درﯾﺎ ﺑﺮاى ﻣﺮدن ﺧﻮب ﺟﺎﯾﻰﺳﺖ ﺣﺴﯿﻦ ﻧﻮشآذر http://medad.net/wpm/
ﯾﮏ ﺩﺳﺖِ ﺭﺍﺳﺖ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻪی ﺻﻨﺪﻟﻰ ﭼﺮﺧﺪﺍﺭ ﺑﯿﺮوﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ و ﻣﺜﻞ ﺁوﻧﮓ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺪﯾﻤﻰ ﺗﺎﺏ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ. ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﭘﯿﺶ ﺻﻨﺪﻟﻰ ﭼﺮﺧﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻰ ﺩﺭ ﺍﻝ ﺍﺗﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮک ﺩوﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻣﻰﺭﺍﻧﺪ .ﺩﺭ ﻫﻤﻪی ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﯾﻪی ﺧﻮﺩﺵ و ﺑﻪ ﺳﺎﯾﻪی ﺯﻥ ﮐﻪ ﺟﺰﯾﻰ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﻪی ﺻﻨﺪﻟﻰ ﭼﺮﺧﺪﺍﺭ ﻓﮑﺮ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ .ﺗﺎ ﮐﻰ ﺳﺎﯾﻪی ﻣﺎ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ ﺳﯿﺎﻩ ﻣﻰﮐﻨﺪ؟ ﺯﻥ ﺟﻮﺭى ﻣﻰﻧﺎﻟﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﻰ ﺷﺪ ﺻﺪﺍى ﻧﺎﻟﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪ. ﺯﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺩﺭﺩ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﻧﺸﻨﯿﺪ .ﮔﻔﺖ :ﻃﻮﺭى ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻰﺭﺳﯿﻢ. ﺯﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﺗﺸﻨﻪﻡ .ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ ﺁﺏ. ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖ :ﭼﻰ ﮔﻔﺘﻰ ﻋﺰﯾﺰﻡ؟ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺩﺭﺩ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖ :ﻃﻮﺭى ﻧﯿﺴﺖ .ﻣﻰﺭﺳﯿﻢ. و ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ :ﺁﺩﻡ ﻣﮕﺮ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺍﯾﻦﻗﺪﺭ ﭼﺎﻕ ﺑﺸﻮﺩ؟ ﺗﺎ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺭﺍﻫﻰ ﻧﺒﻮﺩ .ﺍﮔﺮ ﺻﻨﺪﻟﻰ ﭼﺮﺧﺪﺍﺭ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺪ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻧﺒﻮﺩ ،ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ. ﺯﻣﯿﻦ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﻪی ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻂ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ .ﺍﮔﺮ ﻣﻰﺷﺪ ،ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺑﺴﺖ و ﺧﯿﺎﻝ ﻣﻰﮐﺮﺩ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻞ ﯾﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺭﯾﺎﺳﺖ .ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺗﺎ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﻫﻰ ﻧﯿﺴﺖ .ﻓﻘﻂ ﭘﺎى ﺭﻫﻮﺍﺭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ .ﺩﺭﯾﺎ ﺑﺮﺍى ﻣﺮﺩﻥ ﺧﻮﺏ ﺟﺎﯾﻰﺳﺖ. ﯾﮏ ﻗﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﺮﻣﻰﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩو ﻗﺪﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺩوﺭ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ .ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ .ﺳﺎﻋﺘﺶ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻰﺧﻮﺍﺑﯿﺪ. ﺯﻥ ﻣﻰﻧﺎﻟﯿﺪ .ﺁﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﯾﮏ وﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻣﻰﻧﺎﻟﺪ.
دو ﺩﺭ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺻﻨﺪﻟﻰ ﭼﺮﺧﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﻧﯿﻤﮑﺖ .ﺗﺮﻣﺰ ﺻﻨﺪﻟﻰ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ .ﻧﺸﺴﺖ ﺭوى ﻧﯿﻤﮑﺖ .ﻟﺒﻪی ﮐﻼﻫﺶ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺭوى ﺍﺑﺮوﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪ .ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﮑﯿﻪ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻩ- ی ﺷﯿﺸﻪﺍى ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ و ﻫﻤﯿﻦﻃﻮﺭ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ ﻧﺒﻮﺩ .ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﻻى ﺁﺳﻤﺎﻥ .ﺩﺍﻧﻪﻫﺎى ﻋﺮﻕ ﺍﺯ ﭘﯿﺸﺎﻧﻰ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﻣﻰﺟﻮﺷﯿﺪ. ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ .ﺳﺎﻋﺘﺶ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻣﺜﻞ ﺯﻥ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﯾﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﮔﻔﺖ :ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪﻩ ﺁﻗﺎ؟ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ .ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮﺵ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﻫﺪ .ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﯿﺪ.
ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺳﺎﻋﺘﻢ ﺭو ﺯﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺧﯿﻠﻰ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ .ﺗﻌﻄﯿﻞ ﮐﻪ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻡ ،ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﺭﺑﻊ ﺩﯾﺮ ﻣﻰﺭﺳﯿﺪﻡ ﺑﻪ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ .وﻗﺘﻰ ﻣﻰﺭﺳﯿﺪﻡ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﺯﻧﻢ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺭو وﺍﺳﻪﻡ ﺧﺮﯾﺪ ،ﯾﮏ ﺭﺑﻊ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪﺵ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺑﺮﺳﻢ. ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ .ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺻﻼً ﺧﻮﺵ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺣﺮﻑﻫﺎى ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻫﺪ .ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ .ﺯﻥ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﯿﺎﻝ ﺑﺮﺵ ﺩﺍﺷﺖ .ﺍﻣﺎ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻗﻔﺴﻪی ﺳﯿﻨﻪی ﺯﻥ ﺩﻗﯿﻖ ﺷﺪ ،ﺧﯿﺎﻟﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺯﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻔﺲ ﻣﻰﮐﺸﺪ .ﮔﻔﺖ :ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪﻩ ﺁﻗﺎ؟ ﺟﻮﺍﺑﻰ ﻧﺸﻨﯿﺪ. ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﯾﺾ ﺍﺣﻮﺍﻟﻪ .ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮﻩ .ﻣﻦ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮﺩ .ﺯﻥ ﺩﺍﺷﺘﻢ .ﺩو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ .ﺯﻧﻢ ﯾﻪ ﺭوﺯ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﮐﺮﺩ .ﻫﻤﭽﻪ ﺭوﺯى ﺑﻮﺩ ﮔﻤﻮﻧﻢ .ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ و ﻟﺒﺎﺱﻫﺎى ﺗﻨﻢ و ﯾﻪ ﭼﻤﺪوﻥ ﺩﺭ ﻣﻤﻠﮑﺘﻰ ﮐﻪ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ و ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﻦ ﻧﺸﺪ .ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻪ .ﺧﻮﺩﻡ ﺭو ﺭﺳﻮﻧﺪﻡ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ .ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ- ﻫﺎى ﺭوﺯ ﺑﻮﺩ ﮔﻤﻮﻧﻢ .ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺒﻮﺩ .ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﺻﻠﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﺒﻮﺩ .ﮐﺴﻰ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯﺵ ﺑﺸﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﻣﻬﻤﻮﻧﺨﻮﻧﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎﻫﺎ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺖ .ﺧﺪﺍﯾﻰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺨﺘﻢ ﮔﻔﺖ و ﺩﺭ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺭو ﺯﺩﻡ .ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪ ﺍوﻧﺠﺎ ﯾﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﺨﻮﻧﻪﺱ .ﺻﺎﺣﺒﺨﻮﻧﻪ ،ﻣﺎﺩﺭِ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺯﻧﻢ ﺷﺪ .ﺟﻮوﻥ ﺑﻮﺩ ﺍوﻥ ﻣﻮﻗﻊﻫﺎ .ﭘﺎى ﺭﻫﻮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮﺩ .ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮ ﺍوﻟﺶ ﯾﮏ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺩو ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮﺩ. ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺟﻮﺭ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪﯾﻰ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻰﺯﺩ .ﻓﺼﻞ ﻓﺴﺎﺩ ﺑﻮﺩ .ﻫﺮ ﭼﻰ ﺍﺯ ﻓﺮوﺷﮕﺎﻩﻫﺎى ﺯﻧﺠﯿﺮﻩﯾﻰ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﻰﺧﺮﯾﺪﻧﺪ ﺯوﺩ ﻓﺎﺳﺪ ﻣﻰﺷﺪ .ﺍﯾﮑﺎﺵ ﺗﺎ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﻫﻰ ﻧﺒﻮﺩ .ﺍﯾﮑﺎﺵ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺗﻮﺑﻮﺳﻰ ﮐﻪ ﺑﻨﺎﺳﺖ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻣﻰﺷﺪ ﺗﺎ ﻟﺐ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﻓﺖ. ﺩﺭﯾﺎ ﺑﺮﺍى ﻣﺮﺩﻥ ﺧﻮﺏ ﺟﺎﯾﻰﺳﺖ. ﺑﻪ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﮔﻔﺖ :ﺳﻪ ﺭوﺯ ﺩﺭ ﺭو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺭوى ﺧﻮﺩﻡ .ﺍﯾﻦ ﺯﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭى ﮐﺮﺩ .ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻰ ﮐﺮﺩ .ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺍﻫﻠﯿﺖ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺭو ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﻪ .ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺯﻥ ﻧﺒﻮﺩ ،ﭘﺎک ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻰﺭﻓﺘﻢ. ﭼﺮﺍ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﭘﺎ ﺷﺪ؟ ﭼﺮﺍ ﺑﻰﺗﺎﺏ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ؟ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﮐﻰ ﻣﻰﺭﺳﻪ؟ ﺟﻮﺍﺑﻰ ﻧﺸﻨﯿﺪ .ﻟﺒﻪی ﮐﻼﻫﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪ و ﭼﺸﻢﻫﺎﺵ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ .ﺍﯾﮑﺎﺵ ﺗﺎ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺳﺪ ﯾﮏ ﭼﺮﺕ ﻣﯽ- ﺧﻮﺍﺑﯿﺪ.
ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻝ ﺍﺗﺖ .ﺍﺯ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪ و ﭼﻤﺪﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭوى ﻧﻮﺍﺭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ،ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪی ﺑﻌﺪﺵ ﺍﺯ ﻓﺮوﺩﮔﺎﻩ ﺑﯿﺮوﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﭘﻮﻝ ﺗﺎﮐﺴﻰ ﻧﺪﺍﺷﺖ .ﺑﺮﺍى ﻫﻤﯿﻦ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﯾﮏ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ .ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥﻫﺎ ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ ﻧﺒﻮﺩ .ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﺻﻼ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﺒﻮﺩ .ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ و ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ ﭼﺸﻢ ﺩوﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﻫﻰ ﻧﯿﺴﺖ ،ﭼﻮﻥ ﺑﻮى ﺩﺭﯾﺎ ﺍﺯ ﺩوﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻰﺁﻣﺪ .ﺍﮔﺮ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﻰﺭﺳﯿﺪ ،ﻣﻰﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎ .ﺑﻌﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻰﺳﭙﺮﺩ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺩﺭﯾﺎی ﻣﺪﯾﺘﺮﺍﻧﻪ. ﺯﻧﺶ ﺍو ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮو ،ﯾﺎ ﮔﻮﺭﺕ ﺭﺍ ﮔﻢ ﮐﻦ .ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﮏ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﭼﭙﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ .وﻗﺘﻰ ﺩﺭِ ﺧﺎﻧﻪﺍى ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺧﺎﻧﻪی ﺍو ﻧﺒﻮﺩ ،ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ ﺑﺴﺖ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺍﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺑﺮوﺩ .ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺍﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺟﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺍﻝ ﺍﺗﺖ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ و ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺁﺧﺮ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻮﺩ و ﺟﻮﺭی ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺟﺰ ﺍو و ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ و ﭘﯿﺮﺯﻥ ﻣﻌﻠﻮﻝ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﺒﻮﺩ .ﻧﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪﯾﻰ ،ﻧﻪ ﺁﻣﺪ و ﺷﺪى و ﻧﻪ ﻫﯿﭽﻰ .ﭘﺲ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﮐﻰ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﺭﺳﻪ؟ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ .ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﻡ ﻣﻰﺁﺩ؟
ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪﺍى ﻣﻰﺭﺳﯿﺪ ،ﻣﻰﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﯽ ،ﻫﺮ ﺍﺗﺎﻗﯽ و ﺩﺭ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﺴﺖ .ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎى ﺗﻨﺶ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻰﮐﺸﯿﺪ ﺭوى ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺍﺏ .ﭼﺸﻢﻫﺎﺵ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﺴﺖ .ﺁﻥ وﻗﺖ ﻣﻰﺷﺪ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﺮﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺑﭙﺮﺳﺪ :ﺁﻗﺎ! ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪﯾﻰ ،ﭼﯿﺰى ﺍﯾﻦ ﻃﺮﻓﺎ ﺳﺮﺍﻍ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ؟ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ .ﻟﺒﻪی ﮐﻼﻫﺶ ﺭﺍ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺭوى ﺍﺑﺮوﻫﺎ .ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﭘﯿﺮﺯﻥ ﻧﺼﻒ ﻧﯿﻢ ﺗﻨﻪﺍﺵ ﺑﯿﺮوﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺻﻨﺪﻟﻰ ﭼﺮﺧﺪﺍﺭ .ﺳﺮﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭوى ﺷﺎﻧﻪﺍﺵ و ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪی ﻟﺐ ﺁﺏ ﺩﻫﻨﺶ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭوى ﭼﺎﻧﻪﺍﺵ .ﺻﺪﺍى ﻧﺎﻟﻪﺍﺵ ﻧﻤﻰ ﺁﻣﺪ .ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺟﻮﺭى ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﻰﻧﺎﻟﺪ. ﺍﯾﻨﺎ ،ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﭘﯿﺮ و ﭘﯿﺮﺯﻥ ﻣﻌﻠﻮﻝ ﮐﻰﺍَﻥ و ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺍوﻣﺪﻩﻥ و ﮐﺠﺎ ﻣﻰﺧﻮﺍﻥ ﺑﺮﻥ و ﭼﺮﺍ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﻰﺭﺳﻪ؟ ﻣﺮﺩ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ و ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎى ﺭﺍﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ .ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﺩﯾﺪ ،ﻓﻘﻂ ﺭﺍﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩﻫﺎ ،ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﻰﺭﺳﻪ و ﻧﮑﻨﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺁﺧﺮ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﺍﯾﮑﺎﺵ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩ .ﺑﻮى ﺩﺭﯾﺎ ﻣﻰﺁﻣﺪ .ﺩﺳﺘﻤﺎﻟﻰ ﺍﺯ ﺟﯿﺒﺶ ﺑﯿﺮوﻥ ﺁوﺭﺩ و ﻋﺮﻕ ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ ﺭﺍ ﭘﺎک ﮐﺮﺩ. ﭼﻤﺪﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺭوى ﺯﻣﯿﻦ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﺑﺮِ ﺟﺎﺩﻩ .ﻧﺸﺴﺖ ﺭوى ﭼﻤﺪﺍﻥ و ﺑﻪ ﺟﺎﺩﻩ ﺧﯿﺮﻩ ﻣﺎﻧﺪ. ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ .ﺍﮔﺮ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ ،ﯾﻌﻨﻰ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻣﻰﺁﺩ؟
ﭼﻬﺎر ﺟﺎﻡ ﺭو ﺧﺮﺍﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﺮﺩ .ﺑﯿﺎ ﺯﯾﺮﻣﻮ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻦ .ﮔﻔﺖ :ﻧﺎﻟﻪ ﻧﮑﻦ ﻋﺰﯾﺰﻡ .ﻣﻦ ﮐﻰ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻰﮐﻨﻢ .ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﻰﺯﻧﻢ .ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﻰﺯﻧﻢ .ﻣﻰﺧﻨﺪﻡ .ﺧﯿﺎﻝ ﻣﻰﮐﻨﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻰﻧﺎﻟﻢ .ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺍﻧﮕﺸﺖﻫﺎﺵ ﮔﻮﻧﻪﻡ ﺭو ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮐﺮﺩ. ﺍﻧﮕﺸﺖﻫﺎﺵ ﭼﻐﺮﻩ .ﺍﻧﮕﺸﺖﻫﺎﺵ ﺭو ﻧﻤﻰﺑﯿﻨﻢ .ﻓﻘﻂ ﺳﺮﺵ ﺭو ﻣﻰﺑﯿﻨﻢ .ﺳﺮﺵ ﺍﺗﺎﻕ ﺭو ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻣﻰﮐﻨﻪ .ﺗﻮ ﺗﺎﺭﯾﮑﻰَﻡ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭو ﻣﻰﺑﯿﻨﻢ .ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﯾﻨﺎ ﮐﻰ ﺑﻮﺩﻩﻥ ﮐﻪ ﺩﯾﺸﺐ ﺍوﻣﺪﻥ ﺑﺎﻻى ﺳﺮﻡ؟ ﮔﻔﺖ :ﮐﺴﻰ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺧﯿﺎﻟﺶ ﺑﺎوﺭ ﻣﻰ- ﮐﻨﻢ .ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﻧﻤﻰﺗﻮﻧﻢ ﭘﺎﺷﻢ .ﺍﻣﺎ ﺍﺣﻤﻖ ﻧﯿﺴﺘﻢ .ﮔﻔﺘﻢ :ﺧﯿﺎﻝ ﮐﺮﺩى ﻣﻦ ﺍﺣﻤﻘﻢ؟ ﮔﻔﺖ :ﻏﻠﺖ ﺑﺰﻥ ﺗﺎ ﺯﯾﺮﺗﻮ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﻢ .ﻣﻰﺩوﻧﺴﺘﻢ ﺟﺎﻡ ﺭو ﺧﺮﺍﺏ ﮐﺮﺩﻡ .ﺍﻣﺎ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺣﺮﺻﺶ ﺭو ﺩﺭﺁﺭﻡ .ﮔﻔﺘﻢ :ﻻﺯﻡ ﻧﮑﺮﺩﻩ .ﺑﺮو ﮔﻤﺸﻮ .ﻧﺮﻓﺖ .ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺯوﺭﻡ ﻧﻤﻰﺭﺳﻪ ،ﺧﺎﻧﻢ .ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ ﻧﮑﻦ .ﺑﻮى ﮔﻨﺪ ﺍﺗﺎﻕ ﺭو ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ .ﺑﻮ ﺭو ﻣﻰ- ﺷﻨﻔﺘﻢ .ﺯﺑﺮى ﭘﻮﺳﺖ ﭼﻐﺮﺷﻮ ﺭوى ﺗﻨﻢ ﺣﺲ ﻣﻰﮐﺮﺩﻡ .ﺗﻨﻢ ﺧﺎﺭﺵ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﺨﺎﺭوﻥ ﻣﻨﻮ .ﮔﻔﺖ :ﮐﺠﺎﺗﻮ ﻋﺰﯾﺰﻡ ﺑﺨﺎﺭوﻧﻢ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﮐﻤﺮﻡ .ﺩﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪ ﺭوى ﮐﻤﺮﻡ .ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺳﺮﺵ ﺭو ﻣﻰ ﺩﯾﺪﻡ .ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ،ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺳﺮﺵ ﺭو ﻣﻰﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺭو ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻣﻰ ﮐﻨﻪ. ﮔﻔﺖ:ﺍﮔﺮ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻣﻰﺭﺳﯿﻢ. ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻣﻰﺧﻮﺍﻡ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ .ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﻫﺴﺘﻢ .ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍو ،ﺷﻮﻫﺮ ﺩﺍﺷﺘﻢ .ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺩﺍﺷﺘﻢ .ﯾﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺍﺭﻡ .ﺍﻻﻥ ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﺸﻪ .ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﺍوﻟﻢ .ﻣﺮﺩَﻡ ﺭﻓﺖ ﺩﺭﯾﺎ ،ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ .وﻗﺘﻰ ﺩوﻣﻰ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﯿﺪ، ﭼﯿﺰى ﺗﻮى ﺑﺴﺎﻃﺶ ﻧﺒﻮﺩ .ﺍﮔﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻬﺶ ﭘﻨﺎﻩ ﻧﻤﻰﺩﺍﺩ ﺗﻠﻒ ﻣﻰﺷﺪ .ﺑﻌﺪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩﻡ ،ﺣﺎﻻ ﺗﻮى ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻣﺎ ﺍﯾﻨﺠﺎ و ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﮐﻪ ﻏﺮﯾﺒﻪﺱ .ﺑﺎ ﭼﻤﺪوﻧﺶ .ﺑﺮ ﺟﺎﺩﻩ .ﯾﻌﻨﻰ ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻪ؟ ﺧﻮﺏ ﻣﻰﺩوﻧﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﻫﻮﺱ ﺩﺭﯾﺎ ﺩﺍﺭﻩ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ :ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮﺩى ﺯﯾﺮﻣﻮ؟ ﻣﯿﺰ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺭو ﭼﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﮔﻔﺖ :ﻓﺼﻞ ﻓﺴﺎﺩﻩ .ﻫﻤﻪ ﭼﻰ ﺯوﺩ ﻓﺎﺳﺪ ﻣﻰﺷﻪ .ﺣﺘﻰ ﺗﻮى ﯾﺨﭽﺎﻝ .ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﻦ ﺍﺣﻤﻘﻢ. ﻣﻰ ﺩوﻧﻢ ـ ﺧﻮﺏ ﻣﻰﺩوﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻮى ﻏﺬﺍﻡ ﺳﻢ ﻣﻰﺭﯾﺰﻩ .ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﻮﻧﻪی ﺧﺮﯾﺪ ﻣﻰﺧﻮﺍﺩ ﺳﺮﻣﻮ ﺑﮑﻨﻪ ﺯﯾﺮ ﺁﺏ. ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﯾﻨﺠﺎ؟ ﯾﮏ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻫﺴﺖ ،ﻫﺮ ﮐﻰ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﻰﺁﺩ ،ﺧﯿﺎﻝ ﻣﻰ ﮐﻨﻪ ﺧﺒﺮﯾﻪ .ﭘﻨﺠﺎﻩ و ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺗﻮى ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﻨﻢ .ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺪﯾﺪﻩﻡ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺳﻪ ﮔﻔﺖ :ﺑﺨﻮﺭ! ﺍﯾﻦَﻡ ﺁﺏ.
ﻣﻰ ﺩوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮﺵ ﺳﻢ ﺭﯾﺨﺘﻪ .وﺍﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﻤﻰﺧﻮﺭﺩﻡ .ﺩﻧﺪوﻧﺎﻡ ﺭو ﺭوى ﻫﻢ ﮐﻠﯿﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﻟﯿﻮﺍﻥ ﺭو ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﯿﻮﻥ ﻟﺒﺎﻡ .ﮔﻔﺖ :ﺑﺨﻮﺭ ﺯﻥ .ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﺁﺏ! ﺗﺸﻨﻪﻡ ﻧﺒﻮﺩ .ﻓﻘﻂ ﺳﺮﺵ ﺭو ﻣﻰ ﺩﯾﺪﻡ .ﺩوﺱ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﺲ ﺑﻮﺩ .ﻣﻦ ﺧﯿﺴﻰ ﺭو ﺩوﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ .ﺩﺭﯾﺎ ﺭو ﺩوﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ .ﺍﻣﺎ ﮐﻮ ﺩﺭﯾﺎ؟ ﻓﻘﻂ ﺑﻮﺵ ﻣﻰ ﺁﺩ ﺍﺯ ﺩوﺭ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺍوﻥ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﻰﺭﺳﻦ .ﻣﻰﺁﻥ ﺗﺎ ﭘﺎى ﺗﺨﺖ ﻣﻦ .ﺟﯿﻎ ﻣﻰﺯﻧﻢ .ﻣﻰﮔﻪ :ﺯﺍوﺭﺍﻣﻮﻥ ﮐﺮﺩى ﺯﻥ .ﭼﻪ ﺧﺒﺮﺗﻪ ﻧﺼﻒ ﺷﺒﯽ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﺗﻮ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﺎ ﻫﻤﺪﺳﺘﻰ .ﺻﺪﺍﻡ ﺭو ﻧﺸﻨﯿﺪ .ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻰﮐﻨﻢ .ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻣﻰﺧﻨﺪﻡ .ﺣﺎﻟﯽﺗﻮﻥ ﻧﯿﺴﺖ. ﮔﻔﺖ :ﻓﺮﺩﺍ ﻣﻰﺭﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﺮﯾﺪ ،ﺍﺯ ﺍوﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﻣﻰﺭﯾﻢ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎ. ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﺁﺧﻪ ﻣﺮﺩ ﺍﯾﻦ وﻗﺖ ﺭوﺯ؟ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ .ﺍﮔﺮ ﮔﻮﺵ ﻣﻰﺩﺍﺩ ،ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻰﺷﺪ ﺗﻮی ﺭﺍﻩ ﻗﺪﻡﻫﺎﺵ ﺭو ﻣﻰﺷﻤﺮﺩﻡ .ﺍﺯ ﯾﮏ ﺗﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﯾﺎ ﻧﻤﻰﺩوﻧﻢ ﭼﻨﺪ .ﯾﮏ ﮐﺴﻰ ﺗﻮى وﺟﻮﺩ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻗﺪﻡ- ﻫﺎى ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺭو ﻣﻰﺷﻤﺮﺩ و ﻣﻰﺧﻨﺪﯾﺪ .ﺍﺯ ﯾﮏ ﺗﺎ ﭼﻬﺎﺭ .ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ .ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﮐﻪ ﻣﻰﺭﺳﯿﺪ ﻣﻰﺯﺩ ﺯﯾﺮ ﺧﻨﺪﻩ .ﭼﻨﺪﺷﻢ ﻣﻰﺷﺪ .ﮔﻔﺘﻢ :ﭼﻨﺪﺷﻢ ﻣﻰﺷﻪ. ﮔﻔﺖ :ﻃﻮﺭى ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻰﺭﺳﯿﻢ. ﺭﺳﯿﺪﻥ ﯾﻌﻨﻰ ﭼﻰ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﻰﺷﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﻰ ﺭﺳﯿﺪ؟ ﺍﮔﻪ ﻣﻰﺷﺪ ،ﺣﺘﻤﺎ ﺗﻮى ﺍﯾﻦﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ،ﺣﺪﺍﻗﻞ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺍﺗﻮﺑﻮﺳﻰ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﺭﺳﯿﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ :ﻧﻪ .ﻣﺎﺩﺭ .ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺗﯿﮑﻪ ﺑﺪﻡ ﻣﻰﺁﺩ. ﺧﺪﺍ ﺑﯿﺎﻣﺮﺯﺩﺵ .ﺯﻥ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻮﺩ .ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ .ﺑﻌﺪ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻡ .ﺑﻪ ﺑﻮى ﺩﻫﻨﺶ ،ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﺵ ،ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﺑﻮى ﺑﺪﻧﺶ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﺧﺪﺍﺑﯿﺎﻣﺮﺯ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺮﺵ ﺭو ﺯﻣﯿﻦ ﻧﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﮐﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﺨﻮﻧﻪ ﺭو ﻓﺮوﺧﺖ. ﺁﺏ ﮐﻔﻦ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺸﮏ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺧﺸﮏ ﻧﺸﺪﻩ .ﮔﻔﺘﻢ :ﺧﺸﮏ ﻧﺸﺪﻩ؟ ﮔﻔﺖ :ﺍﺻﻼ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻫﺲ ﭼﻰ ﻣﻰ ﮔﻰ ﺯﻥ؟ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻡ ،ﺭوى ﻣﻼﻓﻪء ﺳﻔﯿﺪ .ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ .ﺍﯾﻦ ﺑﺪﻥ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ .ﺑﻮى ﺍﯾﻦ ﺑﺪﻥ، ﺑﻮى ﺑﺪﻥ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ .وﺍﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻪ ﺗﺎ ﻣﺮﺩ ﻟﻨﺪﻫﻮﺭ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﻰ ﺁﻥ ﺑﺎﻻ ﺳﺮﻡ .ﯾﻌﻨﻰ ﺍﺯ وﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﻥ ﺑﺎﻻى ﺳﺮﻡ ﺍﯾﻨﺠﻮﺭ ﺷﺪ .ﺗﺎ ﺍوﻥ ﻣﻮﻗﻊ ،ﯾﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ و ﺧﯿﺎﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﺎﺩﻡ ﺧﺪﺍﺑﯿﺎﻣﺮﺯ ﺑﻪ ﻫﻮﺍى ﺧﺮﯾﺪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﯿﺮوﻥ .ﻣﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺗﻮى ﯾﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﺨﻮﻧﻪء ﺩﺭﻧﺪﺷﺖ ،ﺑﺎ ﺍوﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﺎﻟﻰ. ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ .ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻰ ﺷﺪ ﺑﮕﻢ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻰ ﺁﺩ .ﻣﺎﺩﺭﻡ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﮔﻔﺖ :ﻫﺮ ﭼﻰ وﺍﺳﺎﺩﻡ ﺑﺮ ﺟﺎﺩﻩ ،ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻧﯿﻮﻣﺪ .وﺍﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺯوﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ .ﻣﻰ ﺩوﻧﺴﺘﻢ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﻰ ﺁﺩ .ﺑﻌﺪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻥ ﻣﻰ ﺗﺮﺳﻦ .ﻣﻰ ﺧﻨﺪﻡ. ﺧﯿﺎﻝ ﻣﻰ ﮐﻨﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻰ ﻧﺎﻟﻢ .ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻣﺜﻼ ﺑﺎ ﺍوﻥ ﭼﻤﺪوﻧﻰ ﮐﻪ ﺭوﺵ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻣﺮﺩ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺑﺮﺩﻩ و ﺍﯾﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﺗﻤﻮﻣﻰ ﻧﺪﺍﺭﻩ ـ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ
ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺍﺯ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻧﺎﺍﻣﯿﺪ ﺷﺪ .ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ و ﭘﯿﺮﺯﻥ ﺧﯿﻠﻰ وﻗﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺍﯾﮑﺎﺵ ﯾﮏ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺰﺩﯾﮑﻰ ﻫﺎ .ﺑﻌﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﭘﯿﺮ ﺷﺪ ﻣﺮﺩ ﭼﻤﺪﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﺩﺭ ﯾﮑﻰ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎى ﺍﻝ ﺍﺗﺖ ﭼﺸﻤﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺁﻫﻨﻰ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻧﻤﺎى ﺁﺟﺮى .ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻰ ﺷﺪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺍﺗﺎﻗﻰ ﮐﺮﺍﯾﻪ ﮐﻨﺪ و ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ .ﺯﻧﮓ ﺯﺩ. ﺍﺯ ﺩوﺭ ﺻﺪﺍى ﺟﯿﻎ ﯾﮏ ﺯﻥ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ.
ﺯﻥ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﻮﺩ .ﺳﺎﯾﻪء ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺍو ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﻰ ﺷﺪﻧﺪ .ﺍﺯ وﺣﺸﺖ ﺟﯿﻎ ﺯﺩ .ﺻﺪﺍى ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﯾﮑﻰ ﺁﻣﺪ .ﮔﻔﺖ :ﺯﻥ! ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺧﯿﺎﻻﺗﻰ ﺷﺪى؟ و ﺍﯾﻦ ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﺯﻧﮓ ﻣﻰ ﺯﻧﺪ؟ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺯﻧﮓ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﺩﺭﺁوﺭﺩ .ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪء ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ .ﺩﺧﺘﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺍﺏ ﺗﻨﺶ ﺑﻮﺩ و ﮔﯿﺲ ﻫﺎﺵ ﺭوى ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﺵ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﺻﺪﺍى ﺟﯿﻎ ﯾﮏ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻰ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ. ﻏﺮﯾﺒﻪ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ...ﯾﮏ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﺎﻟﻰ ،ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺩﺧﺘﺮ ﯾﮏ ﺟﻮﺭ ﭼﻨﺪﺵ ﺁوﺭى ﺧﻨﺪﯾﺪ .ﮔﻔﺖ :ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎ ،ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻟﻰ ﺻﺪﺍى ﺯﻥ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ :ﻻﺯﻡ ﻧﮑﺮﺩﻩ ،ﺑﺮو ﮔﻤﺸﻮ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺑﻮﺩ و ﮐﺴﻰ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ. ﺩﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ :ﻃﻮﺭى ﻧﯿﺴﺖ .و ﺩﺭ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺖ. ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﺪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﺍﻩ ﻧﺪﺍﺩ .ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﯾﮏ ﺷﺐ ﮐﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﺐ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ. ﺍﺯ ﺩوﺭ ﺑﻮى ﺩﺭﯾﺎ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ. ﭘﺎﺭﯾﺲ 2002 ،ﻡ