Een Groot Geloof

EEN GROOT GELOOF (Deze ingezonden brief, afgedrukt in VPRO Gids nummer 2 van 10-01-2009, is een reactie op een uiterst negatief redactioneel stuk in nummer 51/52 van 2008 over de televisiepremière bij GeschiedenisTV van Jan van Frieslands Het Evangelie van Caesar)

Eenzijdigheid kan het artikel over Van Frieslands documentaire Het Evangelie van Caesar niet ontzegd worden. Dat de regisseur de hoofdpersoon in zijn film kritiekloos benadert is een gotspe. Ik tel in de film minstens vijf sprekende tegenstanders naast een zaal en een dorp vol zwijgende. Afgezien van deze onjuistheid behandelt het artikel niet eens de film, maar gaat het – in negatieve zin – uitsluitend over de theorie van Carotta, die de relatie tussen de Divus Iulius-verering en de Jezus-cultus omstandig en beargumenteerd beschreven heeft. Daarbij worden niet de vele prominente buitenlandse protagonisten geciteerd, maar uitsluitend twee slecht geïnformeerde Nederlandse tegenstanders en een geheel onwetende Belg aan het woord gelaten. “Ik geloof er niets van”, zegt de gelovige Meijer. Hij is aan Carotta’s boek begonnen, maar heeft het met weerzin van zich afgeworpen. Gelovige Bodar heeft het boek helemaal niet gelezen, want hij wist bij voorbaat al dat het klinkklare nonsens bevatte, net als missionaris Van Hooff die al zes jaar lang ieder die zich welwillend over Carotta’s theorie uitlaat met zijn hijgerige achtervolgingen het zwijgen tracht op te leggen (onder andere heeft deze ‘wetenschapper’, achter de rug van de regisseur om, geprobeerd de film te saboteren, door bij een belangrijke financier (het COBOfonds!) de integriteit van Van Friesland in twijfel te trekken; rechtsfilosoof Cliteur heeft – naar hij schrijft –– een ‘block-sender’ op zijn mailbox; etc.). Tegenstander Van Uytfanghe heeft het boek zelfs niet gezien. Als enige van de drie voert hij één inhoudelijk tegenargument aan: Tacitus. Dat aan Tacitus ontleende argument is echter uiterst zwak, zo niet ondeugdelijk, daar het meermalen met kracht van argument bestreden is. Voorts klaagt deze specialist van heiligenlevens erover dat boeken met 500 voetnoten niet aan de bak komen. Allez, laat hem beginnen aan Was Jezus Caesar? en zijn 738 voetnoten. Het is ongelofelijk dat hoogopgeleide lieden de nieuwtestamentische sprookjesverhalen voor reële geschiedschrijving houden. Je moet toch een erg gekleurde bril ophebben en veel door de vingers zien om voor zoete koek te slikken dat de jaloerse en wrede god uit het Oude Testament iets te maken heeft met de liefhebbende en vergevingsgezinde van het Nieuwe, dat Joden ooit een Jood voor de zoon van Jahweh hebben gehouden, dat een barrevoets rondtrekkende en smadelijk gedode prediker de founding father van het Vaticaan is, dat keizer Constantijn de cultus van een dwarse allochtoon tot zijn Romeinse overwinningsreligie heeft gemaakt. Ten overvloede: enig historisch hard bewijs voor Jezus’ bestaan ontbreekt. Inderdaad, je moet wel een erg groot geloof hebben. Drs A.P.J. Hendriks, vertaler van Carotta en auteur van Rouw en Razernij om Caesar. Utrecht.