﺎﺗﺐ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 26ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ ﻳﺸﱡﻮﻉ ﺑﻦ ﻳﻮﺻﺎﺩﺍﻕ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﹶﻧ ﻑ 27ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺣﺼﺎﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺣﻤﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺩ ﺑﺎ ﺩ ﻭ ﺑﺮﺑﻂ ﻭ ﻋﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 28ﭘﺲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ،ﺍﺯ ﺩﺍﻳﺮﺓ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﺕ ﻧﹶﻄﻮﻓﺎﺗﻴﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 29ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﹺ ﺟﺒﻊ ﻭ ﻋﺰﹾﻣﻮﺕ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﻫﺎﺕ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎﻱ ﹺ 30ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 31ﻭ ﻣﻦ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﺣﺼﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺩﻭ ﻓﺮﻗﺔ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺯ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﺮﺣﺼﺎﺭ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﺎﻛﺮﻭﺑﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﺌﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. ﺷﻌﻴﺎ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ. 32ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻫﻮ ﹶ ﺸﻼﹼﻡ. 33ﻭ ﻋ ﹶﺰﺯﹾﻳﺎ ﻭ ﻋﺰﹾﺭﺍ ﻭ ﻣ ﹸ ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ. 34ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﹶ ﺷﻤﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﺘﱠﻨﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﺯﻛﹼﻮﺭ ﺑﻦ ﺁﺻﺎﻑ. 35ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﹶﺯﻛﹶﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻦ ﹶ ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﻭ ﻋ ﹶﺰﺯﹾﻳﺌﻴﻞ ﻭ ﻣﻠﹶﻼﻱ ﻭ ﺟﹺﻠﻼﻱ ﻭ ﻣﺎﻋﺎﻱ ﻭ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﺌﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺣﻨﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺁﻻﺕ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ،ﻭ ﻋﺰﹾﺭﺍﻱ ﻛﺎﺗﺐ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 36ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﹶ 37ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﭼﺸﻤﻪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺯﻳﻨﺔ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﺎﻻﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺗﺎ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺁﺏ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 38ﻭ ﻓﺮﻗﺔ ﺩﻭﻡ ،ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻴﺌﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻧﺼﻒ ﻗﻮﻡ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺣﺼﺎﺭ ،ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺝ ﺗﻨﻮﺭ ﺗﺎ ﺣﺼﺎﺭ ﻋﺮﻳﺾ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﻴﻢ. ﺣﹶﻨﻨﹾﺌﻴﻞ ﻭ ﺑﺮﺝ ﻣﺜﹶﻪ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺳﺠﻦ ﺗﻮﻗﻒ 39ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﺑﺎﻻﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﹸﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺑﺎﻻﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻣﺎﻫﻲ ﻭ ﺑﺮﺝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 40ﭘﺲ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻓﺮﻗﺔ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻳﻢ ﻭ ﻣﻦ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻳﻢ. ﺣﹶﻨﻨﹾﻴﺎﻱ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺑﺎ ﻛﹶﺮﻧﹼﺎﻫﺎ، 41ﻭ ﺍﻟﹾﻴﺎﻗﻴﻢ ﻭ ﻣﻌﺴﻴﺎ ﻭ ﻣﻨﹾﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﻭ ﺍﹶﻟﹾﻴﻮﻋﻴﻨﺎﻱ ﻭ ﹶﺯﻛﹶﺮﻳﺎ ﻭ 42ﻭ ﻣﻌﺴﻴﺎ ﻭ ﹶ ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﻋﺰﹼﻱ ﻭ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﻠﹾﻜﻴﺎ ﻭ ﻋﻴﻼﻡ ﻭ ﻋﺎﺯﺭ ،ﻭ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﹺﻳ ﹾﺰﺯﹶﺣﻴﺎﻱ ﻭﻛﻴﻞ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪﻧﺪ. 43ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﺷﺪ. 44ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﻛﺴﺎﻧﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﺮ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻭ ﻧﻮﺑﺮﻫﺎ ﻭ ﻋﺸﺮﻫﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﺼﹼﺔ ﺍﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 45ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺣﻜﻢ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ،ﻭﺩﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 46ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺁﺳﺎﻑ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ،ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎﻱ ﺣﻤﺪ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ.
398
47ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﹶﺯ ﹸﺯﺑﺎﺑﻞ ﻭ ﺩﺭﺍﻳﺎﻡ ﻧﹶﺤﻤﻴﺎ ،ﺣﺼﹼﺔ ﻫﺎﻱ ﻣﻐﻨﻴﺂﻥ ﻭﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻗﻒ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭﻗﻒ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ . 13 1ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﻮﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﺁﺑﻴﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﻮﻧﺪ. 2ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺁﺏ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻠﹾﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺟﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻟﻌﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻟﻴﺎﺷﻴﺐ ﻛﺎﻫﻦ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎ ﻃﹸﻮﺑﻴﺎ ﻗﺮﺍﺑﺘﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 5ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺣﺠﺮﺓ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﺭﺍ ﻭ ﻋﺸﺮ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﻲ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺸﺴﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺧﺼﺖ ﺤ ﹶ 6ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ،ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻲ ﻭ ﺩﻭﻡ ﹶﺍ ﺭ ﹶﺗ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪﻡ ،ﺍﺯ ﻋﻤﻞ ﺯﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻟﻴﺎﺷﻴﺐ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻃﹸﻮﺑﻴﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪﻡ. 8ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺧﺎﻧﺔ ﻃﹸﻮﺑﻴﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺠﺮﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻳﺨﺘﻢ. 9ﻭ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩﻡ. 10ﻭ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺣﺼﹼﻪ ﻫﺎﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ،ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﻐﻨﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮﺍﺭﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 11ﭘﺲ ﺑﺎ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻏﻔﻠﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﻧﻤﻮﺩﻡ. 12ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ،ﻋﺸﺮ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﻋﺼﻴﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﺷﹶﻠﹶﻤﻴﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﺎﺗﺐ ﻭ ﻓﺪﺍﻳﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺧﺰﺍﻧﻪ ﮔﻤﺎﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﺯﻛﹼﻮﺭ ﺑﻦ ﻣ ﱠﺘﻨﹾﻴﺎ ﺭﺍ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺼﹼﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻨﺪ. 14ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺣﺴﻨﺎﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺁﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻣﺤﻮ ﻣﺴﺎﺯ. ﺳﺒﺖ ﻣﻲ ﻓﺸﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻓﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻻﻏﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﺮ 15ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ،ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﭼﺮﺧﹸﺸﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻓﺮﻭﺧﺘﻦ ﻣﺄﻛﻮﻻﺕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻧﻤﻮﺩﻡ. ﻭ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺣﻤﻞ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ 16ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺻﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﺎﻫﻲ ﻭ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ،ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪ. ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ 17ﭘﺲ ﺑﺎ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ» :ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻋﻤﻞ ﺯﺷﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻏﻀﺐ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ 18ﺁﻳﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ؟ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 19ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﺒﺖ ﻧﮕﺸﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺳﺒﺖ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻲ ﺍﻓﻜﻨﺪ ،ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﺪﻏﻦ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺒﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ. ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ 20ﭘﺲ ﺳﻮﺩﺍﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﮔﺎﻥ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺑﻀﺎﻋﺖ ،ﻳﻚ ﺩﻭ ﺩﻓﻌﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 21ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﺷﻤﺎ ﭼﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ؟ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺳﺒﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ. ﺭﻭﺯ 22ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﻮﺩ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﺜﺮﺕ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ،ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺮﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎ. ﺷ ﺪﻭﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﻮﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 23ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻌﻀﻲ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ،ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﹶﺍ ﹾ 24ﻭ ﻧﺼﻒ ﻛﻼﻡ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﹶﺷﹾﺪﻭﺩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ. 25ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﺩﻡ ﻭ ﻣﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻡ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﹶﻗﺴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺪﻫﻴﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ. 26ﺁﻳﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻣﺜﻞ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩ؟ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻭ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. ﻲ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫ ﹺ
399
27ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺸﻮﻳﻢ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﻢ؟« ﺳﹾﻨ ﺒﻠﱡﻂ ﺣﻮﺭﻭﻧﻲ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻧﺪﻡ. ﺐ ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ،ﺩﺍﻣﺎﺩ 28ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳ ﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﺑﻦ ﹶﺍﻟﹾﻴﺎﺷﻴ ﹺ 29ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻭ ﻋﻬﺪ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 30ﭘﺲ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﺩ. 31ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﻫﻴﺰﻡ ،ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﻭ ﻧﻮﺑﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ.
400
ﻛﺘﺎﺏ ﺍﺳﺘﹶﺮ 1 ﺣﺒﺶ ،ﺑﺮﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭﻫﻔﺖ ﻭﻻﻳﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ .ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﹶﺍ ﹾ 1ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﹶﺍ ﹾ ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻠﻄﻨﺔ ﺷﹸﻮﺷﹶﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 2ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﹶﺍ ﹾ 3ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﻓﺎﺭﺱ ﻭ ﻣﺎﺩﻱ ﺍﺯ ﺍﹸﻣﺮﺍ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 4ﭘﺲ ﻣﺪﺕ ﻣﺪﻳ ﺪ ﺻﺪ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺭﻭﺯ ،ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﺟﻼﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﻣﺠﺪ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 5ﭘﺲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺁﻧﺮﻭﺯﻫﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﺷﹸﻮﺷﹶﻦ ﺍﺯ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺭ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺑﺎﻍ ﻗﺼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﻥ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﻻﺟﻮﺭﺩ ،ﺑﺎ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺮ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﻣﺮ ﻣ ﹺﺮ ﺳﻔﻴﺪ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺗﺨﺘﻬﺎﻱ ﻃﻼ ﻭﻧﻘﺮﻩ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻔﺮﺷﻲ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺳﻤﺎﻕ ﻭ ﻣﺮ ﻣ ﹺﺮ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺩ ﺭ ﻭ ﻣﺮ ﻣ ﹺﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻥ ،ﺍﺯﻇﺮﻓﻬﺎﻱ ﻃﻼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻇﺮﻓﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺷﻜﺎﻝ ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺮﺍﺑﻬﺎﻱ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﺮﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﺪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﺗﻜﻠﹼﻒ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻫﻤﺔ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ. ﻲ ﻣﻠﻜﻪ ﻧﻴﺰ ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺴﺮﻭﻱ ﹶﺍ ﹾ 9ﻭ ﻭﺷﹾﺘ ﹺ 10ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ،ﭼﻮﻥ ﺩﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺵ ﺷﺪ ،ﻫﻔﺖ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻬﻮﻣﺎﻥ ﻭ ﹺﺑﺰﹾﺗﺎ ﻭ ﺣ ﹾﺰﺑﻮﻧﺎ ﻭ ﹺﺑﻐﹾﺘﺎ ﻭ ﹶﺍ ﺑﻐﹾﺘﺎ ﻭ ﺯﺍﺗﹶﺮ ﻭ ﻛﹶﺮﻛﹶﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﹶﺍ ﹾ ﻲ ﻣﻠﻜﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﺎﺝ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻼﻳﻖ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﻮﺩ. 11ﻛﻪ ﻭﺷﹾﺘ ﹺ 12ﺍﻣﺎ ﻭﺷﹾﺘﻲﹺ ﻣﻠﻜﻪ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺎﻳﺪ .ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﻏﻀﺒﺶ ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺣﻜﻴﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﻣﺨﺒﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻋﺎﺭﻑ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﺍﻭ ﹶﻛ ﺮﺷﹶﻨﺎ ﻭ ﺷﻴﺘﺎﺭ ﻭ ﹶﺍ ﺩﻣﺎﺗﺎ ﻭ ﹶﺗﺮﺷﻴﺶ ﻭ ﻣﺮﺱ ﻭ ﻣ ﺮﺳﻨﺎ ﻭ ﻣﻤﻮﻛﺎﻥ ،ﻫﻔﺖ ﺭﺋﻴﺲ ﻓﺎﺭﺱ ﻭ ﻣﺎﺩﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﺔ ﺍﻭﻝ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ؟« 15ﮔﻔﺖ »:ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ،ﺑﻪ ﻭﺷﹾﺘﻲﹺ ﻣﻠﻜﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﹶﺍ ﹾ 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻤﻮﻛﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ »ﻭﺷﹾﺘﻲﹺ ﻣﻠﻜﻪ ،ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻃﻮﺍﻳﻔﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎﻱ ﹶﺍ ﹾ ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺮ 17ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻠﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻧﺎﻥ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻮﻫﺮﺍﻧﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺨﺒﺮ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﹶﺍ ﹾ ﻲ ﻣﻠﻜﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﺷﹾﺘ ﹺ 18ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ،ﺧﺎﻧﻤﻬﺎﻱ ﻓﺎﺭﺱ ﻭﻣﺎﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻠﻜﻪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﻭﺳﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺣﺘﻘﺎﺭ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 19ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺩﺍﻧﺪ ،ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻊ ﻓﺎﺭﺱ ﻭ ﻣﺎﺩﻱ ﺛﺒﺖ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺗﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﭙﺬﻳﺮﺩ ،ﻛﻪ ﻭﺷﹾﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺗﺒﺔ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺪﻫﺪ. ﺣﻀﻮﺭ ﹶﺍ ﹾ 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﻭ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﻤﺔ ﺯﻧﺎﻥ ﺷﻮﻫﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻛﻮﭼﻚ ،ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺭﺅﺳﺎ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺳﺨﻦ ﻣﻤﻮﻛﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ. ﻂ ﺁﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﻮﻡ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﻠﹼﻂ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻗﻮﻡ 22ﻭ ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﺕ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻭﻻﻳﺖ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺧ ﹼ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ. 2 ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺴﺖ ،ﻭﺷﹾﺘﻲ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﻜﻤﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ. 1ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ،ﭼﻮﻥ ﻏﻀﺐ ﹶﺍ ﹾ 2ﻭ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺎﻛﺮﺓ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻄﻠﺒﻨﺪ.
401
3ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﺩ ﻭﻛﻼ ﺑﮕﻤﺎﺭﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺎﻛﺮﺓ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻨﻈﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﺷﹸﻮﺷﹶﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺯﻧﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻫﻴﺠﺎﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻣﺴﺘﺤﻔﻆ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 4ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﻭﺷﹾﺘ ﹺ ﻲ ﻣﻠﻜﻪ ﺑﺸﻮﺩ «.ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ. ﺷﻤﻌﻲ ﺍﺑﻦ ﻗﹶﻴﺲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻲ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻮﺩ. 5ﺷﺨﺼﻲ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻄﻨﻪ ﺷﹸﻮﺷﹶﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺑﻦ ﻳﺎﺋﻴﺮ ﺍﺑﻦ 6ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎ ﺍﺳﻴﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻳﻜﹸﻨﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﹶﺒﻮﻛﹶﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺳﺘﹶﺮ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ،ﺧﻮﺏ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ 7ﻭ ﺍﻭ ﻫ ﺪﺳﻪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ،ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ. 8ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺎﻳﻊ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﺷﹸﻮﺷﹶﻦ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻫﻴﺠﺎﻱ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ .ﺍﺳﺘﹶﺮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻫﻴﺠﺎﻱ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺤﻔﻆ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ،ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻭ ﺗﺤﻔﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﻫﻔﺖ ﻛﻨﻴﺰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺰﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩ. ﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺎﺵ ﻧﻜﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣ ﺮﺩﺧﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﮑﻨﺪ. ﺳﺘﹶﺮ ،ﻗﻮﻣﻲ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪ ﹺ 10ﻭ ﺍ 11ﻭ ﻣﺮﺩ ﺧﺎﯼ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﺶ ﺻﺤﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺯﻧﺎﻥ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻃﹼﻼﻉ ﻳﺎﺑﺪ. ﺸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻣﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺧ ﹲ 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺑﺔ ﻫﺮ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﹶﺍ ﹾ ﺷﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺎﻡ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﻣ ﺮ ﻭ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺯﻧﺎﻥ، 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺪﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺯﻧﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﺩ. ﺷ ﻌﺸﹾﻐﺎﺯ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻣﺴﺘﺤﻔﻆ ﻣﺘﻌﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ 14ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻡ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻭﻡ ﺯﻧﺎﻥ ،ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﹶ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ،ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺭﻏﺒﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﺎﻡ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ. ﺳﺘﹶﺮ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺑﻴﺤﺎﻳﻞ ،ﻋﻤﻮﻱ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺠﺎﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﻫﻴﺠﺎﻱ، 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺑﺔ ﺍ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻣﺴﺘﺤﻔﻆ ﺯﻧﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ ،ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ. ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺑﻪ ﻗﺼﺮ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﻃﻴﺒﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﻔﺘﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 16ﭘﺲ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﹶﺍ ﹾ 17ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺍﺳﺘﹶﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺯﻧﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻧﻌﻤﺖ ﻭ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻳﺎﻓﺖ .ﻟﻬﺬﺍ ﺗﺎﺝ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﻭﺷﹾﺘﻲﹺ ﻣﻠﻜﻪ ﺳﺎﺧﺖ. 18ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﺮﻡ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ،ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 19ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻥ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺑﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪﻱ ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﺎﺵ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﺣﻜﻢ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ. 21ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ،ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺣﺎﻓﻈﺎﻥ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﹺﺑﻐﹾﺘﺎﻥ ﻭ ﺗﺎﺭﺵ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ، ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺳﺖ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻧﺪ. ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﹶﺍ ﹾ ﺳﺘﹶﺮ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺖ. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﻃﻼﹼﻉ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻣﻠﻜﻪ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍ 23ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺗﻔﺤﺺ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺻﺤﻴﺢ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﹼﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻭﻡ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺷﺪ. 3 ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺑﻦ ﻫﻤﺪﺍﺗﺎﻱ ﺍﹶﺟﺎﺟﻲ ﺭﺍ ﻋﻈﻤﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺭﺟﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺅﺳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ 1ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ،ﹶﺍ ﹾ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 2ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺳﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﻟﻜﻦ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺳﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ. 3ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ »ﺗﻮ ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻣﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟« 4ﺍﻣﺎ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩ .ﭘﺲ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﻧﻪ، ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﻫﺴﺘﻢ.
402
5ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺳﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 6ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ،ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻭﻱ ﺳﻬﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﺲ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﻗﺼﺪ ﻫﻼﻙ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﹶﺍ ﹾ 7ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﹶﺧﹾﺸﹸﻮﺭﺵ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﻧﻴﺴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﺗﺎ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﺍﺫﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻓﻮﺭ ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺮﻋﻪ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ. 8ﭘﺲ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﹶﺧﹾﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ» :ﻗﻮﻣﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺗﻮ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻫﻤﺔ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺎﻳﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻔﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ. 9ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺣﻜﻤﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭﻣﻦ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﺯﻧﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻋﺎﻣﻼﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺑﻦ ﻫﻤﺪﺗﺎﻱ ﺍﺟﺎﺟﻲ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﺩ. 11ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﻫﻢ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻫﻢ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﺗﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺕ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻜﻨﻲ«. 12ﭘﺲ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﻟﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻭﻻﻳﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﺑﺮ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻫﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻫﺮ ﻭﻻﻳﺖ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺧﹼﻂ ﺁﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺯﺑﺎﻧﺶ ،ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﹶﺍ ﹾ ﺷﺪ. 13ﻭ ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﺕ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭼﺎﭘﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﺔ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺮ ﻭﻃﻔﻞ ﻭﺯﻥ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﺁﺫﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻜﹸﺸﻨﺪ ﻭ ﺗﻠﻒ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪ. 14ﻭ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺍﻋﻼﻥ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺴﺘﹼﻌﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 15ﭘﺲ ﭼﺎﭘﺎﺭﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺘﺎﺑﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻠﻄﻨﺔ ﺷﹸﻮﺷﻦ ﻧﺎﻓﺬ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺷﻬﺮ ﺷﹸﻮﺷﻦ ﻣﺸﻮﺵ ﺑﻮﺩ. 4 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪﻩ ،ﭘﻼﺱ ﺑﺎ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺩﺭﺑﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﺔ ،ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺗﻠﺦ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ. 2ﻭ ﺗﺎ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻼﺱ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ 3ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻭﻻﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺮ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺎﺗﻢ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ،ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﭘﻼﺱ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻧﺪ. 4ﭘﺲ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻠﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺷﺪ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﭘﻼﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩ. ﺳﺘﹶﺮ ،ﻫﺘﺎﻙ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﻭﻱ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺑﭙﺮﺳﺪ 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺍﻣﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺒﺒﺶ ﭼﻴﺴﺖ. 6ﭘﺲ ﻫﻨﺎﻙ ﺑﻪ ﺳﻌﺔ ﺷﻬﺮ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. 7ﻭ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺒﻠﻎ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ. 8ﻭ ﺳﻮﺍﺩ ﻧﻮﺷﺘﺔ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﹸﻮﺷﹶﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﻼﻙ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﹶﺳﺘﹶﺮ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻭﺻﻴﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻨﺪ. 9ﭘﺲ ﻫﺘﺎﻙ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ. 10ﻭ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻫﺘﺎﻙ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺑﮕﻮﻳﺪ. 11ﻛﻪ »ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺮﻛﺲ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺯﻥ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺑﻲ ﺍﺫﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ،ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺣﻜﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻮﮔﺎﻥ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺴﻮﻱ ﺍﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ .ﻭ ﺳﻲ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻡ«. 12ﭘﺲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺘﻨﺪ: 13ﻭ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﻴﺪ» :ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻓﻜﺮ ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﺳﺎﻳﺮ ﻳﻬﻮﺩ ،ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 14ﺑﻠﻜﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﺗﻮ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻤﺎﻧﻲ ،ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﺪﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺕ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﺸﺖ .ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﻱ.
403
15ﭘﺲ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﻴﺪ 16ﻛﻪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﹸﻮﺷﹶﻦ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﻣﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺰﺍﻧﻢ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺭﻭﺯﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ،ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ،ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻼﻑ ﺣﻜﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻡ ،ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻡ. 17ﭘﺲ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ . 5 1ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ،ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﺴﺮﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻗﺼﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ،ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻣﻠﻜﻪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻭﻱ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ .ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻮﮔﺎﻥ ﻃﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﻮﻙ ﻋﺼﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩ. 3ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻣﻠﻜﻪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻧﺼﻒ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ«. 4ﺍﺳﺘﹶﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻣﻬﻴﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻴﺎﻳﺪ. 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﺘﺎﺑﺎﻧﻴﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﻼﻡ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ «.ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻫﺎﻣﺎﻥ ،ﺑﻪ ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 6ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﮔﻔﺖ:ﻣﺴﺆﻭﻝ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﻛﺪﺍﻡ؟ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺼﻒ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﺍﺳﺘﹶﺮ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﻣﺴﺆﻭﻝ ﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ، 8ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﺆﻭﻝ ﻣﺮﺍ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻬﻴﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺍﻣﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ«. 9ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﻫﺎﻣﺎﻥ ،ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪ. 10ﺍﻣﺎ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺯﺭﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻛﺜﺮﺕ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﻈﻤﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﺧﺪﺍﻡ 11ﻭ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻓﺮﺍﻭﻧ ﹺ ﻲ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﹺ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ. 12ﻭ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻣﻠﻜﻪ ﻧﻴﺰ ﻛﺴﻲ ﺳﻮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺵ ﺯﺭﺵ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﺍﺭﻱ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ،ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺳﺎﺯﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺩﺍﺭ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 6 1ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ،ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﺬﻛﺮﺓ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ. ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ 2ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ،ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﹺﻐﺘﺎﻥ ﻭ ﹶﺗﺮﺱ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺣﺎﻓﻈﺎﻥ ﺁﺳﺘﺎﻧﺔ ﻭﻱ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺩﺳﺖ ﺩﺭﺍﺯﻱ ﺑﺮ ﹶﺍ ﹾ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﻭ ﻋﺰﺕ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﻋﻄﺎ ﺷﺪ؟ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺸﺪ. 4ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ» :ﻛﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻁ ؟« ﻭ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﻁ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻛﻨﻨﺪ. 5ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻁ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ «.ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ؟« ﻭ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ» :ﻛﻴﺴﺖ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ 7ﭘﺲ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﻭ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺭﺩ، 8ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﺒﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﺎﺝ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ.
404
9ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﻣﻘﹼﺮﺏ ﺗﺮﻳﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻭﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﻭ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﻧﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﻭ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺭﺩ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﺁﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻢ ﻧﺸﻮﺩ. 11ﭘﺲ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺳﺐ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ »ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﻭ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 12ﻭ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩ .ﺍﻣﺎ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﻣﺎﺗﻢ ﻛﻨﺎﻥ ﻭ ﺳﺮ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺸﺘﺎﻓﺖ. 13ﻭ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻭﺟﺔ ﺧﻮﺩ ﹶﺯﺭﺵ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ،ﻣﺎﺟﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺣﻜﻴﻤﺎﻧﺶ ﻭ ﺯﻧﺶ ﺯﺭﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻭﻱ ﺁﻏﺎﺯ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﺎﻟﺐ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻟﺒﺘﹼﺔ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 14ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺑﺒﺮﻧﺪ. 7 ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻣﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺮ ﻣﻠﻜﻪ ،ﻣﺴﺆﻭﻝ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﻛﺪﺍﻡ؟ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺼﻒ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 3ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻣﻠﻜﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﺆﻭﻝ ﻣﻦ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻦ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻭ ﻗﻮﻣﻢ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻼﻙ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻠﻒ ﺷﻮﻳﻢ .ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﻲ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﻢ ﺳﻜﻮﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ،ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺿﺮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻫﻴﭻ ﺍﺳﺖ. ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻣﻠﻜﻪ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺁﻥ ﻛﻴﺴﺖ ﻭ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﹶﺍ ﹾ 6ﺍﺳﺘﹶﺮ ﮔﻔﺖ» :ﻋﺪﻭ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ،ﻫﻤﻴﻦ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﺳﺖ «.ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻣﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪ. 7ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﻗﺼﺮ ﺭﻓﺖ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻬﻴﺎ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻣﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻀﹼﺮﻉ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﻗﺼﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻣﻠﻜﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ ﺳﺨﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. ﺣ ﺮﺑﻮﻧﺎ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺍﺭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣ ﺮﺩﺧﺎﻱ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺳﺨﻦ 9ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﻬﻴﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ .ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 10ﭘﺲ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﻣﻬﻴﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻏﻀﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺴﺖ. 8 ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺧﺎﻧﺔ ﻫﺎﻣﺎﻥ ،ﺩﺷﻤﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻣﻠﻜﻪ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﻣ ﺮﺩﺧﺎﻱ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ 1ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﹶﺍ ﹾ ﻧﺴﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣ ﺮﺩﺧﺎﻱ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﮔﻤﺎﺷﺖ. 3ﻭ ﺍﺳﺘﺮ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺷ ﺮ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺍﺟﺎﺟﻲ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎﺯﺩ. 4ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻮﮔﺎﻥ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ 5ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺻﻮﺍﺏ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﻢ ،ﻣﻜﺘﻮﺑﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺍﺳﻠﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺑﻦ ﻫﻤﺪﺍﺗﺎﻱ ﺍﺟﺎﺟﻲ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻼﻛﺖ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎﺯﺩ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻼﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻗﻮﻣﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺩﻳﺪ؟ ﻭ ﻫﻼﻛﺖ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ؟ ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻣﻠﻜﻪ ﻭ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺎﻧﺔ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﺑﺨﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺩﺳﺖ ﺩﺭﺍﺯﻱ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﺭ 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﹶﺍ ﹾ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 8ﻭ ﺷﻤﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺗﺎﻥ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ.
405
9ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻮﻡ ﻣﺎﻩ ﺳﻮﻡ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﺳﻴﻮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣ ﺮﺩﺧﺎﻱ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻂ ﺁﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﻮﻡ، ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻭﻻﻳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﺒﺶ ﺑﻮﺩ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻫﺮ ﻭﻻﻳﺖ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺧ ﹼ ﻂ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ. ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺧ ﹼ ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭼﺎﭘﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ؛ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺗﺎﺯﻱ ﻛﻪ 10ﻭ ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﹶﺍ ﹾ ﺺ ﺧﺪﻣﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻛﺮ ﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺎﺩﻳﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﺨﺘ ﹼ ﻲ ﻗﻮﺕ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻭ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎ ﺭﺍ 11ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺍﺫﹼﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺑﺎ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﺗﻠﻒ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪ، ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ، 12ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﺍﺯﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﺁﺫﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎﻱ ﹶﺍ ﹾ 13ﻭ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺳﻮﺍﺩﻫﺎﻱ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺍﻋﻼﻥ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺺ ﺧﺪﻣﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺣﻜﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺘﺎﺑﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﻜﻢ ،ﺩﺭ 14ﭘﺲ ﭼﺎﭘﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺗﺎﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﺨﺘ ﹼ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﺷﹸﻮﺷﹶﻦ ﻧﺎﻓﺬ ﺷﺪ. 15ﻭ ﻣ ﺮﺩﺧﺎﻱ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﺔ ﻻﺟﻮﺭﺩﻱ ﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺗﺎﺝ ﺑﺰﺭﮒ ﺯﺭﻳﻦ ﻭ ﺭﺩﺍﻱ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺷﹸﻮﺷﹶﻦ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﻭﺟﺪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، 16ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ،ﺭﻭﺷﻨﻲ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺣﺮﻣﺖ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ. 17ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ،ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺑﺰﻡ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺩﻳﻦ ﻳﻬﻮﺩ ﮔﺮﻭﻳﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺮﺱ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 9 1ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﺁﺫﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺟﺎﺭﻱ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﻳﺎﺑﻨﺪ ،ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 2ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎﻱ ﺍﹶﺧﹾﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺍﺫﹼﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺩﺳﺖ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻧﺪ؛ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺮﺱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎ ﻭ ﺍﻣﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﻭ ﻋﺎﻣﻼﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺮﺱ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، 4ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻌﻈﹼﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﺓ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎ ﺷﺎﻳﻊ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺁﻧﹰﺎ ﻓﺎﻧﹰﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ. 5ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩﻩ ،ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮﭼﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻄﻨﻪ ﺷﹸﻮﺷﹶﻦ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﻓﹶﺮﺷﹶﻨﹾﺪ ﺍﻃﺎ ﻭ ﺩﹾﻟﻔﹸﻮﻥ ﻭ ﹶﺍﺳﻔﺎﺗﺎ، 8ﻭ ﻓﹸﻮﺭﺍﺗﺎ ﻭ ﹶﺍ ﺩﻟﹾﻴﺎ ﻭ ﺍﹶﺭﻳﺪﺍﺗﺎ، 9ﻭ ﹶﻓ ﺮ ﻣﺸﹾﺘﺎ ﻭ ﺍﹶﺭﻳﺴﺎﻱ ﻭ ﹶﺍﺭﹺﻳﺪﺍﻱ ﻭ ﻳﺰﺍﺗﺎ، 10ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺑﻦ ﻫﻤﺪﺍﺗﺎﻱ ،ﺩﺷﻤﻦ ﻳﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻧﮕﺸﺎﺩﻧﺪ. 11ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﻋﺪﺩ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻄﻨﻪ ﺷﹸﻮﺷﹶﻦ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 12ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻣﻠﻜﻪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻄﻨﺔ ﺷﹸﻮﺷﹶﻦ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻭ ﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؟ ﺣﺎﻝ ﻣﺴﺆﻭﻝ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ؟ 13ﺍﺳﺘﹶﺮ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﹸﻮﺷﹶﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺑﻴﺎﻭﻳﺰﻧﺪ. 14ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﺣﻜﻢ ﺩﺭ ﺷﹸﻮﺷﹶﻦ ﻧﺎﻓﺬ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻨﺪ. 15ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﹸﻮﺷﹶﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺁﺫﺍﺭ ﻧﻴﺰ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﹸﻮﺷﹶﻦ ﻛﺸﺘﻨﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻧﮕﺸﺎﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺒﻐﻀﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﺪ .ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻧﮕﺸﺎﺩﻧﺪ. 17ﺍﻳﻦ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺁﺫﺍﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ،ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﺑﺰﻡ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ.
406
18ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﹸﻮﺷﹶﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﺑﺰﻡ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 19ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺩﻫﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﺕ ﺑﻲ ﺣﺼﺎﺭ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ،ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺁﺫﺍﺭ ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﺰﻡ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ. ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭ ﺩﻭﺭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ، 20ﻭ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﺕ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎﻱ ﹶﺍ ﹾ 21ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺍﻱ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻭ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺁﺫﺍﺭ ﺭﺍ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﻋﻴﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 22ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ،ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﻏﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﻟﻬﺬﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺰﻡ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻭ ﺑﺨﺸﺸﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ. 23ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺧﺎﻱ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺑﻦ ﻫﻤﺪﺍﺗﺎﻱ ﺍﺟﺎﺟﻲ ،ﺩﺷﻤﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩ ،ﻗﺼﺪ ﻫﻼﻙ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻓﻮﺭ ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻼﻛﺖ ﻭ ﺗﻠﻒ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 25ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﹰ ﺣﻜﻢ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺮ ﺩﺍﺭ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ. 26ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳ ﹺﻢ ﻓﻮﺭ ،ﻓﺮﻭﻳﻢ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻄﻠﺐ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﺕ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ، 27ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺫﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻠﺼﻖ ﺷﻮﻧﺪ ،ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﺘﺎﺑﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 28ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﻭ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻓﹸﻮﺭﻳﻢ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﻣﻨﺴﻮﺥ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻧﮕﺮﺩﺩ. 29ﻭ ﻭ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻣﻠﻜﻪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺑﻴﺤﺎﻳﻞ ﻭ ﻣ ﺮﺩﺧﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﻱ ،ﺑﻪ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺍﺳﻠﺔ ﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺓ ﻓﻮﺭﻳﻢ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﺑﻮﺩﻧﺪ، 30ﻭ ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﺕ ،ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺳﺨﺎﻧﺎﻥ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﻧﺰﺩ ﺟﻤﻴﻊ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻭﻻﻳﺖ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﹶﺍ ﹾ 31ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﻓﹸﻮﺭﻳﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣ ﺮﺩﺧﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﻭ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻣﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺫﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺍﻳﺎﻡ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﺗﻀﺮﻉ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 32ﭘﺲ ﺳﻨﻦ ﺍﻳﻦ ﻓﻮﺭﻳﻢ ،ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﺳﺘﹶﺮ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 10 ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﻭ ﺟﺰﺍﻳﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺟﺰﻳﻪ ﮔﺬﺍﺭﺩ، 1ﻭ ﹶﺍ ﹾ ﻲ ﺍﻭ ﻭ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﻋﻈﻤﺖ ﻣ ﺮﺩﺧﺎﻱ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻌﻈﹼﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎﺩﻱ ﻭ ﻓﺎﺭﺱ 2ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳ ﹺ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺧﺸﹸﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺷﺨﺺ ﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﻗﻮﻡ 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣ ﺮﺩﺧﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﻱ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﹶﺍ ﹾ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺑﻨﺎﻱ ﺟﻨﺲ ﺧﻮﺩ ،ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺻﻠﺢ ﺁﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ.
407
ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻳﻮﺏ 1 1ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﻮﺹ ،ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻮﺏ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻣﻞ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﺗﺮﺱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ،ﻫﻔﺖ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺳﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 3ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻭ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﺘﺮ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺟﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺍﻻﻍ ﻣﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺜﻴﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯﺵ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺳﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ. 5ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺭﺓ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﺮ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﺍﻳﻮﺏ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻮﺏ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻭ ﺍﻳﻮﺏ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 6ﻭ ﺭﻭﺯﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ؛ ﻭ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪ. 7ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻣﺪﻱ؟ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ» :ﺍﺯ ﺗﺮﺩﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺳﻴﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ. 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺍﻳﻮﺏ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻛﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻣﻞ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﺗﺮﺱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ! 9ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻮﺏ ﻣﺠﺎﻧﹰﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ؟ 10ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﻭ ﮔﺮﺩ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﻭ ﮔﺮﺩ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻭ ،ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺣﺼﺎﺭ ﻧﻜﺸﻴﺪﻱ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﻧﺪﺍﺩﻱ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﺸﺪ؟ ﻲ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻦ ﻭ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 12ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻮﺍﻟﺶ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻜﻦ «.ﭘﺲ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. 13ﻭ ﺭﻭﺯﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ. 14ﻭ ﺭﺳﻮﻟﻲ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﻮﺏ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺷﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﻻﻏﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﭼﺮﻳﺪﻧﺪ. 15ﻭ ﺳﺎﺑﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ. 16ﻭ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺁﺗﺶ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻠﻪ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ. 17ﻭ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺳﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ. 18ﻭ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺖ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ 19ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎﺩ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻮﺷﺔ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ. 20ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﻮﺏ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩ 21ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺮﻓﺖ! ﻭ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ! 22ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ،ﺍﻳﻮﺏ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﻧﺪﺍﺩ. 2 1ﻭ ﺭﻭﺯﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ؛ ﻭ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﺩ. 2ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻣﺪﻱ؟« ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ» :ﺍﺯ ﺗﺮﺩﺩ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻴﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺍﻳﻮﺏ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻣﻞ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺗﺮﺱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻵﻥ ﻛﺎﻣﻠﹼﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﺎﻳﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻭﺍﺩﺍﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﺍﺫﻳﺖ ﺭﺳﺎﻧﻢ. 4ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ» :ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﭘﻮﺳﺖ ،ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 5ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﻦ. 7ﭘﺲ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﻮﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻒ ﭘﺎ ﺗﺎ ﻛﻠﹼﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺩﻣﻠﻬﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺖ. 8ﻭ ﺍﻭ ﺳﻔﺎﻟﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﺨﺮﺍﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
408
9ﻭ ﺯﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻳﺎ ﺗﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺎﻣﻠﹼﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ؟ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻦ ﺑﻤﻴﺮ!« 10ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻣﺜﻞ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺑﻠﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ! ﺁﻳﺎ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﺑﻴﻢ؟« ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ،ﺍﻳﻮﺏ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺍﻳﻮﺏ ،ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﹶﺍﻟﻴﻔﺎ ﹺﺯ ﺗﻴﻤﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﹺﻠﹾﺪﺩ ﺷﹸﻮﺣﻲ ﻭ ﺳﻮﻓﹶﺮﺵ ﹶﻧﻌﻤﺎﺗﻲ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﻤﺪﺳﺘﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﻳﻚ ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪﻩ ،ﺧﺎﻙ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪﻧﺪ. 13ﻭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺷﺐ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺳﺨﻨﻲ ﻧﮕﻔﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﺩ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ. 3 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﻮﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﺮﺩ. 2ﻭ ﺍﻳﻮﺏ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 3ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺘﻮﻟﹼﺪ ﺷﺪﻡ ،ﻫﻼﻙ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺮﺩﻱ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ، 4ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺷﻮﺩ .ﻭ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺘﺎﺑﺪ. 5ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻭ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﻮﺕ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﹼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻧﺪ .ﺍﺑﺮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ .ﻛﺴﻮﻓﺎﺕ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ. 6ﻭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺭﺍ ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻠﻴﻆ ﻓﺮﻭ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺳﺎﻝ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻜﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﻣﺎﻫﻬﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﻮﺩ. 7ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻧﺎﺯﺍﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ. ﻥ ﺭﻭﺯ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻴﺪﻥ ﻟﻮﻳﺎﺗﺎﻥ ﻣﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 8ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎ 9ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺷﻔﻖ ﺁﻥ ،ﺗﺎﺭﻳﻚ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﻮﺭ ﺑﻜﺸﺪ ﻭ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﺳﺤﺮ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﺪ، 10ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﻧﺒﺴﺖ ،ﻭ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﻧﺴﺎﺧﺖ. 11ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻧﻤﺮﺩﻡ؟ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺷﻜﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ،ﭼﺮﺍ ﺟﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩﻡ؟ ﭼﺮﺍ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﻣﻜﻴﺪﻡ؟ 13ﺯﻳﺮﺍ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ .ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻢ، 14ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﻴﺮﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ ،ﻛﻪ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، 15ﻳﺎ ﺑﺎ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﻃﻼ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ، 16ﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﻘﻂ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﻱ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ. 17ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺷﻮﺭﺵ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺴﺘﮕﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﺭﺍﻣﻨﺪ، 18ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻛﺎﺭﮔﺬﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ. 19ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻳﻚ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻏﻼﻡ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺁﺯﺍﺩ ﺍﺳﺖ. 20ﭼﺮﺍ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ؟ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﺗﻠﺦ ﺟﺎﻧﺎﻥ؟ 21ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ﻭ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺣﻔﺮﻩ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﮔﻨﺠﻬﺎ. 22ﻛﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﺍﺑﺘﻬﺎﺝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻗﺒﺮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ؟ 23ﭼﺮﺍ ﻧﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺭﺍﻫﺶ ﻣﺴﺘﻮﺭﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺎﻟﺔ ﻣﻦ ،ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺍﻛﻢ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻧﻌﺮﺓ ﻣﻦ ،ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﺗﺮﺳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ،ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ .ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﻢ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪﻡ. 26ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ. 4 1ﻭ ﺍﻟﻴﻔﺎﺯ ﺗﺒﻤﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: 2ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺟﺮﺃﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ؟ ﻟﻴﻜﻦ ﻛﺴﻴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺪ؟ 3ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺍﺩﺏ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺿﻌﻴﻒ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ. 4ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﻟﻐﺰﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﻗﺎﻳﻢ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺗﻮ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻱ ﻟﺮﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﺍﺩﻱ. 5ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻠﻮﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ؛ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻱ. 6ﺁﻳﺎ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﻘﻮﺍﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻛﺎﻣﻠﻴﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺗﻮ ﻧﻲ؟ 7ﺍﻵﻥ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ! ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻫﻼﻙ ﺷﺪ؟ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﺠﺎ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻧﺪ؟
409
8ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺩﻳﺪﻡ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺷﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺎﺭﻧﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺭﻭﻧﺪ. 9ﺍﺯ ﹶﺗ ﹾﻔﺨﺔ ﺧﺪﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﺗﺒﺎﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ. ﺳﺒﻊ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺷﻴﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 10ﻏﺮﺵ ﺷﻴﺮ ﻭ ﻧﻌﺮﺓ 11ﺷﻴﺮ ﻧﺮ ﺍﺯ ﻧﺎﺑﻮﺩﻥ ﺷﻜﺎﺭ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻴﺮ ﻣﺎﺩﻩ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 12ﺳﺨﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﻔﺎ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻭ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﺮﻣﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﺩﺭ ﺗﻔﻜﹼﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺷﺐ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮﺩ، 14ﺧﻮﻑ ﻭ ﻟﺮﺯ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺁﻭﺭﺩ. 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻭﺣﻲ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺖ ،ﻭ ﻣﻮﻳﻬﺎﻱ ﺑﺪﻧﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 16ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺳﻴﻤﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﻨﻤﻮﺩﻡ .ﺻﻮﺭﺗﻲ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻧﻈﺮﻡ ﺑﻮﺩ .ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺷﻨﻴﺪﻡ 17ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮﺩ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ؟ 18ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 19ﭘﺲ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻠﻴﻦ ،ﻛﻪ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻏﺒﺎﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺪ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ! 20ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﺧﹸﺮﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 21ﺁﻳﺎ ﻃﻨﺎﺏ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻨﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ؟ ﭘﺲ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﻜﻤﺖ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻧﺪ. 5 1ﺍﻵﻥ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻛﻦ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﺪ؟ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻣﻴﻚ ﺍﺯ ﻣﻘﹼﺪﺳﺎﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ؟ 2ﺯﻳﺮﺍ ﻏﺼﹼﻪ ،ﺍﺣﻤﻖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﻭ ﺣﺴﺪ ،ﺍﺑﻠﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺍﻧﺪ. 3ﻣﻦ ﺍﺣﻤﻖ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺭﻳﺸﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﺮﺩﻡ. 4ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺩﻭﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 5ﻛﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻥ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﭼﻴﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻠﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺍﺳﺖ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺍﺯ ﻏﺒﺎﺭ ﺩﺭ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ ،ﻭ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﻳﺪ. 7ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﺮﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﭘﺮﺩ. 8ﻭﻟﻜﻦ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻃﻠﺐ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻭ ﺩﻋﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺳﭙﺮﺩﻡ، 9ﻛﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺑﻲ ﻗﻴﺎﺱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺑﻲ ﺷﻤﺎﺭ؛ 10ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺭﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ، 11ﺗﺎ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ،ﻭ ﻣﺎﺗﻤﺎﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ؛ 12ﻛﻪ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﻣﻔﻴﺪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ؛ 13ﻛﻪ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻴﻠﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﻜﹼﺎﺭﺍﻥ ﻣﺸﻮﺵ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 14ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﺮ ،ﻣﺜﻞ ﺷﺐ ﻛﻮﺭﺍﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ؛ 15ﻛﻪ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 16ﭘﺲ ﺍﻣﻴﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺫﻟﻴﻞ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﺩ. 17ﻫﺎﻥ ،ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻨﺒﻴﻬﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﭘﺲ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﺸﻤﺎﺭ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺍﻟﺘﻴﺎﻡ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺷﻔﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 19ﺩﺭ ﺷﺶ ﺑﻼ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻔﺖ ﺑﻼ ،ﻫﻴﭻ ﺿﺮﺭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 20ﺩﺭ ﻗﺤﻂ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻮﺕ ﻓﺪﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺍﺯ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ. 21ﺍﺯ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﺔ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﻼﻛﺖ ﺁﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ. 22ﺑﺮ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﻭ ﺗﻨﮕﺴﺎﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻭﺣﻮﺵ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 23ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﻫﻤﺪﺍﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻭﺣﻮﺵ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺻﻠﺢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 24ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺗﻮ ﺍﻳﻤﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺠﺴﺲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻔﻘﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 25ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺫﺭﻳﺘﺖ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻋﻠﻒ ﺯﻣﻴﻦ. 26ﻭ ﺩﺭ ﺷﻴﺨﻮﺧﻴﺖ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﻓﺖ ،ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻓﺔ ﮔﻨﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻤﺶ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ.
410
27ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺪﺍﻥ. 6 1ﻭ ﺍﻳﻮﺏ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﻏﺼﹼﻪ ﻣﻦ ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺍﺯ ﺭﻳﮓ ﺩﺭﻳﺎ ﺳﻨﮕﻴﻨﺘﺮ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺯﻫﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﺷﺎﻣﺪ ،ﻭ ﺗﺮﺳﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 5ﺁﻳﺎ ﮔﻮﺭﺧﺮ ﺑﺎ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻋﻠﻒ ﻋﺮﻋﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ ﻭ ﻳﺎ ﮔﺎﻭ ﺑﺮ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ؟ 6ﺁﻳﺎ ﭼﻴﺰ ﺑﻲ ﻣﺰﻩ ،ﺑﻲ ﻧﻤﻚ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﻔﻴﺪﻩ ﺗﺨﻢ ،ﻃﻌﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ 7ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺮﺍﻫﺖ ﺩﺍﺭﺩ .ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺭﺍﻙ ،ﺯﺷﺖ ﺍﺳﺖ. 8ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺧﺪﺍ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﺪ! 9ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺿﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﹸﺮﺩ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯﺩ! 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻌﻬﺬﺍ ﻣﺮﺍ ﺗﺴﻠﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﹶﻟﻴﻢ ﺷﺎﺩ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻗﺪﻭﺱ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻨﻤﻮﺩﻡ. 11ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﻮﺕ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﻜﺸﻢ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻣﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺻﺒﺮ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ 12ﺁﻳﺎ ﻗﻮﺕ ﻣﻦ ﻗﻮﺕ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﻳﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﻧﺞ ﺍﺳﺖ؟ ﻞ ﺑﻲ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟ ﻭ ﻣﺴﺎﻋﺪﺕ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻄﺮﻭﺩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 13ﺁﻳﺎ ﺑﺎﻟﻜ ﹼ ﻖ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺗﺮﺣﻢ ﺍﺳﺖ ،ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻢ ﺗﺮﺱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 14ﺣ 15ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﺔ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﻧﺪ؛ 16ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﺦ ﺳﻴﺎﻩ ﻓﺎﻡ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺮﻑ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺨﻔﻲ ﺍﺳﺖ. 17ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﻣﺎ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 18ﻛﺎﺭﻭﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 19ﻛﺎﺭﻭﺍﻧﻴﺎﻥ ﺗﻴﻤﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻗﺎﻓﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﺒﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 20ﺍﺯ ﺍﻣﻴﺪ ﺧﻮﺩ ﺧﺠﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ .ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﮔﺸﺘﻨﺪ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ ﺩﻳﺪﻳﺪ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﮔﺸﺘﻴﺪ. 22ﺁﻳﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ؟ ﻳﺎ ﺍﺭﻣﻐﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ؟ 23ﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻦ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﻴﺪ؟ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﻫﻴﺪ؟ 24ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩﻡ. 25ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺍﺳﺖ! ﺍﻣﺎ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ؟ 26ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺄﻳﻮﺱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ؟ 27ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺘﻴﻢ ﻗﺮﻋﻪ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺎﻝ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻳﺪ. 28ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ. 29ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﻦ ﻗﺎﻳﻢ ﺍﺳﺖ. 30ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻛﺎﻡ ﻣﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻓﺎﺳﺪ ﺭﺍ ﺗﻤﻴﺰ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ؟ 7 1ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺠﺎﻫﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻭﻱ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﺰﺩﻭﺭ ﻧﻲ؟ 2ﻣﺜﻞ ﻏﻼﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﻣﺰﺩﻭﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺰﺩ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺖ، 3ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺎﻫﻬﺎﻱ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺷﺒﻬﺎﻱ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻌﻴﻦ ﮔﺸﺘﻪ. 4ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ :ﻛﻲ ﺑﺮﺧﻴﺰﻡ؟ ﻭ ﺷﺐ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺻﺒﺢ ﺍﺯ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻥ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ. 5ﺟﺴﺪﻡ ﺍﺯ ﻛﺮﻣﻬﺎ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻙ ﻣﻠﺒﺲ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﭘﻮﺳﺘﻢ ﺗﺮﺍﻛﻴﺪﻩ ﻭﻣﻘﺮﻭﺡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 6ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﻣﺎﻛﻮﻱ ﺟﻮﻻ ﺗﻴﺰﺭﻭﺗﺮﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻣﻴﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 7ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ. 8ﭼﺸﻢ ﻛﺴﻲ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ،ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ.
411
9ﻣﺜﻞ ﺍﺑﺮ ﻛﻪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺭ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ. 10ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﻭ ﻣﻜﺎﻧﺶ ﺑﺎﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ. 11ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ .ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﻢ .ﻭ ﺍﺯ ﺗﻠﺨﻲ ﺟﺎﻧﻢ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 12ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺩﺭﻳﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻳﺎ ﻧﻬﻨﮕﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻛﺸﻴﻜﭽﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ؟ 13ﭼﻮﻥ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﺮﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺴﺘﺮﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﺮﺍ ﺭﻓﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ؛ 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ ،ﻭ ﺑﻪ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 15ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺧﻔﻪ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ. 16ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻢ .ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻧﻔﺴﻲ ﺍﺳﺖ. 17ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺰﹼﺕ ﺑﺨﺸﻴﺪﻱ ،ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺯﻱ؟ 18ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻲ؟ 19ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ؟ ﻣﺮﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﻡ. 20ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺎﺳﺒﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﻫﺪﻑ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ؟ 21ﻭ ﭼﺮﺍ ﮔﻨﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺮﺯﻱ ،ﻭ ﺧﻄﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﻲ ﺳﺎﺯﻱ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﻔﺤﺺ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 8 1ﭘﺲ ﹺﺑﹾﻠﺪﺩ ﺷﹸﻮﺣﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: 2ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺑﺎﺩ ﺷﺪﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ 3ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺯﺩ؟ ﻳﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 4ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟ ﺪ ﻭﺟﻬﺪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺗﻀﺮﻉ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻱ، 6ﺍﮔﺮ ﭘﺎﻙ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻱ ،ﺍﻟﺒﺘﹼﺔ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 7ﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍﻳﺖ ﺻﻐﻴﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﻓﻴﻊ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺮﻧﻬﺎﻱ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻦ ،ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎ، 9ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺩﻳﺮﻭﺯﻱ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ،ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 10ﺁﻳﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﻧﺮﺍﻧﻨﺪ؟ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻴﺎﺭﻧﺪ؟ 11ﺁﻳﺎ ﻧﻲ ،ﺑﻲ ﺧﻼﺏ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ ،ﻳﺎ ﹶﻗﺼﹶﺐ ،ﺑﻲ ﺁﺏ ﻧﻤﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ 12ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺒﺰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ،ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﻴﺎﻩ ﺧﺸﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ 13ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﺟﻤﻴﻊ ،ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭ ﺿﺎﻳﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ 14ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻭ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﺵ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﻨﻜﺒﻮﺕ ﺍﺳﺖ. 15ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺍﻳﺴﺘﺪ؛ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭﻟﻴﻜﻦ ﻗﺎﻳﻢ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 16ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ ،ﺗﺮ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﺶ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 17ﺭﻳﺸﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺳﻨﮓ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻼﺥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 18ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ. 19ﺍﻳﻨﻚ ﺧﻮﺷﻲ ﻃﺮﻳﻘﺶ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻭﻳﻴﺪ. 20ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻣﻞ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ ،ﻭ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 21ﺗﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﭘﺮ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻟﺒﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ. 22ﺧﺼﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻠﺒﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺧﻴﻤﺔ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 9 1ﭘﺲ ﺍﻳﻮﺏ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: 2ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ؟ 3ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻧﺎﺯﻋﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 4ﺍﻭ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺣﻜﻴﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺗﻮﺍﻧﺎﺳﺖ .ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟
412
5ﺁﻧﻜﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، 6ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻧﺶ ﻣﻲ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻳﺶ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ 7ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﻃﻠﻮﻉ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؛ 8ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ،ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻮﺟﻬﺎﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﺪ؛ ﺏ ﺍﻛﺒﺮ ﻭ ﺟﺒﺎﺭ ﻭ ﺛﺮﻳﺎ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺟﻬﺎﻱ ﺟﻨﻮﺏ ﺭﺍ؛ 9ﻛﻪ ﺩ 10ﻛﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻲ ﻗﻴﺎﺱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻲ ﺷﻤﺎﺭ ﺭﺍ. 11ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ؛ ﻭ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 12ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﺑﺎﻳﺪ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 13ﺧﺪﺍ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭﺍﻥ ﺭﺣﺐ ﺯﻳﺮ ﺍﻭ ﺧﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 14ﭘﺲ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻭﻟﻲ ،ﻣﻦ ﻛﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﺰﻳﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ 15ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻋﺎﺩﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩﻡ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻭﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 16ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﺪﺑﺎﺩﻱ ﺧﺮﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ،ﺯﺧﻤﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 18ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻴﻬﺎ ﭘﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 19ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻗﻮﺕ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻴﻢ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻧﺼﺎﻑ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﺪ؟ 20ﺍﮔﺮ ﻋﺎﺩﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺩﻫﺎﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﺠﺮﻡ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﻓﺎﺳﻖ ﻣﻲ ﺷﻤﺮﺩ. 21ﺍﮔﺮ ﻛﺎﻣﻞ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ،ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ. 22ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺳﺖ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺻﺎﻟﺢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 23ﺍﮔﺮ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻜﺸﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺑﻲ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 24ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺣﺎﻛﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ 25ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﭘﻴﻚ ﺗﻴﺰ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺗﻨﺪﺭﻭﺗﺮ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺰﺩ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﺪ. 26ﻣﺜﻞ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺗﻴﺰ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺰﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺎﺏ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻜﺎﺭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﺪ. 27ﺍﮔﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﻟﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺗﹸﺮﺵ ﺭﻭﻳﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﺷﻮﻡ. 28ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﺘﻘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﻤﺮﺩ، 29ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻠﺰﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﻴﺠﺎ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﻜﺸﻢ؟ 30ﺍﮔﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﺩﻫﻢ ،ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﹸﺷﻨﺎﻥ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﻢ، 31ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻟﺠﻦ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺑﺮﻱ ،ﻭ ﺭﺧﺘﻬﺎﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 32ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﻫﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ. 33ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺣﻜﻤﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ. 34ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﻫﻴﺒﺖ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﺘﺮﺳﺎﻧﺪ. 35ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ. 10 » 1ﺟﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺣﻴﺎﺗﻢ ﺑﻴﺰﺍﺭ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻧﺎﻟﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻠﺨﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﻢ. 2ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﻠﺰﻡ ﻣﺴﺎﺯ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻔﻬﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻨﺎﺯﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 3ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺎﺭﻱ ،ﻭ ﺑﺮ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺑﺘﺎﺑﻲ؟ 4ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﺸﺮ ﺍﺳﺖ؟ ﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﺩﻳﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟ 5ﺁﻳﺎ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ؟ ﻳﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺖ. 6ﻛﻪ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻣﺮﺍ ﺗﻔﺤﺺ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ ﺗﺠﺴﺲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 8ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺖ ﻣﺮﺍ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ؟ 9ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﺳﻔﺎﻝ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻏﺒﺎﺭ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ؟ 10ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﻧﺮﻳﺨﺘﻲ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﭘﻨﻴﺮ ،ﻣﻨﺠﻤﺪ ﻧﺴﺎﺧﺘﻲ؟
413
11ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻠﺒﺲ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻭ ﭘﻴﻬﺎ ﺑﺎﻓﺘﻲ. 12ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ ﻭ ﻟﻄﻒ ﺗﻮ ﺭﻭﺡ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﺍﻣﺂ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻱ ،ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ. 14ﺍﮔﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻌﺼﻴﺘﻢ ﻣﺒﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 15ﺍﮔﺮ ﺷﺮﻳﺮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻣﻦ! ﻭ ﺍﮔﺮ ﻋﺎﺩﻝ ﻫﺴﺘﻢ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﭘﺮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ! 16ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﺮﻡ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﻣﺮﺍ ﺷﻜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 17ﮔﻮﺍﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﭘﻲ ﺩﺭ ﭘﻲ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻱ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﻲ ﻭ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﻨﻨﺪ. 18ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ؟ ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﭼﺸﻤﻲ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﻳﺪ. 19ﭘﺲ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ. 20ﺁﻳﺎ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻢ ﻗﻠﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻦ ،ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺗﺎ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﺷﻮﻡ، 21ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮﻭﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺸﺖ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻇﻠﻤﺖ ﻭ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻮﺕ! 22ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻏﻠﻴﻆ ﻣﺜﻞ ﻇﻠﻤﺎﺕ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﻮﺕ ﻭ ﺑﻲ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺁﻥ ﻣﺜﻞ ﻇﻠﻤﺎﺕ ﺍﺳﺖ. 11 1ﻭ ﺻﹸﻮ ﹶﻓ ﹺﺮ ﹸﻧﻌﻤﺎﺗﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: 2ﺁﻳﺎ ﭘﺮﮔﻮ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ؟ 3ﺁﻳﺎ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﮔﻮﻳﻲ ﺗﻮ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﻛﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﻛﻨﻲ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺠﻞ ﻧﺴﺎﺯﺩ؟ 4ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻦ ﭘﺎﻙ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 5ﻭﻟﻴﻜﻦ ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻭ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ، 6ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺭﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﺪ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺩﺍﺭﺩ .ﭘﺲ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﺰﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﺁﻳﺎ ﻋﻤﻖ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻛﹸﻨﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺭﺳﻴﺪ؟ 8ﻣﺜﻞ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ؟ ﮔﻮﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ؟ 9ﭘﻴﻤﺎﻧﺶ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻃﻮﻳﻞ ﺗﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. 10ﺍﮔﺮ ﺳﺨﺖ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺣﺒﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﻨﺪ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 11ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺄﻣﻞ ﻧﻜﻨﺪ. 12ﻭ ﻣﺮﺩ ﺟﺎﻫﻞ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻓﻬﻴﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﭽﺔ ﺧﺮ ﻭﺣﺸﻲ ،ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﻮﺩ. 13ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﺳﺎﺯﻱ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺍﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻨﻲ، 14ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﻦ ،ﻭ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺸﻮﺩ. 15ﭘﺲ ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ،ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺸﻘﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻭﺭﺩ، 17ﻭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﺮ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺻﺒﺢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 18ﻭ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭﻱ ،ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺠﺴﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﻤﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. 19ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻤﻠﹼﻖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﻟﻴﻜﻦ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 12 1ﭘﺲ ﺍﻳﻮﺏ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻡ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 3ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻓﻬﻢ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ .ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ؟ 4ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻓﻴﻖ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ .ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﻭ ﻛﺎﻣﻞ ،ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 5ﺩﺭ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺁﺳﻮﺩﮔﺎﻥ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻠﻐﺰﺩ. 6ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺍﻳﻤﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 7ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺑﭙﺮﺱ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ.
414
8ﻳﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 9ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺭﻭﺡ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺸﺮ؟ 11ﺁﻳﺎ ﮔﻮﺵ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺁﺯﻣﺎﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻛﺎﻡ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﺸﺪ؟ 12ﻧﺰﺩ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 13ﻟﻴﻜﻦ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻛﺒﺮﻳﺎﻳﻲ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ .ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭﺳﺖ. 14ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﺩ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﺸﻮﺩ. 15ﺍﻳﻨﻚ ﺁﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺧﺸﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 16ﻗﻮﺕ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ .ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﻭ ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ. 17ﻣﺸﻴﺮﺍﻥ ﻏﺎﺭﺕ ﺯﺩﻩ ﻣﻲ ﺭﺑﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﻤﻖ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 18ﺑﻨﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻤﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﺩ 19ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﺯﺩﻩ ﻣﻲ ﺭﺑﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 20ﺑﻼﻏﺖ ﻣﻌﺘﻤﺪﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻓﻬﻢ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 21ﺍﻫﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﺠﻴﺒﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﻣﻘﺘﺪﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﺴﺖ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 22ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻋﻤﻴﻖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﻨﻜﺸﻒ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 23ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻗﹼﻲ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؛ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻭﺳﻌﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 24ﻋﻘﻞ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﺑﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﻴﺴﺖ. 25ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻛﻮﺭﺍﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﻥ ﻭ ﺧﻴﺰﺍﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 13 1ﺍﻳﻨﻚ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﻭ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻭ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ .ﻭ ﻣﻦ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ. 3ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ ،ﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 4ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﻭﻏﻬﺎ ﺟﻌﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﻃﺒﻴﺒﺎﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 5ﮐﺎﺵ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻛﻠﹼﻲ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 6ﭘﺲ ﺣﺠﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﻋﻮﻱ ﻟﺒﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﮔﻴﺮﻳﺪ. 7ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺭﺍﻧﺪ؟ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺐ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 8ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻃﺮﻑ ﺩﺍﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍ ﺩﻋﻮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ؟ 9ﺁﻳﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﻳﺎ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 10ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺧﻔﺎ ﻃﺮﻑ ﺩﺍﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 11ﺁﻳﺎ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ؟ ﻭ ﻫﻴﺒﺖ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ 12ﺫﻛﺮﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻣ ﹶﺜ ﹾ ﻞ ﻫﺎﻱ ﻏﺒﺎﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ،ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﮔﻞ ﺍﺳﺖ. 13ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ،ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ. 14ﭼﺮﺍ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻧﺪﺍﻧﻢ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﻨﻬﻢ؟ 15ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 16ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 17ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺩﻋﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺪ. 18ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻵﻥ ﺩﻋﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭ ﻣﺮﺗﹼﺐ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 19ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻛﻨﺪ؟ ﭘﺲ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ،ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 20ﻓﻘﻂ ﺩﻭ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻜﻦ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 21ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻛﻦ ﻭ ﻫﻴﺒﺖ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻧﺴﺎﺯﺩ. 22ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﻣﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﻳﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﻩ.
415
23ﺧﻄﺎﻳﺎ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻥ. 24ﭼﺮﺍ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻲ؟ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻱ؟ 25ﺁﻳﺎ ﺑﺮﮔﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺰﺍﻧﻲ؟ ﻭ ﻛﺎﻩ ﺧﺸﻚ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 26ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺗﻠﺦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻲ ،ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ. 27ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻱ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺍﻫﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﮔﺮﺩ ﻛﻒ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺧﻂ ﻣﻲ ﻛﺸﻲ؛ 28ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺜﻞ ﭼﻴﺰ ﮔﻨﺪﻳﺪﺓ ﻓﺎﺳﺪ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺟﺎﻣﺔ ﺑﻴﺪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 14 1ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻗﻠﻴﻞ ﺍﻻﻳﺂﻡ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﺍﺳﺖ. 2ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺰﺩ ﻭ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 3ﻭ ﺁﻳﺎ ﺑﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﻲ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻱ؟ 4ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰ ﻃﺎﻫﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ؟ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻴﺴﺖ. 5ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﺶ ﻣﻘﹼﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﻣﺎﻫﻬﺎﻳﺶ ﻧﺰﺩ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﻭ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﺗﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﻴﺮﺩ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﺰﺩﻭﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻣﻴﺪﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻭﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺭﻣﻮﻧﻬﺎﻳﺶ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، 8ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺭﻳﺸﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻬﻨﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺗﻨﺔ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﺑﻤﻴﺮﺩ. 9ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﺑﻮﻱ ﺁﺏ ،ﺭﻣﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻘﻞ ﻧﻬﺎﻝ ﻧﻮ ،ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 10ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺩ ﻭ ﻓﺎﺳﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﻭ ﺁﺩﻣﻲ ﭼﻮﻥ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﭙﺎﺭﺩ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ 11ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﺑﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺯﺍﻳﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺿﺎﻳﻊ ﻭ ﺧﺸﻚ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ، 12ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﺪ ﻭ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺧﻴﺰﺩ ،ﺗﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺪﻥ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 13ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﺳﺎﺯﻱ؛ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﻱ. 14ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﺑﺎﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ؟ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﺠﺎﻫﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ ،ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺪ. 15ﺗﻮ ﻧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 16ﺍﻣﺂ ﺍﻵﻥ ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻱ؛ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺑﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ؟ 17ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻛﻴﺴﻪ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺧﻄﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺪﻭﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 18ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ ﻓﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻧﺶ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 19ﺁﺏ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺳﻴﻠﻬﺎﻳﺶ ﺧﺎﻙ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ، 20ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﭘﺲ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻴﺪﻫﻲ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ. 21ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﻋﺰﹼﺕ ﻣﻲ ﺭﺳﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ .ﻳﺎ ﺑﻪ ﺫﹼﻟﺖ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 22ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﻘﻂ ﺟﺴﺪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺑﻲ ﺗﺎﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ. 15 1ﭘﺲ ﺍﻟﻴﻔﺎﺯ ﺗﻴﻤﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: 2ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺩ ﺣﮑﻴﻢ ،ﺍﺯ ﻋﻠﻢ ﺑﺎﻃﻞ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﺪ؟ ﻭ ﺑﻄﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻗﯽ ﭘﺮ ﺳﺎﺯﺩ؟ 3ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﻲ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻔﻊ ﻧﻤﻲ ﺑﺨﺸﺪ؟ 4ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﺗﺮﺳﻲ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺗﻘﻮﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻧﺎﻗﺺ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ. 5ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﻫﺎﻧﺖ ،ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ. 6ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻠﺰﻡ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻦ ،ﻟﺒﻬﺎﻳﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 7ﺁﻳﺎ ﺷﺨﺺ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ؟ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ؟ 8ﺁﻳﺎ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﺨﻔﻲ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ؟ 9ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ؟ ﻭ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ؟ 10ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺭﻳﺶ ﺳﻔﻴﺪﺍﻥ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻧﺪ. 11ﺁﻳﺎ ﺗﺴﻠﻲ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻼﻡ ﻣﻼﻳﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ؟
416
12ﭼﺮﺍ ﺩﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﺑﺎﻳﺪ؟ ﻭ ﭼﺮﺍ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻢ ﻣﻲ ﺯﻧﻲ 13ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ ،ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻱ؟ » 14ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﻙ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺯﻥ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ؟ 15ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﻣﻘﹼﺪﺳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺵ ﭘﺎﻙ ﻧﻴﺴﺖ. 16ﭘﺲ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻭﻟﻲ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻭ ﻓﺎﺳﺪ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺪ. 17ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﭘﺲ ﻣﺮ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ؛ 18ﻛﻪ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. 19ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺒﻮﺩ ﻧﻜﺮﺩ؛ 20ﺷﺮﻳﺮ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﺶ ﻣﺒﺘﻼﻱ ﺩﺭﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﻇﺎﻟﻢ ﻣﻬﻴﺂ ﺍﺳﺖ. 21ﺻﺪﺍﻱ ﺗﺮﺳﻬﺎ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ 22ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺍﺳﺖ. 23ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﺠﺎﺳﺖ .ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ. 24ﺗﻨﮕﻲ ﻭ ﺿﻴﻖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ ،ﻣﺜﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻬﻴﺂﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺗﻜﺒﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 26ﺑﺎ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﺎﺧﺖ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺑﺎ ﮔﹸﻞ ﻣﻴﺨﻬﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﺳﭙﺮ ﺧﻮﻳﺶ، 27ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﻪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻭ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﹶﺤﻢ ﻣﻠﺒﺲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 28ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻏﻴﺮﻣﺴﻜﻮﻥ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 29ﺍﻭ ﻏﻨﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﺶ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻣﻼﻙ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 30ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺭﻫﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺁﺗﺶ ،ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﺸﻜﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﹶﻧ ﹾﻔﺨﺔ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺯﺍﺋﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 31ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺗﻮﻛﻞ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺪﻫﺪ ،ﻭﺍﻵ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺍﺟﺮﺕ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 32ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﻭﻗﺘﺶ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺍﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺎﺧﺔ ﺍﻭ ﺳﺒﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 33ﻣﺜﻞ ﻣﻮ ،ﻏﻮﺭﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺯﻳﺘﻮﻥ ،ﺷﻜﻮﻓﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻳﺨﺖ؛ 34ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ،ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ،ﺑﻲ ﻛﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﺷﻮﻩ ﺧﻮﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 35ﺑﻪ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﻨﺪ ﻭ ﺷﻜﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻳﺐ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 16 1ﭘﺲ ﺍﻳﻮﺏ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: 2ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺷﻨﻴﺪﻡ .ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺰﺍﺣﻢ ،ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ 3ﺁﻳﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻥ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ 4ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ،ﺍﮔﺮ ﺟﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺳﺨﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺷﻤﺎ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﻫﻢ ،ﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻢ، 5ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺗﺴﻠﻲ ﻟﺒﻬﺎﻳﻢ ﻏﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺭﻓﻊ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ . 6ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ ،ﻏﻢ ﻣﻦ ﺭﻓﻊ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺩ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﭼﻪ ﺭﺍﺣﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ 7ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺮﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 8ﻣﺮﺍ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﺎﻫﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻻﻏﺮﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺭﻭﺑﺮﻭﻳﻢ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 9ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺟﻔﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﻓﺸﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺩﺷﻤﻨﻢ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻴﺰ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺤﻘﺎﺭ ﺯﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 11ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻣﺮﺍ ﺧﺮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻑ ﺧﻮﺩ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ 13ﺗﻴﺮﻫﺎﻳﺶ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩ .ﮔﹸﺮﺩﻩ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺷﻔﻘﹼﺖ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﻭ ﺯﻫﺮﺓ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ. 14ﻣﺮﺍ ﺯﺧﻢ ﺑﺮ ﺯﺧﻢ ،ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺟﺒﺎﺭ ،ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 15ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﭘﻼﺱ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺍﻡ ،ﻭ ﺷﺎﺥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﺧﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ. 16ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﺮ ﻣﮋﮔﺎﻧﻢ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﻮﺕ ﺍﺳﺖ.
417
17ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻫﻴﭻ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻭ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﻦ ﭘﺎﻙ ﺍﺳﺖ ﻭ 18ﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﭙﻮﺷﺎﻥ ،ﻭ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻣﺮﺍ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 19ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻵﻥ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻮﺍﻩ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﹼﻴﻴﻦ. 20ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺍﺷﻚ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ. 21ﻭ ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 22ﺯﻳﺮﺍ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﻧﺪﻙ ﺳﭙﺮﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﻡ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ. 17 1ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ،ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﻭ ﻗﺒﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ. 2ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﻨﻨﺪ ،ﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﺯﻋﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 3ﺍﻵﻥ ﮔﺮﻭﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺿﺎﻣﻦ ﺑﺎﺵ ﻭﺍﻵ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺩﻫﺪ؟ 4ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻜﻤﺖ ﻣﻨﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 5ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﺪ ،ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺗﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 6ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺜﹶﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻳﺶ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 7ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻏﺼﹼﺔ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻋﻀﺎﻳﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ، 8ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ،ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻨﺪ. 9ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﻙ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺗﺮﻗﹼﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﺍﻣﺂ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﻵﻥ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻴﻤﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ. 11ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﻗﺼﺪﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﻭ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺩﻟﻢ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ 13ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻢ، 14ﻭ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﻮ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ. 15ﭘﺲ ﺍﻣﻴﺪ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ؟ 16ﺗﺎ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻧﺰﻭﻝ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 18 1ﭘﺲ ﺑﹺﻠﺪﺩ ﺷﹸﻮﺣﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: 2ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺨﻨﺎﻥ ،ﺩﺍﻣﻬﺎ ﻣﻲ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ؟ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﭼﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻮﻳﻢ؟ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ؟ 4ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺗﻮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﺷﻮﺩ ،ﻳﺎ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮔﺮﺩﺩ؟ 5ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻮﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 6ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﺒﺪﻝ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻭ ﭼﺮﺍﻏﺶ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﻗﻮﺗﺶ ﺗﻨﮓ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﻜﻨﺪ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺗﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ. 9ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺷﻨﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺍﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ، 10ﺩﺍﻡ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺗﻠﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ. 11ﺗﺮﺳﻬﺎ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺰﺍﻧﺪ. 12ﺷﻘﺎﻭﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺫﻟﹼﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻟﻐﺰﻳﺪﻥ ﺍﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ. 13ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺟﺴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ .ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﻣﻮﺕ ،ﺟﺴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ 14ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺍﺯ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﻭ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺮﺳﻬﺎ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 15ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻱ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﮔﻮﮔﺮﺩ ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﻭ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 16ﺭﻳﺸﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺧﺸﻜﺪ ،ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﺵ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 17ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺍﺳﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ.
418
18ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻳﺰﺍﻧﻴﺪ. 19ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻣﺶ ﻧﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺫﹼﺭﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﺄﻭﺍﻱ ﺍﻭ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 20ﻣﺘﺄﺧﺮﻳﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺵ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﻣﺘﻘﹼﺪﻣﻴﻦ ،ﺗﺮﺱ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 21ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﻫﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 19 1ﭘﺲ ﺍﻳﻮﺏ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: 2ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺭﻧﺠﺎﻧﻴﺪ؟ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ؟ 3ﺍﻳﻦ ﺩﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺬﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻨﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 4ﻭ ﺍﮔﺮ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺧﻄﺎﻱ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 5ﺍﮔﺮ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻜﺒﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻋﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻛﻨﻴﺪ، 6ﭘﺲ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻋﻮﻱ ﻣﺮﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ،ﺗﻀﹼﺮﻉ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 8ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺮﺍ ﺣﺼﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﺟﻼﻝ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺎﺝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ، 10ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﭘﺲ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻡ .ﻭ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺖ ،ﺭﻳﺸﺔ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﺮﺍ ﻛﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ 11ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻓﻮﺟﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻴﻤﺔ ﻣﻦ ﺍﺭﺩﻭ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ. ﻞ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 13ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﻟﻜ ﹼ 14ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ 15ﻧﺰﻳﻼﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 16ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺑﻜﻨﻢ. 17ﻧﻔﺲ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺯﻧﻢ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻀﹼﺮﻉ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺍﻭﻻﺩ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭﻡ. 18ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﻡ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ. 19ﻫﻤﺔ ﺍﻫﻞ ﻣﺸﻮﺭﺗﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﻪ ﺍﻧﺪ. 20ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻼﺻﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ. 21ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺮﺣﻢ ﻛﻨﻴﺪ! ﺗﺮﺣﻢ ﻛﻨﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ! ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 22ﭼﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺟﻔﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ 23ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ ﺍﻵﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ! ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺛﺒﺖ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ، 24ﻭ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﺁﻫﻴﻨﻴﻦ ﻭ ﺳﺮﺏ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ! ﻲ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺧﺮ ،ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 25ﻭ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻭﻟ 26ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﻠﻒ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺪﻭﻥ ﺟﺴﺪﻡ ﻧﻴﺰ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﻳﺪ. 27ﻭ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﻳﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﭼﺸﻢ ﺩﻳﮕﺮﻱ .ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﹸﺮﺩﻩ ﻫﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻢ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 28ﺍﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺟﻔﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺻﻞ ﺍﻣﺮ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 29ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺰﺍﻫﺎﻱ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 20 1ﭘﺲ ﺻﻮﻓﺮ ﹶﻧﻌﻤﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: 2ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻥ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ،ﻣﻦ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 3ﺳﺮﺯﻧﺶ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ،ﻭ ﺍﺯ ﻓﻄﺎﻧﺘﻢ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 4ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ، 5ﻛﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ،ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ؟
419
6ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺷﻮﻛﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﻠﻚ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﺩ، 7ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺜﻞ ﻓﻀﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ 8ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﭘﺮﺩ ﻭ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺷﺐ ،ﺍﻭ ﺭﺍﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻳﺰﺍﻧﻴﺪ. 9ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ،ﻭ ﻣﮑﺎﻧﺶ ﺑﺎﺯ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ. 10ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﻧﺰﺩ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺗﺬﹼﻟﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 11ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. 12ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﺪ. 13ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﻎ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﻫﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 14ﻟﻴﻜﻦ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﺣﺸﺎﻳﺶ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺶ ﺯﻫﺮ ﻣﺎﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 15ﺩﻭﻟﺖ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻜﻤﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 16ﺍﻭ ﺯﻫﺮ ﻣﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﻜﻴﺪ ،ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻓﻌﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺖ. 17ﺑﺮ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻧﻈﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺑﺮ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺟﻮﻳﻬﺎﻱ ﺷﻬﺪ ﻭ ﺷﻴﺮ. 18ﺛﻤﺮﺓ ﺯﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﺴﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺷﺎﺩﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺯﺑﻮﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺲ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺯﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻨﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﺮﺹ ﺧﻮﺩ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﺧﻮﺩ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺳﺘﺮﺩﺍﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 21ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ .ﭘﺲ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﻱ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ 22ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻭ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﻫﻤﺔ ﺫﻟﻴﻼﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 23ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﻜﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪ. 24ﺍﺯ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻔﺖ. 25ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺴﺪﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﻭ ﭘﻴﻜﺎﻥ ﺑﺮﺍﻕ ﺍﺯ ﺯﻫﺮﻩ ﺍﺵ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺗﺮﺳﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ. 26ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺫﺧﺎﻳﺮ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺁﺗﺶ ﻧﺪﻣﻴﺪﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﺎﺩﺭﺵ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 27ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻋﺼﻴﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 28ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺯﺍﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 29ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻣﻘﺪﺭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ. 21 1ﭘﺲ ﺍﻳﻮﺏ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: 2ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ،ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ. 3ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻨﻢ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 4ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ،ﺁﻳﺎ ﺷﻜﺎﻳﺘﻢ ﻧﺰﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﻲ ﺻﺒﺮ ﻧﺒﺎﺷﻢ؟ 5ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺗﻌ ﺠﺐ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ. 6ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ،ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ ﻭ ﻟﺮﺯﻩ ﺟﺴﺪ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ. 7ﭼﺮﺍ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ،ﭘﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻗﻮﻱ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ؟ 8ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 9ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺍﻳﻤﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ. 10ﮔﺎﻭ ﻧ ﹺﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻤﺎﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﻄﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﺪ ﻭ ﺳﻘﻂ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 11ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﻠﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻗﺺ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﻑ ﻭ ﻋﻮﺩ ﻣﻲ ﺳﺮﺍﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﻧﺎﻱ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 12ﺑﺎ ﺩ 13ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﺻﺮﻑ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ. 14ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﻭﺭ ﺷﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ. 15ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ،ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ.
420
16ﺍﻳﻨﻚ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ .ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﺑﺴﺎ ﭼﺮﺍﻍ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺫﻟﹼﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 18ﻣﺜﻞ ﺳﻔﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﻩ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 19ﺧﺪﺍ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ. 20ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻫﻼﻛﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 21ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻥ ﻋﺪﺩ ﻣﺎﻫﻬﺎﻳﺶ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﻮﺩ؟ 22ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻋﻠﻢ ﺗﻮﺍﻥ ﺁﻣﻮﺧﺖ؟ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﻞ ﺩﺭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ. 23ﻳﻜﻲ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺩ ،ﺩﺭﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﻜ ﹼ 24ﻗﺪﺣﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﻐﺰ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﺶ ﺗﺮﻭﺗﺎﺯﻩ ﺍﺳﺖ. 25ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﺭ ﺗﻠﺨﻲ ﺟﺎﻥ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻫﻴﭻ ﻟﺬﹼﺕ ﻧﻤﻲ ﺑﺮﺩ. 26ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻨﺪ ﻭ ﻛﺮﻣﻬﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻨﺪ. ﻖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ. 27ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﺣ 28ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻣﻴﺮ ،ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ؟ 29ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﮔﺬﺭﻳﺎﻥ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪﻳﺪ؟ ﻭ ﺩﻻﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ، 30ﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺯ ﺫﻟﹼﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻏﻀﺐ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 31ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﺍﻫﺶ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺟﺰﺍﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ؟ 32ﻛﻪ ﺁﺧﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ ،ﻭ ﺑﺮ ﻣﺰﺍﺭ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 33ﻛﻠﻮﺧﻬﺎﻱ ﻭﺍﺩﻱ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻴﺸﻤﺎﺭﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﻲ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺑﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﺾ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ! 34ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺴﹼﻠ ﹺ 22 1ﭘﺲ ﺍﻟﻴﻔﺎﺯ ﺗﻴﻤﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: 2ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ؟ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﻣﺮﺩ ﺩﺍﻧﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ. 3ﺁﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﺎﺷﻲ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮﺷﻲ ﺭﺥ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﺳﺎﺯﻱ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ 4ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﺮﺱ ﺗﻮ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ 5ﺁﻳﺎ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺗﻮ ﻋﻈﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻲ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻧﻲ، 6ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﮔﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻲ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﺮﻫﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻱ، 7ﺑﻪ ﺗﺸﻨﮕﺎﻥ ﺁﺏ ﻧﻨﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻱ ،ﻭ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻥ ﻧﺎﻥ ﺩﺭﻳﻎ ﺩﺍﺷﺘﻲ؟ 8ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺟﺒﺎﺭ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﻟﻴﺠﺎﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 9ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻬﻲ ﺩﺳﺖ ﺭﺩ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻱ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 10ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺩﺍﻣﻬﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺗﺮﺱ ،ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 11ﻳﺎ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻭ ﺳﻴﻼﺑﻬﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. 12ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﺳ ﹺﺮ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﮕﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﺎﻟﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻲ ﻏﻠﻴﻆ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 13ﻭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﺧﺪﺍ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻳﻜ ﹺ ﺳﺘﹾﺮ ﺍﻭﺳﺖ ﭘﺲ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺩﺍﻳﺮﺓ ﺍﻓﻼﻙ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﺪ. 14ﺍﺑﺮﻫﺎ 15ﺁﻳﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﻗﺪﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، 16ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺮ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ. 17ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﻭﺭ ﺷﻮ ﻭ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ؟ 18ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭﺷﻮﺩ. 19ﻋﺎﺩﻻﻥ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻨﺪ ،ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. ﻥ ﻣﺎ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺸﺪﻧﺪ؟ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺴﻮﺯﺍﻧﻴﺪ؟ 20ﺁﻳﺎ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎ 21ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﻧﺲ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺵ .ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ.
421
22ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﺎ ،ﻭ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻪ. 23ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﺎﻳﻲ؛ 24ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻨﺞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻭ ﻃﻼﻱ ﺍﻭﻓﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﻱ، 25ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﮔﻨﺞ ﺗﻮ ﻭ ﻧﻘﺮﺓ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ، 26ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺗﻠﺬﹼﺫ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ. 27ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺩﻋﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 28ﺍﻣﺮﻱ ﺭﺍ ﺟﺰﻡ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺭﺍﻫﻬﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﺎﺑﻴﺪ. 29ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺫﻟﻴﻞ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﻔﺖ :ﺭﻓﻌﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻓﺮﻭﺗﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 30ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﻛﻲ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 23 1ﭘﺲ ﺍﻳﻮﺏ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﻴﺰ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻦ ﺗﻠﺦ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺿﺮﺏ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﺎﻟﺔ ﻣﻦ ﺳﻨﮕﻴﻨﺘﺮ. 3ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﻳﺎﺑﻢ ،ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻳﻢ. 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻋﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻡ ،ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺠﺖ ﻫﺎ ﭘﺮﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻢ. 5ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ. 6ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﺣﺎﺷﺎ! ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮﺩ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺍﻭﺭ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻢ. 8ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺍﻭ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ. 9ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ .ﻭ ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ، 10ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺁﺯﻣﺎﻳﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻃﻼ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ. 11ﭘﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ. 12ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻢ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺭﺯﻕ ﺧﻮﺩ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻛﺮﺩﻡ. 13ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ؟ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻝ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻘﺪﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ. 15ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ، 16ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺩﻝ ﻣﺮﺍ ﺿﻌﻴﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﺮﺍ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ. 17ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺸﺪ ،ﻭ ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻠﻴﻆ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻧﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 24 1ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻴﺴﺖ .ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ 2ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺪﻭﺩ ﺭﺍ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻏﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﭼﺮﺍﻧﻨﺪ. 3ﺍﻻﻏﻬﺎﻱ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﻭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ. 4ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 5ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺜﻞ ﺧﺮ ﻭﺣﺸﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 6ﻋﻠﻮﻓﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺩﺭﻭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻨﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 7ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻭ ﺑﻲ ﻟﺒﺎﺱ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺮﻣﺎ ﭘﻮﺷﺸﻲ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 8ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻩ ،ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻐﻞ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ 9ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﺘﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺑﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻓﻘﻴﺮ ﮔﺮﻭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ. 10ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻲ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻓﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ. 11ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﭼﺮﺧﹸﺸﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ. 12ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺁﺑﺎﺩ ،ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 13ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﻣﺘﻤﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻳﺶ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.
422
14ﻗﺎﺗﻞ ﺩﺭ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻣﺜﻞ ﺩﺯﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 15ﭼﺸﻢ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺎﻡ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻲ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ. 16ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻧﻘﺐ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ، 17ﺯﻳﺮﺍ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﻮﺕ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﺮﺳﻬﺎﻱ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ. 18ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺁﺑﻬﺎ ﺳﺒﻚ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 19ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺸﻜﻲ ﻭ ﮔﺮﻣﻲ ﺁﺏ ﺑﺮﻑ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ. 20ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻛﺮﻡ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻮﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 21ﺯﻥ ﻋﺎﻗﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺯﺍﻳﺪ ﻣﻲ ﺑﻠﻌﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺑﻴﻮﻩ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 22ﻭ ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ .ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﻧﺪ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، 23ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 24ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﭘﺲ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺖ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﺑﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﺮ ﺳﻨﺒﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺲ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ؟ 25 1ﭘﺲ ﺑﻠﺪﺩ ﺷﻮﺣﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: 2ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻭ ﻫﻴﺒﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 3ﺁﻳﺎ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺍﻭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﺭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻃﻠﻮﻉ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ؟ 4ﭘﺲ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ؟ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺎﻙ ﺑﺎﺷﺪ؟ 5ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﭘﺎﻙ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. 6ﭘﺲ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﺰﻧﺪﺓ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻛﺮﻡ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 26 1ﭘﺲ ﺍﻳﻮﺏ ﺩﺭﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: 2ﺷﺨﺺ ﺑﻲ ﻗﻮﺕ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻱ؟ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻱ؟ 3ﺷﺨﺺ ﺑﻲ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﺮﺩﻱ؟ 4ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻱ؟ ﻭ ﻧﻔﺨﺔ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪ؟ 5ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺁﺑﻬﺎ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ. 6ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﹶﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺭﺍ ﺳﺘﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ. ﺟ ﻮ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 7ﺷﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺮ 8ﺁﺑﻬﺎ ﭼﺎﻙ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 9ﺭﻭﻱ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﺠﻮﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﻣﻲ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﺪ. 10ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺳﻄﺢ ﺁﺑﻬﺎ ﺣﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﻛﺮﺍﻥ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ. 11ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺘﺎﺏ ﺍﻭ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 12ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻼﻃﻢ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻓﻬﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﻫﺐ ﺭﺍ ﺧﹸﺮﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 13ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺯﻳﻨﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻣﺎﺭ ﺗﻴﺰ ﺭﻭ ﺭﺍ ﺳﻔﺖ. 14ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺣﻮﺍﺷﻲ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﭼﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺍﻱ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻳﻢ ،ﻟﻜﻦ ﺭﻋﺪ ﺟﺒﺮﻭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﺪ؟ 27 1ﻭ ﺍﻳﻮﺏ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭﻩ ﻣﺜﹶﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﻖ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺗﻠﺦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، 2ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺣ 3ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻔﺨﺔ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﻨﻲ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ، 4ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﻟﺒﻬﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺐ ﺗﻨﻄﹼﻖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﻭ ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮﻡ ﻛﺎﻣﻠﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﺎﻳﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺩﻟﻢ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﻣﺮﺍ ﻣﺬﻣﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ.
423
7ﺩﺷﻤﻦﹺ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭﺍﻥ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻣﻴﺪ ﺷﺮﻳﺮ ﭼﻴﺴﺖ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؟ ﻭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ؟ 9ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﻮﺩ؟ 10ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺗﻠﺬﹼﺫ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 11ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 12ﺍﻳﻨﻚ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ،ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻟﻜ ﹼ ﻞ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ. 13ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ،ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ. 14ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻮﻧﺪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 15ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻭﺑﺎ ﺩﻓﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻧﺶ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ، 16ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻏﺒﺎﺭ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺳﺎﺯﺩ. 17ﺍﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻮﺷﻴﺪ ،ﻭ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﻧﻘﺮﺓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺪ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺷﺘﺒﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 19ﺍﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻓﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 20ﺗﺮﺳﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ،ﻭ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻣﻲ ﺭﺑﺎﻳﺪ. 21ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻗﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻧﺶ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ، 22ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﺮﻳﺰﺩ. 23ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻔﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﻬﻢ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻧﺶ ﺻﻔﻴﺮ ﺯﺩﻩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 28 » 1ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﻣﻌﺪﻧﻲ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻃﻼ ﺟﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﺎﻝ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ. 2ﺁﻫﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺲ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 3ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺣﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻔﺤﺺ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻠﻴﻆ ﻭ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﻮﺕ. 4ﻛﺎﻧﻲ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﹶﻛﹶﻨﻨﹾﺪ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﮔﺬﺭﻳﺎﻥ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 5ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﻭ ﮊﺭﻓﻴﻬﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 6ﺳﻨﮕﻬﺎﻳﺶ ﻣﻜﺎﻥ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻛﺒﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻤﺸﻬﺎﻱ ﻃﻼ ﺩﺍﺭﺩ. 7ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﻫﻴﭻ ﻣﺮﻍ ﺷﻜﺎﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ،ﻭ ﭼﺸﻢ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ، 8ﻭ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻗﺪﻡ ﻧﺰﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺷﻴﺮ ﻏﺮﺁﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺬﺭ ﻧﻜﺮﺩﻩ. 9ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﺦ ﺑﺮﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 10ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻧﻔﻴﺲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ. 11ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺮﺍﻭﺵ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ؟ 12ﺍﻣﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﻛﺠﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ ﻭ ﺟﺎﻱ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ 13ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻗﻴﻤﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 14ﻟﺠﺔ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ 15ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﻪ ﻋﻮﺿﺶ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻴﻤﺘﺶ ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 16ﺑﻪ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﺍﹸﻭﻓﻴﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﻴﻤﺖ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺰﻉ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﻭ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻛﺒﻮﺩ، 17ﺑﺎ ﻃﻼ ﻭ ﺁﺑﮕﻴﻨﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺯﺑﻮﺭﻫﺎﻱ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺪﻝ ﺁﻥ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 18ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻭ ﺑﻠﹼﻮﺭ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻗﻴﻤﺖ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺯ ﻟﻌﻞ ﮔﺮﺍﻧﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 19ﺯﺑﺮ ﺟﺪ ﺣﺒﺶ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﺴﺎﻭﻱ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 20ﭘﺲ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ؟ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ 21ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 22ﹶﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﻭ ﻣﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯﺓ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ 23ﺧﺪﺍ ﺭﺍﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻜﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ.
424
24ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻭ ﺗﺎ ﻛﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ. 25ﺗﺎ ﻭﺯﻥ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺁﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﺪ. 26ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺭﺍﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻬﺎﻡ ﺭﻋﺪ. 27ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ؛ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺂ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺗﻔﺘﻴﺸﺶ ﻧﻤﻮﺩ. 28ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻤﻮﺩﻥ ،ﻓﻄﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 29 1ﻭ ﺍﻳﻮﺏ ﺑﺎﺯ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﻬﺎﻱ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 3ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﭼﺮﺍﻍ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻧﻮﺭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ. 4ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻛﺎﻣﺮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﺣﺪ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺧﻴﻤﺔ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 5ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 6ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﻣﻲ ﺷﺴﺘﻢ ﻭ ﺻﺨﺮﻩ ،ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺖ. 7ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﻮﻕ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻢ. 8ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ 9ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎﺯﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 10ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺮﻳﻔﺎﻥ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﭼﺴﺒﻴﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻮﺷﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ ،ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻓﻘﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻡ ،ﻭ ﻳﺘﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﺰ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 13ﺑﺮﻛﺖ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻼﻛﺖ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺵ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ 14ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﻴﺪﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﻠﺒﺲ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺭﺩﺍ ﻭ ﺗﺎﺝ ﺑﻮﺩ. 15ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﭼﺸﻢ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﭘﺎﻱ. 16ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻭ ﺩﻋﻮﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ،ﺗﻔﺤﺺ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ. 17ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﺳﻴﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻜﺴﺘﻢ ﻭ ﺷﻜﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﺭﺑﻮﺩﻡ. 18ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ،ﺩﺭ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺎﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻋﻨﻘﺎ ﻃﻮﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 19ﺭﻳﺸﺔ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺑﻬﺎ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ ،ﻭ ﺷﺒﻨﻢ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 20ﺟﻼﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﻛﻤﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻢ ﻧﻮﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ 21ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ 22ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﻗﻮﻝ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﭼﻜﻴﺪ ﻭ 23ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 24ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﻢ ﺑﺎﻭﺭﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻧﻮﺭ ﭼﻬﺮﺓ ﻣﺮﺍ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻧﻤﻲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 25ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﻣﻲ ﻧﺸﺸﺘﻢ ،ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻟﺸﻜﺮ ،ﻣﺜﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻲ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 30 1ﻭ ﺍﻣﺂ ﺍﻵﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﺮﺩﺳﺎﻟﺘﺮﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻛﻪ ﻛﺮﺍﻫﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﮕﺎﻥ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ. 2ﻗﻮﺕ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺿﺎﻳﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، 3ﺍﺯ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻭ ﻗﺤﻄﻲ ﺑﻲ ﺗﺎﺏ ﺷﺪﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﺧﺎﻳﻴﺪﻧﺪ. 4ﺧﹸﺒﺎﺯﻱ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﭼﻴﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺭﻳﺸﺔ ﺷﻮﺭ ﮔﻴﺎﻩ ﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 5ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ .ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺩﺯﺩﺍﻥ ،ﻫﻴﺎﻫﻮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 6ﺩﺭ ﮔﹶﺮﻳﻮﻩ ﻫﺎﻱ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺣﻔﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ. 7ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎ ﻋﺮﻋﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 8ﺍﻳﻨﺎﻱ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﻨﺎﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻲ ﻧﺎﻡ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 9ﻭ ﺍﻣﺂ ﺍﻵﻥ ﺳﺮﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ.
425
10ﻣﺮﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﺭﻭﻳﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻲ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ. 11ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﻟﮕﺎﻡ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﻢ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 12ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻋﻮﺍﻡ ﺍﻟﹼﻨﺎﺱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺩﺭﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ،ﻭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻫﻼﻛﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻬﻴﺂ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 13ﺭﺍﻩ ﻣﺮﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﺫﻳﺘﻢ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﺎﻭﻧﻲ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 14ﮔﻮﻳﺎ ﺍﺯ ﺛﻠﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻭﺳﻴﻊ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 15ﺗﺮﺳﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺁﺑﺮﻭﻱ ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺩ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﻓﻴﺮﻭﺯﻱ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺍﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺩ. 16ﻭ ﺍﻵﻥ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﺼﻴﺒﺖ ،ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻣﻦ ﺳﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﭘﻴﻬﺎﻳﻢ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 18ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺳﺨﺘﻲ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ. 19ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﮔﻞ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ. 20ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺗﻀﺮﻉ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ ،ﻭ ﺑﺮﺧﻴﺰﻡ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻱ. 21ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺪﻝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﺣﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ؛ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﻔﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 22ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺗﻨﺪﺑﺎﺩ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 23ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 24ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺑﺮ ﺗﻮﺩﺓ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺑﻼ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ؟ 25ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﻱ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻭ ﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺭﻧﺠﻴﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ. 26ﻟﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﺪﻱ ﺁﻣﺪ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﻮﺭ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻇﻠﻤﺖ ﺭﺳﻴﺪ. 27ﺍﺣﺸﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﺟﻮﺷﺪ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﺩ ،ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 28ﻣﺎﺗﻢ ﻛﻨﺎﻥ ﺑﻲ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺗﻀﺮﻉ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 29ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻐﺎﻻﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ،ﻭ ﺭﻓﻴﻖ ﺷﺘﺮ ﻣﺮﻍ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 31ﺑﺮﺑﻂ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﻣﺒﺪﻝ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ. 31 1ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻡ ،ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﺩﻭﺷﻴﺰﻩ ﺍﻱ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻨﻢ؟ 2ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺴﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺍﻋﻠﻲ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﻧﺼﻴﺐ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ،ﺍﺯ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻴﻦ؟ 3ﺁﻳﺎ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻫﻼﻛﺖ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﺎﻣﻼﻥ ﺑﺪﻱ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻧﻲ؟ 4ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﺪ؟ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ؟ 5ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﻓﺘﻢ ﻳﺎ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﺑﻴﺪ، 6ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﺴﻨﺠﺪ ،ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﻛﺎﻣﻠﻴﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ. 7ﺍﮔﺮ ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﻭ ﻗﻠﺒﻢ ﺩﺭ ﭘﻲ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻭ ﻟﻜﹼﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺳﺘﻬﺎﻳﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، 8ﭘﺲ ﻣﻦ ﻛﺸﺖ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﻭ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺭﻳﺸﻪ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 9ﺍﮔﺮ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻳﺎ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، 10ﭘﺲ ﺯﻥ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺨﺼﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺳﻴﺎ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻢ ﺷﻮﻧﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻗﺒﺎﺣﺖ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻘﺼﻴﺮﻱ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺣﻜﻢ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ. 12ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺗﺸﻲ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﻭﻥ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﻳﺸﻪ ﻣﻲ ﹶﻛﻨﹾﺪ، 13ﺍﮔﺮ ﺩﻋﻮﻱ ﺑﻨﺪﻩ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭ ﺩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺪﻋﻲ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 14ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ،ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ؟ ﺲ ﻭﺍﺣﺪ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﻧﺴﺮﺷﺖ؟ 15ﺁﻳﺎ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻛ ﹺ 16ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍﺩ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ، 17ﺍﮔﺮ ﻟﻘﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ، 18ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﻡ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﭘﺪﺭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﺑﻄﻦ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ؛ 19ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﻫﻨﮕﻲ ﻫﻼﻙ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﭘﻮﺷﺶ؛
426
20ﺍﮔﺮ ﻛﻤﺮﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﭘﺸﻢ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﮔﺮﻡ ﻧﺸﺪﻩ؛ 21ﺍﮔﺮ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻳﺘﻴﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻡ؛ 22ﭘﺲ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻛﺘﻔﻢ ﺑﻴﻔﺘﺪ ،ﻭ ﺳﺎﻋﺪﻡ ﺍﺯ ﻗﻠﻢ ﺁﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 23ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺗﺮﺱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺒﺮﻳﺎﻱ ﺍﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ، 24ﺍﮔﺮ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺍﻣﻴﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ؛ 25ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺩﻭﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺴﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ؛ 26ﺍﮔﺮ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺎﻩ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﮔﻲ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ، 27ﻭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺧﹸﻔﻴ ﻪ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻮﺳﻴﺪ. 28ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻗﺼﺎﺹ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺭﺍ ﻣﻨﻜﺮ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ. 29ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻳﺎ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻋﺎﺭﺽ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭﺟﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ، 30ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻥ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﺭﺍ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻨﻤﻮﺩﻡ. 31ﺍﮔﺮ ﺍﻫﻞ ﺧﻴﻤﺔ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺖ ﺍﻭ ﺳﻴﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، 32ﻏﺮﻳﺐ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻤﻲ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﻮﺩﻡ. 33ﺍﮔﺮ ﻣﺜﻞ ﺁﺩﻡ ،ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻡ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻢ، 34ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻛﺜﻴﺮ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻣﺮﺍ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ،ﭘﺲ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲ ﺭﻓﺘﻢ. 35ﻛﺎﺵ ﻛﺴﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ؛ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻣﻀﺎﻱ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﺪ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﻣﺪﻋﻲ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 36ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺗﺎﺝ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﺴﺘﻢ. 37ﺷﻤﺎﺭﺓ ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﻣﻴﺮﻱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻘﺮﺏ ﻣﻲ ﺟﺴﺘﻢ. 38ﺍﮔﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺯﻫﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ، 39ﺍﮔﺮ ﻣﺤﺼﻮﻻﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﻗﻴﻤﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﻟﻜﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ، 40ﭘﺲ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﻛﺮﻛﺎﺱ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺟﻮ ﺑﺮﻭﻳﺪ. ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻳﻮﺏ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ. 32 1ﭘﺲ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻮﺏ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺧﻮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﻮﺩ. 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺸﻢ ﺍﻟﻴﻬﻮ ﺍﺑﻦ ﺑﺮﻛﺌﻴﻞ ﺑﻮﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺭﺍﻡ ﺑﻮﺩ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪ ،ﻭ ﻏﻀﺒﺶ ﺑﺮ ﺍﻳﻮﺏ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻋﺎﺩﻝ ﺗﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ؛ 3ﻭ ﺧﺸﻤﺶ ﺑﺮ ﺳﻪ ﺭﻓﻴﻖ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻮﺏ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻡ ﻣﻲ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﺍﻟﻴﻬﻮ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﻮﺏ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻤﺮ ،ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 5ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻟﻴﻬﻮ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﺑﻲ ﻧﻴﺴﺖ ،ﭘﺲ ﺧﺸﻤﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ. 6ﻭ ﺍﻟﻴﻬﻮ ﺍﺑﻦ ﺑﺮﻛﺌﻴﻞ ﺑﻮﺯﻱ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺩﺭ ﻋﻤﺮﺻﻐﻴﺮ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﻮ ﺳﻔﻴﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﺟﺮﺃﺕ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺭﺃﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻢ. 7ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ،ﻭ ﻛﺜﺮﺕ ﺳﺎﻟﻬﺎ ،ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 8ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﻭﺣﻲ ﻫﺴﺖ ،ﻭ ﻧﻔﺨﺔ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 9ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻭ ﻧﻪ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻨﺪ. 10ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺭﺃﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻫﻴ ﹺ ﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻢ ،ﺗﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺎﻭﹺﺵ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 12ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺗﺄﻣﻞ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻮﺏ ﺭﺍ ﻣﻠﺰﻡ ﺳﺎﺯﺩ .ﻳﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﺪ. 13ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ،ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ. 14ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 15ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪ. 16ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﻜﺸﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ؟ ﻭ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻨﺪ؟
427
17ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺣﺼﹼﺔ ﺧﻮﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺭﺃﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. ﻦ ﻣﻦ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ،ﻣﻤﻠﹼﻮ ﻫﺴﺘﻢ .ﻭ ﺭﻭ ﹺﺡ ﺑﺎﻃ ﹺ 19ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﺮﺍﺑﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻔﺘﻮﺡ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﺸﻜﻬﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﺘﺮﻛﺪ. 20ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺭﺍﺣﺖ ﻳﺎﺑﻢ ﻭ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 21ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺣﺪﻱ ﻛﻼﻡ ﺗﻤﻠﹼﻖ ﺁﻣﻴﺰ ﮔﻮﻳﻢ. 22ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻤﻠﹼﻖ ﺁﻣﻴﺰ ﻋﺎﺭﻑ ﻧﻴﺴﺘﻢ .ﻭﺍ ﹼ ﻻ ﺧﺎﻟﻘﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. 33 » 1ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻱ ﺍﻳﻮﺏ ،ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﺑﮕﻴﺮ. 2ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻵﻥ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻡ ،ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﻛﺎﻣﻢ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﺪ. 3ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻗﻠﺒﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻟﺒﻬﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺎﻟﺺ ﺗﻨﻄﹼﻖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ،ﻭ ﻧﻔﺨﺔ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 5ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻣﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻩ ،ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ،ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﻳﺴﺖ. 6ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 7ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻴﺒﺖ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﻭﻗﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 8ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻲ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ 9ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻣﻦ ﺯﻛﻲ ﻭ ﺑﻲ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻫﺴﺘﻢ؛ ﻣﻦ ﭘﺎﻙ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 10ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﻋﻠﹼﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ. 11ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﹸﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺭﺍﻫﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 12ﻫﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺻﺎﺩﻕ ﻧﻴﺴﺘﻲ .ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 13ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻌﺎﺭﺿﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ؟ 14ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻳﻚ ﺩﻓﻌﻪ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﻭ ﺩﻓﻌﻪ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 15ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ،ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺷﺐ ،ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﺏ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺘﻢ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 17ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻜﺒﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ. 18ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻔﺮﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻼﻛﺖ ﺷﻤﺸﻴﺮ. 19ﺑﺎ ﺩﺭﺩ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ ،ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ. 20ﭘﺲ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻔﺲ ﺍﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻟﻄﻴﻒ ﺭﺍ. 21ﮔﻮﺷﺖ ﺍﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 22ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﻔﺮﻩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ. 23ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺔ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻳﺎ ﻣﺘﻮﺳﻄﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﻋﻼﻥ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 24ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺑﺮﻫﺎﻥ ،ﻣﻦ ﻛﻔﹼﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ. 25ﮔﻮﺷﺖ ﺍﻭ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺖ ﻃﻔﻞ ﻟﻄﻴﻒ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺎﻡ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 26ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﻭ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ .ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭ ﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 27ﭘﺲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺳﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ :ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﻭ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺮﺳﻴﺪ. 28ﻧﻔﺲ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ،ﻧﻮﺭ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 29ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺩﻭ ﺩﻓﻌﻪ ﻭ ﺳﻪ ﺩﻓﻌﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ. 30ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻼﻛﺖ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ،ﻣﻨﻮﺭ ﺳﺎﺯﺩ. 31ﺍﻱ ﺍﻳﻮﺏ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﺎ ،ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍﻧﻢ. 32ﺍﮔﺮ ﺳﺨﻨﻲ ﺩﺍﺭﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﻩ؛ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺒﺮﻱ ﺳﺎﺯﻡ. 33ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ،ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ .ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻢ. 34
428
1ﭘﺲ ﺍﻟﻴﻬﻮ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺍﻱ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﮔﻴﺮﻳﺪ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻮﺵ ،ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻛﺎﻡ ،ﻃﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺫﻭﻕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 4ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻛﻨﻴﻢ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ. 5ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻮﺏ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻫﺴﺘﻢ .ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺩ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 6ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ،ﻭ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﻲ ﺗﻘﺼﻴﺮﻡ ،ﺟﺮﺍﺣﺖ ﻣﻦ ﻋﻼﺝ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮﺍﺳﺖ. 7ﻛﺪﺍﻡ ﺷﺨﺺ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺪ 8ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻓﺎﻗﺖ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺳﺎﻟﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 9ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺠﻮﻳﺪ. 10ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ؛ ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﻱ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺭﻣﻄﻠﻖ ،ﻛﻪ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻋﻤﻠﺶ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮﻛﺲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺍﻫﺶ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 12ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺪﻱ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻧﻤﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 13ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻔﻮﻳﺾ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻲ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 14ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻧﻔﺨﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﻴﺮﺩ، ﻲ ﺑﺸﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺭﺍﺟﻊ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 15ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 16ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻓﻬﻢ ﺩﺍﺭﻱ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ ،ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﺩﻩ. 17ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻋﺎﺩﻝ ﻛﺒﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ؟ 18ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﺌﻴﻢ ﻫﺴﺘﻲ ،ﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺠﻴﺒﺎﻥ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ؟ 19ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻣﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻓﻘﻴﺮ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺍﻧﺪ؟ 20ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻧﺪ .ﻗﻮﻡ ﻣﺸﻮﺵ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻲ ﮔﺬﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﻥ ﺑﻲ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻲ ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﺩ. 22ﻇﻠﻤﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﻮﺕ ﻧﻲ ،ﻛﻪ ﺧﻄﺎ ﻛﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 23ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺍﺣﺪﻱ ﺗﺄﻣﻞ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ. 24ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻔﺤﺺ ﺧﹸﺮﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 25ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻧﺪ. 26ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ،ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻧﻈﺮﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ. 27ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺍﻭ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺗﺄﻣﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 28ﺗﺎ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ. 29ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﻳﺪ؟ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻪ ﺍﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻣﺴﺎﻭﻱ ﺍﺳﺖ، 30ﺗﺎ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻓﺎﺟﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻧﺴﺎﺯﻧﺪ. 31ﻟﻴﻜﻦ ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﮕﻮﻳﺪ :ﺳﺰﺍ ﻳﺎﻓﺘﻢ ،ﺩﻳﮕﺮ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻭﺭﺯﻳﺪ، 32ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ؟ 33ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﺃﻱ ﺗﻮ ﺟﺰﺍ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﭘﺲ ﺗﻮ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻦ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻦ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺻﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺑﮕﻮ؟ 34ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ 35ﻛﻪ ﺍﻳﻮﺏ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺗﻌﻘﹼﻞ ﻧﻴﺴﺖ. 36ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﻳﻮﺏ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 37ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻃﻐﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺰﻳﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺩﺳﺘﻚ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺧﺪﺍ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 35 1ﻭ ﺍﻟﻴﻬﻮ ﺑﺎﺯ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻋﺎﺩﻝ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻢ؟ 3ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﻢ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ.
429
4ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ. 5ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻧﻈﺮ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ ﻭ ﺍﻓﻼﻙ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﻧﺪ. 6ﺍﮔﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ؟ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻱ؟ 7ﺍﮔﺮ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﺪﻱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪﻱ؟ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ 8ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺿﺮﺭ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 9ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﻇﻠﻤﻬﺎ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ، 10ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ 11ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺣﻜﻤﺖ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 12ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻜﺒﺮ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 13ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 14ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﻋﻮﻱ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﻭ ﺑﺎﺵ. 15ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﻵﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺜﺮﺕ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 16ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﻮﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 36 1ﻭ ﺍﻟﻴﻬﻮ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ: 2ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺨﻨﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ. 3ﻋﻠﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮﻳﺶ ،ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻋﻠﻢ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ. 5ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍ ﻗﺪﻳﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﻋﻘﻞ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ. 6ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺍﺩ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 7ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﻲ ﻧﺸﺎﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 8ﺍﻣﺎ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 9ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪ ﻭ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻜﺒﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، 10ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 11ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺍﻳﺎﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺑﺴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ ،ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ. 12ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﻴﻎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻌﺮﻓﺖ ،ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﭙﺮﺩ. 13ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ،ﻓﺎﺟﺮﻧﺪ ﻏﻀﺐ ﺭﺍ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 14ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻨﻔﻮﺍﻥ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻓﺎﺳﻘﺎﻥ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 15ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻛﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ﻭﮔﻮﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 16ﭘﺲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻭﺳﻴﻊ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﻨﮕﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﺍﺩ ﺳﻔﺮﺓ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻓﺮﺑﻬﻲ ﻣﻤﻠ ﻮ ﻣﻲ ﺷﺪ. 17ﻭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺷﺮﻳﺮ ﭘﺮ ﻫﺴﺘﻲ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﹾﻠ ﹶﺘﺼﻘﻨﺪ. 18ﺑﺎﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﻱ ﺑﺒﺮﺩ ،ﻭ ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﻛﻔﹼﺎﺭﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺯﺩ. 19ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ؟ ﻧﻲ ،ﻧﻪ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﺍﻱ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﺭﺍ. 20ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺐ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪ ﻣﺒﺎﺵ ،ﻛﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ. 21ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﺸﻮﻱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ. 22ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﺪﻫﺪ؟ 23ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺗﻮ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ؟ 24ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻜﻴﺒﺮﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﺮﺍﻳﻨﺪ. ﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 25ﺟﻤﻴﻊ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻧﺪ .ﻣﺮﺩﻣﺎ 26ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ،ﻭ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻔﺤﺺ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ. 27ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺟﺬﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺨﺎﺭﺍﺕ ﺁﻥ ﻣﻲ ﭼﻜﺎﻧﺪ.
430
28ﻛﻪ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﺗﺮﺍﻭﺩ. 29ﺁﻳﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻳﺎ ﺭﻋﺪﻫﺎﻱ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ؟ 30ﺍﻳﻨﻚ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻲ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﺪ ﻭ ﻋﻤﻖ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. 31ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺭﺯﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 32ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺮﻕ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﺪﻑ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 33ﺭﻋﺪﺵ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﺯ ﺑﺮﺁﻣﺪﻥ ﺍﻭ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 37 1ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 2ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺻﺪﺍﻱ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﻭﻱ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ، 3ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺪ ،ﻭ ﺑﺮﻕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻛﺮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ. 4ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺻﺪﺍﻱ ﻏﺮﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﻋﺪ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯﺵ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 5ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﻋﺪﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ .ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﻑ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﻔﺖ .ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎﺭﺵ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺑﺎﺭﺵ ﺑﺎﺭﺍﻧﻬﺎﻱ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ. 7ﺩﺳﺖ ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ. 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻭﺣﻮﺵ ﺑﻪ ﻣﺄﻭﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ. 9ﺍﺯ ﺑﺮﺟﻬﺎﻱ ﺟﻨﻮﺏ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﺮﻭﺩﺕ. 10ﺍﺯ ﻧﻔﺨﺔ ﺧﺪﺍ ﻳﺦ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺳﻄﺢ ﺁﺑﻬﺎ ﻣﻨﺠﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 11ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺳﺤﺎﺏ ،ﺑﺮﻕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 12ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﻻﻟﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 13ﺧﻮﺍﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺣﻤﺖ. 14ﺍﻱ ﺍﻳﻮﺏ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﺎ .ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺠﻴﺐ ﺧﺪﺍ ﺗﺄﻣﻞ ﻛﻦ. 15ﺁﻳﺎ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﻫﺴﺘﻲ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻋﺰﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ،ﺍﺑﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؟ 16ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺯﻧﺔ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺠﻴﺒﺔ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻠﻢ ،ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ؟ 17ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﮔﺮﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ؟ 18ﺁﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻓﻠﻚ ﺭﺍ ﺑﮕﺴﺘﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻳﻨﺔ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺍﺳﺖ؟ 19ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﮔﻔﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺳﺨﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 20ﺁﻳﺎ ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﺒﺮﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﻫﻼﻙ ﮔﺮﺩﺩ. 21ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﻳﺪ ،ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺳﭙﻬﺮ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﺩ ﻭﺯﻳﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﺪ. 22ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﮔﻲ ﻃﻼﻳﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺟﻼﻝ ﻣﻬﻴﺐ ﺍﺳﺖ. 23ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺭﺍ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻛﺮﺩ؛ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻛﺒﻴﺮ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 24ﻟﻬﺬﺍ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺍﻧﺎ ﺩﻻﻥ ﻧﻤﻲ ﻧﮕﺮﺩ. 38 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻮﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﺑﺎﺩ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﻲ ﻋﻠﻢ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؟ 3ﺍﻵﻥ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩ ﺑﺒﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎ. 4ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩﻱ؟ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻦ ﺍﮔﺮ ﻓﻬﻢ ﺩﺍﺭﻱ. 5ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ! ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻜﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﺸﻴﺪ؟ 6ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ؟ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻨﮓ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻧﻬﺎﺩ، 7ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ؟ 8ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻫﺎ ﻣﺴﺪﻭﺩ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ؟ ﻲ ﻏﻠﻴﻆ ﺭﺍ ﻗﻨﺪﺍﻗﺔ ﺁﻥ ﺳﺎﺧﺘﻢ؟ 9ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻟﺒﺎﺱ ﺁﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜ ﹺ
431
10ﻭ ﺣﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﻫﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻡ؟ 11ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻨﻤﺎ ،ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺳﺮﻛﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ؟ 12ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺻﺒﺢ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻱ ،ﻭ ﻓﺠﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻌﺶ ﻋﺎﺭﻑ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ، 13ﺗﺎ ﻛﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ؟ 14ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﺯﻳﺮﺧﺎﺗﻢ ﻣﺒﺪﻝ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﻟﺒﺎﺱ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ. 15ﻭ ﻧﻮﺭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 16ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﻘﻬﺎﻱ ﻟﺠﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻱ؟ 17ﺁﻳﺎ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﻣﻮﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻳﺎ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ؟ 18ﺁﻳﺎ ﭘﻬﻨﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ؟ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻩ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ! 19ﺭﺍﻩ ﻣﺴﻜﻦ ﻧﻮﺭ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻇﻠﻤﺖ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ، 20ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺪﻭﺩﺵ ﺑﺮﺳﺎﻧﻲ ،ﻭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ 21ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺷﺪﻱ ،ﻭ ﻋﺪﺩ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ! 22ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﺨﺰﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﻑ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺧﺰﻳﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﮕﺮﮒ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ، 23ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻭﻗﺖ ﺗﻨﮕﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺭﻭﺯ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻭ ﺟﻨﮓ؟ 24ﺑﻪ ﭼﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻗﻲ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﺘﺸﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ؟ 25ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻴﻞ ﻛﻨﺪ ،ﻳﺎ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﻫﺎ ﺳﺎﺧﺖ، 26ﺗﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﺩﻣﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ، 27ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺎﻳﺮ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻋﻠﻔﻬﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﻭﻳﺎﻧﺪ؟ 28ﺁﻳﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﭘﺪﺭﻱ ﻫﺴﺖ؟ ﻳﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺷﺒﻨﻢ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 29ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﺦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ؟ ﻭ ﮊﺍﻟﺔ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 30ﺁﺑﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓ ﻣﻨﺠﻤﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺳﻄﺢ ﻟﺠﻪ ﻳﺦ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﺩ. 31ﺁﻳﺎ ﻋﻘﺪ ﺛﺮﻳﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻱ؟ ﻳﺎ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺟﺒﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﻲ؟ 32ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺟﻬﺎﻱ ﻣﻨﻄﻘﺔ ﺍﻟﺒﺮﻭﺝ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻱ؟ ﻭ ﺩﺏ ﺍﻛﺒﺮ ﺭﺍ ﺑﻨﺎﺕ ﺍﻭ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ 33ﺁﻳﺎ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻫﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ؟ ﻳﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺴﻠﹼﻂ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ؟ 34ﺁﻳﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻲ ﺗﺎ ﺳﻴﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ؟ 35ﺁﻳﺎ ﺑﺮﻗﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻲ ﺗﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﺣﺎﺿﺮﻳﻢ؟ 36ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ ﻧﻬﺎﺩ ﻳﺎ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺑﺨﺸﻴﺪ؟ 37ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻜﻤﺖ ،ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ؟ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺸﻜﻬﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺰﺩ، 38ﭼﻮﻥ ﻏﺒﺎﺭ ﮔﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻛﻠﻮﺧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲ ﭼﺴﺒﻨﺪ؟ 39ﺁﻳﺎ ﺷﻜﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻴﺮ ﻣﺎﺩﻩ ﺻﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﻭ ﺍﺷﺘﻬﺎﻱ ﺷﻴﺮ ﮊﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ، 40ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺄﻭﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ؟ 41ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺮﺍﺏ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﭼﻮﻥ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ؟ 39 1ﺁﻳﺎ ﻭﻗﺖ ﺯﺍﻳﻴﺪﻥ ﺑﺰ ﻛﻮﻫﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ؟ ﻳﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﺿﻊ ﺣﻤﻞ ﺁﻫﻮ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ؟ 2ﺁﻳﺎ ﻣﺎﻫﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺣﺴﺎﺏ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻛﺮﺩ؟ ﻳﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﺯﺍﻳﻴﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ؟ 3ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻓﺎﺭﻍ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 4ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﻮﻱ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻧﻤﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 5ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺮ ﻭﺣﺸﻲ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﺯﺍﺩ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﮔﻮﺭﺧﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩ، 6ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﻭ ﺷﻮﺭﻩ ﺯﺍﺭ ﺭﺍ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ؟ 7ﺑﻪ ﻏﻮﻏﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﺮﻭﺵ ﺭﻣﻪ ﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ 8ﺩﺍﻳﺮﺓ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﭼﺮﺍﮔﺎﻩ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺒﺰﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ.
432
9ﺁﻳﺎ ﮔﺎﻭ ﻭﺣﺸﻲ ﺭﺍﺿﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻳﺎ ﻧﺰﺩ ﺁﺧﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﻨﺰﻝ ﮔﻴﺮﺩ؟ 10ﺁﻳﺎ ﮔﺎﻭ ﻭﺣﺸﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺷﻴﺎﺭ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺑﺴﺖ؟ ﻳﺎ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺗﻮ ﻣﺎﺯﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 11ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻗﻮﺗﹼﺶ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ؟ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ؟ 12ﺁﻳﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﺤﺼﻮﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ؟ 13ﺑﺎﻝ ﺷﺘﺮ ﻣﺮﻍ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻟﻘﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺨﻤﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﺍﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺧﺎﻙ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، 15ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺍﻓﺸﺮﺩ ،ﻭ ﻭﺣﻮﺵ ﺻﺤﺮﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 16ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؛ ﻣﺤﻨﺖ ﺍﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺘﺄﺳﻒ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻜﻤﺖ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﺳﺐ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 19ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﻝ ﻣﻠﺒﺲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ؟ 20ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﻠﺦ ﺑﻪ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺧﻴﺰ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻱ؟ ﺧﺮﻭﺵ ﺷﻴﻬﺔ ﺍﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﺍﺳﺖ. 21ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﭘﺎ ﺯﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﻭﺟﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻣﺴﻠﹼﺤﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ. 22ﺑﺮ ﺧﻮﻑ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 23ﺗﺮﻛﺶ ﺑﺮ ﺍﻭ ﭼﻜﭽﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻧﻴﺰﺓ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﺰﺍﺭﻕ. 24ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻴﺾ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﻮﺭﺩﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﹶﻛﺮﻧﹼﺂ ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻧﻤﻲ ﺍﻳﺴﺘﺪ، 25ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﹶﺮﻧﹼﺂ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻫﻪ ﻫﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺘﺸﻤﺎﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺧﺮﻭﺵ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﻏﻮﻏﺎ ﺭﺍ. 26ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺣﻜﻤﺖ ﺗﻮ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻲ ﭘﺮﺩ؟ ﻭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻄﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ 27ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﻋﻘﺎﺏ ﺻﻌﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺁﺷﻴﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؟ 28ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺄﻭﺍ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺑﺮ ﺻﺨﺮﺓ ﺗﻴﺰ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻼﺫ ﻣﻨﻴﻊ. 29ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﺩ. 30ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻣﻜﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﮕﺎﻧﻨﺪ ﺍﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﺖ. 40 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﹼﺮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﻮﺏ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ: 2ﺁﻳﺎ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻛﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﻫﺪ. 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﻮﺏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 4ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺣﻘﻴﺮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﻢ؟ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ. 5ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﺑﻠﻜﻪ ﺩﻭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﺰﻭﺩ . 6ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻮﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: 7ﺍﻵﻥ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩ ﺑﺒﻨﺪ .ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﻦ. 8ﺁﻳﺎ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﻠﺰﻡ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ ﺗﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﻨﻤﺎﻳﻲ؟ 9ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺯﻭﻳﻲ ﻫﺴﺖ؟ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺜﻞ ﺍﻭ ﺭﻋﺪ ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻛﺮﺩ؟ 10ﺍﻵﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﺯﻳﻨﺖ ﺑﺪﻩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻋﺰﺕ ﻭ ﺷﻮﻛﺖ ﻣﻠﺒﺲ ﺳﺎﺯ. 11ﺷﺪﺕ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺰ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﻣﺘﻜﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯ. 12ﺑﺮ ﻫﺮﻛﻪ ﻣﺘﻜﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﻧﻈﺮ ﻛﻦ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﻦ. 13ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﻛﻦ. 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺳﺘﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺍﺩ. 15ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻬﻴﻤﻮﺕ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﻋﻠﻒ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﺎﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ، 16ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻛﻤﺮﺵ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺭﮔﻬﺎﻱ ﺷﻜﻤﺶ. 17ﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻲ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ .ﺭﮔﻬﺎﻱ ﺭﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﻭ ﺍﻋﻀﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ.
433
19ﺍﻭ ﺍﻓﻀﻞ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ .ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﺣﺮﺑﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 20ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻋﻠﻮﻓﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺎﻧﺪ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ، 21ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﺪ .ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺔ ﻧﻴﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﺭ ﺧﹶﻼﺏ. 22ﺩﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﻛﹸﻨﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻴﺪﻫﺎﻱ ﻧﻬﺮ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 23ﺍﻳﻨﻚ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﻃﻐﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﺪ ﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﹸﺍ ﺭ ﺩﻥ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺍﻳﻤﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 24ﺁﻳﺎ ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ؟ ﻳﺎ ﺑﻴﻨﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻼﹼﺏ ﺗﻮﺍﻥ ﺳﻔﺖ؟ 41 1ﺁﻳﺎ ﻟﻮﻳﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻼﹼﺏ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻛﺸﻴﺪ؟ ﻳﺎ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻓﺸﺮﺩ؟ 2ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﻨﻲ ﺍﻭ ﻣﻬﺎﺭ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻛﺸﻴﺪ؟ ﻳﺎ ﭼﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻼﹼﺏ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺳﻔﺖ؟ 3ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺗﻀﹼﺮﻉ ﺯﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﻳﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻼﻳﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ؟ 4ﺁﻳﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺴﺖ ﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﺮﻓﺖ؟ 5ﺁﻳﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺑﺎﺯﻱ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻛﺮﺩ؟ ﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻛﺮﺩ؟ 6ﺁﻳﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺻﻴﺎﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﺘﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ؟ ﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﺎﺟﺮﺍﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﺧﻄﹼﺎﻓﻬﺎﻱ ﻣﺎﻫﻲ ﮔﻴﺮﺍﻥ؟ 7ﺁﻳﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻛﺮﺩ؟ ﻳﺎ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﹸ 8ﺍﮔﺮ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﮕﺬﺍﺭﻱ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 9ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ .ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺭﺅﻳﺘﺶ ﻧﻴﺰ ﺁﺩﻣﻲ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ؟ 10ﻛﺴﻲ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﻣﺘﹼﻬﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﺪ .ﭘﺲ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ؟ 11ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﺒﻘﺖ ﺟﺴﺘﻪ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭ ﺩ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻋﻀﺎﻳﺶ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺒﺮﻭﺕ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺍﻭ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 13ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﺻﻒ ﺩﻧﺪﺍﻧﺶ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ؟ 14ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ؟ ﺩﺍﻳﺮﺓ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﺍﺳﺖ. 15ﺳﭙﺮﻫﺎﻱ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺵ ﻓﺨﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻣﺤﻜﻢ ﻭﺻﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺭﺩ. 17ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﭼﻨﺎﻥ ﻭﺻﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻠﹾﺘﺼﻘﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 18ﺍﺯ ﻋﻄﺴﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﻧﻮﺭ ﺳﺎﻃﻊ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﭘﻠﻜﻬﺎﻱ ﻓﺠﺮ ﺍﺳﺖ. 19ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺗﺶ ﺑﺮﻣﻲ ﺟﻬﺪ. 20ﺍﺯ ﺑﻴﻨﻲ ﺍﻭ ﺩﻭﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﺩﻳﮕﻬﺎﻱ ﺟﻮﺷﻨﺪﻩ ﻭ ﭘﺎﺗﻴﻞ. 21ﺍﺯ ﻧﻔﺲ ﺍﻭ ﺍﺧﮕﺮﻫﺎ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 22ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﻗﻮﺕ ﻧﺸﻴﻤﻦ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﻫﻴﺒﺖ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﺶ ﺭﻗﺺ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 23ﻃﺒﻘﺎﺕ ﮔﻮﺷﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 24ﺩﻟﺶ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻨﮓ ﺯﻳﺮﻳﻦ ﺁﺳﻴﺎ ﻣﺤﻜﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 25ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﺩ ،ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪﺍﻥ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﺑﻲ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 26ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺍﺛﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻧﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﻭ ﻧﻪ ﺭﻭﺍﻕ ﻭ ﻧﻪ ﺗﻴﺰ. 27ﺁﻫﻦ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﻩ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﻮﺏ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ. 28ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﻛﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﺭ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻓﻼﺧﻦ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﻩ ﻣﺒﺪﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 29ﻋﻤﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﻩ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺰﺭﺍﻕ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﺩ. 30ﺩﺭ ﺯﻳﺮﺵ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺳﻔﺎﻝ ﺗﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﭘﺮ ﻣﻴﺦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﻞ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 31ﻟﺠﻪ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺩﻳﮓ ﻣﻲ ﺟﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺎﺗﻴﻠﭽﺔ ﻋﻄﹼﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 32ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﻟﺠﻪ ﺭﺍ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻮ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ. 33ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺧﺎﻙ ﻧﻈﻴﺮ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺧﻮﻑ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 34ﺑﺮ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺳﺮﻛﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺖ«.
434
42 1ﻭ ﺍﻳﻮﺏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻗﺎﺩﺭ ﻫﺴﺘﻲ ،ﻭ ﺍﺑﺪﹰﺍ ﻗﺼﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﻠﻢ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؟ ﻟﻜﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻡ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ .ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﻮﻕ ﺍﺯ ﻋﻘﻞ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ. 4ﺍﻵﻥ ﺑﺸﻨﻮ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ؛ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﺪﻩ. 5ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﮔﻮﺵ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ. 6ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻛﺮﺍﻫﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 7ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻮﺏ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻟﻴﻔﺎﺯ ﺗﻴﻤﺎﻧﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩ» :ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻭ ﺭﻓﻴﻘﺖ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺍﻳﻮﺏ ﻧﮕﻔﺘﻴﺪ. 8ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﻫﻔﺖ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻗﻮﭺ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺍﻳﻮﺏ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﻴﺪ؛ ﻭ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺍﻳﻮﺏ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﺩﻋﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺍﻳﻮﺏ ﻧﮕﻔﺘﻴﺪ. 9ﭘﺲ ﺍﻟﻴﻔﺎﺯ ﺗﻴﻤﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﻠﺪﺩ ﺷﻮﺣﻲ ﻭ ﺻﻮﻓﺮ ﻧﻌﻤﺎﺗﻲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻮﺏ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻮﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻮﺏ ﺩﻭﭼﻨﺪﺍﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 11ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻥ ﻗﺪﻳﻤﺶ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺼﻴﺒﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ،ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﻳﻚ ﻗﺴﻴﻄﻪ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﻳﻚ ﺣﻠﻘﺔ ﻃﻼ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ. 12ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺍﻭ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﺘﺮ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺟﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﻻﻍ ﻣﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﺍﻭ ﻫﻔﺖ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺳﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻮﺩ. ﻥ ﻫﻔﱡﻮﻙ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 14ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﻳﻤﻴﻤﻪ ﻭ ﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﻗﹶﺼ ﻴﻌﻪ ﻭ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﻗﹶﺮ 15ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺜﻞ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﻮﺏ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺸﺎﻥ ﺍﺭﺛﻲ ﺩﺍﺩ. 16ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﻮﺏ ﺻﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺩﻳﺪ. 17ﭘﺲ ﺍﻳﻮﺏ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ.
435
ﻛﺘﺎﺏ ﻣﺰﺍﻣﻴﺮ 1 1ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻧﺮﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﻧﺎﻳﺴﺘﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﺎﻥ ﻧﻨﺸﻴﻨﺪ؛ 2ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻏﺒﺖ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﻭ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 3ﭘﺲ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﻧﺸﺎﻧﺪﺓ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻪ ﻣﻴﻮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻤﺶ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺑﺮﮔﺶ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻧﻴﻚ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 5ﻟﻬﺬﺍ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻧﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻋﺎﺩﻻﻥ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ،ﻭﻟﻲ ﻃﺮﻳﻖ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 2 1ﭼﺮﺍ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺷﻮﺭﺵ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻃﻮﺍﺋﻒ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻞ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ 2ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺿﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﻭ؛ 3ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺴﻠﻴﻢ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﻢ. 4ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﺩ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﻭ ﻣﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺻﻴﻬﻮﻥ. 7ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ :ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﺮﺩﻡ. 8ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻦ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻠﻚ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 9ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺼﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﻜﺴﺖ؛ ﻣﺜﻞ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺗﻌﻘﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! ﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺘﻨﺒﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ! 11ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺮﺯ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! 12ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 3 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺮ ﺿ ﺪ ﻣﻦ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﻧﺪ. 2ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺪﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﻧﻴﺴﺖ .ﺳﻼﻩ 3ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻣﻦ ﺳﭙﺮ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺟﻼﻝ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﺯﻧﺪﺓ ﺳﺮ ﻣﻦ. 4ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺳﻼﻩ 5ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﺴﺒﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 6ﺍﺯ ﻛﺮﻭﺭﻫﺎﻱ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻣﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻣﻦ ﺻﻒ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 7ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﺮﺧﻴﺰ! ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻣﻦ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻫﺎﻥ! ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻫﻤﺔ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺯﺩﻱ؛ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻲ. 8ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﺍﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺳﻼﻩ 4 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﻦ ،ﭼﻮﻥ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﺎ .ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﻣﺮﺍ ﻭﺳﻌﺖ ﺩﺍﺩﻱ .ﺑﺮ ﻣﻦ ﻛﺮﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺩﻋﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ. 2ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺟﻼﻝ ﻣﻦ ﻋﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ؟ ﺳﻼﻩ 3ﺍﻣﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺩ ﺻﺎﻟﺢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻨﻴﺪ. 4ﺧﺸﻢ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻮﺭﺯﻳﺪ .ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﺳﻼﻩ. 5ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 6ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻮﺭ ﭼﻬﺮﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯ. 7ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻋﻠﹼﻪ ﻭ ﺷﻴﺮﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ.
439
8ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﺴﺒﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ. 5 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻩ! ﺩﺭ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻦ ﺗﺄﻣﻞ ﻓﺮﻣﺎ! 2ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻓﺮﻳﺎﺩﻡ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 3ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﻨﻴﺪ؛ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺩﻋﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍﻏﺐ ﺑﺎﺷﻲ ،ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 5ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ .ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﻘﺮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ. 6ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺨﺺ ﺧﻮﻧﻲ ﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 7ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺗﻮ ﺑﺴﻮﻱ ﻫﻴﻜﻞ ﻗﺪﺱ ﺗﻮ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﺴﺒﺐ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﺮﺩﺍﻥ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﺎﻃﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺤﺾ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﺳﺖ؛ ﮔﻠﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺒﺮ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻼ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 10ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻠﺰﻡ ﺳﺎﺯ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺸﻮﺭﺗﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻛﺜﺮﺕ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺘﻨﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، 11ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻮﻛﹼﻼﻧﺖ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻠﺠﺎﺀ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺗﻮ ﻭﺟﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﻣﺜﻞ ﺳﭙﺮ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 6 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻣﻨﻤﺎ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻣﻜﻦ! 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﺮ ﻣﻦ ﻛﺮﻡ ﻓﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺍﻡ! ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﻩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺍﺳﺖ، 3ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺸﺪﺕ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ؟ 4ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺭﺟﻮﻉ ﻛﻦ ﻭ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻩ! ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺨﺶ! 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺕ ﺫﻛﺮ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ! ﺩﺭ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﺪ؟ 6ﺍﺯ ﻧﺎﻟﺔ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ! ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺐ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻏﺮﻕ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻭ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺷﻜﻬﺎ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ! 7ﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻏﺼﻪ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺴﺒﺐ ﻫﻤﺔ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺗﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 8ﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﮔﺮﻳﺔ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ! 9ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻐﺎﻧﺔ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻫﻤﺔ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺧﺠﻞ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﺭﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 7 1ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﺮﻡ .ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﻫﺎﻥ. 2ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﺭﺩ ،ﻭ ﺧﺮﺩ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 3ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻇﻠﻤﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ، 4ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻴﺮﺍﻧﺪﻳﺶ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻱ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻡ، 5ﭘﺲ ﺩﺷﻤﻦ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺟﻼﻟﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﺳﺎﻛﻦ ﺳﺎﺯﺩ .ﺳﻼﻩ. 6ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﻴﺰ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻗﻬﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮ! ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻱ! 7ﻭ ﻣﺠﻤﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ .ﻭ ﻓﻮﻕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻋﻠﻲ ﺭﺟﻮﻉ ﻓﺮﻣﺎ. 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻋﺪﺍﻟﺘﻢ ﻭ ﻛﻤﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﺩ ﺑﺪﻩ! ﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺩﻟﻬﺎ ﻭ ﻗﻠﻮﺏ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ. 9ﺑﺪ ﹺ 10ﺳﭙﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﺧﺪﺍ ﺩﺍﻭﺭ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺧﺪﺍ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 12ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻜﻨﺪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ؛ ﻛﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
440
13ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺁﻻﺕ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺷﻌﻠﻪ ﻭﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻇﻠﻢ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﺣﻔﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﭼﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ. 16ﻇﻠﻢ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺳﺘﻢ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻓﺮﻗﺶ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 17ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﺪﺍﻟﺘﺶ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 8 1ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ،ﭼﻪ ﻣﺠﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ،ﻛﻪ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﻮﻕ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﻱ! 2ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻭ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﺼﻤﺎﻧﺖ ﻗﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎﺩﻱ ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﮔﻴﺮﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺳﺎﻛﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ. 3ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻱ ﺗﻮﺳﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﻱ، 4ﭘﺲ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﻱ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻔﻘﺪ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ 5ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﻛﻤﺘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﺗﺎﺝ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺭﺩﻱ. 6ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﺴﻠﻂ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺎﻱ ﻭﻱ ﻧﻬﺎﺩﻱ، 7ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺟﻤﻴﻌﺎﹰ ،ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ؛ 8ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻭ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺮ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺁﺑﻬﺎ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 9ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ،ﭼﻪ ﻣﺠﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ! 9 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻲ ﺩﻝ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ؛ ﺟﻤﻴﻊ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 2ﺩﺭ ﺗﻮ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﻭﺟﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻱ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ. 3ﭼﻮﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻟﻐﺰﻳﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﺩﺍﻭﺭ ﹺ ﻱ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻱ .ﺩﺍﻭﺭﹺ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻱ. 5ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻧﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 6ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﺑﺪﻱ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ؛ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺣﺘﻲ ﺫﻛﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 7ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ،ﻭ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ 8ﻭ ﺍﻭ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺩﺍﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 9ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻠﻌﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎﻱ ﺗﻨﮕﻲ. 10ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ،ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺮﻙ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 11ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ؛ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺍﻋﻼﻥ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ، 12ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﮔﻴﺮﻧﺪﺓ ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺮ ﻣﻦ ﻛﺮﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻇﻠﻤﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻦ! ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻧﺪﺓ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﻣﻮﺕ ﻫﺴﺘﻲ! 14ﺗﺎ ﻫﻤﺔ ﺗﺴﺒﻴﺤﺎﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻢ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻴﻬﻮﻥ .ﺩﺭ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ؛ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪ. 16ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻫﺠﺎﻳﻮﻥ ﺳﻼﻩ. 17ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ، 18ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؛ ﺍﻣﻴﺪ ﺣﻠﻴﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺿﺎﻳﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 19ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻏﺎﻟﺐ ﻧﻴﺎﻳﺪ .ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 20ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺮﺱ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﮔﺮﺩﺍﻥ ،ﺗﺎ ﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻨﺪ .ﺳﻼﻩ. 10 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﺮﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﻱ ﺗﻨﮕﻲ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 2ﺍﺯ ﺗﻜﺒﺮ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ،ﻓﻘﻴﺮ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﺩﺭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ.
441
3ﺯﺭﻳﺎ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺭﺑﺎﻳﺪ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 4ﺷﺮﻳﺮ ﺩﺭ ﻏﺮﻭﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﻫﻤﻪ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 5ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ .ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻴﺪ ﺍﺳﺖ .ﻫﻤﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻴﭻ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ. 6ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ :ﻫﺮﮔﺰ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺩﻭﺭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﻳﺪ. 7ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻟﻌﻨﺖ ﻭ ﻣﻜﺮ ﻭ ﻇﻠﻢ ﺷﺮ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ؛ 8ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻨﻬﺎﻱ ﺩﻫﺎﺕ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ؛ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺨﻔﻲ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ؛ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺍﺳﺖ؛ 9ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﺩﺭ ﺑﻴﺸﺔ ﺧﻮﺩ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 10ﭘﺲ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﻭ ﺯﺑﻮﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﻭ ﻣﺴﺎﻛﻴﻦ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ. 11ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ. 12ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺧﻴﺰ! ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻦ! 13ﭼﺮﺍ ﺷﺮﻳﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺗﻮ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ؟ 14ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻭ ﻏﻢ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻱ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺑﺮﺳﺎﻧﻲ .ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻣﺪﺩﻛﺎﺭ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ. 15ﺑﺎﺯﻭﻱ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻦ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﺑﻲ. 16ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ .ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 17ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻱ، 18ﺗﺎ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻛﻨﻲ .ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ .ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺘﺮﺳﺎﻧﺪ. 11 1ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ .ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻍ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ؟ 2ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻛﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ﻭ ﺗﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺮ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﻻﻥ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻧﺪ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺭﻛﺎﻥ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﭼﻪ ﻛﻨﺪ؟ 4ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﻗﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ .ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﺩ ،ﭘﻠﻜﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﺯﻣﺎﻳﺪ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺎﺩﻝ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﺮ ﻭ ﻇﻠﻢ ﺩﻭﺳﺖ ،ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 6ﺑﺮ ﺷﺮﻳﺮ ﺩﺍﻣﻬﺎ ﺣﺼﺔ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ. 12 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﻨﺎﺀ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻧﺎﻳﺎﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ! 2ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ؛ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﭼﺎﭘﻠﻮﺱ ﻭ ﺩﻝ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﻨﺪ. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﺔ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﭼﺎﭘﻠﻮﺱ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻫﺮ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻜﺒﺮﺁﻣﻴﺰ ﺑﮕﻮﻳﺪ، 4ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻲ ﺁﻳﻴﻢ .ﻟﺒﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ .ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟ 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻏﺎﺭﺕ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﻭ ﻧﺎﻟﺔ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ،ﺍﻵﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﺠﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺁﻩ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ،ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 6ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻼﻡ ﻃﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ ،ﻧﻘﺮﺓ ﻣﺼﻔﺎﻱ ﺩﺭ ﻗﺎ ﹺ ﻝ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﭘﺎﻙ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 8ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻨﺪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺒﺎﺛﺖ ﺩﺭ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 13 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻲ؟ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪ؟ 2ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺩﺭ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺑﻜﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﻏﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻨﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ؟ 3ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﺎ! ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﻦ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻮﺕ ﺑﺨﺴﺒﻢ. 4ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺷﻤﻨﻢ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺍﻡ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 5ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ؛ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ.
442
6ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 14 1ﺍﺣﻤﻖ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺎﺳﺪ ﻭ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻓﻬﻴﻢ ﻭ ﻃﺎﻟﺐ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻫﺴﺖ. 3ﻫﻤﻪ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﻧﻲ. 4ﺁﻳﺎ ﻫﻤﺔ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﻲ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ؟ 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﺮﺱ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻃﺒﻘﺔ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺍﺳﺖ. 6ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﺠﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﺍﻭﺳﺖ. ﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﹶﻧﺪ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭﺟﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 7ﻛﺎﺵ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ! ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﻴﺮ ﹺ 15 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺗﻮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﺪ؟ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﺗﻮ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﺩ؟ 2ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﻭ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﻮ ﺑﺎﺷﺪ؛ 3ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻏﻴﺒﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ؛ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻱ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺭﻗﺎﺏ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺬﻣﺖ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ؛ 4ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺣﻘﻴﺮ ﻭ ﺧﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ ﻣﻜﺮﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻭ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺿﺮﺭﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ. 5ﻧﻘﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺭﺷﻮﻩ ﺑﺮ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﺩ .ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺍ ﻭﺭﺩ ،ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 16 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺎﻓﻀﺖ ﻓﺮﻣﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ. 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ :ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ .ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ. 3ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻘﺪﺳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻓﺎﺿﻼﻥ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻮﺷﻲ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 4ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻋﻘﺐ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﺑﻨﺪ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺧﻮﻧﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. ﺐ ﻗﺴﻤﺖ ﻭ ﻛﺎﺳﺔ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﺗﻮ ﻗﺮﻋﺔ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺼﻴ ﹺ 6 ﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺧﻄﹼﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺑﻬ 7ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ .ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﻧﻴﺮ ﻗﻠﺒﻢ ﻣﺮﺍ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩ. 9ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺩﻟﻢ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺟﻼﻟﻢ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ؛ ﺟﺴﺪﻡ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﺗﺮﻛﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻓﺴﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪ. 11ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﻮﺧﺖ .ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻛﻤﺎﻝ ﺧﻮﺷﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﻟﺬﹼﺕ ﻫﺎ ﺑﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ! 17 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻓﺮﻣﺎ! ﻭ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺑﻲ ﺭﻳﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﮔﻮﺵ ﺑﮕﻴﺮ! 2ﺩﺍﺩ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ. 3ﺩﻝ ﻣﺮﺍ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻔﻘﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ .ﻣﺮﺍ ﻗﺎﻝ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻜﻨﺪ. 4ﻭ ﺍﻣﺎ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺗﻮ؛ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻇﺎﻟﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ. 5ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﻗﺎﺋﻢ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻟﻐﺰﻳﺪ. 6ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ .ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﮔﻴﺮ ﻭ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ. 7ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ﺩﻩ ،ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﻛﻼﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻫﺎﻧﻲ. 8ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩﻣﻚ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ؛ ﻣﺮﺍ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﺔ ﺑﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻦ، 9ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺟﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 10ﺩﻝ ﻓﺮﺑﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ .ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻜﺒﺮﺁﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ. 11ﺍﻵﻥ ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻧﺪ. 12ﻣﺜﹶﻞ ﺍﻭ ﻣﺜﹶﻞ ﺷﻴﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺪﻥ ﺣﺮﻳﺺ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻣﺜﹶﻞ ﺷﻴﺮ ﮊﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺸﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ.
443
13ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻭﻱ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ ﻭ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻫﺎﻥ، 14ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻜﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺫﺧﺎﻳﺮ ﺧﻮﺩ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺮﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 15ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﻳﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮﻡ ،ﺍﺯ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻮ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 18 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ! ﻗﻮﺕ ﻣﻦ! ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﺨﺮﺓ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻠﺠﺎ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﻦ .ﺧﺪﺍﻳﻢ ﺻﺨﺮﻩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﺮﻡ .ﺳﭙﺮ ﻣﻦ ﻭ ﺷﺎﺥ ﻧﺠﺎﺗﻢ ﻭ ﻗﻠﻌﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻦ. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻛﻞ ﺣﻤﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ .ﭘﺲ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ. 4ﺭﺳﻨﻬﺎﻱ ﻣﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺳﻴﻼﺑﻬﺎﻱ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 5ﺭﺳﻨﻬﺎﻱ ﮔﻮﺭ ﺩﻭﺭ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﻣﻬﺎﻱ ﻣﻮﺕ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ. 6ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺘﻐﺎﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩﻡ .ﺍﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﻐﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻭﻱ ﺭﺳﻴﺪ. 7ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﺰﻟﺰﻝ ﻭ ﻣﺮﺗﻌﺶ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺳﺎﺱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ. 8ﺩﺧﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﻨﻲ ﺍﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺁﺗﺸﻬﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 9ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﻭﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻱ ﻭﻱ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻏﻠﻴﻆ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 10ﺑﺮ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﺎﺩ ﻃﻴﺮﺍﻥ ﻛﺮﺩ. 11ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﭘﺮﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺴﺎﺧﺖ .ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺁﺑﻬﺎ ﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎﻱ ﻣﺘﺮﺍﻛﻢ ﺭﺍ. ﺶ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻭﻱ ﺍﺑﺮﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺗﮕﺮﮒ ﻭ ﺁﺗﺸﻬﺎﻱ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ. 12ﺍﺯ ﺗﺎﺑ ﹺ 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻋﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﺩ ،ﺗﮕﺮﮒ ﻭ ﺁﺗﺸﻬﺎﻱ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺭﺍ. 14ﭘﺲ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺑﺮﻗﻬﺎ ﺑﻴﻨﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻤﻖ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﺯ ﹶﻧ ﹾﻔﺨﺔ ﺑﺎﺩ ﺑﻴﻨﻲ ﺗﻮ! 16ﭘﺲ ،ﺍﺯ ﺍﻋﻠﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪ. 17ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﻡ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺼﻤﺎﻧﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﻮﺍﻧﺎﺗﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 18ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻼﻱ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﻢ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺎﻩ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺠﺎﻱ ﻭﺳﻴﻊ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺭﻏﺒﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 20ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻋﺪﺍﻟﺘﻢ ﻣﺮﺍ ﺟﺰﺍ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺩﺳﺘﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻡ، 22ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﺋﺾ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻡ، 23ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ. 24ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻋﺪﺍﻟﺘﻢ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺩﺳﺘﻢ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻭﻱ. 25ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﺣﻴﻢ ،ﺭﺣﻴﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﻭ ﺑﺎ ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻣﻞ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 26ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻃﺎﻫﺮ ،ﻃﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻜﺎﺭ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ. 27ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻮﻡ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﭼﺸﻜﺎﻥ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 28ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭼﺮﺍﻍ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﻓﺮﻭﺧﺖ؛ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﺮﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 29ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻓﻮﺟﻬﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲ ﺑﺮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺟﻬﻢ. 30ﻭ ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍ ،ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻭ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺼﹶﻔﻲ .ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﻣﺘﻮﻛﻼﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﭙﺮ ﺍﺳﺖ؛ 31ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﺧﺪﺍ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ؟ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﻱ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ؟ 32ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﻤﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 33ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﻫﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻋﻼﻱ ﻣﻦ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 34ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﻛﻤﺎﻥ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﻣﻦ ﺧﻢ ﺷﺪ. 35ﺳﭙﺮ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ .ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺖ ﻋﻤﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 36ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺯﻳﺮﻡ ﻭﺳﻌﺖ ﺩﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﻧﻠﻐﺰﻳﺪ.
444
37ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺗﻠﻒ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﺑﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺸﺖ. 38ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻮﻓﺖ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 39ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻤﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 40ﮔﺮﺩﻧﻬﺎﻱ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺑﺴﺎﺯﻡ. 41ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ؛ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻭﻟﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻜﺮﺩ. ﻞ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻡ. 42ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﻏﺒﺎﺭ ﭘﻴﺶ ﺑﺎﺩ ﺳﺎﻳﻴﺪﻩ ﺍﻡ؛ ﻣﺜﻞ ﮔ ﹺ 43ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻗﻮﻡ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺳﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ .ﻗﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻣﺮﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 44ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻥ ،ﻣﺮﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ؛ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻏﺮﺑﺎ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻟﺮﺯﻳﺪ. 46ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺻﺨﺮﺓ ﻣﻦ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﻣﺘﻌﺎﻝ! 47ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻣﻦ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 48ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻡ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺧﺼﻤﺎﻧﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﻇﺎﻟﻢ ﻣﺮﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ! 49ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺳﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ، 50ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﹸﺫ ﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 19 1ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻓﻠﻚ ﺍﺯ ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 2ﺭﻭﺯ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺐ. 3ﺳﺨﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻛﻼﻣﻲ ﻧﻲ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 4ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ. 5ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺍﺯ ﺣﺠﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺩﻭﻳﺪﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 6ﺧﺮﻭﺟﺶ ﺍﺯ ﻛﺮﺍﻧﺔ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺪﺍﺭﺵ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﺮﺍﻧﺔ ﺩﻳﮕﺮ؛ ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺣﺮﺍﺭﺗﺶ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ. 7ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ؛ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﺭﺍ ﺣﻜﻴﻢ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 8ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ .ﺍﻣﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺎﻙ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 9ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻃﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺛﺎﺑﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ .ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﻖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﻋﺪﻝ ﺍﺳﺖ. ﺕ ﺷﺎﻧﺔ ﻋﺴﻞ. ﺺ ﺑﺴﻴﺎﺭ .ﺍﺯ ﺷﻬﺪ ﺷﻴﺮﻳﻨﺘﺮ ﻭ ﺍﺯ ﻗﻄﺮﺍ 10ﺍﺯ ﻃﻼ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﺗﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺯ ﹺﺭ ﺧﺎﻟ ﹺ 11ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺘﻨﺒﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺣﻔﻆ ﺁﻧﻬﺎ ﺛﻮﺍﺏ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺍﺳﺖ. 12ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻬﻮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ؟ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﻣﺨﻔﻲ ﺍﻡ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯ. 13ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻂ ﻧﺸﻮﺩ؛ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﺒﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 14ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﺗﻔﻜﺮ ﺩﻟﻢ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﺨﺮﺓ ﻣﻦ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ! 20 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ .ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 2ﻧﺼﺮﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻗﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 3ﺟﻤﻴﻊ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ .ﺳﻼﻩ. 4ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 5ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﻋﻠﹶﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 6ﺍﻵﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﻫﺎﻧﺪ .ﺍﺯ ﻓﻠﻚ ﻗﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺨﺶ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ. 7ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺍﺭﺑﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺒﻬﺎ ﺭﺍ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﻧﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻳﻢ. 9ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻩ! ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﻢ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 21 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺗﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ.
445
2ﻣﺮﺍﺩ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﺨﺸﻴﺪﻱ ﻭ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭﻳﻎ ﻧﺪﺍﺷﺘﻲ .ﺳﻼﻩ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺎﺕ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺮ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﻭ ﺳﺒﻘﺖ ﺟﺴﺘﻲ .ﺗﺎﺟﻲ ﺍﺯ ﺯ ﹺﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻱ ﻧﻬﺎﺩﻱ. 4ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩﻱ ،ﻭ ﻃﻮﻝ ﺍﻳﺎﻡ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ. 5ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﻋﻈﻴﻢ ﺷﺪﻩ .ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻱ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ .ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 8ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻫﻤﺔ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ .ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ. 9ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺗﻨﻮﺭ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻠﻌﻴﺪ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 10ﺛﻤﺮﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺼﺪ ﺑﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻜﺎﻳﺪﻱ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺤﺎ ﺁﻭﺭﺩ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ .ﺑﺮ ﺯﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﺮﻓﺖ. 13ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺷﻮ .ﺟﺒﺮﻭﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻧﻢ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ.
22 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩﻡ ﺩﻭﺭ ﻫﺴﺘﻲ؟ 2ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺩﺭ ﺷﺐ ﻧﻴﺰ؛ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 3ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﻗﺪﻭﺱ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺴﺒﻴﺤﺎﺕ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻱ. 4ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﻞ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؛ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﻞ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﺍﺩﻱ؛ 5ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ؛ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﻞ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺧﺠﻞ ﻧﺸﺪﻧﺪ. 6ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻛﺮﻡ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻲ؛ ﻋﺎﺭ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩﺓ ﻗﻮﻡ. 7ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺟﻨﺒﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ: 8ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﻞ ﻛﻦ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺑﺪﻫﺪ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺭﻏﺒﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺷﻜﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ؛ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 10ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻡ؛ ﺍﺯ ﺷﻜﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ. 11ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻣﺒﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻨﮕﻲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺪﺩ ﻛﻨﺪ. 12ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻧﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺭ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ؛ ﺯﻭﺭﻣﻨﺪﺍﻥ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 13ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﺩﺭﻧﺪﺓ ﻏﺮﺍﻥ. 14ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﻫﻢ ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ؛ ﺩﻟﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻮﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺣﺸﺎﻳﻢ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﻗﻮﺕ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺳﻔﺎﻝ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﻛﺎﻣﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ؛ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻣﻮﺕ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻱ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﺳﮕﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ؛ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺷﺮﺍﺭ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺳﺘﻬﺎ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺳﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 17ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻡ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺩﻭﺧﺘﻪ .ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻧﺪ. 18ﺭﺧﺖ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻦ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ. 19ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺩﻭﺭ ﻣﺒﺎﺵ! ﺍﻱ ﻗﻮﺕ ﻣﻦ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺼﺮﺕ ﻣﻦ ﺷﺘﺎﺏ ﻛﻦ. 20ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻼﺹ ﻛﻦ ﻭ ﻳﮕﺎﻧﺔ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺳﮕﺎﻥ. 21ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﻴﺮ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻩ ،ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﮔﺎﻭ ﻭﺣﺸﻲ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 22ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﻼﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ؛ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 23ﺍﻱ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ؛ ﺗﻤﺎﻡ ﺫﺭﻳﺖ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺴﻜﻨﺖ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻭ ﺧﻮﺍﺭ ﻧﺸﻤﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 25ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ .ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 26ﺣﻠﻴﻤﺎﻥ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ؛ ﻭ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ؛ ﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺯﻳﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 27ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺬﻛﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺳﺠﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ.
446
28ﺯﻳﺮﺍ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﺍﺳﺖ. 29ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻤﻮﻻﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺳﺠﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﺭﻛﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 30ﺫﺭﻳﺘﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻃﺒﻘﺔ ﺑﻌﺪ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 31ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﻭ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻗﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 23 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺒﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؛ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 2ﺩﺭ ﻣﺮﺗﻊ ﻫﺎﻱ ﺳﺒﺰ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪ .ﻧﺰﺩ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺭﺍﺣﺖ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 3ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻫﺪﺍﻳﺘﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 4ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻮﺕ ﻧﻴﺰ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﻡ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ؛ ﻋﺼﺎ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺩﺳﺘﻲ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺗﺴﻠﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 5ﺳﻔﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﻣﻲ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻲ .ﺳﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﺍﻡ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮﻡ ﺩﺭ ﭘﻲ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 24 1ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺮﻱ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﻥ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 3ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺁﻳﺪ؟ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ؟ 4ﺍﻭ ﻛﻪ ﭘﺎﻙ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺻﺎﻑ ﺩﻝ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻧﺪﻫﺪ ﻭ ﻗﺴﻢ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﺨﻮﺭﺩ. 5ﺍﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ. 6ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻃﺒﻘﺔ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺍﻭ ،ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ .ﺳﻼﻩ. 7ﺍﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻳﺪ! ﺍﻱ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺍﺑﺪﻱ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻼﻝ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ! 8ﺍﻳﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻼﻝ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺪﻳﺮ ﻭ ﺟﺒﺎﺭ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺟﺒﺎﺭ ﺍﺳﺖ! 9ﺍﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ،ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻳﺪ! ﺍﻱ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺍﺑﺪﻱ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻳﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻼﻝ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ! 10ﺍﻳﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻼﻝ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﹶﺒﺎﻳﻮﺕ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻼﻝ ﺍﻭﺳﺖ! ﺳﻼﻩ. 25 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﺴﻮﻱ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺯﻡ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ؛ 2ﭘﺲ ﻣﮕﺬﺍﺭ ﻛﻪ ﺧﺠﻞ ﺑﺸﻮﻡ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺨﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 3ﺑﻠﻲ ،ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 4ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ ﻭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻩ. ﻲ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻟﻚ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻩ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ .ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ. 5ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘ ﹺ 6ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﺣﺴﺎﻧﺎﺕ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﻣﻴﺎﻭﺭ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺩ ﻛﻦ. 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﻮﺧﺖ. 9ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 10ﻫﻤﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺣﻖ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 11ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ. 12ﻛﻴﺴﺖ ﺁﻥ ﺁﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ؟ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻄﺮﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﻮﺧﺖ. 13ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﻭﺍﺭﺙ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 14ﺳ ﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻬﺪ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﺪ. 15ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 16ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺭﺣﻤﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻭ ﻣﻨﻔﺮﺩ ﻫﺴﺘﻢ. 17ﺗﻨﮕﻴﻬﺎﻱ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﺸﻘﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭ.
447
18ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻨﺖ ﻭ ﺭﻧﺞ ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻦ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﻄﺎﻳﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ. 19ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﻧﻈﺮ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻴﻨﺔ ﺗﻠﺦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻴﻨﻪ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﻧﺪ. 20ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﻦ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺧﺠﻞ ﻧﺸﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﻞ ﺩﺍﺭﻡ. 21ﻛﻤﺎﻝ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺣﺎﻓﻆ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ. 22ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺸﻘﺖ ﻫﺎﻱ ﻭﻱ. 26 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﺮﺍ ﺩﺍﺩ ﺑﺪﻩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻛﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﻞ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ،ﭘﺲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻟﻐﺰﻳﺪ. 2ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻦ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎ .ﺑﺎﻃﻦ ﻭ ﻗﻠﺐ ﻣﺮﺍ ﻣﺼﻔﹼﻲ ﮔﺮﺩﺍﻥ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣ ﺪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ؛ 4ﺑﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 5ﺍﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺎﻟﺤﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﺸﺴﺖ. 6ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﻔﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ .ﻣﺬﺑﺢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻃﻮﺍﻑ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ، 7ﺗﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺣﻤﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 8ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺤﻞ ﺗﻮ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺟﻼﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ. 9ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺟﻤﻊ ﻣﻜﻦ ﻭ ﻧﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰ، 10ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﺯﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺭﺷﻮﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻛﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻟﻚ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ .ﻣﺮﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎ. 12ﭘﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 27 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻮﺭ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﺯ ﻛﻪ ﺑﺘﺮﺳﻢ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﺯ ﻛﻪ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﺷﻮﻡ؟ 2ﭼﻮﻥ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻟﻐﺰﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 3ﺍﮔﺮ ﻟﺸﮕﺮﻱ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﺪ ،ﺩﻟﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ .ﺍﮔﺮ ﺟﻨﮓ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 4ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻃﻠﺒﻴﺪ :ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻤﺮﻡ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺟﻤﺎﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﻭ ﺗﻔﻜﺮ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻼ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﻔﺘﻪ ،ﺩﺭ ﭘﺮﺩﺓ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﻭ ﺍﻵﻥ ﺳﺮﻡ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺷﺎﺩﻛﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺮﻭﺩ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 7ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﺎ. 8ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ :ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ .ﺑﻠﻲ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻃﻠﺒﻴﺪ. 9ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﭙﻮﺷﺎﻥ ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺸﻢ ﺑﺮﻣﮕﺮﺩﺍﻥ .ﺗﻮ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻱ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺠﺎﺗﻢ ،ﻣﺮﺍ ﺭﺩ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺗﺮﻙ ﻣﻨﻤﺎ. 10ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 11ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻓﺮﻣﺎ. 12ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺧﺼﻤﺎﻧﻢ ﻣﺴﭙﺎﺭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻬﻮﺩ ﻛﺬﺑﻪ ﻭ ﺩﻣﻨﺪﮔﺎﻥ ﻇﻠﻢ ﺑﺮ ﻣﻨﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 13ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺒﻴﻨﻢ. 14ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻗﻮﻱ ﺷﻮ ﻭ ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ .ﺑﻠﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺵ. 28 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ .ﺍﻱ ﺻﺨﺮﺓ ﻣﻦ ،ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺒﺎﺵ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﻮﻱ ،ﻣﺜﻞ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻔﺮﻩ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ. 2ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻀﺮﻉ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻐﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻗﺪﺱ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺯﻡ. 3ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﻣﻜﺶ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﺻﻠﺢ ﺁﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 4ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺯﺷﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺩ ﻧﻤﺎ.
448
5ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺻﻨﻌﺖ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺗﻔﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻨﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻀﺮﻉ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﺕ ﻣﻦ ﻭ ﺳﭙﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﺩﻟﻢ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﻞ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺪﺩ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ .ﭘﺲ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﻭﺩ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ. 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮﺩ ﻗﻠﻌﺔ ﻧﺠﺎﺕ. 9ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻩ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻓﺮﻣﺎ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 29 1ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺪﺍ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﻨﻴﺪ .ﺟﻼﻝ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﻨﺖ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﻨﻴﺪ. 3ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﻮﻕ ﺁﺑﻬﺎ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻱ ﺟﻼﻝ ﺭﻋﺪ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﻻﻱ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ. 4ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﺍﺳﺖ .ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺟﻼﻝ ﺍﺳﺖ. 5ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻜﻨﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻜﻨﺪ. 6ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﺟﻬﺎﻧﺪ .ﻟﺒﻨﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻳﻮﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﺔ ﮔﺎﻭ ﻭﺣﺸﻲ. 7ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻜﺎﻓﺪ. ﺵ ﺭﺍ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 8ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻗﺎ ﺩ ﹾ 9ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻏﺰﺍﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ،ﻭ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺑﺮﮒ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﻭ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺟﻼﻝ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 10ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺟﻠﻮﺱ ﻧﻤﻮﺩ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 11ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 30 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪﻱ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻔﺘﺨﺮ ﻧﺴﺎﺧﺘﻲ. 2ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩﻱ. 3ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻔﺮﻩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻱ .ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺮﻭ ﻧﺮﻭﻡ. 4ﺍﻱ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺫﻛﺮ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﺍﻭ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ! 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ .ﺷﺎﻣﮕﺎﻩ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﺰﻳﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ﺷﺎﺩﻱ ﺭﺥ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 6ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻛﺎﻣﻴﺎﺑﻲ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ :ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 7ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻮﻩ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺛﺎﺑﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻱ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪﻡ. 8ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻀﺮﻉ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 9ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺣﻔﺮﻩ ﻓﺮﻭ ﺭﻭﻡ؟ ﺁﻳﺎ ﺧﺎﻙ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 10ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﻡ ﻓﺮﻣﺎ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ. 11ﻣﺎﺗﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﻣﺒﺪﻝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ .ﭘﻼﺱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻛﻤﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻱ. 12ﺗﺎ ﺟﻼﻟﻢ ﺗﺮﺍ ﺳﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺸﻮﺩ .ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 31 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﻞ ﺩﺍﺭﻡ؛ ﭘﺲ ﺧﺠﻞ ﻧﺸﻮﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ .ﺩﺭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻩ. 2ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺮﻫﺎﻥ .ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﻱ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺣﺼﻴﻦ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻫﻲ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺻﺨﺮﻩ ﻭ ﻗﻠﻌﺔ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ .ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻭ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻓﺮﻣﺎ. 4ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻠﻌﺔ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ .ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺳﭙﺎﺭﻡ .ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺣﻖ ،ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻱ. 6ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ. 7ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﻭﺟﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺸﻘﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ؛ 8ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﺳﻴﺮ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ؛ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺠﺎﻱ ﻭﺳﻴﻊ ﻗﺎﺋﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ. 9ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﺣﻤﺖ ﻓﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﻫﺴﺘﻢ .ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻏﺼﻪ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻭ ﺟﺴﺪﻡ ﻧﻴﺰ.
449
10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﻴﺎﺗﻢ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﻧﺎﻟﻪ ﻓﺎﻧﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻗﻮﺗﻢ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﻢ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﺷﺪ. 11ﻧﺰﺩ ﻫﻤﺔ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﻋﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ .ﺧﺼﻮﺻﹰﺎ ﻧﺰﺩ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ؛ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻮﻑ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ .ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺰﺩ. ﻑ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ. 12ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻇﺮ 13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﻑ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻧﻢ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 14ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ. 15ﻭﻗﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﻭ ﺟﻔﺎ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻩ. 16ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺳﺎﺯ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺨﺶ. 17ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺠﻞ ﻧﺸﻮﻡ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ .ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺧﺠﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻔﺮﻩ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 18ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻮ ﮔﻨﮓ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺷﺘﻲ ﻭ ﺗﻜﺒﺮ ﻭ ﺍﺳﺘﻬﺎﻧﺖ ﺑﺮ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 19ﺯﻫﻲ ﻋﻈﻤﺖ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺘﻮﻛﹼﻼﻧﺖ ﭘﻴﺶ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 20ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺮﺩﺓ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻳﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﻣﺨﻔﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺷﺖ 21ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻋﺠﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺣﺼﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 22ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ .ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻡ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻀﺮﻉ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻱ. ﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﹸﻣﻨﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﻛﺜﻴﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 23ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻘﺪﺳﺎ 24ﻗﻮﻱ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﺍﻱ ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ! 32 1ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﻱ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 2ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺟﺮﻣﻲ ﺩﺭ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﺍﻱ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 3ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻧﻌﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﻣﻲ ﺯﺩﻡ. ﻲ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺳﻼﻩ. 4ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ .ﺭﻃﻮﺑﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺸﻜ ﹺ 5ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺟﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ .ﮔﻔﺘﻢ :ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .ﭘﺲ ﺗﻮ ﺁﻻﻳﺶ ﮔﻨﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﻛﺮﺩﻱ ،ﺳﻼﻩ. ﺳﻴﻼﻥ ﺁﻳﺪ ،ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺪﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 6ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﻫﺮ ﻣﻘﺪﺳﻲ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺩﻋﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ 7ﺗﻮ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﺣﻔﻆ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ .ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﺭﺩﻫﺎﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺳﻼﻩ. 8ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻓﺖ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 9ﻣﺜﻞ ﺍﺳﺐ ﻭ ﻗﺎﻃﺮ ﺑﻲ ﻓﻬﻢ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺩﻫﻨﻪ ﻭ ﻟﮕﺎﻡ ﺯﻳﻨﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ،ﻭﺍﻟﹼﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 10ﻏﻤﻬﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﻞ ﺩﺍﺭﺩ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 11ﺍﻱ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﻭﺟﺪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﻻﻥ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 33 1ﺍﻱ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﺎﻳﺪ. 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺮﺑﻂ ﺣﻤﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ؛ ﺑﺎ ﻋﻮﺩ ﺩﻩ ﺗﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. 3ﺳﺮﻭﺩﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ؛ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﺪ ﺑﺎ ﺁﻫﻨﮓ ﺑﻠﻨﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺍﺳﺖ. 5ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ .ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ. 6ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻛﻞ ﺟﻨﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﹶﻧ ﹾﻔﺨﺔ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻭ. 7ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺗﻮﺩﻩ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻟﺠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﻲ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ؛ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﺔ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ. 8ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺷﺪ؛ ﺍﻭ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻗﺎﻳﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 10ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﺗﺪﺑﻴﺮﻫﺎﻱ ﻗﺒﺎﺋﻞ ﺭﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 11ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺎﺋﻢ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ؛ ﺗﺪﺍﺑﻴﺮ ﻗﻠﺐ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺩﻫﺮﺍﻟﺪﻫﻮﺭ. 12ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺍﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
450
13ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ. 14ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﺍﻓﻜﻨﺪ ،ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ. 15ﺍﻭ ﻛﻪ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺩﺗ ﹺ ﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﻼﺹ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺟﺒﺎﺭ ﺑﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻗﻮﺕ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 17ﺍﺳﺐ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺘﺨﻼﺹ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 18ﺍﻳﻨﻚ ﭼﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ ،ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ. 19ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻮﺕ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺤﻂ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 20ﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻭ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻭ ﺳﭙﺮ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ. 22ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺎﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻳﻢ. 34 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ .ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺍﻭ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 2ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺨﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻜﺒﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻳﻢ. 4ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻡ ،ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺗﺮﺳﻬﺎﻳﻢ ﺧﻼﺻﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 5ﺑﺴﻮﻱ ﺍﻭ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻨﻮﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺠﻞ ﻧﺸﺪ. ﻲ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎﻳﺶ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 6ﺍﻳﻦ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣ ِﹺ 7ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﻫﺎﻧﺪ. 8ﺑﭽﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ .ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﻭ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. ﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻴﭻ ﻛﻤﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 9ﺍﻱ ﻣﻘﺪﺳﺎ 10ﺷﻴﺮﺑﭽﮕﺎﻥ ﺑﻲ ﻧﻮﺍ ﺷﺪﻩ ،ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻤﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 11ﺍﻱ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﻮﺧﺖ. 12ﻛﻴﺴﺖ ﺍﻥ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻃﻮﻝ ﺍﻳﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ؟ 13ﺯﺑﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻟﺒﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺣﻴﻠﻪ ﺁﻣﻴﺰ؛ 14ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﻜﻦ؛ ﺻﻠﺢ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺁﻥ ﺑﻜﻮﺵ. 15ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﻮﻱ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺑﺴﻮﻱ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 16ﺭﻭﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﻮﻱ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺫﻛﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯﺩ. 17ﭼﻮﻥ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 18ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺩﻻﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻛﻮﻓﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 19ﺯﺣﻤﺎﺕ ﻣﺮﺩ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺍ ﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 20ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 21ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺻﺎﻟﺢ ﻣﺆﺁﺧﺬﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 22ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﺎﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﺆﺁﺧﺬﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 35 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻛﻦ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻴﺰ، ﺠ 2ﺳﭙﺮ ﻭ ﻣ 3ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﻢ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺟﻔﺎ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ. 4ﺧﺠﻞ ﻭ ﺭﺳﻮﺍ ﺷﻮﻧﺪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ؛ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﺪﻳﺶ ﻣﻨﻨﺪ ،ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﺧﺠﻞ ﺷﻮﻧﺪ. 5ﻣﺜﻞ ﻛﺎﻩ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﺩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﺪ. 6ﺭﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻭ ﻟﻐﺰﻧﺪﻩ ﺑﺎﺩ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﺪ.
451
7ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﺩﺭ ﺣﻔﺮﻩ ﺍﻱ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻲ ﺟﻬﺖ ﻛﹶﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 8ﻫﻼﻛﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺑﺪﻭ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺘﺪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﮔﺮﺩﺩ. 9ﻭ ﺍﻣﺎ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺟﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. ﺺ ﻗﻮﻱ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻭﻱ! 10ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺨ ﹺ 11ﺷﺎﻫﺪﺍﻥ ﻛﻴﻨﻪ ﻭﺭﺯ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪ .ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻨﺪ. 12ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﺪﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﻛﺲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 13ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﻼﺱ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪﻡ؛ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﻲ ﺭﻧﺠﺎﻧﻴﺪﻡ ﻭ ﺩﻋﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻡ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺖ. 14ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ .ﭼﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﻴﺮﺩ ،ﺍﺯ ﺣﺰﻥ ﺧﻢ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ. 15ﻭﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻨﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ .ﺁﻥ ﻓﺮﻭﻣﺎﻳﮕﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﺸﺪﻧﺪ. 16ﻣﺜﻞ ﻓﺎﺟﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﻥ ﻣﺴﺨﺮﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺍﻓﺸﺮﺩﻧﺪ. 17ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ؟ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﻭ ﻳﮕﺎﻧﺔ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺷﻴﺮﺑﭽﮕﺎﻥ. 18ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋ ﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ .ﺗﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 19ﺗﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻨﻨﺪ ،ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺨﺮ ﻧﻜﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﺑﻐﺾ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﭼﺸﻤﻚ ﻧﺰﻧﻨﺪ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﺭﺍﻣﻨﺪ ،ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺣﻴﻠﻪ ﺁﻣﻴﺰ ﺭﺍ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 21ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻫﻪ ﻫﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 22ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ ،ﭘﺲ ﺳﻜﻮﺕ ﻣﻔﺮﻣﺎ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻣﺒﺎﺵ. 23ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺪﺍﺭ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻦ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻋﻮﻱ ﻣﻦ. 24ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻋﺪﻝ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩ ﺑﺪﻩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 25ﺗﺎ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺍﺩ ﻣﺎ؛ ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻠﻌﻴﺪﻳﻢ! ﻱ ﻣﻦ ﺷﺎﺩﻧﺪ ،ﺑﺎ ﺧﺠﻞ ﻭ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ؛ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻜﺒﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺧﺠﻠﺖ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻣﻠﺒﺲ ﺷﻮﻧﺪ. 26ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺪ ﹺ ﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺭﺩ. 27ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺣﻖ ﻣﻨﻨﺪ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘ ﹺ ﻲ ﺭﻭﺯ. 28ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 36 1ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺷﺮﻳﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺖ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﻠﻖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻧﮕﺮﺩﺩ. 3ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﻱ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﻱ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 4ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻗﺎﺋﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﻧﻔﺮﺕ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 5ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺍﻓﻼﻙ. 6ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺗﻮ ﻟﺠﺔ ﻋﻈﻴﻢ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻲ. 7ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ .ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﺔ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ. 8ﺍﺯ ﭼﺮﺑﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ .ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﺧﻮﺷﻴﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺎﻧﻲ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺔ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﺗﻮ ﻧﻮﺭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻳﺪ. 10ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺘﺪﺍﻡ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﻻﻥ. 11ﭘﺎﻱ ﺗﻜﺒﺮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥ ﻧﺴﺎﺯﺩ. 12ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺪﻛﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 37 1ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺸﻮﺵ ﻣﺴﺎﺯ ﻭ ﺑﺮ ﻓﻘﺘﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻥ ﺣﺴﺪ ﻣﺒﺮ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻋﻠﻒ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻋﻠﻒ ﺳﺒﺰ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 3ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﻜﻦ .ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﺷﻮ.
452
4ﻭ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺘﻊ ﺑﺒﺮ ،ﭘﺲ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 5ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﭙﺎﺭ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ، 6ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻇﹸﻬﺮ. 7ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﻮ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﻭ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺨﺺ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﻃﺮﻳﻖ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺸﻮﺵ ﻣﺴﺎﺯ. 8ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﺑﺮﻛﻨﺎﺭ ﺷﻮ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻦ .ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺸﻮﺵ ﻣﺴﺎﺯ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺍﺭﺙ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ. 10ﻫﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻙ ﺷﺮﻳﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﺶ ﺗﺄﻣﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻲ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﺘﻠﺬﺫ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 11ﻭ ﺍﻣﺎ ﺣﻠﻴﻤﺎﻥ ﻭﺍﺭﺙ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧ ﹺ 12ﺷﺮﻳﺮ ﺑﺮ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻮﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺍﻓﺸﺮﺩ. 13ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﻭﺯ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 14ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 15ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻛﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻙ ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻛﺜﻴﺮ. ﺖ ﺍﻧﺪ 16ﻧﻌﻤ 17ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ،ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 18ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻛﺎﻣﻼﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 19ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻼ ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﺤﻂ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﺧﺮﻣﻲ ﻣﺮﺗﻌﻬﺎ ﻓﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﺑﻠﻲ ﻣﺜﻞ ﺩﺧﺎﻥ ﻓﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 21ﺷﺮﻳﺮ ﻗﺮﺽ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻭﻓﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺻﺎﻟﺢ ﺭﺣﻴﻢ ﻭ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﺮﻛﺖ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻭﺍﺭﺙ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﻭﻱ ﺍﻧﺪ ،ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 23ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺳﺮﻭﺭ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 24ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ. 25ﻣﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻵﻥ ﭘﻴﺮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺻﺎﻟﺢ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻧﻪ ﻧﺴﻠﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﺪﺍﻱ ﻧﺎﻥ ﺑﺸﻮﻧﺪ. 26ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﺭﺋﻮﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺮﺽ ﺩﻫﻨﺪﻩ .ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 27ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﺑﺮﻛﻨﺎﺭ ﺷﻮ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﻜﻦ .ﭘﺲ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 28ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﻧﺴﻞ ﺷﺮﻳﺮ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 29ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﻭﺍﺭﺙ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 30ﺩﻫﺎﻥ ﺻﺎﻟﺢ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 31ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻭﺳﺖ .ﭘﺲ ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻟﻐﺰﻳﺪ. 32ﺷﺮﻳﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﺎﻟﺢ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻗﺼﺪ ﻗﺘﻞ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. 33ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺗﺮﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻓﺘﻮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 34ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﺗﺎ ﺗﻮﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺭﺍﺛﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﺩ .ﭼﻮﻥ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ. 35ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻇﻠﻢ ﭘﻴﺸﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻮﻣﻲ ﺳﺒﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ. 36ﺍﻣﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ. 37ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻣﻞ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻦ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ. 38ﺍﻣﺎ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ 39ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺗﻨﮕﻲ ﺍﻭ ﻗﻠﻌﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 40ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺧﻼﺹ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﻞ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 38 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻣﻨﻤﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺄﺩﻳﺒﻢ ﻣﻔﺮﻣﺎ. 2ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻓﺮﻭﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
453
3ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻏﻀﺐ ﺗﻮ ﺻﺤﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻄﺎﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻧﻲ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺎﻗﺘﻢ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ. 5ﺟﺮﺍﻫﺎﺕ ﻣﻦ ﻣﺘﻌﻔﹼﻦ ﻭ ﻣﻘﺮﻭﺡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻣﻦ. 6ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻢ ﻭ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻨﺤﻨﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ .ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﺗﻢ ﻛﻨﺎﻥ ﺗﺮﺩﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻤﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﻮﺯﺵ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺴﺪ ﻣﻦ ﺻﺤﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 8ﻣﻦ ﺑﻲ ﺣﺲ ﻭ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻓﻐﺎﻥ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻲ ﺯﻧﻢ. ﻲ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 9ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 10ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻃﭙﺪ ﻭ ﻗﻮﺗﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻮﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ. 11ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺭﻓﻴﻘﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺑﻼﻱ ﻣﻦ ﺑﺮﻛﻨﺎﺭ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 12ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻧﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺩﺍﻡ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﺪﻳﺸﺎﻧﻢ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯ ﺣﻴﻠﻪ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 13ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻛﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻡ؛ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﹸﻨﮕﻢ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﻜﻨﺪ. 14ﻭ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺣﺠﺘﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ .ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ. 16ﭼﻮﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﺑﻠﻐﺰﺩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻜﺒﺮ ﻛﻨﻨﺪ. 17ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻧﺼﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 19ﺍﻣﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻐﺾ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ، 20ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻧﻴﻜﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻱ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ .ﺑﺮ ﻣﻦ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 21ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻨﻤﺎ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻣﺒﺎﺵ، 22ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻣﻦ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻓﺮﻣﺎ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻱ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ. 39 1ﮔﻔﺘﻢ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﺧﻄﺎ ﻧﻮﺭﺯﻡ .ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺠﺎﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 2ﻣﻦ ﮔﻨﮓ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻧﻴﺰ ﺳﻜﻮﺕ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻣﺪ. 3ﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻢ ﮔﺮﻡ ﺷﺪ .ﭼﻮﻥ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻢ. 4ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺟﻞ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺳﺎﺯ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﻳﺎﻣﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﻓﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻢ. 5ﺍﻳﻨﻚ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻭﺟﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺍﻡ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﺍﺳﺖ .ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﻫﺮ ﺁﺩﻣﻲ ﻣﺤﺾ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺳﻼﻩ. 6ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻝ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺤﺾ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ .ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻤﺘﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ. 7ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 8ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺟﺎﻫﻼﻥ ﻋﺎﺭ ﻣﮕﺮﺩﺍﻥ. 9ﻣﻦ ﮔﻨﮓ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 10ﺑﻼﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺿﺮﺏ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ. 11ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻋﺘﺎﺑﻬﺎ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﻧﻔﺎﻳﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻱ .ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺤﺾ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺳﻼﻩ. 12ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩﻡ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺷﻜﻬﺎﻳﻢ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺒﺎﺵ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻏﺮﻳﺐ ﻫﺴﺘﻢ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻭ ﻧﺰﻳﻞ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ. 13ﺭﻭﻱ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﺗﺎ ﻓﺮﺣﻨﺎﻙ ﺷﻮﻡ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺭﺣﻠﺖ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻧﺎﻳﺎﺏ ﮔﺮﺩﻡ. 40 1ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ ،ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﻳﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪ. ﻞ ﻟﺠﻦ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 2ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﭼﺎﻩ ﻫﻼﻛﺖ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﮔ ﹺ 3ﻭ ﺳﺮﻭﺩﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺣﻤﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ .ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 4ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﻇﺎﻟﻢ ﻭ ﻣﺮﺗﺪﺍﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﺸﻮﺩ.
454
5ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮﻫﺎﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ .ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ،ﺍﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻢ ،ﺍﺯ ﺣﺪ ﺷﻤﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﺩﺭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﺭﻏﺒﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻲ .ﺍﻣﺎ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻱ .ﻗﺮﺑﺎﻧﻲﹺ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻲ. 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ! ﺩﺭ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﺩﺭ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺭﻏﺒﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 9ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻡ .ﺍﻳﻨﻚ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ. 10ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ .ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ
ﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻡ. ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ .ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘ ﹺ
11ﭘﺲ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻟﻄﻒ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻣﺪﺍﺭ .ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ِ ﺗﻮ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻼﻳﺎﻱ ﺑﻴﺸﻤﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺩﻳﺪ .ﺍﺯ ﻣﻮﻳﻬﺎﻱ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻩ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻣﻦ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻓﺮﻣﺎ. ﻱ ﻣﻦ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﺭﺳﻮﺍ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 14ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻫﻼﻛﺖ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺟﻤﻴﻌﹶﺎ ﺧﺠﻞ ﻭ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺪ ﹺ 15ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻫﻪ ﻫﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ :ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺷﻮﻧﺪ. 16ﻭ ﺍﻣﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻭﺟﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺩﺍﺋﻤﹶﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ. 17ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺗﻮ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻔﺮﻣﺎ. 41 1ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﻘﻴﺮ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻼ ﺧﻼﺻﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ .ﺍﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. ﻲ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺍﺵ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 4ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﺣﻢ ﻧﻤﺎ .ﺟﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺷﻔﺎ ﺑﺪﻩ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻡ. 5ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﺑﺪﻱ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻲ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﮔﹸﻢ ﺷﻮﺩ. 6ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﺳﺨﻦ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﻟﺶ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﺎﻳﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 7ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺼﻤﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﺑﺪﻱ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻨﺪ، 8ﻛﻪ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﻱ ﻣﻬﻠﻚ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 9ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﺎﻟﺺ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ،ﭘﺎﺷﻨﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 10ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﺣﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﺑﺪﺍﺭ ﺗﺎ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻢ. 11ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺭﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺷﻤﻨﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺨﺮ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 12ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﻤﺎﻟﻢ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﻗﺎﺋﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﻳﻬﻮﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ .ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ. ﺁﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﻣﻴﻦ. 42 1ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻫﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺷﺪﺕ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﺩ. 2ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺗﺸﻨﺔ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﺗﺸﻨﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺣﻲ ،ﻛﻪ ﻛﻲ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻡ. 3ﺍﺷﻜﻬﺎﻳﻢ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﻧﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ .ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ 4ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ،ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻡ .ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﭘﻴﺸﺮﻭﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﺮﻧﻢ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺩﺭ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ. 5ﺍﻱ ﺟﺎﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﻣﻨﺤﻨﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻦ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻱ؟ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ. ﺼﻐﹶﺮ. 6ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﺟﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﻨﺤﻨﻲ ﺷﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺭﺩﻥ ﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺍﺯ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺣﺮﻣﻮﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺒﻞ ﻣ ﹾ 7ﻟﺠﻪ ﺑﻪ ﻟﺠﻪ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﺑﺸﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮ؛ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﻴﺰﺍﺑﻬﺎ ﻭ ﻣﻮﺟﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 8ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺳﺮﻭﺩ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﻦ.
455
9ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ :ﺍﻱ ﺻﺨﺮﺓ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ؟ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻇﻠﻢ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﻛﻨﺎﻥ ﺗﺮﺩﺩ ﺑﻜﻨﻢ؟ 10ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻛﻮﺑﻴﺪﮔﻲ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ 11ﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﻣﻨﺤﻨﻲ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻦ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻱ؟ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ،ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 43 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﻦ ﻭ ﺩﻋﻮﺍﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﺑﻲ ﺭﺣﻢ ﻓﻴﺼﻞ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮ ﻭ ﻇﺎﻟﻢ ﻣﺮﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻩ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﻮﺕ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ .ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻲ؟ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﺘﻢ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﻛﻨﺎﻥ ﺗﺮﺩﺩ ﺑﻜﻨﻢ؟ ﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﺗﻮ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. 3ﻧﻮﺭ ﻭ ﺭﺍﺳﺘ ﹺ 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ ،ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺧﺮﻣﻲ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﺮﺑﻂ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 5ﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﻣﻨﺤﻨﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ؟ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻦ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻱ؟ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ،ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 44 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﻠﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 2ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻱ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻱ .ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﻛﺮﺩﻱ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﺪﺍﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﻭ ﺑﺎﺯﻭ ﻭ ﻧﻮ ﹺﺭ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ .ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﻮﺩﻱ. 4ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ،ﭘﺲ ﺑﺮ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎ. 5ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﺗﻮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮ ﻛﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮﻡ ﻣﺮﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﻣﺒﻐﻀﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﺠﻞ ﺳﺎﺧﺘﻲ. ﻲ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﻓﺨﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﺳﻼﻩ. 8ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 9ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﺗﻮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺭﺳﻮﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲ ﺍﻳﻲ. 10ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺩﺷﻤﻦ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 11ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 12ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺑﻬﺎ ﻓﺮﻭﺧﺘﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻗﻴﻤﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻔﻊ ﻧﺒﺮﺩﻱ. 13ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﻣﺎ ﻋﺎﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ .ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻭ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻣﺎﻳﻨﺪ. 14ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻥ ﺳﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ؛ 15ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺭﻭﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ، 16ﺍﺯ ﺁﻭﺍ ﻣﻼﻣﺖ ﮔﻮ ﻭ ﻓﺤﺎﺵ ،ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺩﺷﻤﻦ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﮔﻴﺮﻧﺪ. 17ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ .ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻬﺪ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪﻳﻢ. 18ﺩﻝ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻮ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪ. 19ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﮊﺩﺭﻫﺎ ﻛﻮﺑﻴﺪﻱ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﻮﺕ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻱ. 20ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻏﻴﺮ ﺑﺮﻧﻴﻔﺮﺍﺷﺘﻴﻢ. 21ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻏﻮﺭﺭﺳﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺧﻔﺎﻳﺎﻱ ﻗﻠﺐ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ. 22ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺫﺑﺢ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ. 23ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮ! ﭼﺮﺍ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﻱ؟ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺩﻭﺭ ﻣﻴﻨﺪﺍﺯ. 24ﭼﺮﺍ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻱ ﻭ ﺫﻟﹼﺖ ﻭ ﺗﻨﮕﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻱ؟ 25ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻜﻢ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ. 26ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻣﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺭﺣﻤﺎﻧﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﻩ. 45 1ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﺟﻮﺷﺪ .ﺍﻧﺸﺎﺀ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ .ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﻗﻠﻢ ﻛﺎﺗﺐ ﻣﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ. 2ﺗﻮ ﺟﻤﻴﻞ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻭ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺮ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ.
456
3ﺍﻱ ﺟﺒﺎﺭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻼﻝ ﻭ ﻛﺒﺮﻳﺎﻳﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ. 4ﻭ ﺑﻪ ﻛﺒﺮﻳﺎﻳﻲ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻭ ﺣﻠﻢ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ؛ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺖ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺗﺮﺳﻨﺎﻙ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﻮﺧﺖ. 5ﺑﻪ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺗﻴ ﹺﺰ ﺗﻮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺯﻳﺮ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ. 6ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﺗﺨﺖ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ؛ ﻋﺼﺎﻱ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻋﺼﺎﻱ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 7ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺷﺘﻲ ،ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺧﺪﺍ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎﻳﺖ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﻫﻤﻪ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﻣ ﺮ ﻭ ﻋﻮﺩ ﻭ ﺳﻴﻠﺨﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﻋﺎﺝ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻫﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺵ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 9ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﺠﻴﺐ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﻣﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺖ ﺩﺭ ﻃﻼﻱ ﺍﻭﻓﻴﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﺩﺍﺭ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻦ، 11ﺗﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺟﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺑﺸﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎ. ﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ. 12ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻮﺭ ﺑﺎ ﺍﺭﻣﻐﺎﻧﻲ ،ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪ ﹺ 13ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻣﺠﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻃﻼ ﻣﺮﺻﱠﻊ ﺍﺳﺖ. 14ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻃﺮﺍﺯﺩﺍﺭ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﺑﺎﻛﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 15ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 16ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 17ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺩﻫﺮﻫﺎ ﺫﻛﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 46 1ﺧﺪﺍ ﻣﻠﺠﺎ ﻭ ﻗ ﻮﺕ ﻣﺎﺳﺖ ،ﻭ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎ ﻓﻮﺭﹰﺍ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 2ﭘﺲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺗﺮﺳﻴﺪ ،ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻗﻌﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﺵ ﺁﻳﺪ. ﻲ ﺁﻥ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﮔﺮﺩﻧﺪ ،ﺳﻼﻩ. 3ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺁﺑﻬﺎﻳﺶ ﺁﺷﻮﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻮﺵ ﺍﻳﻨﺪ ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺍﺯ ﺳﺮﻛﺸ ﹺ 4ﻧﻬﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻌﺒﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺷﻬﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻓﺮﺣﻨﺎﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﻗﺪﻭﺱ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺭﺍ. 5ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺍﻭﺳﺖ ﭘﺲ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ .ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺩﺭ ﻃﻠﻮﻉ ﺻﺒﺢ. 6ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻤﻠﻜﺘﻬﺎ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ .ﺍﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ .ﭘﺲ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 7ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻗﻠﻌﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺎ ،ﺳﻼﻩ. 8ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻛﻪ ﭼﻪ ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩ. 9ﺍﻭ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ؛ ﻛﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻜﻨﺪ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ. 10ﺑﺎﺯﺍﻳﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻴﻢ؛ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ،ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ،ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 11ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻗﻠﻌﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺎ ،ﺳﻼﻩ. 47 1ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺳﺘﻚ ﺯﻧﻴﺪ .ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮﺁﻭﺭﻳﺪ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺑﺰﺭﮒ. 3ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻣﺎ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺎ. 4ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻼﻟﺖ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺳﻼﻩ. 5ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻛﺮﻧﺎ. 6ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ .ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. ﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﺑﻪ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪﻱ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 8ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻗﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 9ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﭙﺮﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺭ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 48 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺠﻴﺪ ،ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﻳﺶ.
457
2ﺟﻤﻴﻞ ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺍﺵ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻮﻩ ﺻﻴﻬﻮﻥ ،ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﺐ ﺷﻤﺎﻝ ،ﻗﺮﻳﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﻈﻴﻢ. 3ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺭﮔﺬﺷﺘﻨﺪ. 5ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 6ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺷﺪﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﺪ. 7ﺗﻮ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺗﺮﺷﻴﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﻣﺸﺮﻗﻲ ﺷﻜﺴﺘﻲ. 8ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ ،ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ،ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ؛ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺳﻼﻩ. 9ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺗﻔﻜﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ،ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻫﻴﻜﻞ ﺗﻮ. 10ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺗﺎ ﺍﻗﺘﻀﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ .ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ. 11ﻛﻮﻩ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ. 12ﺻﻴﻬﻮﻥ ﺭﺍ ﻃﻮﺍﻑ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﺑﺨﺮﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺟﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭﻳﺪ. 13ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻳﺶ ﺑﻨﻬﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻗﺼﺮﻫﺎﻳﺶ ﺗﺄﻣﻞ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻃﺒﻘﺔ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﻫﻴﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 49 ﺳﻜﹶﻨﺔ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﮔﻴﺮﻳﺪ! 1ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ 2ﺍﻱ ﻋﻮﺍﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﺹ! ﺍﻱ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ! 3ﺯﺑﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻔﻜﺮ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺍﺳﺖ. 4ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺜﹶﻠﻲ ﻓﺮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻡ .ﻣﻌﻤﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻂ ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﻢ. 5ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﻼ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺑﺎﺷﻢ ،ﭼﻮﻥ ﮔﻨﺎ ﻩ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ 6ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﻭﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻛﺜﺮﺕ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 7ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﺪﻳﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻛﻔﹼﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻓﺪﻳﺔ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﻬﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﺑﺪﹰﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪ 9ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﺪ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻫﻼﻥ ﻭ ﺍﺑﻠﻬﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﻟ ﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺗﺮﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 11ﻓﻜﺮ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ؛ ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﻬﻨﺪ. 12ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺮﻣﺖ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 13ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻳﻘﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺴﻨﺪﻧﺪ ،ﺳﻼﻩ. 14ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﻜﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 15ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺳﻼﻩ. 16ﭘﺲ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ ،ﭼﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﻮﺩ! 17ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺟﺎﻟﻠﺶ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻓﺮﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﹾﺪ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺮﺍ ﻣﻲ ﺳﺘﺎﻳﻨﺪ. 19ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﺔ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﺭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ. 20ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﻣﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﻬﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 50 ﻄﻠﹶﻊ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻐﺮﺑﺶ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 1ﺧﺪﺍ ،ﺧﺪﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣ ﹾ 2ﺍﺯ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﻛﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺪﺍ ﺗﺠﻠﹼﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺳﻜﻮﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺁﺗﺶ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﻠﻌﺪ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺷﺪﻳﺪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ،ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﻨﺪ:
458
ﻥ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﺪ .ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 5ﻣﻘﺪﺳﺎ 6ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﻭ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ،؟ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺳﻼﻩ. 7ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮ ﺗﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ ،ﻭ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ. ﻲ ﺗﻮ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ 8ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨ ﹺ 9ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺰﻱ ﺍﺯ ﺁﻏﻞ ﺗﻮ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺟﻨﮕﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻛﻮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 11ﻫﻤﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻭ ﻭﺣﻮﺵ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ. 12ﺍﮔﺮ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻭ ﭘﺮﻱ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 13ﺁﻳﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻡ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺷﻢ؟ 14ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺗﺸﻜﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ،ﻭ ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﻭﻓﺎ ﻧﻤﺎ. 15ﭘﺲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻫﻢ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺑﻨﻤﺎﻳﻲ. 16ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﺮ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺗﺮﺍ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﻋﻬﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻱ؟ 17ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 18ﭼﻮﻥ ﺩﺯﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﻧﺼﻴﺐ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ. 19ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﺖ ﺣﻴﻠﻪ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 20ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﺭﺍﻧﻲ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺴﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﻏﻴﺒﺖ ﻛﻨﻲ. 21ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﻣﻦ ﺳﻜﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻡ .ﭘﺲ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ .ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ. 22ﺍﻱ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍ ،ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻔﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ! ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﻡ ﻭ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 23ﻫﺮﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺗﺸﻜﺮ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻧﺠﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 51 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎ؛ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻛﺜﺮﺕ ﺭﺃﻓﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻣﺤﻮ ﺳﺎﺯ. 2ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻋﺼﻴﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮ ﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﻢ ﻣﺮﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﻛﻦ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﺼ ﺪﻕ ﮔﺮﺩﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺰﻛﹼﻲ ﺷﻮﻱ. 4ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﻣ ﹼ 5ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻦ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ﻲ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺭﺍﻏﺐ ﻫﺴﺘﻲ .ﭘﺲ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ. 6ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘ ﹺ 7ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺯﻭﻓﺎ ﭘﺎﻙ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻃﺎﻫﺮ ﺷﻮﻡ .ﻣﺮﺍ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺑﺮﻑ ﺳﻔﻴﺪ ﮔﺮﺩﻡ. 8ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﺧﺮﻣﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮﺍﻥ ﺗﺎ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﺁﻳﺪ. 9ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﻮ ﻛﻦ. 10ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺩﻝ ﻃﺎﻫﺮ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻦ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺩﺭ ﺍﺑﻄﻨﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺴﺎﺯ. 11ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﻨﺪﺍﺯ ،ﻭ ﺭﻭﺡ ﻗﺪﻭﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﮕﻴﺮ. ﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﺮﺍ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻓﺮﻣﺎ. 12ﺷﺎﺩ ﹺ 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﺴﻮﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﻬﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻩ! ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ! ﺗﺎ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 15ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻟﺒﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎ ﺗﺎ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﻲ ﻭﺍﻻ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻡ .ﻗﺮﺑﺎﻧﻲﹺ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﻧﻜﺮﺩﻱ. 17ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺡ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺩﻝ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻭ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﻤﺮﺩ. ﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎ. 18ﺑﻪ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪ ﹺ ﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺍﺿﻲ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 19ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨ ﹺ 52
459
1ﺍﻱ ﺟﺒﺎﺭ ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ. 2ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺍﹸﺳﺘﹸﺮﺓ ﺗﻴﺰ ،ﺍﻱ ﺣﻴﻠﻪ ﺳﺎﺯ! 3ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ،ﺳﻼﻩ. 4ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻬﻠﻚ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ ،ﺍﻱ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﻴﻠﻪ ﺑﺎﺯ! 5ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﺑﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻣﺴﻜﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﹶﻨﺪ ﻭ ﺭﻳﺸﺔ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ،ﺳﻼﻩ. 6ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ: ﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺳﺎﺧﺖ. 7ﻫﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻗﻠﻌﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﺜﺮﺕ ﺩﻭﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺪ ﹺ 8ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺳﺒﺰ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ .ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 9ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ .ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ. 53 1ﺍﺣﻤﻖ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ .ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪﻩ ،ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 2ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻬﻴﻢ ﻭ ﻃﺎﻟﺐ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻫﺴﺖ. 3ﻫﻤﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺗﺪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺎﺳﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﻧﻲ. 4ﺍﻳﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﻲ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ؟ 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺗﺮﺱ ﻧﺒﻮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪ .ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺠﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﹶﺪ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭﺟﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 6ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ .ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﻴﺮ ﹺ 54 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎ. 2ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﺑﮕﻴﺮ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻥ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ؛ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺳﻼﻩ. 4ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﺄﻳﻴﺪﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﻳﺸﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﹶﻦ. 5ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ .ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘ ﹺ 6ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﹶﺗ ﺒﺮﻋﻲ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ، 7ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ،ﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 55 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻀﺮﻉ ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻜﻨﺪ! 2ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﺎ! ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻔﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﺤﻴﺮﻡ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ 3ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺷﻤﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻇﻠﻢ ﺷﺮﻳﺮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻇﻠﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺟﻔﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 4ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻢ ﭘﻴﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺗﺮﺳﻬﺎﻱ ﻣﻮﺕ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 5ﺗﺮﺱ ﻭ ﻟﺮﺯ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺣﺸﺘﻲ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 6ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﻟﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻢ. 7ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺠﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪﻡ ،ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﺄﻭﺍ ﻣﻲ ﮔﺰﻳﺪﻡ ،ﺳﻼﻩ. 8ﻣﻲ ﺷﺘﺎﻓﺘﻢ ﺑﺴﻮﻱ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻫﻲ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺷﺪﻳﺪ. 9ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻦ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻔﺮﻳﻖ ﻧﻤﺎ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ. 10ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻳﺶ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭ ﻣﺸﻘﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﻓﺴﺎﺩﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﺍﺯ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭﺍﻟﹼﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ؛ ﻭ ﺧﺼﻢ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﻭﺍﻟﹼﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻱ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻢ، 13ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻱ ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﻧﻈﻴﺮ ﻣﻦ! ﺍﻱ ﻳﺎﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺻﺪﻳﻖ ﻣﻦ! 14ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪﻳﻢ.
460
15ﻣﻮﺕ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﮕﻮﺭ ﻓﺮﻭ ﺭﻭﻧﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺩﺭ ﻣﺴﻜﻦ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 16ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 17ﺷﺎﻣﮕﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺻﺒﺢ ﻭ ﻇﻬﺮ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻨﻴﺪ. 18ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 19ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺳﻼﻩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺒﺪﻳﻠﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ. 20ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺻﻠﺢ ﺍﻧﺪﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻋﻬﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺏ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﻧﺮﻡ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﻟﺶ ﺟﻨﮓ ﺍﺳﺖ .ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﭘﺮﺏ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻦ ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻱ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﺳﺖ. ﻥ ﭼﺮ ﹺ 21ﺳﺨﻨﺎ 22ﻧﺼﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﭙﺎﺭ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﺯﻕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ .ﺍﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺮ ﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺟﻨﺒﺶ ﺧﻮﺭﺩ. 23ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﻫﻼﻛﺖ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻭﺭﺩ .ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺰ ﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﺳﺎﺯ ،ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﻤﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 56 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺍﺫﻳﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﻲ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺎ ﺗﻜﺒﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺟﻨﮕﻨﺪ. 2ﺧﺼﻤﺎﻧﻢ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 3ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﻮﻡ ،ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 4ﺩﺭ ﺧﺪﺍ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺘﻮﺩ .ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺗﺮﺳﻴﺪ .ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ؟ 5ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ .ﻫﻤﻪ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﺳﺖ. 6ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ .ﺑﺮ ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ. 7ﺁﻳﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ؟ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺍﻣ ﹼ 8ﺗﻮ ﺁﻭﺍﺭﮔﻴﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ .ﺍﺷﻜﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺸﻚ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ .ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ؟ 9ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺭﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ .ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 10ﺩﺭ ﺧﺪﺍ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺘﻮﺩ .ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺘﻮﺩ. 11ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﻡ ﭘﺲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺗﺮﺳﻴﺪ .ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻛﺮﺩ؟ 12ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺣﻤﺪ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 13ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻮﺕ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ .ﺁﻳﺎ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻟﻐﺰﻳﺪﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺎﺷﻢ؟ 57 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎ ،ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎ! ﺯﻳﺮﺍ ﺟﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺔ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﺮﻡ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﻼﻳﺎ ﺑﮕﺬﺭﺩ. 2ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 3ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺳﻼﻩ .ﺧﺪﺍ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘ ﹺ 4ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺯﺍﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﺩﻣﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻴﺮﻫﺎﺳﺖ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻲ ﺟﻬﺎﻥ. 5ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺷﻮ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 6ﺩﺍﻣﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻧﻢ ﺧﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﭼﺎﻫﻲ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﻢ ﻛﻨﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﺳﻼﻩ. 7ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺍﺳﺖ؛ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺍﺳﺖ .ﺳﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﺮﻧﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﺍﻱ ﺟﻼ ﻣﻦ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮ! ﺍﻱ ﺑﺮﺑﻂ ﻭ ﻋﻮﺩ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮ! ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 9ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ .ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﻲ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺍﻓﻼﻙ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘ ﹺ 11ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺷﻮ ،ﻭ ﺟﻼﻝ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻲ ﺟﻬﺎﻥ. 58 1ﺁﻳﺎ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﺖ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ؟ ﻭ ﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ،ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ 2ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﺍﺭﺗﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﻇﻠﻢ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 3ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺣﻢ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺷﻜﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻪ ،ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ.
461
ﻲ ﻛﺮ ﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﺩ 4ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻫﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺯﻫﺮ ﻣﺎﺭ؛ ﻣﺜﻞ ﺍﻓﻌ ﹺ 5ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻓﺴﻮﻧﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﺩ ،ﻫﺮ ﭼﻨﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 6ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﺸﻜﻦ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺑﺸﻜﻦ. 7ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺑﮕﺬﺭﻧﺪ .ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. ﻂ ﺯﻥ ،ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ. ﺳ ﹾﻘ 8ﻣﺜﻞ ﺣﻠﺰﻭﻥ ﻛﻪ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺩ .ﻣﺜﻞ 9ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﻳﮕﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺁﺗ ﹺ ﺶ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﻨﺪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺗﺮ ﻭ ﭼﻪ ﺧﺸﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ. 10ﻣﺮ ﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺴﺖ. 11ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺛﻤﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻫﺴﺖ .ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 59 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺑﺮﻫﺎﻥ! ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯ! 2ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻩ! ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺰ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺶ! 3ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻧﻢ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻦ. 4ﺑﻲ ﻗﺼﻮ ﹺﺭ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻦ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ. ﻥ ﺑﺪﻛﺎﺭ ﺷﻔﻘﺖ ﻣﻔﺮﻣﺎ ،ﺳﻼﻩ. 5ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻤﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﻏﺪﺍﺭﺍ 6ﺷﺎﻣﮕﺎﻫﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﮓ ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ. 7ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻴﺮﻳﺰﻧﺪ .ﺩﺭ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﺳﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺸﻨﻮﺩ؟ ﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 9ﺍﻱ ﻗﻮﺕ ﻣﻦ ،ﺑﺴﻮﻱ ﺗﻮ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻗﻠﻌﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 10ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺣﻤﺖ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ .ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 11ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﺮﺳﺎﻥ .ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻨﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﭙﺮ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻲ! 12ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎ ﻩ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺳﺨﻨﻬﺎﻱ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺗﻜﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ؛ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻟﻌﻨﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﻏﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ، 13ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺎﻧﻲ ﻛﻦ ،ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﻓﺎﻧﻲ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺗﺎ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺳﻼﻩ. 14ﻭ ﺷﺎﻣﮕﺎﻫﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﺳﮓ ﺑﺎﻧﮓ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 15ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﺮ ﻧﺸﺪﻩ ،ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﻧﺪ. 16ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻗﻮﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺗﺮﻧﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻠﻌﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﻣﻨﻲ. 17ﺍﻱ ﻗﻮﺕ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺳﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻗﻠﻌﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺣﻤﺖ ﻣﻦ. 60 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ! ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺑﻮﺩﻱ ،ﺑﺴﻮﻱ ﻣﺎ ﺭﺟﻮﻉ ﻓﺮﻣﺎ! 2ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺍﻱ! ﺷﻜﺴﺘﮕﻴﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﻩ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﺸﻜﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ .ﺑﺎﺩﺓ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ. 4ﻋﻠﹶﻤﻲ ﺑﻪ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻧﺪ ،ﺳﻼﻩ. 5ﺗﺎ ﺣﺒﻴﺒﺎﻥ ﺗﻮ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻨﺪ .ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﺎ. 6ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻭﺟﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ :ﺷﻜﻴﻢ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻭﺍﺩﻱ ﺳﻜﹼﻮﺕ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 7ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ .ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺧﻮﺩ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻋﺼﺎﻱ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻦ. 8ﻣﻮﺁﺏ ﻇﺮﻑ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﻛﻔﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ .ﺍﻱ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮﺁﻭﺭ! 9ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺣﺼﻴﻦ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ؟ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﺩﻭﻡ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻛﻨﺪ؟ 10ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ .ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﻲ؟ 11ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻓﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ. 12ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻇﻔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ.
462
61 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﺎ! 2ﺍﺯ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﻤﺎ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺑﺮﺝ ﻗﻮﻱ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺩﺷﻤﻦ. 4ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺗﻮ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺩ ،ﺳﻼﻩ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 6ﺑﺮ ﻋﻤﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺗﺎ ﻧﺴﻞ ﻫﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 7ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ .ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﻨﺪ. 8ﭘﺲ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﻓﺎ ﻛﻨﻢ. 62 1ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻭﺳﺖ. 2ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺨﺮﻩ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻠﻌﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻦ .ﭘﺲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩ. 3ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻱ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﻲ ﺍﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﮕﻲ ﺷﻤﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻴﺪ ﻣﺜﻞ ﺩﻳﻮﺍ ﹺﺭ ﺧﻤﺸﺪﻩ ﻭ ﺣﺼﺎ ﹺﺭ ﺟﻨﺒﺶ ﺧﻮﺭﺩﻩ؟ 4ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺵ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻧﺪ .ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ .ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺳﻼﻩ. 5ﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ،ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ. 6ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺨﺮﻩ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻠﻌﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮﺭﻡ. 7ﺑﺮ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻣﻦ .ﺻﺨﺮﺓ ﻗﻮﺕ ﻣﻦ ﻭ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﺳﺖ. 8ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻫﻤﻪ ﻭﻗﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺑﺮﻳﺰﻳﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﻣﺎﺳﺖ ،ﺳﻼﻩ. 9ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﺸﺮ ﺩﺭﻭﻍ .ﺩﺭ ﺗﺮﺍﺯﻭ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺍﺯ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺳﺒﻜﺘﺮﻧﺪ. 10ﺑﺮ ﻇﻠﻢ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻏﺎﺭﺕ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻣﺸﻮﻳﺪ .ﭼﻮﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺩﻝ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺒﻨﺪﻳﺪ. 11ﺧﺪﺍ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﺳﺖ. 12ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻋﻤﻠﺶ ﺟﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ. 63 ﻚ ﺗﺸﻨﺔ ﺑﻲ ﺁﺏ. ﻦ ﺧﺸ ﺳﺤﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻃﻠﺒﻴﺪ .ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺗﺸﻨﺔ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺴﺪﻡ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴ ﹺ 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ .ﺩﺭ 2ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﻨﻢ. 3ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺣﻴﺎﺕ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺗﺮﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 4ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ .ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ. 5ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻣﻐﺰ ﻭ ﭘﻴﻪ ،ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ، 6ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﻬﺎﻱ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﺔ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 8ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﻔﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ. 10ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻧﺼﻴﺐ ﺷﻐﺎﻟﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 11ﺍﻣﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺧﺪﺍ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺪﻭ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻓﺨﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻫﺎﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 64 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﺗﻀﺮﻉ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺣﻴﺎﺗﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ! 2ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻭﺭﺕ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻦ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻨﮕﺎﻣﺔ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ. 3ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﻴﺰ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻠﺦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻩ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 4ﺗﺎ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻨﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻧﺪ .ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ. 5ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﺭ ﺯﺷﺖ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ .ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺍﻣﻬﺎ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ؟ 6ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ .ﻭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻗﻠﺐ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﻴﻖ ﺍﺳﺖ.
463
7ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، 8ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻓﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 9ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻭ ﻣﺮﺩ ﺻﺎﻟﺢ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﻻﻥ ،ﻓﺨﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 65 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺩﺭ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮﺳﺖ ،ﻭ ﻧﺬﺭﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻭﻓﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 2ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻱ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻲ ﺑﺸﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ! 3ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺗﻮ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻛﻔﹼﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. ﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﻫﻴﻜﻞ ﺗﻮ. 4ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﻭ ﻣﻘﱠﺮﺏ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻫﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ .ﺍﺯ ﻧﻴﻜﻮﻳ ﹺ ﻲ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺑﻌﻴﺪﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﻫﺴﺘﻲ، 5ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺗﺮﺳﻨﺎﻙ ﺩﺭ ﻋﺪﻝ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺍﻱ ﻛﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 6ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ،ﻭ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻱ، 7ﻭ ﺗﻼﻃﻢ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ ،ﺗﻼﻃﻢ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺁﻥ ﻭ ﺷﻮﺭﺵ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ. 8ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺕ ﺗﻮ ﻧﺘﺮﺳﺎﻧﻨﺪ .ﻣﻄﹾﻠﹶﻊ ﻫﺎﻱ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺭﺍ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ. 9ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻔﻘﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ .ﻧﻬﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ .ﻏﻠﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 10ﭘﺸﺘﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﻣﺮﺯﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﭘﺴﺖ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ .ﺑﻪ ﺑﺎﺭﺷﻬﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ .ﻧﺒﺎﺗﺎﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ. 11ﺑﻪ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺎﻝ ﺭﺍ ﺗﺎﺟﺪﺍﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ ﻭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﭼﺮﺑﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﻜﺎﻧﺪ. 12ﻣﺮﺗﻊ ﻫﺎﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﭼﻜﺎﻧﺪ ﻭ ﻛﻤﺮ ﺗﻠﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﭼﻤﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻏﻠﻪ ﭘﻴﺮﺍﺳﺘﻪ؛ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺳﺮﺍﻳﻨﺪ. 66 ﻲ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻧﮓ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﺰﻧﻴﺪ! 1ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 2ﺟﻼﻝ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺍﻭ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! 3ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﭼﻪ ﻣﻬﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮ! ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﻗﻮﺕ ﺗﻮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺗﺬﻟﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ! ﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺗﺮﻧﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺳﻼﻩ. 4ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 5ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﻨﻴﺪ .ﺍﻭ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻣﻬﻴﺐ ﺍﺳﺖ. 6ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻲ ﻣﺒﺪﻝ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﺑﺎ ﭘﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺪﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ. ﻲ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ .ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﻴﻔﺮﺍﺯﻧﺪ ،ﺳﻼﻩ. 7ﺩﺭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳ ﹺ 8ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺍﻧﻴﺪ. 9ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﻟﻐﺰﺵ ﺧﻮﺭﺩ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻏﺎﻝ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﻏﺎﻝ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ. 11ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻱ ﻭ ﺑﺎﺭﻱ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﭘﺸﺘﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﻧﻬﺎﺩﻱ. 12ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﺳﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺁﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪﻳﻢ .ﭘﺲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﺮﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ. 13ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ .ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭﻓﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ، 14ﻛﻪ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﻨﮕ ﹺ ﻲ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻡ. ﻲ ﭘﺮﻭﺍﺭﻱ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ .ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺨﻮﺭ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﺫﺑﺢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺳﻼﻩ. 15ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨ ﹺ 16ﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺧﺪﺍﺗﺮﺳﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ. 17ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ. 18ﺍﮔﺮ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻴﺪ. 19ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ. 20ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ،ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
464
67 1ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﺣﻢ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﺘﺠﻠﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ! ﺳﻼﻩ. 2ﺗﺎ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ. 3ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ .ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ. 4ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﺗﺮﻧﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺣﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺳﻼﻩ. 5ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ. ﻲ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ. 7ﺧﺪﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ .ﻭ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 68 1ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ! ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺑﮕﺮﻳﺰﻧﺪ! 2ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﻭﺩ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺯ ،ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻮﻡ ﭘﻴﺶ ﺁﺗﺶ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻫﻼﻙ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 3ﺍﻣﺎ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ. 4ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺳﺮﻭﺩ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺗﺮﻧﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺭﺍﻫﻲ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻫﺎ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ .ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﺳﺖ! ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﺁﻳﻴﺪ! 5ﭘﺪﺭ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﻭﺭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ،ﺧﺪﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﺴﻜﻦ ﻗﺪﺱ ﺧﻮﺩ! 6ﺧﺪﺍ ﺑﻲ ﻛﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴ ﹺ ﻦ ﺗﻔﺘﻴﺪﻩ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 7ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻲ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪﻱ ،ﺳﻼﻩ. 8ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﻨﺰﻟﺰﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺭﻳﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺳﻴﻨﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 9ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪﻱ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺛﺖ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ. 10ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﺑﻪ ﺟﻮﺩ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﺎﻛﻴﻦ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ. 11ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ .ﻣﺒﺸﺮﺍﺕ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 12ﻣﻠﻮﻙ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻨﻬﺰﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻏﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 13ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﻠﻬﺎ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺮﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻃﻼﻱ ﺳﺮﺥ. ﺻﹾﻠﻤﻮﻥ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 14ﭼﻮﻥ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻑ ﺑﺮ ﹶ 15ﻛﻮﻩ ﺧﺪﺍ ،ﻛﻮﻩ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﻛﻮﻫﻲ ﺑﺎ ﻗﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﻛﻮﻩ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 16ﺍﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺑﺎ ﻗﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﭼﺮﺍ ﻧﮕﺮﺍﻧﻴﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 17ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﻛﺮﻭﺭﻫﺎ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﻭ ﺳﻴﻨﺎ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺍﺳﺖ. 18ﺑﺮ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺻﻌﻮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻱ .ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺑﺨﺸﺸﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻱ .ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﺗﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﻜﻦ ﮔﻴﺮﺩ. 19ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻱ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺑﺎﺭﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﺎﺳﺖ ،ﺳﻼﻩ. 20ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻔﱠﺮﻫﺎﻱ ﻣﻮﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻫﺪﺍ ﺳﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻮﺑﻴﺪ ﻭ ﻛﻠﺔ ﻣﻮﻳﺪﺍﺭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺎﺷﺪ. 22ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ .ﺍﺯ ﮊﺭﻓﻴﻬﺎﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 23ﺗﺎ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻓﺮﻭﺑﺮﻱ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﮕﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺑﻬﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﺪ. 24ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ. 25ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭ ،ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ،ﺳﺎﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻥ ﺩ ﻑ ﺯﻥ. 26ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 27ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺻﻐﻴﺮ ،ﺣﺎﻛﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﺤﻔﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ .ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ. 28ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻗﻮﺕ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﻥ. 29ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻴﻜﻞ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 30ﻭ ﻭﺣﺶ ﻧﻲ ﺯﺍﺭ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﺭﻣﺔ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻬﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﻲ ﻧﻬﻨﺪ .ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
465
31ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﺒﺸﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺩﺭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 32ﺍﻱ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺳﺮﻭﺩ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ .ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺮﻭﺩ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ،ﺳﻼﻩ. 33ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻓﻠﻚ ﺍﻻﻓﻼﻙ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ. 34ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺁﻭﺍﺯﻱ ﻛﻪ ﭘﺮ ﻗﻮﺕ ﺍﺳﺖ. 35ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺟﻼﻝ ﻭﻱ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻓﻼﻙ. 36ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﻗﺪﺳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻬﻴﺐ ﻫﺴﺘﻲ .ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ .ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺧﺪﺍ. 69 1ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻩ! ﺯﻳﺮ ﺁﺑﻬﺎ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﺩﺭ ﺧﹶﻼﺏ ﮊﺭﻑ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻡ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ .ﺑﻪ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻋﻤﻴﻖ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺳﻴﻞ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. 3ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﮔﻠﻮﻱ ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﺗﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻖ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻫﻼﻛﺖ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﻧﺪ .ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺭﺩ ﻥ ﻧﺎﺣ ﹺ 4ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻣﻮﻳﻬﺎﻱ ﺳﺮﻡ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎ ﻛﺮﺩﻡ. 5ﺍﻱ ﺧﺪﺍ .ﺗﻮ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 6ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ،ﻣﻨﺘﻈﺮﻳﻦ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﻦ ﺧﺠﻞ ﻧﺸﻮﻧﺪ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﻦ ﺭﺳﻮﺍ ﻧﮕﺮﺩﻧﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻋﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ،ﻣﺮﺍ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﺍﺟﻨﺒﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﻳﺐ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻏﻴﺮﺕ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻃﺎﺭﻱ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ. 10ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﺷﻚ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻡ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻋﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﭘﻼﺱ ﺭﺍ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ. 12ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻧﺸﻴﻨﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﮔﺴﺎﺭﺍﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ. ﻲ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﺎ. 13ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻛﺜﺮﺕ ﺭﺣﻤﺎﻧﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺭﺍﺳﺘ ﹺ 14ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﹶﻼﺏ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻩ ﺗﺎ ﻏﺮﻕ ﻧﺸﻮﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻔﺮﺕ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﻭ ﺍﺯ ﮊﺭﻓﻴﻬﺎﻱ ﺁﺏ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺷﻮﻡ. ﺳﻴﻼﻥ ﺁﺏ ﻣﺮﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﮊﺭﻓﻲ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻠﻌﺪ ﻭ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺒﻨﺪﺩ. 15ﻣﮕﺬﺍﺭ ﻛﻪ 16ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ .ﺑﻪ ﻛﺜﺮﺕ ﺭﺣﻤﺎﻧﻴﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎ، 17ﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻣﭙﻮﺷﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﻫﺴﺘﻢ .ﻣﺮﺍ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﺎ. 18ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺳﺎﺯ .ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﻩ. 19ﺗﻮ ﻋﺎﺭ ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺼﻤﺎﻧﻢ ﭘﻴﺶ ﻧﻈﺮ ﺗﻮﺍﻧﺪ. ﺸﻔﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪﻡ ،ﻭﻟﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺴﻠﻲ ﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ. 20ﻋﺎﺭ ،ﺩﻝ ﻣﺮﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ .ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣ ﹾ 21ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺯﺭﺩﺁﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﺳﺮﻛﻪ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 22ﭘﺲ ﻣﺎﺋﺪﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻠﻪ ﺑﺎﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺩﺍﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 23ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺭ ﮔﺮﺩﺩ ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﻛﻤﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﮔﺮﺩﺍﻥ. 24ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻳﺰ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﻏﻀﺐ ﺗﻮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺑﺪ. 25ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺨﺮﻭﺑﻪ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺸﻮﺩ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺯﺩﻩ ﺍﻱ ﺟﻔﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﻛﻮﻓﺘﮕﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻥ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 27ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺰﻳﺪ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﻮﻧﺪ. 28ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﺤﻮ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺎﻟﺤﻴﻦ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﻧﮕﺮﺩﻧﺪ. 29ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ،ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻭ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﻫﺴﺘﻢ .ﭘﺲ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﺳﺎﺯﺩ. 30ﻭ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺮﻭﺩ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻤﺪ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 31ﻭ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﮔﺎﻭ ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺷﺎﺧﻬﺎ ﻭ ﺳﻤﻬﺎ ﺩﺍﺭﺩ. 32ﺣﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻱ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺮﺩﺩ، 33ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ.
466
34ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ .ﺁﺑﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺟﻨﺒﺪ. 35ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 36ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻭﺍﺭﺙ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 70 1ﺧﺪﺍﻳﺎ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﺑﺸﺘﺎﺏ! ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻣﻦ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻓﺮﻣﺎ! 2ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺧﺠﻞ ﻭ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺪﻱ ﻣﻦ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺭﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﺭﺳﻮﺍ ﮔﺮﺩﻧﺪ، 3ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻪ ﻫﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ. 4ﻭ ﺍﻣﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺗﻮ .ﺩﺭ ﺗﻮ ﻭﺟﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺧﺪﺍ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﺎﺩ! 5ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﻫﺴﺘﻢ .ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻛﻦ .ﺗﻮ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻨﻤﺎ. 71 1ﺩﺭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﭘﺲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 2ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﻫﺎﻥ .ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻩ. 3ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺻﺨﺮﺓ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺷﻮﻡ .ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺻﺨﺮﻩ ﻭ ﻗﻠﻌﺔ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ. 4ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻒ ﺑﺪﻛﺎﺭ ﻭ ﻇﺎﻟﻢ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺗﻮ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺘﻢ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻱ. 6ﺍﺯ ﺷﻜﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ .ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻦ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 7ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺁﻳﺘﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ .ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ. ﻲ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 8ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺗﻮ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺒﺮﻳﺎﻳ ﹺ ﻲ ﺭﻭﺯ. 9ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﻴﺮﻱ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺭ ﻣﻴﻨﺪﺍﺯ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﺗﻢ ﺯﺍﻳﻞ ﺷﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻨﻤﺎ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﺘﺮﺻﹼﺪﺍﻥ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ 11ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻴﺮﻳﺮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 12ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻣﺸﻮ .ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻣﻦ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﺎ. 13ﺧﺼﻤﺎﻥ ﺟﺎﻧﻢ ﺧﺠﻞ ﻭ ﻓﺎﻧﻲ ﺷﻮﻧﺪ .ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺿﺮﺭ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻛﻮﺷﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻋﺎﺭ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻣﻠﺒﺲ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﺰﻭﺩ. ﻲ ﺭﻭﺯ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﺪ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ. 15ﺯﺑﺎﻧﻢ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺠﺎﺗﺖ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﻭ ﺑﺲ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 16ﺩﺭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳ ﹺ 17ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺘﻢ ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻵﻥ ،ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. ﻲ ﺗﻮ. 18ﭘﺲ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﻴﺮﻱ ﻭ ﻣﻮﻳﻲ ﻧﻴﺰ ﺗﺮﻙ ﻣﻜﻦ ،ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺗﻮ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳ ﹺ 19ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺍﺳﺖ .ﺗﻮ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ .ﺧﺪﻳﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺖ؟ 20ﺍﻱ ﻛﻪ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﺳﺨﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺭﺟﻮﻉ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ؛ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻤﻖ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻭﺭﺩ. ﻲ ﻣﺮﺍ ﻣﺰﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻣﺮﺍ ﺗﺴﻠﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 21ﺑﺰﺭﮔ ﹺ ﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻱ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﻋﻮﺩ ﺗﺮﻧﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 22ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺮﺑﻂ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺘﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺭﺍﺳﺘ ﹺ 23ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺳﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﻟﺒﻬﺎﻳﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﺎﻧﻢ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ. ﻲ ﺭﻭﺯ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺿﺮﺭ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻛﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ،ﺧﺠﻞ ﻭ ﺭﺳﻮﺍ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 24ﺯﺑﺎﻧﻢ ﻧﻴﺰ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 72 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻩ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ! 2ﻭ ﺍﻭ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺴﺎﻛﻴﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ. 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺗﻠﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻋﺪﺍﻟﺖ. 4ﻣﺴﺎﻛﻴﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ؛ ﻭ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﺑﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 5ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ،ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﻫﺴﺖ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻃﺒﻘﺎﺕ.
467
6ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﻋﻠﻒ ﺯﺍ ﹺﺭ ﭼﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺭﺷﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 7ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻜﻔﺖ ﻭ ﻭﻓﻮﺭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﮕﺮﺩﺩ. 8ﻭ ﺍﻭ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﺗﺎ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ. 9ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﺸﻴﻨﺎﻥ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺧﺎﻙ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻟﻴﺴﻴﺪ. 10ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺗﺮﺷﻴﺶ ﻭ ﺟﺰﺍﻳﺮ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ .ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺷﹶﺒﺎ ﻭ ﺳﺒﺎ ﺍﺭﻣﻐﺎﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 11ﺟﻤﻴﺒﻊ ﺳﻼﻃﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 13ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﻛﹶﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﺴﺎﻛﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 14ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺳﺘﻢ ﻓﺪﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻭﻱ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺷﺒﺎ ﺑﺪﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ .ﺩﺍﺋﻤُﹰﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺩﻋﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 16ﻭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﻏﻠﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﻗﻠﺔ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺛﻤﺮﺓ ﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﻟﹸﺒﻨﺎﻥ ﺟﻨﺒﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻋﻠﻒ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺸﻮ ﻭ ﻧﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 17ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ .ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻭﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 18ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ .ﻛﻪ ﺍﻭ ﻓﻘﻂ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﭘﺮ ﺑﺸﻮﺩ .ﺁﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﻣﻴﻦ. 19ﻭ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻧﺎﻡ ﻣﺠﻴﺪ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ .ﻭ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﺩﻋﺎﻫﺎﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻦ ﻳﺴﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ. 73 1ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﻙ ﺩﻝ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 2ﻭ ﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﺭ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻧﺮﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﻢ ﺑﻠﻐﺰﺩ. ﻲ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺣﺴﺪ ﺑﺮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﺳﻼﻣﺘ ﹺ 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻴﺪﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺍﺳﺖ. 5ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺯﺣﻤﺖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﻣﺒﺘﻼ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 6ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻜﺒﺮ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻇﻠﻢ ﻣﺜﻞ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. 7ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻓﺮﺑﻬﻲ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 8ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﺑﺪ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻇﻠﻢ ﺁﻣﻴﺰ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ. 9ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 10ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺑﺪﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 11ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺧﺪﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﻢ ﺩﺍﺭﺩ؟ 12ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﻱ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 13ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﻣﻦ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺒﺚ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻛﻲ ﺷﺴﺘﻪ ﺍﻡ. ﻲ ﺭﻭﺯ ﻣﺒﺘﻼ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ. 14ﻭ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 15ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺮ ﻃﺒﻘﺔ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ. 16ﭼﻮﻥ ﺗﻔﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﻢ ،ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺁﻣﺪ. 17ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺪﺳﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻡ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺄﻣﻞ ﻛﺮﺩﻡ. 18ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﻟﻐﺰﻧﺪﻩ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﻱ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 19ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑ ﹾﻐ ﹶﺘ ﻪ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ! ﺗﺒﺎﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺗﺮﺳﻬﺎﺱ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺏ ﻛﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﻱ ،ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﻤﺮﺩ. 20ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺍ ﹺ 21ﻟﻴﻜﻦ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺗﻠﺦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩ ،ﺩﻝ ﺭﻳﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. 22ﻭ ﻣﻦ ﻭﺣﺸﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻡ. 23ﻭﻟﻲ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ .ﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 24ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺃﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ.
468
25ﻛﻴﺴﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ؟ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ. 26ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺟﺴﺪ ﻭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺯﺍﺋﻞ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺻﺨﺮﺓ ﺩﻟﻢ ﻭ ﺣﺼﺔ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 27ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭﻧﺪ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺯﻧﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 28ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻘﺮﺏ ﺟﻮﻳﻢ .ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻢ. 74 1ﭼﺮﺍ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻣﺮﺗﻊ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 2ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺍﻱ ،ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺳﺒﻂ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺗﻮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻱ. 3ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﺑﺪﻱ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﻫﺮﭼﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 4ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﻏﺮﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻋﻠﹶﻤﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻼﻣﺎﺕ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 5ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺒﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 6ﻭ ﺍﻵﻥ ﻫﻤﺔ ﻧﻘﺸﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﺓ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺒﺮﻫﺎ ﻭ ﭼﻜﺸﻬﺎ ﺧﺮﺩ ﻣﻲ ﺷﻜﻨﻨﺪ. 7ﻗﺪﺱ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻣﹼﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ .ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 9ﺁﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻧﺒﻲ ﻧﻴﺴﺖ .ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 10ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﺩﺷﻤﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﻣﻼﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺧﺼﻢ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 11ﭼﺮﺍ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ؟ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺎﻧﻲ ﻛﻦ. 12ﻭ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﻫﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 13ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﺸﻖ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﻧﻬﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺑﻬﺎ ﺷﻜﺴﺘﻲ. 14ﺳﺮﻫﺎﻱ ﻟﻮﻳﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻮﻓﺘﻪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺻﺤﺮﺍﻧﺸﻴﻨﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ. 15ﺗﻮ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻴﻠﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻜﺎﻓﺘﻲ ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ. ﻥ ﺗﻮ .ﻧﻮﺭ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﻱ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ. ﻥ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﺷﺐ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁ 16ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺁ 17ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻮ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ .ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 18ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺟﺎﻫﻞ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 19ﺟﺎ ﻥ ﻓﺎﺧﺘﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻮﺭ ﻭﺣﺸﻲ ﻣﺴﭙﺎﺭ .ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻦ. 20ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻀﻪ ﻓﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻇﻠﻤﺎﺕ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺴﻜﻦ ﻫﺎﻱ ﻇﻠﻢ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ. 21ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻧﺪ .ﻣﺴﺎﻛﻴﻦ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ. ﻲ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 22ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺩﻋﻮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺭ؛ ﻭ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﺍﺣﻤﻖ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 23ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻦ ﻭ ﻏﻮﻏﻮﺍﻱ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 75 1ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ! ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ! ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 2ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﺑﺮﺳﻢ ،ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 3ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﻣﻦ ﺍﺭﻛﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ .ﺳﻼﻩ. 4ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ :ﻓﺨﺮ ﻣﻜﻨﻴﺪ! ﻭ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺷﺎﺥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻴﻔﺮﺍﺯﻳﺪ. 5ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻣﻴﻔﺮﺍﺯﻳﺪ .ﻭ ﺑﺎ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﺸﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻜﺒﺮﺁﻣﻴﺰ ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻣﻐﺮﺏ ،ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺟﻨﻮﺏ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻱ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 7ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍ ،ﺩﺍﻭﺭ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺎﺳﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﺩﺓ ﺁﻥ ﭘﺮﺟﻮﺵ .ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻤﺰﻭﺝ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺩﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻓﺸﺮﺩﻩ، ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 9ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺫﻛﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺗﺮﻧﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﺟﻤﻴﻊ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﻳﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﺻﺎﻟﺤﻴﻦ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
469
76 1ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﻈﻴﻢ! 2ﺧﻴﻤﺔ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺷﺎﻟﻴﻢ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺻﻴﻬﻮﻥ. 3ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ،ﺑﺮﻗﻬﺎﻱ ﻛﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ .ﺳﭙﺮ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ،ﺳﻼﻩ. 4ﺗﻮ ﺟﻠﻴﻞ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻣﺠﻴﺪ ،ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﻳﻐﻤﺎ! 5ﻗﻮﻱ ﺩﻻﻥ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺭﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ. 6ﺍﺯ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﮔﺮﺍﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 7ﺗﻮ ﻣﻬﻴﺐ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺗﻮ! ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻏﻀﺒﺖ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺍﻳﺴﺘﺪ؟ 8ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺭﺍ ﺷﻨﻮﺍﻧﻴﺪﻱ .ﭘﺲ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺳﺎﻛﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﺳﻼﻩ. 9ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻗﻴﺎﻡ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﺔ ﻣﺴﺎﻛﻴ ﹺ 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺸﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﺸﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺴﺖ. 11ﻧﺬﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻭﻓﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ .ﻫﻤﻪ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻫﺪﻳﻪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻣﻬﻴﺐ ﺍﺳﺖ. 12ﺭﻭﺡ ﺭﺅﺳﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻬﻴﺐ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 77 1ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ؛ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﺳﺖ .ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ. ﻲ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻛﺮﺩﻡ .ﺩﺭ ﺷﺐ ،ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎﺯﻛﺸﻴﺪﻩ ﻧﮕﺸﺖ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻲ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ. 2ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﮕ ﹺ 3ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ .ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺳﻼﻩ. 4ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻲ .ﺑﻲ ﺗﺎﺏ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﮔﻔﺖ. 5ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﺗﻔﻜﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ .ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎﻱ ﺳﻠﻒ. 6ﺳﺮﻭﺩ ﺷﺒﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﻣﮕﺮ ﺧﺪﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍﺿﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 8ﺁﻳﺎ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺯﺍﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﻗﻮﻝ ﺍﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ؟ 9ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺃﻓﺖ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ؟ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﻣﺴﺪﻭﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﺳﻼﻩ. 10ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﺿﻌﻒ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﺯﻫﻲ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ! 11ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﺍﺳﺖ،؟ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ 12ﻭ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺗﺄﻣﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺩﺭ ﺻﻨﻌﺖ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺗﻔﻜﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﺍﺳﺖ .ﻛﻴﺴﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﺜﻞ ﺧﺪﺍ؟ 14ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ. 15ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻨﻲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ .ﺳﻼﻩ. 16ﺁﺑﻬﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﺁﺑﻬﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺷﺪ .ﻟﺠﻪ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺳﺨﺖ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 17ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺁﺏ ﺑﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﺍﻓﻼﻙ ﺭﻋﺪ ﺑﺪﺍﺩ .ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺭﻭﺍﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 18ﺻﺪﺍﻱ ﺭﻋﺪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﻗﻬﺎ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﺮﺩ .ﭘﺲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺮﺗﻌﺶ ﻭ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 19ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻮ ﺩﺭﻳﺎﺳﺖ ﻭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺩﺍﻧﺴﺖ. 20ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ. 78 1ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﻓﺮﮔﻴﺮﻳﺪ! 2ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺜﹶﻞ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﺎﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺨﻔﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻨﻄﻖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ، 3ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 4ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ .ﺗﺴﺒﻴﺤﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺴﻞ ﺁﻳﻨﺪ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
470
5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻨﺪ؛ 6ﺗﺎ ﻧﺴﻞ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؛ 7ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 8ﻭ ﻣﺜﻞ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺴﻠﻲ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﺴﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍ ﺍﻣﻴﻦ ﻧﺒﻮﺩ. 9ﺑﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﺢ ﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﻛﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﻨﮓ ﺭﻭ ﺑﺮﺗﺎﻓﺘﻨﺪ. 10ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻙ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﻭ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، 11ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، 12ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺠﻴﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻳﺎﺭ ﺻﻮﻋﻦ. ﻖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﺒﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺗﻮﺩﻩ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ. ﺸ 13ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﻣﹾﻨ ﹶ ﻲ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺁﺗﺶ. 14ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺍﺑﺮ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 15ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﺯ ﻟﺠﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 16ﭘﺲ ﺳﻴﻠﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﺏ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺟﺎﺭﻱ ﺳﺎﺧﺖ. 17ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ، 18ﻭ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﻏﺬﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ. 19ﻭ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺧﺪﺍ ﺗﻜﻠﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﻱ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻨﺪ؟ 20ﺍﻳﻨﻚ ﺻﺨﺮﻩ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﺁﺑﻬﺎ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﺟﺎﺭﻱ ﮔﺸﺖ .ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻫﺪ .ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺯﺩ؟ 21ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﮔﺸﺖ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 23ﭘﺲ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﻏﻠﺔ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 24ﻭ ﻣ 25ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ،ﻧﺎﻥ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ. 26ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻗﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ،ﺑﺎﺩ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ، 27ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻏﺒﺎﺭ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺑﺎﻟﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺭﻳﮓ ﺩﺭﻳﺎ. 28ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﹸﺭﺩﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ،ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻣﺴﻜﻦ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 29ﭘﺲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. 30ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﻧﻜﺸﻴﺪﻧﺪ .ﻭ ﻏﺬﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ 31ﻛﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ؛ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﹸﺸﺖ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺖ. 32ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ،ﺑﺎﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ. 33ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺮﺱ. 34ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺪﺍ ﺗﻔﺤﺺ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، ﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 35ﻭ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺻﺨﺮﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻭﻟ 36ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻤﻠﹼﻖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻨﺪ، 37ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﻭﻱ ﻣﺆﺗﻤﻦ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ. ﻲ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﻴﻨﮕﻴﺨﺖ. 38ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺭﺣﻤﺎﻧﻴﺘﺶ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻧﺴﺎﺧﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 39ﻭ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺸﺮﻧﺪ ،ﺑﺎﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 40ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺪﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺭﻧﺠﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 41ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﻳﻞ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، 42ﻭ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻦ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ 43ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﻳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻳﺎﺭ ﺻﻮﻋﻦ. 44ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﺒﺪﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺩﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 45ﺍﻧﻮﺍﻉ ﭘﺸﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻏﻮﻛﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ؛
471
46ﻭ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺮﻡ ﺻﺪ ﭘﺎ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻠﺦ ﺩﺍﺩ. 47ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﮕﺮﮒ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺟﻤﻴﹺﺰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﮕﺮﮔﻬﺎﻱ ﺩﺭﺷﺖ. 48ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﮕﺮﮒ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﻕ. 49ﻭ ﺁﺗﺶ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻏﻀﺐ ﻭ ﻏﻴﻆ ﻭ ﺿﻴﻖ ﺭﺍ ،ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻥ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮ. 50ﻭ ﺭﺍﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻮﺕ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺑﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 51ﻭ ﻫﻤﺔ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﻛﹸﺸﺖ ،ﺍﻭﻳﻞ ﻗﻮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺣﺎﻡ. 52ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻛﻮﭼﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﻠﻪ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 53ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻧﺘﺮﺳﺪ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 54ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺪﻭﺩ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺑﺪﻳﻦ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 55ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 56ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺪﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. 57ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻣﺜﻞ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻛﻤﺎﻥ ﺧﻄﺎﻛﻨﻨﺪﻩ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺷﺪﻧﺪ. 58ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻏﻴﺮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 59ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺷﺖ. 60ﭘﺲ ﻣﺴﻜﻦ ﺷﻴﻠﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺁﻥ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ، 61ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻦ ﺳﭙﺮﺩ، 62ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﺩ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 63ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺮﻭ ﺩ ﻧﻜﺎﺡ ﻧﺸﺪ. 64ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 65ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺟﺒﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﺧﺮﻭﺷﺪ، 66ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺯﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﺎﺭ ﺍﺑﺪﻱ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 67ﻭ ﺧﻴﻤﺔ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺳﺒﻂ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪ. 68ﻟﻴﻜﻦ ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 69ﻭ ﻗﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻧﻬﺎﺩ. 70ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻏﻠﻬﺎﻱ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﮔﺮﻓﺖ. 71ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻴﺸﻬﺎﻱ ﺷﻴﺮﺩﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩ. 79 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺗﻮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻴﻜﻞ ﻗﺪﺱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 2ﻻﺷﻬﺎﻱ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻘﺪﺳﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺣﻮﺵ ﺻﺤﺮﺍ. 3ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﺪ. 4ﻧﺰﺩ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﺠﺎﻭﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻭ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 5ﺗﺎ ﻛﻲ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﻏﻴﺮﺕ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ؟ 6ﻗﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﺑﺮﻳﺰ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻤﺎﻟﻜﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺧﻮ.ﺍﻧﻨﺪ! 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 8ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻴﺎﻭﺭ .ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﺎ ﺁﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺫﻟﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 9ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﺎ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻼﻝ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻱ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻩ ﻭ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ. 10ﭼﺮﺍ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻛﻪ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﻮﺩ. 11ﻧﺎﻟﺔ ﺍﺳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﺮﺳﺪ .ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻋﻈﻤﺖ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺑﺮﻫﺎﻥ. 12ﻭ ﺟﺰﺍﻱ ﻫﻔﺖ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺳﺎﻥ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻫﺎﻧﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﺫﻛﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﭘﺲ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻣﺮﺗﻊ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺷﻜﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺴ ﹰ
472
80 ﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻨﻮ! ﺍﻱ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﻠﻪ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ! ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﻭﺑﺒﻴﻦ ﺟﻠﻮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺗﺠﻠﻲ ﻓﺮﻣﺎ! 1ﺍﻱ ﺷﺒﺎ 2ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﻣﻨﹶﺴﻲ ،ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﺎ ﺑﻴﺎ! 3ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺗﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻴﻢ! 4ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺩﻋﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ، 5ﻧﺎﻥ ﻣﺎﺗﻢ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺍﻧﻲ ﻭ ﺍﺷﻜﻬﺎﻱ ﺑﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺎﻧﻲ؟ 6ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﻞ ﻣﻨﺎﺯﻋﺔ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 7ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻴﻢ! 8ﻣﻮﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ .ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 9ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﺳﻌﺖ ﺩﺍﺩﻱ .ﭘﺲ ﺭﻳﺸﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺯﺩﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺖ. 10ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ. 11ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﻋﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻬﺮ. 12ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﺍﻫﮕﺬﺍﺭﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﻴﻨﺪ؟ 13ﮔﺮﺍﺯﻫﺎﻱ ﺟﻨﮕﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻭﺣﻮﺵ ﺻﺤﺮﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﺮﻧﺪ. 14ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ ﺭﺟﻮﻉ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣ ﻮ ﺗﻔﻘﺪ ﻧﻤﺎ 15ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻬﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﻏﺮﺱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻗﻮﻱ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ! 16ﻣﺜﻞ ﻫﻴﺰﻡ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺘﺎﺏ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺗﺒﺎﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ! 17ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﺮﺩ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﺁﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻗﻮﻱ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 18ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺗﺎﻓﺖ .ﻣﺎ ﺭﺍ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﻢ. 19ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﺳﺎﺯ ﺗﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻴﻢ. 81 1ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﻣﺎﺳﺖ .ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﻫﻴﺪ! 2ﺳﺮﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﻑ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺑﻂ ﺩﻟﻨﻮﺍﺯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﺑﺎﺏ! 3ﻛﹶﺮﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ،ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻋﻴﺪ ﻣﺎ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺣﻜﻤﻲ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ. 5ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﺩﺭ ﻳﻮﺳﻒ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻟﻐﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺷﻨﻴﺪﻡ: ﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺁﺯﺍﺩ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﺪ ﺭﻫﺎ ﺷﺪ. 6ﺩﻭ ﹺ 7ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﺍﺩﻡ .ﺩﺭ ﺳﺘﺮ ﺭﻋﺪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﺏ ﻣﺮﻳﺒﻪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻡ .ﺳﻼﻩ. 8ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .ﻭ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﺩﻫﻲ. 9ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﻏﻴﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﺰ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻨﻤﺎ. 10ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻡ .ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺯ ﻛﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 11ﻟﻴﻜﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺮﺍ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﻲ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﻮﺭﺗﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 12ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺘ ﹺ 13ﺍﻱ ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻚ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ. 15ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺪﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﻲ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 16ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮﻳﻦ ﮔﻨﺪﻡ ﻣﻲ ﭘﺮﻭﺭﺩ؛ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺴﻞ ﺍﺯ ﺻﺨﺮﻩ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ. 82 1ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ: 2ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﺳﻼﻩ.
473
3ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﺑﻜﻨﻴﺪ .ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻫﻴﺪ. 5ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺎﺱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ. 7ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺜﻞ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ! ﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 8ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻓﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 83 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ! ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺒﺎﺵ ﻭ ﻣﻴﺎﺭﺍﻡ! 2ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺷﻮﺭﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 3ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻣﻜﺎﻳﺪ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﭘﻨﺎﻩ ﺁﻭﺭﺩﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 4ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﻗﻮﻣﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﻧﺸﻮﺩ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺩﻝ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺗﻮ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 6ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﻫﺎﺟﺮﻳﺎﻥ. 7ﺟﺒﺎﻝ ﻭ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﻭ ﹶﻓﻠﹶﺴﻄﻴﻦ ﺑﺎ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺻﻮﺭ. 8ﺁﺷﻮﺭ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﻔﻖ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﻟﻮﻁ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺳﻼﻩ. 9ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻛﺮﺩﻱ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﻭ ﻳﺎﺑﻴﻦ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﻗﻴﺸﻮﻥ، 10ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻴﻨﹾﺪﻭﺭ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. ﺻﹾﻠ ﻤﻨﹼﺎﻉ، ﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻏﹸﺮﺍﺏ ﻭ ﺫﺋﺐ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺫﹶﺑﺢ ﻭ ﹶ 11ﺳﺮﻭﺭﺍ 12ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺴﺎﻛﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺗﺼﺮﻑ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 13ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﻏﺒﺎ ﹺﺭ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺎﻩ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﺩ. 14ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﻌﻠﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 15ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﺪﺑﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﮔﺮﺩﺍﻥ. 16ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺫﻟﺖ ﭘﺮ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻄﻠﺒﻨﺪ. 17ﺧﺠﻞ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻭ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻭ ﻫﻼﻙ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺖ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻫﺴﺘﻲ. 84 1ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ،ﭼﻪ ﺩﻟﭙﺬﻳﺮ ﺍﺳﺖ .ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻱ ﺗﻮ! 2ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﺤﻨﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ .ﺩﻟﻢ ﻭ ﺟﺴﺪﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺣﻲ ﺻﻴﺤﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ. 3ﮔﻨﺠﺸﻚ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﭘﺮﺳﺘﻮﻙ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ،ﺩﺭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻦ ﻭﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ. 4ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ،ﺳﻼﻩ . 5ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ. ﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺎﺕ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ 6ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻭﺍﺩﻱ ﺑﻜﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﺍ 7ﺍﺯ ﻗﻮﺕ ﺗﺎ ﻗﻮﺕ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 8ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ! ﺩﻋﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ! ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮ! ﺳﻼﻩ. 9ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﭙﺮ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺑﺒﻴﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮﺩ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭ .ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻥ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧﺔ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﭘﺴﻨﺪﻡ ﺍﺯ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﺷﺮﺍﺭ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺳﭙﺮ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﻴﺾ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 12ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ،ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﺩ. 85 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺿﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ .ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻱ.
474
ﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ ،ﺳﻼﻩ. 2ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ .ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻲ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺟﻮﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 3ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 4ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﺎ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﻏﻴﻆ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺮﺩﺍﺭ. ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﻃﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ؟ 5ﺁﻳﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ؟ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﺴ ﹰ 6ﺁﻳﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺣﻴﺎﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؟ 7ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﻦ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎ. 8ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﺴﻮﻱ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻧﺪ. 9ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺟﻼﻝ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ. 10ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ .ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 11ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻭﻳﻴﺪ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ. 12ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 13ﻋﺪﺍﻟﺖ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 86 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻭ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﻫﺴﺘﻢ! 2ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻣﺘﻘﹼﻲ ﻫﺴﺘﻢ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻩ. 3ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻛﺮﻡ ﻓﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻲ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ! 4ﺟﺎﻥ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﻏﻔﺎﺭ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺣﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. 6ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻀﹼﺮﻉ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎ! 7ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﺧﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 8ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻛﺎﺭﻱ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻧﻲ. 9ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺳﺠﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺰﺭﮒ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ .ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ. 11ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻚ ﺷﻮﻡ .ﺩﻝ ﻣﺮﺍ ﻭﺍﺣﺪ ﺳﺎﺯ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺑﺎﺷﻢ. 12ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﺎﻭﻳﺔ ﺍﺳﻔﻞ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ. 14ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 15ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺣﻴﻢ ﻭ ﻛﺮﻳﻢ ﻫﺴﺘﻲ .ﺩﻳﺮ ﻏﻀﺐ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ. 16ﺑﺴﻮﻱ ﻣﻦ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻛﺮﻡ ﻓﺮﻣﺎ .ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺑﺪﻩ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻛﻨﻴﺰﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺨﺶ. 17ﻋﻼﻣﺖ ﺧﻮﺑﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻤﺎ ﺗﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺧﺠﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ. 87 1ﺍﺳﺎﺱ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ. 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺴﻜﻦ ﻫﺎﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ. 3ﺳﺨﻨﻬﺎﻱ ﻣﺠﻴﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻱ ﺷﻬﺮﺧﺪﺍ! ﺳﻼﻩ. ﺐ ﻭ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺫﻛﺮﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﺍﻳﻨﻚ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﻭ ﺻﻮﺭ ﻭ ﺣﺒﺶ ،ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 4ﺭ ﻫ 5ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﻭ ﺧﻮﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﺪ ،ﺛﺒﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺳﻼﻩ. 7ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺭﻗﺺ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﻴﺰ .ﺟﻤﻴﻊ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 88
475
1ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ،ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 2ﺩﻋﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﺮﺳﺪ ،ﺑﻪ ﻧﺎﻟﺔ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﻼﻳﺎ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺍﻡ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ. 4ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺭﻭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩ ﺑﻲ ﻗﻮﺕ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ. 5ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻣﻨﻔﺮﺩ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﻛﹸﺸﺘﮕﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﺮﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 6ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻫﺎﻭﻳﺔ ﺍﺳﻔﻞ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﺩﺭ ﮊﺭﻓﻴﻬﺎ. 7ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺳﻼﻩ. 8ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ .ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺷﺪﻩ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. 9ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﻣﺬﻟﺖ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﺷﺪ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻲ ﺭﻭﺯ .ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 10ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻛﺎﺭﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ؟ ﺳﻼﻩ. 11ﺁﻳﺎ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﻭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻫﻼﻛﺖ؟ 12ﺁﻳﺎ ﻛﺎﺭ ﻋﺠﻴﺐ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ؟ 13ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 14ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﺮﺍ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ. 15ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﺮ ﻣﻮﺕ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ .ﺗﺮﺳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺘﺤﻴﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ. 16ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﻑ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﺮﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻪ. ﻲ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﻮ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ. 17ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺩﻭﺭ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 18ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ. 89 ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﺍﻋﻼﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 1ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ .ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺴ ﹶ 2ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻢ ﺭﺣﻤﺖ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻓﻼﻙ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 3ﺑﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻡ .ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺍﻭﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻡ. ﻼ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺳﻼﻩ. 4ﻛﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻭ ﺗﺨﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺴ ﹶ 5ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ؟ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﻤﻮﺩ؟ 7ﺧﺪﺍ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻬﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﻭ ﺗﺮﺳﻨﺎﻙ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 8ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﻱ ﻳﺎﻩ ﻗﺪﻳﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ؟ ﻭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺗﻮ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 9ﺑﺮ ﺗﻜﺒﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺗﻮ ﻣﺴﻠﻂ ﻫﺴﺘﻲ .ﭼﻮﻥ ﺍﻣﻮﺍﺟﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ. 10ﺭﻫﺐ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺧﺮﺩ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﻱ .ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ. 11ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ .ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻭ ﭘﺮﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻱ. 12ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺟﻨﻮﺏ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﻱ .ﺗﺎﺑﻮﺭ ﻭ ﺣﺮﻣﻮﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 13ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﺍﺳﺖ .ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﺘﻌﺎﻝ. 14ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﺳﺎﺱ ﺗﺨﺖ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ .ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻨﺪ. 15ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ .ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ. ﻲ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 16ﺩﺭ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻱ ﺗﻮ ﺷﺎﺥ ﻣﺎ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 17ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻓﺨﺮ ﻗﻮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪ ﹺ 18ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﭙﺮ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 19ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺅﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺼﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻱ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﻛﺮﺩﻡ. 20ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻡ. 21ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺑﺎﺯﻭﻱ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 22ﺩﺷﻤﻨﻲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺳﺘﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﭘﺴﺮ ﻇﻠﻢ ﺑﺪﻭ ﺍﺫﻳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ.
476
23ﻭ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﺒﺘﻼ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 24ﻭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺷﺎﺥ ﺍﻭ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 25ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻧﻬﺮﻫﺎ. 26ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻭ ﺻﺨﺮﺓ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ. 27ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ. 28ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻭ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 29ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻭ ﺗﺨﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ. 30ﺍﮔﺮﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ، 31ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻜﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، 32ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺼﺎ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻫﺎ. 33ﻟﻴﻜﻦ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 34ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 35ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ. 36ﻛﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻭ ﺗﺨﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺁﻓﺘﺎﺏ، 37ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻩ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ،ﺳﻼﻩ. 38ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮﺩ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ. 39ﻋﻬﺪ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺗﺎﺝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 40ﺟﻤﻴﻊ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻭ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ. 41ﻫﻤﻪ ﺭﺍﻩ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﺎﺭﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 42ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﻭ ﻫﻤﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 43ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 44ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺗﺨﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 45ﺍﻳﺎﻡ ﺷﺒﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ ،ﺳﻼﻩ. 46ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﻲ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﻱ؟ 47ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﺍﻳﺎﻡ ﺣﻴﺎﺗﻢ ﭼﻪ ﻛﻢ ﺍﺳﺖ .ﭼﺮﺍ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 48ﻛﺪﺍﻡ ﺁﺩﻣﻲ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ؟ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻗﺒﺮ ﺧﻼﺹ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ؟ ﺳﻼﻩ. 49ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﻗﺪﻳﻢ ﺗﻮ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻱ؟ 50ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 51ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺁﺛﺎﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻼﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 52ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﻣﻴﻦ. 90 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﻜﻦ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺴﻞ ﻫﺎ، 2ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﻲ .ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺗﻮ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ. 3ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺒﺎﺭ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ ،ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﭘﺎﺳﻲ ﺍﺯ ﺷﺐ. 5ﻣﺜﻞ ﺳﻴﻼﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﮔﻴﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ. 6ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﻣﻲ ﺷ ﹸﻜﻔﹶﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ .ﺷﺎﻣﮕﺎﻫﺎﻥ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺗﻮ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻳﻢ. 8ﭼﻮﻧﻜﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺧﻔﺎﻳﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﻳﺶ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﺳﭙﺮﻱ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ. 10ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﻣﺎ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﻪ ،ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﺑﺎﺷﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﻓﺨﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ.
477
11ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ؟ 12ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺍﻳﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭﻳﻢ ﺗﺎ ﺩﻝ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪﻱ ﺭﺍ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 13ﺭﺟﻮﻉ ﻛﻦ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ! ﺗﺎﺑﻪ ﻛﻲ؟ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺷﻔﻘﺖ ﻓﺮﻣﺎ. 14ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺳﻴﺮ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻧﻢ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 15ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 16ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﻛﺒﺮﻳﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 17ﺟﻤﺎﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺎﺩ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺳﺎﺯ! ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﻥ! 91 1ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭﺳﺘﺮﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﺔ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 2ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﻠﺠﺎ ﻭ ﻗﻠﻌﻪ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﻡ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﻡ ﺻﻴﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻭﺑﺎﻱ ﺧﺒﻴﺚ. 4ﺑﻪ ﭘﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺶ ﭘﻨﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﺮﻓﺖ .ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺍﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺠﻦ ﻭ ﺳﭙﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 5ﺍﺯ ﺧﻮﻓﻲ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺗﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﻲ ﭘﺮﺩ. 6ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻭﺑﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻃﺎﻋﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﺮ ﻓﺴﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 7ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﻮ .ﻟﻴﻜﻦ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 8ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻲ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺭﺍ ﻣﺄﻭﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ. 10ﻫﻴﭻ ﺑﺪﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻼﻳﻲ ﻧﺰﺩ ﺧﻴﻤﻪ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺍﻫﻬﺎﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 12ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﺰﻧﻲ. 13ﻭ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺍﻓﻌﻲ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻬﺎﺩ؛ ﺷﻴﺮ ﺑﭽﻪ ﻭ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 14ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻋﺎﺭﻑ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 15ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻣ ﻌﺰﱠﺯﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 16ﺑﻪ ﻃﻮﻝ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 92 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ،ﺍﻱ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ. 2ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ. 3ﺑﺮ ﺫﺍﺕ ﺩﻩ ﺍﻭﺗﺎﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺭﺑﺎﺏ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻐﻤﻪ ﻫﺠﺎﻳﻮﻥ ﻭ ﺑﺮﺑﻂ. 4ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩﺕ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ .ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺗﺮﻧﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻋﻈﻤﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﻤﻴﻖ. 6ﻣﺮﺩ ﻭﺣﺸﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﺄﻣﻞ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ. 7ﻭﻗﺘﻲ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﻋﻠﻒ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺷﻜﻔﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻫﻼﻙ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 8ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻫﺎﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 10ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﺎﺥ ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﺎﻭ ﻭﺣﺸﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺴﺢ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 11ﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻨﻴﺪ. 12ﻋﺎﺩﻝ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺮﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻜﻔﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺩﺭ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﻧﻤﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 13ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻏﺮﺱ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻜﻔﺖ. 14ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﭘﻴﺮﻱ ﻧﻴﺰ ﻣﻴﻮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺗﺮﻭﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺳﺒﺰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 15ﺗﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﺻﺨﺮﺓ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﻱ ﻫﻴﭻ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ.
478
93 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻭ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 2ﺗﺨﺖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﻫﺴﺘﻲ. 3ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻴﻼﺑﻬﺎ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺳﻴﻼﺑﻬﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ .ﺳﻴﻼﺑﻬﺎ ﺧﺮﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 4ﻓﻮﻕ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ،ﻓﻮﻕ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺩﺭﻳﺎ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﻳﺒﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ. 5ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻗﺪﻭﺳ ﻴ ﹾ 94 1ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺫﻭﺍﻻﻧﺘﻘﺎﻡ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺫﻭﺍﻻﻧﺘﻘﺎﻡ ،ﺗﺠﻠﹼﻲ ﻓﺮﻣﺎ! 2ﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﺟﻬﺎﻥ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺷﻮ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺑﺮﺳﺎﻥ! 3ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻓﺨﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ؟ 4ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺳﺘﻢ ﺁﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ .ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﻻﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 5ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ﻭ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. 6ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻳﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 7ﺍﻱ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﻔﻬﻤﻴﺪ! ﻭ ﺍﻱ ﺍﺑﻠﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﺗﻌﻘﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 8ﻛﻪ ﺍﻭ ﮔﻮﺵ ﺭﺍ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﺩ؟ ﺍﻭ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﺪ؟ 9ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻭ ﻛﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﻮﺯﺩ؟ 10ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺾ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ. 11ﺍﻱ ﻳﺎﻩ ،ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ 12ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﻼ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺨﺸﻲ ،ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺣﻔﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺟﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﻻﻥ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 16ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺩﺭ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺷﺪ. 17ﭼﻮﻥ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﭘﺎﻱ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻟﻐﺰﺩ ،ﭘﺲ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﺩﺭ ﻛﺜﺮﺕ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﻝ ﻣﻦ ،ﺗﺴﻠﻲ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 19ﺁﻳﺎ ﻛﺮﺳﻲ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺭﻓﺎﻗﺖ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻛﻪ ﻓﺴﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ 20ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﺻﺪﻳﻖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻓﺘﻮﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 21ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﺻﺨﺮﻩ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 22ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﺟﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 95 1ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﻢ ﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﻫﻴﻢ! 2ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺣﻤﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺸﻮﻳﻢ! ﻭ ﺑﺎ ﻣﺰﺍﻣﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﻫﻴﻢ! 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ، 4ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ .ﻧﺸﻴﺒﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﺯﻫﺎﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ. 5ﺩﺭﻳﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺧﺖ؛ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺧﺸﻜﻲ ﺭﺍ ﻣﺼﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﻧﻴﻢ! 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ! ﻭ ﻣﺎ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺗﻊ ﻭ ﮔﻠﺔ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ! ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﺎﺵ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ! 8ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻳﺒﺎ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻮﻡ ﻣﺴﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ. 9ﭼﻮﻥ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺁﺯﻣﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ.
479
10ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻗﻮﻡ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺩﻝ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻃﹸﺮﻕ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ. 11ﭘﺲ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ،ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 96 1ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ! ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ! 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ! ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 3ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻭﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻣﻬﺎ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺣﻤﻴﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺘﻬﺎﻳﻨﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ. 6ﻣﺠﺪ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﹼﻮﺕ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﻭﻱ. 7ﺍﻱ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! ﻫﺪﻳﻪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ! 9ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﻨﺖ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﺑﭙﺮﺳﺘﻴﺪ! ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪ! 10ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﺷﺪ ﻭ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ .ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺴﺮﻭﺭﮔﺮﺩﺩ .ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﭘﺮﻱ ﺁﻥ ﻏﺮﺵ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 12ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﺁﻳﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺟﻨﮕﻞ ﺗﺮﻧﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ 13ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺧﻮﺩ. 97 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﮔﺮﺩﻧﺪ. ﺖ ﻏﻠﻴﻆ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻭﺳﺖ .ﻋﺪﻝ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻗﺎﻋﺪﺓ ﺗﺨﺖ ﺍﻭﺳﺖ. 2ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻭ ﻇﻠﻤ 3ﺁﺗﺶ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎ ﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﻣﻲ ﺳﻮﺍﺯﻧﺪ. 4ﺑﺮﻕ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ .ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪ. 5ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﻣﻮﻡ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ. 6ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ. 7ﻫﻤﺔ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺧﺠﻞ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺳﺘﻴﺪ. 8ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻫﺴﺘﻲ .ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﺍﻋﻠﻲ ﻫﺴﺘﻲ. 10ﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﻧﻔﺮﺕ ﻛﻨﻴﺪ! ﺍﻭ ﺣﺎﻓﻆ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺭﻫﺎﻧﺪ. 11ﻧﻮﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﻻﻥ. 12ﺍﻱ ﻋﺎﺩﻻﻥ ،ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﻴﺪ! ﻭ ﺫﻛﺮ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ. 98 1ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺮﻭﺩ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﻭ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻈﹼﻔﺮﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ .ﻫﻤﺔ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 4ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﻫﻴﺪ .ﺑﺎﻧﮓ ﺯﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺮﺑﻂ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ! ﺑﺎ ﺑﺮﺑﻂ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻐﻤﺎﺕ! 6ﺑﺎ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺳﺮﻧﺎ! ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﻫﻴﺪ! 7ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﭘﺮﻱ ﺁﻥ ﺑﺨﺮﻭﺷﺪ! ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﻥ! 8ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺩﺳﺘﻚ ﺑﺰﻧﻨﺪ! ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 9ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ.
480
99 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺑﻠﺮﺯﻧﺪ! ﺑﺮ ﻛﺮﻭﺑﻴﻴﻦ ﺟﻠﻮﺱ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ،ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﮔﺮﺩﺩ! 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﺳﺖ! 3ﺍﺳﻢ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ،ﻛﻪ ﺍﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺖ. 4ﻭ ﻗﹼﻮﺕ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ .ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻱ. 5ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻗﺪﻣﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻛﻪ ﺍﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺖ. 6ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﺶ ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ .ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 7ﺩﺭ ﺳﺘﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 8ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻱ ﻏﻔﻮﺭ ﺑﻮﺩﻱ .ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﻴﺪﻱ. 9ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻴﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻗﹼﺪﻭﺱ ﺍﺳﺖ. 100 1ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﻫﻴﺪ. 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻱ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ. 3ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﺳﺖ؛ ﺍﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ .ﻣﺎ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻣﺮﺗﻊ ﺍﻭ. 4ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺣﻤﺪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺗﺴﺒﻴﺢ ! ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ! 5ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺍﺑﺪﻱ ﻭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻭﻱ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 101 1ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ .ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 2ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪﻱ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻛﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ؟ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺳﻠﻴﻢ ﺳﺎﻟﻚ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 3ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺪ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ .ﻛﺎﺭ ﻛﺞ ﺭﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﭼﺴﺒﻴﺪ. 4ﺩﻝ ﻛﺞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺷﺨﺺ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﻨﺎﺧﺖ. 5ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﹸﻔﻴﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﻏﻴﺒﺖ ﮔﻮﻳﺪ ،ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺩﻝ ﻣﺘﻜﺒﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 6ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﺍﻣﻨﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻧﺪ .ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺎﻣﻞ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺧﺎﺩﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 7ﺣﻠﻴﻪ ﮔﺮ ﺩﺭﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻮ ﭘﻴﺶ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 8ﻫﻤﺔ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯﻡ. 102 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ،ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﺮﺳﺪ. 2ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﺍﻡ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﭙﻮﺷﺎﻥ .ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮ ،ﻭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﺎ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻢ ﻣﺜﻞ ﺩﻭﺩ ﺗﻠﻒ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻴﺰﻡ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 4ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﮔﻴﺎﻩ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺧﺸﻚ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻏﺬﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 5ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﺎﻟﺔ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﻍ ﺳﻘﹼﺎﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﻮﻡ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ. 7ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻣﺜﻞ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ،ﻣﻨﻔﺮﺩ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ. 8ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻣﺸﺮﻭﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺷﻚ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺍﻡ، 10ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻏﻀﺐ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺍﻱ. 11ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪ ﺯﻭﺍﻝ ﭘﺬﻳﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﮔﻴﺎﻩ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 12ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻠﻮﺱ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ! ﻭ ﺫﻛﺮ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺴﻞ ﻫﺎﺳﺖ! 13ﺗﻮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺗﺮﺣﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺭﺃﻓﺖ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻣﻌﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
481
14ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺍﻭ ﺷﻔﻘﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 15ﭘﺲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﺒﺮﻳﺎﻳﻲ ﺗﻮ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﻇﻬﻮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﺑﻪ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺩﻋﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻧﺸﻤﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺴﻞ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻗﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 20ﺗﺎ ﻧﺎﻟﺔ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 21ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺫﻛﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ، 22ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻧﻴﺰ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 23ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 24ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻧﺼﻒ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻢ ﺑﺮﻣﺪﺍﺭ .ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺴﻞ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ. 25ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﻬﺎﺩﻱ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 26ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﻗﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﻗﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺟﺎﻣﻪ ﻣﻨﺪﺭﺱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﻣﺜﻞ ﺭﺩﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 27ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 28ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 103 1ﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺨﻮﺍﻥ! ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻡ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 2ﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻦ! 3ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﻣﺮﺯﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺽ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ؛ 4ﻛﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺪﻳﻪ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺗﺎﺝ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﺃﻓﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻧﻬﺪ؛ 5ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺳﻴﺮ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺎﺏ ﺗﺎﺯﻩ ﺷﻮﺩ. 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ. 7ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭ ﻛﺮﻳﻢ ﺍﺳﺖ؛ ﺩﻳﺮ ﻏﻀﺐ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺣﻴﻢ. 9ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 10ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﻣﺎ ﺟﺰﺍ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺪﺭ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ. 12ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﺸﺮﻕ ﺍﺯ ﻣﻐﺮﺏ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﻭﺭﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺋﻮﻑ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺃﻓﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﺟﺒﻠﹼﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺧﺎﻙ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 15ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﮔﻴﺎﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﺻﺤﺮﺍ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻜﻔﺪ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻲ ﻭﺯﺩ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﻜﺎﻧﺶ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ. 17ﻟﻴﻜﻦ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ. 18ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 19ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﻠﹼﻂ ﺍﺳﺖ. 20ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ ،ﺍﻱ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﺪ! 21ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ! ﻭ ﺍﻱ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ! 22ﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ! ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ .ﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺨﻮﺍﻥ! 104
482
1ﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺨﻮﺍﻥ! ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﻫﺴﺘﻲ! ﺑﻪ ﻋﺰﹼﺕ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻣﻠﺒﺲ ﻫﺴﺘﻲ. 2ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﻣﺜﻞ ﺭﺩﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ .ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﭘﺮﺩﻩ ﭘﻬﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ . 3ﺁﻥ ﻛﻪ ﻏﺮﻓﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺮﻛﺐ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﺎﺩ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﺪ؛ 4ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺩﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﻣﺸﺘﻌﻞ؛ 5ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺳﺶ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﺎ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﺍﻵﺑﺎﺩ. 6ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺠﻪ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺭﺩﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ ،ﻛﻪ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 7ﺍﺯ ﻋﺘﺎﺏ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺰﻧﺪ .ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﺭﻋﺪ ﺗﻮ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 8ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻳﻬﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 9ﺣﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﮕﺬﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ. 10ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﺸﻮﻧﺪ. 11ﺗﻤﺎﻡ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﮔﻮﺭﺧﺮﺍﻥ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺎﻧﻨﺪ. 12ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 13ﺍﻭ ﺍﺯ ﻏﺮﻓﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺛﻤﺮﺍﺕ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 14ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺎﻧﺪ ﻭ ﺳﺒﺰﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﻭ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ، 15ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﭼﻬﺮﺓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؛ ﻭ ﺩﻝ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﻗﻮﻱ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 16ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺎﺩﺍﺑﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻏﺮﺱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، 17ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺁﺷﻴﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﻟﻖ ﻟﻖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺰﻫﺎﻱ ﻛﻮﻫﻲ ﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺮﺑﻮﻉ ﻣﻠﺠﺎﺀ ﺍﺳﺖ. 19ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻮﺳﻤﻬﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﻐﺮﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ. 20ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ ﻭ ﺷﺐ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻤﺔ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺟﻨﮕﻠﻲ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ. 21ﺷﻴﺮﺑﭽﮕﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻜﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﻨﺪ. 22ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻃﻠﻮﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻨﺪ. 23ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﻐﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺎ ﺷﺎﻣﮕﺎﻩ . 24ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ! ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ .ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﺗﻮ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ. 25ﻭ ﺁﻥ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻭﺳﻴﻊ ﺍﻻﻃﺮﺍﻑ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺍﺯ ﺣ ﺪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ. 26ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻟﻮﻳﺎﺗﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﺎﺯﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﻱ. 27ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﺶ ﺑﺮﺳﺎﻧﻲ. 28ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ ،ﻓﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ .ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 29ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻲ ،ﭘﺲ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ .ﺭﻭﺡ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﺾ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﭘﺲ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 30ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻲ ،ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ. 31ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺿﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 32ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﺩ .ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺁﺗﺶ ﻓﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 33ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ .ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻡ. 34ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﺬﻳﺬ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 35ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﻮﻧﺪ .ﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺨﻮﺍﻥ! ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ! 105 1ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ .ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 2ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ .ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﻭ ﺗﻔﻜﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 3ﺩﺭ ﻧﺎﻡ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﻭ ﻓﺨﺮﻛﻨﻴﺪ .ﺩﻝ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 4ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ؛ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻃﺎﻟﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 5ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ .ﺁﻳﺎﺕ ﺍﻭ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ.
483
6ﺍﻱ ﺫﺭﻳﺖ ﺑﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﺓ ﺍﻭ، 7ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎﺳﺖ! ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 8ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻭ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﺁﻥ ﻋﻬﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﻗﺴﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﻬﺪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ. 11ﻭ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺣﺼﹼﺔ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺷﻤﺎ ﺷﻮﺩ. 12ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻋﺪﺩﻱ ﻣﻌﺪﻭﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻗﻠﻴﻞ ﺍﻟﻌﺪﺩ ﻭ ﻏﺮﺑﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ، 13ﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﺘﻲ ﺗﺎ ﺍﻣﺘﻲ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺩﻳﮕﺮ. 14ﺍﻭ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﻠﻢ ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﻮﺩ 15ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺴﻴﺤﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﻣﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺿﺮﺭ ﻣﺮﺳﺎﻧﻴﺪ. 16ﭘﺲ ﻗﺤﻄﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﺍﻡ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ، 17ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﻲ ﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪ. 18ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﺧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻫﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ، 19ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺸﺎﺩ ﻭ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﺳﺎﺧﺖ. 21ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺣﺎﻛﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺧﻮﻳﺶ، 22ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻜﻤﺖ ﺁﻣﻮﺯﺩ. 23ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﺎﻡ ﻏﺮﺑﺖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ. 24ﻭ ﺍﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻱ ﺗﺮ ﺳﺎﺧﺖ. 25ﻟﻴﻜﻦ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﻛﻴﻨﻪ ﻭﺭﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭﻱ ﺣﻴﻠﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 26ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 27ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻗﺎﻣﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﺎﻡ. 28ﻇﻠﻤﺖ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪﻧﺪ. 29ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﺒﺪﻝ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﻴﺪ. 30ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻮﻛﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺣﺘﹼﻲ ﺩﺭ ﺣﺮﻣﻬﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 31ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻣﮕﺴﻬﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﺸﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 32ﺗﮕﺮﮒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 33ﻣﻮﻫﺎ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻣﺤﺂﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﺴﺖ. 34ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻣﻠﺦ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﺮﻣﻬﺎ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺍﻓﺰﻭﻥ. 35ﻭ ﻫﺮ ﺳﻬﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 36ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﺩ ،ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ. 37ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻜﻲ ﺿﻌﻴﻒ ﻧﺒﻮﺩ. 38ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 39ﺍﺑﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻮﺷﺶ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﮕﺎﻩ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ. ﺳﻠﹾﻮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 40ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﭘﺲ 41ﺻﺨﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ ﻭ ﺁﺏ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﺪ؛ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﺸﻚ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺮ ﺭﻭﺍﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 42ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻼﻡ ﻣﻘﹼﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ. 43ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﺮﻧﹼﻢ. 44ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺯﺣﻤﺖ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻭﺍﺭﺙ ﺷﺪﻧﺪ. 45ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﻫﻠﻠﻮﻳﺎﻩ! 106
484
1ﻫﻠﻠﻮﻳﺎﻩ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ! 2ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺗﺴﺒﻴﺤﺎﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺍﻧﺪ؟ 3ﺧﻮﺷﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻭﻗﺖ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ. 4ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺩ ﻛﻦ ﺑﻪ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ؛ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﻧﻤﺎ. 5ﺗﺎ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺗﻮ ﻓﺨﺮ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 6ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ. 7ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﺜﺮﺕ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻳﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ. 8ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻥ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 9ﻭ ﺑﺤﺮ ﹸﻗﻠﹸﺰﻡ ﺭﺍ ﻋﺘﺎﺏ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺧﺸﻚ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺠﻪ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 10ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﺼﻢ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 11ﻭ ﺁﺏ ،ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭﺣﻤﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪﻧﺪ. 13ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﻜﺸﻴﺪﻧﺪ. 14ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻬﻮﺕ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﺩﻳﻪ؛ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﺎﻣﻮﻥ. 15ﻭ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﻻﻏﺮﻱ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 16ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﺣﺴﺪ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ،ﻣﻘﹼﺪﺱ ﻳﻬﻮﻩ. 17ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺍﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺑﻴﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. 18ﻭ ﺁﺗﺶ ،ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 19ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺩﺭﺣﻮﺭﻳﺐ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 20ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﮔﺎﻭﻱ ﻛﻪ ﻋﻠﻒ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺭ ﻣﺼﺮﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، 22ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺠﻴﺒﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﺎﻡ ﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﺮﺳﻨﺎﻙ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ. 23ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺑﻜﻨﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﺷﻜﺎﻑ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻧﻤﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﺗﺎ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻼﻛﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 24ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﻭﻱ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 26ﻟﻬﺬﺍ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ،ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺩﺭﺁ ﻭﺭﺩ. 27ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻛﻨﺪ. 28ﭘﺲ ﺑﻪ ﺑﻌﻞ ﻓﻐﻮﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 29ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺁﻣﺪ. 30ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﻴﻨﺤﺎﺱ ﺑﺮﭘﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ. ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ. 31ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﻧﺴ ﹰ 32ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﺏ ﻣﺮﻳﺒﻪ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﺣﺘﻲ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﺯﺍﺭﻱ ﻋﺎﺭﺽ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 33ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻠﺦ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﺗﺎ ﺍﺯ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﮔﻔﺖ. 34ﻭ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ،ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 35ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺁﻣﻴﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ. 36ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 37ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ، 38ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻣﻠﻮﺙ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 39ﻭ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﺲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻓﻌﺎﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 40ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺷﺖ. 41ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
485
42ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺯﻳﺮﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺫﻟﻴﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 43ﺑﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﺍﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﻣﺸﻮﺭﺗﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 44ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ،ﺑﺮ ﺗﻨﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ. 45ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺜﺮﺕ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 46ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﺮﻣﺖ ﺩﺍﺩ ،ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺟﻴﻤﻊ ﺍﺳﻴﺮﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 47ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻩ! ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ! ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﻗﺪﻭﺱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺗﻮ ﻓﺨﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 48ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ .ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺁﻣﻴﻦ .ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ! 107 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ. 2ﻓﺪﻳﻪ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻦ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻠﺪﺍﻥ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺟﻨﻮﺏ. 4ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﻲ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﻭ ﺷﻬﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ. 5ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﻧﻴﺰ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ، 7ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻱ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ. 8ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﺣﻤﺘﺶ ﺗﺸﻜﹼﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻭﻱ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺖ. 10ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻭ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﻮﺕ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺬﻟﹼﺖ ﻭ ﺁﻫﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﺍﻭ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺸﻘﻔﹼﺖ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺖ؛ ﺑﻠﻐﺰﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺪﺩ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 14ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻭ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻮﺕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺴﺴﺖ. 15ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﺣﻤﺘﺶ ﺗﺸﻜﹼﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ،ﻭ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻃﺮﻳﻖ ﺷﺮﻳﺮﺍﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 18ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﻮﺕ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻧﺪ. 19ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 20ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻼﻛﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 21ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﺣﻤﺘﺶ ﺗﺸﻜﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ. 22ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺗﺸﻜﹼﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﺫﻛﺮ ﻛﻨﻨﺪ. 23ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻛﺜﻴﺮ ﺷﻐﻞ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 24ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺠﻪ ﻫﺎ. 25ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﺑﺎﺩ ﺗﻨﺪ ﺭﺍ ﻭﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ. 26ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻟﺠﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺨﺘﻲ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 27ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﮔﺸﺘﻪ ،ﻣﺜﻞ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﻥ ﻭ ﺧﻴﺰﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 28ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 29ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺳﺎﻛﺖ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﻬﺎﻳﺶ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 30ﭘﺲ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 31ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﺣﻤﺘﺶ ﺗﺸﻜﹼﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ. 32ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻊ ﻗﻮﻡ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ. 33ﺍﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻣﺒﺪﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺸﻨﻪ.
486
34ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻮﺭﻩ ﺯﺍﺭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﻥ. 35ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎﭼﺔ ﺁﺏ ﻣﺒﺪﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ. 36ﻭ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺷﻬﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 37ﻭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﻛﺎﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﻏﻠﹼﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 38ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻛﺜﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﻛﻢ ﺷﻮﻧﺪ. 39ﻭ ﺑﺎﺯ ﻛﻢ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺫﻟﻴﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﻭ ﺣﺰﻥ. 40ﺫﻟﹼﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﺅﺳﺎ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 41ﺍﻣﺎ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺸﻘﺘﹼﺶ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺯﺩ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 42ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺴﺖ. 43ﻛﻴﺴﺖ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ. 108 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺍﺳﺖ .ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ. 2ﺍﻱ ﻋﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺑﻂ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮﻳﺪ! ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 3ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﻓﻮﻕ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ! ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺍﻓﻼﻙ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ! 5ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﺑﺮ ﻓﻮﻕ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ! 6ﺗﺎ ﻣﺤﺒﻮﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺧﻼﺻﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ .ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﺎ. 7ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﻭﺟﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﺷﻜﻴﻢ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻭﺍﺩﻱ ﺳﻜﹼﻮﺕ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 8ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻨﹼﺴﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ،ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻋﺼﺎﻱ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻦ. 9ﻣﻮﺁﺏ ﻇﺮﻑ ﺷﺴﺖ ﻭﺷﻮﻱ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﺮ ﺍﺩﻭﻡ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﻓﺨﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺣﺼﻴﻦ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﺩﻭﻡ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 11ﺁﻳﺎ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ؟ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﻲ؟ 12ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﻓﺮﻣﺎ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﺪﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ. 13ﺩﺭ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 109 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻦ ،ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺒﺎﺵ! 2ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﻓﺮﻳﺐ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 3ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻛﻴﻨﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 4ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻦ ،ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺩﻋﺎ. 5ﻭ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻣﺤﺒﺖ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ. 6ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﮕﻤﺎﺭ ،ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ. 7ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﺧﻄﺎﻛﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺩﻋﺎﻱ ﺍﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺸﻮﺩ. 8ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻤﺮﺵ ﻛﻢ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻨﺼﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺿﺒﻂ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 9ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﺑﺸﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺯﻭﺟﺔ ﻭﻱ ﺑﻴﻮﻩ ﮔﺮﺩﺩ. 10ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺷﺪﻩ ،ﮔﺪﺍﻳﻲ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻗﻮﺕ ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ. 11ﻃﻠﺒﻜﺎﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺿﺒﻂ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺟﻨﺒﻴﺎﻥ ﻣﺤﻨﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪ. 12ﻛﺴﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻭﻱ ﺍﺣﺪﻱ ﺭﺃﻓﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ. 13ﺫﺭﻳﺖ ﻭﻱ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺤﻮ ﺷﻮﺩ. 14ﻋﺼﻴﺎﻥ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﺤﻮ ﻧﮕﺮﺩﺩ. 15ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻣ ﺪ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺒﺮﺩ.
487
16ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻴﺎ ﻭﺭﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﺮ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺟﻔﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺩﻝ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 17ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺑﺪﻭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺭﺩﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺑﺮﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺷﻜﻤﺶ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﻏﻦ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻭﻱ. 19ﭘﺲ ﻣﺜﻞ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 20ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺟﺮﺕ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺪﻱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ. 21ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﻳﺎ ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ؛ ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ،ﻣﺮﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻩ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻢ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺍﺳﺖ. 23ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻭﺍﻝ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﻠﺦ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 24ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﺩ ﻭ ﮔﻮﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﻓﺮﺑﻬﺎﻱ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 25ﻭ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ .ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺟﻨﺒﺎﻧﻨﺪ. 26ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻓﺮﻣﺎ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻩ، 27ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ،ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 28ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻜﻨﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺪﻩ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺧﺠﻞ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﻮﺩ. 29ﺟﻔﺎ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻣﻠﺒﺲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺭﺩﺍ ﺑﭙﻮﺷﻨﺪ. 30ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺸﻜﹼﺮﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻛﺜﻴﺮ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ. 31ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﻓﺘﻮﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ. 110 1ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﭘﺎﻱ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺎﺯﻡ. 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺼﺎﻱ ﻗﻮﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ .ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻛﻦ. 3ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺭﻭ ﹺﺯ ﻗ ﻮ ﻲ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﺻﺤﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮﺳﺖ. ﺕ ﺗﻮ ،ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺗﺒﺮﻋﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺩﺭ ﺯﻳﻨﺘﻬﺎﻱ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ،ﺷﺒﻨﻢ ﺟﻮﺍﻧ ﹺ 4ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻛﺎﻫﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ،ﺑﻪ ﺭﺗﺒﻪ ﻣﻠﻜﻴﺼﺪﻕ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﻮﺳﺖ؛ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 6ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﺍﺯ ﻻﺷﻬﺎ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺳﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﺳﻴﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻮﺑﻴﺪ. 7ﺍﺯ ﻧﻬ ﹺﺮ ﺳ ﹺﺮ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ. 111 1ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ،ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ. 2ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 3ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﺟﻼﻝ ﻭ ﻛﺒﺮﻳﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭﻱ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 4ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺮﻳﻢ ﻭ ﺭﺣﻴﻢ ﺍﺳﺖ. 5ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺯﻗﻲ ﻧﻴﻜﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻋﻬﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 6ﻗﻮﺕ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 7ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭﻱ ﺍﻣﻴﻦ. 8ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ .ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ. 9ﻓﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ .ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﺍﺳﺖ. 10ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺳﺖ .ﻫﻤﺔ ﻋﺎﻣﻠﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ .ﺣﻤﺪ ﺍﻭ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 112 1ﻫﻠﻠﻮﻳﺎﻩ! ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺭﺩ. 2ﺫﺭﻳﺘﺶ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ .ﻃﺒﻘﺔ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 3ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺘﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﺍﺳﺖ.
488
4ﻧﻮﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻃﻠﻮﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺍﻭ ﻛﺮﻳﻢ ﻭ ﺭﺣﻴﻢ ﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ. 5ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺭﺋﻮﻑ ﻭ ﻗﺮﺽ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ .ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﺬﻛﻮﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 7ﺍﺯ ﺧﺒﺮ ﺑﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ .ﺩﻝ ﺍﻭ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﺩ. 8ﺩﻝ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻴﻨﺪ. 9ﺑﺬﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻋﺪﺍﻟﺘﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﺍﺳﺖ .ﺷﺎﺥ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻋﺰﹼﺕ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﺷﺮﻳﺮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﻋﻀﺒﻨﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺸﺮﺩﻩ ،ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺯﺍﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 113 1ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ! ﺍﻱ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ .ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. 2ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻵﻥ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. ﻄﻠﹶﻊ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﺎ ﻣﻐﺮﺏ ﺁﻥ ،ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 3ﺍﺯ ﻣ ﹾ 4ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻭﻱ ﻓﻮﻕ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ. 5ﻛﻴﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﹼﻴﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ 6ﻭ ﻣﺘﻮﺍﺿﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ؛ 7ﻛﻪ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺰﺑﻠﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺯﺩ. 8ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ. 9ﺯﻥ ﻧﺎﺯﺍﺩ ﺭﺍ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻓﺮﺣﻨﺎﻙ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ .ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ! 114 1ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺍﺟﻨﺒﻲ ﺯﺑﺎﻥ، 2ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺤﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻭﻱ. 3ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ﻭ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﺍﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 4ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻠﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﮔﻠﻪ. 5ﺍﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻲ؟ ﻭ ﺍﻱ ﺍﺭﺩﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻲ؟ 6ﺍﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪﻳﺪ ﻭ ﺍﻱ ﺗﻠﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﮔﻠﻪ. 7ﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺷﻮ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ. 8ﻛﻪ ﺻﺨﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﺁﺏ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ ﺭﺍ ﭼﺸﻤﺔ ﺁﺏ. 115 1ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻲ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ! ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﺩﻩ! ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﺣﻤﺘﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺧﻮﻳﺶ. 2ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻵﻥ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ 3ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎﺳﺖ .ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ. 4ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ. 5ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ .ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭼﺸﻤﻬﺎﺳﺖ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ. 6ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﻮﺷﻬﺎﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ .ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻲ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺑﻮﻳﻨﺪ. 7ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎ ﻭ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﻧﺪ .ﻭ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻨﻄﹼﻖ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 8ﺳﺎﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﺩ. 9ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﺎ .ﺍﻭ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﻭ ﺳﭙﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 10ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﺮﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺍﻭ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻭ ﺳﭙﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺍﻭ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻭ ﺳﭙﺮ ﺍﺳﺖ. 11ﺍﻱ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛ ﹼ 12ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ.ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 13ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺰﺭﮒ.
489
14ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﺷﻤﺎ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ. 15ﺷﻤﺎ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ. 16ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ،ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 17ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ؛ ﻭ ﻧﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ. 18ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺎ ﻳﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻻﻥ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ .ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ ! 116 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻀﺮﻉ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﻣﺪﺕ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 3ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎﻱ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ،ﺗﻨﮕﻲ ﻫﺎﻱ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ،ﺗﻨﮕﻲ ﻭ ﻏﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ. 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ .ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻩ! 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺋﻮﻑ ﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺣﻴﻢ ﺍﺳﺖ. 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺫﻟﻴﻞ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ. 7ﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻮﺕ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺷﻚ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻟﻐﺰﻳﺪﻥ. 9ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺎﻟﻚ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ. 10ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﭘﺲ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻢ .ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ ﺷﺪﻡ. 11ﺩﺭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ »ﺟﻴﻤﻊ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮﻳﻨﺪ. 12ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺍﺩﺍ ﻛﻨﻢ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺍﺣﺴﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 13ﭘﻴﺎﻟﺔ ﻧﺠﺎﺕ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 14ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ. 15ﻣﻮﺕ ﻣﻘﹼﺪﺳﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻭﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺍﺳﺖ. 16ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﻦ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮﻫﺴﺘﻢ! ﻣﻦ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻛﻨﻴﺰ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ .ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺍﻱ! 17ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺗﺸﻜﺮ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 18ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻭﻱ، 19ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ .ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ ! 117 1ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ! ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﺒﺎﻳﻞ! ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ! 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ .ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ! 118 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩﺍﺳﺖ. 2ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 3ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 4ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 5ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﻳﺎﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ .ﻳﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﻭﺳﻴﻊ ﺁﻭﺭﺩ. 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺗﺮﺳﻴﺪ .ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ؟ 7ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺍﺯ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻔﺮﺕ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﻳﺪ. 8ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﺮ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ. 9ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﺮ ﺍﻣﻴﺮﺍﻥ. 10ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 11ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺭ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ.
490
12ﻣﺜﻞ ﺯﻧﺒﻮﺭﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻧﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 13ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﺗﺎ ﺑﻴﻔﺘﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺳﺮﻭﺩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﺁﻭﺍﺯ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺍﺳﺖ .ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 16ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﺳﺖ .ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 17ﻧﻤﻲ ﻣﻴﺮﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻳﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻳﺎﻩ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﻳﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﻧﺴﭙﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 19ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﮕﺸﺎﻳﻴﺪ! ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻳﺎﻩ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ. 20ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ .ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 21ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ. 22ﺳﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﺎﺭﺍﻥ ﺭﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺮ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 23ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ. 24ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻇﺎﻫﺮﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.ﺩﺭﺁﻥ ﻭﺟﺪ ﻭﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 25ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺒﺨﺶ! ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎ! 26ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ. 27ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﺳﺖ .ﺫﺑﻴﺤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ. 28ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﺗﻮ ،ﭘﺲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ .ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 29ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 119 1ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺎﻣﻼﻥ ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺎﻟﻜﻨﺪ. 2ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ. 3ﻛﺞ ﺭﻭﻱ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﻭﻱ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 4ﺗﻮ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﻢ. 5ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻳﻲ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻢ. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣ ﺪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻡ. 7ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺩﻝ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﻡ. 8ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ .ﻣﺮﺍ ﺑﻠﻜﻠﻴﻪ ﺗﺮﻙ ﻣﻨﻤﺎ. 9ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؟ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺶ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ. 10ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻡ .ﻣﮕﺬﺍﺭﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺷﻮﻡ. 11ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺨﻔﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻡ. 12ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﻫﺴﺘﻲ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ. 13ﺑﻪ ﻟﺐ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻫﺎﻱ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ. 14ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻢ. 15ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ،ﺩﺭ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 16ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻮ ﻟﺬﹼﺕ ﻣﻲ ﺑﺮﻡ ،ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 17ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺑﻨﻤﺎ ﺗﺎ ﺍﺭﺯﻧﺪﻩ ﺷﻮﻡ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 18ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﺸﺎ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻴﻨﻢ. 19ﻣﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﺮﻳﺐ ﻫﺴﺘﻢ .ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﺪﺍﺭ. 20ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ. 21ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 22ﻧﻨﮓ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ.
491
23ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻮ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 24ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺍﺑﺘﻬﺎﺝ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 25ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻣﺮﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺯ. 26ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻱ .ﭘﺲ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ. 27ﻃﺮﻳﻖ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻔﻬﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺗﻮ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 28ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﺰﻥ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﻣﺮﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﭘﺎ ﺑﺪﺍﺭ. 29ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻛﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﺎ. 30ﻃﺮﻳﻖ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ. 31ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﭼﺴﺒﻴﺪﻡ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﺠﻞ ﻣﺴﺎﺯ. 32ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺩﻭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﻝ ﻣﺮﺍ ﻭﺳﻌﺖ ﺩﺍﺩﻱ. 33ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻃﺮﻳﻖ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ .ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 34ﻣﺮﺍ ﻓﻬﻢ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺣﻔﻆ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 35ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻟﻚ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺭﻡ. 36ﺩﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻳﻞ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻃﻤﻊ. 37ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺯ. 38ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻛﻦ ،ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺱ ﺗﻮ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 39ﻧﻨﮓ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ. 40ﻫﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺩﺍﺭﻡ .ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺯ. 41ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺣﻤﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ. 42ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﻞ ﺩﺍﺭﻡ. 43ﻭ ﻛﻼﻡ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺑﺎﹼﻟﻜﻞ ﻣﮕﻴﺮ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ. 44ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ، 45ﻭ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺍﻡ. 46ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ، 47ﻭ ﺍﺯ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺗﻠﹼﺬﺫ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ؛ 48ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻮ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 49ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ. 50ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺘﻢ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻮﻝ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺧﺖ. 51ﻣﺘﻜﹼﺒﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﻭﻧﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ. 52ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﺍﺩﻡ. 53ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺮﻳﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪﻡ. 54ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻮ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻏﺮﺑﺖ ﻣﻦ. 55ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻡ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ. 56ﺍﻳﻦ ﺑﻬﺮﺓ ﻣﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ. 57ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 58ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻃﻠﺒﻴﺪﻡ .ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎ. 59ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﻣﺎﻳﻞ ﺳﺎﺧﺘﻢ. 60ﺷﺘﺎﺑﻴﺪﻡ ﻭ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻡ. 61ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻡ. 62ﺩﺭ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ. 63ﻣﻦ ﻫﻤﺔ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺭﻓﻴﻖ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
492
64ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ .ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ. 65ﺑﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﻳﺶ. 66ﺧﺮﺩﻣﻨﺪﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ. 67ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﻦ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪﻡ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ. 68ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ .ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ. 69ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ. 70ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﭘﻴﻪ ﻓﺮﺑﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺗﻠﹼﺬﺫ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻢ. 71ﻣﺮﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﺗﺎ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﻡ. 72ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ. 73ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻣﺮﺍ ﻓﻬﻴﻢ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺗﺎ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﻡ. 74ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﻫﺴﺘﻢ. ﻖ ﻣﺮﺍ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ. 75ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﻋﺪﻝ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﺮﺣ 76ﭘﺲ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻣﻦ ﺑﺸﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﻳﺶ. 77ﺭﺣﻤﺘﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺪ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﻮﻡ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺗﻠﺬﹼﺫ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 78ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺧﺠﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﺮﺍ ﺍﺫﻳﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 79ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺟﻮﻉ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ. 80ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻮ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺧﺠﻞ ﻧﺸﻮﻡ. 81ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﻫﺴﺘﻢ. 82ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺗﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻲ ﻣﺮﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ. 83ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺸﻚ ﺩﺭ ﺩﻭﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ .ﻟﻴﻜﻦ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 84ﭼﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ؟ ﻛﻲ ﺑﺮ ﺟﻔﺎﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ؟ 85ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺣﻔﺮﻩ ﻫﺎ ﺯﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. 86ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺣﻖ ﺟﻔﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﻓﺮﻣﺎ. 87ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺯﻧﺪ.ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻜﺮﺩﻡ. 88ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺯ ﺗﺎ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻡ. 89ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﺍﺳﺖ. ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﺍﺳﺖ .ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 90ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﻧﺴ ﹰ 91ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 92ﺍﮔﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺗﻠﺬﹼﺫ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺩﺭ ﻣﺬﻟﹼﺖ ﺧﻮﺩ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ. 93ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 94ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻡ. 95ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﺗﺄﻣﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 96ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻛﻤﺎﻟﻲ ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﻲ ﺩﻳﺪﻡ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺣﻜﻢ ﺗﻮ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻭﺳﻴﻊ ﺍﺳﺖ. 97ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 98ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺣﻜﻴﻢ ﺗﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 99ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻌﻠﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﻬﻴﻢ ﺗﺮ ﺷﺪﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 100ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪ ﺗﺮ ﺷﺪﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ. 101ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻢ. 102ﺍﺯ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻱ. 103ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺬﺍﻕ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﻋﺴﻞ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺗﺮ. 104ﺍﺯ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮﺩﻡ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ.
493
105ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﭼﺮﺍﻍ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﻧﻮﺭ ﺍﺳﺖ. 106ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﻓﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 107ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺫﻟﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺯ! 108ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﹶﺗ ﺒﺮﻋﻲ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ. 109ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﻛﻒ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ. 110ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﺍﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻧﺸﺪﻡ. 111ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 112ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻮ ﻣﺎﻳﻞ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻭ ﺗﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ. ﻥ ﺩﻭ ﺭﻭ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ. 113ﻣﺮﺩﻣﺎ 114ﺳﺘﺮ ﻭ ﺳﭙﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ .ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ. 115ﺍﻱ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ،ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ! ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 116ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﻴﺪ ﺧﻮﺩ ﺧﺠﻞ ﻧﮕﺮﺩﻡ. 117ﻣﺮﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﮔﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻮ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 118ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻮ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻜﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﺳﺖ. 119ﺟﻤﻴﻊ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺩ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ. 120ﻣﻮﻱ ﺑﺪﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﺗﻮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ. 121ﺩﺍﺩ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩﻡ .ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻇﻠﻢ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻨﻤﺎ. 122ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺿﺎﻣﻦ ﺷﻮ ﺗﺎ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻇﻠﻢ ﻧﻜﻨﻨﺪ. 123ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﺗﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻼﻡ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ. 124ﺑﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺣﻤﺎﻧﻴﺘﺖ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ. 125ﻣﻦ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ .ﻣﺮﺍ ﻓﻬﻴﻢ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺗﺎ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. 126ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 127ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ،ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻭ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ. 128ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﻫﻤﺔ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴ ﹾﺰ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ،ﻭ ﻫﺮ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ. 129ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 130ﻛﺸﻒ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﻧﻮﺭ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﻓﻬﻴﻢ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 131ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﻔﺲ ﺯﺩﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻡ. 132ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﻛﻦ ﻭ ﹶﻛﺮﻡ ﻓﺮﻣﺎ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﺎﺩﺕ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 133ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩﺕ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺳﺎﺯ ،ﺗﺎ ﻫﻴﭻ ﺑﺪﻱ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻂ ﻧﻴﺎﺑﺪ. 134ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻩ ،ﺗﺎ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻡ. 135ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺷﻦ ﺳﺎﺯ ،ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ. 136ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 137ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﻋﺎﺩﻝ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ. 138ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺍﻟﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ. 139ﻏﻴﺮﺕ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﻦ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 140ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺼﻔﹼﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 141ﻣﻦ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺍﻣﺎ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻡ. 142ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﻋﺪﻝ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ. 143ﺗﻨﮕﻲ ﻭ ﺿﻴﻖ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﹶﺗﹶﻠﺬﱡﺫ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 144ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ .ﻣﺮﺍ ﻓﻬﻴﻢ ﮔﺮﺍﻥ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﻮﻡ. ﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻩ ﺗﺎ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻡ! 145ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ
494
146ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ ،ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻩ .ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 147ﺑﺮ ﻃﻠﻮﻉ ﻓﺠﺮ ﺳﺒﻘﺖ ﺟﺴﺘﻪ ،ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻭ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻡ. 148ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﭘﺎﺳﻬﺎﻱ ﺷﺐ ﺳﺒﻘﺖ ﺟﺴﺖ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﺑﻨﻤﺎﻳﻢ. 149ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺯ. 150ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺧﺒﺎﺛﺖ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 151ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ. 152ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 153ﺑﺮ ﻣﺬﻟﹼﺖ ﻣﻦ ﻧﻈﺮﻛﻦ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 154ﺩﺭ ﺩﻋﻮﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺯ. 155ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ. 156ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ .ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺯ. ﻥ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ. 157ﺟﻔﺎ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺧﺼﻤﺎ 158ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 159ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺯ! ﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. ﻲ ﺩﺍﻭﺭ ﹺ 160ﺟﻤﻠﺔ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 161ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺑﻲ ﺟﻬﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺟﻔﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 162ﻣﻦ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻭﺍﻓﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 163ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻍ ﻛﺮﺍﻫﺖ ﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻡ .ﺍﻣﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ. 164ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ. ﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻋﺚ ﻟﻐﺰﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 165ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺳﻼﻣﺘ ﹺ 166ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ. 167ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ. 168ﻭﺻﺎﻳﺎ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣ ﺪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 169ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﺮﺳﺪ .ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﻓﻬﻴﻢ ﮔﺮﺩﺍﻥ. 170ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﺮﺳﺪ .ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻩ. 171ﻟﺒﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺣﻤﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﺎﺭﻱ ﻛﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 172ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﻋﺪﻝ ﺍﺳﺖ. 173ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻣﻦ ﺑﺸﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻭﺻﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ. 174ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺗﻠﺬﹼﺫ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 175ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ. 176ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨ ﺪ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻭﺍﺭﻩ ﮔﺸﺘﻢ .ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻡ. 120 1ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 2ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻩ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﻠﻴﻪ ﮔﺮ. 3ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺍﻱ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﻠﻴﻪ ﮔﺮ؟ 4ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺗﻴﺰ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﺧﮕﺮﻫﺎﻱ ﻃﺎﻕ! 5ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﺷﻚ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﻴﺪﺍﺭ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 6ﭼﻪ ﻃﻮﻳﻞ ﺷﺪ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ! 7ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺎﺩﺓ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 121
495
1ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺯﻡ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 2ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ. 3ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﻱ ﺗﻮ ﻟﻐﺰﺵ ﺧﻮﺭﺩ .ﺍﻭ ﻛﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺗﻮﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. 4ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ،ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﺑﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﺩ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﻓﻆ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺖ ﺳﺎﻳﺔ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 6ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺫﹼﻳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺎﻫﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﺷﺐ. 7ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺑﺪﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ .ﺍﻭ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺮﻭﺝ ﻭ ﺩﺧﻮﻟﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺍﺯ ﺍﻵﻥ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 122 1ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻭﻳﻢ. 2ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ،ﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ! 3ﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻣﺜﻞ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، 4ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺍﺳﺎﺑﻂ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﻳﺎﻩ ،ﺗﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﺮﺳﻴﻬﺎﻱ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺮﺳﻴﻬﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ. 6ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻛﻨﻴﺪ .ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 7ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺭﻓﺎﻫﻴﺖ ﺩﺭ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﺗﻮ. 8ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ. 9ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ،ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻃﻠﺒﻴﺪ. 123 1ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺯﻡ ،ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺟﻠﻮﺱ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻱ! 2ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﺧﻮﻳﺶ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻛﺮﻡ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ. 3ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻛﺮﻡ ﻓﺮﻣﺎ ،ﺑﺮ ﻣﺎ ﻛﺮﻡ ﻓﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 4ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍﻱ ﻣﺴﺘﹶﺮﻳﺤﺎﻥ ﻭ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ. 124 1ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻵﻥ ﺑﮕﻮﻳﺪ؛ 2ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﺑﻬﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻏﺮﻕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺑﺮﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ. 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﭘﺮﺯﻭﺭ ،ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ. 6ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﻜﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺴﺎﺧﺖ. 7ﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻍ ﺍﺯ ﺩﺍﻡ ﺻﻴﺎﺩﺍﻥ ﺧﻼﺹ ﺷﺪ .ﺩﺍﻡ ﮔﺴﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺧﻼﺻﻲ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ. 8ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ. 125 1ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻛﻮﻩ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ. 2ﻛﻮﻫﻬﺎ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ! ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻵﻥ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩﺍﺳﺖ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﺼﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﻧﺼﻴﺐ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺭﺍﺯﻛﻨﻨﺪ. 4ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﻝ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 5ﻭ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻛﺞ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻳﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺩ.
496
126 1ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺁﻭﺭﺩ ،ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﺪﻳﻢ. 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﭘﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺗﺮﻧﹼﻢ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ«. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 4ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺁﻭﺭ ،ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ. 5ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺷﻜﻬﺎ ﻣﻲ ﻛﺎﺭﻧﺪ ،ﺑﺎ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﺩﺭﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺗﺨﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺎ ﺗﺮﻧﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﺎﻓﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 127 1ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺑﻨﹼﺎﻳﺎﻧﺶ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﻲ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ .ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ ﻧﻜﻨﺪ ،ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﻲ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 2ﺑﻲ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﺷﺐ ﺩﻳﺮﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﻧﺎﻥ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻳﺪ .ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﺤﺒﻮﺑﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ. ﻥ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺛﻤﺮﺓ ﺭﺣﻢ ،ﺍﺟﺮﺗﻲ ﺍﺯ ﺍﻭﺳﺖ. 3ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮﺍ 4ﻣﺜﻞ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺩ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺟﻮﺍﻧﻲ. 5ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺍﻧﺪ. 128 1ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺳﺎﻟﻚ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 2ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺭﺩ .ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺗﻮ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 3ﺯﻥ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻣﻮ ﺑﺎﺭﺁﻭﺭ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺎﻟﻬﺎﻱ ﺯﻳﺘﻮﻥ ،ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺳﻔﺮﺓ ﺗﻮ. 4ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻤﺮﺕ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ. 6ﭘﺴﺮﺍ ﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ .ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺩ. 129 1ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺘﻢ ﻣﺮﺍ ﺍﺫﻳﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ .ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻵﻥ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ: 2ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺘﻢ ﻣﺮﺍ ﺍﺫﻳﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻏﺎﻟﺐ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ. 3ﺷﻴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﺷﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺷﻴﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 4ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﺴﻴﺨﺖ. 5ﺧﺠﻞ ﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 6ﻣﺜﻞ ﮔﻴﺎﻩ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻣﻬﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﭽﻴﻨﻨﺪ ﻣﻲ ﺧﺸﻜﺪ. 7ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻧﺪﻩ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺮﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﻨﺪ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ. 8ﻭ ﺭﺍﻫﮕﺬﺭﺍﻥ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ.ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ. 130 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻋﻤﻘﻬﺎ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻡ. 2ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ! ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻀﹼﺮﻉ ﻣﻦ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﻮﺩ. 3ﺍﻱ ﻳﺎﻩ ،ﺍﮔﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺁﻭﺭﻱ ،ﻛﻴﺴﺖ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ؟ 4ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻐﻔﺮﺕ ﻧﺰﺩ ﺗﻮﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ. 5ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺴﺘﻢ .ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ. 6ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﻨﺘﻈﺮﺍﻥ ﺻﺒﺢ؛ ﺑﻠﻲ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﻨﺘﻈﺮﺍﻥ ﺻﺒﺢ. 7ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻭﺳﺖ ﻧﺠﺎﺕ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ. 8ﻭ ﺍﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻭﻱ. 131
497
1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺘﻜﺒﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﺴﺎﺧﺘﻢ ،ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﻞ ﻣﻦ ﺑﻌﻴﺪ ﺍﺳﺖ. 2ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺳﺎﻛﺖ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﺑﭽﺔ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ. 3ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻵﻥ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ. 132 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭ ،ﻫﻤﺔ ﻣﺬﻟﹼﺘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ. 2ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻧﺬﺭ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺗﺨﺘﺨﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ، 4ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﻪ ﭘﻴﻨﻜﻲ ﺑﻪ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ، 5ﺗﺎ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻣﺴﻜﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻳﻌﻘﻮﺏ. 6ﺍﻳﻨﻚ ﺫﻛﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻓﺮﺍﺗﻪ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ. 7ﺑﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻗﺪﻣﮕﺎﻩ ﻭﻱ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 8ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﻴﺎ ،ﺗﻮ ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻗﹼﻮﺕ ﺗﻮ. 9ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﻠﺒﺲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﻘﺪﺳﺎﺕ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 10ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺭﻭﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﮕﺮﺩﺍﻥ. 11ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ »ﺛﻤﺮﺓ ﺻﻠﺐ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 12ﺍﮔﺮ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﻋﻬﺪ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺍﺗﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﻮﺯﻡ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﺸﺴﺖ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ. 14ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ .ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺭﻡ. 15ﺁﺫﻭﻗﺔ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﺳﻴﺮﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ، 16ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻠﺒﺲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﻘﺪﺳﺎﻧﺶ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺎﺥ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻭﻳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 18ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻠﺒﺲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﺎﺝ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 133 ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻪ ﺧﻮﺵ ﻭ ﭼﻪ ﺩﻟﭙﺴﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻟﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻧﺪ. 2ﻣﺜﻞ ﺭﻭﻏﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻳﺶ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺭﻳﺶ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﺭﺩﺍﻳﺶ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 3ﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﺒﻨﻢ ﺣﺮﻣﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ. 134 ﻫﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ ،ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺪ! 2ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺪﺱ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻳﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 135 1ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ ،ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ! ﺍﻱ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ! 2ﺍﻱ ﺻﺤﻦ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ. 3ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ! ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﻟﭙﺴﻨﺪ ﺍﺳﺖ. ﺹ ﺧﻮﻳﺶ. ﻚ ﺧﺎ ﹼ 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻠ 5ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ. 6ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﺮﺩ ،ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻟﺠﻪ ﻫﺎ. 7ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﻗﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﺎﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺨﺰﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 8ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ،ﻫﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ.
498
9ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺑﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭﻱ. 10ﻛﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ. 11ﺳﻴﺤﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﻮﺝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﺍ. 12ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺩﺍﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 13ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻧﺎﻡ ﺗﻮﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ؛ ﻭﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺗﻮﺳﺖ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻃﺒﻘﺎﺕ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﻔﻘﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 15ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻃﻼ ﻭﻥ ﻗﺮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ. 16ﺩﻫﻨﻬﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ؛ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ؛ 17ﮔﻮﺷﻬﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﹶﻧ ﹶﻔﺲ ﻧﻴﺴﺖ. 18ﺳﺎﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﺩ. 19ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ .ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ. 20ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻻﻭﻱ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ .ﺍﻱ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ. 21ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ .ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ. 136 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 2ﺧﺪﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. ﺏ ﺍﻻﺭﺑﺎﺏ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 3ﺭ 4ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 5ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺁﻓﺮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 6ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 7ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻴﺮﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ، 8ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﻭﺯ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 9ﻣﺎﻩ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻠﻄﻨﺖ ،ﺷﺐ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 10ﻛﻪ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻧﺶ ﺯﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 12ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻗﹼﻮﻱ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺩﺭﺍﺯ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 13ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺑﻬﺮﻩ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 14ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 16ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 17ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺯﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 18ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻧﺎﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩﺍﺳﺖ. 19ﻭ ﻋﻮﺝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 20ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﺛﻴﺖ ﺩﺍﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 21ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺍﺭﺛﻴﺖ ﺑﻨﺪﺓﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 22ﻭ ﻣﺎ ﻣﺬﻟﹼﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 23ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 24ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺑﺸﺮ ﺭﺍ ﺭﻭﺯﻱ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 25ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 137
499
1ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺑﺎﺑﻞ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻴﺰ ﻛﺮﺩﻳﻢ ،ﭼﻮﻥ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ. 2ﺑﺮ ﺑﻄﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﻳﺨﺘﻴﻢ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ. 3ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺳﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ. 4ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﺮﻭﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﻢ؟ 5ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﺪ. 6ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﻡ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻛﺎﻣﻢ ﺑﭽﺴﺒﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻧﺪﻫﻢ. 7ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺭﻭﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭ ،ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺑﻨﻴﺎﺩﺵ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺯﻳﺪ! 8ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﻛﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ،ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺟﺰﺍ ﺩﻫﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺟﺰﺍ ﺩﺍﺩﻱ! 9ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﺰﻧﺪ. 138 1ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ .ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ. 2ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻫﻴﻜﻞ ﻗﺪﺱ ﺗﻮ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺗﻮ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ. 3ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ .ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﻢ ﺷﺠﺎﻉ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 4ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ،ﭼﻮﻥ ﻛﻼﻡ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ. 5ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮ ﻓﺮﻭﺗﻨﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﺘﻜﹼﺒﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ. 7ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻨﮕﻲ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ،ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ .ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺸﻢ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ .ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺖ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ .ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻨﻤﺎ. 139 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 2ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻭ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺍﻱ. 3ﺭﺍﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻱ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﻲ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻱ. 5ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻱ. 6ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺭﺳﻴﺪ. 7ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﻛﺠﺎ ﺑﺮﻭﻡ؟ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰﻡ؟ 8ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺻﻌﻮﺩ ﻛﻨﻢ ،ﺗﻮ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻲ! ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﮕﺴﺘﺮﺍﻧﻢ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻲ! 9ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺳﺤﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻡ، 10ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ. 11ﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ «.ﻛﻪ ﺩﺭﺣﺎﻝ ﺷﺐ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻣﻦ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 12ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻧﻴﺰ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﺐ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻳﻜﻲ ﺍﺳﺖ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﻫﺴﺘﻲ؛ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻲ. 14ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻬﻴﺐ ﻭ ﻋﺠﻴﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ .ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ. 15ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﻔﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻘﺸﺒﻨﺪﻱ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻢ. 16ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺟﻨﻴﻦ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺗﻮ ﻫﻤﺔ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 17ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﮔﺮﺍﻣﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻤﻠﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ! 18ﺍﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭﻡ ،ﺍﺯ ﺭﻳﮓ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ
ﻣﻲ ﺷﻮﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺣﺎﺿﺮ ﻫﺴﺘﻢ.
19ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺸﺖ .ﭘﺲ ﺍﻱ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭﺷﻮﻳﺪ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻜﺮﺁﻣﻴﺰ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ. 21ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻳﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻳﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻤﺎﺭﻡ؟
500
22ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻔﺮﺕ ﺗﺎﻡ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻡ. 23ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻛﻦ ﻭ ﺩﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﺎﺱ .ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎ ﻭ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﺍﻥ. 24ﻭ ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺭﺍﻩ ﻓﺴﺎﺩ ﺍﺳﺖ! ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻓﺮﻣﺎ. 140 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﻇﺎﻟﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻓﺮﻣﺎ! 2ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 3ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺭ ﺗﻴﺰ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺯﻫﺮ ﺍﻓﻌﻲ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺳﻼﻩ. 4ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﺮﻳﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ،ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﻇﺎﻟﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻓﺮﻣﺎ ﻛﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻠﻐﺰﺍﻧﻨﺪ. 5ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺗﻠﻪ ﻭ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺍﻡ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ،ﻭ ﻛﻤﻨﺪﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺳﻼﻩ. 6ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻢ :ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻀﺮﻉ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ! 7ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﻨﮓ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ. 8ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﺮﻣﻴﺎﻭﺭ ﻭ ﺗﺪﺍﺑﻴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺳﻼﻩ. ﺕ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 9ﻭ ﺍﻣﺎ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺷﺮﺍﺭ 10ﺍﺧﮕﺮﻫﺎﻱ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻳﺨﺖ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﮊﺭﻓﻴﻬﺎ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 11ﻣﺮﺩ ﺑﺪﮔﻮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻣﺮﺩ ﻇﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺻﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﺪ. 12ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 141 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ .ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺸﺘﺎﺏ! ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ! 2ﺩﻋﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺑﺨﻮﺭ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻦ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﻢ ،ﻣﺜﻞ ﻫﺪﻳﺔ ﺷﺎﻡ. 3ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻟﺒﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ. 4ﺩﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﺪ ﻣﺎﻳﻞ ﻣﮕﺮﺩﺍﻥ ﺗﺎ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺯﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺪﻛﺎﺭ ﻧﺸﻮﻡ .ﻭ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻟﺬﻳﺬ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺨﻮﺭﻡ. 5ﻣﺮ ﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﻟﻄﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ! ﻭ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺑﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺪﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﻦ ﺩﺍﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳ ﹺﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 7ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻓﻼﺣﺖ ﻭ ﺷﻴﺎﺭ ﺑﻜﻨﺪ ،ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺒﺮﻫﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺴﻮﻱ ﺗﻮﺳﺖ .ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﻡ .ﭘﺲ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺗﻠﻒ ﻣﻨﻤﺎ! 9ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻤﻨﺪﻫﺎﻱ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ. 10ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ ﺩﺭﺑﮕﺬﺭﻡ. 142 1ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ .ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻀﺮﻉ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 2ﻧﺎﻟﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ .ﺗﻨﮕﻲ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 3ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﺪﻫﻮﺵ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﭘﺲ ﺗﻮ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻱ .ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﺩﺍﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 4ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻨﮕﺮ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ .ﻣﻠﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﺪ .ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ. 5ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻠﺠﺎ ﻭ ﺣﺼﹼﺔ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﻫﺴﺘﻲ. 6ﺑﻪ ﻧﺎﻟﺔ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺫﻟﻴﻠﻢ! ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺟﻔﺎ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺑﺮﻫﺎﻥ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺗﺮﻧﺪ. 7ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭﺁﻭﺭ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻢ .ﻋﺎﺩﻻﻥ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ. 143 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻀﺮﻉ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻩ! ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﺎ!
501
2ﻭ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺑﺮﻣﻴﺎ .ﺯﻳﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺟﻔﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺣﻴﺎﺕ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻲ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 4ﭘﺲ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﺪﻫﻮﺵ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻢ ﻣﺘﺤﻴﺮﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 5ﺍﻳﺎﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ .ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺄﻣﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. ﻦ ﺧﺸﻚ ،ﺗﺸﻨﺔ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ،ﺳﻼﻩ. ﻞ ﺯﻣﻴ ﹺ 6ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺗﻮ ﺩﺭﺍﺯﻣﻲ ﻛﻨﻢ .ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﺜ ﹺ 7ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﭙﻮﺷﺎﻥ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﺜﻞ ﻓﺮﻭﺭﻭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺑﺸﻮﻡ. 8ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮﺍﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﻡ .ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺮﻭﻡ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺯﻡ. 9ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 10ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ .ﺭﻭﺡ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ. 11ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺯ؛ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﺑﺮﻫﺎﻥ؛ 12ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ،ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯ .ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ. 144 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﺨﺮﺓ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ؛ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩ! 2ﺭﺣﻤﺖ ﻣﻦ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﻣﻦ ﻭ ﻗﻠﻌﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻦ ﻭ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﻩ ﻣﻦ ﻭ ﺳﭙﺮ ﻣﻦ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﻞ ﺩﺍﺭﻡ ،ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 3ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺁﺩﻣﻲ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻲ؟ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺑﻴﺎﻭﺭﻱ؟ 4ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﹶﻧﻔﹶﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺩ. 5ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻓﺮﻭﺩ ﺑﻴﺎ .ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺩﻭﺩ ﺷﻮﻧﺪ. 6ﺭﻋﺪ ﺭﺍ ﺟﻬﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺯ .ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﻧﻤﺎ. 7ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻋﻠﻲ ﺑﻔﺮﺳﺖ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﺟﻨﺒﻲ ﺖ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﺳﺖ. 8ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺳ 9ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻲ ﺳﺮﺍﻳﻢ .ﺑﺎ ﺑﺮﺑﻂ ﺫﺍﺕ ﺩﻩ ﺗﺎﺭ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻲ ،ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻬﻠﻚ ﻣﻲ ﺭﻫﺎﻧﻲ. 11ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﺟﻨﺒﻴﺎﻥ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﻭ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻩ ،ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﺳﺖ. ﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﻤ ﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﻗﺼﺮ. 12ﺗﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧ ﹺ 13ﻭ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻧﻌﻤﺖ ﺭﻳﺰﺍﻥ ﺷﻮﻧﺪ .ﻭ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﻛﺮﻭﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﺰﺍﻳﻨﺪ. 14ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﺎﺭﺑﺮﺩﺍﺭ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺭﺧﻨﻪ ﻭ ﺧﺮﻭﺝ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 15ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ .ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 145 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ! 2ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ ،ﻭ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻤﺪﻭﺡ ،ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ. 4ﻃﺒﻘﻪ ﺗﺎ ﻃﺒﻘﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﺩﺭ ﻣﺠﺪ ﺟﻠﻴﻞ ﻛﺒﺮﻳﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺗﻮ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. ﺕ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻣﻬﻴﺐﹺ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ .ﻭ ﻣﻦ ﻋﻈﻤﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﺩﺭ ﻗ ﻮ 7ﻭ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﻛﺜﺮﺕ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ. 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺮﻳﻢ ﻭ ﺭﺣﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﺮ ﻏﻀﺐ ﻭ ﻛﺜﻴﺮﺍﻻﺣﺴﺎﻥ. 9ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﻭﻱ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ. 10ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ .ﻭ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺗﻮ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. 11ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺟﻼﻝ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﻲ ﻣﺠﻴ ﺪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ. 12ﺗﺎ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﻛﺒﺮﻳﺎﻳ ﹺ
502
13ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺗﻮ ،ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﻫﺮﻫﺎ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﻗﻲ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻭﺭﻫﺎ. 14ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻓﺘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﻢ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﺍﻧﺪ. 15ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺗﻮ ﻃﻌﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻤﺶ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ. 16ﺩﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻫﻤﺔ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 17ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺭﺣﻴﻢ ﺩﺭ ﻛﹼﻞ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﻳﺶ. 18ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. 19ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺗﻀﹼﺮﻉ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 20ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﺔ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 21ﺩﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﺸﺮ ﻧﺎﻡ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 146 1ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ! ﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻥ! 2ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ .ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻡ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ. 3ﺑﺮ ﺭﺅﺳﺎ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺍﺑﻦ ﺁﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺍﻋﺎﻧﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 4ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﺶ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 5ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭ ﺍﻭﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ، 6ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ؛ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ؛ 7ﻛﻪ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻢ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺯﺩ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 9ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻛﺞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ .ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ! 10ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ ،ﻧﺴ ﹰ 147 1ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻝ ﭘﺴﻨﺪ ،ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ! 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 3ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﺩ. 4ﻋﺪﺩ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﻭﻱ ﻏﻴﺮﻣﺘﻨﺎﻫﻲ. 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺯﺩ ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ. 7ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﺸﻜﹼﺮ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ .ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺮﺑﻂ ﺳﺮﻭﺩ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. 8ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻬﻴﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﮔﻴﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺎﻧﺪ. 9ﻛﻪ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﻏﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. 10ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺍﺳﺐ ﺭﻏﺒﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﻗﻬﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍﺿﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻭﻱ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻧﺪ. 12ﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻥ .ﺍﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﺑﮕﻮ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﻛﻪ ﺣﺪﻭﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻐﺰ ﮔﻨﺪﻡ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 15ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮﻝ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺩﻭﺩ. 16ﻛﻪ ﺑﺮﻑ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﭘﺸﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺭﺍﻧﺪ ،ﻭ ﮊﺍﻟﻪ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻣﻲ ﭘﺎﺷﺪ. 17ﻛﻪ ﺗﮕﺮﮒ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻄﻌﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ؛ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺳﺮﻣﺎﻱ ﺍﻭ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ؟ 18ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺪﺍﺯﺩ .ﺑﺎﺩ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻭﺯﺍﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺁﺑﻬﺎ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 19ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 20ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﺘﹼﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ .ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ!
503
148 1ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﺴﻴﺒﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ! ﺩﺭ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ! 2ﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ.ﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. 3ﺍﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. 4ﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﻧﻮﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻱ ﺁﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﻮﻕ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎﻳﻴﺪ. 5ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﭘﺲ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 6ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﻧﮕﺬﺭﺩ. 7ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ،ﺍﻱ ﻧﻬﻨﮕﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻟﺠﻪ ﻫﺎ. 8ﺍﻱ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺗﮕﺮﮒ ﻭ ﺑﺮﻑ ﻭ ﻣﻪ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺗﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ. ﻞ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻣﻴﻮﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ. 9ﺍﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺗ ﹼ 10ﺍﻱ ﻭﺣﻮﺵ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺑﺎﻟﺪﺍﺭ. 11ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ. 12ﺍﻱ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ. 13ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﻓﻮﻕ ﺁﺳﻤﺎﻥ. 14ﻭ ﺍﻭ ﺷﺎﺧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﻓﺨﺮﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺍﻭ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻘﹼﺮﺏ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ! 149 1ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ! 2ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﻭﺟﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 3ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻗﺺ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ .ﺑﺎ ﺑﺮﺑﻂ ﻭ ﻋﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﻳﻨﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺩﺍﺭﺩ .ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺟﻤﻴﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 5ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﻼﻝ ﻓﺨﺮ ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ .ﻭ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﺑﻜﻨﻨﺪ. 6ﺗﺴﺒﻴﺤﺎﺕ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﻭﺩﻣﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 7ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ. 8ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ. 9ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺟﺮﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺍﻭ .ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ! 150 ﻚ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ! 1ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ! ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺍﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ .ﺩﺭ ﻓﻠ 2ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻛﺜﺮﺕ ﻋﻈﻴﻤﺶ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. 3ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺮﺑﻂ ﻭ ﻋﻮﺩ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. 4ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻑ ﻭ ﺭﻗﺺ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺫﻭﺍﺕ ﺍﻭﺗﺎﺭ ﻭ ﻧﻲ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. 5ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺻﻨﺠﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺻﻨﺠﻬﺎﻱ ﺧﻮﺵ ﺻﺪﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. 6ﻫﺮﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ .ﻫﻠﹼﻠﻮﻳﺎﻩ!
504
ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻧﺒﻲ 1 1ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ، 2ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻋﺪﻝ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﻬﻤﻴﺪﻥ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻓﻄﺎﻧﺖ؛ 3ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻛﺘﺴﺎﺏ ﺍﺩﺏ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺁﻣﻴﺰ ،ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ؛ 4ﺗﺎ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮﻛﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﻤﻴﺰ؛ 5ﺗﺎ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﻋﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺩ ﻓﻬﻴﻢ ﺗﺪﺍﺑﻴﺮ ﺭﺍ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ 6ﺗﺎ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﻭ ﻛﻨﺎﻳﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ،ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻏﻮﺍﻣﺾ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ. 7ﺗﺮﺱ ﻳﻬﻮﻩ ﺁﻏﺎﺯ ﻋﻠﻢ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺟﺎﻫﻼﻥ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﺍﺩﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪ. 8ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﭘﺪﺭﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ ،ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺎﺩﺭﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻨﻤﺎ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎﺝ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺮﺗﻮ ،ﻭ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﺩﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 10ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺳﺎﺯﻧﺪ .ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻨﻤﺎ. 11ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻥ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﻲ ﺟﻬﺖ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﻮﻳﻢ، 12ﻣﺜﻞ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻠﻌﻴﺪ ،ﻭ ﺗﻨﺪﺭﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺭ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ. 13ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻧﻔﻴﺴﻪ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻣﻤﻠﻮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 14ﻗﺮﻋﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ .ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻳﻚ ﻛﻴﺴﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 15ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺮﻭ .ﻭ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮﻥ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﺑﺪ. 17ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ،ﮔﺴﺘﺮﺩﻥ ﺩﺍﻡ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻫﺮ ﺑﺎﻟﺪﺍﺭﻱ ﺑﻲ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 19ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻃﹼﻤﺎﻉ ﺳﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻛﻪ ﺁﻥ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﻟﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 20ﺣﻜﻤﺖ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﺭﻉ ﻋﺎﻡ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 21ﺩﺭ ﺳﺮ ﭼﻬﺎﺭﺭﺍﻫﻬﺎ ﺩﺭ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 22ﻛﻪ) ﺍﻱ ﺟﺎﻫﻼﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﻣﺴﺘﻬﺰﺋﻴﻦ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؟ 23ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﺘﺎﺏ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻤﺎ ﺍﻓﺎﺿﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ،ﺷﻤﺎ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﺮﺩ. 25ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻴﺪ. 26ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺮﺱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﻮﺩ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 27ﭼﻮﻥ ﺧﻮﻑ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺩ ﺗﻨﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺭﺳﺪ ،ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺗﻨﮕﻲ ﻭ ﺿﻴﻖ ﺑﺮﺷﻤﺎ ﺁﻳﺪ. 28ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 29ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ، 30ﻭﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﺮﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ، 31ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺍﺯ ﻣﻴﻮﺓ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺗﺪﺍﺑﻴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 32ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ ﺟﺎﻫﻼﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﻏﺎﻓﻼﻥ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 33ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻣﻨﹼﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺑﻼ ﻣﺴﺘﺮﻳﺢ ﻭﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 2 1ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻲ، 2ﺗﺎ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮﻱ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﻣﺎﻳﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ، 3ﺍﮔﺮ ﻓﻬﻢ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻱ، 4ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺮﻩ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪﻱ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺨﻔﻲ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻱ، 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻱ ،ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﻭﻱ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 7ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎﻥ ،ﺣﻜﻤﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺭﺍ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﻣﻠﹼﻴﺖ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺳﭙﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ، 505
8ﺗﺎ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ . 9ﭘﺲ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻱ ،ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﺰﺩ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ. 11ﺗﻤﻴﺰ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 12ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻛﺞ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 13ﻛﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺳﺎﻟﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 14ﺍﺯ ﻋﻤﻞ ﺑﺪ ﺧﺸﻨﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻏﻬﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮ ﺧﺮﺳﻨﺪﻧﺪ. 15ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﻮﺟﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺞ ﺭﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 16ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺍﺟﻨﺒﻲ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻤﻠﹼﻖ ﺁﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ، 17ﻛﻪ ﻣﺼﺎﺣﺐ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﻓﺮﻭﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ. 19ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺭﻭﻧﺪ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺣﻴﺎﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 20ﺗﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﻛﺎﻣﻼﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 22ﻟﻴﻜﻦ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺭﻳﺸﺔ ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 3 1ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ،ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻃﻮﻝ ﺍﻳﺎﻡ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻭ 3ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻭﺭﺍﺳﺘﻲ ﺗﻮﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻜﻨﺪ .ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻟﻮﺡ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺩﺍﺭ. 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﻌﻤﺖ ﻭ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﻧﻴﻜﻮ ،ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 5ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﻞ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺑﺮ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻜﻦ. 6ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺱ ،ﻭ ﺍﻭ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 7ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺣﻜﻴﻢ ﻣﭙﻨﺪﺍﺭ ،ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺘﺮﺱ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻤﺎ. 8ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﻑ ﺗﻮ ﺷﻔﺎ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻐﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 9ﺍﺯ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻮﺑﺮﻫﺎﻱ ﻫﻤﺔ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﻮﻳﺶ. 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻭﻓﻮﺭ ﻧﻌﻤﺖ ﭘﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﭼﺮﺧﺸﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺷﻴﺮﺓ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 11ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﺸﻤﺎﺭ ،ﻭ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﺪﺍﺭ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻣﺜﻞ ﭘﺪﺭ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 13ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ ،ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻣﺤﺼﻮﻟﺶ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺍﺳﺖ. 15ﺍﺯ ﻟﻌﻠﻬﺎ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ. 16ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭﻱ ﻃﻮﻝ ﻭ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭼﭙﺶ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺟﻼﻝ. 17ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﻴﺮﻧﺪ ،ﺩﺭﺧﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 19ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻧﻬﺎﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﺍﻭ ﻟﺠﻪ ﻫﺎ ﻣﹾﻨﺸﱠﻖ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺍﻓﻼﻙ ﺷﺒﻨﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﻜﺎﻧﻴﺪ. 21ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻣﻦ ،ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﻧﺸﻮﺩ .ﺣﻜﻤﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﻭﺗﻤﻴﺰ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ. 22ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺣﻴﺎﺕ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﺩﻧﺖ ﺯﻳﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 23ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻟﻚ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﭘﺎﻳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻟﻐﺰﻳﺪ. 24ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﺑﻲ ،ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﻮﻱ ﺧﻮﺍﺑﺖ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 25ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ،ﻭﻧﻪ ﺍﺯﺧﺮﺍﺑﻲ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﻡ ﺣﻔﻆ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 27ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻫﻠﺶ ﺑﺎﺯ ﻣﺪﺍﺭ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺶ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺩﺳﺖ ﺗﻮﺳﺖ. 28ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﮕﻮ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩ ،ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ. 506
29ﺑﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺕ ﻗﺼﺪ ﺑﺪﻱ ﻣﻜﻦ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ. 30ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻱ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻣﻨﻤﺎ. 31ﺑﺮ ﻣﺮﺩ ﻇﺎﻟﻢ ﺣﺴﺪ ﻣﺒﺮ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﻜﻦ. 32ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺞ ﺧﻠﻘﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺮﻭﻫﻨﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺳﺮ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 33ﻟﻌﻨﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺎ ﻣﺴﻜﻦ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 34ﻳﻘﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻬﺰﺋﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺘﻮﺍﺿﻌﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﻴﺾ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 35ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻭﺍﺭﺙ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ. 4 1ﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ،ﺗﺄﺩﻳﺐ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺩﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ، 2ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ .ﭘﺲ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻋﺰﻳﺰ ﻭ ﻳﮕﺎﻧﻪ. 4ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺩﻝ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻲ. 5ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻓﻬﻢ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻦ .ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻣﻮﺭﺯ. 6ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻨﻤﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 7ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ ،ﻓﻬﻢ ﺭﺍ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﻦ. 8ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺩﺍﺭ ،ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻏﻮﺵ ﺑﻜﺸﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻌﻈﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 9ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺗﺎﺝ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻬﺎﺩ .ﻭ ﺍﻓﺴﺮ ﺟﻼﻝ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻄﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﺎ ،ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻋﻤﺮﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 11ﺭﺍﻩ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻡ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 12ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺗﻨﮓ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺪﻭﻱ ﻟﻐﺰﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 13ﺍﺩﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﮕﺬﺍﺭ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 14ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺸﻮ ،ﻭ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺳﺎﻟﻚ ﻣﺒﺎﺵ. 15ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﮔﺬﺭﻣﻨﻤﺎ ،ﻭ ﺍﺯﺁﻥ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﺬﺭ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﺪﻱ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﺑﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﻠﻐﺰﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 17ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﺎﻥ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻇﻠﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻨﺪ. 18ﻟﻴﻜﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺭ ﻣﺸﺮﻕ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻧﻬﺎﺭ ﻛﺎﻣﻞ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺗﺰﺍﻳﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 19ﻭ ﺍﻣﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻠﻴﻆ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻲ ﻟﻐﺰﻧﺪ. 20ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ،ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮ. 21ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﻧﺸﻮﺩ .ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺴﺪ ﺍﻭ ﺷﻔﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 23ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺨﺮﺝ ﻫﺎﻱ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. 24ﺩﻫﺎﻥ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ ،ﻭ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﻛﺞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﺎ. 25ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻣﮋﮔﺎﻧﺖ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ. 26ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ. 27ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﭗ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻣﺸﻮ ،ﻭ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ. 5 1ﺍﻱ ﭘﺲ ﺭﻣﻦ ،ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎ ،ﻭ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮ، 2ﺗﺎ ﺗﺪﺍﺑﻴﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﻭ ﻟﺒﻬﺎﻳﺖ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺯﻥ ﺍﺟﻨﺒﻲ ﻋﺴﻞ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﻜﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﻼﻳﻢ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. 4ﻟﻴﻜﻦ ﺁﺧﺮ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﹶﺍ ﹾﻓﺴﻨﺘﻴﻦ ﺗﻠﺦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﻭﺩﻡ. 5ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﻭ ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻴﺎﺕ ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺎﻟﻚ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﺶ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ. 7ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻣﻮﺭﺯﻳﺪ. 8ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﻭﺭ ﺳﺎﺯ ،ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﺸﻮ. 507
ﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺪﻫﻲ ،ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺘﻢ ﻛﻴﺸﺎﻥ. 9ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻋﻨﻔﻮﺍﻥ ﺟﻮﺍﻧ ﹺ 10ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺗﻮ ﺳﻴﺮﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺛﻤﺮﺓ ﻣﺤﻨﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺭﻭﺩ. ﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺑﺪﻧﺖ ﻓﺎﻧﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، 11ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺎﻗﺒ 12ﻭ ﮔﻮﻳﻲ ﭼﺮﺍ ﺍﺩﺏ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ،ﻭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩ، 13ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺷﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ،ﻭ ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩﻡ. 14ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﻮﻡ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ. 15ﺁﺏ ﺭﺍ ﺍﺯﻣﻨﺒﻊ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻮﺵ ،ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺟﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺔ ﺧﻮﻳﺶ، 16ﺟﻮﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻳﺨﺖ ،ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺷﻮﺭﺍﻉ ﻋﺎﻡ، 17ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ. 18ﭼﺸﻤﺔ ﺗﻮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺑﺎﺵ. 19ﻣﺜﻞ ﻏﺰﺍﻝ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻭ ﺁﻫﻮﻱ ﺟﻤﻴﻞ .ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺶ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺮﻡ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻭ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺑﺎﺵ. 20ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ،ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺷﻮﻱ؟ ﻭ ﺳﻴﻨﺔ ﺯﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺮﮔﻴﺮﻱ؟ 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣ ﺪ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﻨﺠﺪ. 22ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 23ﺍﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺩﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻛﺜﺮﺕ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 6 1ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ،ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺿﺎﻣﻦ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﺨﺺ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ، 2ﻭ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻲ، 3ﭘﺲ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻜﻦ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻱ .ﺑﺮﻭ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺗﻦ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﺎ. 4ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﻣﺪﻩ ،ﻭ ﻧﻪ ﭘﻴﻨﻜﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ. 5ﻣﺜﻞ ﺁﻫﻮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻤﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺻﻴﺎﺩ ﺧﻼﺹ ﻛﻦ. 6ﺍﻱ ﺷﺨﺺ ﻛﺎﻫﻞ ﻧﺰﺩ ﻣﻮﺭﭼﻪ ﺑﺮﻭ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺗﺄﻣﻞ ﻛﻦ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ، 7ﻛﻪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﻮﺍﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﻧﻪ ﺣﺎﻛﻤﻲ. 8ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻣﻬﻴﺎ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺁﺫﻭﻗﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻢ ﺣﺼﺎﺩ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 9ﺍﻱ ﻛﺎﻫﻞ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﻛﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ؟ 10ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺧﻔﺖ ﻭ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺧﻮﺍﺏ ،ﻭ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺑﺮﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩﻥ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺍﺏ. 11ﭘﺲ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍﻫﺰﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﺩ ﻣﺴﻠﹼﺢ. 12ﻣﺮﺩ ﻟﺌﻴﻢ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺯﺷﺖ ﺧﻮﻱ ،ﺑﺎ ﺍﻋﻮﺍﺟﺎﺝ ﺩﻫﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 13ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻏﻤﺰﻩ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ .ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 14ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﺩﺭﻭﻏﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﻧﺰﺍﻋﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺎﺷﺪ. 15ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ .ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﻣﻨﻜﺴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻔﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 16ﺷﺶ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻔﺖ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺟﺎﻥ ﻭﻱ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺘﻜﹼﺒﺮ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ؛ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ؛ 18ﺩﻟﻲ ﻛﻪ ﺗﺪﺍﺑﻴﺮ ﻓﺎﺳﺪ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻳﺎﻥ ﻛﺎﺭﻱ ﺗﻴﺰﺭﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ 19ﺷﺎﻫﺪ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺬﺏ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﻮﺩ؛ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻧﺰﺍﻋﻬﺎ ﺑﭙﺎﺷﺪ. 20ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﭘﺪﺭﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻨﻤﺎ. 21ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺎﻭﻳﺰ. 22ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮﻱ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 23ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﺮﺍﻍ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻮﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﺗﺪﺑﻴﺮﺁﻣﻴﺰ ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ. 24ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺧﺒﻴﺜﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﻲ ﺯﺑﺎﻥ ﺯﻥ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ. 25ﺩﺭ ﺩﻟﺖ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺟﻤﺎﻝ ﻭﻱ ﻣﺒﺎﺵ ،ﻭ ﺍﺯ ﭘﻠﻜﻬﺎﻳﺶ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻣﺸﻮ، 26ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺯﻥ ﺯﺍﻧﻴﻪ ،ﺷﺨﺺ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻚ ﻗﺮﺹ ﻧﺎﻥ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺯﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ،ﺟﺎﻥ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺭﺍ ﺻﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 508
27ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﺵ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ؟ 28ﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺍﺧﮕﺮﻫﺎﻱ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﺩ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻧﮕﺮﺩﺩ؟ 29ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺯﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ . 30ﺩﺯﺩ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﺯﺩﻱ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 31ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻫﻔﺖ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺭ ﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 32ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﻧﻲ ﺯﻧﺎ ﻛﻨﺪ ،ﻧﺎﻗﺺ ﺍﻟﻌﻘﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 33ﺍﻭ ﺿﺮﺏ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﻧﻨﮓ ﺍﻭ ﻣﺤﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 34ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻏﻴﺮﺕ ،ﺷﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ،ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 35ﺑﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﻔﹼﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻧﻈﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻛﻨﻲ ،ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 7 1ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻣﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ،ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻧﻤﺎ. 2ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻲ ،ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩﻣﻚ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ. 3ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻟﻮﺡ ﻗﻠﺐ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺩﺍﺭ. 4ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻓﻬﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺨﻮﺍﻥ. 5ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺍﺟﻨﺒﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻤﻠﹼﻖ ﺁﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﭽﺔ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻭ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺷﺒﻜﺔ ﺧﻮﻳﺶ. 7ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﺎﻫﻼﻥ ﺩﻳﺪﻡ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ،ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﻟﻌﻘﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻡ، 8ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﮔﻮﺷﺔ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﺎﻧﺔ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ، 9ﺩﺭ ﺷﺎﻡ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺯﻭﺍﻝ ﺭﻭﺯ ،ﺩﺭ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺷﺐ ﻭ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻠﻴﻆ؛ 10ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻧﻲ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﺯﺍﻧﻴﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺒﺎﺛﺖ ﺩﻝ. 11ﺯﻧﻲ ﻳﺎﻭﻩ ﮔﻮ ﻭ ﺳﺮﻛﺶ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﺩ. 12ﮔﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻭ ﮔﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﺭﻉ ﻋﺎﻡ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 13ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﭼﻬﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ: 14ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﻓﺎ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 15ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ،ﺗﺎ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻌﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻄﻠﺒﻢ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻢ. 16ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺷﻜﻬﺎ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻡ ،ﺑﺎ ﺩﻳﺒﺎﻫﺎ ﺍﺯﻛﺘﺎﻥ ﻣﺼﺮﻱ. 17ﺑﺴﺘﺮﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣ ﺮ ﻭ ﻋﻮﺩ ﻭ ﺳﻠﻴﺨﻪ ﻣﻌﻄﹼﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ. 18ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻳﻢ ،ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺮﻡ ﺳﺎﺯﻳﻢ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻭ ﺳﻔﺮ ﺩﻭﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 20ﻛﻴﺴﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺗﺎ ﺭﻭ ﹺﺯ ﺑﺪ ﹺﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ). 21ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺗﻤﻠﹼﻖ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻏﻮﺍ ﻧﻤﻮﺩ. 22ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﮔﺎﻭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻼﹼﺥ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺣﻤﻖ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﻗﺼﺎﺹ. 23ﺗﺎ ﺗﻴﺮ ﺑﻪ ﺟﮕﺮﺵ ﻓﺮﻭ ﺭﻭﺩ ،ﻣﺜﻞ ﮔﻨﺠﺸﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﺑﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ. 24ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 25ﺩﻝ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻳﺶ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻳﺶ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﺸﻮ، 26ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺸﺘﮕﺎﻧﺶ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﻧﻨﺪ. 27ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﻮﺕ ﻣ ﺆﺩﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 8 1ﺁﻳﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﻧﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 2ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺭﺍﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺪ. 3ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﻫﻨﺔ ﺷﻬﺮ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺪﺧﻞ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ. 4ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺍﺳﺖ. 5ﺍﻱ ﺟﺎﻫﻼﻥ ﺯﻳﺮﻛﻲ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﻴﺪ ﻭ ﺍﻱ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﻋﻘﻞ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 6ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﻋﺎﻟﻴﻪ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﮔﺸﺎﺩﻥ ﻟﺒﻬﺎﻳﻢ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺍﺳﺖ. 509
7ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺗﻨﻄﹼﻖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻟﺒﻬﺎﻳﻢ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. ﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻛﺞ ﻳﺎ ﻣﻌﻮﺝ ﻧﻴﺴﺖ. 8ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺑﺮﺣ ﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩ ﻓﻬﻴﻢ ﻭﺍﺿﺢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻳﺎﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺍﺳﺖ. 9ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 10ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ،ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺯ ﻟﻌﻠﻬﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ. 12ﻣﻦ ﺣﻜﻤﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻳﺮﻛﻲ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺭﻡ ،ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ. ﻦ ﺑﺪﻱ ﺍﺳﺖ .ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﺗﻜﺒﺮ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺑﺪ ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ. 13ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺷﺘ ﹺ ﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﻣﻦ ﻓﻬﻢ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 14ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺯ ﺁ ﻥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻓﺘﻮﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 15ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎ ﻥ ﺟﻬﺎﻥ. 16ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺷﺮﻳﻔﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺍﻭﺭﺍ 17ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ .ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟ ﺪ ﻭ ﺟﻬﺪ ﺑﻄﻠﺒﺪ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. ﻱ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ. 18ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﹺ 19ﺛﻤﺮﺓ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻭ ﺯﺭ ﻧﺎﺏ ﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﺓ ﺧﺎﻟﺺ. 20ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻢ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺍﻧﺼﺎﻑ، 21ﻣﺎﻝ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ،ﻭﺧﺰﻳﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻤﻠ ﻮ ﺳﺎﺯﻡ. 22ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻣﺒﺪﺃ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ. 23ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﺑﻮﺩﻡ ،ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﺟﻬﺎﻥ. 24ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻟﺠﻪ ﻫﺎ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﻦ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺷﺪﻡ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 25ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﻮﺩ ،ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻡ. 26ﭼﻮﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺻﺤﺮﺍﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻧﻪ ﺍﻭﻝ ﻏﺒﺎﺭ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ. 27ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻣﻦ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻄﺢ ﻟﺠﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ. 28ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻓﻼﻙ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﻛﺮﺩ ،ﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻟﺠﻪ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 29ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺣ ﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ،ﺗﺎ ﺁﺑﻬﺎ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻜﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﻬﺎﺩ. 30ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻣﻌﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﻭﺯ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺍﻫﺘﺰﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ. 31ﻭ ﺍﻫﺘﺰﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﺑﺎﺩﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻱ ،ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. ﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 32ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍ 33ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭ ﺩ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ. 34ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺎ ﻫﻮﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 35ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺑﺪ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪ ﹺ 36ﻭ ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﻄﺎ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺿﺮﺭ ﺭﺳﺎﻧﺪ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ. 9 1ﺣﻜﻤﺖ ،ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻤﺰﻭﺝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺳﻔﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 3ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮ ﭘﺸﺘﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻬﺮ: 4ﻫﺮﻛﻪ ﺟﺎﻫﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﻟﻌﻘﻞ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 5ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺍﺯ ﻏﺬﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺑﻲ ﻛﻪ ﻣﻤﺰﻭﺝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ. 6ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻓﻬﻢ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 7ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻋﻴﺐ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 8ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﻨﻤﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﻔﺮﺕ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻧﻤﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 9ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺭﺍ ﭘﻨﺪ ﺩﻩ ﻛﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺣﻜﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻩ ﻛﻪ ﻋﻠﻤﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺰﻭﺩ. ﺱ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﺖ ﻗﺪﻭ 10ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺣﻜﻤﺖ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﻌﺮﻓ 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻛﺜﻴﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻋﻤﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 12ﺍﮔﺮ ﺣﻜﻴﻢ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺣﻜﻴﻢ ﻫﺴﺘﻲ .ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 510
13ﺯﻥ ﺍﺣﻤﻖ ﻳﺎﻭﻩ ﮔﻮ ﺍﺳﺖ ،ﺟﺎﻫﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ، 14ﻭ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ ،ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ، 15ﺗﺎ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ. 16ﻫﺮﻛﻪ ﺟﺎﻫﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﻟﻌﻘﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: 17ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻧﺎﻥ ﺧﻔﻴﻪ ﻟﺬﻳﺬ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﻭ ﺍﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﮔﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﻋﻤﻘﻬﺎﻱ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 10 1ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ :ﭘﺴﺮﺣﻜﻴﻢ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮﺍﺣﻤﻖ ﺑﺎﻋﺚ ﺣﺰﻥ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 2ﮔﻨﺠﻬﺎﻱ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻣﻔﻌﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﺯ ﻣﻮﺕ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺸﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 4ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺳﺴﺖ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻓﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﭼﺎﺑﻚ ﻏﻨﻲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 5ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ ﭘﺴﺮ ﻋﺎﻗﻞ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻢ ﺣﺼﺎﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﺪ ،ﭘﺴﺮ ﺷﺮﻡ ﺁﻭﺭﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﺑﺮ ﺳﺮﻋﺎﺩﻻﻥ ﺑﺮﻛﺖ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻇﻠﻢ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. 7ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺳﻢ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻨﺪﻳﺪ. 8ﺩﺍﻧﺎ ﺩﻝ ،ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺣﻤﻖ ﭘﺮﮔﻮ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 9ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﺩ ،ﺩﺭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻟﻚ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﻫﺮﻛﻪ ﭼﺸﻤﻚ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﺍﻟﻢ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺣﻤﻖ ﭘﺮﮔﻮ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 11ﺩﻫﺎﻥ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﭼﺸﻤﺔ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻇﻠﻢ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. 12ﺑﻐﺾ ﻧﺰﺍﻋﻬﺎ ﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 13ﺩﺭ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﭘﻴﺸﮕﺎﻥ ﺣﻜﻤﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﭼﻮﺏ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﺸﺖ ﻣﺮﺩ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﻟﻌﻘﻞ ﺍﺳﺖ. 14ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻋﻠﻢ ﺭﺍ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﺣﻤﻖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﺍﺳﺖ. 15ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﺣﺼﺎﺭ ﺩﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻴﻨﻮﺍﻳﻲﹺ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻫﻼﻛﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 16ﻋﻤﻞ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﻣﺆﺩﻱ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﺍﻧﺠﺎﻣﺪ. 17ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ . 18ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻐﺾ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻴﻮﻉ ﺩﻫﺪ ﺍﺣﻤﻖ ﺍﺳﺖ. 19ﻛﺜﺮﺕ ﻛﻼﻡ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﺎﻟﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺿﺒﻂ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻋﺎﻗﻞ ﺍﺳﺖ. 20ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻧﻘﺮﺓ ﺧﺎﻟﺺ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻝ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻻﺷﹶﻲ ْﺀ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ . 21ﻟﺒﻬﺎﻱ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻲ ﻋﻘﻠﻲ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻧﺪ. 22ﺑﺮﻛﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻤﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ . 23ﺟﺎﻫﻞ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺑﺪ ﺍﻫﺘﺰﺍﺯ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺩﺭ ﺣﻜﻤﺖ. 24ﺧﻮﻑ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ ،ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻋﺎﻻﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻄﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 25ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ،ﺷﺮﻳﺮ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺍﺳﺖ. 26ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺳﺮﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺩﻭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻫﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ. 27ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻤﺮ ﺭﺍ ﻃﻮﻳﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 28ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺿﺎﻳﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 29ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻛﺎﻣﻼﻥ ﻗﻠﻌﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﺎﻣﻼﻥ ﺷ ﺮ ﻫﻼﻛﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ . 30ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ . 31ﺩﻫﺎﻥ ﺻﺪﻳﻘﺎﻥ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺎﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﻳﺸﻪ ﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 32ﻟﺒﻬﺎﻱ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺮﺿﻴﻪ ﻋﺎﺭﻑ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻍ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ. 11 1ﺗﺮﺍﺯﻭﻱ ﺑﺎ ﺗﻘﹼﻠﺐ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ. 2ﭼﻮﻥ ﺗﻜﺒﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺎ ﻣﺘﻮﺍﺿﻌﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 3ﻛﺎﻣﻠﻴﺖ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻛﺠﻲ ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 4ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻏﻀﺐ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﺯ ﻣﻮﺕ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 511
5ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻣﻞ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 6ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 7ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺭﻭﺯﺁﻭﺭﺍﻥ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 8ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﺧﻼﺹ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ . 9ﻣﺮﺩ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ. 10ﺍﺯ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﻋﺎﺩﻻﻥ ،ﺷﻬﺮ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻫﻼﻛﺖ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺍﺑﺘﻬﺎﺝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 11ﺍﺯ ﺑﺮﻛﺖ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ،ﺷﻬﺮ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 12ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺎﺭﺩ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﻟﻌﻘﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 13ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﹶﻤﺎﻣﻲ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺳﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻓﺎﺵ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺷﺨﺺ ﺍﻣﻴﻦ ﺩﻝ ،ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 14ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﻣﺸﻴﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. 15ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺮﻳﺐ ﺿﺎﻣﻦ ﺷﻮﺩ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺿﺮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺿﻤﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻳﻤﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 16ﺯﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺳﻴﺮﺕ ﻋﺰﹼﺕ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 17ﻣﺮﺩ ﺭﺣﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺳﺘﻢ ﻛﻴﺶ ﺟﺴﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﻧﺠﺎﻧﺪ. 18ﺷﺮﻳﺮ ﺍﺟﺮﺕ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻛﺎﺭﻧﺪﺓ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺰﺩ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺭﺍ. 19ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺆﺩﻱ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻴﻨﻴﻦ ﻫﺮﻛﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 20ﻛﺞ ﺧﻠﻘﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺮﻭﻫﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻛﺎﻣﻼﻥ ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 21ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺷﺮﻳﺮ ﻣﺒﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺫﺭﻳﺖ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 22ﺯﻥ ﺟﻤﻴﻠﺔ ﺑﻲ ﻋﻘﻞ ﺣﻠﻘﺔ ﺯﺭﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺑﻴﻨﻲ ﮔﺮﺍﺯ. 23ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻣﺤﺾ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ،ﻏﻀﺐ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 24ﻫﺴﻨﺘﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﭘﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻭﺯﻧﺪ؛ ﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺎﻳﺪ ،ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﻱ ﻣﻲ ﺍﻧﺠﺎﻣﺪ. 25ﺷﺨﺺ ﺳﺨﻲ ﻓﺮﺑﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 26ﻫﺮﻛﻪ ﻏﻠﹼﻪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﺓ ﺁﻥ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ . 27ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﺪ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻋﺎﺭﺽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 28ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻛﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﮒ ﺳﺒﺰ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 29ﻫﺮﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﺪ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻭ ﺑﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺍﺣﻤﻖ ﺑﻨﺪﺓ ﺣﻜﻴﻢ ﺩﻻﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 30ﺛﻤﺮﺓ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺩﺭﺧﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺻﻴﺪ ﻛﻨﺪ ﺣﻜﻴﻢ ﺍﺳﺖ. 31ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﭘﺲ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ. 12 1ﻫﺮﻛﻪ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮﻛﻪ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻧﻔﺮﺕ ﻛﻨﺪ ﻭﺣﺸﻲ ﺍﺳﺖ . 2ﻣﺮﺩ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻓﺎﺳﺪ ﻣﻠﺰﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 3ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺭﻳﺸﺔ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 4ﺯﻥ ﺻﺎﻟﺤﻪ ﺗﺎﺝ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺠﻞ ﺳﺎﺯﺩ ﻣﺜﻞ ﭘﻮﺳﻴﺪﮔﻲ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 5ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺗﺪﺍﺑﻴﺮ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻓﺮﻳﺐ ﺍﺳﺖ. 6ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻥ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 7ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺷﺪﻩ ،ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 8ﻛﺴﻲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻘﻠﺶ ﻣﻤﺪﻭﺡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻛﺞ ﺩﻻﻥ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ. 9ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﺩﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﺩ ﻭ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻧﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 10ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﹼﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺭﺣﻤﺘﻬﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺳﺘﻢ ﻛﻴﺸﻲ ﺍﺳﺖ.
11ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﺭﻉ ﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﻟﻌﻘﻞ ﺍﺳﺖ . 12ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﻪ ﺷﻜﺎﺭ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﻃﻤﻊ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺭﻳﺸﺔ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻣﻴﻮﻩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 13ﺩﺭ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻟﺒﻬﺎ ﺩﺍﻡ ﻣﻬﻠﻚ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ . 14ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺛﻤﺮﺓ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭ ﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 15ﺭﺍﻩ ﺍﺣﻤﻖ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺍﺳﺖ. 512
16ﻏﻀﺐ ﺍﺣﻤﻖ ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. 17ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺗﻨﻄﹼﻖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺷﺎﻫﺪ ﺩﺭﻭﻍ ،ﻓﺮﻳﺐ ﺭﺍ. 18ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺿﺮﺏ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺷﻔﺎ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 19ﻟﺐ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﻃﺮﻓﺔ ﺍﻟﻌﻴﻨﻲ ﺍﺳﺖ. 20ﺩﺭﺩﻝ ﻫﺮﻛﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻓﺎﺳﺪ ﻛﻨﺪ ﻓﺮﻳﺐ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﺻﻠﺢ ﺭﺍ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ. 21ﻫﻴﭻ ﺑﺪﻱ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺻﺎﻟﺢ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺑﻼ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 22ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻋﺎﻣﻼﻥ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 23ﻣﺮﺩ ﺯﻳﺮﻙ ﻋﻠﻢ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻝ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺭﺍ ﺷﺎﻳﻊ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 24ﺩﺳﺖ ﺷﺨﺺ ﺯﺭﻧﮓ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻫﻞ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 25ﻛﺪﻭﺭﺕ ﺩﻝ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﻨﻲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 26ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﻫﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 27ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻫﻞ ﺷﻜﺎﺭﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺯﺭﻧﮕﻲ ،ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 28ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﮔﺎﻫﻬﺎﻳﺶ ﻣﻮﺕ ﻧﻴﺴﺖ. 13 1ﭘﺴﺮ ﺣﻜﻴﻢ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﺩ. 2ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﺓ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺟﺎﻥ ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ،ﻇﻠﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 3ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 4ﺷﺨﺺ ﻛﺎﻫﻞ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎﺷﺨﺺ ﺯﺭﻧﮓ ﻓﺮﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 5ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺳﻮﺍ ﻭﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ . 6ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺷﺮﺍﺭﺕ ،ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 7ﻫﺴﻨﺘﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ،ﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻓﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﺍﻧﮕﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 8ﺩﻭﻟﺖ ﺷﺨﺺ ﻓﺪﻳﺔ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻓﻘﻴﺮ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﻨﻴﺪ. 9ﻧﻮﺭ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﭼﺮﺍﻍ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 10ﺍﺯ ﺗﻜﺒﺮ ﺟﺰ ﻧﺰﺍﻉ ﭼﻴﺰﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﻨﺪ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺳﺖ. 11ﺩﻭﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺗﻨﺎﻗﺺ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﻭﺯﺩ ﺩﺭ ﺗﺰﺍﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 12ﺍﻣﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﻌﻮﻳﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺩﻝ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺣﺼﻮﻝ ﻣﺮﺍﺩ ﺩﺭﺧﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 13ﻫﺮﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺎﺭﺩ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ ﺛﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 14ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﭼﺸﻤﺔ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻬﺎﻱ ﻣﺮﮒ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ. 15ﻋﻘﻞ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻌﻤﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻩ ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ،ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ. 16ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﺯﻳﺮﻙ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺣﻤﻖ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺭﺍ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 17ﻗﺎﺻﺪ ﺷﺮﻳﺮ ﺩﺭ ﺑﻼ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻣﻴﻦ ﺷﻔﺎ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 18ﻓﻘﺮ ﻭ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮﻛﻪ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﺪ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 19ﺁﺭﺯﻭﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 20ﺑﺎ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻦ ﻭ ﺣﻜﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺭﻓﻴﻖ ﺟﺎﻫﻼﻥ ﺿﺮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 21ﺑﻼ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻋﺎﺩﻻﻥ ،ﺟﺰﺍﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 22ﻣﺮﺩ ﺻﺎﻟﺢ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺭﺙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 23ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺭﺍ ﻙ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 24ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭼﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻌﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 25ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻴﺮﻱ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺷﻜﻢ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 14 1ﻫﺮ ﺯﻥ ﺣﻜﻴﻢ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺯﻥ ﺟﺎﻫﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 2ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﻛﺞ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 3ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﺣﻤﻖ ﭼﻮﺏ ﺗﻜﺒﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﺎﻭ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺁﺧﻮﺭ ﭘﺎﻙ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻗﻮﺕ ﮔﺎﻭ ،ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 513
5ﺷﺎﻫﺪ ﺍﻣﻴﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﻪ ﻛﺬﺏ ﺗﻨﻄﹼﻖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 6ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﺪ .ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺮﺩ ﻓﻬﻴﻢ ﻋﻠﻢ ﺁﺳﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 7ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺮﺩ ﺍﺣﻤﻖ ﺩﻭﺭ ﺷﻮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 8ﺣﻜﻤﺖ ﻣﺮﺩ ﺯﻳﺮﻙ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﻓﺮﻳﺐ ﺍﺳﺖ. 9ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺍﺳﺖ. 10ﺩﻝ ﺷﺨﺺ ﺗﻠﺨﻲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﺩﺭ ﺧﻮﺷﻲ ﺁﻥ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 11ﺧﺎﻧﺔ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺧﻴﻤﺔ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 12ﺭﺍﻫﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺁﺩﻣﻲ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺁﻥ ،ﻃﹸﺮﻕ ﻣﻮﺕ ﺍﺳﺖ. 13ﻫﻢ ﺩﺭ ﻟﻬﻮ ﻭ ﻟﻌﺐ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺷﻲ ﺣﺰﻥ ﺍﺳﺖ. 14ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺮﺗﹼﺪ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺮﺩ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺳﻴﺮ ﺍﺳﺖ. 15ﻣﺮﺩ ﺟﺎﻫﻞ ﻫﺮ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺯﻳﺮﻙ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺗﺄﻣﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 16ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺣﻤﻖ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻤﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﻣﺮﺩ ﻛﺞ ﺧﻠﻖ ،ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﺆﻇﻦ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 18ﻧﺼﻴﺐ ﺟﺎﻫﻼﻥ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻌﺮﻓﺖ ،ﺗﺎﺝ ﺯﻳﺮﻛﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 19ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻧﻴﻜﺎﻥ ﺧﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ. 20ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﻓﻘﻴﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺷﺨﺺ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ. 21ﻫﺮﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺎﺭﺩ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 22ﺁﻳﺎ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻓﺎﺳﺪ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ . 23ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﺸﻘﹼﺘﻲ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻛﻼﻡ ﻟﺒﻬﺎ ﺑﻪ ﻓﻘﺮ ﻣﺤﺾ ﻣﻲ ﺍﻧﺠﺎﻣﺪ. 24ﺗﺎﺝ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻣﺤﺾ ﺍﺳﺖ. 25ﺷﺎﻫﺪ ﺍﻣﻴﻦ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺗﻨﻄﹼﻖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﺤﺾ ﺍﺳﺖ. 26ﺩﺭ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻗﻮﻱ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻠﺠﺄ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 27ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﺸﻤﺔ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻬﺎﻱ ﻣﻮﺕ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 28ﺟﻼﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﻤﻲ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ. 29ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺮ ﻏﻀﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﻟﻔﻬﻢ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻛﺞ ﺧﻠﻖ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ. 30ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﺪﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺣﺴﺪ ﭘﻮﺳﻴﺪﮔﻲ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﺳﺖ. 31ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻓﻘﻴﺮ ﻇﻠﻢ ﻛﻨﺪ ،ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺗﺮﺣﻢ ﻛﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 32ﺷﺮﻳﺮ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﭼﻮﻥ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ. 33ﺣﻜﻤﺖ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺮﺩ ﻓﻬﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺟﺎﻫﻼﻥ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 34ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺭﻓﻴﻊ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻋﺎﺭ ﺍﺳﺖ . 35ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺧﺎﺩﻡ ﻋﺎﻗﻞ ﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺎ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﺑﺮ ﭘﺴﺖ ﻓﻄﺮﺗﺎﻥ. 15 1ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺰﻡ ﺧﺸﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﺗﻠﺦ ﻏﻴﻆ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 2ﺯﺑﺎﻥ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻋﻠﻢ ﺭﺍ ﺯﻳﻨﺖ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺗﻨﻄﹼﻖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 3ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﺳﺖ ،ﻭ ﺑﺮ ﺑﺪﺍﻥ ﻭ ﻧﻴﻜﺎﻥ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﺩ. 4ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻼﻳﻢ ،ﺩﺭﺧﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ،ﻭﻛﺠﻲ ﺁﻥ ،ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﺭﻭﺡ ﺍﺳﺖ. 5ﺍﺣﻤﻖ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮﻛﻪ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮﻙ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﮔﻨﺞ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ،ﻛﺪﻭﺭﺕ ﺍﺳﺖ. 7ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻝ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ،ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﻧﻴﺴﺖ. 8ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻋﺎﻱ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﺍﻭﺳﺖ. 9ﺭﺍﻩ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 10ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻧﻔﺮﺕ ﻛﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 11ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻭ ﹶﺍ ﺑ ﺪﻭﻥ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ. 12ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ. 514
13ﺩﻝ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﭼﻬﺮﻩ ﺭﺍ ﺯﻳﻨﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺗﻠﺨﻲ ﺩﻝ ﺭﻭﺡ ﻣﻨﻜﺴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﭼﺮﺩ. 14ﺩﻝ ﻣﺮﺩ ﻓﻬﻴﻢ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ 15ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻛﺸﺎﻥ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺷﻲ ﺩﻝ ﺻﻴﺎﻓﺖ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺍﺳﺖ. 16ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻧﺪﻙ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﮔﻨﺞ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺎ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ. 17ﺧﻮﺍﻥ ﺑﻘﹸﻮﻝ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﮔﺎﻭ ﭘﺮﻭﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﻣﺮﺩ ﺗﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺍﻉ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺷﺨﺺ ﺩﻳﺮ ﻏﻀﺐ ﺧﺼﻮﻣﺖ ﺭﺍ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 19ﺭﺍﻩ ﻛﺎﻫﻼﻥ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﺭﺑﺴﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺷﺎﻫﺮﺍﻩ ﺍﺳﺖ. 20ﭘﺴﺮ ﺣﻜﻴﻢ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺍﺣﻤﻖ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ. 21ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺷﺨﺺ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﻟﻌﻘﻞ ﺧﻮﺷﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻓﻬﻴﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 22ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﻣﺸﻮﺭﺕ ،ﺗﺪﺑﻴﺮﻫﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. ﻥ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺷﺎﺩﻱ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﹼﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ. 23ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎ 24ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺎﻗﻼﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﺎﻻ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺍﺯ ﻫﺎﻭﻳﺔ ﺍﺳﻔﻞ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﺩ. 25ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺣﺪﻭﺩ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 26ﺗﺪﺑﻴﺮﻫﺎﻱ ﻓﺎﺳﺪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﺎﻫﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. 27ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺣﺮﻳﺺ ﺳﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻜﹼﺪﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺪﻳﻪ ﻫﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﻳﺴﺖ. 28ﺩﻝ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻥ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ،ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 29ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻋﺎﻱ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ. ﻥ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺧﺒﺮ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻣﻐﺰ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 30ﻧﻮﺭ ﭼﺸﻤﺎ 31ﮔﻮﺷﻲ ﻛﻪ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 32ﻫﺮﻛﻪ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮﻛﻪ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻋﻘﻞ ﺭﺍ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 33ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺩﻳﺐ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺗﻮﺍﺿ ﻊ ﭘﻴﺸﺮﻭ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 16 1ﺗﺪﺑﻴﺮﻫﺎﻱ ﺩﻝ ﺍﺯﺁﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺗﻨﻄﹼﻖ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 2ﻫﻤﺔ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺧﻮﺩﺵ ﭘﺎﻙ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻭﺣﻬﺎ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 3ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻔﻮﻳﺾ ﻛﻦ ،ﺗﺎ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺷﻮﺩ. 4ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺮﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺎﻳﺖ ﺁﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺯ ﺑﻼ. 5ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﻝ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺒﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 6ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻔﹼﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 7ﭼﻮﻥ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺷﺨﺺ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 8ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻧﺪﻙ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺩﺧﻞ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻧﺼﺎﻑ. 9ﺩﻝ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻘﺶ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 10ﻭﺣﻲ ﺑﺮ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 11ﺗﺮﺍﺯﻭ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻛﻴﺴﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﻋﻤﻞ ﺑﺪ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 13ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻥ ﻣﻮﺕ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﻧﺸﺎﻧﺪ. 14ﻏﻀﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ،ﺭﺳﻮﻻ 15ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﭼﻬﺮﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﺑﺮ ﻧﻮﺑﻬﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ. 16ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺯ ﺯﺭﺧﺎﻟﺺ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻓﻬﻢ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺗﺮ. 17ﻃﺮﻳﻖ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ،ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 18ﺗﻜﺒﺮ ﭘﻴﺶ ﺭ ﹺﻭ ﻫﻼﻛﺖ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺩﻝ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭ ﺧﺮﺍﺑﻲ. 19ﺑﺎ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻧﺰﺩ ﺣﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺎ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ . 20ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﺗﻌﻘﹼﻞ ﻛﻨﺪ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺍﻭ. 21ﻫﺮﻛﻪ ﺩﻝ ﺣﻜﻴﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﻓﻬﻴﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻟﺒﻬﺎ ﻋﻠﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ. 22ﻋﻘﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﭼﺸﻤﺔ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ،ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺍﺳﺖ. 515
23ﺩﻝ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺎﻗﻞ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻋﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ. ﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﺷﻔﺎ ﺩﻫﻨﺪﻩ. 24ﺳﺨﻨﺎﻥ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻣﺜﻞ ﺷﺎﻥ ﻋﺴﻞ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎ 25ﺭﺍﻫﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ،ﻣﻮﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 26ﺍﺷﺘﻬﺎﻱ ﻛﺎﺭﮔﺮ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻛﺎﺭﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﺤﺮﻳﺾ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺶ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 27ﻣﺮﺩ ﻟﺌﻴﻢ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﺁﺗ ﹺ 28ﻣﺮﺩ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﻧﺰﺍﻉ ﻣﻲ ﭘﺎﺷﺪ ،ﻧﻤﺎﻡ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﺎﻟﺺ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮﺟﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 29ﻣﺮﺩ ﻇﺎﻟﻢ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻏﻮﺍ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻏﻴﺮ ﻧﻴﻜﻮ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 30ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻢ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 31ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻮﻳﻲ ﺗﺎﺝ ﺟﻤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﺩ. 32ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺮ ﻏﻀﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺟﺒﺎﺭ ﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺷﻬﺮ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺳﺖ. 33ﻗﺮﻋﻪ ﺩﺭﺩﺍﻣﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﻜﻢ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 17 ﻚ ﺑﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺮﺍﺯﺿﻴﺎﻓﺖ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﺻﻤﺖ. 1ﻟﻘﻤﺔ ﺧﺸ 2ﺑﻨﺪﺓ ﻋﺎﻗﻞ ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﭘﺴﺖ ﻓﻄﺮﺕ ﻣﺴﻠﹼﻂ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﺑﻮﺗﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻛﻮﺭﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻃﻼ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺩﻟﻬﺎ ﺍﺳﺖ. 4ﺷﺮﻳﺮ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﺍﺻﻐﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺩ ﻛﺎﺫﺏ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﮔﻮﺵ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 5ﻫﺮ ﻛﻪ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﺪ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺬﹼﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻼ ﺧﻮﺵ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﻲ ﺳﺰﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 6ﺗﺎﺝ ﭘﻴﺮﺍﻥ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﻨﺪ ،ﻭ ﺟﻼﻝ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ،ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻧﻨﺪ. 7ﻛﻼﻡ ﻛﺒﺮﺁﻣﻴﺰ ﺍﺣﻤﻖ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﺎﻳﺪ ،ﻭ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﻧﺠﺒﺎ ﺭﺍ . 8ﻫﺪﻳﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 9ﻫﺮﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﻛﻨﺪ ﻃﺎﻟﺐ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﻣﺮﻱ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﺎﻟﺺ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 10ﻳﻚ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﻓﻬﻴﻢ ﺍﺛﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺻﺪ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺟﺎﻫﻞ. 11ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﻃﺎﻟﺐ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﺳﺖ .ﺑﺲ ،ﻟﻬﺬﺍ ﻗﺎﺻﺪ ﺳﺘﻢ ﻛﻴﺶ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 12ﺍﮔﺮ ﺧﺮﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ،ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﺍﺣﻤﻖ ﺩﺭ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺧﻮﺩ. 13ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﺪﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻼ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺩﻭﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 14ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﻧﺰﺍﻉ ﻣﺜﻞ ﺭﺧﻨﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﺏ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻦ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﺑﺮﺳﺪ. 15ﻫﺮﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺎﺭﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻋﺎﺩﻝ ﺭﺍ ﻣﻠﺰﻡ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻫﺮﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺮﻭﻫﻨﺪ. 16ﻓﻴﻤﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺮﻳﺪﻥ ﺣﻜﻤﺖ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺣﻤﻖ ﺑﺎﺷﺪ ؟ ﻭﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﻓﻬﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 17ﺩﻭﺳﺖ ﺧﺎﻟﺺ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻨﮕﻲ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﻣﺮﺩ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﻟﻌﻘﻞ ﺩﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﺭﺣﻀﻮﺭﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺿﺎﻣﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 19ﻫﺮﻛﻪ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺩ ﹺﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﺯﺩ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ . 20ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﻝ ﻛﺞ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ .ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺑﻼ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 21ﻫﺮﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺣﻤﻖ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻏﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﭘﺪﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺑﻠﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ. 22ﺩﻝ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﻔﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺭﻭﺡ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 23ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺷﻮﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻐﻞ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ،ﺗﺎ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺯﺩ . 24ﺣﻜﻤﺖ ﺩﺭ ﻣ ﺪ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺩ ﻓﻬﻴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﺣﻤﻖ ﺩﺭ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 25ﭘﺴﺮ ﺍﺣﻤﻖ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺣﺰﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺎﺩﺭﺧﻮﻳﺶ ﺗﻠﺨﻲ ﺍﺳﺖ. 26ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻭ ﻧﻪ ﺿﺮﺏ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﻧﺠﺒﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 27ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺣﻠﻴﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺮﺩ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﭘﻴﺸﻪ ﺍﺳﺖ. 28ﻣﺮﺩ ﺍﺣﻤﻖ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻜﻴﻢ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﺩ ﻓﻬﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ. 18 1ﻣﺮﺩ ﻣﻌﺘﺰﻝ ،ﻫﻮﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﻜﻤﺖ ﺻﺤﻴﺢ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 2ﺍﺣﻤﻖ ﺍﺯ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﻣﺴﺮﻭﺭﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻣﮕﺮ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﺩ. 3ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺣﻘﺎﺭﺕ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﻭ ﺑﺎ ﺍﻫﺎﻧﺖ ،ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ. 516
4ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﺏ ﻋﻤﻴﻖ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﭼﺸﻤﺔ ﺣﻜﻤﺖ ،ﻧﻬﺮ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ. 5ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺴﺖ. 6ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺍﺣﻤﻖ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺿﺮﺑﻬﺎ ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ. 7ﺩﻫﺎﻥ ﺍﺣﻤﻖ ﻫﻼﻛﺖ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺍﻡ ﺍﺳﺖ. 8ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﹼﻤﺎﻡ ﻣﺜﻞ ﻟﻘﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﺷﻜﻢ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ. 9ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﻫﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺝ ﺣﺼﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺩﻭﺩ ﻭ ﺍﻳﻤﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﺷﺨﺺ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺷﻬﺮ ﻣﺤﻜﻢ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺗﺼﹼﻮﺭ ﻭﻱ ﻣﺜﻞ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ. 12ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ،ﺩﻝ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺘﻜﺒﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻭ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻣﻘﹼﺪﻣﻪ ﻋﺰﹼﺕ ﺍﺳﺖ. 13ﻫﺮﻛﻪ ﺳﺨﻨﻲ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻧﺶ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻭ ﻋﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 14ﺭﻭﺡ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺭﻭﺡ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺭﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺑﺸﻮﺩ. 15ﺩﻝ ﻣﺮﺩ ﻓﻬﻴﻢ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﮔﻮﺵ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ. 16ﻫﺪﻳﺔ ﺷﺨﺺ ،ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻭﺳﻌﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 17ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻋﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻭﻝ ﺁﻳﺪ ﺻﺎﺩﻕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺣﺮﻳﻔﺶ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﺯﻣﺎﻳﺪ. 18ﻗﺮﻋﻪ ﻧﺰﺍﻋﻬﺎ ﺭﺍﺳﺎﻛﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 19ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﻧﺠﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻗﻮﻱ ﺳﺨﻨﺘﺮ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﻨﺎﺯﻋﺖ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﻗﺼﺮ ﺍﺳﺖ. 20ﺩﻝ ﺁﺩﻣﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﺓ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﭘﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ،ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 21ﻣﻮﺕ ﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﺩﺭ ﻗﺪﺭﺕ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 22ﻫﺮ ﻛﻪ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻳﺎﺑﺪ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﻜﻮ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 23ﻣﺮﺩ ﻓﻘﻴﺮ ﺑﻪ ﺗﻀﹼﺮﻉ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺷﺨﺺ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 24ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﭼﺴﺒﻨﺪﻩ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 19 1ﻓﻘﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﻣﻠﹼﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻟﻚ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺣﻤﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 2ﺩﻟﻲ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﺑﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 3ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺩﻟﺶ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 4ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻓﻘﻴﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺟﺪﺍ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 5ﺷﺎﻫﺪ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﺑﻲ ﺳﺰﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺗﻨﻄﹼﻖ ﻛﻨﺪ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 6ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﻴﺮﺍﻥ ﺗﺬﻟﹼﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺬﻝ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺮﺩ ﻓﻘﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻭﻟﻲ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ،ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. 8ﻫﺮﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﻨﺪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ .ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 9ﺷﺎﻫﺪ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮﻳﻲ ﺑﻲ ﺳﺰﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺬﺏ ﺗﻨﻄﻖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 10ﻋﻴﺶ ﻭﻋﺸﺮﺕ ﺍﺣﻤﻖ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﺎﻳﺪ ،ﺗﺎ ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻧﺠﺒﺎ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 11ﻋﻘﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺍﺯ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ. 12ﺧﺸﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺜﻞ ﻏﺮﺵ ﺷﻴﺮ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﺒﻨﻢ ﺑﺮ ﮔﻴﺎﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﭘﺴﺮ ﺟﺎﻫﻞ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﻟﻢ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻧﺰﺍﻋﻬﺎﻱ ﺯﻥ ﻣﺜﻞ ﺁﺑﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﺋﻢ ﺩﺭ ﭼﻜﻴﺪﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 14ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺭﺙ ﺍﺟﺪﺍﺩﻱ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺯﻭﺟﺔ ﻋﺎﻗﻠﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 15ﻛﺎﻫﻠﻲ ﺧﻮﺍﺏ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺷﺨﺺ ﺍﻫﻤﺎﻝ ﻛﺎﺭ ،ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 16ﻫﺮﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺒﻚ ﮔﻴﺮﺩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 17ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮﻓﻘﻴﺮ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺽ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻫﺴﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﺍﻭ ﻭﺍﻣﺪﺍﺭ . 19ﺷﺨﺺ ﺗﻨﺪ ﺧﻮ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻫﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻜﹼﺮﺭ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ. 20ﭘﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﻭﺗﺄﺩﻳﺐ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﺎ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺸﻮﻱ. 21ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺠﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺎﹶﻧ ﺪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 22ﺯﻳﻨﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ. 517
23ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺆﺩﻱ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺳﻴﺮﻱ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺑﻼ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 24ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻫﻞ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻐﻠﺶ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 25ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺟﺎﻫﻼﻥ ﺯﻳﺮﻙ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻭ ﺷﺨﺺ ﻓﻬﻴﻢ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 26ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺳﺘﻢ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﺪ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 27ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺗﻌﻠﻴﻤﻲ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 28ﺷﺎﻫﺪ ﻟﺌﻴﻢ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻠﻌﺪ. 29ﻗﺼﺎﺹ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺘﻬﺮﺍ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﻬﻴﺂ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺸﺖ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ. 20 1ﺷﺮﺍﺏ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺴﻜﺮﺍﺕ ﻋﺮﺑﺪﻩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ. 2ﻫﻴﺒﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺜﻞ ﻏﺮﺵ ﺷﻴﺮ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻄﺎ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﺩ. 3ﺍﺯ ﻧﺰﺍﻉ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﺰﹼﺕ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﺍﺣﻤﻖ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 4ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻫﻞ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺷﻴﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻟﻬﺬﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻢ ﺣﺼﺎﺩ ﮔﺪﺍﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﺪ. 5ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﺏ ﻋﻤﻴﻖ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻓﻬﻴﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ. 6ﺑﺴﺎ ﻛﺴﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺍﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ. 7ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﻣﻠﹼﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 8ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﺸﻴﻨﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 9ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﻭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺎﻙ ﺷﺪﻡ؟ 10ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ،ﻫﺮ ﺩﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﻃﻔﻞ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻓﻌﺎﻟﺶ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﭘﺎﻙ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ. 12ﮔﻮﺵ ﺷﻨﻮﺍ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺑﻴﻨﺎ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺪﺍﺭ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻓﻘﻴﺮ ﺷﻮﻱ .ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﮔﺮﺩﻱ. 14ﻣﺸﺘﺮﻱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺭﻓﺖ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 15ﻃﻼ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻟﻌﻠﻬﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ،ﺍﻣﺎ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺍﺳﺖ. 16ﺟﺎﻣﺔ ﺁﻧﻜﺲ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻏﺮﻳﺐ ﺿﺎﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻫﻦ ﺑﮕﻴﺮ ﻛﻪ ﺿﺎﻣﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 17ﻧﺎﻥ ﻓﺮﻳﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻟﺬﻳﺬ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺭﻳﺰﻩ ﻫﺎ ﭘﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 18ﻓﻜﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﺤﻜﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺎ ﺣﺲ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎ. 19ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﺂﻣﻲ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﻨﺪ ،ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺭﺍ ﻓﺎﺵ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻟﻬﺬﺍ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻣﻨﻤﺎ. 20ﻫﺮ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ ﭼﺮﺍﻏﺶ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻠﻴﻆ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 21ﺍﻣﻮﺍﻟﻲ ﻛﻪ ﺍﻭﻻ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻋﺎﻗﺒﺘﺶ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 22ﻣﮕﻮ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﻞ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 23ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺗﺮﺍﺯﻭﻫﺎﻱ ﻣﺘﻘﻠﹼﺐ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺴﺖ. 24ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﻣﺮﺩ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻔﻬﻤﺪ؟ 25ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺳﺘﻔﺴﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ. 26ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣﻜﻴﻢ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﭼﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 27ﺭﻭﺡ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﭼﺮﺍﻍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﻤﻘﻬﺎﻱ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 28ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 29ﺟﻼﻝ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻗﹼﻮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻋﺰﹼﺕ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻣﻮﻱ ﺳﻔﻴﺪ. 30ﺿﺮﺑﻬﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﻃﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﺩﻝ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ. 21 1ﺩﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ؛ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 2ﻫﺮ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﺯﻣﺎﻳﺪ. 3ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺗﺮﺍﺳﺖ. 4ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺩﻝ ﻣﺘﻜﺒﺮ ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ. 5ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩ ﺯﺭﻧﮓ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺧﻲ ﻣﺮﺩ ﺯﺭﻧﮓ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺧﻲ ﻣﻲ ﺍﻧﺠﺎﻣﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﺠﻮﻝ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 518
6ﺗﺤﺼﻴﻞ ﮔﻨﺠﻬﺎ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭﻏﮕﻮ ،ﺑﺨﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﻫﻮﺍ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻮﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﻮﺕ. 7ﻇﻠﻢ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 8ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺞ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﺮﺩ ﻃﺎﻫﺮ ،ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺍﺳﺖ. 9ﺩﺭ ﺯﺍﻭﻳﺔ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺳﺘﻴﺰﻩ ﮔﺮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺸﺘﺮﻙ. 10ﺟﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ. 11ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻳﺎﺑﺪ ،ﺟﺎﻫﻼﻥ ﺣﻜﻤﺖ ﻣﻲ ﺁﻣﻮﺯﻧﺪ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻳﺎﺑﺪ ،ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 12ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﺮﻳﺮ ﺗﺄﻣﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺷﺮﺍﺭ ﺑﻪ ﺗﺒﺎﻫﻲ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 13ﻫﺮﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻓﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﺩ ،ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 14ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺧﻔﺎ ﺧﺸﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﻧﺸﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺭﺷﻮﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺑﻐﻞ ،ﻏﻀﺐ ﺳﺨﺖ ﺭﺍ. 15ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻛﺮﺩﻥ ﺧﺮﻣﻲ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 16ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻌﻘﹼﻞ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 17ﻫﺮﻛﻪ ﻋﻴﺶ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 18ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻓﺪﻳﺔ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ. 19ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﻳﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺳﺘﻴﺰﻩ ﮔﺮ ﻭ ﺟﻨﮕﺠﻮﻱ. 20ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺍﺣﻤﻖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 21ﻫﺮﻛﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﻨﺪ ،ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 22ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﻗﻠﻌﺔ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ. 23ﻫﺮﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 24ﻣﺮﺩ ﻣﺘﻜﹼﺒﺮ ﻭ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻓﺰﻭﻧﻲ ﺗﻜﺒﺮ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 25ﺷﻬﻮﺕ ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻫﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺍﺯﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺑﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 26ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺣﺮﻳﺺ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﺬﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻣﺴﺎﻙ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 27ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺑﺪﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. 28ﺷﺎﻫﺪ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 29ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﻴﺎ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﻣﺮﺩ ﺭﺍﺳﺖ ،ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 30ﺣﻜﻤﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻓﻄﺎﻧﺘﻲ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺸﻮﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﻳﺪ. 31ﺍﺳﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺯ ﺟﻨﮓ ﻣﻬﻴﺎ ﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺎ ﻧﺼﺮﺕ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 22 1ﻧﻴﻚ ﻧﺎﻣﻲ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﻱ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻓﻴﺾ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﺑﻬﺘﺮ. 2ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﺓ ﻫﺮﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍﺳﺖ. 3ﻣﺮﺩ ﺯﻳﺮﻙ ،ﺑﻼ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺟﺎﻫﻼﻥ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 4ﺟﺰﺍﻱ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺗﺮﺳﻲ ،ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ. 5ﺧﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺩﺍﻣﻬﺎ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻛﺠﺮﻭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 6ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻭﺩ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻤﺎ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﺮ ﻫﻢ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻭﺭﺯﻳﺪ. 7ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﺑﺮ ﻓﻘﻴﺮ ﺗﺴﻠﹼﻂ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﻣﺪﻳﻮﻥ ﻏﻼﻡ ﻃﻠﺐ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 8ﻫﺮﻛﻪ ﻇﻠﻢ ﺑﻜﺎﺭﺩ ﺑﻼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭﻭﻳﺪ ،ﻭ ﻋﺼﺎﻱ ﻏﻀﺒﺶ ﺯﺍﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 9ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 10ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻧﺰﺍﻉ ﺭﻓﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺎﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 11ﻫﺮﻛﻪ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﻇﺮﻳﻒ ﺩﺍﺭﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻭﺳﺖ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 13ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻫﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺷﻴﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ. 14ﺩﻫﺎﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﭼﺎﻩ ﻋﻤﻴﻖ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻣﻐﻀﻮﺏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 15ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻃﻔﻞ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﭼﻮﺏ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 16ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮ ﻓﻘﻴﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺎﻳﺪﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﺑﺒﺨﺸﺪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 17ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻛﻼﻡ ﺣﻜﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ ،ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻦ ﻣﺎﻳﻞ ﮔﺮﺩﺍﻥ، 519
18ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ ،ﻭ ﺑﺮ ﻟﺒﻬﺎﻳﺖ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺎﻧﹶﺪ؛ 19ﺗﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻡ. 20ﺁﻳﺎ ﺍﻣﻮﺭ ﺷﺮﻳﻒ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻧﻨﻮﺷﺘﻢ؟ ﺷﺎﻣﻞ ﺑﺮ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﻌﺮﻓﺖ، 21ﺗﺎ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻛﻼﻡ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﻭ ﺗﻮ ﻛﻼﻡ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﺲ ﺑﺒﺮﻱ؟ 22ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺫﻟﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻣﻨﻤﺎ ،ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﺑﺎﺭ ،ﺳﺘﻢ ﻣﺮﺳﺎﻥ، 23ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﻴﺼﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺟﺎﻥ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 24ﺑﺎ ﻣﺮﺩ ﺗﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻣﻜﻦ ،ﻭ ﺑﺎ ﺷﺨﺺ ﻛﺞ ﺧﻠﻖ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺒﺎﺵ. 25ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﻱ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺳﺎﺯﻱ. 26ﺍﺯ ﺟﻤﻠﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻣﺒﺎﺵ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺿﻬﺎ ﺿﺎﻣﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 27ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺪﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺩﺍ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺴﺘﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺮﺕ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. 28ﺣ ﺪ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﺴﺎﺯ. 29ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻐﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺎﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ .ﭘﻴﺶ ﭘﺴﺖ ﻓﻄﺮﺗﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 23 1ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﻪ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻧﺸﻴﻨﻲ ،ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺄﻣﻞ ﻧﻤﺎ. 2ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩ ﺍﻛﻮﻝ ﻫﺴﺘﻲ ،ﻛﺎﺭﺩ ﺑﺮ ﮔﻠﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 3ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺍﻛﻴﻬﺎﻱ ﻟﻄﻴﻒ ﺍﻭ ﺣﺮﻳﺺ ﻣﺒﺎﺵ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻏﺬﺍﻱ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 4ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺷﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﺍﻳﺴﺖ. 5ﺁﻳﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻭﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻟﻬﺎ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺎﺏ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﭘﺮﺩ. 6ﻧﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮ ﺭﺍ ﻣﺨﻮﺭ ،ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺭﺍﻛﻴﻬﺎﻱ ﻟﻄﻴﻒ ﺍﻭ ﺣﺮﻳﺺ ﻣﺒﺎﺵ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﺑﻨﻮﺵ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻟﺶ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ. 8ﻟﻘﻤﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻱ ﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ. 9ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺍﺣﻤﻖ ﺳﺨﻦ ﻣﮕﻮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺣﻜﻤﺖ ﻛﻼﻣﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻤﺮﺩ. 10ﺣ ﺪ ﻗﺪﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﺴﺎﺯ ،ﻭ ﺑﻪ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺸﻮ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻭﻟﹼﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﻋﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 12ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺩﺏ ﻣﺎﻳﻞ ﮔﺮﺩﺍﻥ ،ﻭ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﻣﻌﺮﻓﺖ. 13ﺍﺯ ﻃﻔﻞ ﺧﻮﺩ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻮﺏ ﺑﺰﻧﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ؛ 14ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻮﺏ ﺑﺰﻥ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ. 15ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﻝ ﻣﻦ )ﺑﻠﻲ ﺩﻝ( ﻣﻦ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؛ 16ﻭﮔﹸﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﻭﺟﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﻮﺩ. 17ﺩﻝ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﻏﻴﻮﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﻏﻴﻮﺭ ﺑﺎﺵ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺁﺧﺮﺕ ﻫﺴﺖ ،ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻭ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 19ﭘﺲ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺎﺵ ،ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﮔﺮﺩﺍﻥ. 20ﺍﺯ ﺯﻣﺮﺓ ﻣﻴﮕﺴﺎﺭﺍﻥ ﻣﺒﺎﺵ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﺴﺎﺭ ﻭ ﻣﺴﺮﻑ ،ﻓﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﺧﺮﻗﻪ ﻫﺎ ﻣﻠﹼﺒﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 22ﭘﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﮔﻮﺵ ﮔﻴﺮ ،ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﺮ ﺷﻮﺩ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﺸﻤﺎﺭ. 23ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺨﺮ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻔﺮﻭﺵ ،ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﺍﺩﺏ ﻭ ﻓﻬﻢ ﺭﺍ. 24ﭘﺪﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻭﺍﻟﺪ ﭘﺴﺮ ﺣﻜﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 25ﭘﺪﺭﺕ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﻭﺍﻟﺪﺓ ﺗﻮ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 26ﺍﻱ ﭘﺴﺮﻡ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ،ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ؛ 27ﺯﻥ ﺯﺍﻧﻴﻪ ﺣﻔﺮﻩ ﺍﻱ ﻋﻤﻴﻖ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺯﻥ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﭼﺎﻩ ﺗﻨﮓ. 28ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﺭﺍﻫﺰﻥ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ. 29ﻭ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻴﺴﺖ ،ﻭﺟﺮﺍﺣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ،ﻭ ﺳﺮﺧﻲ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺪﺍﻡ؟ 30ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺮﺏ ﻣﺪﺍﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﺸﻴﺪﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻤﺰﻭﺝ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 31ﺑﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻜﻦ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﺥ ﻓﺎﻡ ﺍﺳﺖ؛ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺣﺒﺎﺑﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻡ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ؛ 520
32ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺰﻳﺪ ،ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻓﻌﻲ ﻧﻴﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ. 33ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻏﺮﻳﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻛﺞ ﺗﻨﻄﹼﻖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ، 34ﻭ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ،ﻳﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﻛﻞ ﻛﺸﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﺴﺒﺪ؛ 35ﻭﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺯﺩﻧﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﻜﺮﺩﻡ ،ﻣﺮﺍ ﺯﺟﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻡ .ﭘﺲ ﻛﻲ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ؟ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻌﺎﻭﺩﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻢ. 24 1ﺑﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﺣﺴﺪ ﻣﺒﺮ ،ﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﺪﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻧﻤﺎﻳﻲ، 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻇﻠﻢ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 3ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺎ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 4ﻭ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﻃﺎﻗﻬﺎ ﭘﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﻭ ﻧﻔﺎﻳﺲ. 5ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺩﺭ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺗﺮﻗﹼﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﺴﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻨﮓ ﺑﻜﻨﻲ ،ﻭ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﺼﺮﺕ ﺍﺳﺖ. 7ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺣﻤﻖ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ. 8ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺪﻱ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ. 9ﻓﻜﺮ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻧﺰﺩ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﺳﺴﺘﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﻗﻮﺕ ﺗﻮ ﺗﻨﮓ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 11ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻮﺕ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﺧﻼﺹ ﻛﻦ ،ﻭ ﺍﺯ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻥ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺘﻞ ﻣﻬﻴﺎ ﺁﻧﺪ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻣﻨﻤﺎ. 12ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ،ﺁﻳﺎ ﺁﺯﻣﺎﻳﻨﺪﺓ ﺩﻟﻬﺎ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ؟ ﻭ ﺣﺎﻓﻆ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ؟ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ؟ 13ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻋﺴﻞ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺷﺎﻥ ﻋﺴﻞ ﺭﺍ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﻣﺖ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 14ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ ،ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﻲ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺟﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 15ﺍﻱ ﺷﺮﻳﺮ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﺒﺎﺵ ،ﻭ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻜﻦ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﻼ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 17ﭼﻮﻥ ﺩﺷﻤﻨﺖ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻜﻦ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻠﻐﺰﺩ ﺩﻟﺖ ﻭﺟﺪ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ. 18ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺵ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 19ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺭﻧﺠﻴﺪﻩ ﻣﺴﺎﺯ ،ﻭ ﺑﺮ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺣﺴﺪ ﻣﺒﺮ، 20ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺍﺟﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 21ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺘﺮﺱ ،ﻭ ﺑﺎ ﻣﻔﺴﺪﺍﻥ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻣﻨﻤﺎ، 22ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﺪ؟ 23ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻱ ﺩﺭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺴﺖ. 24ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺗﻮ ﻋﺎﺩﻝ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 25ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 26ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺭﺍﺳﺖ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻮﻳﺪ ،ﻟﺒﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻮﺳﺪ. 27ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻛﻦ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻠﻚ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎ. 28ﺑﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻲ ﺟﻬﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺪﻩ ،ﻭ ﺑﺎ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﺪﻩ؛ 29ﻭ ﻣﮕﻮ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 30ﺍﺯ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻫﻞ ،ﻭ ﺍﺯ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺷﺨﺺ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﻟﻌﻘﻞ ﮔﺬﺷﺘﻢ. 31ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺧﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺳﻨﮕﻴﺶ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . 32ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﻣﺘﻔﻜﹼﺮ ﺷﺪﻡ ،ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺩﺏ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ. 33ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺧﻔﺖ ﻭ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺧﻮﺍﺏ ،ﻭ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺑﺮﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩﻥ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺍﺏ. 34ﭘﺲ ﻓﻘﻴﺮ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺭﺍﻫﺰﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﻱ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﺩ ﻣﺴﻠﹼﺢ. 25 1ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺣﺰﻗﻴﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻘﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 2ﻣﺨﻔﻲ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻣﺮ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺗﻔﺤﺺ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﻣﺮ ﺟﻼﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 3ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺍﺵ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻤﻘﺶ ،ﻭ ﺩﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻧﻤﻮﺩ. 521
4ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺍﺯﻧﻘﺮﻩ ﺩﻭﺭ ﻛﻦ ،ﺗﺎ ﻇﺮﻑ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﺭﮔﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ. 5ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻭﺭ ﻛﻦ ،ﺗﺎ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 6ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻴﻔﺮﺍﺯ ،ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻣﺎﻳﺴﺖ، 7ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎ ،ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺳﺮﻭﺭﻱ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮﻧﺪ. 8ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺰﺍﻉ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﺮﻭ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺵ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺠﻞ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻧﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ. 9ﺩﻋﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺕ ﺑﻜﻦ ،ﺍﻣﺎ ﺭﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻓﺎﺵ ﻣﺴﺎﺯ؛ 10ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺪﻧﺎﻣﻲ ﺗﻮ ﺭﻓﻊ ﻧﺸﻮﺩ. 11ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﹼﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﺳﻴﺒﻬﺎﻱ ﻃﻼ ﺩﺭ ﻣﺮﺻﻌﻜﺎﺭﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻣﺆﺩﺏ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻮﺵ ﺷﻨﻮﺍ ،ﻣﺜﻞ ﺣﻠﻘﺔ ﻃﻼ ﻭ ﺯﻳﻮﺭ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﺍﺳﺖ. 13ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ،ﭼﻮﻥ ﺧﻨﻜﻲ ﻳﺦ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻢ ﺣﺼﺎﺩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 14ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺨﺸﺸﻬﺎﻱ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺑﻲ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﻞ ﺩﺍﻭﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺃﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻼﻳﻢ ،ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻜﻨﺪ. 15ﺑﺎ ﺗﺤ ﻤ ﹾ 16ﺍﮔﺮ ﻋﺴﻞ ﻳﺎﻓﺘﻲ ﺑﻘﺪ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺑﺨﻮﺭ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻗﻲ ﻛﻨﻲ. 17ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺕ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﻔﺮﺕ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 18ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﻫﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺗﺒﺮ ﺯﻳﻦ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﺗﻴﺮﺗﻴﺰ ﺍﺳﺖ. 19ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﺮ ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎﺭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﮕﻲ ،ﻣﺜﻞ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻛﺮﻡ ﺯﺩﻩ ﻭ ﭘﺎﻱ ﻣﺮﺗﻌﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 20ﺳﺮﺍﻳﻴﺪﻥ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻟﺘﻨﮓ ،ﻣﺜﻞ ﻛﻨﺪﻥ ﺟﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺳﺮﻣﺎ ﻭ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺳﺮﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻮﺭﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﺍﮔﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﺗﻮ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﺍﻥ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺏ ﺑﻨﻮﺷﺎﻥ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺧﮕﺮﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﻧﺒﺎﺷﺖ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 23ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎﺩ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﻏﻴﺒﺘﮕﻮ ﭼﻬﺮﻩ ﺭﺍ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 24ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭﮔﻮﺷﺔ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺟﻨﮕﺠﻮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺸﺘﺮﻙ. 25ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺵ ﺍﺯ ﻭﻻﻳﺖ ﺩﻭﺭ ،ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺳﺮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﺳﺖ. 26ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﺮﻳﺮ ﺧﻢ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﺔ ﮔﻞ ﺁﻟﻮﺩ ﻭ ﻣﻨﺒﻊ ﻓﺎﺳﺪ ﺍﺳﺖ. 27ﺯﻳﺎﺩ ﻋﺴﻞ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻃﻠﺒﻴﺪﻥ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺟﻼﻝ ﻧﻴﺴﺖ. 28ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺗﺴﻠﹼﻂ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﻣﺜﻞ ﺷﻬﺮ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻭ ﺑﻲ ﺣﺼﺎﺭ ﺍﺳﺖ. 26 1ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮﻑ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺣﺼﺎﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺣﺮﻣﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺣﻤﻖ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ. 2ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺩﺭ ﻃﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺮﺳﺘﻮﻙ ﺩﺭ ﭘﺮﻳﺪﻥ. 3ﺷﻼﹼﻕ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺐ ﻭ ﻟﮕﺎﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻻﻍ ،ﻭ ﭼﻮﺏ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺸﺖ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 4ﺍﺣﻤﻖ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺣﻤﺎﻗﺘﺶ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﺪﻩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ. 5ﺍﺣﻤﻖ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺣﻤﺎﻗﺘﺶ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﻩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ. 6ﻫﺮﻛﻪ ﭘﻴﻐﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺣﻤﻖ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ،ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﺿﺮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺪ. 7ﺳﺎﻗﻬﺎﻱ ﺷﺨﺺ ﻟﻨﮓ ﺑﻲ ﺗﻤﻜﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﺜﻠﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﺣﻤﻖ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 8ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺣﻤﻖ ﺭﺍ ﺣﺮﻣﺖ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻛﻴﺴﺔ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﺩﺭ ﺗﻮﺩﺓ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺍﺳﺖ. 9ﻣﺜﻠﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﺣﻤﻖ ﺑﺮﺁﻳﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺧﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 10ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺣﻤﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺰﺩ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺧﻄﺎ ﻛﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 11ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺳﮓ ﺑﻪ ﻗﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺣﻤﻖ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 12ﺁﻳﺎ ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺧﻮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﺮ ﺍﺣﻤﻖ ﺍﺯ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 13ﻛﺎﻫﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﺮ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺳﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ. 14ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺑﺮ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺍﺵ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﺎﻫﻞ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﺧﻮﻳﺶ. 15ﻛﺎﻫﻞ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺎﺏ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 16ﻛﺎﻫﻞ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 17ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺰﺍﻋﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻌﻠﹼﻖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻣﺘﻌﺮﺽ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺳﮓ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 18ﺁﺩﻡ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎ ﻭ ﺗﻴﺮ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ، 522
19ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺁﻳﺎ ﺷﻮﺧﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻡ؟ 20ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻫﻴﺰﻡ ﺁﺗﺶ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻧﻤﺎﻡ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 21ﺯﻏﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺧﮕﺮﻫﺎ ﻭ ﻫﻴﺰﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﺮﺩ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻦ ﻧﺰﺍﻉ. 22ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﻤﺎﻡ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻟﺬﻳﺬ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻘﻬﺎﻱ ﺩﻝ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ. 23ﻟﺒﻬﺎﻱ ﭘﺮﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺷﺮﻳﺮ ،ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﭘﺮ ﺩﺭﺩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻇﺮﻑ ﺳﻔﺎﻟﻴﻦ ﺍﻧﺪﻭﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 24ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻐﺾ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻳﺐ ﺭﺍ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 25ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭﻣﻜﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﺶ ﻫﻔﺖ ﭼﻴﺰ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ. 26ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻐﺾ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﻣﺨﻔﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺒﺎﺛﺖ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻇﺎﻫﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 27ﻫﺮ ﻛﻪ ﺣﻔﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﻜﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﻐﻠﻄﺎﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 28ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﺍﺯ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﭼﺎﭘﻠﻮﺱ ﻫﻼﻛﺖ ﺭﺍ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 27 1ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻓﺮﺩﺍ ﻓﺨﺮ ﻣﻨﻤﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 2ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﺎﻳﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩﺕ؛ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻭ ﻧﻪ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺗﻮ. 3ﺳﻨﮓ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻳﮓ ﺛﻘﻴﻞ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺸﻢ ﺍﺣﻤﻖ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻨﮕﻴﻨﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﺐ ﺳﺘﻢ ﻛﻴﺶ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺸ ﻢ ﺳﻴﻞ؛ ﺍﻣﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺣﺴﺪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ؟ 4ﻏﻀ 5ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﺖ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﺍﺳﺖ. 6ﺟﺮﺍﺣﺎﺕ ﺩﻭﺳ ﹾ 7ﺷﻜﻢ ﺳﻴﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﻥ ﻋﺴﻞ ﻛﺮﺍﻫﺖ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻜﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻫﺮ ﺗﻠﺨﻲ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 8ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺑﺸﻮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﮔﻨﺠﺸﻜﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﮔﺮﺩﺩ. 9ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﻋﻄﺮ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺣﻼﻭﺕ ﺩﻭﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺩﻝ. 10ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻨﻤﺎ ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺸﻮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 11ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺣﻜﻤﺖ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ ﻭ ﺩﻝ ﻣﺮﺍ ﺷﺎﺩ ﻛﻦ ،ﺗﺎ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺠﺎﺏ ﺳﺎﺯﻡ. 12ﻣﺮﺩ ﺯﻳﺮﻙ ،ﺑﻼ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺟﺎﻫﻼﻥ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 13ﺟﺎﻣﺔ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻏﺮﻳﺐ ﺿﺎﻣﻦ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻫﻦ ﺑﮕﻴﺮ ﻛﻪ ﺿﺎﻣﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 14ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ ،ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 15ﭼﻜﻴﺪﻥ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ،ﻭ ﺯﻥ ﺳﺘﻴﺰﻩ ﺟﻮ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺍﻧﺪ. 16ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻳﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﺁﻫﻦ ،ﺁﻫﻦ ﺭﺍ ﺗﻴﺰ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﻭﻱ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻴﺰ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 18ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 19ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﻝ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ. 20ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻭ ﹶﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 21ﺑﻮﺗﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻛﻮﺭﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻃﻼﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 22ﺍﺣﻤﻖ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻠﻐﻮﺭ ﺩﺭ ﻫﺎﻭﻥ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﻜﻮﺏ ،ﻭ ﺣﻤﺎﻗﺘﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ. 23ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﻜﻮ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎ ،ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺯ، ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻧﻲ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻭ ﺗﺎﺝ ﻫﻢ ﻧﺴ ﹰ 25ﻋﻠﻒ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑ ﺮﻧﹾﺪ ﻭ ﮔﻴﺎﻩ ﺳﺒﺰ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ ،ﻭ ﻋﻠﻮﻓﺔ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ، 26ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻮ ،ﻭ ﺑﺰﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺟﺎﺭﺓ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ، 27ﻭ ﺷﻴﺮ ﺑﺰﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺗﻮ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺖ ،ﻭ ﻣﻌﻴﺸﺖ ﻛﻨﻴﺰﺍﻧﺖ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 28 1ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺰﻧﺪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﺷﺠﺎﻋﻨﺪ. 2ﺍﺯ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﺎﻛﻤﺎﻧﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻓﻬﻴﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺎ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺘﺶ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 3ﻣﺮﺩ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﻇﻠﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻴﻼﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ. 4ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﺘﺎﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ. 5ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻨﺪ. 523
6ﻓﻘﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﻣﻠﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻛﺞ ﺭﻭﻧﺪﺓ ﺩﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺴﺮﹺﻓﺎﻥ ،ﭘﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﺍ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. ﺐ ﻣ 7ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﭘﺴﺮﻱ ﺣﻜﻴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺼﺎﺣ ﹺ 8ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺑﺎ ﻭ ﺳﻮﺩ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 9ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﺩﻋﺎﻱ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 10ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺪ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻔﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﻧﺼﻴﺐ ﻧﻴﻜﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 11ﻣﺮﺩ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻓﻘﻴﺮ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﭼﻮﻥ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻓﺨﺮﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 13ﻫﺮﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ،ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 14ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﺎﺯﺩ ﺑﻪ ﺑﻼ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 15ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﺴﻜﻴﻦ ،ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﻏﺮﻧﹼﺪﻩ ﻭ ﺧﺮﺱ ﮔﺮﺩﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﺣﺎﻛﻢ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﻟﻌﻘﻞ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻇﻠﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺷﻮﻩ ﻧﻔﺮﺕ ﻛﻨﺪ ﻋﻤﺮﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 17ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﻥ ﺷﺨﺼﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﺑﺪ .ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 18ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺭﺍﻩ ﻛﺞ ﺭﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 19ﻫﺮ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﺭﻉ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺑﺎﻃﻼﻥ ﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﻓﻘﺮ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 20ﻣﺮﺩ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﺑﺪ ﺑﻲ ﺳﺰﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 21ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻟﻘﻤﻪ ﺍﻱ ﻧﺎﻥ ،ﺁﺩﻣﻲ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 22ﻣﺮﺩ ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﺑﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 23ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻲ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺁﺧﺮ ﺷﹸﻜﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 24ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﮔﻮﻳﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻣﺼﺎﺣﺐ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 25ﻣﺮﺩ ﺣﺮﻳﺺ ﻧﺰﺍﻉ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻗﻮ 26ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﺣﻤﻖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 27ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﺑﺬﻝ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 28ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻧﺪ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 29 1ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﺮﺩﻧﻜﺸﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻣﻨﻜﺴﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻼﺟﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 2ﭼﻮﻥ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻗﻮﻡ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺗﺴﻠﹼﻂ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 3ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ،ﭘﺪﺭﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻫﺎ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻛﻨﺪ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 4ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻻﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺭﺷﻮﻩ ﺧﻮﺍﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 5ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺩﺍﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﺪ. 6ﺩﺭ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺩﺍﻣﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻋﺎﺩﻝ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. ﻱ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺁﻥ ﻓﻬﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 7ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺩﻋﻮ ﹺ 8ﺍﺳﺘﻬﺰﺍﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺷﻮﺏ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺧﺸﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﻧﺸﺎﻧﻨﺪ. 9ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺎ ﺍﺣﻤﻖ ﺩﻋﻮﻱ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﻮﺩ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺨﻨﺪﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍﺣﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 10ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺰ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﺎﻟﺒﻨﺪ. 11ﺍﺣﻤﻖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﻧﺸﺎﻧﺪ. 12ﺣﺎﻛﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻮﺵ ﮔﻴﺮﺩ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﺶ ﺷﺮﻳﺮﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 13ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﻇﺎﻟﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻫﺮﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 14ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻛﺮﺳﻲ ﻭﻱ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 15ﭼﻮﺏ ﻭ ﺗﻨﺒﻴﻪ ،ﺣﻜﻤﺖ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻲ ﻟﮕﺎﻡ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 16ﭼﻮﻥ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻋﺎﺩﻻﻥ ،ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ. 17ﭘﺴﺮﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻧﻤﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﺍﺣﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﻟﺬﹼﺍﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 18ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺭﺅﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻗﻮﻡ ﮔﺮﺩﻧﻜﺶ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 19ﺧﺎﺩﻡ ،ﻣﺤﺾ ﺳﺨﻦ ﻣﺘﻨﺒﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 20ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺠﻮﻝ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﺮ ﺍﺣﻤﻖ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ. 524
21ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﻣﻲ ﭘﺮﻭﺭﺩ ،ﺁﺧﺮ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 22ﻣﺮﺩ ﺗﻨﺪﺧﻮ ﻧﺰﺍﻉ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺷﺨﺺ ﻛﺞ ﺧﻠﻖ ﺩﺭ ﺗﻘﺼﻴﺮﻣﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ. 23ﺗﻜﺒﺮ ﺷﺨﺺ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺣﻠﻴﻢ ﺩﻝ ،ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 24ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺯﺩ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻛﻨﺪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 25ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺍﻡ ﻣﻲ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 26ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻟﻄﻒ ﺣﺎﻛﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺭ ﹺ 27ﻣﺮﺩ ﻇﺎﻟﻢ ﻧﺰﺩ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ،ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻧﺰﺩ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 30 1ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻭ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺁﻛﻮﺭ ﺑﻦ ﻳﺎﻗﹶﻪ .ﻭﺣﻲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﺘﻴﺌﻴﻞ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺘﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﺍﹸﻛﺎﻝ. 2ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺁﺩﻣﻲ ﻭﺣﺸﻲ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭ ﻓﻬﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ. 3ﻣﻦ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻗﺪﻭﺱ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻡ. 4ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺰﻭﻝ ﻛﺮﺩ؟ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻲ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺳﺎﺧﺖ؟ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﭼﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺍﺳﻢ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺑﮕﻮ ﺍﮔﺮ ﺍﻃﻼﹼﻉ ﺩﺍﺭﻱ. ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﺼ ﹼﻔﻲ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺘﻮﻛﻼﹼﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﭙﺮ ﺍﺳﺖ. 5ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﻣ ﹶ 6ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻴﻔﺰﺍ ،ﻣﺒﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺗﻜﺬﻳﺐ ﺷﻮﻱ. 7ﺩﻭ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻤﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻣﺪﺍﺭ: 8ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻛﻦ ،ﻣﺮﺍ ﻧﻪ ﻓﻘﺮ ﺩﻩ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻭﻟﺖ .ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺍﻛﻲ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﭙﺮﻭﺭ، 9ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻴﺴﺖ .ﻭ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻓﻘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺯﺩﻱ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﻭ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺮﻡ. 10ﺑﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﻣﺘﹼﻬﻢ ﻣﺴﺎﺯ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺠﺮﻡ ﺷﻮﻱ. 11ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 12ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﻙ ﺍﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻏﺴﻞ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 13ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﮋﮔﺎﻧﺸﺎﻥ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ. 14ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﺳﻴﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺎﺭﺩﻫﺎ ﺗﺎ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 15ﺯﺍﻟﻮ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﻩ ﺑﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ .ﺳﻪ ﭼﻴﺰﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ: 16ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻭ ﺭﺣﻢ ﻧﺎﺯﺍﺩ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺁﺗﺶ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ. 17ﭼﺸﻤﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ ،ﻏﺮﺍﺑﻬﺎﻱ ﻭﺍﺩﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﻘﺎﺏ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 18ﺳﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪ: 19ﻃﺮﻳﻖ ﻋﻘﺎﺏ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺎﺭ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ،ﻭ ﺭﺍﻩ ﻛﺸﺘﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺭﺍﻩ ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﻛﺮﻩ. 20ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻃﺮﻳﻖ ﺯﻥ ﺯﺍﻧﻴﻪ؛ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩﻡ. 21ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﻪ ﭼﻴﺰ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﭼﻬﺎﺭ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ: 22ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻏﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺣﻤﻘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻏﺬﺍ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، 23ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺯﻥ ﻣﻜﺮﻭﻫﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻨﻜﻮﺣﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻭﺍﺭﺙ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﺩﺩ. 24ﭼﻬﺎﺭ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻮﭼﻚ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺣﻜﻴﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ: 25ﻣﻮﺭﭼﻪ ﻫﺎ ﻃﺎﻳﻔﺔ ﺑﻲ ﻗﻮﻧﻨﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؛ 26ﻭﻧﻜﻬﺎ ﻃﺎﻳﻔﺔ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺨﺮﻩ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ. 27ﻣﻠﺨﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ. 28ﭼﻠﭙﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 29ﺳﻪ ﭼﻴﺰﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺵ ﺧﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﺧﻮﺵ ﻗﺪﻡ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ: 30ﺷﻴﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺗﻮﺍﻧﺎﺗﺮ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻥ ﻧﻴﺴﺖ؛ 31ﺗﺎﺯﻱ ﻭ ﺑﺰ ﻧﺮ ،ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ. 32ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ ﺍﻱ ،ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ؛ 33ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻓﺸﺮﺩﻥ ﺷﻴﺮ ،ﭘﻨﻴﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻓﺸﺮﺩﻥ ﺑﻴﻨﻲ ،ﺧﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻓﺸﺮﺩﻥ ﻏﻀﺐ ﻧﺰﺍﻉ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 31 525
1ﻛﻼﻡ ﻟﻤﻮﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﭘﻴﻐﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩ. 2ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ،ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺭﺣﻢ ﻣﻦ! ﻭ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﻣﻦ! 3ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺪﻩ ،ﻭ ﻧﻪ ﺳﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻫﻼﻛﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 4ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻱ ﻟﻤﻮﺋﻴﻞ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ ،ﻭ ﻧﻪ ﺍﻣﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺴﻜﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ. 5ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺫﻟﻴﻼﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 6ﻣﺴﻜﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺘﻨﺪ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻠﺦ ﺟﺎﻧﺎﻥ، 7ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ ﻭ ﻓﻘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 8ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﮕﺎﻥ ﺑﺎﺯﻛﻦ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻴﭽﺎﺭﮔﺎﻥ. 9ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎ ،ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻓﺮﻣﺎ. 10ﺯﻥ ﺻﺎﻟﺤﻪ ﺭﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ؟ ﻗﻴﻤﺖ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻟﻌﻠﻬﺎ ﮔﺮﺍﻧﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 11ﺩﻝ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻣﻔﻌﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 12ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻋﻤﺮﺧﻮﺩ ،ﺧﻮﺑﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺪﻱ. 13ﭘﺸﻢ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﺪ .ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺭﻏﺒﺖ ﻛﺎﺭﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 14ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺗﺠﺎﺭﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 15ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺷﺐ ﺍﺳﺖ .ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺰﺍﻧﺶ ﺣﺼﹼﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 16ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺰﺭﻋﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﺮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﻛﺴﺐ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﻏﺮﺱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﻱ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 17ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﺩ ،ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻗﻮ 18ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﭼﺮﺍﻏﺶ ﺩﺭﺷﺐ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 19ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﻙ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻳﺶ ﭼﺮﺥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ. 20ﻛﻔﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻣﺒﺴﻮﻁ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 21ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺍﺯ ﺑﺮﻑ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻃﻠﺲ ﻣﻠﺒﺲ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 22ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺒﺎﺑﻬﺎﻱ ﺯﻳﻨﺖ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ .ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 23ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺩﺭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻫﺎ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭﻻﻳﺖ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ. 24ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﺘﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﺮﻭﺷﺪ ،ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﺎﺟﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 25ﻗﻮﺕ ﻭ ﻋﺰﹼﺕ ،ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻭﻗﺖ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﺩ. 26ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺤﺒﺖ ﺁﻣﻴﺰ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ. 27ﺑﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻛﺎﻫﻠﻲ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 28ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻧﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﺘﺎﻳﺪ. 29ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺻﺎﻟﺤﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﺩﺍﺭﻱ. 30ﺟﻤﺎﻝ ،ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ،ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ ﻣﻤﺪﻭﺡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 31ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺛﻤﺮﺓ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺑﺴﺘﺎﻳﺪ.
526
ﻛﺘﺎﺏ ﺟﺎﻣﻌﻪ 1 1ﻛﻼﻡ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ: 2ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ،ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ،ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ. 3ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﻘﹼﺘﺶ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﭼﻪ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺍﺳﺖ؟ 4ﻳﻚ ﻃﺒﻘﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﻃﺒﻘﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 5ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻃﻠﻮﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻏﺮﻭﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﻠﻮﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﺑﺪ. 6ﺑﺎﺩ ﺑﻄﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ؛ ﺩﻭﺭﺯﻧﺎﻥ ﺩﻭﺭﺯﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﺪﺍﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 7ﺟﻤﻴﻊ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﻳﺎ ﭘﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺩ؛ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﻱ ﮔﺮﺩﺩ. 8ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ .ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻣﻤﻠﻮ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 9ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺗﺎﺯﻩ ﻧﻴﺴﺖ. 10ﺁﻳﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺑﺒﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺩﺭ ﺩﻫﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﭼﻴﺰ ﻗﺪﻳﻢ ﺑﻮﺩ. 11ﺫﻛﺮﻱ ﺍﺯ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ،ﺫﻛﺮﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 12ﻣﻦ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩﻡ، 13ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﺗﻔﺤﺺ ﻭ ﺗﺠﺴﺲ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﺍﻳﻦ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﻜﺸﻨﺪ. 14ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺑﺎﺩ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﺳﺖ. 15ﻛﺞ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﻗﺺ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 16ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺍﻓﺰﻭﺩﻡ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ 17ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻭ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺧﺘﻢ .ﭘﺲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺑﺎﺩ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﺳﺖ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺜﺮﺕ ﺣﻜﻤﺖ ﻛﺜﺮﺕ ﻏﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ،ﺣﺰﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ. 2 1ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻵﻥ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻴﺶ ﻭ ﻋﺸﺮﺕ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻢ؛ ﭘﺲ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺑﻮﺩ. 2ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 3ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﻭﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﭙﺮﻭﺭﻡ ،ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﻡ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 4ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 5ﺑﺎﻏﻬﺎ ﻭ ﻓﺮﺩﻭﺳﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺩﺭﺧﺖ ﻣﻴﻮﻩ ﺩﺍﺭ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 6ﺣﻮﺿﻬﺎﻱ ﺁﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺗﺎ ﺩﺭﺧﺘﺴﺘﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺁﺑﻴﺎﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 7ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺧﺮﻳﺪﻡ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﺍﺩﺍﻥ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﺯ ﺭﻣﻪ ﻭ ﮔﻠﻪ ﺑﻮﺩ. 8ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﺎﺻﹼﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻡ؛ ﻭ ﻣﻐﻨﹼﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻐﻨﹼﻴﺎﺕ ﻭ ﻟﺬﹼﺍﺕ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎﻧﻮ ﻭ ﺑﺎﻧﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ. 9ﭘﺲ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻭ ﺣﻜﻤﺘﻢ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪ، 10ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭﻳﻎ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ،ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯﻫﻴﭻ ﺧﻮﺷﻲ ﺑﺎﺯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﺤﻨﺖ ﻣﻦ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﻘﹼﺘﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ. 11ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺸﻘﹼﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ؛ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺑﺎﺩ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻫﻴﭻ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻧﺒﻮﺩ. 12ﭘﺲ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻭ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ؟ 13ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺮ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﻧﻮﺭ ﺑﺮ ﻇﻠﻤﺖ ﺍﺳﺖ. 14ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﺣﻤﻖ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ .ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻥ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻚ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ.
527
15ﭘﺲ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺍﺣﻤﻖ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺸﻮﻡ؟ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ، 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺫﻛﺮﻱ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺍﺣﻤﻖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﻳﻨﺪﻩ ،ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻟﺘﹼﻤﺎﻡ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺩ ﺁﻳﺎ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﺣﻤﻖ؟ 17ﻟﻬﺬﺍ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﻴﺎﺕ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻋﻤﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺑﺎﺩ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﺳﺖ. 18ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﻬﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻡ. 19ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺣﻜﻴﻢ ﻳﺎ ﺍﺣﻤﻖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻣﻌﻬﺬﺍ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﻘﹼﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﺮ ﺣﻜﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﺍﻭ ﺗﺴﻠﹼﻂ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ. 20ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﻘﹼﺘﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺄﻳﻮﺱ ﺳﺎﺧﺘﻢ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺩﻱ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻛﺎﻣﻴﺎﺑﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﺷﺨﺼﻲ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﺣﻤﺖ ﻧﻜﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ.ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻭ ﺑﻼﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ 23ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﺶ ﺣﺰﻥ ،ﻭ ﻣﺸﻘﹼﺘﺶ ﻏﻢ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﺩﻟﺶ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ .ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ. 24ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﻨﻮﺷﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺸﻘﹼﺘﺶ ﺧﻮﺵ ﺳﺎﺯﺩ .ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﻦ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻭ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻳﺎ ﺗﻤﻨﹼﻊ ﺑﺮﺩ؟ 26ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ،ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻦ ﻭ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ .ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺑﺎﺩ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﺳﺖ. 3 1ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻣﻄﻠﺒﻲ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺳﺖ. 2ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻻﺩﺕ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻮﺕ .ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻨﺪﻥ ﻣﻐﺮﻭﺱ. 3ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺘﻞ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻔﺎ .ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻥ. 4ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻨﺪﻩ .ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻗﺺ. 5ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻊ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎ .ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻛﺸﻴﺪﻥ 6ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﺐ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺴﺎﺭﺕ .ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ. 7ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭﻳﺪﻥ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭﺧﺘﻦ .ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻜﻮﺕ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻔﺘﻦ. 8ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻔﺮﺕ .ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﻠﺢ . 9ﭘﺲ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﺣﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﭼﻪ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺍﺳﺖ؟ 10ﻣﺸﻘﹼﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻨﺪ ،ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮﺩﻡ. 11ﺍﻭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﺶ ﻧﻴﻜﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺑﺪﻳﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ 12ﭘﺲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 13ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺨﺸﺶ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﺩﻣﻲ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﻨﻮﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ. 14ﻭ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺎﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ. 15ﺁﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻗﺪﻳﻢ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ. 16ﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻇﻠﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ. 17ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻋﺎﺩﻝ ﻭ ﻇﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺍﻣﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺳﺖ. 18ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻚ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﻳﻚ ﻳﻚ ﹶﻧﻔﹶﺲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 20ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺭﺟﻮﻉ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.
528
21ﻛﻴﺴﺖ ﺭﻭﺡ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺻﻌﻮﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺭﻭﺡ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺴﻮﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺰﻭﻝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 22ﻟﻬﺬﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺷﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﺼﻴﺒﺶ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 4 1ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻇﻠﻤﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮﺩﻡ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺷﻜﻬﺎﻱ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ! ﻭ ﺯﻭﺭ ﺑﻄﺮﻑ ﺟﻔﺎ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ! 2ﻭ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﮔﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﮔﻔﺘﻢ. 3ﻭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻲ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺎﻣﻴﺎﺑﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﺣﺴﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺑﺎﺩ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﺳﺖ. 4ﻭ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 5ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻫﻞ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 6ﻳﻚ ﻛﻒ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺭﺍﺣﺖ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻛﻒ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺑﺎﺩ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 7ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 8ﻳﻜﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺛﺎﻧﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﻱ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﺸﻘﹼﺘﺶ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻧﻲ ﻭ ﭼﺸﻤﺶ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ .ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺳﺎﺯﻡ؟ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻭ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ. 9ﺩﻭ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺑﻬﺘﺮﻧﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺸﻘﹼﺘﺸﺎﻥ ﺍﺟﺮﺕ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؛ 10ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﻴﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ .ﻟﻜﻦ ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﺪ. 11ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺨﻮﺍﺑﻨﺪ ،ﮔﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺮﻡ ﺷﻮﺩ. 12ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺳﻪ ﻻ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 13ﺟﻮﺍﻥ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﺣﻜﻴﻢ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺧﻮﻑ ﻛﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻓﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 15ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ،ﺑﻄﺮﻑ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﺩﻭﻡ ﻛﻪ ﺑﺠﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ،ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 16ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﻛﻢ ﺷﻮﺩ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﻏﺒﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ .ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺑﺎﺩ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﺳﺖ. 5 1ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ،ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻘﹼﺮﺏ ﺟﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ،ﺍﺯ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 2ﺑﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻣﻨﻤﺎ ﻭ ﺩﻟﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻔﺘﻦ ﺳﺨﻨﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻧﺸﺘﺎﺑﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﺴﺘﻲ؛ ﭘﺲ ﺳﺨﻨﺎﻧﺖ ﻛﻢ ﺑﺎﺷﺪ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﺣﻤﻖ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﺳﺨﻨﺎﻥ . 4ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻧﺬﺭ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﻭﻓﺎﻱ ﺁﻥ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻨﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻱ ﻭﻓﺎ ﻧﻤﺎ. 5ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺬﺭ ﻧﻨﻤﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻧﺬﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭﻓﺎ ﻧﻜﻨﻲ. 6ﻣﮕﺬﺍﺭ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺟﺴﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭ ﺳﺎﺯﺩ؛ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﮕﻮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻬﻮﹰﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭼﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻗﻮﻝ ﺗﻮ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎﺯﺩ؟ 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎ ﻭ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ﻭ ﻛﺜﺮﺕ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺘﺮﺱ. 8ﺍﮔﺮ ﻇﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮ ﻛﻨﺪﻥ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻱ ﺑﻴﻨﻲ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﺸﻮﺵ ﻣﺒﺎﺵ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﻓﻮﻕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮﺯﻋﻪ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 10ﺁﻧﻜﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺩﺧﻞ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ. 11ﭼﻮﻥ ﻧﻌﻤﺖ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺧﻮﺭﻧﺪﮔﺎﻧﺶ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ؛ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺎﻟﻜﺶ ﭼﻪ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺍﺳﺖ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ؟ 12ﺧﻮﺍﺏ ﻋﻤﻠﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻩ ﻛﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺨﻮﺭﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺳﻴﺮﻱ ﻣﺮﺩ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ. 13ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺿﺮﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺯ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﺑﺪ ﺿﺎﻳﻊ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ.
529
15ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﻣﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺧﻮﺩ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﺩ. 16ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻼﻱ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻣﺪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ؛ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺑﺎﺩ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 17ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﻭ ﺧﺸﻢ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 18ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﻨﻮﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﻘﹼﺘﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ،ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻱ ﺗﻤﺘﹼﻊ ﺑﺒﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺒﺶ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 19ﻭ ﻧﻴﺰ ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺒﺨﺸﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﺼﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻣﺤﻨﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺷﻮﺩ، ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺸﺶ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ . 20ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻱ ﺩﻟﺶ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 6 1ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ: 2ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﻋﺰﹼﺕ ﺩﻫﺪ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﺁﺭﺯﻭ ﻛﻨﺪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮﺩ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ .ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ. 3ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺻﺪ ﭘﺴﺮ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﺎﻟﻬﺎﻳﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺟﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺳﻴﺮ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻜﻨﻨﺪ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﻘﻂ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﻣﺨﻔﻲ ﺷﺪ. 5ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻧﺪﻳﺪ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ .ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 6ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺁﻥ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﺪ،ﺁﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺠﺎ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﻧﺪ؟ 7ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻭ ﻣﻌﻬﺬﺍ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺣﻤﻖ ﭼﻪ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﻘﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﭘﻴﺶ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 9ﺭﺅﻳﺖ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺕ ﻧﻔﺲ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺑﺎﺩ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﺳﺖ. 10ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﻣﺴﻤﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺁﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮﺍﻧﺎﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ .ﭘﺲ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺍﺳﺖ؟ ﻞ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪ ﺻﺮﻑ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺕ ﺑﺎﻃ ﹺ ﺕ ﺍﻳﺎ ﹺﻡ ﺣﻴﺎ 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﻣ ﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺯﺩ؟ 7 1ﻧﻴﻚ ﻧﺎﻣﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﻌﻄﹼﺮ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻣﻤﺎﺕ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﻭﻻﺩﺕ. ﺕ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﻬﻨﺪ. 2ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎﺗﻢ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺧﺮ ﻲ ﺻﻮﺭﺕ ،ﺩﻝ ﺍﺻﻼﺡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 3ﺣﺰﻥ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻏﻤﮕﻴﻨ ﹺ 4ﺩﻝ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎﺗﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻝ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ. 5ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻋﻨﺎﺏ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺳﺮﻭﺩ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ، 6ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻨﺪﺓ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺩﻳﮓ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ. 7ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﻇﻠﻢ ،ﻣﺮ ﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺭﺍ ﺟﺎﻫﻞ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺭﺷﻮﻩ ،ﺩﻝ ﺭﺍ ﻓﺎﺳﺪ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 8ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻳﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺩﻝ ﺣﻠﻴﻢ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ. 9ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﻣﺸﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺸﻢ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﺔ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﻣﺴﺘﻘﹼﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 10ﻣﮕﻮ ﭼﺮﺍ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻗﺪﻳﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺼﻮﺹ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ. 11ﺣﻜﻤﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ. ﺖ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻣﻠﺠﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻣﻠﺠﺎﻳﻲ ؛ ﺍﻣﺎ ﻓﻀﻴﻠ 13ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻛﺞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟
530
14ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﺗﺄﻣﻞ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺯﺍﺀ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ. 15ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﺪﻡ .ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺪﺍﻟﺘﺶ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﺭﺗﺶ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﺩﺍﺭﺩ. 16ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻋﺎﺩﻝ ﻣﺒﺎﺵ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺣﻜﻴﻢ ﻣﭙﻨﺪﺍﺭ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻲ. 17ﻭ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﺷﺮﻳﺮ ﻣﺒﺎﺵ ﻭ ﺍﺣﻤﻖ ﻣﺸﻮ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﺟﻠﺖ ﺑﻤﻴﺮﻱ. 18ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﺷﻮﻱ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﺪﺍﺭﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺘﺮﺳﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 19ﺣﻜﻤﺖ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻩ ﺣﺎﻛﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻟﻲ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻭﺭﺯﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺧﻄﺎ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ. 21ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻨﻪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﺸﻨﻮﻱ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻟﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ. 23ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﺁﺯﻣﻮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩ. 24ﺁﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ ،ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻤﻴﻖ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 25ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺤﺚ ﻭ ﻃﻠﺐ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﻲ ﺍﺳﺖ. 26ﻭ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻟﺶ ﺩﺍﻣﻬﺎ ﻭ ﺗﻠﻪ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﻛﻤﻨﺪﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻴﺰ ﺗﻠﺨﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻮﺕ ﺍﺳﺖ .ﻫﺮﻛﻪ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﻭﻱ ﺩﺳﺘﮕﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺧﻄﺎ ﻛﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 27ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺑﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻢ، 28ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ .ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻧﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ. 29ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﺩﻣﻲ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﺁﻓﺮﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺨﺘﺮﺍﻋﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ. 8 1ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﺪ؟ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﻭﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺳﺨﺘﻲ ﭼﻬﺮﺓ ﺍﻭ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 2ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺣﻜﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﺪﺍ. 3ﺷﺘﺎﺏ ﻣﻜﻦ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻣﺮ ﺑﺪ ﺟﺰﻡ ﻣﻨﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 4ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻗﻮﺕ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 5ﻫﺮﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﺮ ﺑﺪ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ .ﻭ ﺩﻝ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﻭﻗﺖ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻣﻄﻠﺐ ﻭﻗﺘﻲ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺍﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ؛ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ 8ﻛﺲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﺡ ﺗﺴﻠﹼﻂ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻮﺕ ﺗﺴﻠﹼﻂ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺟﻨﮓ ﻣﺮﺧﹼﺼﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ. 9ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻋﻤﻠﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺿﺮﺭﺵ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 10ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺩﻓﻦ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ. 11ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﺘﻮﻱ ﺑﺮ ﻋﻤﻞ ﺑﺪ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻣﺠﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺩﻝ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺪﻛﺮﺩﺍﺭﻱ ﺟﺎﺯﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 12ﺍﮔﺮﭼﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺻﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﺩ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻨﺪ ،ﻣﻌﻬﺬﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮ ﺭﻭﻱ ﺧﺎﺋﻒ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 13ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺮﻳﺮ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪ ،ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﺪ. 14ﺑﻄﺎﻟﺘﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻋﻤﻞ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻋﻤﻞ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ. 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻣﺪﺡ ﻛﺮﺩﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﻨﻮﺷﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻤﺮﺵ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﻫﺪ ،ﺩﺭ ﻣﺤﻨﺘﺶ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 16ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺷﻐﻠﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ،
531
17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺻﻨﻌﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺠﺴﺲ ﺁﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺗﺮ ﺗﻔﺤﺺ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻤﺘﺮ ﺩﺭﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﻧﻴﺰ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 9 1ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻏﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻭ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﺳﺖ .ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﻧﻔﺮﺕ، ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ .ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 2ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﻣﺴﺎﻭﻱ ﺍﺳﺖ .ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻳﻚ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﻭ ﻃﺎﻫﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﺠﺴﺎﻥ؛ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﺫﺑﺢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺳﺖ .ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﻴﻜﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻧﻨﺪ؛ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ ﻣﺴﺎﻭﻱ ﺍﻧﺪ. 3ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻋﻤﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﻝ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﻲ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻣﻲ ﭘﻴﻮﻧﺪﻧﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﻣﻲ ﭘﻴﻮﻧﺪﺩ ،ﺍﻣﻴﺪ ﻫﺴﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺳﮓ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 5ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺟﺮﺕ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺫﻛﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 6ﻫﻢ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻫﻢ ﻧﻔﺮﺕ ﻭ ﺣﺴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺣﺎﻝ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻧﺼﻴﺒﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 7ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﺪﻟﻲ ﺑﻨﻮﺵ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻮﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺭﻭﻏﻦ ﻛﻢ ﻧﺸﻮﺩ. 9ﺟﻤﻴﻊ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻋﻤﺮ ﺑﺎﻃﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺑﺎ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺵ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺯﺣﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﻲ ﻛﺸﻲ ﻧﺼﻴﺐ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 10ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﻴﺎﺑﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ ﻧﻪ ﻛﺎﺭ ﻭ ﻧﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻭ ﻧﻪ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻧﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺳﺖ. 11ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻴﺰ ﺭﻭﺍﻥ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﻭ ﻧﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﻬﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺎﻟﻤﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ، ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻗﺘﻲ ﻭ ﺍﺗﻔﺎﻗﻲ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 12ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ،ﭘﺲ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺭ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﮔﻨﺠﺸﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻧﺎﻣﺴﺎﻋﺪ ،ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻴﻔﺘﺪ ،ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺁﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮﺩ: 14ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﻠﻴﻞ ﺍﻟﻌﺪﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩ. 15ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﻣﺮﺩﻱ ﻓﻘﻴ ﹺﺮ ﺣﻜﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ،ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ. 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺯ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ،ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﻳﻦ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ. 17ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺣﺎﻛﻤﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 18ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺯ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺟﻨﮓ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺎ ﻳﻚ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﻓﺎﺳﺪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 10 1ﻣﮕﺴﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩﻩ ﺭﻭﻏﻦ ﻋﻄﹼﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﺘﻌﻔﹼﻦ ﻭ ﻓﺎﺳﺪ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﺣﻤﺎﻗﺘﻲ ﺍﺯ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻋﺰﹼﺕ ﺳﻨﮕﻴﻨﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 2ﺩﻝ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﻄﺮﻑ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻣﺎﻳﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻝ ﺍﺣﻤﻖ ﺑﻄﺮﻑ ﭼﭙﺶ. 3ﻭ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﺍﺣﻤﻖ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﻋﻘﻠﺶ ﻧﺎﻗﺺ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺣﻤﻖ ﻫﺴﺘﻢ. 4ﺍﮔﺮ ﺧﺸﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻨﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ،ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﺸﺎﻧﺪ. 5ﺑﺪﻱ ﺍﻱ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻣﺜﻞ ﺳﻬﻮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﻮﺩ. 6ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺑﺮ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﺳﻔﻞ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ. 7ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺍﻣﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻭﺍﻥ. 8ﺁﻧﻜﻪ ﭼﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻜﺎﻓﺪ ،ﻣﺎﺭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺰﺩ. 9ﺁﻧﻜﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺧﻄﺮ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ. 10ﺍﮔﺮ ﺁﻫﻦ ﻛﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﻣﺶ ﺭﺍ ﺗﻴﺰ ﻧﻜﻨﻨﺪ ،ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻮﺕ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﻜﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻛﺎﻣﻴﺎﺑﻲ ﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ. 11ﺍﮔﺮ ﻣﺎﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﮕﺰﺩ ،ﭘﺲ ﺍﻓﺴﻮﻧﮕﺮ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺩﺍﺭﺩ؟ 12ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻫﺎﻥ ﺣﻜﻴﻢ ﻓﻴﺾ ﺑﺨﺶ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺍﺣﻤﻖ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻠﻌﺪ.
532
13ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﮔﻔﺘﺎﺭﺵ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﻲ ﻣﻮﺫﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 14ﺍﺣﻤﻖ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ؛ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺯﺩ؟ 15ﻣﺤﻨﺖ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻓﺖ. 16ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻮ ﻃﻔﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺖ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ. 17ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﻧﺠﺒﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺖ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﺘﻲ. 18ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻠﻲ ﺳﻘﻒ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺴﺘﻲﹺ ﺩﺳﺘﻬﺎ ،ﺧﺎﻧﻪ ﺁﺏ ﭘﺲ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 19ﺑﺰﻡ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻟﻬﻮ ﻭ ﻟﻌﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻘﺮﻩ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 20ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻃﺎﻕ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻨﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﻍ ﻫﻮﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻟﺪﺍﺭ ،ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺷﺎﻳﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 11 1ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﻱ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 2ﻧﺼﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﺒﺨﺶ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﭼﻪ ﺑﻼ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 3ﺍﮔﺮ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺴﻮﻱ ﺟﻨﻮﺏ ﻳﺎ ﺑﺴﻮﻱ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻴﻔﺘﺪ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 4ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭﻭﻳﺪ. ﻞ ﺍﺳﺖ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻲ. 5ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺩ ﭼﻴﺴﺖ ﻳﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﺯﻥ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺻﺎﻧﻊ ﻛ ﹼ 6ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺗﺨﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻜﺎﺭ ﻭ ﺷﺎﻣﮕﺎﻫﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﺪﺍﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻳﻦ ﻳﺎ ﺁﻥ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻳﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻢ ﻧﻴﻜﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 7ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﺪﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ. 8ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺴﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﻫﺮﭼﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ. 9ﺍﻱ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺷﺒﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﺕ ﺩﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺵ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻗﻠﺒﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺭﺅﻳﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎ، ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 10ﭘﺲ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺴﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﺷﺒﺎﺏ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ. 12 1ﭘﺲ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﺕ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﻼ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺧﻮﺷﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 2ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻧﻮﺭ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ؛ 3ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﺤﺎﻓﻈﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻠﺮﺯﻧﺪ ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻗﻮﺕ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺧﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﺎﺱ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﻢ ﺍﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻧﺪ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺷﻮﻧﺪ. 4ﻭ ﺩﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﺳﻴﺎﺏ ﭘﺴﺖ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻐﻨﻴﺎﺕ ﺫﻟﻴﻞ ﺷﻮﻧﺪ. 5ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻓﻬﺎ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺎﺩﺍﻡ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﻠﺨﻲ ﺑﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺷﺘﻬﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 6ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻔﺘﻮﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻛﺎﺳﺔ ﻃﻼ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺳﺒﻮ ﻧﺰﺩ ﭼﺸﻤﻪ ﺧﺮﺩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭼﺮﺥ ﺑﺮ ﭼﺎﻩ ﻣﻨﻜﺴﺮ ﮔﺮﺩﺩ، 7ﻭ ﺧﺎﻙ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺭﻭﺡ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 8ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ،ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻏﻮﺭﺭﺳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﻔﺤﺺ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺑﺎﺷﺪ. ﺏ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻴﺨﻬﺎﻱ ﻣﺤﻜﻢ ﺷﺪﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺷﺒﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 11ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺳﻜﻬﺎﻱ ﮔﺎﻭﺭﺍﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﺭﺑﺎ ﹺ ﻦ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﻌﺔ ﺯﻳﺎﺩ ،ﻧﹶﻌﺐ ﺑﺪﻥ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻬﺎ ،ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﭘﻨﺪ ﺑﮕﻴﺮ .ﺳﺎﺧﺘ ﹺ 13ﭘﺲ ﺧﺘﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ .ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺘﺮﺱ ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﺎﺭ ﻣﺨﻔﻲ ﺧﻮﺍﻩ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ.
533
ﻛﺘﺎﺏ ﻏﺰﻝ ﻏﺰﻟﻬﺎﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ 1 1ﻏﺰﻝ ﻏﺰﻟﻬﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ: 2ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻮﺳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺍﺳﺖ. 3ﻋﻄﺮﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﻮﻱ ﺧﻮﺵ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻋﻄﺮ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻥ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 4ﻣﺮﺍ ﹺﺑﻜﺶ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺗﻮ ﺑﺪﻭﻳﻢ .ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺠﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ .ﺍﺯ ﺗﻮ ﻭﺟﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ .ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺫﻛﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺧﻠﻮﺹ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 5ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﻣﻦ ﺳﻴﻪ ﻓﺎﻡ ﺍﻣﺎ ﺟﻤﻴﻞ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻣﺜﻞ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﻴﺪﺍﺭ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ. 6ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺳﻴﻪ ﻓﺎﻡ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﺮﺍ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺮﻣﻦ ﺧﺸﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﻧﺎﻃﻮﺭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﻲ ﻧﻨﻤﻮﺩﻡ. 7ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺐ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ،ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻩ ﻛﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﭼﺮﺍﻧﻲ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﺮ ﮔﻠﺔ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻲ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﻓﻴﻘﺎﻧﺖ ﻣﺜﻞ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﮔﺮﺩﻡ. ﻣﺤﺒﻮﺏ: 8ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻞ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ،ﺍﮔﺮ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ،ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭ ﻭ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺴﻜﻦ ﻫﺎﻱ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﭽﺮﺍﻥ. 9ﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺑﺔ ﻣﻦ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ. 10ﺭﺧﺴﺎﺭﻫﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﻫﺎ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺟﻤﻴﻞ ﺍﺳﺖ. ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ : ﺣﺒﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 11ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﺑﺎ 12ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺳﻔﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ ،ﺳﻨﺒﻞ ﻣﻦ ﺑﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 13ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ،ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﻃﹶﺒﻠﺔ ﻣﺮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﺪ. ﻣﺤﺒﻮﺏ : 14ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ،ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺷﻪ ﺑﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﻋﻴﻦ ﺟﺪﺏ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 15ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺯﻳﺒﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺑﺔ ﻣﻦ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺯﻳﺒﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺍﺳﺖ . ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ : 16ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺯﻳﺒﺎ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ﻭ ﺗﺨﺖ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﺒﺰ ﺍﺳﺖ . ﻣﺤﺒﻮﺏ : 17ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻘﻒ ﻣﺎ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺻﻨﻮﺑﺮ. 2 ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ : 1ﻣﻦ ﻧﺮﮔﺲ ﺷﺎﺭﻭﻥ ﻭﺳﻮﺳﻦ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﻫﺴﺘﻢ. ﻣﺤﺒﻮﺏ : 2ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺳﻮﺳﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﺤﺒﻮﺑﺔ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ : 3ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺳﺒﺐ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺟﻨﮕﻞ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺔ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﻣﻢ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻮﺩ. 4ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻋﻠﹶﻢ ﻭﻱ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮﺩ. 5ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻛﺸﻤﺶ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﻫﻴﺪ ﻭﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﺒﻬﺎ ﺗﺎﺯﻩ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻫﺴﺘﻢ. 6ﺩﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ. 7ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺰﺍﻟﻬﺎ ﻭ ﺁﻫﻮﻫﺎﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﻧﻴﻨﮕﻴﺰﺍﻧﻴﺪ. 8ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺟﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﺧﻴﺰﺍﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 9ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﺰﺍﻝ ﻳﺎ ﺑﭽﺔ ﺁﻫﻮ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻣﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﺩ ﻭﺍﺯ ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 10ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺤﺒﻮﺑﺔ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻱ ﺯﻳﺒﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﻴﺎ.
534
11ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﻭﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 12ﮔﻠﻬﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﹶﻟﺤﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﻣﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 13ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﻣﻴﻮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﻫﺎ ﮔﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺭﺍﻳﺤﺔ ﺧﻮﺵ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ .ﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺑﺔ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻱ ﺯﻳﺒﺎﻱ ﻣﻦ ،ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﻴﺎ. ﻣﺤﺒﻮﺏ : 14ﺍﻱ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻜﺎﻓﻬﺎﻱ ﺻﺨﺮﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺘﺮ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺧﺎﺭﺍ ﻫﺴﺘﻲ ،ﭼﻬﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻤﺎ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮﺍﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻮ ﻟﺬﻳﺬ ﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺕ ﺧﻮﺵ ﻧﻤﺎ ﺍﺳﺖ. 15ﺷﻐﺎﻟﻬﺎ ،ﺷﻐﺎﻟﻬﺎﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﮔﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ : 16ﻣﺤﺒﻮﺑﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﻱ ﻫﺴﺘﻢ .ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻮﺳﻨﻬﺎ ﻣﻲ ﭼﺮﺍﻧﺪ. 17ﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ،ﺑﺮﮔﺮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﻧﺴﻴﻢ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺯﺩ ﻭ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰﺩ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﺰﺍﻝ ﻳﺎ ﺑﭽﺔ ﺁﻫﻮ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺑﺎﺗﺮ ﺑﺎﺵ. 3 1ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻃﻠﺒﻴﺪﻡ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ. 2ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻵﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺷﻮﺍﺭﻉ ﺷﻬﺮ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻃﻠﺒﻴﺪ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ. 3ﻛﺸﻴﻜﭽﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻣﺮﺍ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ .ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ؟ 4ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﭘﻴﺶ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻳﺎﻓﺘﻢ .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺭﻫﺎ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﺓ ﻭﺍﻟﺪﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻡ. 5ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻏﺰﺍﻟﻬﺎ ﻭ ﺁﻫﻮﻫﺎﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﻣﻴﻨﮕﻴﺰﺍﻧﻴﺪ. 6ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣ ﺮ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﺗﺎﺟﺮﺍﻥ ﻣﻌﻄﹼﺮ ﺍﺳﺖ؟ 7ﺍﻳﻨﻚ ﺗﺨﺖ ﺭﻭﺍﻥ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺼﺖ ﺟﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 8ﻫﻤﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﻑ ﺷﺐ ﺑﺮ ﺭﺍﻧﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 9ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺨﺖ ﺭﻭﺍﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ. 10ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺳﻘﻔﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻭﺳﻄﺶ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣ ﻌﺮﻕ ﺑﻮﺩ. 11ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺻﻬﻴﻮﻥ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻴﺪ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ،ﺑﺎ ﺗﺎﺟﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻭﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﺩﻱ ﺩﻟﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻱ ﻧﻬﺎﺩ. 4 ﻣﺤﺒﻮﺏ: 1ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺯﻳﺒﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺑﺔ ﻣﻦ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺯﻳﺒﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺑﺮﻗﻊ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﻳﺖ ﻣﺜﻞ ﮔﻠﺔ ﺑﺰﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﻛﻮﻩ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 2ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺜﻞ ﮔﻠﺔ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﭘﺸﻢ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺴﺘﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﮕﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﺃﻡ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﻧﺎﺯﺍﺩ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 3ﻟﺒﻬﺎﻳﺖ ﻣﺜﻞ ﺭﺷﺘﺔ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺟﻤﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻘﻴﻘﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﻗﻊ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺎﺭﺓ ﺍﻧﺎﺭ ﺍﺳﺖ. 4ﮔﺮﺩﻧﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺝ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﭙﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺔ ﺳﭙﺮﻫﺎﻱ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ. 5ﺩﻭ ﭘﺴﺘﺎﻧﺖ ﻣﺜﻞ ﺩﻭ ﺑﭽﺔ ﺗﻮﺃﻡ ﺁﻫﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻮﺳﻨﻬﺎ ﻣﻲ ﭼﺮﻧﺪ، ﻞ ﻛﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ. 6ﺗﺎ ﻧﺴﻴﻢ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺯﺩ ﻭ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰﺩ .ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﻣ ﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺗ ﹼ 7ﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺑﺔ ﻣﻦ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻮ ﺯﻳﺒﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺩﺭ ﺗﻮ ﻋﻴﺒﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 8ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺍﻱ ﻋﺮﻭﺱ ،ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺑﻴﺎ .ﺍﺯ ﻗﻠﹼﺔ ﺍﹶﻣﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﻗﻠﹼﺔ ﺷﹶﻨﻴﺮ ﻭ ﺣﺮﻣﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺷﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﭘﻠﻨﮕﻬﺎ ﺑﻨﮕﺮ. 9ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﻣﻦ ،ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻧﺒﻨﺪﻫﺎﻱ ﮔﺮﺩﻧﺖ ﺭﺑﻮﺩﻱ. 10ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﻣﻦ ،ﻣﺤﺒﺘﻬﺎﻳﺖ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻟﺬﻳﺬ ﺍﺳﺖ .ﻣﺤﺒﺘﻬﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻮﻱ ﻋﻄﺮﻫﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻋﻄﺮﻫﺎ. 11ﺍﻱ ﻋﺮﻭﺱ ﻣﻦ ،ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﻋﺴﻞ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﻜﺎﻧﺪ ﺯﻳﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﻋﺴﻞ ﻭ ﺷﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻮﻱ ﻟﺒﺎﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﻮﻱ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ . 12ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭﻋﺮﻭﺱ ﻣﻦ ،ﺑﺎﻏﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭼﺸﻤﺔ ﻣﻘﻔﹼﻞ ﻭﻣﻨﺒﻊ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﺍﺳﺖ. 13ﻧﻬﺎﻝ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﻧﺎﺭﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎﻱ ﻧﻔﻴﺴﻪ ﻭﺑﺎﻥ ﻭ ﺳﻨﺒﻞ ﺍﺳﺖ. 14ﺳﻨﺒﻞ ﻭ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﻭﻧﻲ ﻭ ﺩﺍﺭﭼﻴﻨﻲ ﺑﺎ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻛﻨﺪﺭ ،ﻣ ﺮ ﻭﻋﻮﺩ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻋﻄﺮﻫﺎﻱ ﻧﻔﻴﺴﻪ . 15ﭼﺸﻤﺔ ﺑﺎﻏﻬﺎ ﻭ ﺑﺮﻛﺔ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ .
535
ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ : 16ﺍﻱ ﺑﺎﺩ ﺷﻤﺎﻝ ،ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭﺍﻱ ﺑﺎﺩ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﻴﺎ .ﺑﺮ ﺑﺎﻍ ﻣﻦ ﺑﻮﺯ ﺗﺎ ﻋﻄﺮﻫﺎﻳﺶ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﻮﺩ .ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﻧﻔﻴﺴﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ . 5 ﻣﺤﺒﻮﺏ : 1ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻡ ﻣ ﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﻄﺮﻫﺎﻳﻢ ﭼﻴﺪﻡ .ﺷﺎﻧﺔ ﻋﺴﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﺴﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺭﺩﻡ .ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻮﺷﻴﺪﻡ. ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ :ﺍﻱ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﻱ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﻴﺮﻱ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪ . ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ : 2ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺩﻟﻢ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ .ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﺪ .ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻛﻦ ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻦ! ﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺑﺔ ﻣﻦ ﻭ ﻛﺒﻮﺗﺮﻡ ﻭ ﺍﻱ ﻛﺎﻣﻠﺔ ﻣﻦ! ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﺒﻨﻢ ﻭ ﺯﻟﻔﻬﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﺗﺮﺷﹼﺤﺎﺕ ﺷﺐ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ. 3ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻡ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﻢ؟ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭼﺮﻛﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ 4ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺣﺸﺎﻳﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺁﻣﺪ. 5ﻣﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﻢ ،ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﻣ ﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻳﻢ ﻣ ﺮ ﺻﺎﻓﻲ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﺔ ﻗﻔﻞ ﺑﭽﻜﻴﺪ. 6ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻡ ؛ ﺍﻣﺎ ﻣﺤﺒﻮﺑﻢ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﺟﻮﺍﺑﻢ ﻧﺪﺍﺩ. 7ﻛﺸﻴﻜﭽﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﺰﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎ ﺑﺮﻗﻊ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 8ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﻳﺾ ﻋﺸﻖ ﻫﺴﺘﻢ . ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ : 9ﺍﻱ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺯﻧﺎﻥ ،ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺤﺒﻮﺑﺎﻥ ﭼﻪ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺤﺒﻮﺑﺎﻥ ﭼﻪ ﻓﻀﻠﻴﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ؟ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ : 10ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺳﺮﺥ ﻓﺎﻡ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺑﺮ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﺳﺮ ﺍﻭ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻟﻔﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﹸﺮﺍﺏ ﺳﻴﺎﻩ ﻓﺎﻡ ﺍﺳﺖ. 12ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻛﺒﻮﺗﺮﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺍﺳﺖ .ﺑﺎ ﺷﻴﺮ ﺷﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺨﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ. 13ﺭﺧﺴﺎﺭﻫﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻏﭽﺔ ﺑﻠﹶﺴﺎﻥ ﻭ ﭘﺸﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﻳﺎﺣﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﺳﻮﺳﻨﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮ ﺻﺎﻓﻲ ﻣﻲ ﭼﻜﺪ. 14ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﻱ ﻃﻼﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺮ ﺟ ﺪ ﻣﻨﹶﻘﹼﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑ ﹺﺮ ﺍﻭ ﻋﺎﺝ ﺷﻔﹼﺎﻑ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺯﺭﺩ ﻣ ﺮﺻﱠﻊ ﺑﻮﺩ. 15ﺳﺎﻗﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﻣﺮﻣﺮ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﺭ ﻧﺎﺏ ﻣﺆﺳﺲ ﺷﺪﻩ ،ﺳﻴﻤﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻭ ﻣﺮﻏﻮﺑﺘﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻳﺎﺭ ﻣﻦ ،ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ. 6 ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ : 1ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﻱ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺯﻧﺎﻥ؟ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻄﻠﺒﻴﻢ؟ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ : 2ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﹶﺴﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﺎﺕ ﺑﭽﺮﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﻮﺳﻨﻬﺎ ﺑﭽﻴﻨﺪ 3ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﺤﺒﻮﺑﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻮﺳﻨﻬﺎ ﮔﻠﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﺮﺍﻧﺪ. ﻣﺤﺒﻮﺏ : 4ﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺑﺔ ﻣﻦ ،ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺗﺮﺻﻪ ﺟﻤﻴﻞ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺯﻳﺒﺎ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﺑﻴﺪﻕ ﺩﺍﺭ ﻣﻬﻴﺐ ﻫﺴﺘﻲ. 5ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﻣﻦ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻣﻮﻳﻬﺎﻳﺖ ﻣﺜﻞ ﮔﻠﻪ ﺑﺰﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﻛﻮﻩ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 6ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻠﺔ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺴﺘﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻭ ﻫﻤﮕﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﺃﻡ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﻧﺎﺯﺍﺩ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 7ﺷﻘﻴﻘﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﻗﻊ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺎﺭﺓ ﺍﻧﺎﺭ ﺍﺳﺖ. 8ﺷﺼﺖ ﻣﻠﻜﻪ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻣﺘﻌﻪ ﻭ ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻥ ﺑﻴﺸﻤﺎﺭﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 9ﺍﻣﺎ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻣﻦ ﻭ ﻛﺎﻣﻠﺔ ﻣﻦ ﻳﻜﻲ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﻳﮕﺎﻧﺔ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﻣﺨﺘﺎﺭﺓ ﻭﺍﻟﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺧﺠﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ .ﻣﻠﻜﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺘﻌﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺪﺡ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ.
536
ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ : 10ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺻﺒﺢ ﻣﻲ ﺩﺭﺧﺸﺪ؟ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺟﻤﻴﻞ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻃﺎﻫﺮ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻴﺪﻕ ﺩﺍﺭ ﻣﻬﻴﺐ ﺍﺳﺖ؟ ﻣﺤﺒﻮﺏ: 11ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺟﻮﺯ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﺳﺒﺰﻳﻬﺎﻱ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﺍ ﺑﻨﮕﺮﻡ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﻮ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺍﻧﺎﺭ ﮔﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﺑﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﻮﻡ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﻋﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﻤﻴﻨﺎﹼﺩﺍﺏ ﺳﺎﺧﺖ. ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ : 13ﺑﺮﮔﺮﺩ ،ﺑﺮﮔﺮﺩ ﺍﻱ ﺷﻮﻟﻤﻴﺖ ﺑﺮﮔﺮﺩ ،ﺑﺮﮔﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ. ﻣﺤﺒﻮﺏ : ﺩﺭ ﺷﻮﻟﻤﻴﺖ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ؟ ﻣﺜﻞ ﻣﺤﻔﻞ ﺩﻭ ﻟﺸﻜﺮ. 7 1ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺮ ﺩ ﺷﺮﻳﻒ ،ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺖ ﺩﺭ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺒﺎ ﺍﺳﺖ .ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﺍﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺜﻞ ﺯﺑﻮﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﺩﺳﺖ ﺻﻨﻌﺖ ﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ. 2ﻧﺎﻑ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﺳﺔ ﻣﺪﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻤﺰﻭﺝ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ .ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﺩﺓ ﮔﻨﺪﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻮﺳﻨﻬﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 3ﺩﻭ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺩﻭ ﺑﭽﺔ ﺗﻮﺃﻡ ﻏﺰﺍﻝ ﺍﺳﺖ. 4ﮔﺮﺩﻥ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺝ ﻋﺎﺝ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻛﻪ ﻫﺎﻱ ﺣﺸﺒﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺑﻴﺖ ﺭﺑﻴﻢ .ﺑﻴﻨﻲ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺝ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﺩﻣﺸﻖ ﻣﺸﺮﻑ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﻃﺮﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 5ﺳﺮﺕ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻛﹶﺮﻣﻞ ﻭ ﻣﻮﻱ ﺳﺮﺕ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﹶ 6ﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ،ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺒﺎ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻟﺬﹼﺗﻬﺎ ﻫﺴﺘﻲ. 7ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻣﺖ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺮﻣﺎ ﻭ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 8ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺮﻣﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ .ﻭ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻭ ﺑﻮﻱ ﻧﻔﺲ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺳﻴﺒﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ. 9ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺑﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﻓﺮﻭ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻔﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺘ ﹼﻜﻠﻢ ﺳﺎﺯﺩ. ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ : 10ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﻭﻱ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 11ﺑﻴﺎ ﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﻭﻳﻢ ،ﻭ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﺕ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﻢ. 12ﻭ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﮔﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﮔﻠﻬﺎﻳﺶ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻧﺎﺭﻫﺎ ﮔﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ .ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 13ﻣﻬﺮ ﮔﻴﺎﻫﻬﺎ ﺑﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭﻧﺰﺩ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﻣﺎ ،ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﻣﻴﻮﺓ ﻧﻔﻴﺲ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﻛﹸﻬﻨﻪ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 8 1ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﻛﻪ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﻣﻜﻴﺪ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻱ ،ﺗﺎ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻢ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻮﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺭﺳﻮﺍ ﻧﻤﻲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 2ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﺭﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻱ ﺗﺎ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻤﺰﻭﺝ ﻭ ﻋﺼﻴﺮ ﺍﻧﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻡ. 3ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺍﻭ ﺯﻳﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ. 4ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﻧﻴﻨﮕﻴﺰﺍﻧﻴﺪ . ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ : 5ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ؟ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ : ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﻴﺐ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ .ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻭﺍﻟﺪﺓ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﮔﺮﻓﺖ. 6ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﺗﻢ ﺑﺮ ﺩﻟﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻧﮕﻴﻦ ﺑﺮ ﺑﺎﺯﻭﻳﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺕ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻏﻴﺮﺕ ﻣﺜﻞ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺳﺘﻢ ﻛﻴﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺗﺶ ﻭ ﻟﹶﻬﻴﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﻴﻠﻬﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻓﺮﻭﻧﺸﺎﻧﻴﺪ .ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻤﺮﺩ. ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ : 8ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺮﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ .ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﻛﻨﻨﺪ ،ﭼﻪ ﺑﻜﻨﻴﻢ؟ 9ﺍﮔﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺮﺝ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻳﻢ. ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ :
537
10ﻣﻦ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺟﻬﺎ ﺍﺳﺖ .ﻟﻬﺬﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﺔ ﻳﺎﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 11ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺑﻌﻞ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻃﻮﺭﺍﻥ ﺳﭙﺮﺩ ،ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺪﻫﺪ. 12ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﻃﻮﺭﺍﻥ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ،ﺩﻭﻳﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ . ﻣﺤﺒﻮﺏ: 13ﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﺎﺕ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻲ ،ﺭﻓﻴﻘﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ،ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺸﻨﻮﺍﻥ. ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ : 14ﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ،ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻦ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻏﺰﺍﻝ ﻳﺎ ﺑﭽﺔ ﺁﻫﻮ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﺑﺎﺵ.
538
ﻛﺘﺎﺏ ﺍﺷﻌﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ 1 1ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺁﻣﻮﺹ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻋﺰﹼﻳﺎ ﻭ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﻭ ﺁﺧﺎﺯ ﻭ ﺣﺰﻗﻴﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﻳﺪ. 2ﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﻮﺵ ﺑﮕﻴﺮ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ .ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺮﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ. 3ﮔﺎﻭ ﻣﺎﻟﻚ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻻﻍ ﺁﺧﻮﺭ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻓﻬﻢ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 4ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭ ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺫﺭﻳﺖ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻔﺴﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺴﻮﻱ ﻋﻘﺐ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺷﺪﻧﺪ. 5ﭼﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺿﺮﺏ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻓﺘﻨﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺮ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻣﺮﻳﺾ. 6ﺍﺯ ﻛﻒ ﭘﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﻨﺪﺭﺳﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﻭ ﻛﻮﻓﺘﮕﻲ ﻭ ﺯﺧﻢ ﻣﺘﻌﻔﹼﻦ ،ﻛﻪ ﻧﻪ ﺑﺨﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺍﻟﺘﻴﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﻭﻻﻳﺖ ﺷﻤﺎ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺜﻞ ﻭﺍﮊﮔﻮﻧﻲ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﭙﺮ ﺩﺭ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﺧﻴﺎﺭ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﻬﺮ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺘﺮﻭﻙ ﺍﺳﺖ. 9ﺍﮔﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﻣﺜﻞ ﺳﺪﻭﻡ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻤﻮﺭﻩ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻴﻢ. 10ﺍﻱ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﺳﺪﻭﻡ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻋﻤﻮﺭﻩ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. 11ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﻭ ﭘﻴﻪ ﭘﺮﻭﺍﺭﻳﻬﺎ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺰﻫﺎ ﺭﻏﺒﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ. 12ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﻨﻴﺪ؟ ﺳﺒﺖ ﻭ ﺩﻋﻮﺕ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﻴﺰ .ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ .ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 13ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺑﺎﻃﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻴﺎﻭﺭﻳﺪ .ﺑﺨﻮﺭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻏﺮﺓ ﻣﺎﻩ ﻭ 14ﻏﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻴﺪﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺭﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 15ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻋﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ. 16ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻪ ،ﻃﺎﻫﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺪﻱ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ. 17ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ .ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﻴﺪ ،ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 18ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ .ﺍﮔﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﻑ ﺳﻔﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺜﻞ ﻗﺮﻣﺰ ﺳﺮﺥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺸﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 19ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 20ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﻤﺮﺩ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 21ﺷﻬﺮ ﺍﻣﻴﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯﺍﻧﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻝ ﻗﺎﺗﻼﻥ. 22ﻧﻘﺮﺓ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﺒﺪﻝ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻣﻤﺰﻭﺝ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 23ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﻣﺘﻤﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﻓﻴﻖ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺷﻮﻩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ .ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﻋﻮﻱ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺪ. 24ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ،ﻗﺪﻳﺮﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ. ﻞ ﭘﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻳﻤﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺭﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 25ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺩﺭﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜ ﹼ 26ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻭﻝ ﻭ ﻣﺸﻴﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﻗﺮﻳﺔ ﺍﻣﻴﻦ ﻣﺴﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ«. 27ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻧﺎﺑﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ. 28ﻭ ﻫﻼﻛﺖ ﻋﺎﺻﻴﺎﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 29ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﻠﻮﻃﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻏﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﺭﺳﻮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 30ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻤﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﻠﻮﻃﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺶ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﻏﻲ ﻛﻪ ﺁﺏ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 31ﻭ ﻣﺮﺩ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﭘﺮﺯﺓ ﻛﺘﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﻠﺶ ﺷﻌﻠﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 2
539
1ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺁﻣﻮﺹ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﻳﺪ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺧﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﻮﻩ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻗﻠﹼﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻓﻮﻕ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 3ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮﺁﻳﻴﻢ ﺗﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﺯ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺻﺎﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 4ﻭ ﺍﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺎﻭ ﺁﻫﻦ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺍﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺍﻣﺘﻲ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﻮﺧﺖ. 5ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻡ ﻣﺸﺮﻗﻲ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻏﺮﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺯﺩﻩ ﺍﻧﺪ، 7ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﭘﺮﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ؛ 8ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺘﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ؛ ﺻﻨﻌﺖ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 9ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﭘﺴﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ .ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪ. 10ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺒﺮﻳﺎﻱ ﺟﻼﻝ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺻﺨﺮﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻦ. 11ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭘﺴﺖ ﻭ ﺗﻜﺒﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺭﻭﺯﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﺮ ﭼﻴ ﹺﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻋﺎﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﺮﺗﻔﻊ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؛ 13ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺭﻓﻴﻊ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻠﻮﻃﻬﺎﻱ ﺑﺎﺷﺎﻥ؛ 14ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﻋﺎﻟﻲ ﻭ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺗﻠﹼﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ؛ 15ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺑﺮﺝ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺣﺼﺎﺭ ﻣﻨﻴﻊ؛ 16ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺗﺮﺷﻴﺶ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻣﺼﻨﻮﻋﺎﺕ ﻣﺮﻏﻮﺏ؛ 17ﻭ ﻛﺒﺮﻳﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻢ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﻜﺒﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﭘﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ، ﻞ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 18ﻭ ﺑﺘﻬﺎ ﺑﺎﻟﻜ ﹼ 19ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺣﻔﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻙ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻛﺒﺮﻳﺎﻱ ﺟﻼﻝ ﻭﻱ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺳﺎﺯﺩ. 20ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ،ﺑﺘﻬﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﻃﻼﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻮﺵ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﻔﹼﺎﺷﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ، 21ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺷﻜﺎﻓﻬﺎﻱ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻛﺒﺮﻳﺎﻱ ﺟﻼﻝ ﻭﻱ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺳﺎﺯﺩ. 22ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻔﺲ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﻨﻲ ﺍﺵ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺳﺖ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ 3 1ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭘﺎﻳﻪ ﻭ ﺭﻛﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭘﺎﻳﺔ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭘﺎﻳﺔ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 2ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺭﺍ، 3ﻭ ﺳﺮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﭘﻨﺠﺎﻫﻪ ﻭ ﺷﺮﻳﻔﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺻﻨﻌﺖ ﮔﺮﺍﻥ ﻣﺎﻫﺮ ﻭ ﺳﺎﺣﺮﺍﻥ ﺣﺎﺫﻕ. 4ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﻛﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻭ ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﻳﺶ .ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺑﺮ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﺑﺮ ﺷﺮﻳﻔﺎﻥ ﺗﻤﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﭼﻮﻥ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﺪ» :ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﺧﹸﻮﺕ ﻫﺴﺖ؟ ﭘﺲ ﺣﺎﻛﻢ ﻣﺎ ﺷﻮ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ، 7ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻋﻼﺝ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﻧﻪ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻧﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺣﺎﻛﻢ ﻗﻮﻡ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ 8ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻟﺴﺎﻥ ﻭ ﺍﻓﻌﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻨﮓ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 9ﺳﻴﻤﺎﻱ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﺪﻭﻡ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺎﺵ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ .ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 10ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺛﻤﺮﺓ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 11ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
540
12ﻭ ﺍﻣﺎ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ،ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﻠﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ،ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 13ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺩﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ. 15ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪ ﻭ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ 16ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻣﺘﻜﺒﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻏﻤﺰﺍﺕ ﭼﺸﻢ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻠﺨﺎﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 17ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻕ ﺳﺮ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﻛﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻮﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﻳﻨﺖ ﺧﻠﺨﺎﻟﻬﺎ ﻭ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﻭ ﻫﻼﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 19ﻭ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻭﺑﻨﺪﻫﺎ ﺭﺍ، 20ﻭ ﺩﺳﺘﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪﻫﺎ ﻭ ﻋﻄﺮ ﺩﺍﻧﻬﺎ ﻭ ﺗﻌﻮﻳﺬ ﺭﺍ، 21ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎ ﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻨﻲ ﺭﺍ. 22ﻭ ﺭﺧﻮﺕ ﻧﻘﻴﺴﻪ ﻭ ﺭﺩﺍﻫﺎ ﻭ ﺷﺎﻟﻬﺎ ﻭ ﻛﻴﺴﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ، 23ﻭ ﺁﻳﻨﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﻗﻊ ﺭﺍ. 24ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ،ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ،ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻣﻮﻳﻬﺎﻱ ﺑﺎﻓﺘﻪ ،ﻛﻠﻲ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ،ﺯﻧﹼﺎﺭ ﭘﻼﺱ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ،ﺳﻮﺧﺘﮕﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺎﺕ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 26ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﻭﻱ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ. 4 1ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺖ ﺯﻥ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪ ،ﻓﻘﻂ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﺎﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻋﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ. 2ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﺧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﻳﺒﺎ ﻭ ﺟﻠﻴﻞ ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺎﺟﻴﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺨﺮ ﻭ ﺯﻳﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺗﺮﻙ ﺷﻮﺩ ،ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺑﺎﺷﺪ. 4ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﺮﻙ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺳﻮﺧﺘﮕﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺭﻓﻊ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺴﺎﻛﻦ ﻛﻮﻩ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺤﻔﻠﻬﺎﻳﺶ ﺍﺑﺮ ﻭ ﺩﻭﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﮔﻲ ﺁﺗﺶ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻓﺮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻼﻝ ﺁﻥ ﭘﻮﺷﺸﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺭﻭﺯ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻠﺠﺎﺀ ﻭ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 5 1ﺳﺮﻭﺩ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺮﺍﻳﻢ .ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺗﻠﹼﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﺩﺍﺷﺖ، 2ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﭘﺎﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺟﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﺮﺧﺸﻲ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﹶﻨﺪ .ﭘﺲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺑﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 3ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺣﻜﻢ ﻛﻨﻴﺪ. 4ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻜﺮﺩﻡ؟ ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﭼﺮﺍ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺑﺪ ﺁﻭﺭﺩ؟ 5ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻵﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﺣﺼﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﭼﺮﺍﮔﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؛ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 6ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﻪ ﭘﺎﺯﺵ ﻭ ﻧﻪ ﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺧﺲ ﺩﺭﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻭﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺒﺎﺭﺍﻧﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﻬﺎﻝ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻌﺪﻱ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺷﺪ. 8ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻠﺤﻖ ﻭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻣﻠﺼﻖ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ .ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ.
541
9ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺧﻮﺵ ﻧﻤﺎ ﻏﻴﺮﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻩ ﺟﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻚ ﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺣﻮﻣﺮ ﺗﺨﻢ ﻳﻚ ﺍﻳﻔﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 11ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﭘﻲ ﻣﺴﻜﺮﺍﺕ ﺑﺮﻭﻧﺪ ،ﻭ ﺷﺐ ﺩﻳﺮ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 12ﻭ ﺩﺭ ﺑﺰﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺑﻂ ﻭ ﺩ ﻑ ﻭ ﻧﺎﻱ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻓﻌﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﻧﻤﻲ ﻧﮕﺮﻧﺪ. 13ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﺪﻡ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﻳﻔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﻋﻮﺍﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺧﺸﻚ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ. 14ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺣﺮﺹ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺪ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺟﻤﻬﻮﺭ ﻭ ﺷﻮﻛﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ. 15ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺫﻟﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﭘﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 16ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺪﻭﺱ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻏﺮﺑﺎ ﺩﺭ ﻣﺮﺗﻊ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﺮﻳﺪ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺮﻭﺍﺭﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 18ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ ﻃﻨﺎﺏ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ. 19ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﺘﺎﺑﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﻴﻨﻢ .ﻭ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ. 20ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﺪﻱ ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻨﺪ ،ﻛﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻧﻮﺭ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻇﻠﻤﺖ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻠﺨﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺗﻠﺨﻲ ﻣﻲ ﻧﻬﻨﺪ. 21ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺣﻜﻴﻤﻨﺪ ،ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﻓﻬﻴﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 22ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻤﺰﻭﺝ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺴﻜﺮﺍﺕ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﻮﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 23ﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺷﻮﻩ ﻋﺎﺩﻝ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪ ،ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 24ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﻬﺠﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺭﺓ ﺁﺗﺶ ﻛﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻋﻠﻒ ﺧﺸﻚ ﺩﺭ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺭﻳﺸﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻜﻮﻓﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻏﺒﺎﺭ ﺑﺮﺍﻓﺸﺎﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻛﻼﻡ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 25ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻻﺷﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻓﻀﻼﺕ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ. 26ﻭ ﻋﻠﹾﻤﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﻌﻴﺪ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﻐﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ. 27ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺣﺪﻱ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﻟﻐﺰﺵ ﺧﻮﺭﻧﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﻧﻪ ﭘﻴﻨﮕﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 28ﻛﻪ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻴﺰ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺳﻤﻬﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ ﻭ ﭼﺮﺧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 29ﻏﺮﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﻣﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﮊﻳﺎﻥ ﻏﺮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻌﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺻﻴﺪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺷﻮﺭﺵ ﺩﺭﻳﺎ ﺷﻮﺭﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﮕﺮﺩ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻭ ﺗﻨﮕﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺩﺭ ﺍﻓﻼﻙ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﻣﺒﺪﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 6 1ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻋ ﹼﺰﻳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺮﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻋﺎﻟﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻨﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺳﺮﺍﻓﻴﻦ ﺑﺎﻻﻱ ﺁﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺶ ﺑﺎﻝ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﻭ ﻳﻜﻲ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﻗﺪﻭﺱ ﻗﺪﻭﺱ ﻗﺪﻭﺱ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﺍﺳﺖ. 4ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺩ ﭘﺮ ﺷﺪ. 5ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ :ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﻟﺐ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﻟﺐ ﺳﺎﻛﻨﻢ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺳﺮﺍﻓﻴﻦ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﭘﺮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﮕﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﺒﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺍﺷﺖ. 7ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﻟﺒﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻧﺖ ﺭﻓﻊ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺖ ﻛﻔﹼﺎﺭﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻭﺍﺯﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺮﻭﺩ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﺮﺍ ﺑﻔﺮﺳﺖ. 9ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻮ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ.
542
10ﺩﻝ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻓﺮﺑﻪ ﺳﺎﺯ ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﻤﺎ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﻨﺪ. 11ﭘﺲ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﮔﺸﺘﻪ ،ﻏﻴﺮﻣﺴﻜﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﺩﻣﻲ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﻮﺩ. 12ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺭﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﺷﻮﺩ. 13ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﻋﺸﺮﻱ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻠﻮﻁ ﻭ ﭼﻨﺎﺭ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻗﻄﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻛﹸﻨﺪﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺫﺭﻳﺖ ﻣﻘﺪﺱ ﻛﹸﻨﺪﺓ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 7 1ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺣﺎﺯﺑﻦ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﺑﻦ ﻋﺰﹼﻳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺭﺻﻴﻦ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻓﻘﺢ ﺑﻦ ﺭﻣﻠﻴﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺘﺢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 2ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺩﺭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺩﻝ ﺍﻭ ﻭ ﺩﻝ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﺶ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺟﻨﮕﻞ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﺩ. 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﮔﻔﺖ» :ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺷﺂﺭﻳﺎﺷﻮﺏ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﻗﻨﺎﺕ ﺑﺮﻛﺔ ﻓﻮﻗﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﮔﺎﺯﺭ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺁﺣﺎﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮ. ﻞ ﺩﻭﺩﺍﻓﺸﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺭﺻﻴﻦ ﻭ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺭﻣﻠﻴﺎ. 4ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ :ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺎﺵ ﻣﺘﺮﺱ ﻭ ﺩﻟﺖ ﺿﻌﻴﻒ ﻧﺸﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺩ ﹺﻡ ﻣﺸﻌ ﹺ 5ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺭﺍﻡ ﺑﺎ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺭﻣﻠﻴﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺿﺮﺭ ﺗﻮ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ: 6ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺁﻳﻴﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻃﺒﺌﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻛﻨﻴﻢ. 7ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺍﹶﺭﺍﻡ ،ﺩﻣﺸﻖ ﻭ ﺳﺮ ﺩﻣﺸﻖ ،ﺭﺻﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﺼﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﻗﻮﻣﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 9ﻭ ﺳﺮ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻭ ﺳﺮ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﭘﺴﺮ ﺭﻣﻠﻴﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 10ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﺁﺣﺎﺯ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 11ﺁﻳﺘﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻄﻠﺐ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻋﻤﻖ ﻫﺎ ﺑﻄﻠﺐ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺑﺎﻻ. 12ﺁﺣﺎﺯ ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲ ﻃﻠﺒﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﻴﺰﻱ ﺳﻬﻞ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺰﺍﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺰﺍﺭ ﻛﻨﻴﺪ. 14ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻤﺎﻧﻮﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 15ﻛﺮﻩ ﻭ ﻋﺴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺪﻱ ﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺧﻮﺑﻲ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺴﺮ ،ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﺪﻱ ﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻛﺮﺩﻥ ﺧﻮﺑﻲ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ ،ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ،ﻣﺘﺮﻭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 17ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻭ ﺑﺮ ﻗﻮﻣﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺕ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺟﺪﺍ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺣﺎﻝ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﺍ. 18ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﮕﺴﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﺼﺮﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺒﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﺷﻮﺭﻧﺪ ﺻﻔﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ. 19ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎﻱ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺷﻜﺎﻓﻬﺎﻱ ﺻﺨﺮﻩ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﺭﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺗﻊ ﻫﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 20ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﺳﺘﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮ ﺍﺟﻴﺮﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ،ﻣﻮﻱ ﺳﺮ ﻭ ﻣﻮﻱ ﭘﺎﻳﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪ ﻭ ﺭﻳﺶ ﻫﻢ ﺳﺘﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 21ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﺩﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 22ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺷﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻛﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺧﻮﺭﺍﻛﺶ ﻛﺮﻩ ﻭ ﻋﺴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﺮ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﻮ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﺎﺭﺓ ﻧﻘﺮﻩ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺧﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 25ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﻮﻫﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻴﻞ ﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺧﺲ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 8 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﻟﻮﺣﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻬﻴﺮ ﺷﻼﻝ ﺣﺎﺵ ﺑﺰ ﺑﻨﻮﻳﺲ. 2ﻭ ﻣﻦ ﺷﻬﻮﺩ ﺍﻣﻴﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻭﺭﻳﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﺒﺮﻛﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻡ. 3ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺒﻴﻪ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺮ ﺷﹶﻼﻝ ﺣﺎﺵ ﺑﺰ ﺑﻨﺎﻡ، 4ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻃﻔﻞ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﻱ ﭘﺪﺭﻡ ﻭﺍﻱ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﮕﻮﻳﺪ ،ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺩﻣﺸﻖ ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 6ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺭﺻﻴﻦ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺭﻣﻠﻴﺎ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ،
543
7ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻬﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺸﻤﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺟﻮﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، 8ﻭ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺳﻴﻼﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻋﺒﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﻬﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻃﻮﻝ ﻭ ﻋﺮﺽ ﻭﻻﻳﺘﺖ ﺭﺍ ﺍﻱ ﻋﻤﺎﻧﻮﺋﻴﻞ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 9ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻳﻴﺪ ﺍﻱ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻭ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﮔﻮﺵ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﺍﻱ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ .ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 10ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ. 11ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻨﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﮔﻔﺖ: 12ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻓﺘﻨﻪ ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻨﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺘﻨﻪ ﻧﻨﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺧﺎﺋﻒ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ. 13ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺧﻮﻑ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ. 14ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻨﮓ ﻣﺼﺎﺩﻡ ﻭ ﺻﺨﺮﺓ ﻟﻐﺰﺵ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺍﻡ ﻭ ﺗﻠﻪ. 15ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻟﻐﺰﺵ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺪﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ«. 16ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﭙﻴﭻ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﺳﺎﺯ. 17ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 18ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻋﻼﻣﺎﺕ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 19ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﺟﻨﹼﻪ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﻴﻚ ﺟﻴﻚ ﻭ ﺯﻣﺰﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻴﺪ ،ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺁﻳﺎ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺳﺆﺍﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 20ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﺑﺎ ﻋﺴﺮﺕ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺸﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ. ﺖ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻏﻠﻴﻆ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 22ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻈﺮﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻨﮕﻲ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻭ ﻇﻠﻤ 9 1ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﺧﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﺭﺩ ﻥ ﺩﺭﺟﻠﻴﻞ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 2ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺳﺎﻟﻚ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﻮﺭ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻮﺕ ﻧﻮﺭ ﺳﺎﻃﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 3ﺗﻮ ﻗﻮﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺷﺎﺩﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ .ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻣﺜﻞ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭﻗﺖ ﺩﺭﻭ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻭﺟﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻮﻍ ﺑﺎﺭ ﺍﻭ ﻋﺼﺎﻱ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺼﺎﻱ ﺟﻔﺎ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻲ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻛﺮﺩﻱ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﻣﺴﻠﹼﺤﺎﻥ ﺩﺭ ﻏﻮﻏﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺧﹲﻮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﻫﻴﺰﻡ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻭﻟﺪﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻣﺸﻴﺮ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺪﻳﺮ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺳﺮﻣﺪﻱ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﺗﺮﻗﹼﻲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻭﻱ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﺯ ﺍﻵﻥ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺍﻻﺑﺎﺩ ﺛﺎﺑﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﻏﻴﺮﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻼﻣﻲ ﻧﺰﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 9ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﺗﻜﺒﺮ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ. 10ﺧﺸﺘﻬﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﭼﻮﺑﻬﺎﻱ ﺍﻓﺮﺍﻍ ﺩﺭﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺠﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻳﻢ. 11ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺭﺻﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻀﹼﺪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ﻭ ﺧﺼﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ. 12ﺍﹶﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ .ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ،ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ. 13ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﺴﻮﻱ ﺯﻧﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺭﺍ ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 14ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺮ ﻭ ﺩﻡ ﻧﺨﻞ ﻭ ﻧﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﻳﺪ.
544
15ﻣﺮﺩ ﭘﻴﺮ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﻒ ﺳﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺩﻡ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺎﺩﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺑﻠﻌﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 17ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻭ ﺷﺮﻳﺮﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻫﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﻏﻀﺐ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﺭ ﻭﺧﺲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎﻱ ﺟﻨﮕﻞ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻭﺩ ﻏﻠﻴﻆ ﭘﻴﭽﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 19ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﻴﺰﻡ ﺁﺗﺶ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 20ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺭﺑﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 21ﻣﻨﺴﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻣﻨﹼﺴﻲ ﺭﺍ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻀﹼﺪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﺘﺤﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ. 10 1ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻏﻴﺮ ﻋﺎﺩﻟﻪ ﺭﺍ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻇﻠﻢ ﺭﺍ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻖ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺑﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﻏﺎﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 2ﺗﺎ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺣ 3ﭘﺲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺴﻮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ؟ 4ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺧﻢ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ .ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ. 5ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﺷﻮﺭ ﻛﻪ ﻋﺼﺎﻱ ﻏﻀﺐ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺼﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻡ ﻣﻐﻀﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ،ﺗﺎ ﻏﻨﻴﻤﺘﻲ ﺑﺮﺑﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻏﺎﺭﺗﻲ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 7ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻟﺶ ﺑﺪﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻗﻴﺎﺱ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﺩﻟﺶ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻭ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺑﺴﺎﺯﺩ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺁﻳﺎ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ 9ﺁﻳﺎ ﻛﹶﻠﻨﻮ ﻣﺜﻞ ﻛﺮﻛﻤﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺣﻤﺎﺕ ﻣﺜﻞ ﺍﺭﻓﺎﺩ ﻧﻲ ،ﻭ ﺁﻳﺎ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻣﺸﻖ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 10ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺑﺘﻬﺎ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﻳﺎﻓﺖ؟ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ 11ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﻬﺠﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻳﺶ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻳﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 12ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﻮﻩ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺛﻤﺮﺓ ﺩﻝ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺨﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺘﻜﺒﺮ ﻭﻱ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﻬﻴﻢ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﺒﻘﻞ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺟﺒﺎﺭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ. 14ﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺩﻭﻟﺖ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺗﺨﻤﻬﺎﻱ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ﻳﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻳﺎ ﺟﻚ ﺟﻚ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ. 15ﺁﻳﺎ ﺗﺒﺮ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺷﻜﻨﺪ ﻓﺨﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻳﺎ ﺍﺭﻩ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻜﻨﺪ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻋﺼﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ﻳﺎ ﭼﻮﺏ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 16ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﺮ ﻓﺮﺑﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﻻﻏﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻣﺜﻞ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 17ﻭ ﻧﻮﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺎﺭ ﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﻭﻱ ﺷﻌﻠﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺧﺲ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 18ﻭ ﺷﻮﻛﺖ ﺟﻨﮕﻞ ﻭ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺪﻥ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﮔﺪﺍﺧﺘﻦ ﻣﺮﻳﺾ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 19ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻭ ﺟﻨﮕﻠﺶ ﻗﻠﻴﻞ ﺍﻟﻌﺪﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻃﻔﻠﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺛﺒﺖ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ. 20ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻧﺎﺟﻴﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺯﻧﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻼﺹ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺍﻱ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻘﻴﺔ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﺭﻳﮓ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻘﹼﻴﺘﻲ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻫﻼﻛﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻘﹼﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺠﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، 23ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻫﻼﻛﺖ ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺮﻱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 24ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺳﺎﻛﻨﻴﺪ ﺍﺯ ﺁﺷﻮﺭ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ،ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻮﺏ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻤﻲ ،ﻏﻀﺐ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻼﻛﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
545
26ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﺓ ﻏﺮﺍﺏ .ﻭ ﻋﺼﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 27ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﺵ ﺗﻮ ﻭ ﻳﻮﻍ ﺍﻭ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻥ ﺗﻮ ﺭﻓﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻳﻮﻍ ﺍﺯ ﻓﺮﺑﻬﻲ ﮔﺴﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 28ﺍﻭ ﺑﻪ ﻋﻴﺎﺕ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺠﺮﻭﻥ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻜﻤﺎﺵ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 29ﺍﺯ ﻣﻌﺒﺮ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﻣﻨﺰﻝ ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ ،ﺍﻫﻞ ﺭﺍﻣﻪ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺟﺒﻌﺔ ﺷﺎﺅﻝ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 30ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭ! ﺍﻱ ﻟﻴﺸﻪ ﻭ ﺍﻱ ﻋﻨﺎﺗﻮﺕ ﻓﻘﻴﺮ ﮔﻮﺵ ﺩﻩ! 31ﻣﺪﻣﻴﻨﻪ ﻓﺮﺍﺭﻱ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺟﻴﻨﻴﻢ ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ. 32ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻧﻮﺏ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﻴﻞ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻭ ﻛﻮﻩ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 33ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﻑ ﻗﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪﺍﻥ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺗﻔﻌﺎﻥ ﭘﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ، 34ﻭ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎﻱ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻪ ﺁﻫﻦ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 11 1ﻭ ﻧﻬﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﺗﻨﺔ ﻳﺴﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺷﺎﺧﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺭﻳﺸﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻜﻔﺖ. 2ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻭﺡ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻓﻬﻢ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. 3ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺅﻳﺖ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﻭﻓﻖ ﺳﻤﻊ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﺣﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺯﺩﻩ ،ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻔﺤﺔ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺖ. 5ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﻛﻤﺮﺵ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺍﻣﺎﻧﺖ. 6ﻭ ﮔﺮﮒ ﺑﺎ ﺑﺮﻩ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﻠﻨﮓ ﺑﺎ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺷﻴﺮ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺭﻱ ﺑﺎ ﻫﻢ ،ﻭ ﻃﻔﻞ ﻛﻮﭼﻚ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺍﻧﺪ. 7ﻭ ﮔﺎﻭ ﺑﺎ ﺧﺮﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭼﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺷﻴﺮ ﻣﺜﻞ ﮔﺎﻭ ﻭ ﻛﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 8ﻭ ﻃﻔﻞ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﻣﺎﺭ ﺑﺎﺯﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻃﻔﻞ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻓﻌﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 9ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻦ ﺿﺮﺭ ﻭ ﻓﺴﺎﺩﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺁﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺭﻳﺸﺔ ﻳﺴﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﻠﹶﻢ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺷﻮﺭ ﻭ ﻣﺼﺮ ﻭ ﻓﺘﺮﻭﺱ ﻭ ﺣﺒﺶ ﻭ ﻋﻴﻼﻡ ﻭ ﺷﻨﻌﺎﺭ ﻭ ﺣﻤﺎﺕ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺎﺯﺁﻭﺭﺩ. 12ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻋﻠﹶﻤﻲ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﮔﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﻃﺮﻑ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. ﺣﺴﺪ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺭﻓﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺣﺴﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻨﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 13ﻭ 14ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﭘﺮﻳﺪﻩ ،ﺑﻨﻲ ﻣﺸﺮﻕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻏﺎﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﹶﺩﻡ ﻭ ﻣﺆﺁﺏ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 15ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﺑﺎﻧﺔ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺎﺩ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺑﺮ ﻧﻬﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻔﺖ ﻧﻬﺮﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺟﻬﺖ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺷﺎﻩ ﺭﺍﻫﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺁﻣﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻮﺩ. 12 1ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺑﻮﺩﻱ ،ﺍﻣﺎ ﻏﻀﺐ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺗﺴﻠﻲ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ. 2ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺗﺮﺳﻴﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻳﺎﻩ ﻳﻬﻮﻩ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺸﻴﺪ. 4ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺫﻛﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 5ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ. 6ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻨﺔ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺻﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺴﺮﺍﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ. 13 1ﻭﺣﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﺎﺑﻞ ﻛﻪ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺁﻣﻮﺹ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ. 2ﻋﻠﹶﻤﻲ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺧﺸﻚ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﻧﺠﺒﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ. 3ﻣﻦ ﻣﻘﹼﺪﺳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺒﺮﻳﺎﻱ ﻣﻦ ﻭﺟﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻏﻀﺒﻢ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻡ.
546
4ﺁﻭﺍﺯ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻠﻖ ﻛﺜﻴﺮ .ﺁﻭﺍﺯ ﻏﻮﻏﺎﻱ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻟﺸﻜﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺳﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ. 5ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻌﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ .ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻛﻨﺪ. 6ﻭﻟﻮﻟﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺜﻞ ﻫﻼﻛﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 7ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻫﻤﺔ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺳﺴﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 8ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﹶﺍﻟﹶﻤﻬﺎ ﻭ ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﺯﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺎﺭﺽ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﻣﺜﻞ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﺪ ﺩﺭﺩ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ .ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﻈﺮ ﺣﻴﺮﺕ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺷﻌﻠﻪ ﻭﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 9ﺍﻳﻨﻚ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻏﻀﺐ ﻭ ﺷﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﻭ ﺳﺘﻤﻜﺸﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﻫﻼﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺟﻬﺎﻳﺶ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻃﻠﻮﻉ ﺧﻮﺩ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﺎﺑﺎﻧﻴﺪ. 11ﻭ ﻣﻦ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 12ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺍﹸﻭﻓﻴﺮ ﻛﻤﻴﺎﺑﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 13ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻏﻀﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ. 14ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﻫﻮﻱ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻠﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻧﻜﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻳﺶ ﻓﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 15ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﻧﻴﺰﻩ ﺯﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 16ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 17ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻛﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 18ﻭ ﻛﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺛﻤﺮﺓ ﺭﺣﻢ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 19ﻭ ﺑﺎﺑﻞ ﻛﻪ ﺟﻼﻝ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻭ ﺯﻳﻨﺖ ﻓﺨﺮ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺜﻞ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺧﺪﺍ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻋﻤﻮﺭﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻋﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻴﻤﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪ. 20ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺁﺑﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺴ ﹰ 21ﺑﻠﻜﻪ ﻭﺣﻮﺵ ﺻﺤﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻮﻣﻬﺎ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺷﺘﺮ ﻣﺮﻍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻏﻮﻻﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻗﺺ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 22ﻭ ﺷﻐﺎﻟﻬﺎ ﺩﺭ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﮔﺮﮔﻬﺎ ﺩﺭ ﻛﻮﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﺵ ﻧﻤﺎ ﺻﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﺶ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﺶ ﻃﻮﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ. 14 1ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺗﺮﺣﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﺸﺎﻥ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻏﺮﺑﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﻠﺼﻖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 2ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﻱ ،ﻣﻤﻠﻮﻙ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺍﺳﻴﺮ ﮔﻨﻨﺪﻛﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺳﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻟﻢ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺳﺨﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺧﻼﺻﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ. 4ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺯﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﻔﺖ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻓﺎﻧﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ! 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺼﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﭼﻮﮔﺎﻥ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ. 6ﺁﻧﻜﻪ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺑﺎ ﺻﺪﻣﺔ ﻣﺘﻮﺍﻟﻲ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﺑﺎ ﺟﻔﺎﻱ ﺑﻴﺤﺪ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ، 7ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺳﺎﻛﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮﻧﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 8ﺻﻨﻮﺑﺮﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻭ ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ» :ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻗﻄﻊ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺮﺳﻴﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 10ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ؟ 11ﺟﻼﻝ ﺗﻮ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﺮﺑﻄﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻛﺮﻣﻬﺎ ﺯﻳﺮ ﺗﻮ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻮﺭﻫﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻨﺪ. 12ﺍﻱ ﺯﻫﺮﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﺒﺢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻱ؟ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ؟ 13ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻲ :ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻛﺮﺳﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺟﻠﻮﺱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ.
547
14ﺑﺎﻻﻱ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎﻱ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺻﻌﻮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺜﻞ ﺣﺼﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ 15ﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻔﻠﻬﺎﻱ ﺣﻔﺮﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 16ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻮﺗﺄﻣﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻭ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻌﺶ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ؟ 17ﻛﻪ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ؟« 18ﻫﻤﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺟﻼﻝ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻨﺪ. 19ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻗﺒﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﺎﺧﺔ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻟﺒﺎﺱ ﻛﺸﺘﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮﺯﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺣﻔﺮﻩ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻻﺷﺔ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺷﺪﻩ. 20ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻓﻦ ﻣﺘﹼﺤﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺍﻱ .ﺫﺭﻳﺖ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 21ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺘﻞ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻧﺨﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺼﺮﻑ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﭘﺮ ﻧﺴﺎﺯﻧﺪ. 22ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ «.ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﺳﻢ ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺭﺍ ﻭ ﻧﺴﻞ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 23ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﺧﺎﺭﭘﺸﺘﻬﺎ ﻭ ﺧﹶﻼﺑﻬﺎﻱ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﺎﺭﻭﺏ ﻫﻼﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ «.ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 24ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺑﻪ ﻧﻬﺠﻲ ﻛﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 25ﻭ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﻳﻮﻍ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻭﻱ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻘﺪﺭﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺩﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 26ﺗﻘﺪﻳﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 27ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ؟ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ؟ 28ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺁﺣﺎﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﻭﺣﻲ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ: 29ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻜﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻋﺼﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﺩ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻳﺸﺔ ﻣﺎﺭ ﺍﻓﻌﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻧﺘﻴﺠﺔ ﺍﻭ ﺍﮊﺩﻫﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﺮﻳﺪ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ .ﻭ ﺭﻳﺸﺔ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﺤﻄﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﹸﺸﺖ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. ﻲ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺗﻮ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺩﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺻﻔﻮﻑ ﻭﻱ ﻛﺴﻲ ﺩﻭﺭ 31ﺍﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻭﹺﻟﻮﹺﻟﹶﻪ ﻧﻤﺎ! ﻭ ﺍﻱ ﺷﻬﺮ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭ! ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 32ﭘﺲ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ» :ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﻨﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ. 15 1ﻭﺣﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻮﺁﺏ :ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﺒﻲ ﻋﺎﺭ ﻣﻮﺁﺏ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺷﺒﻲ ﻗﻴﺮ ﻣﻮﺁﺏ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﺑﻪ ﺑﻨﻜﺪﻩ ﻭ ﺩﻳﺒﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﹶﺒﻮ ﻭ ﻣ ﹺﻴﺪﺑﺎ ﻭﹺﻟﻮﹺﻟﹶﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﹶﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻳﺸﻬﺎﻱ ﻫﻤﻪ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻼﺱ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻣﻬﺎ ﻭ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭﺳﻮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻫﺮﻛﺲ ﻭﻟ ﹺﻮﻟﹶﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺷﻜﻬﺎ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ. ﺸﺒﻮﻥ ﻭ ﹶﺍﹾﻟﻌﺎﻟﹶﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ .ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﻳﺎ ﻫ ﹾ ﺣ ﹾ 4ﻭ ﺺ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺴﻠﹼﺤﺎﻥ ﻣﻮﺁﺏ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﺩ. ﺷﻠﺸ ﹺﻴّﺎ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻟﹸﻮﺣﻴﺖ ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺖ ﹶ ﺠﹶﻠ ﹾ 5ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻮﺁﺏ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ .ﻓﺮﺍﺭﻳﺎﻧﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﻮ ﹶﻏ ﺮ ﻭ ﻋ ﹺ ﺣ ﻮﺭﻭﻧﺎﻳﻢ ﺻﺪﺍﻱ ﻫﻼﻛﺖ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ. ﺍﺯ ﺭﺍﻩ 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻧﻤﺮﻳﻢ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻋﻠﻒ ﺧﺸﻜﻴﺪﻩ ﻭ ﮔﻴﺎﻩ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺳﺒﺰ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﺍﺩﻱ ﺑﻴﺪﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺪﻭﺩ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻭﹺﻟ ﹺﻮﻟﹶﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﹶﺍﺟﻼﻳﻢ ﻭ ﻭﹺﻟﻮﹺﻟﹶﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﺌﺮ ﺍﻳﻠﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺩﻳﻤﻮﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﻳﻤﻮﻥ ﺑﻼﻳﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻴﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺭﻳﺎﻥ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻘﻴﺔ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻤﺎﺷﺖ. 16 1ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺮﺍﺝ ﺣﺎﻛﻢ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺳﺎﻟﻊ ﺑﺴﻮﻱ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﹶ ﺻ ﻬﻴﻮﻥ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ. 2ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻣﻮﺁﺏ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﺷﻴﺎﻧﺔ ﺗﺮﻙ ﺷﺪﻩ ﻧﺰﺩ ﻣﻌﺒﺮﻫﺎﻱ ﺍﺿﺮﻧﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 3ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺳﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﺮ ﻣﺜﻞ ﺷﺐ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ .ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻦ ﻭ ﻓﺮﺍﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻨﻤﺎ.
548
4ﺍﻱ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻛﻪ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﻨﺪ .ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻩ ﺑﺎﺵ .ﺯﻳﺮﺍ ﻇﺎﻟﻢ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 5ﻭ ﻛﹸﺮﺳﻲ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 6ﻏﺮﻭﺭ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺗﻜﺒﺮ ﻭ ﺧﹸﻴﻼﺀ ﻭ ﻛﺒﺮ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﻓﺨﺮ ﺍﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ. 7ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻮﺁﺏ ﻭﹺﻟ ﹺﻮﻟﹶﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﹺﻭﹾﻟ ﹺﻮﻟﹶﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻨﻴﺎﺩﻫﺎﻱ ﻗﻴﺮ ﺣﺎ ﺭﺳﺖ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﻣﻀﺮﻭﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﺸﺒﻮﻥ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺳﺒﻤﻪ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺗﺎﻛﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ .ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﻐﹾﺰﻳﺮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺣ ﹾ 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻨﺘﺸﺮﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ. ﺣﺸﹾﺒﻮﻥ ﻭ ﺍﹶﻟﹾﻌﺎﻟﹶﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺷﻜﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎ ﻭ 9ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻮﺳﺒﻤﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺔ ﻳﻌﺰﻳﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻳﺴﺖ .ﺍﻱ ﺍﻧﮕﻮﺭﻫﺎﻳﺖ ﮔﻠﺒﺎﻧﮓ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﺍﺑﺘﻬﺎﺝ ﺍﺯ ﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺮﺧﹸﺸﺘﻬﺎ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ .ﺻﺪﺍﻱ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ. ﺵ. 11ﻟﻬﺬﺍ ﺍﺣﺸﺎﻱ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺑﻂ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻮﺁﺏ ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﻄﻦ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻴﺮﺣﺎ ﺭ ﹾ 12ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺁﺏ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺣﺎﺿﺮﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻋﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 13ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻮﺁﺏ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 14ﺍﻣﺎ ﺍﻵﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻣﺰﺩﻭﺭ ،ﺟﻼﻝ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﻭ ﻣﺤﻘﹼﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺁﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻢ ﻭ ﺑﻲ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 17 1ﻭﺣﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺩﻣﺸﻖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻣﺸﻖ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﻮﺩﺓ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 2ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻋﺮﻭﻋﻴﺮ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ. 3ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﺯ ﺩﻣﺸﻖ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻘﻴﻪ ﺍﹶﺭﺍﻡ .ﻭ ﻣﺜﻞ ﺟﻼﻝ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 4ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺟﻼﻝ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺿﻌﻴﻒ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻓﺮﺑﻬﻲ ﺟﺴﺪﺵ ﺑﻪ ﻻﻏﺮﻱ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 5ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﮔﺮﺍﻥ ﺯﺭﻉ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻨﺒﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻭ ﻛﻨﺪ .ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﻓﺎﻳﻢ ﺳﻨﺒﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﭽﻴﻨﻨﺪ. 6ﻭ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺘﻜﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻭ ﻳﺎ ﺳﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺎﺧﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻳﺎ ﭘﻨﺞ ﺩﺍﻧﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ .ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 7ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺴﻮﻱ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ. 8ﻭ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺷﻴﺮﻳﻢ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ. 9ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﻴﻨﺶ ﻣﺜﻞ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺟﻨﮕﻞ ﻳﺎ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺻﺨﺮﺓ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻱ ،ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻧﻬﺎﻟﻬﺎﻱ ﺩﻟﭙﺬﻳﺮ ﻏﺮﺱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻗﻠﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻏﺮﻳﺐ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺎﺷﺖ. ﺢ ﻣﺰﺭﻭ ﹺﻉ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺤﺼﻮﻟﺶ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺁﻓﺖ ﻣﻬﻠﻚ ﻭ ﺣﺰﻥ ﻋﻼﺝ 11ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻏﺮﺱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺒ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﺮﺑﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ. 12ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻮﺭﺵ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﻮﺭﺵ ﺩﺭﻳﺎ ﺷﻮﺭﺵ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺧﺮﻭﺵ ﻃﻮﺍﻳﻔﻲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﺮﻭﺵ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺧﺮﻭﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 13ﻃﻮﺍﻳﻒ ﻣﺜﻞ ﺧﺮﻭﺵ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺧﺮﻭﺷﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﺘﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﻩ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺑﺎﺩ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻏﺒﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ. 14ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻡ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﻮﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ .ﻧﺼﻴﺐ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺎ ﻭ ﺣﺼﹼﺔ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 18 1ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺎﻟﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﻛﻮﺵ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ.
549
2ﻭ ﺍﻳﻠﭽﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺑﺮﺩﻱ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺁﺑﻬﺎ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﻭﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺗﻴﺰﺭﻭ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻧﻴﺰ ﺍﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﹼﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻕ ،ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻳﺶ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﻣﻬﻴﺐ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻣﺖ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﻭ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻛﻪ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 3ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻭ ﺳﻜﻨﺔ ﺟﻬﺎﻥ ،ﭼﻮﻥ ﻋﻠﹶﻤﻲ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﺩﺩ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﹶﻛ ﹴﺮﻧﹼﺎ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﺭﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﻣﺜﻞ ﮔﺮﻣﺎﻱ ﺻﺎﻑ ﺑﺮ ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﺑﺮ ﺷﺒﻨﻢ ﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺣﺼﺎﺩ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺣﺼﺎﺩ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺮﺩﺩ ﺍﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﻳﺪ ﻭ ﻧﻬﺎﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﻜﻨﺪ. 6ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺷﻜﺎﺭﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﻭﺣﻮﺵ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪﺷﺪ .ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺷﻜﺎﺭﻱ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻭﺣﻮﺵ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 7ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﹼﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻕ ﻭ ﺍﺯ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻳﺶ ﺗﺎ ﻛﻨﻮﻥ ﻣﻬﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯﺍﻣﺘﻲ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﻭ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻛﻪ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 19 1ﻭﺣﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺼﺮ :ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﹶﺍ ﺑ ﹺﺮ ﺗﻴﺰﺭﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﻣﺼﺮ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻟﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 2ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺷﻬﺮ ﻭ ﻛﺸﻮﺭ ﺑﺎ ﻛﺸﻮﺭ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﻭ ﺭﻭﺡ ﻣﺼﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺶ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺸﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺘﻬﺎ ﻭ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﺍﺟﻨﹼﻪ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﺳﺆﺍﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻗﺎﻱ ﺳﺘﻢ ﻛﻴﺶ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 5ﻭﺁﺏ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﻴﻞ ﻛﻢ ﺷﺪﻩ ،ﻧﻬﺮ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 6ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﻣﺘﻌﻔﹼﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺟﻮﻳﻬﺎﻱ ﻣﺎﺻﻮﺭ ﻛﻢ ﺷﺪﻩ ﻣﻲ ﺧﺸﻜﺪ ﻭ ﻧﻲ ﻭ ﺑﻮﺭﻳﺎ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﻭ ﻣﺮﻏﺰﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﻛﻨﺎﺭ ﻧﻴﻞ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻫﻨﺔ ﻧﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﻴﻞ ﺧﺸﻚ ﻭ ﺭﺍﻧﺪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 8ﻭ ﻣﺎﻫﻲ ﮔﻴﺮﺍﻥ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﻼﹼﺏ ﺑﻪ ﻧﻴﻞ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﺯﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻡ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺁﺏ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻨﺪ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 9ﻭ ﻋﺎﻣﻼﻥ ﻛﺘﺎﻥ ﺷﺎﻧﻪ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﻓﻨﺪﮔﺎﻥ ﭘﺎﺭﭼﺔ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 10ﻭ ﺍﺭﻛﺎﻥ ﺍﻭ ﺳﺎﻳﻴﺪﻩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺰﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﻧﺠﻴﺪﻩ ﺩﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 11ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺻﻮﻋﻦ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﺍﺣﻤﻖ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﺸﻴﺮﺍﻥ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭﺣﺸﻲ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ .ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﺣﻜﻤﺎ ﻭ ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 12ﭘﺲ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﻛﺠﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺼﺮ ﭼﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 13ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺻﻮﻋﻦ ﺍﺑﻠﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻧﻮﻑ ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﻨﮓ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﻣﺼﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 14ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻭﺡ ﺧﻴﺮﮔﻲ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺁﻥ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻲ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﻥ ﻭ ﺧﻴﺰﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ. 15ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﻳﺎ ﺩﻡ ﻧﺨﻞ ﻳﺎ ﺑﻮﺭﻳﺎ ﺑﻜﻨﺪ. 16ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﺼﺮ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺳﺖ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 17ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻮﻑ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮﻱ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻘﺪﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ 18ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭘﻨﺞ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺷﻬﺮ ﻫﻼﻛﺖ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 19ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﻧﺰﺩ ﺣﺪﻭﺩﺵ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﺁﻥ ﺁﻳﺘﻲ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺟﻔﺎ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﻓﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ 22ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺩﻥ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 23ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﻫﺮﺍﻫﻲ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺁﺷﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺷﻮﺭﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺷﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﺁﺷﻮﺭﻳﺎﻥ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 24ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻮﻡ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺁﺷﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ 25ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺻﻨﻌﺖ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺁﺷﻮﺭ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
550
20 ﺷﺪﻭﺩ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. 1ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﹶﺗﺮﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﹶﺍﺷﹾﺪﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﺟﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﭘﺲ ﺑﺎ ﹶﺍ ﹾ 2ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺁﻣﻮﺹ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﻭ ﻭ ﭘﻼﺱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺸﺎ ﻭ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻦ .ﻭ ﺍﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ، ﻋﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 3ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﻳﺘﻲ ﻭ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺼﺮ ﻭ ﻛﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ. 4ﺑﻬﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺟﻼﺀ ﻭﻃﻨﺎﻥ ﻛﻮﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ ﻭ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺳﺮﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻣﺼﺮ ﺑﺎﺷﺪ. 5ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﻮﺵ ﻛﻪ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺼﺮ ﻛﻪ ﻓﺨﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻭ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 6ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﭘﺲ ﻣﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ؟ 21 ﻭﺣﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺤﺮ :ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 2ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻨﻜﺸﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻴﺎﻧﺖ ﭘﻴﺸﻪ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺍﻱ ﻋﻴﻼﻡ ﺑﺮﺁﻱ ﻭ ﺍﻱ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﺎ .ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺎﻟﺔ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﻛﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ. 3ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻤﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺩﺭﺩ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺩ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﭘﻴﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻡ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺸﻨﻮﻡ، ﻣﺪﻫﻮﺵ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ. 4ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻃﻠﭙﻴﺪ ﻭ ﻫﻴﺒﺖ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ .ﺍﻭ ﺷﺐ ﻟﺬﹼﺕ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻑ ﻣﺒﺪﻝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 5ﺳﻔﺮﻩ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﻓﺮﺵ ﺭﺍ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺍﻱ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﺳﭙﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﻤﺎﻟﻴﺪ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﻮﺝ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺟﻔﺖ ﺟﻔﺖ ﻭ ﻓﻮﺝ ﺍﻻﻏﺎﻥ ﻭ ﻓﻮﺝ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﻗﹼﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ. 8ﭘﺲ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﻛﻪ »ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﻣﻦ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﻣﺤﺮﺱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺐ ﺑﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 9ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻓﻮﺝ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺟﻔﺖ ﺟﻔﺖ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﻣﺰﻳﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﺑﻞ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﻫﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﺓ ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 10ﺍﻱ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﻣﻦ ﻭﺍﻱ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﺮﻣﻦ ﻣﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 11ﻭﺣﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺩﻭﻣﻪ :ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺳﻌﻴﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ »ﺍﻱ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﺐ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟ ﺍﻱ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﺐ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟ 12ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ »ﺻﺒﺢ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺷﺎﻡ ﻧﻴﺰ .ﺍﮔﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ. 13ﻭﺣﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻋﺮﺏ :ﺍﻱ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺩﺩﺍﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻞ ﻋﺮﺏ ﻣﻨﺰﻝ ﻛﻨﻴﺪ. 14ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻴﻤﺎ ﺗﺸﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮﻩ ﺷﻮﻳﺪ. 15ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﺯﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺨﺘﻲ ﺟﻨﮓ. 16ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻳﻜﺴﺎﻝ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻣﺰﺩﻭﺭﺍﻥ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻮﻛﺖ ﻗﻴﺪﺍﺭ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 17ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ﻭ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺑﻨﻲ ﻗﻴﺪﺍﺭ ﻗﻠﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 22 1ﻭﺣﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺭﺅﻳﺎ :ﺍﻻﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﻠﹼﻴﺔ ﺑﺮ ﺑﺎﻣﻬﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪﻱ؟ 2ﺍﻱ ﻛﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺷﻮﺭﺷﻬﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﻱ ﺷﻬﺮ ﭘﺮ ﻏﻮﻏﺎ ﻭ ﺍﻱ ﻗﺮﻳﻪ ﻣﻔﺘﺨﺮ! ﻛﺸﺘﮕﺎﻧﺖ ﻛﺸﺘﺔ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻫﻼﻙ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ 3ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ﺍﺳﻴﺮ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﺳﻴﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 4ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻈﺮﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻠﺨﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺴﻠﻲ ﻣﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﻮﻣﻢ ﺍﻟﺤﺎﺡ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺭﻭﺯ ﺁﺷﻔﺘﮕﻲ ﻭ ﭘﺎﻳﻤﺎﻟﻲ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﺅﻳﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ. 6ﻭ ﻋﻴﻼﻡ ﺑﺎ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺳﻮﺭﺍﻥ ﺗﺮﻛﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻴﺮ ﺳﭙﺮ ﺭﺍ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎﻱ ﺑﻬﺘﺮﻳﻨﺖ ﺍﺯ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﭘﻴﺶ ﺩﺭﻭﺍﺯﻫﺎﻳﺖ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؛ 8ﻭ ﭘﻮﺷﺶ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺧﺎﻧﺔ ﺟﻨﮕﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪﻛﺮﺩ؛ 9ﻭ ﺭﺧﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺑﺮﻛﺔ ﺗﺨﺘﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ؛ 10ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﻤﺮﺩ ﻭﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﻨﺪﻱ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ.
551
11ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺣﻮﺿﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺏ ﺑﺮﻛﺔ ﻗﺪﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺻﺎﻧﻊ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 12ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﻛﻨﺪﻥ ﻣﻮ ﻭ ﭘﻮﺷﻴﺪﻥ ﭘﻼﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 13ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭﺧﻮﺷﻲ ﻭ ﻛﺸﺘﻦ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻥ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ ﻭ ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻳﻢ. 14ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮﻳﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 15ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺑﺮﻭ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﻦ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺩﺍﺭ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﺒﻨﺎ ﻛﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﮕﻮ: 16ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻗﺒﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﺪﻩ ﺍﻱ؟ ﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﻣﺴﻜﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺩﺭ ﺻﺨﺮﻩ ﻣﻲ ﺗﺮﺍﺷﻲ«. 17ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 18ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﻱ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﺳﻴﻊ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻮﻛﺖ ﺗﻮ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﺁﻗﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 19ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻨﺼﺒﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 20ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻟﻴﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ ﺣﻠﻘﻴﺎ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﺔ ﺗﻮ ﻣﻠﺒﺲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪﺕ ﻣﺤﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ ﻛﻠﻴﺪ ﺧﺎﻧﺔ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﺍﺣﺪﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺴﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺒﻨﺪﺩ ،ﺍﺣﺪﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺎﺩ. 23ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﻣﺤﻜﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻴﺦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﻭﺧﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺳﻲ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 24ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻼﻝ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻭ ﺍﺣﻔﺎﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻇﺮﻭﻑ ﻛﻮﭼﻚ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻇﺮﻭﻑ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﺗﺎ ﻇﺮﻭﻑ ﺗﹸﻨﮕﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﻳﺨﺖ. 23 1ﻭﺣﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺻﻮﺭ :ﺍﻱ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺗﺮﺷﻴﺶ ﻭﹺﻟﹾﻮﹺﻟﹶﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺤﺪﻱ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺪﺧﻠﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ .ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺘﹼﻴﻢ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺳﺎﺣﻞ ﻛﻪ ﺗﺎﺟﺮﺍﻥ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺁﺭﺍﻡ ﮔﻴﺮﻳﺪ. 3ﻭ ﺩﺧﻞ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺷﻴﺤﻮﺭ ﻭ ﺣﺼﺎﺩ ﻧﻴﻞ ﺑﺮ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺍﻭ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﮔﺎﻩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 4ﺍﻱ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺧﺠﻞ ﺷﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﻗﻠﻌﺔ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﻧﻜﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻧﺰﺍﻳﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﭙﺮﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 5ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺳﺪ ،ﺍﺯ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺻﻮﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 6ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﺮﺷﻴﺶ ﺑﮕﺬﺭﻳﺪ ﻭ ﹺﻭﹾﻟ ﹺﻮﻟﹶﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 7ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻣﻔﺘﺨﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﻠﻒ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﺪ؟ 8ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﺪ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺻﻮﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺗﺎﺝ ﺑﺨﺶ ﻛﻪ ﺗﺠﺎﺭ ﻭﻱ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻧﺎﻥ ﺍﻭ ﺷﺮﻓﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 9ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﺪ ﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻜﺒﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻼﻝ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﺮﻓﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﻘﹼﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 10ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﺮﺷﻴﺶ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﻧﻴﻞ ﺑﮕﺬﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﺑﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ. 11ﺍﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻤﻠﻜﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 12ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ :ﺍﻱ ﺩﻭﺷﻴﺰﺓ ﺳﺘﻢ ﺩﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻔﺘﺨﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ .ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻛﺘﹼﻴﻢ ﺑﮕﺬﺭ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 13ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﻗﻮﻣﻲ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﺷﻮﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺻﺤﺮﺍﻧﺸﻴﻨﺎﻥ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻧﻬﺎﺩ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﺠﻨﻴﻘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 14ﺍﻱ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺗﺮﺷﻴﺶ ﹺﻭﹾﻟ ﹺﻮﻟﹶﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﻠﻌﺔ ﺷﻤﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺻﻮﺭ ،ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؛ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻘﻀﺎﻱ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﻮﺭ ﻣﺜﻞ ﺳﺮﻭﺩ ﺯﺍﻧﻴﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 16ﺍﻱ ﺯﺍﻧﻴﺔ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺑﻂ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﮔﺮﺩﺵ ﻧﻤﺎ .ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻨﻮﺍﺯ ﻭ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﻮﻱ.
552
17ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺻﻮﺭ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺟﺮﺍﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻧﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻭ ﺍﺟﺮﺕ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻗﻒ ﺷﺪﻩ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺠﺎﺭﺗﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻓﺎﺧﺮ ﺑﭙﻮﺷﻨﺪ. 24 1ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻲ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 2ﻭ ﻣﺜﹶﻞ ﻗﻮﻡ ،ﻣﺜﹶﻞ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﻣﺜﹶﻞ ﺑﻨﺪﻩ ،ﻣﺜﹶﻞ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﻭ ﻣﺜﹶﻞ ﻛﻨﻴﺰ ،ﻣﺜﹶﻞ ﺧﺎﺗﻮﻧﺶ ﻭ ﻣﺜﹶﻞ ﻣﺸﺘﺮﻱ ،ﻣﺜﹶﻞ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﺜﹶﻞ ﻗﺮﺽ ﺩﻫﻨﺪﻩ ،ﻣﺜﹶﻞ ﻗﺮﺽ ﮔﻴﺮﻧﺪﻩ ﻭ ﻣﺜﹶﻞ ﺳﻮﺩ ﺧﻮﺍﺭ ،ﻣﺜﹶﻞ ﺳﻮﺩ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﺧﺎﻟﻲ ﻭ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﻏﺎﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 4ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﻭ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺷﺮﻳﻔﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 5ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﻣﻠﻮﺙ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﻳﻊ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻋﻬﺪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 6ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻟﻌﻨﺖ ،ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺳﺰﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ .ﻟﻬﺬﺍ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻢ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 7ﺷﻴﺮﺓ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻣﻮ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺎﺩﺩﻻﻥ ﺁﻩ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ. 8ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﻓﹼﻬﺎ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻭﺍﺯ ﻋﺸﺮﺕ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﺮﺑﻄﻬﺎ ﺳﺎﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 9ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﻣﺴﻜﺮﺍﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺷﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺗﻠﺦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﻗﺮﻳﺔ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺷﺪ. 11ﻏﻮﻏﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ .ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻓﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﺧﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻳﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻣﺜﻞ ﺗﻜﺎﻧﻴﺪﻥ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻴﺪﻥ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 14ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﺮﻧﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻛﺒﺮﻳﺎﻳﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺻﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ. 15ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻼﺩ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 16ﺍﺯ ﻛﺮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﺑﺎﺩ .ﺍﻣﺎ ﮔﻔﺘﻢ :ﻭﺍ ﺣﺴﺮﺗﺎ ،ﻭﺍ ﺣﺴﺮﺗﺎ ،ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻣﻦ! ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺎﺭﺍﻥ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 17ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺣﻔﺮﻩ ﻭ ﺩﺍﻡ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 18ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺑﮕﺮﻳﺰﺩ ﺑﻪ ﺣﻔﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻓﺮﻩ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺳﺎﺳﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 19ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﻣﻨﻜﺴﺮﺷﺪﻩ .ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺍﺯ ﻫﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 20ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺜﻞ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﻥ ﻭ ﺧﻴﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 21ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺮﻭﻩ ﺷﺮﻳﻔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 22ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 23ﻭ ﻣﺎﻩ ﺧﺠﻞ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺳﻮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺑﺎ ﺟﻼﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 25 1ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ؛ ﭘﺲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺮﻫﺎﻱ ﻗﺪﻳﻢ ﺗﻮ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺍﺳﺖ. 2ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻬﺮﻱ ﺭﺍ ﺗﻮﺩﻩ ﻭ ﻗﺮﻳﺔ ﺣﺼﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﻗﺼﺮ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻨﺎ ﻧﮕﺮﺩﺩ. 3ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻋﻈﻴﻢ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻗﺮﻳﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺳﺘﻢ ﭘﻴﺸﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ. 4ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻗﻠﻌﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺗﻨﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﻮﺩﻱ ﻭ ﻣﻠﺠﺎ ﺍﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﻲ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﻔﺨﺔ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﻏﻮﻏﺎﻱ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﻣﻲ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﺸﻚ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺳﺮﻭﺩ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﻣﻲ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺔ ﺍﺑﺮ ﭘﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
553
6ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﺍﺯ ﻟﺬﺍﻳﺬ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺑﻬﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﺍﺯ ﻟﺬﺍﻳﺬ ﭘﺮ ﻣﻐﺰ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺑﻬﺎﻱ ﻛﻬﻨﺔ ﻣﺼﻔﹼﺎ. 7ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﺭﻭﭘﻮﺷﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺘﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 8ﻭ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﺷﻜﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﭘﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻋﺎﺭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻓﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ .ﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﻗﺮﺍﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻛﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻣﺰﺑﻠﻪ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 11ﻭ ﺍﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺎﺩ ﻣﺜﻞ ﺷﻨﺎﻭﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﻨﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻴﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﭘﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 12ﻭ ﻗﻠﻌﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺧﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺰﻳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﻏﺒﺎﺭ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 26 1ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻭﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؛ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﻬﺮﻱ ﻗﻮﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺁﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺳﺖ. 2ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻣﺖ ﻋﺎﺩﻝ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ. 3ﺩﻝ ﺛﺎﺑﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﺩ. 4ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭﻳﺎﻩ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺨﺮﺓ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺍﺳﺖ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ،ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺭﻓﻴﻊ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺧﺎﻙ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 6ﭘﺎﻳﻬﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ. 7ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺍﺳﺖ .ﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻫﺴﺘﻲ ،ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 8ﭘﺲ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ .ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﻭ ﺫﻛﺮ ﺗﻮ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ. 9ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻳﺪ ،ﺳﻜﻨﺔ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﻮﺧﺖ. 10ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﺮ ﺷﺮﻳﺮ ﺗﺮﺣﻢ ﺷﻮﺩ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﻮﺧﺖ .ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﺩ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 11ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﻏﻴﺮﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺁﺗﺶ ﻧﻴﺰ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ. 12ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻱ. 13ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 14ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﺧﻴﺎﻟﻬﺎ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺰﺍ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺫﻛﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﻮ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 15ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﻭﺩﻱ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﺰﻳﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﺩﺍﺩﻱ .ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻭﺳﻴﻊ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ. 16ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺗﻨﮕﻲ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺩﻋﺎﻫﺎﻱ ﺧﻔﻴﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻳﺨﺖ. 17ﻣﺜﻞ ﺯﻥ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺯﺍﻳﻴﺪﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺁﻻﻡ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﻜﻨﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 18ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪﻳﻢ .ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻴﭻ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻳﻢ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩﻧﺪ. 19ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺟﺴﺪﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ .ﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﺳﺎﻛﻨﻴﺪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺒﻨﻢ ﺗﻮ ﺷﺒﻨﻢ ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﻜﻨﺪ. 20ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ .ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﻙ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻏﻀﺐ ﺑﮕﺬﺭﺩ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺳﺰﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ .ﭘﺲ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 27 ﺖ ﻋﻈﻴ ﹺﻢ ﻣﺤﻜ ﹺﻢ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﻣﺎﺭ ﺗﻴﺰ ﺭﻭ ﻟﻮﻳﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺎﺭ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻟﻮﻳﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ 1ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﹺ ﺳﺨ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺖ. 2ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ.
554
3ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺁﺑﻴﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺣﺪﻱ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺿﺮﺭ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. 4ﺧﺸﻢ ﻧﺪﺍﺭﻡ .ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺧﺲ ﻭ ﺧﺎﺭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻡ. 5ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﻣﻦ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﻠﺢ ﺑﻜﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﻠﺢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﻳﻨﺪﻩ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﻳﺸﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻏﻨﭽﻪ ﻭ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩ ﭘﺮﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 7ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩﻧﺪ؟ ﻳﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﻭﻱ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ؟ 8ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻌﺎﺭﺿﻪ ﻧﻤﻮﺩﻱ .ﺑﺎ ﺑﺎﺩ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻗﻲ ﺯﺍﻳﻞ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 9ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻔﹼﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﻓﻊ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺘﻴﺠﺔ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ .ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺁﻫﻚ ﻧﺮﻡ ﺷﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺷﺮﻳﻢ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺣﺼﻴﻦ ﻣﻔﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺴﻜﻦ ،ﻣﻬﺠﻮﺭ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﺮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ، ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 11ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺧﺸﻚ ﺷﻮﺩ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﺯﻧﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﺯﻧﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﻔﻬﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﻟﻬﺬﺍ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻟﻖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 12ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﺴﻴﻞ ﻧﻬﺮ ﻓﺮﺍﺕ ﺗﺎ ﻭﺍﺩﻱ ﻣﺼﺮ ﻏﻠﹼﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻮﺑﻴﺪ .ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 13ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻢ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﺷﻮﺭ ﻭ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 28 1ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺗﺎﺝ ﺗﻜﺒﺮ ﻣﻴﮕﺴﺎﺭﺍﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﺑﺮ ﮔﻞ ﭘﮋﻣﺮﺩﺓ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺟﻼﻝ ﻭﻱ ،ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﺍﺩﻱ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻣﻐﻠﻮﺑﺎﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ. 2ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺴﻲ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﮕﺮﮒ ﺷﺪﻳﺪ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻣﻬﻠﻚ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻴﻞ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺳﺮﺷﺎﺭ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 3ﻭ ﺗﺎﺝ ﺗﻜﺒﺮ ﻣﻴﮕﺴﺎﺭﺍﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 4ﻭ ﮔﻞ ﭘﮋﻣﺮﺩﺓ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺟﻼﻝ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﺍﺩﻱ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺑﺮ ﺍﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﻨﻨﺪﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ. 5ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺎﺝ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺍﻓﺴﺮ ﺟﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 7ﻭﻟﻜﻦ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺴﻜﺮﺍﺕ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﻫﻢ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﻫﻢ ﻧﺒﻲ ﺍﺯ ﻣﺴﻜﺮﺍﺕ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻠﻌﻴﺪﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﺯ ﻣﺴﻜﺮﺍﺕ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﺭﺅﻳﺎ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻗﻲ ﻭ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﭘﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﻛﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﻬﻤﺎﻧﻴﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ؟ 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﺑﺮ ﺣﻜﻢ ﻭ ﺣﻜﻢ ﺑﺮ ﺣﻜﻢ ،ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺑﺮ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺑﺮ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺍﻟﻜﻦ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺭﺍﺣﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺮﻳﺢ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ. 13ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻢ ﺑﺮ ﺣﻜﻢ ﻭ ﺣﻜﻢ ﺑﺮ ﺣﻜﻢ ،ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺑﺮ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺑﺮ ﻗﺎﻧﻮﻥ ،ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﻣﻨﻜﺴﺮ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﻮﻧﺪ. 14ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺍﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺍﻱ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﻧﺪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 15ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻫﻤﺪﺍﺳﺘﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ،ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﺔ ﻣﻬﻠﻚ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻏﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻣﻜﺮ ﻣﺴﺘﻮﺭﺳﺎﺧﺘﻴﻢ. 16ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺳﻨﮓ ﺑﻨﻴﺎﺩﻱ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻨﮓ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺍﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﻣﺤﻜﻢ ﭘﺲ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺗﺮﺍﺯﻭ ﻭ ﺗﮕﺮﮒ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﹾﺖ ﻭ ﺁﺑﻬﺎ ﺳﺘﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 18ﻭ ﻋﻬﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﻮﺕ ﺑﺎﻃﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻴﺜﺎﻕ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﺔ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 19ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻓﻬﻤﻴﺪﻥ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺑﺎﻋﺚ ﻫﻴﺒﺖ ﻣﺤﺾ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻟﺤﺎﻑ ﺗﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ.
555
21ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻓﺮﺍﺻﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺟﺒﻌﻮﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺗﺎ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺎﺭ ﻋﺠﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻤﻞ ﻏﺮﻳﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 22ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﻜﻢ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻼﻛﺖ ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ. 23ﮔﻮﺵ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 24ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺯﮔﺮ ،ﻫﻤﺔ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﺨﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪﻥ ﺷﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻫﻤﺔ ﻭﻗﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻜﺎﻓﺪ ﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 25ﺁﻳﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ،ﮔﺸﻨﻴﺰ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﭘﺎﺷﺪ ﻭ ﺯﻳﺮﻩ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﮔﻨﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻴﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺟﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﻣﻌﻴﻦ ﻭ ﺫﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩﺵ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ؟ 26ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﻲ ﺁﻣﻮﺯﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 27ﭼﻮﻧﻜﻪ ﮔﺸﻨﻴﺰ ﺑﺎ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﺗﻴﺰ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭼﺮﺥ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺑﺮ ﺯﻳﺮﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﮔﺸﻨﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﺼﺎ ﻭ ﺯﻳﺮﻩ ﺑﻪ ﭼﻮﺏ ﺗﻜﺎﻧﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 28ﮔﻨﺪﻡ ﺁﺭﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﻛﻮﺑﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﭼﺮﺥ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﹸﺮﺩ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ. 29ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻛﻪ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﻟﹼﺮﺍﻱ ﻭ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﻟﺤﻜﻤﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 29 1ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺍﹶﺭﻳﺌﻴﻞ! ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺍﹶﺭﻳﺌﻴﻞ! ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻴﻤﻪ ﺯﺩ .ﺳﺎﻝ ﺑﺮ ﺳﺎﻝ ﻣﺰﻳﺪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻋﻴﺪﻫﺎ ﺩﻭﺭ ﺯﻧﻨﺪ. 2ﻭ ﻣﻦ ﺍﺭﻳﺌﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﮕﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺍﺭﻳﺌﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻨﺠﻨﻴﻘﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ. ﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﻴﺎﻥ 4ﻭ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻏﺒﺎﺭ ﭘﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺜﻞ ﺁﻭﺍﺯ ﺟ ﻏﺒﺎﺭ ﺯﻣﺰﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 5ﺍﻣﺎ ﮔﺮﻭﻩ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺩ ﻧﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﺘﻢ ﻛﻴﺸﺎﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺎﻩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺩ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﻐﺘ ﻪ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 6ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﺎ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﻭ ﺻﻮﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻭ ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﺮﺳﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﻭ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺭﻳﺌﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭ ﺑﺮ ﻗﻠﻌﺔ ﻭﻱ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺷﺐ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 8ﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺺ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮﺩ ﺷﻜﻢ ﺍﻭ ﺗﻬﻲ ﺍﺳﺖ .ﻳﺎ ﺷﺨﺺ ﺗﺸﻨﻪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﺏ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮﺩ ﺍﻳﻨﻚ ﺿﻌﻒ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺟﺎﻧﺶ ﻣﺸﺘﻬﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻮﻩ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 9ﺩﺭﻧﮓ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺗﻤﺘﹼﻊ ﺑﺮﻳﺪ ﻭ ﻛﻮﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻧﻮﺍﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻣﺴﻜﺮﺍﺕ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺍﺏ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺭﺍ ﻋﺎﺭﺽ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺭﺍﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺠﻮﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺅﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﺜﻞ ﻛﻼﻡ ﺗﻮﻣﺎﺭ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺁﻥ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ. 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻘﺮﺏ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭﺻﻴﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ؛ 14ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻋﻤﻞ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺣﻜﻤﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﻭ ﻓﻬﻢ ﻓﻬﻴﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 15ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻤﻴﻖ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ؟ 16ﺍﻱ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺯﺑﺮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ! ﺁﻳﺎ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﻣﺼﻨﻮﻉ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺻﺎﻧﻊ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﺮﺍ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺼﻮﺭﺵ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﻬﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ؟ 17ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺷﻮﺩ؟ 18ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﹼﺮﺍﻥ ﻛﻼﻡ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻇﻠﻤﺖ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ. 19ﻭ ﺣﻠﻴﻤﺎﻥ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺰﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﺟﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺳﺘﻤﮕﺮﺍﻥ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﻌﺪﻭﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 21ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﻲ ﻣﺠﺮﻡ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﻜﻤﻪ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺩﺍﻡ ﻣﻲ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ.
556
22ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻧﮓ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﭘﺮﻳﺪ. 23ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﻢ ﻣﺮﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ. 24ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﮔﻤﺮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻓﻬﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺘﻤﺮﺩﺍﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﻮﺧﺖ. 30 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻛﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ،ﻭ ﻋﻬﺪ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻧﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ،ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺰﻳﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 2ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﺼﺮ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 3ﻟﻬﺬﺍ ﻗﻮﺕ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﺼﺮ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺻﹶﻮﻋﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻠﭽﻴﺎﻥ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻴﺲ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 5ﻫﻤﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ،ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻨﻔﻌﺘﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﻭﺣﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﻬﻴﻤﻮﺕ ﺟﻨﻮﺑﻲ :ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺿﻴﻖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﻴﺮﻣﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﺳﺪ ﻭ ﺍﻓﻌﻲ ﻭ ﻣﺎﺭ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺍﻻﻏﺎﻥ ﻭ ﮔﻨﺠﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﺎﻥ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ. ﺐ ﺍﻟﺠﻠﻮﺱ ﻧﺎﻣﻴﺪﻡ. 7ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻋﺒﺚ ﻭ ﺑﻲ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭ ﻫ 8ﺍﻵﻥ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻟﻮﺣﻲ ﺑﻨﻮﻳﺲ ﻭ ﺑﺮ ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺳﺎﺯ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﭘﺴﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 10ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺋﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺭﺅﻳﺖ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻳﺪ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻨﻴﺪ. 11ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺩﻭﺭ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 12ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻇﻠﻢ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﻜﻴﻪ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ، 13ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﺜﻞ ﺷﻜﺎﻑ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺑﻐﺘ ﻪ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﺁﻥ ﻣﺜﻞ ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﻛﻮﺯﺓ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻲ ﻣﺤﺎﺑﺎ ﺧﹸﺮﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺁﺗﺸﺪﺍﻥ ﻳﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺣﻮﺽ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ«. 15ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺍﻧﺎﺑﺖ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻴﺪ. 16ﻭ ﮔﻔﺘﻴﺪ :ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ،ﻟﻬﺬﺍ ﻓﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺗﻴﺰﺭﻭ ﺳﻮﺍﺭﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ؛ ﻟﻬﺬﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺗﻴﺰﺭﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 17ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻧﻬﻴﺐ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻓﺮﺍﺭﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻧﻬﻴﺐ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﺗﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺮﻕ ﺑﺮ ﻗﻠﹼﺔ ﻛﻮﻩ ﻭ ﻋﻠﹶﻢ ﺑﺮ ﺗﻠﹼﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﻴﺪ. 18ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺃﻓﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﺳﺖ. ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻭﻱ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻓﺮﻳﺎﺩﺕ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﺮﺣﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﻭ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺎﻥ ﺿﻴﻖ ﻭ ﺁﺏ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻌﻠﹼﻤﺎﻧﺖ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻣﻌﻠﹼﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ. 21ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺖ ﺳﺨﻨﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺭﺍﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﺑﻨﻤﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﭗ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻱ. 22ﻭ ﭘﻮﺷﺶ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﺔ ﻧﻘﺮﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻭ ﺳﺘﹾﺮ ﺍﺻﻨﺎﻡ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﺓ ﻃﻼﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﭼﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﻔﺖ :ﺩﻭﺭ ﺷﻮ. 23ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺗﺨﻤﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﺭﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﻧﺎﻥ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻣﻴﻨﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﻥ ﭘﺮ ﻣﻐﺰ ﻭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﺮﺗﻊ ﻭﺳﻴﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﺮﻳﺪ. 24ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﺍﻻﻏﺎﻧﺖ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺷﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺁﺫﻭﻗﺔ ﻧﻤﻚ ﺩﺍﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻏﺮﺑﺎﻝ ﻭ ﺍﻭﭼﻮﻡ ﭘﺎﻙ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ. ﻞ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺟﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 25ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﺟﻬﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﻧﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺟﻮﻳﻬﺎﻱ ﺁﺏ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗ ﹼ 26ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﺩ ﻭ ﺿﺮﺏ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﻫﺪ ،ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﺎﻩ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻫﻔﺖ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 27ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺭﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺘﻮﻥ ﻏﻠﻴﻆ ﻭ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺍﺳﺖ. 28ﻭ ﻧﻔﺨﺔ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺮ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺮﺑﺎﻝ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺮﻳﺰﺩ ﻭ ﺩﻫﻨﺔ ﺿﻼﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﺎﻧﺔ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ.
557
29ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺷﺐ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻋﻴﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﻝ ﻣﺜﻞ ﺷﺐ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻋﻴﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﻝ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻲ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. 30ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻼﻝ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻨﻮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺪﺕ ﻏﻀﺐ ﻭ ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻭ ﺳﻴﻞ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺗﮕﺮﮒ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 31ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﺼﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ. ﻑ ﻭ ﺑﺮﺑﻂ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺟﻨﮕﻬﺎﻱ ﭘﺮ ﺷﻮﺭﺵ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 32ﻭ ﻫﺮ ﺿﺮﺏ ﻋﺼﺎﻱ ﻗﻀﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﺎ ﺩ ﺖ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﻋﻤﻴﻖ ﻭ ﻭﺳﻴﻊ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﺵ ﺁﺗﺶ ﻭ ﻫﻴﺰﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻔﺨﺔ 33ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﹸﻮ ﹶﻓ ﹾ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺮ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 31 ﻞ 1ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺗﻜﻴﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ،ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻛﺜﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻗﻮﻱ ﺍﻧﺪ ،ﺗﻮﻛ ﹼ ﻛﻨﻨﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺑﺴﻮﻱ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻈﺮ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ. 2ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺣﻜﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 3ﺍﻣﺎ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺴﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﻟﻐﺰﺍﻥ ﻭ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﻓﺘﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ :ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻴﺮ ﮊﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﺷﻜﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﺵ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻭﻩ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﻞ ﺁﻥ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﻏﻮﻏﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺮ ﻓﺮﻭ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻧﺰﻭﻝ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻮﻩ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻭ ﺗ ﹼ 5ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﻴﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺧﻼﺻﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 6ﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﺴﻮﻱ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺑﻴﻨﻬﺎﻳﺖ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﻃﻼﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻧﺶ ﺧﺮﺍﺝ ﮔﺬﺍﺭﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 9ﻭ ﺻﺨﺮﺓ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺯﺍﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﻋﻠﹶﻢ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻭ ﻛﻮﺭﺓ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 32 1ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 2ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﻣﺜﻞ ﭘﻨﺎﻩ ﮔﺎﻫﻲ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﻭ ﭘﻮﺷﺸﻲ ﺍﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻮﻳﻬﺎﻱ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﺸﻚ ﻭ ﺳﺎﻳﺔ ﺻﺨﺮﺓ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻌﺐ ﺁﻭﺭﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﺎﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﺻﻐﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 4ﻭ ﺩﻝ ﺷﺘﺎﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻟﻜﻨﺎﻥ ﻛﻼﻡ ﻓﺼﻴﺢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﺗﺠﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ. 5ﻭ ﻣﺮﺩ ﻟﺌﻴﻢ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺮﻳﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺧﺴﻴﺲ ﻧﺠﻴﺐ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺩ ﻟﺌﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﻵﻣﺖ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻟﺶ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﻧﻔﺎﻕ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺿﻼﻟﺖ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻬﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺗﺸﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 7ﺁﻻﺕ ﻣﺮﺩ ﻟﺌﻴﻢ ﻧﻴﺰ ﺯﺷﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺪﺍﺑﻴﺮ ﻗﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﻫﻼﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ. 8ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻛﺮﻳﻢ ﺗﺪﺑﻴﺮﻫﺎﻱ ﻛﺮﻳﻤﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﹶﺮﻡ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 9ﺍﻱ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﻄﻤﺌﹼﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﻤﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﮔﻮﺵ ﮔﻴﺮﻳﺪ. 10ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﻤﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻱ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﭼﻴﺪﻥ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻗﻄﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 11ﺍﻱ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﻤﻦ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﻮﻳﺪ .ﻟﺒﺎﺱ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻩ ،ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﭘﻼﺱ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ. 12ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﻟﭙﺴﻨﺪ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ. 13ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺧﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻭﻳﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻣﻔﺘﺨﺮ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﺼﺮ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻭ ﺷﻬﺮ ﻣﻌﻤﻮﺭ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻮﻓﻞ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺑﻴﺸﻪ ﺍﻱ ﺳﺒﺎﻉ ﻭ ﻣﺤﻞ ﺗﻔﺮﺝ ﺧﺮﺍﻥ ﻭﺣﺸﻲ ﻭ ﻣﺮﺗﻊ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
558
15ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﺯ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻴﻢ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺷﻮﺩ. 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺩﺭ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻣﻘﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 17ﻭ ﻋﻤﻞ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﻧﺘﻴﺠﺔ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻭ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ. 18ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﺴﻜﻦ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻛﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻟﻬﺎﻱ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 19ﻭ ﺣﻴﻦ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﮕﺮﮒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺩﺭﻛﺔ ﺍﺳﻔﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ . 20ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺁﺑﻬﺎ ﺗﺨﻢ ﻣﻲ ﻛﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺍﻻﻍ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 33 1ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻏﺎﺭﺗﮕﺮ ﻛﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﺸﺪﻱ ﻭ ﺍﻱ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪﻧﺪ .ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻱ ،ﻏﺎﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻲ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻭﺭﺯﻳﺪ. 2ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﻨﮕﻲ ﻧﻴﺰ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﺎ ﺑﺸﻮ. 3ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﻏﻮﻏﺎ ،ﻗﻮﻡ ﮔﺮﻳﺨﻨﺘﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ 4ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻮﺭﺍﻥ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺟﻬﻴﺪ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻠﺨﻬﺎ ﻣﻲ ﺟﻬﻨﺪ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﹼﻴﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺻﹶﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﻭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺗﻮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺰﻳﻨﺔ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 7ﺍﻳﻨﻚ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 8ﺷﺎﻫﺮﺍﻫﻬﺎ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺭﺍﻩ ﮔﺬﺭﻳﺎﻥ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ .ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻞ ﺑﺮﮔﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 9ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﻛﻨﺎﻥ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺧﺠﻞ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺗﻠﻒ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺎﺭﻭﻥ ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﻭ ﹶﻛ ﺮ ﻣ ﹾ 10ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﻡ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺯﻡ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 11ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻛﺎﻩ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺯﺍﻳﻴﺪ .ﻭ ﹶﻧﻔﹶﺲ ﺷﻤﺎ ﺁﺗﺸﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 12ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺁﻫﻚ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺎﺭﻫﺎﻱ ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﮔﺮﺩﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 13ﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﻭﺭ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺟﺒﺮﻭﺕ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ. 14ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺎﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺍﻧﺪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﻟﺮﺯﻩ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻫﺎﻱ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ؟ 15ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺳﻮﺩ ﻇﻠﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺎﺭﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺭﺷﻮﻩ ﺑﻴﻔﺸﺎﻧﺪ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺻﻐﺎﻱ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺰﻱ ﺑﻴﻨﺪﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﺑﺪﻳﻬﺎ ﺑﺮﻫﻢ ﻛﹸﻨﺪ؛ 16ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﺍﻭ ﻣﻼﺫ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﻥ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 17ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻴﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻲ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ. 18ﺩﻝ ﺗﻮ ﻣﺘﺬﻛﺮ ﺁﻥ ﺧﻮﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﻔﺖ :ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻭ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﻭﺯﻥ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺧﺮﺍﺝ ﻭ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪﺓ ﺑﺮﺟﻬﺎ؟ 19ﻗﻮﻡ ﺳﺘﻢ ﭘﻴﺸﻪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻟﻐﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﻭﻟﻜﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ. 20ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺷﻬﺮ ﺟﺸﻦ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎ .ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺴﻜﻦ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻩ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻣﻴﺨﻬﺎﻳﺶ ﻛﻨﺪﻩ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﻳﺶ ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ. 21ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺫﻭﺍﻟﺠﻼﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻣﻜﺎﻥ ﺟﻮﻳﻬﺎﻱ ﺁﺏ ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﻭﺳﻴﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺎ ﭘﺎﺭﻭﻫﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻔﻴﻨﺔ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﻭﺭ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 23ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺳﺴﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺔ ﺩﻛﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﺤﻜﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﺩﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻏﺎﺭﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪ ﻭ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 24ﻟﻴﻜﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 34 1ﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﻭ ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺍﺻﻐﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﻱ ﺁﻥ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ .ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺻﺎﺩﺭ ﺑﺎﺷﺪ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺧﺸﻢ ﻭﻱ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﺳﭙﺮﺩﻩ ،ﺑﻘﺘﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﻭ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﺭﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻻﺷﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ.
559
4ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻭ ﻣﺎﺭ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﻥ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ ،ﺑﻄﻮﺭﻳﻜﻪ ﺑﺮﮒ ﺍﺯ ﻣﻮ ﺑﺮﻳﺰﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﻴﻮﺓ ﻧﺎﺭﺱ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﺍﺩﻭﻡ ﻭ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻐﻀﻮﺏ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 6ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺮ ﺧﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﻪ ﻓﺮﺑﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺰﻫﺎ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﻪ ﮔﹸﺮﺩﺓ ﻗﻮﭼﻬﺎ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺼﺮﻩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺫﺑﺢ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﹶﺩﻭﻡ. 7ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭﺣﺸﻲ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻧﺮ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺎﻙ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﻴﻪ ﻓﺮﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻭ ﺳﺎﻝ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩﻋﻮﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 9ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻗﻴﺮ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﻗﻴﺮ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﺬﺭ ﻧﻜﻨﺪ. 10ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺸﺪﻩ ،ﺩﻭﺩﺵ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪ .ﻧﺴ ﹰ 11ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮﻍ ﺳﻘﹼﺎ ﻭ ﺧﺎﺭﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻮﻡ ﻭ ﻏﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﻭ ﺷﺎﻗﻮﻝ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ. 12ﻭ ﺍﺯ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺅﺳﺎﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 13ﻭ ﺩﺭ ﻗﺼﺮﻫﺎﻳﺶ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻭﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺧﺴﻚ ﻭ ﺷﺘﺮﺧﺎﺭ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﮔﺮﮒ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﺘﺮﻣﺮﻍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 14ﻭ ﻭﺣﻮﺵ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﻐﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻏﻮﻝ ﺑﻪ ﺭﻓﻴﻖ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻋﻔﺮﻳﺖ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻫﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 15ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﻴﺮ ﻣﺎﺭ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺗﺨﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﻛﺮﻛﺴﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 16ﺍﺯﻛﺘﺎﺏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﻴﺪ .ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﮔﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺟﻔﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻔﻘﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﺩﺭ ﺁﻥ 17ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺴ ﹰ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 35 1ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻜﻔﺖ. 2ﺷﻜﻮﻓﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﺷﻮﻛﺖ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﻛﹶﺮﻣﻞ ﻭ ﺷﺎﺭﻭﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﻄﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺟﻼﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺳﺴﺖ ﺭﺍ ﻗﻮﻱ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻱ ﻟﺮﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 4ﺑﻪ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﺎﺋﻒ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﻗﻮﻱ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﺍﻭ ﺑﺎ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺍﻟﻬﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﻛﺮﺍﻥ ﻣﻔﺘﻮﺡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻏﺰﺍﻝ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺧﻴﺰﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﮔﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﺑﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺟﻮﺷﻴﺪ. 7ﻭ ﺳﺮﺍﺏ ﺑﻪ ﺑﺮﻛﻪ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﺩﺭ ﻣﺴﻜﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﻐﺎﻟﻬﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻨﺪ ﻋﻠﻒ ﻭ ﺑﻮﺭﻳﺎ ﻭ ﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺎﻫﺮﺍﻫﻲ ﻭ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺠﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﺳﺎﻟﻚ ﺷﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻢ ﺟﺎﻫﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 9ﺷﻴﺮﻱ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺎﺟﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﺎﻟﻚ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ. 10ﻭ ﻓﺪﻳﻪ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﺑﻪ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻏﻢ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 36 1ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﻨﺤﺎﺭﻳﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭ ﺩﺍﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﺑﺸﺎﻗﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻻﻛﻴﺶ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺰﺩ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﻣﻮﻛﺐ ﻋﻈﻴﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﻗﻨﺎﺕ ﺑﺮﻛﺔ ﻓﻮﻗﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﮔﺎﺯﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 3ﻭ ﺍﻟﻴﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ ﺣﻠﻘﻴﺎ ﻛﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺒﻨﺎﻱ ﻛﺎﺗﺐ ﻭ ﻳﻮﺁﺥ ﺑﻦ ﺁﺳﺎﻑ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻧﮕﺎﺭ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 4ﻭ ﺭﺑﺸﺎﻗﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﭼﻴﺴﺖ؟ 5ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺟﻨﮓ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ .ﺍﻵﻥ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ؟ 6ﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﻋﺼﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻧﻲ ﺧﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮ ﻣﺼﺮ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ .ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.
560
7ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﻦ ﻣﺬﺑﺢ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ 8ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺷﺮﻁ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺳﺐ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 9ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﻭﻱ ﻳﻚ ﻭﺍﻟﻲ ﺍﺯ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﻱ؟ 10ﻭ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺍﻵﻥ ﺑﻲ ﺍﺫﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺁﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ؟ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺁﻱ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻦ. 11ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻟﻴﻘﺎﻳﻢ ﻭ ﺷﺒﻨﺎ ﻭ ﻳﻮﺁﺥ ﺑﻪ ﺭﺑﺸﺎﻗﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﺮﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺣﺼﺎﺭﻧﺪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻨﻤﺎﻱ. 12ﺭﺑﺸﺎﻗﻲ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﻗﺎﻳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ؟ 13ﭘﺲ ﺭﺑﺸﺎﻗﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 14ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺣﺰﻗﻴﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺪﻫﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 15ﻭ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺴﺎﺯﺩ ﻭ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 16ﺑﻪ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﮔﻮﺵ ﻣﺪﻫﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﻠﺢ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﻣﻮ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﻴﺮﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭼﺸﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻮﺷﺪ. 17ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﻠﹼﻪ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ. 18ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﻫﺪ ﻭ ﮔﻮﻳﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ .ﺁﻳﺎ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 19ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺣﻤﺎﺕ ﻭ ﺍﺭﻓﺎﺩ ﻛﺠﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺳﻔﺮﻭﺍﻳﻢ ﻛﺠﺎ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ؟ 20ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﻛﺪﺍﻣﻨﺪ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ؟ 21ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻜﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﻫﻴﺪ. 22ﭘﺲ ﺍﻟﻴﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ ﺣﻠﻘﻴﺎ ﻛﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺒﻨﺎﻱ ﻛﺎﺗﺐ ﻭ ﻳﻮﺁﺥ ﺑﻦ ﺁﺳﺎﻑ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻧﮕﺎﺭ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﺔ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﻧﺰﺩ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺑﺸﺎﻗﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 37 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﺎﻙ ﺯﺩﻩ ﻭ ﭘﻼﺱ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ. 2ﻭ ﺍﻟﻴﺎﻗﻴﻢ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺷﺒﻨﺎﻱ ﻛﺎﺗﺐ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻛﻬﻨﻪ ﺭﺍ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻪ ﭘﻼﺱ ﻧﺰﺩ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺁﻣﻮﺹ ﻧﺒﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ، 3ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺣﺰﻗﻴﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﻭ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻭ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻔﻢ ﺭﺣﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺯﺍﻳﻴﺪﻥ ﻧﻴﺴﺖ. ﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ 4ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺑﺸﺎﻗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺣ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻘﻴﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﻀﺮﻉ ﻧﻤﺎ. 5ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎ ﻧﺰﺩ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 6ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﺍﻧﻬﺎ ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﻣﺘﺮﺱ. 7ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺭﻭﺣﻲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺒﺮﻱ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 8ﭘﺲ ﺭﺑﺸﺎﻗﻲ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﻨﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻻﻛﻴﺶ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﺮﻫﺎﻗﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻮﺵ ﺧﺒﺮﻱ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﻠﭽﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 10ﺑﻪ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺪﻫﺪ ﻭ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 11ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ؟ 12ﻭ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﺟﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﺣﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺭﺻﻒ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﺪﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻠﺴﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 13ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣﻤﺎﺕ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺭﻓﺎﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻬﺮ ﺳﻔﺮﻭﺍﻳﻢ ﻭ ﻫﻴﻨﻊ ﻭ ﻋﻮﺍ؟ 14ﻭ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﻠﭽﻴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩ. 15ﻭ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 16ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺟﻠﻮﺱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ! ﺗﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺗﻮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﻱ. ﻲ 17ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﺑﺒﻴﻦ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺳﻨﺤﺎﺭﻳﺐ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺣ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﺎ!
561
18ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺁﺷﻮﺭ ﻫﻤﺔ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ. 19ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺎﺧﺘﺔ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﻭ ﺳﻨﮓ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 20ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻲ«. 21ﭘﺲ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺁﻣﻮﺹ ﻧﺰﺩ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺳﻨﺤﺎﺭﻳﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻱ، 22ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﺁﻥ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ،ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 23ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﹼﻠﻴﻴﻦ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ؟ ﻣﮕﺮ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ؟ 24ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﻛﺜﺮﺕ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩﺵ ﻭ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺻﻨﻮﺑﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺍﻗﺼﺎﻳﺶ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺘﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺳﺘﺎﻧﺶ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 25ﻭ ﻣﻦ ﺣﻔﺮﻩ ﺯﺩﻩ ،ﺁﺏ ﻧﻮﺷﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻒ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 26ﺁﻳﺎ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﻠﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﻵﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﺒﺪﻝ ﺳﺎﺯﻱ. 27ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻢ ﻗﻮﺕ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺧﺠﻞ ﺷﺪﻧﺪ .ﻣﺜﻞ ﻋﻠﻒ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﮔﻴﺎﻩ ﺳﺒﺰ ﻭ ﻋﻠﻒ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻧﻤﻮ ﻛﺮﺩﻧﺶ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 28ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺧﺮﻭﺝ ﻭ ﺩﺧﻮﻟﺖ ﻭ ﺧﺸﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ. 29ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺸﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻬﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻲ ﺗﻮ ﻭ ﻟﮕﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎﻳﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 30ﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﻏﻠﹼﺔ ﺧﻮﺩﺭﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ ﺑﻜﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻴﻮﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. 31ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺭﻳﺸﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﻮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 32ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ .ﻏﻴﺮﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 33ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺗﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺑﺎ ﺳﭙﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻨﺠﻨﻴﻖ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ. 34ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 35ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 36ﭘﺲ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺻﺪ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻨﺠﻬﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﻻﺷﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 37ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺴﺮﻭﻙ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺍﺩﺭﻣﻠﻚ ﻭ ﹶ ﺷﺮﺁﺻﹶﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﹶﺭﺍﺭﺍﻁ ﻓﺮﺍﺭ ﺣﺪﻭﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. ﺳ ﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺁ 38 1ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻭ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺁﻣﻮﺹ ﻧﺒﻲ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻱ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩ، 3ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺘﺪﻋﻲ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻱ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻛﺎﻣﻞ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ .ﭘﺲ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﺯﺍﺭﺯﺍﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ. 4ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 5ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﺑﮕﻮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺕ ﺩﺍﻭﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﻋﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﺷﻜﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ .ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺍﻓﺰﻭﺩﻡ. 6ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ: 8ﺍﻳﻨﻚ ﺳﺎﻳﺔ ﺩﺭﺟﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﻓﺘﺎﺑﻲ ﺁﺣﺎﺯ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﻩ ﺩﺭﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ «.ﭘﺲ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﺩﺭﺟﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﻓﺘﺎﺑﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻩ ﺩﺭﺟﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 9ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭﻳﺶ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ: 10ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻓﻴﺮﻭﺯﻱ ﺍﻳﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻘﻴﺔ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ.
562
11ﮔﻔﺘﻢ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﻳﺪ .ﻣﻦ ﺑﺎ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﻓﻨﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﻳﺪ. 12ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﻛﻨﺪﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺧﻴﻤﺔ ﺷﺒﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ .ﻣﺜﻞ ﻧﺴﺎﺝ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﭽﻴﺪﻡ .ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻧﻮﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﻳﺪ .ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﻣﺮﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 13ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻡ .ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻜﻨﺪ .ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﻣﺮﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 14ﻣﺜﻞ ﭘﺮﺳﺘﻮﻙ ﻛﻪ ﺟﻴﻚ ﺟﻴﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺿﻌﻴﻒ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﻫﺴﺘﻢ .ﻛﻔﻴﻞ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ. 15ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻠﺨﻲ ﺟﺎﻧﻢ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ. 16ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺯﻳﺴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻭ ﺑﺲ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﺷﻔﺎ ﺑﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ. 17ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻠﺨﻲ ﺳﺨﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﻦ ﺷﺪ .ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻟﻄﻒ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺎﻩ ﻫﻼﻛﺖ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻲ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﻮﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻔﺮﻩ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 19ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻨﺪ ،ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ .ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ. 20ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ. 21ﻭ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ »ﻗﺮﺻﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻣﻞ ﺑﻨﻬﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 22ﻭ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ» :ﻋﻼﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﭼﻴﺴﺖ؟ 39 1ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺮﻭﺩﻙ ﺑﻠﺪﺍﻥ ﺑﻦ ﺑﻠﺪﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﻜﺘﻮﺑﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﻧﺰﺩ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺻﺤﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 2ﻭ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﻌﻄﹼﺮ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﺍﻭ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﻠﻜﺘﺶ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ. 3ﭘﺲ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﻧﺰﺩ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ؟ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻞ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 4ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺩﻳﺪﻧﺪ؟ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩﻡ. 5ﭘﺲ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺑﻪ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﻛﻼﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ: 6ﺍﻳﻨﻚ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 7ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻗﺼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 8ﺣﺰﻗﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﻦ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺍﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 40 1ﺗﺴﻠﻲ ﺩﻫﻴﺪ! ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻴﺪ! ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: 2ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﻱ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﺩﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 3ﺻﺪﺍﻱ ﻧﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 4ﻫﺮ ﺩﺭﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻮﻩ ﻭ ﺗﻠﹼﻲ ﭘﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؛ ﻭ ﻛﺠﻴﻬﺎ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺎﻫﻤﻮﺍﺭﻳﻬﺎ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 5ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 6ﻫﺎﺗﻔﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻧﺪﺍ ﻛﻦ .ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﻛﻨﻢ؟ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ﮔﻴﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﮕﻲ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺍﺵ ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﺻﺤﺮﺍ. 7ﮔﻴﺎﻩ ﺧﺸﻚ ﻭ ﮔﻠﺶ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻔﺨﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﻣﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﮔﻴﺎﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 8ﮔﻴﺎﻩ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻞ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 9ﺍﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ ﺁﻭﺍﺯﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻦ! ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻦ ﻭ ﻣﺘﺮﺱ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ »ﻫﺎﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ! 10ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﻭﻱ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺟﺮﺕ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻭﻱ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 11ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﺒﺎﻥ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻩ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺷﻴﺮﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 12ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻒ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻓﻼﻙ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﺟﺐ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻴﻞ ﮔﻨﺠﺎﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻥ ﻭ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺮﺍﺯﻭ ﻭﺯﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 13ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻳﺎ ﻣﺸﻴﺮ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
563
14ﺍﻭ ﺍﺯ ﻛﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﻬﻢ ﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺩ ؟ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻭ ﺭﺍﻩ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩ؟ 15ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻗﻄﺮﺓ ﺩﻟﻮ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﺒﺎﺭ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 16ﻭ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﻴﺰﻡ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺗﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ. 17ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻨﻈﺮ ﻭﻱ ﻫﻴﭻ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﻭ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻛﻤﺘﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 18ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻪ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻛﺪﺍﻡ ﺷﺒﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﻛﺮﺩ؟ 19ﺻﻨﻌﺘﮕﺮ ﺑﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ ﻭ ﺯﺭﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ،ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ. 20ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﻄﺎﻋﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭﺧﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﭘﻮﺳﺪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺻﻨﻌﺘﮕﺮ ﻣﺎﻫﺮﻱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﺴﺎﺯﻳﺪ. 21ﺁﻳﺎ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﻭ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ؟ 22ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺓ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﻣﺜﻞ ﻣﻠﺦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﭘﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 23ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻻﺷﻲ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 24ﻫﻨﻮﺯ ﻏﺮﺱ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻨﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺸﻪ ﻧﺰﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺩﻣﺪ ﻭ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﻩ ﻣﻲ ﺭﺑﺎﻳﺪ. 25ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﻪ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﺴﺎﻭﻱ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﻗﺪﻭﺱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: 26ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻠﹼﻴﻴﻦ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺎﻡ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ؟ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻈﻤﺖ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻭﻱ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 27ﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭼﺮﺍ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ :ﺭﺍﻩ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺨﻔﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 28ﺁﻳﺎ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﻭ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﺮﻣﺪﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻓﻬﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻔﺤﺺ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ؟ 29ﺿﻌﻴﻔﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺪﺭﺕ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻋﻄﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 30ﺣﺘﻲ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺑﻜﻠﹼﻲ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ. 31ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻗﹼﻮﺕ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺎﺏ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 41 1ﺍﻱ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﻮﻳﺪ! ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻫﺎ ﻗﹼﻮﺕ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻬﻢ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ! ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻴﺎﻳﻴﻢ. 2ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻛﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ؟ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﺴﻠﹼﻂ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻏﺒﺎﺭ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭﻱ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﻩ ﻛﻪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻥ ﻭﻱ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 4ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻭ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻭ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺑﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 5ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻫﺎ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻘﹼﺮﻳﺐ ﺟﺴﺘﻪ ،ﺁﻣﺪﻧﺪ. 6ﻫﺮﻛﺲ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻗﻮﻱ ﺩﻝ ﺑﺎﺵ. 7ﻧﺠﺎﺭ ﺯﺭﮔﺮ ﺭﺍ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﭼﻜﹼﺶ ﺻﻴﻘﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺳﻨﺪﺍﻥ ﺯﻧﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻟﺤﻴﻢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻛﻪ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﻬﺎ ﻣﺤﻜﻢ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﻧﺸﻮﺩ. 8ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﻱ ﺫﺭﻳﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ، 9ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﺗﻮ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺗﻮﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺗﺮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ، 10ﻣﺘﺮﺱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻣﺸﻮﺵ ﻣﺸﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ! ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 11ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﺸﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺧﺠﻞ ﻭ ﺭﺳﻮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻌﺎﺭﺿﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 12ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ :ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺼﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 14ﺍﻱ ﻛﺮﻡ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺷﹶﺮﺫﻣﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﻭﻟﹼﻲ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺼﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ.
564
15ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﺗﻴﺰ ﻧﻮ ﺩﻧﺪﺍﻧﻪ ﺩﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 16ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺨﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺁﺏ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺧﺸﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﺑﺮ ﺗﻠﹼﻬﺎﻱ ﺧﺸﻚ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ ﺟﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺔ ﺁﺏ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 19ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﺷﻄﻴﻢ ﻭ ﺁﺱ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﻭ ﻛﺎﺝ ﻭ ﭼﻨﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻏﺮﺱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺄﻣﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﻋﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺮﺍﻫﻴﻦ ﻗﻮﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻋﺮﺿﻪ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 22ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺭﺍ ﻭ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺗﻔﹼﻜﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﺧﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﻳﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺸﻨﻮﺍﻧﻴﺪ. 23ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﻴﺪ .ﺑﺎﺭﻱ ،ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻳﺎ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎﻫﻢ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 24ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻤﺎ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭻ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻨﺪ ﺭﺟﺲ ﺍﺳﺖ. 25ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﮔﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮﻱ ﻛﻪ ﮔﻞ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 26ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ،ﻭ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﺒﺮﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻲ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ. 27ﺍﻭﻝ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻫﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺨﺸﻴﺪﻡ. 28ﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺍﺩ. 29ﺍﻳﻨﻚ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻃﻠﻨﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ. 42 1ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﺓ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻦ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻧﻬﻢ ﺗﺎ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺻﺎﺩﺭ ﺳﺎﺯﺩ. 2ﺍﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﻨﻮﺍﻧﻴﺪ. 3ﻧﻲ ﺧﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺿﻌﻴﻒ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺻﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 4ﺍﻭ ﺿﻌﻴﻒ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﻨﻜﺴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 5ﺧﺪﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻧﻔﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻟﻜﻨﺪ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: 6ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﻬﺪ ﻗﻮﻡ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺍﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 7ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻱ. 8ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 9ﺍﻳﻨﻚ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻮ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻳﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ«. 10ﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ ،ﻭﺍﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ! ﺍﻱ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺮﻭﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ! 11ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﻗﺮﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﻗﻴﺪﺍﺭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺳﺎﻟﻊ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻗﻠﺔ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﻧﻨﺪ! 12ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻼﻝ ﺭﺍ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ! 13ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﺟﺒﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮕﻲ ﻏﻴﺮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﺪ .ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﻌﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻏﻠﺒﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻡ .ﺍﻵﻥ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﺪ ،ﻧﻌﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺯﺩ ﻭ ﺩﻡ ﺯﺩﻩ ،ﺁﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ. 15ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻴﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﺰﺍﻳﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﻛﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 16ﻭ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﻛﻪ ﻋﺎﺭﻑ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﻇﻠﻤﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﻛﺠﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺻﻨﺎﻡ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻣﺎ ﺷﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 18ﺍﻱ ﻛﺮﺍﻥ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﻱ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ. 19ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻛﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺜﻞ ﺭﺳﻮﻝ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ؟ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻣﺴﻠﻢ ﻣﻦ ﻭ ﻛﻮﺭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ؟
565
20ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﺍﻣﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻱ .ﮔﻮﺷﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﺩ. 21ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺪﻝ ﺧﻮﺩ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻭ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 22ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻏﺎﺭﺕ ﻭ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻔﺮﻩ ﻫﺎ ﺻﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻧﻬﺎ ﻣﺨﻔﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ. ﺗﺎﺭﺍﺝ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﺩﻩ. 23ﻛﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﺵ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺸﻨﻮﺩ؟ 24ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻳﻢ ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ؟ 25ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺣﺪﺕ ﻏﻀﺼﺐ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺷﺪﺕ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﺗﻔﻜﺮ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 43 1ﻭ ﺍﻵﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﻭ ﺻﺎﻧﻊ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺖ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﭘﺲ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ. 2ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﮕﺬﺭﻱ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻭﻱ ،ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻌﻠﻪ ﺍﺵ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ .ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﺔ ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺣﺒﺶ ﻭ ﺳﺒﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ. 4ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﻭ ﻣﻜﺮﻡ ﺑﻮﺩﻱ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ .ﭘﺲ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺗﻮ ﻭ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻮﺽ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻐﺮﺏ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻨﻮﺏ ﻛﻪ “ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻣﻜﻦ” ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭ. 7ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺼﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ«. 8ﻗﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻛﻮﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻛﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭ. 9ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻳﻨﺪ .ﭘﺲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﻭﻟﹼﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﺷﻮﻧﺪ؟ ﺷﻬﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻗﺮﺍﺭ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ. 10ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﺷﻬﻮﺩ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻣﺼﻮﺭ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 11ﻣﻦ ،ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 12ﻣﻦ ﺍﺧﺒﺎﺭﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﻏﻴﺮ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﻬﻮﺩ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ. 13ﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﻴﺰ ﻣﻦ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ .ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 14ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻭﻟﹼﻲ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ .ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻓﺮﺍﺭﻳﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﻭﺟﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 15ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺪﻭﺱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ .ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻤﺎ. 16ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺩﺭ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ، 17ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺒﻬﺎ ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ» :ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﻣﻨﻄﻔﻲ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﻓﺘﻴﻠﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 18ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻗﺪﻳﻢ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ. 19ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﭼﻴﺰ ﻧﻮﻳﻲ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻵﻥ ﺑﻈﻬﻮﺭﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﺁﻳﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ؟ ﺑﺪﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 20ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﮔﺮﮔﺎﻥ ﻭ ﺷﺘﺮﻣﺮﻏﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 21ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ. 22ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻱ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻱ! 23ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩﻱ! ﺑﻪ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻨﻬﺎﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺨﻮﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻡ.
566
24ﻧﻲ ﻣﻌﻄﹼﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﻧﺨﺮﻳﺪﻱ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻴﻪ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍ ﺳﻴﺮﻧﺴﺎﺧﺘﻲ .ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﻬﺎﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩﻱ. 25ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺤﻮ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 26ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺩ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ .ﺣﺠﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺗﺎ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺷﻮﻱ. 27ﺍﺟﺪﺍﺩ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 28ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻗﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 44 1ﺍﻣﺎ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ! 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﺑﺴﺮﺷﺖ ﻭ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﺘﺮﺱ! ﻭ ﺍﻱ ﻳﺸﹸﺮﻭﻥ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ! 3ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺸﻨﻪ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺑﺮ ﺧﺸﻚ .ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭﻻﺩ ﺗﻮ. 4ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺒﺰﻩ ﻫﺎ ،ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﻴﺪ ﺑﺮ ﺟﻮﻳﻬﺎﻱ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻭﻳﻴﺪ. 5ﻳﻜﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻠﻘﹼﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻛﻪ ﻭﻟﹼﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 7ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻥ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﻫﺪ ،ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻡ .ﭘﺲ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺍﻋﻼﻥ ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ. 8ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻨﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺷﻬﻮﺩ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻫﺴﺖ؟ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ. 9ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺑﺎﻃﻠﻨﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﭘﺴﻨﺪﻧﺪ ،ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻜﺸﻨﺪ. 10ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻳﺎ ﺑﻨﻲ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﻔﻌﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ؟ 11ﺍﻳﻨﻚ ﺟﻤﻴﻊ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺻﻨﻌﺘﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺧﺠﻞ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 12ﺁﻫﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺍﺷﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﻏﺎﻝ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭼﻜﺶ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻲ ﻗﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺁﺏ ﻧﻨﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﺿﻌﻒ ﺑﻬﻢ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 13ﭼﻮﺏ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﺮﺍﺷﺪ ﻭ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻧﺪﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺻﺎﻑ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺮﮔﺎﺭ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﭘﺲ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﺁﺩﻣﻲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ. 14ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻗﻄﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺳﻨﺪﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﻠﻮﻁ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺸﺎﺩ ﺭﺍ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤ ﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 15ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﻮﺧﺖ ﺑﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﭘﺰﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 16ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻌﻀﻲ ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻛﺒﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺷﺘﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﮔﺮﻡ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻭ ﮔﺮﻡ ﺷﺪﻩ ،ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ. 17ﻭ ﺍﺯ ﺑﻘﻴﺔ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ. 18ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺗﻌﻘﹼﻞ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ. 19ﻭ ﺗﻔﻜﹼﺮﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺘﻲ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻧﺼﻒ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻏﺎﻟﺶ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﻥ ﭘﺨﺘﻴﻢ ﻭ ﮔﺸﻮﺕ ﺭﺍ ﻛﺒﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺭﺩﻳﻢ .ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺑﻘﻴﺔ ﺁﻥ ﺑﺘﻲ ﺑﺴﺎﺯﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻨﺔ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ؟ 20ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺩﻝ ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮﺭﺩﺓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻴﺴﺖ. 21ﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ .ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﺮﺷﺘﻢ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻮ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 22ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﺑﺮ ﻏﻠﻴﻆ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺑﺮ ﻣﺤﻮ ﺳﺎﺧﺘﻢ .ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ.
567
23ﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ! ﻭ ﺍﻱ ﺍﺳﻔﻠﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ! ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ! ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 24ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻭﻟﹼﻲ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻢ.ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪﻡ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻡ؛ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ؟ 25ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻳﺎﺕ ﻛﺎﺫﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﻤﻖ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ .ﻭ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻌﻘﺐ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻋﻠﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 26ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ،ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺭﻭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻌﻤﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 27ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻟﺠﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺸﻚ ﺷﻮ ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 28ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻛﻮﺭﺵ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺷﺒﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺴﺮﺕ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻫﻴﻜﻞ ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺗﻮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 45 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮﻳﺶ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻛﻮﺭﺵ ﻛﻪ :ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﻛﻤﺮﻫﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻣﻔﺘﻮﺡ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 2ﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﻧﺎﻫﻤﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﻫﻤﻮﺍﺭﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ،ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﻳﺪ. 3ﻭ ﮔﻨﺠﻬﺎﻱ ﻇﻠﻤﺖ ﻭ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﻣﺨﻔﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺖ ﺧﻮﺍﻧﺪﻫﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 4ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺖ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﻣﻠﻘﹼﺐ ﺳﺎﺧﺘﻢ. 5ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﻲ .ﻣﻦ ﻛﻤﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻲ. 6ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﻐﺮﺏ ﺁﻥ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﻮﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﺣﺪﻱ ﻧﻴﺴﺖ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻲ. 7ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﻧﺪﺓ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﺓ ﻇﻠﻤﺖ .ﺻﺎﻧﻊ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﺓ ﺑﺪﻱ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺎﻧﻊ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 8ﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎﺭﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻓﻼﻙ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺰﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺸﻜﺎﻓﺪ ﺗﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻧﻤﻮ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻭﻳﺎﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﻡ. 9ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺻﺎﻧﻊ ﺧﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺳﻔﺎﻟﻲ ﺑﺎ ﺳﻔﺎﻟﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺁﻳﺎ ﻛﻮﺯﻩ ﺑﻪ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻲ؟ ﻳﺎ ﻣﺼﻨﻮﻉ ﺗﻮ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ؟ 10ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻥ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺯﺍﻳﻴﺪﻱ. 11ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺻﺎﻧﻊ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻣﻮﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻔﻮﻳﺾ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 12ﻣﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺁﻓﺮﻳﺪﻡ .ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ. 13ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺍﻫﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﺷﻬﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺳﻴﺮﺍﻧﻢ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻴﻤﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﻪ .ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 14ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺣﺎﺻﻞ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺣﺒﺶ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺳﺒﺎ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻗ ﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻋﺒﻮﺭﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺗﺎﺑﻊ ﺗﻮ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﻲ. 15ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ. 16ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺠﻞ ﻭ ﺭﺳﻮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺘﻬﺎ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ. 17ﺍﻣﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﺟﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺧﺠﻞ ﻭ ﺭﺳﻮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﺓ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺳﺮﺷﺖ ﻭ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻋﺒﺚ ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻣﺼﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 19ﺩﺭ ﺧﻔﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩﻡ .ﻭ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺔ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻋﺒﺚ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻥ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 20ﺍﻱ ﺭﻫﺎ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﻮﻳﺪ .ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﻮﺏ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.
568
21ﭘﺲ ﺍﻋﻼﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﺍﻋﻼﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﻠﻒ ﺍﺧﺒﺎﺭﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﺎﺩﻝ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻭ ﺳﻮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ. 22ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 23ﺑﻪ ﺫﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺻﺎﺩﺭ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺯﺍﻧﻮ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺧﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 24ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﺑﺴﻮﻱ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﺸﻤﻨﺎﻛﻨﺪ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻓﺨﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 46 1ﺑﻴﻞ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﹶﺒﻮ ﻣﻨﺤﻨﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪ .ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ﺣﻤﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﻣﻨﺤﻨﻲ ﻭ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺑﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ. 3ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻘﻴﺔ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻄﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﻤﻞ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﺔ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ! 4ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﺨﻮﺧ ﻴﺖ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ .ﻣﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺣﻤﻞ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 5ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻭ ﻣﺴﺎﻭﻱ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺷﻮﻳﻢ؟ 6ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻴﺴﻪ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻧﺪ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻣﻲ ﺳﻨﺠﻨﺪ ،ﺯﺭﮔﺮﻱ ﺭﺍ ﺍﺟﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺴﺎﺯﺩ ﭘﺲ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 7ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺪ ﻭ ﺍﺯﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ .ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 8ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ .ﻭ ﺍﻱ ﻋﺎﺻﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! 9ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ .ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻧﻈﻴﺮ ﻣﻦ ﻧﻲ. 10ﺁﺧﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﻣﻦ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺴﺮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 11ﻣﺮﻍ ﺷﻜﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﻫﻢ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ .ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻡ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 12ﺍﻱ ﺳﺨﺘﺪﻻﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺩﻭﺭ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 13ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺟﻼﻝ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 47 1ﺍﻱ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻭ ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻲ ﻛﺮﺳﻲ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 2ﺩﺳﺘﺎﺱ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﺭﺩ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻛﻦ ﻧﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺍﻣﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺶ ﻭ ﺳﺎﻗﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻦ. 3ﻋﻮﺭﺕ ﺗﻮ ﻛﺸﻒ ﺷﺪﻩ ،ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻣﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺍﺣﺪﻱ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﻭ ﺍﻣﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﺎ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 5ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻭ ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻠﻜﺔ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 6ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺧﺸﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ .ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﻜﺮﺩﻩ ،ﻳﻮﻍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 7ﻭ ﮔﻔﺘﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﻠﻜﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺟﺎ ﻧﺪﺍﺩﻱ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻱ. 8ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺸﺮﺕ ﺑﺴﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ .ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩﻱ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﻧﺴﺖ. 9ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﭼﻴﺰ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩﻱ ﻭ ﺑﻴﻮﮔﻲ ﺑﻐﺘ ﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﺎﺭﺽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻛﺜﺮﺕ ﺳﺤﺮ ﺗﻮ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﺍﻓﺴﻮﻧﮕﺮﻱ ﺯﻳﺎﺩ ﺗﻮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺸﺪﺕ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻲ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﻨﺪ .ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻋﻠﻢ ﺗﻮ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﺪ ﮔﻔﺘﻲ :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 11ﭘﺲ ﺑﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﺎﺭﺽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﻼﻛﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻱ ،ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 12ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﻓﺴﻮﻧﮕﺮﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻛﺜﺮﺕ ﺳﺤﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﺎﺵ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺷﺪ. 13ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﻣﺸﻮﺭﺗﻬﺎﻳﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ؛ ﭘﺲ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻓﻼﻙ ﻭ ﺭﺻﺪ ﺑﻨﺪﺍﻥ ﻛﻮﺍﻛﺐ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﺮﺓ ﻣﺎﻫﻬﺎ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪ.
569
ﻦ ﺷﺪﻩ،ﺁﺗﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻮﺭﺕ ﺯﺑﺎﻧﺔ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺍﺧﮕﺮﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﮔﺮﻡ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ 14ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﻫ ﺒ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 15ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻛﺸﻴﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺠﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 48 1ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺴﻤﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺫﻛﺮﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﹼﺪﺱ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 3ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﺍﺧﺒﺎﺭﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺑﻐﺘ ﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ. 4ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺳﺨﺖ ﺩﻝ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﺖ ﺑﻨﺪ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﻭ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺗﻮ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 5ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﺪﻳﻢ ﻣﺨﺒﺮﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩﻡ .ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺖ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺑﺖ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺻﻨﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻱ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎ .ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﺨﻔﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﺪ؟ 7ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻱ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ. 8ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﮔﻮﺵ ﺗﻮ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎﺭﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﻋﺎﺻﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪ. 9ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺟﻼﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﻔﻘﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺴﺎﺯﻡ. 10ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﺎﻝ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﺭﺓ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺁﺯﻣﻮﺩﻡ. 11ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺫﺍﺕ ﺧﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺫﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 12ﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺍﻱ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﺓ ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻨﻮ! ﻣﻦ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻢ! ﻣﻦ ﺍﻭﻝ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻫﺴﺘﻢ! 13ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ .ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 14ﭘﺲ ﻫﻤﮕﻲ ﺷﻤﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺧﺒﺎﺭﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﭘﺲ ﻣﺴﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 15ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺎﻣﺮﺍﻥ ﺳﺎﺯﺩ. 16ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ .ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺩﺭ ﺧﻔﺎ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻵﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﺮﺍ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻭﻟﹼﻲ ﺗﻮ ﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺗﺎ ﺳﻮﺩ ﺑﺒﺮﻱ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻭﻱ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 18ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻱ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺮ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 19ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺫﺭﻳﺖ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻭ ﻫﻼﻙ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 20ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﺍﺧﺒﺎﺭﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺎﻳﻊ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻜﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﺠﻮﺷﺪ. 22ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 49 1ﺍﻱ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﻭ ﺍﻱ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﮔﻮﺵ ﺩﻫﻴﺪ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺣﺸﺎﻱ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺍﺳﻢ ﻣﺮﺍ ﺫﻛﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﻴﺰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻣﺮﺍ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﺔ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﻴﺮ ﺻﻴﻘﻠﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻮﺩ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻮ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ! ﻖ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺟﺮﺕ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 4ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻋﺒﺚ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺻﺮﻑ ﻛﺮﺩﻡ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﺣ
570
5ﻭ ﺍﻵﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺮﺷﺖ ﺗﺎ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻗﻮﺕ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؛ 6ﭘﺲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﻗﻠﻴﻠﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺑﺸﻮﻱ ﺗﺎ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻨﻲ ﻭ ﻧﺎﺟﻴﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﻱ .ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻮﺭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 7ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻭﻟﹼﻲ ﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺤﻘﹼﺮ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺳﺠﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻡ .ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻋﻬﺪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻌﻤﻮﺭ ﺳﺎﺯﻱ ﻭ ﻧﺼﻴﺐ ﻫﺎﻱ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 9ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺑﮕﻮﻳﻲ :ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺘﻨﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻳﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﺮﻳﺪ ﻭ ﻣﺮﺗﻌﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺻﺤﺮﺍﻫﺎﻱ ﻛﻮﻫﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 10ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺿﺮﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺣﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 12ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺩﻳﺎﺭ ﺳﻴﻨﻴﻢ. 13ﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻛﻨﻴﺪ! ﻭ ﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﺟﺪ ﻧﻤﺎ! ﻭ ﺍﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﻫﻴﺪ! ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﺮﺣﻢ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 14ﺍﻣﺎ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻳﻬﻮﻩ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﺁﻳﺎ ﺯﻥ ﺑﭽﺔ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﺭﺣﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ؟ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 16ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻒ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻘﺶ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻳﺖ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 17ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ. 18ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺒﻴﻦ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺯﻳﻮﺭ ﻣﻠﺒﺲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻋﺮﻭﺱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﺭﺍﺳﺖ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺗﺒﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻵﻥ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺗﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 20ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻱ ،ﺩﺭ ﺳﻤﻊ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺮﺍ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻡ. 21ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﻔﺖ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﻭ ﻧﺎﺯﺍﺩ ﻭ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﻭ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ .ﭘﺲ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺩﺍﺩ .ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺗﺮﻙ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﺲ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ 22ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﻠﹶﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺖ ﺑﺮﺩﻭﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 23ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻻﻻﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻠﻜﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺧﺎﻙ ﭘﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻟﻴﺴﻴﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 24ﺁﻳﺎ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺍﺯ ﺟﺒﺎﺭﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﻗﺎﻫﺮ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺟﺒﺎﺭﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺳﺘﻢ ﭘﻴﺸﻪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 26ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻭ ﻭﻟﹼﻲ ﺗﻮ ﻭ ﻗﺪﻳﺮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻫﺴﺘﻢ. 50 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻃﻼﻕ ﻧﺎﻣﺔ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻼﻕ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ ﻳﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﻃﻠﺒﻜﺎﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﺮﻭﺧﺘﻢ؟ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻳﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻃﻼﻕ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 2ﭼﻮﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﭼﺮﺍ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ؟ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﭼﺮﺍ ﻛﺴﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻗﺪﺭﺗﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﻢ؟ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﻋﺘﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺁﺑﻲ ﻣﺘﻌﻔﹼﻦ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺑﻤﻴﺮﺩ. 3ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﻣﻠﺒﺲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﭘﻼﺱ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺶ ﺁﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ.
571
4ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻼﻣﻴﺬ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺴﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﻫﻢ .ﻫﺮ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﮔﻮﺵ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺜﻞ ﺗﻼﻣﻴﺬ ﺑﺸﻨﻮﻡ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﮔﻮﺵ ﻣﺮﺍ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻢ. 6ﭘﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﻛﹶﻨﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻭ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﻜﺮﺩﻡ. 7ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﺮﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺭﺳﻮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 8ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﻋﻮﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﭘﺲ ﺍﻭ ﻧﻴﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ؟ 9ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﺮﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﻛﻴﺴﺖ ﻣﺮﺍ ﻣﻠﺰﻡ ﺳﺎﺯﺩ؟ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻫﻤﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 10ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ؟ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻜﻨﺪ. 11ﻫﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﺍﻓﺮﻭﺯﻳﺪ ﻭ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺎﺷﺪﻱ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. 51 1ﺍﻱ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺑﻪ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﻄﻊ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻔﺮﺓ ﭼﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﺯﺁﻥ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﻧﻈﺮ ﻛﻨﻴﺪ. 2ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺎﺭﻩ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻛﺜﻴﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ. 3ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻋﺪﻥ ﻭ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻨﹼﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﺮﻧﹼﻢ. 4ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻱ ﻃﺎﻳﻔﺔ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﺩﻫﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺸﻮﺩ. 5ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎﺯﻭﻱ ﻣﻦ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﻣﻦ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 6ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺴﻮﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺜﻞ ﺟﺎﻣﻪ ﻣﻨﺪﺭﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ .ﺍﻣﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﻨﺰﺍﻳﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 7ﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ! ﻭ ﺍﻱ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ! ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ .ﺍﺯ ﻣﺬﻣﺖ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺸﻮﻳﺪ. ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ ﻭ ﻛﺮﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﭘﺸﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﻧﺴ ﹰ ﻣﺎﻧﺪ. 9ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮ ﺍﻱ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮ ﻭﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﻣﻠﺒﺲ ﺳﺎﺯ .ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﻭ ﺩﻭﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺳﻠﻒ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮ .ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺭﻫﺐ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 10ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻟﺠﺔ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﻋﻤﻖ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﺗﺎ ﻓﺪﻳﻪ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؟ 11ﻭ ﻓﺪﻳﻪ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﺑﻪ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻏﻢ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 12ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻣﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ .ﭘﺲ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺩ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻲ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺁﺩﻡ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﻴﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ؟ 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﻬﺎﺩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻬﻴﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻲ؟ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ 14ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺫﻟﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺭﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻔﺮﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﻼﻃﻢ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﺗﺎ ﺍﻣﻮﺍﺟﺶ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﻧﻨﺪ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 16ﻭ ﻣﻦ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﺔ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻧﻬﻢ ﻭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ. 17ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰ ﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ! ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ،ﺑﺮﺧﻴﺰ! ﺍﻱ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺎﺳﺔ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﻴﺪﻱ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻛﺎﺳﺔ ﺳﺮﮔﻴﺠﻲ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻪ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻱ. 18ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺴﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻳﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭘﺴﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 19ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺑﻼ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﺎﺭﺽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؛ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﺎﺗﻢ ﻛﻨﺪ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﻭ ﻫﻼﻛﺖ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ،ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻢ. 20ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺿﻌﻴﻒ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﺮ ﻫﻤﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺁﻫﻮ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺘﺎﺏ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ.
572
21ﭘﺲ ﺍﻱ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ! ﻭ ﺍﻱ ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ! 22ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﻳﻬﻮﻩ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻋﻮﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻛﺎﺳﺔ ﺳﺮﮔﻴﺠﻲ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻛﺎﺳﺔ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪ. 23ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺘﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺧﻢ ﺷﻮ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ ﻭ ﺗﻮ ﭘﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺭﺍﻩ ﮔﺬﺭﻳﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ. 52 1ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮ ﺍﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ! ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺵ ﺍﻱ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ! ﻟﺒﺎﺱ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﻭ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 2ﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮ ﺩ ﺑﻴﻔﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻨﺸﻴﻦ! ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎ! ﻭ ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻛﻪ ﺍﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎ! 3ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻔﺖ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻛﺸﺘﻴﺪ ﻭ ﺑﻲ ﻧﻘﺮﻩ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 4ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﺎﺑﻖ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 5ﺍﻣﺎ ﺍﻻﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺮﺍ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻣﺠﺎﻧﹰﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﻭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﹼﻂ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺻﻴﺤﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 6ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﻢ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 7ﭼﻪ ﺯﻳﺒﺎﺳﺖ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺒﺸﹼﺮ ﻛﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻴﺮﺍﺕ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 8ﺁﻭﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺟﻌﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ. 9ﺍﻱ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺎﻋﺪ ﻗﺪﻭﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﻻ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 11ﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻇﺮﻭﻑ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﭼﻴﺰ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺎﻗﺔ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 13ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﺎﻟﻲ ﻭ ﺭﻓﻴﻊ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 14ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻋﺠﺐ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﺮ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﺒﺎﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ 15ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ. 53 1ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻨﻜﺸﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟ 2ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺎﻝ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻳﺸﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻭﻳﻴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻭ ﻧﻪ ﺟﻤﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﻢ ﻭ ﻣﻨﻈﺮﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 3ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻏﻤﻬﺎ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ ﻭﺧﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻴﺎﻭﺭﻳﻢ. 4ﻟﻜﻦ ﺍﻭ ﻏﻢ ﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻮﻳﺶ ﺣﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﻭ ﻣﻀﺮﻭﺏ ﻣﺒﺘﻼ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻳﻢ. 5ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﺧﻤﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﻣﺎ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ. 6ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﻬﺎﺩ. 7ﺍﻭ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺸﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺫﺑﺢ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺸﻢ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺍﺵ ﺑﻲ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺸﻮﺩ. 8ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺒﻘﺔ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺗﻔﻜﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻣﻀﺮﻭﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ؟ ﻭ ﻗﺒﺮ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻧﺶ ﺑﺎ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻫﻴﭻ ﻇﻠﻢ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﻭﻱ ﺣﻴﻠﻪ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ. 10ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻀﺮﻭﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺯﺩ .ﭼﻮﻥ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺫﺭﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺍﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺴﺮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻣﻴﺴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
573
11ﺛﻤﺮﺓ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺳﻴﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﻋﺎﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻋﺎﺩﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺣﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻧﺼﻴﺐ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭﺍﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 54 1ﺍﻱ ﻋﺎﻗﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻧﺰﺍﻳﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺴﺮﺍ! ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﻧﻜﺸﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭ! ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺯﻥ ﺑﻲ ﻛﺲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺯﻥ ﻣﻨﻜﻮﺣﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 2ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﺳﻴﻊ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﭘﻬﻦ ﺑﺸﻮﺩ ﺩﺭﻳﻎ ﻣﺪﺍﺭ ﻭ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻴﺨﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺴﺎﺯ. ﺖ ﻫﺎﻱ ﺭﺍ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﭗ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺍﻣ ﹼ 4ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺸﻮﺵ ﻣﺸﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﺎﺭ ﺑﻴﻮﮔﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 5ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﺷﻮﻫﺮ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺴﻤﻲ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﹼﻲ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺯﻥ ﻣﻬﺠﻮﺭ ﻭ ﺭﻧﺠﻴﺪﻩ ﺩﻝ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺯﻭﺟﺔ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺮﻙ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﻙ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻟﹼﻲ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺟﻮﺷﺶ ﻏﻀﺒﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻧﻮﺡ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﺎﺭﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﻀﺐ ﻧﻜﻨﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﺘﺎﺏ ﻧﻨﻤﺎﻳﻢ. 10ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺯﺍﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺯﺍﻳﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻬﺪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﻦ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 11ﺍﻱ ﺭﻧﺠﺎﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻨﮓ ﺳﺮﻣﻪ ﻧﺼﺐ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺯﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ. 12ﻭ ﻣﻨﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻟﻌﻞ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺑﻬﺮﻣﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﮔﺮﺍﻥ ﻗﻴﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 13ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 14ﺩﺭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﺩﻭﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﺷﻔﺘﮕﻲ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﺫﻥ ﻣﻦ .ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 16ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺁﻫﻨﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻏﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺩﻣﻴﺪﻩ ،ﺁﻟﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﺭﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺁﻓﺮﻳﺪﻡ .ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺁﻓﺮﻳﺪﻡ. 17ﻫﺮ ﺁﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﭘﻴﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻮ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ،ﺗﻜﺬﻳﺐ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺼﻴﺐ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 55 1ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺗﺸﻨﮕﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺨﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ .ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺷﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﻲ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﺨﺮﻳﺪ. 2ﭼﺮﺍ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﺻﺮﻑ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻓﺮﺑﻬﻲ ﻣﺘﻠﺬﹼﺫ ﺷﻮﺩ. 3ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺮﺩﺩ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻋﻬﺪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﺍﻣﻴﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ. 4ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺷﺎﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ .ﺭﺋﻴﺲ ﻭ ﺣﺎﻛﻢ ﻃﻮﺍﻳﻒ. 5ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ ﺩﻋﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻣﺘﹼﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻭﻳﺪ .ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. 7ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻣﻦ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻦ ﻧﻲ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 10ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﻑ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ
ﺑﺮﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﻭﻣﻦ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﺮﺯﮔﺮ ﺭﺍ ﺗﺨﻢ ﻭ
ﺧﻮﺭﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ.
574
11ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺻﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻲ ﺛﻤﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻛﺎﻣﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﺩﺳﺘﻚ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ. 13ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﺲ ﺁﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻭﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﻢ ﻭ ﺁﻳﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺸﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 56 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺟﺎﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻨﻜﺸﻒ ﺷﺪﻥ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ. ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ 2ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﺑﺪ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ. 3ﭘﺲ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘﺘﺮﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺟﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺼﻲ ﻫﻢ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺸﻚ ﻫﺴﺘﻢ. ﺳ ﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺵ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﮔﺮﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ 4ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺼﻴﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ 5ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ. ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ 6ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘﺘﺮﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﺑﺸﻮﻧﺪ .ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﺴﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﺷﻮﻧﺪ. 7ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﻗﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻣﻦ ﺑﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﻣﺴﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 9ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ! 10ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﺎﻥ ﺍﻭ ﻛﻮﺭﻧﺪ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﮕﺎﻥ ﮔﻨﮓ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎﻧﮓ ﻛﻨﻨﺪ .ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻔﺘﻦ ﺭﺍﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 11ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﮕﺎﻥ ﺣﺮﻳﺼﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺳﻴﺮ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺒﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ .ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺑﻄﺮﻑ ﺧﻮﺩ ﻃﺎﻟﺐ ﺳﻮﺩ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺴﻜﺮﺍﺕ ﻣﺴﺖ ﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 57 1ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺗﻠﻒ ﺷﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺭﺅﻑ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺍﺯ ﻣﻌﺮﺽ ﺑﻼ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 2ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺳﺎﻟﻚ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 3ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺳﺎﺣﺮﻩ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﻓﺎﺳﻖ ﻭ ﺯﺍﻧﻴﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻳﻴﺪ! 4ﺑﺮ ﻛﻪ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﻭﻻﺩ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﻛﺬﺏ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ 5ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻠﻮﻃﻬﺎ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺒﺰ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﺯﻳﺮ ﺷﻜﺎﻑ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺫﺑﺢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ 6ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻣﻠﺴﺎﻱ ﻭﺍﺩﻱ ﻧﺼﻴﺐ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻴﻨﻬﺎ ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺭﻳﺨﺘﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻱ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ؟ 7ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺭﻓﻴﻊ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺴﺘﺮﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 8ﻭ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻮﻫﺎ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺴﺘﺮﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺑﺴﺘﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻲ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻱ. 9ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﭘﺴﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ. 10ﺍﺯ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻱ ﺍﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ .ﺗﺎﺯﮔﻲ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻲ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺿﻌﻒ ﺑﻬﻢ ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪﻱ. 11ﺍﺯ ﻛﻪ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﺷﺪﻱ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻱ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺟﺎ ﻧﺪﺍﺩﻱ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﻧﻴﺰ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪﻱ؟
575
12ﻣﻦ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 13ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﻱ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻟﻜﻦ ﺑﺎﺩ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻔﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﺩ .ﺍﻣﺎ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺎﻟﻚ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﺍﺭﺙ ﺟﺒﻞ ﻗﺪﺱ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 14ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻳﺪ! ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻳﺪ! ﻭ ﺳﻨﮓ ﻣﺼﺎﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ! 15ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻲ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﺩﺭ ﺍﺑﺪﻳﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻋﺎﻟﻲ ﻭ ﻣﻘﺪﺱ ﺳﺎﻛﻨﻢ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺘﻮﺍﺿﻊ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺗﺎ ﺭﻭﺡ ﻣﺘﻮﺍﺿﻌﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﻴﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺩﻝ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺯﻡ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺸﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺭﻭﺣﻬﺎ ﻭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪﻡ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺿﻌﻒ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. 17ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﻃﻤﻊ ﻭﻱ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺧﺸﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﺮﻓﺖ. 18ﻃﺮﻳﻒ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺑﺴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 19ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﺓ ﺛﻤﺮﺓ ﻟﺒﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺭﻧﺪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻜﻨﺪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺎﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 20ﺍﻣﺎ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻣﺘﻼﻃﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺁﺑﻬﺎﻳﺶ ﮔﻞ ﻭ ﻟﺠﻦ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 21ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 58 1ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺭﻳﻎ ﻣﺪﺍﺭ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎ. 2ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻣﺜﻞ ﺍﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺣﻜﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ .ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺗﻘﺮﺏ ﺟﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 3ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﻭ ﻧﺪﻳﺪﻱ ﻭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺭﻧﺠﺎﻧﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻲ .ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺯﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺷﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻋﻤﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻇﻠﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 4ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺰﺍﻉ ﻭ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠ ﻴﻴﻦ ﺑﺸﻨﻮﺍﻧﻴﺪ. 5ﺁﻳﺎ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﭘﺴﻨﺪﻡ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻧﻲ ﺧﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﭘﻼﺱ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺯﻳﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺴﺘﺮﺍﻧﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻲ؟ 6ﻣﮕﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﭘﺴﻨﺪﻡ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﻴﺪ ﻭﮔﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻳﻮﻍ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻮﻍ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﻴﺪ؟ 7ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻱ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻲ ﻭ ﺧﻮﺩﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﺴﺎﺯﻱ؟ 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻓﺠﺮ ﻃﺎﻟﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺻﺤﺖ ﺗﻮ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻭﻳﻴﺪ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺎﻗﺔ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 9ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻋﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺣﺎﺿﺮﻫﺴﺘﻢ .ﺍﮔﺮ ﻳﻮﻍ ﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﻲ، ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺎﺣ 10ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻥ ﺑﺒﺨﺸﻲ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺫﻟﻴﻼﻥ ﺭﺍ ﺳﻴﺮ ﻛﻨﻲ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﻮﺭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻏﻠﻴﻆ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻇﻬﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺧﺸﻚ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﻗﻮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻍ ﺳﻴﺮ ﺁﺏ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﺸﻤﺔ ﺁﺏ ﻛﻪ ﺁﺑﺶ ﻛﻢ ﻧﺸﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 12ﻭ ﻛﺴﺎﻥ ﺗﻮ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﺪﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺍﺳﺎﺳﻬﺎﻱ ﺩﻭﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺭﺧﻨﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺮﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﻲ ﻭ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺑﺨﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﺒﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻦ ﺑﺠﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﻱ ﻭ 13ﺍﮔﺮ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻨﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﻮﻳﻲ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﻮﻳﻲ، 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻠﺬﹼﺫ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﻧﺼﻴﺐ ﭘﺪﺭﺕ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 59 1ﻫﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﻧﺮﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺍﻭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﻲ ﺗﺎ ﻧﺸﻨﻮﺩ. 2ﻟﻴﻜﻦ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻧﺸﻨﻮﺩ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺗﻨﻄﹼﻖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.
576
4ﺍﺣﺪﻱ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺩﻋﻮﻱ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﺑﻪ ﻇﻠﻢ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﻨﺪ. 5ﺍﺯ ﺗﺨﻤﻬﺎﻱ ﺍﻓﻌﻲ ﺑﭽﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﺩﺓ ﻋﻨﻜﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﻓﻨﺪ .ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﺨﻤﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻮﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﮔﺮﺩﺩ ﺍﻓﻌﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 6ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻇﻠﻢ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 7ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺪﻱ ﺩﻭﺍﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺍﺳﺖ. 8ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻧﻴﺴﺖ .ﺟﺎﺩ ﻩ ﻫﺎﻱ ﻛﺞ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ. 9ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﻭﺭﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺪ .ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻇﻠﻤﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻏﻠﻴﻆ ﺳﺎﻟﻚ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 10ﻭ ﻣﺜﻞ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺗﻠﻤﺲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻲ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻛﻮﺭﺍﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻢ .ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﺮ ﻣﺜﻞ ﺷﺎﻡ ﻟﻐﺰﺵ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻨﺪﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﺩﮔﺎﻧﻴﻢ. 11ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺧﺮﺳﻬﺎ ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﻫﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﻢ ﻭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻣﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ.
13ﻣﺮﺗﺪ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ .ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻭﺭﺯﻳﺪﻳﺪﻡ ﺑﻪ ﻇﻠﻢ ﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻛﺬﺏ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺩﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻨﻄﹼﻖ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ. 14ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﻭﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ. 15ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﻔﻘﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ ﻣﻲ ﺳﭙﺎﺭﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﺑﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 16ﻭ ﺍﻭ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ؛ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﻭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﭘﺲ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺯﺭﻩ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻬﺎﺩ .ﻭ ﺟﺎﻣﺔ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﺭﺑﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻏﻴﺮﺕ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺭﺩﺍ ﭘﻮﺷﻴﺪ. 18ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ .ﺑﻪ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺭﺍ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺰﺍﻳﺮ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 19ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻃﻠﻮﻉ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﺟﻼﻝ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺮ ﺳﺮﺷﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 20ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺯ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻣﺎ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺫﺭﻳﺖ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺯ ﺍﻵﻥ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 60 1ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺷﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻮﺭ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻃﺎﻟﻊ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻠﻴﻆ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻃﻠﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻭﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 3ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺳﻮﻱ ﻧﻮﺭ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺑﺴﻮﻱ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﮔﻲ ﻃﻠﻮﻉ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 4ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﻭ ﺑﻴﻴﻦ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ .ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺷﺪﻩ ،ﻭﺳﻴﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺴﻮﻱ ﺗﻮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 6ﻛﺜﺮﺕ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﺟﻤﺎﺯﮔﺎﻥ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﻴﻔﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ .ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻫﻞ ﺷﺒﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ. 7ﺟﻤﻴﻊ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﻴﺪﺍﺭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻗﻮﭼﻬﺎﻱ ﻧﺒﺎﻳﻮﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺑﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﻲ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 8ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻛﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﺑﺮ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺒﻮﺗﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﻭﺯﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ؟ 9ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺗﺮﺷﻴﺶ ﺍﻭﻝ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﻳﻨﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
577
10ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ،ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﺩﻡ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﺣﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺍﻣﺘﻲ ﻭ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻜﻨﺪ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 13ﺟﻼﻝ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﻭ ﻛﺎﺝ ﻭ ﭼﻨﺎﺭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﺮﺍ ﺯﻳﻨﺖ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻱ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﺘﻢ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻧﺰﺩ ﻛﻒ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺳﺠﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﺎﻣﻴﺪ. ﻥ ﻗﺪﻭ ﹺ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻬﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﻭ ﺻﻬﻴﻮ 15ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﻭ ﻣﺒﻐﻮﺽ ﺑﻮﺩﻱ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﮔﺬﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ .ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺨﺮ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺩﻫﺮﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. ﻲ ﺗﻮ ﻣﻲ 16ﻭ ﺷﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﻜﻴﺪ ﻭ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﻜﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻣﻦ ﻗﺪﻳﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻭﻟ ﺑﺎﺷﻢ. 17ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺑﺮﻧﺞ ،ﻃﻼ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺁﻫﻦ ،ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﭼﻮﺏ ،ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺳﻨﮓ ،ﺁﻫﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 18ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻇﻠﻢ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﺗﻮ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 19ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻧﻮﺭ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺑﺎ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﮔﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﺎﺑﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻧﻮﺭ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺗﻮ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﻮ ﻏﺮﻭﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺗﻮ ﺯﻭﺍﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻧﻮﺭ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 21ﻭﺟﻤﻴﻊ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻋﺎﺩﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺷﺪ .ﺷﺎﺧﺔ ﻣﻐﺮﻭﺱ ﻣﻦ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ،ﺗﺎ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﻡ. 22ﺻﻐﻴﺮ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﺍﻣﺖ ﻗﻮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﺶ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 61 1ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﻫﻢ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺗﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺍﻟﺘﻴﺎﻡ ﺑﺨﺸﻢ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﻭ ﻣﺤﺒﻮﺳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻧﺪﺍ ﻛﻨﻢ، 2ﻭ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻳﻮﻡ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻧﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎﺗﻤﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺑﺨﺸﻢ. 3ﺗﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﺗﻤﻴﺎﻥ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺒﺨﺸﻢ ﺗﺎﺟﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﻭ ﺭﺩﺍﻱ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺭﻭﺡ ﻛﺪﻭﺭﺕ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﻣﻐﺮﻭﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻭﻱ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ. 4ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﺪﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﻠﻒ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﻫﺮﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻠﹼﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻥ ،ﻓﻼﹼﺣﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻣﺴﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻼﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺨﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﻧﺼﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻏﺎﺭﺕ ﻭ ﺳﺘﻢ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﺟﺮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻋﻬﺪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ. 9ﻭ ﻧﺴﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﻫﺮﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺫﺭﻳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 10ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭﺟﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﺔ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻠﺒﺲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺭﺩﺍﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ .ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺝ ﺁﺭﺍﻳﺶ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎ ﺯﻳﻨﺖ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺯﻣﻴﻦ ،ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻍ ،ﺯﺭﻉ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻭﻳﺎﻧﻴﺪ. 62
578
1ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺳﻜﻮﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻋﺪﺍﻟﺘﺶ ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺭ ﻃﻠﻮﻉ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﻣﺜﻞ ﭼﺮﺍﻏﻲ ﻛﻪ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 2ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ،ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ،ﺟﻼﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺟﺪﻳﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻣﺴﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 3ﻭ ﺗﻮ ﺗﺎﺝ ﺟﻼﻝ ،ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﻓﺴﺮ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ،ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺗﻮ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﻣﺴﻤﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻔﺼﻴﺒﻪ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﻌﻮﻟﹶﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﺎﻣﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﻣﻨﻜﻮﺣﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﻭﺷﻴﺰﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻜﺎﺡ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻨﻜﻮﺣﺔ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺍﺯ ﻋﺮﻭﺱ ﻣﺒﺘﻬﺞ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻜﻮﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ .ﺍﻱ ﻣﺘﺬﻛﹼﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ! ﻞ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺴﺎﺯﺩ. 7ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻧﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺤ ﹼ 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﻗﻮﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻏﻠﹼﺔ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺄﻛﻮﻝ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﻧﺴﺎﺯﻡ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ،ﺷﺮﺍﺏ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 9ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﻴﻨﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻬﺎﻱ ﻗﺪﺱ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 10ﺑﮕﺬﺭﻳﺪ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺑﮕﺬﺭﻳﺪ .ﻃﺮﻳﻖ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺷﺎﻫﺮﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﭼﻴﺪﻩ ﻋﻠﹶﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 11ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻋﻼﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺍﺟﺮﺕ ﺍﻭ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﻭ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﻓﺪﻳﻪ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﺷﻬﺮ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 63 1ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯﺍﺩﻭﻡ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﺮﺥ ﺍﺯ ﺑﺼﺮﻩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺟﻠﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺒﺲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺜﺮﺕ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﺪ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ،ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 2ﭼﺮﺍ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻮ ﺳﺮﺥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﻣﺔ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭼﺮﺧﺸﺖ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﻨﺪ؟ 3ﻣﻦ ﭼﺮﺧﺸﺖ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﻟﮕﺪﻛﻮﺏ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻦ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺳﺎﺧﺘﻢ. 4ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻳﻮﻡ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺎﻝ ﻓﺪﻳﻪ ﺷﺪﮔﺎﻧﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻧﺒﻮﺩ .ﻟﻬﺬﺍ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺴﺖ ﺳﺎﺧﺘﻢ .ﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺘﻢ. 7ﺍﺣﺴﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺤﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻛﺜﺮﺕ ﺍﺣﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎ ﻭ ﻭﻓﻮﺭ ﺭﺃﻓﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ :ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﺪﻳﻢ ،ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. 10ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻩ ،ﺭﻭﺡ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺒﺎﻥ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﻗﺪﻭﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩ؟ ﻖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺳﻢ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ؟ ﺸ 12ﻛﻪ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺟﻠﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﹾﻨ ﹶ 13ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺠﻪ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﺳﺐ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻟﻐﺰﺵ ﻧﺨﻮﺭﻧﺪ. 14ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺎﻳﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ ،ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﻢ ﻣﺠﻴﺪ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 15ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻨﮕﺮ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺴﻜﻦ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻦ .ﻏﻴﺮﺕ ﺟﺒﺮﻭﺕ ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ ﺟﻮﺷﺶ ﺩﻝ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ،ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﻭ ﻭﻟﹼﻲ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﭘﺲ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﭼﺮﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﺘﺮﺳﻴﻢ .ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﺩ ﺭﺟﻌﺖ ﻧﻤﺎ.
579
18ﻗﻮﻡ ﻣﻘﺪﺱ ﺗﻮ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﻣﻜﺎﻥ ﻗﺪﺱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 64 ﻖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻲ ﺷﺪﻱ ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺍﺯ ﺭﺅﻳﺖ ﺗﻮ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ. ﺸ ْ 1ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﹾﻨ ﹶ 2ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻧﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻮﺵ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺳﺎﺯﻱ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺭﺅﻳﺖ ﺗﻮ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 3ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮﺩﻳﻢ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻱ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺰﻭﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺍﺯ ﺭﺅﻳﺖ ﺗﻮ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻨﺘﻈﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ ﻧﺪﻳﺪ. 5ﺗﻮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ .ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻱ ﻭ ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﺪﺕ ﻣﺪﻳﺪﻱ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ؟ 6ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺺ ﻧﺠﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺎﺩﻟﺔ ﻣﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻟﺘﹼﺔ ﻣﻠﻮﺙ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﮕﻲ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﮒ ،ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺩ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﺑﺎﻳﺪ. 7ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻳﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﺷﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻱ. ﻞ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺻﺎﻧﻊ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﻣﺼﻨﻮﻉ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 8ﺍﻣﺎ ﺍﻻﻥ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺗﻮ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻲ .ﻣﺎ ﮔ ﹾ 9ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺸﺪﺕ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﻣﺒﺎﺵ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﺪﺍﺭ .ﻫﺎﻥ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻲ ﻣﺎ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 10ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺷﺪﻩ .ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﻱ ﻣﺎ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻳﺎ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ،ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﺪﺕ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ؟ 65 1ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺟﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ .ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﻟﺒﻴﻚ ﻟﺒﻴﻚ. 2ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﺘﻤﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪﻩ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻡ. 3ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﻢ ﻏﻀﺐ ﻣﺮﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﻴﺠﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﺎﺕ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﺟﺮﻫﺎ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻨﺪ. 4ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﺮﻫﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻨﺰﻳﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺵ ﻧﺠﺎﺳﺎﺕ ﺩﺭ ﻇﺮﻭﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 5ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﻣﻴﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻘﺪﺱ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻢ .ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺩﻭﺩ ﺩﺭ ﺑﻴﻨﻲ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺍﺳﺖ. 6ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 7ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻳﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﺟﺰﺍﻱ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻴﺮﻩ ﺩﺭ ﺧﻮﺷﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺎﺳﺪ ﻣﺴﺎﺯ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﻫﻼﻙ ﻧﺴﺎﺯﻡ. 9ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺴﻠﻲ ﺍﺯ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻭﺍﺭﺛﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻧﻢ ﻭﺭﺛﺔ ﺁﻥ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 10ﻭ ﺷﺎﺭﻭﻥ ،ﻣﺮﺗﻊ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻭﺍﺩﻱ ﻋﺎﻛﻮﺭ ،ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﺭﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 11ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ،ﻭ ﻣﺎﺋﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﺨﺖ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻤﺰﻭﺝ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺗﻔﹼﺎﻕ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻳﺪ. 12ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻘﺪﺭ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺘﻞ ﺧﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩﻳﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻳﺪ. 13ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﺎﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺗﺸﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 14ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﻲ ﺩﻝ ،ﺗﺮﻧﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻛﺪﻭﺭﺕ ﺩﻝ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﺭﻭﺡ ،ﻭﻟﻮﻟﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ. 15ﻭ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻣﻦ ﻟﻌﻨﺖ ،ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻘﺘﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﺎﻣﻴﺪ.
580
ﻖ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻖ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ؛ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺣ 16ﭘﺲ ﻫﺮﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺣ ﺧﻮﺭﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎﻱ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻧﻴﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ. 18ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻓﺮﻳﺪ ،ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻭﺟﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻣﺤﻞ ﻭﺟﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﻞ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻓﺮﻳﺪ. 19ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭﺟﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﺎﻟﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻦ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ﻟﻴﻜﻦ ﻞ ﻛﻢ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺮﺩ ﭘﻴﺮ ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻃﻔﻞ ﺩﺭ ﺳ 20ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻃﻔ ﹺ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻴﻮﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 22ﺑﻨﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻏﺮﺱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺎﻡ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺘﹼﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ. 23ﺯﺣﻤﺖ ﺑﻴﺠﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺑﺮﻛﺖ ﻳﺎﻓﺘﮕﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻧﻨﺪ. 24ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻨﻴﺪ. 25ﮔﺮﮒ ﻭ ﺑﺮﻩ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﺮﻳﺪ ﻭ ﺷﻴﺮ ﻣﺜﻞ ﮔﺎﻭ ﻛﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻣﺎﺭ ﺧﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻦ ،ﺿﺮﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 66 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻛﺮﺳﻲ ﻣﻦ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺎﻱ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﻦ ﻛﺠﺎ؟ 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻛﻪ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻭ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺩﻝ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 3ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﮔﺎﻭﻱ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﻗﺎﺗﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻱ ﺫﺑﺢ ﻛﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺳﮓ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﺪ .ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺧﻨﺰﻳﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺰﺩ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻲ ﺭﺍ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺍﺳﺖ. 4ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﺮﺳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺎﺭﺽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻛﺴﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻛﺮﺩﻧﺪ. 5ﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻳﺪ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ .ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﻨﺪ
ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ:
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺷﺎﺩﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 6ﺁﻭﺍﺯ ﻏﻮﻏﺎ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ،ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ،ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 7ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﺑﻜﺸﺪ ،ﺯﺍﻳﻴﺪ .ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﻴﺮﺩ ﺍﻭﻻﺩ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﺍﻱ ﺁﻭﺭﺩ. 8ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻭﻻﻳﺘﻲ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 9ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﻔﻢ ﺭﺣﻢ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﻭ ﻧﺰﺍﻳﺎﻧﻢ؟ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺯﺍﻳﺎﻧﻨﺪﻩ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻡ؟ 10ﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻭﺟﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﻭ ﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﺪ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 11ﺗﺎ ﺍﺯ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﺗﺴﻠﻴﺎﺕ ﺍﻭ ﺑﻤﻜﻴﺪ ﻭ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﻣﺤﻈﻮﻅ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺮ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻬﺮ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ .ﻭ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﻜﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺍﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻳﺶ ﺑﻨﺎﺯ ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 13ﻭ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺗﺴﹼﻠﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ. 14ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﺜﻞ ﮔﻴﺎﻩ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺧﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺩ ﺑﺎﺩ ﺗﺎ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺪﺕ ﻭ ﻋﺘﺎﺏ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ.
581
17ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻳﻜﻨﻔﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﺎﺕ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻭ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻨﺰﻳﺮ ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 18ﻭ ﻣﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺟﻼﻝ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ. ﻥ ﻟﹸﻮﺩ ﻭ ﺗﻮﺑﺎﻝ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﻥ ﻭ ﺟﺰﺍﻳﺮ 19ﻭ ﺁﻳﺘﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﺮﺷﻴﺶ ﻭ ﻓﹸﻮﻝ ﻭ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﺍ ﺑﻌﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯﺓ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻣﺮﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺟﻼﻝ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺷﺎﻳﻊ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 20ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﹸﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺨﺖ ﺭﻭﺍﻧﻬﺎ ﻭ ﻗﺎﻃﺮﺍﻥ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻦ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺪﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ .ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻇﺮﻑ ﭘﺎﻙ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﺪﻳﺪﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺩﺭﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺫﺭﻳﺖ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺷﻤﺎ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. ﺳﺒﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺳﺒﺖ ﺗﺎ 23ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﹸﻏﺮﺓ ﻣﺎﻩ ﺗﺎ ﹸﻏﺮﺓ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺍﺯ 24ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻻﺷﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛ ﺮ ﹺﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ.
582
ﻛﺘﺎﺏ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ 1 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﻮﺷﻊ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ،ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺁﻳﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 3ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﹶ ﺷ ﻤﻌﻮﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷ ﻤﻌﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻗﺮﻋﺔ ﻣﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﺮﺁﻱ ،ﻭ ﺑﺎ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻴﻢ ،ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﺔ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ «.ﭘﺲ ﹶ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ. 4ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﹶﻓ ﹺﺮﺯﹼﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﹶﻕ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﹶﺍﺩﻭﻧﻲ ﺑﺎﺯﺿﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺿﻖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﹶﻓ ﹺﺮﺯﹼﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﺍﹶﺩﻭﻧﻲ ﺑﺎﺯﹶﻕ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﺮﻓﺘﻨﺪﺵ ،ﺷﺴﺘﻬﺎﻱ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ. 7ﻭ ﹶﺍﺩﻭﻧﻲ ﺑﺎﺯﹶﻕ ﮔﻔﺖ :ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﻠﻚ ﺑﺎ ﺷﺴﺘﻬﺎﻱ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺯﻳﺮ ﺳﻔﺮﺓ ﻣﻦ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﻣﻲ ﭼﻴﺪﻧﺪ .ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻡ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺎﻓﺎﺕ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮﺩ. 8ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩﻩ ،ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 9ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺟﻨﻮﺏ ﻭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪ. ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﺳﻢ 10ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺮﻳﻪ ﹶﺍ ﺭﺑﻊ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺷﻴﺸﺎﻱ ﻭ ﺍﹶﺧﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺗﹶﻠﹾﻤﺎﻱ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 11ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺩﺑﻴﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺩﺑﻴﺮ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﻗﺮﻳﻪ ﺳﻘﻴﺮﺑﻮﺩ. 12ﻭ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻧﻜﻪ ﻗﺮﻳﻪ ﺳﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ،ﻓﺘﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻋﻜﹾﺴﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 13ﻭ ﻋﺘﹾﻨﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻗﻨﺎﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻮﭼﻚ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ؛ ﭘﺲ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻋ ﹾﻜﺴﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺩﺍﺩ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺵ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﺪ .ﻭ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻻﻍ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻛﺎﻟﻴﺐ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ؟ 15ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺪﻩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻨﻮﺏ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ ،ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺑﺪﻩ «.ﻭ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ. 16ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻴﻨﹺﻲ ﭘﺪﺭﺯﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻧﺨﻠﺴﺘﺎﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﻮﺏ ﻋﺮﺍﺩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. ﺻﻔﹶﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺳﻢ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺣﺮﻣﺎ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ. ﺷ ﻤﻌﻮﻥ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹶ 17ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﹶ 18ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﹶﻏﺰﱠﻩ ﻭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺍﺵ ﻭ ﺍﺿ ﹾ ﺸﻘﹶﻠﻮﻥ ﻭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺍﺵ ﻭ ﻋ ﹾﻘﺮﻭﻥ ﻭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺍﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. 19ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﻮﻝ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻨﺎﻕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ. 20ﻭ 21ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ. 22ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻧﺎﻡ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﹸﻮﺯ ﺑﻮﺩ. 24ﻭ ﻛﺸﻴﻜﭽﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻣﺪﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 25ﭘﺲ ﻣﺪﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ،ﭘﺲ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺣﺘﹼﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺷﻬﺮﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻟﻮﺯ ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺳﻤﺶ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 26ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ 27ﻭ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺷﺎﻥ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻫﻞ ﹶﺗ ﻌﻨﹶﻚ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﹺﻳ ﺒﻠﹶﻌﺎﻡ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻣﺠﹺﺪﻭ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩ ،ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻗﻮﻱ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﺮ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺟﺰﻳﻪ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 29ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﺯﹶﺭ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩ ،ﭘﺲ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﺯﹶﺭ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 30ﻭ ﹶﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻓﻄﺮﻭﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻧﹶﻬﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩ ،ﭘﺲ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺟﺰﻳﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺷﺪ. 31ﻭ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻋﻜﹼﻮ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﻭ ﺍﹶﺣﻠﹶﺐ ﻭ ﹶﺍ ﹾﻛﺰﹺﻳﺐ ﻭ ﺣﻠﹾﺒﻪ ﻭ ﻋﻔﻴﻖ ﻭ ﺭﺣﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩ. 32ﭘﺲ ﺍﹶﺷﻴﺮﻳﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 33ﻭ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﻋﻨﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩ ،ﭘﺲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﻜﻮﻧﺖ ﮔﺮﻓﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﻭ ﺑﻴﺖ ﻋﻨﺎﺕ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺰﻳﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ.
583
34ﻭ ﺍﹶﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻣﺴﺪﻭﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﻨﺪ. ﺷ ﻌﹸﻠﺒﻴﻢ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺣﺎﺭﺱ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻭﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﻗﻮﺕ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺟﺰﻳﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ 35ﭘﺲ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹶﺍ ﻳﻠﹸﻮﻥ ﻭ ﹶ ﺷﺪ. 36ﻭ ﺣﺪ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺎﻻﻱ ﻋ ﹾﻘ ﺮﺑﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﻟﹶﻊ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﻮﺩ. 2 ﺟﻠﹾﺠﺎﻝ ﺑﻪ ﺑﻮﻛﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ 1ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﹺ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ. 2ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﻬﺪ ﻣﺒﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﻴﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ .ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ؟ 3ﻟﻬﺬﺍ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ ،ﻗﻮﻡ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻮﻛﻴﻢ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺷﻊ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 7ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻮﺷﻊ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﺸﺎﻳﺨﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻳﻮﺷﻊ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻗﻮ ﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮﻥ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺻﺪ ﻭﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺮﺩ. 9ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﻣﻠﻜﺶ ﺩﺭ ﺗ ﻤﻨﹶﻪ ﺣﺎﺭﺱ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﻛﻮﻩ ﺟﺎﻋﺶ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﻃﺒﻘﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻃﺒﻘﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. 11ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻌﻠﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻃﻮﺍﻳﻔﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ. 13ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻌﻞ ﻭ ﻋﺸﺘﺎﺭﻭﺕ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 14ﭘﺲ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻓﺮﻭﺧﺖ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 15ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺪﻱ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ،ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﻨﮕﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻧﺪ. 16ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺩﺍﻭﺭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﻥ ﺩﺍﻭﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ، ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﻭ ﺳﺘﻢ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﺪ. 19ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺭ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺪ ﻭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺳﺮﻛﺸﻲ ﺧﻮﺩ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 20ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ،ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ، 21ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﻭﻗﺖ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 22ﺗﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻳﺎ ﻧﻪ. 23ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻳﻮﺷﻊ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩ. 3 1ﭘﺲ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻃﻮﺍﻳﻔﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺟﻨﮕﻬﺎﻱ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، 2ﺗﺎ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. ﺣﻮﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﻌﻞ 3ﭘﻨﺞ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺻﻴﺪﻭﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺣﺮﻣﻮﻥ ﺗﺎ ﻣﺪﺧﻞ ﺣﻤﺎﺕ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
584
4ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻳﺎ ﻧﻪ. 5ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﹶﻓ ﹺﺮﺯﹼﻳﺎﻥ ﻭ ﺣﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 6ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻌﻠﻬﺎ ﻭ ﺑﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺷﻌﺘﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺷﻌﻨﺘﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺭﺍﻡ ﻧﻬﺮﻳﻦ ،ﻓﺮﻭﺧﺖ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻮﺷﺎﻥ ﺭ ﹾ 8ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﻮﺷﺎﻥ ﹺﺭ ﹾ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻳﻌﻨﻲ ﻋ ﹾﺘﻨﹶﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻗﻨﺎﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻮﭼﻚ ﻛﺎﻟﻴﺐ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ. 10ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻥ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻮﺷﺎﻥ ﺭﹺﺷﹾﻌﺘﺎﻳﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ، ﺷﻌﺘﺎﻳﻢ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﮔﺸﺖ. ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﻛﻮﺷﺎﻥ ﺭ ﹾ 11ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻝ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ .ﭘﺲ ﻋﺘﻴﺌﻴﻞ ﺑﻦ ﻗﻨﺎﺯ ﻣﺮﺩ. 12ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪﻱ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺠﻠﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﺍﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﻧﺨﻠﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 14ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﺠﻠﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﻫﺠﺪﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻬﻮﺩ ﺑﻦ ﺟﻴﺮﺍﻱ ﺑﻨﺎﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﭼﭗ ﺩﺳﺘﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺠﻠﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮﺁﺏ ،ﺍﺭﻣﻐﺎﻧﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺍﻳﻬﻮﺩ ﺧﻤﺮ ﺩﻭ ﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﻃﻮﻟﺶ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﺭﺍﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺖ. 17ﻭ ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻋﺠﻠﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮﺁﺏ ﻋﺮﺿﻪ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﻋﺠﻠﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻓﺮﺑﻬﻲ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻋﺮﺿﻪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺯ ﻣﻌﺪﻧﻬﺎﻱ ﺳﻨﮓ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺟﻠﺠﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺨﻨﻲ ﻣﺨﻔﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ .ﮔﻔﺖ :ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 20ﻭ ﺍﻳﻬﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺘﻨﻬﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﺔ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ .ﺍﻳﻬﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻛﻼﻣﻲ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 21ﻭ ﺍﻳﻬﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻨﺠﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻜﻤﺶ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ. 22ﻭ ﺩﺳﺘﺔ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻴﻐﻪ ﺍﺵ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭘﻴﻪ ،ﺗﻴﻐﻪ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﻨﺠﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻜﻤﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻀﻼﺕ ﺭﺳﻴﺪ. 23ﻭ ﺍﻳﻬﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﻫﻠﻴﺰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺑﺴﺘﻪ ،ﻗﻔﻞ ﻛﺮﺩ. 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻧﻮﻛﺮﺍﻧﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺑﺎﻻ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﻔﻞ ﺍﺳﺖ .ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﺮﻓﺔ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. 25ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﭘﺲ ﻛﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻗﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻌﻄﻞ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﻬﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻌﺪﻧﻬﺎﻱ ﺳﻨﮓ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻌﻴﺮﹺﺕ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺭﺳﻴﺪ. 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ،ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻧﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 28ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ،ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ «.ﭘﺲ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻌﺒﺮﻫﺎﻱ ﹶﺍ ﺭﺩﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻮ ﺁﺑﻴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﺪ. 29ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﻮ ﺁﺑﻴﺎﻥ ﺭﺍ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﻴﺎﻓﺖ. 30ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﻮﺁﺑﻴﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺫﻟﻴﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ. ﺷ ﻤﺠﺮ ﺑﻦ ﻋﻨﺎﺕ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻮﺏ ﮔﺎﻭﺭﺍﻧﻲ ﻛﺸﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ. 31ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﹶ 4 1ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﻳﻬﻮﺩ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﺑﻴﻦ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻨﻌﺎﻥ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﺻﻮﺭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻓﺮﻭﺧﺖ؛ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮﺵ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﻭﺷﹶﺖ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺷﺖ. 3ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻬﺼﺪ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻇﻠﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.
585
4ﻭﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺑﻮﺭﺓ ﻧﺒﻴﻪ ،ﺯﻥ ﻟﹶﻔﻴﺪﺕ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﻭ ﺍﻭ ﺯﻳﺮ ﻧﺨﻞ ﺩﺑﻮﺭﻩ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍﻣﻪ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 6ﭘﺲ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺎﺭﺍﻕ ﺑﻦ ﺍﹶﺑﻴﻨﻮﻋﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺵ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﻣﺮ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺗﺎﺑﻮﺭ ﺭﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﻦ ،ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ؟ 7ﻭ ﺳﻴﺴﺮﺍ ،ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﻳﺎﺑﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻟﺸﻜﺮﺵ ﺑﻪ ﻧﻬﺮ ﻗﻴﺸﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 8ﺑﺎﺭﻕ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﻡ. 9ﮔﻔﺖ :ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺯﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻭﺧﺖ «.ﭘﺲ ﻋﺒﻮﺭﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﺑﻪ ﻗﺎﺩﺵ ﺭﻓﺖ. 10ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻕ ،ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﻭ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺎﺩﺵ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺭﻛﺎﺏ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺑﻮﺭﻩ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 11ﻭ ﺣﺎﺑﺮ ﻗﻴﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻴﻨﻴﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺣﻮﺑﺎﺏ ﺑﺮﺍﺩﺭﺯﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻠﻮﻁ ﺩﺭ ﹶ ﺻﻌﻨﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻗﺎﺩﺵ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ. 12ﻭ ﺑﻪ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﺑﻦ ﺍﹶﺑﻴﻨﻮﻋﻢ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺗﺎﺑﻮﺭ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﭘﺲ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﻫﻤﺔ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﺶ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻬﺼﺪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺣﺮﻭﺷﹶﺖ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺗﺎ ﻧﻬﺪ ﻗﻴﺸﻮﻥ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ. 14ﻭ ﺩﺑﻮﺭﻩ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﺧﻴﺰ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟« ﭘﺲ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺗﺎﺑﻮﺭ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ. 15ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﭘﻴﺶ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻓﺮﺍﺭﻛﺮﺩ. ﺷ 16ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺣﺮﻭ ﹶ ﺖ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻟﺸﻜﺮ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 17ﻭ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺑﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﻳﺎﻋﻴﻞ ،ﺯﻥ ﺣﺎﺑﺮ ﻗﻴﻨﻲ ،ﭘﻴﺎﺩﻩ ،ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻳﺎﺑﻴﻦ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣﺎﺻﻮﺭ ،ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺣﺎﺑﺮ ﻗﻴﻨﻲ ﺻﻠﺢ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﻳﺎﻋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺒﺎﻝ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﮔﺮﺩ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﻦ؛ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩ ،ﻭ ﻣﺘﺮﺱ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻭﻱ ﺑﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻓﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 19ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍﮔﻔﺖ» :ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻱ ﺁﺏ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﺷﺎﻥ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﻫﺴﺘﻢ «.ﭘﺲ ﻣﺸﻚ ﺷﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 20ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ،ﺑﮕﻮ ﻧﻲ. 21ﻭ ﻳﺎﻋﻴﻞ ﺯﻥ ﺣﺎﺑﺮ ﻣﻴﺦ ﭼﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﭼﻜﺸﻲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺁﻫﺴﺘﮕﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﻴﺦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻘﻴﻘﻪ ﺍﺵ ﻛﻮﺑﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ، ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻤﺮﺩ. 22ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻳﺎﻋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍﮔﻔﺖ» :ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ «.ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﻭ ﻣﻴﺦ ﺩﺭ ﺷﻘﻴﻘﻪ ﺍﺵ ﺑﻮﺩ. 23ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍ ﻳﺎﺑﻴﻦ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺖ. 24ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﻳﺎﺑﻴﻦ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 5 1ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺑﻮﺭﻩ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﺑﻦ ﺍﹶﺑﻴﻨﻮﻋﻢ ﺳﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ: 2ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﻴﺸﺮﻭﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﻴﺸﺮﻭﻱ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻗﻮﻡ ﻧﻔﻮﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺕ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. 3ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺍﻱ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭﺍﻥ ﮔﻮﺵ ﺩﻫﻴﺪ! ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ. 4ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻌﻴﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻱ ،ﻭﻓﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪﻱ ،ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﻳﺨﺖ ،ﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪ. 5ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﻨﺎ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 6ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺷﹶﻤﺠﺮ ﺑﻦ ﻋﻨﺎﺕ ،ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﺎﻋﻴﻞ ﺷﺎﻫﺮﺍﻫﻬﺎ ﺗﺮﻙ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻌﺎﺭﻑ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 7ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺎﻳﺎﺏ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺗﺎﻣﻦ ،ﺩﺑﻮﺭﻩ ،ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ،ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ. 8ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺟﻨﮓ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺭﺳﻴﺪ .ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﭼﻬﻞ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺳﭙﺮﻱ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺸﺪ. 9ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺎﻳﻞ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺕ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. 10ﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻻﻏﻬﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﺳﻮﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪﻫﺎ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﺳﺎﻟﻚ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ. 11ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ،ﻧﺰﺩ ﺣﻮﺿﻬﺎﻱ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺎﺩﻟﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻋﺎﺩﻟﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ.
586
12ﺑﻴﺪﺍﺭﺷﻮ ،ﺍﻱ ﺩﺑﻮﺭﻩ .ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮ ﻭ ﺳﺮﻭﺩ ﺑﺨﻮﺍﻥ .ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺍﻱ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﻭ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﹶﺑﻴﻨﻮﻋﻢ ،ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺒﺮ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻗﻠﻴﻞ ﺑﺮ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﻣﺴﻠﻂ ﺳﺎﺧﺖ. 14ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻘﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺗﻮ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﺗﻮ ،ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎﻛﻴﺮ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﻭ ﺍﺯ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻋﺼﺎﻱ ﺻﻒ ﺁﺭﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ. 15ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺑﻮﺭﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﺑﻮﺩ .ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺩﻝ ﻧﺰﺩ ﺷﻌﻮﺏ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮﺩ. 16ﭼﺮﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻏﻠﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻲ؟ ﺁﻳﺎ ﺗﺎ ﻧﻲ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻱ؟ ﻣﺒﺎﺣﺜﺎﺕ ﺩﻝ ،ﻧﺰﺩ ﺷﻌﻮﺏ ﺭﺅﺑﻴﻦ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮﺩ. 17ﺟﹺﻠﻌﺎﺩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﺎﻧﺪ .ﻭﺩﺍﻥ ﭼﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﺍﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﺸﺴﺖ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﻠﻴﺠﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﺎﻧﺪ. 18ﻭ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﻗﻮﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﻮﺕ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎﻱ ﻣﻴﺪﺍﻥ. ﺠﺪﻭ. 19ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﺩﺭ ﺗﹶﻌﻨﹶﻚ ﻧﺰﺩ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻣ ﹺ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻧﻘﺮﻩ ﻧﺒﺮﺩﻧﺪ. 20ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 21ﻧﻬﺮ ﻗﻴﺸﻮﻥ .ﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻗﻮﺕ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 22ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺳﺒﺎﻥ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﺎﺯﺩﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﺎﺧﺘﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺎﺧﺘﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ . 23ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻴﺮﻭﺯ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 24ﻳﺎﻋﻴﻞ ،ﺯﻥ ﺣﺎﺑﺮﻗﻴﻨﻲ ،ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ! 25ﺍﻭ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺳﺮ ﺷﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻇﺮﻑ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭﺩ. 26ﺍﻭ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﺦ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻜﺶ ﻋﻤﻠﻪ .ﻭ ﺑﻪ ﭼﻜﺶ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ،ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺳﻔﺖ ،ﻭ ﺷﻘﻴﻘﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻜﺎﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﻭ ﺩﻭﺧﺖ. 27ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪ .ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 28ﺍﺯ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ،ﻣﺎﺩﺭ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﺍﺯ ﺷﺒﻜﻪ )ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ( :ﭼﺮﺍ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻥ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ ﻭ ﭼﺮﺍ ﭼﺮﺧﻬﺎﻱ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺗﻮﻗﻒ
ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟
29ﺧﺎﺗﻮﻧﻬﺎﻱ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺵ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ. 30ﺁﻳﺎ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ،ﻭ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ،ﺩﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ .ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻴﺴﺮﺍ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ،ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﻗﻼﺑﺪﻭﺯﻱ، ﺭﺧﺖ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﻗﻼﺑﺪﻭﺯﻱ ﺩﻭﺭﻭ .ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﻬﺎﻱ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ. 31ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻧﺪ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻮﺗﺶ ﻃﻠﻮﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ«. ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 6 1ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻜﺎﻓﻬﺎ ﻭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻼﺫﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻣﺸﺮﻕ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ،ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﹶﻏﺰﱠﻩ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺍﻻﻍ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﻣﻠﺦ ﺑﻲ ﺷﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺮﺍﺏ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺫﻟﻴﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، 8ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ، 9ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻡ ،ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻡ. 10ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ،ﻣﻦ ،ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻨﻴﺪ ،ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ.
587
ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﮔﻨﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺮﺧﺸﺖ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ 11ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻠﻮﻃﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﹸﻔﹾﺮﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﻳﻮﺁﺵ ﺍﹶﺑﻴ ﻌﺰﹶﺭﻱ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺸﺴﺖ ،ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﹺ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﺪ. 12ﭘﺲ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻦ ،ﺍﮔﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ ،ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺠﺒﻴﺐ ﺍﻭ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ 13ﹺ ﺫﻛﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ؟ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻩ! ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻡ؟ 15ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﻢ؟ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻨﺴﻲ ﺫﻟﻴﻞ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 16ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ. 17ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﺍﻵﻥ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻓﻴﺾ ﻳﺎﻓﺘﻢ ،ﭘﺲ ﺁﻳﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻤﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﻲ. 18ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺮﻭﻱ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ،ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻢ «.ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﻱ«. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺍﻳﻔﺔ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺒﺪﻱ ﻭ ﺁﺏ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺎﺳﻪ ﺍﻱ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ، 19ﭘﺲ ﹺ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ،ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻠﻮﻁ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭘﻴﺶ ﻭﻱ ﻧﻬﺎﺩ. 20ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻓﻄﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﺁﺏ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺰ «.ﭘﺲ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩ. 21ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻮﻙ ﻋﺼﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻓﻄﻴﺮ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻓﻄﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻠﻌﻴﺪ ،ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮﺵ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺩﻳﺪﻡ. 22ﭘﺲ ﹺ 23ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ! ﻣﺘﺮﺱ ،ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ. 24ﭘﺲ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺷﺎﻟﻮﻡ ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻋﻔﹾﺮﺿﺔ ﺍﹶﺑﻴﻌﺰﹶﺭﹺﻳﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ. 25ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﮔﺎﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﮔﺎﻭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮ ،ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺪﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻛﻦ ،ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺍﺷﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻗﻄﻊ ﻧﻤﺎ. 26ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﻠﻌﻪ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺳﻢ ﺑﻨﺎ ﻛﻦ ،ﻭ ﮔﺎﻭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﭼﻮﺏ ﺍﺷﻴﺮﻩ ﻛﻪ ﻗﻄﻊ ﻛﺮﺩﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﻣﻲ 27ﭘﺲ ﹺ ﺗﺮﺳﻴﺪ ،ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻛﺮﺩ ،ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻛﺮﺩ. 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻌﻞ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺍﺷﻴﺮﻩ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﻳﺪﻩ ،ﻭ ﮔﺎﻭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺤﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺸﺘﻪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻦ ﻳﻮﺁﺵ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ«. 29ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟« ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ » :ﹺ 30ﭘﺲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻳﻮﺁﺵ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﻣﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻭ ﺍﺷﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 31ﺍﻣﺎ ﻳﻮﺁﺵ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻞ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ؟ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻫﻤﻴﻦ ﺻﺒﺢ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 32ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳ ﺮ ﺑﻌﻞ ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻌﻞ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ«. 33ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻫﻞ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﻳﺰﺭﻋﻴﻞ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﻣﻠﺒﺲ ﺳﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺍﹶﺑﻴﻌﻀﺰﹶﺭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 34ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﹺ 35ﻭ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻨﹶﺴﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺷﻴﺮ ﻭ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﻭ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ، 36ﻭ ﹺ 37ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ،ﭘﻮﺳﺖ ﭘﺸﻤﻴﻨﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺷﺒﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻜﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ. 38ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﭘﻮﺳﺖ ﺭﺍ ﻓﺸﺮﺩ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﺍﻱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺷﺒﻨﻢ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻴﻔﺸﺮﺩ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻏﻀﺐ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ،ﻳﻚ ﺩﻓﻌﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ؛ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻪ 39ﻭ ﹺ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﺸﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺒﻨﻢ.
588
40ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺧﺸﻜﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺒﻨﻢ. 7 ﺟﺪﻋﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﭼﺸﻤﺔ ﺣﺮﻭﺩ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻛﻮﻩ ﻣﻮﺭﻩ 1ﻭ ﻳ ﺮ ﺑﻌﻞ ﻛﻪ ﹺ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺑﻮﺩ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ» :ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺨﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ 2ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﹺ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ. 3ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻗﻮﻡ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ «.ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 4ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻗﻮﻡ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ؛ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﺏ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻢ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﻭﺩ ،ﺍﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﺮﻭﺩ ،ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ» :ﻫﺮﻛﻪ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻮﺷﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺳﮓ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺮ 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﺏ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﹺ ﺯﺍﻧﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻨﻮﺷﺪ. 6ﻭ ﻋﺪﺩ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ،ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﺑﺮ ﺯﺍﻧﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺁﺏ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻒ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﻭ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﻮﻡ 7ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﹺ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻧﺪ. 8ﭘﺲ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺗﻮﺷﻪ ﻭ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ؛ ﻭﻟﻲ ﺁﻥ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﻦ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ. ﻱ ﭘﺎﻳﻴ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﺍﺩ ﹺ 9ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺑﻴﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ. 10ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻲ ،ﺑﺎ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﻓﹸﻮ ﺭ ﻩ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﺮﻭ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺑﺸﻨﻮﻱ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻗﻮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ «.ﭘﺲ ﺍﻭ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺶ ،ﻓﹸﻮﺭﻩ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺳﻼﺡ ﺩﺍﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﺍﻫﻞ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﻣﺸﺮﻕ ﻣﺜﻞ ﻣﻠﺦ ،ﺑﻲ ﺷﻤﺎﺭ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺭﻳﮓ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻲ ﺣﺴﺎﺏ ﺍﺳﺖ، ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻪ ﺭﻓﻴﻘﺶ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﺍﻳﻨﻚ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﺪﻡ ،ﻭ ﻫﺎﻥ ﮔﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻧﺎﻥ ﺟﻮﻳﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﻣﺪﻳﺎﻥ 13ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﹺ ﻏﻠﻄﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﻬﻦ ﺷﺪ. 14ﺭﻓﻴﻘﺶ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻦ ﻳﻮﺁﺵ ،ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺭﺩﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺟﹺﺪﻋﻮﻧﻦ ﻧﻘﻞ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺗﻌﺒﻴﺮﺵ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﻭ ﺁﻥ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﺮﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﻭ ﺳﺒﻮﻫﺎﻱ ﺧﺎﻟﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎ ﺩﺭ ﺳﺒﻮﻫﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 17ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻜﻨﻴﺪ .ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﺑﺮﺳﻢ ،ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻜﻨﻴﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﻢ ،ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﺭﺩﻭ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﻭ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﭘﺎﺱ ﺩﻭﻡ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﻴﻦ ﻛﺸﻴﻜﭽﻲ ﺍﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﺲ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ 19ﭘﺲ ﹺ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﺒﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ. 20ﻭ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﺒﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﻭ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻧﺪ» :ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ. 21ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﺭﺩﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. ﺻ ﹺﺮﻳﺮﺕ ﻭ 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﺮﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻓﻴﻘﺶ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻱ ﻟﺸﻜﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻴﺖ ﺷﻄﱠﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﹶ ﺗﺎ ﺳﺮﺣﺪ ﺁﺑﻞ ﻣﺤﻮﻟﹶﻪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻃﹶﺒﺎﺕ ﺍﺳﺖ ،ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﻭ ﺍﺷﻴﺮ ﻭ ﺗﺎﻣﻲ ﻣﻨﺴﻲ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 24ﻭ ﹺ ﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ«. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ،ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺑﺎ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻳﻴﺪ ﻭ ﺁﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻴﺖ ﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﹸﺍ ﺭ ﺩ ﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺁﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻴﺖ ﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﹸﺍ ﺭ ﺩ
589
25ﻭ ﻏﹸﺮﺍﺏ ﻭ ﺫﺋﺐ ،ﺩﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻏﹸﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﺓ ﻏﺮﺍﺏ ﻭ ﺫﺋﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺮﺧﺸﺖ ﺫﺋﺐ ﻛﺸﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﻏﹸﺮﺍﺏ ﻭ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﺫﺋﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭ ﺩﻥ ،ﻧﺰﺩ ﹺ 8 1ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻱ؟ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻨﺎﺯﻋﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 2ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﻟﻨﺴﺒﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻡ؟ ﻣﮕﺮ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩ ﭼﻴﻨﻲ ﺍﹶﺑﻴ ﻌﺰﹶﺭ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟ 3ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺧﺪﺍ ﺩﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻣﺪﻳﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻏﹸﺮﺍﺏ ﻭ ﺫﺋﺐ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩﻡ؟ ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﺧﺸﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻭﻱ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺴﺖ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺳﻴﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﹸﺍ ﺭ ﺩ ﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﹺ ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ،ﻣﻠﻮﻙ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. ﺳﻜﱡﻮﺕ ﮔﻔﺖ» :ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻓﻘﺎﻳﻢ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻣﻦ ﹶﺯﺑﺢ ﻭ ﹶ 5ﻭ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﺗﻮ ﻧﺎﻥ ﺑﺪﻫﻴﻢ؟ 6ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺳﻜﱡﻮﺕ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﮕﺮ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﹶﺯﺑﺢ ﻭ ﹶ ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻮﺷﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻮﻙ ﻭ ﺧﺎﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺭﻳﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ» :ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﹶﺑﺢ ﻭ ﹶ 7ﹺ 8ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﹶﻓﻨﹸﻮﻋﻴﻞ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ،ﻭ ﺍﻫﻞ ﹶﻓﻨﹸﻮﻋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻫﻞ ﺳﻜﹼﻮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﻓﹶﻨﹸﻮﻋﻴﻞ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺖ» :ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ،ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺝ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ«. ﺻﹾﻠ ﻤﻮﻧﱠﻊ ﺩﺭ ﻗﹶﺮﻗﹸﻮﺭ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻘﻴﺔ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻨﻲ ﻣﺸﺮﻕ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮕﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ 10ﻭ ﹶﺯﺑﺢ ﻭ ﹶ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺠﺒﻬﺎﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﭼﺎﺩﺭﻧﺸﻴﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﺮﻗﻲ ﻧﹸﻮﺑﺢ ﻭ ﻳ 11ﻭ ﹺ ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺩﻭ ﻣﻠﻚ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﹶﺯﺑﺢ ﻭ ﹶ ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺳﺎﺧﺖ. 12ﻭ ﹶﺯﺑﺢ ﻭ ﹶ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻦ ﻳﻮﺁﺵ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻱ ﺣﺎﺭﺱ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 13ﻭ ﹺ 14ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺳﻜﻮﺕ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺳﻜﻮﺕ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﻮﺷﺖ. ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻃﻌﻨﻪ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻣﮕﺮ ﺩﺳﺖ ﹶﺯﺑﺢ ﻭ ﹶ 15ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺍﻫﻞ ﺳﻜﻮﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺯﹶﺑﺢ ﻭ ﹶ ﺧﺴﺘﺔ ﺗﻮ ﻧﺎﻥ ﺑﺪﻫﻴﻢ. ﺳﻜﱡﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻧﻤﻮﺩ. 16ﭘﺲ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺷﻮﻙ ﻭ ﺧﺎﺭﻫﺎﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻫﻞ 17ﻭ ﺑﺮﺝ ﹶﻓﻨﹸﻮﻋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ. ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﮔﻔﺖ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺭ ﻛﺸﺘﻴﺪ «.ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ. 18ﻭ ﺑﻪ ﹶﺯﺑﺢ ﻭ ﹶ 19ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﻲ ﻗﺴﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﺘﻢ. 20ﻭ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ،ﻳﺘﹶﺮ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﺶ «.ﻟﻴﻜﻦ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩ. 21ﭘﺲ ﹶﺯﺑﺢ ﻭ ﹶ ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺖ ﻭ ﻫﻼﻟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺯﹶﺑﺢ ﻭ ﹶ ﺻﹾﻠﻤﻮﻧﱠﻊ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻜﺶ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﺮﺩ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺩ ﺍﻭﺳﺖ .ﭘﺲ ﹺ ﮔﺮﺩﻥ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻓﺖ. 22ﭘﺲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎ ،ﻫﻢ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﻭ ﭘﺴﺮ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻱ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 23ﹺ 24ﻭ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﺪ «.ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺳﻤﻌﻴﻠﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 25ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻲ ﻫﻴﻢ .ﭘﺲ ﺭﺩﺍﻳﻲ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﺮﻳﻜﻲ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ. 26ﻭ ﻭﺯﻥ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻃﻼ ﺑﻮﺩ ،ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻥ ﻫﻼﻟﻬﺎ ﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻠﻮﻙ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺳﻮﺍﻱ ﮔﺮﺩﻧﺒﻨﺪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 27ﻭ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻳﻔﻮﺩﻱ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﻋ ﹾﻔﺮﻩ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺁﻥ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﹺ ﺍﻭ ﺩﺍﻡ ﺷﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 28ﭘﺲ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﹺ 29ﻭ ﻳ ﺮ ﺑﻌﻞ ﺑﻦ ﻳﻮﺁﺵ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﻠﺒﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ. 30ﻭ ﹺ 31ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﭘﺴﺮﻱ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ.
590
ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﺑﻨﻲ ﻳﻮﺁﺵ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﻳﻮﺁﺵ ﺩﺭ ﻋ ﹾﻔﺮﻩ ﺍﹶﺑﻴ ﻌﺰﹶﺭﻱ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ. 32ﻭ ﹺ ﺟ ﺪﻋﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺩﺭ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺑﻌﻠﻬﺎ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻌﻞ ﺑﺮﹺﻳﺖ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 33ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﹺ 34ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻬﻴﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ. ﺟ ﺮﻋﻮﻥ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﻤﺔ ﺍﺣﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 35ﻭ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﺮﺑﻌﻞ ﹺ 9 1ﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺑﻦ ﻳﺮﺑﻌﻞ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﹶﻜﻴﻢ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﺪﺍﻡ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ؟ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺔ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳ ﺮ ﺑﻌﻞ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻭ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 3ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﻣﺎﻳﻞ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺎﺳﺖ. 4ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻌﻞ ﺑﺮﹺﻳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﻬﻤﻞ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺟﻴﺮ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 5ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻪ ﻋﻔﹾﺮﻩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳ ﺮ ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺳﻨﮓ ﺑﻜﺸﺖ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﻳﺮﺑﻌﻞ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻣﻠﹼﻮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺑﻠﻮﻁ ﺳﺘﻮﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻜﻴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. ﺟ ﹺﺮﺯﱢﻳﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻜﻴﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﺗﺎ 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ 8ﻭﻗﺘﻲ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻛﻨﻨﺪ؛ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎ. 9ﺩﺭﺧﺖ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺮﻙ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ 10ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎ. 11ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﻧﻴﻜﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﺑﻜﻨﻢ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ 12ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎ. 13ﻣﻮ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺷﻴﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺵ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺗﺮﻙ ﺑﻜﻨﻢ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻧﻲ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ 14ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﺭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎ. 15ﺧﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺼﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﻦ ﭘﻨﺎﻩ ﮔﻴﺮﻳﺪ ،ﻭﺍﮔﺮﻧﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺧﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 16ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺭﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻳ ﺮ ﺑﻌﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ. 17ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 18ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺳﻨﮓ ﻛﺸﺘﻴﺪ ،ﻭ ﭘﺴﺮ ﻛﻨﻴﺰ ﺍﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ. 19ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﺑﺎ ﻳﺮﺑﻌﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ. 20ﻭﺍﮔﺮﻧﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻣﻠﹼﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 21ﭘﺲ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺌﻴﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. 22ﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻛﺮﺩ. 23ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺣﻲ ﺧﺒﻴﺚ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻭ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﺎ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ، 24ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻇﻠﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﭘﺴﺮ ﻳ ﺮ ﺑ ﻌﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺸﻮﺩ ،ﻭ ﺧﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﺘﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻗﻮﻱ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺭﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 25ﭘﺲ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﺮ ﻗﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻛﻤﻴﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺍﻳﺸﺎﻡ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ،ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺟﻌﻞ ﺑﻦ ﻋﺎﺑﺪ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺷﻜﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 26ﻭ 27ﻭ ﺑﻪ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻣﻮﻫﺎ ﭼﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺭﺍ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺑﺰﻡ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺁَﻛﻞ ﻭ ﺷﹸﺮﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﹶﺍﺑﻴﻤﻠﻚ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 28ﻭ ﺟﻌﻞ ﺑﻦ ﻋﺎﺑﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﻛﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﻜﻴﻢ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﭘﺴﺮ ﻳ ﺮ ﺑﻌﻞ ﻭ ﺯﺑﻮﻝ ،ﻭﻛﻴﻞ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺣﺎﻣﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﺷﻜﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻢ؟
591
29ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺭﺍ ﺭﻓﻊ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ «.ﻭ ﺑﻪ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﮔﻔﺖ :ﻟﺸﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﻦ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎ«. ﺟﻌﻞ ﺑﻦ ﻋﺎﺑﺪ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺧﺸﻢ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ. 30ﻭ ﭼﻮﻥ ﹶﺯﺑﻮﻝ ،ﺭﺋﻴﺲ ﺷﻬﺮ ،ﺳﺨﻦ ﺟﻌﻞ ﺑﻦ ﻋﺎﺑﺪ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺷﻜﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺗﻮ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 31ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ 32ﭘﺲ ﺍﻻﻥ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﺮﺧﻴﺰ ،ﺗﻮ ﻭ ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮﺳﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﮐﻤﻴﻦ ﮐﻦ. 33ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻃﻠﻮﻉ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭ ،ﻭ ﺍ ﻳﻨﻚ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺗﻮﺳﺖ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 34ﭘﺲ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﺐ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﭼﻬﺎﺭ ﺩﺳﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻜﻴﻢ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. ﺟﻌﻞ ﺑﻦ ﻋﺎﺑﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﻛﻤﻴﻨﮕﺎﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ. 35ﻭ 36ﻭ ﭼﻮﻥ ﺟﻌﻞ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﺍﺩﻳﺪ ﺑﻪ ﹶﺯﺑﻮﻝ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ «.ﹶﺯﺑﻮﻝ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺳﺎﻳﺔ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ. ﺟﻌﻞ ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺟﻤﻌﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﻠﻮﻁ ﻣﻌﻮﻧﻴﻢ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ. 37ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ 38ﹶﺯﺑﻮﻝ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩﻱ؟ ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﻦ. ﺟﻌﻞ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻜﻨﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ. 39ﻭ 40ﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺗﺎ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. ﺟﻌﻞ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺷﻜﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. 41ﻭ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺩﺭ ﺍﹶﺭﻭﻣﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ،ﻭ ﹶﺯﺑﻮﻝ ، 42ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 43ﭘﺲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ؛ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ. 44ﻭ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺑﺎ ﻓﺮﻗﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭﻡ ﻓﺮﻗﻪ ﺑﺮ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 45ﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺷﻬﺮ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻛﺸﺖ ،ﻭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻧﻤﻚ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺎﺷﺖ. 46ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺮ ﹺﺝ ﺷﻜﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻗﻠﻌﺔ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﺮﹺﻳﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ. 47ﻭ ﺑﻪ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺮﺝ ﺷﻜﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 48ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺻﻠﻤﻮﻥ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺗﺒﺮﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺷﺎﺧﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺮﻳﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺖ» :ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻜﻨﻴﺪ. 49ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ،ﻫﺮﻛﺲ ﺷﺎﺧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻗﻠﻌﻪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﻗﻠﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺮﺝ ﺷﻜﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﺨﻤﻴﻨﹰﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻤﺮﺩﻧﺪ. 50ﻭ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﺎﺹ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺗﺎﺑﺎﺹ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. 51ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺝ ﻣﺤﻜﻤﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻮﺩ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺑﺮﺝ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ. 52ﻭ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺝ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺑﺮﺝ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 53ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﻧﻲ ﺳﻨﮓ ﺑﺎﻻﺋﻴﻦ ﺁﺳﻴﺎﺑﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﹶﺑﻴﻤﻠﻚ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ. 54ﭘﺲ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﻼﺣﺪﺍﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺶ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺯﻧﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ .ﭘﺲ ﻏﻼﻣﺶ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺮﺩ. 55ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ. 56ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﺷﺮ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﻛﺮﺩ. 57ﻭ ﺧﺪﺍ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻜﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﺑﻦ ﻳ ﺮ ﺑﻌﻞ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ. 10 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﹶﺑﻴ ﻤﻠﻚ ،ﺗﹶﻮﻟﹶﻊ ﺑﻦ ﹸﻓﻮﺍﻩ ،ﻣﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ،ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺷﺎﻣﻴﺮ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭘﺲ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺷﺎﻣﻴﺮ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﺷﺪ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩﻱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻳﺎﺋﻴﺮ ﹺ ﺣﻮﻭﺕ ﻳﺎﺋﻴﺮ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 4ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻲ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻲ ﻛﺮﺓ ﺍﻻﻍ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ؛ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻲ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ
592
5ﻭ ﻳﺎﺋﻴﺮ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻗﺎﻣﻮﻥ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ. 6ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺯ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺑ ﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﻋﺸﹾﺘﺎﺭﻭﺕ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﺭﺍﻡ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻓﺮﻭﺧﺖ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﺠﺪﻩ 8ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺘﻢ ﻭ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹺ ﺳﺎﻝ ﻇﻠﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺑﺎ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻧﻴﺰ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪ .ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻌﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ. 11ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺩﻡ؟ 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺻﻴﺪﻭﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻋﻨﺎﻟﻴﻘﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻮﻧﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻇﻠﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻡ. 13ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ،ﭘﺲ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 14ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺗﻨﮕﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 15ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ؛ ﭘﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ؛ ﻓﻘﻂ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻩ. 16ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻨﮕﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺷﺪ. 17ﭘﺲ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻛﻴﺴﺖ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﻨﺪ؟ ﭘﺲ ﻭﻱ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﻗﻮﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﹺ 11 ﺟﻠﹾﻌﺎﺩﻱ ﻣﺮﺩﻱ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ،ﺷﺠﺎﻉ ،ﻭ ﭘﺴﺮ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺍﻱ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﹺ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 1ﻭ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﹺ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺯﻧﺶ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ 2ﻭ ﺯﻥ ﹺ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺯﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻲ. 3ﭘﺲ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻃﻮﺏ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ؛ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﺰﺩ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 4ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﻭﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻣﺸﺎﻳﺦ ﹺ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻃﻮﺏ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 6ﻭ ﺑﻪ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﻴﺎ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻣﺎ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ«، 7ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻐﺾ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ؟ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ؟ ﻭ ﺍﻵﻥ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﭼﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﺪ؟ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺳﺮﺩﺍﺭ 8ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﻪ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﻵﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺑﺎﺷﻲ. 9ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎﺭ ،ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ؟ 10ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﻪ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﭘﺲ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﹺ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺋﻴﺲ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﮔﻔﺖ. 12ﻭ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ ﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺁﻥ 13ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﻪ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﮔﻔﺖ» :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﹶﺍ ﺭﻧﹸﻮﻥ ﺗﺎ ﻳﺒﻮﻕ ﻭ ﹸﺍ ﺭ ﺩ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺩ ﻧﻤﺎ. 14ﻭ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﺎﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ، 15ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ » ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺮﻓﺖ. 16ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻗﺎﺩﺵ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. 17ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﻠﻚ ﺍﺩﻭﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ .ﺍﻣﺎ ﻣﻠﻚ ﺍﺩﻭﻡ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻠﻚ ﻣﻮﺁﺏ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍﺿﻲ ﻧﺸﺪ .ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻗﺎﺩﺵ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 18ﭘﺲ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺩﻭﻡ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺷﺮﻗﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺁﺏ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹶﺍ ﺭﻧﹸﻮﻥ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺣﺪﻭﺩ ﻣﻮﺁﺏ، ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﹶﺍ ﺩﻧﹸﻮﻥ ﺣﺪ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻧﺰﺩ ﺳﻴﺤﻮﻥ ،ﻣﻠﻚ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ،ﻣﻠﻚ ﺣﺸﺒﻮﻥ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ.
593
20ﺍﻣﺎ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﻭ ﺑﮕﺬﺭﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻳﺎﻫﺺ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺳﻴﺤﻮﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺁﻥ ﻭﻻﻳﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﻥ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﹶﺍ ﺭﻧﹸﻮﻥ ﺗﺎ ﺑﻴﻮﻕ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺗﺎ ﹸﺍ ﺭ ﺩ 23ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻭﺭﺩ؟ 24ﺁﻳﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ،ﻛﻤﻮﺵ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻣﺎﻟﻚ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ؟ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺎ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺎﻟﻚ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻕ ﺑﻦ ﺻﻔﻮﺭ ،ﻣﻠﻚ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﻬﺘﺮ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩ؟ 26ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺣﺸﺒﻮﻥ ﻭ ﺩﻫﺎﺗﺶ ﻭ ﻋﺮﻭﻋﻴﺮ ﻭ ﺩﻫﺎﺗﺶ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﹶﺍ ﺭﻧﹸﻮﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺪﺕ ﭼﺮﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﺪ؟ 27ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻱ ﻛﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ .ﭘﺲ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 28ﺍﻣﺎ ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺖ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﻭ ﻣﻨﺴﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣ ﹾ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﮔﺬﺷﺖ. ﺼ ﹶﻔ ﻪ ﹺ ﺼ ﹶﻔ ﻪ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻣ ﹾ 29ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﹺ 30ﻭ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻲ، 31ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ،ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 32ﭘﺲ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 33ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺮﻭﻋﻴﺮ ﺗﺎ ﻣﻨﱢﻴﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺁﺑﻴﻞ ﻛﺮﺍﻣﻴﻢ ﺑﻪ ﺻﺪﻣﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺷﺪﻧﺪ. 34ﻭ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﻪ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻭﻱ ﺑﺎ ﺩﻑ ﻭ ﺭﻗﺺ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻳﮕﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﻳﺎ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 35ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻦ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺫﻟﻴﻞ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺗﻮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﻣﻦ ﺷﺪﻱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ. 36ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ،ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻱ .ﭘﺲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 37ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺷﻮﺩ .ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﮔﺮﺩﺵ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻜﺮﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺭﻓﻘﺎﻳﻢ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﻴﺮﻡ. 38ﺍﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﻭ« .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻜﺮﻳﺘﺶ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺖ. 39ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻧﺬﺭﻱ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﺎﺩﺕ ﺷﺪ، ﺟﻠﹾﻌﺎﺩﻱ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﻴﺮﻧﺪ. 40ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﹺ 12 1ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﻓﺘﻲ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻱ ﺗﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ؟ ﭘﺲ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 2ﻭ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺟﻨﮓ ﺳﺨﺖ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺩﻳﺪ. 3ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻴﺪ ،ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ،ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺍﺭﻳﺎﻥ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ :ﺍﻱ ﺍﻫﻞ ﹺ ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﹺ 4ﭘﺲ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﹺ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻨﺴﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﻣﻌﺒﺮﻫﺎﻱ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﺰﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﺍﻫﻞ ﹺ 5ﻭ ﺍﻫﻞ ﹺ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﻓﺮﺍﻳﻤﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻧﻲ،
594
ﺳ ﺒّﻮﻟﺖ« ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﺗﻠﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻌﺒﺮﻫﺎﻱ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻣﻲ ﻛﺸﺘﻨﺪ .ﻭ ﺷ ﺒّﻮﻟﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ » : 6ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﮕﻮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﺟﻠﹾﻌﺎﺩﻱ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ. 7ﻭ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﻳﻔﹾﺘﺎﺡ ﹺ ﻥ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻤﻲ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺑﺼﺎ 9ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻲ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺳﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻭ ﺍﺑﺼﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ. 11ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﹶﺍ ﻳﻠﹸﻮﻥ ﺯﺑﻮﻟﻮﻧﻲ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ. 12ﻭ ﹶﺍ ﻳﻠﹸﻮﻥ ﺯﺑﻮﻟﻮﻧﻲ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﹶﺍ ﻳﻠﹸﻮﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ. 13ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﺒﺪﻭﻥ ﺑﻦ ﻫﻠﹼﻴﻞ ﻓ ﺮ ﻋﺘﹸﻮﻧﻲ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻬﻞ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺳﻲ ﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻛﺮﻩ ﺍﻻﻍ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﻭ ﻋﺒﺪﻭﻥ ﺑﻦ ﻫﻠﱢﻴﻞ ﻓ ﺮ ﻋﺘﹸﻮﻧﻲ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓ ﺮ ﻋﺘﹸﻮﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻋﻤﺎﻟﻴﻘﻴﺎﻥ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ. 13 1ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 2ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﺯ ﺻﹸﺮﻋﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺩﺍﻥ ،ﻣﺎﻧﻮﺡ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺯﻧﺶ ﻧﺎﺯﺍﺩ ﺑﻮﺩﻩ ،ﻧﻤﻲ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 3ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺣﺎﻝ ﻧﺎﺯﺍﺩ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﺰﺍﻳﻴﺪﻩ ﺍﻱ .ﻟﻴﻜﻦ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 4ﻭ ﺍﻵﻥ ﺑﺎﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻣﺴﻜﺮﻱ ﻣﻨﻮﺵ ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﻣﺨﻮﺭ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺍﺳﺘﺮﻩ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻥ ﻭﻟﺪ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻧﺬﻳﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 6ﭘﺲ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﻣﻨﻈﺮ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﻨﻈﺮ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻴﺐ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺩ. 7ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻨﻚ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﻭ ﺍﻵﻥ ﻫﻴﭻ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻣﺴﻜﺮﻱ ﻣﻨﻮﺵ ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﻣﺨﻮﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻭﻟﺪ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻧﺬﻳﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻟﺪﻱ ﻛﻪ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 9ﻭ ﺧﺪﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻧﺒﻮﺩ. 10ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺩﻭﻳﺪﻩ ،ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻳﺎ ﺗﻮ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻲ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 12ﻣﺎﻧﻮﺡ ﮔﻔﺖ :ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺸﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﺣﻜﻢ ﺁﻥ ﻭﻟﺪ ﻭ ﻣﻌﺎﻣﻠﺔ ﺑﺎ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ 13ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺯﻥ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 14ﺍﺯ ﻫﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻮ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻣﺴﻜﺮﻱ ﻧﻨﻮﺷﺪ ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 15ﻭ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ» :ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻌﻮﻳﻖ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺗﻬﻴﻪ ﺑﻴﻨﻴﻢ. 16ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻮﻳﻖ ﺍﻧﺪﺍﺯﻱ ،ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ .ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 17ﻭ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ» :ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﭼﻮﻥ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 18ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ. 19ﭘﺲ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﻭ ﺯﻧﺶ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﻌﻠﺔ ﻣﺬﺑﺢ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﻭ ﺯﻧﺶ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﻭ ﺯﻧﺶ ﺩﻳﮕﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺸﺪ .ﭘﺲ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﺑﻪ ﺯﻧﺶ ﮔﻔﺖ :ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻳﻢ.
595
23ﺍﻣﺎ ﺯﻧﺶ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩ، ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 24ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ .ﻭ ﭘﺴﺮ ﻧﻤﻮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. ﺷﺘﹶﺄﻭﻝ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻦ ﺍﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩ. ﺻ ﺮﻋﻪ ﻭ ﹶﺍ ﹾ 25ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺩﺍﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﹸ 14 ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﺗ ﻤﻨﹶﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺯﻧﻲ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺗ ﻤﻨﹶﻪ ﺩﻳﺪ. 1ﻭ ﹶ 2ﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺯﻧﻲ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺗ ﻤﻨﹶﻪ ﺩﻳﺪﻡ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ 3ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻭﻱ ﻭ ﺍﺯ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﺯﻥ ﺑﮕﻴﺮﻱ؟« ﹶ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 4ﺍﻣﺎ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻋﻠﻨﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺴﻠﻂ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗ ﻤﻨﹶﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﺗ ﻤﻨﹶﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻴﺮﻱ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﻐﺮﻳﺪ. 5ﭘﺲ ﹶ 6ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﻧﺒﻮﺩ؛ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﻃﻼﻉ ﻧﺪﺍﺩ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 7ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﹶ 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺖ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﻻﺷﺔ ﺷﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ؛ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺯﻧﺒﻮﺭ ،ﻭ ﻋﺴﻞ ﺩﺭ ﻻﺷﺔ ﺷﻴﺮ ﺑﻮﺩ. 9ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﻋﺴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻻﺷﺔ ﺷﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 10ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﹶ 11ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺳﻲ ﺭﻓﻴﻖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻌﻤﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺣﻞ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻲ ﺟﺎﻣﺔ ﻛﺘﺎﻥ 12ﻭ ﹶ ﻭ ﺳﻲ ﺩﺳﺖ ﺭﺧﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ. 13ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﺘﻮﺍﻧﻴﺪ ﺣﻞ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺳﻲ ﺟﺎﻣﺔ ﻛﺘﺎﻥ ﻭ ﺳﻲ ﺩﺳﺖ ﺭﺧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ «.ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻣﻌﻤﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ. 14ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﺯ ﺧﻮﺭﻧﺪﻩ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ «.ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﻌﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺣﻞ ﻛﻨﻨﺪ. 15ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺷﹶﻤﺸﻮﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﻣﻌﻤﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻴﻢ .ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﮔﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻐﺾ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻌﻤﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ 16ﭘﺲ ﺯﻥ ﹶ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻜﺮﺩﻱ «.ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻜﺮﺩﻡ؛ ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻢ؟ 17ﻭ ﺩﺭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺴﺖ ،ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻟﺤﺎﺡ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻌﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ. 18ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ »ﭼﻴﺴﺖ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﺴﻞ ﻭ ﭼﻴﺴﺖ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ .ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﮔﺎﻭ ﻣﻦ ﺧﻴﺶ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﻣﻌﻤﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ. ﺷﻘﹶﻠﻮﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ،ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺳﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﺧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ 19ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﹶﺍ ﹾ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﺸﻤﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﺭﻓﻴﻘﺶ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺷﻤﺮﺩ ،ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 20ﻭ ﺯﻥ ﹶ 15 ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭ ﮔﻨﺪﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺭﺁﻣﺪ .ﻟﻴﻜﻦ 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﻱ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﹶ ﭘﺪﺭﺵ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ. 2ﻭ ﭘﺪﺭ ﺯﻧﺶ ﮔﻔﺖ :ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻐﺾ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻓﻴﻖ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ؛ ﺁﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ.
596
ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﺍﺯ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺫﻳﺘﻲ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ. 3ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺳﻴﺼﺪ ﺷﻐﺎﻝ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﻡ ﺑﺮ ﺩﻡ ﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﻡ ﻣﺸﻌﻠﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ. 4ﻭ ﹶ 5ﻭ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭﻫﺎﻱ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻭ ﺑﺎﻓﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺯﺭﻋﻬﺎ ﻭ ﺑﺎﻏﻬﺎﻱ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺗﻤﻨﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻧﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻓﻴﻘﺶ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺯﻥ 6ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﹶ ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ. 7ﻭ ﹶ 8ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺎﻕ ﺗﺎ ﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺻﺪﻣﻪ ﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﺸﺖ .ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻣﻐﺎﺭﺓ ﺻﺨﺮﺓ ﻋﻴﻄﺎﻡ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. 9ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻟﹶﺤﻲ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺷﺪﻧﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 10ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪﻳﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﺗﺎ ﹶ 11ﭘﺲ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﻣﻐﺎﺭﺓ ﺻﺨﺮﺓ ﻋﻴﻄﺎﻡ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻂ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ؟« ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻡ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﻦ 12ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺴﭙﺎﺭﻳﻢ .ﹶ ﻫﺠﻮﻡ ﻧﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. 13ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺣﺎﺷﺎ! ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺳﭙﺮﺩ ،ﻭ ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺸﺖ «.ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻨﺎﺏ ﻧﻮ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻟﹶﺤﻲ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﺍﻭ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﻛﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺖ. 15ﻭ ﭼﺎﻧﺔ ﺗﺎﺯﺓ ﺍﻻﻏﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﺸﺖ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﭼﺎﻧﺔ ﺍﻻﻍ ﺗﻮﺩﻩ ﺑﺮ ﺗﻮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﭼﺎﻧﺔ ﺍﻻﻍ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﻛﺸﺘﻢ. 16ﻭ ﹶ ﺖ ﻟﹶﺤﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻦ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﭼﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺭ ﻣ ﹾ 18ﭘﺲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺸﻨﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺍﻳﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﻵﻥ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺑﻤﻴﺮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﺑﻴﻔﺘﻢ؟ 19ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﻛﻔﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻟﹶﺤﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻜﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﺪ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ ﺟﺎﻧﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺗﺎﺯﻩ ﺭﻭﺡ ﺷﺪ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﺳﻤﺶ ﻋﻴﻦ ﺣﻘﻮﺭﻱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻟﹶﺤﻲ ﺍﺳﺖ. 20ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ،ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 16 ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﻏﹶﺰﱠﻩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺍﻱ ﺩﻳﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ. 1ﻭ ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ 2ﻭ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﹶﻏﺰﱠﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﹶ ﻛﺸﻴﻢ. 3ﻭ ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺗﺎ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ .ﻭ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻟﻨﮕﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺩﻭ ﺑﺎﻫﻮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪ ﻛﹶﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻗﻠﺔ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﺒﺮﻭﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺩ. 4ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺳﻮﺭﻕ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﺩﻟﻴﻠﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 5ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ،ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﻋﻈﻴﻤﺶ ﺩﺭ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﻴﻢ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ، ﺫﻟﻴﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ؛ ﻭ ﻫﺮﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺻﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺩ. 6ﭘﺲ ﺩﻟﻴﻠﻪ ﺑﻪ ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﻮ ﺩﺭ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺫﻟﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺗﺮ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﻪ ﺧﺸﻚ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ،ﻣﻦ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 7ﹶ 8ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺗﺮ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﻪ ﺧﺸﻚ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺖ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﺴﻴﺨﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﻛﺘﺎﻥ 9ﻭ ﻛﺴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﻩ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﹶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻟﻬﺬﺍ ﻗﻮﺗﺶ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻲ .ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺴﺖ. 10ﻭ ﺩﻟﻴﻠﻪ ﺑﻪ ﹶ 11ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ،ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ.
597
ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﻭ ﻛﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﻩ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ 12ﻭ ﺩﻟﻴﻠﻪ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﹶ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﻧﺦ ﺑﮕﺴﻴﺨﺖ. 13ﻭ ﺩﻟﻴﻠﻪ ﺑﻪ ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺗﺎﺑﺤﺎﻝ ﻣﺮﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻲ .ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ «.ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﻫﻔﺖ ﮔﻴﺴﻮﻱ ﺳﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﺎﺭ ﺑﺒﺎﻓﻲ. 14ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺦ ﻗﺎﻳﻢ ﺑﺴﺖ ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﹶ ﺦ ﻧﹶﻮﺭ ﺩ ﻧﺴﺎﺝ ﻭ ﻫﻢ ﺗﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﻨﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭﺷﺪﻩ ،ﻫﻢ ﻣﻴ ﹺ 15ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ .ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﻮ ﺩﺭ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﺎﺟﺰ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻟﺤﺎﺡ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻧﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﺗﻨﮓ ﻣﻲ ﺷﺪ، 17ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﹸﺳﺘﹸﺮﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺬﻳﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺷﻮﻡ ،ﻗﻮﺗﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ«. 18ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺩﻟﻴﻠﻪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﻘﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻫﻔﺖ ﮔﻴﺴﻮﻱ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺫﻟﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﻮﺗﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺜﻞ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺍﻓﺸﺎﻧﻢ .ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ 20ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﹶ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﭘﺲ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﹶﻏﺰﱠﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺳﺘﺎﺱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 22ﻭ ﻣﻮﻱ ﺳﺮﺵ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻥ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ 23ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺩﺍﺟﻮﻥ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺰﻡ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺎ ﹶ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻠﻖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺎﺯﻱ ﻛﻨﺪ .ﭘﺲ ﹶ 25ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺎﺩ ﺷﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﹶ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺎﻳﻢ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 26ﻭ ﹶ 27ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ،ﺑﺎﺯﻱ ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺮﺍ ﻗﻮﺕ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﻳﻚ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ 28ﻭ ﹶ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻜﺸﻢ. ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﺩﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺎﻳﻢ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﻧﻤﻮﺩ. 29ﻭ ﹶ ﺷ ﻤﺸﹸﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻤﻴﺮﻡ «.ﻭ ﺑﺎ ﺯﻭﺭ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻠﻘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﭘﺲ ﻣﺮﺩﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺕ ﺧﻮﺩ 0ﻭ ﹶ ﻛﺸﺖ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺵ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 31ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺵ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﺎﻧﻮﺡ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺻﹸﺮﻋﻪ ﻭ ﺍﹶﺷﺘﺎﺅﻝ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﺮﺩ. 17 1ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ،ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﺎ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ. 2ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻜﺼﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻲ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ «.ﻣﺎﺩﺭﺵ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ. 3ﭘﺲ ﺁﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻜﺼﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺩ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﺴﺮﻡ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻭﻗﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ؛ ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺩ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺭﮔﺮﻱ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ،ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺑﻮﺩ.
598
5ﻭ ﻣﻴﺨﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻭ ﺗﺮﺍﻓﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺑﺸﻮﺩ. 6ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺵ ﭘﺴﻨﺪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 7ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﺪ. 8ﻭ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ،ﺗﺎ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺭﺳﻴﺪ. 9ﻭ ﻣﻴﺨﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ؟ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻻﻭﻱ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﻫﺪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﺑﻢ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﻢ. 10ﻣﻴﺨﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﭘﺪﺭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻳﻚ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﻣﻌﺎﺵ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﻻﻭﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ. 11ﻭ ﺁﻥ ﻻﻭﻱ ﺭﺍﺿﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﻮﺩ. 12ﻭ ﻣﻴﺨﺎ ﺁﻥ ﻻﻭﻱ ﺭﺍ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﻣﻴﺨﺎ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻵﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻻﻭﻱ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﺎﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻡ. 18 1ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺒﻮﺩ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺳﺒﻂ ﺩﺍﻥ ،ﻣﻠﻜﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻃﻠﺐ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺻﹸﺮﻋﻪ ﻭ ﺍﹶﺷﺘﺎﺅﻝ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻭ ﺗﻔﺤﺺ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﻨﻴﺪ «.ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻨﺰﻝ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺁﻭﺍﺯ ﺟﻮﺍﻥ ﻻﻭﻱ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﻱ؟ 4ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻴﺨﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 5ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﺁﻳﺎ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻢ ﺧﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 7ﭘﺲ ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﻣﺮﺩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻻﻳﺶ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ .ﻭ ﺧﻠﻘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﺻﻴﺪﻭﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺫﻳﺖ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺻﻴﺪﻭﻧﻴﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﺎﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺻ ﺮﻋﻪ ﻭ ﹶﺍﺷﹾﺘﺎﺅﻝ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ 8ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﹸ 9ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻫﺴﺘﻴﺪ .ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻠﻲ ﻣﻮﺭﺯﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ،ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺼﺮﻑ ﺩﺭﺁﻭﺭﻳﺪ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﺳﻴﻊ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺁﻥ ﺟﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﻗﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺻﺮﻋﻪ ﻭ ﺍﹶﺷﺘﺎﺅﻝ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 11ﭘﺲ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺩﺍﻥ ﻣﺴﻠﺢ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻻﺕ ﺟﻨﮓ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﹸ 12ﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻗﺮﻳﻪ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ .ﻟﻬﺬﺍ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﻨﹶﻪ ﺩﺍﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻳﻪ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﺍﺳﺖ. 13ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. 14ﻭ ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻻﻳﺶ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻭ ﺗﺮﺍﻓﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻫﺴﺖ؟ ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ. 15ﭘﺲ ﺑﻪ ﺁﻧﺴﻮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺟﻮﺍﻥ ﻻﻭﻱ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. 16ﻭ ﺁﻥ ﺷﺸﺼﺪ ﻣﺮﺩ ﻣﺴﻠﺢ ،ﺑﻪ ﺁﻻﺕ ﺟﻨﮓ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻭ ﺗﺮﺍﻓﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺷﺸﺼﺪ ﻣﺮﺩ ﻣﺴﻠﺢ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻻﺕ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﺩﻫﻨﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻭ ﺗﺮﺍﻓﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 19ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺎﺵ .ﻛﺪﺍﻡ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﺎﺷﻲ ﻳﺎ ﻛﺎﻫﻦ ﺳﺒﻄﻲ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻮﻱ؟ 20ﭘﺲ ﺩﻝ ﻛﺎﻫﻦ ﺷﺎﺩ ﮔﺸﺖ .ﻭ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻭ ﺗﺮﺍﻓﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺭﺍﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ.
599
21ﭘﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻣﺮﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔﻫﺎﻱ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻴﺨﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ؛ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ؟ 24ﺍﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺑﺎ ﻛﺎﻫﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ؛ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 25ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺗﻨﺪﺧﻮ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻱ. 26ﻭ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻴﺨﺎ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻗﻮﻱ ﺗﺮﻧﺪ ،ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 27ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻴﺨﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻻﻳﺶ ﺑﺮ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻪ، ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 28ﻭ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺑﻴﺖ ﺭﺣﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻮﺩ .ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. 29ﻭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪ ،ﺩﺍﻥ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﺍﺳﻢ ﺷﻬﺮ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻻﻳﺶ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﺁﻥ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﻦ ﺟﺮﺷﹸﻮﻡ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﻴﺮ ﺷﺪﻥ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ،ﻛﻬﻨﺔ ﺑﻨﻲ ﺩﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 31ﭘﺲ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﺓ ﻣﻴﺨﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 19 1ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺒﻮﺩ ،ﻣﺮﺩ ﻻﻭﻱ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺵ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺎﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 3ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﻏﻼﻣﻲ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺍﻻﻍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ. ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﻛﻨﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪ. 4ﻭ ﭘﺪﺭﺯﻧﺶ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺪﺭ ﻛﻨﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ .ﭘﺲ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺗﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﭘﺪﺭ ﻛﻨﻴﺰ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺍﻱ ﻧﺎﻥ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﻩ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﻳﺪ. 6ﭘﺲ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﺷﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻛﻨﻴﺰ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻣﺸﺐ ﺭﺍ ﺑﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﻟﺖ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ ،ﭘﺪﺭﺯﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻟﺤﺎﺡ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺷﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﻨﺠﻢ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ ،ﭘﺪﺭ ﻛﻨﻴﺰ ﮔﻔﺖ» :ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺗﺎ ﺯﻭﺍﻝ ﺭﻭﺯ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺰ ﻭ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ ،ﭘﺪﺭ ﺯﻧﺶ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺪﺭ ﻛﻨﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﻏﺮﻭﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ؛ ﺍﻳﻨﻚ ﺭﻭﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﻟﺖ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﺳﻴﺪ. 10ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩ ﻛﻪ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﺒﻮﺱ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺭﺳﻴﺪ؛ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻻﻍ ﭘﺎﻻﻥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺵ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻳﺒﻮﺱ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻮﺩ .ﻏﻼﻡ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻳﺒﻮﺳﻴﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﻳﻢ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ. 12ﺁﻗﺎﻳﺶ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﻳﺐ ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﻳﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﹺ 13ﻭ ﺑﻪ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻫﺎ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺟ ﺒﻌﻪ ﺑﺎ ﺭﺍﻣﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺸﻮﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ«. ﺟ ﺒﻌﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺮﻭﺏ ﻛﺮﺩ. 14ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﻧﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﺸﺴﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ 15ﭘﺲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﹺ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﻫﺪ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻲ 16ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺩﻱ ﭘﻴﺮ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﹺ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺍﻭ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺷﺨﺺ ﻣﺴﺎﻓﺮﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﺔ ﺷﻬﺮ ﺩﻳﺪ؛ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ» :ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻲ؟ 18ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻵﻥ ﻋﺎﺯﻡ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ؛ 19ﻭ ﻧﻴﺰ ﻛﺎﻩ ﻭ ﻋﻠﻒ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻻﻏﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﻫﺴﺖ ،ﻭ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﺗﻮ ﻭ ﻏﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 20ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ» :ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ؛ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺎﺟﺎﺕ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺴﺮ ﻣﺒﺮ.
600
21ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻻﻏﻬﺎ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻪ ،ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺷﻬﺮ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺑﻨﻲ ﺑﻠﻴﻌﺎﻝ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ. 23ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻧﻲ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻣﻮﺭﺯﻳﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺯﺷﺖ ﺭﺍ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ. 24ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﻛﺮﺓ ﻣﻦ ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺑﻜﻨﻴﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺯﺷﺖ ﺭﺍ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 25ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻃﻠﻮﻉ ﻓﺠﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ 26 .ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺩﺭ ﺳﭙﻴﺪﺓ ﺻﺒﺢ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ. 27ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺻﺒﺢ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻨﻴﺰﺵ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ. 28ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﻳﻢ «.ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ ،ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻻﻍ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ. 29ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻛﺎﺭﺩﻱ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻗﻄﻌﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 30ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻋﻤﻠﻲ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺄﻣﻞ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺣﻜﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 20 ﺟﻠﹾﻌﺎﺩ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 1ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺺ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺯ ﺩﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﹺ 2ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﻥ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍ ﺣﺎﺿﺮﺑﻮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺯﺷﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 4ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻻﻭﻱ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺯﻥ ﻣﻘﺘﻮﻟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﻳﻢ. 5ﻭ ﺍﻫﻞ ﺟﹺﺒﻌﻀﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ،ﮔﺮﺩ ﻣﻦ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﻣﺮﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻤﺮﺩ. 6ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻭﻻﻳﺖ ﻣﻠﻚ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﻗﺒﻴﺢ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 7ﻫﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ،ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺣﻜﻢ ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﻡ ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺺ ﻭﺍﺣﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻫﻴﭻ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﺸﺖ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺮﺁﻳﻴﻢ. 9ﻭ ﺣﺎﻝ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻲ ﺑﺮﺳﻨﺪ ،ﺑﺎ 10ﻭ ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺻﺪ ﻭ ﺻﺪ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺯ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ،ﻭ ﺗﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﹺ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﻤﺔ ﻗﺒﺎﺣﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 11ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺺ ﻭﺍﺣﺪ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺷﺨﺎﺻﻲ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺷﺮﺍﺭﺗﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 13ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﻨﻲ ﺑﻠﻴﻌﺎﻝ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﹺﺒﻌﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﻢ ،ﻭ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﻴﻢ .ﺍﻣﺎ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 14ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﹺ 15ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺳﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪ ،ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ،ﺳﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪ. 16ﻭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﭼﭗ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻓﻼﺧﻦ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻄﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻮﺍﻱ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺷﻤﺸﻴﺮﺯﻥ ﺳﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻻ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺮﺁﻳﺪ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ: 18ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﹰ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺁﻳﺪ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 20ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﹺ 22ﻭ ﻗﻮﻡ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﻮﻱ ﺩﻝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻝ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺸﻮﻡ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺁﻳﻴﺪ.
601
24ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﻳﻞ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺠﺪﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ 25ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﹺ ﺷﻤﺸﻴﺮﺯﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 26ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 27ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ .ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ. 28ﻭ ﻓﻴﻨﺤﺎﺱ ﺑﻦ ﺍﻟﻌﺎﺯﺍﺭ ﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺁﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﻛﻤﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 29ﭘﺲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 30ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ 31ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺩﻥ ﻭ ﻛﺸﺘﻦ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﹺ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 32ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺷﺪﻧﺪ «.ﺍﻣﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﺑﻜﺸﻴﻢ. 33ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺑﻌﻞ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻛﻤﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﻣﻌﺮﻩ ﺟﹺﺒﻌﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﺴﺘﻨﺪ. 34ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 35ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﻬﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻜﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮﺯﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ 36ﻭ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺟﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﻛﻤﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﹺ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺟ ﺒﻌﻪ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﻤﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩﻧﺪ. 37ﻭ ﻛﻤﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﹺ 38ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻛﻤﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﺍﻛﻢ ﺩﻭﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻧﺪ. ﻦ ﻗﺮﻳﺐ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ 39ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺯﺩﻥ ﻭ ﻛﺸﺘ ﹺ ﺟﻨﮓ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺎ ﺷﻜﺴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 40ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺗﺮﺍﻛﻢ ﺳﺘﻮﻥ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻥ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻭﺩ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ. 41ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 42ﭘﺲ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﺟﻨﮓ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 43ﭘﺲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻨﹸﻮﺣﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﹺ ﺟ ﺒﻌﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻃﻠﻮﻉ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 44ﻭ ﻫﺠﺪﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 45ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﺗﺎ ﺻﺨﺮﺓ ﺭﻣﻮﻥ ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻨﺪ .ﻭ ﭘﻨﺠﻬﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺟﺪﻋﻮﻡ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﺮﺩﻩ، ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 46ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺷﻤﺸﻴﺮﺯﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 47ﺍﻣﺎ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﺨﺮﺓ ﺭﻣﻮﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺻﺨﺮﺓ ﺭﻣﻮﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺎﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ. 48ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 21 1ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ »ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﻧﺪﻫﻨﺪ. 2ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺯﺍﺭﺯﺍﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﻳﻦ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻳﻚ ﺳﺒﻂ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻢ ﺷﻮﺩ؟ 4ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ.
602
5ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 6ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻳﻚ ﺳﺒﻂ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺯﻧﺎﻥ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﻧﺪﻫﻴﻢ. 8ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺯ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺯ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺍﺣﺪﻱ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮﺩ. 10ﭘﺲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯﺷﺠﺎﻉ ﺗﺮﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻜﺸﻴﺪ. 11ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﻭ ﻫﺮ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻴﺪ. 12ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺫﻛﻮﺭﻱ ﻧﺨﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺨﺮﺓ ﺭﻣﻮﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﻳﺎﺑﻴﺶ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻧﻜﺮﺩ. 15ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻘﺎﻕ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ؟ 17ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﻴﺮﺍﺛﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﮕﺎﻥ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺒﻄﻲ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺤﻮ ﻧﺸﻮﺩ. 18ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺩﻫﺪ. 19ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﻜﻴﻢ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻟﺒﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ، ﻋﻴﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 20ﭘﺲ ﺑﻴﻦ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺩﺭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ، 21ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﮔﺮ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺭﻗﺺ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﻗﺺ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺩﺭﺁﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﻫﺮﻛﺲ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺑﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺮﻭﺩ. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮﻛﺲ ﺯﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ ،ﻭ ﺷﻤﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩﻳﺪ ،ﺍﻵﻥ ﻣﺠﺮﻡ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 23ﭘﺲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺭﻗﺺ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ،ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ. 24ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺳﺒﻂ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 25ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺵ ﭘﺴﻨﺪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.
603
ﻛﺘﺎﺏ ﺍﺭﻣﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ 1 1ﻛﻼﻡ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺣﻠﻘﻴﺎ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻨﺎﺗﻮﺕ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ، 2ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺁﻣﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ، 3ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺳﺎﻝ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﭘﻨﺠﻢ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ. 4ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 5ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻜﻢ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻨﺪﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺒﻲ ﺍﻣﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻡ. 6ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻃﻔﻞ ﻫﺴﺘﻢ، 7ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﮕﻮ ﻣﻦ ﻃﻔﻞ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 9ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﻧﻬﺎﺩﻡ. ﺖ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺭﻳﺸﻪ ﺑﺮﻛﻨﻲ ﻭ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺯﻱ ﻭ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﻏﺮﺱ ﻛﻨﻲ. 10ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﺍﻣ ﹼ 11ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﺷﺎﺧﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺎﺩﺍﻡ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ. 12ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﻧﻴﻜﻮ ﺩﻳﺪﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻢ. 13ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﺩﻳﮕﻲ ﺟﻮﺷﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﺳﺖ. 14ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﻼﻳﻲ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﺒﺴﻂ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻫﺮﻛﺲ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻳﺶ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 16ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻫﻤﺔ ﺷﺮﺍﺭﺗﺸﺎﻥ ﺟﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 17ﭘﺲ ﺗﻮ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺸﻮﺵ ﺳﺎﺯﻡ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﻬﺮ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﻭ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﺶ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻢ. 19ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻏﺎﻟﺐ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 2 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻏﻴﺮﺕ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺗﻮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺷﺪﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻟﻢ ﻳﺰﺭﻉ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪﻱ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ. 3ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘﹼﺪﺱ ﻭ ﻧﻮﺑﺮ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﻣﺠﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻼ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 4ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭﻱ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺪﻧﺪ؟ 6ﻭ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ :ﻳﻬﻮﻩ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺣﻔﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﻭ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﻮﺕ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺬﺭ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺁﺩﻣﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺸﻮﺩ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 7ﻭ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻃﻴﺒﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺷﺪﻳﺪ ،ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻣﺮﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻳﺪ. 8ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ :ﻳﻬﻮﻩ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻞ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﻲ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 9ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 10ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻛﺘﻴﻢ ﮔﺬﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻼﺣﻀﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻴﺪﺍﺭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺩﻗﹼﺖ ﺗﻌﻘﹼﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﺍﻱ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟ 11ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﺘﻲ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﺍﻣﺎ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻋﻮﺽ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ.
604
12ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻟﺮﺯﻳﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻣﺸﻮﺵ ﺷﻮﻳﺪ! 13ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺩﻭ ﻛﺎﺭ ﺑﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ .ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺔ ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺗﻢ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺣﻮﺿﻬﺎ ﻛﻨﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺣﻮﺿﻬﺎﻱ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﺁﺏ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 14ﺁﻳﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻏﻼﻡ ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﺍﺩ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟ 15ﺷﻴﺮﺍﻥ ﮊﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﻏﻴﺮﻣﺴﻜﻮﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻧﻮﻑ ﻭ ﺗﺤﻔﻨﻴﺲ ﻓﺮﻕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 17ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻱ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻱ؟ 18ﻭ ﺍﻵﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﺼﺮ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﺏ ﺷﻴﺤﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺷﻲ؟ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﺍﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺷﻲ؟ 19ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺗﻮ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ ﺗﻮ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺑﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺗﻠﺦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺗﺮﺱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﻳﻮﻍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﺴﺴﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺗﹼﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﺳﺒﺰ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ،ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻱ. 21ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻮ ﺍﺻﻴﻞ ﻭ ﺗﺨﻢ ﻧﻴﻜﻮ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻬﺎﻝ ﻣﻮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ؟ 22ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺷﻨﺎﻥ ﺑﺸﻮﻳﻲ ﻭ ﺻﺎﺑﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﻜﺎﺭ ﺑﺮﻱ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﻮ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺭﻗﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 23ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺠﺲ ﻧﺸﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺑﻌﻠﻴﻢ ﻧﺮﻓﺘﻢ؟ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺑﻨﮕﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﺮﺩﻱ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻤﺎ ﺍﻱ ﺷﺘﺮ ﺗﻴﺰﺭﻭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﻭﻱ! 24ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺭﺧﺮ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺷﻬﻮﺕ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻮ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ .ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺗﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ؟ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺎﻫﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 25ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﻫﻨﮕﻲ ﻭ ﮔﻠﻮﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭ .ﺍﻣﺎ ﮔﻔﺘﻲ ﻧﻲ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ. 26ﻣﺜﻞ ﺩﺯﺩﻱ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﻮﺩ ﺧﺠﻞ ﮔﺮﺩﺩ .ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 27ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻮﺏ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺗﻮ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺭﻭ .ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻩ. 28ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻛﺠﺎﻳﻨﺪ؟ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 29ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ
ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ.
30ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺚ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ .ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 31ﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺍﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﻴﺪ! ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻳﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻠﻴﻆ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ؟ ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻣﺪ. 32ﺁﻳﺎ ﺩﻭﺷﻴﺰﻩ ﺯﻳﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻳﺎ ﻋﺮﻭﺱ ﺁﺭﺍﻳﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺵ ﻛﻨﺪ؟ ﺍﻣﺎ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﻴﺸﻤﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 33ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ ﺗﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻲ؟ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻱ. 34ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻨﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﻥ ﺟﺎﻥ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ .ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻘﺐ ﺯﺩﻥ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ. 35ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻔﺘﻨﺖ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 36ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﺑﻲ ﺗﺎ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﺷﻮﺭ ﺧﺠﻞ ﺷﺪﻱ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﻧﻴﺰ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 37ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﺕ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 3 1ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩ ،ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻼﻕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ،ﺯﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺸﻮﺩ ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﺟﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻠﻮﺙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺗﻮ ﺑﺎ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻱ ﺍﻣﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻤﺎ. 2ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﺟﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﺨﻮﺍﺏ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﺮ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺯﻥ ﻋﺮﺏ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻲ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺎ ﻭ ﺑﺪﺭﻓﺘﺎﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﻮﺙ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 3ﭘﺲ ﺑﺎﺭﺵ ﻫﺎ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻬﺎﺭﻱ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﺒﻴﻦ ﺯﻥ ﺯﺍﻧﻴﻪ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺣﻴﺎ ﺭﺍ ﺍﺯﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻱ. 4ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺮﺍ ﺻﺪﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ،ﺗﻮ ﻳﺎﺭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻱ؟ 5ﺁﻳﺎ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻲ ﺍﻣﺎ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺷﺪﻱ.
605
6ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻮﺷﹼﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻳﺎ ﻣﻼﺣﻀﻪ ﻛﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺮﺗﹼﺪ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺒﺰ ﺭﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 7ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻤﺎ ،ﺍﻣﺎ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﺎﺋﻦ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ. 8ﻭ ﻣﻦ ﺩﻳﺪﻡ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺮﺗﹼﺪ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺟﻬﺎﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻃﻼﻕ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩﻡ ﻟﻜﻦ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﺎﺋﻦ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺯﻧﺎ ﺷﺪ. 9ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﻬﻞ ﺍﻧﮕﺎﺭﻱ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺯﻧﺎ ﻛﺎﺭﻱ ﺍﺵ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻠﻮﺕ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺯﻧﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻭ ﻧﻴﺰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ،ﺧﻮﺍﻫﺮﺧﺎﺋﻦ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻜﺮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﻱ. 11ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺮﺗﹼﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍﻱ ﺧﺎﺋﻦ ﻋﺎﺩﻝ ﺗﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻟﻬﺬﺍ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺷﻤﺎﻝ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺮﺗﹼﺪ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻤﺎ! ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻏﻀﺐ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﺭﺅﻑ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 13ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻱ ﻭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺒﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻥ ﻣﻨﺸﻌﺐ ﺳﺎﺧﺘﻲ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻤﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ. 14ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺮﺗﹼﺪ ﻣﻦ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻱ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 15ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪ. 16ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻛﺮﺳﻲ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺳﺮﻛﺸﻲ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 19ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﻢ؟ ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺗﹼﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 20ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ. 21ﺁﻭﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺗﻀﺮﻋﺎﺕ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 22ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺮﺗﹼﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻲ. 23ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺍﺯ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ. 24ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻣﻪ ﻭ ﮔﻠﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﻣﺎ ﺗﻠﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 25ﺩﺭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﻢ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻣﺎ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻢ ﻣﺎ ﻭ ﻫﻢ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﹼﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 4 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺍﮔﺮ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 2ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻓﺨﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻴﺎﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﻣﻜﺎﺭﻳﺪ. 4ﺍﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﻏﻠﻔﺔ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺪﻱ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ. 5ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﻋﻼﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﻢ. 6ﻋﻠﹶﻤﻲ ﺑﺴﻮﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻨﺎﻩ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻼﻳﻲ ﻭ ﺷﻜﺴﺘﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ. 7ﺷﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﺑﻴﺸﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺖ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ،ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﮔﺮﺩﺩ. 8ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﭘﻼﺱ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﻣﺎﺗﻢ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
606
9ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺩﻝ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻣﺸﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ«. 10ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ! ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺩ ﺳﻤﻮﻡ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎﻱ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺴﻮﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭﺯﻳﺪ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪﻥ ﻭ ﭘﺎﻙ ﻛﺮﺩﻥ ﺧﺮﻣﻦ. 12ﺑﺎﺩ ﺷﺪﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭﺯﻳﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﻻﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 13ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﺑﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﻭ ﺍﺳﺒﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺎﺏ ﺗﻴﺰﺭﻭﺗﺮﻧﺪ .ﻭﺍﻱ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 14ﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻲ! ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﻓﺎﺳﺪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﻟﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ؟ 15ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺍﺯ ﺩﺍﻥ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ ﺍﻋﻼﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 16ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﺩﻫﻴﺪ ،ﻫﺎﻥ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﻋﻼﻥ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﻭﻻﻳﺖ ﺑﻌﻴﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ. 17ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﺎﻥ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 18ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﺗﻠﺦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 19ﺍﺣﺸﺎﻱ ﻣﻦ ﺍﺣﺸﺎﻱ ﻣﻦ ،ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺳﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻢ ﻣﺸﻮﺵ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺳﺎﻛﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺷﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺁﻭﺍﺯ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﻭ ﻧﻌﺮﺓ ﺟﻨﮓ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻱ. 20ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﺑﺮ ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﺍﻋﻼﻥ ﺷﺪﻩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﻐﺘ ﹰﺔ ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻳﻢ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 21ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﻋﻠﹶﻢ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻛﹶﺮﻧﹼﺂ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻡ؟ 22ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺣﻤﻘﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﺑﻠﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻓﻬﻢ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺪﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﺎﻫﺮﻧﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﻱ ﻫﻴﭻ ﻓﻬﻢ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 23ﺑﺴﻮﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻬﻲ ﻭ ﺑﺎﻳﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﻮﺭ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 24ﺑﺴﻮﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﺍﺯ ﺟﺎ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﻣﻲ ﺷﺪ. 25ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﺩﻣﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 26ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﻭﻱ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 27ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻜﹼﻞ ﻓﺎﻧﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 28ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺎﺗﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺳﻴﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 29ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺮ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻠﻬﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺗﺮﻙ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺣﺪﻱ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 30ﻭ ﺗﻮ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﻮﻱ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ؟ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﻠﺒﺲ ﺳﺎﺯﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﺑﻴﺎﺭﺍﻳﻲ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﻪ ﺟﻼ ﺩﻫﻲ ﻟﻴﻜﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺒﺚ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 31ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻣﺜﻞ ﺁﻭﺍﺯ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺗﻨﮕﻲ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺰﺍﻳﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﻩ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 5 1ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻔﻬﻤﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭﺳﻮﻫﺎﻳﺶ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻃﺎﻟﺐ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﻡ؟ 2ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ :ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ. 3ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻳﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﺩﻱ ﺍﻣﺎ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻧﺸﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺍﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ .ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﺨﺮﻩ ﺳﺨﺘﺘﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 4ﻭ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻓﻘﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ 5 .ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ «.ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﻔ ﹼﻘﹰﺎ ﻳﻮﻍ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﮔﺴﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 6ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺷﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﺟﻨﮕﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺖ ﻭ ﮔﺮﮒ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﻠﻨﮓ ﺑﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ.
607
7ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﻡ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺯﻧﺎ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻫﺎ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 8ﻣﺜﻞ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﭘﺮﻭﺩﻩ ﺷﺪﺓ ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺷﻴﻬﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ«. 9ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺍﻱ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ؟ 10ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﺧﺮﺍﺏ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﻫﻼﻙ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. 11ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﺪﺕ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 12ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﻼ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻳﺪ. 13ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﺎﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 14ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﻦ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻫﻴﺰﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 15ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻗﺪﻳﻤﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺘﹼﻲ ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻭ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻲ. 16ﺗﺮﻛﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺒﺮ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺒﺎﺭﻧﺪ. 17ﻭ ﺧﺮﻣﻦ ﻭﻧﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﻧﮕﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 18ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻟﹼﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 19ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻋﻼﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ 21ﻛﻪ ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺟﺎﻫﻞ ﻭ ﺑﻲ ﻓﻬﻢ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 22ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﻟﺮﺯﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﻳﮓ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ،ﺣﺪ ﺩﺭﻳﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﻣﻮﺍﺟﺶ ﻣﺘﻼﻃﻢ ﺷﻮﺩ ﻏﺎﻟﺐ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺷﻮﺭﺵ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ؟ 23ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ،ﺩﻝ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻭ ﻣﺘﻤﺮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 24ﻭ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺘﺮﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻤﺶ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻌﻴﻦ ﺣﺼﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 25ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻛﻤﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺻﻴﺎﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ .ﺩﺍﻣﻬﺎ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺻﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 27ﻣﺜﻞ ﻗﻔﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 28ﻓﺮﺑﻪ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺯﺷﺖ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﺩﻋﻮﻱ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻋﻮﻱ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﻴﺼﻞ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻥ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 29ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺍﻱ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ؟« 30ﺍﻣﺮﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 31ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ؟ 6 1ﺍﻱ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻔﻮﻉ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺑﻴﺖ ﻫﻜﹼﺎﺭﻳﻢ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺷﻜﺴﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺭﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 2ﻭ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻤﻴﻞ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 3ﻭﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻫﺮﻳﻚ ﺩﺭﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ 4ﺑﺎ ﺍﻭ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﺮ ﺑﺮﺁﻳﻴﻢ .ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺯﻭﺍﻝ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﺼﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 5ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ! ﻭ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﺮﺁﻳﻴﻢ ﺗﺎ ﻗﺼﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺯﻳﻢ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻨﮕﺮ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺶ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﻇﻠﻢ ﺍﺳﺖ.
608
7ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺟﻮﺷﺎﻧﺪ .ﻇﻠﻢ ﻭ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻭﻧﺶ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻳﻬﺎ ﻭ ﺟﺮﺍﺣﺎﺕ ﺩﺍﻳﻤﹰﺎ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 8ﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻴﺰﺍﺭ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ. 9ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﻮ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﭘﺲ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻣﻲ ﭼﻴﻨﺪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ. 10ﻛﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻫﻢ ﺗﺎ ﻛﻪ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ .ﻫﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻏﺒﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 11ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻱ ﺧﺴﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺠﻠﺲ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻳﺰ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻭ ﺯﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻴﺦ ﺑﺎ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﺭﻭﺯ. 12ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ »ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 13ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻪ ﺧﹸﺮﺩ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺰﺭﮒ ،ﭘﺮ ﺍﺯ ﻃﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻪ ﻧﺒﻲ ﻭ ﭼﻪ ﻛﺎﻫﻦ ،ﻓﺮﻳﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﻧﺪﻙ ﺷﻔﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 15ﺁﻳﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺷﺪﻧﺪ ﺧﺠﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ؟ ﻧﻲ ﺍﺑﺪﹰﺍ ﺧﺠﻞ ﻧﺸﺪﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻴﺎ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ »ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻟﻐﺰﻳﺪ. 16ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﻗﺪﻳﻢ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ، ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 17ﻭ ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﮔﻤﺎﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻛﹶﺮﻧﹼﺎ ﮔﻮﺵ ﺩﻫﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮔﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺩ. 18ﭘﺲ ﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﻱ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ! 19ﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺸﻨﻮ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻼﻳﻲ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ
ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻛﻪ ﺛﻤﺮﺓ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ.
20ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺭ ﺍﺯ ﺳﺒﺎ ﻭ ﻗﹶﺼﺐ ﺍﻟﺬﹼﺭﻳﺮﻩ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻌﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺷﻤﺎ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﻣﻦ ﻧﻲ. 21ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻟﻐﺰﺵ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻟﻐﺰﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ«. 22ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻗﻮﻣﻲ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﺍﻣﺘﹼﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 23ﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺳﺘﻤﻜﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﻳﺎ ﺷﻮﺭﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 24ﺁﻭﺍﺯﺓ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺳﺴﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﺗﻨﮕﻲ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 25ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﺮﻭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﻑ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺍﺳﺖ. 26ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﭘﻼﺱ ﺑﭙﻮﺵ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺑﻐﻠﻄﺎﻥ .ﻣﺎﺗﻢ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻭ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﺗﻠﺦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻜﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 27ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﻗﻠﻌﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻡ ﺗﺎ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻭ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻨﻲ. 28ﻫﻤﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﻣﺘﻤﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻤﺎﻣﻲ ﻛﺮﺩﻥ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﺁﻫﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺴﺎﺩ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 29ﺩﻡ ﭘﺮﺯﻭﺭ ﻣﻲ ﺩﻣﺪ ﻭ ﺳﺮﺏ ﺩﺭ ﺁﺑﺶ ﻓﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻗﺎﻟﮕﺮ ﻋﺒﺚ ﻗﺎﻝ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺟﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 30ﻧﻘﺮﺓ ﺗﺮﻙ ﺷﺪﻩ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 7 1ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺪﺍﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 3ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺻﻼﺡ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 4ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﻳﻬﻮﻩ ،ﻫﻴﻜﻞ ﻳﻬﻮﻩ ،ﻫﻴﻜﻞ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺻﻼﺡ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﻳﺪ، 6ﻭ ﺑﺮ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻭ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﻇﻠﻢ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻧﺮﻳﺰﻳﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺿﺮﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ،
609
7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 8ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﺭﻭﻏﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 9ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺩﺯﺩﻱ ﻭ ﺯﻧﺎ ﻭ ﻗﺘﻞ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻗﺴﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻞ ﺑﺨﻮﺭ ﻧﻤﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ 10ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻣﺴﻤﻲ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 11ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻣﺴﻤﻲ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻐﺎﺭﺓ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ. 12ﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻴﻠﻮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻭﻝ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 13ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺳﺨﻦ ﺭﺍﻧﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩﻳﺪ. 14ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻣﺴﻤﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 15ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﺭﺍﻧﺪﻡ. 16ﭘﺲ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺩﻋﺎ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻀﺮﻉ ﻭ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻨﻤﺎ .ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻜﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﺁﻳﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟ 18ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻫﻴﺰﻡ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ،ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﺍﻓﺮﻭﺯﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ،ﺧﻤﻴﺮ ﻣﻲ ﺳﺮﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻗﺮﺻﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﺔ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺘﻐﻴﺮﺳﺎﺯﻧﺪ. 19ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ؟ ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﺍ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 20ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 21ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺰﻳﺪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. 22ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺍﻣﺮ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻡ. 23ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻗﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻬﺮ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻢ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ. 24ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﺸﻮﺭﺗﻬﺎ ﻭ ﺳﺮﻛﺸﻲ ﺩﻝ ﺷﺮﻳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ. 25ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 26ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﺗﺮ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 27ﭘﺲ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ. 28ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻗﻮﻣﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 29ﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ،ﺩﻭﺭ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻮﺣﻪ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻃﺒﻘﺔ ﻣﻐﻀﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭ ﺩ ﻭ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 30ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻣﺴﻤﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 31ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺑﻦ ﺣﻨﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﻜﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ 32ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﻭ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺑﻦ ﺣﻨﻮﻡ ﻣﺴﻤﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﻗﺘﻞ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻮﻗﻒ ﺩﻓﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 33ﻭ ﻻﺷﻬﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻭ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ. 34ﻭ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺷﻲ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻋﺮﻭﺱ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 8
610
1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 2ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻭ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﭘﻬﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﻓﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺷﺮﻳﺮ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﻥ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﻴﺎﺕ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ. 4ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺁﻳﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﺮﺗﹼﺪ ﺷﻮﺩ ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 5ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﻣﺮﺗﹼﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﺑﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؟ 6ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﻣﺜﻞ ﺍﺳﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺩﻭﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺟﻮﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 7ﻟﻘﻠﻖ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﻣﻮﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﭘﺮﺳﺘﻮﻙ ﻭ ﻛﻠﻨﻚ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ. 8ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺣﻜﻴﻢ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ .ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻗﻠﻢ ﻛﺎﺫﺏ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 9ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﺪﻫﻮﺵ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﭘﺲ ﭼﻪ ﻧﻮﻉ ﺣﻜﻤﺘﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 10ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﻟﻜﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻪ ﺧﺮﺩ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻃﻤﻊ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻪ ﻧﺒﻲ ﻭ ﭼﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺐ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 11ﻭ ﺟﺮﺍﺣﺎﺕ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﻙ ﺷﻔﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 12ﺁﻳﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺷﺪﻧﺪ ﺧﺠﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ؟ ﻧﻲ ﺍﺑﺪﹰﺍ ﺧﺠﻞ ﻧﺸﺪﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻴﺎ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻟﻐﺰﻳﺪ. 13ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺑﺮ ﻣﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﮔﻬﺎ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﺍﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 14ﭘﺲ ﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻴﻢ؟ ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﺷﻴﻢ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﻛﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﺁﺏ ﺗﻠﺦ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 15ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺧﻴﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﻔﺎ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﺷﻔﺘﮕﻲ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ. 16ﺻﹶﻬﻴﻞ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﺍﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﺷﻴﻬﺔ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﻧﺶ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺍﻓﻌﻴﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺰﻳﺪ. 18ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺗﺴﻠﻲ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻢ .ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻢ ﺿﻌﻒ ﺑﻬﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 19ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻀﺮﻉ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﮕﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺶ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ؟ 20ﻣﻮﺳﻢ ﺣﺼﺎﺩ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﻢ. 21ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺣﻴﺮﺕ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 22ﺁﻳﺎ ﺑﻠﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻃﺒﻴﺒﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻲ؟ ﭘﺲ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﺷﻔﺎ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ 9 1ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺁﺏ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﭼﺸﻤﺔ ﺍﺷﻚ .ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ. 2ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻤﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎﺭﻧﺪ. 3ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻛﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ .ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻗﻮﻱ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺗﺮﻗﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ. 4ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺩﺭﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻣﻲ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 5ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮﻳﻲ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺞ ﺭﻓﺘﺎﺭﻱ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻓﺮﻳﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻜﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ. 7ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺎﻝ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻛﺮﺩ؟
611
8ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻴﺮ ﻣﻬﻠﻚ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺐ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﺪ .ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺻﻠﺢ ﺁﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ. 9ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻧﺮﺳﺎﻧﻢ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺟﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﻮﻣﻲ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻧﻜﺸﺪ؟ 10ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺗﻌﻬﺎﻱ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﺎﺗﻢ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺬﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ .ﻫﻢ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 11ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺄﻭﺍﻱ ﺷﻐﺎﻟﻬﺎ ﻣﺒﺪﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 12ﻛﻴﺴﺖ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺬﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ؟ 13ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ، 14ﺑﻠﻜﻪ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺳﺮﻛﺸﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺑﻌﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 15ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻓﺴﻨﺘﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﺏ ﺗﻠﺦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 16ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 17ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺗﻔﻜﺮﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺯﻧﺎﻥ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. 18ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻣﺎﺗﻢ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﺷﻜﻬﺎ ﺑﺮﻳﺰﺩ ﻭ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﻣﺎ ﺁﺑﻬﺎ ﺟﺎﺭﻱ ﺳﺎﺯﺩ. 19ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﺍﺯ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺠﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻳﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 20ﭘﺲ ﺍﻱ ﺯﻧﺎﻥ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻼﻡ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺯﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺎﺗﻢ ﺭﺍ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻮﺕ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﻮﻫﺎ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯﺩ. 22ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻻﺷﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﻓﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺩﺭﻭﮔﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﭼﻴﻨﺪ. 23ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺣﻜﻴﻢ ،ﺍﺯﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﻓﺨﺮ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺟﺒﺂﺭ ،ﺍﺯ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻔﺘﺨﺮ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻧﻜﻨﺪ. 24ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﻓﺨﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﺨﺮ ﺑﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻬﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 25ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 26ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺼﺮ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺩﻭﻡ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﺮﺍﺷﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﻨﺪ. 10 1ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﻃﺮﻳﻖ ﺍ ﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻼﻣﺎﺕ ﺍﻓﻼﻙ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ. 3ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﺳﻮﻡ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺎ ﺗﺒﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻧﺠﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 4ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﺯﻳﻨﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﺎ ﻣﻴﺦ ﻭ ﭼﻜﺶ ﻣﺤﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﻧﺸﻮﺩ. 5ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺘﺮﺱ ﺩﺭ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﺧﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺭﻓﺖ .ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺿﺮﺭ ﻧﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻧﻔﻊ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻥ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 6ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ﺗﻮ ﻋﻈﻴﻢ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ! 7ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﺘﺮﺳﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 8ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺣﺸﻲ ﻭ ﺍﺣﻤﻖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ﭼﻮﺏ )ﺑﺖ( ﺍﺳﺖ. 9ﻧﻘﺮﺓ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺗﺮﺷﻴﺶ ﻭ ﻃﻼ ﺍﺯ ﺍﻭﻓﺎﺯ ﻛﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﺻﻨﻌﺘﮕﺮ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺯﺭﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ .ﻻﺟﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﺣﻜﻤﺖ ﭘﻴﺸﮕﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺣ 10ﺍﻣﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺣ ﻲ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺮﻣﺪﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻗﻬﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻧﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺷﺪ. 11ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ» :ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ.
612
12ﺍﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ. 13ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻏﻮﻏﺎﻱ ﺁﺑﻬﺎ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﻗﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 14ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭﺣﺸﻲ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺗﻤﺜﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺖ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﻧﻔﺲ ﻧﻴﺴﺖ. 15ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﻭ ﻛﺎﺭ ﻣﺴﺨﺮﮔﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 16ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺳﺎﺯﻧﺪﺓ ﻫﻤﺔ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﺼﺎﻱ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺑﺴﺘﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺩﺍﺭ! 18ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﻼﺧﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ. 19ﻭﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺻﺪﻣﺔ ﻣﻦ .ﺟﺮﺍﺣﺖ ﻣﻦ ﻋﻼﺝ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 20ﺧﻴﻤﺔ ﻣﻦ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﮔﺴﺴﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﭘﺴﺮﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻧﺎﻳﺎﺏ ﺷﺪﻧﺪ .ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﻣﺮﺍ ﭘﻬﻦ ﻛﻨﺪ ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 21ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻭﺣﺸﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 22ﺍﻳﻨﻚ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﺒﺮﻱ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺍﺯ ﺩﻳﺎﺭ ﺷﻤﺎﻝ ﺗﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺄﻭﺍﻱ ﺷﻐﺎﻟﻬﺎ ﺳﺎﺯﺩ. 23ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺁﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 24ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻧﻤﺎ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﺮﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺯﻱ. 25ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍ ﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﺑﺮﻳﺰ .ﻭ ﺑﺮ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻠﻌﻴﺪﻩ ،ﺗﺒﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 11 1ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻛﻼﻡ ﺍﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ. 3ﻭ ﺗﻮﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺍﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻮﺩ. 4ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺍﺯ ﻛﻮﺭﺓ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ ﻗﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ. 5ﻭ ﺗﺎ ﹶﻗﺴﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭﻓﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﻋﺴﻞ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ «.ﭘﺲ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻣﻴﻦ. 6ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺳﺨﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ ﻗﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 8ﺍﻣﺎ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺳﺮﻛﺸﻲ ﺩﻝ ﺷﺮﻳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﻓﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻭﻓﺎ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻱ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺑﻪ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻋﻬﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ. 11ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻼﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺭﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﻗﺖ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻘﺪﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻞ. 14ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺩﻋﺎ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻀﹼﺮﻉ ﻭ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻨﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ.
613
15ﻣﺤﺒﻮﺑﺔ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺁﻳﺎ ﺗﻀﺮﻋﺎﺕ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﺑﻜﻨﺪ؟ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﻭﺟﺪ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 16ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﻛﻪ ﻣﻴﻮﺓ ﻧﻴﻜﻮ ﺧﻮﺷﻨﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺴﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ .ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯﻏﻮﻏﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻼﻳﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺮﺍﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻞ ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩ ﭘﺲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻱ. 19ﻭ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺓ ﺩﺳﺖ ﺁﻣﻮﺯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﻧﺪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮﺍﺕ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺩﺭﺧﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﺿﺎﻳﻊ ﺳﺎﺯﻳﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﺗﺎ ﺍﺳﻤﺶ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﻧﺸﻮﺩ. 20ﺍﻣﺎ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭ ﻋﺎﺩﻝ ﻭ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺑﺎﻃﻞ ﻭ ﺩﻝ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺑﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﻋﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻢ. 21ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻫﻞ ﻋﻨﺎﺗﻮﺕ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻜﻦ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻱ. 22ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 23ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻘﻴﻪ ﺍﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﻋﻨﺎﺗﻮﺕ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻼﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 12 1ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﻋﺎﺩﻝ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺣﻜﺎﻣﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ .ﭼﺮﺍ ﺭﺍﻩ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ 2ﺗﻮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﭘﺲ ﺭﻳﺸﻪ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻤ ﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻴﻮﻩ ﻧﻴﺰ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ،ﺍﻣﺂ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﺭ. 3ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺩﻝ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺭﻭﺯ ﻗﺘﻞ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﺎ. 4ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﻣﺎﺗﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻴﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺻﺤﺮﺍ ﺧﺸﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ .ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ. 5ﺍﮔﺮ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﺎﺩﮔﺎﻥ ﺩﻭﻳﺪﻱ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ؟ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﻛﻨﻲ؟ ﻭ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻟﻢ ﺍﻳﻤﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﺩﺭ ﻃﻐﻴﺎﻥ ﺍﺭﺩﻥ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ؟ 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺪﺭﺕ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺗﻮ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﭘﺲ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻜﻦ. 7ﻣﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﻣﺤﺒﻮﺑﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 8ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﻭ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﻦ ﺁﻭﺍﺯﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﻛﺮﺩﻡ. 9ﺁﻳﺎ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻣﺮﻍ ﺷﻜﺎﺭﻱ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﻛﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 10ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻣﺮﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﺒﺪﻝ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 11ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ. 12ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎﻱ ﺻﺤﺮﺍ ،ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻴﭻ ﺑﺸﺮﻱ ﺍﻳﻤﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 13ﮔﻨﺪﻡ ﻛﺎﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﺭ ﺩﺭﻭﻭﻳﺪﻧﺪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻧﺞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻧﻔﻊ ﻧﺒﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺍﺯ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺠﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 14ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺟﻤﻴﻊ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺿﺮﺭ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺎﻟﻚ ﺁﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 15ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﻛﹶﻨﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺟﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺣﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 16ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﻞ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ، ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ.
614
17ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺍﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﺑﺮﻛﻨﺪﻩ ،ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 13 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﺑﺮﻭ ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﻛﺘﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﺮ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻓﺮﻭ ﻣﺒﺮ. 2ﭘﺲ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺮﻳﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺘﻢ. 3ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 4ﺍﻳﻦ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺮﻳﺪﻱ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺘﻲ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺕ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻜﺎﻑ ﺻﺨﺮﻩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻦ. 5ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺕ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻡ. 6ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﻭﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺕ ﺑﺮﻭ ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﮕﻴﺮ. 7ﭘﺲ ﻓﹶﺮﺍﺕ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﹶﻛﻨﹾﺪﻩ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﻻﻳﻖ ﻫﻴﭽﻜﺎﺭ ﻧﺒﻮﺩ. 8ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 9ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺗﻜﺒﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺗﻜﺒﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺒﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 10ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺷﺮﻳﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺳﺮﻛﺸﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ، ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪﻱ ﻛﻪ ﻻﻳﻖ ﻫﻴﭽﻜﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﻤﺮ ﺁﺩﻣﻲ ﻣﻲ ﭼﺴﺒﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﭼﺴﺒﺎﻧﻴﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻭ ﻓﺨﺮ ﻭ ﺯﻳﻨﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ. 12ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﺮ ﻣﺸﻚ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻣﺸﻚ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ 13ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻲ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 14ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻬﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ .ﺍﺯ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻔﻘﺖ ﻭ ﺭﺃﻓﺖ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻣﺸﻮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 16ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺟﻼﻝ ﺭﺍ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﻇﻠﻤﺖ ﺑﻠﻐﺰﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻮﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﻮﺕ ﻣﺒﺪﻝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻠﻴﻆ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 17ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﻔﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻜﺒﺮ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺯﺍﺭﺯﺍﺭ ﮔﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﺍﺷﻜﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻳﺨﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﮔﻠﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻣﻠﻜﻪ ﺑﮕﻮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺗﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻓﺴﺮﻫﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺎﺟﻬﺎﻱ ﺟﻼﻝ ﺷﻤﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 19ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺟﻨﻮﺏ ﻣﺴﺪﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻔﺘﻮﺡ ﺳﺎﺯﺩ .ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺳﻴﺮﺷﺪﻩ ،ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 20ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ .ﮔﻠﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ 21ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻳﺎﺭﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﺗﻮ ﻧﺼﺐ ﻛﻨﺪ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﻔﺖ؟ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺿﺮﺭ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ .ﺁﻳﺎ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ؟ 22ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﻳﻲ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺪﺍﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺜﺮﺕ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ ﺩﺍﻣﻨﻬﺎﻳﺖ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 23ﺁﻳﺎ ﺣﺒﺸﻲ ،ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻳﺎ ﭘﻠﻨﮓ ،ﭘﻴﺴﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ؟ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺪﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻌﺘﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﻛﺮﺩ؟ 24ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻞ ﻛﺎﻩ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﺩ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 25ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻗﺮﻋﺔ ﺗﻮ ﻭ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﭘﻴﻤﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 26ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﻣﻨﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﻨﻜﺸﻒ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺗﻮ ﺩﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 27ﻓﺴﻖ ﻭ ﺷﺒﻬﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻭ ﺯﺷﺘﻲ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺗﻮ ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻠﹼﻬﺎﻱ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻡ .ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ! 14 1ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺸﻚ ﺳﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ. 2ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺎﺗﻢ ﻛﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ.
615
3ﻭ ﺷﹸﺮﻓﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﻐﻴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺏ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺣﻔﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺁﺏ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻇﺮﻓﻬﺎﻱ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺧﺠﻞ ﻭ ﺭﺳﻮﺍ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻨﺪ. 4ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﺸ ﻖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮﺟﻬﺎﻥ ﻧﺒﺎﺭﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ :ﻓﻼﹼﺣﺎﻥ ﺧﺠﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻨﺪ. 5ﺑﻠﻜﻪ ﻏﺰﺍﻟﻬﺎ ﻧﻴﺰﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﻴﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ. 6ﻭ ﮔﻮﺭﺧﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﻣﺜﻞ ﺷﻐﺎﻟﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺩ ﺩﻡ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﻋﻠﻔﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 7ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 8ﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺗﻨﮕﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ ،ﭼﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺒﻲ ﺧﻴﻤﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ؟ 9ﭼﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﺒﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﭘﺲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻨﻤﺎ. 10ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﮔﺸﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 11ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻴﺮﻳﺖ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺩﻋﺎ ﻣﻨﻤﺎ! 12ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯﻩ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻧﺎﻟﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﻭﺑﺎ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 13ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻗﺤﻄﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 14ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮﻱ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩﻡ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﻛﺎﺫﺏ ﻭ ﺳﺤﺮ ﻭ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻭ ﻣﻜﺮ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 15ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﻭﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻗﺤﻂ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻗﺤﻂ ﻛﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 16ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻗﺤﻂ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻳﺨﺖ. 17ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺷﻚ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﻥ ﺩﻭﺷﻴﺰﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺻﺪﻣﺔ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﺨﺖ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻡ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻡ ﺍﻳﻨﻚ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻡ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﻛﻬﻨﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ. 19ﺁﻳﺎ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﹼﻜﻞ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺟﺎﻧﺖ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻋﻼﺟﻲ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺧﻴﺮﻱ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﻔﺎ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ. 20ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 21ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻣﻨﻤﺎ .ﻛﺮﺳﻲ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﺸﻤﺎﺭ .ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺸﻜﻦ. 22ﺁﻳﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺭﺵ ﺑﺪﻫﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﻓﺎﻋﻞ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻨﻜﺎﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ. 15 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻢ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺗﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻧﺪ. 2ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻳﻢ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻣﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﻭﺁﻧﻜﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻗﺤﻂ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﺤﻂ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﻻﻳﻖ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ. 3ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻤﺎﺷﺖ :ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﺘﻦ ﻭ ﺳﮕﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭﻳﺪﻥ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻦ. 4ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺸﹼﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﻨﺴﻲ ﺍﺑﻦ ﺣﺰﻗﹼﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﺴﻮ ﺑﺮﻭﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺗﻮ ﺑﭙﺮﺳﺪ؟
616
6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻲ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻥ ﺑﻴﺰﺍﺭ ﮔﺸﺘﻢ. 7ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﻏﺮﺑﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻴﺨﺖ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 8ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺍﺯ ﺭﻳﮓ ﺩﺭﻳﺎ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﺮ ﺑﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺁﺷﻔﺘﮕﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 9ﺯﺍﻳﻨﺪﺓ ﻫﻔﺖ ﻭﻟﺪ ﺯﺑﻮﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺟﺎﻥ ﺑﺪﺍﺩ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻏﺮﻭﺏ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺧﺠﻞ ﻭ ﺭﺳﻮﺍ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﭙﺮﺩ. 10ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮕﺠﻮ ﻭ ﻧﺰﺍﻉ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺯﺍﻳﻴﺪﻱ .ﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻳﻮﺍ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻳﻮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ .ﻣﻌﻬﺬﺍ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 11ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺑﻼ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 12ﺁﻳﺎ ﺁﻫﻦ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻫﻦ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﺪ؟ 13ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﻭ ﺧﺰﻳﻨﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩﺕ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 14ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻮﭼﺎﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﻣﻦ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺧﺖ«. 15ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻧﻢ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﺮ ﻏﻀﺒﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍ ﺗﻠﻒ ﻣﻨﻤﺎ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ. 16ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﺍﺑﺘﻬﺎﺝ ﺩﻝ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 17ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺸﺮﺕ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﻨﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻨﻤﻮﺩﻡ .ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 18ﺩﺭﺩ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﻣﻬﻠﻚ ﻭ ﻋﻼﺝ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﺔ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﻭ ﺁﺏ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ؟ 19ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻣﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﻗﺎﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺫﺍﻳﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻲ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻮﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺗﻮ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻏﺎﻟﺐ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻥ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ. 21ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻒ ﺳﺘﻤﻜﻴﺸﺎﻥ ﻓﺪﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 16 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: ) 2ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﻲ ﻣﮕﻴﺮ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺴﺮﺍﻧﻲ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﺍﻳﻨﺪ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: 4ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﻳﻬﺎﻱ ﻣﻬﻠﻚ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ .ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺎﺗﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﻓﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﺗﺒﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻻﺷﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺬﺍﻱ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻭ ﻭﺣﻮﺵ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺸﻮ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺮﻭ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻣﻨﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺍﺣﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. 6ﻫﻢ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻫﻢ ﻛﻮﭼﻚ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﻓﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺎﺗﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪ. 7ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻱ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﺳﺔ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 8ﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺰﻡ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺸﻮ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻣﻨﺸﻴﻦ. 9ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺷﻲ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻋﺮﻭﺱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. 10ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺑﻼﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﭼﻴﺴﺖ؟
617
11ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. 12ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺳﺮﻛﺸﻲ ﺩﻝ ﺷﺮﻳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﺪ. 13ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 15ﺑﻠﻜﻪ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 16ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎﻫﻲ ﮔﻴﺮﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺻﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺻﻴﺎﺩﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﻮﻩ ﻞ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﺭﺍﺧﻬﺎﻱ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺷﻜﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ. ﻭ ﻫﺮ ﺗ ﹼ 17ﺯﻳﺮﺍ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻲ. 18ﻭ ﻣﻦ ﺍﻭﻝ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻻﺷﻬﺎﻱ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﻮﺙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻜﺮﻭﻫﺎﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻤﻠ ﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 19ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﻣﻦ ﻭ ﻗﻠﻌﺔ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ! ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻛﺮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺟﺰ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭﺍﺭﺙ ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺪﻧﺪ. 20ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺑﺴﺎﺯﺩ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ 21ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻫﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﺎﺭﻑ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺑﻠﻲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺟﺒﺮﻭﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﺳﺖ. 17 1ﮔﻨﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﻭ ﻧﻮﻙ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺑﺮ ﻟﻮﺡ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻨﻘﻮﺵ ﺍﺳﺖ. 2ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﺷﻴﺮﻳﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻠﹼﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ، 3ﺍﻱ ﻛﻮﻩ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻫﺴﺘﻲ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺣﺪﻭﺩ ﺧﻮﺩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻱ. 4ﻭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﻴﺰ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻲ ﺯﺭﻉ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﺗﺸﻲ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﻣﻦ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 5ﻭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺸﺮ ﺭﺍ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺩﻟﺶ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﻭ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺖ ﻋﺮﻋﺮﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺁﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺧﺸﻚ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻮﺭﺓ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ. 8ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻳﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﻧﻬﺮ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺶ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺸﻜﺴﺎﻟﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﺎﺯ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 9ﺩﻝ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻓﺮﺑﻴﻨﺪﻩ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺮﻳﺾ ﺍﺳﺖ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ؟ 10ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺩﻝ ﻭ ﺁﺯﻣﺎﻳﻨﺪﺓ ﮔﹸﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﺍﻫﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺛﻤﺮﺓ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﺟﺰﺍ ﺩﻫﻢ. 11ﻣﺜﻞ ﻛﺒﻚ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﻤﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻨﻬﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ .ﺩﺭ ﻧﺼﻒ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﺍﺣﻤﻖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 12ﻣﻮﺿﻊ ﻗﺪﺱ ﻣﺎ ﻛﺮﺳﻲ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺍﺳﺖ. 13ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺴﺘﻲ ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺷﻮﻧﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺔ ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 14ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺷﻔﺎ ﺑﺪﻩ ،ﭘﺲ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ .ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻩ ،ﭘﺲ ﻧﺎﺟﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ. 15ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ» :ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﺍﻵﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺸﻮﺩ. 16ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﺷﺒﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺗﻮ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻮﻡ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ .ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﻟﺒﻬﺎﻳﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻮﺩ.
618
17ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺮﺱ ﻣﺒﺎﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻼ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﻣﻦ ﺗﻮﻳﻲ. 18ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﺧﺠﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﺠﻞ ﻧﺸﻮﻡ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻫﻼﻙ ﻛﻦ. 19ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﺑﺮﻭ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻫﻤﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎﻳﺴﺖ. 20ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺳﺒﺖ ﻫﻴﭻ ﺑﺎﺭﻱ ﺣﻤﻞ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ. 21ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ. ﺳﺒﺖ ﻫﻴﭻ ﺑﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺎﺭ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻭﺯ 22ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ 23ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﮔﺮﺩﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺭﺍ ﻧﭙﺬﻳﺮﻧﺪ. ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻫﻴﭽﻜﺎﺭ ﺩﺭ ﺳﺒﺖ ،ﻫﻴﭻ ﺑﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺴﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ 24ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺣﻘﻴﻘﺘﹰﺎ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﻧﻜﻨﻴﺪ، 25ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 26ﻭ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻮﺍﺭﻱ ﻭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺟﻨﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺗﺸﻜﹼﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. ﺳﺒﺖ ﺑﺎﺭﻱ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺁﺗﺸﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ 27ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺭﻭﺯ ﺍﻓﺮﻭﺧﺖ ﻛﻪ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺧﺖ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 18 1ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻨﻮﺍﻧﻴﺪ. 3ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺑﺮ ﭼﺮﺧﻬﺎﻱ ﻛﺎﺭﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 4ﻭ ﻇﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﺿﺎﻳﻊ ﺷﺪ ﭘﺲ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻇﺮﻓﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﺎﺯﺩ. 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻞ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 7ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻣﺘﻲ ﻳﺎ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻨﺪﻥ ﻭ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻭ ﻫﻼﻙ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺳﺨﻨﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، 8ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺍﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﻗﺼﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 9ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻣﺘﻲ ﻳﺎ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، 10ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻜﻨﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 11ﺍﻵﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﻼﻳﻲ ﻣﻬﻴﺎ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﻗﺼﺪﻱ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺯﺷﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺻﻼﺡ ﻛﻨﻴﺪ. 12ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺳﺮﻛﺸﻲ ﺩﻝ ﺷﺮﻳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 13ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺩﻭﺷﻴﺰﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﺷﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﺁﻳﺎ ﺑﺮﻑ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺻﺨﺮﺓ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺪ ﻳﺎ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺳﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺧﺸﻚ ﮔﺮﺩﺩ؟ 15ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﻗﺪﻳﻢ ﻣﻲ ﻟﻐﺰﺍﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻛﻮﺭﻩ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﻧﺪ. 16ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺎﻳﺔ ﺣﻴﺮﺕ ﻭ ﺳﺨﺮﻳﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺬﺭ ﻛﻨﺪ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪ. 17ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻗﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺸﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺭﻭ ﺭﺍ. 18ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺗﺪﺑﻴﺮﻫﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺍﺯ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺿﺎﻳﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺳﺨﻨﺶ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﻫﻴﻢ. 19ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ!
619
20ﺁﻳﺎ ﺑﺪﻱ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺍﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺣﻔﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻛﻨﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻔﺘﻪ ،ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻢ. 21ﭘﺲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺤﻂ ﺑﺴﭙﺎﺭ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﻮﺟﻲ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻱ ﻧﻌﺮﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻛﺮﺩﻧﻢ ﺣﻔﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻨﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻣﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ. 23ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﻮﺭﺗﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ .ﭘﺲ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻣﺮﺯ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﻮ ﻣﺴﺎﺯ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻟﻐﺰﺍﻧﻴﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ. 19 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﻭ ﻭ ﻛﻮﺯﺓ ﺳﻔﺎﻟﻴﻦ ﺍﺯ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﺑﺨﺮ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻗﻮﻡ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻛﻬﻨﻪ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭ. 2ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺑﻦ ﻫﻨﹼﻮﻡ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺪﺍ ﻛﻦ. 3ﻭ ﺑﮕﻮ :ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻼﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﺩ ﺻﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 4ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻧﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻧﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻞ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻞ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺍﻣﺮ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 6ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺂﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻮﻓﺖ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺑﻦ ﻫﻨﹼﻮﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﻗﺘﻞ. 7ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻻﺷﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 8ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻣﺎﻳﺔ ﺣﻴﺮﺕ ﻭ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﺪ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻼﻳﺎﻳﺶ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 9ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻭ ﺗﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻭ ﺟﻮﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻫﺮﻛﺲ ﮔﻮﺷﺖ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻮﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﺑﺸﻜﻦ. 11ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ :ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻮﺯﺓ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻜﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺻﻼﺡ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻮﻗﻒ ﺩﻓﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 12ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺗﻮﻓﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 13ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﻜﺎﻥ ﺗﻮﻓﺖ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺔ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻣﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ. 14ﭘﺲ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺍﺯ ﺗﻮﻓﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ: 15ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻗﺮﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻼﻳﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ. 20 1ﻭ ﻓﺸﺤﻮﺭ ﺑﻦ ﺍﻣﻴﺮ ﻛﺎﻫﻦ ﻛﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺍﻭﻝ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺷﻨﻴﺪ. 2ﭘﺲ ﻓﺸﺤﻮﺭ ﺍﺭﻣﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻋﺎﻟﻲ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 3ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻓﺸﺤﻮﺭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻨﺪﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻪ ﻓﺤﺸﻮﺭ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎﺟﻮﺭ ﻣﺴﺎﻳﺐ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺙ ﺗﺮﺱ ﺧﻮﺩﺕ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ.
620
5ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﭙﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ. 6ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻓﺸﺤﻮﺭ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻱ ،ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻓﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 7ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻳﻔﺘﻲ ﭘﺲ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺷﺪﻡ .ﺍﺯ ﻣﻦ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭ ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻱ ﻭ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪﻱ .ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﻣﻀﺤﻜﻪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﻣﺮﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻇﻠﻢ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻮﺟﺐ ﻋﺎﺭ ﻭ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺳﺨﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻱ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎﺯ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻣﺬﻣﺖ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮﻑ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺻﺪﻗﺎﻱ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﻟﻐﺰﻳﺪﻥ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻜﺸﻴﻢ. 11ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺟﺒﺂﺭ ﻗﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻟﻐﺰﻳﺪ ﻭ ﻏﺎﻟﺐ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺍﺑﺪﻱ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 12ﺍﻣﺎ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﺯﻣﺎﻳﻲ ﻭ ﮔﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺩﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺑﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻛﺸﻒ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 13ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻣﺒﺎﺩ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﺮﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 15ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﻣﮋﺩﻩ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻭﻟﺪ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﺍﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 16ﻭ ﺁﻧﻜﺲ ﻣﺜﻞ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ،ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩﻱ ﺩﺭ ﺻﺒﺢ ﻭ ﻧﻌﺮﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﺮ ﺑﺸﻨﻮﺩ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﻧﻜﺸﺖ ﺗﺎ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻗﺒﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺭﺣﻢ ﺍﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﻣﺎﻧﺪ. 18ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻭ ﻏﻢ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺗﻠﻒ ﺷﻮﺩ؟ 21 1ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺤﺸﻮﺭ ﺑﻦ ﻣﻠﹾﻜﻴﺎ ﻭ ﺻﹶﻔﻨﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﻌﺴﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺍﺯﻣﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ. 3ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: 4ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﻬﺎﻱ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 5ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﻭ ﺣﺪﺕ ﻭ ﺧﺸﻢ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺑﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ. 7ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺻﺪﻗﹼﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﺑﺎ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺟﻮﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻜﺸﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺃﻓﺖ ﻭ ﺷﻔﻘﺖ ﻭ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ؛ 9ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻴﻔﺘﺪ ،ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻧﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺑﺪﻱ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﺮﮔﺪﺭﺍﻧﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 11ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ: 12ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻣﻐﻀﻮﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﺑﺮﻫﺎﻧﻴﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺪﻱ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﺻﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 13ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻨﺔ ﻭﺍﺩﻱ ﻭ ﺍﻱ ﺻﺨﺮﺓ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ.
621
14ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺛﻤﺮﺓ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﺗﺸﻲ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻞ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﺮﻭﺧﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 22 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﻮ. 2ﻭ ﺑﮕﻮ :ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺗﻮ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻭ ﻗﻮﻣﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ: 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﻣﻐﻀﻮﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﺑﺮﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻏﺮﺑﺎ ﻭ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺳﺘﻢ ﻭ ﺟﻮﺭ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﺮﻳﺰﻳﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮﻳﻚ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 5ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻮﻳﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺫﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﻭ ﻗﻠﹼﻪ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 7ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﺎ ﺁﻻﺗﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻌﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﻜﻨﺪ. 8ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﭼﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 10ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﻩ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ .ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﺑﮕﺮﻳﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﻟﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻠﹼﻮﻡ ﺑﻦ ﻳﻮﺷﹼﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺑﺠﺎﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 12ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ. ﻖ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﺠﺎﹼﻧﹰﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻣﺰﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ 13ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﻭ ﻛﻮﺷﻜﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﺣ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ. 14ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺎﻧﺔ ﻭﺳﻴﻊ ﻭ ﺍﻃﺎﻗﻬﺎﻱ ﻣ ﺮﻭﺡ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﻲ ﺷﻜﺎﻓﺪ ﻭ ﺳﻘﻒ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻨﺠﺮﻑ ﺭﻧﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 15ﺁﻳﺎ ﺍﺯﺍ ﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻜﺎﺭﻣﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﭘﺪﺭﺕ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ؟ 16ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﻣﻲ ﺷﺪ .ﻣﮕﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: 17ﺍﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﺮﺹ ﺧﻮﺩﺕ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ. 18ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﺎﺗﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﻳﺎ ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﻧﻮﺣﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﻳﺎ ﺁﻩ ﺍﻱ ﺟﻼﻝ ﻭﻱ. 19ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺠﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﻓﻦ ﺍﻻﻍ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 20ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻦ .ﻭ ﺍﺯ ﻋﺒﺎﺭﻳﻢ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺖ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 21ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻢ ،ﺍﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻲ ﮔﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ .ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﻋﺎﺩﺕ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﻫﻲ. 22ﺑﺎﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺒﺎﻧﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ .ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺮﺍﺭﺗﺖ ﺧﺠﻞ ﻭ ﺭﺳﻮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 23ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺁﺷﻴﺎﻧﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ! ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﹶﻟﻤﻬﺎ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ؟ 24ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﻦ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﺎﻫﻮ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺧﺎﺗﻢ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪﻡ. 25ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺳﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 26ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﻮﻟﹼﺪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺮﺩ. 27ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ«.
622
28ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻛﹸﻨﻴﺎﻫﻮ ﻇﺮﻓﻲ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻳﺎ ﻇﺮﻓﻲ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﭼﺮﺍ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺍﻭﻻﻭﺩﺵ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ؟ 29ﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ! 30ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ» :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﻨﻮﻳﺲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﻭﻱ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ ،ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 23 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﺒﺎﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﻠﺔ ﻣﺮﺗﻊ ﻣﺮﺍ ﻫﻼﻙ ﻭ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 2ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﺒﺎﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﭼﺮﺍﻧﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺷﻤﺎ ﮔﻠﺔ ﻣﺮﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ. ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺑﺪﻱ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 3ﻭ ﻣﻦ ﺑﻘﻴﺔ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻏﻠﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 4ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺒﺎﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﭽﺮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻔﻘﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ «.ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﻱ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺠﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 6ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻭﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﺍﻣﻨﹼﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺪﻗﻴﻨﻮ »ﻳﻬﻮﻩ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺎ«. 7ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ. 8ﺑﻠﻜﻪ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 9ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﻣﺴﺘﺮﺧﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﺖ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﺩ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺷﺮﺍﺏ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﻛﻼﻡ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻟﻌﻨﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺗﻊ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ. 11ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻢ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﻫﻢ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ. 12ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﻟﻐﺰﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻏﻠﻴﻆ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺎﺭﺽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 13ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺣﻤﺎﻗﺘﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻞ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 14ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﻴﺰ ﭼﻴﺰ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﺩﻳﺪﻡ .ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺯﻧﺎ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻤﻮﺭﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 15ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺴﻨﺘﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺗﻠﺦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﻔﺎﻕ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﮔﻮﺵ ﻣﺪﻫﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. 17ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻛﺸﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 18ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺍﻗﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩﻱ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 19ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎ ﺩ ﺷﺪﻳ ﺪ ﻏﻀ ﹺ 20ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻘﺎﺻﺪ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ .ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺧﺮﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ. 21ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻟﻴﻜﻦ ﺩﻭﻳﺪﻧﺪ .ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 22ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﻦ ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ،ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 23ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻭﺭ ﻧﻲ؟ 24ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﻣﺨﻔﻲ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻢ ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﻧﻤﻲ ﺳﺎﺯﻡ؟ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ.
623
25ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻛﺎﺫﺑﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ. 26ﺍﻳﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺎﺫﺑﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﻝ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ، 27ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺧﻴﺎﻝ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﺮﺍ ﺍﺯﻳﺎﺩ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﺒﺮﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻞ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 28ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮔﻨﺪﻡ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﺍﺳﺖ؟ 29ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﻜﺸﻲ ﻛﻪ ﺻﺨﺮﻩ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ 30ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻣﻲ ﺩﺯﺩﻧﺪ ﻫﺴﺘﻢ. 31ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻜﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 32ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎﻱ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻏﻬﺎ ﻭ ﺧﻴﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﻭ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻫﻴﭻ ﻧﻔﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 33ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻳﺎ ﻧﺒﻲ ﻳﺎ ﻛﺎﻫﻨﻲ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻭﺣﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﻛﺪﺍﻡ ﻭﺣﻲ؟ ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 34ﻭ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﻳﺎ ﻛﺎﻫﻦ ﻳﺎ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭﺣﻲ ﻳﻬﻮﻩ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 35ﻭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ. 36ﻟﻴﻜﻦ ﻭﺣﻲ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺫﻛﺮ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻼﻡ ﻫﺮﻛﺲ ﻭﺣﻲ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺣ 37ﻭ ﺑﻪ ﻧﺒﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ 38ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﻭﺣﻲ ﻳﻬﻮﻩ ،ﭘﺲ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﻭﺣﻲ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻭﺣﻲ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻭﺣﻲ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ، 39ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 40ﻭ ﻋﺎﺭ ﺍﺑﺪﻱ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻋﺎﺭﺽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ«. 24 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﹼﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻳﻜﹸﻨﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺻﻨﻌﺘﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﺁﻫﻨﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻭ ﺳﺒﺪ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﺩ 2ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺒﺪ ﺍﻭﻝ ،ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﺜﻞ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﻧﻮﺑﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺒﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﺷﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﺧﻮﺭﺩ. 3ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻧﺠﻴﺮ .ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﺑﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺭﺩ. 4ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 5ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺏ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 6ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ، ﺭﻳﺸﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﹶﻨﺪ. 7ﻭ ﺩﻟﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﻭ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﺜﻞ ﺍﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﺑﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﻧﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 9ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎﻳﺔ ﺗﺸﻮﻳﺶ ﻭ ﺑﻼ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﻋﺎﺭ ﻭ ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻞ ﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 10ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﻮﻧﺪ. 25 1ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ ﻳﻮﺷﻴﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﻧﹶﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ. 2ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ:
624
3ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺁﻣﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺗﹶﻜﹶﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺵ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩﻳﺪ. 4ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 5ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﺮﻳﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 6ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﻧﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻏﻀﺐ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﻣﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻼ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ 7ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﺮﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻼﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ. 8ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ، 9ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺷﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﻫﺸﺖ ﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 10ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺷﻲ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺁﺳﻴﺎ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 11ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ »ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻣﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺍﺑﺪﻱ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 13ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺁﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. ﻖ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﻓﻌﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﻮﺍﻓ ﹺ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 15ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﺳﺔ ﺷﺮﺍﺏ ﺍﻳﻦ ﻏﻀﺐ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺑﻨﻮﺷﺎﻥ. 16ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﻧﻮﺍﻥ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 17ﭘﺲ ﻛﺎﺳﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻡ. 18ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﺶ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﻭ ﺩﻫﺸﺖ ﻭ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ. 19ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﺶ. 20ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﻮﺹ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﹶﺷ ﹶﻘﻠﹸﻮﻥ ﻭ ﻏﹶﺰﱠﻩ ﻭ ﻋﻘﺮﻭﻥ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﹶﺷﺪﻭﺩ. 21ﻭ ﺑﻪ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ. 22ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺻﹸﻮﺭ ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺟﺰﺍﻳﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 23ﻭ ﺑﻪ ﺩﺩﺍﻥ ﻭ ﺗﻴﻤﺎ ﻭ ﺑﻮﺯ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﺮﺍﺷﻨﺪ. 24ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻋﺮﺏ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ. 25ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﹺﺯﻣﺮﻱ ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻋﻴﻼﻡ ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎﺩﻱ. 26ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻩ ﻗﺮﻳﺐ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻌﻴﺪ ﻫﺮﻳﻚ ﺑﺎ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻨﻨﺪ .ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻴﺸﻚ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪ. 27ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﺴﺖ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﻗﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻭ ﺑﺮﻧﺨﻴﺰﻳﺪ. 28ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻛﺎﺳﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻭ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺶ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 29ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻥ ﺑﻼ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﺴﻤﻲ ﺍﺳﺖ ﺷﺮﻭﻉ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﺑﻲ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪ؟ ﺑﻲ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 30ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﹼﻴﻴﻦ ﻏﺮﺱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﻗﺪﺱ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﺮﺗﻊ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻏﺮﺵ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺍﻓﺸﺮﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ،
625
31ﻭ ﺻﺪﺍ ﺑﻪ ﻛﺮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺩﻋﻮﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺫﻱ ﺟﺴﺪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ . 32ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻼ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﺑﻪ ﺍﻣﺖ ﺳﺮﺍﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺷﺪﻳﺪ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺍﺯ ﻛﺮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 33ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻛﺮﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﻛﺮﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ .ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺎﺗﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻓﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 34ﺍﻱ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﻳﺪ .ﻭ ﺍﻱ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﮔﻠﻪ ﺑﻐﻠﻄﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺎﻡ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻇﺮﻑ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 35ﻭ ﻣﻠﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﻔﹼﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﮔﻠﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 36ﻫﻴﻦ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻧﻌﺮﺓ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﮔﻠﻪ! ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺗﻌﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 37ﻭ ﻣﺮﺗﻌﻬﺎﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 38ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﺑﻴﺸﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﺸﻢ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺣﺪﺕ ﻏﻀﺒﺶ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 26 1ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﺑﮕﻮ ﻭ ﺳﺨﺘﻲ ﻛﻢ ﻣﻜﻦ. 3ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺑﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻗﺼﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﮔﺮﺩﻡ. 4ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﻫﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻦ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ، 5ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﻼﻡ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﺪ. ﺖ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻟﻌﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ«. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣ ﹼ 7ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ،ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻦ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ. 9ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ؟« ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. 11ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻗﺘﻞ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩ. 12ﭘﺲ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 13ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺻﻼﺡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﻮﺩ. 14ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭘﺴﻨﺪ ﻭ ﺻﻮﺍﺏ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻌﻤﻞ ﺁﺭﻳﺪ. 15ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺁﻭﺭﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﺣﻘﻴﻘﺘﹰﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ. 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻗﺘﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 17ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ: 18ﻣﻴﻜﺎﻱ ﻣﻮﺭﺷﺘﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻛﻪ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺷﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ،ﻛﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎﻱ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 19ﺁﻳﺎ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ؟ ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﻣﺎ ﺑﻼﻱ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩ«.
626
20ﻭ ﻧﻴﺰ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﻭﺭﻳﺎ ﻧﺎﻡ ﺍﺑﻦ ﺷﹶﻤﻌﻴﺎ ﺍﺯ ﻗﺮﻳﺖ ﻳﻌﺎﺭﻳﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻛﺮﺩ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭﺭﻳﺂ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺭﻓﺖ. 22ﻭ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺎﺷﺎﻩ ﻛﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻟﻨﺎﺗﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﻨﻜﺒﻮﺭ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ 23ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻭﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻪ ،ﺑﺪﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﻋﻮﺍﻡ ﺍﻟﻨﹼﺎﺱ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 24ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺳﺖ ﺍﹶﺧﻴﻘﺎﻡ ﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻡ ﻧﺴﭙﺎﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. 27 1ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ :ﺑﻨﺪﻫﺎ ﻭ ﻳﻮﻏﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 3ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﻮﺭ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺳﻮﻻﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺰﺩ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺁﻣﺪ ﺑﻔﺮﺳﺖ. 4ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: 5ﻣﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﺔ ﺧﻮﺩ ﺁﻓﺮﻳﺪﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻬﺮ ﻛﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪﻡ. 6ﻭ ﺍﻵﻥ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﻮﻛﺪ ﻧﺼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺨﺸﻴﺪﻡ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 7ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻭ ﭘﺴﺮ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺳﺪ .ﭘﺲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 8ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺍﻣﺘﹼﻲ ﻭ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﻛﺪ ﻧﺼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻳﻮﻍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻧﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: ﻛﻪ ﺁﻥ ﺍﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺳﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ. 9ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﺣﺮﺍﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﮔﻮﺵ ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﺫﺑﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺯﻡ ﺗﺎ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻳﺪ. 11ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺍﻣﺘﹼﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻳﻮﻍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺍﻣﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻘﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﺭﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 12ﻭ ﺑﻪ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ» :ﮔﺮﺩﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﻳﻮﻍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ. 13ﭼﺮﺍ ﺗﻮ ﻭ ﻗﻮﻣﺖ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺑﻤﻴﺮﻳﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 14ﻭ ﮔﻮﺵ ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﺫﺑﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻳﺪ. 16ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻧﻴﺰ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﮔﻮﺵ ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﻇﺮﻭﻑ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻙ ﻣﺪﺗﻲ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺎﺫﺑﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 17ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ .ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﻮﺩ؟ 18ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻇﺮﻭﻓﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﻭ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻇﺮﻭﻓﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 20ﻭ ﻧﺒﻮﻛﺪﻧﺼﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﻨﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﺮﻓﺎ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩ ﻧﮕﺮﻓﺖ. 21ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﻇﺮﻭﻓﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: 22ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻘﹼﻔﺪ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ.
627
28 1ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺻﺪﻗﹼﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﭘﻨﺠﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﻨﻨﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﺰﹸﻭﺭ ﻧﺒﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺒﻌﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﻳﻮﻍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﻡ. 3ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﻣﻦ ﻫﻤﺔ ﻇﺮﻑ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﻛﺪﻧﺼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 4ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﻳﻜﻨﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻮﻍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ. 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺑﻪ ﺣﻨﻨﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﻔﺖ: 6ﭘﺲ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺖ :ﺁﻣﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻜﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻱ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﺯ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 7ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺸﻨﻮ: 8ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺑﻼ ﻭ ﻭﺑﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 9ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻨﺪ ،ﺍﮔﺮ ﻛﻼﻡ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﭘﺲ ﺣﹶﻨﻨﹶﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﻳﻮﻍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ. 11ﻭ ﺣﻨﻨﹶﻴﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻬﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﻳﻮﻍ ﻧﹶﺒﻮﻛﺪﻧﺼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ «.ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ. 12ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺣﻨﻨﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﻳﻮﻍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 13ﺑﺮﻭ ﻭ ﺣﻨﻨﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻳﻮﻏﻬﺎﻱ ﭼﻮﺑﻲ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻲ ﺍﻣﺎ ﺑﺠﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﻮﻏﻬﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺭﺍﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﻳﻮﻏﻲ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﻧﺒﻮﻛﺪ ﻧﺼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻡ. 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺑﻪ ﺣﻨﻨﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺣﻨﻨﻴﺎ ﺑﺸﻨﻮ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 16ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻲ. 17ﭘﺲ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ﻫﻤﺎﻧﺴﺎﻝ ﺣﻨﻨﻴﺎ ﻣﺮﺩ. 29 1ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺰﺩ ﺑﻘﻴﺔ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﻛﺪﻧﺼﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ، 2ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻳﻜﻨﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻣﻠﻜﻪ ﻭ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺻﻨﻌﺘﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﺁﻫﻨﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 3ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﹶﻟﻌﺎﺳﻪ ﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺣﻠﻘﻴﺎ ﻛﻪ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻧﺒﻮﻛﺪ ﻧﺼﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 4ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﻴﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: 5ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺎﻏﻬﺎ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻴﻮﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. 6ﺯﻧﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺰﺍﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﻛﻢ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪ. 7ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺁﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ،ﮔﻮﺵ ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻛﺎﺫﺑﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ. 10ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻥ ﻣﺪﺕ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﺑﺎﺑﻞ ﺳﭙﺮﻱ ﺷﻮﺩ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ؛ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺪﻱ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﺨﺸﻢ. 12ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺗﻀﺮﻉ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ.
628
14ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 15ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: 17ﺑﻠﻲ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﺑﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 18ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺸﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺸﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ ،ﻟﻌﻨﺖ ﻭ ﺩﻫﺸﺖ ﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻭ ﻋﺎﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 19ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ. 20ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﻴﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 21ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﹶﺧﺂﺏ ﺑﻦ ﻗﻮﻻﻳﺎ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣ ﻌﺴﻴﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻛﺎﺫﺑﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﺒﻮﻛﺪ ﻧﺼﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺖ. 22ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻟﻌﻨﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﻭ ﺍﺧﺂﺏ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ،ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﺪ. 23ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﺎﺫﺑﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺭﻑ ﻭ ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻢ. ﺷﻤﻌﻴﺎﻱ ﹶﻧﺨﹶﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ: 24ﻭ ﹶ ﺻﻔﹶﻨﻴﺎ ﺍﺑﻦ 25ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺳﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﹶ ﻣ ﻌﺴﻴﺎ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻲ: 26ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻳﻬﻮﻳﺎﺩﺍﻉ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻛﻼ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺒﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﹸﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﺑﺒﻨﺪﻱ. 27ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﭼﺮﺍ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻋﻨﺎﺗﻮﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ؟ 28ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﻄﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪ ﭘﺲ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺎﻏﻬﺎ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻴﻮﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. ﺻﻔﹶﻨﻴﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 29ﻭ ﹶ 30ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﻌﻴﺎﻱ ﻧﹶﺤﻼﻣﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﹶﻤﻌﻴﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﻭ 31ﻧﺰﺩ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﹶ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ، 32ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮ ﹶ ﺷﻤﻌﻴﺎﻱ ﻧﹶﺤﻼﻣﻲ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﻭﻱ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺍﺣﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 30 1ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ،ﺩﺭ ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﺑﻨﻮﻳﺲ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺂﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﹼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 4ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺻﺪﺍﻱ ﺍﺭﺗﻌﺎﺵ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ .ﺧﻮﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻧﻲ. 6ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺫﻛﻮﺭ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﺪ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﺪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻤﺮﺵ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺯﺭﺩﻱ ﻣﺒﺪﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟
629
7ﻭﺍﻱ ﺑﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﻨﮕﻲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 8ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ » :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻳﻮﻍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺴﻴﺨﺖ .ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 9ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 10ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﺘﺮﺱ ﻭ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ .ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺭﻓﺎﻫﻴﺖ ﻭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺨﺸﻢ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺳﺰﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺗﻮ ﻋﻼﺝ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻭ ﺿﺮﺑﺖ ﺗﻮ ﻣﻬﻠﻚ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 13ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﻴﺼﻞ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺍﻟﺘﻴﺎﻡ ﻳﺎﺑﻲ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺩﻭﺍﻫﺎﻱ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 14ﺟﻤﻴﻊ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﭘﺮﺳﻲ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﻣﺔ ﺩﺷﻤﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺑﻴﺮﺣﻤﻲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺜﺮﺕ ﻋﺼﻴﺎﻧﺖ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ. 15ﭼﺮﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ ﺩﺭﺩ ﺗﻮ ﻋﻼﺝ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﻋﺼﻴﺎﻧﺖ ﻭ ﻛﺜﺮﺕ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 16ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻠﻌﻨﺪ ،ﺑﻠﻌﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ .ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ، ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﺎﻓﻴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺟﺮﺍﺣﺎﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻬﺮ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﺍﺣﻮﺍﻟﭙﺮﺳﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ. 18ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻳﺶ ﺗﺮﺣﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺑﺮ ﺗﻠﹼﺶ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ،ﻗﺼﺮﺵ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 19ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻄﺮﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻭ ﻛﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﺰﹼﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﭘﺴﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 20ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﺂﻡ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺟﻤﺎﻋﺘﺶ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺘﻤﮕﺮﺍﻧﺶ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 21ﻭ ﺣﺎﻛﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻘﹼﺮﺏ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﺗﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﺮﺃﺕ ﻛﻨﺪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﺪ؟ 22ﻭ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 23ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎﺩ ﺷﺪﻳﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺣﺪﺕ ﻏﻀﺐ ﻭ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩﻫﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩ. 24ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺪﺑﻴﺮﺍﺕ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ،ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ .ﺩﺭ ﺍﻳﺂﻡ ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ. 31 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺳﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻓﻴﺾ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻫﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺯﻟﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺟﺬﺏ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 4ﺍﻱ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺩﻓﻬﺂﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻗﺼﻬﺎﻱ ﻣﻄﺮﺑﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ. 5ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻏﺮﺱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻏﺮﺱ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻴﻮﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻭﺯﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﺮﺁﻳﻴﻢ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻱ ﺩﻫﻴﺪ .ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻩ! 8ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﻭ ﺁﺑﺴﺘﻨﺎﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 9ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻀﺮﻋﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ .ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺻﺎﻑ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻟﻐﺰﻳﺪ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﺪﺭﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ.
630
10ﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺟﺰﺍﻳﺮ ﺑﻌﻴﺪﻩ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﺒﺎﻥ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. ﻱ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻗﻮ 12ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺰﺩ ﻏﻠﹼﻪ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﻧﺘﺎﺝ ﮔﻠﻪ ﻭ ﺭﻣﻪ ﺭﻭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻍ ﺳﻴﺮﺁﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﹶﺍﻟﹶﻤﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺴﻠﻲ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻓﺮﺣﻨﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 14ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺟﺎﻥ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﻪ ﺗﺮ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻣﻦ ﺳﻴﺮﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 15ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺩﺭ ﺭﺍﻣﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﮔﺮﻳﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻠﺦ ﻛﻪ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﺴﻠﻲ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. 16ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺷﻚ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﺟﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺗﻮ ﺍﻣﻴﺪ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺣﺪﻭﺩ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 18ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﻣﺘﻨﺒﻪ ﺷﺪﻡ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﺮﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺷﻮﻡ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻮ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ. 19ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻡ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻭ ﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺯﺩﻡ .ﺧﺠﻞ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻋﺎﺭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻡ. 20ﺁﻳﺎ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﭘﺴﺮ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ ﻳﺎ ﻭﻟﹶﺪ ﺍﺑﺘﻬﺎﺝ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻭ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺣﺸﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﺮﺣﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻦ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺷﺎﻩ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺎﺯ .ﺍﻱ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﺎ. 22ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺮﺗﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﮔﺮﺩﺵ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺑﺪﺍﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 23ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ،ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺍﻱ ﻛﻮﻩ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺳﺎﺯﺩ. 24ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻭ ﻓﹶﻼﹼﺣﺎﻥ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 25ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﺴﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻫﻤﺔ ﻣﺤﺰﻭﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 26ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻮﺩ. 27ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺬﺭﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﺬﺭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺎﺷﺖ. 28ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻨﺪﻥ ﻭ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻭ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻭ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺑﻼ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻥ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻭ ﻏﺮﺱ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 29ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍ ﻳﺎﻡ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺗﺮﺵ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻛﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 30ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺗﺮﺵ ﺧﻮﺭﺩ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻭﻱ ﻛﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 31ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻋﻬﺪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ. 32ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﺘﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻡ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻬﺪ ﻣﺮﺍ ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ ،ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ. 33ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﺎﻡ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ .ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 34ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺱ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ.
631
35ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻧﻬﺎﻱ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺷﺐ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺍﻣﻮﺍﺟﺶ ﺧﺮﻭﺵ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 36ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﺰ ﺯﺍﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﻗﻮﻡ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. ﺳﻔﹾﻠﻲ ﺭﺍ ﺗﻔﺤﺺ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ 37ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﮔﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﻋﻠﹾﻮﻱ ﭘﻴﻤﻮﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. ﺣﹶﻨﻨﹾﺌﻴﻞ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 38ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﺝ ﺖ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ. ﺟ ﻮ ﻋ ﹾ ﻞ ﺟﺎﺭﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺴﻮﻱ 39ﻭ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﻂ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺗﺎ ﺗ ﹼ 40ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻭﺍﺩﻱ ﻻﺷﻬﺎ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﺗﺎ ﻭﺍﺩﻱ ﻗﺪﺭﻭﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﺯﺍﻭﻳﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﺳﺒﺎﻥ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻛﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 32 1ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﻫﻢ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﻝ ﻫﺠﺪﻫﻢ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻟﺸﻜﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻮﺩ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺑﻮﺩ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﻴﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﻭ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﻭﻱ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺶ ﭼﺸﻢ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﺎ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 6ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﻖ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﻠﱡﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻨﺎﺗﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﺮ ﺯﻳﺮﺍ ﺣ 7ﺍﻳﻨﻚ ﺣﻨﹶﻤﺌﻴﻞ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻱ ﺗﻮ ﹶ ﺑﺨﺮﻱ. ﺣﹶﻨﻤﺌﻴﻞ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺗﻤﻨﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻨﺎﺗﻮﺕ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ 8ﭘﺲ ﻖ ﺍﻧﻔﻜﺎﻛﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﺮ «.ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. ﻖ ﺍﺭﺛﻴﺖ ﻭ ﺣ ﺑﺨﺮﻱ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺣ ﺣﹶﻨﻤﺌﻴﻞ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﺮﻳﺪﻡ ﻭ ﻭﺟﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻔﺪﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻭﺯﻥ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 9ﭘﺲ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻨﺎﺗﻮﺕ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ 10ﻭ ﻗﺒﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﻣﻬﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺷﺎﻫﺪﺍﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻭﺯﻥ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 11ﭘﺲ ﻗﺒﺎﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺮﻳﺪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺤﺴﻴﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺣﻨﹶﻤﺌﻴﻞ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺷﻬﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﻗﺒﺎﻟﺔ ﺧﺮﻳﺪ ﺭﺍ ﺍﻣﻀﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ 12ﻭ ﻗﺒﺎﻟﺔ ﺧﺮﻳﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺑﻦ ﻧﻴﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻣ ﻫﻤﺔ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﭙﺮﺩﻡ. 13ﻭ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ: 14ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻦ ﻗﺒﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺒﺎﻟﺔ ﺍﻳﻦ ﺧﺮﻳﺪ ﺭﺍ ،ﻫﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﺍﺳﺖ ،ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻇﺮﻑ ﺳﻔﺎﻟﻴﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﺗﺎ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 16ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻗﺒﺎﻟﺔ ﺧﺮﻳﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺑﻦ ﻧﻴﺮﻳﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻀﺮﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 17ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺁﻓﺮﻳﺪﻱ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﺸﻜﻞ ﻧﻴﺴﺖ 18ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻲ! ﺧﺪﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺟﺒﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﻱ ﺍﻟﻌﻤﻞ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻣﻔﺘﻮﺡ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﺍﻫﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺛﻤﺮﺓ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﺟﺰﺍ ﺩﻫﻲ. 19ﻋﻈﻴﻢ ﺍﻟﻤﺸﻮﺭﺕ ﻭ ﻗﻮ 20ﻛﻪ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻋﻼﻣﺎﺕ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺳﻤﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩﻱ. ﻱ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﺒﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ. 21ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻋﻼﻣﺎﺕ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﻮ 22ﻭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻱ .ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ.
632
23ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻱ. 24ﺍﻳﻨﻚ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺷﻬﺮﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ. 25ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺨﺮ ﻭ ﺷﺎﻫﺪﺍﻥ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 26ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 27ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ﻫﺴﺘﻢ .ﺁﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ 28ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﺒﻮﻛﺪ ﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ. 29ﻭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻣﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻞ ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 30ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﻳﻤﹰﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 31ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎﻋﺚ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ. 32ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺮﺍﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ، ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 33ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺭﻭ ،ﻭ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻡ ﻟﻴﻜﻦ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ. 34ﺑﻠﻜﻪ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻣﺴﻤﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 35ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻌﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺑﻦ ﻫﻨﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻮﻟﹶﻚ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ .ﻋﻤﻠﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﺧﻄﻮﺭ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ. ﻖ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩ 36ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺣ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: 37ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺸﻢ ﻭ ﺣﺪﺕ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 38ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 39ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺩﻝ ﻭ ﻳﻚ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻴﺮﻳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﻴﺸﺔ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ. 40ﻭ ﻋﻬﺪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭﻱ ﻧﻮﺭﺯﻧﺪ. 41ﻭ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﺮﺱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 42ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺑﻼﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻡ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺣﺴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 43ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 44ﻭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺧﺮﻳﺪﻩ ،ﻗﺒﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﻫﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻫﻤﻮﺍﺭﻱ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺟﻨﻮﺏ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 33 1ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺑﻮﺩ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺼﻮﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: 3ﻣﺮﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻣﺨﻔﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻱ ﻣﺨﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 4ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ ﻭ ﻣﻨﺠﻨﻴﻘﻬﺎ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، 5ﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻻﺷﻬﺎﻱ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻢ ﺑﺮﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ. 6ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻋﺎﻓﻴﺖ ﻭ ﻋﻼﺝ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ.
633
7ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻭﻝ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪ. 9ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﺳﻢ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻤﺔ ﺍﺣﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ .ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻟﺮﺯﻳﺪ. 10ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺍﺳﺖ، 11ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﺭﺩﻳﮕﺮ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺗﺸﻜﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 12ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﻜﻦ ﺷﺒﺎﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺟﻨﻮﺏ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺯﻳﺮﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺷﺖ. 14ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻭﻋﺪﺓ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺍﺩﻡ ﻭﻓﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﺎﺧﺔ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻭﻳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 16ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺪﻗﻴﻨﹸﻮ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﹶﻛ ﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 18ﻭ ﺍﺯ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﹶﻛ ﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 19ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 20ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﮔﺮ ﻋﻬﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻋﻬﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺷﺐ ﺑﺎﻃﻞ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﻮﺩ، 21ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺎﻃﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﻛﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 22ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺷﻤﺮﺩ ﻭ ﺭﻳﮓ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﻗﻴﺎﺱ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺫﺭﻳﺖ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 23ﻭﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 24ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﭼﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ؟ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﻮﻣﻲ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. 25ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﮔﺮ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﻧﻤﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻫﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩﻡ، 26ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﺫﺭﻳﺖ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻧﺴﻞ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺣﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 34 1ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﻛﺪ ﻧﺼﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮﺵ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺣﻜﻢ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﺎ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 3ﻭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺭﺳﺖ .ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﻓﺖ. 4ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻱ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ، 5ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ )ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ( ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺁﻗﺎ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ«. 6ﭘﺲ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﮔﻔﺖ،
634
7ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﻻﻛﻴﺶ ﻭ ﻋﺰﹺﻳﻘﹶﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﻻﻛﻴﺶ ﻭ ﻋﺰﹺﻳﻘﹶﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 8ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻧﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ، 9ﺗﺎ ﻫﺮﻛﺲ ﻏﻼﻡ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻨﻴﺰ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﻧﺴﺎﺯﺩ. 10ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 11ﻟﻜﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻒ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﻲ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 12ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 13ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻢ 14ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻫﺮ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﻲ .ﺍﻣﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. 15ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﭘﺴﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ .ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻧﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻴﺪ. 16ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻴﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻒ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﻲ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ. 17ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻧﺪﺍ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻭﺑﺎ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺸﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 18ﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻭﻓﺎ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻨﺪ ،ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺩﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ، ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 19ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﮔﺬﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 20ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﻻﺷﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 21ﻭ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻟﺸﻜﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 22ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺗﺸﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻏﻴﺮﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 35 1ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺭﹺﻛﺎﺑﻴﺎﻥ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻨﻮﺷﺎﻥ«. ﺼﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺭﻛﺎﺑﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ، ﺣ ﺒ 3ﭘﺲ ﻳﺎ ﹶﺯﻧﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺷﻠﱡﻮﻡ ،ﻣﺴﺘﺤﻔﻆ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﺠ ﺪﻟﻴﺎ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺣﺠﺮﺓ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﺎﻻﻱ ﺣﺠﺮﺓ ﻣ ﻌﺴﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﹶ 4ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﺓ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻳ ﺁﻭﺭﺩﻡ. 5ﻭ ﻛﻮﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﺭﻛﺎﺑﻴﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ» :ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ«. 6ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻤﻲ ﻧﻮﺷﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﻳﻮﻧﺎﺩﺍﺏ ﺑﻦ ﺭﹺﻛﺎﺏ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻭﺻﻴﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺑﺪﹰﺍ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻨﻮﺷﻴﺪ. 7ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻨﺎ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﻛﺸﺖ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻏﺮﺱ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ. 8ﻭ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﭘﺪﺭﺧﻮﺩ ﻳﻮﻧﺎﺩﺍﺏ ﺑﻦ ﺭﻛﺎﺏ ﻭ ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻨﻮﺷﻴﺪﻳﻢ ،ﻧﻪ ﻣﺎ ﻭ ﻧﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺎ ﻭ ﻧﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻣﺎ. 9ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎ ﻧﻜﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺍﻣﻼﻙ ﻭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﻢ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﻳﻮﻧﺎﺩﺍﺏ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ.
635
11ﻟﻴﻜﻦ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﮔﻔﺘﻴﻢ :ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻟﺸﻜﺮ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﺭﺍﻣﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﻢ ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻳﻢ. 12ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 13ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﻳﺪ؟ 14ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻳﻮﻧﺎﺩﺍﺏ ﺑﻦ ﺭﻛﺎﺏ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭﺻﻴﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻨﻮﺷﻴﺪ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻤﻲ ﻧﻮﺷﻨﺪ ﻭ ﻭﺻﻴﺖ ﭘﺪﺭﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ. 15ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺻﻼﺡ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ .ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ. 16ﭘﺲ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻮﻧﺎﺩﺍﺏ ﺑﻦ ﺭﻛﺎﺏ ﻭﺻﻴﺖ ﭘﺪﺭﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ، 17ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﺮﺟﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺭﻛﺎﺑﻴﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﻭﺻﻴﺖ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻳﻮﻧﺎﺩﺍﺏ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻬﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ، 19ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺯ ﻳﻮﻧﺎﺩﺍﺏ ﺑﻦ ﺭﻛﺎﺏ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻳﻤﹰﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ ﹶﻛ ﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 36 1ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻨﻮﻳﺲ. 3ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ ﮔﻮﺵ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﻡ«. 4ﭘﺲ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺑﻦ ﹶﻧﻴﺮﻳﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻃﻮﻣﺎﺭﻧﻮﺷﺖ. 5ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻡ. ﺻﻮﻡ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻗﻮﻡ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺗﻤﺎﻣﻲ 6ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﹶ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﺑﺨﻮﺍﻥ. 7ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻀﺒﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 8ﭘﺲ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺑﻦ ﻧﻴﺮﻳﺎ ﺑﻪ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 9ﻭ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﻧﻬﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﭘﻨﺠﻢ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ، ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﺓ ﺣﻤﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﻛﺎﺗﺐ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﻓﻮﻗﺎﻧﻲ ﻧﺰﺩ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻤﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﻮﻣﺎﺭﺷﻨﻴﺪ، ﺷ ﻤﻌﻴﺎ ﻭ ﺍﹶﻟﻨﹾﺎﺗﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﻜﹸﺒﻮﺭ ﻭ ﺟﻤﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ 12ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﺓ ﻛﺎﺗﺐ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﹶﺍﻟﻴﺸﺎﻣﺎﻉ ﻛﺎﺗﺐ ﻭ ﺩﻻﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﹶ ﺣﹶﻨﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺳﺮﻭﺍﻥ. ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﻭ 13ﭘﺲ ﻣﻴﻜﺎﻳﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺧﻠﻖ ﺍﺯ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ. ﺷﹶﻠﻤﺒﺎ ﺍﺑﻦ ﻛﹸﻮﺷﻲ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ :ﺁﻥ ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﺍﺑﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﹶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻴﺎ «.ﭘﺲ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺑﻦ ﹶﻧﻴﺮﻳﺎ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪ. 15ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﺨﻮﺍﻥ «.ﻭ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪ.
636
16ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 17ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﻧﻮﺷﺘﻲ. 18ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺮﻛﹼﺐ ﺩﺭ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺘﻢ. 19ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺗﻮ ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 20ﭘﺲ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﺓ ﹶﺍﻟﻴﺸﺎﻣﺎﻉ ﻛﺎﺗﺐ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 21ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺠﺮﺓ ﺍﻟﻴﺸﺎﻣﺎﻉ ﻛﺎﺗﺐ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭﮔﻮﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 22ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﻧﻬﻢ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺁﺗﺶ ﭘﻴﺶ ﻭﻱ ﺑﺮ ﻣﻨﻘﻞ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﺳﻪ ﺟﻬﺎﺭ ﻭﺭﻕ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻠﻤﺘﺮﺍﺵ ﻗﻄﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻨﻘﻞ ﺑﻮﺩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻨﻘﻞ ﺑﻮﺩ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪ. 24ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻧﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﺎﻙ ﺯﺩﻧﺪ. 25ﻟﻴﻜﻦ ﺍﹶﻟﻨﺎﺗﺎﻥ ﻭﺩﻻﻳﺎ ﻭ ﺟﻤﺮﻳﺎ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺖ. ﺷﹶﻠﻤﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺪﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﻛﺎﺗﺐ ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﺣﻤﻴﺌﻴﻞ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻭ ﺳﺮﺍﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻋ ﹶﺰﺭﺋﻴﻞ ﻭ ﹶ 26ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳ ﺮ ﺩﺍﺷﺖ. 27ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 28ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﻴﺮ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻨﻮﻳﺲ. 29ﻭ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻱ ﻭ ﮔﻔﺘﻲ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 30ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻛﺴﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻭ ﻻﺵ ﺍﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﮔﺮﻣﺎ ﻭ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 31ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭ ﺑﺮ ﺫﺭﻳﺘﹼﺶ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ. 32ﭘﺲ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺑﻦ ﻧﻴﺮﻳﺎﻱ ﻛﺎﺗﺐ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﺪ. 37 1ﻭ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻛﹸﻨﻴﺎﻫﻮ ﺍﺑﻦ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺍﻭ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ. ﺻﻔﹶﻨﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣ ﻌﺴﻴﺎ ﻛﺎﻫﻦ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﺭﻣﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ» :ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺎ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﺎ. ﺷﹶﻠﻤﻴﺎ ﻭ ﹶ 3ﻭ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻳﻬﻮﻛﹶﻞ ﺑﻦ ﹶ 4ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﻴﻨﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﻟﺸﻜﺮﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺧﺒﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 7ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻟﺸﻜﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 9ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺪﻫﻴﺪ ﻭ ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ. 10ﺑﻠﻜﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺑﺎﺯ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 11ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻟﺸﻜﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ 12ﻛﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻧﺼﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ.
637
ﺷﹶﻠﻤﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺣﻀﹶﻨﻨﹾﻴﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﻲ 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺭﺋﻴﺲ ﻛﺸﻴﻜﭽﻴﺎﻥ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﹺﻳ ﺮﺋﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﹶ ﺭﻭﻱ؟ 14ﺍﺭﻣﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭﻭﻍ ﺍﺳﺖ ،ﻧﺰﺩ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﻡ «.ﻟﻴﻜﻦ ﹺﻳ ﺮﺋﻴﺎ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 15ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺧﺸﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﻛﺎﺗﺐ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﻫﭽﺎﻝ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ، 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺧﻔﻴﺔ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻛﻼﻣﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺴﺖ؟ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﻫﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 18ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺑﻪ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ؟ 19ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ 20ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺸﻨﻮ :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎﻱ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﺏ ﻛﺎﺗﺐ ﭘﺲ ﻧﻔﺮﺳﺘﻲ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻤﻴﺮﻡ. 21ﭘﺲ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ .ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻗﺮﺹ ﻧﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻛﻮﭼﺔ ﺧﺒﺎﺯﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﺔ ﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺎﻧﺪ. 38 ﺸﺤﻮﺭ ﺑﻦ ﻣﻠﹾﻜﻠﻴﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻬﺎ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ: ﺷﹶﻠﻤﻴﺎ ﻭ ﹶﻓ ﹾ ﺸﺤﻮﺭ ﻭ ﻳﻮﻛﹶﻞ ﺑﻦ ﹶ ﺟ ﺪﻟﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﻓ ﹾ ﺷ ﹶﻔﻄﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﺘﹼﺎﻥ ﻭ ﻭ ﹶ 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﻳﺴﺖ ﻭ ﺟﺎﻧﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻟﺸﻜﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﭘﺲ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺳﺴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻃﻠﺒﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺿﺮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ. 5ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ. ﻚ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎ ﻓﺮﻭ ﻫﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎﻝ ﺁﺏ ﻧﺒﻮﺩ 6ﭘﺲ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎﻝ ﻣﻠﹾﻜﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﻠ ﻟﻴﻜﻦ ﮔﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺑﻪ ﮔﻞ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ. ﻚ ﺣﺒﺸﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎﻝ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ، 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﺒ ﺪ ﻣﹶﻠ 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺒﺪﻣﻠﻚ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ 9ﻛﻪ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎﻝ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺷﺮﻳﺮﺍﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻫﻴﭻ ﻧﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 10ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻋﺒﺪﻣﻠﻚ ﺣﺒﺸﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﺍﺯ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎﻝ ﺑﺮﺁﻭﺭ. 11ﭘﺲ ﻋﺒﺪﻣﻠﻚ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻨﺪﺭﺱ ﻭ ﺭﻗﻌﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎﻝ ﻧﺰﺩ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻓﺮﻭﻫﺸﺖ. 12ﻭ ﻋﺒﺪﻣﻠﻚ ﺣﺒﺸﻲ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻨﺪﺭﺱ ﻭ ﺭﻗﻌﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺑﻐﻞ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭ .ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩ. 13ﭘﺲ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎﻝ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. 14ﻭ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺪﺧﻞ ﺳﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻄﻠﺒﻲ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻢ ،ﺍﺯ ﻣﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﺪﺍﺭ. 15ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺑﻪ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﮔﻔﺖ» :ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ ﺁﻳﺎ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻛﹸﺸﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻨﺪ ﺩﻫﻢ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﻨﻴﺪ؟ 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺧﻔﻴﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 17ﭘﺲ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺑﻪ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﮔﻔﺖ» :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﮔﺮ ﺣﻘﻴﻘﺘﹰﺎ ﻧﺰﺩ ﺳﺮﻭﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻱ ،ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 18ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻧﺰﺩ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺮﻭﻱ ،ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺭﺳﺖ. 19ﺍﻣﺎ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺗﻔﻀﻴﺢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.
638
20ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ .ﻣﺴﺘﺪﻋﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻴﺮﻳﺖ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 21ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻛﺸﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ: ﺻﺪﻗﺎﻱ ﺗﻮ ﺗﻮ ﺭﺍ 22ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﹶﺍ ﹾ ﺍﻏﻮﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺗﻮ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻵﻥ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻟﺠﻦ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 23ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺯﻧﺎﻧﺖ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺭﺳﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 24ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻃﻼﻉ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ. 25ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺘﻲ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﻫﻲ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﺪﺍﺭﻱ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﻢ، 26ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﻣﻦ ﻋﺮﺽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻡ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻧﻔﺮﺳﺘﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﻧﻤﻴﺮﻡ. 27ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪ. 28ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻓﺘﺢ ﺷﺪﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺎﻧﺪ؛ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ. 39 1ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﻧﻬﻢ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻧﻬﻢ ﻣﺎﻩ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺭﺧﻨﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺻ ﺮ ﺳﻜﹾﻴﻢ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﻭ ﹶﻧ ﺮﺟﻞ ﺷﹶﺮﺃ ﹶ ﺠ ﺮﹶﻧﺒﻮ ﻭ ﺳﺮ ﺳ ﻤ ﺻ ﺮ ﻭ ﻞ ﺷﹶﺮﺃ ﹶ ﺟﹾ 3ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻭﺳﻄﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﹶﻧ ﺮ ﺭﺋﻴﺲ ﻣﺠﻮﺳﻴﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ. 4ﭼﻮﻥ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﻍ ﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺷﺐ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻋ ﺮﺑﻪ ﺭﻓﺖ. ﺕ 5ﻭ ﻟﺸﻜﺮﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻋﺮﺑﺔ ﺍﹶﺭﻳﺤﺎ ﺑﻪ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺭﹺﺑﻠﹶﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﻤﺎ ﹾ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻓﺘﻮﺍﻱ ﺩﺍﺩ. 6ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﺶ ﺩﺭ ﹺﺭ ﺑﻠﹶﻪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﹸﺮﻓﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ. 7ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺭﺍ ﻛﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩ. 8ﻭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 9ﻭ ﹶﻧﺒﻮ ﹶﺯﺭﺩﺍﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﹼﺩﺍﻥ ،ﺑﻘ ﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﺭﺟﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩ. 10ﻟﻴﻜﻦ ﹶﻧﺒﻮ ﹶﺯﺭﺩﺍﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﹼﺩﺍﻥ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. 11ﻭ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺑﻪ ﻧﺒﻮﺯﺭﺩﺍﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﹼﺩﺍﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 12ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﻚ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻴﭻ ﺍﺫﻳﺘﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻣﺮﺳﺎﻥ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭ. 13ﭘﺲ ﻧﺒﻮﺯﺭﺩﺍﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﹼﺩﺍﻥ ﻭ ﹶﻧﺒﻮ ﹶ ﺷﺰﹾﺑﺎﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﻭ ﹶﻧ ﺮﺟﻞ ﺷﹶﺮﺃﺻﹶﺮ ﺭﺋﻴﺲ ﻣﺠﻮﺳﻴﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺟ ﺪﻟﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﹶﺧﻴﻘﺎﻡ ﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﺩ .ﭘﺲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. 14ﻭ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﺤﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 16ﺑﺮﻭ ﻭ ﻋ ﺒ ﺪ ﻣﻠﹶﻚ ﺣﺒﺸﻲ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺑﻼ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺨﻮﺑﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 17ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 40 1ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺒﻮﺯﺭﺩﺍﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﹼﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻣﻪ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ.
639
2ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﹼﺩﺍﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 4ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻧﻈﺮﺕ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻴﺎﻳﻲ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻧﻈﺮﺕ ﭘﺴﻨﺪ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺁﻳﻲ ،ﭘﺲ ﻣﻴﺎ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺕ ﺧﻮﺵ ﻭ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻱ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﻭ. 5ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺧﻴﻘﺎﻡ ﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮ ﻳﺎ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﻭﻱ ،ﺑﺮﻭ .ﭘﺲ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﹼﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﺔ ﺭﺍﻩ ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺰﺩ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺧﻴﻘﺎﻡ ﺑﻪ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺧﻴﻘﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﻔﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﺗﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﺎﺭﻳﺢ ﻭ ﺳﺮﺍﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﺗﹾﻨﺤﻮﻣﺖ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﻴﻔﺎﻱ ﹶﻧﻄﹸﻮﻓﺎﺗﻲ ﻭ ﻳ ﹶﺰﻧﹾﻴﺎ ﭘﺴﺮ ﻣﻌﻜﺎﺗﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 9ﻭ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺧﻴﻘﺎﻡ ﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻛﺴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ .ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻣﺼﻔﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺁﻳﻨﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﺟﺎﺕ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻇﺮﻭﻑ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺩﻭﻡ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻭﻻﻳﺎﺕ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﺑﻘﻴﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ 11ﻭ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺧﻴﻘﺎﻡ ﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ، 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻤﻴﻊ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺮﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺰﺩ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﻔﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﺟﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻗﺎﺭﻳﺢ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﻔﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ، 14ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑ ﻌﻠﻴﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ؟ ﺍﻣﺎ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺧﻴﻘﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩ. 15ﭘﺲ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻗﺎﺭﻳﺢ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺼﻔﻪ ﺧﻔﻴ ﻪ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﺫﻥ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻢ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﭼﺮﺍ ﺍﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺗﻠﻒ ﮔﺮﺩﻧﺪ؟ 16ﺍﻣﺎ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺧﻴﻘﺎﻡ ﺑﻪ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻗﺎﺭﻳﺢ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﺭﺍ ﻣﻜﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ. 41 1ﻭ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﻟﻴﺸﺎﻣﺎﻉ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﻧﺰﺩ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺧﻴﻘﺎﻡ ﺑﻪ ﻣﺼﻔﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﻣﺼﻔﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺭﻧﺪ. 2ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻩ ﻧﻔﺮﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺧﻴﻘﺎﻡ ﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﺸﺖ. 3ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺩﺭ ﻣﺼﻔﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ. 4ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻃﻼﻉ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، 5ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﺭﻳﺶ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﺪﻥ ﺧﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺷﻜﻴﻢ ﻭ ﺷﻴﻠﻮﻩ ﻭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺒﺮﻧﺪ. 6ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺼﻔﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ» :ﻧﺰﺩ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺧﻴﻘﺎﻡ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ. 7ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺣﻔﺮﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ. 8ﺍﻣﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻜﹸﺶ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺟﻮ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﻋﺴﻞ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ «.ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻜﺸﺖ. 9ﻭ ﺣﻔﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﺪﻧﻬﺎﻱ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﻛﺸﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻌﺸﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﭘﺮ ﻛﺮﺩ.
640
10ﭘﺲ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﻔﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﻔﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺯﺭﺩﺍﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﹼﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺧﻴﻘﺎﻡ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺳﻴﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﻴﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﮕﺬﺭﺩ. 11ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻗﺎﺭﻳﺢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮﻱ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ، 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻳﺎﭼﺔ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺒﻌﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻗﺎﺭﻳﺢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻧﺪ. 14ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﺼﻔﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﺭﻭﺗﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻗﺎﺭﻳﺢ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 15ﺍﻣﺎ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﺑﺎ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﻓﺖ. 16ﻭ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻗﺎﺭﻳﺢ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﺍﺯ ﻣﺼﻔﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺧﻴﻘﺎﻡ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﮕﺮﻓﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺩﻟﻴﺮ ﺟﻨﮕﻲ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻴﻌﻮﻥ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﺟ ﺒﺮﻭﺕ ﻛﻤﻬﺎ ﻡ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺍﺳﺖ ﻣﻨﺰﻝ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ، 17ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ 18ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻧ ﹶﺘﻨﹾﻴﺎ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺧﻴﻘﺎﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺎﻛﻢ ﺯﻣﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 42 ﺷﻌﻴﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻠﻖ ﺍﺯ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ، 1ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﻭ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻗﺎﺭﻳﺢ ﻭ ﻳ ﹶﺰﻧﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻫﻮ ﹶ 2ﻭ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺗﻤﻨﹼﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻣﺎ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺑﻘﻴﻪ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﺎ ﻗﻠﻴﻠﻲ ﺍﺯ ﻛﺜﻴﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ. 3ﺗﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻴﻢ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﺪ«. 4ﭘﺲ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺷﻨﻴﺪﻡ .ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻃﻼﻉ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ«. 5ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺗﻮ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﺧﻮﺍﻩ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺪ ،ﻛﻼﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻴﻢ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﺑﺸﻮﺩ«. 7ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ. 8ﭘﺲ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻗﺎﺭﻳﺢ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ، 9ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﻋﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: 10ﺍﮔﺮ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻏﺮﺱ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﹶﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺑﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻡ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻡ. 11ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻴﻢ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ .ﺑﻠﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺨﺸﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﻢ. 12ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻒ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﭘﺲ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ. 13ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﺨﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ، 14ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﻨﮓ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﻥ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ، 15ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻱ ﺑﻘﻴﺔ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ :ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺟﺎﺯﻡ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ، 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻗﺤﻄﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺮﺩ. 17ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﺎﺯﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﹶﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺧﻼﺻﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 18ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻏﻀﺐ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﻭﺭﻭﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻭ ﺩﻫﺸﺖ ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﻭ ﻋﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ.
641
19ﺍﻱ ﺑﻘﻴﺔ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻣﺮﻭﻳﺪ ،ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ،ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 21ﭘﺲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﮔﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ. 22ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺮﺩ. 43 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻼﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ، ﺷﻌﻴﺎ ﻭ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻗﺎﺭﻳﺢ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﺘﻜﺒﺮ ،ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺰﹶﺭﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻫﻮ ﹶ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻣﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ. 3ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺑﻦ ﻧﻴﺮﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺒﺮﻧﺪ. 4ﻭ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻗﺎﺭﻳﺢ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ،ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 5ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻮﺣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻦ ﻗﺎﺭﻳﺢ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮ ،ﺑﻘﻴﺔ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، 6ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺯﺭﺩﺍﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﹼﺩﺍﻥ ،ﺑﻪ ﺟﺪﻟﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺧﻴﻘﺎﻡ ﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﻭ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺑﻦ ﻧﻴﺮﻳﺎ ﺭﺍ. ﺤ ﹶﻔﹾﻨﺤﻴﺲ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 7ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﹶﺗ 8ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺗﹶﺤﻔﹶﻨﹾﺤﺲ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺳﻌﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﺎﻧﺔ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﺭ ﺗﺤﻔﻨﺤﻴﺲ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﮔﭻ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ. 9ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ 10ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺳﺎﻳﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ. 11ﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻣﻮﺕ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﺷﻤﺸﻴﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﭙﺮﺩ. 12ﻭ ﺁﺗﺸﻲ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﺮﻭﺧﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻣﻠﺒﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻣﺜﻞ ﺷﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺒﺲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ. 13ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﻴﺖ ﺷﻤﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ«. 44 ﺤ ﹶﻔﹾﻨﺤﻴﺲ ﻭ ﻧﻮﻑ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﹶﻓ ﹾﺘﺮﻭﺱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺠﺪﻝ ﻭ ﹶﺗ 1ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣ 2ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻼﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺩﻳﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ، 3ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺮﺍﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ .ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻧﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﻣﻦ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﺟﺎﺳﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻌﻤﻞ ﻧﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. 5ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﺍﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺑﺨﻮﺭ ﻧﺴﻮﺯﺍﻧﻨﺪ. 6ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻣﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻭ ﺑﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺷﻤﺎ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﻭ ﻃﻔﻞ ﻭ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭﻩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻘﻴﻪ ﺍﻱ ﻧﮕﺬﺍﺭﻳﺪ؟ 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﻟﻌﻨﺖ ﻭ ﻋﺎﺭ ﺑﺸﻮﻳﺪ.
642
9ﺁﻳﺎ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ،ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ؟ 10ﻭ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺘﻮﺍﺿﻊ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻧﮕﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ،ﺳﺎﻟﻚ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 11ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺑﻼ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻢ. 12ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺍ ﺟﺰﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻧﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﹸﺮﺩ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻭ ﺩﻫﺸﺖ ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﻭ ﻋﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 13ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﻭﺑﺎ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ .ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻡ. 14ﻭ ﺍﺯ ﺑﻘﻴﺔ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ ﺍﺣﺪﻱ ﺧﻼﺻﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻧﺎﺟﻴﺎﻥ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ«. 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺩﺭ ﹶﻓ ﹾﺘﺮﻭﺱ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ: 16ﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻲ ﮔﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ. 17ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﺮﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﻮﺩ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﺔ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻳﺨﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻧﻴﻢ ﺩﻳﺪﻳﻢ. 18ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﺔ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻭ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ،ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻫﻼﻙ ﮔﺮﺩﻳﺪﻳﻢ. 19ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻠﻜﺔ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺘﻴﻢ ،ﺁﻳﺎ ﺑﻲ ﺍﻃﻼﻉ ﺷﻮﻫﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮﺻﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﭘﺨﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺘﻴﻢ؟ 20ﭘﺲ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 21ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺨﻮﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻣﻠﻚ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻴﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻭ ﺧﻄﻮﺭ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 22ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﻟﻬﺬﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﻫﺸﺖ ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﻭ ﻏﻴﺮﻣﺴﻜﻮﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 23ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺍﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ ،ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﻣﺜﻞ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ«. 24ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺯﻧﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! 25ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺷﻤﺎ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻧﺬﺭﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻭﻓﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﺔ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻳﺨﺖ .ﭘﺲ ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﻓﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 26ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺑﺎﺭﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻗﺴﻢ. 27ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺪﻱ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﻧﺪ. 28ﻟﻴﻜﻦ ﻋﺪﺩ ﻗﻠﻴﻠﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻘﻴﺔ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 29ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﺪﻱ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺣ ﹾﻔ ﺮ ﻉ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ 30ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺶ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 45
643
1ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﻭﻙ ﺑﻦ ﻧﻴﺮﻳﺎ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﻃﻮﻣﺎﺭﻧﻮﺷﺖ: 2ﺍﻱ ﺑﺎﺭﻭﻙ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: 3ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺩﺭﺩ ﻣﻦ ﻏﻢ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﻧﺎﻟﻪ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﻢ. 4ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ،ﺍﺯ ﺭﻳﺸﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻨﺪ. 5ﻭ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻲ؟ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻣﻨﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ﺑﻼ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ .ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﺮﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻱ ﺟﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 46 1ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ؛ 2ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺼﺮ ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻧﹺﻜﹸﻮ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﻓﺮﺍﺕ ﺩﺭ ﻛﺮﻛﻤﻴﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻳﻬﻮﻫﻴﺎﻗﻴﻢ ﺑﻦ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩ: 3ﻣﺠﻦ ﻭ ﺳﭙﺮ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻳﻴﺪ. 4ﺍﻱ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﹸﻮﺩﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ .ﻧﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺻﻴﻘﻞ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺯﺭﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ. ﻞ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﻤﻲ ﻧﮕﺮﻧﺪ، 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﺮﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺮﺩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎﻟﻜ ﹼ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﻑ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﺗﻴﺰﺭﻭﺍﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭﺍﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ .ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻬﺮ ﻓﺮﺍﺕ ﻣﻲ ﻟﻐﺰﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ. 7ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻭﺩ ﻧﻴﻞ ﺳﻴﻼﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﻣﺘﻼﻃﻢ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ؟ 8ﻣﺼﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻭﺩ ﻧﻴﻞ ﺳﻴﻼﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﺑﻬﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﻣﺘﻼﻃﻢ ﮔﺸﺘﻪ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺳﻴﻼﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 9ﺍﻱ ﺍﺳﺒﺎﻥ ،ﺑﺮﺁﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻱ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺗﻨﺪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﻭﻧﺪ .ﺍﻱ ﺍﻫﻞ ﺣﺒﺶ ﻭ ﻓﹸﻮﺕ ﻛﻪ ﺳﭙﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺍﻱ ﻟﹸﻮﺩﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﻛﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ. 10ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﺪﺍﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﮕﻴﺮﺩ .ﭘﺲ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺖ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎﻝ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﻓﺮﺍﺕ ﺫﺑﺤﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 11ﺍﻱ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺑﺮﺁﻱ ﻭ ﺑﻠﺴﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮ .ﺩﺭﻣﺎﻧﻬﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﺍ ﻋﺒﺚ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺮﻱ .ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻋﻼﺝ ﻧﻴﺴﺖ. 12ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﺎﻟﺔ ﺗﻮ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﺮ ﺷﺠﺎﻉ ﻣﻲ ﻟﻐﺰﺩ ﻭ ﻫﺮﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ. 13ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻣﺪﻥ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻭ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺖ: ﺤ ﹶﻔﹾﻨﺤﻴﺲ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﻫﻴﺪ .ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﺠﺎﻭﺭﺍﻧﺖ ﺠﺪﻝ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﹸﻮﻑ ﻭ ﹶﺗ 14ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﻧﺖ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 16ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻟﻐﺰﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ ،ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﻟﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﻢ. 17ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﻋﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﻫﺎﻟﻚ ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﺻﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺗﺎﺑﻮﺭ ،ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﹶﻛ ﺮﻣﻞ ،ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 19ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺼﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻮﻑ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﻏﻴﺮﻣﺴﻜﻮﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 20ﻣﺼﺮ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮﻣﻨﻈﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﻼﻛﺖ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 21ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺰﺩ ﮔﺮﻓﺘﺔ ﺍﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺶ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺮﻭﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﻭﺗﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮﺍﺭﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﻭﺯ ﻫﻼﻛﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻭﻗﺖ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 22ﺁﻭﺍﺯﺓ ﺁﻥ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺭ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺒﺮﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﭼﻮﺏ ﺑﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ. 23ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻻ ﻳﺤﺼﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻠﺨﻬﺎ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺣ ﺪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺍﻓﺰﻭﻧﻨﺪ. 24ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺼﺮ ﺧﺠﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻡ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 25ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺁﻣﻮﻥ ﻧﹸﻮ ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﺶ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﺶ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ.
644
26ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 27ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﺘﺮﺱ ﻭ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺸﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ. 28ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻡ ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻲ ﺳﺰﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ«. 47 1ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﹶﻏﺰﹼﻩ ﺭﺍ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺑﺴﺎﺯﺩ. 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺁﺑﻬﺎ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺮﻱ ﺳﻴﻼﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ .ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﺔ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﹺﻟﻮﹺﻟﹶﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ 3ﺍﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﺳﻤﻬﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺵ ﻭ ﺍﺯ ﻏﻮﻏﺎﻱ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺷﻮﺭﺵ ﭼﺮﺧﻬﺎﻳﺶ .ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﺴﺘﻲ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 4ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻼﻛﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻧﺼﺮﺕ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﺻﻮﺭ ﻭ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻘﻴﺔ ﺟﺰﻳﺮﺓ ﹶﻛﻔﹾﺘﻮﺭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. ﺷﻘﹶﻠﻮﻥ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﺮﺍﺷﻴﺪ؟ 5ﺍﻫﻞ ﹶﻏﺰﱠﻩ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻣﻮ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﹶﺍ ﹾ 6ﺁﻩ ﺍﻱ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﮔﺮﻓﺖ؟ ﺑﻪ ﻏﻼﻑ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻣﺴﺘﺮﻳﺢ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﻮ. 7ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﻴﺮﻱ ،ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﹶﺷﹾﻘﹶﻠﻮﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟« 48 1ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻮﺁﺏ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻧﹶﺒﻮ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻗﺮﻳﻪ ﺗﺎﻳﻢ ﺧﺠﻞ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻣﺴﺠﺎﺏ ﺭﺳﻮﺍ ﻭ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺣﺸﹾﺒﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺗﻘﺪﻳﺮﻫﺎﻱ ﺑﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯﻳﻢ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﻮﻡ ﻧﺒﺎﺷﺪ .ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺍﻱ ﻣ ﺪﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ 2ﻓﺨﺮ ﻣﻮﺁﺏ ﺯﺍﻳﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﺁﻭﺍﺯ ﻧﺎﻟﻪ ﺍﺯ ﺣﻮﺭﻭﻧﺎﻳﻢ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﻫﻼﻛﺖ ﻭ ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﻋﻈﻴﻢ. 4ﻣﻮﺁﺏ ﺑﻬﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺻﻐﻴﺮﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 5ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻟﹸﻮﺣﻴﺖ ﺑﺎ ﮔﺮﻳﺔ ﺳﺨﺖ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮﻱ ﺣﻮﺭﻭﻧﺎﻳﻢ ﺻﺪﺍﻱ ﺷﻜﺴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 6ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ ﻭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺖ ﻋ ﺮ ﻋ ﺮ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﮔﻨﺠﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ .ﻭ ﹶﻛﻤﻮﺵ ﺑﺎ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ. 8ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺷﻬﺮ ﺧﻼﺻﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻫﻞ ﻭﺍﺩﻱ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻫﻤﻮﺍﺭﻱ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 9ﺑﺎﻟﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﮕﺮﻳﺰﺩ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻏﻴﺮﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻏﻠﻔﺖ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭﺩ. 11ﻣﻮﺁﺏ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺘﺮﻳﺢ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺫﹸﺭﺩﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻇﺮﻑ ﺑﻪ ﻇﺮﻑ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻃﻌﻤﺶ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﻮﻳﻲ ﺍﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 12ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺭﻳﺰﻧﺪﮔﺎﻥ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺸﻜﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﺍﺯ ﻛﻤﻮﺵ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 14ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﻮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟ 15ﻣﻮﺁﺏ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻭﺩ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﻣﺘﺼﺎﻋﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: 16ﺭﺳﻴﺪﻥ ﻫﻼﻛﺖ ﻣﻮﺁﺏ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻼﻱ ﺍﻭ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 17ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺠﺎﻭﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﻴﺮ ﺩﻳﺪ .ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻋﺼﺎﻱ ﻗﻮﺕ ﻭ ﭼﻮﺑﺪﺳﺘﻲ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ! 18ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﻳﺒﻮﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﻼﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺧﺸﻚ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻗﻠﻌﻪ ﺍﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ.
645
19ﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻀﺮﻭﻋﻴﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻦ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻧﺎﺟﻴﺎﻥ ﺑﭙﺮﺱ ﻭ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 20ﻣﻮﺁﺏ ﺧﺠﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﻳﺪ .ﺩﺭ ﺍﹶﺭﻧﻮﻥ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺁﺏ ﻫﻼﻙ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺼ ﻪ ﻭ ﻣﻴﻔﺎ ﻋﺖﹾ، ﻥ ﻭ ﻳﻀ ﻬ ﹶ ﻦ ﻫﻤﻮﺍﺭﻱ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺑﺮ ﺣﻮﻟﹸﻮ 21ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﺮ ﺯﻣﻴ ﹺ 22ﻭ ﺑﺮ ﺩﻳﺒﻮﻥ ﻭ ﻧﹶﺒﻮ ﻭ ﺑﻴﺖﹾ ﺩ ﺑﻠﹶﺘﺎﻳﹺﻢ، 23ﻭ ﺑﺮ ﻗﺮﻳﻪ ﺗﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺟﺎ ﻣﻮﻝ ﻭ ﺑﻴﺖ ﻣﻌﻮﻥ، ﺐ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺁﺏ. ﺼﺮﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺑﻌﻴﺪ ﻭ ﻗﺮﻳ ﹺ 24ﻭ ﺑﺮ ﹶﻗ ﺮﻳﻮﺕ ﻭ ﺑ ﹾ 25ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﺥ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻳﺶ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 26ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺖ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻜﺒﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﺩﺭ ﻗﻲ ﺧﻮﺩ ﻏﻮﻃﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﻀﺤﻜﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 27ﺁﻳﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﻀﺤﻜﻪ ﻧﺒﻮﺩ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻲ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻱ؟ 28ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻣﻮﺁﺏ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺻﺨﺮﻩ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﺷﻴﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﻫﻨﺔ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. ﺧﻴﻼ ﻭ ﻛﺒﺮ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ. 29ﻏﺮﻭﺭ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺗﻜﺒﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﻭ ﹸ 30ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺨﺮﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ. 31ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻮﺁﺏ ﺁﺏ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻮﺁﺏ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﻴﺲ ﺣﺎﺭﺱ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 32ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻣ ﹺﻮ ﺳﺒﻤﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻳﻌﺰﻳﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻳﺴﺖ .ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎﭼﺔ ﻳﻌﺰﻳﺮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺑﺮ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻧﮕﻮﺭﻫﺎﻳﺖ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 33ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﺍﺑﺘﻬﺎﺝ ﺍﺯ ﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺮﺧﺸﺘﻬﺎ ﺯﺍﻳﻞ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻓﺸﺮﺩ. ﺻﺪﺍﻱ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 34ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺣﺸﺒﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﹶﺍﻟﹾﻌﺎﻟﻪ ﻭ ﻳﺎﻫﺺ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺻﻮﻏﺮ ﺗﺎ ﺣﻮﺭﻧﺎﻳﻢ ﻋﺠﻠﺖ ﺷﹶﻠﻴﺸﻴﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻧﻤﺮﻳﻢ ﻧﻴﺰ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 35ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﻮﺁﺏ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 36ﻟﻬﺬﺍ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻮﺁﺏ ﻣﺜﻞ ﻧﺎﻱ ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻗﻴﺮ ﺣﺎﺭﺱ ﻣﺜﻞ ﻧﺎﻱ ﺻﺪﺍﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 37ﻭ ﻫﺮ ﺳﺮ ﺑﻲ ﻣﻮ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻳﺶ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺧﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﻤﺮ ﭘﻼﺱ ﺍﺳﺖ. 38ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻣﻬﺎﻱ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﺎﺗﻢ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻇﺮﻑ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﻡ. 39ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﭘﺸﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺠﺎﻭﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻀﺤﻜﻪ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺮﺱ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 40ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺎﺏ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻮﺁﺏ ﭘﻬﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 41ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺩﻝ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﻣﻮﺁﺏ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺜﻞ ﺩﻝ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 42ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﻮﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻜﺒﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 43ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻮﺁﺏ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺣﻔﺮﻩ ﻭ ﺩﺍﻡ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 44ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺑﮕﺮﻳﺰﺩ ﺩﺭ ﺣﻔﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺣﻔﺮﻩ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻝ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮ ﻣﻮﺁﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. ﺣﺸﹾﺒﻮﻥ ﻭ ﻧﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻴﺤﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺣﺪﻭﺩ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﻓﺮﻕ ﺳﺮ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻥ ﺭﺍ 45ﻓﺮﺍﺭﻳﺎﻥ ﺑﻲ ﺗﺎﺏ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺔ ﺣﺸﺒﻮﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 46ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻣﻮﺁﺏ! ﻗﻮﻡ ﻛﻤﻮﺵ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 47ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺧﺮ ،ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ .ﺣﻜﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻮﺁﺏ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ. 49 1ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﺭﺛﻲ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻣﻠﹾﻜﻢ ﺟﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ؟ ﻞ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ 2ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﺂﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻌﺮﺓ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺑﺔ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻨﻮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺗ ﹼ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺘﺼﹼﺮﻓﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ.
646
3ﺍﻱ ﺣﺒﺸﻮﻥ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﻛﻦ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻋﺎﻱ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻱ ﺩﻫﺎﺕ ﺭﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﭘﻼﺱ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﻣﺎﺗﻢ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻳﺶ ﮔﺮﺩﺵ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﻠﹾﻜﻢ ﺑﺎ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ. 4ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺮﺗﹼﺪ ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎﻱ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ ﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﻛﻞﹼ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ )ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ( ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻣﺪ؟ 5ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺠﺎﻭﺭﺍﻧﺖ ﺧﻮﻑ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 6ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ«. 7ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺩﻭﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺁﻳﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﻜﻤﺖ ﺩﺭ ﺗﻴﻤﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺍﺯ ﻓﻬﻴﻤﺎﻥ ﺯﺍﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 8ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺩﺩﺍﻥ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ ﻭ ﺭﻭﺗﺎﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﻋﻤﻴﻖ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻼﻱ ﻋﻴﺴﻮ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 9ﺍﮔﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﭼﻴﻨﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ؟ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﺷﺐ )ﺁﻳﻨﺪ( ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؟ 10ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻋﻴﺴﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺨﻔﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ .ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻧﺶ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻦ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻧﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻮﻛﻞ ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﺳﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﻲ ﺳﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺎﻧﺪ؟ ﺑﻲ ﺳﺰﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ. ﺼﺮﻩ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﻫﺸﺖ ﻭ ﻋﺎﺭ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺧﺮﺍﺑﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ 13ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺫﺍﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻡ ﻛﻪ ﺑ ﹾ ﮔﺸﺖ 14ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺒﺮﻱ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻟﻲ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ! 15ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 16ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻜﺎﻓﻬﺎﻱ ﺻﺨﺮﻩ ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻱ ،ﻫﻴﺒﺖ ﺗﻮ ﻭ ﺗﻜﺒﺮ ﺩﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺎﺏ ﺁﺷﻴﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺴﺎﺯﻱ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 17ﻭ ﺍﺩﻭﻡ ﻣﺤﻞ ﺗﻌﺠﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﺔ ﺻﺪﻣﺎﺗﺶ ﺻﻔﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ. 18ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻋﻤﻮﺭﻩ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺄﻭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺰﻳﺪ. 19ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﺍﺯ ﻃﻐﻴﺎﻥ ﺍﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺴﻜﻦ ﻣﻨﺒﻊ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ .ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﺁﻥ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﮕﻤﺎﺭﻡ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﺁﻥ ﺷﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ؟« 20ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺩﻭﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺮﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺗﻴﻤﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ .ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﻐﻴﺮﺍﻥ ﮔﻠﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 21ﺍﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰﻡ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﺷﺪ. 22ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺎﺏ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺼﺮﻩ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺍﺩﻭﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺜﻞ ﺩﻝ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 23ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺩﻣﺸﻖ» :ﺣﻤﺎﺕ ﻭ ﺍﹶﺭﻓﺎﺩ ﺧﺠﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﺪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ
ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﻮﺩ.
24ﺩﻣﺸﻖ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪﻩ ،ﺭﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﻟﺮﺯﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺁﻻﻡ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻫﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 25ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﺎﻣﻮﺭ ﻭ ﻗﺮﻳﺔ ﺍﺑﺘﻬﺎﺝ ﻣﻦ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 26ﻟﻬﺬﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 27ﻭ ﻣﻦ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﺩﻣﺸﻖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﺮﻭﺧﺖ ﻭ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﺑﹺﻨﻬﺪ ﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ «. 28ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻗﻴﺪﺍﺭ ﻭ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺣﺎﺻﻮﺭ ﻛﻪ ﻧﹶﺒﻮ ﹶﻛﺪﻧﺼ ﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺧﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻗﻴﺪﺍﺭ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻣﺸﺮﻕ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ.
647
29ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﻭﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ .ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﻑ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ! 30ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎﻣﺘﺮ ﻓﺮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺣﺎﺻﻮﺭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﻋﻤﻴﻖ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻧﺒﻮﻛﺪ ﻧﺼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﻮﺭﺗﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﺷﻤﺎ ﺗﺪﺑﻴﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 31ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﻧﺪ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﻳﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻧﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 32ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻭ ﻛﺜﺮﺕ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺎﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﺮﺍﺷﻨﺪ ﺑﺴﻮﻱ ﻫﺮ ﺑﺎﺩ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻫﻼﻙ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 33ﻭ ﺣﺎﺻﻮﺭ ﻣﺴﻜﻦ ﺷﻐﺎﻟﻬﺎ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻧﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﺪ. 34ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻋﻴﻼﻡ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 35ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻛﻤﺎﻥ ﻋﻴﻼﻡ ﻭ ﻣﺎﻳﺔ ﻗﻮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ. 36ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﻤﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﻋﻴﻼﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻭﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺩﻫﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﺘﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﮔﺎﻥ ﻋﻴﻼﻡ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺎﻳﻨﺪ. 37ﻭ ﺍﻫﻞ ﻋﻴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﺸﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻼ ﻳﻌﻨﻲ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﹼﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻡ. 38ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻴﻼﻡ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 39ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭ ﺍﻳﺂﻡ ﺁﺧﺮ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻋﻴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 50 1ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﺎﺑﻞ ﻭﺯﻣﻴﻦ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺖ: 2ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻋﻠﹶﻤﻲ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻣﺨﻔﻲ ﻣﺪﺍﺭﻳﺪ .ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻴﻞ ﺧﺠﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻣ ﺮﻭﺩﻙ ﺧﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﹶﺻﻨﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺳﻮﺍ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻳﺶ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ. 4ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺂﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ. 5ﻭ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺭﺍﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﺍﺑﺪﻱ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻠﺼﻖ ﺷﻮﻳﻢ. 6ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺗﹼﻞ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 7ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ. 8ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﺑﻞ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻠﺪﻧﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺰﻫﺎﻱ ﻧﺮ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﮔﻠﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﻳﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺟﺒﺂﺭ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 10ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻣﻦ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﻭﺟﺪ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﻨﺪ ،ﺟﺴﺖ ﻭ ﺧﻴﺰ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺷﻴﻬﻪ ﺯﺩﻳﺪ. 12ﻣﺎ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻭﺍﻟﺪﺓ ﺷﻤﺎ ﺭﺳﻮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﺆﺧﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﻭ ﻋﺮﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻞ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ .ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻞ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻼﻳﺎﻳﺶ ﺻﻔﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ 13ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻟﻜ ﹼ ﺯﺩ. 14ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺩﺭﻳﻎ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﺍﺯ ﻫﺮﻃﺮﻑ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﻧﻴﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻳﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻳﺶ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ.
648
16ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻞ ،ﺑﺮﺯﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﺱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭﻭ ﺑﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯﻳﺪ .ﻭ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺴﻮﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﺮﻳﺰﺩ. 17ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ،ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺍﻭﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺁﺧﺮﺍﻳﻦ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻛﺮﺩ. 18ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻡ. 19ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﻊ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺮﻣﻞ ﻭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭼﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 20ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺟﺴﺖ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺍﻣﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪ. ﻞ ﻫﻼﻙ ﻛﻦ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ 21ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺮﺍﺗﺎﻳﻢ ﺑﺮﺁﻱ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻓﹶﻘﹸﻮﺩ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻜﺶ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺎﻛ ﹼ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ. 22ﺁﻭﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺷﻜﺴﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 23ﻛﻮﭘﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺎﺑﻞ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 24ﺍﻱ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺩﺍﻡ ﮔﺴﺘﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﺷﺪﻩ ،ﺍﻃﻼﻉ ﻧﺪﺍﺭﻱ .ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺗﺴﺨﻴﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻱ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 25ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻛﺎﺭﻱ ﺩﺍﺭﺩ. ﻞ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 26ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﻴﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺑﺎﻟﻜ ﹼ 27ﻫﻤﺔ ﮔﺎﻭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻼﹼﺥ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻜﺸﻴﺪ .ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ! ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻳﻮﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 28ﺁﻭﺍﺯ ﻓﺮﺍﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﮕﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺍﺧﺒﺎﺭﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 29ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺑﺎﺑﻞ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﺪ .ﺍﻱ ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺣﺪﻱ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﺰﺍ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻜﺒﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 30ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 31ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﻣﺘﻜﺒﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺿ ﺪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻳﻮﻡ ﺗﻮ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 32ﻭ ﺁﻥ ﻣﺘﻜﺒﺮ ﻟﻐﺰﺵ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﺮﻭﺧﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 33ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﻴﺮﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺑﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 34ﺍﻣﺎ ﻭﻟﹼﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻋﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 35ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺑﺮ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺑﺎﺑﻞ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﺣﻜﻴﻤﺎﻧﺶ. 36ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺑﺮ ﻛﺎﺫﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺣﻤﻖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺑﺮ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺸﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 37ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﻧﺶ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﺵ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺑﺮ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 38ﺧﺸﻜﺴﺎﻟﻲ ﺑﺮ ﺁﺑﻬﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺘﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺻﻨﺎﻡ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ 39ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻭﺣﻮﺵ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺎ ﮔﺮﮔﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺘﺮﻣﺮﻍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺴ ﹰ ﻣﻌﻤﻮﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 40ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻋﻤﻮﺭﻩ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺰﻳﺪ. 41ﺍﻳﻨﻚ ﻗﻮﻣﻲ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺘﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﻛﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 42ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻤﺎﻥ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺘﻢ ﭘﻴﺸﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺷﻮﺭﺵ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺳﻮﺍﺭﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 43ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺁﻭﺍﺯﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺳﺴﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﻭ ﹶﺍﻟﹶﻢ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﺪ ﺩﺭﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 44ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﺍﺯ ﻃﻐﻴﺎﻥ ﺍﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺴﻜﻦ ﻣﻨﻴﻊ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ .ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﺁﻥ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﮕﻤﺎﺭﻡ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﺁﻥ ﺷﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ؟
649
45ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﺎﺑﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺮﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ .ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﻐﻴﺮﺍﻥ ﮔﻠﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 46ﺍﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 51 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻭﺳﻂ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺑﺎﺩﻱ ﻣﻬﻠﻚ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻢ. 2ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﺧﺮﻣﻦ ﻛﻮﺑﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻮﺑﻴﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺧﺎﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. ﻞ ﻫﻼﻙ 3ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﺑﺮ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺯﺭﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻔﺘﺨﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﺩ .ﻭ ﺑﺮ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺁﻥ ﺗﺮﺣﻢ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜ ﹼ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 4ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﻥ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻳﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 7ﺑﺎﺑﻞ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﺎﻡ ﻃﻼﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺖ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ .ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺑﺶ ﻧﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 8ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺑﻠﹶﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺁﻥ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﺪ. 9ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﺍﻣﺎ ﺷﻔﺎ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻓﻼﻙ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 11ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻴﺰ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺳﭙﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻭﺡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﻜﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﺎﺑﻞ ،ﻋﻠﹶﻤﻬﺎ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺣﺮﺍﺳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻛﺸﻴﻜﭽﻴﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺼﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺑﺎﺑﻞ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺎﻛﻨﻲ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻨﺠﻬﺎ ﻣﻌﻤﻮﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ! ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺗﻮ ﻭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻃﻤﻊ ﺗﻮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ! 14ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﻪ ﺫﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻣﻠﺦ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﻠﺒﺎﻧﮓ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ. 15ﺍﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ. 16ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻏﻮﻏﺎﻱ ﺁﺑﻬﺎ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﻗﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 17ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭﺣﺸﻲ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺗﻤﺜﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺖ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺍﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﻧﻔﺲ ﻧﻴﺴﺖ. 18ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﻭ ﻛﺎﺭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 19ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺳﺎﺯﻧﺪﺓ ﻫﻤﺔ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ )ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ( ﻋﺼﺎﻱ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. » 20ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻛﻮﭘﺎﻝ ﻭ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺟﻨﮓ ﻫﺴﺘﻲ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﺳﺐ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 22ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﻴﺮ ﻭ ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﺩﻭﺷﻴﺰﻩ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 23ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺷﺒﺎﻥ ﻭ ﮔﻠﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻴﺸﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 24ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﺔ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺟﺰﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 25ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﻛﻮﻩ ﻣﺨﺮﺏ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ! ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻏﻠﻄﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻮﻩ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ! 26ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﺮ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﻳﺎ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. ﺷﻜﹶﻨﺎﺯ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﺪ. ﻲ ﻭ ﹶﺍ ﹾ 27ﻋﻠﹶﻤﻬﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﺪ .ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻭ ﺣﺎﺿﺮﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺁﺭﺍﺭﺍﺕ ﻭ ﻣﻨ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻭﻱ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﻠﺦ ﻣﻮﺩﺍﺭ ﺑﺮﺁﻭﺭﻳﺪ.
650
28ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻭﻱ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻳﺪ .ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﺣﺎﻛﻤﺎﻧﺶ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻭ ﺍﻟﻴﺎﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ. 29ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻭ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺑﺎﺑﻞ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻏﻴﺮﻣﺴﻜﻮﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 30ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻼﺫﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺟﺒﺮﻭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﺍﻳﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﺯﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻳﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻳﺶ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 31ﻗﺎﺻﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻗﺎﺻﺪ ﻭ ﭘﻴﻚ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭘﻴﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻭﻳﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﺮﺵ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. 32ﻣﻌﺒﺮﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻲ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 33ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﺜﻞ ﺧﺮﻣﻦ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻛﻮﺑﻴﺪﻧﺶ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻭﻗﺖ ﺩﺭﻭ ﺑﺪﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 34ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺗﻠﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻇﺮﻑ ﺧﺎﻟﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻠﻌﻴﺪﻩ ،ﺷﻜﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﻣﻦ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﻄﺮﻭﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 35ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺔ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻇﻠﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮ ﺟﺴﺪ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﻮﺩ .ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﻥ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻳﺪ. 36ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻧﻬﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﭼﺸﻤﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﺸﻜﺎﻧﻴﺪ. 37ﻭ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺷﻐﺎﻟﻬﺎ ﻭ ﻣﺤﻞ ﺩﻫﺸﺖ ﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﺒﺪﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺣﺪﻱ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 38ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻏﺮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﺮﺑﭽﮕﺎﻥ ﻧﻌﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ. 39ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻡ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺰﻣﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻭﺟﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﺑﺨﻮﺍﺑﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻧﺸﻮﻧﺪ. 40ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﻭ ﺑﺰﻫﺎﻱ ﻧﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﻠﺦ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 41ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﻴﺸﻚ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺤﻞ ﺩﻫﺸﺖ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ! 42ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻛﺜﺮﺕ ﺍﻣﻮﺍﺟﺶ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 43ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﻭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺸﺘﻪ .ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺬﺭ ﻧﻜﻨﺪ. 44ﻭ ﻣﻦ ﺑﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺑﻞ ﺳﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻠﻌﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﺎﺑﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 45ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻴﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻫﺎﻧﻴﺪ. 46ﻭ ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﺿﻌﻒ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﺷﻮﺩ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ .ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻇﻠﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺣﺎﻛﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 47ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺑﺎﺑﻞ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻘﺘﻮﻻﻧﺶ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 48ﺍﻣﺎ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 49ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﺑﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 50ﺍﻱ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﻣﺘﺬﻛﹼﺮ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 51ﻣﺎ ﺧﺠﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻋﺎﺭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﭼﻬﺮﺓ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﻬﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 52ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎﻳﺶ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﻣﺠﺮﻭﺣﺎﻥ ﻧﺎﻟﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 53ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﺩ ﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺣﺼﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 54ﺻﺪﺍﻱ ﻏﻮﻏﺎ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﻜﺴﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ. 55ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻮﺭﺵ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 56ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺟﺒﺎﺭﺍﻧﺶ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻛﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 57ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﻭ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺒﺎﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭﻧﺸﻮﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ.
651
ﻞ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪﺵ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ 58ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﻭﺳﻴﻊ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺎﻟﻜ ﹼ ﺟﻬﺖ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ«. 59ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻧﻴﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﻣﺤﺴﻴﺎ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ .ﻭ ﺳﺮﺍﻳﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺑﻮﺩ. 60ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﻧﻮﺷﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. 61ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎ ﮔﻔﺖ» :ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻱ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺒﻴﻦ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ. 62ﻭ ﺑﮕﻮ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺮﺍﺑﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 63ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻱ ،ﺳﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻓﺮﺍﺕ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ. 64ﻭ ﺑﮕﻮ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ،ﻏﺮﻕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺍﺳﺖ. 52 1ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻜﺴﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺣﻤﻴﻄﻞ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﺍﺯ ﻟﺒﻨﹶﻪ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﻧﻈﺮﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻏﻀﺒﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻋﺎﺻﻲ ﮔﺸﺖ. 4ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺩﻫﻢ ﺳﺎﻝ ﻧﻬﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻥ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ، ﺳﻨﮕﺮﻱ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﺷﻬﺮ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻧﻬﻢ ﻣﺎﻩ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻗﺤﻄﻲ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﭼﻨﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ. 7ﭘﺲ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺭﺧﻨﻪ ﺍﻱ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﻧﺰﺩ ﺑﺎﻍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻋﺮﺑﻪ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 8ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺑﻪ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮﺵ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 9ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺭﺑﻠﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﻤﺎﺕ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻓﺘﻮﻱ ﺩﺍﺩ. 10ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺭﺑﻠﻪ ﻛﹸﺸﺖ. 11ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺭﺍ ﻛﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺑﺴﺖ .ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 12ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﭘﻨﺠﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﻣﻠﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﻧﺒﻮﺯﺭﺩﺍﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﺩﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪ. 13ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 14ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﺩﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 15ﻭ ﻧﺒﻮﺯﺭﺩﺍﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﺩﺍﻥ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﺭﺟﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩ. 16ﺍﻣﺎ ﻧﺒﻮﺯﺭﺩﺍﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﺩﺍﻥ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﻲ ﻭ ﻓﻼﹼﺣﻲ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ. 17ﻭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﻳﺎﭼﺔ ﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺮﻧﺞ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﺩﻳﮕﻬﺎ ﻭ ﺧﺎﻛﻨﺪﺍﺯﻫﺎ ﻭ ﮔﻠﮕﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻗﺎﺷﻘﻬﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﺩﺍﻥ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺠﻤﺮﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﻳﮕﻬﺎ ﻭ ﺷﻤﻌﺪﺍﻧﻬﺎ ﻭ ﻗﺎﺷﻘﻬﺎ ﻭ ﻟﮕﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﻃﻼﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻘﺮﺓ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺩ. 20ﺍﻣﺎ ﺩﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﻭ ﻳﻚ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﮔﺎﻭ ﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﻧﺞ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﺍﻣﺎ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ،ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻳﻚ ﺳﺘﻮﻥ ﻫﺠﺪﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺣﺠﻢ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻬﻲ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ ﺗﺎﺝ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻳﻚ ﺗﺎﺝ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺷﺒﻜﻪ ﻭ ﺍﻧﺎﺭﻫﺎ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺗﺎﺝ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﺩﻭﻡ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻭ ﺍﻧﺎﺭﻫﺎ ﺩﺍﺷﺖ. 23ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻧﻮﺩ ﻭ ﺷﺶ ﺍﻧﺎﺭﺑﻮﺩ .ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺷﺒﻜﻪ ﻳﻜﺼﺪ ﺑﻮﺩ.
652
ﺻﻔﹶﻨﻴﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺳﻪ ﻣﺴﺘﺤﻔﻆ ﺩﺭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. 24ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﺩﺍﻥ ،ﺳﺮﺍﻳﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ،ﻭ ﹶ 25ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﺗﺐ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﻭﻻﻳﺖ ﺭﺍ ﺳﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﮔﺮﻓﺖ. 26ﻭ ﻧﺒﻮﺯﺭﺩﺍﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﺩﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺭﺑﻠﻪ ﺑﺮﺩ. 27ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺑﻠﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﻤﺎﺕ ﺯﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ .ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 28ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩ .ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﻔﺘﻢ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ. 29ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺠﺪﻫﻢ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩ. 30ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻮﻡ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﻧﺒﻮﺯﺭﺩﺍﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﺩﺍﻥ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩ .ﭘﺲ ﺟﻤﻠﺔ ﻛﺴﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺸﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 31ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﻢ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺳﻲ ﻭ ﻫﻔﺘﻢ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﹶﻭﻳﻞ ﻣﺮﻭﺩﻙ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺩ ﺳﺮ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ. 32ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﻛﺮﺳﻴﻬﺎﻱ ﺳﺎﻳﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 33ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻋﻤﺮﺵ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 34ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻌﻴﺸﺖ ﺍﻭ ﻭﻇﻴﻔﺔ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﺵ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺂﻡ ﻋﻤﺮﺵ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ.
653
ﻛﺘﺎﺏ ﻣﺮﺍﺛﻲ ﺍﺭﻣﻴﺎ 1 1ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺑﻮﺩ ﻣﻨﻔﺮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﻠﻜﻪ ﺑﻮﺩ ﺧﺮﺍﺟﮕﺬﺍﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ! 2ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺷﻜﻬﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﺭﺧﺴﺎﺯﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺤ ﺒﺎﻧﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ .ﻫﻤﺔ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺪﻭ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 3ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻭ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﻨﺪﮔﻲ ،ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺭﺍﺣﺖ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﺗﻨﮓ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 4ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻋﻴﺪﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ .ﻫﻤﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ،ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﺶ ﺁﻩ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ .ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺭﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﺗﻠﺨﻲ. 5ﺧﺼﻤﺎﻧﺶ ﺳﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﻓﻴﺮﻭﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺜﺮﺕ ﻋﺼﻴﺎﻧﺶ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺍﻃﻔﺎﻟﺶ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 6ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺯﺍﻳﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﻣﺜﻞ ﻏﺰﺍﻟﻬﺎﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻌﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺑﻲ ﻗﹼﻮﺕ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ. 7ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﺬﻟﹼﺖ ﻭ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻔﺎﻳﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﺎﺑﻖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻣﺪﺩ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ .ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎﻳﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ. 8ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﹼﺪﺕ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮﻫﻨﮕﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻴﺰ ﺁﻩ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 9ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻨﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻄﻮﺭ ﻋﺠﻴﺐ ﭘﺴﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ .ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﺬﻟﹼﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻴﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺗﻜﺒﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 10ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﺍﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺍ ﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻭ ﺩﺭﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ. 11ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺁﻩ ﻛﺸﻴﺪﻩ .ﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﻨﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻴﻴﻦ ﻭ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻓﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 12ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺍﻩ ﮔﺬﺭﻳﺎﻥ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭻ ﺍﺳﺖ؟ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺁﻳﺎ ﻏﻤﻲ ﻣﺜﻞ ﻏﻢ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻦ ﻋﺎﺭﺽ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ 13ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺯﺑﻮﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﺍﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻭ ﻣﺮﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 14ﻳﻮﻍ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﺯﺍﻳﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﻢ ﺗﻠﻒ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺟﻤﺎﻋﺘﻲ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﻨﻜﺴﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺩﻭﺷﻴﺰﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺮﺧﺸﺖ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ،ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺁﺏ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻭ ﺗﺎﺭﻩ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺟﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ .ﭘﺴﺮﺍﻧﻢ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ،ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ .ﻳﻬﻮﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺠﺎﻭﺭﺍﻧﺶ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻭ ﺑﺸﻮﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﻳﻬﻮﻩ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻡ .ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﻏﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻥ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 19ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻣﻲ ﺟﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 20ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﻧﻈﺮ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﻫﺴﺘﻢ .ﺍﺣﺸﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﺟﻮﺷﺪ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻣﻦ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻡ .ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺕ ﺍﺳﺖ.
654
21ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻩ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ .ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﭼﻮﻥ ﺑﻼﻱ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ .ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﻭﺯﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻋﻼﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 22ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺼﻴﺒﺘﻢ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺑﻲ ﺗﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2 1ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻗﺪﻣﮕﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺴﻜﻦ ﻫﺎﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻭ ﺳﺮﺍﻭﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 3ﺩﺭ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻲ ﺑﻠﻌﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 4ﻛﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺩﺷﻤﻦ ﺯﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﻋ ﺪ ﻭ ﺑﺮﭘﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﺔ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻧﻴﻜﻮﻣﻨﻈﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﺩﺷﻤﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﺼﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﺩﺍﺩﻩ 6ﻭ ﺳﺎﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﹶﻛﭙﺮﻱ ﺩﺭ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻜﺎﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻳﻬﻮﻩ ﻋﻴﺪﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺩﺭ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻱ ﻗﺼﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻴﺪﻫﺎ ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ. 8ﻳﻬﻮﻩ ﻗﺼﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺯﺩ .ﭘﺲ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻜﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻼﻙ ﺑﺎﺯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻨﺪﻕ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﻮﺣﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 9ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﺧﺮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺳﺮﺍﻭﺭﺍﻧﺶ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺭﺅﻳﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ. 10ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺑﺮﺳﺮ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪﻩ ،ﭘﻼﺱ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻨﺪ ﻭ ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺍﻓﻜﻨﻨﺪ. 11ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺷﻜﻬﺎ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺣﺸﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﻮﺵ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺟﮕﺮﻡ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﺿﻌﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 12ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺠﺮﻭﺣﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻧﺪ. 13ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ! ﻭ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻱ ﺩﻭﺷﻴﺰﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻢ! ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﻳﺎ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺍﺩ. 14ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻭﺣﻲ ﻛﺎﺫﺏ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﮔﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 15ﺟﻤﻴﻊ ﺭﻫﮕﺬﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﻚ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺟﻨﺒﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻤﺎﻝ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﺑﺘﻬﺎﺝ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ؟ 16ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ،ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺍﻓﺸﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ .ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ ،ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ. 17ﻳﻬﻮﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻧﻤﻮﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍ ﻳﺎﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺷﺎﺥ ﺧﺼﻤﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 18ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ،ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺩ ﺍﺷﻚ ﺑﺮﻳﺰ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻣﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﻚ ﭼﺸﻤﺖ ﺭﺍﺣﺖ ﻧﺒﻴﻨﺪ!
655
19ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﭘﺎﺳﻬﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻳﺰ ،ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﺎﻥ ﺍﻃﻔﺎﻟﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻫﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯ، 20ﻭ ﺑﮕﻮ :ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻨﮕﺮ ﻭ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻓﺮﻣﺎ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ! ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﻴﻮﺓ ﺭﺣﻢ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺯﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ؟ 21ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻨﺪ .ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻥ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ .ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻛﹸﺸﺘﻲ ﻭ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻱ. 22ﺗﺮﺳﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯ ﻋﻴﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻱ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻏﻀﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ ﻳﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ .ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺯﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 3 1ﻣﻦ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﺼﺎﻱ ﻏﻀﺐ ﻭﻱ ﻣﺬﻟﹼﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ. 2ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ. 3ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻣﻦ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 4ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﻣﻨﺪﺭﺱ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 5ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻲ ﻭ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﮔﺮﺩ ﻣﻦ ﺣﺼﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﻣﺮﺍ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻣﻨﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 9ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺳ ﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻛﺞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺧﺮﺳﻲ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺷﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺸﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﺭﺍﻩ ﻣﺮﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻛﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ،ﻫﺪﻑ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 13ﻭ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﹸﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻀﺤﻜﻪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﺳﺮﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. ﺴﻨﹾﺘﻴﻦ ﻣﺴﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻴﻬﺎ ﺳﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﹶﻓ 16ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺭﻳﺰﻫﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻲ ﻭ ﻣﻦ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻡ، 18ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 19ﻣﺬﻟﹼﺖ ﻭ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﻣﺮﺍ ﺍﻓﺴﻨﺘﻴﻦ ﻭ ﺗﻠﺨﻲ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭ. 20ﺗﻮ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﻨﺤﻨﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﻭ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 22ﺍﺯ ﺭﺃﻓﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻠﻒ ﻧﺸﺪﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﻲ ﺯﻭﺍﻝ ﺍﺳﺖ. 23ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ. 24ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ. 25ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ. 26ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺳﻜﻮﺕ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ. 27ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﻍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. 28ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻭ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 29ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ. 30ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺴﭙﺎﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﺩ. 31ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 32ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺳﺎﺯﺩ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﺜﺮﺕ ﺭﺃﻓﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ.
656
33ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺭﻧﺠﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻧﻤﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 34ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭘﺎ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﺮﺩﻥ، ﻖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ، 35ﻭ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺣ 36ﻭ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺁﺩﻣﻲ ﺩﺭ ﺩﻋﻮﻳﺶ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺴﺖ. 37ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 38ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﻫﻢ ﺑﺪﻱ ﻭ ﻫﻢ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺻﺎﺩﺭ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ؟ 39ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﺩﻣﻲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﺰﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ؟ 40ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺠﺴﺲ ﻭ ﺗﻔﺤﺺ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻛﻨﻴﻢ. 41ﺩﻟﻬﺎ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻳﻢ، 42ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ :ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻳﻢ ﻭ ﺗﻮ ﻋﻔﻮ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻱ. 43ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺷﻔﻘﺖ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻱ. 44ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺑﺮ ﻏﻠﻴﻆ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﺳﺎﺧﺘﻲ ،ﺗﺎ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﺎ ﻧﮕﺬﺭﺩ. 45ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻓﻀﻠﻪ ﻭ ﺧﺎﻛﺮﻭﺑﻪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ«. 46ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪ. 47ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻼﻛﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ،ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ. 48ﺧﻮﻑ ﻭ ﺩﺍﻡ ﻭ ﻫﻼﻛﺖ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻋﺎﺭﺽ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 49ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﻼ ﺍﻧﻘﻄﺎﻉ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻲ ﺍﻳﺴﺘﺪ. 50ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﺪ. 51ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺷﻬﺮﻡ ،ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺭﻧﺠﺎﻧﺪ. 52ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻨﻨﺪ ،ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻍ ﺑﺸﺪﺕ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 53ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎﻝ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ. 54ﺁﺑﻬﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺖ ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪﻡ. 55ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻋﻤﻖ ﻫﺎﻱ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎﻝ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ. 56ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻱ ،ﭘﺲ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻩ ﻭ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻣﻦ ﻣﭙﻮﺷﺎﻥ! 57ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﺘﺮﺱ . 58ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﻮﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﻭﺣﻴﺎﺕ ﻣﺮﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ! 59ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻇﻠﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ .ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻓﺮﻣﺎ! 60ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻴﻨﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺗﺪﺑﻴﺮﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ. 61ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺬﹼﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺗﺪﺑﻴﺮﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻱ! 62ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻭ ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻱ 63ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻓﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 64ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻥ. 65ﻏﺸﺎﻭﺓ ﻗﻠﺐ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻩ ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺩ! 66ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻼﻙ ﻛﻦ. 4 1ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻃﻼ ﺯﻧﮓ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻗﺪﺱ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻫﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺭﻧﺎﺏ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻇﺮﻭﻑ ﺳﻔﺎﻟﻴﻦ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺖ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ؟ 3ﺷﻐﺎﻟﻬﺎ ﺗﻴﺰ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺷﻴﺮﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺘﺮﻣﺮﻍ ﺑﺮﻱ ،ﺑﻴﺮﺣﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 4ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺷﻴﺮﻩ ﺧﻮﺍﺭﻩ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﻛﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﭼﺴﺒﺪ ،ﻭ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ. 5ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻟﺬﻳﺬ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ،ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﻴﻨﻮﺍ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ .ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﻗﺮﻣﺰ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻣﺰﺑﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻲ ﮔﺸﻨﺪ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺪﻭﻡ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺷﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﻨﻬﺎﺩ.
657
7ﻧﺬﻳﺮﮔﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﻑ ،ﺻﺎﻑ ﺗﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ،ﺳﻔﻴﺪ ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺑﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻟﻌﻞ ﺳﺮﺧﺘﺮ ﻭ ﺟﻠﻮﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻛﺒﻮﺩ ﺑﻮﺩ. 8ﺍﻣﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺳﻴﺎﻫﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ .ﭘﻮﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﭼﻮﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﻬﺘﺮﻧﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺷﺪﻩ ،ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 10ﺯﻧﺎﻥ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ،ﺍﻭﻻﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺰﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ .ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻫﻼﻛﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻏﺬﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 11ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺁﺗﺸﻲ ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻛﻪ ﺍﺳﺎﺱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﺔ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺪ ﻭ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ. 13ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﺶ ،ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺶ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ. 14ﻣﺜﻞ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻧﻮﺍﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻧﺠﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 15ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻧﺠﺲ ﻫﺴﺘﻴﺪ! ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻭ ﻟﻤﺲ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ! ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻧﻮﺍﻥ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 16ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ .ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺸﺎﻳﺦ ،ﺭﺃﻓﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 17ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﺎ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﺑﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﮕﺎﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﺍﺩ. 18ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺭﻓﺖ .ﺁﺧﺮﺕ ﻣﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺟﻞ ﻣﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 19ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻋﻘﺎﺑﻬﺎﻱ ﻫﻮﺍ ﺗﻴﺰﺭﻭﺗﺮ ﺍﻧﺪ .ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ. 20ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻔﺤﺔ ﺑﻴﻨﻲ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺣﻔﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪ ،ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﺔ ﺍﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ،ﺯﻳﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻦ ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺩﻭﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﻮﺹ ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻲ! ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻩ ،ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 22ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺳﺰﺍﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺩﻭﻡ ،ﻋﻘﻮﺑﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 5 1ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻭ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻋﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ. 2ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻭﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺟﻨﺒﻴﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﻣﺎ ﻳﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻲ ﭘﺪﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﻴﻮﻩ ﻫﺎ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 4ﺁﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻴﻢ ﻭ ﻫﻴﺰﻡ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 5ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺭﺍﺣﺖ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ. 6ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺁﺷﻮﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻳﻢ. 7ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 8ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ. 9ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ،ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺨﻄﺮ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻴﻢ. 10ﭘﻮﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﻤﻮﻡ ﻗﺤﻂ ﻣﺜﻞ ﺗﻨﻮﺭ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 11ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ. 12ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﺭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 13ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺁﺳﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺎﺭ ﻫﻴﺰﻡ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ. 14ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻐﻤﻪ ﺳﺮﺍﻳﻲ ﺧﻮﻳﺶ. 15ﺷﺎﺩﻱ ﺩﻝ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻗﺺ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 16ﺗﺎﺝ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻳﻢ. 17ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺑﻲ ﺗﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﺗﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻮﻩ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻛﻪ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﺑﺎﻫﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 19ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ ﺟﻠﻮﺱ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻲ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﻫﺮﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 20ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺪﺕ ﻣﺪﻳﺪﻱ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ.
658
21ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺂﻡ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﻠﻒ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﻦ. ﻻ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﹼﻜﻞ ﺭ ﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ. 22ﻭﺍ ﹼ
659
ﻛﺘﺎﺏ ﺣﺰﻗﻴﺎﻝ ﻧﺒﻲ 1 1ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﻨﺠﻢ ﻣﺎﻩ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺳﺎﻝ ﺳﻲ ﺍﻡ ،ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﺧﺎﺑﻮﺭ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ. 2ﺩﺭ ﭘﻨﺠﻢ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﻛﻪ ﺳﺎﻝ ﭘﻨﺠﻢ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻳﻬﻮﻳﺎﻛﻴﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ، 3ﻛﻼﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺮ ﺣﺰﻗﻴﺎﻝ ﺑﻦ ﺑﻮﺯﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮﺧﺎﺑﻮﺭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ. 4ﭘﺲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎﺩ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺑﺮ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺟﻬﻨﺪﻩ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﮔﻲ ﺍﻱ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ،ﻣﺜﻞ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﺮﻧﺞ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺷﺒﻴﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺎﻝ ﺩﺍﺷﺖ. 7ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻭ ﻛﻒ ﭘﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻒ ﭘﺎﻱ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﺮﻧﺞ ﺻﻴﻘﻠﻲ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 8ﻭﺯﻳﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﻃﺮﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭﺭﻭﻳﻬﺎ ﻭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 9ﻭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 10ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻭﻱ ﺷﻴﺮ ﺑﻄﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻭﻱ ﮔﺎﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﭼﭗ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻭﻱ ﻋﻘﺎﺏ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 11ﻭ ﺭﻭﻳﻬﺎ ﻭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺑﺎﻻ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﺟﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﻝ ﻫﺮﻳﻚ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻭ ﺩﻭ ﺑﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 12ﻭ ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺭﻓﺘﻦ ﺭﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﺎﻓﺘﻨﺪ. 13ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺍﻳﻦ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﺧﮕﺮﻫﺎﻱ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺁﻥ ﺁﺗﺶ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﻕ ﻣﻲ ﺟﻬﻴﺪ. 14ﻭ ﺁﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻣﺜﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺮﻕ ﻣﻲ ﺩﻭﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻳﻚ ﭼﺮﺥ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺁﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮﺭﻭﻱ )ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ( ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﭼﺮﺧﻬﺎ ﻭ ﺻﻨﻌﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﭼﺮﺥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﭼﺮﺥ ﺑﻮﺩ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻃﺮﻑ ﻣﻴﻞ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﻓﻠﻜﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻠﻜﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﭼﺮﺧﻬﺎ ﺩﺭ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﭼﺮﺧﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ. 20ﻭ ﻫﺮﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﺮﺧﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺩﺭ ﭼﺮﺧﻬﺎ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﺮﺧﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻭﺡ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺩﺭ ﭼﺮﺧﻬﺎ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻓﻠﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺑﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﻠﹼﻮ ﹺﺭ ﻣﻬﻴﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻬﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻳﺮ ﻓﻠﻚ ﺑﺴﻮﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺑﺎﻝ ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺑﺎﻝ ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺑﺪﻧﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻣﻦ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺻﺪﺍﻱ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ،ﻣﺜﻞ ﺁﻭﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺻﺪﺍﻱ ﻓﻮﺝ ﺷﻨﻴﺪﻡ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﻫﺸﺘﻨﺪ. 25ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﻥ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﻫﺸﺘﻨﺪ ،ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﻓﻠﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﻣﻲ ﺷﺪ. ﺖ ﺗﺨﺖ ،ﺷﺒﺎﻫﺘﻲ ﻣﺜﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮ ﻓﻮﻕ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ. ﺖ ﺗﺨﺘﻲ ﻣﺜﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻛﺒﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﺒﺎﻫ 26ﻭ ﺑﺎﻻﻱ ﻓﻠﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﺷﺒﺎﻫ 27ﻭ ﺍﺯ ﻣﻨﻈﺮ ﻛﻤﺮ ﺍﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﺑﺎﻻ ﻣﺜﻞ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﺮﻧﺞ ﺗﺎﺑﺎﻥ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﻭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺩﻳﺪﻡ .ﻭ ﺍﺯ ﻣﻨﻈﺮ ﻛﻤﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﺜﻞ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﺪﻡ. ﺖ ﺟﻼﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ، 28ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻗﻮﺱ ﻗﺰﺡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﺑﺮﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﮔﻲ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻈ ﹺﺮ ﺷﺒﺎﻫ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻗﺎﺋﻠﻲ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ، 2 1ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ. 2ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ،ﺭﻭﺡ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻡ
660
3ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺖ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺍﻧﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﻲ ﺍﻟﻘﻠﺐ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﻲ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 4ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺭﻭ ﻭ ﻗﺴ 5ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺴﺖ. 6ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺮﺱ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﻢ ﻣﻜﻦ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺷﻮﻛﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻋﻘﺮﺑﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻲ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺮﺱ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺸﻮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 7ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻫﺴﺘﻨﺪ. 8ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻋﺎﺻﻲ ﻣﺸﻮ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺑﺨﻮﺭ. 9ﭘﺲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺳﺘﻲ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﻦ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﮕﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭ ﻭ ﭘﺸﺘﺶ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﺣﻪ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺑﻮﺩ. 3 1ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻲ ﺑﺨﻮﺭ .ﺍﻳﻦ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﻮ. 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺁﻥ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺭﺍﻧﻴﺪ. 3ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﻜﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﺣﺸﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﭘﺮ ﻛﻦ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﻋﺴﻞ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻴﺎ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻦ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺖ ﻏﺎﻣﺾ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺛﻘﻴﻞ ﻟﺴﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻧﺸﺪﻱ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 6ﻧﻪ ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻏﺎﻣﺾ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺛﻘﻴﻞ ﻟﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ .ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﺵ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻲ ﺍﻟﻘﻠﺐ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 7ﺍﻣﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺨﺖ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻭ ﻗﺴ 8ﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 9ﺑﻠﻜﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﻢ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺮﺱ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 10ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺟﺎ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﺎ. 11ﻭ ﺑﻴﺎ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﺳﻴﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﻦ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ .ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻭﺡ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺧﻮﺩ ﺻﺪﺍﻱ ﮔﻠﺒﺎﻧﮓ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ »ﺟﻼﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻭ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ. 13ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﭼﺮﺧﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﮔﹸﻠﺒﺎﻧﮓ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ. 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻭﺡ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻠﺨﻲ ﺩﺭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. ﻞ ﹶﺍﺑﹺﻴﺐ ﻧﺰﺩ ﺍﺳﻴﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﺧﺎﺑﻮﺭ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺭﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻣﺘﺤﻴﺮ 15ﭘﺲ ﺑﻪ ﹶﺗ ﱠ ﻧﺸﺴﺘﻢ. 16ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯﻩ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 17ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻦ. 18ﻭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ ،ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻧﻜﻨﻲ ﻭ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﻳﻲ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺯﺷﺖ ﺍﻭ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺯﻱ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻃﻠﺒﻴﺪ. 19ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺖ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺍﻭ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ. 20ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺯ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺳﻨﮕﻲ ﻣﺼﺎﺩﻡ ﭘﻴﺶ ﻭﻱ ﺑﻨﻬﻢ ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻧﻨﻤﻮﺩﻱ ،ﺍﻭ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻃﻠﺒﻴﺪ. 21ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺧﻄﺎ ﻧﻮﺭﺯﺩ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﺧﺪ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ.
661
22ﻭﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ. 23ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﺟﻼﻟﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﺧﺎﺑﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻡ. 24ﻭ ﺭﻭﺡ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻨﺪ. 25ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﺮﻭ. 26ﻭ ﻣﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭼﺴﺒﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﮔﻨﮓ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﺻﺢ ﻧﺒﺎﺷﻲ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 27ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻧﻜﻪ ﺷﻨﻮﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﺑﺎ ﻛﻨﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 4 1ﻭ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﺟﺮﻱ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻘﺶ ﻧﻤﺎ. 2ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﺑﺮﺟﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺳﻨﮕﺮﻱ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﺍﺭﺩﻭ ﺯﺩﻩ ،ﻣﻨﺠﻨﻴﻘﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮﻱ ﺁﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻦ. 3ﻭ ﺗﺎﺑﺔ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺷﻬﺮ ،ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺁﻥ ﺑﺪﺍﺭﻭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺁﻳﺘﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻮﺩ. 4ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﭼﭗ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭ .ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺍﺑﻲ ،ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 5ﻭ ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﻧﻮﺩ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻡ .ﭘﺲ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻲ ،ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ .ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﺎﻟﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ. 7ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﻭﻱ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮﺓ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺪﺍﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻦ. 8ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻧﻬﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺩﻳﮕﺮﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻏﻠﻄﻴﺪ. 9ﭘﺲ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺟﻮ ﻭ ﺑﺎﻗﻼ ﻭ ﻋﺪﺱ ﻭ ﺍﺭﺯﻥ ﻭ ﺟﻠﺒﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻇﺮﻑ ﺑﺮﻳﺰ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻛﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺰ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻲ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﻧﻮﺩ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 10ﻭ ﻏﺬﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻱ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ .ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺭﺩ. ﺱ ﻳﻚ ﻫﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 11ﻭ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺪ ﹺ 12ﻭ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻧﺎﻥ ﺟﻮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻱ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﭘﺨﺖ. 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺎﻥ ﻧﺠﺲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 14ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ» :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻨﻚ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻧﺠﺲ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻣﻴﺘﻪ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻧﺠﺲ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ،ﭘﺲ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﭘﺨﺖ. 16ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻋﺼﺎﻱ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﻭ ﻋﺴﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﻭ ﺣﻴﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻴﺮﺕ ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 5 ﺣﺠﺎﻡ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻜﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻳﺶ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ﻭ ﺗﺮﺍﺯﻭﻳﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ، 1ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻴﻐﻲ ﺗﻴﺰ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﹸﺳﺘﺮﺓ ﻣﻮﻳﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻦ. 2ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻲ ،ﻳﻚ ﺛﻠﺚ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﺛﻠﺚ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻴﻎ ﺑﺰﻥ ﻭ ﺛﻠﺚ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩﻫﺎ ﺑﭙﺎﺵ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 3ﻭ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻨﺪ. 4ﻭ ﺑﺎﺯ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﺁﺗﺸﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ » :ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻬﺮ ﻃﺮﻑ ﺁﻥ. 6ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﻦ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﻦ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺍﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ، ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
662
7ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻏﻮﻏﺎ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻜﺮﺩﻩ ،ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻧﻴﺰ ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ، 8ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 9ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺟﺎﺳﺎﺗﺖ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 10ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻘﹼﻴﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﻫﺮ ﺑﺎﺩ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 11ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺴﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﺮﺍ ﺑﺘﻤﺎﻣﻲ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻜﺮﻭﻫﺎﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺧﺘﻲ ،ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 12ﻳﻚ ﺛﻠﺚ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﻭﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﻳﻚ ﺛﻠﺚ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺛﻠﺚ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﻫﺮ ﺑﺎﺩ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 13ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻏﻀﺐ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺒﺮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ. 14ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻫﻤﺔ ﺭﻫﮕﺬﺭﻳﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻭ ﺳﺮﺯﻧﺸﻬﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺟﺪ ﻋﺎﺭ ﻭ ﻣﺬﻣﺖ ﻭ ﻋﺒﺮﺕ ﻭ ﺩﻫﺸﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺑﺪ ﻗﺤﻄﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻼﻛﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﺤﻂ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﺘﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻋﺼﺎﻱ ﻧﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ. 17ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻭﺑﺎ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻋﺒﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ. 6 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺪﻭﺯ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻦ. 3ﻭ ﺑﮕﻮ :ﺍﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﻭ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻩ ﻫﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 4ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺴﻲ ﺷﻤﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ .ﻭ ﻻﺷﻬﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪ. 5ﻭ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺴﺎﻛﻦ ﺷﻤﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺴﻲ ﺷﻤﺎ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﻮ ﺷﻮﺩ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 7ﺍﻣﺎ ﺑﻘﻴﺘﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 8ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﮕﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﻝ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ‐ ﭘﺲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺯﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 9ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻋﺒﺚ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ«. 10ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺰﻥ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻜﻮﺏ ﻭ ﺑﮕﻮ :ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺷﺮﻳﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 11ﺁﻧﻜﻪ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻭﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 12ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﺮ ﻫﺮ ﺗﹼﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻗﻠﹼﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻫﺮ ﺑﻠﻮﻁ ﹶﻛﺸﹶﻦ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ.
663
13ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺴﻜﻦ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺮﺍﺑﺘﺮ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻧﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺩﺑﻠﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 7 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻮﺷﺔ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﺍﻵﻥ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺭﺍﻫﻬﺎﻳﺖ ﺗﺮﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ. 4ﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻼ ﻫﺎﻥ ﺑﻼﻱ ﻭﺍﺣﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ! 6ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻮ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻫﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 7ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺟﻞ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﻭﻗﺖ ﻣﻌﻴﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ .ﺭﻭﺯ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ. 8ﺍﻵﻥ ﻋﻨﻘﺮﻳﺐ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺍﻫﻬﺎﻳﺖ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺗﺮﺍ ﺑﺮ ﺗﻮﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ. 9ﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺭﺍﻫﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺯﻧﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 10ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﻫﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ! ﺍﺟﻞ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻋﺼﺎ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺗﻜﺒﺮ ،ﮔﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﻇﻠﻢ ﻋﺼﺎﻱ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺸﻤﺘﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻭﻗﺖ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻣﺸﺘﺮﻱ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ ﻣﺎﺗﻢ ﻧﮕﻴﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺸﻢ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻏﻀﺐ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 14ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻏﻀﺐ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 15ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﺑﺎ ﻭ ﻗﺤﻂ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ .ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺖ ﻗﺤﻂ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 16ﻭ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻩ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 17ﻫﻤﺔ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺳﺴﺖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺑﻲ ﺗﺎﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﻭ ﭘﻼﺱ ﺩﺭﺑﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎ ﺧﺠﻠﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻫﺎ ﮔﺮﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 19ﻧﻘﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻧﺪ ﻭ ﻃﻼﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﭼﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ .ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻄﻨﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻧﻤﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻨﮓ ﻣﺼﺎﺩﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 20ﻭ ﺍﻭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺯﻳﻨﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺒﺮﻳﺎﻳﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﻣﻜﺮﻭﻫﺎﺕ ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﭼﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 21ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 22ﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 23ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺯ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺟﺮﻣﻬﺎﻱ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻱ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﻣﻤﻠﹼﻮ. 24ﻭ ﺍﺷﺮﺍﺭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﻜﺒﺮ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 25ﻫﻼﻛﺖ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 26ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺮ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺑﺮ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﺭﺅﻳﺎ ﺍﺯ ﻧﺒﻲ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 27ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻪ ﺣﻴﺮﺕ ﻣﻠﺒﺲ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﺩ .ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺍﺳﺘﺤﻘﺎﻕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ؟ 8 1ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺷﺸﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﻨﺠﻢ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺷﺸﻢ ،ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ.
664
2ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﺒﻴﻬﻲ ﻣﺜﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﺗﺶ ﺑﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻛﻤﺮ ﺍﻭ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻤﺮ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﺜﻞ ﻣﻨﻈﺮ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﮔﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺮﻧﺞ ﻻﻣﻊ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. 3ﻭ ﺷﺒﻴﻪ ﺩﺳﺘﻲ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻮﻱ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﺡ ،ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺰﺩ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺕ ﻏﻴﺮﺕ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﻝ ﻏﻴﺮ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﻴﻤﻦﹺ ﺗﻤﺜﺎ ﹺ 4ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺅﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. 5ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺭﺍﻩ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯ! ﻭ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺭﺍﻩ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻢ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺕ ﺩﺭ ﻣﺪﺧﻞ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. ﻝ ﻏﻴﺮ ﹾ ﺢ ﺍﻳﻦ ﺗﻤﺜﺎ ﹺ ﻣﺬﺑ 6ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣ ﹾﻘﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺑﺸﻮﻡ؟ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ. 7ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺻﺤﻦ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺳﻮﺭﺍﺧﻲ ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﻜﻦ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﹶﻛﹾﻨﺪﻡ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ. 9ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮ ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺷﹶﻨﻴﻌﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎ. 10ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻡ ،ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻧﺠﺲ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻧﻘﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﻴﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﺎﺯﻧﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺷﺎﻓﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﻣﺠﻤﺮﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻮﻱ ﺍﺑﺮ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 12ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻳﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺩﻳﺪﻱ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ. 14ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﹶﺗﻤﻮﺯ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ. 15ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻱ؟ ﺑﺎﺯ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ«. 16ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻭﺍﻕ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺸﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻄﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻱ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﺳﻬﻞ ﺍﺳﺖ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺎﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ. 18ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ،ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 9 1ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻭﻛﻼﻱ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺁﻟﺖ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﺍﺭﺩ. 2ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﺶ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺑﺎﻻﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﺳﺖ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺗﺒﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﻣﻠﺒﺲ ﺷﺪﺓ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺍﺕ ﻛﺎﺗﺐ ﺩﺭ ﻛﻤﺮﺵ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﺳﺘﺎﻧﺔ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﻥ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺍﺕ ﻛﺎﺗﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻤﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩ. 4ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﮕﺬﺭ ﻭ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﺔ ﺭﺟﺎﺳﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺁﻩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 5ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﮕﺬﺭﻳﺪ ﻭ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺗﺮﺣﻢ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ. 6ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺪﺱ ﻣﻦ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﻨﻴﺪ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﭘﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺻﺤﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻴﺪ .ﭘﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻛﹸﺸﺘﻦ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺁﻳﺎ ﭼﻮﻥ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ؟
665
9ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﮔﻨﺎﻩ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺳﺘﻢ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﺪ. 10ﭘﺲ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 11ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﻥ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻤﺮ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﹶﻧﻬﺠﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 10 1ﭘﺲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﹶﻓﻠﹶﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻴﺰﻱ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻛﺒﻮﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺷﺒﻴﻪ ﺗﺨﺖ ﺑﺮ ﹶﺯﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻇﺎﻫﺮﺷﺪ. 2ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﻥ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻮﺩ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﭼﺮﺧﻬﺎ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺧﮕﺮﻫﺎﻱ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﭘﺮ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﺑﭙﺎﺵ «.ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ،ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﻄﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﺮ ،ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﺮﺩ. 4ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺳﺘﺎﻧﺔ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺮ ﭘﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺻﺤﻦ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﻍ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﮔﺸﺖ. 5ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ،ﻣﺜﻞ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺴﻤﻮﻉ ﺷﺪ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﭼﺮﺧﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺭ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﭼﺮﺧﻬﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 7ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﻥ ،ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. 8ﻭ ﺩﺭ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺷﺒﻴﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. 9ﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻬﺎﺭﭼﺮﺥ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻚ ﭼﺮﺥ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻳﻚ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﻭ ﭼﺮﺥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ .ﻭ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﭼﺮﺧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﺳﻨﮓ ﺯﺑﺮﺟﺪ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ .ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﭼﺮﺥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﭼﺮﺥ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺳﻮ ﻣﻴﻞ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺘﻮﺟﺔ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺳﻮ ﻣﻴﻞ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ. 12ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺪﻥ ﻭ ﭘﺸﺘﻬﺎ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﻭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﭼﺮﺧﻬﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﺮﺧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﭘﺮ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭼﺮﺧﻬﺎ ﻧﺪﺍ ﺩﺭﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻱ ﭼﺮﺧﻬﺎ! 14ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺭﺍ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻭ ﺑﻮﺩ .ﺭﻭﻱ ﺍﻭﻝ ﺭﻭﻱ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺩﻭﻡ ﺭﻭﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺳﻮﻡ ﺭﻭﻱ ﺷﻴﺮ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺭﻭﻱ ﻋﻘﺎﺏ. 15ﭘﺲ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺻﻌﻮﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﺧﺎﺑﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﭼﺮﺧﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺻﻌﻮﺩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﭼﺮﺧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﮔﺸﺖ. 17ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﻌﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﻌﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻱ ﺁﺳﺘﺎﻧﺔ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﹶﺯﺑﺮ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ. 19ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﺮﺧﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﺮﻗﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ .ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺑﺎﻻ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ. 20ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﺧﺎﺑﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﭘﺲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻧﻨﺪ. 21ﻫﺮ ﻳﻚ ﺭﺍ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻭﻱ ﻭ ﻫﺮﻳﻚ ﺭﺍ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻳﺮﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺒﻴﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ .ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﻳﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﺧﺎﺑﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﻫﻢ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 11 1ﻭ ﺭﻭﺡ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﺮﻗﻲ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻧﺰﺩ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﺎ ﹶﺯﻧﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﺰﱡﻭﺭ ﻭ ﹶﻓﻠﹶﻄﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺑﻨﺎﻳﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ. 2ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺪﺍﺑﻴﺮ ﻓﺎﺳﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻣﺸﻮﺭﺗﻬﺎﻱ ﻗﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 3ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺩﻳﮓ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 4ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻦ .ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻦ.
666
5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ :ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ. 6ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ. 7ﻟﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺩﻳﮓ ﺍﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺩ. 8ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 9ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 10ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 11ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﻳﮓ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﻮﺷﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺠﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻣﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ. 13ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻓﹶﻠﻄﹶﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺑﻨﺎﻳﺎ ﻣﺮﺩ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ؟ 14ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 15ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻤﻌﻴﹰﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﭘﺮﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺯﻡ ،ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 17ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 18ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻜﺮﻭﻫﺎﺕ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 19ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻳﻜﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺡ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﻝ ﺳﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﻝ ﮔﻮﺷﺘﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 20ﺗﺎ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 21ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻜﺮﻭﻫﺎﺕ ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 22ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﺮﺧﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺑﺎﻻ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ. 23ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻱ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ. 24ﻭ ﺭﻭﺡ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺅﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺅﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺷﺪ. 25ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻡ. 12 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﺷﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻫﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 3ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻬﻴﺂ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺭﻭﺯ ﻛﻮﭺ ﻛﻦ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻘﻞ ﻛﻦ ،ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ،ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 4ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺷﺎﻣﮕﺎﻫﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮ. 5ﻭ ﺷﻜﺎﻓﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺒﺮ. 6ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺒﺮ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻲ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ. 7ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﻬﺠﻲ ﻛﻪ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺷﺪﻡ ،ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ .ﻭ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺷﻜﺎﻓﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ. 8ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 9ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﺁﻳﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟
667
10ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻦ ﻭﺣﻲ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺭﺋﻴﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ 11ﺑﮕﻮ :ﻣﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ .ﺑﻪ ﻧﻬﺠﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ. 12ﻭ ﺭﺋﻴﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ .ﺷﻜﺎﻓﻲ ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺒﺮﻧﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﻴﻨﺪ. 13ﻭ ﻣﻦ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻤﻨﺪ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ،ﻭﻟﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ. 14ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺠﺎﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﻌﺎﻭﻧﺎﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﻫﺮ ﺑﺎﺩ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 16ﻟﻴﻜﻦ ﻋﺪﺩ ﻗﻠﻴﻠﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﺔ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ،ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 17ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 18ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ! ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺭﺗﻌﺎﺵ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﺁﺏ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻟﺮﺯﻩ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺑﻨﻮﺵ. 19ﻭ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻛﻪ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺁﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻴﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻇﻠﻢ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﻬﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 20ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 21ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 22ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺯﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﺍﻳﺂﻡ ﻃﻮﻳﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺭﺅﻳﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 23ﻟﻬﺬﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻴﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻦ ﻣﺜﹶﻞ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺍﻳﺎﻡ، ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻫﺮ ﺭﺅﻳﺎ ،ﻗﺮﻳﺐ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺑﺎﻃﻞ ﻭ ﻏﻴﺐ ﮔﻮﻳﻲ ﺗﻤﻠﹼﻖ ﺁﻣﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻳﺂﻡ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻨﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ«. 26ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 27ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ! ﻫﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺭﺅﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﺂﻡ ﻃﻮﻳﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻌﻴﺪﻩ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 28ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 13 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﺎ .ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﮕﻮ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺍﻧﺒﻴﺎﺀ ﺍﺣﻤﻖ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 4ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻭﺑﺎﻫﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺑﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 5ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺭﺧﻨﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪﻳﺪ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 6ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺑﺎﻃﻞ ﻭ ﻏﻴﺐ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﺎﺫﺏ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ،ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻛﻼﻡ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﺁﻳﺎ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﺪﻳﺪﻳﺪ ﻭ ﻏﻴﺐ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﺎﺫﺏ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩﻡ؟« 8ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻭ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﻛﺎﺫﺏ ﺩﻳﺪﻳﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 9ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺑﺎﻃﻞ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻏﻴﺐ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﺎﺫﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺛﺒﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. ﻞ ﻣﻼﻁ 10ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔ ﹺ ﻣﺎﻟﻴﺪﻧﺪ.
668
ﻞ ﻣﻼﻁ ﺭﺍ ﻣﺎﻟﻴﻨﺪ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺳﻴﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺗﮕﺮﮔﻬﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺷﺪﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ 11ﭘﺲ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔ ﹺ ﺷﻜﺎﻓﺖ. 12ﻭ ﻫﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻴﻔﺘﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﻭﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﻭﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪ؟ 13ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺷﺪﻳﺪ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺳﻴﺎﻝ ﺩﺭ ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺗﮕﺮﮔﻬﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺎﻧﻲ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻏﻴﻆ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. ﻞ ﻣﻼﻁ ﺍﻧﺪﻭﺩ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﭘﻲ ﺁﻥ ﻣﻨﻜﺸﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ 14ﻭ ﺁﻥ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﮔ ﹺ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 15ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔ ﹺ ﻞ ﻣﻼﻁ ﺍﻧﺪﻭﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ :ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﻭﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 16ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 17ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺑﺪﺍﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﺎ، 18ﻭ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﺸﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻔﺼﻞ ﻫﺮ ﺑﺎﺯﻭﻳﻲ ﻣﻲ ﺩﻭﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﻨﺪﻳﻠﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺮ ﻫﺮ ﻗﺎﻣﺘﻲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺻﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪ! ﺁﻳﺎ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺻﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﺖ ﺟﻮﻳﻲ ﻭ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎﻧﻲ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺵ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻪ ،ﺟﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ 19ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺸ ﻖ ﺣﻴﺎﺕ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﺪ. ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻣﻮﺕ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺤ 20ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺑﺎﻟﺸﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺻﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ .ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺭﻳﺪ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺻﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 21ﻭ ﻣﻨﺪﻳﻠﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺭﻳﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺻﻴﺪ ﻛﻨﻴﺪ ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 22ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍﹺ ﺧﻮﺩ ،ﺩﻝ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻧﺴﺎﺧﺘﻢ ،ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻗﺒﻴﺢ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ. 23ﻟﻬﺬﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻏﻴﺐ ﮔﻮﻳﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 14 1ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺹ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻱ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻣﺼﺎﺩﻡ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ 3ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺨﺎ ﹾ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؟ 4ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻱ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻣﺼﺎﺩﻡ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻬﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻧﺒﻲ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻛﺜﺮﺕ ﺑﺘﻬﺎﻳﺶ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ، 5ﺗﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻓﻜﺎﺭﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﺳﺎﺯﻡ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺮﺗ ﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ 6ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﻛﺲ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻣﻦ ﻣﺮﺗﺪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﺟﺎﻱ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻣﺼﺎﺩﻡ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﺶ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻧﺒﻲ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺧﻮ ﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 8ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺩﻭﺧﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﻫﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻠﻲ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 9ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺒﻲ ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺳﺨﻨﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 10ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻣﺜﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
669
11ﺗﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻣﻦ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺠﺲ ﻧﮕﺮﺩﻧﺪ .ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ«. 12ﻭﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 13ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﺍﮔﺮ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻄﺎ ﻭﺭﺯﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻋﺼﺎﻱ ﻧﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﻢ ﻭ ﻗﺤﻄﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯﻡ، 14ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻮﺡ ﻭ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻭ ﺍﻳﻮﺏ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﻘﻂ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 15ﻭ ﺍﮔﺮ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﺧﺎﻟﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺁﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺬﺭ ﻧﻜﻨﺪ، 16ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﹶﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭﻟﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 17ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻢ :ﺍﻱ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬﺭ .ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯﻡ، 18ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 19ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﻭﺑﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺑﺮﻳﺰﻡ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺑﺴﺎﺯﻡ، 20ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻮﺡ ﻭ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻭ ﺍﻳﻮﺏ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﻧﻪ ﭘﺴﺮﻱ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﻘﻂ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 21ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﻭ ﻭﺑﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯﻡ. 22ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻘﻴﺘﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﺑﺠﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻡ. 15 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﻣ ﻮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺎﻳﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﭼﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﺎﺧﺔ ﻣﻮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺟﻨﮕﻞ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ 3ﺁﻳﺎ ﭼﻮﺏ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ ﻳﺎ ﻣﻴﺨﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻭﻳﺨﺘﻦ ﻫﻴﭻ ﻇﺮﻓﻲ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ؟ 4ﻫﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻴﺰﻡ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﻧﻴﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﺭﻱ ﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ؟ 5ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭﻱ ﻣﺼﺮﻑ ﻧﺪﺍﺷﺖ .ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﺗﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭﻱ ﻣﺼﺮﻑ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺳﻜﹶﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ 6ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺖ ﻣ ﻮ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻴﺰﻡ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﻭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﻭﺧﺖ .ﺍﺯ ﻳﻚ ﺁﺗﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﺗﺸﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ .ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻴﺎﻧﺘﻲ ﻛﻪ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 16 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺟﺎﺳﺎﺗﺶ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺯ! ﺣﺘﹼﻲ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺑﮕﻮﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﺻﻞ ﻭ ﻭﻻﺩﺕ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﭘﺪﺭﺕ ﺍﹶﻣﻮﺭﻱ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺕ 4ﻭ ﺍﻣﺎ ﻭﻻﺩﺕ ﺗﻮ .ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﻟﹼﺪ ﺷﺪﻱ ،ﻧﺎﻓﺖ ﺭﺍ ﻧﺒﺮﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﺴﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻚ ﻧﻤﺎﻟﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻨﺪﺍﻗﻪ ﻧﭙﻴﭽﻴﺪﻧﺪ. 5ﭼﺸﻤﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ .ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻭﻻﺩﺗﺖ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ. 6ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﮔﺬﺭ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﺧﻮﻧﺖ ﻏﻠﻄﺎﻥ ﺩﻳﺪﻡ .ﭘﺲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺖ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺯﻧﺪﻩ ﺷﻮ!
670
ﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻓﺰﻭﺩﻡ ﺗﺎ ﻧﻤﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﺭﺳﻴﺪﻱ .ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﻭ ﻣﻮﻳﻬﺎﻳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻭ 7ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻧﺒﺎﺗﺎ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩﻱ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﺬﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺩﺍﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺷﺪﻱ. 9ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﺴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﺖ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻛﺮﺩﻡ. 10ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻗﻼﹼﺑﺪﻭﺯﻱ ﻣﻠﺒﺲ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﺰ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ ﭘﻴﺮﺍﺳﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻢ. 11ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎ ﺯﻳﻨﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺩﺳﺘﺒﻨﺪﻫﺎ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﺖ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻨﺪﻱ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﺖ ﻧﻬﺎﺩﻡ. 12ﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺑﻴﻨﻲ ﻭ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﺩﺭﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺖ ﻭ ﺗﺎﺝ ﺟﻤﺎﻟﻲ ﺑﺮ ﺳﺮﺕ ﻧﻬﺎﺩﻡ. 13ﭘﺲ ﺑﺎ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺁﺭﺍﻳﺶ ﻳﺎﻓﺘﻲ ﻭ ﻟﺒﺎﺳﺖ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﻭ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ ﻗﻼﹼﺑﺪﻭﺯﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺭﺩ ﻣﻴﺪﻩ ﻭ ﻋﺴﻞ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺧﻮﺭﺩﻱ ﻭ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺟﻤﻴﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺭﺟﺔ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﮔﺸﺘﻲ. 14ﻭ ﺁﻭﺍﺯﺓ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺯﻳﺒﺎﻳﻴﺖ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺟﻤﺎﻝ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪ. 15ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻭﺍﺯﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻱ ﻭ ﺯﻧﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺭﻫﮕﺬﺭﻱ ﺭﻳﺨﺘﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺷﺪ. 16ﻭ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻲ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻧﺎ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 17ﻭ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎﻱ ﺯﻳﻨﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ،ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻧﺎ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 18ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻗﻼﹼﺑﺪﻭﺯﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻱ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻲ. 19ﻭ ﻧﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺁﺭﺩ ﻣﻴﺪﻩ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﻋﺴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﺯﻕ ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ،ﭘﻴﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﻮﺷﺒﻮﻳﻲ ﻧﻬﺎﺩﻱ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ .ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 20ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺁﻧﻬﺎ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﻮﺩﻱ .ﺁﻳﺎ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺗﻮ ﻛﻢ ﺑﻮﺩ 21ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﺸﺘﻲ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ؟ 22ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﺯﻧﺎﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺍﻳﺎﻡ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮﺩﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻏﻠﻄﻴﺪﻱ ﺑﻴﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻱ. 23ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ! ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ! ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﺩ، 24ﺧﺮﺍﺑﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﻋﻤﺎﺭﺍﺕ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 25ﺑﺴﺮ ﻫﺮ ﺭﺍﻩ ﻋﻤﺎﺭﺗﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺭﺍﻫﮕﺬﺭﻱ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﻭﺩﻱ. 26ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺼﺮ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺯﻧﺎ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ،ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ. 27ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭﻇﻴﻔﺔ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻗﺒﻴﺢ ﺗﻮ ﺧﺠﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 28ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺳﻴﺮ ﻧﺸﺪﻱ ،ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺁﺷﻮﺭ ﻧﻴﺰ ﺯﻧﺎ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺯﻧﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺳﻴﺮ ﻧﮕﺸﺘﻲ. 29ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺳﻴﺮ ﻧﺸﺪﻱ«. ﻥ ﺯﺍﻧﻴﺔ ﺳﻠﻴﻄﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻱ. 30ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺩﻝ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺿﻌﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺎ ﹺﺭ ﺯ 31ﻛﻪ ﺑﺴﺮ ﻫﺮ ﺭﺍﻩ ﺧﺮﺍﺑﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﻋﻤﺎﺭﺍﺕ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺒﻮﺩﻱ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺟﺮﺕ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻱ. 32ﺍﻱ ﺯﻥ ﺯﺍﻧﻴﻪ ﻛﻪ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻱ! 33ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻫﺎ ﺍﺟﺮﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺖ ﺍﺟﺮﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﻴﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻳﻬﺎﻳﺖ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. 34ﻭ ﻋﺎﺩﺕ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺍﺕ ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ﺳﺎﻳﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺍﺟﺮﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺟﺮﺕ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ .ﭘﺲ ﻋﺎﺩﺕ ﺗﻮ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. 35ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻱ ﺯﺍﻧﻴﻪ! ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ! 36ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﻘﺪ ﺗﻮ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺯﻧﺎ ﻛﺎﺭﻱ ﺍﺕ ﺑﺎ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺭﺟﺎﺳﺎﺗﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺩﻱ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﮔﺮﺩﻳﺪ، 37ﻟﻬﺬﺍ ﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺟﻤﻴﻊ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻠ ﹶﺘ ﹼﺬ ﺑﻮﺩﻱ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻲ ،ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺷﺘﻲ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺮﻫﻨﮕﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﺮﻳﺎﻧﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ. 38ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺘﻮﺍﻱ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻧﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﺧﻮﻥ ﻏﻀﺐ ﻭ ﻏﻴﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ.
671
39ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﺮﺍﺑﺎﺗﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻋﻤﺎﺭﺍﺕ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﻟﺒﺎﺳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎﻱ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 40ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 41ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ .ﭘﺲ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺟﺮﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ. 42ﻭ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺗﻮ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻏﻴﺮﺕ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻏﻀﺐ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 43ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺎﻡ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﻧﺠﺎﻧﻴﺪﻱ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﺕ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺟﺎﺳﺎﺗﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻗﺒﻴﺢ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 44ﺍﻳﻨﻚ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺜﹶﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﹶﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﹶﻞ ﻣﺎﺩﺭ ،ﻣﺜﹶﻞ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 45ﺗﻮ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺣﺘﹼﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﻮﺭﻱ. ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻤﺎ 46ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﻮ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻄﺮﻑ ﭼﭗ ﺗﻮ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﻮ ﺳﺪﻭﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻄﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 47ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻜﺮﺩﻱ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻱ .ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﻬﻞ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺭﻓﺘﺎﺭﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪﻱ. 48ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺗﻮ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺖ ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺳﺪﻭﻡ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻜﺒﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﺭﻓﺎﻫﻴﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ، 49ﺍﻳﻨﻚ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺮﺕ 50ﻭ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ .ﻟﻬﺬﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺻﻼﺡ ﺩﻳﺪﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ. 51ﻭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻧﺼﻒ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻧﺸﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻣﺒﺮﻱ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 52ﭘﺲ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺣﻜﻢ ﺩﺍﺩﻱ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺑﺸﻮ .ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻋﺎﺩﻝ ﺗﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ .ﻟﻬﺬﺍ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺧﺠﻞ ﺷﻮ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺑﺎﺵ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺒﺮﻱ ﺳﺎﺧﺘﻲ. ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 53ﻭ ﻣﻦ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺳﻴﺮﻱ 54ﺗﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺷﻮﻱ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ. 55ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻧﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ .ﻭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ .ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 56ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺗﻮ ﺳﺪﻭﻡ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻜﺒﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﺸﺪ. 57ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺗﻮ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺑﺸﻮﺩ .ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﻣﺬﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺠﺎﻭﺭﺍﻧﺶ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ«. 58ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ »ﺗﻮ ﻗﺒﺎﺣﺖ ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 59ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﻧﻬﺠﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﹶﻗﺴﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ،ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻲ. 60ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﺕ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻋﻬﺪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 61ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ .ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻋﻬﺪ ﺗﻮ. 62ﻭ ﻣﻦ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 63ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺧﺠﻞ ﺷﻮﻱ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﮔﺸﻮﺩ. 17 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻌﻤﺎﻳﻲ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﻭ ﻣﺜﹶﻠﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺰﻥ، 3ﻭ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻴﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻋﻘﺎﺏ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺳﺘﺮﮒ ﻭ ﻧﹶﻴﻬﺎﻱ ﺩﺭﺍﺯ ﭘﺮ ﺍﺯ ﭘﺮﻫﺎﻱ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ.
672
4ﻭ ﺳﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﹶﻨﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺳﻮﺩﺍﮔﺮﺍﻥ ﮔﺬﺷﺖ. 5ﻭ ﺍﺯ ﺗﺨﻢ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﺭﻭﺭﻱ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻴﺪ ،ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﻭ ﺁﻥ ﻧﻤﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻮ ﻭﺳﻴﻊ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻗﹼﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺴﻮﻱ ﺍﻭ ﻣﺎﻳﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻳﺸﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﻣﻮﻱ ﺷﺪﻩ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﺭﻭﻳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻧﻬﺎﻟﻬﺎ ﺁﻭﺭﺩ. 7ﻭ ﻋﻘﺎﺏ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺎ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺳﺘﺮﮒ ﻭ ﭘﺮﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﻣﻮ ﺭﻳﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﹶﻛﺮﺗﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻄﺮﻑ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 8ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﺰﺩ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﺭﻭﻳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻣﻴﻮﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﻮ ﻗﺸﻨﮓ ﮔﺮﺩﺩ. 9ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﻳﺸﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﭼﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﺸﻚ ﺷﻮﺩ؟ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺮﮔﻬﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺵ ﺧﺸﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻗﹼﻮﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺧﻠﻖ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺭﻳﺸﻪ ﻫﺎ ﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﺍﻳﻨﻚ ﻏﺮﺱ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻗﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺯﺩ ،ﺑﺎﻟﹼﻜﻞ ﺧﺸﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻮﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﻳﻴﺪ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 11ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 12ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻣﺘﻤﺮﺩ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﻌﻨﻲ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ؟ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩ. 13ﻭ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﻪ ﻣﻠﻮﻙ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺴﻢ ﺩﺍﺩ ﻭﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺩ. 14ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﭘﺴﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﻧﻜﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻋﻬﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 15ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻭﻱ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﻠﭽﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭﺧﻠﻖ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﻨﺪ .ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﺑﺪ؟ ﻭ ﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺧﻼﺻﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ؟ 16ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﹶﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﺁﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﹶﻗﺴﻢ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ،ﻋﻬﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﺑﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺟﻬﺎ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 18ﭼﻮﻧﻜﻪ ﹶﻗﺴﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ،ﭘﺲ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 19ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻭ ﻋﻬﺪ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 20ﻭ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻛﻤﻨﺪ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﻭﻱ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﻴﺎﻧﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭﺭﺯﻳﺪﻫﺎﺳﺖ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻓﺮﺍﺭﻳﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻓﻮﺍﺟﺶ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻮﻱ ﻫﺮ ﺑﺎﺩ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ. 22ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻣﻦ ﺳ ﹺﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺎﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻏﺼﺎﻧﺶ ﺷﺎﺧﺔ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﻨﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺭﻓﻴﻊ ﻏﺮﺱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 23ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺎﺷﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﺭﻭﻳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻣﻴﻮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻗﺸﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺑﺎﻟﺪﺍﺭ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺔ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ. 24ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﭘﺴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﭘﺴﺖ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺒﺰ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺸﻚ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ .ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 18 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﺩﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﹶﻞ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺯﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺗﺮﺵ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻛﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﹶﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 4ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻤﺔ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺟﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺟﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺰ ،ﻫﺮ ﺩﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﺩ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 5ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ،
673
6ﻭ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﻧﻴﻔﺮﺍﺯﺩ ﻭ ﺯﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺣﺎﻳﺾ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ، 7ﻭ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻇﻠﻢ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﮔﺮﻭ ﻗﺮﺿﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭ ﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺼﺐ ﻧﺒﺮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺑﺮﻫﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ، 8ﻭ ﻧﻘﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﻧﺪﻫﺪ ﻭ ﺭﺑﺢ ﻧﮕﻴﺮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺘﻢ ﺑﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺟﺮﺍ ﺩﺍﺭﺩ، 9ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 10ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﺳﺘﻢ ﭘﻴﺸﻪ ﻭ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ، 11ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺯﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﺳﺎﺯﺩ، 12ﻭ ﺑﺮ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺼﺐ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﮔﺮ ﻭ ﺭﺍ ﭘﺲ ﻧﺪﻫﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺑﺘﻬﺎ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺑﺸﻮﺩ، 13ﻭ ﻧﻘﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺭﺑﺢ ﮔﻴﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ؟ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﺔ ﺭﺟﺎﺳﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﺴﺮﻱ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﺘﺮﺳﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ، 15ﻭ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﻧﻴﻔﺮﺍﺯﺩ ﻭ ﺯﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻧﻜﻨﺪ، 16ﻭ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻇﻠﻢ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﮔﺮﻭ ﻧﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺍﺣﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺼﺐ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺮﻫﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ، 17ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺳﻮﺩ ﻭ ﺭﺑﺢ ﻧﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺪﺭﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 18ﻭ ﺍﻣﺎ ﭘﺪﺭﺵ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﻨﻴﻊ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﻭ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 19ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﭼﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﭘﺴﺮ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺪﺭﺵ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺍﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 20ﻫﺮﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻨﺪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ .ﭘﺴﺮ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺴﺮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﺮﺧﻮﺩﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﻭ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 22ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻋﺪﺍﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ«. 23ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻥ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ. 24ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺯ ﻋﺪﺍﻟﺘﺶ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﻤﺔ ﺭﺟﺎﺳﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ؟ ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻧﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 25ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺯﻭﻥ ﻧﻴﺴﺖ .ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻦ ﻏﻴﺮ ﻣﻮﺯﻭﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﺷﻤﺎ ﻏﻴﺮ ﻣﻮﺯﻭﻥ ﻧﻴﺴﺖ؟ 26ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺯ ﻋﺪﺍﻟﺘﺶ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻇﻠﻢ ﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ .ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻇﻠﻤﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 28ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻌﻘﹼﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻛﺮﺩ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 29ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺯﻭﻥ ﻧﻴﺴﺖ .ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻳﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻦ ﻏﻴﺮ ﻣﻮﺯﻭﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﺷﻤﺎ ﻏﻴﺮ ﻣﻮﺯﻭﻥ ﻧﻴﺴﺖ؟ 30ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻦ ﺑﺮﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﻓﺘﺎﺭﺵ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻮﺟﺐ ﻫﻼﻛﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﻮﺩ. 31ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﻨﻴﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺑﻤﻴﺮﻳﺪ؟ 32ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺁﻧﻜﺲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺩ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﻢ .ﭘﺲ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﻴﺪ. 19 1ﭘﺲ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺨﻮﺍﻥ 2ﻭ ﺑﮕﻮ :ﻣﺎﺩﺭ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ .ﺍﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺷﻴﺮ ﻣﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﮊﻳﺎﻥ ﻣﻲ ﭘﺮﻭﺭﺩ. 3ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻴﺮ ﮊﻳﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺪﻥ ﺷﻜﺎﺭ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ.
674
4ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﺒﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺣﻔﺮﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﹸﻠﻬﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﻣﻴﺪﺵ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻴﺮﻱ ﮊﻳﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺷﻴﺮ ﮊﻳﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺪﻥ ﺷﻜﺎﺭ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ. 7ﻭ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﻏﺮﺵ ﺍﻭ ﺗﻬﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 8ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻔﺮﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪ. 9ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﹸﻏﻠﹾﻬﺎ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻠﻌﻪ ﺍﻱ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﻧﺸﻮﺩ. 10ﻣﺎﺩﺭ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺖ ﻣ ﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﺰﺩ ﺁﺑﻬﺎ ﻏﺮﺱ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻴﻮﻩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺷﺎﺧﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ. 11ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﻮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺼﺎﻫﺎﻱ ﺳﻼﻃﻴﻦ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﻗ ﺪ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺮ ﺑﺮﮒ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﺍﻏﺼﺎﻧﺶ ﺍﺭﺗﻔﺎﻋﺶ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ﻱ ﺍﺵ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻭ ﺧﺸﻚ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺁﺗﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 12ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﻛﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪ .ﻭ ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻗﻲ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﻮ 13ﻭ ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﻐﺮﻭﺱ ﺍﺳﺖ. 14ﻭ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﻋﺼﺎﻫﺎﻱ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ .ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺷﺎﺧﺔ ﻗﻮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺼﺎﻱ ﺳﻼﻃﻴﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 20 1ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﭘﻨﺠﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﻫﻔﺘﻢ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻃﻠﺒﻴﺪﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 3ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﻠﺒﻴﺪﻥ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻳﺪ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﹶﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 4ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻳﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ؟ ﭘﺲ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﻔﻬﻤﺎﻥ. 5ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻡ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺫﺭ ﻳﺖ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ، 6ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻡ .ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺨﺮ ﻫﻤﺔ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 7ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ :ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﻣﺼﺮ ﻧﺠﺲ ﻧﺴﺎﺯﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 8ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﮔﻴﺮﻧﺪ .ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩ. ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 9ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺤﺾ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻴﺪﻡ ،ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﺸﻮﺩ. 10ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻡ. 11ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻡ. ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 12ﻭ ﻧﻴﺰ 13ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﺯﺁﻧﻬﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 14ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺤﺾ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﺸﻮﺩ. 15ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺴﺎﺯﻡ ،ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻬﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺨﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻳﻞ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻳﻀﻢ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ 17ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻗﹼﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻧﺴﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ،ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻧﻨﻤﻮﺩﻡ. 18ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﺪﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺠﺲ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ. 19ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ. ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ . 20ﻭ
675
21ﻟﻴﻜﻦ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻋﺎﺻﻲ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 22ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻣﺤﺾ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﺸﻮﺩ. 23ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮﻓﺮﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺳﺎﺯﻡ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺠﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻮﻱ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 25ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﺍﻳﻀﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ. 26ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺸﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 27ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻴﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﻧﻴﺰ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻔﺮ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ. 28ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻡ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﹼﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻛﹶﺸﹶﻦ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻓﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﻏﻀﺐ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺧﻮﺷﺒﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ. 29ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﭘﺲ ﺍﺳﻢ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎﻣﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 30ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺯﻧﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 31ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ؟ ﭘﺲ ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺑﺸﻮﻡ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﹶﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 32ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻄﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻫﺮﮔﺰ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ .ﻣﺜﻞ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﺘﻬﺎﻱ ﭼﻮﺏ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 33ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 34ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﹼﻮﻱ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 35ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 36ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 37ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻋﺼﺎ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻋﻬﺪ ﺩﺭﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 38ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺘﹼﻤﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻋﺎﺻﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺟﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﺮﺑﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 39ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻴﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺮﺍ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﺍﺳﻢ ﻗﺪﻭﺱ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 40ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﺿﻲ ﺷﺪﻩ ،ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻧﻲ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻧﻮﺑﺮﻫﺎﻱ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺕ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻃﻠﺒﻴﺪ. 41ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺧﻮﺷﺒﻮﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 42ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﻢ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 43ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻗﺒﻴﺢ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ، ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 44ﻭ ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﺾ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺰﺍﻱ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻗﺒﻴﺢ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻓﺎﺳﺪ ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 45ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ:
676
46ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺟﻨﻮﺏ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮﺏ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺑﺮ ﺟﻨﮕﻞ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺟﻨﻮﺏ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻦ. 47ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﻨﮕﻞ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﮕﻮ :ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺁﺗﺸﻲ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺍﻓﺮﻭﺯﻡ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺒﺰ ﻭ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺸﻚ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ .ﻭ ﻟﻬﻴﺐ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﺁﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺭﻭﻳﻬﺎ ﺍﺯ ﺟﻨﻮﺏ ﺗﺎ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 48ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻧﭙﺬﻳﺮﺩ«. 49ﻭ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﻣﺜﻠﻬﺎ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ؟« 21 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺪﺍﺭ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﺎ .ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻦ 3ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻏﻼﻓﺶ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 4ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ ،ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ﺍﺯ ﺟﻨﻮﺏ ﺗﺎ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﺯ ﻏﻼﻓﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 5ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻏﻼﻓﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺩ. 6ﭘﺲ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻩ ﺑﻜﺶ! ﺑﺎ ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﻛﻤﺮ ﻭ ﻣﺮﺍﺭﺕ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻩ ﺑﻜﺶ. 7ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺁﻩ ﻣﻲ ﻛﺸﻲ؟ ﺑﮕﻮ :ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺩﻟﻬﺎ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺳﺴﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺑﻴﺘﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ. 8ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 9ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﻴﺰ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺻﻴﻘﻠﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺗﻴﺰ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺻﻴﻘﻠﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻕ ﺷﻮﺩ .ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ؟ ﻋﺼﺎﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻫﻤﺔ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ. 11ﻭ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﻴﻘﻠﻲ ﺷﺪﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﻴﺮﻧﺪ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﻴﺰ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺻﻴﻘﻠﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﺎﺗﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 12ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭ ﻭ ﹺﻭﹾﻟﻮﹺﻟﻪ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﺗﺮﺳﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻟﻬﺬﺍ ﺑﺮ ﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﻥ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﻋﺼﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ ،ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ .ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ: 14ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺰﻥ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﻓﻌﺔ ﺳﻮﻡ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺑﺸﻮﺩ .ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﺍﺳﺖ .ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺁﻥ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 15ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻫﻤﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﻟﻬﺎ ﮔﺬﺍﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻼﻛﺖ ﻫﺎ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ .ﺁﻩ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﺍﻕ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﺗﻴﺰ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﭼﭗ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎ .ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻛﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭﻫﺎﻳﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺯﺩ ﻭ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ .ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ. 18ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 19ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻭ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ .ﻫﺮ ﺩﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﻭ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻦ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﺎ. 20ﺭﺍﻫﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﺭ ﺑﺔ ﺑﻨﻲ ﻋ ﻤﻮﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻨﻴﻊ ﺑﻴﺎﻳﺪ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮ ﺷﺎﻫﺮﺍﻩ ،ﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻔﺄﹼﻝ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺯﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺗﺮﺍﻓﻴﻢ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﮕﺮ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﺩ. ﻝ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﻨﺠﻨﻴﻘﻬﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻠﺒﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻨﺠﻨﻴﻘﻬﺎ ﺑﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻨﺪ 22ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﹶﺗ ﹶﻔ ﱡﺄ ﹺ ﻭ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ ﺑﺴﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﺮﺟﻬﺎ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 23ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﹶﻗﺴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺗﻔﺄﹼﻝ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﺷﻮﻧﺪ«. 24ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻨﻜﺸﻒ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺍﻧﻴﺪﻳﺪ ،ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻳﺪ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 25ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺭﺋﻴﺲ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺧﻢ ﻣﻬﻠﻚ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺍﺟﻞ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺁﺧﺮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ، 26ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﻦ ﻭ ﺗﺎﺝ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ .ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ .ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﭘﺴﺖ ﻛﻦ.
677
ﻖ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻋﻄﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ 27ﻭ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ،ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ،ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﺲ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺣ ﻧﻤﻮﺩ. 28ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻭ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ،ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺻﻴﻘﻠﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻕ ﺑﺸﻮﺩ. 29ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺑﺎﻃﻞ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺗﻔﺄﹼﻝ ﺩﺭﻭﻍ ﺯﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﻬﺎﻱ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺟﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺁﺧﺮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 30ﻟﻬﺬﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻼﻓﺶ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﹼﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 31ﻭ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻏﻴﻆ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﻣﻴﺪ .ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭﺣﺸﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻼﻙ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﭼﺎﻻﻛﻨﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 32ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺗﺶ ﻫﻴﺰﻡ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﻧﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ«. 22 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻳﺎ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺭﺟﺎﺳﺎﺗﺶ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺯ. 3ﻭ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻱ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻱ ﺗﺎ ﺍﺟﻞ ﺗﻮ ﺑﺮﺳﺪ! ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ! 4ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻱ ﻣﺠﺮﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﻧﺠﺲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ .ﻟﻬﺬﺍ ﺍﺟﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻱ .ﻟﻬﺬﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻋﺎﺭ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻡ. ﺳﺨﺮﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﺍﻱ ﭘﻠﻴﺪ ﻧﺎﻡ! ﻭ ﺍﻱ ﭘﺮ ﻓﺘﻨﻪ! ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 6ﺍﻳﻨﻚ ﺳﺮﻭﺭﺍ 7ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺳﺘﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﺗﻮ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ،ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 9ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮﻥ ،ﻧﻤﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻏﺬﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻗﺒﺎﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 10ﻭ ﻋﻮﺭﺕ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﻨﻜﺸﻒ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺣﺎﻳﺾ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 11ﻳﻜﻲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺯﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﺯﺷﺖ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻋﺮﻭﺱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻮﺭ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺖ. 12ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮﻥ ﺭﺷﻮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻮﺩ ﻭ ﺭﺑﺢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﻭ ﺗﻮ ﻣﺎﻝ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﻏﺼﺐ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﻮﺩﻱ .ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 13ﻟﻬﺬﺍ ﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺣﺮﺹ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺁﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺯﻧﻢ. ﻱ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺖ ﻣﺤﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﻌﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 14ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﺁﻳﺎ ﺩﻟﺖ ﻗﻮ 15ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻧﺠﺎﺳﺎﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﺖ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 16ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ«. 17ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 18ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺩﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺲ ﻭ ﺭﻭﻱ ﻭ ﺁﻫﻦ ﻭ ﺳﺮﺏ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﻮﺭﻩ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻧﻘﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 19ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻤﮕﻲ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﻟﻬﺬﺍ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻣﺲ ﻭ ﺁﻫﻦ ﻭ ﺳﺮﺏ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﻮﺭﻩ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺩﻣﻨﺪ ﺗﺎ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﻭ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺪﺍﺧﺖ. 21ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﺗﺶ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﻮﻳﺪ. 22ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﻮﺭﻩ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺶ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻡ. 23ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 24ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ :ﺗﻮ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ .ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻏﻀﺐ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﺭﻳﺪ.
678
25ﻓﺘﻨﺔ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﻏﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺷﻜﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺭﺩ ،ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ .ﻭ ﮔﻨﺠﻬﺎ ﻭ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 26ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺕ ﻣﺮﺍ ﺣﻼﻝ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﺗﻤﻴﺰ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻧﺠﺲ ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﻓﺮﻕ ﻧﻤﻲ ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ. ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ .ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ 27ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮﮔﺎﻥ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﺧﻮﻥ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻮﺩ ﻧﺎﺣ ﻖ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﻞ ﻣﻼﻁ ﺍﻧﺪﻭﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻔﺄﹼﻝ ﺩﺭﻭﻍ ﺯﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ 28ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔ ﹺ ﻳﻬﻮﻩ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ. 29ﻭ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻏﺼﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ .ﻭ ﺑﺮ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺟﻔﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 30ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺷﻜﺎﻑ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻨﻤﺎﻳﻢ ،ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ. 31ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ. 23 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻭ ﺯﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻳﻚ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭ ﺷﺪﻧﺪ .ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺎﻟﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻜﺎﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺸﺮﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﹸﺍﻫﻮﻟﻪ ﻭﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻭ ﺍﹸﻫﻮﻟ ﻴﺒﻪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺯﺍﻳﻴﺪﻧﺪ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﹸﻫﻮﻟﻪ ،ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﹸﺍﻫﻮﻟﻴﺒﻪ، ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ. 5ﻭ ﺍﹸﻫﻮﻟﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﻭ ﺗﺎﻓﺘﻪ ،ﺯﻧﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮ ﺁﺷﻮﺭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﺮﺩﻳﺪ؛ 6ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﺠﻮﻧﻲ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺩﻟﭙﺴﻨﺪ ﻭ ﻓﺎﺭﺳﺎﻥ ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺁﺷﻮﺭ ﻓﺎﺣﺸﮕﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺬﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 8ﻭ ﻓﺎﺣﺸﮕﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺗﺮﻙ ﻧﻜﺮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﺵ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺨﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻜﺎﺭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻓﺸﺮﺩﻩ، ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ. 9ﻟﻬﺬﺍ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺶ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﻲ ﺁﺷﻮﺭ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﻳﺪ ،ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 10ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻜﺸﻒ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﻋﺒﺮﺕ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺍﹸﻫﻮﻟﻴﻴﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺯﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﻓﺎﺳﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺯﻧﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﻭ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﺁﺷﻮﺭ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﺠﻮﻧﻲ ﻭ ﻓﺎﺭﺳﺎﻥ ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺩﻟﭙﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻚ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﭘﺲ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺻﻮﺭﺗﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﻧﻘﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎﻱ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﹶ ﺷﻨﹾﺠﺮﻑ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳﺪ. 15ﻛﻪ ﻛﻤﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﻤﺮ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻬﺎﻱ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﺎﺑﻞ ﻛﻪ ﻣﻮﻟﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻮﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﻋﺎﺷﻖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﻭ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 17ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺎﺑﻞ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺯﻱ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺠﺲ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻃﺒﻊ ﻭﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﻨﹼﻔﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻜﺸﻒ ﺳﺎﺧﺖ .ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺘﻨﻔﹼﺮﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻣﺘﻨﻔﹼﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 19ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺍﻳﺎﻡ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺎﺯ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﻭ ﺑﺮ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺷﺖ ﺍﻻﻏﺎﻥ ﻭ ﻧﻄﻔﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﻧﻄﻔﺔ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 21ﻭ ﻗﺒﺎﺣﺖ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﺕ ﺍﻓﺸﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻱ. 22ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻱ ﺍﹸﻫﻮﻟ ﻴﺒﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﻨﻔﹼﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ.
679
23ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﺎﺑﻞ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﹶﻓﻘﹸﻮﺩ ﻭ ﺷﹸﻮﻉ ﻭ ﻗﹸﻮﻉ .ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺩﻟﭙﺴﻨﺪ ﻭ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﻭ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭﻧﺪ. 24ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻭ ﻛﺎﻟﺴﻜﻪ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺠﻦ ﻫﺎ ﻭ ﺳﭙﺮﻫﺎ ﻭ ﺧﹸﻮﺩﻫﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﻣﻦ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﭙﺮﺩ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 25ﻭ ﻣﻦ ﻏﻴﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﻭ ﺑﻴﻨﻲ ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 26ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﻨﺪﻩ ،ﺯﻳﻮﺭﻫﺎﻱ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ. 27ﭘﺲ ﻗﺒﺎﺣﺖ ﺗﻮ ﻭ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺍﺯ ﺗﻮﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 28ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﻨﻔﹼﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 29ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﻐﺾ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ .ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮﻫﻨﮕﻲ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺗﻮ ﻭ ﻗﺒﺎﺣﺖ ﻭ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﮔﺮﻱ ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ. 30ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺯﻧﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 31ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺟﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 32ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺟﺎﻡ ﻋﻤﻴﻖ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﺤﻞ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﻭ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺁﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﻲ ﺷﺪ. 33ﻭ ﺍﺯ ﻣﺴﺘﻲ ﻭ ﺣﺰﻥ ﭘﺮﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ .ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﺣﻴﺮﺕ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺮﺕ ﺳﺎﻣﺮﻩ. 34ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺗﹶﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﹶﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ. 35ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﻣﺮﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻲ ،ﻟﻬﺬﺍ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻗﺒﺎﺣﺖ ﻭ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 36ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ! ﺁﻳﺎ ﺑﺮ ﺍﻫﻮﻟﻪ ﻭ ﺍﻫﻮﻟﻴﺒﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺯ. 37ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻧﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺯﻧﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ. ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 38ﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻛﺮﺩﻩ ، 39ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 40ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺎﺻﺪﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺴﻞ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺳﺮﻣﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻛﺸﻴﺪﻱ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎﻳﺖ ﺁﺭﺍﻳﺶ ﺩﺍﺩﻱ. 41ﻭ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﻓﺎﺧﺮﻱ ﻛﻪ ﺳﻔﺮﻩ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﻬﺎﺩﻱ. 42ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﻭﺍ ﹺﺯ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻴﺎﺷﺎﻥ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﺷﺪ .ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻈﻴﻢ ﺻﺎﺑﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪﻫﺎ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﻭ ﺗﺎﺟﻬﺎﻱ ﻓﺎﺧﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 43ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻵﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺯﻧﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ؟ 44ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﻬﺠﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻫﺎ ﺩﺭﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ .ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺯﻥ ﻗﺒﺎﺣﺖ ﭘﻴﺸﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﹸﺍ ﻫﻮﻟﻪ ﻭ ﹸﺍﻫﻮﻟﻴﺒﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ. 45ﭘﺲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺼﺎﺹ ﺯﻧﺎﻥ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭ ﻭ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﺍﻧﻴﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ ﺍﺳﺖ. 46ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻣﻦ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺸﻮﺵ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 47ﻭ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ،ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 48ﻭ ﻗﺒﺎﺣﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺘﻨﺒﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻗﺒﺎﺣﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ .ﻭ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 24 1ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﻧﻬﻢ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﻢ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻮﻳﺲ ،ﺍﺳﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩ.
680
3ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻣﺜﹶﻠﻲ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﻳﮓ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺁﺏ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺮﻳﺰ. 4ﻗﻄﻌﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﻗﻄﻌﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﺭﺍﻥ ﻭ ﺩﻭﺵ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺶ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺳﺎﺯ. 5ﻭ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺮﺵ ﺩﺳﺘﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﺑﺠﻮﺷﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻭﺭﻧﺶ ﻫﺴﺖ ﭘﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 6ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰ! ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﻲ ﻛﻪ ﺯﻧﮕﺶ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺶ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻧﮕﺶ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺩﺭﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ! ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭ ﻭ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﻳﺨﺖ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﺓ ﺻﺎﻑ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺮﻳﺨﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 8ﻣﻦ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﺓ ﺻﺎﻑ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﻜﺸﻢ. 9ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﺧﻮﻧﺮﻳﺰ! ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺩﺓ ﻫﻴﺰﻡ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 10ﻫﻴﺰﻡ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺑﻴﻔﺮﻭﺯ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺍﺩﻭﻳﻪ ﺟﺎﺕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺮﻳﺰ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﺸﻮﺩ. 11ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺧﮕﺮ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻣﺴﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻧﺠﺎﺳﺘﺶ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺯﻧﮕﺶ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮔﺮﺩﺩ. 12ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻫﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺯﻧﮓ ﺑﺴﻴﺎﺭﺵ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻴﺎﻣﺪ .ﭘﺲ ﺯﻧﮕﺶ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺑﺸﻮﺩ. 13ﺩﺭ ﻧﺠﺎﺳﺎﺕ ﺗﻮ ﻗﺒﺎﺣﺖ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻡ .ﺍﻣﺎ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﺸﺪﻱ .ﻟﻬﺬﺍ ﺗﺎ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﻧﺮﺳﺎﻧﻢ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 14ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ .ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﻓﺘﺎﺭﺕ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺍﻋﻤﺎﻟﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 15ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 16ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑ ﹾﻐ ﹶﺘ ﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ .ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻨﻤﺎ ﻭ ﺍﺷﻚ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺖ ﺟﺎﺭﻱ ﻧﺸﻮﺩ. 17ﺁﻩ ﺑﻜﺶ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﻮ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﻩ ﻣﺎﺗﻢ ﺑﮕﻴﺮ .ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﺕ ﺑﭙﻴﭻ ﻭ ﻛﻔﺶ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺖ ﺑﻜﻦ ﻭ ﺷﺎﺭﺑﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﻣﭙﻮﺷﺎﻥ ﻭ ﻃﻌﺎﻡ ﻣﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﻣﺨﻮﺭ. 18ﭘﺲ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﻭﻗﺖ ﻋﺼﺮ ﺯﻥ ﻣﻦ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻬﺠﻲ ﻛﻪ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 19ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺍﺭﺩ؟ 20ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 21ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﺨﺮ ﺟﻼﻝ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻟ ﹼﺬﺕ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 22ﻭ ﺑﻪ ﻧﻬﺠﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺷﺎﺭﺑﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻃﻌﺎﻡ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 23ﻋﻤﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﻛﻔﺸﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻩ ،ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ .ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺴﻮﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺁﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺸﻴﺪ. 24ﻭ ﺣﺰﻗﻴﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻭ ﻛﺮﺩ ،ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 25ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ! ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﻓﺨﺮ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻭ ﺭﻓﻌﺖ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻳﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 26ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ؟ 27ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻨﮓ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ«. 25 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﺪﺍﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﺎ. ﺱ ﻣﻦ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺯﻣﻴﻦ 3ﻭ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺑﮕﻮ :ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣ ﹾﻘ ﺪ ﹺ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻫﻪ ﮔﻔﺘﻲ، 4ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺗﺼﺮﻑ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺯﺩﻩ ،ﻣﺴﻜﻦ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻴﻮﺓ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺷﻴﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ .ﻭ ﺭﺑﻪ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺳﺘﻚ ﻣﻲ ﺯﻧﻲ ﻭ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻴﻨﺔ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ،
681
7ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺳﻌﻴﺮﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ، 9ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺣﺪﻭﺩ ﻣﻮﺁﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺪﻭﺩﺵ ﻛﻪ ﻓﺨﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻴﺖ ﻳﺸﻴﻤﻮﺕ ﻭ ﺑﻌﻞ ﻣﻌﻮﻥ ﻭ ﻗﺮﻳﻪ ﺗﺎﻳﻢ ﻣﻔﺘﻮﺡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 10ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﻣﺸﺮﻕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﻋ ﻤْﻮﻥ ﻣﻔﺘﻮﺡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﻧﺸﻮﻧﺪ. 11ﻭ ﺑﺮ ﻣﻮﺁﺏ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ«. 12ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺍﺩﻭﻡ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻄﺎﻳﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ، 13ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺗﻴﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﺩﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 14ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻣﻦ ﺑﻪ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ«. 15ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻛﻴﻨﺔ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺳﺨﺖ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ، 16ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻛﺮﻳﺘﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻏﻀﺐ ﺁﻣﻴﺰ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺳﺨﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ .ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ«. 26 1ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﺩﺭ ﻏﺮﺓ ﻣﺎﻩ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺻﻮﺭﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻫﻪ ،ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺧﺮﺍﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻣﻦ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 3ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﺎﻥ ﺍﻱ ﺻﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﺑﻪ ﻧﻬﺠﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﺪ. 4ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺻﻮﺭ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮﺟﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻏﺒﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﻱ ﺻﺎﻑ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﻭ ﺍﻭ ﻣﺤﻞ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺍﻣﻬﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ .ﻭ ﺁﻥ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 6ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﻛﺪﺭﺻﹼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﺮ ﺻﻮﺭ ﺑﺎ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻌﺖ ﻭ ﺧﻠﻖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 8ﻭ ﺍﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺖ .ﻭ ﺑﺮﺟﻬﺎ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺗﻮ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻣ ﹶﺘﺮﺳﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 9ﻭ ﻣﻨﺠﻨﻴﻘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺮﺟﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﺒﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 10ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻧﺶ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﹶﺮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﺧﻨﻪ ﺩﺍﺭ ﺩﺭﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ، ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﻟﺴﻜﻪ ﻫﺎ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ﺳ ﻢ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺔ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻫﻞ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺖ .ﻭ ﺑﻨﺎﻫﺎﻱ ﻓﺨﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 11ﻭ ﺑﻪ 12ﻭ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ .ﻭ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﭼﻮﺏ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻳﺨﺖ. 13ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻐﻤﺎﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﺎﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﻋﻮﺩﻫﺎﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﻧﺸﻮﺩ. 14ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﻱ ﺻﺎﻑ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺤﻞ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺍﻣﻬﺎ ﺑﺸﻮﻱ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻨﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ. 15ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﺻﻮﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﺍﻧﻬﺪﺍﻡ ﺗﻮ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺠﺮﻭﺣﺎﻥ ﻧﺎﻟﻪ ﻛﺸﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺷﻮﺩ؟
682
16ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﺯ ﻛﺮﺳﻴﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﻨﺪ .ﻭ ﺭﺩﺍﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﺧﻮﺕ ﻗﻼﹼﺑﺪﻭﺯﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻨﺪ .ﻭ ﺑﻪ ﺗﺮﺳﻬﺎ ﻣﻠﺒﺲ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﹰﻓﺂﻧﹰﺎ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ. 17ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻌﻤﻮﺭ ﺑﻮﺩﻱ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺒﺎﻩ ﮔﺸﺘﻲ! ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻫﻴﺒﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺟﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﺔ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 18ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻧﻬﺪﺍﻡ ﺗﻮ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻧﺪ ،ﻭ ﺟﺰﺍﻳﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺭﺣﻠﺖ ﺗﻮ ﻣﺪﻫﻮﺵ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻬﺮ ﻣﺨﺮﻭﺏ ﻣﺜﻞ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻏﻴﺮﻣﺴﻜﻮﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﻟﺠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﺳﺎﺯﻡ، 20ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺳﻔﻠﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﺑﺪﻱ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻧﺸﻮﻱ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺟﻼﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺟﺎﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ. ﻞ ﻭﺣﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ«. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺤ ﹼ 27 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﹸﻮﺭ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺑﺨﻮﺍﻥ! 3ﻭ ﺑﻪ ﺻﹸﻮﺭ ﺑﮕﻮ :ﺍﻱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺪﺧﻞ ﺩﺭﻳﺎ ﺳﺎﻛﻨﻲ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺻﹸﻮﺭ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﺎﻝ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻢ. 4ﺣﺪﻭﺩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﹼﺎﻳﺎﻧﺖ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺎﻣﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 5ﻫﻤﺔ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺳﻨﻴﹺﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺩ ﹶﻛﻠﹾﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ. 6ﭘﺎﺭﻭﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻠﻮﻃﻬﺎﻱ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺸﻴﻤﻨﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﺎﺩ ﺟﺰﺍﻳﺮ ﻛﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺎﺝ ﻣﻨﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 7ﻛﺘﺎﻥ ﻣﻄﺮﺯ ﻣﺼﺮﻱ ﺑﺎﺩﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻋﻠﹶﻤﻲ ﺑﺸﻮﺩ .ﻭ ﺷﺮﺍﻉ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻧﺠﻮﻧﻲ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺟﺰﺍﻳﺮ ﺍﹶﻟﻴﺸﹶﻪ ﺑﻮﺩ. 8ﺍﻫﻞ ﺳﻴﺪﻭﻥ ﻭ ﹶﺍﺭﻭﺍﺩ ﭘﺎﺭﻭﺯﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﻜﻤﺎﻱ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺻﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﺎﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺟﺒﻴﻞ ﻭ ﺣﻜﻤﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻩ ،ﻗﻼﹼﻓﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﻣﻼﹼﺣﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 9ﻣﺸﺎﻳﺦ 10ﻓﺎﺭﺱ ﻭ ﻟﹸﻮﺩ ﻭ ﻓﹸﻮﻁ ﺩﺭ ﺍﻓﻮﺍﺟﺖ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺳﭙﺮﻫﺎ ﻭ ﺧﻮﺩﻫﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﻳﻨﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 11ﺑﻨﻲ ﺍﺭﻭﺍﺩ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻧﺖ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺟﻤﺎﺩﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﺑﺮﺟﻬﺎﻳﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺳﭙﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺎﻣﻞ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. ﻝ ﺳﻮﺩﺍﮔﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺁﻫﻦ ﻭ ﺭﻭﻱ ﻭ ﺳﺮﺏ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 12ﺗﺮﺷﻴﺶ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺍﻣﻮﺍ ﹾ 13ﻳﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﺗﻮﺑﺎﻝ ﻭ ﻣﺎﺷﻚ ﺳﻮﺩﺍﮔﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﺁﻻﺕ ﻣﺲ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻣﺘﺎﻉ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺟ ﺮﻣﻪ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﻗﺎﻃﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 14ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺗﹸﻮ 15ﺑﻨﻲ ﺩﺩﺍﻥ ﺳﻮﺩﺍﮔﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﻭ ﺟﺰﺍﻳﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭﮔﺎﻧﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﻋﺎﺝ ﻭ ﺁﺑﻨﻮﺱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻌﺎﻭﺿﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 16ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﺗﻮ ﺳﻮﺩﺍﮔﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺑ ﻬﺮﻣﺎﻥ ﻭﺍﹶﺭﻏﹶﻮﺍﻥ ﻭ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﻼﹼﺑﺪﻭﺯﻱ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﻭ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻭ ﻟﻌﻞ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 17ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻮﺩﺍﮔﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻨﺪﻡ ﻣﻨﹼﻴﺖ ﻭ ﺣﻠﻮﺍ ﻭ ﻋﺴﻞ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺑﻠﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻣﺘﺎﻉ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 18ﺩﻣﺸﻖ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﺗﻮ ﻭ ﻛﺜﺮﺕ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﺏ ﺣﹾﻠﺒﻮﻥ ﻭ ﭘﺸﻢ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﻮﺩﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 19ﻭﺩﺍﻥ ﻭ ﻳﺎﻭﺍﻥ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ .ﺁﻫﻦ ﻣﺼﻨﻮﻉ ﻭ ﺳﻠﻴﺨﻪ ﻭ ﻗﺼﺐ ﺍﻟﺬﺭﻳﺮﻩ ﺍﺯ ﻣﺘﺎﻋﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ. 20ﺩﺩﺍﻥ ﺑﺎ ﺯﻳﻦ ﭘﻮﺷﻬﺎﻱ ﻧﻔﻴﺲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﻮﺍﺭﻱ ﺳﻮﺩﺍﮔﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻥ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺑﺎ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﻭ ﺑﺰﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﺘﺪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 21ﻋﺮﺏ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻗﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭﮔﺎﻧﺎ 22ﺗﺠﺎﺭﺷﹶﺒﺎ ﻭ ﺭ ﻋﻤﻪ ﺳﻮﺩﺍﮔﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻫﻤﺔ ﺍﺩﻭﻳﻪ ﺟﺎﺕ ﻭ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺳﻨﮓ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﻭ ﻃﻼ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 23ﺣﺮﺍﻥ ﻭ ﻛﹶﻨﱠﻪ ﻭ ﻋﺪﻥ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺷﹶﺒﺎ ﻭﺁﺷﻮﺭ ﻭ ﻛﹾﻠﻤﺪ ﺳﻮﺩﺍﮔﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 24ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﻭ ﺭﺩﺍﻫﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﺠﻮﻧﻲ ﻭ ﻗﻼﹼﺑﺪﻭﺯﻱ ﻭ ﺻﻨﺪﻭﻗﻬﺎﻱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﻓﺎﺧﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺳﻮﺩﺍﮔﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 25ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺗﺮﺷﻴﺶ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺘﺎﻉ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺩﺭﻳﺎ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻐﺰﹼﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪﻱ. 26ﭘﺎﺭﻭﺯﻧﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻗﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺷﻜﺴﺖ.
683
27ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﻭ ﻣﺘﺎﻉ ﻭ ﻣﻼﹼﺣﺎﻥ ﻭ ﻧﺎﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻭ ﻗﻼﹼﻓﺎﻥ ﻭ ﺳﻮﺩﺍﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻧﻬﺪﺍﻡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 28ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻧﺎﺧﺪﺍﻳﺎﻧﺖ ﺳﺎﺣﻠﻬﺎ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 29ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﭘﺎﺭﻭﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﻼﹼﺣﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻧﺎﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ. 30ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺁﻭﺍﺯﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻲ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﻳﺨﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻣﻲ ﻏﻠﻄﻨﺪ. 31ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻩ ،ﭘﻼﺱ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺮﺍﺭﺕ ﺟﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺣﺔ ﺗﻠﺦ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 32ﻭ ﺩﺭ ﻧﻮﺣﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ .ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﻛﻴﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﺻﻮﺭ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 33ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﻣﺘﺎﻉ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 34ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ،ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﻫﺎﻱ ﺁﺑﻬﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻱ ،ﻣﺘﺎﻉ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺖ ﺗﻠﻒ ﺷﺪ. 35ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺟﺰﺍﻳﺮ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻮ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺩﻫﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 36ﺗﺠﺎﺭ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺻﻔﻴﺮ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺗﻮ ﻣﺤﻞ ﺩﻫﺸﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ«. 28 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺻﻮﺭ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﻟﺖ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ ،ﻭ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﻪ ﺧﺪﺍ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻝ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 3ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺣﻜﻴﻢ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺳﺮﻱ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻴﺴﺖ؟ 4ﻭ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ. 5ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﻭﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺍﻱ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﺍﺕ ﺩﻟﺖ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺩﻝ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻱ، 7ﭘﺲ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻭ ﺳﺘﻢ ﻛﻴﺸﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺣﻜﻤﺖ ﺗﻮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺟﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻠﻮﺙ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 8ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ. 9ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻗﺎﺗﻼﻧﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺧﺪﺍ. 10ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ. 11ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 12ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﻮﺭ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺗﻮ ﺧﺎﺗﻢ ﻛﻤﺎﻝ ﻭ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻛﺎﻣﻞ ﺟﻤﺎﻝ ﻫﺴﺘﻲ. ﺟﺰﹾﻉ ﻭ ﻳﺸﹾﺐ ﻭ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻛﺒﻮﺩ ﻭ ﺑﻬﺮﻣﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﺮﺩ ﺕ ﺍﺻﻔﺮ ﻭ ﻋﻘﻴﻖﹺ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺯﺑﺮﺟﺪ ﻭ 13ﺩﺭ ﻋﺪﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻱ ﻭ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺳﻨﮓ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺍﺯ ﻋﻘﻴﻖﹺ ﺍﺣﻤﺮ ﻭ ﻳﺎﻗﻮ ﭘﻮﺷﺶ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺻﻨﻌﺖ ﺩﻓﹼﻬﺎ ﻭ ﻧﺎﻳﻬﺎﻳﺖ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺧﻠﻘﺖ ﺗﻮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 14ﺗﻮ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﻣﺴﺢ ﺷﺪﺓ ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺴﺘﺮ ﺑﻮﺩﻱ .ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ .ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪﻱ. 15ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻱ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻮﺩﻱ. 16ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﺳﻮﺩﺍﮔﺮﻱ ﺍﺕ ﺑﻄﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺧﻄﺎ ﻭﺭﺯﻳﺪﻱ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ .ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻱ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺴﺘﺮ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺗﻠﻒ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 17ﺩﻝ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺍﺕ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺟﻤﺎﻟﺖ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺎﺳﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ .ﻟﻬﺬﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ. ﻲ ﺗﺠﺎﺭﺗﺖ ،ﻣﻘﹾﺪﺱ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﺳﺎﺧﺘﻲ .ﭘﺲ ﺁﺗﺸﻲ ﺍﺯﻣﻴﺎﻧﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ 18ﺑﻪ ﻛﺜﺮﺕ ﮔﻨﺎﻫﺖ ﻭ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓ ﹺ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. ﻞ ﺩﻫﺸﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﻫﻤﺔ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻧﺖ ﺍﺯﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺗﻮ ﻣﺤ ﹼ 20ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 21ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺑﺪﺍﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺿﺪﺵ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﺎ.
684
22ﻭ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻱ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 23ﻭ ﻭﺑﺎ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ .ﻭ ﻣﺠﺮﻭﺣﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 24ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺠﺎﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪ ،ﺧﺎﺭﻱ ﺧﻠﻨﺪﻩ ﻭ ﺷﻮﻙ ﺭﻧﺞ ﺁﻭﺭﻧﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 25ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 26ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻏﺮﺱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺟﻤﻴﻊ ﻣﺠﺎﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 29 1ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺩﻫﻢ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﺪﺍﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻭ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺼﺮ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﺎ. 3ﻭ ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ .ﺍﻱ ﺍﮊﺩﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻧﻬﺮﻫﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻧﻬﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ! 4ﻟﻬﺬﺍ ﻗﻼﹼﺑﻬﺎ ﺩﺭ ﭼﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﻧﻬﺮﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻬﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭼﺴﺒﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯﻣﻴﺎﻥ ﻧﻬﺮﻫﺎﻳﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﻧﻬﺮﻫﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﺴﺒﻴﺪ. 5ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﺼﺎﻱ ﻧﺜﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 7ﭼﻮﻥ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﺧﺮﺩ ﺷﺪﻱ ﻭ ﻛﺘﻔﻬﺎﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﺎﻙ ﺯﺩﻱ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻜﻴﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻱ .ﻭ ﻛﻤﺮﻫﺎﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ. 8ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ» :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 9ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﻧﻬﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ. 10ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻧﻬﺮﻫﺎﻳﺖ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺠﺪ ﹾ ﺣﺒﺸﺴﺘﺎﻥ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. ﻝ ﺗﺎ ﹶﺍﺳﻮﺍﻥ ﻭ ﺗﺎ ﺣﺪﻭﺩ 11ﻛﻪ ﭘﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺬﺭ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻧﺸﻮﺩ. 12ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻱ ﻭﻳﺮﺍ ﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﺨﺮﻭﺏ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ .ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ» :ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﹶﺘﹾﺮﻭﺱ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﻟﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﺟﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﭘﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﺁﻥ ﭘﺴﺖ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻠﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ. 16ﻭ ﺁﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺤﻞ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺴﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﻧﺪ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 17ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺘﻢ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺻ ﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺻﻮﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﻫﻤﻪ ﺑﻲ ﻣﻮ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﻭﺷﻬﺎﻱ ﻫﻤﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪ. 18ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺒﻮ ﹶﻛ ﺪ ﺭ ﹾ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﺻﻮﺭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺁﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺧﻮﺩﺵ ﻭ ﻟﺸﻜﺮﺵ ﻫﻴﭻ ﻣﺰﺩ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ. 19ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﹶﺒﻮﻛﺪﺭ ﹼ ﺻ ﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺁﻧﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻏﻨﻴﻤﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺟﺮﺕ ﻟﺸﻜﺮﺵ ﺑﺸﻮﺩ. 20ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺟﺮﺕ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 21ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﺧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻭﻳﺎﻧﻴﺪ .ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺸﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 30
685
1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻭﻟﻮﻟﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ! 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ! ﺭﻭﺯ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ! 4ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺑﺮ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭﺩ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﺑﺮ ﺣﺒﺶ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺁﻧﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﺎﺳﻬﺎﻳﺶ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 5ﻭ ﺣﺒﺶ ﻭ ﻓﹸﻮﻁ ﻭ ﻟﹸﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻭ ﻛﹸﻮﺏ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﻬﺪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺠﺪﻝ ﺗﺎ ﺍﹶﺳﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﻭ ﻗﻮﻝ 6ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻣﻌﺎﻭﻧﺎﻥ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻓﺨﺮ ﻗﻮﺕ ﺁﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ .ﻭ ﺍﺯ ﻣ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. ﻥ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﺨﺮﻭﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻱ ﻭﻳﺮﺍ 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﺗﺸﻲ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺼﺎﺭﺵ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 9ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺣﺒﺸﻴﺎﻥ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ .ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺩ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯ ﻣﺼﺮ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 10ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﻣﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﺒﻮﻛ ﺪ ﺭﺻﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺗﺒﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 11ﺍﻭ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺳﺘﻤﻜﺸﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺳﺎﺯﻧﺪ .ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺼﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 12ﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺷﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻭﺧﺖ .ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ. 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ» :ﺑﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺍﺻﻨﺎﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﹸﻮﻑ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺋﻴﺴﻲ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ .ﻭ ﺧﻮﻑ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 14ﻭ ﹶﻓﺘﹼﺮﻭﺱ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﺗﺸﻲ ﺩﺭ ﹸ ﺻﻮﻏﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﺮﻭﺧﺖ .ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻼﺫ ﻣﺼﺮ ﺍﺳﺖ ﺭﻳﺨﺘﻪ ،ﺟﻤﻌﻴﺖ ﹸﻧ ﻮ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﺗﺸﻲ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺑﺎﺵ ،ﺳﻴﻦ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺳﺨﺖ ﻣﺒﺘﻼ ﻭ ﹸﻧ ﻮ ﻣﻔﺘﻮﺡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﻧﹸﻮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. ﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ. ﺴ ﹾ 17ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺁﻭﻥ ﻭ ﻓﻴ ﺒ ﺤ ﹶﻘﺤﻴﺲ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻮﻏﻬﺎﻱ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﻓﺨﺮ ﻗﻮﺗﺶ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ 18ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﹶﺗ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ. 19ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﻣﺼﺮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 20ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 21ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﻫﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻛﺮﺑﺎﺱ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺴﺖ ﺗﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺸﻮﺩ. 22ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 23ﻭ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 24ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﺔ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﻧﺎﻟﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 25ﭘﺲ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 31 1ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺍﻭ ﺑﮕﻮ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺍﺕ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺷﺎﺑﻬﺖ ﺩﺍﺭﻱ؟ 3ﺍﻳﻨﻚ ﺁﺷﻮﺭﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺟﻤﻴﻞ ﻭ ﺑﺮﮔﻬﺎﻱ ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺴﺘﺮ ﻭ ﻗ ﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ.
686
4ﺁﺑﻬﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤ ﻮ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﻟﺠﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻬﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﺁﻥ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺟﻮﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻄﺮﻑ ﻫﻤﺔ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﻭﺍﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 5ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻗ ﺪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻏﺼﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤ ﻮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. 6ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺩﺭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺯﻳﺮ ﺍﻏﺼﺎﻧﺶ ﺑﭽﻪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﺳﻜﻨﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 7ﭘﺲ ﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﺍﺯﻱ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺷﻨﻤﺎ ﺷﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﻳﺸﻪ ﺍﺵ ﻧﺰﺩ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ. 8ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺎﻍ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺻﻨﻮﺑﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ .ﻭ ﭼﻨﺎﺭﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﻏﺼﺎﻧﺶ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺍﻭ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻧﺒﻮﺩ. 9ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺜﺮﺕ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻋﺪﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﺴﺪ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 10ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻗ ﺪ ﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﻟﺶ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﻳﺶ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ، 11ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﺗﺮﻳﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺮﺍﺭﺗﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 12ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺘﻤﻜﻴﺸﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩﻡ .ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺭﻩ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻏﺼﺎﻥ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﻫﻤﺔ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﺔ ﺍﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺑﺮ ﺗﻨﺔ ﺍﻓﺘﺎﺩﺓ ﺍﻭ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 14ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﺑﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻗ ﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺑﺮﻧﻴﻔﺮﺍﺯﻧﺪ .ﻭ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﻳﺴﺘﻨﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﺳﻔﻠﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 15ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﻣﻦ ﻣﺎﺗﻤﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﻟﺠﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻧﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺳﻮﮔﻮﺍﺭﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﺎﺗﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﻡ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﺍﻧﻬﺪﺍﻣﺶ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻋﺪﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮﻳﻦ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺍﺳﻔﻠﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 17ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﺭﺵ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﺔ ﺍﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ. 18ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻋﺪﻥ ﺩﺭ ﺟﻼﻝ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺩﺍﺷﺘﻲ؟ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻋﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻔﻠﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺘﺶ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 32 1ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﮊﻳﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻱ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻭ ﺁﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﻞ ﺁﻟﻮﺩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪ. 4ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 5ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻻﺵ ﺗﻮ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 6ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻨﻄﻔﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ،ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ،ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻴﺮﻫﺎﻱ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﺓ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﻼﻛﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻱ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 10ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﺘﺤﻴﺮﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﻫﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺩﻫﺸﺘﻨﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻧﻬﺪﺍﻡ ﺗﻮ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻟﺮﺯﻳﺪ«. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺷﻤﺸﻴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 12ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻱ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺘﻤﻜﻴﺸﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻏﺮﻭﺭ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺘﺶ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ.
687
13ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭﻫﺎﻱ ﺁﺑﻬﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﭘﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﻞ ﺁﻟﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺳﻢ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﻞ ﺁﻟﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﻛﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻭﻏﻦ ﺟﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 16ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ .ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ .ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺘﺶ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 17ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 18ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻣﺼﺮ ﻭﹺﻟﻮﹺﻟﹶﻪ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺍﺳﻔﻠﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭ. 19ﺍﺯ ﭼﻪ ﻛﺲ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﻓﺮﻭﺩ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﺏ. 20ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻴﺪ. 21ﺍﻗﻮﻳﺎﻱ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. 22ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺁﺷﻮﺭ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 23ﻛﻪ ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻔﻠﻬﺎﻱ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﺪ .ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﻫﻴﺒﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻣﻘﺘﻮﻝ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 24ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﻋﻴﻼﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺘﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻔﻠﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﻫﻴﺒﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ،ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 25ﺑﺴﺘﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺘﺶ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ .ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﻭ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺷﻤﺸﻴﺮﻧﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﻫﻴﺒﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ،ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ .ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 26ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﺷﻚ ﻭ ﺗﻮﺑﺎﻝ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﻭ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺷﻤﺸﻴﺮﻧﺪ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﻫﻴﺒﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 27ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ .ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﻫﻴﺒﺖ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 28ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. 29ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﺶ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺒﺮﻭﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. 30ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺻﻴﺪﻭﻧﻴﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ .ﺍﺯ ﻫﻴﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﺮﻭﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﺑﺎ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﺷﻤﺸﻴ ﺮ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ .ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 31ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 32ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﻫﻴﺒﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ .ﭘﺲ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪ. 33 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ، 3ﻭ ﺍﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ،ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﺘﻨﺒﻪ ﺳﺎﺯﺩ، 4ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺻﺪﺍﻱ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﻣﺘﻨﺒﻪ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 5ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺘﻨﺒﻪ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪ ،ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺘﻨﺒﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ.
688
6ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﻧﻨﻮﺍﺧﺘﻪ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﺘﻨﺒﻪ ﻧﺴﺎﺯﺩ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻃﻠﺒﻴﺪ. 7ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﻣﺘﻨﺒﻪ ﺳﺎﺯﻱ. 8ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﮔﻮﻳﻢ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ! ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﻳﻲ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻘﺶ ﻣﺘﻨﺒﻪ ﺳﺎﺯﻱ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻃﻠﺒﻴﺪ. 9ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻘﺶ ﻣﺘﻨﺒﻪ ﺳﺎﺯﻱ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 10ﭘﺲ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﮕﻮ :ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ،ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺎﻧﺪ؟ 11ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺧﻮﺵ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﺵ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ .ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺑﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﺮﺍ ﺑﻤﻴﺮﻳﺪ؟ 12ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻮ :ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ .ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﺎﻋﺚ ﻫﻼﻛﺖ ﻭﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﺩ ،ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 13ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺪﺍﻟﺘﺶ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻋﺼﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 14ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﮔﻮﻳﻢ :ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ! ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ، 15ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﻫﻦ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺭ ﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺣﻴﺎﺕ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 16ﺗﻤﺎﻡ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 17ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺯﻭﻥ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺯﻭﻥ ﻧﻴﺴﺖ. 18ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺯ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﺩ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 19ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 20ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺯﻭﻥ ﻧﻴﺴﺖ .ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻳﺶ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﻨﺠﻢ ﻣﺎﻩ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻣﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 22ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻡ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺁﻥ ﻓﺮﺍﺭﻱ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﮔﺸﻮﺩ .ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺩﺭﻭﻗﺖ ﺻﺒﺢ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺩﻫﺎﻧﻢ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻨﮓ ﻧﺒﻮﺩﻡ. 23ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 24ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻭﺍﺭﺙ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺍﺭﺙ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 25ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺶ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻳﺪ .ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﺭﺙ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ؟ 26ﺑﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺷﺪﻩ ،ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺯﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ .ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﻭﺍﺭﺙ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ؟ 27ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺴﻢ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﻫﺎﻳﻨﺪ ﺍﺯ ﻭﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ. 28ﻭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺤﻞ ﺩﻫﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﻗﻮﺗﺶ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺭﻫﮕﺬﺭﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 29ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﺔ ﺭﺟﺎﺳﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺤﻞ ﺩﻫﺸﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 30ﺍﻣﺂ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻣﺖ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﭼﻪ ﻛﻼﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ 31ﻭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ .ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ .ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺣﺮﺹ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ. 32ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺳﺮﻭﺩ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻄﺮﺏ ﺧﻮﺷﻨﻮﺍ ﻭ ﻧﻴﻚ ﻧﻮﺍﺯ ﻫﺴﺘﻲ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ.
689
33ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺒﻲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 34 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﺮﺍﻧﻨﺪ .ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﭽﺮﺍﻧﻨﺪ؟ 3ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﭘﺸﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺭﻳﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﮔﻠﻪ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪ. 4ﺿﻌﻴﻔﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪﻱ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺲ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﮔﻢ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺳﺘﻢ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 5ﭘﺲ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﺒﺎﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻫﻤﺔ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 6ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﺑﺮﺟﻤﻴﻊ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺗﻠﹼﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﻭ ﮔﻠﺔ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﮔﺸﺘﻪ ،ﻛﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻃﻠﺒﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻔﺤﺺ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 7ﭘﺲ ﺍﻱ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺴﻢ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﮔﻠﺔ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻧﻢ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻫﻤﺔ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺷﺒﺎﻧﻲ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ .ﻭ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻣﻦ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻧﻢ ﺭﺍ ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻧﺪ .ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻠﺔ ﻣﺮﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 9ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻱ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! 10ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻃﻠﺒﻴﺪ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪﻥ ﮔﻠﻪ ﻣﻌﺰﻭﻝ ﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﭽﺮﺍﻧﻨﺪ .ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺷﺒﺎﻧﺎ 11ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﺒﺎﻥ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﮔﻠﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﻦ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻏﻠﻴﻆ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 13ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻌﻤﻮﺭﺍﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪ. 14ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺮﺗﻊ ﻧﻴﻜﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺎﻩ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﻣﺮﺗﻊ ﭘﺮ ﮔﻴﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﺮﻳﺪ. 15ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪ. 16ﮔﻢ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﻓﺮﺑﻬﺎﻥ ﻭ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻣﻦ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﭼﻬﺎﻱ ﻭ ﺑﺰﻫﺎﻱ ﻧﺮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻊ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻘﻴﺔ ﻣﺮﺗﻊ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ؟ ﻭ ﺁﺏ ﺯﻻﻝ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﻴﺪﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻞ ﺁﻟﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ؟ 19ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻲ ﭼﺮﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﮔﻞ ﺁﻟﻮﺩ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻨﺪ. 20ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻓﺮﺑﻪ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻻﻏﺮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﻭ ﻛﺘﻒ ﺧﻮﺩ ﺗﻨﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﻴﺪ ،ﻭ ﻫﻤﺔ ﺿﻌﻴﻔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺯﻧﻴﺪ ،ﺣﺘﹼﻲ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ، 22ﭘﺲ ﻣﻦ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺑﺮﺩﻩ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 23ﻭ ﻳﻚ ﺷﺒﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻤﺎﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﭽﺮﺍﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺷﺒﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 24ﻭ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ. 25ﻭﻋﻬﺪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ .ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻣﻮﺫﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻠﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. 26ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻛﻮﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻤﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﺷﻬﺎﻱ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 27ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻴﻮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﺎﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﭼﻮﺑﻬﺎﻱ ﻳﻮﻍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻤﻠﻮﻙ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 28ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ،ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺮﺳﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ.
690
29ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺧﺘﺴﺘﺎﻥ ﻧﺎﻣﻮﺭﻱ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻗﺤﻂ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻠﻒ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 30ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 31ﻭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﮔﻠﺔ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻱ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻣﺮﺗﻊ ﻣﻦ ،ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ«. 35 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺳﻌﻴﺮ ﺑﺪﺍﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﺎ! 3ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻱ ﻛﻮﻩ ﺳﻌﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ .ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺤﻞ ﺩﻫﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 4ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 5ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺩﺍﺷﺘﻲ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻱ. ﻥ 6ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻧﻔﺮﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﻲ ،ﺧﻮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﻭ ﻛﻮﻩ ﺳﻌﻴﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﻞ ﺩﻫﺸﺖ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺭﻭﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 8ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﮕﺎﻧﺶ ﻣﻤﻠﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﻭ ﺩﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ. 9ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ ﻛﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 10ﭼﻮﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺍﻣﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﹼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﺖ. 11ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺧﺸﻢ ﻭ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﺍﺯ ﻛﻴﻨﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 12ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻛﻔﺮﺁﻣﻴﺰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻲ :ﺧﺮﺍﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 13ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﻦ ﺗﻜﺒﺮﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﻓﺰﻭﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ. 14ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 15ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻛﻮﻩ ﺳﻌﻴﺮ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 36 1ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺍﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻫﺔ ﺍﻳﻦ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎﻱ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻣﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﻟﻬﺬﺍ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻠﻌﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺣﺮﻑ ﮔﻴﺮﺍﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺬﹼﻣﺖ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ، 4ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﻭ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﺘﺮﻭﻛﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﺨﺮﻳﺔ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: 5ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻏﻴﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻝ ﻭ ﻛﻴﻨﺔ ﻗﻠﺐ ،ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻧﺪ. 6ﭘﺲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﻭ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﻭ ﺩﺭﻩ ﻫﺎ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻟﻬﺬﺍ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻏﻴﺮﺕ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ«. 7ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺷﻤﺎﻳﻨﺪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺤ ﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 8ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺭﻭﻳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﻴﺎﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 10ﻭ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 11ﻭ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎﺭﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺂﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﻣﻌﻤﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺷﻤﺎ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ.
691
12ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺸﻮﻱ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﻧﺴﺎﺯﻱ. 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻠﻌﻲ ﻭ ﺍ ﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ، 14ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺑﻠﻌﻴﺪ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 15ﻭ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﺬﹼﻣﺖ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻟﻐﺰﺍﻧﻴﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 16ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 17ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﺲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺯﻥ ﺣﺎﻳﺾ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 18ﻟﻬﺬﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻣﻦ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻢ. 19ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﮔﺸﺘﻨﺪ .ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺳﻢ ﻗﺪﻭﺱ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 21ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﺳﻢ ﻗﺪﻭﺱ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 22ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﺳﻢ ﻗﺪﻭﺱ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﺑﻌﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ. 23ﻭ ﺍﺳﻢ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﻡ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 24ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 25ﻭ ﺁﺏ ﭘﺎﻙ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻧﺠﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 26ﻭ ﺩﻝ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ .ﻭ ﺩﻝ ﺳﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺴﺪ ﺷﻤﺎ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﻝ ﮔﻮﺷﺘﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 27ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻟﻚ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 28ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻡ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 29ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻧﺠﺎﺳﺎﺕ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﻏﻠﹼﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺤﻂ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 30ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺭﺳﻮﺍﻱ ﻗﺤﻂ ﻧﺸﻮﻳﺪ. 31ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻗﺒﻴﺢ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 32ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻡ .ﭘﺲ ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﺠﻞ ﻭ ﺭﺳﻮﺍ ﺷﻮﻳﺪ. 33ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺘﺎﻥ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻡ ،ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 34ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺟﻤﻴﻊ ﺭﻫﮕﺬﺭﻳﺎﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 35ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻍ ﻋﺪﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺑﻮﺩ ،ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﻭ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 36ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﺨﺮﻭﺑﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ .ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ. 37ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﻡ .ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﮔﻠﻪ ﻛﺜﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 38ﻣﺜﻞ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﮔﻠﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻤﻬﺎﻳﺶ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﺨﺮﻭﺏ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 37 1ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻱ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻫﻤﻮﺍﺭﻱ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺸﻚ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺮﺩﺩ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ. 4ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﮕﻮ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺧﺸﻚ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺭﻭﺡ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﻮﻳﺪ.
692
6ﻭ ﭘﻴﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩﻱ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 7ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺬﻣﻮﺭ ﺷﺪﻡ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻡ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﺁﻭﺍﺯﻱ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﺰﻟﺰﻟﻲ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻲ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﺶ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ. 8ﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﻴﻪ ﻫﺎ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﺡ ﻧﺒﻮﺩ. 9ﭘﺲ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮ ﺭﻭﺡ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﺎ! ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮ ﺭﻭﺡ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺭﻭﺡ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻫﺎﻱ ﺍﺭﺑﻊ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺑﺪﻡ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ. 10ﭘﺲ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻡ .ﻭ ﺭﻭﺡ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 11ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﺎ ﺿﺎﻳﻊ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﮔﺸﺘﻴﻢ. 12ﻟﻬﺬﺍ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﻢ .ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 13ﻭ ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻡ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 14ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻣﻘﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ .ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 16ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻳﻚ ﻋﺼﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻨﻮﻳﺲ “ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﻭﻱ ”.ﭘﺲ ﻋﺼﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻨﻮﻳﺲ “ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻮﺳﻒ ﻋﺼﺎﻱ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﻭﻱ” 17ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻳﻚ ﻋﺼﺎ ﺳﺎﺯ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺖ ﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﻨﺎﺀ ﻗﻮﻣﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟ 19ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻋﺼﺎﻱ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﻭﻱ ﺍﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﻋﺼﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻳﻚ ﻋﺼﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻢ ﻳﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 20ﭘﺲ ﺁﻥ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻮﺷﺘﻲ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 21ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 22ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﻚ ﺍﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﻳﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻭ ﺍﻣﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 23ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎ ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﺲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺴﺎﻛﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 24ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺩﺍﻭﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 25ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 26ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻬﺪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻬﺪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻘﻴﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻭ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 27ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 28ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 38 1ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﻮﺝ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎﺟﻮﺝ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺭﻭﺵ ﻭ ﻣﺎﺷﹶﻚ ﻭ ﺗﻮﺑﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﺎ. 3ﻭ ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻱ ﻣﺎﺟﻮﺝ ﺭﺋﻴﺲ ﺭﻭﺵ ﻭ ﻣﺎﺷﹶﻚ ﻭ ﺗﻮﺑﺎﻝ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ.
693
4ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻗﻼﹼﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺸﻜﺮﺕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ .ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭﺳﻮﺭﺍﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ،ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻋﻈﻤﻴﻲ ﺑﺎ ﺳﭙﺮﻫﺎ ﻭ ﻣﺠﻨﻬﺎ ﻭ ﻫﻤﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ، 5ﻓﺎﺭﺱ ﻭ ﻛﹸﻮﺵ ﻭ ﻓﹸﻮﻁ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺧﹸﻮﺩ، ﺟ ﺮﻣﻪ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻓﻮﺍﺟﺶ ﻭ ﻓﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ. 6ﺟﻮ ﻣ ﺮ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻓﻮﺍﺟﺶ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ 7ﭘﺲ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺷﻮ ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺂ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﺤﻔﻆ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺵ. 8ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﺳﺘﺮﺩﺍﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺍﺯﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺑﺔ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺍﺯﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻠﺶ ﺑﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 9ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺩ ﺷﺪﻳﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ .ﺗﻮ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻓﻮﺍﺟﺖ ﻭ ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 10ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺧﻄﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮﻱ ﺯﺷﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻲ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﺑﺮ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻲ ﺣﺼﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 12ﺗﺎ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻱ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ. 13ﺷﹶﺒﺎ ﻭ ﺩﺩﺍﻥ ﻭ ﺗﺠﺎﺭ ﹶﺗﺮﺷﻴﺶ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﮊﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻏﺎﺭﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﺮﺩﻥ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺟﻤﻴﻌﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﺑﺮﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﺮﺑﺎﻳﻲ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺒﺮﻱ؟ 14ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺟﻮﺝ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ؟ 15ﻭ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ ﺗﻮ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﺟﻤﻌﻴﺘﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻟﺸﻜﺮﻱ ﻛﺜﻴﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ، 16ﻭ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﺍﺑﺮﻱ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﺁﻣﺪ .ﺩﺭ ﺍﻳﺂﻡ ﺑﺎﺯﭘﺴﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺟﻮﺝ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ. 17ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺁﻧﻜﺲ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺂﻡ ﺳﻠﻒ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺂﻡ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ؟ 18ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺟﻮﺝ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻲ ﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻏﻴﺮﺕ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﺰﻟﺰﻝ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 20ﻭ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺣﺸﺮﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﺰﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺟﻬﺎﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻟﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ ﺑﺎ ﻭﺑﺎ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺳﻴﺎﻝ ﻭ ﺗﮕﺮﮒ ﺳﺨﺖ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻭ ﮔﻮﮔﺮﺩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻓﻮﺍﺟﺶ ﻭ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪ. 23ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻌﻈﹼﻢ ﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﻭ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 39 1ﭘﺲ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺟﻮﺝ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻱ ﺟﻮﺝ ﺭﺋﻴﺲ ﺭﻭﺵ ﻭ ﻣﺎﺷﹶﻚ ﻭ ﺗﻮﺑﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ. 2ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 3ﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭼﭙﺖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﻜﻨﺪ. 4ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻓﻮﺍﺟﺖ ﻭ ﻗﻮﻣﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﻨﺲ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺷﻜﺎﺭﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ. 6ﻭ ﺁﺗﺸﻲ ﺑﺮ ﻣﺎﺟﻮﺝ ﻭ ﺑﺮ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺰﺍﻳﺮ ﺑﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ. 7ﻭ ﻧﺎﻡ ﻗﺪﻭﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﻗﺪﻭﺱ ﻣﻦ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ .
694
8ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ. 9ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺠﻦ ﻭ ﺳﭙﺮ ﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﻭ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺩﺳﺘﻲ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ .ﻭ ﻣﺪﺕ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 10ﻭ ﻫﻴﺰﻡ ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺟﻨﮕﻠﻬﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ .ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺒﺮ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﻌﻨﻲ ﻭﺍﺩﻱ ﻋﺎﺑﺮﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻄﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﻮﺝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﺭﺍﻩ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺪﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﻮﺝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﻱ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﺟﻮﺝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 12ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺪﺕ ﻫﻔﺖ ﻣﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 13ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺭﻭﺯ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﻦ ﻧﻴﻜﻨﺎﻣﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻣﻌﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﺩﺵ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻋﺒﻮﺭﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ .ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﻫﻔﺖ ﻣﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ. 15ﻭ ﻋﺒﻮﺭﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﺩﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺁﺩﻣﻲ ﺑﺒﻨﻴﺪ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﺟﻮﺝ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 16ﻭ ﺍﺳﻢ ﺷﻬﺮ ﻧﻴﺰ ﻫﺎﻣﻮﻧﹶﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 17ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺮ ﺟﻨﺲ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﮕﻮ :ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺫﺑﺢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻳﻴﺪ .ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ. 18ﮔﻮﺷﺖ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ .ﺍﺯ ﻗﻮﭼﻬﺎ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺰﻫﺎ ﻭ ﮔﺎﻭﻫﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺍﺭﻳﻬﺎﻱ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 19ﻭ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺫﺑﺢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﭘﻴﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﺖ ﺷﻮﻳﺪ. 20ﻭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﺓ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﺳﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﺟﺒﺂﺭﺍﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 21ﻭ ﻣﻦ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ، ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 22ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 23ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻣﻦ ﺭﻭﺯﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 24ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻧﺠﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﺗﻘﺼﻴﺮﺍﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻡ«. 25ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻵﻥ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﻢ ﻗﺪﻭﺱ ﺧﻮﺩ ﻏﻴﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 26ﻭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﺧﻴﺎﻧﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺸﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭﻧﻈﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 28ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 29ﻭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ«. 40 1ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻭ ﭘﻨﺠﻢ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺳﺎﻝ ،ﺩﺭ ﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﻛﻪ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ، ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺩ. 2ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﺁﻥ ﻣﺜﻞ ﺑﻨﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﻥ ﻭ ﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻴﻤﻮﺩﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 4ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻴﻦ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻢ ،ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺯ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻢ .ﭘﺲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺯ.
695
5ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺣﺼﺎﺭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻧﻲ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﺷﺶ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺫﺍﺭﻋﺶ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻳﻚ ﻗﺒﻀﻪ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﻋﺮﺽ ﺑﻨﺎ ﺭﺍ ﻳﻚ ﻧﻲ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻳﻚ ﻧﻲ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 6ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﭘﻠﹼﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮﺁﻣﺪ .ﻭ ﺁﺳﺘﺎﻧﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺭﺍ ﭘﻴﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﺮﺿﺶ ﻳﻚ ﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﺮﺽ ﺁﺳﺘﺎﻧﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻲ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﻃﻮﻝ ﻫﺮ ﻏﺮﻓﻪ ﻳﻚ ﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﻳﻚ ﻧﻲ .ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﭘﻨﺞ ﺫﺍﺭﻉ .ﻭ ﺁﺳﺘﺎﻧﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻧﺰﺩ ﺭﻭﺍﻕ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻳﻚ ﻧﻲ ﺑﻮﺩ. 8ﻭﺭﻭﺍﻕ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻳﻚ ﻧﻲ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 9ﭘﺲ ﺭﻭﺍﻕ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺭﺍ ﻫﺸﺖ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺫﺍﺭﻉ ﭘﻴﻤﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺍﻕ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻄﺮﻑ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﺮﻗﻲ ،ﺳﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﺳﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺭﺍ ﻳﻚ ﭘﻴﻤﺎﻧﺶ ﻭﺍﺳﺒﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﻳﻚ ﭘﻴﻤﺎﻧﺶ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﻋﺮﺽ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺭﺍ ﺩﻩ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﻃﻮﻝ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺭﺍ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺫﺍﺭﻉ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 12ﻭ ﻣﺤﺠﺮﻱ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻳﻚ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﻣﺤﺠﺮﻱ ﺍﺯﺁﻧﻄﺮﻑ ﻳﻚ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﺷﺶ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺷﺶ ﺫﺍﺭﻉ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﻋﺮﺽ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻘﻒ ﻳﻚ ﺣﺠﺮﻩ ﺗﺎ ﺳﻘﻒ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺫﺍﺭﻉ ﭘﻴﻤﻮﺩ .ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﺼﺖ ﺫﺍﺭﻉ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﻕ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻪ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎ ﺭﺳﻴﺪ. 15ﻭ ﭘﻴﺶ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻣﺪﺧﻞ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﺍﻕ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺍﺭﻉ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺸﺒﻚ ﺑﻬﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺭﻭﺍﻗﻬﺎ ﺭﺍ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻄﺮﻑ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎ ﻧﺨﻠﻬﺎ ﺑﻮﺩ. 17ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻃﺎﻗﻬﺎ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻓﺮﺷﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﺤﻦ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻓﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺳﻲ ﺍﻃﺎﻕ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﻓﺮﺵ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﺳﻨﮓ ﻓﺮﺷﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻨﮓ ﻓﺮﺵ ﻳﺎﺋﻴﻨﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﻃﻮﻝ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﭘﺎﻳﻴﻨﻲ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺻﺪ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎﻝ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 20ﻭ ﻃﻮﻝ ﻭ ﻋﺮﺽ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺻﺤﻦ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 21ﻭ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺳﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﺳﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﻭ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺭﻭﺍﻗﻬﺎﻳﺶ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩ .ﻃﻮﻟﺶ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ. 22ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺭﻭﺍﻓﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﻧﺨﻠﻬﺎﻳﺶ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﺍﺳﺖ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﭘﻠﹼﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻗﻬﺎﻳﺶ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺻﺪ ﺫﺭﺍﻉ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 24ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺑﻄﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﺮﺩ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮﺏ ﻭ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺭﻭﺍﻗﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 25ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺍﻗﻬﺎﻳﺶ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺑﻮﺩ .ﻃﻮﻟﺶ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﻭﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ. 26ﻭ ﺯﻳﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﭘﻠﹼﻪ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﺭﻭﺍﻗﺶ ﭘﻴﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻠﻬﺎ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮﺩ. 27ﻭ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺑﻄﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮﺏ ﺻﺪ ﺫﺭﺍﻉ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 28ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 29ﻭ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﻭﺍﺳﺒﺮﻫﺎﻳﺶ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻤﺎﻳﺸﻬﺎ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻗﻬﺎﻳﺶ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻃﻮﻟﺶ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺍﺭﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺫﺍﺭﻉ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﻃﻮﻝ ﺭﻭﺍﻗﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﻭﻋﺮﺿﺶ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ. 31ﻭ ﺭﻭﺍﻗﺶ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻧﺨﻠﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻳﻨﻪ ﺍﺵ ﻫﺸﺖ ﭘﻠﹼﻪ ﺩﺍﺷﺖ. 32ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 33ﻭ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺭﻭﺍﻗﻬﺎﻳﺶ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻤﺎﻳﺸﻬﺎ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻗﻬﺎﻳﺶ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﻮﺩ ﻃﻮﻟﺶ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺑﻮﺩ. 34ﻭ ﺭﻭﺍﻗﻬﺎﻳﺶ ﺑﺴﻮﻱ ﺻﺤﻦ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﻭ ﻧﺨﻠﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻳﻨﻪ ﺍﺵ ﻫﻔﺖ ﭘﻠﹼﻪ ﺩﺍﺷﺖ. 35ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻤﺎﻳﺸﻬﺎ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 36ﻭﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺭﻭﺍﻗﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ .ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻃﻮﻟﺶ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﻭﻋﺮﺿﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ. 37ﻭ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎﻳﺶ ﺑﺴﻮﻱ ﺻﺤﻦ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺨﻠﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻳﻨﻪ ﺍﺵ ﻫﺸﺖ ﭘﻠﹼﻪ ﺩﺍﺷﺖ. 38ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺍﻃﺎﻗﻲ ﺑﺎ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﺵ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﺴﺘﻨﺪ.
696
39ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻕ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺩﻭ ﻣﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﺩﻭ ﻣﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺟﺮﻡ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 40ﻭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺰﺩ ﺯﻳﻨﺔ ﺩﻫﻨﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺩﻭ ﻣﻴﺰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺭﻭﺍﻕ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻭ ﻣﻴﺰ ﺑﻮﺩ. 41ﭼﻬﺎﺭ ﻣﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺫﺑﺢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 42ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻃﻮﻝ ﻫﺮ ﻳﻚ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻧﻴﻢ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺍﺵ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻻﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﻲ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ. 43ﻭ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻳﻚ ﻗﺒﻀﻪ ﻗﺪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻧﺼﺐ ﺑﻮﺩ ﮔﻮﺷﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﻴﺰ ﺑﻮﺩ. 44ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ،ﺍﻃﺎﻗﻬﺎﻱ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻣﺸﺮﻗﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﺑﻮﺩ. 45ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﺍﻃﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 46ﻭ ﺍﻃﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ«. 47ﻭ ﻃﻮﻝ ﺻﺤﻦ ﺭﺍ ﺻﺪ ﺫﺭﺍﻉ ﭘﻴﻤﻮﺩ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺭﺍ ﺻﺪ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺑﻊ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ. 48ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻕ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎﻱ ﺭﻭﺍﻕ ﺭﺍ ﭘﻨﺞ ﺫﺍﺭﻉ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺫﺍﺭﻉ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﭘﻴﻤﻮﺩ ﻭ ﻋﺮﺽ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺭﺍ ﺳﻪ ﺫﺍﺭﻉ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﺳﻪ ﺫﺍﺭﻉ ﺍﺯ ﺁﻧﻄﺮﻑ. 49ﻭ ﻃﻮﻝ ﺭﻭﺍﻕ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺫﺭﺍﻉ .ﻭ ﻧﺰﺩ ﺯﻳﻨﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺩﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺑﻮﺩ. 41 1ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻋﺮﺽ ﺍﺳﺒﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﺶ ﺫﺍﺭﻉ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﻋﺮﺽ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﺶ ﺫﺍﺭﻉ ﺍﺯ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﻛﻪ ﻋﺮﺽ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﻋﺮﺽ ﻣﺪﺧﻞ ﺩﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻧﺒﻬﺎﻱ ﻣﺪﺧﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﭘﻨﺞ ﺫﺍﺭﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻃﻮﻟﺶ ﺭﺍ ﭼﻬﻞ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 3ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺳﺒﺮﻫﺎﻱ ﻣﺪﺧﻞ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻣﺪﺧﻞ ﺭﺍ ﺷﺶ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺽ ﻣﺪﺧﻞ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 4ﻭ ﻃﻮﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻫﻴﻜﻞ ﭘﻴﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﺍﺳﺖ. 5ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺷﺶ ﺫﺍﺭﻉ ﭘﻴﻤﻮﺩ .ﻭ ﻋﺮﺽ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻬﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﭼﻬﺎﺭ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎ ﺭﻭﻱ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺭﺳﺘﻪ ﺍﻱ ﺳﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺘﻤﻜﻦ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﻤﻜﻦ ﻧﺸﻮﺩ. 7ﻭ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭﺳﻴﻌﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﺑﺎﻻ ﻭﺳﻴﻊ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺯ ﻃﺒﻘﻪ ﺗﺤﺘﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﺔ ﻭﺳﻄﻲ ﺗﺎ ﻃﺒﻘﺔ ﻓﻮﻗﺎﻧﻲ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 8ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺍﺯﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﻫﺎﻱ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎ ﻳﻚ ﻧﻲ ﺗﻤﺎﻡ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺷﺶ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ. 9ﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻋﺮﺽ ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﺴﺤﺖ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﻜﺎﻥ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ ،ﻋﺮﺽ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺍﺭﻋﻲ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻬﺮ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎ ﺑﺴﻮﻱ ﻓﹸﺴﺤﺖ ﺑﻮﺩ ﻳﻚ ﺩﺭ ﺑﺴﻮﻱ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺟﻨﻮﺏ ﻭ ﻋﺮﺽ ﻣﻜﺎﻥ ﻓﺴﺤﺖ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ. 12ﻭ ﻋﺮﺽ ﺑﻨﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻨﻔﺼﻞ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﺔ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺮﺏ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺽ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﭘﻨﺞ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻃﻮﻟﺶ ﻧﻮﺩ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﻃﻮﻝ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺻﺪ ﺫﺭﺍﻉ ﭘﻴﻤﻮﺩ ﻭ ﻃﻮﻝ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻨﻔﺼﻞ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺻﺪ ﺫﺍﺭﻉ. 14ﻭ ﻋﺮﺽ ﺟﻠﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻨﻔﺼﻞ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﺻﺪ ﺫﺍﺭﻉ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﻃﻮﻝ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻨﻔﺼﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺒﺶ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﻮﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺻﺪ ﺫﺭﺍﻉ ﭘﻴﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﻭ ﺭﻭﺍﻗﻬﺎﻱ ﺻﺤﻨﻬﺎ ﺭﺍ. ﺸﺒﻚ ﻭ ﺍﻳﻮﺍﻧﻬﺎ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺩﺭ ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﭼﻮﺏ ﭘﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻫﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ 16ﻭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻣ ﹶ ﺑﻮﺩ. 17ﺗﺎ ﺑﺎﻻﻱ ﺩﺭﻫﺎ ﻭ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﻴﻤﺎﻳﺸﻬﺎ. 18ﻭ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﻧﺨﻠﻬﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻫﺮﺩﻭ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﻳﻚ ﻧﺨﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺮﻭﺑﻲ ﺩﺭ ﺭﻭ ﺩﺍﺷﺖ. 19ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻭﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺴﻮﻱ ﻧﺨﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺷﻴﺮ ﺑﺴﻮﻱ ﻧﺨﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻬﺮ ﻃﺮﻓﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﻱ ﺩﺭﻫﺎ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﻧﺨﻠﻬﺎ ﻣﺼﹼﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﻫﻴﻜﻞ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ. 21ﻭ ﺑﺎﻫﻮﻫﺎﻱ ﻫﻴﻜﻞ ﻣﺮﺑﻊ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻨﻈﺮ ﺟﻠﻮ ﻗﺪﺱ ﻣﺜﻞ ﻣﻨﻈﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ.
697
22ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺍﺵ ﺳﻪ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻃﻮﻟﺶ ﺩﻭ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﻃﻮﻟﺶ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 23ﻭ ﻫﻴﻜﻞ ﻭ ﻗﺪﺱ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺩﺭ ﺑﻮﺩ. 24ﻭ ﻫﺮ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﻭ ﻟﻨﮕﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻟﻨﮕﻪ ﺗﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ .ﻳﻚ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﻭ ﻟﻨﮕﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﻭ ﻟﻨﮕﻪ. 25ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﻫﻴﻜﻞ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﻧﺨﻠﻬﺎ ﻣﺼﹼﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﻣﺼﹼﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺳﺘﺎﻧﺔ ﭼﻮﺑﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺭﻭﺍﻕ ﺑﻄﺮﻑ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻮﺩ. 26ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﻭﺍﻕ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺸﺒﻚ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻫﺎ. 42 1ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻨﻔﹶﺼﻞ ﻭ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ. 2ﺟﻠﻮ ﻃﻮﻝ ﺻﺪ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ. 3ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﻨﮕﻔﺮﺷﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﺤﻦ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﺩﻫﻠﻴﺰﻱ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺩﻫﻠﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻄﺮﻑ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺧﹶﺮﻧﺪﻱ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﺩﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺍﻫﻲ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻓﻮﻗﺎﻧﻲ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻫﻠﻴﺰﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺗﺤﺘﺎﻧﻲ ﻭ ﻭﺳﻄﻲ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 6ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺻﺤﻦ ﻫﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ،ﻃﺒﻘﺔ ﻓﻮﻗﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺗﺤﺘﺎﻧﻲ ﻭ ﻭﺳﻄﻲ ﺗﻨﮕﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ. 7ﻭ ﻃﻮﻝ ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﺴﻮﻱ ﺻﺤﻦ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻃﻮﻝ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺟﻠﻮ ﻫﻴﻜﻞ ﺻﺪ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ. 9ﻭ ﺯﻳﺮ ﺍﻳﻦ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﺮﻗﻲ ﻣﺪﺧﻠﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺻﺤﻦ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺣﺠﻢ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺻﺤﻦ ﻛﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻨﻔﺼﻞ ﻭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ. ﺨﺮﺝ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺭﺳﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ. 11ﻭ ﺭﺍﻩ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺭﺍﻩ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﻋﺮﺽ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻃﻮﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣ ﹾ 12ﻭ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮﺏ ﺩﺭﻱ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻣﺸﺮﻗﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 13ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﻭ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻨﻔﺼﻞ ﺍﺳﺖ ،ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﻘﹼﺪﺱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺟﺮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﹼﺪﺱ ﺍﺳﺖ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻗﺪﺱ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻘﹼﺪﺱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﺗﻌﻠﹼﻖ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﻤﺎﻳﺸﻬﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 16ﺟﺎﻧﺐ ﺷﺮﻗﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻲ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ،ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻲ ﭘﻴﻤﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻧﻲ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﭘﻴﻤﻮﺩ 17ﻭ ﺟﺎﻧﺐ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻲ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻧﻲ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 18ﻭ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻲ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ،ﭘﺎﻧﺼﺪ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 19ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺟﺎﻧﺐ ﻏﺮﺑﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻲ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻲ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 20ﻫﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻃﻮﻟﺶ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﻘﹼﺪﺱ ﻓﺮﻕ ﮔﺬﺍﺭﺩ. 43 1ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺻﺪﺍﻱ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﻣﻨﹾﻮﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 3ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﻨﻈﺮ ﺁﻥ ﺭﺅﻳﺎﻳﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺭﺅﻳﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺁﻣﺪﻥ ﻣﻦ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﺷﻬﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺭﺅﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺭﺅﻳﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﺧﺎﺑﻮﺭ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻡ. 4ﭘﺲ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ. 5ﻭ ﺭﻭﺡ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﻭ ﻫﺎﺗﻔﻲ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻣﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻜﺎﻥ ﻛﺮﺳﻲ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻛﻒ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻫﺎ ﻭ ﻻﺷﻬﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺎﻡ ﻗﺪﻭﺱ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ.
698
8ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﺳﺘﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺎﻫﻮﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺑﺎﻫﻮﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﻘﻂ ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺍﺳﻢ ﻗﺪﻭﺱ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﻟﻬﺬﺍ ﻣﻨﺒﺮ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ. 9ﺣﺎﻝ ﺯﻧﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻻﺷﻬﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻄﻠﹼﻊ ﺳﺎﺯ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺠﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻮﻧﺔ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﻨﺪ. 11ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺧﺠﻞ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻭ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻭ ﻣﺨﺮﺟﻬﺎ ﻭ ﻣﺪﺧﻠﻬﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻜﻠﻬﺎ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺻﻮﺭﺗﻬﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﺎﻧﻮﻧﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﻮﻳﺲ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻓﺮﺍﻳﻀﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 12ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩﺵ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﻩ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ«. 13ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻳﺸﻬﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻪ ﺫﺭﺍﻋﻬﺎ ﻫﺮ ﺫﺭﺍﻉ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻳﻚ ﻗﺒﻀﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ .ﺳﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻟﺒﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻚ ﻭﺟﺐ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭘﺸﺖ ﻣﺬﺑﺢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 14ﻭ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﺔ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﺧﺮﻭﺝ ﭘﺎﻳﻴﻨﻲ ﺩﻭ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺝ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺎ ﺧﺮﻭﺝ ﺑﺰﺭﮒ ﭼﻬﺎﺭ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ. 15ﻭ ﺁﺗﺸﺪﺍﻧﺶ ﭼﻬﺎﺭ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺩﺍﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺷﺎﺥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﻃﻮﻝ ﺁﺗﺸﺪﺍﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﻃﺮﻑ ﻣﺮﺑﻊ ﺑﻮﺩ. 17ﻭ ﻃﻮﻝ ﺧﺮﻭﺝ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻭ ﻋﺮ ﺿﺶ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺑﻮﺩ ﻧﻴﻢ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﺩﺍﻳﺮﺓ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﻳﻚ ﺫﺭﺍﻉ ﻭﭘﻠﹼﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﭙﺎﺷﻨﺪ. 19ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻳﻚ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺪﻩ، 20ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﺷﺎﺧﺶ ﻭ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻮﺷﺔ ﺧﺮﻭﺝ ﻭ ﺑﺮ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺍﺳﺖ ﺑﭙﺎﺵ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻛﻔﹼﺎﺭﻩ ﻛﻦ. 21ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻨﺪ. 22ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﻲ ﻋﻴﺒﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ﺗﺎ ﻣﺬﺑﺢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁﻥ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻱ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﻭ ﻗﻮﭼﻲ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ. 24ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻧﻤﻚ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﻨﺪ. 25ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﺑﺰ ﻧﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻭ ﻗﻮﭼﻲ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. 26ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻔﹼﺎﺭﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﺮﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻛﻨﻨﺪ. 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 44 1ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻟﻬﺬﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 3ﻭ ﺍﻣﺂ ﺭﺋﻴﺲ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻏﺬﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﺍﻕ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ. 4ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻡ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻗﻮﺍﻋﺪﺵ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻴﻦ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺪﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﺨﺮﺝ ﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺯ. 6ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺘﻤﺮﺩ ﻳﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﮕﻮ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﻴﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺟﻨﺒﻴﺎﻥ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﺩﻝ ﻭ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺮﺍ ﻣﻠﻮﺙ ﺳﺎﺯﻧﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﻏﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﻴﻪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻳﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺷﻤﺎ ﻋﻬﺪ ﻣﺮﺍ ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ. 8ﻭ ﺷﻤﺎ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 9ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻫﻴﭻ ﺷﺨﺺ ﻏﺮﻳﺐ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﺩﻝ ﻭ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﮔﻮﺷﺖ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻣ ﹾﻘﺪﺱ ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 10ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻥ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺷﺪﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭﻱ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ،
699
11ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺴﺘﺤﻔﻈﺎﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ. 12ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻨﮓ ﻣﺼﺎﺩﻡ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﺪﻧﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 13ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 14ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺴﺘﺤﻔﻈﺎﻥ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 15ﻟﻴﻜﻦ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﻪ ﺩﺭﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﭘﻴﻪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 16ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﻣﻨﺪﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 17ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﻟﺒﺎﺱ ﻛﺘﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻫﻴﭻ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﺸﻤﻴﻦ ﻧﭙﻮﺷﻨﺪ. 18ﻋﻤﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﺘﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺟﺎﻣﺔ ﻛﺘﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﻛﻤﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻋﺮﻕ ﺁﻭﺭﺩ ﺩﺭﺑﺮ ﻧﻜﻨﻨﺪ. 19ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﻘﹼﺪﺱ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻠﺒﺲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ 20ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺘﺮﺍﺷﻨﺪ ﻭ ﮔﻴﺴﻮﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﻱ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭽﻴﻨﻨﺪ. 21ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻭﻗﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺶ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻨﻮﺷﺪ. 22ﻭ ﺯﻥ ﺑﻴﻮﻩ ﻳﺎ ﻣﻄﻠﹼﻘﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﻧﮕﻴﺮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺑﻴﻮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻴﻮﻩ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. 23ﻭ ﻓﺮﻕ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻘﹼﺪﺱ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻴﺎﻥ ﻃﺎﻫﺮ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻃﺎﻫﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﻓﻌﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﻦ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻊ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻮﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 25ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﺘﺔ ﺁﺩﻣﻲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻧﺴﺎﺯﺩ ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻳﺎ ﭘﺴﺮ ﻳﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮﻱ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺯﺩ. 26ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻃﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﺸﻤﺎﺭﻧﺪ. 27ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﻗﺪﺱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. » 28ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻣﻦ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻠﻚ ﻧﺪﻫﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 29ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺟﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﻮﻗﻮﻓﺎﺕ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﺍﻭﻝ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻮﺑﺮﻫﺎﻱ ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰ ﻭ ﻫﺮ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻴﻤﺮ ﺍﻭﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 31ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻫﻴﭻ ﻣﻴﺘﻪ ﻳﺎ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﻍ ﻳﺎ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻧﺨﻮﺭﺩ. 45 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻠﻜ ﻴﺖ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺗﻘﺴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺣﺼﹼﺔ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻃﻮﻟﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﻭﺩﺵ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺩﺭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻲ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﺮﺑﻊ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻓﺶ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺫﺍﺭﻉ. 3ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﻃﻮﻝ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻋﺮﺽ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﭘﻴﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﺑﺎﺷﺪ. 4ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺣﺼﹼﺔ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺟﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ. 5ﻭ ﻃﻮﻝ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻋﺮﺽ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻻﻭﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻴﺴﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﻭ ﻣﻠﹾﻚ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻋﺮﺿﺶ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻃﻮﻟﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻮﺍﺯﻱ ﺁﻥ ﻫﺪﻳﺔ ﻣﻘﺪﺱ ﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﻣﻠﹾﻚ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﺪﻳﺔ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻠﻚ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻏﺮﺑﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺷﺮﻗﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﺣﺼﹼﺔ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻃﻮﻟﺶ ﻣﻮﺍﺯﻱ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺣ ﺪ ﻣﻐﺮﺏ ﺗﺎ ﺣ ﺪ ﻣﺸﺮﻕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
700
8ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻠﹾﻚ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺘﻢ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ. » 9ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﻇﻠﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺭﻓﻊ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ: ﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ. 10ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻔﺎﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺑ ّ ﺖ ﻳﻚ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﺑ ﱢ ﺖ ﺑﻪ ﻋﺸﺮ ﺣﻮ ﻣ ﺮ ﻭ ﺍﻳﻔﺎ ﺑﻪ ﻋﺸﺮ ﺣﻮ ﻣ ﺮ ﻣﺴﺎﻭﻱ ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺣﻮ ﻣ ﺮ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﻭ ﺍﻳﻔﺎ ﻭ ﺑ ّ 12ﻭ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﻴﺴﺖ ﺟﹺﻴﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﻣﻨﹼﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻭ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﺎﺷﺪ. ﺳﺪﺱ ﺍﻳﻔﺎ ﺍﺯ ﻫﺮﺣﻮﻣﺮ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺪﺱ ﺍﻳﻔﺎ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺣﻮﻣﺮ ﺟﻮ ﺑﺪﻫﻴﺪ. 13ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﻳﻚ ﺖ ﻳﻚ ﺣﻮﻣﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻩ ﺑ ﹼ ﺖ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﱡﺮﻳﺎ ﺣﻮ ﻣ ﹺﺮ ﺩﻩ ﺑ ﹼ ﺖ ﺭﻭﻏﻦ ﻳﻚ ﻋﺸ ﹺﺮ ﺑ ﹼ 14ﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻌﻴﻦ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺑ ﱢ 15ﻭ ﻳﻚ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺗﻊ ﻫﺎﻱ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻔﹼﺎﺭﻩ ﺑﺸﻮﺩ. ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 16ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻳﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺋﻴﺲ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﺳﺒﺖ ﻫﺎ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﻮﺍﺳﻢ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ 17ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻴﺪﻫﺎ ﻭ ﻫﻼﻝ ﻫﺎ ﻭ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻛﻔﹼﺎﺭﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 18ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺩﺭ ﻏﹸﺮﺓ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ،ﮔﺎﻭﻱ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻣﻘﹾﺪﺱ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭﭼﻮﺏ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻮﺷﺔ ﺧﺮﻭﺝ ﻣﺬﺑﺢ ﻭ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭﭼﻮﺏ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﺎﺷﻴﺪ. 20ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﻣﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮﻛﻪ ﺳﻬﻮﺍﹰ ﻳﺎ ﻏﻔﻠﺘﹰﺎ ﺧﻄﺎ ﻭﺭﺯﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻔﺎﹼﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻋﻴﺪ ﻓﺼﹶﺢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎﻥ ﻓﻄﻴﺮﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 22ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﺋﻴﺲ ،ﮔﺎﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 23ﻭ ﺩﺭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻋﻴﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ،ﻫﻔﺖ ﮔﺎﻭ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻗﻮﭺ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. 24ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻳﺶ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺍﻳﻔﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮﮔﺎﻭ ﻭ ﻳﻚ ﺍﻳﻔﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻳﻚ ﻫﻴﻦ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺍﻳﻔﺎ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 25ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ،ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻋﻴﺪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 46 ﺳﺒﺖ ﻣﻔﺘﻮﺡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺻﺤﻦ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ﺷﻐﻞ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﮔﺮﺩﺩ. 2ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﺍﻕ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﭼﻬﺎﺭ ﭼﻮﺏ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﻴﺤﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧﺔ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭘﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﻭﺩ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ. ﺳﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﻭ ﻫﻼﻝ ﻫﺎ ﻧﺰﺩ ﺩﻫﻨﺔ ﺁﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 3ﻭ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺳﺒﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﺷﺶ ﺑﺮﺓ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ 5ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺵ ﻳﻚ ﺍﻳﻔﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻗﻮﭺ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﺵ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻫﻴﻦ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺍﻳﻔﺎ. 6ﻭ ﺩﺭ ﻏ ﺮﺓ ﻣﺎﻩ ﻳﻚ ﮔﺎﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﻭ ﺷﺶ ﺑﺮﻩ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﭺ ﻛﻪ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﺎﺷﺪ. 7ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺵ ﻳﻚ ﺍﻳﻔﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﮔﺎﻭ ﻭ ﻳﻚ ﺍﻳﻔﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺍﻳﻔﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. 8ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﺍﻕ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ. 9ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺳﻢ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ .ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ،ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﺭﺋﻴﺲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻧﺪ. 11ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺵ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻮﺍﺳﻢ ﻳﻚ ﺍﻳﻔﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﮔﺎﻭ ﻭ ﻳﻚ ﺍﻳﻔﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻗﻮﭺ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻳﻚ ﻫﻴﻦ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺍﻳﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
701
12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﻫﺪﻳﺔ ﺗﺒﺮﻋﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻳﺎ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺗﺒﺮﻋﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ. 13ﻭ ﻳﻚ ﺑﺮﺓ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﺔ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ، 14ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻚ ﺳﺪﺱ ﺍﻳﻔﺎ ﻭ ﻳﻚ ﺛﻠﺚ ﻫﻴﻦ ﺭﻭﻏﻦ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﺭﺩ ﻧﺮﻡ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﻀﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 15ﭘﺲ ﺑﺮﻩ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺍﺵ ﻭ ﺭﻭﻏﻨﺶ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. ﻖ ﺍﺭﺛﻴﺖ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻠﹾﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﺍﺭﺛﻴﺖ 16ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﭼﻮﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﺨﺸﺸﻲ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺣ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 17ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﺸﺸﻲ ﺍﺯ ﻣﻠﻚ ﻣﻮﺭﻭﺙ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ﺍﻧﻔﻜﺎﻙ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺭﺍﺟﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﺯ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻗﻮﻡ ﻧﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺼﺐ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻧﺸﻮﻧﺪ. 19ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﺪﺧﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎﻝ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻬﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺮﺏ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ،ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺮﻡ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻃﺒﺦ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 21ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺯﺍﻭﻳﺔ ﺻﺤﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﺍﻭﻳﺔ ﺻﺤﻦ ﺻﺤﻨﻲ ﺑﻮﺩ. 22ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻮﺷﺔ ﺻﺤﻦ ﺻﺤﻨﻬﺎﻱ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺍﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻃﻮﻝ ﻫﺮﻳﻚ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺳﻲ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻳﻚ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻄﺮﻑ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻃﺎﻗﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻄﺒﺦ ﻫﺎ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﻃﺎﻗﻬﺎ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻓﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 24ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻄﺒﺦ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻃﺒﺦ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 47 1ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﺑﻬﺎ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧﺔ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﺟﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺁﺑﻬﺎ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﻣﺬﺑﺢ ﺟﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ. 2ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺧﺎﺭﺝ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮﻕ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﺑﻬﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﺟﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ،ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻜﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺫﺭﺍﻉ ﭘﻴﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻋﺒﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﺯﻙ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ. 4ﭘﺲ ﻫﺰﺍﺭ ﺫﺭﺍﻉ ﭘﻴﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﺑﻬﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﺏ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﺰﺍﺭ ﺫﺭﺍﻉ ﭘﻴﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﻋﺒﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﺏ ﺑﻪ ﻛﻤﺮ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ. 5ﭘﺲ ﻫﺰﺍﺭ ﺫﺭﺍﻉ ﭘﻴﻤﻮﺩ ﻭ ﻧﻬﺮﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻋﺒﻮﺭﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺁﺑﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺷﻨﺎ ﻛﺮﺩ ،ﻧﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ. 6ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻱ؟ ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻬﺮ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻬﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﻮﻱ ﻭﻻﻳﺖ ﺷﺮﻗﻲ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻋ ﺮﺑﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺁﺑﻬﺎﻳﺶ ﺷﻔﺎ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ. ﺕ ﺧﺰﻧﺪﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻧﻬﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺣ ﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ 9ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﺫﻱ ﺣﻴﺎ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ ،ﺁﻥ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻫﺮﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻬﺮ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 10ﻭ ﺻﻴﺎﺩﺍﻥ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻴﻦ ﺟﺪﻱ ﺗﺎ ﻋﻴﻦ ﻋﺠﻼﻳﻢ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺍﻣﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺟﻨﺴﻬﺎ ،ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺯ ﺣ ﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 11ﺍﻣﺎ ﺧﻼﺑﻬﺎ ﻭ ﺗﺎﻻﺑﻬﺎﻳﺶ ﺷﻔﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﻚ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 12ﻭ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻬﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﻮﺭﺍﻛﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻭﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻻﻳﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﻣﻴﻮﺓ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﺑﺶ ﺍﺯ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻭ ﺑﺮﮔﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﻼﺝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 13ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺣﺪﻭﺩﻱ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺒﻂ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﻭ ﻗﺴﻤﺖ.
702
14ﻭ ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﺜﻞ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﻢ ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 15ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻄﺮﻑ ﺣْﺘﻠﹸﻮﻥ ﺗﺎ ﻣﺪﺧﻞ ﺻﹶﺪﺩ. ﺣﻮﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﺣﺼﹶﺮ ﻭﺳﻄﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺳﺮﺣ ﺪ ﺳﺒﺮﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺳﺮﺣ ﺪ ﺩﻣﺸﻖ ﻭ ﺳﺮﺣ ﺪ ﺣﻤﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ 16ﺣﻤﺎﺕ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﺗﻪ ﻭ ﺣﺼﹶﺮﻋﻴﻨﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺳﺮﺣ ﺪ ﺩﻣﺸﻖ ﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺣﻤﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺟﺎﻧﺐ ﺷﻤﺎﻟﻲ. 17ﻭ ﺣ ﺪ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺣﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﺩﻣﺸﻖ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣ ﺪ ﺷﺮﻗﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﺮﻗﻲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ 19ﻭ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺗﺎ ﺁﺏ ﻣﺮﻳﺒﻮﺕ ﻗﺎﺩﺵ ﻭ ﻧﻬﺮ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﻃﺮﻑ ﻏﺮﺑﻲ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺯ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺪﺧﻞ ﺣﻤﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻧﺐ ﻏﺮﺑﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 21ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 22ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﻭﻻﺩ ﺑﻬﻢ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺘﻮﻃﹼﻨﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. ﻥ ﻣﻠ 23ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﺒﻂ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﻏﺮﻳﺐ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎ ﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 48 ﺣﺼﹶﺮﻋﻴﻨﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺳﺮﺣﺪ ﺷﻤﺎﻝ ﺩﻣﺸﻖ ﺗﺎ ﺟﺎﻧﺐ ﺣﻤﺎﺕ ﺣ ﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﺣ ﹾﺘﻠﹸﻮﻥ ﻭ ﻣﺪﺧﻞ ﺣﻤﺎﺕ ﻭ 1ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ :ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺗﺎ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻐﺮﺏ .ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻥ ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ. 2ﻭ ﻧﺰﺩ ﺣ ﺪ ﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ. 3ﻭ ﻧﺰﺩ ﺣ ﺪ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ. 4ﻭ ﻧﺰﺩ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻨﺴﻲ ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ. 5ﻭ ﻧﺰﺩ ﺣ ﺪ ﻣﹶﻨﺴﻲ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ. 6ﻭ ﻧﺰﺩ ﺣ ﺪ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺋﻮﺑﻴﻦ ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ. 7ﻭ ﻧﺰﺩ ﺣ ﺪ ﺭﺋﻮﺑﻴﻦ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ. 8ﻭ ﻧﺰﺩ ﺣ ﺪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﺮﺿﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﻭ ﻃﻮﻟﺶ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻐﺮﺏ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻘﺪﺱ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 9ﻭ ﻃﻮﻝ ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻳﺔ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻃﻮﻟﺶ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺑﻄﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺑﻄﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻃﻮﻟﺶ ﺑﻄﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺻﺎﺩﻭﻕ ﻛﻪ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻇﻼﻟﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ،ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪﻧﺪ، 12ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺪﻳﺔ ﺯﻣﻴﻦ ،ﻫﺪﻳﺔ ﻗﺪﺱ ﺍﻗﺪﺍﺱ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺳﺮﺣﺪ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣ ﺪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺣﺼﹼﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻃﻮﻟﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺲ ﻃﻮﻝ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻓﺮﻭﺧﺖ ﻭ ﻣﺒﺎﺩﻟﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﺑﺮﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺻﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘ ﺪﺱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 15ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﺮﺿﺶ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻋﺎﹼﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﻬﺮ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﻫﺎ ﻭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺷﻬﺮ .ﻭ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﻭﺳﻄﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻳﺸﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺫﺭﺍﻉ. 17ﻭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺷﻬﺮ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﻃﻮﻟﺶ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﺪﻳﺔ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻄﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﺪﻳﺔ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺤﺼﻮﻟﺶ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﻛﺎﺭﻛﻨﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ.
703
20ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﻬﺰﺍﺭ ﺩﺭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﻬﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻳﺔ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻠﻚ ﺷﻬﺮ ﻣﺮﺑﻊ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. ﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺼﹼﺔ ﺭﺋﻴﺲ ﻧﺰﺩ ﺣ ﺪ ﺷﺮﻗﻲ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﻬﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﻫﺪﻳﻪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻚ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺁ 21ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺁﻥ ﺑﻬﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﻫﺪﻳﺔ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﻣﹾﻠ ﺱ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺣ ﺪ ﻏﺮﺑﻲ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﻬﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﻫﺪﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﻣ ﹾﻘ ﺪ ﹺ 22ﺍﺯ ﻣﻠﻚ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻠﻚ ﺷﻬﺮ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻠﻚ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﺳﺖ ،ﺣﺼﹼﻪ ﺍﻱ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺣ ﺪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺣ ﺪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺁ ﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ. 24ﻭ ﻧﺰﺩ ﺣ ﺪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ. 25ﻭ ﻧﺰﺩ ﺣ ﺪ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ. 26ﻭ ﻧﺰﺩ ﺣ ﺪ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ. 27ﻭ ﻧﺰﺩ ﺣ ﺪ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﺩ ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ. 28ﻭ ﻧﺰﺩ ﺣ ﺪ ﺟﺎﺩ ﺑﻄﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﺣ ﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺗﺎ ﺁﺏ ﻣﺮﻳﺒﻪ ﻗﺎﺩﺵ ﻭ ﻧﻬﺮ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ«. 29ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 30ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺨﺮﺝ ﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ. 31ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ .ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺭﺋﻮﺑﻴﻦ ﻳﻚ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻳﻚ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻻﻭﻱ ﻳﻚ. 32ﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻲ ﻭ ﺳﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻳﻮﺳﻒ ﻳﻚ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻳﻚ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺩﺍﻥ ﻳﻚ. 33ﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﻭ ﺳﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻳﻚ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﻳﻚ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﻳﻚ. 34ﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻧﻲ ﻭ ﺳﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺟﺎﺩ ﻳﻚ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﻳﻚ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻧﻔﺘﺎﻟﻲ ﻳﻚ. 35ﻭ ﻣﺤﻴﻄﺶ ﻫﺠﺪﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﹶ ﺷﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ«.
704
ﻛﺘﺎﺏ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻧﺒﻲ 1 1ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻧﹶﺒ ﻮ ﹶﻛ ﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻇﺮﻭﻑ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻨﻌﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 3ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺷﻔﹶﻨﺎﺯ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺷﹸﺮﻓﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 4ﺟﻮﺍﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻨﻈﺮ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻣﺎﻫﺮ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﺩﺍﻧﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻨﻮﻥ ﻓﻬﻴﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻥ ﺩﺭ ﻗﺼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻨﺪ. 5ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻇﻴﻔﺔ ﺭﻭﺯﻳﻨﻪ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺷﺮﺍﺑﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺁﻥ ﻣﺪﺕ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ. ﺣﹶﻨﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﻣﻴﺸﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﻋﺰﹾﺭﻳﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻭ ﺣﹶﻨﻨﹾﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﹶ ﺸﺼﹼﺮ ﻭ ﻄ ﹶ 7ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﻧﺎﻣﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺑﻪ ﺑﹾﻠ ﹶ ﺷﺪﺭﻙ ﻭ ﻣﻴﺸﺎﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺸﹶﻚ ﻭ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺒﺪﹶﻧﻐﹲﻮ ﻣﺴﻤﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 8ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻗﺼﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺑﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻧﺠﺲ ﻧﺴﺎﺯﺩ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻧﺴﺎﺯﺩ. 9ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻭ ﻣﻜﺮﻡ ﺳﺎﺧﺖ. 10ﭘﺲ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻭ ﻣﺸﺮﻭﺑﺎﺕ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ .ﭼﺮﺍ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﺟﻮﺍﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺑﻨﺎﻱ ﺟﻨﺲ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺯﺷﺘﺘﺮ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺧﻄﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﺣﹶﻨﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﻣﻴﺸﺎﺋﻴﻞ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ: 11ﭘﺲ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺑﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺳﺎﻗﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻭ »12ﻣﺴﺘﺪﻋﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻘﻮﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ. 13ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺳﺎﻳﺮ ﺟﻮﺍﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻬﺠﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻱ. 14ﻭ ﺍﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮﺩ. 15ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﺟﻮﺍﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﻭ ﻓﺮﺑﻪ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ. 16ﭘﺲ ﺭﺋﻴﺲ ﺳﺎﻗﻴﺎﻥ ﻃﻌﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻘﹸﻮﻝ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. 17ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﺩﺭ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻫﻤﺔ ﺭﺅﻳﺎ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎ ﻓﻬﻴﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 18ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ،ﺭﺋﻴﺲ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﹶﻧﺒﻮ ﹶﻛ ﺪﹶﻧﺼﱠﺰ ﺁﻭﺭﺩ. ﺣﹶﻨﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﻣﻴﺸﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪﻧﺪ ﭘﺲ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﻣﺜﻞ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻭ 20ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﺴﺄﻟﺔ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺘﻔﺴﺎﺭ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺠﻮﺳﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺗﻤﺎﻡ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻳﺎﻓﺖ. 21ﻭ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﻛﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ. 2 1ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﹶﻧﺒﻮ ﹶﻛﺪﻧﺼﱠﺮ ،ﹶﻧﺒﻮ ﹶﻛ ﺪﹶﻧﺼﱠﺮ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺭﻭﺣﺶ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ. 2ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺠﻮﺳﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺭﻭﺣﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﻬﻴﻤﺪﻥ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺍﺳﺖ. 4ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﹶﺭﺍﻣﻲ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ »ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ! ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻦ ﻭ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ. 5ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ» :ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺰﺑﻠﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺗﻌﺒﻴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺑﺨﺸﺸﻬﺎ ﻭ ﺍﻧﻌﺎﻣﻬﺎ ﻭ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺗﻌﺒﻴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 7ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 8ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﻴﺪ ،ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
705
9ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺣﻜﻢ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺭﺍ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﻭﻗﹾﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﻮﺩ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ«. 10ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻟﻬﺬﺍ ﻫﻴﭻ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﺎ ﺣﺎﻛﻢ ﻳﺎ ﺳﻠﻄﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﺠﻮﺳﻲ ﻳﺎ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﻛﻠﺪﺍﻧﻲ ﺑﭙﺮﺳﺪ. 11ﻭ ﻣﻄﻠﺒﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺪ ،ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺪﻳﻊ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 12ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﺸﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪ. 13ﭘﺲ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺪﺩ ﻛﺸﺘﻦ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ؛ ﻭ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻭ ﺭﻓﻴﻘﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺑﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺑﻪ ﺍﹶﺭﻳﻮﻙ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻼﺩﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﺘﻦ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ. 15ﻭ ﺍﹶﺭﹺﻳﻮﻙ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﭼﺮﺍ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﹶﺭﻳﻮﻙ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺍﻣﺮ ﻣﻄﻠﹼﻊ ﺳﺎﺧﺖ. 16ﻭ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺣﹶﻨﻨﹾﻴﺎ ﻭ ﻣﻴﺸﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﻋ ﹶﺰﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺩ، 17ﭘﺲ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ 18ﺗﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺯ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺣﻤﺖ ﺑﻄﻠﺒﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﻞ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻧﺪ. 19ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺭﺍﺯ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺷﺐ ﻛﺸﻒ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 20ﻭ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻭﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺍﺯﺁﻥ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ. 21ﻭ ﺍﻭ ﻭﻗﺘﻬﺎ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﺰﻭﻝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺼﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﭘﻴﺸﻪ ﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 22ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻋﻤﻴﻖ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﺍﺳﺖ ﻋﺎﺭﻑ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﻮﺭ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ. 23ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ ﻭ ﺍﻵﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺩﻱ. 24ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻧﺰﺩ ﹶﺍ ﹺﺭﻳﻮﻙ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺣﻜﻤﺎﻱ ﺑﺎﺑﹺﻞ ﻣﺄﻣﻮﺭﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺖ ،ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺎﻱ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﺴﺎﺯ .ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺒﺮ ﻭ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 25ﺁﻧﮕﺎﻩ ﹶﺍ ﹺﺭﺑﻮﻙ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻴﺎﻥ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩ. ﺸﺼﱠﺮ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻮﺩ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺗﻌﺒﻴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ ﻄ ﹶ 26ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﹾﻠ ﹶ 27ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺭﺍﺯﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ ،ﻧﻪ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻧﻪ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺠﻮﺳﻴﺎﻥ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻨﺠﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻞ ﻛﻨﻨﺪ. ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣ ﹼ 28ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﺷﻒ ﺍﺳﺮﺍﺭﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻧﹶﺒ ﻮ ﹶﻛ ﺪﹶﻧﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺧﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺧﻮﺍﺏ ﺗﻮ ﻭ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺳﺮﺕ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﹺﺴﺘﺮﺕ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ: 29ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑ ﹺﺮ ﺑﺴﺘﺮﺕ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺕ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﺎﺷﻒ ﺍﻻﺳﺮﺍﺭ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 30ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺯ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﻜﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻲ. 31ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻱ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﮔﻲ ﺁﻥ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻭ ﻣﻨﻈﺮ ﺁﻥ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﺑﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺑﺮﭘﺎ ﺑﺎﺷﺪ. 32ﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺷﻜﻢ ﻭ ﺭﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﻮﺩ. 33ﻭ ﺳﺎﻗﻴﻬﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺁﻫﻦ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻫﻦ ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺑﻮﺩ. 34ﻭ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺗﺎ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﻭ ﮔﻠﻴﻦ ﺁﻥ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺳﺎﺧﺖ. 35ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻫﻦ ﻭ ﮔﻞ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﺮﺩ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﻩ ﺧﺮﻣﻦ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﺎﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺳﮓ ﻛﻪ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻮﻩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺖ. 36ﺧﻮﺍﺏ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻌﺒﻴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 37ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺗﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻫﺴﺘﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻭ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
706
ﺳ ﹺﺮ 38ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺴﻠﹼﻂ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺁﻥ ﻃﻼ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ. 39ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﻠﻄﻨﺘﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﺴﺖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺳﻮﻣﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 40ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻣﺜﻞ ﺁﻫﻦ ﻗﻮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻫﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﺮﺩ ﻭ ﻧﺮﻡ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ .ﭘﺲ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻫﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻧﺮﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺧﺮﺩ ﻭ ﻧﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 41ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻱ ﻛﻪ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﮔﻞ ﻛﻮﺭﻩ ﮔﺮ ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻫﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﻗﹼﻮﺕ ﺁﻫﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻳﺪﻱ ﻛﻪ ﺁﻫﻦ ﺑﺎ ﮔﻞ ﺳﻔﺎﻟﻴﻦ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 42ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻱ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻫﻦ ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻗﺪﺭﻱ ﻗﻮﻱ ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺯﻭﺩ ﺷﻜﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 43ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﻳﺪﻱ ﻛﻪ ﺁﻫﻦ ﺑﺎ ﮔﻞ ﺳﻔﺎﻟﻴﻦ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﭽﻴﻦ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻛﻪ ﺁﻫﻦ ﺑﺎ ﮔﻞ ﻣﻤﺰﻭﺝ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻠﺼﻖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 44ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺳﻠﻄﻨﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﻻﺑﺎﺩ ﺯﺍﻳﻞ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﻪ ﻗﻮﻣﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺳﻠﻄﻨﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﻻﺑﺎﺩ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 45ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻫﻦ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﮔﻞ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﺏ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﺗﻌﺒﻴﺮﺵ ﻳﻘﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 46ﺁﻧﮕﺎﻩ ﹶﻧﺒﻮﻛﹶﺪﹶﻧﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻭ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. 47ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﻛﺎﺷﻒ ﺍﺳﺮﺍﺭﺍﺳﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﻛﺸﻒ ﺭﺍﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ. 48ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﻣﻌﻈﹼﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺗﻤﺎﻣﻲ ﻭﻻﻳﺖ ﺑﺎﺑﻞ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺭﺅﺳﺎ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﻜﻤﺎﻱ ﺑﺎﺑﻞ ﺳﺎﺧﺖ. 49ﻭ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺷﹶﺪﺭﻙ ﻭ ﻣﻴﺸﻚ ﻭ ﻋﺒﺪ ﻧﻐﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻭﻻﻳﺖ ﺑﺎﺑﻞ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﹾﺓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 3 1ﻧﹶﺒﻮﻛ ﺪﹶﻧﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻤﺜﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻛﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻋﺶ ﺷﺼﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺷﺶ ﺫﺭﺍﻉ ﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻱ ﺩﻭﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﺑﺎﺑﻞ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩ. 2ﻭ ﻧﹶﺒﻮﻛﹶﺪﹶﻧﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﹸﺍﻣﺮﺍ ﻭ ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﺸﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻭﻛﻴﻼﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﺒﺮﻙ ﺗﻤﺜﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻧﹶﺒ ﻮﻛﹶﺪﹶﻧﺼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. 3ﭘﺲ ﺍﹸﻣﺮﺍ ﻭ ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﺸﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻭﻛﻴﻼﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭﻻﻳﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﺒﺮﻙ ﺗﻤﺜﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻧﹶﺒ ﻮ ﹶﻛ ﺪﹶﻧﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﭘﻴﺶ ﺗﻤﺜﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻧﹶﺒﻮﻛ ﺪﹶﻧﺼﱠﺮ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﻣﻨﺎﺩﻱ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻢ ﺍﺳﺖ؛ 5ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎ ﻭ ﺳﺮﻧﺎ ﻭ ﻋﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺑﻂ ﻭ ﺳﻨﺘﻮﺭ ﻭ ﻛﻤﺎﻧﭽﻪ ﻭ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺁﻻﺕ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺗﻤﺜﺎﻝ ﻃﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﹶﻧﺒﻮ ﹶﻛ ﺪﹶﻧﺼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 6ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﻭ ﻧﻴﻔﺘﺪ ﻭ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ«. 7ﻟﻬﺬﺍ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﺔ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﻭ ﺳﺮﻧﺎ ﻭ ﻋﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺑﻂ ﻭ ﺳﻨﺘﻮﺭ ﻭ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺁﻻﺕ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻫﻤﺔ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺗﻤﺜﺎﻝ ﻃﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﹶﻧﺒﻮﻛﹶﺪﹶﻧﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ 8 .ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺑﻌﻀﻲ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺑﻪ ﻧﹶﺒ ﻮﻛﹶﺪﹶﻧﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺵ! 10ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﺻﺎﺩﺭ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﹶﺮﻧﹼﺎ ﻭ ﺳﺮﻧﺎ ﻭ ﻋﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺑﻂ ﻭ ﺳﻨﺘﻮﺭ ﻭ ﻛﻤﺎﻧﭽﻪ ﻭ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺁﻻﺕ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ، ﺗﻤﺜﺎﻝ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ 11ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭ ﻧﻴﻔﺘﺪ ﻭ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ. ﺷﺪﺭﻙ ﻭ ﻣﻴﺸﻚ ﻭ ﻋﺒﺪﻧﻐﹶﻮ .ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻧﻤﻲ 12ﭘﺲ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻳﻬﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻭﻻﻳﺖ ﺑﺎﺑﻞ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﹶ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﻃﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ«. ﺷﺪﺭﻙ ﻭ ﻣﻴﺸﻚ ﻭ ﻋﺒ ﺪﻧﹶﻐﻮ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻨﻨﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺭﺍ ﺩﺭﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﹶﻧﺒﻮ ﹶﻛ ﺪﹶﻧﺼﺮ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﹶ 14ﭘﺲ ﹶﻧ ﺒﻮﻛ ﺪﹶﻧﺼﱠﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﹶ ﺷﺪﺭﻙ ﻭ ﻣﻴﺸﻚ ﻭ ﻋﺒ ﺪﻧﹶﻐﻮ! ﺁﻳﺎ ﻋﻤﺪﹰﺍ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﻃﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟
707
15ﺍﻵﻥ ﺍﮔﺮ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﻭ ﺳﺮﻧﺎ ﻭ ﻋﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺑﻂ ﻭ ﺳﻨﺘﻮﺭ ﻭ ﻛﻤﺎﻧﭽﻪ ﻭ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺁﻻﺕ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺗﻤﺜﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻓﺒﻬﺎ؛ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻛﺪﺍﻡ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ«. ﺼ ﺮ! ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻛﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﻴﻢ. 16ﺷﹶﺪﺭﻙ ﻭ ﻣﻴﺸﻚ ﻭ ﻋ ﹺﺒ ﺪﻧﹶﻐﻮ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﻧﹶﺒ ﻮ ﹶﻛ ﺪ ﹶﻧ ﱠ 17ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻴﻢ ﻗﺎﺩﺭﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 18ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ،ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﻃﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﹶﺒ ﻮ ﹶﻛ ﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﻣﻤﻠﻮ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﻴﺌﺖ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺑﺮ ﺷﹶﺪﺭﻙ ﻭ ﻣﻴﺸﻚ ﻭ ﻋ ﹺﺒ ﺪﻧﹶﻐﻮ ﻣﺘﻐﻴﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﺘﻠﻜﹼﻢ ﺷﺪﻩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺗﻮﻥ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﺎﺩﺗﺶ ﺑﺘﺎﺑﻨﺪ. 20ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻳﺘﺮﻳﻦ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﻟﺸﻜﺮﺧﻮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﹶﺪﺭﻙ ﻭ ﻣﻴﺸﻚ ﻭ ﻋ ﹺﺒ ﺪﻧﹶﻐﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻧﺪ. ﺟﺒﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ. 21ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺩﺍﻫﺎ ﻭ 22ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮﻥ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﹶ ﺷ ﺪﺭﻙ ﻭ ﻣﻴﺸﻚ ﻭ ﻋ ﹺﺒ ﺪﻧﹶﻐﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﺸﺖ. 23ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﹶﺪﺭﻙ ﻭ ﻣﻴﺸﻚ ﻭ ﻋ ﹺﺒ ﺪﹶﻧﻐﻮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 24ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﹶﺒ ﻮ ﹶﻛ ﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎﻣﺘﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﻣﺸﻴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﻧﻴﻨﺪﺍﺧﺘﻴﻢ؟ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ »ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ! 25ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺮﺩ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻨﺪ ﻭ ﺿﺮﺭﻱ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻨﻈﺮ ﭼﻬﺎﺭﻣﻴﻦ ﺷﺒﻴﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ. 26ﭘﺲ ﻧﹶﺒ ﻮ ﹶﻛ ﺪ ﻧﹶﺼﱠﺮ ﺑﻪ ﺩﻫﻨﺔ ﺗﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺷﹶﺪﺭﻙ ﻭ ﻣﻴﺸﻚ ﻭ ﻋ ﹺﺒ ﺪ ﻧﹶﻐﻮ! ﺍﻱ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ. ﭘﺲ ﺷﹶﺪﺭﻙ ﻭ ﻣﻴﺸﻚ ﻭ ﻋ ﹺﺒ ﺪﻧﹶﻐﻮ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 27ﻭ ﹸﺍﻣﺮﺍ ﻭ ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﻴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺛﺮﻱ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﻮﻳﻲ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺴﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﺭﻧﮓ ﺭﺩﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﺸﺪﻩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻮﻱ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 28ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﹶﺒ ﻮ ﹶﻛ ﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮ ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﹶﺪﺭﻙ ﻭ ﻣﻴﺸﻚ ﻭ ﻋ ﹺﺒ ﺪﻧﹶﻐﻮ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻮﻛﻞ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺳﻮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 29ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻛﻪ ﺣﺮﻓﻪ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﹶﺪﺭﻙ ﻭ ﻣﻴﺸﻚ ﻭ ﻋ ﹺﺒ ﺪﻧﹶﻐﻮ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ،ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺰﺑﻠﻪ ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﺩﻫﺎﻳﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺍﺩ. 30ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻨﺼﺐ ﺷﹶﺪﺭﻙ ﻭ ﻣﻴﺸﻚ ﻭ ﻋ ﹺﺒ ﺪﻧﹶﻐﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﺩﺍﺩ. 4 1ﺍﺯ ﻧﹶﺒ ﻮ ﹶﻛ ﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ» :ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺷﻤﺎ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺎﺩ! 2ﻣﻦ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻋﺠﺎﻳﺒﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 3ﺁﻳﺎﺕ ﺍﻭ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺍﻭ ﭼﻪ ﻗﺪﺭﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ .ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺍﻭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 4ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﹶﺒ ﻮ ﹶﻛ ﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮ ﻫﺴﺘﻢ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻭ ﺩﺭ ﻗﺼﺮﺧﻮﻳﺶ ﺧﹸﺮﻡ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ. 5ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮﻡ ﻭ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺳﺮﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﭘﺲ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺻﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﻡ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺠﻮﺳﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻨﺠﻤﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺘﻢ ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. ﺼ ﺮ ﻣﺴﻤﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻗﺪﻭﺱ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﮔﻔﺘﻢ، ﺸ ﱠ ﻄ ﹶ 8ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﹾﻠ ﹶ ﺼﺮ ،ﺭﺋﻴﺲ ﻣﺠﻮﺳﻴﺎﻥ ،ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻗﺪﻭﺱ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺳﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻣﺸﻜﻞ ﻧﻴﺴﺖ ،ﭘﺲ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺸ ﱠ ﻄ ﹶ 9ﻛﻪ ﺍﻱ ﺑﹾﻠ ﹶ ﺗﻌﺒﻴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ. 10ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺳﺮﻡ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮﻡ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻋﺶ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮﺩ. 11ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻗﻮﻱ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺍﺵ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﻨﻈﺮﺵ ﺗﺎ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ. 12ﺑﺮﮔﻬﺎﻳﺶ ﺟﻤﻴﻞ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ .ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 13ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺳﺮﻡ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮﻡ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ ﻭ ﻣﻘﺪﺳﻲ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ،
708
14ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭﺧﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻳﺪ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﻔﺸﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﺗﺎ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺍﺯ ﺯﻳﺮﺵ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 15ﻟﻴﻜﻦ ﻛﻨﺪﺓ ﺭﻳﺸﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻨﺪ ﺁﻫﻦ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺒﺰﻩ ﻫﺎﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺒﻨﻢ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻋﻠﻒ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺑﺎﺷﺪ. 16ﺩﻝ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻝ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﮕﺬﺭﺩ. 17ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﺮ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﭘﺴﺖ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺼﺐ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺼ ﺮ ﺗﻌﺒﻴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻣﻤﻠﻜﺘﻢ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺗﻌﺒﻴﺮﺵ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﺸ ﱠ ﻄ ﹶ 18ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﹶﺒﻮﻛﹶﺪﻧﹶﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺑﹾﻠ ﹶ ﺩﻫﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻗﺪﻭﺱ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ«. ﺸ ﱠ ﻄ ﹶ 19ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﹾﻠ ﹶ ﺼ ﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺸ ﱠ ﻄ ﹶ ﺼ ﺮ ﻣﺴﻤﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺳﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﹾﻠ ﹶ ﺼ ﺮ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﻦ! ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﻭ ﺗﻌﺒﻴﺮﺵ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺼﻤﺎﻧﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﺸ ﱠ ﻄ ﹶ ﺗﻌﺒﻴﺮﺵ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻧﺴﺎﺯﺩ «.ﺑﹾﻠ ﹶ 20ﺩﺭﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻗﻮﻱ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻋﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﻨﻈﺮﺵ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ، 21ﻭ ﺑﺮﮔﻬﺎﻳﺶ ﺟﻤﻴﻞ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺯﻳﺮﺵ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺩﺭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ، 22ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻗﻮﻱ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﺗﻮ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ. 23ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ ﻭ ﻣﻘﺪﺳﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺰﻭﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺩﺭﺧﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻛﻨﺪﺓ ﺭﻳﺸﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻨﺪ ﺁﻫﻦ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺒﺰﻩ ﻫﺎﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺒﻨﻢ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﺼﻴﺒﺶ ﺑﺎ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺭﺩ؛ 24ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ، 25ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻋﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺒﻨﻢ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﺮ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻋﻄﺎ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻨﺪﺓ ﺭﻳﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺧﺖ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻳﺪ ،ﭘﺲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 27ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﺮ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻓﺪﻳﻪ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﻃﻮﻝ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ. 28ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﻧﹶﺒ ﻮ ﹶﻛ ﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ. 29ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻣﺎﻩ ،ﺍﻭ ﺑﺎﻻﻱ ﻗﺼﺮ ﺧﺴﺮﻭﻱ ﺩﺭ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ. 30ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺑﻞ ﻋﻈﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ؟ 31ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﹶﺒ ﻮ ﹶﻛ ﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 32ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻋﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﺮ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 33ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺮ ﻧﹶﺒ ﻮ ﹶﻛ ﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻋﻠﻒ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻧﺶ ﺍﺯ ﺷﺒﻨﻢ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﻳﻬﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﭘﺮﻫﺎﻱ ﻋﻘﺎﺏ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺎﺧﻨﻬﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﭼﻨﮕﺎﻟﻬﺎﻱ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 34ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﹶﺒ ﻮ ﹶﻛ ﺪﹶﻧﺼﱠﺮ ﻫﺴﺘﻢ ،ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﻲ ﺳﺮﻣﺪﻱ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻭ ﺣﻤﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻭ ﻣﻠﻮﻛﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ. ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭﺣ ﺟﻨﹸﻮﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺳﻜﻨﺔ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﻭﻓﻖ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭﺩ ﻳﺎ ﺍﻭ 35ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ. 36ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻋﻘﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺟﻼﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻦ ﺣﺸﻤﺖ ﻭ ﺯﻳﻨﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺸﻴﺮﺍﻧﻢ ﺍﻣﺮﺍﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﺪ. 37ﺍﻵﻥ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﹶﺒ ﻮ ﹶﻛ ﺪ ﹶﻧﺼﱠﺮ ﻫﺴﺘﻢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻭ ﺗﻜﺒﻴﺮ ﻭ ﺣﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺣﻖ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﻭﻱ ﻋﺪﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻜﺒﺮ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ،ﺍﻭ ﻗﺎﺩﺭﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺴﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 5
709
1ﺑﻠﹾﺸﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 2ﺑﻠﹾﺸﺼﱠﺮ ﺩﺭ ﻛﻴﻒ ﺷﺮﺍﺏ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻇﺮﻭﻑ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺟﺪﺵ ﹶﻧﺒﻮ ﹶﻛ ﺪﹶﻧﺼﱠﺮ ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺍﻣﺮﺍﻳﺶ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺘﹸﻌﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ. 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻇﺮﻭﻑ ﻃﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺍﻣﺮﺍﻳﺶ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺘﻌﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ. 4ﺷﺮﺍﺏ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﺁﻫﻦ ﻭ ﭼﻮﺏ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. 5ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻱ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﺑﺮ ﮔﭻ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻗﺼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻒ ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺖ ﺩﻳﺪ. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﻴﺄﺕ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﺷﺪ ﻭ ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﻛﻤﺮﺵ ﺳﺴﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻳﺶ ﺑﻬﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 7ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻨﹼﺠﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻫﺮﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻣﻠﺒﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻃﻮﻕ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺣﺎﻛﻢ ﺳﻮﻡ ﺩﺭ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﻜﻤﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻳﺎ ﺗﻔﺴﻴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 9ﭘﺲ ﺑﻠﹾﺸﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻴﺄﺗﺶ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻣﺮﺍﻳﺶ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪﻧﺪ. 10ﺍﻣﺎ ﻣﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺍﻣﺮﺍﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻠﻜﻪ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺵ! ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻧﺴﺎﺯﺩ ﻭ ﻫﻴﺄﺕ ﺗﻮ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﻧﺸﻮﺩ. 11ﺷﺨﺼﻲ ﺩﺭ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻗﺪﻭﺱ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﻣﺜﻞ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻭ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺪﺭﺕ ﹶﻧﺒﻮ ﹶﻛ ﺪﹶﻧﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺋﻴﺲ ﻣﺠﻮﺳﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻨﹼﺠﻤﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ. 12ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﻓﺎﺿﻞ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﻭ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎ ﻭﺣﻞ ﻣﻌﻤﺎﻫﺎ ﻭ ﮔﺸﻮﺩﻥ ﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻠﻄﺸﺼﺮ ﻣﺴﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ. ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻭﺭﺩ؟ 14ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﻓﺎﺿﻞ ﺩﺭ ﺗﻮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﺍﻵﻥ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﻨﺠﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪ. 16ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺗﻌﺒﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﮔﺸﻮﺩﻥ ﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ .ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺑﺘﻮﺍﻧﻲ ﺍﻵﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻲ ﺑﻪ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻣﻠﺒﺲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﻃﻮﻕ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﺖ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺣﺎﻛﻢ ﺳﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 17ﭘﺲ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻋﻄﺎﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻧﻌﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺪﻩ ،ﻟﻜﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺕ ﹶﻧﺒﻮﻛﹶﺪﹶﻧﺼﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 19ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﻈﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﺖ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﺴﺖ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 20ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺩﻟﺶ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻭ ﺭﻭﺣﺶ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺗﻜﺒﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﻛﺮﺳﻲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 21ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻟﺶ ﻣﺜﻞ ﺩﻝ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﺴﻜﻨﺶ ﺑﺎ ﮔﻮﺭﺧﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻋﻠﻒ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﺴﺪﺵ ﺍﺯ ﺷﺒﻨﻢ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ؛ ﺗﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺑﺮ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺼﺐ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 22ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺑﻠﹾﺸﺼﹶﺮ! ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻲ ،ﻟﻜﻦ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻮﺍﺿﻊ ﻧﻨﻤﻮﺩﻱ، 23ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﻭ ﺍﹸﻣﺮﺍﻳﺖ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺘﻌﻪ ﻫﺎ ﻳﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻮﺷﻴﺪﻳﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﺁﻫﻦ ﻭ ﭼﻮﺏ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻱ ،ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺍﻧﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺍﻫﻬﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻨﻤﻮﺩﻱ. 24ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﻛﻒ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 25ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﻣﻨﺎﻣﻨﺎ ﹶﺛﻘﻴﻞ ﻭ ﹶﻓ ﺮﺳﻴﻦ. 26ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﻼﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﻣﻨﺎ؛ ﺧﺪﺍ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 27ﹶﺛﻘﻴﻞﹾ؛ ﺩﺭ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﺎﻗﺺ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ. 28ﹶﻓ ﺮﺱ؛ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺗﻮ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻓﺎﺭﺳﻴﺎﻥ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 29ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻠﹾﺸﺼﱠﺮ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻣﻠﺒﺲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻃﻮﻕ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻤﻠﻚ ﺣﺎﻛﻢ ﺳﻮﻡ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ.
710
30ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺑﻠﹾﺸﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ. 6 1ﻭ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﻣﺎﺩﻱ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺷﺼﺖ ﻭ ﺩﻭﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻳﺎﻓﺖ. 2ﻭ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭﺍﻟﻲ ﺑﺮ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 3ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻪ ﻭﺯﻳﺮ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺿﺮﺭﻱ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺮﺳﺪ. 4ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﻭﺯﺭﺍﺀ ﻭ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﺗﻔﻮﻕ ﺟﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﻓﺎﺿﻞ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 5ﭘﺲ ﻭﺯﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺟﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﻜﺎﻳﺘﻲ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﺮ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻋﻠﹼﺘﻲ ﻳﺎ ﺗﻘﺼﻴﺮﻱ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻄﺎﻳﻲ ﻳﺎ ﺗﻘﺼﻴﺮﻱ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ. 6ﭘﺲ ﺁﻥ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ »ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻫﻴﭻ ﻋﻠﺘﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻳﺶ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ. 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﻭﺯﺭﺍﺀ ﻭ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺵ. 8ﺟﻤﻴﻊ ﻭﺯﺭﺍﻱ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻭ ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺣﻜﻤﻲ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﻛﻨﺪ ﻭ ﻗﺪﻏﻦ ﺑﻠﻴﻌﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺳﻲ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻳﺎ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺳﻮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺴﺄﻟﺘﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 9ﭘﺲ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﻛﻦ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺍﻣﻀﺎ ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻓﺎﺭﺳﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻨﺴﻮﺥ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﮕﺮﺩﺩ. 10ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﻀﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻣﻀﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 12ﭘﺲ ﺁﻥ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻭ ﺗﻀﹼﺮﻉ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻳﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﺍﻣﻀﺎ ﻧﻨﻤﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﺗﺎ ﺳﻲ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻳﺎ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺳﻮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺴﺄﻟﺘﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ؟« ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻓﺎﺭﺳﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻨﺴﻮﺥ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺖ. 14ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﻀﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻥ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﺎ ﻏﺮﻭﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺘﺨﻼﺹ ﺍﻭ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ »ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻓﺎﺭﺳﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻳﺎ ﺣﻜﻤﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﺸﻮﺩ. 17ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻧﺪ؛ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 18ﻭ ﺳﻨﮕﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻫﻨﺔ ﭼﺎﻩ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﻬﺮ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺍﻣﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﺸﻮﺩ. 19ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻗﺼﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻋﻴﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﻓﺖ. 20ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﻭﻗﺖ ﻃﻠﻮﻉ ﻓﺠﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺭﻓﺖ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﭼﺎﻩ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺣﺰﻳﻦ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍﻱ ﺣﻲ ،ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻧﺖ ﺍﺯ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟« 22ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺵ! 23ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺩﻫﺎﻥ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺿﺮﺭﻱ ﻧﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺩﺭ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻘﺼﻴﺮﻱ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. 24ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺎﻩ ﺑﺮﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺎﻩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﺿﺮﺭﻱ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ. 25ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻨﻮﺭ ﺑﻪ ﺗﻪ ﭼﺎﻩ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻛﻪ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 26ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ »ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺷﻤﺎ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺎﺩ!
711
27ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﻠﻄﻨﺘﻲ ﺍﺯ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺣﻲ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ ﻗﻴﻮﻡ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺍﻭ ﺑﻲ ﺯﻭﺍﻝ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻨﺎﻫﻲ ﺍﺳﺖ. 28ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺭﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻨﮓ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 29ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺩﺭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﻮﺭﺵ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻓﻴﺮﻭﺯ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 7 1ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﺑﻠﹾﺸﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ ،ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮﺵ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﻭ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﻛﹼﻠﻴﺔ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﭘﺲ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺷﺒﮕﺎﻫﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺅﻳﺎ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺎﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ. 3ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻭﺣﺶ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 4ﺍﻭﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﻋﻘﺎﺏ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺶ ﻛﻨﺪﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺩﻝ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 5ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻭﺣﺶ ﺩﻭﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺧﺮﺱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﺧﻮﺩ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﺳﻪ ﺩﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺨﻮﺭ. 6ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺜﻞ ﭘﻠﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺸﺘﺶ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺎﻝ ﻣﺮﻍ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻭﺣﺶ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 7ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺷﺐ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻭﺣﺶ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻛﻪ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻫﻤﺔ ﻭﺣﻮﺷﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻩ ﺷﺎﺥ ﺩﺍﺷﺖ. 8ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺧﻬﺎ ﺗﺄﻣﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺎﺥ ﻛﻮﭼﻚ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﺶ ﺳﻪ ﺷﺎﺥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺭﻳﺸﻪ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺥ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺩﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻜﺒﺮﺁﻣﻴﺰ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. 9ﻭ ﻧﻈﺮﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﻛﺮﺳﻴﻬﺎ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻗﺪﻳﻢ ﺍﻻﻳﺎﻡ ﺟﻠﻮﺱ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻑ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﻣﻮﻱ ﺳﺮﺵ ﻣﺜﻞ ﭘﺸﻢ ﭘﺎﻙ ﻭ ﻋﺮﺵ ﺍﻭ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺗﺶ ﻭ ﭼﺮﺧﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﺑﻮﺩ. 10ﻧﻬﺮﻱ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ .ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺮﻭﺭﻫﺎ ﻛﺮﻭﺭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺩﻳﻮﺍﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻓﺘﺮﻫﺎ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 11ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻜﺒﺮﺁﻣﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺷﺎﺥ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻭﺣﺶ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺟﺴﺪ ﺍﻭ ﻫﻼﻙ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪ. 12ﺍﻣﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﻭﺣﻮﺵ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻟﻜﻦ ﺩﺭﺍﺯﻱ ﻋﻤﺮ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 13ﻭ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺷﺐ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﻫﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻗﺪﻳﻢ ﺍﻻﻳﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﻭ ﺍ ﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻭ ﺑﻲ ﺯﻭﺍﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺍﻭ ﺯﺍﻳﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 15ﺍﻣﺎ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺩﺭ ﺟﺴﺪﻡ ﻣﺪﻫﻮﺵ ﺷﺪ ﻭ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺳﺮﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺳﺎﺧﺖ. 16ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻱ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ، 17ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺣﻮﺵ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﻋﺪﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 18ﺍﻣﺎ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 19ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻭﺣﺶ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻫﻤﺔ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﮕﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﺪﺍﻧﻢ. 20ﻭ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺩﻩ ﺷﺎﺥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﺳﻪ ﺷﺎﺥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﺷﺎﺧﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﻫﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻜﺒﺮﺁﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎﻳﺶ ﺳﺨﺘﺘﺮ ﺑﻮﺩ. 21ﭘﺲ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺥ ﺑﺎ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﻳﺎﻓﺖ. 22ﺗﺎ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻗﺪﻳﻢ ﺍﻻﻳﺎﻡ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 23ﭘﺲ ﺍﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ :ﻭﺣﺶ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﭼﻬﺎﺭﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻫﻤﺔ ﺳﻠﻄﻨﺘﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ.
712
24ﻭ ﺩﻩ ﺷﺎﺥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ،ﺩﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﻜﻨﺪ. 25ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻗﺼﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺩﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 26ﭘﺲ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺗﺒﺎﻩ ﻭ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 27ﻭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺍﻭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻤﺎﻟﻜﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 28ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺍﻣﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺳﺖ .ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﻴﺄﺗﻢ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﮔﺸﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ. 8 1ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﻠﹾﺸﺼﱠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺭﺅﻳﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎ ﻧﻈﺮﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻠﻄﻨﺔ ﺷﻮﺷﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﻋﻴﻼﻡ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺅﻳﺎ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﺍﻭﻻﺩﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 3ﭘﺲ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻗﻮﭼﻲ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺷﺎﺥ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﺎﺧﻬﺎﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺧﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 4ﻭ ﻗﻮﭺ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺟﻨﻮﺏ ﺷﺎﺥ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻭﺣﺸﻲ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻛﺮﺩ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﺃﻱ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻲ ﺷﺪ. 5ﻭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺘﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺰ ﻧﺮﻱ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺷﺎﺧﻲ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﻥ ﻗﻮﭺ ﺻﺎﺣﺐ ﺩﻭ ﺷﺎﺥ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻧﻬﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺩﻳﺪﻡ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺸﺪﺕ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺩﻭﻳﺪ. 7ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﻗﻮﭺ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺸﺪﺕ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﻗﻮﭺ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺷﺎﺥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﻗﻮﭺ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻱ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﭘﺲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻗﻮﭺ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ. 8ﻭ ﺑﺰ ﻧﺮ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻱ ﮔﺸﺖ ﺁﻥ ﺷﺎﺥ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﭼﻬﺎﺭ ﺷﺎﺥ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑﺴﻮﻱ ﺑﺎﺩﻫﺎﻱ ﺍﺭﺑﻌﺔ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 9ﻭ ﺍﺯ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﻚ ﺷﺎﺥ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮﺏ ﻭ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﻓﺨﺮ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪ. 10ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻗﻮﻱ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩ. ﺱ ﺍﻭ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 11ﻭ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘ ﺪ ﹺ 12ﻭ ﻟﺸﻜﺮﻱ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺩﺍﻳﻤﻲ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻗﻮﻱ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺃﻱ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 13ﻭ ﻣﻘﺪﺳﻲ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺭﺅﻳﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﻭ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻣﻬﻠﻚ ﻛﻪ ﻗﺪﺱ ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺷﺪﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺗﺎ ﻳﻜﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ 14ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ» :ﺗﺎ ﺩﻭﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﺷﺎﻡ ﻭ ﺻﺒﺢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺭﺅﻳﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﻣﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻡ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ. 16ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﺩﻣﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﻬﺮ ﺍﻭﻻﻱ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺟﺒﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻌﻨﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺅﻳﺎ ﻣﻄﻠﹼﻊ ﺳﺎﺯ. 17ﭘﺲ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻣﺪ ﻣﻦ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺅﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﺧﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﻭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﻣﻦ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ. 19ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﻏﻀﺐ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 20ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻗﻮﭺ ﺻﺎﺣﺐ ﺩﻭ ﺷﺎﺥ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻓﺎﺭﺳﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﺳﺘﹶﺒﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻮﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺷﺎﺥ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺍﺳﺖ. 21ﻭ ﺁﻥ ﺑﺰ ﻧﺮ 22ﻭ ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺮﺁﻣﺪﻥ ،ﭼﻬﺎﺭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺍﺯﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 23ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﻋﺎﺻﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺳﺨﺖ ﺭﻭﻱ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻜﺮﻫﺎ ﻣﺎﻫﺮ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 24ﻭ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺧﻮﺩﺵ؛ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺃﻱ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻋﻈﻤﺎ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ.
713
25ﻭ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺍﻭ ﻣﻜﺮ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻐﺮﻭﺭﺷﺪﻩ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺑ ﹾﻐ ﹶﺘ ﻪ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻣﻴﺮﺍﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺳﺖ ،ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 26ﭘﺲ ﺭﺅﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﺎﻡ ﻭ ﺻﺒﺢ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻳﻘﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺅﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﹺﻪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 27ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺗﺎ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪﻡ .ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪﻡ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺭﺅﻳﺎ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﻣﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ. 9 1ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﺑﻦ ﺍﹶﺧﹾﺸﻮﺭﺵ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، 2ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ،ﻣﻦ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ،ﻋﺪﺩ ﺳﺎﻟﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 3ﭘﺲ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺗﻀﺮﻋﺎﺕ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﭘﻼﺱ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﻢ؛ 4ﻭ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ» :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ! 5ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﻭ ﺗﻤﺮﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺗﻮ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ. 6ﻭ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ. 7ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ .ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻴﺎﻥ ﭼﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭ ﭼﻪ ﺩﻭﺭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻴﺎﻧﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ. 8ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺎ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 9ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﺣﻤﺘﻬﺎ ﻭ ﻣﻐﻔﺮﺗﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺪﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 10ﻭ ﻛﻼﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻭﺳﻴﻠﺔ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 11ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻟﻌﻨﺖ ﻭ ﺳﻮﮔﻨﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 12ﻭ ﺍﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﺎ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺑﻼﻱ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﺭﺩﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺑﺮﻭﻓﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻣﻌﻬﺬﺍ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ. 14ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﻢ. 15ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﻮﻱ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﺳﻤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ. 16ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﹼﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﻭ ﻣﻌﺼﻴﺘﻬﺎﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻧﺰﺩ ﻫﻤﺔ ﻣﺠﺎﻭﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺳﻮﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺗﻀﺮﻋﺎﺕ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻱ ﺍﺕ ﻣﺘﺠﻠﹼﻲ ﻓﺮﻣﺎ. 18ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮ ﻭ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﻭ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﻣﺴﻤﻲ ﺍﺳﺖ ﻧﻈﺮ ﻓﺮﻣﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﻀﺮﻋﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺣﻤﺘﻬﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 19ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺸﻨﻮ! ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ! ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭ! ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻨﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﺗﻮ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﻣﺴﻤﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﻀﺮﻋﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﹼﺪﺱ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻌﺮﻭﺽ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ. 21ﭼﻮﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺩﻋﺎ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺟﺒﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺍﻭﻝ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺴﺮﻋﺖ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻫﺪﻳﺔ ﺷﺎﻡ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪ، 22ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺍﻵﻥ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﻭ ﻓﻬﻢ ﺑﺨﺸﻢ. 23ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺗﻀﺮﻋﺎﺕ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﺻﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻫﺴﺘﻲ ،ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺗﺄﻣﻞ ﻛﻦ ﻭ ﺭﺅﻳﺎ ﺭﺍ ﻓﻬﻢ ﻧﻤﺎ.
714
24ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﹼﺪﺳﺖ ﻣﻘﺮﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺪ ﻭ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺭﺅﻳﺎ ﻭ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﻣﺴﺢ ﺷﻮﺩ. 25ﭘﺲ ﺑﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﻔﻬﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﺪﻭﺭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻌﻤﻴﺮﻧﻤﻮﺩﻥ ﻭ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺗﺎ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺋﻴﺲ ،ﻫﻔﺖ ﻫﻔﺘﻪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎﻱ ﺗﻨﮕﻲ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻭ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 26ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺼﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ،ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻗﻮﻡ ﺁﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺷﻬﺮ ﻭ ﻗﺪﺱ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻴﻼﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺟﻨﮓ ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎ ﻣﻌﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 27ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺼﻒ ﺁﻥ ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﺭﺍ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻛﻨﮕﺮﺓ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭﻟﻲ ﺍﻟﻨﹼﻬﺎﻳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻘﹼﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10 1ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ ﻛﻮﺭﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺎﺭﺱ ،ﺍﻣﺮﻱ ﺑﺮ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﺸﺼﱠﺮ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﺸﻒ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻣﺮ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻭ ﺭﺅﻳﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺖ. 2ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﻦ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﺔ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ. 3ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻟﺬﻳﺬ ﻧﺨﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻧﻨﻤﻮﺩﻡ. 4ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻬﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺟﻠﻪ ﺑﻮﺩﻡ. 5ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺮﺩﻱ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﻥ ﻛﻪ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪﻱ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﺍﻭ ﻓﺎﺯ ﺑﺮ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ، 6ﻭ ﺟﺴﺪ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺯﺑﺮ ﺟﺪ ﻭ ﺭﻭﻱ ﻭﻱ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﻕ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﺜﻞ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻧﮓ ﺑﺮﻧﺞ ﺻﻴﻘﻠﻲ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺻﺪﺍﻱ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﻣﻦ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﻥ ﺭﺅﻳﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﺅﻳﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﻟﺮﺯﺵ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﻗﹼﻮﺕ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺧﺮﻣﻲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﮋﻣﺮﺩﮔﻲ ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. 9ﺍﻣﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻴﻬﻮﺵ ﮔﺮﺩﻳﺪﻡ. 10ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﺮﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺩﻭ ﺯﺍﻧﻮ ﻭ ﻛﻒ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﻢ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ. 11ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻣﺮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺤﺒﻮﺏ! ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻓﻬﻢ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ «.ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩﻡ. 12ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻣﺘﺮﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻬﺎﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﺨﻨﺎﻧﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ. 13ﺍﻣﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻓﺎﺭﺱ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻓﺎﺭﺱ ﻣﺎﻧﺪﻡ. 14ﻭ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺧﺮ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺍﻃﻼﹼﻉ ﺩﻫﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺅﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺎﻡ ﻃﻮﻳﻞ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻨﮓ ﺷﺪﻡ. 16ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻟﺒﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ» :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﺅﻳﺎ ﺩﺭﺩ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻗﻮﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. 17ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻫﻴﭻ ﻗﻮﺕ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩﻩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻔﺲ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 18ﭘﺲ ﺷﺒﻴﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﺍﺩ، 19ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺤﺒﻮﺏ! ﺳﻼﻡ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺩﻟﻴﺮ ﻭ ﻗﻮﻱ ﺑﺎﺵ! ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺑﮕﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻗﻮﺕ ﺩﺍﺩﻱ. 20ﭘﺲ ﮔﻔﺖ» :ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻣﺪﻥ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﺍﻵﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﻓﺎﺭﺱ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﻢ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺭﺋﻴﺲ ﻳﻮﻧﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 21ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺣﻖ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﺍﻃﻼﹼﻉ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺭﺋﻴﺲ ﺷﻤﺎ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﺪﺩ ﻛﻨﺪ. 11 1ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﻣﺎﺩﻱ ،ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺩﻫﻢ.
715
2ﻭ ﺍﻵﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﺍﻳﻨﻚ ﺳﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﻓﺎﺭﺱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﻮﻱ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻳﻮﻧﺎﻥ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺖ. 3ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺟﺒﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺴﻮﻱ ﺑﺎﺩﻫﺎﻱ ﺍﺭﺑﻌﺔ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺳﺘﻘﻼﻟﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺭﻳﺸﻪ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 5ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﺎ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻗﻮﻱ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﻠﺒﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻤﺪﺍﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻨﻮﺏ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻤﺎﻝ ﺁﻣﺪ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﻗﻮﺕ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 7ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺭﻣﻮﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﻳﺸﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻗﻠﻌﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻤﺎﻝ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻏﻠﺒﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻇﺮﻭﻑ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻤﺎﻝ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. 9ﻭ ﺑﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻨﻮﺏ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﺳﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﺒﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻠﻌﺔ ﺍﻭ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 11ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻨﻮﺏ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻤﺎﻝ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻭﻱ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺩﻟﺶ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻛﺮﻭﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﻣﺎ ﻗﻮﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 13ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻤﺎﻝ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻟﺸﻜﺮﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﻣﺪﺕ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 14ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻨﻮﺏ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺳﺘﻤﻜﻴﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺭﺅﻳﺎ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 15ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺷﻬﺮﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺟﻨﻮﺏ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺍﻭ ﻳﺎﺭﺍﻱ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﺁﻧﻜﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﺩﺭ ﻓﺨﺮ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻲ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺍﺧﻞ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺕ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ 17ﻭ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗ ﻮ ﻛﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 18ﭘﺲ ﺑﺴﻮﻱ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻫﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﺳﺮﺩﺍﺭﻱ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ. 19ﭘﺲ ﺑﺴﻮﻱ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻟﻐﺰﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 20ﭘﺲ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺍﻭ ﻋﺎﻣﻠﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻼﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ. 21ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺍﻭ ﺣﻘﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺟﻼﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻴﻠﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ. 22ﻭ ﺳﻴﻞ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻋﻬﺪ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 23ﻭ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻫﻤﺪﺍﺳﺘﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻲ ﻗﻠﻴﻞ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 24ﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﺑﹺﻼﺩ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ﻭ ﻧﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺬﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺗﺪﺑﻴﺮﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﺎ ﻓﻮﺟﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻗﻮﻱ ﺗﻬﻴﺔ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﻳﺎﺭﺍﻱ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 26ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻭ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻛﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 27ﻭ ﺩﻝ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺑﺪﻱ ﻣﺎﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺳﻔﺮﻩ ﺩﺭﻭﻍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻗﺖ ﻣﻌﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
716
28ﭘﺲ ﺑﺎ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻟﺶ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻋﻬﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺟﺎﺯﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 29ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻣﻌﻴﻦ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻨﻮﺏ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺁﺧﺮﺵ ﻣﺜﻞ ﺍﻭﻟﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 30ﻭ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﺍﺯ ﻛﺘﹼﻴﻢ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ .ﻟﻬﺬﺍ ﻣﺄﻳﻮﺱ ﺷﺪﻩ ،ﺭﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻋﻬﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. ﺱ ﺣﺼﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﺭﺍ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﺟﺎﺳﺖ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 31ﻭ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻣﻘ ﺪ ﹺ 32ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻋﻬﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﻧﺪ ،ﺑﺎ ﻣﻜﺮﻫﺎ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻗﻮﻱ ﺷﺪﻩ ،ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 33ﻭ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻭ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 34ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ ،ﻧﺼﺮﺕ ﻛﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻠﺤﻖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 35ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻟﻐﺰﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﺁﺧﺮ ﻃﺎﻫﺮ ﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻴﺴﺖ .ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺯﻧﺪ 36ﻭ ﺁﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻋﺠﻴﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﻏﻀﺐ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻘﺪﺭﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ. 37ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻤﺮﺩ. 38ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﻭ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 39ﻭ ﺑﺎ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎﻱ ﺣﺼﻴﻦ ﻣﺜﻞ ﺧﺪﺍﻱ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺩﺭ ﺟﻼﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺑﺴﻴﺎﺭﺗﺴﻠﹼﻂ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺟﺮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. » 40ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﺧﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﻴﻼﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺒﻮﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ 41ﻭ ﺑﻪ ﻓﺨﺮ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺩﻭﻡ ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭﺧﻼﺻﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 42ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺩﺭﺍﺯﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. ﺣﺒﺸﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﻛﺐ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 43ﻭ ﺑﺮﺧﺰﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﻣﺼﺮ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﹸﻟﺒﻴﺎﻥ ﻭ ﻞ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 44ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻟﻬﺬﺍ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎﻟﻜ ﹼ ﺟﻞ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﻌﻴﻨﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 45ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻣﺠﻴﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﹶﺍ 12 » 1ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ،ﺍﻣﻴﺮ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﻨﮕﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺒﻮﺩﻩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺰﻣﺎﻥ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﺩ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 2ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻭ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ. 3ﻭ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺍﻓﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 4ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﺧﺮ ﻣﻬﺮ ﻛﻦ .ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺴﺮﻋﺖ ﺗﺮﺩﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻋﻠﻢ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 5ﭘﺲ ﻣﻦ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻧﻈﺮﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﺮﻑ ﻧﻬﺮ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﻧﻬﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻧﻬﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ ﻲ ﺍﺑﺪﻱ ﻗﺴﻢ 7ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻧﻬﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺣ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺩﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﮔﻲ ﻗﻮﺕ ﻗﻮﻡ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 8ﻭ ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﻙ ﻧﻜﺮﺩﻡ .ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ» :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ 9ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ »ﺍﻱ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﺑﺮﻭ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﺧﺮ ﻣﺨﻔﻲ ﻭ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻃﺎﻫﺮ ﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﻣﺼﻔﹼﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻭﺭﺯﻳﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ. 11ﻭ ﺍﺯ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺷﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﻭ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺭﺟﺎﺳﺖ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ،ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﻧﻮﺩ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 12ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺸﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺳﻲ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺳﺪ.
717
13ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﺮﻭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺮﻳﺢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﺎﻡ ﺩﺭ ﻧﺼﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﻗﺎﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ.
718
ﻛﺘﺎﺏ ﻫﻮﺷﻊ ﻧﺒﻲ 1 1ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻋ ﹼﺰﻳﺎ ﻭ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﻭ ﺁﺣﺎﺯ ﻭ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻳﻮﺁﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﺮ ﻫﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻳﺌﻴﺮﻱ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ. 2ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻮﺷﻊ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﻭ ﺯﻧﻲ ﺯﺍﻧﻴﻪ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺳﺨﺖ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 3ﭘﺲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺣﻮﻣﺮ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺑﻼﻳﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 4ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺰﺭﻋﻴﻞ ﻧﺎﻡ ﺑﻨﻪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﻥ ﻳﺰﺭﻋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻴﻬﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 5ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻤﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﻳﺰﺭﻋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ. 6ﭘﺲ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﹸﻮﺭﻭﺣﺎﻣﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. 7ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻥ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﻟﹸﻮﺭﻭﺣﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ. 9ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ» :ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﹸﻮﻋﻤﻲ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ. 10ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﺭﻳﮓ ﺩﺭﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﭘﻴﻤﻮﺩ ﻭ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺷﻤﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺣ 11ﻭ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﻳﺰﺭﻋﻴﻞ ،ﺭﻭﺯﻋﻈﻴﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 2 1ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻲ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﻭﺣﺎﻣﻪ! 2ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺯﻥ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺘﻢ .ﻟﻬﺬﺍ ﺯﻧﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﺶ ﻭ ﻓﺎﺣﺸﮕﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺶ ﺭﻓﻊ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ. 3ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺭﺧﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯ ﻭﻻﺩﺗﺶ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺑ ﹸﻜﺸﹶﻢ. 4ﻭ ﺑﺮ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺯﻧﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻧﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻭﺍﻟﺪﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻲ ﺷﺮﻣﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺁﺏ ﻭ ﭘﺸﻢ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺷﺮﺑﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ. 6ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ ﻭ ﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﺑﺪ. 7ﻭ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺍﺯ ﻛﻨﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ. 8ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻞ ﺻﺮﻑ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﻭﺩﻡ. 9ﭘﺲ ﻣﻦ ﮔﻨﺪﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﺼﻠﺶ ﻭ ﺷﻴﺮﺓ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻤﺶ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﭘﺸﻢ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺮﻫﻨﮕﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 10ﻭ ﺍﻵﻥ ﻗﺒﺎﺣﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺶ ﻣﻨﻜﹶﺸﻒ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 11ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺎﺩﻱ ﺍﻭ ﻭ ﻋﻴﺪﻫﺎ ﻭ ﻫﻼﻟﻬﺎ ﻭ ﺳﺒﺘﻬﺎ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻮﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺘﻢ. 12ﻭ ﻣﻮﻫﺎ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺟﺮﺕ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﻨﮕﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﻨﮕﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﻌﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺁﺭﺍﻳﺶ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 14ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ.
719
15ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻭﺍﺩﻱ ﻋﺨﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﺎﻡ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﺵ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺶ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ. 16ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺍ ﺍﻳﺸﻲ )ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻦ( ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻌﻠﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ، 17ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺑﻌﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﻧﺸﻮﻧﺪ. 18ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻭ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ ﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪ. 19ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﺭﺃﻓﺖ ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻧﹼﻴﺖ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ«. 21ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 22ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻳ ﹾﺰﺭﻋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 23ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻟﹸﻮ ﺭﻭﺣﺎﻣﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻟﹸﻮﻋﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ. 3 1ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﻮﺑﺔ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺯﺍﻧﻴﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮﻣﺎﻳﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻗﺮﺻﻬﺎﻱ ﻛﺸﻤﺶ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 2ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻳﻚ ﺣﻮﻣﺮ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺣﻮﻣﺮ ﺟﻮ ﺧﺮﻳﺪﻡ، 3ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺯﻧﺎ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺒﺎﺵ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ«. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﺎﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺪﻭﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻔﻮﺩ ﻭ ﺗﺮﺍﻓﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 5ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺑﺎﺯﭘﺴﻴﻦ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 4 1ﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺷﻨﻮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﻧﻪ ﺭﺃﻓﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 2ﺑﻠﻜﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﻗﺘﻞ ﻭ ﺩﺯﺩﻱ ﻭ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ؛ ﻭ ﺗﻌﺪﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻱ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻱ ﻣﻠﺤﻖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 3ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 4ﺍﻣﺎ ﺍﺣﺪﻱ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 5ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻟﻐﺰﻳﺪ ﻭ ﻧﺒﻲ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺷﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻟﻐﺰﻳﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ . 6ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻛﺎﻫﻦ ﻧﺸﻮﻱ؛ ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻱ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺪﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﺟﻼﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 8ﮔﻨﺎﻩ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺟﺰﺍﻱ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 10ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﺳﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 11ﺯﻧﺎ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﺑﺎﻳﺪ. 12ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭﻋﺼﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺧﺒﺮﻣﻲ ﺩﻫﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 13ﺑﺮ ﻗﻠﹼﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﻠﻮﻁ ﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻭﻥ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺳﺎﻳﺔ ﺧﻮﺏ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻨﺪ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺯﻧﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻋﺮﻭﺳﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﮔﺮﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 14ﻭ ﻣﻦ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺯﻧﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻋﺮﻭﺳﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﮔﺮﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺳﺰﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺯﺍﻧﻴﻪ ﻫﺎ ﻋﺰﻟﺖ ﻣﻲ ﮔﺰﻳﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻫﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ .ﭘﺲ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻓﻬﻢ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ . 15ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺯﻧﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺟﺮﻡ ﻧﺸﻮﺩ .ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺟﻠﺠﺎﻝ ﻧﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺁﻭﻥ ﺑﺮﻧﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﻗﺴﻢ ﻧﺨﻮﺭﻳﺪ.
720
16ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﮔﺎ ﹺﻭ ﺳﺮﻛﺶ ،ﺳﺮﻛﺸﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻵﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﺮﺗﻊ ﻭﺳﻴﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪ. 17ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎ ﻣﻠﺼﻖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻳﺪ. 18ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺰﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺯﻧﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺘﻀﺎﺡ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 19ﺑﺎ ﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 5 1ﺍﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺻﻐﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﮔﻴﺮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺘﻮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﺼﹾﻔﹶﻪ ﺩﺍﻡ ﺷﺪﻳﺪ ﻭ ﺗﻮﺭﻱ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺗﺎﺑﻮﺭ. 2ﻋﺎﺻﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؛ ﭘﺲ ﻣﻦ ﻫﻤﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﻣﻦ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﺎﻝ ،ﺗﻮ ﺍﻱ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺯﻧﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 4ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ. 5ﻭ ﻓﺨﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ .ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻟﻐﺰﻧﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻟﻐﺰﻳﺪ. 6ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 7ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺟﻨﺒﻲ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ .ﺍﻵﻥ ﻫﻼﻟﻬﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻠﻜﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻠﻌﻴﺪ. 8ﺩﺭ ﺟﺒﻌﻪ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻣﻪ ﺳﺮﻧﺎ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺁﻭﻥ ﺻﺪﺍ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ. 9ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻋﺘﺎﺏ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 10ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﻧﻘﻞ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺣﺪﻭﺩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﭘﺲ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ. 11ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻣﻘﻬﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺗﻘﺎﻟﻴﺪ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻮﺳﻴﺪﮔﻲ. 13ﭼﻮﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﻭﻧﺰﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻟﺘﻴﺎﻡ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﺮ ﮊﻳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ .ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺭﻳﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 15ﻣﻦ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻄﻠﺒﻨﺪ .ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﺧﻮﺩ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ. 6 1ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ؛ ﺍﻭ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺯﻳﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺪ ﻭﺟﻬﺪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ .ﻃﻠﻮﻉ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻓﺠﺮ ﻳﻘﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭﺑﺮﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺁﺧﺮ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 4ﺍﻱ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺍﺑﺮﻫﺎﻱ ﺻﺒﺢ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺒﻨﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺩ. 5ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﹸﺸﺘﻢ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺭ ﺳﺎﻃﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍ ،ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ. 7ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﻋﻬﺪ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 8ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺷﻬﺮ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺭﺍﻫﺰﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺷﻜﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻗﺒﺎﺣﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 10ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻋﻤﻠﻲ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﺩﻳﺪﻡ :ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺯﻧﺎ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺣﺼﺎﺩﻱ ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 7 1ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻡ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻣﻨﻜﺸﻒ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻓﺮﻳﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﺩﺯﺩﺍﻥ ﺩﺍﺧﻞ
ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺭﺍﻫﺰﻧﺎﻥ ﺩﺭ
ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ .ﺍﻵﻥ ﺍﻋﻤﺎﻟﺸﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
721
3ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻏﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 4ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻧﺎ ﻛﺎﺭﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﺗﻨﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﺒﺎﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺳﺎﺯﺩ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺮﺷﺘﻦ ﺧﻤﻴﺮ ﺗﺎ ﻣﺨﻤﺮ ﺷﺪﻧﺶ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻦ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺪ. 5ﺩﺭ ﻳﻮﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩِ ﻣﺎ ،ﺳﺮﻭﺍﻥ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﻲ ﺷﺮﺍﺏ ،ﺧﻮﺩ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻳﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﺗﻨﻮﺭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺐ ﺧﺒﺎﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﺪ ﻭ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ﺁﻥ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 7ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺗﻨﻮﺭ ﮔﺮﻡ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻠﻌﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ. 8ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﺎ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻗﺮﺹ ﻧﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻗﻮﺗﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺑﺮ ﻣﻮﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ. 10ﻓﺨﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﺶ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ. 11ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻝ ،ﺑﻲ ﻓﻬﻢ ﺍﺳﺖ .ﻣﺼﺮ ﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺷﻮﺭ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻣﻦ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﻓﻖ ﺍﺧﺒﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 13ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻫﻼﻛﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ .ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻡ ،ﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 14ﻭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺘﻨﻪ ﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﻧﺪ. 15ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺪﺍﻧﺪﻳﺸﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 16ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺟﻮﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ .ﻣﺜﻞ ﻛﻤﺎﻥ ﺧﻄﺎ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻏﻴﻆ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 8 1ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ .ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺎﺏ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻦ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ. 2ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ. 3ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻧﺼﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ .ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺘﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺑﺸﻮﻧﺪ. 5ﺍﻱ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺍﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺸﻮﻧﺪ؟ 6ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺻﻨﻌﺘﹾﮕﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ .ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﻛﺎﺷﺘﻨﺪ ،ﭘﺲ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭﻳﺪ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺁﺭﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺪﻫﺪ ،ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻠﻌﻴﺪ. 8ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻠﻌﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻇﺮﻑ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺭﺧﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻭ ﻣﻨﻔﺮﺩ ﺑﻪ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺍﺟﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺟﺮﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ،ﻣﻦ ﺍﻵﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﺘﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺳﺘﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻬﺎﺩ. 11ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﭘﺲ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﺪ. 12ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺑﺴﻴﺎ ﹺﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﭼﻴﺰ ﻏﺮﻳﺐ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ. 13ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻣﺮﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩ .ﺍﻵﻥ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 14ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻗﺼﺮﻫﺎ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ .ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻗﺼﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 9 1ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﻭﺟﺪ ﻣﻨﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺎ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺧﺮﻣﻨﻬﺎ ﺍﺟﺮﺕ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻲ. 2ﺧﺮﻣﻨﻬﺎ ﻭ ﭼﺮﺧﺸﺘﻬﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺿﺎﻳﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
722
3ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﺷﻮﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 4ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻣﺎﺗﻤﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺷﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 5ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﻮﺍﺳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻴﺪﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ؟ ﺱ ﻫﻼﻛﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺼﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻮﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﻧﻔﻴﺴﺔ ﻧﻘﺮﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ 6ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺯ ﺗﺮ ﹺ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﹶﻮﮔﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 7ﺍﻳﺎﻡ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﺍﻳﺎﻡ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ .ﻧﺒﻲ ﺍﺣﻤﻖ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺭﻭﺡ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺜﺮﺕ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺑﻐﺾ ﺗﻮ. 8ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ .ﺩﺍﻡ ﺻﻴﺎﺩ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺷﺪ .ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺍﺳﺖ. ﺟﺒﻌﻪ ﻓﺴﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ؛ ﭘﺲ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 9ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺎﻡ ﹺ ﻞ ﹶﻓﻐﹲﻮﺭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ 10ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻧﮕﻮﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻢ .ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺑﺮ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﻣﻮﺳﻤﺶ ﺩﻳﺪﻡ .ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺑ ﻌ ﹾ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻧﺬﻳﺮﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻌﺸﻮﻗﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 11ﺟﻼﻝ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻍ ﻣﻲ ﭘﺰﺩ .ﺯﺍﻳﻴﺪﻥ ﻭ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 12ﻭ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﻭﺭﺍﻧﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ .ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻡ. 13ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻡ ،ﻣﺜﻞ ﺻﻮﺭ ﺩﺭ ﻣﺮﺗﻊ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻐﺮﻭﺱ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 14ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻩ .ﭼﻪ ﺑﺪﻫﻲ؟ ﺭﺣﻢ ﺳﻘﻂ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻩ. 15ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻠﺠﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺷﺘﻢ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺯﺷﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻧﺪ. 16ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻳﺸﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺸﻚ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﻣﻴﻮﻩ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺰﺍﻳﻨﺪ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﺭﺣﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﺖ. 17ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ؛ ﭘﺲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 10 1ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣ ﹺﻮ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ .ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺗﻤﺎﺛﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 2ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻔﺎﻕ ﺍﺳﺖ .ﺍﻵﻥ ﻣﺠﺮﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﺗﻤﺎﺛﻴﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ» :ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻴﻢ؛ ﭘﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ؟ 4ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭﻍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﻋﻬﺪ ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺜﻞ ﺣﻨﻈﻞ ﺩﺭ ﺷﻴﺎﺭﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ. 5ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﺖ ﺁﻭﻥ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﻮﻣﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ .ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻣﺜﻞ ﻛﻒ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺁﺏ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 8ﻭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻭﻥ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺧﺲ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻭﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﻴﻔﺘﻴﺪ. 9ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﺟﺒﻌﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ .ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺩﺭ ﺟﺒﻌﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪ. 10ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ. 11ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻮﻓﺘﻦ ﺧﺮﻣﻦ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺍﻭ ﮔﺬﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻳﻮﻍ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ .ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺷﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﺎﺯﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ . 12ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﻜﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺭﺣﻤﺖ ﺩﺭﻭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﻛﺎﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻴﺶ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﺎﺭﺍﻧﺪ. 13ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺷﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭﻇﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﻭ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺜﺮﺕ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ. 14ﻟﻬﺬﺍ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻬﺠﻲ ﻛﻪ ﺷﻠﻤﺎﻥ ،ﺑﻴﺖ ﺍﹶﺭﺑﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﻨﮓ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺧﺮﺩ ﺷﺪﻧﺪ.
723
15ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺪﺕ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻃﻠﻮﻉ ﻓﺠﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﻟﹼﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 11 1ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻃﻔﻞ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ. 2ﻫﺮﻗﺪﺭ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻠﻴﻢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺑﺨﻮﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 3ﻭ ﻣﻦ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ. 4ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﻣﺤﺒﺖ ﺟﺬﺏ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻳﻮﻍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻡ. 5ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺁﺷﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﺑﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 6ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﻫﺠﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻌﺪﻭﻡ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 7ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺟﺎﺯﻡ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺗﺪ ﮔﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻟﻜﻦ ﻛﺴﻲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺍﻓﺮﺍﺯﺩ. 8ﺍﻱ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻨﻢ ﻭﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﹶﺍﺩﻣﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺻﺒﻮﺋﻴﻢ ﺳﺎﺯﻡ؟ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻢ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﻗﹼﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﺎﺭﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﻲ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻗﺪﻭﺱ ﻫﺴﺘﻢ ،ﭘﺲ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ. 10ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩ .ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﻏﺮﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻏﹼﺮﺵ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 11ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺒﻮﺗﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﺷﻮﺭ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 12ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻏﻬﺎ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻜﺮﻫﺎ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﻣﻴﻦ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ. 12 1ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻗﻲ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺁﺷﻮﺭ ﻋﻬﺪ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ )ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺪﻳﻪ( ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﺍﻫﻬﺎﻳﺶ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﺮﻭﻓﻖ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 3ﺍﻭ ﭘﺎﺷﻨﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻗﻮﺗﺶ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﺠﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺠﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪ .ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺗﻀﹼﺮﻉ ﻧﻤﻮﺩ .ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﺳﺖ ﻭ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺵ. 7ﺍﻭ ﺳﻮﺩﺍﮔﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻇﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 8ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺴﺐ ﻣﻦ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 9ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺗﺎ ﺣﺎﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﻮﺍﺳﻢ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. ﻞ ﻫﺎ ﺯﺩﻡ. 10ﺑﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺭﺅﻳﺎ ﺍﻓﺰﻭﺩﻡ ﻭ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻣ ﹶﺜ ﹾ 11ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﻣﺤﺾ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻠﺠﺎﻝ ﮔﺎﻭﻫﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺳﻨﮓ ﺩﺭ ﺷﻴﺎﺭﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﻓﺮﺍﺭﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺯﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻥ ﺷﺒﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ. 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ ﻧﺒﻲ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﺒﻲ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 14ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺧﺸﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻠﺨﻲ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺵ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻋﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺭﺩ ﻧﻤﻮﺩ . 13 1ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﻣﺮ ﺑﻌﻞ ﻣﺠﺮﻡ ﺷﺪ ،ﺑﻤﺮﺩ. 2ﻭ ﺍﻵﻥ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﺛﻴﻞ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﺻﻨﻌﺘﮕﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺷﺨﺎﺻﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﻨﺪ. 3ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺍﺑﺮﻫﺎﻱ ﺻﺒﺢ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺒﻨﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺩ ،ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺮﻣﻦ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻭﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻥ ﺑﺮﺁﻳﺪ.
724
4ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺗﺎ ﺣﺎﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻭ ﺳﻮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 5ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺸﻚ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. 6ﭼﻮﻥ ﭼﺮﻳﺪﻧﺪ ،ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 7ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻠﻨﮓ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﺸﺴﺖ. 8ﻭ ﻣﺜﻞ ﺧﺮﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭘﺮﺩﺓ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺭﻳﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭﻳﺪ. 9ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻱ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 10ﺍﻵﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻮ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺖ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻧﺖ ﻛﺠﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ؟ 11ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ. 12ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻭ ﻣﺨﺰﻭﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﺯﻩ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﺪ ﺑﺮﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﻧﺎﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﺶ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺗﻮﻟ ﺪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﻤﻲ ﺍﻳﺴﺘﺪ. 14ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺪﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻮﺕ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ .ﺍﻱ ﻣﻮﺕ ﺿﺮﺑﺎﺕ ﺗﻮ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻭﺍﻱ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 15ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺛﻤﺮ ﺁ ﻭﺭﺩ ،ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻗﻲ ﻣﻲ ﻭﺯﺩ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﻨﺒﻊ ﺍﻭ ﺧﺸﻚ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﺵ ﻣﻲ ﺧﺸﻜﺪ ﻭ ﺍﻭ ﮔﻨﺞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻧﻔﻴﺴﺔ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 16ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺣﺎﻣﻠﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻜﻢ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 14 1ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺴﻮﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻟﻐﺰﻳﺪﻩ ﺍﻱ. 2ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻓﺮﻣﺎ ،ﭘﺲ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﺁﺷﻮﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﺭﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ. 4ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺠﺎﻧﹰﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 5ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺜﻞ ﺷﺒﻨﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻮﺳﻨﻬﺎ ﮔﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺭﻳﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻭﺍﻧﻴﺪ. 6ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻭ ﻋﻄﺮﺵ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 7ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻣﺜﻞ ﮔﻨﺪﻡ ﺭﻳﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﻫﺎ ﮔﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ .ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﺮﺍﺏ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺑﺘﻬﺎ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ .ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺗﺮ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ .ﻣﻴﻮﺓ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 9ﻛﻴﺴﺖ ﻣﺮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻭ ﻓﻬﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻟﻐﺰﺵ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ.
725
ﻛﺘﺎﺏ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﻧﺒﻲ 1 ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻳﻮﺋﻴﻞ ﺑﻦ ﹶﻓﺘﹸﻮﺋﻴﻞ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ. 2ﺍﻱ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﻭ ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﮔﻴﺮﻳﺪ! ﺁﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺷﻤﺎ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 3ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﺔ ﺑﻌﺪ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻫﻴﺪ. ﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻣﻠﺦ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﹾﻟﺒﻨﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺳﻮﺱ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ. ﺳ 4ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ 5ﺍﻱ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﻣﻴﮕﺴﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﺼﻴﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺘﻲ ﻗﻮﻱ ﻭ ﺑﻴﺸﻤﺎﺭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ .ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺷﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺿﺮﺍﺱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺿﺮﺍﺱ ﻫﮋﺑﺮ ﺍﺳﺖ. 7ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﻛﻨﺪﻩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﻣﺜﻞ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻮﻫﺮ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﭘﻼﺱ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺪ ،ﻣﺎﺗﻢ ﺑﮕﻴﺮ. 9ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ. 10ﺻﺤﺮﺍ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻨﺪﻡ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﺧﺸﻚ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺿﺎﻳﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﺍﻱ ﻓﻼﹼﺣﺎﻥ ﺧﺠﻞ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻭ ﺍﻱ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎﻥ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺟﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻣﻮﻫﺎ ﺧﺸﻚ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﺿﺎﻳﻊ ﺷﺪﻩ؛ ﺍﻧﺎﺭ ﻭ ﺧﺮﻣﺎ ﻭ ﺳﻴﺐ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﺧﺸﻚ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺷﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺭﻓﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﺍﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﭘﻼﺱ ﺩﺭﺑﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻱ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻱ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﭘﻼﺱ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﻳﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﺭﻭﺯﻩ ﺭﺍ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ! ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻀﺮﻉ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 15ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻫﻼﻛﺘﻲ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺭﻣﻄﻠﻖ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 16ﺁﻳﺎ ﻣﺄﻛﻮﻻﺕ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﻗﻄﻊ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ؟ 17ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﺯﻳﺮ ﻛﻠﻮﺧﻬﺎ ﭘﻮﺳﻴﺪ .ﻣﺨﺰﻧﻬﺎ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻨﺪﻡ ﺗﻠﻒ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 18ﺑﻬﺎﻳﻢ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩ ﺍﺣﻮﺍﻟﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺗﻌﻲ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻧﻴﺰ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 19ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺗﻀﺮﻉ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﺮﺗﻊ ﻫﺎ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﻤﺔ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 20ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺗﻮ ﺧﻴﻤﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻮﻳﻬﺎﻱ ﺁﺏ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻣﺮﺗﻌﻬﺎﻱ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2 ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻦ ﺻﺪﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻴﺪ! ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻠﺮﺯﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ. 2ﺭﻭﺯ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻭ ﻇﻠﻤﺖ ،ﺭﻭﺯ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻭ ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻠﻴﻆ ﻣﺜﻞ ﻓﺠﺮ ﻣﻨﺒﺴﻂ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ! ﺍﻣﺘﹼﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻗﻮﻱ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻭ ﺩﻫﺮﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 3ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ .ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻍ ﻋﺪﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺎﻳﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺣﺪﻱ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﺪ. 4ﻣﻨﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻣﻨﻈﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺗﺎﺯﻧﺪ. 5ﻣﺜﻞ ﺻﺪﺍﻱ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻗﻠﺔ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺧﻴﺰ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؛ ﻣﺜﻞ ﺻﺪﺍﻱ ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ ﻛﻪ ﻛﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻣﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺻﻒ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 6ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻧﺪ .ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﻳﻬﺎ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 7ﻣﺜﻞ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎ ﺑﺴﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 8ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﺪ .ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﺮﺑﻪ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺻﻒ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻜﻨﻨﺪ. 9ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﻣﻲ ﺟﻬﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ .ﻣﺜﻞ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 10ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻣﺮﺗﻌﺶ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
726
11ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻗﺪﻳﺮ ﺍﺳﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻬﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﻭﻟﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 13ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﺎﻙ ﻛﻨﻴﺪ ﻧﻪ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ،ﻭ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺋﻮﻑ ﻭ ﺭﺣﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﺮ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻼ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 14ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻛﺘﻲ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺪﻳﺔ ﺁﺭﺩﻱ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﺭﻳﺨﺘﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ. 15ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﺭﺍ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ. 16ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻭ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﻳﺪ .ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺍﺯ ﺣﺠﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﺍﺯ ﺣﺠﻠﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻨﺪ. 17ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻭﺍﻕ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﻔﻘﺖ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺎﺭ ﻣﺴﭙﺎﺭ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ 18ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻏﻴﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﻔﻘﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺷﻴﺮﻩ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻋﺎﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 20ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺷﺮﻗﻲ ﻭ ﺳﺎﻗﻪ ﺍﺵ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻏﺮﺑﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻮﻱ ﺑﺪﺵ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻘﻮﺑﺘﺶ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺮﺱ! ﻭﺟﺪ ﻭﺷﺎﺩﻱ ﺑﻨﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 22ﺍﻱ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻊ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﺒﺰ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎ ﻥ ﻣﻴﻮﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﻭ ﻣ ﻮ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 23ﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻭﺟﺪ ﻭﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﻭﻝ ﻭﺁﺧﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 24ﭘﺲ ﺧﺮﻣﻦ ﺍﺯ ﮔﻨﺪﻡ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻌﺼﺮﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺷﻴﺮﻩ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺭ ﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. ﺳ 25ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻠﺦ ﻭ ﹶﻟﺒﻨﻪ ﻭ ﺳﻮﺱ ﻭ 26ﻭ ﻏﺬﺍﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 27ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ. 28ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺁﻥ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺑﺸﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺅﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ. 29ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ. 30ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺁﻧﺶ ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺩﻭﺩ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 31ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻇﻬﻮﺭ ﻳﻮﻡ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. 32ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻫﺮﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺑﻘﻴﺘﹼﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 3 ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ، 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺮﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 3ﻭ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﺩﺭ ﻋﻮﺽ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺍﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ. 4ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﻱ ﺻﻮﺭ ﻭ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻳﺎﺭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﺰﺍ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ؟ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﺰﺍ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﻣﻦ ﺟﺰﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﺭ ﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ.
727
5ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﺯﻳﺒﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻳﺪ. 6ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻮﻧﺎﺗﻴﺎﻥ ﻓﺮﻭﺧﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﻴﺪ. 7ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻓﺮﻭﺧﺘﻴﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 8ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻭﺧﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺎﺋﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻣﺘﻲ ﺑﻌﻴﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﻔﺮﻭﺷﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 9ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ .ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺟﻨﮓ ﺑﺒﻨﻴﺪ ﻭ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻴﺪ .ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ. 10ﮔﺎﻭﺁﻫﻨﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﺧﺮﺩ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﮕﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﻗﻮﻱ ﻫﺴﺘﻢ. 11ﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺸﺘﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻳﺪ! ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭ! 12ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻱ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻢ. ﭼ ﺮﺧﹸﺸﺘﻬﺎ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ 13ﺩﺍﺱ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻌﺼﺮﻩ ﻫﺎ ﭘﺮﺷﺪﻩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ. 14ﺟﻤﺎﻋﺘﻬﺎ ،ﺟﻤﺎﻋﺘﻬﺎ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﻗﻀﺎ! ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﻗﻀﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ. 15ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺗﺎﺑﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 16ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻠﺠﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﻼﺫ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 17ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﻳﺶ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻋﺼﻴﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﻜﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﺟﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺟﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﺍﺩﻱ ﺷﻄﹼﻴﻢ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 19ﻣﺼﺮ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺎﻳﺮ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻇﻠﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ. 20ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺗﺎ ﺩﻫﺮﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ. 21ﻭ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ.
728
ﮐﺘﺎﺏ ﻋﺎﻣﻮﺱ
1 1ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻋﺎﻣﻮﺱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﹶﺗﻘﱡﻮﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﺰﻳﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻳﺎﻡ ﺑﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﻳﻮﺁﺵ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﻳﺪ. ﻞ ﺧﺸﻚ ﻣﻲ 2ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺗﻊ ﻫﺎﻱ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﻗﻠﹼﺔ ﹶﻛ ﺮ ﻣ ﹾ ﮔﺮﺩﺩ. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﻪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺩﻣﺸﻖ ،ﻋﻘﻮﺑﺘﺶ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻮﻣﻬﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﻛﻮﻓﺘﻨﺪ. 4ﭘﺲ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺣﺰﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﺑﻨﹾﻬﺪﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 5ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﻣﺸﻖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻮﺍﺭﻱ ﺁﻭﻥ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻋﺼﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﻋﺪﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ. 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﻪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﻘﺼﻴ ﹺﺮ ﹶﻏﺰﱠﻩ ،ﻋﻘﻮﺑﺘﺶ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 7ﭘﺲ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﹶﻏﺰﱠﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻗﺼﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 8ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺷﺪﻭﺩ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻋﺼﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﹶﺍ ﹾ ﺷ ﹶﻘﻠﹸﻮﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﹾﺮﻭﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 9ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﻪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺻﻮﺭ ،ﻋﻘﻮﺑﺘﺶ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻬﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ. 10ﭘﺲ ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﺻﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻗﺼﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 11ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﻪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﻘﺼﻴ ﹺﺮ ﹶﺍ ﺩﻭﻡ ،ﻋﻘﻮﺑﺘﺶ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺭﺣﻤﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻲ ﺩﺭﻳﺪ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﻳﻤﹰﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. ﺼﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 12ﭘﺲ ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﺗﻴﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﺑ ﹾ 13ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﻪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ،ﻋﻘﻮﺑﺘﺶ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺣﺎﻣﻠﺔ ﺟﻠﻌﺎﺩ ﺭﺍ ﺷﻜﻢ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﺪﻭﺩ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻭﺳﻴﻊ ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ. 14ﭘﺲ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺣﺼﺎﺭﻫﺎﻱ ﺭﺑﻪ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻗﺼﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻨﺪﺑﺎﺩﻱ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 15ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﺍﻭ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ. 2 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﻪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﻘﺼﻴ ﹺﺮ ﻣﻮﺁﺏ ،ﻋﻘﻮﺑﺘﺶ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﺁﻫﻚ ﭘﺨﺘﻨﺪ. 2ﭘﺲ ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﻣﻮﺁﺏ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﻗﹶﺮﻳﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺁﺏ ﺑﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﻭ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻛﹶﺮﹺﻧﹼﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ. 3ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﹸﺸﺖ. ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ 4ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﻪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻋﻘﻮﺑﺘﺶ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻭﻏﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺸﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﺮﺩ. 5ﭘﺲ ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﻪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﻘﺼﻴ ﹺﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﻋﻘﻮﺑﺘﺶ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺝ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪ. 7ﻭ ﺑﻪ ﻏﺒﺎﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺣﺮﺹ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺣﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﺳﻢ ﻗﹼﺪﻭﺱ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ.
729
8ﻭ ﺑﺮ ﺭﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻫﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻨﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺟﺮﻳﻤﻪ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻨﺪ. 9ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﹶﺍ ﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗ ﺪ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺑﻠﻮﻁ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﻭ ﺭﻳﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﻠﻒ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 10ﻭ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﺍﺩﻡ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﹶﺍ ﻣﻮﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 11ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺬﻳﺮﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻡ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻳﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ؟ 12ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺬﻳﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻳﺪ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﻧﻬﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 13ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﻓﻪ ﻫﺎ ﭘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﻨﮓ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 14ﻭ ﻣ ﹶﻔ ﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻨﺪﺭﻭ ﻓﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﻏﺎﻟﺐ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺟﺒﺎﺭﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 15ﻭ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺗﻴﺰﭘﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 16ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺠﺎﻉ ﺗﺮﻳﻦ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ. 3 1ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ،ﺗﻨﻄﹼﻖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: 2ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﭘﺲ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 3ﺁﻳﺎ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﺟﺰ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺘﹼﻔﻖ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺷﻴﺮ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻞ ﻏﺮﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﻜﺎﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺷﻴﺮ ﮊﻳﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﺸﻪ ﺍﺵ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ 4ﺁﻳﺎ ﻣﺮﻍ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ 5ﺁﻳﺎ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﻠﻖ ﻧﺘﺮﺳﻨﺪ؟ 6ﺁﻳﺎ ﺑﻼ ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟ 7ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺳ ﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 8ﺷﻴﺮ ﻏﺮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺘﺮﺳﺪ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ؟ ﺷ ﺪ ﻭ ﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻧﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺭ 9ﺑﺮ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﹶﺍ ﹾ ﻭﺳﻂ ﺁﻥ ﻭ ﭼﻪ ﻇﻠﻤﻬﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺶ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻇﻠﻢ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﺍﺭﻱ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ. 11ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻗﺼﺮﻫﺎﻳﺖ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 12ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﺒﺎﻥ ﺩﻭ ﺳﺎﻕ ﻳﺎ ﻧﺮﻣﺔ ﮔﻮﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﻴﺮ ﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﺔ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻣﺸﻖ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺷﻲ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 13ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻫﻴﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺭﺳﺎﻧﻢ ،ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻧﻴﺰ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 15ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﺎﺝ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 4 1ﺍﻱ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﺘﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ ،ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﹸﻏﻠﹼﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻼﹼﺑﻬﺎﻱ ﻣﺎﻫﻲ. 3ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺷﻜﺎﻓﻬﺎﻱ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻫ ﺮ ﻣﻮﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ.
730
4ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺑﻮﺭﺯﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻠﺠﺎﻝ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻋﺸﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ. 5ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺗﺸﻜﺮ ﺑﺎ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﹶﺗ ﺒﺮﻋﻲ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻋﻼﻥ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ! ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 6ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻡ .ﻣﻌﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ. 7ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺗﺎ ﺩﺭﻭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﺭﺍﻧﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﺮ ﻳﻚ ﻗﻄﻌﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻗﻄﻌﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ. 8ﭘﺲ ﺍﻫﻞ ﺩﻭ ﻳﺎ ﺳﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺴﻮﻱ ﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﺁﺏ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻧﮕﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ. ﺦ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺑﺎﻏﻬﺎ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﺯﻳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ .ﻣﻌﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ 9ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺳﻤﻮﻡ ﻭ ﻳﺮﻗﺎﻥ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﻣﻠ ﹾ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ. 10ﻭ ﻭﺑﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﻣﺼﺮ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻢ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺍﺭﺩﻭﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻲ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪ. ﻣﻌﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ. 11ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﹶﻧﻬﺠﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻋﻤﻮﺭ ﻩ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺸﻌﻠﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺑﻮﺩﻳﺪ. ﻣﻌﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ. 12ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﻃﻼﻉ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻓﺠﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﺒﺪﻝ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﺪ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 5 1ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 2ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ .ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻭﺍﺣﺪﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﺪ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ،ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﺮﺍ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ. 5ﺍﻣﺎ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﻄﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻠﺠﺎﻝ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﻣﺮﻭﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺟﻠﺠﺎﻝ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﻴﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻛﻨﺪ. 7ﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﻨﺘﻴﻦ ﻣﺒﺪﻝ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻳﺪ، 8ﺁﻥ ﻛﻪ ﺛﹸﺮﻳﺎ ﻭ ﺟﺒﺎﺭ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﻭ ﻓﺠﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺔ ﻣﻮﺕ ﻣﺒﺪﻝ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺷﺐ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺖ ،ﻳ ﻬﻮﻩ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؛ 9ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺑﺮ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ؛ 10ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﻜﻤﻪ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؛ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 11ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﮔﻨﺪﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ ،ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﺩﻟﭙﺴﻨﺪ ﻏﺮﺱ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺷﺮﺍﺏ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺭﺷﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺤﻜﻤﻪ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 13ﻟﻬﺬﺍ ﻫﺮﻛﻪ ﻋﺎﻗﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 14ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ. 15ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﻧﻔﺮﺕ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺤﻜﻤﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ ﺑﺮ ﺑﻘﻴﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ.
731
16ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﻮﻫﺎ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻭﺍﻱ ﻭﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻓﻼﹼﺣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺧﻮﺍﻧﻲ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 17ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻋﺒﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 18ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ؟ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻭ ﻧﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ! 19ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻴﺮﻱ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﺮﺳﻲ ﺑﺪﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ،ﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻨﻬﺪ ﻭ ﻣﺎﺭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺰﺩ. 20ﺁﻳﺎ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻭ ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻠﻴﻈﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﮔﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ؟ 21ﻣﻦ ﺍﺯ ﻋﻴﺪﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﻭ ﻛﺮﺍﻫﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻋﻄﺮ ﻣﺤﻔﻞ ﻫﺎﻱ ﻣﻘﹼﺪﺱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﺸﻤﺎﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 22ﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺁﺭﺩﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺫﺑﺎﻳﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﭘﺮﻭﺍﺭﻳﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 23ﺁﻫﻨﮓ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎﻱ ﻧﻐﻤﺔ ﺑﺮ ﺑﻄﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 24ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻬﺮ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﺟﺎﺭﻱ ﺑﺸﻮﺩ. 25ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻳﺪ؟ 26ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﻣﻠﻜﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺍﺻﻨﺎﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﻛﻮﻛﺐ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻴﺪ. 27ﭘﺲ ﻳﻬﻮﻩ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺩﻣﺸﻖ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 6 1ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺍﻳﻤﻦ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﹸﻘﹶﺒﺎﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﻟﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﻴﺪ؛ ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺣﺪﻭﺩ ﺟ ﱢ 2ﺑﻪ ﹶﻛﹾﻠﻨﹶﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﺕ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ؟ 3ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣ ﺴﻨﹶﺪ ﻇﻠﻢ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 4ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻬﺎﻱ ﻋﺎﺝ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﻫﺎﻱ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﻈﻴﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻳﺪ. 5ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﻐﻤﺔ ﺑﺮﺑﻂ ﻣﻲ ﺳﺮﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺁﻻﺕ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 6ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻳﺪ. 7ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻵﻥ ﺑﺎ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻋﻴﺶ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺷﺪ. 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﺫﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻜﺮﻫﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﺸﻤﺖ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻗﺼﺮﻫﺎﻳﺶ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 9ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﻧﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ: ﺁﻳﺎ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ؟ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺎﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺫﻛﺮ ﺷﻮﺩ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎ ﻭﺧﺎﻧﺔ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻪ ﺷﻜﺎﻓﻬﺎ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 12ﺁﻳﺎ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﺪ ﻳﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺷﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻨﻀﻞ ﻭ ﺛﻤﺮﺓ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﻨﺘﻴﻦ ﻣﺒﺪﻝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ. 13ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺁﻳﺎ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﺎﺧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻜﺮﺩﻳﻢ؟ 14ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺘﻲ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺪﺧﻞ ﺣﻤﺎﺕ ﺗﺎ ﻧﻬﺮ ﻋﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 7 ﺵ ﺩﻭﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻴﺪﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺵ ﺩﻭﻡ ﻣﻠﺨﻬﺎ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﻭ ﻫﺎﻥ ﺣﺎﺻﻞ ﺭ ﹺ ﻞ ﺭ ﹺ 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺭﻭﻳﻴﺪﻥ ﺣﺎﺻ ﹺ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﻴﺎﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﺴﺘﺪﻋﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﻋﻔﻮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻲ! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺍﺳﺖ؟ 3ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
732
4ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺑﻜﻨﺪ .ﭘﺲ ﻟﺠﺔ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻠﻌﻴﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 5ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺖ! ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺍﺳﺖ؟ 6ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻗﺎﻳﻤﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﻗﻮﻟﻲ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻋﺎﻣﻮﺱ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﺷﺎﻗﻮﻟﻲ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺷﺎﻗﻮﻟﻲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ. 9ﻭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﻘﺪﺱ ﻫﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. ﻦ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ» :ﻋﺎﻣﻮﺱ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺘﻨﻪ ﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻭ 10ﻭ ﹶﺍﻣﺼﻴﺎﻱ ﻛﺎﻫ ﹺ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺷﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻋﺎﻣﻮﺱ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻳﺮﺑﻌﺎﻡ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ. 12ﻭ ﹶﺍﻣﺼﻴﺎ ﺑﻪ ﻋﺎﻣﻮﺱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺭﺍﻳﻲ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻦ. 13ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻨﻤﺎ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﻣ ﹾﻘﺪﺱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 14ﻋﺎﻣﻮﺱ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﹶﺍﻣﺼﻴﺎ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺒﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﻧﺒﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻣﻪ ﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﺑﺮﻱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﻴﺪﻡ. 15ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﺎ. 16ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ :ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻨﻤﺎ. 17ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺯﻥ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺯﻧﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﺖ ﺑﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ. 8 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺳﺒﺪﻱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎ. 2ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻋﺎﻣﻮﺱ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟ ﻣﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﺳﺒﺪﻱ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎﻱ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﻪ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻻﺷﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 4ﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻠﻌﻴﺪ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 5ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻏﺮﺓ ﻣﺎﻩ ﻛﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﻏﻠﹼﻪ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻭﺷﻴﻢ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺗﺎ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎﻱ ﮔﻨﺪﻡ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺍﻳﻔﺎ ﺭﺍ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻣﻴﺰﺍﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻗﻠﺐ ﻭ ﻣﻌﻮﺝ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 6ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺑﺨﺮﻳﻢ ﻭ ﭘﺲ ﻣﺎﻧﺪﺓ ﮔﻨﺪﻡ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻭﺷﻴﻢ. 7ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 8ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﻣﺎﺗﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺮ ﺑﺮﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻧﻴﻞ ﻣﺼﺮ ﺳﻴﻼﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﻭﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ؟ 9ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﺮ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻭ ﻋﻴﺪﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﻤﺮ ﭘﻼﺱ ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺳﺮﮔﺮﻱ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺗﻢ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻭ ﺁﺧﺮﺵ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺗﻠﺨﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 11ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳ ﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻧﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻧﻪ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. 12ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯﺩﺭﻳﺎ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﻝ ﺗﺎ ﻣﺸﺮﻕ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﺮﺩﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 13ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻥ ﺟﻤﻴﻞ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺿﻌﻒ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ.
733
ﺷﺒﻊ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻳﻢ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ 14ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﺑﺌﺮ ﹶ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 9 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺗﺎﺟﻬﺎﻱ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺰﻥ ﺗﺎ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻠﺮﺯﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﺭﻱ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺳﺖ. 2ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﻭﻧﺪ ،ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 3ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﻠﹼﺔ ﻛﺮﻣﻞ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﻮﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻗﻌﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺰﺩ. 4ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﻴﺶ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺭﻭﻧﺪ ،ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻣﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺮ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻴﻞ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ؛ 6ﺁﻥ ﻛﻪ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻧﻬﺪ ﻭ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ ،ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ 7ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﹶﻔﺘﹸﻮﺭ ﻭ ﺍﺭﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﺮ ﺑﺮﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻡ؟ 8ﺍﻳﻨﻚ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺮ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﹼﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻴﺨﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻏﻠﹼﻪ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺎﻝ ﺑﻴﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 10ﺟﻤﻴﻊ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﻼ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ. 11ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﻴﻤﺔ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺷﻜﺎﻓﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺮﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﻠﻒ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 12ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺗﺼﹼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻧﺪ «.ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﺎﺭﻛﻨﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﻭ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻧﺪﺓ ﺗﺨﻢ .ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻋﺼﻴﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭼﻜﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻴﻼﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 14ﻭ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﺨﺮﻭﺏ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻏﺮﺱ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺷﺮﺍﺏ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﻏﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻣﻴﻮﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 15ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺮﺱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻛﻨﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ.
734
ﻛﺘﺎﺏ ﻋﻮﺑ ﺪﻳﺎ 1 1ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺒﺮﻱ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻟﻲ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 2ﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﺭ ﻫﺴﺘﻲ. 3ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻜﺎﻓﻬﺎﻱ ﺻﺨﺮﻩ ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﺗﻜﺒﺮ ﺩﻟﺖ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ، 4ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺎﺏ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﺯﻱ ﻭ ﺁﺷﻴﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻱ ،ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 5ﺍﮔﺮ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﻳﺎ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﺐ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻳﻨﺪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻱ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﻘﺪﺭ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭﭼﻴﻨﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻳﻨﺪ ﺁﻳﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ؟ 6ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻋﻴﺴﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﺨﻔﻲ ﺍﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻔﺤﺺ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 7ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﻫﻢ ﻋﻬﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺳﺮﺣ ﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺻﻠﺢ ﺍﻧﺪﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺗﻮ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﻧﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﺍﻣﻲ ﺯﻳﺮ ﺗﻮ ﮔﺴﺘﺮﺩﻧﺪ .ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﻄﺎﻧﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 8ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﹶﺍﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﻋﻴﺴﻮ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ؟ 9ﻭ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺗﻴﻤﺎﻥ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﻋﻴﺴﻮ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﻮﺩ. 10ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻇﻠﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 11ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻱ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ،ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩﻱ. 12ﺑﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻣﺼﻴﺒﺘﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻼﻛﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻨﻤﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻻﻑ ﻣﺰﻥ. 13ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻼﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺸﻮ ﻭ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺑﺪﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻼﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﮕﺮ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻼﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻜﻦ. 14ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﻭ ﺭﺍﻩ ﻣﺎﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﻓﺮﺍﺭﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯﻱ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻨﻤﺎ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻟﺖ ﺑﺮ ﺳﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻠﻌﻴﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 17ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻘﹼﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 18ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺷﻌﻠﻪ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻋﻴﺴﻮ ﻛﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻋﻴﺴﻮ ﺑﻘﻴﺘﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 19ﻭ ﺍﻫﻞ ﺟﻨﻮﺏ ﻛﻮﻩ ﻋﻴﺴﻮ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ 20ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻠﻚ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺻﹶﺮﻓﹶﻪ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﹶﻔﺎ ﹺﺭ ﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺟﻨﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﹼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 21ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﻋﻴﺴﻮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
735
ﻛﺘﺎﺏ ﻳﻮﻧﹸﺲ ﻧﺒﻲ 1 ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻳﻮﻧﺲ ﺑﻦ ﹶﺍ ﻣﺘﹼﺂﻱ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻴﻨﻮﺍ ﺷﻬﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺪﺍ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﺍﻣﺎ ﻳﻮﻧﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﹶﺗﺮﺷﻴﺶ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﺎﻓﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻛﺸﺘﻲ ﺍﻱ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻋﺎﺯﻡ ﹶﺗﺮﺷﻴﺶ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﻛﺮﺍﻳﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﹶﺗﺮﺷﻴﺶ ﺑﺮﻭﺩ. 4ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺩ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﻭﺯﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻼﻃﻢ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 5ﻭ ﻣﻼﹼﺣﺎﻥ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺒﻚ ﺳﺎﺯﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﻳﻮﻧﺲ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻛﺸﺘﻲ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﺭﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﻧﺎﺧﺪﺍﻱ ﻛﺸﺘﻲ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻛﻪ ﺧﻔﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ؛ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﻫﻼﻙ ﻧﺸﻮﻳﻢ؟ 7ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻗﺮﻋﻪ ﻧﻴﻨﺪﺍﺯﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﭼﻪ ﻛﺲ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ،ﻗﺮﻋﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻳﻮﻧﺲ ﺩﺭﺁﻣﺪ. 8ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻃﻼﹼﻉ ﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﭼﻪ ﻛﺲ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﺪﻩ؟ ﺷﻐﻞ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﻭﻃﻨﺖ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﭼﻪ ﻗﻮﻡ ﻫﺴﺘﻲ؟ 9ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ :ﻣﻦ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺧﺸﻜﻲ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 10ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻃﻼﹼﻉ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺭ ﺗﻼﻃﻢ ﻫﻤﻲ ﺍﻓﺰﻭﺩ. 12ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﻳﻦ ﺗﻼﻃﻢ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺳﻌﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻲ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺗﻼﻃﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻫﻼﻙ ﻧﺸﻮﻳﻢ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﮕﺬﺍﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ. 15ﭘﺲ ﻳﻮﻧﺲ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﺯ ﺗﻼﻃﻤﺶ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺪ. 16ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﺬﺭﻫﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺲ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻳﻮﻧﺲ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺳﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺷﻜﻢ ﻣﺎﻫﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 2 ﻭ ﻳﻮﻧﹾﺲ ﺍﺯ ﺷﻜﻢ ﻣﺎﻫﻲ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩ 2ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩ .ﺍﺯ ﺷﻜﻢ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺗﻀﹼﺮﻉ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻱ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﮊﺭﻓﻲ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻲ ﻭ ﺳﻴﻠﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺟﻤﻴﻊ ﺧﻴﺰﺍﺑﻬﺎ ﻭ ﻣﻮﺟﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺖ. 4ﻭ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻡ .ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻴﻜﻞ ﻗﺪﺱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﻳﺪ. 5ﺁﺑﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻟﺠﻪ ﺩﻭﺭ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻋﻠﻒ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺷﺪ. 6ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﮔﺮﻓﺖ .ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺣﻔﺮﻩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻱ. 7ﭼﻮﻥ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﻢ ﺑﻲ ﺗﺎﺏ ﺷﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﹸﻗﺪﺳﺖ ﺭﺳﻴﺪ. 8ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 9ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﺸﻜﹼﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﻭﻓﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 10ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻳﻮﻧﺲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺸﻜﻲ ﻗﹼﻲ ﻛﺮﺩ. 3 ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻭﻡ ﺑﺮ ﻳﻮﻧﺲ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ: 2ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭﺑﻪ ﻧﻴﻨﻮﺍ ﺷﻬﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﻭ ﺁﻥ ﻭﻋﻆ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍ ﻛﻦ«. 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻮﻧﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﻴﻨﻮﺍ ﺭﻓﺖ .ﻭ ﻧﻴﻨﻮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﺷﺖ. 4ﻭ ﻳﻮﻧﺲ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﻧﻴﻨﻮﺍ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
736
5ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻧﻴﻨﻮﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺎ ﻛﻮﭼﻚ ﭘﻼﺱ ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺪ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻴﻨﻮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﻃﻼﹼﻉ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺍﺯ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺭﺩﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﻛﻨﺪ ﻭ ﭘﻼﺱ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻧﺸﺴﺖ. 7ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺍﻛﺎﺑﺮﺵ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻧﻴﻨﻮﺍ ﻧﺪﺍ ﺩﺭﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ »ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﻧﭽﺮﻧﺪ ﻭﺁﺏ ﻧﻨﻮﺷﻨﺪ. 8ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﭘﻼﺱ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﺸﹼﺪﺕ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻇﻠﻤﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ9 . ﻛﻴﺴﺖ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻫﻼﻙ ﻧﺸﻮﻳﻢ؟ 10ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺯﺷﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺑﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ. 4 ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻳﻮﻧﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻏﻴﻈﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ، 2ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ ،ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻡ .ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺗﹶﺮﺷﻴﺶ ﻣﺒﺎﺩﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﻛﺮﻳﻢ ﻭ ﺭﺣﻴﻢ ﻭ ﺩﻳﺮ ﻏﻀﺐ ﻭ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻼ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ؟ 3ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 4ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺻﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺷﻮﻱ؟ 5ﻭ ﻳﻮﻧﹾﺲ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻄﺮﻑ ﺷﺮﻗﻲ ﺷﻬﺮ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﭼﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 6ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻛﺪﻭﻳﻲ ﺭﻭﻳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﻱ ﻳﻮﻧﹸﺲ ﻧﻤﻮ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻱ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺰﻧﺶ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻳﻮﻧﹸﺲ ﺍﺯ ﻛﺪﻭ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪ. 7ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻃﻠﻮﻉ ﻓﺠﺮ ﻛﺮﻣﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻛﺪﻭ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻗﻲ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻳﻮﻧﺲ ﺗﺎﺑﻴﺪ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻴﺘﺎﺏ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 9ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻳﻮﻧﺲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺁﻳﺎ ﺻﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻛﺪﻭ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﻮﻱ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺻﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﻮﻡ. 10ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺩﻝ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺪﻭ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺯﺣﻤﺖ ﻧﻜﺸﻴﺪﻱ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻮ ﻧﺪﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺿﺎﻳﻊ ﮔﺮﺩﻳﺪ 11 .ﻭ ﺁﻳﺎ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﻴﻨﻮﺍ ﺷﻬﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﺴﻮﺯﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﭗ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ؟
737
ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻴﻜﺎ ﻩ ﻧﺒﻲ
1 1ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻴﻜﺎ ﻩ ﻣﻮ ﺭﺷﹶﺘﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻮﺗﺎﻡ ﻭ ﺁﺣﺎﺯ ﻭ ﺣﺰﻗﻴﺎ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﻭﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﻳﺪ. 2ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻫﻴﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ﻗﺪﺳﺶ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺎﺷﺪ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻧﺰﻭﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﺪ. 4ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﻣﻨﹶﺸﻖ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻣﺜﻞ ﻣﻮﻡ ﭘﻴﺶ ﺁﺗﺶ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺸﻴﺐ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 5ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ .ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ 6ﭘﺲ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﻮﺩﻩ ﺳﻨﮓ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻣﻮﻫﺎ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻩ ﺭﻳﺨﺘﻪ ،ﺑﻨﻴﺎﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﻨﻜﺸﻒ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﺓ ﺁﻥ ﺧﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺰﺩﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺗﻤﺎﺛﻴﻠﺶ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺰﺩ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺰﺩ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 8ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﹺﻭﻟﹾﻮﻟﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻭ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﻐﺎﻟﻬﺎ ﻣﺎﺗﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺎﻧﺘﺪ ﺷﺘﺮ ﻣﺮﻏﻬﺎ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﻫﺎﻱ ﻭﻱ ﻋﻼﺝ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺖ ﺧﺒﺮ ﻣﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻋ ﹾﻔﺮﻩ ،ﺩﺭ ﻏﺒﺎﺭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻏﻠﻄﺎﻧﻴﺪﻡ. ﺟ ﱠ 10ﺩﺭ ﻞ ﻣﻜﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ. ﺖ ﺍﻳﺼ ﹾ 11ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻨﺔ ﺷﺎﻓﻴﺮ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺧﺠﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﮕﺬﺭ .ﺳﺎﻛﻨﺔ ﺻﺎﹾﻓﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ .ﻣﺎﺗﻢ ﺑﻴ ﹾ 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻨﺔ ﻣﺎﺭﻭﺕ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻼ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻨﺔ ﻻﻛﻴﺶ ﺍﺳﺐ ﺗﻨﺪﺭﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺑﺒﻨﺪ .ﺍﻭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ .ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﹶﺍﻛﹾﺬﻳﺐ ،ﭼﺸﻤﺔ ﻓﺮﺑﻨﻨﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺟ ﱠ ﺖ ﺷ ﹾ 14ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻃﻼﻕ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺭ ﹶ 15ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻨﺔ ﻣﺮ ﹺﻳﺸﹶﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺎﻟﻜﻲ ﺑﺮ ﺗﻮﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ .ﺟﻼﻝ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﺪﻻﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 2 1ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻇﻠﻢ ﺭﺍ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺻﺒﺢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 2ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﻃﻤﻊ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻏﻀﺐ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻭ ﺷﺨﺺ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺛﺶ ﻇﻠﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 3ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺭﺍ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺘﻜﹼﺒﺮﺍﻧﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ. 4ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺜﹶﻞ ﺳﻮﺯﻧﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻟﹼﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ .ﻧﺼﻴﺐ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﹼﺪﺍﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺸ ﺪ. 5ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑ ﹶﻜ ﹶ 6ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻜﻨﻴﺪ .ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺩﻭﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﺴﻤﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﺁﻳﺎ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺎﺻﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺳﺎﻟﻚ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺴﺖ؟ 8ﻟﻜﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻨﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪ .ﺷﻤﺎ ﺭﺩﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺧﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ،ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 9ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺯﻳﻨﺖ ﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﺪ. 10ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﺠﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﺳﺨﺖ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ.
738
11ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻛﺎﺫﺑﺎﻧﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻣﺴﻜﺮﺍﺕ ﻧﺒﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻭ ﻧﺒﻲ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺼﺮﻩ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺟﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ 12ﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﻣﻦ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺑ ﹾ ﮔﺬﺍﺷﺖ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﮔﻠﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺜﺮﺕ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻏﻮﻏﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 13ﺭﺧﻨﻪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺧﻨﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 3 1ﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻱ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺁﻳﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ؟ 2ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺪﻱ ﻣﺎﻳﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﹶﻛﻨﹶﻨﺪ، 3ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﺎ ﺩﺭ ﺩﻳﮓ ﻭ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺷﺖ ﺩﺭ ﭘﺎﺗﻴﻞ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻧﺪ، 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺰﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺯﺷﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺰﻧﺪ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: 6ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺷﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺅﻳﺎ ﻧﺒﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﻇﻠﻤﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻛﻪ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﻱ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮ ﺍﻧﺒﻴﺎﺀ ﻏﺮﻭﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﻭ ﺭﺍﺑﻴﺎﻥ ﺧﺠﻞ ﻭ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﺍﻥ ﺭﺳﻮﺍ ﺷﺪﻩ ،ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﻭﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻗ ﻮﺕ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ. 9ﺍﻱ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ، 10ﻭ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻇﻠﻢ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ، 11ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺷﻮﻩ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺟﺮﺕ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﻓﺎﻝ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﭘﺲ ﺑﻼ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 12ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺻﹶﻬﻴﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻤﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺷﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺳﻨﮓ ﻭ ﻛﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎﻱ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 4 1ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺧﺮ ،ﻛﻮﻩ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻗﻠﹼﺔ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻓﻮﻕ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ، 2ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮﺁﻳﻴﻢ ﺗﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﺯ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺻﺎﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 3ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍ ﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺎﻭ ﺁﻫﻦ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺍﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺍﻣﺘﻲ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﻮﺧﺖ. 4ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺯﻳﺮ ﻣ ﹺﻮ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 7ﻭ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻘﻴﺘﻲ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻮﻡ ﻗﻮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻻﻥ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻻﺑﺎﺩ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺑﺮﺝ ﮔﻠﻪ ﻭ ﺍﻱ ﻛﻮﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭﻝ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 9ﺍﻵﻥ ﭼﺮﺍ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﻱ؟ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺗﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻣﺸﻴﺮ ﺗﻮ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟
739
10ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﹶﻬﻴﻮﻥ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﺪ ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﻭﺿﻊ ﺣﻤﻞ ﻧﻤﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 11ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ. 12ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺪﺑﻴﺮﺍﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻓﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺎﺥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﻫﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺳﻤﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﺞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪ ﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻗﻒ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 5 1ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻓﻮﺍﺝ ،ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﻓﻮﺟﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ! ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﺎ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ .ﺑﺎ ﻋﺼﺎ ﺑﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩﺍﻭﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ. 2ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺑﻴﺖ ﹶﻟﺤﻢ ﺍﹶﻓﹾﺰﺍﺗﹶﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻮﭼﻚ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻛﺴﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻃﻠﻮﻉ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﺯﻝ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﺰﺍﻳﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ. 4ﻭ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺒﺮﻳﺎﻳﻲ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻻﻥ ﺗﺎ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 5ﻭ ﺍﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﻗﺪﻡ ﻧﻬﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﻔﺖ ﺷﺒﺎﻥ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺳﺮﻭﺭ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻭ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 6ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﺷﻮﺭ ﻭ ﻣﺪﺧﻞ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﹺﻧﻤﺮﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺷﻮﺭ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺣﺪﻭﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﻨﺪ. 7ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺒﻨﻢ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﺭﺷﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﮔﻴﺎﻩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺻﺒﺮ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 8ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ،ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﺟﻨﮕﻞ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﺮ ﮊﻳﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 9ﻭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﺼﻤﺎﻧﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 10ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﺖ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﻣﻌﺪﻭﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻭﻻﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻫﻤﺔ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 12ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﻮﻧﺪ. 13ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﺖ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻨﻤﺎﻳﻲ. 14ﻭ ﺍﹶﺷﻴﺮﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﺖ ﻛﹶﻨﺪﻩ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺍﺯ ﺍ ﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ. 6 1ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ. 2ﺍﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻣﺨﺎﺻﻤﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﻱ ﺍﺳﺎﺳﻬﺎﻱ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺯﻣﻴﻦ! ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 3ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ؟ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺪﻩ، 4ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 5ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻕ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻮﺁﺏ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻠﹾﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﺑﻌﻮﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﹼﻄﻴﻢ ﺗﺎﺟﹺﻠﹾﺠﺎﻝ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭ ﺗﺎ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻲ. 6ﺑﺎ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺭﻛﻮﻉ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﺑﺎ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺑﻴﺎﻳﻢ؟
740
7ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎ ﻗﻮﭺ ﻭﺍﺯﺩﻩ ﻳﻚ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎ ﻧﻬﺮ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍﺿﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻣﻌﺼﻴﺘﻢ ﻭ ﺛﻤﺮﺓ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﮔﻨﺎﻩ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺪﻫﻢ؟ 8ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ ﻓﺮﻭﺗﻨﻲ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ 9ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﻋﺼﺎ ﻭ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 10ﺁﻳﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﮔﻨﺠﻬﺎﻱ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭ ﺍﻳﻔﺎﻱ ﻧﺎﻗﺺ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ 11ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﻴﺰﺍﻧﻬﺎﻱ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭ ﺑﺎ ﻛﻴﺴﺔ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻧﺎﺭﺍﺳﺖ ﺑﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ؟ 12ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﻣﻤﻠﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﺤﺾ ﺍﺳﺖ، 13ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺟﺮﺍﺣﺎﺕ ﻣﻬﻠﻚ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﺳﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 15ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺎﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﺭﻭﻳﺪ؛ ﺗﻮ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻓﺸﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﻭ ﻋﺼﻴﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﻣﺎ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻋﻤﺮﻱ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺧﺎﺏ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﹼﺮﻳﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﭘﺲ ﻋﺎﺭ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 7 1ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﻴﺪﻥ ﺍﻧﮕﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺧﻮﺷﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻧﻮﺑﺮ ﺍﻧﺠﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ. 2ﻣﺮﺩ ﻣﺘﹸﻘﹼﻲ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﺪﻩ ،ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﻣﻌﺪﻭﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺟﻴﻤﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻤﻴﻦ
ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﺩﺍﻡ ﺻﻴﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 3ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﭼﺎﻻﻙ ﺍﺳﺖ؛ ﺭﺋﻴﺲ ﻃﻠﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺭ ﺭﺷﻮﻩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﻱ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﻓﻨﺪ. 4ﻧﻴﻜﻮﺗﺮﻳﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﺭﺑﺴﺖ ﺑﺪﺗﺮ .ﺭﻭﺯ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﺎﻧﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺗﻮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻵﻥ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 5ﺑﺮ ﻳﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﺪﺍﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﺎﻟﺺ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻣﻨﻤﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ،ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺍﻓﺘﻀﺎﺡ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﺑﺎ ﺧﺎﺭﺳﻮﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 7ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﮕﺮﺍﻧﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﺍﻱ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻦ ،ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻨﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﻔﺘﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻮﺭ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 9ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺩﻋﻮﻱ ﻣﺮﺍ ﻓﻴﺼﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ .ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﺩﺷﻤﻨﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺍﻵﻥ ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 11ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻳﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 12ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺁﺷﻮﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺗﺎ ﻧﻬﺮ ﻓﺮﺍﺕ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 13ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺘﻴﺠﺔ ﺍﻋﻤﺎﻟﺸﺎﻥ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻞ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺎﻡ 14ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﺒﺎﻧﻲ ﻛﻦ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻞ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﹶﻛ ﺮ ﻣ ﹾ ﺳﺎﺑﻖ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﻭ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﺑﭽﺮﻧﺪ.
741
15ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻱ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 16ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 17ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺭ ﺧﺎﻙ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻟﻴﺴﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺳﻮﺭﺍﺧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻟﺮﺯﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺴﻮﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ. 18ﻛﻴﺴﺖ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﻣﺮﺯﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺑﻘﻴﺔ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭﻣﻲ ﮔﺬﺭﺩ .ﺍﻭ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 19ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺭﺟﻮﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺟﻤﻴﻊ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 20ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺭﺃﻓﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﻠﹶﻒ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﹶﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻱ.
742
ﻛﺘﺎﺏ ﻧﺎﺣﻮﻡ ﻧﺒﻲ
1 1ﻭﺣﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻧﻴﻨﻮﻱ .ﻛﺘﺎﺏ ﺭﻭﻳﺎﻱ ﻧﺎﺣﻮﻡ ﹶﺍﻟﹾﻘﻮﺷﻲ. 2ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﻱ ﻏﻴﻮﺭ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﮔﻴﺮﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﮔﻴﺮﻧﺪﻩ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻏﻀﺐ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﺸﻢ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻳﺮ ﻏﻀﺐ ﻭ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﻟﻘﹼﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻲ ﺳﺰﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺗﻨﺪ ﺑﺎﺩ ﻭﻃﻮﻓﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺧﺎﻙ ﭘﺎﻱ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﻞ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﹸﮔ ﹺ 4ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﻋﺘﺎﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﺸﻜﺎﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ .ﺑﺎﺷﺎﻥ ﻭ ﹶﻛ ﺮ ﻣ ﹾ ﻞ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 5ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻭ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ. ﺣﺪﺕ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ؟ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﹶ 6ﭘﻴﺶ ﺧﺸﻢ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ؟ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺨﹾﺮﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺮﺩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 7ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﻣﻠﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺘﻮﻛﻼﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ. 8ﻭ ﺑﻪ ﺳﻴﻞ ﺳﺮﺷﺎﺭ ،ﻣﻜﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﹼﻜﻞ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 9ﻛﺪﺍﻡ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﹶﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﺍﻭ ﺩﻓﻌ ﻪ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺩﻓﻌﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﺴﺎﺭﺍﻥ ﻣﺴﺖ ﺑﺸﻮﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﻛﺎ ﻩ ﺧﺸﻚ ﺑﺎﹾﻛﻞ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 11ﻣﺸﻴ ﹺﺮ ﺑﻠﻴﻌﺎﻝ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﺪ ،ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺷﺖ .ﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﻭ ﺍﻵﻥ ﻳﻮﻍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯﮔﺮﺩﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺴﻴﺨﺖ. 14ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺫﺭﻳﺘﻲ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﺖ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺍﺻﻨﺎﻡ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻗﺒﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ. 15ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺒﺸﹼﺮ ﻛﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ! ﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻋﻴﺪﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻧﺬﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﻓﺎ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮ ﺩ ﺑﻠﻴﻌﺎﻝ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 2 1ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﺣﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﻦ ،ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﻲ ﻧﻤﺎ ،ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﻮﻱ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﻦ. ﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻈﻤﺖ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻋﻈﻤﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎ 3ﺳﭙﺮ ﺟ ﺒﺎﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﻠﺒﺲ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻬﻴﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻓﻮﻻ ﺩ ﻻﻣﻊ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 4ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﺘﻨﺪﻱ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﻨﺪ ،ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭﺳﻮﻫﺎ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﺧﻮﺭﻧﺪ .ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﻗﻬﺎ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﺪ. 5ﺍﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻟﻐﺰﺵ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ .ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﺣﺼﺎﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻨﺠﻨﻴﻖ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 6ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺼﺮ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 7ﻭ ﺣﺼﱠﺐ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻧﺶ ﻣﺜﻞ ﻧﺎﻟﺔ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 8ﻭ ﻧﻴﻨﻮﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪ ،ﺑﺮﻛﻪْ ﺁﺏ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﺍﻫﻠﺶ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ! ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺣﺪﻱ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 9ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ ﺑﺮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﻛﺜﺮﺕ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﺘﺎﻉ ﻧﻔﻴﺴﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 10ﺍﻭ ﺧﺎﻟﻲ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺧﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻟﺶ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻳﺶ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻛﻤﺮﻫﺎ ﺩﺭﺩ ﺷﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺭﻧﮓ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﻫﻤﻪ ﭘﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﺑﻴﺸﺔ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺮﺗﻊ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﮊﻳﺎﻥ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻴﺮ ﻧﺮ ﻭ ﺷﻴﺮ ﻣﺎﺩﻩ ﻭ ﺷﻴﺮ ﺑﭽﻪ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﻮﺩ؟ 12ﺷﻴﺮ ﻧﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﻴﺮﻫﺎﻱ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﺵ ﺧﻔﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻜﺎﺭ ﻭ ﺑﻴﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻴﺪ ﭘﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 13ﺍﻣﺎ ﺍﻻﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :ﻣﻦ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ،ﺷﻴﺮﺍﻥ ﮊﻳﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺷﻜﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻳﻠﭽﺎﻳﻨﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 3
743
1ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺰ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﻗﺘﻞ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ! 2ﺁﻭﺍﺯ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻏﺮﻏﺮ ﭼﺮﺧﻬﺎ ﻭ ﺟﻬﻴﺪﻥ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﺟﺴﺘﻦ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ. 3ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﻕ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﻻﻣﻊ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻛﺜﺮﺕ ﻣﺠﺮﻭﺣﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﻭﻻﺷﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ .ﺑﺮ ﻻﺷﻬﺎﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ. 4ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﺯﻧﺎﻱ ﺯﺍﻧﻴﺔ ﺧﻮﺵ ﻣﻨﻈﺮ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﺤﺮﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﻓﺮﻭﺷﺪ. 5ﺍﻳﻨﻚ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺑﻪ ﹼ ﺿﺪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﺍﻣﻨﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﻨﻜﺸﻒ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻋﻮﺭﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻫﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﻭ ﻧﺠﺎﺳﺎﺕ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﺒﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 7ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ :ﻧﻴﻨﻮﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ! ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺗﻌﺰﻳﻪ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻄﻠﺒﻢ؟ ﺣﺒﺶ ﻭ ﻣﺼﺮ ﻗﻮﺗﹼﺶ ﻣﻲ 8ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﹸﻧﻮﺁﻣﻮﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺁﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺣﺼﺎﺭ ﺍﻭ ﻭ ﺑﺤﺮﻫﺎ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ؟ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ ،ﻓﹸﻮﻁ ﻭ ﻟﻮﺑﻴﻢ ﺍﺯ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺷﺮﻓﺎﻳﺶ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺰﺭﮔﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ 10ﻣﻌﻬﺬﺍ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻟﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﹸ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 11ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻠﺠﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺟﺴﺖ. 12ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺑﺎ ﻧﻮﺑﺮﻫﺎ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺗﻜﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺭﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ. 13ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻫﻞ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺖ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻨﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺑﺎﻟﹼﻜﻞ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺁﺗﺶ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ. ﻞ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺸﻮ ﻭ ﻣﻼﻁ ﺭﺍ ﭘﺎ ﺑﺰﻥ ﻭﻛﻮﺭ ﻩ ﺁﺟﺮﭘﺰﻱ ﺭﺍ ﻣﺮﻣﺖ ﻧﻤﺎ. 14ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺍﺕ ﺁﺏ ﺑﻴﺎﻭﺭ .ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺳﺎﺯ .ﺑﻪ ﮔ ﹾ 15ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﺗﺶ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻛﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻛﺮﻡ ﻛﺜﻴﺮ ﻛﻦ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﻠﺦ ﺑﻲ ﺷﻤﺎﺭ ﮔﺮﺩﺍﻥ. 16ﺗﺎﺟﺮﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﻛﺮﺩﻱ .ﻣﺜﻞ ﻛﺮﻣﻬﺎ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﭘﺰﻧﺪ. 17ﺗﺎﺟﺪﺍﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻠﺨﻬﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻧﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺟﺮﺍﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺮﺩ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﮔﺮﻡ ﺷﻮﺩ ﻣﻲ ﭘﺰﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺠﺎﻳﻨﺪ. ﺷﺮﻓﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ. 18ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺷﺒﺎﻧﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﹸ 19ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻴﺎﻣﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺗﻮ ﻋﻼﺝ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯﺓ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﻚ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻋﻠﻲ ﺍﻟﹼﺪﻭﺍﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ؟
744
ﺣ ﺒﻘﱡﻮﻕ ﻧﺒﻲ ﻛﺘﺎﺏ 1 ﺣ ﺒﻘﱡﻮﻕ ﻧﺒﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ. 1ﻭﺣﻲ ﻛﻪ 2ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻱ؟ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻲ؟ 3ﭼﺮﺍ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺘﻢ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻭﻇﻠﻢ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﺨﺎﺻﻤﺖ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 4ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ،ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺴﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﺻﺎﺩﺭ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﻌﻮﺡ ﺷﺪﻩ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 5ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﻈﺮﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺸﹼﺪﺕ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﻮﻳﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺨﺒﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﺍﻣﺖ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺗﻨﺪﺧﻮ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺳﻌﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 7ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺣﻜﻢ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 8ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﻠﻨﮕﻬﺎ ﭼﺎﻻﻛﺘﺮ ﻭ ﺍﺯ ﮔﺮﮔﺎﻥ ﺷﺐ ﺗﻴﺰﺭﻭﺗﺮﻧﺪ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺧﻴﺰ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ ﻣﻲ ﭘﺮﻧﺪ. 9ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻇﻠﻢ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ .ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻄﺮﻑ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺭﻳﮓ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﺴﺨﹼﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 10ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻣﺴﺨﺮﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺭﺍ ﺗﻮﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣ 11ﭘﺲ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺩ ﺑﺸﺘﺎﺏ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺠﺮﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﻗﻮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 12ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ! ﺍﻱ ﻗﺪﻭﺱ ﻣﻦ! ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟ ﭘﺲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺮﺩ.ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ .ﻭ ﺍﻱ ﺻﺨﹾﺮﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ. 13ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﭘﺎﻛﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺑﺪﻱ ﺑﻨﮕﺮﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﻧﻈﺮﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻛﺮﺩ .ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﻋﺎﺩﻝ ﺗﺮﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺑﻠﻌﺪ ،ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻲ؟ 14ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﺸﺮﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻛﻤﻲ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ؟ 15ﺍﻭ ﻫﻤﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻼﹼﺏ ﺑﺮﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻮﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﻬﺖ ،ﻣﺴﺮﻭﺭ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 16ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮﺭﺧﻮﻳﺶ ﺑﺨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻭ ﺍﺯﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺑﻪ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻭﻱ ﻟﺬﻳﺬ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 17ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﻬﺖ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻛﹸﺸﺘﻦ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺭﻳﻎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 2 1ﺑﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺮﺝ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ .ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻜﺎﻳﺘﻢ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 2ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻭﮔﻔﺖ :ﺭﺅﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﻳﺲ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻟﻮﺣﻬﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﻧﻘﺶ ﻧﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﻭﻧﺪﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﺖ ﻣﻌﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﺑﺪ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ .ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭﻧﮓ 3ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﺅﻳﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻗ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﺍﻳﻨﻚ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﻣﺘﻜﹼﺒﺮ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺯﻳﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ ،ﻛﻪ ﺷﻬﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ ﻭﺧﻮﺩﺵ ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺕ ،ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ .ﺑﻠﻜﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 6ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻣﺜﹶﻠﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ ﻭ ﻣﻌﻤﺎﻱ ﻃﻌﻦ ﺁﻣﻴﺰ ﺑﺮﻭﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ؟ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﻲ ؟ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ؟ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭ ﺭﻫﻨﻬﺎ ﻣﻲ ﻧﻬﺪ. 7ﺁﻳﺎ ﮔﺰﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺁﺯﺍﺭﻧﺪﮔﺎﻧﺖ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 8ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﻇﻠﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ. 9ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﺴﺐ ﻧﻤﻮﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﺷﻴﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺟﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻼ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ.
745
10ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺿﹼﺪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻱ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﻨﮓ ﺍﺯﺩﻳﻮﺍﺭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺗﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 12ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺷﻬﺮﻱ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻗﺮﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 13ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺯﺟﺎﻧﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺗﺶ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ﻭ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؟ 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻛﻪ ﺁﺑﻬﺎ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 15ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺯﻫﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺭﻳﺨﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﺴﺖ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ ﺗﺎ ﺑﺮﻫﻨﮕﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﮕﺮﻱ. 16ﺗﻮ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺟﻼﻝ ﺳﻴﺮﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻧﺒﻮﺵ ﻭ ﻏﻠﻔﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻨﻜﺸﻒ ﺳﺎﺯ .ﻛﺎﺳﺔ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻗﻲ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺑﺮ ﺟﻼﻝ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﻇﻠﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﹸﻟﺒﻨﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﻫﻼﻛﺖ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ .ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﻇﻠﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻧﺶ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻱ. ﺖ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﺯﻧﺪﺓ ﺁﻥ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺍﺷﺪ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺑﺖ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻌﻠﹼﻢ ﺩﺭﻭﻍ ،ﻛﻪ ﺳﺎﺯﻧﺪﺓ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺻﻨﻌﺖ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﮔﻨﮓ 18ﺍﺯ ﺑ ﹾ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺯﺩ. 19ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻮﺏ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﮔﻨﮓ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰ! ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﺪ؟ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺰﻩ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻟﻜﻦ ﺩﺭ ﻼ ﺭﻭﺡ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﻧﺪﻭﺭﻧﺶ ﻣﻄﻠﻘ ﹰ 20ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﻗﺪﺱ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ. 3 ﺣ ﺒﻘﱡﻮﻕ ﻧﺒﻲ ﺑﺮ ﺷﹸﺠﻮﻧﹸﻮﺕ. 1ﺩﻋﺎﻱ 2ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻡ .ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻛﻦ! ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻏﻀﺐ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ. 3ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺗﻴﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺯ ﺟﺒﻞ ﻓﺎﺭﺍﻥ ﺳﻼﻩ .ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺍﻭ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 4ﭘﺮﺗﹸﻮ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺭ ﺑﻮﺩﻭ ﺍ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺷﻌﺎﻉ ﺳﺎﻃﻊ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﻭ ﺳﺘﺮ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ. 5ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻭﻱ ﻭﺑﺎ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺗﺐ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 6ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﻴﻤﻮﺩ ﺍﻭ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﺯﻟﻲ ﺟﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻠﹼﻬﺎﻱ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻢ ﺷﺪﻧﺪ .ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺍﺳﺖ. 7ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻼ ﺩﻳﺪﻡ .ﻭ ﭼﺎﺩﺭﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺷﺪ. 8ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻳﺎ ﺑﺮ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﻏﻀﺐ ﺗﻮ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻳﺎ ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﻏﻴﻆ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻣﺪ ،ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﻓﺘﺢ ﻣﻨﺪﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻱ؟ ﺸ 9ﻛﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺷﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻗﹶﺴﻤﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺳﻼﻩ .ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﻣﻨ ﹶ ﻖ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 10ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﻴﻼﺏ ﻫﺎ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﺪ.ﻭ ﻟﺠﻪ ﺁﻭﺍﺯﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ. 11ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺑﺮﺟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺗﻴﺮﻫﺎﻳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺮﺗﻮ ﻧﻴﺰﺓ ﺑﺮﺍﻕ ﺗﻮ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ. 12ﺑﺎ ﻏﻀﺐ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪﻱ ،ﻭ ﺑﺎ ﺧﺸ ﻢ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 13ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺧﻼﺻﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻱ .ﺳﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺯﺩﻱ ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﮔﺮﺩﻥ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﺳﻼﻩ. 14ﺳﺮﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺳﺎﺧﺘﻲ ،ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺯﻧﺪ.ﺧﻮﺷﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺧﹶﻔﻴﻪ ﺑﺒﻠﻌﻨﺪ. 15ﺑﺎ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪﻱ. 16ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺍﺣﺸﺎﻳﻢ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺒﻬﺎﻳﻢ ﺑﺠﻨﺒﻴﺪ ،ﻭ ﭘﻮﺳﻴﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻟﺮﺯﻳﺪﻡ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻳﺎﺑﻢ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﺁﻭﺭﺩ. 17ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﻧﻴﺎ ﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﺩﺭ ﻣﻮﻫﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺿﺎﻳﻊ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﻧﺪﻫﺪ ،ﻭ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻏﻞ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻃﻮﻳﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 18ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﻭﺟﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﺕ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺁﻫﻮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪﻡ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺎﻻﺭ ﻣﻐﻨﻴﺎﻥ ﺑﺮﺫﻭﺍﺕ ﺍﻭﺗﺎﺭ.
746
ﺻ ﹶﻔﻨﹾﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﻛﺘﺎﺏ ﹶ
1 ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ. ﺟ ﺪﻟﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﹶﺍﻣﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺻ ﹶﻔﻨﹾﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻛﻮﺷﻲ ﺍﺑﻦ 1ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﻮﺷﹼﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﺁﻣﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺑﺮ ﹶ 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﻟﹼﻜﻞ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 3ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ .ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻭ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻣﺼﺎﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 4ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺑﻌﻞ ﻭ ﺍﺳﻤﻬﺎﻱ ﻣﺆﻳﺪﺍﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ. 5ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﻣﻬﺎ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪ ،ﺁﻥ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﹶﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻠﹾﻜﻮﻡ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ، 6ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﺮﺗﹼﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 7ﺑﻪ ﺣﻔﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺮﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﻱ ﻣﻬﻴﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲﹺ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻨﺪ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. ﺟﻬﻨﺪ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﻭ ﻓﺮﻳﺐ ﭘﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 9ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﻲ 10ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﻧﻌﺮﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﻣﺎﻫﻲ ﻭ ﻭﹺﻟﻮﹺﻟﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻣﺤﻠﹼﺔ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺍﺯ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 11ﺍﻱ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻣﻜﹾﺘﻴﺶ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 12ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺪﻱ ،ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 13ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؛ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻏﺮﺱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺷﺮﺍﺏ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 14ﺭﻭﺯ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ .ﺁﻭﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻲ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. ﺖ ﻏﻠﻴﻆ، 15ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﺭﻭﺯ ﻏﻀﺐ ﺍﺳﺖ ،ﺭﻭﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ،ﺭﻭﺯ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ،ﺭﻭ ﹺﺯ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻭ ﻇﻠﻤﺖ ،ﺭﻭﺯ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻭ ﻇﻠﻤ 16ﺭﻭﺯ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﺔ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺣﺼﺎﺭﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺑﺮﺟﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ. 17ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻛﻪ ﻛﻮﺭﻛﻮﺭﺍﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﭘﺲ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻏﺒﺎﺭ ﮔﻮﺷﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 18ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻃﻼﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻏﻴﺮﺕ ﺍﻭ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﻼﻛﺘﻲ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 2 1ﺍﻱ ﺍﻣﺘﹼﻲ ﻛﻪ ﺣﻴﺎ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ،ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻳﻴﺪ ﻭ ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻮﻳﺪ! 2ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺣﻜﻢ ﻧﺘﺎﺝ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﻩ ﺑﮕﺬﺭﺩ؛ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻳﺪ؛ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺭﻭﺯ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺪ. ﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺗﹶﻮﺍﺿﻊ ﺭﺍ ﺑﺠﻮﻳﻴﺪ ،ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﺷﻮﻳﺪ. 3ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﻠﻴﻤﺎ ﺷﺪﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﺮ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻋﻘﹾﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺭﻳﺸﻪ ﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﺷ ﹶﻘﻠﹸﻮﻥ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﹶﻫﻞ ﹶﺍ ﹾ 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻏﹶﺰﱠﻭ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﹶﺍ ﹾ 5ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻛﹶﺮﻳﺘﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺭﻳﺎ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ .ﺍﻱ ﻛﻨﻌﺎﻥ ،ﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ،
747
6ﻭ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻮﺿﻊ ﻣﺮﺗﻊ ﻫﺎﻱ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﺁﻏﻠﻬﺎﻱ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ، ﺷﻘﹶﻠﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ 7ﻭ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻘﻴﺔ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﭽﺮﻧﺪ .ﺷﺒﮕﺎﻫﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﹶﺍ ﹾ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 8ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻮﺁﺏ ﻭ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮﺣ ّﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 9ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﹶﺴﻢ ﻛﻪ ﻣﻮﺁﺏ ﻣﺜﻞ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻋﻤﻮﻥ ﻣﺜﻞ ﻋﻤﻮﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻣﺤﻞ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺣﻔﺮﻫﺎﻱ ﻧﻤﻚ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻣﺖ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 10ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻜﺒﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺭﺍ ﻣﻼﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺨﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 11ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻬﻴﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺟﺰﺍﻳﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. ﺣﺒﺸﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻦ ﻛﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 12ﻭ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﻱ 13ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎﻝ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﺷﻮﺭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﻴﻨﻮﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﻭ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﻍ ﺳﻘﹼﺎ ﻭ ﺧﺎﺭﭘﺸﺖ ﺑﺮ ﺗﺎﺟﻬﺎﻱ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻳﺶ ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺳﺮﺍﻳﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﺏ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 15ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﻬﺮ ﻓﺮﺣﻨﺎﻙ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ «.ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪ! ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ! ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪ! 3 ﺲ ﻇﻠﻢ ﻛﻨﻨﺪﻩ! 1ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴ ﹺﺰ ﻧﺠ ﹺ 2ﺁﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﺮﺏ ﻧﻤﻲ ﺟﻮﻳﺪ. 3ﺳﺮﻭﺭﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺶ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﻏﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻧﺶ ﮔﺮﮔﺎﻥ ﺷﺐ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ. 4ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﺶ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻭ ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎﺭﻧﺪ .ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﺶ ﻗﺪﺱ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ. 5ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺶ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﻫﺮ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺣﻜﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻇﺎﻟﻢ ﺣﻴﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ. 6ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﻋﺒﻮﺭﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ .ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﻛﻨﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻱ ﻭ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻲ .ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﻭ ﻣﻌﺪﻭﻡ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﻟﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺎﺳﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 8ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻏﺎﺭﺕ ﺑﺮﺧﻴﺰﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﻡ ﺗﺎ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻳﺰﻡ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻏﻴﺮﺕ ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ،ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﻙ ﺑﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺣﺒﺶ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 10ﺍﺯ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ 11ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﻋﻤﺎﻟﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻜﺒﺮ ﺗﻮ ﻣﺴﺮﻭﺭﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﺖ ﺩﻭﺭﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻦ ﺗﻜﺒﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﺍﻣﺎ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻗﻮﻣﻲ ﺫﻟﻴﻞ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﺮﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 14ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻧﻤﺎ! ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﺪﻩ! ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﻮ ﻭ ﻭﺟﺪ ﻧﻤﺎ! 15ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻳﻬﻮﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ. 16ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﺮﺱ! ﺍﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺳﺴﺖ ﻧﺸﻮﺩ!
748
17ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻗﺪﻳﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ .ﺍﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﻴﺪﻫﺎ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﺎﺭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 19ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻇﻠﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻋﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻣﺤﻞ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 20ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯﺁﻭﺭﻡ، ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺤﻞ ﺍﺳﻢ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ.
749
ﺣﺠﺊ ﻧﺒﻲ ﻛﺘﺎﺏ 1 ﺣﺠﺊ ﻧﺒﻲ ﻭ ﺑﻪ ﹶﺯ ﺭﺑﺎﺑﹺﻞ ﺑﻦ ﺷﺄﻟﹾﺘﻴﺌﻴﻞ ﻭﺍﻟﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﻪ ﻳ ﻬ ﻮﺷﹶﻊ ﺑﻦ ﻳﻬﻮ ﺻﺎﺩﻕ 1ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﺷﺸﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺩ ﻭ ﹺﻡ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﺁﻣﺪﻥ ﻣﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﻭﻗﺖ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺣﺠﻲ ﻧﺒﻲ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 3ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺴﻘﱠﻒ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﺑﻤﺎﻧﺪ؟ 4ﺁﻳﺎ ﻭﻗﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣ 5ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 6ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ .ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﺭﺧﺖ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﮔﺮﻡ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺰﺩ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﺪ ،ﻣﺰﺩ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻴﺴﺔ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺩﺍﺭ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ. 7ﭘﺲ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 8ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍﺿﻲ ﺷﺪﻩ ،ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ. 9ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻢ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﻣﻴﺪﻡ .ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﺑﻴﺪ. 10ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ،ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺷﺒﻨﻢ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﺤﺼﻮﻟﺶ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 11ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺑﺮ ﻏﻠﹼﻪ ﻭ ﻋﺼﻴﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻫﺎﻱ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺧﺸﻜﺴﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ. ﺣﺠﻲ ﻧﺒﻲ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﹶﺭﺑﺎﺑﹺﻞ ﺑﻦ ﺷﹶﺄﹾﻟﺘﹶﻴﺌﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺷﹶﻊ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺻﺎﺩﻕ ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻭ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. ﺣﺠﻲ ،ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 13ﻭ 14ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻭﺡ ﺯﹶﺭﺑﹺﺎﺑﻞ ﺑﻦ ﺷﺄﹾﻟﺘﹶﺌﻴﻞ ﻭﺍﻟﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻳﻬﻮﺷﹾﻊ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺻﺎﺩﻕ ،ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ،ﻭ ﺭﻭﺡ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻘﹼﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ. 15ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻣﺎﻩ ﺷﺸﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ. 2 ﺣﺠﻲ ﻧﺒﻲ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 1ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻜﻢ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ 2ﹶﺯ ﺭﺑﹺﺎﺑﻠﺒﻦ ﺷﹶﺄﺗﹶﻴﺌﻴﻞ ﻭﺍﻟﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻳ ﻬﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺻﺎﺩﻕ ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ،ﺑﻘﹼﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ: 3ﻛﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻼﻝ ﻧﺨﺴﺘﻴﻨﺶ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 4ﺍﻣﺎ ﺍﻵﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺯﹶﺭﺑﺎﺑﹺﻞ ﻗﻮﻱ ﺩﻝ ﺑﺎﺵ ﻭﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺷﹶﻊ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺻﺎﺩﻕ ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﻗﻮﻱ ﺩﻝ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﻗﻮﻱ ﺩﻝ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 5ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﻼﻡ ﺁﻥ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﺘﻢ ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻗﻴﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ. 6ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻳﻚ ﺩﻓﻌﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ،ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺧﺸﻜﻲ ﺩﺭ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 7ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻼﻝ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 8ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻧﻘﺮﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﻭﻃﻼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 9ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺟﻼﻝ ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺟﻼﻝ ﻧﺨﺴﺘﻴﻨﺶ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ،ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ .ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. ﺣﺠﻲ ﻧﺒﻲ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 10ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻣﺎﻩ ﻧﻬﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ 11ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺯ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻦ ﻭ ﺑﭙﺮﺱ. 12ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺍﻣﻨﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﻳﺎ ﺁﺵ ﻳﺎ ﺷﺮﺍﺏ ﻳﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺧﻮ ﺭ ﺩ ،ﺁﻳﺎ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻲ.
750
ﺣﺠﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺘﻲ ﻧﺠﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺁﻥ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺠﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ 13ﭘﺲ ﺷﺪ. 14ﭘﺲ ﺣﺠﻲ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 15ﻭ ﺍﻵﻥ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ،ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻲ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ. ﺸﺪ ،ﻓﻘﻂ ﺑﻴﺴﺖ ﺭﻃﻞ ﺑﻮﺩ. ﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺭﻃﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻜ ﹶ ﻦ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻓﻘﻂ ﺩﻩ ﻣ 16ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﺎﻡ ﭼﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺗﻮﺩﺓ ﺑﻴﺴﺖ ﻣ 17ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺳﻤﻮﻡ ﻭ ﻳﺮﻗﺎﻥ ﻭ ﺗﮕﺮﮒ ﺯﺩﻡ .ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ. 18ﺍﻵﻥ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻣﺎﻩ ﻧﻬﻢ ،ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 19ﺁﻳﺎ ﺗﺨﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣ ﻮ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﻭ ﺍﻧﺎﺭ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻴﻮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ؟ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. ﺣﺠﻲ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 20ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻭﻡ ﺩﺭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻣﺎﻩ ﺑﺮ 21ﹶﺯﺯﹸﺑﺎﺑﻞ ﻭﺍﻟﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﻣﻦ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. ﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﺒﻬﺎ ﻭ 22ﻭ ﻛﺮﺳ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 23ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻱ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺯﹶﺭﺑﺎﺑﹺﻞ ﺑﻦ ﺷﹶﺄﻟﹾﺘﻴﺌﻴﻞ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻧﮕﻴﻦ ﺧﺎﺗﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ .ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ.
751
ﻛﺘﺎﺏ ﹶﺯ ﹶﻛﺮﻳﺎﻱ ﻧﺒﻲ
1 ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﻫﺸﺘﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﹶﺯ ﹶﻛﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺑﺮﻛﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﺪﻭﻱ ﻧﺒﻲ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺑﻮﺩ. 3ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ :ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻛﻨﻴﺪ .ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺟﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. ﺳﻠﹶﻒ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺯﺷﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺪ ﺧﻮﻳﺶ 4ﺷﻤﺎ ﻣﺜﻞ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ. 5ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ؟ 6ﻟﻴﻜﻦ ﻛﻼﻡ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺁﻳﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻧﮕﺮﻓﺖ؟ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻗﺼﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻣﺎﻩ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﺷﹶﺒﺎﻁ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﹶﺯﻛﹶﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺑﺮﻛﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﻋ ﺪﻭﻱ ﻧﺒﻲ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 8ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺷﺐ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﺳﺮﺥ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺁﺱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺯﺭﺩ ﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻮﺩ. 9ﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﻴﺴﺘﻨﺪ. 10ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺁﺱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺮﺩﺩ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺁﺱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺮﺩﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺴﺘﺮﻳﺢ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻱ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ؟ 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺁﻣﻴﺰ ﺁﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ. ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻏﻴﺮﺕ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ. 14ﭘﺲ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﮕﻮ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﹶ 15ﻭ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺳﺨﺖ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻙ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 16ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎ ﺭﺟﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻜﺎﺭﻱ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺻ ﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺗﺴﻠﹼﻲ 17ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪﻱ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﹶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ. 18ﭘﺲ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻬﺎﺭﺷﺎﺥ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺷﺎﺧﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 20ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻬﺎﺭ ﺁﻫﻨﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. 21ﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ؟ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺎﺧﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺎﺥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻓﻜﻨﻨﺪ. 2
752
ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻜﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﻳﺪﻡ. 2ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ؟ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﭘﻴﻤﻮﺩﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻋﺮﺿﺶ ﭼﻪ ﻭ ﻃﻮﻟﺶ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 3ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ، 4ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺸﺘﺎﺏ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺜﺮﺕ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻤﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﺩﻫﺎﺕ ﺑﻲ ﺣﺼﺎﺭ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺶ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 6ﻫﺎﻥ ﻫﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺎﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ .ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 7ﻫﺎﻥ ﺍﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺳﺎﺯ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺟﻼﻝ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﺮﺩﻣﻚ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺎﺭﺕ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 11ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻠﹾﺼﹶﻖ ﺷﺪﻩ ،ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺳﻜﻨﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﺼﹼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ. 13ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 3 ﺷ ﻊ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﻭ ﻳﻬ ﻮ ﹶ 2ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﮔﻔﺖ» :ﺍﻱ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﻢ ﺳﻮﺯﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 3ﻭ ﻳﻬﻮﺷ ﻊ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻠﻴﺪ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻴﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺒﻴﻦ ﻋﺼﻴﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻓﺎﺧﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻡ. 5ﻭ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻋﻤﺎﻣﺔ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ .ﭘﺲ ﻋﻤﺎﻣﺔ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﮔﺬﺍﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺷ ﻊ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 6ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮ ﹶ 7ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺻﺤﻦ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. ﺷ ﻊ ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﺑﺸﻨﻮ ﺗﻮ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻋﻼﻣﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻨﺪﺓ 8ﭘﺲ ﺍﻱ ﻳﻬﻮ ﹶ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺧﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 9ﻭ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺁﻥ ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﺷﹶﻊ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ،ﺑﺮ ﻳﻚ ﺳﻨﮓ ﻫﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻘﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻗﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺭﻓﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻣ ﻮ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﻋﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 4 ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮﺩ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﺮﺩ، 2ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻤﻌﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻃﻼﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﻏﻨﺪﺍﻧﺶ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻭ ﻫﻔﺖ ﭼﺮﺍﻏﺶ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﭼﺮﺍﻍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻭ ﻫﻔﺖ ﭼﺮﺍﻏﺶ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﭼﺮﺍﻍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻔﺖ ﻟﻮﻟﻪ ﺩﺍﺭﺩ. 3ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺑﻄﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﻭﻏﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻄﺮﻑ ﭼﭙﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ.
753
4ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ 5ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﻧﻪ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ. 6ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﹶﺯ ﺭﺑﺎﺑﹺﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ .ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 7ﺍﻱ ﻛﻮﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺘﻲ؟ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﹶﺯ ﺭﺑﺎﺑﹺﻞ ﺑﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻱ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺻﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ ﻓﻴﺾ ﻓﻴﺾ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 8ﻭﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 9ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﹶﺯ ﺭﺑﺎﺑﹺﻞ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﻣﻮﺭ ﻛﻮﭼﻚ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺎﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻔﺖ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻗﻮﻝ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺯ ﺭﺑﺎﺑﹺﻞ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ .ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺮﺩﺩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 11ﭘﺲ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﭼﭗ ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ 12ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺷﺎﺧﺔ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺩﻭ ﻟﻮﻟﺔ ﺯﺭﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ ﭼﻴﺴﺘﻨﺪ؟ 13ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﻧﻪ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ. ﻚ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ. 14ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﻭﻏﻦ ﺯﻳﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺎﻟ 5 ﻭ ﺑﺎﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﭘﺮﺍﻥ ﺩﻳﺪﻡ. 2ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﭘﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻃﻮﻟﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﺩﻩ ﺫﺭﺍﻉ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 3ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﻟﻌﻨﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻫﺮ ﺩﺯﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻫﺮﻛﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮ ﺭ ﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺁﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 4ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺩﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻗﺴﻢ ﺩﺭﻭﻍ ﺧﻮﺭﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻧﺰﻳﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻮﺑﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻳﺶ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 5ﭘﺲ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﭼﻴﺴﺖ؟ 6ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺍﻳﻔﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻭﺯﻧﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺳﺮﺏ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ .ﻭ ﺯﹶﻧﻲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻔﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻔﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺳﺮﺏ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻫﻨﻪ ﺍﺵ ﻧﻬﺎﺩ. ﻖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻔﺎ ﺭﺍ ﻖ ﹶﻟ 9ﭘﺲ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻭ ﺯﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺩﺭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﹶﻟ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 10ﭘﺲ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﻳﻔﺎ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ؟ 11ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ» :ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻨﹾﻌﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﻮﺩ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 6 ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ،ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻬﺎﺭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﻛﻮﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﻣﺴﻴﻦ ﺑﻮﺩ. 2ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺍﻭﻝ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺩﻭﻡ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺳﻴﺎﻩ، ﻖ ﻗﻮﻱ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺳﻮﻡ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺍﺑﻠ ﹺ 4ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﻴﺴﺘﻨﺪ؟ 5ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻭﺡ ﺍﻓﻼﻙ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺎﻟﻚ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ. 6ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺳﻴﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺴﻮﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﻠﻘﻬﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ. 7ﻭ ﺁﻥ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻗﻮﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺮﺩﺵ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﭘﺲ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
754
8ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﺍ ﺩﺭﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺒﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎﻝ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 9ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ،ﮔﻔﺖ: 10ﺍﺯ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺣﻠﹾﺪﺍﻱ ﻭ ﻃﹸﻮﺑﻴﺎ ﻭ ﻳ ﺪﻋﻴﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺎ ﻭﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺍﺑﻦ ﹶ ﺻ ﹶﻔﻴﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮ. 11ﭘﺲ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺗﺎﺟﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻳﻬﻮﺷﹶﻊ ﺑﻦ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺎﺩﻕ ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭ. 12ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﻣﺴﻤﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻭﻳﻴﺪ ﻭ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﭘﺲ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﻭ ﺟﻠﻮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺻ ﹶﻔﻨﹾﻴﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﺁﻥ ﺗﺎﺝ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﺎﹶﻟ ﻢ ﻭ ﻃﻮﺑﻴﺎ ﻭ ﹺﻳ ﺪﻋﻴﺎ ﻭ ﺣﻴﻦ ﺑﻦ ﹶ 15ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻜﻠﹼﻲ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7 ﺴﻠﹸﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ. ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻣﺎﻩ ﻧﻬﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﻛ ﺟ ﻢ ﻣﻠﻚ ﻭ ﻛﺴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺻ ﺮ ﻭ ﺭ ﹺ 2ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺋﻴﻞ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﹶﺮﺍ ﹶ 3ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﭘﻨﺠﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺯﻫﺪ ﻭﺭﺯﻡ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻛﺮﺩﻡ؟ 4ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 5ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﻮ :ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﭘﻨﺠﻢ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ﻭ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ؟ 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ؟ 7ﺁﻳﺎ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺳﻠﻒ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻭ ﺍﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻣﺠﺎﻭﺭﺵ ﻭ ﺟﻨﻮﺏ ﻭ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ؟ 8ﻭﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 9ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻭ ﻟﻄﻒ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 10ﻭ ﺑﺮ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻇﻠﻢ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺪﻱ ﻣﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪ. 11ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﮔﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﻛﺸﻲ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 12ﺑﻠﻜﻪ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺳﺨﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺳﻠﻒ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺸﻢ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪ. 13ﭘﺲ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻭﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﻨﻴﺪ. 14ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻭ ﺗﺮﺩﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﭘﺲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 8 ﻭ ﻛﻼﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺐ ﺳﺨﺖ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻏﻴﻮﺭ ﻫﺴﺘﻢ. 2ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺑﺮﺍﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻏﻴﺮﺕ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻏﻀ ﹺ ﻖ ﻭ ﻛﻮﻩ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ 3ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺣ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﺴﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 4ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﺮﺩﺍﻥ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﭘﻴﺮ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﻋﻤﺮ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ.
755
5ﻭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 6ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻋﺠﻴﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 7ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻐﺮﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 8ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 9ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻱ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻱ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻫﻴﻜﻞ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﺰﺩﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺰﺩﻱ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺣﻴﻮﺍﻥ؛ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮﻛﻪ ﺧﺮﻭﺝ ﻭ ﺩﺧﻮﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻫﻴﭻ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻭﺍﺩﺍﺷﺘﻢ. 11ﺍﻣﺎ ﺍﻻﻥ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﺎﺑﻖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﺭ ﹺﻉ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣ ﻮ ﻣﻴﻮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﺒﻨﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﺎﻟﻚ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 13ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻮﺭﺩ ﻟﻌﻨﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺸﻮﻳﺪ؛ ﭘﺲ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻱ ﺑﺎﺷﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻗﺼﺪ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻱ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻧﺸﺪﻡ. 15ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻗﺼﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﭘﺲ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ. 16ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ :ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 17ﻭ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺪﻱ ﻣﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪ ﻭ ﹶﻗﺴﻢ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺪﺍﺭﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻡ. 18ﻭ ﻛﻼﻡ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 19ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺭﻭﺯﺓ ﻣﺎﻩ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻭ ﺭﻭﺯﺓ ﻣﺎﻩ ﭘﻨﺠﻢ ﻭ ﺭﻭﺯﺓ ﻣﺎﻩ ﻫﻔﺘﻢ ﻭ ﺭﻭﺯﺓ ﻣﺎﻩ ﺩﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﻋﻴﺪﻫﺎﻱ ﺧﻮﺵ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭﻳﺪ. 20ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 21ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻴﻢ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ. 22ﻭ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻄﻠﺒﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 23ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﺷﺨﺺ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﭼﻨﮓ ﺯﺩﻩ ،ﻣﺘﻤﺴﻚ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ. 9 ﻲ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﺪﺭﺍﺥ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻣﺸﻖ ﻣﺤﻞ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﹺ ﻭ ﺍﺳﺖ. ﺕ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺻﻮﺭ ﻭ ﻣ ﺒﺪﻭﻥ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 2ﻭ ﺑﺮ ﺣﻤﺎ ﹾ ﻞ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺍﻧﺒﺎﺷﺖ. 3ﻭ ﺻﻮﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻼﺫﻱ ﻣﻨﻴﻊ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻏﺒﺎﺭ ﻭ ﻃﻼ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔ ﹺ 4ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﻮﺗﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺷ ﹶﻘﻠﹸﻮﻥ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﹶﻏﺰﱠﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﹶﻏﻘﹾﺮﻭﻥ ﻧﻴﺰ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺍﻭ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﹶﻏﺰﱠﻩ 5ﹶﺍ ﹾ ﺷ ﹶﻘﻠﹸﻮﻥ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﹶﺍ ﹾ ﺷﺪﻭﺩ ﺟﻠﻮﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﻭ ﺣﺮﺍﻡ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﹶﺍ ﹾ 7ﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺗﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺶ؛ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﺜﻞ ﺍﻣﻴﺮﻱ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﻋ ﹾﻘﺮﻭﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﺒﻮﺳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
756
8ﻭ ﻣﻦ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﹸﺭﺩﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺯﺩ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻭ ﻣﺮﻭﺭ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﻇﺎﻟﻢ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺬﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ. 9ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﺟﺪ ﺑﻨﻤﺎ ﻭ ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﺪﻩ! ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻮ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﺍﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﺣﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻻﻍ ﻭ ﺑﺮ ﻛﹸﺮﻩ ﺑﭽﺔ ﺍﻻﻍ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﻣﻦ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﹶﺍﻓﹾﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻬﺮ ﺗﺎ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺧﻮﻥ ﻋﻬﺪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﭼﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﺏ ﻧﻴﺴﺖ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻡ. 12ﺍﻱ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺍﻣﻴﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻼﺫ ﻣﻨﻴﻊ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﻴﺰ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﺭ ﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺯﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﺗﻴﺮﻛﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻱ ﺻﻬﻴﻮﻥ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻳﺎﻭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺟﺒﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 14ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﻻﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻴﺮ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﻕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻬﻮﻩ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ،ﺑﺮ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩﻫﺎﻱ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﺎﺧﺖ. 15ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻓﻼﺧﻦ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻌﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺟﺎﻣﻬﺎ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺬﺑﺢ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. ﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻮﺍﻫ ﹺﺮ ﺗﺎﺝ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ. 16ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍ 17ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺍﻭ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ .ﮔﻨﺪ ﻡ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻋﺼﻴﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 10 ﻥ ﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ .ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻗﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻫﺮﻛﺲ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﮔﻴﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻢ ﺑﺎﺭﺍ ﺑﺨﺸﻴﺪ 2 .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﹶﺮﺍﻓﻴﻢ ﺳﺨﻦ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻓﺎﻟﮕﻴﺮﺍﻥ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎﻱ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺷﺒﺎﻥ ﺫﻟﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 3ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺰﻫﺎﻱ ﻧﺮ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﺯ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﺳﺐ ﺟﻨﮕﻲ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 4ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﻨﮓ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻴﺦ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻫﻤﺔ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ. ﻞ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﺔ ﺟﻨﮓ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ 5ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔ ﹺ ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 6ﻭ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺣﻤﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ؛ ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻣﺜﻞ ﺟ ﺒﺎﺭﺍﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻨﺪ ،ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺟﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 8ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ،ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﻞ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺎﺷﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻌﻴﺪ ﺑﻴﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺯﻳﺴﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 10ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﹶﺍﺷﹼﻮﺭ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﹺﻠﹾﻌﺎﺩ ﻭ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 11ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﮊﺭﻓﻴﻬﺎﻱ ﻧﻬﺮ ﺧﺸﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﹶﺍﺷﹼﻮﺭ ﺯﺍﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻋﺼﺎﻱ ﻣﺼﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 12ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺳﺎﻟﻚ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 11 ﺍﻱ ﻟﺒﻨﺎﻥ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺁﺗﺶ ،ﺳﺮﻭﻫﺎﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ.
757
2ﺍﻱ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﻭﻟﻮﹺﻟﹶﻪ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ .ﺍﻱ ﺑﻠﻮﻃﻬﺎﻱ ﺑﺎﺷﺎﻥ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﻨﻴﻊ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻥ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﺻﺪﺍﻱ ﹺﻭﹾﻟ ﹺﻮﻟﹶﺔ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻼﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ؛ ﺻﺪﺍﻱ ﻏﺮﺵ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﮊﻳﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻮﻛﺖ ﺍﹸﺭ ﺩ 4ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺫﺑﺢ ﺭﺍ ﺑﭽﺮﺍﻥ 5ﻛﻪ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻭ ﻣﺠﺮﻡ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ .ﻭ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻫﺮﻛﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺶ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 7ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﻠﺔ ﺫﺑﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺮﻳﻦ ﮔﻠﻪ ﺭﺍ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪﻡ ﻭ ﺩﻭ ﻋﺼﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﹶﻧﻐﹾﻤﻪ ﻧﺎﻣﻴﺪﻡ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺣﺒﺎﻝ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﻭ ﮔﻠﻪ ﺭﺍ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪﻡ. 8ﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﺳﻪ ﺷﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺰﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺘﻨﹼﻔﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 9ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﭼﺮﺍﻧﻴﺪ.ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺮﺩﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﮔﻮﺷﺖ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 10ﭘﺲ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﹶﻐﹾﻤﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﻋﻬﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. 11ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺮﻳﻦ ﮔﻠﻪ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﻣﺰﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻭﺍﻵ ﻧﺪﻫﻴﺪ. 13ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ ،ﺍﻳﻦ ﻗﻴﻤﺖ ﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻗﻴﻤﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺳﻲ ﭘﺎﺭﺓ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ. 14ﻭ ﻋﺼﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺣﺒﺎﻝ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. 15ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻻﺕ ﺷﺒﺎﻥ ﺍﺣﻤﻖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺷﺒﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺎﻟﻜﺎﻥ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻢ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﻣﺠﺮﻭﺣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﭘﺮﻭﺭﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻓﺮﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺳﻤﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﹶﻛﻨﹾﺪ. 17ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﺒﺎﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﻛﻪ ﮔﻠﻪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻓﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻳﺶ ﺑﺎﻟﹼﻜﻞ ﺧﺸﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺑﻜﻠﹼﻲ ﺗﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 12 ﻭﺣﻲ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ .ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﻬﺎﺩ ﻭﺭﻭﺡ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺍﻭ ﺳﺎﺧﺖ. 2ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﻣﺠﺎﻭﺭﺵ ﻛﺎﺳﺔ ﺳﺮﮔﻴﺠﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﻴﺰ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 3ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺳﻨﮕﻲ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺳﺨﺖ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺍﻭ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 4ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﻦ ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻴﺮﺕ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻨﻮﻥ ﻣﺒﺘﻼ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ .ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻫﻤﺔ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﺭﻱ ﻣﺒﺘﻼ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 5ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻗﻮﺕ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 6ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺸﺪﺍﻧﻲ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻫﻴﺰﻡ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﻓﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﭗ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺍﻭﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺣﺸﻤﺖ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻓﺨﺮ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ. 8ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺜﻞ ﺩﺍﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﻣﺜﻞ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 9ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻗﺼﺪ ﻫﻼﻙ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ.
758
10ﻭ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﻭﺡ ﻓﻴﺾ ﻭ ﺗﻀﺮﻋﺎﺕ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺯﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ،ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺧﻮﺑﺶ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﻴﺮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﺗﻠﺦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ. ﺠﺪﻭﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 11ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﻣﺎﺗﻢ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﺗﻢ ﻫﺪ ﺩ ﹺﺭﻣﻮﻥ ﺩﺭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻱ ﻣ ﹺ 12ﻭ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻫﺮ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻋﻠﻴﺤﺪﻩ ،ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻋﻠﻴﺤﺪﻩ ،ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻠﻴﺤﺪﻩ ،ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻧﺎﺗﺎﻥ ﻋﻠﻴﺤﺪﻩ ،ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻠﻴﺤﺪﻩ. 13ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻻﻭﻱ ﻋﻠﻴﺤﺪﻩ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻠﻴﺤﺪﻩ ،ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺷﻤﻌﻲ ﻋﻠﻴﺤﺪﻩ ،ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻠﻴﺤﺪﻩ، 14ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﺒﺎﻳﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻫﺮ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻋﻠﻴﺤﺪﻩ ،ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻠﻴﺤﺪﻩ. 13 ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﻣﻔﺘﻮﺡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 2ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺑﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺭﻭﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 3ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻳﻬﻮﻩ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﻋﺮﺿﺔ ﺗﻴﻎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 4ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﭼﻮﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺠﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﺔ ﭘﺸﻤﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﻮﺷﻴﺪ. 5ﻭ ﻫﺮﻳﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻧﺒﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺯﺭﻉ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﻲ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 6ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺟﺮﺍﺣﺎﺕ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 7ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺷﺒﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻫﻤﺪﻭﺵ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺧﻴﺰ! ﺷﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﻥ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﭼﻜﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻭ ﺣﺼﹼﻪ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺣﺼﺔ ﺳﻮﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 9ﻭ ﺣﺼﹼﺔ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻗﺎﻝ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﻧﻘﺮﻩ ﻗﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﺼﻔﹼﻲ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻃﻼ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺼﻔﹼﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 14 ﺍﻳﻨﻚ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺖ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 2ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻘﻴﺔ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 3ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﻨﮓ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩ. 4ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻛﻮﻩ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﻣﻐﺮﺏ ﻣﹾﻨﺸﱠﻖ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭﺓ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺼﻒ ﻛﻮﻩ ﺑﻄﺮﻑ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﺑﻄﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 5ﻭ ﺑﺴﻮﻱ ﺩﺭﺓ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺓ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺻﹶﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻋ ﹼﺰﻳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. ﺐ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ،ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 6ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﻮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﻮﺍﻛ ﹺ 7ﻭ ﺁﻥ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﻧﹶﻪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻧﹶﻪ ﺷﺐ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻡ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺼﻒ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﻮﻱ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺷﺮﻗﻲ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﻮﻱ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻏﺮﺑﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ. ﺩﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 9ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻳﻬﻮﻩ ﻭﺍﺣﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻭﺍﺣﺪ. ﺟ ﺒ ﻊ ﺗﺎ ﺭﹺﻣﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﺟﻨﻮﺏ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻣﺘﺒﺪﻝ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﻋﺮﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ 10ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﺟﺎﻱ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺝ ﺣﹶﻨﻨﹾﺌﻴﻞ ﺗﺎ ﭼﺮﺧﺸﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
759
11ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 12ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﻼﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ .ﮔﻮﺷﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺪﻗﻪ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﻛﺎﻫﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 13ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺩﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 14ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﻴﺰ ﻧﺰﺩ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﺯ ﺣ ﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 15ﻭ ﺑﻼﻱ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﻗﺎﻃﺮﺍﻥ ﻭ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻻﻏﻬﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﹸﺭﺩﻭﻫﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻳﻨﺪ ،ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻋﻴﺪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 17ﻭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﻧﻴﺎﻳﻨﺪ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 18ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﻧﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻋﻴﺪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﻧﻴﺎﻳﻨﺪ. 19ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺼﺎﺹ ﻣﺼﺮ ﻭ ﻗﺼﺎﺹ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻋﻴﺪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﻧﻴﺎﻳﻨﺪ. ﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻨﻘﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﻬﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﻴﺶ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻥ ﻣﻘ ﺪ ﹺ 20ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﺯﻧﮕﻬﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎ ﺱ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ 21ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﺔ ﺩﻳﮕﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻘ ﺪ ﹺ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻃﺒﺦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﻨﻌﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
760
ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻼﻛﻲ ﻧﺒﻲ
1 ﻲ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﻼﻛﻲ. ﺣﹺ 1ﻭ 2ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ .ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ؟ ﺁﻳﺎ ﻋ ﻴﺴﻮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻧﺒﻮﺩ؟ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ، 3ﻭ ﺍﺯ ﻋﻴﺴﻮ ﻧﻔﺮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﺷﻐﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ. 4ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﹶﺩﻭﻡ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﺨﺮﻭﺑﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﺣ ﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺴﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺘﻌﻈﹼﻢ ﺑﺎﺩ! 6ﭘﺴﺮ ،ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻏﻼﻡ ،ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﭘﺪﺭ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺁﻗﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﻴﺒﺖ ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﺮﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ؟ 7ﻧﺎﻥ ﻧﺠﺲ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ؟ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺧﻮﺍﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺤﻘﹼﺮ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﻴﺪ ،ﺁﻳﺎ ﻗﺒﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻟﻨﮓ ﻳﺎ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ،ﺁﻳﺎ ﻗﺒﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻛﻢ ﺧﻮﺩ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ﻭﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺍﺿﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ؟ 10ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﺩ ﺗﺎ ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻣﻦ ﺑﻴﺠﺎ ﻧﻴﻔﺮﻭﺯﻳﺪ .ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭻ ﺧﻮﺷﻲ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 11ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻄﻠﻊ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﺎ ﻣﻐﺮﺑﺶ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﺑﺨﹲﻮﺭ ﻭ ﻫﺪﻳﺔ ﻃﺎﻫﺮ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 12ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺛﻤﺮﺓ ﺁﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﻃﻌﺎﻣﺶ ﻣﺤﻘﹼﺮ ﺍﺳﺖ. 13ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻟﻨﮓ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ، ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ؟ ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 14ﭘﺲ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻫﺮﻛﻪ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﮔﻠﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﻌﻴﻮﺑﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﻭﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻬﻴﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 2 1ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻭﺻﻴﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ! 2ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻧﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺟﺎ ﻧﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺳﻢ ﻣﺮﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻣﻦ ﺑﺮﺷﻤﺎ ﻟﻌﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺮﻛﺎﺕ ﺷﻤﺎ ﻟﻌﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻟﻌﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺟﺎ ﻧﺪﺍﺩﻳﺪ. 3ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻤﺎ ﻧﻬﻴﺐ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﻳﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﻋﻴﺪﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. 4ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻭﺻﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻻﻭﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 5ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻋﻬﺪ ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﺮﺳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. ﻖ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﺑﺮ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺮﻣﻲ 6ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺣ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺑﻄﻠﺒﻨﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 8ﺍﻣﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻟﻐﺰﺵ ﺩﺍﺩﻳﺪ ﻭ ﻋﻬﺪ ﻻﻭﻱ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻴﺪ. 9ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺟﺮﺍﻱ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ. 10ﺁﻳﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻳﻚ ﭘﺪﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻳﻚ ﺧﺪﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻋﻬﺪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﻳﻢ؟
761
11ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺟﺎﺳﺎﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻘﹾﺪﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 12ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺮﻛﺲ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻭ ﻫﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 13ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺷﻜﻬﺎ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻫﺪﻳﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻧﻤﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 14ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻭ ﺯﻭﺟﺔ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﺕ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻱ ،ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﻳﺎﺭ ﺗﻮ ﻭﺯﻭﺟﺔ ﻫﻢ ﻋﻬﺪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻘﻴﺔ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﻳﻚ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺁﻓﺮﻳﺪ؟ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻟﻬﻲ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺍﺣﺪﻱ ﺑﻪ ﺯﻭﺟﺔ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﻮﺭﺯﺩ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﻼﻕ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﻇﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ .ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺣﺬﺭ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪ. 17ﺷﻤﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ؟ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻫﻤﺔ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﻨﺪ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ 3 1ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﻣﻬﻴﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ؛ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻱ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻃﺎﻟﺐ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ! ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 2ﺍﻣﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﺪ؟ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻇﻬﻮﺭ ﻭﻱ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ؟ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﻗﺎﻟﮕﺮ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺻﺎﺑﻮﻥ ﮔﺎﺯﺭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 3ﻭ ﻣﺜﻞ ﻗﺎﻟﮕﺮ ﻭ ﻣﺼﻔﹼﻲ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻧﻘﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﻨﻲ ﻻﻭﻱ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﺓ ﻣﺼﻔﹼﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺪﻳﺔ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﺪﻳﻢ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﹶﻗﺴﻢ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺰﺩﻭﺭ ﺩﺭ ﻣﺰﺩﺵ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻇﻠﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ ،ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ .ﻗﻮﻝ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻫﻼﻙ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻳﺪ. 7ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻣﻦ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﺪ .ﺍﻣﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺴﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺴﻮﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 8ﺁﻳﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﮔﻮﻝ ﺯﻧﺪ؟ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﮔﻮﻝ ﺯﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺩﺭ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻮﻝ ﺯﺩﻩ ﺍﻳﻢ؟ ﺩﺭﻋﺸﺮ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎ. 9ﺷﻤﺎ ﺳﺨﺖ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻣﺮﺍ ﮔﻮﻝ ﺯﺩﻩ ﺍﻳﺪ. 10ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﺸﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺨﺰﻧﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺭﻭﺯﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺸﺎﺩ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺮﻛﺘﻲ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ ﻛﻪ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ 11ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺧﻮﺭﺩﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﻨﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺛﻤﺮﺍﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺿﺎﻳﻊ ﻧﺴﺎﺯﺩ ﻭ ﻣ ﹺﻮ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻲ ﺑﺎﺭ ﻧﺸﻮﺩ. 12ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ. 13ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﻣﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺑﻪ ﺿﹼﺪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻳﻢ؟ 14ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻳﺪ :ﺑﻲ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺑﺤﻀﻮﺭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﺑﺎ ﺣﺰﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ؟ 15ﻭ ﺣﺎﻝ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﻌﺎﺗﻤﻨﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ ﻭ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﻓﻴﺮﻭﺯ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻌﻬﺬﺍ ﻧﺎﺟﻲ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺷﺪ. 17ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻣﻠﹾﻚ ﺧﺎﹼﺹ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺣﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﭘﺴﺮﺵ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﺮﺣﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 18ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻭ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ.
762
4 1ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻨﻮﺭ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺘﻜﹼﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﻛﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺭﻳﺸﻪ ﻭ ﻧﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 2ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ،ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻃﻠﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺮﻭﺍﺭﻱ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ. 3ﻭ ﻳﻬﻮﻩ ﺻﺒﺎﻳﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﻛﻒ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺣﻮﺭﻳﺐ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 5ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻳﻠﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺭﻭﺯ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻣﻬﻴﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 6ﻭ ﺍﻭ ﺩﻝ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﻝ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺰﻧﻢ.
763
ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ 1 1ﻛﺘﺎﺏ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﺔ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ: 2ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. ﺣﺼﹾﺮﻭﻥ ،ﺍﹶﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. ﺣﺼﹾﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ 3ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻓﺎﺭﺹ ﻭ ﺯﺍﺭﺡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺎﻣﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻓﺎﺭﺹ ، ﺷﻠﹾﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 4ﻭ ﺍﹶﺭﺍﻡ ،ﻋ ﻤّﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻋ ﻤّﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ،ﻧﹶﺤﺸﻮﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﹶﺤﺸﻮﻥ ،ﹶ ﺷﻠﹾﻤﻮﻥ ،ﺑﻮﻋﺰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﺣﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻮﻋﺰ ،ﻋﻮﺑﻴﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻋﻮﺕ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻋﻮﺑﻴﺪ ،ﻳﺴﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 5ﻭ ﹶ 6ﻭ ﻳﺴﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺍﻭﺭﻳﺎ ﺁﻭﺭﺩ. 7ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ،ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺭﺣﺒﻌﺎﻡ ،ﺍﹶﺑﹺﻴﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﹶﺍ ﹺﺑﻴﺎ ،ﺁﺳﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 8ﻭ ﺁﺳﺎ ،ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎﻁ ،ﻳﻮﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻳﻮﺭﺍﻡ ،ﻋﺰﻳﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 9ﻭ ﻋﺰﻳﺎ ،ﻳﻮﺗﺎﻡ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻳﻮﺗﺎﻡ ،ﺍﹶﺣﺎﺯ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺣﺎﺯ ، ﺣﺰﹾﻗﻴﺎ ،ﻣﻨﹶﺴﻲ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﹶﻨﺴﻲ ،ﺁﻣﻮﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻣﻮﻥ ،ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 10ﻭ 11ﻭ ﻳﻮﺷﻴﺎ ،ﻳﻜﹸﻨﻴﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺟﻼﻱ ﺑﺎﺑﻞ ﺁﻭﺭﺩ. 12ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺟﻼﻱ ﺑﺎﺑﻞ ،ﻳﻜﹸﻨﻴﺎ ،ﺳﺄﹶﻟﹾﺘﻴﺌﻴﻞ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺳﺄﹶﻟﹾﺘﻴﺌﻴﻞ ،ﹶﺯﺭﻭﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 13ﹶﺯﺭﻭﺑﺎﺑﻞ ،ﺍﹶﺑﻴﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﹶﺑﻴﻬﻮﺩ ،ﺍﻳﻠﻴﺎﻗﻴﻢ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﻠﻴﺎﻗﻴﻢ ،ﻋﺎﺯﻭﺭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 14ﻭ ﻋﺎﺯﻭﺭ ،ﺻﺎﺩﻭﻕ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺻﺎﺩﻭﻕ ،ﻳﺎﻛﻴﻦ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻳﺎﻛﻴﻦ ،ﺍﻳﻠﹶﻴﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 15ﻭ ﺍﻳﻠﹶﻴﻬﻮﺩ ،ﺍﻳﻠﻌﺎﺯﹶﺭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﻠﻌﺎﺯﹶﺭ ،ﻣﺘﹼﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺘﹼﺎﻥ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ. 16ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﻳﻮﺳﻒ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻤﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ. 17ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﻃﺒﻘﺎﺕ ،ﺍﺯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺗﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻃﺒﻘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﺩﺍﻭﺩ ﺗﺎ ﺟﻼﻱ ﺑﺎﺑﻞ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻃﺒﻘﻪ ،ﻭ ﺍﺯ ﺟﻼﻱ ﺑﺎﺑﻞ ﺗﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻃﺒﻘﻪ. 18ﺍﻣﺎ ﻭﻻﺩﺕ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 19ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺩ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺮﺕ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭘﺲ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﺪ. 20ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳﻮﺳﻒ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺯﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺘﺮﺱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ. 21ﻭ ﺍﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻬﺎﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﻣﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 22ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﺩ 23ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ﭘﺴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺍﺋﻴﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻤﺎﻧﻮﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮﺵ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﺎ. 24ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪﻭ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. 25ﻭ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺍﻳﻴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ؛ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. 2 ﺖ ﻟﹶﺤﻢ ﻳﻬﻮﺩ ﺗﻮﻟﹼﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺠﻮﺳﻲ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﻪ ﺍﹸﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ: 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﹺﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺑﻴ ﹾ 2ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺁﻥ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺘﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺸﺮﻕ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﻢ؟ 3ﺍﻣﺎ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﹸﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎ ﻭﻱ. ﻱ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺠﺎ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﻮﺩ ؟ 4ﭘﺲ ﻫﻤﺔ ﺭﻭﺳﺄ ﹺ 5ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﺤ ﹺﻢ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺒﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ: 6ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﺤﻢ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﻧﻴﺴﺘﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﻴﺸﻮﺍﻳﻲ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﻣﺠﻮﺳﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﻭﻗﺖ ﻇﻬﻮﺭ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﺮﺩ. 8ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﺤﻢ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺁﻥ ﻃﻔﻞ ﺑﺘﺪﻗﻴﻖ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 9ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺸﺮﻕ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﻓﻮﻕ ﺁﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻃﻔﻞ ﺑﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﮔﺸﺘﻨﺪ
764
11ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﺮﻳﻢ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺫﺧﺎﻳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﻃﻼ ﻭ ﹸﻛﹾﻨﺪﺭ ﻭ ﻣﺮ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻭﺣﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻭﻃﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﻃﻔﻞ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 14ﭘﺲ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻃﻔﻞ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺴﻮﻱ ﻣﺼﺮ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ 15ﻭ ﺗﺎ ﻭﻓﺎﺕ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﺗﺎ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ. ﺳﺨﹾﺮﻳﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻃﻔﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﺤﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، 16ﭼﻮﻥ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺠﻮﺳﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﻛﻤﺘﺮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺠﻮﺳﻴﺎﻥ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ: 18ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺩﺭ ﺭﺍﻣﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺷﺪ ،ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻱ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﻪ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. 19ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: ) 20ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﻃﻔﻞ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻓﻮﺕ ﺷﺪﻧﺪ. 21ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻃﻔﻞ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ. 22ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﹶﺍﺭﻛﻼﺅﺱ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﻤﺖ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻭﺣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 23ﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﺑﻠﹾﺪﻩ ﺍﻱ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﻧﺎﺻﺮﻩ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ،ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 3 1ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ،ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ: 2ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ. ﻃﺮﻕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺷﻌﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺻﺪﺍﻱ ﻧﺪﺍﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﹸ 4ﻭ ﺍﻳﻦ ﻳﺤﻴﻲ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﺯ ﭘﺸﻢ ﺷﺘﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﭼﺮﻣﻲ ﺑﺮ ﻛﻤﺮ ،ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﻠﺦ ﻭ ﻋﺴﻞ ﺑﺮﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. ﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ، 5ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ،ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﹸﺍ ﺭ ﺩ 6ﻭ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 7ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻭ ﺻﺪﻭﻗﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﻓﻌﻲ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ،ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ؟ 8ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺛﻤﺮﺓ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺗﻮﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ، 9ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﻣﺪﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺧﺪﺍ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺩ. 10ﻭ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺗﻴﺸﻪ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺛﻤﺮﺓ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 11ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ .ﻟﻜﻦ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﻮﺍﻧﺎﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻻﻳﻖ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺘﻢ؛ ﺍﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 12ﺍﻭ ﻏﺮﺑﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﭘﺎﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻨﺪﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭﻟﻲ ﻛﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺯ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻧﺰﺩ ﻳﺤﻴﻲ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﺑﺪ. 14ﺍﻣﺎ ﻳﺤﻴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻭ ﺗﻮ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﻲ؟ ( 15ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺭﺳﺎﻧﻴﻢ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ. 16ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻓﻮﺭﹶﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﻭﻱ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻛﺒﻮﺗﺮﻱ ﻧﺰﻭﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻄﺎﺑﻲ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺸﻨﻮﺩﻡ. 4 1ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﺡ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 2ﻭ ﭼﻮﻥ ﭼﻬﻞ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺁﺧﺮ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 3ﭘﺲ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻧﺎﻥ ﺷﻮﺩ. 4ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻪ ﻣﺤﺾ ﻧﺎﻥ ﺯﻳﺴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻠﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺻﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﺩ. 765
5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻛﻨﮕﺮﻩ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ، 6ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﻴﺮﻧﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭘﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 7ﻋﻴﺴﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻜﻦ. 8ﭘﺲ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ، 9ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻣﺮﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﻨﻲ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻢ. 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺩﻭﺭﺷﻮ ﺍﻱ ﺷﻴﻄﺎﻥ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﻦ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎ. 11ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ، 13ﻭ ﻧﺎﺻﺮﻩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻔﺮﻧﺎﺣﻮﻡ ،ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﻭ ﻧﻔﺘﺎﻟﻴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ. 14ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺷﻌﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ 15ﻛﻪ )ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻔﺘﺎﻟﻴﻢ ،ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻳﺎ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭﺩﻥ ،ﺟﻠﻴﻞ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ؛ 16ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﻮﺭﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﻳﺎﺭ ﻣﻮﺕ ﻭ ﺳﺎﻳﻪ ﺁﻥ ﻧﻮﺭﻱ ﺗﺎﺑﻴﺪ. 17ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ (. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ،ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺍﻧﺪﺭﻳﺎﺱ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻣﻲ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﺻﻴﺎﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، 19ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺁﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺻﻴﺎﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ. 20ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﺍﻣﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺬﺷﺖ ،ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﭘﺴﺮ ﺯﹺﺑﺪﻱ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺯﺑﺪﻱ ،ﺩﺍﻣﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺻﻼﺡ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؛ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩ. 22ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ،ﻛﺸﺘﻲ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 23ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻣﺮﺽ ﻭ ﻫﺮ ﺩﺭﺩ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 24ﻭ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﻮﺭﻳﻪ ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﻳﻀﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺍﻣﺮﺍﺽ ﻭ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﺎﻥ ﻭ ﻣﺼﺮﻭﻋﺎﻥ ﻭ ﻣﻔﻠﻮﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 25ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﺟﻠﻴﻞ ﻭ ﺩﻳﻜﺎﭘﻮﻟﺲ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 5 1ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺁﻣﺪ .ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻨﺸﺴﺖ ،ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ. 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: 3ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 4ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻣﺎﺗﻤﻴﺎﻥ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 5ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺣﻠﻴﻤﺎﻥ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﺭﺙ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 6ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻥ ﻭ ﺗﺸﻨﮕﺎﻥ ﻋﺪﺍﻟﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 7ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺭﺣﻢ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺣﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 8ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﭘﺎﻙ ﺩﻻﻥ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ. 9ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺻﻠﺢ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 10ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 11ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻓﺤﺶ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺑﺪﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﺫﺑﺎﻧﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ. 12ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺟﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺑﺮ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺟﻔﺎ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 13ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻚ ﺟﻬﺎﻧﻴﺪ! ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﻧﻤﻚ ﻓﺎﺳﺪ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻜﻴﻦ ﺷﻮﺩ؟ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺼﺮﻓﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺟﺰ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻮﺩ. 14ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻤﻴﺪ .ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻲ ﺑﻨﺎ ﺷﻮﺩ ،ﻧﺘﻮﺍﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ. 15ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺍﻓﺮﻭﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﻧﻬﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ؛ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 16ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻧﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺘﺎﺑﺪ ﺗﺎ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﻜﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ . 17ﮔﻤﺎﻥ ﻣﺒﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻳﺎ ﺻﺤﻒ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎﺯﻡ .ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻨﻢ. 766
18ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺍﻳﻞ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻫﻤﺰﻩ ﻳﺎ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻫﺮﮔﺰ ﺯﺍﻳﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ. 19ﭘﺲ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﺪ ،ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺗﺎ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 21ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻗﺘﻞ ﻣﻜﻦ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻗﺘﻞ ﻛﻨﺪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺣﻜﻢ ﺷﻮﺩ. 22ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﺧﺸﻢ ﮔﻴﺮﺩ ،ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﺣﻜﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺍﻗﺎ ﮔﻮﻳﺪ ،ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻗﺼﺎﺹ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺣﻤﻖ ﮔﻮﻳﺪ ،ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺁﺗﺶ ﺑﻮﺩ. 23ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﺑﺒﺮﻱ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺕ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﻘﹼﻲ ﺩﺍﺭﺩ، 24ﻫﺪﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻭﻝ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺻﻠﺢ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻫﺪﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ. 25ﺑﺎ ﻣﺪﻋﻲ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻫﺴﺘﻲ ﺻﻠﺢ ﻛﻦ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﺪﻋﻲ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺎﺿﻲ ﺳﭙﺎﺭﺩ ﻭ ﻗﺎﺿﻲ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻭﻏﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮﻱ. 26ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﻛﻪ ﺗﺎ ﻓﹶﻠﺲ ﺁﺧﺮ ﺭﺍ ﺍﹶﺩﺍ ﻧﻜﻨﻲ ،ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ . 27ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻧﺎ ﻣﻜﻦ 28ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﻧﻈﺮ ﺷﻬﻮﺕ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻡ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 29ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﭼﺸﻢ ﺭﺍﺳﺘﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻠﻐﺰﺍﻧﺪ ،ﻗﻠﻌﺶ ﻛﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻋﻀﻮﻱ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﻳﺖ ﺗﺒﺎﻩ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻧﺖ ﺩﺭ ﺟﻬﻨﹼﻢ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 30ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻠﻐﺰﺍﻧﺪ ،ﻗﻄﻌﺶ ﻛﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺯ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻔﻴﺪﺗﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻀﻮﻱ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺗﻮ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﻞ ﺟﺴﺪﺕ ﺩﺭ ﺩﻭﺯﺥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 31ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺟﻮﻳﺪ ،ﻃﻼﻕ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺑﺪﻭ ﺑﺪﻫﺪ. ﻄﻠﱠﻘﻪ ﺭﺍ ﻧﻜﺎﺡ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻧﺎ 32ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻐﻴﺮ ﺍﺯ ﻋﻠﹼﺖ ﺯﻧﺎ ،ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺯﻥ ﻣ ﹶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 33ﺑﺎﺯ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺴﻢ ﻣﺨﻮﺭ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻗﺴﻢ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻓﺎ ﻛﻦ. 34ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺴﻢ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﺮﺵ ﺧﺪﺍﺳﺖ، 35ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﻱ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ، 36ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﻳﺎﺩ ﻛﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺳﻔﻴﺪ ﻳﺎ ﺳﻴﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻛﺮﺩ. 37ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺨﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﻠﻲ ﺑﻠﻲ ﻭ ﻧﻲ ﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﺳﺖ. 38ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ :ﭼﺸﻤﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻲ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻧﻲ ﺑﻪ ﺩﻧﺪﺍﻧﻲ 39ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺑﺎ ﺷﺮﻳﺮ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭﺓ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺯﻧﺪ ،ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻮﻱ ﺍﻭ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ، 40ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﻋﻮﺍ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻗﺒﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﻋﺒﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻭ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ، 41ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻚ ﻣﻴﻞ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺩﻭ ﻣﻴﻞ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﺮﻭ. 42ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﺪ ،ﺑﺪﻭ ﺑﺒﺨﺶ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﺽ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ،ﺭﻭﻱ ﻣﮕﺮﺩﺍﻥ . 43ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺩ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﻛﻦ. 44ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻟﻌﻦ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺤﺶ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺭﺳﺎﻧﺪ ،ﺩﻋﺎﻱ ﺧﻴﺮ ﻛﻨﻴﺪ، 45ﺗﺎ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺪﺍﻥ ﻭ ﻧﻴﻜﺎﻥ ﻃﺎﻟﻊ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻭ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺭﺍﻧﺪ. 46ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﭼﻪ ﺍﺟﺮ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ 47ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺳﻼﻡ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﭼﻪ ﻓﻀﻠﻴﺖ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ. 6 1ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺠﺎ ﻣﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ،ﻭﺍﻟﹼﺎ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺟﺮﻱ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ. 2ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺻﺪﻗﻪ ﺩﻫﻲ ،ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﻣﻨﻮﺍﺯ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻳﺎﺑﻨﺪ .ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﺟﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 3ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﺻﺪﻗﻪ ﺩﻫﻲ ،ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻣﻄﻠﹼﻊ ﻧﺸﻮﺩ، ﻦ ﺗﻮ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺍﺟﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 4ﺗﺎ ﺻﺪﻗﺔ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﺑﻴ ﹺ 767
5ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻲ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﻣﺒﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺵ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﭼﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ .ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﺟﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﻦ ﺗﻮ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺟﺰﺍ 6ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻲ ،ﺑﻪ ﺣﺠﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ،ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎ؛ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﺑﻴ ﹺ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 8ﭘﺲ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﺟﺎﺕ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻴﺪ. 9ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ،ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺩ. 10ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ .ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺗﻮﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 11ﻧﺎﻥ ﻛﻔﺎﻑ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻩ. 12ﻭ ﻗﺮﺽ ﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻗﺮﺿﺪﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻴﻢ. 13ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻣﻴﺎﻭﺭ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻩ.ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮﺳﺖ ،ﺁﻣﻴﻦ 14ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺗﻘﺼﻴﺮﺍﺕ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﻳﺪ ،ﭘﺪﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺷﻤﺎ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪ. 15ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻣﺮﺯﻳﺪ ،ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪ. 16ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﺗﺮﺷﺮﻭ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﺟﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 17ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭﻱ ،ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻛﻦ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻱ ﻦ ﺗﻮ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺟﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 18ﺗﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭ ﻧﻨﻤﺎﻳﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺪﺭﺕ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﺑﻴ ﹺ 19ﮔﻨﺠﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻨﺪﻭﺯﻳﺪ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺪ ﻭ ﺯﻧﮓ ﺯﻳﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﹶﻧﻘﹾﺐ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺯﺩﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 20ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻨﺠﻬﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻴﻨﺪﻭﺯﻳﺪ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺪ ﻭ ﺯﻧﮓ ﺯﻳﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﻧﻘﺐ ﻧﻤﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺯﺩﻱ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮔﻨﺞ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ،ﺩﻝ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 22ﭼﺮﺍﻍ ﺑﺪﻥ ﭼﺸﻢ ﺍﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﭼﺸﻤﺖ ﺑﺴﻴﻂ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻧﺖ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﹺﺩ؛ 23ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻓﺎﺳﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺴﻤﺖ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻧﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺳﺖ ﻇﻠﻤﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺍﺳﺖ! 24ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺩﻭ ﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻳﻜﻲ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻣﺤﺒﺖ ،ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﭼﺴﺒﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ .ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﻤﻮﻧﺎ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻴﺪ. 25ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺧﻮﺭﻳﺪ ﻳﺎ ﭼﻪ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ .ﺁﻳﺎ ﺟﺎﻥ ،ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻭ ﺑﺪﻥ ﺍﺯ ﭘﻮﺷﺎﻙ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟ 26ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﻲ ﻛﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻴﺪﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺷﻤﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﺪ .ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻤﺮﺍﺗﺐ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ، 27ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺑﺮ ﻗﺎﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ؟ 28ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻟﺒﺎﺱ ﭼﺮﺍ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ؟ ﺩﺭ ﺳﻮﺳﻨﻬﺎﻱ ﭼﻤﻦ ﺗﺄﻣﻞ ﻛﻨﻴﺪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻤﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ! ﻧﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻲ ﺭﻳﺴﻨﺪ! 29ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻧﺸﺪ. 30ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﻋﻠﻒ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﺭ ﺗﻨﻮﺭ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ،ﺍﻱ ﻛﻢ ﺍﻳﻤﺎﻧﺎﻥ ﺁﻳﺎ ﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻭﻟﻲ؟ 31ﭘﺲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ ﭼﻪ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ ﻳﺎ ﭼﻪ ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ ﻳﺎ ﭼﻪ ﺑﭙﻮﺷﻴﻢ. 32ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﭘﺪﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 33ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭﻝ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﺰﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 34ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﺔ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻓﺮﺩﺍ ﺍﻧﺪﻳﺸﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﺑﺪﻱ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ. 7 1ﺣﻜﻢ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻢ ﻧﺸﻮﺩ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺣﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﻴﻤﻮﺩ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻭ ﭼﻮﺑﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﻲ؟ 4ﻳﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ?ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺧﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻢ? ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻮﺏ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ؟ 5ﺍﻱ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭ ،ﺍﻭﻝ ﭼﻮﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻦ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﻴﻚ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﺧﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻲ! 6ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺳﮕﺎﻥ ﻣﺪﻫﻴﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﺍﺯﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻳﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﻧﺪ(. 7ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ؛ ﺑﻜﻮﺑﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 768
8ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﺪ ،ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻄﻠﺒﺪ ،ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻜﻮﺑﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 9ﻭ ﻛﺪﺍﻡ ﺁﺩﻣﻲ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﻧﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺪﻭ ﺩﻫﺪ؟ 10ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﻫﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺪﻭ ﺑﺨﺸﺪ؟ 11ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﺩﺍﺩﻥ ﺑﺨﺸﺶ ﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ! ﺻﺤﻒ ﺍﻧﺒﻴﺎ . 12ﻟﻬﺬﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻭ ﹸ 13ﺍﺯ ﺩﺭ ﺗﻨﮓ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻓﺮﺍﺥ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻭ ﻭﺳﻴﻊ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﻣ ﺆﺩﻱ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻭ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﻣﺆﺩﻱ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻥ ﻛﻢ ﺍﻧﺪ. 15ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﻛﹶﺬﹶﺑﹺﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻴﺸﻬﺎ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ ،ﮔﺮﮔﺎﻥ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 16ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ .ﺁﻳﺎ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺲ ﻣﻲ ﭼﻴﻨﻨﺪ؟ 17ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﻴﻜﻮ ،ﻣﻴﻮﺓ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺪ ،ﻣﻴﻮﺓ ﺑﺪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 18ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﻮﺏ ﻣﻴﻮﺓ ﺑﺪ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺪ ﻣﻴﻮﺓ ﻧﻴﻜﻮ ﺁﻭﺭﺩ. 19ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﻮﺓ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ 20.ﻟﻬﺬﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ. 21ﻧﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻮﻳﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ. 22ﺑﺴﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ? :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﻜﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺴﺎﺧﺘﻴﻢ؟ 23ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺮﻳﺤﹰﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ?ﻫﺮﮔﺰ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ! ﺍﻱ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ?! 24ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺩﺍﻧﺎ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ. 25ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭﻳﺪﻩ ،ﺳﻴﻼﺑﻬﺎ ﺭﻭﺍﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺎﺩﻫﺎ ﻭﺯﻳﺪﻩ ،ﺑﺪﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 26ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻜﺮﺩ ،ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﻣﺎﻧﹶﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻳﮓ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎﺩ. 27ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭﻳﺪﻩ ،ﺳﻴﻼﺑﻬﺎ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺩﻫﺎ ﻭﺯﻳﺪﻩ ،ﺑﺪﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺧﺮﺍﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺁﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮﺩ(. 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺘﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ، 29ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ. 8 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻣﺪ ،ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 2ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺑﺮﺻﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ،ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻣﺮﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻱ. 3ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ؛ ﻃﺎﻫﺮ ﺷﻮ! ﻛﻪ ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺑﺮﺹ ﺍﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﮔﺸﺖ. 4ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﻧﺪﻫﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻨﻤﺎ ﻭ ﺁﻥ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﺑﺎﺷﺪ(. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﻭﺍﺭﺩ ﻛﻔﺮﻧﺎﺣﻮﻡ ﺷﺪ ،ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﺍﻱ ﻧﺰﺩ ﻛﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺪﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ، 6ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺧﺎﺩﻡ ﻣﻦ ﻣﻔﻠﻮﺝ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﺸﺪﺕ ﻣﺘﺄﻟﻢ ﺍﺳﺖ. 7ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 8ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﻻﻳﻖ ﺁﻥ ﻧﻲ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺳﻘﻒ ﻣﻦ ﺁﻳﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺨﻨﻲ ﺑﮕﻮ ﻭ ﺧﺎﺩﻡ ﻣﻦ ﺻﺤﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺩﻱ ﺯﻳﺮ ﺣﻜﻢ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻡ؛ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﺮﻭ ،ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻴﺎ ،ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﻓﻼﻥ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻜﻦ ،ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 10ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻢ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ. 11ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺴﺎ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﻣﻐﺮﺏ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﺸﺴﺖ؛ 12ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 13ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ،ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺍﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﻄﺎ ﺷﻮﺩ .ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﺎﺩﻡ ﺍﻭ ﺻﺤﺖ ﻳﺎﻓﺖ. ﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺐ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﻄﺮﺱ ﺁﻣﺪ ،ﻣﺎﺩﺭﺯ 15ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ .ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﮕﺬﺍﺭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺸﺖ. 16ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﻡ ﺷﺪ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺤﺾ ﺳﺨﻨﻲ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﻳﻀﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 17ﺗﺎ ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺷﻌﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺿﻌﻔﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺮﺽ ﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. 18ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺟﻤﻌﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﺪ ،ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﻧﺪ. 769
19ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺎﺗﺒﻲ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﺳﺘﺎﺩﺍ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺭﻭﻱ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﻨﻢ. 20ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﺑﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﺎﻱ ﺳﺮﻧﻬﺎﺩﻥ ﻧﻴﺴﺖ. 21ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺍﻭﻝ ﻣﺮﺍ ﺭﺧﺼﺖ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺭﻓﺘﻪ ،ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻢ. 22ﻋﻴﺴﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﻦ ﻭ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ،ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻨﺪ. 23ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ،ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 24ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ،ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﻣﻮﺍﺝ ،ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ؛ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ. 25ﭘﺲ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﻛﻪ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ! 26ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻛﻢ ﺍﻳﻤﺎﻧﺎﻥ ،ﭼﺮﺍ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺎﺩﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ. 27ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺩﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ! ﺟ ﺮﺟﹺﺴﻴﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺩﻭ ﺷﺨﺺ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﺮﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺪﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺤﺪﻱ ﺗﻨﺪﺧﻮﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﺪ. 29ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻳﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺑﻦ ﺍﻟﻠﹼﻪ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﻗﺖ ﻋﺬﺍﺏ ﻛﻨﻲ؟ 30ﻭ ﮔﻠﺔ ﮔﺮﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﭼﺮﻳﺪ. 31ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻲ ،ﺩﺭ ﮔﻠﻪ ﮔﺮﺍﺯﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺖ. 32ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ! ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺍﺧﻞ ﮔﻠﺔ ﮔﺮﺍﺯﺍﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﻲ ﻻﻓﻮﺭ ﻫﻤﺔ ﺁﻥ ﮔﺮﺍﺯﺍﻥ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺟﺴﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺁﺏ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻧﺪ. 33ﺍﻣﺎ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻭ ﻣﺎﺟﺮﺍﻱ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻬﺮﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 34ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ .ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ. 9 1ﭘﺲ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪ. 2ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﻔﻠﻮﺟﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﻣﻔﻠﻮﺝ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪ ،ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪ. 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻛﻔﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 4ﻋﻴﺴﻲ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﻓﺎﺳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ؟ 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺪﺍﻡ ﺳﻬﻞ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ،ﮔﻔﺘﻦ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﻳﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﺨﺮﺍﻡ؟ 6ﻟﻴﻜﻦ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺪﺭﺕ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻥ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﺴﺖ… ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻔﻠﻮﺝ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮ! 7ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ! 8ﻭ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 9ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ،ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﻣﺘﹼﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﺝ ﮔﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﻳﺪ .ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﻦ .ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. 10ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻏﺬﺍ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﺍﺯ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﻨﺸﺴﺘﻨﺪ. 11ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﻏﺬﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ؟ 12ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﻧﻪ ﺗﻨﺪﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮﻳﻀﺎﻥ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﺐ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 13ﻟﻜﻦ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻳﺤﻴﻲ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺭﻭﺯﺓ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ،ﻟﻜﻦ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﻭﺯﻩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ؟ 15ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﺮﻭﺳﻲ ،ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻣﺎﺗﻢ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻭ ﻟﻜﻦ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ؛ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺭﻭﺯﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 16ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﺔ ﻛﻬﻨﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﻧﻮ ﻭﺻﻠﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻭﺻﻠﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻪ ﺟﺪﺍ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﺭﻳﺪﮔﻲ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 17ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺸﻜﻬﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻧﻤﻲ ﺭﻳﺰﻧﺪ ﻭﺍﻟﹼﺎ ﻣﺸﻜﻬﺎ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺷﺮﺍﺏ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻭ ﻣﺸﻜﻬﺎ ﺗﺒﺎﻩ ﮔﺮﺩﺩ .ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺸﻜﻬﺎﻱ ﻧﻮ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺭﺋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻟﻜﻦ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﮔﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺯﻳﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 19ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﺗﹼﻔﺎﻕ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. 20ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺪﺕ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﺮﺽ ﺍﺳﺘﺤﺎﺿﻪ ﻣﺒﺘﻼ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺍﻣﻦ ﺭﺩﺍﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ، 21ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﺍﮔﺮ ﻣﺤﺾ ﺭﺩﺍﻳﺶ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﻢ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﻢ. 770
22ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ،ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ!) ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺭﺋﻴﺲ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ،ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﺷﻮﺭﺵ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ، 24ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺭﺍﻩ ﺩﻫﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﻤﺮﺩﻩ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 25ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺳﺖ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 26ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﻣﺮﺯﻭﺑﻮﻡ ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺖ. 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﺩﻭ ﻛﻮﺭ ﻓﺮﻳﺎﺩﻛﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩ! ،ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﻛﻦ! 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ،ﺁﻥ ﺩﻭ ﻛﻮﺭ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻛﺮﺩ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪﺵ :ﺑﻠﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ. 29ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺍﻳﻤﺎﻧﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻮﺩ. 30ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﺍﻃﻠﹼﺎﻉ ﻧﻴﺎﺑﺪ. 31ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺷﻬﺮﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 32ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﻱ ﮔﻨﮓ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 33ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪ ،ﮔﻨﮓ ،ﮔﻮﻳﺎ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 34ﻟﻴﻜﻦ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺭﺋﻴﺲ ﺩﻳﻮﻫﺎ ،ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ(. 35ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻣﺮﺽ ﻭ ﺭﻧﺞ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. ﻥ ﺑﻲ ﺷﺒﺎﻥ ،ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻭ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 36ﻭ ﭼﻮﻥ ﺟﻤﻌﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﺩﻳﺪ ،ﺩﻟﺶ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍ 37ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺣﺼﺎﺩ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﻋﻤﻠﻪ ﻛﻢ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺻﺎﺣﺐ ﺣﺼﺎﺩ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﻋﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﺣﺼﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ. 10 1ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺠﻲ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﻫﻨﺪ. 2ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﺍﻭﻝ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺍﻧﺪﺭﻳﺎﺱ؛ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻦ ﹺﺯﺑﹺﺪﻱ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ؛ 3ﻓﻴﻠﭙﺲ ﻭ ﺑﺮﺗﻮﻟﻤﺎ؛ ﺗﻮﻣﺎ ﻭ ﻣﺘﹼﺎﻱ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮ؛ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻦ ﺣﻠﻔﻲ ﻭ ﻟﺒﻲ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﺗﺪﻱ؛ 4ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻗﺎﻧﻮﻱ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍﻱ ﺍﺳﺨﺮﻳﻮﻃﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺭﺍ ﻋﻴﺴﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻠﹶﺪﻱ ﺍﺯ ﺳﺎﻣﺮﻳﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺸﻮﻳﺪ، 6ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﮔﻤﺸﺪﺓ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﻭﻳﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ ،ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ. 8ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﻫﻴﺪ ،ﺍﺑﺮﺻﺎﻥ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﻣﻔﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﻣﻔﺖ ﺑﺪﻫﻴﺪ. 9ﻃﻼ ﻳﺎ ﻧﻘﺮﻩ ﻳﺎ ﻣﺲ ﺩﺭ ﻛﻤﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻣﻜﻨﻴﺪ، 10ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻔﺮ ،ﺗﻮﺷﻪ ﺩﺍﻥ ﻳﺎ ﺩﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻳﺎ ﻛﻔﺸﻬﺎ ﻳﺎ ﻋﺼﺎ ﺑﺮﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺰﺩﻭﺭ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﻬﺮﻱ ﻳﺎ ﻗﺮﻳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻳﺪ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺩﺭﺁﻳﻴﺪ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؛ 13ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻻﻳﻖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺳﻼﻡ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺎﻻﻳﻖ ﺑﻮﺩ ،ﺳﻼﻡ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 14ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﻫﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺎﻙ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺸﺎﻧﻴﺪ. 15ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ ﺣﺎﻟﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻋﻤﻮﺭﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺳﻬﻞ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 16ﻫﺎﻥ ،ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﮔﺎﻥ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ؛ ﭘﺲ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺭﻫﺎ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺒﻮﺗﺮﺍﻥ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 17ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺴﻬﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ، 18ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺣﻜﹼﺎﻡ ﻭ ﺳﻼﻃﻴﻦ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﺷﻮﺩ. 19ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻭ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ، 20ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ،ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ،ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ؛ 22ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ،ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺻﺒﺮ ﻛﹸﻨﺪ ،ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ. 23ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺟﻔﺎ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ . 24ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺍﺯ ﻣﻌﻠﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﻀﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻏﻼﻡ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺑﺮﺗﺮ. 25ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻏﻼﻡ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑ ﻌﹾﻠ ﹶﺰﺑﻮﻝ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ،ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ. 771
26ﻟﻬﺬﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺠﻬﻮﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺸﻮﺩ. 27ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﮕﻮﻳﻲ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺷﻨﻮﻳﺪ ﺑﺮ ﺑﺎﻣﻬﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﻨﻴﺪ. 28ﻭ ﺍﺯ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺟﺴﻢ ﻛﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﻛﺸﺘﻦ ﺭﻭﺡ ﻧﻲ ﺍﻧﺪ ،ﺑﻴﻢ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻥ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺟﺴﻢ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺟﻬﻨﹼﻢ. 29ﺁﻳﺎ ﺩﻭ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻓﹶﻠﺲ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ؟ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﺍﻓﺘﺪ. 30ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻤﺔ ﻣﻮﻳﻬﺎﻱ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 31ﭘﺲ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﮔﻨﺠﺸﻜﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻓﻀﻞ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 32ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ ،ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 33ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 34ﮔﻤﺎﻥ ﻣﺒﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ .ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ. 35ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺯﻡ. 36ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺷﺨﺺ ،ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 37ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻳﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻻﻳﻖ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻳﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻻﻳﻖ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 38ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﻻﻳﻖ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 39ﻫﺮ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺑﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 40ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﺪ ،ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 41ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻧﺒﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ ،ﺍﺟﺮﺕ ﻧﺒﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﻟﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻋﺎﺩﻟﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ،ﻣﺰﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 42ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺻﻐﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺎﺳﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺳﺮﺩ ﻣﺤﺾ ﻧﺎﻡ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻧﻮﺷﺎﻧﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﺟﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺿﺎﻳﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ(. 11 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﻭﺻﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 2ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﺤﻴﻲ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ،ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ، 3ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺁﻥ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺗﻮﻳﻲ ﻳﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟ 4ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﻳﺤﻴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﺍﻃﹼﻼﻉ ﺩﻫﻴﺪ، 5ﻛﻪ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﺑﻴﻨﺎ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺑﺮﺻﺎﻥ ﻃﺎﻫﺮ ﻭ ﻛﺮﺍﻥ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ؛ 6ﻭ ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻧﻠﻐﺰﺩ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﺤﻴﻲ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺨﻦ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ 8ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺩﻳﺪﻥ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﺁﻳﺎ ﻧﻲ ﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﺩﺭ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﺳﺖ؟ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺩﻳﺪﻥ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻓﺎﺧﺮ ﺩﺭﺑﺮ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﺧﺖ ﻓﺎﺭﺥ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻨﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 9ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺩﻳﺪﻥ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻴﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﺒﻲ ﺭﺍ؟ ﺑﻠﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﺯ ﻧﺒﻲ ﺍﻓﻀﻠﻲ ﺭﺍ! 10ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ? :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﺩ. 11ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺯﻧﺎﻥ ،ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻱ ﺍﺯ ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺗﺎ ﺍﻵﻥ ،ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﻣﻲ ﺭﺑﺎﻳﻨﺪ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺗﺎ ﻳﺤﻴﻲ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ 14ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ. 15ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﺷﻨﻮﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺸﻨﻮﺩ. 16ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ ﺍﻃﻔﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺭﻓﻴﻘﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ، 17ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﻲ ﻧﻮﺍﺧﺘﻴﻢ ،ﺭﻗﺺ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ؛ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﻛﺮﺩﻳﻢ ،ﺳﻴﻨﻪ ﻧﺰﺩﻳﺪ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻳﺤﻴﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻧﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻲ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺩﻳﻮ ﺩﺍﺭﺩ 19ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺪ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﭘﺮﺧﻮﺭ ﻭ ﻣﻴﮕﺴﺎﺭ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ(. 20ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻣﻼﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻛﺜﺮ ﺍﺯ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ: 21ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﻮﺭﺯﻳﻦ! ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺑﻴﺖ ﺻﻴﺪﺍ! ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻣﻌﺠﺰﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺸﺖ ،ﺩﺭ ﺻﻮﺭ ﻭ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﺪﺗﻲ ﺩﺭ ﭘﻼﺱ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 22ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ ﺣﺎﻟﺖ ﺻﻮﺭ ﻭ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺍﺯﺷﻤﺎ ﺳﻬﻞ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
772
23ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻛﻔﺮﻧﺎﺣﻮﻡ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﻠﻚ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺑﻪ ﺟﻬﻨﹼﻢ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﻌﺠﺰﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﺩﺭ ﺳﺪﻭﻡ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 24ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ ﺣﺎﻟﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺪﻭﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﻬﻞ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ(. 25ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ،ﻣﺎﻟﻚ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺎﻳﺎﻥ ﻭ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪﺍﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻲ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ! 26ﺑﻠﻲ ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ. 27ﭘﺪﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺴﻲ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺑﺠﺰ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻧﻪ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺪﻭ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺳﺎﺯﺩ. 28ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﺣﻤﺘﻜﺸﺎﻥ ﻭ ﮔﺮﺍﻧﺒﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 29ﻳﻮﻍ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﻠﻴﻢ ﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﻝ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻔﻮﺱ ﺧﻮﺩ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ؛ 30ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻮﻍ ﻣﻦ ﺧﻔﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻣﻦ ﺳﺒﻚ(. 12 1ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﭼﻴﺪﻥ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 2ﺍﻣﺎ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺗﻮ ﻛﺎﺭﻱ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺳﺒﺖ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ. 3ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺭﻓﻴﻘﺎﻧﺶ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، 4ﭼﻄﻮﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺎﻧﻬﺎﻱ ﹶﺗ ﹾﻘﺪﻣﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭ ﺭﻓﻴﻘﺎﻧﺶ ﺣﻼﻝ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻓﻘﻂ. 5ﻳﺎ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺳﺒﺖ ،ﹶﻛﻬﻨﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ 6ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﺳﺖ! 7ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺬﻣﺖ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺎﻟﻚ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﻧﻴﺰ ﺍﺳﺖ(. 9ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺴﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ، 10ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺷﺨﺺ ﺩﺳﺖ ﺧﺸﻜﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﻭﻱ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺗﺎ ﺍﺩﻋﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 11ﻭﻱ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻳﻚ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻔﺮﻩ ﺍﻱ ﺍﻓﺘﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ؟ 12ﭘﺲ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺳﺖ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺳﺒﺖ ﻫﺎ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﺮﺩﻥ ﺭﻭﺍ ﺍﺳﺖ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻦ! ﭘﺲ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺻﺤﻴﺢ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 14ﺍﻣﺎ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﺷﻮﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪ. 15ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ، 16ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻬﺮﺕ ﻧﺪﻫﻨﺪ. 17ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺷﻌﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ: ) 18ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻡ ﻭ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺍﺳﺖ .ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺷﺘﻬﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 19ﻧﺰﺍﻉ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﻨﻴﺪ. 20ﻧﻲ ﺧﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﻓﺘﻴﻠﺔ ﻧﻴﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺼﺮﺕ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ. 21ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ(. 22ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻮﺭ ﻭ ﮔﻨﮓ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﻛﻮﺭ ﻭ ﮔﻨﮓ ،ﮔﻮﻳﺎ ﻭ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪ. 23ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﻪ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﻴﺴﺖ؟ 24ﻟﻴﻜﻦ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻳﺎﺭﻱ ﺑ ﻌﹾﻠﺰﹶﺑﻮﻝ ،ﺭﺋﻴﺲ ﺩﻳﻮﻫﺎ! 25ﻋﻴﺴﻲ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺷﻬﺮﻱ ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 26ﻟﻬﺬﺍ ﺍﮔﺮ ﺷﻴﻄﺎﻥ ،ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺨﻼﻑ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﮔﺮﺩﺩ .ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﻠﻄﻨﺘﺶ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪ؟ 27ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﺑ ﻌﹾﻠﺰﹶﺑﻮﻝ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 28ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 29ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﺨﺼﻲ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﺪ ،ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭﻝ ﺁﻥ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﺪ؟ 30ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﺮﺧﻼﻑ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﻧﻜﻨﺪ ،ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺯﺩ. 773
31ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻛﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻛﻔﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﻔﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 32ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﺨﻨﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺁﻳﻨﺪﻩ ،ﻫﺮﮔﺰ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 33ﻳﺎ ﺩﺭﺧﺖ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ،ﻳﺎ ﺩﺭﺧﺖ ﺭﺍ ﻓﺎﺳﺪ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻓﺎﺳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 34ﺍﻱ ﺍﻓﻌﻲ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺳﺨﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺪ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﺩﻝ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 35ﻣﺮﺩ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺯ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﻧﻴﻜﻮﻱ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ،ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺧﻮﺏ ﺑﺮﻣﻴﺂﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﺪ ﺍﺯ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﺑﺪ ،ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 36ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﺨﻦ ﺑﺎﻃﻞ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﻮﻳﻨﺪ ،ﺣﺴﺎﺏ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ. 37ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ(. 38ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺁﻳﺘﻲ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ. 39ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻓﺮﻗﺔ ﺷﺮﻳﺮ ﻭ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭ ﺁﻳﺘﻲ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺟﺰ ﺁﻳﺖ ﻳﻮﻧﺲ ﻧﺒﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 40ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻮﻧﺲ ﺳﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺷﻜﻢ ﻣﺎﻫﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺳﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺷﻜﻢ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 41ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻧﹺﻴﻨﹶﻮﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻋﻈﺔ ﻳﻮﻧﺲ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻱ ﺍﺯ ﻳﻮﻧﺲ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺳﺖ. 42ﻣﻠﻜﹶﺔ ﺟﻨﻮﺏ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ. 43ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺭﻭﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ،ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﺑﻲ ﺁﺏ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﺪ. 44ﭘﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﻡ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻳﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻲ ﻭ ﺟﺎﺭﻭﺏ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ. 45ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺡ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺳﺎﻛﻦ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯﺵ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻗﺔ ﺷﺮﻳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ(. 46ﺍﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﮔﻔﺘﮕﻮﻱ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 47ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﻮ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ. 48ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻗﺎﻳﻞ ﮔﻔﺖ :ﻛﻴﺴﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﻛﻴﺎﻳﻨﺪ؟ 49ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ. 50ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺠﺎ ﺁ ﻭﺭﺩ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 13 1ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﺸﺴﺖ 2ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺑﻘﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ؛ ﻥ ﺗﺨﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪ. 3ﻭ ﻣﻌﺎﻧﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﺜﹶﻠﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺯﮔﺮﻱ ﺑﺠﻬﺖ ﭘﺎﺷﻴﺪ 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺨﻢ ﻣﻲ ﭘﺎﺷﻴﺪ ،ﻗﺪﺭﻱ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻼﺥ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻙ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺳﺒﺰ ﺷﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﻤﻖ ﻧﺪﺍﺷﺖ، 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻳﺸﻪ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺧﺸﻜﻴﺪ. 7ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﻧﻤﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻔﻪ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﺑﺮﺧﻲ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺷﺼﺖ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺳﻲ. 9ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﺷﻨﻮﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺸﻨﻮﺩ. 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﻣﺂﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﭼﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺜﻠﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﻲ؟ 11ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻋﻄﺎ ﻧﺸﺪﻩ، 12ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲ ﻳﺎﺑﺪ .ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 13ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺜﹶﻠﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﮕﺮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﻨﻮﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻨﺪ. ﻖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ? :ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻭ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ. 14ﻭ ﺩﺭ ﺣ 15ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻠﺐ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻫﺎ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻫﺎ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﻫﻢ. 16ﻟﻴﻜﻦ ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ 17ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺴﺎ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ،ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻳﺪ ،ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ. 18ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻣﺜﹶﻞ ﺑﺮﺯﮔﺮ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 19ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﻠﻤﺔ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﺷﺮﻳﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻭ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺭﺑﺎﻳﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 774
20ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻼﺥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﻓﻲ ﺍﻟﻔﻮﺭ ﺑﻪ ﺧﺸﻨﻮﺩﻱ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، 21ﻭﻟﻜﻦ ﺭﻳﺸﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻓﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺳﺨﺘﻲ ﻳﺎ ﺻﺪﻣﻪ ﺍﻱ ﺑﺴﺒﺐ ﻛﻼﻡ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻟﻐﺰﺵ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 22ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﺔ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﺩﻭﻟﺖ ،ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺧﻔﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻲ ﺛﻤﺮ ﮔﺮﺩﺩ. 23ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﺁﻭﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺷﺼﺖ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺳﻲ ﺛﻤﺮ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 24ﻭ ﻣﺜﹶﻠﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺨﻢ ﻧﻴﻜﻮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﺷﺖ: 25ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺷﻤﻨﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﻨﺪﻡ ،ﻛﺮﻛﺎﺱ ﺭﻳﺨﺘﻪ ،ﺑﺮﻓﺖ. 26ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﻨﺪﻡ ﺭﻭﺋﻴﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﺷﻪ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ،ﻛﺮﻛﺎﺱ ﻧﻴﺰ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. 27ﭘﺲ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﻣﮕﺮ ﺗﺨﻢ ﻧﻴﻜﻮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻜﺎﺷﺘﻪ ﺍﻱ؟ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻛﺮﻛﺎﺱ ﺑﻬﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ؟ 28ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﺳﺖ .ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ :ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﻢ؟ 29ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﻧﻲ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻭﻗﺖ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﺮﻛﺎﺱ ،ﮔﻨﺪﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﻛﻨﻴﺪ. 30ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﺣﺼﺎﺩ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﻮ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻢ ﺣﺼﺎﺩ ،ﺩﺭﻭﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﻛﺮﻛﺎﺳﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﺎﻓﻪ ﻫﺎ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﮔﻨﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻛﻨﻴﺪ؟ 31ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺜﻠﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺩﺍﻧﺔ ﺧﺮﺩﻟﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺎﺷﺖ. 32ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﺍﺳﺖ ،ﻭﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﻧﻤﻮ ﻛﻨﺪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺑﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ. 33ﻭ ﻣﺜﻠﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﻤﻴﺮ ﻣﺎﻳﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺯﻧﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺳﻪ ﻛﻴﻞ ﺧﻤﻴﺮ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ،ﻣﺨﻤﺮ ﮔﺸﺖ. 34ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﻪ ﻣﺜﻠﻬﺎ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺜﻞ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ، 35ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ :ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺜﻠﻬﺎ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﺨﻔﻲ ﺷﺪﺓ ﺍﺯ ﺑﻨﺎﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﹶﺗﹶﻨﻄﱡﻖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 36ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﺍ ﻣﺮﺧﹼﺺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺜﹶﻞ ﻛﺮﻛﺎﺱ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﺎ ﺷﺮﺡ ﻓﺮﻣﺎ. 37ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺬﺭ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﻛﺎﺭﺩ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ، 38ﻭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ،ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺨﻢ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺑﻨﺎﻱ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﻭ ﻛﺮﻛﺎﺱ ﻫﺎ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﺮﻳﺮﻧﺪ. 39ﻭ ﺩﺷﻤﻨﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﺎﺷﺖ ،ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻮﺳﻮﻡ ﺣﺼﺎﺩ ،ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻭ ﺩﺭﻭﻧﺪﮔﺎﻥ ،ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﻨﺪ. 40ﭘﺲ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻛﺮﻛﺎﺳﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﻨﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﺩﺭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، 41ﻛﻪ ﭘﺲ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻼﺋﻜﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻫﻤﺔ ﻟﻐﺰﺵ ﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ، 42ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﻮﺭ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ. 43ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺁﻓﺘﺎﺏ ،ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﺷﻨﻮﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺸﻨﻮﺩ . 44ﻭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﻨﺠﻲ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻣﺨﻔﻲ ﺷﺪﺓ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﻲ ﺁﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻓﺮﻭﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﺮﻳﺪ. 45ﺑﺎﺯ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﺎﺟﺮﻱ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﻮﻳﺎﻱ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪﻫﺎﻱ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺷﺪ، 46ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻚ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﻳﺪ. 47ﺍﻳﻀﹰﺎ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺩﺍﻣﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﻨﺴﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺭﺁﻳﺪ، 48ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺮ ﺷﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻛﺸﹶﻨﺪ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺧﻮﺏ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻇﺮﻭﻑ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ. 49ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻃﺎﻟﺤﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺻﺎﻟﺤﻴﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ، 50ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻨﻮﺭ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 51ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪﺵ :ﺑﻠﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ. 52ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﻫﺮ ﻛﺎﺗﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺜﻞ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻮ ﻭ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 53ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. 54ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻭﻃﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﻴﺴﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩ ،ﺑﻪ ﻗﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻬﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ؟ 55ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻧﺠﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﺮﻳﻢ ﻧﺎﻣﻲ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ؟ 56ﻭ ﻫﻤﺔ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻧﺶ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺑﻬﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ؟ 57ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﻟﻐﺰﺵ ﺧﻮﺭﻧﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻧﺒﻲ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﻭﻃﻦ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﻳﺶ. 775
58ﻭ ﺑﺴﺒﺐ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺴﺎﺧﺖ. 14 1ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﺗﻴﺘﺮﺍﺭﺥ ﭼﻮﻥ ﺷﻬﺮﺕ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ، 2ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻤﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﻳﺤﻴﻲ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺎ ،ﺯﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﻴﻠﭙﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ؛ 4ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﺑﺪﻭ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺖ :ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﻼﻝ ﻧﻴﺴﺖ. 5ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﻛﺮﺩ ،ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺒﻲ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. 6ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﺰﻡ ﻣﻴﻼﺩ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﺭﺍﺳﺘﻨﺪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺭﻗﺺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺪﻭ ﺑﺪﻫﺪ. ﻃﺒﻘﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﺎ. 8ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﹶ ﺱ ﻗﺴﻢ ﻭ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻨﺸﻴﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺪﻫﻨﺪ. 9ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺮﻧﺠﻴﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﭘﺎ ﹺ 10ﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺳﺮ ﻳﺤﻴﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩ، 11ﻭ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﺸﺘﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ. 12ﭘﺲ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺟﺴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺭﻓﺖ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﺸﻜﻲ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 14ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺣﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩ. 15ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻋﺼﺮ ،ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻊ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺍﻵﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ .ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﺍ ﻣﺮﺧﹼﺺ ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﺕ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﻏﺬﺍ ﺑﺨﺮﻧﺪ. 16ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ .ﺷﻤﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺬﺍ ﺩﻫﻴﺪ. 17ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺟﺰ ﭘﻨﺞ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﻭ ﻣﺎﻫﻲ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ! 18ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ! 19ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺳﺒﺰﻩ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﻭ ﻣﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ. 20ﻭ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 21ﻭ ﺧﻮﺭﺩﮔﺎﻥ ﺳﻮﺍﻱ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 22ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﻋﻴﺴﻲ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﺍ ﺭﺧﺼﺖ ﺩﻫﺪ. 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻫﻲ ﺑﺮﺁﻣﺪ .ﻭ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻡ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮﺩ. 24ﺍﻣﺎ ﻛﺸﺘﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺎﺩ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻭﺯﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﺱ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺍﺯ ﺷﺐ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 26ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 27ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺗﺄﻣﻞ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﺩﺍﺭﻳﺪ! ﻣﻨﻢ ،ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ! 28ﭘﻄﺮﺱ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﺍﮔﺮ ﺗﻮﻳﻲ ﻣﺮﺍ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺁﺏ ،ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻳﻢ. 29ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎ! ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻄﺮﺱ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻲ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻳﺪ. 30ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺷﺪﻳﺪ ﺩﻳﺪ ،ﺗﺮﺳﺎﻥ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻩ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻳﺎﺏ. 31ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻛﻢ ﺍﻳﻤﺎﻥ ،ﭼﺮﺍ ﺷﻚ ﺁﻭﺭﺩﻱ؟ 32ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﺎﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 33ﭘﺲ ﺍﻫﻞ ﻛﺸﺘﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﺔ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ! ﺴﺮﻩ ﺁﻣﺪﻧﺪ، ﺟﻨﹺﻴ 34ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ 35ﻭ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻫﻤﮕﻲ ﺁﻥ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻫﻤﺔ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، 36ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺾ ﺩﺍﻣﻦ ﺭﺩﺍﻳﺶ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩ ،ﺻﺤﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﻳﺎﻓﺖ. 15 1ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺍﹸﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ: 2ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻳﻨﺪ؟ 776
3ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺍﺯ ﺣﻜﻢ ﺧﺪﺍ ﭼﺮﺍ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 4ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺣﻜﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﺮﻣﺖ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻳﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﻫﻼﻙ ﮔﺮﺩﺩ. 5ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻳﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻔﻊ ﺭﺳﺪ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ، 6ﻭ ﭘﺪﺭ ﻳﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺧﻮﺩ ،ﺣﻜﻢ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ. 7ﺍﻱ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ،ﺍﺷﻌﻴﺎﺀ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: 8ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻘﺮﺏ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ. 9ﭘﺲ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﺮﺍ ﻋﺒﺚ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻤﻨﺰﻟﺔ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 10ﻭ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﻔﻬﻤﻴﺪ؛ 11ﻧﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻣﻜﺮﻭﻫﺶ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؟ 13ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﻧﻬﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﻣﻦ ﻧﻜﺎﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻛﹶﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 14ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻳﺪ ،ﻛﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﺎﻥ ﻛﻮﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻮﺭ ،ﻛﻮﺭ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎ ﺷﻮﺩ ،ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﺍﻓﺘﻨﺪ(. 15ﭘﻄﺮﺱ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺷﺮﺡ ﻓﺮﻣﺎ. 16ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﻲ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ 17ﻳﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻜﻢ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺒﺮﺯ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ 18ﻟﻴﻜﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺮﺁﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺩﻝ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺑﺪ ﻭ ﻗﺘﻠﻬﺎ ﻭ ﺯﻧﺎﻫﺎ ﻭ ﻓﺴﻘﻬﺎ ﻭ ﺩﺯﺩﻳﻬﺎ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺍﺕ ﺩﻭﺭﻍ ﻭ ﻛﻔﺮﻫﺎ. 20ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻧﺎﺷﺴﺘﻪ ،ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 21ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﻳﺎﺭ ﺻﹸﻮﺭ ﻭ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺭﻓﺖ. 22ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺯﻥ ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺪﻭﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻓﺮﻳﺎﺩﻛﻨﺎﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩﺍ ،ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﺣﻢ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ. 23ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻴﭻ ﺟﻮﺍﺑﺶ ﻧﺪﺍﺩ ﺗﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺮﺧﹼﺺ ﻓﺮﻣﺎﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻣﺎ ﺷﻮﺭﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 24ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻡ ﻣﮕﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﮔﻤﺸﺪﺓ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ. 25ﭘﺲ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺭﻱ ﻛﻦ. 26ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺳﮕﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ. 27ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ :ﺑﻠﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺳﮕﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻓﺘﺎﺩﺓ ﺳﻔﺮﺓ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ. 28ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺯﻥ! ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ! ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺗﻮ ﺑﺸﻮﺩ .ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ،ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ. 29ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺟﻠﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻨﺸﺴﺖ. 30ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ،ﻟﻨﮕﺎﻥ ﻭ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﮔﻨﮕﺎﻥ ﻭ ﺷﻠﹼﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻌﻲ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺎﻫﺎﻱ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩ، 31ﺑﻘﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ،ﭼﻮﻥ ﮔﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﺎ ﻭ ﺷﻠﹼﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻨﺪﺭﺳﺖ ﻭ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺎ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ . 32ﻋﻴﺴﻲ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﻝ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺿﻌﻒ ﻛﻨﻨﺪ. 33ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻧﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺭﺍ ﺳﻴﺮ ﻛﻨﺪ؟ 34ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﭼﻨﺪ ﻧﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﻔﺖ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﻛﻮﭼﻚ. 35ﭘﺲ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ. 36ﻭ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺷﻜﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ. 37ﻭ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻫﻔﺖ ﺯﻧﺒﻴﻞ ﭘﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 38ﻭ ﺧﻮﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ،ﺳﻮﺍﻱ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺠﺪﻝ ﺁﻣﺪ. 39ﭘﺲ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﺍ ﺭﺧﺼﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻭﺩ ﻣ 16 1ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻭ ﺻﺪﻭﻗﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺘﻲ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﺩ. 2ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ )ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻋﺼﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﺮﺥ ﺍﺳﺖ؛
777
ﺕ 3ﻭ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻫﻮﺍ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﺮﺥ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺍﻱ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﻴﻴﺰ ﺩﻫﻴﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻋﻼﻣﺎ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ! 4ﻓﺮﻗﺔ ﺷﺮﻳ ﹺﺮ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭ ،ﺁﻳﺘﻲ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ ﻭ ﺁﻳﺘﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻋﻄﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺟﺰ ﺁﻳﺖ ﻳﻮﻧﺲ ﻧﺒﻲ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. 5ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﭼﻮﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﻃﺮﻑ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ. 6ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﺔ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻭ ﺻﺪﻭﻗﻴﺎﻥ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻛﻨﻴﺪ! 7ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻥ ﺑﺮﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﻢ. 8ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺳﺴﺖ ﺍﻳﻤﺎﻧﺎﻥ ،ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﻬﺖ ﻧﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺍﻳﺪ؟ 9ﺁﻳﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ ﻭ ﻳﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺳﺒﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻴﺪ؟ 10ﻭ ﻧﻪ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﻧﺎﻥ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺯﻧﺒﻴﻠﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻴﺪ؟ 11ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻧﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﺔ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻭ ﺻﺪﻭﻗﻴﺎﻥ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻛﻨﻴﺪ؟ 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﺔ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻭ ﺻﺪﻭﻗﻴﺎﻥ ﺣﻜﻢ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﻗﻴﺼﺮﻳﺔ ﻓﻴﻠﭙﺲ ﺁﻣﺪ ،ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺳﻴﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻢ ﭼﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ؟ 14ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻌﻀﻲ ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺭﻣﻴﺎ ﻳﺎ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎ. 15ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ؟ 16ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﻳﻲ ﻣﺴﻴﺢ ،ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺯﻧﺪﻩ! 17ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺑﻦ ﻳﻮﻧﺎ! ﺯﻳﺮﺍ ﺟﺴﻢ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻛﺸﻒ ﻧﻜﺮﺩﻩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 18ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮﻳﻲ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺻﺨﺮﻩ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﺏ ﺟﻬﻨﹼﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 19ﻭ ﻛﻠﻴﺪﻫﺎﻱ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺳﭙﺎﺭﻡ؛ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺒﻨﺪﻱ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺸﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 20ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ. ﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ 21ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺯﺣﻤ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﺿﺮﻭﺭﻱ ﺍﺳﺖ. 22ﻭ ﭘﻄﺮﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ! 23ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺩﻭﺭ ﺷﻮ ﺍﻱ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻟﻐﺰﺵ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﻟﻬﻲ ﺭﺍ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ! 24ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻣﻦ ﻛﻨﺪ ،ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺻﻠﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺁﻳﺪ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺑﺪ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﺎﺯﺩ؟ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﺩﻣﻲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻓﺪﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ؟ 27ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﺩﺭ ﺟﻼﻝ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺍﺗﹼﻔﺎﻕ ﻣﻼﺋﻜﺔ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻣﻮﻓﻖ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﺟﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 28ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺫﺍﺋﻘﺔ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﺸﻴﺪ. 17 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ،ﻋﻴﺴﻲ ،ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺩ. 2ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻴﺄﺕ ﺍﻭ ﻣﺘﺒﺪﻝ ﮔﺸﺖ ﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ،ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﺵ ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺭ ،ﺳﻔﻴﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 3ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 4ﺍﻣﺎ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ! ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ،ﺳﻪ ﺳﺎﻳﺒﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺴﺎﺯﻳﻢ ،ﻳﻜﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻟﻴﺎﺱ. 5ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺨﻦ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺑﺮﻱ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺍﺯ ﺍﺑﺮ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺧﺸﻨﻮﺩﻡ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ. 7ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ! 8ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺟﺰ ﻋﻴﺴﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﻧﺨﻴﺰﺩ ،ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺅﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﻮﺋﻴﺪ. 10ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﺲ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﭼﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﺍﻭﻝ ﺁﻳﺪ؟ 11ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺻﻼﺡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻛﺮﺩﻧﺪ؛ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﺣﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ. 778
13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺷﺨﺼﻲ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩﻩ ،ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ: 15ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺭﺣﻢ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺼﺮﻭﻉ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻣﺘﺄﻟﻢ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻭ ﻣﻜﺮﺭﹰﺍ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ. 16ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻡ ،ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﻫﻨﺪ. ﻥ ﻛﺞ ﺭﻓﺘﺎﺭ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﺩﻡ؟ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 17ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻓﺮﻗﺔ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎ 18ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺩﻳﻮ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ،ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ . 19ﺍﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ :ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﻥ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺩﺍﻧﺔ ﺧﺮﺩﻟﻲ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ،ﺑﺪﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ 20ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﺷﻤﺎ .ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻤﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺟﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﻮ ،ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﺮﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﺎﻝ ﻧﻤﻲ ﺑﻮﺩ. 21ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺲ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﺩ. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، 23ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ .ﭘﺲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺷﺪﻧﺪ. ﻥ ﺩﻭ ﺩﺭﻫﻢ ﻧﺰﺩ ﭘﻄﺮﺱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺩﺭﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ؟ 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﻛﻔﺮﻧﺎﺣﻮﻡ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻣﺤﺼﹼﻼ 25ﮔﻔﺖ :ﺑﻠﻲ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺳﺒﻘﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺷﻤﻌﻮﻥ ،ﭼﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻱ؟ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻥ ﻋﺸﺮ ﻭ ﺟﺰﻳﻪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ؟ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻥ؟ 26ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻥ .ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺁﺯﺍﺩﻧﺪ! 27ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﻴﻢ ،ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻗﻠﹼﺎﺑﻲ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ ﻭ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺒﻠﻎ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﺭﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻩ! 18 1ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ،ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻪ ﻛﺲ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ؟ 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﻃﻔﻠﻲ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ 3ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻃﻔﻞ ﻛﻮﭼﻚ ﻧﺸﻮﻳﺪ ،ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 4ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑﭽﺔ ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺗﻦ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 5ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻃﻔﻠﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺮﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 6ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺻﻐﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻟﻐﺰﺵ ﺩﻫﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﻨﮓ ﺁﺳﻴﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻗﻌﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﻏﺮﻕ ﻣﻲ ﺷﺪ(! 7ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻟﻐﺰﺷﻬﺎ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻻﺑﺪ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ ﻟﻐﺰﺷﻬﺎ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﻟﻐﺰﺵ ﺑﺎﺷﺪ. 8ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺩﺳﺘﺖ ﻳﺎ ﭘﺎﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻠﻐﺰﺍﻧﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻟﻨﮓ ﻳﺎ ﺷ ﹼ ﻞ ﺩﺍﺧﻞ ﺣﻴﺎﺕ ﺷﻮﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﻳﺎ ﺩﻭ ﭘﺎ ﺩﺭ ﻧﺎ ﹺﺭ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮﻱ. 9ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﺸﻤﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻟﻐﺰﺵ ﺩﻫﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﻠﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺣﻴﺎﺕ ﺷﻮﻱ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺟﻬﻨﹼﻢ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮﻱ. 10ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺻﻐﺎﺭ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﺸﻤﺎﺭﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻼﺋﻜﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺗﺎ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺨﺸﺪ. 12ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ ،ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺻﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻢ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺁﻥ ﻧﻮﺩ ﻭ ﻧﹸﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﺁﻥ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﺩ؟ 13ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺗﹼﻔﺎﻗﹰﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺑﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻳﻜﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻛﻪ ﮔﻢ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 14ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﭼﻜﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﮔﺮﺩﺩ . 15ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺧﻠﻮﺕ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﻛﻦ .ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻲ؛ 16ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺸﻨﻮﺩ ،ﻳﻚ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﻭ ﻳﺎ ﺳﻪ ﺷﺎﻫﺪ ،ﻫﺮ ﺳﺨﻨﻲ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻮﺩ. 17ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﺨﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭ ﺩ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﮕﻮ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻳﺎ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﺪﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺸﺎﻳﻴﺪ ،ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 19ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺘﹼﻔﻖ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﻭ ﻳﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮﻡ(. 21ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻄﺮﺱ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻄﺎ ﻭﺭﺯﺩ ،ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ؟ 779
22ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ! 23ﺍﺯ ﺁﻧﺠﻬﺖ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺩﺍﺷﺖ. 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﻜﺎﺭ ﺑﻮﺩ. 25ﻭ ﭼﻮﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﺩﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺍﻭ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ،ﻃﻠﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺻﻮﻝ ﻛﻨﻨﺪ. 26ﭘﺲ ﺁﻥ ﻏﻼﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ? :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﻣﺮﺍ ﻣﻬﻠﺖ ﺩﻩ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺩﺍ ﻛﻨﻢ. 27ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻗﺎﻱ ﺁﻥ ﻏﻼﻡ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﺮﺽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 28ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻏﻼﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﻘﻄﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺻﺪ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻃﻠﺐ ﺩﺍﺷﺖ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻠﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻓﺸﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ? :ﻃﻠﺐ ﻣﺮﺍ ﺍﺩﺍ ﻛﻦ! 29ﭘﺲ ﺁﻥ ﻫﻤﻘﻄﺎﺭ ﺑﺮ ﭘﺎﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ? :ﻣﺮﺍ ﻣﻬﻠﺖ ﺩﻩ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭ ﺩ ﻛﻨﻢ. 30ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﺎ ﻗﺮﺽ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﻛﻨﺪ. 31ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻘﻄﺎﺭﺍﻥ ﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 32ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻮﻻﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻏﻼﻡ ﺷﺮﻳﺮ ،ﺁﻳﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﻗﺮﺽ ﺭﺍ ﻣﺤﺾ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺒﺨﺸﻴﺪﻡ؟ 33ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻻﺯﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﻘﻄﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺣﻢ ﻛﻨﻲ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﺣﻢ ﻛﺮﺩﻡ؟ 34ﭘﺲ ﻣﻮﻻﻱ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻠﹼﺎﺩﺍﻥ ﺳﭙﺮﺩ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺮﺽ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ. 35ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻧﺒﺨﺸﺪ . 19 ﻥ ﺁﻣﺪ. 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﺍﺯ ﺟﻠﻴﻞ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﺪﻭﺩ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭ ﺩ 2ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 3ﭘﺲ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺩ ،ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻋﻠﹼﺘﻲ ﻃﻼﻕ ﺩﻫﺪ؟ 4ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻖ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺁﻓﺮﻳﺪ، 5ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﺮﺩ ،ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻳﻚ ﺗﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ؟ 6ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﺗﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﺪﺍ ﻧﺴﺎﺯﺩ. 7ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺭﺍ ﻃﻼﻗﻨﺎﻣﻪ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻲ ﺷﻤﺎ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻼﻕ ﺩﻫﻴﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮﺩ. 8ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﻨﮕﺪﻟ ﹺ 9ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻐﻴﺮ ﻋﻠﹼﺖ ﺯﻧﺎ ﻃﻼﻕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻧﻜﺎﺡ ﻛﻨﺪ ،ﺯﺍﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺯﻥ ﻣﻄﻠﹼﻘﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻧﻜﺎﺡ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻧﺎ ﻛﻨﺪ . 10ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﮔﺮ ﺣﻜﻢ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺎ ﺯﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻧﻜﺎﺡ ﻧﻜﺮﺩﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ! 11ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻠﻖ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ ،ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﹶﺼﻲ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻜﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺘﻮﻟﹼﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺼﻲ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﺼﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﺼﻲ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺼﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺁﻧﻜﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﭙﺬﻳﺮﺩ(. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭼﻨﺪ ﺑﭽﺔ ﻛﻮﭼﻚ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺩﻋﺎ ﻛﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 14ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻧﻜﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻬﺎﺳﺖ. 15ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. 16ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺷﺨﺼﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻧﻴﻜﻮ ،ﭼﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻳﺎﺑﻢ؟ 17ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺟﺰ ﺧﺪﺍ ﻓﻘﻂ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﺣﻴﺎﺕ ﺷﻮﻱ ،ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ. 18ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺣﻜﺎﻡ؟ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﻗﺘﻞ ﻣﻜﻦ ،ﺯﻧﺎ ﻣﻜﻦ ،ﺩﺯﺩﻱ ﻣﻜﻦ ،ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﺪﻩ، 19ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﺮﻣﺖ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭ. 20ﺟﻮﺍﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ .ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﭼﻪ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﺳﺖ؟ 21ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﻮﻱ ،ﺭﻓﺘﻪ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻭﺵ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﻨﺠﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﻣﺮﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻧﻤﺎ. 22ﭼﻮﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺩﻝ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ. 23ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺷﻮﺍﺭﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 24ﻭ ﺑﺎﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺳﻮﺯﻥ ،ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﺧﻮﻝ ﺷﺨﺺ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ. 25ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻐﺎﻳﺖ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﮔﺸﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﺲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ؟ 26ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ. 27ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻄﺮﺱ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎ ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ .ﭘﺲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ 780
28ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ،ﺩﺭ ﻣﻌﺎﺩ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﻴﻨﺪ ،ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻛﺮﺳﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺒﻂ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 29ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ،ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﻳﺎ ﭘﺪﺭ ﻳﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﻳﺎ ﺯﻥ ﻳﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻳﺎ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩ ،ﺻﺪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻭﺍﺭﺕ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 30ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺴﺎ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻛﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ،ﺍﻭﻟﻴﻦ! 20 1ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﻋﻤﻠﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺰﺩ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 2ﭘﺲ ﺑﺎ ﻋﻤﻠﻪ ،ﺭﻭﺯﻱ ﻳﻚ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 3ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻮﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺑﻴﻜﺎﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺩﻳﺪ. ﻖ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ .ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 4ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺣ 5ﺑﺎﺯ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺸﻢ ﻭ ﻧﻬﻢ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩ. 6ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﺭﻓﺘﻪ ،ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﻜﺎﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻳﺎﻓﺖ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﻜﺎﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺁﻳﺪ؟ ﻖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 7ﮔﻔﺘﻨﺪﺵ :ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺰﺩ ﻧﮕﺮﻓﺖ .ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺣ 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻣﺰﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻣﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﻛﻦ. 9ﭘﺲ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺳﺎﻋﺘﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻫﺮ ﻧﻔﺮﻱ ﺩﻳﻨﺎﺭﻱ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 10ﻭ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ .ﻭﻟﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻫﺮ ﻧﻔﺮﻱ ﺩﻳﻨﺎﺭﻱ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 11ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ، 12ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺧﺮﻳﻦ ،ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺳﺨﺘﻲ ﻭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺭﻭﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻣﺴﺎﻭﻱ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ؟ 13ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺭﻓﻴﻖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻇﻠﻤﻲ ﻧﻜﺮﺩﻡ .ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺩﻳﻨﺎﺭﻱ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺪﺍﺩﻱ؟ ﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮﻭ .ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﺁﺧﺮﻱ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺩﻫﻢ. 14ﺣ 15ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻜﻨﻢ؟ ﻣﮕﺮ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻫﺴﺘﻢ؟ 16ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻢ(. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻱ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ: 18ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻢ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺣﻜﻢ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ، 19ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﭙﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 20ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﹺﺯﺑﹺﺪﻱ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩ. 21ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺩﺍﺭﻱ؟ ﮔﻔﺖ :ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺗﻮ ،ﻳﻜﻲ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺗﻮ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ. 22ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ .ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺎﺳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻢ ،ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺗﻌﻤﻴﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻢ ،ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ؟ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ. 23ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺍﺯ ﻛﺎﺳﺔ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺗﻌﻤﻴﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻢ ،ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﭗ ﻣﻦ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﻫﻢ ،ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 24ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺩﻩ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﻧﺠﻴﺪﻧﺪ. 25ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﮔﺎﻩ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﹼﺎﻡ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺮﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺭﺅﺳﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﻠﹼﻄﻨﺪ. 26ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺧﺎﺩﻡ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ. 27ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺪﻡ ﺑﻮﺩ ،ﻏﻼﻡ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ. 28ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺗﺎ ﻣﺨﺪﻭﻡ ﺷﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻓﺪﺍ ﺳﺎﺯﺩ. 29ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ، 30ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﻛﻮﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﮔﺬﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩﺍ ،ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﻛﻦ! 31ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﻠﻖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺮﻳﺎﺩﻛﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩﺍ ،ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎ! 32ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻨﻢ؟ 33ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﺍﻳﻨﻚ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ! 34ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﻨﺎ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 21 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻴﺖ ﻓﺎﺟﻲ ﻧﺰﺩ ﻛﻮﻩ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺷﺪﻧﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ، 781
2ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﻳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ،ﺍﻻﻏﻲ ﺑﺎ ﻛﺮﻩ ﺍﺵ ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ .ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 3ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻨﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪﻳﻨﻬﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻓﻲ ﻻﻓﻮﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 4ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ 5ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﹶﻬﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻮ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺑﺎ ﻓﺮﻭﺗﻨﻲ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﺑﺮ ﺣﻤﺎﺭ ﻭ ﺑﺮ ﻛﺮﻩ ﺍﻻﻍ. 6ﭘﺲ ﺷﺎﮔﺮﺍﺩﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﺑﻌﻤﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ 7ﻭ ﺍﻻﻍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﺮﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ. 8ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ،ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻌﻲ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﮔﺴﺘﺮﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺟﻤﻌﻲ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻭ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﻮﺷﻴﻌﺎﻧﺎ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩﺍ ،ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ! ﻫﻮﺷﻴﻌﺎﻧﺎ ﺩﺭ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻴﻦ! 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺷﺪ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺁﺷﻮﺏ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ؟ 11ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺒﻲ ﺍﺯ ﻧﺎﺻﺮﺓ ﺟﻠﻴﻞ. 12ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺮﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﻭﺵ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﺨﺘﻬﺎﻱ ﺻﺮﺍﻓﺎﻥ ﻭ ﻛﺮﺳﻴﻬﺎﻱ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻓﺮﻭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ. 13ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺩﻋﺎ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﻐﺎﺯﺓ ﺩﺯﺩﺍﻧﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ. 14ﻭ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﺷﻼﻥ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 15ﺍﻣﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﻋﺠﺎﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻫﻮﺷﻴﻌﺎﻧﺎ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩﺍ!) ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺩﻳﺪﻧﺪ، ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﮔﺸﺘﻪ، 16ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ؟ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻠﻲ ﻣﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻭ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭﮔﺎﻥ ﺣﻤﺪ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ؟ 17ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﺴﻮﻱ ﺑﻴﺖ ﻋﻨﹾﻴﺎ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩ. 18ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﺮﺍﺟﻬﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺷﺪ. 19ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺭﺍﻩ ﻳﻚ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺩﻳﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺟﺰ ﺑﺮﮒ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺎﻓﺖ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻴﻮﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺸﻮﺩ! ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺧﺸﻜﻴﺪ! 20ﭼﻮﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻭﺩ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ! 21ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ﻭ ﺷﻚ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ،ﻧﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺷﺪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ. 22ﻭ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ(. 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻗﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 24ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻨﻲ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻢ .ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﻳﻴﺪ ،ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ: 25ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻲ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩ؟ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ؟ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻳﺪ. 26ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﺭﺍ ﻧﺒﻲ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ. 27ﭘﺲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ .ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 28ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ .ﻧﺰﺩ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﻮ. 29ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ .ﺍﻣﺎ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﺮﻓﺖ. 30ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ .ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ .ﻭﻟﻲ ﻧﺮﻓﺖ. 31ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻭﻟﻲ .ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ، 32ﺯﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺪﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻫﺎ ﺑﺪﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻳﺪ ،ﺁﺧﺮ ﻫﻢ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻧﺸﺪﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﺪ. ﭼ ﺮﺧﹸﺸﺘﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺟﻲ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ 33ﻭ ﻣﺜﹶﻠﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ :ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﹶﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﻄﻴﺮﻩ ﺍﻱ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩﻩ ،ﻋﺎﺯﻡ ﺳﻔﺮ ﺷﺪ. 34ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻮﻡ ﻣﻴﻮﻩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ،ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ. 35ﺍﻣﺎ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﻏﻼﻣﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 782
36ﺑﺎﺯ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 37ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﺣﺮﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 38ﺍﻣﺎ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﻭﺍﺭﺙ ﺍﺳﺖ .ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻴﻢ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺛﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻳﻢ. 39ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﻛﺸﺘﻨﺪ. 40ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻟﻚ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ؟ 41ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺁﻥ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﭙﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻢ ﺑﺪﻭ ﺩﻫﻨﺪ. 42ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﺎﺭﺍﻧﺶ ﺭ ﺩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺮ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ. 43ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ،ﻋﻄﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 44ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺍﻓﺘﺪ ،ﻣﻨﻜﺴﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﻓﺘﺪ ،ﻧﺮﻣﺶ ﺳﺎﺯﺩ. 45ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻣﺜﻠﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 46ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺒﻲ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. 22 1ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﺜﹶﻠﻬﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ : 2ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻛﺮﺩ. 3ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. 4ﺑﺎﺯ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩ? :ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺭﻳﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ. 5ﻭﻟﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻲ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﻓﺖ. 6ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻛﺸﺘﻨﺪ. 7ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻏﻀﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺁﻥ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺧﺖ. 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. 9ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﺷﻮﺍﺭﻉ ﻋﺎﻣﻪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ. 10ﭘﺲ ﺁﻥ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺍﺯ ﻣﺠﻠﺴﻴﺎﻥ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﮔﺸﺖ. 11ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺠﻬﺖ ﺩﻳﺪﻥ ﺍﻫﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﺔ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 12ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻋﺰﻳﺰ ﭼﻄﻮﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻱ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﺔ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻧﺪﺍﺭﻱ؟ ﺍﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻳﺪ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﮔﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﻛﻢ. 15ﭘﺲ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺷﻮﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 16ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺳﺘﺎﺩﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﻙ ﻧﺪﺍﺭﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻠﻖ ﻧﻤﻲ ﻧﮕﺮﻱ. 17ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ ﺭﺃﻱ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ .ﺁﻳﺎ ﺟﺰﻳﻪ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﺭﻭﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ 18ﻋﻴﺴﻲ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ،ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 19ﺳﻜﹼﺔ ﺟﺰﻳﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﻨﺎﺭﻱ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 20ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﺭﻗﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻥ ﻗﻴﺼﺮ .ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺎﻝ ﻗﻴﺼﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﺍﺩﺍ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ! 21ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﺁ 22ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ. 23ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ،ﺻﺪﻗﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ، 24ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺯﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻜﺎﺡ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺴﻠﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 25ﺑﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻤﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭﻻﺩﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩ. 26ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﻭ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ. 27ﻭ ﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺩ. 28ﭘﺲ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ،ﺯﻥ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؟ 29ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ، 783
30ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ،ﻧﻪ ﻧﻜﺎﺡ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻧﻜﺎﺡ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻼﺋﻜﺔ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 31ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ،ﺁﻳﺎ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ، 32ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺧﺪﺍ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ؟ ﺧﺪﺍ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﺖ(. 33ﻭ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭﻱ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ. 34ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﺪﻭﻗﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺠﺎﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 35ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻓﻘﻴﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 36ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﻛﺪﺍﻡ ﺣﻜﻢ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ؟ 37ﻋﻴﺴﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺩﻝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻔﺲ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻓﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎ. 38ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺣﻜﻢ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺍﻋﻈﻢ. 39ﻭ ﺩﻭﻡ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎ. ﺻﺤﻒ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻣﺘﻌﻠﹼﻖ ﺍﺳﺖ. 40ﺑﺪﻳﻦ ﺩﻭ ﺣﻜﻢ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻭ ﹸ 41ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ، 42ﮔﻔﺖ :ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ؟ ﺍﻭ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩ. 43ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﭼﻄﻮﺭ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ؟ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: 44ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺎﻱ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺎﺯﻡ. 45ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ 46ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻗﺪﺭﺕ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﺮﺃﺕ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻤﻮﺩ. 23 1ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﺮﺩﻩ، 2ﮔﻔﺖ :ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 3ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺜﻞ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺎﺭﻫﺎﻱ ﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﻫﻨﺪ. 5ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﻡ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ .ﺣﻤﺎﻳﻠﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺮﻳﺾ ﻭ ﺩﺍﻣﻨﻬﺎﻱ ﻗﺒﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ، 6ﻭ ﺑﺎﻻ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺩﺭ ﺿﻴﺎﻓﺘﻬﺎ ﻭ ﻛﺮﺳﻴﻬﺎﻱ ﺻﺪﺭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ، 7ﻭ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻗﺎ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ. 8ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺁﻗﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﺸﻮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻳﻜﻲ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻨﺪ. 9ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ،ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﻳﻜﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﺖ. 10ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﺸﻮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻳﻜﻲ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺴﻴﺢ. 11ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺧﺎﺩﻡ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺧﺎﺩﻡ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩ 12ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﺪ ،ﭘﺴﺖ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺗﻦ ﺳﺎﺯﺩ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﮔﺮﺩﺩ. 13ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭ ﻛﻪ ﺩ ﹺﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺧﻮﻝ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ. 14ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻠﻌﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺭﻳﺎ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﻃﻮﻳﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؛ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻋﺬﺍﺏ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 15ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑ ﺮ ﻭ ﺑﺤﺮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﻳﺪﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﭘﺴﺖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ،ﭘﺴﺮ ﺟﻬﻨﹼﻢ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ! 16ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﺎﻥ ﻛﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ?ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎﻛﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻼﻱ ﻫﻴﻜﻞ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﻭﻓﺎ ﻛﻨﺪ. 17ﺍﻱ ﻧﺎﺩﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﺎﻥ ،ﺁﻳﺎ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﻓﻀﻞ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ؟ ﻃﻼ ﻳﺎ ﻫﻴﻜﻠﻲ ﻛﻪ ﻃﻼ ﺭﺍ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؟ 18ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎﻛﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺩﺍ ﻛﻨﺪ. 19ﺍﻱ ﺟﻬﺎﻝ ﻭ ﻛﻮﺭﺍﻥ ،ﻛﺪﺍﻡ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺳﺖ؟ ﻫﺪﻳﻪ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻛﻪ ﻫﺪﻳﻪ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 20ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ 21ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ 22ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺑﻪ ﻛﺮﺳﻲ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ (.
784
23ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭ ﻛﻪ ﻧﻌﻨﺎﻉ ﻭ ﺷﺒﺖ ﻭ ﺯﻳﺮﻩ ﺭﺍ ﻋﺸﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺍﻋﻈﻢ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺷﺮﻳﻌﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ! ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺗﺮﻙ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 24ﺍﻱ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﺎﻥ ﻛﻮﺭ ﻛﻪ ﭘﺸﻪ ﺭﺍ ﺻﺎﻓﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺷﺘﺮ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ! 25ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﺍﺯ ﺟﺒﺮ ﻭ ﻇﻠﻢ ﺍﺳﺖ. 26ﺍﻱ ﻓﺮﻳﺴﻲ ﻛﻮﺭ ،ﺍﻭﻝ ﺩﺭﻭﻥ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯ ﺗﺎ ﺑﻴﺮﻭﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﻃﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ! 27ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻗﺒﻮﺭ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ،ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻧﺠﺎﺳﺎﺕ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ! 28ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻇﺎﻫﺮﹰﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻋﺎﺩﻝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎﻃﻨﹰﺎ ﺍﺯ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﻱ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 29ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭ ﻛﻪ ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺪﻓﻨﻬﺎﻱ ﺻﺎﺩﻗﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﻨﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ، 30ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ?ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﺩﺭ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺮﻳﻚ ﻧﻤﻲ ﺷﺪﻳﻢ!? 31ﭘﺲ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 32ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻤﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﻛﻨﻴﺪ! 33ﺍﻱ ﻣﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﻓﻌﻲ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺟﻬﻨﹼﻢ ﻓﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ؟ 34ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺣﻜﻤﺎﺀ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﺧﻮﺩ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺯﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺭﺍﻧﺪ، 35ﺗﺎ ﻫﻤﺔ ﺧﻮﻧﻬﺎﻱ ﺻﺎﺩﻗﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺻﺪﻳﻖ ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺑﺮﺧﻴﺎ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻴﻜﻞ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻛﺸﺘﻴﺪ. 36ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ(! 37ﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﻗﺎﺗﻞ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻣﺮﺳﻼﻥ ﺧﻮﺩ! ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻢ ،ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻏﻲ ﻛﻪ ﺟﻮﺟﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻴﺪ! 38ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 39ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ(. 24 1ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﻓﺖ .ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻋﻤﺎﺭﺗﻬﺎﻱ ﻫﻴﻜﻞ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪ. 2ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ؟ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ! 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻛﻲ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺗﻮ ﻭ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻴﺴﺖ. 4ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻧﻜﻨﺪ! 5ﺯﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺑﺴﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 6ﻭ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﻨﻴﺪ .ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﺸﻮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﻮﻉ ﻫﻤﻪ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻴﺴﺖ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻮﻣﻲ ﺑﺎ ﻗﻮﻣﻲ ﻭ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﺑﺎ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻗﺤﺘﻴﻬﺎ ﻭ ﻭﺑﺎﻫﺎ ﻭ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ. 8ﺍﻣﺎ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﺯﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺳﭙﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﻛﻨﻨﺪ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻟﻐﺰﺵ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﻔﺮﺕ ﮔﻴﺮﻧﺪ. 11ﻭ ﺑﺴﺎ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﹶﻛﺬﹶﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﻨﻨﺪ. 12ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺳﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 13ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﺪ ،ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ. ﺕ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ(. 14ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺸﺎﺭ 15ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻣﻜﺮﻭ ﻩ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﹶﺪ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﺰﺩ؛ 17ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺠﻬﺖ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ؛ 18ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺠﻬﺖ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺩ. 19ﻟﻴﻜﻦ ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﺑﺴﺘﻨﺎﻥ ﻭ ﺷﻴﺮﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ! 20ﭘﺲ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﺒﺖ ﻧﺸﻮﺩ، 785
21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ! 22ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺎﻡ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻧﺸﺪﻱ ،ﻫﻴﭻ ﺑﺸﺮﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻴﺎﻓﺘﻲ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ،ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ(. 23ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻜﻨﻴﺪ، 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻥ ﻛﺎﺫﺏ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﻛﺬﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻋﻼﻣﺎﺕ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻋﻈﻴﻤﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮﺩﻱ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪﻱ. 25ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻡ. 26ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﺳﺖ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﺮﻭﻳﺪ ﻳﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻜﻨﻴﺪ، 27ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺮﻕ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﺳﺎﻃﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻐﺮﺏ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻇﻬﻮﺭ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 28ﻭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﺭﻱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻛﺮﻛﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ. 29ﻭ ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ،ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺪﻫﺪ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺰﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﺗﻬﺎﻱ ﺍﻓﻼﻙ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﮔﺮﺩﺩ. 30ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻼﻣﺖ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ،ﺟﻤﻴﻊ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻴﻨﻪ ﺯﻧﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺑﺮﺍﻫﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ،ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ؛ 31ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺻﻮﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻫﺎﻱ ﺍﺭﺑﻌﻪ ﺍﺯ ﻛﺮﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﻜﺮﺍﻥ ﻓﻠﻚ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 32ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﻣﺜﻠﺶ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﺵ ﻧﺎﺯﻙ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﮔﻬﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ. 33ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻴﺪ ،ﺑﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺍﺳﺖ. 34ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ. 35ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺍﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺯﺍﻳﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ(. 36ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﻃﻠﹼﺎﻉ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﺣﺘﱠﻲ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺟﺰ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺲ. 37ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻳﺎﻡ ﻧﻮﺡ ﺑﻮﺩ ،ﻇﻬﻮﺭ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 38ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﻜﺎﺡ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻨﻜﻮﺣﻪ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻧﻮﺡ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﺸﺘﻲ ﮔﺸﺖ، 39ﻭ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻇﻬﻮﺭ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 40ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻳﻜﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﺷﻮﺩ. 41ﻭ ﺩﻭ ﺯﻥ ﺩﺳﺘﺂﺱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﻫﺎ ﺷﻮﺩ. 42ﭘﺲ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺩﺭ ﻛﺪﺍﻡ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 43ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﭼﻪ ﭘﺎﺱ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺩﺯﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻧﻘﺐ ﺯﻧﺪ. 44ﻟﻬﺬﺍ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﺒﺮﻳﺪ ،ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 45ﭘﺲ ﺁﻥ ﻏﻼﻡ ﺍﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﺍﻧﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻤﺎﺭﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻣﻌﻴﻦ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﻫﺪ؟ 46ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺁﻥ ﻏﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺩﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻳﺎﺑﺪ. 47ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻤﺎﺷﺖ. 48ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺁﻥ ﻏﻼﻡ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻥ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 49ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺯﺩﻥ ﻫﻤﻘﻄﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﺑﺎ ﻣﻴﮕﺴﺎﺭﺍﻥ، 50ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺁﻥ ﻏﻼﻡ ﺁﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﺪ، 51ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺼﻴﺒﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ(. 25 1ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺩﻩ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 2ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻨﺞ ﺩﺍﻧﺎ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 3ﺍﻣﺎ ﻧﺎﺩﺍﻧﺎﻥ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻫﻴﭻ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﺮﺩﻧﺪ. 4ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺍﻧﺎﻳﺎﻥ ،ﺭﻭﻏﻦ ﺩﺭ ﻇﺮﻑ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﻄﻮﻝ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪ ،ﻫﻤﻪ ﭘﻴﻨﻜﻲ ﺯﺩﻩ ،ﺧﻔﺘﻨﺪ. 6ﻭ ﺩﺭ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻭﻱ ﺑﺸﺘﺎﺑﻴﺪ. 7ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻣﺸﻌﻠﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺻﻼﺡ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻧﺎﻥ ،ﺩﺍﻧﺎﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﻫﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 9ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻧﺎﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﺎ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻔﺎﻑ ﻧﺪﻫﺪ .ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﺮﻳﺪ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺮﻳﺪ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 786
11ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﺑﺎﻛﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﻛﻦ. 12ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ. 13ﭘﺲ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﻋﺎﺯﻡ ﺳﻔﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩ، 15ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﭘﻨﺞ ﻗﻴﻄﺎﺭ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺩﻭ ﻭ ﺳﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺩﺍﺩ؛ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺭﺍ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﺵ ﻭ ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﻣﺘﻮﺟﺔ ﺳﻔﺮ ﺷﺪ. 16ﭘﺲ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﻨﺞ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﭘﻨﺞ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻮﺩ ﻛﺮﺩ. 17ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺩﻭ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﺩﻭ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ. 18ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻳﻚ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﻘﺪ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺕ ﻣﺪﻳﺪﻱ ،ﺁﻗﺎﻱ ﺁﻥ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﺧﻮﺍﺳﺖ. 20ﭘﺲ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﻨﺞ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﭘﻨﺞ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﭘﻨﺞ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮﺩﻱ ،ﺍﻳﻨﻚ ﭘﻨﺞ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻮﺩ ﻛﺮﺩﻡ. ﻚ ﻣﺘﺪﻳﻦ! ﺑﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻱ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻤﺎﺷﺖ .ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺧﻞ 21ﺁﻗﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺍﻱ ﻏﻼ ﹺﻡ ﻧﻴ ﺷﻮ! 22ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺩﻭ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﺩﻭ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻦ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻭ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻮﺩ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ. 23ﺁﻗﺎﻳﺶ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺍﻱ ﻏﻼﻡ ﻣﺘﺪﻳﻦ! ﺑﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻛﻢ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﻮﺩﻱ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﮔﻤﺎﺭﻡ .ﺩﺭ ﺧﻮﺷﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮ! 24ﭘﺲ ﺁﻧﻜﻪ ﻳﻚ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺩﺭﺷﺖ ﺧﻮﻳﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ ،ﺍﺯ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻜﺎﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺩﺭﻭﻱ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﻔﺸﺎﻧﺪﻩ ﺍﻱ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ، 25ﭘﺲ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﻔﺘﻢ .ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺳﺖ. 26ﺁﻗﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻏﻼ ﹺﻡ ﺷﺮﻳ ﹺﺮ ﺑﻴﻜﺎﺭﻩ! ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻜﺎﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﻣﻲ ﺩﺭﻭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﭙﺎﺷﻴﺪﻩ ﺍﻡ ،ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 27ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻧﻘﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺻﺮﺍﻓﺎﻥ ﺑﺪﻫﻲ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﺑﻴﺎﺑﻢ. 28ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺁﻥ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺩﻩ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺑﺪﻫﻴﺪ. 29ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 30ﻭ ﺁﻥ ﻏﻼﻡ ﺑﻲ ﻧﻔﻊ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻳﺪ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ( ?. 31ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻼﺋﻜﺔ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻳﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ، 32ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻗﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻥ ﻣﻴﺸﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺰﻫﺎ ﺟﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 33ﻭ ﻣﻴﺸﻬﺎ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﭗ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ. 34ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺍﻱ ﺑﺮﻛﺖ ﻳﺎﻓﺘﮕﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﮔﻴﺮﻳﺪ. 35ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﻃﻌﺎﻡ ﺩﺍﺩﻳﺪ ،ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺳﻴﺮﺁﺑﻢ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ،ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﺟﺎ ﺩﺍﺩﻳﺪ، 36ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻳﺪ ،ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮﺩﻡ ﻋﻴﺎﺩﺗﻢ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺣﺒﺲ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﻋﻴﺎﺩﺗﻢ ﺁﻣﺪﻳﺪ، 37ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻛﻲ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺍﺕ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﻃﻌﺎﻣﺖ ﺩﻫﻴﻢ ،ﻛﻲ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﺕ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ،ﺗﺎ ﺳﻴﺮﺁﺑﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ، 38ﻳﺎ ﻛﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻏﺮﻳﺐ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﺎ ﺩﻫﻴﻢ ﻳﺎ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﻢ، 39ﻭ ﻛﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺮﻳﺾ ﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻋﻴﺎﺩﺗﺖ ﻛﻨﻴﻢ؟ 40ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ؟ 41ﭘﺲ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﻣﻠﻌﻮﻧﺎﻥ ،ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 42ﺯﻳﺮﺍ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻧﺪﺍﺩﻳﺪ ،ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﺁﺏ ﻧﺪﺍﺩﻳﺪ، 43ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﺟﺎ ﻧﺪﺍﺩﻳﺪ ،ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ،ﻣﺮﻳﺾ ﻭ ﻣﺒﺤﻮﺱ ﺑﻮﺩﻡ ﻋﻴﺎﺩﺗﻢ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ. 44ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻛﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻳﺎ ﺗﺸﻨﻪ ﻳﺎ ﻏﺮﻳﺐ ﻳﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻳﺎ ﻣﺮﻳﺾ ﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺧﺪﻣﺘﺖ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ؟ 45ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﭼﻜﺎﻥ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ. 46ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ. 26 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ: 2ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﻋﻴﺪ ﻓﺤﺺ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﮔﺮﺩﺩ. 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﻧﺨﺎﻧﺔ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻛﻪ ﻗﻴﺎﻓﺎ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ، 4ﺷﻮﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. 787
5ﺍﻣﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻋﻴﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺁﺷﻮﺑﻲ ﺩﺭ ﻗﻮﻡ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺷﻮﺩ(. 6ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﻋﻨﻴﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺍﺑﺮﺹ ﺷﺪ، 7ﺯﻧﻲ ﺑﺎ ﺷﻴﺸﻪ ﺍﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﭼﻮﻥ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻱ ﺭﻳﺨﺖ. 8ﺍﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻏﻀﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺮﺍﻑ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 9ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻋﻄﺮ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﮔﺮﺍﻥ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 10ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﺯﻥ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ. 12ﻭ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻄﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺪﻧﻢ ﻣﺎﻟﻴﺪ ،ﺑﺠﻬﺖ ﺩﻓﻦ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻛﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺠﻬﺖ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺍﻭ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍﻱ ﺍﺳﺨﺮﻳﻮﻃﻲ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﺭﻓﺘﻪ، 15ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﭼﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻢ؟ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻲ ﭘﺎﺭﺓ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﻓﺮﺻﺖ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﺪ . 17ﭘﺲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻋﻴﺪ ﻓﻄﻴﺮ ،ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻓﺼﺢ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻱ؟ 18ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ،ﻧﺰﺩ ﻓﻼﻥ ﻛﺲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻭﻗﺖ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﻭ ﻓﺼﺢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺻﺮﻑ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 19ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﺼﺢ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 20ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﻨﺸﺴﺖ. 21ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺬﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ! 22ﭘﺲ ﺑﻐﺎﻳﺖ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ،ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺳﺨﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺁﻧﻢ؟ 23ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻗﺎﺏ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ،ﻫﻤﺎﻥ ﻛﺲ ﻣﺮﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ! 24ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺭﺣﻠﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻧﻜﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺪﺳﺖ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮﺩ! ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﹼﺪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻲ! 25ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻭﻱ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺁﻧﻢ؟ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻲ! 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺬﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﻥ ﻣﻦ. 27ﻭ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺷﻜﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ، 28ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺠﻬﺖ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 29ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﺓ ﻣ ﻮ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﻮﺩ ،ﺗﺎﺯﻩ ﺁﺷﺎﻣﻢ. 30ﭘﺲ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻛﻮﻩ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 31ﺍﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺸﺐ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﻟﻐﺰﺵ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻳﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﻢ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﮔﻠﻪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 32ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﻢ ،ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ. 33ﭘﻄﺮﺱ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻫﻤﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﻟﻐﺰﺵ ﺧﻮﺭﻧﺪ ،ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺭﻡ. 34ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺑﺎﻧﮓ ﺯﺩﻥ ﺧﺮﻭﺱ ،ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ! 35ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﺮﺩﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻻﺯﻡ ﺷﻮﺩ ،ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻜﻨﻢ! ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 36ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺟﺘﺴﻴﻤﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻢ. 37ﻭ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺯﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻭ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺷﺪ. 38ﭘﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻧﹶﻔﹾﺲ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﺍﹶﻟﹶﻢ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 39ﭘﺲ ﻗﺪﺭﻱ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ،ﺍﮔﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺭﺩ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻦ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺗﻮ. 40ﻭ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﺎﻓﺖ .ﻭ ﺑﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻴﺪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ؟ 41ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﺪ! ﺭﻭﺡ ﺭﺍﻏﺐ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺟﺴﻢ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ. 42ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺎﺯ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ،ﺍﮔﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺭﺩ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﺑﺸﻮﺩ. 43ﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﺎﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 44ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﻓﻌﺔ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﻼﻡ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩ.
788
45ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺎﺑﻘﻲ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻛﻨﻴﺪ .ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮﺩ. 46ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﺑﺮﻭﻳﻢ .ﺍﻳﻨﻚ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ! 47ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺅﺳﺎﺀ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻗﻮﻡ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 48ﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻪ ﺯﻧﻢ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. 49ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺳﻼﻡ ﻳﺎ ﺳﻴﺪﻱ! ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪ. 50ﻋﻴﺴﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺭﻓﻴﻖ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺁﻣﺪﻱ؟ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 51ﻭ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻏﻼﻑ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺑﺮ ﻏﻼﻡ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻮﺷﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩ. 52ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻏﻼﻑ ﻛﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﮔﻴﺮﺩ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﻼﻙ ﮔﺮﺩﺩ. 53ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻱ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻓﻮﺝ ﺍﺯ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺯﺩ؟ 54ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﺘﺐ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺸﻮﺩ؟ 55ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﮔﻔﺖ :ﮔﻮﻳﺎ ﺑﺮ ﺩﺯﺩ ﺑﺠﻬﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻴﻐﻬﺎ ﻭ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻳﺪ! ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﺪ. 56ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻛﺘﺐ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ .ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻨﺪ. 57ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻗﻴﺎﻓﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺟﻤﻊ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺩﻧﺪ. 58ﺍﻣﺎ ﭘﻄﺮﺱ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ. 59ﭘﺲ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺷﻮﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﺮ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ، 60ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ .ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﭼﻨﺪ ﺷﺎﻫﺪ ﺩﺭﻭﻍ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ .ﺁﺧﺮ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺁﻣﺪﻩ، 61ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﮔﻔﺖ :ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯﺵ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 62ﭘﺲ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﻫﻴﭻ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻲ؟ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ؟ 63ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺎﻧﺪ! ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺭﻭﻱ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺣ ﻲ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ 64ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ! ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻗﻮﺕ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺍﺑﺮﻫﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ! 65ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﺎﻙ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺖ! ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﻮﺩ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻛﻔﺮﺵ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ! 66ﭼﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ؟ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻗﺘﻞ ﺍﺳﺖ! 67ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﺭﻭﻳﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺳﻴﻠﻲ ﺯﺩﻩ، 68ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﻣﺴﻴﺢ ،ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻦ! ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟( 69ﺍﻣﺎ ﭘﻄﺮﺱ ﺩﺭ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﻮﺩﻱ! 70ﺍﻭ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ! 71ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﻫﻠﻴﺰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ،ﻛﻨﻴﺰﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﺍﺳﺖ! 72ﺑﺎﺯ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ. 73ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﻱ ،ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻟﻬﺠﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﻻﻟﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ! 74ﭘﺲ ﺁﻏﺎﺯ ﻟﻌﻦ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ .ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﺮﻭﺱ ﺑﺎﻧﮓ ﺯﺩ. 75ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻄﺮﺱ ﺳﺨﻦ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺑﺎﻧﮓ ﺯﺩﻥ ﺧﺮﻭﺱ ،ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ .ﭘﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ. 27 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﺷﺪ ،ﻫﻤﺔ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻗﻮﻡ ﺑﺮ ﻋﻴﺴﻲ ﺷﻮﺭﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 2ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻨﻄﻴﻮﺱ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﻭﺍﻟﻲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 3ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ،ﭼﻮﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻓﺘﻮﺍ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺳﻲ ﭘﺎﺭﺓ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺭ ﺩ ﻛﺮﺩﻩ، 4ﮔﻔﺖ :ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ .ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﺭﺍ ﭼﻪ ،ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻧﻲ! 5ﭘﺲ ﺁﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻔﻪ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﺍﻣﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﻧﺒﻬﺎ ﺍﺳﺖ. 7ﭘﺲ ﺷﻮﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺒﻠﻎ ،ﻣﺰﺭﻋﺔ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﻘﺒﺮﺓ ﻏﹸﺮﺑﺎﺀ ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ. ﻞ ﺍﻟﺪﻡ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ. ﺤ ﹾﻘ ﹸ 8ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ،ﺁﻥ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑ
789
9ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺭﻣﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﺳﻲ ﭘﺎﺭﺓ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺑﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﻗﻴﻤﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻗﻴﻤﺖ ﮔﺬﺍﺭﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ. 11ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﺍﻟﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﻭﺍﻟﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ! 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻫﻴﭻ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩ. 13ﭘﺲ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻱ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ؟ 14ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ،ﻳﻚ ﺳﺨﻦ ﻫﻢ ﻧﮕﻔﺖ ،ﺑﻘﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﻭﺍﻟﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪ. 15ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻋﻴﺪﻱ ،ﺭﺳﻢ ﻭﺍﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ،ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 16ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ،ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻣﺸﻬﻮﺭ ،ﺑﺮﹶﺍﺑﺎ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ. ﻃﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻛﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﻨﻢ؟ ﺑﺮﹶﺍﺑﺎ ﻳﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ؟ 17ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ،ﭘﻴﻼ ﹸ 18ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺴﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 19ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻧﺶ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮﺩﻡ. 20ﺍﻣﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﹶﺍﺑﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 21ﭘﺲ ﻭﺍﻟﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺠﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﻢ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮﺍﺑﺎ ﺭﺍ. 22ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺷﻮﺩ! 23ﻭﺍﻟﻲ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ؟ ﭼﻪ ﺑﺪﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺷﻮﺩ! 24ﭼﻮﻥ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺛﻤﺮﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﺷﻮﺏ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺁﺏ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﭘﻴﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺑﺮﻱ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻋﺎﺩﻝ .ﺷﻤﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ. 25ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﺎﺩ! 26ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﺑﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺯﺩﻩ ،ﺳﭙﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻛﻨﻨﺪ. 27ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﻭﺍﻟﻲ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻓﻮﺝ ﺭﺍ ﮔﺮﺩ ﻭﻱ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 28ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻟﺒﺎﺱ ﻗﺮﻣﺰﻱ ﺑﺪﻭ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ، 29ﻭ ﺗﺎﺟﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﺭ ﺑﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﮔﺬﺍﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻲ ﺑﺪﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﻭﻱ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩﻩ ،ﺍﺳﺘﻬﺰﺍﻛﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺳﻼﻡ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩ! 30ﻭ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﻧﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ. 31ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻱ ﻛﻨﺪﻩ ،ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 32ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺷﺨﺼﻲ ﻗﻴﺮﻭﺍﻧﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻧﺎﻡ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺑﺮﺩﻥ ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 33ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﺠﺘﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺎﺳﻪ ﺳﺮ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ، 34ﺳﺮﻛﺔ ﻣﻤﺰﻭﺝ ﺑﻪ ﻣ ﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﭼﺸﻴﺪ ،ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﺑﻨﻮﺷﺪ. 35ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺭﺧﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺧﺖ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻦ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ. 36ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. 37ﻭ ﺗﻘﺼﻴﺮﻧﺎﻣﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮﺵ ﺁﻭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻋﻴﺴﻲ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩ! 38ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻭ ﺩﺯﺩ ﻳﻜﻲ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮ ﭼﭙﺶ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺷﺪﻧﺪ. 39ﻭ ﺭﻫﮕﺬﺭﺍﻥ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻛﻔﺮﮔﻮﻳﺎﻥ 40ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻩ .ﺍﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺍﺯ ﺻﻠﻴﺐ ﻓﺮﻭﺩ ﺑﻴﺎ! 41ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺎ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍﻛﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ: 42ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ .ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﺻﻠﻴﺐ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﻢ! 43ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺑﺪﻭ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ! 44ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺩﺯﺩ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 45ﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺸﻢ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻬﻢ ،ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ. ﺳ ﺒ ﹾﻘﺘﻨﻲ .ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻟﻬﻲ ﺍﻟﻬﻲ ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻱ. 46ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻬﻢ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻠﻲ ﺍﻳﻠﻲ ﻟﹶﻤﺎ 47ﺍﻣﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 48ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭﻳﺪﻩ ،ﺍﺳﻔﻨﺠﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺳﺮﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﺪ. 49ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ. 790
50ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﻴﺤﻪ ﺯﺩﻩ ،ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 51ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﭘﺮﺩﺓ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ، 52ﻭ ﻗﺒﺮﻫﺎ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺑﺪﻧﻬﺎﻱ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﻛﻪ ﺁﺭﺍﻣﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ، 53ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻭﻱ ،ﺍﺯ ﻗﺒﻮﺭ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻧﺪ. 54ﺍﻣﺎ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﻭ ﺭﻓﻴﻘﺎﻧﺶ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻓﻲ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ. 55ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻠﻴﻞ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ، 56ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻤﻠﻪ ،ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺠﺪﻟﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻳﻮﺷﺎﺀ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹺﺯﺑﹺﺪﻱ. 57ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺖ ﻋﺼﺮ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺷﺨﺼﻲ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺭﺍﻣﻪ ،ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺎﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻮﺩ، 58ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺟﺴﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. ﻥ ﭘﺎﻙ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ، 59ﭘﺲ ﻳﻮﺳﻒ ﺟﺴﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺘﺎ 60ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺒﺮﻱ ﻧﻮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻥ ﻏﻠﻄﺎﻧﻴﺪ ،ﺑﺮﻓﺖ. 61ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺠﺪﻟﻴﻪ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻗﺒﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 62ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺗﻬﻴﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ، 63ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭﻗﺘﻲ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﻡ. 64ﭘﺲ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﻗﺒﺮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻤﺮﺍﻫﻲ ﺁﺧﺮ ،ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﻮﺩ. 65ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﺷﻤﺎ ﻛﺸﻴﻜﭽﻴﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﺪ .ﺑﺮﻭﻳﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﻴﺪ. 66ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻗﺒﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﺸﻴﻜﭽﻴﺎﻥ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 28 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺒﺖ ،ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻓﺠ ﹺﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻫﻔﺘﻪ ،ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺠﺪﻟﻴﻪ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﺩﻳﺪﻥ ﻗﺒﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 2ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺣﺎﺩﺙ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺰﻭﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩ ﹺﺭ ﻗﺒﺮ ﻏﻠﻄﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻨﺸﺴﺖ. 3ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺑﺮﻕ ﻭ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻑ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺍﻭ ﻛﺸﻴﻜﭽﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 5ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ! ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﺎﻱ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ . 6ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﻴﺪ، 7ﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺭﻓﺘﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ .ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ. 8ﭘﺲ ،ﺍﺯ ﻗﺒﺮ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﻫﻨﺪ. 9ﻭ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺳﻼﻡ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ! ﭘﺲ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ! ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ(. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻛﺸﻴﻜﭽﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻣﻄﻠﹼﻊ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 12ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺷﻮﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻘﺮﺓ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ، 13ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﻳﺪﻧﺪ. 14ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﺵ ﺯﺩ ﻭﺍﻟﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺳﺎﺯﻳﻢ. 15ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻮﻝ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺍﺳﺖ. 16ﺍﻣﺎ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ. ﻚ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻌﻀﻲ ﺷ 18ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 19ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻫﻤﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳ ﹺﻢ ﺍﺏ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻴﺪ 20ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻮﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻨﺪ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺗﺎ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. ﺁﻣﻴﻦ.
791
ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﺮﻗﹸﺲ 1 1ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ. 2ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﺷﻌﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﺩ. 3ﺻﺪﺍﻱ ﻧﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﻃﹸﺮﻕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 4ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. ﺳﻜﹶﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﺘﺮﻑ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺩ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺯ ﻭ ﺑﻮﻡ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ 6ﻭ ﻳﺤﻴﻲ ﺭﺍ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﺯ ﭘﺸﻢ ﺷﺘﺮ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻭﻱ ﺍﺯ ﻣﻠﺦ ﻭ ﻋﺴﻞ ﺑ ﺮﻱ. 7ﻭ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﺴﻲ ﺗﻮﺍﻧﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻻﻳﻖ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻭﺍﻝ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﻢ. 8ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﺍﺩﻡ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 9ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺯ ﻧﺎﺻﺮﺓ ﺟﻠﻴﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﹸﺍ ﺭ ﺩﻥ ﺍﺯ ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﺮﺁﻣﺪ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺒﻮﺗﺮﻱ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 11ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﺸﻨﻮﺩﻡ. 12ﭘﺲ ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﺭﻭﺡ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ. 13ﻭ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺣﻮﺵ ﺑﺴﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻱ ﻳﺤﻴﻲ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﺮﺩﻩ، 15ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﻭﻗﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ،ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺍﻧﺪﺭﻳﺎﺱ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻣﻲ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺻﻴﺎﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 17ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺁﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺻﻴﺎﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ. 18ﺑﻲ ﺗﺄﻣﻞ ﺩﺍﻣﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﺯ ﭘﻲ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 19ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻗﺪﺭﻱ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻦ ﹺﺯﺑﹺﺪﻱ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﺩﺍﻣﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺻﻼﺡ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 20ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺲ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﹺﺯﺑﹺﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺰﺩﻭﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﻛﻔﺮﻧﺎﺣﻮﻡ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﻲ ﺗﺄﻣﻞ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ، 22ﺑﻪ ﻗﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭﻱ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻘﺘﺪﺭﺍﻧﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ. 23ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﻴﺴﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ .ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺻﻴﺤﻪ ﺯﺩﻩ، ﻥ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻱ؟ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻛﻴﺴﺘﻲ ،ﺍﻱ ﻗﺪﻭﺱ ﺧﺪﺍ! 24ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ 25ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻧﻬﻴﺐ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﻮ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺩﺭﺁﻱ! 26ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﻥ ﺭﻭﺡ ﺧﺒﻴﺚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺼﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺯﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. 27ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻃﺎﻋﺘﺶ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؟ 28ﻭ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺯ ﻭ ﺑﻮﻡ ﺟﻠﻴﻞ ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺖ. 29ﻭ ﺍﺯ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺑﺎ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﺭﻳﺎﺱ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ. 30ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺯﻥ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺗﺐ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﻭ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 31ﭘﺲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪﺵ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﻗﺖ ﺗﺐ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺯﺍﻳﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﮕﺬﺍﺭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺸﺖ. 32ﺷﺎﻣﮕﺎﻩ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﻣﻐﺮﺏ ﺷﺪ ،ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﻳﻀﺎﻥ ﻭ ﻣﺠﺎﻧﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 33ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﺑﺮ ﺩ ﹺﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 34ﻭ ﺑﺴﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺍﻣﺮﺍﺽ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﻳﻮﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺣﺮﻑ ﺯﻧﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ. 35ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﺍﻱ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪ. 36ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺍﻭ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ. 37ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﻤﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ. 38ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺩﻫﺎﺕ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﻫﻢ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﻨﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ. 39ﭘﺲ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻠﻴﻞ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻋﻆ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 40ﻭ ﺍﺑﺮﺻﻲ ﭘﻴﺶ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺯﺍﻧﻮﺯﺩﻩ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ،ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻣﺮﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻱ! 792
41ﻋﻴﺴﻲ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ .ﻃﺎﻫﺮ ﺷﻮ! 42ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ،ﻓﻲ ﺍﻟﻔﻮﺭ ﺑﺮﺹ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺯﺍﻳﻞ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺎﻙ ﮔﺸﺖ. 43ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻓﻮﺭﹰﺍ ﻣﺮﺧﹼﺺ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ، 44ﮔﻔﺖ :ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻣﺪﻩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻨﻤﺎ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺑﺠﻬﺖ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﺑﺸﻮﺩ. 45ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻭ ﺷﻬﺮﺕ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻘﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺴﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 2 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﻱ ،ﺑﺎﺯ ﻭﺍﺭﺩ ﻛﻔﺮﻧﺎﺣﻮﻡ ﺷﺪﻩ ،ﭼﻮﻥ ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ، 2ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﺟﻤﻌﻲ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺑﻘﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﺭ ﻧﻴﺰ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 3ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﻌﻀﻲ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ﻣﻔﻠﻮﺟﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺮﺳﻨﺪ ،ﻃﺎﻕ ﺟﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ،ﺗﺨﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻔﻠﻮﺝ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 5ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﻣﻔﻠﻮﺝ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪ ،ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪ. 6ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ 7ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻔﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ؟ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺍﺣﺪ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩ؟ 8ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ؟ 9ﻛﺪﺍﻡ ﺳﻬﻞ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ؟ ﻣﻔﻠﻮﺝ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪ؟ ﻳﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺨﺮﺍﻡ؟ 10ﻟﻴﻜﻦ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺘﻄﺎﻋﺖ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻥ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﺴﺖ .ﻣﻔﻠﻮﺝ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ: 11ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭ! 12ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻲ ﺗﺄﻣﻞ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ! 13ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 14ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻻﻭﻱ ﺍﺑﻦ ﺣﻠﻔﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﺟﮕﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﻳﺪ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ! ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﺷﺘﺎﻓﺖ. 15ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻭﻱ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 16ﭼﻮﻥ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 17ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺗﻨﺪﺭﺳﺘﺎﻥ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﺐ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮﻳﻀﺎﻥ .ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﻨﻢ. 18ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻳﺤﻴﻲ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻳﺤﻴﻲ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﻭﺯﻩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ؟ 19ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﺪﺍﺭﻧﺪ؟ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 20ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ .ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺭﻭﺯﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 21ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﺔ ﻛﻬﻨﻪ ،ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﭼﺔ ﻧﻮ ﻭﺻﻠﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭﺍﻟﹼﺎ ﺁﻥ ﻭﺻﻠﻪ ﻧﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﺟﺪﺍ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﺭﻳﺪﮔﻲ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 22ﻭ ﻛﺴﻲ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺸﻜﻬﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻧﻤﻲ ﺭﻳﺰﺩ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺁﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻮ ﻣﺸﻜﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﺩ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﻳﺨﺘﻪ ،ﻣﺸﻜﻬﺎ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ .ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺸﻜﻬﺎﻱ ﻧﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻳﺨﺖ. ﺳﺒﺘﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﭼﻴﺪﻥ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ 24ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻋﻤﻠﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺍ ﻧﻴﺴﺖ؟ 25ﻭ ﺍﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﭼﻪ ﻛﺮﺩ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻳﺶ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ 26ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﹶﺑﻴﺎﺗﺎﺭ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺎﻥ ﺗﹶﻘﹾﺪﻣﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺭﻭﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺩ؟ ﺳﺒﺖ. 27ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺳﺒﺖ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪ ﻧﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺒﺖ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ. 28ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺎﻟﻚ 3 1ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮﺩ ﺩﺳﺖ ﺧﺸﻜﻲ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺒﺖ ﺷﻔﺎ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﻣﺪﻋﻲ ﺍﻭ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 793
3ﭘﺲ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﺳﺖ ﺧﺸﻚ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺴﺖ! 4ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﻛﺪﺍﻡ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ؟ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﺮﺩﻥ ﻳﺎ ﺑﺪﻱ؟ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻳﺎ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻥ؟ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 5ﭘﺲ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻏﻀﺐ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﺪﻟﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻦ! ﭘﺲ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ، ﺩﺳﺘﺶ ﺻﺤﻴﺢ ﮔﺸﺖ. 6ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺎ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪ. 7ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ، 8ﻭ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺍﺩﻭﻣﻴﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﺭﺩﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺻﻮﺭ ﻭ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﻧﻴﺰ ﺟﻤﻌﻲ ﻛﺜﻴﺮ ،ﭼﻮﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 9ﻭ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺯﻭﺭﻗﻲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺟﻤﻌﻴﺖ ،ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ، 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺻﺤﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﺑﻘﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺩﺭﺩﻱ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 11ﻭ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩﻛﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ. 12ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻬﺮﺕ ﻧﺪﻫﻨﺪ. 13ﭘﺲ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻫﻲ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 14ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻣﻘﺮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻭﻋﻆ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ، 15ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﻀﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻨﺪ. 16ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺭﺍ ﭘﻄﺮﺱ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ. ﺲ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﻋﺪ ﻧﺎﻡ ﮔﺬﺍﺭﺩ. ﺟ 17ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭘﺴﺮ ﺯﺑﺪﻱ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ؛ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺑﻮﺍﹶﻧ ﺮ 18ﻭ ﺍﻧﺪﺭﻳﺎﺱ ﻭ ﻓﻠﻴﭙﺲ ﻭ ﺑﺮﺗﻮﻟﻤﺎ ﻭ ﻣﺘﻲ ﻭ ﺗﻮﻣﺎ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻦ ﺣﻠﻔﻲ ﻭ ﺗﺪﻱ ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻗﺎﻧﻮﻱ، 19ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍﻱ ﺍﺳﺘﺨﺮﻳﻮﻃﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺑﺎﺯ ﺟﻤﻌﻲ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻫﻢ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 21ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻲ ﺧﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 22ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻠ ﹶﺰﺑﻮﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻳﺎﺭﻱ ﺭﺋﻴﺲ ﺩﻳﻮﻫﺎ ،ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 23ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﻣﺜﹶﻠﻬﺎ ﺯﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﻄﻮﺭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ،ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﺪ؟ 24ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻥ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 25ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﺷﺪ ،ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 26ﻭ ﺍﮔﺮ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻗﺎﺋﻢ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 27ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺟﺰ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭﻝ ﺁﻥ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 28ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻖ ﻋﺬﺍﺏ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﻮﺩ. 29ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻛﻔﺮ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺴﺘﺤ 30ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺭﻭﺣﻲ ﭘﻠﻴﺪ ﺩﺍﺭﺩ. 31ﭘﺲ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﻨﺪ. 32ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ. 33ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻛﻴﺴﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﻛﻴﺎﻧﻨﺪ؟ 34ﭘﺲ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﺩ ﻭﻱ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ. 35ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﺭﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ. 4 1ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﻤﻌﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﻧﺰﻭ ﺍﻭ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺭﻳﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 2ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺜﹶﻠﻬﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ: 3ﮔﻮﺵ ﮔﻴﺮﻳﺪ! ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮﺯﮔﺮﻱ ﺑﺠﻬﺖ ﺗﺨﻢ ﭘﺎﺷﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺨﻢ ﻣﻲ ﭘﺎﺷﻴﺪ ،ﻗﺪﺭﻱ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺁﻣﺪﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﭼﻴﺪﻧﺪ. 5ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻼﺥ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻙ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺒﻮﺩ .ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﻤﻖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺭﻭﻳﻴﺪ، 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮﺁﻣﺪ ،ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺭﻳﺸﻪ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺧﺸﻜﻴﺪ. 7ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﻧﻤﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻔﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺛﻤﺮﻱ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ. 8ﻭ ﻣﺎﺑﻘﻲ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﻴﺪ ﻭ ﻧﻤﻮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺳﻲ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺷﺼﺖ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺻﺪ. 794
9ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﺷﻨﻮﺍ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺑﺸﻨﻮﺩ! 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺷﺪ ،ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺷﺮﺡ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﹶﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. 11ﻳﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺳ ﺮ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻧﻨﺪ ،ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺜﻠﻬﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ، 12ﺗﺎ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ ﻭ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﻨﻮﺍ ﺷﺪﻩ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﻧﻔﻬﻤﻨﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 13ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺭﺍ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ؟ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺜﻠﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ؟ 14ﺑﺮﺯﮔﺮ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺎﺭﺩ. 15ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺭﺍﻩ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻼﻡ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺩﺭ ﻗﻠﻮﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﺑﺎﻳﺪ. 16ﺍﻳﻀﹰﺎ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺩﺭ ﺳﻨﮕﻼﺥ ،ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻨﺪ، 17ﻭ ﻟﻜﻦ ﺭﻳﺸﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻓﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺻﺪﻣﻪ ﺍﻱ ﻳﺎ ﺯﺣﻤﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﻼﻡ ﺭﻭﻱ ﺩﻫﺪ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻟﻐﺰﺵ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ. 18ﻭ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺷﻨﻮﻧﺪ، 19ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﻧﻴﻮﻱ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﻫﻮﺱ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺧﻔﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻲ ﺛﻤﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 20ﻭ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺁﻧﺎﻧﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ ﻭ ﺛﻤﺮ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺳﻲ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺷﺼﺖ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺻﺪ. 21ﭘﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺯﻳﺮ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻳﺎ ﺗﺨﺘﻲ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ؟ 22ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻣﮕﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺁﻳﺪ. 23ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﺷﻨﻮﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺸﻨﻮﺩ. 24ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﻴﺰﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻭﺯﻥ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻤﻮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻳﺪ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺭﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 26ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺨﻢ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﺎﻓﺸﺎﻧﺪ، 27ﻭ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﺗﺨﻢ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﻧﻤﻮ ﻛﻨﺪ .ﭼﮕﻮﻧﻪ؟ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﻧﺪ. 28ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺫﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﺛﻤﺮ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﻭﻝ ﻋﻠﻒ ،ﺑﻌﺪ ﺧﻮﺷﻪ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺍﻧﺔ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﺭ ﺧﻮﺷﻪ. 29ﻭ ﭼﻮﻥ ﺛﻤﺮ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺩﺍﺱ ﺭﺍ ﺑﻜﺎﺭ ﺑﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﺣﺼﺎﺩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 30ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﺜﹶﻞ ﺑﺰﻧﻴﻢ؟ 31ﻣﺜﻞ ﺩﺍﻧﺔ ﺧﺮﺩﻟﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺎﺭﻧﺪ ،ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺗﺨﻤﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 32ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻘﻮﻝ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﮔﻴﺮﻧﺪ. 33ﻭ ﺑﻪ ﻣﺜﻠﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﻘﺪﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﻄﺎﻋﺖ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩ، 34ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺜﻞ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﻨﻲ ﻧﮕﻔﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ،ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻌﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﺡ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 35ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻡ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻴﻢ. 36ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﺍ ﺭﺧﺼﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺯﻭﺭﻕ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ. 37ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻃﻮﻓﺎﻧﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺑﺮ ﻛﺸﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﻘﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺖ. 38ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺆﺧﱠﺮ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﻛﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻳﻢ؟ 39ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺎﺩ ﻧﻬﻴﺐ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﮔﻔﺖ :ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ! ﻛﻪ ﺑﺎﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ. 40ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ؟ 41ﭘﺲ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ 5 ﺟﺪﺭﻳﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 1ﭘﺲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﺑﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ 2ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻓﻲ ﺍﻟﻔﻮﺭ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺣﻲ ﭘﻠﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﻗﺒﻮﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺪﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ. 3ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﻮﺭ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﻭ ﻛﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍﻡ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 5ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﻗﺒﺮﻫﺎ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺩﻳﺪ ،ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩ، 7ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﻴﺤﻪ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻋﻴﺴﻲ ،ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻌﺬﹼﺏ ﻧﺴﺎﺯﻱ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﺍﻱ ﺭﻭﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎ! 795
9ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﻟﹶﺠﺌﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻳﻢ. 10ﭘﺲ ﺑﺪﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻜﻨﺪ. 11ﻭ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺁﻥ ﻛﻮﻫﻬﺎ ،ﮔﻠﺔ ﮔﺮﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﭼﺮﻳﺪ. 12ﻭ ﻫﻤﺔ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﺍﺯﻫﺎ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﻢ. 13ﻋﻴﺴﻲ ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﺍﺩ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺧﺒﻴﺚ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﮔﺮﺍﺯﺍﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﮔﻠﻪ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺟﺴﺖ ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﺪﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺧﻔﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 14ﻭ ﺧﻮﻙ ﺑﺎﻧﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺠﻬﺖ ﺩﻳﺪﻥ ﺁﻥ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻟﹶﺠﺌﻮﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﻋﺎﻗﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. 16ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻭ ﮔﺮﺍﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﻔﺘﻨﺪ. 17ﭘﺲ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ،ﺁﻥ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﺎﺷﺪ. 19ﺍ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻧﺪﺍﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 20ﭘﺲ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺩﻳﻜﺎﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻧﺪ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺁﻧﻄﺮﻑ ،ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺟﻤﻊ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻮﺩ. 22ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻨﻴﺴﻪ ،ﻳﺎﻳﺮﺱ ﻧﺎﻡ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ﺑﺮ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ، 23ﺑﺪﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﹶﻧﻔﹶﺲ ﺩﺧﺘﺮﻙ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﺳﻴﺪﻩ .ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺳﺖ ﮔﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻨﺪ. 24ﭘﺲ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻠﻖ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﭘﻲ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺮ ﻭﻱ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 25ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺪﺕ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺤﺎﺿﻪ ﻣﺒﺘﻼ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ، 26ﻭ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻃﺒﺎﻱ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺻﺮﻑ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ، 27ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻴﺪ ،ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺭﺩﺍﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩ، 28ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﺍﮔﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﻢ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﻢ. 29ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﺸﻤﺔ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺗﻦ ﺧﻮﺩ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻼ ﺻﺤﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 30ﻓﻲ ﺍﻟﻔﻮﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻗﻮﺗﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺻﺎﺩﺭ ﮔﺸﺘﻪ .ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﻭﻱ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﺮﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩ؟ 31ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ! ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩ؟! 32ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺒﻴﻨﺪ. 33ﺁﻥ ﺯﻥ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﭼﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﺘﹼﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺑﺎﺯﮔﻔﺖ. 34ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ،ﺍﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻼﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺑﺎﺵ. 35ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﺧﺘﺮﺕ ﻓﻮﺕ ﺷﺪﻩ؛ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺭﺍ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ؟ 36ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺮﺱ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺑﺲ! 37ﻭ ﺟﺰ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻧﺪﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. 38ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺟﻤﻌﻲ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻧﻮﺣﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 39ﭘﺲ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﻏﻮﻏﺎ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﻤﺮﺩﻩ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ. 40ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻓﻴﻘﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ. 41ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻃﹰﻠﻴﺘﺎ ﻗﻮﻣﻲ .ﻛﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺮﺧﻴﺰ. 42ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻧﺪ. 43ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﻄﻠﹼﻊ ﻧﺸﻮﺩ .ﻭ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺧﻮﺭﺍﻛﻲ ﺑﺪﻭ ﺑﺪﻫﻨﺪ. 6 1ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻃﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 2ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺩﺭ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ؟ 3ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﺠﺎﺭ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻳﻮﺷﺎ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ؟ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻟﻐﺰﺵ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 4ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻧﺒﻲ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺰ ﺩﺭ ﻭﻃﻦ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ. 5ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺍﻱ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﻳﺾ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩ. 6ﻭ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺩﻫﺎﺕ ﺁﻥ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻫﻤﻲ ﺩﺍﺩ. 796
7ﭘﺲ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻔﺖ ﺟﻔﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺩ، 8ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﺰ ﻋﺼﺎ ﻓﻘﻂ ،ﻫﻴﭻ ﺑﺮﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ،ﻧﻪ ﺗﻮﺷﻪ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﻧﻪ ﭘﻮﻝ ﺩﺭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺧﻮﺩ، 9ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻮﺯﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﭘﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﻭ ﻗﺒﺎ ﺩﺭﺑﺮ ﻧﻜﻨﻴﺪ. 10ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻮﭺ ﻛﻨﻴﺪ. 11ﻭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﺎﻙ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻓﺸﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﮔﺮﺩﺩ. ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻏﻤﻮﺭﻩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺳﻬﻞ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 12ﭘﺲ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻨﺪ، 13ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﻳﻀﺎﻥ ﻛﺜﻴﺮ ﺭﺍ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺎﻟﻴﺪﻩ ،ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 15ﺍﻣﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻧﺒﻲ ﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﻮﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎ. 16ﺍﻣﺎ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻳﺤﻴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻳﺤﻴﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺴﺖ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺎ ،ﺯﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻭ ﻓﻴﻠﹸﭙﺲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻜﺎﺡ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 18ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﺑﻪ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﻭﺍ ﻧﻴﺴﺖ. 19ﭘﺲ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻛﻴﻨﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ، 20ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﺍﺯ ﻳﺤﻴﻲ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﻭ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﺭﻋﺎﻳﺘﺶ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻌﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺻﻐﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻓﺮﺻﺖ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﻴﻼﺩ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺗﻴﭙﺎﻥ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺟﻠﻴﻞ ﺭﺍ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻧﻤﻮﺩ؛ 22ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺭﻗﺺ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩ .ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻄﻠﺐ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻫﻢ. 23ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺣﺘﹼﻲ ﻧﺼﻒ ﻣﻠﻚ ﻣﺮﺍ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻄﺎ ﻛﻨﻢ. 24ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﺑﻄﻠﺒﻢ؟ ﮔﻔﺖ :ﺳﺮ ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺭﺍ. 25ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺳﺮ ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﺒﻘﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﺎﻳﻲ. 26ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﮔﺸﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﭘﺎﺱ ﻗﺴﻢ ﻭ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻫﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 27ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﻠﹼﺎﺩﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 28ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﺮ ﻃﺒﻘﻲ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺪﺍﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺳﭙﺮﺩ. 29ﭼﻮﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 30ﻭ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 31ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 32ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 33ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺮ ﺧﺸﻜﻲ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﻮ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺒﻘﺖ ﺟﺴﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 34ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺣﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺑﻲ ﺷﺒﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻥ ﮔﺮﻓﺖ. 35ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺳﭙﺮﻱ ﮔﺸﺖ ،ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﻗﺖ ﻣﻨﻘﻀﻲ ﺷﺪﻩ. 36ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﺧﺼﺖ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺿﻲ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻧﺎﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺧﻮﺍﺭﺍﻛﻲ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 37ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺬﺍ ﺩﻫﻴﺪ! ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﮕﺮ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﻭﻳﺴﺖ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻧﺎﻥ ﺑﺨﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻃﻌﺎﻡ ﺩﻫﻴﻢ! 38ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﻨﺪ ﻧﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﻨﻴﺪ .ﭘﺲ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﻨﺞ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﻭ ﻣﺎﻫﻲ. 39ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﺒﺰﻩ ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﺪ. 40ﭘﺲ ﺻﻒ ﺻﻒ ،ﺻﺪ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. 41ﻭ ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﻭ ﻣﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﭙﺮﺩ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 42ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ. 43ﻭ ﺍﺯ ﺧﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻫﻲ ،ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 44ﻭ ﺧﻮﺭﺩﮔﺎﻥ ﻧﺎﻥ ،ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 45ﻓﻲ ﺍﻟﻔﻮﺭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺻﻴﺪﺍ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﻣﺮﺧﹼﺺ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 46ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺮﺧﹼﺺ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﺠﻬﺖ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻫﻲ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 797
47ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﻡ ﺷﺪ ،ﻛﺸﺘﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺧﺸﻜﻲ ﺑﻮﺩ. 48ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻧﺪﻥ ﻛﺸﺘﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﺩﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺩ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻭﺯﻳﺪ .ﭘﺲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﭘﺎﺱ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﺬﺭﺩ. 49ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺗﺼﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، 50ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﺩﺍﺭﻳﺪ! ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ! 51ﻭ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ،ﺑﺎﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻭ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻧﺪ، 52ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻌﺠﺰﺓ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ. 53ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺟﻨﹺﺴﺎﺭﺕ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻟﻨﮕﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ. 54ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ، 55ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺁﻥ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺑﺸﺘﺎﺏ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻬﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 56ﻭ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﺕ ﻳﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻳﺎ ﺍﺭﺍﺿﻲ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﻣﺮﻳﻀﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺾ ﺩﺍﻣﻦ ﺭﺩﺍﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺷﻔﺎ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 7 1ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 2ﭼﻮﻥ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺎﺷﺴﺘﻪ ﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ،ﻣﻼﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻳﻬﻮﺩ ﺗﻤﺴﻚ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻗﹼﺖ ﻧﺸﻮﻳﻨﺪ ﻏﺬﺍ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ، 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺸﻮﻳﻨﺪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺳﻮﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﻣﺲ ﻭ ﻛﺮﺳﻴﻬﺎ. 5ﭘﺲ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ :ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ؟ 6ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ :ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ. 7ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﻋﺒﺚ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻡ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ، 8ﺯﻳﺮﺍ ﺣﻜﻢ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺷﺴﺘﻦ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﺳﻮﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻌﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 9ﭘﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﺗﺎ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺪﺍﺭﻳﺪ. 10ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﻬﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﺮﻣﺖ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﺪ ،ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﻫﻼﻙ ﮔﺮﺩﺩ. 11ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻳﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻔﻊ ﻳﺎﺑﻲ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﺳﺖ 12ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻳﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻴﭻ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﺪ. 13ﭘﺲ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﺭﻱ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 14ﭘﺲ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﻓﻬﻢ ﻛﻨﻴﺪ. 15ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﺩﻡ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﻭ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﺳﺎﺯﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻧﺶ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 16ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﺷﻨﻮﺍ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺑﺸﻨﻮﺩ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ،ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﻣﻌﻨﻲ ﻣﺜﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. 18ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻲ ﻓﻬﻢ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﺩﻡ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﺳﺎﺯﺩ، 19ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﻟﺶ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺰﺑﻠﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 20ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ،ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ، 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﻝ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺑﺪ ﻭ ﺯﻧﺎ ﻭ ﻓﺴﻖ ﻭ ﻗﺘﻞ ﻭ ﺩﺯﺩﻱ 22ﻭ ﻃﻤﻊ ﻭ ﺧﺒﺎﺛﺖ ﻭ ﻣﻜﺮ ﻭ ﺷﻬﻮﺕ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﻭ ﻛﻔﺮ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﺟﻬﺎﻟﺖ. 23ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺪ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 24ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺻﻮﺭ ﻭ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﺨﻔﻲ ﺑﻤﺎﻧﺪ، 25ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﻙ ﻭﻱ ﺭﻭﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ ،ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻴﺪ ،ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 26ﻭ ﺍﻭ ﺯﻥ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻓﻴﻨﻴﻘﻴﺔ ﺻﹸﻮﺭﻳﻪ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻳﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﺪ. 27ﻋﻴﺴﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﻭﻝ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺎﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺳﮕﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺴﺖ. 28ﺁﻥ ﺯﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺑﻠﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺳﮕﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﭘﺲ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ. 29ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ؛ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﺩﻳﻮ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪ. 798
30ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ ،ﺩﻳﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﻳﺎﻓﺖ. 31ﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺻﻮﺭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﺪﻭﺩ ﺩﻳﻜﺎﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺟﻠﻴﻞ ﺁﻣﺪ. 32ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻟﻜﻨﺖ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺭﺩ. 33ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺯﺑﺎﻧﻨﺶ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺢ! ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎﺯ ﺷﻮ 34ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﺁﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﹶﺍﻓﹶﺘ ﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 35ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﻭ ﻋﻘﺪﺓ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺣ ﹼ 36ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻬﺮﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 37ﻭ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻛﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻮﺍ ﻭ ﮔﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ! 8 1ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺑﺎﺯ ﺟﻤﻌﻴﺖ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻛﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ .ﻋﻴﺴﻲ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ: 2ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺩﻟﻢ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻵﻥ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 3ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺿﻌﻒ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 4ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ :ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ؟ 5ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﭼﻨﺪ ﻧﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﻔﺖ. 6ﭘﺲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ؛ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺷﻜﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ .ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﻨﺪ. 8ﭘﺲ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺯﻧﺒﻴﻞ ﭘﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 9ﻭ ﻋﺪﺩ ﺧﻮﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺮﺧﹼﺺ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 10ﻭ ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺩﻟﹾﻤﺎﻧﹸﻮﺗﹶﻪ ﺁﻣﺪ. 11ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺁﻳﺘﻲ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ. 12ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺁﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﺁﻳﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ؟ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺁﻳﺘﻲ ﺑﺪﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﻋﻄﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 13ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻧﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﺟﺰ ﻳﻚ ﻧﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻤﻴﺮ ﻣﺎﻳﺔ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻭ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﺔ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻛﻨﻴﺪ! 16ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ. 17ﻋﻴﺴﻲ ﻓﻬﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﻬﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﺭﻙ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺣﺎﻝ ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ؟ 18ﺁﻳﺎ ﭼﺸﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ؟ 19ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻨﺞ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻡ ،ﭼﻨﺪ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻴﺪ؟ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ. 20ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﻛﺲ؛ ﭘﺲ ﭼﻨﺪ ﺯﻧﺒﻴﻞ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺭﻳﺰﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻴﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪﺵ :ﻫﻔﺖ. 21ﭘﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ؟ 22ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺻﻴﺪﺍ ﺁﻣﺪ ،ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻮﺭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 23ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺁﻥ ﻛﻮﺭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺮﻳﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟ 24ﺍﻭ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ،ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺧﺘﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ. 25ﭘﺲ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺻﺤﻴﺢ ﮔﺸﺘﻪ ،ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺩﻳﺪ. 26ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺩﺍﺧﻞ ﺩﻩ ﻣﺸﻮ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﺪﻩ. 27ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﺕ ﻗﻴﺼﺮﻳﺔ ﻓﻴﻠﭙﺲ ﺭﻓﺖ .ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ؟ 28ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎ. 29ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ؟ ﭘﻄﺮﺱ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻲ. 30ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﻫﻴﺪ. 31ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺭ ﺩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ. 32ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﻋﻼﻧﻴﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﭘﻄﺮﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻨﻊ ﻛﺮﺩﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩ.
799
33ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺷﻮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﻟﻬﻲ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ. 34ﭘﺲ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺁﻳﺪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺻﻠﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻣﺮﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﻨﺪ. 35ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ؛ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺩﻫﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ. 36ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﻧﹶﻔﹾﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﺎﺯﺩ؟ 37ﻳﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﺩﻣﻲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻫﺪ؟ 38ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻗﺔ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭ ﻭ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻦ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺩﺭ ﺟﻼﻝ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻳﺪ، ﺍﺯ ﺍﻭ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 9 1ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ،ﺫﺍﺋﻘﺔ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﺸﻴﺪ. 2ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ،ﻋﻴﺴﻲ ﻭ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻫﻴﺄﺗﺶ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﮔﺸﺖ. 3ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻭ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻑ ﺑﻐﺎﻳﺖ ﺳﻔﻴﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﺯﺭﻱ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﺳﻔﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 4ﻭ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ! ﭘﺲ ﺳﻪ ﺳﺎﻳﺒﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﻢ ،ﻳﻜﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ 5ﭘﺲ ﭘﻄﺮﺱ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﺑﻮﺩ ﺳﻮﻣﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻟﻴﺎﺱ! 6ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 7ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺑﺮﻱ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺍﺯ ﺍﺑﺮ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 8ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﺟﺰ ﻋﻴﺴﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﻧﺨﻴﺰﺩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﻫﻨﺪ. 10ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﻔﺴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭﻝ ﺑﻴﺎﻳﺪ؟ 12ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺍﺻﻼﺡ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺸﺪ ﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. ﻖ ﻭﻱ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺣ 14ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺟﻤﻌﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﮔﺮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 15ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻠﻖ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﻪ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ 17ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﺭﻭﺣﻲ ﮔﻨﮓ ﺩﺍﺭﺩ، 18ﻭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺵ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻛﻒ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎ ﺑﻬﻢ ﻣﻲ ﺳﺎﻳﺪ ﻭ ﺧﺸﻚ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ .ﭘﺲ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻨﺪ، ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. 19ﺍﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻓﺮﻗﺔ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣ ﺪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻤﺎ ﺷﻮﻡ! ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 20ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺁﻥ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺼﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﻛﻒ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻏﻠﻄﺎﻥ ﺷﺪ. 21ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻭﻱ ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ. 22ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﺪ .ﺣﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺪﺩ ﻓﺮﻣﺎ. 23ﻋﻴﺴﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﺭﻱ ،ﻣﺆﻣﻦ ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ. 24ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺪﺭ ﻃﻔﻞ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﻓﺮﻣﺎ. 25ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺭﻭﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﺍﻱ ﺭﻭﺡ ﮔﻨﮓ ﻭ ﻛ ﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭﺁﻱ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺸﻮ! 26ﭘﺲ ﺻﻴﺤﻪ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﺪﺕ ﻣﺼﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﺩﻩ ﮔﺸﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻮﺕ ﺷﺪ. 27ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪﺵ ﻛﻪ ﺑﺮﭘﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ،ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ :ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻴﻢ؟ 29ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺲ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﺩ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ. 30ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ، 800
31ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺷﺪﻥ ،ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 32ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ. 33ﻭﺍﺭﺩ ﻛﻔﺮﻧﺎﺣﻮﻡ ﺷﺪﻩ ،ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ؟ 34ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻛﻴﺴﺖ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ. 35ﭘﺲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﻘﺪﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺆﺧﹼﺮ ﻭ ﻏﻼﻡ ﻫﻤﻪ ﺑﻮﺩ. 36ﭘﺲ ﻃﻔﻠﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ: 37ﻫﺮ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻧﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻠﻜﻪ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﻣﺮﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 38ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ. ﻖ ﻣﻦ ﺑﺪ ﮔﻮﻳﺪ. 39ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺩﺭ ﺣ 40ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺿ ﺪ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ. 41ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﻛﺎﺳﻪ ﺍﻱ ﺁﺏ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﺷﺎﻧﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﺟﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺿﺎﻳﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 42ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﻟﻐﺰﺵ ﺩﻫﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻨﮓ ﺁﺳﻴﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 43ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﺳﺘﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻠﻐﺰﺍﻧﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﺮ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷ ﹼ ﻞ ﺩﺍﺧﻞ ﺣﻴﺎﺕ ﺷﻮﻱ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﻭﺍﺭﺩ ﺟﻬﻨﹼﻢ ﮔﺮﺩﻱ ،ﺩﺭ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﭙﺬﻳﺮﺩ؛ 44ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻴﺮﺩ ﻭ ﺁﺗﺶ ،ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻧﭙﺬﻳﺮﺩ. 45ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﭘﺎﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻠﻐﺰﺍﻧﺪ ،ﻗﻄﻌﺶ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻔﻴﺪﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻟﻨﮓ ﺩﺍﺧﻞ ﺣﻴﺎﺕ ﺷﻮﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﹼﻢ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮﻱ ،ﺩﺭ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻧﭙﺬﻳﺮﺩ؛ 46ﺁﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻴﺮﺩ ﻭ ﺁﺗﺶ ،ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻧﺸﻮﺩ. 47ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻟﻐﺰﺵ ﺩﻫﺪ ،ﻗﻠﻌﺶ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺷﻮﻱ ،ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺟﻬﻨﻢ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮﻱ، 48ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻴﺮﺩ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻧﻴﺎﺑﺪ. 49ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ،ﻧﻤﻜﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻧﻤﻚ ،ﻧﻤﻜﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 50ﻧﻤﻚ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻧﻤﻚ ﻓﺎﺳﺪ ﮔﺮﺩﺩ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺻﻼﺡ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ ﭘﺲ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻚ ﺑﺪﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺻﻠﺢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 10 1ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺁﻣﺪ .ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺎﺯ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ،ﺑﺎﺯ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩ. 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻃﻼﻕ ﺩﺍﺩﻥ ﺯﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ. 3ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻮﺳﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 4ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻃﻼﻕ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪ ﻭ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﻨﺪ. 5ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﻨﮕﺪﻟﻲ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺖ. 6ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺧﻠﻘﺖ ،ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺁﻓﺮﻳﺪ. 7ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺩ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺯﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﺩ، 8ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻳﻚ ﺗﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﺩﻭ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﺟﺴﺪ. 9ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﭘﻴﻮﺳﺖ ،ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﻧﻜﻨﺪ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﻖ ﻭﻱ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻼﻕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻧﻜﺎﺡ ﻛﻨﺪ ،ﺑﺮ ﺣ 12ﻭ ﺍﮔﺮ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻨﻜﻮﺣﺔ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺯﻧﺎ ﺷﻮﺩ. 13ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻛﻮﭼﻚ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 14ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ،ﺧﺸﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺸﻮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺍﻳﻨﻬﺎﺳﺖ. 15ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﺔ ﻛﻮﭼﻚ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﺪ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﻧﺸﻮﺩ. 16ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. 17ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﺷﺨﺼﻲ ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩﻩ ،ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ )ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻧﻴﻜﻮ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻭﺍﺭﺙ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺷﻮﻡ؟ 801
18ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺧﺪﺍ ﻓﻘﻂ؟ 19ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ،ﺯﻧﺎ ﻣﻜﻦ ،ﻗﺘﻞ ﻣﻜﻦ ،ﺩﺯﺩﻱ ﻣﻜﻦ ،ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﺪﻩ ،ﺩﻏﺎﺑﺎﺯﻱ ﻣﻜﻦ ،ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﺮﻣﺖ ﺩﺍﺭ. 20ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ. 21ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﺳﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﻱ ﺑﻔﺮﻭﺵ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﻨﺠﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﻴﺎ ﺻﻠﻴﺐ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻛﻦ. 22ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﹸﺗﺮﺵ ﺭﻭ ﻭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ. 23ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﺍﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺷﻮﻧﺪ. 24ﭼﻮﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎﺯ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ،ﭼﻪ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺩﺧﻮﻝ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻝ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ! 25ﺳﻬﻞ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺳﻮﺯﻥ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺷﺨﺺ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ! 26ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻐﺎﻳﺖ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﺲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ؟ 27ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻧﺰﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ. 28ﭘﻄﺮﺱ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ. 29ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﻳﺎ ﭘﺪﺭ ﻳﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﻳﺎ ﺯﻥ ﻳﺎ ﺍﻭﻻﺩ ﻳﺎ ﺍﻣﻼﻙ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺗﺮﻙ ﻛﻨﺪ، 30ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺻﺪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻳﺎﺑﺪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﻣﻼﻙ ﺑﺎ ﺯﺣﻤﺎﺕ ،ﻭ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ. 31ﺍﻣﺎ ﺑﺴﺎ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻛﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺍﻭﻟﻴﻦ. 32ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻠﻮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ،ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺗﺮﺱ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲ ﺷﺪ، 33ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻢ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻓﺘﻮﺍﻱ ﻗﺘﻞ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺳﭙﺎﺭﻧﺪ، 34ﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 35ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﹺﺯﺑﹺﺪﻱ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻜﻨﻲ. 36ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻜﻨﻢ؟ 37ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮ ﭼﭗ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺟﻼﻝ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ. 38ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ .ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺁﻥ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻢ ،ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺗﻌﻤﻴﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻡ ،ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ؟ 39ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ .ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﺗﻌﻤﻴﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ. ﻥ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﻫﻢ ﺟﺰ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻬﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 40ﻟﻴﻜﻦ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﭗ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁ 41ﻭ ﺁﻥ ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺑﺮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺧﺸﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 42ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﻜﹼﺎﻡ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﻠﹼﻄﻨﺪ. 43ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﻮﺩ ،ﻏﻼﻡ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 44ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﻘﺪﻡ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﻮﺩ ،ﻏﻼﻡ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 45ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺗﺎ ﻣﺨﺪﻭﻡ ﺷﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺪﺍﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻛﻨﺪ. ﺱ ﻛﻮﺭ ،ﭘﺴﺮ ﺗﻴﻤﺎﺅﺱ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺭﺍﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ، 46ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺷﺪﻧﺪ .ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻌﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﺑﺎﺭﺗﻴﻤﺎﺋﻮ ﹺ ﮔﺪﺍﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 47ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﺍﺳﺖ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺑﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺮﺣﻢ ﻛﻦ. 48ﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺮﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎ. 49ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﻛﻮﺭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﺩﺍﺭ .ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 50ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺩﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺑﺮﭘﺎ ﺟﺴﺖ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪ. 51ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ؟ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ ﻛﻮﺭ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﻳﺎ ﺳﻴﺪﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ ﻳﺎﺑﻢ. 52ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﻨﺎ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. 11 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﻓﺎﺟﻲ ﻭ ﺑﻴﺖ ﻋﻨﹾﻴﺎ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ،
802
2ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ) :ﺑﺪﻳﻦ ﻗﺮﻳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻥ ﺷﺪﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﺮﺓ ﺍﻻﻏﻲ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﻧﺸﺪﻩ؛ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. 3ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﺪ ﭼﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺑﻲ ﺗﺄﻣﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 4ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ﻛﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺩﺭ ﺷﺎﺭﻉ ﻋﺎﻡ ﺑﺴﺘﻪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ، 5ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 6ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ. 8ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﺮﻳﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺭﺍﻩ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 9ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻭ ﭘﺲ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻓﺮﻳﺎﺩﻛﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﻮﺷﻌﻴﺎﻧﺎ ،ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 10ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ .ﻫﻮﺷﻌﻴﺎﻧﺎ ﺩﺭ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠ ﻴﻴﻦ. 11ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﻮﺩ .ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻡ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﻋﻨﻴﺎ ﺭﻓﺖ. 12ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﻋﻨﻴﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺷﺪ. 13ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﮒ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻴﺎﺑﺪ .ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺟﺰ ﺑﺮﮒ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻢ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 14ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺪﺍﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻴﻮﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ .ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ. 15ﭘﺲ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻴﻜﻞ ﮔﺸﺖ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺮﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﻭﺵ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﺨﺖ ﻫﺎﻱ ﺻﺮﺍﻓﺎﻥ ﻭ ﻛﺮﺳﻴﻬﺎﻱ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻓﺮﻭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ، 16ﻭ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﻇﺮﻓﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﮕﺬﺭﺩ، ﺕ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻐﺎﺯﺓ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ. 17ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﺒﺎﺩ 18ﭼﻮﻥ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺁﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭﻱ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 19ﭼﻮﻥ ﺷﺎﻡ ﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. 20ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻱ ﺭﺍﻩ ،ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻳﺸﻪ ﺧﺸﻚ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 21ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﻧﻔﺮﻳﻨﺶ ﻛﺮﺩﻱ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ! 22ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﺪ، ﻚ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ 23ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺷ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺪﻭ ﻋﻄﺎ ﺷﻮﺩ. 24ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 25ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ ،ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻌﺎﻑ ﺩﺍﺭﺩ. 26ﺍﻣﺎ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺨﺸﻴﺪ ،ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 27ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ،ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ، 28ﮔﻔﺘﻨﺪﺵ :ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﺭﻱ؟ 29ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺳﺨﻨﻲ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻢ ،ﻣﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 30ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻲ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ؟ ﻣﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﻴﺪ. 31ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺪﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻳﺪ. ﻖ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. 32ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻢ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﺑﺮ ﺣ 33ﭘﺲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ .ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ. 12 1ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﺜﹶﻞ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺣﺼﺎﺭﻱ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﭼﺮﺧﹸﺸﺘﻲ ﺑﺴﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺮﺟﻲ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩ. 2ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻢ ،ﻧﻮﻛﺮﻱ ﻧﺰﺩ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﺓ ﺑﺎﻍ ﺍﺯ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 3ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻬﻲ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 4ﺑﺎﺯ ﻧﻮﻛﺮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪﺵ. 5ﭘﺲ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺴﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 803
6ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻗﻲ ﺩﺍﺷﺖ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﮔﻔﺖ :ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﺣﺮﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 7ﻟﻴﻜﻦ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﻭﺍﺭﺙ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺎ ﮔﺮﺩﺩ. 8ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ. 9ﭘﺲ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ؟ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﺎﻍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﭙﺮﺩ. 10ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻳﺪ :ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﺎﺭﺍﻧﺶ ﺭ ﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺮ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ؟ 11ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ. 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﻠﻖ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ. 13ﻭ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻭ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﻲ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 14ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻳﻘﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﻙ ﻧﺪﺍﺭﻱ ،ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﻲ ﻧﮕﺮﻱ ﺑﻠﻜﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ .ﺟﺰﻳﻪ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺑﺪﻫﻴﻢ ﻳﺎ ﻧﺪﻫﻴﻢ؟ 15ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ ﺩﻳﻨﺎﺭﻱ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ. ﻥ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﻴﺼﺮ. 16ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﺭﻗﻢ ﺍﺯ ﺁ 17ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﻗﻴﺼﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﺭ ﺩ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺧﺪﺍ .ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻧﺪ. 18ﻭ ﺻﺪﻭﻗﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ: 19ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﺴﻲ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﻭ ﺯﻧﻲ ﺑﺎﺯ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻭﻻﺩﻱ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺯﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﺴﻠﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 20ﭘﺲ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ،ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻤﺮﺩ ﻭ ﺍﻭﻻﺩﻱ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ. 21ﭘﺲ ﺛﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻫﻢ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﻓﻮﺕ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳﻮﻣﻲ. 22ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭﻻﺩﻱ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ،ﺯﻥ ﻓﻮﺕ ﺷﺪ. 23ﭘﺲ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ ،ﺯﻥ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﻬﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻫﻔﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ 24ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻛﺘﺐ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ؟ ﻥ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ ،ﻧﻪ ﻧﻜﺎﺡ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻨﻜﻮﺣﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎ 26ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﻧﺪ ،ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﺫﻛﺮ ﺑﻮﺗﻪ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ. 27ﻭ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ. 28ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ،ﭼﻮﻥ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻴﻜﻮ ﺩﺍﺩ ،ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ؟ 29ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺸﻨﻮ ﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺳﺖ. 30ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺎﻃﺮ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎ ،ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. 31ﻭ ﺩﻭﻡ ﻣﺜﻞ ﺍﻭﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﻧﻔﹾﺲ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎ .ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ،ﺣﻜﻤﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 32ﻛﺎﺗﺐ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻔﺘﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻮﺍﻱ ﺍﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ، 33ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻓﻬﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻔﹾﺲ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﺕ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻥ ،ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺳﺖ. 34ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﺭ ﻧﻴﺴﺘﻲ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﺟﺮﺃﺕ ﻧﻜﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻟﻲ ﻛﻨﺪ. 35ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺳﺖ؟ 36ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺎﻱ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺎﺯﻡ؟ 37ﺧﻮ ﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ؛ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺴﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻭ ﻋﻮﺍﻡ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺸﻨﻮﺩﻱ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ. 38ﭘﺲ ﺩﺭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪﻥ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﺭﺍﺯ ﻭ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻫﺎﻱ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎ 39ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﻭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﺻﺪﺭ ﺩﺭ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 40ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻠﻌﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻳﺎ ﻃﻮﻝ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ،ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 41ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻭﺿﻊ ﭘﻮﻝ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ؛ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ. 42ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﻲ ﻓﻘﻴﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﻭ ﻓﹶﻠﺲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 43ﭘﺲ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻥ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺍﺩ. 44ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺣﺎﺟﺘﻤﻨﺪﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻌﻴﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ. 13 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻓﺮﻣﺎ ﭼﻪ ﻧﻮﻉ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﭼﻪ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ! 804
2ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻱ؟ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ! ﺳ ﺮﹰﺍ ﺍﺯ ﻭﻱ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ: 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺯﻳﺘﻮﻥ ،ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻴﻜﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﻭ ﺍﻧﺪﺭﻳﺎﺱ 4ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻛﻲ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﭼﻴﺴﺖ؟ 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻧﻜﻨﺪ! 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﺸﻮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺍﻳﻦ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺿﺮﻭﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻴﺴﺖ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺍﻣﺘﻲ ﻭ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﺑﺮ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎ ﺣﺎﺩﺙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻗﺤﻄﻲ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻏﺘﺸﺎﺵ ﻫﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ؛ ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﺯﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 9ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻮﺭﺍﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺣﻜﹼﺎﻡ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﺷﻮﺩ. 10ﻭ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺍﻭﻝ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺷﻮﺩ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻣﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﻣﺘﻔﻜﹼﺮ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ. 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ،ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 13ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻠﻖ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ .ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ. ﻥ ﺩﺍﻧﻴﺎﻝ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﺑﺮﭘﺎ ﺑﻴﻨﻴﺪ »ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ« ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ 14ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ، 15ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺒﺮﺩ، 16ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺩ ﺗﺎ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ، 17ﺍﻣﺎ ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﺑﺴﺘﻨﺎﻥ ﻭ ﺷﻴﺮﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ. 18ﻭ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﺸﻮﺩ، 19ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ،ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺧﻠﻘﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 20ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩﻱ ﺑﺸﺮﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻴﺎﻓﺘﻲ .ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺭﺍ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺳﺎﺧﺖ. 21ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ،ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 22ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﻛﹶﺬﹶﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺎﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺑﻘﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮﺩﻱ ،ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪﻱ. 23ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ! ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻡ! 24ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﮔﻴﺮﺩ، 25ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺰﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﺍﻱ ﺍﻓﻼﻙ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 26ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮ ﺍﺑﺮﺍﻫﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 27ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ،ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﺕ ﺍﺭﺑﻌﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﻓﻠﻚ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 28ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﻣ ﹶﺜﻠﹶﺶ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﺵ ﻧﺎﺯﻙ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﮒ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ. 29ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻨﻴﺪ ،ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺍﺳﺖ. 30ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺷﺖ. 31ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺍﻳﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺯﺍﻳﻞ ﻧﺸﻮﺩ. 32ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﻧﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﻫﻢ. 33ﭘﺲ ﺑﺮﺣﺬﺭ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻛﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﺹ ﻣﻘﺮﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ 34ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻋﺎﺯﻡ ﺳﻔﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻐﻠﻲ ﺧﺎ ﹼ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 35ﭘﺲ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻪ ﻭﻗﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺷﺎﻡ ﻳﺎ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﻳﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮﻭﺱ ﻳﺎ ﺻﺒﺢ. 36ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻔﺘﻪ ﻳﺎﺑﺪ. 37ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ :ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ! 14 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ،ﻋﻴﺪ ﻓﺼﹶﺢ ﻭ ﻓﻄﻴﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻣﺘﺮﺻﹼﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. 805
2ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﻪ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﻗﻮﻡ ﺍﻏﺘﺸﺎﺷﻲ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ. 3ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﻋﻨﻴﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺍﺑﺮﺹ ﺑﻪ ﻏﺬﺍ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻧﻲ ﺑﺎ ﺷﻴﺸﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺍﺯ ﺳﻨﺒﻞ ﺧﺎﻟﺺ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺷﻴﺸﻪ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ، ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻱ ﺭﺧﺖ. 4ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺧﺸﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻋﻄﺮ ﺗﻠﻒ ﺷﺪ؟ 5ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻋﻄﺮ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﻴﺼﺪ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ .ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 6ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻳﺪ! ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﺋﻤﹶﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ. 8ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻗﻮﺓ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺴﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺩﻓﻦ ،ﭘﻴﺶ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻛﺮﺩ. 9ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﻛﺮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﺠﻬﺖ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﻭﻱ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﺍﻱ ﺍﺳﺨﺮﻳﻮﻃﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﺪ. 11ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻘﺪﻱ ﺑﺪﻭ ﺑﺪﻫﻨﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭﺻﺪﺩ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻱ ﻭﻱ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 12ﻭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﻋﻴﺪ ﻓﻄﻴﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻱ؟ 13ﭘﺲ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺎ ﺳﺒﻮﻱ ﺁﺏ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ .ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﺑﺮﻭﻳﺪ، 14ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﺍﹸﺳﺘﺎﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﺠﺎ ﺻﺮﻑ ﻛﻨﻢ؟ 15ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﺔ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻔﺮﻭﺵ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ .ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﻣﺎ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺑﻴﻨﻴﺪ. 16ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﻓﺘﻪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 17ﺷﺎﻣﮕﺎﻫﺎﻥ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺁﻣﺪ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻏﺬﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻏﺬﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻣﺮﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 19ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﮔﺸﺘﻪ ،ﻳﻚ ﻳﻚ ﮔﻔﺘﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺁﻧﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 20ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﻗﺎﺏ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ! 21ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮﺩ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻲ. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﻏﺬﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺴﺪ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 23ﻭ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺷﻜﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﺪ 24ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 25ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﻋﺼﻴﺮ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻧﺨﻮﺭﻡ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻨﻮﺷﻢ. 26ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺗﺴﺒﻴﺢ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻛﻮﻩ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 27ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺸﺐ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻟﻐﺰﺵ ﺧﻮﺭﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺷﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﻢ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 28ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﻢ ،ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ. 29ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻫﻤﻪ ﻟﻐﺰﺵ ﺧﻮﺭﻧﺪ ،ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺭﻡ. 30ﻋﻴﺴﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺐ ،ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺮﻭﺱ ﺩﻭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺯﻧﺪ ،ﺗﻮ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 31ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﺮﺩﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻻﺯﻡ ﺍﻓﺘﺪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻜﻨﻢ .ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 32ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﺟﺘﺴﻴﻤﺎﻧﻲ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻢ. 33ﻭ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻭ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﮔﺮﺩﻳﺪ، 34ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻧﹶﻔﹾﺲ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﺰﻥ ،ﻣﺸﺮﻑ ﺑﺮ ﻣﻮﺕ ﺷﺪ .ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 35ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﮕﺬﺭﺩ. 36ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﻳﺎ ﺍﺑﺎ ﭘﺪﺭ ،ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺗﻮ. 37ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺁﻣﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻩ ،ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺷﻤﻌﻮﻥ ،ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﻲ؟ 38ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﺪ .ﺭﻭﺡ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺭﺍﻏﺐ ﺍﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺟﺴﻢ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ. 39ﻭ ﺑﺎﺯ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﻼﻡ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 40ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﺎﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﻨﺪ. 41ﻭ ﻣﺮﺗﺒﺔ ﺳﻮﻡ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺎﺑﻘﻲ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻛﻨﻴﺪ .ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ! ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 42ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ.
806
43ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 44ﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﻢ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺣﻔﻆ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺒﺮﻳﺪ. 45ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻳﺎ ﺳﻴﺪﻱ ،ﻳﺎ ﺳﻴﺪﻱ .ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪ. 46ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﮔﺮﻓﺘﻨﺪﺵ. 47ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺑﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻮﺷﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻳﺪ. 48ﻋﻴﺴﻲ ﺭﻭﻱ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﮔﻮﻳﺎ ﺑﺮ ﺩﺯﺩ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻳﺪ! 49ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺐ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﺩ. 50ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﻤﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻨﺪ. 51ﻭ ﻳﻚ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺑﺎ ﭼﺎﺩﺭﻱ ﺑﺮ ﺑﺪﻥ ﺑﺮﻫﻨﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ .ﭼﻮﻥ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، 52ﭼﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻳﺨﺖ. 53ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺟﻤﻊ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 54ﻭ ﭘﻄﺮﺱ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 55ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻫﻞ ﺷﻮﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺮ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ، 56ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺷﻬﺎﺩﺗﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻮﻓﻖ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﺪ. 57ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ،ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻧﺎﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ،ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 58ﻣﺎ ﺷﻨﻴﺪﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻫﻴﻜ ﹺ 59ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ. ﻖ ﺗﻮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ؟ 60ﭘﺲ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻋﻴﺴﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻫﻴﭻ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻲ؟ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺣ 61ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﻫﻴﭻ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ .ﺑﺎﺯ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﻫﺴﺘﻲ؟ 62ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ؛ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻗﻮﺕ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺍﺑﺮﺍﻫﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 63ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﺎﻙ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺪﺍﻥ ﺩﺍﺭﻳﻢ؟ 64ﻛﻔﺮ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ! ﭼﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ؟ ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻗﺘﻞ ﺍﺳﺖ. 65ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻦ .ﻭ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ. 66ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﺩﺭ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺁﻣﺪ 67ﻭ ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻱ؟ 68ﺍﻭ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ! ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻪ ﺩﻫﻠﻴﺰ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻓﺖ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺧﺮﻭﺱ ﺑﺎﻧﮓ ﺯﺩ. 69ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﻛﻨﻴﺰﻙ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ! 70ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻠﻴﻠﻲ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻟﻬﺠﺔ ﺗﻮ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 71ﭘﺲ ﺑﻪ ﻟﻌﻦ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ. 72ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺧﺮﻭﺱ ﻣﺮﺗﺒﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﻧﮓ ﺯﺩ .ﭘﺲ ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻣﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺮﻭﺱ ﺩﻭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺯﻧﺪ ،ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ. 15 1ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ،ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﺷﻮﺭﺍ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 2ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﺍﺩﻋﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، 4ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻫﻴﭻ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻲ؟ ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ! 5ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎﺯ ﻫﻴﭻ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪ. 6ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻋﻴﺪ ﻳﻚ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ،ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ،ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 7ﻭ ﺑﺮﹶﺍﺑﺎ ﻧﺎﻣﻲ ﺑﺎ ﺷﺮﻛﺎﻱ ﻓﺘﻨﺔ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺘﻨﻪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺣﺒﺲ ﺑﻮﺩ. 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ،ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﻛﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﺎﺩﺕ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 9ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﻨﻢ؟ 10ﺯﻳﺮﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺣﺴﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 11ﺍﻣﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺗﺤﺮﻳﺾ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﹶﺍﺑﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﺪ. 807
12ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻜﻨﻢ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﺵ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ؟ 13ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻛﻦ. 14ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ؟ ﭼﻪ ﺑﺪﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻛﻦ. 15ﭘﺲ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﺑﺮﹶﺍﺑﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺯﺩﻩ ،ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺷﻮﺩ. 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺰﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺍﻟﻮﻻﻳﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻡ ﻓﻮﺝ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ 17ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺮ ﺍﻭ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﺎﺟﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﺭ ﺑﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﮔﺬﺍﺭﺩﻧﺪ 18ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﻼﻡ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩ! 19ﻭ ﻧﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩﻩ ،ﺑﺪﻭ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻟﺒﺎﺱ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻱ ﻛﻨﺪﻩ ،ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺼﻠﻮﺑﺶ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 21ﻭ ﺭﺍﻫﮕﺬﺭﻱ ﺭﺍ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻧﺎﻡ ،ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻗﻴﺮﻭﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻠﻮﻛﺎﺕ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻭ ﭘﺪﺭ ﺍﺳﻜﻨﺪﺭ ﻭ ﺭﻓﹶﺲ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. 22ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﺟﻠﺠﺘﺎ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺤﻞ ﻛﺎﺳﺔ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ 23ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺑﻪ ﻣ ﺮ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩ. 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻗﺮﻋﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ ﭼﻪ ﺑﺮﺩ. 25ﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 26ﻭ ﺗﻘﺼﻴﺮﻧﺎﻣﺔ ﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ :ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩ. 27ﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺩﻭ ﺩﺯﺩ ﺭﺍ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 28ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺸﺖ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺯ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ. 29ﻭ ﺭﺍﻫﮕﺬﺍﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﺎﻥ ﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ، 30ﺍﺯ ﺻﻠﻴﺐ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻥ! 31ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ. 32ﻣﺴﻴﺢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﻵﻥ ﺍﺯ ﺻﻠﻴﺐ ﻧﺰﻭﻝ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﻢ .ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 33ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺸﻢ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻬﻢ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ. ﺳ ﺒ ﹾﻘﺘﹶﻨﻲ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻟﻬﻲ ﺍﻟﻬﻲ ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩﻱ؟ 34ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻬﻢ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻠﻮﺋﻲ ﺍﻳﻠﻮﺋﻲ ،ﻟﹶﻤﹶﺎ 35ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻟﻴﺎﺱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 36ﭘﺲ ﺷﺨﺼﻲ ﺩﻭﻳﺪﻩ ،ﺍﺳﻔﻨﺠﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻲ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺑﺪﻭ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻣﮕﺮ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩ. 37ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺟﺎﻥ ﺑﺪﺍﺩ. 38ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺮﺩﺓ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﺩﻭﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪ. 39ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ،ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺳﭙﺮﺩ ،ﮔﻔﺖ :ﻓﻲ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ،ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ. ﺏ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻳﻮﺷﺎ ﻭ ﺳﺎﻟﻮﻣﻪ، 40ﻭ ﺯﻧﻲ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﻤﻠﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺠﺪﻟﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮ ﹺ 41ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻠﻴﻞ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺯﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 42ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﻡ ﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺗﻬﻴﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﺒﺖ ﺑﻮﺩ، 43ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺎﻣﻲ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺭﺍﻣﻪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﻒ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺷﻮﺭﺍ ﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺟﺄﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺰﺩ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺟﺴﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩ. 44ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺯﻭﺩﻱ ﻓﻮﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ .ﭘﺲ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﭼﻨﺪﻱ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭﻓﺎﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 45ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮﺩ ،ﺑﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 46ﭘﺲ ﻛﺘﺎﻧﻲ ﺧﺮﻳﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻠﻴﺐ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﺘﺎﻥ ﻛﻔﻦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻗﺒﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﻏﻠﻄﺎﻧﻴﺪ. 47ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺠﺪﻟﻴﻪ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﻳﻮﺷﺎ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺠﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ. 16 ﺳﺒﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺠﺪﻟﻴﻪ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺳﺎﻟﻮﻣﻪ ﺣﻨﻮﻁ ﺧﺮﻳﺪﻩ ،ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ. 1ﭘﺲ ﭼﻮﻥ 2ﻭ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻭﺩ ﻭﻗﺖ ﻃﻠﻮﻉ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 3ﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﻐﻠﻄﺎﻧﺪ؟ 4ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﻨﮓ ﻏﻠﻄﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﺭﺑﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﻳﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ.
808
6ﺍﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ! ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﺭﺍ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ؟ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ! ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ .ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﻴﺪ. 7ﻟﻴﻜﻦ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﻭ ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺍ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 8ﭘﺲ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻗﺒﺮ ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻟﺮﺯﻩ ﻭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. 9ﻭ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ،ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻫﻔﺘﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺠﺪﻟﻴﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻫﻔﺖ ﺩﻳﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. 10ﻭ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ. 11ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺑﺪﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﺕ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻫﻮﻳﺪﺍ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 13ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻏﺬﺍ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﻭ ﺳﺨﺖ ﺩﻟﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 15ﭘﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﻼﻳﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﻨﻴﺪ. 16ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﺑﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 17ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺎﺕ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﻤﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺣﺮﻑ ﺯﻧﻨﺪ 18ﻭ ﻣﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺯﻫﺮ ﻗﺎﺗﻠﻲ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ،ﺿﺮﺭﻱ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﺮﻳﻀﺎﻥ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ،ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 19ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﻨﺸﺴﺖ. 20ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻳﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ.
809
ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻟﻮﻗﺎ 1 1ﺍﺯ ﺁﻧﺠﻬﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺗﺄﻟﻴﻒ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁﻥ ﺍﻣﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ، 2ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻧﻈﺎﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﻛﻼﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ، 3ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺍﻟﺒﺪﺍﻳﺔ ﺑﻪ ﺗﺪﻗﻴﻖ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺍﻱ ﺗﻴﻮﻓﻠﺲ ﻋﺰﻳﺰ، 4ﺗﺎ ﺻﺤﺖ ﺁﻥ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﺩﺭﻳﺎﺑﻲ. 5ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ،ﻛﺎﻫﻨﻲ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻧﺎﻡ ﺍﺯ ﻓﺮﻗﺔ ﺍﺑﻴﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻟﻴﺼﺎﺑﺎﺕ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ. 6ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺻﺎﻟﺢ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺯﻧﺪﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻟﻴﺼﺎﺑﺎﺕ ﻧﺎﺯﺍﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺮﻗﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ، 9ﺣﺴﺐ ﻋﺎﺩﺕ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻧﻮﺑﺖ ﺍﻭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺪﺱ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 10ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺑﺨﻮﺭ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 11ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺨﻮﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺮ ﻭﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺸﺖ. 12ﭼﻮﻥ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺗﺮﺱ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪ. 13ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻋﺎﻱ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺕ ﺍﻟﻴﺼﺎﺑﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﭘﺴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺤﻴﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 14ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﻲ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﺭﺥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻭﻻﺩﺕ ﺍﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﺴﻜﺮﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻜﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ،ﭘﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 17ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ،ﺗﺎ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻗﻮﻣﻲ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﺩ. 18ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﻡ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ؟ 19ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺟﺒﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﮋﺩﻩ ﺩﻫﻢ. 20ﻭ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﮕﺮﺩﺩ ،ﮔﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﻳﺎﺭﺍﻱ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺳﺨﻦ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ ،ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩﻱ. 21ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﻮﻝ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻧﺪ. 22ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺮﻑ ﺯﻧﺪ ،ﭘﺲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺭﺅﻳﺎﻳﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ. 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ. 24ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ،ﺯﻥ ﺍﻭ ﺍﻟﻴﺼﺎﺑﺎﺕ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺪﺕ ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: 25ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺗﺎ ﻧﻨﮓ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. 26ﻭ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺷﺸﻢ ﺟﺒﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺑﻠﺪﻱ ﺍﺯ ﺟﻠﻴﻞ ﻛﻪ ﻧﺎﺻﺮﻩ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪ. 27ﻧﺰﺩ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺍﻱ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﻣﺮﺩﻱ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺁﻥ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻮﺩ. 28ﭘﺲ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺳﻼﻡ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻧﻌﻤﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻫﺴﺘﻲ. 29ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺘﻔﻜﹼﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻧﻮﻉ ﺗﺤﻴﺖ ﺍﺳﺖ. 30ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﻳﻢ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻧﻌﻤﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻱ. 31ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪ. 32ﺍﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ،ﻣﺴﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺗﺨﺖ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﻋﻄﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 33ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 34ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ؟ 35ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺎﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﻜﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﻬﺖ ﺁﻥ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﻣﻘﺪﺱ ،ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 36ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻟﻴﺼﺎﺑﺎﺕ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﻱ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻱ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﺷﺸﻢ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺎﺯﺍﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. 37ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﺮﻱ ﻣﺤﺎﻝ ﻧﻴﺴﺖ. 810
38ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻛﻨﻴﺰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻡ .ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ .ﭘﺲ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ. 39ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ،ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻠﺪﻱ ﺍﺯ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺑﺸﺘﺎﺏ ﺭﻓﺖ. 40ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻟﻴﺼﺎﺑﺎﺕ ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩ. 41ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻟﻴﺼﺎﺑﺎﺕ ﺻﺪﺍﻱ ﻣﺮﻳﻢ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺑﭽﻪ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻟﻴﺼﺎﺑﺎﺕ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ، 42ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﺳﺖ ﺛﻤﺮﺓ ﺭﺣﻢ ﺗﻮ. 43ﻭ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻦ ،ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﺪ؟ 44ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺳﻼﻡ ﺗﻮ ﮔﻮﺵ ﺯ ﺩ ﻣﻦ ﺷﺪ ،ﺑﭽﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﻲ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻣﺪ. 45ﻭ ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 46ﭘﺲ ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺖ :ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، 47ﻭ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺭﻫﺎﻧﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺟﺪ ﺁﻣﺪ، ﺕ ﻛﻨﻴ ﹺﺰ ﺧﻮﺩ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﻨﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ، 48ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮ ﺣﻘﺎﺭ 49ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻥ ﻗﺎﺩﺭ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﺳﺖ، ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ. 50ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﻧﺴ ﹰ 51ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺧﻮﺩ ،ﻗﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺖ. 52ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺨﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﻭﺗﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 53ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺳﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻬﻴﺪﺳﺖ ﺭ ﺩ ﻧﻤﻮﺩ. 54ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻱ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻪ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ، 55ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 56ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻣﺎﻧﺪ ،ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩ. 57ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻟﻴﺼﺎﺑﺎﺕ ﺭﺍ ﻭﻗﺖ ﻭﺿﻊ ﺣﻤﻞ ﺭﺳﻴﺪ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺑﺰﺍﺩ. 58ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 59ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺘﻨﺔ ﻃﻔﻞ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﭘﺪﺭﺵ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ. 60ﺍﻣﺎ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 61ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻢ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 62ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻧﺎﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻬﺎﺩ؟ 63ﺍﻭ ﺗﺨﺘﻪ ﺍﻱ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻨﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻳﺤﻴﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻧﺪ. 64ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ،ﺩﻫﺎﻥ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺣﻤﺪ ﺧﺪﺍ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﺪ. 65ﭘﺲ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺧﻮﻑ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺖ. 66ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻧﻮﻉ ﻃﻔﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 67ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﺯﻛﺮ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 68ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺪﺍﻳﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ 69ﻭ ﺷﺎﺥ ﻧﺠﺎﺗﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ. 70ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺪﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ، 71ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ، 72ﺗﺎ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﺠﺎ ﺁﺭﺩ ﻭ ﻋﻬﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺬﻛﹼﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ، 73ﺳﻮﮔﻨﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩ، 74ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﻴﺾ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ،ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺧﻮﻑ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻴﻢ، 75ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ،ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ. 76ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻃﻔﻞ ،ﻧﺒﻲ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ،ﺗﺎ ﻃﺮﻕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻱ، 77ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻲ ،ﺩﺭ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 78ﺑﻪ ﺍﺣﺸﺎﻱ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻋﻠﻲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺗﻔﻘﺪ ﻧﻤﻮﺩ، ﻞ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﻧﻮﺭ ﺩﻫﺪ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 79ﺗﺎ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﻭ ﻇ ﹼ 80ﭘﺲ ﻃﻔﻞ ﻧﻤﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﻗﻮﻱ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺗﺎ ﻇﻬﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺴﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ. 2 811
1ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺣﻜﻤﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻏﹸﺴﻄﹸﺲ ﻗﻴﺼﺮ ﺻﺎﺩﺭ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﻢ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 2ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻢ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺍﻭﻝ ﺷﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻛﻴﺮﻳﻨﻴﻮﺱ ﻭﺍﻟﻲ ﺳﻮﺭﻳﻪ ﺑﻮﺩ. 3ﭘﺲ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﻢ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 4ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺟﻠﻴﻞ ﺍﺯ ﺑﻠﺪﺓ ﻧﺎﺻﺮﻩ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﻛﻪ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺭﻓﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺁﻝ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻮﺩ. 5ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺯﺍﻳﻴﺪﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺛﺒﺖ ﮔﺮﺩﺩ. 6ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭﺿﻊ ﺣﻤﻞ ﺍﻭ ﺭﺳﻴﺪﻩ، 7ﭘﺴﺮ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ .ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻨﺪﺍﻗﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﺧﻮﺭ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺟﺎﻱ ﻧﺒﻮﺩ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻮﺍﺣﻲ ،ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺴﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺐ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 9ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﻛﺒﺮﻳﺎﻳﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﮔﺮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﻐﺎﻳﺖ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﮔﺸﺘﻨﺪ. ﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺕ ﺧﻮﺷ ﹺ 10ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺸﺎﺭ 11ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﻭﺩ ،ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺘﻮﻟﹼﺪ ﺷﺪ. 12ﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﻔﻠﻲ ﺩﺭ ﻗﻨﺪﺍﻗﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﺁﺧﻮﺭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 13ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﻮﺟﻲ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻛﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ: 14ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺑﺎﺩ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ. 16ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻣﺮﻳﻢ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻭ ﺁﻥ ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺧﻮﺭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 17ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺁﻥ ﺳﺨﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻃﻔﻞ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻬﺮﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﺍﻣﺎ ﻣﺮﻳﻢ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻔﻜﹼﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 20ﻭ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻭ ﺣﻤﺪﻛﻨﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﺔ ﺁﻥ ﺍﻣﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ،ﻭﻗﺖ ﺧﺘﻨﺔ ﻃﻔﻞ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. 23ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺫﻛﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺭﺣﻢ ﮔﺸﺎﻳﺪ ،ﻣﻘﺪﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 24ﻭ ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘﺮﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻔﺖ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﻳﺎ ﺩﻭ ﺟﻮﺟﺔ ﻛﺒﻮﺗﺮ. 25ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﺨﺼﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻧﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺻﺎﻟﺢ ﻭ ﻣﺘﹼﻘﻲ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺑﻮﺩ. 26ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺑﺪﻭ ﻭﺣﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻲ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ. 27ﭘﺲ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﺭﻭﺡ ،ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﺍﻟﺪﻳﻨﺶ ﺁﻥ ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺭﺳﻮﻡ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻭ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﻧﺪ، 28ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 29ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺧﺼﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ ،ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ. 30ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ، 31ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 32ﻧﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻛﺸﻒ ﺣﺠﺎﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺗﻮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﺑﻮﺩ. 33ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 34ﭘﺲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻝ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ. 35ﻭ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻗﻠﻮﺏ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺷﻮﺩ. 36ﻭ ﺯﻧﻲ ﻧﺒﻴﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺣﻨﹼﺎ ﻧﺎﻡ ،ﺩﺧﺘﺮ ﹶﻓﻨﹸﻮﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺍﹶﺷﻴﹺﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻜﺎﺭﺕ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 37ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ﺟﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺩﺭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 38ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﻨﺘﻈﺮﻳﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 39ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺳﻮﻡ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﺻﺮﺓ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 40ﻭ ﻃﻔﻞ ﻧﻤ ﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﻗﻮﻱ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻜﻤﺖ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 41ﻭ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺍﻭ ﻫﺮ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻋﻴﺪ ﻓﺼﹶﺢ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 42ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺳﻢ ﻋﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 812
43ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﻥ ﻃﻔﻞ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ،ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. 44ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺳﻔﺮ ﻳﻜﺮﻭﺯﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺟﺴﺘﻨﺪ. 45ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. 46ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻌﻠﹼﻤﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺆﺍﻝ ﻫﻤﻲ ﻛﺮﺩ. 47ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺍﺯ ﻓﻬﻢ ﻭ ﺟﻮﺍﺑﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ. 48ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻱ؟ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺪﺭﺕ ﻭ ﻣﻦ ﻏﻤﻨﺎﻙ ﮔﺸﺘﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ. 49ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﻣﺮﺍ ﻃﻠﺐ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﻣﮕﺮ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﻢ؟ 50ﻭﻟﻲ ﺁﻥ ﺳﺨﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ ،ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻧﺪ. 51ﭘﺲ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺎﺻﺮﻩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻄﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 52ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻗﺎﻣﺖ ﻭ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺮﻗﹼﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 3 ﻃﺲ ،ﻭﺍﻟﻲ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ،ﺗﻴﺘﺮﺍﺭﻙ 1ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﺳﻄﻨﺖ ﻃﻴﺒﺎﺭﻳﻮﺱ ﻗﻴﺼﺮ ،ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻨﻄﻴﻮﺱ ﭘﻴﻼ ﹸ ﺟﻠﻴﻞ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻓﻴﻠﭙﺲ ﺗﻴﺘﺮﺍﺭﻙ ﺁﺑﻠﻴﻪ 2ﻭ ﺣﻨﹼﺎ ﻭ ﻗﻴﺎﻓﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﺍﺑﻦ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ، 3ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺍﺭﺩﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 4ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺻﺤﻴﻔﺔ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﺷﻌﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺻﺪﺍﻱ ﻧﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ،ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﻃﹸﺮﻕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 5ﻫﺮ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻮﻩ ﻭ ﺗﻠﹼﻲ ﭘﺴﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺠﻲ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺭﺍﻩ ﻧﺎﻫﻤﻮﺍﺭ ﺻﺎﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؛ 6ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺸﺮ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ. 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻓﻌﻲ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ،ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ؟ ﺕ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﻣﺪﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﭘﺪﺭ ﻣﺎﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺧﺪﺍ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ 8ﭘﺲ ﺛﻤﺮﺍ ﺳﻨﮕﻬﺎ ،ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﺪ. 9ﻭ ﺍﻵﻥ ﻧﻴﺰ ﺗﻴﺸﻪ ﺑﺮ ﺭﻳﺸﺔ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﻮﺓ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 10ﭘﺲ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺳﻮﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ؟ 11ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮﻛﻪ ﺩﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺑﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﺪﻫﺪ .ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﺪ. 12ﻭ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ؟ 13ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻘﺮﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ. 14ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻇﻠﻢ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﻓﺘﺮﺍ ﻣﺰﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﺟﺐ ﺧﻮﺩ ﺍﻛﺘﻔﺎ ﻛﻨﻴﺪ. 15ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﺘﺮﺻﹼﺪ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ، 16ﻳﺤﻴﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺷﺨﺼﻲ ﺗﻮﺍﻧﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﻨﺪ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﻢ .ﺍﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 17ﺍﻭ ﻏﺮﺑﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺧﺮﻣﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻨﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻛﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ. 18ﻭ ﺑﻪ ﻧﺼﺎﻳﺢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 19ﺍﻣﺎ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﺗﻴﺘﺮﺍﺭﻙ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺎ ،ﺯﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻓﻠﻴﭙﺲ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺑﺪﻳﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻳﺎﻓﺖ، 20ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺣﺒﺲ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻫﻢ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ، 22ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺑﻪ ﻫﻴﺄﺕ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺒﻮﺗﺮﻱ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ )ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺸﻨﻮﺩﻡ. ﻲ 23ﻭ ﺧﻮﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ،ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺣﺴﺐ ﮔﻤﺎﻥ ﺧﻠﻖ ،ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺑﻦ ﻫﺎﻟ ﹺ 24ﺍﺑﻦ ﻣﺘﹼﺎﺕ ،ﺑﻦ ﻻﻭﻱ ،ﺑﻦ ﻣﻠﻜﻲ ،ﺑﻦ ﻳﻨﱠﺎ ،ﺑﻦ ﻳﻮﺳﻒ، 25ﺍﺑﻦ ﻣﺘﱠﺂﺗﻴﺎ ،ﺑﻦ ﺁﻣﻮﺱ ،ﺑﻦ ﻧﺎﺣﻮﻡ ،ﺑﻦ ﺣﺴﻠﻲ ،ﺑﻦ ﻧﹶﺠﻲ. 26ﺍﺑﻦ ﻣﺄﺕ ،ﺑﻦ ﻣﺘﺎﺗﻴﺎ ،ﺑﻦ ﺷﹶﻤﻌﻲ ،ﺑﻦ ﻳﻮﺳﻒ ،ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ، 27ﺑﻦ ﻳﻮﺣﻨﺎ ،ﺑﻦ ﺭﻳﺴﺎ ،ﺑﻦ ﺯﹶﺭﻭﺑﺎﺑﻞ ،ﺑﻦ ﺳﺈﹾﻟﺘﻴﺌﻴﻞ ،ﺑﻦ ﻧﹺﻴﺮﻱ، 813
28ﺍﺑﻦ ﻣﻠﹾﻜﻲ .ﺑﻦ ﹶﺍﺩﻱ ،ﺑﻦ ﻗﻮﺳﺎﻡ ،ﺑﻦ ﹶﺍﻳﻠﻤﻮﺩﺍﻡ ،ﺑﻦ ﻋﻴﺮ، 29ﺍﺑﻦ ﻳﻮﺳﻲ ،ﺑﻦ ﺍﻳﻠﻌﺎﺫﹶﺭ ،ﺑﻦ ﻳﻮﺭﻳﻢ ،ﺑﻦ ﻣﺘﱠﺎﺕ ،ﺑﻦ ﻻﻭﻱ، 30ﺍﺑﻦ ﺷﹶﻤﻌﻮﻥ ،ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺑﻦ ﻳﻮﺳﻒ ،ﺑﻦ ﻳﻮﻧﺎﻥ ،ﺑﻦ ﺍﻳﻠﻴﺎﻗﻴﻢ، 31ﺍﺑﻦ ﻣﻠﻴﺎ ،ﺑﻦ ﻣﻴﻨﺎﻥ ،ﺑﻦ ﻣﺘﱠﺎﺗﺎ ﺑﻦ ﻧﺎﺗﺎﻥ ،ﺑﻦ ﺩﺍﻭﺩ، ﺷﻤﻠﻮﻥ ،ﺑﻦ ﹶﻧﺤﺸﻮﻥ، 32ﺍﺑﻦ ﻳﺴﻲ ،ﺑﻦ ﻋﻮﺑﻴﺪ ،ﺑﻦ ﺑﻮﻋﺰ ،ﺑﻦ ﹶ 33ﺍﺑﻦ ﻋﻤﻴﻨﺎﺩﺍﺏ ،ﺑﻦ ﺍﹶﺭﺍﻡ ،ﺑﻦ ﺣﺼﺮﻭﻥ ،ﺑﻦ ﻓﺎﺭﺹ ،ﺑﻦ ﻳﻬﻮﺩﺍ، 34ﺍﺑﻦ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺑﻦ ﺍﺳﺤﺎﻕ ،ﺑﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﺑﻦ ﺗﺎﺭﺡ ،ﺑﻦ ﻧﺎﺣﻮﺭ، 35ﺍﺑﻦ ﺳﺮﻭﺝ ،ﺑﻦ ﺭﻋﻮ ،ﺑﻦ ﻓﺎﻟﹶﺞ ،ﺑﻦ ﻋﺎﺑﺮ ،ﺑﻦ ﺻﺎﻟﹶﺢ، 36ﺍﺑﻦ ﻗﻨﺎﻥ ،ﺑﻦ ﹶﺍ ﺭ ﹶﻓﻜﹾﺸﺎﺩ ،ﺑﻦ ﺳﺎﻡ ،ﺑﻦ ﻧﻮﺡ ،ﺑﻦ ﻻﻣﻚ، 37ﺍﺑﻦ ﻣﺘﻮﺷﺎﻟﺢ ،ﺑﻦ ﺧﹶﻨﻮﺥ ،ﺑﻦ ﻳﺎﺭﺩ ،ﺑﻦ ﻣﻬﻠﹶﺎﺋﻴﻞ ،ﺑﻦ ﻗﻴﻨﺎﻥ، 38ﺍﺑﻦ ﺍﹶﻧﻮﺵ ،ﺑﻦ ﺷﻴﺚ ،ﺑﻦ ﺁﺩﻡ ،ﺑﻦ ﺍﷲ. 4 1ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮﺩ. 2ﻭ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺨﻮﺭﺩ .ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ،ﺁﺧﺮ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 3ﻭ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﻧﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ. 4ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﻓﻘﻂ ﺯﻳﺴﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻠﻤﺔ ﺧﺪﺍ. 5ﭘﺲ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺑﺪﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. 6ﻭ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺣﺸﻤﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻢ. 7ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﻨﻲ ،ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 8ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺷﻴﻄﺎﻥ ،ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﻦ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻨﻤﺎ. 9ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﻛﻨﮕﺮﺓ ﻫﻴﻜﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺣﻜﻢ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﻨﺪ. 11ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭘﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 12ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻜﻦ. 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺟﺪﺍ ﺷﺪ. 14ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺭﻭﺡ ،ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺧﺒﺮ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺖ. 15ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺳﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻼﻭﺕ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 16ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﺻﺮﻩ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺤﺴﺐ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﺤﻴﻔﺔ ﺍﺷﻌﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ،ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ 18ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﻫﻢ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻢ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﻭ ﻛﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺗﺎ ﻛﻮﺑﻴﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﺳﺎﺯﻡ، 19ﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﻨﻢ. 20ﭘﺲ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻫﻤﺔ ﺍﻫﻞ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 21ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ. 22ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻓﻴﺾ ﺁﻣﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺴﺖ؟ 23ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻱ ﻃﺒﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺑﺪﻩ .ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻔﺮﻧﺎﺣﻮﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪ ،ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻭﻃﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﻤﺎ. 24ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﺒﻲ ﺩﺭ ﻭﻃﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 25ﻭ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺴﺎ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻟﻴﺎﺱ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺪﺕ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﻭ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻗﺤﻄﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ، 26ﻭ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﻧﺰﺩ ﻫﻴﭻ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻧﺸﺪ ،ﻣﮕﺮ ﻧﺰﺩ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﻲ ﺩﺭ ﺻﺮﻓﺔ ﺻﻴﺪﻭﻥ. 27ﻭ ﺑﺴﺎ ﺍﺑﺮﺻﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻟﻴﺸﻊ ﻧﺒﻲ ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﮕﺸﺖ ،ﺟﺰ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺳﺮﻳﺎﻧﻲ. 28ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﮔﺸﺘﻨﺪ 29ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻗﻠﹼﺔ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﻳﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﻨﺪ. 814
30ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﺮﻓﺖ. ﺳﺒﺖ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 31ﻭ ﺑﻪ ﻛﻔﺮﻧﺎﺣﻮﻡ ﺷﻬﺮﻱ ﺍﺯ ﺟﻠﻴﻞ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ 32ﻭ ﺍﺯ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 33ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺩﻳﻮ ﺧﺒﻴﺚ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ: 34ﺁﻩ ﺍﻱ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺮﻱ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻳﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻱ؟ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻛﻴﺴﺘﻲ ،ﺍﻱ ﻗﺪﻭﺱ ﺧﺪﺍ. 35ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻱ .ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﻳﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺁﺳﻴﺒﻲ ﺑﺪﻭ ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪ. 36ﭘﺲ ﺣﻴﺮﺕ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﺨﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﻗﻮﺕ ،ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ! 37ﻭ ﺷﻬﺮﺕ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﭘﻬﻦ ﺷﺪ. 38ﻭ ﺍﺯ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ .ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺯﻥ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺭﺍ ﺗﺐ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 39ﭘﺲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺗﺐ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺗﺐ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺯﺍﻳﻞ ﺷﺪ .ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰﺍﺭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪ. 40ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻏﺮﻭﺏ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻫﻤﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﻣﺮﺿﻬﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩ. 41ﻭ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺻﻴﺤﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ .ﻭﻟﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺣﺮﻑ ﺯﻧﻨﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ. 42ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﺪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩﺵ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﻭﺩ. 43ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﻫﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 44ﭘﺲ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 5 1ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎﭼﺔ ﺟﻨﻴﺴﺎﺭﺕ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺩﻭ ﺯﻭﺭﻕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺻﻴﺎﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺍﻣﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 3ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺸﻜﻲ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺩﻭﺭ ﺑﺒﺮﺩ .ﭘﺲ ﺩﺭ ﺯﻭﺭﻕ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻧﺔ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﺑﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺍﻣﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻜﺎﺭ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﺪ. 5ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺭﻧﺞ ﺑﺮﺩﻩ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺗﻮ ،ﺩﺍﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻣﻘﺪﺍﺭﻱ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﺎﻫﻲ ﺻﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺴﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 7ﻭ ﺑﻪ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺯﻭﺭﻕ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﻛﻨﻨﺪ .ﭘﺲ ﺁﻣﺪﻩ ﻫﺮ ﺯﻭﺭﻕ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻘﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻏﺮﻕ ﺷﻮﻧﺪ. 8ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ،ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺷﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺩﻱ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﻡ. 9ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺻﻴﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﻫﺸﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﻭﻱ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﹺﺯﺑﹺﺪﻱ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻚ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺮﺱ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺻﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 11ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺯﻭﺭﻗﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻱ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺮﺩﻱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﺹ ﺁﻣﺪﻩ ،ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ، ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﻣﺮﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻱ. 13ﭘﺲ ﺍﻭ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ .ﻭﻱ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ .ﻃﺎﻫﺮ ﺷﻮ .ﻛﻪ ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺑﺮﺹ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺯﺍﻳﻞ ﺷﺪ. 14ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻣﺪﻩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻨﻤﺎ ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﺠﻬﺖ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺧﻮﺩ ،ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﺷﻮﺩ. 15ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺒﺮ ﺍﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺿﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﻨﺪ، 16ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﻋﺰﻟﺖ ﺟﺴﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪ. 17ﺭﻭﺯﻱ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﻘﻬﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺑﻠﹾﺪﺍﻥ ﺟﻠﻴﻞ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻔﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﺷﺪ، 18ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﻔﻠﻮﺝ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻭﻱ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ.
815
19ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻧﺒﻮﻫﻲ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍﻫﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﺨﺘﺶ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻔﺎﻟﻬﺎ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﭘﻴﺶ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩﻧﺪ. 20ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ،ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪ. 21ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﺗﻔ ﹼﻜﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﻔﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ؟ ﺟﺰ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﺲ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩ؟ 22ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 23ﻛﺪﺍﻡ ﺳﻬﻞ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ،ﮔﻔﺘﻦ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪ ،ﻳﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺨﺮﺍﻡ؟ ﻥ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﺴﺖ ،ﻣﻔﻠﻮﺝ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ، ﺖ ﺁﻣﺰﻳﺪ 24ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻄﺎﻋ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭ. 25ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺣﻤﺪﻛﻨﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. 26ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺣﻴﺮﺕ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﻑ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺩﻳﺪﻳﻢ. 27ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻻﻭﻱ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺑﺮ ﺑﺎﺟﮕﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﻳﺪ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ. 28ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. 29ﻭ ﻻﻭﻱ ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﻤﻌﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. 30ﺍﻣﺎ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺍﹶﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 31ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺗﻨﺪﺭﺳﺘﺎﻥ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﺐ ﻧﺪﺍﺭﺩﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮﻳﻀﺎﻥ. 32ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﻋﺎﺻﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ. 33ﭘﺲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻳﺤﻴﻲ ﺭﻭﺯﺓ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺗﻮ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 34ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺭﺍ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭ ﺳﺎﺯﻳﺪ؟ 35ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺭﻭﺯﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 36ﻭ ﻣﺜﹶﻠﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﺔ ﻧﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﺔ ﻛﻬﻨﻪ ﻭﺻﻠﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭﺍﻟﹼﺎ ﺁﻥ ﻧﻮ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻭﺻﻠﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺧﻮﺭ ﺁﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﻧﹶﺒﻮﺩ. ﺏ ﻧﻮ ،ﻣﺸﻜﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻭ ﻣﺸﻜﻬﺎ ﺗﺒﺎﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 37ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺸﻜﻬﺎﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﻧﻤﻲ ﺭﻳﺰﺩ ﻭﺍﻟﹼﺎ ﺷﺮﺍ ﹺ 38ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺸﻜﻬﺎﻱ ﻧﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻳﺨﺖ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 39ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻛﻬﻨﻪ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﻴﺪﻩ ﻓﻲ ﺍﻟﻔﻮﺭ ﻧﻮ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 6 ﺖ ﺩ ﻭ ﹺﻡ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﺖ ﺯﺍﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﭼﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻒ ﻣﺎﻟﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳ ﺒ 2ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﻛﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺳﺒﺖ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ. 3ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻳﺶ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، 4ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺎﻥ ﺗﻘﺪﻣﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﺭﻭﺍ ﻧﻴﺴﺖ؟ 5ﭘﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺎﻟﻚ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ. 6ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺧﺸﻚ ﺑﻮﺩ. 7ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺳﺒﺖ ﺷﻔﺎ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺷﻜﺎﻳﺘﻲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻳﺎﺑﻨﺪ. 8ﺍﻭ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﺳﺖ ﺧﺸﻚ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺴﺖ .ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ. 9ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﻛﺪﺍﻡ ﺭﻭﺍﺳﺖ ،ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﺮﺩﻥ ﻳﺎ ﺑﺪﻱ؟ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻥ ﺟﺎﻥ ﻳﺎ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻥ؟ 10ﭘﺲ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻦ .ﺍﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﺜﻞ ﺩﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺻﺤﻴﺢ ﮔﺸﺖ. 11ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﭘﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ؟ 12ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﺁﻭﺭﺩ. 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﺪ ،ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 14ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻄﺮﺱ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺍﻧﺪﺭﻳﺎﺱ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﺎ ،ﻓﻠﻴﭙﺲ ﻭ ﺑﺮﺗﻮﻟﻤﺎ، ﺣﻠﹾﻔﻲ ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﻏﻴﻮﺭ. 15ﻣﺘﹼﻲ ﻭ ﺗﻮﻣﺎ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺑﻦ 16ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍﻱ ﺍﺳﺨﺮﻳﻮﻃﻲ ﻛﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻭﻱ ﺑﻮﺩ. 17ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺟﺎﻱ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺟﻤﻌﻲ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭﻱ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ،ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺻﻮﺭ ﻭ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﺍﺽ ﺧﻮﺩ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﻨﺪ. 816
18ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﻣﻌ ﹼﺬﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ 19ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻮﺗﻲ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺻﺤﺖ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 20ﭘﺲ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ. 21ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺍﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ .ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﮔﺮﻳﺎﻧﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ. 22ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻨﺪ. 23ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﻭﺟﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺟﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 24ﻟﻴﻜﻦ ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ. 25ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﮔﺎﻥ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ .ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺧﻨﺪﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ. 26ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﻛﺬﺑﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 27ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻱ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ. 28ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻟﻌﻦ ﻛﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻛﻴﻨﻪ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺩﻋﺎﻱ ﺧﻴﺮ ﻛﻨﻴﺪ. 29ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺗﻮ ﹶﺯﻧﹶﺪ ،ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺭﺩﺍﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﻗﺒﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻀﺎﻳﻘﻪ ﻣﻜﻦ. 30ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﺪ ﺑﺪﻭ ﺑﺪﻩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻴﺮﺩ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﺎﺯ ﻣﺨﻮﺍﻩ. 31ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ .ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 32ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺍﺳﺖ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 33ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻛﻨﺪ ،ﭼﻪ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 34ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺽ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﺎﺯﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﭼﻪ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺍﺳﺖ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﻗﺮﺽ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻮﺽ ﮔﻴﺮﻧﺪ. 35ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻣﻴ ﺪ ﻋﻮﺽ ،ﻗﺮﺽ ﺩﻫﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺟﺮ ﺷﻤﺎ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﺎﻥ ﻭ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 36ﭘﺲ ﺭﺣﻴﻢ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺭﺣﻴﻢ ﺍﺳﺖ. 37ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺣﻜﻢ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻢ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻋﻔﻮ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﻮﻳﺪ. 38ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﭘﻴﻤﺎﻧﺔ ﻧﻴﻜﻮﻱ ﺍﻓﺸﺮﺩﻩ ﻭ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺍﺭﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﭘﻴﻤﺎﻳﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻤﻮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 39ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﹶﻠﻲ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﻮﺭ ،ﻛﻮﺭ ﺭﺍ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺣﻔﺮﻩ ﺍﻱ ﻧﻤﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ؟ 40ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺍﺯ ﻣﻌﻠﹼﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩ. 41ﻭ ﭼﺮﺍ ﺧﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻭ ﭼﻮﺑﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﻲ؟ 42ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻲ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﻳﻲ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺧﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺮﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﭼﻮﺑﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟ ﺍﻱ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭ ﺍﻭﻝ ﭼﻮﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻦ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﻴﻜﻮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﺧﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﻱ. 43ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻴﭻ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻴﻮﺓ ﺑﺪ ﺑﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺪ ،ﻣﻴﻮﺓ ﻧﻴﻜﻮ ﺁﻭﺭﺩ. 44ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﺍﺯ ﺧﺎﺭ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻮﺗﻪ ،ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﭼﻴﻨﻨﺪ. 45ﺁﺩﻡ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺯ ﺧﺰﻳﻨﺔ ﺧﻮﺏ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ،ﭼﻴﺰ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺷﺨﺺ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﺯ ﺧﺰﻳﻨﺔ ﺑﺪ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ ،ﭼﻴﺰ ﺑﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﺩﻝ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 46ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﻌﻤﻞ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 47ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺲ ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ ﺩﺍﺭﺩ. 48ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻩ ،ﮔﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﻧﻬﺎﺩ .ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﻼﺏ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺳﻴﻞ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﻫﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 49ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻲ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﻞ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺻﺪﻣﻪ ﺯﺩ ،ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮﺩ. 7 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﺧﻠﻖ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﻭﺍﺭﺩ ﻛﻔﺮﻧﺎﺣﻮﻡ ﺷﺪ. 2ﻭ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﺭﺍ ﻏﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﻋﺰﻳﺰ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺮﻳﺾ ﻭ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﺮ ﻣﻮﺕ ﺑﻮﺩ. 3ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻳﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ .ﻏﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﺪ. 817
ﻖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻱ. 4ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺴﺘﺤ 5ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻮﻡ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ. 6ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﺯﺣﻤﺖ ﻣﻜﺶ ﺯﻳﺮﺍ ﻻﻳﻖ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺳﻘﻒ ﻣﻦ ﺩﺭﺁﻳﻲ. 7ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻻﻳﻖ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻳﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺨﻨﻲ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺻﺤﻴﺢ ﺷﻮﺩ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺷﺨﺼﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﺯﻳﺮ ﺣﻜﻢ ﻭ ﻟﺸﻜﺮﻳﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻡ .ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺮﻭ ،ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻴﺎ ،ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻜﻦ ،ﻣﻴﻜﻨﺪ. 9ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺭﻭﻱ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ،ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﻢ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ. 10ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺁﻥ ﻏﻼﻡ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺭﺍ ﺻﺤﻴﺢ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 11ﻭ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻱ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﻧﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻋﻈﻴﻢ ،ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 12ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﻴﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﺔ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺒﻮﻫﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺮ ،ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 13ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺩﻟﺶ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ. 14ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻣﻼﻥ ﺁﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺟﻮﺍﻥ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺮﺧﻴﺰ. 15ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺳﭙﺮﺩ. 16ﭘﺲ ﺧﻮﻑ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪﻛﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﭘﺲ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻥ ﻣﺮﺯ ﻭ ﺑﻮﻡ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ. 18ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻳﺤﻴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 19ﭘﺲ ﻳﺤﻴﻲ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻋﺮﺽ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻫﺴﺘﻲ ﻳﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟ 20ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻫﺴﺘﻲ ﻳﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 21ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺿﻬﺎ ﻭ ﺑﻼﻳﺎ ﻭ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 22ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﻳﺤﻴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﻮﺭﺍﻥ ،ﺑﻴﻨﺎ ﻭ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﺮﺻﺎﻥ ﻃﺎﻫﺮ ﻭ ﻛﺮﺍﻥ ،ﺷﻨﻮﺍ ﻭ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ،ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 23ﻭ ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻟﻐﺰﺵ ﻧﺨﻮﺭﺩ. 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﮔﺎﻥ ﻳﺤﻴﻲ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﺤﻴﻲ ﺑﺪﺍﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺨﻦ ﻧﻬﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﺁﻳﺎ ﻧﻲ ﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﺩﺭ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﺳﺖ؟ 25ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺩﻳﺪﻥ ﭼﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻴﺪ ،ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻧﺮﻡ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻓﺎﺧﺮ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻨﺪ ﻭ ﻋﻴﺎﺷﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺩﺭ ﻗﺼﺮﻫﺎﻱ ﺳﻼﻃﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 26ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﭼﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﺁﻳﺎ ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﺭﺍ؟ ﺑﻠﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺒﻲ ﻫﻢ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 27ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻭﻱ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﺩ. 28ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 29ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺍﺯ ﻳﺤﻴﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 30ﻟﻴﻜﻦ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﻘﻬﺎ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭ ﺩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 31ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ 32ﺍﻃﻔﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺍﺧﺘﻴﻢ ﺭﻗﺺ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﺪ. 33ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺩﻳﻮ ﺩﺍﺭﺩ. 34ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻣﻲ ﺁﺷﺎﻣﺪ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺩﻱ ﺍﺳﺖ ﭘﺮﺧﻮﺭ ﻭ ﺑﺎﺩﻩ ﭘﺮﺳﺖ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ. 35ﺍﻣﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺼﺪﻕ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 36ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻓﺮﻳﺴﻲ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﻨﺸﺴﺖ. 37ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻓﺮﻳﺴﻲ ﺑﻪ ﻏﺬﺍ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺷﻴﺸﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ، 38ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﺷﻚ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺧﺸﻜﺎﻧﻴﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﻱ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻄﺮ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻛﺮﺩ. 39ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻳﺴﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ،ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺍﮔﺮ ﻧﺒﻲ ﺑﻮﺩﻱ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺪﺍﻡ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻟﻤﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ. 818
40ﻋﻴﺴﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻢ .ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﮕﻮ. 41ﮔﻔﺖ :ﻃﻠﺒﻜﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺑﺪﻫﻜﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻜﻲ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻃﻠﺐ ﺩﺍﺷﺘﻲ. 42ﭼﻮﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺩﺍ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﺸﻴﺪ .ﺑﮕﻮ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 43ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺑﺨﺸﻴﺪ .ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻔﺘﻲ. 44ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻡ ﺁﺏ ﺑﺠﻬﺖ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻱ ،ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﺷﻜﻬﺎ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﻳﻬﺎﻱ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﻛﺮﺩ. 45ﻣﺮﺍ ﻧﺒﻮﺳﻴﺪﻱ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻡ ﺍﺯ ﺑﻮﺳﻴﺪﻥ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻧﺎﻳﺴﺘﺎﺩ. 46ﺳﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺴﺢ ﻧﻜﺮﺩﻱ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻋﻄﺮ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻛﺮﺩ. ﺵ ﻛﻤﺘﺮ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻤﺘﺮ 47ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻣﺮﺯ ﹺ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 48ﭘﺲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ :ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪ. 49ﻭ ﺍﻫﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺁﻣﺮﺯﺩ. 50ﭘﺲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮ. 8 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﻬﺮﻱ ﻭ ﺩﻫﻲ ﮔﺸﺘﻪ ،ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﺿﻬﺎ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﻣﺠﺪﻟﻴﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻫﻔﺖ ﺩﻳﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، 3ﻭ ﻳﻮﻧﺎ ﺯﻭﺟﺔ ﺧﻮﺯﺍ ،ﻧﺎﻇﺮ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﻭ ﺳﻮﺳﻦ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻣﺜﹶﻠﻲ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ 5ﻛﻪ ﺑﺮﺯﮔﺮﻱ ﺑﺠﻬﺖ ﺗﺨﻢ ﻛﺎﺷﺘﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ .ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﺨﻢ ﻣﻲ ﻛﺎﺷﺖ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺭﺍﻩ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻼﺥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﭼﻮﻥ ﺭﻭﻳﻴﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﻬﺖ ﻛﻪ ﺭﻃﻮﺑﺘﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺧﺸﻚ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 7ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻧﻤ ﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻔﻪ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺭﻭﻳﻴﺪ ﻭ ﺻﺪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺛﻤﺮ ﺁﻭﺭﺩ .ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﺷﻨﻮﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺸﻨﻮﺩ. 9ﭘﺲ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﭼﻴﺴﺖ؟ 10ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﻣﺜﻠﻬﺎ ﺗﺎ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺩﺭﻙ ﻧﻜﻨﻨﺪ. 11ﺍﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺨﻢ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﺭﺍﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ،ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺑﺎﻳﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻨﺪ. 13ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻼﺥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﻳﺸﻪ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ؛ ﭘﺲ ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺖ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻣﺮﺗ ﺪ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ. ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗ 14ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺍﺷﺨﺎﺻﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﻟﺬﹼﺍﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻔﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. 15ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺸﺖ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺒﺮ ،ﺛﻤﺮ ﻣﻲ ﺁﺭﻧﺪ. 16ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﭼﺮﺍﻍ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻇﺮﻓﻲ ﻳﺎ ﺗﺨﺘﻲ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻬﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻭ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﻧﺸﻮﺩ. 18ﭘﺲ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻳﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 19ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﻨﻨﺪ. 20ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ. 21ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 22ﺭﻭﺯﻱ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﻥ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﺑﻜﻨﻴﻢ .ﭘﺲ ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﺭﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﺎﺩ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ،ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﻄﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 24ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺳﺘﺎﺩﺍ ،ﺍﺳﺘﺎﺩﺍ ،ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ .ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺎﺩ ﻭ ﺗﻼﻃﻢ ﺁﺏ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ.
819
25ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻄﻮﺭ ﺁﺩﻣﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺩﻫﺎ ﻭ ﺁﺏ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﺟﺪﺭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﻠﻴﻞ ﺍﺳﺖ ،ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. 26ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ 27ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻲ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺪﺕ ﻣﺪﻳﺪﻱ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺩﺍﺷﺘﻲ ﻭ ﺭﺧﺖ ﻧﭙﻮﺷﻴﺪﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪﻱ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﺮﻫﺎ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﺍﺷﺘﻲ ،ﺩﭼﺎﺭ ﻭﻱ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 28ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻋﻴﺴﻲ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻋﺬﺍﺏ ﻧﺪﻫﻲ. 29ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺒﻴﺚ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﻛﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺴﻴﺨﺖ ﻭ ﺩﻳﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﺪ. 30ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ :ﻟﺠﺌﻮﻥ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﻮﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 31ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺑﺮﻭﻧﺪ. 32ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﮔﻠﺔ ﮔﺮﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻣﻲ ﭼﺮﻳﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﺍﺩ. 33ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺩﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺍﺧﻞ ﮔﺮﺍﺯﺍﻥ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﮔﻠﻪ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎﭼﻪ ﺟﺴﺘﻪ ،ﺧﻔﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 34ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺍﺯﺑﺎﻧﺎﻥ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺍﺭﺍﺿﻲ ﺷﻬﺮﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 35ﭘﺲ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺗﺎ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ؛ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺁﺩﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺧﺖ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﻋﺎﻗﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. 36ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 37ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻠﻖ ﺁﻥ ﻣﺮﺯ ﻭ ﺑﻮﻡ ﺟﺪﺭﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﻓﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 38ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﺎﺷﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 39ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﻦ .ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﺮﺩ. 40ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩ ،ﺧﻠﻖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 41ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺮﺩﻱ ،ﻳﺎﻳﺮﺱ ﻧﺎﻡ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻳﺪ. 42ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺧﺘﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﺮ ﻣﻮﺕ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﺧﻠﻖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 43ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺪﺕ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺤﺎﺿﻪ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﺍﻃﹼﺒﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﻫﺪ، 44ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺍﻣﻦ ﺭﺩﺍﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﻧﺶ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. 45ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻳﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﻣﺮﺩﻡ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩ؟ 46ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺮﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﻙ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻗﻮﺗﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪ. 47ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﭘﻴﺶ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻭ ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ. 48ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ،ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﺩﺍﺭ؛ ﺍﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﻭ. 49ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺩﺧﺘﺮﺕ ﻣﺮﺩ .ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺭﺍ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﺪﻩ. 50ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺑﺲ ﻛﻪ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 51ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ ،ﺟﺰ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺧﺘﺮ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺁﻳﺪ. 52ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ! ﻧﻤﺮﺩﻩ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 53ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 54ﭘﺲ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺮﺧﻴﺰ. 55ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ .ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﻫﻨﺪ. 56ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﻫﻨﺪ. 9 1ﭘﺲ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﺕ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﻭ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻣﺮﺍﺽ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 2ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﻳﻀﺎﻥ ﺭﺍ ﺻﺤﺖ ﺑﺨﺸﻨﺪ. 820
3ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻣﺪﺍﺭﻳﺪ ،ﻧﻪ ﻋﺼﺎ ﻭ ﻧﻪ ﺗﻮﺷﻪ ﺩﺍﻥ ﻭ ﻧﻪ ﭘﻮﻝ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺩﻭ ﺟﺎﻣﻪ. 4ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﻳﺪ. 5ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﭙﺬﻳﺮﺩ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺧﺎﻙ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﻔﺸﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﺷﻮﺩ. 6ﭘﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺩﻫﺎﺕ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺻﺤﺖ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪﻧﺪ. 7ﺍﻣﺎ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳ ﹺ ﺲ ﺗﻴﺘﺮﺍﺭﻙ ،ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ، 8ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ،ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 9ﺍﻣﺎ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﮔﻔﺖ :ﺳﺮ ﻳﺤﻴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﺶ ﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ .ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻡ؟ ﻭ ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺁﻧﭽﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺪﻭ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﺍﻱ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﺻﻴﺪﺍ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺭﻓﺖ. 11ﺍﻣﺎ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺻﺤﺖ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺍﻝ ﻧﻬﺎﺩ ،ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﺮﺧﹼﺺ ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﺕ ﻭ ﺍﺭﺍﺿﻲ ﺍﻳﻦ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻣﻨﺰﻝ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 13ﺍﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺬﺍ ﺩﻫﻴﺪ .ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﺭﺍ ﺟﺰ ﭘﻨﺞ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﻭ ﻣﺎﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻏﺬﺍ ﺑﺨﺮﻳﻢ! 14ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺮﻳﺐ ﭘﻨﺠﻬﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﻨﺸﺎﻧﻨﺪ. 15ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 16ﭘﺲ ﺁﻥ ﭘﻨﭻ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﻭ ﻣﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﭘﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ. 17ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 18ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ؟ 19ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 20ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ؟ ﭘﻄﺮﺱ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍ. 21ﭘﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﺑﻠﻴﻎ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﻣﺪﻫﻴﺪ. 22ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻣﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺭ ﺩ ﺷﺪﻩ ،ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ. 23ﭘﺲ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻛﻨﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ .ﺻﻠﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﻨﺪ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﻫﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﻦ ﺗﻠﻒ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺩﻫﺪ ﻳﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﻋﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ،ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺟﻼﻝ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﻼﺋﻜﺔ ﻣﻘﺪﺳﻪ ﺁﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 27ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ﺫﺍﺋﻘﺔ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪ. 28ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﻫﺸﺖ ﺭﻭﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻮﻫﻲ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﺪ. ﺕ ﭼﻬﺮﺓ ﺍﻭ ﻣﺘﺒﺪﻝ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺷﺪ. 29ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻫﻴﺄ 30ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 31ﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﺄﺕ ﺟﻼﻟﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺭﺣﻠﺖ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ،ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 32ﺍﻣﺎ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺩﻳﺪﻧﺪ. 33ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺟﺪﺍ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺳﻪ ﺳﺎﻳﺒﺎﻥ ﺑﺴﺎﺯﻳﻢ ﻳﻜﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻟﻴﺎﺱ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ. 34ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﺑﺮﻱ ﭘﺪﻳﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﺑﺮ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺗﺮﺳﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 35ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﺍﺑﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐﹺ ﻣﻦ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 36ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺁﻭﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ. 37ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 38ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺮﺩﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﻨﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ ﻓﺮﻣﺎﻳﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻳﮕﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 39ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺭﻭﺣﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺩﻓﻌ ﻪ ﺻﻴﺤﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﻭ ﻛﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﺼﺮﻭﻉ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺸﺮﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺷﻮﺍﺭﻱ ﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 40ﻭ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺖ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻨﺪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. ﻥ ﻛﺞ ﺭﻭﹺﺵ ،ﺗﺎ ﻛﻲ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﺩﻡ؟ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭ! 41ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻓﺮﻗﺔ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎ 42ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺩﻳﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪﻩ ،ﻣﺼﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻥ ﺭﻭﺡ ﺧﺒﻴﺚ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺳﭙﺮﺩ. 821
43ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺧﺪﺍ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ: 44ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 45ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺨﻔﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﻬﻤﻨﺪ ﻭ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ. 46ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ؟ 47ﻋﻴﺴﻲ ﺧﻴﺎﻝ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﻩ ،ﻃﻔﻠﻲ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ 48ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﭘﺬﻳﺮﺩ ،ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﻣﺮﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 49ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ. 50ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺿ ﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ. 51ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺻﻌﻮﺩ ﺍﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺰﻡ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﻬﺎﺩ. 52ﭘﺲ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﺪﻱ ﺍﺯ ﺑﻼﺩ ﺳﺎﻣﺮﻳﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ. 53ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﺎﻱ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭ ﻛﻪ ﻋﺎﺯﻡ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 54ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺭﻳﺪﻩ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﻴﺮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﻧﻴﺰ ﻛﺮﺩ؟ 55ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻭﻱ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻛﺪﺍﻡ ﻧﻮﻉ ﺭﻭﺡ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 56ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﻗﺮﻳﻪ ﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 57ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻱ ﺭﺍﻩ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﻫﺮ ﺟﺎ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﻨﻢ. 58ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﺑﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺭﺍﺧﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﻫﺎ ،ﻟﻴﻜﻦ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﺎﻱ ﺳﺮ ﻧﻬﺎﺩﻥ ﻧﻴﺴﺖ. 59ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ .ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺍﻭﻝ ﻣﺮﺍ ﺭﺧﺼﺖ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻢ. 60ﻋﻴﺴﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﻦ. 61ﻭ ﻛﺴﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭﻝ ﺭﺧﺼﺖ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 62ﻋﻴﺴﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺨﻢ ﺯﺩﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﺪ ،ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 10 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻔﺖ ﺟﻔﺖ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻬﺮﻱ ﻭ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺁﻥ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 2ﭘﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺣﺼﺎﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻤﻠﻪ ﻛﻢ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺻﺎﺣﺐ ﺣﺼﺎﺩ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻋﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﺼﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 3ﺑﺮﻭﻳﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﮔﺎﻥ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ. 4ﻭ ﻛﻴﺴﻪ ﻭ ﺗﻮﺷﻪ ﺩﺍﻥ ﻭ ﻛﻔﺸﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻣﺪﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺳﻼﻡ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ، 5ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺍﻭﻝ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺳﻼﻡ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺩ. 6ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﺑﻦ ﺍﻟﹼﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺳﻼﻡ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ ﻭﺍﻟﹼﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍﺟﻊ ﺷﻮﺩ. ﻖ ﺍﺟﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻘﻞ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 7ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺰﺩﻭﺭ ﻣﺴﺘﺤ 8ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﻬﺮﻱ ﺭﻓﺘﻴﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ. 9ﻭ ﻣﺮﻳﻀﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺭﻓﺘﻴﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ، 11ﺣﺘﹼﻲ ﺧﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺍﻓﺸﺎﻧﻴﻢ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺪﻭﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﺍﺯ ﺣﺎﻟﺖ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺳﻬﻞ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 13ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﻮﺯﹶﺭﻳﻦ؛ ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺑﻴﺖ ﺻﻴﺪﺍ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻣﻌﺠﺰﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﺪﺗﻲ ﺩﺭ ﭘﻼﺱ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 14ﻟﻴﻜﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺻﻮﺭ ﻭ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ ،ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 15ﻭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻛﻔﺮﻧﺎﺣﻮﻡ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﹼﻢ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 16ﺁﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻮﺩ ،ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺎﺭﺩ ،ﻣﺮﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺎﺭﺩ ،ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﻣﺮﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﭘﺲ ﺍﻥ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﺧﺮﻣﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺩﻳﻮﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻣﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 18ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻕ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ. 19ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻋﻘﺮﺑﻬﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﺕ ﺩﺷﻤﻦ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺿﺮﺭ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 822
20ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺍﺳﺖ. 21ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﻭﺟﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﺎﻟﻚ ﺁﺳﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﭙﺎﺱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺎﻳﺎﻥ ﻭ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪﺍﻥ ﻣﺨﻔﻲ ﺩﺍﺷﺘﻲ ﻭ ﺑﺮ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺳﺎﺧﺘﻲ .ﺑﻠﻲ ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 22ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﺴﺖ ،ﺟﺰ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻧﻪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻛﻴﺴﺖ ،ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺳﺎﺯﺩ. 23ﻭ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ،ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺴﺎ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ،ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ ﻭ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻳﺪ ،ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ. 25ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻓﻘﻬﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻭﺍﺭﺙ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﮔﺮﺩﻡ؟ 26ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﭼﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻲ؟ 27ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻝ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﻔﺲ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻓﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ. 28ﮔﻔﺖ :ﻧﻴﻜﻮ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻲ .ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻜﻦ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺯﻳﺴﺖ. 29ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺎﺩﻝ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﻣﻦ ﻛﻴﺴﺖ؟ 30ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﻢ ﻣﺮﺩﻩ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ. 31ﺍﺗﹼﻔﺎﻗﹰﺎ ﻛﺎﻫﻨﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻓﺖ. 32ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻲ ﻻﻭﻱ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻓﺖ. 33ﻟﻴﻜﻦ ﺷﺨﺼﻲ ﺳﺎﻣﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ،ﺩﻟﺶ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺑﺴﻮﺧﺖ. 34ﭘﺲ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺯﺧﻤﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﻳﺨﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻭﺍﻧﺴﺮﺍﻳﻲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻭ ﻛﺮﺩ. 35ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺩﻭ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻳﺪﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺮﺝ ﻛﻨﻲ ،ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ. 36ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ؟ 37ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﺮﺩ .ﻋﻴﺴﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻢ. 38ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺍﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻠﺪﻱ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ. 39ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺮﻱ ﻣﺮﻳﻢ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ. 40ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺗﺎﻩ ﺑﺠﻬﺖ ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ .ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﻛﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﻣﺮﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻢ؟ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺭﻱ ﻛﻨﺪ. 41ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺗﺎﻩ ،ﺍﻱ ﻣﺮﺗﺎﻩ ،ﺗﻮ ﺩﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺩﺍﺭﻱ. 42ﻟﻴﻜﻦ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﺁﻥ ﻧﺼﻴﺐ ﺧﻮﺏ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 11 1ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﭼﻮﻥ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﻤﺎ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﻮﺧﺖ. 2ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ،ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ،ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺩ .ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ .ﺍﺭﺍﺩﺓ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 3ﻧﺎﻥ ﻛﻔﺎﻑ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻩ. 4ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﺮ ﻗﺮﺿﺪﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻴﻢ .ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻣﻴﺎﻭﺭ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻩ. 5ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﮕﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺩﻭﺳﺖ ﺳﻪ ﻗﺮﺹ ﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺮﺽ ﺩﻩ، 6ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺭﻡ . 7ﭘﺲ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﺮﺍ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﺪﻩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﻢ. 8ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﻠﹼﺖ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﺑﺮﻧﺨﻴﺰﺩ ﺗﺎ ﺑﺪﻭ ﻫﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﻟﺠﺎﺟﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺑﺪﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 9ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ .ﺑﻜﻮﺑﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﺪ ،ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻄﻠﺒﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻛﻮﺑﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 11ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ،ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺪﻭ ﺑﺪﻫﺪ؟ ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﻫﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻣﺎﻫﻲ ﻣﺎﺭﻱ ﺑﺪﻭ ﺑﺨﺸﺪ؟ 12ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻏﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻋﻘﺮﺑﻲ ﺑﺪﻭ ﺑﺒﺨﺸﺪ؟ 823
13ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺷﺮﻳﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﭘﺪﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﺪ. 14ﻭ ﺩﻳﻮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪ ،ﮔﻨﮓ ﮔﻮﻳﺎ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 15ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ )ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺭﻱ ﺑﻌﻠﺰﺑﻮﻝ ﺭﺋﻴﺲ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 16ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺁﻳﺘﻲ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 17ﭘﺲ ﺍﻭ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻛﺮﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﺷﻮﺩ ،ﺗﺒﺎﻩ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﺷﻮﺩ ،ﻣﻨﻬﺪﻡ ﮔﺮﺩﺩ. 18ﭘﺲ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﺷﻮﺩ ،ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﺑﻠﻌﻠﺰﺑﻮﻝ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ، ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 20ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﺪﺍ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺳﻼﺡ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻭ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺑﺎﺷﺪ. 22ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺷﺨﺼﻲ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺁﻳﺪ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﻫﻤﻪ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 23ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﺮﺧﻼﻑ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 24ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻲ ﺁﺏ ﺑﻄﻠﺐ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻴﺎﻓﺖ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻡ. 25ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺁﻳﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺎﺭﻭﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ. 26ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺡ ﺩﻳﮕﺮ ،ﺷﺮﻳﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﺍﻭﺍﺋﻠﺶ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 27ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﺯﻧﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺭﺣﻤﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻤﻞ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻜﻴﺪﻱ. 28ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 29ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻓﺮﻗﻪ ﺍﻱ ﺷﺮﻳﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺘﻲ ﻃﻠﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻳﺘﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻋﻄﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﺟﺰ ﺁﻳﺖ ﻳﻮﻧﺲ ﻧﺒﻲ. 30ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻮﻧﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻫﻞ ﻧﻴﻨﻮﺍ ﺁﻳﺖ ﺷﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 31ﻣﻠﻜﺔ ﺟﻨﻮﺏ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻗﻀﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 32ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻴﻨﻮﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻋﻈﺔ ﻳﻮﻧﺲ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﻳﻮﻧﺲ ﺍﺳﺖ. 33ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﭼﺮﺍﻏﻲ ﻧﻤﻲ ﺍﻓﺮﻭﺯﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﻳﺎ ﺯﻳﺮ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ .ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ،ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ. 34ﭼﺮﺍﻍ ﺑﺪﻥ ﭼﺸﻢ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺴﻴﻂ ﺍﺳﺖ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺴﺪﺕ ﻧﻴﺰ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﻓﺎﺳﺪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺟﺴﺪ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺑﻮﺩ. 35ﭘﺲ ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻧﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ،ﻇﻠﻤﺖ ﺑﺎﺷﺪ. 36ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺴﻢ ﺗﻮ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺫﺭﻩ ﺍﻱ ﻇﻠﻤﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺭﻭﺷﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﺮﺍﻍ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﺶ ﺧﻮﺩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ. 37ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﭼﺎﺷﺖ ﺑﺨﻮﺭﺩ .ﭘﺲ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻨﺸﺴﺖ. 38ﺍﻣﺎ ﻓﺮﻳﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﭼﺎﺷﺖ ﺩﺳﺖ ﻧﺸﹸﺴﺖ ،ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻮﺩ. 39ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭﻟﻲ ﺩﺭﻭﻥ ﺷﻤﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺣﺮﺹ ﻭ ﺧﺒﺎﺛﺖ ﺍﺳﺖ. 40ﺍﻱ ﺍﺣﻤﻘﺎﻥ ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ ،ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪ؟ 41ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺻﺪﻗﻪ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. 42ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﻩ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻧﻌﻨﺎﻉ ﻭ ﺳﺪﺍﺏ ﻭ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺳﺒﺰﻱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪﺍ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؛ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺗﺮﻙ ﻧﻜﻨﻴﺪ. 43ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺻﺪﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﻭ ﺳﻼﻡ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 44ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ. 45ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻓﻘﻬﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﻌﻠﹼﻢ ،ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 46ﮔﻔﺖ :ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﻱ ﻓﻘﻬﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎﻱ ﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲ ﻧﻬﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺎﺭﻫﺎ ،ﻳﻚ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﻳﺪ. 47ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﺮ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ. 48ﭘﺲ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﺿﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻗﺒﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ.
824
49ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻌﻀﻲ ﺟﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ، 50ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﺎﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 51ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺬﺑﺢ ﻭ ﻫﻴﻜﻞ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ .ﺑﻠﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 52ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﻓﻘﻬﺎ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻠﻴﺪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ. 53ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺸﺪﺕ ﺩﺭﺁﻭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺆﺍﻟﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 54ﻭ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﻜﺘﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻣﺪﻋﻲ ﺍﻭ ﺑﺸﻮﻧﺪ. 12 1ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻥ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺧﻠﻖ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ .ﺍﻭﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺧﻤﻴﺮ ﻣﺎﻳﺔ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻛﻨﻴﺪ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺴﺘﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﮕﺮﺩﺩ. 3ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺗﺨﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻣﻬﺎ ﻧﺪﺍ ﺷﻮﺩ. 4ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻱ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﺯ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺟﺴﻢ ﻛﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻜﻨﻨﺪ ،ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ. 5ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﹼﻢ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ .ﺑﻠﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ. 6ﺁﻳﺎ ﭘﻨﺞ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻓﻠﺲ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ؟ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 7ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﻳﻬﺎﻱ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺑﻴﻢ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺑﻬﺘﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 8ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻗﺮﺍﺭﺍ ﻛﻨﺪ ،ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺶ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 9ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﻨﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 10ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﻲ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻛﻔﺮ ﮔﻮﻳﺪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺣﻜﹼﺎﻡ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﺮﻧﺪ ،ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﻮﻉ ﺣﺠﺖ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻳﺎ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ. 13ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺮﺍ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﺍﺭﺙ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﺪ. ﺴّﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 14ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ،ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻭﺭ ﻳﺎ ﻣ ﹶﻘ 15ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺍﺯ ﻃﻤﻊ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻛﺴﻲ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﻮﺩ ،ﺣﻴﺎﺕ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﻟﺶ ﻧﻴﺴﺖ. 16ﻭ ﻣﺜﹶﻠﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺷﺨﺼﻲ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻣﻼﻛﺶ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻭﺍﻓﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ. 17ﭘﺲ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﻛﻨﻢ ﻧﺪﺍﺭﻡ. 18ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ؛ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. ﻥ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺠﻬﺖ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎﻝ ﺩﺍﺭﻱ .ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻴﺎﺭﺍﻡ ﻭ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯ. ﻝ ﻓﺮﺍﻭﺍ 19ﻭ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﺍﻣﻮﺍ ﹺ ﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ 20ﺧﺪﺍ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺣﻤﻖ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺐ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ؛ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻧﺪﺧﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺍﺯ ﺁ 21ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 22ﭘﺲ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺑﺠﻬﺖ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺪﻥ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ. 23ﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻭ ﺑﺪﻥ ﺍﺯ ﭘﻮﺷﺎﻙ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 24ﻛﻼﻏﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺣﺼﺎﺩ ﻭ ﻧﻪ ﮔﻨﺠﻲ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻧﺒﺎﺭﻱ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﺪ .ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ 25ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺫﺭﺍﻋﻲ ﺑﺮ ﻗﺎﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ. 26ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ،ﭼﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﺑﻘﻲ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ. 27ﺳﻮﺳﻨﻬﺎﻱ ﭼﻤﻦ ﺭﺍ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻤ ﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻲ ﺭﻳﺴﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺟﻼﻟﺶ ﻣﺜﻞ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻧﺒﻮﺩ. 28ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﻋﻠﻔﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﺭ ﺗﻨﻮﺭ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ،ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻱ ﺳﺴﺖ ﺍﻳﻤﺎﻧﺎﻥ. 29ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻃﺎﻟﺐ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻳﺎ ﭼﻪ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﺸﻮﻳﺪ. 30ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ،ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻲ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 32ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﺍﻱ ﮔﻠﺔ ﻛﻮﭼﻚ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺿ ّﹺ 33ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺑﻔﺮﻭﺷﻴﺪ ﻭ ﺻﺪﻗﻪ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﻛﻴﺴﻪ ﻫﺎ ﺑﺴﺎﺯﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﮔﻨﺠﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻠﻒ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺯﺩ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﻴﺪ ﺗﺒﺎﻩ ﻧﺴﺎﺯﺩ. 825
34ﺯﻳﺮﺍ ﺟﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ،ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 35ﻛﻤﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ،ﭼﺮﺍﻏﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺑﺪﺍﺭﻳﺪ. 36ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﻜﻮﺑﺪ ،ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﻨﺪ. 37ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺁﻥ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺁﻳﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻳﺎﺑﺪ .ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 38ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﭘﺎﺱ ﺩﻭﻡ ﻳﺎ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻳﺎﺑﺪ ،ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺁﻥ ﻏﻼﻣﺎﻥ. 39ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺯﺩ ﺩﺭ ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻧﻘﺐ ﺯﻧﻨﺪ. 40ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺑﺮﻳﺪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 41ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺯﺩﻱ ﻳﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﻤﻪ. 42ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﻛﻴﺴﺖ ﺁﻥ ﻧﺎﻇﺮ ﺍﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﺍﻧﺎ ﻛﻪ ﻣﻮﻻﻱ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﺧﺪﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﺶ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﺪ. 43ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺁﻥ ﻏﻼﻡ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﭼﻮﻥ ﺁﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻳﺎﺑﺪ. 44ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻤﺎﺷﺖ. 45ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﻏﻼﻡ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺁﻣﺪﻥ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﻃﻮﻝ ﻣﻲ ﺍﻧﺠﺎﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺩﻥ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﻭ ﻣﻴﮕﺴﺎﺭﻳﺪﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﻨﺪ، 46ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻮﻻﻱ ﺁﻥ ﻏﻼﻡ ﺁﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﻭ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺼﻴﺒﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ. 47ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻏﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﻣﻮﻻﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﻧﺴﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 48ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺎﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺿﺮﺏ ﻛﻨﺪ ،ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﺔ ﻛﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ .ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻋﻄﺎ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻭﻱ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻬﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 49ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﺁﺗﺸﻲ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺮﻭﺯﻡ ،ﭘﺲ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﻵﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 50ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻤﻴﺪﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﺑﻢ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺑﺴﺮ ﺁﻳﺪ. 51ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺨﺸﻢ؟ ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﻔﺮﻳﻖ ﺭﺍ. 52ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺩﻭ ﺍﺯ ﺳﻪ ﻭ ﺳﻪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺟﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ؛ 53ﭘﺪﺭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﺎﺭﺳﻮ ﺍﺯ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﺍﺯ ﺧﺎﺭﺳﻮ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 54ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﻔﺖ :ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﻱ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻐﺮﺏ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻲ ﺗﺄﻣﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 55ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺩ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻣﻲ ﻭﺯﺩ .ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﮔﺮﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 56ﺍﻱ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ،ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺻﻮﺭﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﻴﺰ ﺩﻫﻴﺪ ،ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ؟ 57ﻭ ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺣﻜﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 58ﺭﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺪﻋﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺣﺎﻛﻢ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ ،ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺳﻌﻲ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﻫﻲ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻗﺎﺿﻲ ﺑﻜﺸﺪ ﻭ ﻗﺎﺿﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺑﺴﭙﺎﺭﺩ ﻭ ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪ. 59ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﻓﻠﺲ ﺁﺧﺮ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﻧﻜﻨﻲ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ. 13 1ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻌﻀﻲ ﺁﻣﺪﻩ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻠﻴﻠﻴﺎﻧﻲ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺳﻜﹶﻨﺔ ﺟﻠﻴﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﺩﻳﺪﻧﺪ؟ 2ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻠﻴﻠﻴﺎﻥ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺗﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ 3ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻜﻨﻴﺪ ،ﻫﻤﮕﻲ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. ﺳﻠﹾﻮﺍﻡ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ ،ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭﺗﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ 4ﻳﺎ ﺁﻥ ﻫﺠﺪﻩ ﻧﻔﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺝ ﺩﺭ 5ﺣﺎﺷﺎ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻜﻨﻴﺪ ،ﻫﻤﮕﻲ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 6ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﹶﻞ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮﻱ ﺩﺭ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺠﻮﻳﺪ ،ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﺎﻓﺖ. 7ﭘﺲ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﻄﻠﺒﻢ ﻭ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﻢ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﺮ .ﭼﺮﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؟ 8ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﻫﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻬﻠﺖ ﺩﻩ ﺗﺎ ﮔﺮﺩﺵ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻩ ﻛﻮﺩ ﺑﺮﺯﻡ، 9ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺛﻤﺮ ﺁ ﻭﺭﺩ ﻭﺍﻟﹼﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﺮ. ﺳﺒﺖ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ 11ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺪﺕ ﻫﺠﺪﻩ ﺳﺎﻝ ﺭﻭﺡ ﺿﻌﻒ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻨﺤﻨﻲ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺑﺪﹰﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ. 12ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺿﻌﻒ ﺧﻮﺩ ﺧﻼﺹ ﺷﻮ! 13ﻭ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 826
14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﻏﻀﺐ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎﺭ ﺑﻜﻨﻴﺪ. ﺳﺒﺖ. ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﻴﺪ ،ﻧﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ 15ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭ ،ﺁﻳﺎ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﮔﺎﻭ ﻳﺎ ﺍﻻﻍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺧﻮﺭ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲ ﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﺳﻴﺮﺁﺑﺶ ﻛﻨﺪ؟ ﺳ ﺒﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻨﺪ ﺭﻫﺎ ﻧﻤﻮﺩ؟ 16ﻭ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺪﺕ ﻫﺠﺪﻩ ﺳﺎﻝ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻔﺖ ﻫﻤﺔ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺍﻭ ﺧﺠﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﺴﺒﺐ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ. 18ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﺷﻲ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ 19ﺩﺍﻧﺔ ﺧﺮﺩﻟﻲ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﺷﺖ ،ﭘﺲ ﺭﻭﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 20ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﭼﻪ ﻣﺜﹶﻞ ﺁﻭﺭﻡ؟ 21ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺳﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﺔ ﺁﺭﺩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺨﻤﺮ ﺷﺪ. 22ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻔﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ، 23ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻳﺎ ﻛﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻨﺪ؟ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ: 24ﺟ ﺪ ﻭ ﺟﻬﺪ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩ ﹺﺭ ﺗﻨﮓ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻃﻠﺐ ﺩﺧﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ. 25ﺑﻌﺪ ﺍﺯِ ﺁﻧﻜﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺭﺍ ﻛﻮﺑﻴﺪﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﮔﻮﻳﻴﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﻛﻦ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 26ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺧﻮﺭﺩﻳﻢ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻳﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻱ. 27ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ .ﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ. 28ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻳﺎﺑﻴﺪ 29ﻭ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺟﻨﻮﺏ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﺸﺴﺖ. 30ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻛﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 31ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﻭﺭ ﺷﻮ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﻭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 32ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺑﺎﻩ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻣﺮﻳﻀﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺻﺤﺖ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﻛﺎﻣﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 33ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﻭ ﭘﺲ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻧﺒﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 34ﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺍﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻣﺮﺳﻠﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻲ ،ﭼﻨﺪ ﻛﹶﺮﺕ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺮﻍ ﺟﻮﺟﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻴﺪ. 35ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 14 ﺳﺒﺖ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 1ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ 2ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﺴﺘﹶﺴﻘﻲ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ. ﺳﺒﺖ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ؟ 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﻩ ،ﻓﻘﻬﺎ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ 4ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ. 5ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﻻﻍ ﻳﺎ ﮔﺎﻭﺵ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺩﺭ ﭼﺎﻫﻲ ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﻓﻮﺭﹰﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ؟ 6ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﺏ ﻋﺎﺟﺰ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 7ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ﻣﺜﻠﻲ ﺯﺩ ،ﭼﻮﻥ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺻﺪﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ: 8ﭼﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺻﺪﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻨﺸﻴﻦ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﺴﻲ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻭﻋﺪﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻒ ﻧﻌﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﻬﺎﺩ. 9ﭘﺲ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍ ﻭﻋﺪﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺟﺎﻱ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺭﻭﻱ ﺑﻪ ﺻ 10ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺷﻲ ،ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺰﺑﺎﻧﺖ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺍﻱ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺗﺮ ﻧﺸﻴﻦ! ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺠﻠﺴﻴﺎﻥ ﻋﺰﹼﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﺳﺎﺯﺩ ﺫﻟﻴﻞ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﺭﺩ ،ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﮔﺮﺩﺩ. ﻥ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺧﺪ ﺭﺍ 12ﭘﺲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺖ :ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﺎﺷﺖ ﻳﺎ ﺷﺎﻡ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ ،ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﺎ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻳﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻜﻦ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 13ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻛﻨﻲ ،ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﻭ ﺷﻠﹼﺎﻥ ﻭ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﻦ 827
14ﻛﻪ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻋﺎﺩﻻﻥ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﺟﺰﺍ ﻋﻄﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺠﻠﺴﻴﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩ. 16ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺷﺨﺼﻲ ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩ. 17ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ. 18ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺭﺃﻱ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺍﻭﻟﻲ ﮔﻔﺖ :ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺍﻱ ﺧﺮﻳﺪﻡ ﻭ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻭﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ،ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﻌﺬﻭﺭ ﺩﺍﺭﻱ. 19ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﮔﻔﺖ :ﭘﻨﺞ ﮔﺎﻭ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺍﻡ ،ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻢ .ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﺮﺍ ﻋﻔﻮ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 20ﺳﻮﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ. 21ﭘﺲ ﺁﻥ ﻏﻼﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﻣﻮﻻﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﺳﺎﺧﺖ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻏﻀﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﺑﺸﺘﺎﺏ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺍ ﻭ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﻭ ﺷﻠﹼﺎﻥ ﻭ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭ. 22ﭘﺲ ﻏﻼﻡ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺟﺎﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ. 23ﭘﺲ ﺁﻗﺎ ﺑﻪ ﻏﻼﻡ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻭ ﻣﺮﺯﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﭘﺮ ﺷﻮﺩ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﺸﻴﺪ. 25ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺭﻭﻱ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ: 26ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺯﻥ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ،ﺣﺘﹼﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩ. 27ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻣﻦ ﮔﺮﺩﺩ. ﻥ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ 28ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﻨﺎﻱ ﺑﺮﺟﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻭﻝ ﻧﻨﺸﻴﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺧﺮﺝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻗﻮﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩ 29ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻴﺎﺩﺵ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩﻧﺶ ﻧﺸﺪ ،ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﺗﻤﺴﺨﺮﻛﻨﺎﻥ ﮔﻮﻳﺪ، 30ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻋﻤﺎﺭﺗﻲ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻣﺶ ﺭﺳﺎﻧﺪ. ﺕ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ 31ﻳﺎ ﻛﺪﺍﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻭﺩ ،ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻭﻝ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺗﺄﻣﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺑﺎ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﭙﺎﻩ ،ﻗﺪﺭ ﺑﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺍﻳﺪ؟ 32ﻭﺍﻟﹼﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﻠﭽﻲ ﺍﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ .ﺷﺮﻭﻁ ﺻﻠﺢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻨﺪ. 33ﭘﺲ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻜﻨﺪ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻣﻦ ﺷﻮﺩ. 34ﻧﻤﻚ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻧﻤﻚ ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺻﻼﺡ ﭘﺬﻳﺮﺩ؟ 35ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮﻓﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺰﺑﻠﻪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺮﻭﻧﺶ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻧﺪ .ﺁﻧﻜﻪ ﮔﻮﺵ ﺷﻨﻮﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺸﻨﻮﺩ. 15 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﺔ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﺵ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ، 2ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ،ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 3ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 4ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺻﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻢ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﻧﺮﻭﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﺪ؟ 5ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ، 6ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﮔﻤﺸﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ. 7ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﺧﻮﺷﻲ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺥ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻮﺑﺔ ﻳﻚ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻋﺎﺩﻝ ﻛﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 8ﻳﺎ ﻛﺪﺍﻡ ﺯﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻩ ﺩﺭﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻳﻚ ﺩﺭﻫﻢ ﮔﻢ ﺷﻮﺩ ،ﭼﺮﺍﻏﻲ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ،ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺟﺎﺭﻭﺏ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻗﹼﺖ ﺗﻔﺤﺺ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﺪ؟ 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻫﻢ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 10ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﻱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﻱ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻳﻚ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭ ﻛﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﺪ. 11ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ :ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ. ﺻ ﺪ ﺍﻣﻮﺍﻟﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 12ﺭﻭﺯﻱ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ،ﺭ ﹶ 13ﻭ ﭼﻨﺪﻱ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﻛﻬﺘﺮ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻲ ﺑﻌﻴﺪ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻴﺎﺷﻲ ﻧﺎﻫﻨﺠﺎﺭ ،ﺳﺮﻣﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻗﺤﻄﻲ ﺳﺨﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻳﺎﺭ ﺣﺎﺩﺙ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺷﺪﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ. 15ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﻣﻠﻚ ﭘﻴﻮﺳﺖ .ﻭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﻼﻙ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﮔﺮﺍﺯﺑﺎﻧﻲ ﻛﻨﺪ. 16ﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺷﻜﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﹶﺮﻧﻮﺑﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﻛﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﺳﻴﺮ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩ. 17ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ ،ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﻣﺰﺩﻭﺭﺍﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﻧﺎﻥ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻫﻼﻙ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ! 18ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺑﺪﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ، 19ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﻡ؛ ﻣﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺰﺩﻭﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮ. 828
20ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ .ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺳﻴﺪ. 21ﭘﺴﺮ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻻﻳﻖ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﻡ. 22ﻟﻴﻜﻦ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭﺩ ﮔﻔﺖ ،ﺟﺎﻣﺔ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺪﻭ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮﻱ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﺶ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ، 23ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﭘﺮﻭﺍﺭﻱ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺫﺑﺢ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 25ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺑﻮﺩ .ﭼﻮﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺻﺪﺍﻱ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺭﻗﺺ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ. 26ﭘﺲ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟ 27ﺑﻪ ﻭﻱ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﭘﺪﺭﺕ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﭘﺮﻭﺍﺭﻱ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺯ ﻳﺎﻓﺖ. 28ﻭﻟﻲ ﺍﻭ ﺧﺸﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻳﺪ ،ﺗﺎ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩ. 29ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﺪﻣ ﺖ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺣﻜﻢ ﺗﻮ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪﻩ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺩﻱ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻨﻢ. 30ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮﺕ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻫﺎ ﺗﻠﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﺔ ﭘﺮﻭﺍﺭﻱ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻱ. ﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺎﻝ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 31ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺁ 32ﻭﻟﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺗﻮ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻳﺎﻓﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 16 1ﻭ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺖ :ﺷﺨﺼﻲ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﻧﺎﻇﺮﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 2ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ؟ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺑﺪﻩ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﻛﻨﻲ. 3ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻮﻻﻳﻢ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ؟ ﻃﺎﻗﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﺪﻥ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﮔﺪﺍﻳﻲ ﻧﻴﺰ ﻋﺎﺭ ﺩﺍﺭﻡ. 4ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﻣﻌﺰﻭﻝ ﺷﻮﻡ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ. 5ﭘﺲ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﺪﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﮔﻔﺖ ﺁﻗﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﻃﻠﺐ ﺩﺍﺭﺩ؟ 6ﮔﻔﺖ ﺻﺪ ﺭﻃﻞ ﺭﻭﻏﻦ .ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ ﺳﻴﺎﻫﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺭﻃﻞ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺑﻨﻮﻳﺲ. 7ﺑﺎﺯ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﺎﺯ ﺗﻮ ﭼﻘﺪﺭ ﻃﻠﺐ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﮔﻔﺖ ﺻﺪ ﻛﻴﻞ ﮔﻨﺪﻡ .ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﺳﻴﺎﻫﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺑﻨﻮﻳﺲ. 8ﭘﺲ ﺁﻗﺎﻳﺶ ،ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﺋﻦ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﮔﻔﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺑﻨﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﻃﺒﻘﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺯ ﺍﺑﻨﺎﻱ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻗﻞ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 9ﻭ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﭼﻮﻥ ﻓﺎﻧﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ. 10ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺍﻣﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻴﺰ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻛﺜﻴﺮ ﻫﻢ ﺧﺎﺋﻦ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﺎﻝ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﺍﻣﻴﻦ ﻧﺒﻮﺩﻳﺪ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﭙﺎﺭﺩ؟ ﺹ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﻫﺪ؟ 12ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻣﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﺧﺎ ﹼ 13ﻫﻴﭻ ﺧﺎﺩﻡ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﻭ ﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻳﻜﻲ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻣﺤﺒﺖ ،ﻳﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﭘﻴﻮﻧﺪﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ .ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﺎﻣﻮﻧﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 14ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺯﺭﺩﻭﺳﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 15ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﻋﺎﺩﻝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﻋﺎﺭﻑ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎﺳﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺣ ﺪ ﻭ ﺟﻬﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 17ﻟﻴﻜﻦ ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺍﻳﻞ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻳﻚ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﺯ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺳﺎﻗﻂ ﮔﺮﺩﺩ. 18ﻫﺮ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻼﻕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻧﻜﺎﺡ ﻛﻨﺪ ﺯﺍﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺯﻥ ﻣﻄﻠﹼﻘﺔ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻜﺎﺡ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ،ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 19ﺷﺨﺼﻲ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺭ ﻋﻴﺎﺷﻲ ﺑﺎ ﺟﻼﻝ ﺑﺴﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ. 20ﻭ ﻓﻘﻴﺮﻱ ﻣﻘﺮﻭﺡ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻠﻌﺎﺯﹼﺭ ﻧﺎﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ، 21ﻭ ﺍﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻥ ﺁﻥ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺖ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﻴﺮ ﻛﻨﺪ .ﺑﻠﻜﻪ ﺳﮕﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺪﻩ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﺧﻤﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻣﺎﻟﻴﺪﻧﺪ. 22ﺑﺎﺭﻱ ﺁﻥ ﻓﻘﻴﺮ ﺑﻤﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 23ﭘﺲ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺍﻳﻠﻌﺎﺯﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﺶ ﺩﻳﺪ. 24ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺮﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﺍﻳﻠﻌﺎﺯﺭ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺗﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺧﻨﻚ ﺳﺎﺯﺩ، ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﺭ ﻣﻌﺬﹼﺑﻢ.
829
25ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻲ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻳﻠﻌﺎﺯﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺪ ﺭﺍ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺩﺭ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻋﺬﺍﺏ. 26ﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻭﺭﻃﺔ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﮔﺬﺷﺖ. 27ﮔﻔﺖ ،ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻔﺮﺳﺘﻲ. 28ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﭘﻨﺞ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻋﺬﺍﺏ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. 29ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ؛ ﺳﺨﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ. 30ﮔﻔﺖ ،ﻧﻪ ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺩ ،ﺗﻮﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 31ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﻧﺸﻮﻧﺪ ،ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ،ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ. 17 1ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻻﺑﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ ﻟﻐﺰﺷﻬﺎ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻮﺩ. 2ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﻨﮓ ﺁﺳﻴﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺭﺍ ﻟﻐﺰﺵ ﺩﻫﺪ. 3ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻄﺎ ﻭﺯﺭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻛﻦ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ. 4ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻫﻔﺖ ﻛﺮﺕ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ،ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ. 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﻦ. ﺖ ﺍﻓﺮﺍﻍ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺩﺍﻧﺔ ﺧﺮﺩﻟﻲ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ .ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺧ 7ﺍﻣﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻏﻼﻣﺶ ﺑﻪ ﺷﺨﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﻳﺎ ﺷﺒﺎﻧﻲ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﻨﺸﻴﻦ. 8ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻳﺎ ﺑﺪﻭ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﺑﺨﻮﺭﻡ ﻭ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻡ ﻭ ﺑﻨﻮﺷﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﺑﻴﺎﺷﺎﻡ؟ 9ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻏﻼﻡ ﻣﻨﹼﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺣﻜﻤﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ؟ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻡ. 10ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ،ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺑﻲ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﺟﺐ ﺑﻮﺩ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ. 11ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﺔ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻭ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻗﺮﻳﻪ ﺍﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﻩ ﺷﺨﺺ ﺍﺑﺮﺹ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ، 13ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎ. 14ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻃﺎﻫﺮ ﮔﺸﺘﻨﺪ. 15ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻛﺮﺩ. 16ﻭ ﭘﻴﺶ ﻗﺪﻡ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﻮﺩ. 17ﻋﻴﺴﻲ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺁﻥ ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﺸﺪﻧﺪ؟ ﭘﺲ ﺁﻥ ﻧﹸﻪ ﻛﺠﺎ ﺷﺪﻧﺪ؟ 18ﺁﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻛﻨﺪ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻏﺮﻳﺐ؟ 19ﻭ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻛﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ 21ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﻼﻥ ﻳﺎ ﻓﻼﻥ ﺟﺎﺳﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ. 22ﻭ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ. 23ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻓﻼﻥ ﻳﺎ ﻓﻼﻥ ﺟﺎﺳﺖ ،ﻣﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺁﻥ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻕ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺟﺎﻧﺐ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻻﻣﻊ ﺷﺪﻩ ﺗﺎ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 25ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭﻝ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﻣﻄﺮﻭﺩ ﺷﻮﺩ. 26ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻧﻮﺡ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ،ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ، 27ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺡ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﺸﺘﻲ ﺷﺪ ،ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺖ. 28ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻟﻮﻁ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻥ ﻭ ﺧﺮﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﻭﺵ ﻭ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﻭ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ، 29ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻟﻮﻁ ﺍﺯ ﺳﺪﻭﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﺁﺗﺶ ﻭ ﮔﻮﮔﺮﺩ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺖ. 30ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ. 31ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ،ﻧﺰﻭﻝ ﻧﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ؛ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺩ. 32ﺯﻥ ﻟﻮﻁ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 33ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 34ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻜﻲ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 830
35ﻭ ﺩﻭ ﺯﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺟﺎ ﺩﺳﺘﺎﺱ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 36ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 37ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﺠﺎ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ .ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻻﺵ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﺮﻛﺴﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 18 ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻠﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻛﺎﻫﻠﻲ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪ. 2ﭘﺲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻱ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺎﻛﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 3ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﺩﺍﺩ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﻢ ﺑﮕﻴﺮ. 4ﻭ ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻨﻤﻮﺩ؛ ﻭﻟﻜﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ،ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﻛﻲ ﻧﺪﺍﺭﻡ، 5ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻥ ﻣﺮﺍ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺑﻪ ﺩﺍﺩ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﺳﻢ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﻧﺞ ﺁﻭﺭﺩ. 6ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻭﺭ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ؟ 7ﻭ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺪﻭ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﺮ ﻏﻀﺐ ﺑﺎﺷﺪ؟ 8ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻳﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ؟ 9ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﹶﻞ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻌﻀﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ 10ﻛﻪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻳﻜﻲ ﻓﺮﻳﺴﻲ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻨﺪ. 11ﺁﻥ ﻓﺮﻳﺴﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺣﺮﻳﺺ ﻭ ﻇﺎﻟﻢ ﻭ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮ. 12ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺩﻭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺩﻩ ﻳﻚ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ. 13ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮ ﺩﻭﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﺔ ﺧﻮﺩ ﺯﺩﻩ ﮔﻔﺖ ،ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺗﺮﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎ. 14ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ .ﻋﺎﺩﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﺩ ،ﭘﺴﺖ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺗﻦ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻱ ﻳﺎﺑﺪ. 15ﭘﺲ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩ .ﺍﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 16ﻭﻟﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺜﺎﻝ ﺍﻳﻨﻬﺎﺳﺖ. 17ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻃﻔﻞ ﻧﭙﺬﻳﺮﺩ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﻧﮕﺮﺩﺩ. 18ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻧﻴﻜﻮ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻭﺍﺭﺙ ﮔﺮﺩﻡ؟ 19ﻋﻴﺴﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ. 20ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ :ﺯﻧﺎ ﻣﻜﻦ ،ﻗﺘﻞ ﻣﻜﻦ ،ﺩﺯﺩﻱ ﻣﻨﻤﺎ ،ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﺪﻩ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺩﺍﺭ. 21ﮔﻔﺖ :ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ. 22ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ .ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﻱ ﺑﻔﺮﻭﺵ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﻨﺠﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﭘﺲ ﺁﻣﺪﻩ ﻣﺮﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﻦ. 23ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﮔﺸﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ. 24ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺩﻳﺪ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺷﻮﻧﺪ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺳﻮﺯﻥ ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﺧﻮﻝ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﻱ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ. 26ﺍﻣﺎ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﺲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ؟ 27ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ. 28ﭘﻄﺮﺱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ. 29ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﻳﺎ ﺯﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﺎ ﺍﻭﻻﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻨﺪ، 30ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ. 31ﭘﺲ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻢ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 32ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻭ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺘﻲ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ، 33ﻭ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺯﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 34ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺨﻔﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﺩﺭﻙ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 35ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻛﻮﺭﻱ ﺑﺠﻬﺖ ﮔﺪﺍﻳﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 36ﻭ ﭼﻮﻥ ﺻﺪﺍﻱ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪ ،ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ؟ 37ﮔﻔﺘﻨﺪﺵ :ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﺩﺭﮔﺬﺭ ﺍﺳﺖ. 831
38ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻋﻴﺴﻲ ،ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩ ،ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺮﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎ. 39ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩﺍ! ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺮﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎ. 40ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻭﻱ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ، 41ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻜﻨﻢ؟ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﻮﻡ. 42ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﻨﺎ ﺷﻮ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 43ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪﻛﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. 19 1ﭘﺲ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺭﻳﺤﺎ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ. 2ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺷﺨﺼﻲ ﺯﻛﹼﻲ ﻧﺎﻡ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺑﻮﺩ، 3ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﺧﻠﻖ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻗ ﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﭘﺲ ﭘﻴﺶ ﺩﻭﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻓﺮﺍﻏﻲ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺯﻛﹼﻲ ﺑﺸﺘﺎﺏ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺑﻴﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﻢ. 6ﭘﺲ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺮﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ. 7ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﺨﺼﻲ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻲ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 8ﺍﻣﺎ ﺯﻛﹼﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺼﻒ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺎﺣ ﻖ ﺍﺯ ﻛﺴﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ،ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺪﻭ ﺭ ﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 9ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻫﻢ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺳﺖ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺠﻮﻳﺪ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺨﺸﺪ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﻭ ﻣﺜﹶﻠﻲ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻭﺭﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻇﻬﻮﺭ ﻛﻨﺪ. 12ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﺷﺨﺼﻲ ﺷﺮﻳﻒ ﺑﻪ ﺩﻳﺎﺭ ﺑﻌﻴﺪ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻣﻠﻜﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﻨﺪ. 13ﭘﺲ ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺩﻩ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ. 14ﺍﻣﺎ ﺍﻫﻞ ﻭﻻﻳﺖ ﺍﻭ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﻠﭽﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﻨﺪ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻠﻚ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻏﻼﻣﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻘﺪ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﭘﺲ ﺍﻭﻟﻲ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﺩﻩ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺗﻮ ﺩﻩ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻔﻊ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ ،ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺍﻱ ﻏﻼﻡ ﻧﻴﻜﻮ؛ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﭼﻴﺰ ﻛﻢ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻱ ،ﺑﺮ ﺩﻩ ﺷﻬﺮ ﺣﺎﻛﻢ ﺷﻮ. 18ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺗﻮ ﭘﻨﺞ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺳﻮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 19ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﺑﺮ ﭘﻨﺞ ﺷﻬﺮ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻛﻦ. 20ﻭ ﺳﻮﻣﻲ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﺍﻳﻨﻚ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺗﻮ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺩ ﺗﻨﺪﺧﻮﻳﻲ ﻫﺴﺘﻲ .ﺁﻧﭽﻪ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻜﺎﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺩﺭﻭ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ. 22ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ ،ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺘﻮﻱ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﺍﻱ ﻏﻼﻡ ﺷﺮﻳﺮ .ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺩ ﺗﻨﺪﺧﻮﻳﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺩﺭﻭ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻧﭙﺎﺷﻴﺪﻩ ﺍﻡ. 23ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻧﻘﺪ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺻﺮﺍﻓﺎﻥ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﭼﻮﻥ ﺁﻳﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻮﺩ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻢ؟ 24ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺩﻩ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺑﺪﻫﻴﺪ. 25ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺩﻩ ﻗﻨﻄﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻥ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 27ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎ 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻣﺘﻮﺟﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 29ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺖ ﻓﺎﺟﻲ ﻭ ﺑﻴﺖ ﻋﻨﹾﻴﺎ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ، 30ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺁﻥ ﻗﺮﻳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺷﺪﻳﺪﻱ ،ﻛﹸﺮﺓ ﺍﻻﻏﻲ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﺳﻮﺍﺭ ﻧﺸﺪﻩ .ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. 31ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﺪ ،ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﺩ. 32ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 33ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻣﺎﻟﻜﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﻛﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 832
34ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﺭﺩ. 35ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺮﻩ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 36ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﮔﺴﺘﺮﺩﻧﺪ. 37ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮﻱ ﻛﻮﻩ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﺔ ﻗﻮﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 38ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺁﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ؛ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺩﺭ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﹼﻴﻴﻦ ﺑﺎﺩ. 39ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﻧﻤﺎ. 40ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﺁﻳﻨﺪ. 41ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ، ﻥ ﺧﻮﺩ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻟﻜﻦ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 42ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻲ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎ 43ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﮔﺮﺩ ﺗﻮ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻩ .ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 44ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺎﻡ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻲ. 45ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻴﻜﻞ ﺷﺪ ،ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺮﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﻭﺵ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ. 46ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻐﺎﺯﺓ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ. 47ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻗﺼﺪ ﻫﻼﻙ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 48ﻭ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ. 20 1ﺭﻭﺯﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺁﻣﺪﻩ، 2ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 3ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ. 4ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻲ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ؟ 5ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻳﺪ؟ 6ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﻧﺒﻲ ﺍﺳﺖ. 7ﭘﺲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩ. 8ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ. 9ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﹶﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﻏﺮﺱ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎﻧﺶ ﺳﭙﺮﺩﻩ ،ﻣﺪﺕ ﻣﺪﻳﺪﻱ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩ. 10ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻢ ،ﻏﻼﻣﻲ ﻧﺰﺩ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﺓ ﺑﺎﻍ ﺑﺪﻭ ﺳﭙﺎﺭﻧﺪ.ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ،ﺗﻬﻲ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 11ﭘﺲ ﻏﻼﻣﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺯﺩﻩ ،ﻭ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﻬﻲ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 12ﻭ ﺑﺎﺯ ﺳﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺎﻍ ﮔﻔﺖ ،ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. ﻥ ﻣﺎ ﮔﺮﺩﺩ. 14ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻛﻨﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﻦ ﻭﺍﺭﺙ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﺯ ﺁ 15ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﻛﺸﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺎﻍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ؟ 16ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎﻍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﭙﺮﺩ .ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺣﺎﺷﺎ. 17ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﻣﻌﻨﻲ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﭼﻴﺴﺖ ،ﺳﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﺎﺭﺍﻥ ﺭ ﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺮ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 18ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺍﻓﺘﺪ ﺧﹸﺮﺩ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ؟ 19ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 20ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺟﺎﺳﻮﺳﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺻﺎﻟﺢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﻭﺍﻟﻲ ﺑﺴﺎﺭﻧﺪ. 21ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﻲ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ ،ﻭ ﺍﺯ ﻛﺴﻲ ﺭﻭﺩﺍﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﻕ ﻣﻲ ﺁﻣﻮﺯﻱ. 22ﺁﻳﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺟﺎﻳﺰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﺰﻳﻪ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﺑﺪﻫﻴﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ 23ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻜﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻛﺮﺩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 24ﺩﻳﻨﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻴﺪ .ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﺭﻗﻤﺶ ﺍﺯ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﻗﻴﺼﺮ ﺍﺳﺖ. 25ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﻣﺎﻝ ﻗﻴﺼﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﺭ ﺩ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ. 833
26ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﻲ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻠﺰﻡ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻋﺠﺐ ﺷﺪﻩ ،ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. 27ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺻﺪﻭﻗﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﺯ ﻭﻱ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ، 28ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭﻱ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﻓﻮﺕ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﺴﻠﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 29ﭘﺲ ﻫﻔﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭﻟﻲ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭﻻﺩ ﻧﺎﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻓﻮﺕ ﺷﺪ. 30ﺑﻌﺪ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻲ ﺍﻭﻻﺩ ﺑﻤﺮﺩ. 31ﭘﺲ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﮔﻔﺖ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺎ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻧﺎﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻣﺮﺩﻧﺪ. 32ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ،ﺁﻥ ﺯﻥ ﻧﻴﺰ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ . 33ﭘﺲ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ،ﺯﻥ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻫﻔﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؟ 34ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﺑﻨﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻜﺎﺡ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﻜﺎﺡ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 35ﻟﻴﻜﻦ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﻭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻧﻪ ﻧﻜﺎﺡ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻧﻜﺎﺡ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 36ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 37ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﻧﺪ ،ﻣﻮﺳﻲ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺫﻛﺮ ﺑﻮﺗﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 38ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 39ﭘﺲ ﺑﻌﻀﻲ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻔﺘﻲ. 40ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺟﺮﺃﺕ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺳﺆﺍﻟﻲ ﻛﻨﺪ. 41ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺳﺖ 42ﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺯﺑﻮﺭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ 43ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺎﻱ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺎﺯﻡ؟ 44ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ 45ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ: 46ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻳﺪ ﺍﺯ ﻛﺎﺗﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪﻥ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﺭﺍﺯ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺴﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﻼﻡ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﺻﺪﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﻭ ﺑﺎﻻ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺩﺭ ﺿﻴﺎﻓﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 47ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻠﻌﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﻱ ﻃﻮﻝ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ .ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻋﺬﺍﺏ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 21 1ﻭ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ. 2ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﻲ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﻭ ﻓﻠﺲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 3ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻮﺓ ﻓﻘﻴﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻌﻴﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻌﻀﻲ ﺫﻛﺮ ﻫﻴﻜﻞ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 6ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ،ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻛﻲ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﭼﻴﺴﺖ؟ 8ﮔﻔﺖ :ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻧﺸﻮﻳﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻭﻗﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﻭﻳﺪ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﻓﺴﺎﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﺸﻮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺍ ﻭﻝ ﺿﺮﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻴﺴﺖ. 10ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻗﻮﻣﻲ ﺑﺎ ﻗﻮﻣﻲ ﻭ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﺑﺎ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 11ﻭ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎ ﻭ ﻗﺤﻄﻴﻬﺎ ﻭ ﻭﺑﺎﻫﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﻭ ﻋﻼﻣﺎﺕ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 12ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ،ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺪﺍﺯﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﻔﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺳﻼﻃﻴﻦ ﻭ ﺣﻜﹼﺎﻡ ﺑﺠﻬﺖ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ. 13ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪ. 14ﭘﺲ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﺠﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ،ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻜﻨﻴﺪ، 15ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﺣﻜﻤﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻭ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 16ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 17ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 18ﻭﻟﻜﻦ ﻣﻮﻳﻲ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﮔﹸﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 19ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ ﺩﺭﻳﺎﺑﻴﺪ. 834
20ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺁﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﻧﺸﻮﺩ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ،ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ. 23ﻟﻴﻜﻦ ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﺑﺴﺘﻨﺎﻥ ﻭ ﺷﻴﺮﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻨﮕﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺣﺎﺩﺙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 24ﻭ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺪ. 25ﻭ ﺩﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﻋﻼﻣﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻨﮕﻲ ﻭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻮﺭﻳﺪﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﺟﺶ. 26ﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺿﻌﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺎﻳﻌﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﺑﻊ ﺳﻜﻮﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻮﺍﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 27ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺑﺮﻱ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺸﻮﺩ ،ﺭﺍﺳﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺧﻼﺻﻲ ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ. 29ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﹶﻠﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ، 30ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ. 31ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 32ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ. 33ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺍﻳﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻟﻴﻜﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻦ ﺯﺍﻳﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 34ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻴﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﭘﺮﺧﻮﺭﻱ ﻭ ﻣﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﻧﻴﻮﻱ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﺪ. ﺳﻜﹶﻨﺔ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 35ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺩﺍﻣﻲ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ 36ﭘﺲ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺁﻥ ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ. 37ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺑﺴﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ. 38ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻗﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ. 22 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺪ ﻓﻄﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﹶﺢ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ، 2ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻣﺘﺮﺻﹼﺪ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. 3ﺍﻣﺎ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﺍﻱ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺍﺳﺨﺮﻳﻮﻃﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﺔ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﮔﺸﺖ. 4ﻭ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺳﭙﺎﻩ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﺪ. 5ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻘﺪﻱ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﻫﻨﺪ. 6ﻭ ﺍﻭ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﺪ. 7ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﻓﻄﻴﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﻨﻨﺪ ﺭﺳﻴﺪ، 8ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﺎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ. 9ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﺭ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﻬﻴﺎ ﻛﻨﻴﻢ؟ 10ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺎ ﺳﺒﻮﻱ ﺁﺏ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ .ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﺁﻳﺪ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻱ ﺑﺮﻭﻳﺪ، 11ﻭ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻮﻳﻴﺪ ،ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺭﻡ. 12ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻣﻔﺮﻭﺵ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ؛ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 13ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺖ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺑﺎ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻨﺸﺴﺖ. 15ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺯﺣﻤﺖ ﺩﻳﺪﻧﻢ ،ﺍﻳﻦ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮﺭﻡ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﻡ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ. 17ﭘﺲ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺷﻜﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﻴﺪ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﺍﺯ ﻣﻴﻮﺓ ﻣﻮ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻮﺷﻴﺪ. 19ﻭ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺷﻜﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺟﺴﺪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻦ ﺑﺠﺎ ﺁﺭﻳﺪ. 20ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﺎﻡ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 21ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺳﺖ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺳﺖ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻟﻴﻜﻦ ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﺪ. 835
23ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪﻥ ﻛﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﺪ؟ 24ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺍﻋﻲ ﻧﻴﺰ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 25ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺳﻼﻃﻴﻦ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺮﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺣﻜﹼﺎ ﹺﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﻟﻲ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. 26ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺜﻞ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﭼﻮﻥ ﺧﺎﺩﻡ. 27ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻏﺬﺍ ﻧﺸﻴﻨﺪ ﻳﺎ ﺍﻧﻜﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﭼﻮﻥ ﺧﺎﺩﻡ ﻫﺴﺘﻢ. 28ﻭ ﺷﻤﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻳﺪ. 29ﻭ ﻣﻦ ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻘﺮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ، 30ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻥ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻴﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺒﻂ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﻨﺪ. 31ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺷﻤﻌﻮﻥ ،ﺍﻱ ﺷﻤﻌﻮﻥ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﮔﻨﺪﻡ ﻏﺮﺑﺎﻝ ﻛﻨﺪ، 32ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻠﻒ ﻧﺸﻮﺩ؛ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻛﻨﻲ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﺎ. 33ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮﻡ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﻭﻡ ﺣﺘﹼﻲ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺕ. 34ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﻱ ﭘﻄﺮﺱ ،ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺮﻭﺱ ﺑﺎﻧﮓ ﻧﺰﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ. 35ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻛﻴﺴﻪ ﻭ ﺗﻮﺷﻪ ﺩﺍﻥ ﻭ ﻛﻔﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ،ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺷﺪﻳﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﻴﭻ. 36ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻛﻴﺴﻪ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﻮﺷﻪ ﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﺮﺩ. 37ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺷﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻧﻘﻀﺎ ﺩﺍﺭﺩ. 38ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ .ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ. 39ﻭ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻋﺎﺩﺕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 40ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻧﻴﻔﺘﻴﺪ. 41ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺳﻨﮕﻲ ﺩﺭﻭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 42ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺗﻮ. 43ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 44ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﺠﺎﻫﺪﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻌﻲ ﺑﻠﻴﻎ ﺗﺮ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻋﺮﻕ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺧﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺖ. 45ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﻋﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺰﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﺎﻓﺖ. 46ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻧﻴﻔﺘﻴﺪ! 47ﻭ ﺳﺨﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺟﻤﻌﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺳﺒﻘﺖ ﺟﺴﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﺪ. 48ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 49ﺭﻓﻘﺎﻳﺶ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺰﻧﻴﻢ؟ 50ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻏﻼﻡ ﺭﺋﻴﺲ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻮﺵ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩ. 51ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ :ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ .ﻭ ﮔﻮﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩ. 52ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺳﭙﺎﻩ ﻫﻴﻜﻞ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺨﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﮔﻮﻳﺎ ﺑﺮ ﺩﺯﺩ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﺎ ﻭ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻳﺪ. 53ﻭﻗﺎﻱ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﻇﻠﻤﺖ. 54ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻱ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﻄﺮﺱ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ. 55ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ،ﮔﺮﺩﺵ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭘﻄﺮﺱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﺸﺴﺖ. 56ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺁﺗﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﻳﺪ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﭼﺸﻢ ﺩﻭﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 57ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺯﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ. 58ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻲ .ﭘﻄﺮﺱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ،ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ. 59ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺨﻤﻴﻨﹰﺎ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺖ ،ﻳﻜﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﻠﹼﺎﺷﻚ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻠﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ. 60ﭘﻄﺮﺱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﺧﺮﻭﺱ ﺑﺎﻧﮓ ﺯﺩ. 61ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪ .ﭘﺲ ﭘﻄﺮﺱ ﺁﻥ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺑﺎﻧﮓ ﺯﺩﻥ ﺧﺮﻭﺱ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 62ﭘﺲ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ. 63ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺯﺩﻩ ،ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 64ﻭ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻳﺶ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻦ! ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 836
65ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 66ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﺪ ،ﺍﻫﻞ ﺷﻮﺭﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ، 67ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ .ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ. 68ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 69ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻗﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ. 70ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﺲ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 71ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ. 23 1ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺰﻳﻪ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﻣﻨﻊ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﭘﺲ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺍﺯ ﻭﻱ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ. 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺑﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻫﻴﭻ ﻋﻴﺒﻲ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﻢ. 5ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻮﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺍﺯ ﺟﻠﻴﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 6ﭼﻮﻥ ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﻧﺎﻡ ﺟﻠﻴﻞ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺟﻠﻴﻠﻲ ﺍﺳﺖ؟ 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻻﻳﺖ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩ. 8ﺍﻣﺎ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺑﻐﺎﻳﺖ ﺷﺎﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺪﺕ ﻣﺪﻳﺪﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻬﺮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺘﺮﺻﹼﺪ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻴﻨﺪ. 9ﭘﺲ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﻭﻱ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻫﻴﭻ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ. 10ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 11ﭘﺲ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻓﺘﻀﺎﺡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻟﺒﺎﺱ ﻓﺎﺧﺮ ﺑﺮ ﺍﻭ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 12ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﻭ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﺸﺎﻥ ﻋﺪﺍﻭﺗﻲ ﺑﻮﺩ. 13ﭘﺲ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺭﻭﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ، 14ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻮﺭﺍﻧﺪ .ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﺛﺮﻱ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ. 15ﻭ ﻧﻪ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﻫﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻴﭻ ﻋﻤﻞ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻗﺘﻞ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺻﺎﺩﺭ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺭﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻻﺯﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻋﻴﺪﻱ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﻨﺪ. 18ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﺑﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﻫﺎ ﻓﺮﻣﺎ. 19ﻭ ﺍﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻮﺭﺵ ﻭ ﻗﺘﻠﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 20ﺑﺎﺯ ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﺪ. 21ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻛﻦ ،ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻛﻦ. 22ﺑﺎﺭ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ؟ ﭼﻪ ﺑﺪﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﻋﻠﹼﺖ ﻗﺘﻞ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 23ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪ. 24ﭘﺲ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺸﻮﺩ. 25ﻭ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻮﺭﺵ ﻭ ﻗﺘﻞ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺣﺒﺲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ،ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩ. 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻧﺪ ،ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻗﻴﺮﻭﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺻﻠﻴﺐ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺒﺮﺩ. 27ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 28ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﺗﻢ ﻛﻨﻴﺪ. 29ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ،ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻧﺎﺯﺩﮔﺎﻥ ﻭ ﺭﺣﻤﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻴﺮ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ. 30ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﻴﻔﺘﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻠﹼﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ. 31ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻮﺏ ﺗﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﭼﻮﺏ ﺧﺸﻚ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ 32ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻜﺸﻨﺪ. 33ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﺎﺳﺔ ﺳﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭ ،ﻳﻜﻲ ﺑﺮ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮ ﭼﭗ ﺍﻭ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 837
34ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﭘﺲ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ. 35ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺗﻤﺴﺨﺮﻛﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ .ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﺓ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ. 36ﻭ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺮﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ، 37ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩ ﻫﺴﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ. ﻂ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﻭ ﺭﻭﻣﻲ ﻭ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩ. 38ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺗﻘﺼﻴﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺧ ﹼ 39ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺧﻄﺎﻛﺎ ﹺﺭ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻥ. 40ﺍﻣﺎ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻲ؟ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺯﻳﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻜﻤﻲ. 41ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺟﺰﺍﻱ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﺑﻲ ﺟﺎ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 42ﭘﺲ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺁﻳﻲ. 43ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ. 44ﻭ ﺗﺨﻤﻴﻨﹶﺎ ﺍﺯ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺸﻢ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻬﻢ ،ﻇﻠﻤﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ. 45ﻭ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﮔﺸﺖ ﻭ ﭘﺮﺩﺓ ﻗﺪﺱ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ. 46ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﭙﺎﺭﻡ .ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 47ﺍﻣﺎ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ،ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻮﺩ. 48ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﺮﻭﻩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺳﻴﻨﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. 49ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻠﻴﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ. 50ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺎﻣﻲ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺷﻮﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻮﺩ، 51ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻱ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺭﺍﻣﻪ ،ﺑﻠﺪﻱ ﺍﺯ ﺑﻼﺩ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ، 52ﻧﺰﺩﻳﻚ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺟﺴﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩ. 53ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻛﺘﺎﻥ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻗﺒﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﺑﺪﹰﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻓﻦ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﭙﺮﺩ. 54ﻭ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﻠﻴﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﭘﻲ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻗﺒﺮ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﺪﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ. ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺣﻜﻢ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 56ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺣﻨﻮﻁ ﻭ ﻋﻄﺮﻳﺎﺕ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ 24 1ﭘﺲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻫﻔﺘﻪ ،ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺳﭙﻴﺪﺓ ﺻﺒﺢ ،ﺣﻨﻮﻃﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 2ﻭ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﺮ ﻏﻠﻄﺎﻧﻴﺪﻩ ﺩﻳﺪﻧﺪ. 3ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺟﺴﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ. 4ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ؟ 6ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ، 7ﮔﻔﺖ ،ﺿﺮﻭﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩ ،ﻣﺼﻠﻮﺏ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ. 8ﭘﺲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 9ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺁﻥ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 10ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺠﺪﻟﻴﻪ ﻭ ﻳﻮﻧﺎ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 11ﻟﻴﻜﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﺬﻳﺎﻥ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 12ﺍﻣﺎ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻗﺒﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﻛﻔﻦ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺩﻳﺪ .ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺩﺭ ﻋﺠﺐ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ. ﺖ ﺷﺼﺖ ﺗﻴﺮ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﻤﻮﺁﺱ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ. 13ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻗﺮﻳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓ 14ﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻭ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺧﻮ ﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪ. 16ﻭﻟﻲ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺳﻨﺪ. 17ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺯﻧﻴﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺪﻭﺭﺕ ﻣﻲ ﭘﻴﻤﺎﻳﻴﺪ؟ 18ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﻮﭘﺎﺱ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭﺍﻗﻒ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟ 19ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪﺵ :ﺩﺭﺑﺎﺭﺓﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻮﺩ ﻧﺒﻲ ﻭ ﻗﺎﺩﺭ ﺩﺭ ﻓﻌﻞ ﻭ ﻗﻮﻝ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﻡ، 20ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺣﻜﹼﺎﻡ ﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺘﻮﺍﻱ ﻗﺘﻞ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 838
21ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ .ﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ،ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺍﺳﺖ، 22ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻗﺒﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ، 23ﻭ ﺟﺴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ،ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 24ﻭ ﺟﻤﻌﻲ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ. 25ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﻲ ﻓﻬﻤﺎﻥ ﻭ ﺳﺴﺖ ﺩﻻﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 26ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﻳﻦ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﺪ؟ 27ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺘﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺮﺡ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﻫﻲ ﻛﻪ ﻋﺎﺯﻡ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﻭ ﻗﺼﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﺭﻭﺩ. 29ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻟﺤﺎﺡ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺵ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﺐ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﺳﻴﺪﻩ .ﭘﺲ ﺩﺍﺧﻞ ﮔﺸﺘﻪ .ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩ. 30ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. 31ﻧﺎﮔﺎﻩ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﺪ. 32ﭘﺲ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺳﻮﺧﺖ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻛﺘﺐ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﺎ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ؟ 33ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ 34ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 35ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﻭ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺷﺎﺧﺘﻦ ﺍﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﻧﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 36ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ .ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺳﻼﻡ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ. 37ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺣﻲ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ. 38ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺷﺒﻬﺎﺕ ﺭﻭﻱ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ؟ 39ﺩﺳﺘﻬﺎ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 40ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. 41ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﻲ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﻜﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻋﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺭﺍﻛﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ 42ﭘﺲ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺎﻧﺔ ﻋﺴﻞ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﻧﺪ . 43ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ. 44ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ ﺿﺮﻭﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺻﺤﻒ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺯﺑﻮﺭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻦ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺪ. 45ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺫﻫﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻛﺘﺐ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ. 46ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ. 47ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻭ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 48ﻭ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 49ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ،ﻣﻦ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ .ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺍﺯ ﺍﻋﻠﻲ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺷﻮﻳﺪ. 50ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻫﺸﺮ ﺗﺎ ﺑﻴﺖ ﻋﻴﻨﺎ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. ﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺪﺍ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ. 51ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ 52ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺧﻮﺷﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. 53ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﻭ ﺳﭙﺎﺱ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ .ﺁﻣﻴﻦ.
839
ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ 1 1ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﻠﻤﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ. 2ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ. 3ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﻭ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﻴﺎﻓﺖ. 4ﺩﺭ ﺍﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﻧﻮﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﻧﻮﺭ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﺩﺭﺧﺸﺪ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻧﻴﺎﻓﺖ. 6ﺷﺨﺼﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﻳﺤﻴﻲ ﺑﻮﺩ؛ 7ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻧﻮﺭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﺔ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 8ﺍﻭ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻧﻮﺭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻫﺪ. 9ﺁﻥ ﻧﻮ ﹺﺭ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻮﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﻲ ﺑﻮﺩ. 10ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﻭ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ. 11ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺎﺻﹼﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﺎﺻﹼﺎﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ؛ 12ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﮔﺮﺩﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ، 13ﻛﻪ ﻧﻪ ﺧﻮﻥ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺟﺴﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﺮﺩﻡ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﻟﹼﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 14ﻭ ﻛﻠﻤﻪ ﺟﺴﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ،ﭘﺮ ﺍﺯ ﻓﻴﺾ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ؛ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻳﻢ ،ﺟﻼﻟﻲ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ. 15ﻭ ﻳﺤﻴﻲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻘﺪﻡ ﺑﻮﺩ. 16ﻭ ﺍﺯ ﭘﺮﻱ ﺍﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﺑﻬﺮﻩ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﻓﻴﺾ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻓﻴﺾ، 17ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﻋﻄﺎ ﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻓﻴﺾ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﺔ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺳﻴﺪ. 18ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴﻲ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﭘﺪﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮﺩ. 19ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻳﺤﻴﻲ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ؛ 20ﻛﻪ ﻣﻌﺘﺮﻑ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻨﻤﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺴﺘﻢ. 21ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ :ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﻪ؟ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﮔﻔﺖ :ﻧﻴﺴﺘﻢ ..ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻧﺒﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻧﻲ. 22ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﺲ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺮﻳﻢ؟ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﻮﺩ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟ 23ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺻﺪﺍﻱ ﻧﺪﺍﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﻨﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺖ. 24ﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 25ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﻭ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ ،ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ؟ 26ﻳﺤﻴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﺴﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ. 27ﻭ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﻣﻦ ﻻﻳﻖ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻨﺪ ﻧﻌﻠﻴﻨﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﻢ. 28ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﻋﺒﺮﻩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﹸﺭﺩﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺸﺖ. 29ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻳﺤﻴﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮﺓ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ! 30ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻘﺪﻡ ﺑﻮﺩ. 31ﻭ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻡ. 32ﭘﺲ ﻳﺤﻴﻲ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻛﺒﻮﺗﺮﻱ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ. 33ﻭ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻢ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 34ﻭ ﻣﻦ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ. 35ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﻧﻴﺰ ﻳﺤﻴﻲ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 36ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ؛ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮﺓ ﺧﺪﺍ. 37ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﭘﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ.
840
38ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﻭﻱ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ .ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ: 39ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ؟ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺭﺑﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻱ ﻣﻌﻠﹼﻢ ﺩﺭ ﻛﺠﺎ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ 40ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 41ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻳﺤﻴﻲ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺍﻭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻧﺪﺭﻳﺎﺱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻮﺩ. 42ﺍﻭ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ )ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻤﺔ ﺁﻥ ﹶﻛ ﹺﺮ ﺳﺘﹸﺲ ﺍﺳﺖ( ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﻳﻮﻧﺎ ﻫﺴﺘﻲ؛ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﻴﻔﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻤﺔ ﺁﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﺍﺳﺖ. 43ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺟﻠﻴﻞ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻓﻴﻠﭙﺲ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ. 44ﻭ ﻓﻴﻠﭙﺲ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﺻﻴﺪﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺍﻧﺪﺭﻳﺎﺱ ﻭ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻮﺩ. 45ﻓﻴﻠﭙﺲ ﹶﻧﺘﹶﻨﺎﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﺍﺳﺖ. 46ﻧﺘﻨﺎﺋﻴﻞ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﮕﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﺻﺮﻩ ﭼﻴﺰﻱ ﺧﻮﺏ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ؟ ﻓﻴﻠﭙﺲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ. 47ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺘﻨﺎﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻣﻜﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 48ﻧﺘﻨﺎﺋﻴﻞ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ؟ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻓﻴﻠﭙﺲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺑﻮﺩﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ 49ﻧﺘﻨﺎﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍﻳﻲ! ﺗﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺴﺘﻲ! 50ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺩﻳﺪﻡ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ؟ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ. 51ﭘﺲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺸﺎﺩﻩ ،ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺻﻌﻮﺩ ﻭ ﻧﺰﻭﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ. 2 1ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ،ﺩﺭ ﻗﺎﻧﺎﻱ ﺟﻠﻴﻞ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ. 2ﻋﻴﺴﻲ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ،ﻣﺎﺩﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 4ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺯﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 5ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﻪ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ. 6ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺶ ﻗﺪﺡ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻳﻬﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﺩﻭ ﻳﺎ ﺳﻪ ﻛﻴﻞ ﺩﺍﺷﺖ. 7ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻗﺪﺣﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭘﺮ ﻛﻨﻴﺪ .ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 8ﭘﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺭﺋﻴﺲ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺒﺮﻳﺪ.ﭘﺲ ﺑﺮﺩﻧﺪ؛ 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﻣﺠﻠﺲ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﭽﺸﻴﺪ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻮﻛﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ،ﺭﺋﻴﺲ ﻣﺠﻠﺲ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺭﺍ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ: 10ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺏ ﺭﺍ ﺍﻭﻝ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ .ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺏ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺣﺎﻝ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻲ؟ 11ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﻣﻌﺠﺰﺍﺗﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﻗﺎﻧﺎﻱ ﺟﻠﻴﻞ ﺻﺎﺩﺭ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 12ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﻔﺮﻧﺎﺣﻮﻡ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻛﻢ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. ﺢ ﻳﻬﻮﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﻓﺖ، ﺼﹺ 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺪ ﻓ ﹶ 14ﻭ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ،ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﮔﺎﻥ ﮔﺎﻭ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻭ ﺻﺮﺍﻓﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻳﺎﻓﺖ. 15ﭘﺲ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻫﻢ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﺭﺍ ،ﻭ ﻧﻘﻮﺩ ﺻﺮﺍﻓﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺗﺨﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ، 16ﻭ ﺑﻪ ﻛﺒﻮﺗﺮﻓﺮﻭﺷﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﻳﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ. 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍ ﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ :ﻏﻴﺮﺕ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ(. 18ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 19ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺱ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﺭ ﻋﺮﺻﺔ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؛ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 21ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻗﺪﺱ ﺟﺴﺪ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ. 22ﭘﺲ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 23ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﻓﺼﹶﺢ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﭼﻮﻥ ﻣﻌﺠﺰﺍﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﻦ ﻧﺴﺎﺧﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ. 24ﻟﻴﻜﻦ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﺆ ﹶﺗ ﻤ
841
25ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻫﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ. 3 1ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻧﻴﻘﻮﺩﻳﻤﻮﺱ ﻧﺎﻡ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﻮﺩ. 2ﺍﻭ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻌﻠﹼﻢ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻌﺠﺰﺍﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﺎﺷﺪ. 3ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺳ ﹺﺮ ﻧﻮ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﻳﺪ. 4ﻧﻴﻘﻮﺩﻳﻤﻮﺱ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻮﻟﻮﺩ ﮔﺮﺩﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻜﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺸﺘﻪ ،ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺷﻮﺩ؟ 5ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺁﻣﻴﻦ ،ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﻧﮕﺮﺩﺩ ،ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺷﻮﺩ. 6ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺟﺴﻢ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺷﺪ ،ﺟﺴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﮔﺸﺖ ﺭﻭﺡ ﺍﺳﺖ. 7ﻋﺠﺐ ﻣﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 8ﺑﺎﺩ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﻲ ﻭﺯﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻱ ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ .ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﮔﺮﺩﺩ. 9ﻧﻴﻘﻮﺩﻳﻤﻮﺱ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻮﺩ؟ 10ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻣﻌﻠﹼﻢ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ؟ 11ﺁﻣﻴﻦ ،ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ ،ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 12ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻢ ،ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﺭﺍﻧﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 13ﻭ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﻧﺮﻓﺖ ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 14ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ، 15ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﺭﺩ ﻫﻼﻙ ﻧﮕﺮﺩﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻳﺎﺑﺪ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻫﻼﻙ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻳﺎﺑﺪ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﺔ ﺍﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ. 18ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﺭﺩ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﻜﻢ ﻧﺸﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ﺍﻵﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﻜﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺠﻬﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ. 19ﻭ ﺣﻜﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﺭ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻇﻠﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﺷﻮﺩ. 21ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ(. 22ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 23ﻳﺤﻴﻲ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻋ ﻴﻨﹸﻮﻥ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺳﺎﻟﻴﻢ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﺏ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، 24ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺣﺒﺲ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 25ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺗﻄﻬﻴﺮ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻳﺤﻴﻲ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺷﺪ. 26ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻳﺤﻴﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﺁﻥ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺭﻭﺩ ﺍﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻱ ،ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﻭ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ. 27ﻳﺤﻴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 28ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻡ. 29ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ .ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺷﻲ ﻣﻦ ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 30ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻧﺎﻗﺺ ﮔﺮﺩﻡ. 31ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺑﺎﻻﻱ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺑﺎﻻﻱ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺖ. 32ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ. 33ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ ،ﻣﻬﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ. 34ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻋﻄﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ. 35ﭘﺪﺭ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺍﻭ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 36ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ.
842
4 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻳﺤﻴﻲ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ، 2ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ، 3ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﻠﻴﻞ ﺭﻓﺖ. 4ﻭ ﻻﺯﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﺪ 5ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻱ ﺍﺯ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻛﻪ ﺳﻮﺧﺎﺭ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ. 6ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﭼﺎﻩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺸﻢ ﺑﻮﺩ 7ﻛﻪ ﺯﻧﻲ ﺳﺎﻣﺮﻱ ﺑﺠﻬﺖ ﺁﺏ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺁﻣﺪ .ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻱ ﺁﺏ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﺷﺎﻥ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺮﻳﺪﻥ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 9ﺯﻥ ﺳﺎﻣﺮﻱ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﻳﻬﻮﺩ ﻫﺴﺘﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺁﺏ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺯﻥ ﺳﺎﻣﺮﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﺎ ﺳﺎﻣﺮﻳﺎﻥ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 10ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺑﺨﺸﺶ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻲ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺁﺏ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﻩ ﻋﻄﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 11ﺯﻥ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﺩﻟﻮ ﻧﺪﺍﺭﻱ ﻭ ﭼﺎﻩ ﻋﻤﻴﻖ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﺍﺭﻱ؟ 12ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﻮﺍﺷﻲ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﺪ؟ 13ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﺑﻨﻮﺷﺪ ﺑﺎﺯ ﺗﺸﻨﻪ ﮔﺮﺩﺩ، 14ﻟﻴﻜﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺑﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺑﻨﻮﺷﺪ ،ﺍﺑﺪﹰﺍ ﺗﺸﻨﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻥ ﺁﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻭ ﭼﺸﻤﺔ ﺁﺑﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﺟﻮﺷﺪ. 15ﺯﻥ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺸﻨﻪ ﻧﮕﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﺁﺏ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻧﻴﺎﻳﻢ. 16ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎ. 17ﺯﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺪﺍﺭﻡ .ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺪﺍﺭﻱ! 18ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﻨﺞ ﺷﻮﻫﺮ ﺩﺍﺷﺘﻲ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻵﻥ ﺩﺍﺭﻱ ﺷﻮﻫﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ! ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﻲ! 19ﺯﻥ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﺒﻲ ﻫﺴﺘﻲ! 20ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 21ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺯﻥ ﻣﺮﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ. 22ﺷﻤﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩ ﺍﺳﺖ. ﻥ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ 23ﻟﻴﻜﻦ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻵﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎ ﻃﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ. 24ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﻨﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺑﭙﺮﺳﺘﺪ(. ﺲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ .ﭘﺲ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. ﺳ ﹸﺘ 25ﺯﻥ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﻛﹶﺮ 26ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﻤﺎﻧﻢ. 27ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﻧﻲ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﻟﻜﻦ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻄﻠﺒﻲ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﻲ. 28ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﻥ ﺳﺒﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ: 29ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ .ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ؟ 30ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 31ﻭ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎ ﺁﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﺨﻮﺭ. 32ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻏﺬﺍﻳﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺭﻡ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ. 33ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺧﻮﺭﺍﻛﻲ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ! 34ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻢ. 35ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺎﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻮﺳﻢ ﺩﺭﻭ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺍﻓﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﺩﺭﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 36ﻭ ﺩﺭﻭﮔﺮ ﺍﺟﺮﺕ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺛﻤﺮﻱ ﺑﺠﻬﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﺎﺭﻧﺪﻩ ﻭ ﺩﺭﻭﻛﻨﻨﺪﻩ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﮔﺮﺩﻧﺪ.
843
37ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﻛﺎﺭﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﺭﻭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 38ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻧﺞ ﻧﺒﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﺩﺭﻭ ﻛﻨﻴﺪ .ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﺤﻨﺖ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﺤﻨﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ. 39ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺳﺎﻣﺮﻳﺎﻥ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ ﺳﺨﻦ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ .ﺑﺪﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 40ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﺎﻣﺮﻳﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 41ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 42ﻭ ﺑﻪ ﺯﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ(. 43ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺟﻠﻴﻞ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. 44ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﺒﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻃﻦ ﺧﻮﺩ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻴﺴﺖ. 45ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺁﻣﺪ ،ﺟﻠﻴﻠﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 46ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﺎﻱ ﺟﻠﻴﻞ ﺁﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺷﺮﺍﺏ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ .ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺳﺮﻫﻨﮕﺎﻥ ﻣﻠﻚ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻛﻔﺮﻧﺎﺣﻮﻡ ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮﺩ. 47ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﻫﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﺑﻮﺩ. 48ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻴﺪ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. 49ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺴﺮﻡ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﺑﻴﺎ. 50ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺕ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. 51ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﻏﻼﻣﺎﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﮋﺩﻩ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 52ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻋﺎﻓﻴﺖ ﻳﺎﻓﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﻳﺮﻭﺯ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺘﻢ ﺗﺐ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺯﺍﻳﻞ ﮔﺸﺖ. 53ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺪﺭ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 54ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺠﺰﺓ ﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺁﻣﺪ ،ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺭﺳﻴﺪ. 5 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻴﺪﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺰﺩ ﺑﺎﺏ ﺍﻟﻀﹼﺎﻥ ﺣﻮﺿﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﺑﻴﺖ ﺣﺴﺪﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﻻﻕ ﺩﺍﺭﺩ. 3ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﻤﻌﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﻳﻀﺎﻥ ﻭ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﻭ ﺷﻼﻥ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ،ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﺏ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ . 5ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﻲ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﺮﺿﻲ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻮﺩ. 6ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺽ ﺍﻭ ﻃﻮﻝ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﻲ؟ 7ﻣﺮﻳﺾ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﺏ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻳﺪ ،ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺣﻮﺽ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ،ﺩﻳﮕﺮﻱ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 8ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮ! 9ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ،ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺑﻮﺩ ﺳﺒﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﻭﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻱ. 10ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺭﻭﺯ 11ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﺮﻭ. 12ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ :ﻛﻴﺴﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ ،ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﺮﻭ؟ 13ﻟﻴﻜﻦ ﺁﻥ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯﺩﺣﺎﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 14ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻱ .ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻄﺎ ﻣﻜﻦ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﺪﺗﺮ ﻧﮕﺮﺩﺩ. 15ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺳﺖ. 16ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﻋﻴﺴﻲ ﺗﻌﺪﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 17ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻛﻨﻮﻥ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 18ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ،ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻗﺼﺪ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻜﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻪ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺴﺎﻭﻱ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 19ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﺭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﺪﻭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺪﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ.
844
21ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﺍﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺰ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 23ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺣﺮﻣﺖ ﺑﺪﺍﺭﻧﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ؛ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺑﻪ ﭘﺪﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 24ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻣﻮﺕ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 25ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺮﺩﺩ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺣﻴﺎﺕ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻋﻄﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺣﻴﺎﺕ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 27ﻭ ﺑﺪﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻫﻢ ﺑﻜﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 28ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪ، 29ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ؛ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺑﺠﻬﺖ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺩﺍﻭﺭﻱ. 30ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻛﺮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻦ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﺎﻟﺐ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﭘﺪﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 31ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻫﻢ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻦ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ. 32ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ. 33ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩ ﻳﺤﻴﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩ. 34ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻴﺪ. 35ﺍﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺍﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻨﻴﺪ. 36ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﻳﺤﻴﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺗﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻨﻢ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 37ﻭ ﺧﻮﺩ ﭘﺪﺭ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ، 38ﻭ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻳﺪ. 39ﻛﺘﺐ ﺭﺍ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻤﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺩﺍﺭﻳﺪ؛ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 40ﻭ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﺎﺑﻴﺪ. 41ﺟﻼﻝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﻡ. 42ﻭﻟﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ. 43ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭﻟﻲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺁﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ. 44ﺷﻤﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﺭﻳﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺟﻼﻝ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺟﻼﻟﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺳﺖ ﻃﺎﻟﺐ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ 45ﮔﻤﺎﻥ ﻣﺒﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﺩﻋﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ .ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺪﻋﻲ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 46ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 47ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ،ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﺨﻨﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ(. 6 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺣﻠﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻃﺒﺮﻳﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺭﻓﺖ. 2ﻭ ﺟﻤﻌﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻥ ﻣﻌﺠﺰﺍﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻀﺎﻥ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ. 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻲ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻨﺸﺴﺖ. 4ﻭ ﻓﺼﹶﺢ ﻛﻪ ﻋﻴﺪ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ. 5ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ .ﺑﻪ ﻓﻠﻴﭙﺲ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻧﺎﻥ ﺑﺨﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ؟ 6ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ. 7ﻓﻠﻴﭙﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻧﺎﻥ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻧﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ! ﺷ ﻤﻌﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ: 8ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭﻳﺎﺱ ﺑﺮﺍﺩﺭ 9ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﭘﺴﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻨﺞ ﻧﺎﻥ ﺟﻮ ﻭ ﺩﻭ ﻣﺎﻫﻲ ﺩﺍﺭﺩ .ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ 10ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ،ﮔﻴﺎ ﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ.
845
11ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺷﻜﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﮕﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻣﺎﻫﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﺮ ﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺿﺎﻳﻊ ﻧﺸﻮﺩ. 13ﭘﺲ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﭘﻨﺞ ﻧﺎﻥ ﺟﻮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻴﺴﻲ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ! 15ﻭ ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺑﺮﺩﻩ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﺑﺎﺯ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ،ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﺭﻳﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺭﻓﺘﻨﺪ، 17ﻭ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﻛﻔﺮﻧﺎﺣﻮﻡ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺷﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 18ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ ﻭﺯﻳﺪﻥ ﺑﺎﺩ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻼﻃﻢ ﺁﻣﺪ. 19ﭘﺲ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻳﺎ ﺳﻲ ﺗﻴﺮ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻛﺸﺘﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﭘﺲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. 20ﺍﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ! 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻋﺎﺯﻡ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 22ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺯﻭﺭﻗﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺯﻭﺭﻕ ﻧﺸﺪﻩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 23ﻟﻴﻜﻦ ﺯﻭﺭﻗﻬﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻃﺒﺮﻳﻪ ﺁﻣﺪ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻜﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 24ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻛﻔﺮﻧﺎﺣﻮﻡ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 25ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﻳﺎ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻱ؟ 26ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻧﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﻌﺠﺰﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺴﺒﺐ ﺁﻥ ﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻳﺪ ﻭ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻳﺪ. 27ﻛﺎﺭ ﺑﻜﻨﻴﺪ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻓﺎﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻛﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻬﺮ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 28ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟ 29ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻋﻤﻞ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. 30ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﻢ؟ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﻥ ﻋﻄﺎ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 31ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣ 32ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﻧﺎﻥ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 33ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 34ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻩ. 35ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻧﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ ﻫﺴﺘﻢ .ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﺪ ،ﻫﺮﮔﺰ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﺭﺩ ،ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺸﻨﻪ ﻧﮕﺮﺩﺩ. 36ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺩﻳﺪﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻳﺪ. 37ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺁﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 38ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺰﻭﻝ ﻛﺮﺩﻡ ﻧﻪ ﺗﺎ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ. 39ﻭ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﭘﺪﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻛﺮﺩ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺗﻠﻒ ﻧﻜﻨﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯﭘﺴﻴﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻢ. 40ﻭ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯﭘﺴﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ(. 41ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺁﻥ ﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ. 42ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﻴﺴﻲ ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ؟ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻡ؟ 43ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 44ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﺪ ،ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﺬﺏ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯﭘﺴﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ. 45ﺩﺭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ .ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 46ﻧﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺟﺰ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 47ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﺭﺩ ،ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 48ﻣﻦ ﻧﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ ﻫﺴﺘﻢ. ﻦ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻧﺪ. 49ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣ
846
50ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻧﻤﻴﺮﺩ. 51ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺁﻥ ﻧﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ .ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺟﺴﻢ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻢ. 52ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺟﺴﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ؟ 53ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﮔﺮ ﺟﺴﺪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻨﻮﺷﻴﺪ ،ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺣﻴﺎﺕ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ. 54ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺟﺴﺪ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﻧﻮﺷﻴﺪ ،ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ. 55ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺴﺪ ﻣﻦ ،ﺧﻮﺭﺩﻧﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻣﻦ ،ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺍﺳﺖ. 56ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺟﺴﺪ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺪ ،ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻭ. 57ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪ ﹺﺭ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻢ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 58ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ،ﻧﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻣ ﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻧﺪ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﹶﺪ. 59ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻔﺮﻧﺎﺣﻮﻡ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﺩﺭ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﮔﻔﺖ. 60ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ! ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ؟ 61ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻟﻐﺰﺵ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ؟ 62ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩ ﺻﻌﻮﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﭼﻪ؟ 63ﺭﻭﺡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺟﺴﺪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ .ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺭﻭﺡ ﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ. 64ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻴﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 65ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻣﺪ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺪ ﹺﺭ ﻣﻦ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺪ. 66ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺮﺍﻫﻲ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 67ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺮﻭﻳﺪ؟ 68ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﹺﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﻧﺰﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻳﻢ؟ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. ﻲ ﻫﺴﺘﻲ. 69ﻭ ﻣﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺣ 70ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪﻡ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﺑﻠﻴﺴﻲ ﺍﺳﺖ. ﻥ ﺍﺳﺨﺮﻳﻮﻃﻲ ﮔﻔﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮﻧﺪﺓ ﻭﻱ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 71ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﻌﻮ 7 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻗﺼﺪ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 2ﻭ ﻋﻴﺪ ﻳﻬﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻴﺪ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ. 3ﭘﺲ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺑﺮﻭ ﺗﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺖ ﻧﻴﺰ ﺁﻥ ﺍﻋﻤﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ، 4ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺷﻮﺩ ،ﺩﺭ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﻛﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ .ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻨﻤﺎ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻭﻗﺖ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ. 7ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻟﻴﻜﻦ ﻣﺮﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ. 8ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻋﻴﺪ ﺑﺮﻭﻳﺪ .ﻣﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻴﺪ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ ،ﺩﺭ ﺟﻠﻴﻞ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻴﺪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺪ ،ﻧﻪ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺧﻔﺎ. 11ﺍﻣﺎ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ .ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺖ. 13ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺴﺒﺐ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮﹰﺍ ﺣﺮﻑ ﻧﻤﻲ ﺯﺩ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺼﻒ ﻋﻴﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 15ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﺘﺐ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ؟ 16ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﻣﻦ. 17ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﺭﺩ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﻢ.
847
18ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻃﺎﻟﺐ ﺟﻼﻝ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻭ ﺻﺎﺩﻕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 19ﺁﻳﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ .ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ؟ 20ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﺩﻳﻮ ﺩﺍﺭﻱ! ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ؟ 21ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻳﻚ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻳﺪ. 32ﻣﻮﺳﻲ ﺧﺘﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩ ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺧﺘﻨﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ. ﺳﺒﺖ ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﺷﻔﺎﻱ ﺳﺒﺖ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ،ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺧﺸﻢ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ 23ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﺍﺩﻡ؟ 24ﺑﺤﺴﺐ ﻇﺎﻫﺮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺩﺍﺭﻭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ (. 25ﭘﺲ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ؟ 26ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ .ﺁﻳﺎ ﺭﺅﺳﺎ ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ؟ 27ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻮﻥ ﺁﻳﺪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ. ﻖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ 28ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺣ ﺷﻤﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ. 29ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 30ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ ﻭﻟﻴﻜﻦ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﻨﺪﺍﺧﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 31ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﺪﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﺁﻳﺪ ،ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 32ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻠﻖ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﻨﺪ .ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. 33ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺑﻌﺪ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ. 34ﻭ ﻣﺮﺍ ﻃﻠﺐ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺁﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺁﻣﺪ. 35ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻭ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﻭﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﮔﺎﻥ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎﻥ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﺪ؟ 36ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﻼﻣﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﺮﺍ ﻃﻠﺐ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺁﻣﺪ؟ 37ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﻋﻴﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﺷﺪ. 38ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺑﻄﻦ ﺍﻭ ﻧﻬﺮﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﻩ ﺟﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 39ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺭﻭﺡ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﺭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻫﻨﻮﺯ ﻋﻄﺎ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺟﻼﻝ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 40ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ،ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﺍﺳﺖ. 41ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻭ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﮕﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺯ ﺟﻠﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ؟ 42ﺁﻳﺎ ﻛﺘﺎﺏ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﺤﻢ ،ﺩﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺴﻴﺢ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ 43ﭘﺲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 44ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭﻟﻜﻦ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﻨﺪﺍﺧﺖ. 45ﭘﺲ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻳﺪ؟ 46ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴﻲ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ! 47ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ؟ 48ﻣﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 49ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ،ﻣﻠﻌﻮﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 50ﻧﻴﻘﻮﺩﻳﻤﻮﺱ ،ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ: 51ﺁﻳﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻓﺘﻮﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺟﺰ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭﻝ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻨﺪ؟ 52ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺟﻠﻴﻞ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﺒﻲ ﺍﺯ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 8 1ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺭﻓﺖ. 2ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﻥ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ.
848
3ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ، 4ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﺯﻧﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ؛ 5ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺯﻧﺎﻥ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﺷﻮﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟) 6ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺩﻋﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺖ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻟﺤﺎﺡ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺭﺍﺳﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﻭﻝ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺳﻨﮓ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ. 8ﻭ ﺑﺎﺯ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺖ. 9ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺿﻤﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺰﻡ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ،ﻳﻚ ﻳﻚ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 10ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺷﺪ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺯﻥ ﺁﻥ ﻣﺪﻋﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺷﺪﻧﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺘﻮﺍ ﻧﺪﺍﺩ؟ 11ﮔﻔﺖ :ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﻱ ﺁﻗﺎ .ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺘﻮﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻢ .ﺑﺮﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻜﻦ(. 12ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎﺯ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻧﻮ ﹺﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻢ .ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﻨﺪ ،ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﺳﺎﻟﻚ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﻳﺎﺑﺪ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ ،ﭘﺲ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ. 14ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻦ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ. 15ﺷﻤﺎ ﺑﺤﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺣﻜﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ. 16ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺣﻜﻢ ﺩﻫﻢ ،ﺣﻜﻢ ﻣﻦ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻦ ﻭ ﭘﺪﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. ﻖ ﺍﺳﺖ. 17ﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻭ ﻛﺲ ﺣ 18ﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻭ ﭘﺪﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 19ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ ﻋﻴﺴﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ﻭ ﻧﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ .ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺪ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺪ. 20ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﮔﻔﺖ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ؛ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﺑﺠﻬﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 21ﺑﺎﺯ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻃﻠﺐ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺁﻣﺪ. 22ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﻗﺘﻞ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺁﻣﺪ؟ 23ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ .ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻢ. 24ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺮﺩ. 25ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ؟ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ. ﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ. 26ﻣﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻭ ﺣﻜﻢ ﻛﻨﻢ؛ ﻟﻜﻦ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺣ 27ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺪﺭ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 28ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩ، ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 29ﻭ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ. 30ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺪﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 31ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ،ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ، ﻖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. ﻖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺣ 32ﻭ ﺣ 33ﺑﺪﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻏﻼﻡ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ .ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ؟ 34ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻏﻼﻡ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ. 35ﻭ ﻏﻼﻡ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 36ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁﺯﺍﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ. 37ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺟﺎﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 38ﻣﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 39ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺳﺖ.ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ( :ﺍﮔﺮ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ. 40ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﺮﺩ.
849
41ﺷﻤﺎ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ .ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺯﻧﺎ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻳﻢ .ﻳﻚ ﭘﺪﺭ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ. 42ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 43ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ؟ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﻬﺖ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 44ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺸﻬﺎﻱ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﺭﻳﺪ .ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﻬﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ .ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺫﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮﻳﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 45ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 46ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻠﺰﻡ ﺳﺎﺯﺩ؟ ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 47ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ(. 48ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﺧﻮﺏ ﻧﮕﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺳﺎﻣﺮﻱ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺩﻳﻮ ﺩﺍﺭﻱ؟ 49ﻋﻴﺴﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﻳﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ ،ﻟﻜﻦ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 50ﻣﻦ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﺎﻟﺐ ﻧﻴﺴﺘﻢ ،ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 51ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ ،ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ. 52ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻵﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﻳﻮ ﺩﺍﺭﻱ! ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻣﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ ،ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﭼﺸﻴﺪ؟ 53ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻧﺪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ؟ 54ﻋﻴﺴﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﺩﻫﻢ ،ﺟﻼﻝ ﻣﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ .ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺟﻼﻝ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﺁﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ. 55ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻭ ﻗﻮﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ. 56ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﺮﺩ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 57ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﻨﻮﺯ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻝ ﻧﺪﺍﺭﻱ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ؟ 58ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 59ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮﻓﺖ. 9 1ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﻛﻮﺭﻱ ﻣﺎﺩﺭﺯﺍﺩ ﺩﻳﺪﻱ. 2ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻳﺎ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻛﻮﺭ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪ؟ 3ﻋﻴﺴﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ. 4ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺷﻢ .ﺷﺐ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻨﺪ. 5ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻧﻮﺭ ﺟﻬﺎﻧﻢ. 6ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺁﺏ ﮔﻞ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﮔﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻛﻮﺭ ﻣﺎﻟﻴﺪ، 7ﻭ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻮﺽ ﺳﻴﻠﻮﺣﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﻣ ﺮﺳﻞ ﺍﺳﺖ ﺑﺸﻮﻱ .ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻪ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ. 8ﭘﺲ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﻛﻮﺭﻱ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﮔﺪﺍﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ؟ 9ﺑﻌﻀﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺭﺩ .ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻧﻢ. 10ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺖ؟ 11ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ،ﮔﻞ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﺎﻟﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺣﻮﺽ ﺳﻴﻠﻮﺣﺎ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﺸﻮﻱ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺷﺴﺘﻪ ﺑﻴﻨﺎ ﮔﺸﺘﻢ. 12ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ. 13ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻛﻮﺭ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ،ﺭﻭﺯ ﺳﺒﺖ ﺑﻮﺩ. 15ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪﻱ؟ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﮔﻞ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﮔﺬﺍﺭﺩ .ﭘﺲ ﺷﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪﻡ. 16ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺒﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﺩ .ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺨﺺ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﺩ .ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 17ﺑﺎﺯ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻮﺭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺎ ﺳﺎﺧﺖ؟ ﮔﻔﺖ :ﻧﺒﻲ ﺍﺳﺖ.
850
18ﻟﻴﻜﻦ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﻮﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ. 19ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻮﺭ ﻣﺘﻮﻟﹼﺪ ﺷﺪﻩ؟ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻴﻨﺎ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ 20ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﺎﺳﺖ ﻭ ﻛﻮﺭ ﻣﺘﻮﻟﹼﺪ ﺷﺪﻩ. 21ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﭼﻄﻮﺭ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ،ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ .ﺍﻭ ﺑﺎﻟﻎ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﺪ. 22ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻋﻬﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺑﻴﺮﻭﻧﺶ ﻛﻨﻨﺪ. 23ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﻬﺖ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻭ ﺑﺎﻟﻎ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ(. 24ﭘﺲ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﻮﺭ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻛﻦ .ﻣﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺍﺳﺖ. 25ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺍﮔﺮ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ .ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻛﻮﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻵﻥ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 26ﺑﺎﺯ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ؟ 27ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ .ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ؟ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﺑﺸﻮﻳﺪ؟ 28ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻲ .ﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ 29ﻣﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻛﺮﺩ .ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ. 30ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻋﺠﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ. 31ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻋﺎﻱ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﺩ؛ ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺧﺪﺍﭘﺮﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﺭﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ. 32ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻛﻮﺭ ﻣﺎﺩﺭﺯﺍﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 33ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﺒﻮﺩﻱ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﻛﺮﺩ. 34ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﺑﻪ ﻛﻠﹼﻲ ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺘﻮﻟﹼﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ .ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ؟ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﺍﻧﺪﻧﺪ. 35ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻱ؟ 36ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻡ؟ 37ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 38ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﻮﺩ. 39ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﺑﻴﻨﺎ ﻭ ﺑﻴﻨﺎﻳﺎﻥ ،ﻛﻮﺭ ﺷﻮﻧﺪ. 40ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﻮﺭ ﻫﺴﺘﻴﻢ؟ 41ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﻛﻮﺭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﺪ ﻭ ﻟﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺑﻴﻨﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ .ﭘﺲ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 10 1ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺁﻏﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﻻ ﺭﻭﺩ ،ﺍﻭ ﺩﺯﺩ ﻭ ﺭﺍﻫﺰﻥ ﺍﺳﺖ. 2ﻭ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ،ﺷﺒﺎﻥ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ. 3ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺎﻡ ﺑﻨﺎﻡ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ. 4ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﺪ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ. 5ﻟﻴﻜﻦ ﻏﺮﻳﺐ ﺭﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺰﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ. 6ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﹶﻞ ﺭﺍ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ :ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩ ﹺﺭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻫﺴﺘﻢ. 8ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺩﺯﺩ ﻭ ﺭﺍﻫﺰﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺳﺨﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ. 9ﻣﻦ ﺩﺭ ﻫﺴﺘﻢ! ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﺮﺍﻣﺪ ﻭ ﻋﻠﻮﻓﻪ ﻳﺎﺑﺪ. 10ﺩﺯﺩ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺪﺯﺩﺩ ﻭ ﺑﻜﺸﺪ ﻭ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﺪ .ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﻨﻨﺪ. 11ﻣﻦ ﺷﺒﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﻫﺴﺘﻢ .ﺷﺒﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻣﻲ ﻧﻬﺪ. ﻥ ﺍﻭ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﮒ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ،ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﮔﺮﮒ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ 12ﺍﻣﺎ ﻣﺰﺩﻭﺭﻱ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﺁ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 13ﻣﺰﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺰﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺰﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻧﻴﺴﺖ. 14ﻣﻦ ﺷﺒﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺧﺎﺻﹼﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻭ ﺧﺎﺻﹼﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ،
851
15ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﻣﻦ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻣﻲ ﻧﻬﻢ. 16ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﻏﻞ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ .ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﻳﻚ ﮔﻠﻪ ﻭ ﻳﻚ ﺷﺒﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 17ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﻬﻢ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﻴﺮﻡ. 18ﻛﺴﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﻬﻢ .ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﻬﻢ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺭﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﻴﺮﻡ .ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﻓﺘﻢ(. 19ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 20ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﻮ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ .ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺑﺪﻭ ﮔﻮﺵ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ؟ 21ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ .ﺁﻳﺎ ﺩﻳﻮ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﭼﺸﻢ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﺪ؟ 22ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﻋﻴﺪ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻕ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ. 24ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﺎ ﻛﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﺮﺩﺩ ﺩﺍﺭﻱ؟ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ. 25ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻳﺪ .ﺍﻋﻤﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 26ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ. 27ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 28ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻫﻼﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ. 29ﭘﺪﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 30ﻣﻦ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻳﻚ ﻫﺴﺘﻴﻢ(. 31ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ. 32ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻧﻴﻚ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻮﺩﻡ .ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﻣﺮﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 33ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻚ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﻔﺮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻲ. 34ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ 35ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﺤﻮ ﮔﺮﺩﺩ، 36ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺑﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻛﻔﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ؟ 37ﺍﮔﺮ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﻡ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. 38ﻭ ﻟﻜﻦ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ،ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻳﻘﻴﻦ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻭ. 39ﭘﺲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. 40ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﹸﺍ ﺭ ﺩﻥ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩ. 41ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﻭﻟﻜﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﮔﻔﺖ ،ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ. 42ﭘﺲ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 11 1ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﻳﻠﻌﺎﺯﺭ ﻧﺎﻡ ،ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﻦ ﻋﹾﻨﻴﺎ ﻛﻪ ﺩﻩ ﻣﺮﻳﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻣﺮﺗﺎ ﺑﻮﺩ. 2ﻣﺮﻳﻢ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻄﺮ ،ﺗﺪﻫﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﺸﻜﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺍﻳﻠﻌﺎﺯﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩ. 3ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻧﺶ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ،ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ ﻣﺮﻳﺾ ﺍﺳﺖ. 4ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻼﻝ ﻳﺎﺑﺪ. 5ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺮﺗﺎ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻭ ﺍﻳﻠﻌﺎﺯﺭ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ . 6ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺑﺮﻭﻳﻢ. 8ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﻣﻌﻠﹼﻢ ،ﺍﻵﻥ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ؛ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺑﺮﻭﻱ؟ 9ﻋﻴﺴﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺁﻳﺎ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎﻱ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﺩ ﻟﻐﺰﺵ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻮﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ. 10ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﺩ ﻟﻐﺰﺵ ﺧﻮﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻧﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ. 11ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺎ ﺍﻳﻠﻌﺎﺯﺭ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﻨﻢ. 12ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ.
852
13ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻮﺕ ﺍﻭ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 14ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﻋﻼﻧﻴ ﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻠﻌﺎﺯﺭ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﺭﻳﺪ ﻭﻟﻜﻦ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺮﻭﻳﻢ. 16ﭘﺲ ﺗﻮﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﺗﻮﺃﻡ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻫﻤﺸﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ. 17ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﻭ ﺑﻴﺖ ﻋﻨﻴﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩ ،ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺗﻴﺮ ﭘﺮﺗﺎﺏ. 19ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺗﺎ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺷﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺗﺎ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻛﺮﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺮﻳﻢ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪ. 21ﭘﺲ ﻣﺮﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻱ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﻣﺮﺩ. 22ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﻲ ،ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 23ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 24ﻣﺮﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯﭘﺴﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 25ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﻫﺴﺘﻢ .ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺮﺩﺩ. 26ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ .ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 27ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻠﻲ ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ،ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺗﻮﻳﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ(. 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﺭﻓﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 29ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻴﺪ ،ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪ. 30ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻫﻨﻮﺯ ﻭﺍﺭﺩ ﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﺮﺩ. 31ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺪ. 32ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﺮ ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻱ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﻣﺮﺩ. 33ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺑﺸﺪﺕ ﻣﻜﺪﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻣﻀﻄﺮﺏ ﮔﺸﺖ. 34ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﻳﺪ؟ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ. 35ﻋﻴﺴﻲ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ. 36ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ! 37ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻛﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ،ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻣﺮ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻴﺮﺩ؟ 38ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎﺯ ﺑﺸﺪﺕ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻜﺪﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻗﺒﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻏﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ ،ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ. 39ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ .ﻣﺮﺗﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻴﺖ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﺍﻵﻥ ﻣﺘﻌﻔﹼﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻭﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 40ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻱ ،ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ؟ 41ﭘﺲ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .ﻋﻴﺴﻲ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻱ. 42ﻭ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻱ؛ ﻭﻟﻜﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ. 43ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩ :ﺍﻱ ﺍﻳﻠﻌﺎﺯﺭ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎ. 44ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻱ ﻛﻔﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻤﺎﻟﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺑﺮﻭﺩ(. 45ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﻳﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻛﺮﺩ ﺩﻳﺪ ،ﺑﺪﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 46ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 47ﭘﺲ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﹶﻛﻬﻨﹶﻪ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺷﻮﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ،ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 48ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻳﻢ ،ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺭﻭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺟﺎ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ. 49ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻗﻴﺎﻓﺎ ﻧﺎﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ. 50ﻭ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﺎ ﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻗﻮﻡ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻫﻼﻙ ﻧﮕﺮﺩﻧﺪ. 51ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻔﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺁﻥ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺑﻤﻴﺮﺩ: 52ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺁﻥ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺘﻔﺮﻗﻨﺪ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ.
853
53ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﻮﺭﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ. 54ﭘﺲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﻲ ﺭﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﻓﺮﺍﻳﻢ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩ. 55ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺼﹶﺢ ﻳﻬﻮﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺑﻠﻮﻛﺎﺕ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻓﺼﹶﺢ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 56ﻭ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻴﺪ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ؟ 57ﺍﻣﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 12 1ﭘﺲ ﺷﺶ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻋﻴﺪ ﻓﺼﹶﺢ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﻋﻨﻴﺎ ﺁﻣﺪ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻠﻌﺎﺯﺭ ﻣﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 2ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺎﻡ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻠﻌﺎﺯﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺠﻠﺴﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ. ﺺ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻮﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﺸﻜﺎﻧﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺑﻮﻱ ﻋﻄﺮ ﭘﺮ ﻞ ﺧﺎﻟ ﹺ 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮﻳﻢ ﺭﻃﻠﻲ ﺍﺯ ﻋﻄ ﹺﺮ ﺳﻨﺒ ﹺ ﺷﺪ. 4ﭘﺲ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍﻱ ﺍﺳﺨﺮﻳﻮﻃﻲ ،ﭘﺴﺮ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻛﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻭﻱ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻔﺖ: 5ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻄﺮ ﺑﻪ ﺳﻴﺼﺪ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ؟ 6ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭘﺮﻭﺍﻱ ﻓﻘﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺩﺯﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺮﻳﻄﻪ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﺔ ﺍﻭ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 7ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺭﻭﺯ ﺗﻜﻔﻴﻦ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻓﻘﺮﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﻭﻗﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ. 9ﭘﺲ ﺟﻤﻌﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻴﺴﻲ ﻭ ﺑﺲ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺍﻳﻠﻌﺎﺯﺭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ. 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﺷﻮﺭﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻠﻌﺎﺯﺭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻜﺸﻨﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 12ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻴﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ، 13ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺨﻞ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ :ﻫﻮﺷﻴﻌﺎﻧﺎ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 14ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻛﺮﺓ ﺍﻻﻏﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ 15ﻛﻪ ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﻣﺘﺮﺱ ،ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻮ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﻛﺮﻩ ﺍﻻﻏﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. ﻻ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ،ﻟﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺟﻼﻝ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻛﺮﺩﻩ 16ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺍ ﻭ ﹰ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻠﻌﺎﺭﺯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 19ﭘﺲ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻔﻊ ﻧﻤﻲ ﺑﺮﻳﺪ؟ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﭘﻲ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ(! 20ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﺑﺠﻬﺖ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻌﻀﻲ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 21ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻓﻠﻴﭙﺲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﺻﻴﺪﺍﻱ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ،ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ. 22ﻓﻴﹼﻠﭙﺲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﻳﺎﺱ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﻧﺪﺭﻳﺎﺱ ﻭ ﻓﻠﻴﭙﺲ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 23ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﻼﻝ ﻳﺎﺑﺪ. 24ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﮔﺮ ﺩﺍﻧﺔ ﮔﻨﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ ﻧﻤﻴﺮﺩ ،ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﺛﻤﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺁ ﻭﺭﺩ. 25ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﺪ؛ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺗﺎ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 26ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﺮﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺑﻜﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺎﺩﻡ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﺣﺮﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 27ﺍﻵﻥ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﻛﻦ .ﻟﻜﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻡ. 28ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﺑﺪﻩ! ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﻼﻝ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 29ﭘﺲ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺭﻋﺪ ﺷﺪ! ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻛﺮﺩ! 30ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺷﻤﺎ. 31ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻵﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 32ﻭ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﻡ ،ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ.
854
33ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻛﻨﺎﻳﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺴﻢ ﻣﻮﺕ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻤﻴﺮﺩ . 34ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ :ﻣﺎ ﺍﺯ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ .ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ؟ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ؟ 35ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻧﻮﺭ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ .ﭘﺲ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﻮﺭ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ ،ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺗﺎ ﻇﻠﻤﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻧﮕﻴﺮﺩ؛ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ. 36ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﻮﺭ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻧﻮﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ .ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻔﺖ ،ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺨﻔﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 37ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺪﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ. 38ﺗﺎ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺪ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﻪ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ؟ 39ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﻬﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺖ: 40ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻔﻬﻤﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﻫﻢ. 41ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﮔﻔﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻛﺮﺩ. 42ﻟﻜﻦ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺯ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮﻧﺪ. 43ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻼﻝ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 44ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 45ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 46ﻣﻦ ﻧﻮﺭﻱ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﻧﻤﺎﻧﹶﺪ. 47ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﻨﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺨﺸﻢ. 48ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺎﺭﺩ ﻭ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﻨﺪ ،ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣ ﻖ ﺍﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﻨﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯﭘﺴﻴﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 49ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻔﺘﻢ ،ﻟﻜﻦ ﭘﺪﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻛﻨﻢ. 50ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ(. 13 1ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻋﻴﺪ ﻓﺼﹶﺢ ،ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪﺭ ﺑﺮﻭﺩ ،ﺧﺎﺻﹼﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ، ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﻡ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺍﺳﺨﺮﻳﻮﻃﻲ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﺪ، 3ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ، 4ﺍﺯ ﺷﺎﻡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﻤﺎﻟﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻛﻤﺮ ﺑﺴﺖ. 5ﭘﺲ ﺁﺏ ﺩﺭ ﻟﮕﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ،ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺧﺸﻜﺎﻧﻴﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻤﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻤﺮ ﺩﺍﺷﺖ. 6ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺍﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﺗﻮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻲ؟ 7ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺍﻵﻥ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ،ﻟﻜﻦ ﺑﻌﺪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ. 8ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺴﺖ .ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺸﻮﻳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 9ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﻧﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻭ ﺑﺲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﻭ ﺳﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ. 10ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻏﺴﻞ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎﻳﻬﺎ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻭ ﭘﺎﻙ ﺍﺳﺖ .ﺷﻤﺎ ﭘﺎﻙ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻟﻜﻦ ﻧﻪ ﻫﻤﻪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﮕﻲ ﺷﻤﺎ ﭘﺎﻙ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﺴﺖ ،ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺎﺯ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﺮﺩﻡ؟ 13ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﻗﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺏ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 14ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺁﻗﺎ ﻭ ﻣﻌﻠﹼﻢ ﻫﺴﺘﻢ ،ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻢ ،ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﻴﺪ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﻱ ﺩﺍﺩﻡ ﺗﺎ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻜﻨﻴﺪ. 16ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻏﻼﻡ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﺯ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ. 17ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﺪ ،ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﺭﻳﺪ. 18ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ؛ ﻣﻦ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺗﺎ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ،ﭘﺎﺷﻨﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
855
19ﺍﻵﻥ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 20ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﺪ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ،ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻩ؛ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﺪ ،ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 21ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 22ﭘﺲ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 23ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﺔ ﻋﻴﺴﻲ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ؛ 24ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﹺﻄﺮﺱ ﺑﺪﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ. 25ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ؟ 26ﻋﻴﺴﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻟﻘﻤﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺑﺪﻭ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ .ﭘﺲ ﻟﻘﻤﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍﻱ ﺍﺳﺨﺮﻳﻮﻃﻲ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺩﺍﺩ. 27ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻟﻘﻤﻪ ،ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﮔﺸﺖ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﻜﻦ. 28ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﻣﺠﻠﺴﻴﺎﻥ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ. 29ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺧﺮﻳﻄﻪ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻮﺩ ،ﻋﻴﺴﻲ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﺎﻳﺤﺘﺎﺝ ﻋﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﺨﺮﺩ ﻳﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﺑﺪﻫﺪ. 30ﭘﺲ ﺍﻭ ﻟﻘﻤﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ. 31ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻵﻥ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﻼﻝ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺟﻼﻝ ﻳﺎﻓﺖ. 32ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺟﻼﻝ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 33ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ،ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻃﻠﺐ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺁﻣﺪ ،ﺍﻵﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ. 34ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻤﻲ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 35ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 36ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﹺﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ؟ ﻋﻴﺴﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ،ﺍﻵﻥ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻲ ﻭ ﻟﻜﻦ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺁﻣﺪ. 37ﭘﹺﻄﺮﺱ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺍﻵﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﻢ؟ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ. 38ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺁﻳﺎ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻧﻬﻲ؟ ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ ،ﺧﺮﻭﺱ ﺑﺎﻧﮓ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ. 14 1ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻧﺸﻮﺩ! ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 2ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻟﹼﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ .ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻨﻢ، 3ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻨﻢ ،ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 4ﻭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ. 5ﺗﻮﻣﺎ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ .ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺩﺍﻧﺴﺖ؟ 6ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺭﺍﻩ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﻫﺴﺘﻢ .ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﺔ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ. 7ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺪ ،ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ. 8ﻓﻴﻠﭙﺲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ. 9ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻓﻴﻠﭙﺲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ؟ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪ ،ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻩ؟ 10ﺁﻳﺎ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﭘﺪﺭ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؟ ﺳﺨﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﻟﻜﻦ ﭘﺪﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 11ﻣﺮﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﭘﺪﺭ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻭﺍﻟﹼﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﻨﻴﺪ. 12ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﺭﺩ ،ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ. 13ﻭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﭘﺴﺮ ﺟﻼﻝ ﻳﺎﺑﺪ. 14ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﻴﺪ ﻣﻦ ﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 15ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ.
856
16ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ، 17ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻭﺡ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 18ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻳﺘﻴﻢ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ. 19ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ ،ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺯﻳﺴﺖ. 20ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﭘﺪﺭ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ. 21ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ ،ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 22ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻧﻪ ﺁﻥ ﺍﺳﺨﺮﻳﻮﻃﻲ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻨﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻥ؟ 23ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ. 24ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﻭ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 25ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻡ. 26ﻟﻴﻜﻦ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺪ ،ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 27ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ،ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ .ﻧﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ .ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 28ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ .ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ،ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 29ﻭ ﺍﻵﻥ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺮﺩﺩ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﺪ 30ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 31ﻟﻴﻜﻦ ﺗﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﻭﻳﻢ. 15 1ﻣﻦ ﺗﺎﻙ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 2ﻫﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﺁﺭﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﻮﻩ ﺁﻭﺭﺩ . 3ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﭘﺎﻙ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 4ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ .ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻴﻮﻩ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺗﺎﻙ ﻧﻤﺎﻧﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻧﻴﺪ. 5ﻣﻦ ﺗﺎﻙ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ .ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻭ ،ﻣﻴﻮﺓ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﻛﺮﺩ. 6ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﺧﺸﻜﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ،ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 7ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻛﻼﻡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 8ﺟﻼﻝ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻴﻮﺓ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻣﻦ ﺑﺸﻮﻳﺪ. 9ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ؛ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ. 10ﺍﮔﺮ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻢ. 11ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺷﻲ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﺩ. 12ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺣﻜﻢ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ. ﺖ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻫﺪ. 13ﻛﺴﻲ ﻣﺤ ﺒ 14ﺷﻤﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺍﮔﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﺠﺎ ﺁﺭﻳﺪ. 15ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ؛ ﻟﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻡ. 16ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻡ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻘﺮﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﺷﻤﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺪ. 17ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ.
857
18ﺍﮔﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 19ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﺟﻬﺎﻥ ﺧﺎﺻﹼﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ .ﻟﻜﻦ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻡ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﺷﻤﻨﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 20ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﺭﻳﺪ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ :ﻏﻼﻡ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺴﺖ .ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺯﺣﻤﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺯﺣﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ؛ ﺍﮔﺮ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﻛﻼﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 21ﻟﻜﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ. 22ﺍﮔﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻜﺮﺩﻩ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﻵﻥ ﻋﺬﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 23ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﺩ. ﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﺴﻲ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ. 24ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎ 25ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 26ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪﺭ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺁﻳﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻭﺡ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺍﻭ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 27ﻭ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ. 16 1ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﻟﻐﺰﺵ ﻧﺨﻮﺭﻳﺪ. 2ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻜﹸﺸﺪ ،ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 3ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺑﺠﻬﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﻪ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺮﺍ. 4ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻡ . 5ﺍﻣﺎ ﺍﻵﻥ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﭘﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ. 6ﻭﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ،ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻏﻢ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻧﺮﻭﻡ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ .ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﻭﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺁﻳﺪ ،ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻠﺰﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 9ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﮔﻨﺎﻩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 10ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﻋﺪﺍﻟﺖ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ. 11ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺣﻜﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ،ﻟﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﻃﺎﻗﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ. 13ﻭﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻭ ﹺﺡ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. ﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 14ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺁ 15ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻣﯽ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 16ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺑﺎﺯ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ. 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺑﺎﺯ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ؟ 18ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﻛﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ؟ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 19ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺑﺎﺯ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ؟ 20ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ .ﺷﻤﺎ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﻟﻜﻦ ﺣﺰﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﻣﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 21ﺯﻥ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺯﺍﻳﻴﺪﻥ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﺁﻥ ﺯﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻳﺎﺩ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﺷﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻮﻟﹼﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 22ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻵﻥ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﻟﻜﻦ ﺑﺎﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺁﻥ ﺧﻮﺷﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ. 23ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ .ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ.
858
ﻲ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﺩ. 24ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﻃﻠﺐ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ ،ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺷ ﹺ 25ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺜﻠﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﺮﻑ ﻧﻤﻲ ﺯﻧﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ . 26ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻃﻠﺐ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ، 27ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮ ﺩ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ. 28ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻡ ،ﻭ ﺑﺎﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ. 29ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﺎﻥ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻋﻼﻧﻴ ﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻣﺜﹶﻞ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻲ. 30ﺍﻵﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻭ ﻻﺯﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﭙﺮﺳﺪ .ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻱ. 31ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺁﻳﺎ ﺍﻵﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 32ﺍﻳﻨﻚ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻵﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺎﺻﹼﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﺬﺍﺭﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 33ﺑﺪﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺯﺣﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭﻟﻜﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 17 1ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﭘﺴﺮﺕ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﺩﻫﺪ. 2ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺑﺸﺮﻱ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 3ﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺍﺣﺪ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ. 4ﻣﻦ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮﺩﻱ ﺗﺎ ﺑﻜﻨﻢ ،ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻡ. 5ﻭ ﺍﻵﻥ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺟﻼﻝ ﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻼﻟﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 6ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻛﺮﺩﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻢ .ﺍﺯ ﺁ 7ﻭ ﺍﻵﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮﺩﻱ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ. 9ﻣﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁ ﻥ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻼﻝ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ . ﻥ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁ ﻥ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺁ ﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁ 10ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺁ 11ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ .ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻗﺪﻭﺱ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﺗﺎ ﻳﻜﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 12ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﻧﺸﺪ ،ﻣﮕﺮ ﭘﺴ ﹺﺮ ﻫﻼﻛﺖ ﺗﺎ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ. 13ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﻵﻥ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺧﻮﺷﻲ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 14ﻣﻦ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻢ. 15ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺒﺮﻱ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ. 16ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 17ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎ .ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺍﺳﺖ. 18ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ ،ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ. 19ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ،ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ. 20ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻛﻼﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 21ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﻳﻚ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ،ﺩﺭ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﻮ ،ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻳﻚ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ. 22ﻭ ﻣﻦ ﺟﻼﻟﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻱ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ ﺗﺎ ﻳﻚ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﻳﻚ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 23ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻦ ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻱ.
859
24ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺟﻼﻝ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺑﻨﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 25ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻋﺎﺩﻝ ،ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ؛ ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ. 26ﻭ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻴﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻣﺤﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﻢ (. 18 1ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻭﺍﺩﻱ ﻗﺪﺭﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎﻏﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ. 2ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻭﻱ ﺑﻮﺩ ،ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﻭ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺎ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﻭ ﻣﺸﻌﻠﻬﺎ ﻭ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻣﺪ. 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ؟ 5ﺑﻪ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ :ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﺭﺍ! ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ! ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 6ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 7ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩ :ﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﺭﺍ! 8ﻋﻴﺴﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ! ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺑﺮﻭﻧﺪ! 9ﺗﺎ ﺁﻥ ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﮔﹸﻢ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻏﻼﻡ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﹶﻬﻨﹶﻪ ﻛﻪ ﻣﻠﻮﻙ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻮﺵ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪ. 11ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻏﻼﻑ ﻛﻦ! ﺁﻳﺎ ﺟﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻧﻨﻮﺷﻢ؟ 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﺗﻴﭙﺎﻥ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻨﺪ. 13ﻭ ﺍ ﻭﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺣﻨﹼﺎ ،ﭘﺪﺭ ﺯﻥ ﻗﻴﺎﻓﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛ ﻬﻨﹶﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﻗﻴﺎﻓﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻗﻮﻡ ﺑﻤﻴﺮﺩ. 15ﺍﻣﺎ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﹺﻄﺮﺱ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻧﺰﺩ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺷﺪ. ﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺁﺷﻨﺎﻱ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺑﺮﺩ. 16ﺍﻣﺎ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﺮﻭ 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﻛﻨﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟ ﮔﻔﺖ :ﻧﻴﺴﺘﻢ! 18ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﺍﻡ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ،ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﭘﻄﺮﺱ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 19ﭘﺲ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺍﺯ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ. 20ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ .ﻣﻦ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻔﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺍﻡ! 21ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﭙﺮﺱ ﻛﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ! ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ!. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻋﻴﺴﻲ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ؟ 23ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺍﮔﺮ ﺑﺪ ﮔﻔﺘﻢ ،ﺑﻪ ﺑﺪﻱ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻩ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺏ ،ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﻲ؟ 24ﭘﺲ ﺣﻨﹼﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻗﻴﺎﻓﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 25ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ .ﺑﻌﻀﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟ ﺍﻭ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻧﻴﺴﺘﻢ! 26ﭘﺲ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﮔﻮﺷﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﻧﺪﻳﺪﻡ؟ 27ﭘﻄﺮﺱ ﺑﺎﺯ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺧﺮﻭﺱ ﺑﺎﻧﮓ ﺯﺩ. 28ﺑﻌﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻗﻴﺎﻓﺎ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﺨﺎﻧﻪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﻳﻮﺍﻧﺨﺎﻧﻪ ﻧﺸﺪﻧﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻧﺠﺲ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﻓﺼﹶﺢ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 29ﭘﺲ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﺩﻋﻮﻱ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ 30ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺑﺪﻛﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ. 31ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﻜﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮ ﻣﺎ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﻜﹸﺸﻴﻢ. 32ﺗﺎ ﻗﻮﻝ ﻋﻴﺴﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻗﺴﻢ ﻣﻮﺕ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻤﻴﺮﺩ . 33ﭘﺲ ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﻳﻮﺍﻧﺨﺎﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩ ﻫﺴﺘﻲ؟ 34ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻳﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻨﺪ؟ 35ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﻳﻬﻮﺩ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﹸﺍﻣﺖ ﺗﻮ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ؟
860
36ﻋﻴﺴﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ .ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺪﺍﻡ ﻣﻦ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺸﻮﻡ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ. 37ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﻋﻴﺴﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻫﺴﺘﻢ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﻟﹼﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻫﻢ ،ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ. 38ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺭﺍﺳﺘﻲ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻔﺖ ،ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻫﻴﭻ ﻋﻴﺒﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ. 39ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﻓﺼﹶﺢ ﺑﺠﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﻨﻢ .ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺠﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﻨﻢ؟ 40ﺑﺎﺯ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﹶﺑﺎﺭﺍ .ﻭ ﺑﺮﹶﺍﺑﺎ ﺩﺯﺩ ﺑﻮﺩ. 19 1ﭘﺲ ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺯﺩ. 2ﻭ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﺗﺎﺟﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﺭ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﮔﺬﺍﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﺔ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻲ ﺑﺪﻭ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ 3ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺳﻼﻡ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩ! ﻭ ﻃﺒﺎﻧﭽﻪ ﺑﺪﻭ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ. 4ﺑﺎﺯ ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻳﺒﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﻋﻴﺒﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ. 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎ ﺗﺎﺟﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﺭ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ .ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺧﺪﺍﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻃﻠﻴﺒﺶ ﻛﻦ! ﺻﻠﻴﺒﺶ ﻛﻦ! ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻣﺼﻠﻮﺑﺶ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻋﻴﺒﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ. 7ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﺪﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺎ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 8ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺧﻮﻑ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﮔﺸﺖ. 9ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﻳﻮﺍﻧﺨﺎﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺍﺯ ﻛﺠﺎﻳﻲ؟ ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ. 10ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺻﻠﻴﺐ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺭﻡ ﺁﺯﺍﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ 11ﻋﻴﺴﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﻫﻴﭻ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺷﺘﻲ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ .ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ ،ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺩﺍﺭﺩ. 12ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﻲ ،ﺩﻭﺳﺖ ﻗﻴﺼﺮ ﻧﻴﺴﺘﻲ .ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺑﺮﺧﻼﻑ ﻗﻴﺼﺮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ (. 13ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ،ﺩﺭ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻼﻁ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﺟﺒﺎﺗﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻧﺸﺴﺖ. 14ﻭ ﻭﻗﺖ ﺗﻬﻴﺔ ﻓﺼﹶﺢ ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺸﻢ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﻮﺩﻳﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻤﺎ. 15ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩﻧﺪ :ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ،ﺑﺮﺩﺍﺭ! ﺻﻠﻴﺒﺶ ﻛﻦ! ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻛﻨﻢ؟ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﺟﻮﺍﻱ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻗﻴﺼﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ. 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺷﻮﺩ .ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮﺩﻧﺪ 17ﻭ ﺻﻠﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﺠﻤﻪ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﻠﺠﺘﺎ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 18ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺻﻠﻴﺐ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ. 19ﻭ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺗﻘﺼﻴﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﮔﺬﺍﺭﺩ؛ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩ. 20ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺻﻠﻴﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﻭ ﻻﺗﻴﻨﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 21ﭘﺲ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﺔ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﻪ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻨﻮﻳﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﻣﻨﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩ. 22ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ ،ﻧﻮﺷﺘﻢ. 23ﭘﺲ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺻﻠﻴﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﭼﻬﺎﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻫﺮ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ؛ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ،ﺍﻣﺎ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺩﺭﺯ ﻧﺪﺍﺷﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻥ ﻛﻪ ﺷﻮﺩ .ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ 24ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻧﻜﻨﻴﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻦ ﻗﺮﻋﻪ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﭘﺎﻱ ﺻﻠﻴﺐ ﻋﻴﺴﻲ ،ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﺎﺩﺭﺵ ،ﻣﺮﻳﻢ ﺯﻥ ﻛﹶﻠﻮﭘﺎ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺠﺪﻟﻴﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 26ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺯﻥ ،ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ. 27ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﻮ .ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ.
861
28ﻭ ﺑﻌﺪ ﭼﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﺸﻨﻪ ﺍﻡ. 29ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻇﺮﻓﻲ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺳﺮﻛﻪ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﺳﻔﻨﺠﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﻛﻪ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻭ ﺑﺮ ﺯﻭﻓﺎ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 30ﻋﻴﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ :ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ .ﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺟﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩ. ﺳﺒﺖ ،ﺭﻭﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻕ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺳﺒﺖ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﻧﻤﺎﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﻭﺯ ﺗﻬﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ 31ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﺪﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ . 32ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﺎﻗﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ. 33ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﻥ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺳﺎﻗﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻜﺴﺘﻨﺪ. 34ﻟﻜﻦ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻱ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺁﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. 35ﻭ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 36ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 37ﻭ ﺑﺎﺯ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺯﺩﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ. 38ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ،ﻳﻮﺳﻒ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺭﺍﻣﻪ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺨﻔﻲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﺮﺱ ﻳﻬﻮﺩ ،ﺍﺯ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺟﺴﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ .ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺍﺫﻥ ﺩﺍﺩ .ﭘﺲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺪﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. 39ﻧﻴﻘﻮﺩﻳﻤﻮﺱ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻧﺰﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣ ﺮ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺑﺎ ﻋﻮﺩ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺭﻃﻞ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ. 40ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻛﻔﻦ ﺑﺎ ﺣﻨﻮﻁ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﺗﺪﻓﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩ ﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ. 41ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺷﺪ ﺑﺎﻏﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ،ﻗﺒﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻓﻦ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 42ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻬﻴﺔ ﻳﻬﻮﺩ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺬﺍﺭﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﻗﺒﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ. 20 1ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﻫﻔﺘﻪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺠﺪﻟﻴﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻨﮓ ﺍﺯ ﻗﺒﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﭘﺲ ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﺁﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﺁﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻗﺒﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 4ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺩﻭﻳﺪﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﭘﻄﺮﺱ ﭘﻴﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﺭﺳﻴﺪ، 5ﻭ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ،ﻛﻔﻦ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺩﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﺪ. 6ﺑﻌﺪ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﺒﺮ ﮔﺸﺘﻪ ،ﻛﻔﻦ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺩﻳﺪ، 7ﻭ ﺩﺳﺘﻤﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ،ﻧﻪ ﺑﺎ ﻛﻔﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﻋﻠﻴﺤﺪﻩ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ. 8ﭘﺲ ﺁﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ،ﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ. 10ﭘﺲ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. 11ﺍﻣﺎ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻗﺒﺮ ،ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻗﺒﺮ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ، 12ﺩﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﺭﺑﺮ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻗﺪﻡ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﻳﺪ. 13ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﮔﺮﻳﺎﻧﻲ؟ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧ ﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 14ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﻩ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺩﻳﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺳﺖ. 15ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﮔﺮﻳﺎﻧﻲ؟ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻲ؟ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﮔﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ. 16ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﻳﻢ! ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺭﺑﺌﻨﻲ )ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻌﻠﹼﻢ(. 17ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﻟﻤﺲ ﻣﻜﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻻ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ .ﻭﻟﻴﻜﻦ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ. 18ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺠﺪﻟﻴﻪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ. 19ﻭ ﺩﺭ ﺷﺎﻡ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﺮﺱ ﻳﻬﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺳﻼﻡ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ!
862
20ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﺩﺳﺘﻬﺎ ﻭ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺷﺎﺩ ﮔﺸﺘﻨﺪ. 21ﺑﺎﺯ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺳﻼﻡ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ .ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ. 22ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﺩﻣﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ. 23ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻳﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﺘﻴﺪ ،ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ(. 24ﺍﻣﺎ ﺗﻮﻣﺎ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻮﺃﻡ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ. 25ﭘﺲ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ .ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺗﺎ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺟﺎﻱ ﻣﻴﺨﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﻣﻴﺨﻬﺎ ﻧﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ ﻧﻨﻬﻢ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 26ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﺸﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺟﻤﻊ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺳﻼﻡ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ! 27ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﻮﻣﺎ ﮔﻔﺖ :ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻴﻦ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﻭ ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭ. 28ﺗﻮﻣﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ. 29ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺗﻮﻣﺎ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻧﻢ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ؟ ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻧﺪ. ﺕ ﺩﻳﮕﺮﹺ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ. 30ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﻌﺠﺰﺍ 31ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ،ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﻳﺎﺑﻴﺪ. 21 1ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻃﺒﺮﻳﻪ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﮔﺸﺖ. 2ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﺗﻮﻣﺎﻱ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﺗﻮﺃﻡ ﻭ ﻧﻨﺘﺎﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺎﻧﺎﻱ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺯﺑﺪﻱ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﺟﻤﻊ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 3ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ( :ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﺻﻴﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﻛﻨﻢ .ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﻴﻢ .ﭘﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﺷﺪ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻟﻴﻜﻦ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺳﺖ. 5ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺭﺍﻛﻲ ﻫﺴﺖ؟ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻲ. 6ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺩﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ .ﭘﺲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﻣﺎﻫﻲ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻜﺸﻨﺪ. 7ﭘﺲ ﺁﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ .ﭼﻮﻥ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺟﺎﻣﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. 8ﺍﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺯﻭﺭﻕ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﺸﻜﻲ ﺩﻭﺭ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﮕﺮ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﺫﺭﺍﻉ ﻭ ﺩﺍﻡ ﻣﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ. 9ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺁﺗﺸﻲ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻭ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ. 10ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻣﺎﻫﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. 11ﭘﺲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪ ،ﭘﺮ ﺍﺯ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺍﻡ ﭘﺎﺭﻩ ﻧﺸﺪ. 12ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ .ﻭﻟﻲ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺟﺮﺃﺕ ﻧﻜﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺎﻫﻲ ﺭﺍ. 14ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﺔ ﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮﺩ. 15ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻥ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺷﻤﻌﻮﻥ ،ﭘﺴﺮ ﻳﻮﻧﺎ ،ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻠﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ .ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﺪﻩ. 16ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺛﺎﻧﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺷﻤﻌﻮﻥ ،ﭘﺴﺮ ﻳﻮﻧﺎ ،ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻠﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ .ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ: ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺷﺒﺎﻧﻲ ﻛﻦ. 17ﻣﺮﺗﺒﺔ ﺳﻮﻡ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺷﻤﻌﻮﻥ ،ﭘﺴﺮ ﻳﻮﻧﺎ ،ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ؟ ﭘﻄﺮﺱ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﮔﺸﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺗﺒﺔ ﺳﻮﻡ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ؟ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ) :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﺗﻮ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻭﺍﻗﻒ ﻫﺴﺘﻲ .ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ .ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﻩ. 18ﺁﻣﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻱ ،ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺴﺘﻲ ﻭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻲ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻲ ﻭﻟﻜﻦ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺮ ﺷﻮﻱ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ. 19ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺴﻢ ﻣﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ :ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ. 20ﭘﻄﺮﺱ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ؛ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﺔ ﻭﻱ ،ﻭﻗﺖ ﻋﺸﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟
863
21ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﻭ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺷﻮﺩ؟ 22ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﺁﻳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ؟ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ. 23ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺪﻭ ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﻣﻴﺮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﺁﻳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ؟ 24ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﮔﺮﺩﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ. 25ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺩﹰﺍ ﻓﺮﺩﹰﺍ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﻢ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .
864
ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺭﺳﻮﻻﻥ 1 1ﺻﺤﻴﻔﺔ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺍﻧﺸﺎ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﺍﻱ ﺗﻴﺆﻓﻠﹸﺲ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ. 2ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ. 3ﻛﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺧﻮﺩ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻠﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﺪﺍ ﻣﺸﻮﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁﻥ ﻭﻋﺪﺓ ﭘﺪﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﻳﺎﻣﻲ ،ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ(. 6ﭘﺲ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﻤﻊ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺷﺖ؟ 7ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺍﻭﻗﺎﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ. 8ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺷﺎﻫﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﻭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻤﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ،ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺑﺮﻱ ﺍﻭ ﺭﺍﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭼﺸﻢ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﺳﻔﻴﺪﭘﻮﺵ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ، 11ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻠﻴﻠﻲ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺮﺍﻧﻴﺪ؟ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻴﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺩﻳﺪﻳﺪ. ﺳﺒﺖ ﺍﺳﺖ. 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺳﻔﺮ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺍﻧﺪﺭﻳﺎﺱ ﻭ ﻓﻴﻠﭙﺲ ﻭ ﺗﻮﻣﺎ ﻭ ﺑﺮﺗﻮﻟﻤﺎ ﻭ ﻣﺘﹼﻲ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻦ ﺣﻠﻔﻲ ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻏﻴﻮﺭ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﻘﻴﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻝ ﺩﺭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ،ﭘﻄﺮﺱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﻋﺪﺩ ﺍﺳﺎﻣﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻤﻠ ﻪ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ: 16ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺖ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎ ﺷﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 17ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺼﻴﺒﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﻳﺎﻓﺖ. 18ﭘﺲ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﺟﺮ ﻇﻠ ﹺﻢ ﺧﻮﺩ ،ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺧﺮﻳﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﻌﺎﻳﺶ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﮔﺸﺖ. 19ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﻟﻐﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻘﻞ ﺩﻣﺎ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﻥ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﺪ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺯﺑﻮﺭ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺧﺮﺍﺏ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺴﻜﻦ ﻧﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﻧﻈﺎﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺿﺒﻂ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 21ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ، 22ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻳﺤﻴﻲ ،ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺷﺎﻫ ﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﺍﻭ ﺑﺸﻮﺩ (. 23ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻮﺳﻒ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﺑﺮﺳﺒﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﺘﹸﺲ ﻣﻠﻘﹼﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺘﻴﺎﺱ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، 24ﻭ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﺭﻑ ﻗﻠﻮﺏ ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺑﻨﻤﺎ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻱ 25ﺗﺎ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﻭ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺯ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﻮﺳﺖ. 26ﭘﺲ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﺘﱢﻴﺎﺱ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺭﺳﻮﻝ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﮔﺸﺖ. 2 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺑﻪ ﻳﻚ ﺩﻝ ﺩﺭ ﻳﻜﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 2ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﭼﻮﻥ ﺻﺪﺍﻱ ﻭﺯﻳﺪﻥ ﺑﺎﺩ ﺷﺪﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺖ. 3ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺯﺑﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺗﺶ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﺮ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ. 4ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﭘﺮ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ،ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﻠﻔﹼﻆ ﺑﺨﺸﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﻣﺮﺩ ﹺﻡ ﻳﻬﻮﺩ ﺩﻳﻦ ﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺎﻳﻔﺔ ﺯﻳﺮ ﻓﻠﻚ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 6ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻟﻐﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪ. 7ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﻭ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﮕﺮ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﺟﻠﻴﻠﻲ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ 8ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻟﻐﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻳﻢ؟
865
9ﭘﺎﺭﺗﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﻴﻼﻣﻴﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﻭ ﹶﻛ ّﭙ ﺪﻛﻴﺎ ﻭ ﭘﻨﻄﹸﺲ ﻭ ﺁﺳﻴﺎ ﺠﻴﻪ ﻭ ﭘﻤﻔﻠﻴﻪ ﻭ ﻣﺼﺮ ﻭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﻟﺒﻴﺎ ﻛﻪ ﻣﺘﹼﺼﻞ ﺑﻪ ﻗﻴﺮﻭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻏﺮﺑﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﺟﺪﻳﺪﺍﻥ 10ﻭ ﹶﻓﺮﹺﻳ ﹺ 11ﻭ ﺍﻫﻞ ﹶﻛﺮﹺﻳﺖ ﻭ ﻋﺮﺏ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺫﻛﺮ ﻛﺒﺮﻳﺎﻳﻲ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﻚ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪ؟ 12ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﻭ ﺷ 13ﺍﻣﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍﻛﻨﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﹼﻤﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 14ﭘﺲ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮﻳﺪ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﺴﺖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ. ﻞ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺖ 16ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺋﻴ ﹺ 17ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺧﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺗﻤﺎ ﹺﻡ ﺑﺸﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺷﻤﺎﺭﺅﻳﺎﻫﺎ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ؛ 18ﻭ ﺑﺮ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺩﺭ ﺍﻓﻼﻙ ،ﻋﺠﺎﻳﺐ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺁﻳﺎﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺑﺨﺎﺭ ﻭ ﺩﻭﺩ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺁﻭﺭﻡ. 20ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺮﺩﺩ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﻗﻮ ﹺﻉ ﺭﻭ ﹺﺯ ﻋﻈﻴ ﹺﻢ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. 21ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ،ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ ?. 22ﺍﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ .ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﻣﺒﺮﻫﻦ ﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻗﻮﺍﺕ ﻭ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﻭ ﺁﻳﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺻﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ، 23ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﻭ ﭘﻴﺸﺪﺍﻧﻲ ﺧﺪﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﻛﹸﺸﺘﻴﺪ، 24ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﮔﺴﺴﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ، 25ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻭﻱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ? :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮﺭﻡ؛ 26ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺩﻟﻢ ﺷﺎﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﺁﻣﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺴﺪﻡ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻣﻴﺪ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛ 27ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﹶﻔﹾﺲ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻗﺪﻭﺱ ﺗﻮ ﻓﺴﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ. 28ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻲ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺮﻣﻲ ﺳﻴﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻱ?. 29ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺩﺍﻭ ﺩ ﭘﻄﺮﹺﻳﺎﺭﺥ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻲ ﻣﺤﺎﺑﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻭﻓﺎﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺩﻓﻦ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻘﺒﺮﺓ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ. 30ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻧﺒﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﺻﹸﻠﺐ ﺍﻭ ﺑﺤﺴﺐ ﺟﺴﺪ ،ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺍﻭ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ، 31ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﻴﺶ ﺩﻳﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﹶﻔﹾﺲ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺟﺴ ﺪ ﺍﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﻧﺒﻴﻨﺪ. 32ﭘﺲ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 33ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﻝ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻳﺪ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 34ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﻜﺮﺩ ﻟﻴﻜﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ 35ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﭘﺎﻱ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺎﺯﻡ. 36ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻳﻘﻴﻨﹰﺎ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 37ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺩﻟﺮﻳﺶ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ؟ 38ﭘﻄﺮﺱ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺠﻬﺖ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﻋﻄﺎﻱ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 39ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﻋﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺭﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ. 40ﻭ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎ ﹺﺭ ﺩﻳﮕﺮ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻗﺔ ﻛﺠﺮ ﻭ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 41ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ،ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﺨﻤﻴﻨﹰﺎ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ 42ﻭ ﺩﺭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻭ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﻋﺎﻫﺎ ﻣﻮﺍﻇﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 43ﻭ ﻫﻤﺔ ﺧﻠﻖ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻭ ﻋﻼﻣﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ. 44ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻤﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺯﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺷﺮﻳﻚ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ 45ﻭ ﺍﻣﻼﻙ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﺶ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 46ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻝ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻟﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 47ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻠﻖ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﻧﺎﺟﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﻭﺩ.
866
3 1ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻬﻢ ،ﻭﻗﺖ ﻧﻤﺎﺯ ،ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 2ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻟﻨﮓ ﻣﺎﺩﺭﺯﺍﺩ ﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩ ﹺﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻞ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺻﺪﻗﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ. 3ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﭼﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺻﺪﻗﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ. 4ﺍﻣﺎ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﻴﻚ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻨﮕﺮ. 5ﭘﺲ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻄﺮﺱ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ .ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺨﺮﺍﻡ! 7ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺎﻳﻬﺎ ﻭ ﺳﺎﻗﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﻗﻮﺕ ﮔﺮﻓﺖ 8ﻭ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ،ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﻭ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺧﻴﺰﻛﻨﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺣﻤﺪﮔﻮﻳﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻴﻜﻞ ﺷﺪ. 9ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺎﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩ ﹺﺭ ﺟﻤﻴﻞﹺ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺠﻬﺖ ﺻﺪﻗﻪ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ،ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻭ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. ﮓ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻲ ﻣﺴﻤﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺣﻴﺮﺕ ﺯﺩﻩ ﺑﺸﺘﺎﺏ ﮔﺮ ﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 11ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻟﻨ 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻄﺮﺱ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺪﺍﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ،ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺗﻌﺠﺐ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺗﻘﻮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ؟ 13ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻣﺎ ،ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻧﺶ ﺩﺍﺩ. 14ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ ﻗﺪﻭﺱ ﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﺭﺍ ﻣﻨﻜﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 15ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 16ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ،ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ﻗﻮﺕ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺑﻠﻲ ﺁﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﺔ ﺍﻭﺳﺖ ،ﺍﻳﻦ ﻛﺲ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 17ﻭ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺣﻜﺎﹼﻡ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ. 18ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺍﺧﺒﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺧﻮﺩ ،ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﻳﺪ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﻴﻨﺪ ،ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 19ﭘﺲ ﺗﻮﺑﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﻮ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺳﺪ. 20ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ، 21ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻌﺎ ﺩ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺑﺪ ﹺﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺖ .ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻛﻨﺪ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ؛ 23ﻭ ﻫﺮ ﹶﻧﻔﹾﺴﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻧﺒﻲ ﺭﺍ ﻧﺸﻮﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﮔﺮﺩﺩ. 24ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 25ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺍﻭﻻﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﺁﻥ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻣﺎ ﺑﺴﺖ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ، ﻻ ﺧﺪﺍ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻥ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ(. 26ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍ ﻭ ﹰ 4 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺳﭙﺎ ﻩ ﻫﻴﻜﻞ ﻭ ﺻﺪﻭﻗﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ، 2ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺖ ﻋﺼﺮ ﺑﻮﺩ. 3ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ،ﻭﻗ 4ﺍﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺪﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺭﺳﻴﺪ. 5ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻓﺮﻫﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ، 6ﺑﺎ ﺣﻨﹼﺎﻱ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻗﻴﺎﻓﺎ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﻭ ﺍﺳﻜﻨﺪﺭ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ؟ 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻄﺮﺱ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ، 9ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺣﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪﻩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻭ ﺻﺤﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ،
867
10ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ،ﺩﺭ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﺗﻨﺪﺭﺳﺖ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﻤﺎﺭﺍﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭ ﺩ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺳ ﹺﺮ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻋﻄﺎ ﻧﺸﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻴﻢ(. 13ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻲ ﻋﻠﻢ ﻭ ﹸﺍﻣﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﮔﻮﻳﻨﺪ. 15ﭘﺲ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ 16ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺷﺨﺺ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭﺍﺿﺢ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺍﻱ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩ. 17ﻟﻴﻜﻦ ﺗﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺷﻴﻮﻉ ﻧﻴﺎﺑﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 18ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ،ﻗﺪﻏﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺎﻡ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﺪﻫﻨﺪ. 19ﺍﻣﺎ ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﮔﺮ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺻﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺧﺪﺍ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﺩﻫﻴﻢ ،ﺣﻜﻢ ﻛﻨﻴﺪ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻜﺎﻥ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ ،ﻧﮕﻮﻳﻴﻢ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﺯﺍﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﺬﹼﺏ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻗﻮﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺁﻥ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، 22ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻛﻪ ﻣﻌﺠﺰﺓ ﺷﻔﺎ ﺩﺭ ﺍﻭ ﭘﺪﻳﺪ ﮔﺸﺖ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ. 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﻄﻠﹼﻊ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 24ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻝ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﺗﻮ ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﺁﻓﺮﻳﺪﻱ، 25ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻔﺘﻲ ﭼﺮﺍ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻨﺪ؛ 26ﺳﻼﻃﻴﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﻜﹼﺎﻡ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﻣﺴﻴﺤﺶ. 27ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﻲ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﻗﺪﻭﺱ ﺗﻮ ﻋﻴﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻱ ،ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﻭ ﭘﻨﻄﻴﻮﺱ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺑﺎ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﻗﻮﻣﻬﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ، 28ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺭﺃﻱ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﻣﻘﺪﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 29ﻭﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺗﻬﺪﻳﺪﺍﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﻛﻦ ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ، 30ﺑﻪ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ،ﺑﺠﻬﺖ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﺟﺎﺭﻱ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﻨﺪﺓ ﻗﺪﻭﺱ ﺧﻮﺩ ﻋﻴﺴﻲ. 31ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻤﻊ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ. ﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻣﺸﺘﺮﻙ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 32ﻭ ﺟﻤﻠﺔ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺩﻝ ﻭ ﻳﻚ ﺟﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁ 33ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﻴﻀﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮ ﻫﻤﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 34ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻧﺒﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻗﻴﻤﺖ ﻣﺒﻴﻌﺎﺕ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ، 35ﺑﻪ ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻣﻲ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻘﺪﺭ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﺶ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 36ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺑﻦ ﺍﻟﻮﺍﻋﻆ ﻟﻘﺐ ﺩﺍﺩﻧﺪ؛ ﻣﺮﺩﻱ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻻﻭﻱ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺎﻳﻔﺔ ﻗﭙﺮﺳﻲ، 37ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ،ﻗﻴﻤﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭘﻴﺶ ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩ. 5 1ﺍﻣﺎ ﺷﺨﺼﻲ ﺣﻨﹼﺎﻧﹺﻴﺎ ﻧﺎﻡ ،ﺑﺎ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺵ ﺳﻔﻴﺮﻩ ﻣﻠﻜﻲ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ، 2ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﻗﻴﻤﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻧﻬﺎﺩ. 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻄﺮﺱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺣﹼﻨﺎﻧﻴﺎ ﭼﺮﺍ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﻫﻲ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﻱ ﺍﺯ ﻗﻴﻤﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ؟ 4ﺍﻳﺎ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺷﺘﻲ ﺍﺯ ﺁ ﻥ ﺗﻮ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺗﻮ ﻧﺒﻮﺩ؟ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩﻱ؟ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﮕﻔﺘﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ. ﻥ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﮔﺸﺖ. 5ﺣﻨﺎﻧﻴﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺟﺎﻥ ﺑﺪﺍﺩ ﻭ ﺧﻮﻓﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎ 6ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻔﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺩﻓﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺗﺨﻤﻴﻨﹰﺎ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺵ ﺍﺯ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﻧﺸﺪﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪ. 8ﭘﻄﺮﺱ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﻴﻤﺖ ﻓﺮﻭﺧﺘﻴﺪ؟ ﮔﻔﺖ :ﺑﻠﻲ ،ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ. 9ﭘﻄﺮﺱ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻣﺘﹼﻔﻖ ﺷﺪﻳﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ؟ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ.
868
10ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺟﺎﻥ ﺑﺪﺍﺩ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺮﺩﻩ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 11ﻭ ﺧﻮﻓﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ. 12ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻋﻈﻴﻤﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻝ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻕ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 13ﺍﻣﺎ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺟﺮﺃﺕ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺧﻠﻖ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 14ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻳﻤﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﺤﺪ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻧﺒﻮﻫﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ، 15ﺑﻘﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﻀﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﻫﺎ ﻭ ﺗﺨﺘﻬﺎ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﺁﻳﺪ ،ﺍﻗﹼﻠﹰﺎ ﺳﺎﻳﺔ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﻔﺘﺪ. 16ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﺑﻠﺪﺍ ﻥ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ،ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺩﻳﺪﮔﺎﻥ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﻠﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 17ﺍﻣﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺭﻓﻘﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺎﻳﻔﺔ ﺻﺪﻭﻗﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻏﻴﺮﺕ ﭘﺮ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻥ ﻋﺎ ﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ. 18ﻭ ﺑﺮ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍ 19ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 20ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺨﻨﻬﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ. 21ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻭﻗﺖ ﻓﺠﺮ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺭﻓﻴﻘﺎﻧﺶ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻫﻞ ﺷﻮﺭﺍ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 22ﭘﺲ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ، ﻁ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺴﺘﻪ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﺭﻫﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻳﻢ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﻢ. 23ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎ 24ﭼﻮﻥ ﻛﺎﻫﻦ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺳﭙﺎﻩ ﻫﻴﻜﻞ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ 25ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ،ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 26ﭘﺲ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﺎ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ . 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮﭘﺎ ﺑﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ: 28ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻗﺪﻏﻦ ﺑﻠﻴﻎ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺍﺳﻢ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺪﻫﻴﺪ؟ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﺭﻳﺪ. 29ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 30ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ،ﺁﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﻛﺸﺘﻴﺪ. 31ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻪ ﻭ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ. 32ﻭ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺷﺎﻫﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻧﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﻄﻴﻌﺎﻥ ﺍﻭ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ(. 33ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺩﻟﺮﻳﺶ ﮔﺸﺘﻪ ،ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. 34ﺍﻣﺎ ﺷﺨﺼﻲ ﻓﺮﻳﺴﻲ ،ﻏﻤﺎﻻﺋﻴﻞ ﻧﺎﻡ ﻛﻪ ﻣﻔﺘﻲ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻠﻖ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﻧﺪ. 35ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ،ﺑﺮﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺑﻜﻨﻴﺪ. 36ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﺎﻡ ،ﺗﻴﻮﺩﺍ ﻧﺎﻣﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﻲ ﭘﻨﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺪﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ .ﺍﻭ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺘﺎﺑﻌﺎﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻭ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 37ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍﻱ ﺟﻠﻴﻠﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﺳﻢ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺧﺮﻭﺝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﻤﻌﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻴﺪ .ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻫﻼﻙ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺗﺎﺑﻌﺎﻥ ﺍﻭ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 38ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺭﺃﻱ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺧﻮﺩ ﺗﺒﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 39ﻭﻟﻲ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 40ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺭﺿﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺪﻏﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻋﻴﺴﻲ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻧﻨﺪ ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺮﺧﹼﺺ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 41ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻫﻞ ﺷﻮﺭﺍ ﺷﺎﺩﺧﺎﻃﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺁﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻛﺸﻨﺪ. 42ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﻣﮋﺩﻩ ﺩﺍﺩﻥ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﺩﺳﺖ ﻧﻜﺸﻴﺪﻧﺪ. 6 1ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻫﻠﹼﻴﻨﹺﺴﺘﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﻳﻮﻣﻴﻪ ﺑﻲ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. ﺖ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺎﺋﺪﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻴﻢ. 2ﭘﺲ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ،ﺟﻤﺎﻋ 3ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﻧﻴﻚ ﻧﺎﻡ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﺑﮕﻤﺎﺭﻳﻢ. ﺖ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺳﭙﺮﺩ. 4ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺧﺪﻣ
869
ﺧﺮﺱ ﻭ ﻧﻴﻜﺎﻧﻮﺭ ﻭ ﺗﻴﻤﻮﻥ ﻭ ﭘ ﺮﻣﻴﻨﺎﺱ ﻭ ﻧﹺﻴﻘﺌﻼﺅﺱﹺ 5ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺿﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﻴﻔﺎﻥ ﻣﺮﺩﻱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻭ ﻓﻴﻠ ﭙﺲ ﻭ ﭘﺮ ﻭ ﹸ ﺟﺪﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺍﹶﻧﻄﺎ ﻛﻴﻪ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ، 6ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 7ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺗﺮﻗﹼﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻋﺪﺩ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻐﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺯ ﻛﻬﻨﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ. 8ﺍﻣﺎ ﺍﺳﺘﻴﻔﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻓﻴﺾ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻋﻈﻴﻤﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ. 9ﻭ ﺗﻨﻲ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺴﺔ ﻟﻴ ﺒﺮﺗﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﻗﻴﺮﻭﺍﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺳﻜﹶﻨﺪﺭﹺﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻗﻠﻴﻘﻴﺎ ﻭ ﺁﺳﻴﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻴﻔﺎﻥ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ، 10ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﺭﻭﺣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﻳﺎﺭﺍﻱ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. 11ﭘﺲ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺳﺨﻦ ﻛﻔﺮﺁﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ. 12ﭘﺲ ﻗﻮﻡ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻮﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻱ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 13ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻛﺬﺑﻪ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻦ ﺳﺨ ﹺ ﻦ ﻛﻔﺮﺁﻣﻴﺰ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺭﺳﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﭙﺮﺩ ،ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 15ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﭼﺸﻢ ﺩﻭﺧﺘﻪ ،ﺻﻮﺭﺕ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺩﻳﺪﻧﺪ. 7 1ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ؟ 2ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ،ﮔﻮﺵ ﺩﻫﻴﺪ .ﺧﺪﺍﻱ ﺫﻭﺍﻟﺠﻼﻝ ﺑﺮ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﻮﻗﹼﻔﺶ ﺩﺭ ﺣﺮﺍﻥ. 3ﻭ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻭﻃﻦ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻢ ﺑﺮﻭ. 4ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﻳﺎﺭ ﻛﻠﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺣﺮﺍﻥ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﭘﺪﺭﺵ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻮﭺ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 5ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻴﺮﺍﺛﻲ ،ﺣﺘﹼﻲ ﺑﻘﺪﺭ ﺟﺎﻱ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺩﻫﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻭﻻﺩﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 6ﻭ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻠﻚ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ،ﻏﺮﻳﺐ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﻣﻌﺬﹼﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 7ﻭ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻤﻠﻮﻙ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﻭ ﻋﻬﺪ ﺧﺘﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﭘ ﹾ ﻄﺮﹺﻳﺎﺭﺥ ﺭﺍ. 9ﻭ ﭘﻄﺮﻳﺎﺭﺧﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺣﺴﺪ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ 10ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻓﺮﻣﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ. 11ﭘﺲ ﻗﺤﻄﻲ ﻭ ﺿﻴﻘﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻭﻻﻳﺖ ﻣﺼﺮ ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﺥ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻣﺎ ﻗﻮﺗﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ. 12ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻏﻠﹼﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺎﺭ ﺍﻭﻝ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 13ﻭ ﺩﺭ ﹶﻛﺮﺕ ﺩﻭﻡ ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. 14ﭘﺲ ﻳﻮﺳﻒ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻋﻴﺎﻟﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻃﻠﺒﻴﺪ. 15ﭘﺲ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﻭ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻣﺎ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 16ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﻧﺒﻲ ﺣﻤﻮﺭ ،ﭘﺪﺭ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺒﻠﻐﻲ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭﻋﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ،ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻧﻤ ﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻛﺜﻴﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ. 18ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎ ﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 19ﺍﻭ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﻣﺎ ﺣﻴﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺯﻳﺴﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ. 20ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﻮﻟﹼﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﻐﺎﻳﺖ ﺟﻤﻴﻞ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺪﺕ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻳﺎﻓﺖ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﻱ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 22ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﻫﻞ ﻣﺼﺮ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻗﻮﻝ ﻭ ﻓﻌﻞ ﻗﻮﻱ ﮔﺸﺖ. 23ﭼﻮﻥ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﻭﻱ ﺳﭙﺮﻱ ﮔﺸﺖ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺵ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ،ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺩﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺁﻥ ﻋﺎﺟﺰ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﻭ ﺁﻥ ﻣﺼﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺖ. 25ﭘﺲ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ .ﺍﻣﺎ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻧﺪ.
870
26ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺎﺑﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﺩﻫﺪ .ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ،ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭼﺮﺍ ﻇﻠﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 27ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﺪﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭ ﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﺎﻛﻢ ﻭ ﺩﺍﻭﺭ ﺳﺎﺧﺖ؟ 28ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺸﻲ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﻣﺼﺮﻱ ﺭﺍ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﻛﺸﺘﻲ؟ 29ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺪﻳﺎﻥ ﻏﺮﺑﺖ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺁﻭﺭﺩ. ﻥ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ،ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺑﻮﺗﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. 30ﻭ ﭼﻮﻥ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺖ ،ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎ 31ﻣﻮﺳﻲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺅﻳﺎ ﺩﺭ ﻋﺠﺐ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﺪ ،ﺧﻄﺎﺏ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺭﺳﻴﺪ 32ﻛﻪ ﻣﻨﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻧﺖ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺟﺴﺎﺭﺕ ﻧﻜﺮﺩ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﺪ. 33ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻱ ،ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ. 34ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮﻧﺪ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﻧﺎﻟﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﻭﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ .ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ. 35ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭ ﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﺎﻛﻢ ﻭ ﺩﺍﻭﺭ ﺳﺎﺧﺖ؟ ﺧﺪﺍ ﺣﺎﻛﻢ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻣﻘﺮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻮﺗﻪ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 36ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻭ ﺁﻳﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺑﺤﺮ ﻗﹸﻠﺰﹸﻡ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 37ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍ ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 38ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺑﺪﻭ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺳﺎﻧﺪ، 39ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻄﻴﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭ ﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺼﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ، 40ﻭ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺳﺎﺯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﺑﺨﺮﺍﻣﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺳﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ،ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 41ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 42ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺟﻨﻮﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﻒ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ، ﺁﻳﺎ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻳﺪ 43ﻭ ﺧﻴﻤﺔ ﻣﻠﻮﻙ ﻭ ﻛﻮﻛﺐﹺ ﺣﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﹺﻣﻔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺻﻨﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻴﺪ .ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﻃﺮﻑ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺳﺎﺯﻡ. 44ﻭ ﺧﻴﻤﺔ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﺕ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺴﺎﺯ?. 45ﻭ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻣﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻳﻮﺷﻊ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺎﻡ ﺩﺍﻭﺩ. 46ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻣﺴﺘﻔﻴﺾ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﻜﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 47ﺍﻣﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺴﺎﺧﺖ. 48ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻋﻠﻲ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺼﻨﻮﻉ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﺒﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻞ ﺁﺭﺍﻣﻴﺪﻥ ﻣﻦ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ 49ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺮﺳﻲ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺎﻱ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻣﻦ .ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺤ ﹼ 50ﻣﮕﺮ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪ?. 51ﺍﻱ ﮔﺮﺩﻧﻜﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻭ ﮔﻮﺵ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻣﻴﺪ ،ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻤﺎ. 52ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻭ ﺟﻔﺎ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ؟ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺁﻥ ﻋﺎﺩﻟﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺍﻭ ﺷﺪﻳﺪ ،ﭘﻴﺶ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﻂ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ. 53ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺳ ﹼ 54ﭼﻮﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ﺩﻟﺮﻳﺶ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﻭﻱ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺸﺮﺩﻧﺪ. 55ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﭘﺮ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺖ: 56ﺍﻳﻨﻚ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺸﺎﺩﻩ ،ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ. 57ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻝ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺲ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﮔﺬﺍﺭﺩﻧﺪ. 58ﻭ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺳﻨﮕﺴﺎﺭﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺷﺎﻫﺪﺍﻥ ،ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﻮﹸﻟ 59ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺘﻴﻔﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺭﻭﺡ ﻣﺮﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮ. 60ﭘﺲ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﮕﻴﺮ .ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ. 8
871
1ﻭ ﺳ ﻮﻟﹸﺲ ﺩﺭ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺭﺍﺿﻲ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺟﻔﺎﻱ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻋﺎﺭﺽ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺰ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﻭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 2ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺻﺎﻟﺢ ﺍﺳﺘﻴﻔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻣﺎﺗﻢ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 3ﺍﻣﺎ ﺳﻮﻟﹸﺲ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺭﺍ ﻣﻌ ﹼﺬﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺸﺘﻪ ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻲ ﺍﻓﻜﻨﺪ. 4ﭘﺲ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 5ﺍﻣﺎ ﻓﻠﻴﭙﺲ ﺑﻪ ﺑﻠﺪﻱ ﺍﺯ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻝ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻓﻠﻴﭙﺲ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﻣﻌﺠﺰﺍﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ،ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ، 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩﻩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻔﻠﻮﺟﺎﻥ ﻭ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻔﺎ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 8ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩ. 9ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩﻱ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻧﺎﻡ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﺮﻳﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ، 10ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﻮﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﺪﺍ. 11ﻭ ﺑﺪﻭ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻣﺪﺕ ﻣﺪﻳﺪﻱ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﻱ ﺍﻭ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 12ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻓﻴﻠﭙﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 13ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﺎ ﻓﻠﻴﭙﺲ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻗﻮﺍﺕ ﻋﻈﻴﻤﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 14ﺍﻣﺎ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﭘﻄﺮﺱ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ، 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺲ. 17ﭘﺲ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 18ﺍﻣﺎ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺾ ﮔﺬﺍﺭﺩﻥ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻋﻄﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺒﻠﻐﻲ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ، 19ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﺳﺖ ﮔﺬﺍﺭﻡ ،ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﺪ. 20ﭘﻄﺮﺱ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺯﺭﺕ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻼﻙ ﺑﺎﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﻋﻄﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺯﺭ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 21ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ،ﻗﺴﻤﺖ ﻭ ﺑﻬﺮﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻟﺖ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﺕ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺩﻟﺖ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ، 22ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﺭ 23ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﺩﺭ ﺯﹶﻫﺮﺓ ﺗﻠﺦ ﻭ ﻗﻴﺪ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻱ. 24ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻋﺎﺭﺽ ﻧﺸﻮﺩ. 25ﭘﺲ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺑﻠﺪﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 26ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﻠﻴﭙﺲ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﻨﻮﺏ ،ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻏﹶﺰﹶﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻛﻪ ﺻﺤﺮﺍﺳﺖ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮ. 27ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺷﺨﺼﻲ ﺣﺒﺸﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍ ﻭ ﻣﻘﺘﺪﺭ ﻧﺰﺩ ﹶﻛﻨﹾﺪﺍﻛﻪ ،ﻣﻠﻜﺔ ﺣﺒﺶ ،ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺰﺍﻧﺔ ﺍﻭ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺠﻬﺖ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ، 28ﻭ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺑﺔ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺻﺤﻴﻔﺔ ﺍﺷﹶﻌﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 29ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻭﺡ ﺑﻪ ﻓﻠﻴﭙﺲ ﮔﻔﺖ :ﭘﻴﺶ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺭﺍﺭﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎﺵ. 30ﻓﻠﻴﭙﺲ ﭘﻴﺶ ﺩﻭﻳﺪﻩ ،ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺷﻌﻴﺎﻱ ﻧﺒﻲ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻲ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻲ؟ 31ﮔﻔﺖ :ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ؟ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺮﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﻨﺪ .ﻭ ﺍﺯ ﻓﻠﻴ ﭙﺲ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ. 32ﻭ ﻓﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻩ ﺍﻱ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺰﺩ ﭘﺸﻢ ﺑﺮﻧﺪﺓ ﺧﻮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﺸﺎﻳﺪ. ﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﻛﺮﺩ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 33ﺩﺭ ﻓﺮﻭﺗﻨﻲ ﺍﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺴ ﹺ 34ﭘﺲ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍ ﺑﻪ ﻓﻠﻴﭙﺲ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﺒﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ؟ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﻮﺩ ﻳﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻛﺴﻲ ﺩﻳﮕﺮ؟ 35ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﻠﻴﭙﺲ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩ. 36ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻋﺮﺽ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺁﺑﻲ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﺟﻪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺁﺏ ﺍﺳﺖ! ﺍﺯ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﻢ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ 37ﻓﻠﻴﭙﺲ ﮔﻔﺖ :ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻝ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ ،ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍﺳﺖ. 38ﭘﺲ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻓﻠﻴﭙﺲ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﺍﺩ.
872
39ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﺎﻻ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﻠﻴﭙﺲ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ. 40ﺍﻣﺎ ﻓﻠﻴﭙﺲ ﺩﺭ ﺍﺷﺪﻭﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﺭﺳﻴﺪ. 9 1ﺍﻣﺎ ﺳﻮﻟﺲ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻭ ﻗﺘﻞ ﺑﺮ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﻲ ﺩﻣﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺁﻣﺪ، 2ﻭ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻛﻨﺎﻳﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻣﺶ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺯﻥ ﺑﻴﺎﺑﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺪ ﺑﺮﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 3ﻭ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻱ ﺭﺍﻩ ،ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻧﻮﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭﻭ ﺍﻭ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ 4ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺷﺎﺅﻝ ،ﺷﺎﺅﻝ ،ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺟﻔﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 5ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺁﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻭ ﺟﻔﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ. 6ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ(. 7ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﻔﺮ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﺻﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ. 8ﭘﺲ ﺳﻮﻟﺲ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﺑﺮﺩﻧﺪ، 9ﻭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺑﻮﺩﻩ ،ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺩﻣﺸﻖ ،ﺷﺎﮔﺮﺩﻱ ﺣﻨﺎﻧﹺﻴﺎ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺣﻨﹼﺎﻧﻴﺎ! ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﻟﺒﻴﻚ! 11ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻨﺪ ﺑﺸﺘﺎﺏ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﺳﻮﻟﺲ ﻧﺎ ﹺﻡ ﻃﺮﺳﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، 12ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﺣﻨﹼﺎﻧﻴﺎ ﻧﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺳﺖ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﻴﻨﺎ ﮔﺮﺩﺩ. 13ﺣﻨﹼﺎﻧﻴﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻫﺎ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ، 14ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺒﺲ ﻛﻨﺪ. 15ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻇﺮﻑ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﺓ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻼﻃﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺒﺮﺩ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺯﺣﻤﺖ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﺸﺪ. 17ﭘﺲ ﺣﻨﹼﺎﻧﻴﺎ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺪﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﻭﻱ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﺎﺅﻝ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺸﺖ ،ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ ﺑﻴﺎﺑﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﭘﺮ ﺷﻮﻱ. 18ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﺜﻞ ﻓﻠﺲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺖ. 19ﻭ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﻗﻮﺕ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﺯﻱ ﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻣﺸﻖ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﻭ ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ،ﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﻳﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍﺳﺖ. ﺾ ﺍﻳﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ 21ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺤ ﹺ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺮﺩ؟ ﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺩﻣﺸﻖ ﺭﺍ ﻣﺠﺎﺏ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺒﺮﻫﻦ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺴﻴﺢ. 22ﺍﻣﺎ ﺳﻮﻟﺲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﻳﻬﻮﺩﻳﺎ 23ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺭ ﻣﺮﻭﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﭼﻨﺪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺷﻮﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ. 24ﻭﻟﻲ ﺳﻮﻟﺲ ﺍﺯ ﺷﻮﺭﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ. 25ﭘﺲ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺯﻧﺒﻴﻠﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺷﻬﺮ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺖ. 27ﺍﻣﺎ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﺪﻭ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﭼﻄﻮﺭ ﺩﺭ ﺩﻣﺸﻖ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 29ﻭ ﺑﺎ ﻫﻠﻴﻨﺴﺘﻴﺎﻥ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻭ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ .ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺻﺪﺩ ﻛﺸﺘﻦ ﺍﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ. 30ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﺳﻮﺱ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 31ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﻭ ﺟﻠﻴﻞ ﻭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﻤﻲ ﺍﻓﺰﻭﺩﻧﺪ. 32ﺍﻣﺎ ﭘﻄﺮﺱ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﮔﺸﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﹸﻟﺪﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ. 33ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﻳﻨﻴﺎﺱ ﻧﺎﻡ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺪﺕ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻣﺮﺽ ﻓﺎﻟﺞ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 34ﭘﻄﺮﺱ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﻳﻨﻴﺎﺱ ،ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ .ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﭼﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. ﺳﻜﹶﻨﺔ ﹸﻟﺪﻩ ﻭ ﺳﺎﺭﻭﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 35ﻭ ﺟﻤﻴﻊ
873
36ﻭ ﺩﺭ ﻳﺎﻓﺎ ،ﺗﻠﻤﻴﺬﻩ ﺍﻱ ﻃﺎﺑﻴﺘﺎ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﻏﺰﺍﻝ ﺍﺳﺖ .ﻭﻱ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺻﺎﻟﺤﻪ ﻭ ﺻﺪﻗﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﭘﺮ ﺑﻮﺩ. 37ﺍﺯ ﻗﻀﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻤﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﺴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﮔﺬﺍﺭﺩﻧﺪ. 38ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﹸﻟﺪﻩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﺎﻓﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﺖ ،ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﻜﻨﻲ. 39ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻬﺎ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻏﺰﺍﻝ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 40ﺍﻣﺎ ﭘﻄﺮﺱ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﺪﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻃﺎﺑﻴﺘﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰ! ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺑﻨﺸﺴﺖ. 41ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪﺵ ﻭ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﭙﺮﺩ . 42ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮ ﻳﺎﻓﺎ ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 43ﻭ ﺩﺭ ﻳﺎﻓﺎ ﻧﺰﺩ ﺩﺑﺎﻏﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻧﺎﻡ ﺭﻭﺯﻱ ﭼﻨﺪ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩ. 10 1ﻭ ﺩﺭ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﺮﻧﻴﻠﻴﻮﺱ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﻓﻮﺟﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻄﺎﻟﻴﺎﻧﻲ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ. 2ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺘﺶ ﻣﺘﻘﻲ ﻭ ﺧﺪﺍﺗﺮﺱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﺪﻗﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 3ﺭﻭﺯﻱ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻬﻢ ،ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺅﻳﺎ ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻛﺮﻧﻴﻠﻴﻮﺱ! 4ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﻴﻚ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﻴﺴﺖ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ؟ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺩﻋﺎﻫﺎ ﻭ ﺻﺪﻗﺎﺕ ﺗﻮ ﺑﺠﻬﺖ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺁﻣﺪ. ﻥ ﻣﻠﻘﹼﺐ ﺑﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻛﻦ 5ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻳﺎﻓﺎ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﻭ ﺷﻤﻌﻮ 6ﻧﺰﺩ ﺩﺑﺎﻏﻲ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻧﺎﻡ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﺪ ،ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﻣﺘﹼﻘﻲ ﺍﺯ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺧﺎ ﹼ ﺹ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ، 8ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﻓﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. 9ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺸﻢ ،ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﺪ. 10ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺨﻮﺭﺩ .ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻲ ﺧﻮﺩﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺥ ﻧﻤﻮﺩ. 11ﭘﺲ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻇﺮﻓﻲ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﭼﺎﺩﺭﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ، 12ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﺮ ﻗﺴﻤﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺍﺏ ﻭ ﻭﺣﻮﺵ ﻭ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 13ﻭ ﺧﻄﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻱ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺫﺑﺢ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ. 14ﭘﻄﺮﺱ ﮔﻔﺖ :ﺣﺎﺷﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﻳﺎ ﺣﺮﺍﻡ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﺭﺩﻩ ﺍﻡ. 15ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﭘﺎﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﻮ ﺣﺮﺍﻡ ﻣﺨﻮﺍﻥ. 16ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﻥ ﻇﺮﻑ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺅﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺪ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻛﺮﻧﻴﻠﻴﻮﺱ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺭﺍ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ، 18ﻭ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺭﻭﺡ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ. ﻚ ﻣﺒﺮ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ. 20ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺷﻮ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻭ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺷ 21ﭘﺲ ﭘﻄﺮﺱ ﻧﺰﺩ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﻧﻴﻠﻴﻮﺱ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻨﻢ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ .ﺳﺒﺐ ﺁﻣﺪﻥ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺱ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ،ﻣﺮ ﺩ ﺻﺎﻟﺢ ﻭ ﺧﺪﺍﺗﺮﺱ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻃﺎﻳﻔﺔ ﻳﻬﻮﺩ ﻧﻴﻜﻨﺎﻡ ،ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻄﻠﺒﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ 22ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﺮﻧﻴﻠﻴﻮ ﹺ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮﺩ. 23ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩﻩ ،ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﺎﻓﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ . 24ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﺮﻧﻴﻠﻴﻮﺱ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﺎ ﹼ ﺹ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ. 25ﭼﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ،ﻛﺮﻧﻴﻠﻴﻮﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﺮﺩ. 26ﺍﻣﺎ ﭘﻄﺮﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ،ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ. 27ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺟﻤﻌﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﻳﺎﻓﺖ. 28ﭘﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺨﺺ ﺍﺟﻨﺒﻲ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻛﺮﺩﻥ ﻳﺎ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻥ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻳﺎ ﺣﺮﺍﻡ ﻧﺨﻮﺍﻧﻢ. 29ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﻲ ﺗﺄﻣﻞ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺁﻳﺪ.
874
30ﻛﺮﻧﻴﻠﻴﻮﺱ ﮔﻔﺖ :ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ،ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ؛ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻬﻢ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ 31ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻛﺮﻧﻴﻠﻴﻮﺱ ﺩﻋﺎﻱ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﺷﺪ ﻭ ﺻﺪﻗﺎﺕ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺩﺑﺎﻍ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺍﻧﺪ. 32ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﺎﻓﺎ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﻭ ﺷﻤﻌﻮ 33ﭘﺲ ﺑﻲ ﺗﺄﻣﻞ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻱ .ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺣﺎﺿﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ(. 34ﭘﻄﺮﺱ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻴﺴﺖ، 35ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺍﻣﺘﻲ ،ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﺮﺳﺪ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻨﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﮔﺮﺩﺩ. 36ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧ ﺪ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ، 37ﺁﻥ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻌﻤﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻲ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ، 38ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺳﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﻘﻬﻮﺭﻳﻦ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 39ﻭ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺮﺯﻭﺑﻮﻡ ﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﺭﺩ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﻛﹸﺸﺘﻨﺪ. 40ﻫﻤﺎﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺖ، 41ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺷﻬﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺎﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 42ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻫﻴﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻘﺮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺍﻭﺭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. 43ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁ ﻭﺭﺩ ،ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ(. 44ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ. 45ﻭ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺧﺘﻨﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭘﻄﺮﺱ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻋﻄﺎﻳﺎﻱ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺍﻓﺎﺿﻪ ﺷﺪ، 46ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 47ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻄﺮﺱ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻛﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻳﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 48ﭘﺲ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﭼﻨﺪ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﺎﻳﺪ . 11 1ﭘﺲ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 2ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪ ،ﺍﻫﻞ ﺧﺘﻨﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻌﺎﺭﺿﻪ ﻛﺮﺩﻩ، 3ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ )ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻱ! ﻼ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: ﺼﹰ 4ﭘﻄﺮﺱ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﻔ ﹼ 5ﻣﻦ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻳﺎﻓﺎ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺅﻳﺎ ﻇﺮﻓﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﭼﺎﺩﺭﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ. ﺏ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻭﺣﻮﺵ ﻭ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ. 6ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻴﻚ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﺗﺄﻣﻞ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺩﻭﺍ 7ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺫﺑﺢ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ. 8ﮔﻔﺘﻢ :ﺣﺎﺷﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻴﺰﻱ ﺣﺮﺍﻡ ﻳﺎ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 9ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻄﺎﺏ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﭘﺎﻙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﻮ ﺣﺮﺍﻡ ﻣﺨﻮﺍﻥ. 10ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﹶﻛﺮﺕ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ . 11ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. ﻚ ﺑﺮﻭ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﺶ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻳﻢ. 12ﻭ ﺭﻭﺡ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺷ ﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺐ 13ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻛﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﺎﻓﺎ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﻭ ﺷﻤﻌﻮ 14ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﻬﺎ ﺗﻮ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺮ ﻣﺎ. 16ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺳﺨﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ :ﻳﺤﻴﻲ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 17ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﻄﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﺨﺸﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﺤﺾ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢﹺ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﭘﺲ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟ 18ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪﻛﻨﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﺖ ،ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﺔ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﺨﺶ ﺭﺍ ﻋﻄﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ!
875
19ﻭ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﺫﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺪﻣﺔ ﺍﺳﺘﻴﻔﺎﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺗﺎ ﻓﻴﻨﻴﻘﻴﺎ ﻭ ﻗﭙﺮﺱ ﻭ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﺑﺲ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ. 20ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻗﭙﺮﺱ ﻭ ﻗﻴﺮﻭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ، 21ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻌﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 22ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺷﺎﺩﺧﺎﻃﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻗﻠﺐ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻧﺪ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺻﺎﻟﺢ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﺳﻮﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﻠﺐ ﺳﻮﻟﹸﺲ ﺭﻗﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺁﻭﺭﺩ. 26ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻟﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﻠﻘﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻧﺨﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻲ ﻣﺴﻤﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 27ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﻲ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺱ ﻗﻴﺼﺮ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ. 28ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻏﺎﺑﻮﺱ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻗﺤﻄﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﹶﻛﻠﹸﻮﺩﻳﻮ ﹺ ﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ. 29ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻣﺼﻤﻢ ﺁﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻘﺪﻭﺭ ﺧﻮﺩ ،ﺍﻋﺎﻧﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ 30ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﻭ ﻭﺳﻠﺲ ﻧﺰﺩ ﻛﺸﻴﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 12 1ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲﹺ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺩﺳﺖ ﺗﻄﺎﻭﻝ ﺑﺮ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ 2ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺖ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ،ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺎﻡ ﻓﻄﻴﺮ ﺑﻮﺩ. 4ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﭼﺎﺭ ﺩﺳﺘﺔ ﺭﺑﺎﻋﻲ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﺼﹶﺢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁ ﻭﺭﺩ. 5ﭘﺲ ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﺩﺭ ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﻗﺼﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ،ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﺸﻴﻜﭽﻴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 7ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﭘﻄﺮﺱ ﺯﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺑﺮﺧﻴﺰ .ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺖ. 8ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻦ .ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺭﺩﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺵ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ. 9ﭘﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺭﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ. 10ﭘﺲ ﺍﺯ ﻗﺮﺍﻭﻻﻥ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺩﻭﻡ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺁﻫﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻬﺮ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ؛ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻳﻚ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﺪ. 11ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﻭ ﺍﺯﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻗﻮﻡ ﻳﻬﻮﺩ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ(. 12ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎﻱ ﻣﻠﻘﹼﺐ ﺑﻪ ﻣﺮﻗﺲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 13ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺩ ﹺﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻛﻮﺑﻴﺪ ،ﻛﻨﻴﺰﻱ ﺭﻭﺩﺍ ﻧﺎﻡ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﺪ. 14ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ،ﺍﺯ ﺧﻮﺷﻲ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﻜﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ ،ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﻱ! ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 16ﺍﻣﺎ ﭘﻄﺮﺱ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪ .ﭘﺲ ﺩﺭ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 17ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻼﺻﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﺳﺎﺯﻳﺪ .ﭘﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻓﺖ 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﺪ ﺍﺿﻄﺮﺍﺑﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺭ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪ. 19ﻭ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﻧﻴﺎﻓﺖ ،ﻛﺸﻴﻜﭽﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ؛ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﺍﻣﺎ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺻﻮﺭ ﻭ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺷﺪ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻝ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻼﺳﺘﹸﺲ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﺤﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ، ﻃﻠﺐ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﺎ ﹺﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻠﻚ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻌﻴﺸﺖ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ.
876
21ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻣﻌﻴﻦ ،ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﺩﺭﺑﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 22ﻭ ﺧﻠﻖ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ. 23ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﻭ ﻛﺮﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﻤﺮﺩ. 24ﺍﻣﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﻧﻤ ﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺗﺮﻗﹼﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 25ﻭ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﻭ ﺳﻮﻟﺲ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ .ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎﻱ ﻣﻠﻘﹼﺐ ﺑﻪ ﻣﺮﻗﺲ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 13 ﺲ ﺗﻴﺘﺮﺍﺥ ﻭ ﻥ ﻣﻠﻘﹼﺐ ﺑﻪ ﻧﻴﺠﺮ ﻭ ﻟﻮﻛﻴﻮﺱﹺ ﻗﻴﺮﻭﺍﻧﻲ ﻭ ﻣﻨﺎﺣﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺿﺎﻋﻲ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳ ﹺ 1ﻭ ﺩﺭ ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﻣﻌﻠﹼﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ :ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﻭ ﺷﻤﻌﻮ ﺳﻮﻟﺲ. 2ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﻭ ﺳﻮﻟﺲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻋﻤﻞ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ. 3ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 4ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻛﻴﻪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﻗ ﭙﺮﺱ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 5ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﻼﻣﻴﺲ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﻣﻼﺯﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻓﹸﺲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺨﺺ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﻭ ﻧﺒﻲ ﻛﺎﺫﺏ ﺑﻮﺩ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺑﺎﺭﻳﺸﹸﻮﻉ ﺑﻮﺩ. 7ﺍﻭ ﺭﻓﻴﻖ ﺳﺮﺟﻴﻮﺱ ﭘﻮﻟﺲ ﻭﺍﻟﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﻓﻬﻴﻢ ﺑﻮﺩ .ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﻭ ﺳﻮﻟﺲ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ. 8ﺍﻣﺎ ﻋﻠﻴﻤﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺗﺮﺟﻤﺔ ﺍﺳﻤﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺨﻠﻔﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭﺍﻟﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 9ﻭﻟﻲ ﺳﻮﻟﺲ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﹼﺲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭘﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﻴﻚ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ، ﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻃﺮﻕ ﺭﺍﺳ 10ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﻣﻜﺮ ﻭ ﺧﺒﺎﺛﺖ ،ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﻫﺮ ﺭﺍﺳﺘﻲ ،ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻲ ﺍﻳﺴﺘﻲ ﺍﺯ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﹸ 11ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﻛﻮﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻣ ﺪﺗﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ .ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ،ﻏﹶﺸﺎﻭﻩ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺯﺩﻩ ،ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻃﻠﺐ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 12ﭘﺲ ﻭﺍﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 13ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﭘﺎﻓﺲ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﹺﭘﺮﺟﺔ ﭘ ﻤﻔﻠﻴﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺳﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻨﺸﺴﺘﻨﺪ. 14ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﹺﭘﺮﺟﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﺔ ﭘﻴﺴﻴﺪﻳﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻥ ﻋﺰﻳﺰ ،ﺍﮔﺮ ﻛﻼﻣﻲ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺁﻣﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ. ﺻﺤﻒ ﺍﻧﺒﻴﺎ ،ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ 15ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻼﻭﺕ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻭ ﹸ 16ﭘﺲ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺑﺮﭘﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ﻭ ﺧﺪﺍﺗﺮﺳﺎﻥ ،ﮔﻮﺵ ﺩﻫﻴﺪ! 17ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ؛ 18ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﻫﻔﺖ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻗﺮﻳﺐ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻝ. 20ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻧﺒﻲ. 21ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺷﺎﺅﻝ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. ﻖ ﺍﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻦ ﻳﺴﻲ ﺭﺍ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ 22ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﺗﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 23ﻭ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻭﻋﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ، 24ﭼﻮﻥ ﻳﺤﻴﻲ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 25ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻳﺤﻴﻲ ﺩﻭﺭﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺮﺩ ،ﮔﻔﺖ? :ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﭘﻨﺪﺍﺭﻳﺪ؟ ﻣﻦ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺘﻢ ،ﻟﻜﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻻﻳﻖ ﮔﺸﺎﺩﻥ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺍﻭ ﻧﻲ ﺍﻡ؟ 26ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﻭ ﺍﺑﻨﺎﻱ ﺁﻝ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺧﺪﺍﺗﺮﺱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻼﻡ ﺍﻳﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪ. 27ﺯﻳﺮﺍ ﺳﻜﻨﺔ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺁﻭﺍﺯﻫﺎﻱ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺳﺒﺖ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺮ ﻭﻱ ﻓﺘﻮﻱ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 28ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻴﭻ ﻗﺘﻞ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺍﺯ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 29ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻭﻱ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻠﻴﺐ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ. 30ﻟﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ.
877
31ﻭ ﺍﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻧﺰﺩ ﻗﻮﻡ ﺷﻬﻮﺩ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 32ﭘﺲ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ ،ﺑﺪﺍﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ، 33ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭﻓﺎ ﻛﺮﺩ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺯﺑﻮﺭ ﺩﻭﻡ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ،ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 34ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﻓﺴﺎﺩ ﻧﺸﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺎﺕ ﻗﺪﻭﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻭﻓﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 35ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺗﻮ ﻗﺪﻭﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻓﺴﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪ. 36ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺨﹸﻔﺖ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻩ ،ﻓﺴﺎﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ. 37ﻟﻴﻜﻦ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ،ﻓﺴﺎﺩ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪ. 38ﭘﺲ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 39ﻭ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﺔ ﺍﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻴﺪ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻮﻳﺪ. 40ﭘﺲ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﻒ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ، 41ﻛﻪ ﺍﻱ ﺣﻘﻴﺮﺷﻤﺎﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ،ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻋﻤﻠﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺷﻤﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﺭﻡ ،ﻋﻤﻠﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﺴﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ. ﺳﺒﺖ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﻮﻳﻨﺪ. 42ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻥ ﺧﺪﺍﭘﺮﺳﺖ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﭘﻮﻟﺲ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ،ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻣﻲ 43ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﺟﺪﻳﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺳﺒﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ. 44ﺍﻣﺎ ﺩﺭ 45ﻭﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺣﺴﺪ ﭘﺮ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 46ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺩﻟﻴﺮ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻭﺍﺟﺐ ﺑﻮﺩ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻟﻘﺎ ﺷﻮﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭ ﺩ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺷﻤﺮﺩﻳﺪ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 47ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻮﺭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﻟﻲ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﺸﺄ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺎﺷﻲ. 48ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺷﺎﺩ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻣﻘﺮﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 49ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮔﺸﺖ. 50ﺍﻣﺎ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﺯﻥ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭ ﻭ ﻣﺘﺸﺨﹼﺺ ﻭ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻥ ﺑﺮ ﭘﻮﻟﺲ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺗﺤﺮﻳﺾ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 51ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﻙ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻘﻮﻧﻴﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 52ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﻲ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 14 1ﺍ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻘﻮﻧﻴﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺴﺔ ﻳﻬﻮﺩ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 2ﻟﻴﻜﻦ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﻏﻮﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺑﺪﺍﻧﺪﻳﺶ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. ﺾ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﺑﻪ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻋﻄﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ 3ﭘﺲ ﻣﺪﺕ ﻣﺪﻳﺪﻱ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﻓﻴ ﹺ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ. 4ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮ ﺩﻭ ﻓﺮﻗﻪ ﺷﺪﻧﺪ ،ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻫﻤﺪﺳﺘﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻌﻲ ﺑﺎ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻓﺘﻀﺎﺡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ، 6ﺁﮔﺎﻫﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻟﺴﺘﺮﻩ ﻭ ﺩﺭﺑﻪ ،ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻟﻴﻜﺎﺅﻧﻴﻪ ﻭ ﺩﻳﺎﺭ ﺁﻥ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 8ﻭ ﺩﺭ ﻟﺴﺘﺮﻩ ﻣﺮﺩﻱ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻜﻢ ﻣﺎﺩﺭ ،ﻟﻨﮓ ﻣﺘﻮﻟﹼﺪ ﺷﺪﻩ ،ﻫﺮﮔﺰ ﺭﺍﻩ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 9ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺳﺨﻦ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺍﻭ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﻴﻚ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. 10ﭘﺲ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺎﻳﺴﺖ! ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ،ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 11ﺍﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻥ ،ﺻﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻟﻴﻜﺎﺅﻧﻴﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 12ﭘﺲ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺭﺍ ﻣﺸﺘﺮﻱ ﻭ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺍ ﻋﻄﺎﺭﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻘﺪﻡ ﺑﻮﺩ .
878
13ﭘﺲ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﺸﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﻬﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﺗﺎﺟﻬﺎ ﺑﺎ ﮔﺮﻭﻫﻬﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺧﻠﻖ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ. 14ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﻭ ﭘﻮﻟﺲ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ، 15ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ،ﭼﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻋﻠﹼﺘﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﺎﻃﻴﻞ ﺭﺟﻮﻉ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﺁﻓﺮﻳﺪ، ﺧﺪﺍﻱ ﺣ ﻃﺮﻕ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ، 16ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺳﻠﻒ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹸ 17ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ،ﭼﻮﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﻓﺼﻮﻝ ﺑﺎﺭﺁﻭﺭ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ،ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﭘﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 18ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺷﻮﺍﺭﻱ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 19ﺍﻣﺎ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﻭ ﺍﻳﻘﻮﻧﻴﻪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﹼﺤﺪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﻮﻟﹼﺲ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 20ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﮔﺮ ﺩ ﺍﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺩﺭﺑﻪ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ 21ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﻟﺴﺘﺮﻩ ﻭ ﺍﻳﻘﻮﻧﻴﻪ ﻭ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 22ﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﭘﻨﺪ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﺼﻴﺒﺘﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﮔﺮﺩﻳﻢ. 23ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺸﻴﺸﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪﻭ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺪﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ. 24ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﺴﻴﺪﻳﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻤﻔﻠﻴﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 25ﻭ ﺩﺭ ﭘﺮﺟﻪ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻟﻴﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 26ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻬﺮ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺍﻳﻤﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 28ﭘﺲ ﻣﺪﺕ ﻣﺪﻳﺪﻱ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ . 15 1ﻭ ﺗﻨﻲ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻳﻴﻦ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﻧﺸﻮﻳﺪ ،ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻴﺪ. 2ﭼﻮﻥ ﭘﻮﻟﺲ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻭ ﻣﺒﺎﺣﺜﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ،ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻭ ﻛﺸﻴﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﺮﻭﻧﺪ. 3ﭘﺲ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻳﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺭ ﻓﻴﻨﻴﻘﻴﻪ ﻭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﺎﺩﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻭ ﺭﻭﻻﻥ ﻭ ﻛﺸﻴﺸﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 5ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻓﺮﻗﺔ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺘﻨﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﻨﻦ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ . 6ﭘﺲ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻭ ﻛﺸﻴﺸﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺑﻴﻨﻨﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺒﺎﺣﺜﺔ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ،ﭘﻄﺮﺱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ ،ﺷﻤﺎ ﺁﮔﺎﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻭﻝ ،ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﻛﻼﻡ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 8ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﺎﺭﻑ ﺍﻟﻘﻠﻮﺏ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩ ﺑﺪﻳﻦ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ. 9ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻕ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺤ ﹺ ﺾ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﭘﺲ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﭼﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻮﻏﻲ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻣﻲ ﻧﻬﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻃﺎﻗﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ، ﺾ ﻓﻴ ﹺ 11ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺤ ﹺ ﺾ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ(. 12ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﻭ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﮔﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍ ﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 13ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﻭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ ،ﻣﺮﺍ ﮔﻮﺵ ﮔﻴﺮﻳﺪ. 14ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭﻝ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﻗﻮﻣﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 15ﻭ ﻛﻼﻡ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ 16ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺧﻴﻤﺔ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺯ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ، 17ﺗﺎ ﺑﻘﻴﺔ ﻣﺮﺩﻡ ﻃﺎﻟﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
879
19ﭘﺲ ﺭﺃﻱ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺯﺣﻤﺖ ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﻢ، 20ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻜﻢ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺠﺎﺳﺎﺕ ﺑﺘﻬﺎ ﻭ ﺯﻧﺎ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺧﻔﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻳﺪ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺳﺒﺖ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻼﻭﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﺳﻠﹶﻒ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ ﺍﺷﺨﺎﺻﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﺪﻭ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ 22ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻭ ﻛﺸﻴﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺭﺿﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻬﻮﺩﺍﻱ ﻣﻠﻘﹼﺐ ﺑﻪ ﺑﺮﺳﺎﺑﺎ ﻭ ﺳﻴﻼﺱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﺸﻮﺍﻳﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻥ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﻭ ﺳﻮﺭﻳﻪ ﻭ ﻗﻴﻠﻴﻘﻴﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. 23ﻭ ﺑﺪﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻭ ﻛﺸﻴﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ 24ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻮﺵ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﺮ ﻧﻜﺮﺩﻳﻢ. 25ﻟﻬﺬﺍ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺩﻝ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﻭ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ، 26ﺍﺷﺨﺎﺻﻲ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 27ﭘﺲ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﻴﻼﺱ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﮔﺎﻫﻴﺪ. 28ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻭ ﻣﺎ ﺻﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻨﻬﻴﻢ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﺿﺮﻭﺭﻳﺎﺕ 29ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺑﺘﻬﺎ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺧﻔﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺯﻧﺎ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭﺍﻟﺴﻼﻡ. 30ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺧﹼﺺ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 31ﭼﻮﻥ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺷﺎﺩﺧﺎﻃﺮ ﮔﺸﺘﻨﺪ. 32ﻭ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺳﻴﻼﺱ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﺒﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ،ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻭ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 33ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻣﺪﺗﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺧﺼﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 34ﺍﻣﺎ ﭘﻮﻟﹼﺲ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ، 35ﺑﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 36ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﭼﻨﺪ ،ﭘﻮﹸﻟﺲ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ،ﺩﻳﺪﻥ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 37ﺍﻣﺎ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎﻱ ﻣﻠﻘﹼﺐ ﺑﻪ ﻣﺮﻗﺲ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. 38ﻟﻴﻜﻦ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺻﻼﺡ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻤﻔﻠﻴﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻫﻤﺮﺍﻫﻲ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﺮﺩ. 39ﭘﺲ ﻧﺰﺍﻋﻲ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﻣﺮﻗﺲ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻗﭙﺮﺱ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﻓﺖ. 40ﺍﻣﺎ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺳﻴﻼﺱ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻧﻬﺎﺩ. 41ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﺭﻳﻪ ﻭ ﻗﻴﻠﻴﻘﻴﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 16 1ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺑﻪ ﻭ ﻟﺴﺘﺮﻩ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺷﺎﮔﺮﺩﻱ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﻧﺎﻡ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺴﺮ ﺯﻥ ﻳﻬﻮﺩﻳﺔ ﻣﺆﻣﻨﻪ ﻟﻴﻜﻦ ﭘﺪﺭﺵ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ. 2ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻟﺴ ﹶﺘﺮﻩ ﻭ ﺍﻳﻘﻮﻧﻴﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 3ﭼﻮﻥ ﭘﻮﻟﺲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺑﻮﺩﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﻬﺮﻱ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﻗﺎﻧﻮﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻭ ﻛﺸﻴﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺣﻜﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 5ﭘﺲ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭﺓ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺠﻴﻪ ﻭ ﺩﻳﺎﺭ ﻏﻼﻃﻴﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻥ ﻛﻼﻡ ﺑﻪ ﺁﺳﻴﺎ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻮﺩ. 7ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻴﺴﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺳﻌﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻄﻴﻨﻴﺎ ﺑﺮﻭﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺭﻭﺡ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻧﺪﺍﺩ. 8ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺴﻴﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﻭﺁﺱ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. 9ﺷﺒﻲ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﺭﺅﻳﺎﻳﻲ ﺭﺥ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺪﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﻓﺮﻣﺎ. 10ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻳﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﻋﺎﺯﻡ ﺳﻔﺮ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﺷﺪﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﻴﻢ. 11ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺮﻭﺁﺱ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﻮﺗﺮﺍﻛﻲ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﭘﻮﻟﻴﺲ. 12ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﭙﻲ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺣ ﺪ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﻭ ﻛﹶﻠﻮﻧﻴﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ. ﺳﺒﺖ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻧﺪ ،ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﺭﺍﻧﺪﻳﻢ. 13ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ 14ﻭ ﺯﻧﻲ ﻟﻴﺪﻳﻪ ﻧﺎﻡ ،ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻓﺮﻭﺵ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻃﻴﺎﺗﻴﺮﺍ ﻭ ﺧﺪﺍﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﭘﻮﻟﹶﺲ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ.
880
15ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻳﻘﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ .ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩ. ﻞ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻴﻢ ،ﻛﻨﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺗﹶﻔﹶﺄﹸﻝ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻏﻴﺐ ﮔﻮﻳﻲ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ. 16ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤ ﹼ 17ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﻭ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎ .ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪ. 19ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺁﻗﺎﻳﺎﻧﺶ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺴﺐ ﺧﻮﺩ ﻣﺄﻳﻮﺱ ﺷﺪﻧﺪ ،ﭘﻮﻟﺲ ﻭ ﺳﻴﻼﺱ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻧﺰﺩ ﺣﻜﹼﺎﻡ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ. 20ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺷﺨﺺ ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻮﺭﺵ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ، 21ﻭ ﺭﺳﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﻭ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺭﻭﻣﻴﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ. 22ﭘﺲ ﺧﻠﻖ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﹶﻨﺪﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻮﺏ ﺑﺰﻧﻨﺪ. 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻮﺏ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﺭﻭﻏﺔ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 24ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﺍﻣﺮ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭﻭﻧﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﹸﻨﺪﻩ ﻣﻀﺒﻮﻁ ﻛﺮﺩ . 25ﺍﻣﺎ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ،ﭘﻮﻟﹸﺲ ﻭ ﺳﻴﻼﺱ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ. 26ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺣﺎﺩﺙ ﮔﺸﺖ ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﻓﻌ ﻪ ﻫﻤﺔ ﺩﺭﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺖ. 27ﺍﻣﺎ ﺩﺍﺭﻭﻏﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﭼﻮﻥ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺩﻳﺪ ،ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 28ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺿﺮﺭﻱ ﻣﺮﺳﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 29ﭘﺲ ﭼﺮﺍﻍ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺟﺴﺖ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺷﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﻭ ﺳﻴﻼﺱ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 30ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ،ﻣﺮﺍ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻢ؟ 31ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 32ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺘﺶ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 33ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺐ ﺯﺧﻤﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﺶ ﻓﻲ ﺍﻟﻔﻮﺭ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 34ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻧﻲ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﻴﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺷﺎﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 35ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﺪ ،ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﻓﺮﺍﺷﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻥ ﺩﻭ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﻤﺎ. 36ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻭﻏﻪ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺷﻮﻳﺪ .ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﻳﺪ. 37ﻟﻴﻜﻦ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﻭﻣﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ ،ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﻭ ﺑﻲ ﺣﺠﺖ ﺯﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ .ﺁﻳﺎ ﺍﻵﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؟ ﻧﹶﻲ، ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. 38ﭘﺲ ﻓﺮﺍﺷﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﻟﻴﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﻣﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ 39ﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﻭﻧﺪ. 40ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻟﻴﺪﻳﻪ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ . 17 1ﻭ ﺍﺯ ﹶﺍﻣﻔﭙﻮﻟﺲ ﻭ ﹶﺍ ﭘﻠﱡﻮﻧﻴﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻲ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻨﻴﺴﺔ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﻮﺩ. ﺳﺒﺖ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ 2ﭘﺲ ﭘﻮﻟﹼﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ 3ﻭ ﻭﺍﺿﺢ ﻭ ﻣﺒﻴﻦ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻻﺯﻡ ﺑﻮﺩ ﻣﺴﻴﺢ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﺍﻳﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ. ﻥ ﺧﺪﺍﺗﺮﺱ ،ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺷﺮﻳﻒ ،ﻋﺪﺩﻱ ﻛﺜﻴﺮ. 4ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﻭ ﺳﻴﻼﺱ ﻣﺘﹼﺤﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎ 5ﺍﻣﺎ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺣﺴﺪ ﺑﺮﺩﻩ ،ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﺷﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺍﺭﻳﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻮﺭﺵ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﺎﺳﻮﻥ ﺗﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺒﺮﻧﺪ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﻳﺎﺳﻮﻥ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺣﻜﹼﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﺷﻮﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺣﺎﻝ ﺑﺪﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 7ﻭ ﻳﺎﺳﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻗﻴﺼﺮ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻗﺎﻳﻞ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺴﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ. 8ﭘﺲ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺣﻜﹼﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ 9ﻭ ﺍﺯ ﻳﺎﺳﻮﻥ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻛﻔﺎﻟﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 10ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﺩﺭ ﺷﺐ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﻭ ﺳﻴﻼﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﻴﺮﻳﻪ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺴﺔ ﻳﻬﻮﺩ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ.
881
11ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻲ ﻧﺠﻴﺐ ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻛﻤﺎﻝ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻛﺘﺐ ﺭﺍ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 12ﭘﺲ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺷﺮﻳﻒ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﻪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ،ﺟﻤﻌﻲ ﻋﻈﻴﻢ. 13ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻳﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﺷﻮﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ. 14ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﺳﻴﻼﺱ ﺑﺎ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﻥ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﻴﻨﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﻜﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻴﻼﺱ ﻭ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻳﻨﺪ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 15ﻭ ﺭﻫﻨﻤﺎﻳﺎ 16ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺩﺭ ﺍﹶﻃﻴﻨﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ،ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺶ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﮔﺸﺖ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺑﺘﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ. 17ﭘﺲ ﺩﺭ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺑﺎ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﺍﭘﺮﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ،ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﺍﻣﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻓﻼﺳﻔﺔ ﺍﭘﻴﻜﻮﺭﻳﻴﻦ ﻭ ﺭﻭﺍﻗﻴﻴﻦ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﻳﺎﻭﻩ ﮔﻮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ؟ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻇﺎﻫﺮﹰﺍ ﻭﺍﻋﻆ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﺍﺳﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. 19ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﻣﺮﻳﺦ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﭼﻴﺴﺖ؟ 20ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻲ .ﭘﺲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﺳﺖ. 21ﺍﻣﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻫﻞ ﺍﹶﻃﻴﻨﺎ ﻭ ﻏﺮﺑﺎﻱ ﺳﺎﻛﻦ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺷﻨﻴﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﻓﺮﺍﻏﺘﻲ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 22ﭘﺲ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﻛﻮﻩ ﻣﺮﻳﺦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﹶﻃﻴﻨﺎ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ، 23ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻌﺎﺑﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﻣﺬﺑﺤﻲ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ،ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪ ،ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 24ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﺁﻓﺮﻳﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﻣﺎﻟﻚ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻠﻬﺎﻱ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ 25ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﻧﹶﻔﹶﺲ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 26ﻭ ﻫﺮ ﺍﻣﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺧﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺴﻜﻦ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﻌﻴﻦ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﻣﺴﻜﻨﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻘﺮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ 27ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ ،ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﻭﺭ ﻧﻴﺴﺖ. 28ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻭ ﺣﺮﻛﺖ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺷﻌﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ، 29ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ ،ﻧﺸﺎﻳﺪ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻟﻮﻫﻴﺖ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻃﻼ ﻳﺎ ﻧﻘﺮﻩ ﻳﺎ ﺳﻨﮓ ﻣﻨﻘﻮﺵ ﺑﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﻳﺎ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ. 30ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎﻱ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ،ﺍﻵﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻨﺪ. 31ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻭﺯﻱ ﺭﺍ ﻣﻘﺮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﻟﻴﻞ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ(. 32ﭼﻮﻥ ﺫﻛﺮ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺮﺗﺒﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﻨﻴﺪ. 33ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﻮﻟﺲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. 34ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺪﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﻮﻧﻴﺴﻴﻮﺱ ﺁﺭﻳﻮﭘﺎﻏﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻣﺮﺱ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ. 18 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﻮﻟﺲ ﺍﺯ ﺍﻃﻴﻨﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻗﺮﻧﺘﺲ ﺁﻣﺪ. 2ﻭ ﻣﺮﺩ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﺍﹶﻛﻴﻼ ﻧﺎﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﻟﺪﺵ ﭘﻨﻄﺲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻄﺎﻟﻴﺎ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻧﺶ ﭘﺮﺳﻜﻠﻪ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻠﻮﺩﻳﻮﺱ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﻡ ﺑﺮﻭﻧﺪ .ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪ. 3ﻭ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻤﭙﻴﺸﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪ؛ ﻭ ﻛﺴﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻴﻤﻪ ﺩﻭﺯﻱ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﻫﺮ ﺳﺒﺖ ﺩﺭ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺠﺎﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 5ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﻼﺱ ﻭ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﭘﻮﻟﺲ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ،ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ. 6ﻭﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻛﻔﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﺩﺍﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ .ﻣﻦ ﺑﺮﻱ ﻫﺴﺘﻢ .ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ. 7ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ .ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﺨﺼﻲ ﻳﻮﺳﺘﺲ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﭘﺮﺳﺖ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺑﻮﺩ. 8ﺍﻣﺎ ﹶﻛﺮﹺﺳﭙﺲ ،ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺘﺶ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻗﺮﻧﺘﺲ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ .ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 9ﺷﺒﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎ ﺑﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﮔﻔﺖ :ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺒﺎﺵ ﻖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺫﹼﻳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺧﻠ ﹺ 11ﭘﺲ ﻣﺪﺕ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﻭ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ.
882
12ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻏﺎﻟﻴﻮﻥ ﻭﺍﻟﻲ ﺍﹶﺧﺎﺋﻴﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻳﻜﺪﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺳﺮ ﭘﻮﻟﺲ ﺗﺎﺧﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﺴﻨﺪ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺮﺩﻧﺪ 13ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﻏﻮﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻨﺪ. 14ﭼﻮﻥ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺣﺮﻑ ﺯﻧﺪ ،ﻏﺎﻟﻴﻮﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﻇﻠﻤﻲ ﻳﺎ ﻓﺴﻘﻲ ﻓﺎﺣﺶ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺷﺮﻁ ﻋﻘﻞ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻮﻡ. 15ﻭﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺷﻤﺎ ،ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﺑﻔﻬﻤﻴﺪ .ﻣﻦ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﻨﻢ. 16ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻣﺴﻨﺪ ﺑﺮﺍﻧﺪ. 17ﻭ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺳﺘﺎﻧﻴﺲ ﺭﺋﻴﺲ ﻣﻨﻴﺴﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺴﻨﺪ ﻭﺍﻟﻲ ﺑﺰﺩﻧﺪ ﻭ ﻏﺎﻟﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻫﻴﭻ ﭘﺮﻭﺍ ﻧﺒﻮﺩ. 18ﺍﻣﺎ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩ ﭘﺲ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻮﺭﻳﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭘﺮﺳﻜﻠﻪ ﻭ ﺍﻛﻴﻼ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺨﺮﻳﻪ ﻣﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﻴﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﺲ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺎ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩ 21ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ :ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻴﺪ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺻﺮﻑ ﻛﻨﻢ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ،ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻓﺴﺲ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ 22ﻭ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺭﺍ ﺗﺤﻴﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺁﻣﺪ. 23ﻭ ﻣﺪﺗﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻠﻚ ﻏﻼﻃﻴﻪ ﻭ ﻓﺮﻳﺠﻴﻪ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 24ﺍﻣﺎ ﺷﺨﺼﻲ ﻳﻬﻮﺩ ﺍﭘﻠﺲ ﻧﺎﻡ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺍﺳﻜﻨﺪﺭﻳﻪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﻓﺼﻴﺢ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺍﻓﺴﺲ ﺭﺳﻴﺪ. 25ﺍﻭ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﻗﹼﺖ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺟﺰ ﺍﺯ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻲ ﺍﻃﹼﻼﻋﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 26ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺨﺺ ﺩﺭ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﺳﺨﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ .ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﭘﺮﺳﻜﻠﻪ ﻭ ﺍﻛﻴﻼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻗﹼﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ. 27ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺳﻔﺮ ﺍﺧﺎﺋﻴﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﻋﻴﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﺔ ﻓﻴﺾ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﻋﺎﻧﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ، 28ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩ ﺍﻗﺎﻣﺔ ﺣﺠﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺘﺐ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ،ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ. 19 ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﭘﻠﺲ ﺩﺭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻓﺴﺲ ﺭﺳﻴﺪ .ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﭼﻨﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ، 2ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ،ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ؟ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ! 3ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻲ. 4ﭘﻮﻟﺲ ﮔﻔﺖ :ﻳﺤﻴﻲ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ. 5ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩ ،ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﮔﺸﺘﻪ ،ﻧﺒﻮﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﺟﻤﻠﺔ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺗﺨﻤﻴﻨﹼﺎ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 8ﭘﺲ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺪﺕ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﺎ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﻗﺎﻃﻊ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 9ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﻌﻀﻲ ﺳﺨﺖ ﺩﻝ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻠﻖ ،ﻃﺮﻳﻘﺖ ﺭﺍ ﺑﺪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﮔﺰﻳﺪﻩ .ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺭ ﻣﺪﺭﺳﺔ ﺷﺨﺼﻲ ﻃﻴﺮﺍﻧﺲ ﻧﺎﻡ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻭ ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻘﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺁﺳﻴﺎ ﭼﻪ ﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﭼﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ. 11ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻏﻴﺮ ﻣﻌﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ، 12ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﺍﻭ ﺩﺳﺘﻤﺎﻟﻬﺎ ﻭ ﻓﻮﻃﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﻣﺮﻳﻀﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺮﺍﺽ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﺍﻳﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 13ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻨﻲ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺳﻴﺎ ﹺﺡ ﻋﺰﻳﻤﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ! 14ﻭ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﺳﻜﻴﻮﺍ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻳﻨﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 15ﺍﻣﺎ ﺭﻭﺡ ﺧﺒﻴﺚ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻭ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ .ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﻛﻴﺴﺘﻴﺪ؟ 16ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﭘﻠﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﻓﺴﺲ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺧﻮﻑ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻃﺎﺭﻱ ﮔﺸﺘﻪ ،ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 17ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎ
883
18ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻓﺎﺵ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 19ﻭ ﺟﻤﻌﻲ ﺍﺯ ﺷﻌﺒﺪﻩ ﺑﺎﺯﺍﻥ ﻛﺘﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻠﻖ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﻴﻤﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻫﻢ ﺑﻮﺩ. 20ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺮﻗﹼﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﻗﻮﺕ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ. 21ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ،ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﻭ ﺍﹶﺧﺎﺋﻴﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻨﻢ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎُﺭﻭﻡ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻳﺪ. 22ﭘﺲ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﻭ ﺍﺭﺳﻄﻮﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﺳﻴﺎ ﭼﻨﺪﻱ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩ. 23ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺨﺼﻲ ﺩﻳﻤﻴﺘﺮﻳﻮﺱ ﻧﺎﻡ ﺯﺭﮔﺮ ﻛﻪ ﺗﺼﺎﻭﻳﺮ ﺑﺘﻜﺪﺓ ﺍﺭﻃﺎﻣﻴﺲ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺻﻨﻌﺘﮕﺮﺍﻥ ﻧﻔﻊ ﺧﻄﻴﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺸﻪ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﻲ ﺭﺯﻕ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ. 25ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ .ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻐﻞ ،ﻓﺮﺍﺧ ﹺ 26ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻓﺴﺲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎﹰ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﺳﻴﺎ ﺍﻳﻦ ﭘﻮﻟﺲ ﺧﻠﻖ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺍﻏﻮﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻳﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. 27ﭘﺲ ﺧﻄﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻛﺴﺐ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺭﻭﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺭﻃﺎﻣﻴﺲ ﻧﻴﺰ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﺳﻴﺎ ﻭ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﺷﻮﺩ. 28ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﭘﺮ ﮔﺸﺘﻪ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﺍﺭﻃﺎﻣﻴﺲ ﺍﻓﺴﺴﻴﺎﻥ. 29ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺷﻮﺭﺵ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻫﻤﻪ ﻣﺘﹼﻘﻔﹰﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻏﺎﻳﻮﺱ ﻭ ﺍﺭﺳﺘﺨﺮﺱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ. 30ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﭘﻮﻟﺲ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭﺁﻳﺪ ،ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. 31ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺁﺳﻴﺎ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﺧﺎﻧﻪ ﻧﺴﭙﺎﺭﺩ. 32ﻭ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﻋﻠﻴﺤﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻛﺜﺮ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 33ﭘﺲ ﺍﺳﻜﻨﺪﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻠﻖ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﻜﻨﺪﺭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺣﺠﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 34ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺁﻭﺍﺯ ﻗﺮﻳﺐ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﺍﺭﻃﺎﻣﻴﺲ ﺍﻓﺴﺴﻴﺎﻥ. 35ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺴﺘﻮﻓﻲ ﺷﻬﺮ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﺳﺎﻛﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ .ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻓﺴﺴﻲ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﺍﻓﺴﺴﻴﺎﻥ ﺍﺭﻃﺎﻣﻴﺲ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺻﻨﻤﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺸﺘﺮﻱ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ 36ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩ ،ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻜﻨﻴﺪ. 37ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 38ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﻳﻤﻴﺘﺮﻳﻮﺱ ﻭ ﻫﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﻭﻱ ﺍﺩﻋﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺍﻳﺎﻡ ﻗﻀﺎ ﻣﻘﺮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺮﺍﻓﻌﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ. 39ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﺮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻃﺎﻟﺐ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﺩﺭ ﻣﺤﻜﻤﺔ ﺷﺮﻋﻲ ﻓﻴﺼﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ. 40ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﻄﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﻓﺘﻨﺔ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ ﺷﻮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﻋﻠﹼﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﻋﺬﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 41ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ،ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺳﺎﺧﺖ. 20 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ،ﭘﻮﻟﺲ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺳﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻫﻞ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺁﻣﺪ. 3ﻭ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﺰﻡ ﺳﻔﺮ ﺳﻮﺭﻳﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﻨﺪ. 4ﻭ ﺳﻮﭘﺎﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺮﻳﻪ ﻭ ﺍﺭﺳﺘﺮﺧﺲ ﻭ ﺳﻜﻨﺪﺱ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻲ ﻭ ﻏﺎﻳﻮﺱ ﺍﺯ ﺩﺭﺑﻪ ﻭ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﺳﻴﺎ ﺗﻴﺨﻜﺲ ﻭ ﺗﺮﻭﻓﻴﻤﺲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻴﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺩﺭ ﺗﺮﻭﺁﺱ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﺷﺪﻧﺪ. 6ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻡ ﻓﻄﻴﺮ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻴﭙﻲ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﺮﻭﺁﺱ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ. ﺯﻧﺪﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻓﺘﻴﺨﺲ 7ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﻫﻔﺘﻪ ،ﭼﻮﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻧﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﻮﻟﺲ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺯﻡ ﺳﻔﺮ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺗﺎ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ ﻃﻮﻝ ﻛﺸﻴﺪ.
884
8ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺟﻤﻊ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﭼﺮﺍﻍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ. 9ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻓﺘﻴﺨﺲ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻧﺰﺩ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﺭﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﻮﻟﺲ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﻃﻮﻝ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ .ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻃﺒﻘﺔ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﺳﺖ. 11ﭘﺲ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ،ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺗﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﻓﺠﺮ ﮔﻔﺘﮕﻮﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. 12ﻭ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺴﻠﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 13ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﹶﺳﻮﺱ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭﺩ. 14ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﹶﺳﻮﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﺮﺩﻳﻢ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﺘﻴﻠﻴﻨﻲ ﺁﻣﺪﻳﻢ. 15ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﹶﻴﻮﺱ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﻮﺱ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺮﻭﺟﻴﻠﻴﻮﻥ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻴﻠﻴﺘﺲ ﺷﺪﻳﻢ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺤﺎﺫﻱ ﺍﻓﺴﺲ ﺑﮕﺬﺭﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻴﺎ ﺩﺭﻧﮕﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﺳﺪ. 17ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻴﻠﻴﺘﺲ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﻛﺸﻴﺸﺎﻥ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺭﺍ ﻃﻠﻴﺒﻴﺪ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﺵ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﺳﻴﺎ ﺷﺪﻡ ،ﭼﻄﻮﺭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻡ؛ 19ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﻓﺮﻭﺗﻨﻲ ﻭ ﺍﺷﻜﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﺍﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻳﺪ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻋﺎﺭﺽ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ. 20ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭﻳﻎ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ. 21ﻭ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻡ. 22ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺍﻃﹼﻼﻋﻲ ﻧﺪﺍﺭﻡ. 23ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﻭ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻣﻬﻴﺎ ﺍﺳﺖ. 24ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻡ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺰﻳﺰ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺧﺪﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻫﻢ. 25ﻭ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ. 26ﭘﺲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺍﻫﻲ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﻱ ﻫﺴﺘﻢ، 27ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻧﻜﺮﺩﻡ. 28ﭘﺲ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﮔﻠﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﻘﻒ ﻣﻘﺮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 29ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﺣﻠﺖ ﻣﻦ ،ﮔﺮﮔﺎﻥ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﮔﻠﹼﻪ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ، 30ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮ ﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻛﺞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺧﻮﺩ ﺑﻜﺸﻨﺪ. 31ﻟﻬﺬﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺪﺕ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺍﺷﻜﻬﺎ ﺑﺎﺯ ﻧﺎﻳﺴﺘﺎﺩﻡ. 32ﻭ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﻓﻴﺾ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺳﭙﺎﺭﻡ ﻛﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺑﺨﺸﺪ. 33ﻧﻘﺮﻩ ﻳﺎ ﻃﻼ ﻳﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻃﻤﻊ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪﻡ، 34ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺩﺭ ﺭﻓﻊ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻳﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 35ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺿﻌﻔﺎ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. 36ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩﻩ ،ﺑﺎ ﻫﻤﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩ. 37ﻭ ﻫﻤﻪ ﮔﺮﻳﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﭘﻮﻟﺲ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ. 38ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺘﺄﻟﹼﻢ ﺷﺪﻧﺪ ﺧﺼﻮﺻﺎﹰ ﺑﺠﻬﺖ ﺁﻥ ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ :ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﻣﺸﺎﻳﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 21 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺠﺮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ،ﺳﻔﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﻮﺱ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﺩﺱ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﺗﺮﺍ. 2ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺸﺘﻲ ﺍﻱ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﺎﺯﻡ ﻓﻴﻨﻴﻘﻴﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻳﻢ.
885
3ﻭ ﻗﭙﺮﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ .ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺳﻮﺭﻳﻪ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺎﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 4ﭘﺲ ﺷﺎﮔﺮﺩﻱ ﭼﻨﺪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺭﻭﺡ ﺑﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺮﻭﺩ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻳﻢ ،ﺭﻭﺍﻧﻪ ﮔﺸﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺗﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻳﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩﻩ ،ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻳﻢ. 6ﭘﺲ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. 7ﻭ ﻣﺎ ﺳﻔﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺻﹸﻮﺭ ﺑﻪ ﭘﺘﻮﻻﻣﻴﺲ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ. 8ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻓﻠﻴﭙﺲ ﻣﺒﺸﹼﺮ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ. 9ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﺧﺘ ﹺﺮ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ ،ﻧﺒﻲ ﺍﻱ ﺁﻏﺎﺑﻮﺱ ﻧﺎﻡ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺭﺳﻴﺪ، 11ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻳﻦ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﭙﺮﺩ. 12ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ،ﻣﺎ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻧﺮﻭﺩ. 13ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻝ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻜﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻌﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻗﻴﺪ ﺷﻮﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻤﻴﺮﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺴﻲ. 14ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻧﺸﻨﻴﺪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻔﺘﻴﻢ :ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﺸﻮﺩ(. 15ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺳﻔﺮ ﺩﻳﺪﻩ ،ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺷﺪﻳﻢ. 16ﻭ ﺗﻨﻲ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﻨﺎﺳﻮﻱ ﺗﻨﺎﻡ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻗﭙﺮﺱ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻣﻨﺰﻝ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﮔﺸﺘﻴﻢ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺸﻨﻮﺩﻱ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ. 18ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ،ﭘﻮﻟﹸﺲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻛﺸﻴﺸﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ. ﻼ ﮔﻔﺖ. ﺼﹰ 19ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻔ ﹼ 20ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ،ﺁﮔﺎﻩ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻏﻴﻮﺭﻧﺪ. 21ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﻭﻻﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻨﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ. 22ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ؟ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ. 23ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭ :ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺮﺩ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺬﺭﻱ ﻫﺴﺖ. 24ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺧﺮﺝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺍﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﺻﻠﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 25ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ ﻭ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺑﺖ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺧﻔﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺯﻧﺎ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ(. 26ﭘﺲ ﭘﻮﻟﺲ ﺁﻥ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺍﻳﺎﻡ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻳﻬﻮﺩﻱ ﺍﻱ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﻴﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻮﺭﺵ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ، 28ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻱ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ،ﺍﻣﺪﺍﺩ ﻛﻨﻴﺪ! ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺍﻣﺖ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ .ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﺍﻱ ﭼﻨﺪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﻣﻠﻮﺙ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺲ ﺍﹶﻓﹶﺴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻈﻨﹼﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ . 29ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﹶﺗﺮﻭﻓﻴ ﻤ ﹺ 30ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻠﻖ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻛﺮﺩﻩ ،ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻓﻲ ﺍﻟﻔﻮﺭ ﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻨﺪ. 31ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﺼﺪ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﺳﭙﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﻮﺭﺵ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 32ﺍﻭ ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﺳﭙﺎﻩ ﻭ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺧﺖ .ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﺩﻳﺪﻥ ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﻭ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ،ﺍﺯ ﺯﺩﻥ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. 33ﭼﻮﻥ ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﺭﺳﻴﺪ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ 34ﺍﻣﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﻲ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻮﺭﺵ ،ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻓﻬﻤﻴﺪ ،ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ.
886
35ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺯﻳﻨﻪ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺍﺗﹼﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، 36ﺯﻳﺮﺍ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﻠﻖ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻦ! 37ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﺩﺭﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ؟ 38ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﺁﻥ ﻣﺼﺮﻱ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﺪﻱ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﺘﻨﻪ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ،ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﻗﺘﹼﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮﺩ؟ 39ﭘﻮﻟﹸﺲ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻱ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﻃﺮﺳﻮﺱ ﻗﻴﻠﻴﻘﻴﻪ ،ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻲ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺫﻥ ﻓﺮﻣﺎﻳﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ. 40ﭼﻮﻥ ﺍﺫﻥ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺑﺮ ﺯﻳﻨﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ: 22 1ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ،ﺣﺠﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ. 2ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﮔﻔﺖ : ﺖ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻣﺘﻌﻠﹼﻢ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺪﺍ 3ﻣﻦ ﻣﺮﺩ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻣﺘﻮﻟﹼﺪ ﻃﺮﺳﻮﺱ ﻗﻴﻠﻴﻘﻴﻪ ،ﺍﻣﺎ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﻏﻤﺎﻻﺋﻴﻞ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻗﺎﻳﻖ ﺷﺮﻳﻌ ﻏﻴﻮﺭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﻤﮕﻲ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 4ﻭ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ، 5ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﺷﻮﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻋﺎﺯﻡ ﺩﻣﺸﻖ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻗﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻭﺭﻡ ﺗﺎ ﺳﺰﺍ ﻳﺎﺑﻨﺪ. 6ﻭ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻱ ﺭﺍﻩ ،ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺩﻣﺸﻖ ﺭﺳﻴﺪﻡ ،ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﻇﻬﺮ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻧﻮﺭﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺮﺩ ﻣﻦ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ. 7ﭘﺲ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﻫﺎﺗﻔﻲ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺷﺎﺅﻝ ،ﺍﻱ ﺷﺎﺅﻝ ،ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺟﻔﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 8ﻣﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻡ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ؟ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺁﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺟﻔﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ. 9ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﻧﻮﺭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺗﺮﺳﺎﻥ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭﻟﻲ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ. 10ﮔﻔﺘﻢ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻣﻘﺮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻜﻨﻲ. 11ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﻄﻮﺕ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﮔﺸﺘﻢ ،ﺭﻓﻘﺎﻳﻢ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. ﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻴﻚ ﻧﺎﻡ ﺑﻮﺩ، 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﺘﹼﻘﻲ ﺑﺤﺴﺐ ﺷﺮﻳﻌﺖ ،ﺣﻨﹼﺎﻧﻴﺎ ﻧﺎﻡ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻫﻤﺔ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎ 13ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ .ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﺎﺅﻝ ،ﺑﻴﻨﺎ ﺷﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮ ﻭﻱ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ. 14ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻲ ﻭ ﺁﻥ ﻋﺎﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺳﺨﻨﻲ ﺑﺸﻨﻮﻱ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺰﺩ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 16ﻭ ﺣﺎﻝ ﭼﺮﺍ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ ﻏﺴﻞ ﺩﻩ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺑﻴﺨﻮﺩ ﺷﺪﻡ. 18ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ? :ﺑﺸﺘﺎﺏ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣ ﻖ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ. 19ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﺒﺲ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﺯﺩﻡ؛ 20ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺷﻬﻴﺪ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻴﻔﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ،ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺭﺿﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ. 21ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﻌﻴﺪ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ. ﻥ ﺍﻭ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ! 22ﭘﺲ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺪﻭ ﮔﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ؛ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ 23ﻭ ﭼﻮﻥ ﻏﻮﻏﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪﻩ ،ﺧﺎﻙ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ، 24ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺴﺘﻨﺪ ،ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺑﻪ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﻭﻣﻲ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺠﺖ ﻫﻢ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺯﻧﻴﺪ؟ 26ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ،ﻧﺰﺩ ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻜﻨﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﻭﻣﻲ ﺍﺳﺖ؟ 27ﭘﺲ ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﻭﻣﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﮔﻔﺖ :ﺑﻠﻲ! 28ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺣﻘﻮﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺒﻠﻐﻲ ﺧﻄﻴﺮ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮﺩﻡ! ﭘﻮﻟﹸﺲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺷﺪﻡ. 29ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﮔﺸﺖ ﭼﻮﻥ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﻣﻲ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 30ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻠﹼﺖ ﻣﺪﻋﻲ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻫﻞ ﺷﻮﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ. 23
887
1ﭘﺲ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺷﻮﺭﺍ ﻧﻴﻚ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﻣﻦ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﺿﻤﻴﺮ ﺻﺎﻟﺢ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ. 2ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺣﻨﹼﺎﻧﻴﺎ ،ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ،ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺯﻧﻨﺪ. 3ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ ،ﺍﻱ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﻩ! ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻱ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﺯﺩﻧﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 4ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻳﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ؟ 5ﭘﻮﻟﹸﺲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺣﺎﻛﻢ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪ ﻣﮕﻮﻱ. 6ﭼﻮﻥ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺻﺪﻭﻗﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻧﻨﺪ ،ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺴﻲ ،ﭘﺴﺮ ﻓﺮﻳﺴﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 7ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻭ ﺻﺪﻭﻗﻴﺎﻥ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﻭ ﻓﺮﻗﻪ ﺷﺪﻧﺪ، 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺻﺪﻭﻗﻴﺎﻥ ﻣﻨﻜﺮ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻭ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﻭ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ. ﻥ ﺍﺯ ﻓﺮﻗﺔ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻫﻴﭻ ﺑﺪﻱ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺣﻲ ﻳﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺑﺎ 9ﭘﺲ ﻏﻮﻏﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎ ﺍﻭ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺟﻨﮓ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﻧﺪ .ﭘﺲ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ .ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 11ﻭ ﺩﺭ ﺷ ﹺ ﺐ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﻮﻟﺲ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﺭ ﺣﻖ ﻣﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻱ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﻡ ﻧﻴﺰ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻫﻲ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﺪ ،ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻟﻌﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﻧﻜﹸﺸﻨﺪ ،ﻧﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻨﻮﺷﻨﺪ. 13ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﻫﻤ ﹶﻘﺴﻢ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﭼﻬﻞ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 14ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﺰﺩ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺭﻓﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻟﻌﻨﺖ ﺳﺨﺖ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﻧﻜﹸﺸﻴﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﭽﺸﻴﻢ. 15ﭘﺲ ﺍﻵﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺷﻮﺭﺍ ،ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺍﻭ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؛ ﻭ ﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﹸﺸﻴﻢ. 16ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺯﺍﺩﺓ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺍﺯ ﻛﻤﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺍ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻴﺪ. 17ﭘﻮﻟﹸﺲ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﺑﺒﺮ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺒﺮﻱ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﮕﻮﻳﺪ. 18ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭘﻮﻟﺲ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻣﺮﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﺮﺽ ﻛﻨﺪ. 19ﭘﺲ ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﺮﺩ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻲ؟ ﻖ ﺍﻭ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 20ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ :ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻣﺘﹼﻔﻖ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﻱ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺩﺭ ﺣ 21ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻣﻔﺮﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﭼﻬﻞ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻭﻱ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﻨﺪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻴﺎﺷﺎﻣﻨﺪ ﻭ ﺍﻵﻥ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻭﻋﺪﺓ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 22ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺮﺧﹼﺺ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻗﺪﻏﻦ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﮕﻮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺯ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 23ﭘﺲ ﺩﻭﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻧﻴﺰﻩ ﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﺑﺮﻧﺪ؛ 24ﻭ ﻣﺮﻛﺒﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻓﻠﻴﻜﺲ ﻭﺍﻟﻲ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ. 25ﻭ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻧﻮﺷﺖ: 26ﻛﻠﻮﺩﻳﺆﺱ ﺍﻳﺴﻴﺎﺱ ،ﺑﻪ ﻭﺍﻟﻲ ﮔﺮﺍﻣﻲ ﻓﻠﻴﻜﺲ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 27ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻗﺼﺪ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .ﭘﺲ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻢ ،ﭼﻮﻥ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺭﻭﻣﻲ ﺍﺳﺖ. 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻡ. 29ﭘﺲ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻭﻟﻲ ﻫﻴﭻ ﺷﻜﻮﻩ ﺍﻱ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻗﺘﻞ ﻳﺎ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 30ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻗﺼﺪ ﻛﻤﻴﻦ ﺳﺎﺯﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﻣﺪﻋﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﺩﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭﺍﻟﺴﻼﻡ. 31ﭘﺲ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺷﺪﻧﺪ ،ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﹶﺍﹾﻧﺘﻴﭙﺎﺗﺮﻳﺲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 32ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺮﻭﻧﺪ ،ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ.
888
33ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﻟﻲ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 34ﭘﺲ ﻭﺍﻟﻲ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺪﺍﻡ ﻭﻻﻳﺖ ﺍﺳﺖ .ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﻴﻠﻴﻘﻴﻪ ﺍﺳﺖ، 35ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻥ ﻣﺪﻋﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻨﻴﺪ .ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻱ ﻫﻴﺮﻭﺩﻳﺲ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 24 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ ،ﺣﻨﹼﺎﻧﻴﺎﻱ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻭ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺗﺮﺗﻠﺲ ﻧﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﻧﺰﺩ ﻭﺍﻟﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﺗﺮﻟﺲ ﺁﻏﺎﺯ ﺍﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻛﺎﻣﻞ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﻧﺎﺕ ﻋﻈﻴﻤﻪ ﺍﺯ ﺗﺪﺍﺑﻴﺮ ﺗﻮ ﺑﺪﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻱ ﻓﻠﻴﻜﺲ ﮔﺮﺍﻣﻲ، 3ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻤﺎﻝ ﺷﻜﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻳﻢ. 4ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻣ ﹶ ﺼﺪﻉ ﻧﺸﻮﻡ ،ﻣﺴﺘﺪﻋﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻣﺨﺘﺼﺮﹰﺍ ﻋﺮﺽ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻱ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﻣﻔﺴﺪ ﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻤﺔ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﺸﻮﺍﻳﺎﻥ ﺑﺪﻋﺖ ﻧﹶﺼﺎﺭﻱ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻫﻴﻜﻞ ﺭﺍ ﻣﻠﻮﺙ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 7ﻭﻟﻲ ﺍﻳﺴﻴﺎﺱ ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ، 8ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﺪﻋﻴﺎﻧﺶ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ؛ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ. 9ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺘﹼﻔﻖ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 10ﭼﻮﻥ ﻭﺍﻟﻲ ﺑﻪ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺣﺎﻛﻢ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ ،ﺑﻪ ﺧﺸﻨﻮﺩﻱ ﻭﺍﻓﺮ ﺣﺠﺖ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﻓﺘﻢ، 12ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﻳﺎ ﺷﻬﺮ ﻛﻪ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻮﺭﺵ ﺁﻭﺭﻡ. 13ﻭ ﻫﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻵﻥ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 14ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﻋﺖ ﮔﻮﻳﻨﺪ ،ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻣﻌﺘﻘﺪﻡ، 15ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﻭ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 16ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺗﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺿﻤﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻲ ﻟﻐﺰﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻡ. 17ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﺻﺪﻗﺎﺕ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ. ﻥ ﺁﺳﻴﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﻣﻄﻬﺮ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﻳﺎ ﺷﻮﺭﺷﻲ. 18ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎ 19ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﮔﺮ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﺩﻋﺎ ﻛﻨﻨﺪ. 20ﻳﺎ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻫﻞ ﺷﻮﺭﺍ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ، 21ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﻳﻚ ﺳﺨﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺪﺍﻥ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ(. 22ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﻠﻴﻜﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺍﻣﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻥ ﻟﻴﺴﻴﺎﻥ ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻣﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 23ﭘﺲ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺖ ﻭ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺍﻭ ﻣﻨﻊ ﻧﻜﻨﺪ. 24ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﭼﻨﺪ ﻓﻠﻴﻜﺲ ﺑﺎ ﺯﻭﺟﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺳﻼ ﻛﻪ ﺯﻧﻲ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﺑﻮﺩ ،ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻨﻴﺪ. 25ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎﺭﻱ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺧﻄﺎﺏ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻓﻠﻴﻜﺲ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﺮﻭ ﻭ ﻓﺮﺻﺖ ﻛﻨﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ). 26ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻘﺪﻱ ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻜﺮﺭﺍﹰ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 27ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ،ﭘﻮﺭﻛﻴﺆﺱ ﻓﺴﺘﻮﺱ ،ﺧﻠﻴﻔﺔ ﻭﻻﻳﺖ ﻓﻠﻴﻜﺲ ﺷﺪ ﻭ ﻓﻠﻴﻜﺲ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩ ﻣﻨﹼﺖ ﻧﻬﺪ ،ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮔﺬﺍﺷﺖ. 25 1ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻓﺴﺘﻮﺱ ﺑﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﻓﺖ. 2ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺮ ﭘﻮﻟﺲ ﺍﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ، 3ﻣﻨﹼﺘﻲ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻜﺸﻨﺪ. 4ﺍﻣﺎ ﻓﺴﺘﻮﺱ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﻭﺩ. 5ﻭ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﺩﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 6ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ.
889
7ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ،ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺑﻪ ﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺷﻜﺎﻳﺘﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 8ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﻫﻴﭻ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ. 9ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻓﺴﺘﻮﺱ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩ ﻣﹼﻨﺖ ﻧﻬﺪ ،ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﭘﻮﻟﹸﺲ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻳﻲ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺣﻜﻢ ﺷﻮﺩ؟ 10ﭘﻮﻟﹸﺲ ﮔﻔﺖ :ﺩﺭ ﻣﺤﺎﻛﻤﺔ ﻗﻴﺼﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﺎﻛﻤﺔ ﻣﻦ ﺑﺸﻮﺩ .ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩ ﻫﻴﭻ ﻇﻠﻤﻲ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ. 11ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻇﻠﻤﻲ ﻳﺎ ﻋﻤﻠﻲ ﻣﻮﺳﺘﻮﺟﺐ ﻗﺘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻥ ﺩﺭﻳﻎ ﻧﺪﺍﺭﻡ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻜﺎﻳﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﺍﺻﻠﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﭙﺎﺭﺩ .ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﺭﻓﻊ ﺩﻋﻮﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 12ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺴﺘﻮﺱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺷﻮﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﺭﻓﻊ ﺩﻋﻮﻱ ﻛﺮﺩﻱ؟ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﻴﺼﺮ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﻓﺖ؟ 13ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﻭﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﭼﻨﺪ ،ﺍﹶﻏﺮﻳﭙﺎﺱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﺑﺮﻧﻴﻜﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺤﻴﺖ ﻓﹶﺴﺘﻮﺱ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻓﹶﺴﺘﻮﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻣﻘﺪﻣﺔ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺩﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻠﻴﻜﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ، 15ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻡ ،ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻳﻬﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺷﻮﺩ. 16ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺭﻭﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺳﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﺴﭙﺎﺭﻧﺪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺪﻋﻲ ﻋﻠﻴﻪ ،ﻣﺪﻋﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺻﺖ ﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺩﻋﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻮﻳﺪ. 17ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 18ﻭ ﻣﺪﻋﻴﺎﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻡ ﻫﻴﭻ ﺍﺩﻋﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ. ﻖ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 19ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﻱ ﭼﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺬﻫﺐ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣ ﻚ ﺩﺍﺷﺘﻢ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮﻭﻱ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻓﻴﺼﻞ ﭘﺬﻳﺮﺩ؟ 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺷ 21ﻭﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﻓﻊ ﺩﻋﻮﻱ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺍﻭﻏﺴﻄﺲ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﻴﺼﺮ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 22ﺍﻏﺮﻳﭙﺎﺱ ﺑﻪ ﻓﺴﺘﻮﺱ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻡ .ﮔﻔﺖ :ﻓﺮﺩﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﻨﻴﺪ. 23ﭘﺲ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺍﻏﺮﻳﭙﺎﺱ ﻭ ﺑﺮﻧﻴﻜﻲ ﺑﺎ ﺣﺸﻤﺘﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﺍﻻﺳﺘﻤﺎﻉ ﺑﺎ ﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻓﺴﺘﻮﺱ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 24ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺴﺘﻮﺱ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺍﻏﺮﻳﭙﺎﺱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻭ ﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻳﻬﻮﺩ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻨﺪ. 25ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﻋﻤﻠﻲ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻗﺘﻞ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻏﺴﻄﺲ ﺭﻓﻊ ﺩﻋﻮﻱ ﻛﺮﺩ ،ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ. 26ﻭ ﭼﻮﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﮔﺎﺭ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺩﺍﺭﻡ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻋﻠﻲ ﺍﻟﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺍﻏﺮﻳﭙﺎﺱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﻭﺭﻡ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻔﺤﺺ ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰﻱ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻨﮕﺎﺭﻡ. 27ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﺧﻼﻑ ﻋﻘﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﻭ ﺷﻜﺎﻳﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭﺳﺖ ﻣﻌﺮﻭﺽ ﻧﺪﺍﺭﻡ. 26 1ﺍﻏﺮﻳﭙﺎﺱ ﺑﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺧﺼﹼﻲ ﻛﻪ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻲ. ﭘﺲ ﭘﻮﻟﺲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺣﺠﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ 2ﻛﻪ ﺍﻱ ﺍﻏﺮﻳﭙﺎﺱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺣﺠﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻫﻤﻪ ﺷﻜﺎﻳﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 3ﺧﺼﻮﺻﹰﺎ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺭﺳﻮﻡ ﻭ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻳﻬﻮﺩ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﺪﻋﻲ ﺁﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﻱ. 4ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺴﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻡ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻬﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ 5ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﭘﺎﺭﺳﺎﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮﻗﺔ ﺩﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻳﺴﻲ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ. 6ﻭ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻣﺎ ﺩﺍﺩ ،ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 7ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺒﻂ ﻣﺎ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺠ ﺪ ﻭ ﺟﻬﺪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﺤﺾ ﺍﻣﻴﺪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻫﻤﻴﻦ ﻭﻋﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻣﻴﺪ .ﺍﻱ ﺍﻏﺮﻳﭙﺎﺱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﻳﻬﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 8ﺷﻤﺎ ﭼﺮﺍ ﻣﺤﺎﻝ ﻣﻲ ﭘﻨﺪﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ؟ 9ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺮﻱ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ، 10ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻫﻢ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺣﺒﺲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﺘﻨﺪ ،ﺩﺭ ﻓﺘﻮﺍ ﺷﺮﻳﻚ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ. 11ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﺣﻤﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﻔﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺗﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺑﻌﻴﺪ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ.
890
12ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ، 13ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ،ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﺮ ﻧﻮﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻳﺪﻡ ،ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﻣﻦ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻳﻢ ﺗﺎﺑﻴﺪ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻳﻢ ،ﻫﺎﺗﻔﻲ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ: 15ﻣﻦ ﻋﻴﺴﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺟﻔﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ. 16ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﺮ ﭘﺎ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺎﺩﻡ ﻭ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻘﺮﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. 17ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ، 18ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﻲ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻇﻠﻤﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺕ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺛﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ?. 19ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﻱ ﺍﻏﺮﻳﭙﺎﺱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻧﻮﺭﺯﻳﻢ. 20ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻣﺸﻖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﺯ ﻭ ﺑﻮﻡ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻻﻳﻘﺔ ﺗﻮﺑﻪ ﺭﺍﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 21ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻳﻬﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻗﺼﺪ ﻗﺘﻞ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 22ﺍﻣﺎﺍﺯ ﺧﺪﺍﺍﻋﺎﻧﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺗﺎﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ، 23ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﻧﻮﺑﺮ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ،ﻗﻮﻡ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﺪ(. 24ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ،ﺣﺠﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻓﺴﺘﻮﺱ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﻮﻟﺲ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻫﺴﺘﻲ! ﻛﺜﺮﺕ ﻋﻠﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ! 25ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻓﺴﺘﻮﺱ ﮔﺮﺍﻣﻲ ،ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﻳﻘﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻴﺴﺖ، ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﺪ. 27ﺍﻱ ﻏﺮﻳﭙﺎﺱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻱ؟ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻱ! 28ﺍﻏﺮﻳﭙﺎﺱ ﺑﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻗﻠﻴﻞ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﻴﺤﻲ ﺑﮕﺮﺩﻡ؟ 29ﭘﻮﻟﺲ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻠﻴﻞ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻛﺜﻴﺮ ،ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﻠﻜﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺨﺎﺻﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﮔﺮﺩﻧﺪ ،ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ! 30ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ ﻭﺍﻟﻲ ﻭ ﺑﺮﻧﻴﻜﻲ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺠﻠﺴﻴﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ، 31ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻫﻴﭻ ﻋﻤﻠﻲ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻗﺘﻞ ﻳﺎ ﺣﺒﺲ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 32ﻭ ﺍﻏﺮﻳﭙﺎﺱ ﺑﻪ ﻓﺴﺘﻮﺱ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﺭﻓﻊ ﺩﻋﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻤﻜﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ(. 27 1ﭼﻮﻥ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻄﺎﻟﻴﺎ ﺑﺮﻭﻳﻢ ،ﭘﻮﻟﺲ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﻏﺴﻄﺲ ﻛﻪ ﻳﻮﻟﻴﻮﺱ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ. 2ﻭ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺍﺩﺭﺍﻣﻴﻨﺘﻲ ﻛﻪ ﻋﺎﺯﻡ ﺑﻨﺎﺩﺭ ﺁﺳﻴﺎ ﺑﻮﺩ ،ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺍﺭﺳﺘﺨﺮﺱ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﺍﺯ ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻲ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ. 3ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺻﻴﺪﻭﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﻭ ﻳﻮﻟﻴﻮﺱ ﺑﺎ ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻼﻃﻔﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺟﺰﺕ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻳﺎﺑﺪ. 4ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻗﭙﺮﺱ ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺩ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮﺩ. 5ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻛﻨﺎﺭ ﻗﻴﻠﻴﻘﻴﻪ ﻭ ﭘﻤﻔﻠﻴﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻴﺮﺍﻱ ﻟﻴﻜﻴﻪ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﻲ ﺍﺳﻜﻨﺪﺭﻳﻪ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻄﺎﻟﻴﺎ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩ. 6ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﻛﺸﺘ ﹺ 7ﻭ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺁﻫﺴﺘﮕﻲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻗﻨﻴﺪﺱ ﺑﻪ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻛﺮﻳﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺳﻠﻤﻮﻧﻲ ﺭﺍﻧﺪﻳﻢ، 8ﻭ ﺑﻪ ﺩﺷﻮﺍﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺎﺩﺭ ﺣﺴﻨﻪ ﻣﺴﻤﻲ ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺎﺋﻴﻪ ﺍﺳﺖ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻨﻘﻀﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﺳﻔﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺧﻄﺮﻧﺎﻙ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺎﻡ ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ، 10ﭘﻮﻟﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ،ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺿﺮﺭ ﻭ ﺧﺴﺮﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﺪﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ. 11ﻭ ﻟﻲ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﻧﺎﺧﺪﺍ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﭘﻮﻟﺲ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺑﻨﺪﺭ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﻧﺪ ،ﺍﻛﺜﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻘﻞ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺷﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻴﻨﻴﻜﺲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺑﻨﺪﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺮﻳﺖ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻣﻐﺮﺏ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻭ ﻣﻐﺮﺏ ﺷﻤﺎﻟﻲ.
891
13ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺴﻴﻢ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻭﺯﻳﺪﻥ ﮔﺮﻓﺖ ،ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﻟﻨﮕﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﻛﺮﻳﺖ ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ. 14ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺩﻱ ﺷﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻭﺭﻛﻠﻴﺪﻭﻥ ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻨﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻱ ﺁﻥ ﺯﺩﻥ ﮔﺮﻓﺖ. 15ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﺎﺩ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻧﻬﺎﺩ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﻲ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻳﻢ. 16ﭘﺲ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻛﻠﻮﺩﻱ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺷﻮﺍﺭﻱ ﺯﻭﺭﻕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺒﺾ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ. 17ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻣﻌﻮﻧﺎﺕ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻛﻤﺮ ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻳﮕﺰﺍﺭ ﺳﻴﺮﺗﺲ ﻓﺮﻭ ﺭﻭﻧﺪ ،ﺣﺒﺎﻝ ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 18ﻭ ﭼﻮﻥ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ،ﺑﺎﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ. 19ﻭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺁﻻﺕ ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻴﻢ. 20ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻧﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ. 21ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ،ﭘﻮﻟﺲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ،ﻧﺨﺴﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﻛﺮﻳﺖ ﻧﻘﻞ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺿﺮﺭ ﻭ ﺧﺴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻴﺪ. 22ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺿﺮﺭﻱ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ. 23ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺵ ،ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ، 24ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﭘﻮﻟﺲ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﻴﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻱ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍ ﻫﻤﺔ ﻫﻤﺴﻔﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 25ﭘﺲ ﺍﻱ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ،ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ: 26ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﻴﻔﺘﻴﻢ. 27ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺍﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﻢ ،ﺩﺭ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﻣﻠﹼﺎﺣﺎﻥ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺸﻜﻲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ. 28ﭘﺲ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻴﺴﺖ ﻗﺎﻣﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ .ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﺎﺯ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﻛﺮﺩﻩ ،ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﻗﺎﻣﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 29ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻴﻔﺘﻴﻢ ،ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻛﺸﺘﻲ ﭼﻬﺎﺭ ﻟﻨﮕﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺗﻤﻨﹼﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺷﻮﺩ. 30ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﻠﹼﺎﺣﺎﻥ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻲ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺯﻭﺭﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻟﻨﮕﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻜﺸﻨﺪ، 31ﭘﻮﻟﺲ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﻭ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ ،ﻧﺠﺎﺕ ﺷﻤﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 32ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺯﻭﺭﻕ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻩ ،ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻔﺘﺪ . 33ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ،ﭘﻮﻟﺲ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ .ﭘﺲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻳﺪ. 34ﭘﺲ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎﻱ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻏﺬﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﻓﻴﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﻳﻲ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻫﻴﭻ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 35ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﮔﻔﺖ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺭﺩﻥ ﮔﺮﻓﺖ. ﻱ ﺩﻝ ﮔﺸﺘﻪ ﻧﻴﺰ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 36ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﻗﻮ 37ﻭ ﺟﻤﻠﹼﻪ ﻧﻔﻮﺱ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻲ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺷﺶ ﺑﻮﺩﻳﻢ. 38ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻏﺬﺍ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ ،ﮔﻨﺪﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﻳﺨﺘﻪ ،ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﺳﺒﻚ ﻛﺮﺩﻧﺪ . 39ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ،ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﺧﻠﻴﺠﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻃﻲ ﺍﻱ ﺩﺍﺷﺖ .ﭘﺲ ﺭﺃﻱ ﺯﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺷﻮﺩ ،ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﻨﺪ. 40ﻭ ﺑﻨﺪ ﻟﻨﮕﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺳﻜﹼﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻭ ﺑﺎﺩﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺩ ﮔﺸﺎﺩﻩ ،ﺭﺍﻩ ﺳﺎﺣﻞ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 41ﺍﻣﺎ ﻛﺸﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻊ ﺑﺤﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﺏ ﺭﺍﻧﺪﻩ ،ﻣﻘﺪﻡ ﺁﻥ ﻓﺮﻭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﻣﺆﺧﹼﺮﺵ ﺍﺯ ﻟﻄﻤﺔ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ. 42ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﻗﺼﺪ ﻗﺘﻞ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﺴﻲ ﺷﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﺮﻳﺰﺩ. 43ﻟﻴﻜﻦ ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﻨﺎﻭﺭﻱ ﺩﺍﻧﺪ ،ﻧﺨﺴﺖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 44ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻬﺎ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺑﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻛﺸﺘﻲ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻲ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. 28 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻣﻠﻴﻄﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ. 2ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺮﺑﺮﻱ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﻣﻼﻃﻔﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺳﺮﻣﺎ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ،ﻫﻤﺔ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ. 3ﭼﻮﻥ ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻘﺪﺍﺭﻱ ﻫﻴﺰﻡ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﻣﻲ ﻧﻬﺎﺩ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺣﺮﺍﺭﺕ ،ﺍﻓﻌﻲ ﺍﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﺮ ﺩﺳﺘﺶ ﭼﺴﺒﻴﺪ.
892
ﻚ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ،ﺧﻮﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺳﺖ ،ﻋﺪﻝ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺯﻳﺴﺖ 4ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺑﺮﻳﺎﻥ ﺟﺎﻧﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻼﺷ ﻛﻨﺪ. 5ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺟﺎﻧﻮﺭ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ،ﻫﻴﭻ ﺿﺮﺭ ﻧﻴﺎﻓﺖ. 6ﭘﺲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺁﻣﺎﺱ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﻣﻐﺘ ﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻤﻴﺮﺩ .ﻭﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺿﺮﺭﻱ ﺑﺪﻭ ﻧﺮﺳﻴﺪ ،ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻮﺍﺣﻲ ،ﺍﻣﻼﻙ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻛﻪ ﭘﻮﺑﻠﻴﻮﺱ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ،ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 8ﺍﺯ ﻗﻀﺎ ﭘﺪﺭ ﭘﻮﺑﻠﻴﻮﺱ ﺭﺍ ﺭﻧﺞ ﺗﺐ ﻭ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﭘﻮﻟﺲ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ،ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﻳﻀﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 10ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﻢ ،ﺁﻧﭽﻪ ﻻﺯﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 11ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺍﺳﻜﻨﺪﺭﻳﻪ ﻛﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺟﻮﺯﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻳﻢ. 12ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻛﻮﺱ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ. 13ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻭﺭ ﺯﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺭﻳﻐﻴﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺩ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻭﺯﻳﺪﻩ ،ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﭘﻮﻃﻴﻮﻟﻲ ﺷﺪﻳﻢ. 14ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺣﺴﺐ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺭﻭﻡ ﺁﻣﺪﻳﻢ. 15ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ ﻥ ﺁﻧﺠﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻣﺎ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻓﻮﺭﻥ ﺍﭘﻴﻮﺱ ﻭ ﺳﻪ ﺩﻛﺎﻥ .ﻭ ﭘﻮﻟﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻧﻤﻮﺩ، ﻱ ﺩﻝ ﮔﺸﺖ. ﻗﻮ 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﻡ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ،ﻳﻮﺯﺑﺎﺷﻲ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﺧﺎﺻﹼﻪ ﺳﭙﺮﺩ .ﺍﻣﺎ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻤﺎﻧﺪ . 17ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ،ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ ،ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻋﻤﻠﻲ ﺧﻼﻑ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺭﺳﻮﻡ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻭﺑﺪﻡ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺭﻭﻣﻴﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ. 18ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻔﺤﺺ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻋﻠﹼﺖ ﻗﺘﻞ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﻨﺪ. 19ﻭﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﺭﻓﻊ ﺩﻋﻮﻱ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﻢ. 20ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺑﺪﻳﻦ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ. 21ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻭ ﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ .ﺧﺒﺮﻱ ﻳﺎ ﺳﺨﻦ ﺑﺪﻱ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 22ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ. 23ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺷﺮﺡ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﻮﺳﻲ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻗﺎﻣﺔ ﺣﺠﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. 24ﭘﺲ ﺑﻌﻀﻲ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ. 25ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻌﺎﺭﺿﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺑﻪ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﻧﺒﻲ ﺑﻪ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻣﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ، 26ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻭ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ؛ 27ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻝ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻏﻠﻴﻆ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻢ. 28ﭘﺲ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪ(. 29ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺒﺎﺣﺜﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 30ﭘﻮﻟﺲ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ. ﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ . 31ﻭ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴ ﹺ
893
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻪ ﺭﻭﻣﻴﺎﻥ 1 1ﭘﻮﻟﺲ ،ﻏﻼﻡ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺟﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺧﺪﺍ، 2ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﹰﺎ ﻭﻋﺪﺓ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ ﻣﻘﺪﺳﻪ، 3ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺘﻮﻟﹼﺪ ﺷﺪ، 4ﻭ ﺑﺤﺴﺐ ﺭﻭﺡ ﻗﺪﻭﺳ ﻴ ﹾ ﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ، 5ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﻴﺾ ﻭ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ، 6ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﺓ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻴﺪ، 7ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﻡ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻘﺪﺳﻴﺪ ،ﻓﻴﺾ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ. 8ﺍﻭﻝ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻫﻤﮕﻲ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ 9ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﭘﺴﺮﺵ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻣﺮﺍ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ، 10ﻭ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺩﺭ ﺩﻋﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻵﻥ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺗﺎ ﻧﻌﻤﺘﻲ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﮕﺮﺩﻳﺪ، 12ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻳﺎﺑﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ. 13ﻟﻜﻦ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻜﺮﺭﹰﺍ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺁﻣﺪﻥ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﺛﻤﺮﻱ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﻨﻢ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺑ ﺮﺑﹺﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺣﻜﻤﺎ ﻭ ﺟﻬﻼ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﺪﻳﻮﻧﻢ. 15ﭘﺲ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻘﺪﺭ ﻃﺎﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺘﻌﺪﻡ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﻡ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﻫﻢ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻗﻮﺕ ﺧﺪﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺍﻭﻝ ﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ، 17ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﺪﺍ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺯﻳﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺩﻳﻨﻲ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻲ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 19ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺷﻨﺎﺧﺖ ،ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳ ﺮﻣﺪﻱ ﻭ ﺍﹸﻟﻮﻫﻴﺘﺶ ﺍﺯ ﺣﻴﻦ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﺬﺭﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﺎﺩﻳﺪﺓ ﺍﻭ ﻳﻌﻨﻲ ﻗﻮﺕ 21ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻭﻟﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﺷﻜﺮ ﻭ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺩﻝ ﺑﻲ ﻓﻬﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﮔﺸﺖ. 22ﺍﺩﻋﺎﻱ ﺣﻜﻤﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺣﻤﻖ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 23ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻱ ﻏﻴﺮﻓﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﺎﻧﻲ ﻭ ﻃﻴﻮﺭ ﻭ ﺑﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 24ﻟﻬﺬﺍ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺩﻝ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﭘﺎﻛﻲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺳﺎﺯﻧﺪ، ﻖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﺒﺪﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺧﺎﻟﻘﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺍﺳﺖ .ﺁﻣﻴﻦ. 25ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣ 26ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻮﺳﻬﺎﻱ ﺧﺒﺎﺛﺖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻧﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻋﻤﻞ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻼﻑ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺍﺳﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 27ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻫﻢ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ .ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﻣﺮﺩ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺯﺷﺖ ﺷﺪﻩ ،ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 28ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺶ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 29ﻣﻤﻠﻮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭ ﻃﻤﻊ ﻭ ﺧﺒﺎﺛﺖ؛ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺣﺴﺪ ﻭ ﻗﺘﻞ ﻭ ﺟﺪﺍﻝ ﻭ ﻣﻜﺮ ﻭ ﺑﺪﺧﻮﻳﻲ؛ 30ﻏﻤﺎﺯﺍﻥ ﻭ ﻏﻴﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﻻﻓﺰﻧﺎﻥ ﻭ ﻣ ﺒﺪﻋﺎﻥ ﺷ ﺮ ﻭ ﻧﺎﻣﻄﻴﻌﺎﻥ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ؛ 31ﺑﻲ ﻓﻬﻢ ﻭ ﺑﻲ ﻭﻓﺎ ﻭ ﺑﻲ ﺍﻟﻔﺖ ﻭ ﺑﻲ ﺭﺣﻢ. 32ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻣﻮﺕ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺵ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ . 2 1ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻱ ﺁﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﻋﺬﺭﻱ ﻧﺪﺍﺭﻱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﻓﺘﻮﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ، ﻫﻤﺎﻥ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻱ. ﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺮ ﺣ 2ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎ ﻖ ﺍﺳﺖ.
894
ﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻱ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺣﻜﻢ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﺳﺖ؟ 3ﭘﺲ ﺍﻱ ﺁﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎ 4ﻳﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺣﻠﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻱ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ؟ 5ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻗﺴﺎﻭﺕ ﻭ ﺩﻝ ﻧﺎﺗﻮﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ،ﻏﻀﺐ ﺭﺍ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻏﻀﺐ ﻭ ﻇﻬﻮﺭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻋﺎﺩﻻﻧﺔ ﺧﺪﺍ 6ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﺟﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ: 7ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﻜﻮ ﻃﺎﻟﺐ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻭ ﺑﻘﺎﻳﻨﺪ ،ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ؛ 8ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺗﻌﺼﹼﺐ ﻛﻪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻀﺐ 9ﻭ ﻋﺬﺍﺏ ﻭ ﺿﻴﻖ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻧﹶﻔﹾﺲ ﺑﺸﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺑﺪﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻭﻝ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺑﺮ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ؛ 10ﻟﻜﻦ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭ ،ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﻧﻴﺰ . 11ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻱ ﻧﻴﺴﺖ، 12ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﻲ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺰ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 13ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻋﺎﺩﻝ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎ 14ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺠﺎ ﺁﺭﻧﺪ ،ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ، 15ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺿﻤﻴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﮔﻮﺍﻫﻲ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻳﺎ ﻣﺬﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﻋﺬﺭ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ، 16ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺯﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻪ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻦ. 17ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺑﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ، 18ﻭ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺍﻓﻀﻞ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺰﻳﻨﻲ، 19ﻭ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻫﺎﺩﻱ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﺭ ﻇﻠﻤﺘﻴﺎﻥ 20ﻭ ﻣﺆﺩﺏ ﺟﺎﻫﻼﻥ ﻭ ﻣﻌﻠﹼﻢ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻱ، 21ﭘﺲ ﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻴﺪﻫﻲ ،ﭼﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﻧﻤﻲ ﺁﻣﻮﺯﻱ؟ ﻭ ﻭﻋﻆ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺯﺩﻱ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﺯﺩﻱ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ؟
22ﻭ ﺍﺯ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﻧﻬﻲ ﻣﻴﻜﻨﻲ ،ﺁﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﺯﺍﻧﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺘﻬﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻱ ،ﺁﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﺒﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ؟ 23ﻭ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ؟ 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻔﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ، 25ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺘﻨﻪ ﺳﻮﺩﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻲ .ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﺎﻳﻲ ،ﺧﺘﻨﺔ ﺗﻮ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﻲ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 26ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﻲ ،ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺁﻳﺎ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﻲ ﺍﻭ ﺧﺘﻨﻪ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ؟ ﻲ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﺭﺩ ،ﺣﻜﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻛﺘﺐ ﻭ ﺧﺘﻨﻪ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ. 27ﻭ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧ ﹺ 28ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ ،ﻳﻬﻮﺩﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺘﻨﻪ ﻧﻲ. 29ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻬﻮﺩ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺧﺘﻨﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﻗﻠﺒﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﻑ ﻛﻪ ﻣﺪﺡ ﺁﻥ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﺳﺖ. 3 1ﭘﺲ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﻳﻬﻮﺩ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺧﺘﻨﻪ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ؟ 2ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﻬﺖ؛ ﺍﻭﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؟ ﺼﺪﻕ ﺷﻮﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﻲ. 4ﺣﺎﺷﺎ! ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ :ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣ ﹶ 5ﻟﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﺎ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﻇﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻏﻀﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ ﺑﻄﻮﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ. 6ﺣﺎﺷﺎ! ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺪﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ؟ ﻲ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺣﻜﻢ ﺷﻮﺩ؟ 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻦ ،ﺭﺍﺳﺘ ﹺ 8ﻭ ﭼﺮﺍ ﻧﮕﻮﻳﻴﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺍﻓﺘﺮﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ ،ﺑﺪﻱ ﺑﻜﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮﺩ؟ ﻛﻪ ﻗﺼﺎﺹ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﺳﺖ. 9ﭘﺲ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﺩﺍﺭﻳﻢ؟ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ! ﺯﻳﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺩﻋﺎ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻧﺪ. 10ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻋﺎﺩﻝ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﻧﻲ. 11ﻛﺴﻲ ﻓﻬﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻛﺴﻲ ﻃﺎﻟﺐ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ.
895
12ﻫﻤﻪ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻭ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﻧﻲ. 13ﮔﻠﻮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﺭ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ .ﺯﻫﺮ ﻣﺎﺭ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ، 14ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻟﻌﻨﺖ ﻭ ﺗﻠﺨﻲ ﺍﺳﺖ. 15ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 16ﻫﻼﻛﺖ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ، 17ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 18ﺧﺪﺍ ﺗﺮﺳﻲ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ. 19ﺍﻵﻥ ﺁﮔﺎﻩ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻄﺎﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺩﻫﺎﻧﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﺎﻟﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺼﺎﺹ ﺧﺪﺍ ﺁﻳﻨﺪ. 20ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻫﻴﭻ ﺑﺸﺮﻱ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﻟﻜﻦ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ،ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﺪﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ؛ 22ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻭ ﻛ ﹼ ﻞ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻧﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺗﻔﺎﻭﺗﻲ ﻧﻴﺴﺖ، 23ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍ ﻗﺎﺻﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ، 24ﻭ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺍﻭ ﻣﺠﺎﻧﹰﺎ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﺁﻥ ﻓﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ. 25ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻛﻔﹼﺎﺭﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﺔ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﺔ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻓﺮﻭﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﺳﺎﺑﻖ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺗﺤﻤﻞ ﺧﺪﺍ، 26ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ ،ﺗﺎ ﺍﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺎﺭﺩ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 27ﭘﺲ ﺟﺎﻱ ﻓﺨﺮ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ! ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﺷﺮﻳﻌﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﻋﻤﺎﻝ؟ ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ. 28ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﺮﻳﻌﺖ ،ﻣﺤﺾ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 29ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﻓﻘﻂ؟ ﻣﮕﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺳﺖ. 30ﺯﻳﺮﺍ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺧﺘﻨﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ،ﻭ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 31ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﻢ؟ ﺣﺎﺷﺎ! ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ. 4 1ﭘﺲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺤﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﻳﺎﻓﺖ؟ 2ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺟﺎﻱ ﻓﺨﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺘﺎﺏ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ؟ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺷﺪ. 4ﻟﻜﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺰﺩﺵ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻓﻴﺾ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻃﻠﺐ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 5ﻭ ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺩﻳﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﺎﺩﻝ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 6ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ: 7ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻄﺎﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ.؛ 8ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻧﻔﺮﻣﺎﻳﺪ(. 9ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﺧﺘﻨﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻣﺎﻥ ﻧﻴﺰ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﮔﺸﺖ. 10ﭘﺲ ﺩﺭ ﭼﻪ ﺣﺎﻝ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺷﺪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺘﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻣﻲ؟ ﺩﺭ ﺧﺘﻨﻪ ﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻣﻲ؛ 11ﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﺧﺘﻨﻪ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﻬﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺗﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺔ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﭘﺪﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺷﻮﺩ؛ 12ﻭ ﭘﺪﺭ ﺍﻫﻞ ﺧﺘﻨﻪ ﻧﻴﺰ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺨﺘﻮﻣﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺎﻟﻚ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺮ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﻲ ﺩﺍﺷﺖ . 13ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻭ ،ﻭﻋﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻭﺍﺭﺙ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﺸﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﻫﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭﺍﺭﺙ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺑﺎﻃﻞ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﻏﻀﺐ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ. ﺺ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺷﺮﻋﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ 16ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﺤﺾ ﻓﻴﺾ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﮕﻲ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺷﻮﺩ ﻧﻪ ﻣﺨﺘ ﹼ ﭘﺪﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ،
896
17ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺪﺭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ،ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ؛ 18ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪﻱ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﭘﺪﺭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ )ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ). 19ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻛﻢ ﻗﻮﺕ ﻧﺸﺪﻩ ،ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻗﺮﻳﺐ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺣﻢ ﻣﺮﺩﺓ ﺳﺎﺭﻩ. 20ﻭ ﺩﺭ ﻭﻋﺪﺓ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﺷﻚ ﻧﻨﻤﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻗﻮﻱ ﺍﻻﻳﻤﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ، 21ﻭ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻓﺎﻱ ﻭﻋﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ. 22ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺷﺪ. 23ﻭﻟﻜﻦ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺷﺪ ،ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻓﻘﻂ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ، 24ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ، 25ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﺪﻥ ﻣﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪ. 5 1ﭘﺲ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻳﻢ ،ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ، 2ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﺍﻭ ﺩﺧﻮﻝ ﻧﻴﺰ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓﻴﻀﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 3ﻭ ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺘﻬﺎ ﻫﻢ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺻﺒﺮ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، 4ﻭ ﺻﺒﺮ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺍﻣﻴﺪ ﺭﺍ. 5ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺮﻣﺴﺎﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﺷﺪ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ،ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻲ ﺩﻳﻨﺎﻥ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻌﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺨﺺ ﻋﺎﺩﻝ ﻛﺴﻲ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺮﺩ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺰ ﺟﺮﺃﺕ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮﺩ. 8ﻟﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺎ ﻣﺮﺩ. 9ﭘﺲ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻵﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻳﻢ ،ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﻣﺮﮒ ﭘﺴﺮﺵ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﺢ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻳﻢ ،ﭘﺲ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺻﻠﺢ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ. 11ﻭ ﻧﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﺍﻭ ﺍﻵﻥ ﺻﻠﺢ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ . 12ﻟﻬﺬﺍ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﻳﻚ ﺁﺩﻡ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻮﺕ؛ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﻮﺕ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﻡ ﻃﺎﺭﻱ ﮔﺸﺖ ،ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ،ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻟﻜﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺴﺖ. 14ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﺗﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻮﺕ ﺗﺴﻠﹼﻂ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺜﺎﻝ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺁﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﻤﻮﻧﺔ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﻧﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻄﺎ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻧﻌﻤﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻄﺎﻱ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻣﺮﺩﻧﺪ ،ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺁﻥ ﺑﺨﺸﺸﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﻳﻚ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 16ﻭ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺳﺮ ﺯﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺨﺸﺶ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺣﻜﻢ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺼﺎﺹ ﻟﻜﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺍﺯ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺳﻴﺪ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻄﺎﻱ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻭ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ ﺁﻥ ﻳﻚ ﻣﻮﺕ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ ،ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲ ﻓﻴﺾ ﻭ ﺑﺨﺸﺶ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺣﻴﺎﺕ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻳﻚ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ. 18ﭘﺲ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺧﻄﺎ ﺣﻜﻢ ﺷﺪ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺼﺎﺹ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﺨﺸﺶ ﺷﺪ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺣﻴﺎﺕ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻋﺎﺩﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 20ﺍﻣﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺧﻄﺎ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ .ﻟﻜﻦ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﮔﺸﺖ ،ﻓﻴﺾ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 21ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻮﺕ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻓﻴﺾ ﻧﻴﺰ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ. 6 1ﭘﺲ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ ﺗﺎ ﻓﻴﺾ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﮔﺮﺩﺩ؟ 2ﺣﺎﺷﺎ! ﻣﺎﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺮﺩﻳﻢ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻨﻴﻢ؟ 3ﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ،ﺩﺭ ﻣﻮﺕ ﺍﻭ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ؟ 4ﭘﺲ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺕ ﺍﻭ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﻓﻦ ﺷﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﭘﺪﺭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺗﺎﺯﮔﻲ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ.
897
5ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﻮﺕ ﺍﻭ ﻣﺘﹼﺤﺪ ﮔﺸﺘﻴﻢ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻭﻱ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﻬﻨﺔ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺟﺴﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻌﺪﻭﻡ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﻜﻨﻴﻢ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ،ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺒﺮﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺮﺩﻳﻢ ،ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺯﻳﺴﺖ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﻣﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺕ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﹼﻄﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮﺩ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺯﻳﺴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 11ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻧﮕﺎﺭﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺯﻧﺪﻩ. 12ﭘﺲ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻓﺎﻧﻲ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻧﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻮﺳﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ، 13ﻭ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺴﭙﺎﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺁﻻﺕ ﻧﺎﺩﺭﺳﺘﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺁﻻﺕ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺯﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻳﺮ ﻓﻴﺾ. 15ﭘﺲ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻜﻨﻴﻢ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻳﺮ ﻓﻴﺾ؟ ﺣﺎﺷﺎ! 16ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻛﺴﻲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺁﻧﻜﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻨﺪﻩ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﮒ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ. 17ﺍﻣﺎ ﺷﻜﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﺍﺯ ﺩﻝ ،ﻣﻄﻴﻊ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ. 18ﻭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﺪﻩ ،ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻳﺪ. 19ﺑﻄﻮﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺿﻌﻒ ﺟﺴﻢ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﭙﺮﺩﻳﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻵﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﺑﺴﭙﺎﺭﻳﺪ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﺪ. 21ﭘﺲ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﭼﻪ ﺛﻤﺮ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻮﺕ ﺍﺳﺖ؟ ﺖ ﺁﻥ ،ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺍﺳﺖ. 22ﺍﻣﺎ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﺛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﻗﺒ 23ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺰﺩ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻮﺕ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ. 7 1ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ )ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺎﺭﻓﻴﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ( ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﺩﺍﺭﺩ؟ 2ﺯﻳﺮﺍ ﺯﻥ ﻣﻨﻜﻮﺣﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪ ﺷﻮﻫ ﹺﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌ ﺖ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﻮﺩ. 3ﭘﺲ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺣﻴﺎﺕ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﺩ ،ﺯﺍﻧﻴﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﻟﻜﻦ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺑﻤﻴﺮﺩ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺁﺯﺍﺩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺯﺍﻧﻴﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﻥ ﻣﻦ ،ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﺟﺴﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪﻳﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻳﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﺗﺎ 4ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﺍ ﺛﻤﺮ ﺁﻭﺭﻳﻢ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﻫﻮﺳﻬﺎﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﻮﺕ ﺛﻤﺮ ﺁﻭﺭﻳﻢ. 6ﺍﻣﺎ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻣﺮﺩﻳﻢ ،ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﺪﻳﻢ ،ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺯﮔﻲ ﺭﻭﺡ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻛﹸﻬﻨﮕﻲ ﺣﺮﻑ. 7ﭘﺲ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺣﺎﺷﺎ! ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻴﻢ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻬﻮﺕ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ،ﺍﮔﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻃﻤﻊ ﻣﻮﺭﺯ. 8ﻟﻜﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺯ ﺣﻜﻢ ﻓﺮﺻﺖ ﺟﺴﺘﻪ ،ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﻃﻤﻊ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻦ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩﻱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ؛ ﻟﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺣﻜﻢ ﺁﻣﺪ ،ﮔﻨﺎﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻡ. 10ﻭ ﺁﻥ ﺣﻜﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻮﺕ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺯ ﺣﻜﻢ ﻓﺮﺻﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺍ ﻛﹸﺸﺖ. 12ﺧﻼﺻﺔ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﻜﻢ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﻭ ﻧﻴﻜﻮ. 13ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻮﺕ ﮔﺮﺩﻳﺪ؟ ﺣﺎﺷﺎ! ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻨﺎﻩ ،ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ .ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺮﮒ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺣﻜﻢ ﺑﻐﺎﻳﺖ ﺧﺒﻴﺚ ﺷﻮﺩ . 14ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻜﻦ ﻣﻦ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻭ ﺯﻳﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻫﺴﺘﻢ، 15ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ.
898
16ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ،ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ. 17ﻭ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﻓﺎﻋﻞ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻥ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺟﺴﺪﻡ ﻫﻴﭻ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺮﺩﻥ ﻧﻲ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻥ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 20ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﻓﺎﻋﻞ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ. 21ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻢ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﺪﻱ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺑﺎﻃﻨﻲ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍ ﺧﺸﻨﻮﺩﻡ. 23ﻟﻜﻦ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺫﻫﻢ ﻣﻦ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 24ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺷﻘﻲ ﺍﻱ ﻫﺴﺘﻢ! ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺟﺴﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺕ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺸﺪ؟ 25ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ .ﺧﻼﺻﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ. 8 1ﭘﺲ ﻫﻴﭻ ﻗﺼﺎﺹ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﻭﺡ ﺣﻴﺎﺕ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻣﻮﺕ ﺁﺯﺍﺩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺟﺴﻢ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺪﺍ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺒﻴﻪ ﺟﺴﻢ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻓﺘﻮﺍ ﺩﺍﺩ، 4ﺗﺎ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﺩ ﺩﺭ ﻣﺎﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﻭﺡ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺩﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺟﺴﻢ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﻭﺡ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺭﻭﺡ. 6ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﺟﺴﻢ ﻣﻮﺕ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻜﻦ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﺭﻭﺡ ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺳﺖ. 7ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﺟﺴﻢ ﺩﺷﻤﻨﻲ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﻢ ﺑﻜﻨﺪ. 8ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 9ﻟﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ،ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﺭﻭﺡ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺖ. 10ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ،ﺟﺴﻢ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺭﻭﺡ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﺪﺍﻟﺖ ،ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻭ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ،ﺑﺪﻧﻬﺎﻱ ﻓﺎﻧﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ . 12ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﻣﺪﻳﻮﻥ ﺟﺴﻢ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﺯﻳﺴﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺮﺩ .ﻟﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺍﻓﻌﺎﻝ ﺑﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺭﻭﺡ ﺑﻜﹸﺸﻴﺪ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺯﻳﺴﺖ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍﻳﻨﺪ. 15ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺷﻮﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺑﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ. 16ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺡ ﺑﺮ ﺭﻭﺣﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 17ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻴﻢ ،ﻭﺍﺭﺛﺎﻥ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﻭﺭﺛﺔ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺭﺙ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ،ﺍﮔﺮ ﺷﺮﻳﻚ ﻣﺼﻴﺒﺘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺟﻼﻝ ﻭﻱ ﻧﻴﺰ ﺷﺮﻳﻚ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﻼﻟﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻫﻴﭻ ﺍﺳﺖ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺧﻠﻘﺖ ،ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻇﻬﻮﺭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ، 20ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻠﻘﺖ ،ﻣﻄﻴﻊ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺷﺪﻩ ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻄﻴﻊ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ، 21ﺩﺭ ﺍﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮ ﺩ ﺧﻠﻘﺖ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻗﻴﺪ ﻓﺴﺎﺩ ﺧﻼﺻﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺟﻼﻝ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﺷﺮﻳﻚ ﺷﻮﺩ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻠﻘﺖ ﺗﺎ ﺍﻵﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻩ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 23ﻭ ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﻘﻂ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻧﻮﺑﺮ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ ،ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺁﻩ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﻢ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﭘﺴﺮﺧﻮﺍﻧﺪﮔﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻼﺻﻲ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﺩ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ،ﻟﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﭼﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ؟ 25ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﻴﺪ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻴﻢ ،ﺑﺎ ﺻﺒﺮ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺁﻥ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﻢ . 26ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺭﻭﺡ ﻧﻴﺰ ﺿﻌﻒ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺪﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ،ﻟﻜﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺡ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ. 27ﻭ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺩﻟﻬﺎﺳﺖ ،ﻓﻜﺮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 28ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻴﺮﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺭﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
899
29ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺷﻨﺎﺧﺖ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺶ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﺴﺮﺵ ﻣﺘﺸﻜﹼﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ. 30ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻋﺎﺩﻝ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﻝ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺟﻼﻝ ﺩﺍﺩ. 31ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ؟ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﻣﺎ؟ 32ﺍﻭ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﻎ ﻧﺪﺍﺷﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ؟ 33ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﻣﺪﻋﻲ ﺷﻮﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﻝ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ 34ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺘﻮﺍ ﺩﻫﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ 35ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺯﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻭ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﻳﺎ ﺟﻔﺎ ﻳﺎ ﻗﺤﻂ ﻳﺎ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ ﻳﺎ ﺧﻄﺮ ﻳﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ؟ 36ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯ ﻛﹸﺸﺘﻪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺫﺑﺤﻲ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ. 37ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﺯ ﺣ ﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻧﺼﺮﺕ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ،ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 38ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﻮﺕ ﻭ ﻧﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﻧﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﻧﻪ ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﻧﻪ ﻗﺪﺭﺗﻬﺎ ﻭ ﻧﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻧﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺁﻳﻨﺪﻩ 39ﻭ ﻧﻪ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻭ ﻧﻪ ﭘﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺯﺩ. 9 1ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﺩﻭﺭﻍ ﻧﻲ ﻭ ﺿﻤﻴﺮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻣﺮﺍ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﺳﺖ، 2ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻏﻤﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻭﺟﻊ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺍﺳﺖ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺭﺍﺿﻲ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﻮﻡ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﻨﺪ، ﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ؛ 4ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﮔﻲ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻋﻬﺪﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺁ 5ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﺸﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺤﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻓﻮﻕ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ،ﺁﻣﻴﻦ. 6ﻭﻟﻜﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺳﺎﻗﻂ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﻧﺪ ،ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ، 7ﻭ ﻧﻪ ﻧﺴﻞ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺴﻞ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 8ﻳﻌﻨﻲ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﺴﻢ ،ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻼﻡ ﻭﻋﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﭼﻨﻴﻦ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﻘﻂ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻓﹾﻘﹶﻪ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ، 11ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻮﻟﹼﺪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻤﻠﻲ ﻧﻴﻚ ﻳﺎ ﺑﺪ ﻧﻜﺮﺩﻩ ،ﺗﺎ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻮﺩ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﻨﻨﺪﻩ 12ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ :ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻮ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ. 14ﭘﺲ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ؟ ﺣﺎﺷﺎ! 15ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺭﺣﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺣﻢ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺭﺃﻓﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺃﻓﺖ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 16ﻻﺟﺮﻡ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺷﺘﺎﺑﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺣﻢ ﻛﻨﻨﺪﻩ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻢ ﺗﺎ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺪﺍ ﺷﻮﺩ. 18ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺣﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻨﮕﺪﻝ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 19ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ :ﺩﻳﮕﺮ ﭼﺮﺍ ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺍﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟ 20ﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ ﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﻌﺎﺭﺿﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﺼﻨﻮﻉ ﺑﻪ ﺻﺎﻧﻊ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻲ؟ 21ﻳﺎ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﮔﻞ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺧﻤﻴﺮﻩ ﻇﺮﻓﻲ ﻋﺰﻳﺰ ﻭ ﻇﺮﻓﻲ ﺫﻟﻴﻞ ﺑﺴﺎﺯﺩ؟ 22ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﭼﻮﻥ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﺪ ،ﻇﺮﻭﻑ ﻏﻀﺐ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻼﻛﺖ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺣﻠﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪ، 23ﻭ ﺗﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﺪ ﺑﺮ ﻇﺮﻭﻑ ﺭﺣﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻼﻝ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﻧﻤﻮﺩ، 24ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﻋﻮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺎ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ. 25ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﻮﺷﻊ ﻫﻢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ،ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻣﺤﺒﻮﺑﺔ ﺧﻮﺩ. 26ﻭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. ﻖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻋﺪﺩ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻳﮓ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻟﻜﻦ ﺑﻘﻴﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ؛ 27ﻭ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺣ
900
28ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. ﺏ ﺍﻟﺠﻨﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻧﺴﻠﻲ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﺪﻭﻡ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﹶﻤﻮﺭﻩ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻴﻢ(. 29ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺭ 30ﭘﺲ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ؟ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻲ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻧﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺪﺍﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 31ﻟﻜﻦ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻧﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. 32ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ؟ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺍﻋﻤﺎ ﹺ ﻝ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻣﺼﺎﺩﻡ ﻟﻐﺰﺵ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. 33ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﺳﻨﮕﻲ ﻣﺼﺎﺩﻡ ﻭ ﺻﺨﺮﺓ ﻟﻐﺰﺵ ﻣﻲ ﻧﻬﻢ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 10 1ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺷﻲ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻭ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻏﻴﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻟﻜﻦ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻣﻌﺮﻓﺖ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﺧﺘﻪ ،ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻣﻄﻴﻊ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﺪﺍ ﻧﮕﺸﺘﻨﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺠﻬﺖ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ . 5ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻮﺳﻲ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﻳﺴﺖ. 6ﻟﻜﻦ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﮕﻮ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺻﻌﻮﺩ ﻛﻨﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ، 7ﻳﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻧﺰﻭﻝ ﻛﻨﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ. 8ﻟﻜﻦ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ؟ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻛﻼﻡ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻭﻋﻆ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ،ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 10ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﺠﻬﺖ ﻧﺠﺎﺕ. 11ﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﺗﻔﺎﻭﺗﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ . 14ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ؟ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ؟ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﻭﺍﻋﻆ؟ 15ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻭﻋﻆ ﻛﻨﻨﺪ ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ؟ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺯﻳﺒﺎ ﺍﺳﺖ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﮋﺩﻩ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 16ﻟﻜﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﺮﺩ؟ 17ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ. 18ﻟﻜﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺁﻳﺎ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ؟ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ :ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﻗﺼﺎﻱ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪ. 19ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺁﻳﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ؟ ﺍﻭﻝ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ) :ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻴﺮﺕ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻣﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﺑﻲ ﻓﻬﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 20ﻭ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﺟﺮﺃﺕ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻡ. ﻖ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻗﻮﻣﻲ ﻧﺎﻣﻄﻴﻊ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻒ. 21ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺣ 11 1ﭘﺲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭ ﺩ ﻛﺮﺩ؟ ﺣﺎﺷﺎ! ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻫﺴﺘﻢ. 2ﺧﺪﺍ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺭ ﺩ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ 3ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﻭ ﻣﺬﺑﺤﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ 4ﻟﻜﻦ ﻭﺣﻲ ﺑﺪﻭ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ؟ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺑﻌﻞ ﺯﺍﻧﻮ ﻧﺰﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 5ﭘﺲ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﻘﻴﺘﻲ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻓﻴﺾ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻓﻴﺾ ﺍﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻓﻴﺾ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﻴﺾ ﻧﻴﺴﺖ .ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻓﻴﺾ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﺍﻟﹼﺎ ﻋﻤﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺴﺖ. 7ﭘﺲ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻜﻦ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺳﺨﺘﺪﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ؛ 8ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩ ﺩﺍﺩ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﻨﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ. 9ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺋﺪﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻠﻪ ﻭ ﺩﺍﻡ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻣﺼﺎﺩﻡ ﻭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺑﺎﺩ؛ 10ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺭ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺋﻤﹶﺎ ﺧﻢ ﮔﺮﺩﺍﻥ.
901
11ﭘﺲ ﮔﻮﻳﻢ ﺁﻳﺎ ﻟﻐﺰﺵ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ ،ﺣﺎﺷﺎ! ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻟﻐﺰﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻴﺮﺕ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 12ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻟﻐﺰﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ،ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﭘﺮﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻱ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ، 14ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺑﻨﺎﻱ ﺟﻨﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻴﺮﺕ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻧﻢ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺭ ﺩ ﺷﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺼﺎﻟﺤﺖ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﺪ ،ﺑﺎﺯ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﺟﺰ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ! 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺑﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺑﺮﻱ ﺑﻮﺩﻱ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﮔﺸﺘﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻳﺸﻪ ﻭ ﭼﺮﺑﻲ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺷﺮﻳﻚ ﺷﺪﻱ، 18ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﻓﺨﺮ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻓﺨﺮ ﻛﻨﻲ ﺗﻮ ﺣﺎﻣﻞ ﺭﻳﺸﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻳﺸﻪ ﺣﺎﻣﻞ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 19ﭘﺲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺷﻮﻡ؟ 20ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﻣﺤﺾ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻫﺴﺘﻲ .ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻣﺒﺎﺵ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺘﺮﺱ! 21ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩ ،ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 22ﭘﺲ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﺳﺨﺘﻲ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎ؛ ﺍﻣﺎ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺎﺷﻲ ﻭ ﺍﻟﹼﺎ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 23ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﺩ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﺮﻱ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﺧﻼﻑ ﻃﺒﻊ ﺑﻪ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﮔﺸﺘﻲ ،ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳ ﺮ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺎ ﺍﻧﮕﺎﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﺮﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺭﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﺳﺨﺘﺪﻟﻲ ﺑﺮ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻃﺎﺭﻱ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 26ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﻤﮕﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ )ﺍﺯ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻲ ﺩﻳﻨﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ؛ 27ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ. 28ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻣﺤﺒﻮﺑﻨﺪ. 29ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ ﻭ ﺩﻋﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻦ ﻧﻴﺴﺖ. 30ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﻄﻴﻊ ﺧﺪﺍ ﻧﺒﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺣﻤﺖ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ، 31ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﻵﻥ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﺭﺣﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﺣﻢ ﺷﻮﺩ 32ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺭﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 33ﺯﻫﻲ ﻋﻤﻖ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﻱ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻋﻠﻢ ﺧﺪﺍ! ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻌﻴﺪ ﺍﺯ ﻏﻮﺭﺭﺳﻲ ﺍﺳﺖ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﻭ ﻓﻮﻕ ﺍﺯ ﻛﺎﻭﺵ ﺍﺳﺖ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﻱ ﻭﻱ! 34ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﺃﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻳﺎ ﻛﻪ ﻣﺸﻴﺮ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ؟ 35ﻳﺎ ﻛﻪ ﺳﺒﻘﺖ ﺟﺴﺘﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ؟ 36ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺟﻼﻝ ﺑﺎﺩ ،ﺁﻣﻴﻦ. 12 1ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺘﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺪﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺯﻧﺪﺓ ﻣﻘﺪﺱ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﺧﺪﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻌﻘﻮﻝ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ. 2ﻭ ﻫﻤﺸﻜﻞ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺸﻮﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﮔﻲ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺩﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﻧﻴﻜﻮﻱ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪﺍ ﭼﻴﺴﺖ . 3ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻓﻴﻀﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﺁﻥ ﺑﻬﺮﺓ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻗﺴﻤﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺑﺪﻥ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﻫﺮ ﻋﻀﻮﻱ ﺭﺍ ﻳﻚ ﻛﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ، 5ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻳﻢ ،ﻳﻚ ﺟﺴﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ،ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺩﹶﺍ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ. 6ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﺤﺴﺐ ﻓﻴﻀﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻧﺒﻮﺕ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ، 7ﻳﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰﺍﺭﻱ ،ﻳﺎ ﻣﻌﻠﹼﻢ ﺩﺭ ﺗﻌﻠﻴﻢ، 8ﻳﺎ ﻭﺍﻋﻆ ﺩﺭ ﻣﻮﻋﻈﻪ ،ﻳﺎ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﺨﺎﻭﺕ ،ﻳﺎ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﺑﻪ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ،ﻳﺎ ﺭﺣﻢ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﺮﻭﺭ. 9ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻲ ﺭﻳﺎ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﻧﻔﺮﺕ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻳﺪ. 10ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ.
902
11ﺩﺭ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﻛﺎﻫﻠﻲ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 12ﺩﺭ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺻﺎﺑﺮ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻋﺎ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 13ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﺩﺭ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﺎﺕ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪﺍﺭﻱ ﺳﺎﻋﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 14ﺑﺮﻛﺖ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺟﻔﺎ ﻛﻨﻨﺪ؛ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﻟﻌﻦ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 15ﺧﻮﺷﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻻﻥ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺑﺎ ﻣﺎﺗﻤﻴﺎﻥ. 16ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﻜﺮ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﻜﺮ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﺫﻟﻴﻼﻥ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺎ ﻣﺸﻤﺎﺭﻳﺪ. 17ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺑﺪﻱ ﺑﺪﻱ ﻣﺮﺳﺎﻧﻴﺪ .ﭘﻴﺶ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻴﻨﻴﺪ. 18ﺍﮔﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻘﺪﺭ ﻗﻮﺓ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺧﻠﻖ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ. 19ﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺑﺎﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻜﺸﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺸﻢ ﺭﺍ ﻣﻬﻠﺖ ﺩﻫﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺟﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 20ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﺗﻮ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻴﺮ ﻛﻦ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺳﻴﺮﺍﺑﺶ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻲ ﺍﺧﮕﺮﻫﺎﻱ ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﻧﺒﺎﺷﺖ. 21ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺑﺪﻱ ﻣﺸﻮ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻣﻠﻐﻮﺏ ﺳﺎﺯ . 13 1ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﻄﻴﻊ ﻗﺪﺭﺗﻬﺎﻱ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺸﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﺪﺭﺗﻲ ﺟﺰ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺗﹼﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﺣﺘﹼﻲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺑﺎ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﻨﺪ ،ﺣﻜﻢ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺣﻜﺎﻡ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﺪ ﺭﺍ .ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻧﺸﻮﻱ ،ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ؛ ﻟﻜﻦ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺪﻱ ﻛﻨﻲ ،ﺑﺘﺮﺱ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﻋﺒﺚ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻏﻀﺐ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﺯ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ. 5ﻟﻬﺬﺍ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﺍﻭ ﺷﻮﻱ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻏﻀﺐ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺿﻤﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﺎﺝ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻡ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻖ ﻋﺰﹼﺕ. ﻖ ﺟﺰﻳﻪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺤ ﻖ ﺑﺎﺝ ﻭ ﺟﺰﻳﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺤ ﻖ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﺩﺍ ﻛﻨﻴﺪ :ﺑﺎﺝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺤ ﻖ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻋﺰﹼﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺤ 7ﭘﺲ ﺣ 8ﻣﺪﻳﻮﻥ ﺍﺣﺪﻱ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﺸﻮﻳﺪ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻧﺎ ﻣﻜﻦ ،ﻗﺘﻞ ﻣﻜﻦ ،ﺩﺯﺩﻱ ﻣﻜﻦ ،ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﺪﻩ ،ﻃﻤﻊ ﻣﻮﺭﺯ ﻭ ﻫﺮ ﺣﻜﻢ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ،ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎ. 10ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻱ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﭘﺲ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﺳﺖ . 11ﻭ ﺧﺼﻮﺻﹶﺎ ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﺎ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ. 12ﺷﺐ ﻣﻨﻘﻀﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪ .ﭘﺲ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺳﻠﺤﺔ ﻧﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﻴﻢ. 13ﻭ ﺑﺎ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻲ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﻴﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ،ﻧﻪ ﺩﺭ ﺑﺰﻣﻬﺎ ﻭ ﺳﻜﺮﻫﺎ ﻭ ﻓﺴﻖ ﻭ ﻓﺠﻮﺭ ﻭ ﻧﺰﺍﻉ ﻭ ﺣﺴﺪ؛ 14ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﻧﺒﻴﻨﻴﺪ . 14 1ﻭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ ،ﻟﻜﻦ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﺩﺭ ﻣﺒﺎﺣﺎﺙ. 2ﻳﻜﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺿﻌﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﺑﻘﹸﻮﻝ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 3ﭘﺲ ﺧﻮﺭﻧﺪﻩ ﻧﺎﺧﻮﺭﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻧﺸﻤﺎﺭﺩ ﻭ ﻧﺎﺧﻮﺭﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﺧﻮﺭﻧﺪﻩ ﺣﻜﻢ ﻧﻜﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 4ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﺓ ﻛﺴﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﺁﻗﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺛﺎﺑﺖ ﻳﺎ ﺳﺎﻗﻂ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 5ﻳﻜﻲ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ .ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﻣ ﺘ ﻴﻘﱠﻦ ﺑﺸﻮﺩ. 6ﺁﻧﻜﻪ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺰﻳﺰﺵ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﻋﺰﻳﺰ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺯﻳﺴﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﻣﻴﺮﺩ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﻳﺴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻳﻢ .ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻳﻢ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﻨﺪ. 10ﻟﻜﻦ ﺗﻮ ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﻳﺎ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﭼﺮﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻱ؟ ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺴﻨﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺣﺎﺿﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ.
903
11ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺯﺍﻧﻮﻳﻲ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺧﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﭘﺲ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺣﺴﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 13ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺣﻜﻢ ﻧﻜﻨﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻜﻢ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﺳﻨﮕﻲ ﻣﺼﺎﺩﻡ ﻳﺎ ﻟﻐﺰﺷﻲ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻨﻬﺪ. 14ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺩﺭ ﺫﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﺲ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﭘﻨﺪﺍﺭﺩ؛ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺁﺯﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ .ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﺴﺎﺯ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﻤﺮﺩ. 16ﭘﺲ ﻣﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺍﹶﻛﻞ ﻭ ﺷﹸﺮﺏ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﻛﻨﺪ ،ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ. 19ﭘﺲ ﺁﻥ ﺍﻣﻮﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻨﺸﺄ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺑﻨﺎﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 20ﺑﺠﻬﺖ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﺴﺎﺯ .ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﭘﺎﻙ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻟﻐﺰﺵ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ. 21ﮔﻮﺷﺖ ﻧﺨﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻨﻮﺷﻴﺪﻥ ﻭ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻜﺮﺩﻥ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﻳﺬﺍ ﻳﺎ ﻟﻐﺰﺵ ﻳﺎ ﺿﻌﻒ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ. 22ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻱ؟ ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺕ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﺭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺣﻜﻢ ﻧﻜﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ. ﻚ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻣﻠﺰﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﺩ؛ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ. 23ﻟﻜﻦ ﺁﻧﻜﻪ ﺷ 15 1ﻭ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﺿﻌﻔﻬﺎﻱ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺑﺸﻮﻳﻢ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﺎﻟﺐ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ. 2ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺵ ﺑﺴﺎﺯﺩ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺷﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﺎﻟﺐ ﻧﻤﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻣﻼﻣﺘﻬﺎﻱ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻃﺎﺭﻱ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺷﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 5ﺍﻵﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻓﻴﺾ ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺎﺩ ﺗﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻳﻜﺮﺃﻱ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 6ﺗﺎ ﻳﻜﺪﻝ ﻭ ﻳﻜﺰﺑﺎﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ . 7ﭘﺲ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﺘﻨﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺑﺠﻬﺖ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، 9ﻭ ﺗﺎ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 10ﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﻮﻳﺪ. 11ﻭ ﺍﻳﻀﹰﺎ ﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺪﺡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 12ﻭ ﺍﺷﻌﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﻳﺸﺔ ﻳﺴﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ(. 13ﺍﻵﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻣﻴﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻤﺎﻝ ﺧﻮﺷﻲ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺩﺭ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ﻥ ﻣﻦ ،ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻣﻤﻠﹼﻮ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻛﻤﺎﻝ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 14ﻟﻜﻦ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ 15ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ،ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺟﺰﺋﻲ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﻓﻴﻀﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ، 16ﺗﺎ ﺧﺎﺩﻡ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻡ ﺗﺎ ﻫﺪﻳﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺍﻓﺘﺪ ،ﻣﻘﺪﺱ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ. 17ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﻓﺨﺮ ﺩﺍﺭﻡ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﺟﺮﺃﺕ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﻲ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺟﺰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻣﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻗﻮﻝ ﻭ ﻓﻌﻞ، 19ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ .ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺩﻭﺭ ﺯﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﹶﻟﻴ ﹺﺮﻛﹸﻮﻥ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 20ﺍﻣﺎ ﺣﺮﻳﺺ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ ،ﻧﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻏﻴﺮﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ 21ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ. 22ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺷﺪﻡ. 23ﻟﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﻵﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺁﻣﺪﻥ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ، 24ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﺳﭙﺎﻧﻴﺎ ﺳﻔﺮ ﻛﻨﻢ ،ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻮﻱ ﻣﺸﺎﻳﻌﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺷﻤﺎ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻡ. 25ﻟﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﻋﺎﺯﻡ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻢ.
904
26ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﻭ ﺍﺧﺎﺋﻴﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺯﻛﺎﺗﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻔﻠﺴﻴﻦ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ. 27ﺑﺪﻳﻦ ﺭﺿﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺪﻳﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻬﺮﻣﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻻﺯﻡ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺴﻤﺎﻧﻴﺎﺕ ﻧﻴﺰ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻨﺪ. 28ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺛﻤﺮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺘﻢ ﻛﻨﻢ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﭙﺎﻧﻴﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ. 29ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﻢ ،ﺩﺭ ﻛﻤﺎﻝ ﺑﺮﻛﺖ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ. 30ﻟﻜﻦ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﻭﺡ )ﺍﻟﻘﺪﺱ( ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﻋﺎﻫﺎ ﺟ ﺪ ﻭ ﺟﻬﺪ ﻛﻨﻴﺪ، 31ﺗﺎ ﺍﺯ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺍﻓﺘﺪ، 32ﺗﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﻲ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻳﺎﺑﻢ. 33ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ ،ﺁﻣﻴﻦ. 16 ﺨ ﹺﺮﻳﺎ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺳﭙﺎﺭﻡ 1ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﺎ ﻓﻴﺒﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺎﺩﻣﺔ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺩﺭ ﹶﻛﹾﻨ ﹶ 2ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻄﻮﺭ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﺳﻼﻡ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﭘﺮﹺﺳﻜﹼﻼ ﻭ ﺍﹶﻛﻴﻼ ،ﻫﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ 4ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﮔﺮﺩﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻤﻨﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﺔ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ. 5ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﺍﭘﻴﻨﻄﹸﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻮﺑﺮ ﺁﺳﻴﺎﺳﺖ ﺳﻼﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 6ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪ ،ﺳﻼﻡ ﮔﻮﻳﻴﺪ. 7ﻭ ﺍﹶﻧﺪﺭﻭﻧﹺﻴﻜﻮﺱ ﻭ ﻳﻮﻧﻴﺎﺱ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺳﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﺪﻧﺪ. 8ﻭ ﹶﺍ ﻣﭙﻠﻴﺎﺱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺳﻼﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 9ﻭ ﺍﹸﻭﺭﺑﺎﻧﹸﺲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﻓﻴﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﺎﺧﻴﺲ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﺮﺍ ﺳﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 10ﻭ ﹶﺍ ﭘﻠﹼﻴﺲ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺷﺪﺓ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ. 11ﻭ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻦ ﻫﻴ ﺮ ﺩﻳﻮﻥ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﻧﹶﺮ ﹶﮔﺴﻮﺱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺳﻼﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. ﻃﺮﹺﻳﻔﹸﻮﺳﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺳﻼﻡ ﮔﻮﻳﻴﺪ؛ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺲ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪ ﺳﻼﻡ ﺩﻫﻴﺪ. 12ﻃﹶﺮﻳﻔﹶﻴﻨﺎ ﻭ ﹶ 13ﻭ ﺭﻭﻓﹸﺲ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﺓ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺳﻼﻡ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ
.
14ﺍﹶﺳﻨﹺﻜﺮﻳﻄﹸﺲ ﺭﺍ ﻭ ﻓﹶﻠﻴﻜﻮﻥ ﻭ ﻫﺮﻣﺎﺱ ﻭ ﭘﻄﹾﺮﻭﺑﺎﺱ ﻭ ﻫﺮﻣﻴﺲ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻧﻨﺪ ﺳﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 15ﻓﻴﻠﹸﻮﻟﻜﹸﺲ ﺭﺍ ﻭ ﺟﻮﻟﻴﻪ ﻭ ﻧﻴﺮﻳﺎﺱ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻭ ﺍﻭﻟﻤﭙﺎﺱ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻣﻘﺪﺳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻧﻨﺪ ﺳﻼﻡ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ. 16ﻭ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﺔ ﻣﻘﺪﺳﺎﻧﻪ ﺳﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ . 17ﻟﻜﻦ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻨﺸﺄ ﺗﻔﺎﺭﻳﻖ ﻭ ﻟﻐﺰﺷﻬﺎﻱ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺁﻥ ﺗﻌﻠﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻜﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻻﻥ ﻣﻲ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺷﺪﻡ .ﺍﻣﺎ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺩﺍﻧﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺪﻱ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻝ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 20ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﻳﻴﺪ .ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ. ﻃﺮﺱ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ. 21ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﻫﻤﻜﺎﺭ ﻣﻦ ﻭ ﻟﻮﻗﺎ ﻭ ﻳﺎﺳﻮﻥ ﻭ ﺳﻮﺳﻴﭙﺎ ﹶ 22ﻣﻦ ﻃﹶﺮﻧﻴﻮﺱ ،ﻛﺎﺗﺐ ﺭﺳﺎﻟﻪ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ. ﺳﻄﹸﺲ ﺧﺰﻳﻨﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﻬﺮ ﻭ ﻛﹸﻮﺍﺭﻃﹸﺲ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ. 23ﻗﺎﻳﻮﺱ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺪ .ﻭ ﹶﺍ ﺭ 24ﺍﻵﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻮﻋﻈﺔ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ،ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻛﺸﻒ ﺁﻥ ﺳﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﺯﻟﻲ ﻣﺨﻔﻲ ﺑﻮﺩ، 25ﻟﻜﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻛﺘﺐ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﻮﺩﺓ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﺮﻣﺪﻱ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﮔﺮﺩﻳﺪ، 26ﺧﺪﺍﻱ ﺣﻜﻴﻢ ﻭﺣﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺟﻼﻝ ﺑﺎﺩ ،ﺁﻣﻴﻦ .
905
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﺍﻭﻝ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎﻥ
1 ﻝ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﺓ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﺳﻮﺳﺘﹾﺎﻧﹺﻴﺲ ﺑﺮﺍﺩﺭ، 1ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﺭﺳﻮ ﹺ 2ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﹸﺮﹺﻧﹾﺘﹸﺲ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 3ﻓﻴﺾ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ. 4ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، 5ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﻼﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻌﺮﻓﺖ. 6ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ، 7ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﺑﺨﺸﺶ ﻧﺎﻗﺺ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻜﺎﺷﻔﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 8ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻲ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 9ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﻛﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﻟﻜﻦ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻳﻚ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﺷﻘﺎﻕ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻓﻜﺮ ﻭ ﻳﻚ ﺭﺃﻱ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﻮﻳﺪ. ﺧﻠﹸﻮﺋﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺍﻋﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻥ ﻣﻦ ،ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﹶ 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ 12ﻏﺮﺽ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﻮﻟﺲ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﭘﻠﺲ ،ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻛﻴﻔﺎ ،ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﺴﻴﺢ. 13ﺁﻳﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﺷﺪ؟ ﻳﺎ ﭘﻮﻟﺲ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ؟ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﭘﻮﻟﺲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ؟ 14ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﺪﺍﺩﻡ ﺟﺰ ﻛﺮﺳﭙﺲ ﻭ ﻗﺎﻳﻮﺱ، 15ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﺴﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﺍﺩﻡ. 16ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﹶﺳﺘﻴﻔﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻳﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﻧﻪ ﺗﺎ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺩﻫﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺭﺳﺎﻧﻢ ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻛﻼﻡ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﻮﺩ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﺫﻛﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺎﻟﻜﺎﻥ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻜﻦ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻧﺎﺟﻴﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻗﻮﺕ ﺧﺪﺍﺳﺖ 19ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ :ﺣﻜﻤﺖ ﺣﻜﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﻓﻬﻢ ﻓﻬﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ. 20ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﺣﻜﻴﻢ؟ ﻛﺠﺎ ﻛﺎﺗﺐ؟ ﻛﺠﺎ ﻣﺒﺎﺣﺚ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ؟ ﻣﮕﺮ ﺧﺪﺍ ﺣﻜﻤﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻧﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺖ ﻣﻮﻋﻈﻪ ،ﺍﻳﻤﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺖ ﺧﺪﺍ ،ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺪﺍ ﻧﺮﺳﻴﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﺭﺿﺎ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺟﻬﺎﻟ 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺣﻜﻤ ﺑﺨﺸﺪ. 22ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻳﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎﻥ ﻃﺎﻟﺐ ﺣﻜﻤﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 23ﻟﻜﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻭﻋﻆ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﻟﻐﺰﺵ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ. 24ﻟﻜﻦ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻩ ﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻗﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺣﻜﻴﻤﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻲ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ،ﺗﻮﺍﻧﺎﺗﺮ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﻋﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺤﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﺣﻜﻴﻢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﻲ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺷﺮﻳﻒ ﻧﻲ. 27ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺟﻬﺎﻝ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ ﺣﻜﻤﺎ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﺍ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﺎﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﺍ ﺳﺎﺯﺩ، 28ﻭ ﺧﺴﻴﺴﺎﻥ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻣﺤﻘﹼﺮﺍﻥ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻴﺴﺘﻴﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻫﺴﺘﻴﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 29ﺗﺎ ﻫﻴﭻ ﺑﺸﺮﻱ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﻓﺨﺮ ﻧﻜﻨﺪ. 30ﻟﻜﻦ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺩﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻗﺪﺳﻴﺖ ﻭ ﻓﺪﺍ. 31ﺗﺎ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻓﺨﺮ ﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺨﺮ ﻛﻨﺪ. 2 1ﻭ ﻣﻦ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻡ ،ﺑﺎ ﻓﻀﻠﻴﺖ ﻛﻼﻡ ﻳﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪﻡ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳ ﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺟﺰ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺼﻠﻮﺏ. 3ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺿﻌﻒ ﻭ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻟﺮﺯﺵ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺷﺪﻡ، 4ﻭ ﻛﻼﻡ ﻭ ﻭﻋﻆ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻘﻨﻊ ﺣﻜﻤﺖ ﻧﺒﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻗﻮﺕ، 906
5ﺗﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻗ ﻮﺕ ﺧﺪﺍ. 6ﻟﻜﻦ ﺣﻜﻤﺘﻲ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻣﻠﻴﻦ ،ﺍﻣﺎ ﺣﻜﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺯﺍﻳﻞ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 7ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺮﻱ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﺣﻜﻤﺖ ﻣﺨﻔﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺩﻫﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻼﻝ ﻣﺎ ﻣﻘﺪﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ، 8ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻼﻝ ﺭﺍ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 9ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ :ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻲ ﻧﺪﻳﺪ ﻭ ﮔﻮﺷﻲ ﻧﺸﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺧﻄﻮﺭ ﻧﻜﺮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻬﻴﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻛﺸﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺣﺘﹼﻲ ﻋﻤﻘﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺗﻔﺤﺺ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﺟﺰ ﺭﻭﺡ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﻣﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺟﺰ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ. 12ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺎ ﺭﻭﺡ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ. 13ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺍﺯ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻣﻲ ﺁﻣﻮﺯﺩ ﻭ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 14ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻔﺴﺎﻧﻲ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺣﻜﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 15ﻟﻜﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻜﻢ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺖ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﺪ؟ ﻟﻜﻦ ﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻳﻢ. 3 1ﻭ ﻣﻦ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺎﻥ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﺟﺴﻤﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ. 2ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﺍﺩﻡ ﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺳﺘﻄﺎﻋﺖ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻧﻴﺰ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ، 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺣﺴﺪ ﻭ ﻧﺰﺍﻉ ﻭ ﺟﺪﺍﻳﻲ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ .ﺁﻳﺎ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ 4ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﻮﻟﺲ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﭘﻠﺲ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺁﻳﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ 5ﭘﺲ ﻛﻴﺴﺖ ﭘﻮﻟﺲ ﻭ ﺍﭘﻠﺲ؟ ﺟﺰ ﺧﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﺍﺩ. 6ﻣﻦ ﻛﺎﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﭘﻠﺲ ﺁﺑﻴﺎﺭﻱ ﻛﺮﺩ ﻟﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﻧﻤ ﻮ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 7ﻟﻬﺬﺍ ﻧﻪ ﻛﺎﺭﻧﺪﻩ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺁﺏ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﻭﻳﺎﻧﻨﺪﻩ. 8ﻭ ﻛﺎﺭﻧﺪﻩ ﻭ ﺳﻴﺮ ﺁﺏ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻳﻚ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻟﻜﻦ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺟﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺤﺴﺐ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻫﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 10ﺑﺤﺴﺐ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﺷﺪ ،ﭼﻮﻥ ﻣﻌﻤﺎﺭ ﺩﺍﻧﺎ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؛ ﻟﻜﻦ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻨﻴﺎﺩﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﺟﺰ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ. 12ﻟﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻨﻴﺎﺩ ،ﻋﻤﺎﺭﺗﻲ ﺍﺯ ﻃﻼ ﻳﺎ ﻧﻘﺮﻩ ﻳﺎ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﻳﺎ ﭼﻮﻥ ﻳﺎ ﮔﻴﺎﻩ ﻳﺎ ﻛﺎﻩ ﺑﻨﺎ ﻛﻨﺪ، 13ﻛﺎﺭ ﻫﺮﻛﺲ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺁﺗﺶ ،ﻋﻤﻞ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﺯﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ. 14ﺍﮔﺮ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﺍﺟﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 15ﻭ ﺍﮔﺮ ﻋﻤﻞ ﻛﺴﻲ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺎﻥ ﺑﺪﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻳﺪ ،ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ. 16ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ؟ 17ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻨﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻴﻜﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 18ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺪﻫﺪ! ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺣﻜﻴﻢ ﭘﻨﺪﺍﺭﺩ ،ﺟﺎﻫﻞ ﺑﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺣﻜﻴﻢ ﮔﺮﺩﺩ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ :ﺣﻜﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻜﺮ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 20ﻭ ﺍﻳﻀﹶﺎ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺣﻜﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ. ﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ: 21ﭘﺲ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﺨﺮ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺁ ﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ، 22ﺧﻮﺍﻩ ﭘﻮﻟﺲ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺍﭘﻠﺲ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻛﻴﻔﺎ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺩﻧﻴﺎ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺯﻧﺪﮔﻲ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻣﻮﺕ ،ﺧﻮﺍﻩ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺣﺎﻝ ،ﺧﻮﺍﻩ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺁﻳﻨﺪﻩ ،ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺁ 23ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 4 1ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻡ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﻭﻛﻼﻱ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ. 2ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻭﻛﻼ ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ. 3ﺍﻣﺎ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﻦ ﻛﻤﺘﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻳﻮﻡ ﺑﺸﺮ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﻡ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺣﻜﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ. 907
4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻋﻴﺒﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ ،ﻟﻜﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻡ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻜﻢ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 5ﻟﻬﺬﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺣﻜﻢ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻔﺎﻳﺎﻱ ﻇﻠﻤﺖ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﻴﺘﻬﺎﻱ ﺩﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﻇﻬﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻣﺪﺡ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 6ﺍﻣﺎ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻄﻮﺭ ﻣﺜﹶﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﭘﻠﺲ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺗﺎ ﻫﻴﭻ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺗﻜﺒﺮ ﻧﻜﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻜﻲ ﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮﻱ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻲ؟ ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻳﺎﻓﺘﻲ ،ﭼﺮﺍ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻧﻴﺎﻓﺘﻲ. 8ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؛ ﻭ ﻛﺎﺷﻜﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻡ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﺎ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺭﺍ ﺁﺧﺮ ﻫﻤﻪ ﻋﺮﺿﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻓﺘﻮﺍﻱ ﻣﻮﺕ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 10ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺎﻫﻞ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﻟﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺍﻧﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ؛ ﻣﺎ ﺿﻌﻴﻒ ﻟﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺗﻮﺍﻧﺎ؛ ﺷﻤﺎ ﻋﺰﻳﺰ ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺫﻟﻴﻞ. 11ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ﻭ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻫﺴﺘﻴﻢ، 12ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﻢ ﻭ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺷﻨﻴﺪﻩ ،ﺑﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﻢ ﻭ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ،ﺻﺒﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ. ﺕ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ. 13ﭼﻮﻥ ﺍﻓﺘﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ،ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻗﺎﺫﻭﺭﺍﺕ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻓﻀﻼ 14ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺳﺎﺯﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻟﻜﻦ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻡ، 16ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 17ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻭﺳﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ. 18ﺍﻣﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺗﻜﺒﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﻢ. 19ﻟﻜﻦ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻧﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻜﻪ ﻗﻮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺍﺳﺖ. 21ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺁﻳﺎ ﺑﺎ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻳﺎ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺣﻠﻢ؟ 5 1ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺯﻧﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﻧﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺯﻥ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 2ﻭ ﺷﻤﺎ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺭﺍ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮﺩ. ﻖ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻏﺎﻳﺒﻢ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺣﺎﺿﺮﻡ؛ ﻭ ﺍﻵﻥ ﭼﻮﻥ ﺣﺎﺿﺮ ،ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺣ 4ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻳﺪ، 5ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﻼﻙ ﺟﺴﻢ ﺗﺎ ﺭﻭﺡ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ. 6ﻓﺨﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺴﺖ .ﺁﻳﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻙ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻤﻴﺮ ﺭﺍ ﻣﺨﻤﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؟ 7ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﺔ ﭘﺎﻙ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﺗﺎ ﻓﻄﻴﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻲ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﺼﹶﺢ ﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺎ ﺫﺑﺢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﭘﺲ ﻋﻴﺪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﺔ ﺑﺪﻱ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻓﻄﻴﺮ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻟﻲ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ . 9ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻧﻜﻨﻴﺪ. 10ﻟﻜﻦ ﻧﻪ ﻣﻄﻠﻘﹶﺎ ﺑﺎ ﺯﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﻃﻤﻌﻜﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻳﺎ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﻳﺎ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎﻥ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮﻳﺪ. 11ﻟﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺯﺍﻧﻲ ﻳﺎ ﻃﻤﺎﻉ ﻳﺎ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﻳﺎ ﻓﺤﺎﺵ ﻳﺎ ﻣﻴﮕﺴﺎﺭ ﻳﺎ ﺳﺘﻤﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻏﺬﺍ ﻫﻢ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﻧﺪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻛﻨﻢ .ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 13ﻟﻜﻦ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﻧﺪ ﺧﺪﺍﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﭘﺲ ﺁﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻧﻴﺪ. 6 1ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻣﺪﻋﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺟﺮﺃﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍﻓﻌﻪ ﺑﺮﺩ ﭘﻴﺶ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﻧﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ؟ ﺕ ﻛﻤﺘﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ 2ﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ،ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻢ ﻳﺎﺑﺪ ،ﺁﻳﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺪﻣﺎ 3ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ؟ 4ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﺮﺍﻓﻌﻪ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺁﻳﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﻣﻲ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ؟ 908
5ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻧﻔﻌﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺩﺍﻧﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺣﻜﻢ ﻛﻨﺪ؟ 6ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﻧﺰﺩ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﺎﻥ! 7ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻵﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﹼﻠﻴﻪ ﻗﺼﻮﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺮﺍﻓﻌﻪ ﺩﺍﺭﻳﺪ .ﭼﺮﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻐﺒﻮﻥ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻳﺪ؟ 8ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﻇﻠﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﻐﺒﻮﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ! 9ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﻭﺍﺭﺙ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ؟ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻓﺎﺳﻘﺎﻥ ﻭ ﺑﻲ ﭘﺮﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺯﺍﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﺘﻨﻌﻤﺎﻥ ﻭ ﻟﻮﺍﻁ 10ﻭ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﻭ ﻃﻤﻌﻜﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﻴﮕﺴﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻓﺤﺎﺷﺎﻥ ﻭ ﺳﺘﻤﮕﺮﺍﻥ ﻭﺍﺭﺙ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. 11ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻟﻜﻦ ﻏﺴﻞ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﻣﻘﺪﺱ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ . 12ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﻟﻜﻦ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻔﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ .ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺭﻭﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﹼﻂ ﻳﺎﺑﺪ. 13ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻜﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻜﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺍﻙ ،ﻟﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﻭ ﺁﻥ ﻓﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻓﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﺍﻣﺎ ﺟﺴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻧﺎ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺴﻢ. 14ﻭ ﺧﺪﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ. 15ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻧﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ؟ ﺣﺎﺷﺎ! 16ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪﺩ ،ﺑﺎ ﻭﻱ ﻳﻜﺘﻦ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻳﻚ ﺗﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 17ﻟﻜﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﻮﻧﺪﺩ ﻳﻜﺮﻭﺡ ﺍﺳﺖ. 18ﺍﺯ ﺯﻧﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ .ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻜﻦ ﺯﺍﻧﻲ ﺑﺮ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﺩ. 19ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻥ ﺷﻤﺎ ﻫﻴﻜﻞ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ 20ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻳﺪ ،ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 7 1ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﺪ :ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﺯﻥ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻜﻨﺪ. 2ﻟﻜﻦ ﺑﺴﺒﺐ ﺯﻧﺎ ،ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﺯﻭﺟﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺯﻥ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﺭﺩ. ﻖ ﺷﻮﻫﺮ ﺭﺍ. ﻖ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺯﻥ ﺣ 3ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺣ 4ﺯﻥ ﺑﺮ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ،ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺮﺩ ﻧﻴﺰ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻧﺶ، 5ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪﺍﻳﻲ ﻣﮕﺰﻳﻨﻴﺪ ﻣﮕﺮ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ ﺭﺿﺎﻱ ﻃﺮﻓﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻓﺎﺭﻍ ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﻧﺪﻳﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﺎﭘﺮﻫﻴﺰﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ. 6ﻟﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻜﻢ، ﺹ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻳﻜﻲ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﭼﻨﺎﻥ. 7ﺍﻣﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻟﻜﻦ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻧﻌﻤﺘﻲ ﺧﺎ ﹼ 8ﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩﻳﻦ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ. ﺶ ﻫﻮﺱ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 9ﻟﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ،ﻧﻜﺎﺡ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻜﺎﺡ ﺍﺯ ﺁﺗ ﹺ 10ﺍﻣﺎ ﻣﻨﻜﻮﺣﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ
ﺟﺪﺍ ﻧﺸﻮﺩ؛
11ﻭ ﺍﮔﺮ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺠﺮﺩ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺻﻠﺢ ﻛﻨﺪ؛ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻧﻴﺰ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﻧﺴﺎﺯﺩ. 12ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻧﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺯﻧﻲ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺭﺍﺿﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﻧﻤﺴﺎﺯﺩ. 13ﻭ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍﺿﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺟﺪﺍ ﻧﺸﻮﺩ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺷﻤﺎ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻟﻜﻦ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻣﻘﺪﺳﻨﺪ. 15ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺟﺪﺍﻳﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﮕﺬﺍﺭﺵ ﻛﻪ ﺑﺸﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻘﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺩﺍﻧﻲ ﺍﻱ ﺯﻥ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ ،ﻳﺎ ﭼﻪ ﺩﺍﻧﻲ ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ؟ 17ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻗﺴﻤﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺑﻜﻨﺪ؛ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﺍﻣﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 18ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﻣﺨﺘﻮﻧﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺨﺘﻮﻥ ﻧﺸﻮﺩ. 19ﺧﺘﻨﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﻲ ﻫﻴﭻ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻣﺮﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ. 20ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 21ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻏﻼﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﻛﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﻮﻱ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﹸﻭﻟﻲ ﺗﺮ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻛﻦ. 22ﺯﻳﺮﺍ ﻏﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﺯﺍﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻲ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪ ،ﻏﻼﻡ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ. 23ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻳﺪ ،ﻏﻼﻡ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺸﻮﻳﺪ. 909
24ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 25ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﻫﺎ ﺣﻜﻤﻲ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺪﺍﺭﻡ .ﻟﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺭﺃﻱ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ. 26ﭘﺲ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺗﻨﮕﻲ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ،ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 27ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻱ ،ﺟﺪﺍﻳﻲ ﻣﺠﻮﻱ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺟﺪﺍ ﻫﺴﺘﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﻥ ﻣﺨﻮﺍﻩ. 28ﻟﻜﻦ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻧﻜﺎﺡ ﻛﺮﺩﻱ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪﻱ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﻣﻨﻜﻮﺣﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩ .ﻭﻟﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﺯﺣﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﻔﻘﺖ ﺩﺍﺭﻡ. 29ﺍﻣﺎ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻭﻗﺖ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﺑﻲ ﺯﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ 30ﻭ ﮔﺮﻳﺎﻧﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﻧﺎﮔﺮﻳﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻻﻥ ﻣﺜﻞ ﻧﺎﺧﻮﺷﺤﺎﻻﻥ ﻭ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﻏﻴﺮ ﻣﺎﻟﻜﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ، 31ﻭ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭﮔﺬﺭ ﺍﺳﺖ. ﺶ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﺷﺨﺺ ﻣﺠﺮﺩ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺠﻮﻳﺪ؛ 32ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫ ﹺ 33ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺯﻥ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺵ ﺑﺴﺎﺯﺩ. 34ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻥ ﻣﻨﻜﻮﺣﻪ ﻭ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﻧﻴﺰ ﺗﻔﺎﻭﺗﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﺪ ﺗﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺗﻦ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﻣﻨﻜﻮﺣﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﺪ ﺗﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺵ ﺳﺎﺯﺩ. 35ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻔﻊ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺍﻣﻲ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻬﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻲ ﻭ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺑﻲ ﺗﺸﻮﻳﺶ. 36ﻟﻜﻦ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﻛﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺣ ﺪ ﺑﻠﻮﻍ ﺭﺳﻴﺪ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪﻥ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻜﻨﺪ؛ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻧﻜﺎﺡ ﻛﻨﻨﺪ. 37ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻛﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 38ﭘﺲ ﻫﻢ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻜﺎﺡ ﺩﻫﺪ ،ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻜﺎﺡ ﻧﺪﻫﺪ ،ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 39ﺯﻥ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺎ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻣﺮﺩ ﺁﺯﺍﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﻨﻜﻮﺣﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﻘﻂ. 40ﺍﻣﺎ ﺑﺤﺴﺐ ﺭﺃﻱ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻡ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ . 8 1ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺑﺘﻬﺎ ،ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻠﻢ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﻋﻠﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻜﺒﺮ ﺍﺳﺖ، ﻟﻜﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 2ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ،ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ،ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ. 3ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 4ﭘﺲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺑﺘﻬﺎ ،ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺖ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺟﺰ ﻳﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ، 6ﻟﻜﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺪﺭ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﻭ ﻳﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 7ﻭﻟﻲ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻌﻀﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺖ ﻫﺴﺖ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺿﻤﻴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺿﻌﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 8ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺭﺍﻙ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻬﺘﺮﻳﻢ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﺪﺗﺮ. 9ﻟﻜﻦ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻛﻨﻴﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻟﻐﺰﺵ ﺿﻌﻔﺎ ﮔﺮﺩﺩ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻠﻢ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺘﻜﺪﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺁﻳﺎ ﺿﻤﻴﺮ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺿﻌﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺘﻬﺎ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ؟ 11ﻭ ﺍﺯ ﻋﻠﻢ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺿﻌﻴﻒ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻣﺮﺩ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 12ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﺭﺯﻳﺪﻳﺪ ﻭ ﺿﻤﺎﻳﺮ ﺿﻌﻴﻔﺸﺎﻥ ﺻﺪﻣﻪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻳﺪ ،ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻄﺎ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ. 13ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺑﺎﻋﺚ ﻟﻐﺰﺵ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﮔﻮﺷﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻟﻐﺰﺵ ﻧﺪﻫﻢ. 9 1ﺁﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧ ﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻡ؟ ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ 2ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﻝ ﻧﺒﺎﺷﻢ ،ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﺴﺘﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻬﺮ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 3ﺣﺠﺖ ﻣﻦ ﺑﺠﻬﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ 4ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻥ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ؟
910
5ﺁﻳﺎ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺩﻳﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﻳﻢ ،ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻛﻴﻔﺎ؟ ﻳﺎ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻴﻢ؟ 7ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺧﺮﺟﻲ ﺧﻮﺩ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﺪ؟ ﻳﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﻏﺮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﻧﺨﻮﺭﺩ؟ ﻳﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻠﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﭽﺮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﮔﻠﻪ ﻧﻨﻮﺷﺪ؟ 8ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻄﻮﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻳﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ؟ 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺒﻨﺪ .ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ 10ﻳﺎ ﻣﺤﺾ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ؟ ﺑﻠﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﻢ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ،ﺷﺨﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺧﺮﺩﻛﻨﻨﺪﺓ ﺧﺮﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻣﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﺷﺘﻴﻢ ،ﺁﻳﺎ ﺍﻣﺮ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺟﺴﻤﺎﻧﻴﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻭ ﻛﻨﻴﻢ؟ 12ﺍﮔﺮ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﺮﻳﻜﻨﺪ ،ﺁﻳﺎ ﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ؟ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻧﻜﺮﺩﻳﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺗﻌﻮﻳﻖ ﺍﻧﺪﺍﺯﻳﻢ. 13ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﻫﻴﻜﻞ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺬﺑﺢ ﻛﻨﺪ ،ﺍﺯ ﻣﺬﺑﺢ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 14ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﻌﺸﻴﺖ ﻳﺎﺑﺪ). 15ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻴﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻧﻨﻮﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺮﺩﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﻓﺨﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﻫﻢ ،ﻣﺮﺍ ﻓﺨﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻧﺪﻫﻢ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻃﻮﻋﹶﺎ ﻛﻨﻢ ﺍﺟﺮﺕ ﺩﺍﺭﻡ ،ﻟﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﻛﺮﻫﹶﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻛﺎﻟﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪ. 18ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ،ﻣﺮﺍ ﭼﻪ ﺍﺟﺮﺕ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ،ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺧﺮﺝ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻧﻜﻨﻢ؟ 19ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻏﻼﻡ ﻫﻤﻪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺑﺮﻡ. 20ﻭ ﻳﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﻳﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺑﺮﻡ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻫﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﺎ ﺍﻫﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺑﺮﻡ؛ 21ﻭ ﺑﻲ ﺷﺮﻳﻌﺘﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﻲ ﺷﺮﻳﻌﺘﻴﺎﻥ ﺷﺪﻡ ،ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻲ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺑﻲ ﺷﺮﻳﻌﺘﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺑﺮﻡ؛ 22ﺿﻌﻔﺎ ﺭﺍ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﺿﻌﻔﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺑﺮﻡ؛ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮔﺮﺩﻳﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﻮﻋﻲ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻧﻢ. 23ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺮﻳﻚ ﮔﺮﺩﻡ. 24ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﺪ ،ﻫﻤﻪ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﺪ ﻟﻜﻦ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺍﻧﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ .ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺑﺒﺮﻳﺪ. 25ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻭﺭﺯﺵ ﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ؛ ﺍﻣﺎﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺗﺎﺝ ﻓﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ ﻟﻜﻦ ﻣﺎ ﺗﺎﺝ ﻏﻴﺮﻓﺎﻧﻲ ﺭﺍ . 26ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻴﺪﻭﻡ ،ﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺷﻚ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻭ ﻣﺸﺖ ﻣﻲ ﺯﻧﻢ ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﺑﺰﻧﻢ. 27ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﺑﻮﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻭﻋﻆ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﻮﻡ. 10 1ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﺑﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ 2ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﺑﺮ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ؛ 3ﻭ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ 4ﻭ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﹸﺮﺏ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺻﺨﺮﺓ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺻﺨﺮﻩ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮﺩ. 5ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﺍﻛﺜﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺿﻲ ﻧﺒﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 6ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺸﻤﻨﺪ ﺑﺪﻱ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ 7ﻭ ﻧﻪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ :ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺍﻛﻞ ﻭ ﺷﺮﺏ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻟﻬﻮ ﻭﻟﻌﺐ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪﻧﺪ. 8ﻭ ﻧﻪ ﺯﻧﺎ ﻛﻨﻴﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻫﻼﻙ ﮔﺸﺘﻨﺪ. 9ﻭ ﻧﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﻨﻴﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎﺭﻫﺎ ﻫﻼﻙ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 10ﻭ ﻧﻪ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻛﻨﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ. 11ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻄﻮﺭ ﻣﺜﹶﻞ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﺎ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﭘﺲ ﺁﻧﻜﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﻗﺎﻳﻢ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﻔﺘﺪ. 13ﻫﻴﭻ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺟﺰ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺸﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻧﮕﺮﻓﺖ .ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﻮﻕ ﻃﺎﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻔﺮﻱ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﻳﺎﺭﺍﻱ ﺗﺤﻤﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ. 14ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻱ ﻋﺰﻳﺰﺍ 15ﺑﻪ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪﺍﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ :ﺧﻮﺩ ﺣﻜﻢ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ. 911
16ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺑﺮﻛﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺒﺮﻙ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ ،ﺁﻳﺎ ﺷﺮﺍﻛﺖ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﻨﻴﻢ ،ﺁﻳﺎ ﺷﺮﺍﻛﺖ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻲ؟ 17ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭﻳﻢ ،ﻳﻚ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻳﻜﺘﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻧﺎﻥ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻴﻢ. 18ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﻴﺪ! ﺁﻳﺎ ﺧﻮﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﺷﺮﻳﻚ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ 19ﭘﺲ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺖ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻳﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺖ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺳﺖ؟ 20ﻧﻲ! ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ؛ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺷﺮﻳﻚ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 21ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ؛ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﺎﻳﺪﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﺎﻳﺪﺓ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺮﺩ. 22ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻴﺮﺕ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﻢ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﺗﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟ 23ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻔﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ. 24ﻫﺮ ﻛﺲ ﻧﻔﻊ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﻮﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻔﻊ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ. 25ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻗﺼﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪ ،ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻣﭙﺮﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺿﻤﻴﺮ. ﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﻱ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺁ 27ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ،ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪ ﺑﺠﻬﺖ ﺿﻤﻴﺮ. ﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 28ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺖ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺿﻤﻴﺮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﻱ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺁ 29ﺍﻣﺎ ﺿﻤﻴﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻠﻜﻪ ﺿﻤﻴﺮ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﭼﺮﺍ ﺿﻤﻴﺮ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻣﻦ ﺣﻜﻢ ﻛﻨﺪ؟ 30ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻜﺮ ﺑﺨﻮﺭﻡ ،ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺮﺍ ﺯﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ؟ 31ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ؟ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍ ﺑﻜﻨﻴﺪ. 32ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻟﻐﺰﺵ ﻣﺪﻫﻴﺪ. 33ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻱ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺵ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﻧﻔﻊ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﺎﻟﺐ ﻧﻴﺴﺘﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻔﻊ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻨﺪ. 11 1ﭘﺲ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 2ﺍﻣﺎ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﭙﺮﺩﻡ ،ﺣﻔﻆ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 3ﺍﻣﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ،ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺮ ﺯﻥ ،ﻣﺮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﻣﺴﻴﺢ ،ﺧﺪﺍ. 4ﻫﺮ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺳﺮ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺩﻋﺎ ﻳﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻨﺪ ،ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﺍ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 5ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺩﻋﺎ ﻳﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻨﺪ ،ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﺍ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺯﻳﺮﺍﺍﻳﻦ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺯﻥ ﻧﻤﻲ ﭘﻮﺷﺪ ،ﻣﻮﻱ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﹺﺒﺮﺩ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺯﻥ ﺭﺍ ﻣﻮﻱ ﺑﺮﻳﺪﻥ ﻳﺎ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻥ ﻗﺒﻴﺢ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﻮﺷﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺯﻥ ﺟﻼﻝ ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺖ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻥ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺩ ﺑﺠﻬﺖ ﺯﻥ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩ. 10ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺯﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺰﹼﺗﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ. 11ﻟﻴﻜﻦ ﺯﻥ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﺟﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺟﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺯﻥ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺯﻥ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ. 13ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﻫﻴﺪ :ﺁﻳﺎ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﻥ ﻧﺎﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﺪ؟ 14ﺁﻳﺎ ﺧﻮ ﺩ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﻮﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩ ﻣﻮﻱ ﺩﺭﺍﺯ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ؟ 15ﻭ ﺍﮔﺮ ﺯﻥ ﻣﻮﻱ ﺩﺭﺍﺯ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺨﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﻱ ﺑﺠﻬﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ؟ 16ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺳﺘﻴﺰﻩ ﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺎ ﻭ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺎﺩﺗﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 17ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻬﺘﺮﻱ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺪﺗﺮﻱ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ. ﻻ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺷﻘﺎﻗﻬﺎ ﺭﻭﻱ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻗﺪﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﺍ ﻭ ﹰ 19ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻋﺘﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻛﻪ ﻣﻘﺒﻮﻻﻥ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 20ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺟﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ، 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺷﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻳﻜﻲ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻣﺴﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 22ﻣﮕﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻥ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ؟ ﻳﺎ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ؟ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ! 23ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﺎﻓﺘﻢ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ 24ﻭ ﺷﻜﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ .ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﻥ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﻣﻦ ﺑﺠﺎ ﺁﺭﻳﺪ. 912
25ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﺎﻡ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻣﻦ .ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ ،ﺑﻪ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﻣﻦ ﺑﮑﻨﻴﺪ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ ،ﻣﻮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﺁﻳﺪ. 27ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻄﻮﺭ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺷﺪ ،ﻣﺠﺮﻡ ﺑﺪﻥ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 28ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﻨﻄﺮﺯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺑﻨﻮﺷﺪ. 29ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺪ ،ﻓﺘﻮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﺪﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﻤﻴﻴﺰ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ. 30ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﻣﺮﻳﺾ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 31ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ ،ﺣﻜﻢ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ. 32ﻟﻜﻦ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﻜﻢ ﺷﻮﺩ . ﻥ ﻣﻦ ،ﭼﻮﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 33ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ 34ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻳﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺎﻳﻢ ،ﻣﺎﺑﻘﻲ ﺭﺍ ﻣﻨﺘﻈﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 12 1ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻋﻄﺎﻳﺎﻱ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ،ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 2ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﮔﻨﮓ ﺑﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 3ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﹶﻧﺎﺗﻴﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮔﻔﺖ. 4ﻭ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ ﺭﻭﺡ ﻫﻤﺎﻥ. 5ﻭ ﺧﺪﻣﺘﻬﺎ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﺎﻥ. 6ﻭ ﻋﻤﻠﻬﺎ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺍﺳﺖ ﻟﻜﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 7ﻭﻟﻲ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻇﻬﻮﺭ ﺭﻭﺡ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻋﻄﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﺭﻭﺡ ،ﻛﻼﻡ ﺣﻤﻜﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻼﻡ ﻋﻠﻢ ،ﺑﺤﺴﺐ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺡ. 9ﻭ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻱ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺡ. 10ﻭ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻧﺒﻮﺕ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺗﻤﻤﻴﺰ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺍﻗﺴﺎﻡ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺗﺮﺟﻤﺔ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ. 11ﻟﻜﻦ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻳﻚ ﻓﺎﻋﻞ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻓﺮﺩﹰﺍ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺪﻥ ﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺑﺪﻥ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻳﻜﺘﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺭﻭﺡ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺑﺪﻥ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻳﻬﻮﺩ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻏﻼﻡ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺭﻭﺡ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻳﻢ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺪﻥ ﻳﻚ ﻋﻀﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ. 15ﺍﮔﺮ ﭘﺎ ﮔﻮﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺁﻳﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﻧﻴﺴﺖ؟ 16ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻮﺵ ﮔﻮﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﻧﻴﺴﺘﻢ ،ﺁﻳﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﻧﻴﺴﺖ؟ 17ﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻥ ﭼﺸﻢ ﺑﻮﺩﻱ ،ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺑﻮﺩﻱ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﺑﻮﻳﻴﺪﻥ؟ 18ﻟﻜﻦ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ. 19ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﻳﻚ ﻋﻀﻮ ﺑﻮﺩﻱ ﺑﺪﻥ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ؟ 20ﺍﻣﺎ ﺍﻵﻥ ﺍﻋﻀﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺪﻥ ﻳﻚ. 21ﻭ ﭼﺸﻢ ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻳﺎ ﺳﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺪﺍﺭﻡ. 22ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ،ﺁﻥ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺑﺪﻥ ﻛﻪ ﺿﻌﻴﻔﺘﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﻻﺯﻡ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻝ ﺍﻓﻀﻞ ﺩﺍﺭﺩ. 23ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺖ ﺗﺮ ﺍﺟﺰﺍﻱ ﺑﺪﻥ ﻣﻲ ﭘﻨﺪﺍﺭﻳﻢ ،ﻋﺰﻳﺰﺗﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺍﺟﺰﺍﻱ ﻗﺒﻴﺢ ﻣﺎ ﺟﻤﺎ ﹺ 24ﻟﻜﻦ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺟﻤﻴﻠﺔ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺪﻥ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﹼﺐ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻘﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻗﺺ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﺮﻣﺖ ﺩﺍﺩ، 25ﺗﺎ ﻛﻪ ﺟﺪﺍﻳﻲ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﻧﻴﻔﺘﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻋﻀﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 26ﻭ ﺍﮔﺮ ﻳﻚ ﻋﻀﻮ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺳﺎﻳﺮ ﺍﻋﻀﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﻤﺪﺭﺩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻋﻀﻮﻱ ﻋﺰﹼﺕ ﻳﺎﺑﺪ ،ﺑﺎﻗﻲ ﺍﻋﻀﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﺁﻳﻨﺪ. 27ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﺩﹰﺍ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 28ﻭ ﺧﺪﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻠﻴﺴﺎ :ﺍﻭﻝ ﺭﺳﻮﻻﻥ ،ﺩﻭﻡ ﺍﻧﺒﻴﺎ ،ﺳﻮﻡ ﻣﻌﻠﹼﻤﺎﻥ ،ﺑﻌﺪ ﻗﻮﺍﺕ ،ﭘﺲ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻱ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﺍﻋﺎﻧﺎﺕ ﻭ ﺗﺪﺍﺑﻴﺮ ﻭ ﺍﻗﺴﺎﻡ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ. 29ﺁﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ،ﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﻌﻠﻤﺎﻥ ،ﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﻗﻮﺍﺕ؟ 30ﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻱ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ 31ﻟﻜﻦ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻱ ﺑﻬﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻴﺮﺕ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻓﻀﻞ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ. 13 913
1ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ،ﻣﺜﻞ ﻧﺤﺎﺱ ﺻﺪﺍ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻭ ﺳﻨﺞ ﻓﻐﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 2ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺒﻮﺕ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻭ ﻫﻤﺔ ﻋﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻘﻞ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ،ﻫﻴﭻ ﻫﺴﺘﻢ. 3ﻭ ﺍﮔﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺻﺪﻗﻪ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﭙﺎﺭﻡ ﺗﺎ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ،ﻫﻴﭻ ﺳﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺑﺮﻡ. 4ﻣﺤﺒﺖ ﺣﻠﻴﻢ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ؛ ﻣﺤﺒﺖ ﺣﺴﺪ ﻧﻤﻲ ﺑﺮﺩ؛ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺒﺮ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛ ﻦ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛ 5ﺍﻃﻮﺍﺭ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻔﻊ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﺎﻟﺐ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﺧﺸﻢ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺳﻮﺀﻇ 6ﺍﺯ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻲ ﺧﻮﺷﻮﻗﺖ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﻭﻟﻲ ﺑﺎ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ 7ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺻﺒﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 8ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺎﻗﻂ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻧﺒﻮﺗﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ،ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻋﻠﻢ ،ﺯﺍﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﺟﺰﺋﻲ ﻋﻠﻤﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺟﺰﺋﻲ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ، 10ﻟﻜﻦ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﺁﻳﺪ ،ﺟﺰﺋﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 11ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻃﻔﻞ ﺑﻮﺩﻡ ،ﭼﻮﻥ ﻃﻔﻞ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﺩﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻃﻔﻞ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻔﻞ ﺗﻌﻘﹼﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ .ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﺷﺪﻡ ،ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻃﻔﻼﻧﻪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻡ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺩﺭ ﺁﻳﻦ ﭘﻪ ﺑﻄﻮﺭ ﻣﻌﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﻢ ،ﻟﻜﻦ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺭﻭﺑﺮﻭ؛ ﺍﻵﻥ ﺟﺰﺋﻲ ﻣﻌﺮﻓﺘﻲ ﺩﺍﺭﻡ ،ﻟﻜﻦ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻨﺎﺧﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﻴﺰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 13ﻭ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ :ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ .ﺍﻣﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺳﺖ. 14 1ﺩﺭ ﭘﻲ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﻋﻄﺎﻳﺎﻱ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻴﺮﺕ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ،ﺧﺼﻮﺻﹰﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻨﻴﺪ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 3ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺎ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻭ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 4ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 5ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻟﻜﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﺣﺮﻑ ﺯﻧﺪ، ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻨﺎ ﺷﻮﺩ . 6ﺍﻣﺎ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺍﮔﺮ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﺭﺍﻧﻢ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻢ؟ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﮔﻮﻳﻢ. 7ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﻴﺠﺎﻥ ﻛﻪ ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﭼﻮﻥ ﻧﻲ ﻳﺎ ﺑﺮﺑﻂ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺻﺪﺍﻫﺎ ﻓﺮﻕ ﻧﻜﻨﺪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻲ ﻳﺎ ﺑﺮﺑﻂ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ 8ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﻧﻴﺰ ﺻﺪﺍﻱ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻡ ﺩﻫﺪ ،ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎﻱ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؟ 9ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ،ﺳﺨﻦ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻡ ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﻔﺖ؟ 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻭﻟﻲ ﻳﻜﻲ ﺑﻲ ﻣﻌﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 11ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻗﻮﺕ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺑﺮﺑﺮﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺮﺑﺮﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻏﻴﻮﺭ ﻋﻄﺎﻳﺎﻱ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺎﻱ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﻮﻳﺪ. 13ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺩﻋﺎ ﺑﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻢ ،ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻟﻜﻦ ﻋﻘﻞ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 15ﭘﺲ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺩﻋﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﻧﻴﺰ ﺩﻋﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺳﺮﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﺖ ﺍﹸﻣﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺷﻜﺮ ﺗﻮ ﺁﻣﻴﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟ 16ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺗﺒﺮﻙ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻲ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﹾﻨ ﹺﺰﹶﻟ 17ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺍﻟﺒﺘﹼﻪ ﺧﻮﺏ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﻟﻜﻦ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 18ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﻢ. 19ﻟﻜﻦ ﺩﺭ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﭘﺴﻨﺪﻡ ﻛﻪ ﭘﻨﺞ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﻢ. 20ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺩﺭ ﻓﻬﻢ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺑﺪﺧﻮﻳﻲ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻓﻬﻢ ﺭﺷﻴﺪ. 21ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻭ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﻏﻴﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪ. 22ﭘﺲ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﺎﻥ؛ ﺍﻣﺎ ﻧﺒﻮﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ. 23ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﺣﺮﻑ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﹸﻣﻴﺎﻥ ﻳﺎ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﻳﺪ؟ 24ﻭﻟﻲ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﺎﻥ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﺁﻳﺪ ،ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﻠﺰﻡ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ، 25ﻭ ﺧﻔﺎﻳﺎﻱ ﻗﻠﺐ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﺔ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ. 914
26ﭘﺲ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺭﺩﺍﻥ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺳﺮﻭﺩﻱ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺗﻌﻠﻴﻤﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺯﺑﺎﻧﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﺍﻱ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﻱ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺑﻨﺎ ﺑﺸﻮﺩ. 27ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺩﻭ ﺩﻭ ﻳﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﻪ ﺳﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﻨﺪ. 28ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﺘﺮﺟﻤﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ. 29ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺩﻭ ﻳﺎ ﺳﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﻴﺰ ﺩﻫﻨﺪ. 30ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻥ ﺍﻭﻝ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﻮﺩ. 31ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﻳﻚ ﻳﻚ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ. 32ﻭ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻣﻄﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 33ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﺸﻮﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ. 34ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩﻥ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 35ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﻗﺒﻴﺢ ﺍﺳﺖ. 36ﺁﻳﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺭﺳﻴﺪ؟ 37ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺒﻲ ﻳﺎ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﭘﻨﺪﺍﺭﺩ ،ﺍﻗﺮﺍﺭ ﺑﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ،ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. 38ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺟﺎﻫﻞ ﺍﺳﺖ ،ﺟﺎﻫﻞ ﺑﺎﺷﺪ. 39ﭘﺲ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﻧﺒﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻴﺮﺕ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﻣﻨﻊ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 40ﻟﻜﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻲ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﻡ ﺑﺎﺷﺪ. 15 1ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﻴﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻡ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ، 2ﻭ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻛﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻡ ،ﻣﺤﻜﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭﺍﻟﹼﺎ ﻋﺒﺚ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﭙﺮﺩﻡ ،ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻴﺰ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﺘﺐ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﻣﺮﺩ، 4ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﺘﺐ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ؛ 5ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﻴﻔﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ، 6ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎﻗﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 7ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺭﺳﻮﻻﻥ. 8ﻭ ﺁﺧﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻃﻔﻞ ﺳﻘﻂ ﺷﺪﻩ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻻﻳﻖ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﻡ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺟﻔﺎ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻡ. 10ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻓﻴﺾ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﮕﺸﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻛﺸﻴﺪﻡ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ. 11ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻩ ﻣﻦ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻭﻋﻆ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ. 12ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻭﻋﻆ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ؟ 13ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 14ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺖ ،ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ ﻭﻋﻆ ﻣﺎ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ. 15ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﹶﻛﺬﹶﺑﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺷﺪﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﺪﺍ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﺨﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺧﻴﺰﻧﺪ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺧﻴﺰﻧﺪ ،ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 17ﺍﻣﺎ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻴﺪ، 18ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻧﺪ. 19ﺍﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻳﻢ ،ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺗﺮﻳﻢ. 20ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﻭ ﻧﻮﺑﺮ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﮔﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻮﺕ ﺁﻣﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺷﺪ. 22ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺁﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ. ﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 23ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺭﺗﺒﺔ ﺧﻮﺩ؛ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻮﺑﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁ 24ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺳﭙﺎﺭﺩ .ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻨﻬﺪ،ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ. 915
26ﺩﺷﻤﻦ ﺁﺧﺮ ﻛﻪ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻣﻮﺕ ﺍﺳﺖ. 27ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻭﺍﺿﺢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ،ﻣﺴﺘﺜﻨﻲ ﺍﺳﺖ. ﻞ ﺑﺎﺷﺪ . ﻞ ﺩﺭ ﻛ ﹼ 28ﺍﻣﺎ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﻭﻱ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﭘﺴﺮ ﻫﻢ ﻣﻄﻴﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻣﻄﻴﻊ ﻭﻱ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﻛ ﹼ 29ﻭﺍﻟﹼﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ ،ﭼﻪ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻣﻄﻠﻘﺘﹰﺎ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺧﻴﺰﻧﺪ ،ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ؟ 30ﻭ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﺮﺍ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻄﺮ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻳﻢ؟ 31ﺑﻪ ﺁﻥ ﻓﺨﺮﻱ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻫﺴﺖ ﻗﺴﻢ ،ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﺮﺍ ﻣﺮﺩﻧﻲ ﺍﺳﺖ. 32ﭼﻮﻥ ﺑﺰﻭﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻓﺴﺲ ﺑﺎ ﻭﺣﻮﺵ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻣﺮﺍ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺧﻴﺰﻧﺪ ،ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ ﻭ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻴﻢ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻳﻢ. 33ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻣﺸﻮﻳﺪ! ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﺑﺪ ،ﺍﺧﻼﻕ ﺣﺴﻨﻪ ﺭﺍ ﻓﺎﺳﺪ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 34ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ .ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﻔﻌﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ. 35ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﺑﺪﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ؟، 36ﺍﻱ ﺍﺣﻤﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻛﺎﺭﻱ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﺟﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻤﻴﺮﺩ. 37ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﻛﺎﺭﻱ ،ﻧﻪ ﺁﻥ ﺟﺴﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻣﻲ ﻛﺎﺭﻱ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﻱ ﻣﺠﺮﺩ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ. 38ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺴﻤﻲ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺗﺨﻤﻬﺎ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ. 39ﻫﺮ ﮔﻮﺷﺖ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻧﻮﻉ ﮔﻮﺷﺖ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻬﺎﻳﻢ ،ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﺮﻏﺎﻥ ،ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ،ﺩﻳﮕﺮ. 40ﻭ ﺟﺴﻤﻬﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺟﺴﻤﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻧﻴﺰ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﺷﺄﻥ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﻫﺎ ،ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺷﺄﻥ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻫﺎ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ؛ 41ﻭ ﺷﺄﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺷﺄﻥ ﻣﺎﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺷﺄﻥ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ،ﺩﻳﮕﺮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺷﺄﻥ ،ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ. 42ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻬﺞ ﺍﺳﺖ ﻧﻴﺰ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ .ﺩﺭ ﻓﺴﺎﺩ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺩﺭ ﺑﻲ ﻓﺴﺎﺩﻱ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺧﻴﺰﺩ؛ 43ﺩﺭ ﺫﻟﹼﺖ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻼﻝ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺧﻴﺰﺩ؛ ﺩﺭ ﺿﻌﻒ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﺩ؛ 44ﺟﺴﻢ ﻧﻘﺴﺎﻧﻲ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺟﺴﻢ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺧﻴﺰﺩ .ﺍﮔﺮ ﺟﺴﻢ ﻧﻔﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺖ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ. 45ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻧﻔﺲ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺸﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺁﺩﻡ ﺁﺧﺮ ﺭﻭﺡ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﺨﺶ ﺷﺪ . 46ﻟﻴﻜﻦ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﻣﻘﺪﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻔﺴﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ. 47ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﺎﻛﻲ؛ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻭﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ. 48ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺎﻛﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺎﻛﻴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 49ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺎﻛﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ،ﺻﻮﺭﺕ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ. 50ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻭﺍﺭﺙ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻓﺎﺳﺪ ﺑﻲ ﻭﺍﺭﺙ ﺑﻲ ﻓﺴﺎﺩﻱ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 51ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﺮﻱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ. 52ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ،ﺩﺭ ﻃﹸﺮﻓﺔ ﺍﻟﻌﻴﻨﻲ ،ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﺻﻮﺭ ﺍﺧﻴﺮ ،ﺯﻳﺮﺍ ﹶﻛ ﹺﺮﻧﹼﺎ ﺻﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ،ﻭ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ،ﺑﻲ ﻓﺴﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﻣﺘﺒﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ. 53ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻓﺴﺎﺩ ﺑﻲ ﻓﺴﺎﺩﻱ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻓﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺑﻘﺎ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﮔﺮﺩﺩ. 54ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻓﺴﺎﺩ ﺑﻲ ﻓﺴﺎﺩﻱ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻓﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺑﻘﺎ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﮒ ﺩﺭ ﻇﻔﺮ ﺑﻠﻌﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 55ﺍﻱ ﻣﻮﺕ ﻧﻴﺶ ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻱ ﮔﻮﺭ ﻇﻔﺮ ﺗﻮ ﻛﺠﺎ؟ 56ﻧﻴﺶ ﻣﻮﺕ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮﺕ ﮔﻨﺎﻩ ،ﺷﺮﻳﻌﺖ. 57ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻜﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻇﻔﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. ﻥ ﺣﺒﻴﺐﹺ ﻣﻦ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻭ ﺑﻲ ﺗﺸﻮﻳﺶ ﺷﺪﻩ ،ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﻴﺪ ،ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﻴﺴﺖ. 58ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ 16 1ﺍ ﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻥ ﺯﻛﺎﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎﻱ ﻏﻼﻃﻴﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ،ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﻨﻴﺪ. 2ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻫﻔﺘﻪ ،ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺤﺴﺐ ﻧﻌﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺁﻣﺪﻥ ﻣﻦ ﺯﺣﻤﺖ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺳﻢ ،ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﻣﻜﺘﻮﺑﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺒﺮﻧﺪ. 4ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻭﻡ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﻨﻢ ،ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﺩﻧﻴﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ، 6ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﻡ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻡ ،ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﻣﻌﺎﻳﺸﺖ ﻛﻨﻴﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻵﻥ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﻨﻢ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺗﻮﻗﹼﻒ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﻫﺪ. 916
8ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺗﺎ ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﹶﻓﹶﺴﺲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪ، 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻛﺎﺭﺳﺎﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻌﺎﻧﹺﺪﻳﻦ ،ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ. 10ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﺁﻳﺪ ،ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻲ ﺗﺮﺱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺘﻢ. 11ﻟﻬﺬﺍ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻧﺸﻤﺎﺭﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﻌﺎﻳﺸﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﺗﻨﻈﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ. 12ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﭘﻠﺲ ﺑﺮﺍﺩﺭ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺭﺿﺎ ﻧﺪﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺻﺖ ﻳﺎﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 13ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ. 14ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎﺷﺪ. 15ﻭ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﺍﺭﻡ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﺓ ﺍﺳﺘﻴﻔﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﻮﺑﺮ ﺍﺧﺎﺋﻴﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، 16ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺯﺣﻤﺖ ﺷﺮﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﻭ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﺳﺘﻴﻔﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺗﻮﻧﺎﺗﺲ ﻭ ﺍﺧﺎﺋﻴﻜﻮﺱ ﻣﺮﺍ ﺷﺎﺩﻱ ﺭﺥ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩﻧﺪ، 18ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ . 19ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎﻱ ﺁﺳﻴﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﹶﻛﻴﻼ ﻭ ﭘﺮﺳﻜﻼ ﺑﺎ ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻳﺸﺎﻧﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. 20ﻫﻤﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ .ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﺔ ﻣﻘﺪﺳﺎﻧﻪ ﺳﻼﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 21ﻣﻦ ﭘﻮﻟﺲ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻢ. 22ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﺍﹶﻧﺎﺗﻴﻤﺎ ﺑﺎﺩ .ﻣﺎﺭﺍﻥ ﺍﹶﺗﺎ. 23ﻓﻴﺾ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ. 24ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎﺩ ،ﺁﻣﻴﻦ.
917
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﺩﻭﻡ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎﻥ 1 ﻝ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ،ﻭ ﺗﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ،ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹸﻗﺮﹺﻧﺘﹸﺲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻣﻘﺪﺳﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﹶﺧﺎﺋﻴﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ، 1ﭘﻮﻟﹸﺲ ،ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﻭﺳﻮ ﹺ 2ﻓﻴﺾ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ. 3ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺭﺣﻤﺘﻬﺎ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺗﺴﻠﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ، 4ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺗﻨﮕﻲ ﻣﺎ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺴﻢ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ. 6ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﻩ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﻢ ،ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺷﻤﺎ ،ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﭘﺬﻳﺮﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﺠﻬﺖ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺻﺒﺮ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺭﺩﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﻢ. 7ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﺮﻳﻚ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺮﻳﻚ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﺎﺭﺽ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻭ ﻓﻮﻕ ﺍﺯ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ ،ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﺄﻳﻮﺱ ﺷﺪﻳﻢ. 9ﻟﻜﻦ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﺘﻮﺍﻱ ﻣﻮﺕ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﻧﻜﻨﻴﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰﺍﻧﺪ، 10ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﺕ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺭﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. ﻖ ﻣﺎ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻧﻌﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺷﻜﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﻫﻢ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺠﺎ 11ﻭ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺩﺭ ﺣ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﺨﺮ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺿﻤﻴﺮ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﻭ ﺍﺧﻼﺹ ﺧﺪﺍﻳﻲ ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺍﻟﻬﻲ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺧﺼﻮﺻﺎﹰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﻧﻮﻳﺴﻴﻢ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ. ﻞ ﻓﺨﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. 14ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﻲ ﺍﻟﺠﻤﻠﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺤ ﹼ 15ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﻢ ﺗﺎ ﻧﻌﻤﺘﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ، 16ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﻣﺸﺎﻳﻌﺖ ﻛﻨﻴﺪ. 17ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ،ﺁﻳﺎ ﺳﻬﻞ ﺍﻧﮕﺎﺭﻱ ﻛﺮﺩﻡ ﻳﺎ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻣﻦ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺑﺸﺮﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻠﻲ ﺑﻠﻲ ﻭ ﻧﻲ ﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻠﻲ ﻭ ﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ. ﺳﻠﹾﻮﺍﻧﹸﺲ ﻭ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﺮﺩﻳﻢ ،ﺑﻠﻲ ﻭ ﻧﻲ ﻧﺸﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﻠﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻦ ﻭ 20ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﻠﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻳﺎﺑﺪ. 21ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺪﺍﺳﺖ. 22ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻬﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻴﻌﺎﻧﺔ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 23ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻔﻘﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﻗﹸﺮﹺﻧﹾﺘﹸﺲ ﻧﻴﺎﻣﺪﻡ 24 ،ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻗﺎﻳﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 2 1ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺣﺰﻥ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺎﻳﻢ، 2ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺳﺎﺯﻡ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺷﺎﺩﻱ ﺩﻫﺪ ﺟﺰ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﮔﺸﺖ؟ 3ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺷﻮﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﺷﻲ ﻣﻦ ﺑﺸﻮﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻦ ،ﺷﺎﺩﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺰﻥ ﻭ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﺳﺨﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺷﻜﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ ،ﻧﻪ ﺗﺎ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺷﻮﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻴﺪ ﭼﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺘﻲ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺭﻡ . 5ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﻋﺚ ﻏﻢ ﺷﺪ ،ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻧﺴﺎﺧﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻲ ﺍﻟﺠﻠﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻧﻨﻬﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ. 6ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻛﺜﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﭘﺲ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﺴﻠﻲ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲ ﻏﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ. 8ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺩﻟﻴﻞ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻄﻴﻊ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 10ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﭼﻴﺰﻱ ﻋﻔﻮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﻋﻔﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻫﺮﮔﺎﻩ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ، 918
11ﺗﺎ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﻧﻴﺎﺑﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ. 12ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﺮﻭﺁﺱ ﺑﺠﻬﺖ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﺴﻴﺢ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ، 13ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺗﻴﻄﹸﺲ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﺁﻣﺪﻡ. 14ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻜﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ،ﺩﺍﺋﻤﹶﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﻛﺐ ﻇﻔﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻋﻄﺮ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻧﺎﺟﻴﺎﻥ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻫﺎﻟﻜﺎﻥ. 16ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﻄﺮ ﻣﻮﺕ ،ﺍﻟﻲ ﻣﻮﺕ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﻄﺮ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﻟﻲ ﺣﻴﺎﺕ .ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟ 17ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻐﺸﻮﺵ ﺳﺎﺯﻳﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻟﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ . 3 1ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻧﺎﻣﻪ ﺟﺎﺕ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟ 2ﺷﻤﺎ ﺭﺳﺎﻟﺔ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻣﺎ ،ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﺓ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ. 3ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﺳﺎﻟﺔ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﹼﺐ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻱ ﺣﻲ ،ﻧﻪ ﺑﺮ ﺍﻟﻮﺍﺡ ﺳﻨﮓ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺍﻟﻮﺍﺡ ﮔﻮﺷﺘﻲ ﺩﻝ. 4ﺍﻣﺎ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺭﻳﻢ. 5ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﺳﺖ. 6ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﺧﺎﺩﻡ ﺷﻮﻳﻢ ،ﻧﻪ ﺣﺮﻑ ﺭﺍ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﻛﹸﺸﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺭﻭﺡ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 7ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻮﺕ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﻑ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺟﻼﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺟﻼﻝ ﭼﻬﺮﺓ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻓﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ، 8ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﻭﺡ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺟﻼﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ 9ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺧﺪﻣﺖ ﻗﺼﺎﺹ ﺑﺎ ﺟﻼﻝ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺩﺭ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺰﻭﺩ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺟﻼﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻳﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺟﻼﻟﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﺟﻼﻝ ﻓﺎﻳﻖ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﻓﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺟﻼﻝ ﺑﻮﺩﻱ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 12ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭﻳﻢ ،ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ. 13ﻭ ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻛﻪ ﻧﻘﺎﺑﻲ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻩ ﺍﻳﻦ ﻓﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻧﻈﺮ ﻧﻜﻨﻨﺪ، 14ﺑﻠﻜﻪ ﺫﻫﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻠﻴﻆ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻘﺎﺏ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺸﻒ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 15ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ،ﻧﻘﺎﺏ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 16ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺟﻮﻉ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻧﻘﺎﺏ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 17ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻭﺡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻧﺠﺎ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺍﺳﺖ. 18ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻤﺔ ﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﺓ ﺑﻲ ﻧﻘﺎﺏ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﻢ ،ﺍﺯ ﺟﻼﻝ ﺗﺎ ﺟﻼﻝ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺘﺒﺪﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﺳﺖ. 4 1ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻳﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ ،ﺧﺴﺘﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻳﻢ. 2ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻔﺎﻳﺎﻱ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻜﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻐﺸﻮﺵ ﻧﻤﻲ ﺳﺎﺯﻳﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﻤﻴﺮ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﻢ. 3ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﺎ ﻣﺨﻔﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮ ﻫﺎﻟﻜﺎﻥ ﻣﺨﻔﻲ ﺍﺳﺖ، 4ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﻬﻢ ﻫﺎﻱ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻮﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺗﺠﻠﹼﻲ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺟﻼﻝ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺪﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﺳﺎﺯﺩ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻛﻪ ﻏﻼﻡ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻋﻴﺴﻲ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﻧﻮﺭ ﺍﺯ ﻇﻠﻤﺖ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﻧﻮﺭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﺓ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺪﺭﺧﺸﻴﺪ. 7ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺧﺰﻳﻨﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻇﺮﻭﻑ ﺧﺎﻛﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﻗﻮﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎ. 8ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ؛ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻭﻟﻲ ﻣﺄﻳﻮﺱ ﻧﻲ؛ 9ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻪ ﻣﺘﺮﻭﻙ؛ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻭﻟﻲ ﻫﻼﻙ ﻧﻲ؛ 10ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻗﺘﻞ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺴﺪ ﺧﻮﺩ ﺣﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺣﻴﺎﺕ ﻋﻴﺴﻲ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻳﻢ ،ﺩﺍﺋﻤﹶﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺣﻴﺎﺕ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺟﺴﺪ ﻓﺎﻧﻲ ﻣﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ. 12ﭘﺲ ﻣﻮﺕ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﺕ ﺷﻤﺎ. 919
13ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺡ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻳﻢ ،ﺑﺤﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﭘﺲ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻢ( ،ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﻢ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺮﻭ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ. 14ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻓﻴﻀﻲ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺷﻜﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺎﻓﺰﺍﻳﺪ. ﺖ ﻇﺎﻫﺮﻱ ﻣﺎ ﻓﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎﻃﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﻭﺯ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. 16ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻳﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻧﺴﺎﻧ ﻴ ﻚ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﺭ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺟﻼﻝ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﺖ ﺳﺒ 17ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﺣﻤ 18ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺩﻳﺪﻧﻲ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﺎﺩﻳﺪﻧﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻳﺪﻧﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺎﺩﻳﺪﻧﻲ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ. 5 ﻲ ﺧﻴﻤﺔ ﻣﺎ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ،ﻋﻤﺎﺭﺗﻲ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺭﻳﻢ ،ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻧﺎﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﻭ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ. 1ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺯﻣﻴﻨ ﹺ 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺁﻩ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﻢ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﭙﻮﺷﻴﻢ، 3ﺍﮔﺮ ﻓﻲ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﻳﻢ. 4ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﮔﺮﺍﻧﺒﺎﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺁﻩ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻴﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﻴﻢ ﺗﺎ ﻓﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﺕ ﻏﺮﻕ ﺷﻮﺩ. 5ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺳﺖ ﺳﺎﺧﺖ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻌﺎﻧﺔ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. 6ﭘﺲ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﻣﺘﻮﻃﹼﻨﻴﻢ ،ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ، 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ. 8ﭘﺲ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﭘﺴﻨﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﻏﺮﺑﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻮﻃﹼﻦ ﺷﻮیﻢ. 9ﻟﻬﺬﺍ ﺣﺮیﺺ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﺮ ﺍیﻨﮑﻪ ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺘﻮﻃﻦ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﻏﺮﻳﺐ ،ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺴﻨﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺪﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﺪ ،ﺑﺤﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻪ ﻧﻴﻚ ﭼﻪ ﺑﺪ. 11ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺗﺮﺱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻳﻢ ،ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ .ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺿﻤﺎﻳﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺑﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﻲ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﺸﻴﺎﺭﻳﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩ ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺯﻳﺴﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 16ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﺤﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺤﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﺍﻵﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ. 17ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺧﻠﻘﺖ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺎﺯﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 19ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻛﻼﻡ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﭙﺮﺩ. 20ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﻳﻠﭽﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎ ﻭﻋﻆ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﭘﺲ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﻛﻨﻴﺪ. ﺖ ﺧﺪﺍ ﺷﻮﻳﻢ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ ،ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻋﺪﺍﻟ 6 1ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺖ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻧﺠﺎﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻡ .ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻵﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺳﺖ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺩﺭ ﻭﻗ 3ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻟﻐﺰﺵ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺎ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ، 4ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺍﻣﺮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻡ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻴﻢ :ﺩﺭ ﺻﺒﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ،ﺩﺭ ﺯﺣﻤﺎﺕ ،ﺩﺭ ﺣﺎﺟﺎﺕ ،ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎ، 5ﺩﺭ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ،ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻧﻬﺎ ،ﺩﺭ ﻓﺘﻨﻪ ﻫﺎ ،ﺩﺭ ﻣﺤﻨﺘﻬﺎ ،ﺩﺭ ﺑﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﻬﺎ ،ﺩﺭ ﮔﺮﺳﻨﮕﻴﻬﺎ، 6ﺩﺭ ﻃﻬﺎﺭﺕ ،ﺩﺭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ،ﺩﺭ ﺣﻠﻢ ،ﺩﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ،ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻲ ﺭﻳﺎ، 7ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﺣﻖ ،ﺩﺭ ﻗﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﺮ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﭗ، 8ﺑﻪ ﻋﺰﹼﺕ ﻭ ﺫﻟﹼﺖ ،ﻭ ﺑﺪﻧﺎﻣﻲ ﻭ ﻧﻴﻜﻨﺎﻣﻲ؛ ﭼﻮﻥ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮ ﻫﺴﺘﻴﻢ؛ 9ﭼﻮﻥ ﻣﺠﻬﻮﻝ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻌﺮﻭﻑ؛ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻮﺕ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻴﻢ؛ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﻧﻲ؛ 10ﭼﻮﻥ ﻣﺤﺰﻭﻥ ،ﻭﻟﻲ ﺩﺍﺋﻤﹶﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ؛ ﭼﻮﻥ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﻢ؛ ﭼﻮﻥ ﺑﻲ ﭼﻴﺰ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺎﻟﻚ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ. 11ﺍﻱ ﹸﻗﺮﹺﻧﺘﻴﺎﻥ ،ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺎ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﻝ ﻣﺎ ﻭﺳﻴﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﺩﺭ ﻣﺎ ﺗﻨﮓ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﺍﺣﺸﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻨﮓ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 920
13ﭘﺲ ﺩﺭ ﺟﺰﺍﻱ ﺍﻳﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺷﻮﻳﺪ. 14ﺯﻳﺮ ﻳﻮﻍ ﻧﺎﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﺎ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﺎﻥ ﻣﺸﻮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﭼﻪ ﺭﻓﺎﻗﺖ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻇﻠﻤﺖ ﭼﻪ ﺷﺮﺍﻛﺖ ﺍﺳﺖ؟ 15ﻭ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻠﻴﻌﺎﻝ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﺎﻓﺮ ﭼﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﺳﺖ؟ ﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ 16ﻭ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺘﻬﺎ ﭼﻪ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻤﺎ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻱ ﺣ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 17ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻴﺪ ﻭ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﭼﻴﺰ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺑﺪﺍﺭﻡ، 18ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ(. 7 1ﭘﺲ ﺍﻱ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ،ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻳﻢ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺟﺴﻢ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺴﺎﺯﻳﻢ ﻭ ﻗﺪﺳﻴﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﺗﺮﺳﻲ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺭﺳﺎﻧﻴﻢ. 2ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺟﺎ ﺩﻫﻴﺪ .ﺑﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻇﻠﻢ ﻧﻜﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻓﺎﺳﺪ ﻧﺴﺎﺧﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻣﻐﺒﻮﻥ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﻢ. 3ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻣﺬﻣﺖ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺕ ﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 4ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻛﻠﹼﻲ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺷﻤﺎ ﻓﺨﺮ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺳﻴﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﺣﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺷﺎﺩﻱ ﻭﺍﻓﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﻫﻢ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ،ﺟﺴﻢ ﻣﺎ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻧﻴﺎﻓﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ؛ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ،ﻧﺰﺍﻋﻬﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ ،ﺗﺮﺳﻬﺎ ﺑﻮﺩ. 6ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﺍﻓﺘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﺗﻴﻄﺲ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 7ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮﻱ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻏﻴﺮﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﻦ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ،ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻡ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻢ ،ﺍﮔﺮﭼﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ،ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ. 9ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻢ ،ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﺩﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻏﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻏﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺯﻳﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺮﺳﺪ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻏﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻣﻨﺸﺄ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺠﺎﺕ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﻏﻢ ﺩﻧﻴﻮﻱ ﻣﻨﺸﺄ ﻣﻮﺕ ﺍﺳﺖ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻏﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﻮﺷﺶ ،ﺑﻞ ﺍﺣﺘﺠﺎﺝ ،ﺑﻞ ﺧﺸﻢ ،ﺑﻞ ﺗﺮﺱ ،ﺑﻞ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ،ﺑﻞ ﻏﻴﺮﺕ ،ﺑﻞ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩ .ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﺒﺮﺍ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 12ﺑﺎﺭﻱ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ ،ﺑﺠﻬﺖ ﺁﻥ ﻇﺎﻟﻢ ﻳﺎ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻧﺒﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﻏﻴﺮﺕ ﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ. ﻲ ﺗﻴﻄﹸﺲ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 13ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺷ ﹺ 14ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻭ ﻓﺨﺮ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺧﺠﻞ ﻧﺸﺪﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﻤﺔ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﮔﻔﺘﻴﻢ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻓﺨﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻴﻄﺲ ﺭﺍﺳﺖ ﺷﺪ. 15ﻭ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺎ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﻣﺎﻳﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻟﺮﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ. 16ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ. 8 1ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﻢ ﺍﺯ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎﻱ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺖ ﺳﺨﺎﻭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﺪ. ﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻳﺎﺩﺗﻲﹺ ﻓﻘﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﺩﻭﻟ ﻲ ﺧﻮﺷ ﹺ ﻥ ﺷﺪﻳ ﺪ ﺯﺣﻤﺖ ،ﻓﺮﺍﻭﺍﻧ ﹺ 2ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺤﺎ 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﻃﺎﻗﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺗﻤﺎﻡ، ﺖ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ. 4ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﻭ ﺷﺮﺍﻛ 5ﻭ ﻧﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻭﻝ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺩﻧﺪ. 6ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﺯ ﺗﻴﻄﹸﺲ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺍﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. 7ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻛﻼﻡ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﻭ ﻣﺤﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻴﺎﻓﺰﺍﻳﻴﺪ. 8ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻜﻢ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺧﻼﺹ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻢ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻴﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻓﻘﺮ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺷﻮﻳﺪ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ،ﺭﺃﻱ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﻧﻪ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻧﻴﺰ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻳﺪ. 11ﺍﻣﺎ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻋﻤﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﻟﮕﺮﻣﻲ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺑﺸﻮﺩ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﻟﮕﺮﻣﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ ،ﺑﺤﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﺴﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 13ﻭ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺴﺎﻭﺍﺕ؛ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ،ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻤﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻜﺎﺭ ﺁﻳﺪ؛ 14ﻭ ﺗﺎ ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﻛﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺴﺎﻭﺍﺕ ﺑﺸﻮﺩ. 15ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ :ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ،ﻛﻤﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 16ﺍﻣﺎ ﺷﻜﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﻴﻄﹸﺲ ﻧﻬﺎﺩ. 921
17ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. 18ﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﻱ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺪﺡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﺍﺳﺖ. 19ﻭ ﻧﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻌﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﻟﮕﺮﻣﻲ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ،ﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﻣﺎ ﺑﺸﻮﺩ. 20ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﺴﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﻨﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﺎﻭﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﻘﻂ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻴﺰ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﻢ. 22ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻜﺮﺭﹰﺍ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻛﻠﹼﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻴﺪﺍﺭﺩ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﺍﺳﺖ. 23ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺗﻴﻄﹸﺲ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ ،ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﻓﻴﻖ ﻭ ﻫﻤﻜﺎﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺎ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻞ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 24ﭘﺲ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻓﺨﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 9 ﺖ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ،ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ. 1ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﻣ 2ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﻟﮕﺮﻣﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﺑﺠﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺍﹶﺧﺎﺋﻴﻪ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻏﻴﺮﺕ ﺷﻤﺎ ﺍﻛﺜﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﺮﻳﺾ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻓﺨﺮ ﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺼﻮﺹ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ،ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺷﻮﻳﺪ. 4ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﻫﻞ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺎﻣﺴﺘﻌﺪ ﻳﺎﺑﻨﺪ ،ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻓﺨﺮ ﻛﺮﺩﻳﻢ ،ﺧﺠﻞ ﺷﻮﻳﻢ. 5ﭘﺲ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻛﺖ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻛﺖ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻃﻤﻊ . 6ﺍﻣﺎ ﺧﻼﺻﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺨﻴﻠﻲ ﻛﺎﺭﺩ ،ﺑﺎ ﺑﺨﻴﻠﻲ ﺩﺭﻭ ﻛﻨﺪ. 7ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻜﻨﺪ ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺰﻥ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺭ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﺨﺸﻨﺪﺓ ﺧﻮﺵ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. 8ﻭﻟﻲ ﺧﺪﺍ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻧﻌﻤﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺍﻣﺮﻱ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﻮﻳﺪ. 9ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺘﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 10ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺯﮔﺮ ﺑﺬﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺭﻧﺪﻩ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﺬﺭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻭ ﺛﻤﺮﺍﺕ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺰﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ، 11ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺷﺪﻩ ،ﻛﻤﺎﻝ ﺳﺨﺎﻭﺕ ﺭﺍ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﻨﺸﺄ ﺷﻜﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ ،ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺣﺎﺟﺎﺕ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺭﺍ ﺭﻓﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺳﭙﺎﺱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ. 13ﻭ ﺍﺯ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﺳﺨﺎﻭﺕ ﺑﺨﺸﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﮕﺎﻥ. 14ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ ،ﺩﺭ ﺩﻋﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 15ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻄﺎﻱ ﻣﺎ ﻻﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺷﻜﺮ ﺑﺎﺩ. 10 1ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ،ﭘﻮﻟﺲ ،ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻓﺮﻭﺗﻦ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻏﺎﻳﺐ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﻠﻢ ﻭ ﺭﺃﻓﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﺩﺍﺭﻡ 2ﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻡ ،ﺟﺴﺎﺭﺕ ﻧﻜﻨﻢ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﻱ ﻛﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻡ ﻛﻪ ﺟﺮﺃﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﭘﻨﺪﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺟﺴﻢ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ،ﻭﻟﻲ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺟﺴﻤﻲ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﻣﺎ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﻬﺪﺍﻡ ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎ، 5ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﻭ ﻫﺮ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺪﺍ ﺍﻓﺮﺍﺯﺩ ،ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺍﻓﻜﻨﻴﻢ ﻭ ﻫﺮ ﻓﻜﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﻢ، 6ﻭ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺟﻮﻳﻴﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﻮﺩ. ﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁ 7ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻇﺎﻫﺮﻱ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁ ﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺁ 8ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻫﻢ ﻓﺨﺮ ﺑﻜﻨﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ، 9ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺎﻧﻢ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺭﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﺴﻤﻲ ﺍﻭ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﺳﺨﻨﺶ ﺣﻘﻴﺮ. 11ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﺑﻪ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻏﻴﺎﺏ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻓﻌﻞ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ.
922
12ﺯﻳﺮﺍ ﺟﺮﺃﺕ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺪﺡ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺸﻤﺎﺭﻳﻢ ،ﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﭘﻴﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺩﺍﻧﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. 13ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻓﺨﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﭘﻴﻤﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﺍﺳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺣ ﺪ ﺧﻮﺩ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 15ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﻨﺘﻬﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻓﺨﺮ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ،ﻭﻟﻲ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺷﻮﺩ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺤﺴﺐ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻐﺎﻳﺖ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ. ﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻓﺨﺮ ﻧﻜﻨﻴﻢ. 16ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﻫﻴﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮ 17ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻓﺨﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺨﺮ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺪﺡ ﻛﻨﺪ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺍﻓﺘﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺪﺡ ﻧﻤﺎﻳﺪ . 11 1ﻛﺎﺷﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻙ ﺟﻬﺎﻟﺘﻲ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻏﻴﻮﺭ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻏﻴﺮﺕ ﺍﻟﻬﻲ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺍﻱ ﻋﻔﻴﻔﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﭙﺎﺭﻡ. 3ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﺣﻮﺍ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﻔﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﺩﮔﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ،ﻓﺎﺳﺪ ﮔﺮﺩﺩ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻣﺪ ،ﻭﻋﻆ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ،ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻭ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﺮﺩﻳﻢ ،ﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﺣﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺁﻧﻜﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﻳﺎ ﺍﻧﺠﻴﻠﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺳﻮﺍﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ ،ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﺪ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﻳﻘﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﻤﺘﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ. 6ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﻧﻴﺰ ﺍﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ،ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﻲ .ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺍﻣﺮﻱ ﻧﺰﺩ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻳﻢ. 7ﺁﻳﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﺷﻮﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺧﺪﺍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻔﺖ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻡ؟ 8ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺍﺟﺮﺕ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻩ ،ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺷﺪﻡ ،ﺑﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﺎﺭ ﻧﻨﻬﺎﺩﻡ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺭﻓﻊ ﺣﺎﺟﺖ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺑﺎﺭ ﻧﻬﺎﺩﻥ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. 10ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺨﺮ ﺩﺭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺍﺧﺎﺋﻴﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 11ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻡ؟ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ! 12ﻟﻴﻜﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺟﻮﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻓﺮﺻﺖ ،ﻓﺮﺻﺖ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺎﺯﻡ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﻧﺪ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﹶﻛﺬﹶﺑﻪ ﻭ ﻋﻤﻠﺔ ﻣﻜﺎﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 14ﻭ ﻋﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﻮ ﺩ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻫﻢ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﻧﻮﺭ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 15ﭘﺲ ﺍﻣﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻡ ﻭﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻡ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻋﻤﺎﻟﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 16ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﻛﺴﻲ ﻣﺮﺍ ﺑﻲ ﻓﻬﻢ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﻭﺍﻟﹼﺎ ﻣﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﻲ ﻓﻬﻤﻲ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻛﻨﻢ. 17ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﻲ ﻓﻬﻤﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﻱ ﻛﻪ ﻓﺨﺮ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ. 18ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻣﻦ ﻫﻢ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﻓﻬﻴﻢ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﺑﻲ ﻓﻬﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻏﻼﻡ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﺪ ،ﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺯﻧﺪ. 21ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺍﺳﺘﺤﻘﺎﺭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻣﺎ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ.ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺟﺮﺃﺕ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﻲ ﻓﻬﻤﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺟﺮﺃﺕ ﺩﺍﺭﻡ. 22ﺁﻳﺎ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺘﻢ! ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻠﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺘﻢ! ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ! 23ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻡ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﻢ ،ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻫﺴﺘﻢ! ﺩﺭ ﻣﺤﻨﺖ ﻫﺎ ﺍﻓﺰﻭﻧﺘﺮ ،ﺩﺭ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ،ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻧﻬﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ،ﺩﺭ ﻣﺮﮔﻬﺎ ﻣﻜﺮﺭ. 24ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﭘﻨﺞ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺯ ﭼﻬﻞ ﻳﻚ ﻛﻢ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺧﻮﺭﺩﻡ. 25ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺮﺍ ﭼﻮﺏ ﺯﺩﻧﺪ؛ ﻳﻚ ﺩﻓﻌﻪ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﺷﺪﻡ؛ ﺳﻪ ﻛﺮﺕ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺷﺪﻡ؛ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻡ؛ 26ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻫﺎ ﺑﺎﺭﻫﺎ؛ ﺩﺭ ﺧﻄﺮﻫﺎﻱ ﻧﻬﺮﻫﺎ؛ ﺩﺭ ﺧﻄﺮﻫﺎﻱ ﺩﺯﺩﺍﻥ؛ ﺩﺭ ﺧﻄﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻄﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ؛ ﺩﺭ ﺧﻄﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ؛ ﺩﺭ ﺧﻄﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ؛ ﻥ ﹶﻛﺬﹶﺑﻪ؛ ﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻄﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ؛ ﺩﺭ ﺧﻄﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎ 27ﺩﺭ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﻣﺸﻘﹼﺖ ،ﺩﺭ ﺑﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﻬﺎ ﺑﺎﺭﻫﺎ؛ ﺩﺭ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻭ ﺗﺸﻨﮕﻲ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻩ ﻫﺎ ﺑﺎﺭﻫﺎ؛ ﺩﺭ ﺳﺮﻣﺎ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ. 28ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻥ ﺑﺎﺭﻱ ﻫﻤﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ. 29ﻛﻴﺴﺖ ﺿﻌﻴﻒ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺿﻌﻴﻒ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻡ؟ ﻛﻪ ﻟﻐﺰﺵ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺳﻮﺯﻡ؟ 30ﺍﮔﺮ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺿﻌﻒ ﻣﻦ ﺗﻌﻠﹼﻖ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 31ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ. 923
32ﺩﺭ ﺩﻣﺸﻖ ،ﻭﺍﻟﻲ ﺣﺎﺭﺙ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ،ﺷﻬﺮ ﺩﻣﺸﻘﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ 33 .ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺯﻧﺒﻴﻠﻲ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺓ ﻗﻠﻌﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺭﺳﺘﻢ. 12 1ﻻﺑ ﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺨﺮ ﻛﻨﻢ ،ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ .ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎ ﻭ ﻣﻜﺎﺷﻔﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ. 2ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ،ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ .ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ؟ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ! ﻭ ﺁﻳﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺟﺴﻢ؟ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ! ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ .ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺷﺪ. 3ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﺟﺴﻢ ،ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ،ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ، 4ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﺎﮔﻔﺘﻨﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻛﻨﺪ. 5ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﻓﺨﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺟﺰ ﺿﻌﻔﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺨﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ. ﻖ ﻣﻦ ﮔﻤﺎﻧﻲ ﺑﺮﺩ ﻓﻮﻕ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ 6ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﻓﺨﺮ ﺑﻜﻨﻢ ،ﺑﻲ ﻓﻬﻢ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺣ ﺑﻴﻨﺪ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺷﻨﻮﺩ. ﻲ ﻣﻜﺎﺷﻔﺎﺕ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻱ ﻧﻨﻤﺎﻳﻢ ،ﺧﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ،ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺷﻴﻄﺎﻥ ،ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﻟﻄﻤﻪ ﺯﻧﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻱ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 7ﻭ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺯﻳﺎﺩﺗ ﹺ 8ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻪ ﺩﻓﻌﻪ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﻭﺩ. 9ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﻓﻴﺾ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺿﻌﻒ ﺗﻮ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ).ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﺿﻌﻒ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺨﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﻗﻮﺕ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ. 10ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺍﺯ ﺿﻌﻒ ﻫﺎ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﺎﺕ ﻭ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﻭ ﺗﻨﮕﻴﻬﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻢ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 11ﺑﻲ ﻓﻬﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ! ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﻣﺪﺡ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻴﭻ ﻫﺴﺘﻢ. 12ﺑﺪﺭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﻋﻼﻣﺎﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﺻﺒﺮ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻭ ﻗﻮﺍﺕ ﭘﺪﻳﺪ ﮔﺸﺖ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺪﺍﻡ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﻗﺎﺻﺮ ﺑﻮﺩﻳﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺭ ﻧﻨﻬﺎﺩﻡ .ﺍﻳﻦ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻓﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ! 14ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺮﺗﺒﺔ ﺳﻮﻡ ﻣﻬﻴﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻃﺎﻟﺒﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ. 15ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺧﻮﺷﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺻﺮﻑ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺻﺮﻑ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ .ﻭ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﺁﻳﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻴﻨﻢ؟ 16ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺭ ﻧﻨﻬﺎﺩﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻜﺮ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩﻡ. 17ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ،ﻧﻔﻊ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺩﻡ؟ 18ﺑﻪ ﺗﻴﻄﹸﺲ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ .ﺁﻳﺎ ﺗﻴﻄﹸﺲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﻔﻊ ﺑﺮﺩ؟ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻳﻚ ﺭﻭﹺﺵ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﻢ؟ 19ﺁﻳﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ،ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺣﺠﺖ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﻢ؟ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ .ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﻱ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻳﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻴﺎﺑﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻧﺰﺍﻉ ﻭ ﺣﺴﺪ ﻭ ﺧﺸﻤﻬﺎ ﻭ ﺗﻌﺼﹼﺐ ﻭ ﺑﻬﺘﺎﻥ ﻭ ﻧﻤﺎﻣﻲ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ. 21ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺯ ﺁﻳﻢ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻭﺗﻦ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻛﻨﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺎﭘﺎﻛﻲ ﻭ ﺯﻧﺎ ﻭ ﻓﺠﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. 13 1ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﺔ ﺳﻮﻡ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ .ﺑﻪ ﮔﻮﺍﻫﻲ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺷﺎﻫﺪ ،ﻫﺮ ﺳﺨﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 2ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺩﻓﻌﺔ ﺩﻭﻡ ﺟﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻵﻥ ﻏﺎﻳﺐ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺯ ﺁﻳﻢ ،ﻣﺴﺎﻣﺤﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 3ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺿﻌﻴﻒ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺗﻮﺍﻧﺎﺳﺖ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺿﻌﻒ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﮔﺸﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﻗﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺯﻳﺴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺿﻌﻴﻒ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻗﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 5ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ .ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻴﺪ .ﺁﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ 6ﺍﻣﺎ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ. 7ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭻ ﺑﺪﻱ ﻧﻜﻨﻴﺪ ،ﻧﻪ ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﺎ ﮔﻮﻳﺎ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﺳﺘﻲ. 924
9ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻴﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻴﺪ .ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﻮﻳﺪ. 10ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﻬﺖ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﻴﺎﺏ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻡ ،ﺳﺨﺘﻲ ﻧﻜﻨﻢ ﺑﺤﺴﺐ ﺁﻥ ﻗﺪﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺠﻬﺖ ﺑﻨﺎ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺮﺍﺑﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﺧﻼﺻﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﻮﻳﺪ؛ ﺗﺴﹼﻠﻲ ﭘﺬﻳﺮﻳﺪ؛ ﻳﻚ ﺭﺃﻱ ﻭ ﺑﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 12ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﺔ ﻣﻘﺪﺳﺎﻧﻪ ﺗﺤﻴﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 13ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. 14ﻓﻴﺾ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺷﺮﻛﺖ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ.
925
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻪ ﻏﻼﻃﻴﺎﻥ
1 1ﭘﻮﻟﺲ ،ﺭﺳﻮﻝ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ، 2ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎﻱ ﻏﻼﻃﻴﻪ، 3ﻓﻴﺾ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ؛ 4ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺧﻼﺻﻲ ﺑﺨﺸﺪ، 5ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺟﻼﻝ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ. 6ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺯﻭﺩﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻧﺠﻴﻠﻲ ﺩﻳﮕﺮ، 7ﻛﻪ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ .ﻟﻜﻦ ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 8ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻳﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ،ﺍﻧﺠﻴﻠﻲ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺳﺎﻧﺪ ،ﺍﹶﻧﺎﺗﻴﻤﺎ ﺑﺎﺩ. 9ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺘﻴﻢ ،ﺍﻵﻥ ﻫﻢ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ :ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﻧﺠﻴﻠﻲ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺍﻧﺎﺗﻴﻤﺎ ﺑﺎﺩ. 10ﺁﻳﺎ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺭﺃﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ؟ ﻳﺎ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻢ؟ ﺍﮔﺮ ﺗﺎﺑﺤﺎﻝ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ،ﻏﻼﻡ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻤﻲ ﺑﻮﺩﻡ. 11ﺍﻣﺎ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﻴﻠﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻢ ،ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻛﺸﻒ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﻳﻬﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺟﻔﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻢ، 14ﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﻳﻬﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻛﺜﺮ ﻫﻤﺴﺎﻻﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺳﺒﻘﺖ ﻣﻲ ﺟﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻘﺎﻟﻴﺪ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻐﺎﻳﺖ ﻏﻴﻮﺭ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ. 15ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺷﻜﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﺭﺿﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺩﺍﺩ 16ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺪﻭ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﻫﻢ ،ﺩﺭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺑﺎ ﺟﺴﻢ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻧﻜﺮﺩﻡ، 17ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﻫﻢ ﻧﺰﺩ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﺮﻓﺘﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻋﺮﺏ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻛﺮﺩﻡ. 18ﭘﺲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻡ. 19ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺟﺰ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻡ. 20ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ. 21ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺳﻮﺭﻳﻪ ﻭ ﻗﻴﻠﻴﻘﻴﻪ ﺁﻣﺪﻡ. 22ﻭ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺻﻮﺭﺗﹰﺎ ﻏﻴﺮ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩﻡ، 23ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺟﻔﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ. 24ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 2 1ﭘﺲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺗﻴﻄﺲ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﻡ. 2ﻭﻟﻲ ﺑﻪ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﻠﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺮﺿﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﻪ ﻣﻌﺘﺒﺮﻳﻦ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻋﺒﺚ ﺑﺪﻭﻡ ﻳﺎ ﺩﻭﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ. 3ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻴﻄﹸﺲ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻧﺸﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﻮﺩ. 4ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﹶﻛﺬﹶﺑﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﹸﻔﻴ ﻪ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻔﺘﻴﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ،ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺩﺭﺁﻭﺭﻧﺪ. 5ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺗﺎﺑﻊ ﻧﺸﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺎﻧﺪ . 6ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﺒﺮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ – ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺗﻔﺎﻭﺗﻲ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ – ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﺒﺮﺍﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻧﻔﻊ ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ. 7ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﺁﻥ ،ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﻄﺮﺱ 8ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﻄﺮﺱ ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩ ،ﺩﺭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩ 9ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻛﻴﻔﺎ ﻭ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑﻪ ﺍﺭﻛﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﻥ ﻓﻴﻀﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺎﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺮﻭﻳﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺨﺘﻮﻧﺎﻥ؛ 10ﺟﺰ ﺁﻧﻜﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﺑﺪﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻏﻴﻮﺭ ﺑﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩﻡ. 926
11ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺁﻣﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﺘﻮﺟﺐ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﻮﺩ، ﻥ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺑﺎ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻏﺬﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ؛ ﻭﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺧﺘﻨﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ،ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ 12ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻣﺪ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺧﺖ. 13ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺩﺭ ﻧﻔﺎﻕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪ. ﻲ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻫﻤﻪ ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻳﻬﻮﺩ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ 14ﻭﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘ ﹺ ﻳﻬﻮﺩ ﺯﻳﺴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ،ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻳﻬﻮﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ؟ 15ﻣﺎ ﻃﺒﻌﹰﺎ ﻳﻬﻮﺩ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻧﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ، 16ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻮﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻫﻴﭻ ﺑﺸﺮﻱ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 17ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﭼﻮﻥ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﻢ؛ ﺧﻮﺩ ﻫﻢ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﻳﻢ ،ﺁﻳﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺎﺩﻡ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺣﺎﺷﺎ! 18ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺯ ﺑﻨﺎ ﻛﻨﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﺳﺎﺧﺘﻢ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻌﺪﻱ ﻫﺴﺘﻢ. 19ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺍﺳﻄﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣ ﺮ ﺩ ﻡ ﺗﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻨﻢ. 20ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭﻟﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﻭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ. 21ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﻤﻲ ﺳﺎﺯﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﺒﺚ ﻣﺮﺩ. 3 1ﺍﻱ ﻏﻼﻃﻴﺎ ﻥ ﺑﻲ ﻓﻬﻢ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﻣ ﺒﻴﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ؟ 2ﻓﻘﻂ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺧﺒﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ؟ 3ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺑﻲ ﻓﻬﻢ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ؟ 4ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﻋﺒﺚ ﻛﺸﻴﺪﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﺔ ﻋﺒﺚ ﺑﺎﺷﺪ؟ 5ﭘﺲ ﺁﻧﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻗﻮﺍﺕ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺧﺒﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ 6ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺷﺪ. 7ﭘﺲ ﺁﮔﺎﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 8ﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﺶ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻋﺎﺩﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻤﺮﺩ ،ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 9ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻫﻞ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢﹺ 10ﺯﻳﺮﺍ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺮ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ :ﻣﻌﻠﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﺘﺎﺏ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﺭﺩ. 11ﺍﻣﺎ ﻭﺍﺿﺢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺯﻳﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 12ﺍﻣﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻳﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 13ﻣﺴﻴﺢ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻟﻌﻨﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻓﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺎ ﻟﻌﻨﺖ ﺷﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﺍﺭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 14ﺗﺎ ﺑﺮﻛﺖ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺗﺎ ﻭﻋﺪﺓ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﺔ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﻨﻴﻢ. 15ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻋﻬﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﻤﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ. 16ﺍﻣﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺴﻞ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺴﻠﻬﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﻜﻲ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺴﻞ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ. 17ﻭ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻋﻬﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻭ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ،ﺑﺎﻃﻞ ﻧﻤﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﻮﺩ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻮﺩﻱ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻭﻋﺪﻩ ﻧﺒﻮﺩﻱ .ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩ . 19ﭘﺲ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺁﻣﺪﻥ ﺁﻥ ﻧﺴﻠﻲ ﻛﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺘﻮﺳﻄﻲ ﻣﺮﺗﹼﺐ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 20ﺍﻣﺎ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﻳﻚ ﺍﺳﺖ. 21ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﺳﺖ؟ ﺣﺎﺷﺎ! ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﺨﺸﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ. ﻥ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﻤﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻋﻄﺎ ﺷﻮﺩ. 22ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺴﺖ ﺗﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎ 23ﺍﻣﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ،ﺯﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. 24ﭘﺲ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻻﻻﻱ ﻣﺎ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻮﻳﻢ. 927
25ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻻﻻ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﮕﻲ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 27ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ ،ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ. 28ﻫﻴﭻ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﻭ ﻧﻪ ﻏﻼﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺯﻥ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻳﻚ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻧﺴﻞ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻭﻋﺪﻩ ،ﻭﺍﺭﺙ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 29ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺁ 4 1ﻭﻟﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﻭﺍﺭﺙ ﺻﻐﻴﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﻏﻼﻡ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻕ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻟﻚ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 2ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﻭ ﻭﻛﻼ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 3ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﺻﻐﻴﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﺯﻳﺮ ﺍﺻﻮﻝ ﺩﻧﻴﻮﻱ ﻏﻼﻡ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﻢ. 4ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺧﺪﺍ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺘﻮﻟﹼﺪ، 5ﺗﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻓﺪﻳﻪ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺴﺮﺧﻮﺍﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ. 6ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﺴﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺡ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ )ﻳﺎ ﺍﺑﺎ) ﻳﻌﻨﻲ )ﺍﻱ ﭘﺪﺭ). 7ﻟﻬﺬﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻏﻼﻡ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺴﺮ ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﻫﺴﺘﻲ ،ﻭﺍﺭﺙ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻣﺴﻴﺢ. 8ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺪ ،ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺘﺎﹶ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ. 9ﺍﻣﺎ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﻥ ﺍﺻﻮﻝ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻧﻮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ 10ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﻫﻬﺎ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 11ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﺗﺮﺱ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻋﺒﺚ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ. 12ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﺸﻮﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ .ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻇﻠﻢ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ. 13ﺍﻣﺎ ﺁﮔﺎﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺿﻌﻒ ﺑﺪﻧﻲ ،ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻡ. ﻥ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ،ﺧﻮﺍﺭ ﻧﺸﻤﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ. 14ﻭ ﺁﻥ ﺍﻣﺘﺤﺎ ﻱ ﺷﻤﺎ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻫﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮﺩﻱ ،ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻳﺪ. 15ﭘﺲ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﹺ 16ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺁﻳﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﺷﻤﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ؟ 17ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻴﺮﺕ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻐﻴﺮﺕ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ. 18ﻟﻴﻜﻦ ﻏﻴﺮﺕ ﺩﺭ ﺍﻣﺮ ﻧﻴﻜﻮ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ،ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﻢ. ﻥ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯ ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﺩﺍﺭﻡ ﺗﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 19ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍ 20ﺑﺎﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻨﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ . 21ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺯﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺁﻳﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻳﺪ؟ 22ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻛﻨﻴﺰ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺩ. 23ﻟﻴﻜﻦ ﭘﺴﺮ ﻛﻨﻴﺰ ،ﺑﺤﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﺗﻮﻟﹼﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺁﺯﺍﺩ ،ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻭﻋﺪﻩ. 24ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﻄﻮﺭ ﻣﺜﻞ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺯﻥ ،ﺩﻭ ﻋﻬﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻫﺎﺟﺮ ﺍﺳﺖ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺎﺟﺮ ﻛﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻋﺮﺏ ،ﻭ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 26ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎﻻ ﺁﺯﺍﺩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﺩ ﹺﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 27ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ :ﺍﻱ ﻧﺎﺯﺍﺩ ﻛﻪ ﻧﺰﺍﻳﻴﺪﻩ ﺍﻱ ،ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺵ! ﺻﺪﺍ ﻛﻦ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭ ﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺯﻥ ﺑﻲ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺷﻮﻫﺮﺩﺍﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮﺍﻧﺪ. 28ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺎ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 29ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﺗﻮﻟﹼﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺑﺮ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺭﻭﺡ ﺑﻮﺩ ﺟﻔﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻵﻥ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ. 30ﻟﻴﻜﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ؟ ﻛﻨﻴﺰ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺴﺮ ﻛﻨﻴﺰ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. ﻥ ﺁﺯﺍﺩﻳﻢ. 31ﺧﻼﺻﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻛﻨﻴﺰ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺯ 5 1ﭘﺲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩ ،ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﻳﻮﻍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﺸﻮﻳﺪ. 2ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﻔﻊ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 3ﺑﻠﻲ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﻮﺩ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺪﻳﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ. 4ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻋﺎﺩﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺍﺯ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﻃﻞ ﻭ ﺍﺯ ﻓﻴﺾ ﺳﺎﻗﻂ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻳﺪ. 928
5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ ﺭﻭﺡ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﺘﺮﻗﹼﺐ ﺍﻣﻴﺪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 6ﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﻪ ﺧﻨﺘﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 7ﺧﻮﺏ ﻣﻲ ﺩﻭﻳﺪﻳﺪ! ﭘﺲ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ 8ﺍﻳﻦ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ. 9ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﺔ ﺍﻧﺪﻙ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻤﻴﺮ ﺭﺍ ﻣﺨﻤﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 10ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺭﺃﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺁﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻗﺼﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 11ﺍﻣﺎ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺧﺘﻨﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ،ﭼﺮﺍ ﺟﻔﺎ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻡ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻟﻐﺰﺵ ﺻﻠﻴﺐ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ. 12ﻛﺎﺵ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺻﺖ ﺟﺴﻢ ﻣﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ،ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻴﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎ. 15ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﺰﻳﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ،ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻳﺪ . 16ﺍﻣﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﻴﺪ ،ﭘﺲ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺟﺴﻢ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺟﺴﻢ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﺭﻭﺡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺭﻭﺡ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﺟﺴﻢ؛ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 18ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺷﺪﻳﺪ ،ﺯﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ. 19ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺟﺴﻢ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺯﻧﺎ ﻭ ﻓﺴﻖ ﻭ ﻧﺎﭘﺎﻛﻲ ﻭ ﻓﺠﻮﺭ، 20ﻭ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﻱ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﻲ ﻭ ﻧﺰﺍﻉ ﻭ ﻛﻴﻨﻪ ﻭ ﺧﺸﻢ ﻭ ﺗﻌﺼﹼﺐ ﻭ ﺷﻘﺎﻕ ﻭ ﺑﺪﻋﺘﻬﺎ، 21ﻭ ﺣﺴﺪ ﻭ ﻗﺘﻞ ﻭ ﻣﺴﺘﻲ ﻭ ﻟﻬﻮ ﻭ ﻟﻌﺐ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺩﻡ ،ﻛﻪ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻭﺍﺭﺙ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 22ﻟﻴﻜﻦ ﺛﻤﺮﺓ ﺭﻭﺡ ،ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺣﻠﻢ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻭ ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ، 23ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺎﻧﻊ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ. ﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺟﺴﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻮﺳﻬﺎ ﻭ ﺷﻬﻮﺍﺗﺶ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 24ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁ 25ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻨﻴﻢ ،ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺑﻜﻨﻴﻢ. 26ﻻﻑ ﺯﻥ ﻣﺸﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺁﻭﺭﻳﻢ ﻭ ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺣﺴﺪ ﺑﺮﻳﻢ. 6 1ﺍﻣﺎ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺧﻄﺎﻳﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﻮﺩ ،ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﺍﺻﻼﺡ ﻛﻨﻴﺪ .ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﻓﺘﻲ. 2ﺑﺎﺭﻫﺎﻱ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﺭﻳﺪ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺨﺼﻲ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﺮﻳﺒﺪ. 4ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺑﻜﻨﺪ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺨﺮ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮﻱ، 5ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺣﺎﻣﻞ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 6ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻌﹼﻠﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺧﻮﺏ ﻣﺸﺎﺭﻙ ﺑﺴﺎﺯﺩ. 7ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﺪﻫﻴﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍﺀ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﺩﻣﻲ ﺑﻜﺎﺭﺩ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﺭﺩ ،ﺍﺯ ﺟﺴﻢ ﻓﺴﺎﺩ ﺩﺭﻭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺡ ﻛﺎﺭﺩ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭﻭﻳﺪ. 9ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﻱ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﻮﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻢ ﺁﻥ ﺩﺭﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﺍﮔﺮ ﻣﻠﻮﻝ ﻧﺸﻮﻳﻢ. 10ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻘﺪﺭﻱ ﻛﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ ،ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﻢ ،ﻋﻠﻲ ﺍﻟﺨﺼﻮﺹ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ. 11ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﭼﻪ ﺣﺮﻭﻑ ﺟﻠﻲ ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ. 12ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻧﻴﻜﻮ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻣﺤﺾ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺴﻴﺢ ﺟﻔﺎ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺧﻮ ﺩ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﻓﺨﺮ ﻛﻨﻨﺪ. 14ﻟﻴﻜﻦ ﺣﺎﺷﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻓﺨﺮ ﻛﻨﻢ ﺟﺰ ﺍﺯ ﺻﻠﻴﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻧﻴﺎ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﻪ ﺧﺘﻨﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻠﻘﺖ ﺗﺎﺯﻩ. 16ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺧﺪﺍ. 17ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﺮﺍ ﺯﺣﻤﺖ ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻏﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ. 929
18ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺭﻭﺡ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ .ﺁﻣﻴﻦ.
930
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻪ ﹶﺍ ﹶﻓﺴﺴﻴﺎﻥ
1 ﺲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺴ 1.ﭘﻮﻟﹸﺲ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﻭﺭﺳﻮﻝ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ،ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹶﺍ ﹶﻓ 2.ﻓﻴﺾ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ 3ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﺮﻛﺖ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ. 4ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻋﺎﻟﻢ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 5ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﻳﻢ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺸﻨﻮﺩﻱ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ، 6ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺟﻼﻝ ﻓﻴﺾ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺴﺘﻔﻴﺾ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺒﻴﺐ. 7ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﻓﺪﻳﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﺩﻭﻟﺖ ﻓﻴﺾ ﺍﻭ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ. 8ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻓﻄﺎﻧﺖ. 9ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺳ ﺮ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺧﺸﻨﻮﺩﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻋﺰﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، 10ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺘﻈﺎﻡ ﻛﻤﺎﻝ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺍﻭ. ﻗﺼﺪ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺭﺃﻱ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ 11 .ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻌﻴﻦ ﮔﺸﺘﻴﻢ ﺑﺮﺣﺴﺐ 12ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﺳﺘﻮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 13ﻭ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﻛﻼﻡ ﺭﺍﺳﺘﻲ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ،ﺩﺭ ﻭﻱ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ،ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﻗﹸﺪﻭ ﹺ ﺱ ﻭﻋﺪﻩ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﺷﺪﻳﺪ. ﺹ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﺳﺘﻮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻚ ﺧﺎ ﹼ 14.ﻛﻪ ﺑﻴﻌﺎﻧﺔ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺪﺍﻱ ﺁﻥ ﻣﹾﻠ 15ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺷﻨﻴﺪﻡ، 16ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻲ ﺍﻳﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺷﻜﺮ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺩﻋﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ، 17ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺫﻭﺍﻟﺠﻼﻝ ﺍﺳﺖ ،ﺭﻭﺡ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻛﺸﻒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 18ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﻋﻮﺕ ﺍﻭ ﭼﻴﺴﺖ ﻭ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﺩﻭﻟﺖ ﺟﻼﻝ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ، 19ﻭ ﭼﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻋﻈﻤﺖ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻤﻞ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ 20ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ، 21.ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻧﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﻴﺰ 22ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺩﺍﺩ، ﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﭘﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ 23.ﻛﻪ ﺑﺪﻥ ﺍﻭﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺮ ﹺ 2 1ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻄﺎﻳﺎ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ، 2ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺒﻞ ،ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺩﻭﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ،ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺭﺋﻴﺲ ﻗﺪﺭﺕ ﻫﻮﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﺭﻭﺣﻲ ﻛﻪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺩﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 3ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻫﻤﺔ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﻫﻮﺳﻬﺎﻱ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻭ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ ﻭ ﻃﺒﻌﹶﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻏﻀﺐ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ. ﺖ ﻋﻈﻴﻢﹺ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﻤﻮﺩ، ﺖ ﻣﺤ ﺒ 4ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺣﻤﺎﻧﻴﺖ ،ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺣﻴﺜ ﻴ 5ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻄﺎﻳﺎ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺤﺾ ﻓﻴﺾ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ. 6ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ. 7ﺗﺎ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺎﻱ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻓﻴﺾ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﻄﻔﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﺩ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺤﺾ ﻓﻴﺾ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺨﺸﺶ ﺧﺪﺍﺳﺖ، ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻓﺨﺮ ﻧﻜﻨﺪ 9 .ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ 10.ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺒﻞ ﻣﻬﻴﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ 11ﻟﻬﺬﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﻠﻒ ﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻛﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺧﺘﻨﻪ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺧﺘﻨﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ،
931
ﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﺟﻨﺒﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻫﺎﻱ ﻭﻋﺪﻩ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﻲ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺑﻲ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻮﺩﻳﺪ. ﺖ ﺧﺎﻧﺪﺍ 12ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺪﺍ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻃﻨ ﻴ 13ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﻳﻚ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺟﺪﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺳﺎﺧﺖ، 15ﻭ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻛﻪ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻳﻚ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﺪﻳﺪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ. 16ﻭ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺟﺴﺪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﺩﻫﺪ ،ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﺻﻠﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺭﺍ ﻛﹸﺸﺖ، ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩﻧﺪ 17 .ﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻭ 18.ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺡ ﺩﺧﻮﻝ ﺩﺍﺭﻳﻢ 19ﭘﺲ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﺍﺟﻨﺒﻲ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻮﻃﻦ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ. 20ﻭ ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺭﺳﻮﻻﻧﺂﻣﺪﺁ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮ ﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﻨﮓ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺍﺳﺖ. 21ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺮﺗﹼﺐ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻤﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 22.ﻭ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﺷﻮﻳﺪ 3 1ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ،ﻣﻦ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﺳﻴﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ 2ﺍﮔﺮ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، 3ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳ ﺮ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻛﺸﻒ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﻋﻼﻡ ﺷﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮﹼﺍ ﭘﻴﺶ ﻧﻮﺷﺘﻢ، 4ﻭ ﺍﺯ ﻣﻄﺎﻟﻌﺔ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺳ ﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻔﻬﻤﻴﺪ. 5ﻛﻪ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻗﺮﻧﻬﺎﻱ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﺮ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ، 6ﻛﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻬﺮﺓ ﻭﻋﺪﺓ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺷﺮﻳﻚ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 7.ﻛﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﺁﻥ ﺷﺪﻡ ﺑﺤﺴﺐ ﻋﻄﺎﻱ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻤﻞ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ 8ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻫﻤﺔ ﻣﻘﺪﺳﻴﻨﻢ ،ﺍﻳﻦ ﻓﻴﺾ ﻋﻄﺎ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻲ ﻗﻴﺎﺱ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﻫﻢ، 9ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﺳﺎﺯﻡ ﻛﻪ ﭼﻴﺴﺖ ﺍﻧﺘﻈﺎﻡ ﺁﻥ ﺳﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﺎﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺎ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺁﻓﺮﻳﺪ. ﺖ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﻮﺩ، 10ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺭﻳﺎﺳﺘﻬﺎ ﻭ ﻗﺪﺭﺗﻬﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ،ﺣﻜﻤ 11ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺍﺯﻟﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﻤﻮﺩ، 12ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﻭ ﺩﺧﻮ ﹺ ﻝ ﺑﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﻱ. 13.ﻟﻬﺬﺍ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺸﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺨﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ 14ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ،ﺯﺍﻧﻮ ﻣﻲ ﺯﻧﻢ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﭘﺪﺭ، ﺴﻤﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ 15ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣ ﻲ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ، ﺖ ﺑﺎﻃﻨ ﹺ 16ﻛﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﺩﻭﻟﺖ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻧ ﻴ 17ﺗﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ؛ 18ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﻳﺸﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﺍﺳﺘﻄﺎﻋﺖ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﺮﺽ ﻭ ﻃﻮﻝ ﻭ ﻋﻤﻖ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﭼﻴﺴﺖ؛ 19.ﻋﺎﺭﻑ ﺷﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﻓﻮﻕ ﺍﺯ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﭘﺮ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭘﺮﻱ ﺧﺪﺍ 20ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻜﻨﺪ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻳﺎ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ ،ﺑﺤﺴﺐ ﺁﻥ ﻗﻮﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، 21.ﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺗﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻗﺮﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺟﻼﻝ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ 4 1ﻟﻬﺬﺍ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻲ ﺁﻥ ﺩﻋﻮﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﻴﺪ، 2ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﻓﺮﻭﺗﻨﻲ ﻭ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻭ ﺣﻠﻢ ،ﻭ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ 3ﻭ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺷﺘﺔ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 4ﻳﻚ ﺟﺴﺪ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺭﻭﺡ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﻴﺰ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺍﻣﻴ ﺪ ﺩﻋﻮﺕ ﺧﻮﻳﺶ. 5ﻳﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻳﻚ ﺍﻳﻤﺎﻥ ،ﻳﻚ ﺗﻌﻤﻴﺪ؛ 6ﻳﻚ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻫﻤﻪ ﻛﻪ ﻓﻮﻕ ﻫﻤﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ. 7ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﻴﺾ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﺑﺨﺸﺶ ﻣﺴﻴﺢ.
932
8ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺨﺸﺸﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺍﺩ. ﺳﻔﹶﻞ ﺯﻣﻴﻦ. 9ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻭﻝ ﻧﺰﻭﻝ ﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﹶﺍ 10ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺰﻭﻝ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻛﺮﺩ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻓﻼﻙ ﺗﺎ ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﻨﺪ. 11ﻭ ﺍﻭ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﻣﺒﺸﹼﺮﻳﻦ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻠﹼﻤﺎﻥ ﺭﺍ، 12ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﻣﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺎﻱ ﺟﺴﺪ ﻣﺴﻴﺢ، ﺖ ﺗﹼﺎ ﹺﻡ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎ 13ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﺮﻓ ﻥ ﻛﺎﻣﻞ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﻗﺎﻣﺖ ﭘﺮﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺳﻴﻢ. 14ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻣ ﺘ ﻤ ﻮ ﹺﺝ ﻭ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﻫﺮ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ ،ﺍﺯ ﺩﻏﺎﺑﺎﺯﻱ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻴﻠﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻜﺮﻫﺎﻱ ﮔﻤﺮﺍﻫﻲ؛ 15ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺗﺮﻗﹼﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺍﺳﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺴﻴﺢ؛ 16.ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻥ ﻣﺮﻛﹼﺐ ﻭ ﻣﺮﺗﹼﺐ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﻫﺮ ﻣﻔﺼﻠﻲ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﻫﺮ ﻋﻀﻮﻱ ﺑﺪﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺎﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺖ ﺫﻫ ﹺ 17ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﻄﺎﻟ ﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 18ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﻣﺤﺮﻭﻡ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺟﻬﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺳﺨﺖ ﺩﻟﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 19.ﻛﻪ ﺑﻲ ﻓﻜﺮ ﺷﺪﻩ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺠﻮﺭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﻧﺎﭘﺎﻛﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺮﺹ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻧﺪ 20ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ. 21ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻧﻬﺠﻲ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺩﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺳﺖ 22 .ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﺔ ﺧﻮﺩ ،ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﻓﺎﺳﺪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻴﺪ. 23ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺗﺎﺯﻩ ﺷﻮﻳﺪ. 24.ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ 25.ﻟﻬﺬﺍ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻳﻢ 26ﺧﺸﻢ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻮﺭﺯﻳﺪ؛ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺑﺮ ﻏﻴﻆ ﺷﻤﺎ ﻏﺮﻭﺏ ﻧﻜﻨﺪ. 27ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺭﺍ ﻣﺠﺎﻝ ﻧﺪﻫﻴﺪ. 28ﺩﺯﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺯﺩﻱ ﻧﻜﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺯﺣﻤﺖ ﺑﻜﺸﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﻱ ﺭﺍ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﻫﺪ. 29ﻫﻴﭻ ﺳﺨﻦ ﺑﺪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻴﺎﻳﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﺣﺎﺟﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﻴﺾ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 30ﻭ ﺭﻭﺡ ﻗﺪﻭﺱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ. 31ﻭ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺗﻠﺨﻲ ﻭ ﻏﻴﻆ ﻭ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻭ ﺑﺪﮔﻮﻳﻲ ﻭ ﺧﺒﺎﺛﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﻴﺪ، 32.ﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺭﺣﻴﻢ ﻭ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ 5 1ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﻛﻨﻲ 2.ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﺪﻳﻪ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮﻱ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ 3ﺍﻣﺎ ﺯﻧﺎ ﻭ ﻫﺮ ﻧﺎﭘﺎﻛﻲ ﻭ ﻃﻤﻊ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﻫﻢ ﻧﺸﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﺎﻳﺪ. 4ﻭ ﻧﻪ ﻗﺒﺎﺣﺖ ﻭ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﮔﻮﻳﻲ ﻭ ﭼﺮﺏ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻜﺮﮔﺰﺍﺭﻱ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺯﺍﻧﻲ ﻳﺎ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﻳﺎ ﻃﻤﺎﻉ ﻛﻪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻴﺮﺍﺛﻲ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 6ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺪﻫﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺍﺑﻨﺎﻱ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 7ﭘﺲ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺮﻳﻚ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻇﻠﻤﺖ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻧﻮﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﻮﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﻴﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻴﻮﺓ ﻧﻮﺭ ﺩﺭ ﻛﻤﺎﻝ ،ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻴﺴﺖ. 11ﻭ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﻲ ﺛﻤﺮ ﻇﻠﻤﺖ ﺷﺮﻳﻚ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺬﻣﺖ ﻣﻜﻨﻴﺪ، 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻔﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺣﺘﹼﻲ ﺫﻛﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻗﺒﻴﺢ ﺍﺳﺖ. 13ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻣﺬﻣﺖ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻧﻮﺭ ﺍﺳﺖ. 14.ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻱ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﻱ ،ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺗﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺪﺭﺧﺸﺪ 15ﭘﺲ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺩﻗﹼﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﺟﺎﻫﻼﻥ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ.
933
16ﻭ ﻭﻗﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺑﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﺳﺖ. 17ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻲ ﻓﻬﻢ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻴﺴﺖ. 18ﻭ ﻣﺴﺖ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﺸﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓﺠﻮﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﭘﺮ ﺷﻮﻳﺪ. 19ﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺰﺍﻣﻴﺮ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺤﺎﺕ ﻭ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎﻱ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﻧﹼﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 20ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ. 21.ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺪﺍ ﺗﺮﺳﻲ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﺪ 22ﺍﻱ ﺯﻧﺎﻥ ،ﺷﻮﻫﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ. 23ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺳﺮ ﺯﻥ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﺳﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻭ ﺍﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﺑﺪﻥ ﺍﺳﺖ. 24.ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻄﻴﻊ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺷﻮﻫﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺍﻣﺮﻱ ﺑﺎﺷﻨﺪ 25ﺍﻱ ﺷﻮﻫﺮﺍﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻢ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺩﺍﺩ. 26ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺴﻞ ﺁﺏ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻛﻼﻡ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 27ﺗﺎ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﻣﺠﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﺩ ﻛﻪ ﻟﻜﹼﻪ ﻭ ﭼﻴﻦ ﻭ ﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﺎﺷﺪ. 28ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ،ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺯﻭﺟﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 29ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻫﺮﮔﺰ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻭ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺭﺍ. 30ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺑﺪﻥ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ ،ﺍﺯ ﺟﺴﻢ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺍﻭ. 31ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺯﻭﺟﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻳﻜﺘﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 32ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ،ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ. .ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻧﹶﻔﹾﺲ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺯﻥ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩ 33ﺧﻼﺻﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ 6 1ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ،ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﺳﺖ 2ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻧﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺍﻭﻝ ﺑﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﺎﻓﻴﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻲ. 4.ﻭ ﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ،ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﻣﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ 5ﺍﻱ ﻏﻼﻣﺎﻥ ،ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﺑﺸﺮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻟﺮﺯ ،ﺑﺎ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻟﻲ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﺪ. ﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ، ﻥ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪ ﹺ ﺖ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺜﻞ ﻃﺎﻟﺒﺎ 6ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣ 7ﻭ ﺑﻪ ﻧﻴﺖ ﺧﺎﻟﺺ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻧﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ، 8ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻨﺪ ،ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺧﻮﺍﻩ ﻏﻼﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺁﺯﺍﺩ. 9ﻭ ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﹶﻧﺴﻖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﻛﻨﻴﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮ ﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺁﻗﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ .ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺕ ﺍﻭ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ. ﻲ ﻗ ﻮ 10ﺧﻼﺻﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﻦ ،ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳ ﹺ 11ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﺎ ﻣﻜﺮﻫﺎﻱ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﻨﻴﺪ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﹸﺸﺘﻲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺟﺴﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﺭﻳﺎﺳﺘﻬﺎ ﻭ ﻗﺪﺭﺗﻬﺎ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﻇﻠﻤﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻓﻮﺟﻬﺎﻱ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻬﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ. ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﺮﻳﺮ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ 13 .ﻟﻬﺬﺍ ﺍﺳﻠﺤﺔ ﺗﺎ ﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﺪ 14ﭘﺲ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺟﻮﺷﻦ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ. ﻞ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺎ ﻛﻨﻴﺪ. ﻦ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍ ﺩ ﺍﻧﺠﻴ ﹺ 15ﻭ ﻧﻌﻠﻴ ﹺ 16ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﭙﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻴﺮﻫﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺷﺮﻳﺮ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻛﻨﻴﺪ. 17ﻭ ﺧﹸﻮ ﺩ ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ. ﺱ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﻤﺔ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ 18.ﻭ ﺑﺎ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎ ﹺ 19ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﮔﺸﺎﺩﮔﻲ ﺯﺑﺎﻥ ﺳ ﺮ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻢ، .ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ 20ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﺍﻳﻠﭽﻴﮕﺮﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ
934
ﺍﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻴﺪ 21 ،ﺍﻣﺎ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻣﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺗﻴﺨﻴﻜﹸﺲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻋﺰﻳﺰ ﻭ ﺧﺎﺩﻡ 22ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻣﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺑﺨﺸﺪ. ﺖ ﺑﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺩ. 23ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻭ ﻣﺤ ﺒ 24.ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺭ ﺑﻲ ﻓﺴﺎﺩﻱ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻓﻴﺾ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ
935
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎﻥ 1 ﺷﻤﺎﺳﺎﻥ. ﺳﻘﹸﻔﺎﻥ ﻭ ﹶ 1ﭘﻮﻟﺲ ﻭ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ،ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ،ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﹼﭙﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺎ ﹸﺍ 2ﻓﻴﺾ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ. 3ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﮔﺰﺍﺭﻡ، 4ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻋﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ، 5ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ. 6ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 7ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺠﺖ ﻭ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺮﻳﻚ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﺭ ﺍﺣﺸﺎﻱ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ،ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 9ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻛﻤﺎﻝ ﻓﻬﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻓﺰﻭﻧﺘﺮ ﺷﻮﺩ. ﺶ ﻭ ﺑﻲ ﻟﻐﺰﺵ ﺑﺎﺷﻴﺪ، 10ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﻬﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻲ ﻏ ﹼ 11ﻭ ﭘﺮ ﺷﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﺓ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻭ ﺣﻤﺪ ﺧﺪﺍﺳﺖ. 12ﺍﻣﺎ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺸﺖ ،ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺑﻪ ﺗﺮﻗﹼﻲ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪ، ﺹ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ. 13ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﺷﺪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻓﻮﺝ ﺧﺎ ﹼ 14ﻭ ﺍﻛﺜﺮﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﺮﺃﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺗﺮﺱ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ. 15ﺍﻣﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺣﺴﺪ ﻭ ﻧﺰﺍﻉ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭﻟﻲ ﺑﻌﻀﻲ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺧﺸﻨﻮﺩﻱ. 16ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻌﺼﹼﺐ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﺧﻼﺹ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﻨﺪ. ﺖ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. ﺖ ﺣﻤﺎﻳ 17ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﺤﺒﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺠﻬ 18ﭘﺲ ﭼﻪ؟ ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ،ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ،ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ، 19ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺩﻋﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺭﻭﺡ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ، 20ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻛﻤﺎﻝ ﺩﻟﻴﺮﻱ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ،ﺍﻵﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﻣﻦ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ، ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﻣﻮﺕ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺯﻳﺴﺘﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻥ ﻧﻔﻊ. 22ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺯﻳﺴﺘﻦ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺛﻤﺮ ﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻨﻢ. 23ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻫﺴﺘﻢ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺭﺣﻠﺖ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. 24ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻻﺯﻡ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. 25ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ ،ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﺠﻬﺖ ﺗﺮﻗﻲ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ، 26ﺗﺎ ﻓﺨﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺁﻣﺪﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ. 27ﺑﺎﺭﻱ ﺑﻄﻮﺭ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺍﻩ ﺁﻳﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﻏﺎﻳﺐ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺭﻭﺡ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﺠﺎﻫﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 28ﻭ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﺮﻱ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻟﻴﻞ ﻫﻼﻛﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﻟﻴﻞ ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﺳﺖ. 29ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ .ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺠﺎﻫﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺩﻳﺪﻳﺪ ﻭ ﺍﻵﻥ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 2 1ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﮔﺮ ﻧﺼﻴﺤﺘﻲ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ،ﻳﺎ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻣﺤﺒﺖ ،ﻳﺎ ﺷﺮﺍﻛﺖ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ،ﻳﺎ ﺷﻔﻘﺖ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺴﺖ، 2ﭘﺲ ﺧﻮﺷﻲ ﻣﺮﺍ ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻳﻚ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﻳﻚ ﺩﻝ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻓﻜﺮ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 3ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺗﻌﺼﹼﺐ ﻭ ﻋﺠﺐ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﻭﺗﻨﻲ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ. 4ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ. 5ﭘﺲ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻜﺮ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻮﺩ 6ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻧﺸﻤﺮﺩ، 936
7ﻟﻴﻜﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺻﻮﺭﺕ ﻏﻼﻡ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪ؛ 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺷﻜﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺗﻦ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﺻﻠﻴﺐ ﻣﻄﻴﻊ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 9ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻐﺎﻳﺖ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﻮﻕ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺎﻣﻬﺎﺳﺖ ،ﺑﺪﻭ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 10ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻋﻴﺴﻲ ﻫﺮ ﺯﺍﻧﻮﻳﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻢ ﺷﻮﺩ، 11ﻭ ﻫﺮ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ. 12ﭘﺲ ﺍﻱ ﻋﺰﻳﺰﺍ ﻥ ﻣﻦ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﻧﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺍﻵﻥ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻏﺎﻳﺒﻢ ،ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻟﺮﺯ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺧﻮﺩ ،ﻫﻢ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﻫﻢ ﻓﻌﻞ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 14ﻭ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻭ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﺑﻜﻨﻴﺪ، 15ﺗﺎ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻝ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﻲ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﺞ ﺭﻭ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﻜﺶ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﻧﻴﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ، 16ﻭ ﻛﻼﻡ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺯﻳﺪ ،ﺑﺠﻬﺖ ﻓﺨﺮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻋﺒﺚ ﻧﺪﻭﻳﺪﻩ ﻭ ﻋﺒﺚ ﺯﺣﻤﺖ ﻧﻜﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ. 17ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮﻡ ،ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 18ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 19ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺷﻤﺎ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﺷﺪﻩ ،ﺗﺎﺯﻩ ﺭﻭﺡ ﮔﺮﺩﻡ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺴﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻫﻤﺪﻝ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺧﻼﺹ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﺍﻧﺪﻳﺸﺪ. 21ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ ،ﻧﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ. 22ﺍﻣﺎ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 23ﭘﺲ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﭼﻄﻮﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ. 24ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﻴﺎﻳﻢ. 25ﻭﻟﻲ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﹶﭘﻔﹾﺮﺩﺗﹸﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﻫﻤﻜﺎﺭ ﻭ ﻫﻤﺠﻨﮓ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﻝ ﻭ ﺧﺎﺩﻡ ﺣﺎﺟﺖ ﻣﻦ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 27ﻭ ﻓﻲ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻭ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﺑﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺗﺮﺣﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﻏﻤﻲ ﺑﺮ ﻏﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ. 28ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﻌﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻧﺶ ﺑﺎﺯ ﺷﺎﺩ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺣﺰﻥ ﻣﻦ ﻛﻤﺘﺮ ﺷﻮﺩ. 29ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﺧﻮﺷﻲ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺑﺪﺍﺭﻳﺪ، 30ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﺮ ﻣﻮﺕ ﺷﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﺎ ﻧﻘﺺ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺭﺳﺎﻧﺪ. 3 1ﺧﻼﺻﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﻦ ،ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻤﻨﻲ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ. 2ﺍﺯ ﺳﮕﻬﺎ ﺑﺎﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﺍﺯ ﻋﺎﻣﻼﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺍﺯ ﻣﻘﻄﻮﻋﺎﻥ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻳﺪ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺨﺘﻮﻣﺎﻥ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺟﺴﻢ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ. 4ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻧﻴﺰ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺍﺳﺖ .ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ. 5ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ،ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ،ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻓﺮﻳﺴﻲ، ﺖ ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ ،ﺑﻲ ﻋﻴﺐ. ﺖ ﻋﺪﺍﻟ 6ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﻏﻴﺮﺕ ﺟﻔﺎ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎ ،ﺍﺯ ﺟﻬ 7ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮﺍ ﺳﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺯﻳﺎﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ. 8ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﻥ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻓﻀﻠﻪ ﺷﻤﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺑﻢ. ﺖ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺪﺍﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﻡ ﻧﻪ ﺑﺎ ﻋﺪﺍﻟ 10ﻭ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺷﺮﺍﻛﺖ ﺩﺭ ﺭﻧﺠﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻮﺕ ﺍﻭ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﮔﺮﺩﻡ. ﺖ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺳﻢ. 11ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻭﺟﻪ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣ 12ﻧﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﭼﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻳﺎ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺁﻥ ﻣﻲ ﻛﻮﺷﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ. 13ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﮔﻤﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺑﺮﻡ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ؛ ﻟﻴﻜﻦ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ، ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ، 14ﺩﺭ ﭘﻲ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﻲ ﻛﻮﺷﻢ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻧﻌﺎﻡ ﺩﻋﻮﺕ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺳﺖ. 15ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻓﻲ ﺍﻟﺠﻤﻠﻪ ﻓﻜﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻛﺸﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 16ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﻘﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ ،ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ. 937
17ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺫﻛﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ، 19ﻛﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻛﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻜﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻓﺨﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻨﮓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺩﻧﻴﻮﻱ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 20ﺍﻣﺎ ﻭﻃﻦ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﻢ، 21ﻛﻪ ﺷﻜﻞ ﺟﺴﺪ ﺫﻟﻴﻞ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺟﺴﺪ ﻣﺠﻴﺪ ﺍﻭ ﻣﺼﻮﺭ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻤﻞ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻣﻄﻴﻊ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﺪ. 4 1ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﻣﻦ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﺗﺎﺝ ﻣﻦ ،ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺍﻱ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ. 2ﺍﺯ ﹶﺍﻓﹸﻮﺩﻳﻪ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻨﺘﻴﺨﻲ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﻚ ﺭﺃﻱ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺲ ﻧﻴﺰ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ 3ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺍﻱ ﻫﻤﻘﻄﺎﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﻛﻨﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﺩ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺮﻳﻚ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﹶﺍ ﹾﻛﻠﻴ ﻤﹾﻨ ﹸﺘ ﻫﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ . 4ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﻭ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 5ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﺸﻮﺩ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ. 6ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﺎ ﺻﻼﺕ ﻭ ﺩﻋﺎ ﺑﺎ ﺷﻜﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﻣﺴﺆﻭﻻﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻋﺮﺽ ﻛﻨﻴﺪ. 7ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻓﻮﻕ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﻘﻞ ﺍﺳﺖ ،ﺩﻟﻬﺎ ﻭ ﺫﻫﻨﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 8ﺧﻼﺻﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺠﻴﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻋﺎﺩﻝ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﭘﺎﻙ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﻤﻴﻞ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﻴﻚ ﻧﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻣﺪﺣﻲ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻛﻨﻴﺪ. 9ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﺭﻳﺪ ،ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺎﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺁﺧﺮ ،ﻓﻜﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﺪ. 11ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻢ ،ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻛﻨﻢ. 12ﻭ ﺫﻟﹼﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﻱ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ،ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ،ﺳﻴﺮﻱ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﻱ ﻭ ﺍﻓﻼﺱ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ. 13ﻗﻮﺕ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 14ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻲ ﻣﻦ ﺷﺮﻳﻚ ﺷﺪﻳﺪ. 15ﺍﻣﺎ ﺍﻱ ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺁﮔﺎﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺍﻧﺠﻴﻞ ،ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻡ ،ﻫﻴﭻ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺩﺭ ﺍﻣﺮ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺮﺍﻛﺖ ﻧﻜﺮﺩ ﺟﺰ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﺲ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻲ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺩﻭ ﺩﻓﻌﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﺪ. 17ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﻃﺎﻟﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻃﺎﻟﺐ ﺛﻤﺮﻱ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ. 18ﻭﻟﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺩﺍﺭﻡ .ﭘﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﹶﭘﻔﹾﺮﺩﺗﹸﺲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮﻱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻭ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﺧﺪﺍﺳﺖ. 19ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻫﻤﺔ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﺎﺕ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺩﻭﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺟﻼﻝ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﻓﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﻭ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺟﻼﻝ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ. 21ﻫﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺳﻼﻡ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ .ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼﻡ
ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ.
22ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ،ﻋﻠﻲ ﺍﻟﺨﺼﻮﺹ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻗﻴﺼﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 23ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ .
938
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻪ ﻛﹸﻮﻟﹸﺴﻴﺎﻥ 1 ﻝ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻭ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﺑﺮﺍﺩﺭ، 1ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﺭﺳﻮ ﹺ 2ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﹸﻮﻟﹸﺴﻲ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻓﻴﺾ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ. 3ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ، 4ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻭ ﻣﺤﺒﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ، 5ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻣﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺳﺎﺑﻘﹰﺎ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ، 6ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻴﺰ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﻤﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ﻭ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻳﺪ. 7ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺍ ﭘﻔﹾﺮﺍﺱ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺨﺪﻣﺖ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺎ ﻭ ﺧﺎﺩﻡ ﺍﻣﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﺍﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺍﺳﺖ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ. 9ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ،ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻲ ﺍﻳﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻣﺴﺄﻟﺖ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻛﻤﺎﻝ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻓﻬﻢ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﭘﺮ ﺷﻮﻳﺪ، 10ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺭ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﻮ ﻛﻨﻴﺪ، 11ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺮ ﻛﺎﻣﻞ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ 12ﻭ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺷﻜﺮﮔﺰﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻻﻳﻖ ﺑﻬﺮﺓ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ، 13ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺕ ﻇﻠﻤﺖ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﭘﺴﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺳﺎﺧﺖ، 14ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻓﺪﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ. 15ﻭ ﺍﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﻥ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﺎﺩﻳﺪﻧﻲ ﻭ ﺗﺨﺘﻬﺎ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺘﻬﺎ ﻭ ﺭﻳﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﻗﻮﺍﺕ؛ ﻫﻤﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻭ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ. 17ﻭ ﺍﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻗﻴﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ. 18ﻭ ﺍﻭ ﺑﺪﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﻭ ﻣﻘﺪﻡ ﺷﻮﺩ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺭﺿﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭘﺮﻱ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ، 20ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﺩﻫﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺻﻠﻴﺐ ﻭﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩ .ﺑﻠﻲ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 21ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﹰﺎ ﺍﺯ ﻧﻴﺖ ﺩﻝ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺟﻨﺒﻲ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻣﻮﺕ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﻭ ﺑﻲ ﻣﻼﻣﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺯﺩ، 22ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﺑﺸﺮ ﹺ ﺖ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻮﻋﻈﻪ 23ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﻗﺎﻳﻢ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮﺭﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻠﻘ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﭘﻮﻟﺲ ﺧﺎﺩﻡ ﺁﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 24ﺍﻵﻥ ﺯﺣﻤﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻧﻘﺼﻬﺎﻱ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺪﻥ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺍﺳﺖ، 25ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﺎﺩﻡ ﺁﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺭﺳﺎﻧﻢ؛ 26ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻥ ﺳﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺮﻫﺎ ﻭ ﻗﺮﻧﻬﺎ ﻣﺨﻔﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﮔﺮﺩﻳﺪ، 27ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺴﺖ ﺩﻭﻟﺖ ﺟﻼﻝ ﺍﻳﻦ ﺳ ﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺟﻼﻝ ﺍﺳﺖ. 28ﻭ ﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻥ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ،ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺘﻴﻜﻪ ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺯﻳﻢ. 29ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺤﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ ﻭ ﻣﺠﺎﻫﺪﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺑﺤﺴﺐ ﻋﻤﻞ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 2 1ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﭼﻪ ﻧﻮﻉ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻻ ﻭ ﺩﻛﻴﻪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﻦ ﻓﻬ ﹺﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺳ ﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺳﻨﺪ؛ ﺖ ﻳﻘﻴ ﹺ 2ﺗﺎ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﻭﻟ 3ﻳﻌﻨﻲ ﺳ ﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻋﻠﻢ ﻣﺨﻔﻲ ﺍﺳﺖ. 4ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﺍﻏﻮﺍ ﻧﻜﻨﺪ، 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻏﺎﻳﺒﻢ ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻧﻈﻢ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺍﻳﻤﺎﻧﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. 6ﭘﺲ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ ،ﺩﺭ ﻭﻱ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ، 939
7ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺭﻳﺸﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍﺳﺦ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻜﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 8ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺮﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻭ ﻣﻜﺮ ﺑﺎﻃﻞ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺻﻮﻝ ﺩﻧﻴﻮﻱ ﻧﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﺴﻴﺢ، ﻱ ﺍﻟﻮﻫﻴﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ. 9ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺟﺴﻢ ،ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭘﺮ ﹺ 10ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻣﺨﺘﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺧﺘﻨﺔ ﻧﺎﺳﺎﺧﺘﺔ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺪﻥ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ،ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﺧﺘﺘﺎﻥ ﻣﺴﻴﺢ. 12ﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﮔﺸﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﻋﻤﻞ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ. 13ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻄﺎﻳﺎ ﻭ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﻲ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻤﺔ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪ، 14ﻭ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﺨﻄﹼﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺿ ﺪ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺤﻮ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺦ ﺯﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. 15ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﻳﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﻗﻮﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﻼﻧﻴ ﹰﺔ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻇﻔﺮ ﻳﺎﻓﺖ. ﺳﺒﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻢ ﻧﻜﻨﺪ، 16ﭘﺲ ﻛﺴﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻋﻴﺪ ﻭ ﻫﻼﻝ ﻭ ﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺳﺎﻳﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺪﻥ ﺍﺯ ﺁ 18ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﻧﹾﻌﺎﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺮﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺭﻏﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺗﻨﻲ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﻣﺪﺍﺧﻠﺖ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭﻱ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺫﻫﻦ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﻲ ﺟﺎ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ 19ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﻧﺸﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺪﻥ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻔﺎﺻﻞ ﻭ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﻣﺪﺩ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺷﺪﻩ ،ﻧﻤﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻤﻮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﺳﺖ. 20ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺯ ﺍﺻﻮﻝ ﺩﻧﻴﻮﻱ ﻣﺮﺩﻳﺪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﺪﮔﺎ ﻥ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ 21ﻛﻪ ﻟﻤﺲ ﻣﻜﻦ ﻭ ﻣﭽﺶ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﮕﺬﺍﺭ! 22ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﺤﺾ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻓﺎﺳﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻘﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﺮﺩﻡ، 23ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﺎﻓﻠﻪ ﻭ ﻓﺮﻭﺗﻨﻲ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺑﺪﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﻜﻤﺖ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭﻟﻲ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻓﻊ ﺗﻦ ﭘﺮﻭﺭﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 3 1ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻳﺪ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻻ ﺍﺳﺖ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﻧﺸﺴﺘﻪ. 2ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻻ ﺍﺳﺖ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺧﺪﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﺍﺳﺖ. 4ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺟﻼﻝ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ. 5ﭘﺲ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺳﺎﺯﻳﺪ :ﺯﻧﺎ ﻭ ﻧﺎﭘﺎﻛﻲ ﻭ ﻫﻮﻱ ﻫﻮﺱ ﻭ ﺷﻬﻮﺕ ﻗﺒﻴﺢ ﻭ ﻃﻤﻊ ﻛﻪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﺍﺳﺖ 6ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺍﺑﻨﺎﻱ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 7ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺳﺎﺑﻘﹰﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻳﺴﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ. 8ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻴﻆ ﻭ ﺑﺪﺧﻮﻳﻲ ﻭ ﺑﺪﮔﻮﻳﻲ ﻭ ﻓﺤﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ. 9ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ، 10ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻛﺎﻣﻞ ،ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ، ﺳ ﻜﻴﹺﺘﻲ ،ﻧﻪ ﻏﻼﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺁﺯﺍﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻤﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺖ. 11ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﻧﻪ ﻳﻬﻮﺩ ،ﻧﻪ ﺧﺘﻨﻪ ،ﻧﻪ ﻧﺎﻣﺨﺘﻮﻧﻲ ،ﻧﻪ ﺑﺮﺑﺮﻱ ،ﻧﻪ 12ﭘﺲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺧﺪﺍ ،ﺍﺣﺸﺎﻱ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﻭ ﺣﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ؛ 13ﻭ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﻛﻨﻴﺪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺩﻋﺎﻳﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪ ،ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻴﺪ. 14ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ. 15ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﻠﹼﻂ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺷﺎﻛﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 16ﻛﻼﻡ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﻱ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺸﻮﺩ؛ ﻭ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺰﺍﻣﻴﺮ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺤﺎﺕ ﻭ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎﻱ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﺎ ﻓﻴﺾ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﻳﻴﺪ. 17ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺩﺭ ﻗﻮﻝ ﻭ ﻓﻌﻞ ،ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻭ ﺷﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ. 18ﺍﻱ ﺯﻧﺎﻥ ،ﺷﻮﻫﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺷﺎﻳﺪ. 19ﺍﻱ ﺷﻮﻫﺮﺍﻥ ،ﺯﻭﺟﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻠﺨﻲ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 20ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ،ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. 21ﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ،ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﻝ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ. 22ﺍﻱ ﻏﻼﻣﺎﻥ ،ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻮﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﻣﺮﺩﻡ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﺧﻼﺹ ﻗﻠﺐ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ. 23ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺍﺯ ﺩﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ. 940
24ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 25ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻇﻠﻢ ﻛﻨﺪ ،ﺁﻥ ﻇﻠﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺮﺩ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻇﺎﻫﺮﺑﻴﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 4 1ﺍﻱ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ،ﺑﺎ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﺭﻳﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺁﻗﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ. 2ﺩﺭ ﺩﻋﺎ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺷﻜﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 3ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩ ﹺﺭ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﻣﺎ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺳ ﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻗﻴﺪ ﻫﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﮕﻮﻳﻢ، 4ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻣﺒﻴﻦ ﺳﺎﺯﻡ. 5ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﭘﻴﺶ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﺭﺝ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﻴﺪ. 6ﮔﻔﺘﮕﻮﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻓﻴﺾ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺻﻼﺡ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻧﻤﻚ ،ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺩ. 7ﺗﻴﺨﻴﻜﹸﺲ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻋﺰﻳﺰ ﻭ ﺧﺎﺩﻡ ﺍﻣﻴﻦ ﻭ ﻫﻤﺨﺪﻣﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻴﺪ، 8ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺣﺎﻻﺕ ﺷﻤﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﺪ، 9ﺑﺎ ﺍﹸﻧﻴﺴﻴﻤﺲ ،ﺑﺮﺍﺩ ﹺﺭ ﺍﻣﻴﻦ ﻭ ﺣﺒﻴﺐ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎﺳﺖ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. ﺳ ﹶﺘ ﺮﺧﹸﺲ ﻫﻤﺰﻧﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ،ﻭ ﻣﺮﻗﺲ ﻋﻤﻮﺯﺍﺩﺓ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻭ ﺣﻜﻢ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ، 10ﹶﺍ ﹺﺭ 11ﻭ ﻳﺴﻮﻉ ،ﻣﻠﻘﹼﺐ ﺑﻪ ﻳﺴﻄﹸﺲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺧﺘﻨﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻫﻤﺨﺪﻣﺖ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻣﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 12ﺍﭘﻔﹾﺮﺍﺱ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻏﻼﻡ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺩﻋﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺟ ﺪ ﻭ ﺟﻬﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﻛﺎﻣﻞ ﻭ ﻣﺘﻴﻘﹼﻦ ﺷﻮﻳﺪ. 13ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﮔﻮﺍﻫﻲ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻻﻭﺩﻛﻴﻪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻫﻴﺮﺍﭘﻮﻟﹶﺲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺤﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ. 14ﻭ ﻟﻮﻗﺎﻱ ﻃﺒﻴﺐﹺ ﺣﺒﻴﺐ ﻭ ﺩﻳﻤﺎﺱ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. ﻥ ﺩﺭ ﻟﹶﺎ ﻭﺩﻛﻴﻪ ﻭ ﻧﹺﻴﻤﻔﺎﺱ ﻭ ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺳﻼﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. 15ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ 16ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪ ،ﻣﻘﺮﺭ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﻻﻭﺩﻛﻴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺭﺳﺎﻟﺔ ﺍﻭ ﻻﻭﺩﻛﻴﻪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. 17ﻭ ﺑﻪ ﺍﹶﺭﺧﭙﺲ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺧﺪﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻱ ،ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺭﺳﺎﻧﻲ. 18ﺗﺤﻴﺖ ﻣﻦ ،ﭘﻮﻟﺲ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻡ .ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭﻳﺪ .ﻓﻴﺾ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ.
941
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﺍﻭﻝ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻪ ﹶﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎﻥ 1 ﺳﻠﹾﻮﺍﻧﹸﺲ ﻭ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ،ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﻓﻴﺾ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ 1ﭘﻮﻟﺲ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ. 2ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺩﺭ ﺩﻋﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ، ﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺻﺒﺮ ﺍﻣﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ. ﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻣﺤﻨ ﻝ ﺍﻳﻤﺎ 3ﭼﻮﻥ ﺍﻋﻤﺎ ﹺ ﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﻫﺴﺘﻴﻢ، ﻥ ﺧﺪﺍ ،ﺍﺯ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺷﺪ 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﻱ ﻋﺰﻳﺰﺍ 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﺾ ﺳﺨﻦ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﺸﺪﻩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻭ ﻳﻘﻴﻦ ﻛﺎﻣﻞ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪﻳﻢ. ﻲ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ، ﺖ ﺷﹶﺪﻳﺪ ،ﺑﺎ ﺧﻮﺷ ﹺ 6ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﺣﻤ 7ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻤﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﻭ ﺍﹶﺧﺎﺋﻴﻪ ﺭﺍ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺷﺪﻳﺪ، 8ﺑﻨﻮﻋﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﻭ ﺍﹶﺧﺎﺋﻴﻪ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺷﻴﻮﻉ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺑﻘﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ، ﻲ 9ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻗﺴﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﻮﻉ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺑﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺣ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ، 10ﻭ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺭﻫﺎﻧﺪ. 2 1ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻭﺭﻭﺩ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﺒﻮﺩ. 2ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻴﭙﻲ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﻲ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻃﹼﻼﻉ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟ ﺪ ﻭ ﺟﻬ ﺪ ﺷﹶﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﺎ ﺍﺯ ﮔﻤﺮﺍﻫﻲ ﻭ ﺧﺒﺎﺛﺖ ﻭ ﺭﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ، 4ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﮔﺸﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻭﻛﻼﻱ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺑﺸﻮﻳﻢ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻭ ﻃﺎﻟﺐ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﺯﻣﺎﻳﺪ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺨﻦ ﺗﻤﻠﹼﻖ ﺁﻣﻴﺰ ﻧﮕﻔﺘﻴﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﻧﻪ ﺑﻬﺎﻧﺔ ﻃﻤﻊ ﻛﺮﺩﻳﻢ ،ﺧﺪﺍ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﺳﺖ؛ 6ﻭ ﻧﻪ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺍﺯ ﺧﻠﻖ ﺟﺴﺘﻴﻢ ،ﻧﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ،ﻫﺮﭼﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 7ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﺑﺴﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻳﻢ ،ﻣﺜﻞ ﺩﺍﻳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﻭﺭﺩ. 8ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﺯ ﺷﺎﻳﻖ ﺷﻤﺎ ﺷﺪﻩ ،ﺭﺍﺿﻲ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﻫﻴﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺑﺲ ﻛﻪ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﻳﺪ. 9ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺧﺪﺍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺭ ﻧﻬﻴﻢ. 10ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﻮﻉ ﺑﺎ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺑﻲ ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻧﺪﺍﺭ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ. 11ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭ ،ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻭ ﺩﻟﺪﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ، 12ﻭ ﻭﺻﻴﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺑﻜﻨﻴﺪ ﺑﻄﻮﺭ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 13ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻼﻡ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻧﺪﺍﺭ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺷﻤﺎ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩ ﺩﻳﺪﻧﺪ، 15ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺟﻔﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ، ﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 16ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺗﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻨﺘﻬﺎﻱ ﻏﻀ 17ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺎ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺠﻬﻮﺭ ﺷﺪﻳﻢ ،ﺑﻪ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻮﺷﻴﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺭﻭﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ. 18ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻳﻚ ﺩﻭ ﺩﻓﻌﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﻢ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻦ ،ﭘﻮﻟﺲ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻴﺴﺖ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺗﺎﺝ ﻓﺨﺮ ﻣﺎ؟ ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻇﻬﻮﺭ ﺍﻭ؟ 20ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 942
3 1ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ ،ﺭﺿﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﹶﺍ ﺗﻴﻨﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻧﺪ. 2ﻭ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺎ ﻭ ﺧﺎﺩﻡ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺍﻳﻤﺎﻧﺘﺎﻥ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻨﺪ. 3ﺗﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﺎﺋﺐ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﻜﺸﻴﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ. 5ﻟﻬﺬﺍ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﻨﻢ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﻣﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺮﺩﺩ. 6ﺍﻣﺎ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﭼﻮﻥ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﮋﺩﺓ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﻳﻖ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ، 7ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺿﻴﻖ ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻳﻢ ،ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻤﺎﻧﺘﺎﻥ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ. 8ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻵﻥ ﺯﻳﺴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ،ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻪ ﺷﻜﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺭﻳﻢ؛ 10ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻲ ﺷﻤﺎﺭ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻧﻘﺺ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺭﺳﺎﻧﻴﻢ. 11ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. 12ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻮ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲ ﺑﺨﺸﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ، 13ﺗﺎ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺩﺭ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻇﻬﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ،ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺧﻮﺩ. 4 ﺧﻼﺻﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﻮﻉ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺭﺍﺿﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺗﺮﻗﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻳﻢ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺯﻧﺎ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻳﺪ. 4ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻇﺮﻑ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﻭ ﻋﺰﹼﺕ ﺩﺭﻳﺎﺑﺪ، ﺱ ﺷﻬﻮﺕ ،ﻣﺜﻞ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ. 5ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻫﻮ ﹺ 6ﻭ ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺩﺳﺖ ﺗﻄﺎﻭﻝ ﺑﺎ ﻃﻤﻊ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺳﺎﺑﻘﹰﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﭘﺎﻛﻲ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ. 8ﻟﻬﺬﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺎﺭﺩ ،ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻤﺎﺭﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﻗﺪﻭﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻪ ،ﻻﺯﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؛ 10ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺗﺮﻗﹼﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 11ﻭ ﺣﺮﻳﺺ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺴﺐ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩﻳﻢ، 12ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﻧﺪ ﺑﻄﻮﺭ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ. 13ﺍﻣﺎ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﮔﺎﻥ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﺜﻞ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ،ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺷﻮﻳﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﻧﻴﺰ ﺧﺪﺍ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺗﺎ ﺁﻣﺪﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ ،ﺑﺮ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﮔﺎﻥ ﺳﺒﻘﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺟﺴﺖ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺭﺋﻴﺲ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﺑﺎ ﺻﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﻭﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. 17ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ. 18ﭘﺲ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺩﻫﻴﺪ. 5 1ﺍﻣﺎ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﻭﻗﺘﻬﺎ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ،ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺁﮔﺎﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺩﺯﺩ ﺷﺐ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. ﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ،ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺩ ﺯﻩ ﺯﻥ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺭﺍ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ 3ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺍﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﻼﻛ ﹾ ﺷﺪ. 4ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭼﻮﻥ ﺩﺯﺩ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﺪ، 5ﺯﻳﺮﺍ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻧﻮﺭ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﺍﺯ ﺷﺐ ﻭ ﻇﻠﻤﺖ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ. 943
6ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﺮﻭﻳﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻭ ﻫﺸﻴﺎﺭ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻨﺪ ﻭ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻣﺴﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 8ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،ﻫﺸﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺟﻮﺷﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺧﻮ ﺩ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﻴﻢ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻜﺮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﻀﺐ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻧﺠﺎﺕ ،ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ، 10ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺗﺎ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻱ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻨﻴﻢ. 11ﭘﺲ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻲ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﻨﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 12ﺍﻣﺎ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍﻳﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 13ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺤﺒﺖ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﻤﻠﺸﺎﻥ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺻﻠﺢ ﻛﻨﻴﺪ. 14ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﺮﻛﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺩﻟﺪﺍﺭﻱ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺿﻌﻔﺎ ﺭﺍ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ. 15ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺳﺰﺍﻱ ﺑﺪﻱ ﺑﺪﻱ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻭ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﭘﻲ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ. 16ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 17ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ. ﻖ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ. 18ﺩﺭ ﻫﺮ ﺍﻣﺮﻱ ﺷﺎﻛﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺣ 19ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺍﻃﻔﺎ ﻣﻜﻨﻴﺪ. 20ﻧﺒﻮﺗﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﺸﻤﺎﺭﻳﺪ. 21ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 22ﺍﺯ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺑﺪﻱ ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 23ﺍﻣﺎ ﺧﻮ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻧﹶﻔﹾﺲ ﻭ ﺑﺪﻥ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎﻣﹰﺎ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺁﻣﺪﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ. 24ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 25ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ. 26ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﺔ ﻣﻘﺪﺳﺎﻧﻪ ﺗﺤﻴﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 27ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 28ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ.
944
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﺩﻭﻡ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻪ ﹶﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎﻥ 1 ﺳﻠﹾﻮﺍﻧﹸﺲ ﻭ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ، 1ﭘﻮﻟﺲ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 2ﻓﻴﺾ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ. 3ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻐﺎﻳﺖ ﻧﻤﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺟﻤﻴﻌﹰﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ، 4ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻧﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﻣﺼﺎﻳﺐ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻋﺬﺍﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ، ﻖ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ. ﻝ ﺧﺪﺍ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﺘﺤ 5ﻛﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻋﺎﺩ ﹺ ﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻋﺬﺍﺏ ﺩﻫﺪ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﺳﺖ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎ 7ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ،ﺑﺎ ﻣﺎ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺨﺸﺪ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﻇﻬﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ 8ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺸﻴﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ، 9ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺼﺎﺹ ﻫﻼﻛﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ 10ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺟﻼﻝ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻤﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﺮﺩﻳﺪ. ﻖ ﺍﻳﻦ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﻤﺎﺭﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺴﺮﺕ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﻛﺎﻣﻞ 11ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺷﻤﺎ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺤ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، 12ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺑﺤﺴﺐ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. 2 1ﺍﻣﺎ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻣﺪﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ، 2ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻫﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻧﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪ ،ﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﻳﺒﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ ،ﺍﻭﻝ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻳﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻫﻼﻛﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﮕﺮﺩﺩ ،ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ؛ 4ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﺒﻮﺩ ﻣﺴﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﺳﺖ. 5ﺁﻳﺎ ﻳﺎﺩ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ؟ 6ﻭ ﺍﻵﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺸﻮﺩ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺳ ﺮ ﺑﻲ ﺩﻳﻨﻲ ﺍﻵﻥ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 8ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺑﻲ ﺩﻳﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﹶﻔﹶﺲ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺠﻠﹼﻲ ﻇﻬﻮﺭ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ؛ 9ﻛﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺍﻭ ﺑﻌﻤﻞ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺩﺭﻭﻍ 10ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺎﻟﻜﻴﻦ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻨﺪ. 11ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﮔﻤﺮﺍﻫﻲ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻨﻨﺪ 12ﻭ ﺗﺎ ﻓﺘﻮﺍﻳﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻲ ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻧﺪ. ﻥ ﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺧﺪﺍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺍﻳﻤﺎ 13ﺍﻣﺎ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﻱ ﻋﺰﻳﺰﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ. 14ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ. 15ﭘﺲ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺭﺳﺎﻟﺔ ﻣﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ. 16ﻭ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺍﺑﺪﻱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ، 17ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺎﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻓﻌﻞ ﻭ ﻗﻮﻝ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 3 1ﺧﻼﺻﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻳﺎﺑﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ؛
945
2ﻭ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﺮﻫﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ. 3ﺍﻣﺎ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻱ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﺮ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺳﺎﺧﺖ. 4ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻛﻨﻴﻢ ،ﺑﻌﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 5ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺻﺒﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﻨﺎﺩ. 6ﻭﻟﻲ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻲ ﻧﻈﻢ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻥ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ، ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺁﮔﺎﻩ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻲ ﻧﻈﻢ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻜﺮﺩﻳﻢ، 8ﻭ ﻧﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻣﻔﺖ ﻧﺨﻮﺭﺩﻳﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺭ ﻧﻨﻬﻴﻢ. 9ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﺯﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺎﺭ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺭﺩ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻲ ﻧﻈﻢ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻀﻮﻝ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 12ﺍﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺣﻜﻢ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 13ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺎﺭﻱ ﺧﺴﺘﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺸﻮﻳﺪ. 14ﻭﻟﻲ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺳﺨﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 15ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺸﻤﺎﺭﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻛﻨﻴﺪ . 16ﺍﻣﺎ ﺧﻮ ﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ،ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺎﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﮕﻲ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ. 17ﺗﺤﻴﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﭘﻮﻟﺲ ﻛﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ: 18ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ .
946
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻪ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ
1 1ﭘﻮﻟﺲ ،ﺭﺳﻮﻝ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﺎﺳﺖ، 2ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ،ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ .ﻓﻴﺾ ﻭ ﺭﺣﻢ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ. 3ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻋﺎﺯﻡ ﻣﻜﺎﺩﻭﻧﻴﻪ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹶﺍ ﹶﻓﺴﺲ ﺑﻤﺎﻧﻲ ﺗﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻤﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺪﻫﻨﺪ، 4ﻭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﺍﺻﻐﺎ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﺒﺎﺣﺎﺙ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺁﻥ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﺍﻟﻬﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. ﺖ ﺣﻜﻢ ،ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﻝ ﭘﺎﻙ ﻭ ﺿﻤﻴﺮ ﺻﺎﻟﺢ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻲ ﺭﻳﺎ. 5ﺍﻣﺎ ﻏﺎﻳ 6ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﮔﻮﻳﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، 7ﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﻌﻠﻤﺎﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 8ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻜﺎﺭ ﺑﺮﺩ. 9ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺠﻬﺖ ﻋﺎﺩﻝ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺮﻛﺸﺎﻥ ﻭ ﻃﺎﻏﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻲ ﺩﻳﻨﺎﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻧﺎﭘﺎﻛﺎﻥ ﻭ ﺣﺮﺍﻣﻜﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﻣﺮﺩﻡ 10ﻭ ﺯﺍﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻟﻮﺍﻃﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻗﺴﻢ ﺩﺭﻭﻍ ﺧﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ، 11ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻭ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻣﻴﻦ ﺷﻤﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﻣﺘﻢ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﻓﺮﻣﻮﺩ، ﺳﻘﹶﻂ ﮔﻮ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺭﺣﻢ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺩﺭ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩﻡ. 13ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﹰﺎ ﻛﻔﺮﮔﻮ ﻭ ﻣﻀﹼﺮ ﻭ 14ﺍﻣﺎ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺳﺖ. 15ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻻﻳﻖ ﻗﺒﻮﻝ ﺗﺎ ﻡ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺨﺸﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻢ. 16ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﺣﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﻣﻦ ،ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻛﻤﺎﻝ ﺣﻠﻢ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻢ. 17ﺑﺎﺭﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺮﻣﺪﻱ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻭ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺭﺍ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺣﻜﻴﻢ ﻭﺣﻴﺪ ﺭﺍ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ. 18ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ،ﺍﻳﻦ ﻭﺻﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺳﭙﺎﺭﻡ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻧﺒﻮﺗﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﹰﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻨﮓ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻨﻲ، 19ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺿﻤﻴﺮ ﺻﺎﻟﺢ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﻣﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺷﺪﻧﺪ. 20ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﻴﻤﻴﻨﺎﺅﺱ ﻭ ﺍﺳﻜﻨﺪﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻔﺮ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ. 2 1ﭘﺲ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﻭﻝ ،ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﻭ ﺩﻋﺎﻫﺎ ﻭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻭ ﺷﻜﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ؛ 2ﺑﺠﻬﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻣﻨﺼﺐ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ ﻭ ﻭﻗﺎﺭ ،ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﻳﻢ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﺎ ﺧﺪﺍ 4ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﮔﺮﺍﻳﻨﺪ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻳﻚ ﻣﺘﻮﺳﻄﹼﻲ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺎﺷﺪ، 6ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻫﻤﻪ ﻓﺪﺍ ﺩﺍﺩ ،ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ. 7ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ،ﻣﻦ ﻭﺍﻋﻆ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﻭ ﻣﻌﻠﻢ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪﻡ .ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻲ. 8ﭘﺲ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ،ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﻏﻴﻆ ﻭ ﺟﺪﺍﻝ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺧﺘﻪ ،ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻨﺪ. 9ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭﺍﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﺰﻳﻦ ﺑﻪ ﺣﻴﺎ ﻭ ﭘﺮﻫﻴﺰ ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺯﻟﻔﻬﺎ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺭﺧﺖ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ؛ 10ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﻱ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺻﺎﻟﺤﻪ. 11ﺯﻥ ﺑﺎ ﺳﻜﻮﺕ ،ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﮔﻴﺮﺩ. 12ﻭ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﺪ ﻳﺎ ﺑﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﻠﹼﻂ ﺷﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺑﻤﺎﻧﺪ.
947
13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺍﻭﻝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺣﻮﺍ. 14ﻭ ﺁﺩﻡ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻥ ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪ. 15ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺯﺍﻳﻴﺪﻥ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﻭ ﺗﻘﻮﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ. 3 1ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﻨﺼﺐ ﺍﺳﻘﻔﻲ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ،ﻛﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ. 2ﭘﺲ ﺍﺳﻘﻒ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻲ ﻣﻼﻣﺖ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻳﻚ ﺯﻥ ﻭ ﻫﺸﻴﺎﺭ ﻭ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺎﻡ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻧﻮﺍﺯ ﻭ ﺭﺍﻏﺐ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ؛ 3ﻧﻪ ﻣﻴﮕﺴﺎﺭ ﻳﺎ ﺯﻧﻨﺪﻩ ﻳﺎ ﻃﻤﺎﻉ ﻭ ﺳﻮﺩ ﻗﺒﻴﺢ ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻠﻴﻢ ﻭ ﻧﻪ ﺟﻨﮕﺠﻮ ﻭ ﻧﻪ ﺯﺭﭘﺮﺳﺖ. 4ﻣﺪﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻤﺎﻝ ﻭﻗﺎﺭ ﻣﻄﻴﻊ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، 5ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻛﻨﺪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 6ﻭ ﻧﻪ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻻﻳﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻏﺮﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺑﻴﻔﺘﺪ. 7ﺍﻣﺎ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﺭﺟﻨﺪ ﻫﻢ ﻧﻴﻚ ﻧﺎﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻭ ﺩﺍﻡ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﻮﺩ. 8ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻤﺎﺳﺎﻥ ﺑﺎﻭﻗﺎﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻧﻪ ﺩﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﻧﻪ ﺭﺍﻏﺐ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻃﻤﺎ ﹺﻉ ﺳﻮﺩ ﻗﺒﻴﺢ؛ 9ﺩﺍﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺳ ﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺿﻤﻴﺮ ﭘﺎﻙ. 10ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻛﺎﺭ ﺷﻤﺎﺳﻲ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻨﺪ. 11ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻭﻗﺎﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻏﻴﺒﺖ ﮔﻮ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺸﻴﺎﺭ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺍﻣﺮﻱ ﺍﻣﻴﻦ. 12ﻭ ﺷﻤﺎﺳﺎﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﻳﻚ ﺯﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ، 13ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺷﻤﺎﺳﻲ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺩﺭﺟﺔ ﺧﻮﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺟﻼﺩﺕ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺳﺖ. 14ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻳﻢ. ﻲ ﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺍﺳﺖ. 15ﻟﻴﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ،ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺣ 16ﻭ ﺑﺎﻻﺟﻤﺎﻉ ﺳ ﺮ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ،ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻣﺸﻬﻮﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﺘﻬﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ. 4 ﻞ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ ﺍﺻﻐﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ، ﻀﹼ 1ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﺭﻭﺡ ﺻﺮﻳﺤﹰﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﺧﺮ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻣ 2ﺑﻪ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﻱ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺿﻤﺎﻳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﻍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؛ ﻖ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﻦﺣ 3ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺰﺍﻭﺟﺖ ﻣﻨﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﻭ ﻋﺎﺭﻓﻴ ﹺ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺭ ﺩ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻜﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ، 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻼ ﹺﻡ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺩﻋﺎ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 6ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﺴﭙﺎﺭﻱ ،ﺧﺎﺩﻡ ﻧﻴﻜﻮﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺏ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 7ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺣﺮﺍﻡ ﻋﺠﻮﺯﻫﺎ ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﺑﻜﺶ. 8ﻛﻪ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﺑﺪﻧﻲ ﺍﻧﺪﻙ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﻋﺪﺓ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. 9ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻻﻳﻖ ﻗﺒﻮﻝ ﺗﺎﻡ، 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺯﺣﻤﺖ ﻭ ﺑﻲ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﻲ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺯﻧﺪﻩ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻋﻠﻲ ﺍﻟﺨﺼﻮﺹ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺣﻜﻢ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻓﺮﻣﺎ. 12ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻧﺸﻤﺎﺭﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﻭ ﺳﻴﺮﺕ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻋﺼﻤﺖ ،ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎﺵ. 13ﺗﺎ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺁﻳﻢ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺮﺍﺋﺖ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﺴﭙﺎﺭ. 14ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺮﺍﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻧﺒﻮﺕ ﺑﺎ ﻧﻬﺎﺩﻥ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻛﺸﻴﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺑﻲ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﻲ ﻣﻨﻤﺎ. 15ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺗﺄﻣﻞ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍﺳﺦ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺗﺮﻗﹼﻲ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ.
948
16ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻲ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻭ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ. 5 1ﻣﺮﺩ ﭘﻴﺮ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻣﻨﻤﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻦ ،ﻭﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ؛ 2ﺯﻧﺎﻥ ﭘﻴﺮ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ؛ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﻋﻔﹼﺖ؛ 3ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﺖ ﺑﻴﻮﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺩﺍﺭ. 4ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﻲ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻳﺎ ﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 5ﺍﻣﺎ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﺖ ﺑﻴﻮﻩ ﻭ ﺑﻲ ﻛﺲ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﻭ ﺩﻋﺎﻫﺎ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﻟﻴﻜﻦ ﺯﻥ ﻋﻴﺎﺵ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﻲ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 8ﻭﻟﻲ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻋﻠﻲ ﺍﻟﺨﺼﻮﺹ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻧﻜﻨﺪ ،ﻣﻨﻜﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﺖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 9ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺛﺒﺖ ﮔﺮﺩﺩ، 10ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺻﺎﻟﺢ ﻧﻴﻚ ﻧﺎﻡ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﹸﻏﺮﺑﺎ ﺭﺍ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻪ ﻭ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺘﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﺍﻣﺎ ﺑﻴﻮﻩ ﻫﺎﻱ ﺟﻮﺍﻧﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻜﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺮﻛﺶ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻜﺎﺡ ﺩﺍﺭﻧﺪ 12ﻭ ﻣﻠﺰﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﺨﺴﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؛ 13ﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻲ ﻛﺎﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﻭ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻲ ﻛﺎﺭ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﮔﻮ ﻭ ﻓﻀﻮﻝ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ. 14ﭘﺲ ﺭﺃﻱ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﻧﻜﺎﺡ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺑﺰﺍﻳﻨﺪ ﻭ ﻛﺪﺑﺎﻧﻮ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺧﺼﻢ ﺭﺍ ﻣﺠﺎﻝ ﻣﺪﻣﺖ ﻧﺪﻫﻨﺪ؛ 15ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺷﻴﻄﺎﻥ. 16ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩ ﻳﺎ ﺯ ﻥ ﻣﺆﻣﻦ ،ﺑﻴﻮﻩ ﻫﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺑﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﻨﻬﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻘﻴﻘﺖ ﺑﻴﻮﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﻖ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻋﻠﻲ ﺍﻟﺨﺼﻮﺹ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺤﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ. 17ﻛﺸﻴﺸﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﭘﻴﺸﻮﺍﻳﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻣﺴﺘﺤ ﻖ ﺍﺟﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺩﻫﻦ ﻣﺒﻨﺪ .ﻭ ﻣﺰﺩﻭﺭ ﻣﺴﺘﺤ 19ﺍﺩﻋﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻛﺸﻴﺸﺎﻥ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﻭ ﻳﺎ ﺳﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﭙﺬﻳﺮ. 20ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪ ،ﭘﻴﺶ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ. 21ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﻏﺮﺽ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻱ ﻣﻜﻦ. 22ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺷﺮﻳﻚ ﻧﺸﻮ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ. 23ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺷﺎﻣﻨﺪﺓ ﺁﺏ ﻓﻘﻂ ﻣﺒﺎﺵ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺷﻜﻤﺖ ﻭ ﺿﻌﻔﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﺍﺑﻲ ﻛﻢ ﻣﻴﻞ ﻓﺮﻣﺎ. 24ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﻌﻀﻲ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ 25 .ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﻜﻮ ﻭﺍﺿﺢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﮔﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻣﺨﻔﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 6 1ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﻳﻮﻍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻻﻳﻖ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻧﺎﻡ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﺪﺍ ﺑﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 2ﺍﻣﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻣﺸﺎﺭﻛﻨﺪ ،ﻣﺆﻣﻦ ﻭ ﻣﺤﺒﻮﺑﻨﺪ. 3ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻄﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺻﺤﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻭ ﺁﻥ ﺗﻌﻠﻴﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ، 4ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺭ ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﺒﺎﺣﺜﺎﺕ ﻭ ﻣﺠﺎﺩﻻﺕ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺪﻳﺪ
ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺣﺴﺪ ﻭ ﻧﺰﺍﻉ ﻭ ﻛﻔﺮ ﻭ ﻇﻨﻮﻥ ﺷ ﺮ
ﻖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﭘﻨﺪﺍﺭﻧﺪ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ ﺳﻮﺩ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺍﻋﺮﺍﺽ ﻧﻤﺎ. 5ﻭ ﻣﻨﺎﺯﻋﺎﺕ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺎﺳﺪﺍﻟﻌﻘﻞ ﻭ ﻣﺮﺗﺪ ﺍﺯ ﺣ
949
6ﻟﻴﻜﻦ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ ﺑﺎ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺳﻮﺩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺍﺳﺖ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻳﻢ ﻭ ﻭﺍﺿﺢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﺮﺩ. 8ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻭ ﭘﻮﺷﺎﻙ ﺩﺍﺭﻳﻢ ،ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺎﻧﻊ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ. 9ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ ،ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺩﺭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻭ ﺩﺍﻡ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺑﻲ ﻓﻬﻢ ﻭ ﻣﻀ ﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺒﺎﻫﻲ ﻭ ﻫﻼﻛﺖ ﻏﺮﻕ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻃﻤﻊ ﺭﻳﺸﺔ ﻫﻤﺔ ﺑﺪﻳﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺁﻥ ﻣﻲ ﻛﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻗﺴﺎﻡ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﺳﻔﺘﻨﺪ. 11ﻭﻟﻲ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﺎ. 12ﻭ ﺟﻨﮓ ﻧﻴﻜﻮﻱ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﻦ ﻭ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭ ﺁﻥ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﻱ ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺮﺩﻱ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﮔﻮﺍﻫﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ. 13ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﺻﻴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﭘﻨﻄﻴﻮﺱ ﭘﻴﻼﻃﹸﺲ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻤﻮﺩ، 14ﻛﻪ ﺗﻮ ﻭﺻﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺩﺍﻍ ﻭ ﻣﻼﻣﺖ ﺣﻔﻆ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ. ﺏ ﺍﻻﺭﺑﺎﺏ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. 15ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺁﻥ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﻭ ﻗﺎﺩﺭ ﻭﺣﻴﺪ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺍﻟﻤﻠﻮﻙ ﻭ ﺭ 16ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻻﻳﻤﻮﺕ ﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﺩﺭ ﻧﻮﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻥ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﻳﺪ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﺑﺎﻵﺑﺎﺩ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ. 17ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪﭘﺮﻭﺍﺯﻱ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺯﻧﺪﻩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺍﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺘﹼﻊ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ 18ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺻﺎﻟﺤﻪ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﻭ ﺳﺨﻲ ﻭ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ 19ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺎﺱ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺠﻬﺖ ﻋﺎﻟﻢ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﻬﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﺭﻧﺪ. 20ﺍﻱ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﮔﻮﻳﻲ ﻫﺎﻱ ﺣﺮﺍﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺣﺜﺎﺕ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﻋﺮﺍﺽ ﻧﻤﺎ، 21ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﭼﻮﻥ ﺍﺩﻋﺎﻱ ﺁﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﮔﺸﺘﻨﺪ .ﻓﻴﺾ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ.
950
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﺩﻭﻡ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻪ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ
1 1ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﺭﺳﻮﻝﹺ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ،ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻭﻋﺪﺓ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺳﺖ، 2ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺣﺒﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﺭﺍ ﻓﻴﺾ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺩ. 3ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﺧﻮﺩ .ﺑﻪ ﺿﻤﻴﺮ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺩﺭ ﺩﻋﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ، 4ﻭ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﺷﻜﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﻲ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻡ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻲ ﺭﻳﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺩﺭ ﺟﺪﻩ ﺍﺕ ﻟﻮﺋﻴﺲ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺍﻓﻨﻴﻜﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻳﻘﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ. 6ﻟﻬﺬﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻋﻄﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺯﻱ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺡ ﺟﺒﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﻗﻮﺕ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺭﺍ. 8ﭘﺲ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻋﺎﺭ ﻣﺪﺍﺭ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﺳﻴﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺷﺮﻳﻚ ﺑﺎﺵ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﻮﺕ ﺧﺪﺍ، 9ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻓﻴﻀﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﺍﻻﻳﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﺷﺪ. 10ﺍﻣﺎ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﺑﻲ ﻓﺴﺎﺩﻱ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻧﺠﻴﻞ، 11ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻣﻦ ﻭﺍﻋﻆ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﻭ ﻣﻌﹼﻠ ﹺﻢ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. 12ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﻦ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻳﻘﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ. 13ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﮕﻴﺮ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺻﺤﻴﺢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﻱ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺳﺖ. 14ﺁﻥ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ،ﺣﻔﻆ ﻛﻦ. 15ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﮔﺎﻩ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻴﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﺥ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﻤﻠﻪ ﻓﻴ ﹺ ﺟﻨﹺﺲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺠﹸﻠﺲ ﻭ ﻫﺮﻣﻮ 16ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﹸﻧﻴﺴﻴﻔﻮﺭﺱ ﺭﺍ ﺗﺮﺣﻢ ﻛﻨﺎﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺩﻝ ﻣﺮﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻧﺤﻴﺮ ﻣﻦ ﻋﺎﺭ ﻧﺪﺍﺷﺖ، 17ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﻡ ﺭﺳﻴﺪ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﺷﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻔﺤﺺ ﻛﺮﺩﻩ ،ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩ. 18ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪﻭ ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺎﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﻳﺎﺑﺪ .ﻭ ﺧﺪﻣﺘﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﹶﺍ ﹶﻓﺴﺲ ﻛﺮﺩ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ. 2 1ﭘﺲ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﻦ ،ﺩﺭ ﻓﻴﻀﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺑﺎﺵ. 2ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﻮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﻱ ،ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﺴﭙﺎﺭ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 3ﭼﻮﻥ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺠﻮﻳﺪ. 5ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺰ ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺗﺎﺝ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﻲ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 6ﺑﺮﺯﮔﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ،ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭﻝ ﻧﺼﻴﺒﻲ ﺍﺯ ﺣﺎﺻﻞ ﺑﺒﺮﺩ. 7ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻓﻬﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ . 8ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻦ، 9ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﻮﻥ ﺑﺪﻛﺎﺭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 10ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻫﻤﺔ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﺠﺎﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺟﻼﻟﻲ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪ. 11ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻣﺮﺩﻳﻢ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺯﻳﺴﺖ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﻨﻴﻢ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 13ﺍﮔﺮ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻮﻳﻢ ،ﺍﻭ ﺍﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 14ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺪﻏﻦ ﻓﺮﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﻧﻜﻨﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻴﭻ ﺳﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺑﺨﺸﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻫﻼﻙ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 15ﻭ ﺳﻌﻲ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺳﺎﺯﻱ ،ﻋﺎﻣﻠﻲ ﻛﻪ ﺧﺠﻞ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺑﻲ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ. 16ﻭ ﺍﺯ ﻳﺎﻭﻩ ﮔﻮﻳﻲ ﻫﺎﻱ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﻋﺮﺍﺽ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﺰﻭﻧﻲ ﺑﻲ ﺩﻳﻨﻲ ﺗﺮﻗﹼﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 17ﻭ ﻛﻼﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﭼﻮﻥ ﺍﹶﻛﻠﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﻠﻪ ﻫﻴﻤﻴﻨﺎﺅﺱ ﻭ ﻓﻠﻴﻄﹸﺲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ
951
ﻖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﻵﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 18ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺣ 19ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻨﻴﺎ ﺩ ﺛﺎﺑ ﺖ ﺧﺪﺍ ﻗﺎﺋﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻬﺮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ )ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ) ﻭ )ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﺍﺯ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻲ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﺟﻮﻳﺪ). 20ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻇﺮﻭﻑ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮﺑﻲ ﻭ ﮔﻠﻲ ﻧﻴﺰ؛ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺰﹼﺕ ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺫﻟﹼﺖ. 21ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻇﺮﻑ ﻋﺰﹼﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﻧﺎﻓﻊ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﻟﻚ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻜﻮ. 22ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺑﮕﺮﻳﺰ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﻠﺐ ﺧﺎﻟﺺ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ،ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﺎ. 23ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻲ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺍﻋﺮﺍﺽ ﻧﻤﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺍﻋﻬﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 24ﺍﻣﺎ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﺰﺍﻉ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﻣﻼﻳﻢ ﻭ ﺭﺍﻏﺐ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﺻﺎﺑﺮ ﺩﺭ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﺑﺎﺷﺪ، 25ﻭ ﺑﺎ ﺣﻠﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺨﺸﺪ ﺗﺎ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ. 26ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﺍﻡ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺁﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺍﻭ ﺻﻴﺪ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 3 1ﺍ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺧﺮ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﭘﺪﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ، 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ،ﺧﻮﺩﭘﺮﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻃﻤﺎﻉ ﻭ ﻻﻑ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺘﻜﺒﺮ ﻭ ﺑﺪﮔﻮ ﻭ ﻧﺎﻣﻄﻴﻊ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﻭ ﻧﺎﺳﭙﺎﺱ ﻭ ﻧﺎﭘﺎﻙ 3ﻭ ﺑﻲ ﺍﻟﻔﺖ ﻭ ﻛﻴﻨﻪ ﺩﻝ ﻭ ﻏﻴﺒﺖ ﮔﻮ ﻭ ﻧﺎﭘﺮﻫﻴﺰ ﻭ ﺑﻲ ﻣﺮﻭﺕ ﻭ ﻣﺘﻨﻔﹼﺮ ﺍﺯ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ 4ﻭ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺗﻨﺪ ﻣﺰﺍﺝ ﻭ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻛﻪ ﻋﺸﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ؛ 5ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻗﻮﺕ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻋﺮﺍﺽ ﻧﻤﺎ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺯﻧﺎﻥ ﻛﻢ ﻋﻘﻞ ﺭﺍ ﺍﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 7ﻭ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ،ﻟﻜﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 8ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻳﻨﱢﻴﺲ ﻭ ﻳﻤﺒﺮﻳﺲ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺎﺳﺪﺍﻟﻌﻘﻞ ﻭ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻧﻨﺪ. 9ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﺮﻗﹼﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﻭﺍﺿﺢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﺪ. 10ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﺳﻴﺮﺕ ﻭ ﻗﺼﺪ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺣﻠﻢ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺻﺒﺮ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻱ، 11ﻭ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﻭ ﺁﻻ ﹺﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﻭ ﺍﻳﻘﻮﻧﻴﻪ ﻭ ﻟ ﺴ ﹶﺘﺮﻩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩ. 12ﻭ ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺯﺣﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪ. 13ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﻭ ﺩﻏﺎﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺑﺪﻱ ﺗﺮﻗﹼﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﻭ ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 14ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻣﻮﺧﺘﻲ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻗﺎﻳﻢ ﺑﺎﺵ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻲ، 15ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﻛﺘﺐ ﻣﻘﺪﺳﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻜﻤﺖ ﺁﻣﻮﺯﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﺍﺳﺖ. 16ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺘﺐ ﺍﺯ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻭ ﺍﺻﻼﺡ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺩﺭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ، 17ﺗﺎ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻛﺎﻣﻞ ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻜﻮ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺑﺸﻮﺩ. 4 1ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺍﻭ 2ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺻﺖ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﺎﺷﻲ ﻭ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻭ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﺗﺤﻤﻞ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺻﺤﻴﺢ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﺧﺎﺭﺵ ﮔﻮﺷﻬﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻣﻌﻠﹼﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ، 4ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺍﻳﻴﺪ. ﻞ ﻣﺒﺸﹼﺮ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺭﺳﺎﻥ . 5ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻫﺸﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ،ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻋﻤ ﹺ 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻵﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺭﺣﻠﺖ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﻴﻜﻮ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺩﻭﺭﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ. 8ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺝ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧ ﺪ ﺩﺍﻭ ﹺﺭ ﻋﺎﺩﻝ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ؛ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 9ﺳﻌﻲ ﻛﻦ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﻲ، ﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﹶﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻲ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﹶﻛﺮﹺﻳﺴﻜﻴﺲ ﺑﻪ ﻏﻼﻃﻴﻪ ﻭ ﺗﻴﻄﹸﺲ ﺑﻪ ﺩﻟﻤﺎﻃﻴﻪ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﻤﺎﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎ 11ﻟﻮﻗﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﻣﺮﻗﺲ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ.
952
ﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ. ﺴ 12ﺍﻣﺎ ﺗﻴﺨﻴﻜﹸﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﹶﺍ ﹶﻓ 13ﺭﺩﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺮﻭﺁﺱ ﻧﺰﺩ ﻛ ﺮﭘﺲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ،ﻭﻗﺖ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﻭ ﻛﺘﺐ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻭ ﺧﺼﻮﺻﺎﹰ ﺭﻗﻮﻕ ﺭﺍ. 14ﺍﺳﻜﻨﺪﺭ ﻣﺴﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺪﻳﻬﺎ ﻛﺮﺩ .ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻓﻌﺎﻟﺶ ﺟﺰﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. 15ﻭ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺸﺪﺕ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩ. ﻝ ﻣﻦ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺷﻮﺩ. 16ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺟﺔ ﺍ ﻭ ﹺ 17ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮﺕ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺭﺳﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﻴﺮ ﺭﺳﺘﻢ. 18ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﺎﺭ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ .ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺟﻼﻝ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ. 19ﻓﺮﺳﻜﺎ ﻭ ﺍﹶﻛﻴﻼ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﹸﻧﻴﺴﻴﻔﻮﺭﺱ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﺭﺳﺎﻥ. ﺲ ﻣﺎﻧﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﹶﺗﺮﻓﻴﻤﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﻠﻴﺘﹸﺲ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩﻡ. 20ﺍﹶﺭﺳﺘﹸﺲ ﺩﺭ ﹸﻗ ﹺﺮﹾﻧ ﹸﺘ 21ﺳﻌﻲ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﻲ .ﹶﺍ ﹾﻗﺒﻮﻟﹸﺲ ﻭ ﭘﺪﻳﺲ ﻭ ﻟﻴﻨﹸﺲ ﻭ ﻛﹶﻼﺩﻳﻪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. 22ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺭﻭﺡ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ .ﻓﻴﺾ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ.
953
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻪ ﺗﻴﻄﹸﺲ
1 ﻥ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺁﻥ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ ﺍﺳﺖ، 1ﭘﻮﻟﺲ ،ﻏﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎ 2ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ،ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﺯﻟﻲ ﻭﻋﺪﺓ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ، 3ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ،ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺣﻜﻢ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪ، 4ﺗﻴﻄﹸﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻣﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻋﺎ ﻡ ﺍﺳﺖ ،ﻓﻴﺾ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺩ. 5ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺮﻳﺖ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺻﻼﺡ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻧﻤﻮﺩﻡ ،ﻛﺸﻴﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺮﺭ ﻛﻨﻲ. ﺖ ﻓﺠﻮﺭ ﻭ ﺗﻤﺮﺩ، 6ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻲ ﻣﻼﻣﺖ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﻳﻚ ﺯﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺑﺮﻱ ﺍﺯ ﺗﻬﻤ 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﹸﺳﻘﹸﻒ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﻭﻛﻴﻞ ﺧﺪﺍ ﺑﻲ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺭﺃﻱ ﻭ ﺗﻨﺪﻣﺰﺍﺝ ﻳﺎ ﻣﻴﮕﺴﺎﺭ ﻳﺎ ﺯﻧﻨﺪﻩ ﻳﺎ ﻃﻤﺎﻉ ﺳﻮﺩ ﻗﺒﻴﺢ ﻧﺒﺎﺷﺪ، 8ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺧﻴﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺧﺮﺩﺍﻧﺪﻳﺶ ﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﻭ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎﺭ؛ ﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻌﻠﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺻﺤﻴﺢ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 9ﻭ ﻣ ﺘ ﻤﺴﻚ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺍﻣﻴ ﹺ 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﺎﻭﻩ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﮔﺎﻥ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﻣﺘﻤﺮﺩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻋﻠﻲ ﺍﻟﺨﺼﻮﺹ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺧﺘﻨﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ 11ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻜﹼﻞ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻮﺩ ﻗﺒﻴﺢ ،ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ. ﺹ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﻛﺮﻳﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﻭ ﻭﺣﻮﺵ ﺷﺮﻳﺮ ﻭ ﺷﻜﻢ ﭘﺮﺳﺖ ﺑﻴﻜﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 12ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﺒﻲ ﺧﺎ ﹼ 13ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ،ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﻨﺪ، 14ﻭ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﻨﺪ. 15ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﻛﺎﻥ ﭘﺎﻙ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺁﻟﻮﺩﮔﺎﻥ ﻭ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﭘﺎﻙ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻠﻤﻪ ﻓﻬﻢ ﻭ ﺿﻤﻴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﻠﻮﺙ ﺍﺳﺖ؛ ﻲ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻓﻌﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﻭ ﻣﺘﻤﺮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﺮﺩﻭﺩ. 16ﻣﺪﻋ ﹺ 2 1ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺻﺤﻴﺢ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ؛ ﻥ ﭘﻴﺮ ،ﻫﺸﻴﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﻭﻗﺎﺭ ﻭ ﺧﺮﺩﺍﻧﺪﻳﺶ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺤ ﺒﺖ ﻭ ﺻﺒﺮ ،ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 2ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍ ﺕ ﻣﺘﻘﹼﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻏﻴﺒﺖ ﮔﻮ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻨﺪﺓ ﺷﺮﺍﺏ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻌﻠﻤﺎﺕ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﻴﻜﻮ، 3ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺯﻧﺎﻥ ﭘﻴﺮ ،ﺩﺭ ﺳﻴﺮ ﹾ 4ﺗﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺩﻭﺳﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﻣﺘﻬﻢ ﺷﻮﺩ. 5ﻭ ﺧﺮﺩﺍﻧﺪﻳﺶ ﻭ ﻋﻔﻴﻔﻪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﻣﻄﻴﻊ ﺷﻮﻫﺮﺍ 6ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﹶﺴﻖ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﺧﺮﺩﺍﻧﺪﻳﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 7ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻮﻧﺔ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﺻﻔﺎ ﻭ ﻭﻗﺎﺭ ﻭ ﺍﺧﻼﺹ ﺭﺍ ﺑﻜﺎﺭ ﺑﺮ، 8ﻭ ﻛﻼﻡ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺭ ﺣ ﻖ ﻣﺎ ﻧﻴﺎﺑﺪ ،ﺧﺠﻞ ﺷﻮﺩ. 9ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻧﻤﺎ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺍﻣﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﺿﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﻧﻘﻴﺾ ﮔﻮ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺯﻳﻨﺖ ﺩﻫﻨﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺨﺶ ﺍﺳﺖ ،ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ، 12ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺩﻳﻨﻲ ﻭ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺩﻧﻴﻮﻱ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺎ ﺧﺮﺩ ﺍﻧﺪﻳﺸﻲ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻨﻴﻢ. 13ﻭ ﺁﻥ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻭ ﺗﺠﻠﻲ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺸﻴﻢ، ﺹ ﺍﻭ ﻭ ﻏﻴﻮﺭ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 14ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺎ ﻓﺪﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻲ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﺩ ﻛﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﺎ ﹼ 15ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻧﺸﻤﺎﺭﺩ. 3 1ﺑﻴﺎﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﺣﻜﹼﺎﻡ ﻭ ﺳﻼﻃﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮﻱ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻛﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، 2ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﺪ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺟﻨﮕﺠﻮ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻼﻳﻢ ﻭ ﻛﻤﺎﻝ ﺣﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺳﺎﺑﻘﹰﺎ ﺑﻲ ﻓﻬﻢ ﻭ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮ ﻭ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻭ ﺑﻨﺪﺓ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﻭ ﻟﺬﹼﺍﺕ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺧﹸﺒﺚ ﻭ ﺣﺴﺪ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻻﻳﻖ ﻧﻔﺮﺕ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻐﺾ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ.
954
4ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﻟﻄﻒ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ، 5ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻋﻤﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺤﺾ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﻏﺴﻞ ﺗﻮﻟﹼﺪ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺗﺎﺯﮔﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ؛ 6ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﻱ ﺍﻓﺎﺿﻪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ، 7ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺍﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﻭﺍﺭﺙ ﮔﺮﺩﻳﻢ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻣﻴﺪ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ. 8ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﻮ ﻗﺪﻏﻦ ﺑﻠﻴﻎ ﻓﺮﻣﺎﻳﻲ ﺗﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﺑﻜﻮﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻮﺍﻇﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺣﺜﺎﺕ ﻧﺎﻣﻌﻘﻮﻝ ﻭ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺰﺍﻋﻬﺎ ﻭ ﺟﻨﮕﻬﺎﻱ ﺷﺮﻋﻲ ﺍﻋﺮﺍﺽ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ
ﺑﻲ ﺛﻤﺮ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ.
10ﻭ ﺍﺯ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﺪﻋﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺩﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻤﺎ، 11ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺲ ﻣﺮﺗﹼﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺰﻡ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 12ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﹶﺍﺭﺗﻴﻤﺎﺱ ﻳﺎ ﺗﻴﺨﻴﻜﹸﺲ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﻢ ،ﺳﻌﻲ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻴﻜﻮﭘﻮﻟﻴﺲ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﻡ. 13ﺯﻳﻨﺎﺱ ﺧﻄﻴﺐ ﻭ ﹶﺍ ﭘﻠﱡﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻌﻲ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. 14ﻭ ﻛﺴﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻓﻊ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﺎﺕ ﺿﺮﻭﺭﻱ ،ﺗﺎ ﺑﻲ ﺛﻤﺮ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. 15ﺟﻤﻴﻊ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺳﻼﻡ ﺭﺳﺎﻥ .ﻓﻴﺾ ﺑﺎ ﻫﻤﮕﻲ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ.
955
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﭘﻮﻟﺲ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻪ ﻓﻠﻴﻤﻮﻥ
1ﭘﻮﻟﺲ ،ﺍﺳﻴﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻭ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﺑﺮﺍﺩﺭ،ﺑﻪ ﻓﻠﻴﻤﻮﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﻭ ﻫﻤﻜﺎﺭ ﻣﺎ 2ﻭ ﺑﻪ ﹶﺍ ﭘ ﻔﻴﺔ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﻭ ﺍﹶﺭﺧﭙﺲ ﻫﻢ ﺳﭙﺎﻩ ﻣﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 3ﻓﻴﺾ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ. 4ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻋﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ 5ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺫﻛﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺩﺍﺭﻱ، ﺢ ﻋﻴﺴﻲ. ﻞ ﻫﺮ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻴ ﺖ ﻛﺎﻣ ﹺ 6ﺗﺎ ﺷﺮﺍﻛﺖ ﺍﻳﻤﺎﻧﺖ ﻣﺆﺛﹼﺮ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﻓ ﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﻭ ﺗﺴﹼﻠﻲ ﺭﺥ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺷ ﹺ 8ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻤﺎﻝ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻜﻢ ﺩﻫﻢ، 9ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺤﺒﺖ ،ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﺎﻳﻢ ،ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﺮﺩﻱ ﭼﻮﻥ ﭘﻮﻟﺲ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﺳﻴﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ. 10ﭘﺲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺍﹸﻧﻴﺴﻴﻤﺲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻡ، 11ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﹰﺎ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﻲ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻣﻨﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ؛ 12ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﭘﺲ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ .ﭘﺲ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 13ﻭ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﺪ، 14ﺍﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﺪﻭﻥ ﺭﺃﻱ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺍﺿﻄﺮﺍﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺟﺪﺍ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺩﺭﻳﺎﺑﻲ. 16ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﻏﻼﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻮﻕ ﺍﺯ ﻏﻼﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻋﺰﻳﺰ ﺧﺼﻮﺻﹰﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ،ﻫﻢ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ. 17ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺭﻓﻴﻖ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﻗﺒﻮﻝ ﻓﺮﻣﺎ. 18ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺿﺮﺭﻱ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻃﻠﺒﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺩﺍﺭ. 19ﻣﻦ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ،ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻣﺪﻳﻮﻥ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ. 20ﺑﻠﻲ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ،ﺗﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺷﻮﻡ .ﭘﺲ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺎﺯﮔﻲ ﺑﺪﻩ. 21ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ. 22ﻣﻌﻬﺬﺍ ﻣﻨﺰﻟﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺩﻋﺎﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﻮﻡ . 23ﺍ ﭘﻔﹾﺮﺍﺱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻫﻤﺰﻧﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﻗﹸﺲ ﺳﺘﹶﺮﺧﹸﺲ ﻭ ﺩﻳﻤﺎﺱ ﻭ ﻟﻮﻗﺎ ﻫﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. 24ﻭ ﹶﺍ ﹺﺭ 25ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺭﻭﺡ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ .
956
ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺮﺍﻧﻴﺎﻥ 1 ﺳﻠﹶﻒ ﺑﻪ ﺍﻗﺴﺎﻡ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﺍﻧﻴﺒﺎ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩ، ﻥ 1ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎ 2ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﺭﺙ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻭ ﻋﺎﻟﻤﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ؛ 3ﻛﻪ ﻓﺮﻭﻍ ﺟﻼﻟﺶ ﻭ ﺧﺎﺗﻢ ﺟﻮﻫﺮﺵ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻠﻤﺔ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺣﺎﻣﻞ ﻫﻤﺔ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺑﻮﺩﻩ ،ﭼﻮﻥ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺒﺮﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻋﻠﻲ ﻋﻠﹼﻴﻴﻦ ﺑﻨﺸﺴﺖ، 4ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺍﻓﻀﺎﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺳﻤﻲ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ .ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻀﹰﺎ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ 6ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺁ ﻭﺭﺩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﻨﻨﺪ. ﻖ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ )ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺩﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ. 7ﻭ ﺩﺭ ﺣ ﻖ ﭘﺴﺮ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺗﺨﺖ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﺎﺍﻵﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺼﺎﻱ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺗﻮ ﻋﺼﺎﻱ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺍﺳﺖ. 8ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺣ 9ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍ ،ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻮ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎﻳﺖ ﻣﺴﺢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺍﻓﻼﻙ ﻣﺼﻨﻮﻉ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. 11ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺎﻧﻲ ،ﻟﻜﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﻗﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻮﻥ ﺟﺎﻣﻪ ﻣﻨﺪﺭﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، 12ﻣﺜﻞ ﺭﺩﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ .ﻟﻜﻦ ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 13ﻭ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﻔﺖ :ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺎﻱ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺎﺯﻡ؟ 14ﺁﻳﺎ ﻫﻤﮕﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺡ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﻣﺘﮕﺬﺍﺭ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻭﺍﺭﺙ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ؟ 2 1ﻟﻬﺬﺍ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻗﹼﺖ ﺑﻠﻴﻎ ﺗﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﮔﻮﺵ ﺩﻫﻴﻢ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺷﻮﻳﻢ 2ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺑﻘﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻭ ﺗﻐﺎﻓﻠﻲ ﺭﺍ ﺟﺰﺍﻱ ﻋﺎﺩﻝ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ، 3ﭘﺲ ﻣﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺠﺎﺗﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ،ﺑﺮ ﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ؛ 4ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻗﻮﺍﺕ ﻭ ﻋﻄﺎﻳﺎﻱ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻋﺎﻟﻢ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺫﻛﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻣﻄﻴﻊ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻧﺴﺎﺧﺖ. 6ﻟﻜﻦ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﭼﻴﺴﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭﻱ ﻳﺎ ﭘﺴ ﹺﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﻧﻤﺎﻳﻲ؟ 7ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﭘﺴﺖ ﺗﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺗﺎﺝ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﻧﻬﺎﺩﻱ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﻤﺎﺷﺘﻲ. 8ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﻧﻬﺎﺩﻱ .ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻣﻄﻴﻊ ﺍﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﺍﻭ ﻧﺒﺎﺷﺪ .ﻟﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻄﻴﻊ ﻭﻱ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 9ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻛﻤﺘﺮ ﺷﺪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﻢ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﻮﺕ ﺗﺎﺝ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻱ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﺫﺍﺋﻘﺔ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﭽﺸﺪ. ﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ 10ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻭﻱ ﻫﻤﻪ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻱ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﻭﺍﺭﺩ ﺟﻼﻝ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﻧﺠﺎ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. 11ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻋﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ. 12ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ. 13ﻭ ﺍﻳﻀﹰﺎ :ﻣﻦ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺗﻮﻛﹼﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ .ﻭ ﻧﻴﺰ :ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ(. 14ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺟﺴﻢ ﺷﺮﺍﻛﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺷﺮﻳﻚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﻣﻮﺕ ،ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻮﺕ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﺳﺎﺯﺩ، 15ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻣﻮﺕ ،ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺁﺯﺍﺩ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ . 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺴﻞ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 17ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺍﻣﺮﻱ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺍﻱ ﻛﺮﻳﻢ ﻭ ﺍﻣﻴﻦ ﺷﺪﻩ ،ﻛﻔﺎﺭﺓ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﺪ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﺬﺍﺏ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺩﻳﺪ ﺍﺳﺘﻄﺎﻋﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 3 957
1ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻋﻮﺕ ﺳﻤﺎﻭﻱ ﺷﺮﻳﻚ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﺩﺭ ﺭﺳﻮﻝ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛﻬﻨﺔ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﺗﺄﻣﻞ ﻛﻨﻴﺪ، 2ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻻﻳﻖ ﺍﻛﺮﺍﻣﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻮﺳﻲ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺳﺎﺯﻧﺪﺓ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺣﺮﻣﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺪﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻟﻜﻦ ﺑﺎﻧﻲ ﻫﻤﻪ ﺧﺪﺍﺳﺖ. 5ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﺩﻡ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻫﺪ ﺑﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 6ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﻭ ﺧﺎﻧﺔ ﺍﻭ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﺸﺮﻃﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﻭ ﻓﺨ ﹺﺮ ﺍﻣﻴ ﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﺑﺎﺷﻴﻢ. 7ﭘﺲ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﮔﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ، 8ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺍﺩﻥ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ، 9ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻭ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ. 10ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺧﺸﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ. 11ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ (. ﻲ ﻣﺮﺗ ﺪ ﺷﻮﻳﺪ، 12ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺑﺎﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﻝ ﺷﺮﻳﺮ ﻭ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﺣ 13ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺨﺖ ﺩﻝ ﮔﺮﺩﺩ. 14ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﺮﻳﻚ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺳﺨﺖ ﻣﺘﻤﺴﻚ ﺷﻮﻳﻢ. 15ﭼﻮﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﮔﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺍﺩﻥ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ (. 16ﭘﺲ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺍﺩﻧﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ ﻣﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ؟ 17ﻭ ﺑﻪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﺎﺻﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ؟ 18ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻛﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻣﮕﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ؟ 19ﭘﺲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ. 4 1ﭘﺲ ﺑﺘﺮﺳﻴﻢ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻭﻋﺪﺓ ﺩﺧﻮﻝ ﺩﺭ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻭﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻗﺎﺻﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ،ﻟﻜﻦ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻧﻔﻊ ﻧﺒﺨﺸﻴﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺮﻭ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﺘﹼﺤﺪ ﻧﺸﺪﻧﺪ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻳﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ :ﺩﺭ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻣﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ. 5ﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ (. 6ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﺪﻧﺪ، 7ﺑﺎﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﻣﻌﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺕ ﻣﺪﻳﺪﻱ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮔﻔﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﮔﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ،ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻳﻮﺷﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ. ﺳﺒﺖ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 9ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻲ ﺍﻭ ﺷﺪ ،ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﺭﺍﻣﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﻳﺶ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﺭﺍﻣ ﹺ ﻲ ﻋﺒﺮﺕ ﺁﻣﻴﺰ ﺑﻴﻔﺘﺪ. 11ﭘﺲ ﺟ ﺪ ﻭ ﺟﻬﺪ ﺑﻜﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﻢ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧ ﹺ 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻘﺘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﻭ ﺩﻡ ﻭ ﻓﺮﻭﺭﻭﻧﺪﻩ ﺗﺎ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﻧﹶﻔﹾﺲ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻣﻔﺼﻞ ﻭ ﻣﻐﺰ ﺭﺍ ﻭ ﻣ ﻤﻴﺰ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻭ ﻧﻴﺘﻬﺎﻱ ﻗﻠﺐ ﺍﺳﺖ، 13ﻭ ﻫﻴﭻ ﺧﻠﻘﺖ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻭ ﻣﻨﻜﺸﻒ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 14ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛﻬﻨﺔ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ،ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ،ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺪﺍﺭﻳﻢ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺍﻱ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻫﻤﺪﺭﺩ ﺿﻌﻔﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﺸﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﮔﻨﺎﻩ. 16ﭘﺲ ﺑﺎ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻓﻴﺾ ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ ﻭ ﻓﻴﻀﻲ ﺭﺍ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺿﺮﻭﺭﺕ )ﻣﺎ ﺭﺍ( ﺗﻌﺎﻧﺖ ﻛﻨﺪ. 5 1ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﻣﻘﺮﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﻫﻠﻲ ﺗﺎ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ؛ 2ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﺎﻫﻼﻥ ﻭ ﮔﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﻛﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻛﻤﺰﻭﺭﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 3ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﻛﻤﺰﻭﺭﻱ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻧﻴﺰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 958
4ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﺩ ،ﻣﮕﺮ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ. 5ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻼﻝ ﻧﺪﺍﺩ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺸﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ؛ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻡ. 6ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻛﺎﻫﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﺮ ﺭﺗﺒﺔ ﻣﻠﻜﻴﺼﺪﻕ (. 7ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺧﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺷﺪﻳﺪ ﻭ ﺍﺷﻜﻬﺎ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻧﺶ ﺍﺯ ﻣﻮﺕ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻀﺮﻉ ﻭ ﺩﻋﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻘﻮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ، 8ﻫﺮﭼﻨﺪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪ ،ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺁﻣﻮﺧﺖ 9ﻭ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪﻩ ،ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻄﻴﻌﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺒﺐ ﻧﺠﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﮔﺸﺖ. ﺼﺪﻕ. 10ﻭ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﹶﻬﻨﹶﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﺭﺗﺒﺔ ﻣﻠﻜﻴ 11ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺮﺡ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻱ ﺍﻟﻬﺎﻣﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺩ ﻭ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺷﻴﺮ 12ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﻝ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﻠﹼﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺑﺎﺯ ﻣﺤﺘﺎﺟﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﺻﻮﻝ ﻭ ﻣﺒﺎﺩ ﹺ ﺷﺪﻳﺪ ﻧﻪ ﻏﺬﺍﻱ ﻗﻮﻱ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻧﺎﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻃﻔﻞ ﺍﺳﺖ. ﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻋﺎﺩﺕ ،ﺭﻳﺎﺿﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻤﻴﻴﺰ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻨﺪ. ﻥ ﺑﺎﻟﻐﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻮﺍ ﹺ 14ﺍﻣﺎ ﻏﺬﺍﻱ ﻗﻮﻱ ﺍﺯ ﺁ 6 1ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻛﻤﺎﻝ ﺳﺒﻘﺖ ﺑﺠﻮﻳﻴﻢ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺗﻮﺑﻪ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﻨﻬﻴﻢ، 2ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺗﻌﻤﻴﺪﻫﺎ ﻭ ﻧﻬﺎﺩﻥ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﻭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ. 3ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﻫﺪ . 4ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻣﻨﻮﺭ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻟﺬﹼﺕ ﻋﻄﺎﻱ ﺳﻤﺎﻭﻱ ﺭﺍ ﭼﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﻳﮏ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ 5ﻭ ﻟﺬﺕ ﮐﻼﻡ ﻧﻴﮑﻮﯼ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻗﻮﺍﺕ ﻋﺎﻟﻢ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﭼﺸﻴﺪﻧﺪ، 6ﺍﮔﺮ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ ،ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮﺑﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺳﺎﺯﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ ،ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﻠﹼﺎﺣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺎﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ. 8ﻟﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺧﺴﻚ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺎﻧﺪ ،ﻣﺘﺮﻭﻙ ﻭ ﻗﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ،ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﻖ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﻗﺮﻳﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺭﺍ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ،ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ. 9ﺍﻣﺎ ﺍﻱ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﺩﺭ ﺣ 10ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﻲ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ،ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﺪ. 11ﻟﻜﻦ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺟ ﺪ ﻭ ﺟﻬﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻘﻴﻦ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﻣﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ، 12ﻭ ﻛﺎﻫﻞ ﻣﺸﻮﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺻﺒﺮ ﻭﺍﺭﺙ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ: 14ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻛﺜﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. 15ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩ ،ﺁﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺖ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ ،ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻫﺮ ﻣﺨﺎﺻﻤﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺷﻮﺩ. 17ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺮﻭ ،ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺪﻡ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺭﺛﺎﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺑﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺑﻲ ﺷﻤﺎﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻗﺴﻢ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ. 18ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺍﻣﺮ ﺑﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺗﺴﻠﹼﻲ ﻗﻮﻱ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻣﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﻤﺴﻚ ﺟﻮﻳﻴﻢ، 19ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍﻣﺜﻞ ﻟﻨﮕﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺛﺎﺑﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺣﺠﺎﺏ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺼﺪﻕ ،ﺭﺋﻴﺲ ﹶﻛﻬﻨﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 20ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﭘﻴﺸﺮﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﺗﺒﺔ ﻣﻠﻜﻴ 7 1ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻠﻜﻴﺼﺪﻕ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺎﻟﻴﻢ ﻭ ﻛﺎﻫﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻣﻠﻮﻙ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﺪﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. 2ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺩﻩ ﻳﻚ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩ؛ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﻭﻝ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪﺓ )ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﺪﺍﻟﺖ) ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﻠﻚ ﺳﺎﻟﻴﻢ ﻧﻴﺰ ﻳﻌﻨﻲ )ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﻼﻣﺘﻲ). 3ﺑﻲ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺑﻲ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺍﻳﺎﻡ ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺷﺪﻩ ،ﻛﺎﻫﻦ ﺩﺍﻳﻤﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ . 4ﭘﺲ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﭘﺎﺗﺮﻳﺎﺭﺥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻏﻨﺎﻳﻢ ،ﺩﻩ ﻳﻚ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩ.
959
5ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ ،ﺣﻜﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺑﺤﺴﺐ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺩﻩ ﻳﻚ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ،ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺻﹸﻠﺐ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 6ﻟﻜﻦ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺘﻲ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ ،ﺍﺯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻩ ﻳﻚ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﺮ ﺷﺒﻪ ،ﻛﻮﭼﻚ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 8ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻣﺮﺩﻧﻲ ﺩﻩ ﻳﻚ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭﻱ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 9ﺣﺘﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻻﻭﻱ ﻛﻪ ﺩﻩ ﻳﻚ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ،ﺩﻩ ﻳﻚ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ، 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺻﹸﻠﺐ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻴﺼﺪﻕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻛﺮﺩ. 11ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻻﻭﻱ ﻛﻤﺎﻝ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻮﻡ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ( ،ﺑﺎﺯ ﭼﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﺎﻫﻨﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺭﺗﺒﺔ ﻣﻠﻜﻴﺼﺪﻕ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﺗﺒﺔ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻧﻴﺴﺖ؟ 12ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺰ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﻖ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺩﻳﮕﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﺧﺪﻣﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺣ ﻖ ﺁﻥ ﺳﺒﻂ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻭﺍﺿﺢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻃﻠﻮﻉ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺩﺭ ﺣ 15ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺒﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﻠﻜﻴﺼﺪﻕ ﻛﺎﻫﻨﻲ ﺑﻄﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻇﻬﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ 16ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺟﺴﻤﻲ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺣﻴﺎﺕ ﻏﻴﺮ ﻓﺎﻧﻲ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﻛﺎﻫﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﺮ ﺭﺗﺒﺔ ﻣﻠﻜﻴﺼﺪﻕ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻫﻢ ﻧﹶﺴﺦ ﺣﻜﻢ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻌﻠﹼﺖ ﺿﻌﻒ ﻭ ﻋﺪﻡ ﻓﺎﻳﺪﺓ ﺁﻥ 19ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﻭ ﻫﻢ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﻘﺮﺏ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﻴﻢ. 20ﻭ ﺑﻘﺪﺭ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﻗﺴﻢ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻲ ﻗﺴﻢ ﻛﺎﻫﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺑﺎ ﻗﺴﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻛﺎﻫﻦ ﺍﺑﺪﻱ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﺮ ﺭﺗﺒﺔ ﻣﻠﻜﻴﺼﺪﻕ. 22ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪﺭ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﺿﺎﻣﻦ ﺁﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 23ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻮﺕ ﺍﺯ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺳﺖ. 24ﻟﻜﻦ ﻭﻱ ﭼﻮﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻬﺎﻧﺖ ﺑﻲ ﺯﻭﺍﻝ ﺩﺍﺭﺩ. 25ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻧﻴﺰ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻮﻳﺴﻠﺔ ﻭﻱ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺁﻳﻨﺪ ،ﻧﺠﺎﺕ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺨﺸﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺍﺋﻤﹰﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﺪ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﺋﻴﺲ ﹰﻛﻬﻨﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻗﺪﻭﺱ ﻭ ﺑﻲ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ 27ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﺁﻥ ﺭﺅﺳﺎﻱ ﻛﹶﻬﻨﹶﻪ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻓﻘﻂ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 28ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﻤﺰﻭﺭﻱ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻟﻜﻦ ﻛﻼﻡ ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8 1ﭘﺲ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻋﻤﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﺍﻱ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﺨﺖ ﻛﺒﺮﻳﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ، 2ﻛﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﻗﺪﺱ ﻭ ﺁﻥ ﺧﻴﻤﺔ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻧﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻣﻘﺮﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ؛ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ. 4ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺎﻫﻦ ﻧﻤﻲ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. 5ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺒﻴﻪ ﻭ ﺳﺎﻳﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻬﻠﻢ ﺷﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻋﺎﺯﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺯﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺪﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﺑﺴﺎﺯﻱ. ﻂ ﻋﻬﺪ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﻣﺮﺗﹼﺐ ﺍﺳﺖ . ﺳ 6ﻟﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﺍﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﻣ ﹰﺘ ﻮ 7ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺍﻭﻝ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ. 8ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻋﻬﺪﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 9ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﺘﻢ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪﻧﺪ .ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩﻡ. 10ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 11ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ. 12ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺣﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ (. 960
13ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﮔﻔﺖ ،ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﻛﹸﻬﻨﻪ ﺳﺎﺧﺖ؛ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻣﺸﺮﻑ ﺑﺮ ﺯﻭﺍﻝ ﺍﺳﺖ. 9 1ﺧﻼﺻﻪ ﺁﻥ ﻋﻬﺪ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺧﺪﻣﺖ ﻭ ﻗﺪﺱ ﺩﻧﻴﻮﻱ ﺑﻮﺩ. ﻥ ﹰﺗ ﹾﻘ ﺪﻣﻪ ،ﻭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻗﺪﺱ ﻣﺴﻤﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﻭﻝ ﻧﺼﺐ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﻭ ﻣﻴﺰ ﻭ ﻧﺎ 3ﻭ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﺓ ﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﻣﺴﻤﻲ ﺍﺳﺖ، ﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﺼﺎﻱ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻛﻪ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺧﻘﹼﺔ ﻃﻼ ﻛﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣ 4ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻣﺠﻤﺮﺓ ﺯﺭﻳﻦ ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﺑﻪ ﻃﻼ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﹸ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭ ﻟﻮﺡ ﻋﻬﺪ. 5ﻭ ﺑﺮ ﹶﺯ ﺑ ﹺﺮ ﺁﻥ ﻛﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺟﻼﻝ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺭﺣﻤﺖ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻲ ﮔﺴﺘﺮﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻵﻥ ﺟﺎﻱ ﺗﻔﻀﻴﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ. 6ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺪﻳﻨﻄﻮﺭ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻛﹶﻬﻨﹶﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﺩﺍﻱ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺧﺪﻣﺖ ،ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﻭﻝ ﺩﺭﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ. 7ﻟﻜﻦ ﺩﺭ ﺩﻭﻡ ﺳﺎﻟﻲ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﹶﻬﻨﹶﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﻧﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻬﺎﻻﺕ ﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ. 8ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﭘﺎﺳﺖ ،ﺭﺍﻩ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﻗﺪﺱ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. 9ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﹶﻠﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﺁﻥ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺿﻤﻴﺮ ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، 10ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺧﻮﺭﺩﻧﻲ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﻲ ﻭ ﻃﻬﺎﺭﺍﺕ ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ ،ﻓﻘﻂ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺟﺴﺪﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺻﻼﺡ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻮﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﹶﻬﻨﹶﺔ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻱ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺧﻴﻤﺔ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻭ ﻛﺎﻣﻠﺘﺮ ﻭ ﻧﺎﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻠﻘﺖ ﻧﻴﺴﺖ، 12ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﺰﻫﺎ ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩ ،ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﻗﺪﺱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ﻭ ﻓﺪﻳﺔ ﺍﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺖ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺧﻮﻥ ﺑﺰﻫﺎ ﻭ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺁﻟﻮﺩﮔﺎﻥ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺟﺴﻤﻲ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ، 14ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ،ﺧﻮﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﺯﻟﻲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﺿﻤﻴﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﺮﺩﻩ ﻃﺎﻫﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ 15ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﻭ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻋﻬﺪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻔﹼﺎﺭﻩ ﺗﻘﺼﻴﺮﺍﺕ ﻋﻬﺪ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﻗﻮﻉ ﺁﻣﺪ ،ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﻭﻋﺪﺓ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻭﺻﻴﺘﻲ ﺍﺳﺖ ،ﻻﺑﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮ ﺕ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺗﺼﻮﺭ ﻛﻨﻨﺪ، 17ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻭﺻﻴﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻮﺕ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺳﺘﺤﻜﺎﻣﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 18ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺮﻭ ،ﺁﻥ ﺍﻭﻝ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻭﻥ ﺧﻮﻥ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﺸﺪ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺤﺴﺐ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﻊ ﻗﻮﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ،ﺧﻮﻥ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﺏ ﻭ ﭘﺸﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﺯﻭﻓﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻛﺘﺎﺏ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ ﭘﺎﺷﻴﺪ؛ 20ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﻥ ﺁﻥ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ. 21ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﻴﻤﻪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺁﻻﺕ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﻴﺎﻟﻮﺩ. 22ﻭ ﺑﺤﺴﺐ ﺷﺮﻳﻌﺖ ،ﺗﻘﺮﻳﺒﹰﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻃﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮﻥ ،ﺁﻣﺮﺯﺵ ﻧﻴﺴﺖ. 23ﭘﺲ ﻻﺯﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺜﹶﻠﻬﺎﻱ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺳﻤﺎﻭﻱ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻃﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ ،ﻟﻜﻦ ﺧﻮ ﺩ ﺳﻤﺎﻭﻳﺎﺕ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻗﺪﺱ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﺸﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﻜﺎﻥ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻵﻥ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ 25 .ﻭ ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﹶﻬﻨﹶﻪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﻗﺪﺱ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ 26ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ .ﻟﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ،ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﺤﻮ ﺳﺎﺯﺩ. 27ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻣﺮﺩﻥ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺰﺍ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻣﻘﺮﺭ ﺍﺳﺖ، 28ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﻳﻚ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺭﻓﻊ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺪﻭﻥ ﮔﻨﺎﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﺠﻬﺖ ﻧﺠﺎﺕ. 10 ﺕ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻫﺎ ،ﺁﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻲ ﺲ ﺻﻮﺭ 1ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﺳﺎﻳﺔ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻱ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻧﻪ ﹰﻧ ﹾﻔ ﹺ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ،ﺗﻘﺮﺏ ﺟﻮﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ﺲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺿﻤﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؟ 2ﻭﺍﻟﹼﺎ ﺁﻳﺎ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﭘﺎﻙ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺣ 3ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﮔﺎﻭﻫﺎ ﻭ ﺑﺰﻫﺎ ﺭﻓﻊ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﺪ. 5ﻟﻬﺬﺍ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻲ ،ﻟﻜﻦ ﺟﺴﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ. 6ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﻏﺒﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻲ. ﻖ ﻣﻦ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ( ﺗﺎ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻡ. 7ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻔﺘﻢ ،ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ )ﺩﺭ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﺣ 961
8ﭼﻮﻥ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﺪﺍﻳﺎ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﺧﺘﻨﻲ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻏﺒﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻲ .ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺤﺴﺐ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ، 9ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻡ .ﭘﺲ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺗﺎ ﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺳﺎﺯﺩ. 10ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ،ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺴﺪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ،ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻓﻘﻂ. 11ﻭ ﻫﺮ ﻛﺎﻫﻦ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﺭﹰﺍ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺭﻓﻊ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ. 12ﻟﻜﻦ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻚ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﻵﺑﺎﺩ. 13ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﭘﺎﻱ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺍﻭ ﺷﻮﻧﺪ. 14ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 15ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ: 16ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﻋﻬﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺫﻫﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ، 17ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺧﻄﺎﻳﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ. 18ﺍﻣﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﺴﺖ ،ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ. 19ﭘﺲ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﻗﺪﺱ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻳﻢ 20ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﻬﻴﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، 21ﻭ ﻛﺎﻫﻨﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺭﻳﻢ، 22ﭘﺲ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﻳﻘﻴﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ،ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺿﻤﻴﺮ ﺑﺪ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﺪﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﭘﺎﻙ ﻏﺴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ؛ 23ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺍﻣﻴﺪ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 24ﻭ ﻣﻼﺣﻈﺔ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﻜﻮ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 25ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺁﻣﺪﻥ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺸﻮﻳﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﻋﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 26ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺍﮔﺮ ﻋﻤﺪﹰﺍ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺷﻮﻳﻢ ،ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻴﺴﺖ، ﻙ ﻋﺬﺍﺏ ﻭ ﻏﻴﺮﺕ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ. 27ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎ ﹺﺭ ﻫﻮﻟﻨﺎ 28ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻤﺮﺩ ،ﺑﺪﻭﻥ ﺭﺣﻢ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻳﺎ ﺳﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﻖ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﺷﻤﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻋﻬﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ 29ﭘﺲ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻛﺲ ،ﻣﺴﺘﺤ ﻣﻘﺪﺱ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪ ،ﻧﺎﭘﺎﻙ ﺷﻤﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻧﻌﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻛﺮﺩ؟ ﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؛ ﻣﻦ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ .ﻭ ﺍﻳﻀﹰﺎ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ 30ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﺯ ﺁ ﻧﻤﻮﺩ). 31ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺯﻧﺪﻩ ﭼﻴﺰﻱ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﺍﺳﺖ. 32ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﻠﻒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻨﻮﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻳﺪ ،ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﺠﺎﻫﺪﻩ ﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺯ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﺷﺪﻳﺪ، 33ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺩﺷﻨﺎﻣﻬﺎ ﻭ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﺗﻤﺎﺷﺎﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﺪ ،ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺷﺮﻳﻚ ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺴﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻧﺪ. 34ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺪﺭﺩ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺎﻝ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ. 35ﭘﺲ ﺗﺮﻙ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻘﺮﻭﻥ ﺑﻪ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 36ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺻﺒﺮ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻭﻋﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ. 37ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ،ﺁﻥ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺗﹼﺪ ﺷﻮﺩ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺧﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 39ﻟﻜﻦ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﺗﺪﺍﻥ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻳﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺑﻴﻢ. 11 ﻥ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ. 1ﭘﺲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ،ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﻫﺎ 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺪﻣﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 3ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻛﻠﻤﺔ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺗﹼﺐ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺣﺘﹼﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺩﻳﺪﻧﻲ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻧﺎﺩﻳﺪﻧﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ . 4ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺍﺯ ﻗﺎﺋﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﺍﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ؛ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 5ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻨﻮﺥ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻳﺎﺏ ﺷﺪ ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺳﺎﺧﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻭﻱ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺮﺩ. 962
6ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﺍﻭ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺗﻘﺮﺏ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺟﻮﻳﺪ ،ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻭ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﺰﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ . 7ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻮﺡ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻣﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪ ،ﺍﻟﻬﺎﻡ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺧﺪﺍﺗﺮﺱ ﺷﺪﻩ ،ﻛﺸﺘﻲ ﺍﻱ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ،ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﻣﻠﺰﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﻭﺍﺭﺙ ﺁﻥ ﻋﺪﺍﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 8ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪ ،ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻳﺎﺑﺪ .ﭘﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ. 9ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﻋﺪﻩ ﻣﺜﻞ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻏﺮﺑﺖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻫﻤﻴﻦ ﻭﻋﺪﻩ ﺷﺮﻳﻚ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺴﻜﻦ ﻧﻤﻮﺩ. 10ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻣﺘﺮﻗﹼﺐ ﺷﻬﺮﻱ ﺑﺎ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﺎﺭ ﻭ ﺳﺎﺯﻧﺪﺓ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﺳﺖ. 11ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮ ﺩ ﺳﺎﺭﻩ ﻧﻴﺰ ﻗﻮﺕ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺴﻞ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﻭﻗﺖ ﺯﺍﻳﻴﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﻣﻴﻦ ﺩﺍﻧﺴﺖ. 12ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ،ﺍﺯ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﻣﺮﺩﻩ ،ﻣﺜﻞ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ،ﻛﺜﻴﺮ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻳﮕﻬﺎﻱ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎ ،ﺑﻲ ﺷﻤﺎﺭ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 13ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﻮﺕ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺗﺤﻴﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ،ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﻭﻃﻨﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 15ﻭ ﺍﮔﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ. ﻦ ﺳﻤﺎﻭﻱ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺮﻭ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ 16ﻟﻜﻦ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻭﻃﻨﻲ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﻭﻃ ﹺ ﺷﻬﺮﻱ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 17ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺷﺪ ،ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ؛ 18ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺴﻞ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 19ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻴﺪﻥ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺜﹶﻠﻲ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺯ ﻳﺎﻓﺖ. 20ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻧﻴﺰ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻋﻴﺴﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ. ﻥ ﺧﻮﺩ ،ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻋﺼﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩ. 21ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﺩ 22ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻭﻓﺎﺕ ﺧﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺝ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﺮﺩ. 23ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﭼﻮﻥ ﻣﺘﻮﻟﹼﺪ ﺷﺪ ،ﻭﺍﻟﺪﻳﻨﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻔﻠﻲ ﺟﻤﻴﻞ ﻳﺎﻓﺘﻪ ،ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻜﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻴﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. 24ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪ ،ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﺴ ﹺﺮ ﺩﺧﺘ ﹺﺮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ، ﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ؛ 25ﻭ ﺫﻟﻴﻞ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺗﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻟﺬﹼﺕ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧ ﹺ 26ﻭ ﻋﺎﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﺰﺍﺋﻦ ﻣﺼﺮ ﭘﻨﺪﺍﺷﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 27ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ،ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ،ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪ. 28ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ،ﻋﻴﺪ ﻓﺼﹶﺢ ﻭ ﭘﺎﺷﻴﺪﻥ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻧﺨﺴﺘﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ،ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ. 29ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ،ﺍﺯ ﺑﺤﺮ ﻗﹸﻠﺰﹸﻡ ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻲ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻣﺼﺮ ﻗﺼﺪ ﺁﻥ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻧﺪ. 30ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺣﺼﺎﺭ ﺍﹶﺭﹺﻳﺤﺎ ﭼﻮﻥ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻃﻮﺍﻑ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ. 31ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ،ﺭﺍﺣﺎﺏ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺑﺎ ﻋﺎﺻﻴﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﻧﺸﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. 32ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﺍ ﻛﻔﺎﻑ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﹺﺪﻋﻮﻥ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻕ ﻭ ﺷﹶﻤﺸﻮﻥ ﻭ ﻳﻔﺘﺎﺡ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻢ، 33ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ،ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺻﺎﻟﺤﻪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻨﺪ، 34 ﺳ ﻮﺭﺕ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺿﻌﻒ ،ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺷﺠﺎﻉ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻟﺸﮕﺮﻫﺎﻱ ﻏﺮﺑﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. ﺖ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺑﺮﺳﻨﺪ. 35ﺯﻧﺎﻥ ،ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺘﻲ ﺑﺎﺯ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﻟﻜﻦ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻌﺰﹼﺏ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﻼﺻﻲ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣ 36ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻭ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 37ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺭﻩ ﺩﻭﭘﺎﺭﻩ ﮔﺸﺘﻨﺪ .ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﮔﺸﺘﻨﺪ .ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺘﻬﺎﻱ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﺰﻫﺎ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻭ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻭ ﺫﻟﻴﻞ ﻭ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 38ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻻﻳﻖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻫﺎ ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺷﻜﺎﻓﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﮔﺸﺘﻨﺪ. 39ﭘﺲ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭﻋﺪﻩ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ 40.ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﻣﻬﻴﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﺸﻮﻧﺪ. 12 1ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﹶﺑﺮ ﺷﺎﻫﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻳﻢ ،ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻣﻲ ﭘﻴﭽﺪ ،ﺩﻭﺭ ﺑﻜﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﻣﺎ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﻭﻳﻢ، 963
2ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﻭ ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺁﻥ ﺧﻮﺷﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺷﻤﺮﺩﻩ ،ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺻﻠﻴﺐ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﺨﺖ ﺧﺪﺍ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺿﻌﻒ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻮﻳﺪ. 3ﭘﺲ ﺗﻔﻜﹼﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻣﺘﺤ ﻤ ﹺ 4ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺟﻬﺎ ﺩ ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣ ﺪ ﺧﻮﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ، 5ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺘﻲ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﺸﻤﺎﺭ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻳﺎﺑﻲ ،ﺧﺴﺘﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺸﻮ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻓﺮﺯﻧ ﺪ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ. 7ﺍﮔﺮ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺷﻮﻳﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺪﺍﻡ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻧﻜﻨﺪ؟ 8ﻟﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺑﻲ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻬﺮﻩ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺣﺮﺍﻡ ﺯﺍﺩﮔﺎﻧﻴﺪ ﻧﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ. ﻥ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ،ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻭﻟﻲ ﭘﺪﺭ ﺭﻭﺣﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﻨﻴﻢ ﺗﺎ 9ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﺪﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﻮﻳﻢ؟ 10ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺻﻮﺍﺑﺪﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻟﻜﻦ ﺍﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺗﺎ ﺷﺮﻳﻚ ﻗﺪﻭﺳﻴﺖ ﺍﻭ ﮔﺮﺩﻳﻢ. ﺖ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﻣﻲ 11ﻟﻜﻦ ﻫﺮ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ،ﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﻴﻬﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻣﻴﻮﺓ ﻋﺪﺍﻟ ﺁﻭﺭﺩ. 12ﻟﻬﺬﺍ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻱ ﺳﺴﺖ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ، 13ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺴﺎﺯﻳﺪ ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻟﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻧﺸﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﺪ. 14ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺗﻘﺪﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﻐﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ. 15ﻭ ﻣﺘﺮﺻﹼﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺭﻳﺸﺔ ﻣﺮﺍﺭﺕ ﻧﻤ ﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺑﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺟﻤﻌﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﮔﺮﺩﻧﺪ. 16ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺷﺨﺼﻲ ﺯﺍﻧﻲ ﻳﺎ ﺑﻲ ﻣﺒﺎﻻﺕ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻴﺴﻮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﻌﺎﻣﻲ ﻧﺨﺴﺘﺰﺍﺩﮔﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻭﺧﺖ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭﺍﺭﺙ ﺑﺮﻛﺖ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻱ ﺗﻮﺑﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺍﺷﻜﻬﺎ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﺁﻥ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻘﺮﺏ ﻧﺠﺴﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻭ ﻇﻠﻤﺖ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺳﺨﺖ، 19ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻛﺮﻧﺎ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ،ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻛﻼﻡ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺁﻥ ﻗﺪﻏﻦ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺣﻴﻮﺍﻧﻲ ﻧﻴﺰ ﻛﻮﻩ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ،ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺯﺩﻩ ﺷﻮﺩ. 21ﻭ ﺁﻥ ﺭﺅﻳﺖ ﺑﺤﺪﻱ ﺗﺮﺳﻨﺎﻙ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﻐﺎﻳﺖ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻧﻢ. ﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺳﻤﺎﻭﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻨﻮﺩ ﺑﻲ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻣﺤﻔﻞ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ 22ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻘﺮﺏ ﺟﺴﺘﻪ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻞ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺣ ﻥ ﻣ ﹶﻜﻤﻞ 23ﻭ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﻧﺨﺴﺘﺰﺍﺩﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻜﺘﻮﺑﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﺍﻭ ﹺﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺭﻭﺍ ﹺﺡ ﻋﺎﺩﻻ ﻲ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻫﺎﺑﻴﻞ. ﻂ ﻋﻬ ﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﻣﺘﻜﻠﹼﻢ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨ ﹺ ﺳ 24ﻭ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺘﻮ 25ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺭﻭ ﻣﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ،ﭘﺲ ﻣﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻧﻴﻢ؟ 26ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪ ،ﻟﻜﻦ ﺍﻵﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪ. 27ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻝ ﺍﻭ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﺔ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ. 28ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻴﻢ ،ﺷﻜﺮ ﺑﺠﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺸﻮﻉ ﻭ ﺗﻘﻮﺍ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 29ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺁﺗﺶ ﻓﺮﻭﺑﺮﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 13 1ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ؛ 2ﻭ ﺍﺯ ﻏﺮﻳﺐ ﻧﻮﺍﺯﻱ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺸﻮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﻌﻀﻲ ﻧﺎﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 3ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁﺭﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺰﻧﺪﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻭ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 4ﻧﻜﺎﺡ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻭﺟﻪ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺴﺘﺮﺵ ﻏﻴﺮﻧﺠﺲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﺎﺳﻘﺎﻥ ﻭ ﺯﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ. ﺖ ﻧﻘﺮﻩ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ) :ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﺭﻫﺎ ﻧﻜﻨﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 5ﺳﻴﺮﺕ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﺤﺒ ﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺪﺩﻛﻨﻨﺪﺓ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ .ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ 6ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺩﻟﻴﺮ ﹺ 7ﻣﺮﺷﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺳﻴﺮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 8ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 964
9ﺍﺯ ﺗﻌﻠﻴﻤﻬﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﺍﺯ ﺟﺎ ﺑﺮﺩﻩ ﻣﺸﻮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺍﻛﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ. 10ﻣﺬﺑﺤﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﮔﺬﺍﺭﺍﻥ ﺁﻥ ﺧﻴﻤﻪ ،ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺴﺪﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﹶﻬﻨﹶﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺪﺱ ﺍﻻﻗﺪﺍﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 12ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﻋﻴﺴﻲ ﻧﻴﺰ ﺗﺎ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻋﺬﺍﺏ ﻛﺸﻴﺪ. 13ﻟﻬﺬﺍ ﻋﺎﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻭ ﺑﺮﻭﻳﻢ. 14ﺯﺍﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺷﻬﺮﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﻃﺎﻟﺐ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﻲ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﻢ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺛﻤﺮﺓ ﻟﺒﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻣﻌﺘﺮﻑ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 15ﭘﺲ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﺍﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧ ﹺ 16ﻟﻜﻦ ﺍﺯ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﻱ ﻭ ﺧﻴﺮﺍﺕ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺸﻮﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﺭﺍﺿﻲ ﺍﺳﺖ. 17ﻣﺮﺷﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻭ ﺍﻧﻘﻴﺎﺩ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻔﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ. 18ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻳﻘﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺿﻤﻴﺮ ﺧﺎﻟﺺ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺍﻣﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 19ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﻮﻡ. 20ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻥ ﺍﻋﻈﻢ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻋﻬﺪ ﺍﺑﺪﻱ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ، 21ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﻌﻤﻞ ﺁ ﻭﺭﺩ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﺎﺩﺍﻵﺑﺎﺩ ﺟﻼﻝ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ. 22ﻟﻜﻦ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺁﻣﻴﺰ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺨﺘﺼﺮﻱ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻡ. 23ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺎ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺅﺱ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺯﻭﺩ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺍﺗﹼﻔﺎﻕ ﺍﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 24ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺷﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ؛ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. ﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻓﻴﺾ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ . 25ﻫﻤﮕ ﹺ
965
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﻳﻌﻘﻮﺏ 1 1ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻛﻪ ﻏﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺒﻂ ﻛﻪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 2ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﻦ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻛﻤﺎﻝ ﺧﻮﺷﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ. 3ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺻﺒﺮ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 4ﻟﻜﻦ ﺻﺒﺮ ﺭﺍ ﻋﻤﻞ ﺗﺎﹼﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ. 5ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺳﺆﺍﻝ ﺑﻜﻨﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺎﻭﺕ ﻋﻄﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻼﻣﺖ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 6ﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺳﺆﺍﻝ ﺑﻜﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺷﻚ ﻧﻜﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﻚ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺝ ﺩﺭﻳﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﻣﺘﻼﻃﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﺒﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻴﺰﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 8ﻣﺮﺩ ﺩﻭﺩﻝ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ. 9ﻟﻜﻦ ﺑﺮﺍﺩ ﹺﺭ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻱ ﺧﻮﺩ ﻓﺨﺮ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ، ﻞ ﻋﻠﻒ ﺩﺭﮔﺬﺭ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﺴﻜﻨﺖ ﺧﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﹸﮔ ﹺ ﺶ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺣﺴﻦ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺯﺍﻳﻞ ﺷﺪ .ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺷﺨﺺ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ 11ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺎ ﮔﺮﻣﻲ ﻃﻠﻮﻉ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻋﻠﻒ ﺭﺍ ﺧﺸﻜﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﹸﮔﹶﻠ ﹾ ﺧﻮﺩ ،ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 12ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺷﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺗﺎ ﺁﻥ ﺗﺎﺝ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭﻋﺪﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 13ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﻓﺘﺪ ،ﻧﮕﻮﻳﺪ :ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺑﺪﻳﻬﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ. 14ﻟﻜﻦ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﺭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﻬﻮﺕ ﻭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﹶﻛﺸﹶﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. ﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ ،ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﺸﻮﻳﺪ! 15ﭘﺲ ﺷﻬﻮﺕ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﺪ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪﻩ ،ﻣﻮﺕ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ 16 .ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ ﺶ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻧﻮﺭﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻭ ﺳﺎﻳﺔ ﮔﹶﺮﺩﺵ ﻧﻴﺴﺖ. ﻲ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺨﺸ ﹺ 17ﻫﺮ ﺑﺨﺸﻨﺪﮔ ﹺ 18ﺍﻭ ﻣﺤﺾ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻛﻠﻤﺔ ﺣ ﻖ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺑﺮ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺕ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ ،ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﺭ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﻦ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺸﻢ ﺳﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ، 19ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ 20ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺸ ﹺﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 21ﭘﺲ ﻫﺮ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﻓﺰﻭﻧ ﹺ ﻲ ﺷ ﺮ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻓﺮﻭﺗﻨﻲ ،ﻛﻼ ﹺﻡ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺨﺸﺪ . ﻥ ﻛﻼﻡ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 22ﻟﻜﻦ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎ 23ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺷﺨﺼﻲ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻃﺒﻴﻌﻲﹺ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﺩ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻓﻮﺭﹰﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻮﺩ. ﻞ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﭼﺸﻢ ﺩﻭﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺎﻧﺪ ،ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻮﻧﺪﺓ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻜﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻋﻤﻞ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺩ ﺖ ﻛﺎﻣ ﹺ 25ﻟﻜﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﺮﻳﻌ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 26ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻨﺎﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﺮﻳﺐ ﺩﻫﺪ ،ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺍﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ. 27ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺻﺎﻑ ﻭ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻔﻘﹼﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻻﻳﺶ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 2 ﺏ ﺍﻟﺠﻼﻝ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻇﺎﻫﺮﺑﻴﻨﻲ ﻣﺪﺍﺭﻳﺪ. ﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ،ﺭ ﻥ ﻣﻦ ،ﺍﻳﻤﺎ 1ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ 2ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺴﺔ ﺷﻤﺎ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮﻱ ﺯﺭﻳﻦ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻧﻔﻴﺲ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﻱ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﺎﻙ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﺩﺭﺁﻳﺪ، 3ﻭ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻟﺒﺎﺱ ﻓﺎﺧﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺸﻴﻦ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻘﻴﺮ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻳﺎ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻱ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ، 4ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﺮﺩﺩ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﻓﺎﺳﺪ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻳﺪ؟ 5ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ ،ﮔﻮﺵ ﺩﻫﻴﺪ .ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻭﺍﺭﺙ ﺁﻥ ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺸﻮﻧﺪ؟ 6ﻟﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ .ﺁﻳﺎ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﺘﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺤﻜﻤﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻨﺪ؟ 7ﺁﻳﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻔﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ؟ 8ﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 9ﻟﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﻇﺎﻫﺮﺑﻴﻨﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭﻱ ﻣﻠﺰﻡ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ.
966
10ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺟﺰﻭ ﺑﻠﻐﺰﺩ ،ﻣﻠﺰﻡ ﻫﻤﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ :ﺯﻧﺎ ﻣﻜﻦ ،ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺖ :ﻗﺘﻞ ﻣﻜﻦ .ﭘﺲ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺯﻧﺎ ﻧﻜﻨﻲ ،ﺍﮔﺮ ﻗﺘﻞ ﻛﺮﺩﻱ ﺍﺯ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻮﺩﻱ. 12ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 13ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻥ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﻲ ﺭﺣﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺭﺣﻢ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺣﻢ ﺑﺮ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻔﺘﺨﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 14ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﻦ ،ﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﺪﺍﺭﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺨﺸﺪ؟ 15ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﻱ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮﻱ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻭ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺭﻭﺯﻳﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ، 16ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻳﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺎﻳﺤﺘﺎﺝ ﺑﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﻫﺪ ،ﭼﻪ ﻧﻔﻊ ﺩﺍﺭﺩ؟ 17ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﮔﺮ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺍﺭﻡ .ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻤﺎ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 19ﺗﻮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺳﺖ؟ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ! ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻧﺪ! 20ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺑﺎﻃﻞ ،ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ،ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ؟ 21ﺁﻳﺎ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ،ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻧﺸﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ؟ 22ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ،ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 23ﻭ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﺪ. 24ﭘﺲ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ. 25ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺁﻳﺎ ﺭﺍﺣﺎﺏ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻧﺸﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩ؟ 26ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺪﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺭﻭﺡ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 3 1ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﻦ ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻌﻠﹼﻢ ﻧﺸﻮﻳﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 2ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﮕﻲﹺ ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﻟﻐﺰﻳﻢ .ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﻦ ﻧﻠﻐﺰﺩ ،ﺍﻭ ﻣﺮﺩ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻋﻨﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺴﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ. 3ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻟﮕﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻣﻲ ﺯﻧﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﻄﻴﻊ ﻣﺎ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﻢ. 4ﺍﻳﻨﻚ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻫﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻟﻜﻦ ﺑﺎ ﺳﻜﹼﺎﻥ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﻧﺎﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 5ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻋﻀﻮﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻛﺒﺮﺁﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﺁﺗﺶ ﻛﻤﻲ ﭼﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ. 6ﻭ ﺯﻳﺎﻥ ﺁﺗﺸﻲ ﺍﺳﺖ! ﺁﻥ ﻋﺎﹶﻟ ﹺﻢ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﻣﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﻻﻳﺪ ﻭ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﻛﺎﺋﻨﺎﺕ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻬﻨﹼﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ! 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻃﺒﻴﻌﺘﻲ ﺍﺯ ﻭﺣﻮﺵ ﻭ ﻃﻴﻮﺭ ﻭ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺑﺤﺮﻱ ﺍﺯ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺭﺍﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﻟﻜﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﺍﻡ ﻛﻨﺪ .ﺷﺮﺍﺭﺗﻲ ﺳﺮﻛﺶ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺯﻫﺮ ﻗﺎﺗﻞ ﺍﺳﺖ! 9ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺪﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻟﻌﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ. 10ﺍﺯ ﻳﮏ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺮﮐﺖ ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ! ﺍﯼ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﻨﻴﻦ ﺷﻮﺩ. 11ﺁﻳﺎ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺷﻜﺎﻑ ﺁﺏ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻭ ﺷﻮﺭ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ؟ ﻥ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮ ،ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻳﺎ ﺩﺭﺧﺖ ﻣﻮ ،ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺑﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩ؟ ﻭ ﭼﺸﻤﺔ ﺷﻮﺭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﺏ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺳﺎﺯﺩ . 12ﻳﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ 13ﻛﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺣﻜﻴﻢ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭘﺲ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻴﺮﺕ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﺣﻜﻤﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺴﺎﺯﺩ. 14ﻟﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺣﺴ ﺪ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺗﻌﺼﹼﺐ ﺩﺍﺭﻳﺪ ،ﻓﺨﺮ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺿ ﺪ ﺣ ﻖ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ. 15ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﻧﺎﺯﻝ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﻧﻴﻮﻱ ﻭ ﻧﻔﺴﺎﻧﻲ ﻭ ﺷﻴﻄﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﺴﺪ ﻭ ﺗﻌﺼﹼﺐ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺘﻨﻪ ﻭ ﻫﺮ ﺍﻣﺮ ﺯﺷﺖ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 17ﻟﻜﻦ ﺁﻥ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭﻝ ﻃﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺻﻠﺢ ﺁﻣﻴﺰ ﻭ ﻣﻼﻳﻢ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﭘﺬﻳﺮ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﺑﻲ ﺗﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﻲ ﺭﻳﺎ. 18ﻭ ﻣﻴﻮﺓ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺩﺭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ . 4 1ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻧﺰﺍﻋﻬﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺍﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻟﺬﹼﺕ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ 2ﻃﻤﻊ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﻳﺪ ﻭ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ؛ ﻣﻲ ﻛﹸﺸﻴﺪ ﻭ ﺣﺴﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺁﺭﻳﺪ؛ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺟﺪﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ؛ 3ﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﻴﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺮﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﺖ ﺑﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻟﺬﹼﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﺻﺮﻑ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. ﻲ ﺩﻧﻴﺎ ،ﺩﺷﻤﻨﻲ ﺧﺪﺍﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﺷﻤﻦ ﺧﺪﺍ ﮔﺮﺩﺩ. 4ﺍﻱ ﺯﺍﻧﻴﺎﺕ ،ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘ ﹺ
967
5ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻋﺒﺚ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺭﻭﺣﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﻏﻴﺮﺕ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺩﺍﺭﺩ؟ 6ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻭ ﻓﻴﺾ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ) :ﺧﺪﺍ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻓﺮﻭﺗﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﻴﺾ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ (. 7ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰﺩ. 8ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻘﺮﺏ ﺟﻮﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻳﺪ ،ﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺍﻱ ﺩﻭﺩﻻﻥ. 9ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺧﻨﺪﺓ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻏﻢ ﻣﺒﺪﻝ ﺷﻮﺩ. 10ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﻭﺗﻨﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 11ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﻜﻢ ﻛﻨﺪ ،ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺭﺍ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﺑﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ .ﻟﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺣﻜﻢ ﻛﻨﻲ ،ﻋﺎﻣﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺍﻭﺭ ﻫﺴﺘﻲ. 12ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﺩﺍﻭﺭ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻥ ﻭ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻥ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﭘﺲ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ 13ﻫﺎﻥ ،ﺍﻱ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ :ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻪ ﻓﻼﻥ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺑﺴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﻔﻊ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺮﺩ، 14ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﺑﺨﺎﺭﻱ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ 15ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ،ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻴﻢ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ. 16ﺍﻣﺎ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﻋﺠﺐ ﺧﻮﺩ ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺨﺮ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ. 17ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﻤﻞ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ. 5 1ﻫﺎﻥ ﺍﻱ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ،ﺑﺠﻬﺖ ﻣﺼﻴﺒﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻭﹺﻟﻮﹺﻟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 2ﺩﻭﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﻓﺎﺳﺪ ﻭ ﺭﺧﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 3ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﮓ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺯﻧﮓ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ،ﮔﻮﺷﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ .ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﺧﺮ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ. ﺏ 4ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺰﺩ ﻋﻤﻠﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﻭﮔﺮﺍﻥ ،ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺭ ﺍﻟﺠﻨﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 5ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﻭ ﻛﺎﻣﺮﺍﻧﻲ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻮﻡ ﻗﺘﻞ ﭘﺮﻭﺭﺩﻳﺪ. 6ﺑﺮ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﻓﺘﻮﻱ ﺩﺍﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ. 7ﭘﺲ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺁﻣﺪﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻫﻘﺎﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺻﺒﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﺪ. 8ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺻﺒﺮ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﻮﻱ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ. 9ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻜﻨﻴﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻢ ﺷﻮﺩ .ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺍﻭﺭ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﻧﻤﻮﻧﺔ ﺯﺣﻤﺖ ﻭ ﺻﺒﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ . 11ﺍﻳﻨﻚ ﺻﺎﺑﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻭ ﺻﺒﺮ ﺍﻳﻮﺏ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻳﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻐﺎﻳﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﻛﺮﻳﻢ ﺍﺳﺖ. ﻲ ﺷﻤﺎ ﻧﻲ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﺗﺤﻜﹼﻢ ﻲ ﺷﻤﺎ ﺑﻠﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻧ ﹺ ﻥ ﻣﻦ ،ﻗﺴﻢ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻠ ﹺ ﻝ ﻫﻤﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ 12ﻟﻜﻦ ﺍ ﻭ ﹺ ﺑﻴﻔﺘﻴﺪ. 13ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺩﻋﺎ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺳﺮﻭﺩ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ. 14ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻛﺸﻴﺸﺎﻥ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ. 15ﻭ ﺩﻋﺎﻱ ﺍﻳﻤﺎﻥ ،ﻣﺮﻳﺾ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 16ﻧﺰ ﺩ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻋﺎﻱ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ،ﻗﻮﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ. ﻞ ﻣﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣ ﹺ ﻲ ﺩﻝ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺒﺎﺭﺩ ﻭ ﺗﺎ ﻣﺪﺕ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺒﺎﺭﻳﺪ. 17ﺍﻟﻴﺎﺱ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻮﺩ ﺻﺎﺣﺐ ﺣﻮﺍﺱ ﻣﺜ ﹺ 18ﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺛﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﻳﺎﻧﻴﺪ. ﻥ ﻣﻦ ،ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، 19ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ 20ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺿﻼﻟﺖ ﺭﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﺟﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻮﺕ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
968
ﺱ ﺭﺳﻮﻝ ﻄ ﺮ ﹺ ﺭﺳﺎﻟﺔ ﺍﻭﻝ ﹺﭘ ﹾ 1 ﺲ ﻭ ﻏﹶﻼﻃﻴﻪ ﻭ ﻗﹶﭙﺪﻭﻗﻴﻪ ﻭ ﺁﺳﻴﺎ ﻭ ﺑﻄﺎﻧﻴﻪ؛ ﻄ 1ﭘﻄﺮﺱ ،ﺭﺳﻮﻝ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ،ﺑﻪ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﭘﻨ ﹸ 2ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻠﻢ ﺳﺎﺑﻖ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ،ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺭﻭﺡ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻭ ﭘﺎﺷﻴﺪﻥ ﺧﻮﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ. ﻓﻴﺾ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺎﺩ. ﻦ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﻴﺪ 3ﻣﺘﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﺭﺣﻤﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘ ﹺ ﺯﻧﺪﻩ، 4ﺑﺠﻬﺖ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺑﻲ ﻓﺴﺎﺩ ﻭ ﺑﻲ ﺁﻻﻳﺶ ﻭ ﻧﺎﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ؛ 5ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﻣﺤﺮﻭﺱ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺧﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ. 6ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺟﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ،ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺩﺭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ، ﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﻼﻱ ﻓﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ،ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎﺗﺮ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻇﻬﻮﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ. 7ﺗﺎ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶﹺ ﺍﻳﻤﺎ 8ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ،ﻟﻜﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻭﺟﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺑﺎ ﺧﺮﻣﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺟﻼﻝ ﺍﺳﺖ. ﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻴﺪ. ﺕ ﺟﺎ 9ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺠﺎ 10ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﻳﻦ ﻧﺠﺎﺕ ،ﺍﻧﺒﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻓﻴﻀﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺮﺭ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻭ ﺗﻔﺤﺺ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ 11ﻭ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻮﻥ ﺯﺣﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻘﺮﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻼﻟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ؛ 12ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻣﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﻨﺪ. 13ﻟﻬﺬﺍ ﻛﻤﺮ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﻫﺸﻴﺎﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻣﻴﺪ ﻛﺎﻣﻞ ﺁﻥ ﻓﻴﻀﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﺷﻔﺔ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺑﺪﺍﺭﻳﺪ. 14ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﻨﺎﻱ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣﺸﻮﻳﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﺷﻬﻮﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ. 15ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﻗﺪﻭﺱ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮ ﺩ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﻴﺮﺕ ،ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ :ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻗﺪﻭﺳﻢ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺪﺭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﻇﺎﻫﺮﺑﻴﻨﻲ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭘﺲ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻏﺮﺑﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﺻﺮﻑ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. ﺕ ﺑﺎﻃﻠﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻓﺎﻧﻲ ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻼ، 18ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺍﺯ ﺳﻴﺮ 19ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﻥ ﺑﺮﺓ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﻭ ﺑﻲ ﺩﺍﻍ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮﻥ ﻣﺴﻴﺢ، 20ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪ ،ﻟﻜﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﺧﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪ، 21ﻛﻪ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﺍﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﺩﺍﺩ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ. 22ﭼﻮﻥ ﹶﻧﻔﹾﺴﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺔ ﺑﻲ ﺭﻳﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﭘﺲ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﺸﺪﺕ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﺪ. 23ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﹼﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺗﺨﻢ ﻓﺎﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻏﻴﺮ ﻓﺎﻧﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ. 24ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺑﺸﺮﻱ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻴﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﮔﹸﻞ ﮔﻴﺎﻩ .ﮔﻴﺎﻩ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﮔﹸﻠﺶ ﺭﻳﺨﺖ. 25ﻟﻜﻦ ﻛﻠﻤﺔ ﺧﺪﺍ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2 1ﻟﻬﺬﺍ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﻛﻴﻨﻪ ﻭ ﻫﺮ ﻣﻜﺮ ﻭ ﺭﻳﺎ ﻭ ﺣﺴﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺑﺪﮔﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ، ﺶ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻤ ﻮ ﻛﻨﻴﺪ، ﻝ ﻧﻮﺯﺍﺩﻩ ،ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺷﻴﺮ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﻲ ﻏ ﹼ 2ﭼﻮﻥ ﺍﻃﻔﺎ ﹺ 3ﺍﮔﺮ ﻓﻲ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﭼﺸﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 4ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻘﺮﺏ ﺟﺴﺘﻪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺯﻧﺪﺓ ﺭ ﺩ ﺷﺪﺓ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ،ﻟﻜﻦ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﻭ ﻣﻜﺮﻡ. 5ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﻭ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻣﻘﺪﺱ ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﻭ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. 6ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ،ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻲ ﻧﻬﻢ ﺩﺭ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﺳﻨﮕﻲ ﺳﺮ ﺯﺍﻭﻳﺔ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﻭ ﻣﻜﺮﻡ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁ ﻭ ﺭ ﺩ ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 7ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ ،ﻟﻜﻦ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ،ﺁﻥ ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﺎﺭﺍﻥ ﺭ ﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺮ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ،
969
8ﻭ ﺳﻨﮓ ﻟﻐﺰﺵ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻭ ﺻﺨﺮﺓ ﻣﺼﺎﺩﻡ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻛﻼﻡ ﻧﻜﺮﺩﻩ ،ﻟﻐﺰﺵ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺹ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻇﻠﻤﺖ ،ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﻋﺠﻴﺐ ﺧﻮﺩ 9ﻟﻜﻦ ﺷﻤﺎ ﻗﺒﻴﻠﺔ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﻭ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻣﻘ ﺪﺱ ﻭ ﻗﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﺎ ّﹺ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 10ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﹰﺎ ﻗﻮﻣﻲ ﻧﺒﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻵﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻴﺪ .ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺖ ﻣﺤﺮﻭﻡ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ. 11ﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺑﺎﻥ ،ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻭ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺟﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﺩﺭ ﻧﺰﺍﻉ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؛ 12ﻭ ﺳﻴﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻣﺮﻱ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺑﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ،ﺍﺯ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻧﻴﻜﻮﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻔﻘﹼﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 13ﻟﻬﺬﺍ ﻫﺮ ﻣﻨﺼﺐ ﺑﺸﹶﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺧﻮﺍﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﻮﻕ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺖ، 14ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺣﻜﹼﺎﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻭﻱ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﺯ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﺍﻥ. 15ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﻱﹺ ﺧﻮﺩ ،ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻲ ﻓﻬﻢ ﺭﺍ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ، ﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺶ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍ. 16ﻣﺜﻞ ﺁﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﹺ 17ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻛﻨﻴﺪ .ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ .ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 18ﺍﻱ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ،ﻣﻄﻴﻊ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﺗﺮﺱ؛ ﻭ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺞ ﺧﻠﻘﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ. ﻖ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ،ﺩﺭﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻮﺩ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺛﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺠﻬﺖ ﺿﻤﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﺣ 20ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻪ ﻓﺨﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺧﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺁﻥ ﺷﻮﻳﺪ .ﻟﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ ،ﺍﻳﻦ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺛﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻋﺬﺍﺏ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﻱ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻗﺪﻣﻬﺎﻱ ﻭﻱ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ، 22ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﻣﻜﺮ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ. 23ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﺩﺷﻨﺎﻡ ﭘﺲ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﺬﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺭ ﻋﺎﺩﻝ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ. 24ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺯﻳﺴﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﺮﺑﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ. ﻒ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﻳﺪ. ﻥ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ ،ﻟﻜﻦ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﺒﺎﻥ ﻭ ﺍﺳﻘ 25ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍ 3 ﺕ ﺯﻧﺎﻥ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﻛﻼﻡ ﺩﺭﻳﺎﺑﺪ، 1ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻱ ﺯﻧﺎﻥ ،ﺷﻮﻫﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻌﻀﻲ ﻧﻴﺰ ﻣﻄﻴﻊ ﻛﻼﻡ ﻧﺸﻮﻧﺪ ،ﺳﻴﺮ 2ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺳﻴﺮ ﺕ ﻃﺎﻫﺮ ﻭ ﺧﺪﺍﺗﺮﺱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ. 3ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﻨﺖ ﻇﺎﻫﺮﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺑﺎﻓﺘﻦ ﻣﻮﻱ ﻭ ﻣﺘﺤﻠﹼﻲ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻃﻼ ﻭ ﭘﻮﺷﻴﺪﻥ ﻟﺒﺎﺱ، ﻲ ﻗﻠﺒﻲ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﻏﻴﺮ ﻓﺎﺳ ﺪ ﺭﻭﺡ ﺣﻠﻴﻢ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎﺳﺖ. ﺖ ﺑﺎﻃﻨ ﹺ 4ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧ ﻴ ﻥ ﻣﻘﺪﺳﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﺑﻖ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﻛﹼﻞ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺯﻳﻨﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺪﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺯﻧﺎ 6ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﺭﻩ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﻣﻄﻴﻊ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻗﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﺍﮔﺮ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﺧﻮﻑ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻧﺸﻮﻳﺪ. 7ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻱ ﺷﻮﻫﺮﺍﻥ ،ﺑﺎ ﻓﻄﺎﻧﺖ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻨﻴﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﻇﺮﻭﻑ ﺿﻌﻴﻒ ﺗ ﹺﺮ ﺯﻧﺎﻧﻪ ،ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻭﺭﺍﺙ ﻓﻴﺾ ﺣﻴﺎﺕ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﻋﺎﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ. 8ﺧﻼﺻﻪ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﻳﻜﺮﺃﻱ ﻭ ﻫﻤﺪﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﻣﺸﻔﻖ ﻭ ﻓﻮﺭﺗﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 9ﻭ ﺑﺪﻱ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺑﺪﻱ ﻭ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﺪﻫﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺗﺎ ﻭﺍﺭﺙ ﺑﺮﻛﺖ ﺷﻮﻳﺪ. 10ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﺎﻡ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻴﻨﺪ ،ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﻭ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺐ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎﺯ ﺑﺪﺍﺭﺩ؛ 11ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﺍﻋﺮﺍﺽ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 12ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺩﻋﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻟﻜﻦ ﺭﻭﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ. 13ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻏﻴﻮﺭ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺿﺮﻭﺭﻱ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ؟ ﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻣﺸﻮﻳﺪ. 14ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻳﺪ ،ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺷﻤﺎ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﻮ 15ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻣﻴﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﭙﺮﺳﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﻴﺪ ،ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎ ﺣﻠﻢ ﻭ ﺗﺮﺱ. 16ﻭ ﺿﻤﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺪﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻴﺮﺕ ﻧﻴﻜﻮﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻃﻌﻦ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻛﺸﻨﺪ، 17ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻥ ،ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﺪﻛﺮﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩﻥ.
970
18ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺎﺩﻟﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ،ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ؛ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﻣﺮﺩ ،ﻟﻜﻦ ﺑﺤﺴﺐ ﺭﻭﺡ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺸﺖ، 19ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺡ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺭﻭﺍﺣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، 20ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﹰﺎ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺣﻠﻢ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻧﻮﺡ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺘﻲ ﻗﻠﻴﻞ ﻳﻌﻨﯽ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ، 21ﮐﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺁﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ﻧﻪ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﺜﺎﻓﺖ ﺟﺴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺿﻤﻴﺮ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ، 22ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺪﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﻗﺪﺭﺗﻬﺎ ﻭ ﻗﻮﺍﺕ ﻣﻄﻴﻊ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 4 1ﻟﻬﺬﺍ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺤﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪ ،ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻴﺖ ﻣﺴﻠﹼﺢ ﺷﻮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪ ،ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺎﺑﻘﻲ ﻋﻤﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻧﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﺑﺴﺮ ﺑ ﺮًﺩ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺠﻮﺭ ﻭ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﻭ ﻣﻴﮕﺴﺎﺭﻱ ﻭ ﻋﻴﺎﺷﻲ ﻭ ﺑﺰﻣﻬﺎ ﻭ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻴﻬﺎﻱ ﺣﺮﺍﻡ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻥ. ﻑ ﹶﺍﻭﺑﺎﺷﻲ ﻧﻤﻲ ﺷﺘﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ. 4ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺮﺍ 5ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﺑﺪﻭ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 6ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﻬﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺤﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﺣﻜﻢ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺧﺪﺍ ﺑﺤﺴﺐ ﺭﻭﺡ ﺯﻳﺴﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 7ﻟﻜﻦ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺧﺮﺩﺍﻧﺪﻳﺶ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻋﺎ ﻫﺸﻴﺎﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻝ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺸﺪﺕ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺜﺮﺕ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. 8ﻭ ﺍ ﻭ ﹺ 9ﻭ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻛﻨﻴﺪ. 10ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﺤﺴﺐ ﻧﻌﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻭﻛﻼﺀ ﺍﻣﻴﻦ ﻓﻴﺾ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺧﺪﺍ. 11ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﺪ ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ،ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺍﺳﻄﺔ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺟﻼﻝ ﻳﺎﺑﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﻫﺴﺖ ،ﺁﻣﻴﻦ. 12ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺒﺎﻥ ،ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 13ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻘﺪﺭﻱ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻚ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻇﻬﻮﺭ ﺟﻼﻝ ﻭﻱ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﻭﺟﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 14ﺍﮔﺮ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻧﺎﻡ ﻣﺴﻴﺢ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ،ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ. 15ﭘﺲ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻫﻴﭻ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﭼﻮﻥ ﻗﺎﺗﻞ ﻳﺎ ﺩﺯﺩ ﻳﺎ ﺷﺮﻳﺮ ﻳﺎ ﻓﻀﻮﻝ ﻋﺬﺍﺏ ﻧﻜﺸﺪ. 16ﻟﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻴﺤﻲ ﻋﺬﺍﺏ ﺑﻜﺸﺪ ،ﭘﺲ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻢ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺖ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ 17ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻭﻱ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﺪﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﻮﺩ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﺍﺯ ﻣﺎﺳﺖ ،ﭘﺲ ﻋﺎﻗﺒ 18ﻭ ﺍﮔﺮ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﺷﻮﺍﺭﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ ،ﺑﻲ ﺩﻳﻦ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﻛﺠﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ 19ﭘﺲ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻨﺪ ،ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻖ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﺴﭙﺎﺭﻧﺪ. 5 1ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺮ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﺷﺮﻳﻚ ﺩﺭ ﺟﻼﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 2ﮔﻠﺔ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺑﭽﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻴﺪ ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻱ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺳﻮﺩ ﻗﺒﻴﺢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺭﻏﺒﺖ؛ 3ﻭ ﻧﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻱ ﺑﻜﻨﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﮔﻠﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ، 4ﺗﺎ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ ،ﺗﺎﺝ ﻧﺎﭘﮋﻣﺮﺩﺓ ﺟﻼﻝ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ. 5ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﻱ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ،ﻣﻄﻴﻊ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻓﺮﻭﺗﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﻭﺗﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﻴﺾ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ. 6ﭘﺲ ﺯﻳ ﹺﺮ ﺩﺳﺖ ﺯﻭﺭﺁﻭ ﹺﺭ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﻭﺗﻨﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻣﻌﻴﻦ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 7ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺪﻳﺸﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺷﻤﺎ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﺮ ﻏﺮﺍﻥ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻠﻌﺪ. 9ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﻨﻴﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺁﮔﺎﻩ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 10ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻫﻤﺔ ﻓﻴﻀﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﺍﺑﺪﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺯﺣﻤﺘﻲ ﻗﻠﻴﻞ ﻛﺎﻣﻞ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 11ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺑﺎﺩ ،ﺁﻣﻴﻦ.
971
12ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺳﻠﻮﺍﻧﹸﺲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻡ ،ﻣﺨﺘﺼﺮﻱ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﻴﺾ ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻗﺎﺋﻢ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 13ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﺓ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺑﹺﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻣﺮﻗﹸﺲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. 14ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﺔ ﻣﺤﺒﺘﺎﻧﻪ ﺳﻼﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ،ﺳﻼﻡ ﺑﺎﺩ ﺁﻣﻴﻦ.
972
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﺩﻭﻡ ﭘﻄﺮﺱ ﺭﺳﻮﻝ 1 ﻱ ﻣﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺩﺭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ. 1ﺷﻤﻌﻮﻥ ﭘﻄﺮﺱ ،ﻏﻼﻡ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ،ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻭ ﹺ 2ﻓﻴﺾ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺎﺩ. 3ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻗﻮﺕ ﺍﻟﻬﻴﺔ ﺍﻭ ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﻭ ﻓﻀﻠﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ، ﺖ ﺍﻟﻬﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺴﺎﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺕ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ، 4ﻛﻪ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺷﺮﻳﻚ ﻃﺒﻴﻌ ﺧﻼﺻﻲ ﻳﺎﺑﻴﺪ. 5ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ،ﻛﻤﺎﻝ ﺳﻌﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﻀﻠﻴﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ 6ﻭ ﺩﺭ ﻓﻀﻠﻴﺖ ،ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻠﻢ ،ﻋﻔﹼﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻔﹼﺖ ،ﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﺻﺒﺮ ،ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ 7ﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ ،ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ،ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ. 8ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺎﻫﻞ ﻳﺎ ﺑﻲ ﺛﻤﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻥ ﮔﺬﺷﺘﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 9ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﻛﻮﺭ ﻭ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻄﻬﻴ ﹺﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎ 10ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟ ﺪ ﻭ ﺟﻬﺪ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﻋﻮﺕ ﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻴﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﻟﻐﺰﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺧﻮﺭﺩ. 11ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺧﻮﻝ ﺩﺭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 12ﻟﻬﺬﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺩﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻏﻔﻠﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻭﺭﺯﻳﺪ ،ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻫﺴﺘﻴﺪ. 13ﻟﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺻﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ،ﻣﺎﺩﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻱ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﻡ. 14ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﺧﻴﻤﺔ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺍ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻴﺪ. 15ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻛﻮﺷﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﺣﻠﺖ ﻣﻦ ،ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺟﻌﻠﻲ ﻧﺮﻓﺘﻴﻢ ،ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺁﻣﺪﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﺩﺍﺩﻳﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺒﺮﻳﺎﻳﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻳﺎﻓﺖ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺍﺯ ﺟﻼﻝ ﻛﺒﺮﻳﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺧﺸﻨﻮﺩﻡ. 18ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﻣﺎ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪ. 19ﻭ ﻛﻼﻡ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﺤﻜﻢ ﺗﺮ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻣﺜﻞ ﭼﺮﺍﻏﻲ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﺓ ﺻﺒﺢ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﻛﻨﺪ. ﺕ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 20ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﺒ ﻮ 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﺸﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻣﺠﺬﻭﺏ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 2 1ﻟﻜﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ،ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﻛﺬﺑﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻌﻠﹼﻤﺎﻥ ﻛﺬﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺪﻋﺘﻬﺎﻱ ﻣﻬﻠﻚ ﺭﺍ ﺧﻔﻴ ﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺁﻗﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﻳﺪ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﻼﻛﺖ ﺳﺮﻳﻊ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪ؛ 2ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻓﺠﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻖ ،ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻼﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 3ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻃﻤﻊ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺟﻌﻠﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﻭﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺪﺕ ﻣﺪﻳﺪ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻼﻛﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺷﻔﻘﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﹼﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﻇﻠﻤﺖ ﺳﭙﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ؛ ﻆ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻲ ﺩﻳﻨﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ؛ 5ﻭ ﺑﺮ ﻋﺎﻟ ﹺﻢ ﻗﺪﻳﻢ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻮﺡ ،ﻭﺍﻋ 6ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻋﻤﻮﺭﻩ ﺭﺍ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺷﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻲ ﺩﻳﻨﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻋﺒﺮﺗﻲ ﺳﺎﺧﺖ؛ ﻁ ﻋﺎﺩﻝ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻓﺎﺟﺮﺍﻧﺔ ﺑﻲ ﺩﻳﻨﺎﻥ ﺭﻧﺠﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ. 7ﻭ ﻟﻮ 8ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﺩﻝ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺩﻝ ﺻﺎﻟﺢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻗﺒﻴﺢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺭﻧﺠﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. 9ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ ﺩﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 10ﺧﺼﻮﺻﺎﹰ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺟﺴﻢ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻱ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ .ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺟﺴﻮﺭ ﻭ ﻣﺘﻜﺒﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻬﻤﺖ ﺯﺩﻥ ﺑﺮ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﻟﺰﺭﻧﺪ. 11ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺍﻓﻀﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﭘﻴﺶ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻢ ﺍﻓﺘﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺯﻧﻨﺪ. 12ﻟﻜﻦ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﻮﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻏﻴﺮﻧﺎﻃﻖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﻴﺪ ﻭ ﻫﻼﻛﺖ ﻃﺒﻌﹰﺎ ﻣﺘﻮﻟﹼﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺴﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ.
973
13ﻭ ﻣﺰﺩ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺶ ﻭ ﻋﺸﺮﺕ ﻳﻚ ﺭﻭﺯﻩ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ .ﻟﻜﹼﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻴﺒﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺤﺒﺘﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻋﻴﺶ ﻭ ﻋﺸﺮﺕ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 14ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺯﻧﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻛﺴﺎﻥ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ؛ ﺍﺑﻨﺎﻱ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻪ ﻗﻠﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﻤﻊ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ، 15ﻭ ﺭﺍﻩ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﻦ ﺑﺼﻮﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺰﺩ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 16ﻟﻜﻦ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺣﻤﺎﺭ ﮔﻨﮓ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺘﻨﻄﹼﻖ ﺷﺪﻩ ،ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﻲﹺ ﻧﺒﻲ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﻮﺩ. ﻲ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ،ﻣﻘﺮﺭ ﺍﺳﺖ. ﺖ ﺗﺎﺭﻳﻜ ﹺ 17ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻲ ﺁﺏ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺑﺎ ﺩ ﺷﺪﻳﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻇﻠﻤ 18ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻜﺒﺮﺁﻣﻴﺰ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺿﻼﻟﺖ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺑﻪ ﻓﺠﻮﺭ ﺟﹺﺴﻤﻲ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ، 19ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻭﻋﺪﻩ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﻏﻼﻡ ﻓﺴﺎﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻏﻼﻡ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. 20ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺯ ﺁﻻﻳﺶ ﺩﻧﻴﻮﻱ ﺭﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺁﻥ ﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 21ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻜﻢ ﻣﻘﺪﺱ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ. 22ﻟﻜﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﻣﺜﹶﻞ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺳﮓ ﺑﻪ ﻗﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺟﻮﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﹶﻨﺰﻳ ﹺﺮ ﺷﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻏﻠﻄﻴﺪﻥ ﺩﺭ ﮔﻞ. 3 ﻝ ﭘﺎﻙ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﻢ، 1ﺍﻳﻦ ﺭﺳﺎﻟﺔ ﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺒﺎﻥ ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ،ﺩ ﹺ 2ﺗﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁﺭﻳﺪ ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﻣﻘﺪﺱ ،ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺣﻜﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 3ﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺁﺧﺮ ﻣﺴﺘﹶﻬﺰﺋﻴﻦ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ، 4ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻭﻋﺪﺓ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻭ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻤﺪﹰﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻏﺎﻓﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻗﺎﺋﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 6ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ،ﻋﺎﻟﻤﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻼﻙ ﮔﺸﺖ. 7ﻟﻜﻦ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﻼﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺗﺶ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻭ ﻫﻼﻛﺖ ،ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻲ ﺩﻳﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. 8ﻟﻜﻦ ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺒﺎﻥ ،ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﭼﻮﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻮﻥ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ. 9ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻭﻋﺪﺓ ﺧﻮﺩ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻲ ﭘﻨﺪﺍﺭﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻫﻼﻙ ﮔﺮﺩﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﮔﺮﺍﻳﻨﺪ. 10ﻟﻜﻦ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺩﺯﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺯﺍﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺕ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ؟ 11ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ،ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮﺭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﻴﺮ 12ﻭ ﺁﻣﺪﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﺘﺎﺑﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﻫﻢ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺍﺯ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 13ﻭﻟﻲ ﺑﺤﺴﺐ ﻭﻋﺪﺓ ﺍﻭ ،ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﺪﻳﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ،،ﻧﺘﺎﻋﻼﻋﺘﻠﺘﺎﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﺪﻳﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 14ﻟﻬﺬﺍ ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺒﺎﻥ ،ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ،ﺟ ﺪ ﻭ ﺟﻬﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﻲ ﺩﺍﻍ ﻭ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺩﺭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﻳﺪ. ﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧ ﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﺩ ﹺﺭ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﺎ ﭘﻮﻟﺲ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺣﻜﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺖ. 15ﻭ ﺗﺤ ﻤ ﹺ 16ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺮ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻲ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ ﻛﺘﺐ ﺗﺤﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﻨﺪ. ﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ. 17ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺒﺎﻥ ،ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺑﺎ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻪ ﮔﻤﺮﺍﻫﻲ ﺑﻲ ﺩﻳﻨﺎﻥ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﹺ 18ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻓﻴﺾ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺮﻗﹼﻲ ﻛﻨﻴﺪ ،ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻨﻮﻥ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺟﻼﻝ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ.
974
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﺍﻭﻝ ﻳﻮﺣﻨﺎﻱ ﺭﺳﻮﻝ 1 1ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﺪﻩ ،ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺎ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻛﻠﻤﺔ ﺣﻴﺎﺕ. 2ﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. 3ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺷﺮﺍﻛﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﺮﺍﻛﺖ ﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺵ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ. 4ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ ﺧﻮﺷ ﹺ ﻲ ﻣﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﺩ. 5ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﻐﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ،ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻇﻠﻤﺖ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 6ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺷﺮﺍﻛﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ ،ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ،ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻢ. 7ﻟﻜﻦ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ،ﻭ ﺧﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺎﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. 8ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺩﺭ ﻣﺎﻝ ﻧﻴﺴﺖ. 9ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻛﻨﻴﻢ ،ﺍﻭ ﺍﻣﻴﻦ ﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻲ ﭘﺎﻙ ﺳﺎﺯﺩ. 10ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻳﻢ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ. 2 ﻥ ﻣﻦ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﻨﻴﺪ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺷﻔﻴﻌﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﺎﺩﻝ. 1ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍ 2ﻭ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻔﹼﺎﺭﻩ ﺑﺠﻬﺖ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻴﺰ. 3ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ،ﺍﮔﺮ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﻢ. 4ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﺩﺭﻭﻏﮕﻮﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 5ﻟﻜﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻓﻲ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻫﺴﺘﻴﻢ. 6ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻢ ،ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻠﻮﻙ ﻛﻨﺪ. 7ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺒﺎﻥ ،ﺣﻜﻤﻲ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻜﻤﻲ ﻛﻬﻨﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ؛ ﻭ ﺣﻜﻢ ﻛﻬﻨﻪ ﺁﻥ ﻛﻼﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ. ﻖ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺩﺭﮔﺬﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺍﻵﻥ ﻣﻲ ﺩﺭﺧﺸﺪ. 8ﻭ ﻧﻴﺰ ﺣﻜﻤﻲ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺣ 9ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺗﺎ ﺣﺎﻝ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺍﺳﺖ. 10ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﻐﺰﺵ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 11ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻛﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . 12ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ .ﺍﻱ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﺮﻳﺮ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ .ﺍﻱ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ. 14ﺍﻱ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ .ﺍﻱ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺷﺮﻳﺮ ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ. 15ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﺳﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺪﺍﺭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻧﻴﺴﺖ. 16ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺕ ﺟﺴﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﭼﺸﻢ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 17ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺁﻥ ﺩﺭ ﮔﺬﺭ ﺍﺳﺖ ﻟﻜﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺧﺪﺍ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. ﺖ ﺁﺧﺮ ﺍﺳﺖ. 18ﺍﻱ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ،ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﺧﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺟﺎﻝ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻫﻢ ﺩﺟﺎﻻﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﻋ 19ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻟﻜﻦ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ؛ ﻟﻜﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. 20ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺪﻭﺱ ،ﻣﺴﺢ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ. 21ﻧﻨﻮﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺮﻭ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ. 22ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﻛﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮﺩﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﻨﺪ .ﺁﻥ ﺩﺟﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 23ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﻨﺪ ،ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺭﺩ . 24ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺪﺭ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 25ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ.
975
26ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 27ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ ﻣﺴﺢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺎﺟﺖ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﻣﺴﺢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻴﺴﺖ ،ﭘﺲ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻴﺪ. ﺩﻫﺪﻭ ﺣ 28ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﭼﻮﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻇﻬﻮﺭﺵ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺧﺠﻞ ﻧﺸﻮﻳﻢ. 29ﺍﮔﺮ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ،ﭘﺲ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁ ﻭﺭﺩ ،ﺍﺯ ﻭﻱ ﺗﻮﻟﹼﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 3 1ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﭼﻪ ﻧﻮﻉ ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﻳﻢ؛ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ. 2ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺒﺎﻥ ،ﺍﻵﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ؛ ﻟﻜﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺩ. 3ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﭘﺎﻙ ﺍﺳﺖ . 4ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﻣﻲ ﺁ ﻭﺭﺩ ،ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﺳﺖ. 5ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻫﻴﭻ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ. 6ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺛﺎﺑﺖ ﺍﺳﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ. 7ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ،ﻛﺴﻲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻧﻜﻨﺪ؛ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎﺯﺩ. 9ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﺨﻢ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻭﻱ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﻟﹼﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 10ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ .ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 11ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﭘﻴﻐﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 12ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻗﺎﺋﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ؛ ﻭ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ؟ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﻗﺒﻴﺢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻧﻴﻜﻮ. ﻥ ﻣﻦ ،ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﮔﻴﺮﺩ. 13ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍ 14ﻣﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻮﺕ ﮔﺸﺘﻪ ،ﺩﺍﺧﻞ ﺣﻴﺎﺕ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ .ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻣﻮﺕ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ. 15ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻔﺮﺕ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻗﺎﺗﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻗﺎﺗﻞ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 16ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺎ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﻨﻬﻴﻢ. 17ﻟﻜﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﺸﻴﺖ ﺩﻧﻴﻮﻱ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ؟ 18ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ،ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﺭﻳﻢ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ. ﻖ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﻣﻄﻤﺌﹼﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ، 19ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣ 20ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩ ﹺ ﻝ ﻣﺎ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺬﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ. ﻝ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺬﻣﺖ ﻧﻜﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﻳﻢ 21ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺒﺎﻥ ،ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩ ﹺ 22ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻴﻢ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻴﻢ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﻬﺖ ﻛﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﺓ ﺍﻭﺳﺖ ،ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺣﻜﻢ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﻢ ﻭ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 23ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺩﺭ ﺍﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻭﻱ؛ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 4 1ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺒﻴﺎﻥ ،ﻫﺮ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎﻱ ﹶﻛﺬﹶﺑﺔ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ . 2ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ،ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ :ﻫﺮ ﺭﻭﺣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﺳﺖ، 3ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺣﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺡ ﺩﺟﺎﻝ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﻵﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 4ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ. 5ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻧﻴﻮﻱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ. ﻖ ﻭ ﺭﻭ ﹺﺡ ﺿﻼﻟﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻤﻴﻴﺰ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ. 6ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﺩ .ﺭﻭ ﹺﺡ ﺣ 7ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺒﺎﻥ ،ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ، 8ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺳﺖ.
976
9ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻇﻬﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺯﻳﺴﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 10ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ،ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻛﻔﹼﺎﺭﺓ ﻣﺎ ﺷﻮﺩ. 11ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺒﻴﺎﻥ ،ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. 12ﻛﺴﻲ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪ؛ ﺍﮔﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ،ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 13ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺳﺎﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 14ﻭ ﻣﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﭘﺴﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺸﻮﺩ. 15ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍﺳﺖ ،ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺪﺍ. 16ﻭ ﻣﺎ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﺁﻥ ﻣﺤﺒﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺧﺪﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺧﺪﺍ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻭﻱ. 17ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻻﻭﺭﻱ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﻫﺴﺖ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺧﻮﻑ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﻑ ﻋﺬﺍﺏ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﻑ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 18ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﻑ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺤ ﺒ 19ﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﻭﻝ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩ. 20ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻔﺮﺕ ﻛﻨﺪ ،ﺩﺭﻭﻏﮕﻮﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ 21ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻱ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ. 5 1ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻭﺍﻟﺪ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ،ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 2ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ،ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﻢ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﮔﺮﺍﻥ ﻧﻴﺴﺖ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺮ ﺩﻧﻴﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ؛ ﻭ ﻏﻠﺒﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ. 5ﻛﻴﺴﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺩﻧﻴﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﺑﺪ؟ ﺟﺰ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍﺳﺖ. ﻖ ﺍﺳﺖ. 6ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺁﻣﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ .ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺣ 7ﺯﻳﺮﺍ ﺳﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ، 8ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺁﺏ ﻭ ﺧﻮﻥ؛ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻳﻚ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 9ﺍﮔﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻴﻢ ،ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 10ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﺁﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﻴﺎﺕ ،ﺩﺭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭﺳﺖ. 12ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 13ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺳ ﹺﻢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. 14ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺩﻟﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ. 15ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻴﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ ،ﭘﺲ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻴﻢ. 16ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺩﻋﺎ ﺑﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ،ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ .ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﻫﺴﺖ؛ ﺑﺠﻬﺖ ﺁﻥ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ. 17ﻫﺮ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭﻟﻲ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﻧﻴﺴﺖ. 18ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﻟﹼﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺷﺮﻳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ. 19ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﺮ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻖ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻴﻢ .ﺍﻭﺳﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﺣ ﻖﻭ ﻖ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺣ 20ﺍﻣﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺼﻴﺮﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺣ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ. 21ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺘﻬﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻳﺪ .ﺁﻣﻴﻦ.
977
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﺩﻭﻡ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎﻱ ﺭﺳﻮﻝ 1ﻣﻦ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻡ ،ﺑﻪ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﺔ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﻨﺪ، 2ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁﻥ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ . 3ﻓﻴﺾ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺷﺪﻡ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺣﻜﻢ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ. 5ﻭ ﺍﻵﻥ ﺍﻱ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﺍﻭ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﻪ ﺁﻥ ﺣﻜﻤﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﺀ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﻢ. 6ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺣﻜﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ . ﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﺓ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﺭﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﻭ ﺩﺟﺎﻝ. 7ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎ 8ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪﺍﺭﻳﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺩﻫﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺍﺟﺮﺕ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ. 9ﻫﺮ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻮﺍﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺴﻴﺢ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺴﻴﺢ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺎﻧﹶﺪ ،ﺍﻭ ﻫﻢ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻫﻢ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. 10ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻧﻴﺎ ﻭﺭﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﭙﺬﻳﺮﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺭ ﺗﺤﻴﺖ ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ، 11ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺤﻴﺖ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻗﺒﻴﺤﺶ ﺷﺮﻳﻚ ﮔﺮﺩﺩ. 12ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ،ﻟﻜﻦ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﻭ ﻣﺮﻛﹼﺐ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﺧﻮﺷﻲ ﻣﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﻮﺩ. ﻥ ﺧﻮﺍﻫ ﹺﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﺓ ﺗﻮ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ .ﺁﻣﻴﻦ . 13ﻓﺮﺯﻧﺪﺍ
978
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﺳﻮﻡ ﻳﻮﺣﻨﺎﻱ ﺭﺳﻮﻝ 1ﻣﻦ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻡ ،ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺲ ﺣﺒﻴﺐ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 2ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺐ ،ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻭﺟﻪ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﻭ ﺗﻨﺪﺭﺳﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﺍﺳﺖ. ﻲ ﺗﻮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ. 3ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻡ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺭﺍﺳﺘ ﹺ 4ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺩﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺸﻨﻮﻡ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 5ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺐ ،ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﺼﻮﺻﹰﺎ ﺑﻪ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ،ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ، 6ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻮﻃﺮ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺧﺪﺍ ﺑﺪﺭﻗﻪ ﻛﻨﻲ ،ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ 7ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ. 8ﭘﺲ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﺮﻳﻚ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺑﺸﻮﻳﻢ. 9ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻟﻜﻦ ﺩﻳﻮﺗﹾﺮﹺﻓﻴﺲ ﻛﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭﻱ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ . 10ﻟﻬﺬﺍ ﺍﮔﺮ ﺁﻳﻢ ،ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻳﺎﻭﻩ ﮔﻮﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ،ﻣﺎﻧﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 11ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺐ ،ﺑﻪ ﺑﺪﻱ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﻣﻨﻤﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺪﻛﺮﺩﺍﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 12ﻫﻤﺔ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺧﻮ ﺩ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺩﻳﻤﺘﺮﻳﻮﺱ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺎ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ. 13ﻣﺮﺍ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ،ﻟﻜﻦ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﻛﹼﺐ ﻭ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ . 14ﻟﻜﻦ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﻨﻴﻢ. ﺳﻼﻡ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ .ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ .ﺳﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻧﺎﻡ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺳﺎﻥ .
979
ﺭﺳﺎﻟﺔ ﻳﻬﻮﺩﺍ
1ﻳﻬﻮﺩﺍ ،ﻏﻼﻡ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ،ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺣﺒﻴﺐ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 2ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺎﺩ. 3ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺒﺎﻥ ،ﭼﻮﻥ ﺷﻮﻕ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻧﺠﺎﺕ ﻋﺎ ﻡ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ،ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻵﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺩﻫﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺠﺎﻫﺪﻩ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪ. 4ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺩﺭ ﺧﻔﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﺎﺹ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻲ ﺩﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺠﻮﺭ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺁﻗﺎﻱ ﻭﺍﺣﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 5ﭘﺲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﺩﻫﻢ ،ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺩﻓﻌ ﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻗﻮﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻓﺮﻣﻮﺩ. 6ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﺍﺑﺪﻱ ﺩﺭ ﺗﺤﺖ ﻇﻠﻤﺖ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺼﺎﺹ ﻳﻮ ﹺﻡ ﻋﻈﻴﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺯﻧﺎﻛﺎﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺑﺸﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺁﺗﺶ ﺍﺑﺪﻱ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺑﺠﻬﺖ ﻋﺒﺮﺕ ﻣﻘﺮﺭ 7ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻋﻤﻮﺭﻩ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺑﻠﺪﺍﻥ ﻧﻮﺍﺣ ﹺ ﺷﺪﻧﺪ. 8ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ،ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺟﺴﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻱ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺗﻬﻤﺖ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ. 9ﺍﻣﺎ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ،ﺭﺋﻴﺲ ﻣﻼﺋﻜﻪ ،ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺟﺴﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺎ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺟﺮﺃﺕ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﺍﻓﺘﺮﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺰﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻔﺖ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ. 10ﻟﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺍﻓﺘﺮﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺜﻞ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻏﻴﺮﻧﺎﻃﻖ ﺑﺎﻟﻄﺒﻊ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺎﺳﺪ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ. ﺕ ﻗﻮﺭﺡ ﻫﻼﻙ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 11ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻗﺎﺋﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻤﺮﺍﻫﻲ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﺑﺠﻬﺖ ﺍﹸﺟﺮﺕ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺸﺎﺟﺮ 12ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﺤﺒﺘﺎﻧﺔ ﺷﻤﺎ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻭ ﺷﺒﺎﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺧﻮﻑ ﻣﻲ ﭘﺮﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎﻱ ﺑﻲ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻫﺎ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺻﻴﻔﻲ ﺑﻲ ﻣﻴﻮﻩ ،ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻳﺸﻪ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ، 13ﻭ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺟﻮﺷﻴﺪﺓ ﺩﺭﻳﺎ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻛﻒ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻇﻠﻤﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻣﻘﺮﺭ ﺍﺳﺖ. 14ﻟﻜﻦ ﺧﻨﻮﺥ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺯ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪ 15ﺗﺎ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻲ ﺩﻳﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻠﺰﻡ ﺳﺎﺯﺩ ،ﺑﺮ ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﻲ ﺩﻳﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺯﺷﺖ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﻲ ﺩﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 16ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ÷ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﻭ ﮔﻠﻪ ﻣﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻜﺒﺮ ﺁﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﻬﺎﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺳﻮﺩ ﻣﻲ ﭘﺴﻨﺪﻧﺪ. 17ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺒﺎﻥ ،ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺁﻥ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 18ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﺧﺮ ﻣﺴﺘﻬﺰﺋﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﺑﻲ ﺩﻳﻨ ﹺ 19ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻔﺮﻗﻪ ﻫﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﻔﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 20ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﻱ ﺣﺒﻴﺒﺎﻥ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻗﺪﺱ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ، 21ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪﺍ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 22ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﻠﺰﻡ ﺳﺎﺯﻳﺪ. 23ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺑﺮﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻌﻀﻲ ﺑﺎ ﺧﻮﻑ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﺱ ﺟﺴﻢ ﺁﻟﻮﺩ ﻧﻔﺮﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. 24ﺍﻵﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻟﻐﺰﺵ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ
ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﺑﻪ ﻓﺮﺣﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻗﺎﻳﻢ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ،
25ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺍﺣﺪ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﺓ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺎﺩ ﺍﻵﻥ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ.
980
ﻣﻜﺎﺷﻔﺔ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎﻱ ﺭﺳﻮﻝ 1 1ﻣﻜﺎﺷﻔﺔ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺍﻣﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺯﻭﺩ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ،ﺑﺮ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﻮﺳﻴﻠﺔ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﺮ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ، 2ﻛﻪ ﮔﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 3ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﻛﻼﻡ ﺍﻳﻦ ﻧﺒﻮﺕ ﺭﺍ ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻭﻗﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ. 4ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ،ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻴﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﻓﻴﺾ ﻭ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺡ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ ﻭﻱ ﻫﺴﺘﻨﺪ، 5ﻭ ﺍﺯ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﻣﻴﻦ ﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺯﺍﺩﺓ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺷﺴﺖ، 6ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻛﻬﻨﻪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺑﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ. 7ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﺸﻤﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰﻩ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﺎﻟﻴﺪ .ﺑﻠﻲ! ﺁﻣﻴﻦ. 8ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﻟﻒ ﻭ ﻳﺎ ،ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ .ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﻗﺎﺩﺭ ﻋﻠﹶﻲ ﺍﻻﻃﻼﻕ. 9ﻣﻦ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺷﺮﻳﻚ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﻭ ﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺩﺭ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﺍﻱ ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ ﭘﻄﻤﺲ ﺷﺪﻡ. 10ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺻﺪﺍﻱ ﺻﻮﺭ ﺷﻨﻴﺪﻡ، 11ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺍﻟﻒ ﻭ ﻳﺎ ﻭ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻫﺴﺘﻢ .ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺑﻨﻮﻳﺲ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻴﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺍﹶﻓﹶﺴﺲ ﻭ ﺍﺳﻤﻴﺮﻧﺎ ﻭ ﭘﺮﻏﺎﻣﺲ ﻭ ﻃﻴﺎﺗﻴﺮﺍ ﻭ ﺳﺎﺭﺩﺱ ﻭ ﻓﻴﻼﺩﻟﻔﻴﻪ ﻭ ﻻﺋﻮﺩﻛﻴﻪ ﺑﻔﺮﺳﺖ. 12ﭘﺲ ﺭﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻨﮕﺮﻡ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻳﻢ ،ﻫﻔﺖ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﻃﻼ ﺩﻳﺪﻡ، 13ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ،ﺷﺒﻴﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﺩﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭﺑﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﺔ ﻭﻱ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪﻱ ﻃﻼ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ، 14ﻭ ﺳﺮ ﻭ ﻣﻮﻱ ﺍﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﭼﻮﻥ ﭘﺸﻢ ،ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻑ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ، 15ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﺵ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﻧﺞ ﺻﻴﻘﻠﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﺭﻩ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺻﺪﺍﻱ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ؛ 16ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻫﻔﺖ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺩﻭﺩﻣﺔ ﺗﻴﺰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻬﺮﺍﻩ ﺍﺵ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻮﺗﺶ ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ. 17ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ،ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩﻩ ﭘﻴﺶ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ! ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ؛ 18ﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻛﻠﻴﺪﻫﺎﻱ ﻣﻮﺕ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. 19ﭘﺲ ﺑﻨﻮﻳﺲ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻱ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ، 20ﺳ ﺮ ﻫﻔﺖ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺩﻳﺪﻱ ﻭ ﻫﻔﺖ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﻃﻼ ﺭﺍ .ﺍﻣﺎ ﻫﻔﺖ ﺳﺘﺎﺭﻩ ،ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻔﺖ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ،ﻫﻔﺖ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 2 1ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺍﹶﻓﹶﺴﺲ ﺑﻨﻮﻳﺲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﻃﻼ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﻣﺪ. 2ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﻣﺸﻘﹼﺖ ﻭ ﺻﺒﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺍﺷﺮﺍﺭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺁﺯﻣﻮﺩﻱ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﻳﺎﻓﺘﻲ؛ 3ﻭ ﺻﺒﺮ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﮕﺸﺘﻲ. 4ﻟﻜﻦ ﺑﺤﺜﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. 5ﭘﺲ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻦ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﺨﺴﺖ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭ ﻭﺍﻟﹼﺎ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻧﺶ ﻧﻘﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻜﻨﻲ. 6ﻟﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﹺﻧﻘﹸﻮﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﻱ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻡ. 7ﺁﻧﻜﻪ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﺮ ﻛﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ 8ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺩﺭ ﺍﺳﻤﻴﺮﻧﺎ ﺑﻨﻮﻳﺲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺁﻥ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺸﺖ. 9ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﻨﮕﻲ ﻭ ﻣﻔﻠﺴﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ،ﻟﻜﻦ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﻱ ﻫﺴﺘﻲ ،ﻭ ﻛﻔﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻳﻬﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻛﻨﻴﺴﺔ ﺷﻴﻄﺎﻧﻨﺪ. 10ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﺣﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻣﺘﺮﺱ! ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﺪﺕ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺯﺣﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺸﻴﺪ .ﻟﻜﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺗﺎﺝ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﻢ. 11ﺁﻧﻜﻪ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ،ﻫﺮ ﻛﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻮﺕ ﺛﺎﻧﻲ ﺿﺮﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. 12ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺩﺭ ﭘﺮﻏﺎﻣﺲ ﺑﻨﻮﻳﺲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﻭﺩﻣﺔ ﺗﻴﺰ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. 981
ﻦ 13ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﺨﺖ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻨﻤﻮﺩﻱ ،ﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﹶﻧﻄﻴﭙﺎﺱﹺ ﺷﻬﻴ ﺪ ﺍﻣﻴ ﹺ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ. 14ﻟﻜﻦ ﺑﺤﺚ ﻛﻤﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺷﺨﺎﺻﻲ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﺘﻤﺴﻜﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﻠﻌﺎﻡ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻕ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺳﻨﮕﻲ ﻣﺼﺎﺩﻡ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﺩ ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺑﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺎ ﻛﻨﻨﺪ. 15ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﹺﻘﻮﻻﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 16ﭘﺲ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻦ ﻭﺍﻟﹼﺎ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. ﻦ ﻣﺨﻔﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﻨﮕﻲ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ 17ﺁﻧﻜﻪ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ ،ﺍﺯ ﻣ ّﹺ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺍﺳﻤﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﺟﺰ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﻃﻴﺎﺗﻴﺮﺍ ﺑﻨﻮﻳﺲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻧﺞ ﺻﻴﻘﻠﻲ ﺍﺳﺖ. 19ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺻﺒﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺁﺧﺮ ﺗﻮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺍﺳﺖ. 20ﻟﻜﻦ ﺑﺤﺜﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺍﻳﺰﺍﺑﻞ ﻧﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺍﻏﻮﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺯﻧﺎ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺑﺘﻬﺎ ﺑﺸﻮﻧﺪ. 21ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻬﻠﺖ ﺩﺍﺩﻡ ﺗﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﺪ. 22ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺯﻧﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ ﺳﺨﺖ ﻣﺒﺘﻼ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻜﻨﻨﺪ، 23ﻭ ﺍﻭﻻﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﻤﺔ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻢ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺟﮕﺮﻫﺎ ﻭ ﻗﻠﻮﺏ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 24ﻟﻜﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﻴﺎﺗﻴﺮﺍ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻭ ﻋﻤﻘﻬﺎﻱ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ، 25ﺟﺰ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺁﻣﺪﻥ ﻣﻦ ﺗﻤﺴﻚ ﺟﻮﻳﻴﺪ. 26ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ 27ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺼﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻛﻮﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ. 28ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﺘﺎﺭﺓ ﺻﺒﺢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ. 29ﺁﻧﻜﻪ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 3 1ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺳﺎﺭﺩﺱ ﺑﻨﻮﻳﺲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ .ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻱ ﻭﻟﻲ ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺴﺘﻲ. 2ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮ ﻭ ﻣﺎﺑﻘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﻓﻨﺎ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻋﻤﻞ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ. 3ﭘﺲ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺣﻔﻆ ﻛﻦ ﻭ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻧﺒﺎﺷﻲ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺯﺩ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﻣﺪﻥ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻄﹼﻠﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ. 4ﻟﻜﻦ ﺩﺭ ﺳﺎﺭﺩﺱ ﺍﺳﻤﻬﺎﻱ ﭼﻨﺪ ﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺲ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 5ﻫﺮ ﻛﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﺔ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻠﺒﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﺤﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺪﺭﻡ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ. 6ﺁﻧﻜﻪ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 7ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﺩﺭ ﻓﻴﻼﺩﻟﻔﻴﻪ ﺑﻨﻮﻳﺲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺁﻥ ﻗﺪﻭﺱ ﻭ ﺣﻖ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺪ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺴﺖ ﻭ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﻮﺩ. 8ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ .ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭﻱ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺴﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻧﺪﻙ ﻗﻮﺗﻲ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﻛﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﺳﻢ ﻣﺮﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻨﻤﻮﺩﻱ. 9ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻨﻴﺴﺔ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻳﻬﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻨﺪ ﻭ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ .ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ. 10ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﻼﻡ ﺻﺒﺮ ﻣﺮﺍ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﻮﺩﻱ ،ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﺪ. 11ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ،ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﻱ ﺣﻔﻆ ﻛﻦ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﺴﻲ ﺗﺎﺝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 12ﻫﺮ ﻛﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻮﺷﺖ. 13ﺁﻧﻜﻪ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 982
) 14ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﻛﻠﻴﺴﺎﻱ ﻻﹶﺋﻮﺩﻛﻴﻪ ﺑﻨﻮﻳﺲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺁﻣﻴﻦ ﻭ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﻣﻴﻦ ﻭ ﺻﺪﻳﻖ ﻛﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺧﻠﻘﺖ ﺧﺪﺍﺳﺖ. 15ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺳﺮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﮔﺮﻡ ﻫﺴﺘﻲ .ﻛﺎﺷﻜﻪ ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺩﻱ ﻳﺎ ﮔﺮﻡ. 16ﻟﻬﺬﺍ ﭼﻮﻥ ﻓﺎﺗﺮ ﻫﺴﺘﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻪ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺮﺩ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ ﻭ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﻛﻮﺭ ﻭ ﻋﺮﻳﺎﻥ. 18ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺯﺭ ﻣﺼﻔﹼﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺨﺮﻱ ﺗﺎ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺷﻮﻱ ﻭ ﻧﻨﮓ ﻭ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻭ ﺳﺮﻣﻪ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ ﻳﺎﺑﻲ. 19ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ،ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻭ ﺗﺂﺩﻳﺐ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ .ﭘﺲ ﻏﻴﻮﺭ ﺷﻮ ﻭ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻤﺎ. 20ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻢ؛ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺷﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻣﻦ. 21ﺁﻧﻜﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺍﻭ ﻧﺸﺴﺘﻢ. 22ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. 4 1ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻛﺮﻧﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ .ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﺍﻣﻮﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﻤﺎﻳﻢ. 2ﻓﻲ ﺍﻟﻔﻮﺭ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺗﺨﺘﻲ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻗﺎﺋﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ. 3ﻭ ﺁﻥ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻨﮓ ﻳﺸﻢ ﻭ ﻋﻘﻴﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮﺱ ﻗﺰﺣﻲ ﺩﺭ ﮔﺮﺩ ﺗﺨﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﺮ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﺯﻣﺮﺩ ﺩﺍﺭﺩ 4ﻭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺗﺨﺖ ،ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﺨﺖ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﺨﺘﻬﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﻴﺮ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﺭﺑﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺟﻬﺎﻱ ﺯﺭﻳﻦ. 5ﻭ ﺍﺯ ﺗﺨﺖ ،ﺑﺮﻗﻬﺎ ﻭ ﺻﺪﺍﻫﺎ ﻭ ﺭﻋﺪﻫﺎ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ؛ ﻭ ﻫﻔﺖ ﭼﺮﺍﻍ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 6ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ ،ﺩﺭﻳﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺷﻴﺸﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻠﻮﺭ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﺨﺖ ﻭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺗﺨﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻭ ﭘﺲ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 7ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﺮ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺩﻭﻡ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ؛ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺳﻮﻡ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻘﺎﺏ ﭘﺮﻧﺪﻩ. 8ﻭ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺶ ﺑﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ ،ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻲ ﺍﻳﺴﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻦ ﻗﺪﻭﺱ ﻗﺪﻭﺱ ﻗﺪﻭﺱ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻭ ﺳﭙﺎﺱ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ، 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﻴﺮ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻥ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﻴﻦ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﺎﺟﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ: 11ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﻣﺴﺘﺤﻘﹼﻲ ﻛﻪ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﺔ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﻣﺤﺾ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 5 1ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﻴﻦ ،ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ،ﻭ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﻣﻬﺮ. ﻖ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ؟ ﺤﹺ 2ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻗﻮﻱ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻴﺴﺖ ﻣﺴﺘ 3ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﺪ. 4ﻭ ﻣﻦ ﺑﺸﺪﺕ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺴﺘﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﮔﺸﻮﺩﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺁﻥ ﻳﺎ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ. 5ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ! ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻥ ﺷﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻭ ﺭﻳﺸﺔ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺳﺖ ،ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻛﺘﺎﺏ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻣﻬﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ. 6ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﺨﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﭘﻴﺮﺍﻥ ،ﺑﺮﻩ ﺍﻱ ﭼﻮﻥ ﺫﺑﺢ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺷﺎﺥ ﻭ ﻫﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺡ ﺧﺪﺍﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. 7ﭘﺲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﻴﺮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﺮﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺑﻄﻲ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﺭﻳﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺨﻮﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﻋﺎﻫﺎﻱ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 9ﻭ ﺳﺮﻭﺩﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺳﺮﺍﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ:ﻣﺴﺘﺤ ﻖ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻭ ﮔﺸﻮﺩﻥ ﻣﻬﺮﻫﺎﻳﺶ ﻫﺴﺘﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺫﺑﺢ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺍﻣﺖ ﺧﺮﻳﺪﻱ 10ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﻛﻬﻨﻪ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 11ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺻﺪﺍﻱ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺗﺨﺖ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺪﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﻭﺭﻫﺎ ﻭ ﻛﺮﻭﺭ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﻮﺩ؛ ﻖ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺓ ﺫﺑﺢ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﺪ. 12ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﻣﺴﺘﺤ
983
13ﻭ ﻫﺮ ﻣﺨﻠﻮﻗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺗﺨﺖ ﻧﺸﻴﻦ ﻭ ﺑﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﻭ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺑﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ. 14ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻣﻴﻦ! ﻭ ﺁﻥ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 6 1ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻩ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﻣﻬﺮ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ؛ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﺭﻋﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ! 2ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺳﺒﻲ ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﻮﺍﺭﺵ ﻛﻤﺎﻧﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺗﺎﺟﻲ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﻏﻠﺒﻪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺗﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 3ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻬﺮ ﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ،ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ! 4ﻭ ﺍﺳﺒﻲ ﺩﻳﮕﺮ ،ﺁﺗﺸﮕﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺗﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻜﹸﺸﻨﺪ؛ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 5ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻬﺮ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ،ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ! ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺳﺒﻲ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻪ ﺳﻮﺍﺭﺵ ﺗﺮﺍﺯﻭﻳﻲ ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. 6ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻳﻚ ﻫﺸﺖ ﻳﻚ ﮔﻨﺪﻡ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺸﺖ ﻳﻚ ﺟﻮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺿﺮﺭ ﻣﺮﺳﺎﻥ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻬﺮ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ،ﺣﻴﻮﺍﻥ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ! 8ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺳﺒﻲ ﺯﺭﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻣﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ؛ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻗﺤﻂ ﻭ ﻣﻮﺕ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺣﻮﺵ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻜﹸﺸﻨﺪ. 9ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻬﺮ ﭘﻨﺠﻢ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺩﻳﺪﻡ ﻧﻔﻮﺱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ 10ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧ ﺪ ﻗﺪﻭﺱ ﻭ ﺣﻖ ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﺗﻨﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻲ؟ 11ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﺪﺩ ﻫﻤﻘﻄﺎﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ، ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ. 12ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻬﺮ ﺷﺸﻢ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ،ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭼﻮﻥ ﭘﻼﺱ ﭘﺸﻤﻲ ﺳﻴﺎﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻩ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﻥ ﮔﺸﺖ؛ 13ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﺭﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪ. 14ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﻃﻮﻣﺎﺭﻱ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺟﺎ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻮﻩ ﻭ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮔﺸﺖ. ﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺳﭙﻪ ﺳﺎﻻﺭﺍﻥ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻫﺮ ﻏﻼﻡ ﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﻫﻬﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ. 15ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎ 16ﻭ ﺑﻪ ﮐﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﻴﻔﺘﻴﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﻴﻦ ﻭ ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﺑﺮﻩ؛ 17ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻭ ﹺﺯ ﻋﻈﻴ ﹺﻢ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ؟ 7 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻳﺪﻡ ﭼﻬﺎﺭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ،ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻮﺷﺔ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﺩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻴﭻ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﻮﺯﺩ. 2ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻄﻠﻊ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﻬﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ .ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺿﺮﺭ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ، 3ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻫﻴﭻ ﺿﺮﺭﻱ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻣﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻬﺮ ﺯﻧﻴﻢ. ﻁ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ،ﺻﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﻬﺮ ﺷﺪﻧﺪ. 4ﻭ ﻋﺪﺩ ﻣﻬﺮ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﺒﺎ 5ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﻬﺮ ﺷﺪﻧﺪ؛ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺭﺅﺑﹺﻴﻦ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ؛ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺟﺎﺩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ؛ 6ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺍﹶﺷﻴﺮ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ؛ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻧﻔﺘﺎﻟﻴﻢ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ؛ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻣﻨﺴﻲ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ؛ 7ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ؛ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻻﻭﻱ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ؛ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﺴﺎﻛﺎﺭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ؛ 8ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺯﺑﻮﻟﻮﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ؛ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ؛ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﻬﺮ ﺷﺪﻧﺪ. 9ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺷﻤﺮﺩ ،ﺍﺯ ﻫﺮ ﺍﻣﺖ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﺮﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ،ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺨﻞ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ 10ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﻧﺠﺎﺕ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﻩ ﺭﺍ ﺍﺳﺖ. 11ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﺮﺩ ﺗﺨﺖ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﭼﺎﺭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ 12ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻣﻴﻦ! ﺑﺮﻛﺖ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﺳﭙﺎﺱ ﻭ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ،ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ. 13ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﺳﻔﻴﺪﭘﻮﺷﺎﻥ ﻛﻴﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ؟ 14ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ :ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ! ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺳﺨﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﺮﻩ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺳﻔﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 15ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺗﺨﺖ ﺧﺪﺍﻳﻨﺪ ﻭ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﻭ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﻴﻦ ،ﺧﻴﻤﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. 984
16ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻫﻴﭻ ﮔﺮﻣﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ. 17ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﺨﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺷﺒﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﺍﺷﻜﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. ﭼﺸﻜﺎ 8 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻬﺮ ﻫﻔﺘﻢ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ،ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ. 2ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻫﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﻛﺮﻧﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 3ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻧﺰﺩ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﺑﺎ ﻣﺠﻤﺮﻱ ﻃﻼ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻋﺎﻫﺎﻱ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ،ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻃﻼ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ، 4ﻭ ﺩﻭ ﺩ ﺑﺨﻮﺭ ،ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺩﻋﺎﻫﺎﻱ ﻣﻘﹼﺪﺳﻴﻦ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ. 5ﭘﺲ ﺁﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺠﻤﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻣﺬﺑﺢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺻﺪﺍﻫﺎ ﻭ ﺭﻋﺪﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﻗﻬﺎ ﻭ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺣﺎﺩﺙ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 6ﻭ ﻫﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﻛﺮﻧﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭﻟﻲ ﺑﻨﻮﺍﺧﺖ ﺗﮕﺮﮒ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺛﻠﺚ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﻫﺮ ﮔﻴﺎ ﻩ ﺳﺒﺰ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪ. 8ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺩﻭﻡ ﺑﻨﻮﺍﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺜﺎﻝ ﻛﻮﻫﻲ ﺑﺰﺭﮒ ،ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺛﻠﺚ ﺩﺭﻳﺎ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ، 9ﻭ ﺛﻠﺚ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻲ ﺩﺭﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺑﻤﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺛﻠﺚ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﺗﺒﺎﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 10ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺳﻮﻡ ﻧﻮﺍﺧﺖ .ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ .ﭼﻮﻥ ﭼﺮﺍﻏﻲ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺛﻠﺚ ﻧﻬﺮ ﻫﺎ ﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺴﻨﹾﺘﻴﻦ ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻠﺦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺩﻧﺪ. ﺴﻨﹾﺘﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ؛ ﻭ ﺛﻠﺚ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﻪ ﹶﺍ ﹾﻓ 11ﻭ ﺍﺳﻢ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﹶﺍ ﹾﻓ 12ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﻨﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﺛﻠﺚ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺛﻠﺚ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺛﻠﺚ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺻﺪﻣﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺗﺎ ﺛﻠﺚ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺛﻠﺚ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺛﻠﺚ ﺷﺐ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻲ ﻧﻮﺭ ﺷﺪ. 13ﻋﻘﺎﺑﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﭘﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻭﺍﻱ ﻭﺍﻱ ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺑﺴﺒﺐ ﺻﺪﺍﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺮﻧﺎﻱ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻨﻮﺍﺯﻧﺪ. 9 1ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﭘﻨﺠﻢ ﻧﻮﺍﺧﺖ ،ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﻠﻴﺪ ﭼﺎﻩ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. 2ﻭ ﭼﺎﻩ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺭﺍ ﮔﺸﺎﺩ ﻭ ﺩﻭﺩﻱ ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺩ ﺗﻨﻮﺭﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺯ ﭼﺎﻩ ﺑﺎﻻ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻫﻮﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺩ ﭼﺎﻩ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﮔﺸﺖ. 3ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭﺩ ،ﻣﻠﺨﻬﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﻮﺗﻲ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﺕ ﻋﻘﺮﺑﻬﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ 4ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺿﺮﺭ ﻧﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﻴﺎﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺳﺒﺰﻱ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻬﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 5ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﻣﺪﺕ ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻩ ﻣﻌﺬﹼﺏ ﺑﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺫﹼﻳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﺫﹼﻳﺖ ﻋﻘﺮﺏ ﺑﻮﺩ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﻴﺶ ﺯﻧﺪ. ﺐ ﻣﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺗﻤﻨﹼﺎﻱ ﻣﻮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻣﻮﺕ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ. 6ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ،ﻣﺮﺩﻡ ﻃﻠ ﹺ 7ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻠﺨﻬﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺒﻬﺎﻱ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺗﺎﺟﻬﺎﻱ ﺷﺒﻴﻪ ﻃﻼ ،ﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺒﻴﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩ. 8ﻭ ﻣﻮﻳﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﻱ ﺯﻧﺎﻥ ،ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ. 9ﻭ ﺟﻮﺷﻨﻬﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺟﻮﺷﻨﻬﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ،ﻣﺜﻞ ﺻﺪﺍﻱ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﺳﺒﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻫﻤﻲ ﺗﺎﺯﻧﺪ. 10ﻭ ﺩﻣﻬﺎ ﭼﻮﻥ ﻋﻘﺮﺑﻬﺎ ﺑﺎ ﻧﻴﺸﻬﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣﺪﺕ ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺫﻳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 11ﻭ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ،ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﻚ ﺍﻟﻬﺎﻭﻳﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﺑﻪ ﹶﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺴﻤﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﹶﺍ ﭘﻠﹼﻮﻳﻦ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. 12ﻳﻚ ﻭﺍﻱ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻭ ﻭﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 13ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺷﺸﻢ ﺑﻨﻮﺍﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺷﺎﺥ ﻣﺬﺑﺢ ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﺷﻨﻴﺪﻡ 14ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺷﺸﻢ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻛﺮﻧﺎ ﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻧﻬﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﻓﺮﺍﺕ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺧﻼﺹ ﻛﻦ. 15ﭘﺲ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺳﺎﻝ ﻣﻌﻴﻦ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺛﻠﺚ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ ،ﺧﻼﺻﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. 16ﻭ ﻋﺪﺩ ﺟﻨﻮ ﺩ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ،ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﺪﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ. ﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺟﻮﺷﻨﻬﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﺠﻮﻧﻲ ﻭ ﻛﺒﺮﻳﺘﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﻫﺎﻱ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺳﺮ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ 17ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺩﻭﺩ ﻭ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. 18ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺑﻼ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺩﻭﺩ ﻭ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺛﻠﺚ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻧﺪ. 19ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﻭ ﺩﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻣﻬﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺭﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺮﻫﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺫﹼﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 20ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻼﻳﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﮕﺸﺘﻨﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﺩﻳﺪﻥ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻭ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪﻥ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ،ﺗﺮﻙ ﻛﻨﻨﺪ؛ 21ﻭ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﻫﺎ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﻳﻬﺎ ﻭ ﺯﻧﺎ ﻭ ﺩﺯﺩﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. 10 985
1ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﻱ ﺩﺭﺑﺮ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﻗﻮﺱ ﻗﺰﺣﻲ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﻣﺜﻞ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻱ ﺁﺗﺶ. 2ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻛﺘﺎﺑﭽﻪ ﺍﻱ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﭘﺎﻱ ﭼﭗ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩ؛ 3ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ،ﭼﻮﻥ ﻏﺮﺵ ﺷﻴﺮ ﺻﺪﺍ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺻﺪﺍ ﻛﺮﺩ ،ﻫﻔﺖ ﺭﻋﺪ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ. 4ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﻔﺖ ﺭﻋﺪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻧﭽﻪ ﻫﻔﺖ ﺭﻋﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻬﺮ ﻛﻦ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻨﻮﻳﺲ. 5ﻭ ﺁﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺩﻳﺪﻡ ،ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ، 6ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ، 7ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺻﺪﺍﻱ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﻫﻔﺘﻢ ،ﭼﻮﻥ ﻛﺮﻧﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻨﻮﺍﺯﺩ ،ﺳ ﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩ. 8ﻭ ﺁﻥ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﺮﻭ ﻭ ﻛﺘﺎﺑﭽﺔ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮ. 9ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﺪ .ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﺨﻮﺭ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻧﺖ ﺭﺍ ﺗﻠﺦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﻟﻜﻦ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﭼﻮﻥ ﻋﺴﻞ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 10ﭘﺲ ﻛﺘﺎﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﻋﺴﻞ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻮﺩ ،ﻭﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺗﻠﺦ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 11ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﺒﻮﺕ ﻛﻨﻲ. 11 1ﻭ ﻧﻲ ﺍﻱ ﻣﺜﻞ ﻋﺼﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﻗﺪﺱ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﺬﺑﺢ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﻧﻤﺎ. ﻦ ﺧﺎﺭ ﹺﺝ ﻗﺪﺱ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﭙﻴﻤﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. 2ﻭ ﺻﺤ ﹺ 3ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺷﺎﻫﺪ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﭘﻼﺱ ﺩﺭﺑﺮ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﺪﺕ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﺷﺼﺖ ﺭﻭﺯ ﻧﺒﻮﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 4ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺩﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻭ ﺩﻭ ﭼﺮﺍﻏﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ. 5ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺍﺫﻳﺖ ﺭﺳﺎﻧﺪ ،ﺁﺗﺸﻲ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ؛ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺍﺫﹼﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺑﺪﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 6ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﻦ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻧﺒﻮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺒﺎﺭﺩ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺮ ﺁﺑﻬﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺑﻼﻳﺎ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ،ﺁﻥ ﻭﺣﺶ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ ،ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻏﻠﺒﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﹸﺸﺖ 8ﻭ ﺑﺪﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﺎﺭﻉ ﻋﺎ ﻡ ﺷﻬﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ،ﺑﻪ ﺳﺪﻭﻡ ﻭ ﻣﺼﺮ ﻣﺴﻤﻲ ﺍﺳﺖ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺼﻠﻮﺏ ﮔﺸﺖ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. 9ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﻭ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ،ﺑﺪﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻧﻴﻢ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﺳﭙﺎﺭﻧﺪ. 10ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺷﻲ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻧﺒﻲ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻌﺬﹼﺏ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 11ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻧﻴﻢ ،ﺭﻭﺡ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﻓﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ. 12ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ .ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﺑﺮ ،ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺸﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ. 13ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ،ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺣﺎﺩﺙ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﺩﻩ ﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ، ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻱ ﺳﻮﻡ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. ﻱ ﺩﻭﻡ ﺩﺭﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻭﺍ ﹺ 14ﻭﺍ ﹺ 15ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺑﻨﻮﺍﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺻﺪﺍﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧ ﺪ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﻭ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 16ﻭ ﺁﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﻴﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺑﻮﺩﻱ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻲ. 17ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺧﺪﺍ ﹺ 18ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﻭ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺟﺮﺕ ﺩﻫﻲ ﻭ ﻣﻔﺴﺪﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻓﺎﺳﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ. 19ﻭ ﻗﺪﺱ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻔﺘﻮﺡ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻋﻬﺪﻧﺎﻣﺔ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﻗﻬﺎ ﻭ ﺻﺪﺍﻫﺎ ﻭ ﺭﻋﺪﻫﺎ ﻭ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﻭ ﺗﮕﺮﮒ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺣﺎﺩﺙ ﺷﺪ. 12 1ﻭ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ :ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺗﺎﺟﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ، 2ﻭ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺍﺯ ﺩﺭ ﺩ ﺯﻩ ﻭ ﻋﺬﺍﺏ ﺯﺍﻳﻴﺪﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. 986
3ﻭ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﮊﺩﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺁﺗﺸﮕﻮﻥ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﺳﺮ ﻭ ﺩﻩ ﺷﺎﺥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮﻫﺎﻳﺶ ﻫﻔﺖ ﺍﻓﺴﺮ؛ 4ﻭ ﺩﻣﺶ ﺛﻠﺚ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺖ .ﻭ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﺰﺍﻳﺪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻠﻌﺪ. 5ﭘﺲ ﭘﺴﺮ ﻧﺮﻧﻴﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺼﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ؛ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺗﺨﺖ ﺍﻭ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺷﺪ. 6ﻭ ﺯﻥ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻱ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺪﺕ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﺷﺼﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﭙﺮﻭﺭﻧﺪ. 7ﻭ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﺷﺪ :ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﺶ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ، 8ﻭﻟﻲ ﻏﻠﺒﻪ ﻧﺒﺎﻓﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ. 9ﻭ ﺍﮊﺩﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﻲ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺖ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺪﻋ ﹺ 10ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺳﻠﻄﻨ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻋﻮﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﺪ. 11ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺳﺎﻃﺖ ﺧﻮﻥ ﺑﺮﻩ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. 12ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ ﻭ ﺍﻱ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﻋﻈﻴﻢ ،ﭼﻮﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻗﻠﻴﻞ ﺩﺍﺭﺩ. 13ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﺪ ،ﺑﺮ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻧﺮﻳﻨﻪ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺟﻔﺎ ﻛﺮﺩ. 14ﻭ ﺩﻭ ﺑﺎﻝ ﻋﻘﺎﺏ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﻨﺪ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺁﻥ ﻣﺎﺭ ،ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺩﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. 15ﻭ ﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺯﻥ ،ﺁﺑﻲ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺩ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺖ ﺗﺎ ﺳﻴﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﻴﺮﺩ. 16ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﺎﺩﻩ ،ﺁﻥ ﺭﻭﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻳﺨﺖ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ. ﺕ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ .ﺟﻨﮓ ﻛﻨﺪ. ﻥ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﻬﺎﺩ 17ﻭ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺑﺮ ﺯﻥ ﻏﻀﺐ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎ 13 1ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺭﻳﮓ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻭﺣﺸﻲ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﻩ ﺷﺎﺥ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻬﺎﻳﺶ ﺩﻩ ﺍﻓﺴﺮ ،ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮﻫﺎﻳﺶ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﻛﻔﺮ ﺍﺳﺖ. 2ﻭ ﺁﻥ ﻭﺣﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻡ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻠﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﭘﺎﻱ ﺧﺮﺱ ﻭ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﻣﺜﻞ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﻴﺮ .ﻭ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩ. 3ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺳﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﺧﻢ ﻣﻬﻠﻚ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺍﻳﻦ ﻭﺣﺶ ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. 4ﻭ ﺁﻥ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﻪ ﻭﺣﺶ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻭﺣﺶ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻴﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﻭﺣﺶ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﺪ؟ 5ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﻫﺎﻧﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺒﺮ ﻭ ﻛﻔﺮ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﻭ ﻗﺪﺭﺗﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻋﻄﺎ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ. 6ﭘﺲ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻔﺮﻫﺎﻱ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻭ ﺧﻴﻤﺔ ﺍﻭ ﻭ ﺳﻜﻨﺔ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻔﺮ ﮔﻮﻳﺪ. 7ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﺑﺪ؛ ﻭ ﺗﺴﻠﹼﻂ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﺖ ،ﺑﺪﻭ ﻋﻄﺎ ﺷﺪ. 8ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ،ﺟﺰ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﺎﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﺫﺑﺢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪ. 9ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺸﻨﻮﺩ. 10ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﺭﻭﺩ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻗﺘﻞ ﻛﻨﺪ ،ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﮔﺮﺩﺩ .ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ. 11ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻭﺣﺶ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺷﺎﺥ ﻣﺜﻞ ﺷﺎﺧﻬﺎﻱ ﺑﺮﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺶ ﻧﺨﺴﺖ ،ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺳﻜﻨﺔ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻭﺣﺶ ﻧﺨﺴﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﺧﻢ ﻣﻬﻠﻚ ﺷﻔﺎ ﺕ ﻭﺣ ﹺ 12ﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺪﺭ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺑﭙﺮﺳﺘﻨﺪ. 13ﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻋﻈﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ. 14ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻌﺠﺰﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﺣﺶ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ .ﻭ ﺑﻪ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﺭﺍ ﻥ ﺯﺧﻢ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺯﻳﺴﺖ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﺣﺶ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩ 15ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺻﻮﺭ ﺕ ﻭﺣﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﺡ ﺑﺨﺸﺪ ﺗﺎ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺣﺶ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺣﺶ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻜﻨﺪ ،ﻛﺸﺘﻪ ﮔﺮﺩﺩ. ﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ. 16ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺒﻴﺮ ﻭ ﺻﻐﻴﺮ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﻏﻼﻡ ﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧ ﹺ 17ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺧﺮﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﻭﺵ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺟﺰ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺳﻢ ﻳﺎ ﻋﺪ ﺩ ﺍﺳﻢ ﻭﺣﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. 18ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻓﻬﻢ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻋﺪﺩ ﻭﺣﺶ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﺪﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺪﺩﺵ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻭ ﺷﺶ ﺍﺳﺖ. 14
987
1ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮﻩ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺻﻴﻬﻮﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺻﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﻭ ﺍﺳﻢ ﭘﺪﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 2ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻡ ،ﻣﺜﻞ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﺭﻋ ﺪ ﻋﻈﻴﻢ؛ ﻭ ﺁﻥ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻡ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺮﺑﻂ ﻧﻮﺍﺯﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﻄﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺍﺯﻧﺪ. 3ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﺨﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ،ﺳﺮﻭﺩﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺳﺮﺍﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺩ ،ﺟﺰ ﺁﻥ ﺻﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 4ﺍﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻧﺸﺪﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﻩ ﺭﺍ ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﻮﺑﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﺮﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻭﻏﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻲ ﻋﻴﺐ ﻫﺴﺘﻨﺪ. 5ﻭ ﺩﺭ ﺩﻫﺎ 6ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺍﻣﺖ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﻫﺪ، ﻱ ﺍﻭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﭼﺸﻤﻪ 7ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﻭﺭ ﹺ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ .ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﻨﻴﺪ. 8ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻭﺣﺶ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻳﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﭘﺬﻳﺮﺩ، ﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﺮﻩ ،ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺶ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎ ﺐ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺧﺸﻢ ﻭﻱ ﺑﻴﻐ ﹼ 10ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺧﻤ ﹺﺮ ﻏﻀ ﹺ ﻛﺒﺮﻳﺖ ،ﻣﻌﺬﹼﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﻵﺑﺎﺩ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ .ﭘﺲ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻭﺣﺶ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﺩ ،ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺁﺭﺍﻣﻲ 11ﻭ ﺩﻭﺩ ﻋﺬﺍ ﹺ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. 12ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﺻﺒ ﹺﺮ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 13ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻨﻮﻳﺲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻨﺪ ﻣﺮﺩﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻧﺪ .ﺭﻭﺡ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻠﻲ ،ﺗﺎ ﺍﺯ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ. 14ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺑﺮﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺑﺮ ،ﻛﺴﻲ ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﺗﺎﺟﻲ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺩﺍﺳﻲ ﺗﻴﺰ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻗﺪﺱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻥ ﺍﺑﺮﻧﺸﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﻭ ﻛﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺣﺼﺎﺩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 16ﻭ ﺍﺑﺮﻧﺸﻴﻦ ﺩﺍﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭﻭﻳﺪﻩ ﺷﺪ. 17ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻗﺪﺳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺳﻲ ﺗﻴﺰ ﺩﺍﺷﺖ. ﺱ ﺗﻴﺰ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ :ﺩﺍﺱ ﺗﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭ ﻭ 18ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﻣﺴﻠﹼﻂ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺻﺎﺣﺐ ﺩﺍ ﹺ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﻣ ﹺﻮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﭽﻴﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻧﮕﻮﺭﻫﺎﻳﺶ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭼﻴﺪﻩ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺮﺧﺸﺖ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺑﻴﻔﺸﺮﺩﻧﺪ ﻭﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﭼﺮﺧﺸﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ 19ﭘﺲ ﺁﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺩﺍ ﹺ ﺩﻫﻦ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺷﺸﺼﺪ ﺗﻴﺮ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﺪ. 15 ﺐ ﺍﻟﻬﻲ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺖ ﺩﻳﮕ ﹺﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻳﺪﻡ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﺑﻼﻳﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻏﻀ ﹺ 1ﻭ ﻋﻼﻣ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 2ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻣﺜﺎﻝ ﺩﺭﻳﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺷﻴﺸﺔ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﺣﺶ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﻭ ﻋﺪ ﺩ ﺍﺳ ﹺﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ ،ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﺷﻴﺸﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻄﻬﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﻖ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ 3ﺳﺮﻭﺩ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﺪﺓ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺳﺮﻭﺩ ﺑﺮﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ! ﻋﺪﻝ ﻭ ﺣ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ! 4ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﺘﺮﺳﺪ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﻭ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺪﻭﺱ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺁﻣﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ! ﺱ ﺧﻴﻤﺔ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺷﺪ، 5ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻗﺪ ﹺ 6ﻭ ﻫﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﺑﻼ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻛﺘﺎﻧﻲ ﭘﺎﻙ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﺩﺭﺑﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻤﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 7ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ،ﻫﻔﺖ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺯﺭﻳﻦ ﺩﺍﺩ ،ﭘﺮ ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﻵﺑﺎﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﻗﺪﺱ ﺍﺯ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﭘﺮ ﺩﻭﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 988
9ﻭ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺑﻼﻱ ﺁﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺮﺳﻴﺪ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻗﺪﺱ ﺩﺭﺁﻳﺪ. 16 ﺐ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﻳﺰﻳﺪ. 1ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﺪﺱ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ،ﻫﻔﺖ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﻏﻀ ﹺ 2ﻭ ﺍﻭﻟﻲ ﺭﻓﺘﻪ ،ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺩﻣﻞ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺑﺪ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻭﺣﺶ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. ﺲ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﻤﺮﺩ. 3ﻭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﻳﺨﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻧﻔ ﹺ 4ﻭ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺷﺪ. 5ﻭ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺁﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﻋﺎﺩﻟﻲ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺑﻮﺩﻱ ،ﺍﻱ ﻗﺪﻭﺱ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩﻱ، 6ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺩﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺤﻘﹼﻨﺪ. ﻖ ﻭ ﻋﺪﻝ ﺍﺳﺖ. 7ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ،ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﺣ 8ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻣﻴﻦ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﻳﺨﺖ؛ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ. 9ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺷﺪﻳﺪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻼﻳﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 10ﻭ ﭘﻨﺠﻤﻴﻦ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻭﺣﺶ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺍﻭ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻣﻲ ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ، 11ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﻭ ﺩﻣﻠﹼﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻔﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. ﻕ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ،ﻣﻬﻴﺎ ﺷﻮﺩ. 12ﻭ ﺷﺸﻤﻴﻦ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻧﻬ ﹺﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﻓﺮﺍﺕ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺁﺑﺶ ﺧﺸﻜﻴﺪ ﺗﺎ ﺭﺍﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺸﺮ ﹺ 13ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﻭﺣﺶ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﻧﺒﻲ ﻛﺎﺫﺏ ،ﺳﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺒﻴﺚ ﭼﻮﻥ ﻭﺯﻏﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ. ﮓ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻋﻈﻴﻢ 14ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺧﺮﻭﺝ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻓﺮﻫﻢ ﺁﻭﺭﻧﺪ. ﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ. 15ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻮﻥ ﺩﺯﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ! ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ،ﺭﺧ ﺠﺪﻭﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ،ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. 16ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺒﺮﺍﻧﻲ ﺣﺎﺭ ﻣ ﹺ ﺱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﺨﺖ ﺑﺪﺭ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ! 17ﻭ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻮﺍ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﺪ ﹺ 18ﻭ ﺑﺮﻗﻬﺎ ﻭ ﺻﺪﺍﻫﺎ ﻭ ﺭﻋﺪﻫﺎ ﺣﺎﺩﺙ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﺷﺪ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺣﻴﻦ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺪﺕ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﺷﻬ ﹺﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻗﺴﻢ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻠﺪﺍﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﺧﹶﻤﺮ ﻏﻀﺐ ﺁﻟﻮ ﺩ ﺧﺸ ﹺﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺩﻫﺪ. 20ﻭ ﻫﺮ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻧﺎﻳﺎﺏ ﮔﺸﺖ، 21ﻭ ﺗﮕﺮ ﮒ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﻳﻚ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺻﺪﻣﺔ ﺗﮕﺮﮒ ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺻﺪﻣﻪ ﺍﺵ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ. 17 1ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﻗﻀﺎﻱ ﺁﻥ ﻓﺎﺣﺸﺔ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻢ، 2ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺍﺯ ﺧﹶﻤﺮ ﺯﻧﺎﻱ ﺍﻭ ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻧﺪ. 3ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﺑﺮ ﻭﺣﺶ ﻗﺮﻣﺰﻱ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﻛﻔﺮ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺮ ﻭ ﺩﻩ ﺷﺎﺥ ﺩﺍﺷﺖ. 4ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ،ﺑﻪ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻼ ﻭ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﻣﺰﻳﻦ ﻭ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺒﺎﺛﺖ ﻭ ﻧﺠﺎﺳﺎﺕ ﺯﻧﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺳ ﺮ ﻭ ﺑﺎﺑﻞ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻓﻮﺍﺣﺶ ﻭ ﺧﺒﺎﺋﺚ ﺩﻧﻴﺎ. 5ﻭ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺍﺵ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻢ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺑﻮﺩ : 6ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ،ﻣﺴﺖ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺷﻬﺪﺍﻱ ﻋﻴﺴﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﺍﻭ ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻮﺩﻡ. ﺳ ﺮ ﺯﻥ ﻭ ﺁﻥ ﻭﺣﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﺳﺮ ﻭ ﺩﻩ ﺷﺎﺥ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺣﺎﻣﻞ ﺍﻭﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻢ. 7ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﭼﺮﺍ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻱ؟ ﻣﻦ 8ﺁﻥ ﻭﺣﺶ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻱ ،ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ؛ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺟﺰ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﺎﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﺁﻥ ﻭﺣﺶ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 9ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﺫﻫﻨﻲ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺩﺍﺭﺩ .ﺍﻳﻦ ﻫﻔﺖ ﺳﺮ ،ﻫﻔﺖ ﻛﻮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ 10ﻭ ﻫﻔﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻨﺞ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻳﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺑﻤﺎﻧﺪ. 11ﻭ ﺁﻥ ﻭﺣﺶ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻫﺸﺘﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ. 12ﻭ ﺁﻥ ﺩﻩ ﺷﺎﺥ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻱ ،ﺩﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﻭﺣﺶ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ. 13ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺭﺃﻱ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺣﺶ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ.
989
ﺏ ﺍﻻﺭﺑﺎﺏ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ 14ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﺮﻩ ﺟﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺎﻟﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﻭ ﺍﻣﻴﻨﻨﺪ. 15ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺁﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻱ ،ﺁﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺘﻬﺎ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 16ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﻩ ﺷﺎﺥ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻱ ﻭ ﻭﺣﺶ ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻮﺍ ﻭ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻮﺷﺘﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﻴﺪ، 17ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﺓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﺭﻧﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺭﺃﻱ ﺷﺪﻩ ،ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺣﺶ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ. 18ﻭ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻱ ،ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 18 1ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻳﺪﻡ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﺍﻭ ﻣﻨﻮﺭ ﺷﺪ. ﻞ ﻋﻈﻴﻢ! ﻭ ﺍﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺩﻳﻮﻫﺎ ﻭ ﻣﻼﺫ ﻫﺮ ﺭﻭﺡ ﺧﺒﻴﺚ ﻭ ﻣﻼﺫ ﻫﺮ ﻣﺮﻍ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﻭ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ 2ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺷﺪ ،ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺷﺪ ﺑﺎﺑ ﹺ ﺍﺳﺖ! 3ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﹶﻤﺮ ﻏﻀﺐ ﺁﻟﻮﺩ ﺯﻧﺎﻱ ﺍﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻧﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎ ﻭﻱ ﺯﻧﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﺠﺎﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﻋﻴﺎﺷﻲ ﺍﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ! 4ﻭ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻴﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﺷﺮﻳﻚ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺑﻼﻫﺎﻳﺶ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﺷﻮﻳﺪ. 5ﺯﻳﺮﺍ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﻠﻚ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻇﻠﻤﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 6ﺑﺪﻭ ﺭ ﺩ ﻛﻨﻴﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺤﺴﺐ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﺶ ﺩﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﺪﻭ ﺟﺰﺍ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻳﺪ. 7ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﻴﺎﺷﻲ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﺑﺪﻭ ﺩﻫﻴﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﻠﻜﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺑﻴﻮﻩ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﻳﺪ. 8ﻟﻬﺬﺍ ﺑﻼﻳﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﻗﺤﻂ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ،ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ، 9ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺯﻧﺎ ﻭ ﻋﻴﺎﺷﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺩﻭ ﺩ ﺳﻮﺧﺘ ﹺ 10ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﻋﺬﺍﺑﺶ ﺩﻭﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﻭﺍﻱ ﻭﺍﻱ .ﺍﻱ ﺷﻬﺮ ﻋﻈﻴﻢ ،ﺍﻱ ﺑﺎﺑﻞ ،ﺑﻠﺪﺓ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺳﺎﻋﺖ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺗﻮ ﺁﻣﺪ! ﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲ ﺧﺮﺩ. 11ﻭ ﺗﺠﺎﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺲ ﺑﻀﺎﻋ 12ﺑﻀﺎﻋ ﺖ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﻛﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻋﻮ ﺩ ﻗﹸﻤﺎﺭﻱ ﻭ ﻫﺮ ﻇﺮﻑ ﻋﺎﺝ ﻭ ﻇﺮﻭﻑ ﭼﻮﻥ ﻭ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﻭ ﻣﺲ ﻭ ﺁﻫﻦ ﻭ ﻣﺮﻣﺮ، 13ﻭ ﺩﺍﺭﭼﻴﻨﻲ ﻭ ﺣﻤﺎﻣﺎ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﻮﻱ ﻫﺎ ﻭ ﻣ ﺮ ﻭ ﻛﻨﺪﺭ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺁﺭﺩ ﻣﻴﺪﻩ ﻭ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻫﺎ ﻭ ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﻭ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺟﺴﺎﺩ ﻭ ﻧﻔﻮﺱ ﻣﺮﺩﻡ. 14ﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻬﻮﺕ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﹸﻢ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻓﺮﺑﻪ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ. 15ﻭ ﺗﺎﺟﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺗﺮ ﹺ ﺱ ﻋﺬﺍﺑﺶ ﺩﻭﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ،ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻛﻨﺎﻥ 16ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ :ﻭﺍﻱ ﻭﺍﻱ ﺍﻱ ﺷﻬﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﻥ ﻭ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﻠﺒﺲ ﻣﻲ ﺑﻮﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻼ ﻭ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﻣﺰﻳﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪ. ﺩﻭﻟ ﻞ ﺟﻤﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻣﻠﹼﺎﺣﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﻐﻞ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺩﻭﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ، 17ﻭ ﻫﺮ ﻧﺎﺧﺪﺍ ﻭ ﻛ ﹼ 18ﭼﻮﻥ ﺩﻭ ﺩ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﻨﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻛﺪﺍﻡ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺷﻬ ﹺﺮ ﺑﺰﺭﮒ! 19ﻭ ﺧﺎﻙ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﻳﺨﺘﻪ ،ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻛﻨﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻭﺍﻱ ،ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻧﻔﺎﻳﺲ ﺍﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﮔﺸﺖ. ) 20ﭘﺲ ﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﻭ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 21ﻭ ﻳﻜﻲ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺳﻨﮕﻲ ﭼﻮﻥ ﺳﻨﮓ ﺁﺳﻴﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺻﺪﻣﻪ ،ﺷﻬﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. 22ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺮﺑﻂ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﻐﻨﹼﻴﺎﻥ ﻭ ﻧﻲ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻛﺮﻧﻮﺍﺯﺍﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺻﻨﻌﺘﮕﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺻﻨﺎﻋﺘﻲ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﺁﺳﻴﺎ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ، 23ﻭ ﻧﻮﺭ ﭼﺮﺍﻍ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺠﺎﺭ ﺗﻮ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﻱ ﺗﻮ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪﻧﺪ. 24ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ،ﺧﻮﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﻭ ﺗﻤﺎ ﹺﻡ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ. 19 990
ﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ، 1ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﻠﻠﻮﻳﺎﻩ! ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺍﺯ ﺁ 2ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺪﻝ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﺮ ﻓﺎﺣﺸﺔ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻓﺎﺳﺪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻛﺸﻴﺪ. 3ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﻠﻠﻮﻳﺎﻩ ،ﻭ ﺩﻭﺩﺵ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ! 4ﻭ ﺁﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﻴﺮ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺁﻣﻴﻦ ،ﻫﻠﻠﻮﻳﺎﻩ! 5ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺍﺯ ﺗﺨﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮔﻔﺖ :ﺣﻤﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻭ ﻭ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻭ ﭼﻪ ﻛﺒﻴﺮ ﻭ ﭼﻪ ﺻﻐﻴﺮ! 6ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺟﻤﻌﻲ ﻛﺜﻴﺮ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺭﻋﺪﻫﺎﻱ ﺷﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﻫﻠﻠﻮﻳﺎﻩ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ، ﺳﻠﻄﻨﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ! 7ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﻭﺟﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻛﻨﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻜﺎﺡ ﺑﺮﻩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻥ ﭘﺎﻙ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻛﺘﺎﻥ ﻋﺪﺍﻟﺘﻬﺎﻱ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺍﺳﺖ. 8ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺘﺎ 9ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ) :ﺑﻨﻮﻳﺲ :ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺰﻡ ﻧﻜﺎﺡ ﺑﺮﻩ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .ﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻼﻡ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍ. ﺕ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ .ﺧﺪﺍ 10ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﻨﻢ .ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﺯﻧﻬﺎﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﻨﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﺨﺪﻣﺖ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻴﺴﻲ ﺭﻭﺡ ﻧﺒﻮﺕ ﺩﺍﺭﺩ. ﻖ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺪﻝ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ، 11ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺳﺒﻲ ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﻮﺍﺭﺵ ﺍﻣﻴﻦ ﻭ ﺣ 12ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭼﻮﻥ ﺷﻌﻠﺔ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺍﻓﺴﺮﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﺍﺳﻤﻲ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ. 13ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ ﺩﺭﺑﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻠﻤﺔ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. 14ﻭ ﻟﺸﮕﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻨﺪ ،ﺑﺮ ﺍﺳﺒﻬﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﻥ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﭘﺎﻙ ﻣﻠﺒﺲ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 15ﻭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﺗﻴﺰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺼﺎﻱ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﻭ ﺍﻭ ﺟﺮﺧﹸﺸﺖ ﺧﹶﻤﺮ ﻏﻀﺐ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺍﻓﺸﺮﺩ. ﺏ ﺍﻻﺭﺑﺎﺏ. 16ﻭ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﻧﺎﻣﻲ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺭ ﺖ 17ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺿﻴﺎﻓ ﻋﻈﻴ ﹺﻢ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺷﻮﻳﺪ. 18ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺳﭙﻪ ﺳﺎﻻﺭﺍﻥ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺍﺳﺒﻬﺎ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺭﺍ ،ﭼﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﻏﻼﻡ ،ﭼﻪ ﺻﻐﻴﺮ ﻭ ﭼﻪ ﻛﺒﻴﺮ. 19ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻭﺣﺶ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻭ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪ. ﻲ ﻛﺎﺫﺏ ﺑﺎ ﻭﻱ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻭﺣﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ. 20ﻭ ﻭﺣﺶ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺒ ﹺ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﻨﺪ .ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ،ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎﭼﺔ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺑﻪ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. 21ﻭ ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. 20 1ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻛﻠﻴﺪ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻭﻱ ﺍﺳﺖ. 2ﻭ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺎﺭ ﻗﺪﻳﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﻭ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻣﺪﺕ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎﺩ. 3ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺍﻭ ﺑﺴﺘﻪ ،ﻣﻬﺮ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻧﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺪﺕ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺪ؛ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺧﻼﺻﻲ ﻳﺎﺑﺪ. 4ﻭ ﺗﺨﺘﻬﺎ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻧﻔﻮﺱ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻴﺴﻲ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻭﺣﺶ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 5ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺸﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ .ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﻭﻝ. 6ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻭ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﻭﻝ ﻗﺴﻤﺘﻲ ﺩﺍﺭﺩ .ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﻮﺕ ﺛﺎﻧﻲ ﺗﺴﻠﹼﻂ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺎﻫﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 7ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺪ ،ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻼﺻﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ 8ﺗﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺯﻭﺍﻳﺔ ﺟﻬﺎﻧﻨﺪ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻮﺝ ﻭ ﻣﺎﺟﻮﺝ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﺟﻨﮓ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﻋﺪﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺭﻳﮓ ﺩﺭﻳﺎﺳﺖ. 9ﻭ ﺑﺮ ﻋﺮﺻﺔ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ،ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﻭ ﺷﻬﺮ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﭘﺲ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﻭﺭﻳﺨﺘﻪ ،ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻌﻴﺪ. 10ﻭ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎﭼﺔ ﺁﺗﺶ ﻭ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻭﺣﺶ ﻭ ﻧﺒﻲ ﻛﺎﺫﺏ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪ. 991
ﮒ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻭﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ. 11ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﺗﺨﺘﻲ ﺑﺰﺭ 12ﻭ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﹸﺮﺩ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﺩﻓﺘﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻧﺪ .ﭘﻲ ﺩﻓﺘﺮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﻓﺘﺮ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺷﺪ ،ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮﻫﺎ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺳﺖ. 13ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﺮﺩﮔﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺩ؛ ﻭ ﻣﻮﺕ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﻣﺮﺩﮔﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺩﻧﺪ؛ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﺣﻜﻢ ﻳﺎﻓﺖ. ﺕ ﺛﺎﻧﻲ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭﻳﺎﭼﺔ ﺁﺗﺶ. 14ﻭ ﻣﻮﺕ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎﭼﺔ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪ .ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻮ 15ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ ،ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎﭼﺔ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 21 1ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺟﺪﻳﺪ ،ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭﻝ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 2ﻭ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ ﭼﻮﻥ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 3ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻨﻚ ﺧﻴﻤﺔ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﺍﺷﻜﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻮﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺍﻭﻝ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ. 5ﻭ ﺁﻥ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﻴﻦ ﮔﻔﺖ :ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻧﻮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻡ .ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺑﻨﻮﻳﺲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺍﻣﻴﻦ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ. 6ﺑﺎﺯ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ! ﻣﻦ ﺍﻟﻒ ﻭ ﻳﺎ ﻭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻫﺴﺘﻢ .ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺔ ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ،ﻣﻔﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. 7ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ ،ﻭﺍﺭﺙ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 8ﻟﻜﻦ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺑﻲ ﺍﻳﻤﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﺧﺒﻴﺜﺎﻥ ﻭ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﻭ ﺯﺍﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮﻳﺎﻥ ،ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎﭼﺔ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﺓ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻭ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻮﺕ ﺛﺎﻧﻲ. 9ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﭘﻴﺎﻟﺔ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﺑﻼﻱ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ،ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﻋﺮﻭﺱ ﻣﻨﻜﻮﺣﺔ ﺑﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻢ. 10ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ،ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ، 11ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻮﺭﺵ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ،ﭼﻮﻥ ﻳﺸﻢ ﺑﻠﻮﺭﻳﻦ. 12ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﻱ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ. 13ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﺳﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﻝ ﺳﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻨﻮﺏ ﺳﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻐﺮﺏ ﺳﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ. 14ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺍﺳﺎﺱ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺍﺳﻢ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﺮﻩ ﺍﺳﺖ. 15ﻭ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﹼﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻧﻲ ﻃﻼ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﺪ. 16ﻭ ﺷﻬﺮ ﻣﺮﺑﻊ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﻮﻝ ﻭ ﻋﺮﺿﺶ ﻣﺴﺎﻭﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﻲ ﭘﻴﻤﻮﺩﻩ ،ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻴﺮ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻃﻮﻝ ﻭ ﻋﺮﺽ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺍﺵ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺳﺖ. 17ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺻﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺫﺭﺍﻉ ﭘﻴﻤﻮﺩ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺫﺭﺍﻉ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﻳﻌﻨﻲ ﻓﺮﺷﺘﻪ. 18ﻭ ﺑﻨﺎﻱ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻳﺸﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺸﺔ ﻣﺼﻔﹼﻲ ﺑﻮﺩ. 19ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺩﻳﻮﺍ ﹺﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﻣﺰﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺍﻭﻝ ،ﻳﺸﻢ ﻭ ﺩﻭﻡ ،ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻛﺒﻮﺩ ﻭ ﺳﻮﻡ ،ﻋﻘﻴﻖ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ،ﺯﻣﺮﺩ 20ﻭ ﭘﻨﺠﻢ ،ﺟﺰﻉ ﻋﻘﻴﻘﻲ ﻭ ﺷﺸﻢ ،ﻋﺘﻴﻖ ﻭ ﻫﻔﺘﻢ ،ﺯﺑﺮﺟﺪ ﻭ ﻫﺸﺘﻢ ،ﺯﻣﺮﺩ ﺳﻠﻘﻲ ﻭ ﻧﻬﻢ ،ﻃﺎﭘﺎﺯ ﻭ ﺩﻫﻢ ،ﻋﻘﻴﻖ ﺍﹶﺧﻀﺮ ﻭ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ،ﺁﺳﻤﺎﻧﺠﻮﻧﻲ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ، ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺑﻮﺩ. 21ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ،ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻫﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺷﺎﺭ ﹺﻉ ﻋﺎ ّﹺﻡ ﺷﻬﺮ ،ﺍﺯ ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺸﻪ ﺷﻔﹼﺎﻑ. 22ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﻗﺪﺱ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻗﺪﺱ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. 23ﻭ ﺷﻬﺮ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻳﺎ ﻣﺎﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺩﻫﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻼﻝ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻮﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﺶ ﺑﺮﻩ ﺍﺳﺖ. 24ﻭ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻧﻮﺭﺵ ﺳﺎﻟﻚ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ،ﺟﻼﻝ ﻭ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ. 25ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 26ﻭ ﺟﻼﻝ ﻭ ﻋﺰﹼﺕ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ. 27ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻋﻤﻞ ﺯﺷﺖ ﻳﺎ ﺩﺭﻭﻍ ﺷﻮﺩ ،ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ،ﻣﮕﺮ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﺮﻩ ﻣﻜﺘﻮﺑﻨﺪ. 22 1ﻭ ﻧﻬﺮﻱ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻠﻮﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺨﺖ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﺮﻩ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. 2ﻭ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺷﺎﺭ ﹺﻉ ﻋﺎ ّﹺﻡ ﺁﻥ ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻛﻨﺎﺭﺓ ﻧﻬﺮ ،ﺩﺭﺧﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻣﻴﻮﻩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﻣﻴﻮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ؛ ﻭ ﺑﺮﮔﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻔﺎﻱ ﺍﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. 992
3ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺨﺖ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﺮﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ. ﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 4ﻭ ﭼﻬﺮﺓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻭﻱ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧ ﹺ 5ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﺐ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﭼﺮﺍﻍ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ،ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﺍﻵﺑﺎﺩ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. 6ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺍﻣﻴﻦ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺍﻧﺒﻴﺎ ،ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻭﺩ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ، ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ. 7ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ .ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﻧﺒﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. 8ﻭ ﻣﻦ ﻳﻮﺣﻨﹼﺎ ،ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ،ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﭘﺎﻳﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﻨﻢ. 9ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻧﻜﻨﻲ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﺨﺪﻣﺖ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ .ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﻦ. 10ﻭ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ :ﻛﻼﻡ ﻧﺒﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻣﻬﺮ ﻛﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ. 11ﻫﺮ ﻛﻪ ﻇﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﺯ ﻇﻠﻢ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﺒﻴﺚ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﺯ ﺧﺒﻴﺚ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﺯ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﺯ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺸﻮﺩ. 12ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﻭ ﺍﺟﺮﺕ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﺟﺰﺍ ﺩﻫﻢ. 13ﻣﻦ ﺍﻟﻒ ﻭ ﻳﺎﺀ ﻭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻭ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻫﺴﺘﻢ. 14ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎﻝ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﺩﺭﺁﻳﻨﺪ، 15ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﮕﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺯﺍﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﻭ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻌﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. 16ﻣﻦ ﻋﻴﺴﻲ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻫﻢ .ﻣﻦ ﺭﻳﺸﻪ ﻭ ﻧﺴﻞ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﺓ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﺓ ﺻﺒﺢ ﻫﺴﺘﻢ. 17ﻭ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﺑﻴﺎ! ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ ﺑﮕﻮﻳﺪ :ﺑﻴﺎ! ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﺯ ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﻲ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 18ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﻧﺒﻮﺕ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ،ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ،ﺧﺪﺍ ﺑﻼﻳﺎﻱ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺰﻭﺩ. 19ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺍﻳﻦ ﻧﺒﻮﺕ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻢ ﻛﻨﺪ ،ﺧﺪﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. 20ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻱ ﺍﻣﻮﺭ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :ﺑﻠﻲ ،ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ! ﺁﻣﻴﻦ .ﺑﻴﺎ ،ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻴﺴﻲ! 21ﻓﻴﺾ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ .ﺁﻣﻴﻦ.
993