ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻛﺘﺎﺏ :ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ :ﺟﻼﻝ ﺁﻝ ﺍﺣﻤﺪ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻧﺸﺮ :ﺩﻱ ﻣﺎﻩ 82 ﺗﺎﻳﭗ :ﻟﻴﻼ ﺍﻛﺒﺮﻱ ﻣﻨﺒﻊ :ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺍﺩﺑﻲ ﺷﻔﻴﻘﻲ ﮔﻨﺞ »ﻧﻨﻪ ﺟﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺪﻭﻡ ﻳﺎﺩﺗﻮﻥ ﻧﻤﻴﺂﺩﺵ .ﻣﻨﻮ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮﻭﺭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ .ﺣﺎﺝ ﺍﺻﻐﺮﻣﻮ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺭﻗﻴﻪ ﺭﻭ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺑﻮﺩﻡ «... ﺧﺎﻟﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ .ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﺐ ﻫﺎﻱ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻓﻄﺎﺭ ،ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ﺳﻠﻄﺎﻥ ،ﻗﻠﻴﺎﻥ ﻛﺪﻭﻳﻲ ﮔﺮﺩﻭﻳﻲ ﮔﺮﺩﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ -ﻛﻪ ﺷﺐ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﺿﻪ ،ﺗﻮﻱ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ -ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺁﺗﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ؛ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻧﻲ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ : » ...ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻮﭼﻪ ﺳﻴﺪﻭﻟﻲ -ﻛﻪ ﺍﻭﻥ ﻭﻗﺘﺎ ﻟﻮﺡ ﻗﺒﺮﺵ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎ ﺑﻴﻢ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺗﻤﻮﺷﺎ ،ﻗﺮﺑﻮﻧﺶ ﺑﺮﻡ ! -ﺭﻭ ﻳﻪ ﺳﻨﮓ ﻣﺮﻣﺮ ﻳﻪ ﺯﺭﻱ ، ﺩﻩ ﭘﻮﻧﺰﺩﻩ ﺧﻂ ﻋﺮﺑﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ .ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮﻧﻤﺶ .ﺁﺧﻪ ﺍﻭﻥ ﻭﻗﺘﺎ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﭼﺸﺎﻡ ﻛﻢ ﺳﻮ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻗﺮﺁﻧﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺑﻴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﻧﺪﻡ .ﺍﻣﺎ ﺧﻂ ﺍﻭﻥ ﻟﻮﺡ ﺭﻭ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮﻧﻢ .ﺁﺧﻪ ﻧﻨﻪ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺯﺑﺮ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﺵ ﻛﻪ ...ﺁﺭﻩ ﺍﻳﻨﻮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ .ﺗﻮ ﻫﻤﻮﻥ ﻛﻮﭼﻪ ،ﻳﻪ ﻛﺎﺭﺍﻣﺴﺮﺍﻳﻲ ﺑﻮﺩﺵ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺮﺍﺑﻪ ،ﻣﺎﻝ ﻳﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻛﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻲ ﺧﺪﺍ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻳﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﺸﻪ ﻭ ﺍﻭﻧﻮ ﺍﺯﺵ ﺑﺨﺮﻩ ﻭ ﺭﺍﺣﺘﺶ ﻛﻨﻪ «... ﺧﺎﻟﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻳﻚ ﭘﻚ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻪ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﺯﺩ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻔﺲ ﺩﺍﺩﻥ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﺧﻴﻠﻲ ﺭﺍﺿﻲ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﺮﺩ ،ﮔﻔﺖ : » ...ﺍﻭﻥ ﻭﻗﺘﺎ ﺗﻮ ﻣﺤﻞ ﻣﺎ ﻳﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﺮﺷﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻬﺶ ﺑﺘﻮﻝ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻦ .ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻣﺎ ﺁﺧﺮ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﭘﻴﺪﺍﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻣﻦ ﺧﻮﺏ ﻳﺎﺩﻣﻪ ﺭﻭﺯﺍﻱ ﻋﻴﺪ ﻓﻄﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ، ﺑﺎ ﻳﻴﺸﺎﻱ ﺻﻨﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﺭ ﻭ ﺍﻭﻥ ﻭﺭ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﻣﺘﻘﺎﻟﻲ ،ﭼﻴﺘﻲ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺗﻬﻴﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ www.shafighi.com
ﻭ ﻣﻴﻮﻣﺪ ﺗﻮ ﻣﺴﺠﺪ » ﻛﻮﭼﻪ ﺩﺭﺩﺍﺭ « ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻧﻤﺎﺯ ﺗﻤﻮﻡ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﭘﻴﺮﻫﻦ ﻣﺮﺍﺩ ﺑﺨﻴﻪ ﻣﻲ ﺯﺩ. ﻭﻟﻲ ﻫﻴﭻ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ .ﺑﻲ ﭼﺎﺭﻩ ﺑﺨﺘﺶ ﻛﻮﺭ ﻛﻮﺭ ﺑﻮﺩ .ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ » :ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻢ ، ﺧﺪﺍ ﻋﺎﻟﻤﻪ ! ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻡ ﺟﺎﺩﻭ ﺟﻨﺒﻠﻲ ،ﭼﻴﺰﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻦ .ﻣﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﻴﺂﺩﺵ . ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﺰﺍﺷﻮﻧﻮ ﺑﺪﻩ «.ﺧﻼﺻﻪ ﻳﺘﻴﻤﭽﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺁﺧﺮﺳﺮﺍ ﺭﺍﺿﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻳﻪ ﺳﻮﭘﺮ ﺷﻮﻭﺭ ﻛﻨﻪ !«« ﻳﻚ ﭘﻚ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﺪ : »» ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻳﻪ ﺩﻭﺭﻩ ﮔﺮﺩﻱ ،ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﻣﺎ ﺍﻟﻚ ﻭ ﺗﻠﻪ ﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﻓﺮﻭﺧﺖ ،ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻭ ﮔﺮﻓﺘﺶ .ﻣﺎﻡ ﺧﻮﺵ ﺣﺎﻝ ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻗﻼ ﺑﺘﻮﻟﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﻮﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ .ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺳﺎﻝ ﺩﻣﭙﺨﺘﻜﻲ ﺷﺐ ﻋﻴﺪ -ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ،ﺗﺎﺯﻩ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺳﺮ ﺣﺎﻝ ﻣﻴﻮﻣﺪﻥ -ﻳﻪ ﺭﻭﺯ ﻳﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﭘﺰﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﻧﺪﻳﻤﺎ ﺑﺎ ﺷﻮﻭﺭ ﺑﺘﻮﻝ -ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻳﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ ﺍﺳﻤﺸﻮ ﺑﮕﻢ -ﺑﺎ ﻣﺸﻬﺪﺩﻱ ﺣﺴﻦ ﺭﻓﻴﻖ ﺑﻮﺩ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪﺵ ﻭ ﻣﻴﮕﻪ »:ﺭﻓﻴﻖ ! ﺷﺐ ﻋﻴﺪﻱ ،ﺍﮔﻪ ﺑﺘﻮﻧﻲ ﭘﻮﻟﻲ ﻣﻮﻟﻲ ﺭﺍﻩ ﺑﻨﺪﺍﺯﻱ ،ﻣﻦ ﺑﻠﺪﻡ ... ،ﺩﻭ ﺳﻪ ﺟﻮﺭ ﻧﻮﻥ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻭ ﺑﺎﻗﻼﻳﻲ ﻭ ﻧﻮﻥ ﺑﺮﻧﺠﻲ ﻣﻲ ﭘﺰﻳﻢ ... ،ﺧﺪﺍ ﺑﺰﺭﮔﻪ ،ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭﻣﻮﻥ ﺑﮕﻴﺮﻩ « ﻣﺸﻬﺪﻱ ﺣﺴﻨﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻴﺸﻪ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﭘﺰﻱ ﺭﻭ ﻋﻠﻢ ﻛﻨﻦ .ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻦ ﺟﺎ ﻭ ﺩﻛﻮﻥ ﻛﺠﺎ ﮔﻴﺮ ﺑﻴﺎﺭﻥ ! ﻣﺸﻬﺪﻱ ﺣﺴﻨﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻪ ﺑﺮﻥ ﺗﻮ ﻫﻤﻮﻥ ﻛﺎﺭﻣﺴﺮﺍﻫﻪ ﻭ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺵ ﭘﺎﺗﻴﻞ ﻭ ﺑﺴﺎﻃﺸﻮﻧﻮ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻛﻨﻦ . ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻴﺮﻥ ﭘﻴﺶ ﻳﺎﺭﻭ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻬﺶ ﻗﻀﻴﻪ ﺭﻭ ﺣﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﺫﺍﺭﻥ ﻣﺎﻫﻲ ﺩﻭ ﻗﺮﻭﻥ ﻛﺮﺍﻳﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﺪﻥ .ﺍﻣﺎ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻩ ﻣﻴﮕﻪ » :ﻣﻦ ﺍﺻﻠﻦ ﭘﻮﻝ ﻧﻤﻲ ﺧﺎﻡ .ﺑﻴﺂﻳﻦ ﻛﺎﺭﺗﻮﻧﻮ ﺑﻜﻨﻴﻦ ،ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍ ﻣﺎﻡ ﺑﺰﺭﮔﻪ !« ﺧﺎﻟﻪ ،ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻢ ﺍﺯ ﻛﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﮔﻮﺵ ﻫﺎﻳﺶ ﻛﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮﺭﻳﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﻭ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪﻥ ﻧﺸﻮﻳﻢ ،ﺑﻲ ﺻﺪﺍ ﮔﻮﺵ ﻛﻨﻴﻢ .ﺍﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﻱ ﮔﻴﺮﺍ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﺳﺮ »ﺧﺎﺗﻮﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ « ﻫﺎ ﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﻋﻮﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻩ ،ﻫﻤﻪ ﮔﻮﺵ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻩ ﺻﺪﺍﻱ ﻏﺮﻏﺮ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ
www.shafighi.com
ﻫﻤﺎﻥ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻛﻮﺗﺎﻩ ،ﺑﺎﺯ ﻗﻴﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺐ ﭼﺮﻩ ﺩﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ .ﺧﺎﻟﻪ ﭘﻜﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﺯﺩ ،ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻛﺮﺩ: »» ...ﺟﻮﻧﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻪ ،ﻣﺸﻬﺪﻱ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺷﺮﻳﻜﺶ ،ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﻛﺎﺭﺍﻣﺴﺮﺍﻫﻪ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺭﻭ ﺍﺟﺎﻕ ﺑﻜﻨﻦ ﻭ ﭘﺎﺗﻴﻠﺸﻮﻧﻮ ﻛﺎﺭ ﺑﺬﺍﺭﻥ .ﻛﻠﻨﮓ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺩﻭﻡ ،ﻛﻪ ﻧﻮﻙ ﻛﻠﻨﮓ ﺑﻪ ﻳﻪ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﮔﻨﺪﻩ ﮔﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ! ﻳﻮﺍﺷﻜﻲ ﻻﺷﻮ ﻭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ ﻭ ﻳﻚ ﺩﺧﻤﻪ ﮔﻞ ﻭ ﮔﺸﺎﺩ !...ﺍﻭﻥ ﻭﻗﺖ ﺗﺎﺯﻩ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻭ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻦ .ﻣﺸﻬﺪﻱ ﺣﺴﻦ ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺭﻓﻴﻘﺶ ﺣﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﺎﺷﻦ .ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻙ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﻋﺼﺮﺷﻮ ﺑﺨﻮﻧﻪ ؛ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﺍﻣﺴﺮﺍ ﺭﻭ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻥ ﻭ ﻣﻴﺮﻥ ﺳﺮﺍﻍ ﮔﻮﺩﺍﻟﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ؛ ﺩﺭﺷﻮ ﻭﺭ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻥ ؛ ﻳﻪ ﺳﺮﺩﺍﺏ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﺸﻪ .ﭘﻴﻪ ﺳﻮﺯ ﺷﻮﻧﻮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻥ ﻭ ﻣﻴﺮﻥ ﺗﻮ .ﺩﻭﺭ ﺗﺎﺩﻭﺭ ﺳﺮﺩﺍﺏ ،ﺑﺎ ﻣﺎﺳﻪ ﻭ ﺁﻫﻚ ﻃﺒﻘﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺩﺭﺱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺗﻮ ﻫﺮ ﻃﺒﻘﻪ ﺧﻤﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺭﺩﻳﻒ ﭼﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﺪﻭﻣﻢ ﻳﻪ ﻣﺠﻤﻌﻪ ﺩﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ .ﻣﺸﻬﺪﻱ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺭﻓﻴﻘﺶ ﺩﻳﮕﻪ ﺗﻮ ﺩﻟﺸﻮﻥ ﻗﻨﺪ ﺁﺏ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻥ .ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﺴﺘﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﻜﻨﻦ ! ﻟﻴﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻮﺩﻩ ،ﻳﻜﻲ ﻧﻌﻠﺒﻜﻲ ! ﺧﺪﺍ ﻋﻠﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﻮﻻ ﻣﺎﻝ ﻛﻲ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻮﻥ ﻛﺪﻭﻡ ﺳﻠﻄﻮﻥ ﻗﺎﻳﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ .ﺑﻲ ﺑﻴﻢ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﻤﻜﻨﻪ ﺍﻳﻨﺎ ﻭﻗﻒ ﺳﻴﺪ ﻭﻟﻲ ﺑﺎﺷﻪ ﻛﻪ ﻟﻮﺣﺶ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻤﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﻫﺮﭼﻲ ﺑﻮﺩ ،ﻗﺴﻤﺖ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻮﺩ ﻧﻨﻪ ﺟﻮﻥ ««... ﺧﺎﻟﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻱ ﺭﻳﺰﺵ ﺭﻭ ﺭﻳﺰﺗﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻟﻴﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ -ﻟﻴﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﻪ ﺩﺭﺷﺘﻲ ﻳﻚ ﻧﻌﻠﺒﻜﻲ -ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ .ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻱ :ﺩﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ -ﺁﺭﻱ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺧﺘﻨﻪ ﺳﻮﺭﺍﻥ ،ﻻﻱ ﻗﻨﺪﺍﻕ ﻧﻮﻩ ﭘﻨﺠﻤﺶ ،ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ، ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ! ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﻪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ »ﻛﻠﻪ ﺑﺮﻫﻨﻪ« ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻳﻚ ﺳﻴﻨﻪ ﺭﻳﺰ ﻭ ﻳﺂ »ﻭﻥ ﻳﻜﺎﺩ« ﻳﺎ ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺮﻭﺱ ﺣﺎﺝ ﺍﺻﻐﺮﺵ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ!...ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ !ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ... »...ﺁﺭﻩ ﻧﻨﻪ ﺟﻮﻥ!ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻴﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﭼﻴﻪ!ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻗﺴﻤﺖ ﺁﺩﻡ ﺑﺎﺷﻪ ،ﺳﻲ ﻣﺮﻏﻢ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻛﻮﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎﺩ ﺑﺒﺮﺩﺵ.ﺧﻼﺻﻪ ﺵ ،ﻣﺸﻬﺪﻱ ﺣﺴﻪ ﻭ ﺭﻓﻴﻘﺶ ،ﻫﻔﺘﻪ ﻋﻴﺪ،
www.shafighi.com
ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﭘﺰﻳﺸﻮﻧﻮ ﻛﺮﺩﻥ ،ﭘﻮﻻﺭﻡ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻥ .ﺟﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻳﺎﺭﻭ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻩ ﻧﻔﻬﻤﻪ ، ﺳﻪ ﭼﺎﺭ ﻣﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﮔﺬﺷﺖ ،ﺑﻪ ﺑﻮﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﺎﺭﺷﻮﻥ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺧﻠﺸﻮﻥ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩﻩ ، ﻛﺎﺭﺍﻣﺴﺮﺍﻫﻪ ﺭﻭ ﺯﺍ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻙ ﺧﺮﻳﺪﻥ .ﺍﻭﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺧﺎﺱ ﭘﻮﻟﺸﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺧﻴﺮﺷﻮ ﺑﺒﻴﻨﻴﻦ ﻭ ﺭﻓﺖ .ﻛﻢ ﻛﻢ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﺑﺘﻮﻟﻪ ﺳﺮﻭ ﻭﺿﻌﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻴﺸﻪ ؛ ﮔﻠﻮﺑﻨﺪ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻩ ؛ ﺍﻟﻨﮕﻮﺍﻱ ﺭﺩﻳﻒ ﺑﻪ ﻫﺮﺩﻭ ﺩﺳﺖ؛ ﺍﻧﮕﻠﺸﺘﺮ ﺍﻟﻤﺎﺱ ؛ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﻫﺎﻱ ﻣﻠﻴﻠﻪ ﺩﻭﺯﻱ ﻭ ﺍﻃﻠﺲ ؛ ﭼﺎﺭﻗﺖ ؛ﺧﺎﺹ ﻣﻠﻤﻞ؛ ﻭ ﺧﻴﺮ!...ﻣﺚ ﻳﻪ ﺷﺎﺯﺩﻩ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ .ﺭﺍﺳﻲ ﻳﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ ﺑﮕﻢ ،ﻫﻤﻮﻥ ﺍﻭﻻﻡ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭﺷﻮﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺘﻮﻝ ﻳﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺮﺍ ﻣﺸﻬﺪﻱ ﺣﺴﻨﻪ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪﺵ ﺩﻳﮕﻪ ﺍﻭﻻﺩﺷﻮﻥ ﻧﺸﺪ«. ﻳﻚ ﭘﻚ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﺪ : »ﻣﺸﻬﺪﻱ ﺣﺴﻦ ﺭﻓﻴﻘﺸﻮ ﺭﻭﻭﻧﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻟﻴﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻛﻠﻪ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻫﺎﺭﻭ ﻻﻱ ﭘﺎﻟﻮﻥ ﻗﺎﻃﺮﺍ ﻭ ﺗﻮﻱ ﺩﻭﺷﻚ ﻛﺠﺎﻭﻩ ﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺑﺮﺍﺵ .ﺍﻭﻧﻢ ﺍﻭﻥ ﺟﺎ ﻣﻲ ﻓﺮﻭﺧﺖ ﻭ ﭘﻮﻻﺷﻮ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﻭﻧﺪ .ﺧﻼﺻﻪ ﻛﺎﺭﺷﻮﻥ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ .ﺍﺯ ﺳﺮ ﺗﺎ ﺗﻪ ﻣﺤﻠﻪ ﺭﻭ ﺧﺮﻳﺪﻥ .ﻫﺮﭼﻲ ﻓﻘﻴﺮ ﻣﻘﻴﺮ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻭﻥ ،ﺑﻬﺶ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺍﻱ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﻫﻤﻢ ﺧﻴﺎﻝ ﻛﺮﺩﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮﻥ ﻳﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻛﺎﺭﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻩ .ﻫﻴﺸﻜﻲ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﺷﻮﻥ ﺩﺭ ﻧﻴﺂﻭﺭﺩ.ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻬﺪﻱ ﺣﺴﻨﻢ ﺑﺎ ﺑﺘﻮﻝ ﻳﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﺎﺭ ﺯﻳﺎﺭﺗﻮ ﺑﺴﺘﻦ ﺭﻓﺘﻦ ﻛﺮﺑﻼ. ﻣﻦ ﺧﻮﺏ ﻳﺎﺩﻣﻪ ﺩﺍﺷﺎﻱ ﻣﺤﻞ ﺑﺮﺍﺷﻮﻥ ﭼﻮﻭﺷﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﻧﺪﻥ ﻭ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺍﻫﻞ ﻣﺤﻞ ﺑﺮﺍﺷﻮﻥ ﺍﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﻛﻨﺪﺭﺩﻭﺩ ﻛﺮﺩﻥ .ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻴﻦ ﻧﻨﻪ ! ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺟﺎﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﻜﻪ ﻭ ﺑﺘﻮﻝ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﺲ ﻭ ﻛﺎﺭﺵ ﭼﻴﻪ ﻭ ﺁﺧﺮﺵ ﻛﺠﺎ ﺳﺮﺑﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻴﺸﻪ ،ﺣﺎﻻ ﺯﻥ ﺣﺎﺟﻲ ﻣﺤﻞ ﻣﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ! ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻨﺪﻩ ﻫﺎﺵ ﺑﻜﻨﻪ ﺍﻟﻬﻲ!...ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ . ﺍﻱ ...ﻳﻪ ﭘﺎﻣﻮﻥ ﻟﺐ ﻗﺒﺮﻩ ،ﻳﻪ ﭘﺎﻣﻮﻥ ﻟﺐ ﺑﻮﻥ ﺯﻧﺪﮔﻲ .ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﻳﻢ ،ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺮﻳﻢ ؛ ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯﻩ ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭ ﺗﻮ ﺩﻟﻢ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﻗﻼ ﻣﻨﻢ ﺍﻭﻥ ﻗﺒﺮ ﺷﻴﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﺭﻭ ﺑﻐﻞ ﺑﮕﻴﺮﻡ ...ﺍﻱ ﺧﺪﺍ! ﺍﺯ ﺩﺳﺘﮕﺎﺗﻜﻪ ﻛﻢ ﻧﻤﻴﺸﻪ...ﺍﻱ ﻋﺰﻳﺰ ﺯﻫﺮﺍ!«... ﺧﺎﻟﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﺵ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺩﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ .ﻣﻦ ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻥ ،ﺑﺎﻻﻱ ﻣﻨﺒﺮ ،ﺭﻭﺿﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ .ﻭﻟﻲ ﺧﺎﻟﻪ ﺯﻭﺩ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺎﺛﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ
www.shafighi.com
ﭼﺎﺭﻗﺪ ﻣﻠﻤﻠﺶ ،ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﭘﻚ ﻣﺤﻜﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﺯﺩ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ : »...ﺯﻥ ﺣﺎﺟﻲ ،ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺘﻮﻝ ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻭﻟﻴﺶ ...،ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﻠﻮﺱ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﻮ ﺣﻤﻮﻡ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻣﺶ ﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﺟﻮﻭﻥ ﺩﻳﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺗﻨﮓ ﺑﻐﻠﺶ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ...،ﺁﺭﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺑﺘﻮﻝ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺎﺝ ﺣﺴﻦ ﺧﻴﺎﻝ ﺯﻥ ﺩﻳﮕﻪ ﺍﻱ ﺭﻭ ﺩﺍﺭﻩ.ﺁﺧﻪ ﺧﺪﺍﻳﻴﺸﻮ ﺑﺨﻮﺍﻱ ﻣﺮﺩﻙ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﺧﺎﺱ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻜﻨﺖ ،ﺍﺟﺎﻗﺶ ﻛﻮﺭ ﺑﺎﺷﻬﻮ ﺗﺨﻢ ﻭ ﺗﺮﻛﺶ ﻗﻄﻊ ﺑﺸﻪ .ﺧﻮﺩ ﺑﺘﻮﻝ ﻫﻢ ﺣﺘﻤﻦ ﺍﺯ ﺁﻗﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﭼﺎﺭﺗﺎ ﻋﻘﺪﻱ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﻭ ﺻﻴﻐﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻫﺮ ﭼﻲ ﺩﻟﺶ ﺧﻮﺍﺳﺖ.ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺱ ﻭ ﭘﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻑ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﭽﺶ ﺑﺸﻪ ﻭ ﺣﺎﺟﻲ ﺯﻥ ﺩﻳﮕﻪ ﺍﻱ ﻧﮕﻴﺮﻩ .ﺁﺧﻪ ﻧﻨﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻴﻦ ﻫﻮﻭ ﭼﻴﻪ !ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺨﺎﺱ ﺳﺮﻡ ﺑﻴﺂﺩ .ﺍﻣﺎ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺁﺩﻡ ﭼﻄﻮ ﺩﻟﺶ ﻣﻴﺂﺩ ﺷﻮﻭﺭﺵ ﺑﻐﻞ ﻳﻪ ﭘﺘﻴﺎﺭﻩ ﺩﻳﮕﻪ ﺑﺨﻮﺍﺑﻪ؟ ﺩﻳﮕﻪ ﻫﺮﭼﻲ ﺩﻋﺎﻧﻮﻳﺲ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳﺪ .ﻫﺮﭼﻲ ﺳﻴﺪ ﻭﻟﻲ ؛ ﻛﻪ ﻟﻮﺣﺶ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻤﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩ؛ ﺁﺵ ﺯﻥ ﻻﺑﺪﻳﻦ ﭘﺨﺖ ؛ ﺷﺒﺎﻱ ﭼﻬﺎﺭﺷﻨﺒﻪ ﮔﻮﺵ ﻭﺍﻳﺴﺎﺩ ؛ ﺧﻼﺻﻪ ﻫﺮﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﺴﺖ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻣﺤﻞ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﺴﺘﻦ ﻛﺮﺩ ؛ ...ﺗﺎ ﺁﺧﺮﺵ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪ.ﺯﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﻛﺎﻛﻮﻝ ﺯﺭﻱ ﺯﺍﻳﻴﺪ«... ﺑﺎﺯ ﺧﺎﻟﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺩﻭ ﭘﻚ ﺑﻪ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺗﻨﺒﺎﻛﻮﻱ ﺳﺮ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﺗﻪ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺫﻏﺎﻝ ﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺟﺰ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ؛ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ﺳﻠﻄﺎﻥ ؛ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﺮﺍﻫﺖ ﺗﻤﺎﻡ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ؛ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ : »...ﺁﺭﻩ ﻧﻨﻪ ﺟﻮﻥ ؛ ﺧﺪﺍ ﻧﻜﻨﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﺮﺍ ﺁﺩﻡ ﺑﺪ ﺑﻴﺎﺭﻩ .ﺭﺍﺱ ﺭﺍﺳﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻪ ﻳﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻤﻮﻧﻮ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺗﻤﻮﻡ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺩﻣﻮ ﭘﻨﺒﻪ ﻛﻨﻪ ﻭ ﺁﺩﻣﻮ ﺧﺎﻛﺴﺮ ﺑﺸﻮﻧﻪ .ﺁﺭﻩ ﺟﻮﻧﻢ ،ﺗﺎﺯﻩ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻗﺎ ،ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﻲ ﺣﺴﻴﻦ ،ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻲ ﭼﺎﺭﻩ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺳﻞ ﮔﺮﻓﺖ !ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻴﻦ،ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻴﻦ!ﺩﻳﮕﻪ ﻫﺮﭼﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﺍ ﻣﺮﺿﺶ ﺧﺮﺝ ﻛﺮﺩ. ﺍﺯ ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺎﺷﻲ ﻫﺎﻱ ﻣﺤﻞ ﮔﺬﺷﺖ ،ﺍﺯ ﺧﻴﺎﺑﻮﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﻻ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺍﺯ ﺩﺭﺑﺎﺭﻡ -ﺩﻭﻛﺘﻮﺭﻩ ﻣﻮﻛﺘﻮﺭﻩ-ﭼﻴﻪ؟ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻢ -ﺧﻼﺻﻪ ﺍﺯﻫﻤﻮﻧﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ.ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﻜﺮﺩ.ﻫﺮﺩﻓﻌﻪﻓﻴﺰﻳﺘﺎﻱ ،ﮔﺮﻭﻥ ﮔﺮﻭﻥ ﻭ ﻧﺴﺨﻪ ﻫﺎﻱ ﻳﻜﻲ ﻳﻪ ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪﻥ .ﺍﻣﺎ ﻛﺠﺎ؟... ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺨﺎﺩﺵ ،ﻛﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻪ ﺁﺩﻣﻮ ﺟﻮﻥ ﺑﺪﻩ؟ﺁﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺲ ﺑﻤﻴﺮﻩ ،ﺑﺎﻳﺲ ﺑﻤﻴﺮﻩ ﺩﻳﮕﻪ! ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﻛﻪ ﺣﺎﺟﻲ ﻫﻤﻪ ﺩﺍﺭﺍﻳﻲ ﻭ ﻣﻠﻚ ﻭ ﺍﻣﻼﻛﺸﻮ ﺧﺮﺝ ﺩﻭﺍ ﺩﺭﻣﻮﻥ ﻛﺮﺩ،ﻣﺮﺩ! ﻭ ﺑﻲ ﭼﺎﺭﻩ ﺑﺘﻮﻟﻪ ﺭﻭ ﺗﺎ ﺧﺮﺧﺮﺵ ﺗﻮ ﻗﺮﺽ ﮔﺬﻭﺷﺖ .ﺑﺘﻮﻟﻢ ﺯﻭﺩﻱ ﺩﺧﺘﺮﺷﻮ ﺷﻮﻭﺭ ﺩﺍﺩ.
www.shafighi.com
ﻫﺮ ﭼﻲ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺑﺴﺎﻁ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺟﻬﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺪﺭﻗﻪ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺭﻭﻭﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮﻭﺭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ.ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﻴﻤﻨﺸﻢ ،ﻃﻠﺒﻜﺎﺭﺍ-ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﻭﻥ ﻭﺧﺘﺎ ﺑﺎﺭﺣﻢ ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻥ -ﺍﺯﺵ ﮔﺮﻓﺘﻦ. ﺍﻭﻧﻢ ﺑﭽﺸﻮ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﮔﺬﻭﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﺩﺷﻢ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﺭﻓﺖ...ﺳﺮﺑﻪ ﻧﻴﺲ ﺷﺪ!ﺍﻣﺎ ﻳﻪ ﺩﻭﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ، ﺩﺧﺘﺮﻡ -ﺗﻮﻋﺮﻭﺳﻲ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻫﻢ ﻣﻜﺘﺒﻴﺎﺵ-ﺍﻭﻧﻮ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻗﺎﺻﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻋﺮﻭﺳﻴﺎ ﺗﻴﺎﺭﺕ ﺩﺭﻣﻴﺎﺭﻥ...،ﺗﻮ ﺍﻭﻧﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﻲ ﺭﻗﺼﻪ«. ﺧﺎﻟﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮔﺬﺍﺷﺖ .ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﺰ ﺑﻬﺖ ﻭ ﺳﻜﻮﺕ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺒﻮﺩ .ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻛﻪ : »ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎﻥ ﺁﺧﺮﺵ ﭼﻄﻮﺭ ﺷﺪ؟« ﺧﺎﻟﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: »ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻢ ﻧﻨﻪ .ﺣﺎﻻ ﻻﺑﺪ ﺍﻭﻧﻢ ﻳﺎ ﻣﺜﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮔﻮﺷﺶ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻩ ،ﻭ ﻳﺎ ﺩﻳﮕﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻢ ﭼﻄﻮﺭ ﺷﺪﻩ .ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻢ؟ ﺷﺎﻳﺪﻡ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺗﻘﺼﻴﺮﺍﺗﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ. ﺁﺭﻩ ﻧﻨﻪ ﺟﻮﻥ!ﺍﮔﻪ ﻣﺮﺩﻩ ،ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩﺵ!ﻭ ﺍﮔﻪ ﻧﻤﺮﺩﻩ ،ﺧﺪﺍ ﻛﻨﻪ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺑﻪ ﻓﻜﺮﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﻪ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮﻱ ﺿﺒﻂ ﻭ ﺭﺑﻄﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻪ!« ************************* ﺑﭽﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺏ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻜﻨﻢ ؟ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ.ﺑﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺒﻮﺩ .ﻣﺎﻝ ﺷﻮﻫﺮ ﻗﺒﻠﻲ ﺍﻡ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻪ ﻃﻼﻗﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﻫﻢ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ .ﺍﮔﺮ ﻛﺲ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺟﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ؟ ﺧﻮﺏ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ.ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻫﻢ ﻃﻼﻗﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﭼﻪ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ؟ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺟﻮﺭﻱ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻨﻢ .ﻳﻚ ﺯﻥ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺑﺴﺘﻪ ،ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ،ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﻓﻜﺮﺵ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﻴﺪ.ﻧﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﻭ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ . ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭﮔﺎﻩ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺳﭙﺮﺩ. ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ؟ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺣﺘﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﻣﻌﻄﻠﻢ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﺑﺮﻭﻳﻢ ﺭﺍ ﻧﺒﺮﻧﺪ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺳﻢ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﻧﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ؟ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ؟ www.shafighi.com
ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ .ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻋﺼﺮ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮﺩﻡ ...،ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻜﻲ ﺷﺎﻥ ﮔﻔﺖ : »ﺧﻮﺏ ،ﺯﻥ ،ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻲ ﺑﭽﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻱ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭﮔﺎﻩ ﺑﺴﭙﺮﻱ .ﻳﺎ ﺑﺒﺮﻳﺶ ﺩﺍﺭﺍﻻﻳﺘﺎﻡ ﻭ«... ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺩﻳﮕﺮﻛﺠﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ .ﻭﻟﻲ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ : »ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺭﺍﺵ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻥ؟ ﻫﻪ!« ﻣﻦ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﺎﻥ ﻭﻗﺘﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ،ﺑﺎﺯ ﺩﻟﻢ ﻫﺮﻱ ﺭﻳﺨﺖ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ: »ﺧﻮﺏ ﺯﻥ ،ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﺭﻓﺘﻲ ﻛﻪ ﺭﺍﺕ ﻧﺪﻥ؟« ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﮔﻔﺘﻢ: » ﻛﺎﺷﻜﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ«. ﻭﻟﻲ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺮﺭﺷﺘﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ .ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺭﺍﻫﻢ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻳﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﺯ ﺣﺮﻑ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ ﺩﻧﻴﺎ ﻏﺼﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﻟﻢ ﺭﻳﺨﺖ .ﻫﻤﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﻳﺎﺩﻡ ﺁﻣﺪ .ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ. ﻭﺟﻠﻮﻱ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻡ .ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﺪ ﺑﻮﺩ ! ﺧﻮﺩﻡ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻳﻜﻲ ﺷﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ »:ﮔﺮﻳﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ!ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻪ«... ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﻡ ﺭﺳﻴﺪ.ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻟﺪﺍﺭﻱ ﺍﻡ ﺩﺍﺩ.ﺧﻮﺏ ﺭﺍﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ،ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﻡ ﺍﺳﺖ ،ﭼﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻚ ﺑﭽﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﻏﺼﻪ ﺑﺨﻮﺭﻡ؟ﺁﻥ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ.ﺣﺎﻝ ﺧﻴﻠﻲ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻫﻲ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ﻭ ﺳﻪ ﺗﺎ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺗﺎ ﺑﺰﺍﻳﻢ .ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﺍﻭﻟﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ...ﻭﻟﻲ ﺧﻮﺏ، ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﻣﻦ ﺧﻮﻭﺩﻡ ﻛﻪ ﺁﺯﺍﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﻡ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻢ.ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﺭﺍﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ.ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻳﻚ ﻧﺮﻩ ﺧﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺵ ﺑﺒﻴﻨﺪ .ﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻼﻫﻢ ﺭﺍ ﻗﺎﺿﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﺣﻖ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻡ .ﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟ﻭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﺮﺑﺎﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺪﺍﻧﻢ؟ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻧﺪﺍﻧﻢ؟ﺧﻮﺏ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ .ﺍﻭ ﻫﻢ ﺣﻖ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﭽﻪ ﻣﺮﺍ ،ﺑﭽﻪ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻪ ،ﺑﭽﻪ ﻳﻚ ﻧﺮﻩ ﺧﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ-ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﺵ- ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺵ ﺑﺒﻴﻨﺪ .ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺩﻭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﺑﻮﺩ .ﺷﺐ ﺁﺧﺮ،ﺧﻴﻠﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮﺩﻳﻢ .ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ.ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻡ .ﺁﺧﺮﺳﺮ ﮔﻔﺘﻢ :
www.shafighi.com
»ﺧﻮﺏ ﻣﻴﮕﻲ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟« ﺷﻮﻫﺮﻡ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﮕﻔﺖ .ﻗﺪﺭﻱ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﻜﻨﻲ .ﻫﺮ ﺟﻮﺭ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻲ ﺑﻜﻦ.ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻡ ﭘﺲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻳﻪ ﻧﺮﻩ ﺧﺮ ﺩﻳﮕﻪ ﺭﻭ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺒﻴﻨﻢ «. ﺭﺍﻩ ﻭ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻫﻢ ﺟﻠﻮﻱ ﭘﺎﻳﻢ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ .ﺁﻥ ﺷﺐ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ.ﻣﺜﻼ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﻬﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﺷﺐ ﺳﻮﻡ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻮﺩ .ﻭﻟﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﻬﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺍ ﻏﻀﺐ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﺎﺭ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻳﻚ ﺳﺮﻩ ﻛﻨﻢ.ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﮔﻔﺖ: »ﻇﻬﺮ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻡ ،ﺩﻳﮕﻪ ﻧﺒﺎﻳﺲ ﺑﭽﻪ ﺭﻭ ﺑﺒﻴﻨﻢ ،ﻫﺎ!« ﻭ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ .ﺣﺎﻻ ﻫﺮﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ، ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻄﻮﺭ ﺩﻟﻢ ﺭﺍﺿﻲ ﺷﺪ!ﻭﻟﻲ ﺩﻳﮕﺮﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ .ﭼﺎﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ،ﺩﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻢ .ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮﺩ .ﺧﻮﺩﺵ ﻗﺸﻨﮓ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ.ﺑﺪﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﻋﻤﺮ ﺻﺮﻓﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﺍﻳﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﺑﻮﺩ .ﻫﻤﻪ ﺩﺭﺩﺳﺮﻫﺎﻳﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻫﺎﻳﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻭﻝ ﺭﺍﺣﺘﻲ ﺍﺵ ﺑﻮﺩ .ﻭﻟﻲ ﻣﻦ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻢ .ﺗﺎ ﺩﻡ ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﺭﻓﺘﻢ.ﻛﻔﺸﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﭘﺎﻳﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺏ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺗﻨﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﻳﻚ ﻛﺖ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺁﺑﻲ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭﺍﺧﺮ، ﺷﻮﻫﺮ ﻗﺒﻠﻲ ﺍﻡ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻭﻗﺘﻲ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺭﺍ ﺗﻨﺶ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ،ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻫﻢ ﺑﻬﻢ ﻫﻲ ﺯﺩ ﻛﻪ : »ﺯﻥ!ﺩﻳﮕﻪ ﭼﺮﺍ ﺭﺧﺖ ﻧﻮﻫﺎﺷﻮ ﺗﻨﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟« ﻭﻟﻲ ﺩﻟﻢ ﺭﺍﺿﻲ ﻧﺸﺪ .ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﻜﻨﻢ؟ﭼﺸﻢ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻛﻮﺭ ،ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﺪﻡ ،ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﺨﺮﺩ.ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺭﺍ ﺗﻨﺶ ﻛﺮﺩﻡ .ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺷﺎﻧﻪ ﺯﺩﻡ. ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮﻡ ﭼﺎﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﻤﺮﻡ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻗﺪﻡ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ .ﺩﻳﮕﺮ ﻻﺯﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﻫﻲ ﻓﺤﺸﺶ ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺑﻴﺂﻳﺪ.ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻡ .ﺩﻭﺳﻪ ﺟﺎ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻗﺎﻗﺎ ﺑﺨﺮﻡ .ﮔﻔﺘﻢ : »ﺍﻭﻝ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺸﻴﻢ ،ﺑﻌﺪ ﺑﺮﺍﺕ ﻗﺎﻗﺎ ﻣﻲ ﺧﺮﻡ!« ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺭﻭ ﺯ ﻫﻢ ،ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ،ﻫﻲ ﺍ ﺯ ﻣﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﻳﻚ ﺍﺳﺐ
www.shafighi.com
ﭘﺎﻳﺶ ﺗﻮﻱ ﭼﺎﻟﻪ ﺟﻮﻱ ﺁﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻭﺭﺵ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﺧﻴﻠﻲ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪﺵ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﺳﺖ .ﺑﻠﻨﺪﺵ ﻛﺮﺩﻡ .ﻭ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺧﺮﺍﺵ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳﺪ .ﻭﻗﺘﻲ ﺯﻣﻴﻨﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﮔﻔﺖ : »ﻣﺎﺩﻝ!ﺩﺳﺲ ﺍﻭﺥ ﺳﺪﻩ ﺑﻮﺩ؟« ﮔﻔﺘﻢ :ﺁﺭﻩ ﺟﻮﻧﻢ ،ﺣﺮﻑ ﻣﺎﺩﺭﺷﻮ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ،ﺍﻭﺥ ﺷﺪﻩ . ﺗﺎ ﺩﻡ ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﻣﺎﺷﻴﻦ ،ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ .ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻭﻝ ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺩ.ﻭ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﺎ ﺷﻠﻮﻍ ﺑﻮﺩ.ﻭ ﻣﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮﻱ ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﺗﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﻴﺮﻡ ﺍﻭﻣﺪ.ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﻫﻲ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﻭ ﻣﻦ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ .ﺍﺯ ﺑﺲ ﺳﻮﺍﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺩﻭﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﮔﻔﺖ: »ﭘﺲ ﻣﺎﺩﻝ ﭼﻄﻮﻝ ﺳﺪﺱ؟ ﻣﺎﺳﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﻴﻮﻣﺪﺱ.ﭘﺲ ﺑﻠﻴﻢ ﻗﺎﻗﺎ ﺑﺨﻠﻴﻢ«. ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻻﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ .ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻳﻢ ﻗﺎﻗﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﺮﻳﺪ .ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻂ ﻫﻔﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺗﺎ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺷﺎﻩ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻳﻢ ،ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻭ ﻫﻲ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ .ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﭘﺮﺳﻴﺪ: »ﻣﺎﺩﻝ !ﺗﺠﺎ ﻣﻴﻠﻴﻢ؟« ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ،ﺑﻲ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ،ﮔﻔﺘﻢ : ﻣﻴﺮﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﺑﺎﺑﺎ. ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ : »ﻣﺎﺩﻝ! ﺗﺪﻭﻡ ﺑﺎﺑﺎ؟« ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ .ﮔﻔﺘﻢ: ﺟﻮﻧﻢ ﭼﻘﺪﺭ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﻲ؟ ﺍﮔﻪ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻲ ﺑﺮﺍﺕ ﻗﺎﻗﺎ ﻧﻤﻲ ﺧﺮﻡ ﻫﺎ! ﺣﺎﻝ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺩ .ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺩﻝ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ.ﭼﺮﺍ ﺩﻝ ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻡ ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺷﻜﺴﺘﻢ ؟ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻳﻢ ،ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻋﻬﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻛﺎﺭ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻧﺸﻮﻡ .ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻧﺰﻧﻢ .ﻓﺤﺸﺶ ﻧﺪﻫﻢ.ﻭ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺧﻮﺵ ﺭﻓﺘﺎﺭﻱ ﻛﻨﻢ .ﻭﻟﻲ ﭼﻘﺪﺭ ﺣﺎﻻ ﺩﻟﻢ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺩ!ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺳﺎﻛﺘﺶ ﻛﺮﺩﻡ؟ ﺑﭽﻬﻜﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ .ﻭ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺷﻮﻓﺮﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺷﻜﻠﻚ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﺩ ﮔﺮﻡ ﺍﺧﺘﻼﻁ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﺤﻞ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﻫﻲ ﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺷﺎﻩ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺖ.ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﻢ ، ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ.ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺷﻠﻮﻍ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻭ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﻜﻨﻢ .ﻣﺪﺗﻲ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻡ.ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺪ.ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻫﺎ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ.ﺁﻣﺪﻡ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ .ﺩﻩ ﺷﺎﻫﻲ ﺍﺯ ﺟﻴﺒﻢ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﺩﺍﺩﻡ .ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﻫﺎﺝ ﻭ ﻭﺍﺝ
www.shafighi.com
ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﻫﻨﻮﺯ ﭘﻮﻝ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺣﺎﻟﻴﺶ ﻛﻨﻢ.ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻣﻴﺪﺍﻥ ،ﻳﻚ ﺗﺨﻤﻪ ﻛﺪﻭﻳﻲ ﺩﺍﺩ ﻣﻲ ﺯﺩ.ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺘﻢ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺮﻭ ﻗﺎﻗﺎ ﺑﺨﺮ.ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﻠﺪﻱ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺮﻱ ﺑﺨﺮﻱ. ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﻮﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: »ﻣﺎﺩﻝ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻴﺎ ﺑﻠﻴﻢ«. ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ : ﻧﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻭﺍﻳﺴﺎﺩﻡ ﺗﻮ ﺭﻭ ﻣﻲ ﭘﺎﻡ .ﺑﺮﻭ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻠﺪﻱ ﺑﺨﺮﻱ. ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﻮﻝ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ .ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﻭ ﺩﻭﻝ ﺑﻮﺩ.ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰ ﺧﺮﻳﺪ.ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻫﻤﭽﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﻳﺎﺩﺵ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺑﺮﺑﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﻋﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻮﺩ!ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺷﺪ .ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﺷﺪ. ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻣﻨﺼﺮﻑ ﺷﻮﻡ .ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺣﺘﻲ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻋﺼﺮ ﻛﻪ ﺟﻠﻮﻱ ﺩﺭﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺯﻭﺭ ﻏﺼﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻡ -ﻫﻴﭻ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺩﻟﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﻧﺸﺪﻩ .ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻃﺎﻗﺘﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ.ﻋﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻮﺩ.ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﺪ .ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻡ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ .ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺨﻤﻪ ﻛﺪﻭﻳﻲ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ : »ﺑﺮﻭ ﺟﻮﻧﻢ !ﺍﻳﻦ ﭘﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﻬﺶ ﺑﺪﻩ ،ﺑﮕﻮ ﺗﺨﻤﻪ ﺑﺪﻩ ،ﻫﻤﻴﻦ .ﺑﺮﻭ ﺑﺎﺭﻳﻜﻼ«. ﺑﭽﻬﻜﻢ ﺗﺨﻤﻪ ﻛﺪﻭﻳﻲ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﺜﻞ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺪ،ﮔﻔﺖ : »ﻣﺎﺩﻝ ﻣﻦ ﺗﺨﻤﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻡ .ﺗﻴﺴﻤﻴﺲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻡ « . ﻣﻦ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻲ ﭼﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ .ﺍﮔﺮ ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﻱ :ﺧﺮﺩﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻌﻄﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﮔﺮ ﻳﻚ ﺧﺮﺩﻩ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻨﺼﺮﻑ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﻭﻟﻲ ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﺮﺩ . ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﻡ ﺳﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﺳﺮﺵ ﺩﺍﺩ ﺯﺩﻡ : »ﻛﻴﺸﻤﻴﺶ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻩ.ﺑﺮﻭ ﻫﺮ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮﺍﻱ ﺑﺨﺮ .ﺑﺮﻭ ﺩﻳﮕﻪ«. ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺟﻮﻱ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﺑﻠﻨﺪﺵ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺍﺳﻔﺎﻟﺖ ﻭﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ. ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻳﻮﺍﺵ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻫﻮﻟﺶ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: »ﺩﻩ ﺑﺮﻭ ﺩﻳﮕﻪ ﺩﻳﺮ ﻣﻴﺸﻪ«. ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﻮﺩ .ﺍﺯ ﻭﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺗﻪ ﻫﺎ ﺍﺗﻮﺑﻮﺳﻲ ﻭ ﺩﺭﺷﻜﻪ ﺍﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺑﮕﻴﺮﺩ.ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻗﺪﻡ ﻛﻪ ﺭﻓﺖ ،ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ : »ﻣﺎﺩﻝ ﺗﻴﺴﻤﻴﺲ ﻫﻢ ﺩﺍﻟﻪ؟«
www.shafighi.com
ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ : »ﺁﺭﻩ ﺟﻮﻧﻢ .ﺑﮕﻮ ﺩﻩ ﺷﺎﻫﻲ ﻛﺸﻤﺶ ﺑﺪﻩ «. ﻭ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ .ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﻭﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﺳﻴﺄﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻱ :ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻮﻕ ﺯﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻟﺮﺯﻳﺪﻡ .ﻭ ﺑﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺗﻮﻱ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﺩﻭﻳﺪﻡ ﻭ ﻻﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪﻡ .ﻋﺮﻕ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﻳﻢ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﻲ ﺯﺩﻡ .ﺑﭽﻬﻜﻢ ﮔﻔﺖ : »ﻣﺎﺩﻝ !ﭼﻄﻮﻝ ﺳﺪﺱ؟« ﮔﻔﺘﻢ : ﻫﻴﭽﻲ ﺟﻮﻧﻢ .ﺍﺯ ﻭﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺗﻨﺪ ﺭﺩ ﻣﻴﺸﻦ .ﺗﻮ ﻳﻮﺍﺵ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻲ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﻱ ﺯﻳﺮ ﻫﻮﺗﻮﻝ. ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ،ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻡ ﺑﻴﻔﺘﺪ .ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺗﻮﻱ ﺑﻐﻠﻢ ﺑﻮﺩ ، ﮔﻔﺖ : » ﺧﻮﺏ ﻣﺎﺩﻝ ﻣﻨﻮ ﺑﺰﺍﻝ ﺯﻳﻤﻴﻦ.ﺍﻳﻨﺪﻓﻪ ﺗﻨﺪ ﻣﻴﻠﻢ «. ﺷﺎﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﭽﻬﻜﻢ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺯﺩ ،ﻣﻦ ﻳﺎﺩﻡ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ . ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺑﻪ ﺻﺮﺍﻓﺖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺷﻚ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻜﻨﻢ ،ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ .ﺑﻪ ﻳﺂﺩ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ.ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ .ﺑﭽﻬﻜﻢ ﺭﺍ ﻣﺎﭺ ﻛﺮﺩﻡ .ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺎﭼﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ .ﻣﺎﭼﺶ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻤﺶ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺘﻢ: »ﺗﻨﺪ ﺑﺮﻭ ﺟﻮﻧﻢ ،ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻴﺂﺩﺵ«. ﺑﺎﺯ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﺗﻨﺪ ﺗﺮ ﺭﻓﺖ .ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺗﻮﻱ ﻫﻢ ﺑﭙﻴﭽﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺨﻮﺭﺩ. ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ .ﻣﻦ ﺩﺍﻣﻦ ﻫﺎﻱ ﭼﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺑﻐﻠﻢ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ .ﻫﻤﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﭼﺮﺧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ،ﻣﻦ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﻢ ﺧﺸﻜﻢ ﺯﺩ .ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺩﺯﺩ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﮕﺎﻩ ﻣﭽﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﺧﺸﻜﻢ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻳﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﺯﻳﺮ ﺑﻐﻞ ﻫﺎﻳﻢ ﻣﺎﻧﺪ. ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺩﻓﻌﻪ ﻛﻪ ﺳﺮﺟﻴﺐ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺑﻮﺩﻡ -ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻮﻫﺮ ﺳﺎﺑﻘﻢ -ﻭ ﻛﻨﺪﻭ ﻛﻮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ.ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﺧﺸﻜﻢ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻋﺮﻕ ﺧﻴﺲ ﺷﺪﻡ .ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺯﺣﻤﺖ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻡ ،
www.shafighi.com
ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﺨﻤﻪ ﻛﺪﻭﻳﻲ ﺑﺮﺳﺪ .ﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﺻﻼ ﺑﭽﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ .ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ .ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ .ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺑﭽﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﭘﺎ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ.ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺣﻆ ﻛﺮﺩ ،ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﺍﻭ ﺣﻆ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ.ﻭ ﺑﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﻻﻱ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﭘﻴﭽﻴﺪﻡ .ﻭﻟﻲ ﻳﻚ ﺩﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﻭﺣﺸﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ .ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻗﺪﻣﻢ ﺧﺸﻚ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺟﺎﻳﻢ ﻣﻴﺨﻜﻮﺏ ﺑﺸﻮﻡ .ﻭﺣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﺴﻲ ﺯﺍﻍ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﭼﻮﺏ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﺎﻝ ،ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺗﻨﻢ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻨﺪ ﺗﺮ ﻛﺮﺩﻡ.ﺩﻭ ﺗﺎ ﻛﻮﭼﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ ﺧﻴﺎﻝ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﻮﻱ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻡ ﻭ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﻢ.ﺑﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﻛﻮﭼﻪ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﻛﻪ ﻳﻜﻬﻮ ،ﻳﻚ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﺗﻮﻱ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺗﺮﻣﺰ ﻛﺮﺩ .ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﭻ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ. ﺗﺎ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﻳﻢ ﻟﺮﺯﻳﺪ .ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﭘﺎﺳﺒﺎﻥ ﺳﺮ ﭼﻬﺎﺭﺭﺍﻩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪ ،ﺗﻮﻱ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﭘﺮﻳﺪﻩ ﺣﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﭻ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ .ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ .ﻭ ﻭﺍﺭﻓﺘﻢ.ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎﻱ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﭘﻮﻟﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ .ﻣﻦ ﻧﻔﺲ ﺭﺍﺣﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﻓﻜﺮ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﺯﺩ .ﺑﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ، ﻭ ﻳﺎ ﭼﺸﻤﻢ ﺟﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ،ﭘﺮﻳﺪﻡ ﺗﻮﻱ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺮﻭﺻﺪﺍ ﺑﺴﺘﻢ .ﺷﻮﻓﺮ ﻏﺮﻏﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﻭ ﭼﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﻻﻱ ﺩﺭ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻭﻗﺘﻲ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺩﺭ ﺭﺍ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻡ .ﭼﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻻﻱ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ .ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺗﻜﻴﻪ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻧﻔﺲ ﺭﺍﺣﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪﻡ.ﻭ ﺷﺐ ،ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﭘﻮﻝ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺩﺭﺑﻴﺂﻭﺭﻡ.
www.shafighi.com
************************* ﻻﻙ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﺍﺩﻩ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ. ﻫﺎﺟﺮ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﻡ ،ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻐﭽﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ،ﻭ ﮔﻴﻮﻩ ﻧﻮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻳﻴﻼﻕ ﺳﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻴﺂﻳﻨﺪ ،ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻭﺭ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺍﷲ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ. ﻋﺼﺮ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻭﺳﻂ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﺸﺖ ﻛﻮﻩ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﺮﻣﻲ ﻫﻮﺍ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ. ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ،ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ ،ﺗﺎ ﺗﺠﺮﻳﺶ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻧﺪ.ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻫﺎﺟﺮ ﺍﺯ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ .ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ،ﺟﻌﺒﻪ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ،ﺭﺍﻩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ.ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻱ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮔﺸﺖ ﺑﺰﻧﺪ.ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﺍﺩﻩ ﻗﺎﺳﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺗﻠﻪ ﻣﻮﺵ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ. ﻫﺎﺟﺮ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺩﺍﺷﺖ.ﭼﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻧﻤﻲ ﺯﺩ.ﻭﻟﻲ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺍﺿﻲ ﺑﻮﺩ .ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺍﷲ ﻛﺎﺳﺒﻲ ﺩﻭﺭﻩ ﮔﺮﺩ ﺑﻮﺩ .ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ. ﺩﺳﺖ ﻓﺮﻭﺷﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﻭﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺟﻌﺒﻪ ﺁﻳﻨﻪ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻛﻨﺪ.ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﺑﺴﺎﻁ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺖ ،ﺑﻨﺪ ﭼﺮﻣﻲ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﻛﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭﻱ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺮﺍﻳﻪ ﺩﺍﺩﻥ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩ.ﺍﻳﻦ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺧﻮﺵ ﺑﺨﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ.ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻭ ﻛﺎﺳﺒﻲ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﺪ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻛﺮﺍﻳﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎﻥ ،ﻛﺮﺍﻳﻪ ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﺩ. ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭﻟﻲ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺪﺍ ﻟﻄﻔﻲ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺟﺎﻗﺸﺎﻥ ﻛﻮﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﻫﺎﺟﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩ .ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺎﺭ ﺑﺪﺍﻧﺪ.ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻓﻜﺮﺵ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺗﻘﺼﻴﺮﻛﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ.ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻬﻤﺘﻲ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻓﺘﺮﺍﻳﻲ ﺑﺒﻨﺪﺩ.ﻭ ﻫﺮﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ- ﺍﻓﺘﺎﺩ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ : »ﭼﺮﺍ ﺑﻴﺨﻮﺩﻱ ﮔﻨﺎﻫﺸﻮ ﺑﺸﻮﺭﻡ؟ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻭﻥ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ.ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻪ ﻭ www.shafighi.com
ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩﺵ«... ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻕ ﺟﺎﺩﻩ ﺷﻤﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﺎ ﻫﺎﺟﺮ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﺬﺭ ﻭ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﺪﻧﺸﺎﻥ ،ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻭﺳﻪ ﺭﻭﺯﻩ ،ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﺍﺩﻩ ﻗﺎﺳﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻴﻔﺘﺪ...،ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﺩﺭ ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﺷﺎﻩ ﺁﺑﺎﺩ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ.ﻫﺎﺟﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﻧﺎﻥ ﭼﺎﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﻛﻤﺮ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪ.ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﭼﺮﺍ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ: »ﺍﻭﺍ !ﭼﺮﺍ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻡ؟« ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻩ ﺁﺑﺎﺩ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ .ﻭﻟﻲ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮﺩ ،ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﺎﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻧﺒﻮﺩ .ﺧﻮﺵ ﺑﺨﺘﻲ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﻮﻝ ﺧﺮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﺗﻮﭘﺨﺎﻧﻪ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻲ ﺁﺑﺎﺩ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ. ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺯﺩ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ.ﻻﻟﻪ ﺯﺍﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ.ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﻔﺮﻳﺤﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺳﺖ ﺑﻐﭽﻪ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺖ ،ﭼﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﺗﺮ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ،ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﻛﻤﺮ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ ﺷﺪ.ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻡ ﺍﻭﻝ؛ﻫﻔﺘﻪ ﺩﻓﻌﻪ ﺗﻨﻪ ﺧﻮﺭﺩ.ﺑﻐﭽﻪ ﺯﻳﺮﺑﻐﻞ ﺍﻭ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﮔﺬﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻏﺮﻭﻟﻨﺪ ،ﻛﺞ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻭ ،ﭼﺸﻢ ﻏﺮﻩ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ . ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﻣﻬﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪ ،ﮔﻴﺞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﻠﻮﻍ ﺑﻮﺩ.ﻭﻟﻲ ﻛﺴﻲ ﺗﻨﺪ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ.ﻫﻤﻪ ﺩﻭﺭ ﺑﺴﺎﻁ ﺧﺮﺩﻩ ﻓﺮﻭﺵ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ .ﺍﻭ ﻫﻢ ﺭﺍﻩ ﻛﺞ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﺴﺎﻁ ﭘﺴﺮﻙ ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. ﭘﺴﺮﻙ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻈﺮ ﻭﺭﺍﻧﺪﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ.ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﻻﻙ ﻧﺎﺧﻦ ﺭﺍ ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﭘﺴﺮﻙ ، ﺣﺘﻲ ﻧﺎﺧﻦ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎﻱ ﭘﺎﻱ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻻ ﻙ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺮﻣﺰﻱ ﺯﻧﻨﺪﻩ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﮔﻞ ﻭ ﺧﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻨﻮﺯ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﻮﺩ. ﻫﺎﺟﺮ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻻﻙ ﻧﺎﺧﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺳﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﻭﺵ ﻫﺎ ﺧﺮﻳﺪ. ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ،ﺁﺭﺯﻭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻛﺎﺵ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻻﻙ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺴﺎﻁ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ،ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ،ﻳﻚ ﺩﻭﺟﻴﻦ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﻲ ﺍﺯ ﺑﺴﺎﻁ ﺍﻭ ﻛﺶ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ...،ﻣﺎﻫﻲ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﻻﻙ ﻧﺎﺧﻦ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ،ﻻﻙ ﻧﺎﺧﻦ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﺎﻟﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﻭﻟﻲ ﻫﺮﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻴﻚ ﭘﻮﺷﻲ ﺭﺩ ﻣﻲ ﺷﺪ-ﻭ ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﻣﺖ ﮔﺰﺍﺭﻱ ،ﺑﻪ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻫﺎﻱ ﻣﺤﻞ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ
www.shafighi.com
ﻣﻲ ﺭﻓﺖ.ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﭼﺮﺍ ،ﻭﻟﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎ ﻻﻙ ﻫﺎﻱ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ. ﺍﻭ ،ﻻﻙ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺭﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ .ﺑﻨﻔﺶ ﻫﻢ ﺯﻳﺎﺩ ﺳﻨﮕﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﭘﻴﺮﺯﻥ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ. ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺁﺭﺍﻳﺶ ،ﺍﻭ ﺟﺰ ﻳﻚ ﻭﺳﻤﻪ ﺟﻮﺵ ﻭ ﻳﻚ ﻣﻮﭼﻴﻦ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻮﻃﻲ ﺳﺮﺧﺎﺏ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﻭﺳﻤﻪ ﺟﻮﺵ ﻭ ﻗﻮﻃﻲ ﺳﺮﺧﺎﺏ ،ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺴﺎﻁ ﺟﻬﻴﺰ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﭼﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺗﻬﻴﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﺳﻔﻴﺪﺍﺏ ﻫﻢ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﺸﻜﻞ ﻧﺒﻮﺩ.ﻛﻮﻟﻲ ﻗﺮﺷﻤﺎﻝ ﻫﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺩ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ. ﻳﻜﻲ ﺩﻭﺑﺎﺭ ،ﻫﻮﺱ ﻣﺎﺗﻴﻚ ﻫﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭﻟﻲ ﻣﺎﺗﻴﻚ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ، ﺍﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﺳﻨﺖ ﭼﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻟﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻢ ،ﺑﺎ ﺳﺮﺧﺎﺏ ،ﻟﻲ ﻛﻨﺪ .ﻛﻤﻲ ﺳﺮﺧﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﺍﺯﻟﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﺮﺏ ﻛﺮﺩﻥ ﭘﺸﺖ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﺸﻜﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﺵ ،ﻛﻪ ﺩﺍﻳﻢ ﻣﻲ ﺗﺮﻛﻴﺪ ،ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ، ﻣﺨﻠﻮﻁ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻣﺎﻟﻴﺪ .ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﻣﺰﻩ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺗﻴﻚ ﺟﺪﻳﺪ ﺯﻳﺎﺩ ﺧﻮﺵ ﺁﻳﻨﺪ ﻧﺒﻮﺩ .ﻭﻟﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﺧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﻟﺐ ﻫﺎﻱ ﺭﻧﮓ ﺷﺪﻩ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺩﻭﻳﺪ ،ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﮔﺮﻣﺶ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﻭ ﺷﻌﻔﺶ ﻭﺍﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ... ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﻔﻬﻤﺪ ،ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ.ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺍﺯ ﺭﻳﺨﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭﻟﻲ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﻱ ﺑﺪﺗﺮﻛﻴﺒﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﻫﻤﻪ ﺳﻔﻴﺪ،ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﻲ ﻧﻘﺺ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻴﻜﻮﺭ ﻛﻨﺪ!ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ،ﺑﻲ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ،ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺷﺎﻥ ،ﻣﺤﺘﺮﻡ ،ﺯﻥ ﻋﺒﺎﺱ ﺁﻗﺎﻱ ﺷﻮﻓﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ.ﭘﺰﻫﺎﻱ ﻧﺎﺷﺘﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﻣﺤﻞ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺁﻭﺭﺩ.ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻭ ﺑﻐﺾ ،ﺭﺍﻩ ﮔﻠﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭﺩ ،ﺗﻪ ﺩﻟﺶ ﭘﻴﭽﻴﺪ... ﭘﺴﺮﻙ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺁﺭﺍﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ.ﺩﺭ ﺑﺴﺎﻁ ﺍﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺎﺟﺮ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ.ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺍﻭ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﻴﺪ.ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﺁﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻜﻲ، ﺑﺴﺎﻁ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻔﺼﻠﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ!ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﭘﻮﻝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟
www.shafighi.com
ﻗﻴﻤﺖ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺑﺴﺎﻁ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ.ﻭﻟﻲ ﺣﺘﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻌﺒﻪ ﺁﻳﻨﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺮﺩﻩ ﺭﻳﺰ ﺷﻮﻫﺮﺵ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﻻﻙ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮﻙ ﺍﺭﺯﺵ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺭﺯﻭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻛﺎﺵ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻫﻢ ﻻﻙ ﻓﺮﻭﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭘﺴﺮﻙ ﺷﺪ. ﺳﻦ ﻭ ﺳﺎﻝ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﻭﺩﺭﻭﺍﺳﻲ ﻛﺮﺩ.ﻛﻤﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺭﻓﺖ .ﺑﻐﭽﻪ ﺯﻳﺮﺑﻐﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﻛﺮﺩ.ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ، ﺭﻫﺎﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﻴﻤﺖ ﻻﻙ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ. ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ ﺻﺎﺣﺐ ﻫﻤﭽﻮ ﭘﻮﻟﻲ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﺪ ،ﺩﺍﻳﻢ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ : » ﺑﻴﺲ ﻭ ﭼﺎﺭ ﺯﺍﺭ؟!...ﺑﻴﺴﺪ ﻭ ﭼﺎﺭﺯﺍﺭ!...ﻻﺑﺪ ﺍﮔﻪ ﭼﻮﻧﻪ ﺑﺰﻧﻢ ﻳﻖ ﻗﺮﻭﻧﺸﻢ ﻛﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ...ﻧﻴﺲ ؟ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻴﺲ ﻭ ...ﭼﻘﺪﺭ ﻣﻴﺸﻪ ...؟ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻢ ؟ﻫﻤﻮﻧﺸﻢ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﮔﻴﺮ ﺑﻴﺎﺭﻡ؟«... * ﺩﻭﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻏﺮﻭﺏ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺩﺍﻍ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ .ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ،ﻋﺮﻕ ﺭﻳﺰﺍﻥ ﻭ ﻫﻦ ﻫﻦ ﻛﻨﺎﻥ ،ﺧﻮﺭﺟﻴﻦ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ،ﺩﺭ ﭘﻴﭻ ﻭ ﺧﻢ ﻳﻚ ﻛﻮﭼﻪ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺧﻠﻮﺕ ،ﺑﻪ ﺯﺣﻤﺖ ،ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻛﺸﻴﺪ.ﻭ ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺯﺩ: »ﺁﻱ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺶ...ﻗﺎﺏ!ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎﻱ ﻫﻤﺪﺍﻥ ،ﻛﻮﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺧﻮﺭﻱ«... ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻩ ﻗﺪﻡ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ،ﺧﻮﺭﺟﻴﻦ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻛﺖ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﺵ ،ﻋﺮﻕ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ.ﻧﻔﺴﻲ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺧﻮﺭﺟﻴﻦ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ.ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻃﻮﻝ ﻳﻚ ﻛﻮﭼﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻴﻤﻮﺩ ،ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﭼﭙﻘﻲ ﭼﺎﻕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. ﺍﺯ ﻛﻮﭼﻪ ﺍﻱ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﮔﺬﺷﺖ ،ﻳﻚ ﭘﻴﭻ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﻛﻮﭼﻪ ﺍﻱ ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ. ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺷﺎﺭﻉ ﻋﺎﻡ ﺑﻮﺩ.ﺟﻮﻱ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻭﺳﻂ ﻛﻮﭼﻪ ،ﻧﻮ ﻧﻮﺍﺭﺗﺮ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﺳﻨﮓ ﭼﻴﻦ ﺩﻭ
www.shafighi.com
ﻃﺮﻑ ﺁﻥ ﻣﺮﺗﺐ ﺗﺮ ،ﻭ ﮔﺬﺭﮔﺎﻩ ،ﻭﺳﻴﻊ ﺗﺮ ﻭ ﻓﻀﺎﻱ ﻛﻮﭼﻪ ﺩﻝ ﺑﺎﺯﺗﺮ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺑﻮﺩ.ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ،ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﺁﺳﻮﺩﮔﻲ ، ﻫﺮ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ،ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﺩ ،ﻭ ﺧﻮﺭﺟﻴﻦ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺷﺶ ﺑﻜﺸﺪ .ﺧﺮﺍﺑﻲ ﻟﺒﻪ ﺟﻮﻱ ﻫﺎ ،ﺗﻨﮕﻲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ،ﻭ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ،ﻛﻠﻮﺥ ﻫﺎﻱ ﻧﺘﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻫﺮ ﭘﻴﭻ ،ﺑﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻛﻤﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺷﻜﻢ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻱ ﻛﺎﻩ ﮔﻠﻲ ،ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ،ﻛﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ... ،ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺩﺭﺩﺳﺮ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺭﺟﻴﻦ ﺳﻨﮕﻴﻨﺶ ،ﺑﻪ ﺁﺳﻮﺩﮔﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﮕﺬﺭﺩ. ﺑﻪ ﭘﺎﺱ ﺍﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺟﺪﻳﺪ ،ﺧﻮﺭﺟﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﻱ ﻧﻬﺎﺩ .ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩ : »ﺁﻱ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺶ...ﻗﺎﺏ!ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻬﺪﺍﻧﻲ ،ﻛﻮﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺟﺎﺗﺮﺷﻲ!« ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺗﻜﻴﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻛﻴﺴﻪ ﭼﭙﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻴﺐ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ . ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﻭ -ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻡ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺗﺮ -ﺩﻭ ﺳﮕﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻙ ﺭﻭﺑﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﻟﻮﻟﻴﺪﻧﺪ ، ﻭﻗﺘﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻤﻲ ﺧﺮ ﺧﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ.ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮ ﺍﻭ ،ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﮔﻠﻲ ﺩﻳﻮﺍﺭ ،ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﻋﺎﺑﺮﺍﻥ ،ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻳﻚ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ،ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻬﺎﺭﻱ ﺑﺎ ﺷﺴﺘﻦ ﻛﺎﻩ ﮔﻞ ﺩﻳﻮﺍﺭ ،ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ، ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﺤﻮ ﺷﺪﻧﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻨﻮﺯ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ.ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ،ﻟﺐ ﺑﺎﻡ ﺩﻳﻮﺍﺭ ،ﻳﻚ ﻛﻮﺯﻩ ﺷﻜﺴﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺵ -ﺑﻪ ﻃﻨﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺑﻨﺪ ﺭﺧﺖ ﭘﻬﻦ ﻛﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ -ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﺑﻮﺩ. ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﭼﭙﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ، ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭﺩ ﭼﭙﻖ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. ﺩﺍﻏﻲ ﻋﺼﺮ ﻓﺮﻭﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ ،ﻭﻟﻲ ﻫﻮﺍ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺩﻡ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﻧﻔﺲ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﻮﻱ ﺧﺎﻙ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻮﭼﻪ ،ﻭ ﺧﺎﻛﺮﻭﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺭﻭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺗﻨﮕﻲ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩ.ﮔﺬﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺗﻚ ﺗﻚ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﮓ ﻫﺎ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﺮﻭ ﻛﻮﻝ ﻫﻢ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻏﻮﻏﺎﻳﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻛﻮﭼﻪ -ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺗﻞ ﺧﺎﻙ ﺭﻭﺑﻪ -ﺩﺭﻱ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ .ﻭ ﻫﺎﺟﺮ ﺑﺎ ﺩﻭﺗﺎ ﻛﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻳﻚ ﺑﻐﻞ ﻛﻔﺶ ﺩﻡ ﭘﺎﻳﻲ ﭘﺎﺭﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ.ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﺘﺎﻉ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ. »ﺩﺍﺩﺍﺵ !ﺑﺒﻴﻦ ﺍﻳﻨﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﺩﺕ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻩ؟...ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻡ ﻫﺎ!ﺷﻮﻭﺭﻡ
www.shafighi.com
ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﺮﻳﺪﻩ «... »ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﻧﻤﻲ ﺧﺎﻱ ؟ﺧﻮﺩﺕ ﺑﮕﻮ ،ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺧﻮﺵ ﻣﻴﺂﺩ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺳﮓ ﺩﻭ ﺑﺰﻧﻢ ﻭ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﺘﻮﻧﻮ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺑﺨﺮﻳﻦ ﻧﻮﻥ ﻣﻨﻮ ﺁﺟﺮ ﻛﻨﻴﻦ؟« »ﺧﻮﺏ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ﺩﺍﺩﺍﺵ؟!ﻣﺎ ﻛﻪ ﻛﻒ ﺩﺳﺘﻤﻮﻧﻮ ﺑﻮ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻧﻴﻢ ﺗﻮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺭﺩ ﻣﻴﺶ«... ﻫﺎﺟﺮ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﺗﺎﺯﻩ ﺳﺮﺩﻟﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﮔﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻭ ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﻴﺪ.ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺧﺎﻙ ﺭﻭﺑﻪ ﻫﺎ ﺭﻓﺖ.ﻟﮕﺪﻱ ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﺳﮓ ﻫﺎ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻛﺮﺩ؛ ﺯﻭﺯﻩ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ. ﻫﺎﺟﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﮔﻮﻳﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ.ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ: »ﻧﻜﻨﻪ ﻫﻤﻮﻥ ﺑﺎﺷﻪ«... ﻛﻤﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ: »ﺁﺭﻩ ﺧﻮﺩﺷﻪ.ﺫﻟﻴﻞ ﺷﺪﻩ .ﻭﺍﺥ ،ﺧﺪﺍﺟﻮﻧﻢ ﻣﺮﮔﺖ ﻛﻨﻪ .ﭘﺮﻳﺮﻭﺯ ﺩﻭ ﻣﻦ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻧﻮﻥ ﺑﺮﺍﺵ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ؛ ﺩﺳﺖ ﻛﺮﺩ ﺷﻨﺪﺭ ﻏﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ!ﺫﻟﻴﻞ ﻣﺮﺩﻩ ﻧﻤﻴﮕﻪ ﺍﮔﻪ ﺑﻪ ﻋﻄﺎﺭ ﺳﺮﮔﺬﺭﻣﻮﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺩﻭﺳﻴﺮ ﻓﻠﻔﻞ ﺯﺭﺩ ﭼﻮﺑﻪ ﺑﻬﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﻳﺎﺍﻗﻞ ﻛﻤﺶ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﻫﻴﺮﻭ ﻭﻳﺮ ،ﻗﻨﺪ ﻭ ﺷﻜﺮﻱ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﻭﺳﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﭼﺎﻳﻲ ﺻﺒﺤﻤﻮﻧﻮ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻤﺴﺎﺩﻩ ﻣﻮﻥ ...ﻭﺍﻩ ﻧﮕﺎﺵ ﻛﻦ ﺧﺎﻙ ﺗﻮﺳﺮ ﮔﺪﺍﺕ ﻛﻨﻦ!«... »ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻧﻮﻧﻲ«ﻳﻚ ﻧﺼﻔﻪ ﺧﻴﺎﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺑﺎﭼﺎﻗﻮ ﻛﻠﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻴﺐ ﭘﺸﺘﺶ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻗﺴﻤﺖ ﺩﻡ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻛﺜﻴﻒ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ.ﻳﻚ ﮔﺎﺯ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﺩ ﻭ...ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ .ﮔﻮﻳﺎ ﺧﻴﺎﺭ ﺗﻠﺦ ﺑﻮﺩ . ﻫﺎﺟﺮ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪ ،ﻧﻴﺸﺶ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ.ﻭﻟﻲ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﺯﻳﺎﺩ ﻃﻮﻝ ﻧﻜﺸﻴﺪ. ﻟﻚ ﻭ ﻟﻮﭼﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ،ﭼﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﻛﻤﺮ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﺷﺪ. ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻗﻬﻘﻪ ﻧﺰﺩ. »ﺁﺭﻩ ﺩﺍﺩﺍﺵ ،ﭼﻲ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ؟...ﺁﺭﻩ...ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺧﺎﻧﻢ ،ﻫﻤﺴﺎﺩﻣﻮﻥ ،ﺑﺮﺍ ﻣﺮﻏﺎﺵ ﻫﺮ ﭼﻲ ﺍﺯ ﻭ ﭼﺰ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﻭ ﺍﻭﻥ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺯﻧﻪ ،ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻧﻮﻥ ﮔﻴﺮ ﺑﻴﺎﺭﻩ ،ﻣﮕﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻪ؟ ﺁﺧﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﺍ ﻛﻲ ﻧﻮﻥ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺳﺮﺳﻔﺮﻩ ﺧﻮﻧﻪ ﺵ ﺩﻳﺪﻩ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻧﻮﻧﺶ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻤﻮﻧﻪ ؟ﺗﺎ
www.shafighi.com
ﻻﺣﺎﻑ ﻛﺮﺳﻴﺎﺷﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻮﻥ ﺭﻳﮕﺎﻱ ﭘﺸﺘﺶ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻥ .ﺩﻳﮕﻪ ﺭﺍﺳﻲ ﺭﺍﺳﻲ ﺁﺧﺮﺍﻟﺰﻣﻮﻧﻪ،ﺑﻪ ﺳﻮﺳﻚ ﻣﻮﺳﻜﺎ ﺷﻢ ﻛﺴﻲ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻧﻤﻴﺪﻩ...ﺁﺭﻩ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ...ﺑﻲ ﭼﺎﺭﻩ ﻫﺮ ﺳﻴﺮﺷﻢ ﺩﻭﺗﺎ ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻍ ﺳﻴﺎ ﻣﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﺩ ﺑﻲ ﺩﺭﺩﻣﻮﻥ ﺁﺩﻡ ﺩﻭﺍ ﻣﻴﺸﻪ !ﺁﺧﻪ ﺩﻭﻥ ﻛﻪ ﮔﻴﺮ ﻧﻤﻴﺎﺩﺵ ﻛﻪ.ﺍﻭﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ...ﺩﻟﺶ ﻧﻤﻴﺎﺩ ﭘﻮﻝ ﺧﺮﺝ ﻛﻨﻪ .ﻫﻲ ﻗﻠﻤﺒﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺳﻨﮓ ﻣﻴﺬﺍﺭﻩ«. ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻛﺖ ﻫﺎ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻛﻔﺶ ﺩﻣﭙﺎﻳﻲ ﻫﺎ ﺭﻓﺖ : »ﺧﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﺮ ،ﺍﻳﻨﺎ ﭼﻴﻪ ؟ﺍﻭﻩ!...ﭼﻨﺪ ﺟﻔﺘﻪ!ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﮕﻪ ﺍﺭﺩﻭ ﺍﺗﺮﺍﻕ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ؟!« »ﺩﺍﺩﺍﺵ ﺯﺑﻮﻧﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻴﺮ ﺑﺎﺷﻪ.ﺑﮕﻮ ﻣﺎﺷﺎﻻﻩ.ﺍﺯﺵ ﻛﻢ ﻧﻤﻴﺂﺩ ﻛﻪ.ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺩﺍ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﻲ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻳﻦ!«... »ﺑﺮ ﻫﺮﭼﻲ ﺑﻲ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻩ ﻟﻌﻨﺖ!ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺨﻴﻞ ﻧﻴﺴﺘﻢ .ﺧﻮﺏ ﻳﺎﺩ ﺁﺩﻡ ﻧﻤﻲ ﻣﻮﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ! ﺁﺩﻡ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻪ ﻛﻲ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﻲ ﺯﻧﻪ ﻭ ﻛﻲ ﻏﺮﻭﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ .ﺷﺎﻣﺎﻫﺎﻡ ﭼﻪ ﺗﻮﻗﻌﺎﺗﻲ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﺩﺍﺭﻳﻦ«... »ﻧﻴﮕﺎﺵ ﻛﻦ ﺧﺎﻙ ﺑﺮﺳﺮ ﻭ...ﻗﺮﺑﻮﻥ ﻫﺮﭼﻪ ﺁﺩﻡ ﺑﺎﻣﻌﺮﻓﺘﻪ.ﺧﺎﻙ ﺑﺮﺳﺮ ﻣﺮﺩﻩ، ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻫﻴﻜﻠﺶ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﺩﺳﺖ ﻛﺮﺩ ﺳﻲ ﺷﻲء -ﺳﻲ ﺷﻲء ﺑﻲ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ -ﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ.ﭘﻮﻻﺷﻮ ،ﻛﻪ ﺍﻻﻫﻲ ﺳﺮﺷﻮ ﺑﺨﻮﺭﻩ ،ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺗﻮ ﻛﻮﭼﻪ ،ﺯﺩﻡ ﺗﻮ ﺳﺮﺵ ،ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺎﻙ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺟﻬﻮﺩﺕ ﻛﻨﻦ!ﺑﺮﻭ ﺍﻳﻨﻢ ﻣﺎﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮ ﺑﻤﺎﻝ ﺳﺮ ﻛﭽﻞ ﻧﻨﺖ!ﺫﻟﻴﻞ ﻣﺮﺩﻩ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺳﻲ ﺷﻴﺌﺶ ﺑﻮﺩﻡ.ﺍﻧﻘﺪﺭ ﺍﻭﻗﺎﺗﻢ ﺗﻠﺦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﻧﻮﻥ ﺧﺸﻜﺎﻣﻮ ﺍﺯﺵ ﺑﮕﻴﺮﻡ .ﺑﻲ ﻋﺮﺿﮕﻲ ﺭﻭ ﺳﻴﺎﺣﺖ!ﻳﻜﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﮕﻪ ﺁﺧﻪ ﻓﻼﻥ ﻓﻼﻥ ﺷﺪﻩ ،ﻭﺍﺳﻪ ﭼﻲ ﻣﻔﺖ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﺩﻭ ﻣﻦ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻧﻮﻧﺘﻮ ﺩﺍﺩﻱ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ ﺍﻟﺪﻧﮓ ﺑﺒﺮﻩ ؟...ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ﻫﺮﭼﻲ ﺑﺎﺷﻪ ﻳﻪ ﺯﻥ ﺍﺳﻴﺮ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ .ﺧﺪﺍﻡ ﺭﻓﺘﮕﺎﻥ ﻣﺎﺭﻭ ﻧﻴﺎﻣﺮﺯﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﻲ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺑﺎﺭﻣﻮﻥ ﺍﻭﻭﺭﺩﻥ .ﻧﻪ ﺳﻮﺍﺩﻱ ،ﻧﻪ ﻣﻌﺮﻓﺘﻲ ،ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻲ!ﻫﺮ ﺧﺎﻙ ﺗﻮﺳﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺩﻡ ﮔﻮﺷﺎﻣﻮﻥ ﻛﻼﻩ ﺳﺮﻣﻮﻥ ﻣﻴﺬﺍﺭﻩ ﻭ ﺣﺎﻟﻴﻤﻮﻥ ﻧﻤﻴﺸﻪ. ﻣﻦ ﺑﻲ ﻋﺮﺿﻪ ﺭﻭ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﻤﻮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﺎ ﺁﺭﺧﻮﻟﻮﻗﻴﻪ -ﺍﻳﻦ ﻣﻼ ﻣﻮﺷﻲ ﺟﻮﻫﻮﺩﻩ ﺭﻭ ﻣﻴﮕﻢ-ﻧﻤﻴﺪﻡ ؛ ﻣﻴﮕﻢ ﺑﺎﺯ ﻫﺮﭼﻲ ﺑﺎﺷﻪ ،ﺍﻳﻨﺎ ﻣﺴﻠﻤﻮﻧﻦ ،ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺧﻮﺵ ﻧﻤﻴﺎﺩ ﻧﻮﻧﻦ ﻳﻪ ﻣﺴﻠﻤﻮﻧﻮ ﺗﻮ ﺟﻴﺐ ﻳﻪ ﻛﺎﻓﺮ ﺑﺮﻳﺰﻡ .ﺍﻭﻥ ﻭﺧﺖ ﺗﻮﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻴﺎﺣﺖ ﻛﻦ ،ﺍﻳﻨﻢ ﺗﻼﻓﻴﺸﻪ! ﻣﻴﺎﻡ ﺛﻮﺍﺏ ﻛﻨﻢ ،ﻛﺒﺎﺏ ﻣﻴﺸﻢ .ﺭﺍﺱ ﺭﺍﺳﻲ ﺍﮔﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﭘﺎﭼﻪ ﺷﻢ ﺗﻮ ﻋﺴﻞ ﻛﻨﻪ ،ﺑﻜﻨﻪ ﺗﻮ ﺩﻫﻦ ﺍﻳﻦ ﺑﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﺍ ،ﺁﺧﺮﺵ ﮔﺎﺯﺷﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻥ«. ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺩﻭﻳﺪ:
www.shafighi.com
»ﺧﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﺮ ،ﺍﻳﻦ ﻛﻔﺶ ﻛﻬﻨﻪ ﻫﺎﺕ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﻩ.ﺑﺰﺍ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﻮﻥ ﻣﻼﻣﻮﺷﻲ ﺟﻬﻮﺩﻩ ﺑﻴﺎﺩ ﺍﺯﺕ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺧﻮﺏ ﺑﺨﺮﻩ«. ﻫﺎﺟﺮ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺧﻮﺭﺩ .ﺳﺮﻭ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻗﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺎﺯﻙ ﺗﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﮔﻔﺖ: »ﻭﺍﻩ ﻭﺍﻩ!ﭼﻘﺪﺭ ﮔﻨﺪﻩ ﺩﻣﺎﻍ!ﻣﻦ ﻣﻘﺼﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺍﺩﺍﺵ ،ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﺫﻟﻴﻞ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻨﻮ ﺍﺯ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﺰﻭﻧﺪﻩ«. »ﺁﺧﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺩﺭﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﻮﻡ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺟﻮﺭ ﺁﺩﻡ ﺳﺮﻭ ﻛﻠﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﻴﻢ ،ﺍﻣﺎ ﻛﻠﻪ ﺧﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﺎ ﻧﺪﺍﺩﻥ ﻛﻪ !ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﮕﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﮔﻮﺵ ﻛﻨﻪ ﺩﻳﮕﻪ .ﺁﺧﻪ ...ﺁﺧﻪ ﺗﺨﻢ ﻣﺎﻡ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻮﭼﻪ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﭘﺲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ«... »ﻧﻪ ﺩﺍﺩﺍﺵ.ﺍﻭﻗﺎﺗﺖ ﺗﻠﺦ ﻧﺸﻪ .ﺁﺧﻪ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ،ﻣﻨﻢ ﺩﻟﻢ ﭘﺮﻩ.ﺍﺻﻼ ﺧﺪﺍﻡ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻟﻢ ﺷﻨﮕﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺮﺍﻣﺎ ﻓﻘﻴﺮ ﻓﻘﺮﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ .ﻭﺍﻩ ﻭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ!ﺍﻳﻦ ﺍﻋﻴﺎﻧﺎ ﻛﺠﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﻛﻔﺶ ﻛﻬﻨﻪ ﺩﻡ ﺩﺭ ﻣﻲ ﻓﺮﻭﺷﻦ؟ﻳﺎ ﻣﻲ ﺑﺮﻥ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻋﻮﺽ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ ،ﻳﺎ ﻣﻴﺪﻥ ﻛﻠﻔﺖ ﻧﻮﻛﺮﺍﺷﻮﻥ ﻭ ﺳﺮ ﻣﺎﻩ ،ﭘﺎﻱ ﻣﻮﺍﺟﺒﺸﻮﻥ ﻛﻢ ﻣﻲ ﺫﺍﺭﻥ.ﺍﺻﻼ ﺗﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎﺩﻧﺠﻮﻧﺎﺷﻮﻧﻢ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﻲ ﺭﻳﺰﻥ. ﺑﻠﺪﻥ ﺩﻳﮕﻪ .ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﺪﻥ ﻛﻪ!ﺍﮔﻪ ﺍﻭﻧﺎ ﺑﻮﺩﻥ ،ﻣﮕﻪ ﺧﻮﺭﺩﺩﻩ ﻧﻮﻧﺎﺷﻮﻧﻮ ﺍﺻﻼ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻴﮕﺬﺍﺷﺘﻦ؟ﺯﻭﺩ ﺧﺸﻜﺶ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪﻥ ،ﻣﻲ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﻛﺘﻠﺘﻪ، ﻣﺘﻠﺘﻪ؟ﭼﻴﻪ؟ ...ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻢ...،ﻳﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﻳﮕﻪ.ﺧﺪﺍ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﭼﻪ ﻣﺰﻩ ﺍﻱ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻩ. ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ .ﻭﺍﻩ ﻭﺍﻩ !ﻫﺮﮔﺰ ﺭﻏﺒﺘﻢ ﻧﻤﻲ ﺷﻴﻨﻪ«. »ﺧﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻨﺎ ﺭﻭ ﭼﻨﺪ؟« »ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻢ .ﺧﻮﺩ ﺩﻭﻧﻲ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩﺕ.ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺮﺭﺷﺘﻪ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻛﻪ . ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺒﺎﺳﻲ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻛﻦ«. »ﭼﺮﺍ ﭘﺎﻱ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺒﺎﺳﻮ ﻣﻴﻮﻥ ﻣﻲ ﻛﺸﻲ؟ﻣﻦ ﻳﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺴﻠﻤﻮﻥ ،ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻨﻲ ﺩﻳﮕﻪ.ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ.ﺩﻳﮕﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺭﻩ«. »ﺁﺧﻪ ﻣﻦ ﭼﻲ ﺑﮕﻢ؟ﺧﻮﺩﺕ ﺑﮕﻮ ﭼﻨﺪ ﻣﻲ ﺧﺮﻱ!ﺍﻣﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺒﺎﺱ«.... »ﻣﻦ ﺧﻼﺻﻪ ﺷﻮ ﺑﮕﻢ ،ﺍﮔﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺑﺨﺎﻱ ،ﻳﻪ ﻛﻮﺯﻩ ﺟﺎﺗﺮﺷﻲ ﻣﻴﺪﻡ ،ﺩﻭﺗﺎ ﺁﺏ ﺧﻮﺭﻱ ،ﺍﮔﻪ ﭘﻮﻝ ﺑﺨﺎﻱ ،ﻣﻦ ﭼﺎﺭﺗﻮﻣﻦ ﻭ ﻧﻴﻢ«. »ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﺎﻡ.ﺍﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﭼﺎﺭﺗﻮﻣﻦ ﻭ ﻧﻴﻢ؟ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻛﻔﺸﻪ«. »ﻛﻔﺶ ﻫﺎﺕ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺕ.ﺩﻭﺗﺎ ﻛﺘﺘﻮ ﭼﺎﺭ ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﺮﻡ«. ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻟﺐ ﺑﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ.ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﭼﻬﺎﺭﺗﻮﻣﺎﻥ ﻭ ﺷﺶ
www.shafighi.com
ﻗﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻫﺎﺟﺮ ﺩﺍﺩ؛ ﺧﻮﺭﺟﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻢ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺭﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ. * ﻓﺮﺩﺍ ﺍﻭﻝ ﻏﺮﻭﺏ ،ﻫﺎﺟﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺭﺍ ﺁﺏ ﻭ ﺟﺎﺭﻭ ﻛﺮﺩ ؛ ﺟﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ،ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﻛﻨﺎﺭ ﺣﻴﺎﻁ ﻣﻲ ﭘﻠﻜﻴﺪ؛ﻭ ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻄﺒﺦ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺯﺩ. ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻫﺎﺟﺮ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺩﻭ ﻛﺮﺍﻳﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻳﻜﻲ ﺷﻮﻓﺮ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﮔﺮﺩﻱ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻪ ﺩﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻏﻴﺎﺏ ﺧﻮﺩ ،ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ؛ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﭘﻴﻨﻪ ﺩﻭﺯ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺍﺗﺎﻕ ﺩﺭ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮﺍﻳﻪ ﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ،ﺩﻭ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺩﻭ ﺍﺗﺎﻕ ﻫﻤﻪ ﺷﻮﻓﺮ ﻭ ﺯﻧﺶ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ،ﺩﻭ ﺍﺗﺎﻕ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﺨﺮﻭﺑﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻋﺒﺎﺱ ﺁﻗﺎﻱ ﺷﻮﻓﺮ ،ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻧﺶ ﻣﺤﺘﺮﻡ ،ﺑﺎﺯ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﻗﺒﻼ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻱ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﺮﻭﺩ.ﻭﻟﻲ ﻛﻲ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ؟ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺭﺟﺒﻌﻠﻲ ﭘﻴﻨﻪ ﺩﻭﺯ ،ﻳﻚ ﻣﺴﺘﺎﺟﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺣﻖ ﺁﺏ ﻭ ﮔﻞ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﻭﺩ.ﺩﻛﺎﻧﺶ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻮﺩ.ﺯﻳﺎﺩ ﺯﺣﻤﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩ، ﻛﻢ ﺗﺮ ﺩﻭﻧﺪﮔﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺟﺰ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺮﻳﺪ ﺗﻴﻤﺎﺝ ﻭ ﻣﻐﺰﻱ ﻭ ﻧﻮﺍﺭ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ؛ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺩﻛﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﻳﺎ ﻛﻨﺞ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭼﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺣﺎﻓﻆ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﻛﺎﺳﺒﻲ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ ،ﻭﻟﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺪ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻏﻠﺐ ﺭﻭﻱ ﻛﻮﺭﻩ ﺫﻏﺎﻟﻲ ﺍﺵ ،ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺍﺗﺎﻕ ،ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﻏﻞ ﻏﻞ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. ﺯﻧﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﻩ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ،ﻭﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻫﺎ ،ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺴﺎﻁ ﭘﻴﻨﻪ ﺩﻭﺯﻱ ﺧﻮﺩ ،ﺳﺮﻱ ﺑﻪ ﺩﻩ ﻣﻲ ﺯﺩ ،ﺑﺎ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻋﻬﺪﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺳﻮﺍﺩ ﭼﻨﺪﺍﻧﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﻳﻜﻲ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻛﻼﺱ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺸﺘﺮﻱ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﺶ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ،ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﭗ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﻛﻢ ﻛﻢ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ .ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﺸﺘﺮﻱ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﺶ ،ﻭﻟﻲ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺩ ﺗﻄﺒﻴﻖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﻭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ.ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﭼﭗ ﺑﻮﺩ ،ﭼﻮﻥ ﭘﻴﻨﻪ ﺩﻭﺯ ﺑﻮﺩ-ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ-ﻭﻟﻲ ﺩﻟﺶ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ ﺣﺎﻓﻆ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺑﻲ ﻛﺎﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺰﻧﺪ .ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻨﺒﻠﻲ ،ﺩﻝ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﻭ ﻫﺮﻭﻗﺖ ﺭﻓﻴﻖ
www.shafighi.com
ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﺶ ،ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﺮﺍﺵ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﻢ ﺧﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﺮﻛﻮﻓﺖ ﻣﻲ ﺯﺩ ،ﻗﻮﻝ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺗﺎ ﻫﻔﺘﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﺗﺤﺎﺩﻳﻪ ﺍﺳﻢ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻛﻨﺪ. ﻫﻮﺍ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺭﺟﺒﻌﻠﻲ ﻫﻢ ﺁﻣﺪ.ﻭﻟﻲ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻫﻨﻮﺯ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻧﺒﻮﺩ.ﻫﺎﺟﺮ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﻨﺪ .ﻛﻔﺸﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ.ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺗﺎﻕ ﺷﺪ .ﻛﺒﺮﻳﺖ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻟﻮﻟﻪ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻛﺒﺮﻳﺖ ،ﻻﻙ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﻱ ﺩﺳﺘﺶ ،ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﻟﻮﻟﻪ ﭼﺮﺍﻍ ﺑﺮﻕ ﻣﻲ ﺯﺩ ،ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ. »ﺍﮔﻪ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﻲ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ...؟ﻧﺒﺎﺩﺍ ﺑﺪﺵ ﺑﻴﺂﺩ؟!« ﭼﻮﺏ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺗﻪ ﻛﺸﻴﺪ .ﻧﻮﻙ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭﺭﺷﺘﻪ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ. ﻳﻚ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ : »ﺍﻱ ﺑﺎﺑﺎ!...ﺧﻮﺏ ﺍﻭﻧﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺍﺵ ﻳﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺩﻳﮕﻪ «... ﺩﺭ ﺻﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻠﻮﻥ ﺷﺪ .ﺻﺪﺍﻱ ﭘﺎﻱ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺭﺳﻴﺪ .ﻫﺎﺟﺮ ،ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭼﺎﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﻓﺖ .ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻲ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ: »...ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻋﻨﺎﻳﺖ ،ﭼﺮﺍ ﺗﻮ ،ﻻﻙ ﺗﻮ ﺑﺴﺎﻃﺖ ﻧﻤﻲ ﺫﺍﺭﻱ ؟« »ﺑﺴﻢ ﺍﷲ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺍﻟﺮﺣﻴﻢ !ﺩﻳﮕﻪ ﭼﻲ ﺩﻟﺖ ﻣﻲ ﺧﺎﺩ ؟ﻋﻮﺽ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻱ ﮔﺮﺩ ﺭﺍﻫﻤﻮ ﺑﮕﻴﺮﻱ ﻭ ﺑﭙﺮﺳﻲ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻭﺭﺍﻥ ﭼﻪ ﺧﺎﻛﻲ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺑﺎﺩ ﺳﺮ ﺩﻟﺖ ﻣﻲ ﺯﻧﻲ؟« »ﺍﻭﻩ !ﺑﺎﺯ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﻭﻣﺪﻳﻢ ﺍﺯﺵ ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ...ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺎﻭﺭﺍﻥ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻱ؟« »ﻫﻴﭻ ﭼﻲ.ﭼﻤﭽﺎﺭﻩ ﻣﺮﮒ!ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺟﻴﺐ ﺧﻮﺭﺩﻡ.ﺟﻌﺒﻪ ﺁﻳﻨﻤﻮ ﺑﻪ ﻫﻦ ﻛﺸﻴﺪﻡ. ﺷﺒﺎ ﺗﻮ ﻣﺴﺠﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡ ﻭ ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﮔﻮﺵ ﻛﻮﺏ ﻓﺮﻭﺧﺘﻢ.ﻫﻤﻴﻦ!« »ﺑﺎ-ﺭﻱ-ﻛﻞ-ﻻ!ﺍﻣﺎ ﻭﺍﺳﻪ ﭼﻲ ﻏﺼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻱ؟ﺧﻮﺏ ﭼﻲ ﻣﻲ ﺷﻪ ﻛﺮﺩ؟ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺧﺪﺍﻡ ﺑﺰﺭﮔﻪ ﺩﻳﮕﻪ« ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺁﻳﻨﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺑﺨﺎﺭﻱ ﺑﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ،ﺑﺎﺧﻮﻥ ﺳﺮﺩﻱ ﻭ ﺁﻩ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺰﺭﮔﻪ .ﺧﻴﻠﻲ ﺍﻡ ﺑﺰﺭﮔﻪ !ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻓﺮﻣﺎﻳﺸﺎﻱ ﺯﻥ ﻣﻦ...ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻣﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻴﻜﻪ«. »ﻣﺮﺩ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﭼﺮﺍ ﻛﻔﺮ ﻣﻴﮕﻲ؟ﭼﻲ ﭼﻲ ﺧﺪﺍ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺰﺭﮔﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻮﺱ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ؟ﺑﺎﺯ ﻣﺎ ﻏﻠﻂ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﻢ ؟ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺧﺎﺩ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻠﮕﻪ ﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻛﻨﻪ . ﺁﺧﻪ ﻣﻨﻢ ﺁﺩﻣﻢ!ﺩﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﺎﺩ...ﻳﺎﭼﺸﻤﺎﻱ ﻣﻨﻮ ﻛﻮﺭ ﻛﻦ ﻳﺎ«... »ﺁﺧﻪ ﻣﮕﻪ ﻛﻠﻪ ﺧﺮ ﺧﻮﺭﺩﺕ ﺩﺍﺩﻥ؟ﻓﻜﺮ ﺑﺒﻴﻦ ﻣﻦ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﭼﻘﺪﺭﻩ؛ﺍﻭﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﺯﻳﻦ ﻫﻮﺱ ﻫﺎ ﺑﻜﻦ .ﻣﻦ ﺳﺮﮔﻨﺞ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﻡ ﻛﻪ«.
www.shafighi.com
»ﺍﻭﻫﻮء...ﺍﻭﻩ!ﺗﻮﺍﻡ .ﻣﮕﻪ ﭘﻮﻟﺶ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﻴﺸﻪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﺻﻮﻝ ﺩﻳﻦ ﻣﻲ ﺷﻤﺮﻱ ؟ »ﭼﻘﺪﺭ ﻣﻴﺸﻪ ؟ﺧﻮﺩﺕ ﺑﮕﻮ!« »ﺑﻴﺲ ﻭ ﭼﺎﺭﺯﺍﺭ!« »ﺑﻴﺲ ﻭ ﭼﺎﺭﺯﺍﺭ ؟...ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻧﺮﺥ ﻣﺎﻧﻴﻜﻮﺭﻭ ﺑﻠﺪ ﺷﺪﻱ؟« ﻫﺎﺟﺮ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺐ ﺧﻨﺪﻱ ،ﭘﺮ ﺍﺯ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ،ﮔﻔﺖ: »ﭘﺮﻳﺮﻭﺯ ﻳﻪ ﺩﻭﻧﻪ ﺧﺮﻳﺪﻡ!« »ﺧﺮﻳﺪﻱ؟!ﭼﻲ ﭼﻲ ﺭﻭ ؟ﺑﺎ ﭘﻮﻝ ﻛﻲ ؟ﻫﺎﻩ؟ﻣﻦ ﻳﻪ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﭘﺎﻱ ﻣﺎﺷﻴﻨﺎﻱ ﺷﻤﺮﻭﻥ ﻭﺍﻳﺴﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﻳﻪ ﺷﻮﻓﺮ ﺩﻟﺶ ﺑﻪ ﺭﺣﻢ ﺑﻴﺂﺩ،ﻣﻨﻮ ﻣﺠﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺎﺭﻩ.ﺍﻭﻧﻮﻗﺖ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﻲ ﺑﻴﺴﺪ ﻭ ﭼﺎﺭﺯﺍﺭ ﺩﺍﺩﻱ ﻣﺎﻧﻴﻜﻮﺭ ﺧﺮﻳﺪﻱ ﻛﻪ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢ ﻧﺎﻣﺤﺮﻡ ﻗﺮ ﺑﺪﻱ؟... ﺑﻴﺴﺪ ﻭ ﭼﺎﺭﺯﺍﺭ!...ﭘﻮﻝ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺍﻭﻭﺭﺩﻱ؟ﺍﺯ ﻓﺎﺳﻘﺖ؟«... ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺣﺮﻑ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ.ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻛﻤﻲ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺑﻲ ﭼﺎﺭﮔﻲ ﺍﻓﺰﻭﺩ: »ﻻ ﺍﻟﻪ ﺍﻻ ﺍﷲ«... »ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻜﺶ ﺑﻲ ﻏﻴﺮﺕ!ﻛﻤﺮﺕ ﺑﺰﻧﻪ ﺍﻭﻥ ﻧﻤﺎﺯﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﻧﻲ!ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺧﺎﻱ ﻛﻔﺮ ﻣﻨﻮ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺂﺭﻱ؟ﺧﻮﺏ ﭘﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩ،ﺧﺮﻳﺪﻡ ﺩﻳﮕﻪ!ﭼﻲ ﺍﺯ ﺟﻮﻧﻢ ﻣﻲ ﺧﺎﻱ؟«... »ﻏﻠﻂ ﻛﺮﺩﻱ ﺧﺮﻳﺪﻱ.ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻪ!ﻣﮕﻪ ﭘﻮﻝ ﺍﺯ ﺳﺮﻗﺒﺮ ﺑﺎﺑﺎﺕ ﺍﻭﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻱ؟ ﻳﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭘﻮﻝ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺍﻭﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻱ؟« ﻫﺎﺟﺮ ﺁﻥ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﺎﻻ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﭼﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ .ﺧﻮﻥ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩ: »ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ!« »ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ؟!...ﻫﻪ!ﻫﻪ!ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ!ﺑﻠﻪ؟ﺯﻧﻴﻜﻪ ﻟﺠﺎﺭﻩ!ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻟﻴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ«... ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻣﺸﺖ ﻭ ﻟﮕﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. »ﺁﺁﺥ...ﻭﺍﻱ ﺧﺪﺍ...ﻭﺍﻱ...ﺑﻪ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﺮﺳﻴﻦ...ﻣﺮﺩﻡ«... ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺭﺟﺒﻌﻠﻲ ﺣﺎﻓﻆ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﻱ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺑﺴﺎﻁ ﺳﻤﺎﻭﺭ ﺷﻠﻨﮓ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺳﺎﻧﺪ.ﭼﻨﺪ ﺗﺎ»ﻳﺎﺍﷲ«ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ.ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﻫﻮﻝ ﻫﻮﻝ ﭼﺎﺩﺭ ﺣﺎﺟﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺳﺮ ﺯﻧﺶ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻛﻨﺎﺭﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. »ﺑﺎﺯ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪﻩ؟...ﺍﻫﻪ!ﺁﺧﻪ ﻣﺮﺩ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﺍ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺩﺍﺭﻩ.ﺧﺪﺍﺭﻭ ﺧﻮﺵ ﻧﻤﻴﺂﺩ«. »ﺑﻪ ﺟﻮﻥ ﻋﺰﻳﺰﻱ ﺧﻮﺩﺕ ،ﺍﮔﻪ ﻣﺤﺾ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻧﺒﻮﺩ ،ﻟﻪ ﻟﻮﺭﺩﺵ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ.ﺯﻧﻴﻜﻪ
www.shafighi.com
ﭘﺘﻴﺎﺭﻩ ﺩﺍﺭﻩ ﺗﻮ ﺭﻭﻱ ﻣﻨﻢ ﻭﺍﻱ ﻣﻴﺴﻪ«... ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺭﺟﺒﻌﻠﻲ ﺳﺮﻱ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ .ﻳﻚ ﻗﺪﻡ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﮔﺬﺍﺷﺖ؛ﺩﺳﺖ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻴﺎ...ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻦ ،ﻳﻪ ﭼﺎﻳﻲ ﺑﺨﻮﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺟﺎ ﺑﻴﺂﺩ...ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻴﺸﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻩ ،ﻧﻴﺎﻭﺭﻭﻥ ،ﻛﺎﺭ ﻭ ﻛﺎﺳﺒﻴﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺴﺎﺩ ﺑﻮﺩﻩ...ﻧﻴﺲ؟!« ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺭﺟﺒﻌﻠﻲ ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﺎﺟﺮ ﺍﺭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ .ﭼﺎﻱ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺟﻠﻮﻱ ﻫﺮﺩﻭﺷﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ. »ﺧﻮﺏ!ﻣﻲ ﺧﺎﻳﻦ ﺍﺯ ﺧﺮ ﺷﻴﻄﻮﻥ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﺎﻳﻦ ﻳﺎ ﺑﺎﺯﻡ ﺧﻴﺎﻝ ﻛﺘﻚ ﻛﺎﺭﻱ ﺩﺍﺭﻳﻦ؟« ﻫﺎﺟﺮ ﺑﻐﻀﺶ ﺗﺮﻛﻴﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﮔﺬﺍﺷﺖ. »ﭼﺮﺍ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ﺁﺧﻪ ﺷﻮﻫﺮﺗﻢ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻧﺪﺍﺭﻩ.ﭼﻪ ﻛﻨﻪ؟ﺩﻟﺶ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺳﮕﻴﺶ ﭘﺮﻩ.ﺩﻕ ﺩﻟﻲ ﺷﻮ،ﺳﺮ ﺗﻮ ﺩﺭﻧﻴﺂﺭﻩ ،ﺳﺮﻛﻲ ﺩﺭ ﺑﻴﺂﺭﻩ؟« ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺗﻮﻱ ﺣﺮﻑ ﺍﻭ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﺁﺭﺍﻡ ،ﻭﻟﻲ ﻣﺤﻜﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ،ﮔﻔﺖ : »ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ ﺍﻭﺳﺘﺎ؟ ﺍﻭﻣﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﮕﻢ .ﻭﻟﻲ ﺁﺧﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﻴﻜﻪ ﻛﻢ ﻋﻘﻞ، ﭼﺎﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﻛﻤﺮﺵ ﻣﻲ ﺯﻧﻬﺖ؛ ﻭﺿﻮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻻﻛﺎﻱ ﻧﺠﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻮﻧﺎﺵ ﻣﺎﻟﻴﺪﻩ ، ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺑﺎﻃﻠﻪ !ﺁﺧﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺑﻪ ﺑﺸﺮﻩ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﻪ ﻛﻪ«. »ﺍﻱ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮﺍﻡ.ﻧﺎﺧﻮﻥ ﻛﻪ ﺟﺰﻭ ﺑﺸﺮﻩ ﻧﻴﺴﺶ ﻛﻪ.ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﭼﺎﺭ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﺎﺧﻮﻧﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩﻳﺘﻮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻱ ﻭ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻱ .ﺍﮔﻪ ﺟﺰﻭ ﺑﺸﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻴﻨﺪﻥ ﻫﻮ ﻧﻮﻙ ﺳﻮﺯﻧﺶ ﻛﻠﻲ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﺩﺍﺷﺖ«. ﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺎﺟﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻓﺰﻭﺩ : »ﻫﺎﻥ؟ﭼﻲ ﻣﻲ ﮔﻲ ﻫﺎﺟﺮ ﺧﺎﻧﻢ؟« »ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻢ ﺍﻭﺱ ﺳﺎ.ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻪ ﺯﻥ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﻟﻌﻘﻞ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ .ﻛﺠﺎ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺳﺮﻡ ﻣﻴﺸﻪ؟ »ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻴﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﻲ؟ﻧﺎﻗﺺ ﺍﻟﻌﻘﻞ ﻛﺪﻭﻣﻪ؟ﺗﻮ ﻧﺒﺎﻳﺲ ﺑﺬﺍﺭﻱ ﺷﻮﻫﺮﺗﻢ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎﺭﻭ ﺑﺰﻧﻪ.ﺣﺎﻻ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﻴﮕﻴﺶ؟ﺣﻴﻒ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺯﻧﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﭼﻴﺰﻱ ﺳﺮﺗﻮﻥ ﻧﻤﻴﺸﻪ.ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻛﻪ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﺑﺨﻮﻧﻲ ،ﻭﮔﻪ ﻧﻪ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻱ ﻣﻦ ﭼﻲ ﻣﻲ ﮔﻢ .ﺍﻳﻨﻢ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺷﻮﻫﺮﺗﻪ. ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﻛﻨﻲ ﻣﻦ ﭘﺸﺘﻲ ﺗﻮ ﺭﻭ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻫﺎ!ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻲ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻧﻴﺴﺘﻲ .ﺁﺧﻪ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺑﻲ ﭘﻮﻟﻲ ،ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺧﻮﺵ ﻧﻤﻴﺂﺩ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﭘﻮﻝ ﺑﺒﺮﻱ ﺑﺪﻱ ﻣﺎﻧﻴﻜﻮﺭ ﺑﺨﺮﻱ.ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺏ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ؟ ﻣﺎﻫﺎ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺗﻨﮕﻤﻮﻥ ،ﻫﻲ ﭘﺎﻫﺎﻣﻮﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻪ ﻭ ﺭﻭ ﺳﺮ ﻭ ﻛﻮﻝ ﻫﻢ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻳﻢ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺍﻭﻥ ﻳﻜﻴﻪ .ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ، ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﮔﻴﻤﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﻨﮕﻪ ﻭ ﻣﺎﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺟﻮﻥ ﻫﻤﺪﻳﮕﻪ ﻣﻴﻨﺪﺍﺯﻩ«...
www.shafighi.com
»ﺁﺭﻩ ،ﺁﺭﻩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻴﮕﻲ! ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺗﻪ ﺟﻴﺒﻢ ﺧﺎﻟﻴﻪ،ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺝ ﺯﻫﺮﻣﺎﺭ ﺷﺐ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻴﺸﻢ.ﺍﻣﺎ ﻫﺮﻭﻗﺖ ﭼﻴﺰﻱ ﺗﻨﮓ ﺑﻐﻠﻤﻪ ،ﺧﻮﻧﻪ ﻡ ﺑﺮﺍﻡ ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺸﺘﻪ.ﮔﺮﭼﻪ ﺍﺟﺎﻗﻤﻮﻥ ﻛﻮﺭﻩ ،ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﺷﺒﺎ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﻟﻴﻢ ﻧﻤﻴﺸﻪ«. ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺭﺟﺒﻌﻠﻲ ﻑ ﺁﻥ ﺷﺐ ،ﺳﻤﺎﻭﺭﺵ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺗﺶ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻫﺎﺟﺮ ﺭﻓﺖ ﺷﺎﻡ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﻱ ﺑﺎﻫﻢ ،ﺳﺮ ﻳﻚ ﺳﻔﺮﻩ ﺷﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. * ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ،ﻫﺎﺟﺮ ،ﻻﻙ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﻙ ﻣﻮﭼﻴﻦ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺧﻮﺩ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪ ﻭ ﺷﻴﺸﻪ ﻻﻙ ﺭﺍ ﺗﻮﻱ ﭼﺎﻫﻚ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮﺩ.ﻣﺎﺭﻙ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺧﺮﺩﻩ ﺭﻭﻏﻦ ﻋﻘﺮﺑﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻗﺮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻮﻱ ﺁﻥ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺩﻡ ﺭﻑ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ************************* ﮔﻨﺎﻩ ﺷﺐ ﺭﻭﺿﻪ ﻫﻔﺘﮕﻲ ﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ.ﻭ ﻣﻦ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺁﺏ ﻭ ﺟﺎﺭﻭ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ،ﻫﻮﺍ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﻭ ﻣﺴﺘﻌﻤﻌﻴﻦ ﺭﻭﺿﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺣﻴﺎﻃﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﺩﻭﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﺎﻟﻲ ﻫﺎﻱ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﻣﺎﻥ ﻓﺮﺵ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﺐ ﺩﻭﺭ ﺣﻮﺿﺶ ﻣﻲ ﭼﻴﺪﻳﻢ ،ﺩﺍﺷﺖ ﭘﺮﻣﻲ ﺷﺪ.ﻣﻦ ﻛﺎﺭﻡ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺗﻮﻱ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻟﺐ ﺑﺎﻡ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺣﻴﺎﻁ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ .ﻭﻗﺘﻲ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺿﻪ ﺭﺍ ﺗﻮﻱ ﺣﻴﺎﻁ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻳﻢ ،ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ.ﺁﻥ ﺷﺐ ﻫﻢ ﻣﺪﺗﻲ ﺗﻮﻱ ﺣﻴﺎﻁ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮﺩﻡ.ﻃﻮﺭﻱ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺑﺪﻧﻢ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺣﻴﺎﻁ ، ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﺟﺎﻱ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ،ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ .ﺧﻮﺏ ﻳﺎﺩﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺁﻥ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺁﺩﻡ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﺩ ،ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﺮﺟﺎﻱ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺍﺵ ،ﭘﺎﻱ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﻧﺸﺴﺖ. ﻣﻦ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ.ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺎﺯ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺎﺭﺍ ﻭﺍﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻛﻨﻴﻢ .ﻳﻜﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ.ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ .ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ.ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻛﺲ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺷﻜﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ.ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻧﻪ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ،ﻭ ﻧﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ www.shafighi.com
ﺭﻭﻱ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ.ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﺍﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻲ ﺻﺪﺍ ﺍﺷﻚ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺶ ،ﺭﻭﻱ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻛﻪ ﺭﻳﺶ ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﻲ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ.ﺁﺧﺮ ﺳﺮﻫﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﺭﻭﺿﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺳﺮ ﺣﻮﺽ ،ﻭ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺁﺏ ﻣﻲ ﺯﺩ.ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺧﻴﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭼﺎﻳﻲ ﺍﺵ ﺭﺍﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ.ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﺭﺍ ﺗﻮﻱ ﭘﻨﺠﺪﺭﻱ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻳﻢ. ﺍﻣﺎ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻫﺎ ،ﻫﺮ ﺷﺐ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺑﺎﻡ ،ﺑﺴﺎﻁ ﺭﻭﺿﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪﻡ ،ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﻮﺩ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﻼﻗﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﻭﻗﺘﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺑﻪ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺻﺪﺍﻱ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﺵ ﻧﻤﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻡ ،ﻏﺼﻪ ﺍﻡ ﻣﻲ ﺷﺪ.ﻭﻟﻲ ﻫﺮﻭﻗﺖ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺑﺪﺟﻨﺴﻢ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺍﻭ ﭘﻘﻲ ﻣﻲ ﺯﺩ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﺍﻧﺪ .ﻭﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﻣﺎﻥ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ.ﺟﺎﻱ ﻣﻌﻴﻨﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ .ﻫﺮ ﺷﺒﻲ ﻳﻚ ﺟﺎ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ .ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﺵ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺻﺪﺍ ﺑﻮﺩ.ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻫﻢ ﺗﻜﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﺩ.ﺻﺎﻑ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ ،ﺟﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭﺍﺷﻚ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻳﺶ ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﻲ ﺍﺵ ،ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻﻱ ﺑﺎﻡ ﻫﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻴﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﺁﻥ ﺷﺐ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ،ﺻﺎﻑ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ،ﺭﻭﻱ ﺣﺼﻴﺮ ﻧﺸﺴﺖ .ﻛﻨﺎﺭﻩ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺩﻭﺭ ﺣﻴﺎﻁ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﺭﺍ ﺣﺼﻴﺮ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻴﻢ .ﻃﺮﻑ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺣﻴﺎﻁ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺩﺭﻡ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻡ ﺩﺍﻻﻥ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ .ﺁﺑﺪﺍﺭﺑﺎﺷﻲ ﺷﺐ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﺿﻪ ﻫﻢ ﺁ ﻥ ﻃﺮﻑ ،ﺗﻮﻱ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ،ﭘﺸﺖ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﻫﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ .ﭼﻪ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻮﺩ!ﺍﺯ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺩﺭﺳﺖ ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭ ﻋﻤﻠﻲ ﺑﺸﻮﺩ .ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻫﻢ ﻧﺸﺪ . ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻚ ﺯﻥ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻋﻤﻠﻲ ﺑﺸﻮﺩ؟ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ .ﻣﺪﺗﻲ ﺗﻮﻱ ﺣﻴﺎﻁ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺁﻣﺪ ،ﻣﻦ ﺯﻭﺩ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺑﺎﻡ ﻛﻨﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ.ﻻﺯﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺧﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﻳﺪﻡ .ﺻﺪﺍﻱ ﻧﻌﻠﻴﻨﺶ ﻛﻪ ﺗﻮﻱ ﻛﻮﭼﻪ ﺭﻭﻱ ﭘﻠﻪ
www.shafighi.com
ﺩﺍﻻﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺗﺮﻕ ﺗﻮﺭﻭﻕ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﻛﻒ ﺩﺍﻻﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻣﺮﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺻﺪﺍﻱ ﭼﻨﺪ ﺟﻔﺖ ﻛﻔﺶ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺁﺟﺮ ﻓﺮﺵ ﺩﺍﻻﻥ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪﻡ .ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻮﺫﻥ ﻣﺴﺠﺪ ﭘﺪﺭﻡ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﻳﺪﻫﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ.ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﭘﺪﺭﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻧﻌﻠﻴﻨﺶ ﺭﺍ ﺁﻥ ﮔﻮﺷﻪ ﭘﺎﻱ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﻱ ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻛﻤﻨﻲ ﺍﺵ ،ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﭘﺎ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ، ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺭ ﺣﻴﺎﻁ ﻭ ﺗﻮﻱ ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﭼﺎﻱ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﺶ ﺳﺮﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﺸﺴﺖ.ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻻﺯﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﺒﻴﻨﻢ.ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ.ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺁﺧﺮﻫﺎﻱ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺳﻮﻣﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺭﻭﺿﻪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻟﺐ ﺑﺎﻡ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺗﻮﻱ ﺣﻴﺎﻁ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ .ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺍﺯ ﭘﻠﻜﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﻦ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﻭﻣﻦ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺯﺩﻩ ﺍﺯ ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﺟﻠﻮﻱ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺳﺎﻛﺖ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻋﻬﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻟﺐ ﺑﺎﻡ ﻧﻴﺎﻳﻢ.ﻭﻟﻲ ﻣﮕﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ؟ﺁﺧﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ،ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﻦ ،ﻣﮕﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮﺩ ﮔﻮﺵ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺪﻫﺪ؟ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ.ﭘﺪﺭﻡ ﻛﻪ ﺁﻣﺪ ،ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪﻡ ﻭ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﻫﺎ.ﺧﻮﺑﻴﺶ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻣﻦ ﺷﺐ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﺿﻪ ﻟﺐ ﺑﺎﻡ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻢ ﻭ ﻣﺮﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ.ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ.ﺣﺘﻢ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﭼﻐﻠﻲ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ.ﭼﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ!ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﭼﻐﻠﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ،ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ ﻃﺮﻑ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺳﺮ ﭼﺎﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﺮﻳﺪﻥ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ،ﺑﺎ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﻋﻮﺍ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. ﺧﻮﺏ ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ.ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎ ﭘﻬﻦ ﺑﻮﺩ.ﻫﻮﺍﻱ ﺳﺮﺷﺐ ﺧﻨﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻭﻗﺘﻲ ﺭﻭﻱ ﺩﺷﻚ ﺧﻮﺩﻡ ،ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻡ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡ ،
www.shafighi.com
ﻧﺸﺴﺘﻢ ،ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻨﻚ ﺑﻮﺩ.ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﻳﺎﺩﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ!ﻫﻴﭻ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺁﺩﻡ ﺑﻌﻀﻲ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﺩﺵ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﭼﻪ ﺯﻭﺩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ ﺍﻣﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻛﻮﭼﻚ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﻳﺎﺩ ﺁﺩﻡ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ!ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺁﻥ ﺷﺐ ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﻳﺎﺩ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ!ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﻳﺎﺩﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺑﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺻﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻣﺤﻠﻲ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻢ.ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺟﻮﺍﺑﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺩﻡ.ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻨﻜﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻭﻟﻲ ﺩﺷﻜﻢ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺧﻨﻚ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺭﻭﻳﺶ ﺗﻜﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﻡ .ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﺎﻥ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺭﻓﺖ ،ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ،ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ ﺻﺮﺍﻓﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ،ﺑﻪ ﺻﺮﺍﻓﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﻣﺪﺕ ﻫﺎﺳﺖ ﺩﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﻮﺍﺷﻜﻲ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﻜﺸﻢ.ﻫﻨﻮﺯ ﺟﺮﺍﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺁﺭﺯﻭ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ.ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﻜﺸﻢ.ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺑﺎﻡ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻴﻢ .ﻣﻦ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ،ﺁﺧﺮ ﺭﺩﻳﻒ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻴﻢ.ﻫﻤﭽﻪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﺯﺩ ،ﺑﺎﺯ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻤﺖ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻡ.ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺧﻮﺏ ﻳﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ.ﺩﻭ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﻢ ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ.ﻭﻟﻲ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ.ﭘﺎﺷﺪﻡ ﻭ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭ ﺩﻭﻻ ﺩﻭﻻ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﺮﻡ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﭼﺮﺍﻍ ﻫﺎﻱ ﺣﻴﺎﻁ ﻧﻴﻔﺘﺪ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻡ.ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﻣﻼﻓﻪ ﺩﺍﺷﺖ.ﺧﻮﺏ ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ. ﻫﺮ ﺷﺐ ﻭﻗﺘﻲ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺩﺷﻚ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻜﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﻣﺘﻜﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﻱ ﺁﻥ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻟﺤﺎﻑ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻨﺶ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻳﻚ ﻣﻼﻓﻪ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﻭﺭﻭ ﺑﺮﺵ ﺭﺍ ﺻﺎﻑ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ.ﺳﻔﻴﺪﻱ ﻣﻼﻓﻪ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺪﺭﻡ ،ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻭ ﻫﺮﺷﺐ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﺎﻝ
www.shafighi.com
ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻮﺱ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻮﺱ ﻛﻪ ﻳﻚ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺍﻱ ،ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻲ ،ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﻜﺸﻢ.ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺷﺐ ﻫﺎﻱ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺳﻔﻴﺪﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻑ ﺑﻮﺩ.ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﺎﻝ ﺍﺫﻳﺘﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ!ﺍﻣﺎ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺷﺐ ،ﺟﺮﺍﺕ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ.ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ.ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ ،ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﻱ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩ.ﻭﻟﻲ ﻫﺮﻭﻗﺖ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ.ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺩﺍﻍ ﻣﻲ ﺷﺪ.ﻟﺐ ﻫﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ ﻭ ﺧﻴﺲ ﻋﺮﻕ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺨﻮﺭﻡ.ﻛﻤﻲ ﺩﻭﺩﻝ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺯﻭﺩ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺩﺷﻚ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ .ﻳﻚ ﺷﺐ ،ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﻳﺎﺩﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﮔﺮﻳﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ.ﺑﻌﺪ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻡ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﻫﻢ ﻧﮕﻔﺘﻢ. ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﻨﺪﻩ ﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻳﻪ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻣﻦ!ﻭﻗﺘﻲ ﺭﻭﻱ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ، ﻣﺪﺗﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻴﻦ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﺁﻣﺪ ﺑﺎﻻ ﻭ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺷﺎﻡ ﻳﺦ ﻛﺮﺩ.ﺁﻥ ﺷﺐ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﺍﻭﻝ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪﻡ.ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﻫﺮﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻡ. ﻭﻟﻲ ﻣﮕﺮ ﺟﺮﺍﺕ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﻮﺩﻡ؟ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺟﺮﺍﺕ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ.ﻣﺪﺗﻲ ﭘﺎﻱ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻼﻓﻪ ﺳﻔﻴﺪﺵ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺷﻚ ﺑﻠﻨﺪﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻡ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺷﺪ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ. ﻣﻼﻓﻪ ﺧﻨﻚ ﺧﻨﻚ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻳﺦ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻓﻜﺮﺵ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻢ ،ﺣﻆ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻭﺣﺸﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﻳﺦ ﻛﺮﺩﻡ.ﻭﻟﻲ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺩﺍﻍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪ ﻣﻲ ﺯﺩ. ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺤﺮﻡ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ.ﻣﺜﻞ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻭﺣﺸﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ ﺯﻳﺎﺩ ﻃﻮﻝ ﻧﻜﺸﻴﺪ.ﭘﺸﺘﻢ ﮔﺮﻡ ﺷﺪ.ﻋﺮﻗﻢ ﺑﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺩﺍﻍ ﻧﺒﻮﺩ .ﻭﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺪﺭﻡ ﻃﺎﻗﺒﺎﺯ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺮﺩ.ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ.ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺍﺻﻼ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﻮ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﻫﺮﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻢ ،ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺁﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ ﻭ ﻣﻮ ﺑﺮﺗﻨﻢ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ.ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻡ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﻬﺎﻳﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩ.ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻭﻗﺖ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻟﺤﺎﻑ
www.shafighi.com
ﭘﺪﺭﻡ ﺗﺎ ﺭﻭﻱ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻡ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﭘﻬﻠﻮﻳﻢ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﻭﺍﻱ!ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ !ﺧﺪﺍﻳﺎ!ﻳﻮﺍﺵ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺗﻜﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻳﻚ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﺸﻮﻡ .ﻭﻟﻲ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﻴﻤﻪ ﻛﺎﺭﻩ ﻭﻝ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺧﺸﻜﻢ ﺯﺩ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻣﺎﻧﺪﻡ .ﺳﺮﺗﺎﭘﺎﻳﻢ ﺧﻴﺲ ﻋﺮﻕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻨﻢ ﺩﺍﻍ ﺩﺍﻍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻳﺪ.ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻳﻮﺍﺵ ﻳﻮﺍﺵ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﻟﺤﺎﻑ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺗﻮﻱ ﺳﻴﻨﻪ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻡ .ﭘﺪﺭﻡ ﭘﺸﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﭘﻬﻠﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺳﺮﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺒﻴﻞ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ.ﻭ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻳﻚ ﭘﻬﻠﻮ ﺷﻮﻡ ،ﺩﻭﺩ ﺳﻴﮕﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮﺵ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ.ﺍﺯ ﺣﻴﺎﻁ ﻧﻮﺭ ﭼﺮﺍﻍ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﺿﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ .ﺳﺮﻭﺻﺪﺍﻳﻲ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩ.ﻓﻘﻂ ﺻﺪﺍﻱ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﻡ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﺎﻥ-ﻛﻪ ﺩﻳﺮ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﻡ ﺷﺎﻡ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ-ﻣﻲ ﺁﻣﺪ.ﻭﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ!ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ!ﻫﻨﻮﺯ ﭼﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻢ .ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﻡ؟ ﭼﻄﻮﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﻡ ؟ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ؟ﭼﻄﻮﺭ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﭘﺪﺭﻡ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ؟ﺩﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺧﻮﺩﺵ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺒﺮﺩ.ﺭﺍﺳﺘﻲ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ !ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﺮ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻡ ،ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺩﻓﻌﻪ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.ﺍﻣﺎ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﭼﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﺪﻱ ﺑﻮﺩ!ﺩﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻳﻚ ﺩﻓﻌﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺸﻮﻡ ﺗﺎ ﭘﺪﺭﻡ ﻭﻗﺘﻲ ﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ،ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺒﻴﻨﺪ.ﺩﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺩﻭﺩ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﭘﺪﺭﻡ -ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ-ﺩﻭﺩ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ.ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﻲ ﺣﻴﺎ ،ﺭﻭﻱ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺍﻡ.ﻭﺍﻱ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ!ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﺎﺩ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻢ ،ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﺮﻕ ﺧﻴﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺳﺮﺩﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﻭﻟﻲ ﻣﮕﺮ ﺟﺮﺍﺕ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﻢ ﺗﻜﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﻡ ؟ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﻧﻪ ﻃﺎﻗﺒﺎﺯ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻧﻪ ﻳﻚ ﭘﻬﻠﻮ.ﻳﻚ ﺟﻮﺭﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ.ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺟﻮﺭ ﺑﻮﺩ،ﻭﻟﻲ ﭘﺪﺭﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻴﮕﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺩﻭﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ.ﺑﻌﻀﻲ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﺐ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻢ ،ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﺍﮔﺮ ﭘﺪﺭﻡ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻦ ﺁﺧﺮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ!ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﺻﻼ ﻗﺪﺭﺕ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺣﺘﻤﺎ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎ ﻳﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﺸﻜﻢ ﻣﻲ ﺯﺩ. ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺳﺒﻴﻠﺶ ﺑﻪ ﺩﻫﻨﺶ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﻻﻱ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﮔﻔﺖ: » ﺩﺧﺘﺮﻡ !ﺗﻮ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﻧﺪﻱ؟« ﻣﻦ ﻧﻤﺎﺯ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺷﺐ ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺩﻳﮕﺮ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﺮﻓﺘﻪ
www.shafighi.com
ﺑﻮﺩﻡ .ﻭﻟﻲ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ.ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﻩ ﻓﺮﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﺮﺍ ﺧﻼﺹ ﻛﻨﺪ.ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﻱ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﻱ ﺁﺑﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻡ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﭘﺪﺭﻡ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ .ﻭﻟﻲ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ،ﻳﺎﺩﻡ ﺁﻣﺪ.ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ : » ﺑﻠﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻡ«. ﻭﻟﻲ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ،ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺯﺩﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﻡ ﻭ ﻛﻔﺶ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻡ . ﺳﻮﺍﻝ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺟﺎ ﻛﻨﺪ.ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺍﺯ ﭘﻠﻜﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺗﻮﻱ ﺍﻳﻮﺍﻥ ،ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻭﻱ ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪ ،ﻭﺣﺸﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ.ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ : » ﭼﺮﺍ ﺭﻧﮕﺖ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﭘﺮﻳﺪﻩ ؟« ﻭ ﻣﻦ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﮔﻔﺘﻢ ،ﺧﻮﺏ ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ،ﮔﻔﺖ : » ﺧﻮﺏ ﺩﺧﺘﺮ ،ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺒﻴﺮﻩ ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩﻱ ﻛﻪ!« ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﻧﻤﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ،ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻮﻱ ﻓﻜﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻡ.ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺒﻴﺮﻩ.ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺮﺩ ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﻲ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪﻩ. ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﺩﺭﻙ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ.ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻭﺣﺸﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ،ﺧﺠﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺁﺏ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺧﺠﺎﺑﺖ ﺯﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﻲ ﺑﻐﻠﺶ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ.ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ،ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺗﻮﻱ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﺰﻳﺪﻡ ﻭ ﻟﺤﺎﻑ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺩﻡ ﮔﻮﺷﻢ ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪﻡ ،ﺧﻮﺏ ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﭘﺪﺭﻡ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ: » ﺍﻣﺎ ﺭﺍﺳﻲ ﻫﻴﭻ ﻓﻬﻤﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﺕ ﭼﻪ ﻭﺣﺸﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ؟ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻟﺶ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻛﺒﻴﺮﻩ ﻛﺮﺩﻩ !« ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ،ﻧﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺣﺮﻓﻲ ﺯﺩ.ﻓﻘﻂ ﺻﺪﺍﻱ ﭘﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎﺭﺵ ﺯﺩ ،ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺮﺩ. *************************** ﺳﻤﻨﻮ ﭘﺰﺍﻥ ﺩﻭﺩ ﻫﻤﻪ ﺣﻴﺎﻁ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻨﺠﺎﻝ ﻭ ﺑﻴﺎﺑﺮﻭ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ.ﺯﻥ ﻫﺎ www.shafighi.com
ﻧﺎﻫﺎﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﭘﺎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﺑﺎﻧﻨﺪ.ﻣﺮﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﭼﺎﺩﺭﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺗﻮﻱ ﺑﻐﭽﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﻲ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺑﺪﻭﻧﺪ.ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻲ ﺩﺍﺩ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﺤﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺑﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ- ﺳﺮﻭﺻﺪﺍﻱ ﻇﺮﻑ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ-ﻭ ﺑﺮﻭ ﺑﻴﺎﻱ ﺯﻥ ﻫﺎﻱ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺮﻕ ﻭ ﺗﻮﺭﻭﻕ ﻛﻔﺶ ﺗﺨﺘﻪ ﺍﻱ ﺳﻜﻴﻨﻪ ،ﻛﻠﻔﺖ ﺧﺎﻧﻪ-ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﻱ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ-ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻭﺻﺪﺍﻫﺎ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺑﺎﻡ ﻫﻢ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﻭﺩ ﺩﻣﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻌﺪﺍﺯﻇﻬﺮﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻓﻀﺎﻱ ﺣﻴﺎﻁ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﺎﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﻣﺤﻞ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺎﺝ ﻋﺒﺎﺱ ﻗﻠﻲ ﺁﻗﺎ ﻧﺬﺭﻱ ﻣﻲ ﭘﺰﻧﺪ.ﻭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺳﻤﻨﻮﻱ ﻧﺬﺭﻱ .ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻓﺎﻃﻤﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻤﻨﻮ ﻧﺬﺭ ﺧﺎﺹ ﺯﻥ ﺣﺎﺟﻲ ﺑﻮﺩ. ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ،ﺯﻥ ﺣﺎﺝ ﻋﺒﺎﺱ ﻗﻠﻲ ﺁﻗﺎ ،ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻭ ﮔﻮﺷﺘﺎﻟﻮ ،ﺑﺎﭘﺎﻫﺎﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﻻﺯﺩﻩ ﺍﺵ ﻏﻞ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ.ﻳﻚ ﭘﺎﻳﺶ ﺗﻮﻱ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻒ ﺣﻴﺎﻁ ﭘﻨﺞ ﭘﻠﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻳﻚ ﭘﺎﻳﺶ ﺗﻮﻱ ﺍﺗﺎﻕ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﻭ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﻭ ﻳﻚ ﭘﺎﻳﺶ ﭘﺎﻱ ﺳﻤﺎﻭﺭ .ﺑﺎﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﺵ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺰﺭﮔﺶ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﻇﺮﻑ ﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻗﻴﻪ ﺍﺵ ﺭﺍﻛﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ،ﭘﺎﻱ ﺳﻤﺎﻭﺭ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ...،ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﺶ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ.ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻲ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ؛ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﺮ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ؛ ﻧﻔﺲ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻛﺲ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ؛ﺑﺎ ﺗﺎﺯﻩ ﻭﺍﺭﺩﻫﺎ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ؛ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﻨﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ؛ﺩﻋﺎ ﻭ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ؛ﺑﻪ ﭘﺎﺗﻴﻞ ﺳﻤﻨﻮ ﺳﺮ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ: »ﺭﻗﻴﻪ!...ﺁﻫﺎﻱ ﺭﻗﻴﻪ!ﭼﺎﻳﻲ ﻭﺍﺳﻪ ﮔﻠﻴﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮﺩﻱ؟« »ﭼﺸﻢ ﺍﻻﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻡ«. »ﺁﻫﺎﻱ ﻋﺒﺎﺱ ﺫﻟﻴﻞ ﺷﺪﻩ !ﺍﮔﺮ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﺮﺳﻪ ،ﺩﻡ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻛﺒﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ«. »ﻣﮕﻪ ﭼﻲ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ؟ ﺧﺪﺍﻳﺎ!ﻓﻴﺶ!« »ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮﻥ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺵ ﺍﻭﻣﺪﻳﺪ.ﺍﺟﺮﺗﻮﻥ ﺑﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ.ﻋﺮﻭﺳﺘﻮﻥ ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻪ ﻃﻮﺭﻩ؟« »ﭘﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﻭ ﻣﻲ ﺑﻮﺳﻪ ﺧﺎﻧﻢ .ﺍﻳﺸﺎﻻﻩ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ.ﺧﺪﺍﻧﺬﺭﺗﻮﻥ ﺭﻭ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻪ«. »ﻋﻤﻘﺰﻱ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺩﻳﮕﻪ ﻭﻗﺘﺶ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺁﺗﻴﺶ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﺗﻴﻠﻮ ﺑﻜﺸﻴﻢ ؛ ﻫﺎ؟« »ﻧﻪ ،ﻧﻨﻪ.ﻫﻨﻮﺯ ﻳﻪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﺭﻩ«.
www.shafighi.com
»ﻭﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﺮ ،ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﺩﻳﺮ ﺍﻭﻣﺪﻱ؟ﻣﺠﻠﺲ ﺧﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺮ!« ﻭ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺑﺶ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﻳﺎﺩ- ﻛﻨﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻛﻪ : »ﺁﻱ ﺧﺎﻟﻪ ﻧﺒﺎﺗﻲ.ﺧﺎﻟﻪ ﻧﺒﺎﺗﻲ«. ﻭ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺍﺯ ﺍﺯ ﺳﺮﻭ ﻛﻠﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻨﺪ.ﺧﺎﻟﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﻼﻣﺸﺎﻥ ﻧﺒﺎﺕ ﺍﺳﺖ.ﺧﺎﻟﻪ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﭼﺎﺩﺭ، ﻛﻴﻒ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ؛ ﺯﻳﭗ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺩﺍﻧﻪ ﺁﺏ ﻧﺒﺎﺕ ﺗﻮﻱ ﺩﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ .ﺍﻣﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻳﻜﻲ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ.ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ؛ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﺭﻗﻴﻪ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﻣﻨﻴﺮ ﻭ ﻣﻨﺼﻮﺭ.ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﺍ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ ﺩﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺏ ﻧﺒﺎﺕ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪ.ﺩﻭ ﺳﻴﺮ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺁﺏ ﻧﺒﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺯﺩﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ : »ﺧﺎﻟﻪ ﻧﺒﺎﺗﻲ ،ﺧﺎﻟﻪ ﻧﺒﺎﺗﻲ «. ﻭﻗﺘﻲ ﻫﻤﻪ ﺁﺏ ﻧﺒﺎﺕ ﻫﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﻟﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﻴﻒ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮔﺸﺖ ،ﻳﻚ ﭘﻨﺞ ﻗﺮﺍﻧﻲ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﻱ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻨﺎﺭﻱ ﻛﺸﻴﺪ .ﭘﻮﻝ ﺭﺍ ﺗﻮﻱ ﻣﺸﺘﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺖ : »ﺑﺪﻭ ﺑﺎﺭﻳﻜﻼ!ﻳﻚ ﻗﺮﻭﻧﺶ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺕ.ﭼﺎﺭﺯﺍﺭﺷﻢ ﺁﺏ ﻧﺒﺎﺕ ﺑﺨﺮ ،ﺑﺪﻩ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ!... ﺍﻣﺎ ﺣﻼﻝ ﺣﺮﻭﻡ ﻧﻜﻨﻲ ﻫﺎ؟« ﻫﻨﻮﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﺧﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺣﻴﺎﻁ ،ﭘﺎ ﺑﻪ ﺩﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ. »ﺍﻟﺤﻤﺪﺍﷲ،ﺧﻮﺍﻫﺮ!ﻛﺎﺵ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻱ.ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺸﻮﻥ ﺫﻟﻪ ﺷﺪﻳﻢ«. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺳﺮﻭﺻﺪﺍﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺎﺳﺘﻪ ﻧﺸﺪ.ﺯﻥ ﻫﺎ ﺑﺎ ﮔﻴﺲ ﻫﺎﻱ ﺗﻨﮓ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻫﺎ ﻱ ﺑﺎﻻ ﺯﺩﻩ ﭼﺎﻙ ﻳﺨﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻴﺮ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﻞ ﻭ ﻭﻝ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻋﺠﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ؛ ﺍﺣﻴﺎﻁ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﻢ ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ؛ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺑﺴﺎﻁ ﺳﻤﻨﻮ ﺷﻮﺭ ﻭ ﻫﻴﺠﺎﻧﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﻫﻤﻪ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﺪ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ؛ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺗﻨﻪ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ؛ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ؛ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ؛ ﻣﺘﻠﻚ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ،ﻳﺎ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﻫﺎ ﻭ ﻫﻮﻭﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺷﻮﻫﺮﻫﺎﻱ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻧﻴﺶ ﻭ ﻛﻨﺎﻳﻪ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ : »ﻭﺍﻱ ﻋﻤﻘﺰﻱ ﭘﺴﺮﺕ ﺭﻭ ﺩﻳﺪﻡ .ﺣﻴﻮﻭﻧﻲ ﭼﻪ ﻻﻏﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ!ﺍﻳﻦ ﻋﺮﻭﺱ ﺣﺸﺮﻳﺖ
www.shafighi.com
ﺑﮕﻮ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﭽﺰﻭﻧﺘﺶ«. »ﻭﺍ!ﭼﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ!ﻗﺒﺎﺣﺖ ﺩﺍﺭﻩ ﺩﺧﺘﺮ.ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻫﻨﺖ ﺑﻮﻱ ﺷﻴﺮ ﻣﻴﺪﻩ«. »ﺍﻭﺍ ﺻﻐﺮﺍ ﺧﺎﻧﻢ !ﺧﺎﻙ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ !ﺩﻳﺪﻱ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺯﻫﺮﺍﻱ ﺟﻮﻧﻢ ﻣﺮﮒ ﺷﺪﻩ ﻫﻮﻭﻱ ﺗﻮﺭﻡ ﺧﺒﺮ ﻛﻨﻪ.ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﻓﻮﻻﺩ ﺯﺭﻩ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻫﻤﻪ ﻫﻮﺭﺩﻭﺩ ﻣﻲ - ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺩﻫﺎ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻫﻮﺍ«. »ﺍﻱ ﺑﺎﺑﺎ !ﺍﻭﻧﻢ ﻳﻚ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ .ﺭﺯﻕ ﻣﺎﺭﻭ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﺩﻩ«. »ﭘﺲ ﺭﺯﻕ ﻛﻲ ﺭﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻩ؟ﺍﮔﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻔﺮﻳﺘﻪ ﭘﺎﻱ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺗﻮ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﻧﺒﻮﺩ«. ﺟﻤﻠﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﺍ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﭼﺎﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺮﺩ.ﺩﻡ ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺧﺎﻧﻪ ،ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻛﻪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻱ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺍﻓﺰﻭﺩ: »ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﺧﻮﺍﻫﺮ ؟ﻛﺮﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺧﺘﻪ.ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻟﻪ ﺧﺎﻧﺒﺎﺟﻲ ﻫﺎﻱ ﺑﻲ ﺷﻌﻮﺭ ﻭ ﭘﭙﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻟﺪﻧﮓ ﻣﻦ ﻣﻴﺮﻩ ﺑﺎ ﭘﻨﺸﺶ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺳﺮﻡ ﻫﻮﻭ ﻣﻴﺂﺭﻩ «. »ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ !ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﺭﻫﺎ؟ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻮﻭﺕ ﻧﺰﺍﻳﻴﺪﻩ ؟« »ﺍﻳﺸﺎﻻ ﻛﻪ ﺗﺮﻛﻤﻮﻥ ﺑﺰﻧﻪ .ﻣﻴﮕﻦ ﺳﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭﻩ ﺩﺭﺩ ﻣﻲ ﺑﺮﻩ.ﺳﺮﺗﺨﺘﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﺭ ﺧﻮﻧﻪ! ﺣﺎﺟﻲ ﻗﺮﻣﺴﺎﻕ ﻣﻨﻢ ﻻﺑﺪ ﺍﻻﻥ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮﺵ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﻋﺮﻕ ﭘﻴﺸﻮﻧﻴﺶ ﺭﻭ ﭘﺎﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ. ﺑﻲ ﻏﻴﺮﺕ ﻓﺮﺻﺖ ﺭﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺩﻭﻧﺴﺘﻪ«. »ﻧﻜﻨﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﮔﻨﺪﻡ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﺳﺒﺰ ﻛﺮﺩﻱ«. »ﺍﻭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺮ!ﭼﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ؟ﺗﻮ ﺩﻳﮕﻪ ﭼﺮﺍ ﺳﺮﻛﻮﻓﺖ ﻣﻲ ﺯﻧﻲ؟« ﻭ ﺍﺯ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻄﺒﺦ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺣﻴﺎﻁ ﺑﻮﺩ. »ﺑﺮﻳﻢ ﺳﺮﻱ ﺑﻪ ﺍﺟﺎﻕ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺮ!ﻳﻚ ﻣﻦ ﮔﻨﺪﻡ ﺍﻣﺴﺎﻝ ،ﻛﻴﻠﻪ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺩﺭﺑﺮﺩﻩ. ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﻴﮕﺎﻫﻲ ﺑﻜﻦ!ﻫﺮ ﭼﻲ ﺑﺎﺷﻪ ﻛﺪﺑﺎﻧﻮﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻨﻲ«. ﻭ ﺩﻡ ﺩﺭ ﻣﻄﺒﺦ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻇﺮﻑ ﻣﻲ ﺷﺴﺘﻨﺪ ،ﻳﺎ ﺑﭽﻪ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﻫﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﭘﺎ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻳﺎ ﺷﻠﻮﺍﺭﻫﺎﻱ ﺧﻴﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻟﺒﻪ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻳﺎ ﺳﺮﻫﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻮﻱ ﻳﺨﻪ ﻫﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺮﻛﺮ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ.ﻭ ﮔﻔﺖ : »ﺁﻫﺎﻱ!ﻗﻠﭽﻤﺎﻕ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎﺵ ﺑﻴﺂﻧﺪ.ﺣﺎﻻ ﻭﻗﺘﺸﻪ ﻛﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻦ«. ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﻛﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﮔﻔﺖ : »ﺣﺎﻻ ﺩﻳﮕﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺯﺩﻧﺶ ﺯﻭﺭ ﻣﻲ ﺑﺮﻩ.ﺩﻳﮕﻪ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ«.
www.shafighi.com
ﻭ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﻬﺎﻱ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﻭ ﺯﻥ ﻫﺎﻱ ﻗﺪ ﻭ ﻗﺎﻣﺖ ﺩﺍﺭ. ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﺑﻪ ﻧﺬﺭ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ،ﻳﻚ ﻣﻦ ﮔﻨﺪﻡ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻱ ﭘﻴﺶ ﺳﺒﺰ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎﺩﺍﻡ ﻭ ﭘﺴﺘﻪ ﻭ ﻓﻨﺪﻕ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻧﺬﺭ ﺩﺍﺷﺖ.ﭘﺎﺗﻴﻞ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺷﻴﺮﻓﺮﻭﺵ ﺳﺮﮔﺬﺭ ﻛﺮﺍﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺩﻡ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ،ﺍﺯ ﺳﺮﺑﺎﺭ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .ﻭﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻇﺮﻑ ﻫﻢ ﻻﺯﻡ ﻧﺒﻮﺩ.ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻛﺎﺭ ،ﻋﺰﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﺎﺗﻴﻞ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺘﻮﻟﻲ ﻣﺴﺠﺪ -ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺳﺮﺵ ﻫﻦ ﻫﻦ ﻛﻨﺎﻥ ﻭ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺍﻃﺎﻕ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ-ﺩﻭﺗﻮﻣﺎﻥ ﺍﻧﻌﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺟﺎﻕ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻛﻮﭼﻚ ﺍﺳﺖ ،ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﻮﻱ ﺯﻳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺩﻩ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺗﺎ ﺁﺟﺮ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻛﻬﻨﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ،ﺍﺯ ﺁﺟﺮ ﻓﺮﺵ ﺣﻴﺎﻁ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﺳﻂ ﻣﻄﺒﺦ ﺍﺟﺎﻕ ﻣﻮﻗﺘﻲ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺗﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻭﻗﺘﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﭘﺎﺗﻴﻞ ﺭﺍ ﺁﺏ ﮔﻴﺮﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺗﺎﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﻄﻞ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺑﺲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﻠﻮﻍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻟﻪ ﺧﺎﻧﺒﺎﺟﻲ ﻫﺎ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺣﺴﺎﺏ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻓﺮﺵ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻇﺮﻑ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﻭ ﺗﻮﻱ ﺍﻃﺎﻗﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﻭ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﻣﺲ ﺑﻮﺩ ،ﻫﺮﭼﻪ ﭼﻴﻨﻲ ﻭ ﺑﺪﻝ ﭼﻴﻨﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﻴﻨﻲ ﻭ ﻣﺠﻤﻌﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﺗﻪ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻴﻨﻲ ﻣﺮﻏﻲ ﻫﺎﻱ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻋﻤﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ،ﻓﻘﻂ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺣﻤﻞ ﻭ ﺳﺮﺑﺴﺎﻁ ﻫﻔﺖ ﺳﻴﻦ ﺁﻓﺘﺎﺑﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻋﺰﺍﻳﻲ. ﻓﺎﻃﻤﻪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ،ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺗﺨﺖ ﭼﻮﺑﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻇﺮﻑ ﻫﺎﻱ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﭼﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻇﺮﻑ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ
www.shafighi.com
ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﻤﻌﺎ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭﺷﺶ ﺗﺎ ﻛﺎﺳﻪ ﻭ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻭ ﺟﺎﻡ ﻭ ﻗﺪﺡ ﻭ ﺧﻮﺭﺵ ﺧﻮﺭﻱ ﻭ ﻣﺎﺳﺖ ﺧﻮﺭﻱ ﻭ ﺳﻴﻨﻲ ﻭ ﻟﮕﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ.ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﻤﻘﺰﻱ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻇﺮﻑ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻛﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺩﺭ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻫﺮﻛﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻇﺮﻑ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ : »ﺍﻣﺎ ﻗﺮﺑﻮﻥ ﺷﻜﻠﺘﻮﻥ ،ﺩﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺩ ﻓﻘﻂ ﻣﺲ ﻭ ﺗﺲ ﺑﻴﺂﺭﻳﺪ ﻫﺎ...ﺍﮔﻪ ﭼﻴﻨﻲ ﺑﺎﺷﻪ ،ﻧﺒﺎﺩﺍ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻳﻜﻴﺶ ﻋﻴﺐ ﻛﻨﻪ ﻭ ﺭﻭﺳﻴﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻤﻮﻧﻪ«. ﻭ ﺣﺎﻻ ﺯﻥ ﻫﺎﻱ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ -ﻛﻪ ﭼﺎﺩﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﻤﺮﺷﺎﻥ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻭ ﮔﺮﻩ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ -ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﻇﺮﻑ ﻫﺎﻱ ﻣﺲ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻲ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ.ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻇﺮﻑ ﻫﺎﻱ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻤﺮﺩ ﻭ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻛﻮﺭﻩ ﺳﻮﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ، ﺳﻨﺠﺎﻕ ﺯﻟﻔﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﻧﻮﻙ ﺁﻥ ﺭﻭﻱ ﮔﭻ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺖ: »ﮔﻠﻴﻦ ﺧﺎﻧﻢ ،ﻳﻚ ﺩﺳﺖ ﻛﺎﺳﻪ ﻟﻌﺎﺑﻲ-ﻫﻤﺪﻡ ﺳﺎﺩﺍﺕ ،ﺩﻭﺗﺎﻟﮕﻨﭽﻪ ﺭﻭﺣﻲ- ﺁﺑﺠﻲ ﺑﺘﻮﻝ ،ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻣﺲ«... ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﭘﺎﺭﭺ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻱ :ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﺳﻄﻞ .ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ : »ﭼﻪ ﭘﺮﻣﺪﻋﺎ!« ﻭ ﻇﺮﻑ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ : »ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﻫﻢ ﻧﺸﻮﻧﺶ ﺑﻜﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﺩﻥ ،ﮔﻢ ﻭ ﮔﻮﺭ ﻧﺸﻪ!« »ﻭﺍﻩ!ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎ ؟ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮﻥ ﺧﻮﺩﺕ ﻛﻪ ﻣﺎﺷﺎﺍﷲ ﺳﻮﺍﺩ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺭ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ«. » ﻧﻪ ﺁﺧﻪ ﻣﺤﺾ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻣﻴﮕﻢ.ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﺤﻜﻢ ﻛﺎﺭﻱ ﻋﻴﺐ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻪ«. ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺗﻮﻱ ﻛﻮﭼﻪ ﻳﺎ ﺩﺍﻻﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﻭ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺑﺎ ﻧﻮﻙ ﻛﺎﺭﺩﻱ ﻳﺂ ﭼﻴﺰﻱ ﺯﻳﺮ ﻛﻌﺒﺶ ﺭﺍ ﺧﻄﻲ ﻳﺎ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻢ ﻧﺎﺯﻙ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ .ﺯﻥ ﻣﻴﺮﺍﺏ ﻣﺤﻞ ﻫﻢ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﻭ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﭼﺎﺩﺭﺵ ﻳﻚ ﺟﺎﻡ ﻣﺲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺮﻭ ﺻﺪﺍ ﺭﻭﻱ ﺗﺨﺖ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ : »ﺭﻭﻡ ﺳﻴﺎﻩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ !ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﮔﺪﺍ ﮔﺸﻨﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﻇﺮﻑ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻴﺸﻪ«. ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻛﻪ ﺳﺮﺵ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﮔﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﻇﺮﻑ ﻫﺎﻱ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ
www.shafighi.com
ﺭﻭﻱ ﮔﭻ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺯﺩ ،ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺟﺎﻡ ﻣﺲ ﻛﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﺮﻕ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺯﻥ ﻣﻴﺮﺍﺏ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ : »ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮﻥ ،ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ.ﺍﺟﺮﺗﻮﻥ ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻫﺮﺍ«. ﻭ ﺭﻭﻱ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺯﻥ ﻣﻴﺮﺍﺏ ﻛﻪ ﺭﻓﺖ ،ﺟﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻭﻱ ﻧﻮﻙ ﭘﻨﺞ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺩﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﻠﻨﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﺩ ﻭ ﻃﻨﻴﻦ ﺯﻧﮓ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺷﻨﻴﺪ.ﺑﻌﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﺯﻟﻔﺶ ﺿﺮﺑﻪ ﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻛﺶ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺯﻳﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻡ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﻣﻐﺰﺵ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ.ﺑﻪ ﻳﺎﺩﺵ ﺁ«ﺩ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﻠﻨﮕﺮ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺁﺏ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ، ﺍﺯ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﺟﺎﻡ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺑﻠﻮﻍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺯﻳﺎﺩ ﺗﻮﻱ ﺁﻳﻨﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﺪ ،ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﻡ ﻣﺴﻲ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺯﻟﻒ ﻫﺎﻳﺶ ﻓﺮﻭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﺵ ﺁ«ﺩﻩ ﻛﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ،ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﻄﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺳﻤﻨﻮ ﭘﺰﺍﻥ ،ﺟﺎﻡ ﮔﻢ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﺸﺘﻨﺪ ، ﮔﻴﺮﺵ ﻧﻴﺂﻭﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﺂﻭﺭﺩﻧﺪ .ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﺎﻳﻚ ﻛﺎﺳﻪ ﻣﺲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺿﺮﺑﻪ ﺍﻱ ﺯﺩ ﻭ ﺻﺪﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﺁﻫﻨﮓ ﻭ ﻃﻨﻴﻦ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺭﻗﻴﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﻱ ﺳﻤﺎﻭﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﻱ ﺻﺪﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﭘﺮﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ : »ﺍﻟﻬﻲ ﺷﻜﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮ!ﺩﻳﺪﻱ ﮔﻔﺘﻢ ﺁﺧﺮﺵ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﺸﻪ؟!ﻣﻦ ﻳﻪ ﺷﻤﻊ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ«. »ﻫﻴﺲ !ﺻﺪﺍﺷﻮ ﺩﺭﻧﻴﺎﺭ.ﺑﺪﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﮕﻮ ﺑﻴﺂﺩ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ«. ﺩﻭ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ،ﻣﺎﺩﺭ ﻧﻔﺲ ﺯﻧﺎﻥ ،ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻱ ﭘﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﻞ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ، ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﮔﻔﺖ : » ﺁﺭﻩ .ﺧﻮﺩﺷﻪ.ﺗﻴﻜﻪ ﺗﻴﻜﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺟﻬﺎﺯﻡ ﻳﺎﺩﻣﻪ ،ﺫﻟﻴﻞ ﺷﻴﻦ ﺍﻟﻬﻲ !ﻛﺪﻭﻡ ﭘﺪﺭ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺁﻭﺭﺩﺵ؟« »ﻳﻮﺍﺵ ﻣﺎﺩﺭ !ﺯﻥ ﻣﻴﺮﺍﺏ ﻣﺤﻞ ﺁﻭﺭﺩﺵ .ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩﺷﻪ؟« ﻣﺎﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﻱ ﺍﺟﺎﻕ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : »ﭘﺲ ﭼﻲ؟ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺪﺭﺳﻮﺧﺘﻪ ﻫﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﮕﻲ ﺑﺮﻣﻴﺂﺩ.ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻗﺮﺑﻮﻧﻲ ﺭﻭ ﺗﺎ ﭼﺎﺷﺖ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﻮﻧﻨﺪ«. »ﺣﺎﻻ ﭼﺮﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺮﺩﻣﻮ ﻣﻲ ﺷﻮﺭﻱ ﻣﺎﺩﺭ؟« »ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ ﺩﺧﺘﺮ؟ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻮﻫﺮ ﺩﻳﻮﺛﺶ ﺗﻮ ﺭﺍﻩ ﺁﺏ ﮔﻴﺮﺵ ﺁﻭﺭﺩﻩ؟ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺮﺱ ﻭ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻣﺲ؟ﻓﻌﻼ ﺻﺪﺍﺷﻮ ﺩﺭ ﻧﻴﺂﺭ.ﻳﺎﺩﺗﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﻮ ﻳﻪ ﻇﺮﻑ ﺩﻳﮕﻪ ﺑﺮﺍﺵ ﺳﻤﻨﻮ
www.shafighi.com
ﺑﻜﺸﻴﻢ.ﺑﺎﺑﺎﻱ ﻗﺮﻣﺴﺎﻗﺖ ﻛﻪ ﺁﻣﺪ ،ﻣﻴﮕﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺮﺍﺏ ﻗﻀﻴﻪ ﺭﻭ ﺣﻞ ﻛﻨﻪ.ﻛﺎﺭﺕ ﻫﻢ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ ،ﺩﺭ ﻭ ﻗﻔﻞ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺣﻴﻒ ﻭ ﻣﻴﻞ ﻧﺸﻪ.ﺧﻮﺩﺗﻢ ﺑﻴﺎ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﺰﻥ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺨﺘﺖ ﻭﺍﺯ ﺷﻪ«. »ﺍﻱ ﻣﺎﺩﺭ!ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﻛﺪﻭﻣﻪ؟ﻣﮕﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺬﺭ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﺗﻮﻧﺴﺘﻲ ﺟﻠﻮﻱ ﺑﺎﺑﺎﻡ ﺭﻭ ﺑﮕﻴﺮﻱ؟« ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﭘﺸﺖ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺑﺎﻥ ﺗﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺧﻤﺶ ﺭﺍ ﺗﻮﻱ ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ : »ﺧﻮﺑﻪ .ﺧﻮﺑﻪ .ﺗﻮ ﺩﻳﮕﻪ ﺳﻮﺯﻥ ﺑﻪ ﺗﺨﻢ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻧﺰﻥ!ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻢ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ.ﺗﺎ ﺣﺎﺟﺘﻢ ﺭﻭ ﻧﮕﻴﺮﻡ ،ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻨﺶ ﻭﺭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻡ.ﭘﺎﺷﻮ ﺑﻴﺎ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﻪ ﻫﻢ ﺯﺩﻧﺶ ﺍﺯ ﭘﻴﺮ ﭘﺎﺗﺎﻝ ﻫﺎ ﺑﺮﻧﻤﻴﺂﺩ«. ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﻇﺮﻑ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻧﺒﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﺣﻴﺎﻁ ﭘﺮ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺟﻨﺠﺎﻝ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻜﻮﺏ ﺑﻜﻮﺏ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﻮ ﻭ ﺩﻭﺗﺎﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺁﺧﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺳﺮﺍﻍ ﺧﺎﻟﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺁﺏ ﻧﺒﺎﺗﻲ ﻛﻪ : »ﺍﻳﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻪ ﺍﻭﻧﺎﻱ ﺩﻳﮕﻪ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺁﺏ ﻧﺒﺎﺕ ﺩﺍﺩ ،ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳﻜﻲ.ﺍﻭﻫﻮﻭ ﺍﻭﻫﻮﻭ«... ﺧﺎﻟﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﻧﻘﺸﻪ ﺍﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻧﺨﻮﺩ ﺳﻴﺎﻩ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ ،ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺷﻠﭗ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻫﺎ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺸﻴﺪ.ﺑﭽﻪ ﺍﺵ ﺗﻮﻱ ﺣﻮﺽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺩﻭﺭ ﺣﻮﺽ ﻣﻲ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺳﻮﺯ ﻭ ﺑﺮﻳﺰ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﭼﻪ ﺑﻜﻨﻨﺪ؟ﭼﻪ ﻧﻜﻨﻨﺪ؟ﺣﻮﺽ ﮔﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺁﺏ ﺑﺎﺯﻱ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻧﺎﭼﺎﺭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ ،ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﺮﻳﺪ ﺗﻮﻱ ﺣﻮﺽ ﻭ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﻭ ﺩﻣﺎﻏﺶ ﺁﺏ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺳﺖ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻧﺒﺎﺕ ﺁﺏ ﺳﺮﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺎﻟﻴﺪﻧﺪ.ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺣﻮﺽ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﺻﺎﻑ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻄﻮﻁ ﺑﺪﻧﺶ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﻲ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻳﺪ.ﻫﻮﻟﻪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﺎﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺩﻭﺭﺵ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺭﺍ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﺸﻜﺶ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﺧﺸﻚ ﻛﻦ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﺮﺩﻧﺪﺵ ﺗﻮﻱ ﻣﻄﺒﺦ. ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﺩﻡ ﻛﺮﺩﻥ ﭘﺎﺗﻴﻞ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻣﺮﺗﺐ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﻱ ﭘﺎﻱ ﺁﻥ ﻛﺸﻴﻚ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺑﻴﻠﭽﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ،ﺳﻤﻨﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻪ ﻧﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﻧﺴﻮﺯﺩ .ﺍﻭﻟﻲ ﻛﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺩﻭﻣﻲ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﻮﻣﻲ. ﺗﻮﻱ ﻣﻄﺒﺦ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺑﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ ،ﺑﺎ ﺩﺍﻣﻦ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﭘﺎﻛﺶ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﻣﺎﻱ ﺍﺟﺎﻕ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻭﺳﻂ ﻟﻨﮓ ﻭ ﭘﺎﭼﻪ ﻫﺎﺷﺎﻥ ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﺴﻲ ﭘﺎﺗﻴﻞ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﻳﺶ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ
www.shafighi.com
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺩﺳﺘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﻣﺶ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﻋﺮﻕ ﺑﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﭘﺎﺗﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺩﺭﺵ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ ...، ﻛﻪ ﺍﻱ ﺩﺍﺩ ﺑﻲ ﺩﺍﺩ !ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺻﺮﺍﻓﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﺷﻴﺦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ .ﻓﺮﻳﺎﺩﺵ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻮﻱ ﻣﻄﺒﺦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ : »ﺁﻫﺎﻱ ﻋﺒﺎﺱ ﺫﻟﻴﻞ ﺷﺪﻩ!ﺟﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺩﺍﺩﻥ ،ﺑﺪﻭ ﺁﺷﻴﺦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺭﻭ ﺧﺒﺮ ﻛﻦ ﺑﻴﺎﺩ .ﺧﻮﻧﻪ ﺵ ﺭﻭ ﺑﻠﺪﻱ؟« ﻭ ﺧﺎﻟﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺁﺏ ﻧﺒﺎﺗﻲ ﻳﻚ ﭘﻨﺞ ﻗﺮﺍﻧﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻛﻴﻔﺶ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻄﺒﺦ ﺭﻓﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻪ ﻛﻒ ﺩﺳﺖ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺍﺵ ﻛﻨﺪ.ﻭ ﺣﺎﻻ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﺮﻕ ﺍﺯ ﺳﺮﻭ ﺭﻭﻱ ﻓﺎﻃﻤﻪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ،ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﻗﻊ ﺩﻡ ﻛﺮﺩﻥ ﭘﺎﺗﻴﻞ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﭘﺎﺗﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﻡ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﻭ ﺭﻭﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﻣﻄﺒﺦ ﺭﺍ ﺟﺎﺭﻭﻳﻲ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﻫﺎ ﻭ ﺫﻏﺎﻝ ﻫﺎﻱ ﻧﻴﻢ ﺳﻮﺯ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺍﺟﺎﻕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﮔﻠﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻃﺮﻑ ﻣﻄﺒﺦ ﺭﺍ ﻓﺮﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎﻱ ﺑﻲ ﺷﻮﻫﺮ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺮ ﻭ ﭘﺎﺗﺎﻝ ﻫﺎ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺩﺍﺭﻫﺎ ﭼﺎﺩﺭ ﺳﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺮﺗﺐ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺭﺗﺎﺩﻭﺭ ﻣﻄﺒﺦ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﻛﺴﺎﻱ ﺁﺷﻴﺦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺁﺗﺶ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﺗﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺩ ﻭ ﺩﻣﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻫﻤﻪ ﻋﺮﻕ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﻳﺎ ﺑﺎﺩﺑﺰﻥ ﺑﺎﺩ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻜﻴﻨﻪ -ﻛﻠﻔﺖ ﺧﺎﻧﻪ- ﺗﺮﻕ ﻭ ﺗﻮﺭﻭﻕ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﺎﻱ ﻭ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﺩﺑﺰﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺯﻥ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ .ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻳﻚ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﻋﻤﻘﺰﻱ ﮔﻞ ﺑﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﭘﺎﻱ ﭘﻠﻪ ﻣﻄﺒﺦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﭼﺎﺭﻗﺪ ﻣﻠﻤﻠﺶ ﺭﻭﻱ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻳﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﺑﻲ ﺑﻲ ﺯﺑﻴﺪﻩ ؛ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺁﺏ ﻧﺒﺎﺗﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻱ ﻣﺎﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻘﻄﻪ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﻋﻤﻘﺰﻱ ﮔﻞ ﺑﺘﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﻭﺩ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻪ ﺁﺏ ﻧﺒﺎﺗﻲ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﺩ: »ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﻥ!ﺻﺪﺑﺎﺭ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﻜﺘﺮﻫﺎ ﺭﻭ ﻭﻝ ﻛﻦ!ﺑﻴﺎ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺳﺮﭼﻠﻪ ﺁﺑﺴﺘﻨﺖ ﻛﻨﻢ!« »ﻋﻤﻘﺰﻱ !ﻣﻦ ﻛﻪ ﺟﺮﻱ ﻧﺪﺍﺭﻡ .ﮔﻔﺘﻲ ﭼﻠﻪ ﺑﺮﻱ ﻛﻦ ،ﻛﺮﺩﻡ.ﮔﻔﺘﻲ ﺗﻮ ﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﺭ ﺧﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﭙﺮ ﻛﻪ ﭘﺮﻳﺪﻡ ﻭ ﻧﺼﻒ ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻨﻢ ﺁﺏ ﺷﺪ.ﺧﺪﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﻧﻜﻨﻪ.ﻫﻨﻮﺯ ﻳﺎﺩﺵ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻢ ﺗﻨﻢ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻩ.ﮔﻔﺘﻲ ﺩﻭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺍﺩﻡ.ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺭﻭﺯﻱ ﭼﻬﻞ
www.shafighi.com
ﺗﺎ ﻧﻄﻔﻪ ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩﻥ،ﻛﺎﺭ ﺁﺳﻮﻧﻲ ﺑﻮﺩ؟ﺍﻭﻧﻢ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻤﻮﻡ؟ﺑﻘﺎﻝ ﭼﻘﺎﻝ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻲ ، ﺩﻳﮕﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺸﺘﺮﻱ ﻫﺎﻱ ﭼﻠﻮﻛﺒﺎﺑﻲ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺯﺍﺭﭼﻪ ﻫﻢ ﻣﻨﻮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ.ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻴﭽﻲ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻡ.ﺍﻣﺎ ﭼﻲ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻗﺴﻤﺘﻢ ﻧﻴﺴﺖ.ﺑﺎﻳﺲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﻃﺎﻕ ﻭ ﺟﻔﺖ ﻣﺮﺩﻣﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺁﻩ ﺑﻜﺸﻢ.ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﻭﺭﺩﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﻛﻠﻪ ﺍﺵ ﺯﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﻭﺍ ﻭ ﺩﺭﻣﻮﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﻦ ﺩﻛﺘﺮﺍ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪﺍﺭﻩ .ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺩ ﻭﺭﻡ ﺩﺍﺭﻩ ﺑﺒﺮﻩ ﻓﺮﻧﮕﺴﺘﻮﻥ«. »ﻭﺍﻩ!ﻭﺍﻩ!ﺳﺮﺑﺮﻫﻨﻪ ﺗﻮ ﺩﻳﺎﺭ ﻛﻔﺮﺳﺘﻮﻥ !ﻫﻤﻴﻨﺖ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻛﻪ ﺗﻦ ﻭ ﺑﺪﻧﺖ ﺭﻭ ﺑﺪﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﻓﺮﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﻧﺸﻨﺎﺱ؟ﺗﺎﺯﻩ ﻣﮕﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﭼﻪ ﻏﻠﻄﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ؟ﻓﻮﺕ ﻭ ﻓﻦ ﻛﺎﺭ ﻫﻤﺸﻮﻥ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩﻣﻪ.ﻧﻄﻔﻪ ﺳﮓ ﻭ ﮔﺮﺑﻪ ﺭﻭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ ﺗﻮ ﺷﻜﻢ ﺯﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩﻡ«. »ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺟﺮﻓﻪ ﻋﻤﻘﺰﻱ .ﻧﻪ ﺍﻭﻥ ﭘﻮﻟﺶ ﺭﻭ ﺩﺍﺭﻩ ،ﻧﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎﻡ ﺁﻭﺭﺩﻡ. ﺧﺮﺝ ﺩﺍﺭﻩ؛ﺑﻲ ﺧﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ«. ﻋﻤﻘﺰﻱ ﺫﻏﺎﻝ ﻫﺎﻱ ﻧﻴﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﺮﻗﻠﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺶ ﺯﻳﺮﻭﺭﻭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ : »ﺧﻮﺏ ﻣﺎﺩﺭ ،ﺗﻮ ﭼﻴﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻱ؟« »ﻫﻴﭽﻲ .ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮﺭﻱ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻢ.ﺩﻟﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﻴﺮ ﻭ ﺳﺮﻛﻪ ﻣﻲ ﺟﻮﺷﻪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﻮ ﺣﻮﺽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺼﻒ ﺍﻟﻌﻤﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ .ﺣﺘﻤﺎ ﺩﺧﺘﺮﻛﻢ ﺭﻭ ﭼﺸﻢ ﺯﺩﻩ ﺍﻧﺪ.ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﻔﺮﻳﺘﻪ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮﻱ ﻧﺸﺪ«. »ﺍﮔﻪ ﻫﺮﭼﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﺮﺩﻱ ،ﺧﻴﺎﻟﺖ ﺗﺨﺖ ﺑﺎﺷﻪ .ﺁﺧﺮﺵ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺩﺍﺩﻱ ﺑﺮﺩ«. ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻭ ﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻪ ﮔﭗ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﺎﻱ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ؛ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺩﺭﮔﻮﺵ ﻋﻤﻘﺰﻱ ﮔﻔﺖ : »ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﻲ ﻣﻴﺸﻪ ﺍﻃﻤﻴﻨﻮﻥ ﻛﺮﺩ؟ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺳﻠﻴﻄﻪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭ ﻧﺮﻓﺖ. ﭘﺘﻴﺎﺭﻩ !ﺁﺧﺮﺵ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺮﺩﻡ.ﺑﻪ ﻫﻮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﻤﻨﻮﭘﺰﻭﻥ ﻧﺰﺩﻳﻜﻪ ﻭ ﺭﻓﻊ ﻛﺪﻭﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺭﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﺶ ﻛﻪ ﻣﺜﻼ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﻋﻮﺗﺶ ﻛﻨﻢ .ﻣﻲ ﺩﻭﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﭘﺎﺑﻪ ﻣﺎﻫﻪ.ﺩﻩ -ﻳﺎ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺭﻭﺯ-ﺩﺭﺳﺖ ﻳﺎﺩﻡ ﻧﻴﺴﺖ .ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻮﺵ ﻭ ﺣﻮﺍﺱ ﻧﺪﺍﺭﻡ.ﺳﺮ ﻭﺭﻭﻱ ﻫﻤﺪﻳﮕﻪ ﺭﻭ ﺑﻮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﺜﻼ ﺁﺷﺘﻲ ﻫﻢ ﻛﺮﺩﻳﻢ.ﺑﻪ ﺣﻖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻟﺐ ﺍﻓﻌﻲ ﺭﻭ ﻣﻲ ﺑﻮﺳﻴﺪﻡ.ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎﻡ ﺑﻮﺩ.ﻳﻚ ﺧﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ،ﺑﻪ ﻫﻮﺍﻱ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺭﺳﻮﻧﺪﻥ ،ﺍﻭﻣﺪﻳﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ.ﺁﺏ ﺍﻧﺒﺎﺭﺷﻮﻥ ﻳﻪ
www.shafighi.com
ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺗﻮ ﺣﻴﺎﻁ ﺩﺍﺭﻩ ﻛﻪ ﺟﻠﻮﺵ ﻧﺮﺩﻩ ﺁﻫﻨﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ .ﻫﻤﭽﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﺵ ﺭﺩ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ ،ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻤﺶ ﺗﻮ ﺁﺏ ﺍﻧﺒﺎﺭ .ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻲ ﻋﻤﻘﺰﻱ!ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻲ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺗﻮ ﺧﻼ ﻣﻌﻄﻞ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺁﻣﺪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻢ .ﺧﻴﺎﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ .ﺭﻧﮓ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺍﻳﻦ ﻗﻠﺐ ﭘﺪﺭ ﺳﮓ ﺻﺎﺣﺎﺏ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩ.ﭘﺪﺭ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻟﮕﻮﺭﻱ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺩﻝ ﺳﻮﺯﻭﻧﺪ.ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭﻥ ﺧﻴﻜﺶ ﭘﺎ ﺷﺪ ﺑﺮﺍﻡ ﮔﻞ ﮔﺎﺏ ﺯﺑﻮﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩ. ﻫﻴﺸﻜﻲ ﻫﻢ ﺑﻮ ﻧﺒﺮﺩ.ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺩﻟﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮﺭ ﺷﻮﺭ ﻣﻲ ﺯﻧﻪ. ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻗﺮﻣﺴﺎﻗﻢ ،ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻭﻥ ﺟﺎ.ﻧﻪ ﺧﺒﺮﻱ . ﻧﻪ ﺍﺛﺮﻱ .ﺩﻟﻢ ﺩﺍﺭﻩ ﺍﺯ ﺣﻠﻘﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻴﺎﺩ«. »ﺁﺧﻪ ﺩﻳﮕﻪ ﭼﺮﺍ ؟ﺑﻴﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ ﭘﻚ ﻗﻠﻴﻮﻥ ﺑﻜﺶ ﺣﺎﻟﺖ ﺟﺎ ﻣﻲ ﺁﺩ«. »ﻭﺍﻩ ،ﻭﺍﻩ ،ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﻠﺒﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ؟ﭘﺲ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻢ ﻋﻤﻘﺰﻱ!« »ﻫﺎﻥ؟ﭼﻴﻪ ﻧﻨﻪ ﺟﻮﻥ؟« »ﺍﮔﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯﺕ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺑﺪﺕ ﻧﻤﻴﺂﺩ؟« »ﭼﺮﺍ ﺑﺪﻡ ﺑﻴﺎﺩ ﻧﻨﻪ ﺟﻮﻥ؟« »ﺭﺍﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻋﻤﻘﺰﻱ ،ﺗﻮﺵ ﭼﻲ ﭼﻲ ﻫﺎ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ؟« ﻋﻤﻘﺰﻱ ﻟﺐ ﺍﺯ ﻧﻲ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭼﺸﻤﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺩﻭﺧﺖ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ : »ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﮕﻪ ؟ﺁﺧﻪ ﻧﻨﻪ ﺍﮔﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻢ ﻛﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻃﻠﺴﻢ ﻣﻴﺮﻩ «. »ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻲ ﭼﻴﻪ ﻋﻤﻘﺰﻱ؟ﺁﺧﻪ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪﺵ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺍﻧﺒﺎﺭﺷﻮﻥ ﻣﺮﺩﻧﺪ«. »ﺧﻮﺏ ﻓﺪﺍﻱ ﺳﺮﺕ ﻧﻨﻪ .ﻗﻀﺎ ﻭ ﺑﻼ ﺑﻮﺩﻩ.ﺑﻪ ﺟﻮﻥ ﻣﺎﻫﻲ ﻫﺎ ﺧﻮﺭﺩﻩ . ﻛﺎﺵ ﺑﻪ ﺟﻮﻥ ﻫﻮﻭﺕ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﮔﻪ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭ ﺑﺸﻪ ﻭ ﺗﻮﺭﻭ ﭘﻴﺶ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﺳﻜﻪ ﻳﻪ ﭘﻮﻝ ﺑﻜﻨﻪ ،ﺑﻬﺘﺮﻩ ﻳﺎ ﻣﺎﻫﻲ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺍﻧﺒﺎﺭﺷﻮﻥ ﺑﻤﻴﺮﻩ ؟« »ﺁﺧﻪ ﻋﻤﻘﺰﻱ ﺑﺪﻳﺶ ﺍﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍﺵ ﺁﺏ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﺭﻭ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮﺩﻥ.ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻜﻨﻪ ﺑﻮ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻦ؟« »ﻧﻪ ،ﻧﻨﻪ .ﺍﻭﻥ ﻃﻠﺴﻢ ﻳﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺁﺏ ﺷﺪﻩ.ﺧﻴﺎﻟﺖ ﺗﺨﺖ ﺑﺎﺷﻪ.ﺍﻟﻬﻲ ﺑﻪ ﺣﻖ ﭘﻨﺶ ﺗﻦ ﻛﻪ ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻱ!« ﻭ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻃﺎﻕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭﺩ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ.ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﺩﺭﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻲ ﺑﻲ ﺯﺑﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻣﻄﺒﺦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﺎﺕ ﺯﺩﻩ ،ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ: »ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ !ﻭﺍﺳﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﻡ ﺑﺨﺘﺖ ﻓﻜﺮﻱ ﻛﺮﺩﻱ؟« »ﭼﻪ ﻓﻜﺮﻱ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻜﻨﻢ ﺑﻲ ﺑﻲ ؟ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ .ﻣﮕﻪ ﻣﺎ ﭼﻜﻪ
www.shafighi.com
ﻛﺮﺩﻳﻢ؟ﺍﻧﻘﺪﺭ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ،ﺗﺎ ﻳﻚ ﻗﺮﻣﺴﺎﻗﻲ ﺁﻣﺪ ﺩﺳﺘﻤﻮﻥ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻭﺭﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮﺩ.ﺑﺎﺯ ﺭﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻣﺎﻛﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ ﺩﺧﺘﺮﻣﻮﻥ ﺳﻪ ﺗﺎ ﻛﻼﺱ ﻫﻢ ﺩﺭﺱ ﺑﺨﻮﻧﻪ .ﻧﻨﻪ ﺑﺎﺑﺎﻱ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﻘﻤﻮﻥ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺧﺪﺍ ﺭﻓﺘﮕﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺑﺒﺨﺸﻪ«. »ﺍﻱ ﻧﻨﻪ .ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﭘﻴﺸﻮﻧﻴﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﺷﻪ .ﺩﺭﺱ ﺧﻮﻧﺪﻩ ﻫﺎﺷﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﻲ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻲ ﻣﻮﻧﻦ.ﻏﺮﺿﻢ ﺍﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺍﮔﻪ ﻳﻪ ﺟﻮﻭﻥ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻭ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﺸﻪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭﺍﻭﻣﺪﻩ ﭘﺸﺖ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﺩﺧﺘﺮﺕ ﺑﺰﻧﻲ!« ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻘﺰﻱ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮﺩ ،ﮔﻔﺖ : »ﺩﻭﻣﺎﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺭﻣﻔﻴﻨﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻪ ،ﻻﻳﻖ ﮔﻴﺲ ﺧﻮﺩﺷﻪ . ﻣﮕﻪ ﭼﻪ ﮔﻠﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﺯﺩﻩ ﻛﻪ «... ﺧﺎﻟﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺁﺏ ﻧﺒﺎﺗﻲ ﺗﺒﺴﻤﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ : »ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰﺭﮒ !ﺩﻳﺪﻳﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻚ ﻣﻦ ﺑﺎﺩﻭﻡ ﻭ ﻓﻨﺪﻕ ﻛﻤﻪ ؟ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺍﮔﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺎﺳﻪ ﺍﻱ ﻳﻚ ﺩﻭﻧﻪ ﺑﺮﺳﺪ«. »ﻧﻨﻪ ﺍﺳﺮﺍﻑ ﺣﺮﻭﻣﻪ.ﻓﻨﺪﻭﻕ ﻭ ﺑﺎﺩﻭﻡ ﺳﻤﻨﻮ ،ﺷﻴﻜﻢ ﺳﻴﺮ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ. ﺧﺪﺍ ﻧﺬﺭﺕ ﺭﻭ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻪ.ﻳﻪ ﻫﻞ ﭘﻮﻙ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺍﺟﺮﺵ ﺭﻭ ﺩﺍﺭﻩ«... ﺣﺮﻑ ﺑﻲ ﺑﻲ ﺯﺑﻴﺪﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺗﻖ ﺗﻖ ﻛﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺁﻣﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺗﺎ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺠﻨﺒﺪ ﻳﻚ ﺯﻥ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ،ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺟﻮ ﮔﻨﺪﻣﻲ -ﻛﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﻤﺮﺵ ﮔﺮﻩ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻟﮕﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﺳﺮﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﺭﻭﻱ ﺳﺮ ﺩﺍﺷﺖ-ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﭘﻠﻪ ﻣﻄﺒﺦ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻭ ﺳﻼﻡ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﺟﻠﻮﻱ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ،ﻛﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﺜﻞ ﺩﻧﮕﻚ ﺭﺯﺍﺯﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪ ،ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻟﮕﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺳﺮﺵ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺯﻣﻴﻦ.ﺑﻌﺪ ﻧﻔﺲ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻤﺮﺵ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺳﺮﻟﮕﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ،ﮔﻔﺖ : »ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻼﻡ ﺭﺳﻮﻧﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﺍﻟﻬﻲ ﺷﻜﺮ ﻛﻪ ﻧﺬﺭﺗﻮﻥ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﺪ«. ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﻫﺪ.ﻋﻤﻘﺰﻱ ﻗﻠﻴﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻟﮕﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ،ﻣﺮﺩﺩ ﻣﺎﻧﺪ. ﻫﻤﻪ ﺯﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﻛﺴﺎﻱ ﺁﺷﻴﺦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ،ﺩﻭﺭ ﺗﺎﺩﻭﺭ ﻣﻄﺒﺦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ،ﻛﻠﻔﺖ ﻫﻮﻭﻱ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ
www.shafighi.com
ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻫﻮﻭﻱ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻓﺎﺭﻍ ﺑﺸﻮﺩ ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ.ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﭻ ﭘﺞ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻲ ﺑﻲ ﺯﺑﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﻲ ﺩﻳﺪ ،ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﭘﻚ ﺑﻪ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻮﺵ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﻴﺰ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﺭﻧﺠﺶ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﺩﺳﺘﻲ ﺍﺵ ،ﺧﺎﻟﻪ ﺯﻫﺮﺍ ،ﻣﻲ ﺯﺩ ﻭ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ : »ﻳﻪ ﻫﻮ ﭼﻲ ﺷﺪ ﻧﻨﻪ ؟ﻫﺎﻥ؟« ﺧﺎﻟﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻟﮕﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻤﻨﻮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ، ﻫﺮ ﻫﺮ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺑﻲ ﺑﻲ ﺯﺑﻴﺪﻩ -ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ-ﮔﻔﺖ : »ﺧﺪﺍ ﺭﺣﻢ ﻛﻨﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺘﻬﺎ!ﻟﮕﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺪﮔﻲ!« ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺧﺸﻜﺶ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪ ﻭ ﺟﺮﺍﺕ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺣﺘﻲ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﭘﻮﺵ ﻟﮕﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ.ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻋﻤﻘﺰﻱ ﮔﻞ ﺑﺘﻪ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻗﻠﻴﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻮﺩ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻛﻨﺎﺭ ﺯﺩ ﻭ ﺩﺭﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ : »ﻧﻨﻪ !ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ !ﭼﺮﺍ ﻣﺎﺗﺖ ﺑﺮﺩﻩ؟« ﺩﺳﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺮﭘﻮﺵ ﻟﮕﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ،ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻴﻐﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﻓﺘﺎﺩ.ﻣﻄﺒﺦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﻠﻮﻍ ﺷﺪ.ﺩﺧﺘﺮﻫﺎﻱ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺧﺎﻟﻪ ﻧﺒﺎﺗﻲ ،ﻣﺎﺩﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺎﻥ ﻛﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ .ﺯﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻣﻄﺒﺦ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﭘﺎﺗﻴﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﻙ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺗﻴﻞ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ.ﺍﻣﺎ ﻋﻤﻘﺰﻱ ﮔﻞ ﺑﺘﻪ ،ﺑﻪ ﭼﺎﺑﻜﻲ ﺩﺭ ﻟﮕﻦ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﺪ.ﻓﺮﻳﺎﺩﻱ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ .ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺳﺮﺟﺎﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺍﺯ ﭘﻠﻜﺎﻥ ﻣﻄﺒﺦ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪ ، ﻋﻤﻘﺰﻱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ : »ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻻﻧﻪ ،ﭼﺎﺩﺭﺗﻮ ﻣﻴﻨﺪﺍﺯﻱ ﺳﺮﺕ !ﺍﻳﻦ ﻟﮕﻨﻮ ﻭﺭﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﺑﺮﻱ ﺧﻮﻧﻪ ﺻﺎﺣﺒﺶ!ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﻣﺎ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﻮﻧﻲ ﻭ ﻣﻴﮕﻲ ﺁﺩﻡ ﺗﺨﻢ ﻣﻮﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻭ ﻧﻤﻴﺬﺍﺭﻩ ﺗﻮ ﻃﺒﻖ ،ﺩﻭﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﮕﺮﺩﻭﻧﻪ !ﻓﻬﻴﻤﺪﻱ؟« »ﺑﻠﻪ«. ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻟﮕﻦ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺳﺮﺵ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﭘﻠﻜﺎﻥ ﻣﻄﺒﺦ ﺑﺎﻻ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﺷﻴﺦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻳﺎﺍﷲ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﺼﺎﺯﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﻠﻜﺎﻥ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻥ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﭼﺎﺩﺭﻫﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﻫﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ.ﻭ ﻭﻗﺘﻲ
www.shafighi.com
ﺁﺷﻴﺦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺭﻭﻱ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴﺖ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺭﻭﺿﻪ ﺣﺪﻳﺚ ﻛﺴﺎ ﻛﻪ »ﺑﺎﺑﻲ ﺍﻧﺖ ﻭ ﺍﻣﻲ ﻳﺎ ﺍﺑﺎ ﻋﺒﺪﺍﷲ«...ﺗﺎﺯﻩ ﻧﻔﺲ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻧﺎﻟﻪ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺍﺵ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺣﻴﺎﻁ ﺗﺎ ﭘﺎﻱ ﭘﺎﺗﻴﻞ ﺳﻤﻨﻮ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ«...
******************************* * ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﮔﺮﭼﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺷﺶ ﺑﺎﺭ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﻭﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎﻳﺶ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺣﺎﻻ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻱ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺁﺩﻡ ﺍﺳﺖ.ﻭﮔﺮﭼﻪ ﺳﺮ ﻭ ﻫﻤﺴﺮ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻟﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭﻟﻲ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﺵ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﻱ ﺷﻮﻫﺮ »ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻝ«ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﻭ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ. ﻫﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻳﺸﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﭼﻴﻦ ﭼﺮﻭﻙ ﻫﺎﻱ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﻭ ﺯﻳﺮ- ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ.ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﻋﺮﻭﺱ ﻣﻲ ﺁﺭﺍﻳﺪ ؛ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻭ ﮔﻴﺮﻩ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ.ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻫﺎﻱ »ﺍﻭﺭﮔﺎﻧﺪﻱ« ﻭ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺪ ،ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺩﺍﻣﻦ ﻫﺎﻱ »ﻛﻠﻮﺵ«.ﻭ ﺭﻭﺯﻱ ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﺩﺳﺘﻜﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﻫﻢ ﻋﻮﺽ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.ﺭﻭﺯﻱ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﻱ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ.ﺩﻩ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﺪ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻭ ﺣﺎﻻ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺳﻮ ﮒ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﺷﺎﻥ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻞ ﻫﺎ ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﺮﺍﻥ -ﺑﺮﺍﻱ ﺯﺍﻳﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻫﺎ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻮﺽ - ﻛﺮﺩﻥ ﻫﺎﺷﺎﻥ -ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﻋﺮﻭﺱ ﻫﺎ ﭘﺎ ﻛﺸﺎ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﺩﻡ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ -ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮﺩ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ-ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻮﺩ ؛ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻻﺍﻗﻞ ﻳﻜﻲ ﺩﻭﺑﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺳﺮﺍﻏﻲ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮ»ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻝ«ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ،ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩﺵ ﻛﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﺴﺖ.ﺩﻣﺎﻏﺶ ﮔﺮﭼﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ ...ﺍﻱ...ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﻣﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ.ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ
www.shafighi.com
ﺧﻴﺎﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﺞ ﺍﺳﺖ .ﺍﺑﺪﺍ!ﺍﮔﺮ ﻛﺞ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﻮﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺟﺮﺍﺣﻲ )ﭘﻼﺳﺘﻴﻚ(، ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻛﻤﻲ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻋﻴﺐ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻳﻚ ﻛﻤﻲ ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ.ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎﺯﻙ ﺍﺳﺖ .ﻭﻗﺘﻲ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ،ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺧﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺑﺮﻭﻫﺎ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﻫﺎﻧﺶ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﺩ ،ﺍﺻﻼ ﺗﻜﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﺩ.ﻣﺎﻫﻲ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺧﺮﺝ ﺗﻮﺍﻟﺖ ﻭ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻞ ﻭ ﮔﺸﺎﺩ ﺑﻪ ﻫﺪﺭ ﺩﺍﺩ!ﺑﺎﺭﻱ ،ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺭﻧﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.ﺍﻟﺤﻖ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺎﮔﻮﺵ ﻭﺳﻴﻌﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﮔﻮﺵ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻇﺮﻳﻒ ﻭ ﻛﻮﭼﻜﻲ .ﺍﻣﺎ ﺣﻴﻒ ﻛﻪ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﺵ ﻫﺎﻱ ﻇﺮﻳﻒ ﺭﺍ ﻓﺪﺍﻱ ﭘﻴﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﺪ).ﻓﺮ(ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ،ﺍﺯ ﻣﺴﻮﺍﻛﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﻣﺮﺗﺐ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﻛﻤﻲ -ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻧﻔﻬﻤﻲ-ﺩﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ ،ﻭﻟﻲ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻤﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﺩ ،ﻳﺎ ﮔﺮﺩﻧﺒﻨﺪﻫﺎﻱ ﭘﻬﻨﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﻪ ﺩﻭﺭ ،ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﻲ ﭘﻴﭽﺪ ،ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ؟ ﺑﺎﺭﻱ ،ﮔﺮﭼﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭﻟﻲ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺮﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭﺁﻣﻴﺰ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﻭ ﮔﻮﺷﺶ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻣﻲ ﺟﻨﺒﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﺷﻮﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺮﻫﺎﻳﺶ ﻭﺯﻳﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ،ﭼﻬﺎﺭﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ،ﺩﺭ ﺗﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ،ﺧﻮﺩﻛﺸﻲ ﻛﺮﺩ. ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﺶ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﺮﺩ.ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻋﻀﻮ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺧﺎﺭﺟﻪ ﺑﻮﺩ.ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﻮﻝ ﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩ. ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺩﺍﻣﺎﺩ ،ﺣﺴﺎﺏ ﻫﺎﻱ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﻭﺍﺭﺳﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻭ ﺑﻲ ﮔﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻧﺰﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ،ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺧﺎﺭﺟﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻭﺯﻳﺮ ﺩﺍﺧﻠﻪ .ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭ ﺗﺨﺘﻪ ﺧﻮﺏ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺟﻮﺭ ﺷﺪ .ﺑﺎﺭﻱ،ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺁﻣﺪ ﻣﺰﻩ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺭﺍ ﺑﭽﺸﺪ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻋﺮ ﻭ ﺑﻮﻕ ﺑﭽﻪ ،ﺟﺎﻱ ﺑﮕﻮ ﻭ ﺑﺨﻨﺪﻫﺎﻱ ﺍﻭﻝ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﭽﻪ ﺷﺎﻥ ﺩﻭﺳﺎﻟﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻭﺍﻟﻲ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ﺷﺪ.ﭘﺪﺭ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻤﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﺯﻳﺮ ﺩﺍﺧﻠﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﺎﻱ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻛﺎﺳﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﺧﺮﺩﻩ ﻣﻠﻚ ﻫﺎﻱ ﺑﻲ ﻗﻮﺍﺭﻩ ﺁﻥ ﺟﺎ،ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﻛﺎﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﻨﻲ ﻣﺜﻞ ﺩﺍﻣﺎﺩﺵ ﺩﺍﺷﺖ.ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ،ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺁﺯﮔﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ.ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﻣﺮﻍ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺁﺩﻣﻲ ﺯﺍﺩ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻣﻨﺼﻮﺭﺧﺎﻥ-ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ-ﺍﺯ
www.shafighi.com
ﺩﺭ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ،ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﻓﺮﻕ ﺳﺮ ﺗﺎ ﻧﻮﻙ ﭘﺎﻱ ﺧﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﻏﺮﺑﺖ ،ﻛﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺍﺻﻼ ﺗﻪ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺟﺎﻱ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻓﻊ ﻛﺴﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﺷﺪﻩ ، ﺗﺎ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﭽﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩ.ﺳﻪ ﺗﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﻳﻚ ﭘﺴﺮ .ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﺧﺎﻥ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﺭﺳﻤﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺯﻧﺶ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺭﻳﻴﺲ ﻧﻈﻤﻴﻪ ﺍﻳﺎﻟﺘﻲ.ﺯﻧﺶ ﺭﺍ ﺧﺎﻧﻢ ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻧﻮﻛﺮ ﻛﻠﻔﺖ ﻫﺎ ﺍﺣﻮﺍﻟﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺗﺎﻕ ﺯﻧﺶ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺯﻧﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪﺍ ﻛﻨﺪ. ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ )ﺣﻀﺮﺕ ﻭﺍﻟﻲ(ﺑﺎﺷﺪ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮﺩ.ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻲ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻴﺸﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﺎﺭﺵ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺯﻥ ﻫﺎﻱ ﻭﻻﻳﺘﻲ ﻭ ﭼﻠﻔﺘﻪ ﺭﻭﺳﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﻏﺮﺑﺖ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﻟﺶ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ!ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﭘﺎ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ،ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺷﺎﻛﻲ ،ﺑﺎ ﻋﺮﻳﻀﻪ ﻫﺎﻱ ﻃﺎﻕ ﻭ ﺟﻔﺖ ،ﺳﺮﺭﺍﻫﺶ ﺳﺒﺰ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺻﻼ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ ،ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺤﻤﻞ - ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ.ﻭﻟﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩ.ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﻛﺎﺱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺣﻜﻢ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﻭﻟﻲ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺳﻤﺎ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻛﺎﺳﻪ ﺷﺪﻥ ﺍﻣﻼﻙ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻲ ﺍﻭﺳﺖ.ﺧﻮﺩﺵ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﺒﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﺎﺕ ﺍﺷﺮﺍﻓﻲ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻟﻴﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺑﻪ ﻣﺮﻛﺰ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﺷﺪ. ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻐﻀﻮﺏ ﺷﺪﻩ.ﮔﺮﭼﻪ ﺍﻭ ﻛﻜﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﮔﺰﻳﺪ ﻭ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﺧﻴﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻮﺩ.ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻭ ﻏﺮﺑﺖ ،ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺮ ﻭ ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺭﺳﻤﻲ ﺭﺍ ،ﺑﺎ ﻭﺻﻒ ﻋﺼﺎ ﻗﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩﮔﻲ ﻫﺎﻱ ﺷﻮﻫﺮﺵ ،ﻭ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻗﺼﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻧﻲ ﻫﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺮﻡ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﺩﺩﻝ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﺧﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﻋﻤﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻪ ﻳﺎﺩﺵ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﭼﻘﺪﺭ ﻧﺎﺟﻮﺭ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻟﺶ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ.ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻫﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﻭﺯﻳﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﺭﺟﺤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺳﺮﻛﻮﻓﺖ ﻧﺰﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻛﺠﺪﺍﺭ ﻭ ﻣﺮﻳﺰ
www.shafighi.com
ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﺗﺎ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺗﻮﻱ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ-ﻛﺎﺭﺷﺎﻥ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ-ﺭﻭ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﮔﻔﺖ : »ﻣﻨﺼﻮﺭ!ﺭﺍﺿﻲ ﺷﺪ؟« ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﺠﺎﻟﺘﻲ ﺑﻜﺸﺪ ،ﻧﻪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺑﺶ ﮔﻔﺖ: »ﺁﺩﻡ ﺗﻮ ﺧﻼ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﻩ ،ﺭﺍﺿﻲ ﻣﻴﺸﻪ«. ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺗﺼﻤﻴﻤﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ،ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﻭﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﻪ ﺳﺎﻝ ﺷﻮﻫﺮﺩﺍﺭﻱ ،ﻳﻚ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭ ﺁﻣﺪ.ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻫﻢ ﺩﻝ ﺧﻮﺷﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻣﻐﻀﻮﺏ ﻧﺪﺍﺷﺖ، ﻭﻟﻲ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻧﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻧﺮﻓﺖ.ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻃﻼﻕ ﺧﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ-ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭﺁﻏﺎﺯ ﻛﺎﺭ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ-ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻟﺶ ﭼﻪ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺗﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.ﻭﻟﻲ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻭﻟﺶ ﻃﻼﻕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ؛ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻟﺶ ﭼﻪ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺗﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻝ ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ؛ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ؛ ﺧﺸﻚ ﻭ ﺭﺳﻤﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ؛ ﻭﻗﻴﺢ ﻭ ﭘﺮﺭﻭ ﻧﺒﺎﺷﺪ ؛ ﭼﺎﭘﺎﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ؛ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺁﻣﺪ ،ﺍﺯ ﻓﺮﻕ ﺳﺮ ﺗﺎ ﻧﻮﻙ ﭘﺎﻱ ﺯﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﺪ.ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺭﺍﺿﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻝ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ،ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺟﻮﺍﻥ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ.ﻣﺎﻫﻲ ﻳﻚ ﻛﺮﺳﺖ ﻋﻮﺽ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ؛ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ﺟﻮﺭﻭﺍﺟﻮﺭﻱ ﻣﻲ ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻔﺎﺭﺷﻲ ؛ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﻮﻳﻴﺲ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺳﻴﻨﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﻣﻮ ﺁﺭﺍﻳﺸﮕﺮ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﺭ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﺍﻟﻴﺰﺍﺑﺖ ﺁﺭﺩﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ...،ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺎﻱ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﻣﺪ ﭼﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺮ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﻟﺐ ﻭ ﻧﺎﺧﻦ ؛ ﭼﻪ ﺭﻧﮓ ﻫﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺭﻧﮓ ﻫﺎﻱ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺑﺎﺭﻱ ،ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﻧﺸﻴﻨﻲ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ؛ ﻣﻬﺎﻣﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ؛ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺗﻌﻄﻴﻞ ،ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﺎﻱ ﻭﺯﺍﺭﺗﻲ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮ ﺳﺎﺑﻘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ؛ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﭘﻮﻝ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻓﺼﻞ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﺪﻭﺯﺩ ﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﻛﻔﺶ ﺑﺨﺮﺩ.ﻭ ﺍﺻﻼ ﺑﻪ ﻋﺪﺩ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺧﻮﺩﺵ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺗﺠﺮﺑﻴﺎﺕ ﻧﻪ ﺳﺎﻝ ﺷﻮﻫﺮﺩﺍﺭﻱ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ.ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻜﻢ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﭽﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﻃﻼﻕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻫﻤﭽﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﺩﻭﻣﺶ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪ.
www.shafighi.com
ﺷﻮﻫﺮ ﺩﻭﻡ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ،ﻳﻚ ﺍﻓﺴﺮ ﺭﺷﻴﺪ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺁﺑﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﻮﺍﺭﻫﺎﻱ ﻣﻨﮕﻮﻟﻪ- ﺩﺍﺭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﻣﻲ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﻣﺎﻣﻮﺭﻳﺖ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﺁﻓﺘﺎﺏ - ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺳﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺮﮔﺮﺩ ﻣﻲ ﺷﺪ.ﮔﺮﭼﻪ ﻭﺿﻊ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻲ ﻣﺮﺗﺐ ﻭ ﺁﺑﺮﻭﻣﻨﺪﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ-ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻧﺸﻴﻨﻲ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﺍﻓﺴﺮﺍﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ-ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﺍﻗﻮﺍﻡ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ،ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺯﺩﻭﺍﺟﻲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﺍﻣﺎﭘﺪﺭ-ﻛﻪ ﺁﺧﺮﻫﺎﻱ ﻋﻤﺮﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻳﻚ ﻭﺯﻳﺮ ،ﺩﺧﺘﺮﻫﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﻮﺳﻴﺪ -ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﺑﺴﺎﻁ ﻋﻘﺪ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺻﺪﺍﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ،ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ. ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺪﺕ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺸﺪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻮ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﭘﺪﺭ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻛﺸﻒ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻝ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺯﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ.ﺣﺴﻦ ﻛﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻠﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻏﻴﺎﺏ ﺍﻭ ﺣﺘﻲ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﺯﻳﺮ ﺩﺍﺧﻠﻪ ﺭﺳﻤﺎ ﻣﺪﺍﺧﻠﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺎﻟﻪ ﺯﻧﻚ ﻫﺎﻱ ﻓﺎﻣﻴﻞ ،ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻪ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺯﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻫﻴﭻ ،ﺣﺘﻲ ﺩﻓﺘﺮﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﻋﺴﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ، ﻗﻀﻴﻪ ﺭﺍ ﺁﻓﺘﺎﺑﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺑﻪ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻪ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺵ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺻﻼ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ ،ﺗﺎ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ - ﻳﻜﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﻓﺘﺮﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻗﺎﻧﻌﺶ ﻛﺮﺩﻧﺪ.ﻭﻟﻲ ﺗﺎﺯﻩ ،ﺷﻮﻫﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻃﻼﻕ ﻧﺒﻮﺩ .ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺩﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺷﺎﺩﺕ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺭﻧﮓ ﻭ ﻭﺍﺭﻧﮓ ﺭﻭﻱ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻮﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﻣﻨﮕﻮﻟﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﻭﺯﻳﺮ ﺩﺍﺧﻠﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺟﻮﺍﻟﻪ ﺑﺮﻭﺩ .ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﻲ ﺳﺮﻭﺻﺪﺍ ﻃﻼﻕ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻭﻟﻲ ﻧﺸﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺭﻧﮓ ﻭ ﻭﺍﺭﻧﮓ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻬﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻟﻪ ﺳﻮﺧﺖ ﺷﺪ.ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ،ﮔﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﻢ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺗﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺗﻪ ﺩﻟﺶ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺁﻥ ﺍﻓﺴﺮ ﭼﺸﻢ ﺁﺑﻲ ﺧﻮﺵ ﻫﻴﻜﻞ ﻭ ﻣﻨﮕﻮﻟﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﻱ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻲ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ ،ﻧﻘﻞ ﻫﻤﻪ ﻣﺠﺎﻟﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺗﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ.ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻫﻢ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰﺭﮒ ﻫﺎ
www.shafighi.com
ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺷﻮﻫﺮﻫﺎ ﻱ ﻓﺎﻣﻴﻞ ،ﺍﻳﻦ ﺑﻲ ﺑﻨﺪ ﻭﺑﺎﺭﻱ ﺍﺧﻴﺮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺮﺩﻧﺪ ... ،ﻛﻢ ﻛﻢ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻣﺠﺎﻟﺲ ،ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﺯﻥ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺳﺮﺩ ﻭ ﮔﺮﻡ ﭼﺸﻴﺪﻩ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎﻱ ﭘﺎﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﻓﺎﻣﻴﻞ ،ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻧﺼﺎﻳﺢ ﺍﻭ ﮔﻮﺵ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ-ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺯﻧﺎﺷﻮﻳﻲ-ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ،ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻨﻮﺍﻧﻲ ﺟﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ.ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﺯﻥ ﻫﺎﻱ ﭘﻴﺮ ﭘﺎﺗﺎﻝ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﺩﺭ ﺭﺩﻳﻒ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ-ﺍﻭ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﺪﺕ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﺍﺭﺛﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺠﺮﺑﻴﺎﺕ ﺷﺨﺼﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ -ﻧﺎﭼﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻝ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺁﺩﻡ ﺻﻤﻴﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ،ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ،ﭼﺎﭘﺎﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ، ﻭﻗﻴﺢ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﻮﺵ ﻫﻴﻜﻞ ﻭ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﺁﺑﻲ ﺑﺎﺷﺪ.ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﺍﺩ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺕ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﻮﺩﺵ ﭘﻴﺶ ﻣﻌﻠﻢ ﺳﺮﺧﺎﻧﻪ ،ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻛﻪ ﻭﺯﻳﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ، ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﺳﻮﺍﺩ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺕ ﻧﺒﻮﺩ .ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻭﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪ ، ﻓﺎﺭﻍ ﺍﻟﺘﺤﺼﻴﻞ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺳﻦ ﻟﻮﻳﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺳﺎﻟﻲ ﻫﻢ ﻓﺮﻧﮕﺴﺘﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺑﺎﺭﻱ ،ﺩﻭ ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﺍﺯ ﻃﻼﻕ ﺩﻭﻡ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﺮﺩ.ﺑﺎ ﺷﻜﻮﻩ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﻣﻮﺯﻳﻚ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻭ ﺧﺘﻢ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭ .ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺍﺭﺙ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﻮﺭﻳﻮﺭ ﺑﻴﺴﺖ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ .ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻭﻝ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻛﻪ ﻣﻐﻀﻮﺏ ﺩﻭﺭﻩ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻮﺩ ،ﻭﺯﻳﺮ ﺧﺎﺭﺟﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻭ ﺷﺐ ﻧﺸﻴﻨﻲ ﻫﺎ ﭘﺮ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﻭ ﻛﻼﻫﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ
www.shafighi.com
ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺴﭙﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﺧﺪﻣﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻧﺪ ،ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺳﻔﻴﺮ ﻳﻨﮕﻪ ﺩﻧﻴﺎﺳﺖ .ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ،ﺍﻭﻝ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﻛﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻣﺠﺰﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﺧﺮﻳﺪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﻧﺸﺴﺖ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺯﻣﺎﻡ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ .ﮔﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺍﻛﺮﺍﻩ ﻭ ﺍﺟﺒﺎﺭ ،ﻭﻟﻲ ﺩﻭﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﭘﻴﺶ ﻭﺯﻳﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﺎﺭﺟﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻧﻮﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺳﺎﺑﻖ ﺩﺧﺘﺮﺍﻱ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻮﺭ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ . ﺣﻴﻒ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ . ﺍﻣﺎ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﻋﻮﺽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺪﺭ ﺍﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺻﻼ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﺧﺒﺮﻱ ﺑﻨﻮﺩ . ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺳﻨﺖ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ .ﻭﻟﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪﺭ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﮔﻮﺷﺶ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﺏ ﺑﺪﻫﻜﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ .ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ، ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﺍﻣﻼﻙ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﺟﻮﺍﺯ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺟﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﺣﺰﺏ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻴﺮ ﻭﺩﺍﺭ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻫﻤﻴﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺎﻡ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺟﺸﻦ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ،ﺑﺎ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻝ ﺧﻮﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪ. ﺷﻮﻫﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺎﻱ ﻋﺸﺎﻳﺮ ﻏﺮﺏ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﺣﺒﺲ ﻭ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺧﻼﺹ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﻭﺳﺎﻣﺎﻧﻲ ﻳﺂﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺁﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﻲ ﻣﺠﻠﺲ ، ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻮﺩ ﭼﻬﺎﺭﺷﺎﻧﻪ ،ﺑﺎ ﺳﺒﻴﻞ ﻫﺎﻱ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ،ﺻﺪﺍﻳﻲ ﻛﻠﻔﺖ ﻭ ﮔﺮﭼﻪ ﻗﺪﺵ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﻤﻲ ﺩﻫﺎﺗﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺰﺍﻛﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺍﻳﻞ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﭘﻮﻝ ﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩ.ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻝ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺑﻮﺩ . ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻞ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩﻫﺎ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﻭ ﭼﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺷﺒﺎﻧﻪ ،ﺑﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪﻧﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻝ ﺁﺧﺮﻱ ،ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﺴﻂ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﮔﻔﺖ ﮔﻮﻱ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﻮﺩ .ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﻣﻮﺭ ﺯﻧﺎﺷﻮﻳﻲ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ . ﺍﻏﻠﺐ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻭﺯﻳﺮ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻑ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﻔﻘﺖ ﻭ ﻧﻴﺪﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﺳﻤﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻫﺮﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ .ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﺭﻳﻴﺲ ﺍﻳﻞ ،ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺂﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﺣﻀﻮﺭ ﻭﺯﻳﺮ ﻭ ﺯﻧﺶ ﺑﻠﻪ ﺑﺮﻱ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﻭ
www.shafighi.com
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺑﺪﻫﻨﺪ .ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮﻫﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻻﺯﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ،ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ،ﺷﺮﻣﻲ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺠﻠﺲ ﺧﻮﺩﻣﺎﻧﻲ ﺷﺪ.ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺭﻳﻴﺲ ﺍﻳﻞ ،ﺯﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺒﺎ ،ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺁﺑﻲ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺑﻮﺩ .ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺣﺴﺎﺩﺗﻲ ﻳﺎ ﻛﻴﻨﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﺷﻴﻔﺘﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﺍﻭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﺎﻳﻲ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻛﺮﺩ ، ﻣﻴﻮﻩ ﺟﻠﻮﻳﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﻓﺮ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮﺩ ،ﺣﺮﻑ ﺯﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﻃﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺸﺎﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ .ﻭ ﺧﻼﺻﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ ،ﻣﺎﺕ ﻭ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﻣﺎﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻗﺎﻱ ﺭﻳﻴﺲ ﺍﻳﻞ ،ﺍﻣﻼﻙ ﺿﺒﻂ ﺷﺪﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻛﺎﻣﻼ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﻮﺩ ... ،ﺧﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻧﻘﺎﻁ ﺷﻤﻴﺮﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻧﺞ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﺎ ،ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺍﻣﻼﻙ ﺁﻗﺎ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻭﺯﻳﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻳﻚ ﺭﻳﻴﺲ ﺍﻳﻞ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ.ﮔﺮﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻮﺑﻮﺭ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺁﺑﻲ ،ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺻﺪﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻣﻬﺮ ،ﻛﻤﻲ ﺳﺨﺖ ﮔﻴﺮﻱ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺭﻳﻴﺲ ﺍﻳﻞ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺩﻟﺒﺎﺯ ﺑﻮﺩ.ﺣﺘﻲ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﻳﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧﻢ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺰﻧﺪ .ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﺭﻭﺯ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺭﺍ ﻣﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺩﻫﺎﻥ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻧﺪ . ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ -ﻛﻪ ﺳﺮ ﺍﺯ ﭘﺎ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ -ﺩﺭ ﻋﺮﺽ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ،ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻬﺮﻱ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺎﻍ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺩﺭ ﺷﻤﻴﺮﺍﻥ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻬﺘﻬﻴﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺑﺎ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻝ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ .ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺮﺯﺍﺩﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻪ ﻓﺮﻧﮓ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ -ﻳﻚ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﻛﺎﻣﻞ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻭﺍﺭﺩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ ﻣﺘﺮ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﺩﺍﺷﺖ .ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ
www.shafighi.com
ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻋﻴﺎﻥ ﻭ ﺯﻭﺭﺍ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﻬﺮ ،ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﻲ ﺁﻥ ﺷﺐ ،ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﺑﺴﺖ.ﻭﻛﺎﻣﻴﻮﻧﻬﺎﻱ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺘﻴﺮﺍ-ﻛﻪ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﺑﻠﻪ ﻭ ﻫﻢ ﺷﻮﻫﺮﺧﻮﺍﻫﺮ ﺷﺪﺭﺁﻥ ﺳﻬﻢ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ -ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺗﻤﺎﻡ ، ﻣﺮﻍ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺳﺒﺰﻱ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﻭ ﻣﺸﺮﻭﺏ ﺑﻪ ﺷﻤﻴﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻼﺻﻪ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﺧﺮﺟﻲ ﻣﻀﺎﻳﻘﻪ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ .ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻟﺶ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﺑﻪ ﺳﺮﻭ ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ : » ﺍﮔﺮ ﺁﺩﻡ ﺍﺭﺙ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻟﺶ ﺻﺮﻑ ﻧﻜﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺩﺭ ﭼﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﺻﺮﻑ ﻛﻨﺪ ؟« ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺠﻠﻞ ﺑﻮﺩ .ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﺐ ﻫﺎﻱ ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺴﺎﻋﺪ ﺑﻮﺩ.ﺍﺯ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﺶ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﻍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻠﻤﺒﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻻﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺎﺥ ﻭ ﺑﺮﮒ ﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﻫﺎ ﭼﺮﺍﻍ ﻫﺎﻱ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻓﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺭﻛﺴﺘﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ »ﭘﻴﺴﺖ« ﺭﻗﺺ -ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻧﺠﺎﺭ ﻭ ﺑﻨﺎ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ-ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺟﻔﺖ ﺭﻗﺎﺹ ﻛﻪ ﻧﻪ ، ﺭﻗﺼﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺷﺖ .ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮﻱ ﻗﺪﺡ ﻫﺎﻱ ﮔﻠﺴﺮﺧﻲ ﺑﺰﺭﮒ ،ﺑﺎ ﻣﻼﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﻛﻮﺏ ، ﺗﻮﻱ ﻟﻴﻮﺍﻥ ﻫﺎ ﻱ ﺗﺮﺍﺵ ﺩﺍﺭ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ؛ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ،ﺑﻮﻗﻠﻤﻮﻥ ﺳﺮﺥ ﻛﺮﺩﻩ ﺭﻭﻱ ﻣﻴﺰ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﭘﻠﻮ ﻭ ﺧﺎﻭﻳﺎﺭ ،ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺻﻼ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ.ﻣﻴﺰ ﺷﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ Tﭼﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﺍﺯﺍﻱ ﺁﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ ﻣﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﺎﻻﻱ ﻣﻴﺰ ،ﺭﻭﻱ ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﺎﺭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ، ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺷﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺮﻭﺩ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻲ ﺍﻓﺘﺘﺎﺡ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮ ﻭ ﺭﻳﻴﺲ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﻱ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻧﻄﻖ ﻫﺎﻱ ﻏﺮﺍﻱ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﺁﻣﻴﺰ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﮕﻲ ﺣﻀﺎﺭ ،ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﻣﻠﺖ ،ﺑﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺟﻠﻴﻞ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻡ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ .ﻣﺠﻠﺲ ﺧﻴﻠﻲ ﺁﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﺷﺪ. ﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺴﺘﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﻟﻴﻮﺍﻥ ﺷﻜﺴﺖ .ﻣﻴﺰ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﻛﻪ ﻃﺮﻑ ﭼﭗ ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﺎﻍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻫﻨﺪ ،ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﺪﺍﻳﺎﻱ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻥ
www.shafighi.com
ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ .ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ،ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻫﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﺪﻭﺭﺕ ﻫﺎﻱ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﻫﺎ ﻭ ﺟﺎﻡ ﻫﺎﻱ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺍﺳﺘﻴﻀﺎﺣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻭﺍﺧﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﻘﻔﺘﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﺴﻜﻮﺕ ﻣﺎﻧﺪ . ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﺭﺩ ﺯﺩ. ﻭ ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﺪﺍﻳﺎ ،ﺑﻪ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﺗﺮﻣﻪ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﻣﻴﺰ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮ ﺑﺨﺎﺭﻱ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﭘﺨﺶ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ -ﻭ ﺩﻭ ﺟﻔﺖ ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﺍﺑﺮﻳﺸﻤﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ -ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﻃﻮﻝ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﺎﻥ ﺷﺒﻲ ، ﺣﺘﻲ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ﻫﻢ -ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﻪ ﮔﻴﻼﺱ ﻫﺎ -ﻣﺴﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ.ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺩﺯﺩﻫﺎ ﻧﻤﻲ- ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺭﺍ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻧﺸﻤﺎﺭﻧﺪ.ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ،ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺍﺯ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ.ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﻛﺎﺑﻴﻨﻪ ﻣﻄﺮﺡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻫﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺷﺐ ﻋﺮﻭﺳﻲ ، ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ،ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻋﺪﻡ ﺍ ﻣﻨﻴﺖ ،ﺩﻭﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﺳﺘﻴﻀﺎﺡ ﻛﻨﺪ...، ﻭﻟﻲ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺭﻳﻴﺲ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻭﻗﺖ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻳﻴﺲ ﺟﺪﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻛﻼﻧﺘﺮﻱ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﻴﺮﺍﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻭ ﮔﺸﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﮔﺬﺍﺷﺖ .ﺁﻗﺎ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺮﺟﻬﺎﺯﻱ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺁﺷﭙﺰ ﺗﺎ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﻳﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻠﮕﺮﺍﻓﻲ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﮔﺬﺍﺷﺖ .ﺍﻣﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺧﻢ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﻭ ﻧﻴﺂﻭﺭﺩ. ﺍﻳﻦ ﺩﺯﺩﻱ ﻛﻼﻥ ﺭﺍ ﻗﻀﺎ ﻭ ﺑﻼﻳﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺗﺎﺯﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺰﻧﺪ. ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﻱ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺎﺳﻒ ﺑﺮ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺩﺯﺩ ﺯﺩﻩ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ .
www.shafighi.com
ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺣﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﺶ ﺗﻜﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ.ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻤﻴﺮ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺭﻭﻱ ﻣﺴﻮﺍﻙ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ .ﺁﺏ ﺩﻭﺵ ﻭ ﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﺳﺮﺩ ﻭ ﮔﺮﻡ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﻟﻘﻤﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ .ﺑﻨﺪ ﻟﺒﺎﺱ ﺯﻳﺮﺵ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺴﺖ .ﺧﻼﺻﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﺯ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﺮﺧﺼﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻴﺮ ﺗﺎ ﭘﻴﺎﺯ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻜﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ.ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺟﺎﻱ ﺍﺛﺎﺙ ﺩﺯﺩ ﺑﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﺮﺩ .ﻗﺎﻟﻲ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺒﻞ ﻫﺎ ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ،ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺯﻳﻨﺖ ﻳﻚ ﻣﻮﺯﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻫﺮ ﺍﺗﺎﻗﻲ »ﺭﺍﺩﻳﻮﮔﺮﺍﻡ« ﻭ ﻳﺨﭽﺎﻝ ﻭ »ﻛﻮﻟﺮ« ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ، ﺩﺭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﺳﺸﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ.ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﻤﻪ ﻣﺎﻩ ﻋﺴﻞ ،ﺁﻗﺎ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻩ ﺑﻮﺩ.ﺑﻪ ﻛﻠﻔﺖ ﻧﻮﻛﺮﻫﺎ ﺳﺮﻛﺸﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﮔﻞ ﻛﺎﺭﻱ ﻫﺎﻱ ﻓﺼﻞ ﺑﻪ ﻓﺼﻠﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ . ﺑﺮﻕ ﻭ ﺗﻠﻔﻦ ﻭ ﺁﺏ ﻭ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺁﺏ ﺧﺸﻚ ﻛﻦ ،ﺑﺎ ﺑﺎﻳﮕﺎﻧﻲ ﻛﻞ ﻛﺸﻮﺭ ،ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻗﺒﺾ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﻮﻟﻲ ﺑﺪﻫﺪ ،ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺪﻳﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺧﺼﻲ ﺍﺵ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺳﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻔﺮﻩ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﻴﺮﺍﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ!ﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﻌﺪﻱ ﭼﻪ ﺑﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻲ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﻣﺮﺧﺼﻲ ﺁﻗﺎ ، ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻳﻚ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻮﺩ.ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﻭﻗﺘﺶ ﺭﺍ ﺟﻠﻮﻱ ﺁﻳﻨﻪ ،ﻳﺎ ﺩﺭ ﺣﻤﺎﻡ ،ﻳﺎ ﭘﺎﻱ ﻣﻴﺰ ﻏﺬﺍ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ .ﺁﺭﺍﻳﺸﮕﺮﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﺳﺎﮊﻭﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﻭﺯﻱ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﺎﻡ ﻭ ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﻲ ﺭﻭﻱ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺻﻼ ﺍﺯﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻮﺷﺶ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﻗﺸﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻋﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ : »ﺑﻪ ﺑﻪ !ﭼﻪ ﭘﻮﺳﺘﻲ ! ﭼﻪ ﻃﺮﺍﻭﺗﻲ !ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ!« ﻭ ﺭﻭﺯﻱ ﺻﺪﺑﺎﺭ،ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ .ﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺟﻮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ !ﺷﻮﻫﺮ ﺟﻮﺍﻥ ،
www.shafighi.com
ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺮ ﻭ ﺧﺸﻚ ﻧﺰﺩﻥ ،ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﻲ ﺭﻭﻱ ﺻﻮﺭﺕ ...،ﺍﺻﻼ ﺣﻆ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﮔﺬﺷﺖ .ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻗﺎ ﻛﻤﻲ ﻻﻏﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﺧﻮﺵ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﻡ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺷﺎﻥ ،ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪﻫﺎ .ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﺳﻪ ﺟﺎ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ؛ ﻭﻟﻲ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻭﺩﻱ ﻫﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﺪ؟ﻭ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ.ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﻳﺎﺳﻮﻡ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﺼﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻭﺯﻳﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺷﺐ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ .ﻳﻚ ﻭﺯﻳﺮ ،ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﻳﺎ ﻳﻚ ﺭﻳﻴﺲ ﺍﻳﻞ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ !ﭼﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺰﻧﻨﺪ !ﺗﺎ ﺩﻭﻱ ﺑﻌﺪﺍﺯ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﻣﺪﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺩﺩﻝ ﻫﺎ ﻭ ﻧﻘﺸﻪ- ﻫﺎ ....ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺻﺒﺢ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺍﺯ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻴﺂﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﭘﺎﻱ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻠﻪ ﺑﺎﺯ ﺩﻳﺸﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﺯﺩ ﺯﺩﻩ .ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﺗﻮﻱ ﻳﻚ ﺍﺗﺎﻕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ.ﺳﻴﻢ ﺗﻠﻔﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻱ ﻫﺮ ﻫﻔﺖ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ.ﻭ ﺗﻮﻱ ﺍﻧﺒﺎﺭﺣﺒﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.ﺍﺯ ﻗﺎﻟﻲ ﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﻫﺎ ﻭ ﭼﻠﭽﺮﺍﻍ ﻫﺎﻱ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻣﺒﻞ ﻫﺎ ﻭ ﺭﺍﺩﻳﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ ﻭ ﻳﺨﭽﺎﻝ ﻫﺎ .ﺧﻼﺻﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻟﺨﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻛﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺣﺘﻲ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻫﻢ ﺗﺎﺏ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﻱ ﺗﻠﻔﻦ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻳﺶ ﺗﺎﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﮔﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺯﺩﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻣﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﺎﻱ ﭼﺮﺥ ﻫﺎﻱ ﻛﺎﻣﻴﻮﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﺭﻭﻱ ﺷﻦ ﺑﺎﻍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻓﺮﻭﺍ ﺭﻳﻴﺲ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻭﻗﺖ ،ﺩﺭ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺕ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺮﺽ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ،ﺩﻭ ﺑﺎ ﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﻣﻠﺖ
www.shafighi.com
ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺯﺩﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻃﺮﺡ ﻳﻚ ﺍﺳﺘﻴﻀﺎﺡ ﺟﺪﻳﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺍﻣﻀﺎ ﺣﺪ ﻧﺼﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻭﺯﻳﺮ ﺩﺍﺧﻠﻪ ،ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪﺍﺯ ﺷﺐ ﺩﺯﺩﻱ ،ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﺎﻧﻮﺭ ﻣﺎﻫﺮﺍﻧﻪ ،ﻃﻲ ﻳﻚ ﻣﺎﺩﻩ ﻭﺍﺣﺪﻩ)!(ﺗﻘﺎﺿﺎﻱ ﺳﻠﺐ ﻣﺼﻮﻧﻴﺖ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺗﺎﺯﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻳﻴﺲ ﺍﻳﻞ ﻛﺮﺩ!ﻭ ﺁﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺗﻮﻱ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﺒﻮﺩ ،ﮔﻴﺞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺭﻭﺱ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺍﻧﮕﻠﻴﺲ ﺍﺳﺖ ﻳﺂ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ!....ﻭ ﺍﺻﻼ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﻨﺠﺎﻝ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﺏ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ. ﺣﺎﻻ ﻧﮕﻮ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺩﺯﺩﻱ ﺍﺧﻴﺮ ،ﺩﻭﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎﺭﻫﺎﻱ ﺳﺎﺑﻖ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻛﻪ ﺳﺮﺟﻬﺎﺯ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻳﻴﺲ ﺍﻳﻞ ﺑﻴﺮﻭﻧﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺳﺮﺍﻍ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭﺳﻮءﻇﻦ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺭﻳﻴﺲ ﺍﻳﻞ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺎﻋﺼﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﺐ ﻭ ﺟﻮﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻟﻪ ﺧﺎﻧﺒﺎﺟﻲ ﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺯﺍﻍ ﺳﻴﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻮﺑﻮﺭ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺁﺑﻲ ﺭﺍ ﭼﻮﺏ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻋﻴﻦ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﮔﻴﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺭﻧﺪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ،ﺑﻪ ﻫﻮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ »ﻧﻨﻪ ﻗﺮﺑﻮﻥ ﺷﻜﻠﺖ ﺩﻡ ﻏﺮﻭﺑﻪ ،ﺍﻻﻥ ﻧﻤﺎﺯﻡ ﻗﻀﺎ ﻣﻲ ﺷﻪ«. ،ﺧﺪﻣﺘﻜﺎﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﺿﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﺣﻮﺽ ﻧﻤﺎﺯﻱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎ ،ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﻣﺒﻞ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺛﺎﺙ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺭﺍ ﻭﺍﺭﺳﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﻠﻔﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺪﻱ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﻲ ﺩﻳﻨﻲ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻛﻠﻔﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﻛﺸﻒ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻮﺑﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﺁﺑﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﻧﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺭﻳﻴﺲ ﻳﻚ ﺍﻳﻞ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ .ﻭ ﻫﻤﺎﻥ
www.shafighi.com
ﺷﺒﺎﻧﻪ،ﻭﺯﻳﺮ ﺩﺍﺧﻠﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺸﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﻳﻴﺲ ﺍﻳﻞ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺛﺎﺙ ﺧﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻫﻨﺪ .ﻭ ﻫﻤﻪ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﺭﺍ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺠﻠﺲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻳﻚ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ !ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻫﺮﻫﺎ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺮﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺯﺩﻱ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻭﻟﻲ ﺭﻳﻴﺲ ﺍﻳﻞ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻣﻨﺎﻓﻲ ﻣﺼﻮﻧﻴﺖ ﭘﺎﺭﻟﻤﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﻃﺮﺡ ﺍﺳﺘﻴﻀﺎﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﻀﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﻩ ﻭﺍﺣﺪﻩ ﺳﻠﺐ ﻣﺼﻮﻧﻴﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺪ ؛ ﺑﻪ ﺍﺗﻜﺎﻱ ﻳﻚ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﻗﻄﻮﺭ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻣﺤﻞ.ﺑﺎﺭﻱ ،ﺩﺍﺷﺖ ﺁﺑﺮﻭﺭﻳﺰﻱ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﺟﻨﺒﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻭﺯﻳﺮ ﺩﺍﺧﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻳﻴﺲ ﺍﻳﻞ ﺁﺷﺘﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻢ ﻻﻳﺤﻪ ﺳﻠﺐ ﻣﺼﻮﻧﻴﺖ ﻭ ﻫﻢ ﻃﺮﺡ ﺍﺳﺘﻴﻀﺎﺡ ﻣﺴﻜﻮﺕ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﻬﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﺸﻮﺩ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻃﻼﻕ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺣﺘﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻔﻆ ﺁﺑﺮﻭﻱ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﻣﻠﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻓﺪﺍﻛﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﭼﺸﻢ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺪ.ﻭ ﺣﺎﻻ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﻫﺖ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ؛ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﻢ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺗﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ؛ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻱ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺁﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﻱ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﻭ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ .ﺑﺎﺯ ﺧﺎ ﻧﻪ ﺷﻬﺮﻱ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﮔﺮﺍﻥ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺒﻞ ﻫﺎ ﻭ ﻓﺮﺵ ﻫﺎﺭﺍ ﺗﻮﻱ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ .ﻣﺎﻫﻲ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺧﺮﺝ ﻣﺎﺳﺎﮊﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺭﻧﮓ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻋﻮﺽ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺭﮔﺎﻧﺪﻱ ﺑﺎﺳﻴﻨﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺪ .ﻭﻗﺘﻲ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ،ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺧﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ
www.shafighi.com
ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﺩﺩ ،ﺍﺑﺮﻭﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺍﺻﻼ ﺗﻜﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﭘﺲ ﺍﺯﻋﻤﺮﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻭ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻝ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻛﻴﺴﻪ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﺳﻄﺪﻩ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎﻭﺭﺵ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻭﺻﻮﻝ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻝ ، ،ﻋﻴﺐ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻣﺎﻍ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺟﺮﺍﺣﻲ »ﭘﻼﺳﺘﻴﻚ«،ﺩﻣﺎﻏﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻨﺪ. ********************** ** ****** ﺯﻥ ﺯﻳﺎﺩﻱ ...ﻣﻦ ﺩﻳﮕﻪ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻤﺎﻧﻢ ؟ﺍﺻﻼ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻮﻱ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ.ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺮﻳﺮﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﻭﻟﻲ ﻣﻦ ﻣﮕﺮ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺷﺒﻪ ،ﻳﻚ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﻱ ﺳﺮﻛﻨﻢ ؟ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﺻﻼ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ ﺁﻣﺪ ؟ﺍﺑﺪﺍ.ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻫﻲ ﺗﻮ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻏﻠﺖ ﺯﺩﻡ ﻭ ﻫﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ .ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻧﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﻪ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺍﻡ ﺑﻮﺩ.ﻧﻪ!ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﺮ ﺑﻮﺩ .ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻫﻲ ﺗﻮﻳﺶ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﻡ ﻭ ﻫﻲ ﻓﺮﻙ ﻛﺮﺩﻡ .ﻫﺰﺍﺭ ﺧﻴﺎﻝ ﺑﺪ ﺍﺯ ﻛﻠﻪ ﺍﻡ ﮔﺬﺷﺖ .ﻫﺰﺍﺭ ﺧﻴﺎﻝ ﺑﺪ .ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺗﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺗﻮﻱ ﻣﻄﺒﺨﺶ ﺁﺷﭙﺰﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﻫﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﺗﻮﻱ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻻﻟﻪ ﻋﺒﺎﺳﻲ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ؛ ﺳﺮﺣﻮﺿﺶ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻇﺮﻑ ﺷﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ؛ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍﻩ ﺁﺑﺶ ﻛﻲ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺷﻴﺮ ﺁﺏ ﺍﻧﺒﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﭙﻴﭽﺎﻧﻲ ،ﺁﺏ ﻫﺮﺯ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ.ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻓﺮﻕ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ.ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻓﺮﻕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﻟﺐ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺍﺳﺘﻜﺎﻥ ﺁﺏ ﻧﺰﺩﻩ ﺍﻡ .ﺑﻲ ﭼﺎﺭﻩ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺍﺯ ﻏﺼﻪ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺍﻓﻠﻴﺞ ﻧﺸﻮﺩ ، ﻫﻨﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺎﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻗﻢ .ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﺪﻱ ﺑﻴﻔﺘﺪ ، ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻣﻴﺮﻭﺩﻗﻢ.ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺻﻼ ﻻﻡ ﺗﺎ ﻛﺎﻡ ،ﻧﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ www.shafighi.com
ﻭ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺯﻧﺶ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺎﻣﺎﺩﺭﻡ ،ﺣﺮﻑ ﻧﻤﻲ ﺯﺩ .ﺁﺧﺮ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﺩﻡ ﻧﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﻫﺎﺳﺖ ؟ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺗﻮﻱ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺣﺲ ﻧﻜﻨﺪ؟ﻣﻦ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮﺩ ﻧﻔﻬﻤﻢ؟ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻢ. ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﭼﺎﻳﻲ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺭﻓﺖ ،ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﺎﺩﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ. ﺍﺻﻼ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﻭﻡ .ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺳﺮﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﺟﻬﻨﻤﻲ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻡ .ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻢ .ﺍﺯ ﺟﻠﻮﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺍﻡ ﺭﺩ ﺷﺪﻡ .ﺳﻴﺪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ .ﻭﻟﻲ ﻫﻴﭻ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺮﻭﻡ. ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﺪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ .ﭼﻪ ﺩﺭﺩﻱ ﺩﻭﺍ ﻣﻲ ﺷﺪ.ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺗﻮﻱ ﺑﺎﺯﺍﺭ.ﺷﻠﻮﻏﻲ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺣﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺳﺮﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻛﻤﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ .ﻫﺮﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﻳﺪﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ .ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺁﺑﺮﻭﺭﻳﺰﻱ !ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺘﻀﺎﺡ!ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺳﻲ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﻧﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ!ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ .ﻣﮕﺮ ﺁﺩﻡ ﭼﺮﺍ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ﭼﺮﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺗﻮﻱ ﺁﺏ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ؟ ﻳﺎ ﭼﺮﺍ ﺗﺮﻳﺎﻙ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ؟ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ.ﻭﻟﻲ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺩﻳﺸﺐ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ.ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ.ﻫﺮﺷﺐ ﺩﻩ ﺑﺎﺭ ﺁﻣﺪﻡ ﺗﻮﻱ ﺣﻴﺎﻁ .ﺩﻩ ﺑﺎﺭ ﺭﻓﺘﻢ ﺭﻭﻱ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ. ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻡ؟ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ.ﻭﻟﻲ ﻣﮕﺮ ﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪﻡ!ﺣﺘﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻫﻢ ﺭﺍﺣﺘﻢ ﻧﻜﺮﺩ.ﺁﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ؟ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﺁﺩﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﻮﻳﺪ ،ﺩﻟﺶ ﻣﻲ ﺗﺮﻛﺪ. ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺗﺤﻤﻠﺶ ﺭﺍ ﻛﺮﺩ.ﻛﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﻲ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭ ، ﺳﺮ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ،ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﺵ ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ.ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﻴﺦ ﺭﻳﺶ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ؟ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ،ﭼﺮﺍ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺰﻧﻢ؟ﺁﻥ ﻫﻢ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﺷﺎﻫﺪﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻘﺼﻴﺮﻱ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ .ﺁﺧﺮ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺗﻘﺼﻴﺮﻱ ﺩﺍﺷﺘﻢ؟ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﺟﻮﺭﺍﺏ ﺑﻲ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ
www.shafighi.com
ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﺨﺮﺩ .ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﻲ ﺧﺒﺮﺵ ،ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻡ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺷﺖ.ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ.ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺳﺮﻭﺭﻭﻳﻢ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﺪﻥ ﺣﻼﻝ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻮﻱ ﺳﺮﻡ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩ.ﺗﺎﺯﻩ ﻣﮕﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﭼﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﮔﻠﻲ ﺑﻮﺩ .ﻳﻚ ﺁﺩﻡ ﺷﻞ ﺑﺪﺗﺮﻛﻴﺐ ﺭﻳﺸﻮ.ﺑﺎ ﺁﻥ ﻋﻴﻨﻚ ﻫﺎﻱ ﻛﻠﻔﺖ ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺁﻫﻨﻲ ﺍﺵ.ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﻣﺎﻍ ﮔﻨﺪﻩ ﺗﻮﻱ ﺻﻮﺭﺗﺶ .ﺧﺪﺍﻳﺂ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﮕﺬﺭﻱ ،ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺭﻡ.ﺁﺧﺮ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﻓﺪﺍﻳﺖ ﺷﻮﻡ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ .ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ .ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﺩ ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺘﻀﺎﺡ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ؟ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﮕﺬﺭ .ﺧﻮﺩ ﻟﻌﻨﺘﻲ ﺍﺵ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺎﺭ ﭘﻴﺶ ﭘﺪﺭﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﻮﻱ ﻳﻚ ﻛﻔﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺧﺪﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﻭ ﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍ .ﺧﻮﺩ ﻟﻌﻨﺘﻲ ﺍﺵ ﺑﺎﻋﺚ ﻭ ﺑﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ .ﺗﻮﻱ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻭﺻﻒ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﻛﺮﺩ .ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺟﻤﻊ ﻩ ﭘﻴﺶ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻠﻪ ﺑﺮﻱ ﻫﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﺟﻤﻌﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻳﻚ ﻧﻈﺮ ﺑﺒﻴﻨﺪ. ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﺷﺎﻫﺪﻱ !ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻥ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﺍﺗﻔﺘﻢ ،ﺗﻨﻢ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﺩ.ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻟﻨﮕﻴﺪ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻋﺼﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺗﺮﻕ ﺗﻮﺭﻭﻕ ﺭﻭﻱ ﺁﺟﺮﻫﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ،ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺟﺎ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ .ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺳﺮﻋﺼﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ .ﻭﺍﻱ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ .ﺁﻣﺪ ﻳﻚ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﻓﺖ ﺗﻮﻱ ﺍﺗﺎﻕ .ﺗﻮﻱ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻛﻪ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ .ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﻌﺪ ﻣﺮﺍ ﺻﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﻱ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ.ﻣﻦ ﺷﺮﺑﺖ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ .ﭼﺎﺭﺩﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺳﺮﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺩﺭ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﻢ ،ﻧﺼﻒ ﻋﻤﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﭼﻬﺎﺭ ﻗﺪﻡ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻧﺒﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻃﻮﻝ ﻛﺸﻴﺪ . ﭘﺪﺭﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮﺩ.ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﻳﻴﻦ ،ﭘﻴﺶ ﺯﻧﺶ ﻛﻪ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻲ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :
www.shafighi.com
»ﺑﺮﻭ ﻧﻨﻪ ﺟﺎﻥ ! ﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺧﺪﺍ!« ﻭﻟﻲ ﻣﮕﺮ ﭘﺎﻱ ﻣﻦ ﺟﻠﻮ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ؟ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪﻡ ،ﺩﻳﮕﺮ ﻃﺎﻗﺘﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺳﻴﻨﻲ ﺍﺯ ﺑﺲ ﺗﻮﻱ ﺩﺳﺘﻢ ﻟﺮﺯﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺼﻒ ﻟﻴﻮﺍﻥ ﺷﺮﺑﺖ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻢ.ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ﺷﺮﺑﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻨﻢ ،ﻳﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﺮﻭﻡ ؟ﺑﻴﺦ ﻣﻮﻫﺎﻳﻢ ﻋﺮﻕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺗﻨﻢ ﻳﺦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﻗﻠﺒﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﺟﺎ ﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ .ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ؟ﻫﻤﻲ» ﻃﻮﺭ ﭘﺎﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﻡ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.ﻟﻌﻨﺘﻲ ﺩﺭﺍﻣﺪ ﮔﻔﺖ : »ﺧﺎﻧﻮﻡ!ﺍﮔﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﻦ ،ﻣﻤﻜﻨﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻴﺂﻡ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮﻥ؟« ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﺷﺎﻫﺪﻱ!ﺣﺮﻓﺶ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ،ﺑﺎﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﭘﺎﻱ ﭼﻼﻗﺶ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﻗﺎﻟﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﻮ . ﻣﭻ ﺩﺳﺘﻢ ،ﻫﻨﻮﺯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﺂﺩ ﺁﻥ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻢ ،ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺩ .ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﻭﺭ ﻣﭽﻢ ﻳﻚ ﺍﻟﻨﮕﻮﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.ﻣﺮﺍ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﻮ.ﺳﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺭﻭﻱ ﻣﻴﺰ ﮔﺬﺍﺷﺖ . ﻣﺮﺍ ﺭﻭﻱ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻭﺑﺮﻭﻳﻢ ﻧﺸﺴﺖ.ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭼﺎﺩﺭﻡ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ؟ ﻭﻟﻲ ﻧﻪ .ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺑﻲ ﺣﻴﺎ ﻧﺒﻮﺩ .ﺧﺪﺍ ﺍﺯﺵ ﻧﮕﺬﺭﺩ .ﭼﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻡ.ﻭﻟﻲ ﺳﺮﻭ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﻭ ﮔﻞ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﻮﺩ .ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺩﺍﻍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺳﺮ ﺣﺮﻑ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : »ﺧﺎﻧﻮﻡ !ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩﻩ«. ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻣﻦ ﮔﺸﺖ.ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﺸﺴﺖ.ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ . ﻭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺩﺍﻍ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ.ﺁﺧﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺣﺮﻓﻲ ﻣﻲ ﺯﺩﻡ ﻛﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﻜﻨﺪ ﮔﻨﮕﻢ.ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﻧﺮﺳﻴﺪ .ﺁﺧﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ،ﻛﻪ ﺳﻲ ﻭ ﭼﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺗﻮﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭ ،ﺟﺰ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻛﺴﻲ ﺭﺍﻧﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺯﻥ ﻫﺎﻱ ﻏﺮﻳﺒﻪ ،ﺁﻥ ﻫﻢ ﺗﻮﻱ ﺣﻤﺎﻡ ﻳﺂ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻩ ، ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻧﻜﻨﺪ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎﻱ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﻗﺮﺷﻤﺎﻝ ﺍﻣﺮﻭﺯﻱ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﻏﺮﻳﺒﻪ
www.shafighi.com
ﺭﺍ ﺗﺮﻭ ﺧﺸﻚ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ.ﺁﻥ ﻫﻢ ﻣﺮﺩ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻻﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻡ ،ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ.ﺍﻣﺎ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﻡ ﺭﺳﻴﺪ .ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺭﻭﻱ ﻣﻴﺰ ﻣﻴﺦ ﻛﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺷﺮﺑﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ .ﻫﻮﻝ ﻫﻮﻟﻜﻲ ﮔﻔﺘﻢ : »ﺷﺮﺑﺖ ﮔﺮﻡ ﻣﻴﺸﻪ ﺁﻗﺎ!« ﻭﻟﻲ ﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ .ﺁﺏ ﺑﻴﺦ ﮔﻠﻮﻳﻢ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺣﺮﻓﻢ ﺭﺍ ﻧﻴﻤﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ . ﻭﻟﻲ ﺍﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻟﻴﻮﺍﻥ ﺷﺮﺑﺖ ﺭﻓﺖ ﻣﻦ ﺟﺮﺍﺕ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ : »ﺁﻗﺎ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﻣﻴﻞ ﺩﺍﺭﻳﻦ؟« ﻭ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﭘﺮﻳﺪﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ .ﻭﺍﻱ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ! ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﺒﺮﻡ ؟! ﻭﻟﻲ ﺧﺪﺍ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﺪ .ﭼﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻧﺎﺯﻧﻴﻨﻲ ﺍﺳﺖ! ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ،ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ؟ﻭﻗﺘﻲ ﺣﺎﻝ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ،ﮔﻔﺖ : »ﺧﻮﺍﻫﺮ ﭼﺘﻪ ؟ﻣﮕﻪ ﭼﻲ ﺷﺪﻩ ؟ﻣﮕﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻦ؟« ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻓﺖ ﺑﺎﻻ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺑﺮﺩ .ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺎﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻮﺩ.ﺍﻳﻦ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ.ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﺗﻮﻱ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺩﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺟﻮﺭﻱ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﻡ ﻛﻼﻩ ﮔﻴﺲ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ .ﺍﻣﺎ ﻣﮕﺮ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ ؟ﻫﻤﺎﻥ ﻱ :ﻛﻠﻤﻪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ،ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﺁﻣﺪ.ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻣﺪ ، ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﺮﺩﻡ.ﮔﻔﺖ : »ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻨﻪ.ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ«. ﺁﺧﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺣﺎﻟﻲ ﺍﺵ ﻧﻜﻨﻴﻢ ،ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﺁﺧﺮ ﺯﻥ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﻭ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮﺩ ﻧﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﻛﻼﻩ ﮔﻴﺲ ﺩﺍﺭﻡ.ﺍﻭ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ،ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺣﺎﻟﻴﺶ ﻧﻜﻨﻴﻢ؟ﺁﺧﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﺪ ،
www.shafighi.com
ﺳﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻭﺯ ﻛﻠﻜﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻨﺪ.ﻭﻟﻲ ﻣﮕﺮ ﺣﺎﻻ ﭼﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺷﻮﺭ ﺁﻥ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﺩﻡ .ﺧﺪﺍﻳﺎ ،ﺍﮔﺮ ﺗﻮﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﮕﺬﺭﻱ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺭﻡ. ﺁﺧﺮ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ؟ﭼﻪ ﻛﻼﻫﻲ ﺳﺮﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﺮﺩ؟ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻡ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺳﺖ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﻛﻠﻔﺘﻲ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻢ. ﻭﻟﻲ ﻧﻜﺮﺩ .ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻓﻼﻧﻲ ﺳﺮ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﺮﮔﺸﺖ .ﺍﮔﺮ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻡ ،ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻮﺩ.ﻧﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻫﺎ!ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﻪ.ﺑﺎ ﺁﻥ ﭼﻚ ﻭ ﭼﺎﻧﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺵ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﭘﺎﻱ ﺷﻠﺶ . ﻭﻟﻲ ﺁﺧﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮﺩ ﺗﻮﻟﻲ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻡ .ﻭ ﺗﺎ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺧﺪﺍ ﺧﺪﺵ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ . ﺑﻪ ﻣﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﺭﺍﺿﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﻡ.ﺩﻳﮕﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﺳﻲ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺳﺎﻝ ﺻﺒﺢ ﻫﺎ ﺗﻮﻱ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺷﺐ ﺗﻮﻱ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ !ﺁﻥ ﻫﻢ ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ!ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻱ ﺁﺯﮔﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ،ﻫﻴﭻ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪﻱ ،ﻫﻴﭻ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﻻﻝ ،ﻫﻴﭻ ﻋﺰﺍﻳﻲ ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺯﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺮﻭﻳﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ ،ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺒﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺟﻨﺠﺎﻝ ﺷﺐ ﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻮﺩ . ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺎﻫﻲ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺑﻮﺩ.ﺣﺘﻲ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﺗﻮﻱ ﻛﻮﭼﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩ ﻧﻤﻲ ﺯﺩ.ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ .ﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺪ ﺑﻮﺩ ،ﻫﺎ ،ﻧﻪ.ﺑﻲ ﭼﺎﺭﻩ ﭘﺪﺭﻡ .ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﭼﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﺮﺩ؟ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﻳﮕﺮ .ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻣﺜﻼ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﺷﻢ .ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ!ﺍﻣﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﺭﺍﺿﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻠﻔﺘﻲ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻢ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺩﺳﺖ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ .ﻭﻟﻲ ﻧﻜﺮﺩ.ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﺮﺍ ﻧﺼﻒ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻬﺮ ﺭﺍ ﻧﻘﺪ ﺩﺍﺩ.ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻣﻬﺮﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﻛﻪ
www.shafighi.com
ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺗﻮﻣﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﻘﺪ ﺩﺍﺩ.ﻭ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺍﺛﺎﺛﻴﻪ ﺧﺮﻳﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻛﻢ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﺎ ﺗﻜﻪ ﺟﻬﺎﺯ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ .ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺫﻣﻪ ﺍﺵ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﻋﺪﻩ ﻛﻪ ﺳﺮﺁﻣﺪ ،ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ.ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﺮ ﺑﻮﺩﻡ!ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﺻﻼ ﺣﺮﻓﻤﺎﻥ ﺷﺪ !ﻳﺎ ﺩﻋﻮﺍﻳﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ؟ ﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﺪ ﻭ ﺑﻲ ﺭﺍﻫﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ؟ﺣﺎﺷﺎ ﻭ ﻟﻼﻩ!ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ،ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺻﺪﺍﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺮﻓﺖ .ﻧﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﻭ ﻧﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺪﺭ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﺪﺗﺮﻛﻴﺒﺶ!ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭﺷﻮﻫﺮ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﻪ ﺩﻟﻢ ﻟﺮﺯﻳﺪ. ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ؟ﺁﺧﺮ ﺁﺩﻡ ﺑﻌﻀﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺟﻨﺠﺎﻝ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻧﺎﭼﺎﺭﻱ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ.ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻳﻚ ﺳﻜﻪ ﺳﻴﺎﻩ .ﺑﺎ ﻳﻚ ﻛﻠﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺳﻲ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺗﻮﻱ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺎ ﻋﺰﺕ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻠﻔﺖ ﺁﺏ ﺑﻴﺎﺭ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮ.ﻭﻟﻲ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ . ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺭﺍﺿﻲ ﺑﻮﺩﻡ .ﺍﺻﻼ ﺑﻪ ﻋﺮﻭﺳﻴﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ .ﻣﺎﺩﺭﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ. ﺩﻋﻮﺗﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻳﻢ .ﻭ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ .ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩ .ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻠﻪ ﺑﺮﻱ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ .ﻭﻟﻲ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ .ﻣﮕﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻴﺮﻩ ﺟﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ.ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﺩﻡ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﻫﻢ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﺳﺖ .ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺳﻜﻪ ﻳﻚ ﭘﻮﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻣﺎﻥ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﻮﺩ.ﻋﻘﺪ ﻭ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ.ﺑﺮﺍﺩﺭﻛﻢ ﻗﺒﻼ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭ ﺟﻬﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ . ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺍﺗﺎﻕ ﺩﺍﺷﺖ.ﺑﺎ ﺟﻬﺎﺯ ﻣﻦ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺷﺐ ، ﺷﺎﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻳﻢ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺩﻧﺪ.ﻭﺍﻱ!ﻫﻴﭻ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﻡ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ.ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ!ﻋﻴﺶ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ!ﻓﻘﻂ ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻋﻘﺪ
www.shafighi.com
ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ،ﺁﻣﺪ ﺭﻭﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮﻱ ﺁﻳﻨﻪ ،ﺻﻮﺭﺕ ﻋﻴﻨﻚ ﺩﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ. ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ : »ﻭﺍﺳﻪ ﺯﻳﺮ ﻟﻔﻈﻴﺖ ،ﻳﻚ ﻛﻼﻩ ﮔﻴﺲ ﻗﺸﻨﮓ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺩﺍﺩﻡ ،ﺟﺎﻧﻢ!« ﻭ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﺷﺪﻡ .ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺵ ﺣﺎﻝ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ.ﺧﻮﺵ ﺣﺎﻝ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﺩ.ﺍﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﺨﻤﺎﻕ ﺗﻮﻱ ﻣﻐﺰﻡ ﻛﻮﺑﻴﺪﻧﺪ .ﺩﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺳﺖ ﺑﻜﻨﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﻋﻴﻨﻚ ، ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﺑﺎﻗﻮﺭﺵ ﺷﺪﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻡ.ﭘﺪﺭﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﺪﺗﺮﻛﻴﺐ ،ﻭﻗﺖ ﻗﺤﻂ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻋﻘﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺍﻳﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺍﻡ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ؟ﺍﻟﻬﻲ ﺧﻴﺮ ﺍﺯ ﻋﻤﺮﺵ ﻧﺒﻴﻨﺪ!ﺍﺻﻼ ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﺷﺎﻡ ﺍﺯ ﮔﻠﻮﻳﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﻧﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ.ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﻱ ﻛﻮﭼﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻴﻢ ، ﺁﻥ ﺣﺮﻑ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﺎﺭﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ.ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺍﺻﻼ ﺣﺎﻟﻢ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺒﻮﺩ.ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﺵ ﺭﺳﻴﺪ.ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﻣﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ.ﺗﻮﻱ ﻛﻮﭼﻪ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻴﻢ ،ﻭﺳﻂ ﺭﺍﻩ ،ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ : »ﻧﻤﻲ ﺧﺎﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﺑﻔﻬﻤﻦ.ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻲ ﭼﺮﺍ؟« ﻭ ﻣﻦ ﺑﻲ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻫﻮﺱ ﻛﺮﺩﻡ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﻢ.ﺍﻣﺎ ﺟﻠﻮﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ.ﻫﻤﻪ ﺑﻐﺾ ﻭ ﻛﻴﻨﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻋﻘﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺁﺏ ﺷﺪ.ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺘﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺣﺮﻑ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺖ.ﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ.ﺣﺎﻻ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﮔﻮﻟﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﭼﻪ ﻗﺪ ﺭﺧﻮﺵ ﺣﺎﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺴﺖ ﻣﻦ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺷﺪ. ﻭﻟﻲ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻡ .ﻭﻗﺘﻲ ﺷﻮﻫﺮ ﺁﺩﻡ ﺩﻟﺶ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﺩﻡ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﻟﺶ ﺑﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﺩ؟ﻣﻦ ﺍﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪﺍﺩﻡ .ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ .ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ
www.shafighi.com
ﺩﺳﺖ ﺑﻮﺱ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﻓﺘﻢ .ﺧﻮﺩﺵ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﻠﻪ ﻛﻨﻢ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻣﺎﻥ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﺳﺖ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﺪﻡ ،ﮔﻠﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻡ .ﻭﺍﻩ ،ﻭﺍﻩ ،ﺭﻭﺯ ﺑﺪ ﻧﺒﻴﻨﻴﺪ.ﻫﻴﭻ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻭ ﺗﻮﻱ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﮔﻔﺖ : »ﻫﻴﭻ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﺎﺩ ﺭﻭﻱ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺭﻭ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺳﺮ ﻋﻘﺪﺵ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﻡ ،ﺑﺒﻴﻨﻢ. ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﻦ؟ﺩﻳﮕﻪ ﻣﺎﺫﻭﻥ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﻴﻜﻪ ﺭﻭ ﺑﮕﻴﺮﻱ ﺑﻴﺎﺭﻱ ﺗﻮ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻦ «. ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮﺭ.ﺍﻟﻬﻲ ﺳﺮﺗﺨﺘﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﻔﺘﺪ .ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ؟ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺍﻭﻝ ، ﻛﺎﺭﻡ ﺧﺮﺍﺏ ﺑﻮﺩ .ﭘﻴﺮﺳﮓ !ﻭﻟﻲ ﺧﻮﺩﺵ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻧﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ.ﺁﻥ ﺷﺐ ﻫﺮﺟﻮﺭﻱ ﺑﻮﺩ ،ﮔﺬﺷﺖ .ﺍﺻﻼ ﺷﺐ ﻫﺎ ﻫﺮﺟﻮﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ .ﻣﻬﻢ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﻮﺩ .ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺍﺭﻧﻌﻮﺕ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻡ .ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺗﻮﻱ ﻣﺤﻀﺮ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﺭﻭﺯﻫﺎ ،ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺖ ،ﻭ ﻋﺼﺮﻫﺎ ﺗﺎ ﻏﺮﻭﺏ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ،ﻣﻦ ﺟﻬﻨﻤﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ.ﺍﺻﻼ ﻃﺮﻑ ﺍﺗﺎﻗﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺭﻓﺘﻢ. ﺗﻨﻬﺎﻱ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ.ﻭ ﺗﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺗﻮﻱ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲ ﺭﻓﺘﻢ .ﺩﻭ ﺗﺎ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ.ﻫﻤﻪ ﺣﻴﺎﻁ ﺭﺍ ﺟﺎﺭﻭ ﻣﻲ ﺯﺩﻡ .ﻇﺮﻑ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﺴﺘﻢ . ﺧﻮﺩﺵ ﻗﺪﻏﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﮕﺬﺍﺭﻡ.ﻭ ﻣﻦ ﺍﺣﻤﻖ ﻫﻢ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺍﻣﺎ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ ،ﺍﺯ ﺑﺲ ﺍﺻﺎﺭ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺭﺍﺿﻲ ﺷﺪ ،ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺷﺐ ﻫﺎﻱ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮﻭﻳﻢ .ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺷﺎﻡ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﻢ.ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ .ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺟﺮﺍﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﭘﺎ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ.ﻛﺎﺭﻱ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺣﻤﺎﻡ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺍﺟﺐ ﺑﻮﺩ .ﺻﺒﺢ ﻫﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﺮﭼﻪ ﻻﺯﻡ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻲ ﺧﺮﻳﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ .ﺧﺮﺟﻤﺎﻥ ﺳﻮﺍ ﺑﻮﺩ .ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺟﺪﺍ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺳﺒﺰﻱ ﻭ ﺧﺮﺕ ﻭ ﺧﻮﺭﺕ ﺟﺪﺍ ﻣﻲ ﺧﺮﻳﺪ. ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ .ﻭ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ .ﺷﺐ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁ«ﺩ ،ﺳﺮﻱ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻟﭙﺮﺳﻲ
www.shafighi.com
ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﺎﻫﻲ ﺍﮔﺮ ﭼﺎﻱ ﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻮﺩ ﻳﻚ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﭼﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ. ﺑﺪﻱ ﺍﺵ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺎﻝ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ.ﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻇﺮﻑ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺸﻮﻳﻢ.ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺻﺪﺍ ﺍﺯ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ،ﺍﺯ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ .ﻭﻟﻲ ﻣﮕﺮ ﺟﻠﻮﻱ ﺯﺑﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﺪ ﮔﺮﻓﺖ ؟ ﻭﻗﺘﻲ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻧﺒﻮﺩ ،ﻫﺰﺍﺭ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻫﺰﺍﺭ ﻛﻮﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﻓﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻴﺶ ﻣﻲ ﺯﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﻼﻩ ﮔﻴﺲ ﺩﺍﺭﺩﻡ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺁﺑﻠﻪ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ.ﻭﻟﻲ ﻣﮕﺮ ﭘﺴﺮﺷﺎﻥ ﭼﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﮔﻠﻲ ﺑﻮﺩ؟ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻛﻼﻩ ﮔﻴﺲ ﺁﺧﺮﺵ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩ.ﺁﺧﺮ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻲ ﻛﺮﺩ؟ﺍﺯ ﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻔﻔﻬﻤﻨﺪ ،ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻡ ﻣﺤﻠﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ.ﻭﻟﻲ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻻﻙ ﺣﻤﺎﻡ ﻣﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺣﻘﻪ ﺍﻱ !ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻲ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺩﻝ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻥ ﭘﻴﺮ ﺗﺮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺁﺑﻠﻪ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺧﺪﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﻻﻙ ﻫﺎ ﺭﺍ .ﮔﻮﻳﺎ ﭘﻨﺞ ﻗﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺩﺭﺩ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻼﻩ ﮔﻴﺲ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻫﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺍﺯ ﺷﺎﻥ ﻧﮕﺬﺭ .ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﺩﺍﺷﺘﻢ ؟ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺵ ﺑﺨﺘﻲ ﻧﻜﺒﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻲ ﺭﻳﺨﺖ ﻳﻜﻪ ﻧﺼﻴﺒﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻛﺠﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻨﮓ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ؟ﭼﺮﺍ ﺣﺴﻮﺩ ﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ؟ﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺁﺑﮕﻴﺮ ﺣﻤﺎﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩ.ﺣﺘﻲ ﺍﺩﺍﻱ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻛﻼﻩ ﮔﻴﺴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺳﺮﺯﺍﻧﻮﻳﻢ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺻﺎﺑﻮﻥ ﻣﻲ ﺯﻧﻢ ﻭ ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ.ﻣﻦ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﻤﺎﻥ ﻧﺮﻓﺘﻢ.
www.shafighi.com
ﻭﻟﻲ ﻧﻄﻖ ﻫﻢ ﻧﺰﺩﻡ .ﺳﺮ ﻭﺗﻨﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﻡ ﺷﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﭘﺎ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻢ.ﺁﺧﺮ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺗﻮﻱ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ؟ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ،ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻦ ﺳﻴﺎﻩ ﺷﺪ .ﺷﻮﻫﺮﻡ ،ﺩﻭ ﺳﻪ ﺷﺐ، ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺖ ،ﺗﻮﻱ ﺍﺗﺎﻕ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ.ﻳﻚ ﺷﺐ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﺷﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ، ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺩﺭﻧﻴﺂﻣﺪ.ﺭﺍﺳﺘﻲ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﺮ ﺑﻮﺩﻡ!ﺍﺻﻼ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ.ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﺮﻗﻀﻴﻪ ﻛﻼﻩ ﮔﻴﺲ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﻮﻝ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ!ﺍﺻﻼ ﺩﺭﻧﻴﺎﻣﺪﻡ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺣﺮﻑ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺰﻧﻢ.ﺗﺎﺯﻩ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺒﻮﺩ.ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮﺭﻡ ﻛﺮﺩ ﺧﺮﺟﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻳﻜﻲ ﻛﻨﻴﻢ.ﻭ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺗﻮﻱ ﺍﺗﺎﻕ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﺮﻭﻱ« ﻭ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ .ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻏﺬﺍ ﺍﺯ ﮔﻠﻮﻱ ﻣﻦ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﺭﻓﺖ .ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﺮ ﺑﻮﺩﻡ!ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻼﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻣﻦ ﺩﺭﻧﻴﺂﻣﺪ!ﺁﺧﺮ ﭼﺮﺍ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮﺩﻡ؟ﭼﺮﺍ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﺩ؟ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻮﻱ ﻃﻮﻳﻠﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻭﻟﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ.ﺧﺎﻙ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﻛﻨﻨﺪ!ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﻱ ﺩﺳﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﺸﻴﺪﻡ .ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩ. ﺳﻲ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺳﺎﻝ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺭﺍﻩ ﻣﻄﺒﺦ ﻭ ﺣﻤﺎﻡ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ.ﺁﺧﺮ ﭼﺮﺍ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻲ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺳﺎﻝ ،ﻫﻨﺮﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ؟ﺧﻂ ﻭ ﺳﻮﺍﺩﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ؟ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎﻫﻲ ﺷﻨﺪﺭﻏﺎﺯ ﭘﺲ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﺘﻮﻝ ﺧﺎﻧﻢ ﻋﻤﻪ ﻗﺰﻱ ،ﻱ :ﭼﺮﺥ ﺯﻧﮕﻞ ﻗﺴﻄﻲ ﺑﺨﺮﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﻴﺎﻃﻲ ﻛﻨﻢ. ﺩﺧﺘﺮﻫﺎﻱ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺟﻮﺭﺍﺏ ﺑﺎﻓﻲ ﻭ ﺳﺮﻳﻚ ﺳﺎﻝ ،ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﭼﺮﺥ ﺟﻮﺭﺍﺏ ﺑﺎﻓﻲ ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻫﻴﭻ ،ﺟﻬﺎﺯ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺩﺭﺳﺖ
www.shafighi.com
ﻛﺮﺩﻧﺪ ؛ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﻫﻢ ﺩﻩ ﺗﺎ ﻃﺒﻖ ﺟﻬﺎﺯﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩ.ﺑﺮﺍﺩﺭﻛﻢ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﺎﻫﺎﻡ ﺳﺮﻭ ﻛﻠﻪ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺳﻮﺍﺩ ﻳﺎﺩﻡ ﺑﺪﻫﺪ.ﻭﻟﻲ ﻣﻦ ﺑﻲ ﻋﺮﺿﻪ!ﻣﻦ ﺧﺎﻙ ﺑﺮﺳﺮ!ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩ.ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻢ.ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﺑﺪ ﺑﻪ ﻛﻠﻪ ﺍﻡ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﺳﻲ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺳﺎﻝ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﻋﺰﺍﻱ ﻛﻼﻩ ﮔﻴﺴﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻋﺰﺍﻱ ﺑﺪﺗﺮﻛﻴﺒﻲ ﺍﻡ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ.ﻋﺰﺍﻱ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﻜﺮﺩﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ.ﻣﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﺯﻥ ﻫﺎ ﭘﻨﺠﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﻧﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻛﻼﻩ ﮔﻴﺲ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ،ﭼﻪ ﻋﻴﺒﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ؟ﻣﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ ﺁﺑﻠﻪ ﺭﻭ ﺑﻮﺩﻡ ؟ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩ.ﻫﻲ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﻫﻲ ﻛﻮﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﻓﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ.ﻫﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺑﺮﻭﺩ ﻭﺭ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪ ﻭ ﺑﻲ ﺭﺍﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ. ﺗﺎ ﺍﺯ ﻧﻈﺮﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ .ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ .ﺷﺐ ﺁﺧﺮ ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺩﺭﺁﻣﺪ، ﺩﻳﮕﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : »ﺩﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﺧﺎﺩ ﺑﺮﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺪﺭﺕ؟« ﻭ ﻣﻦ ﻳﻜﻬﻮ ﺩﻟﻢ ﺭﻳﺨﺖ ﺗﻮ.ﺩﻭ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ،ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﻫﻢ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﻣﻦ ﻳﻜﻬﻮ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﺳﺖ.ﺷﺴﺘﻢ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺷﺪ.ﮔﻔﺘﻢ: » ﻣﻴﻞ ﺧﻮﺩﺗﻮﻧﻪ!« ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﮕﻔﺘﻢ .ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺟﻮﺭﺍﺑﺶ ﺭﺍ ﻭﺻﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ. ﺑﺎﺯ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻡ .ﺁﺧﺮ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﺟﺎﻧﻢ.ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﺍﺣﻮﺍﻟﻲ ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ«. ﻣﻦ ﺧﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ.ﺩﺳﺖ ﺑﻐﭽﻪ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻡ.ﭼﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺳﺮﻡ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ.ﺗﻮ ﺭﺍﻩ ﻫﻴﭻ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰﺩﻳﻢ ،ﻧﻪ ﻣﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻭ.ﺷﺎﻡ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ.ﺩﻳﮓ ﺳﺮ ﺍﺟﺎﻕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎﻫﻢ ﺷﺎﻡ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩﻳﻢ.ﻭﻟﻲ ﺩﻳﮓ ﺳﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻳﻢ. ﺩﻝ ﻣﻦ ﺷﻮﺭﻱ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻧﮕﻮ.ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ.ﻭﻟﻲ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩﻡ.ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﻭﺭ ﻧﺒﻮﺩ.ﻭﻗﺘﻲ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ-ﻣﻦ
www.shafighi.com
ﺩﺭ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯﺩﻡ-ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺁﻣﺪ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﻮ.ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻡ. ﺳﺮﺗﺎ ﭘﺎ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻳﺪﻡ.ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ.ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﻏﻢ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻡ.ﺍﺻﻼ ﻳﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻫﻴﭻ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ.ﺳﻼﻡ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﭘﺮﺳﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ.ﺍﺯ ﺩﺍﻻﻥ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ .ﻭ ﺗﻮﻱ ﺣﻴﺎﻁ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ،ﺯﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺗﻮﻱ ﺣﻴﺎﻁ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ.ﻭﺳﻂ ﺣﻴﺎﻁ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ،ﻧﻜﺒﺘﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺖ: »ﺍﻳﻦ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﺎﻧﻤﺘﻮﻥ.ﺩﺳﺘﺘﻮﻥ ﺳﭙﺮﺩﻩ .ﺩﻳﮕﻪ ﻧﮕﺬﺍﺭﻳﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﻩ«. ﻭ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺁﻣﺪﻡ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺰﻧﻢ: »ﺁﺧﻪ ﭼﺮﺍ ؟ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﻣﻮﻧﻢ.ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮﺭﻱ ﻭﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ«. ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﻱ ﺍﻓﻠﻴﺠﺶ ﭘﺮﻳﺪ ﺗﻮﻱ ﺩﺍﻻﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺴﺖ. ﻭ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺯﺩﻡ: »ﻧﻤﻲ ﻣﻮﻧﻢ.ﻭﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ«. ﮔﺮﻳﻪ ﺭﺍ ﺳﺮﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺣﺎﻻ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻦ ﻛﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ.ﻣﺎﺩﺭﻙ ﺑﻲ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﻡ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻫﻮﻟﻜﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺩ ﺑﺎﻻ ﻭ ﻫﻲ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ: »ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ؟« ﻭ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻃﻮﺭ ﻧﺸﺪﻩ؟ﻧﻪ ﺩﻋﻮﺍﻳﻲ ،ﻧﻪ ﺣﺮﻑ ﻭ ﺳﺨﻨﻲ ،ﻧﻪ ﺑﮕﻮ ﻭ ﺑﺸﻨﻮﻱ.ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺪ ،ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺩﻋﻮﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ.ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻓﺤﺶ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﻟﻪ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ.ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺩﺭﻭﻍ!ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮﻱ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭘﺪﺭ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻧﻜﺒﺘﻲ ،ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ، ﺑﺮﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ؟ﻭﻟﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﻣﺮﻛﻪ ﻧﻜﺒﺘﻲ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﻓﺮﺩﺍ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻭ ﺣﺎﻟﻴﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻃﻼﻕ ﺩﺍﺩﻩ ، ﻭ ﻋﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺳﺮﺁﻣﺪ ﺑﻘﻴﻪ ﻣﻬﺮﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ.ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭ ﺍﺛﺎﺛﻴﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺒﺮﺩ .ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ؟ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﺯﻳﺮ
www.shafighi.com
ﺳﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺍﺳﺖ.ﻭﻟﻲ ﺁﺧﺮ ﻣﻦ ﭼﻄﻮﺭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺗﻮﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻤﺎﻧﻢ؟ﭼﻄﻮﺭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ؟ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺳﺮ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮﻱ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ.ﻛﺎﺵ ﺗﻮﻱ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ .ﺁﻥ ﺟﺎ ﺍﻗﻼﺍ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﺁﺏ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ.ﻭ ﺗﻮﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﺩ .ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﻱ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﺪ.ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﺎﻧﻮﺱ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺭﻭﻱ ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻃﺎﻕ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺳﺮﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻧﻪ ﻳﻚ ﺍﺳﺘﻜﺎﻥ ﺁﺏ ﻟﺐ ﺯﺩﻡ ﻭ ﻧﻪ ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﻏﺬﺍ ﺍﺯ ﮔﻠﻮﻳﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺭﻓﺖ .ﺑﻲ ﭼﺎﺭﻩ ﻣﺎﺩﺭﻛﻢ!ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻏﺼﻪ ﺍﻓﻠﻴﺞ ﻧﺸﻮﺩ ،ﻫﻨﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺑﻲ ﭼﺎﺭﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﻧﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﺮﻭﺩ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭ ﺍﺛﺎﺛﻴﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ، ﻭ ﻧﻪ ﻛﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ.ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻛﻪ ﺑﺪﻗﻮﺍﺭﻩ ،ﺧﻮﺩﺵ ﺗﻮﻱ ﻣﺤﻀﺮ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍﻩ ﻭ ﭼﺎﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺍﺳﺖ.ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺨﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁّﺏ ﺯﻳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺳﺮﻫﺰﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺩﻳﮕﺮ ،ﻋﻴﻦ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟ﺍﻣﺎ ﻧﻪ.ﻫﻴﭻ ﭘﺪﺭﺳﻮﺧﺘﻪ ﭘﭙﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﭙﻪ ﺗﺮ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ.ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻫﻲ ﺑﻪ ﺭﺥ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﻼﻧﻲ ﻭ ﻓﻼﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺴﺮﺷﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ! ﻭﻟﻲ ﻛﺪﺍﻡ ﭘﺪﺭﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﻱ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﻧﻌﻮﺕ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺳﺮﻛﻨﺪ؟ﺟﺰ ﻣﻦ ﺧﺎﻙ ﺑﺮ ﺳﺮ؟ﻛﻪ ﻫﻲ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﻱ ﺩﺳﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﻛﻒ ﺩﺳﺖ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺳﺮﻡ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ؟
ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ »...ﻭﺩﻛﺎ؟ﻧﻪ.ﻣﺘﺸﻜﺮﻡ.ﺗﺤﻤﻞ ﻭﺩﻛﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ.ﺍﮔﺮ ﻭﻳﺴﻜﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺮﻓﻲ.ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺗﻪ ﮔﻴﻼﺱ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺩﺳﺘﺘﺎﻥ.ﻧﻪ.ﺗﺤﻤﻞ ﺁﺏ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﻡ.ﺳﻮﺩﺍ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ﺣﻴﻒ.ﺁﺧﺮ ﺍﺧﻼﻕ
www.shafighi.com
ﺳﮓ ﺁﻥ ﻛﺜﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﺛﺮ ﻛﺮﺩﻩ.ﺍﮔﺮ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﻭﻳﺴﻜﻲ ﺳﻮﺩﺍﻳﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ!ﻣﻦ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎﭘﺎﻡ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺍﺻﻼ ﻟﺐ ﻧﺰﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺧﻮﺩ ﭘﺎﭘﺎﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻟﺐ ﻧﻤﻲ ﺯﻧﺪ.ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺸﺮﻭﺑﻲ .ﻧﻪ. ﻣﻮﻣﻦ ﻭ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﻴﺴﺖ.ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺏ ﺩﻳﮕﺮ.ﺗﻮﻱ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻣﺎ ﺭﺳﻢ ﻧﺒﻮﺩﻩ.ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻛﺜﺎﻓﺖ ، ﺍﻭﻝ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻳﺎﺩﻡ ﺩﺍﺩ ،ﻭﻳﺴﻜﻲ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻮﺩ.ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺖ ،ﺑﺎﻳﺪ ﻭﻳﺴﻜﻲ ﺳﻮﺩﺍﻳﺶ ﺗﻮﻱ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺎﺷﺪ.ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ.ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﻫﺎ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟!...ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺩ ،ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻮﺱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻟﺒﻲ ﺑﻪ ﻭﻳﺴﻜﻴﺶ ﺑﺰﻧﻢ .ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﻭ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﻡ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ.ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ.ﺑﺪﺟﻮﺭﻱ ﮔﻠﻮﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ.ﻫﺮﭼﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﻫﻢ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺑﺸﻮﻡ ،ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﺍﻣﺎ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﻛﻪ ﺷﺪﻡ ، ﺑﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺁﺏ ﺟﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ.ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻴﺮﺕ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ.ﺍﻣﺎ ﻭﻳﺴﻜﻲ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ. ﺗﺎ ﺁﺧﺮﺵ ﻫﻢ ﻋﺎﺩﺕ ﻧﻜﺮﺩﻡ.ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻐﻠﺶ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺷﺪﻡ ،ﺑﻲ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻭﻳﺴﻜﻲ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﺳﺮﻛﺸﻴﺪﻡ .ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻳﻜﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻳﺨﺘﻢ ،ﻳﻜﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﮔﺮﻝ ﻓﺮﻧﺪﺵ.ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺳﺎﺑﻘﺶ.ﺁﺧﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻣﺪ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭﻡ ﻛﺮﺩ.ﻭ ﺩﻭﺗﺎﻳﻲ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻭﻳﺴﻜﻲ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺩﺭﺩﺩﻝ .ﻭ ﺣﺎﻻ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻦ ،ﻛﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻜﻦ.ﺁﺧﺮ ﻓﻜﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻴﺪ. ﺁﺩﻡ ﺩﻳﭙﻠﻤﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﺎﺷﺪ -ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ-...ﭘﺎﭘﺎﺵ ﻫﻢ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻧﺎﻥ ﻭ ﺁﺑﺶ ﻫﻢ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺎﺷﺪ،ﻛﻼﺱ ﺍﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ-ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮﺻﻮﺭﺕ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﺴﺎﺯﺩ-ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭﻱ؟!...ﺍﺻﻼ ﻣﮕﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﺮﺩ؟ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺗﻮﻱ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺭﻳﺨﺘﻪ.ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﻭ ﺩﻛﺘﺮ...ﺍﻣﺎ ﺁﺧﺮ ﺁﻥ ﺧﺎﻙ ﺑﺮﺳﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻲ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﺯﻥ ﻫﺎﻱ ﻓﺮﻧﮕﻲ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻳﺎ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ.ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺴﺘﭽﻲ ﻣﺤﻠﻪ- ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ،ﻳﺎ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ ﺳﻮﭘﺮﻣﺎﺭﻛﺖ ﺳﺮﮔﺬﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ،ﻳﺎ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎﺭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺳﺎﺯﻱ ﺭﺍ ، ﻛﻪ ﻳﻚ ﺩﻓﻌﻪ ﭘﻨﺒﻪ ﺗﻮﻱ ﺩﻧﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ.ﻭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﭘﺰ ﻭ ﺍﻓﺎﺩﻩ ﺍﻱ!ﺍﻧﮕﺎﺭ
www.shafighi.com
ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﻫﺎﺭﻭﺍﺭﺩ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺷﺮﻟﻲ ﻣﻚ ﻟﻴﻦ ﻳﺎ ﺍﻟﻴﺰﺍﺑﺖ ﺗﺎﻳﻠﻮﺭ.ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺑﺮﺍﻳﺘﺎﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ. ﭘﺮﻳﺸﺐ ﻫﺎ ،ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ .ﻛﻪ ﺩﻭﻣﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻥ ﻳﻚ ﺁﻗﺎ ﭘﺴﺮ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ .ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﻠﮕﺮﺍﻓﻲ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﻣﺠﻠﺲ.ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺜﻼ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺍﺵ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ. ﻭ ﻳﻚ ﻫﻤﺰﺑﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺩﺭﺩﺩﻝ ﻛﻨﺪ.ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﻮﺩ.ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻛﻠﻤﻪ ﺗﮕﺰﺍﺳﻲ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻧﺶ ...ﻧﻪ .ﻧﺨﻨﺪﻳﺪ.ﺷﻮﺧﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ.ﭼﻨﺎﻥ ﺩﻫﻨﺶ ﺭﺍ ﮔﺸﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻧﮕﻮ.ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﺵ ﻛﻠﻔﺖ ﺑﻮﺩ .ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﻳﻚ ﺧﺮﻭﺍﺭ ﻇﺮﻭﻑ ﻣﻲ ﺷﺴﺘﻪ .ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ؟ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺗﻤﺪﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ ﻭ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﭼﺮﺍﻍ ﮔﺎﺯ ﺭﺍ ﻳﺎﺩﺗﺎﻥ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﻭ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺭﺧﺖ ﺷﻮﻳﻲ ﺭﺍ ...ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ.ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﺵ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺗﮕﺰﺍﺱ ﺭﺧﺖ ﺭﺍ ﺗﻮﻱ ﺗﺸﺖ ﭼﻨﮓ ﻣﻲ ﺯﺩﻩ.ﻭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺎﺩﻩ ﻫﺎ !ﺩﺧﺘﺮ ﻳﻚ ﮔﺎﻭﭼﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ .ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﻱ ﻣﻠﻜﺸﺎﻥ ﻧﻔﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ .ﻧﻪ.ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﺎﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭼﺮﺍﻧﻨﺪ.ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﮕﻔﺘﻢ.ﺍﻣﺎ ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﺵ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻤﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ، ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﻛﻤﭙﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺭﺧﺖ ﺷﻮﻳﻲ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺗﺤﻔﻪ.ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ.ﻧﺎﭼﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮﺩﻡ.ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺩﺭﺍﻣﺪﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻻﺑﺪ ﺑﺪﺍﺧﻼﻕ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﻳﺎ ﻫﺮﺯﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﻃﻼﻗﺖ ﺩﺍﺩﻩ .ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺻﺮﺍﺣﺖ.ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻨﺪﻱ ﺣﺮﻑ ﺁ» ﻣﺮﺩﻛﻪ ﺭﺍ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ،ﺳﺮ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﻃﻼﻕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ، ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ ؟ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﻴﺐ ﻧﺸﺪ.ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭﻱ ﻋﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ...ﻻﺑﺪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺭﺛﺶ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﺍﺕ ﻧﺮﺳﺪ.ﻳﺎ ﻻﺑﺪ ﺑﺪﺍﺧﻼﻕ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻱ ﻭ ﺍﺯ
www.shafighi.com
ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ.ﺍﺻﻼ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻧﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﻴﺪﻩ.ﻃﻠﺐ ﻛﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ.ﺧﻮﺏ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ.ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻮﺩ.ﺁﺧﺮ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻙ ﺑﺮﺳﺮﻫﺎ ﻧﺮﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻟﮕﻮﺭﻱ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ ،ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﺩ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺑﺰﻧﺪ ...ﻧﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺩﺳﺘﺘﺎﻥ .ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻬﻢ ﻧﺪﻫﻴﺪ.ﺣﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.ﺷﻜﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﻭﻳﺴﻜﻲ.ﻫﻤﺎﻥ ﻳﻚ ﺗﻪ ﮔﻴﻼﺱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ.ﺍﮔﺮ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﭘﻨﻴﺮ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ ...ﻣﻤﻨﻮﻥ،ﺍﻭﺍ !ﺍﻳﻦ ﭘﻨﻴﺮ ﺍﺳﺖ ؟ ﭼﺮﺍ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺳﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﭼﻪ ﺷﻮﺭ!ﻣﺎﻝ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟...ﻟﻴﻘﻮﺍﻥ؟ﻛﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ؟....ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ.ﻫﻠﻨﺪﻱ ﻭ ﺩﺍﻧﻤﺎﺭﻛﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ .ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ...ﺍﺻﻼ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ.ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﭘﺴﺘﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ . ﻣﺘﺸﻜﺮ!ﺧﻮﺏ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ؟ﺁﺭﻩ .ﺗﻮ ﻛﻠﻮﺏ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻫﺎ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻡ.ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ ﻛﻼﺱ ﺯﺑﺎﻥ .ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺷﻠﻮﻏﻲ ﺍﺳﺖ.ﺩﻳﭙﻠﻢ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ،ﺍﺳﻢ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻨﻜﻮﺭ.ﻭﻟﻲ ﺧﻮﺏ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺩﻳﮕﺮ.ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻲ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ،ﭼﻄﻮﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﺪ؟ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﭘﺎ ﮔﻔﺖ ﺑﺮﻭ ﻛﻼﺱ ﺯﺑﺎﻥ.ﻫﻢ ﺳﺮﺕ ﮔﺮﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻫﻢ ﻳﻚ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻱ.ﻭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺁﻥ ﻛﺜﺎﻓﺖ ﻣﻌﻠﻢ ﻛﻼﺱ ﺑﻮﺩ.ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻻ.ﺧﻮﺵ ﺗﺮﻛﻴﺐ.ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺑﻮﺭ.ﻳﻚ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻛﺎﻣﻞ.ﻭ ﭼﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺩﺍﺷﺖ.ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. ﺧﻮﺏ ﺩﻳﮕﺮ.ﺍﺯ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺧﻮﺷﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪ.ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭﻝ.ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺑﺎﺍﺩﺏ ﺑﻮﺩ.ﺍﻭﻝ ﺩﻋﻮﺗﻢ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎﻩ ﻧﻘﺎﺷﻲ.ﺑﻪ ﻛﻠﻮﺏ ﺗﺎﺯﻩ ﻋﺒﺎﺱ ﺁﺑﺎﺩ.ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﻲ ﺗﻦ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ،ﻳﺎ ﺗﭙﻪ ﺗﭙﻪ ﺭﻧﮓ ﺑﻐﻞ ﻫﻢ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ،ﻳﺎ ﻣﺘﻜﺎ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺁﺩﻡ ﻭ ﻳﻚ ﻗﺪﺡ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﺭﻭﻱ ﺳﺮﺵ ،ﻳﺎ ﺩﻭﺗﺎ ﻟﻜﻪ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﻱ ﻭﺳﻂ ﺩﻭ ﻣﺘﺮ ﭘﺎﺭﭼﻪ .ﭘﺎﭘﺎ ﻭ ﻣﺎﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﻛﻪ ﻗﻨﺪ ﺗﻮﻱ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺁﺏ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ.ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺮﻣﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ.ﻭ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺁﺩﺍﺑﻲ .ﺩﺭ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ.ﻭ ﺷﺐ ،ﻛﺎﺭ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺷﺪ.ﺑﻌﺪ ﺩﻋﻮﺗﻢ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺭﻗﺺ.ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻋﻴﺪﻫﺎﺷﺎﻥ .ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ )ﺛﻨﻚ ﮔﻴﻮﻳﻨﮓ( ﺑﻮﺩ .ﺍﻭﺍ!ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ؟ﻳﻚ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎﺳﺖ ﻭ ﻳﻚ )ﺛﻨﻚ ﮔﻴﻮﻳﻨﮓ(.ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻜﺮﮔﺬﺍﺭﻱ ﺩﻳﮕﺮ.ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻫﺎ ﻛﻠﻚ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺳﺮﺥ ﭘﻮﺳﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻧﺪ.ﭘﺎﭘﺎ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩ.ﻭ ﭼﺮﺍ ﻧﺪﻫﺪ؟ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻛﻼﺱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ.ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻧﻜﻨﻲ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺩﺭﺱ ﺑﺪﻫﻢ.ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻛﻼﺱ.ﻫﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ
www.shafighi.com
ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﺭ.ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ .ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﺟﺸﻨﻲ ﺑﻮﺩ.ﻛﺪﻭ ﺣﻠﻮﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻋﻴﻦ ﺟﺎﻱ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﻭ ﺩﻫﻦ ،ﻭ ﺗﻮﺵ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻭ ﭼﻪ ﺭﻗﺼﻲ !ﻭ ﺣﺎﻻ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺍﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺳﺮﻡ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻮﻱ ﻣﺠﻠﺲ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪﻡ.ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩ.ﺍﻣﺎ ﺣﺘﻲ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻫﻢ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﺁﺑﺠﻮ ﻧﺨﻮﺭﺩﻡ.ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺶ ﺁﻣﺪ.ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﻡ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ، ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ .ﻛﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮﺩﻡ. ﺁﺧﺮ ﺣﺎﻻ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻳﻚ ﭘﺎ ﻣﺘﺮﺟﻢ.ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮﺭﻱ ﻫﺎ ﻫﺸﺖ ﻣﺎﻩ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻳﻢ.ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺪ ﻛﺮﺝ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻗﺎﻳﻘﺮﺍﻧﻲ.ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺭﻓﺘﻴﻢ .ﻣﻮﺯﻩ ﺭﻓﺘﻴﻢ .ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺭﻓﺘﻴﻢ .ﺷﻤﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﻈﻴﻢ ﺭﻓﺘﻴﻢ. ﻭ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩ ،ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻤﺮﻡ ﻧﻤﻲ ﺩﻳﺪﻡ.ﺗﺎ ﺷﺐ ﻛﺮﻳﺴﻤﺲ ﺩﻋﻮﺗﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ.ﺩﻳﮕﺮ ﺷﺐ »ﻛﺮﻳﺴﻤﺲ«ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ.ﭘﺎﭘﺎ ﻭ ﻣﺎﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻓﻔﺮ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ.ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ؟ﺍﺳﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺍﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮ.ﻓﺮﻳﺪﻭﻥ.ﺩﻭﺗﺎ ﺑﻮﻗﻠﻤﻮﻥ ﭘﺨﺘﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻟﻮﺱ ﺁﻧﺠﻠﺲ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ...ﺍﻭﺍ؟ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ؟ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻮﻟﻴﻮﻭﺩ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺩﻳﮕﺮ.ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ.ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻥ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ،ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻮﻗﻠﻤﻮﻥ ﻭ ﺁﺑﺠﻮ ﻭ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﻭ ﻭﻳﺴﻜﻲ ﻭ ﺷﻜﻼﺕ ﻛﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﺭﺍﺿﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﺁﺩﻡ ﻛﺶ ﺑﺎﺷﺪ-ﺩﺯﺩ ﻭ ﺟﺎﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ-ﮔﻨﮕﺴﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ-ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻛﺎﺭﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ...ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺩﺳﺘﺘﺎﻥ.ﻳﻚ ﺗﻪ ﮔﻴﻼﺱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﻳﺴﻜﻲ.ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ. ﺁﻥ ﻫﺎ »ﺑﺮﺑﻦ« ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ.ﻣﺰﻩ ﺧﺎﻙ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ.ﺁﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻜﺎﭺ ﺍﺳﺖ.ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻖ ﻭ ﺭﻕ ﺍﺳﺖ.ﻋﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﮕﻠﻴﺲ ﻫﺎ.ﺧﻮﺏ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ؟ﺁﺭﻩ.ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺍﺯﻡ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﻛﺮﺩ. ﺭﺳﻤﺎ ﻭ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﺷﺎﻡ.ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﻣﺘﺮﺟﻤﻢ.ﺟﺎﻟﺐ ﻧﻴﺴﺖ؟ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭﻱ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﻜﺮﺩﻩ.ﺍﻭﻝ ﺑﻮﻗﻠﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪ ﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﻮ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﻫﺎﻣﺎﻥ .ﺑﻌﺪ ﺷﺎﻣﭙﺎﻧﻲ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﭘﺎ ﻭ ﻣﺎﻣﺎ ﺭﻳﺨﺖ.ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﺭﻳﺨﺖ.ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎﻣﺎ ﻧﺨﻮﺭﺩ.ﺍﻣﺎ ﭘﺎﭘﺎ ﺧﻮﺭﺩ . ﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻟﺐ ﺯﺩﻡ.ﺍﻭﻝ ﺗﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﺲ.ﺍﻣﺎ ﺗﻨﺪﻳﺶ ﻛﻪ ﭘﺮﻳﺪ ،ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻣﺎﻧﺪ.ﺑﻌﺪ ﺍﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﭘﺎ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺍﺯﺕ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ.ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ .ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎﺯﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ -ﺍﺯ ﻣﺎﻟﻴﺎﺕ ﺩﺍﺩﻥ ﻣﻌﺎﻑ ﺍﺳﺖ-ﮔﺮﻭﻩ ﺧﻮﻧﺶ Bﺍﺳﺖ-ﻣﺮﻳﺾ ﻧﻴﺴﺖ-ﻣﺎﻫﻲ 1500ﺩﻻﺭ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ
www.shafighi.com
ﻗﺴﻄﻲ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻫﻢ ﻟﻮﺱ ﺁﻧﺠﻠﺲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ.ﭘﺎﭘﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺍﻭﻝ ﺭﺍﺿﻲ ﺑﻮﺩ.ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﺎﺵ ﺩﺧﺘﺮﺟﺎﻥ ،ﻫﺰﺍﺭﺗﺎ ﻳﻜﻲ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎ ﺯﻥ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ.ﺷﻮﺧﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ .ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ.ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺵ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻮﻱ ﮔﻮﺷﻢ ﺍﺳﺖ.ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ.ﺗﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻲ.ﺍﻣﺎ ﺍﺯﺵ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺨﻮﺍﻩ ﺗﺎ ﻓﻜﺮﻫﺎﻳـ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻲ .ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﺮﺩﻳﻢ.ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭﻝ ،ﻛﺎﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻮﺩ .ﺗﻤﺎﻡ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ .ﺩﻭ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺩﻋﻮﺕ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﻣﺮﺍﺳﻢ.ﻭ ﭼﻪ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻫﺎ .ﻭ ﭼﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﺭﺥ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻫﺎ. ﺳﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﻀﻴﻪ ،ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺧﺘﺮﺧﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻋﻤﻮﻫﺎﻡ ﺍﺯﻡ ﻗﻬﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ.ﺑﺎﺑﺎﻡ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ.ﺷﻮﺧﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺩ .ﻫﻤﻪ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎ ﺁﺭﺯﻭﺵ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ.ﻭﻟﻲ ﻳﺎﺭﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﻭ ﺍﺻﻼ ﻣﻌﻨﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﺪﺍﻛﺎﺭﻱ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﻨﻢ؟ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮔﻢ ﻏﺮ ﻣﻲ ﺯﺩ.ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﺎ ﺗﻮ ﻓﺎﻣﻴﻞ ، ﻛﺎﺷﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ،ﺍﺻﻔﻬﺎﻧﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ،ﺣﺘﻲ ﺑﻮﺷﻬﺮﻱ ﺩﺍﺭﻳﻢ.ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ.ﺍﻣﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﻢ.ﭼﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﻛﻴﻪ.ﺩﺍﻣﺎﺩﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﻲ ﺑﺮﻭﻱ ﺳﺮﺍﻍ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺗﻪ ﻭ ﺗﻮﻱ ﻛﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺭﻱ ...،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﻱ ﻛﻠﺜﻮﻡ ﻧﻨﻪ ﺍﻱ.ﺍﺻﻼ ﺳﺮ ﻋﻘﺪﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ.ﭘﺎ ﺷﺪ ﺭﻓﺖ ﻣﺸﻬﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ.ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﻗﻨﺪ ﺗﻮ ﺩﻟﻢ ﺁﺏ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ.ﻣﺤﻀﺮ ﺩﺍﺭ ﺷﻨﺎﺱ ﺧﺒﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ.ﻫﻤﻪ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻋﺪﻩ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ .ﻭ ﭼﻪ ﻋﻜﺲ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺳﻔﺮﻩ ﻋﻘﺪ.ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﻫﺎﻱ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ.ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻫﺎ !ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺭﺑﻴﺎﺭﻧﺪ.ﻫﻲ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺳﻮﺍﻝ ﭘﻴﭽﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﻋﺮﻭﺳﻢ.ﺍﻣﺎ ﻣﮕﺮ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﺪ؟ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﻪ ﻛﻪ ﻗﻨﺪ ﺭﺍ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭﻱ ﻣﻲ ﺳﺎﻳﻨﺪ؟ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﻧﺎﻥ ﭼﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ؟ﻛﻪ ﺍﺳﻔﻨﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ؟...ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﺟﻮﺭﻱ ﺑﻮﺩ،ﮔﺬﺷﺖ .ﺗﻮﻱ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﻋﻘﺪ ،ﺩﻭ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻧﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺷﺎﻥ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺻﺪﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻬﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ.ﻛﻠﻤﻪ ﻻ ﺍﻟﻪ ﺍﻻ ﺍﷲ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﺱ ﺳﻔﺮﻩ ﻋﻘﺪ ﮔﻔﺖ . ﻭ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺯﺣﻤﺘﻲ !ﻭ ﭼﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻻ ﺍﻟﻪ...ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻛﺮﺩﻳﻢ!...ﻛﻪ ﻣﺜﻼ ﻋﻘﺪ ﺷﺮﻋﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻭ ﺷﻐﻠﺶ ؟ﺧﻮﺏ ﻣﻌﻠﻢ ﺍﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﮕﺮ.ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺗﻮ ﻗﺒﺎﻟﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ
www.shafighi.com
ﺣﻘﻮﻗﺪﺍﺩﻥ.ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺳﻔﺎﺭﺕ ﻫﻢ ﺷﺎﻫﺪﺵ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺭﻭﻏﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻣﺶ ﺯﻧﺪﺍﻥ.ﻭﻃﻠﺐ ﺧﺴﺎﺭﺕ ﻫﻢ ﺑﻜﻨﻢ.ﺩﺳﺖ ﻛﻢ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻣﺠﺒﻮﺭﺵ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﺩﻻﺭ ﺧﺮﺟﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ،ﺷﺸﺼﺪ ﺗﺎ ﻫﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﺭﻭﻳﺶ .ﻭﻟﻲ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ؟ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺻﻼ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﻳﺪﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ.ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺳﺮ ﻛﻨﻢ.ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺭﺍﺿﻲ ﺷﺪ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ ، ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ.ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺨﺸﻴﺪﻡ. ﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ ﺑﺎ ﭘﻮﻟﺶ.ﺍﮔﺮ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﭘﻮﻟﺶ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﺩﺭﻣﻲ ﺁﻣﺪ؟!ﻣﮕﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻫﻤﭽﻮ ﭘﻮﻟﻲ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻨﺪ ﻃﻼ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ؟ﻳﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﺧﺮﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺩ؟ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺯﺩ .ﮔﺮﻝ ﻓﺮﻧﺪ ﺳﺎﺑﻘﺶ .ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻓﻴﻘﻪ ﺍﺵ.ﻧﺎﻣﺰﺩﺵ. ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ!ﺑﺎﺭ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻣﺶ .ﺑﺎ ﻃﻴﺎﺭﻩ ﻳﻜﺮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻟﻮﺱ ﺁﻧﺠﻠﺲ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ.ﻭ ﺗﻮﻱ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻛﺮﺍﻳﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻜﺮﺍﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ.ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻓﺎﻣﻴﻠﺶ ﻧﺸﺪ.ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺮ ﻫﺮﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮﺑﻮﺩﻡ. ﺑﻲ ﺁﻗﺎ ﺑﺎﻻﺳﺮ.ﮔﺎﻫﻲ ﻛﺎﻏﺬﻱ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻡ ﻳﺎ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ.ﻋﻜﺲ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ. ﺁﻥ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﺪﻳﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ.ﻋﻜﺲ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﺒﺮﻱ ﺍﺯﺷﺎﻥ ﻧﺸﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺁﻣﺪ.ﺳﻼﻡ ﻭ ﻋﻠﻴﻚ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻮﺩﺏ. ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﺕ ﺳﺮ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﺩ؟ﻭ ﺑﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﺸﻨﮕﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ.ﻭ ﻣﻦ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺭﺧﺖ ﺷﻮﻳﻲ ﻭﺭ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻴﺶ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺑﻲ ﺭﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﺳﻲ ﺁﻣﺪ ﻛﻤﻜﻢ.ﻭ ﺩﺭﺳﺘﺶ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺭﺧﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺭﻳﺨﺘﻴﻢ ﺗﻮﻳﺶ ﻭ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺩﺭﺩ
www.shafighi.com
ﺩﻟﺶ ﻭﺍ ﺷﺪ.ﮔﻔﺖ ﻧﺎﻣﺰﺩﺵ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪﺵ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﻩ .ﻭ ﺟﻨﮓ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ، ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻟﻮﺱ ﺁﻧﺠﻠﺲ.ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻮﻱ ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ ﺗﻮﻱ ﻛﺮﻩ ﭼﻪ ﺑﻼﻫﺎﻳﻲ ﺳﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ.ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭﻫﺎ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ !ﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻱ ؟ﺷﺎﺥ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ.ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻋﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ.ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﺎﻣﻴﻠﺶ ﺳﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﺗﺮﻛﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻬﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ،ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ...ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺩﻟﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﻴﺮ ﻭ ﺳﺮﻛﻪ ﻣﻲ ﺟﻮﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﻜﻨﺪ ﺟﻼﺩ ﺑﺎﺷﺪ.ﻳﺎ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﮔﺎﺯ ﻭ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺮﻗﻲ.ﺁﺧﺮ ﺣﺘﻲ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻳﻚ ﺟﻮﺭﻱ ﺟﺰﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺣﻘﻮﻗﻲ ﺟﺎ ﺯﺩ.ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ؟ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺩ ،ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺭﻓﺖ.ﺟﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﭘﺎﺷﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺳﺮﺍﻍ ﺑﻮﻓﻪ ﻭ ﺑﻄﺮﻱ ﻭﻳﺴﻜﻲ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻳﻚ ﮔﻴﻼﺱ ﺭﻳﺨﺖ ﺩﺍﺩ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮﺭ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ...ﺍﺯ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺳﻮﻣﺶ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮﺭﻱ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ.ﻳﻜﻲ ﺷﺎﻥ ﺗﻮﻱ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﻩ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ .ﺩﻭﻣﻲ ﺗﻮ ﻭﻳﺘﻨﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ .ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺍﺻﻼ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﻲ ﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ،ﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ،ﻳﺎ ﺧﻞ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻭ ﺩﺯﺩ ﻭ ﻗﺎﺗﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ...ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺁﺧﺮ ﭼﺮﺍ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ!ﻭ ﺁﺧﺮ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻠﻔﺖ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻳﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻲ ﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ.ﺩﻳﭙﻠﻤﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻧﻨﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ...ﺁﺭﻩ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺩﺳﺘﺘﺎﻥ .ﻳﻜﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ.ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ.ﮔﻠﻮﻡ ﺑﺪﺟﻮﺭﻱ ﺧﺸﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ.ﺑﺪﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺩﻟﻢ ﺟﺎ ﻛﺮﺩ.ﭼﮕﻮﺭﭘﮕﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺮﺗﻤﻴﺰ.ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻟﻮﺱ ﺁﻧﺠﻠﺲ ﻳﺎ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻳﺎ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺳﺘﺎﺭﮔﻲ ﺳﻴﻨﻤﺎ.ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﺎﺷﺪﻳﻢ ﺭﺧﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﺎﻟﺴﻜﻪ ﺍﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻭ ﺭﻓﺘﻴﻢ
www.shafighi.com
ﺳﺮﺍﻍ ﻣﺤﻞ ﻛﺎﺭ ﺷﻮﻫﺮﻡ.ﺁﺧﺮ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ.ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﻤﻲ ﺩﻳﺪﻡ ، ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ .ﺍﻭﻝ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺍﺵ .ﺳﻼﻡ ﻭ ﻋﻠﻴﻚ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺸﻲ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﭼﻪ ﻋﻜﺲ ﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﭼﻪ ﭘﺎﺭﻙ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎ ﻭ ﭼﻪ ﭼﻤﻦ ﻫﺎ .ﺍﮔﺮ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻲ ﻣﺤﻞ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ،ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﻩ ﻋﺴﻞ ﺗﻮﺵ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ.ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎ ﻧﻘﺸﻪ. ﻭ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﻭﻃﺮﻑ ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺭﻭﻳﺶ ﻭ ﺍﺯ ﭼﻪ ﭼﻮﺑﻲ ﻣﻴﻞ ﺩﺍﺭﻳﺪ.ﻭ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻭﺵ ﻛﻴﺪ ﻭ ﭼﻪ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﻲ.ﻭ ﻛﺎﻟﺴﻜﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺍﺳﺒﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﻟﺘﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺪﺭﻗﻪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﻣﺰﺩﺷﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺣﺪ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﺎﻱ ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﻲ ﻭ ﺗﻮﻱ ﻛﺪﺍﻡ ﻛﻠﻴﺴﺎ...ﻣﻦ ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻳﺪ.ﮔﻠﻪ ﺑﻪ ﮔﻠﻪ ﻫﻢ ﺗﻮﻱ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺷﺎﻥ ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﻭ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﻛﺎﻏﺬﻱ.ﺑﺎ ﻋﻜﺲ ﻭ ﺗﻔﺼﻴﻼﺕ ﺭﻭﺷﺎﻥ ﭼﺎﭖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺜﻼ »ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺑﺪﻱ ﺩﺭ ﻣﺨﻤﻞ« ﻳﺎ »ﻓﻼﻥ ﭘﺎﺭﻙ ﺍﻟﻤﺜﻨﺎﻱ ﺑﺎﻍ ﺑﻬﺸﺖ« ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﭼﻴﺰ ﻫﺎ.ﻛﺎﺭﻣﻨﺪﻫﺎ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﭘﻠﻜﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻚ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻲ؟ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﻩ؟ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺻﺮﻑ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻲ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﺭﺻﺪ ﺍﺭﺯﺍﻧﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻗﺴﻄﻲ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ...ﻭ ﻣﻦ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﻲ ﺗﺮﻛﻴﺪ.ﺍﺻﻼ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻩ ﺑﺎﺷﺪ.ﺁﺧﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺣﻘﻮﻗﺪﺍﻥ.ﻻﻳﺮ!ﻋﻴﻨﺎ.ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﻛﺎﺭ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ .ﻧﻪ ﺑﺪﺟﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻮ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﻛﻪ ﺑﻠﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻭﺷﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻟﻮﺱ ﺁﻧﺠﻠﺲ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻋﺼﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﺭ ﻭﺍﺟﺒﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻮ ﻛﺪﺍﻡ ﻣﺤﻞ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ...ﻭ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ.ﻭ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﻞ ﻛﺎﺭﺵ.ﻭ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺭﺩﻳﻒ ﺷﻤﺸﺎﺩﻫﺎ ﻧﺪﻳﺪﻣﺶ، ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﺸﺪ.ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﻻ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻛﺎﺭ ﺗﻨﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻤﻦ ﺭﺍ ﻣﺘﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺵ ﻋﻼﻣﺖ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻛﻠﻨﮓ ﺑﺮﻗﻲ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﻣﺤﻞ ﺭﺍ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺳﺮﺍﻍ ﭘﻬﻠﻮﻳﻲ.ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﭘﻮﺳﺖ
www.shafighi.com
ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺍﻭﻝ ﭼﻤﻦ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻗﺎﻟﺒﻲ ﺩﺭﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﻮﻱ ﻳﻚ ﻛﺎﻣﻴﻮﻥ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﻠﻨﮓ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭﺗﺎ ﺳﻴﺎﻩ ﺧﺎﻛﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﻮﻱ ﻛﺎﻣﻴﻮﻥ ﺩﻳﮕﺮ.ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮﺭﻱ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻭ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﺑﺎﻻ.ﻭ ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭﺗﺎ ﺳﻴﺎﻩ.ﺍﻣﺎ ﻫﺮﺳﻪ ﺗﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﻋﻴﻦ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺩﻗﺘﻲ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ !ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻳﻚ ﺫﺭﻩ ﺧﺎﻙ ﺣﺮﺍﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﻳﺰﺩ ﺭﻭﻱ ﭼﻤﻦ ﺍﻃﺮﺍﻑ. ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺯ ﻻﻱ ﺷﻤﺸﺎﺩﻫﺎﻱ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ.ﻭ ﺍﺯ ﺑﻐﻞ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮﺭ ﻛﺎﻣﻴﻮﻥ ﺭﺩ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺧﺎﻙ ﻭ ﭼﻤﻦ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ،ﻳﺎ ﺻﻨﺪﻭﻗﻬﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻪ ﺭﺩﻳﻒ ﻣﻲ ﭼﻴﺪﻧﺪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﮔﻮﺩﺑﺮﺩﺍﺭﻱ ﻫﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺸﻮﺩ.ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻳﺘﻨﺎﻡ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ.ﺭﻭﺯﻱ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﺳﻴﺼﺪﺗﺎ.ﻭ ﻋﺠﺐ ﺷﻠﻮﻍ ﺑﻮﺩ ﺳﺮﺷﺎﻥ.ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻪ ﺷﻮﻫﺮﻡ ،ﺩﻩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻫﺮ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻱ ﻳﻚ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﺭﻙ.ﻭ ﻋﺠﺐ ﭘﺎﺭﻛﻲ !ﺍﺳﻤﺶ ﺁﺭﻟﻴﻨﮕﺘﻮﻥ ﺍﺳﺖ.ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻳﻚ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﺳﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺁﺭﻟﻴﻨﮕﺘﻮﻥ.ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ.ﺍﺻﻼ ﻳﻚ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﺳﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺁﺭﻟﻴﻨﮕﺘﻮﻥ.ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﮔﺖ.ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻱ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ،ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺷﺪﻩ».ﻛﻨﺪﻱ«ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﺳﺖ.ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎ.ﮔﺎﺭﺩ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﻲ ﻋﻮﺽ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ.ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﭼﻤﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﭙﻪ ﻣﺎﻫﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﻫﺮ ﺗﻜﻪ ﭼﻤﻦ ،ﺩﺭﺧﺘﻜﺎﺭﻱ ﻭ ﺷﻤﺸﺎﺩﻛﺎﺭﻱ ﻭ ﺑﺎﻻﺳﺮ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﻳﻚ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻔﻴﺪ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﻭ ﺭﻭﻳﺶ ﺍﺳﻢ ﻭ ﺭﺳﻤﺶ.ﻭ ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﻫﺎ ﺗﻮ ﺁﻥ ﻗﺴﻤﺖ ﻭ ﺳﺮﺑﺎﺯﻫﺎﻱ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ.ﺩﺧﺘﺮﻩ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ : ﺑﺒﻴﻦ!ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻧﻈﺎﻣﻲ .ﻣﻦ ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻳﺪ.ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻮﺷﺶ ﻣﺎ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺭﻟﻴﻨﮕﺘﻮﻥ ﺧﺘﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ... ﻛﻪ ﭼﻪ ﺩﻝ ﭘﺮﻱ ﺩﺍﺷﺖ!ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻭ ﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ! ﺟﺎﻱ ﺁﻥ ﺩﻭﺗﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺟﺎﻱ ﻛﻨﺪﻱ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﺎﺭﺩ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻋﻮﺽ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ.ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ.ﻧﺎﻫﺎﺭ ﻫﻢ
www.shafighi.com
ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺭﺩﻳﻢ.ﺑﻌﺪﺵ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﻫﻲ ﻋﺮ ﺯﺩ ﻭ ﺍﺻﻼ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﭼﻪ ﮔﺬﺷﺖ. ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﻌﺪﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﻣﺮﺍ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺭﻓﺖ.ﺑﻠﻴﺖ ﺩﻭﺳﺮﻩ ﺑﺎ ﺗﺨﻔﻴﻒ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ.ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﺯﺩ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﺑﺲ ﺗﻮ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﻮﺍﻟﻢ ﺳﺮﻭ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺎﻫﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺸﺎﻥ ﺷﺪﻩ ...ﻭ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻏﺮﻭﺏ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺑﺮﮔﺸﺖ-ﻗﻀﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ.ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﻛﻪ ﺭﻓﺖﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮﺭ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺁﺷﻨﺎﻫﺎﻱ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﻢ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩﻡ.ﺍﻭﻝ ﻳﺎﺩ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺑﺮﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﺩ ﺩﻳﺪﻥ ﻣﺴﮕﺮﺁﺑﺎﺩ.ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻣﺎﻥ .ﻋﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻢ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﻣﻮﺯﻩ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ.ﻣﻦ ﺍﺻﻼ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻣﺴﮕﺮ ﺁﺑﺪ ﭼﻴﺴﺖ ﻭ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻫﺎﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ.ﻭﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮﺩﻡ.ﺷﻮﻓﺮ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺷﺎﻥ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩ .ﻭ ﻣﻦ ﻣﺜﻼ ﻣﺘﺮﺟﻢ ﺑﻮﺩﻡ.ﻭ ﻫﻲ ﺍﺯ ﺁﺩﺍﺏ ﻛﻔﻦ ﻭ ﺩﻓﻦ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ .ﺷﻮﻓﺮﻩ ﻫﻢ ﺍﺭﻣﻨﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺩﺍﺏ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﺭﻓﺖ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﺴﮕﺮﺁﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ. ﻣﻦ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﺻﻼ ﺳﺮﺩﺭﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﻏﺮﺿﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺍﻝ ﭼﻴﺴﺖ.ﺍﻣﺎ ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮔﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺮﺯﺩﻥ.ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﻣﺮﺩﻛﻪ ﺑﻲ ﻧﻤﺎﺯ ،ﺁﻣﺪﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﺩﺧﺘﺮﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﺮﺵ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﻣﺴﮕﺮﺁﺑﺎﺩ؟ ...ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ،ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ،ﻳﻚ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮﺿﻴﺤﺎﺕ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺷﺎﻥ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺁﻥ ﻳﻜﻲ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﮔﻔﺖ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﺑﺮﻧﺪ.ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪﻥ ﻛﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﮔﺬﺍﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ... ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ.ﻣﺸﺎﻭﺭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮﺩ.ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﻣﺪﺍﺭﻱ ﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻨﺪ.ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺍﺻﻼ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺳﺮ ﺩﺭ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩﻡ.ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻢ ،ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻋﻴﻦ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﺰﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻳﻢ ﺗﻮﻱ ﺻﻨﺪﻭﻕ.ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﻴﺮ ،
www.shafighi.com
ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻳﻢ ﺗﻮﻱ ﻟﭗ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﻓﺮ ﻣﻴﺰﻧﻴﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﻛﻠﻲ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﺮﺝ ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮﺷﺎﻡ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ،ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮔﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻛﻼﻓﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻏﺮﺯﺩﻥ.ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻮﻗﻊ ﻋﻘﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻣﺸﻬﺪ.ﻭﻟﻲ ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻴﻢ ﺑﻮﺩ؟ﺁﺧﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ.ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺩﺳﺘﺶ ﺗﻮﻱ ﺩﺳﺖ ﻳﻚ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻭ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻭ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ ﻭ ﻣﺤﺘﺮﻡ.ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺻﻼ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻚ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ؟ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺻﻼ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﺴﮕﺮ ﺁﺑﺎﺩ؟ﺧﻴﻠﻲ ﻃﻮﻝ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮔﻢ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﺟﺎﻫﺎ ﺑﻴﻔﺘﻢ .ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻡ ،ﮔﺎﻫﻲ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻋﺼﺮ ﻫﺎ ﺯﺍ ﻛﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺖ ،ﻏﺮ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﻫﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﺎﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻤﺎﻥ ﺩﺭﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ.ﻭ ﻣﻦ ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ ﻣﮕﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﻫﺎ ﺣﻖ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ؟ ﺁﺧﺮ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﺵ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ»ﻻﻳﺮ«ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺎﺿﻲ ﻳﺎ ﺣﻘﻮﻗﺪﺍﻥ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺍﺩﮔﺴﺘﺮﻱ ﺳﺮﻭﻛﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ.ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻛﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﻭﻳﺴﻜﻲ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻡ ﺩﺳﺘﺶ ،ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻳﺨﺘﻢ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﻭ ﻗﻀﻴﻪ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪﻡ.ﻫﻤﻪ ﻓﻜﺮﻫﺎﻡ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻫﺎ ﺭﺍ.ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺍﻡ ﺗﻮ ﺗﻠﻔﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻩ ﺍﻧﺪ.ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﺑﺸﺮﻳﺖ! ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺣﺎﻻ ﻭﻗﺖ ﮔﻴﺮﺁﻭﺭﺩﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻌﺎﺭ ﺩﺍﺩﻥ؟ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﻕ ﺩﻟﻲ ﺩﺍﺷﺖ.ﺗﺬﻛﺮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻟﻐﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻧﻪ ﺣﻖ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺣﻖ ﻣﺎﻧﺪﻥ.ﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺮﻙ ﺗﺎﺑﻌﻴﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺸﻮﺩ ﺗﺒﻌﻪ ﻣﺼﺮ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﭼﺮﺍ ﺧﻮﺩﺕ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻱ؟ﻳﻜﻲ ﺩﻳﮕﺮﺷﺎﻥ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺧﻮﺷﮕﻠﻲ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺁﺭﺯﻭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻡ ﻛﻪ ﻛﺎﺵ ﺯﻧﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ ؟ ﮔﻔﺖ ﺍﻱ ﺑﺎﺑﺎ.ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺧﻮﺷﻲ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﺯﺩﻩ ﺯﻳﺮ ﺩﻟﺖ!ﻋﻴﻨﺎ.ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻩ ﺑﻮﺩ؟ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭﻩ .ﻓﻘﻂ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺯﻥ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪﺵ.ﻧﻜﻨﺪ ﺧﻴﺎﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﻣﺴﺘﻢ ﻳﺎ ﺧﻴﺎﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻗﺎﺣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ.ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻳﻜﻲ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭ ﻃﻴﺎﺭﻩ.ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ.ﻭ ﺁﻥ ﺁﻗﺎ ﭘﺴﺮ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﺁﻥ ﻳﻜﻲ.ﺷﺎﻫﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.ﻧﻪ ﺩﺭﺱ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻱ ﺩﺍﺷﺖ، ﻧﻪ ﺍﺭﺯﻱ ﺑﺮﺍﺵ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ.ﺍﻣﺎ ﻋﻴﻦ ﺷﻴﻮﺥ ﺧﻠﻴﺞ ،ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﻧﺪﮔﻴﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻧﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻗﺒﺎﺣﺘﻲ ﺩﺍﺭﺩ.
www.shafighi.com
ﺑﻠﻪ.ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺳﺖ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ.ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﺧﺪﺍ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩ.ﺗﻠﻔﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ،ﺩﻳﺪﻡ ﺯﻧﮓ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ. ﺑﺮﺵ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻳﻚ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮﺩ.ﻛﻪ ﺑﻠﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻓﻼﻧﻲ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﭼﻪ ﺧﺪﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ.ﺍﺯﺵ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻛﺮﺩﻡ ﺁﻣﺪ ﺳﺮﺍﻏﻢ.ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺑﺎﻻﻱ ﻗﻀﻴﻪ ﺭﺍ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ. ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻟﻢ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻛﻪ ﺁﻣﺪ ،ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ.ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﻩ ،ﭘﺎﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﻭﻳﺴﻜﻲ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺣﺎﻟﻴﺶ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ.ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺍﻡ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺮﻭﺯ ﻧﺪﺍﺩﻡ.ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎ ﺷﻴﻄﻨﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻪ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﻧﻪ ،ﻧﻪ.ﻫﺮﭼﻪ ﻫﻢ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﮔﺮﺩﺵ ،ﻳﺎ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻳﺎ ﻛﻠﻮﺏ ﻭ ﻗﻀﻴﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﺩﺍ ﺣﻞ ﻛﻨﻴﻢ ،ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭ ﻧﺮﻓﺘﻢ .ﺣﺮﻑ ﺁﺧﺮﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﺯﺩﻡ ،ﺭﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﭽﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﭼﻔﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺩﻳﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ.ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻣﺴﺖ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩﻡ .ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻻ.ﻭ ﺻﺒﺤﺶ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ.ﻭ ﺧﻮﺵ ﻣﺰﻩ ﻗﺎﺿﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﻛﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻃﻼﻕ ﻧﻴﻢ ﺷﻮﺩ... ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﻗﺎﺿﻲ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﭽﻮ ﺁﺩﻣﻲ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻳﺪ؟ ﮔﻔﺖ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺪﺍﺭﻡ.ﮔﻔﺘﻢ ﻋﺮﻭﺱ ﭼﻄﻮﺭ؟ ﮔﻔﺖ ﺩﺍﺭﻡ. ﮔﻔﺘﻢ ﺍﮔﺮ ﻋﺮﻭﺳﺘﺎﻥ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﻮﺩ ﺣﺎﻻ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ،ﻳﺎ ﺍﺻﻼ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ...،ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺣﺮﻓﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪ.ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻗﻀﻴﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﺮﻣﻼ ﺷﻮﺩ.ﺑﻠﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺩﺍﺩ.ﻭﺭﻗﻪ ﺧﺮﺟﻲ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﻣﻀﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺮﺝ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﺍﺯﺵ ﮔﺮﻓﺘﻢ.ﺑﻠﻪ ﺩﻳﮕﺮ.ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ.ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺩﺳﺘﺘﺎﻥ!ﻳﻚ ﮔﻴﻼﺱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﻳﺴﻜﻲ.ﺍﻳﻦ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﻨﺪ...ﺍﻣﺎ ...ﺍﻱ ﺩﻝ ﻏﺎﻓﻞ!...ﻧﻜﻨﺪ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭﻱ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ﮔﺮﻝ ﻓﺮﻧﺪﺵ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ .ﻫﺎﻥ؟«.... » ﺗﻤﺎﻡ
«
www.shafighi.com