ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﻣﺼﺤﺢ ﻣﺪﻭﻥ ﺍﻭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﮐﻮﻧﮑﯽ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺅﻑ ﺑﯿﻨﻮﺍ ۱۳۲٦ﻫـ ﺵ ۱۹٤۷/ﻉ
ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ۱۱۱۸‑۱۰٤۲ﻫـ ﭘﯿﮋﻧﺪﻧﻪ: ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩ ﭘﯿﮋﻧﺪﻧﻲ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﻫﻤﺪﻭﻣﺮﻩ ﺑﺲ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻮﻝ ﭘﺘﺎﻧﻪ ﻭﺭﺗﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻭﺍﯾﻲ .ﭘﻪ ﭘﺘﻮ ﮐﻲ ﺩ ﺑﺎﺑﺎ ﻟﻘﺐ ﯾﺎ ﻫﻐﻮ ﺷﺎﻫﻨﺸﻮ ﺗﻪ ﻭﺭﮐﻱ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﺗﻮﺭﻱ ﺍﻭ ﺗﻮﭘﮏ ﭘﻪ ﺯﻭﺭ ﺋﯥ ﭘﺘﻨﻮ ﺗﻪ ﻣﻠﮑﻮﻧﻪ ﻧﯿﻮﱄ ﺩﻱ ﺍﻭ ﯾﺎ ﻫﻐﻮ ﻓﻘﲑﺍﻧﻮ ﺗﻪ ﻭﺭﮐﯼ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻧﻪ ﺋﯥ ﺗﻮﺭﻩ ﻧﻪ ﺋﯥ ﺗﻮﭘﮏ ﺍﻭ ﻧﻪ ﺋﯥ ﺯﻭﺭ ﻭ ،ﺧﻮ ﺩ ﺧﱪﻭ ﭘﻪ ﺳﺤﺮ ﺋﯥ ﺩ ﭘﺘﻨﻮ ﺩ ﺯړﻭﻧﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺴﺨﲑ ﮐﻱ ﺍﻭ ﺩ ﻫﺮ ﭘﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺎﺳﺖ ﭘﺎﭼﻬﯽ ﺋﯥ ﮐﯤ ﺩﻩ ﻟﮑﻪ ﭼﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻭﺍﯾﻲ: ﺩ ﭘﺎﻟﻨﮓ ﺍﻭ ﺩ ﭘﯿﯾ ﺣﺎﺟﺖ ﺋﯥ ﻧﺸﺘﻪ ﺩ ﯾﺎﺭﺍﻧﻮ ﻧﺸﺴﱳ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﺩﻱ ﺍﺣﻤﺪ ﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻪ ﮑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻭﺍﯾﻮ ﭼﻪ ﺩ ډﻫﻠﯽ ﺗﺨﺖ ﺋﯥ ﭘﺘﻨﻮ ﺗﻪ ﮔﻠﯽ ﻭ ،ﺧﻮ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﮐﻨﻭﻟﯥ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺩ ﭘﺘﻨﻮ ﺑﺎﺑﺎ ﺅ: ﭘﺎﭼﻬﺎﻥ ﮐﻪ ﺩ ډﻫﻠﻲ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺎﺯﯾﻱ ﺧﻮﺍﺭ ﻓﻘﲑ ﻟﺮﻩ ﺩ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﮐﻨﻭﱃ ﺩﻱ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﭘﻪ ۱۰۴۲ﻫﺠﺮﻱ ﮐﺎﻝ ﺩ ﭘﺘﻮﻧﺨﻮﺍ ﺩ ﭘﯿﻮﺭ ﭘﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﭘﻪ ﺑﻬﺎﺩﺭ ﮐﻠﻰ ﮐﻲ ﺯﯾﯾﺪﱄ ﺩﻱ ﺍﻭ ﺩ ﭘﻼﺭ ﻧﻮﻡ ﺋﯽ ﻋﺒﺪﺍﻟﺴﺘﺎﺭ ﻭ ،ﻗﻮﻡ ﺋﯥ ﮐﻪ ﻪ ﻫﻢ ﻣﻮﻣﻨﺪ ﺩﻱ ﻣﮕﺮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻘﺎﻡ ﻟﻪ ﺩﯾﻨﻪ ډﯾﺮ ﺍﻭﭼﺖ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩﻱ ﮐﻮﻣﻲ ﺧﺎﺻﯽ ﻗﺒﯿﻠﯽ ﯾﺎ ﮐﻮﻡ ﺧﺎﺹ ﱪ ﺗﻪ ﻣﻨﺴﻮﺏ ﺷﻲ ،ﮑﻪ ﭼﻪ ﻟﻮﻱ ﺍﻭ ﺣﻘﯿﻘﻲ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺑﲔ ﺍﻻﻧﺴﺎﻧﻲ ﺷﺨﺼﯿﺘﻮﻧﻪ ﻟﺮﻱ .ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﺩ ﻮﻟﻮ ﺍﻧﺴﺎﻧﺎﻧﻮ ﺩﻱ ﺧﻮ ﺑﯿﺎ ﭘﻪ ﺧﺎﺹ ﻃﻮﺭ ﺩ ﻮﻟﻮ ﭘﺘﻨﻮ ﺑﺎﺑﺎ ﺩﻱ .ﺩﻯ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻫﻢ ﺎﻥ ﮐﻮﻣﻲ ﻗﺒﯿﻠﯥ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻣﻨﺴﻮﺑﻮﯼ ﻭﺍﯾﻲ: ﺯﻩ ﻋﺎﺷﻖ ﯾﻢ ﺳﺮ ﻭ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﺩﻱ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﻧﻪ ﺧﻠﯿﻞ ،ﻧﻪ ﺩﺍﻭﺩﺯﯼ ﯾﻢ ،ﻧﻪ ﻣﻮﻣﻨﺪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻓﻘﻪ ﺍﻭ ﺗﺼﻮﻑ ﻟﻪ ﻣﻼ ﻣﺤﻤﺪ ﯾﻮﺳﻒ ﯾﻮﺳﻔﺰﯼ ﺨﻪ ﻭﻟﻮﺳﺘﻞ ﺍﻭ ﻧﻮﺭ ﻋﻠﻮﻡ ﺋﯥ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻭﺧﺖ ﭘﻪ
۲
ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﮐﻲ ﺯﺩﻩ ﮐﻝ .ﻟﻮﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺯﺍﻫﺪ ﺷﻮ ،ﺩ ﭘﺘﻨﻮ ﺩ ﻟﻮﯾﻮ ﺍﻭ ﻭړﻭ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﭘﺮﯤ ﺭﺍﻏﻠﻪ ﺍﻭ ﻭﺭﺗﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻭﻭﯾﻞ؛ ﺧﻮ ﺩ ﺩﻩ ﺯﺍﻫﺪﻱ ﺩ ﺭﯾﺎ ﺯﺍﻫﺪﻱ ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﺎﺋﻲ ﺯﺍﻫﺪﻱ ﻧﻪ ﻭﻩ ﭼﻪ ﺗﺮ ﺧﺮﻗﯥ ﻻﻧﺪﻱ ﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺗﻪ ﺩﺍﻡ ﻭﻏﻮړﻭﯼ ،ﭘﻪ ﺯړﻩ ﯾﻮ ﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺑﻞ ﻪ ﻭﻱ .ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻟﻪ ﺩﺍﺳﻲ ﺯﺍﻫﺪۍ ﺨﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺎﺳﻲ: ﺩ
ﺭﻳﺎ ﻟﻪ
ﺯﺍﻫﺪۍ
ﺗﻮﺑﻪ
ﻤﺎ
ﺩﻩ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺭﺳﻢ ﺍﻭ ﭘﻪ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﭘﻪ ﻭﺭځ ﭘﻴﺪﺍ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﺑﻞ ﺗﻪ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻧﺎﺳﺖ ﻭﻱ ﺩ ﻣﻐﺎﻥ
ﭘﻪ
ﺧﺮﺍﺑﺎﺕ
ﺩﻳﻦ ﺋﯥ ﺩﺍﻡ ﻭﻱ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻻﺭ ﻛﻲ ﺍﻳﻲ ﭘﺮﯤ ﺭﺍ ﺍړﻭﻱ ﻭﺣﺸﻴﺎﻥ ﺩ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺕ ﺩ ﻫﻐﻮ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﺋﯥ ﺳﱰﮔﻲ ﻭﻱ ﺧﺘﻠﻲ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺋﯥ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻭﻱ ﻳﺎ ﺯﻛﺎﺕ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻟﻪ ﻫﺴﻲ ﺧﻠﻘﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﻏﻮﺍړﻡ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻻﻓﻪ ﻛﻱ ﺧﻼﻑ ﺩ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺩﻱ ﺯﺍﻫﺪ ﻭﻭ ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ﺗﺶ ﺩ ﺧﺮﻗﯥ ﺯﺍﻫﺪ: ﺩ ﺭﻳﺎ ﺧﺮﻗﻪ ﺋﯥ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻜﻩ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻛﻮږ
ﺩﺳﺘﺎﺭ ﺗﱄ ﻗﻠﻨﺪﺭ
ﺩﻱ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﭘﻪ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻛﻮﺭﻧ ﻛﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﻱ ﻭ ،ﺍﻭ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻫﻢ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ،ﺧﻮ ﺩﯤ ﻏﺮﻳﺒ ﻫﻴﻜﻠﻪ ﺩ ﺩﻩ ﻟﻮړ ﻫﻤﺖ ﻴ ﻛﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺍﻭ ﻧﻪ ﺋﯥ ﺩ ﺩﻩ ﻏﺎړﻩ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻛﻩ ﻛﯤ ﺍﻭ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻻﺱ ﺩ ﭼﺎ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﺍﻭږﺩ ﻛﻱ ﺩﻱ ،ﻭﺍﻳﻲ: ﻮﮎ ﺩﻱ ﺭﺍ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﻗﺴﻢ ﭘﻪ ﮐﺮﺩ ﮔﺎﺭ ﮐﻪ ﺩﺭﻡ ﻟﺮﻡ ﭘﻪ ﮐﻮﺭ ﮐﻲ ﯾﺎ ﺩﯾﻨﺎﺭ ﺯﻩ ﺩﺭﻡ ﺍﻭ ﺩﯾﻨﺎﺭ ﻧﻪ ﻟﺮﻡ ﭘﻪ ﮐﻮﺭ ﮐﻲ ﻭﻟﯥ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲ ﺑﻮﱄ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍﺭ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻟﻪ ﺎﯾﻪ ﭼﲑﺗﻪ ﺧﻮﺯﻡ ﻧﻪ ﺩ ﻫﯿ ﯾﻮﻩ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﯾﻢ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﺁﺏ ﻭ ﺧﻮﺭ ﻟﮑﻪ ﺁﺳﯿﺎ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺭﺍ ﺭﺳﻲ ﭘﺨﭙﻞ ﮐﻮﺭ ﮐﻲ ﻣﻲ ﺳﮑﻮﻥ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻟﮑﻪ ﻭﻧﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻣﮑﺎﻥ ﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺰﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍﺷﻲ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺭ
۳
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩ ﻟﻮړ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﭘﯿﮋﻧﺪﻧﻪ ﺩ ﺩﻩ ﻟﻪ ﺩﯤ ﯾﻮﯤ ﻏﺰﱄ ﺨﻪ ﻫﻢ ﮔﺮﺍﻧﻮ ﻟﻮﺳﺘﻮﻧﮑﻮ ﺗﻪ ﺮﮔﻨﺪﯾﺪﻻﻱ ﺷﻲ: ﭘﻪ ﻪ ﺧﻮﻱ ﻟﻪ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻮ ﺑﯥ ﭘﺮﻭﺍ ﯾﻢ ﭘﻪ ﻧﺮﻣ ﻟﮑﻪ ﺍﻭﺑﻪ ﺩ ﺍﻭﺭ ﺳﺰﺍ ﻭ
ﻫﺮ
ﭼﺎ
ﯾﻢ
ﺗﻪ ﭘﺨﭙﻞ ﺷﮑﻞ ﺮﮔﻨﺪﻳﻡ
ﺁﺋﯿﻨﻪ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﺭﻭﯾﻪ ﺑﯥ ﺭﯾﺎ ﯾﻢ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﺗﺮ ﺧﺮﻗﯥ ﻻﻧﺪﻱ ﺍﻃﻠﺲ ﺩﻱ ﭘ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺪﺍ ﯾﻢ ﺩ ﻏﻨﭽﯥ ﭘﻪ ﲑ ﭘﻪ ﺷﻞ ﮊﺑﻮ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﯾﻢ ﻟﮑﻪ ﺑﻮﻱ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﯾﻢ ﻫﻢ
ﭘﻪ
ﺳﭙﻴﻨﻮ
ﺩﺍ
ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻡ
ﺟﺎﻣﻮ
ﻟﮑﻪ ﺍﺑﺮ ﻫﻢ ﮔﻮﻫﺮ ﻳﻢ ﻫﻢ ﺩﺭﻳﺎ ﻳﻢ ﺩﺭﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﻣﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮﻟﻪ ﺭﺍﺳﺘﯿﻪ ﻟﮑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺪﺍﻡ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﭘﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﺎ ﻻﺭ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﺩﻩ ﻭﺭﮐﻪ ﮐﯤ ﺯﻩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﮔﻤﺮﻫﺎﻧﻮ
ﺩ
ﺭﻫﻨﻤﺎ
ﯾﻢ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺷﻌﺮ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺷﻌﺮ ﭘﻪ ﺑﺎﺏ ﮐﯥ ﻓﯿﺼﻠﻪ ﮐﯤ ﺩﻩ ﭼﻪ ﻭﺍﯾﻲ: ﭼﻪ ﻣﻨﮑﺮ ﭘﺮﯤ ﺍﻋﱰﺍﺽ ﮐﻮﱄ ﻧﺸﻲ ﺩﺍ ﺩﺉ ﺷﻌﺮ ﺩﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺍﻋﺠﺎﺯ ﮑﻪ ﭼﻪ ﺍﻋﱰﺍﺽ ﺧﻮ ﺑﻪ ﺩ ﯾﻮ ﭘﺘﻮﻥ ﻟﻪ ﺧﻮﺍ ﮐﯿﺪﻩ ﻣﮕﺮ ﭘﺘﻮﻥ ﺧﻮ ﺩﻩ ﺗﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻭﯾﻠﻲ ﺩﻱ ﻧﻮ ﺑﯿﺎ ﭼﺮﺗﻪ ﺩﺍ ﺍﻋﱰﺍﺽ ﺍﻭ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﺎﻱ ﭘﺎﺗﯿﺪﻱ ﺷﻲ! ﺑﯥ ﻟﻪ ﺩﯤ ﭼﻪ ﺑﲑﺗﻪ ﺩ ﺩﻩ ﻟﻪ ﺧﻮﻟﯥ ﻭﻭﺍﯾﻮ: ﻫﻢ ﻧﻐﻤﯥ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﻫﻢ ﺭﻗﺺ ﮐﺎ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﺪﻱ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺷﻌﺮ ﺗﺮﮐﻲ ﺩ ﺑﺎﮔﺮﺍﻡ ﻫﻮ ،ﺩﺍ ﯾﻮﻩ ﺧﱪﻩ ﺷﺘﻪ ﭼﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺷﻌﺮ ﯾﻮﺍﺯﻱ ﺩ ﺑﺎﮔﺮﺍﻡ ﺩ ﺗﺮﮐﻮ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺑﻠﮑﻪ ﺩ ﺩﻩ ﺩ ﺍﺷﻌﺎﺭﻭ ﻟﻮﻱ ﺍﻭ ﻣﻬﻢ ﺧﺼﻮﺻﯿﺖ ﺩﺍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺍﻭ ﻫﺮﻱ ډﱄ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺟﻮړ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺟﺎﺭﻱ ﺩﻱ :ﯾﻮ ﭘﻠﻮ ﺗﻪ ﮐﻪ ﺩ ﺑﺎﮔﺮﺍﻡ ﺗﺮﮐﻲ ﭘﺮﯤ ﻧﺎ ﮐﻮﻱ ﺑﻞ ﭘﻠﻮ ﺗﻪ ﺩ ﺯﺍﻫﺪﺍﻧﻮ ﻟﻪ ﺻﻮﻣﻌﯥ ﻧﻪ ﻫﻢ ﺩ ﺩﻩ ﺩ ﺍﺷﻌﺎﺭﻭ ږﻍ ﺭﺍﻲ ﭼﻪ ﻭﺍﯾﻲ: ﺧﺮﻗﻪ ﭘﻮﺷﻪ ﭘﻪ ﺧﺮﻗﻪ ﮐﻲ ﺩﻱ ﻣﻮﻧﺪﱄ ﻫﻐﻪ ﺧﻂ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻲ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍﺭ ﮐﺎ
٤
ﻟﻪ ﯾﻮﯤ ﺧﻮﺍ ﮐﻪ ﺋﯥ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﭘﻪ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﮐﯥ ﭘﻪ ﻭﯾﻠﻮ ﻣﺴﺖ ﺯﻧﮕﯿﻱ ﺍﻭ ﺩ ﻫﺮ ﻣﺴﺖ ﻟﻪ ﺧﻮﻟﯥ ﺩﺍ ﭼﯿﻐﻪ ﺧﯿﮋﻱ: ﭼﻪ ﺩ ﻨﮕﻪ ﻣﻲ ﺩﻟﱪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﮐﻲ ﺟﺎﻡ ﺩﻱ ﻧﻦ ﺍﻭﺭﻧﮓ ﺩ ﺯﻣﺎﻧﯥ ﻤﺎ ﻏﻼﻡ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺑﻠﻲ ﺧﻮﺍ ﺋﯥ ﻭﺍﻋﻈﺎﻥ ﭘﻪ ﻣﻨﱪ ﻟﻮﱄ: ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻲ ﮐﻪ ﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﻱ ﺧﻮ ﺩ ﺩﯾﻦ ﺩﻱ ﺩ ﺩﯤ ﮐﺎﺭ ﭘﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺁﻓﺮﯾﻦ ﺩﻱ ﺩ ﺩﻧﯿﺎ ﺗﺎﺭﮐﺎﻥ ﺍﻭ ﭘﺮﯾﻮﺩﻭﻧﮑﻲ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﯤ ﺑﯿﺖ ﺧﻮﺷﺤﺎﱄ ﮐﻮﻱ: ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﭘﻪ
ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻮ
ﺩﻩ
ﻭﺩﺍﻧﻪ
ﺩﺍﻧﺎ ﻧﻪ ﮐﺎ ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻏﺮﺽ ﺧﻮ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍﺭ ﺋﯥ ﺑﯿﺎ ﺩﺍ ﺷﻌﺮﻭﻧﻪ ﻭﺍﺋﻲ: ﻪ ﺩﻩ ﻪ ﺩﻩ ﺩﺍ ﺩﻧ ﯿ ﺎ ﭼ ﻪ ﺗ ﻮ ﻪ ﺩﻩ ﺩ ﻋ ﻘ ﺒ ﺎ ﺩ ﺩﻧ ﯿ ﺎ ﭘ ﻪ ﺑ ﺎﺯﺍﺭ ﮐ ﯿ ﻱ ﺩ ﻫ ﻐ ﻪ ﺟ ﻬ ﺎﻥ ﺳ ﻮﺩﺍ ﭘ ﻪ ﺩﻧ ﯿ ﺎ ﮐ ﻲ ﺑ ﺪﻱ ﻧ ﺸ ﺘ ﻪ ﮐ ﻪ ﺑ ﺪﻱ ﻧ ﻪ ﻭﻱ ﻟ ﻪ ﺗ ﺎ ﭘ ﻪ ﺩﻧ ﯿ ﺎ ﮐ ﻲ ﻟ ﻮﻱ ﺣ ﮑ ﻤ ﺖ ﺩﻱ ﭘ ﺮﯤ ﭘ ﻮﻫ ﯿ ﻱ ﺣ ﮑ ﻤ ﺎ ﻏﺮﺽ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩ ﺍﺷﻌﺎﺭﻭ ﯾﻮ ﻟﻮﻱ ﻣﺰﯾﺖ ﺩﺍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺩ ﺫﻭﻕ ﺳﺮﻩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻟﺮﻱ ﺍﻭ ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺩ ﺗﻨﻬﺎﺋ ﻣﻠﮕﺮﻱ ﺩﻱ .ﭘﻪ ﭘﺘﻮ ﮐﻲ ﺑﻪ ډﯾﺮ ﺩﺍﺳﻲ ﮐﻢ ﮐﻮﺭ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﻲ ﭼﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﻫﻠﺘﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ .ﺣﺘﻲ ﭘﺘﻨﯥ ﻣﲑﻣﻨﻲ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻟﻪ ﺭﻭﺡ ﺨﻪ ﺍﺳﺘﻤﺪﺍﺩ ﮐﻮﻱ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺍﺷﻌﺎﺭﻭ ﺋﯥ ﻓﺎﻝ ﮔﻮﺭﻱ ،ﺩﺍ ﮑﻪ ﭼﻪ ﺩ ﺩﻩ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻟﻪ ﻫﺮﻩ ﻟﻮﺛﻪ ﭘﺎﮎ ﺍﻭ ﺳﭙﯿﻠﻲ ﺩﻱ ،ﻧﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺑﯥ ﺎﯾﻪ ﻫﺠﻮ ﺍﻭ ﻧﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺩ ﻣﺒﺎﻟﻐﯥ ﻧﻪ ډﮐﻪ ﻣﺪﺡ ﺍﻭ ﺳﺘﺎﯾﻨﻪ ﭘﮑﻲ ﻟﯿﺪﻟﻪ ﮐﯿﻱ ﺩﺍﺳﻲ ﻧﻪ ﭼﻪ ﮔﻮﻧﺪﻱ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﭘﻪ ﺩﯤ ﺧﱪﻭ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﯿﺪﻩ ،ﭘﻮﻫﯿﺪﻩ ﺧﻮ ﭘﺮﯤ ﺧﻮښ ﻧﻪ ﻭ .ﻟﮑﻪ ﭼﻪ ﻭﺍﯾﻲ: ﭘﻪ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﮐﻲ ﻗﻮﺗﻨﺎﮎ ﻟﮑﻪ ﺯﻣﺮﻱ ﯾﻢ ﻭﱄ ﻧﻪ ﯾﻢ ﺩ ﺯﻣﺮﻱ ﭘﻪ ﲑ ﮔﺰﻧﺪ ﻫﻢ ﭘﻪ ﻣﺪﺡ ﻫﻢ ﭘﻪ ﻫﺠﻮ ﻪ ﭘﻮﻫﯿﻡ ﻭﱄ ﻧﻪ ﯾﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﺎﺭﻭ ډﯾﺮ ﺧﺮﺳﻨﺪ
٥
ﺑﯥ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﮐﻪ ﻣﻲ ﻋﯿﺐ ﮐﻪ ﻣﻲ ﻫﲊ ﺩﻱ ﻣﺎ ﻏﻮڅ ﮐﻱ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺎﻧﻪ ﺑﻞ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺎﻏﻠﻲ ﺭﺍﻭﺭﯽ ﺍﻭ ﭘﺎﺩﺭﯼ ﻫﯿﻮﺯ ﺍﻧﮕﺮﯾﺰﯼ ﻣﺴﺘﺸﺮﻗﲔ ﺍﻭ ﺍډﻭﺭﻥ ﺭﻭﺳﯽ ﭘﺘﻮ ﭘﯿﮋﻧﺪﻭﻧﮑﻲ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩ ﭘﺘﻮ ﺩ ﺍﺩﺏ ﭘﯿﺸﻮﺍ ﺑﻮﱄ .ﮐﻪ ﻪ ﻫﻢ ﭘﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﭘﺮﺩﯾﻮ ﻣﺴﺘﺸﺮﻗﯿﻨﻮ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺗﻪ ﻪ ﺍړﻩ ﻟﺮﻱ ،ﮑﻪ ﭼﻪ ﭘﺮﺩﻱ ﻫﯿﮑﻠﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩ ﺍﺷﻌﺎﺭﻭ ﭘﻪ ﺧﺼﻮﺻﯿﺘﻮﻧﻮ ﺩ ﯾﻮ ﭘﺘﻮﻥ ﭘﻪ ﺷﺎﻥ ﭘﻮﻫﯿﺪﺍﻱ ﻧﺸﻲ ﺧﻮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺨﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺍﺩﺑﻲ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺩ ﭘﺮﺩﯾﻮ ﭘﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﻲ ﺮﮔﻨﺪﯾﻱ ﭼﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﻪ ﯾﻮﺍﺯﻱ ﭘﺘﻨﻮ ﭘﻪ ﺑﺎﺑﺎﺋﯥ ﻣﻨﻠﻲ ﺑﻠﮑﻪ ﺩ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻮﺭ ﭘﻮﻫﺎﻥ ﻫﻢ ﺩ ﭘﺘﻮ ﭘﻪ ﺍﺩﺏ ﮐﻲ ﺩ ﺩﻩ ﻟﻮړ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﻪ ﻗﺎﺋﻞ ﺩﻱ. ﻣﯾﻨﻪ :ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﭘﻪ ۱۱۱۸ﻫﺠﺮﻱ ﮐﺎﻝ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻓﺎﻧﻲ ﺩﻧﯿﺎ ﺨﻪ ﺳﱰﮔﻲ ﭘﻲ ﮐﯤ ﺍﻭ ﺩ ﭘﺘﻮﻧﺨﻮﺍ ﭘﯿﻮﺭ ﭘﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﺧﺎﻧﯥ ﭘﻪ ﻫﺪﯾﺮﻩ ﮐﻲ ﺦ ﺷﻮ ﭼﻪ ﺍﻭﺱ ﺋﯥ ﻋﺎﻡ ﺧﻠﻖ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﺗﻪ ﻭﺭﻲ. ﺩﯾﻮﺍﻥ :ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﻮ ﻮ ﻠﻲ ﭼﺎﭖ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ ﭼﻪ ډﯾﺮﻩ ﺯړﻩ ﺍﻭ ﭼﺎﭘﻲ ﻧﺴﺨﻪ ﺋﯥ ﻫﻐﻪ ﻧﺴﺨﻪ ﺩﻩ ﭼﻪ ﭘﻪ ۱۲۹۳ﻫﺠﺮﻱ ﮐﺎﻝ ﺩ ﻣﻮﻟﻮﻱ ﺍﺣﻤﺪ ﭘﻪ ﺗﺼﺤﯿﺢ ﺍﻭ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﭘﻪ ﻻﻫﻮﺭ ﮐﻲ ﭼﺎﭖ ﺷﻮﯤ ﺩﻩ ،ﻤﺎ ﭘﻪ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺩﺍ ﻧﺴﺨﻪ ﺗﺮ ﻮﻟﻮ ﭼﺎﭘﻲ ﻧﺴﺨﻮ ﺻﺤﯿﺢ ﺍﻭ ﻣﮑﻤﻠﻪ ﺩﻩ ﮑﻪ ﻧﻮ ﻣﻮږ ﭘﻪ ﺩﯤ ﮐﺘﺎﺏ ﮐﻲ ﻫﻐﻪ ﻧﺴﺨﻪ ﺍﺳﺎﺱ ﻭﻧﯿﻮﻟﻪ ﺍﻭ ﻟﻪ ﻧﻮﺭﻭ ﻧﺴﺨﻮ ﺳﺮﻩ ﻣﻮ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺍﻭ ﺗﺼﺤﯿﺢ ﮐﻩ؛ ﺩﻭﻫﻤﻪ ﭼﺎﭘﻲ ﻧﺴﺨﻪ ﻫﻐﻪ ﺩﻩ ﭼﻪ ﭘﺮﻭﻓﻴﺴﺮ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﺠﯿﺪ ﺍﻓﻐﺎﻧﻲ ﯾﻮ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺗﻤﻬﯿﺪ ﭘﺮﯤ ﻟﯿﮑﻠﻲ ﺩﻱ ،ﺩ ﭘﺮﻭﻓﯿﺴﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﻤﻬﯿﺪ ډﯾﺮ ﺧﻮږ ﺍﻭ ﺍﺩﺑﻲ ﺩﻱ ،ﺧﻮ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﭼﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺩ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﻣﱳ ﺩ ﮐﺎﻏﺬ ﺩ ﻧﺎﺯﮐﻮﺍﱄ ﻟﻪ ﮐﺒﻠﻪ ﻣﻐﺸﻮﺵ ﺩﻱ؛ ﮐﻮﻣﻪ ﺩﺭﯾﻤﻪ ﭼﺎﭘﻲ ﻧﺴﺨﻪ ﻫﻐﻪ ﻧﺴﺨﻪ ﺩﻩ ﭼﻪ ﭘﺮﻭﺳ ﮐﺎﻝ ﯾﻌﻨﻲ ﭘﻪ ۱۹۴۸ﻋﯿﺴﻮﯼ ﮐﺎﻝ ﭘﻪ ﻻﻫﻮﺭ ﮐﻲ ﭼﺎﭖ ﺷﻮﻱ ﺍﻭ ﻣﻮﻻﻧﺎ ﻋﺒﺪﺍﻟﻘﺎﺩﺭ ﺻﺎﺣﺐ ﺩ ﭘﺘﻮ ﭘﯿﺎﻭړﻱ ﻟﯿﮑﻮﻧﮑﻲ ﭘﺮﯤ ﯾﻮ ﺧﻮﺭﺍ ﻋﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ﺗﻤﻬﯿﺪ ﻟﯿﮑﻠﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﯤ ﺗﻤﻬﯿﺪ ﮐﻲ ﮐﻪ ﻪ ﻫﻢ ﯾﻮ ﺩﻭﻩ ﺎﯾﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﮊﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﮐﻼﻡ ﺩ ﺳﯿﺎﺳﻲ ﺍﻏﺮﺍﺿﻮ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ ﻣﮕﺮ ﺩ ﺗﻤﻬﯿﺪ ﻫﻐﻪ ﺑﺮﺧﻲ ﭼﻪ ﻫﻐﻪ ﯾﻮﺍﺯﻱ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩ ﮊﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺷﺎﻋﺮۍ ﭘﻪ ﺑﺎﺏ ﮐﻲ ﻟﯿﮑﻠﻲ ﺷﻮﻱ ﺧﻮﺭﺍ ﻋﻤﯿﻘﻲ ﺍﻭ ﻣﻔﯿﺪﻱ ﺩﻱ ،ﺑﺮ ﺳﲑﻩ ﭘﻪ ﺗﻤﻬﯿﺪ ﺩ ﺩﯤ ﮐﺘﺎﺏ ﮐﺎﻏﺬ ﺍﻭ ﻟﯿﮑﻞ ﻫﻢ ﻪ ﺩﻱ ﺧﻮ ﺩ ﻣﺤﺸﻲ ﺻﺎﺣﺐ ﺑﯥ ﺎﯾﻪ ﺣﺎﺷﯿﻮ ﺋﯥ ﺩ ﺻﺤﺎﻓﺖ ﺭﻧﮓ ﮔ ﻭډ ﮐﻱ ﺍﻭ ډﯾﺮ ﺎﯾﻮﻧﻪ ﺋﯥ ﺑﯥ ﻟﺰﻭﻣﻪ ﺣﺎﺷﯿﯥ ﭘﺮﯤ ﻟﯿﮑﻠﻲ ﺩﻱ ﻣﺜﻼ ﺩﺍﺳﻲ ﻟﻐﺘﻮﻧﻪ ﺋﯥ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﻱ ﭼﻪ ﺗﺮﺟﻤﯥ ﺗﻪ ﺍړ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺍﻭ ﯾﺎ ﺋﯥ ډﯾﺮ ﻋﺮﺑﻲ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻟﻐﺎﺕ ﭼﻪ ﭘﺘﺎﻧﻪ ﻭﺭﺳﺮﻩ ډﯾﺮ ﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﺩﻱ ﺑﲑﺗﻪ ﭘﻪ ﻋﺮﺑﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﻱ ﺩﻱ. ﺩﺍ ﺩﺭﯤ ﺳﺮﻩ ﻧﺴﺨﯥ ﺍﻭ ﯾﺎ ﻧﻮﺭﻱ ﭼﺎﭘﻲ ﻧﺴﺨﯥ ﻮﱄ ﭘﻪ ﺩﻭ ﻭﻭ ﺩﻓﱰﻭﻧﻮ ﮐﻲ ﭼﺎﭖ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻫﺮ ﺩﻓﱰ ﺎﻧﺘﻪ ﺎﻧﺘﻪ ﺭﺩﯾﻒ ﻟﺮﻱ ﺧﻮ ﺩﺍ ﺭﺍﺗﻪ ﺮﮔﻨﺪﻩ ﻧﺸﻮﻩ ﭼﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﭘﻪ ﺩﻭ ﺩﻓﱰﻭﻧﻮ ﻭﯾﺸﻞ ﻟﻪ ﮐﻮﻣﻪ ﻭﺧﺘﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ؟ ﺁﯾﺎ ﺩﺍ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻱ ﮐﻪ ﺑﻞ ﭼﺎ؟ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻟﻪ ﮊﻭﻧﺪﻩ ﭼﻪ ﮑﺎﺭﯾﻱ ﺧﻮ ﻭﺍﯾﻲ ﭼﻪ ﻫﻐﻪ ﺧﭙﻞ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻻ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺭﺍ ﻏﻮﻧ ﮐﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ .ﺩﺍ ﺩ ﺩﻓﱰﻭﻧﻮ ﻣﺮﺩﻑ ﮐﻮﻝ ﺧﻮ ﻻ ﺎﻧﺘﻪ ﺧﱪﻩ ﺩﻩ.
ﺩﺍ ﺩﯾﻮﺍﻥ: ﻟﻪ ډﯾﺮﻱ ﻣﻮﺩﯤ ﻤﺎ ﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺅ ،ﭼﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﭘﺘﻮ ﻮﻟﻨﻪ ﭘﻪ ﯾﻮﻩ ﮑﻠﻲ ﺻﻮﺭﺕ ﭼﺎﭖ ﮐﻱ ﭼﻪ ﻫﻢ ﺋﯥ ﻟﯿﮑﻞ ﻪ ﻭﻱ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺋﯥ ﺍﻣﻼ ﺳﺮﻩ ﺳﻤﻪ ﻭﻱ ﺍﻭ ﻫﻢ ﭘﻪ ﯾﻮﻩ ﺩﺍﺳﻲ ﻗﻄﻊ ﺍﻭ ﺣﺠﻢ ﭼﺎﭖ ﺷﻲ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻟﻮﺳﺘﻮﻧﮑﻲ ﺋﯥ ﭘﻪ ډﯾﺮﻩ ﺁﺳﺎﻧ ﻟﻪ ﺎﻥ ﺳﺮﻩ ﻭﮔﺮﻮﻻﻱ ﺷﻲ؛ ﺩ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻮ ﺩ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﻣﺴﻠﮑﻲ ﻣﺠﻠﺲ ﺩ
٦
ﭘﺘﻮ ﻮﻟﻨﻲ ﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻭﻣﺎﻧﻪ ،ﺍﻭ ﻣﺎ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﭘﻪ ﺗﺼﺤﯿﺢ ﺍﻭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺍﻭ ﺗﺪﻭﯾﻦ ﺷﺮﻭﻉ ﻭﮐﻩ. ﻟﻤﻯ ﻣﻲ ﺩ ﺩﻭﻭ ﺩﻓﱰﻭ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻟﻪ ﻣﻨﻪ ﻟﲑﻱ ﮐ ﺍﻭ ﺩﻭﺍړﻩ ﺩﻓﱰﻭﻧﻪ ﻣﻲ ﺩ ﯾﻮﻩ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﭘﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﺮﺗﺐ ﺍﻭ ﻣﺮﺩﻑ ﮐﻝ ﻭﺭﻭﺳﺘﻪ ﻣﻲ ﺩﺍ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﺩ ﺍﻭﺳﻨﻲ ﺭﺳﻢ ﺍﻟﺨﻂ ﺍﻭ ﺍﻣﻼ ﭘﻪ ﺍﺳﺎﺱ ﺗﺼﺤﯿﺢ ﮐ ،ﭘﻪ ﭘﺎﻱ ﮐﻲ ﻣﻲ ﭘﻮﺭﺗﻨ ﺩﺭﯤ ﻧﺴﺨﯥ ﭘﻪ ﮐﻮﻡ ﺎﻱ ﮐﻲ ﭼﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻭ ﺳﺮﻩ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﮐﯤ ،ﻣﮕﺮ ﻨﮕﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﯤ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺩﺍ ﻟﻤﻯ ﻞ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﻣﺪﻭﻥ ،ﻣﺮﺗﺐ ﺍﻭ ﭼﺎﭘﯿﻱ ﻧﻮ ﺩﺍ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻟﺮﻱ ﭼﻪ ﻫﻐﻪ ﺷﺎﻧﺘﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺩ ﭘﺘﻮ ﺍﺩﯾﺒﺎﻧﻮ ﺍﻧﺘﻬﺎﺋﻲ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻭﻱ ﺩﺍ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﺗﺼﺤﯿﺢ ﺍﻭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺷﻮﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ ،ﺧﻮ ﺑﯿﺎ ﻫﻢ ﯾﻮ ﻧﻮﻱ ﻗﺪﻡ ﺩﻱ ﻫﯿﻠﻪ ﻟﺮﻡ ﭼﻪ ﺩ ﭘﺘﻮ ﭘﻮﻫﺎﻧﻮ ﻣﻠﮕﺮﻭ ﭘﻪ ﻣﺮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺩ ﺩﻭﻫﻢ ﭼﺎﭖ ﮐﻲ ﺩﺍ ﻧﺴﺨﻪ ﻪ ﺑﺸﭙﻩ ﺍﻭ ﺗﮑﻤﯿﻠﻪ ﺷﻲ. ﻋﺒﺪﺍﻟﺆﻑ ﺑﻴﻨﻮﺍ ﺩ ﭘﺘﻮ ﻮﻟﻨﻲ ﻣﺸﺮ ۱۹٤۷/۱۳۲٦
۷
ﺑﹺﺴﹺﻢ ﺍﻟﻪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺍﻟﺮﹺﺣﻴﹺﻢ ﺍ ﻫﺴﻲ
ﮔﻮﺭﻩ ﻫﻤﮕﻲ
ﻛﺮﺩﮔﺎﺭ
ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺍﻥ
ﺩﻱ ﻮﻙ
ﭼﻪ
ﺭﺏ
ﻤﺎ
ﭼﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺩ ﻛﻞ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺩﻱ ﺭﺏ ﻤﺎ
ﺋﯥ
ﻭﺍﻳﻲ
ﻤﺎ
ﻫﻤﻪ
ﺗﺮ
ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ
ﺅ
ﺭﺏ
ﺩﻱ
ﻧﻪ ﺋﯥ ﻫﯿ ﺣﺎﺟﺖ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﺩ ﻫﯿﭽﺎ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﺩﻱ ﺭﺏ ﻤﺎ
ﻟﻪ ﻧﯿﺴﺘ ﺋﯥ ﺩ ﻫﺴﺘ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﯿﺪﺍ ﻛ
ﻤﺎ
ﻫﻢ ﺻﺎﻧﻊ ﺩﻱ ﺩ ﺟﻤﻠﻪ ﺅ
ﻫﺴﻲ
ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ
ﺭﻧﮓ
ﺭﺏ
ﺩﻱ
ﻣﺼﻨﻮﻋﺎﺗﻮ
ﻫﻢ ﺳﺎﻣﻊ ﺩ ﻫﺮ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺩﻱ ﺭﺏ ﻤﺎ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻫﯿﭽﺮﻱ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻧﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﺷﺘﻪ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﻋﻄﺮ ﻭ ﻋﻄﺎﺭ ﺩﻱ ﺭﺏ ﻤﺎ
ﻫﺮ ﺗﻌﻤﲑ ﭼﻪ ﺩ ﺩﻧﯿﺎ ﺍﻭ ﺩ ﻋﻘﺒﻲ ﺩﻱ
ﻭﺍړﻭ
ﻣﻌﻤﺎﺭ
ﺩﻱ
ﺭﺏ
ﻤﺎ
ﻫﺮ
ﺍﺳﺮﺍﺭ
ﺩﻱ
ﺭﺏ
ﻤﺎ
ﺧﱪﺩﺍﺭ
ﺩﻱ
ﺭﺏ
ﻤﺎ
ﺩ
ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ
ﺻﺤﯿﻔﻮ
ﻧﺎﻧﻮﯾﺴﻮ
ﺩﯼ
ﺩ
ﻫﻤﻪ ﺩ
ﺩﺍﻧﻨﺪﻩ
ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﺎﺑﲔ ﺩﻱ
ﻟﻪ
ﻛﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﻛﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻭﺳﻂ ﺩﯼ
ﭘﻪ ﻫﻤﻪ ﺅ ﻭﻗﻮﻑ ﺩﺍﺭ ﺩﻱ ﺭﺏ ﻤﺎ
ﺷﺮﯾﻚ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﻛﻲ
ﻤﺎ
ﻫﺴﻲ
ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ
ﻋﺠﺰﻩ
ﺣﺎﺟﺖ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﺩ ﻫﯿﭽﺎ ﻭ ﯾﺎﺭﻱ ﺗﻪ
ﻟﻪ ﻫﻐﻮ ﺳﺮﻩ ﭼﻪ ﯾﺎﺭ ﺩﻱ ﺭﺏ ﻤﺎ
ﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻭ ﺑﻞ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﺋﯥ ﻭﻏﻮﺍړﻡ
ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻛﻮﺭ ﻛﻲ ﻫﻤﮑﻨﺎﺭ ﺩﻱ ﺭﺏ ﻤﺎ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻤﺎ
ﻛﻪ
ﺗﻐﯿﻴﺮ ﺻﻮﺭﺕ
ﻭ
ﻭﺍﺣﺪﻱ
ﺷﺮﯾﻜﻪ
ﺩﻱ
ﺭﺏ
ﭘﻪ ﻭﺍﺣﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﻱ ﺭﺏ ﻤﺎ
ﻫﯿ
ﻧﻪ
ﭼﻪ
ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺩ
ﺩﻩ
ﻧﻪ
ﻣﺤﻤﺪ
ﻟﻪ
ﻫﻤﻪ
ﺑﯥ
ﺅ
ﻟﺮﻱ ﻧﻪ
ﻭﻱ
ﭘﯿﺪﺍ
ﻛﻞ ﺟﻬﺎﻥ ﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﭘﻪ ﺭﻭﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﻪ ﻧﺒﻮﺕ
ﭘﻪ
ﻣﺤﻤﺪ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﺗﻤﺎﻡ
ﺷﻪ
ﺗﻞ ﭘﯿﺪﺍ
ﺗﺮ
ﺗﻠﻪ
ﻗﺮﺍﺭ
ﺑﺮ
ﺭﺏ
ﺩﻱ
ﻛﯤ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻪ ﻭﻩ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ
ﻣﺤﻤﺪ
ﺩﻱ
ﻧﺸﺘﻪ
ﭘﺲ
ﺩ ﻟﻪ
ﻧﻮﺭ ﻫﺎﻟﻪ ﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﭘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻪ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﻱ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﻮﻱ
ﭘﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﻛﻲ ﺍﻭﻟﲔ ﺩﻱ ﻟﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ
ﺧﺪﺍﻱ ﯾﯥ ﻣﻪ ﮔﻪ ﺑﯥ ﺷﻜﻪ ﭼﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺩﻱ
ﻧﻮﺭ ﺋﯥ ﻛﻞ ﻭﺍړﻩ ﺻﻔﺎﺕ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺭﺘﯿﺎ
ﻛﻪ ﻧﺒﻲ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻭﱄ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻋﺎﺻﻲ ﺩﻱ
ﭘﯿﺸﻮﺍ
۷
ﺩﻱ
ﻭ
ﻣﺤﻤﺪﻩ
ﺩ
ﺩ
ﺁﺩﻡ
ﻫﻤﻪ
ﺍﻭ
ﺍﻧﺒﯿﺎﺀ
ﭼﻪ
ﻣﺤﻤﺪ
ﺑﻮﯼ
ﻧﻪ
ﺗﻤﺎﻡ
ﺟﻬﺎﻥ
ﺁﺑﺎ
ﻭﺍړﻭ
ﺩ
ﺣﻮﺍ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺩﯾﻦ ﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﻱ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻱ
ﺟﻨﺘﻲ
ﺩﻱ
ﻛﻪ
ﻓﺎﺳﻖ
ﺩﻱ
ﺩﻱ
ﻣﺤﻤﺪ
ﺩﻱ
ﺩ
ړﻧﺪﻭ
ﺩ
ﻻﺱ
ﭘﻪ
ﺟﻬﺎﻥ
ﺑﻠﻪ
ﺭﺎ
ﻫﺮ
ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ
ﻟﺮﻩ
ﺩﻭﺍ
ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻪ
ﺩ ﺭﺎ
ﻣﺤﻤﺪ
ﮔﻤﺮﻫﺎﻧﻮ ﺩﻩ
ﺩ
ﭘﲑﻭﻱ
ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ
ﺭﻫﻨﻤﺎ ﺩ ﭼﺎﺭﻩ
ﺅ
ﻣﺤﻤﺪ
ﺩﻩ
ﮔﺮ
ﺩﻱ
ﻧﺸﺘﻪ
ﮔﻪ
ﺩﯼ
ﻣﺤﻤﺪ
ﻛﻪ
ﭘﺎﺭﺳﺎ ﻋﺼﺎ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻛﺮﻭﺏ ﯾﻢ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﻟﻪ ﺩﻱ ﺩﺭ ﻣﺠﺪﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻧﻦ ﺩﻱ ﻭﺍﺭ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻛﯤ ﻛﻪ ﺭﺘﯿﺎ
ﻫﺮﻩ ﭼﺎﺭ ﭼﻪ ﺗﺮ ﻭﻗﺖ ﺗﲑﻩ ﺷﻲ ﻋﻨﻘﺎ ﺷﻲ
ﻋﻨﻘﺎ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺍﻡ ﻧﺘﻲ ﺩ ﻫﯿﭽﺎ
ﺗﺮ ﻭﺭﺥ ﺗﲑﯤ ﺍﻭﺑﻪ ﺑﲑﺗﻪ ﻧﻪ ﺟﺎﺭ ﻭﺯﻱ
ﻧﻪ ﺟﺎﺭ ﻭﺯﻱ ﺗﲑ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﺑﲑﺗﻪ ﺑﯿﺎ
ﺗﲑ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﻫﻱ ﺩ ﻟﺤﺪ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﭼﺎ ﻧﻪ ﺩﻱ ﮊﻭﻧﺪﯼ ﻛﻱ ﭘﻪ ﮊړﺍ ﺑﻘﺎ
ﺩﻱ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ
ﻧﺸﺘﻪ
ﺭﺍﺗﻠﻪ
ﭘﻪ
ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻟﺮﯤ ﺗﻠﻮﺍﺭ ﻛﻩ ﻭﻗﺖ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺩﻱ
ﻏﺮﻩ
ﻣﻪ
ﺷﻪ
ﻫﺮﻩ ﻧﺒﺴﻪ ﭼﻪ ﺻﺤﯿﺢ ﮔﯥ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ
ﭘﻪ
ﻏﺮﻭﺭ
ﺑﻪ
ﺩ ﻫﻐﻪ
ﭘﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﺍﻣﯿﺪ ﺋﯥ ﺧﻠﻖ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﻛﻩ
ﺩ
ﺍﯾﺎﻡ
ﻟﻪ
ﭼﻪ ﺩ ﻣﺮﮒ ﭘﻪ ﺗﻤﺎﭼﻪ ﺩﻱ ﺷﻲ ﺧﻮﻟﻪ ﻣﺎﺗﻪ
ﺗﺮﻭ
ﭘﻪ
ﻣﺎﺗﻪ
ﺧﻮﻟﻪ
ﺗﺎ
ﺗﻪ
ﻭﺍﯾﻲ
ﻛﻪ
ﻭﯾﺮ
ﺍﺭﺗﯿﺪﻧﯥ
ﮊړﱄ
ﻭﯾﻨﺎ
ﭼﻪ
ﻭﺍﯾﻲ
ﺩﯤ
ﻋﻤﺮ
ﻧﻪ
ﻣﻜﺮﻩ
ﭘﻪ
ﺧﻄﺎ
ﻛﯤ
ﻣﻪ
ﺷﻪ
ﺑﯥ
ﭘﺮﻭﺍ
ﺑﻪ
ﻪ
ﻛﻮﯼ
ﺛﻨﺎ
ﭘﻪ
ﻭﯾﻨﺎ
ﭘﻮﻫﯿﯤ
ﻫﻠﻚ ﺑﯥ ﺗﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯﻭﺭ ﺩﻱ ﻮﻙ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻛﺎ
ﻫﻢ ﻋﺎﻗﻞ ﯾﯥ ﻫﻢ ﺑﺎﻟﻎ ﯾﯥ ﻫﻢ ﺩﺍﻧﺎ
ﻭﻛﻩ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﻲ ﺩﻱ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ
ﺳﺮ ﺩﻧﻨﻪ ﭘﻪ ﮔﺮﯾﻮﺍﻥ ﻛﻩ ﺳﱰﮔﻲ ﺭﻭﻲ
ﺳﺮﻫﻮﺍ
ﭘﻪ
ﻋﻤﻞ
ﺳﺮﻫﻮﺍ
ﺩ
ﺳﺮﻫﻮﺍ
ﻧﯿﻜﻮ ﻣﻪ
ﺑﺪﻭ ﻪ
ﻭ
ﻓﻬﻢ ﺁﺳﻤﺎﻥ
ډﯾﺮ
ﭘﻪ
ﭘﻮﺭﺗﻪ
ﺗﻪ
ﯾﺎ
ﻧﻤﺴﻲ
ﺩ
ﻓﻼﻧﺎ
ﺩﻱ
ﺍﻭ
ﺩ
ﺑﺎﺑﺎ
ﺩ ﻋﻤﻞ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺑﻪ ﺩﺍ ﭘﻮﺘﻨﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﻪ
ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﯿﮕﻩ ﻭﻛﻩ ﻏﺮﻩ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﭘﻪ
ﯿﮕﻩ
ﻫﻐﻪ
ﻧﺎﻭﯤ
ﭼﻪ
ﭘﻪ
ﺎﻥ
ﻣﻪ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﺍﺻﻞ ﻛﻲ ﻟﻪ ﺯﻣﻜﻲ ﯾﯥ ﭘﯿﺪﺍ ﺗﻪ
ﺎﯾﺴﺘﻪ
ﭘﻮﺭﺗﻪ
ﻪ
ﺯﻭﻱ
ﯾﯥ ﺩﺍ
ﻭﻱ
ﻮﻙ ﯾﯥ ﻪ ﻛﻮﻱ ﺎﯾﺴﺖ ﺩ ﻣﻮﺭ ﻭﻧﯿﺎ
ﺩﺍ ﺧﱪﻩ ﺯﻩ ﻭ ﺎﻥ ﺗﻪ ﻛﻡ ﺍﯤ ﯾﺎﺭﻩ
ﺩﻟﮕﲑ ﻣﻪ ﺷﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻧﻮﻡ ﻭﺍﺧﯿﺴﺖ ﺳﺘﺎ
ﻧﻮﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺍﻭ ﺩ ﺑﻞ ﺍﺧﻠﻢ ﺎﻥ ﺗﻪ ﻭﺍﯾﻢ
ﻧﻪ ﻣﻲ ﻛﺎﺭ ﻧﻪ ﻣﻲ ﻏﺮﺽ ﺷﺘﻪ ﭘﻪ ﺑﻞ ﭼﺎ ﺍﻧﺸﺎﺀ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﺎﻱ ﺩ ﺩﯤ ﻏﻤﻮﻧﻮ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ
ﻣﺎ
ﺑﻪ
ﭼﻪ ﺩ ﻣﺮﮒ ﺳﺨﺘ ﺧﻮﺍﺭۍ ﺩﺍ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺧﻮﺍ ﺩﻱ
ﺍﯤ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
۸
ﻪ
ﻟﺮﻩ ﻭﱄ
ﻛﻮﻟﻪ ﻧﻪ
ﻣﺮﯤ
ﺩﺍ ﻻ
ﭘﺨﻮﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺑﯽ ﻭﻗﻮﻑ ﺩﻱ ﻭﻗﻮﻑ ﺩﺍﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ
ﻣﻪ
ﻫﻮﯿﺎﺭ
ﺣﺮﺍﻣﻪ
ﭼﻪ ﭘﺮﯤ ﮐﯿﻨﻲ ﮔﺮﺩ ﻏﺒﺎﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ
ﭘﻮﭺ ﮔﻮﺋﯽ ﺩﻩ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺍﻫﻞ ﺩ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﺎ
ﻫﺮ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺩ ﻃﻔﻼﻧﻮ ﭘﻪ ﲑ ﻭﺍړﻩ ﺧﺎﮐﺒﺎﺯﻱ ﮐﻱ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ
ﺩﯼ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺭﻭﻨﺎﺋﯽ
ﻭﺍړﻩ
ﮔﻪ
ﭘﻪ
ډﮐﻲ
ﻫﻮﯿﺎﺭ
ﻫﻐﻮ
ﺩ
ﺯړﻭﻧﻮ
ﺩ
ﺧﻮﻟﯥ
ﺩﯤ ﺩﻩ
ﻫﻠﮑﺎﻥ
ﭘﯿﻮ
ﮐﻼﻡ
ﮐﺎﺭ
ﻭ
ﺩﯾﺪﻩ
ﻫﺮ
ﻭ
ﮔﻔﺘﺎﺭ
ﭘﺨﺘﻪ
ﺩ ﺩ
ﮐﺎﺭ
ﺩﯤ ﺩﯤ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺑﯥ ﻭﻗﻮﻑ ﺍﻭ ﺑﯥ ﺷﻌﻮﺭ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻣﺨﻤﻮﺭ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺧﻤﺎﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ
ﺩ ﺷﺮﺍﺑﻮ ﻫﻢ ﻻ ﻫﻤﺮﻩ ﻣﺴﺘﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻟﮑﻪ ﻣﺴﺖ ﻭﻱ ﺧﻤﺮ ﺧﻮﺍﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ ﻟﺮﻱ
ﺑﯿﻤﺎﺭ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﭘﻪ
ﺷﺮﺍﺭ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻃﻠﺒﮕﺎﺭ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻫﺮ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻟﺮﻩ ﺩ ﻟﺮﻭ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﺘﻪ ﺩﻱ
ﺩﺍﺭﻭ
ﻧﻪ
ﺩ ﻫﺮ ﺳﻮﯼ ﻋﻼﺝ ﻭﺷﻲ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻲ
ﻣﮕﺮ
ﺳﻮﯼ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻭﺍﭼﻮﻱ ﻭ ﺍﻭﺭ ﺗﻪ ﻭﺍﺭ ﺳﻮﻲ
ﻣﻮړ
ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺋﯥ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ ډﻭﺏ ﻭﻱ
ﻫﻴﻮﮎ
ﻧﺸﻲ
ﺑﻪ
ﻣﻪ
ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ
ﺷﻪ
ﺗﻞ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺕ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﻭ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﺗﻢ ﮐﻲ
ﭼﻪ
ﺍﺳﲑ
ﻭﻱ
ﭘﻪ ﻣﺴﻠﻤﻮ ﮐﻲ ﺧﺎﺻﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ
ﺋﯥ
ﻭﺷﻼﻭﻩ
ﺯﻧﺎﺭ
ﺗﻦ ﺋﯥ ﭘﺎﺗﻲ ﺷﻲ ﺑﯥ ﺳﺮﻩ ﺳﺮ ﺋﯥ ﻻړ ﺷﻲ
ﺳﺮﺩﺍﺭ
ﺩﻱ
ﺳﺮﺩﺍﺭ
ﻭ
ﺯﻭﯼ
ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﯾﻮ ﭘﻨ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺋﯥ ﻭﻱ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ
ﻭﺍړﻩ ﻏﻢ ﺩﻱ ﮐﻪ ﺋﯥ ﭘﲑﯼ ﮐﻪ ﺋﯥ ﭘﻠﻮﺭﻱ
ﺩﻧﯿﺎ
ﭘﻪ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻟﻮﻪ
ﻭﺍړﻩ
ﮐﺎ
ﭘﻪ
ﺑﯥ ﻭﻓﺎ ﺩﻱ ﻣﻮﺭ ﻭ ﭘﻼﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ
ﻫﻤﮕﻲ
ﯾﺘﯿﻤﺎﻥ
ﮕﺎﻥ ﻣﯿﻨﻪ
ﺑﻪ
ﻨﻲ
ﮐﻠﻪ
ﮔﻔﺘﺎﺭ
ﺩﻱ ﻧﻪ
ﮕﻲ
ﻧﻮﺭ
ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﻪ
ﻧﺸﺘﻪ ﻭ
ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ
ﺩﻧﯿﺎ
ﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺩﯾﻦ ﻭ ﭘﻪ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻭﻱ ﻟﻮﯼ ﻫﻠﮏ ﺋﯥ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻣﮑﺎﺭﺍﻥ ﺩﻱ
ﻪ
ﻭﯾﺴﺎ
ﺩﻩ
ﺍﻏﯿﺎﺭﺍﻥ
ﺩﻱ
ﯾﺎﺭ
ﺩﻱ
ﭼﺮﯼ
ﻓﻨﺎ
ﺷﻲ
ﺭﺍﺷﻪ
ﮐﻧﮕﻪ
ﻫﻐﻪ
ﻧﻪ
ﺁﺷﻨﺎﯾﺎﻥ
ﺷﻲ
ﭼﻪ
ﭘﯿﺪﺍ
ﭼﻪ
ﻭﯾﺮﯾﻱ
ﭘﻪ
ﻣﮑﺎﺭ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺩﯾﺎﺭ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﭘﻪ
ﻭﮔﻮﺭﻩ
ﻧﺎﺗﺎﺭ
ﺩ
ﭘﻪ
ﻻﺭ
ﺩﯤ
ﻫﺮ ﺳﯼ ﻟﺮﻩ ﭼﻲ ﻭﺭﺷﻲ ﻨﻲ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﻣﺎ
ﻟﯿﺪﱃ
ﺩﻱ
ﺭﻓﺘﺎﺭ
ﺩ
ﺩﯤ
ﮐﯿﺩﯤ
ﺑﯥ
ﺑﻨﯿﺎﺩﻩ
ﺩﻱ
ﺩﯾﻮﺍﺭ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﮐﻪ
ﭘﺸﺘ
ﻭﺭﺗﻪ
ﮐﻪ ﺩ ﺍﻭﺳﭙﻨﻮ ﺣﺼﺎﺭ ﺗﺮ ﺎﻥ ﭼﺎﭘﲑ ﮐﯤ
ﯿﻪ
ﻭﮔﻪ
ﻟﮑﻪ ﺳﻮﺭﯼ ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﮐﻲ ﮔﺮﺯﻱ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻫﯿﭽﺮﻱ
ﻫﯿ ﮔﻤﺎﻥ ﺩ ﺑﻬﱰۍ ﻭﺭﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻪ ﮐﻩ
ﮐﻬﱰﻱ
۹
ﺩﻩ
ﻭﺍﺭ
ﺩ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻧﯿﺎ
ﺗﻪ
ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺩ
ﺩﻱ
ﻫﺰﺍﺭ
ﮐﻮﻫﯽ
ﺍﻭ
ﻟﻪ
ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻫﺰﺍﺭ
ﻟﻪ
ﻫﻤﮕﯽ
ﻭﺍړﻩ
ﺩ
ﻫﯿﭽﺮﻱ
ﻫﻐﻪ
ﺋﯥ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﭼﻪ ﺧﱪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻪ
ﻫﻤﻪ
ﺑﺎﺯﺍﺭ
ﺧﺮﯾﺪﺍﺭ ﮐﺎ
ﻭﺍړﻩ
ﭘﻪ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺣﺼﺎﺭ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻗﺮﺍﺭ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﭘﻪ
ﻭﺍﺭ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻋﻤﺮ
ﻫﻢ ﺩﺍ ﻟﯿﻞ ﻭ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ
ﺑﯥ
ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻟﻪ ﺳﯼ ﻏﻮﺖ ﺷﻲ
ﭘﻪ
ﻣﻘﺪﺍﺭ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮ ﺑﻪ ﯾﻮ ﻣﻮﯽ ﺷﻲ ﺩ ﺧﺎﻭﺭﻭ
ﮔﻠﻌﺬﺍﺭ
ﺭﺧﺴﺎﺭ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﭘﺎﻲ
ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ
ﺑﺮﺍﺑﺮ
ﻣﻘﺮﺍﺿﻪ
ﺑﻪ
ﻏﻮﻮﻱ
ﻟﻪ
ﮔﺪﺍﯾﻪ
ﺩ
ﺳﯼ
ﺳﺮﻩ
ﺍﻧﺪﺍﺯ
ﻭ
ﻭ
ﭘﻪ ﮔﻞ
ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ
ﻭ
ﺩﯤ
ﺩ
ﺩﻧﯿﺎ
ﭘﺎﺱ ﺑﻪ ﺩﺍﻍ ﻭﻱ ﺩ ﻟﺌﻢ ﭘﻪ ﺮ ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﻫﺮ
ﺩﺭﻡ
ﻭ
ﻫﺮ
ﺩﯾﻨﺎﺭ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺷﻪ
ﻫﻢ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻭ
ﻫﻢ
ﺩﻳﻨﺎﺭ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺩ
ﻗﺎﻧﻊ
ﺗﺮ
ﻗﻨﺎﻋﺘﻪ
ﺻﺪﻗﻪ
ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻭﻱ
ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ
ﺗﺮ ﻗﯿﺎﻣﺘﻪ ﺩﻏﻪ ﻟﺲ ﺍﻭ ﺩﻏﻪ ﺷﻞ ﺩﯼ
ﭘﻮﺭﻩ ﻧﻪ ﮐ ﻫﯿﭽﺎ ﺷﻤﺎﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ
ﭼﻪ ﺍﯾﺎﻡ ﭘﺮﯤ ﺩ ﮐﻔﻦ ﺩ ﻏﺴﻞ ﻭﺭﺷﻲ
ﺑﯥ ﭘﺮﺩﯤ ﺷﻲ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ
ﭘﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﲑﻭﻥ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺣﺠﺎﺑﻪ
ﺷﺮﻣﻨﺎﮎ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻟﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺑﻪ ﭘﯿﻐﻤﱪ ﺨﻪ ﻭﻩ ډﯾﺮﻩ
ﮐﻪ ﻪ ﻗﺮﺏ ﻭﻱ ﯾﺎ ﻭﻗﺎﺭ ﺩ ﺩﯼ ﺩﻧﯿﺎ
ﯾﻮ ﻓﺴﺎﺩ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺑﯿﺎﻥ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻧﺸﻲ
ﻓﺴﺎﺩﻭﻧﻪ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻫﯿ ﺛﺎﺑﺘﻪ ﻧﻪ ﮐﻩ ﭼﺎ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ ﻭﻓﺎ
ﻭﺍړﻩ ﻣﯿﻨﯽ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﻭﻓﺎ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩ ﭙﻠﻮۍ
ﻭﺍړﻩ ﺑﺎﻃﻞ ﻭﺍﯾﻲ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻪ ﺩﻩ ﺩ ﻫﯿﭽﺎ
ﺩﺍ ﻓﻠﮏ ﮐﻼﻝ ﺩﻱ ﺳﺎﺯﻭﻝ ﺍﻭ ﻣﺎﺗﻮﻝ ﮐﺎ
ډﯾﺮ
ﺋﯥ ﻣﺎ ﻭ ﺗﺎ ﻏﻮﻧﺪﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻩ ﻫﻢ ﻓﻨﺎ
ﻫﺮ ﺳﻨﮓ ﻭ ﮐﻠﺦ ﭼﻪ ﺮﮔﻨﺪﯾﻱ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ
ﻭﺍړﻩ ﮐﮑﺮۍ ﺩﻱ ﻮﮎ ﺩ ﺷﺎﻩ ﻮﮎ ﺩ ﮔﺪﺍ
ﺩﺍﻡ ﺩﻱ ﻫﯿﻮﮎ ﻧﻪ ږﺩﻱ ﺩ ﺩﻧﯿﺎ ﻭ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺗﻪ
ﮑﺎﺭ ﺑﻪ ﻭﮐﯼ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺩ ﺳﯿﻤﺮﻍ ﺍﻭ ﺩ ﻋﻨﻘﺎ
ﻫﺮ ﻮﮎ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻓﺎﻧﯽ ﻧﻔﺲ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻲ ﮐﺎ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻲ ﺗﱃ ﭘﻪ ﺯﻧﲑ ﺳﺮﻩ ﻫﻮﺍ
ﻣﺎﻩ ﺩﻱ ﮐﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻱ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻭﺍړﻩ ﺧﺮﺍﺏ ﺩﻱ
ﮔﻞ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻭﻱ ﻫﺴﯽ ﻧﻪ ﺗﺮ ﺍﺑﺪﺍ
ﻣﻪ ﺩﺭﻭﻣﻪ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﺧﻼﻑ ﺩ ﺩﺍﻧﺎﯾﺎﻧﻮ
ﻣﯿﻨﻪ ﺩ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﺴﻨﺪﻟﯥ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻫﯿ ﺩﺍﻧﺎ
ﻫﺮ ﻮﮎ ﭼﻪ ﺩﻋﻮﯤ ﭘﻪ ﺩﺍ
۱۰
ﻭ
ﺍﻭ ﺩﻱ
ﺳﺘﻤﮕﺎﺭ
ﺷﺮﻣﺴﺎﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭ
ﺩ
ﺩ ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﯤ ﺩﯤ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺎ ﺒ ﻘ ﻪ ﺩﻩ ﺩ ﻋ ﻮ ﻪ ﺗ ﭼ
ﺎ ﯿ ﻪ ﺩﻩ ﺩﺍ ﺩﻧ ﻪ ﺩﻩ
ﺎ ﻨ ﻩ ﺩﺍ ﻭﯾ ﺪ ﮐ ﻨ ﻭﺍﻭﺭﻩ ﭘ
ﻩ ﻪ ﮐ ﺎ ﻣ ﯿ ﺖ ﺩ ﺩﻧ ﺬﻣ ﻣ
ﻮﺩﺍ ﺎﻥ ﺳ ﻬ ﻪ ﺟ ﻐ ﺩ ﻫ
ﻱ ﯿ ﺎﺯﺍﺭ ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ ﭘ ﯿ ﺩ ﺩﻧ
ﺎ ﻤ ﮑ ﻱ ﺣ ﯿ ﻮﻫ ﺮﯤ ﭘ ﭘ
ﺖ ﺩﻱ ﻤ ﮑ ﺮ ﺣ ﻲ ډﯾ ﺎ ﮐ ﯿ ﻪ ﺩﻧ ﭘ
ﻼ ﻱ ﺑ ﻊ ﮐ ﻊ ﺩﻓ ﺭﻓ
ﻱ ﻪ ﮐ ﺪﻗ ﯥ ﺻ ﺮ ﺋ ﺮ ﺳ ﻪ ﺗ ﮐ
ﻮﺍ ﻪ ﻫ ﺎ ﭘ ﺖ ﮐ ﻢ ﺩﻭﺳ ﯿ ﻠ ﻏ
ﯼ ﯥ ﻭﺭﮐ ﺮﻩ ﺋ ﻢ ﻟ ﯿ ﻠ ﻪ ﻏ ﮐ
ﺪﺍ ﯿ ﻱ ﭘ ﻮﺩﻭ ﻭﮐ ﻮﻱ ﺩ ﻋ ﺑ
ﺩﯼ ﯿ ﯥ ﮐ ﺪﻱ ﺋ ﺎﻧ ﻪ ﺍﻭﺭ ﺑ ﻪ ﭘ ﮐ
ﺮﺍ ﺤ ﺪﻱ ﺻ ﺎﻧ ﻪ ﮐ ﺘ ﺴ ﺎﯾ
ﻲ ﻞ ﮐ ﺤ ﻪ ﺻ ﯤ ﭘ ﻮﯼ ﮐ ﯥ ﺗ ﻪ ﺋ ﮐ
ﺪﺍ ﻨ ﻪ ﺧ ﻲ ﭘ ﺎﻝ ﺩﺭﻭﻣ ﺤ ﻮﺷ ﺧ
ﻪ ﲑ ﺗ ﯤ ﻭ ﭘ ﺬﺭ ﮐ ﯥ ﻧ ﻪ ﺋ ﮐ
ﺎ ﻪ ﺩﻋ ﺎﺩﻭﯼ ﺩﻱ ﭘ ﯾ
ﻲ ﺎ ﮐ ﯿ ﻪ ﺩﻧ ﺪﻱ ﻭﻱ ﭘ ﻮ ﮊﻭﻧ
ﺎ ﺨ ﻱ ﺩ ﺳ ﺎﺏ ﺩﺭ ﮐ ﻄ ﺧ
ﯽ ﺎﺋ ﺘ ﲑ ﺩﻱ ﺳ ﻪ ﻢ ﭘ ﺎﺗ ﺩ ﺣ
ﺄ ﻘ ﺎﹶﺳ ﺎﻥﹶ ﻓ ﻮﮐ ﻭﻟ
ﺪﺍﯼ ﺩﻱ ﺖ ﺩ ﺧ ﺮ ﺩﻭﺩ ﻭ ﺩﻭﺳ ﯽ ﻫ ﺨ ﺳ
ﺪﺃ ﺎﻥﹶ ﺯﺍﻫ ﻮﮐ ﻭﻟ
ﻦ ﺩﻱ ﻤ ﺪﺍﯼ ﺩ ﻞ ﺩ ﺧ ﯿ ﺨ ﺮ ﺑ ﻫ
ﺎ ﯿ ﺘ ﱪﻩ ﺩﻩ ﺭ ﺩﺍ ﺧ
ﺮﺕ ﺩﻱ ﺖ ﺩ ﺁﺧ ﺎ ﮐ ﯿ ﺩﻧ
ﺎ ﻪ ﭼ ﻮﮎ ﻟ ﻲ ﻮﻣ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﮐ
ﺮ ﺩﻱ ﺎﻥ ډﯾ ﺒ ﺎﻟ ﺎ ﻃ ﯿ ﺩ ﺩﻧ
ﺎ ﺎﺭﺳ ﻢ ﭘ ﻲ ﻭﻱ ﻫ ﺨ ﻪ ﺳ ﭼ
ﻪ ﺩﻱ ﻐ ﻲ ﻫ ﻪ ﮐ ﺮﺩ ﭘ ﻭﱃ ﻣ
ﺎ ﻪ ﺗ ﻪ ﻭﻱ ﻟ ﺪﻱ ﻧ ﻪ ﺑ ﮐ
ﻪ ﺘ ﺴ ﺪﻱ ﻧ ﻲ ﺑ ﺎ ﮐ ﯿ ﻪ ﺩﻧ ﭘ
ﺎ ﻔ ﺪﻱ ﺻ ﻮﻧ ﻪ ﻏ ﻨ ﯿ ﺁﺋ
ﻱ ﯿ ﻬ ﺮ ﺩﯼ ﺑ ﺤ ﺎ ﺑ ﯿ ﺩﻧ
ﺎ ﺒ ﻪ ﺯﯾ ﺖ ﻭﻱ ﮐ ﻮﮎ ﺯﺷ ﻪ ﮐ
ﻲ ﺪﻩ ﺷ ﯿ ﻲ ﻟ ﻪ ﮐ ﺦ ﭘ ﻞ ﻣ ﭙ ﻞ ﺧ ﭙ ﺧ
ﺎ ﻬ ﯥ ﺑ ﺮ ﺩﻱ ﺩ ﺑ ﻮﻫ ﻢ ﮔ ﻫ
ﻪ ﺘ ﺮ ﺳ ﻲ ﺩ ﺷ ﻪ ﮐ ﺮ ﭘ ﻄ ﻢ ﺧ ﻫ
ﺎ ﻔ ﺮﻩ ﺟ ﺎﺭ ﻟ ﺎ ﮐ ﻔ ﺟ
ﻮﻩ ﺎ ﺷ ﺮﻩ ﻭﻓ ﺎ ﺩﺍﺭ ﻟ ﻭﻓ
ﯥ ﺩﻭﺍ ﻪ ﺋ ﺨ ﻞ ﻣ ﻪ ﺑ ﻟ
ﯥ ﺩﺭﺩ ﻭﻱ ﻪ ﺋ ﺨ ﻮﻩ ﻣ ﻪ ﯾ ﻟ
ﻮﺍ ﻠ ﺎ ﺩ ﺣ ﺪ ﮐ ﻮﻧ ﻪ ﺧ ﺮﺗ ﭼ
ﺮﻭ ﺪﻱ ﺩ ﺯﻫ ﺎﻧ ﺪ ﮐ ﻮﻧ ﻪ ﺧ ﺮﺗ ﭼ
ﺎ ﺪﻋ ﻪ ﻣ ﯼ ﭘ ﺩ ﺳ
ﻮﻑ ﺩﻱ ﻮﻗ ﻪ ﻭﺍړﻩ ﻣ ﻤ ﺎﺭ ﻫ ﮐ
ﺎ ﺎﺷ ﻤ ﻪ ﺗ ﺎﻥ ﭘ ﻞ ﭙ ﺩ ﺧ
ﻲ ﻲ ﺷ ﺪﺍﺭﭼ ﻨ ﺎﻥ ﺩﯼ ﻧ ﮑ ﺎﻟ ﻣ
ﺰﺍ ﺎﯼ ﺩﻱ ﺩ ﺟ ﺎ ﯿ ﺩﻧ
ﻲ ﻮﻣ ﻪ ﻣ ﻪ ﺑ ﻐ ﺎ ﻫ ﻪ ﮐ ﺮ ﭼ ﻫ
ﺎ ﻪ ﺩﺍﻧ ﺎﺩﺍﻥ ﻭﻱ ﮐ ﻪ ﻧ ﮐ
ﻲ ﺎ ﻪ ﭘ ﯽ ﺑ ﺴ ﻪ ﺩﺉ ﻫ ﮑ ﻟ
ﺎﺭﻭﺍ ﻪ ﻧ ﻪ ﺭﻭﺍ ﭘ ﭘ
ﻩ ﯿ ﻮﻫ ﯥ ﻭﭘ ﺎ ﺋ ﻪ ﺩﺍﻧ ﮐ
ﻮﺍ ﻘ ﻪ ﺗ ﻩ ﭘ ﮐ ﯥ ﻣ ﺴ ﭘ
ﻲ ﺦ ﮐ ﻪ ﻣ ﻪ ﭘ ﺴ ﯿ ﻮﱝ ﻭﻧ ﺘ ﻓ
ﻮﺍ ﯽ ﻭﻱ ﺳ ﻬ ﻪ ﻧ ﻪ ﻟ ﭼ
ﻦ ﺩﻱ ﻪ ﺩﻩ ﻭﺍړﻩ ﺩﯾ ﺎ ﻧ ﯿ ﺩﻧ
۱۱
ﻼ ﱄ ﻣ ﻪ ﺗ ﺸ ﯿ ﻤ ﻫ
ﻪ ﻭﻻړ ﻭﻱ ﺖ ﻭﺗ ﺎﻋ ﻭﻃ
ﺎ ﻨ ﺞ ﺑ ﻨ ﻪ ﭘ ﻮﻝ ﻭﻱ ﭘ ﻐ ﺸ ﻣ
ﺰ ﻭﻱ ﯿ ﺮﻫ ﯥ ﭘ ﻮ ﺋ ﺮﺍﻣ ﻪ ﺣ ﻟ
ﺎ ﻔ ﻪ ﺍﺧ ﺮ ﭘ ﻬ ﻪ ﺟ ﻢ ﭘ ﻫ
ﻪ ﻮﻟ ﺒ ﯥ ﻭﻱ ﻗ ﻪ ﺋ ﻤ ﻠ ﮐ
ﺎ ﻀ ﺪﻱ ﻗ ﺎﻧ ﻪ ﮐ ﻧ ﻮﻧ ﻤ ﺮﺽ ﻟ ﻓ
ﺎﺭﻩ ﺎﺭ ﺩﭘ ﺎ ﺩ ﮐ ﯿ ﺩ ﺩﻧ
ﺪﻱ ﺍﺩﺍ ﺎﻧ ﻮﺓ ﮐ ﻢ ﺯﮐ ﻫ
ﺎﻥ ﻭﻱ ﻀ ﻢ ﺩ ﺭﻣ ﺎﺋ ﻢ ﺻ ﻫ
ﺎ ﯿ ﯥ ﺑ ﺴ ﻱ ﭘ ﻢ ﻭﮐ ﺞ ﻫ ﺣ
ﻱ ﯿ ﺞ ﺭﺳ ﻮﺍﻥ ﺩ ﺣ ﯥ ﺗ ﻪ ﺋ ﮐ
ﺎ ﻣ ﯥ ﻭﮐ ﺎﻥ ﺋ ﯿ ﻪ ﺑ ﭼ
ﻦ ﺩﯼ ﺎ ﺩ ﺩﯾ ﻨ ﻪ ﺑ ﻨ ﺩﺍ ﭘ
ﺄ ﯿ ﺲ ﺩﻱ ﺍﻭﻟ ﻪ ﮐ ﻐ ﻫ
ﻖ ﻭﻱ ﺮﯾ ﻪ ﺩﺍ ﻃ ﻮﻥ ﭘ ﯥ ﯾ ﻪ ﺋ ﭼ
ﺮﻭﺍ ﺪﯼ ﭘ ﺎﻧ ﻪ ﮐ ﺩﻱ ﻧ ﯿ ﻫ
ﺮ ﻭﻱ ﺎ ډﯾ ﯿ ﺎﻝ ﺩ ﺩﻧ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﮐ
ﺎ ﺐ ﻭﻱ ﺭﯾ ﺴ ﯥ ﮐ ﻪ ﺋ ﭼ
ﻮ ﺩﻩ ﻐ ﺪﻩ ﺩ ﻫ ﺎ ﺑ ﯿ ﺩﻧ
ﻮﺩﺍ ﻪ ﺳ ﺮﻭ ﭘ ﻤ ﺎ ﺩ ﺧ ﯾ
ﻢ ﻠ ﻪ ﻇ ﺎ ﭘ ﻪ ﮐ ﻮﻟ ﯥ ﺎ ﺋ ﯾ
ﺎ ﻪ ﺯﻧ ﺎ ﭘ ﯥ ﻭﺭﮐ ﺎ ﺋ ﯾ
ﻮ ﺮﺍﺑ ﻪ ﺷ ﺎ ﭘ ﯥ ﻭﺭ ﮐ ﺎ ﺋ ﯾ
ﺎ ﻮﺭﻱ ﺩ ﭼ ﻪ ﺧ ﻮﻧ ﺎﻟ ﺎ ﻣ ﯾ
ﺪﻱ ﺎﻧ ﻪ ﮐ ﻮﻧ ﻮﻧ ﻖ ﺧ ﺎﺣ ﺎ ﻧ ﯾ
ﺮﺍ ﺎﻩ ﺩ ﺍﻣ ﺎﺩﺷ ﺩ ﭘ
ﺮﺽ ﺎﻥ ﻓ ﻪ ﺎ ﭘ ﺎﺩﺕ ﮐ ﺒ ﻋ
ﺎ ﺐ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺭﯾ ﺒ ﻪ ﺳ ﭘ
ﺎ ﻖ ﮐ ﻞ ﺣ ﺎﻃ ﺎ ﺑ ﻞ ﮐ ﺎﻃ ﻖ ﺑ ﺣ
ﺎ ﯿ ﻪ ﺣ ﺮﻡ ﻧ ﯥ ﺷ ﻪ ﺋ ﻧ
ﻪ ﺪﺍﯾ ﻪ ﺧ ﺮﻩ ﻭﻱ ﻟ ﯥ ﻭﯾ ﻪ ﺋ ﻧ
ﺎ ﺪﯾ ﯿ ﺎ ﺑ ﻲ ﮐ ﻮﻧ ﺰﺍﺭ ﺧ ﻫ
ﺎﺭﻩ ﯼ ﺩﭘ ﯿ ﻮﯤ ﮔ ﺩ ﯾ
ﺎ ﻮﻏ ﻪ ﻏ ﻖ ﻭﻱ ﭘ ﻠ ﻭﺍړﻩ ﺧ
ﻪ ﻤ ﺘ ﻪ ﺳ ﯥ ﻟ ﻪ ﺋ ﺸ ﯿ ﻤ ﻫ
ﻪ ﮊړﺍ ﻮ ﭘ ﻮﻣ ﻠ ﻈ ﺩ ﻣ
ﻪ ﻭﻱ ﺰ ﻧ ﺮ ﮔ ﯥ ﻫ ﻮﺵ ﺋ ﻮﺵ ﻭ ﻫ ﮔ
ﺎ ﱪﯾ ﺮﻭﺍ ﻭ ﮐ ﯽ ﭘ ﺑ
ﺖ ﻭﻱ ﺎﺳ ﻪ ﻧ ﲑ ﺑ ﻪ ﻮﻥ ﭘ ﺮﻋ ﺩ ﻓ
ﺎ ﯥ ﺷ ﻪ ﺋ ﺪ ﻭﺗ ﺠ ﺴ ﻭ ﻣ
ﺦ ﻭﻱ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﯥ ﻭﺗ ﺎﻧ ﺨ ﺘ ﺑ
ﻮﺍ ﻮ ﻭﻱ ﺳ ﺎﻧ ﮑ ﯿ ﻪ ﻧ ﻟ
ﻮ ﺪﺍﻧ ﻪ ﺑ ﺎ ﻟ ﻼﻁ ﮐ ﺘ ﺍﺧ
ﺍﱪ ﻭ ﺗﻮﻻ ﺗ
ﻲ ﺮ ﮐ ﺎﻃ ﻪ ﺧ ﻪ ﻭﻱ ﭘ ﻧ ﯿ ﻫ
ﻼ ﮓ ﺑ ﻲ ﺭﻧ ﺴ ﻪ ﻫ ﺪﺍﯾ ﺧ
ﯤ ﻪ ﮐ ﻪ ﻣ ﯿ ﻪ ﭘ ﺎﻥ ﺗ ﻤ ﻭ ﺭﺣ
۱۲
ﻫﻐﻮ ﻧﻪ
ﺑﯿﺎ
ﻣﻮﻧﺪ
ﻣﻠﮑﻮﻧﻪ
ﺩ
ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺳﻠﯿﻤﺎﻥ
ﭘﻪ ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﭼﻪ
ﻫﺰﺍﺭ
ﮐﺎﻟﻪ
ﻧﻪ
ﺋﯥ
ﻭﮐ
ﻗﻨﺎﻋﺖ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﯾﻮﻩ
ﮐۍ
ﻃﺎﻋﺖ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﯾﻮ ﻧﻔﺲ ﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﭘﻪ ﯾﺎﺩ ﻭﺍﻭﻟﲐ ﺗﺮ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﻭﮐ
ﻋﺒﺎﺩﺕ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺑﻞ
ﻧﻌﻤﺖ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻭﮐ
ﭼﻪ
ﺋﯽ
ﭘﻪ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻟﻮټ
ﮐﻲ
ﻋﺎﻟﻤﻮ
ﻫﻐﻮ
ﮐﻪ ﻧﻌﻤﺖ ﺩﻱ ﺧﻮ ﻃﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺩﻱ
ﮔﻪ
ﻧﺸﺘﻪ
ﮐﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﮐﻪ ﻣﺸﻘﺖ ﺩﻱ ﺧﻮ ﺩ ﺩﯾﻦ ﺩﻱ
ﭘﮑﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺑﻞ ﻣﺤﻨﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯾﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﻱ ﻭﺍړﻩ ﻓﺎﻧﻲ ﺩﻱ
ﮐﻪ
ﺩﻧﯿﺎ
ﮐﻪ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻱ ﺁﺧﺮ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﻟﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﻪ ﻋﺰﺕ ﺩﻱ ﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﻏﻮﺍړﻱ
ﻓﺮﺍﻏﺖ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺩﻱ
ﻓﺮﺻﺖ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻋﻤﺎﺭﺕ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻟﺬﺕ
ﺩﻱ
ﻟﻪ ﻫﻐﻪ ﺑﻪ ﺯﯾﺎﺕ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻫﺮ
ﭼﻪ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﻮ ﻭﻗﺘﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻏﻮﺍړﯤ
ﭼﺎ
ﻣﻮﻧﺪﱄ
ﻋﻤﺎﺭﺕ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺩ ﺭﯾﮓ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﻫﺮ
ﭼﻪ
ﺩ ﻣﺴﺘﺎﻧﻮ ﺗﺮ ﻟﻐﺰﺷﻪ ﻪ ﮐﻢ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺩ
ﺳﯼ
ﮐﻪ
ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﺯﯾﻨﺖ
ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ
ﭘﻪ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻫﺮ ﮊﻭﻧﺪﯼ ﭼﻪ ﺩ ﻣﺮﺩﻩ ﭘﻪ ﻗﱪ ﻭﺭﺷﻲ
ﺑﺲ
ﺩﻱ
ﻫﻤﺮﻩ
ﻧﺼﯿﺤﺖ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﮔﻮﺭﻩ
ډﯾﺮ
ﺩﻱ
ﻫﻤﺮﻩ
ﺍﺷﺎﺭﺕ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﭘﻪ
ﺭﻭﺍﻧﻮ
ﺩﺍ
ﭘﺎﺧﻪ
ﺍﻭﺑﻮ
ﻭﺭﺷﻪ
ﭘﺎﺧﻪ
ﻋﻤﺮ
ﻣﺤﻠﻮﻧﻪ
ﺧﻮ ﺑﻪ ﻭﺭﺍﻥ ﺷﻲ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ
ﺳﺮﺍﯾﻮﻧﻪ
ﻭږﯼ ﺳﱰﮔﻲ ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻪ ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻮﮎ ﭘﺮﯾﺩﻱ ﺳﻼﻣﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍﺷﻲ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻨﯽ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﻣﺴﺎﻓﺮ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺭﯾﺎﺿﺖ ﭘﻪ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻣﺮﺩ ﻫﻐﻪ ﺩﯾﻲ
ﭼﻪ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺧﻮﻱ ﻭ ﺧﺼﻠﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺎ ﭘﺎﻲ
ﺧﺪﺍﯼ ﻮﮎ ﻣﻪ ﮐﻩ ﺑﺪ ﺧﺼﻠﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻋﻼﻣﺖ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻗﯿﺎﻣﺖ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺍﻣﺎﻧﺖ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺩﻱ ﺋﯥ
ﻫﺮ ﻭﮐ
ﺻﻮﺭﺕ ﺭﯾﺎﺿﺖ
ﻫﻢ ﻫﻐﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺧﺮﻣﻦ ﻭﻱ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ
ﻫﺮ
ﭼﻪ
ﮐﺎﻧﺪﯼ
ﮐﻪ ﻫﻐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﺩﺍ ﮐﻲ ﻟﯿﺪﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺯﻩ
ﺋﯥ
ﻭﯾﻨﻢ
ﭘﻪ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﻪ ﺗﻮﻪ ﭙﻠﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻣﺎ
ﻟﯿﺪﱃ
ﺩﯼ
ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺩ ﻟﺤﺪ ﭘﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﮐﻲ ﭘﺮﻭﺕ ﻭﻱ
ﻫﺮ
ﭼﻪ
ﺍﻭﺳﻲ
ﻧﯿﮏ ﻋﻤﻞ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻨﺖ ﺩﻱ ﻃﺎﻋﺖ ﺑﻮﯾﻪ
ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺎ ﻮﮎ ﺟﻨﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ
ﻧﯿﮏ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﻫﻢ ﻧﯿﮏ ﻋﻤﻞ ﻫﻢ ﻧﯿﮏ ﺧﻮﯾﻮﻧﻪ
ﻫﻢ ﺟﻨﹰﺖ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺭﺍﺣﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ
ﮐﺎ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺿﺪﯾﺖ
ﺩ
ﺳﯼ
ﻋﻤﺮ
ﭘﻪ
ﻋﺬﺍﺏ
ﭘﮑﺎﺭ
۱۳
ﻧﺪﻱ
ﺯﺭﺍﻋﺖ
ﺿﺪﯾﺖ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﻫﻢ
ﺩﻏﻪ
ﻻﺱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﭘﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﯾﻲ ﻭ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻭﯼ
ﻟﻮﯼ
ﻣﻘﺎﻡ
ﺑﻞ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﻪ ﺟﻬﺎﻧﻪ ﯾﻮﻭړ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻣﮕﺮ
ﮐﻪ ﺩ
ﺑﻠﻨﺪﻩ ﻫﻐﻪ
ﻣﺮﺗﺒﻪ
ﭼﺎ
ﻣﺤﺒﺖ
ﻣﻬﺮ،
ﺩﺍ
ﭘﻪ
ﺩﻧﯿﺎ
ﮐﻪ ﻃﺎﻟﻊ ﺩ ﺳﯼ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺟﺎﺭ ﻭﺗﻠﻲ
ﻫﯿ ﭘ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ
ﻧﯿﮏ ﻟﻪ ﻧﯿﮑﻮ ﺳﺮﻩ ﺑﻮﯾﻪ ﺑﺪ ﻟﻪ ﺑﺪﻭ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺷﻲ
ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺧﭙﻞ ﻗﺴﻤﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ
ﮐﻪ ﻮﮎ ﻣﺮﺩ ﺩﻱ ﺧﻮ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻲ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻟﺮﯼ ﺣﺎﺟﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ
ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩﺍ ﻋﻤﺮ ﻫﺴﻲ ﺗﲑ ﺷﻪ
ﻟﮑﻪ ﺗﲑ ﺷﻲ ﯾﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ
ﺟﻔﺎ
ﻟ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﺩﻱ ﺿﺎﯾﻊ ﮐﯿﻱ ﺑﯽ ﻭﻓﺎ
ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻲ ﻫﯿﻮﮎ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﺎﺗﻲ ﺷﻮﻧﻲ
ﻭﺍړﻩ ﺗﻠﻮﻧﯽ ﺩﻱ ﮐﻪ ﻧﻦ ﺩﻱ ﮐﻪ ﺳﺒﺎ
ﺩﺍ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﭼﻪ ﻧﻦ ﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺟﻠﻮ ﮐﺎ
ﭘﻪ ﺩﻭﻩ ﻭﺭﻲ ﭘﺲ ﭘﻪ ﻭﺍړﻩ ﺷﻲ ﻓﻨﺎ
ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﺩ ﺩﻭﯼ ﺩﻱ ﺧﻮښ ﻭﻱ ﻭﺭﺗﻪ ﮔﻮﺭﻩ
ﭼﻪ
ﭘﯿﺪﺍ
ﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﭘﺎﯼ ﭼﻪ ﺑﯿﻞ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺎﺧﻪ
ﭘﻪ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﻪ ﺋﯥ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺣﮑﻤﺎ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯﻣﮑﻪ ﺎﮑﻲ ﭘﺮﯾﻮﺯﯼ ﻟﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻪ
ﺑﯿﺎ ﻟﻪ ﺯﻣﮑﯽ ﺧﺘﯽ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺳﻤﺎ
ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻪ ﮐﻩ ﭼﻪ ﺑﯿﺎ ﺳﱰﮔﻮ ﻟﺮﻩ ﺩﺭ ﺷﻲ
ﻫﻐﻪ
ﺟﺪﺍ
ﺩﺍ ﭘﻪ ﻫﺮﻩ ﻭﺭځ ﭼﻪ ﺧﯿﮋﯼ ﺑﯿﻞ ﺑﯿﻞ ﻧﻤﺮ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﭘﺮﯾﻮﺯﻱ ﻫﻐﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺧﺘﻲ ﺑﯿﺎ
ﮐﻪ ﺟﻨﺖ ﭘﻪ ﺯﻫﺪ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻟﻪ ﻓﻀﻠﻪ
ﺍﺩﺍ
ﮐﻪ
ﺭﺍﺷﻪ
ﮐﻪ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻣﻪ
ﻟﻪ
ﭼﺎ
ﺷﻲ
ﺍﻭﯽ ﺳﯼ
ﭼﻪ ﺩﻱ
ﺑﻪ
ﻟﻪ
ﺳﱰﮔﻮ ﻏﺎړﻩ
ﺧﭙﻠﻪ
ﺷﻲ ﮐﻱ
ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﮔﯿﻩ ﻭﺧﻮﺭﯤ ﻭﺭﮐﯤ
ﻫﻢ ﺩﻏﻪ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺗﻮﻪ ﺷﻲ ﺩ ﻋﻘﺒﺎ
ﮐﻪ ﯾﻮ ﺎﮑﻲ ﺍﻭﺑﻪ ﺗﻱ ﻟﺮﻩ ﻭﺭﮐﯤ
ﺩ ﺩﻭږﺥ ﺍﻭ ﺳﺘﺎ ﺗﺮ ﻣﯿﻨ ﺑﻪ ﺷﯽ ﺩﺭﯾﺎ
ﮐﻪ ﯾﻮﻩ ﻠﻪ ﺳﺮ ﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﯿ ﮐﯤ
ﭘﻪ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯥ ﻟﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ
ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺩﺍ ﺩﻱ ﮐﻪ ﻮﮎ ﺳﻮﺩ ﻭ ﺳﻮﺩﺍ ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻪ ﺳﻮﺩ ﺷﺘﻪ ﻧﻪ ﺳﻮﺩﺍ ﺗﺮ
ﺑﻞ
ﺁﺷﻨﺎ
ﺗﲑﯾﯿﯤ
ﭘﻪ
ﺧﻨﺪﺍ
ﯾﻮﻩ
ﭘﻪ
ﻣﺤﻨﺘﻪ
ﻫﺮ
ﻓﻨﺎ
ﺑﯿﺎ
ﮐﻠﻪ
ﺷﻲ
ﯾﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺩﺭﻭﺩ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺩﻋﺎ
ﺩﻭږﯼ
ﺳﻞ
ﺳﺮﻩ
ﻭﮐﯤ
ﺩﺍﻧﻪ
ﺩﭘﺎﺭﻩ
ﺳﺮﻩ
ﯾﻮ
ﯾﻮ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﻪ ﺩﻱ ﭘﮑﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻓﺮﺩﺍ
ﮐﻪ
ﺩ
ﮐﻮﻩ
ﻧﺲ
ﻫﻐﻮ
ﻮﮎ
ﻭﻻﯾﺖ
ﻭﺭﮐﻱ
ﻭﺍړﻩ
ﻟﺮﻩ
ﮐﻪ
ﻏﻮﺍړﻱ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻭﺭﮎ ﮐ ﺳﮑﻮﻧﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ
ﺗﻤﺎﻡ
ﺧﺪﺍﯼ
ﻭﺍړﻩ
ﺩﻱ
ﺩﻩ
ﺩﯼ
ﺳﻮﺩﺍ
ﺩﻟﯥ
ﻋﺪﺍﻟﺖ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﮐﻪ ﻮﮎ ﮐﺎﻧﺪﯼ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ
ﻭﻻﯾﺖ
ﺟﻬﺎﻥ
ﺩ
ﭘﮑﺎﺭ
ﺩﻱ
ﺷﺮﺍﻓﺖ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻻﺱ
ﺁﺷﻨﺎﯾﺎﻥ ﮐﻪ ﻮﮎ ﭘﻮﻫﯿﯼ ﻧﻦ ﺋﯥ ﻭﻗﺖ ﺩﻱ
ﭼﻪ
ﺎﺭﯾﻱ
ﮐﻪ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﺩﻱ ﺧﻮ ﻫﻢ ﺩﺍ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻲ
ﭼﻪ
ﭼﺎ
۱٤
ﻟﻪ
ﯾﻮ ﺳﺮﻩ
ﺁﺷﻨﺎ
ﺳﻮﺩ ﻭ ﺯﯾﺎﻥ ﺩ ﺩﻧﯿﺎ ﻭﺍړﻩ ﺳﻬﻞ ﮐﺎﺭ ﺩﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﮐﺎ ﻮﮎ ﭘﻪ ﺳﻬﻞ ﮐﺎﺭ ﺭﺳﻮﺍ
ﭼﻪ ﺩ ﻭﺭﻭﺭ ﺍﻭ ﻋﺰﯾﺰ ﺯړﻩ ﭘﺮﯤ ﺁﺯﺍﺭ ﺷﻲ
ﻣﺪﻋﺎ
ﮐﻠﻪ
ﺩ
ﻧﻮﺭﻭ
ﺭﺿﺎ
ﺑﻮﯾﻪ
ﮔﺎﻫﻲ
ﺧﭙﻠﻪ
ﺣﺎﺻﻞ ﭘﻪ
ﻣﻪ
ﮐﺎﺭ
ﺷﻪ
ﻫﻐﻪ
ﺩﻩ
ﻫﻤﯿﺸﻪ
ﻧﻪ
ﺩﻱ
ﮔﻮﯾﺎ
ﮐﺎﻧﺪﯼ
ﺩﺍﻧﺎ
ﻪ ﺧﻮﺍړﻩ ﭼﻪ ﯾﻮ ﺋﯥ ﺧﻮﺭﻱ ﺑﻞ ﻭﺭﺗﻪ ﮔﻮﺭﻱ ﭼﻪ ﺎﺩﯼ ﺋﯥ ﯾﻮ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﻱ ﻏﻢ ﺗﺮ ﺗﻠﻪ
ﺩﻏﻪ
ﻟﮑﻪ ﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﻭ ﺑﻞ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﻩ
ﻟﮑﻪ ﺳﺘﺎ ﺩﻱ ﻫﺴﻲ ﺎﻥ ﺩﻱ ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ
ﮐﻱ
ﻧﻪ ﭼﻪ ﻧﻐﻮﺗﻪ ﮐﺎ ﺩ ﺣﺮﺹ ﻭ ﺩ ﻫﻮﺍ
ﺩ ﺳﯼ ﭘﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺮ ﻪ ﻫﺮ ﻪ ﮔﺮﺯﻱ
ﻫﺴﻲ
ﺭﻭﺍ
ﺩﯾﻨﺪﺍﺭﺍﻥ ﺩﻱ ﻭ ﺧﭙﻞ ﺩﯾﻦ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﺎ
ﻮﮎ ﻓﮑﺮﻭﻧﻪ ﺩ ﺻﻮﺍﺏ ﻮﮎ ﺩ ﺧﻄﺎ
ﺧﺪﺍﯼ ﺩﻱ ﻧﻪ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﺧﻄﺎ ﺩ ﭼﺎ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ
ﻪ
ﻋﻄﺎ
ﻫﺴﯽ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺳﻯ ﻭﺍړﻩ ﺳﺮﻩ ﺳﻢ ﺩﻱ
ﻮﮎ ﺍﻋﻠﲐ ﺩﻱ ﻮﮎ ﺍﻭﺳﻂ ﺩﻱ ﻮﮎ ﺍﺩﻧﺎ
ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺣﺮﻣﺖ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﯼ
ﻧﻪ
ﺍﻣﺮﺍ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻟﻪ ﭼﺎ ﺷﮑﻮﻩ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻧﻪ ﮐﻡ
ﻧﺸﺘﻪ ﺑﻞ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺩﻤﻦ ﻤﺎ ﺑﯥ ﺗﺎ
ﮐﻪ ﻮﮎ ﯾﺎﺭ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻏﻮﺍړﯼ ﯾﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ
ﯾﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ ﮐﻪ ﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻨﮕﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ
ﺧﯿﺎﻝ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺋﯥ ﻤﺎ ﺗﺮ ﺯړﻩ ﭼﺎﭘﲑ ﺷﻪ
ﯾﺎﺭ ﺗﺮ ﮔﻨﺠﻪ ﭼﺎﭘﲑ ﺷﻮﻱ ﻣﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻮ
ﭘﻼﺭ
ﺩﻱ
ﺩﺍ
ﻏﻮﺭﻩ
ﮐﺎﺭ
ﺩﻱ
ﺩﺍ
ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻮ
ﻟﺮﻩ
ﺑﻮﯾﻪ
ﭼﻪ
ﻧﻪ
ﺧﭙﻠﻪ
ﺭﺿﺎ
ﺧﻮﺍړﻩ
ﺍﻧﺼﺎﻑ
ﺩﻱ
ﻫﺴﻲ
ﺯﻫﺮ
ﭼﺎﺭﻱ
ﻧﻪ
ﭼﻪ
ﻧﺴﺒﺖ ﭼﻪ
ﻫﻐﻪ
ﺧﭙﻠﻪ
ﺩﻱ ﻣﻮﻣﻲ
ﻧﻪ
ﻭﺍړﻩ ﺩ
ﻭﮔﻲ
ﺧﻄﺎ
ﻧﻔﺮ
ﺍﻭ
ﺎﻱ
ﺩ ﺩ
ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﯼ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻱ
ﺩ
ﺟﻤﻠﻪ
ﺅ
ﺗﺮ ﻋﺸﻖ ﻏﻮﺭﻩ ﺑﻞ ﻪ ﮐﺎﺭ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺸﺘﻪ
ﺗﺮ
ﻫﻤﻪ
ﮐﺎﺭﻭﻧﻮ
ﺑﻞ ﺑﻠﺒﻞ ﺑﻪ ﺩ ﮔﻞ ﻧﻮﻡ ﺍﺧﯿﺴﺘﻲ ﻧﻪ ﻭ
ﮐﻪ ﺧﱪ ﻭﻱ ﭼﻪ ﮔﻞ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺧﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ
ﺑﯿﺎ ﺭﺍﺗﻠﻪ ﺩﻱ ﺩﯤ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻪ ﺑﻞ ﻭﺍﺭ ﻧﺸﺘﻪ
ﺑﻞ ﻭﺍﺭ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﻞ ﻭﺍﺭ ﻧﺸﺘﻪ ﻭﺍﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ
ﺩ ﺣﺒﺎﺏ ﻋﻤﺮ ﺩﻱ ﻭﮔﻮﺭﻱ ﭼﻪ ﻪ ﺩﻱ
ﮐﻪ ﻮﮎ ﺷﻤﺎﺭ ﮐﺎﻧﺪﯼ ﺩ ﻋﻤﺮ ﺷﻤﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ
ﺩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺻﻮﺭﺓ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﮐﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﮔﻮﺭﻩ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﮐﻲ ﻫﺴﻲ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﺯﺍﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ
۱٥
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺗﺎ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﺳﺮ ﮐﺎﻧﺪﯼ ﺳﻮﺩﺍ
ﺑﻞ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﯼ ﻫﺴﻲ ﻣﺎ ﻏﻮﻧﺪﯼ ﺷﯿﺪﺍ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺷﯿﺪﺍ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻲ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺩﻟﱪ ﺷﻲ ﺑﻞ ﭘﯿﺪﺍ
ﻣﺎ ﺩﺍ ﺳﺘﺎ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺩﻱ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﯤ
ﻭﱄ
ﺧﻨﺪﺍ
ﺑﯥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ ﮐﻮﻥ ﺩﻱ ﮐﻪ ﻣﮑﺎﻥ ﺩﻱ
ﻪ ﺗﻮﻪ ﻣﻲ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺷﻲ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ
ﺟﺪﺍﺋﯥ ﺑﻪ ﺩﻱ ﻫﯿ ﺭﻧﮓ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻪ ﮐﻡ
ﻮ ﻣﻲ ﻧﻪ ﺩﯼ ﺭﻭﺡ ﮐﺎﻟﺒﻮﺕ ﺳﺮﻩ ﺟﺪﺍ
ﻟﮑﻪ ﻭﺭﺳﺘﻮ ﻣﻘﺘﺪﯾﺎﻥ ﻭړﺍﻧﺪﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﻭﯼ
ﻣﺎ
ﺍﻗﺘﺪﺍ
ﺯﻩ ﯾﻮ ﻧﻪ ﯾﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﺗﺎ ﻣﲔ ﺩﻱ
ﮐﻪ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻱ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﮐﻪ ﮔﺪﺍ ﻭﻋﺪﻩ
ﮐﯤ
ﺩ
ﻓﺮﺩﺍ
ﻣﺎ
ﺷﻮﯤ
ﺩﻩ
ﻧﺪﺍ
ﻧﺸﻲ
ﭘﻪ
ﺩ
ﺗﺎ
ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺧﻂ ﺩ ﺍﻣﺎﻧ ﻭ ﻣﺎ ﻟﻪ ﺭﺍ ﮐﯤ
ﭼﻪ
ﻟﻪ
ﺷﻮﻱ
ﺳﺘﺎ
ﻟﻪ
ﻟﻮﺭﯼ
ﺯﻩ
ﭘﺨﭙﻠﻪ
ﺯﻩ
ﭘﻪ
ﭘﻪ ﺗﺎ
ﻧﻪ
ﺗﺎ
ﻣﲔ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﯾﻢ ﯾﻢ
ﻟﻪ
ﺷﻲ
ﭘﺴﯥ
ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﮊړﺍ
ﺩﯾﻦ
ﭘﺴﯥ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻭ
ﮐﱪﯾﺎ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻳﻱ ﺭﻧﮓ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﻩ
ﭼﻪ
ﻣﺪﺍﻡ
ﯾﯥ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﯾﺎﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺘﯿﺎ
ﭘﻪ
ﻭﻓﺎ
ﺩ
ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﺩ
ډﯾﺮ
ﺩﻟﱪﺍﻧﻮ
ﺩ
ﻃﺎﯾﻔﻪ
ﻧﺎﺯ
ﺍﻭ
ﺩ
ﺩﻩ
ﻫﺴﻲ
ډﯾﺮ
ﮐﱪ
ﻟﻪ
ﭘﻪ
ﺍﺩﺍ
ﭼﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﭘﻪ ﺗﯿﻎ ﺷﻬﯿﺪ ﺷﻲ
ﻏﻠﻂ
ﺩﻩ
ﺍﺯﻟﻪ
ﺩ
ﻣﻪ
ﺳﺮﻩ
ﮐﯤ
ﻧﻪ ﭼﻪ ﮐﯤ ﻣﯽ ﻧﻦ ﻭﺭځ ﺩﻩ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﮐﻪ ﻣﲔ
ﭘﻪ
ﭘﺴﯥ
ﻣﺎ
ﻣﲔ
ﮊړﺍ
ﺎﻱ
ﺷﻪ
ﺁﻭﺍﺭﻩ
ﻏﺎړﻩ ﭘﻪ
ﮐﻩ
ﺩﻏﻪ
ﺑﻪ ﺗﺎ
ﺍﻭﻝ ﺩﻱ
ﻗﻮﻡ
ﻫﻠﻪ
ﺑﯥ
ﻭﻓﺎ
ﺷﻮﺧﻪ
ﭼﻪ ﻏﻮږ ﻧﻪ ﺑﺎﺳﻲ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﻭﺍﻭﯾﻼ
ﺳﺒﺒﻪ
ﺍﻭﻟﯿﺎ
ﻧﻪ
ﻋﻤﻞ
ﺩﻝ ﻭ ﺩﯾﻦ ﭘﻪ ﯾﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﺩ ﺳﻱ ﯾﻮﺳﻲ
ﻧﻪ
ﺑﻞ ﺑﻪ ﻫﺴﯽ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﯾﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻱ ﯾﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻱ ﯾﺎ ﺁﺳﯿﺎ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﮊﻏﻮﺭﯤ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﮐﻲ
ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﻭﯾﯾﺎ
ﺩ ﺟﻨﺖ ﻟﻪ ﺣﻮﺭﻭ ﺗﲑ ﺷﻪ ﮐﻪ ﯾﺎﺭ ﻏﻮﺍړﯤ
ﺧﺪﺍﯼ ﺩﻱ ﻧﻘﺪ ﺩ ﭼﺎ ﻭ ﻧﻪ ﮐﺎﻧﺪﯼ ﻧﺴﺘﯿﺎ
ﺩ ﺳﺎﻗﯽ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﻫﺴﻲ ﭘﯿﺎﻟﻪ ﻧﻮﺵ ﮐﻩ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﻏﻮڅ ﮐﺎ ﻟﻪ ﺯړﻩ ﺧﲑﻱ ﺩ ﺭﯾﺎ
ﺩﻟﱪﻭ
ﮐﯿﻤﯿﺎ
ﭼﻪ
ﺋﯥ
ﯾﻮ
ﮔﻔﺘﺎﺭ
ﮐﺴﺐ ﻭﺭﻟﺮﻩ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺑﺲ
ﺷﻮﻩ ﮐﺎﻧﺪﻩ
ﺩ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻧﻈﺮ
ﯾﯥ
ﮐﺎ ﻭﯾﺮ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﻧﻪ
ﻟﻪ
ﭼﺎ
ﮔﻔﺘﺎﺭ
ﺩ
ﻫﺴﻲ
ﮐﺎﻧﺪﯼ
ﮐﯿﻱ ﭼﺮﻱ
ﭘﻪ
ﮐﺴﺐ
ﻧﻪ ﺩﻩ
ﺩ
ﺣﯿﺎ
ﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻮﺘﻨﻪ ﮐﯤ ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺎ
۱٦
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻣﻲ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻭﮐ ﮔﺬﺭ ﺑﯿﺎ
ﺑﯿﻠﺘﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﻟﻨﺒﯥ ﺑﻠﻲ ﮐﯤ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺑﯿﺎ
ﮐﻪ ﺩﻓﱰ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﯽ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻻﺱ ﻭﯼ
ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻭﺭﺍﻥ ﮐ ﺩﺍ ﺩﻓﱰ ﺑﯿﺎ
ﻭ
ﺟﻤﻊ ﮐ ﻟﮑﺮ ﺑﯿﺎ
ﻣﺎ
ﻻ
ﻧﻮﻡ
ﻋﺎﺷﻘ
ﺩ
ﺁﺧﺴﺘﻲ
ﻧﻪ
ﺟﺪﺍﻳ ﺩﻱ ﺭﺍﺗﻪ
ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺑﯿﺎ ﻟﻪ ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﮐﻡ
ﮐﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﺧﺪﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐ ﭘﻪ ﻣﺤﺸﺮ ﺑﯿﺎ
ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻣﺤﻨﺖ ﻣﻲ ﻭﺍړﻩ ﻟﻪ ﺯړﻩ ﻫﲑ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻭﻟﯿﺪﻩ ﭘﻪ ﺳﱰﮔﻮ ﺳﺘﺎ ﺑﺸﺮ ﺑﯿﺎ
ﭼﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺋﯥ ﻣﺦ ﭘ ﮐﻱ ﭘﻪ ﺳﺤﺎﺏ ﻭ
ﺧﺪﺍﯼ ﻭ ﻣﺎ ﻭﺗﻪ ﮑﺎﺭﻩ ﮐ ﻫﻐﻪ ﻧﻤﺮ ﺑﯿﺎ
ﻭ
ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﭘﺮﺍﻧﻴﺖ ﻫﻐﻪ ﺩﺭ ﺑﯿﺎ
ﭼﻪ ﭘﻪ
ﺭﻗﯿﺐ ﯾﻮﻩ
ﺭﺍﺗﻪ
ﯾﻮﻭړ
ﺧﺪﺍﯼ ﺩﻱ ﺧﲑ ﮐﺎ ﭼﻪ ﻻ ﻭﮐﻱ ﺑﻞ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺎ
ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﺋﯥ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﺍﻭﺳﻪ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﭘﻪ ﺻﺪﻑ ﮐﻲ ﺩﺧﻞ ﻧﺸﺘﻪ ﺩ ﮔﻮﻫﺮ ﺑﯿﺎ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻭﺍﯾﯥ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻪ ﮐﻮﯤ ﮊړﺍ
ﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﻠﻮﻣﯿﻱ ﺩﻏﻪ ﺧﭙﻞ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ
ﺗﻪ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﮐﯤ ﺯﻩ ﮊړﺍ ﮐﻮﻡ ﺩﻟﱪﻩ
ﺳﺘﺎ ﮐﻪ ﺩﻏﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻪ ﻭﻩ ﻤﺎ
ﻪ ﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﻃﺎﺋﻔﻪ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﺭﺳﻢ ﺩ ﺑﺘﺎﻧﻮ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺩﺍ ﻭﻱ ﻟﮑﻪ ﺳﺘﺎ
ﺩﺍ ﺧﺼﻠﺖ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩﻱ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺗﻞ ﺩﻏﻪ ﺷﺎﻥ ﻭﻱ
ﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﻌﻠﻮﻣﯿﻱ ﺩ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺩ ﺯړﻩ ﺩﻭﺍ
ﯾﻮ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻣﺎﯽ ﺷﻪ ﺑﻞ ﻏﺮﻭﺭ ﺩ ﺭﻗﯿﺒﺎﻧﻮ
ﻭﺍﺭ ﭘﻪ ﻭﺍﺭ ﻣﻲ ﻭﮊﻧﻲ ﮐﻠﻪ ﻫﻐﻪ ﮐﻠﻪ ﺩﺍ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﮐﺎ ﮐﻪ ﭘﻪ ﻗﻄﻊ ﺍﻓﻼﺗﻮﻥ ﻭﻱ
ﺯﻩ ﺧﻮ ﺋﯽ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﮔﻢ ﮐﻪ ﻧﻦ ﻭﻱ ﮐﻪ ﺳﺒﺎ
ﺳﭙﯽ ﻫﻢ ﭘﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺩ ﺟﺪﺍﻳ ﺩ ﻭﮊﻟﻮ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﺧﻮ ﮔﻮﻧﺪﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﮐﻮﯥ ﺳﭙﯽ ﺷﻮﻡ ﭘﻪ ﻭﯾﻨﺎ
ﻫﯿ ﺋﯥ ﭘﻪ ﮐﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﻏﻮﺍړﻱ ﺩﻟﱪﻩ
ﺩﺍ ﻤﺎ ﺭﺿﺎ ﺩﻩ ﺑﺎﻗﻲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺭﺿﺎ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻧﻘﺶ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺧﯿﺎﻝ ﺷﻲ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ
ﺻﺪﻗﻪ
ﺁﺷﻨﺎ
ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺗﯿﻎ ﻫﺴﻲ ﻣﺦ ﺭﻭڼ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﭘﻪ ﺗﻴﻎ ﺣﻼﻝ ﺷﻲ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ
ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻣﮑﺎﻥ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺯﻣﲔ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﺎﯾﻤﺎﻝ ﺷﻲ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ
ﺧﻮﺷﺤﺎﱄ ﻤﺎ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﺩﻡ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﺩﻡ ﭼﻪ ﺯړﻩ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﻲ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ
ﺭﻭﺡ ﻫﻐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﮔﻢ ﭘﻪ ﺗﻦ ﮐﻲ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺩﺧﻞ ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﺷﻲ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ
ﻧﻮﺭ ﺩ ﻫﯿﭽﺎ ﻗﯿﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ ﻣﯽ ﭘﮑﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺗﺮ ﻏﻮږ ﻣﯥ ﻗﯿﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ ﺷﯽ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ
ﻫﻢ ﻫﻐﻪ ﯾﻮﻩ ﮔۍ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﮐﺎﻝ ﻭﻱ
ﺁﺷﻨﺎ
ﺯﺭﻏﻮﻧﻪ
ﻧﻈﺮ
ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﺋﯥ
ﺗﱄ ﺯړﻩ
ﭘﻪ
ﺩﺍﻧﻪ
ﺭﺍ
ﺯﻧﲑ
ﺯﻣﺎ
ﺨﻪ
ﺧﭙﻞ ﺣﺒﯿﺐ
ﺩ
ﭼﻪ
ﺋﯥ
ﯾﻮﻩ
ﺳﺮ
ﮔۍ
ﻭ
ﻣﺎﻝ
ﻣﺤﺎﻝ
ﺷﻲ
ﺷﻲ
ﺩ
ﺩ
ﻋﯿﺶ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺯﺭﻏﻮﻥ ﺧﯿﺎﻝ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ
ﻧﻪ ﺑﻞ ﻮﮎ ﻤﺎ ﻃﺒﯿﺐ ﺑﯥ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺘﻪ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻞ ﻮﮎ ﭘﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﺷﻲ ﺩ ﺍﺷﻨﺎ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﻫﯿﭽﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﺷﻲ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ
۱۷
ﺩﻝ ﻭ ﺩﯾﻦ ﻣﯽ ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﺗﺮﮎ ﮐﻩ ﻓﺪﺍ
ﻻ
ﺩ ﺎﯾﺴﺖ ﺻﻔﺖ ﺋﯥ ﻮ ﮐﻮﻡ ﺣﲑﺍﻥ ﯾﻢ
ﭘﻪ ﻫﯿ ﺷﺎﻥ ﺋﯥ ﻣﻮﻧﺪﯼ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺍﻧﺘﻬﺎ
ﺩﻱ
ﻟﮑﻪ ﺫﺍﺕ ﺩ ﻭﯾﺘﻪ ﻧﺸﺘﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻫﺎ ﻭﻱ
ﺍﮊﺩﻫﺎ
ﺩ
ﺳﻮﻫﺎ
ﺩ
ﻟﻪ
ﺻﻮﺭﺕ
ﻫﺴﻲ
ﻋﯿﺒﻪ
ﭘﺎﮐﯿﺰﻩ
ﺋﯥ
ﺣﺴﺎﺑﻮﻱ
ﻧﻪ
ﺎﻥ
ﺩ
ﮐﻪ ﺋﯥ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﭘ ﻭﻱ ﺑﺎﮎ ﺋﯥ ﻧﺸﺘﻪ
ﺗﻞ
ﺑﻪ
ﮔﻨﺞ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﭘﺮﺍﺗﻪ
ﻟﮑﻪ ﻧﻤﺮ ﻫﺴﻲ ﺟﻠﻮ ﮐﺎ ﭘﻪ ﺷﻔﻖ ﮐﻲ
ﭼﻪ
ﭘﻪ
ﺳﺮ
ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﺍﻭﺩﻧﯼ
ﻧﻪ
ﺩﺭﻭﻣﻢ
ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺭﻗﯿﺒﺎﻥ ﺩﻱ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎ
ﭘﻮﻫﯿﻡ
ﺧﺪﺍﯼ ﺩﻱ ﻫﺴﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﮐﺎ ﻮﮎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ
ﻟﮑﻪ ﺯﻩ ﺩ ﯾﺎﺭ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ ﯾﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﻬﺎ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ډﻳﺮﻩ
ﭼﻪ
ﺩ
ﭘﻪ
ﮐﻮﻣﻪ
ﺑﯿﻠﺘﺎﻧﻪ ﺩ
ﺷﻮﻩ
ﻻﺭﻩ
ﺑﻬﺎ
ﻟﻪ
ﻳﺎﺭ
ﻏﻤﻪ
ﻟﻮﻟﻢ
ﺯﻩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﮊړﺍ
ﻤﺎ
ﻧﻪ
ﮔﺮﻭﻫﻴﻱ
ﭘﺴﯥ
ﮐﻪ ﻣﻲ ﻫﺮﻩ ﻭﻳﻨﺎ ﺩﺭ ﺷﻲ ﻳﺎ ﮔﻮﻫﺮ ﺷﻲ
ﺳﺘﺎ
ﭘﻪ ﻧﺎﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﮐ ﮐﻪ ﺍﻭﺩﻩ ﻭﻱ
ﺭﺍﺗﻪ
ﺩ
ﻧﻌﻮﺫ ﭘﻪ ﻧﻪ
ﻏﻮږ
ﮊړﺍ ﺩﻩ
ﺁﺷﻨﺎ
ﻻﺋﻖ
ﺯﻩ ﻣﮑﺘﻮﺏ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻳﻢ
ﻻﻧﺪﻱ
ﮐﻟﻪ
ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ
ﻏﻮﻏﺎ
ﻤﺎ
ﮐﺖ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺗﻮﺩﻩ ﺯﻣﮑﻪ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺳﻤﻨﺪﺭ
ﺑﻮﻳﻪ
ﺩﯤ
ﺻﺤﺮﺍ
ﻤﺎ
ﺩﺍ ﻳﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻟﻪ ﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻴﻞ ﮐ
ﺩﻏﻪ
ﺟﺪﺍ
ﻤﺎ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﯥ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﻫﻴ ﻧﻪ ﻏﻮﺍړﻡ
ﮐﻪ
ﺩﻋﺎ
ﻤﺎ
ﻋﺎﻟﻤﺎﻥ
ﻗﺒﻮﻟﻪ
ﭘﻪ ﻟﻪ
ﺗﻨﻪ
ﺧﺪﺍﻱ
ﺷﻪ ﻭﻱ
ﺗﻪ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻋﺎﻟﻤﺎﻥ
ﺩﻱ
ﺩ
ﺗﻤﺎﻡ
ﺟﻬﺎﻥ
ﭘﯿﺸﻮﺍ
ﮐﻪ ﻮﮎ ﻻﺭ ﻏﻮﺍړﻱ ﻭ ﺧﺪﺍﯼ ﻫﻢ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺗﻪ
ﻋﺎﻟﻤﺎﻥ
ﺩﻱ
ﺩ
ﺩﯤ
ﻻﺭﻱ
ﺭﻫﻨﻤﺎ
ﮔﺮ ﮐﻪ ﺩ ﮐﯿﻤﯿﺎ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﮔﺮﺯﯼ
ﻫﻤﺪﻣﻲ
ﺩ
ﺩﻩ
ﮐﯿﻤﯿﺎ
ﮐﻴﻤﯿﺎ
ﺩﻱ
ﺭﻭﻨﺎﺋﻲ
ﺭﻭﺡ
ﺷﻪ
ﻤﺎ
ﺩﻟﺮﺑﺎ
ﺩ
ﺍﻭﺩﻩ
ﻭﻳﻨﺎ
ﻤﺎ ﻤﺎ
ﺩﯤ
ﻭﻳ
ﺑﺎﻟﻪ
ﻋﺎﻟﻤﺎﻧﻮ
ﭘﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺩ ﻋﺎﻟﻤﺎﻧﻮ ﺑﻪ ﺳﺮﻩ ﺯﺭ ﺷﻲ
ﮐﻪ ﻮﮎ ﮐﺎﻲ ﻭﻱ ﯾﺎ ﻟﻮﻪ ﺩ ﺻﺤﺮﺍ
ﻣﺮﺩﮔﺎﻧﻮ
ﻋﺎﻟﻤﺎﻥ
ﺩ
ﻣﺴﯿﺤﺎ
ﮐﯿﻱ
ﻋﺎﻟﻤﺎﻥ
ﻫﺴﻲ
ﺍﻭﻟﯿﺎ
ﭘﻪ
ﻣﺜﺎﻝ
ﺟﺎﻫﻼﻥ
ﺩﻱ
ﭼﻪ
ﻣﺮﺩﻩ
ﺋﯥ
ﻟﻪ
ﻧﻔﺴﻪ
ﻫﺮ
ﺳﯼ
ﭼﻪ
ﺭﺗﺒﻪ
ﻧﻪ
ﺩ ﮊﻭﻧﺪﻱ ﻟﺮﻱ
ﺩ
ﻋﻠﻢ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﮕﻮﺵ ﺩ ﻫﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﯾﻢ
ﺳﯼ
ﺩﻱ ﻧﻪ
ﻣﺜﺎﻝ
ﭘﻪ
ﺩﻱ
ﻭﺍړﻩ
ﺩﻱ
ﺧﺎﱃ
ﻧﻘﺶ
ﺩﻱ
ﮔﻮﯾﺎ
ﮐﻪ ﺍﻋﻠﲐ ﺩﻱ ﮐﻪ ﺍﻭﺳﻂ ﺩﻱ ﮐﻪ ﺍﺩﻧﺎ
۱۸
ﻭﯾﻨﺎ
ﻭﯾﺮ
ﺍﺳﺘﻐﻨﺎ
ﺩ
ﺯﻣﺎﻧﻪ
ﻭﺍﯾﻲ
ﭘﺮﯤ
ﺑﯿﺎ
ﭼﻪ ﻭﺍﺩﻩ ﺋﯥ ﮐﺎ ﭘﻪ ډﻭﻝ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺳﺮﻧﺎ
ﻡﭘﻮﻫﯿ
ﺯﻩ
ﻮ ﺩﻟﱪﻱ ﺍﻭ ﺩﻟﺠﻮﺋﻲ ﮐﺎ ﮐﻪ ﻣﻲ ﻫﺮ
ﭘﻪ
ﯾﺎﺭ
ﺧﭙﻞ
ﺩ
ﺁﺷﻨﺎ
ﻲﮔ
ﻧﻪ
ۍﮔ
ﺑﻠﻪ
ﻣﻲ
ﺑﯿﺎ
ۍ ﻣﯽ ﯾﺎﺭ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻲﭘﻪ ﯾﻮﻩ ﮔ
ﺗﻮﺍﻧﺎ
ﺩ
ﺩﻩ
ﯾﺎﺭﻱ
ﻪ
ﻡ ﯾﺎﺭ ﺋﯥ ﺑﻮﻟﻢﺩﺍ ﺯﻩ ﺧﭙﻠﻪ ﺗﺴﻠﻲ ﮐ
ﺑﻬﱰﻩ
ﺯﻩ
ﺻﻨﻤﻪ
ﻣﺸﻐﻮﻝ
ﺯﻩ
ﯼ ﭘﻪ ﯾﻮﯤ ﭼﺎﺭﻱ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮐﻫﺮ ﺳ
ﻨﺪﻩﺑﺨ
ﻣﺎ ﺑﯥ ﻋﺸﻘﻪ ﺑﻞ ﻫﲊ ﻧﻪ ﺯﺩﻩ ﻧﺎﺻﺤﻪ
ﻓﻨﺎ ﺛﻨﺎ
ﺍﻭ
ﻢﮔ ﭘﻪ
ﺗﺮﮐﻮ
ﺩﺍﻧﺎ
ﮐﻪ
ﺑﺮﻧﺎ
ﮐﻪ
ﺗﻤﻨﺎ
ﺑﻠﻪ
ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ
ﺩ
ﺑﻘﺎ
ﺗﺮ
ﺩ
ﯾﻢ
ﺭﺏ
ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺩﻱ
ﮐﻪ
ﺷﻪ
ﯾﻮ
ﻭ
ﺯﻣﺎﻥ
ﯾﻮ
ﺩ
ﻪ ﺩﯾﺪﻧﻪ ﺩﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺑﯥ ﺩ ﯾﺎﺭ ﻟﻪ
ﺎ ﻘ ﯥ ﺑ ﺎ ﺩﻩ ﺑ ﯥ ﻭﻓ ﺑ
ﺎ ﯥ ﻭﻓ ﺎ ﺩ ﺑ ﯿ ﺩﺍ ﺩﻧ
ﺮﺍ ﺤ ﻪ ﺩ ﺻ ﻮ ﻪ ﻟ ﮑ ﻟ
ﻪ ﺘ ﺷ ﯥ ﻪ ﺋ ﻪ ﻧ ﺘ ﺦ ﺷ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﻧ
ﺎ ﯥ ﺷ ۍ ﺋ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﯾ ﭘ
ﺦ ﻭﻱ ﯥ ﻣ ۍ ﺋ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﯾ ﭘ
ﺎ ﻤ ۍ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﯾ ﭘ
ﺎ ﻭﻱ ﺘ ۍ ﺩ ﺳ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﯾ ﭘ
ۍ ﺩﻭﺍ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﯾ ﭘ
ﯥ ﺩﺭﺩ ﻭﻱ ۍ ﺋ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﯾ ﭘ
ﺎ ۍ ﺭﺟ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﯾ ﭘ
ﻮﻑ ﻭﻱ ﯥ ﺧ ۍ ﺋ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﯾ ﭘ
ﺎ ﻨ ﯥ ﻓ ﯽ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ
ﺎ ﻭﻱ ﻘ ﻲ ﺑ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ
ﺎ ﻮﻏ ﯥ ﻏ ﻲ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ
ﻮﺕ ﻭﻱ ﮑ ﯥ ﺳ ﻲ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ
ﯥ ﮊړﺍ ﻲ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ
ﺪﺍ ﻭﻱ ﻨ ﯥ ﺧ ﻲ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ
ﺎ ﻔ ﯥ ﺟ ﻲ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ
ﺎ ﻭﻱ ﯥ ﻭﻓ ﯽ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ
ﺎ ﻨ ﯥ ﻏ ﻲ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ
ﻼﺱ ﻭﻱ ﯥ ﺍﻓ ﻲ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ
ﻪ ﺩﺍ ﻠ ﻲ ﮐ ﻪ ﺩﺍ ﺷ ﻠ ﮐ
ﻞ ﮑ ﻪ ﺷ ﺮﻱ ﻧ ﺎﻥ ﻟ ﻪ ﺷ ﻪ ﻧ ﭼ
ﻼ ﮓ ﺑ ﻲ ﺭﻧ ﺴ ﻪ ﺩﺍ ﻫ ﭘ
ﻪ ﺎﻧ ﻤ ﻩ ﺭﺣ ﻪ ﮐ ﻣ ﯿ ﻮﮎ ﭘ ﺪﺍﻱ ﺧ
ﭘﻪ
ﻧﻪ
ﺩﻡ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻏﻮږ ﭘﻪ ﻧﺎﺭﻭ ﻧﻪ ﺑﺎﺳﻲ ﺣﲑﺍﻥ ﯾﻢ
ﺯړﻩ
ﻟﺮﻱ
ﺑﯥ
ﭘﺮﻭﺍ
ﻲﮐ
ﻭﺍړﻩ
ﻡﮐ
ﺧﭙﻠﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
۱۹
ﭘﻪ ﺎﺩۍ ﺎﺩ ﺷﻮﻱ ﻧﻪ ﯾﻢ ﺩ ﻫﯿﭽﺎ
ﺗﻮﺭ ﭗ ﺳﻮﻱ ﯾﻢ ﭘﻪ ﻏﻢ ﺩ ﻫﺮ ﺁﺷﻨﺎ
ﮐﻡ
ﻣﺎ
ﮐﻪ
ﻃﻤﻊ
ﺯﻩ
ﻟﻪ
ﺗﻮﻗﻊ
ﻧﻪ
ﺑﻠﻪ
ﺩ
ﻃﻤﻊ
ﺗﻮﻗﻊ
ﺑﻞ
ﻏﻮﺍړﻱ
ﺧﭙﻠﻪ
ﻟﻪ
ﮐﯿﻱ
ﮐﻪ ﻣﻲ ﻭﺭﻭﺭ ﮐﻪ ﻣﻲ ﻋﺰﯾﺰ ﮐﻪ ﻣﻲ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻱ
ﻭﺍړﻩ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﮐﻮﺭ ﮐﻲ ﺭﻧﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍﺗﻪ ﭘﺮﺍﺗﻪ ﺩﻱ
ﻻﺱ ﻣﻲ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ ﺩ ﻫﯿﭽﺎ ﭘﻪ ﺩﻭﺍ
ﺷﻲ
ﻣﺎ ﺑﻪ ﻪ ﮐﺎ ﻮﮎ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻟﺮﻡ ﺩﻧﯿﺎ
ﮐﻪ ﭘﻪ ﮐﻠﻲ ﮐﻲ ﻣﻲ ﮐﻮﺭ ﺩﻱ ﺯﻩ ﮔﻤﺎﻥ ﮐﻡ
ﭼﻪ ﮐﻮﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﺭ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺻﺤﺮﺍ
ﭼﻪ ﻪ ﮐﺎﺭ ﭘﺮﯤ ﻧﻪ ﭘﻮﺭﻩ ﻭﻱ ﻧﻪ ﻧﯿﻤﮕﻱ
ﻮﮎ ﺑﻪ ﻪ ﮐﺎ ﻟﻪ ﻫﻐﻮ ﺳﺮﻩ ﺧﻨﺪﺍ
ﻧﺸﯽ
ﺁﺷﻨﺎ
ﺩ
ﺩﻧﯿﺎ
ﭼﻪ
ﺋﯥ
ﭘﻪ
ﺗﻮﺩﻩ
ﺧﱪﻱ
ﻪ
ﻭﺍړﻩ
ﺗﻮﻪ
ﭘﻪ
ﺑﻠﻪ
ﺩﻱ
ﮐ ﻪ ﺧ ﭙ ﻞ ﺯړﻩ ﻏ ﻮﺍړﯤ ﻟ ﻪ ﭼ ﺎ
ﺎﻥ ﺻ ﯿ ﺎﺩ ﮐ ﻩ ﺩ ﻋ ﻨ ﻘ ﺎ
ﺩ ﺣ ﺒ ﺎﺏ ﮐ ﻼﻩ ﭘ ﻪ ﺳ ﺮ ﮐ ﻩ
ﺳ ﭙ ﻮﺭ ﭘ ﻪ ﺁﺱ ﺷ ﻪ ﺩ ﻫ ﻮﺍ
ﻟ ﮑ ﻪ ﺣ ﻀ ﺮ ﻫ ﺴ ﻲ ﭘ ﺎ ﻪ
ﺍﻭﺑ ﻪ ﻭ ﻪ ﺩ ﺑ ﻘ ﺎ
ﻟ ﻪ ﺯﻣ ﯿ ﻨ ﻪ ﻗ ﺪﻡ ﮐ ﯿ ﺩﻩ
ﭘ ﻪ ﺁﺳ ﻤ ﺎﻥ ﻟ ﮑ ﻪ ﻋ ﯿ ﺴ ﺎ
ﺩ ﻫ ﻐ ﻪ ﺍﺳ ﺘ ﺎﺩ ﺷ ﺎ ﮔ ﺮﺩ ﺷ ﻪ
ﭼ ﻪ ﺩﺭ ﻭ ﯿ ﻲ ﮐ ﯿ ﻤ ﯿ ﺎ
ﺩﺍ ﭼ ﻪ ﻣ ﺎ ﺩﺭﺗ ﻪ ﺑ ﯿ ﺎﻥ ﮐ ﻩ
ﮐ ﻪ ﺣ ﺎﺻ ﻞ ﮐ ﯤ ﻭﺍړﻩ ﺩﺍ
ﻫ ﺎﻟ ﻪ ﻃ ﻤ ﻊ ﮐ ﻩ ﺭﺣ ﻤ ﺎﻧ ﻪ
ﻟ ﻪ ﺧ ﻮﺑ ﺎﻧ ﻮ ﺩ ﻭﻓ ﺎ
ﮐﻪ ﻧﻤﺎﺎﻡ ﺗﺮ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﮑﺘﻪ ﮐﯤ ﺣﻠﻮﺍ
ﺳﺒﺎ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻮﯤ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯾﻪ ﺩ ﻮﺭﻭﺍ
ﭘﻪ ﻫﯿ ﺣﺎﻝ ﮐﻲ ﺩﻱ ﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﺻﱪ ﻧﻪ ﺷﻲ
ډﯾﺮﻱ
ﻫﻮﺍ
ﻫﻢ
ﺭﺳﻮﺍ
ﺗﻤﺎﻡ
ﺁﺷﻨﺎ
ﺗﺮ
ﺩﻩ
ﻫﻐﻪ
ﺑﻬﱰ
ﻧﺎ
ﻣﺸﮑﻠﻪ
ﺗﺮ
ﺍﺳﺘﻮﮔﻨﻪ
ﺳﺮﻩ
ﺗﺮ
ﺁﺷﻨﺎ
ﺧﭙﻠﻪ
ﻪ ﺑﻪ ﺯﯾﺴﺖ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﺮﻩ ﺩ ﭼﺎ
ﻋﻤﺮ
ﺯﻣﮑﻪ
ﻭ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻣﺪﻋﺎ
ﻋﺰﯾﺰ
ﭘﻮﺭﻱ
ﻟﯿﻮﻧﯽ ﯾﻮﯤ
ﮐﯤ
ډﯾﺮ
ﮔﯿﻱ
ﺣﺮﺹ ﮐﯤ
ﻣﺨﺘﻮﺭﻥ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻲ ﺭﺳﻮﺍﯾ ﺩﻱ ﭘﺮﻭﺍ ﻧﺸﺘﻪ
ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﻪ ﮐﯤ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺩ ﭼﺎ ﭘﺮﻭﺍ
ﭼﻪ ﺩ ﻧﻔﺲ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﻻﺱ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻧﯿﺴﯥ
ﺩﺍ ﺯﺣﻤﺖ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯾﻪ ﻏﻮﺍړﯤ ﮐﻪ ﺩﻭﺍ
ﻧﻔﺲ ﺑﯥ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺮﯤ ﯾﺴﺖ ﻭ ﮐﻮﻫﻲ ﺗﻪ
ﺧﺪﺍﯼ ﺩﻱ ﻧﻪ ﮐﺎ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﺩ ﭼﺎ ﭘﯿﺸﻮﺍ ﻧﺎﺭﻭﺍ
ﭘﻮﻫﯿﻱ
ﻭ
ﭼﺎﺭﭘﺎﯼ
ﺗﻪ
ﭘﻪ
ﭼﺎﺭﭘﺎﯾﺎﻥ ﮐﻪ ﻏﻮږ ﻭ ﺳﱰﮔﻲ ﻟﺮﻱ ﻪ ﺷﻮ
ﭘﻪ
ﻣﻌﻨﲐ
ﮐﻲ
ﭼﻪ
ﻟﻪ
ﺯﻩ
ﺭﻭﺍ ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﭘﻪ ﻟﻪ
ﻧﺎﺭﻭﺍ ﻫﻐﻪ
ﮐﻠﻪ ﻋﻠﻤﻪ
ﭘﻨﺎﻩ
ﻏﻮﺍړﻡ
۲۰
ﺩﯾﻨﻪ
ﻪ
ﺭﻭﺍ
ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﻟﻪ
ﻣﺬﻫﺒﻪ
ﻪ ﺩﻱ ﻭﻱ
ﻧﺎﺷﻨﻮﺍ ﺳﻮﺍ
ﺳﻞ ﻠﻪ ﮐﻪ ﻭﺧﻮﺭﻱ ﻧﺎﺻﺤﺎﻥ ﮕﺮ ﻤﺎ
ﺑﯿﻞ ﺑﻪ ﻭﺑﻠﻪ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺩﺭﺩ ﺳﺘﺎ ﻭ ﺳﺮ ﻤﺎ
ﺻﱪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﮐﻲ ﺩﺍ ﺧﱪﻩ ﻪ ﺍﻭﺭﻩ ﻮﮎ
ﻧﺸﺘﻪ ﺩ ﺩﯤ ﭼﺎﺭﻱ ﺗﻮﺍﻥ ﯾﻮ ﻣﻮﻱ ﻗﺪﺭ ﻤﺎ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻣﺤﺒﺘﻪ ﺟﺎﺭﻭﺍﺗﻪ ﻤﺎ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﻱ
ﻭﱄ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻻﺭ ﺑﺸﺮ ﻤﺎ
ﺍﺧﻠﯽ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﻧﻪ ﺍﺧﻠﯥ ﯾﻮ ﺩﻡ ﺧﱪ ﻤﺎ
ﻫﯿ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﻲ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﯥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺟﺪﺍﺋﯿﻪ
ﻧﻮﺭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﻪ ﻪ ﻭﻱ ﺗﺮ ﺩﻏﻪ ﺑﱰ ﻤﺎ
ﺧﻮﺏ ﺩ ﮐﻮﺭ ﻭ ﮐﻠﻲ ﭘﻪ ﻧﺎﺭﻭ ﻤﺎ ﺑﺮﻫﻢ ﺷﻪ
ﻪ ﭼﻞ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺍﺛﺮ ﻤﺎ
ﮐﻞ ﻭﺍړﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻟﺮﻩ ﺩﻟﱪ ﺷﻲ
ﭼﺮﻱ ﺩﻱ ﺩﻟﱪﻩ ﺑﯥ ﺗﺎ ﺑﻞ ﺩﻟﱪ ﻤﺎ
ﻭﺍړﻩ
ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ
ﻫﺴﻲ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﻤﺎ
ﭼﻪ ﺍﻭﺭﺍﺩ ﯾﯥ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﻤﺎ
ﻫﺮ ﮐﻼﻡ ﭼﻪ ﺑﯥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﯾﺎﺩﻩ ﻭﮐﻡ
ﺳﻞ
ﻤﺎ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺯﻩ ﺁﺭﺍﻡ ﮐﻡ ﭘﻪ ﺳﻞ ﺭﻧﮕﻪ
ﻧﻪ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻫﯿ ﺭﻧﮓ ﺁﺭﺍﻡ ﻤﺎ
ﻧﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﻡ ﮐﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﯿﻨﻪ ﻟﻪ ﻣﺎ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺯﺍﺭ ﺷﻪ ﺳﺘﺎ ﺗﺮ ﻣﯿﻨﻲ ﻧﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻤﺎ
ﻋﺎﺷﻘ
ﻫﲑ
ﺷﻪ
ﺩﻟﺘﻪ
ﻭﺍړﻩ
ﺑﻞ
ﻣﻘﺎﻡ
ﻤﺎ
ﻮ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺧﻤﺨﺎﻧﻪ ﺋﯥ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﻪ ﮐﻡ
ﭘﺨﺘﻪ
ﻧﻪ
ﺩﻱ
ﺩﻏﻪ
ﻋﻘﻞ
ﺧﺎﻡ
ﻤﺎ
ﻧﻦ ﺩﻱ ﻭﻗﺖ ﺩﻱ ﮐﻪ ﻣﻲ ﺁﻩ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺍﻭﺭﯤ
ﻮ ﭼﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻫﺮ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻤﺎ
ﻫﺰﺍﺭ ﺟﺎﻡ ﻭ ﺻﺮﺍﺣﯽ ﺩﯤ ﻓﻠﮏ ﻣﺎﺕ ﮐﻩ
ﻮ ﺑﻪ ﮔﺮﺯﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻭﺭ ﺟﺎﻡ ﻤﺎ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍ ﻧﺎﮐﺎﻡ ﮐﻮﻡ ﺗﺮ ﮐﻮﻣﻪ
ﻤﺎ
ﭼﻪ
ﯾﺎﺩ
ﺩ
ﻗﺎﯾﻢ
ﭼﻪ
ﻫﺮ
ﻫﺮ
ﻫﻐﻪ
ﯾﯥ
ﺧﱪ
ﺷﻮﻡ
ﭼﺎ ﭼﻪ
ﻫﻤﯿﺸﻪ
ﭘﻪ
ﻟﯿﺪﱄ ﻭﻱ
ﻣﺪﺍﻡ
ﻣﻘﺎﻡ
ﻧﻪ ﺩﻟﱪ
ﺩ
ﻭﻱ
ﯾﺎﺭ
ﻤﺎ
ﻭﺍﯾﻪ
ﺗﻮﺑﯥ
ﮐﻠﻪ
ﺩﻱ
ﺑﻪ
ﭘﻪ
ﻫﻐﻪ
ﺣﺎﺻﻞ
ﮐﻼﻡ
ﮐﺎﻡ
ﺷﻲ
ﻤﺎ
ﺧﲑ ﺩﻱ ﺩﺍ ﮐﻪ ﻭﺍﯾﯽ ﺑﺪ ﭘﻪ ﮐﺎﺭ ﻤﺎ ﻤﺎ
ﻟﯿﺪﱄ
ﻧﻪ
ﺑﻪ
ﮐﺎ
ﺳﺮ ﻤﺎ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺩ ﻫﻐﻪ ﯾﺎﺭ ﻋﺰﯾﺰ ﻭﻱ
ﺑﯥ
ﻟﻪ
ﺩﯤ
ﻣﺎ ﺑﯥ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﺑﻞ ﻪ ﯿﺰ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺯﺩﻩ ﮐﻱ
ﭼﻪ ﻪ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺩﺍ ﺩﻱ ﻭﺍړﻩ ﮐﺎﺭ ﻤﺎ
ﺧﺪﺍﯼ ﺩﻱ ﯾﻮ ﻟﻪ ﺑﻠﻪ ﻫﯿﻮﮎ ﺁﺯﺍﺭ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺍﻱ
ﻤﺎ
ﯾﺎﺭﻩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺟﺪﺍﯾ ﺍﻭ ﭘﻪ ډﯾﺮ ﻏﻢ ﮐﻲ
ﺳﯿﻨﺪ ﺩ ﺍﻭﻮ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﭘﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻤﺎ
ﻟﻮﻱ ﻫﻠﮏ ﮐﻱ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﺳﺘﺎ ﺧﱪﯾﻲ
ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﻞ ﻪ ﭘﻪ ﺩﯾﺎﺭ ﻤﺎ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻻﻑ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻪ ﻭﻫﻤﻪ
ﻤﺎ
ﺧﻮﺩ
۲۱
ﺩﻟﱪﻩ
ﺑﻪ
ﺍﻧﺸﺎﺀﺍﻟٰﻪ ﻧﻪ
ﺷﺘﻪ
ﻣﺎﺧﻠﻪ
ﺎﻥ
ﺍﻧﮑﺎﺭ
ﺮﮔﻨﺪ
ﺑﻠﻪ ﺗﻪ
ﮐﺎ
ﻻﺭ ﺁﺯﺍﺭ
ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ
ﻤﺎ
ﺳﺮ ﻤﺎ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻤﺎ ﺎﺭ ﺷﻪ ﺗﺮ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻤﺎ
ﺎﺭ ﺷﻪ ﺗﺮ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻤﺎ ﺳﺮ ﻤﺎ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻤﺎ
ﺭﯾﺎﻥ ﻤﺎ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﻤﺎ ﻭﺍړﻩ ﺩ ﯾﺎﺭ ﻫﺠﺮ ﺩﻱ
ﻭﺍړﻩ ﺩ ﯾﺎﺭ ﻫﺠﺮ ﺩﻱ ﺯﯾﺎﺭﻥ ﻤﺎ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﻤﺎ
ﻣﮏ ﻤﺎ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﻤﺎ ﺳﺘﺎ ﺩ ﮐﻮﯥ ﺧﺎﻭﺭﯼ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﮐﻮﯽ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺩﻱ ﻣﮏ ﻤﺎ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﻤﺎ
ﮔﻞ ﻤﺎ ﺭﻳﺤﺎﻥ ﻤﺎ ﺳﺘﺎ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻭ ﺯﻟﻔﻲ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻭ ﺯﻟﻔﯽ ﺩﯼ ﮔﻞ ﻤﺎ ﺭﯾﺤﺎﻥ ﻤﺎ
ﻓﮑﺮ ﻤﺎ ﺗﻮﺍﻥ ﻤﺎ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ ﻓﮑﺮ ﻤﺎ ﺗﻮﺍﻥ ﻤﺎ
ﺁﻩ ﻤﺎ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﻤﺎ ﻫﯿ ﭘﻪ ﺗﺎ ﺍﺛﺮ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﻫﯿ ﭘﻪ ﺗﺎ ﺍﺛﺮ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺁﻩ ﻤﺎ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﻤﺎ
ﺯړﻩ ﻤﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻤﺎ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺗﺎ ﻫﯿ ﺣﺎﻝ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﺗﺎ ﻫﯿ ﺣﺎﻝ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﺯړﻩ ﻤﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻤﺎ
ﺩﺍ ﭘﲑﺍﻥ ﺷﯿﺨﺎﻥ ﻤﺎ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ ﺩﺍ ﭘﲑﺍﻥ ﺷﯿﺨﺎﻥ ﻤﺎ
ﺑﺎﻍ ﻤﺎ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﻤﺎ ﺑﯥ ﺗﺎ ﻣﯿﻮﻩ ﻧﻪ ﻧﯿﺴﻲ
ﺑﯥ ﺗﺎ ﻣﯿﻮﻩ ﻧﻪ ﻧﺴﻲ ﺑﺎﻍ ﻤﺎ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﻤﺎ
ﻭﺻﻞ ﻫﻢ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻤﺎ ﺍﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺧﲑ ﺩﻱ
ﺍﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺧﲑ ﺩﻱ ﻭﺻﻞ ﻫﻢ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻤﺎ
ﺳﺘﺎ
ﺩ ﺧﺎﺻﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺎﯼ ﻧﺎﺳﺖ ﻭﻱ ﻋﺎﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﭘﺨﺘﻪ ﮐﻠﻪ ﺩﯼ ﭼﻪ ﻻﻑ ﺩ ﭘﺨﺘﮕ ﮐﺎ
ﭘﺨﺘﮕﺎﻥ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﯤ ﺧﻢ ﮐﻲ ﺧﺎﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﺧﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﺮﻩ ﺋﯥ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﻧﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻭﻱ
ﭼﺎ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺍﻭﺭﯾﺪﱄ ﻧﺎﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﻭﻱ
ﺳﺘﺎ
ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﯽ
ﻫﻤﯿﺸﻪ
ﻟﺮﻱ
ﺑﻪ
ﻟﻪ
ﻫﺮ
ﯾﻮ
ﻣﻘﺎﻣﻪ
ﻏﻼﻡ
ﺑﯥ
ﺩ
ﻣﻘﺎﻡ
ﻫﻐﻪ
ﭼﻪ
ﻮﮎ
ﻟﻮﻱ
ﻣﻘﺎﻡ
ﺩ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻮ ﻭﯾﻨﻮ ﮔﻞ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻏﺮﻕ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻭ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﯾﻨﻲ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﮔﻠﻔﺎﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﺧﻠﻘﻮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﯾﻮ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﻟﺮﻱ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﺑﻞ ﮐﻼﻡ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﮐﻠﻪ ﺍﺛﺮ ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﭼﻪ ﺗﺮ ﻏﻮږ ﺋﯥ ﺷﻲ ﺷﲑﯾﻦ ﮐﻼﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﻣﺴﺘ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﻮﺵ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﺑﺎﺩﻩ ﭘﻪ ﺟﺎﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﺩﺍﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﲑ ﺩﻱ
ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﯾﻢ ﻧﺘﯽ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺩﺍﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﻭﺍﯾﻢ
ﺳﺘﺎ
ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺯﻩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﮐﺎﻧﺪﯼ ﺩﻋﺎ
ﻫﻤﻪ ﺳﻼﻡ
ﻧﻮﺭﻱ ﭘﻪ
ﻫﻐﻮ
ﻫﺮ
۲۲
ﭼﻪ
ﻣﺎ
ﻟﺮﻩ
ﺭﺍﻭړﻱ
ﺳﻼﻡ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻭﻭﯾﻨﻲ ﭘﻪ ﺳﱰﮔﻮ ﺭﻭﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﻣﺦ ﺋﯥ ﮐﻮږ ﻭﻱ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﻪ ﺳﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﺑﯥ ﺩﻣﺎﻏﻪ ﭘﻪ ﺗﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺗﺮ ﻣﺎﻝ ﺗﲑ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﯾﯥ ﺗﲑ ﺷﻲ ﺗﺮ ﺩﻣﺎﻏﻪ ﺑﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﮐﻪ ﻟﻮﺋﻲ ﮐﯤ ﻪ ﺑﯥ ﺎﯾﻪ ﺧﻮ ﺋﯥ ﻧﻪ ﮐﯤ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮕﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﺩﻱ ﻟﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﻧﻮ ﺑﻬﺎﺭ ﺩﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﲑ ﺩ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﺧﺪﺍﯼ ﻭ ﻣﺎ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﮐ ﮐﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﻧﺸﻢ
ﭼﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺑﲑﺗﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻣﻲ ﻟﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ ﺭﻭﺩ ﺑﻬﯿﯼ
ﭼﻪ ﯾﺎﺩﯦﻱ ﻣﻲ ﻗﺎﻣﺖ ﺩﻝ ﺟﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺋﯥ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﯼ ﺳﭙﻨﺪ ﻭﻱ
ﻭ ﻫﻐﻮ ﺗﻪ ﭼﻪ ﺮﮔﻨﺪ ﺷﻲ ﺧﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﺩ ﻟﻡ ﻻﺷﻪ ﺋﯥ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﮐﻲ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻧﻘﺶ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺁﺑﺮﻭ ﻭﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﮐﺎږﯤ
ﺳﺘﺎ
ﺩ
ﻭ
ﻋﯿﺴﲐ
ﺩﻣﻪ
ﻟﻪ
ﺋﯽ
ﺯﻧﲑ ﻭﺗﻪ
ﻭﻫﻠﻲ
ﺩﻡ
ﻪ
ﺭﺍ
ﻟﺮﻩ
ﻟﺮﻩ
ﻟﯿﻮﻧﯿﻮ
ﺩﻱ
ﺑﺲ
ﺩ
ﻣﻮﻱ
ﻭ ﮔﻧﮓ ﻭﺗﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺎﻥ ﭘﺮﯤ ﺑﺎﺳﻲ
ﭼﻪ ﻭ ﺯړﻩ ﻭﺗﻪ ﭘﺮﯤ ﺑﺎﺳﻲ ﺭﻭﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﮐﻪ ﺗﻪ ﺳﻞ ﻠﻪ ﻤﺎ ﺋﯥ ﺯﻩ ﺩ ﺳﺘﺎ ﯾﻢ
ﺗﻠﻮﻧﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻟﻪ ﻣﺎ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﮔﻞ ﻟﻨﺒﻪ ﺷﻪ ﺩ ﺑﻠﺒﻞ ﭘﻪ ﺁﻩ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ!
ﻧﻪ ﮔﺮﻭﻫﯿﻱ ﯾﺎﺭ ﭘﻪ ﻫﺎﻱ ﻭ ﻫﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﺧﻮﯼ ﮐﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺷﺎﻥ ﻭﻱ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭ ﺳﺘﺎ
ﻪ
ﺳﺘﺎ
ﺣﯿﻒ ﭼﻪ ﺍﻭﺭﯾﺪﻱ ﺷﻲ ﻟﯿﺪﻯ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺣﺴﻦ
ﺑﯿﺎ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ
ﺗﻪ
ﻫﺮ
ﺧﺪﺍﯼ ﺯﺩﻩ ﭼﻪ ﺗﻪ ﯾﺎﺭ ﺩ ﮐﻮﻡ ﯾﻮﻩ ﺋﯥ
ﻫﺮ
ﻃﺮﻑ
ﺩ
ﺎﻱ
ﻧﻪ
ﺍﯾﻮﺩﻭ
ﻭ ﻣﻮﻧﺪﻩ
ﺷﻲ
ﻧﻪ
ﺑﻞ ﺑﻪ ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﺑﻞ
ﮔﻤﺎﻥ
ﭘﻪ
ﻟﻪ
ﺣﺴﻨﻪ
ﺣﺴﻦ
ﻣﻄﻠﻮﺏ
ﻋﺸﻖ ﺗﻪ
ﻤﺎ
ﺗﻪ
ﮐﻪ
ﻣﺎ
ﺗﺎﺯﻩ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﮔﻞ
ﻭ
ﻣﻪ
ﺩﻱ
ﮐﻩ
ﻟﻪ
ﺟﻮﺭ ﯾﻮ
ﻭ ﺗﺎﺭ
ﺳﻞ ﺗﲑ
ﮐﻪ
ﺍﺯﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﯾﻢ
ﺯﻩ
ﻟﯿﺪﱄ
ﯾﺎﺭﺍﻥ
ﺩﻱ
ﺭﺧﺴﺎﺭ
ﺳﺘﺎ
ﻫﺰﺍﺭ
ﺳﺘﺎ
ﺩﻱ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ
ﭘﺮﯤ
ﻭﺍﺭ
ﺳﺘﺎ
ﺻﺪ
ﺩﻱ
ﭘﻪ
ﺩﺭﺑﺎﺭ
ﺳﺘﺎ
ﺧﺎﮐﺴﺎﺭ
ﻭ
ﻫﻮﺍﺩﺍﺭ
ﺳﺘﺎ
ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ
ﺳﺘﺎ
ﻭﺍړﻩ
ﻭ
ﺯﻩ
ﻋﺸﻖ
ﺗﻪ
ﻧﮕﺎﺭ
ﻤﺎ
ﯾﯥ
ﺯﻩ
ﻧﮕﺎﺭ
ﯾﯥ
ﺯﻩ
ﻃﺎﻟﺐ
ﯾﻢ
ﺗﻪ
ﻤﺎ
ﻃﺒﯿﺐ
ﯾﯥ
ﺯﻩ
ﺑﯿﻤﺎﺭ
ﺳﺘﺎ
ﺩ
ﻧﻮ
ﺑﻬﺎﺭ
ﯾﯥ
ﺯﻩ
ﯾﻢ
ﻋﻨﺪﻟﯿﺐ
ﭘﻪ
ﻻﻟﻪ
ﺯﺍﺭ
ﺳﺘﺎ
ﻭﺍړﻩ
ﻣﻲ
ﻣﻨﻠﻲ
ﺩﻱ
ﯾﮏ
ﺑﺎﺭ
ﺳﺘﺎ
ﺯﻩ
ﯾﻢ
ﺩ
ﺟﻮﺭﻭﻧﻮ
ﺯﻟﻔﻮ
ﺎﻥ
ﺑﻪ
ﺻﺪﻗﻪ
ﮐﻩ
ﻭﮐﻩ
ﺣﯿﻒ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻻ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺳﺘﺎ
ﮐﺎﺭﻩ
ﺍﻭﺱ ﻣﻲ ﻣﻼ ﺗﻟﯥ ﺩﻩ ﭘﻪ ﮐﺎﺭ ﺳﺘﺎ
ﻮﮎ ﺿﺎﯾﻊ
ﻟﻄﺎﻓﺖ ﭼﻪ
ﻋﻤﺮ
ﻃﻠﺐ
ﺳﺘﺎ
ﺟﻮﺭ ﺩﻱ ﮐﻪ ﺟﻔﺎ ﺩﻩ ﮐﻪ ﺳﺘﻢ ﺩﻱ ﺟﻔﺎ
ﻫﻤﺮﻩ ﻣﺎ
ﺑﻪ
ﻭ ﭼﺎ
ﭘﻮ
ﮔﻮﺭﻱ
ﺑﻞ
ﺎﺩﻱ
ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﮔﺎﺭ
ﭘﻪ
ﺷﻲ ﺩﻱ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺑﻬﺎ ﺳﺘﺎ
ﭘﻠﻮﺭﻱ ﺩ
ﺭﺍ ﻟﻪ
ﻫﺮﻩ
۲۳
ﺧﺮﯾﺪﺍﺭ ﭘﻪ
ﻫﺮ
ﺗﺎﺭ
ﺳﺘﺎ ﺳﺘﺎ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﲑ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﻟﯿﺪﱄ ﻣﺎ ﻫﯿ
ﻟﻪ
ﻭﻓﺎ
ﺳﺮﻩ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﮐﺎ
ﻧﻪ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﻭ ﮑﻠﻲ ﻣﺦ ﺗﻪ ﺩﻱ ﮐﺘﻠﻲ ﺩ ﺯړﻩ
ﭘﻪ
ﻧﻪ
ﻏﻮږﻭ
ﺩﻟﱪﺍﻥ
ﭼﺮﻱ ﻭﺍړﻩ
ﺩﻱ
ﺍﻭﺭﯾﺪﱄ
ﻣﺎ
ﺍﺯﻣﺎﯾﻠﻲ
ﻣﺎ
ﮐﺘﻠﻲ ﻣﺎ
ﺑﻞ ﯾﻮ ﻣﺦ ﺗﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺑﯿﺎ
ﻏﻮﱄ ﻣﻲ ﻧﯿﻮﱄ ﺳﺘﺎ ﻏﻤﻮﻧﻮ
ﻧﻮﺭ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺯړﻩ ﻭﯾﺴﺘﻠﻲ ﻣﺎ ﻭﮐﻠﻲ
ﻣﺎ
ﮐﺮﱄ
ﻣﺎ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﮐﺎﺭ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﭘﻪ ﻻﺱ ﮐﻲ ﻭﺍﺧﯿﺴﺖ
ﺩﻱ
ﻟﻪ
ﻧﻮﺭ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﻟﻪ ﺯړﻩ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻭﺗﻠﻲ
ﺳﺘﺎ
ﻏﻤﻮﻧﻪ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﯥ ﯾﺎﺭﻩ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻧﻪ ﮐﻡ
ﺑﯥ ﺩﻩ ﻧﻪ ﺩﻩ ﺧﻮﺏ ﺧﻨﺪﺍ ﭘﺴﻨﺪﱄ ﻣﺎ
ﮐﺎ
ﮐﺎ
ﭼﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﭘﻪ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ ﺩ
ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﺗﻮﺳﻦ
ﻫﯿﭽﺎ
ﻧﻪ
ﻟﯿﻮﻩ
ﭘﻪ
ﺁﺩﻣﯿﺖ
ﻟﻪ
ﻓﻠﮑﻪ
ﺩ
ﻭﻓﺎ
ﺯﻣﺎﻧﻪ ﻓﻤﺎ
ﭘﻪ ﺩ
ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﻣﯿﺪ
ﺍﺳﻼﻡ ﺩﻫﺮ
ﻧﻪ
ﺩﻱ
ﮐﻔﺮ
ﻋﻼﻣﺖ
ﺑﺎﻃﻞ ﺳﻤﻪ
ﭘﻪ
ﺳﱰﮔﻮ
ﺩ
ﺑﻠﻪ
ﮐﺎﻏﺬ
ﮐﺎﺭﻩ ﭘﻪ
ﭘﻪ
ﻻﺱ
ﮐﻲ
ﮐﺸﺘﻲ
ﺩﻱ
ﺳﲑ
ﺩ
ﺩﺭﯾﺎ
ﺗﯧﺮﱄ
ﻮﮎ ﺑﻪ ﻪ ﺯﻧﮓ ﺳﻮﺭﱄ ﺩ ﺑﺎﺩ ﭘﻪ ﺷﺎ ﮐﺎ ﻟﻪ
ﺍﻓﻼ
ﮐﺎ
ﺳﺮﻩ
ﻭﻓﺎ
ﮐﺎ
ﮔﺮﺯﯼ
ﻓﺮﻕ ﺩ ﺗﻮﺭ ﻭ ﺩ ﺳﭙﲔ ﮐﻠﻪ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ
ﮐﺎ
ﻭﻟﯿﺪ
ﻓﻨﺎ
ﮐﺎ
ﮐﯿﻱ
ﻧﻪ
ﺍﻣﯿﺪ
ﺩ
ﻣﺮﻭﺕ
ﺩﻱ
ﮐﻠﻪ
ﺩﯾﻮ
ﻟﻪ
ﺁﺩﻡ
ﭘﻪ
ﻫﺮ
ﻫﺰﺍﺭ
ﺩﻡ
ﺷﻲ ﺯﺍﺩ ﭘﯿﺪﺍ
ﻫﺰﺍﺭ
ﻫﯿ ﺍﻣﯿﺪ ﻣﻲ ﺩ ﺍﯾﺎﻡ ﭘﻪ ﮔﺮﺩﺵ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻣﺎﺭﺍ ﮐﺎ
ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻫﯿﭽﺎ ﻟﯿﺪﱄ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻫﻐﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﭼﻪ ﺩﻱ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻪ ﻣﺎ ﮐﺎ
ﮐﻪ ﺩ ﮔﻠﻮ ﻏﻨﭽﻪ ﮐﯧﺩﻡ ﭘﻪ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﮐﻲ
ﺷﻮﻡ ﻃﺎﻟﻊ ﻣﻲ ﻫﻠﺘﻪ ﺧﺎﺭ ﻨﻲ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺎ
ﮐﻪ ﻭﺯﻭﺭﻭ ﻭﺗﻪ ﻻﺱ ﮐﻡ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﮐﯿﻱ
ﮐﻪ ﺩ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﭘﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﺷﻢ ﺍﺳﺘﻐﻨﺎ
ﮐﺎ
ﺟﺪﺍﺋﻲ ﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﺑﻼ ﺷﻮﻩ ﻧﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﯿﻡ
ﺧﻮﺷﻲ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﺴﯽ ﮊړﺍ ﮐﺎ
ﻫﻤﺮﻩ ﺻﱪ ﺩﻱ ﻋﺎﺷﻖ ﺨﻪ ﻟﻪ ﮐﻮﻣﻪ
ﮐﺎ
ﮐﻪ
ﺩ
ﺍﻭﺭ
ﺟﺎﻣﻪ
ﺭﺍ
ﻭﺍﻏﻮﻧﺪﯤ
ﭼﻪ ﺩ ﻧﻦ ﻭﻋﺪﻩ ﻣﻮﻗﻮﻓﻪ ﭘﻪ ﻓﺮﺩﺍ
ﺩﻟﱪﻩ
ﭘﻪ
ﻧﻈﺮ
ﻤﺎ
ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻋﺸﻖ ﮐﻲ ﮐﻪ ﻮﮎ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﺍﯾﻲ
ﺯﻩ
ﮔﻤﺎﻥ
ﮐﻡ ﭼﻪ
ﻣﻼﻣﺖ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺎﺋﻲ ﺩﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺭﻭﻍ ﺧﻠﻖ ﭘﻪ ﺭﻧﻮﺭ ﭘﻮﺭﻱ ﺧﻨﺪﺍ ﮐﺎ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻧﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﻣﻮﺱ ﺩﻱ ﻭﺑﻠﻪ ﻟﺮﻱ
ﭘﻪ ﺭﻭﺎﻧﻪ ﻭﺭځ ﺑﻪ ﻪ ﺭﻧﮓ ﻮﮎ ﻏﻼﻡ ﮐﺎ
ﮐﻪ ﺯﻩ ﻃﻤﻊ ﮐﻡ ﺩ ﮔﻠﻮ ﻟﻪ ﻃﺎﻟﻊ ﻧﻪ
ﻣﺎ ﻋﺎﺟﺰ ﻟﺮﻩ ﺩ ﮔﻞ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺧﺎﺭ ﺭﺍ ﮐﺎ
ﮐﻪ ﺯﻩ ﺎﻥ ﮊﻏﻮﺭﻡ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﮐﻲ ﻟﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ
ﺯﻣﺎﻧﻪ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﺭﺳﻮﺍ
ﮐﺎ
ﺧﭙﻞ
ﺁﺷﻨﺎ
ﮐﺎ
ﺭﺍ
ﮐﺎ
ﭘﻪ
ﻣﻲ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﭘﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻲ ﻭﻱ ﺳﺮﺥ ﺭﻭﯾﻪ
ﭼﻪ
ﺛﻨﺎ
ﻟﮑﻪ
ﺩﺍ ﻮﺍﺏ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﻐﻪ ﮐﺎ ﭼﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻭﻱ
ﮐﻪ
ﺩﻟﱪ
ﺩ
۲٤
ﺟﻠﻮﻩ
ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻠﺒﻞ ﺩﯾﺪﻥ
ﻟﮑﻪ
ﻫﻤﻪ
ﺩ ﻣﻲ
ﺩﯾﺒﺎ
ﮐﺎ
ﻤﺎ ﺛﻨﺎ
ﮐﺎ
ﭘﯿﺎﭘﻲ
ﺎ ﻼ ﮐ ﺮ ﺍﻓ ﻲ ﺗ ﺮ ﺷ ﯥ ﺑ ﺎﻱ ﺋ
ﺎ ﺎﻭﺍ ﮐ ﻪ ﻣ ﻮ ﺎ ﮐ ﺘ ﻪ ﺳ ﺮ ﭼ ﻫ
ﺎ ﺪﺍ ﮐ ﺎ ﺩ ﺩﺭ ﮔ ﺘ ﯥ ﺳ ﻪ ﺋ ﭼ
ﻲ ﺎﻩ ﺷ ﺎﺩﺷ ﻪ ﺑ ﻪ ﻭﺭﺗ ﺎﻟ ﺎﻥ ﻫ
ﺎ ﺎ ﮐ ﻮﺭ ﺷ ﻪ ﻧ ﺊ ﻭﺗ ﺎﻫ ﺎﺩﺷ ﺑ
ﻲ ﺪﺍ ﺷ ﺎ ﺩ ﺩﺭ ﮔ ﺘ ﻪ ﺩ ﺳ ﭼ
ﺎ ﺎ ﮐ ﻤ ﻪ ﺳ ﻪ ﭘ ﻪ ﺍﺭﺽ ﻧ ﻪ ﭘ ﻧ
ﻪ ﻪ ﺭﻭﯾ ﺎ ﻟ ﺘ ﯥ ﺩ ﺳ ﺮ ﺑ ﻈ ﻧ
ﺎ ﺎ ﮐ ﻴ ﻪ ﺩﻧ ﻪ ﭘ ﻦ ﻧ ﻪ ﺩﻳ ﻪ ﭘ ﻧ
ﻪ ﺨ ﻪ ﻣ ﺎ ﻟ ﺘ ﯥ ﺩ ﺳ ﻪ ﺑ ﻨ ﻴ ﻣ
ﺎ ﺎ ﮐ ﻨ ﺎﻥ ﻭﺍړﻩ ﻓ ﻬ ﺎﻥ ﺟ
ﻲ ﺖ ﮐ ﺒ ﺤ ﺮ ﻭ ﻣ ﻬ ﻪ ﻣ ﺎ ﭘ ﺘ ﺳ
ﺎ ﺎﻻ ﮐ ﻲ ﺗ ﻪ ﮐ ﻨ ﯿ ﻪ ﻣ ﺎ ﭘ ﺘ ﺳ
ﻱ ﻮﺭﻭ ﻭﮔ ﺎ ﮐ ﯿ ﺩ ﺩﻧ
ﺎ ﺎ ﮐ ﺪﻋ ﻪ ﻣ ﻠ ﭙ ﻪ ﺧ ﺮﮐ ﺗ
ﺩﻱ ﯿ ﺎ ﮐ ﻪ ﺭﺿ ﺎ ﭘ ﺘ ﺎ ﺳ ﺭﺿ
ﺎ ﻮﺍ ﮐ ﻪ ﺧ ﻐ ﻪ ﻫ ﺦ ﭘ ﻢ ﻣ ﺩﻱ ﻫ
ﻲ ﺦ ﺷ ﺎ ﻣ ﺘ ﻪ ﺳ ﻪ ﭼ ﻮﺍ ﺗ ﺮ ﺧ ﻭ ﻫ
ﺎ ﺎ ﮐ ﻔ ﺮﻩ ﺟ ﻪ ﺳ ﻐ ﻪ ﻫ ﻟ
ﯤ ﺎ ﮐ ﻔ ﺮﻩ ﺟ ﺎ ﺳ ﻪ ﭼ ﻪ ﻟ ﭼ
ﺎ ﺎ ﮐ ﺮﻩ ﻭﻓ ﻪ ﺳ ﻐ ﻪ ﻫ ﻟ
ﯤ ﺎ ﮐ ﺮﻩ ﻭﻓ ﺎ ﺳ ﻪ ﭼ ﻪ ﻟ ﮐ
ﺎ ﺪﺍ ﮐ ﻨ ﺮﻩ ﺧ ﺎ ﺳ ﻪ ﺗ ﻮﻟ ﺧ
ﺪﻱ ﺎﻧ ﺮﻱ ﺧ ﺮ ﭼ ﻤ ﻪ ﻋ ﻪ ﭘ ﮐ
ﺎ ﯥ ﮊړﺍ ﮐ ﺴ ﺎ ﭘ ﻪ ﺗ ﻮ ﭘ ﺧ
ﺮﻱ ﮊﺍړﻱ ﺮ ﭼ ﻤ ﻪ ﻋ ﻪ ﭘ ﮐ
ﺎ ﻮﻻ ﮐ ﻐ ﺸ ﺮ ﻣ ﻪ ﺫ ﮐ ﺎ ﭘ ﺘ ﺳ
ﺪﺍﺭ ﻭﻱ ﯥ ﺩ ﺩﻳ ﺐ ﺋ ﻠ ﻄ ﻪ ﻣ ﮐ
ﺎ ﺎ ﮐ ﻴ ﺘ ﻪ ﺭ ﻪ ﭘ ﻨ ﻴ ﻮﮎ ﻣ ﻪ ﮐ
ﺎﻡ ﺩﺍ ﺩﻱ ﻘ ﻮ ﻣ ﻨ ﻴ ﺘ ﺩ ﺭ
ﺎ ﻢ ﺩﺍ ﮐ ﻲ ﻫ ﺎﻥ ﻭﺍﻳ ﻤ ﻪ ﺭﺣ ﭼ
ﻲ ﻲ ﮐ ﻘ ﺎﺷ ﻪ ﻋ ﺎﻥ ﭘ ﻘ ﺎﺷ ﻋ
ﮐﺎ
ﻭﻓﺎ
ﮐﺎ
ﮐﺎ
ﯾﻮ ﭘﻪ ﺳﻠﻪ ﻫﻤﺮﻩ ﻣﯿﻨﻪ ﯾﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﺎ
ﻟﮑﻪ ﺯﻩ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﯾﺎﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﲔ ﯾﻢ
ﮐﺎ
ﮊړﺍ
ﻣﺠﻨﻮﻥ
ﺯړﻩ ﺋﯥ ﻭړﻱ ﭘﻪ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺟﻮﺭ
ﮐﺎ
ﻧﻪ ﯾﻮﺍﺯﻱ ﺩﻏﻪ ﻧﺎﺯ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻭ ﺗﺎ
ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺩ ﺧﻮﺑﺮﻭﯾﺎﻧﻮ ﻧﺎﺯ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺩﻱ
ﮐﺎ
ﺗﻤﺎﺷﺎ
ﺘﯥﻓﺮ
ﺸﮑﻞ ﻫﻐﻪ ﻣﺦ ﺗﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﻱ ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﮐﻮﻫﮑﻦ ﻭﻱ
ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﻫﻐﻪ ﮊﻭﻱ ﭼﻪ ﻣﲔ ﻭﻱ
ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﺭﻓﱳ ﻭﻱ
ﻱ ﺗﻠﻪ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺟﻬﺎﻧﻪﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﺩ ﺳ
ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﻣﻦ ﻭﻱﮐﻪ ﺩ ﺳﻠﻮ ﺷﭙﻮ ﮐ
ﻱﮐﯿ
ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﻲ ﺋﯥ ﻭﻃﻦ ﻭﻱﭼﻪ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﮐ
ﯤﮐ
ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﻤﻦ ﻭﻱﺩ ﻫﻐﻮ ﭼﻪ ﯾﺎﺭ ﺩ
ﺩ ﺭﻗﯿﺐ ﻟﻪ ﺟﻮﺭﻩ ﺧﻮﺏ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻏﻤﺠﻦ ﻭﻱ
ﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﮐﯿﺧﻮﺏ ﺧﻨﺪﺍ ﭘﻪ ﺑﯥ ﻏﻤ
ﻫﻤﺮﻩ ﭘﺴﻲ
ﺟﻔﺎ ﻟﯿﻠﻲ
ﺣﺴﻦ
ﺩ
ﻟﮑﻪ ﭘﻪ ﺋﯥ
ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮑﻪ ﭼﻪ
ﺻﺪ
۲٥
ﻤﺎ ﯾﺎﺭ ﻭﺍړﻩ ﺟﻔﺎ ﻫﺴﯽ ﻧﻪ ﭼﻪ
ﺟﺪﺍ
ﯾﺎﺭﻩ
ﺧﭙﻠﻪ
ﻟﻪ
ﺳﺒﺎ
ﭼﻪ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺩﻩ ﺧﺪﺍﯼ ﻟﻪ ﺍﻭﺭﻩ ﭘﯿﺪﺍ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺳﱰﮔﻮ ﮐﻲ ﺋﻲ ﺧﺎﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺋﯥ ﻏﻢ ﺩ ﯾﺎﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ
ﺧﻮﺏ ﻟﻪ ﯾﺎﺭﻩ ﺳﺮﻩ ﻫﻢ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﯾﺎﺭ ﭘﻪ ﺑﻞ ﺩﯾﺎﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ
ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻲ ﺧﻮﺏ ﻫﻐﻪ ﮐﺎ ﭼﻪ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﻭﻱ
ﻫﻐﻪ ﮊﻭﻱ ﭼﻪ ﻫﻮﯿﺎﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ
ﮐﻮﻡ ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻣﻮﻧﺪﱄ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﻲ
ﻫﻐﻪ ﻮﮎ ﭼﻪ ﻃﻠﺒﮕﺎﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ
ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﭘﻪ ﭘﻮ ﺳﱰﮔﻲ ﮐﻱ
ﭼﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﺩ ﭼﺎ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ
ﺑﻠﻪ ﻻﺭ ﺩ ﻣﺮﮒ ﻟﻪ ﻻﺭﻱ ﮔﺮﺍﻧﻪ ﻧﺸﺘﻪ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﺍ ﺋﯥ ﻫﺴﻲ ﻻﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ
ﺩﻱ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻏﻮڅ ﭘﻪ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﯾﺎﺭ ﺑﻨﺪﻩ ﻭ ﺧﺪﻣﺘﮕﺎﺭ ﯾﻢ
ﭼﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﻭ ﺧﺪﻣﺘﮕﺎﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ
ﮐﺎ
ﮐﺎ
ﻫﺮ
ﻧﮕﺎﻩ
ﻫﻐﻪ
ﮊﻭﯼ
ﺩ
ﭼﻪ
ﺩﻟﱪﺍﻧﻮ
ﺑﯥ
ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ
ﺧﺪﺍﯾﻪ
ﻣﺤﺒﺖ
ﻫﻤﮕﻲ
ﺑﯥ
ﻭﺍړﻩ
ﻣﺤﺒﺖ
ﺎﯾﻪ
ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯥ ﺧﺪﺍﯾﻪ ﻭﺍړﻩ ﺩ ﺯړﻩ ﺭﻧ ﺩﻱ
ﮐﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﻟﻪ ﭼﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﯾﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺎ
ﺧﺮ ﺧﺎﺭﻱ ﺩﻩ ﭼﻪ ﺋﯥ ﯾﻮ ﻟﻪ ﺑﻠﻪ ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻱ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﯾﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺎ
ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺋﯥ ﺭﯾﺶ ﮐﻨﺪﻩ ﺟﺎﻣﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﻭﻱ
ﺁﺩﻡ
ﮐﺎ
ﻫﻐﻪ ﺳﺮﺍﻱ ﻟﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﻠﻪ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﮔﺮﺍﻥ ﻭﻱ
ﻫﺮ ﺳﯼ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺳﺮﺍﯾﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺎ
ﺷﯽ
ﺩ ﻣﮕﺲ ﭘﻪ ﲑ ﻟﻪ ﻭﺭﺍﯾﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺎ ﻣﺤﺒﺖ
ﮐﺎ
ﻣﺤﺒﺖ
ﮐﺎ
ﺑﻠﻬﻮﺱ
ﺑﻪ
ﻧﻪ
ﭘﺘﻨﮓ
ﻭ
ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ
ﺯﺍﺩ
ﭼﻪ
ﭼﻪ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﺳﻮﺯﯾﺪﻱ ﭼﺎ ﻭﺷﻲ
ﻫﻐﻪ
ﮐﻠﻪ
ﮐﺎ
ﭼﻪ
ﺭﻫﺮﻭﻟﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﮑﻪ
ﺩ
ﺭﯾﺒﺎﺭ
ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ
ﻟﻪ
ﻟﻪ
ﻣﺤﺒﺖ
ﭼﺎﺭﭘﺎﯾﻪ
ﻫﻤﺎﯾﻪ ﺭﻫﻨﻤﺎﯾﻪ
ﺍﻭﺭﻧﮓ ﺯﯾﺐ ﭼﻪ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﺩ ﺗﺨﺖ ﻭ ﺗﺎﺝ ﮐﺎ
ﺗﺨﺖ ﻭ ﺗﺎﺝ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻣﺮﮔﻲ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﺎﺝ ﮐﺎ
ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻲ ﺑﻪ ﺋﯥ ﭘﺎﺗﻲ ﻪ ﺑﺪ ﻧﻮﻡ ﺷﻲ
ﮐﻪ ﺩﻱ ﭼﺎﺭﻱ ﺩ ﮐﺴﺮﱝ ﺍﻭ ﺩ ﺣﺠﺎﺝ ﮐﺎ
ﺍﻭﺑﻪ ﺳﱰﮔﻮ ﻟﺮﻩ ﻻړﯤ ﺍﻭﺭ ﺩ ﺯړﻩ ﺷﻪ
ﻮﮎ ﺑﻪ ﺸﮑﻠﻪ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻣﺰﺍﺝ ﮐﺎ
ﺟﺪﺍﺋﻲ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﮐﺎ ﻫﺴﻲ ﭼﺎﺭﻱ
ﻟﮑﻪ ﺑﺎﺯ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺗﺎﺭﻭ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺩﺭﺍﺝ ﮐﺎ
ﻤﺎ ﺍﻭﻲ ﭼﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﺩ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﺭﯾﻢ ﺷﻮﯤ
ﻟﮑﻪ ﺍﻭﺭ ﭼﻪ ﻟﻪ ﮐﺒﺎﺑﻪ ﻧﻢ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﮐﺎ
ﺯﻩ ﻏﻤﺠﻦ ﺩ ﻋﯿﺪ ﭘﻪ ﺟﺸﻦ ﺧﱪ ﻧﻪ ﺷﻮﻡ
ﮐﻪ ﻧﻮﺭ ﺧﻠﻖ ﻫﺎﻱ ﻭ ﻫﻮﻱ ﺗﻪ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﮐﺎ
ﻫﺮ ﻧﺎﻭﮎ ﭼﻪ ﺩ ﻗﻀﺎ ﻟﻪ ﺷﺴﺘﻪ ﺧﻴﮋﻱ
ﮐﺎ
ﺯﻣﺎﻧﻪ
۲٦
ﺩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺯړﻩ
ﻭﺭﺗﻪ
ﺍﻣﺎﺝ
ﻭﺭځ ﭼﻪ ﺑﺪﻩ ﺷﻲ ﻋﺎﻗﻞ ﺍﻭ ﺩﺍﻧﺎ ﻪ ﮐﺎ
ﭼﻪ ﻗﻀﺎ ﺷﻲ ﻭﺭﺩ ﻭ ﺎﺭ ﺣﮑﻤﺎ ﻪ ﮐﺎ
ﻣﻮﺭ ﻭ ﭘﻼﺭ ﺧﻮ ﻧﯿﮏ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯾﻪ ﻏﻮﺍړﻱ
ﭼﻪ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﺷﯽ ﺍﺩﯤ ﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻪ ﮐﺎ
ﯾﺎﺭ ﻟﻪ ﯾﺎﺭﻩ ﭘﻪ ﻟﻮﯼ ﻻﺱ ﮐﻠﻪ ﺑﯧﻠﯧﯾﻴﭙﻪ ﻴﺮ ﻭ ﭘﻪ ﺩﻋﺎ
ﭼﻪ ﻻﺱ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ ﯾﺎﺭ ﻪ ﮐﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﻪ ﮐﺎ
ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﻧﻪ ﮐﺎ ﯧﺮﯤ ﻪ ﮐﻪ ﺩﻋﺎ ﻪ ﮐﺎ
ﺑﺨﺖ ﭘﻪ ﺯﻭﺭ ﻭ ﭘﻪ ﺯﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﺧﭙﻞ ﮐﻱ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﮐﺎﺭ ﮐﻲ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻪ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﻪ ﮐﺎ
ﺍﯼ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﭘﺘﻨﮓ ﻋﺬﺭ ﺷﻪ ﭼﻪ ﻭﺳﻪ
ﻧﻮﺭ ﺩ ﺷﻤﻊ ﺧﻨﺪﺍ ﻪ ﮐﻪ ﮊړﺍ ﻪ ﮐﺎ
ﺩ ﺑﯥ ﺩﺭﺩﻭ ﻫﻤﺪﻣﻲ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺑﯥ ﺩﺭﺩ ﮐﺎ
ﺩ
ﮐﺎ
ﺻﺤﺒﺖ ﺑﯥ ﺗﺎﺛﲑﻩ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﯾﺚ ﺩﻱ
ﮔﻨﮕﻮ ﻧﻤﺮﻱ ﻫﻢ ﭘﻪ ﲑ ﺩ ﮔﻨﮕﻮ ﺯﺭﺩ ﮐﺎ
ﻫﺮ ﮐﺎﱄ ﭼﻪ ﻮﮎ ﭘﻪ ﺯﻣﮑﻪ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﮐﯧﺩﻱ
ﻫﻐﻪ ﺯﻣﮑﻪ ﺋﯥ ﻟﻪ ﺟﻨﺴﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﮔﺮﺩ ﮐﺎ
ﭘﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺩ ﻭﯾﺮ ﮊړﻟﯿﻮ ﻮﮎ ﻭﺭ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﮐﻪ ﺻﺤﯿﺢ ﮐﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻭﻱ ﺁﻩ ﺳﺮﺩ ﮐﺎ ﻧﺎﺯ
ﭘﺮﻭﺭﺩ
ﮐﺎ
ﭘﻪ
ﺭﺧﺴﺎﺭ
ﮐﺎ
ﻪ
ﺷﻲ
ﮐﻭﻧﻲ
ﺧﺪﺍﻱ
ﻫﻤﺪﻣﻲ
ﻧﺎﻣﺮﺩﻭ
ﺑﻪ
ﭼﻪ ﺩﻭﺋﯽ ﻟﻪ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﺷﻲ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ
ﻋﺎﺷﻖ
ﮐﻪ ﭘﻪ ﮔﻨﺞ ﺩ ﺷﺎﻫ ﻓﺨﺮ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﮐﺎ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ
ﺋﯥ
ﺧﺮﻗﻪ ﭘﻮﺷﻪ ﭘﻪ ﺧﺮﻗﻪ ﮐﻲ ﺩﻱ ﻣﻮﻧﺪﱄ
ﻫﻐﻪ ﺧﻂ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻲ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍﺭ ﮐﺎ
ﭘﺘﻨﮕﺎﻧﻮ ﻟﺮﻩ ﺧﺪﺍﯼ ﻭﺭﮐﻩ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﮐﻲ
ﻫﻐﻪ ﻋﯿﺶ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺑﻠﺒﻠﯽ ﭘﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﮐﺎ
ﻧﯿﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻪ ﺑﺪ ﺑﺪﻝ ﺩ ﻫﯿﭽﺎ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﮐﻲ ﻏﻢ ﺩ ﻫﺠﺮ ﻭﺭﺩ ﻭ ﺎﺭ ﮐﺎ
ﻧﺲ ﺩ ﮔﻮﺭ ﻭ ﺩ ﻣﻮﺭ ﯾﻮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻣﻌﻨﲐ ﮐﻲ
ﺧﻮ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺋﯥ ﺗﻮﺭ ﻟﺤﺪ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﮐﺎ
ﺩ ﺑﯧۍ ﭘﻪ ډﻭﺑﯿﺪﻭ ﭼﻪ ﺭﺏ ﺭﺍﺿﻲ ﺷﻲ
ﺑﯿﺎ ﻣﻼﺡ ﺩ ﺯړﻭﻧﻮ ﮐﻠﻪ ﻫﻠﺘﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﺎ
ﻫﻐﻪ ﻣﺦ ﭼﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺯﺍﺩ ﺎﯾﺴﺘﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻣﺸﻘﺖ
ﮐﺎ
ﯾﺎﺭ ﺩ ﻧﺎﺯ ﻟﻪ ﺧﻮﺑﻪ ﭘﺎﯥ ﭘﺴﻲ ﮔﺮﺯﻱ
ﭼﻪ ﻓﻠﮏ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺑﺨﺖ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮐﺎ
ﻧﯿﻤﻲ ﺷﭙﯥ ﺋﯥ ﯾﺎﺭ ﺗﺮ ﺳﺮﻩ ﭘﻮﺭﻱ ﮐﯿﻨﻲ
ﻟﮑﻪ ﺷﻤﻊ ﭼﻪ ﻮﮎ ﺑﻠﻪ ﭘﻪ ﻣﺰﺍﺭ ﮐﺎ
ﺩ ﻣﺴﺘ ﺩ ﻫﻮﯿﺎﺭۍ ﯾﻮﻥ ﺮﮔﻨﺪ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﮐﻲ ﭼﻪ ﻪ ﻭﻱ ﻫﺴﻲ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﺎ
ﻧﺸﻲ
ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺩ ﺁﻭﺍﺯ ﭘﻪ ﻃﻮﺭ ﺩ ﺧﭙﻞ ﮐﺎﺭ ﮐﺎ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﺑﯥ ﻭﻗﻮﻑ ﺳﻮﺩﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﮐﺎ
ﺩ
ﺑﻠﺒﻠﻮ
ﻧﻐﻤﻪ
ﺯﺍﻍ
ﮐﻮﱄ
ﭼﻪ
۲۷
ﺩ
ﺩ
ﺩﻳﻦ
ﭘﺨﭙﻠﻪ
ﺩﻱ
ﻧﺎﻣﺮﺩ
ﺩ
ﺩﻟﱪﻭ
ﻣﺸﺎﻃﯥ
ﻣﺘﺎﻉ
ﻭﺍړﻩ
ﺑﺪﻟﻪ
ﻣﺮﺩﺍﺭ
ﭘﻪ
ﺩﻳﻨﺎ
ﮐﻪ ﺳﯼ ﺩ ﺧﭙﻠﻲ ﭘﻮﻫﻲ ﺗﻘﺼﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﮐﻩ ﺑﻪ ﻮﮎ ﭘﻪ ﭘﻮﻫﻪ
ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺨﻮﺍﻩ ﺑﻪ ﺩ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺷﻮﯼ ﻭﺭ ﭘﯿ ﺷﻲ
ﮐﻪ ﻮﮎ ﻫﯿﭽﺮﻱ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﭼﻪ ﺑﺨﺖ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻭﻱ ﻏﻢ ﺋﯥ ﻧﺸﺘﻪ
ﮐﻪ
ﮐﺎ
ﺩﺍ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻲ ﮐﻢ ﭘﻮﻫ ﻣﻮﻧﻩ ﻪ ﻭﺍﯾﻮ
ﭼﻪ ﻓﻼﻧﻲ ﺳﯼ ﺗﺎﻻﺵ ﻭ ﺗﺪﺑﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺩﻟﮕﲑﻱ ﺍﻭ ﺧﻮﺷﺤﺎﱄ ﮐﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻻﺱ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻻﺱ ﺑﻪ ﺧﭙﺴﺮ ﻫﯿﻮﮎ ﺩﻟﮕﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﺮﮔﻨﺪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻪ ﮐﻲ
ﺳﱰﮔﻲ ﻭﺧﻮﺭﻩ ﭼﻪ ﻮﮎ ﻫﻤﺮﻩ ﻧﻈﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺩﺍ ﻧﻔﺲ ﭘﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﺑﺮﻕ ﺻﻮﺭﺕ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺩﻱ
ﺑﺮﻕ ﺑﻪ ﻫﯿﻮﮎ ﭘﻪ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﮐﻲ ﺍﺳﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺩﻱ
ﮐﻮﻡ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻣﻨﺖ ﺩ ﻭﺯﯾﺮ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﮐﻮﻡ ﻭﺍﺩﻩ ﮐﻮﻣﻪ ﮐﻮﮊﺩﻥ ﺩﻩ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻲ
ﭼﻪ ﻓﻠﮏ ﺋﯥ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻭﺗﻪ ﻭﯾﺮ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻫﺮ ﯾﻮ ﺳﯼ ﺍﺳﻢ ﺩ ﭘﲑ ﺍﺧﻠﻲ
ﻳﺎﺭﻱ ﻪ ﭘﮑﺎﺭ ﭼﻪ ﻧﻐﻮﺗﻪ ﺩ ﭘﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺩﻏﻪ ﻧﻲ ﺩ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻧﻮﺭ ﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩ ﭘﻼﺭ ﻭﯾﻞ ﭘﻪ ﺯﻭﻱ ﻪ ﺗﺎﺛﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﻭﺍﻗﻊ
ﮐﯿﻱ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺷﺮﻣﻪ ﺋﯥ ﻫﯿ ﻏﻞ ﻭﮐﺎ ﺳﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ
ﺷﻲ
ﻮﮎ ﮔﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺩ ﻫﺴﻲ ﺗﮑﺒﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺯﻫﲑﯾﻱ
ﺎﻥ ﯾﻮ ﺩﻡ ﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺯﻫﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺩ ﻋﻴﺎﻝ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺗﲑ ﺗﺮ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺷﻲ
ﺩﻝ ﺟﻮﺋﻲ ﭘﻪ ﯾﻮﻩ ﻮﮎ ﺩ ﻓﻘﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻧﺎﺭﯤ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﻱ
ﻭ ﺁﺷﻨﺎ ﻭﺗﻪ ﮐﺎﺗﻪ ﭘﻪ ﲑ ﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﭼﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﭘﻪ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺩ ﺩﯤ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﺎ
ﮐﺎ
ﺩ
ﺩﻧﯿﺎ
ﺳﯼ
ﻫﺴﻲ
ﻫﻤﻪ
ﻟﻪ
ﭼﺎﺭﻱ
ﻭﺍړﻩ
ﻧﺎﺻﺤﻪ
ﭘﻪ
ﻣﺮﺩﻩ
ﭘﺴﯥ
ﺗﮑﺒﲑ
ﭘﻪ
ﺩﻧﯿﺎ
ﭘﺴﯥ
ﺩﺭﺳﺖ
ﺩ
ﺍﻭﺑﻮ
ﺑﺎﯾﻠﻮ
ﺩ ﺩﻧﯿﺎ ﻭ ﺩﯾﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺍﻭﺭ ﺍﻭﺑﻪ ﺳﺮﻩ ﺍﺳﺘﻮﮔﻨﻪ ﭘﻪ ﻪ ﺷﺎﻥ ﮐﺎ
ﺩﻱ
ﮐﺎﻻ ﺳﱰﮔﻮ ﺑﻪ ﻮﮎ ﻨﮕﻪ ﭘﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﮐﺎ
ﻟﮑﻪ ﮐﺎﺭ ﺩ ﮔﻮﺵ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺳﺮﻩ ﺑﯿﻞ ﺩﻱ
ﻫﺴﻲ ﺩﯾﻦ ﻭ ﺩﻧﯿﺎ ﺣﮑﻢ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺎﻥ ﮐﺎ
ﭘﻪ ﭘﲑۍ ﮐﻲ ﺩ ﻮﺍﻧ ﺧﯿﺎﻝ ﺩﻱ ﻫﺴﻲ
ﻟﮑﻪ ﻮﮎ ﭼﻪ ﺩ ﺑﺎﻍ ﺳﲑ ﭘﻪ ﺧﺰﺍﻥ ﮐﺎ
ﺑﯥ ﺩﺭﮔﺎﻫﻪ ﺋﯥ ﺑﻞ ﺎﻱ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻧﺸﺘﻪ
ﮐﺎ
ﺩ
ﻧﻔﺲ
ﺩﯾﻦ ﻟﻪ
ﮐﺮﻲ ﭘﻪ ﺧﺎﺻﯿﺘﻪ
ﺑﻘﺎ
ﻟﮑﻪ
ﮐﺮﻪ
ﭘﻪ
ﺍﻭﺑﻮ
ﻫﺴﻲ
ﻧﺸﺎﻥ
ﻟﮑﻪ ﻭړﮐﻲ ﺩﺭ ﺑﺪﻝ ﭘﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﻧﺎﻥ ﮐﺎ
ﻋﺸﻖ
ﻣﺦ
ﻋﻤﺮ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻫﺴﻲ
ﺩ
ﻭ
ﻭ
ﻧﻪ
ﭘﻪ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺑﺎﻧﺪﯼ ﻧﺎﺣﻖ ﺩ ﺑﻮﺩ ﮔﻤﺎﻥ ﮐﺎ
ﻧﺎﺩﺍﻧﺎﻧﻮ
ﭘﻪ
ﺩﺭﻣﺎﻧﺪ
ﻫﯿﭽﺮﻱ
ﺑﯿﺪﺍﺭﻱ
ﺷﺒﮕﲑ
ﺗﻐﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺩﻧﯿﺎ ﻣﲑﻩ
ﭘﻪ
۲۸
ﺳﻔﺮ
ﺍﺳﺘﻮﮔﻨﻪ
ﻮ
ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ
ﻧﺎﺻﺤﺎﻧﻮ
ﺩ
ﻧﻪ
ﻭﯾﻨﺎ
ﮐﺎ
ﻣﺴﺖ
ﻫﺎﺗﻲ
ﻣﺎﻭﺗﺎﻧﻮ
ﺩ
ﭘﺮﻭﺍ
ﻧﻪ
ﮐﺎ
ﻭﺍړﻩ ﺟﻮﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﻣﻲ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﻱ
ﮐﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺎ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﯾﺎﺭﻩ ﺟﺪﺍ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺮﮔﻨﺪﻩ
ﻏﻨﭽﯥ ﺳﺮ ﭘﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﮐﯧﻮﺩ ﺧﻨﺪﺍ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﻭ ﺳﯿﻼﺏ ﺗﻪ ﺩ ډﻧﻭﮐﻲ ﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﻱ
ﺯړﻩ ﭼﻪ ﮊﺍړﻱ ﺳﱰﮔﻲ ﻪ ﺭﻧﮓ ﮊړﺍ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﻭﺩﺍﻧﻪ
ﺩ
ﺩﻧﯿﺎ
ﻧﻪ
ﮐﺎ
ﮑﻪ
ﺑﻘﺎ
ﻧﻪ
ﮐﺎ
ﺳﻮﺩﺍ
ﻧﻪ
ﮐﺎ
ﭼﻪ
ﺩ
ﺩﻧﯿﺎ
ﮔﻠﻮ ﮐﻞ
ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﻲ ﭘﻪ
ﺷﻮﻩ
ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻮ
ﻭﺭ ﺩﻩ
ﺩﺍﻧﺎ
ﮑﻪ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺯړﻩ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻫﻮﺍ ﭘﻮﺭﻱ ﺗﱄ
ﺩ
ﺑﯥ ﻫﲊ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻮﮎ ﺩﯾﻦ ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﻠﻮﺭﯾﻲ
ﻫﲊﻣﻨﺪ
ﮐﻪ ﻮﮎ ﻭﺍﺋﻲ ﻫﻮﯿﺎﺭ ﮐﻮﻡ ﺩﻱ ﻭﺍﯾﻪ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺑﯥ ﺧﺪﺍﯾﻪ ﻧﻮﺭﻩ ﻣﯿﻨﻪ ﭘﻪ ﭼﺎ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﮔﺪﺍﺋﻲ ﮐﻪ ﻭﺭﭘﯿﯧﻱ ﺎﻱ ﺋﯥ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻪ ﺩﻟﺠﻮﺋﻲ ﺩ ﮔﺪﺍ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺭﻏﯿﯼ
ﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩﻟﱪ ﺋﯥ ﺩﻭﺍ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯړﻩ ﺋﯥ ﻭﻱ ﭘﻪ ﯾﺎﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﺎﯾﻠﻮﻱ
ﻧﻮﺭﻩ ﻣﯿﻨﻪ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﭼﻪ ﺗﺮ ﻏﻮږ ﺋﯥ ﻭﻱ ﻭﯾﻨﺎ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻮﯤ
ﻫﻐﻪ ﻏﻮږ ﻫﺮ ﮔﺰ ﭘﻪ ﻧﻮﺭﻩ ﻭﯾﻨﺎ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﻭ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ ﺩ ﯾﺎﺭ ﺗﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻣﻪ
ﭼﻪ ﺩ ﺯړﻩ ﻏﻮﱄ ﺭﻭﺵ ﭘﻪ ﮊړﺍ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻫﻐﻪ ﯾﺎﺭ ﭘﻪ ﮊړﺍ ﺧﻮښ ﯾﻢ
ﮐﻪ ﺍﻏﯿﺎﺭ ﻣﻲ ﺧﺪﺍﯼ ﻟﻪ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺑﯥ ﺧﭙﻠﻪ ﻧﮕﺎﺭﻩ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﮐﺎﻣﺮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻏﻮﺍړﻱ ﻧﺎﮐﺎﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺑﯥ ﻧﺎﮐﺎﻣﻪ ﺯﯾﺴﺖ ﻣﺤﺎﻝ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﯥ
ﺩ ﮐﻮﻡ ﺁﺱ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﮐﻲ ﺩﺧﻞ ﻟﮕﺎﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻣﺎﻟﮏ ﮑﻪ ﻗﺼﺪ ﺩ ﻗﺼﺮ ﻭ ﺩ ﺑﺎﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﮔﺎﻩ ﺋﯥ ﮐﯿﻨﻮﻱ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﮐﻠﻪ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ
ﺯﻣﺎﻧﻪ
ﮐﺎ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﺳﺮﻭﻱ ﭼﻪ ﺁﺯﺍﺩﻩ ﺧﺪﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻩ
ﺗﺮﮐﯥ ﮑﻪ ﻭ ﻫﯿﭽﺎ ﺗﻪ ﺳﻼﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﮐﻮﻩ ﻭ ﺩﺷﺖ ﻫﻢ ﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺭﯾﺩﻱ
ﮑﻪ ﺯﺭﮐﻪ ﻭ ﭼﻤﻦ ﺗﻪ ﺧﺮﺍﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﭼﺎ ﭼﻪ ﺳﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﻭ ﯾﺎﺭ ﺗﻪ ﺍﯾﻲ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ
ﻟﻪ
ﺩﯤ
ﺳﺠﻮﺩﻩ
ﻗﯿﺎﻡ
ﻧﻪ
ﮐﺎ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﮐﻩ ﺩ ﯾﺎﺭ ﭘﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﻟﻮﺘﯥ
ﻟﮑﻪ
ﺑﺤﺮ
ﻫﺴﻲ
ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﻣﻘﺎﻡ
ﻧﻪ
ﮐﺎ
ﭼﻪ
ﺑﯿﺪﻝ
ﻧﺸﺴﱳ
ﺋﯥ
ﺳﯼ
ﺩ
ﺭﺿﺎ
ﻣﺪﺍﻡ
ﻫﯿﭽﺎ
ﻧﻪ
ﭼﻪ ﻣﺤﻈﻮﻅ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺗﺶ ﺑﻮﻱ ﺩ ﻣﻬﺮﻭﯾﺎﻧﻮ
ﻫﻐﻪ
ﻓﮑﺮ
ﺩ
ﺑﻮﺳﯥ
ﺩ
ﭘﯿﻐﺎﻡ
ﻧﻪ
ﮐﺎ
ﭼﻪ ﻟﺬﺕ ﺋﯽ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺷﻨﻭ ﻭﻱ ﻣﻮﻧﺪﱄ
ﻧﻮﺭﻩ
ﻣﯿﻨﻪ
ﺩ
ﺷﺮﺍﺑﻮ
ﭘﻪ
ﺟﺎﻡ
ﻧﻪ
ﮐﺎ
ﺩ
ﻟﻌﻠﻮ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻟﺒﻮ
ﻣﻲ
ﻟﮑﻪ
ﺩﺍ
ﻫﺴﻲ
ﺷﻤﻌﻪ
ﭘﻪ
ﻋﺎﺷﻖ
ﯾﻮﻩ
ﻋﻤﺎﺭﺕ
ﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﮐﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﻫﻐﻮ
ﺩ
ﭘﻪ
ﻧﮕﺎﻩ
ﺣﺒﺎﺏ
ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻲ
ﺩﻱ
ﻮ ﺩﺍ ﻧﻮﺭ ﻟﺬﺕ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺳﺮ ﺣﺮﺍﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺣﺮﺍﻡ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﺴﯽ ﻭ ﺧﭙﻞ ﯾﺎﺭ ﺗﻪ ﺑﯥ ﺣﺠﺖ ﺩﻱ
ﻟﮑﻪ ﻋﺬﺭ ﭼﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﻪ ﻏﻼﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ
۲۹
ﻤﺎ ﺍﻭﯽ ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮ ﮐﺎ
ﺩﺍ ﻣﺤﻨﺖ ﻭﺍړﻩ ﻤﺎ ﺩ ﻣﺦ ﺁﺑﺮﻭ ﮐﺎ
ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺩ ﺳﯿﻨﯥ ﭼﺎﮎ ﺑﻪ ﻭﺭ ﺮﮔﻨﺪ ﺷﻲ
ﮐﻪ ﻮﮎ ﺳﺮ ﻭ ﺧﭙﻞ ﮔﺮﯾﻮﺍﻥ ﻭﺗﻪ ﻓﺮﻭ ﮐﺎ
ﺗﻞ ﺋﯥ ﻣﺦ ﻭﻱ ﺗﺮ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﭘﻮﺭﻱ ﻭﻟﻠﻲ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﭼﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺍﻭﻲ ﭘﻪ ﺷﯿﺒﻮ ﮐﺎ
ﺩ ﻋﺸﻖ ﺍﻭﺭ ﭼﻪ ﺷﻤﻊ ﺧﻮﺩ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻗﺒﻮﻝ ﮐ
ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﻪ ﺣﺠﺖ ﺩ ﺎﻥ ﭘﻪ ﺳﻮﺩ ﮐﺎ
ﮔﻞ ﻪ ﻧﻪ ﻭﺍﯾﻲ ﭼﻪ ﻏﺮﻕ ﭘﻪ ﻭﯾﻨﻮ ﻧﺎﺳﺖ ﻭﻱ
ﺑﻠﺒﻞ
ﮐﺎ
ﺯﻩ ﮐﻪ ﻣﺮﮒ ﻏﻮﺍړﻡ ﺑﯥ ﯾﺎﺭﻩ ﺧﻮ ﮔﺮﻡ ﻧﻪ ﯾﻢ
ﺟﺪﺍﺋﻲ ﺳﯼ ﭘﻪ ﺎﻥ ﭘﻮﺭﻱ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﮐﺎ
ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ ﭘﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﻣﻮﻧﺪﱄ
ﻣﮕﺮ ﺧﺪﺍﯼ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﭘﯧﺮﺯﻭ ﮐﺎ
ﻮ ﯾﻮ ﻠﻪ ﺋﯥ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﭘﻪ ﺟﻔﺎ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﯾﺎﺭ ﻟﻪ ﯾﺎﺭﻩ ﺳﺮﻩ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﮐﻪ ﺋﯥ ﺳﺮ ﭘﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﻭﺭﮐﻡ ﺯﻩ ﭘﻮﻫﯿﻡ
ﭼﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﺑﻪ ﺩﻏﻪ ﻋﺠﺮ ﻤﺎ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺗﻠﻠﻲ ﻣﺎﺩﺭ ﺯﺍﺩ ﻭﻱ
ﮐﺎ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺭﺿﺎ ﻮ ﮐﻪ ﮐﻪ
ﺋﯥ ﺋﻲ ﺁﻫﻮ
ﺧﭙﻠﻪ ﺳﻞ
ﻣﺪﻋﺎ ﻠﻪ
ﻧﻪ
ﺩﻋﺎ ﺁﺗﺸﲔ
ﻫﻐﻪ
ﻪ
ﻟﺮﻩ
ﻫﯿﭽﺮﻱ
ﺑﯥ
ﺩ
ﺎﯾﻪ
ﻧﻮﺭﻭ
ﮔﻔﺘﮕﻮ
ﺭﺿﺎ
ﻧﻪ
ﺣﺎﺻﻠﻪ
ﻧﻪ
ﻭﻱ
ﻣﻬﺮﻭﯾﺎﻥ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺩ ﺧﻀﺮ ﺳﻮﺩﺍ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﮐﻮﻡ
ﭘﻪ
ﻋﻤﺮ
ﮔﻮﺵ ﻭ ﻫﻮﺵ ﺩ ﺩﻋﺎﮔﻮ ﭘﻪ ﺩﻋﺎ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﻭﮐﺎږﻡ
ﭘﺮﻭﺍ
ﻧﻪ
ﮐﺎ
ﻧﺎﺭﻭﺍ
ﻧﻪ
ﮐﺎ
ﭘﺴﯥ
ﮐﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﮐﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﻏﻮﺍړﻱ
ﻟﮑﻪ ﺩﺍ
۳۰
ﺳﺮﻭﻩ ﺧﻮ
ﻭﺍړﻩ
ﻟﻪ
ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻧﺎﺭﻭﺍ
ﮐﻪ
ﺏ ﻫﺴﻲ ﻣﺴﺖ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺷﻮﻧﻭ ﭘﻪ ﺷﺮﺍﺏ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺑﻞ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻣﺴﺖ ﺧﺮﺍﺏ
ﻻﺱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﺍﭼﻮﻡ ﻭ ﮔﻞ ﺗﻪ
ﻟﻜﻪ
ﻏﺮﻗﺎﺏ
ﺩﺍ ﺳﺮﺧﻲ ﻭ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺩﻩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ
ﻛﻪ ﻤﺎ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﻱ ﺩ ﺳﺤﺎﺏ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻻ ﺗﺎﺯﻩ ﺷﻲ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﺍﻭﻮ ﺩ ﻛﺒﺎﺏ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺩﻱ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺭﻭﻲ ﻛﺎ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ
ﺩﺍ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻣﻨﺰﻝ ﮔﺎﻩ ﺩﻱ ﺩ ﺳﻴﻼﺏ
ﻣﺎ ﭼﻪ ﺧﺎﻝ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻭﺭﻮ ﭘﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻭﻟﻴﺪ
ﻧﻪ ﺑﻞ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺍﻣﺎﻡ ﺷﺘﻪ ﻧﻪ ﻣﺤﺮﺍﺏ
ﺎﭘﻴﺮۍ ﭼﻪ ﻟﻴﺪﺉ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺳﺒﺐ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﻣﺦ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻧﻐﺎړﻱ ﭘﻪ ﺣﺠﺎﺏ
ﭼﻪ ﺻﺒﺎﺡ ﺷﻲ ﺳﺘﺎ ﺗﺮ ﻣﺦ ﭘﻮﺭﻱ ﺷﺮﻣﻴﻱ
ﻜﻪ ﺯﻳﺴﺖ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﺷﭙﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻣﺎﻫﺘﺎﺏ
ﺣﺠﺎﺏ ﻭﺍﺧﻠﻪ ﻣﺦ ﻛﻩ ﺗﻮﺭ ﺩ ﻫﻐﻮ ﺧﻠﻘﻮ
ﭼﻪ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻛﺎ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺩﻭﺭ ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺯﻩ ﺩﻟﺒﺮ ﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻢ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﺗﺎ ﻟﺮﻩ ﺩﺭﻛﻱ ﺩﺍ ﺧﻄﺎﺏ
ﺳﺴﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﭘﻪ ﻭﺭﻕ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺧﻂ ﻭ ﺧﺎﻝ ﺩﻱ
ﺩ
ﺍﻋﺰﺍﺏ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﺣﺴﻦ ﺣﺴﺎﺏ ﻫﻴ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺑﯥ ﺣﺴﺎﺏ ﺩﻱ ﺑﯥ ﺣﺴﺎﺏ
ﻳﻮ ﻛﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﺳﻩ ﺑﻦ ﻛﻲ ﭼﺎ ﻭ ﻧﻪ ﻛ
ﻛﺘﺎﺏ
ﻪ ﺍﺛﺮ ﺑﻪ ﻤﺎ ﺍﻭﻲ ﭘﻪ ﺗﺎ
ﻻﺱ
ﻣﺼﺤﻒ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﭘﻪ ﭼﻪ
ﻻﺱ
ﺻﺤﻴﻔﻮ ﺋﯥ
ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩﺍ
ﻭﻛ
ﻃﻨﺎﺏ
ﺑﻴﺎ ﻣﻲ ﻭﺳﭙﺎﺭﻱ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭘﻪ ﻗﺼﺎﺏ
ﻫﺴﻲ ﺁﺏ ﺋﯥ ﺩﻱ ﺩ ﺩﻭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭘﻪ ﺗﻴﻎ ﻛﻲ
ﭼﻪ ﺑﯥ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﺣﺒﺎﺏ
ﭼﻪ ﺗﻮﺳﻦ ﺩ ﻓﻠﻚ ﺯﻳﻦ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻟﻪ ﻧﺎﺯﻩ
ﺩﺍ ﻫﻼﻝ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺭﺍﺷﻲ ﺩ ﺭﻛﺎﺏ
ﺣﺴﻦ
ﻫﻢ
ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﺳﺮﻩ
ﺷﻬﺎﺏ
ﭘﻪ
ﻣﻲ
ﺩﺭﮔﺎﻩ
ﻭﺗﻱ
ﺋﯥ
ﺩ
ﺩﺭﻭﻳﺰﻩ
ﺯﻟﻔﻮ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﭘﻪ
ﺑﯥ
ﺑﻮﻲ
ﺗﻪ
ﺍﭼﻮﻱ
ﺩ
ﭘﻪ
ﻻﺱ
ﻛﻨﻭﻟﻰ
ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ
ﻣﻲ
ﺳﭙﻮږﻣ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻳﺎﺩ ﻛﻲ ﻣﻲ ﺳﺮﯤ ﺷﻮﻧﻱ ﺳﭙﻴﻦ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩﻱ
ﻟﻪ
ﭼﻪ ﺩ ﻣﺦ ﻭ ﺁﺏ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺗﻪ ﺋﯥ ﻧﻈﺮ ﻛﻡ
ﺭﺍﺗﻪ ﻫﻴ ﺷﻲ ﺩ ﮔﻠﻮﻧﻮ ﺁﺏ ﻭ ﺗﺎﺏ
ﭼﻲ ﻧﺴﻴﻢ ﺋﯥ ﺩ ﺯﻟﻔﻴﻨﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻲ
ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻲ ډﻭﺏ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﻣﻚ ﻭ ﭘﻪ ﮔﻼﺏ
ﭼﻪ ﺩ ﺳﭙﻲ ﺁﻭﺍﺯ ﺋﯥ ﻭﺍﻭﺭﻡ ﻫﺴﻲ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﭘﻪ ﻧﻐﻤﻪ ﺧﻮښ ﻭﻱ ﺩ ﺭﺑﺎﺏ
ﻣﺎ ﻭﯤ ﻣﺦ ﺋﯥ ﮔﻮﻧﺪﻱ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﺧﻮﺏ ﻛﻲ
ﺑﺎﺭﻱ ﭼﺮﻱ ﺷﻲ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ
ﭘﻪ ﻏﺰﻝ ﻛﻲ ﺧﻮ ﺩﻭﻩ ﺑﻴﺘﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻭﻱ
ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ
ﺩ
۳۱
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺗﻤﺎﻡ
ﺑﻬﻴﻱ
ﻏﺰﻝ
ﺩﻱ
ﻫﺮ ﻣﻄﺮﺏ ﭼﻪ ﻏﻮږﻱ ﺗﺎﻭ ﻛﺎ ﺩ ﺭﺑﺎﺏ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﺗﺎﻭ ﻛﻲ ﻤﺎ ﺯړﻩ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻛﺒﺎﺏ
ﭼﻪ ﺳﺎﻣﻊ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻧﻐﻤﻪ ﭘﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺷﻢ
ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﻢ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﻴﺮﻱ ﻣﺴﺖ ﺧﺮﺍﺏ
ﻫﻢ ﺋﯥ ﺗﺎﺭ ﻫﻢ ﺋﯥ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻫﺴﻲ ﺍﺛﺮ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﻫﻴﻮﻙ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻟﺮﻱ ﻧﻪ ﺗﺎﺏ
ﻳﻮ ﺋﯥ ﺳﺎﺯ ﺑﻞ ﺋﯥ ﺁﻭﺍﺯ ﻭﻱ ﺩ ﻟﺘﻴﻮ
ﺩﺭﻳﻢ
ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ
ﻠﻮﺭﻡ ﺋﯥ ﻳﻮ ﺳﺎﻗﻲ ﺩ ﻨﮕﻪ ﻛﻴﻨﻲ
ﭼﻪ ﻣﺨﺰﻱ ﺋﯥ ﻧﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭﻱ ﻧﻪ ﻣﻬﺘﺎﺏ
ﻛﻨﺠﻪ
ﻧﺎﺏ
ﺩﺍ
ﻠﻮﺭ
ﻓﺘﻨﯥ
ﻭﺍړﻩ
ﻠﻮﺭ
ﭘﻪ
ﺷﭙﻡ ﻭﻗﺖ ﺩ ﻧﻮ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﻭﻭﻡ ﻮﺍﻧﻲ ﻭﻱ ﭼﻪ
ﺷﻐﻞ
ﺻﺮﺍﺣﻲ ﺩ
ﺩ
ﻛﺒﺎﺏ
ﻣﻲ ﻧﻬﻢ
ﺭﻳﺎﺏ
ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﭘﺮﯤ ﺍﺛﺮ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻳﺎ ﺑﻪ ﺩﻳﻮ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻭﻱ ﻳﺎ ﺩﻭﺍﺏ
ﺭﺍ ﺮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻲ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺩ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﺎﺭﻭ
ﻛﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﻭ ﭘﻪ ﺷﺮﺍﺏ
ﻏﻮﺍړﻡ
ﻋﺘﺎﺏ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻭﺭﻗﻮﻧﻪ
ﺁﻓﺘﻮﻧﻪ
ﺍﺗﻢ
ﺋﯥ
ﺁﻏﺎﺯ
ﺗﺮﻭ ﻮﻙ ﻪ ﺭﻧﮓ ﻨﻲ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ
ﺯﻩ
ﺩﺍ
ﻫﻤﺮﻩ
ﺭﻳﺎ
ﻟﻪ ﻟﻮﻡ
ﺳﺮﻩ
ﺯﻫﺪﻩ
ﭘﻨﺎﻩ
ﺯﻫﺪ
ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺩ
ﺁﻫﻨﮕﺮﻭ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﺗﺼﻮﺭ ﻛﻡ ﺧﭙﻞ ﻗﻠﻮﺏ
ﺍﭼﻮﻱ
ﻭﺍﻭﺭﺗﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﻮﻙ ﻣﻪ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺣﺬﺑﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻣﺠﺬﻭﺏ
ﺯﻩ ﭼﻪ ﻏﻢ ﺩ ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻧﻮ ﺭﺍ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻡ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻏﻤﻪ ﻻړ ﺷﻲ ﺯړﻩ ﺭﺍ ﺨﻪ ﺫﻭﺏ
ﮔﻮﺭﻩ ﻋﺸﻖ ﻪ ﺭﻧﮓ ﺁﺳﺎﻥ ﻛﻩ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻪ
ﺍﻳﻮﺏ
ﻳﺎ ﭘﻪ
ﺧﻨﺪﺍ
ﭘﻪ
ﺩﻱ ﺧﻨﺪﺍ
ﺎﻥ
ﺗﺮ
ﻣﺸﻜﻞ
ﻋﺸﻖ ﺩﻱ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺷﻪ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻪ
ﺍﺳﻠﻮﺏ
ﭘﻮﺘﯥ
ﻫﺴﻲ ﻟﻪ
ﻫﺠﺮﻩ
ﺣﺪﻩ
ﺩﺍ
ﻣﺸﻘﺘﻮﻧﻪ
ﺩ
ﺭﺍﻏﺊ
ﻪ
ﮊړﺍ
ﺩﻛﺎﻥ
ﭼﻪ ﺎﻥ ړﻭﻧﺪ ﻛ ﭘﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﭘﺴﯥ ﻳﻌﻘﻮﺏ
ﻫﻐﻪ
ﮊړﺍ
ﻳﺎ
ﻫﺮ
ﺩ
ﺭﻳﺎ
ﻋﺬﺍﺏ
ﺩﻱ
ﻫﻢ
ﭘﻪ ﻛﻲ ﻏﻮﺍړﻡ ﺧﺎﻝ ﻭ ﺧﻂ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻣﺤﺒﻮﺏ
ﺗﻨﻮﺭ
ﺩ
ﻮﻝ
ﺍﻭ
ﺷﻌﺮ ﭘﻨﻢ
ﭘﺮﯤ
ﻛﻱ
ﻟﻪ
ﻪ
ﺭﺧﺴﺎﺭ
ﺩ
ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻧﻮ
ﭘﻪ
ﻭﺻﺎﻟﻪ
ﭼﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻫﻢ ﻣﺤﺐ ﺷﻲ ﻫﻢ ﻣﺤﺒﻮﺏ
ﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﺋﯥ ﻟﻪ ﺻﻮﺭﺗﻪ ﭘﻪ ﻣﻌﻨﲐ ﻛ
ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭﺗﻪ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﺷﻮ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﺏ
۳۲
ﺷﻲ ﺧﭙﻞ ﺗﺎﻻﺵ ﻭ ﺧﭙﻞ ﺗﺮﺗﻴﺐﺭﺍﺗﻪ ﻫﻴ
ﻡ ﭘﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﻭ ﭘﻪ ﻧﺼﻴﺐﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﻛ
ﻃﺒﻴﺐ
ﻪﮔ
ﻣﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﭼﺎ ﻃﺒﻴﺐ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﺩ ﭼﺎ ﺭﻗﻴﺐ
ﺮﮔﻨﺪ ﺩﻱ ﺳﻮﺩ ﻭ ﺯﻳﺎﻥ ﺩ ﺭﻗﻴﺒﺎﻧﻮ ﺭﺍ
ﻲ ﺷﻲ ﻏﺮﻳﺐﻮﻙ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻭﻃﻦ ﻛ ﻟﻜﻪ
ﭼﻪ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﺩ ﭼﺎ ﻃﺒﻴﺐ ﺷﻲ ﻣﺜﺎﻝ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻓﺮﺳﻨﮓ ﺋﯥ ﻭﻱ ﺗﺮ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺟﺮﻳﺐ
ﻲ ﻓﺮﻕ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱﭼﻪ ﻏﺮﻳﺐ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻭﻃﻦ ﻛ
ﺍﺩﻳﺐ
ﻭﺍﻳﻲ
ﻪ
ﻫﺮ
ﻩ ﺑﻲ ﻏﻤﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻪ ﻛﻲ ﻫﻴﻣﺎ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛ
ﺣﺒﻴﺐ
ﺳﺮﻩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺩﻭﺳﺘﻲ
ﻱ ﻛﻠﻪ ﻛﻠﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺷﻲﻤﻦ ﻫﻢ ﺩ ﺳﺩ
ﺐ ﺎﻳ ﻪ ﻏ ﮕ ﻞ ﺭﻧ ﻪ ﺳ ﻪ ﭘ ﺗ
ﺐ ﻪ ﺭﺍﻏ ﮕ ﻞ ﺭﻧ ﻪ ﺳ ﺯﻩ ﭘ
ﺐ ﺎﻳ ﻪ ﺗ ﻢ ﺗ ﺖ ﻳ ﺴ ﻪ ﺯﻩ ﻣ ﭼ
ﺮﻩ ﺒ ﻲ ﺩﻟ ﮓ ﺷ ﻪ ﺭﻧ ﻪ ﺩﺍ ﺑ
ﺐ ﺎﺳ ﻨ ﻪ ﺩﻱ ﻣ ﻢ ﻧ ﺩﺍ ﻫ
ﻡ ﺎﺩ ﻛ ﺮﻳ ﻮﺭﻩ ﺩﻱ ﻓ ﻪ ﺟ ﻪ ﻟ ﻛ
ﺐ ﺎﻟ ﻪ ﻏ ﻢ ﺗ ﻮﺏ ﻳ ﻠ ﻐ ﺯﻩ ﻣ
ﻲ ﻲ ﺭﺳ ﻪ ﻣ ﻢ ﻧ ﻪ ﻭﺍﻳ ﻪ ﻛ
ﺐ ﺎﻟ ﻮﺏ ﺍﻭ ﺩ ﻃ ﻠ ﻄ ﺩ ﻣ
ﺮﻱ ﺩﻩ ﺮﺍﺑ ﻲ ﺑ ﺎﻟ ﻴ ﻪ ﺳ
ﺐ ﺪﻱ ﻭﺍﺟ ﺎﻧ ﺎ ﺑ ﻪ ﻣ ﺪﺍﻱ ﭘ ﺧ
ﺖ ﻛ ﺒ ﺤ ﺮ ﻣ ﻬ ﺎ ﻣ ﺘ ﺩﺍ ﺳ
ﺐ ﺎﺗ ﻪ ﻛ ﻢ ﭘ ﯥ ﻭﻛ ﻪ ﺋ ﭼ
ﻪ ﺩﻱ ﺮﻩ ﻧ ﻤ ﻢ ﺩﻱ ﻫ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏ
ﺐ ﺎﻟ ﺩ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺍﻭ ﺩ ﻗ
ﻪ ﺘ ﺨ ﺮﻩ ﺳ ﻲ ﺩﻩ ډﻳ ﺪﺍﺋ ﺟ
ﺐ ﺎﻳ ﻮﺩﻡ ﻧ ﺮﻳ ﯥ ﭘ ﺯﻩ ﺋ
ﻪ ﺪﻥ ﺷ ﻨ ﻜ ﺎﻧ ﻪ ﻮﻥ ﭘ ﻨ ﺠ ﻪ ﻣ ﭼ
ﺐ ﺎﻳ ﺠ ﻪ ﻋ ﮕ ﻮ ﺭﻧ ﻪ ﭘ
ﻪ ﻭﻛ ﯥ ﺭﺍﺗ ﺖ ﺋ ﻴ ﻭﺻ
ﺐ ﺮﺍﺗ ﺎ ﻭﺍړﻩ ﻣ ﻤ
ﻪ ﺎﻧ ﻤ ﻪ ﺭﺣ ﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﺩﻱ ﺷ ﭼ
ﺑﻞ
ﻲﻛ
ﺟﻬﺎﻥ
ﻭﺍړﻩ ﺩ
ﭘﻪ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻭﺍﻳﻲ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﻧﻪ
۳۳
ﺕ ﻣﻼﻗﺎﺕ
ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻢ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺩﺭﻩ ﭘﻪ ﺣﻴﺎﺕ
ﻛﻪ
ﻣﻲ
ﭘﺲ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻣﻲ ﺩﻱ ﺍﺳﺘﻮﮔﻨﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺼﻴﺐ ﻛﺎ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﺭ ﻛﻲ ﻛﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻭﻱ ﻛﻪ ﻣﻤﺎﺕ
ﺎﺋﻲ ﺩﺍ ﻛﻪ ﺯﻩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﻭﺗﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﻡ
ﻫﻐﻪ
ﺣﺎﺟﺎﺕ
ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻟﻌﻠﻮ ﻟﺒﻮ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺎﺭ ﻛﻡ
ﻛﻪ ﺷﻜﺮﻱ ﻭﻱ ﻛﻪ ﻗﻨﺪ ﻭﻱ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﺕ
ﺩﺍ ﻤﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﻩ ﭼﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻲ
ﺳﻮﻣﻨﺎﺕ
ﺗﺮ
ﻣﺎ
ﺩ
ﺭﻳﺎ
ﻭﺷﻲ
ﻻ
ﻟﻪ
ﻟﻜﻪ
ﻤﺎ ﭘﻪ
ﻧﻤﺮ
ﺩﻱ
ﻭ
ﺻﻮﻣﻌﻪ
ډﻳﺮ
ﻣﻴﻦ
ﺩﻱ
ﻤﺎ
ﺗﻮﺑﻪ
ﺩﻩ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺣﻮﻙ ﭘﻪ ﺭﺳﻢ ﻭ ﭘﻪ ﻋﺎﺩﺍﺕ
ﭘﻪ ﻭﺭځ ﭘﻨﺪ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﺑﻞ ﺗﻪ
ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻧﺎﺳﺖ ﻭﻱ ﺩ ﻣﻐﺎﻥ ﭘﻪ ﺧﺮﺍﺑﺎﺕ
ﺩﻳﻦ ﺋﯥ ﺩﺍﻡ ﻭﻱ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻻﺭ ﻛﻲ ﺍﻳﻲ
ﭘﺮﯤ
ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺕ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﺋﯥ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻭﻱ ﺧﺘﻠﻲ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺋﯥ ﺳﺮ ﺳﺎﻳﻪ ﻭﻱ ﻳﺎ ﺯﻛﻮﺍﺕ
ﻏﻮﺍړﻡ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻻﻑ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺧﻼﻑ ﺩ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ
ﻫﻤﺖ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻳﻚ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻭﻱ ﻳﻚ ﺟﻬﺖ
ﻧﻪ ﺋﯥ ﻫﻴﭽﺮﻱ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻭ ﻧﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻭﻱ
ﻣﻼﻣﺖ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺁﻓﺮﻳﻦ ﻛﻪ
ﻟﻪ
ﺩﻟﺒﺮﺍﻧﻮ
ﻳﺎﺭ
ﻗﺒﻠﻪ
ﺩ
ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻱ ﻛﻱ ﺩ ﻛﺸﻒ ﻭ ﻛﺮﺍﻣﺎﺕ
ﺯﻩ
ﭘﻪ
ﺩﻟﺒﺮﻩ
ﺯﺍﻫﺪﻱ
ﻟﻪ
ﺩ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﺗﻤﺎﻡ
ﭘﺮﯤ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﯥ ﺗﺮ ﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻴﺮ ﺷﻲ
ﻮﻙ
ﻫﺴﻲ
ﻣﺸﻘﺖ
ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﺋﯥ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﺎﺳﺖ ﻭﻱ
ﺗﻤﺎﻡ
ﻋﻤﺮ
ﻳﻮ
ﺳﺎﻋﺖ
ﻛﻪ ﻳﻮ ﺩﻡ ﺷﻲ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﻭﺭ ﺨﻪ ﻟﺮﻱ
ﻫﻐﻪ
ﺩﻡ
ﺩ
ﻗﻴﺎﻣﺖ
ﻛﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﻟﺮﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺩﻭﺯﺥ
ﺩ ﻋﺸﻖ ﻻﺭ ﺩ ﺗﻮﻛﻞ ﭘﻪ ﭘﻮ ﻏﻮﻴﻱ
ﻧﻪ
ﭘﻪ
ﭘﻪ ﺗﺎﻻﺵ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻛﻠﻪ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺷﻲ
ﭼﻪ
ﻣﻮﻗﻮﻑ
ﺧﺎﻃﺮ
ﻧﺼﻴﺤﺘﻮﻧﻪ
ﻟﻪ
ﻏﻴﺮﻩ
ﻭﺭﺗﻪ
ﻛﻪ
ﺟﻬﺎﻥ
ﻭﺍﻳﻲ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻋﺎﺷﻖ
ﺳﻞ
ﭘﻪ
ﺭﺍ
ﻭﺣﺸﻴﺎﻥ
ﻏﻮږ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﭘﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ
ﺩ
ﻮﻙ
ﻫﺴﻲ
ﺍﻫﻠﻪ
ﭘﻨﺎﻩ
ﺍړﻭﻱ
ﺩ
ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ
ﻛﻮﻟﻲ
ﺷﻲ ﻭﺭﺗﻪ
ﺷﻲ
ﻫﻢ ﭘﻮ
ﺩﺍ ﻜﺎﺭﻱ
ﻭﺭﺗﻪ
ﻭﺭﺗﻪ
ﻋﻤﺮ
ﺟﻠﻮﻩ
ﺩ
ﻛﺎ
ﺟﻨﺖ
ﺩ
ﺭﻳﺎﺿﺖ
ﻭ
ﺩﻳﺎﻧﺖ
ﻭﻱ
ﻛﺎﺭ
ﭘﻪ
ﻋﻨﺎﻳﺖ
ﻫﻐﻪ
ﺩﻱ
ﺩ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ ﻧﺠﺎﺳﺖ
ﺧﺪﺍﻱ ﭼﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﻃﺎﻟﺐ ﻛﺎﻲ ﻛ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻋﻤﺎﺭﺕ
ﻛﺎﻲ
۳٤
ﭘﺮﻳﻮﺕ
ﺩ
ﻃﺎﻟﺐ
ﭘﻪ
ﺙ ﭼﻪ ﻭﻳﻠﻲ ﻣﻲ ﻟﻪ ﺗﺎ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﻳﺚ
ﺳﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﺩ ﻫﺮ ﺍﻧﺸﺎ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﻳﺚ
ﭼﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻲ ﻛ ﭘﻪ ﻣﺪﺣﻪ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﺣﺪﻳﺚ
ﭘﻪ
ﺩ
ﺛﻨﺎ
ﭘﺴﻨﺪﻭ
ﺩﻝ
ﮔﻨﺞ
ﻜﻪ
ﺑﻬﺎﺭ
ﺑﯥ
ﺩﺍ
ﺩﻱ
ﺩﻟﺮﺑﺎﻭ
ﺩﻝ ﭘﺴﻨﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺭﺑﺎ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﻳﺚ
ﻛﺎ
ﺣﺪﻳﺚ
ﻟﻜﻪ ﺑﺎﺩ ﺩ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﭼﻪ ﻏﻨﭽﻪ ﻭﺍ
ﻫﺴﻲ
ﺩﻟﻜﺸﺎ
ﺭﻧﮕﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﻣﻲ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺷﻨﻭ ﭘﻪ ﻛﻲ ﺭﺍﻭړﻩ
ﺧﻮږ ﺗﺮ ﻗﻨﺪ ﻭ ﺗﺮ ﺣﻠﻮﺍ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﻳﺚ
ﺣﻴﺎﺗﻮ
ﺣﺪﻳﺚ
ﻧﻪ
ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﺍﻭﺑﻪ
ﭼﻪ
ﺩ
ﺩﻱ
ﻛﻪ
ﻧﻔﺲ
ﻣﺴﻴﺤﺎ
ﺩ
ﺩﺍ
ﺩﻱ
ﺩ ﻏﻮﻧ ﮊﺑﻮ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻮ ﺩ ﺧﻮﻟﯥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻜﻪ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺻﻔﺎ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﻳﺚ
ﺳﺘﺎ ﻭ ﻣﺦ ﺗﻪ ﻛﻪ ﻮﻙ ﺷﻤﺲ ﻭ ﻗﻤﺮ ﻭﺍﻳﻲ
ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺭﺘﻴﺎ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﻳﺚ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﭼﺎ ﻛﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﻱ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﻤﺎ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﻳﺚ
ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﺷﭙﻪ ﻣﻲ ﺑﺪﻟﻪ ﭘﻪ ﺑﻴﻠﺘﻮﻥ ﺷﻮﻩ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﺩ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﺭﺍ ﭘﻴﻪ ﭘﻪ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﺷﻮﻩ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﻣﺎ ﻻ ﻃﻤﻊ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﺩ ﻧﻌﻤﺘﻮﻧﻮ ﺗﺮﯤ ﻛﻮﻟﻪ
ﻧﺎ ﮔﻬﺎﻥ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻧﺴﻜﻮﺭﻩ ﺩ ﮔﺮﻭﺩﻥ ﺷﻮﻩ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﻫﻐﻪ ﭼﺎﺭ ﭼﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻭﻩ ﺯﻩ ﭘﺮﯤ ﻧﻪ ﻭﻣﻪ ﭘﻮﻫﻴﺪﻟﻲ
ﺍﻭﺱ ﭼﻪ ﭘﻮﻩ ﺷﻮﻡ ﻟﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮﻩ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﭘﻪ ﻃﻤﻊ ﻃﻮﻕ ﺩ ﺟﺪﺍﻳٴ ﺷﻪ ﺭﺍ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ
ﻫﻐﻪ ﻃﻤﻊ ﭼﻪ ﻤﺎ ﻭﻩ ﺍﻭﺱ ﻃﺎﻋﻮﻥ ﺷﻮﻩ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﭘﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﭘﻪ ﻋﻘﻞ ﭘﻴﻲ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻮﻙ ﺍﺧﺴﺘﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﺎﺭ ﻛﻲ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻣﻼ ﺩ ﺍﻓﻼﻃﻮﻥ ﺷﻮﻩ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﻣﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻭﺻﺎﻝ ﭘﻪ ﺁﺳﺎۍ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺯﺭﺩ ﺭﻭﺋﻲ ﻣﻲ ﺳﺮ ﺧﺮﻭﺋﻲ ﭘﻪ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﻥ ﺳﻮﻩ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﻧﻪ ﺋﯥ ﺗﺮﺱ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻛﺮﻛﻪ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﺳﺮﻭ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻭﺍړﻩ ﻤﺎ ﻭ ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﺗﻪ
ﻧﻪ
ﻛﻨﺠﻜﻪ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﭘﻪ ﺣﻤﻠﻮ ﺣﻤﻠﻮ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﻭړﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﺁﻓﺮﻳﺪۍ
ﺧﻜﻪ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﺧﻮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﻛﺎږﻱ ﭼﻮﮔﺎﻥ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ
ﻛﻮﻱ
ﻳﺎﺭ
ﻳﺎﺭﻱ
ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ
ﺭﺍ
ﺋﯥ
ﺳﺮﻩ
ﭘﻴﺎﻭﺭ
ﻧﻪ
ﺭﺍﺗﻪ
ﻛﻪ
ﺗﻨﻮﺭ
ﻛ
ﻟﻪ
ﭘﻪ
ﺍﺭﺯﻳﻱ ﺩﻩ ﻤﺎ
ﻛﻪ
ﺩﺍ
ﺧﻴﺒﺮﻩ
ﺧﺮﺍﺏ ﺗﺮ
ﺯړﻩ
ﻛﻪ
ﺍﻜﻪ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﻫﻴ ﺳﺒﺐ ﺋﯥ ﻣﻮﻧﺪﻯ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺟﻔﺎ ﻛﺎﺭﻧﺪﻱ
ﻧﻪ
ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﭼﻪ
ﭘﻪ
ﻪ
ﻛﻪ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﭘﻪ ﺍﺧﻼﺹ ﻭ ﭘﻪ ﺭﺍﺳﺘ ﻭﺭﺗﻪ ﻭﻻړ ﻳﻢ
ﻳﺎﺭ
ﺟﻔﺎ
ﻫﻤﺮﻩ
ﭘﻪ
ﻪ
ﻛﻪ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﻭﻛﻡ
ﻳﺎﺭ
ﻳﻮﻩ
ﺭﺍ
ﺳﺮﻩ
ﻧﻪ
ﻛﻪ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﺧﺎﻧﺪﻱ
ﭘﻪ
ﮊړﺍ
ﻣﻲ
ﻟﻴﻤﻪ
ﺳﺮﻩ
ﻛﻪ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻣﺪﺍﻡ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺯﻣﺎ ﺩﺭﻭﻣﻢ
ﻳﺎﺭ
ﭘﻪ
ﺧﭙﻠﻪ
ﺗﻠﻪ
ﻛﻪ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﺳﻞ
ﺧﺒﺮﻱ
ﭼﻪ
ﻣﻲ
ﻛﻪ
ﻟﻪ
ﺻﺪﻗﻪ
ﻭﻳﻨﻲ
ﻟﻪ
ﺭﻗﻴﺒﻪ
ﻭﺭﺗﻪ ﺳﺮﻩ
۳٥
ﺭﺿﺎ
ﺝ ﭼﻪ
ﻛﺎ
ﺑﺮﻫﻢ
ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﭼﺎ
ﺩ
ﻣﺰﺍﺝ
ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ
ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ
ﺋﯥ
ﺷﻲ
ﭘﻪ
ﻋﻼﺝ
ﭘﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﭘﺴﯥ ﺗﻞ ﮊﺍړﻱ ﭘﻪ ﺩﻭﻩ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺧﻮﻧﺎﺏ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺍﺧﺮﺍﺝ
ﺩﻭﺍړﻩ ﻻﺱ ﺋﯥ ﻭﻱ ﻟﻪ ﺩﻭﺍړﻭ ﻛﻮﻧﻮ ﻭﻟﻠﻲ
ډﻭﺏ
ﺍﻣﻮﺍﺝ
ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﻛﻲ ﭼﻪ ﻪ ﺑﻮﻱ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﻛﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺑﻮﻱ ﺩ ﺭﺳﻢ ﻭ ﺩ ﺭﻭﺍﺝ
ﻭ
ﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﺋﯥ ﻳﺎ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﻭ ﻳﺎ ﭘﻪ ﺗﺎﺝ
ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻣﻴﻦ ﭘﻪ ﻟﻴﻠﻲ ﻧﻪ ﻭ
ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ
ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻟﻴﻮﻧﺘﻮﺏ
ﺍﺩﻫﻢ ﻟﻪ
ﻪ ﻟﻴﻮﻧﻮ
ﻫﺴﻲ ﺗﻪ
ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺗﻠﻮﻧﻲ
ﻧﻪ ﻧﻪ
ﭼﻪ
ﻭﻱ
ﭘﻪ
ﺗﻞ
ﻧﻮﺭﻭ
ﺩ
ﺋﯥ
ﻋﺎﺷﻘ
ﻣﻮﻗﻮﻑ
ﭘﻪ
ﻭ
ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺭﺍﺝ ﭘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻭﺭﺷﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺳﺮ ﻟﻜﻪ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﻲ
ﻣﻌﺮﺍﺝ
ﺩﻏﻪ
۳٦
ﺩﺍﺭ
ﺩﻱ
ﻭ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻭﺗﻪ
ﺡ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﺩ ﻣﺎﻫﺮﻭﻳﺎﻧﻮ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ
ﻟﻜﻪ ﺑﺎﺩ ﺩ ﮔﻞ ﭘﻪ ﺑﻮﻱ ﭘﺴﯥ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﻪ ﭼﻪ ﺳﭙﺎﺭﻟﻲ ﺎﻥ ﺷﺒﻨﻢ ﺩﻱ
ﻟﻜﻪ ﺻﺒﺢ ﺩ ﮊړﺍ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺟﻤﺎﻝ ﻋﻜﺲ ﺩﻱ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﻛﻲ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩ ﺁﻳﻨﯥ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ
ﺟﺎﻧﻪ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻟﻜﻪ ﻃﻮﻃﻲ ﻫﺴﻲ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ
ﻟﻜﻪ ﺭﻧﮓ ﺩ ﻣﻴﻮ ﻧﺎﺑﻮ ﭼﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻴﻪ ﻛﻲ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﭘﻪ ﺿﻌﻴﻒ ﺗﻦ ﻛﻲ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻳﻢ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﻭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺗﻪ ﺗﻞ ﺗﺮ ﺗﻠﻪ
ﺳﺮ ﺗﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﺩ ﺷﺒﻨﻢ ﭘﻪ ﻴﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ
ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﻟﻪ ﺣﺴﻨﻪ ﺭﻭﻨﺎﺋﻲ ﺷﻮﻩ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﻛﻲ
ﺷﭙﻪ ﻭ ﻭﺭځ ﻟﻜﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻻﺭ ﺭﻭﺍﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ
ﺳﺘﺎﻩ ﭘﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﭘﺴﻲ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺷﻪ ﺑﯥ ﻭﻃﻨﻪ
ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺩ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ
ﺳﺘﺎ ﻭﺻﺎﻝ ﺩﻱ ﺭﺍ ﺑﺨﻠﻲ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ
ﺳﺘﺎ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﺩﻟﻲ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﺦ ﭘﺴﯥ ﻣﻲ ﺩﺭﺳﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﺭﺍﻫﻲ ﺷﻪ
ﻟﻪ
ﺭﻭﺡ
ﭼﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻣﻠﹶﻚﹸ ﺍﻟﹶﻤﻮﺕ ﭘﺮﯤ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻱ
ﻫﺴﻲ ﺷﺎﻥ ﺩﻱ ﺗﺎ ﻭﻛﻠﻲ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ
ﺎﻥ ﺋﯥ ﻫﺴﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﭘﺴﯥ ﻭﺭﻙ ﻛ
ﭼﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ
ﻛﻪ ﻭﻱ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﺎ ﺨﻪ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻧﻪ ﺩﻱ ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﺗﻠﻠﻲ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ
ﮔﻠﻮ
ﺳﺘﺎ
ﭘﻪ
ﻟﻮﺭ
ﺩﻱ
ﺍﻟﻮﺗﻠﻲ
ﻤﺎ
ﺭﻭﺡ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻛ ﺻﻮﺭﺕ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻛﻲ
ﺳﺮ
ﺗﺮ
ﻋﺮﺷﻪ
ﺩﻱ
ﻭﻛﻠﻲ
ﻤﺎ
ﺭﻭﺡ
ﺗﻪ ﺋﯥ ﭘﻴﮋﻧﯥ ﭼﻪ ﻪ ﺩﻱ ﻳﺎ ﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻧﻮﺭ
ﭼﺎ
ﻧﻪ
ﭘﻴﮋﺍﻧﺪﻟﻲ
ﻤﺎ
ﺭﻭﺡ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺥ ﻪ ﺷﺎﻥ ﺩﻱ ﻛﻮﺗﻠﻲ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ
ﺳﺘﺎ
ﺑﻠﺒﻞ
ﻣﺦ
ﺩ
ﻧﻪ
ﺩ
ﺩﻱ
ﺁﺋﻴﻨﯥ
ﺩﺍ
ﻟﻪ
ﭼﻪ
ﺑﺮﻛﺘﻪ
ﺍﻟﻮﺯﻱ
ﻤﺎ
ﭘﻪ
۳۷
ﺻﻮﺭﺗﻪ
ﺩﻱ
ﺩﻱ
ﻭﺗﻠﻲ
ﻤﺎ
ﺥ ﭼﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮ ﺳﺘﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺥ
ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺥ
ﻛﺞ ﺯﻟﻔﺎﻥ ﻛﺞ ﺍﺑﺮﻭﺍﻥ ﻟﻜﻪ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﻟﻡ ﺷﺘﻪ ﻧﻪ ﻣﺎﺭﺍﻥ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺥ
ډﻳﺮ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﺷﻮﺥ ﺷﻮﺥ ﺳﺘﻪ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻭﻟﻲ
ﺷﻮﺥ
ﻣﮕﺮ ﺩ ﻳﻮ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺑﯥ ﻏﻤﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﮐﻲ
ﮔﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺥ
ﭼﺮﻱ
ﻛﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺥ
ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﻪ ﭼﻮﻱ
ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﻛ ﺧﺪﺍﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺥ
ﭼﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺋﯥ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻣﺘﺎﻉ ﻭﺭﻛ
ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻪ ﺷﻪ ﺑﻞ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺥ
ﺍﺩﺑﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺥ
ﻛﻠﻪ ﺷﻮ ﻻ ﻛﻠﻪ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ
ﺗﻴﺮ ﺗﻴﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻟﻪ ﭘﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ
ﺑﯥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ ﻧﻮﺭ ﻣﻲ ﻫﻴ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻧﺸﺘﻪ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻧﺘﻠﻲ ﭘﻪ ﻧﺎﺗﺎﺭ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ
ﻫﻴ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻢ ﺩﺍ ﺧﭙﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﭼﻪ ﻛﻮﻡ ﺩﻱ
ډﻭﺏ ﺗﺮ ﻫﺴﻲ ﺣﺪﻩ ﭘﻪ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ
ﺩﺍ
ﭼﻪ
ﺩﺭﺩ
ﻓﺘﻨﯥ
ﺍﻭ
ﺑﻮﺳﻪ
ﻭ
ﺁﻩ
ﻓﺴﺎﺩﻭﻧﻪ
ﻟﻪ
ﻳﺎﺭﻩ
ﻛﺎږﻡ
ﻭﻭ
ﺑﻪ
ﻏﻮﺍړﻱ
ﺩ
ﺑﻬﺎﻧﻪ
ﺑﯥ
ﺗﻤﺎﻛﻮ
ﻛﻡ
ﻧﻮﺭﻭ ﻛﻱ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﮕﻲ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﺎﺭ ﻛﺎ ﺷﻜﺮ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺧﻼﺹ ﻛﻡ ﺩ ﻧﻮﺭ ﺧﻠﻘﻮ ﻟﻪ ﻣﻴﻨﻪ
ﻧﻪ
ﻟﻜﻪ
ﻫﺠﺮﺍﻥ
ﻫﺴﻲ
ﺩﺍ
ﺳﻮﻱ ﻟﻮﻏﻥ ﻣﺪﺍﻡ ﭘﻪ ﻧﺎﺭ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﺯﻩ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻏﺮﻕ ﭘﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﺳﺮ ﭘﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﺍﻳﻲ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ
ﻫﺮﻩ ﺧﻮﺍ ﭼﻪ ﺩﺭﻭﻣﻢ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﺳﻴﻞ
ﺑﻞ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻲ ﻧﺸﺘﻪ ﻃﻠﺒﮕﺎﺭ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ
ﻣﺦ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩﺭﺳﺘﻪ ﻭﺭځ ﻭ ﻧﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﺩﺍ ﺳﺘﺎ ﻣﺦ
ﻣﺎ
ﺳﺤﺮ
ﺳﺒﺎ
ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﻭ
ﺩ
ﭼﺎ
ﺩﺍ ﺧﻮ ﻣﺦ ﻤﺎ ﻭ ﺗﺎ ﻭﺗﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻫﻴ ﻛ ډﻳﺮ ﻣﺨﻮﻧﻪ ﺩ ﺟﻔﺎ ﺩﻱ ﺭﺍ ﺮﮔﻨﺪ ﻛﻩ ﻮ ﺩ ﻣﺮﮒ ﭘﻪ ﺗﻤﺎﭼﻪ ﺍﻭﺘﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﯥ ﺭﺍﻏﻠﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻣﺦ ﻳﻢ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻪ ﻟﺮﻩ ﭘﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﯥ ﮊړﺍ
ﻛﻩ
ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻃﻤﻊ ﻣﻲ ﻧﻪ ﻭﻩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻛﻲ ﺯﻩ ﺑﻪ ﻪ ﺭﻧﮓ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻭ ﻣﺦ ﺗﻪ ﮔﻮﺭﻡ ﺩ ﭼﻜﻨﺎ ﭼﻜﻨ ﺑﻴﻠﺘﻮﻥ ﭘﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﭙﻪ ﻭﻱ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺩﺍ ﻭﺭﺍﻧﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﮔﻮﺭﻱ
ﮔﻪ
ﻫﺮ
ﺁﺷﻨﺎ
ﻳﻮ
ﺩ
ﮔﻮﺭﻱ
ﺁﺷﻨﺎ
ﻣﺦ
ﻻ ﺑﻪ ﻛﻠﻪ ﺭﺍ ﺮﮔﻨﺪ ﻛﯤ ﺩ ﻭﻓﺎ ﻣﺦ ﺍﻭﺘﻮﻧﻲ
ﻟﻪ
ﺗﺎ
ﻣﻪ
ﮔﻪ
ﻤﺎ
ﻣﺦ
ﻛﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻪ ﻛﻮﻝ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻣﺦ ﻛﻪ ﻣﻮﻧﺪﻱ ﺷﻮﻱ ﺑﻞ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺯﻳﺒﺎ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺟﻨﺖ ﻛﻲ ﺩﻱ ﺭﺍﻮﺩ ﺩ ﺑﻼ ﻣﺦ ﻛﻠﻪ
ﺍﻫﻞ
ﺳﻨﺖ
ﮔﻮﺭﻱ
ﺩ
ﺗﺮﺳﺎ
ﻣﺦ
ﺳﺘﺎ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺣﺎﻝ ﻏﻤﺎﺯ ﺷﻪ ﺩ ﺻﺒﺎﺡ ﻣﺦ ﺧﺪﺍﻱ ﺑﯥ ﺗﺎ ﻭﺭ ﺮﮔﻨﺪ ﻣﻪ ﻛﻩ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﺦ
۳۸
ﺩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻮ
ﻗﺼﺮﻭﻧﻪ
ﻛﻪ
ﺁﺑﺎﺩ
ﮐﻝ
ﻣﺎ
ﻋﺸﻖ
ﺩ
ﻛﻝ
ﻋﻤﺎﺭﺗﻮﻧﻪ
ﺑﻨﻴﺎﺩ
ﻧﻮﻡ ﺩ ﻛﻮﻡ ﻳﻮﻩ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﻫﺴﻲ ﻳﺎﺩﻳﻱ
ﻟﻜﻪ ﻧﻮﻡ ﺩﻱ ﺩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﻭ ﺩ ﻓﺮﻫﺎﺩ
ﻋﺸﻖ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﺮﻩ ﻳﻮ ﻫﺴﻲ ﭘﻴﺮ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺑﻞ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﭘﻴﺮ ﺍﺳﺘﺎﺩ
ﻋﺎﺷﻘ
ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻮﻙ ﻏﻮﺙ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻮﻙ ﻗﻄﺐ ﻮﻙ ﺍﻭﺗﺎﺩ
ﻓﺎﻧﻲ
ﺩﻱ
ﻮﻙ ﺑﻪ ﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﺎﺭﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ
ﻟﻜﻪ ﺳﻮﺭﻱ ﭼﻪ ﺩ ﻧﻤﺮ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﮔﺮﺯﻱ
ﻧﻪ
ﺍﺳﺘﺎﺩ
ﻫﻴ ﻭﻓﺎ ﺋﯥ ﻟﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﺳﺮﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻛﻩ
ﻛﻪ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻭ
ﻛﻪ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻭ ﻛﻪ ﺑﻬﻤﻦ ﻛﻪ ﻛﻰ ﻗﺒﺎﺩ ﻭ
ﻛﻪ ﻧﻤﺮﻭﺩ ﻭ
ﺩﻏﻪ ﺩ
ﻭﺍړﻩ ﺩﻧﻴﺎ
ﻛﺮﺍﻣﺖ
ﭼﺎﺭﻱ
ﺩ ﻭﺍړﻩ
ﻫﻤﻪ
ﺭﺳﻮﻟﻲ ﺋﯥ ﺗﺮ ﻣﺮﺍﺩﻩ ﻫﻴﻮﻙ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻧﻪ
ﻛﻪ ﻗﺒﺎﺩ
ﻛﻪ ﺑﻬﻤﻦ ﻭ ﻛﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ
ﻭﺍړﻩ
ﭘﺎﺗﻲ
ﻫﺴﻲ
ﻛﻪ ﺷﺪﺍﺩ
ﺷﻮﻝ
ﻧﺎﻣﺮﺍﺩ
ﻭﻛﻝ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺯﻣﺎﻧﯥ ﻟﻪ ﺟﻮﺭﻩ ﺩﺭﻭﻣﻢ
ﺧﭙﻞ ﺻﺎﺣﺐ ﻟﺮﻩ ﭘﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭘﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ
ﭼﻨﺪ
ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻱ ﭘﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ
ﺯﻩ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﻫﺴﻲ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻡ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻟﻜﻪ ﺯﻳﺴﺖ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻣﺠﻤﺮ ﻛﻲ ﺩ ﺳﭙﻨﺪ
ﻭﻱ
ﺧﺎﻭﻧﺪ
ﺁﺑﺮﻭ
ﻛﻪ
ﺧﺘﻢ
ﻻﻓﻲ
ﺋﯥ
ﺩ
ﺩﻋﺎ
ﺍﺳﺘﻮﮔﻨﻪ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺁﻝ ﻛﻪ ﺋﯥ ﻋﻴﺎﻝ ﻭ ﻛﻪ ﺍﻭﻻﺩ
ﺯﻩ
ﭼﺎ
ﻧﻪ
ﻭﻓﺎ
ﺩ
ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻮ
ﻭﺭﭘﺴﻲ
ﻫﻤﻪ
ﭼﺮﺗﻪ
ﻧﻪ
ﻛﻣﻪ ﺧﭙﻞ
ﻫﺮ ﻣﻄﻠﺐ
ﺁﺑﺮﻭ
ﺋﯥ
ﻏﻼﻣﺎﻧﻮ
ﻟﻜﻪ ﻳﺎﺭ ﻣﻲ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﭘﻪ
ﻟﻜﻪ ﻳﺎﺭ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺮﮔﻨﺪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﺯﻩ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﺩﺍﺩ ﻭﺭ ﻳﻢ ﺮﮔﻨﺪ
ﺁﻏﺎﺯﻩ
ﻫﺮ ﻛﻼﻡ ﻣﻲ ﺩ ﻟﭙﺬﻳﺮ ﺷﻪ ﺩﻝ ﭘﺴﻨﺪ
ﺧﺒﺮﻱ
ﭘﻪ ﺷﻜﺮﻭ ﻛﻲ ﻫﻢ ﻧﺸﺘﻪ ﻫﺴﻲ ﺧﻮﻧﺪ
ﻫﻐﻪ ﻗﻨﺪ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﻛﻴﻮﺩ
ﺣﻠﻮﺍﻳﺎﻧﻮ
ﻗﻨﺪ
ﻳﻢ
ﭼﻪ ﻟﻜﻪ ﻟﻜﻪ
ﻣﻲ
ﻣﺪﺣﻪ
ﺧﻮﻧﺪ ﺯﻩ
ﺩ
ﻟﺮﻱ ﭼﻪ
ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﻤﺎ
ﺳﺨﻨﺪﺍﻥ
ﻛﻩ
ﺧﻮږﯤ ﻭ
ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ
ﺗﺎﺛﻴﺮ
ﺩ
ﻫﺴﻲ
ﺋﯥ
ﺨﻪ
ﺯﻩ
ﺧﭙﻞ ﻳﻢ
ﻧﺸﺘﻪ
ﺳﺮ
ﻫﺴﻲ
ﺑﻞ
ﺑﻪ
ﻧﻪ
ﻭﻱ
ﭘﻪ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻛﻲ ﻗﻮﺗﻨﺎﻙ ﻟﻜﻪ ﺯﻣﺮﻱ ﻳﻢ
ﻭﻟﻲ
ﻧﻪ
ﻳﻢ
ﺩ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﻣﺪﺡ ﻭ ﻫﻢ ﭘﻪ ﻫﺠﻮ ﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﻭﻟﻲ ﻧﻪ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﺎﺭﻭ ډﻳﺮ ﺧﻮﺭﺳﻨﺪ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻋﻴﺐ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻫﻨﺮ ﺩﻱ
ﻣﺎ ﻏﻮڅ ﻛﻱ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺎﻧﻪ ﺑﻞ ﭘﻴﻮﻧﺪ
ﺯﻩ ﻋﺎﺷﻖ ﻳﻢ ﺳﺮﻭﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﺩﻱ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ
ﻧﻪ
ﻧﻪ
ﻣﻬﻤﻨﺪ
ﭼﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺎ ﻮﻙ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ
ﮔﻮﻳﺎ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻓﺮﺯﻧﺪ
ﻫﺮ ﺳﻯ ﭼﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﮐﻲ ﺧﺎﻧﺪﻱ
ﮔﻮﻳﺎ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﭘﻮﺭﻱ ﺭﻳﺸﺨﻨﺪ
ﺭﻧﮓ ﺭﻳﺰﺍﻥ ﺩﻱ ﺍﻭﻝ ﺧﭙﻠﻪ ږﻳﺮﻩ ﺭﻧﮓ ﻛﺎ
ﺑﻴﺎ ﻫﺎﻟﻪ ﺩﻱ ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﭘﻨﺪ
۳۹
ﺧﻠﻴﻞ
ﻧﻪ
ﭘﻼﺭ
ﺗﻪ
ﺳﺨﻨﺪﺍﻥ ﺯﻣﺮﻱ
ﺩﻭﺍﺩﺯﻱ ﻧﺼﻴﺤﺖ
ﭘﻪ
ﻳﻢ
ﻭ
ﺑﻠﻨﺪ
ﻴﺮ
ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﮔﺰﻧﺪ
ﻮﺩ ﺎﻥ ﻭ ﺳ ﻩ ﺯﻳ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻛ
ﻮﺩ ﺼ ﻘ ﯥ ﺩ ﻣ ﺪ ﻳ ﺎﺻ ﻪ ﻗ ﻛ
ﻮﺩ ﺒ ﻬ ﻪ ﺑ ﻭﺍړﻩ ﻭﮔ
ﺪﻱ ﻪ ﻭړﺍﻧ ﺎ ﭘ ﺘ ﻲ ﺳ ﻪ ﺩﺭﺷ ﺮ ﭼ ﻫ
ﻮﺩ ﺎﺑ ﻪ ﻧ ﻭﺍړﻩ ﻭﮔ
ﻪ ﺪﺍﻳ ﻪ ﺧ ﻮﻱ ﻟ ﻪ ﺩﻱ ﺳ ﺮ ﭼ ﻫ
ﻮﺩ ﻨ ﺸ ﻪ ﺧ ﻮښ ﺍﻭﺳ ﺪﺍﻡ ﺧ ﻣ
ﻪ ﺎ ﺗ ﻀ ﻪ ﻭ ﻗ ﻠ ﺎﺳ ﺎ ﭘ ﺭﺿ
ﻲ ﺩﻭﺩ ﺴ ﺮ ﻫ ﻪ ﺍﺑ ﻜ ﻟ
ﺎ ﻮﻩ ﻛ ﻠ ﻪ ﺟ ﻭﺗ ﺘ ﺴ ﻭ ﻫ
ﺮﺩﻭﺩ ﻪ ﻣ ﯥ ﻛ ﻮﻝ ﻳ ﺒ ﻪ ﻗ ﭼ
ﻩ ﺮ ﻛ ﻈ ﻪ ﻧ ﺎﻥ ﻭﺗ ﻪ ﻭ ﺗ
ﻮﺩ ﻬ ﻪ ﺟ ﯥ ﻛ ﻢ ﻳ ﻠ ﺴ ﻪ ﻣ ﭼ
ﻪ ﻮﺭﺕ ﺷ ﻞ ﺻ ﭙ ﻲ ﺩ ﺧ ﺪﺍﺭﭼ ﻨ ﻧ
ﺮﻭﺩ ﻤ ﻪ ﺩ ﻧ ﻪ ﺷ ﻊ ﻣ ﺎﺑ ﺗ
ﻪ ﻢ ﺷ ﻴ ﺮﺍﻫ ﻲ ﺩ ﺍﺑ ﺘ ﺍﻣ
ﻮﺩ ﻮﺍﺏ ﺁﻟ ﯥ ﺧ ﻪ ﺍﻭﺳ ﻮ ﺑ
ﻪ ﺎ ﻪ ﭘ ﻮﺑ ﻪ ﺧ ﺖ ﻟ ﻠ ﻔ ﺩ ﻏ
ﻪ ﺩﺭﻭﺩ ﺎﻭ ﭘ ﻪ ﺩﻋ ﭘ
ﻪ ﻮﻝ ﺍﻭﺳ ﻐ ﺸ ﺪ ﻭ ﻣ ﻴ ﻘ ﻣ
ﻮﺩ ﺠ ﻪ ﺳ ﻮﺭﻩ ﭘ ﻦ ﻃ ﻴ ﺯﻣ
ﻪ ﻮﻉ ﺷ ﻪ ﺭﻛ ﻮﺭﻩ ﭘ ﺎﻥ ﻃ ﻤ ﺁﺳ
ﻪ ﺩﺍﻭﻭﺩ ﻜ ﻪ ﻟ ﻤ ﻐ ﻪ ﻧ ﭘ
ﺎ ﺎ ﮐ ﻨ ﺪﺍﻱ ﺛ ﺎ ﺩ ﺧ ﻴ ﻮﻝ ﺍﺷ
ﺮﻭﺩ ﻮﺭﻱ ﺩﺍ ﺳ ﺮ ﻟ ﻪ ﻫ ﭘ
ﻪ ﻭﺍﻭﺭﯤ ﻮﺩ ﺑ ﯥ ﺧ ﺪﺍﺭ ﺷ ﻴ ﻪ ﺑ ﻛ
ﻮﺩ ﻤ ﺤ ﻪ ﻣ ﯤ ﭘ ﺎﺯ ﮐ ﻪ ﻧ ﻮﺭ ﺑ ﻧ
ﯥ ﺪﻩ ﺷ ﻨ ﺪﻱ ﺑ ﻮﻧ ﺎﺯ ﻏ ﻪ ﺍﻳ ﻛ
ﻮﺩ ﻮﺟ ﻢ ﻣ ﺎ ﺩﻱ ﻫ ﻴ ﻬ ﻣ
ﺪﻭ ﻮ ﺩ ﺑ ﺎﺏ ﺩ ﺒ ﻮﻝ ﺍﺳ
ﻮﺩ ﺮﻣ ﺎﻓ ﻮﺩﻩ ﻭ ﻧ ﺮﻣ ﻓ
ﻩ ﻞ ﻛ ﻴ ﻪ ﺑ ﻠ ﯥ ﻭ ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ ﺩﺍﻧ ﻛ
ﻮﺩ ﻮﻱ ﺩﻋ ﺪ ﺩ ﺑ ﻮﻧ ﻪ ﻭﻱ ﺧ ﻧ
ﻲ ﻪ ﺍﻭﺭ ﻛ ﯥ ﭘ ﻪ ﺷ ﺪ ﻧ ﻨ ﭙ ﻮ ﺳ
ﺪﻭﺩ ﻌ ﺎﻣ ﺮ ﻧ ﺤ ﻪ ﺑ ﻜ ﻟ
ﻩ ﺰﻩ ﻛ ﻴ ﺎ ﻛ ﻪ ﭘ ﺜ ﺒ ﻪ ﺧ ﺎﻥ ﻟ
ﻮﺩ ﻲ ﺩﺍ ﻭﺟ ﻪ ﺷ ﺎﻙ ﻧ ﻪ ﭘ ﭼ
ﻪ ﺎﻧ ﻤ ﻲ ﺭﺣ ﻪ ﺷ ﻜ ﻼﻙ ﻫ
ﻮﺩ ﻨ ﺖ ﻭ ﺷ ﻔ ﻞ ﮔ ﻪ ﺯﺩﻩ ﺑ ﻧ
ﺮﻩ ﻪ ﺫ ﻛ ﺎﺭ ﻟ ﯥ ﺩ ﻳ ﺎﻥ ﺑ ﻤ ﺭﺣ
٤۰
ډ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻳﺎﺭ ﻭﻟﻴﺪ ﭘﻪ ﺳﻴﻤﻪ ﺩ ﺍﻋﻴﺎﺭ ﮔ
ﻟﻪ ﻏﻴﺮﺗﻪ ﻣﻲ ﻟﻴﻤﻪ ﺷﻮ ﭘﻪ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ ﮔ
ﺩﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﻣﮕﻴﺮﻙ ﭘﻪ ﻻﻟﻪ ﺯﺍﺭ ﮔ
ﺯﻩ ﭘﻪ ﻭﺻﻞ ﻛﻲ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻫﺴﻲ ﭘﻴﻤﻪ
ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﭼﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﻻﺱ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﮔ
ﭘﻪ ﺍﻣﻴﺪﻭ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﻭﻧﺘﻢ ﭘﻪ ﺩﺍﻡ ﻛﻲ
ﺭﻭﻫﻴﻠﻲ ﻭﻡ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻝ ﭘﻪ ﻫﻨﺪﻭ ﺑﺎﺭ ﮔ
ﺩ ﺩﻳﺪﻥ ﭘﻪ ﮔﺪﺍﺋﻲ ﻛﻲ ﻣﻲ ﻧﻨﮓ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﮔ
ﺩﻏﻪ
ﺩ
ﺣﻖ
ﻭﻓﺎ
ﺩ
ﺩ
ﮔﻠﻮ
ﺑﻠﺒﺎﻟﻨﻮ
ﭘﺎﻲ
ﭘﻪ
ﭘﻪ
ﺟﺎﻧﺐ
ﻛﻲ
ﺩﺭﻭﻳﺰﮔﺮ
ﻳﻢ
ﺩ
ﺑﺪﺍﻧﻮ
ﭘﻪ
ﺑﺎﺯﺍﺭ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻛﺎﺷﻜﻲ ﻣﻪ ﻭﻱ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﭘﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﮔ
ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺧﭙﻞ ﻧﮕﺎﺭﻩ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﺋﯥ ﻛﻡ ﭘﻪ ﻧﻔﺲ ﻭ ﭘﻪ ﻧﮕﺎﺭ ﮔ
ﻛﻪ ﭘﺨﻮﺍ ﺗﺮ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﻴﻠﺘﻮﻥ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻮﻱ
ﻫﻴ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻪ ﻭ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﺎﺭ ﮔ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺋﯥ ﺩ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺧﻼﺹ ﻛﻡ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻛﻠﻲ ﭘﻪ ﻛﻮﻪ ﺷﻮﻡ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﮔ
٤۱
ﺭ ﺭﺧﺴﺎﺭ
ﭼﻪ ﻏﺮﻗﺎﺏ ﻣﻲ ﻫﻢ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﺩﻱ ﻫﻢ ﻛﻨﺎﺭ
ﻫﻤﺮﻩ
ﻣﻲ
ﺍﻭﻲ
ﭘﻪ
ﺑﻬﻴﻱ
ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﻣﻲ ﻫﺴﻲ ﻧﺎﺳﺖ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺩﻱ
ﮔﻞ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺩﺳﺘﺎﺭ
ﻟﻜﻪ ﺍﻳﻲ ﺩ ﭼﺎ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﻣﺎﺭ ﻛﻠﻪ ﭘﻪ ﻛ ﺧﻴﮋﻱ
ﺯﻩ
ﺧﻮړﻟﻲ
ﺧﻮﺩ ﻳﺎﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻧﻲ ﻛﯤ
ﮔﻪ
ﺧﻮﻥ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﻢ ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﺳﺮﻭﻗﺪ
ﺑﺲ ﻛﻩ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺯﻩ ﭘﻬﺎﺭ ﭘﺴﻲ ﻏﻮڅ ﻏﻮڅ ﻳﻢ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﻱ ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﻳﻢ ﻫﺴﻲ ﻳﺎﺭ
ﻫﻤﺮﻩ ﺟﻮﺭ ﻟﻜﻪ ﻳﺎﺭ ﭼﻪ ﻣﺎ ﺳﺮﻩ ﻛﺎ
ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻫﻤﺮﻩ ﺟﻮﺭ ﺩ ﺍﻏﻴﺎﺭ
ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﻛﻮډﻱ ﺟﺎﺩﻭ ﻭﻛﻱ ﺯړﻭﻧﻪ ﺍﺧﻠﻲ
ﺩﻟﺪﺍﺭ
ﭼﻪ ﺩ ﺯړﻭﻧﻮ
ﻫﻐﻪ
ﻳﻢ
ﭘﻪ
ﻛﻠﻪ
ﺩﻱ
ﻭﺍﻳﻪ
ﻛ
ﺩ
ﻛﻮﻟﻲ
ﺷﻲ
ﺑﻴﻤﺎﺭ
ﻳﺎﺭ
ﻤﺎ
ﺩﻟﺪﺍﺭ
ﻤﺎ
ﭼﻪ
ﺯﻟﻔﻮ
ﻣﺎﺭ
ﺑﯥ
ﻛﻮډﻭ
ﻭﻱ
ﻟﻪ ﻧﻤﺎﻧﻠﻮ ﺑﯥ ﭘﺮﻭﺍ ﺩﻱ
ﺗﺮﻭﻛﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﺳﻱ ﻳﻮ ﺳﻲ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ
ﭘﻪ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﺋﯥ ﺗﻞ ﺩ ﺍﻭﻮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭﻭﺭﻱ
ﻏﺒﺎﺭ
ﭼﻪ
ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ
ﺗﻪ ﺧﭙﻞ ﭘﻼﺭ ﻭ ﻧﻴﻜﻪ ﻭﮔﻮﺭﻩ ﭼﻪ ﻪ ﺷﻮﻝ
ﻫﺴﻲ ﺳﺘﺎ ﺩﻱ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﻭﻱ ﭘﺴﯥ ﺭﻓﺘﺎﺭ
ﺗﻞ ﻭړﻧﺒﻲ ﺩ ﻭﺭﺳﺘﻲ ﭘﻞ ﺩﻱ ﭘﺮﯤ ﺗﻴﺮﻳﻱ
ﻛﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﭘﻪ ﭘﻠﻪ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻗﺮﺍﺭ ﺻﺪ
ﻫﺰﺍﺭ
ﭘﺮﺩﻯ
ﺩﻳﺎﺭ
ﻭﺍﻳﻢ
ﺭﺍﻏﻠﻪ
ﻻړﻩ
ﺳﺘﺎ
ﺩﻋﻮﻱ ﻣﻪ ﻛﻩ ﭘﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺧﭙﻞ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﭘﺮﺩﻯ
ﻬﺮ
ﭘﺮﺩﻯ
ﭼﻪ ﺍﺳﺘﻮﮔﻪ ﭘﻪ ﭘﺮﺩﻱ ﻭﻃﻦ ﻛﻲ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻫﻐﻪ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﺩ ﻫﻴ ﻭﺍﻙ ﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ
ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻗﺴﻤﻪ ﻭﺧﻮﺭﻱ ﭘﻪ ﻳﻮ ﻛﺎﺭ ﻛﻲ
ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ
ﭼﻪ
ﻧﻪ
ﺯړﻩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻱ ﺩ ﻧﻴﻜﻪ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺩ ﭘﻼﺭ
ﻫﺴﻲ
ﺩﻱ
ﺳﺒﺎ
ﭼﻪ
ﭘﻮﺭﻱ
ﺯﻩ
ﺷﮕﻔﺘﻪ
ﻳﻮﺍﺯﻱ
ﺗﻟﻲ
ﻧﻪ
ﻭﺭﻛﻴﻱ
ﺩ
ﺩ
ﺯړﻩ
ﻛﻴﻱ
ﺗﺎ
ﺗﻪ
ﻣﺎﺎﻡ
ﺭﮊﻱ
ﻧﻪ
ﻛﺎ
ﻪ
ﺍﻣﻴﺪ
ﭘﻪ
ﻃﻮﺭ ﻣﻠﻚ
ﻮﻙ
ﭘﻪ
ﺩﻱ
ﭘﻪ
ﻣﺴﺎﻓﺮﻭ ﮔﻠﻮﻧﻮ
ﺩ
ﮔﻠﺰﺍﺭ
ﻛﻪ ﺩﻱ ﻭﺭﻭﺭ ﻛﻪ ﺩﻱ ﻋﺰﻳﺰ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺩﻱ ﻳﺎﺭ ﻭﻱ
ﻣﻪ ﺋﯥ ﻭﺭﻭﺭ ﻣﻪ ﺋﯥ ﻋﺰﻳﺰ ﮔﻪ ﻣﻪ ﻳﺎﺭ
ﺷﻲ
ﺍﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺋﯥ ﻛﺎﺭ
ﭼﻪ
ﭘﻴﺪﺍ
ﺷﻲ
ﻫﻤﮕﻲ
ﻭﺍړﻩ
ﻓﻨﺎ
٤۲
ﺍﻏﻴﺎﺭ
ﻭ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻲ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﺦ ﺩ ﻳﺎﺭ
ﻮ
ﭼﻪ ﺍﻭﻝ ﺋﯥ ﺧﺎﺭ ﺯﺭﻏﻮﻥ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﻛﻲ
ﻋﻨﭽﻪ
ﮔﻠﺰﺍﺭ
ﺟﻨﺖ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻭﻟﻲ
ﻛﻪ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺷﻮﻱ ﺧﻮﺷﺨﻮﻟﻲ ﭘﻪ ﺧﻮﺷﺒﻮﺋﻲ ﻛﻲ
ﭘﺮﻭﺕ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭ ﭘﻪ ﭼﻨﺪﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺎﻣﺎﺭ
ﺩﻱ
ﺑﺨﺖ ﺩﻱ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻮﻙ ﻋﺰﻳﺰ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻮﻙ ﺧﻮﺍﺭ
ﻫﺴﻲ ﺯﻳﺐ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺑﻴﺎﺽ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺷﻌﺮ
ﺭﺧﺴﺎﺭ
ﺁﺏ
ﺟﻔﺎ
ﺗﺮ
ﻗﺒﻮﻟﻪ
ﻟﻌﻠﻮ
ﻧﻪ
ﺩ
ﻮﻙ ﺩﻱ ﺭﺍ
ﻻﻟﻪ
ﺩ
ﻛﯤ
ډﻳﺮ
ﮔﻠﻮﻧﻮ
ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻗﺴﻢ ﭘﻪ ﻛﺮﺩﮔﺎﺭ
ﻟﻜﻪ ﻛﻪ
ﺷﮕﻔﺘﻪ
ﻫﻠﻪ
ﻫﺮ
ﺑﻮﻳﻪ
ﺯﻟﻔﻲ ﺩﺭﻡ
ﺩ
ﻟﺮﻡ
ﻟﺮﻩ
ﺧﭙﻞ
ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﻛﻮﺭ
ﭘﻪ
ﻛﻲ
ﺩﻧﻴﺎ
ﺩﺍﺭ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻟﻪ ﺎﻳﻪ ﭼﺮﺗﻪ ﺧﻮﻢ
ﻧﻪ ﺩ ﻫﻴ ﻳﻮﻩ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﻳﻢ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ
ﻧﻪ ﻣﻲ ﻜﺘﻪ ﻣﻠﻚ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﺭﺗﻪ
ﺧﺒﺮ
ﻳﺴﺎﺭ
ﺁﺏ ﻭ ﺧﻮﺭ ﻟﻜﻪ ﺁﺳﻴﺎ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺭﺍ ﺭﺳﻲ
ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻛﻮﺭ ﻛﻲ ﻣﻲ ﺳﻜﻮﻥ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺭﺍﺷﻲ
ﻛﻪ
ﺑﻬﺎﺭ
ﻛﻴﻨﻮﻟﻲ
ﻳﻢ
ﻗﺮﺍﺭ
ﻟﻜﻪ
ﻧﻪ
ﻳﻤﻴﻦ
ﻳﻢ
ﻛﻪ
ﺧﺰﺍﻥ
ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻲ ﻻﺱ ﭘﺴﯥ ﺳﺮﻩ ﻛﻩ ﭘﻪ ﻧﻜﺮﻳﺰﻭ
ﭼﻪ
ﭘﻪ
ﺎﻱ
ﭼﻪ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺑﺎﺏ ﻛﻲ ﮐﻠﻲ ﺩﻱ ﺭﺍ ﺭﺳﻲ
ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﺩﻱ ﻭﺍﺭ ﭘﻪ ﻭﺍﺭ
ﻛﻝ
ﭘﺮﻭﺩﺭﮔﺎﺭ
ﻫﮋﺩﻩ
ﻫﺰﺍﺭ
ﻗﻮﻣﻮﻧﻪ
ﭘﻼﺭ
ﺋﯥ
ﻣﻲ
ﻣﺮﺑﻲ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﻭ
ﭘﻪ
ﺭﺍ
ﭼﻪ
ﻭﻧﻪ
ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ
ﭘﻪ
ﻳﻢ
ﻣﻲ ﭘﻪ
ﺑﻮﻟﻲ
ﻳﺎ
ﺩﻳﻨﺎﺭ
ﺯﻩ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻭ ﺩﺭﻡ ﻧﻪ ﻟﺮﻡ ﭘﻪ ﻛﻮﻥ ﻛﻲ
ﺧﭙﻞ
ﻋﺎﻟﻢ
ﭘﻪ
ﻛﺎﺭ
ﻭﻟﻲ
ﻣﻜﺎﻥ
ﻧﻮﺭ
ﺷﻲ
ﺑﻨﺪﻩ
ﭘﻪ
ﺋﯥ
ﻫﻐﻪ
ﺩﻱ
ﻛﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﭘﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺩﻱ
ﻫﻴ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ
ﻏﻢ ﺑﻪ ﻫﻴﭽﺮﻱ ﻭ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ
ﻛﻪ
ﻪ
ﻛﻴﻱ
ﺩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﭘﻪ
ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ
ﻛﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻻﺭﻩ ﺍﻏﺰﻧﻪ ﻭﻱ ﻫﺮ ﮔﻮﺭ
ﺩ
ﻋﺎﺷﻖ
ﭘﻪ
ﭘﻮ
ﭙﻠ
ﺩﻱ
ﺩﺍﻭﺭ
ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﭘﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺷﻲ
ﻤﺎ
ﻏﻮﻧﺪﻱ
ﺎﻭﺭ
ﺗﻴﻎ ﺩ ﺍﺳﭙﻨﻮ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺩ ﻧﺮﻡ ﺁﺏ ﺩﻱ
ﻗﺮﺏ ﻭ ﺣﻠﻢ ﻳﻮ ﭘﻪ ﺳﻞ ﺩﻱ ﺯﻳﺎﺕ ﭘﻪ ﺯﻭﺭ
ﺩﻩ
ﺧﺪﺍﻱ ﻮﻙ ﻣﻪ ﻛﻩ ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻧﺴﻜﻮﺭ
ﺧﺪﺍﻱ ﺯﺩﻩ ﻪ ﺳﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﻪ ﭘﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺷﻲ
ﺩ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﺒﺮﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻛﻮﺭ
ﺩﻱ
ﭘﻴﻐﻮﺭ
ﻟﻪ ﺩﺍ ﺟﻔﺎ
ﻟﻮﺋﻲ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺯ
ﺳﺮ ﻭﺍړﻩ ﻭﺟﻮﺭ
ﻛﺸ ﻋﺎﺷﻖ ﻭ
ﻤﺎ ﻟﺮﻩ ﻛﺒﺮ
ﺗﻮﺑﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﺩ
ﻛﻪ
ﺳﺘﺮﮔﻲ
ﺗﻬﻤﺖ
ﺩﻱ
ﻛﻪ
ﺷﺒﻨﻢ
ﻣﻼﻣﺖ
ﺩﻱ
ﮐﻪ
ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﻣﺎ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺩﻱ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻱ ﻟﻜﻪ ﭘﻮﺭ
ﺭﺍﺣﺖ ﺑﯥ ﺯﺣﻤﺘﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
ﻏﻢ ﺎﺩﻱ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﺧﻮﺭ ﻭ ﻭﺭﻭﺭ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﯥ ﻏﻮڅ ﻏﻮڅ ﻳﻢ
ﻟﻜﻪ ﻏﻮڅ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻱ ﭘﻼﺭ ﻭ ﻣﻮﺭ
٤۳
ﺮ ﻤ ﻢ ﻗ ﺲ ﺩﻱ ﻫ ﻤ ﻢ ﺷ ﻪ ﻫ ﭼ
ﻮﺭ ﻨ ﺦ ﺩﻱ ﻣ ﻪ ﻣ ﺩﺍ
ﺮ ﺒ ﻨ ﻢ ﻋ ﻚ ﺩﻱ ﻫ ﻢ ﻣ ﻪ ﻫ ﭼ
ﻲ ﻨ ﻴ ﻜ ﻲ ﺩﻱ ﻣ ﻔ ﻪ ﺯﻟ ﺩﺍ
ﺮ ﺘ ﺸ ﻢ ﻧ ﺶ ﺩﻱ ﻫ ﻴ ﻢ ﻧ ﻪ ﻫ ﭼ
ﺮﻭ ﺩﻱ ﻪ ﺍﺑ ﺘ ﻮﺳ ﻴ ﻪ ﭘ ﺩﺍ
ﺮ ﺠ ﻨ ﻢ ﺧ ﻒ ﺩﻱ ﻫ ﻴ ﻢ ﺳ ﻪ ﻫ ﭼ
ﻲ ﻠ ﺎﺗ ﻲ ﺩﻱ ﻗ ﺮﮔ ﺘ ﻪ ﺳ ﺩﺍ
ﺮ ﻜ ﻢ ﺷ ﻲ ﺩﻱ ﻫ ﻢ ﻣ ﻪ ﻫ ﭼ
ﻲ ﻮﻧ ﻲ ﮔ ﻱ ﺩﻱ ﻣ ﻮﻧ ﻪ ﺷ ﺩﺍ
ﺮ ﻮﻫ ﻢ ﮔ ﻢ ﺩﺭ ﺩﻱ ﻫ ﻪ ﻫ ﭼ
ﺎښ ﺩﻱ ﻲ ﻏ ﻠ ﻴ ﭙ ﻦ ﺳ ﻴ ﭙ ﻪ ﺳ ﺩﺍ
ﺮ ﻤ ﻢ ﺛ ﻢ ﺩﻱ ﻫ ﻴ ﻢ ﺳ ﻪ ﻫ ﭼ
ﺪﺍﻥ ﺩﻱ ﺨ ﺐ ﺯﻧ ﻴ ﻪ ﺳ ﺩﺍ
ﺮ ﺮﻋ ﻢ ﻋ ﻞ ﺩﻱ ﻫ ﻢ ﮔ ﻪ ﻫ ﭼ
ﺖ ﺩﻱ ﺎﻣ ﻪ ﻗ ﺪ ﻭ ﻪ ﻗ ﺩﺍ
ﺮ ﻤ ﻢ ﻛ ﻮﻡ ﺩﻱ ﻫ ﻢ ﻣ ﻪ ﻫ ﭼ
ﻪ ﻌ ﻚ ﻭﺿ ﺎﺭﻳ ﻼ ﺩﻩ ﺑ ﻪ ﻣ ﺩﺍ
ﺮ ﺠ ﻢ ﺣ ﻮﻡ ﺩﻱ ﻫ ﻢ ﻣ ﻪ ﻫ ﭼ
ﻮ ﺎﻧ ﻮﺑ ﻪ ﺯړﻩ ﺩﻱ ﺩ ﺧ ﺩﺍ
ﺮ ﺒ ﻢ ﺩﻟ ﻢ ﺩﻝ ﺩﻱ ﻫ ﻪ ﻫ ﭼ
ﻡ ﻴ ﻮﻫ ﻪ ﭘ ﺎﺭ ﺩﻱ ﻧ ﻪ ﻳ ﺩﺍ
ﺮ ﺸ ﻢ ﺑ ﺖ ﺩﻱ ﻫ ﻢ ﺑ ﻪ ﻫ ﭼ
ﻪ ﺎ ﺭﺑ ﻤ ﺖ ﺩﻱ ﻪ ﺑ ﺩﺍ
ﺮ ﻨ ﻢ ﻫ ﺞ ﺩﻱ ﻫ ﻨ ﻢ ﮔ ﻪ ﻫ ﭼ
ﻪ ﺎﻧ ﻤ ﺮ ﺩﻱ ﺭﺣ ﻌ ﻪ ﺷ ﺩﺍ
ﺎﺭ ﻪ ﺧ ﻞ ﺩﻱ ﺩﻏ ﻪ ﮔ ﺩﻏ
ﺎﺭ ﻴ ﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺍﻏ ﻪ ﻳ ﺩﻏ
ﻪ ﺩﺍﺭ ﻮﺭ ﺩﻱ ﺩﻏ ﺼ ﻨ ﺩﺍ ﻣ
ﺎﺭ ﻪ ﺧ ﻞ ﺩﻱ ﺩﻏ ﻪ ﮔ ﺩﻏ
ﺎﺭ ﻪ ﻣ ﺞ ﺩﻱ ﺩﻏ ﻨ ﻪ ﮔ ﺩﻏ
ﺐ ﻴ ﺒ ﺐ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣ ﻴ ﺩﺍ ﺭﻗ
ﻮﺍﺭ ﺨ ﻤ ﻢ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻏ ﻪ ﻏ ﺩﻏ
ﻞ ﻘ ﻪ ﻋ ﻖ ﺩﻱ ﺩﻏ ﺸ ﻪ ﻋ ﺩﻏ
ﺎﺭ ﻬ ﺰﺍﻥ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺑ ﺩﺍ ﺧ
ﺎﻝ ﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻭﺻ ﺠ ﺩﺍ ﻫ
ﺎﺭ ﻪ ﻧ ﻮﺭ ﺩﻱ ﺩﻏ ﻪ ﻧ ﺩﻏ
ﺖ ﺩﻱ ﻴ ﺼ ﻌ ﺖ ﺩﺍ ﻣ ﺎﻋ ﺩﺍ ﻃ
ﺪﺍﺭ ﻴ ﻪ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺑ ﺘ ﻔ ﺩﺍ ﺧ
ﻞ ﺎﻫ ﻢ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺟ ﺎﻟ ﺩﺍ ﻋ
ﺎﺭ ﻤ ﻴ ﺐ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺑ ﻴ ﺒ ﺩﺍ ﻃ
ﺎﻥ ﺎﻧ ﺎﻥ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺟ ﻤ ﺩﺍ ﺭﺣ
ﺪﺍﺭ ﻞ ﺩﻟ ﭙ ﺐ ﺩ ﺧ ﻠ ﻪ ﻃ ﭘ
ﻮﺍﺭ ﻭ ﺯﺍﺭ ﻪ ﻭﻱ ﺧ ﻪ ﻧ ﺮ ﭼ ﻫ
ﺎﺭ ﺘ ﻖ ﺩﺳ ﺎﺷ ﻪ ﻋ ﻐ ﺩ ﻫ
ﻪ ﻪ ﺷ ﺪﻗ ﻲ ﺻ ﻭﻧ ﺮ ﭘ ﺗ
ﺰﺍﺭ ﺪ ﻫ ﻪ ﻻ ﺻ ﺰﺍﺭ ﻫ
ﻒ ﺩﻱ ﻴ ﺰﺍﺭ ﺣ ﻒ ﺩﻱ ﻫ ﻴ ﺰﺍﺭ ﺣ ﻫ
ﺮﺩﺍﺭ ﻪ ﻣ ﻼﻝ ﻭﻱ ﻧ ﻪ ﺣ ﻧ
ﻲ ﻛ ﻘ ﺎﺷ ﻪ ﻋ ﻖ ﭘ ﺎﺷ ﻪ ﻋ ﭼ
ﺬﺍﺭ ﻠ ﻞ ﮔ ﭙ ﻞ ﺩ ﺧ ﺒ ﻠ ﻪ ﺑ ﻧ
ﺮﺍﻍ ﻭﻱ ﻞ ﭙ ﮓ ﺩ ﺧ ﻨ ﺘ ﻪ ﭘ ﻧ
ﻪ ﺩﺍﺭ ﺪﻱ ﭘ ﻮﻧ ﻮﺭ ﻏ ﺼ ﻨ ﻪ ﻣ ﻧ
ﻮﺍ ﻭﻱ ﺪﻱ ﺭﺳ ﻮﻧ ﻮﻥ ﻏ ﻨ ﺠ ﻪ ﻣ ﻧ
ﺰﺍﺭ ﻴ ﺎ ﺑ ﻲ ﻳ ﺎﺭ ﺷ ﻪ ﻳ ﺎ ﺑ ﻳ
ﻪ ﺎﻧ ﻤ ﻱ ﺭﺣ ﻴ ﻪ ﻛ ﺩﻭﺍړﻩ ﻧ
٤٤
ﻫﺴﻲ ﺗﻠﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻭ ﮔﻮﺭ ﺗﻪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺯﺭ ﺯﺭ
ﻟﻜﻪ ﺗﻠﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺧﭙﻞ ﻛﻮﺭ ﺗﻪ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﺯﺭ ﺯﺭ
ﻫﺴﻲ ﺯﺭ ﺯﺭ ﻣﺮﮒ ﭘﻪ ﻣﻮﻧ ﺷﺘﺎﺑﻲ ﻛﺎ
ﻟﻜﻪ ﻟﻮ ﺩ ﭘﺎﺧﻪ ﻛﺖ ﻛﺎ ﺩﻫﻘﺎﻥ ﺯﺭ ﺯﺭ
ﺍﻭړﻱ
ﻟﻜﻪ ﺍﻭړﻱ ﻭ ﺑﻠﻪ ﺭﻳﮓ ﺭﻭﺍﻥ ﺯﺭ ﺯﺭ
ﺻﻮﺭﺗﻮﻧﻪ
ﺩﻱ
ﻧﻳﻱ
ﻟﻜﻪ ﺭﮊﻱ ﻻﻟﻪ ﺯﺍﺭ ﭘﻪ ﺧﺰﺍﻥ ﺯﺭ ﺯﺭ
ﺷﻴﺮﻳﻦ
ﻋﻤﺮ
ﺗﻴﺮﻳﻱ
ﺯﺭ
ﻫﺴﻲ
ﺯﺭ
ﻫﺴﻲ
ﺯﺭ
ﺩﺍ
ﺯﺭ ﺯﺭ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻫﺴﻲ
ﺯﺭ
ﺯﺭ
ﺩﺍ
ﻫﺴﻲ
ﺯﺭ
ﺯﺭ
ﻨﺒﻮﻝ
ﭼﻪ
ﭘﻪ
ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ
ﺯﻭﺭ ﺍﻭﺭ
ﻭﺭ ﻭ
ﻭ
ﺩ
ﺑﻮ
ﺳﺮﻩ ﺍﻭﺑﻪ
ﺑﻠﻪ
ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻧﻪ
ﺑﺤﺮ
ﻟﻜﻪ
ﺑﻬﻴﻱ
ﭼﻪ
ﺯﺭ
ﺭﻭﺍﻥ
ﻭﻱ
ﻟﻜﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﻟﻪ ﺟﻬﺎﻧﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﺭ ﺯﺭ
ﺋﯥ
ﺑﺮﺍﺑﺮ
ﺩ
ﻭﺭ
ﻓﻬﻢ
ﻭﻛﻩ
ﭼﻪ ډﻭﺏ ﻧﻪ ﺷﯥ ﻳﺎ ﻭ ﻧﻪ ﺳﻴﺨﯥ ﺑﺸﺮ ﺮ
ﺗﺮ
ﻫﻐﻮ
ﻣﻪ
ﻨﮕﻪ
ﺯړﻩ
ﻛﻴﻨﻪ
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﻪ ﺑﯥ ﺍﻭﺑﻮ ﺑﯥ ﺍﻭﺭﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺗﻞ
ﻫﻢ
ﻧﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺭ ﻣﻪ ﻭﻟﻪ ﺳﻴﻼﺏ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺧﻮﻧﻪ
ﻛﻪ
ﭘﻪ
ﻗﻄﻊ
ﻭ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻟﮕﻴﻱ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﻛﻮﺭ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ
ﻛﻪ ﺭﻭﺎ ﺋﯥ ﻭﻱ ﺩ ﺷﻤﺲ ﻭ ﺩ ﻗﻤﺮ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺩﺭﺳﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﻏﻠﺒﻴﻞ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺍﻏﺰﻳﻮ
ﻭﺧﻮړ
ﺛﻤﺮ
ﺩ ﻫﻐﻪ ﺩﻳﻮﺍﻝ ﭘﻪ ﺳﻮﺭﻱ ﻮﻙ ﻛﻲ ﻣﻪ ﻧﻪ
ﭼﻪ ﻭﻻړ ﻭﻱ ﻟﻜﻪ ﺯﻭړﻧﺪ ﭼﺎﻭ ﺩ ﻛﻤﺮ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﮔﻴﻩ ﺩﻱ ﻮﺧﻴﻱ ﻣﺦ ﺋﯥ ﻭﺭﻙ ﺷﻪ
ﻛﻪ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺯﺭﻭ ﭼﺎړﻩ ﻭﻱ ﻳﺎ ﺧﻨﺠﺮ
ﻧﺎﻛﺮﺩﻩ ﺳﻮﺩﻭﻧﻪ ډﻳﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﺳﻮﺩ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﺧﻴﺮ ﻭﻱ ﻧﻪ ﺩ ﺷﺮ
ﻭ ﺍﻭﺑﻮ ﺗﻪ ﺍﭼﺎﻭﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺎﻥ ﺧﻮږ ﺩﻱ
ﮔﻪ ډﻳﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﻛﻲ ﺩﺭ ﮔﻮﻫﺮ
ﭼﺔ ﻟﻪ ﺁﺏ ﻭ ﻟﻪ ﺣﺮﻣﺘﻪ ﺳﺮﻩ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺭ ﻣﻪ ﻛﻩ ﻭ ﭼﺎ ﻫﺴﻲ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﻭﮔﻪ
ﺿﺮﺭ
ﺋﯥ
ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ
ﻣﻪ
ﺩﻱ
ﻫﻴﭽﺎ
ﺍﻳﻲ
ﻫﻢ
ﺍﻭﺑﻪ
ﻭﻱ
ﺷﻪ
ﺩ
ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻱ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻓﻴﺾ
ﻟﻪ
ﺩﯤ
ﻓﻴﻀﻪ
ﭘﻪ ﻳﺎﺭۍ ﺩ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭ ﻭ ﻏﻠﻂ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﻣﮕﺮ
ﺩﺍ
ﺗﺮ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﭼﻪ ﺗﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﻭ ﺩﻱ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﻭﻱ
ﺗﺮﻭ
ﻫﺎﻟﻪ
ﻳﺎ ﺧﻮ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺗﻪ ﻗﺪﻡ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻧﻪ ږﺩﯤ
ﺩﻏﻪ
ﭼﻪ
ﻫﻨﺮ
ﻛﻲ
ﻳﺎﺭﻱ
ﺩ
ﺯﻭﺭ
ﺁﻭﺍﺭﻭ
ﺯﻩ
٤٥
ﭼﻪ ﺋﯥ
ﻫﻐﯥ
ﺳﺮﻩ ﺩﻩ
ﭘﺴﻪ
ﺋﯥ
ﺎﻥ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻛﻮﻣﻪ
ﺑﻮﻝ
ﺩ ﻭﻧﻲ
ﺗﻪ
ﻗﺪﻣﻮﻧﻪ
ﭘﻪ
ﭘﻪ
ږﺩﻩ ﻭﮔﻪ ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﻛﻮﺛﺮ
ﺳﺮ ﭘﺪﺭ ﻫﻨﺮ
ﭘﻮﺭﺗﻪ
ﺑﺪﺭ
ﺭﺍ
ﻜﺎﺭﻩ
ﺷﻪ
ﻜﺘﻪ
ﻧﻤﺮ
ﭘﻮﺭﺗﻪ
ﻜﺘﻪ
ﻣﻲ
ﻭﺍړﻩ
ﻣﺦ
ﭘﻪ
ﺑﺎﻟﺖ
ﻧﻤﺮ ﺳﭙﻮږﻣﻲ ﻣﻲ ﭘﻪ ﭘﺎﻟﻨﮓ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﺯﻏﻱ
ﭼﻪ
ﭘﻪ ﺳﺮﻭ ﺳﭙﻴﻨﻮ ﺩﺭﻭ ﻟﻌﻠﻮ ﺋﯥ ﻏﻮږ ډﻙ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻏﻮږ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺩ ﺍﻭﻮ ﭘﻪ ﺩﺭ ﺩﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﺷﻲ
ﺑﺮﺍﺑﺮ
ﭼﻪ
ﺍﻟﻪ
ﺍﻛﺒﺮ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻣﻲ ﺍﻭﻲ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﻟﻜﻪ
ﻣﻮﻡ
ﺑﻞ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺩ ﺳﺨﻨﮕﻮﻳﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻪ ﺯﺩﻩ
ﺑﯥ
ﻟﻪ
ﭘﻪ
ﭘﻪ
ﭼﻪ
ﺫﻛﺮﻩ
ﺩﯤ
ﻭﻟﮕﻮﻱ
ﺳﺮ
ﺷﻜﺮﻭ
ﺩ ﻳﺎﺭ ﺷﻮﻧﺪډﻱ ﻫﻢ ﺷﺮﺍﺏ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺷﻜﺮ
ﻛﻪ ﺳﻞ ﻠﻪ ﭘ ﺗﺮ ﺷﻮﻧﻭ ﻻﻧﺪﻱ ﺧﺎﻧﺪﻱ
ﻧﻪ
ﮔﻮﻫﺮ
ﺩﺍ ﺧﻮ ﻣﺎ ﻟﺮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺍ ﻛ ﮔﻪ ﻧﺸﺘﻪ
ﻫﺴﻲ
ﭘﺲ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺑﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻧﺎﻡ ﺩ ﻣﻠﹶﻚﹶ ﺑﻮﻟﻢ
ﻫﻢ
ﭘﻪ
ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﻟﻪ ﺷﻲ ﺎﺋﯥ
ﭼﻪ
ﻣﺪﺍﻡ
ﺗﻞ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺷﮕﻔﺘﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺩ ﻋﻤﺮ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻮړ ﻭﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺩ ﻋﻤﺮ
ﻟﻜﻪ ﺳﻴﻨﺪ ﺩ ﺍﺑﺎﺳﻴﻨﺪ ﭘﻪ ﻏﻮﺭﺯﻱ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﻫﺴﻲ ﻳﻮﻥ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺗﻠﻮﺍﺭ ﺗﻠﻮﺍﺭ ﺩ ﻋﻤﺮ
ﻟﻜﻪ ﺑﺮﻕ ﭼﻪ ﻣﺦ ﺮﮔﻨﺪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺑﻴﺎ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻫﺴﻲ ﺗﻴﺰ ﺩﻱ ﺑﯥ ﺳﻜﻮﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩ ﻋﻤﺮ
ﭘﻮﺭﻱ
ﭼﻪ ﻧﻴﻮﻯ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﻴﻮﻙ ﻣﻬﺎﺭ ﺩ ﻋﻤﺮ
ﭼﻪ ﺳﻤﻨﺪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﺟﻠﺐ ﻟﺮﻱ ﻧﻪ ﻭﺍﮔﻲ
ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭘﺮﻳﻮﺯﻱ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺷﻬﻮﺍﺭ ﺩ ﻋﻤﺮ
ﭘﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺩ ﺳﻠﻮ ﻛﺎﻟﻮ ﻳﺎﺭﻱ ﭘﺮﯤ ﻛﺎ
ﺑﯥ ﻭﻓﺎ ﭘﻪ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺩﻱ ﻳﺎﺭ ﺩ ﻋﻤﺮ
ﺧﭙﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻪ ﺩ ﺣﺒﺎﺏ ﭘﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﮔﻮﺭﻱ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﻭﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﺷﻤﺎﺭ ﺩ ﻋﻤﺮ
ﻧﻪ ﻟﻪ ﻛﻮﺭﻩ ﭼﺮﺗﻪ ﻤﻪ ﻧﻪ ﺳﻔﺮ ﻛﻡ
ﺑﯥ
ﻋﻤﺮ
ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﺩ ﺍﺟﻞ ﭘﻪ ﻣﻘﺮﺍﺽ ﻏﻮڅ ﺷﻲ
ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺗﺎﺭ ﺩ ﻋﻤﺮ
ﺑﻴﺎ ﺋﯥ ﻭﺍﺭ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﺸﺘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﭼﻪ ﺗﻴﺮ ﺷﻲ ﻭﺍﺭ ﺩ ﻋﻤﺮ
ﺳﺮ
ﺷﺮﺍﺑﻮ
ﻛﺸﻲ
ﻛﻲ
ﻟﺮﻱ
ﺧﻮﻧﺪ
ﺗﺮ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻫﺴﻲ
ﺩ
ﻳﺎﺭ
ﺩﻱ
ﺩ
ﺩﻟﺒﺮ
ﺣﺪﻩ
٤٦
ﭘﻴﻱ
ﺁﺏ
ﺑﺖ
ﺳﻔﺮ
ﺩ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﭼﻪ ﺩ
ﻣﻲ
ﻟﻌﻞ
ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ ﻳﺎﺭ
ﻭ
ﺩ
ﺁﺫﺭ
ﻧﺸﺘﻪ
ﺩﺍ
ﺭﻧﮕﻪ
ﺑﺸﺮ
ﭘﻪ
ﻣﺦ
ﻟﺮﻱ
ﻧﻈﺮ
ﻏﻮﻴﻱ
ﻛﻲ
ﺩ
ﻻﺭ
ﺩ
ﺮ ﺒ ﻞ ﺩﻟ ﭙ ﺐ ﺩ ﺧ ﻠ ﻪ ﻃ ﭘ
ﺮ ﺮ ﺳ ﻢ ﺗ ﻮﻱ ﻳ ﺮ ﺷ ﻴ ﺯﻩ ﺗ
ﻪ ﺩﺭ ﻪ ږﺩﻡ ﺩﻏ ﻪ ﻧ ﺮﯤ ﺑ ﭘ
ﻲ ﺎ ﻛ ﻴ ﻪ ﺩﻧ ﻢ ﭘ ﺪﻱ ﻳ ﻮ ﮊﻭﻧ
ﺮ ﻪ ﺗ ﻤ ﻴ ﻱ ﻟ ﻮﻧ ﻲ ﺷ ﻭﭼ
ﺮﺯﻡ ﺐ ﮔ ﻠ ﻪ ﻃ ﺎ ﭘ ﻨ ﺩ ﺁﺷ
ﺮ ﺮ ﺑ ﻲ ﺩﻱ ﭘ ﺪﻡ ﻣ ﻞ ﻗ ﺑ
ﺮ ﺤ ﻪ ﺑ ﻲ ﺩﻱ ﭘ ﺪﻡ ﻣ ﻮ ﻗ ﻳ
ﺮ ﺤ ﻪ ﺳ ﻢ ﭘ ﺎﻡ ﻫ ﻪ ﺷ ﻢ ﭘ ﻫ
ﻲ ﻮﻟ ﻴ ﻲ ﺩﻱ ﻧ ﺩﻭﺍړﻩ ﻻﺱ ﻣ
ﺮ ﺸ ﻢ ﺑ ﻨ ﯥ ﻭﻭﻳ ﻪ ﺋ ﻛ
ﻪ ﺪﺍﻱ ﺗ ﻲ ﺩﻱ ﻭ ﺧ ﺎﺕ ﻣ ﺎﺟ ﻨ ﻣ
ﺮﻭﺭ ﻢ ﻣ ﺪ ﻳ ﻨ ﻪ ﻣ ﻠ ﮔ
ﻪ ﺘ ﺨ ﻪ ﺑ ﻠ ﭙ ﻪ ﺧ ﻪ ﻟ ﺸ ﻴ ﻤ ﻫ
ﺮ ﻈ ﻮ ﻧ ﻮ ﻳ ﺎﻧ ﻮﺑ ﺩ ﺧ
ﻪ ﻛ ﺮﺯﻭ ﻧ ﻴ ﯥ ﭘ ﺎ ﺋ ﻪ ﻣ ﻪ ﭘ ﭼ
ﺮ ﻨ ﻞ ﻫ ﻪ ﺑ ﻘ ﺸ ﻪ ﻋ ﯥ ﻟ ﺑ
ﻪ ﺎ ﺗ ﻮﺩﻩ ﻣ ﻪ ﯥ ﻭ ﻧ ﻢ ﺋ ﻫ
ﺮ ﻤ ﻪ ﻧ ﻜ ﻲ ﻟ ﺎﻥ ﻛ ﻬ ﻪ ﺟ ﭘ
ﻩ ﻮﺍ ﻛ ﻲ ﺭﺏ ﺭﺳ ﻲ ﻣ ﻘ ﺎﺷ ﻋ
ﺮ ﺮﻩ ﺍﺛ ﻤ ﻮﻱ ﻫ ﻪ ﻣ ﻜ ﻟ
ﺎ ﻪ ﻛ ﺪﻱ ﻧ ﺎﻧ ﺖ ﺭﺍ ﺑ ﺤ ﻴ ﺼ ﻧ
ﺮ ﺼ ﺘ ﺨ ﻢ ﻣ ﺎﻩ ﻭﺍﻳ ﻮﺗ ﻛ
ﻪ ﺤ ﺎﺻ ﻪ ﻧ ﺎﺳ ﻮږ ﺑ ﻭﺍﻭﺭﻩ ﻏ
ﺮ ﺒ ﻤ ﻐ ﻴ ﻪ ﺭﻭﺡ ﺩ ﭘ ﻢ ﭘ ﻫ
ﺪ ﻭﻱ ﻨ ﻮﮔ ﻲ ﺩﻱ ﺳ ﲐ ﻣ ﻮﻟ ﻪ ﻣ ﭘ
ﺮ ﺒ ﻪ ﺭﺍ ﺧ ﻢ ﺷ ﺎﻟ ﻪ ﻋ ﭼ
ﻪ ﺘ ﺸ ﻪ ﻧ ﺮﺗ ﻴ ﻲ ﺑ ﻪ ﻣ ﺎﻭﺍ ﺗ ﭼ
ﻲ ﺯﺭ ﻪ ﻣ ﻢ ﺩﻱ ﻛ ﻴ ﻲ ﺳ ﻪ ﻣ ﻛ
ﻡ ﺎﺭ ﻛ ﯥ ﻪ ﺋ ﻪ ﺑ ﻨ ﻴ ﺮ ﻧ ﺗ
ﺮ ﻮﻫ ﻲ ﮔ ﻪ ﻣ ﻲ ﺩﺭ ﻛ ﻪ ﻣ ﻛ
ﻲ ﺯﺭ ﺩﻱ ﻪ ﻣ ﻢ ﺩﻱ ﻛ ﻴ ﻲ ﺳ ﻪ ﻣ ﻛ
ﺮ ﺒ ﺮ ﺩﻟ ﻢ ﺗ ﻪ ﺷ ﻪ ﻧ ﺮ ﺑ ﻴ ﺗ
ﻢ ﺮ ﻳ ﻴ ﻪ ﺗ ﺮ ﺮ ﻫ ﺎﻥ ﺗ ﻤ ﺯﻩ ﺭﺣ
ﻱ ﻛﺎﺭﻱ ﺩ ﺳﻣﻮﻗﻮﻑ ﻣﻪ ﺷﻪ ﭘﻪ ﺳ
ﭘﺮﻭﺩﮔﺎﺭ
ﻧﻮﺭ ﺑﯥ ﺁﺏ ﻭ ﺑﯥ ﺣﺮﻣﺘﻪ ﺷﻲ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ
ﻱ ﻏﺮﺽ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺷﻲﻱ ﭼﻪ ﺩ ﺳﭘﻪ ﺳ
ﭼﻪ ﭘﻼﺭ ﺯﻭﻱ ﻛﺎ ﺩ ﺯﻭﻱ ﺯﻭﻱ ﭘﻼﺭ
ﻲﻛ
ﺭﻓﺘﺎﺭ
ﻛﺎ
ﻛﺞ
ﺷﻲ
ﺑﺎﻟﻪ
ﻜﻪ
ﻓﻠﻚ
ﺩﺍ
ﭘﺎﻙ ﺟﻬﺎﻥ
ﻫﻐﻪ ﭘﻪ
ﺩﻩ
ﺩ ﺑﻼ
ﺑﺰﺭﮔ ﻫﺴﻲ
ﭘﻪ
ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ
ﻲ ﮔﺪﺍ ﺷﺎﻩ ﺷﺎﻩ ﮔﺪﺍﭘﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻛ
ﻱ ﺩ ﺧﺲ ﻭ ﺧﺎﺭﻭﺭ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﮔﻴ
ﻲﭼﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺋﯥ ﺗﺎﺝ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺍﻳ
ﺍﻧﺒﺎﺭ
ﭼﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺩﺭﻡ ﻭ ﭘﻪ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻭﻱ
ﻛﺎ
ﮔﻨﺠﻮﻧﻪ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﻫﻐﻮ
ﭘﻪ
ﻮﻙ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﻟﻪ ﺍﺣﻮﺍﻟﻪ ﺋﯥ
٤۷
ﻱﻛ
ﻛﺒﺎﺏ
ﺩﻱ
ﺯړﻩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺩ
ﺯﻣﺎﻧﯥ
ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﻛﻪ ﻮﻙ ﺍﺭﺕ ﻏﻮﺍړﻱ ﺧﭙﻞ ﻛﻮﺭ
ﻛﻪ ﺣﻖ ﻭﺍﻳﻢ ﻫﻤﺮﻩ ﺍﺭﺕ ﺩﻱ ﺑﻮﻳﻪ ﻛﻮﺭ
ﺗﺮ ﺎﻥ ﺯﻳﺎﺗﻪ ﻛﻤﻪ ﭼﺎﺭ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﺎﻥ ﭘﻪ ﻟﻮﻳﺸﺖ ﻛﻩ ﭼﻪ ﺩﻱ ﻮ ﺩﻱ ﺍﻭږﺩﻩ ﺳﻮﺭ
ﭼﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺩ ﭼﺎ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺷﻲ ﻳﺎ ﺍﻭږﺩﻩ ﺷﻲ
ﻭﺭﻛﺎﻭﻩ
ﭘﻴﻐﻮﺭ
ﻫﺮ ﺳﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﻲ ﺗﻴﺮ ﻭ ﺑﻴﺮ ﺷﻲ
ﻣﻼﻣﺖ
ﭼﻪ ﻻﺋﻖ ﺩ ﻣﻼﻣﺖ ﺍﻭ ﺩ ﺗﻬﻤﺖ ﺷﻲ
ﺎﻱ ﻟﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﯥ ﻋﺰﺕ ﺷﻲ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺗﻮﺭ ﻭﺳﻮﺯﻩ
ﭘﻪ
ﺍﻭﺭ
ﻭﻱ
ﻨﻲ
ﻧﻮﺭ
ﺷﻲ ﭘﺮﯤ
ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻭﺍﻳﻪ
ﻟﺮﻩ
ﻛﻴﻱ
ﻟﻮﺭ
ﭼﻪ ﻋﺰﺕ ﺣﺮﻣﺖ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻫﻐﻪ
ﻫﺴﻲ
ﺑﯥ ﻋﺰﺕ ﺳﻱ ﺑﻪ ﺧﻮښ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻣﮕﺮ
ﻫﺴﻲ
ﺧﭙﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﺋﯥ ﺗﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺠﻠﺴﻮ ﺧﻮښ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﺎﻱ ﭼﻪ ﺳﺮﻩ ﺟﻤﻊ ﺷﻲ ﺧﻤﺴﻮﺭ
ﻫﺮ ﻫﻢ ﺟﻨﺲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻫﻢ ﺟﻨﺲ ﺳﺮﻩ ﺟﻮړ ﻭﻱ
ﺯﻳﺐ
ﺍﻧﻮﺭ
ﻧﺎ ﺑﻴﻨﺎ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺳﻴﻤﻪ ﻛﻲ ﺑﻴﻨﺎ ﻭﻱ
ﺑﻴﻨﺎﻳﺎﻥ ﭘﻪ ﭘﺮﺩﻱ ﻣﻠﻚ ﺷﻲ ﻛﺮ ﻭ ﻛﻮﺭ
ﺩﺭﺳﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﺩ ﻳﻮﻩ ﻧﻮﻙ ﭘﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﺭﺩ ﻣﻨﺪ ﺳﻲ
ﻭﺭﺍﻥ ﺷﻲ ﻬﺮ ﺩ ﻳﻮﻩ ﺳﻱ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ
ﭼﻪ ﻳﻮ ﻏﺎښ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﺯﻭړﻧﺪ ﺷﻲ ﻳﺎ ﻭﻭﺯﻱ
ﺩﺭﺳﺘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﭘﺮﯤ ﺑﺪ ﻧﻤﺎﻳﻪ ﺷﻲ ﻫﺮ ﻛﻮﺭ
ﻳﻮ ﺳﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻛﻮړﻣﻪ ﻛﻲ ﺩ ﭼﺎ ﺑﺪ ﺷﻲ
ﻭﺍړﻩ ﺑﺪ ﺷﻲ ﻛﻪ ﭘﻨﻪ ﻭﻱ ﻛﻪ ﻠﻮﺭ
ﺑﺪ ﻛﺮﺩﺍﺭﻩ ﺯﻭﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻪ ﺷﻪ ﻟﻪ ﻣﻮﺭﻩ
ﺣﺒﻄﻪ
ﻣﻮﺭ
ﻫﺮ ﻮﻙ ﺧﭙﻠﻪ ﺧﻮﺷﻨﻮ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﻏﻮﺍړﻱ
ﺑﺎﺭﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﭘﻪ ﺯﺭ ﻭ ﺯﻭﺭ
ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻗﺪﺭﺕ ﻮﻙ ﻟﻮﻱ ﻭ ﻮﻙ ﻫﻠﻚ ﻛﻩ
ﻧﻪ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻳﻮ ﻬﺮ ډﻫﻠﻲ ﺷﻪ ﻳﺎ ﻻﻫﻮﺭ
ﺩ ﭼﺎ ﺗﺎﺝ ﺯﺭﻳﻦ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺗﺮ ﻣﻼ ﺧﻨﺠﺮ ﻭﻱ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺁﺱ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﺳﻮﺭ ﻭﻱ ﺗﻮﻍ ﺩﻭړﺍﻧﺪﻱ ﺩ ﺗﻨﮕﻮ ﭘﻮﺭﻭﻧﻪ ﻫﺮ ﻮﻙ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻛﺎ
ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ
ﭘﻪ
ﻟﻮﺭ
ﺑﯥ ﻫﺮﻩ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻋﺰﺕ ﻛﺸﻴﺪﻩ
ﻧﺎﻣﻮﺱ
ﭘﻪ
ﺩ
ﺧﭙﻞ
ﭘﻼﺭ
ﻭ
ﺩ ﭼﺎ ﭘﻨ ﭘﻪ ﺳﺮ ﭘﻪ ﻣﻼ ﻮﻧﺒﻠﻲ ﻟﻮﺭ ﻮﻙ ږﻳﺮ ﻛﻠﻲ ﮔﺮﺯﺍﻭﻩ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺧﺮﻩ ﺳﻮﺭ ﺑﺨﺖ ﻫﻴﭽﺎ ﻭﺭ ﻛﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﻟﻪ ﭘﻮﺭ
ﺍﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻮﻡ ﺑﻪ ﭼﺎ ﻭﺍ ﻧﻪ ﺧﺴﺖ
ﻛﻪ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭼﺎﺭﻱ ﭘﻪ ﭘﻼﺭ ﺷﻮﻱ ﻳﺎ ﭘﻪ ﻣﻮﺭ
ﭘ ﻪ ﻧ ﻈ ﺮ ﺩ ﺑ ﯥ ﺑ ﺼ ﺮ
ﻟ ﻜ ﻪ ﺷ ﺎﻡ ﻫ ﺴ ﻲ ﺳ ﺤ ﺮ
ﻟ ﻜ ﻪ ﺷ ﺎﻡ ﻫ ﺴ ﻲ ﺳ ﺤ ﺮ ﻟ ﻜ ﻪ ﺳ ﻨ ﮓ ﻫ ﺴ ﻲ ﮔ ﻮﻫ ﺮ ﻟ ﻜ ﻪ ﺧ ﺎﻭﺭﻱ ﻫ ﺴ ﻲ ﺯﺭ ﭘ ﻪ ﻧ ﻈ ﺮ ﺋ ﯥ ﻣ ﻌ ﻠ ﻮﻣ ﻴ ﻱ ﻛ ﻪ ﻮﻙ ﻪ ﻭﺭﺳ ﺮﻩ ﻛ ﺎﻧ ﺪﻱ ﻛ ﻪ ﻮﻙ ﺑ ﺪ ﻭﺭﺳ ﺮﻩ ﻛ ﺎﻧ ﺪﻱ ﻧ ﻪ ﭘ ﻪ ﺑ ﺪﻭ ﺯﻫ ﻴ ﺮﻳ ﻱ
ﻟ ﻜ ﻪ ﺳ ﻨ ﮓ ﻫ ﺴ ﻲ ﮔ ﻮﻫ ﺮ ﻟ ﻜ ﻪ ﺧ ﺎﻭﺭﻱ ﻫ ﺴ ﻲ ﺯﺭ ﻟ ﻜ ﻪ ﺧ ﻴ ﺮ ﻫ ﺴ ﻲ ﺷ ﺮ ﻫ ﻤ ﻪ ﻭﺍړﻩ ﺑ ﺮﺍﺑ ﺮ ﺗ ﺮ ﺑ ﺪۍ ﻭﻱ ﻻ ﺑ ﺘ ﺮ ﺗ ﺮ ﻧ ﻴ ﻜ ﻭﻱ ﻻ ﺑ ﻬ ﺘ ﺮ ﻧ ﻪ ﭘ ﺮﯤ ﻪ ﻭﻱ ﺩ ﭼ ﺎ ﺯﺑ ﺮ
٤۸
ﺮ ﻈ ﻪ ﻧ ﻞ ﻭﻱ ﺑ ﻴ ﻪ ﺩﻟ ﻧ
ﯥ ﺎﺏ ﺋ ﻄ ﻪ ﺧ ﻮﺍﺏ ﻭ ﭘ ﻪ ﺻ ﭘ
ﺮﺭ ﻞ ﺿ ﭙ ﻪ ﺧ ﺎﻩ ﭘ ﻪ ﺁ ﮔ ﻧ
ﻮﺩ ﻭﻱ ﺒ ﻬ ﻞ ﺑ ﭙ ﻪ ﺧ ﺎﻩ ﭘ ﻪ ﺁ ﮔ ﻧ
ﺮ ﻨ ﻪ ﻫ ﻱ ﭘ ﻴ ﻮﻫ ﻪ ﭘ ﻧ
ﻱ ﻴ ﻮﻫ ﺪﻱ ﭘ ﺎﻧ ﺐ ﺑ ﻴ ﻪ ﻋ ﻪ ﭘ ﻧ
ﺮ ﺒ ﻪ ﻭﻱ ﺧ ﻧ ﻴ ﻲ ﻫ ﺴ ﻫ
ﻮﺭﻱ ﻪ ﮔ ﻮڼ ﭼ ﺪ ﻭ ﮔ ﻪ ړﻭﻧ ﻜ ﻟ
ﺎﻭﺭ ﻨ ﺮ ﻭﻱ ﺒ ﻪ ﺧ
ﻪ ﺎﻫ ﻨ ﻪ ﮔ ﻪ ﻟ ﺘ ﺎﻋ ﻪ ﻃ ﻟ
ﺮ ﯥ ﺎ ﺋ ﻮﺏ ﻭﻱ ﻳ ﯥ ﺧ ﺎ ﺋ ﻳ
ﻪ ﺯﺩﻩ ﻪ ﻧ ﻮﺭ ﺎﻭﺭﻭ ﻧ ﻨ
ﺮ ﻮﺭ ﻭ ﻛ ﻡ ﻛ ﻪ ﺩﻱ ﺯﻩ ﻛ ﭼ
ﻪ ﺴ ﻔ ﺎ ﻧ ﻤ ﯥ ﻪ ﻳ ﻮ ﺗ ﺩﺍ ﺧ
ﺮ ﻲ ﺍﻭﺗ ﺴ ﺎ ﭘ ﻴ ﻪ ﺩﻧ ﭘ
ﻪ ﻠ ﻘ ﻪ ﻋ ﯥ ﻟ ﺎﻡ ﻭﻭﺗ ﻤ ﺗ
ﺮ ﺒ ﻤ ﻐ ﻴ ﺖ ﺩ ﭘ ﻨ ﻪ ﺳ ﻧ
ﻩ ﺪﺍﻱ ﺍﺩﺍ ﻛ ﺮﺽ ﺩ ﺧ ﻪ ﺩﻱ ﻓ ﻧ
ﺮ ﺸ ﺤ ﻮﺍﺭۍ ﺩ ﻣ ﻪ ﺧ ﻧ
ﻱ ﺎﺩﻳ ﻪ ﺯړﻩ ﻳ ﺮﮒ ﭘ ﻪ ﺩﻱ ﻣ ﻧ
ﺮ ﻔ ﺮﻡ ﺳ ﻮﺍ ﻟ ﻪ ﺧ ﻪ ﭘ ﭼ
ﻪ ﺯﺩﻩ ﯥ ﺩﺍ ﺩﻱ ﻧ ﺮﻭﺕ ﺋ ﺍﻭﺩﻩ ﭘ
ﺮ ﺸ ﻱ ﺩﺍ ﺑ ﻴ ﻮﻫ ﻪ ﭘ ﻛ
ﻲ ﻪ ﺩﺭﻭﻣ ﺨ ﺮ ﺩﻡ ﺩﺭ ﻪ ﻫ ﭘ
ﺮ ﺒ ﻨ ﻢ ﻋ ﻚ ﻭﻭ ﻫ ﻢ ﻣ ﻪ ﻫ ﭼ
ﻮﻝ ﻪ ﺷ ﻪ ﺩﻱ ﺘ ﻮﺭ ﻭﻳ ﻪ ﺗ ﻐ ﻫ
ﺮ ﺘ ﺎ ﻧ ﺎﺭ ﻭ ﭘ ﻨ ﻪ ﭼ ﭼ
ﻪ ﺪ ﺷ ﻴ ﻮﻥ ﺑ ﻨ ﺠ ﺪﺭ ﺩﻱ ﻣ ﻪ ﻗ ﻐ ﻫ
ﺮ ﺮﻭﺑ ﻪ ﻟ ﻪ ﺷ ﺯړﻩ ﺩﻱ ﻧ
ﻪ ﺮ ﺷ ﺮ ﻭ ﺯﺑ ﺖ ﺯﻳ ﻦ ﺩﻱ ﺩﺭﺳ ﺗ
ﺮ ﺴ ﯥ ﭘ ﻮﻟ ﺎﻥ ﺑ ﻪ ﻻ ﺗ
ﻮﯤ ﺮ ﺷ ﻴ ﻪ ﺗ ﻨ ﺮ ﭘ ﻮﺱ ﺗ ﻨ ﺮ ﭘ ﺗ
ﺮ ﺪﻱ ﺍﺛ ﺎﻧ ﻪ ﺯړﻩ ﺑ ﻪ ﭘ ﻧ
ﺮﻩ ﻪ ﺩﻱ ﻭﻳ ﻲ ﻧ ﺮﺱ ﺷ ﻪ ﺩﻱ ﺗ ﻧ
ﺮ ﻭﺭ ﮕ ﻮﺥ ﻭ ﻲ ﺷ ﺴ ﻫ
ﯥ ﻪ ﻳ ﻪ ﺗ ﻜ ﻪ ﻭﻱ ﻟ ﻞ ﻧ ﻞ ﺑ ﺑ
ﺮ ﺒ ﻪ ﺭﻫ ﻮﯤ ﻧ ﺮﻭ ﺷ ﻪ ﺭﻫ ﻧ
ﺮ ﻛ ﻴ ﺮ ﺗ ﻤ ﺖ ﺩﻱ ﻋ ﻠ ﻔ ﻪ ﻏ ﭘ
ﻮ ﺯﺭ ﻪ ﻻ ﻛ ﻪ ډﻙ ﭘ ﻜ ﻟ
ﻪ ﺎ ﺷ ﻪ ﺭﻳ ﺎﺩﺕ ﺩﻱ ﭘ ﺒ ﻋ
ﺮ ﺠ ﻲ ﺣ ﻪ ﺯﺭﻭ ﻛ ﭘ ﭘ
ﺮ ﻬ ﺮﻩ ﻣ ﺎﺳ ﺐ ﻧ ﻠ ﻪ ﻗ ﻜ ﻟ
ﺮ ﺠ ﻪ ﺩ ﺷ ﺰﻳ ﻞ ﺍﻏ ﺳ
ﻲ ﻪ ﻛ ﻪ ﺩﺍﻧ ﻭﻱ ﭘ ﻪ ﭘ ﻜ ﻟ
ﺮ ﺎﺩﻭ ﮔ ﺮ ﻭ ﺟ ﺮ ﮔ ﺤ ﺳ
ﺎ ﺎﻱ ﻛ ﺮ ﭘ ﻪ ﺑ ﺮ ﭼ ﺤ ﻪ ﺳ ﻜ ﻟ
ﻮﺭ ﺼ ﺎ ﻣ ﺮ ﻛ ﻮﻳ ﺼ ﻪ ﺗ ﭼ
ﻪ ﯥ ﺭﻭﺣ ﻮﺭﺕ ﺑ ﺶ ﺻ ﻪ ﺗ ﻜ ﻟ
ﺮﻭﺭ ﻦ ﭘ ﻲ ﻭ ﺗ ﺎﻟ ﺎﻥ ﺧ ﻴ ﻣ
ﺰﻩ ﻐ ﯥ ﻣ ﻭ ﺑ ﺶ ﻛ ﻪ ﺗ ﻜ ﻟ
ﺮ ﻤ ﺮﻭﻥ ﺛ ﻴ ﮓ ﺑ ﻨ ﺩﺭﻭﻥ ﺳ
ﻲ ﻮ ﮐ ﻴ ﻪ ﻣ ﻪ ﺯړﻱ ﭘ ﮑ ﻟ
ﺮ ﺮ ﺳ ﺎﻱ ﺗ ﺎﻱ ﭘ ﺮ ﭘ ﺮ ﺗ ﺳ
ﻲ ﻮﻧ ﺘ ﺴ ﻪ ﻟ ﯥ ﻻﺳ ﻪ ﺑ ﻜ ﻟ
ﺮ ﻲ ډﻛ ﻮ ﻛ ﺎﻧ ﺮﻏ ﻪ ﻣ ﭘ
ﺎﺯ ﻭﻱ ﺎ ﺑ ﮓ ﻭ ﺩﻏ ﻪ ﻜ ﻟ
ﺰﺭ ﻴ ﺪﻱ ﻣ ﺎﻧ ﺮ ﻛ ﻪ ﺳ ﻪ ﭘ ﭼ
ﺎﻭﯤ ﻪ ﻧ ﻜ ﻤ ﯥ ﻧ ﻪ ﺑ ﻜ ﻟ
ﺎﺩﺭ ﻪ ﻣ ﺮ ﻭﻱ ﮐ ﺘ ﻪ ﺩﺧ ﭼ
ﻪ ﺯﺩﻩ ﺎ ﺪﻱ ﭼ ﺰﺭ ﻻﻧ ﻴ ﺮ ﻣ ﺗ
٤۹
ﻮﺭ ﻪ ﺯﻳ ﻖ ﭘ ﻠ ﻮﻱ ﺧ ﻮﻟ ﻏ
ﺎﻝ ﻭﻱ ﻤ ﻪ ﺟ ﻦ ﻧ ﺴ ﯥ ﺣ ﻪ ﺋ ﻧ
ﺮ ﻤ ﺎﻭ ﺩ ﻛ ﺪ ﭼ ﻪ ﺯﻭړﻧ ﻜ ﻟ
ﻮ ﺎﻧ ﻴ ﺒ ﺮﻳ ﻲ ﻓ ﺴ ﻪ ﻫ ﻲ ﻟ ﻫ
ﺮ ﻪ ﻏ ﻜ ﺮﻩ ﻟ ﻴ ﺮ ﺳ ﻢ ﺑ ﻴ ﻧ
ﻪ ﻨ ﻲ ﺩﻧ ﻪ ﻛ ﻜ ﻪ ﺯﻣ ﻢ ﭘ ﻴ ﻧ
ﺮ ﺠ ﻨ ﺪﻱ ﺧ ﻞ ﻻﻧ ﻐ ﺮ ﺑ ﺗ
ﻮﺍﻙ ﻭﻱ ﺴ ﯥ ﻣ ﻲ ﺋ ﺎﺭ ﻛ ﺘ ﻪ ﺩﺳ ﭘ
ﮊﻭﺭ ﻲ ﭘ ﻮ ﻛ ﻪ ﻭ ﭘ
ﺮﻱ ﺑ ﻲ ﭘ ﺮﻭ ﻛ ﻪ ﺍﻳ ﭘ
ﺮ ﺒ ﻨ ﻪ ﻣ ﻲ ﭘ ﻨ ﻴ ﺎﺡ ﻛ ﺒ ﺻ
ﻮﺭﻱ ﻮﻡ ﺧ ﻠ ﻈ ﻲ ﺩ ﻣ ﻨ ﻪ ﻭﻳ ﭙ ﻪ ﺷ ﭘ
ﺮ ﻤ ﻪ ﻗ ﻜ ﻦ ﻟ ﻴ ﭙ ﺦ ﺳ ﻪ ﻣ ﭘ
ﺊ ﻭﻱ ﻴ ﺒ ﻪ ﺗ ﻜ ﻮﺭ ﻟ ﻪ ﺯړﻩ ﺗ ﭘ
ﺪﺭ ﻨ ﻠ ﻲ ﻗ ﻮﻟ ﺎﻥ ﺑ ﻞ ﭙ ﺧ
ﺮﺯﻱ ﺐ ﮔ ﻠ ﻪ ﻃ ﺎ ﭘ ﻴ ﺩ ﺩﻧ
ﺎﻭﺭ ﺮﻱ ﺑ ﻪ ﻟ ﻪ ﺯړﻩ ﻧ ﭘ
ﻲ ﻪ ﻭﺍﻳ ﻪ ﮊﺑ ﻪ ﭘ ﻤ ﻠ ﻛ
ﺮ ﺎﻓ ﻪ ﻛ ﻢ ﻭﻱ ﻧ ﻠ ﺴ ﻪ ﻣ ﻧ
ﻮ ﻘ ﺎﻓ ﻨ ﺎﻝ ﺩ ﻣ ﺜ ﻪ ﻣ ﭘ
ﺮﻭﺭ ﻼ ﻥ ﻣ ﺨ ﻪ ﭘ ﻧ
ﺮ ﻭﻱ ﺎﻓ ﻢ ﻭﻱ ﻥ ﻛ ﻠ ﺴ ﻪ ﻣ ﻧ
ﻪ ﺩﺭ ﻮﻱ ﻭ ﺩﺭ ﭘ ﻪ ﻛ ﻮﻱ ﭘ ﻛ
ﻲ ﻠ ﺮ ﻭﻫ ﺮﺯﻱ ﺳ ﺎﻥ ﮔ ﺸ ﺮﻳ ﭘ
ﺬﺭ ﻪ ﮔ ﺩ ﺯﺭ ﺩﺍﺭﻭ ﭘ
ﺎ ﺪ ﻛ ﺖ ﻭ ﺁﻣ ﻪ ﺭﻓ ﺸ ﻴ ﻤ ﻫ
ﺮ ﻪ ﺧ ﻜ ﺎ ﻟ ﻮﺭﻱ ﻛ ﻮﺧ ﮔ
ﺎ ﺩﺍﺭﻭ ﻴ ﻪ ﺩ ﺩﻧ ﻮ ﻪ ﻛ ﭘ
ﺮ ﻪ ﺳ ﯥ ﻭﻩ ﭘ ﺋ ﻮﭘ ﻪ ﭼ
ﺮ ﻭﻩ ﻴ ﻘ ﻮ ﻓ ﻢ ﻳ ﺐ ﻫ ﮓ ﺯﻳ ﺍﻭﺭﻧ
ﺮ ﺴ ﻪ ﺍﻓ ﻪ ﭘ ﺎﺩﺭ ﺷ ﻪ ﻗ ﭼ
ﻩ ﺎ ﻛ ﯥ ﺷ ﻪ ﺋ ﻭﺗ ﻮﭘ ﻭ
ﺮ ﺴ ﻴ ﻣﻪ ﻭﻭ ﻪ ﻧ ﻪ ﭼ
ﺮﻱ ﻭﻩ ﻴ ﻘ ﺮﻩ ﻓ ﻤ ﯥ ﻫ ﻮ ﺋ ﺧ
ﺮ ﺨ ﺴ ﻣ ﻚ ﻛ ﻠ ﯥ ﻣ ﻮﺭ ﺋ ﻧ
ﻩ ﺎﺭﻱ ﻭﻛ ﯥ ﻳ ﻚ ﺋ ﻠ ﻪ ﻓ ﭼ
ﺪﺭ ﻞ ﭘ ﭙ ﺎﻝ ﺩ ﺧ ﻴ ﻪ ﻋ ﭘ
ﯤ ﯥ ﻭﻛ ﺎﺭﻱ ﺋ ﻪ ﭼ ﻮﺭﻩ ﮔ
ﺮ ﺒ ﺎﻡ ﻤ ﻮﺭﻡ ﺗ ﺩ ﺧ
ﺮ ﻛ ﻴ ﯥ ﺗ ﻎ ﺋ ﻴ ﺮ ﺗ ﻪ ﻭﺍﺭ ﺗ ﻭﺍﺭ ﭘ
ﺮ ډﺑ ﯥ ﻛ ﻢ ﺋ ﺎﻟ ﺮ ﻋ ډﻳ
ﻪ ﻭﻩ ﻮﺭﻡ ﺮ ﺩ ﺧ ﺒ ﻮ ﻳ
ﺮ ﺪﻱ ﺑ ﺎﻧ ﻪ ﺑ ﯥ ﻻﺱ ﺷ ﻪ ﺋ ﭼ
ﺩ ﻐ ﯥ ﻭﻧ ﺎﻥ ﺋ ﻬ ﻲ ﺟ ﺎﻣ ﻤ ﺗ
ﺮ ﮕ ﺎﻧ ﻬ ﻮﺭ ﺍﻭ ﺑ ﺎﭘ ﺠ ﻴ ﺑ
ﻩ ﻞ ﻛ ﭙ ﯥ ﺧ ﺐ ﺋ ﺮﻳ ﺐ ﻓ ﺮﻳ ﻪ ﻓ ﭘ
ﺎﻭﺭ ﺠ ﻨ ﻴ ﺎ ﻭ ﭼ ﭽ ﻨ ﻴ ﻻ ﺟ
ﻪ ﻭﻭ ﺮ ﮕ ﺎﻧ ﻬ ﻮﺭ ﺑ ﺎﭘ ﺠ ﻴ ﺑ
ﺎﻭﺭ ﻞ ﻭ ﭘ ﺎﺑ ﻢ ﻛ ﻫ
ﺖ ﺴ ﻪ ﻭﺍﺧ ﻪ ډﻛ ﺪ ﭘ ﻨ ﯥ ﻫ ﻢ ﺋ ﻫ
ﻮﺭ ﺸ ﺖ ﻛ ﻔ ﻲ ﺩ ﻫ ﺎﻫ ﺎﺩﺷ ﺑ
ﻲ ﻪ ﺯړﻩ ﻛ ﻮﻩ ﭘ ﺮ ﺷ ﯥ ﺫ ﻛ ﺎ ﺋ ﻴ ﺑ
ﺪﺭ ﻨ ﻜ ﻢ ﺳ ﻢ ﺩﺍﺭﺍ ﻫ ﻫ
ﻮ ﺷ ﻴ ﻪ ﻫ ﻮﺹ ﻭﺭﺗ ﻪ ﺣ ﻟ
ﺮ ﺮ ﻭ ﺑ ﺤ ﻡ ﺑ ﻞ ﻛ ﭙ ﻪ ﺧ ﻪ ﺑ ﭼ
ﻲ ﺮ ﻛ ﺎﻃ ﻪ ﺧ ﯥ ﺩﺍ ﻭﻩ ﭘ ﺎﻝ ﺋ ﻴ ﺧ
ﺮ ﮕ ﺎﺯﻳ ﻲ ﻣ ﺮ ﺭﺍﻏ ﺖ ﭘ ﻭﻗ
ﻲ ﻻړﻩ ﻨ ﺎﺭﻱ ﻭﺭځ ﻭﺭ ﺑ
٥۰
ﺮ ﻞ ﭙ ﻩ ﺧ ﺦ ﻛ ﯥ ﻳ ﻪ ﺋ ﻧ
ﻪ ﻞ ﺷ ﺎﺻ ﺮﺍﺩ ﺩ ﺯړﻩ ﺣ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﻧ
ﺮ ﻜ ﻪ ﻟ ﻚ ﻭﻩ ﻛ ﻠ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﻛ
ﻲ ﺎﺗ ﻲ ﭘ ﻨ ﻮ ﻲ ﺷ ﮕ ﻤ ﻫ
ﺮ ﺰﮔ ﻲ ﺩﺭﻭﻳ ﻨ ﻴ ﻪ ﻋ ﻜ ﻟ
ﺎ ﻭﻭﺕ ﻴ ﻪ ﺩﻧ ﻲ ﻻﺱ ﻟ ﺎﻟ ﺧ
ﺎﺩﺭ ﻮ ﯥ ﻳ ﻮﺋ ﺮ ﺷ ﮕ ﻣ
ﻪ ﻭړﻩ ﻮ ﻧ ﻳ ﻴ ﯥ ﻫ ﺎ ﺋ ﻴ ﻪ ﺩﻧ ﻟ
ﺮ ﺘ ﺴ ﯥ ﺑ ﻪ ﻭ ﺑ ﻨ ﻴ ﺎﻟ ﯥ ﺑ ﺑ
ﺮﻭﺕ ﻪ ﭘ ﻜ ﻪ ﺯﻣ ﺮﺍﻥ ﭘ ﻴ ﻮﺍﺭ ﺣ ﺧ
ﺮ ﻐ ﻪ ﺪﻱ ﺷ ﺮﯤ ﻻﻧ ﻪ ﺗ ﻧ
ﺪﻱ ﺮﯤ ﺩ ﻻﻧ ﻪ ﺗ ﻮﺯﻱ ﺷ ﻪ ﭘ ﻧ
ﺮ ﻪ ﻏ ﻜ ﻞ ﻭﻩ ﻟ ﻴ ﻘ ﻪ ﺛ ﭼ
ﻪ ﻒ ﺷ ﻴ ﻔ ﺮ ﺧ ﻴ ﻪ ﺣ ﯥ ﭘ ﺩ ﺑ
ﺎ ﻭﺯﺭ ﺲ ﻭﻱ ﻳ ﻪ ﺧ ﻜ ﻟ
ﻪ ﻲ ﻻړ ﺷ ﺦ ﻛ ﻪ ﻣ ﻼﺏ ﭘ ﻴ ﺩ ﺳ
ﺮ ﺎ ﻛ ﻲ ﻭ ﺩ ﭼ ﺎﻫ ﭙ ﺩ ﺳ
ﻪ ﺮﺩﻥ ﺷ ﻪ ﮔ ﻲ ﭘ ﺎﺗ ﯥ ﭘ ﻖ ﺋ ﺣ
ﺮﻩ ﻭﺭ ﻬ ﺎ ﺑ ﺪﺍﻱ ﻛ ﯥ ﺧ ﻪ ﺋ ﻛ
ﻡ ﺎ ﻛ ﻪ ﺭﻭﺡ ﺩﻋ ﯥ ﺯﻩ ﭘ ﺍﻭﺱ ﺋ
ﺮ ﻮﺛ ﻮﺽ ﻛ ﻦ ﺣ ﺮﻳ ﻴ ﻪ ﺷ ﻐ ﻫ
ﺎ ﺐ ﻛ ﻴ ﺼ ﯥ ﻧ ﻪ ﺋ ﻲ ﻛ ﺎﻟ ﻌ ﻖ ﺗ ﺣ
ﺮ ﻄ ﻌ ﻩ ﻣ ﺎﻍ ﻛ ﺪﺍﻱ ﺩﻣ ﺧ
ﯥ ﻲ ﺋ ﻮﺋ ﺒ ﻮﺷ ﻪ ﺧ ﺖ ﭘ ﻨ ﺩ ﺟ
ﺮ ﻤ ﻪ ﻭﻩ ﺩﻱ ﻭ ﻧ ﭙ ﻮ ﺷ ﺪ ﻳ ﻨ ﻫ
ﻖ ﻭﻩ ﯥ ﺣ ﺪﻱ ﺋ ﺎﻧ ﺪ ﺑ ﻨ ﺖ ﻫ ﻪ ﺩﺭﺳ ﭘ
ﻮﺭ ﻨ ﺪ ﻭ ﻣ ﻨ ﺎﻡ ﻫ ﻤ ﺗ
ﺎﺋ ﻨ ﻪ ﺭﻭ ﺮ ﭘ ﻤ ﺩ ﺩﯤ ﻧ
ﺮ ﻄ ﻪ ﺧ ﻮﻑ ﻭ ﻧ ﻪ ﺧ ﻪ ﻧ
ﺖ ﻛ ﺴ ﻮ ﺯﻳ ﻘ ﻠ ﯥ ﺧ ﺎ ﺋ ﻪ ﺭﻭ ﭘ
ﺮ ﻮﺭ ﻭ ﺷ ﻪ ﺷ ﺪﺍ ﺷ ﻴ ﻮﺭ ﭘ ﻧ
ﺮﻭﺏ ﻛ ﻪ ﻏ ﯥ ﭘ ﺦ ﺋ ﻪ ﻣ ﻮ ﭼ ﺧ
ﺮ ﺘ ﻪ ﺩﻓ ﻐ ﺎﻭ ﻫ ﻮړ ﮔ ﻭ ﺧ
ﺐ ﻭ ﮓ ﺯﻳ ﻮﻡ ﺩ ﺍﻭﺭﻧ ﻪ ﻧ ﻪ ﭘ ﭼ
ﺮ ﻪ ﺩﮔ ﻮﺭ ﺷ ﺩﻭﺭ ﻃ
ﻢ ﺩﻱ ﺎﻟ ﺎﻩ ﻋ ﺖ ﺩ ﺷ ﻮﺑ ﺍﻭﺱ ﻧ
ﺮ ﺘ ﻪ ﺍﺧ ﻲ ﻛ ﻮﺭﺍ ﺷ ﺎﺷ ﻋ
ﻪ ﻴ ﻲ ﭘ ﺎﺯﻱ ﺷ ﻪ ﺑ ﺪﺍﻱ ﺯﺩﻩ ﺧ
ﺮ ﮕ ﺎﺯﻳ ﺎﻥ ﺩﻱ ﭘ ﻤ ﺩ ﺁﺳ
ﺪﻱ ﺎﻧ ﺎﺯۍ ﻛ ﮓ ﺑ ﺎﺭﻧ ﮕ ﺭﻧ
ﺮ ﻜ ﻪ ﺷ ﻜ ﻦ ﻟ ﺮﻳ ﻴ ﻪ ﺷ ﻛ
ﺮ ﻪ ﺯﻫ ﻜ ﻲ ﻟ ﺦ ﺷ ﻠ ﻲ ﺗ ﻬ ﮔ
ﺪﺭ ﻘ ﻱ ﻣ ﻴ ﻪ ﻛ ﻻ ﺑ
ﻮ ﻪ ﻭﺷ ﻐ ﻮ ﻫ ﻪ ﻭﺷ ﻪ ﭼ
ﺮ ﺮﻫ ﻮﺍﻝ ﺩﻱ ﺩ ﻫ ﺩﺍ ﺍﺣ
ﺖ ﺴ ﻴ ﮓ ﻭﺍﺧ ﻮﻡ ﺩ ﺍﻭﺭﻧ ﻮ ﻧ ﺎ ﺧ ﻣ
ﺮﻭﺭ ﻢ ﺳ ﺎﻩ ﺩﻱ ﻫ ﺎﺩﺷ ﻢ ﺑ ﻫ
ﻲ ﻮﻧ ﻲ ﺧ ﻠ ﭙ ﻱ ﺩ ﺧ ﺮ ﺳ ﻫ
ﺮ ﺜ ﻲ ﺩﻱ ﺍ ﻛ ﺴ ﻭﺍړﻩ ﻫ
ﺎ ﺩﻱ ﻴ ﻞ ﺩ ﺩﻧ ﻪ ﺍﻫ ﺮ ﭼ ﻫ
ﺮ ﺼ ﺘ ﺨ ﻣ ﺎﻥ ﻭﻛ ﻤ ﺭﺣ
ﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﺩﻱ ﻴ ﺩﺍ ﺑ
٥۱
ړ ﻳﻮﻭړ
ﺩ ﻫﻮﺍ ﻟﻪ ﻭړ ﻳﻮ ﭼﺎ ﺯﺩﻩ ﭼﻪ ﭼﺎ ﻳﻮﻭړ
ﺧﺮﺍﺏ
ﺯړﻩ
ﮔﻮﻲ
ﮔﻮﻲ
ﻣﻲ
ﺩ
ﻭﻛﺎږﻱ
ﺯﻩ ﻭ ﻛﻮﻡ ﻳﻮﻩ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﭼﻪ ﺗﺎ ﻳﻮﻭړ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﻟﺮﻩ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮﻭ ﺎﻱ ﻏﻮﺖ
ﻫﻐﻪ
ﻳﻮﻭړ
ﺩ ﺳﻴﻼﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻛﻠﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺧﻮﺏ ﺷﻲ
ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﻮﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ډﻳﺮﻱ ﮊړﺍ ﻳﻮﻭړ
ﻫﻐﻪ ﻋﻘﻞ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻻﻑ ﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻳﻲ ﻛ
ﭘﻪ
ﻭﺍړﻩ
ﻣﺎ
ﻳﻮﻭړ
ﻫﻐﻪ ﺭﺧﺖ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩ ﺻﺒﺮ ﺳﻜﻮﻥ ﻭ
ﻫﻴ
ﻣﻬﺮﺷﺎﻧﻮ
ﻭﻳﻳﺎ
ﻳﻮﻭړ
ﻛﻪ ﻳﯥ ﻳﻮﻭړ ﺧﺴﺘﻪ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺗﺮﯤ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺷﻪ
ﻧﺎ
ﺩﻱ
ﺁﺷﻨﺎ
ﻳﻮﻭړ
ﻫﻴ ﻧﺎ ﺣﻖ ﭘﺮﯤ ﺷﻮﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺣﻖ ﻭﺍﻳﻢ
ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﺭﺿﺎ ﻳﻮﻭړ
ﺳﺘﺎ ﺩﯤ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ
ﺷﻮﻧﻭ ﺩﻱ ﻟﺬﺕ ﺩ ﻣﻲ ﻧﺎﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ
ﻧﻪ ﻣﻲ ﺍﻭﻲ ﭘﺎﺗﻲ ﺷﻮﯤ ﻧﻪ ﺻﺒﺮ ﭘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻲ
ډﻳﺮﻱ ﺑﯥ ﺻﺒﺮۍ ﺩ ﻣﺦ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ
ﺯړﻩ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻧﻐﻤﻮ ﻧﻐﻤﻮ ﺳﻮﺭﻱ ﻛ ﻣﻄﺮﺑﺎﻧﻮ
ﻋﻘﻞ ﺳﺎﻗﻴﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ
ﻳﻮ ﺳﺎﻗﻲ ﺑﻞ ﻳﺎﺭ ﺩﺭﻳﻢ ﻣﻄﺮﺏ ﺳﺮﻩ ﻳﻮ ﺎﻱ ﺷﻮ
ﺯړﻩ ﺋﯥ ﻟﻪ ﮔﻮﮔﻠﻪ ﺑﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ
ﻪ ﺷﻮﻛﻪ ﺋﯥ ﻳﻮﻭړ ﺧﺴﺘﻪ ﺩﻝ ﻣﻲ ﺗﺮﯤ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺷﻪ
ﻧﻮﺭ ﭼﺎ ﻭړﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺧﭙﻞ ﺍﺣﺒﺎﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ
ﺧﻂ ﺩﻱ ﺗﻮﺭ ﺣﺮﻓﻮﻧﻪ ﻣﺦ ﺩﻱ ﭘﺎﻲ ﺩ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻱ
ﺷﻐﻞ ﺩﻱ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻱ ﺑﻞ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ
ﺩ ﭘﺮﻫﻴﺰﻭ
ﻭﺍړﻩ ﺗﺎ ﺩ ﺣﺴﻦ ﭘﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ
ﻛﻱ ﻣﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﻧﻘﺶ ﺩ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻭ
ﺳﺘﺎ ﺍﺑﺮﻭ ﻳﻮ ﻧﻘﺶ ﺩ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ
ﺎﻳﺴﺘﻪ
ﺩﻟﺒﺮﻭ ﻣﻲ
ﻫﻮﺍ ﺯړﻩ
ﻫﺮ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﭼﻪ ﻣﺎ ﺨﻪ ﺩ ﺯﻫﺪ
٥۲
ﺯړﻩ ﻳﻮﻩ ﺭﺍ ﺁﺷﻨﺎﺅ
ﺨﻪ
ﺭﺍ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻧﻪ
ﺋﯥ ﮐﻩ
ﻭړﻱ
ﻧﻪ
ﺗﻮﺭﻱ
ﺑﻼ
ﺯ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻟﻜﻪ
ﭘﻪ
ﻧﻈﺮ
ﻛﻮﺗﺮﻭ
ﺑﺎﺯ
ﺯﻩ
ﻫﺴﻲ
ﻳﻢ
ﺯﻩ ﻧﻮﺭ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﺩ ﺭﺍﺯ ﺧﺒﺮﻱ ﻧﻪ ﻛﻡ ﺑﻞ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﻟﺮﻩ ﻣﺤﺎﻝ ﺩﻱ ﻣﻠﻚ ﺩ ﺯړﻭﻧﻮ
ﻣﮕﺮ ﻣﺦ ﺩ ﭼﺎ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺷﻲ ﺧﺎﻝ ﺍﻳﺎﺯ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻧﻲ ﺗﺮ ﺳﻴﺐ ﭘﻮﺭﻱ ﺭﺍ ﻜﺎﺭﻳﻱ
ﻧﻮﺭﻱ
ﻟﻜﻪ
ﭘﻴﺎﺯ
ﺩ ﺗﺼﻮﺭﻳﺮ ﻟﻪ ﮔﻠﻮ ﻃﻤﻊ ﺩ ﺑﻮﻱ ﻣﻪ ﮔﻩ
ﻟﻪ
ﺧﻴﮋﻱ
ﺁﻭﺍﺯ
ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻧﺎﺯ ﺧﻮښ ﻭ ﺧﻮﺭ ﻭﻱ
ﺯﻩ ﻫﻢ ﺧﻮښ ﻳﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻧﺎﺯ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﺁﻩ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻪ ﮔﻲ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ
ﺯﻩ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﮔﻢ ﻏﻤﺎﺯ
ﺎﺩﻱ ﻫﺮ ﭼﺮﻱ ﺩﻩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻭﻱ
ﻫﺴﻲ ﻏﻢ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﻴﺎ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯ
ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻭﺍړﻩ ﺩ ﻫﺴﺘ ﭘﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮔﺮﺯﻱ
ﻧﻪ
ﺟﻬﺎﺯ
ﺩﺍ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺩﻩ ﻟﻜﻪ ﻟﻮړ ﻫﻤﺮﻩ ﮊﻭﺭ ﻭﻱ
ﺑﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻱ ﻫﻢ ﻧﺸﻴﺐ ﺷﻲ ﻫﻢ ﻓﺮﺍﺯ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﻻﺱ ﻧﻴﻮﻟﻲ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻡ
ﭼﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺩﻱ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻧﺎﺯ ﻭﻱ ﻤﺎ ﻧﻴﺎﺯ
ﭼﻪ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﮔﻮﺭﻱ ﻫﻢ ﺷﺎﻩ ﻭ ﻫﻢ ﮔﺪﺍ ﺗﻪ
ﻫﺴﻲ ﻳﺎﺭ ﺩﻱ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﻧﻮﺍﺯ
ﺁﻭﺍﺯ
ﺷﻬﺒﺎﺯ
ﻛﻪ ﻟﻜﻪ
ﻭﻛﻲ
ﺑﯥ
ﺎﻳﻪ
ﺯﺭﻛﻲ
ﻧﻪ
ﻟﻪ
ﺩﯤ
ﺧﺒﺮﻱ
ﻫﺴﻲ
ﻫﻐﻮ
ﻣﻮﻱ
ﻣﮋﮔﺎﻥ
ﻟﺮﻱ
ﺩﺭﺍﺯ
ﺑﯥ
ﻧﻪ
ﭼﻪ
ﺩ
ﺩﻟﺒﺮﻭ
ﻧﻈﺮ
ﺑﺎﺯ
ﺯﻧﻲ
ﺩ
ﻣﻨﻘﻮﺷﻮ
ډﻭﺑﻴﻱ
ﺻﻴﺎﺩ
ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﻣﺮﻏﻮ
ﭘﻪ
ﻧﻪ
ﺍﻭﺑﻮ
ﻨﻲ
ﻛﻲ
ﺧﺒﺮ
ﻭﻱ
ﺗﺶ
ﻧﻪ
ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ
ﭼﻪ ﺧﭙﻞ ﺻﻮﺕ ﺩﻱ ﻫﺮ ﺳﻱ ﻟﺮﻩ ﻏﻤﺎﺯ
ﺩ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺗﻪ ﮔﻮﺭﻩ ﺣﺎﻝ ﺋﯥ ﻪ ﺩﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻓﺎﺵ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘ ﺭﺍﺯ
ﺩﺭﻳﻐﻪ ﺩﺭﻳﻐﻪ ﻛﻪ ﻭﺭﺳﺘﻲ ﻋﻘﻞ ﻭړﻧﺒﻲ ﻭﻱ
ﺩ
ﺁﻏﺎﺯ
ﻧﻴﻚ ﻋﻤﻞ ﺩ ﻋﺎﻟﻤﺎﻧﻮ ﻧﻴﻚ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﻮﻙ ﻣﻪ ﻛﻩ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺭ ﻭ ﻗﻤﺎﺭ ﺑﺎﺯ
ﭼﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺋﯥ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺭ ﻭ ﻗﻤﺎﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﻲ
ﻧﻮﺭ ﺋﯥ ﻛﺎﻲ ﺷﻲ ﺩ ﭘﻼﺭ ﭘﻪ ﺧﻮﻧﺴﺎﺯ
ﺧﺪﺍﻱ ﻟﻪ ﻫﺴﻲ ﺯﺍﻫﻮ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﻣﺎﻥ ﻭﻛ
ﭼﻪ ﺑﯥ ﺩﻳﻦ ﺑﯥ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺷﻲ ﺑﯥ ﻧﻤﺎﺯ
ﻫﭽﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﭘﺮﯤ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻛﻮﻟﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺍﻋﺠﺎﺯ
ﺩﺍ
٥۳
ﺍﻧﺠﺎﻡ
ﺩﻱ
ﺧﺒﺮﻱ
ﺷﻌﺮ
ﺩﻱ
ﻧﻪ
ﺷﻲ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﭘﻪ
ﻛﻪ
ﺑﺪ ﺍﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﻴﻚ ﺍﺧﺘﺮ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﺮ ﮔﺰ
ﻣﺮﻏﭽﻴﭻ ﺑﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﻫﺮ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﺮ ﮔﺰ
ﻛﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭﻱ ﻏﺰﺍ ﻭﺷﻮﻩ
ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺲ ﻭ ﻗﻤﺮ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﺮ ﮔﺰ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺍﺻﻞ ﻟﻪ ﻳﻮﯤ ﺯﻣﻜﻲ ﻭﻱ ﻪ ﺷﻮ
ﺑﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻭ ﻭ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﺮ ﮔﺰ
ﺍﻭﺭﻱ
ﺧﺲ ﺑﻪ ﮔﻞ ﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﺮ ﮔﺰ
ﻛﻩ
ﻧﻴﺸﻜﺮ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﺮ ﮔﺰ
ﻛﻪ
ﻫﻤﻪ
ﻟﻪ
ﻧﺎ
ﻋﻤﺮ ﺍﻫﻠﻮ
ﺩ
ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﻭﺭ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﻭﻓﺎ
ﻃﻤﻊ
ﻭ
ﻣﻪ
ﮔﻨﺪﻩ ﻧﻞ ﺑﻪ ﻭ
ﻛﻪ ﺗﻮﺭ ﻏﺮ ﻟﻪ ﺎﻳﻪ ﺧﻮﺯﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺯﻱ
ﻭﻟﻲ
ﻧﻮﺭ
ﺑﻪ
ﻣﻘﺪﺭ
ﻧﻪ
ﺷﻲ
ﻫﺮ
ﮔﺰ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺑﺎﺏ ﭼﻪ ﻭﺷﻮ ﻫﻐﻪ ﻭﺷﻮ
ﻣﻜﺮﺭ
ﺑﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻓﺘﺮ
ﻧﻪ
ﺷﻲ
ﻫﺮ
ﮔﺰ
٥٤
ﺱ ﻛﻪ ﻮﻙ ﻓﺨﺮ ﻛﺎ ﭘﻪ ﻧﻨﮓ ﻭ ﭘﻪ ﻧﺎﻣﻮﺱ
ﺩﺍ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻧﻪ ﺍﺭﺯﻳﻱ ﻳﻮ ﻓﻠﻮﺱ
ﻛﻪ ﺍﻏﻮﺳﺘﻲ ﺋﯥ ﺯﺭﻱ ﺟﺎﻣﯥ ﺩﻱ ﻪ ﺷﻮ
ﮔﻪ
ﻳﺎ
ﻣﺮﻍ
ﺯﺭﻳﻦ
ﺩﻱ
ﻳﺎ
ﻃﺎﻭﺱ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺗﺎﺝ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺍﻳﻲ ﻏﺰﺍ ﻭﺷﻮﻩ
ﭘﻪ
ﻧﻈﺮ
ﻤﺎ
ﻫﺪﻫﺪ
ﺩﻱ
ﻳﺎ
ﺧﺮﻭﺱ
ﻧﻪ ﺋﯥ ﻓﻬﻢ ﻓﺮﺍﺳﺖ ﻭﻱ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻋﻘﻞ
ﺧﺎﻟﻲ
ﻧﻪ ﺋﯥ ﻣﻐﺰ ﻧﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﻛﻲ
ﻋﺒﺚ ﻫﺴﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻟﻮﻧﻲ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺑﻮﺱ
ﺩ ﻣﺠﺎﺯ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﻃﻤﻊ ﺩ ﺧﻴﺮ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﺍﻟﻮﺱ
ﺋﯥ
ﻭﺩﺍﻧﻲ
ﻫﻤﻪ
ﻭﺍړﻩ
ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ
ﺩﻩ
ﻧﻘﺶ
ﺗﻤﺎﻣﻲ
ﺷﺮ
ﺭﺍﺷﻪ
ﻭﮔﻮﺭﻩ
ﻟﻜﻪ ﻭ
ﻋﻜﺲ
ﺷﺪﺕ ﻣﺎ
ﻣﻌﻜﻮﺱ
ﺩ
ﺩﻱ ﺩ
ﺩ
ﻗﻴﺎﻧﻮﺱ
ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻤﺎ ﭘﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﻲ ﺯﻳﺎﺕ ﻭ ﻛﻢ ﻭﻱ
ﻮﻙ ﺩﻱ ﮔ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻬﺮ ﻛﻲ ﺟﺎﺳﻮﺱ
ﺳﺎﻗﻲ ﺟﺎﻡ ﺩ ﺑﺎﺩﻩ ﺭﺍﻭړﻩ ﭼﻪ ﺑﻴﺨﻮﺩ ﺷﻢ
ﺧﺪﺍﻱ ﻮﻙ ﻣﻪ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺧﻮﺩۍ ﻛﻲ ﻣﺤﺒﻮﺱ
ﻭﺍړﻩ
ﻤﺎ ﻳﺎﺭ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺑﻞ ﻋﺮﻭﺱ ﻗﺎﻧﻮﺱ
ﻛﻪ
ﻮﻙ
ﻭﻏﻮﺍړﻱ
ﺩﻧﻴﺎ
ﺗﻤﺎﻣﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺣﺴﻦ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﻛﻲ
ﻧﻪ
ﭘﻴﻱ
ﻧﻮﺭ
ﺩ
ﺷﻤﻊ
ﭘﻪ
ﻭﻳﺘﻪ ﺳﭙﻴﻦ ،ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ،ﻏﺎښ ﻛﻨﺍﺱ
ﻧﻪ
ﻭﮔﺎږﯤ
ﺩ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻟﻪ
ﭼﺎﺭﻭ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﻟﻮﺭﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻣﻮﻣﯥ ﭘﺴﻲ ﺩﺭﻭﻣﯥ
ﻧﻪ ﭘﻪ ﭼﭗ ﻟﻮﺭﻱ ﺻﺮﻓﻪ ﻛﯤ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺭﺍﺱ
ﻳﻮ ﻭﻳﺘﻪ ﺩ ﻋﻘﻴﺪﯤ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺗﻦ ﻧﺸﺘﻪ
ﺳﺮ ﺗﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺴﻲ ډﻭﺏ ﻳﯥ ﭘﻪ ﻭﺳﻮﺍﺱ
ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺍﺯﻕ ﮔﯥ ﺍﻭ ﺭﺫﻕ ﮔﯥ ﻟﻪ ﻛﺴﺒﻪ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺎﻥ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻪ ﺣﻖ ﺷﻨﺎﺱ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﭘﻪ ﻣﺬﺑﺬﺏ ﺻﻔﺖ ﻣﻮﺻﻮﻑ ﺷﻮﯤ
ﻧﻪ
ﺧﻨﺎﺱ
ﭘﻪ ﺩﻭﻳﻲ ﻛﻲ ﺑﻪ ﻭﺭ ﻧﻪ ﺷﯥ ﺗﺮ ﺗﻮﺣﻴﺪﻩ
ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﻛﯤ ﻣﻬﺘﺮ ﺧﻀﺮ ﻣﻬﺘﺮ ﺍﻟﻴﺎﺱ
ﭘﻮﻫﻴﯤ
ﭼﻪ ﺗﻪ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﻧﻐﺮﯤ ﻫﺮ ﺍﻧﻔﺎﺱ
ﺍﻣﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻟﻪ ﻧﻬﻲ ﻻﺱ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻛﯤ
ﺍﻭ
ﻣﻮﺍﺱ
ﺧﻴﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺳﺮﻩ ﻭﺟﺎﺭ ﻭﻭﺯﯤ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﺎﺭﻩ ﻛﻲ ﻫﻴ ﻧﺸﺘﻪ ﻛﻮﺯ ﻭ ﭘﺎﺱ
ﻛﻪ ﻤﺎ ﻭﻳﻞ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﻭ ﻛﻮﺯ ﻭ ﭘﺎﺱ ﻭﻱ
ﻗﻴﺎﺱ
ﻭﺍړﻩ
ﻟﻪ
ﺯﻫﺮ
ﺳﻳﻪ
ﻗﺎﺗﻞ
ﻏﺮﺽ
ﻧﻐﺮﯤ
ﻭﺍړﻩ
ﻛﻪ
ﺳﻳﺘﻮﺏ
ﺗﻪ
ﭘﻮﻫﻴﻣﻪ
ﻛﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ
ﭼﻪ
ﻧﻪ
ﻧﺎﺱ
ﻭﻱ ﭘﻪ
ﺧﭙﻞ
ﻳﯥ
ﺧﭙﺴﺮ ﺯړﻩ
ﻛﻪ
ﻭﮔﻪ ﻭﻛﻩ
ﻻﺱ
ﺩﻱ
ﻧﻪ ﭼﻪ ﭘ ﻭﻱ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺯﺭﻭ ﭘﻪ ﻟﺒﺎﺱ
ﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﺍﻗﻲ ﺍﻭ ﺗﺮﻛﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺧﺮﻩ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻮﻙ ﺳﻮﺭ ﺷﻲ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺁﺱ
٥٥
ﻭﻱ
ﻧﻪ ﺗﺶ ﺍﻳﻲ ﺑﯥ ﺍﻭﺑﻮ ﺩ ﺯﺭﻭ ﻃﺎﺱ
ﺩ
ﻧﺎﺯﻳﻱ
ﺩ ﺧﺮﺑﺖ ﮔﻤﺎﻥ ﺋﯥ ﻛﻴﻱ ﭘﻪ ﺁﻣﺎﺱ
ﺍﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻪ ﻛﺎﺭ ﺩﻱ ﺧﻮ ﺩ ﺩﻳﻦ ﺩﻱ
ﻧﻮﺭ
ﺍﺳﺎﺱ
ﺗﻴﺮ ﺷﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻋﻤﺮ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻫﻮﺱ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﭘﻮﺘﯥ ﭼﻪ ﻮﻙ ﻳﯥ ﻳﺎ ﻪ ﻛﺲ
ﻳﻮ ﭘﺮﺳﺶ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﺭﺍ ﻟﺮﻩ ﺑﺲ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻪ ﻛﺲ ﻭﻱ ﺧﻮ ﻳﻮ ﻭﻳ ﻭﺭ ﻟﺮﻩ ﺑﺲ
ﻫﺰﺍﺭ ﺣﻴﻒ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﺗﺮﯤ ﺗﺘﻢ
ﻫﻐﻪ ﻟﻮﺭ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺗﻠﻪ ﺩﻱ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺯﻩ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﻏﻮﺍړﻡ
ﻫﻐﻪ
ﭘﺲ
ﻛﻪ ﻳﻮ ﺧﺲ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻣﺤﺘﺎﺟﻮ ﻟﻜﻪ ﻏﺮ ﺷﻲ
ﻮﻙ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺩ ﻳﻮﻩ ﺧﺲ
ﻫﺮ ﻣﺮﻏﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺟﺎﻟﻪ ﻛﻲ ﻫﻤﺎﻱ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻗﺎﺭﻏﻪ ﻛﻪ ﻣﮕﻴﺮﻙ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻗﻘﻨﺲ
ﺗﻨﺰﺭﻱ
ﻣﮕﺲ
ﻫﺮ
ﻛﻪ
ﺗﺸﻨﻪ ﺯﺍﻫﺪ
ﺷﻬﺒﺎﺯ
ﺧﻮﻟﻪ ﭼﻪ
ﻟﺮﻩ
ﺍﻭﺑﻮ
ﺳﺮﻩ
ﭘﻪ
ﺭﻳﺎ
ﺳﻴﻨﻪ
ﻣﻄﻠﺐ ﺯﻫﺪ
ﺩﻩ
ﺩ
ﻛﺎﺭﻭﻧﻪ
ﻛﻠﻪ
ﻋﻨﻜﺒﻮﺕ
ﺑﯥ
ﻛﻠﻪ
ﻟﺮﻩ
ﻭﻓﺎ
ﻭﻳﻨﻢ
ﺳﻴﻨﻪ
ﺩﻱ
ﭘﻪ
ﺩﻩ
ﺑﯥ
ډﻳﺮ
ﺩ
ﺧﻮ ﭼﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﻟﺮﻩ ﻭﺭﺷﻲ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﭼﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻭﻱ ﺍﻏﻮﺳﺘﻲ ﭼﺎ ﺍﻃﻠﺲ
ﻣﻲ
ﺗﻞ ﻮﻙ ﻧﺸﺘﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺭﺱ
ﻫﻢ
ﻫﻐﻪ
ﻣﻲ
ﺧﻨﺪﻭﻱ
ﭼﻪ
ﮊړﻱ
٥٦
ښ ﻫﺴﻲ ﺑﯥ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﺯﻩ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺎﻱ ﭘﻪ ﻣﻜﻪ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛ
ﺳﺮﻩ ﮔﻠﻮﻧﻪ ﺩ ﭼﻤﻦ ﺭﺍﺗﻪ ﺳﻮﺭ ﺍﻭﺭ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﻗﺪﻡ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﻛﻴﺩﻡ ﭘﻪ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻛ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻣ ﻧﻪ ﻳﻢ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﺑﯥ ﻧﻴﺎﺯﻳﻪ
ﺣﻴﺮﺍﻧﻴﻡ ﺩ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﻛ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﻓﻜﺮ ﻟﻪ ﺎﻧﻪ ﺳﺮﻩ ﻭﻛﻡ
ﻫﻴ ﺩ ﺻﺒﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﺎﻥ ﻛ
ﻫﻴ ﺳﺎﺗﻨﻪ ﺩ ﺳﺮ ﻛ ﺧﺎﻃﺮ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻮﻙ ﺳﺎﺗﻠﻲ ﺷﻲ ﺑﺮﻱ ﭘﻪ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﻛ
ﺗﺮ ﻫﻐﻪ ﺑﻪ ﺑﻞ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻮﻙ ﻣﻬﺮ ﻭﻓﺎ ﻏﻮﺍړﻱ ﭘﻪ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﻛ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺳﻞ ﻠﻪ ﭘﻪ ﺎﺭ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺑﻮﻟﻢ
ﻏﻮږ ﺭﺍﻧﻪ ﺑﺎﺳﻲ ﭘﻪ ﺎﺭ ﻭ ﭘﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻛ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻤﺎ ﭘﻪ ډﻳﺮﻩ ﮊړﺍ ﺧﺎﻧﺪﻱ
ﻟﻜﻪ ﮔﻞ ﺩ ﭘﺴﺮﻟﻲ ﺧﺎﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻛ
ﺟﻮﻫﺮﻱ ﺷﻲ ﺩﺭ ﻭ ﻟﻌﻞ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘﺮﻴﺮﻩ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻴﻨﻲ ﺩ ﺩﻭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭘﻪ ﺩﻛﺎﻥ ﻛ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻫﻴﭽﺮﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﺍ ﭘﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻪ ﻭﻭ
ﺯﻣﺎﻧﯥ ﺭﺍﺗﻪ ﺮﮔﻨﺪ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﻛ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻭﺻﻞ ﻛ ﺋﯥ ﺍﻭﻲ ﻧﻪ ﻭﭼﻴﻱ
ﺗﺮﻭ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻛ
ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﻠﻮ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻛ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺩﻱ ﺯﻫﺮ ﺭﺍﻛﻩ ﭘﻪ ﺷﺮﺑﺖ ﻛ
ﻧﺎﺻﺤﻪ
ﻣﺎ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ډﻳﺮ ﻣﺤﻨﺖ ﻛ
ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩ ﻫﻐﯥ ﻣﺴﺘﻲ ﺮﮔﻨﺪ ﺷﻲ
ﻋﻘﻞ ﻫﻮﺵ ﺑﻪ ﺩﻱ ﻫﻴ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻛ
ﻛﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺗﺮ ﻛﻤﺮﻩ ﭘﺮﻳﻮﺯﯤ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻳﻠﯥ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻏﺎښ ﭼﻴﭽﯥ ﭘﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛ
ﻭﻛﺎږﻡ
ﭼﻪ ﺻﺮﻑ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﭘﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﻛ
ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺩ ﻣﻴﻨﻲ ﭘﺖ ﺑﻪ ﻣﻲ ﻣﺎﺕ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﺳﺮ ﻟﻪ ﺗﻨﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭘﺖ ﻛ
ﻟﻪ ﺍﺩﺑﻪ ﺋﯥ ﻭ ﻣﺦ ﺗﻪ ﻛﺘﻰ ﻧﻪ ﺷﻢ
ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺍ ﭘﻴﻪ ﺟﺪﺍﺋﻲ ﻛﻩ ﭘﻪ ﻭﺻﻠﺖ ﻛ
ﭘﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻛﻪ ﻮﻙ ﻟﻪ ﻧﻴﺘﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﻲ
ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﻛﻮﯥ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻳﻢ ﭘﻪ ﻧﻴﺖ ﻛ
ﺩ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﭘﻪ ﺧﺎﻙ ﻧﺸﻴﻨﻮ ﺳﺨﺘﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺩ
ﻛ
ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﺧﻮښ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺳﻠﻄﺎﻧﺎﻥ ﭘﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛ
ﻳﻢ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﭘﻪ ﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻛ
ﻻﺭ
ﺯﻩ
ﺩ
ﻤﺎ
ﺗﻮﺑﻪ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻭ
ﭘﻪ
ﻟﻪ
ﻳﺎﺭ
ﺗﻪ
ﻫﻐﻪ
ﺩﻭﻟﺘﻮﻧﻮ
ﻣﻪ
ﺗﻴﺮ
ﺗﻩ
ﻋﻤﺮ
ﺑﯥ
ﭘﺮﻭﺍ
٥۷
ﻏﻤﻮﻧﻮ
ﺩﺧﻞ
ﻧﺸﺘﻪ
ﭘﻪ
ﺟﻨﺖ
ﻣﺪﺍﻡ ﻧﺎﺳﺖ ﻳﻢ ﻭﭺ ﮔﻮﮔﻞ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﭘﻪ ﻧﻢ ﻛ
ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻭﻮﺩ ﺑﺤﺮ ﻭ ﺑﺮ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺣﺮﻡ ﻛ
ﻣﺎ ﭼﻪ ﺭﺣﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺗﻮﺭﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻞ ﻛ
ﻧﻮﺭ ﻣﻲ ﺩﺍ ﻟﺬﺕ ﺑﻴﺎ ﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪ ﭘﻪ ﻣﺮﻫﻢ ﻛ
ﺧﻮﺩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﭼﻪ ﺳﺮ ﭘﻪ ﭘﻮ ﺩ ﻟﻴﻠﻲ ﻛﻴﻮﺩ
ﺳﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺷﻪ ﭘﻪ ﻋﺮﺏ ﻭ ﭘﻪ ﻋﺠﻢ ﻛ
ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﻣﺪﺍﻡ ﻏﺎﻟﺐ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻛﻢ ﺯﻭﺭﻱ
ﺯﻩ ﻟﻪ ﻧﻮﺭﻩ ﻏﻤﻪ ﺧﻼﺹ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛ
ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﭼﻪ ﻣﺴﺘﻐﺮﻕ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛ
ﺑﻞ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻛ
ﻟﻜﻪ ﻣﻱ ﺩ ﮊﻭﻧﺪﻭ ﺗﺮ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﭘﺮﻭﺕ ﻭﻱ
ﻫﺴﻲ ﺑﻴﻞ ﻳﻢ ﻟﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﭘﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻛ
ﻫﻴ ﺻﺤﺖ ﻣﻲ ﺩ ﺩﻡ ﮔﺮﻭ ﭘﻪ ﺩﻡ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻤﺎ ﺩﻡ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺩﻡ ﻛ
ﻧﻪ ﻣﻲ ﺑﯥ ﺗﺎ ﺗﮓ ﻭ ﭘﻮﻧﻪ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮ ﺷﺘﻪ
ﻣﺮﺍﺩ ﻣﻲ ﺗﻪ ﻳﯥ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺩﻡ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻗﺪﻡ ﻛ
ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻲ ﺷﻲ ﻛﻮﻏﺎﻟﻲ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺳﭙﻴﻮ
ﻭ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﻡ ﻧﻮﺭ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﺟﺎﻡ ﺩ ﺟﻢ ﻛ
ﺯړﻩ ﻣﻲ ﻫﺴﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﺴﯥ ﻭﺭﻙ ﺷﻪ
ﻟﻜﻪ ﻏﻮﻪ ﺩ ﭼﺎ ﭘﺮﻳﻮﺯﻱ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﺗﻢ ﻛ
ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﺩ ﺳﺮﻭ ﮔﻠﻮ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺯﺍﻧﮕﻲ
ﻫﺰﺍﺭ ﺯړﻭﻧﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺧﻢ ﻛ
ﻋﺎﻟﻤﻪ
ﺑﺎﺭﻱ ﺳﺘﺎ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺭﺳﻮﺍ ﻛﻡ ﭘﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻛ
ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻣﻪ ﺍﻭﺳﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻛ
ﻫﺮ ﺧﺴﻨﻱ ﺗﻴﺮﻩ ﺗﻴﻎ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻻﺭ ﻛ
ﺩﺍ ﺳﻮﺭ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﺳﻮﺭ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﺍﻳﻲ ﺯﻣﺎﻧﯥ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﻛ
ﻣﺦ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﭼﻪ ﺗﺮ ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ﺻﺎﻑ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﺩﯤ ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ﺳﻮﻱ ﻳﻢ ﭘﻪ ﻧﺎﺭ ﻛ
ﻛﻴﻱ
ﺗﺮﻭ ﻤﺎ ﺩ ﻫﺴﺘ ﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻛ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻭﺍﺭ ﺋﯥ ﺯﻩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻡ
ﻻﺱ ﻣﻲ ﻭﻟﻠﻲ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻭﺍﺭ ﻛ
ﻳﺎﺭﻩ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻟﻪ ﻣﺎ ﺻﺒﺮ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﻏﻮﺍړﯤ
ﻋﺎﺷﻖ ﻛﻠﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺻﺒﺮ ﻭ ﭘﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻛ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺯﻩ ﺗﺮ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺗﻴﺮ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﺎﺭ ﻛ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﻟﻪ ﺩﻳﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻭﺍ ﻧﻪ ﻭړﻡ
ﻮ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺮﻡ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻭ ﭘﻪ ﺩﻳﺎﺭ ﻛ
ﻛﻤﺒﺨﺘﺎﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻭﺻﻞ ﻛ ﻣﻬﺠﻮﺭ ﺩﻱ
ﺩ ﻭﭺ ډﮔﻲ ﺑﻬﺮﻩ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﻛ
ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺋﯥ ﻛﻮﺭ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻛ
ﻭ ﻋﻴﺐ ﺟﻮﻱ ﺗﻪ ﻭﺍړﻩ ﻋﻴﺐ ﺮﮔﻨﺪﻳﻱ
ﺎﻳﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﺎﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺳﻨﮕﺎﺭ ﻛ
ﭼﻪ ﻫﻨﺮ ﻋﺎﺷﻘ ﺋﯥ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺼﻴﺐ ﻛ
ﺑﯥ ﻫﻨﺮﻩ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻲ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﻛ
ﺩﺍ ﺩﺍﻏﻮﻧﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺯړﻩ ﻭﺭ ﻟﺮﻩ ﺑﺲ ﺩﻱ
ﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﻱ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻻﻟﻪ ﺯﺍﺭ ﻛ
ﺯﻩ
ﭼﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺩ
ﻣﻔﻠﺴﺎﻧﻮ
ﻛﻨﺎﺭﻩ
ﺍﻭﺳﭙﻨﻮ
ﻟﺮﻩ
ﺧﻮښ
ﺩﺍﻧﻪ
ﻋﻴﻦ
ﻳﻢ
ﭘﺮﯤ
ﻟﻪ
ﺍﻭﺑﻪ
ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ
٥۸
ﻫﺴﻲ ﺧﻮښ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﭘﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺎﺭۍ ﻛ
ﻟﻜﻪ ﺧﻮښ ﻭﻱ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﭘﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭۍ ﻛ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﻪ ﻧﻮﺭﻭ ﺧﻠﻘﻮ ﺗﻪ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﺩﻩ
ﻣﺎ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﺩﺍ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﺭۍ ﻛ
ﻭﮔﻱ
ﺧﻮښ ﻳﻢ ﺯﻩ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭۍ ﻛ
ﺩ ﺧﭙﻞ ﺑﺎﻡ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﯤ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻩ
ﻫﺴﻲ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺩﻱ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭۍ ﻛ
ﻳﺎﺭ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺍﻭﻲ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﻛﺎ
ﺗﺎ ﺟﺎﺭﻱ ﻛﯤ ﻤﺎ ﺍﻭﻲ ﭘﻪ ﻳﺎﺭۍ ﻛ
ﻣﺎ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﻧﺎﭼﺎﺭۍ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ ﺷﺎ ﮐﻩ
ﻣﻱ ﻋﺬﺭ ﺩﻱ ﭘﻪ ډﻳﺮﻩ ﻧﺎﭼﺎﺭۍ ﻛ
ﻏﻢ ﺑﻪ ﻫﻴ ﻳﻮﻩ ﻫﻮﻴﺎﺭ ﺧﻮښ ﻛﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻣﺎ ﺧﻮښ ﻛﻱ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﻏﻢ ﭘﻪ ﻫﻮﻴﺎﺭۍ ﻛ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺍﻭﻲ ﺑﻪ ﻪ ﺭﻧﮓ ﭘﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻭﻱ
ﭼﺎ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﺩﻱ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﭘﻪ ﻗﺮﺍﺭۍ ﻛ
ﺯړﻩ ﻣﻲ ډﻭﺏ ډﻭﺏ ﻛﻴﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﻏﻠﺒﻠﻮ ﻛ
ﻫﺴﻲ ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﭼﻪ ﻣﺴﺘﻐﺮﻕ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﻛ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻟﻪ ﻣﻮﺟﻪ ﻫﻴ ﻟﻮﺭﻱ ﻭﺗﻰ ﻧﺸﻢ
ﺩﻭﺍړﻩ ﻻﺱ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﻮﺍﺗﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﻻﻧﺒﻮ ﻛ
ﺳﻞ ﺗﻮﺑﯥ ﻣﻲ ﻣﺎﺗﻲ ﻛﯤ ﻭﺍ ﻧﻪ ﻭﺘﻢ ﻟﻪ ﺷﻘﻪ
ﻪ ﻭﻳﺴﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﺭﻩ ﭘﺎﺗﻲ ﻧﻪ ﺷﻮﻩ ﭘﻪ ﺗﻮﺑﻮ ﻛ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﻟﻪ ﻣﺎ ﺩﺭﻭﻣﯥ ﺩﺍ ﺩ ﺍﻭﻮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮔﻮﺭﻩ
ﺭﺥ ﺩ ﺳﻔﺮ ﻫﻴ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﮔﻮ ﺷﻴﺒﻮ ﻛ
ﻟﻪ ﻳﻮﻩ ﺳﭙﻮږﻣﻴ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺘﻮﺭﻱ
ﺑﯥ ﺗﺎ ﻮﻙ ﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺩ ﺧﻠﻘﻮ ﭘﻪ ﺟﻨﺒﻮ ﻛ
ﻋﺸﻖ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺩﻭﺍړﻩ ﺳﺮﻩ ﺿﺪ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﻮﻫﻴﯤ
ﻛﻠﻪ ﻛﻱ ﺁﺭﺍﻡ ﺩ ﺍﻭﺭ ﺑﺮﻱ ﭘﻪ ﭘﻨﺒﻮ ﻛ
ﻫﺮ ﻮﻙ ﭼﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺁﺗﺶ ﺎﻥ ﺳﻴﺰﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻮﻙ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﻟﻨﺒﻮ ﻛ
ﺩ ﺑﻠﺒﻞ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ ﺯﺩﻩ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺧﺰﺍﻥ ﻛ
ﺑﻴﺎ ﺩ ﮔﻠﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻛ
ﻭ
ﺑﻴﻤﺎﺭ
ﺗﻪ
ﻧﺎﺧﻮښ
ﻛﻪ
ﻭﺍﻳﻲ
ﻮ ﺩﻱ ﺗﻴﺮ ﺗﻠﺨﺎﺋﻲ ﺗﺮ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻣﺎ ﭘﻪ ﻫﺠﺮ ﻛ ﻟﺬﺕ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪ ﻟﻜﻪ
ﻣﺘﻦ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺩ ﻫﻢ
ﻟﻪ
ﻣﻌﻨﻲ
ﺁﺳﺎﻧﻪ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ
ﻫﻐﻪ
ﻣﻪ ﻟﻪ
ﺑﻪ
ﻣﻌﻨﻲ
ﭘﺲ
ﮔﻪ
ﻟﻪ
ﻣﺘﻨﻪ
ﺧﺒﺮ
ﺷﻪ
ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻴﻪ ﻟﻪ
ﻣﺮﮔﻪ
ﻭﻭﻳﺮﻳﻩ ﺁﺯﺍﺭﻳﻱ
ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﻫﺴﻲ ﺣﺎﻝ ﺩﻱ
ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺪ ﺩﺭ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﻛ ﻟﻪ ﻳﻮﺳﻔﻪ ﻣﻼﻗﻲ ﺷﻮﻡ ﭘﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻛ ﻳﺎﺭ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﺩﻱ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻛ ﺳﺮ ﺑﺎﺯﻱ ﺩﻩ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻛ ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻠﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﻳﯥ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﻛ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻞ ﺁﺯﺍﺭ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻛ ﻟﻜﻪ ﺣﺎﻝ ﺩ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻛ
٥۹
ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﻴﻨﻲ ﮔﻮﻫﺮ ﻧﺸﺘﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺁﺏ ﻛ
ﻣﮕﺮ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪ ﺷﻲ ﺩ ﺍﻭﻮ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﻛ
ﺩﻟﺒﺮﻩ
ﺭﻧﮓ ﺩ ﻟﺒﻮ ﺩﻱ ﮔﻮﺍﻫﻲ ﻟﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺑﺎﺏ ﻛ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﺎﻱ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻟﺒﻮ ﻧﻮﻡ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﻲ
ﺩ ﻻﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﻭﺭﻱ ﭘﻪ ﺍﺣﺒﺎﺏ ﻛ
ﺑﻪ ﻪ ﺩﻟﺴﺘﺎﻧﻲ ﻛﺎ
ﺩ ﺧﺮﺍﺝ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﻧﺸﺘﻪ ﭘﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﻛ
ﺯﻩ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻭﺭﻭﻮ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﺧﺎﻝ ﻳﻢ
ﻛﺎﻓﺮ ﺸﻜﻞ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺎ ﭘﻪ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻛ
ﮔﻞ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﺑﺎﺭﻳﻜ ﭘﻪ ﺷﺒﻨﻢ ﺧﻮﺭ ﺷﻲ
ﻧﺎﺯﻛﺎﻥ ﺯړﻩ ﺑﺪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺻﺎﻑ ﻮﺍﺏ ﻛ
ﺑﺎﺭﺍﻧﻮﻧﻪ
ﺩ ﻮﻳﻜﻲ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺸﺘﻪ ﭘﻪ ﺣﺒﺎﺏ ﻛ
ﺧﺪﺍﻳﻪ
ﺍﻭﺗﺮﻭ ﭼﺎﺭﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻛ
ﻛﻪ
ﺗﻪ
ﻭﻳﻨﯥ
ﻤﺎ
ﻟﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺯړﻭﻧﻪ
ﺩ
ﺑﻬﺎﺭ
ﺩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﭘﻪ
ﭘﻲ
ﮔﻠﻮ
ﻏﻠﻄﻲ
ﯥ
ﺍﻭﺭﻱ ﺍﯤ
ﻭﺑﺨﻪ
ﺩ
ﺎﻳﺴﺘﻪ ﻣﺦ ﻭﻱ ﺗﻮﺭ ﻛﻮﺩﻱ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ
ﺳﻢ ﻗﺎﻣﺖ ﻭﻱ ﻛﻮږ ﻟﺮﮔﻲ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ
ﮊﻣﻲ
ﻫﻢ ﺑﯥ ﺗﺎﺏ ﻭ ﻫﻢ ﺯﻳﻱ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ
ﻳﻮ ﻃﺮﻑ ﺗﻪ ﺋﯥ ﺳﺮ ﺭﻳﺩﻱ ﺑﻞ ﺧﻮﺍ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺧﭙﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺮﺩﻱ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ
ﺩ ﻣﺮﺩﻩ ﺅ ﭘﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻭﻱ ﻏﺰﺍ ﻭﺷﻮﻩ
ﻛﻪ ﺮﮔﻨﺪ ﻟﻴﺪﻩ ﮊﻭﻧﺪﻱ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ
ﻣ ﻻ ﻪ ﺩﻱ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺑﻴﺎ ﮊﻭﻧﺪﻱ ﺷﻲ
ﻧﺸﺘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻮﻙ ﺯﻟﻤﻲ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ
ﻛﻪ ﻪ ﻭﺧﻮﺭﻱ ﻟﻜﻪ ﺯﻫﺮ ﻧﻪ ﻫﻀﻤﻴﻱ
ﻧﻪ ﻪ ﻲ ﻧﻪ ﻪ ﺧﻮړﻱ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ
ﺩﺍ ﻮﺍﻧﻲ ﺩﻩ ﭼﻪ ﻪ ﺍﻭﺭﻱ ﻳﺎ ﻪ ﻭﻳﻨﻲ
ﻧﻪ ﻟﻴﺪﯤ ﻧﻪ ﺍﻭﺭﻳﺪﯤ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ
ﺩﻩ
ﻛﻪ ﺭﺳﺘﻢ ﻭﻱ ﺯړﻩ ﭘﺮﯤ ﺳﻮﻱ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ
ﻟﻜﻪ
ﺍﯤ
ﺷﻤﻊ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺩ
ﺳﺤﺮ
ﭘﻴﺮﻱ
ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﻫﺴﻲ
ﺩ
ﻋﺎﺟﺰﻱ
٦۰
ﺹ ﺍﺧﻼﺹ
ﭼﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﺍړﻩ ﻏﻼﻡ ﺩﻱ ﺩ ﺍﺧﻼﺹ
ﮔﻮﺭﻩ
ﮐﻪ ﻟﻪ ﺯﻣﻜﻲ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻪ ﺧﺎﺗﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﺳﻔﺮ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﮔﺎﻡ ﺩﻱ ﺩ ﺍﺧﻼﺹ
ﻏﻴﺒﻪ
ﺩﺍ
ﻭﺍړﻩ
ﺍﻟﻬﺎﻡ
ﺩﻱ
ﺩ
ﺍﺧﻼﺹ
ﻭﻱ
ﻟﻜﻪ
ﭼﻪ
ﻣﺪﺍﻡ
ﺩﻱ
ﺩ
ﺍﺧﻼﺹ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻛﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﻱ ﺧﻮ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﻱ ﺩ ﺍﺧﻼﺹ
ﻪ ﻋﺠﺐ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﻭﻱ ﺗﺮﯤ ﭼﺎﭘﻴﺮﻩ
ﻫﺮ ﺳﺎﻗﻲ ﺨﻪ ﭼﻪ ﺟﺎﻡ ﺩﻱ ﺩ ﺍﺧﻼﺹ
ﻪ ﻋﺠﺐ ﺩﻱ ﻟﻪ ﻫﻤﺎ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﺍﻡ ﻧﻠﻲ
ﻫﺮ ﺻﻴﺎﺩ ﺨﻪ ﭼﻪ ﺩﺍﻡ ﺩﻱ ﺩ ﺍﺧﻼﺹ
ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺑﻪ ﺩﺍ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺍﺧﻼﺹ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﺍﺧﻼﺹ ﻛﯤ ﻧﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﻱ ﺩ ﺍﺧﻼﺹ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻛﻼﻡ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺳﺒﺐ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻫﺮ ﻛﻼﻡ ﻛﻼﻡ ﺩﻱ ﺩ ﺍﺧﻼﺹ
ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻪ ﻪ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ
ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻪ ﻧﺸﺘﻪ
ﻭﻟﻲ ﻣﺎ ﺗﻪ ﺎﻥ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ
ﻟﻜﻪ ﺷﻤﻊ
ﭘﻪ ﻭﺭځ ﻣﺮﻡ ﻭ ﺩ ﺷﭙﯥ ﺳﻮﺯﻡ
ﻣﺨﻠﺺ
ﻭﻱ
ﭘﻪ ﻣﺎ ﻛﻞ ﻭﺍړﻩ ﺧﺰﺍﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ
ﺍﻭﺭﻱ
ﭘﻪ ﻣﺎ ﻛﺎﻲ ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ
ډﻳﺮ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺗﻴﺮ ﺩﻱ
ﺍﻭﺱ ﻳﻮ ﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﮔﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ
ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺩ ﻣﻴﻨﻲ ﺍﻭﺭ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﮔﻞ ﺩﻱ
ﻛﻞ ﺩ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﺩﻭﺩ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ
ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻛﻲ ﻣﻲ ﻧﻪ ﻣﺮﮒ ﻟﻴﺪﻩ ﻧﻪ ﺗﺒﻪ
ﺍﻭﺱ ﻣﻲ ﻣﺮﮒ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ
ﺯﻩ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺩ ﻫﻐﻮ ﺧﻠﻘﻮ ﭘﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﻭﺭﺗﻪ ﺁﺳﺎﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺯړﻩ ﺩﻣﻪ ﭘﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ
ﭼﻪ ﺩ ﺑﯥ
ﻪ ﺧﺒﺮ ﺭﻭﺍﺝ
ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺎ ﻭ
ﻣﻘﺎﻡ
ﺭﺳﻢ
ﺍﺧﻼﺻﻪ
ﺩﻱ
ﻣﺨﻠﺼﺎﻥ
ﻟﻪ
ﻋﻤﺮ
ﺣﻼﻭﺓ
ﭘﻪ
ﺑﻠﺒﻞ
ﻛﻠﻪ
ﺑﻬﺎﺭ
ﻛﻪ
ﺷﺒﻨﻢ
ﺩ
ﻧﻮﺭ
ﺩ
ﻋﻠﻢ
ﻣﺪﺍﻡ ﺩ
ﻛﻠﻪ ﺭﺍ
ﻧﻪ
ﺍﺳﻼﻡ
ﺧﺰﺍﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﺗﻤﺎﻡ
٦۱
ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ
ﻋﻤﺮ
ﻧﻘﺼﺎﻥ
ﺩﻱ
ﺑﯥ
ﺽ ﻛﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻛﯤ ﭘﻪ ﺑﻞ ﭼﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻏﺮﺽ
ﺑﻞ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻏﺮﺽ
ﻛﻪ ﮔﺪﺍ ﺩ ﺑﻞ ﭘﻪ ﻏﻮﻟﻲ ﻏﺮﺽ ﻧﻪ ﻛﻱ
ﺳﭙﻰ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛ ﭘﻪ ﮔﺪﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻏﺮﺽ
ډﻭﺑﻴﻱ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻏﺮﺽ
ﺧﻠﻮﺗﻴﺎﻥ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺧﻠﻮﺕ ﻛﻲ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺩﻱ
ﺩﻱ
ﭘﻪ
ﺭﺳﻮﺍ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﻏﺮﺽ
ﻛﺎ
ﭘﻪ
ﺩﻧﻴﺎ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﻏﺮﺽ
ﺩﻭﺍ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﻏﺮﺽ
ﭘﻪ ﺩﺍ
ﺳﺎﺣﻞ
ﻛﺸﺘﻲ
ﺩﻧﻴﺎ
ﺩ
ﭘﻪ
ﻫﻴﭽﺎ
ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻮ
ﻧﻪ ﺩﻩ
ﺩ
ﺭﺳﻮﺍ
ﻭﺩﺍﻧﻪ
ﺩﺍﻧﺎ
ﻧﻪ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺩﺭﺩ ﻛﻲ ﻫﺴﻲ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﭼﻪ
ﻣﻲ
ﻧﺸﺘﻪ
ﭘﻪ
ﻁ ﻛﻲ ﺩ ﻧﺸﺎﻁ
ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻮﻣﯥ ﻧﺸﺎﻁ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺑﺴﺎﻁ
ﻃﻤﻊ ﻣﻪ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ
ﻟﻜﻪ ﺭﺍﻏﻠﯥ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻫﺴﻲ ﻨﻲ ﺩﺭﻭﻣﯥ
ﺩﺍ
ﺭﺑﺎﻁ
ﺗﺮ ﻫﺮ ﮔﺎﻡ ﻻﻧﺪﻱ ﻛﻮﻫﻲ ﺩﻱ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ
ﺍﻳﻲ
ﻭ
ﺑﻮﻳﻪ
ﺭﻫﺮﻭﺍﻧﻮ ﻗﺪﻡ
ﻫﺮ
ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ
ﭘﻪ
ﻜﺎﺭﻳﻱ
ﻫﻢ ﺟﻨﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺩﻭﺯﺥ ﻭ ﻫﻢ ﺻﺮﺍﻁ
ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻪ ﻫﻴ ﺩﻫﺸﺖ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻧﻪ ﻭ
ﺍﺧﺘﻼﻁ
ﻟﻪ
ﺩﺍﻧﺎ ﻛﻢ
ﻭﺗﻪ ﺫﺍﺕ
ﭘﻪ ﺑﯥ
ﺩﺍ
ﺟﻬﺎﻥ
ﺟﻬﺎﻥ
ﺩ
ﺩﻱ
ﺩﻳﺎﻧﺘﻪ
ﺑﯥ
ﻛﻪ
ﺋﯥ
ﻧﻪ
ﻧﻤﺎﺯﻩ
ﻃﻤﻊ
ﻣﻜﻩ
ﻏﻢ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﺗﺮ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﭼﺎﭘﻴﺮ ﺷﻪ
ﻟﻜﻪ
ﻭﺳﻜﻨﻲ
٦۲
ﻛﻱ ﺩ
ﻟﻪ
ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﻧﻴﻜ ﺟﺎﻣﻪ
ﺩ ﭘﻪ
ﻳﻮ
ﻗﻴﺮﺍﻁ
ﭼﺎ
ﺧﻴﺎﻁ
ﻅ ﺍﻭﻣﻪ
ﻭﺍﻋﻆ
ﻫﺮ
ﭼﻪ
ﻭﺍﻳﻲ
ﺩﻯ ﭼﻪ ﻣﺎ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﻟﺮﻱ ﺑﺎﺳﻲ
ﻧﻮﺭ
ﺑﻪ
ﻪ
ﺟﺎﺭ ﻭﺍﺗﻪ ﻤﺎ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ ډﻳﺮ ﻣﺸﻜﻞ ﺩﻱ
ﺯﻳﺎﺗﻲ
ﭘﻪ
ﻛﻠﻪ
ﺧﻮږﻭ
ﺩﻱ
ﭘﺴﺘﻮ
ﭘﺎﺧﻪ
ﺧﺒﺮﻭ
ﻭﺍﻳﻲ
ﺋﯥ
ﻏﻠﻂ
ﺷﻮﯤ
ﻪ
ﻭﺍﻳﻲ
ﻭﺍﻋﻆ
ﻭﺍړﻩ
ﺍﻭﻣﻪ
ﻭﺍﻳﻲ
ﻭﺍﻋﻆ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ
ﻭﺍﻳﻲ
ﻭﺍﻋﻆ
ﺗﺮﺧﻪ
ﻭﺍﻳﻲ
ﻭﺍﻋﻆ
ﻭﺍﺗﻪ
ﻭﺍﻳﻲ
ﻭﺍﻋﻆ
ﻋﺸﻘﻪ
ﺗﺘﻴﺪﻩ
ﻭﺍﻳﻲ
ﻭﺍﻋﻆ
ﺗﻮﺩﻩ
ﺳﺎړﻩ
ﻭﺍﻳﻲ
ﻭﺍﻋﻆ
ﺭﺍﺗﻪ ﻟﻪ
ﻪ
ﺧﻮﺍږﻩ
ﺩﺍ
ﺧﻮﺍږﻩ
ﻮﻙ ﺑﻪ ﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺩ ﺩﻩ ﭘﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺎ
ﭼﻪ
ﻟﻪ
ﺯﻩ ﺑﯥ ﻋﺸﻘﻪ ﺑﻞ ﻳﻮ ﻛﺎﺭ ﻛﻮﻟﻲ ﻧﻪ ﺷﻢ
ډﻳﺮ
ﻟﻪ
ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻧﺮﻣ ﭘﻪ ﮔﺮﻣ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﺩﺍ
ﺗﻮﺩﻩ
ﺍﻭﺭﻳﺪﻭﻧﮕﻲ ﺋﯥ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻭﻳﻞ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﺑﻬﺘﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻧﻮﺭ ﻧﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﻭﺍﻋﻆ
ﻳﺎﺭﻩ
ﺟﺎﺭ
ﻉ ﭘﻪ ﺗﻨﺪﻱ ﭼﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﻞ ﻛﻡ ﻣﺪﺍﻡ ﺷﻤﻊ ﭘﻪ
ﺍﻧﻮﺭ
ﺷﻮ
ﻻ ﺑﻪ ﻛﻠﻪ ﺷﻲ ﻜﺎﺭﻩ ﺩ ﺍﻧﻌﺎﻡ ﺷﻤﻊ
ﭘﺘﻨﮕﺎﻥ ﺋﯥ ﻟﻮﺭ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﺗﺮ ﻣﺦ ﺮﺧﻴﻱ
ﻜﻪ ﻧﻪ ﻛﻮﻱ ﭘﻪ ﺳﻮﻝ ﻛﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﻤﻊ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﻛ ﭘﺘﻨﮓ ﺗﻪ ﭘﻪ ﺭﻣﻮﺯ ﻛﻲ ﻛﻼﻡ ﺷﻤﻊ
ﺳﺘﺎ ﻣﺠﻠﺲ ﺩ ﺧﺎﺹ ﺍﻟﺨﺎﺻﻮ ﺳﺮ ﻓﺮﺍﺯﻭ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻧﻪ ﻣﻮﻣﻲ ﻫﺮ ﻋﺎﻡ ﺷﻤﻊ
ﻭﺳﻴﺰﻩ
ﺗﻪ
ﺋﯥ ﺎﻥ
ﻣﻨﻮﺭ ﻤﺎ
ﺍﻫﻞ ﭘﻪ
ﺍﺑﺼﺎﺭ
ﻜﻪ
ﺑﻴﺎ
ﻣﻮﺩﻩ
ﻟﻪ
ﺧﻠﻘﻮ
ﺁﺭﺍﻡ
ﺷﻤﻊ
ﺷﻌﻠﻪ
ﻍ ﻫﺮ ﻳﻮ ﮔﻞ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺑﺎﻍ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮ ﺩﻱ ﺗﺮ ﭼﺮﺍﻍ
ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮ ﺩﻱ ﺗﺮ ﭼﺮﺍﻍ ﻫﺮ ﻳﻮ ﮔﻞ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺑﺎﻍ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﺑﺎﻍ ﻭ ﺩ ﺑ ﺯﺍﻍ ﭘﻪ ﻧﻈﺮ ﻤﺎ ﻫﻤﺎﻱ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﻧﻈﺮ ﻤﺎ ﻫﻤﺎﻱ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺑﺎﻍ ﻭ ﺩ ﺑ ﺯﺍﻍ
ﺩ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﻭ ﭘﻪ ﺩﻣﺎﻍ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻋﻨﺒﺮ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻋﻨﺒﺮ ﺩﻱ ﺩ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﻭ ﭘﻪ ﺩﻣﺎﻍ
ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺩ ﺩﺍﻍ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻱ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﻭ ﺮ ﺩﺍﻍ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺯړﻩ ﻓﺮﺍﻍ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺑﯥ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﻧﻪ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺑﯥ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺯړﻩ ﻓﺮﺍﻍ
٦۳
ﻑ ﺍﻭﺭﮓ ﺯﻳﺐ ﻭ ﺷﺎﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺍﺷﺮﺍﻑ
ﺻﺪﻗﻪ
ﻛﻪ ﺩ ﺗﻦ ﭘﻪ ﻟﻮﻳﻲ ﻟﻮﻱ ﺩﻱ ﺗﻪ ﺋﯥ ﻪ ﻛﯤ
ﻣﻪ ﻛﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭼﻪ ﻛﻮﻩ ﻃﻮﺭ ﺷﻲ ﻛﻮﻩ ﻗﺎﻑ
ﻛﺎ
ﺩﺍ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺯﺭ ﺩﻭﺯ ﺷﻲ ﺑﻮﺭﻳﺎ ﺑﺎﻑ
ﺩ ﻣﻜﯥ ﭘﻪ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﻛﻲ ﻫﻴ ﺷﻚ ﻧﺸﺘﻪ
ﻭﻟﻲ ﺧﺮ ﺑﻪ ﺣﺎﺟﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻃﻮﺍﻑ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺳﻞ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﻏﺴﻞ ﺩ ﺎﻥ ﻭﻛﺎ
ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻪ ﻛﻩ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺳﭙﻰ ﺷﻲ ﭘﺎﻙ ﻭ ﺻﺎﻑ
ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻢ ﭼﻪ ډﻳﺮﻩ ډﻛﻪ ﺷﻲ ډﻭﺑﻴﻱ
ﺩ ﻣﺴﺮﻑ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺑﻼ ﺷﻪ ﺧﭙﻞ ﺍﺳﺮﺍﻑ
ﺷﻮﻝ
ﻧﻪ ﻪ ﻋﺪﻝ ﺷﺘﻪ ﭘﻪ ﭼﺎ ﻛﻲ ﻧﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ
ﺩﻱ
ﻛ ﺍﺧﺘﻼﻑ
ﺑﻠﻬﻮﺱ
ﺩﻱ
ﺻﺎﺑﺮﺍﻧﻮ ﺩﺍ
ﻠﻮﺭ
ﻋﺎﺷﻘ
ﺻﺒﺮ ﻭﺍړﻩ
ﺗﻪ
ﭘﺮﻳﻮﺩ ﻣﺬﻫﺒﻪ
ﻧﻪ
ﻫﻮﺱ
ﺣﺮﻳﺼﺎﻥ ﺳﺮﻩ
ﻳﻮ
ﺷﻪ
ﺗﺮ
ﻏﻮﻧﺪﻱ
ﻣﻨﺼﻮﺭ
ﻣﺎ ﻭ ﺗﺎ ﭘﻪ ﻛﻲ ﭘﻴﺪﺍ
ﻧﺪﺍﻑ
ﺩ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻣﻠﻜﻮﻧﻮ ﺘﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺣﻨﹼﺖ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻋﺮﺍﻑ
ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻫﻐﻪ ﺧﻮﻥ ﻓﺮﻭﺷﺎﻥ ﺩﻱ
ﭼﻪ
ﺧﻮﻧﻲ
ﺗﻪ
ﺧﻮﻥ
ﺑﻬﺎﻧﻪ
ﻛﺎ
ﻣﻌﺎﻑ
ﺩ ﻛﺎﺫﺏ ﮊﺑﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﻭﭼﻪ ﻪ ﺩﻩ
ﻟﻜﻪ
ﺗﻮﺭﻩ
ﺩ
ﻟﺮﮔﻲ
ﻭﻱ
ﭘﻪ
ﻏﻼﻑ
ﺩ ﺩﻳﻮﺍﻝ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻮ ﺯﻏﻠﻲ ﺗﺮ ﻛﻮﻣﻪ
ﺩﺭﻭﻏﮋﻥ
ﻭﻫﻲ
ﻻﻑ
ﺁﺏ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺩ ﻧﺎﻛﺮﻩ ﻣﻬﺮ ﻭﻱ ﻫﻤﺮﻩ
ﻮ ﻧﻈﺮ ﭘﺮﯤ ﺷﻮﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩ ﺻﺮﺍﻑ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻧﺎﺯ ﻣﻪ ﻛﻩ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺩﺍ ﻳﻮ ﻣﻮﻱ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻧﻈﺮ ﺩ ﻣﻮ ﺷﮕﺎﻑ
ﻣﺪﺡ ﻭ ﻫﺠﻮ ﺩ ﺣﺒﻴﺐ ﻭ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻛﻡ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻧﻪ ﺯﺩﻩ ﺑﻠﻪ ﻫﺠﻮ ﻧﻮﺭ ﺍﻭﺻﺎﻑ
٦٤
ﭼﻪ
ﭘﻪ
ﺩﺭﻭﻏﻮ
ﻕ ﭼﻪ ﭘﺎﻱ ﺑﻨﺪ ﺷﻪ ﺩ ﻟﻴﻠﻲ ﭘﻪ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ
ﻣﺠﻨﻮﻥ
ﻭﺍﭼﺎﻭﻩ
ﭼﻪ ﺩ ﻣﻰ ﻭ ﺩ ﻃﺮﺏ ﭘﻪ ﺧﻮﻧﺪ ﺧﺒﺮ ﺷﻪ
ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ
ﻛﻩ
ﺟﺎﻡ ﺩ ﻣﻴﻮﻭ ﺩﻱ ﻳﺎ ﺭﻗﺺ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﺎﻱ ﭼﻪ ﺑﻠﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﻲ ﻋﺸﺎﻕ
ﭘﺔ ﻧﺴﻴﻪ ﻭ ﻧﻈﺮ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﻧﻘﺪﻩ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﺣﻮﺭﻱ ﻭﺭﺗﻪ ﺳﺘﺎﻳﻲ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﻕ ﻣﺸﺘﺎﻕ
ﭼﻪ
ﺣﺎﺻﻠﻪ
ﺩ
ﺩﻟﺒﺮ
ﻟﻪ
ﺎﻳﻪ
ﻧﻪ
ﺣﺮﻛﺖ
ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ
ﺷﻲ
ﺩ
ﺩﻭﻳ
ﻟﻜﻪ
ﺷﻤﻊ
ﻛﻪ
ﺋﯥ
ﻛﺎ
ﻭ ﺻﻮﻓﻲ
ﺧﺒﺮﻱ ﺍﻭﺭ
ﻧﻮﺭﻭ
ﺗﻪ
ﻃﻼﻕ
ﻧﻔﻞ
ﺩ
ﺍﺷﺮﺍﻕ
ﻧﻪ ﺳﺮ
ﭘﻪ
ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺑﻠﻴﻱ
ﭘﻪ
ﺗﺎﺭﺍﻕ
ﺧﻮښ ﻭﻱ ﻫﺴﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﻛﻲ
ﺗﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﻳﯥ ﭼﻪ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻱ ﺩ ﺁﻓﺎﻕ
ﻫﺴﻲ ﻣﺤﻮ ﻭﻱ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﻣﻲ ﻧﺎﺏ ﻛﻲ
ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻭﺻﻞ ﭘﻪ ﻓﺮﺍﻕ
ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﭘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻟﻜﻪ ﻛﻠﻲ ﺩ ﻻ ﻟﻔﻆ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺍﻭﺭﺍﻕ
ﻮ ﺋﯥ ﺗﻦ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺯﺍﺭ ﻛﻲ ﻓﻨﺎ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻋﺮﺍﻕ
ﺩ
ﻋﺮﺍﻕ
ﺁﺳﻮﻧﻪ
ﻛﺎﺭ
ﭘﻪ
ﺍﺷﺎﺭﺕ
ﻧﻪ
ﺑﺎﺳﻲ
ﺟﺎﺭ
ﺁﺳﻮﻧﻪ
ﻣﺦ
ﺩ
ﻛﺎ
ﭘﻪ ﻭﻫﻞ ﭘﻪ ﻛﻮﺗﻞ ﻛﺎﺭ ﻭﻱ ﺩ ﺍﻳﻼﻕ
ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻮﻩ ﻛﻝ ﺩ ﺑﻮ ﭘﻪ ﻞ ﭘﻮﻩ ﺷﻮ
ﭼﻪ ﭘﻮﻩ ﻧﻪ ﺷﻮ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻱ ﭘﻪ ﺷﻼﻕ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺳﺮ ﻲ ﻛﻪ ﺋﯥ ﻣﺎﻝ ﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺩ
ﻧﻔﺎﻕ
ﺩ ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺎﺭﻲ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻧﻴﻮﻟﻲ ﻧﺎﺳﺖ ﻳﻢ
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺟﻔﺖ ﺷﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺎﻕ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﭘﻨﺪ ﻭﺍﻳﯥ ﻧﺎﺻﺤﻪ ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﻪ
ﻛﺎﺷﻜﻲ ﻧﻮﺭ ﻛﯤ ﻫﻐﻪ ﻛﻠﻲ ﺩ ﻣﻴﺜﺎﻕ
ﺧﺪﺍﻳﻪ ﻪ ﺷﻪ ﻫﻐﻪ ﻜﻠﻲ ﻜﻠﻲ ﺧﻠﻖ
ﭘﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﭘﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺳﭙﻴﻦ ﺳﭙﻴﻠﻲ ﺧﻠﻖ
ﻫﻴ ﺧﻨﺪﺍ ﻣﻲ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺧﻠﻘﻮ ﺳﺮﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﮊړﻭﻱ
ﺗﻠﻠﻲ
ﺗﻠﻠﻲ
ﺧﻠﻖ
ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻳﻢ ﭼﻪ ﻭ ﻛﻮﻣﻪ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﻻړ ﺷﻪ
ﻟﻴﺪﻝ
ﻧﻪ
ﻣﺎ
ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﺧﻠﻖ
ﻟﻜﻪ ﮓ ﭼﻪ ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﻫﺴﻲ
ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺩﻧﻴﺎ
ﺭﺍﻏﻠﻲ
ﺧﻠﻖ
ﺩﺭﻳﻐﻪ ﻳﻮ ﻠﻪ ﺧﻮ ﺑﻴﺎ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍﻏﻠﻲ
ﻟﻪ
ﺟﻬﺎﻧﻪ
ﺍﺭﻣﺎﻥ
ﻭﺗﻠﻲ
ﺧﻠﻖ
ﻫﺰﺍﺭ ﺣﻴﻒ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﻛﻲ ﻻړﻩ ﺷﻲ
ﭘﻪ
ﭼﻮﻭﺍ
ﻟﻟﻲ
ﺧﻠﻖ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﮔﻮﻪ ﺧﻮﻧﺪ ﻟﻪ ﺧﻠﻘﻮ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪ
ﭼﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺧﻮﻧﺪ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﺧﻠﻖ
٦٥
ﻃﺎﻟﺐ
ﻭ
ﻣﻄﻠﻮﺏ
ﻫﻐﻪ
ﻣﻲ ﺷﻲ
ﻫﻐﻪ ﭘﻪ
ﭘﻪ ﻭ
ﭘﻪ
ﺗﺮ
ﭼﻨﺪڼ
ﻣﻴﻨ
ﻙ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺗﺮﺍﺷﻲ ﺩ ﺑﻮ ﭘﻪ ﺗﻴﺮﻩ ﻧﻮﻙ
ﻣﺎﺗﻮﻱ ﻣﻲ ﺩﻭ ﺩﻳﺮﺵ ﻏﺎښ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﺳﻮﻙ
ﻭﮊﻟﻲ
ﮊﻭﺑﻞ ﮊﻭﺑﻞ ﭘﻭﻛﻲ ﭘﻭﻛﻲ ﻳﻢ ﻮﻙ ﻮﻙ
ﻛﻪ ﻧﺎﺭﯤ ﻭﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻟﻮﻧﻢ
ﻧﺎﺭﻭﺍ
ﻮﻙ
ﻟﻜﻪ ﮔﻞ ﭼﻪ ﻮﻙ ﺩ ﻃﻔﻞ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻭﺭﻛﺎ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺯړﻩ ﻛ ﺷﻮﻙ ﭘﻪ ﺷﻮﻙ
ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻧﻴﻠﻲ ﺳﻮﺭ ﻟﻜﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺷﻲ
ﺩ ﺯﺭﺑﻔﺘﻮ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﻛﻴﺩﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻫﻮﻙ
ﻛﻪ ﻟﻪ ډﻳﺮﻩ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻤﻪ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﻭﭼﻮﻱ
ﻭﺭﺗﻪ ﻫﻴ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻤﺎ ﺩﻭﻙ
ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻏﻢ ډﻭﺏ ﻛ ﺳﺮ ﺗﺮ ﭘﺎﻳﻪ
ﻛﻪ
ﻣﻠﻮﻙ
ﻛﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻟﺮﻱ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻮ
ﺭﺍﺷﻲ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﻭﻟﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﺛﻨﺎ ﻧﻪ ﻭﺍﻳﻢ
ﭼﻪ ﺳﺤﺮ ﺳﺤﺮ ﻧﺎﺭﯤ ﻭﻫﻲ ﺗﻞ ﻏﻮﻙ
ﺷﻮﯤ
ﺍﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺎﻥ ﻭﮊﺍړﻩ ﻛﻮﻙ ﭘﻪ ﻛﻮﻙ
ﭘﻪ ﺎﻳﺴﺖ ﻤﺎ ﺩﻳﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺧﺒﺮ ﻮﻙ
ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﻲ ﭘﺮﯤ ﺑﻪ ﻧﻪ ږﺩﻱ ﺩﻏﻪ ﺩﺭ ﻮﻙ
ﺩﻱ
ﺑﺮ ﻧﺎﺣﻘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻟﻮﻧﻲ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺳﺮ ﻮﻙ
ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻧﻮ
ﺩ ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺑﺨﺘﻮﺭ ﻮﻙ
ﻛﻪ ﻤﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺩ ﭼﺎ ﻧﻈﺮ ﺷﻲ
ﻭ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺑﻞ ﺧﻮﺍ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻮﻙ
ﺩ ﺩﻳﺪﻥ ﻃﺎﻗﺖ ﺋﯥ ﻫﻴﭽﺎ ﺨﻪ ﻧﺸﺘﻪ
ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﻪ ﻛﺘﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻮﻙ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ډﻳﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﺑﻞ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﻤﺎ ﻳﺎﺭ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺩﻟﺒﺮ ﻮﻙ
ﻋﺠﺎﺋﺒﻪ
ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻮﻟﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﻢ ﻫﺮ ﻫﺮ ﻮﻙ
ﻧﺸﺘﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺯﺧﻤﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻧﺸﺘﺮ ﻮﻙ
ﻣﺦ ﺑﻪ ﺑﻞ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻭ ﻧﻪ ﺟﺎﺭ ﺑﺎﺳﻲ
ﭼﻪ ﺷﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺧﻤﺎﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺍﺑﺘﺮ ﻮﻙ
ﺗﻪ
ﭘﻪ
ﺁﺳﺎﻧﻪ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﭼﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻮﻙ
ﺯﺍﺭ
ﺑﻪ
ﮊﺍړﻱ
ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻠﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺷﺶ ﺩﺭ ﻮﻙ
ﻫﻤﺮﻩ ﻧﻮﻡ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻪ ږﺩﻩ
ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻗﻠﻨﺪﺭ ﻮﻙ
ﻫﻐﻪ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻧﻈﺮ ﻭ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﺗﻪ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺁﺷﻨﺎ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻧﻈﺮ ﻮﻙ
ﭘﻪ ﮔﻠﻮﻧﻮ ﺩ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﭼﻪ ﺧﻮﺑﻮﻧﻪ ﻛﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻮﻙ
ﭘﻪ
ﻏﻤﺰﻭ
ﭼﻪ
ﺩ
ﺩ
ﻣﻴﻦ
ﺩ
ﺩﻧﻴﺎ
ﭼﻪ
ﻭ
ﺑﻪ
ﺍﺭﻣﺎﻧﻮﻧﻪ
ﻧﻪ ﺑﻪ
ﺟﻤﺎﻝ
ﻭﺍړﻩ
ﭘﻪ
ﻳﻮﻩ
ﻫﺠﺮﺍﻧﻪ
ﭘﻪ
ﻫﻤﻪ
ﺷﻲ
ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﺩﻟﺒﺮﺍﻧﻮ
ﭼﺎﺭﻱ
ﻗﺒﻮﻝ
ﻟﻪ
ﺗﻮﺭﻭ
ﺩﺭﮔﺎﻩ
ﭘﺎﻳﻪ ﺑﻠﻪ
ﻳﻢ
ﺩ
ﺩﻩ
ﺳﺨﺘﻪ
ﺭﺳﻴﻱ
ﺗﺎ
ﻛﻮﻱ
ﺯﺍﺭ
ﻓﺎﻧﻲ
ﺑﻼ
٦٦
ﺷﻪ
ﮔﺪﺍ
ﻛﻪ
ﺩﻱ ﮔﻮﺭﺉ
ﭘﺮﻭﺍ
ﺩ
ﻟﺮﻱ
ﺩﯤ ﺩ
ﺩﻫﺮ
ﺩﻟﺒﺮﻭ
ﻳﻮ
ﻛﻪ ﺩﺍ
ﺳﻠﻮﻙ
ﺑﯥ ﺭﻫﺒﺮﻩ ﻳﻮﻥ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﻻﺭﻱ ﮔﺮﺍﻥ ﺩﻱ
ﺩﻟﺘﻪ ﺑﻮﻳﻪ ﭼﻪ ﭘﻴﺪﺍ
ﭼﻪ ﺑﻴﻠﺘﻮﻥ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻭﻳﻨﻲ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﻛﺎ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺑﯥ ﻫﻨﺮ ﻮﻙ
ﭼﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﭘﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﻮﻙ
ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻮﻙ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻗﻴﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﺳﺮﻩ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻟﻪ ﻧﻮﺭ ﭼﺎ ﺳﺮﻩ ﺑﻪ ﻪ ﻛﺎ ﻗﻴﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ ﻮﻙ
ﺩ ﺑﻞ ﺧﻂ ﭘﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﻭﻛﺎﻧﺪﻱ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺧﻂ ﻭ ﺧﺎﻝ ﻮﻙ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺍﺻﻞ ﻛﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻱ
ﺗﺮﻭ ﺑﻪ ﻪ ﻏﻮﺍړﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﻣﺜﺎﻝ ﻮﻙ
ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﺩﻱ ﺳﺖ ﺗﺮ ﻣﺨﻪ ﭘﻮﺭﻱ ﻫﺴﻲ
ﻟﻜﻪ ﺑﻞ ﻛﺎ ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻣﺜﺎﻝ ﻮﻙ
ﭼﻪ ﻋﻨﻘﺎ ﺷﻮ ﺍﻫﻞ ﺩﻝ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ
ﺗﺮﻭ ﺑﻪ ﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻮﻙ
ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﮊﺍړﻱ ﻫﻴ ﮔﺮﻡ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺩﺭﺩ ﻛﻲ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﻣﺠﺎﻝ ﻮﻙ
ﺳﺮ ﺧﺮﻭﺋﻰ ﺩ ﻫﺮ ﺳﻱ ﭘﻪ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﻥ ﺩﻩ
ﻧﻪ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻭﺍﭼﻮﻱ ﺳﻮﺭ ﺷﺎﻝ ﻮﻙ
ﻣﺦ ﺭﻭﻲ ﺩﻱ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻮ ﺍﻭﻮ
ﭘﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﺷﻲ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻣﻱ ﭘﻪ ﺭﻭﻳﻤﺎﻝ ﻮﻙ
ﺳﻯ ﺑﻮﻳﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻧﻴﻚ ﻋﻤﻞ ﻧﺎﺯﻳﻱ
ﻧﻪ ﭼﻪ ﻧﺎﺯ ﻛﺎ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻣﻠﻚ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻮﻙ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﺎﺭﻱ ﻓﺎﻧﻲ ﺩﻱ ﻣﺮﺩ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺣﺮﺍﻡ ﻭ ﭘﻪ ﺣﻼﻝ ﻮﻙ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮ ﻛﺎ ﺩﺍ ﻭﺭﺑﻮﺷﻮ ﻏﻨﻢ ﻏﻮﺍړﻱ
ﻟﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺩﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺎ ﺩﻏﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﻮﻙ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺷﻌﺮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻣﻬﻤﻨﺪ ﺗﺮ ﻏﻮږ ﺷﻲ
ﻏﻮږ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺑﺎﺳﻲ ﭘﻪ ﺷﻌﺮ ﺩ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻮﻙ
ﭼﻪ ﻋﻼﺝ ﻛﻮﻟﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺩ ﻗﺴﻤﺖ ﻮﻙ
ﺗﺮﻭ ﺑﻪ ﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻮﻙ
ﻏﻢ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺎﻥ ﭘﻴﺮﺯﻭ ﺩﻱ ﺑﺎﺭﻱ ﻪ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﻛﻩ ﻛﻲ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﻗﺪﺭﺕ ﻮﻙ
ﻫﻐﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻮﻓﻲ ﭘﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺩﻱ
ﻛﻱ ﺋﯥ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﭘﻪ ﻣﺸﻘﺖ ﻮﻙ
ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﺎ ﻭ ﻗﻀﺎ ﻭ ﻫﻢ ﺭﺿﺎ ﺗﻪ
ﭘﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﻣﻼﻣﺖ ﻮﻙ
ﺩﻱ
ﻪ ﭘﻮﻫﻴﻱ ﺩ ﺣﻜﻤﺎﻭ ﭘﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻮﻙ
ﺩ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﻭ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﺗﻪ ﺩﻱ ﻧﻈﺮ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﻏﺮﻭﺭ ﻛﺎ ﭘﻪ ﻃﺎﻋﺖ ﭘﻪ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﻮﻙ
ﻋﻠﺖ ﻻړ ﺷﻲ ﻋﺎﺩﺕ ﻧﻪ ﻲ ﻟﻪ ﺳﻯ ﻧﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻳﻲ ﻧﻪ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺑﺪﻩ ﭼﺎﺭ ﻋﺎﺩﺕ ﻮﮎ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺳﻴﻼﺏ ﻳﻢ ﻭړﻱ
ﻛﻪ ﻻﺱ ﺭﺍ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻮﻙ
ﺩ
ﻣﻄﻠﻮﺏ
ﺟﻔﺎ
ﻭﺍړﻩ
ﻫﻨﺮ
٦۷
ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺭﻫﺒﺮ ﻮﻙ
ﻣ ﺎﺗ ﻮﻱ ﻣ ﻲ ﺧ ﻮﻟ ﻪ ﭘ ﻪ ﺳ ﻮﻙ
ﺧ ﺮﺍﺷ ﻲ ﻣ ﻲ ﺯړﻩ ﭘ ﻪ ﻧ ﻮﻙ
ﻛ ﻪ ﻧ ﺎﺭﯤ ﻭﻫ ﻢ ﻛ ﻪ ﮊﺍړﻡ
ﭘ ﺮﻭﺍ ﻧ ﻪ ﻟ ﺮﻱ ﻳ ﻮ ﭼ ﻮﻙ
ﺭﺍﺷ ﻲ ﮔ ﻮﺭﻱ ﻣ ﻨ ﺼ ﻔ ﺎﻧ ﻮ
ﺩ ﺩﻟ ﺒ ﺮﻭ ﺩﺍ ﺳ ﻠ ﻮﻙ
ﻟ ﻜ ﻪ ﮔ ﻞ ﭘ ﻪ ﻻﺱ ﺩ ﻃ ﻔ ﻞ
ﻤ ﺎ ﺯړﻩ ﻛ ﻱ ﺷ ﻮﻙ ﭘ ﻪ ﺷ ﻮﻙ
ﺩ ﭼ ﺸ ﻤ ﺎﻧ ﻮ ﭘ ﻪ ﻏ ﻤ ﺰﻩ ﺋ ﯥ
ﮊﻭﺑ ﻞ ﮊﻭﺑ ﻞ ﻳ ﻢ ﻮﻙ ﻮﻙ
ﺩ ﻓ ﻠ ﻚ ﭘ ﻪ ﺗ ﻮﺳ ﻦ ﺳ ﻮﺭ ﺷ ﻲ
ﺩﺳ ﺘ ﺎﺭ ﻛ ﻴ ﺩﻱ ﭘ ﻪ ﺳ ﺮ ﻫ ﻮﻙ
ﻫ ﻴ ﺍﺛ ﺮ ﻭﺭ ﺑ ﺎﻧ ﺪﻱ ﻧ ﻪ ﻛ ﺎ
ﺩ ﺩﺭﺩﻣ ﻨ ﺪﻭ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﻭﻙ
ﺍﯤ ﺭﺣ ﻤ ﺎﻧ ﻪ ﭼ ﻪ ﻋ ﺎﺷ ﻖ ﺷ ﻲ
ﺎﻥ ﺩﻱ ﮊﺍړﻱ ﻛ ﻮﻙ ﭘ ﻪ ﻛ ﻮﻙ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺗﻮﺭ ﻟﺤﺪ ﺷﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺧﺎﻙ
ﺑﯥ ﻣﺰﻩ ﻣﻲ ﺷﻲ ﻫﻢ ﺧﻮﺏ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺍﻙ
ﭼﻪ ﺩ ﺧﻮﺏ ﺍﻭ ﺩ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻣﺰﻩ ﺷﻲ ﻭﺭﻛﻪ
ﻧﻮﺭ
ﮊﻭﺍﻙ
ﻏﻠﻂ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﻮﻙ ﻋﻤﺮ ﻭﺭﺗﻪ ﻭﺍﻳﻲ
ﻫﻐﻪ
ﻧﻦ ﺳﭙﻴﺮﻩ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ډﻛﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﺁﺧﺮ ﻣﻲ ﺩﺍ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﻱ ﺩﺍ ﭘﻮﺷﺎﻙ
ﺎﻱ ﻟﺮﻱ ﻛﻪ ﺎﻥ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﭘﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﺧ ﻛﻡ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺎﻱ ﺩﻱ ﻳﻮ ﻣﻐﺎﻙ ﻫﻼﻙ
ﮔﻮﻳﺎ
ﻣﺮﮔﻪ
ﻋﻤﺮ
ﭼﻪ
ﺩﻱ
ﺯړﻩ ﭼﻪ ﺭﻭﻍ ﻭﻱ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﻛﻠﻪ ﻴﺮﺍﻭﻩ ﺷﻲ
ﻟﻪ
ﮔﺮﻳﻮﺍﻧﻪ
ﺗﻦ ﻭ ﺎﻱ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﻠﻪ ﭘﺎﻙ ﭘﻜﺎﺭ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻭړﻧﺒﻲ ﺷﻲ ﺩ ﭼﺎ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﻏﻴﺮﻩ ﭘﺎﻙ
ﺳﻱ ﺑﻮﻳﻪ ﭼﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺋﯥ ﻳﻮ ﻭﻱ
ﻧﻪ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺯﺭ ﻭﻱ ﺩﺭﻭﻥ ﻻﻙ
ﻟﻪ ﺳﻳﻪ ﻏﺮﺽ ﻭﺍړﻩ ﺳﻱ ﻫﻮښ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﭼﻪ ﺳﺮ ﻛﻲ ﺋﯥ ﻃﺮﻩ ﻭﻱ ﻳﺎ ﻣﺴﻮﺍﻙ
ﺩﻱ
ﻮﻙ ﻳﻮ ﺩﻭﻩ ﻭﺭﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻭﻱ ﻮﻙ ﻏﻤﻨﺎﻙ
ﭘﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻲ ﻮﻙ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻛﺎ ﻮﻙ ﻏﻤﻨﺎﻙ ﻛﺎ
ﺩﺍ
ﺍﻓﻼﻙ
ﭼﻪ ﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻭﺍړﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻧﺸﺘﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ ﻪ ﺋﯥ ﻭﺍﻙ ﻪ ﺋﯥ ﺍﺩﺭﺍﻙ
ﺩﻧﻴﺎ
ﭼﺎﺭﻱ
ﻫﻤﻪ
ﻭﺍړﻩ
٦۸
ﺧﻮﻳﻮﻧﻪ
ﻫﻼ ﻛﺘﻪ
ﭘﻪ
ﺯﻩ
ﻓﺎﻧﻲ
ﺗﺮ
ﺗﻴﺮﻳﻱ
ﭘﺨﺴﺎﻙ
ﭘﺨﻮﺍ
ﺩ
ﺷﻮﻱ
ﺩﻱ
ﻫﻐﻪ
ﭼﻪ
ﺷﺪﻧﻲ
ﻟﻪ
ﺑﺮﺍﺑﺮ
ﺷﻲ
ﻫﻐﻪ
ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ
ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﺩ
ﺩﻱ
ﻳﻢ
ﭼﺎﮎ
ﺯړﻩ
ﺩ
ﮒ ﺯﻏﺮﻩ
ﻭﺍﻏﻮﻧﺪﻩ
ﻣﻼ
ﻭﺗﻩ
ﭘﻪ
ﺟﻨﮓ
ﭘﺴﻪ
ﺩﻏﻪ
ﭘﻪ
ﺧﭙﻠﻮ
ﻭﻳﻨﻮ
ﺭﻧﮓ
ﻭ ﺑﯥ ﻧﻨﮓ ﻭﺗﻪ ﺩ ﻧﻨﮓ ﺧﺒﺮﻱ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﻳﺎ
ﻧﻨﮕﻴﺎﻟﻲ ﭼﻪ ﻳﻮ ﻞ ﻣﺦ ﻛﺎ ﭘﻪ ﻳﻮ ﻟﻮﺭﻱ
ﻧﻮﺭ ﻫﻴ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻲ ﻛﻮﻫﻲ ﻭﻱ ﻛﻪ ﮔﺮﻧﮓ
ﻫﻴ ﻟﻪ ﺎﻳﻪ ﻟﻪ ﺟﻬﺎﻧﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭘﺘﻨﮓ
ﺩ
ﺑﻠﺒﻠﻮ
ﻭ
ﭼﻤﻦ
ﻭﺗﻪ
ﭘﺮﻭﺍﺯ
ﻭﻱ
ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺑﯥ ﻫﻨﺮﻭ ﺗﻪ ﻓﺮﺍﺥ ﻭﻱ ﻫﻐﻪ
ﻬﺮ
ﺟﻮﻫﺮﻱ
ﻟﺮﻩ
ﺯﻧﺪﺍﻥ
ﺎﻥ
ﭼﻪ
ﺮﺍﻍ
ﺳﻤﻨﺪﺭ ﻳﻮ
ﻭﮔﻪ
ﻣﻌﺮﻛﻪ
ﻛﻮﻩ
ﺩ
ﻧﻨﮓ
ﻟﺤﺪ
ﭘﻪ
ﻛﺎ
ﻧﻈﺮ
ﻣﺪﺍﻡ ﺩﻱ
ﻛﻴﻮﺯﻱ ﺍﻭﺭ
ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ
ﺩ
ﻭﺗﻪ ﻭ
ﻟﺮﻩ
ﺁﻫﻨﮓ ﺗﻨﮓ
ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻛﻲ ﻟﻌﻞ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺳﻨﮓ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﻣﻜﻪ ﺩﻭﺍړﻩ ﮊﺍﻣﻲ ﺩ ﻧﻬﻨﮓ ﺩﻱ
ﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﺎ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﺩ ﻧﻬﻨﮓ
ﭘﻪ ﺎﺩﻱ ﺋﯥ ﻫﻴ ﺎﺩ ﻣﻪ ﺷﻪ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺎ ﺋﯥ
ﻏﻢ ﺎﺩﻱ ﺩﻱ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﻨﮓ ﭘﻪ ﻨﮓ
ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻫﻐﻮ ﺗﻠﻠﻴﻮ ﻭﺻﺎﻝ ﻣﻮﻣﻲ
ﺗﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﻲ ﻳﻮ ﺩﺭﻧﮓ
٦۹
ﻝ ﺍﻳﻲ ﻣﻲ ﭘﺮ ﺳﺮ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﺩ ﻣﻴﻨﻲ ﮔﻞ
ﺑﻴﺎ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ ﻭﺍﺧﻠﯥ ﺣﻴﺮﺍﻧﻴﻱ
ﺯﻩ ﻟﻪ ﻛﻮﻣﻪ ﺭﺍﻭړﻡ ﺻﺒﻮﺭﻱ ﺍﻭ ﺗﺤﻤﻞ
ﮔﺮﺯﯤ ﭘﻪ ﭼﻤﻦ ﻛﻲ ﻣﻨﮕﻞ ډﻛﻪ ﻭړﯤ ﺩ ﮔﻠﻮ
ﺧﺪﺍﻱ ﺯﺩﻩ ﭼﻪ ﮔﻠﻮﻧﻪ ﻭړﯤ ﻛﻪ ﺯړﻭﻧﻪ ﭘﻪ ﻣﻨﮕﻞ
ﻫﻢ ﻣﻲ ﻣﻚ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﻫﻢ ﻋﻨﺒﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﺷﺎﺑﺎﺵ ﺷﺎﺑﺎﺵ ﺷﺎﺑﺎﺵ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻪ ﻛﺎﻛﻞ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﭘﻪ ﻴﺮ ﮔﻠﺸﻦ ﻭﻱ ﭼﺎ ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻤﺎ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺁﻫﻮﻧﻪ ﺩ ﺑﻠﺒﻞ
ﻫﺴﻲ ﺗﻐﺎﻓﻞ ﻛﺎ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺟﻮﺭ ﻭ ﭘﻪ ﺟﻔﺎ ﻛﻲ
ﺧﻠﻖ
ﺩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﭘﻪ
ﺗﻐﺎﻓﻞ
ﻫﻴ ﻣﻲ ﻧﻪ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻋﻤﺮ ﻛﻲ ﺣﺎﺻﻞ
ﻫﺴﻲ
ﺷﻮﻡ
ﻣﺮﺩﻭﺩ
ﻭ
ﻧﺎﻗﺎﺑﻞ
ﻣﺎ ﻻ ﺑﻮﻱ ﻫﻢ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺗﺶ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﻣﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻮﻡ ﻛ ﻭﺍﺻﻞ
ﭘﻪ
ﺩﺭﻳﺎﺑﻮﻧﻮ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﻲ ﻭ ﻧﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﺳﺎﺣﻞ
ﺯﻣﺎﻥ
ﻭﺑﺎﺳﻲ
ﻣﺤﺎﺻﻞ
ﻫﺴﻲ ﻟﻪ
ډﻭﺏ ﻭﻃﻨﻪ
ﻳﻢ ﻣﻲ
ﺩ ﭘﻪ
ﮔﻨﺎﻩ ﻫﺮ
ﻣﻴﺘﻮﺭ ﻟﻴﻤﻪ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺗﻮﺭ ﺳﻨﺒﻞ
ﺣﻴﺮﺍﻧﻴﻱ ﭘﺎﺗﻲ
ﺋﯥ
ﺭﻗﻴﺒﺎﻥ
ﭘﺴﮞﻲ
ﺭﺍ
ﻛﻩ
ﻛﻪ ﺑﻼ ﺩﻩ ﻛﻪ ﺟﻔﺎ ﺩﻩ ﻛﻪ ﻭﻓﺎ ﺩﻩ
ﺩﺍ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﻣﺎ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﭘﻠﻴﺘ ﻣﻲ ﺎﻥ ﭘﻠﻴﺖ ﻛ
ﺣﻴﻒ ﺩﻱ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻮﻡ ﻧﻪ ﺟﺎﻫﻞ
ﺗﻮﺭﻩ ږﻳﺮﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻩ ﺳﭙﻴﻨﻪ ﺯﻩ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻻ ﻧﻪ ﺑﺎﻟﻎ ﺷﻮﻡ ﻧﻪ ﻋﺎﻗﻞ
ﻣﻪ ﻏﻮږ ﺑﺎﺳﻪ ﺩ ﻧﺎ ﺍﻫﻠﻮ ﻗﻴﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ
ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻗﻴﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ ﺩ ﺑﺪ ﺳﮕﺎﻝ
ﻳﺎ ﺑﻪ ﻓﺨﺮ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺍﻫﻞ ﭘﻪ ﻧﺴﺐ ﻛﺎ
ﻳﺎ
ﻣﻨﺎﻝ
ﻳﺎ ﺑﻪ ﻫﺴﻲ ﭘﻮﭺ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺁﻏﺎﺯﻩ
ﭼﻪ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﻭﻱ ﻧﻪ ﺣﻼﻝ
ﺩ ﺩﺍﻧﺎ ﺍﻭ ﺩ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺻﺤﺒﺖ ﺩﻱ ﻫﺴﻲ
ﻟﻜﻪ ﮔ ﺷﻲ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻟﻌﻞ ﻭ ﻛﻮﺗﻲ ﻻﻝ
ﻟﻜﻪ ﻟﻌﻞ ﻭ ﻛﻮﺗﻲ ﻻﻝ ﭼﻪ ﻭ ﺑﻠﻪ ﮔ ﺷﻲ
ﻳﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﺷﻲ ﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﻭ ﺩ ﺟﻼﻝ
ﺟﻨﺴﻪ
ﺗﺮﻭ ﺑﻪ ﻪ ﻭﻱ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻋﻤﺮ ﺍﺣﻮﺍﻝ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﺎﺭﻱ ﻓﺎﻧﻲ ﺩﻱ ﻣﺮﺩ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ
ﻭﺑﺎﻝ
ﺁﺏ ﺩ ﺳﻴﻨﺪ ﻻ ﻪ ﻣﺤﺎﻝ ﻟﺮﻱ ﭘﻪ ﺗﻠﻪ ﻛﻲ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﭼﺎﺭﻭ ﻫﻴ ﻧﻪ ﻭﻱ ﻣﺠﺎﻝ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﺎﺭﻱ ﭘﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﺩﻱ
ﻮﻙ ﺑﻪ ﻪ ﻛﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ
ﻟﻜﻪ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻠﻚ ﭘﻪ ﺧﻮﺏ ﻛﻲ ﻭﺭ ﺮﮔﻨﺪ ﺷﻲ
ﺧﻮ ﭼﻪ ﻭﻳ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻣﻠﻚ ﻭﻱ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻣﺎﻝ
ﻟﻜﻪ ﮓ ﭼﻪ ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﻭﺍﺧﻠﻲ ﻫﻴ ﻭﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭼﻨﮕﺎﻝ
ﺮﮔﻨﺪﻳﻱ
ﺷﻤﺎﻝ
ﻫﻐﻪ
ﻟﻜﻪ
ﻋﻤﺮ
ﺩﻭﺩ
ﭼﻪ
ﭼﻪ
ﺗﻴﺮﻳﻱ
ﻏﺮﻭﻧﻪ
ﺑﯥ
ﻏﺮﻭﻧﻪ
ﻫﻢ
ﺗﺎﺭ
۷۰
ﺑﻪ
ﺧﺒﺮ
ﭘﻪ
ﻓﻜﺮ
ﺷﻲ
ﺗﺎﺭ
ﺩ
ﻛﺎ
ﭘﻪ
ﺷﻲ
ﻛﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺎﺯﻝ
ﻣﺎﻝ
ﺛﻮﺍﺏ
ﭘﻪ
ﻳﻮﻩ
ﻭ
ﻭ
ﺩ
ﭘﻪ
ﻧﺮﻱ
ﻟﻜﻪ ﻳﺦ ﭼﻪ ﺩ ﺳﻭ ﭘﻪ ﺯﻭﺭ ﺷﻲ ﺟﻤﻊ
ﻫﻴ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻣﺠﺎﻝ
ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﺳﺎﻋﺖ ﺋﯥ ﺳﺎﺯ ﺑﻴﺎ ﺋﯥ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻛﺎ
ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺧﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ ﺩ ﻛﻼﻝ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻓﺎﻝ
ﺩ
ﭘﻪ
ﻣﺠﺎﺯ
ﻛﻲ
ﻣﻌﺸﻮﻗﻮ
ﻭﻓﺎ
ﻣﺎ
ﻠﻪ
ﻫﺰﺍﺭ
ﻭﻛﻠﻲ
ﺩﻱ
ﺩﺍ
ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺎﺩۍ ﻭ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﻧﻪ ﺋﯥ ﻫﺠﺮ ﭘﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻭﺻﺎﻝ
ﮔﺎﻩ ﺗﻮﺭ ﻛﻮﺩﻱ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻴ ﺷﻲ
ﮔﺎﻩ ﺋﯥ ﺭﺍ ﻛﻴ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﻭﻳﻤﺎﻝ
ﻟﻜﻪ ﻣﺎﻟﮕﻪ ﭼﻪ ﻮﻙ ﻛﻴﺩﻱ ﭘﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﻛﻲ
ﺯﻩ
ﻣﺜﺎﻝ
ﭼﻪ ﺩ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺎﺧﺖ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻡ
ﺻﻮﺭﺕ ﻭﻳﻨﻢ ﺩ ﻣﻴﻱ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻳﺎ ﻣﺎﻝ
ﻛﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻣﻲ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪ ﻫﺎﻟﻪ ﺳﻴﺎﻝ ﻳﻢ
ﮔﻪ ﻧﻪ ﻳﻢ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﺳﻴﺎﻝ
ﺩﻝ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺎﻧﻪ ﺋﯥ ﻭﻳﺰﺍﺭ ﻛ ﻤﺎ ﺩﻝ
ﺍﻳﻲ
ﭼﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺋﯥ ﻻﻟﻪ ﺯﺍﺭ ﻛ ﻤﺎ ﺩﻝ
ﭼﻪ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻪ ﻛﻤﻨﺪ ﺳﺮﻩ ﺩﻱ ﺭﺍ ﻛﻴ
ﭘﻪ
ﺩﻝ
ﺳﺘﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﻛﻲ ﻫﺴﻲ ﻣﻘﺎﻡ ﻭﻳﻨﻮ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﻏﻴﺮﻩ ﺋﯥ ﻭﻳﺰﺍﺭ ﻛ ﻤﺎ ﺩﻝ
ﻻﺱ ﻭ ﭘﯥ ﺩ ﺧﻠﻘﻮ ﻧﺴﻲ ﺩﻋﺎ ﻏﻮﺍړﻱ
ﻫﺴﻲ
ﻣﻨﺖ
ﺑﺎﺭ
ﻛ
ﻤﺎ
ﺩﻝ
ﻪ
ﺳﺒﺐ
ﺁﺯﺍﺭ
ﻛ
ﻤﺎ
ﺩﻝ
ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ
ﺩﻱ
ﻋﺎﺷﻘ
ﺑﯥ
ﻫﺴﻲ
ﻫﻤﺮﻩ
ﺳﺒﺒﻪ
ﺧﻮﺍﺭ
ﺩﺍﻏﻮﻧﻪ
ﭼﺎ
ﺁﺯﺍﺭ
ﻛ
ﺩﻱ
ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
ﻤﺎ ﭘﺮﯤ
ﻧﻪ
ﺩﻱ
ﻫﻢ
ﻣﻴﻨﻲ ﺗﺎ
ﻫﺴﻲ
ﺑﻼ
ﭘﻪ
ﺳﺮ
ﺩﻱ
ﺯﺩﻩ
ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ
ﻳﻢ
ﻛ
ﭘﻪ
ﻤﺎ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺧﻮ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﻣﻴﻦ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﻛ ﻤﺎ ﺩﻝ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﻧﺎﺯﻩ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻟﺮﻱ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﭙﻞ
ﻪ ﺑﻪ ﻭﻳﻨﻲ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﻭ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺧﭙﻞ
ﭼﻪ ﻜﻨﻞ ﺭﺍﺗﻪ ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﻗﻬﺮ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﺩﺍ ﻻ ﻭﮔﻲ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﭙﻞ
ﻧﺎﺯﻩ
ﻛﻠﻪ ﺍﺳﻢ ﺩ ﭼﺎ ﺍﺧﻠﻲ ﭘﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﭙﻞ
ﭘﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﭼﻪ ﮏ ﻭﻫﻲ ﻏﻮ
ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻴﺒﺎﺳﻲ ﻻﺳﻮﻧﻪ ﭘﻪ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﺧﭙﻞ
ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺩ ﺣﺴﻦ ﺭﺧﺖ ﺮﮔﻨﺪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﻛﺎﻥ ﺧﭙﻞ
ﭼﻪ ﺧﭙﻞ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻛﻲ ﻭﺭ ﺮﮔﻨﺪ ﺷﻲ
ﺧﻮﺩ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺳﺮﻓﺮﻭ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺧﭙﻞ
ﭼﻪ ﻫﺮ ﻮﻙ ﺋﯥ ﻋﺎﺷﻘ ﻭﺗﻪ ﻫﻮﺱ ﻛﺎ
ﮔﻮﻳﺎ ﻟﻮﺑﻲ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﻳﻦ ﻭ ﭘﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﭙﻞ
ﻫﻴ ﺻﺮﻓﻪ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻭ ﭘﻪ ﻣﺎﻝ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻣﺎ
ﺧﭙﻞ
ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻣﻠﻚ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﺧﻮ ﻫﺎﻟﻪ ﺧﭙﻞ ﻛ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺋﯥ ﻭﺳﻮ ﺧﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻥ ﺧﭙﻞ
ﻫﻴ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻏﻭﻟﻮ ﺧﻮﻧﺪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻲ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺧﭙﻞ
ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ
ﭘﻪ ﺋﯥ
ﺍﺷﺎﺭﺕ ﻟﻪ
ﺣﻴﺮﺗﻪ
ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺑﯥ
ﻟﻪ ﺷﻌﻮﺭ
۷۱
ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﺩﻱ
ﭘﺨﭙﻠﻪ
ﻣﻄﻠﻮﺑﺎﻥ
ﻡ ﻳﻢ
ﻻ ﺗﺮ ﺩﺍ ﻧﻪ ﺯﻳﺎﺕ ﻏﻮﻴﻡ ﭼﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﻳﻢ
ﮊﻭﺑﻞ
ﮊﻭﺑﻞ
ﭼﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﻪ ﻛﻲ ﭘﺮﺍﺗﻪ ﺩﻱ
ﺑﻨﺪﻳﻮﺍﻥ ﺩ ﻫﻐﻪ ﺳﻴﺐ ﺫﻗﻦ ﭘﻪ ﭼﺎ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻗﺪ ﻭ ﻗﺎﻣﺖ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﻳﻢ
ﺩ
ﺳﭙﻴﻦ
ﺩ
ﺭﻗﻴﺐ
ﺩ
ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ
ﺳﻬﻲ
ﭘﻪ
ﺧﭙﻞ
ﺳﺮﻭﺩ
ﺁﻩ
ﺩ
ﺗﻮﺭﻭ
ﻮ
ﻟﻪ
ﺭﻏﺒﺘﻪ
ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﺩ ﻫﺮ ﺳﻔﻴﺪ ﺩ ﻫﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﻳﻢ
ﺧﺒﺮﻱ
ﻭړﻡ
ﺩ
ﻳﺎﺭ
ﺩﭘﺎﺭﻩ
ﺩﻋﺎ ﮔﻮﻱ ﻫﻢ ﺩ ﻧﻴﻚ ﺧﻮﺍﻩ ﻫﻢ ﺩ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﻩ ﻳﻢ
ﺎﺥ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺋﯥ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺍ ﻴ ﻛ
ﮔﻪ ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻗﺪ ﭘﻮﺭﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻳﻢ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻋﻴﺐ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻫﻨﺮ ﺩﻱ
ﻳﻢ
ﺎﻥ
ﻣﺦ
ﭘﻪ
ﻧﮕﺎﻩ
ﻫﺮ
ﺮﮔﻨﺪﻳﻱ
ﺑﯥ ﺻﺒﺮۍ ﻛﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻭﺻﻞ ﻛﻲ ﻣﻬﺠﻮﺭ ﻛﻡ
ﺩ ﭘﺴﺮﻟﻲ ﭘﻪ ﻣﺮﻏﺰﺍﺭ ﻛﻲ ﻭﭺ ﮔﻴﺎﻩ ﻳﻢ
ﻛﻡ
ﻳﻢ
ﺮ
ﺍﻭﻟﻪ
ﻧﺎﺁ ﻛﺎﻩ
ﺧﺒﺮ
ﻋﺒﺎﺩﺕ
ﭘﻪ
ﻟﻪ ﻫﻐﻲ ﻭﺭﻲ ﺭﺍ ﻫﺴﻲ ﭼﻪ ﺁ ﻛﺎﻩ ﻳﻢ
ﻟﻪ
ﮔﻮﺭﻩ
ﺭﺍ
ﻧﻪ
ﭘﻪ
ﻧﻪ
ﮔﻨﺎﻩ
ﻭﻭﻫﻢ
ﺁﻩ
ﺑﻴﺎ
ﭘﻪ
ﻧﺎﺭﻭ
ﻧﺎﺭﻭ
ﺧﺮﻭﺱ
ﺻﺒﺤﮕﺎﻩ
ﺩ
ﭘﻪ ﺟﺬﺑﻮ ﺟﺬﺑﻮ ﺋﯥ ﺭﺍ ﻛﻮﻡ ﻭ ﺎﻥ ﺗﻪ
ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺎﻫﺮﺑﺎ ﺩﻱ ﺯﻩ ﺋﯥ ﻛﺎﻩ ﻳﻢ
ﺭﮊﻱ
ﺑﺮﺍﻩ
ﻳﻢ
ﭘﻨﺠﺎﻩ
ﻳﻢ
ﻧﺎﻭﻳﺴﺎﻩ
ﻳﻢ
ﻟﻜﻪ
ﺩﻭﻧﻲ
ﺑﺎﺭ
ﭘﻮﺥ
ﺷﻲ
ﻨﻲ
ﺍﻭﺱ ﻣﻲ ﺎﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﭘﺎﺗﻲ ﻧﻪ ﺷﻪ
ﺯﻩ
ﻫﻢ
ﻫﺴﻲ
ﺑﺎﺭ
ﺗﻟﻲ
ﺗﺮ
ﭼﻬﻞ
ﻭ
ﺧﻮﺯﻳﺪﻟﻲ
ﺗﺮ
ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻋﻼﺝ ﺁﺳﺎﻥ ﺩﻱ ﺑﻼ ﺩﺍ ﺷﻮﻩ
ﺯﻩ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﻮﻙ ﭘﻪ ﻓﻘﻴﺮﻱ ﺷﻤﻴﺮﻱ ﻓﻘﻴﺮ ﻳﻢ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺍﻣﻴﺮۍ ﺷﻤﻴﺮﻱ ﺍﻣﻴﺮ ﻳﻢ
ﻏﻮﺍړﻡ
ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﺴﯥ ﺯﻫﻴﺮ ﻳﻢ
ﺩ ﺧﺮﻗﯥ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺸﻜﻞ ﺩﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺯﻩ ﻫﺮ ﺩﻡ ﻭ ﺩﻏﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﻭﺗﻪ ﺧﻴﺮ ﻳﻢ
ﻫﻢ ﭘﻨﺪ ﺍﺧﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﭘﻨﺪ ﻭﺍﻳﻢ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺗﻪ
ﺯﻩ ﺩ ﻴﻨﻮ ﻳﻢ ﻣﺮﻳﺪ ﺩ ﻴﻨﻮ ﭘﻴﺮ ﻳﻢ
ﭘﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻛﻲ ﺧﻴﺎﻝ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺭﺍ ﺳﺮﻩ ﻣﻞ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻛﻲ ﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﺳﺮﻩ ﺍﺳﻴﺮ ﻳﻢ
ﭘﻪ ﺧﻨﺪﺍ ﻛﻲ ﻣﻲ ﮊړﺍ ﺩﻩ ﻟﻜﻪ ﺷﻤﻊ
ﻟﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﭘ ﭘﻨﻬﻢ ﺩ ﺎﻥ ﭘﻪ ﻭﻳﺮ ﻳﻢ
ﻧﺸﺘﻪ
ﭼﻪ ﺑﻨﺪﻱ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻪ ﺯﻧﻴﺮ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﻫﻤﻴﺶ ﭘﻪ ﻏﻮږ ﻧﺎﺭﯤ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﻡ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻜﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﻭ ﻣﺦ ﺗﻪ ﻴﺮ ﻳﻢ
ﺩﻱ
ﻳﻢ
ﺩ
ﺩﻟﺒﺮ
ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺧﻮﺷﺤﺎﻻ
ﻭ
ﺗﺮ
ﺻﺪﻗﯥ
ﺩﺍ ﻭ
ﭘﻪ ﺩﻭﻟﺘﺎ
ﻟﺮﻩ
ﻫﻮﺭﺗﻪ ﻣﻲ
ﺋﯥ
ﺑﻠﻪ ﻏﻼﻣﺎﻥ
ﺯﻩ
۷۲
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻟﻪ
ﭘﻪ
ﺧﭙﻠﻪ
ﺳﺮ
ﭘﺘﻮ
ﻳﺎﺭﻩ
ﮊﺑﻪ
ﻋﺎﻟﻤﮕﻴﺮ
ﺯﻩ ﻳﻮ ﺩﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺑﯥ ﻏﻢ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﺑﯥ ﻏﻢ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺫﻛﺮﻩ ﻓﻜﺮﻩ ﻳﻮ ﺩﻡ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﻫﺮ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻟﺮﻩ ﭼﻪ ﻤﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﻣﻲ ﻧﻪ ﻳﯥ
ﺯﻩ
ﻳﻢ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻭ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﺑﯥ ﺗﺎ ﺧﻮښ ﭘﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺩ ﺍﺭﻡ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﺷﻮﻱ
ﻳﻢ
ﭼﻪ
ﺩ
ﭘﻪ
ﺳﺘﺎ
ﺗﻤﺎﺷﺎ
ﻳﻢ
ﺧﺒﺮ
ﺯﺍﺋﺮ
ﻧﻮﺭ
ﺩ
ﺧﺒﺮ
ﻣﻴﺨﺎﻧﯥ
ﭘﻪ
ﺩ
ﺗﻤﺎﺷﺎ
ﺣﺮﻡ
ﺩ
ﻧﻪ ﻧﻪ
ﻋﺎﻟﻢ
ﺑﯥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺯﻳﺒﺎ ﻣﺨﻪ ﻭ ﺑﻞ ﻣﺦ ﺗﻪ
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺩ ﻳﻮﯤ ﺳﺘﻨﻲ ﺗﺮ ﺳﭙﻢ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﻛﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻜﻠﻲ ﻣﺦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ډﻳﺮ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﭘﻪ ﻭﺍړﻭ ﻛﻲ ﺍﻭﻝ ﻳﻢ ﺩﻭﻳﻢ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﻛﻪ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺩﻱ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺮﻡ ﻫﺎﻟﻪ ﻭﺍﻳﻪ
ﭼﻪ ﻳﺎ ﺩﻳﻮ ﻳﻢ ﻳﺎ ﺩﻭﺍﺏ ﻳﻢ ﺁﺩﻡ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻤﺰﻩ ﻏﻮڅ ﺩﻱ ﻏﺰﺍ ﻭﺷﻮﻩ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻻﺳﻮ ﭘﻪ ﭘﻮ ﺭﻭﻍ ﻳﻤﻪ ﮔﺮﻡ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﺳﻢ ﻗﺎﻣﺖ ﻟﻜﻪ ﺍﻟﻒ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻛﻲ
ﻟﻜﻪ
ﻳﻢ
ﺧﻢ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﻳﻢ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺩ ﻛﻭ ﻭﺭﻭﻮ
ﺯﻩ ﺩ ﻣﺎﺭ ﻭ ﺩ ﻟﻡ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺧﻢ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﻛﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﻛﻴﻱ
ﻳﻢ ﺳﻱ ﺷﻜﻢ ﻟﺮﻡ ﺑﯥ ﺷﻜﻢ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﮊﺍړﻡ
ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺩﻩ ډﻳﺮﻩ ﮔﺮﺍﻧﻪ ﻫﻴ ﮔﺮﻡ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﺯﻩ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﻭ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﭼﺎ ﻛﻡ
ﻟﻪ
ﻛﻡ
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﭼﻪ ﺩﺍ ﭼﺎﺭﻱ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻮﻙ ﻛﺎ
ﻟﻴﻮﻧﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﻪ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﭼﺎ ﻛﻡ
ﻛﻮﻣﻲ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻛﻮﻡ ﺑﺎﻪ ﻛﻮﻣﻪ ﻏﻤﺰﻩ ﺩﻩ
ډﻭﺏ ﺷﻬﻴﺪ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺧﺎﻙ ﻭ ﭘﻪ ﺧﻮﻥ ﭼﺎ ﻛﻡ
ﺗﻮﺍﻥ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺧﻮ ﺩ ﻓﺘﻨﻮ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻧﻪ ﻭﻭ
ﭘﻪ ﻓﺘﻨﻮ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﻔﺘﻮﻥ ﭼﺎ ﻛﻡ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﻴ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺎﻧﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺯﺑﻮﻥ ﻭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﭼﺎ ﻛﻡ
ﺯﻩ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺩﻧﻴﺎ ﻟﻪ ﺗﻠﻮﻧﻲ ﭘﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﻳﻢ
ﻟﻜﻪ ﭘﺎﻪ ﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﭘﻪ ﭘﻪ ﺭﻛﺎﺏ ﻳﻢ
ﻛﻲ
ﻏﺮﺽ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﻳﻢ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﺍﺻﻞ ﺩ ﺣﻴﺎﺗﻮ ﻟﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﺩﻱ
ﺑﻴﺎ ﺧﻮ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺣﺒﺎﺏ ﻳﻢ
ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻗﺼﺎﺏ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ
ﭘﺎﺑﺴﺘﻪ
ﻳﻢ
ﭼﻪ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﻪ ﻣﻌﺮﻓﺘﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﺷﻢ
ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ ﭼﻪ ﻳﺎ ﺩﻳﻮ ﻳﻢ ﻳﺎ ﺩﻭﺍﺏ ﻳﻢ
ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﺩ ﺳﻱ ﺩﻱ ﺯﻩ ﺋﯥ ﻪ ﻛﻡ
ﭘﻪ ﻣﻌﻨﲐ ﻛﻲ ﺩ ﭼﺎﺭﭘﺎﻳﻮ ﭘﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻳﻢ
ﻟﻜﻪ ﺑﺖ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺭﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺍﻭﺩﻩ ﻭﻱ
ﻫﺴﻲ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭﻱ ﻛﻲ ﻭړﻱ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﻢ ﺍﻭﺭ
ﻛﺒﺎﺏ
ﻳﻢ
ﭘﻪ
ﺩﺭﻳﺎﺏ
ﻳﻢ
ﺯﻩ
ﻛﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻫﺰﺍﺭ
ﺩ
ﺁﺑﺎﺩﻱ
ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ
ﻛﻣﻪ
ﻟﻪ
ﭘﻪ
ﻏﻤﻪ
ﺟﻬﺎﻥ
ﻏﺸﻲ
ﺭﻭﺍﺟﻪ
ﻭﻻړ
ﭘﻪ ﻃﺎﻋﺖ ﭘﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﻳﺦ ﻧﻪ ﻛ
ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﺩ
ﺳﺮ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻭ ﻋﺒﺎﺕ ﺗﻪ ﺍﻳﻮﻱ ﻧﺸﻢ
ﻣﺪﺍﻡ
ډﻭﺏ
ﭼﻪ
ﻭ
ﺧﭙﻠﻮ
ﮔﻨﺎﻫﻮﻧﻮ
ﺗﻪ
ﻧﻈﺮ
ﻛﻡ
ﺯﻩ
ﻟﻪ
ﻓﺴﺎﺩ
ﻟﺮﻩ
ﺭﺳﻮﻣﻪ
ﺑﻪ
ﻏﻮﻟﻲ
ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺩ
ﭘﻪ
ﮔﻨﺎﻫﻮﻧﻮ
ﺳﻢ
ﺑﻴﺮﻭﻥ
ﺩ
ﻧﻪ
ﭼﺎ
ﻗﺼﺎﺏ
ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺩ ﻫﺮ ﻋﺬﺍﺏ ﺩ ﻫﺮ ﻋﺘﺎﺏ ﻳﻢ
۷۳
ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﺮﻩ ﺳﻮﺭ ﻭﻱ ﻣﺦ ﺋﯥ ﺗﻮﺭ ﻭﻱ
ﺯﻩ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﺗﺮ ﺘﻦ ﭘﻮﺭﻱ ﺑﯥ ﺁﺏ ﻳﻢ
ﮊﺑﻪ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﻧﻪ ﻟﺮﻡ ﻛﺬﺍﺏ ﻳﻢ
ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﻏﻤﺰﻩ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺋﯥ ﻓﻨﺎ ﺷﻮﻡ
ﺳﺮ ﺗﺮ ﭘﺎﻳﻪ
ﺷﻮﻡ
ﻣﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺩﻡ ﻭﻫﻠﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﻡ ﻭﻫﻠﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺭﺳﻮﺍ ﺷﻮﻡ
ﻪ ﭼﻪ ﺗﻦ ﻣﻲ ﺗﻮﻱ ﺗﻮﻣﻨﻪ ﺷﻪ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ
ﻫﺎﻟﻪ ﺎﻜﻲ ﺩ ﺷﺒﻨﻢ ﻭﻡ ﺍﻭﺱ ﺩﺭﻳﺎ ﺷﻮﻡ
ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻭ ﻣﺦ ﺗﻪ ﮔﻮﺭﻡ ﻳﺎﺭ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ
ﭼﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﭘﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺷﻮﻡ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺷﻮﻡ
ﭘﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻛﻲ ﻛﻪ ﮔﺪﺍ ﻭﻡ ﻛﻨﺪ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ
ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻛﯥ ﺋﯥ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩ ﺍﻣﺮﺍ ﺷﻮﻡ
ﺷﻲ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻜﻪ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻢ ﭼﻪ ﮔﺪﺍ ﺷﻮﻡ
ﺗﺮ ﻫﻐﻪ ﺣﺪﻩ ﭘﻪ ﻫﻮﺭﺗﻪ ﺑﺪ ﺳﻯ ﺷﻮﻡ
ﭼﻪ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻛﻲ ﺍﻏﺰﻯ ﺷﻮﻡ
ﺩﻧﻴﺎ ﻭﺍړﻩ ﺧﭙﻠﻪ ﺯﻳﺴﺖ ﻭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﺧﻮ ﻳﻮ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺩﻏﻪ ﺑﺎﺭ ﻛﻲ ﻛﻮږ ﻟﺮﮔﻰ ﺷﻮﻡ
ﻧﻐﺎړﻱ
ﺳﭙﻴﻦ ﺯړﻭﻛﻲ ﻣﻲ ﺍﻏﻮﺳﺘﻲ ﺗﻮﺭ ﻛﻮﺩﻯ ﺷﻮﻡ
ﻫﻴ ﺣﺎﺟﺖ ﺩ ﻫﻨﺮ ﻧﺸﺘﻪ ﻭ ﻧﺼﻴﺐ ﺗﻪ
ﻏﺰﺍ ﻭﺷﻮﻩ ﻛﻪ ﻣﻬﻤﻨﺪ ﻳﺎ ﺩﺍﻭﺩﺯﻯ ﺷﻮﻡ
ﺩ ﻧﻮﺡ ﺯﻭﻱ ﻫﻢ ﺩ ﻧﻴﻚ ﻧﻴﻜﻪ ﻧﻤﺴﻰ ﻭ
ﮔﻪ ﺯﻩ ﻫﻢ ﺩ ﻳﻮ ﻧﻴﻚ ﻧﻴﻜﻪ ﻧﻤﺴﻰ ﺷﻮﻡ
ﻛﻴﻱ
ﺯﻩ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﻫﻮﻴﺎﺭﻱ ﻧﻪ ﻟﻴﻮﻧﻰ ﺷﻮﻡ
ﺍﻭﺱ ﻋﻄﺎ ﺩ ﺁﺩﻣﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﺷﻮﻩ
ﭼﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﺩ ﻛﻮﯥ ﺳﭙﻰ ﺷﻮﻡ
ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻟﻪ ډﻳﺮﻩ ﻏﻤﻪ ﻭﻟﻲ ﻧﻪ ﻣﺮﻡ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻣﺎﺗﻤﻪ ﻭﻟﻲ ﻧﻪ ﻣﺮﻡ ﺳﺘﻤﻪ
ﻭﻟﻲ
ﻧﻪ
ﻣﺮﻡ
ﺻﺒﺤﺪﻡ
ﻭﻟﻲ
ﻧﻪ
ﻣﺮﻡ
ﻭﺷﻮﻩ
ﻏﺰﺍ
ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﻲ
ﺗﻤﺎﻣﻲ
ﻛﻞ
ﭼﻪ
ﻛﻪ
ﺩ
ﮔﻔﺘﺎﺭ
ﮔﺪﺍﻳﺎﻧﻮ
ﺟﻬﺎﻥ
ﻭﺳﻮﺍﺱ
ﻳﻮ
ﻳﺎﺭ
ﻛﻮﻡ
ﻟﻤﻦ
ﻟﻪ
ﻟﻪ
ﭘﻪ
ﺭﺍ
ﺩﻋﺎ
ﺨﻪ
ﺍﺣﺘﻴﺎﻃﻪ
ﺑﻠﻪ
ﭘﻪ
ﭘﻴﺪﺍ
ﺟﺪﺍ
ﻳﺎﺭﻩ
ﺑﯥ ﺑﻨﻴﺎﺩﻩ
ﻛﻴﻱ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻫﺮ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺳﺤﺮ ﻤﺎ ﭘﻪ ﮊړﺍ ﺧﺎﻧﺪﻱ
ﻟﻪ
ﺩﯤ
ﻫﺴﻲ
ﻳﺎﺭ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻲ ﺧﻮ ﻣﺮﮒ ﺩﻱ
ﺗﺮﻭ ﺯﻩ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺧﭙﻞ ﺻﻨﻤﻪ ﻭﻟﻲ ﻧﻪ ﻣﺮﻡ ﺷﺒﻨﻤﻪ
ﻭﻟﻲ
ﻧﻪ
ﻣﺮﻡ
ﺩﻣﻪ
ﻭﻟﻲ
ﻧﻪ
ﻣﺮﻡ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻟﻩ ﮔﺮﻣ ﺷﺎ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻭ ﮔﻞ ﺗﻪ
ﻟﻪ
ﺩﯤ
ﭼﻪ ﺩ ﻣﺮﮒ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﺍ ﻟﺮﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻻ
ﭘﺨﻮﺍ
ﻛﻪ
ﻣﻲ
ﻭﻧﻤﺎﻲ
ﻪ
ﺩﻱ
ﻟﺮﻩ
ﺗﺮ
ﻭﻓﺎ ﺩﻏﻪ
ﻳﻮﻩ
ﺟﺎﻡ
ﺗﺮ ﺩﺍ ﻫﻮﺭ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻭﻱ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ
ﺩ
ﺷﺮﺍﺑﻮ
ﭼﻪ ﭘﺮﯤ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﺩﺍ ﺩ ﻟﻖ ﺍﺯﺭﻕ ﻓﺎﻡ
ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﭘﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻛﻲ ﺑﺪ ﻧﺎﻣﻲ ﺩﻩ
ﭘﻮ ﺩﻱ ﻻﻧﺪﻱ ﻛﻱ ﻧﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﻡ
ﻣﺎ
ﺳﺎﻗﻲ ﺩﺍ
ﭘﻪ
ﺑﯥ
ﻟﻪ
ﺑﯥ ﺑﻘﺎ
ﻓﻴﺾ
ﻣﺎ ﺗﺮ
۷٤
ﭘﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻛﻲ ﻳﻮ ﺳﺮ ﻟﻌﻞ ﺑﻞ ﺳﺮ ﻛﺎﻲ
ﻣﺴﺎﻭﻱ ﺩﻩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﭘﻪ ﺧﺎﺹ ﻭ ﻋﺎﻡ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺩ ﺳﭙﻴﻦ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ
ﺍﺳﻼﻡ
ﭘﻪ
ﺩﻱ
ﺣﻼﻝ ﻋﺸﻖ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍﻏﻠﻲ
ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ
ﺩ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﻣﺤﻤﻮﺩ ﻧﻴﻜﺎﻧﻮ
ﻭﺗﻪ ﻣﺪﻋﺎ
ﺭﺍﻏﻠﻲ
ﻪ
ﻟﺮﻱ
ﻛﻔﺮ
ﻛﻪ ﺣﻼﻝ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻭﺭﺷﻲ ﻛﻪ ﺣﺮﺍﻡ
ﻭ
ﻣﺠﻨﻮﻥ
ﻗﻠﻢ
ﻧﻈﺮ ﺧﻮ
ﻧﻪ
ﭘﺮﻭﺍ
ﺩ
ﺩ
ﻛﻮﻩ ﻋﻤﻞ
ﻧﻴﻚ
ﻣﺪﺍﻡ
ﭘﻪ
ﺣﻼﻟﻮ
ﭼﻪ
ﻏﻼﻡ
ﻛﻲ ﻛ
ﻣﺪﺍﻡ ﺧﭙﻠﻲ
ﻭﻱ ﻣﻴﻨﻲ
ﻏﻼﻡ
ﺩ
ﻭﻱ
ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﮔﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺷﺎﻡ
ﭼﻪ ﺩ ﺯړﻩ ﺣﻀﻮﺭ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻧﻤﺎﻧﻪ ﻛﻲ
ﭘﻜﺎﺭ
ﺍﻣﺎﻡ
ﭼﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﻛﻲ ﺻﺎﺩﻕ ﻭﻱ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺩﻱ
ﻧﻪ
ﻭﺍﻳﻢ
ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﻛﻲ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻳﻢ
ﻟﻜﻪ ﮔﻞ ﺩ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧ ﭘﻪ ﻭﻗﺖ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻳﻢ
ﺗﻪ ﻤﺎ ﻭ ﺑﯥ ﻛﺴ ﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﺧﺪﺍﻱ ﺳﺎﺗﻠﻲ ﻟﻜﻪ ﮔﻨﺞ ﭘﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻳﻢ
ﭘﻮﺭﻩ
ﻳﻢ
ﻟﻜﻪ
ﺩ
ﻭﻧﻪ
ﭘﻪ
ﻨﮕﻞ
ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ
ﺷﻌﺮ
ﺩ
ﺑﺎﮔﺮﺍﻡ
ﻫﻢ ﻧﻐﻤﯥ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻫﻢ ﺭﻗﺺ ﻛﺎ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﺪﻱ
ﭘﻪ
ﭘﻪ
ﻫﻐﻪ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﺳﻼﻡ
ﺩ
ﻣﻴﻮﻩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻣﻘﺘﺪﻱ ﭘﻪ
ﻭﻱ
ﻛﻪ
ﻭﻳﺮﺍﻧ
ﺗﺮﻛﻲ
ﺁﺑﺎﺩﺍﻥ
ﻛﻲ
ﻳﻮ ﻭﻳﺘﻪ ﻣﻲ ﺩ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﯥ ﻋﺸﻘﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻮﻛﻴﺪﺍﺭ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﻳﻢ
ﺭﺍﻛ
ﻟﻜﻪ ﻟﻌﻞ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﻳﻢ
ﺑﺮﻛﺘﻪ
ﺩ ﺩﻭﻧﻬﻲ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﻧﺎﺳﺖ ﺷﺎﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﻳﻢ
ﺭﻭﻨﺎﺋﻲ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﻛﻲ ﺷﻮﻩ ﺣﺎﺻﻠﻪ
ﺷﭙﻪ ﻭ ﻭﺭځ ﻟﻜﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻻﺭ ﺭﻭﺍﻥ ﻳﻢ
ﻛﻡ
ﭘﻠﻲ ﺳﺮ ﭘﻪ ﻟﻮﻳﻪ ﻻﺭ ﺩ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﻳﻢ
ﺑﯥ ﻣﻴﻨﻪ ﻣﻲ ﻫﻴ ﺣﺎﻝ ﺩ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﺸﺘﻪ
ﻟﻜﻪ ﺑﯥ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﺘﺎﻋﻪ ﺗﺶ ﺩﻛﺎﻥ ﻳﻢ
ﺩ ﻫﻮﺱ ﺑﻠﺒﻞ ﻭﻳﺴﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺩ ﺍﻓﻼﺱ ﭘﻪ ﻛﺒﻞ ډﻛﻲ ﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﻳﻢ
ﻻﻧﺪﻱ
ﺩ ﺩﯤ ﻧﻮﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻟﻜﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻨﺪﻣﻪ
ﺧﻠﻘﻮ
ﻳﻢ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﺩﻡ ﻛﻲ ﻧﻮﯤ ﻧﻮﯤ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻡ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﻛﻭ ﻭﺗﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ
ﭘﻪ ﻪ ﺧﻮﻱ ﻟﻪ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻮ ﺑﯥ ﭘﺮﻭﺍ ﻳﻢ
ﭘﻪ
ﺩ
ﺍﻭﺭ
ﺳﺰﺍ
ﻳﻢ
ﻭ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺗﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺷﻜﻞ ﺮﮔﻨﺪﻳﻡ
ﺁﺋﻴﻨﻪ
ﺭﻭﻳﻪ
ﺑﯥ
ﺭﻳﺎ
ﻳﻢ
ﺩ
ﻭﺻﺎﻝ
ﺩ
ﻛﺎﻣﻠﻲ
ﻣﺮﻏﻪ
ﺩ
ﺍﻭﻮ
ﻋﻘﻴﺪﯤ
ﺩﺍﻧﻮ ﻟﻪ
ﭼﻪ ﺻﻔﺖ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ
ﺩﻟﺒﺮﺍﻧﻮ
ﻭﺗﻪ
ﺧﺎﻙ
ﺗﺮ
ﺗﻠﻲ
۷٥
ﻭﺍﻭﺭﺉ
ﻧﺮﻣ
ﻟﻜﻪ
ﻏﻮﻧﺪﻱ
ﺯﻩ
ﻫﻐﻪ
ﺍﻭﺑﻪ ﺑﯥ
ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ
ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﺗﺮ ﺧﺮﻗﯥ ﻻﻧﺪﻱ ﺍﻃﻠﺲ ﺩﻱ
ﭘ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺪﺍ ﻳﻢ
ﺩ ﻏﻨﭽﯥ ﭘﻪ ﻴﺮ ﭘﻪ ﺳﻞ ﮊﺑﻮ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻳﻢ
ﻟﻜﻪ ﺑﻮﻱ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻳﻢ
ﭘﻪ ﮊړﺍ ﻣﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﺩﻳﺪﻥ ﺣﺎﺻﻞ ﻛ
ﺩ ﺷﺒﻨﻢ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻟﻪ ﮔﻞ ﺳﺮﻩ ﻳﻜﺘﺎ ﻳﻨﻢ ﻳﻢ
ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻡ
ﻟﻜﻪ
ﺍﺑﺮ
ﻫﻢ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﺳﭙﻴﻨﻮ
ﺭﺍﺳﺘﻴﻪ
ﻟﻜﻪ
ﺳﺮﻭ
ﻣﺪﺍﻡ
ﺩﺭﺍﺯ
ﻋﻤﺮ
ﻣﻲ
ﺣﺎﺻﻞ
ﻛﻪ ﭼﺎ ﻻﺭ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺩﻩ ﻭﺭﻛﻪ ﻛﯤ
ﺯﻩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺩ
ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻠﻪ ﻧﺰﺩﯤ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻳﺎﺩ ﻳﻢ
ﺯﻩ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻭﻳﻨﻢ ﻧﺎ ﺎﺩ ﻳﻢ
ﻛﻪ ﻳﺎﺭ ﺳﻞ ﻠﻪ ﻭﻋﺪﯤ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﻭﻛﺎ
ﺯﻩ
ﻳﻢ
ﭘﻪ ﺟﻔﺎ ﻭ ﭘﻪ ﻭﻓﺎ ﺋﯥ ﻻﺭﻏﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﭘﺮ ﺣﺬﺭ ﺩ ﻧﺎﺯ ﭘﺮﻭﺭ ﭘﻪ ﻛﻱ ﺩﺍﺩ ﻳﻢ
ﺩ ﺑﯥ ﻧﻴﺎﺯﻭ ﭘﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩ ﻛﻭ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﭘﺮﻭﻥ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺧﺴﺮﻭ ﻭﻡ ﻧﻦ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻳﻢ
ﻛﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﺍﻭﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﻞ ﻭﻱ
ﻟﻜﻪ ﺷﻤﻊ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻳﻢ
ﺩﻱ
ﺷﭙﻪ ﺍﻭ ﻭﺭځ ﭘﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻲ ﻟﻜﻪ ﺑﺎﺩ ﻳﻢ
ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﻣﻲ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻏﻴ ﻛﻲ ﻧﺎﺳﺖ ﻭﻱ
ﺯﻩ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺑﻪ ﺩ ﻫﺠﺮ ﭘﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻳﻢ
ﻳﻮ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺩ ﺯړﻩ ﻣﺮﺍﺩ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﺍﺻﻞ ﻛﻲ ﻧﺎ ﻣﺮﺍﺩ ﻳﻢ
ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﻛﺎﻝ ﻣﮕﺮ ﺑﺮ ﭘﺎﻱ ﺷﻢ
ﺩ ﻫﻔﺘﯥ ﭘﻪ ﻫﺠﺮ ﻫﺴﻲ ﺑﯥ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻳﻢ
ﻏﻤﻪ
ﺣﻖ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﭘﻪ ﺩﻫﻪ ﺩﺍﺩ ﻳﻢ
ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻛﻲ ﻣﻲ ﺩ ﻫﺠﺮ ﻃﻤﻊ ﻧﻪ ﻭﻩ
ﺍﻭﺱ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻣﺴﺘﺤﻴﺮ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻓﺴﺎﺩ ﻳﻢ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﭘﻱ ﺷﻪ ﺩ ﭘﻮﺯﻱ
ﮔﻪ
ﻳﻢ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﭘﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﭘﻠﻮﺭﻱ ﭼﺎﺭﻩ ﻧﺸﺘﻪ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﺍﺭ ﻳﻢ
ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﻛﻲ ﻏﺮﻗﺎﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﺍﻭﺭ ﻛﻲ ﻳﯥ ﻃﺎﻗﺖ ﻭ ﺑﯥ ﺗﺎﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﻛﻪ ډﻭﺑﻴﻡ ﭘﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺳﻮﺯﻡ
ﺩ ﺳﺮﻭ ﺷﻮﻧﻭ ﭘﻪ ﺁﺗﺶ ﻭ ﭘﻪ ﺁﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺧﻂ ﻭ ﺧﺎﻝ ﻧﻲ ﭘﻪ ﻛﯥ ﻭﻱ
ﺯﻭړﻧﺪ ﺳﺮ ﭘﻪ ﻣﻄﺎﻟﻊ ﺩ ﻛﺘﺎﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﺗﺮ ﺩﺍ ﭘﻮﭼﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺯﻩ ﺍﻭﺭﻡ
ﭘﻪ ﻧﻐﻤﻪ ﭘﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺩ ﺭﺑﺎﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﻋﺒﺎﺩﺗﻪ
ﺩ ﺳﺎﻗﻲ ﭘﻪ ﻣﻴﻮ ﻣﺴﺖ ﻭ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﻧﻪ ﻋﻠﻢ ﻧﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻧﻪ ﺗﻼﻭﺕ ﻭﻱ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻫﺴﻲ ﺑﻴﺪﺍﺭۍ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﺩ ﻃﻮﺑﻲ ﺩ ﻭﻧﻲ ﺳﻮﺭﻱ ﻣﻲ ﺧﻮښ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﭘﻪ ﻟﻨﺒﻮ ﺳﻮﻱ ﻛﺒﺎﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﺑﯥ
ﭼﻪ
ﺩ
ﻣﻴﻨﻪ
ﺋﯥ
ﺭﻳﺎ
ﻗﺮﺍﺭﻱ
ﻧﻮﺭﻩ
ﺭﺍ
ﻧﺘﻴﺠﻪ
ﺗﺮ
ﺟﺎﻣﻮ ﺷﻪ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻧﺎﻗﺒﻮﻟﻪ
ﻟﻪ
ﺯﻭﻙ
ﺑﯥ
۷٦
ﻟﻪ
ﻧﻮﺭ
ﻫﻢ
ډﻳﺮﻱ
ﻟﻪ
ﮔﻮﻫﺮ
ﻫﻢ
ﻳﻢ
ﻭ
ﺳﺒﺰ ﮔﻤﺮﻫﺎﻧﻮ
ﺗﻠﻮﺳﯥ
ﺟﻤﻠﮕﻲ
ﺑﯥ
ﻗﻴﺪﻩ
ﺩﺭﻳﺎ ﺗﺎﺯﻩ
ﭘﺎﻳﻢ
ﺭﻫﻨﻤﺎ
ﻳﻢ
ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ
ﺁﺯﺍﺩ
ﺩﻩ
ﺯﻩ ﻟﻪ ﻳﺎﺭ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﺳﻮﺍﻝ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ
ﺩ ﻳﺎﺭ ډﻳﺮﻱ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭۍ ﻳﻢ ﻋﺎﺟﺰ ﻛﻱ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻜﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﻣﻲ ﻻﺱ ﻧﻴﻮﻟﻲ ﺩﻱ ﺩﻋﺎ ﻛﻡ
ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺩ ﺩﻓﺎ ﻛﻡ
ﻫﻴ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺘﻴﺎ ﻣﻲ ﻧﻪ ﺯﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﯤ
ﺳﺘﺎ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﻫﻢ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﻫﻢ ﺭﺘﻴﺎ ﻛﻡ
ﻛﯤ
ﻛﻡ
ﻭﺍړﻩ
ﻛﻪ
ﻳﯥ
ﻧﻪ
ﻫﺮ
ﻮ
ﺧﻨﺪﻭﻝ
ﻟﻮﻳﻪ
ﻛﻪ
ﻣﺮﺗﺒﻪ
ﮊړﻭﻝ
ﺯﻩ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻧﻪ ﺧﻨﺪﺍ
ﻛﻡ ﻧﻪ ﮊړﺍ
ﻛﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻳﯥ ﺑﺎﺭﻱ ﻭﺍﻳﻪ ﺭﺍﺗﻪ ﻮﻙ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻟﻴﻮﻧﻲ ﻭ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﭼﺎ ﻛﻡ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻛﻡ
ﺧﻮﺏ
ﺧﻨﺪﺍ
ﺩﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ
ﭘﻪ
ﺯﻣﻜﻪ
ﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﺷﺖ ﻛﺮﺑﻼ
ﻫﺮﻩ ﻭﺭځ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺗﻴﺮﻳﻱ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛﻲ
ﺯﻩ ﭘﻪ ﻫﺮﻩ ﻭﺭځ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﭼﻪ ﻏﺰﺍ ﻛﻡ
ﻳﻮ ﻭﻳﺘﻪ ﻣﻲ ﺩ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻮږ ﺷﻮﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺩﻱ ﭘ ﭘﻨﻬﻢ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺍﺩﺍ ﻛﻡ
ﺯړﻩ ﻛﻪ ﻳﻮ ﻭﻱ ﻣﺎ ﺧﻮ ﺗﺎ ﻟﻪ ﺩﻱ ﺩﺭﻛﻱ
ﻣﮕﺮ
ﭘﻴﺪﺍ
ﻛﻡ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻭﺍﻏﻮﺳﺖ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩﯤ ﺳﺮﻭﭘﺎ ﺑﯥ ﺳﺮﻭﭘﺎ
ﻛﻡ
ﺩﺍ ﺳﺘﺎ ﺩﺭﺩ ﺑﻪ ﭘﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ
ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﻏﻪ ﺳﻮﺩ ﭘﻪ ﺯﻳﺎﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﺭﺍ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻋﻘﺒﲐ ﺩﻭﺍړﻩ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺑﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺍﻳﻦ ﻭ ﺁﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﭼﺮﻱ ﻻﺱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻭﺳﻪ ﺑﺮ ﺷﻲ
ﺩﺍ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻪ ﺩ ﺟﻨﺖ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ
ﻮ ﻣﻲ ﺗﻴﻎ ﭘﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻟﮕﻴﺪﻟﻲ
ﺳﺘﺎ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻪ ﻭ ﺭﻗﻴﺐ ﺁﺳﺎﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ
ﻮ ﻭ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻤﻪ ﺳﺘﺎ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻛﺎ
ﻋﺰﺭﺍﺋﻴﻞ ﻟﺮﻩ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﻩ ﺎﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ
ﺩﻱ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﭼﺎ ﻟﺮﻩ ﺧﭙﻞ ﺩﻳﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ
ﺳﺘﺎ ﺗﺮ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻮﺭﻱ ﻧﻮﺭﻱ ﺯﻟﻔﻲ ﻪ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺧﺎﺷﺎﻙ ﺑﻪ ﺩ ﭼﻤﻦ ﺭﻳﺤﺎﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ
ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻟﺒﻮ ﻣﻲ ﺣﺮﺍﻡ ﺩﻱ
ﻮ ﺩ ﺧﭙﻠﻮ ﻭﻳﻨﻮ ﺟﺎﻡ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ
ﺩﺍ ﻳﻮ ﻪ ﺭﻧﮕﻪ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﺟﺎﻡ ﺩ ﻣﻴﻮ ﭼﻪ ﺩ ﺎﻥ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﻣﻮﻣﻢ
ﺗﺮﻭ ﺯﻻﻝ ﻛﻪ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﻥ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﺩ ﭘﺘﻨﮓ ﺍﻭ ﺩ ﺑﻠﺒﻞ ﺗﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ
ﻣﺦ ﺩﻱ ﺍﻭﺭ ﺩﻱ ﻛﻪ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﭘﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺳﺮﻩ ﺩﻱ ﺗﺎﺭ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺑﻴﻞ ﺷﻪ
ﻛﻪ ﻏﻮڅ ﺷﻮﻱ ﻣﻲ ﻧﺎﺭﻭﻥ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻣﻘﺎﻡ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻗﺎﺋﻢ ﻛﻡ
ﭼﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﺩﻱ ﮐﻪ ﺑﻴﻠﺘﻮﻥ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﺩ ﺧﭙﻞ ﺯړﻩ ﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﻭﺗﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﻣﻮﺳﲐ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭼﻬﺮﻩ ﺋﯥ ﺯﻳﻩ ﺗﺮ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﻛﻩ
ﺧﺪﺍﻱ ﺯﺩﻩ ﻋﺸﻖ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻃﺎﻋﻮﻥ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ
ﺩ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﺩﻳﻦ
ﺍﻳﻤﺎﻥ
۷۷
ﻧﻮﺭﻭ
ﻟﺮﻩ
ﻧﻮﺭ
ﺯړﻭﻧﻪ
ﻡﭘﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩﻱ ﮔﻞ ﻛﺮﻟﻲ ﺩﻱ ﭘﻮﻫﻴ
ﻡﻠﻲ ﺩﻱ ﭘﻮﻫﻴ ﺑﻴﺎ ﺩﻱ ﻧﻮﻱ ﺷﺮﺍﺏ
ﻡﭘﻮﻫﻴ
ﺗﺎ
ﯤ ﭘﻪ ﻧﻜﺮﻳﺰﻭﻠﻪ ﻻﺱ ﺳﺮﻩ ﻛ ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ
ﺭﻗﻴﺒﺎﻥ
ﻪ ﺩﻩ ﻤﺎ ﺩ ﻣﺮﺍﺩ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻧﻮﺭ ﻣﻌﺮﻛﻪ
ﻡﻠﻲ ﺩﻱ ﭘﻮﻫﻴﻤﺎ ﭘﻪ ﺑﺎﺏ ﺩﻱ ﻛ ﭼﻪ
ﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩﻱ ﺧﻂ ﭘﻪ ﻣﻼ ﻟﻮﻟﻢ
ﻡﭘﻮﻫﻴ
ﺩﻱ
ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﻡﭘﻮﻫﻴ
ﺩﻱ
ﮊړﻟﻲ
ﻡﭘﻮﻫﻴ
ﻡﭘﻮﻫﻴ
ﺩﻱ ﺩﻱ
ﺩﻱ
ﻭﻟﻠﻲ
ﻭﻳﻨﻮ
ﺑﻠﻠﻲ
ﻧﻴﻮﻟﻲ
ﭘﻪ
ﺗﺎ
ﻤﺎ
ﭼﻪ
ﻭﺍړﻩ
ﻫﻤﻪ
ﻣﺎ
ﻪ ﻭﺍﻳﯥ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﺗﻪ ﺧﭙﻞ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ
ﺳﺎﻋﺖ
ﻫﻐﻪ
ﻣﺎ
ﭼﻪ ﺭﻗﻴﺐ ﺍﻭ ﺗﺎ ﻏﻮږﻭﻧﻪ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻭﺭﻭړﻩ
ﺗﺎ
ﭼﻪ
ﭘﻮﺭﻱ
ﺧﻮﺍ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﭘﻪ
ﺗﻴﺮﻱ
ﻜﻪ
ﺭﻗﻴﺒﺎﻥ
ﺎﻡ ﻔ ﻠ ﺮﺯﻱ ﺩ ﮔ ﺲ ﮔ ﻜ ﻋ
ﺪﺍﻡ ﻲ ﻣ ﻲ ﻣ ﻪ ﻛ ﻤ ﻴ ﻪ ﻟ ﭘ
ﺪﺍﻡ ﻞ ﺍﻧ ﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﺩ ﮔ ﭘ
ﻮﯤ ﻮﻥ ﺷ ﮕ ﻠ ﻲ ﮔ ﻲ ﻣ ﺮﮔ ﺘ ﻮﺭﻱ ﺳ ﺗ
ﺎﻡ ﻪ ﺟ ﺮﻡ ﻧ ﺎﺩﻩ ﻟ ﻪ ﺑ ﻧ
ﻪ ﺎﺑ ﻮﻧ ﻪ ﺧ ﻮ ﻟ ﺮﮔ ﺘ ﯥ ﺩ ﺳ ﺑ
ﺪﻩ ﺁﺭﺍﻡ ﻴ ﻪ ﻟ ﺎ ﻭ ﻧ ﻣ
ﻲ ﺐ ﺩ ﺩﻻﺭﺍﻡ ﻛ ﻠ ﻪ ﻃ ﭘ
ﺎﻡ ﺮ ﮔ ﻪ ﻫ ﻡ ﭘ ﻴ ﻮﺋ ﻭ
ﻲ ﻛ ﻮﻫ ﺪﺍﻱ ﻛ ﯥ ﺧ ﺪﺍﻥ ﺋ ﺨ ﺯﻧ
ﻼﻡ ﻢ ﺩ ﻏ ﻼﻡ ﻳ ﺯﻩ ﻏ
ﻼﻡ ﺩﻱ ﺦ ﻏ ﺎﻝ ﺩ ﻣ ﯥ ﺧ ﻪ ﺋ ﻛ
ﺎﻡ ﺎ ﻛ ﻤ ﺎﻡ ﺩﻱ ﺎ ﻛ ﺩﺍ ﻧ
ﺮ ﻭﻱ ﺎﻡ ډﻳ ﺎ ﻛ ﻲ ﻧ ﻖ ﻛ ﺸ ﻪ ﻋ ﻪ ﭘ ﻛ
ﺎﻡ ﺪ ﻧ ﻪ ﺑ ﻢ ﻛ ﺎﻡ ﻳ ﻚ ﻧ ﻴ ﻪ ﻧ ﻛ
ﻲ ﻛ ﻘ ﺎﺷ ﻪ ﻋ ﻢ ﺯﻩ ﭘ ﻮښ ﻳ ﺧ
ﺎﻡ ﺎﺹ ﻭ ﻋ ﺖ ﺩ ﺧ ﻼﻣ ﻣ
ﻮﻝ ﺩﻱ ﺒ ﻲ ﻗ ﻲ ﻣ ﺎﺭۍ ﻛ ﻪ ﻳ ﭘ
ﺎﻡ ﻨ ﯥ ﺩﺷ ﻮﻟ ﺎﺭ ﺩ ﺧ ﻞ ﻳ ﭙ ﺩ ﺧ
ﻮﺍړﻡ ﻮﺽ ﻏ ﻪ ﻋ ﺎ ﭘ ﺩ ﺩﻋ
ﻼﻡ ﺎ ﺳ ﻞ ﺩﻋ ﭙ ﻪ ﺧ ﺩﻏ
ﻡ ﺎﺭ ﮐ ﻲ ﻪ ﺋ ﻮ ﺑ ﻠ ﻨ ﻜ ﺮ ﺗ
ﺎﺩﺍﻡ ﺮ ﺑ ﺶ ﻭ ﺗ ﻤ ﺸ ﺮ ﻛ ﺗ
ﻮښ ﺩﻱ ﻪ ﺧ ﯥ ﺭﺍﺗ ﺎﺭ ﺋ ﺘ ﻔ ﺦ ﮔ ﻠ ﺗ
ﻼﻡ ﺪﻱ ﺳ ﺎﻧ ﯥ ﺭﺍ ﻛ ﻪ ﺋ ﭼ
ﺎ ﺩﻱ ﺤ ﻴ ﺴ ﻲ ﻣ ﻪ ﻣ ﻐ ﻢ ﻫ ﻫ
ﺎﻡ ﻤ ﺪﻩ ﺗ ﻴ ﺎﻥ ﻭﻟ ﻤ ﺭﺣ
ﺎﻡ ﺩﻱ ﻤ ﺎﻩ ﺗ ﺎﺭ ﻣ ﺦ ﺩ ﻳ ﻣ
ﻮ ﺑﻪ ﻣﻮﻡ ﺩ ﻧﻤﺮ ﻭ ﻣﺦ ﺗﻪ ﮔﺮﺯﻭﻡ
ﻛﻮﻡ
ﻳﺎﺭ
ﻪ ﺭﻧﮓ ﻭﻫﻢ ﺯﻩ ﺩﺍ ﻻﻓﻲ ﭘﻪ ﺩﺭﻭﻍ
ﺩﻱ
ﺩﺭﻭﻍ
ﺎﻥ ﻟﺮﻩ ﻛﺮﻡ ﺯﻩ ﺩﺍ ﺧﭙﻞ ﺗﺨﻢ ﺧﭙﻞ
ﻩ ﻧﺎﺻﺤﻪﺗﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻪ ﻛ
ﺍﭼﻮﻡ
ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ
ﻡﻣﺎ ﺧﻮ ﺯﺩﻩ ﭼﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﺍﻭﺭ ﺩﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻴﻦ ﻛ
ﻢ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻟﻮﺭ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﺎږﻱ ﭘﺴﻲ
ﻡﻲ ﻭﺭﻛﺳﺮﺭﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛ
ﻭﺭﺗﻪ
ﻭﺍ
ﺧﭙﺴﺮ
۷۸
ﺩ
ﺟﻔﺎ ﺳﺮﻩ
ﭘﻪ ﺻﺒﻮﺭﻱ
ﺻﺒﺮ ﺍﻭ
ﭘﻪ
ﻮ
ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺩ ﻣﻴﻨﻲ ﻻﺱ ﻤﺎ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﺩﻱ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﺩﻱ
ﻣﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﺽ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﻛﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻣﻴﻨﻪ
ﺗﺮﻭ
ﻟﻪ
ﺩﺍ ﻪ ﮊﻭﻧﺪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﺯﻩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺑﯥ ﭘﺮﻭﺍ ﻳﯥ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺩﻡ
ﺩﻏﻪ ﻫﺴﻲ ﻏﻢ ﺩﻱ ﻫﻴﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻛﻮﻡ ﻏﻢ
ﻧﻮﺭ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻱ ﻫﻴﺮ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﻳﻮ ﻞ ﺩﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍﺷﻲ ﺩﺍ ﻣﺎﺗﻢ
ﭼﻪ ﺯﺧﻤﻲ ﺋﯥ ﺳﺒﺎ ﻧﻪ ﻣﻮﻣﯥ ﭘﻪ ﺑﻴﻌﻪ
ﻣﻔﺖ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺷﻲ ﻧﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻐﻪ ﻣﺮﻫﻢ
ﺑﻮﻳﻪ
ﭼﻪ ﻻ ﻧﻪ ﻳﯥ ﺩ ﺍﺟﻞ ﭘﻪ ﺗﻴﻎ ﻛﻡ
ﭼﻪ ﺩ ﺗﻦ ﻟﻪ ﺳﺮﺍﻳﻪ ﺩﺭﻭﻣﯥ ﺗﻮﻪ ﻭﺍﺧﻠﻪ
ﺗﺮ
ﺩﺍ ﺳﺮﺍﻱ ﭘﻪ ﻫﻮﺭﺗﻪ ﺳﺮﺍﻱ ﻧﺸﺘﻪ ﻣﺤﻜﻢ
ﺩ ﺩﯤ ﻻﺭﻱ ﺗﻠﻪ ﻪ ﻫﺴﻲ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺩﻡ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻗﺪﻡ
ﻛﻪ ﺩﻱ ﻭﻳﺮﻩ ﺷﻲ ﻟﻪ ﻇﻠﻤﻪ ﻟﻪ ﺳﺘﻤﻪ
ﺗﻪ ﻫﻢ ﻣﻪ ﻛﻩ ﭘﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺳﺘﻢ
ﻛﺮﻣﻪ
ﺳﺘﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﻳﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻛﺮﻡ
ﻟﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺳﺮﻩ ﭼﻪ ﻛﯤ ﻫﻐﻪ ﻧﻪ ﻣﻮﻣﯥ
ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺑﺮﻫﻢ
ﻫﻢ
ﺩﺭﻫﻢ
ﺩ
ﻛﻪ ﺍﺟﺮ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﺍﻣﻴﺪ ﻭﺍړﻩ
ﺩ
ﺯﻩ ﭘﻪ
ﻛﺎﺭ
ﺗﻴﺎﺭﻱ
ﻟﺮﯤ ﺩ
ﺩﺭ
ﻟﻪ
ﻟﺮﻩ
ﺭﺣﻤﻪ ﭘﻪ
ﻋﻤﻞ
ﻟﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ
ﻭﻱ
ﺩ ﺩﻏﻪ
ﻭﻟﻲ
ﺑﻪ
ﻫﻴ
ﺣﻖ
ﻣﺮﻫﻤﻮ
ﺣﻖ
ﻣﻌﺸﻮﻗﻮ
ﺩﺍ
ﻛﻲ
ﻓﺮﺿﻮ
ﻫﻴ
ﭘﻪ
ﻋﺬﺭ ﻧﻠﺮﻡ
ﻏﺎړﻩ ﭘﻪ
ﺟﻬﺎﻥ
ﺗﺨﻢ
ﺩﻭﺍړﻩ
ﺑﺎﻃﻠﻪ ﻪ
ﻣﻴﻮﻩ
ﺳﺮﻩ
ﺭﻧﮓ
ﻏﻭﻡ
ﺳﺘﺮﮔﻲ
ﻏﻭﻡ
ﻧﻪ
ﻳﻮ
ﺑﺪﻟﻮﻡ
ﺩﻱ
ﺍﻭﺱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺭﺿﺎ ﻧﻴﻜﻲ ﻛﯤ ﻛﻪ ﺑﺪﻱ ﻛﯤ
ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﺩﻱ ﺩﻭﺍړﻩ ﻛﻮﻱ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻗﻠﻢ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﺭﺯﻕ ﭘﻪ ﺯﻳﺮﻣﻪ ﻣﻪ ﻫﻴﺮﻭﻩ ﻛﻠﻚ ﺷﻪ
ﺗﺮ
ﻣﻘﺪﻡ
ﻛﻪ ﮔﯥ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺣﺮﺹ ﺳﺮﻩ ﻪ ﺯﻳﺎﺕ ﺷﻲ
ﺯﻳﺎﺕ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺩ ﻳﻮﯤ ﺳﺘﻨﻲ ﺗﺮ ﺳﭙﻢ
ﻛﯤ
ﺩ ﻗﺴﻤﺖ ﺷﻮﻱ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﯤ ﺯﻳﺎﺕ ﻭ ﻛﻢ
ډﻳﺮ ﻫﻮﺍ ﻭ ﺣﺮﺹ ﻣﻪ ﻛﻮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﺎﺩ ﻛﻩ
ﺩﻱ
ﻋﺠﻢ
ﭘﻪ ﺗﺎ ﻓﺮﺽ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺘﻦ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﻟﻜﺮﻱ ﺧﺰﺍﻧﯥ ﻧﯥ ﻣﻠﮏ ﻭ ﺣﺸﻢ
ﻮﻙ ﺭﻭ ﻳﻮﻩ ﺷۍ ﺩﺭ ﻟﺮﻩ ﺑﺲ ﺩﻩ
ﻧﻮﺭ
ﻣﺴﻠﻢ
ﻟﻪ ﺧﻮﺭﺍﻛﻪ ﻏﺮﺽ ﻗﻮﺕ ﻻ ﻳﻤﻮﺕ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﭼﻪ ﻏﻮﻲ ﻏﻮړﻱ ﻭﺭﻳﺠﻲ ﻳﺎ ﻏﻨﻢ ﻋﻠﻢ
ﻛﻪ
ﻟﻪ
ﻫﺰﺍﺭ
ﭘﻮﺷﺎﻛﻪ
ﺭﻧﮕﻪ
ﺗﺎﻻﺵ
ﻏﺮﺽ
ﻭ
ﺧﭙﺴﺮ
ﺗﺮﺩﺩ
ﭘﻮﻝ
ﺳﻱ
ﺩ
ﻛﺎﻓﻲ
ﺳﻱ
ﺩﻱ
ﻫﻤﻪ
ﺩ
ﻭﺍړﻩ
ﺭﺯﻕ
ﻋﺮﺏ
ﻭ
ﺍﺳﺮﺍﻑ
ﺩ
ﺩﻱ
ﺩﻱ
ﻧﻪ
ﺍﻃﻠﺲ
ﻭ
ﻛﻪ ﺣﺮﺹ ﺩﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺯﻭﺭ ﺷﻲ ﻣﺮﮒ ﻭﺭ ﻳﺎﺩ ﻛﻩ
ﺩﺍ
ﻋﻼﺝ
ﺩﻱ
ﺩ ﻟﺤﺪ ﺩ ﺗﺎﺭﻳﻜ ﻋﻼﺝ ﺑﻪ ﻪ ﻛﯤ
ﭼﻪ
ﺗﻪ
ﻏﻔﻠﺖ ﻫﻴ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩ ﺳﭙﻴﻦ ږﻳﺮﻳﻮ
ﺧﻮﺏ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻭﻗﺖ ﺩ ﺻﺒﺤﺪﻡ
ﻣﺎﺭ ﭼﻪ ﺳﻮړﻱ ﻟﺮﻩ ﻭﺭﺷﻲ ﮔﻮﺭﻩ ﺳﻢ ﺷﻲ
ﺗﻪ ﺩ ﮔﻮﺭ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﺭﺍﻏﻠﯥ ﻧﻪ ﺷﻮﯤ ﺳﻢ
۷۹
ﺩﻟﺘﻪ
ﺳﻘﻼﺕ
ﺩﻱ
ﺩﻏﻪ ﻛﻲ
ﺗﺎﺝ ﺭﻧ
ﻭﻳﺮﻳﻱ
ﻭ
ﻟﺮﻡ
ﻣﺤﻜﻢ
ﭘﻪ
ﺗﻮﺭﺗﻢ
ﺧﻢ ﻗﺎﻣﺖ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﺎﺭ ﻛﯤ ﻋﻤﺮ ﻭﺍړﻩ
ﺍﻭ ﭘﻪ ﺩﻭﻩ ﺭﻛﻌﺘﻪ ﻧﻔﻠﻮ ﻧﻪ ﺷﻮﯤ ﺧﻢ
ﺎﻥ ﭘﻪ ﺧﻮﺍ ﺗﺮ ﻫﻐﻪ ﻭﮊﺍړﻩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﻳﯥ
ﭼﻪ
ﻋﺎﻟﻢ
ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺗﺎ ﮊﺍړﻱ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭﻛﻩ
ﺑﯥ ﺍﻧﺼﺎﻓﻪ ﺗﻪ ﭘﻪ ﻪ ﻳﯥ ﺧﻮښ ﺧﻮﺭﻡ
ﻛﻪ ﺯﻩ ﻧﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﺗﻪ ﺧﻮﺩ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺭﻭﯥ ﻛﻩ
ﻛﻮﺭ ﺩﻱ ﺧﻮﺭ ﺷﻪ ﺗﻪ ﭼﺎﺭﭘﺎ ﻳﯥ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ
ﺍﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻟﻜﻪ ﺗﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﮔﺮﻡ ﻳﯥ
ﺑﻞ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﻫﺴﻲ ﮔﺮﻡ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻮﺭﻡ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﻨﮓ ﺧﻮﺭﻡ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺍﻭ ﻧﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺩﻱ ﺳﺮﻩ ﻟﺮﻱ
ﻮ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﻭﺍړﻩ ﻏﻢ ﺩ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﻨﮓ ﺧﻮﺭﻡ
ﺧﺪﺍﻱ ﻭ ﻣﺎ ﻭﺗﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻛﻩ ﺗﺮ ﺷﻜﺮﻭ
ﻛﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﻏﺸﻲ ﺩ ﺧﺪﻧﮓ ﺧﻮﺭﻡ
ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺩ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻛﻲ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﻪ ﺗﻨﺪﻱ ﺗﻮﺭﻩ ﺩ ﻓﺮﻧﮓ ﺧﻮﺭﻡ
ﻧﻮﻛﺮﻱ ﺩ ﻣﻌﺸﻮﻗﻮ ﻛﻮﻡ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ
ﻣﻬﻴﻨﻪ
ﺧﻮﺭﻡ
ﺷﻴﻦ ﻟﻮﮔﻲ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺳﺮ ﭼﺘﺮ ﺩﻭﻧﻬﻪ ﺗﺨﺖ ﺩﻱ
ﮔﺮﺩ ﻏﺒﺎﺭ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺩﻭﻟﺖ ﻟﻜﻪ ﻣﻠﻨﮓ ﺧﻮﺭﻡ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺧﻮﺩۍ ﺷﻤﻪ ﺑﯥ ﺧﻮﺭﻱ
ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛﻲ ﻟﭙﻲ ﻟﭙﻲ ﺑﻨﮓ ﺧﻮﺭﻡ
ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﭼﻪ ﻧﻌﻤﺘﻮﻧﻪ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺧﻮﺭﻱ
ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﻛﻮﯥ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮓ ﺧﻮﺭﻡ
ﻭﺍړﻩ ﺯﻫﺮ ﺷﻲ ﻤﺎ ﺗﺮ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻻ ﭼﻲ ﻟﻮﻧﮓ ﺧﻮﺭﻡ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻮ ﮊﻭﻧﺪﻯ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﺎﻳﻢ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺑﻠﻮ ﻟﻨﺒﻮ ﺮﺥ ﻟﻜﻪ ﭘﺘﻨﮓ ﺧﻮﺭﻡ
۸۰
ﺗﺎ
ﭘﻪ
ﺩ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﺑﻬﻠﻮﻝ
ﻧﻪ
ﮊړﺍ
ﺩ
ﻛﺎ
ﻧﻮﺭ
ﺍﻭﺭﻧﮓ
ﻥ ﺎﻥ ﺸ ﺮﻕ ﺩﻱ ﺩﺭﺧ ﺎ ﺑ ﻮﻳ ﮔ
ﻲ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺰ ﺩﺭﻭﻣ ﻴ ﻲ ﺗ ﺴ ﻫ
ﺎﻥ ﻤ ﺪﻱ ﺁﺳ ﺎﻧ ﻦ ﺑ ﻴ ﻪ ﺯﻣ ﭘ
ﺎ ﺮﺩﺵ ﻛ ﺮ ﮔ ﻴ ﻪ ﺎ ﭘ ﻴ ﺩ ﺁﺳ
ﺎﻥ ﻴ ﺮ ﺩﺍ ﻣ ﻱ ﺗ ﻪ ﻭﻭړﻳ ﭼ
ﻮ ﻳ ﺮۍ ﺩﻱ ﺩ ﺳ ﻜ ﻛ
ﺎﻥ ﺎﻳ ﻪ ﭘ ﻪ ﻧ ﺘ ﺪ ﺷ ﯥ ﺣ ﻪ ﺋ ﻧ
ﻱ ﻴ ﺎ ﻛ ﻨ ﻱ ﻓ ﻴ ﺪﺍ ﻛ ﻴ ﭘ
ﺎﻥ ﺎﻣ ﻪ ﺳ ﻪ ﭘ ﺘ ﺮ ﺷ ﯥ ﺳ ﻪ ﺋ ﻧ
ﻪ ﺘ ﺎﻥ ﺷ ﺎﻳ ﻪ ﭘ ﺪ ﻭ ﻧ ﯥ ﺣ ﻪ ﺋ ﻧ
ﺎﻥ ﻞ ﭙ ﺎ ﺩ ﺧ ﺮ ﻛ ﻲ ﻭﻳ ﻨ
ﺎ ﺎﺩﻱ ﻛ ﻲ ﻲ ډﻭﻝ ﻭﻫ ﻨ
ﺪﺍﻥ ﻨ ﺪﻱ ﺧ ﻮﻧ ﻞ ﻏ ﻲ ﮔ ﻨ
ﺪﻱ ﮊﺍړﻱ ﻮﻧ ﻊ ﻏ ﻤ ﻲ ﺷ ﻨ
ﺎﻥ ﺎﺑ ﻴ ﻮ ﺑ ﻮﺭﯤ ﻳ ﯥ ﮔ ﻪ ﺋ ﻛ
ﺰﺍﺭ ﺩﻱ ﻠ ﻮ ﮔ ﻮﺭﯤ ﻳ ﯥ ﮔ ﻪ ﻳ ﻛ
ﺎﻥ ﻴ ﻪ ﺑ ﺘ ﺸ ﻧ ﻴ ﯥ ﻫ ﻪ ﺋ ﭼ
ﺎ ﺩﻩ ﺎﺷ ﻤ ﻲ ﺗ ﺴ ﻮﻩ ﻫ ﻳ
ﺎﻥ ﺮﻫ ﻪ ﺑ ﻞ ﻭ ﭘ ﻴ ﻪ ﺩﻟ ﭘ
ﻲ ﻪ ﺷ ﺪﻩ ﻧ ﻮﻧ ﯥ ﻣ ﺖ ﺋ ﻴ ﻔ ﻴ ﻛ
ﺎﻥ ﻜ ﻪ ﺩﻱ ﻣ ﺮﺗ ﯥ ﭼ ﺎ ﺋ ﻳ
ﻦ ﺩﻱ ﺘ ﻮﺍ ﺭﻓ ﻪ ﺧ ﻮﻣ ﯥ ﻛ ﻪ ﺋ ﭼ
ﺎﻥ ﻤ ﻪ ﺩﻱ ﺭﺣ ﺮ ﻧ ﺒ ﺧ ﻴ ﻫ
ﻢ ﻠ ﻪ ﺩﺍ ﻋ ﺮ ﺩﻱ ﭘ ﺒ ﺪﺍﻱ ﺧ ﺧ
ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻪ ﻳﻮ ﭘﻪ ﻭﻗﺖ ﺩ ﺯﺍﺭﺳﺘﺎﻥ
ډﻳﺮ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭﻭ ﺩ ﮔﻞ ﺧﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﺧﺎﻥ
ﻮﻙ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻳﺎﺭﻱ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺷﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ
ﺩ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻭ ﻳﺎﺭﻧﻮ ﻣﺦ ﺩﻱ ﺗﻮﺭ ﺷﻲ
ﻪ ﻭﺍﺋﻲ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻮﻙ ﻭ ﻫﻐﻮ ﺗﻪ ﺑﻪ
ﻲﭼﻪ ﻳﻮ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺳﻮﺭﻱ ﭘﺮﻭﺕ ﻭﻱ ﺑﻞ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻛ
ﺻﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﺷﻪ ﭘﻪ ﻳﺎﺭۍ ﺩ ﮔﻞ ﺧﺎﻥ
ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﮊﺑﻪ ﻭﺍﻳﻪ ﻧﻪ ﺷﻲﻫﻴ
ﻲ ﺩﻭﺍړﻩ ﻭﺳﻮﺯﻱ ﻳﻜﺴﺎﻥﭼﻪ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻛ
ﻪ ﻭﻱ ﺗﺮ ﺩﺍ ﭘﻮﺭﺗﻪ ﺩ ﻳﺎﺭۍ ﺷﺮﻃﻮﻧﻪ
ﻮﻙ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻭﺳﻮﻝ
ﻣﺨﻠﺼﺎﻥ
ﻣﺎ
ﻲ ﻳﻮ ﺩ ﺑﻞ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺳﻮﺯﻱﭼﻪ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻛ
ﻮ ﭘﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩ ﺍﻭ ﻧﻪ ﻛﭼﻪ ﺋﯥ ﻣ
ﻪ ﺭﻧﮓ ﺷﻮﺥ ﻭ ﻫﻐﻪ ﺍﻭﺭ ﻭ ﻫﻐﻪ ﺧﻠﻖ
ﺍﻧﺴﺎﻥ
ﭘﻪ
ﻇﻠﻢ
ﻫﺴﻲ
ﻧﺒﻴﺎﻥ
ﺗﻪ
ﺍﻭﺭ
ﻭ
ﻫﺴﻲ
ﻭﻭ
ﻧﻪ
ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﺳﺮﻩ
ﭼﻪ
ﺩﻱ
ﺍﭼﻮﻝ
ﺋﯥ
ﭼﻪ
ﺩ ﻧﻤﺮﻭﺩ ﭼﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﻭﻟﻴﺪﯤ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﭼﻪ ﻧﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﭘﻪ ﻧﺎﺭﻭ ﺷﻮﻩ ﻧﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﻡﻫﻢ ﺩﯤ ﺯﻣﻜﻲ ﻫﻢ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﻛ
ﻏﻠﻄﺎﻥ
ﭼﻪ
ﻫﻢ ﺩﯤ ﻟﻮﻳﻮ ﻟﻮﻳﻮ ﻏﺮﻭﻧﻮ ﺗﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ
ﻜﻲ ﻳﺎ ﺧﻮﺍړﻩ ﺧﻮﺭﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﭼﻪ ﺍﻭﺑﻪ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﺧﭙﻠﻪ ﺳﭙﻴﻪ ﻧﻔﺴﻪ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﺑﺪ ﺷﻪ
ﺩﻭﺭﺍﻥ
ﻋﺎﻟﻢ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﭘﻪ ﺟﻤﻌﻪ ﻭﻱ
ﺩﺍ
ﭘﻪ
ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ
ﺘﻪﻟﻮ ﭘﻪ
ﻭﻧﻪ ﻣﺎ
ﻭﻟﻴﺪ
۸۱
ﺩﻱ
ﻟﻪ
ﭼﻪ
ﻟﻪ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﺁﻟﻪ
ﺍﻧﺴﺎﻥ
ﻭﻳﺨﻪ
ﺩﻱ
ﻟﻪ
ﻛﺎ
ﺳﺮ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﺍﻭﻻﺩﻩ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﻫﺰﺍﺭ ﺣﻴﻒ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮕﻪ ﭼﺎﺭﻱ
ﻭﺍﻗﻊ
ﭘﻪ ﻋﻴﺴﲐ ﻭ ﭘﻪ ﺩﺟﺎﻝ ﻛﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺸﺘﻪ
ﺩﺍ ﻣﻜﺮﻭﻧﻪ ﺩﻱ ﺩ ﻧﻔﺲ ﻭ ﺩ ﺷﻴﻄﺎﻥ
ﭘﺨﭙﻠﻪ
ﺳﺠﺎﻥ
ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ
ﭙﻠﻪ
ﺋﯥ
ﻭﻭﮊﻝ
ﻛﻴﻱ ﻫﻤﻪ
ﺩﺍ
ﺩﻧﻴﺎ
ﺩ ﻭﺍړﻩ
ﺳﻮﺩ
ﭘﻪ
ﺗﻘﺪﻳﺮ
ﻭ
ﺩﻱ
ﺯﻳﺎﻥ
ﺩ
ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺩﺍ ﺋﯥ ﻭﻛﻩ ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺯړﻩ ﺷﻲ ﻫﻐﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ
ﺷﺎﻩ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻋﻈﻢ ﻭﮔﻮﺭﻩ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺳﺨﺎ ﻛ
ﭘﻪ
ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ
ﻭ ﺩﺍﺭﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﻧﮓ ﺯﻳﺐ ﻭﺗﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺷﻢ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﻟﯥ ﺗﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻴﻎ
ﺷﻮ
ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ
ﺧﻠﻖ
ﺷﻪ
ﻃﻮﻓﺎﻥ
ﺧﻮﻧﻮﻧﻮ
ﺩ ﺣﺴﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﻏﺰﺍ ﺩﻱ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﺎ
ﭼﻪ
ﻫﻤﻪ
ﺭﻏﻭﻟﯥ
ﺑﯥ
ﺣﺴﺎﺑﻪ
ﺩ
ﻏﻮﻲ
ﺩﻭﻱ
ﺍﻭﻮ
ﻭﻳﻨﻮ
ﻭﺍړﻩ ﻭﺍړﻩ
ﻣﻠﻚ ﭘﻪ
ﻫﺴﻲ
ﺩ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﻫﻞ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻱ ﺣﺎﻝ ﺋﯥ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺳﻯ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻯ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺣﻴﻮﺍﻥ
ﺁﺩﻡ ﺯﺍﺩ ﭘﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﻳﻮ ﺑﻞ ﺳﺮﻩ ﻭﮊﻧﻲ
ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﻛﻲ ﻭﺑﻠﻪ ﻏﻮﻲ ﺧﻮﺭﻱ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ
ﻟﻜﻪ ﻏﻮﻲ ﭼﻪ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺧﻮﺭﻱ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﻛﻲ
ﻛﻲ ﻫﻢ ﺩﻏﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻣﺮﻏﺎﻥ
ﻭ
ﺧﺰﻧﺪﻩ
ﺩﻫﺮ
ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺗﺮ ﺑﻞ ﻣﺸﺖ ﻭ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ
ﻣﺮﺩﺍﺭﻱ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﻴﺎ ﺧﻮ ﻫﻢ ﺩﻏﻪ ﺩﻩ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻥ
ﺩ
ﻣﻜﺎﺭﻱ
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺯﻣﺎﻧﯥ
ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍﺭ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ
ﺩﻱ ﻪ
ﺩﯤ
ﺩ
ﭘﻪ ﻫﻮﺍ
ﻫﻤﺮﻩ
ﻧﻪ
ﺩﻩ
ﻜﻪ ﭼﻪ
ﺑﻴﺮﺗﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻨﻲ ﺋﯥ
ﮔﺮﺯﻱ ﺗﻪ
ﭼﺎ
ﻭﻛﺎﻧﺪﻱ
ﺑﻴﺎﻥ
ﻛﺎﺭ ﻛﺎ ﺯﻩ ﺩ ﺩﻳﻦ
ﺧﻮﺍﻧﻴﻦ ﻤﺎ ﭘﻪ ﻣﻠﻚ ﺩﻱ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻦ
ﻫﻴ ﻛﻢ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺗﺮ ﺳﭙﻴﻦ ﻣﺦ ﺩ ﺩﻟﺒﺮﺍﻧﻮ
ﻧﻤﻜﻴﻦ
ﻣﺮﺍﺩ
ﻟﻪ
ﻣﺮﺗﺒﻪ
ﺩ
ﺗﻮﺭﻭ
ﺳﭙﻴﻮﻧﻮ
ﻭﺍړﻩ
ﭼﻪ
ﭼﺎ
ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ
ﺩﻟﺒﺮﻱ ﻟﻪ
ﻧﻠﻜﻪ
ﻪ
ﺩﻱ
ﺷﻌﺮ
ﻤﺎ
ﺩﻩ
ﻣﻮﻗﻮﻑ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﻭ ﺳﭙﻴﻦ
ﻭﺭﺷﻲ
ﻧﮕﻴﻦ
ﻫﻴ
ﭘﻮﺭﻩ
ﻧﻴﻤﮕﻱ
ﭼﻪ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﭘﺮﯤ ﻜﻠﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻪ
ﭘﻜﺎﺭ
ﺩ
ﺧﻮﻧﺪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻜﻪ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﺍړﻩ ﺩﻱ
ﺁﺏ ﻭ ﺧﻮﺭ ﻛﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺗﻠﺦ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ
ﻏﺮﺽ ﺧﻮﺏ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺧﺲ ﻭﻱ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻩ
ﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﻭ ﭘﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ
ﻣﺼﺮۍ ﺗﻮﺭﻩ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺑﺪ ﻏﻼﻑ ﻛﻲ ﺯﻧﮓ ﺷﻲ
ﺧﺪﺍﻱ ﻮﻙ ﻣﻪ ﻛﻩ ﺩ ﺑﺪﺍﻧﻮ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ
ﻪ ﻋﺠﺐ ﻛﻪ ﭘﻪ ﻭﺭځ ﻣﻬﺮ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻣﺎﻩ ﺷﻲ
ﺩ
ﭼﻨﻴﻦ
ﭼﺮﺗﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺷﻮﻧﻱ ﭼﺮﺗﻪ ﻏﻢ ﺩ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ
ﭼﺮﺗﻪ ﻛﺘﻲ ﻻﻝ ﻭ ﭼﺮﺗﻪ ﻟﻌﻞ ﺩ ﺑﺪﺧﺸﺎﻥ
ﭘﺎﻙ ﻭﻣﻨﺰﻩ ﺩﻱ ﻋﺸﻖ ﺩ ﻧﻔﺲ ﻟﻪ ﺧﺎﺻﻴﻪ
ﭼﺮﺗﻪ ﭼﺎﻩ ﺩ ﮔﻴﻱ ﭼﺮﺗﻪ ﭼﺎﻩ ﺩ ﺯﻧﺨﺪﺍﻥ
ﻟ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩ ﺭﻧﺪۍ ﺩ ﺯﺍﻫﺪۍ
ﭼﺮﺗﻪ ﺯﻟﻤﻲ ﺟﻮﻧﻪ ﭼﺮﺗﻪ ﻛﻮﻧﻱ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ
۸۲
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺩﻱ
ﺁﺷﻨﺎ
ﺩﻱ
ﻧﻪ ﺑﻴﺎﺽ
ﭼﻨﺎﻥ
ﺩﻱ
ﭘﺮ
ﻭﺭﻕ
ﻫﻢ
ﺭﻧﮕﻴﻦ
ﻭﺍړﻩ ﺑﯥ ﻭﻗﻮﻑ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻮﻙ ﺩﻳﻦ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻠﻮﺭﻱ
ﭼﺮﺗﻪ ﭘﻨﻪ ﻭﺭﻲ ﭼﺮﺗﻪ
ﺎﺭ ﺷﻪ ﺩ ﻫﻮﺍ ﻭ ﺣﺮﺹ ﺧﻴﺎﻝ ﺗﺮ ﻗﻨﺎﻋﺖ
ﭼﺮﺗﻪ ﻣﻠﻚ ﺩ ﻣﺼﺮ ﭼﺮﺗﻪ ﺩﻩ ﺩ ﻏﻼﻣﺎﻥ
ﻧﻪ ﺷﻲ ﺩ ﺧﺎﻧﺎﻧﻮ ﺩ ﻣﻠﻨﮕﻮ ﺳﺮﻩ ﻛﻠﻲ
ﭼﺮﺗﻪ ﻋﺰﻳﺰ ﺧﺎﻥ ﭼﺮﺗﻪ ﻣﻠﻨﮓ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ
ﺑﻴﻠﺘﻮﻥ
ﭘﻴﻮﺳﺘﻮﻥ
ﻛﻪ
ﺗﺮ
ﭘﺨﻮﺍ
ﻭﻱ
ﺁﺷﻨﺎﻳ
ﻣﺎ
ﻧﻪ
ﺑﻪ
ﻟﻪ
ﻭ
ﻋﻤﺮ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ
ﮐﻱ
ﭼﺎ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻭﻟﻴﺪ ﻣﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﻛ
ﭼﻪ ﻫﻢ ﺩﺍ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﺩﻧﺪﻩ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ
ﭘﻪ ﻧﻴﻤﮕﻱ ﺩﺍﺩ ﺧﺒﺮ ﺩ ﻓﻠﻚ ﻧﻪ ﻭﻡ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺳﺘﻨﻪ ﺭﺍ ﺨﻪ ﺳﺘﻮﻥ
ﻧﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺣﺎﻟﻪ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺷﻮﻡ
ﺳﻜﻪ
ﻭﻩ
ﭘﺮﻭﻥ
ﻫﺮ ﺯﺣﻤﺖ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺭﺍﺷﻲ ﺷﻜﺮﺍﻧﻪ ﻛﻡ
ﻋﺎﺷﻘ
ﺣﺪﻩ
ﻛﻡ
ﺯﺑﻮﻥ
ﻻﺳﻪ
ﺷﻮﻩ
ﺑﻴﺮﻭﻥ
ﻛﻡ
ﺑﻴﺮﻭﻥ
ﺍﻭﺱ ﻛﻪ ﻻﺱ ﺯﻩ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻣﻡ ﻫﻴ ﺳﻮﺩ ﻧﻪ ﻛﺎ ﻟﻜﻪ ﭼﺎ
ﻧﻤﺮ
ﻧﻪ
ﻪ
ﻣﺤﺒﺖ
ﭼﻪ ﻟﻪ
ﺋﯥ
ﻟﻪ
ﺣﺠﺎﺑﻪ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺣﺎﻝ ﻛﻲ ﻪ ﺭﻧﮓ ﺻﺒﻮﺭﻱ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺩﻤﻦ ﺩﻱ ﻛﺎﻣﺮﺍﻧﻲ ﻛﺎ ﺗﻪ ﻣﺤﺰﻭﻥ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺻﺒﺮ ﺳﺮﻩ ﺗﻮﺭ ﻛﺎﻲ ﻟﻌﻞ ﻛﻴﻱ
ﻟﻌﻞ ﺋﯥ ﻣﻪ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﻥ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻫﻮﺱ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺣﺮﺍﻡ ﺷﻪ
ﺩ
ﻫﺴﻲ
ﻛﻡ
ﺷﭙﻪ
ﭘﻪ
ﻣﻴﺗﻮﻥ
ﺩﺭﻳﻐﻪ ﻳﻮ ﻠﻪ ﻫﻐﻪ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺣﺎﻝ ﺷﻮﻱ
ﭼﻪ
ﺗﻪ
ﻟﻮﻟﻮﻱ
ﺻﺒﺮ
ﻭ
ﺳﻜﻮﻥ
ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﻪ ﺎﻥ ﻫﻐﻪ ﮔۍ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛﻲ ﻧﺎﺳﺖ ﻭﻱ ﺳﺮ ﻧﮕﻮﻥ
ﺳﻠﻄﺎﻧﺎﻥ
ﻫﻴ ﻧﻴﻤﮕﻱ ﭘﻪ ﭼﺎ ﻧﻪ ﺷﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ
ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﻨﺎ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻳﻮ ﺩﻡ ﻛﻲ
ﺑﻴﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻳﻮ ﺩﻡ ﻛﻲ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ
ﻧﺸﺘﻪ
ﭘﺎﻳﺎﻥ
ﺩ
ﺭﻓﺘﻦ
ﻭﻟﻮﺘﻪ ﺩ
ﻣﺨﻪ
ﺷﺎﻫﺎﻥ
ﺁﻣﺪﻥ
ﻭ
ﺣﺴﺎﺏ
ﺭﺍ
ﭼﺎﺭﻩ
ﻫﺴﻲ
ﻛﻮﻟﻪ
ﺗﺮﯤ
ﻟﻪ
ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﺗﺮ
ﻭﺭﻲ
ﺍﻭﺱ ﺩﻱ ﺳﻮﺭ ﭘﻪ ﻧﻴﻠﻲ ﮔﺮﺯﻱ ﺩ ﮔﺮﺩﻭﻥ
ﻛﻪ
ﭼﻪ
ﭘﻪ
ﻠﻮﺭﻡ
ﻠﻴﻱ
ﺗﺮ
ﻫﻐﻪ
ﻧﻦ
ﺑﻬﺘﺮﻩ
ﺋﯥ
ﻫﻮﺳ ﻭ
ﻟﻜﻪ
ﻣﺎ
ﺑﺤﺮ
ﭼﻪ
ﺑﯥ
ﺑﻬﻴﻱ
ﻳﻮ ﺩ ﺑﻞ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻧﻪ ﻧﺮﻡ ﻭﻱ ﻧﻪ ﮔﺮﻡ
ﻫﻢ ﺩ ﻫﻐﻪ ﺯﺩﻩ ﭼﻪ ﻭﺭ ﺋﯥ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺎﻥ
ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺮ ﺩﻧﻴﺎ ﺗﻴﺮ ﺷﻪ
ﺩﺍ
ﻫﺠﺮﺍﻥ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻋﺎﻟﻢ ﻻﻧﺪﻱ ﺷﻪ ﺗﺮ ﺧﺎﻭﺭﻭ
ﺩ ﭼﺎ ﻳﺎﺩ ﺩﻱ ﻣﺎ ﻭ ﺗﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺳﮕﺎﻥ
ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻧﻴﺎ ﺧﺎﻭﺭﻱ
ﺟﻬﺎﻥ
ﻛﻪ
ﻏﻠﺒﻴﻞ
ﻛﻡ
ﺩ
ﺑﻴﺎ
ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ
ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﻧﻪ
ﻣﻮﻣﻢ
ﻧﻪ ﺩﺍﺭﺍ
ﺷﻮﻩ ﻭ
ﭘﻪ ﺷﺎﻩ
ﺑﻮﻱ ﺩ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺋﯥ ﭘﺎﺗﻲ ﻧﻪ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﺩﻋﻮﻯ ﺋﯥ ﻛﻩ ﺩ ﻧﺎﻡ ﻭ ﺩ ﻧﺸﺎﻥ
ﻭﻛﻩ
ﺩ ﺧﭙﻞ ﭘﻼﺭ ﻭ ﺩ ﻧﻴﻜﻪ ﭘﻪ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ
ﻜﻠﻮﻟﯥ
ﮔﻮﺭﻩ ﻪ ﺷﻮﯤ ﻫﻐﻪ ﺧﻮﻟﯥ ﻫﻐﻪ ﻟﺒﺎﻥ
ﻛﻪ
ﺩﺭﻭﻍ
ﭼﻪ
ﺋﯥ
ﻭﺍﻳﻢ ﺗﻪ
ﭘﻪ
ﺗﻪ ﺩﻭﺍړﻭ
ﻭﺭﺷﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﻧﻈﺮ
۸۳
ﺑﻠﻠﯥ
ﺍﻭﺱ ﺩﻱ ﻏ ﺩﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻛﺎ ﭼﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ
ﭼﻪ
ﻣﺪﺍﻡ
ﺋﯥ
ﭘﻪ
ﻗﺮﺑﺎﻥ
ﻗﺮﺑﺎﻥ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺷﻌﺮ ﺗﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺍﻭﺭ ﺑﻞ ﺷﻮﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ
ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﻛ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﺎﻥ
ﺎﻥ
ﻻ
ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﻫﻤﺮﻩ
ﻋﻴﺶ
ﻭ
ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻨﻭﻧﻪ ﺍﺧﻠﻢ
ﻫﻤﺮﻩ
ﭘﻨ
ﺍﺧﻴﺴﺘﻲ
ﻫﺴﻲ ﺑﯥ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ
ﭼﻪ ﺁ ﻛﺎﻩ ﻧﻪ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻭ ﭘﻪ ﺳﺎﻣﺎﻥ
ﻫﺴﻲ ﺑﯥ ﺷﺮﺍﺑﻮ ﻣﺴﺖ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ
ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻳﻢ ﻟﻪ ﺯﻣﻜﻲ ﻟﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﺩﺍ ﺑﻪ ﻪ ﺭﻧﮓ ﺷﻲ ﭼﻪ ﺗﻪ ﺩ ﻛﺎﻝ ﻭﻋﺪﻩ ﻛﯤ
ﭘﻪ
ﺯﻣﺎﻥ
ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﻤﺮ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﻭﺭﻙ ﻳﻢ
ﻟﻮﻡ
ﻛﻪ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﺋﯥ ﺷﯤ ﻛﻪ ﺋﯥ ﭘﺮﻳﺩﯤ ﺗﻪ
ډﻳﺮ ﻣﻴﻦ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﻫﺴﻲ ﮔﺎﻩ ﻳﯥ ﺗﺮﺵ ﮔﺎﻩ ﻳﯥ ﺧﻨﺪﺍﻥ
ﻟﻪ
ﻛﻪ
ﺍﺣﺴﺎﻥ
ﻟﻪ ﺍﺣﻮﺍﻟﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﻧﻪ ﺯﺩﻩ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻜﻱ
ﻛﻠﻪ
ﻛﯤ
ﻋﻴﺎﻥ
ﺭﻧ
ﺑﻠﻜﻪ
ﻃﺮﺏ
ﺗﻴﺮﻳﻱ ﭘﻪ
ﺩﻱ
ﻋﺎﺷﻖ
ﺑﯥ
ﻫﺮ
ﺳﺮﻩ
ﺟﻮﺭ
ﻧﻪ ﻧﻪ
ﺷﻲ
ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ
ﻳﻮ
ﺗﺎ
ﻬﺮ
ﻛﻴﻨﻪ
ﻛﻠﻪ
ﻟﺮﻱ
ﺷﺎﻫﺎﻥ
ﭘﻪ
ﻛﯤ
ﻟﻄﻒ
ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ
ﻳﯥ
ﺩﺍ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﺩﻱ ﻳﺎ ﻫﺠﺮﺍﻥ
ﻫﻐﻪ ﺷﻮﻧﻱ ﭼﻪ ﺧﻮږﯤ ﺩﻱ ﺗﺮ ﺷﻜﺮﻭ
ﻟﻪ
ﻜﻨﻠﻮ
ﺋﯥ
ﻋﺎﺭ
ﻧﻪ
ﻛﺎ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ
ﺭﺟﻮﻋﺎﺕ ﺩ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻫﺮ
ﻧﻪ
ﻭﻱ
ﺳﺮﻛﻮﺯﻱ
ﺩ
ﺳﺮﻭﺷﺎﻥ
ﺩﻏﻪ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺎﻳﺴﺖ ﻟﻜﻪ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩﻱ
ﻧﺸﺘﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮕﻪ ﺎﻳﺴﺖ ﺩ ﻫﻴ ﺍﻧﺴﺎﻥ
ﻛﺴﺖ ﺗﺮ ﻫﺴﻲ ﺣﺪﻩ ﻭﻟﻲ ﻛﯤ ﮔﻞ ﺭﺧﻪ
ﭼﻪ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ
ﻭ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﻗﻮﺕ ﺭﺳﻴﻱ
ﻫﻠﺘﻪ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ ﻗﻮﺕ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺟﻮﺭﻩ ﺯﻫﺮﻩ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﭼﻪ ﺁﻩ ﻛﺎ
ﻛﻪ
ﻭﻳﺮﺍﻥ
ﺧﻮﺍﺭ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻟﻜﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻫﻴﻮﮎ ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺧﻮﺍﺭ ﺣﻴﺮﺍﻥ
ﺭﺍﺣﺘﻮﻧﻪ
ﺩﻏﻪ ﻫﺴﻲ ﺩ ﻓﺮﻗﺖ ﺩﻱ ﺳﺨﺖ ﺯﻧﺪﺍﻥ
ﺩ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻧﻲ ﺩﻱ ﻭﺍړﻩ ﺩ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻟﻪ ﻧﻮﺭﻩ ﺩﻱ ﺭﻭﺎﻥ
ﻟﻪ ﻫﻮﺳﻪ ﺩﻱ ﻫﺮ ﮔﻞ ﻛﺮﻩ ﺧﻨﺪﺍ ﺷﻮﻩ
ﭼﻪ
ﺩ
ﺣﺴﻦ
ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ
ﻛﻠﻪ ﻭﻱ ﭼﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻪ
ﻛﻪ
ﺁ ﮔﺎﻩ
ﺷﻲ
ﺯﺍﻫﺪﺍﻥ
ﺭﻧﮓ ﺭﻭﻱ ﺩﻱ ﻟﺮﻱ ﺭﻧﮓ ﺩ ﺳﺮﻭ ﮔﻠﻮﻧﻮ
ﺗﻮﺭﻱ
ﻲ
ﺩ
ﺭﻳﺤﺎﻥ
ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺩ ﻧﻮﻱ ﺧﻂ ﺩﻱ ﻫﺴﻲ ﺯﻳﺐ ﻛﺎ
ﻟﻜﻪ
ﻜﻠﻲ
ﻭ ﻛﻮﻫﻲ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻟﻐﺰﺵ ﻛﺎﻛﻞ ﺧﻄﺮ ﻭﻱ
ﻛﻞ ﺧﻴﺮﺕ ﺩﻱ ﻛﻮﻫﻲ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻧﺨﺪﺍﻥ
ﻟﻜﻪ
ﺭﺍﺣﺖ
ډﻳﺮ
ﺩ
ﻭﺍﻳﻲ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﺩ
ﻭﺍړﻩ
ﻭﺻﻞ
ﺗﻪ
ﻣﺎ
ﻪ
ﻧﻪ
ﺩﻱ
ﻋﻤﺮ
۸٤
ﮔﺰ
ډﻳﺮﻩ
ﻟﻪ ﻛﺸﻮﺭ
ﺋﯥ ﻟﻪ
ﻧﺎﺯﻩ
ﺩ
ﻭﻟﻴﺪ ﺣﺴﻨﻪ
ﻭﮊﻧﯥ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﺳﺘﺎ ﺩﻱ ﺩﻱ ﻭﺍړﻩ
ﺷﻲ
ﺎﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮﺭﻱ
ﺩ
ﻗﺮﺁﻥ
ﺩﺭﻭ
ﻛﻪ
ﺩ
ﺗﻪ
ﺳﻠﻄﺎﻥ
ﺗﺠﻠﻲ ﺩ
ﺩﻩ
ﺎﻳﺴﺘﻪ
ﻭ
ډﻳﺮﻩ
ډﻳﺮﻩ
ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺷﻲ ﭼﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻲ ﺳﺘﺎ ﺩﻧﺪﺍﻥ
ﻳﯥ
ﺩﻟﺒﺮﻩ
ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ
ﺩﺍ
ﻭﺍړﻩ
ﻧﻮﺭ
ﺩﻱ
ﺎﻳﺴﺘﻪ
ﻛﻪ ﺩﺍ ﻧﻮﺭ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﺳﺘﻮﺭﻱ ﻭﻳﻞ ﻛﻴﻱ
ﺗﻪ ﺧﻮ ﺭﺷﻴﺪ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺻﻮﺭﺕ ﻟﺮﯤ ﺭﻭﺎﻥ
ﻟﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﭼﻪ ﺍﻭﺭﻳﺪﻩ ﺷﻲ ﺩﻏﻪ ﻭﺍﻳﻲ
ﭼﻪ ﺎﻳﺴﺖ ﺩﻱ ﺯړﻩ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﻧﻘﺼﺎﻥ
ﺩﺭ ﻭ ﻟﻌﻞ ﺷﻮ ﻭﻳﻞ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻜﻪ
ﭼﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻟﻌﻠﻮ ﺷﻮﻧﻭ ﺷﻪ ﮔﻮﻳﺎﻥ
ﻫﺠﺮﺍﻥ
ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ
ﻮ
ﺑﻪ
ﺷﻤﻴﺮﻡ
ﺯﻩ
ﻏﻤﻮﻧﻪ
ﺩ
ډﻳﺮ
ﻫﻤﺮﻩ
ﻟﻜﻪ
ﺩﻱ
ﺩ
ﺭﻳﮓ
ﺩ ﺳﻱ ﺩ ﺩﻤﻨ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﻲ ﻧﻪ ﻭﻩ
ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺍ ﭘﻴﻪ ﺩﻤﻨﻲ ﻛﻩ ﺩ ﺍﺳﻤﺎﻥ
ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﭼﻪ ﺩ ﺍﻭښ ﺑﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﻴﻱ ﻛﻴﺩﻱ
ﻫﺴﻲ ﺯﻩ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻏﻢ ﭘﻮﺭﻱ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ
ﺍﻭﺭﻱ
ﺷﺎﻥ
ﻟﻜﻪ
ﺍﻭﺭ
ﺩ ﻳﺎﺭ ﻏﻢ
ﺩ
ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ
ﭼﻪ
ﭘﻪ
ﻣﺎ
ﭼﺎ
ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﺍﻭﺭ
ﻛﻪ
ﺩﻱ
ﺩﺍ
ﭘﻪ
ﺑﻪ ﻣﻲ ﻫﻐﻪ ﺳﻱ ﭘﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻛﻱ
ﭼﻪ ﺷﻤﻴﺮﻟﻲ ﺋﯥ ﻭﻳﺘﻪ ﻭﻱ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﻭﺍﻳﻲ ﺣﺎﻝ ﺩﻱ ﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻛﻲ
ﭘﻪ
ﺩﻭﺯﺧﻴﺎﻥ
ﻧﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺭﻭﺡ ﻣﻲ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻫﻮﺍ ﻭﺍﻟﻮﺕ
ﺗﺶ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺎﻱ ﭘﺎﺗﻲ ﺷﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ
ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩﻡ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻏﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻳﻮﻭړ
ﻟﻜﻪ ﺑﺖ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﻳﻮﺍﻝ ﻛﻲ ﺷﻲ ﺣﻴﺮﺍﻥ
ﻣﺎ ﻭﯤ ﺯړﻩ ﺩ ﻣﻮﻣﻦ ﻋﺮﺵ ﺩﻱ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻭﻡ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻤﺎ ﺩﺍ ﻋﺮﺵ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻭﻳﺮﺍﻥ
ﻋﺎﺷﻘ ﺋﯥ ﺗﺮ ﻫﻐﻪ ﺣﺪﻩ ﺑﯥ ﻫﻮښ ﻛﻡ
ﭼﻪ ﻧﻪ ﻫﻮښ ﻟﺮﻡ ﻧﻪ ﺳﺮ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﻣﺎﻥ
ﻟﻮﺭ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﺋﯥ ﺩ ﺗﻬﻤﺖ ﭘﻪ ﻏﻮﻧﻭ ﻭﻳﺸﺖ ﺷﻢ
ﺟﻬﺎﻥ
ﺧﺎﻃﺮ
ﻣﻼﻣﺖ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﺭﺍ ﺑﻪ
ﻪ
ﻭﺍﻳﻲ
ﺩﺭﺳﺖ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﺣﺎﻝ ﻭﺭﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ ﻭﺭﻏﻠﻲ
ﭘﻪ
ﻭﺭﻛﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺷﻪ ﻫﻢ ﺋﯥ ﻧﻮﻡ ﻫﻢ ﺋﯥ ﻧﺸﺎﻥ
ﺯﻩ ﺋﯥ ﻫﺴﻲ ﺧﻮﺍﺭ ﻛﻡ ﻟﻜﻪ ﺧﺎﻙ ﺩ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ
ﺯﻩ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻲ ﺗﻴﺮ ﺗﺮ ﺳﺮﻩ ﻫﻢ ﻟﻪ ﻣﺎﻝ ﻳﻢ
ﺩﺭﻳﻐﻪ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺩﺍ ﻣﺸﻜﻞ ﻛﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﺎﻥ
ﻛﻴﻮﺗﻢ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﺑﻮﻧﻪ
ﻧﻪ ﭘﻪ ﻭړﺍﻧﺪﻱ ﺗﻠﻲ ﺷﻢ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺑﻴﺮﺗﻪ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥ
ﺭﻧ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﭼﻪ ﺯﻩ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﻡ ﻭ ﻃﺒﻴﺐ ﺗﻪ
ﻫﻴ ﻭﻳﻠﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻃﺒﻴﺒﺎﻥ ﻭ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ
ﺭﺍﺷﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻣﻪ ﻛﻩ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺗﻞ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺑﻪ ﻧﺎﺳﺖ ﺋﯥ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺋﯥ ﺩ ﺟﻬﺎﻥ
ﺧ ﺎﻥ ﺳ ﻠ ﻄ ﺎﻥ ﺩ ﺩﯤ ﺟ ﻬ ﺎﻥ
ﺁﺧ ﺮ ﺩﺭﻭﻣ ﻲ ﺧ ﻮﺍﺭ ﺣ ﻴ ﺮﺍﻥ
ﺩ ﻗ ﻀ ﺎ ﭘ ﻪ ﻴ ﻞ ﺗ ﻟ ﻲ
ﭘ ﻪ ﻣ ﺜ ﺎﻝ ﺩ ﺑ ﻨ ﺪﻳ ﻮﺍﻥ
ﺷ ﻴ ﺮﻳ ﻦ ﺎﻥ ﻭﺭ ﺨ ﻪ ﺩﺭﻭﻣ ﻲ
ﻧ ﻪ ﺋ ﯥ ﺯﻭﺭ ﺷ ﻲ ﻧ ﻪ ﺋ ﯥ ﺗ ﻮﺍﻥ
ﻛ ﻪ ﻨ ﺪﻱ ﻣ ﺎﻝ ﻭ ﻣ ﻠ ﻚ ﻭﺍړﻩ
ﻫ ﻴ ﺭﻧ ﮓ ﻧ ﻪ ﻣ ﻮﻣ ﻲ ﺍﻣ ﺎﻥ
۸٥
ﻭﻳﻞ
ﺩﻱ
ﺗﺼﻮﺭ
ﻛﻱ
ﮔﺮﻭﻫﻴﻱ
ﺩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺎﻥ ﻞ ﭙ ﻪ ﺧ ﻲ ﭘ ﯥ ﻭﺭﺷ ﺩﺭﺩ ﺋ
ﻲ ﻭﻱ ﺎﻣ ﯥ ﺣ ﻪ ﺋ ﻞ ﻧ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﻧ
ﻼﻥ ﻴ ﺮﺍﻥ ﻭ ﻭﻛ ﻭﺯﻳ
ﻪ ﻭﻻړ ﻭﻱ ﺪﻩ ﻭﺗ ﺎﻧ ﺩﺭ ﻣ
ﺎﻥ ﻤ ﻴ ﻜ ﻮﺭﻱ ﺣ ﻮﺯ ﮔ ﻮﺯ ﻛ ﻛ
ﻲ ﺸ ﻲ ﻧ ﻮﻟ ﺩﺍﺭﻭ ﻛ ﻴ ﻫ
ﺎﻥ ﺮ ﺍﺭﻣ ﻪ ډﻳ ﻮﻱ ﭘ ﯥ ﭼ ﺯړﻩ ﺋ
ﻱ ﻴ ﻲ ﻛ ﺎﺗ ﯥ ﭘ ﻲ ﺋ ﺎﻫ ﺎﺩﺷ ﺑ
ﺪﺍﻥ ﺮﺯﻧ ﺮﯤ ﮊﺍړﻯ ﻓ ﻮﺭ ﭘ ﻧ
ﻲ ﻞ ﺷ ﻴ ﻪ ﺑ ﻨ ﻪ ﺗ ﯥ ﺭﻭﺡ ﻟ ﻪ ﺋ ﭼ
ﻮﺍﺭﺍﻥ ﻱ ﺧ ﺮ ﻛ ﺒ ﺮ ﺻ ﺁﺧ
ﺪﻱ ﮊﺍړﻱ ﺎﻧ ﺖ ﻭﺭﺑ ﺎﻋ ﻮ ﺳ ﻳ
ﺎﻥ ﺮﻳ ﺪﻱ ﻋ ﺎﻧ ﻪ ﺑ ﺘ ﺨ ﻪ ﺗ ﭘ
ﻲ ﻠ ﺮﻩ ﻭﺍﺧ ﻞ ﻟ ﺴ ﯥ ﻏ ﺎ ﺋ ﻴ ﺑ
ﻼﻥ ﺎﺳ ﻮ ﺍﻭ ﻏ ﺮﺩﻩ ﺷ ﻣ
ﻱ ﻴ ﺎﻟ ﺤ ﻮﺷ ﯥ ﺧ ﻮ ﺋ ﺎﻣ ﻪ ﺟ ﭘ
ﺎﻥ ﻲ ﻭﺍﺭﺛ ﻮﺳ ﯥ ﻳ ﺎﻝ ﺋ ﻣ
ﻲ ﺖ ﺷ ﺸ ﺎﺯﮔ ﯥ ﺑ ﺮﻩ ﺋ ﺒ ﻪ ﻗ ﻪ ﻟ ﭼ
ﺎﻥ ﻨ ﻤ ﻢ ﺩ ﺎﻥ ﻫ ﺘ ﻢ ﺩﻭﺳ ﻫ
ﺪﻱ ﺎﻧ ﻮﻱ ﻛ ﻲ ﺩﻋ ﺪ ﺋ ﻨ ﺴ ﻪ ﻣ ﭘ
ﺎﻥ ﻴ ﺎﺣ ﺼ ﻞ ﻣ ﭙ ﻪ ﺧ ﻐ ﻫ
ﺪﻱ ﺎﻧ ﺎﻻ ﻛ ﯥ ﺗ ﻲ ﺋ ﻠ ﻴ ﻬ ﺳ
ﺎﻥ ﺸ ﯥ ﻧ ﻦ ﺑ ﻴ ﻪ ﻋ ﻜ ﻟ
ﻲ ﻲ ﻭﺭﻙ ﺷ ﺴ ﯥ ﻫ ﺎﻥ ﺋ ﺸ ﺎﻡ ﻧ ﻧ
ﺎﻥ ﻬ ﻪ ﺟ ﻢ ﭘ ﯥ ﺍﺳ ﻪ ﺋ ﻧ
ﻱ ﻴ ﯥ ﻛ ﺎﺗ ﺶ ﭘ ﻘ ﯥ ﻧ ﻪ ﺋ ﻧ
ﻪ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﺶ ﭘ ﻘ ﻲ ﻧ ﻪ ﺷ ﻧ
ﺎ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﺩﻩ ﻴ ﺩﺍ ﺩﻧ
ﺮﺍﻥ ﻪ ﻭﻳ ﺎﻧ ﺖ ﺧ ﺎﻳ ﻬ ﻧ
ﺎ ﺎﺩﻱ ﻛ ﮓ ﺁﺑ ﺰﺍﺭ ﺭﻧ ﻪ ﻫ ﻛ
ﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻐ ﻪ ﺩﻭﺭ ﻫ ﻐ ﻫ
ﻲ ﺮ ﺷ ﻴ ﻪ ﺗ ﻲ ﺑ ﺴ ﺎﺩ ﻫ ﻪ ﺑ ﻜ ﻟ
ﺎﻥ ﻤ ﺭﺣ ﻊ ﻛ ﻄ ﻪ ﻗ ﻮﺗ ﻛ
ﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﺩﻱ ﻴ ﺩﺍ ﺑ
۸٦
ﻭ ﺑﻪ
ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﺎ ﻮﮎ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﺩ ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ
ﺧﻮﺩ
ﭘﻪ ﺩﻏﻪ ﻻﺭﻱ ﺑﻪ ﻭﺭﺷﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺳﻮﻝ ﺗﻪ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﻳﻮﻥ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﻻﺭ ﺩ ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ
ﻫﺮ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﻮﻝ ﻭﻱ
ﭼﻪ
ﻗﺒﻮﻝ
ﻫﺴﻲ
ﺩ
ﮔﻔﺘﺎﺭ
ﭘﻪ
ﺟﻬﺎﻥ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻟﻜﻪ
ﮔﺮﻡ
ﺩﻱ
ﺑﺎﺯﺍﺭ
ﺩ
ﻋﺮﺷﻪ
ﭘﻮﺭﻱ
ﺭﺳﻲ
ﻣﺎ
ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﺩﻱ
ﺭﻓﺘﺎﺭ
ﺩ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ
ﻫﻤﺮﻩ ﺧﻠﻖ ﺋﯥ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻛﺎ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ
ﭼﻪ
ﺑﺎﺯﺍﺭ
ﺩ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ
ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﻴﺎ ﻭﺍړﻩ ﭘﺮﺍﺗﻪ ﺩﻱ
ﻟﻜﻪ
ﺧﺎﻭﺭﻱ
ﺩﺭﺑﺎﺭ
ﺩ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ
ﻫﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﻟﺮﻩ ﺧﺰﺍﻥ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﺘﻪ ﺩﻱ
ﺧﺰﺍﻥ
ﻧﻪ
ﻟﺮﻱ
ﺑﻬﺎﺭ
ﺩ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ
ﺩ ﺟﻨﺖ ﺩ ﺑﺎﻍ ﮔﻠﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻫﻴﺮ ﺷﻲ
ﻛﻪ
ﻭﻭﻳﻨﻲ
ﮔﻠﺰﺍﺭ
ﺩ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ
ﭼﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺋﯥ ﻛﻩ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﭘﺎﺭﻩ ﺗﺮﻛﻪ
ﺻﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﺷﻪ ﭘﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺩ ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ ﺍﻧﻜﺎﺭ
ﺩ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ
ﮔﺬﺍﺭ
ﺩ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ
ﮐﺮﺩﺍﺭ
ﺩ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ
ﭘﻪ
ﮔﺮﻡ
ﻛ
ﺩ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ
ﻳﻮﻩ
ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻗﺪﻡ
ﺗﺮ
ﺑﻞ
ﻭﻭﻳﻨﻲ ﺋﯥ
ﻭﻗﺎﺭ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ
ﻮﻙ
ﻭﻱ
ﭘﻪ ﭘﻪ
ﻣﺰﺍﺭ
ﺩ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺗﻪ ﮔﻮﺭﻩ ﺣﺎﻝ ﺋﯥ ﻪ ﺷﻪ
ﺭﺍﺷﻪ
ﻣﻪ
ﻛﻮﻩ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﭼﻪ ﺩ ﻋﻀﺐ ﻟﻨﺪﻩ ﻛﺎ ﺨﻪ
ﺧﻄﺎ
ﻧﻪ
ﺩﺭﻭﻣﻰ
ﺩﺭﺳﺖ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺎﺭ ﺗﺮ ﺩﺍ ﻏﺰﻝ ﺷﻪ
ﭼﻪ
ﺍﻭﻲ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﺣﺴﺎﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﺑﯥ ﺣﺴﺎﺑﻪ ﺷﻪ ﺳﻴﻼﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﺷﻮﻩ
ﻫﺴﻲ ﭘﺮﻳﻮﻟﻰ ﺷﻲ ﻛﺘﺎﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﺳﺮﻩ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺳﭙﻴﻦ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺭ ﺩﻱ
ﺍﻭﻮ ﻳﻮﻭړ ﻫﺮ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﭼﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﺭﺍ ﺨﻪ ﭘ ﺷﻲ
ﺣﺒﻄﻪ ﺷﻲ ﺁﺏ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﭼﻪ ﮔﺪﺍﺯ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﺍ ﮔﺮﻣﻮ ﺍﻭﻮ ﻧﻪ ﺷﻪ
ﻣﮕﺮ ﮔﺎﻲ ﺩﻱ ﺣﺒﺎﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻧﻘﺶ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺳﺮﯤ ﺷﻮﻧﻱ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺷﻮﯤ
ﻛﺎﻥ ﺩ ﻟﻌﻠﻮ ﺷﻪ ﮔﺮﺩﺍﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﻛﻪ ﻧﻮﺭ ﺧﻠﻖ ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﺭﻭﺎ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﺎ
ﻣﺦ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﺩﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﻣﺎ ﺋﯥ ﺧﻴﺎﻝ ﻟﺮﻩ ﺍﺑﻠﻖ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺯﻳﻦ ﻛ
ﻗﺪﻡ ﻧﻪ ږﺩﻱ ﭘﻪ ﺭﻛﺎﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻮ
ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﺳﻴﺎﻫﻲ
ﻟﻜﻪ
ﻣﻲ
ﺗﺘﻲ
ﻫﻤﻪ
ﻭﺍړﻩ
ﻭﺣﺸﻴﺎﻥ
ﺳﻔﻴﺪﻱ
ﻟﻪ
ﻣﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭼﻪ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺭﻭﻲ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﻛﯤ
ﻫﺴﻲ
ﺑﻴﺎﻥ
ﺋﯥ
ﻭﺗﺘﻴﺪﻩ
ﻛ
ﺧﻮﺍﺏ
ﻤﺎ
ﺩ
ﺍﻭﺱ ﻣﺤﺎﻝ ﺩﻱ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ
۸۷
ﺯﻟﻔﻮ
ﻣﻪ
ﺍﺳﻴﺮ
ﺷﻪ
ﻫﻴﻮﻙ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺷﺎﻥ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﺑﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻭﻱ
ﻫﺮ
ﭼﻪ
ﻛﺎﻧﺪﻯ
ﺩ
ﻣﺤﺸﺮ
ﺷﻪ
ﻣﻪ
ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ
ﻋﺎﻟﻢ
ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ
ﻮ ﺋﯥ ﺻﺒﺢ ﺩ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺩﻣﻴﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻭﺭځ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺷﺐ ﺗﺎﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ
ﻣﮕﺮ ﺷﻤﻊ ﺩ ﺳﭙﻴﻦ ﻣﺦ ﺷﻲ ﺑﺎﻧﺪﻯ ﺑﻠﻪ
ﮔﻪ
ﺯﻟﻔﻮ
ﺗﺎﺭ ﭘﻪ ﺗﺎﺭ ﻛﺎ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺩ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﻧﻪ
ﭼﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﻲ ﺗﺎﺭ ﭘﻪ ﺗﺎﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ
ﭼﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺋﯥ ﻧﺘﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﻡ ﻛﻲ
ﻮﻙ ﺑﻪ ﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ
ﻛﻤﻨﺪﻩ
ﺳﺮ
ﻭﻛﺎږﻡ
ﺯﻟﻔﻮ
ﻛﺎ
ﺩﺭﻩ
ﺗﻪ
ﭼﻪ ﭘﺮﯤ ﺭﺍﺷﻰ ﺩﺭﻩ ﺩﺍﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ
ﻫﻤﺮﻩ ﺯړﻭﻧﻪ ﺋﯥ ﭘﻴﻠﻲ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺗﺎﺭ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻛ ﺧﺪﺍﻱ ﺯﻧﺎﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ
ﻣﻠﻚ ﺩ ﻫﻨﺪ ﻭ ﺩ ﺣﺒﺶ ﺋﯥ ﻭﺍړﻩ ﺯﻳﺮ ﻛ
ﺯﻟﻔﻮ
ﺯﻩ ﭘﻪ
ﺗﻨﺪﻯ
ﺩ
ﺎﻣﺎﺭﺍﻧﻮ
ﻳﻮﻩ ﻣﺤﺘﺴﺐ
ﻏﻮﻧﺪﻱ
ﭘﻪ
ﺩ
ﺗﻮﺭﻭ
ﺯﻟﻔﻮ
ﻭﻱ
ﻟﻪ
ﻛﻠﻪ
ﮔﺮﺯﻱ
ﻗﺮﺍﺭ
ﭘﻪ
ﺩ
ﻮﻙ ﺑﻪ ﻪ ﻏﻮﺍړﻱ ﻗﺮﺍﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ
ﻛﻮﻡ
ﺑﻪ
ﺩ
ﺗﻮﺭﻭ
ﻛﻔﺎﺭ
ﺗﻮﺭ
ﺯﻟﻔﻮ
ﭘﻪ
ﻣﺎ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻛﻤﻨﺪﻭﻧﻪ
ﭼﻪ
ﻧﻮﺭ
ﺩﻱ
ﭘﻴﺪﺍ
ﺍﻧﻮﺍﺭ
ﺩ
ﻫﺰﺍﺭ
ﺷﻪ
ﺗﻮﺭﻭ
ﺩ
ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ
ﺗﻮﺭﻭ
ﺗﻮﺭﻭ
ﺩ
ﮔﻨﺠﻮﻧﻮ
ﻧﺸﻲ ﻫﻴ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ډﺍﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻞ ﻣﺎﺭ ﭼﻴﭽﻞ ﭘﻪ ﻻﺳﻮ ﻳﺎ ﭘﻪ ﭘﻮ ﻛﺎ
ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺧﻮﻟﻪ ﻟﮕﻮﻱ ﻣﺎﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﺮ ﻗﻠﻢ ﻣﻚ ﻭ ﻋﻨﺒﺮ ﺍﻭﺭﻱ
ﭼﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺋﯥ ﻛ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﭘﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺳﺮ ﺷﻮﻡ ﻫﻢ ﭘﻪ ﻛﻠﻴﻮ
ﺑﻴﺎ ﻣﻲ ﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪ ﻫﻴ ﺧﺒﺮ ﺩ ﻫﻐﻪ ﺗﻠﻠﻴﻮ
ﺧﺪﺍﻱ ﺯﺩﻩ ﻛﻮﻣﻪ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﻻړﻝ ﺣﺎﻝ ﺋﯥ ﻪ ﺷﻪ
ﺧﺒﺮ
ﭘﺮﻳﻮﺗﻠﻴﻮ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻏﻤﻪ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﭼﻮﻱ ﻛﻪ ﻮﻙ ﺧﺒﺮ ﻭﻱ
ﻟ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺧﺒﺮ ﻭﻛﺉ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﺎﺗﻠﻴﻮ ﺭﺍﻏﻠﻴﻮ
ﻧﻪ
ﺩ
ﻳﻢ
ﮔﻧﮓ
ﭘﺲ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺑﻪ ﭼﺮﺗﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﺎﻱ ﻣﻮ ﻛﻮﻡ ﺩﻱ
ﺭﺍﺗﻪ
ﻭﺍﺋﻲ
ﺩ
ﮔﻮﻧﺪﻯ ﺳﺘﺎﺳﻮ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺯﻩ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺷﻢ
ﻻﺱ
ﺩ
ﺧﺪﺍﻱ
ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻳﻢ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺑﺎﺏ ﻣﻲ ﻛﻠﻰ ﻪ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻳﻢ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻜﻠﻴﻮ
ﺗﻮﺭ ﻟﻴﻤﻪ ﻣﻲ ﺩ ﻓﺮﺍﻕ ﭘﻪ ﮊړﺍ ﺳﭙﻴﻦ ﺷﻮ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﻛﻲ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﺷﻮ
ﻣﺎ ﻭﯤ ﺯﻩ ﺑﻪ ﻻ ﺩﻳﺪﻥ ﻛﻡ ﺩ ﻳﺎﺭﺍﻧﻮ
ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻭﻡ ﭼﻪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﭘﻪ ﻛﻮﭺ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﻮ
ﭼﺎ ﭘﺘﻨﮓ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺎﻥ ﻭﺍﭼﺎﻭﻩ ﻭ ﺍﻭﺭ ﺗﻪ
ﻮﻙ ﮊﻭﻧﺪﻱ ﻟﻜﻪ ﺑﻠﺒﻞ ﭘﻪ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺷﻮ
ﺩ ﻣﺮﺩﻩ ﺅ ﺗﻪ ﺩ ﻣﺮﮒ ﺧﻮﺍﺭۍ ﺷﻮﯤ ﭘﻴﻲ
ﺍﻭ ﮊﻭﻧﺪﻯ ﭘﻪ ﺯﻧﺪﮔ ﻛﻲ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﺷﻮ
ﺩ ﻗﻀﺎ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻧﻮ ﻫﺴﻲ ﻻﺱ ﭘﻪ ﺗﺎﺧﺖ ﻛ
ﭼﻪ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻫﺰﺍﺭ ﺧﺴﺮﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﻮ
ﭼﻪ ﻗﺪﻡ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻳﻮﺩ ﻟﻪ ﻧﺎﺯﻩ
ﺷﻮ
ﻫﻐﻪ
۸۸
ﻫﺴﻰ
ﻧﺎﺯ
ﺩﻧﻴﺎ
ﭘﻪ
ﻟﻪ
ﻭﺭﺗﻪ
ﭘﺮﻭﺭ
ﺳﺮﺍﻯ ﻭﻧﺴﻰ
ﺯﻳﺮ
ﭘﺴﻨﺪﻟﻴﻮ
ﺯﻣﻴﻦ
ﭼﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺋﯥ ﺩ ﺳﻨﺠﺎﺏ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﺧﻮﺏ ﻛ
ﺍﻭﺱ ﭘﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﺑﯥ ﺑﺴﺘﺮ ﻭ ﺑﯥ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺷﻮ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ ﻭﻟﻲ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻭﺭ ﺨﻪ ﺟﻤﻊ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﺷﻮ
ﻟﺒﺎﻧﻮ
ﺍﻭﺭ ﺩﻱ ﭘﻮﺭﻱ ﻛ ﭘﻪ ﻛﻮﺭ ﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺍﻧﻮ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﺟﻮړﻩ ﻛﻩ ﻟﻨﺪﻩ ﺩ ﻛﻭ ﻭﺭﻭﻮ
ﺧﻮ ﺑﻪ ﻜﺎﺭ ﻛﯤ ﭘﻪ ﺣﺮﻡ ﺩ ﻏﺰﺍﻻﻧﻮ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﺍﺳﻢ ﺩ ﺯﻧﻴﺮ ﭘﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﻛﻴﻮﺩ
ﻛ
ﺩﻣﺎﻍ
ﺩ
ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﺎﻧﻮ
ﺷﻮﻩ
ﻓﺮﻗﻪ
ﺩ
ﺧﺎﻛﺴﺎﺭﺍﻧﻮ
ﺗﺎ
ﺭﻧﮓ
ﭼﻪ
ﻣﻴﻮ
ﻭ
ﺩ
ﻭﺭﻛ
ﭘﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﭼﻪ ﺩﻱ ﺩ ﺧﻂ ﻏﺒﺎﺭ ﺮﮔﻨﺪ ﻏﺸﻲ
ﻛﺎږﻩ
ﺑﻴﺮﺗﻪ
ﻭﺍړﻩ
ﻟﻪ
ﻲ
ﻣﻌﻄﺮ
ﺷﻪ
ﺳﺮ
ﻧﻲ
ﺯﻩ
ﺩﻱ ﺑﻠﻨﺪﻩ
ﻛﻡ
ﺁﺯﺍﺭ
ﭘﻪ
ﺧﻮﻧﻪ
ﺩ
ﺑﺪﺍﻧﻮ
ﭼﻪ ﻤﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻣﻴﻨﻪ ﺟﺪﺍﻳﻲ ﻛﺎ
ﻛﺎﻲ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﭼﺮﻱ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﻠﻴﻱ
ﺳﻮﺍﻝ ﺑﻪ ﺯﻩ ﺩ ﻋﻤﺮ ﻛﻡ ﺩ ﻣﻬﻮﺷﺎﻧﻮ
ﺳﻮﺭ ﭘﻴﺰﻭﺍﻥ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺳﺮﻭ ﺷﻮﻧﻭ ﻫﺴﻲ ﺯﻳﺐ ﻛﺎ
ﻟﻜﻪ
ﻛﺎﺗﺒﺎﻧﻮ
ﺩ ﺳﺮﻭ ﻴﻚ ﺩﻱ ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ ﭘﻪ ﺟﺒﻴﻦ ﭘﺮﻭﺕ ﺩﻱ
ﺷﻴﻨﻜﻰ ﺧﺎﻝ ﺩﻱ ﻣﺤﺎﺻﻞ ﭘﻪ ﺑﻨﺪﻳﻮﺍﻧﻮ
ﺩﻭﺍړﻩ ﻟﻴﭽﻲ ﺩﻱ ﻭﻛﻠﻰ ﻣﺼﺮۍ ﺗﻮﺭﻱ
ﺩﺭ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﺳﺮ ﺑﻪ ﭘﺮﻳﻜﻱ ﺩ ﺧﻮﺍﺭﺍﻧﻮ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺯړﻩ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﻮﺯﻱ
ﻟﻜﻪ
ﺩ
ﺷﻬﻴﺪﺍﻧﻮ
ﭼﻪ ﻛﻮﻠﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺗﻴﻎ ﺳﺘﺎ ﺩ ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ
ﺳﺮ
ﺅ
ﺷﻬﻴﺪﺍﻧﻮ
ﺑﯥ
ﻣﺮﺩﮔﺎﻧﻮ
ﺳﺘﺎ
ﺟﻴﻢ
ﺷﻤﻊ
ﭘﻪ
ﺣﻠﻘﻪ
ﺯﻳﺎﺭﺕ
ﺩﻱ
ﺩ
ﺿﺮﺭ
ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺳﺮﭘﻮښ ﻣﺤﻞ ﻛﻲ ﻧﻮﺭ ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺩﺍ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﻱ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﻮﻱ ﭘﻪ ډﺍﮔﻴﺎﻧﻮ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻤﺎ ﻟﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻭﻳﻨﻲ ﺎﻲ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﻧﻘﺶ ﭘﻪ ﻛﻲ ﺭﻧﮓ ﺩﻱ ﺩ ﻟﺒﺎﻧﻮ ﺩﺭ
ﻣﺮﺟﺎﻧﻮ
ﺩ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﻋﺎﻗﻞ
ﺳﻮﺭﻯ
ﻧﻪ
ﺟﻤﻠﻪ
ﺩﺍ ﻣﻘﺎﻡ ﺩﻱ ﺩ ﺳﺮ ﺗﻮﺭ ﺩ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﺎﻧﻮ
ﻟﺮﻩ
ﮊﻭﻧﺪﻯ
ﻗﻠﻢ
ﺩﻱ
ﺩ
ﻭﺻﺎﻝ
ﺳﺮ
ﭘﻪ
ﻜﻠﻲ
ﺩﻟﺒﺮﻩ
ﭘﻴﺮﻯ
ﺩ
ﭘﺮﻳﻜﻳﻮ
ﭘﺮﻳﻮﺗﻲ
ﺳﺘﺎ
ﮔﻭ
ﮔﻭ
ﻣﮋﮔﺎﻧﻮ
ﺟﻨﺖ
ﻣﻮﻣﻲ
ﻣﺸﻜﻴﻦ ﺧﺎﻝ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺳﺮﻭ ﻟﺒﻮ ﻫﺴﻲ ﺯﻳﺐ ﻛﺎ
ﻟﻜﻪ
ﻣﻬﺮ
ﭘﻪ
ﻣﺨﺰﻥ
ﻣﺎ ﺳﻮﻯ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻭﺍړﻩ
ﻛﻔﺮ
ﺩﻱ
ﭘﻪ
ﻫﺮ
ﭘﻪ
ﺗﺎﻭﻭﻟﻮ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﺭﺍﻏﻲ
ﭼﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺋﯥ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺷﻲ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻛﻠﻮ
ﻫﻐﻪ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﭼﻪ ﻧﺮﮔﺲ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎﺩﺍﻡ ﺩﻱ
ﺗﻴﺮﯤ
ﻗﺘﻠﻮﻟﻮ
ﻫﻐﻪ ﺷﻮﻧﻱ ﭼﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺩﻱ ﺗﺮ ﻗﻨﺪﻭ
ﻣﺎ ﻫﻴ ﻓﻴﺾ ﻨﻲ ﺑﻴﺎ ﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪ ﺑﯥ ﻜﻨﻠﻮ
ﻭﺭﻭﻲ
ﻧﻮﺭ
ﻭﻫﻠﻮ
ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻧﻮﻛﻰ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﺳﺮﯤ ﻛﺎ
ﺳﺒﺎ
ﺩﺍ
ﻏﻢ
ﻛﺎږﻩ
ﻤﺎ ﺩ
ﻛﺎږﻩ
ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ
ﺑﺎﻪ
ﺭﺍ
ﺍﻭ
ﻛﯤ
۸۹
ﻻﺳﻮﻧﻪ
ﺩﻳﻦ
ﺩ
ﻫﻤﺮﻩ
ﺳﺎﻋﺖ
ﺩ
ﻏﻮږ
ﻓﻠﻚ
ﺗﻮﺭﻱ ﻪ
ﻧﻪ
ﭘﻮﺭﻱ
ﺷﻨﻪ
ﺩ
ﺩﻱ
ﺷﻮ ﻤﺎ ﻛﻭ
ﻛﺎ
ﺑﯥ
ﻛﺎ
ﻧﻜﺮﻳﺰﻱ
ﺗﺮ ﭘﻪ ﻛﻭ ﭘﻪ
ﻨﮕﻠﻮ
ﻣﻨﮕﻠﻮ
ﺩﺍ ﻤﺎ ﺩ ﻗﺎﺗﻞ ﻻﺱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﻛﻪ ﺗﺮ ﺑﺎﻍ ﻭﺗﻠﻲ ﺎﺥ ﺩﻱ ﺩ ﺳﺮﻭ ﮔﻠﻮ
ﺩﺭﻳﻐﻪ ﻣﺮﮒ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﻧﻴﻤﻪ ﺧﻮﺍ ﺷﻮﻱ
ﺎﻳﺴﺘﻪ ﻋﻨﭽﯥ ﺋﯥ ﭘﺮﯤ ﻳﺴﺘﯥ ﺩ ﮔﻠﻮ
ﻫﺴﻲ ﺑﻨﺪ ﺷﻪ ﭘﻪ ﻛﻤﻨﺪ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ
ﭼﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺧﻼﺻﻮﻟﻮ
۹۰
ﻩ ﺎﻩ ﻪ ﺟ ﺮﻡ ﻧ ﺖ ﻟ ﺮﻣ ﻪ ﺣ ﻧ
ﺎﻩ ﻪ ﺩﺭﮔ ﺮﻭ ﭘ ﺒ ﺩ ﺩﻟ
ﺎﻩ ﮕ ﻪ ﻧ ﻮ ﭘ ﺎﻧ ﻤ ﺸ ﺩ ﭼ
ﻰ ﻲ ﺩ ﺯړﻩ ﻭﻟ ﻮﻱ ﻣ ﻮ ﻏ
ﺎﻩ ﻴ ﺪﺭ ﺩ ﮔ ﻪ ﻗ ﻜ ﻟ
ﻪ ﺘ ﺸ ﻢ ﻧ ﻲ ﻫ ﺪﺭ ﻣ ﺮﻩ ﻗ ﻤ ﻫ
ﺎﻩ ﻨ ﺮﻡ ﮔ ﻪ ﻟ ﯥ ﻪ ﺋ ﭼ
ﻢ ﻪ ﻳ ﻪ ﻧ ﺎﻧ ﻪ ﺮ ﻟ ﺒ ﺧ ﻴ ﻫ
ﻪ ﺪﺍﻟ ﻨ ﺮﺍﻯ ﻋ ﺍﺯ ﺑ
ﺎ ﻪ ﻛ ﺪﻯ ﻧ ﺎﻧ ﺮ ﺭﺍ ﺑ ﻈ ﻮ ﻧ ﻳ
ﺎﻩ ﻨ ﺮﻡ ﭘ ﻪ ﻟ ﺮ ﻧ ﻞ ﺳ ﺑ
ﻡ ﻛ ﺮ ﭘ ﯥ ﺳ ﻪ ﺋ ﻤ ﻪ ﻏ ﻪ ﻟ ﻛ
ﺎﻩ ﺒ ﺎ ﺗ ﻮﺍﻝ ﺩ ﭼ ﺎﻝ ﺍﺣ ﺣ
ﻰ ﻪ ﺷ ﺮ ﺩﻯ ﻧ ﻴ ﻪ ﺎﻥ ﭘ ﻤ ﺩ ﺭﺣ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻗﺼﺪﻩ ﺗﺎﻭ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ ﻟﻪ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ
ﺣﺴﺎﺑﻪ
ﻏﻨﭽﻪ ﺳﺮﻩ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﺷﻮﻩ ﻏﺮﻗﺎﺑﻪ
ﻠﻮﺭ ﺷﻮﯤ ﭘﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﻱ ﺩ ﻧﺮﻛﺲ ﺳﺘﺮﮔﻲ
ﻳﺎ ﺧﻴﻤﯥ ﺩﻱ ﺳﻴﺎﻩ ﭘﻮﺷﻰ ﺳﺮﻩ ﻃﻨﺎﺑﻪ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻣﻲ ﺳﺘﺮﻏﻠﻲ ﺳﺮﯤ ﺳﺮﯤ ﻧﺎﻏﯥ ﺷﻮﯤ
ﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻟﺮﻱ ﺩ ﺍﻭﺭ ﻟﻪ ﺗﺎﺑﻪ ﺘﻪﻭﻳ
ﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺩﻱ ﺯﻟﻔﻲ ﭘﻪ ﻣﺦ ﭘﻴﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺷﻮﯤ
ﻧﺎﻳﺎﺑﻪ
ﻭﻟﻴﺪﻩ
ﺋﯥ
ﭼﻪ
ﻡﺯﻩ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﻢ ﺳﺮﻩ ﺁﺷﻨﺎ ﻛ
ﺍﺛﺮ
ﺳﺒﺰﯤ
ﺩ
ﺳﺘﺮﻏﻠﻲ ﻣﻲ ﺩ ﻓﺮﺍﻕ ﭘﻪ ﮊړﺍ ﺳﺮﻩ ﺷﻮﻝ
ﻓﻨﺎ
ﻣﺦ
ﻜﻪ
ﻱﺎﻳﺴﺖ ﭘﻮﺭﻱ ﺷﺮﻣﻴ ﻣﺎﻩ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺩﻱ ﭘﻪ
ﯤ ﭘﻪ ﮔﻮﺗﻪ ﻟﻪ ﺗﺮﺍﺑﻪﻨ ﻮ ﺎﻥ ﺑﻪ
ﻲ ﺧﺎﻛﻲ ﻳﯥﺯﻩ ﺩﻱ ﭘﻴﮋﻧﻢ ﭘﻪ ﺍﺻﻞ ﻛ
ﻮ ﻟﻪ ﺳﻴﻼﺑﻪﻩ ﺗﻪ ﺩ ﺍﻭﺧﺒﺮ ﺯﺩﻩ ﻛ
ﻲﻮ ﺩﻱ ﺧﻴﺎﻝ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﮔﺮﺯﻱ ﭘﻪ ﻟﻴﻤﻪ ﻛ
ﯤ ﻟﻪ ﺧﻮﺍﺑﻪﻛﻪ ﺗﻪ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻭﺭﺗﻪ ﭘﻮﺭﺗﻪ ﻛ
ﺷﻲﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﻫﺎﻟﻪ ﻟﻪ ﺧﻮﺑﻪ ﻭﻳ
ﻪ ﺒ ﻐ ﺒ ﻢ ﻏ ﻴ ﺎﺭﻩ ﺳ ﺴ ﻞ ﺭﺧ ﮔ
ﻪ ﺒ ﺮ ﻟ ﻜ ﯥ ﺷ ﺎ ﻳ ﻬ ﻪ ﺷ ﺗ
ﻪ ﺒ ﺠ ﻲ ﻋ ﻮ ﻛ ﺒ ﺠ ﻪ ﻋ ﭘ
ﺎﺩﺭﻩ ﻲ ﻧ ﺎﺩﺭﻭ ﻛ ﻪ ﻧ ﭘ
ﻪ ﺒ ﺨ ﺘ ﻨ ﯥ ﻣ ﺐ ﻳ ﺠ ﻌ ﻮﺍﻟ ﺑ
ﻲ ﻮ ﻛ ﻮﻗ ﺸ ﻌ ﻪ ﺅ ﻣ ﻠ ﻤ ﻪ ﺟ ﭘ
ﻪ ﺒ ﺮﺗ ﻪ ﻣ ﺒ ﻴ ﺮﺗ ﯥ ﺗ ﺑ
ﯥ ﻪ ﻳ ﺘ ﺴ ﺎﻳ ﻮﺭﻩ ﯥ ﺯﻳ ﺑ
ﻪ ﺒ ﻠ ﯥ ﻃ ﻪ ﺑ ﺎﻻﺷ ﯥ ﺗ ﺑ
ﻰ ﺩﻱ ﻬ ﻪ ﺩﺍﺩ ﺩ ﺍﻟ ﺩﻏ
ﻪ ﺒ ﺒ ﻪ ﺳ ﻭ ﻟ ﻮﻧ ﺎ ﺩ ﺷ ﺘ ﺳ
ﺎ ﻴ ﺪ ﺑ ﻮﻧ ﺎﺕ ﻣ ﻴ ﻪ ﺣ ﺎﺕ ﭼ ﻴ ﺁﺏ ﺣ
ﻪ ﺒ ﻮﺭ ﺷ ﺮ ﺗ ﻮﺭﻱ ﺗ ﻲ ﺗ ﻔ ﺯﻟ
ﺎ ﺩﻱ ﺒ ﻦ ﺳ ﻴ ﭙ ﺮ ﺳ ﻦ ﺗ ﻴ ﭙ ﺦ ﺩﻱ ﺳ ﻣ
ﻪ ﺒ ﻮﻛ ﻪ ﻛ ﻮﻟ ﻴ ﺖ ﺭﺍﻧ ﻨ ﺯﻳ
ﻪ ﺅ ﺮﻕ ﺩﺍﻧ ﺦ ﻋ ﺎ ﺩ ﻣ ﺘ ﺳ
ﻗﺎﺑﻪ
ﻛﻮﻩ
ﻴﺪﻩﭘﺎ ﺗﺮ
ﻧﻮﺭ
ﺳﺘﺎ
ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ
ﻟﻪ
ﻧﺎﻳﺎﺑﻪ
ﺣﺴﻦ
ﻣﻲ
ﺁﺑﻪ
ﺷﻮﻩ
ﺑﯥ
ﺋﯥ ﻛﻮﻱ
۹۱
ﺩ ﺎﻳ ﺴ ﺖ ﻣ ﺨ ﻲ ﺩﻱ ﻧ ﺸ ﺘ ﻪ
ﺗ ﺮ ﻣ ﺸ ﺮﻗ ﻪ ﺗ ﺮ ﻣ ﻐ ﺮﺑ ﻪ
ﺩ ﻭﺻ ﺎﻝ ﻣ ﻮﻧ ﺪﻩ ﺩﻱ ﮔ ﺮﺍﻥ ﺩﻱ
ﻣ ﮕ ﺮ ﻓ ﻀ ﻞ ﺷ ﻲ ﻟ ﻪ ﺭﺑ ﻪ
ﭼ ﻪ ﺩ ﺭﺏ ﻓ ﻀ ﻞ ﭘ ﺮﯤ ﻭﺷ ﻲ
ﻫ ﻐ ﻪ ﺧ ﻼﺹ ﺷ ﻲ ﻟ ﻪ ﻏ ﻀ ﺒ ﻪ
ﺩﺍ ﺩﻭﻟ ﺖ ﺩ ﺧ ﺪﺍﻱ ﭘ ﻪ ﺩﺍﺩ ﺩﻱ
ﻣ ﻮﻧ ﺪﻩ ﻧ ﻪ ﺷ ﻲ ﻟ ﻪ ﻧ ﺴ ﺒ ﻪ
ﻋ ﺸ ﻖ ﻪ ﻫ ﺴ ﻲ ﻋ ﻠ ﻢ ﻧ ﻪ ﺩﻱ
ﭼ ﻪ ﺣ ﺎﺻ ﻞ ﺷ ﻲ ﻟ ﻪ ﻣ ﻜ ﺘ ﺒ ﻪ
ﻣ ﻜ ﺘ ﺐ ﺣ ﺎﻝ ﺩ ﻣ ﺬﻫ ﺐ ﻭﺍﻳ ﻲ
ﻋ ﺸ ﻖ ﺳ ﻮﻯ ﺩﻱ ﻟ ﻪ ﻣ ﺬﻫ ﺒ ﻪ
ﺩ ﻋ ﺎﺷ ﻖ ﻣ ﺬﻫ ﺐ ﻫ ﻢ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﭼ ﻪ ﺩﻡ ﻧ ﻪ ﻭﻱ ﺑ ﯥ ﻣ ﻄ ﻠ ﺒ ﻪ
ﺳ ﺘ ﺎ ﺩ ﺣ ﺴ ﻦ ﭘ ﻪ ﺻ ﻔ ﺖ ﻛ ﻲ
ﺭﺣ ﻤ ﺎﻥ ﮔ ﻨ ﮓ ﺷ ﻪ ﻟ ﻪ ﺍﺩﺑ ﻪ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﺯړﻩ ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻣﻴﻨﻪ ﺷﻲ ﻏﺎﻟﺒﻪ
ﺑﻠﻪ
ﻣﻴﻨﻪ
ﺋﯥ
ﻫﻴ
ﻧﻪ
ﻭﻱ
ﻣﻨﺎﺳﺒﻪ
ﺷﻲ
ﻛﻪ
ﺧﺒﺮ
ﺷﻲ
ﻮﻙ
ﻟﻪ
ﻫﺴﻮ
ﻣﺮﺍﺗﺒﻪ
ﺨﻪ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﻳﻮﻩ
ﭘﺎﻳﻪ
ﻭﻳﺮﻩ
ﻭﻛﻩ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﺩﻱ ﻻﺭ ﻛﻮﺗﺎﻫﻪ ﺩﻩ ﻃﺎﻟﺒﻪ ﺷﻮﻩ
ﺗﺮﯤ
ﻏﺎﻳٴﺒﻪ
ﻛﺘﺎﺑﻮﻧﻪ
ﻛﯤ
ﻛﺎﺗﺒﻪ
ﻧﻮﺭﻯ
ﻭﺍړﻩ
ﻟﻴﺎﻗﺖ
ﺋﯥ
ﺩ
ﻃﻠﺐ
ﻣﺮﺗﺒﯥ ﻫﺮ ﻟﻪ
ﺑﻪ
ﺭﻭﺗﻪ
ﻭﮔﻱ
ﻛﻮﺗﺎﻫ
ﻫﻴ
ﻧﻪ
ﻋﺸﻖ ﺮﮔﻨﺪ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺩﻩ ﺧﻮﺍﺭ ﻫﻐﻪ ﺷﻪ
ﭼﻪ
ﺮﮔﻨﺪﻩ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻛﻪ
ﻫﺰﺍﺭ
ﺧﻂ
ﻏﻮﺭﻩ
ﺩ
ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻧﻮ
ﺗﺮ
ﺧﻂ
ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺭﻧﮓ
ﻋﺠﺎﺋﺒﻪ
ﺩﻩ
ﻫﻴ ﺋﯥ ﻣﻪ ﭘﻮﺘﻪ ﻟﻪ ﻓﺮﺿﻮ ﻟﻪ ﻭﺍﺟﺒﻮ
ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺍﺟﺒﻪ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺗﺮ ﺳﺮﻭ ﻭ ﻣﺎﻟﻪ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ ﺗﻴﺮ ﺩﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻛﺎﺫﺑﻪ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺻﺎﺣﺐ ﭘﻪ ﺭﺿﺎ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻡ
ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﯥ ﺧﭙﻞ ﺻﺎﺣﺒﻪ
ﻭﺭځ ﺩﻱ ﺗﻴﺮﻩ ﭘﻪ ﺷﻮﻣﻲ ﻛﻩ ﺷﭙﻪ ﻟﻪ ﺧﻮﺍﺑﻪ
ﺧﺪﺍﻱ
ﺧﺮﺍﺑﻪ
ﭘﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﺷﺘﺎﺏ ﺩﻱ ﺗﻠﻪ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﻮﻫﻴﯤ
ﻏﺎﻓﻞ
ﺩﻟﺘﻪ ﺩﻡ ﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺩﻱ
ﭘﻞ ﻏﻠﻂ ﺩ ﻻﺭﻱ ﻣﻪ ږﺩﻩ ﺑﯥ ﺣﺴﺎﺑﻪ
ﺭﺍﺳﺘﻮﻟﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺣﺴﺎﺏ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﻲ
ﻛﺘﺎﺑﻪ
ﺗﻪ
ﻭ
ﺯﺩﻩ
ﺷﻪ ﮐﻩ
ﺩ
ﺩﯤ ﻟﻪ
ﻋﻤﺮ ﺣﺴﺎﺑﻪ
ﻟﻪ ﺷﺘﺎﺑﻪ ﻟﻪ
ﻛﻩ
ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻨﮕﻪ ﻮﺍﺏ ﻭﻛﯤ
ﻮﺍﺑﻪ
ﺑﻪ
ﺗﻮﺭﻭ
ﺧﺎﻭﺭﻭ
ﻭﺗﻪ
ﻣﻪ
ﻛﻠﻪ
ﭼﻪ ﺑﺪﻱ ﺩﻱ ﻮ ﺗﻴﺮﻱ ﻛﻱ ﻟﻪ ﺛﻮﺍﺑﻪ
ﻋﺎﻗﺒﺖ
ﺧﭙﻠﻮ
ﻧﻴﻜﻮ
ﺑﺪ
ﻧﻈﺮ
ﺧﺒﺮ
ﺑﻪ
ﻳﺎﺩﻭﯤ
ﺧﺎﻧﻪ
ﻟﺮﻩ
ﭼﻪ
ﭘﺪﯤ
ﺟﻬﺎﻥ
ﻋﺎﺟﺰ
ﻳﯥ
ﻟﻪ
ﺩﺭﻭﻣﯥ
ﺎﻥ ﺑﻪ ﻮ ﻨﯤ ﭘﻪ ﮔﻮﺗﻮ ﻟﻪ ﺗﺮﺍﺑﻪ
ﺩ ﻛﺎﻏﺬ ﭘﻪ ﻛﺘ ﺳﻴﻞ ﺑﻪ ﻛﯤ ﺗﺮ ﻛﻮﻣﻪ
ﺩﺍ
ﻛﺘ ﺑﻪ ﺩﻱ ﻣﺮﮔﻲ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻏﺮﻗﺎﺑﻪ
ﭼﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻳﻮﻩ ﻧﻴﺰﻩ ﺷﻲ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻪ ﻛﯤ
ﺍﻭﺱ ﭼﻪ ﺳﻮﺭﻱ ﻟﻪ ﻭﺭ ﺗﺘﯥ ﻟﻪ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ
ﭘﻪ ﺁﺯﺍﺭ ﺩ ﭼﺎ ﺭﺍﺿﻲ ﻣﻪ ﺷﻪ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻛﻪ ﺧﻼﺻﻲ ﭘﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻏﻮﺍړﯤ ﻟﻪ ﻋﺬﺍﺑﻪ
۹۲
ﻪ ﯥ ﺍﺩﺑ ﯤ ﺑ ﻮﺏ ﻛ ﻪ ﺧ ﭙ ﻪ ﺷ ﭘ
ﻪ ﺒ ﻠ ﻄ ﯥ ﻣ ﯥ ﺑ ﺖ ﺋ ﺎﺳ ﻪ ﻭﺭځ ﻧ ﭘ
ﻪ ﺒ ﻪ ﺷ ﻢ ﻟ ﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﻫ ﻢ ﻟ ﻫ
ﻪ ﺩﻭﺍړﻭ ﻪ ﻟ ﺎﺗ ﻻﺱ ﺩﻱ ﻭﺧ
ﻪ ﺬﺑ ﺬﺑ ﻮﯤ ﻣ ډﻭﺏ ﺷ ﻨ ﻴ ﺮ ﻣ ﺗ
ﻮﯤ ﺮﻭﯤ ﺷ ﻪ ﻫ ﻮﯤ ﻧ ﯥ ﺷ ﻪ ﺩﻟ ﻧ
ﻪ ﺒ ﺬﻫ ﺪ ﻣ ﻲ ﺑ ﺐ ﻛ ﺬﻫ ﻪ ﻣ ﭘ
ﻪ ﺎ ﺷ ﻪ ﺭﻳ ﺎﺩﺕ ﺩﻱ ﭘ ﺒ ﻋ
ﻪ ﺒ ﺒ ﺴ ﻪ ﻣ ﺮ ﻟ ﺒ ﯥ ﺧ ﺑ
ﻲ ﺐ ﻛ ﺒ ﻪ ﺳ ﯥ ﭘ ﺪ ﻳ ﻨ ﺪﺍﻡ ﺑ ﻣ
ﻪ ﺒ ﻠ ﻄ ﻪ ﻣ ﻮﯤ ﻟ ﻪ ﺷ ﺮ ﻧ ﺒ ﺧ
ﺎﺯﯤ ﯥ ﺷ ﺒ ﻮﻧ ﻠ ﻲ ﺷ ﺸ ﻭﺍړﻩ ﺗ
ﻪ ﺒ ﻠ ﯥ ﺟ ﺎ ﺑ ﻮﻥ ﻛ ﺁﺱ ﺩﻱ ﻳ
ﯥ ﻮﺭ ﻳ ﺪﻱ ﺳ ﺎﻧ ﻪ ﺍﻭﺩﻩ ﻭﺭﺑ ﺗ
ﻪ ﺒ ﺼ ﻨ ﯥ ﻣ ﺑ ﺁﺱ ﺩﻱ ﺩﺍﻍ ﻛ
ﻪ ﻪ ﻭﺭﻩ ﻭﺳ ﺶ ﭘ ﻦ ﺩﻱ ﺗ ﺗ
ﻪ ﺒ ﺮﻛ ﻪ ﻣ ﻪ ﻭﻱ ﻟ ﯥ ﻮﺩ ﺋ ﺳ
ﻲ ﺮﺩﻯ ﺷ ﻪ ﻭﺍﻙ ﭘ ﺐ ﭼ ﺩ ﺭﺍ ﻛ
ﻪ ﺒ ﺮﻛ ﺮﺩﻩ ﺅ ﻣ ﻪ ﻣ ﻟ
ﯥ ﺖ ﻳ ﺎﺳ ﺮﻩ ﻧ ﻮ ﺳ ﺪﻳ ﻪ ﮊﻭﻧ ﻟ
ﻪ ﺒ ﯥ ﻛ ﮋﻧ ﻴ ﻪ ﭘ ﻪ ﻧ ﺍﻭﺑ
ﻲ ﻮ ﻛ ﻪ ﺍﻭﺑ ﻮﯤ ﭘ ﻮﻱ ﺷ ﮏ ﻟ ﻠ ﻫ
ﻪ ﺒ ﻪ ﻟ ﻨ ﺸ ﻲ ﺗ ﺎﺏ ﻛ ﻪ ﺩﺭﻳ ﭘ
ﻮﺩﺭﻱ ﺎ ﻛ ﻲ ﻳ ﺎ ﻪ ﻛ ﻜ ﻟ
ﻪ ﺒ ﺠ ﺮﻩ ﺩﻩ ﻋ ﺒ ﺩﺍ ﺧ
ﯥ ﻮﻟ ﺎﻩ ﺑ ﺎﻥ ﺁ ﻛ ﺎﻩ ﺎ ﺁ ﮔ ﻧ
ﻪ ﺮﺑ ﺎﻥ ﻭﮊﻝ ﺍﻗ ﺶ ﻪ ﺗ ﻧ
ﺖ ﺩﻱ ﺮﻓ ﻌ ﺪﻩ ﻣ ﻪ ﺯﻫ ﺮﺍﺩ ﻟ ﻣ
ﻪ ﺒ ﻨ ﻪ ﻋ ﻪ ﻟ ﻮﺭ ﻧ ﮕ ﻪ ﺍﻧ ﻧ
ﻪ ﻘ ﺸ ﻪ ﻋ ﺮﺍﺏ ﻟ ﺎﻥ ﺷ ﻤ ﺩ ﺭﺣ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻧﻮﺭﻩ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻪﻤﺎ ﺗﻮﺭ ﻛ ﺯړﻩ ﺩﻱ
ﺗﺎ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻭﻛﺎﺗﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ
ﻧﻮﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﻲ ﻣﻴﻨﻪ ﺩ ﺯړﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺗﺎ ﻣﺎﺗﻪ
ﻣﺎ ﺧﻮ ﭼﻪ ﺗﻪ ﻭﻟﻴﺪﯤ ﻫﻐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻭﻭﯤ
ﻧﻪ ﺩﻱ ﺧﺒﺮ ﺷﻮﻯ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﻟﻪ ﻣﺤﺴﻨﺎ ﺗﻪ
ﺷﻴﺦ ﻭ ﺯﺍﻫﺪﺍﻥ ﭼﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ
ﻻ ﺗﺮ ﻣﺎ ﻧﻪ ﺧﻮښ ﻳﯥ ﻭ ﻗﺎﺿﻰ ﺗﻪ ﻫﻢ ﻣﻼ ﺗﻪ
ﻪ ﺷﻮﻩ ﻛﻪ ﺯﻩ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎ ﺷﻮﻡ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ
ﺑﻴﺎ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﺗﺮ ﻣﺎ ﻭړﻧﺒﻲ ﺩﺭ ﺯﻏﻠﻲ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ
ﻣﺮﻡ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻣﺎ ﻟﻪ ﺗﺎ ﺟﺎﺭ ﺑﺎﺳﻲ ﻫﻐﻪ ﺧﻠﻖ
ﺎﭘﻴﺮۍ ﺩﻩ ﺩ ﺑﻨﻰ ﺁﺩﻡ ﻟﻪ ﺫﺍﺗﻪ ﻩﮔ
ﯤﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﻭﺍﻳﻢ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﺧﻴﺮ ﻛ
ﻻﺱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ ﺩ ﻫﺮ ﮔﻴﺪﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻪ
ﻪ ﺍﺛﺮ ﻟﺮﯤ ﻭ ﺳﺮ ﺗﻪ ﻛﻪ ﺩ ﻋﻘﻞ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﻧﻈﺮ ﻭ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﺗﻪ
ﻱﭘﻪ ﻧﻈﺮ ﺩ ﻫﻐﻮ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺳﺮﻩ ﺯﺭ ﻛﻴ
ﻧﻪ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﺷﻲ ﻭ ﻛﻮﺛﺮ ﺗﻪ
ﻪ ﺩﻱ ﻠﻲ ﺑﯥ ﻣﻨﺘﻪ ﺟﺎﻡ ﺩ ﺯﻫﺮﻭ
ﺗﻪ
ﻭﺍﻳﻪ
ﻩ ﺩﻏﻪ ﭘﺴﻪﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﻟﻪ ﺟﺎﻟﻪ ﺯﺩﻩ ﻛ
ﻴﻨﻲ ﺑﻴﺮﺗﻪ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺭﺍﭘﻴﺮﻭ ﺩﻱ
ﻠﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺑﺨﺩﯤ ﻓﻠﻚ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻫﻴ
ﻳﺎ ﺟﻮ ﺩﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻭﻱ ﺩﺭﺗﻪﻛﻪ ﺭﺗ
ﻣﻤﻜﻨﻪ
ﺑﺮﺍﺩﺭ
ﻭ
ﺯﻣﺎﻧﯥ
ﺩ
ﺣﺎﻝ
۹۳
ﻪﻭﮔ
ﺋﯥ
ﺩﻋﻮﻩ
ﺧﺮﻭﺍﺭ
ﺩ
ﻛﻪ
ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﺩﻱ ﺧﻠﻘﻮ ﻭﺗﻪ ﻣﺦ ﺷﻲ
ﻟﻪ ﻓﺮﺩﻭﺳﻪ ﺑﻪ ﺩﻱ ﻣﺦ ﺷﻲ ﻭ ﺳﻘﺮ ﺗﻪ
ﺭﻠﻲ
ﻣﻮﻣﻲ ﭼﺮﺗﻪ
ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﺑﻪ
ﭘﻪ
ﺩﺭ
ﮔﺮﺯﻱ
ﺩﺭ
ﺩ ﺍﺳﺘﻮﮔﻲ ﺎﻱ ﺑﻪ ﺑﻴﺎ
ﺩ ﺩﯤ ﺳﺴﺖ ﺑﺪﻥ ﻣﻨﺖ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺩﺭﻩ ﺗﻠﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺑﻞ ﺩﺭﺗﻪ
ﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻡ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺗﻪ
ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺷﻢ ﻭ ﺩﯤ ﻛﺎﺭ ﺗﻪ
ﺷﻢ
ﺧﺪﺍﻱ ﺯﺩﻩ ﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻭﻳﻠﻲ ﻭﻱ ﺭﻳﺒﺎﺭ ﺗﻪ
ﺧﺮﻴﻱ
ﻏ ﺋﯥ ﻧﻪ ﺧﻴﮋﻱ ﺩ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺗﻪ
ﺣﻘﻴﻘﺘﻪ
ﻮﻙ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺧﺒﺮﻱ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻭ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﺗﻪ
ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻪ ﻫﻤﺮﻩ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻋﻘﻞ ﺩ ﭼﺎ ﺭﺳﻲ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺗﻪ
ﺯﻩ ﻭ ﻳﺎﺭ ﭼﻪ ﺧﭙﻞ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﺳﺮﻩ ﺷﻤﺎﺭ ﻛﻭ
ﻳﺎﺭ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﺣﻴﺮﺍﻧﻴﻱ ﺯﻩ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﻭﺯﮔﺎﺭ ﭼﺮﻱ ﺩﻱ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ
ﭼﻪ ﻏﻮږ ﻭﻧﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺢ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻭﺯﮔﺎﺭ ﺗﻪ
ﻟﺘﻪ
ﻟﻪ
ﺑﺮﻛﺘﻪ
ﻭ
ﻣﺎ
ﺭﺍﻛﯤ
ﺑﯥ
ﻇﻠﻤﺘﻪ
ﻭﻳﻨﻲ
ﻣﻲ
ﻭﯥ
ﺑﯥ
ﺷﺪﺗﻪ
ﻟﻪ
ﺩﻫﺸﺘﻪ
ﺧﻠﻮﺗﻴﺎﻥ ﺗﻪ
ﻣﺎ
ﭼﻪ
ﺩ
ﺋﯥ
ﺭﻳﺒﺎﺭ
ﭘﻮﺘﻴﺪﻯ
ﻟﻜﻪ
ﺑﺮﺩﻩ
ﭘﻪ
ﻛﻲ
ﻣﺎ
ﭘﻮﺘﯥ
ﺩ
ﻳﺎﺭ
ﺩﻫﺮ
ﻏﻢ
ﻭﻫﻠﻲ
ﻧﻪ
ﻟﻪ
ﺩﻱ
ﭘﻪ
ﻛﻪ ﺍﻭﺑﻪ ﺩﻱ ﺩ ﺣﻴﺎﺗﻮ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﺗﻢ ﻛﻲ
ﭘﻴﺎﻟﯥ
ﺩ ﺳﺎﺩﻩ
ﺩ
ﺭﻭﻳﻮ
ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﭼﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺟﺎﻡ ﺩ ﻣﻴﻮ ﺭﺍﻛ
ﺩ
ﺑﯥ ﺧﻮﺩۍ ﺋﯥ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺧﻼﺹ ﻛﻡ
ﻻ ﻣﻲ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﻪ ﺷﺶ ﺟﻬﺘﻪ
ﻛﻴﻱ
ﺧﺼﻮﻣﺘﻪ
ﺩ ﺩﻤﻦ ﭘﻪ ﺩﻤﻨ ﻣﻰ ﺧﻨﺪﺍ
ﺩﻨﻮ
ﺻﺮﺍﺣﻰ
ﻟﻜﻪ
ﺷﻤﻊ
ﺩ
ﻣﻘﺮﺍﺽ
ﻟﻪ
ﺑﯥ ﺧﻴﺮﻱ ﻣﻲ ﻛﻞ ﭘﻪ ﺧﻴﺮ ﺩﻩ ﺷﻤﻴﺮﻟﯥ
ﺩ ﺯﻣﺮﻯ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﻧﺎﺳﺖ ﻳﻢ ﻓﺮﺍﻏﺘﻪ
ﻣ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﻱ ﺗﺮ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﻮﻙ ﺑﯥ ﭘﺖ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﻳﺎﺭۍ ﻛﻲ ﺩﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺑﯥ ﭘﺘﻪ
ﺩﺍﺳﺘ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺳﻮﺯﻱ ﻣﺮﺍﺩ ﻳﯥ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻛﻲ ﺳﻮﯤ ﻪ ﻳﻢ ﻧﻪ ﺑﯥ ﭘﺘﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﻫﺎﻟﻪ ﺩ ﺳﻱ ﻳﺎﺩ ﺷﻲ ﭼﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﻨﺪ ﺷﻲ
ﻛﻤﻪ
ﻋﺒﺎﺩﺗﻪ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺳﻞ ﺣﻠﻘﻮ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺑﻨﺪ ﻳﻢ
ﻻ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﺳﻮﺭ ﭘﻴﺰﻭﺍﻥ ﺷﻪ ﺑﻠﻪ ﻧﺘﻪ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﭼﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺩ ﺟﻤﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ
ﻜﻪ
ﻧﺸﺘﻪ
ﺗﻪ ﺩ ﺳﺮ ﻭ ﺩ ﻣﺎﻝ ﻭﻳﺮﻩ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﻭﻳﺮﻩ ﻣﺎ ﺨﻪ ﺩ ﺳﺮ ﻭ ﺩ ﻣﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ
ﺯﻩ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺳﺒﺐ ﻟﻪ ﻭﻳﺮﻱ ﺳﺮﻩ ﺭﻳﺩﻡ
ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﻭﻳﺮﻩ ﻛﻲ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﻱ ﻭﺑﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ
ﻛﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﺩ ﻳﻮﯤ ﭼﺎﺭﻱ ﻳﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﯤ
ﺩ ﻫﻐﯥ ﭼﺎﺭﻱ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻛﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ
ﺩ ﺷﻬﻴﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺗﻪ ﮔﻮﺭﻩ ﺣﺎﻝ ﺋﯥ ﻪ ﺩﻱ
ﺑﯥ ﺗﺎ ﻫﺴﻲ ﻤﺎ ﺣﺎﻝ ﺩﻱ ﺑﻞ ﺣﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ
ﺭﻭﺷﻨﺎﺋﻲ ﻣﻲ ﺩ ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ ﺳﺘﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﻮﺭ ﻛﻲ ﺑﻞ ﺮﺍﻍ ﻭ ﻣﺸﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ
۹٤
ﻧﻪ
ﻣﺎ
ﺩﻩ
ﺨﻪ
ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﻱ
ﺩ
ﺻﺒﺮ
ﺗﺮ
ﻣﺠﺎﻝ
ﭘﻪ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺳﺮﻭ ﺗﻪ ﻳﯥ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻧﻬﺮ ﺑﺎﻧﺪﻯ ﺑﻞ ﻪ ﻧﻬﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ
ﻣﺦ ﺩﻱ ﺑﯥ ﺧﻂ ﻭ ﺑﯥ ﺧﺎﻟﻪ ﻫﺴﻲ ﺯﻳﺐ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻫﻴ ﺣﺎﺟﺖ ﭘﻪ ﺧﻂ ﻭ ﭘﻪ ﺣﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ
ﺩﻟﺒﺮﻩ
ﭘﻪ ﻛﺎﺗﻪ ﻛﻲ ﺩﻱ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﻱ ﻭﺑﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ
ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻫﺮﻩ ﻭﺭځ ﺯﻭﺍﻝ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﺣﺴﻦ ﭘﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﻲ ﺯﻭﺍﻝ ﻧﺸﺘﻪ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻳﺎﺩﻭ ﻛﻲ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﺋﯥ ﻫﻴ ﻏﻢ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ
ﻣﺦ ﺗﻪ ﺩﻱ ﻧﻤﺮ ﻭﺍﻳﻢ ﺯﻟﻔﻲ ﺗﺎﺭ ﺗﺎﺭ ﻧﺸﺘﻪ
ﺳﺮﻭ ﻛﻪ ﺳﺘﺎ ﻗﺪ ﺑﻮﻟﻢ ﺩ ﺳﺮﻭ ﻳﻮﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﺸﺘﻪ
ﻫﺮ ﻮﻙ ﭼﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻭ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺗﻪ ﮔﻞ ﻭﺍﻳﻰ
ﭘﻮﭺ ﻭﺍﻳﻰ ﺩ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻭﻗﺮ ﺩ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﻧﺸﺘﻪ
ﺯﻟﻔﻲ ﺩﻱ ﻧﺎﺣﻘﻪ ﺧﻠﻖ ﺑﻮﻟﻲ ﭘﻪ ﺳﻨﺒﻞ ﺿﻤﻪ
ﻭﻟﻲ ﭼﻪ ﻟﻪ ﻣﻜﻮ ﺳﺮﻩ ﻫﻴ ﺩ ﮔﻴﺎﻩ ﻛﺎﺭ ﻧﺸﺘﻪ
ﻣﺎ ﭼﻪ ﻏ ﭘﻪ ﻏﻮږ ﻭ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﺩ ﺳﭙﻴﻮ ﻭﺍﻭﺭﻳﺪ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺑﻠﺒﻠﻪ ﭘﻪ ﭼﻤﻦ ﻛﻲ ﭘﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻧﺸﺘﻪ
ﺳﺘﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﻫﻐﻪ ﻛﺎ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺳﺮ ﭘﻪ ﺗﻨﻪ ﭘﺎﺱ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻭﻟﻲ ﭼﻪ ﺩ ﺳﺮ ﺩ ﺘﻦ ﺟﻮﺭ ﻭﺗﻪ ﻻﺭ ﻧﺸﺘﻪ
ﻳﺎﺭ ﺑﻪ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﭘﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺳﻢ
ﻭﻟﻲ ﭼﻪ ﺩ ﺳﭙﻴﻮ ﻓﺮﺷﺘﻮ ﺳﺮﻩ ﻪ ﻛﺎﺭ ﻧﺸﺘﻪ
ﺗﺎ ﺧﻮ ﺯﺩﻩ ﻤﺎ ﺩ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﻪ
ﻧﻮﺭ ﻣﻰ ﻪ ﭘﻮﺘﯥ ﭼﻪ ﻪ ﻏﻮﺍړﯤ ﻣﺤﺘﺎﺟﻪ
ﺩ ﻃﺎﻟﺐ ﺩ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺭﺍﺯ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻭﻮﺩ
ﻛﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻭﯤ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺭﻭﺍﺟﻪ
ﻳﺎﺭ ﻛﻪ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ ﺣﺎﻝ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻧﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﻪ ﺷﻮ
ﻭ ﺣﻜﻴﻢ ﺗﻪ ﭘ ﺮﮔﻨﺪ ﻭﻱ ﻟﻪ ﻣﺰﺍﺟﻪ
ﻛﻪ ﻤﺎ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ ﻣﺎ ﭘﻮﺘﯥ ﺣﺎﻝ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺑﯥ ﺗﺎ ﻣﻲ ﻭﺭځ ﺗﻴﺎﺭﻩ ﺩﻩ ﺷﺐ ﺩﺍﺟﻪ
ﻛﻮﻟﻪ
ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻭﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻫﺠﺮ ﻟﻪ ﺗﺎﺭﺍﺟﻪ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺳﻮﻟﻮ ﻛﻲ ﻳﻮ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩ ﭼﺎ ﻗﺒﻠﻴﻯ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻫﻴﻮﻙ ﺭﻧﻮﺭ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺑﯥ ﻋﻼﺟﻪ
ﺯﻫﺮﻳﻱ
ﺗﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﻭﺳﯥ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺗﺨﺖ ﻭ ﺗﺎﺟﻪ
ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﻮﻡ ﺩ ﺳﺎﻗﻰ ﺩ ﺟﺎﻡ ﻟﻪ ﺭﺍﺣﻪ
ﻟﻜﻪ
ﺷﻮﻡ
ﻟﻪ
ﺍﺭﻭﺍﺣﻪ
ﺯﻩ ﭼﻪ ﺯﻟﻔﻲ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﺧﻮﺏ ﻛﻲ
ﭘﻪ
ﺷﭙﻪ
ﺭﺍﺑﺎﻧﺪﻱ
ﺗﺮ
ﺻﺒﺎﺣﻪ
ﺳﺒﺎ ﺯﻳﺮﻱ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﭘﻪ ﻣﻬﺠﻮﺭ ﻛﺎﻧﺪﻯ
ﺩ
ﻫﻴﻮﺍﺩ
ﻣﺨﺎﻣﺦ
ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﭘﻪ
ﻛﻪ
ﻛﻪ
ﺑﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺭﻭﺍ
ﻛﺎ
ﺭﺍﺗﻪ
ﻣﺎ ﺑﻼ
ﺧﻮﻥ
ﭘﻪ
ﻭﮔﻮﺭﯤ
ﻛﻮﻡ ﭘﺴﯥ
ﺧﻮﺭﺩﻥ
ﻗﻮﺕ ﻛﻪ
ﺩ
ﻣﻱ
ﻣﻼﻗﻲ ﻣﻚ ﺧﺒﺮ
ﻣﻮﻧﺪﻱ
ﺷﻲ
ﻟﻪ
ﺳﻴﺎﺣﻪ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﻮﻙ ﻭﺗﻰ ﺷﻲ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﻟﻪ ﺻﻼﺣﻪ
ﻫﺮ ﺳﺎﻗﻲ ﭼﻪ ﺟﺎﻡ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻟﺮﻱ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ
ﺩﺍ
ﻣﺒﺎﺣﻪ
ﻣﺦ ﮐﻪ ﺑﯥ ﻣﻴﻨﻲ ﻮﻙ ﺳﺘﺎﻳﻲ ﺳﺘﺎﻳﻪ ﻧﺸﻲ
ﺩ ﻣﻤﺪﻭﺡ ﻟﻪ ﻗﺪﺭﻩ ﭼﺎ ﺯﺩﻩ ﺑﯥ ﻣﺪﺍﺣﻪ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﺎﻭﯤ ﭘﻪ ﻋﻘﺪ ﻛﻲ ﺩﻳﻦ ﻏﻮﺍړﻱ
ﺍﻯ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺎﻥ ﺋﯥ ﮊﻏﻮﺭﻩ ﻟﻪ ﻧﻜﺎﺣﻪ
۹٥
ﭘﻴﺎﻟﻪ
ﺋﯥ
ﭘﻪ
ﻣﺴﺘﺎﻧﻮ
ﺩﻩ
ﻭﻟﻲ ﺗﻠﻠﻲ ﻳﯥ ﻟﻪ ﻣﺎ ﻣﺪﺍﻣﻢ ﭘﻪ ﻪ؟
ﺗﺮﻫﻴﺪﻟﻰ ﻳﯥ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﭘﻪ ﻪ؟
ﺯﻩ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺩﻋﺎ ﻛﻮﻡ ﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ
ﻪ؟
ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﻟﻜﻪ
ﻭﺣﺸﻲ
ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﺭﺍ
ﺨﻪ
ﮔﺮﺯﯤ ﻭړﺍﻧﺪﻱ
ﻟﻜﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﻴﺮﺗﻪ ﺗﻪ ږﺩﯤ ﮔﺎﻡ ﭘﻪ ﻪ؟
ﻛﻮﻣﻪ
ﻏﻤﺎﺯﺍﻧﻮ
ﺗﻪ
ﺑﺨﯥ
ﺍﻧﻌﺎﻡ
ﭘﻪ
ﻪ؟
ﻟ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﻩ ﻟﻪ ﺭﻗﻴﺒﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﭘﺎﺭﻩ
ﮔﻭﯤ
ﺳﺮﻩ
ﺣﻼﻝ
ﺣﺮﺍﻡ
ﭘﻪ
ﻪ؟
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﯥ ﻮ ﻫﻢ ﻣﻴﻦ ﺩﻱ
ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺩﻱ ﻭﺭﺗﻪ ﻛﻴﻮﺩ ﺩﺍﻡ ﭘﻪ ﻪ؟
ﻭﻟﻲ ﻧﻪ ﮔﻮﺭﯤ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﺳﻢ ﭘﻪ ﻪ؟
ﺯﻳﺎﺗﻮﯤ
ﻏﻢ
ﭘﻪ
ﻪ؟
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛﻲ ﭼﻪ ﻣﺎ ﻭﻳﻨﻲ ﻋﺎﻟﻢ ﮊﺍړﻱ
ﮊړﻭﯤ
ﻋﺎﻟﻢ
ﭘﻪ
ﻪ؟
ﭘﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﺩﻱ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺷﻮﻧﻭ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﭼﻪ ﻣﻰ ﻭﻳﻨﻲ ﺩ ﺯړﻩ ﻲ ﻫﺮ ﺩﻡ ﭘﻪ ﻪ؟
ﻛﺎﻧﺪﯨﻲ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻛﻮﯤ ﺳﺘﻢ ﭘﻪ ﻪ؟
ﻣﻪ ﻛﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭼﻪ ﻮﻙ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﺧﻮښ ﺧﻮﺭﻡ ﻭﻱ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﺍﻭﺳﻢ ﺑﯥ ﺗﺎ ﺧﻮښ ﺧﻮﺭﻡ ﭘﻪ ﻪ؟
ﻭ ﺩﯤ ﺧﭙﻠﻮ ﺑﺮﻧﺪﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺗﻪ ﺩﻱ ﻭﺍﻳﻪ
ﭼﻪ
ﻪ؟
ﻟ ﺋﯥ ﻭﭘﻮﺘﻪ ﭼﻪ ﺣﺎﻝ ﺩﻱ ﺩ ﺯړﻩ ﻪ ﺩﻱ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻟﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺎﻲ ﻧﻢ ﭘﻪ ﻪ؟
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﮔﺮﻡ ﻳﻢ ﭼﻪ ﻣﻴﻦ ﺷﻮﻡ
ﻭﻟﻲ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲ ﺑﻮﻟﻲ ﮔﺮﻡ ﭘﻪ ﻪ؟
ﻪ؟
ﻪ؟
ﻭﺍﻳﻪ
ﺭﺍﺗﻪ
ﺳﺘﻤﮕﺎﺭ
ﻛﻪ
ﻪ
ﭼﻪ
ﻭﺍﻳﻢ
ﺩﺭﻭﻣﯥ
ﭘﻪ
ﻣﺎ
ﻛﻮﯤ
ﻳﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺳﺮﻩ ﻧﻪ ﻳﯥ ﺭﺍﻡ ﭘﻪ ﻪ؟
ﺯﻩ
ﭘﻪ
ﻭﺣﺸﺖ
ﺗﻪ
ﻭ
ﺗﻪ
ﺩﺷﻨﺎﻡ
ﭘﻪ
ﺑﻪ
ﺳﺘﻢ
ﻟﻪ
ﻫﻢ
ﻛﺎ
ﻫﻐﻪ
ﺑﻬﺎﻧﻪ
ﻫﺠﺮﺍﻧﻪ
ﻭﺍﻳﻢ
ﻟﻪ
ﺩ
ﻏﻤﺰﺩﻩ ﺳﺮﻩ
ﺭﺍ
ﻭﺭﮊﻧﻲ
ﺩﯤ
ﺅ ﻧﻮﺭ
ﻣﻲ
ﺩﺭﺩﻩ
ﻗﻠﻢ
ﺑﯥ
ﻗﻠﻢ
ﺩﺭﺍﻣﻨﻪ
ﭘﻪ
ﻭﺍﻳﻢ
ﺗﻮﺍﻥ ﺩ ﺩﻡ ﻭﻫﻠﻮ ﻧﻪ ﻟﺮﻡ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ
ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﻪ ﻟﺮﻡ ﺑﯥ ﺗﻮﺍﻧﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﻪ؟
ﻳﻢ
ﻭﺍﻳﻢ
ﻪ؟
ﻭﺍﻳﻢ
ﻪ؟
ﻭﺍﻳﻢ
ﻪ؟
ﭼﻪ
ﺋﯥ
ﻭﻭﻳﻨﻢ
ﻟﻪ
ﺎﻧﻪ
ﻧﻪ
ﺧﺒﺮ
ﭼﻪ
ﺧﺒﺮ
ﻧﻪ
ﺩ ﺧﭙﻞ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ ﻫﻴ ﺭﺍ ﻭﻳﻞ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻟﻪ
ﺑﯥ
ﻧﺎﻣﻪ
ﺩ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺯ ﭼﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻱ
ﺗﺮﻭ
ﺑﻪ
ﺯﻩ
ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ډﻭﺏ ﻳﻢ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻃﻮﻓﺎﻧﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﻪ؟ ﻪ؟
ﻳﻢ ﺑﯥ ﻟﻪ
ﺯﻩ ﭼﻪ ﭘﺮﻭﺕ ﻳﻢ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﺗﻨﺎﺭﻩ ﻛﻲ
ﺩ
ﻭﺻﺎﻝ
ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺩ ﺳﻱ ﻟﻮټ ﻛﻱ ﺯړﻩ ﺋﯥ ﻳﻮﺳﻲ
ﻟﻪ
ﺩﯤ
ﻫﺴﻲ
ﺑﺎﻏﻪ
ﺩ
ﺩﯤ
ﺩﻫﺮ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﺗﺮ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﻱ
ﺯﻩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺯﺍﻏﺎﻥ
ﺑﻮﻟﻲ
ﺑﻠﺒﻼﻥ
ﺷﻱ
ﻟﻪ
۹٦
ﻟﻪ
ﺑﻪ
ﻧﺸﺎﻧﻪ
ﺑﯥ
ﻟﻪ
ﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎﻧﻪ
ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﻪ ﺩﻝ ﻟﻪ ﻟﻪ
ﻭﺍﻳﻢ
ﺳﺘﺎﻧﻪ
ﻭﺍﻳﻢ
ﻪ؟
ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﻪ
ﻭﺍﻳﻢ
ﻪ؟
ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ
ﻭﺍﻳﻢ
ﻪ؟
ﻪ ﺷﻮﻛﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻟﻪ ﺁﻩ ﺳﺮﺩﻩ
ﺳﺘﺎ ﻤﺎ ﻟﻪ ﻣﻴﻨﻰ ﺧﻠﻘﻪ ﻭﺍړﻩ ﺧﺒﺮ ﺩﻩ
ﻫﻴﻮﻙ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻻﻓﻪ ﻭ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻛﻠﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻱ ﻭﭼﻲ ﺷﻮﻧﻱ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﺭﺩﻩ
ﺍﻫﻞ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻭﺍړﻩ ﻧﺎﻣﺮﺩ ﺩﻱ ﺭﻧﮓ ﺋﯥ ﻭﺭﻙ ﺷﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻣﻼﻣﺖ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﻛﺎ ﻟﻪ ﻣﺎﻣﺮﺩﻩ
ﻛﻠﻪ ﺑﯥ ﺩﺭﺩﺍﻧﻮ ﻟﺮﻩ ﺯړﻩ ﺩ ﭼﺎ ﻭﺭ ﺩﺭﻭﻣﻰ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﺻﺪﻗﻪ ﻛﻡ ﺳﻞ ﺑﯥ ﺩﺭﺩ ﺗﺮ ﺍﻫﻞ ﺩﺭﺩﻩ
ﺑﯥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺩ ﺷﻬﻴﺪﺍﻧﻮ ﻟﻪ ﺧﺎﻛﺪﺍﻧﻪ
ﻛﻠﻪ ﺯﺭﻏﻮﻧﻴﻱ ﺳﺮﻩ ﻻﻟﻪ ﻟﻪ ﻫﺮﻩ ﮔﺮﺩﻩ
ﻳﻮ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻳﻮ ﻛﻢ ﺳﻞ ﺧﻚ ﻧﻮﺭ ﭘﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻲ
ﺎﺭ ﺷﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﻩ ﺑﻨﻲ ﻟﻪ ﻳﻮﻩ ﻓﺮﺩﻩ
ﻛﻪ ﻤﺎ ﻣﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﺗﺎ ﺩﻩ ﺧﻄﺎ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﻛﻪ ﺑﯥ ﺗﺎ ﺩﻩ ﻧﺎﺭﻭﺍ ﺩﻩ ﺭﻭﺍ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﻮﻙ ﭼﻪ ﺑﯥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ ﺑﻞ ﺗﻪ ﮔﻮﺭﻱ
ﺁﺋﻴﻨﻪ
ﺻﻔﺎ
ﻧﻪ
ﺩﻩ
ﻫﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﭼﻪ ﭘﺨﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﻲ ﮊړﺍ ﻛﺎ
ﺩﺍ
ﮊړﺍ
ﻧﻪ
ﺩﻩ
ﺩ
ﻧﺎﺯﻳﻱ
ﻛﻪ ﺗﻪ ﺳﻞ ﻠﻪ ﻟﻪ ﻣﺎ ﺳﺮﻩ ﺟﻔﺎ ﻛﯤ
ﺳﺘﺎ
ﺩﻩ
ﻫﻐﻪ ﺗﻴﺮ ﺷﻮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻣﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﻏﻼ ﻏﻼ ﻛﻩ
ﺍﻭﺱ ﭘﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺳﻮﺍ ﺩﻩ ﭘﻪ ﻏﻼ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﻣﻌﺸﻘﻮﻗﻪ ﻛﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺳﺮ ﭘﻪ ﺑﻬﺎ ﻣﻮﻣﻰ
ﻭ
ﺩﻩ
ﻟﻪ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﺳﺮﻩ ﺧﻨﺪﺍ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﻟﻪ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﺳﺮﻩ ﺳﻮﺩﺍ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﻛﻴﻱ
ﺁﺷﻨﺎﺋﯥ ﺩ ﻫﺮ ﺁﺷﻨﺎ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﻫﺮ ﺑﻠﺒﻞ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺛﻨﺎ ﻛﺎ ﻛﻪ ﺗﻪ ﮔﻞ ﺷﯥ
ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﺧﭙﻠﻪ ﺛﻨﺎ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﻋﺸﻖ ﺩ ﺑﻮﻱ ﭘﻪ ﻴﺮ ﭘﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺮﮔﻨﺪﻭﻯ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﺎﺭﻭ ﻛﻲ ﻏﻮﻏﺎ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﺩ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﺩ ﻭﺍړﻩ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﺮﻩ ﺭﺍﺣﺖ ﺩﻱ
ﺩ ﺩﯤ ﻫﺴﻲ ﺭﻧ ﺩﻭﺍ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﻟﻪ
ﻧﻴﻜﻮ
ﺩ ﺟﻔﺎ ﭘﻪ ﺎﻱ ﻭﻓﺎ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﺳﺮﻩ
ﻟﺮﻱ
ﺩ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﭘﻪ ﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻳﻮ ﻧﺎﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻭﻟﯥ ﺑﯥ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﺳﻮﺩﺍ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﻛﻡ ﻫﻢ ﺋﯥ ﻫﻴ ﻧﻪ ﮔﻢ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﻱ
ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻲ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﻴﺎ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﺍﻭﺭﻳﺪﻱ
ﺷﻲ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻭﻟﻴﺪﻩ ﺭﺘﺎﻳﺎ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﭘﺎﻳﻢ
ﺩﻟﺒﺮﻩ
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻤﺎ ﺑﯥ ﺗﺎ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﮔﻮﺭﻩ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻮﻙ ﺍﺩﺍ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻏﻮﻧﻩ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻣﺴﺘﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﻣﺦ ﺑﺮ ﺑﻨﻩ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﮔﻞ ﺩ ﺁﺷﻨﺎﺋﻰ ﻟﻪ ﺑﺎﻏﻪ ﻏﻮﺍړﯤ
ﺧﺒﺮ ﺯﺩﻩ ﻛﻩ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻟﻪ ﺧﺎﺭﻭ ﺧﻨﻩ
ﺑﺪ
ﭘﻪ
ﮊړﺍ
ﻭﺍړﻩ
ﺧﻨﺪﺍ
ﺩﻩ
ﺧﻮ ﻫﻢ ﻧﻦ ﺋﯥ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺩﻩ ﺳﺒﺎ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﺳﻞ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻳﺎﺭۍ
ﻟﻪ
ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﺗﻤﺎﺷﺎ
ﺩ
ﺑﺪﻭ
ﻳﻮﻩ
ﺳﺮﻩ
ﺣﺮﺹ
ﻣﻴﻨﻪ
ﺩ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻛﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﭘﻪ
ﻭ
ﺑﯥ
ﭼﻪ
ﻳﺎﺭ
ﺑﻮﻳﻪ
ﻮﻙ
ﺋﯥ
ﻧﺎ
ﺻﻔﺎ
ﺩﻩ
ﭘﺎﺭﻩ
ﺩ
ﻧﻴﻚ
ﻫﻮﺍ ﺩﻱ
ﻛﺎﺭﻩ
ﺟﻬﺎﻥ
ډﻳﺮ
۹۷
ﺟﻔﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻭﺍړﻩ ﻭﺗﻪ
ﻭﻓﺎ ﻭﻳﻳﺎ
ﺩﻩ ﺩﻩ
ﺟﻔﺎ ﺑﻬﺎ
ﻧﻪ ﻧﻪ
ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﺟﻮﺭﻩ ﮊﺍړﻱ ﻟﻜﻪ ﻛﻮﻧﻩ
ﺭﺳﺘﻢ
ﻣﺎ
ﺩﻱ
ﺑﯥ ﻣﻄﻠﻮﺑﻪ ﺑﻪ ﺩ ﭼﺎ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ ﺩﺍ ﻫﻨﻩ
ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺩ ﻻﻏﺮۍ ﺳﺒﺐ ﻫﻢ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﺩ ﻣﻌﺸﻮﻗﻮ ﺷﻮﻩ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻨﻩ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﺣﻮﺭﻱ ﺩ ﺟﻨﺖ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﻪ ﻛﻡ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﺳﺮﻭ ﺩ ﭼﺎ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺍﺭﻫﻨﻩ
ﺳﺨﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺩ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻲ ﻫﻴﺮ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺭﺍ ډﻛﻪ ﺷﻲ ﺩ ﺗﻮﺭ ﻟﺤﺪ ﮔﻮﺭ ﻫﻨﻩ ﭘﻨﻩ
ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ
ﺩ
ﻛﻪ
ﺯﻣﺎﻧﯥ
ﻣﺮﻭﺭ
ﻭﻟﻴﺪ ﻫﻢ
ﺩﻱ
ﭘﻪ ﭘﺨﻼ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻫﻐﻪ ﺣﺴﻦ ﺛﻨﺎ ﺧﻮﺍﻥ ﻳﻢ
ﭼﻪ
ﺟﺮﮔﻪ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻫﺴﻲ ﺧﻼﺹ ﻳﻢ ﻟﻪ ﺷﻌﻮﺭﻩ
ﭼﻪ
ﻳﻮﻩ
ﻭﺍﻳﻰ
ﻃﺒﻴﺒﺎﻥ
ﻫﺮ
ﺗﻮﺭﻱ ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ
ﭼﻪ
ﺻﺒﺮ
ﭼﺮﻱ ﺩ
ﺩﻱ
ﺗﻟﻲ
ﺯﻣﺎﻧﯥ
ﭘﻪ ﺷﻮﯤ
ﺩ
ﺧﺒﺮﻩ
ﺩﻤﻦ
ﺷﻲ
ﻳﺎﺭﻩ ﺳﺘﺎ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭﮊﻧﻲ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻩ
ﺳﺮﻩ
ﻮﻟﻲ
ﻭﻟﻮﻠﻪ
ﭼﻮﺭﻩ
ﻟﻪ
ﺿﺮﻭﺭﻩ
ﺩ
ﺯړﻩ
ﺧﻮﻧﻪ
ﻫﺮﻱ ﺷﭙﯥ ﻟﺮﻩ ﻭﺭځ ﺷﺘﻪ ﺩﻩ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ
ﻤﺎ
ﻋﻤﺮ
ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻥ ﻟﻪ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺟﺪﺍﻳﻲ ﻋﺎﻟﻢ
ﭘﻪ
ﺩﻩ ﺑﯥ
ﻛ ﻛﻲ
ﻟﻪ ﺩﻩ
ﻧﻮﺭﻩ ﻣﺸﻬﻮﺭﻩ
ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻟﻪ ﻧﺪﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺩﻱ ﺎﻥ ﮊﻏﻮﺭﻱ
ﻫﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﭼﻪ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺣﻀﻮﺭﻩ
ﻫﻤﺮﻩ ﺗﻮﺍﻥ ﻭ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻧﻪ ﮔﻢ ﭘﻪ ﺑﺨﺖ ﻛﻲ
ﭼﻪ ﺗﺎﻳﺐ ﻛﺎ ﻣﺎ ﻟﻪ ﻓﺴﻖ ﻭ ﻓﺠﻮﺭﻩ
ﻭﻱ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﻛﻴﻨﻮﻡ ﺩ ﻛ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﺣﻮﺭﻩ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﺎﻟﻪ ﻭﭺ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﻭﭺ ﺷﻮﻱ ﺩ ﭼﺎ ﻧﻢ ﻭﻱ ﻟﻪ ﻧﺎﺳﻮﺭﻩ
ﺯﻩ ﻋﺎﺭ ﻧﻪ ﻟﺮﻡ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻟﻪ ﭘﻴﻐﻮﺭﻩ
ﺑﯥ ﭘﺮﻭﺍ ﻳﻢ ﺩ ﺳﺘ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻟﻪ ﺍﻭﺭﻩ
ږﺩﻯ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺩ ﺳﻤﻨﺪﺭ ﻣﻬﺮ ﺩ ﻣﻮﻣﻮ
ﭼﻪ ﻮﻙ ﻣﺎ ﻣﻨﻊ ﻛﻮﻱ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻟﻪ ﺷﻮﺭﻩ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻧﻮﺭﻩ
ﺑﯥ
ﺩ
ﻫﺠﺮﺍﻧﻪ
ﻣﺪﻋﻴﺎﻧﻮ
ﻤﺎ
ﻏﺎښ
ﻣﻲ
ﻧﺴﻲ
ﻧﻈﺮ
ﻭﺍړﻩ
ﻧﻪ
ﻛﺎ
ﺩﺍ
ﺧﺒﺮﻩ
ﺋﯥ
ﭘﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻛﻰ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﻲ ﻟﻪ ﻣﻬﺠﻮﺭﻩ
ﭘﻪ
ﺣﻴﺮﺗﻪ
ﮔﻮﺗﻲ
ﺳﺮﻩ ﭘﻪ
ﻟﺮﻡ
ﺩﺍﺭﻭ
ﺯﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻪ ﺿﺮﻭﺭ ﻧﻪ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻭﻓﺎ
ﻧﻪ
ﻣﻨﻈﻮﺭﻩ
ﺩﻱ
ﭘﻴﺪﺍ
ﻟﻪ
ﻭﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﻤﻮﻧ ﻓﺮﻗﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻩ ﻧﺎ ﺻﺒﻮﺭﻩ
ﺷﻮﯤ
ﻫﻴﭽﺎ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﭘﺮﯤ
ﺗﻮﺭ
ﺑﻠﻪ
ﻛﻮﺩﻯ
ﺧﻮﺍﺭﻱ
ﻭﻟﻲ
ﻧﺸﺘﻪ
ﺗﺮ
ﺩﺍ
ﺧﻮﺍﺭﻱ
ﺑﻠﻪ
ﻟﻜﻪ ﺗﻪ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻫﺮ ﮔﻮﺭﻩ ﺎﺋﺴﺘﻪ ﻛﯤ
ﺯﻩ ﺋﯥ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﺑﯥ ﺻﺒﺮﻩ ﻛﻡ ﻫﺮ ﮔﻮﺭﻩ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﻭ ﺳﭙﻴﻦ ﻣﻲ ﺍړﻭﻱ ﺩﺍ ﻮﻙ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻳﯥ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺳﭙﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺗﻮﺭﻩ
ﻭﺍﻳﻢ
ﻻ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﻭﺭ ﺳﺮﻩ ﻣﻞ ﺷﻲ ﻫﺎﻟﻪ ﮔﻮﺭﻩ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﭘﻮﺭ ﺩ ﻣﺮﮒ ﺗﺮ ﭘﻮﺭﻩ ﭘﻮﺭﻱ ﻫﻴ ﺩﻱ
ﭘﻮﺭﻩ
ﺩ
ﺭﻗﻴﺐ
ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﻟﻪ ﺳﻯ
ﺑﺪﻩ
ﺧﻮﻳﻪ
ﻣﺠﻨﻮﻥ
ﺑﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻫﺊ
ﺗﻮﺑﻪ
ﺩ
ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ
ﻟﻪ
ﺑﺪﻩ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﭘﻪ ﻫﻮﻴﺎﺭۍ ﻭﺭ ﻭﺯﻱ ﻟﻪ ﻛﻮﺭﻩ
۹۸
ﻣﺎ ﭼﻪ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ
ﺩ
ﻟﻪ ﺩﻨﻮ ﺑﻪ ﺩ ﺎﺩۍ ﻃﻤﻊ ﻮﻙ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﻏﻢ ﺷﻲ ﻭﺭﺩ ﻭ ﺎﺭﻩ
ﺷﻲ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻃﻤﻊ ﺗﺮﯤ ﺩ ﻮ ﻛﻴﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻩ
ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭ ﻛﺎ ﻣﺎﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺣﻴﻒ ﺧﻮ ﺩﺍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺷﻲ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭﻩ
ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺧﻮ ﺗﺮ ﻣﻄﻠﻮﺑﻪ ﭘﻮﺭﻱ ﭘﻩ ﺩﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﺗﺎ ﺑﯥ ﻭﻓﺎ ﻧﻪ ﻛﺎ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﻩ
ﻛﻪ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﺣﻴﺎ ﻧﻪ ﮔﻮﺭﯤ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ
ﻮ ﺧﻮ ﻣﺦ ﻛﻩ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺯړﻩ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﻭﺗﻪ
ﻣﺰﺩﻭﺭﻩ
ﻛﻪ
ﻛﺠﻮﺭﻩ
ﺩﺍ
ﮔﻠﻪ
ﻫﻢ
ﻧﻪ
ﺭﺳﻴﻱ
ﺳﺘﺎ
ﺗﺮ
ډﻳﺮﻩ
ﺳﺘﺎ
ډﻳﺮﻩ
ﻭ ﺗﺮ
ﻗﺪﻩ
ﻟﻪ
ﻫﻐﻮ
ﺣﺴﻦ
ﻭﺗﻪ
ﻗﺎﻣﺘﻪ
ﻧﻪ
ﻃﻤﻊ
ﻭﻓﺎ
ﺑﻪ
ﺣﻮﺭﻩ
ﻪ
ﺑﻪ
ﺭﺳﻲ
ﺭﺳﻴﻱ
ﻛﻪ
ﻧﺘﺮ
ﻛﻪ
ﻪ
ﻭ
ﻛﻡ
ﻣﻴﺮﻣﻦ ﻭﻱ
ﺳﭙﺎﺭﻱ
ﻟﻪ
ﺍﻏﻴﺎﺭﻩ
ﺗﺮ ﻗﺎﻣﺖ ﭘﻮﺭﻱ ﺩﻱ ﺳﺮﻭ ﺩﻩ ﺳﺮ ﻛﻮﺯﯤ
ﺗﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﭘﻮﺭﻱ ﺩﻱ ﺷﻤﻌﻪ ﺩﻩ ﺑﯥ ﻧﻮﺭﻩ
ﻫﺮ ﺳﻱ ﭼﻪ ﺩﻱ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﺎ
ﺎﭘﻴﺮۍ
ﻣﻨﻈﻮﺭﻩ
ﭼﻪ ﺗﺎ ﻣﻲ ﺩ ﺧﭙﻠﻮ ﺷﻮﻧﻭ ﻭﺭ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻩ
ﻃﺎﻳﻔﻪ
ﺍﻭﺱ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻪ ﺭﻧﮓ ﺩﻱ ﻭﺳﺘﺎﻳﻢ
ﺯﻩ ﺧﻮ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﻻړﻡ ﻟﻪ ﺷﻌﻮﺭﻩ
ﺩﺍ ﺟﺬﺑﻪ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻧﻮﺭ ﻪ ﺩﻩ
ﮔﻪ
ﺩﺳﺘﻮﺭﻩ
ﺍﻭﺱ ﺑﻪ ﺯﻩ ﺩ ﺷﺐ ﺧﻴﺰۍ ﻪ ﻣﻨﺖ ﻭﻛﻡ
ﭼﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺩﻱ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺧﻮﺏ ﻛﻲ ﺭﺍ ﺣﻀﻮﺭﻩ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻧﻨﮓ ﻭ ﭘﻪ ﻧﺎﻣﻮﺱ ﺗﺮ ﻟﻮﺭﻩ ﻛﻢ ﻭﻱ
ﻟﻮﺭﻩ
ﻪ ﻭﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻧﻨﮕﻴﺎﻟﻲ ﺗﺮﺑﺮﻭﻧﻪ
ﺋﯥ ﺩﻱ
ﻛﻠﻪ
ﺻﺪﻗﻪ
ﭘﻪ
ﻧﻈﺮ
ﺩ
ﺻﻮﻓﻴﺎﻧﻮ
ﻮﻙ ﺷﻪ
ﻧﻨﮕﻴﺎﻟ
ﻧﺎ
ﺗﺮﻟﻪ
ﺧﻮﺏ ﺭﻭﺋﻲ ﺑﯥ ﺩﻟﺒﺮۍ ﻪ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﻟﻜﻪ
ﻭﻧﻪ
ﻭﺷﻮﻩ
ﺷﻬﺪ
ﻧﻪ
ﺩﻱ
ﻛﻪ
ﺩ
ﻟﺒﺎﺱ
ﻏﻠﻮﺯﻱ
ﻭﻛﺎ
ﻏﺰﺍ
ﻣﺨﻤﻮﺭﻩ
ﻟﻪ
ﺯﻭﻯ
ﻪ ﻣﻴﻮﯤ
ﭼﺎ
ﻛﻩ
ﺷﻲ
ﻗﺎﺑﻠﻪ ﻫﻢ
ﺑﯥ
ﻭﻱ
ﻭﺗﻲ
ﻧﺎ
ﺗﺮ
ﺩﻩ
ﻟﻪ
ﺗﺮﺑﻮﺭﻩ
ﭘﻪ
ﭘﺎﻮ
ﮔﻮﺭﻩ
ﻟﻪ
ﺯﻧﺒﻮﺭﻩ
ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﺅ ﻗﺪﺭ ډﻳﺮ ﺩﻱ
ﺩ ﻃﺒﻴﺐ ﻟﻪ ﻗﺪﺭﻩ ﭼﺎ ﺯﺩﻩ ﺑﯥ ﺭﻧﻮﺭﻩ
ږﻳﺮﻩ
ﻧﻦ ﻭﻟﻲ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻳﯥ ﺑﯥ ﺗﺪﺑﻴﺮﻩ
ﭼﻪ
ﭘﻪ
ﻭﻗﺖ
ﺩ
ﻜﻨﺪﻥ
ﻭﻛﺎږﯤ
ﻫﺮ ﺳﻱ ﭼﻪ ﻛﺎﻧﺪﻩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻭﻳﻨﻲ ﭼﻪ
ﺳﺒﺎ
ﺍﺭﻣﺎﻧﻮﯤ
ﭘﻨﺪ
ﺩ
ﺗﺮﻭ ﻟﻪ
ﻏﻤﻪ
ﻫﻐﻪ
ﻻ
ﻧﻦ
ﮔﺮﺯﻱ
ﺩﻟﮕﻴﺮﻩ
ﭘﻴﺮﺍﻧﻮ
ﻭﻟﻲ ﻧﻦ ﺩ ﭘﻴﺮ ﻃﻠﺐ ﻧﻪ ﻛﯤ ﺑﯥ ﭘﻴﺮﻩ
ﺩ ﻳﺎﺭ ﻳﺎﺩ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺎﻱ ﻪ ﺭﻧﮓ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻧﺴﻲ
ﻳﺎﺩ ﺩ ﻏﻴﺮ ﭼﻪ ﻟﺮﻱ ﻧﻪ ﻛﯤ ﻟﻪ ﺿﻤﻴﺮﻩ
ﭼﻪ ﺩ ﻮﻙ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﮔﺮﺯﯤ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻫﻴﺮ ﺩﻱ
ﻓﻘﻴﺮﻱ
ﭼﺮﻱ
ﻭﻱ
ﻓﻘﻴﺮﻩ
ﺩﻏﻪ ﻏﻢ ﺩﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺑﺪﻝ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺷﺎﺩۍ
ﺯﻫﻴﺮ
ﺁﺷﻨﺎ
ﭘﺴﻲ
ﺯﻫﻴﺮﻩ
ﻫﺮ ﺳﻱ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺭﻭﺎ
ﻫﺴﻲ
ﺩﺍ
ﺷﯥ
ﻣﻪ
ﭘﻪ
ﮔﺮﺯﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺧﻮﻧﻪ ﺩ ﺧﺎﻃﺮ ﻭﻱ ﭘﺮﯤ ﻣﻨﻴﺮﻩ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﺮﺍﺗﻪ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻭ ﭘﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﻭﻯ
ﺗﺎﺛﻴﺮﻩ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ
۹۹
ﺩ
ﻟﻌﻠﻠﻮ
ﻟﺒﻮ
ﻟﻪ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﺎﻳﺴﺘﻪ ډﻳﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻭ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺗﻪ ﺧﭙﻞ ﺁﺷﺎﻧﺎ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻧﻈﻴﺮﻩ
ﮔﺮﺯﻡ
ﺯﻧﻴﺮﻩ
ﺯﻩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺩ
ﭘﻪ
ﺁﺯﺍﺩۍ
ﻃﻠﺐ
ﻧﻪ
ﺑﺎﺭﻱ
ﺗﻮﺭﻭ
ﺩ
ﺯﻟﻔﻮ
ﻟﻪ
ﻭﻗﺖ ﺩ ﻧﻮ ﺑﻬﺎﺭ ﺩﻱ ﺯﻩ ﺟﺪﺍ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ
ﺩﺭﻳﻐﻪ ﺩﺭﻳﻐﻪ ﺩﺭﻳﻐﻪ ﭼﻪ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﯥ ﺑﻬﺎﺭﻩ
ﺍﻭﺭ ﺩ ﺧﻮږﻭ ﺯړﻭﻧﻮ ﭼﻪ ﺩ ﻏﺮﻩ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺑﻠﻴﻱ
ﺷﻨﯥ ﻟﻮﺧﻱ ﺧﻴﮋﻱ ﻟﻪ ﻧﺘﺮﻭ ﻟﻪ ﭼﻨﺎﺭﻩ
ﺩﺍ ﻪ ﻋﺎﺟﺰﻱ ﺩﻩ ﭼﻪ ﺯﻩ ﻛﻢ ﭘﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﺭﺍﺷﻪ
ﺁﺯﺍﺭﻩ
ﺩﺍ ﻪ ﺍﻭﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺑﻬﻴﻱ ﻟﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ
ﻭﻳﻨﻲ ﺩﻱ ﺑﻬﻴﻱ ﺩ ﺯړﮔﻮﻲ ﻟﻪ ﭘﺮﻫﺎﺭﻩ
ﺭﻧ ﻣﻲ ﻫﺴﻲ ﺳﺨﺖ ﺩﻱ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺯﻳﺎﺗﻴﻱ
ﺭﺍﺷﻪ ﺍﯤ ﻃﺒﻴﺒﻪ ﮔﻮﻧﺪﻱ ﻣﺮﻡ ﺩ ﺭﺏ ﺩﭘﺎﺭﻩ
ﻏﺮﻭﻧﻪ ﺩﻱ ﻧﻳﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺣﺎﻝ ﻤﺎ ﺧﺒﺮﻳﻱ
ﺳﻴﻨﺪ ﺩ ﺍﻭﻮ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﭼﻪ ﺭﺍﻏﻠﻲ ﻟﻪ ﻛﻬﺴﺎﺭﻩ
ﻧﻮﺭ ﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻭﺍړﻩ ﺩﺍ ﻧﺎﺭﯤ ﺩ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺩﻱ
ﺭﺍﺷﻪ ﻛﻪ ﺋﯥ ﺍﻭﺭﻱ ﺩ ﺭﺑﺎﺏ ﻟﻪ ﻫﺮﻩ ﺗﺎﺭﻩ
ﺯﻩ ﻳﻮ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﺯﺍﺭ ﻳﻤﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﻲ
ﺧﭙﻞ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﺮﺩﻱ ﺩﻱ ﺭﺍﺗﻪ ﻧﻪ ﮔﻮﺭﻱ ﻟﻪ ﻋﺎﺭﻩ
ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻭﺭﺍﻥ ﺷﯥ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﺯﺍﺭﻩ ﺗﺎړﻩ
ﻫﺮ
ﻟﺘﺎړﻩ
ﻻ ﻏﻨﭽﯥ ﭘﻪ ﺑﺎﻍ ﻛﻲ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺳﭙ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺑﺎﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﺋﯥ ﺩ ﺯړﻩ ﻣﻴﻨﻪ ﻛﻩ ﻭﻳﺠﺎړﻩ
ﻭﺍﻟﻮﺕ
ﻧﺎړﻩ
ﻫﺴﻲ
ﺑﺎﺩ
ﭘﺮﯤ
ﺩ
ﻓﻨﺎ
ﻟﻮﺭﻱ
ﺩ
ﻭﻭﻳﺮﻳﻩ
ﺳﺎﻋﺖ ﻻﻟﻪ
ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ
ﭘﻪ
ﻗﻮﻟﻪ
ﺋﯥ
ﭘﺮﻳﺴﺘﻪ
ﻛﻪ
ﺳﻞ
ﺭﻧﮓ
ﺗﺎﺧﺖ ﻟﻪ
ﻪ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺩ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺩ ﻫﻤﺎﻱ ﻭﻱ
ﺯﺑﺎﻧﻲ
ﻛﻪ ﺳﻞ ﺯﺭ ﻛﺎﻟﻪ ﭘﺮﯤ ﺗﻴﺮ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﻛﻲ
ﭘﻪ ﻧﺮﻣ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻭﭼﻪ ﺗﺮﺍړﻩ
ﺗﺮ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻋﻤﺮﻩ ﻧﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺣﺎﻝ ﺋﯥ ﺎﻧﻜﻨﺪﻥ ﺷﻲ ﻋﻤﺮ ﻭﺍړﻩ
ﺗﺮﻭﻟﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻨﺪﻱ ﻪ ﻳﯥ ﺍﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﻴﻞ ﺩﻱ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ
ﻛﻠﻪ ﭘﻪ ﻧﻤﺮ ﺳﻮﺯﯤ ﻛﻠﻪ ﺭﻳﺩﯤ ﭘﻪ ﺳﺎړﻩ
ﻛﻠﻪ ﻣﺮﯤ ﻟﻪ ﻟﻮږﻱ ﻛﻠﻪ ﻣﺮﯤ ﭘﻪ ډﻳﺮ ﺧﻮﺍړﻩ
ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﻏﻮﻏﺎ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺭﺍﻏﻠﻲ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﺋﯥ ﻫﻐﻪ ﻭږﻱ ﭘﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻣﺎړﻩ
ﻛﻠﻪ ﻻﺱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺑﻞ ﺗﻪ ﻛﻴﺩﻱ ﺗﻮﺿﻊ ﻛﻱ
ﻛﻠﻪ ﻭﺑﻠﻪ ﻛﻴﺩﻱ ﻻﺱ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﭘﻪ ﭼﺎړﻩ
ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺩ ﺁﺩﻡ ﭼﻪ ﻛﯤ ﺧﻤﻴﺮ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﻮ
ﺩﺭﺳﺖ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻏﻤﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﺩﺭﺩﻭﻧﻮ ﻭﻻړﻩ
ﻪ ﺷﻮ ﻛﻪ ﻮﻙ ﻧﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻭﻫﻞ ﻛﺎ ﻳﺎ ﺗﻝ ﻛﺎ
ﭘﻴ ﺑﻪ ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﺷﻲ ﭼﻪ ﻭﺍﻫﻪ ﺷﻲ ﻫﻢ ﺗﺎړﻩ
ﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻮﻙ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺧﺎﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﻟﺤﺪ ﻛﻲ
ﻫﺮ ﭼﺎ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﻛﻲ ﺧﭙﺴﺮ ﻭﮊﺍړﻩ
ﻭﻳﻨﻲ ﻭﺍړﻩ ﺗﻠﻮﻧﻲ ﻫﻴﻮﻙ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﺎﺗﻲ ﺷﻮﻱ
ﻳﻮﻥ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻻﺭﻱ ﻫﻢ ﺩ ﻮﺍﻥ ﻫﻢ ﺩ ﺯﺍړﻩ
ﺯﻟﻔﻲ ﺩ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻮﻙ ﺋﯥ ﻃﻠﺒﮕﺎﺭ ﺩﻱ
ﻟﻮﻱ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻫﻠﻚ ﺩﻱ ﮐﻪ ﻋﺎﻥ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻭﺍړﻩ
۱۰۰
ﺫﻛﺮ
ﺩ
ﺩ
ﻋﺎﺷﻘﻮ
ﻟﻪ
ﻛﺎ
ﺧﺍړﻩ
ﺳﺦ ﺩ ﻫﻐﻪ ﭼﺎ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻛﻲ ﺋﯥ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﻲ
ﺯﺍﺭ ﺩ ﻫﻐﻪ ﭼﺎ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﻭﺷﺎړﻩ
ﻣﺎ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺳﻼﻡ ﻛ ﻭﺭﺗﻪ ﺳﻠﻮ
ﺧﺪﺍﻱ ﺧﺒﺮ ﭼﻪ ﻛﻮﻡ ﻳﻮ ﻫﻐﻲ ﺗﺮﻛﻲ ﻭﻻړﻩ
ﭼﻪ ﻏﺮﻗﺎﺏ ﺷﻲ ﺗﻮﺭ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﭘﻪ ﻏﻢ ﺩ ﺯړﻩ
ﻧﻮﺭ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﻲ ﺧﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻥ ﭘﻪ ﻏﻢ ﺩ ﺯړﻩ
ﻋﺒﺚ ﻭﺍﻳﯥ ﻏﻢ ﺩ ﺯړﻩ ﻭ ﺑﻠﻬﻮﺱ ﺗﻪ
ﻪ
ﻏﻢ
ﺩ
ﺯړﻩ
ﭘﻪ ﺑﻞ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺳﻮﺍ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ
ﻣﺎ
ﻣﺤﻜﻢ
ﺩ
ﺯړﻩ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻋﺮﺵ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﻻﻧﺪﻱ ﺗﺮ ﻗﺪﻡ ﺩﻱ
ﺑﺎﻻ ﺗﺮ ﺩﯤ ﻫﺴﻲ ﺷﺎﻥ ﻗﺪﻡ ﺩ ﺯړﻩ
ﻟﻮﻳﻪ
ﻛﻪ ﺁﺑﺎﺩ ﻛﺎ ﻮﻙ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺣﺮﻡ ﺩ ﺯړﻩ
ﺯﻣﻜﻪ
ﻣﺎ ﺩﻱ ﺍﻳﻲ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻗﺪﻡ ﺩ ﺯړﻩ
ﭼﻪ ﺩ ﺍﺳﻤﺎﻥ ﺯﻣﻜﻲ ﺗﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻱ
ﻳﻮ ﺧﻠﻮﺕ ﺩﻱ ﺩ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺳﻠﻢ ﺩ ﺯړﻩ
ﺯﻩ ﻣﺮﻫﻢ ﺩ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﭼﺎ ﻏﻮﺍړﻡ ﺑﯥ ﺭﺑﻪ
ﭼﻪ ﻛﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻃﺒﻴﺒﺎﻥ ﻣﺮﻫﻢ ﺩ ﺯړﻩ
ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻫﻤﺪﻣﺎﻥ ډﻳﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ
ﻭﻟﻲ
ﺯړﻩ
ﺳﺎﻗﻲ ﭘﻮﺭﺗﻪ ﺷﻪ ﺩ ﻣﻴﻮ ﺟﺎﻡ ﺗﻴﺎﺭ ﻛﻩ
ﻋﻤﺮ ﻫﻴ ﻣﻌﻄﻠﻲ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺗﻠﻮﺍﺭ ﻛﻩ
ﻫﺮ ﺩﻡ ﺗﻴﻎ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻤﺎ ﭘﻪ ﮔﻠﻮ ﮔﺮﺯﻱ
ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻧﻔﺲ ﻟﻪ ﺗﻴﻐﻪ ډﺍﺭ ﻛﻩ
ﻧﺸﺘﻪ
ﺩﻟﺒﺎﺭ
ﻛﻩ
ﻛﺮﺩﮔﺎﺭ
ﻛﻩ
ﺩ
ﺧﻠﻴﻞ
ﺗﺮ
ﻛﻪ
ﻧﻮﺭ
ﺧﻠﻖ
ﺩﺍ ﻣﻜﺎﻥ
ﺗﺮ
ﺧﻮﺩۍ
ﻛﻌﺒﯥ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﻗﺪﻣﻮﻧﻪ
ﻫﻮﺭﺗﻪ
ﻛﻌﺒﻪ ږﺩﻱ
ﺑﻠﻪ
ﺩﻩ ﭘﻪ
ﺑﻼ
ﭘﻮﻫﻴﻱ ﺗﻟﻲ
ﺧﺎﺩ
ﻫﻠﻜﺎﻥ
ﺩﻱ
ﻧﻪ
ﭼﺸﻤﺎﻥ
ﻣﻮﻣﻲ
ﻣﻲ
ﭘﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺑﻴﺨﻮﺩﺍﻧﻮ
ﺩ
ﺩﺍ ﭘﻨﻪ ﻭﺭﻲ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﭼﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺩﻱ
ﺷﻜﺮﺍﻧﻪ
ﻛﻪ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭ ﻏﻮﺍړﯤ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻭ ﭘﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻛﻲ
ﻴﻪ
ډﻛﻪ
ﻮ ﺩﻱ ﺩﻭﻩ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻏﻳﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻧﻨﺪﺍﺭﻩ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻧﮕﺎﺭ ﻛﻩ
ﻫﻐﻪ ﻮﻙ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺗﻬﻤﺖ ﭘﺮﯤ ﻭﺍﻳﻪ ﻧﺸﻲ
ﻏﻮږ ﭘﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻪ ﺑﺎﺳﻪ ﺧﭙﻞ ﻛﺎﺭ ﻛﻩ
ﻣﺪﻋﻲ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻭﺭﺷﻲ ﻫﻐﻪ ﻭﺍﻳﯩﻲ
ﮔﻮﺵ ﻭ ﻫﻮﺵ ﺩ ﻣﺤﺒﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻛﻩ
ﺑﯥ ﻭﻓﺎ ﺩﻱ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭﺍړﻩ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﻳﺎﺭ ﺷﻲ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﻛﻩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭﺍﻳﻲ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﺎﺭﻱ ﻓﺎﻧﻲ ﺩﻱ
ﻛﻩ
ﺑﺎړﻩ
ﻭﺗﻩ
ﻫﺎﻟﻪ
ﻛﺖ
ﻭ
ﺯﺭﺍﻋﺖ
ﺍﻟﺒﺘﻪ
ﺩﺍ
ﭘﻪ
ﭘﻪ
ﭘﻪ
ﻧﻌﻤﺖ
ﻫﻤﺪﻡ
ﺩ
ﻧﺎ
ﺷﺮﺍﺑﻮ
ﺧﺒﺮﻭ
ﺩ
ﺩ
ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ
ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ
ﻛﻩ
ﻛﻩ
ﺗﻘﻮﱝ ﺩﺍﺭ ﺷﻪ ﻫﺎﻟﻪ ﻃﻤﻊ ﺩ ﺟﻨﺖ ﻛﻩ
ﻋﺎﻗﻼﻥ ﭘﻪ ﻭړﺍﻧﺪﻱ ﻲ ﭘﻪ ﻭﺭﺳﺘﻮ ﮔﻮﺭﻱ
ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩ ﺁﺧﺮﺕ ﻛﻩ
ﺳﻢ ﺩ ﻻﺳﻪ ﻛﺎﺭ ﻫﺮ ﮔﻮﺭﻩ ډﻳﺮ ﻣﺸﻜﻞ ﺩﻱ
ﻮ ﻻ ﻧﻪ ﻳﯥ ﻏﺮﻳﺐ ﺯﻳﺮﻣﻪ ﺩ ﻏﺮﺑﺖ ﻛﻩ
ﭼﻪ ﻧﻮﺭ ﺧﻠﻖ ﻣﻼﻣﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﺍﻳﻰ
ﻻ ﭘﺨﻮﺍ ﺗﺮ ﺧﻠﻘﻮ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﻩ
ﭼﻪ ﻋﻘﺒﲐ ﺗﻪ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﺍﺟﺮ ﻣﻮﻣﯥ
ﺧﻮ ﻫﻢ ﺩﺍ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﻫﻠﺘﻪ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﻛﻩ
۱۰۱
ﻮ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﯤ ﺩ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻭ ﻭﺭﻮ ﺷﭙﻮ ﺗﻪ
ﺧﻮ ﻫﻢ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻛﻩ
ﭼﻪ ﻧﻴﻜﻲ ﺑﺪﻱ ﭘﻪ ﺗﻠﻪ ﻛﻲ ﺗﻠﻞ ﺷﻲ
ﺧﻮﺩ
ﻭﺍﺧﻠﻪ
ﻋﺪﺍﻟﺖ
ﻛﻩ
ﻛﻪ ﻟﻜﺮ ﺩ ﺣﺮﺹ ﻫﻮﺍ ﺩﺭﺑﺎﻧﺪﻱ ﺯﻭﺭ ﺷﻲ
ﺳﺮ
ﺩ
ﻗﻨﺎﻋﺖ
ﻛﻩ
ﺩﺍ ﺑﻪ ﻧﺸﻲ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺍﻭ ﺩ ﺣﻖ ﻣﺦ ﻭﻯ
ﻛﻪ ﺣﻖ ﻏﻮﺍړﯤ ﺗﻪ ﻫﻢ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻩ
ﻫﻐﻪ ﺯړﻩ ﭼﻪ ﻋﺮﺵ ﺍﻟﻪ ﺩﻱ ﮔﻮﺭﻩ ﻛﻮﻡ ﺩﻱ
ﻮ ﺩﻱ ﺗﻮﺍﻥ ﺷﻲ ﺩ ﺟﻤﻠﻪ ﺯړﻭﻧﻮ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻩ
ﻭړﺍﻧﺪﻧﻲ ﻫﻢ ﻭﺍړﻩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺳﻱ ﻭﻭ
ﺗﻪ ﻫﻢ ﭘﺎﻪ ﺩ ﻫﻐﻮ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻫﻤﺖ ﻛﻩ
ﻓﺎﻧﻲ
ﺩﻱ
ﺑﺎﺭﻱ ﭘﻮﺭﺗﻪ ﺷﻪ ﻳﻮ ﺑﻞ ﺭﻧﮕﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻛﻩ
ﻧﻪ
ﺷﻲ
ﺩﺭﻭﻣﻪ ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺍ ﺩﺍﺭﻭ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﻩ
ﻮ ﺩﻱ ﺣﻖ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻣﻪ ﺟﺎﺭ ﻭﻭﺯﻩ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻣﺮﺳﺘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﺍړﻩ ﻟﺖ ﭘﺖ ﻛﻩ
ﻭﺍﺧﻠﻪ
ﺩﻏﻪ ﭘﺴﻪ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﻞ ﺗﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻩ
ﭼﻪ ﻣﻰ ﻣﻴﻨﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻩ
ﺗﺮﻛﻪ ﻣﺎ ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﻭﺭځ ﺧﭙﻠﻪ ﺭﺿﺎ
ﻛﻩ
ﺍﻭﺱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺭﺿﺎ ﺟﻔﺎ ﻛﯤ ﻛﻪ ﻭﻓﺎ ﻛﯤ
ﻭﻓﺎ
ﻛﻩ
ﺩ
ﺩﻧﻴﺎ
ﭘﻪ
ﻃﺒﻴﻌﺖ
ﺍﯤ
ﭼﺎﺭﻱ ﺩ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﮔﻞ ﭘﻪ ﻟﻌﻠﻮ
ﻭﺍړﻩ
ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺗﻪ
ﺍﻭﻝ
ﺩﺍﺭﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ
ﻣﺎ
ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺩﻧﻨﻪ
ﺩ
ﺗﻠﻪ ﭘﻪ
ﺳﺘﺎ
ﻗﻠﻌﻪ
ﺟﻔﺎ
ﭘﻪ
ﻗﺒﻮﻟﻪ
ﻭ ﭘﻪ ﮔﻮﻫﺮ ﻛﻠﻪ ﻮﻙ ﭘﻴﺮﻱ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺗﺎ ﺧﻨﺪﺍ ﻛﻩ ﻣﺎ ﮊړﺍ ﻛﻩ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻏﻢ ﭘﻪ ﻫﻮﺱ ﭘﻴﺮﻡ
ﻛﻮﻡ ﻭﮔﻯ ﭘﻪ ﻫﻮﺱ ﺩ ﻏﻢ ﺳﻮﺩﺍ ﻛﻩ
ﺩﻭﻩ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮓ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭼﺎ ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﭼﻪ ﻳﻮﻩ ﻭﺭﺗﻪ ﻜﻨﻞ ﻛﻩ ﺑﻞ ﺩﻋﺎ ﻛﻩ
ﻣﺎ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻪ ﺷﺎ ﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ ﻣﺦ ﻛ
ﺗﺎ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻪ ﻣﺦ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﺷﺎ ﻛﻩ
ډﻳﺮ ﻫﻨﺪﻛﻰ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺮﺯﻯ ﺩ ﭼﺎ ﻳﺎﺩ ﺩﻱ
ﻋﺸﻖ ﻋﺎﻟﻰ ﭘﺎﻳﻪ ﺩ ﻫﻴﺮ ﺍﻭ ﺩ ﺭﺍﻧﺠﺎ ﻛﻩ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺋﯥ ﺗﺮ ﻫﻤﻪ ﺅ ﻧﺎﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻪ
ﻛﻩ
ﻧﺎ
ﺁﺷﻨﺎ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ
ﺩ ﺩ
ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﻳﺎﺭ
ﺗﺮ
ﻟﻪ ﺳﭙﻴﻮ
ﻏﻤﻪ ﻫﻢ
ﻪ
ﭼﻪ
ﻏﻨﺪﻟﻴﺐ
ﻗﺒﻮﻟﻪ
ﺩ
ﮔﻞ
ﺟﻔﺎ
ﺯﺩﻩ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻏﻪ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﭘﻪ ﺑﺤﺮﻩ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻛﻩ
ﺎﺭﻳﻱ
ﻛﻩ
ﮔﻪ
ﻣﺎ
ﺩ
ﺭﻗﻴﺒﺎﻧﻮ
ﻪ
ﭘﺮﻭﺍ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺣﺴﻦ ﺛﻨﺎ ﺧﻮﺍﻥ ﻳﻢ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺭﻭﻳﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻤﺎ ﺛﻨﺎ ﻛﻩ
ﻧﻪ ﻳﻢ ﺧﻮښ ﺩ ﺳﺮﻭ ﮔﻠﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﺳﺎﻳﺎ ﺯﻩ
ﺧﻮښ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻯ ﺟﻠﻴﺎ ﺯﻩ
ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺳﻮﻱ ﻬﺮ ﻭﺭﺍﻥ ﻭﻱ ﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺩﻱ
ﺳﻮﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻳﻤﻪ ﺑﺴﻴﺎ ﺯﻩ
ﺧﭙﻠﻮﻡ ﺑﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺭﻧﮓ ﭼﻪ ﺧﭙﻠﻴﯤ
ﻛﻪ ﺩﻱ ﻣﻮﻣﻢ ﭘﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺭﺘﻴﺎ ﺯﻩ
ﻧﻦ ﺭﺍﻏﻠﻲ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻳﯥ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﻛﯤ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻪ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍﺷﯥ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎ ﺯﻩ
ﺩﺍ ﺍﻭږﺩﯤ ﻭﻋﺪﯤ ﭼﻪ ﺗﻪ ﻛﻮﯤ ﺻﻨﻤﻪ
ﻛﺎﺷﻜﻰ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻣﻢ ﻓﺮﺻﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﻴﺎ ﺯﻩ
ﭼﻪ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﺣﻴﺎ ﻧﻪ ﮔﻮﺭﯤ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ
ﻏﻮڅ ﻛﻡ ﻏﻮڅ ﻛﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ډﻳﺮﻱ ﺣﻴﺎ ﺯﻩ
۱۰۲
ﭼﻪ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻟﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﻱ ﻣ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﺳﻨﮓ ﺁﻫﻦ ﻳﻢ ﺁﺩﻡ ﻧﻪ ﻳﻤﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺯﻩ
ﻛﻪ ﺟﻮړﻩ ﺗﻠﻲ ﻮﻙ ﻭ ﻗﺒﺮﻭ ﺗﻪ ﺩﺭﻳﻐﻪ
ﮊﺍړﻡ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻳﯥ ﺍﻭ ﻳﺎ ﺯﻩ
ﺳﻴﻼﺑﻪ
ﺯﻩ
ﻫﻤﻴﻬﺸﻪ
ﺧﭙﻠﻮ
ﺩ
ﻟﻪ
ﺍﻭﻮ
ﻳﻢ
ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ
ﻓﻠﻚ
ﺗﺮ
ﻭ
ﺁﺳﻴﺎ
ﺗﺮ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﻗﻴﺎﺱ ﻤﺎ ﺩ ډﻳﺮﻭ ﺍﻭﻮ ﻭﻛﺎ
ﻫﺴﻲ ﮔﺮﺯﻡ ﻟﻜﻪ ﺧﺲ ﭘﺎﺱ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺯﻩ
ﺷﻢ
ﻛﺎﺷﻜﻲ ﻣﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺯﻩ
ﺭﺍﺷﻪ
ﺭﺍﺷﻪ
ﺯﻩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺩ
ﻳﺎﺭ
ﺛﻨﺎ
ﺍﻱ
ﻤﺎ
ﺩ
ﺯړﻩ
ﺁﺭﺍﻣﻪ
ﻛﻮﻟﻰ
ﺳﺮ
ﻭ
ﭼﻪ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﺩﻱ ﻣﻘﺘﺪﻳﺎﻥ ﺩﻱ
ﺩ
ﻫﻤﻪ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﺩ
ﻣﺸﺘﺎﻗﻮ
ﺧﺪﺍﻱ ﺯﺩﻩ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻫﺴﻰ ﻭﻗﺖ ﻭﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺯﻩ
ﻭﻳﺮﻳﻡ
ﻧﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻭﻓﺎ ﻛﯤ ﻛﻪ ﺟﻔﺎ ﻛﯤ
ﭼﺎﺭﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺑﯥ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﺭﺍﺷﻪ ﺭﺍﺷﻪ
ﺭﺑﺎﻁ
ﺩﻱ
ﺗﻠﻪ ﺩﻱ ﺗﻠﻪ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺩﯤ ﮔﺮﺍﻣﻪ ﺭﺍﺷﻪ ﺭﺍﺷﻪ
ﻣﻠﻚ
ﺧﻮﻳﻪ
ﺑﻮﻳﻪ
ﻻﻟﻪ
ﻓﺎﻣﻪ
ﺭﺍﺷﻪ
ﺭﺍﺷﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻣﺎﻩ
ﺗﻤﺎﻣﻪ
ﺭﺍﺷﻪ
ﺭﺍﺷﻪ
ﺑﯥ
ﺩﺍ ﭘﺮﻱ
ﺗﺎ
ﻧﺸﺘﻪ
ﺟﻬﺎﻥ ﺭﻭﻳﻪ
ﻫﻴ
ﺩ ﺳﻨﺒﻞ
ﺣﺮﻣﺖ
ﻣﺴﺎﻓﺮﻭ ﻣﻮﻳﻪ
ﺭﺍﺷﻪ
ﻧﻪ
ﺩ
ﻋﻨﺒﺮ
ﻗﺪﻩ
ﮔﻞ
ﻭﺍړﻭ
ﺍﻧﺪﺍﻣﻪ ﺍﻣﺎﻣﻪ
ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﻪ ﻟﻪ
ﺍﻳﺎﻣﻪ
ﺭﺍﺷﻪ
ﺭﺍﺷﻪ
ﺭﺍﺷﻪ
ﺭﺍﺷﻪ
ﺭﺍﺷﻪ
ﺭﺍﺷﻪ
ﺭﺍﺷﻪ
ﺷﭙﻪ ﻻ ﭘﺮﻳﺩﻩ ﺭﻭﺎ ﻭﺭځ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺷﭙﻪ ﺷﻮﻩ
ﺩ
ﺑﻴﺎ ﻣﻰ ﺯړﻩ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﻣﺴﺨﺮ ﺷﻪ
ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰ ﺩ ﺣﺒﺸﻮ ﺗﻮﺭ ﻟﻜﺮ ﺷﻪ
ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻲ ﺩ ﺩﻋﺎ ﻏﺸﻰ ﮔﺬﺍﺭ ﻛﻝ
ﻭﻟﻲ ﻳﻮ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﻭ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﮔﺮ ﺷﻪ
ﻭ ﻫﺮ ﻟﻮﺭ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻏﻮږ ﺑﺎﺳﻤﻪ ﻏﻮﻏﺎ ﺩﻩ
ﻳﺎ ﻧﺎﺭﯤ ﺩ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺩﻱ ﻳﺎ ﻣﺤﺸﺮ ﺷﻪ
ﻭﺍﻋﻈﺎﻥ ﺧﻮ ﻭﻋﻆ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺑﺎﺭﻱ ﻪ ﻛﺎ
ﭼﻪ
ﺩ
ﻋﺸﻖ
ﭘﻪ
ﻟﻴﻮﻧﻴﻮ
ﺋﯥ
ﮔﺬﺭ
ﺷﻪ
ﭼﻪ ﭘﺪﺭ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺋﯥ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛ
ﭘﻪ
ﺩﻳﺪﻥ
ﺩ
ﺳﺘﺎ
ﻫﻐﻪ
ﻤﺎ
ﭘﺴﺮ
ﺷﻪ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻛﻲ ﭼﻪ ﭘﺮﺍﺗﻪ ﺩﻱ ﻧﻴﻜﺒﺨﺘﺎﻥ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﻭﻭﺕ ﺩﺭ ﺑﺪﺭ ﺷﻪ
ﺩ ﻋﺸﻖ ﺯﺧﻢ ﺑﻪ ﻮﻙ ﻪ ﮔﻨﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﭼﻪ ﮔﻨﻭﻥ ﺋﯥ ﭘﻪ ﭘﺮﻫﺮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﭘﺮﻫﺮ ﺷﻪ
ﭘﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﻰ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺩﻟﺒﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ
ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻞ ﺩ ﻧﻤﺮ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﻧﻤﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ
ﻳﺎ ﻃﺎﻟﻊ ﺩ ﺯﻣﺎﻧﯥ ﻳﺎ ﻤﺎ ﺑﺨﺖ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺸﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﻗﺎﺻﺪ ﺩ ﻭﺭﻙ ﻳﻮﺳﻒ ﺯﻳﺮﻱ ﭘﺮﯤ ﻭﻛ
ﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺑﻴﺎ ﻧﻈﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ
ﻋﺸﻖ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻛﻪ ﻳﻮ ﻓﺴﺎﺩ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﭼﻪ ﺩﺍ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ
ﺩﺭﻳﻐﻪ ﻧﺨﻞ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻣﻪ ﻭﻱ ﺯﺭﻏﻮﻥ ﺷﻮﻱ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺎﺧﻪ ﺋﯥ ﺩ ﻏﻢ ﺛﻤﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ
ﻣﻼﺋﻚ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺧﻮ ﻫﻢ ﻣﺎ ﻟﺮﻩ ﺩﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﻔﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ
۱۰۳
ﻳﻮ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﺑﯥ ﻧﻴﺎﺯﻱ ﺑﻞ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺷﻮﻩ
ﭘﻪ ﭘﺮﻫﺮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻲ ﺑﻞ ﭘﺮﻫﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ
ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﻍ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻟﻪ ﺭﻧﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﺗﻦ ﻛﻲ ﭼﻪ ﺩﻏﻪ ﺍﺛﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ
ﺩ ﻧﺎ ﺍﻫﻞ ﺯﻭﻱ ﭘﻪ ﭘﻼﺭ ﭘﻪ ﻪ ﺎﺩﻱ ﻛﺎ
ﻟﺌﻴﻢ
ﭘﺴﺮ
ﭘﻴﺪﺍ
ﺷﻪ
ﺩﺍ
ﻫﻨﺮ
ﭘﻴﺪﺍ
ﺷﻪ
ﻫﻨﺮ
ﭼﻪ
ﻛﻮﻱ
ﻋﻴﺐ
ﻫﻨﺮ
ﻋﻴﺐ
ﻛﺎ
ﭘﺸﺘﻪ
ﭼﻪ
ﻟﻪ
ﺩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺋﯥ ﺩﻭﺭ
ﭘﻪ
ﻫﻴ ﻣﻰ ﻧﻪ ﺯﺩﻩ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﺩﺍ ﻪ ﭘﻴﺮ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﻣﻲ ﺩ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﭘﻪ ﺷﻜﻞ ﻴﺮ ﺷﻪ
ﻭﮊﻧﻲ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﺳﭙﻰ ﮔﺎﻪ ﻫﻐﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺷﻴﺮ ﺷﻪ
ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻏﻤﻮﻧﻮ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﻛﻡ
ﻫﻐﻪ ﻋﻴﺐ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻟ ﮔﺎﻪ ﺍﻭﺱ ډﻳﺮ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺗﻴﻎ ﻣﻲ ﻟﻮﺑﻲ ﻛﯤ ﺳﺰﺍ ﻣﻲ ﺩﺍ ﻭﻩ
ﻪ ﭼﻪ ﻏﻮڅ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﭘﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺷﻪ
ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻴﻮﺯﻱ
ﺍﻭﺱ ﺑﻪ ﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﻭ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﭼﻪ ﺗﻴﺮ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻪ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻛﻩ ﺗﻠﺨﻪ
ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﻞ ﺯﻫﺮ ﻭ ﮔﻨ ﻫﻴﺮ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻭﻓﺎ ﻳﺎﺩﻧﻪ ﭘﻪ ﺟﻔﺎ ﻭﻱ
ﺳﻜﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﺩﻟﻪ ﻫﻴﺮ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﺋﯥ ﺳﻴﻨﻪ ﭼﺎﻛﻪ ﺯړﻩ ﺍﻓﮕﺎﺭ ﺷﻪ
ﺟﺮﺱ ﻜﻪ ﭘﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻭ ﭘﻪ ﭼﻐﺎﺭ ﺷﻪ
ﻭﺷﻮﻩ
ﺷﻪ
ﻣﻲ
ﺯﻣﺎﻧﻪ
ﺗﻴﺮ
ﭼﻪ
ﻧﺪﺍ
ﺭﻗﻴﺐ
ﺩ
ﻋﺎﺷﻘ
ﺩ
ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺩ ﺭﻳﺎ
ﻟﻪ
ﭘﻪ
ﻻﺳﻪ
ﻋﺎﺷﻖ
ﺩ
ﻏﻔﻠﺖ
ﻟﻪ
ﺧﻮﺑﻪ
ﭘﺎﻴﺪﻩ
ﺑﻴﺪﺍﺭ
ﻛﺎﺭ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻟﻜﻪ ﻏﻮﻙ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﺑﺤﺮ ﻛﻲ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺷﻪ
ﺩ ﺟﺎﻫﻞ ﺯﻫﺪ ﭘﻪ ﺯﻫﺪ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻟﻜﻪ ﻣﺎﻝ ﭘﻪ ﺧﻤﺮﻭ ﺧﺮڅ ﺩ ﺧﻤﺮ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻪ
ﺩﻱ
ﺷﻪ
ﻣﺸﻘﺖ ﻋﻠﻤﻴﺖ
ﻧﺎﺩﺍﻧﺎﻧﻮ
ﺩ
ﻋﺎﻟﻤﺎﻧﻮ
ﻟﻜﻪ ﮔﻨﺞ ﺩ ﻛﺘﺎﺑﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﺧﺮﻩ ﺑﺎﺭ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻭ ﻧﺎ ﺍﻫﻞ ﻭ ﻧﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻪ
ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺩ ﻧﺎﺻﺤﺎﻧﻮ ﻪ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﺷﻪ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻛﻼﻡ ﭘﻪ ﻏﻮږ ﺩ ﺑﯥ ﻫﻨﺮﻭ
ﻟﻜﻪ ﺩﺭ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺩ ﻃﻔﻞ ﻫﺴﻲ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻪ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻋﻘﻞ ﭘﺴﯥ ﻻړﻡ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻪ
ﻛﻪ ﻟﻪ ﺑﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﻳﺎﺭﻱ ﻏﻮﺘﻪ ﻳﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻪ
ﻏﺮﻭﻧﻪ ﻏﺮﻭﻧﻪ ﺧﻮﺏ ﭘﻪ ﺎﻜﻲ ﺍﻭﺑﻮ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺳﻴﻨﺪ ﻤﺎ ﺩ ﺍﻭﻮ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻧﻪ ﺷﻪ
ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ ﭼﻪ ﻛﻢ ﺑﺨﺖ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺷﻪ
ﻣﺎ ﻏﻨﺪﻱ ﺍﻭ ﺭﻗﻴﺐ ﺳﺘﺎﺋﻲ ﻃﺎﻟﻊ ﮔﻮﺭﻩ
ﭼﻪ ﺳﻱ ﻭﺭﺗﻪ ﺩ ﺳﭙﻰ ﭘﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻧﻪ ﺷﻪ
ﻭﻛ
ﺩﺍ ﻤﺎ ﻧﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻪ ﺷﻪ
ډﻳﺮ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻭﺧﻮﺭﻣﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ
ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﻣﻲ ﺑﻞ ﻫﻴﻮﻙ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭ ﻧﻪ ﺷﻪ
ﻛﻪ
ﺋﯥ
ﺩ
ﻭﺍړﻩ
ﺳﻞ
ﺑﯥ
ﭘﻮﭺ
ﻠﻪ
ﻋﻤﻠﻮ
ﻟﻜﻪ
ﺑﯥ
ﺑﺎﺭﺍﻧﻪ
ﺍﺑﺮ
ﺗﺶ
ﻏﺒﺎﺭ
ﺍﻗﺮﺍﺭ
ﺭﺍ
ﺳﺮﻩ
۱۰٤
ﻭﻛﻩ
ﻫﻐﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺑﯥ ﻻﺭﻱ ﻛﻱ ﭘﻪ ﻻﺭ ﻧﻪ ﺷﻪ
ﮐﻪ
ﻣﻲ
ﺳﻬﻞ ﻛﺎﺭ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺁﺯﺍﺭ ﺷﻢ
ﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩ ﻫﻐﯥ ﻣﺴﺘﻲ ﺁﺯﺍﺭ ﻧﻪ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﻲ ﺧﻮﻧﺎﺏ ﺩ ﺯړﻩ ﻋﻴﺎﻥ ﺷﻪ
ﻟﻪ ﻧﻈﺮﻩ ﻣﻲ ﻫﺮ ﺳﻨﮓ ﺩﺭ ﻭ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺷﻪ
ﺧﺮﺍﺏ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﮊړﻝ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ
ﺷﻪ
ﻛﻤﻴﻨ
ﺳﻞ
ﻟﻪ
ﻧﺼﻴﺤﺘﻮﻧﻪ
ﺩ ﻏﺼﯥ ﺯﻫﺮ ﺋﯥ ﺷﻬﺪ ﺷﻮﻝ ﭘﻪ ﺻﺒﺮ
ﺩ ﺧﻠﻴﻞ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺁﺗﺶ ﭘﺮﯤ ﮔﻠﺴﺎﻥ ﺷﻪ
ﻋﺸﻖ ﻳﻮ ﺩﺍﺩ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ
ﻫﺴﻰ ﻧﻪ ﭼﻪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﻋﻴﺎﻥ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺯﻟﻔﻲ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺷﻮ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻧﻘﺶ
ﺧﭙﻞ ﺧﻠﻮﺓ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺷﻪ
ﺩ ﺭﻧﻮﺭ ﻋﻼﺝ ﺗﺮﺧﻪ ﺗﺮﺧﻪ ﺩﺍﺭﻭ ﻭﻱ
ﺩﻏﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻫﻢ ﺩﺭﺩ ﻭﻫﻢ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺧﻮﻟﻮ ﺑﻮﻱ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍﻏﻲ
ﺩ ﻋﻄﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺩ ﺍﻭﻮ ﺭﻭﺩ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﻪ
ﻭﻱ
ﻫﻐﻪ ﻮﻙ ﭼﻪ ﺗﻴﺮ ﺗﺮ ﺎﻥ ﻭ ﺗﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﻪ
ﺩ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﭘﻪ ﭼﺎﮐﻮﻝ ﺋﯥ ﻪ ﻻﺭﻏﻪ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﮕﺮ ﺋﯥ ﻭﺭﻲ ﭼﺎﻙ ﺩ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺷﻪ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻣﺮﺩ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯﻳﺮﻣﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﺷﻪ
ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺳﻱ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺷﻪ
ﺁﺩﻣﻴﺖ ﻪ ﭘﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺑﺖ ﻛﻪ ﺟﻮړ ﺷﻪ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺯﺭﻭ ﻧﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﻪ
ﻛﻮﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺷﻪ
ﺳﻤﻨﺪﺭ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻛﻲ ﮔﻠﻌﺬﺍﺭ ﺷﻪ
ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﻛﻪ ﮊﻭﻧﺪ ﻏﻮﺍړﯤ ﺳﺮ ﮔﻴﺎﻩ ﻛﻩ
ﭘﻪ
ﺷﻪ
ﺩﺍ ﺗﺮﺧﯥ ﺍﻭﺑﻪ ﺑﻪ ﻪ ﻛﻮﯤ ﺩ ﺑﺤﺮ
ﺧﻮﺩ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺩ ﮔﻮﻫﺮ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺷﻪ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﻧﻮﺭ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﻣﻨﺖ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﭘﻪ ﻭﭺ ﻛﺎﻲ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻧﻪ ﺩ ﻛﻬﺴﺎﺭ ﺷﻪ
ﻛﻪ ﺩ ﻭﻧﻲ ﭘﻪ ﻴﺮ ﮔﻞ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﻏﻮﺍړﯤ
ﺎﻥ ﭘﻪ ﻧﻤﺮ ﻛﻩ ﺳﺎﻳﺒﺎﻥ ﺩ ﻫﺮ ﺧﺎﻛﺴﺎﺭ ﺷﻪ
ﺩﺳﺖ ﭘﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻛﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﺭﺳﺘﻮﻝ ﻳﯥ
ﻻ ﭘﺨﻮﺍ ﺗﺮ ﺎﻥ ﻭړﻧﺒﻲ ﺩ ﺑﻞ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﺷﻪ
ﻛﻪ ﺩﻱ ﻭﻳﺮﻩ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻲ ﺩﺭ ﻣﺎﻧﺪﮔ
ﺩ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻭ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻛﻩ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭ ﺷﻪ
ﻛﻪ ﻫﻮﺍ ﺩﻱ ﺩ ﺟﻨﺖ ﭘﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮﺯﻱ
ﺧﺎﻙ ﻧﺸﻴﻦ ﭘﻪ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﺷﻪ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﺗﺎﺭﻳﻜ ﻛﻲ ﺭﻭﺎ ﻏﻮﺍړﯤ
ﻧﻨﺪﺍﺭﭼﻲ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺩ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺷﻪ
ﻛﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﺩﻱ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺷﻮﻧﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻭﻱ
ﺩ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﺳﻮﺭ ﻟﻜﻪ ﺍﻧﺎﺭ ﺷﻪ
ﻛﻪ ﺭﺍﺿﻲ ﻳﯥ ﭼﻪ ﺩﻱ ﺑﺎﻍ ﺷﻲ ﺩ ﺯړﻩ ﺳﺒﺰ
ﭘﻪ
ﺷﻪ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﻛﻲ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻭﺷﻮﯤ
ﭼﻪ ﻮﻙ ﻭﺍﻳﯥ ﻋﺎﺷﻖ ړﻭﻧﺪ ﺩﻱ ﻫﻐﻪ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻪ
ﻋﻼﻣﺖ ﻧﺎﺩﺍﻧﺎﻥ ﻧﺸﺎﻧﻪ
ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ
ﺑﻪ ﺩ
ﺍﺳﺘﻐﻨﺎ ﺩ ﻧﺎﺩﺍﻧ
ﺁﻓﺘﻮ
ﺍﺟﺮ
ﻛﻡ
ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ
ﻛﻲ ﻟﻪ ﺩﻧﻴﺎ
ﺧﻼﺹ
ﺑﻴﺎ
ﭘﻪ
ﺩ
ﻫﻐﯥ
ﮊړﺍ
ﺧﻨﺪﺍﻥ
ﻟﻜﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺩ ﺩﻤﻨﻮ ﭘﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻪ
ﺩ
ﺟﻤﻠﻪ
ﻭﺭﺗﻪ
ﺋﯥ
ﺮﮔﻨﺪ
ﻏﻤﻮﻧﻪ ﻧﻮﺭﻩ
ﻪ
۱۰٥
ﭘﺮﻳﻜﻱ
ﮊړﺍ
ﺳﺮ
ﻟﻜﻪ
ﺑﻴﺎ
ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﻧﻮﻱ
ﺩ
ﻣﺮﻏﺰﺍﺭ
ﻧﻮﺑﻬﺎﺭ
ﭘﺎﻪ ﻳﻮ ﻠﻪ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺟﺎﻡ ﺷﻪ
ﭘﻪ ﺳﺎﻏﺮ ﺩ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻣﻬﺮ ﻣﻰ ﺁﺷﺎﻡ ﺷﻪ
ﻭﻱ
ﻏﻼﻡ
ﺷﻪ
ﺭﺍﻡ
ﺷﻪ
ﻟﻪ
ﺑﻨﺪﮔﻲ
ﺍﻭﻟﻪ
ﺁﺯﺍﺩﻱ
ﺑﻴﺎ
ﻛﻪ
ﻣﻘﺼﻮﺩ
ﺁﺯﺍﺩۍ
ﺩ ﺻﻴﺎﺩ ﻟﻪ ﻭﺣﺸﺘﻮﻧﻮ ﺧﭙﺴﺮ ﺧﻼﺹ ﻛﻩ
ﻟﻜﻪ
ﮊﻭﻧﺪﻯ ﺎﻥ ﭘﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﺧ ﻛﻩ ﻟﻜﻪ ﺗﺨﻢ
ﻛﻪ ﻟﻮﻳﻲ ﻏﻮﺍړﯤ ﺩ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﭘﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺷﻪ
ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺩ ﻛﻤﻴﻨ ﭘﻪ ﺧﻮﻱ ﻭﺧﻮﺭﻩ
ﻟﻜﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﻫﺴﻲ ﻻﻧﺪﻱ ﺗﺮ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺷﻪ
ﺩ
ﻫﺴﺘ
ﻣﺮﺗﺒﻪ
ﮔﻮﺭﻩ
ﻧﻨﺪﺍﺭﭼﻲ ﭘﻪ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﻛﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺑﺎﻡ ﺷﻪ
ﺧﭙﻞ
ﺣﺎﻝ
ﭘﺨﭙﻠﻪ
ﻭﺍﻳﻪ
ﺷﻪ
ﭘﻪ
ﻧﻴﺴﺘ
ﻛﻲ
ﻭ
ﺩﻤﻦ
ﻭﺗﻪ
ﺎﻥ
ﻣﺮﻍ
ﺩ
ﻟﺮﯤ
ﭘﺨﻮﺍ
ﺧﺎﻧﮕﻰ
ﺗﺮ
ﭘﺨﭙﻠﻪ
ﻭﻭﮊﻧﻪ
ﻣﺮﮔﻪ
ﻣﺪﺍﻡ
ﭘﻪ ﻣﺴﺘﺎﻧﻮ ﻛﻲ ﺩ ﻋﻘﻞ ﺘﻦ ﻏﻞ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻧﻮﺭﻭ ﺧﻠﻘﻮ ﺧﺎﺹ ﻳﯥ ﺩﻟﺘﻪ ﻋﺎﻡ ﺷﻪ
ﻛﻩ
ﺩﻏﻪ ﭘﺴﻪ ﭘﻪ ﺻﻔﺖ ﺩ ﮔﻞ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺷﻪ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﺳﻮﺩ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﻏﻢ ﺩ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺩ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺭﻩ ﺑﯥ ﺩﻳﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﺑﺨﺘﻪ
ﻧﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﻏﻮﻪ ﺟﺒﻴﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ
ډﻳﺮ ﺧﻔﺖ ﺩﻱ ﺩﺍﺭﻧﺪﻩ ﭼﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﭼﻴﻦ ﺷﻲ
ﻮ ﺩﻱ ﺁﺏ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ ﺷﺘﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﭼﻴﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﻫﺮ ﻣﺮﻏﻪ ﭼﻪ ﺩ ﺑﻞ ﻏﻮﻲ ﺧﻮﺭﻱ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﻭﻱ
ﺎﻥ ﺣﻼﻝ ﻛﻩ ﻟﻜﻪ ﺯﺍﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﺩ ﺫﺭﯤ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﺧﭙﻞ ﻛﻩ
ﻟﻜﻪ ﺗﻴﺮږﻩ ﻫﺴﻲ ﭘﺮﻭﺕ ﭘﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﻛﺎﺭ ﭘﻪ ﺗﺶ ﻟﺴﺘﻮﻲ ﻧﻪ ﻛﻴﻱ ﺑﯥ ﻻﺳﻪ
ﻻﺱ ﭘﻪ ږﻳﺮﻩ ﻛﻩ ﺑﯥ ﻻﺳﻪ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﻟﺮﻱ
ﻛﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﺩﻱ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻭﻱ ﺧﻮﺩﺑﻴﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻛﻮﺭ ﻛﻲ ﺩﻱ ﺳﻔﺮ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﻮﻫﻴﯤ
ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺩ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺩ ﭼﻴﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﺧﭙﻞ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺩﺭﺗﻪ ﻭﻻړ ﺯﻳﻦ ﻛﻱ ﺁﺱ ﺩﻱ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﺯﻳﺮﻣﻪ ﺩ ﺑﻞ ﺁﺱ ﻭ ﺩ ﺯﻳﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺷﻪ
ﺍﯤ
ﻫﺮ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﮔﺮﻩ
ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﭼﻪ
ﺩ
ﮔﺮﻩ
ﺍﻭ
ﺗﻘﻮﱝ
ﮊﺑﻪ
ﺑﻠﺒﻠﻮ
ﻛﺸﺎﻯ
ﺧﻮﺩ
ﺩﻳﺎﻧﺖ
ﻟﺮﻱ
ﺑﻴﻨﻲ
ﻧﻪ
ﺩﻱ
ﻟﺮﻱ
ﺯﺩﻩ
ﻛﻢ
ﺳﺮﻩ
ﺩ
ﺩﯤ
ﻫﺴﻲ
ﻫﻤﻨﺸﻴﻨﻮ
ﻧﺸﻴﻦ
ﻣﻪ
ﭘﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺅ ﺯړﻩ ﻭﺭ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﻧﺴﻴﻪ ﻧﻘﺪ ﺒﻠﻪ ﺑﻴﻞ ﻛﻩ ﺍﻭﺗﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﭘﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻣﻴﺪ ﺋﯥ ﺧﻠﻖ ﻧﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﻛﻩ
ﺩ
ﺷﻪ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻯ ﻟﻪ ﻓﻘﺮﻩ
ﺗﻪ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩ ﻫﺴﻲ ﻣﻠﻚ ﺷﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﺩ ﻫﻤﺎﻯ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻃﻌﻤﻪ ﻛﻩ ﻭﭺ ﻫﻭﻛﻰ
ﻟﻜﻪ ﻣﭻ ﻃﺎﻟﺐ ﺩ ﺷﻬﺪ ﻭ ﺷﻜﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﺎﻥ ﺻﺪﻑ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻭ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺗﻪ ﻛﻩ ﻴﺮﻣﻪ
ﻟﻜﻪ ﮓ ﻫﺴﻲ ﺩ ﺑﺠﺮ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ
ډﻳﺮ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﻱ ﻣﻮﻡ ﺩﻻﻥ ﺗﺮ ﺳﻨﮕﺪﻻﻧﻮ
ﺗﻪ ﻳﻮ ﺎﻜﻲ ﺷﻪ ﺩ ﺍﻭﻮ ﮔﻮﺭﻫﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺩﻱ
ﺗﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻳﯥ ﻟﻪ ﺣﻴﻮﺍﻧﻪ ﺑﺘﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﻧﻔﺲ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺳﻯ ﻭ ﻛﻔﺮ ﺗﻪ ﻭﺑﺎﺳﻲ
ﺭﺣﻢ ﻓﻬﻢ ﭘﻪ ﺎﻥ ﻭﻛﻩ ﻛﺎﻓﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ
۱۰٦
ﻓﻠﻚ
ﻟﻪ
ﺭﻫﺰﻧ
ﺑﯥ
ﺧﺒﺮ
ﻣﻪ
ﭗ ړﺍﻧﺪﻩ ﺩﻱ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻋﻴﺒﻪ
ﺗﻪ ﭗ ړﻭﻧﺪ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻫﻨﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ ﺩﻻﻭﺭ
ﻣﻪ
ﺷﻪ
ﻛﯤ
ﺗﻪ
ﭘﺎﻛﻪ
ﺎﻱ
ﺩﻏﻪ
ﺩ
ﺑﻴﺪﻻﻧﻮ
ﺗﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﻧﻪ ﻣﺎ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺩ
ﺩﻟﺒﺮﻭ
ﺩﻱ
ﻛﻴﻨﻪ ﻛﯤ ﻛﻴﻨﻪ ﻧﺎﻛﻪ
ﭘﻪ
ﻛﻴﻨﻪ
ﻛﻮﻪ
ﭘﻪ ﺑﻪ
ﻧﻪ
ﺁﺋﻴﻨﻪ
ﻮﻙ ﺑﯥ ﻭﺟﻬﻲ ﭼﺎ ﺗﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﺗﻴﺮﻩ ﺍﺧﻠﻲ
ﺧﭙﻞ ﻋﻤﻞ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺋﯥ ﻛﻩ ﻫﻼ ﻛﻪ
ﭼﻪ ﺧﻨﺪﺍ ﺋﯥ ﺩ ﺑﻠﺒﻞ ﭘﻪ ﺁﻩ ﺳﺮﺩ ﻛﻩ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﮔﻞ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﭘﺎﺭﻩ ﻛ ﺳﻴﻨﻪ ﭼﺎﻛﻪ
ﻜﻪ ﺳﭙﻴﻨﻰ ﺷﻮﯤ ﺍﻭﻝ ﺩ ﺣﺒﺎﺏ ﺳﺘﺮﮔﻲ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺑﻌﻀﻪ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﻛﻲ ﭼﻮﻯ ﺗﺎﻛﻪ
ﻛﻪ ﺗﻦ ﺯﻣﻜﻪ ﻛﯤ ﺯړﻩ ﺗﺨﻢ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﻭﻲ
ﻟﻜﻪ
ﺧﺎﻛﻪ
ﺑﻼ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﯥ ﻫﺎﻟﻪ ﭘﻪ ﻧﻮﺭﻭ ﻭﻧﻮ
ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺘ ﻭﺍﺧﻠﯥ ﻟﻪ ﺗﺎﻛﻪ
ﺣﻜﻢ
ﻮ ﻭﻧﻪ ﻭﻭﺯﻱ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻟﻪ ﻭﺍﻛﻪ
ﺩ ﻫﻐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﺑﻪ ﻫﺎﻟﻪ ﻣﻮﻣﯥ
ﭼﻪ ﻻﺱ ﻭﻛﺎږﯤ ﺩ ﺩﯤ ﺟﻬﺎﻥ ﻟﻪ ﮊﻭﺍﻛﻪ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﮊﻏﻮﺭﯤ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﻲ
ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﻛﺎﻭﺍﻛﻪ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻟﻮﻱ ﻣﻴﻠﻤﻪ ﺗﻪ ﮐﻮﺭ ﺗﻪ ﺑﻴﺎﻳﯥ
ﺍﻭﻝ
ﭘﻪ ﺩﻭﻳﺊ ﻛﻲ ﺑﻪ ﻭﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺗﺮ ﺗﻮﺣﻴﺪﻩ
ﻮ ﺿﻤﻴﺮ ﺩﻱ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺍﺷﺮﺍﻛﻪ
ﺩﺍ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﺣﺠﺎﺏ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻲ
ﻧﻮﺭ ﺩﻱ ﺣﺴﻦ ﺑﺎﻻ ﺗﺮ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺍﺩﺭﺍﻛﻪ
ﭘﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﻏﻠﻂ ﺩ ﺳﻱ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﻣﺎﻛﻪ
ﺑﻴﺎ
ﺍﻭﻟﻴﺄ
ﻣﻮﻣﯥ
ﺑﻪ
ﭘﻪ
ﺩ
ﻏﻮﻟﻲ
ﭘﺎﻛﻴﻩ
ﻛﻩ
ﺋﯥ
ﮔﻮﺭﻩ
ﻟﻪ
ﻟﻪ
ﭼﻐﺰﻯ
ﺧﺎﺷﺎﻛﻪ
ﺍﻭﻟﻪ
ﻫﻴ ﻭﻓﺎ ﺋﯥ ﻟﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﺳﺮﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻛﻩ
ﺗﺮﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻪ ﻣﺎﻪ ﻛﻱ ﻟﻪ ﺍﻓﻼ ﻛﻪ
ﻛﻠﻜﻪ
ﻓﻠﻜﻪ
ﭘﻪ
ﺮﮔﻨﺪ
ﭘﻱ
ﻧﻪ
ﻣﻴﻨ
ﺩﺍ
ﻫﺴﻲ
ﭼﺮﻱ
ﺩﻩ
ﺩﻱ
ﻭﺗﻩ
ﻜﻪ
ﻭﺍﻙ
ﺑﻪ
ﻭﻛﺎږﯤ
ﭼﻪ ﭘﺎﻙ ﮊﻭﻯ ﺧﭙﺴﺮ ﻧﻐﺎړﻱ ﻟﻪ ﻧﺎﭘﺎﻛﻪ
ﮔﻴﻩ
ﺟﻬﺎﻥ
ﺗﺮﻛﻮ
ﻭ
ﻧﺨﻞ
ﺳﺮﻭ
ﻟﻪ
ﺳﺮﻩ
ﺩ
ﺭﻭ
ﻃﻤﻊ
ﻫﺮ ﺳﺎﺋﻞ ﭼﻪ ﺳﻮﺍﻝ ﺩ ﻧﺎﻥ ﻛﻱ ﻟﻪ ﻓﻠﻜﻪ
ﮔﻮﻳﺎ
ﻏﻮﺍړﻱ
ﻛﺎ
ﺩﻏﻪ
ﻃﻤﻊ
ﻟﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﻮﻙ ﻃﻤﻊ ﺩ ﻭﻓﺎ ﻟﻪ
ﻃﺎﻋﻮﻥ
ﻛﻲ ﮔﻪ
ﺑﯥ
ﺍﻭږﻣﻜﻪ ﺷﻜﻪ
ﻭﻭﺭﻱ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺋﯥ ﺷﻔﻘﺖ ﻭ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﻭﻱ
ﻇﻠﻢ ﺧﻮﺭ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺗﻴﺮ ﻭﻱ ﺗﺮ ﺍﻭﺯﺑﻜﻪ
ﻣﻮړ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﻴ ﺳﻯ ﺑﯥ ﻗﻨﺎﻋﺘﻪ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺧﻮﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺳﻴﻢ ﻭ ﭘﻪ ﺯﺭ ډﻛﻪ
ﻛﻤﻴﻨ
ﻛﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺩﻱ ﻭﻱ ﺩ ﻋﺮﺵ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﻟﻜﻪ
ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻓﺮﺍﺥ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺗﻨﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺗﻨﮓ ﺷﻲ ﻟﻪ ﭼﺸﻤﻜﻪ
ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﭘﻪ ﻳﺎﺭﺍﻧﻮ ﻛﻲ ﺁﺏ ﻧﺸﺘﻪ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﻏﻮﺍړﯤ ﺗﺮ ﺳﻤﺎ ﻭ ﺗﺮ ﺳﻤﻜﻪ
ﺑﻴﺎ
ﺑﺎﺭﺍﻧﻪ
ﺋﯥ
ﻛﭽﻜﻮﻝ
ﻛﻩ
ﭼﻪ ﻫﺮ ﺯﺧﻢ ﺋﯥ ﺑﺪ ﺗﺮ ﻭﻱ ﺗﺮ ﻮﭘﻜﻪ
ﺑﻪ
ﺳﺮﻩ
ﻧﻪ
ﻣﻮﻣﯥ
ﻫﺴﻲ
ﻛﻤﺎﻝ
ږﻟ
ﭘﻪ
ﻭ
ﻣﻪ
ﻟﻪ
ﺑﯥ
۱۰۷
ﺗﺮﺧﯥ ﺍﻭﻲ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺁﺏ ﻭ ﻧﻤﻚ ﺩﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻯ ﻧﻪ ﻛﺎ ﻮﻙ ﺑﯥ ﺁﺏ ﻭ ﺑﯥ ﻧﻤﻜﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﺎﺭﻱ ﭘﻪ ﺗﻠﻪ ﺩﻱ ﺗﺮ ﺩﻣﻜﻪ
ﭼﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺋﯥ ﺩ ﺳﻴﻼﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺷﻮﻩ ﻟﻜﻪ
ﺩ
ﺩﻣﻜﻪ
ﻫﻴ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻭﻳﺴﺎ ﺩ ﭘﺎڼ ﭘﻪ ﺳﻴﻮﺭﻱ
ﻻ ﺗﺮﯤ ﻻﻧﺪﻱ ﻭﻱ ﺩ ﻮ ﻟﺮﮔﻮ ﻛﻮډﻟﻜﻪ
ﺩﺍ ﺩ ﻻﻧﺪﻯ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻭﺍړﻩ ﭼﻴﺖ ﭘﻴﺖ ﺷﻲ
ﻣﮕﺮ
ﻓﻠﻜﻪ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺍﺻﻞ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺴﻜﻮﺭ ﻭﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻱ
ﻮﻙ ﺑﻪ ﻪ ﺧﻮﺭﻱ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﻟﻪ ﺎﻧﻜﻪ
ﺍړﻭﻟﻲ
ﻛﻮﻣﻜﻪ
ﺩﺍﺩ
ﭼﻪ
ﺯﺍﺭﻯ
ﺩﻤﻦ
ﺍﻧﺪﻳﻨﯥ
ﺋﯥ
ﻭﻱ
ﻛﻩ
ﻣﻪ
ﺩﻭﺳﺘﻪ
ﻟﻪ
ﺩ
ﺗﻤﺎﺷﺎ
ﺣﺒﺎﺏ
ﻭﻱ
ﺳﺮ ﻫﻐﻪ
ﮔﻮﺭﻩ
ﭼﺎ
ﺗﺮ
ﻭﻛﻠﻲ ﺑﻮﻳﻪ
ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ
ﺗﺮ ﻟﻪ
ﺭﺍﺷﻪ ﻭﺍﭼﻮﻩ ﺩ ﻧﻔﺲ ﻭ ﺧﻮﻟﻪ ﺗﻪ ﺧﺎﻭﺭﻩ
ﻮ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺩﻩ ﺧﻮﻟﻪ ﺩ ﮔﻮﺭ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ډﻛﻪ ﺣﺮﺍﻣﻪ
ﻧﻮﺭﻩ
ﻜﻪ
ﻳﺎﺭ
ﺩﻱ
ﺗﺒﺎﺭﻛﻪ
ﻫﺮ ﭼﻪ ډﻛﻪ ﺋﯥ ﺩ ﮔﻮﺭ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺧﻮﻟﻪ ﺷﻲ
ﭘﻪ
ﻫﻐﻪ
ﻧﻮﺭﻩ
ﻭ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻛﻪ
ﻧﻮﺭ
ﻮﻙ
ﺗﺒﺎﺭﻛﻲ
ﻛﺎ
ﺒﻠﻪ
ﻭﻱ
ﺑﻪ
ﺧﭙﻞ
ﻭﺗﻪ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻫﺠﺮ ﻛﻲ ﻮﻙ ﻣﺎ ﭘﻮﺘﻲ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ
ﺣﺎﻝ ﺧﻮ ﺩﺍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻳﻢ ﺑﯥ ﻣﺠﺎﻟﻪ
ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﻜﻪ ﺷﺘﺎﺑﻰ ﻛﻡ
ﭼﻪ
ﻛﺎﻟﻪ
ﭼﻪ ﺗﺮ ﺣﺴﻨﻪ ﺗﺮ ﺟﻤﺎﻟﻪ ﺋﯥ ﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻢ
ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ
ﺗﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻪ ﻛﻩ ﻧﺎﺻﺤﻪ
ﻋﺸﻖ ﺑﯥ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺛﻮﺍﺑﻪ ﻟﻪ ﻭﺑﺎﻟﻪ
ﺑﯥ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺁﺷﻨﺎ ﺩ ﺣﺴﻦ ﻟﻪ ﺗﻌﺮﻳﻔﻪ
ﻫﻴ ﻣﻲ ﻣﻪ ﭘﻮﺘﻪ ﻟﻪ ﻧﻮﺭﻩ ﻗﻴﻞ ﻭ ﻗﺎﻟﻪ
ﻣﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺩﺭﺱ ﻛﻲ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻟﻮﺳﺘﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺧﻄﻪ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻟﻪ
ﻭﺻﺎﻟﻪ
ﻛﻱ
ﺩﻱ
ﺩﻻﻟﻪ
ﺧﺪﺍﯨﻪ
ﺗﺮ
ﺭﺳﻮﻟﻪ
ﺩ
ﻋﻤﺮ
ﺑﻘﺎ
ﻳﻢ
ﺩ
ﻧﻪ
ﻭﻳﻨﻢ
ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﺗﺮ ﺗﺮ
ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﺁﺧﺮﺕ ﻣﻲ ﺩﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺑﯥ
ﻧﺼﻴﺐ
ﺩ
ﻛﻪ ﻳﺎﺭ ﺳﺮ ﭘﻪ ﺩﻭﻳﺪﻥ ﻏﻮﺍړﻱ ﻣﻪ ﺟﺎﺭ ﻭﻭﺯﻩ
ﺩﻏﻪ
ﺣﻜﻢ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻮ ﺗﺮ ﻣﻴﻨﻪ ﻭﺭﺍﻧﻪ ﻧﻪ ﻛﯤ ﺩ ﺗﻦ ﭘﻮﻟﻪ
ﻭ
ﺧﺪﺍﻱ ﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺩﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻏﻮﺭﻩ ﻛﻴﻮﺩ
ﺗﺎ ﺩﻧﻴﺎ
ﻛﻩ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻭﺍړﻭ ﻛﻲ ﻗﺒﻮﻟﻪ
ﻧﺸﺘﻪ
ﺑﻼ
ﻧﺰﻭﻟﻪ
ﺗﺮ
ﺣﺮﺹ
ﭘﻪ
ﺑﻠﻪ
ﻫﻮﺭﺗﻪ
ﺑﻼ
ﺩﺍ
ﺑﻪ
ﻧﻪ ﺩ
ﺭﺳﯥ ﺳﺘﺎ
ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻧﻮ
ﺟﻤﺎﻟﻪ
ﺗﺮ ﭘﻪ
ﺧﻮﻧﻪ
ﺷﻮﻩ
ﻳﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﺫﻛﺮ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﻪ ﺷﻮﯤ
ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻣﺸﻐﻮﻟﻪ
ﭘﻠﻮﺭﯤ
ﺎﻥ ﭘﻪ ﻛﻮﻡ ﺩﺍﻧﺶ ﺩﺍﻧﺎ ﺑﻮﻟﯥ ﻣﺠﻬﻮﻟﻪ
ﻟﻪ ﺧﺎﻟﻘﻪ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺷﻮﯤ ﻭ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺗﻪ
ﺑﻴﺎ ﻭ ﺎﻥ ﺗﻪ ﻋﺎﻗﻞ ﻭﺍﻳﯥ ﻧﺎ ﻣﻌﻘﻮﻟﻪ
ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻟﻜﻪ ﻫﻠﻚ ﺩﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺗﺮﻳﺦ ﺩﻱ
ﺩ
ﻣﻠﻮﻟﻪ
ﭼﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺧﻮﺭﺳﻨﺪ ﻧﻪ ﺷﯥ ﭘﻪ ﻧﻮﻝ ﻛﻲ
ﺧﻼﺹ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺷﯥ ﭘﻪ ﻫﻴ ﺭﻧﮓ ﺩ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﻧﻮﻟﻪ
ﭼﻪ
ﺑﺎﻗﻲ
ﺯﻧﺪﻛﺎﻧﻲ
ﭘﻪ
ﻓﻨﺎ
۱۰۸
ﺩﻧﻴﺎ
ﭘﻪ
ﺷﻴﺮﻳﻨ
ﭘﺴﯥ
ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻳﻢ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺭﺍﻭﺳﺘﻢ ﻟﻪ ﻛﻮﻣﻪ
ﺑﻴﺎ ﻣﻲ ﻛﻮﻣﻲ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﺍﺳﺘﻮﻱ ﭼﻪ ﺩﺭﻭﻣﻪ
ﻟﻜﻪ ړﻭﻧﺪ ﭼﻪ ﻻﺱ ﺩ ﺑﻞ ﭘﻪ ﺍﻭږﻩ ﻛﻴﺩﻱ
ﻫﻴ
ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺍ ﭘﻴﻪ ﻧﺮۍ ﻻﺭ ﻛﻩ ﻧﺎﻟﻴﺪﻟﯥ
ﻟﻜﻪ ﻭﺭﺍﻧﻪ ﻣﺎ ﺷﻮړﻩ ﭼﻪ ﻭﻱ ﺳﺮ ﮔﻮﻣﻪ
ﺧﺮﺍﺏ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﺗﻪ ﻫﻮﺱ ﻛ
ﺑﺎﺭﯤ ﻛﻮﺕ ﺩ ﻣﺮﻏﻪ ﭘﻪ ﻴﺮ ﭘﻪ ﻟﻮﻣﻪ
ﻫﺴﻲ ﮐﻮډﻱ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻛﯤ
ﭼﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲ ﻧﺮﻡ ﺷﻪ ﺗﺮ ﻣﻮﻣﻪ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻫﻴ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻭﻳﺮﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺭﺳﻮﻣﻪ
ﻛﻠﻪ
ﺭﺍ
ﺩ
ﻟﻪ
ﺩﻟﺒﺮﺍﻧﻮ
ﻟﺒﻮ
ﺩ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻟﻪ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻮ ﭼﻪ ﺎﻥ ﺷﻤﻴﺮﯤ
ﺍﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺍﻭﻝ ﺳﻴﺎﻝ ﺷﻪ ﺑﻴﺎ ﺋﯥ ﻣﻮﻣﻪ
ﻛﻮﻣﻪ
ﮐﻮﯤ ﺗﺮ ﻛﻮﻣﻪ
ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ
ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﺩﻧﻴﺎ
ﭘﻪ
ﺩ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﻟﻮړﻩ
ﻭﻱ
ﻛﻠﻪ ﺟﺎﻡ ﺩ ﺯﻫﺮﻭ ﺭﺍ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭼﻪ ﺷﻮﻣﻪ
ﺑﻪ
ﺷﺮﺍﺏ
ﻟﻌﻠﻮ
ﮊﻭﺭﻩ
ﻧﻪ
ﻭﺭ
ﺗﺮ
ﻛﻮﯤ
ﺩﺍ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺷﺎ
ﻮ ﺑﻪ ﭘ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﮔﺮﺯﯤ ﺳﭙﻴﻨﻪ ږﻳﺮﻩ
ﭘﻪ ﺭﻭﺎﻧﻪ ﻭﺭځ ﺑﻪ ﻏﻼ ﻛﻮﯤ ﺗﺮ ﻛﻮﻣﻪ
ﻏﻮﺍړﯤ
ﻛﻮﻣﻪ
ﭼﻪ
ﺩ
ﺩﻫﺮ
ﻟﻪ
ﻳﺎﺭﺍﻧﻮ
ﻭﻓﺎ
ﺩ ﭘﻴﺮۍ ﻋﻼﺝ ﭘﻪ ډﺍﻧﮓ ﭘﻪ ﻟﻮړ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺻﻴﺎﺩﻱ
ﺑﻪ
ﺩ
ﻋﻨﻘﺎ
ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﭘﻪ ﻋﺼﺎ
ﻛﻮﯤ ﺗﺮ ﻛﻮﻣﻪ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﭘﻨﺪ ﻭﺍﻳﯥ ﻧﺎﺻﺤﻪ ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﻪ ډﻳﺮ ﻋﻤﺮ ﻣﻰ ﺗﻴﺮ ﻛ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﭘﻪ ﺯﻣﺎﻧﻪ
ﻧﻮﺭ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺳﺮ ﻭﻱ ﺍﻭ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ
ﻫﻴ ﻣﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻪ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺷﻴﺨ ﻭ ﭘﻪ ﺗﻘﻮﻱ ﻛﻲ
ﭘﺲ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻣﻲ ﻭﺍﺭ ﺩﻱ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ
ﺷﻴﺦ ﻭ ﺷﻴﺨﻲ ﻭﺭﺩ ﻭ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻭ ﺫﻛﺮ ﻓﻜﺮ
ﺯﻩ ﻭ ﺳﺎﻗﻰ ﺟﺎﻡ ﻭ ﺑﺎﺩﻩ ﭼﻨﮓ ﻭ ﺗﺮﺍﻧﻪ
ﺯﻩ ﻭ ﺯﺍﻫﺪﺍﻧﻮ ﺗﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ ﺩﻭﻱ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ
ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ
ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ
ﮔﻨﺞ ﺩ ﻋﻘﻞ ﺟﺎﺭ ﺷﻪ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ ﺎﻜﻲ ﺍﻭﻮ
ﻧﻪ ﺧﺮﻭﺍﺭ ﺩ ﻋﻘﻞ ﻧﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻳﻮﻩ ﺩﺍﻧﻪ
ﺗﻴﻎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﭘﻪ ﻣﺮۍ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﻫﺴﻲ
ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﻟﺮﻩ ﺑﻪ ﻭﺭ ﺷﻢ ﭘﻪ ﺳﻮﺩﺍ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ
ﺑﻞ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﺸﺘﻪ ﭘﻪ ﻛﻌﺒﻪ ﭘﻪ ﺑﺘﺨﺘﺎﻧﻪ
ﺯﻩ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﻣﻴﻨﻲ ﭘﻪ ﺗﺶ ﺑﻮﻱ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺷﻴﺪﺍ ﻳﻢ
ﺗﻞ ﺩ ﻟﻮﻧﺪﻭ ﺧﻮ ﺍﻭﺑﻪ ﻟ ﻭﻱ ﺑﻬﺎﻧﻪ
ﻜﻪ ﺯﺍﻫﺪ ﺯﻫﺪ ﻛﺎ ﺩ ﻳﻮ ﺟﻨﺖ ﺩﭘﺎﺭﻩ
ﺳﺮ
ﺩ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ
ﮔﻮﺭﻩ ﺩ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﺩﺍﺭ ﻧﻪ ﺷﯥ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻣﻪ ﻛﻩ ﺩﺍ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺧﺒﺮﻱ ﻣﺴﺘﻰ ﺭﻧﺪﺍﻧﻪ
ﺑﻞ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻧﺸﺘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺑﯥ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺷﻪ ﻛﻪ ﺋﯥ ﻏﻮﺍړﯤ ﻧﺸﺎﻧﻪ
ﻛﻪ ﺳﺘﺎ ﺧﭙﻠﻪ ﺳﻴﻪ ﻭﺭﻳﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩﻤﻨﻪ
ﺁﻳٴﻨﻪ
ﺧﭽﻨﻪ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﻣﺎ ﻭﺗﻪ ﺩ ﻋﻴﺐ ﭘﻪ ﻧﻈﺮ ﮔﻮﺭﯤ
ﺩﻏﻪ ﻭﺍړﻩ ﻋﻴﺐ ﺳﺘﺎ ﺩﻱ ﺍﯤ ﻋﻴﺐ ﮊﻧﻪ
ﺑﺪﻩ ﻟﺬﺕ
ﻨﺪﻟﻲ
ﻤﺎ
ﺩ
ﮐﻮﯤ
ﺷﻜﺎﻳﺖ
۱۰۹
ﺑﻪ
ﻗﻀﺎ
ﺗﺮ
ﺧﻨﺪﺩ ﻛﺎ
ﻧﺸﻲ
ﺩ
ﻭ ﻟﻜﻪ
ﭘﻪ
ﺯړﻩ
ﻛﻮﯤ
ﺩﻩ ﺩ
ﺍﻭﺭﺑﻞ
ﻧﻪ
ﺗﺮ
ﺑﻪ ﻣﻴﻮ
ﺩﻩ
ﻛﻮﻣﻪ
ﺧﭙﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻛﻲ ﻫﺮ ﻮﻙ ﮔﻮﺭﻱ
ﻛﻪ
ﭼﻮﻫﺎړﻱ ﺩ ﺣﻼﻝ ﺧﻮﺭ ﭘﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮﻟﻲ
ﻟﻪ ﻮ ﺧﻠﻘﻮ ﺑﺪ ﮔﻮﺋﻲ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻣﻤﻜﻨﻪ
ﻭﻳﺮﻳﻡ
ﻣﻌﻴﻨﻪ
ﺗﻪ
ﺑﺪ
ﭼﻪ
ﺑﻠﻪ
ﻟﻪ
ﺯﻩ
ﻭﺍﻳﯥ
ﻬﺮﻩ
ﭼﺮﻱ
ﭼﺎ
ﺩ
ﺧﭙﻠﻪ
ﺻﻔﺎ
ﺑﺪﻱ
ﺩﻩ
ﻧﻪ
ﺭﻳﻤﻨﻪ
ﻛﻪ ﻛﯤ
ﺗﺮ ﻫﻐﻮ ﺑﻪ ﻭړﻧﺒﻲ ﺳﺘﺎ ﻋﻴﺐ ﺮﮔﻨﺪ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﺩﻱ ﻛﯤ ﺩﻩ ﺧﻨﺪﻧﻪ
ﻫﺮ ﻪ ﺗﺨﻢ ﭼﻪ ﻛﺮﯤ ﻫﻐﻪ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﯥ
ﺧﭙﻠﻪ
ﻭﻧﻪ
ﻛﻪ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻋﻴﺒﻪ ﺎﻥ ﮊﻏﻮﺭﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺩ
ﻛﻪ
ﻟﻪ
ﻳﻮﻩ
ﻣﺨﻪ
ﺧﻮﺍ
ﺣﺠﺎﺑﻮﻧﻪ
ﻛﺎ
ﺧﭙﻠﻪ ﻫﻴﭽﺎ
ﺧﺪﺍﻱ
ﻣﻴﻮﻩ ﻟﻪ
ﻧﻴﺴﻲ
ﻋﻴﺒﻪ ﻭﺭﻛﺎ
ﺑﻪ
ﻣﻪ ﻭ
ﻫﺮ ﻛﻮﻩ
ﭘﻮﺘﻨﻪ
ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﺗﻮﺍﺑﻮﻧﻪ
ﻛﻠﻪ ﻭﻱ ﭼﻪ ﻳﻮ ﭘﻪ ﺭﻧﻚ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻲ ﺁﻓﺘﺎﺑﻮﻧﻪ
ﭘﻪ ﮔﺮﺩﺍﺏ ﺩ ﺯﻧﺨﺪﺍﻥ ﺋﯥ ﻫﺴﻲ ﻏﺮﻕ ﻳﻢ
ﻫﻴﻮﻙ ﻣﻪ ﺷﻪ ﻏﺮﻕ ﭘﻪ ﻫﺴﻲ ﮔﺮﺩﺍﺑﻮﻧﻪ
ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﭘﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﻳﻢ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ږﺩﻱ ﭘﻪ ﭼﺎ ﻫﺴﻲ ﻋﺬﺍﺑﻮﻧﻪ
ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲ ﻫﻴ ﺍﺛﺮ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻛﻪ
ﻛﺘﺎﺑﻮﻧﻪ
ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺭﺩ ﻛﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﻟﻪ
ﻫﺴﻲ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻫﻴ ﭘﺎﻳﺎﺏ ﺩ ﻓﻦ ﻗﺮﻳﺐ ﺋﯥ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻮﻙ
ﻟﻪ
ﻏﻤﻪ ﺑﻪ
ﻛﻪ ﻟ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻛﻴﺩﻡ ﺭﺍﺗﻪ ﻭﺍﻳﻲ
ﭘﻪ
ﻳﺎﺭﻱ
ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺋﯥ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﺍﻭﺑﻪ ﻳﻮﺳﻲ
ﺩ
ﻫﻐﻮ
ﺩ ﻛ ﻭﺭﻮ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺗﻪ ﺋﯥ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ
ﻪ
ﻧﺴﺒﺖ
ﻣﺎ ﻫﺎﻟﻪ ﻟﻪ ﭘﺎﺭﺳﺎﺋ ﻧﻪ ﻭﻭ ﻻﺱ ﻭﻟﻠﻲ
ﭼﻪ
ﭘﻪ
ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻲ ﺭﺍ
ﺟﺎﻣﯥ ﻛﻮﻱ
ﭼﻪ
ﺩ
ﺟﻮﺍﺑﻮﻧﻪ
ﺳﻮﺍﻟﻮﻧﻮ
ﻪ
ﻏﻮﺍړﻱ
ﺩ
ﺑﺤﺮ
ﭘﺎﻳﺎﺑﻮﻧﻪ
ﻛﻲ
ﻋﺎﻟﻢ
ﻛﻠﻪ
ﻛﺎ
ﺧﻮﺍﺑﻮﻧﻪ
ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﺳﻴﻼﺑﻮﻧﻪ
ﻲ
ﻟﻪ
ﭼﻪ
ﻟﺮﻱ
ﺑﺘﺎﻥ ﻛﻩ
ﻻﺱ
ﻣﺤﺮﺍﺑﻮﻧﻪ
ﻭ ﻣﻄﺮﺑﺎﻧﻮ
ﺭﺑﺎﺑﻮﻧﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺑﻴﺎ ﺋﯥ ﺟﻮړ ﻛﻩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻗﺘﻞ ﺍﺳﺒﺎﺑﻮﻧﻪ
ﭘﻴﻐﻮﺭﻭﻧﻪ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﺍﻭﺭﻭﻧﻪ
ﭘﻪ
ﺗﻴﻐﻮﻧﻪ
ﺑﻠﻮﻱ
ﻧﻮﺭ ﻪ ﻧﺸﺘﻪ ﻭﺍړﻩ ﻏﻮﻲ ﺩﻱ ﺩ ﺯړﻭﻧﻮ
ﭼﻪ
ﻭﺭﮊﻟﻲ
ﻫﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻭﻛﻪ ﺩ ﺯړﻭﻧﻮ ﺷﻴﺮ ﺩﻱ
ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﺗﻮﺭ ﭼﺎ ﺗﻪ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻋﺎﻟﻤﻮﻧﻪ
ﻳﻮ ﺩ ﺣﺴﻦ ﺍﻭﺭ ﺩﻱ ﺑﻞ ﻛ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﺍﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩﻱ ﻭﺳﻮﻩ ډﻳﺮ ﻛﻮﺭﻭﻧﻪ
ﺭﻗﻴﺒﺎﻧﻮ
ﭘﻮﺭﻭﻧﻪ
ﺯﻩ ﺩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﭘﻪ
ﻳﺎﺭ ﺩ
ﺑﻴﺪﺭﺩۍ
ﺗﺼﻨﻴﻒ
ﻣﻲ
ﺩ
ﺩ
ﺁﻏﻮﻧﺪﻱ
ﺋﯥ
ﻛﻡ
ﻣﻴﻨﻪ ﻋﺎﺷﻘ
ﻏﻞ ﻫﺴﻲ
ﻛﻡ ﻏ
ﻭﺷﻪ
ﮔﻪ
ﻧﻮﺭ
ﺗﻨﺪﻱ
ﭘﻪ ﺷﻲ
ﺭﺍ ﺋﯥ ﺋﯥ
ﺩ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﺗﺮﻛﻮ ﺍﺯﻣﺎﺋﻲ
ﺯﻭﺭﻭﻧﻪ
ﭘﻪ
ﺗﻮﺭﻭﻧﻪ
ﻭﺭﻛﻴﻱ ﻛﻮﻡ
ﺭﺍﭘﻮﺭﻱ
ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻱ ﺷﻮ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻬﺮ ﻛﻲ ﻮﺭﻭﻧﻪ
۱۱۰
ﭘﻪ
ﻣﻲ
ﺧﺎﻃﺮ
ﻏﻠﺒﻪ
ﺳﺘﺎ
ﺷﻮﻩ
ﻏﻤﻮﻧﻪ
ﻟ
ﺧﺪﺍﻱ
ﺩ
ﻛﻴﺩﻩ
ﺩﭘﺎﺭﻩ
ﻗﺪﻣﻮﻧﻪ
ﻪ ﺧﻮ ﻗﻴﺎﺱ ﻤﺎ ﺩ ډﻳﺮﻭ ﺍﻭﻮ ﻭﻛﻩ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺗﻦ ﻛﻲ ﻣﻲ ﻭﻭ ﭼﺮﻱ ﺩﺍ ﺭﻭﺩﻭﻧﻪ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺩﻡ ﮊﻭﻧﺪﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺭﻏﻴﻱ
ﻛﻪ ﺑﯥ ﺗﺎ ﭘﻪ ﺎﻥ ﭘﻮﻛﻲ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻣﻮﻧﻪ
ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻣﻮﻧﻪ ﭘﻪ ﺎﻥ ﭘﻮ ﻛﺎ
ﻗﺴﻤﺘﻮﻧﻪ
ﻗﺴﻤﺘﻪ
ﻟﻪ
ﺧﻼﺻﻴﺪﻩ
ﻫﻴﭽﺎ
ﺩ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻧﻮﺭ
ﺑﻪ
ﻛﻪ
ﺩﺍﺧﻞ
ﻛﺎ
ﻧﻪ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﺩ
ﺩﻣﻮﻧﻮ ﺑﻪ
ﻣﻜﯥ
ﺣﺮﻣﻮﻧﻪ
ﺳﺮ ﺋﯥ ﻛﻠﻪ ﭘﻪ ﻛﻮﺷﺶ ﺗﺮ ﺎﻳﻪ ﺭﺳﻲ
ﻮ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ ﻛﺮﻣﻮﻧﻪ ﺩﻳﻨﺎﺭ
ﻭ
ﺩﺭﻣﻮﻧﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﭘﻪ
ﻗﺴﻤﻮﻧﻪ
ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ
ﭼﻪ
ﺷﻲ
ﻧﻮﺭ
ﺑﻪ
ﻗﺴﻢ ﻭﺧﻮﺭﻱ ﻟﻪ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﺑﻴﺎ ﺋﯥ ﻣﺎﺕ ﻛﺎ
ﻪ
ﺑﺎﻭﺭ
ﺩﻱ
ﺑﺎﺭﻭﻧﻪ
ﭘﻪ
ﻣﻭ
ﭘﺮﻳﻮﺍﺗﻪ
ﻮﻙ ﺳﺮ ﺗﻮﺭ ﭘﯥ ﺍﺑﻠﻲ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﻟﺮﻩ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﭼﺎ
ﻛﺎږﻩ
ﻪ ﺍﺳﺘﻮﮔﻨﻪ ﺩ ﺩﻭﻩ ﻭﺭﻭﻧﻮ ﺳﺮﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺑﻠﻜﻪ
ﮊﻭﻧﺪﻱ
ﺩ
ﺩ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻳﻮﯤ
ﻗﻨﺎﻋﺖ
ﺩ
ﻭﻧﻲ
ﭘﻪ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻛﺎﺭ
ﺩﻱ
ﺍﺧﻠﻲ
ﺩ
ﺧﺎﻭﺭﻭ
ﺍﻧﺒﺎﺭﻭﻧﻪ
ﭘﻪ
ﺳﺮ
ﺍﻳﻲ
ﺩﺳﺘﺎﺭﻭﻧﻪ
ﻳﻮ
ﺗﺮ
ﺑﻠﻪ
ﺁﺯﺍﺭﻭﻧﻪ
ﻫﻤﺮﻩ ﺧﻠﻖ ﻫﺮﻩ ﻭﺭځ ﻟﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺣﺴﺎﺏ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺷﻤﺎﺭﻭﻧﻪ
ﻳﻮ ﻳﻮﻭﺍﺭ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺗﻴﺮﻳﻱ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﭘﻪ ﭼﺎ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩﺍ ﻭﺍﺭﻭﻧﻪ
ډﻳﺮ ﻟﻪ ﺳﺮﻩ ﻣﻲ ﺗﻮﺩﮔﻲ ﺑﺎﺯﺍﺭﮔﻰ ﺗﻴﺮ ﺩﻱ
ﻮﻙ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻗﻨﺞ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭﻭﻧﻪ ﺩ
ﺗﻮﺭﻭ
ﮔﺬﺍﺭﻭﻧﻪ
ﻣﮋﮔﺎﻥ
ﺩﺭﺍﺯ
ﻗﺪﻣﻮﻧﻪ
ﻭﺍړﻩ
ﻏﺎﻮﻧﻪ
ﺩﺭﻳﻐﻪ ﺩﺭﺍﺯ
ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻧﻮ
ﻭﻟﻴﺪﻱ ﻗﺪ
ﺩﺭﺍﺯ
ﻳﻮ
ﭘﻴﺪﺍ
ﺩ
ﻛﻴﻱ
ﺟﺪﺍﻳﻲ
ﺎﺧﻪ
ﻭ
ﻪ
ﭘﻪ ﭼﻤﻦ ﻛﻲ ﻫﻢ ﮔﻠﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﺧﺎﺭﻭﻧﻪ
ﺩ
ﻟﻪ
ﺧﺰﺍﻧﻪ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻫﺮ
ﺩﻡ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﭘﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻞ
ﻫﻐﻪ
ﻣﺨﻮﻧﻪ
ﭼﻪ
ﺩﺭﺍﺯ
ﺩﺭﺍﺯﻯ
ﺯﻟﻔﻲ
ﻭړﯤ
ﺷﻮﻧﻱ
ﻣﮋﮔﺎﻥ
ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻟﺮﻱ
ﺧﻮﻟﻪ
ﻭړﻩ
ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺲ ﻭ ﻗﻤﺮ ﺑﻪ ﺗﺮﯤ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻛﻡ
ﻫﻢ ﺩ ﺯﻣﻜﻰ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻭﺍړﻩ ﺳﺮﻩ ﮔﻠﻮﻧﻪ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻣﻲ ﺍﻭﻲ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺩ
ﺑﺎﺭﺍﻧﻮﻧﻪ
ﻛﻪ ﻳﻮ ﻠﻪ ﺋﯥ ﻣﺦ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﻣﺎ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻳﺪﻱ ﺗﺪﺭﻭﻧﻪ
ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﺳﻮﺭ ﻛ ﺭﺍﺗﻪ ﺳﻮﺭ ﺍﻭﺭ ﺷﻲ
ﻳﻮ
ﻟﮕﻲ
ﺍړﺧﻮﻧﻪ
ﺗﻮﺭﻱ ﺯﻟﻔﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺳﭙﻴﻨﻮ ﻟﻴﭽﻮ ﺯﺍﻧﮕﻲ
ﺎﻣﺎﺭﺍﻥ
ﭘﻪ
ﺎﺧﻮﻧﻪ
ﭘﺴﺮﻟﻰ ﺯﻣﺎﻥ
ﻣﻲ ﺩﻱ ﻭﺗﻪ
ﻣﺨﻪ ﺑﺎﺩﻯ ﺩ
ﻧﻪ
ﭼﻨﻮ
ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻏﻢ ﺩ ﺟﺪﺍﺋﻲ ﻭﺭﺗﻪ ﺁﺳﺎﻥ ﻛ
ﻭ
ﻣﺎ ﻭﯤ ﺯﻩ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﻡ ﭘﻪ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻴﻨﻪ
ﻣﻴﻨﻪ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﻭﭼﻮﻱ ﺩ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﻳﻨﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺑﺨﺮﻩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﮎ ړﻩ ﻟﻪ ﺍﺯﻟﻪ
ﺧﻮښ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺑﺨﺮﻩ ﻛﻪ ﺗﺮﺧﻪ ﺩﻩ ﻛﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻪ
۱۱۱
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻟﻪ
ﻭﻭﺭﻱ
ﺁﺳﺎﻥ
ﺩﻱ
ﻧﻮﺭ
ﻏﻤﻮﻧﻪ
ﺯﻫﺮ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻗﻨﺪ ﺩﻱ ﻫﻢ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺮﮔﻨﺪ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﻣﻮﻣﻲ ﻮﻙ ﺧﻮﻧﺪ ﺩ ﺑﻞ ﺩ ﺧﻮﻟﯥ ﻟﻪ ﺍﻧﮕﺒﻴﻨﻪ
ﺯﻣﻜﻪ ﻫﻐﻪ ﺳﻮﺯﻯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﻭﺭ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﻞ ﻭﻱ
ﺭﻭﻏﻪ ﺧﻠﻘﻪ ﺷﻮﻩ ﺩ ﺭﻧﻮﺭﻭ ﺗﻤﺎﺵ ﺑﻴﻨﻪ
ﻪ ﺗﻮﻪ ﻣﻲ ﻧﺴﻲ ﭘﻪ ﺗﺶ ډﺍډ ﺩ ﻛﻮﺭ ﻭ ﻛﻠﻰ
ﻣﺮﺩ ﺑﻮﻳﮥ ﭼﻪ ﻭﺍﺧﻠﻲ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻴﻲ ﻟﻪ ﻏﻤﮕﻴﻨﻪ
ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻪ ﻛﻡ ﺯﻩ ﻣﺮﻳﺪ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻛﺲ ﻳﻢ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍﻛﺎ ﻳﻮ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻟﻪ ﻧﺎﺯﻧﻴﻨﻪ
ﻮ ﺑﻪ ﺳﻮﻙ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻏﻭﻡ ﻟﻪ ﻫﺴﻲ ﻏﻤﻪ
ﻮ ﺑﻪ ﻣﻲ ﺗﻞ ﺎﻲ ﺩ ﻏﻢ ﺍﻭﻲ ﻟﻪ ﺁﺳﺘﻴﻨﻪ
ﺳﺮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩﺭﻭﻣﻰ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﺗﻴﺮﻩ ﺗﻮﺭﻩ
ﺍﻟﻌﻠﹶﻤﻴﻨﹶﻪ
ﻳﺎﺩﻭﯤ
ﭘﻪ
ﺯﻭړﻧﺪ
ﺳﺮ
ﺩ
ﺍﻃﻠﺴﻮ
ﺧﻮﻟﻪ ﻟﻜﻪ ﻗﺒﺎ
ﻣﻜﻪ ﻏﻨﭽﻪ
ﻏﻮﺍړﯤ
ﺗﻪ
ﺋﯥ
ﺷﯥ
ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ
ﺍﻟﻪ
ﻳﺎ
ﺍﻭ
ﻣﺪﻳﻨﻪ
ﻧﺴﻜﻮﺭ ﭘﺮﻭﺕ ﺋﯥ ﺩ ﻋﻮﺭﺗﻲ ﭘﻪ ﺳﻴﻨﻪ
ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ
ﻛﯤ
ﭘ ﺩﻱ ﻧﻘﺶ ﺩ ﺯړﻩ ﺭﺧﺖ ﻭﻱ ﺭﻧﮕﻴﻨﻪ
ﺋﯥ
ﻣﻮﻣﯥ
ﭘﺸﻤﻴﻨﻪ
ﻟﻪ
ﻧﺎﻛﺎﻣﻪ
ﻧﻪ
ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺩﻱ ﻮ ﺗﻴﺮﻱ ﺗﺮ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻛﻱ
ﻪ
ﺧﻮ
ﻛﻴﻨﻪ ﺑﺪﻩ ﺩﻩ ﺑﯥ ﺷﻜﻪ ﺟﻨﮓ ﺣﺮﺍﻡ ﺩﻱ
ﻧﻪ
ﻟﻪ
ﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻮ ﻛﺎﺭ ﻟﻪ ﻧﻔﺴﻪ ﺳﺮﻩ ﺟﻨﮓ ﻭﻱ
ﻧﻪ
ﻮ
ﺗﺮ
ﻧﺎﭘﺎﻛﻮ
ﻧﺎﺭﻳﻨﻪ
ﺅ
ﺩﻩ
ﺑﻬﺘﺮﻩ
ﺩ
ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ
ﺍﺭﺗﻴﻨﯥ
ﻟﻪ
ﻳﻮﯤ
ﮔﻮﻲ
ﺩﻱ ﻭﻧﻴﺴﻪ
ﻧﻔﺲ
ﭘﺎﻙ ﺻﺪﻗﻪ
ﺷﻪ
ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺎﺭ ﺳﻱ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﺳﺎﻝ ﻭﻱ ﺑﺪ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻭﻱ ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﻪ
ﺮﮔﻨﺪﻳﻱ
ﺳﭙﻴﻦ
ﺑﻼ
ﻭﻟﻪ
ﻏﻮﻧﺪﻱ
ﺩﺍﻣﻨﻪ
ﺗﺮ
ﺧﺮﻗﻪ ﻭ
ﺎﻥ
ﺗﻪ
ﺁﺋﻴﻨﻪ
ﺷﻴﻄﺎﻥ
ﺳﺮﻩ
ﻛﻴﻨﻪ
ﻟﻪ
ﻧﻘﺸﻪ
ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺷﻞ
ﮔﺎﺭﻩ ﺑﯥ
ږﻳﺮﻱ
ﺑﺪ
ﻟﻜﻪ ﻟﻪ
ﻛﻩ
ﺩﻳﻨﻪ
ﻧﺎﺭﻳﻨﻪ
ﻛﺮﺩﺍﺭﻩ
ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ
ﺑﻴﺎ ﺩﻱ ﻣﺦ ﺩﻱ ﺟﺎﺭ ﻭﺗﻠﻲ ﻪ ﺑﻼ ﺷﻮﻩ ﺩﺍ ﻤﺎ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﻛﻲ ﻣﻬﺮ ﻭﻓﺎ ﻧﺸﺘﻪ
ﻛﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻭﺍړﻩ ﺑﯥ ﻣﻬﺮﻩ ﺑﯥ ﻭﻓﺎ ﺷﻮﻩ ﺩﻟﺮﺑﺎ
ﺷﻮﻩ
ﺗﻤﺎﺷﺎ
ﺷﻮﻩ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻫﻴ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻭﻳﺮﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﭘﻪ
ﺣﻴﺮﺍﻧﻴﻡ
ﺭﺍ
ﺮﮔﻨﺪﻩ
ﭼﻪ
ﺋﯥ
ﺣﺴﻦ
ﮔﻮﺭﻡ
ﻭﺗﻪ
ﻣﻰ ﻳﻮﻩ
ﻳﻮﻩ
ﺭﺍ
ﺷﺒﻴﻨﻪ
ﺩﺍ
ﻧﺼﻴﺐ
ﻛﻮﻣﻪ
ﺍﺭﺗﻴﻨﻪ
ﻃﻔﻞ ﻟﻮﺭﻱ
ﻧﮕﻴﻨﻪ
ﻫﺴﻲ ﻫﺴﻲ
ﭘﻴﺪﺍ
ﺷﻮﻩ
ﻪ ﺩ ﺣﺪ ﻭ ﺩ ﺣﺴﺎﺏ ﺧﺒﺮﻩ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﺑﯥ ﺻﺒﺮﻱ ﻣﻲ ﺗﺮ ﺣﺴﺎﻧﻪ ﺯﻳﺎﺗﻪ ﻻ ﺷﻮﻩ
ﻗﺮﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﻛﻲ ﺋﯥ ﺣﺮﺍﻡ ﺷﻪ
ﺑﯥ ﻧﻤﻰ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻣﺬﻫﺐ ﻛﻲ ﻧﺎﺭﻭﺍ ﺷﻮﻩ
ﭼﻪ ﺭﺍﻛﻠﻲ ﻣﻲ ﭘﺮﯤ ﻏﺸﻲ ﺩ ﺩﻋﺎ ﻭﻩ
ﻫﻐﻪ ﻧﻪ ﻣﻰ ﻭ ﻧﻪ ﻭﻳﺸﺘﻪ ﺧﻄﺎ ﺷﻮﻩ
ﻟﻜﻪ ﭘﻮﭺ ﺑﺎﺩﺍﻡ ﺑﯥ ﻣﻐﺰﻩ ﺑﯥ ﺣﺎﺻﻠﻪ
ﻫﺴﻲ ﭘﻮﭼﻪ ﺑﯥ ﺣﺎﺻﻠﻪ ﻣﻲ ﺩﻋﺎ ﺷﻮﻩ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻟﻪ ﺧﻠﻘﻮ ﭘﻪ ﻏﻼ ﻏﻼ ﻛﻩ
ﻫﻐﻪ ﻏﻼ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺳﻮﺍ ﺷﻮﻩ
ﻣﻌﺎﻣﻠﻰ
ﻣﻮﻣﻢ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻧﻘﺪﻩ ﭘﻪ ﻭﺭﻏﻮﻱ ﻛﻲ ﻧﺴﻴﺎ ﺷﻮﻩ
ﺭﺍﺗﻪ
ﭘﻮﺭﻱ
ﭘﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻲ ﺑﻠﻪ ﻧﻪ ﻭﻩ ﺩﺍ ﻭﻩ ﺩﺍ ﺷﻮﻩ
ﻪ
ﺑﻬﺮﻩ
ﺑﻪ
ﺩﺭﺩ
ﺑﻴﺮﺗﻪ
ﺟﺎﺭ
ﻧﺴﻴﻪ
ﻟﻪ ﻭ
ﺗﻮﺷﻪ
۱۱۲
ﻳﻮﻩ ﺑﺨﺮﻩ ﻫﺮ ﺳﻱ ﻟﺮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺭﻛﻩ
ﻤﺎ ﺑﺨﺮﻩ ﺁﺷﺎﻧﺎﺋﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻮﻩ
ﻛﻴﻮﺯﻯ
ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻣﺜﻞ ﺩ ﻋﻨﻘﺎ ﺷﻮﻩ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺯﺭ ﻛ ﺯﻳ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻤﺎ ﺩ ﺧﺎﻭﺭﻭ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻧﻪ ﻭﻩ ﭘﻪ ﺑﺎﺏ ﻤﺎ ﻛﻴﻤﻴﺎ ﺷﻮﻩ
ﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﻛﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﻛﻴﻮﺩ
ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﺮﻩ ﻫﻢ ﺩﺭﺩ ﺷﻮﻩ ﻫﻢ ﺩﻭﺍ ﺷﻮﻩ
ﺩﺍ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻭﻭﺭﻱ ﻟﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻪ
ﺩ ﻣﺮﻏﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﮊړﺍ ﺷﻮﻩ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﭘﻮﺭﻱ ﺯړﻩ ﺗﯤ ﺑﯥ ﺧﺪﺍﯨﻪ
ﻪ ﭘﻮﻫﻴﯤ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺎﻱ ﻛﯤ ﻛﻪ ﺑﯥ ﺎﻳﻪ
ﺩﺍ ﺧﻮ ﻧﺸﺘﻪ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺗﻞ ﺗﺮ ﺗﻠﻪ ﭘﺎﻳﯥ
ﻛﻪ
ﭘﺎﻳﻪ
ﻛﻪ ﺩﻱ ﺳﻞ ﻛﺎﻟﻪ ﺷﻲ ﻋﻤﺮ ﺧﻮ ﺑﻪ ﺗﻴﺮ ﺷﻲ
ﺩﻏﻪ ﭘﺴﻪ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻪ ﻛﯤ ﺭﺍﺗﻪ ﻭﺍﻳﻪ
ﺳﻢ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻣﺮﺩ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻭﻱ ﻭ ﻏﻠﻴﻢ ﻭﺗﻪ ﻟﻪ ﻭﺭﺍﻳﻪ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﺍﺻﻞ ﻛﻲ ﺳﻱ ﻳﯥ ﺎﺭﻭﻱ ﻧﻪ ﻳﯥ
ﺩ
ﭘﺎﻳﻪ
ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺩ ﻣﭻ ﻭ ﺩ ﻣﻴﻱ ﺷﻲ
ﺯړﻩ
ﻣﻮړ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺷﯥ ﺗﻪ ﭘﻪ ﺣﺮﺹ ﺑﯥ ﻗﻨﺎﻋﺘﻪ
ﺍﻱ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﺩ ﺍﻭﺭﻧﮓ ﺯﻳﺐ ﻧﺎﺳﺘﻪ ﮔﺪﺍﻳﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻮ ﺳﻔﺮ ﺩﻱ ﻛﻱ ﻧﻪ ﺩﻟﻪ ﺩﯤ ﺳﺮﺍﻳﻪ
ﺑﻮﻳﻪ
ﺑﻮﻳﻪ
ﺩ
ﺗﺪﺑﻴﺮ
ﻭړﺍﻧﺪﻱ ﭘﻪ
ﭘﻪ
ﺩﺍﻡ
ﺳﺮﺍﻯ
ﺣﺎﻟﺖ
ﭘﻪ
ﻟﺮﻩ ﺩ
ﺸﻜﻠﻪ
ﺗﻮﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﺗﻩ ﻧﻈﺮ
ﭘﻪ
ﭘﺎﻳﯥ
ﺑﻴﺎ
ﭼﺎﺭﭘﺎﻳﻮ ﭘﻪ
ﻏﻮړﻭ
ﺯﻳﺎﺭﺕ
ﺑﯥ ﻣﺮﺷﺪﻩ ﻮﻙ ﺧﺒﺮ ﺩ ﻣﺮﻳﺪ ﺍﺧﻠﻲ ﺑﯥ ﺭﻳﺒﺎﺭﻩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﺩﻱ
ﭘﻪ
ﻛﻮﻪ
ﺩﻱ
ﭘﻪ
ﺧﺪﻣﺖ
ﺑﯥ
ﭼﺎ
ﻫﻨﺮﻩ
ﺩﻭﻟﺖ
ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
ﺧﻮ
ﭼﺎﺭﻱ
ﻏﻮڅ
ﻧﻪ
ﺗﺮ
ﭘﻪ
ﺳﻠﻮ
ﻣﻪ
ﻛﻮﻩ
ﻏﻮﻮ
ﺩ ﻏﻢ
ﻣﻪ
ﺷﻬﻴﺪﺍﻧﻮ ﺩ
ﺩ
ﺩﻭ ﺗﻩ
ﮔﺬﺭ
ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻮ ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻧﻮ
ﺩ
ﻛﺎﻟﻮ
ﭘﺪﺭ
ﻫﻤﺎﻳﻪ
ﺑﻮﻳﻪ
ﺭﻫﺒﺮ
ﺑﻮﻳﻪ
ﻫﻨﺮ
ﺑﻮﻳﻪ
ﺣﺬﺭ
ﺑﻮﻳﻪ
ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻮ
ﺍﺛﺮ
ﺑﻮﻳﻪ
ﭘﻪ
ﺳﺮ
ﺑﻮﻳﻪ
ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﻮ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﻲ ﻫﺮ ﮔﻮﺭ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺷﻲ
ﻟﻪ
ﺩﯤ
ﻫﺴﻲ
ﺳﻴﺎﻩ
ﻪ ﭼﻪ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻼﻟﻲ ﻛﯤ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ
ﻟ
ﭘﻪ
ﺯړﻩ
ﺩ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺩﺍﻍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻳﻮ ﺯړﻩ ﻣﺸﺮﻑ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺩﻏﻪ
ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻧﻪ ﺍﺧﻠﻲ ﻳﺎﺭ ﺑﺪ ﻛﺎ
ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﻻﺱ ﻟﻪ ﺳﻮﺩﻩ ﻭﻛﺎږﻱ ﺯﻳﺎﻥ ﻧﺸﺘﻪ
ﭘﻪ ﻣﻠﻨﮓ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻗﻠﻨﮓ ﻭ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﻧﺸﺘﻪ
ﻛﻴﻱ
ﻧﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﻟﺮﻩ ﻫﻴ ﻏﻢ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻧﺸﺘﻪ
ﺩ ﻭﻓﺎ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ ﺑﻞ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﺩﻱ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺩﺍ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻣﮕﺮ ﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻪ ﭘﺎﺳﻠﻲ ﭘﻪ ﺍﻣﺎﻥ ﺷﻲ
ﮔﻪ ﺑﻞ
ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﺑﻪ ﺯﻩ ﻭ ﻛﻮﻣﻪ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﻏﻮﺍړﻡ
ﺋﯥ
ﺟﺪﺍﺋﻲ
ﻟﻪ
ﺍﺷﻨﺎﺋﻲ
ﻧﻪ
ﭘﻴﺪﺍ
ﭼﻪ
۱۱۳
ﺗﺎﺝ
ﻣﺘﺎﻉ
ﺩ
ﺑﺰﺯﮔﺎﻧﻮ
ﻟﻪ
ﺩ
ﺩﻻﻧﻮ
ﮔﺪﺍﻳﺎﻧﻮ
ﺯﻣﺎﻧﯥ
ﺧﺒﺮ
ﭘﻪ
ﺧﻮﺍ ﺗﻪ
ﺩ
ﻫﻴﭽﺎ
ﻫﻴﭽﺮﺗﻪ
ﻣﻨﺰﻝ
ﻭ
ﺩﻛﺎﻥ
ﺑﻮﻳﻪ
ﺍﻣﺎﻥ ﻧﺸﺘﻪ ﻣﻜﺎﻥ
ﻧﺸﺘﻪ
ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻮ ډﻳﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻤﺎ ﻳﺎﺭ ﻏﻮﻧﺪﻯ ﺩﻟﺒﺮ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺸﺘﻪ
ﭼﻪ ﻫﻢ ﻗﺪ ﻟﺮﻱ ﻫﻢ ﺯﻟﻔﻲ ﻫﻢ ﺳﺮﯤ ﺷﻮﻧﻱ
ﺩﻏﻪ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﻚ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺸﺘﻪ
ﻋﺸﻖ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﺮﻩ ﻳﻮ ﻫﺴﻲ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺩﻱ
ﭼﻪ
ﺑﺎﻍ ﻭﺗﻪ ﺋﯥ ﻻﺭ ﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﻧﺸﺘﻪ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻭﺍړﻩ ﺳﻠﻄﺎﻧﺎﻥ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻬﺮ ﻛﻲ ﻧﻴﺴﺘﻜﺎﺭ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻧﺸﺘﻪ
ﻛﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻏﻮﻧﺪﻯ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻮﻙ ﺻﺎﺩﻕ ﺷﻲ
ﺩ
ﻛﻲ
ﺩﺭﺑﺎﻥ
ﻧﺸﺘﻪ
ﺩﺍﻧﺎﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻗﺎﻝ ﭘﻮﻫﻴﻱ
ﺩﻟﺘﻪ
ﺍﻫﻞ
ﻧﺎﺩﺍﻥ
ﻧﺸﺘﻪ
ﺗﺎﺯﻩ
ﻟﻜﻪ
ﮔﻴﺎﻩ
ﭘﻪ
ﻧﻢ
ﺗﺎﺯﻩ
ﺩﺍ
ﮊړﺍ
ﺻﻨﻢ
ﺗﺎﺯﻩ
ﻫﺴﻲ
ﺯﻩ
ﻳﻢ
ﻳﺎﺭﻩ
ﺳﺘﺎ
ﭘﻪ
ﻏﻢ
ﻟﻴﻠﻲ
ﭘﻪ
ﻛﺎﺭ
ﺩ
ﻭﻱ
ﻫﺮ ﻫﺮﻩ
ﺳﺘﺮﮔﻰ ﻭﺧﻮﺭﻡ ﻛﻪ ﺋﯥ ﻭﭼﻰ ﻛﻡ ﻟﻪ ﻧﻤﻪ ﺯﻩ ﺑﻪ ﻪ ﮐﻡ ﺩ ﭼﺎ ﭼﺎﺭﻯ ﺑﯥ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ
ﻫﺮ ﺳﻱ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺳﺎﻩ ﭘﻪ ﺩﻡ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺮﻫﻢ
ﺗﺎﺯﻩ
ﻗﻠﻢ
ﺗﺎﺯﻩ
ﻛﻢ
ﺗﺎﺯﻩ
ﺩ
ﻳﺎﺭ
ﻧﻮﻱ
ﻧﻮﻱ
ﻏﻢ
ﺷﻲ
ﻭﺻﻞ
ﺭﻏﻮﻱ
ﺳﻮﻱ
ﭘﻪ
ﻧﺎ
ﻛﻪ
ﺯﻳﺮﻭﻱ
ﻣﻲ
ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ
ﭘﺮﻫﺮ
ﻛﻪ ﺩﻱ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻭﭼﻮﯤ ﺩﻟﮕﻴﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ
ﻛﺎ
ﭘﻪ
ﭼﻮﻝ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ
ﻛﻩ
ﺍﻛﺜﺮ
ﻣﺍﻭﻱ
ﺎﻳﺴﺘﻪ
ﻳﺎﺭﺍﻥ
ﮔﻠﻮﻧﻪ
ﻧﻪ
ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﺩﺭﻭﻏﮋﻥ ﻳﻢ ﺳﺮ ﺗﺮ ﺳﺮﻩ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺩﻱ ﮊﻭﻧﺪﻭﻱ ﮔﺮﺯﻡ ﺩﻟﺒﺮﻩ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻛﻠﻪ ﺷﻮ ﻻ ﻣ ﻭﻡ
ﺑﺎﺭﻱ ﺩﻡ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺩﻱ ﻧﺎﺯ ﭘﺮﻭﺭﻩ
ﺷﺎﻡ ﺳﺤﺮ ﻣﻲ ﺩﻏﻪ ﺳﺘﺎ ﺯﻟﻔﻰ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩﻱ
ﻧﻮﺭ ﻣﻲ ﻣﻪ ﭘﻮﺘﻪ ﻟﻪ ﺷﺎﻣﻪ ﻟﻪ ﺳﺤﺮﻩ
ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻭ ﭘﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺷﻢ
ﺧﺒﺮ
ﺳﻘﺮﻩ
ﻫﺴﻲ ﺑﯥ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺩﻱ ﻫﻴﻮﻙ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﭼﻪ ﺑﯥ ﺳﺎﻣﺎﻧﻪ ﻳﻢ ﺑﯥ ﺳﺮﻩ
ﻳﻮ ﻫﻨﺮ ﻣﻲ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻫﻨﺮ ﻧﻪ ﺷﺘﻪ
ﻛﻪ ﺯﻩ ﻭﻛﻡ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﺳﻞ ﻫﻨﺮﻩ
ﻫﻴ ﺍﺛﺮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺍﻭﻲ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﺍﻭﻲ ﺩ ﭼﺎ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺑﯥ ﺍﺛﺮﻩ
۱۱٤
ﻧﻪ
ﻳﻢ
ﻟﻪ
ﻓﺮﺩﻭﺳﻪ
ﻟﻪ
ﯼ ﺯړﻩ ﻣ ﻲ ﻭﺭﻛ ﻭ ﺧ ﻮﺩﺭﺍﻯ
ﻫ ﺮ ﭼ ﻪ ﺷ ﻮﻩ ﺗ ﻜ ﻴ ﻪ ﭘ ﻪ ﺧ ﺪﺍﻱ
ﭘ ﻪ ﺳ ﻮﺩﺍ ﺩ ﻋ ﺎﺷ ﻘ ﻲ ﻛ ﻲ
ﻳ ﺎ ﺑ ﻪ ﺷ ﺎﻩ ﺷ ﻢ ﻳ ﺎ ﮔ ﺪﺍﻱ
ﻳ ﺎ ﺑ ﻪ ﻛ ﻴ ﻨ ﻢ ﻭ ﺩﻭﻧ ﻬ ﻲ ﺗ ﻪ
ﻳ ﺎ ﭘ ﻪ ﺳ ﻴ ﻮﺭﻱ ﺩ ﻫ ﻤ ﺎﻱ
ﭼ ﻪ ﺧ ﺪﺍﯼ ﻛ ﺎ ﻫ ﻐ ﻪ ﺑ ﻪ ﻭﺷ ﻲ
ﻧ ﻪ ﺑ ﻞ ﺧ ﺪﺍﻱ ﻟ ﺮﻡ ﻧ ﻪ ﺎﻱ
ﺑ ﯥ ﺩﻟ ﺒ ﺮﻩ ﺑ ﻪ ﻭﺭ ﻧ ﻪ ﻛ ﻡ
ﺑ ﻞ ﻭ ﻫ ﻴ ﭽ ﺎ ﺩ ﺯړﻩ ﺭﺍﻱ
ﭘ ﺎﻱ ﺑ ﻮﺳ ﻲ ﺑ ﻪ ﺋ ﯥ ﭘ ﺮﯤ ﻧ ﻪ ږﺩﻡ
ﻮ ﻣ ﻲ ﺭﺳ ﻲ ﺩﺳ ﺖ ﻭ ﭘ ﺎﻱ
ﻳ ﺎ ﺧ ﻨ ﺪﺍ ﺩﻩ ﭘ ﻪ ﺩﻧ ﻴ ﺎ ﻛ ﻲ
ﻳ ﺎ ﮊړﺍ ﺩﻩ ﭘ ﻪ ﻭﺍﻱ ﻭﺍﻱ
ﺗ ﺮ ﺩﺍ ﺩﻭﻩ ﭼ ﺎﺭﻭ ﭘ ﻪ ﻫ ﻮﺭ ﺗ ﻪ
ﻧ ﻮﺭ ﻪ ﻧ ﺸ ﺘ ﻪ ﺑ ﻪ ﺩﺍ ﺳ ﺮﺍﻱ
ﻋ ﺎﺷ ﻖ ﺑ ﻮﻳ ﻪ ﭼ ﻪ ﺻ ﺎﺩﻕ ﻭﻱ
ﻧ ﻪ ﺧ ﻮﺩ ﻛ ﺎﻡ ﻭ ﻧ ﻪ ﺧ ﻮﺩ ﺭﺍﻱ
ﺧ ﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧ ﻪ ﻛ ﺎ ﻮﻙ ﭘ ﻪ ﻋ ﺸ ﻖ ﻛ ﻲ
ﺟ ﻮ ﻓ ﺮﻭﺵ ﮔ ﻨ ﺪﻡ ﻧ ﻤ ﺎﻱ
ﺯﻩ ﺭﺣ ﻤ ﺎﻥ ﭘ ﻜ ﺎﺭ ﭘ ﻮﻫ ﻴ ﻡ
ﻛ ﻪ ﻣ ﻲ ﻣ ﻞ ﺷ ﻲ ﻛ ﺎﺭ ﻓ ﺮﻣ ﺎﻱ
ﺩﺍ ﭼﻪ ﻣﺴﺖ ﭘﻪ ﻣﻴﻮ ﺭﺍﻏﻲ ﻳﺎﺭ ﺩ ﭼﺎ ﺩﻱ
ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﺗﺎﺧﺖ ﻛﺎ ﭘﻪ ﻛﻮﻡ ﻏﻮﻟﻲ ﻭﺍﺭ ﺩ ﭼﺎ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺯړﻩ ﺳﻮﻱ ﺋﯥ ﺩ ﺣﺮﻡ ﭘﻪ ﺻﻴﺪ ﻫﻢ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺩﺍ ﺑﯥ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺑﯥ ﺻﺮﻓﯥ ﮔﺬﺍﺭ ﺩ ﭼﺎ ﺩﻱ
ﻣﺎ ﺧﻮ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻮﻙ ﺑﯥ ﻭﺟﻬﻲ ﺁﺯﺍﺭ ﻛﻱ
ﺩﺍ
ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺩ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺭﻭﺎ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﺎ
ﺩﺍ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺭﻭﺎﻥ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩ ﭼﺎ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺑﻠﺒﻞ ﺋﯥ ﺭﺳﻴﺪﻱ ﺗﺮ ﮔﻠﻮ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺩﺍ
ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻫﻴ ﺗﺮﺱ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺩﺍ ﻧﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺑﯥ ﭘﺮﻭﺍ ﻧﮕﺎﺭ ﺩ ﭼﺎ ﺩﻱ
ﻏﻮﺍﺻﺎﻥ ﻛﻪ ﮔﻮﻫﺮ ﻏﻮﺍړﻱ ﮔﻮﻫﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﺩﺍ
ﺩﻱ
ﺩﺍ
ﺩﻱ
ﻣﺎ
ﭼﻪ ﺩﻧﻨﻪ
ﺑﻴﺪﻻﻥ
ﺁﺯﺍﺭﻭﻱ
ﭘﻪ
ﻛﻪ
ﺩﻟﺒﺮ
ﻏﻮﺍړﻱ
ﺧﻮﻧﺪ ﺩ ﻟﺒﻮ ﺍﻭ ﺩ ﭼﺎﻩ ﺯﻧﺨﺪﺍﻥ ﺋﯥ
ﺭﺍﺷﻪ ﮔﻮﺭﻩ ﺯﻣﺰﻡ ﺩﺍ ﺩﻱ ﻛﻮﺛﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﻭﺻﻞ ﺍﻭ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻡ
ﺯﻩ ﮔﻤﺎﻥ ﻛﻡ ﺟﻨﺖ ﺩﺍ ﺩﻱ ﺳﻘﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﺧﻄﻴﺒﻪ
ﺩ ﻗﺪﻡ ﻛﻴﺩﻩ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻨﺒﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﺩ ﻣﻜﯥ ﺳﻔﺮ ﺁﺳﺎﻥ ﺩﻱ ﻣﺮﺩ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺎﻧﻪ ﺳﻔﺮ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺳﻔﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﻣﻨﻌﻢ ﭼﻪ ﺩﻝ ﺟﻮﻳﻰ ﺩ ﻗﻠﻨﺪﺭ ﻛﺎ
ﺩﻱ
ﺗﻪ
ﺧﻄﺒﻪ
ﭘﻪ
ﻣﻨﺒﺮ
ﻫﻐﻪ
۱۱٥
ﻧﻪ
ﺩﻱ
ﺩﻟﺒﺮﺍﻧﻮ
ﺩﻟﺒﺮ
ﻤﺎ ﻳﺎﺭ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺑﻪ ﺑﻞ ﻳﻮ ﺩﻟﺒﺮ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻪ
ﺅ
ﮔﻠﺰﺍﺭ
ﺩ
ﻗﻠﻨﺪﺭ
ﺳﺮﻭﺭ
ﭼﺎ
ﺩ
ﺑﻮﻟﯥ
ﺟﻤﻠﻪ
ﺣﺮﻡ
ﺁﺯﺍﺭ
ﺩ
ﭼﺎ
ﻗﻠﻨﺪﺭ
ﺩﺍ
ﺷﻲ
ﺑﻞ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺸﺘﻪ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ
ﭼﻪ
ﺩﺍ ﻫﻨﺮ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻮﻙ ﺳﺮﻩ ﺯﺭ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﺯﺭ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻛﺎ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻫﻨﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻧﻌﻤﺖ ﺭﺍ ﻛﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻫﻴ ﻴﺮ ﺑﻬﺎ ﺋﯥ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﯥ ﺑﻬﺎ ﺩﻱ
ﻳﻮ ﺧﻮ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺷﻜﻞ ﺩ ﺁﺩﻡ ﻛﻡ
ﺩﻭﻳﻢ
ﺩﻱ
ﻻﺱ ﻭ ﭘﯥ ﻭ ﻏﻮږ ﻭ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺧﻮﻟﻪ ﻭ ﮊﺑﻪ
ﻳﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻮ ﺍﺳﻤﻪ ﻣﺴﻤﺎ ﺩﻱ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﻣﻜﻪ ﻧﻤﺮ ﺳﭙﻮږﻣ ﻭ ﺭﻭﺎﻥ ﺳﺘﻮﺭﻱ
ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺗﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺩﻱ
ﺷﭙﻪ ﻭ ﺭﻭځ ﺩ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻣﻬﺮ ﻟﻪ ﭘﺮﺗﻮﻩ
ﻣﺦ ﺩ ﺯﻣﻜﻰ ﺭﺍﺗﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻘﺮﻩ ﻃﻼ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻣﻚ ﭘﻪ ﻭﺭځ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻭﺭﻱ
ﺩﺭﺳﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻰ ﭘﻪ ﻛﻲ ﻏﺮﻕ ﺳﺮ ﺗﺮ ﭘﺎ ﺩﻱ
ﻣﺎﺗﻪ
ﻫﺮ ﻧﺴﻴﻢ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﻣﺴﻴﺤﺎ ﺩﻱ
ﺩ ﭼﻤﻦ ﻭ ﺳﺮﻭ ﮔﻠﻮﻧﻮ ﺗﻪ ﭼﻪ ﮔﻮﺭﻡ
ﻫﺮﻫﺮ ﮔﻞ ﺭﺍﺗﻪ ﻟﻪ ﻭﺭﺍﻳﻪ ﭘﻪ ﺧﻨﺪﺍ ﺩﻱ
ﻣﻴﻮ
ﻧﺎﻭﯤ
ﺭﺍﺗﻪ
ﻧﺎﺳﺘﻪ
ﺯﻧﮕﺎﺭﻱ
ﺩﻱ
ﭘﻪ
ﻭﺭﻏﻮﻱ
ﻛﻲ
ﻧﻴﻮﻟﻲ
ﻫﺮ ﺳﺎﻏﺮ ﺩ ﻣﻲ ﻓﺮﻭﺷﻮ ﺟﺎﻥ ﻓﺪﺍ ﺩﻱ
ﺩ ﻪ ﺭﻭﺩ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﻧﺎﺳﺖ ﺳﺮﻭﺩ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ
ﻫﺮ
ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺋﯥ ﭘﺮﯤ ﭘﻴﺮﺯﻭ ﻛ
ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻨﺖ ﺩ ﭘﺎﮎ ﻣﻮﻻ ﺩﻱ
ﻳﻮ ﻳﻮ ﺩﺍﻍ ﭘﻪ ﺮ ﺍﻳﻲ ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩ ﻭﻻﻳﺖ ﺩﻱ ﻛﻪ ﮔﺪﺍ ﺩﻱ
ﻧﺸﺘﻪ
ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ ﺋﯥ ﮔﻮﻲ ﮔﻮﻲ ﭘﻪ ﻏﻮﻏﺎ ﺩﻱ
ﻟ ﺭﺍﺣﺖ ﭘﻪ ډﻳﺮ ﺯﺣﻤﺖ ﺳﺮﻩ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺷﻲ
ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﺧﺲ ﺣﺮﺍﻡ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻭﻳﻳﺎ ﺩﻱ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺎﺩﻱ ﺑﯥ ﻏﻤﻪ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻟ ﺧﻴﺮﺍﺕ ﺩ ﺷﻮﻡ ﻟﻪ ﻛﻮﺭﻩ ﭘﻪ ﺑﻼ ﺩﻱ
ﻓﺮﺍﻏﺖ ﭘﺮﯤ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻟﻲ ﺣﺮﺍﻡ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﭘﻪ ﺳﺮﺍﭼﻪ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻱ
ﺩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺩ ﺣﺎﻝ ﭘﻮﺘﻨﻪ ﺑﻪ ﻮﻙ ﻪ ﻛﺎ
ﺟﻬﺎﻥ
ﺩﻱ
ﻋﺸﻖ ﻳﻮ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﭘﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﻮ ﻛ
ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﺎ ﺑﻴﻨﺎ ﺩﻱ
ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺋﯥ ﺑﺨﺮﻱ ﻭﺭﻛﯤ ﮔﻮﻲ ﮔﻮﻲ
ﺧﭙﻞ ﻗﺴﻤﺖ ﺩ ﻫﺮ ﺳﻱ ﺟﺪﺍ ﺟﺪﺍ ﺩﻱ
ﻭﺭﻛﻩ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﺩﻩ ﻮﻝ ﺩ ﺑﻞ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺩﻱ
ﻫﻠﺘﻪ ﺩﺧﻞ ﻧﻪ ﺳﺘﺎ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻤﺎ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﻪ ﭼﻪ ﺩ ﺻﺎﺣﺐ ﺩ ﺯړﻩ ﺭﺿﺎ ﺷﻲ
ﭘﻪ
ﺩﻱ
ﺧﻮﺍﻩ ﻧﺎ ﺧﻮﺍﻩ ﻛﻪ ﺋﯥ ﺭﺿﺎ ﻭﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺩ ﻗﺴﻤﺖ ﺭﺳﺪ ﺭﺿﺎ ﻭ ﻧﺎ ﺭﺿﺎ ﺩﻱ
ﺗﻪ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺣﻜﻢ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﻮﻱ ﭘﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩ
ﻫﺮ
ﺷﺮﺍﺑﻲ
ﺎﻥ
ﻗﻨﺎﻋﺖ
ﺩﻡ
ﮔﻠﮕﻮﻧﻮ
ﺧﭙﻠﻲ
ﺩ
ﻭﻳﻨﻲ
ﭘﻪ
ﺟﻬﺎﻥ
ﭘﻪ
ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ
ﺳﺮ
ﻧﺨﻲ
ﭼﺸﻤﻪ
ﺳﭙﺎﺭﻟﻲ
ﺧﺰﺍﻧﻪ
ﺑﻮﻳﻪ
ﺩ
ﻭ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻭ
ﻫﻐﻪ
۱۱٦
ﺩﺍ
ﻣﺤﻤﺪ
ﭼﻪ
ﻗﻤﻴﺺ ﻟﻜﻪ
ﻣﻄﺮﺏ
ﻭﺍړﻩ
ﺑﻨﺪﻩ
ﻛﻪ
ﻣﻲ
ﺁﻏﻮﺳﺘﻰ ﺑﻠﺒﻞ
ﻛﻮﺭﺍﻛﻮﺭ
ﻧﺎﺭﻭﺍ
ﺭﻫﻨﻤﺎ
ﺩ ﻫﺴﻲ
ﻣﺠﻨﻮﻥ
ﺩﻱ
ﻫﻢ
ﻣﻴﻨﺎ ﮔﻮﻳﺎ
ﻟﻴﻼ
ﺭﻭﺍ
ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﭘﻪ ﻻﺱ ﭼﻪ ﺣﻜﻢ ﺣﺎﻛﻢ ﻭﺭ ﻛﻱ
ﺟﻬﺎﻥ
ﭼﻪ ﻣﻮﻟٰ ٰ ٰ ٰﻲ ﻭﺭ ﺳﺮﻩ ﻣﻞ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻛﻪ ﻟﻜﺮ ﻭﺭ ﺳﺮﻩ ﻭﻱ ﻳﻚ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻱ
ﺩ ﺳﺎﻗﻲ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ ﺟﺎﻡ ﺩ ﻣﻲ ﻧﺎﺏ ﺩﻱ
ﻣﻄﺮﺏ ﺍﻳﻲ ﭘﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺑﺎﺏ ﺩﻱ
ﺻﺤﻪ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻭﻗﺖ ﻛﻲ ﭼﺎ ﺨﻪ ﺩ ﺗﻮﺑﯥ ﺗﺎﺏ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﭼﻪ ﺎﻥ ﻣﻨﻊ ﻛﻮﻡ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻟﻪ ﻛﺎﺭﻩ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻛﺎﺭ ﻛﻲ ﻛﻮﻡ ﺳﻮﺩ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭼﻪ ﻟﻮﻱ ﭘﻪ ﻋﻘﻞ ﻛﻲ ﺑﺎﻟﻪ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﻣﺤﻴﻂ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﻲ ﻳﻮ ﺣﺒﺎﺏ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﮊﻏﻮﺭﻱ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﻛﻲ
ﻫﻐﻪ ﻛﻱ ﻛﻮﺭ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﺩ ﺳﻴﻼﺏ ﺩﻱ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﻏﻮﺍړﯤ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﺭﺍﺗﻪ ﻭﺍﻳﻪ
ﻛﻮﻡ ﭼﺎ ﻛﻱ ﺩ ﺯﻣﺮﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻱ
ﺑﯥ ﻋﻤﻞ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﻴﺩﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻪ ﺷﻮ
ﮔﻮﻳﺎ ﺍﻳﻲ ﺋﯥ ﺗﺮ ﭘﻮ ﻻﻧﺪﻱ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩ ﺷﺮ ﺩ ﻋﻤﻠﻮﻧﻮ ﺗﻪ ﺧﻴﺮ ﻏﻮﺍړﻱ
ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺳﺮ ﺷﻮﻱ ﭘﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﺩﻱ
ﻭﻭﻳﺮﻳﻩ
ﭘﻪ ﻧﺮﻣ ﺋﯥ ﻏﻠﻂ ﻣﻪ ﺷﻪ ﺳﻨﮓ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺩﻱ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻟﻜﻪ ﻋﻤﺮ ﭼﻪ ﺩﻱ ﺗﻠﻮﻧﻰ ﭘﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﺩﻱ
ﺗﻪ
ﭼﻪ
ﺩ
ﻣﺎ
ﻭﺗﻪ
ﺩﻤﻦ
ﻋﺒﺎﺩﺕ
ﺗﻮﺑﻪ
ﻟﻪ ﺷﺘﺎﺏ
ﭘﻪ
ﻧﺎ
ﻭﺍﺋﯥ
ﻣﻜﺎﺭۍ ﻫﺴﻲ
ﻛﻩ
ﻭﺍړﻩ
ﺩ
ﻫﻐﻮ
ﭘﻪ
ﻣﺪﻋﺎ
ﺩﻱ
ﻫﻐﻪ ﺯړﻩ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻛﺒﺎﺏ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻣﺮﻫﻢ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻛﻴﺩﯤ ډﻳﺮ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﻱ
ﺩﻱ
ﺩ ﻳﺎﺭﺍﻧﻮ ﭘﻪ ﻳﺎﺭۍ ﻛﻲ ﻪ ﺣﺠﺎﺏ ﺩﻱ
ﺣﺴﺎﺑﻪ
ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﻛﻲ ﻫﻢ ﺳﺘﺎ ﺣﺴﻦ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺩﻱ
ﻟﻜﻪ ﮔﻞ ﭼﻪ ﺗﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻮﺭﻱ ﺧﺠﻞ ﻭﻱ
ﺩﻏﻪ ﻫﺴﻲ ﺳﺘﺎ ﺗﺮ ﻣﺦ ﭘﻮﺭﻯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﺩ ﻣﻴﻮ ﻪ ﻣﺴﺘﻲ ﺍﻭ ﺳﺮﺧﻲ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﺗﻴﻎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﻛﻲ ﻋﺮﻗﺎﺏ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻪ ﻮﺍﺏ ﻛﻮﻡ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ
ﻭ ﮊﻭﻧﺪﻳﻮ ﺗﻪ ﺩ ﻣﻳﻮ ﻪ ﻮﺍﺏ ﺩﻱ
ﭼﺘﺮ ﺳﻨﮓ ﻭ ﺗﺮ ﺁﻫﻨﻪ ﺋﯥ ﺯړﻩ ﺳﺨﺖ ﺩﻱ
ﺯړﻩ ﻫﻐﻪ ﻟﺮﻩ ﻭﺭﻛﻱ ﻣﺎ ﻛﻢ ﺑﺨﺖ ﺩﻱ
ﺧﺪﺍﯨﻪ ﻛﻠﻪ ﺑﻪ ﻫﻐﻪ ﻏﻞ ﺭﺍﺗﻪ ﺍﻳﻞ ﻛﯤ
ﭼﻪ ﻟﻮﻠﻲ ﺋﯥ ﻤﺎ ﺩ ﺧﺎﻃﺮ ﺭﺧﺖ ﺩﻱ
ﻫﻤﺮﻩ ﻏﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﭘﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻟﻜﻪ ﻏﻢ ﭼﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻳﮏ ﻟﺨﺖ ﺩﻱ
ﻣﮕﺮ ﺑﻴﻞ ﭘﻪ ﺗﻴﺮﻩ ﺗﻴﻎ ﺷﻲ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ
ﮔﻪ ﺎﺥ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺎﺥ ﺳﺮﻩ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﻱ
ﺩ ﭘﻬﻠﻨﮓ ﺍﻭ ﺩ ﭘﻴۍ ﺣﺎﺟﺖ ﺋﯥ ﻧﺸﺘﻪ
ﺩ ﻳﺎﺭﺍﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻟﻪ ډﻳﺮﻩ ﺩﺭﺩﻩ ﻭﺧﺖ ﭘﻴﮋﺍﻧﺪﻱ ﻧﺸﻲ
ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﻫﺴﻲ ﻭﺧﺖ ﺩﻱ
ﺣﺠﺎﺑﻮﻧﻪ ﺑﯥ
ﺗﺎ
ﻟﻪ ﭼﻪ
ﺍﻏﻴﺎﺭﻭ ﺎﻳﺴﺘﻪ
ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻭﻱ
ﺑﯥ
۱۱۷
ﻛﻪ ﺋﯥ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻪ ﺋﯥ ﻋﻨﺎﺩ ﺩﻱ
ﻣﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻳﺎﺭۍ ﻛﻱ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﻭ ﻳﺎﺭ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺗﻦ ﺩﻭﻩ ﭘﻪ ﻣﻌﻨﲐ ﻳﻮ ﻳﻮ
ﻫﺰﺍﺭ ﺧﻮﻧﻲ ﻭﺍړﻩ ﻬﺮ ﻳﻮ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺩﻱ
ﻫﻴ ﺑﻴﻠﺘﻮﻥ ﻤﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻧﺸﺘﻪ
ﻛﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺩﻱ
ﻫﻴ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺩ ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ ﭘﻪ ﺣﺴﻦ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻲ ﻣﻴﻨﻲ ﺎﺩ ﺩﻱ
ﻏﻮﺍړﻡ
ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻛﻪ ﻣﻮﻡ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻓﻮﻻﺩ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺩ ﻫﻐﻮ ﺯړﻭﻧﻮ ﻟﻮﻯ ﻓﺴﺎﺩ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩ ﺁﻩ ﻭ ﺩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻃﺎﻗﺖ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻫﺮ ﺳﻜﻮﺕ ﺩ ﺑﯥ ﻃﺎﻗﺘﻮ ﺁﻩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺩﻱ
ﺳﻞ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮕﻪ ﻧﻮﻣﻮﻧﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻧﻮﺭ ﺩﻱ
ﻟﻜﻪ ﻧﻮﻡ ﭼﻪ ﺩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻭ ﺩ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺯړﻩ ﺷﻲ ﻫﻠﺘﻪ ﻛﻴﻨﻲ ﻫﻠﺘﻪ ﭘﺎﻲ
ﻋﺸﻖ ﺩ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺩ ﻫﻨﺮ ﻛﺮﻩ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺩﻱ
ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﻛﻲ ﻣﻠﻨﮕﺎﻥ ﺷﻲ
ﻣﺎ ﻭ ﺗﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻭﮔﻱ ﺩ ﭼﺎ ﻳﺎﺩ ﺩﻱ
ﻭﻱ
ﭘﻪ
ﺍﺳﺘﺎﺩ
ﺩﻱ
ﻫﺴﻲ
ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ
ﺩﻱ
ﻧﻮﻱ
ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ
ﺩﻱ
ﺯﻩ
ﻛﻪ
ﺁﻩ
ﺧﭙﻞ
ﺭﺘﻴﺎ
ﺩ
ﺁﺗﺸﻴﻦ
ﻟﻪ
ﺧﺮﺍﺑ
ﺧﺪﺍﯨﻪ
ﺳﺮﻩ
ﮔﻨﺞ
ﻓﻮﻗﻴﺖ
ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﻮ
ﺩ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﻲ ﺗﺮ ﺎﻥ ﺗﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻴﺮ ﺷﻲ
ﭘﻪ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﻧﻮﺭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻫﻐﻪ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺟﻮﺭ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﺩ ﺩﻱ
ﻤﺎ ﻣﺮﺍﺩ ﺧﻮ ﻭﺍړﻩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯړﻩ ﻣﺮﺍﺩ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﻛﻲ ﻤﺎ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ ﺗﺘﻲ
ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺁﺳﻴﺐ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻓﺴﺎﺩ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﺍﻫﺪﺍﺩ ﭼﻪ ﺭﺍ ﻛﺎﻭﻩ ﺷﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ
ﭘﻪ
ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﻮﺯﻱ ﭘﻪ ﻟﻴﻤﻪ ﻛﻲ
ﺑﯥ ﺗﺎ ﻧﻪ ﺭﺍ ﺮﮔﻨﺪﻳﻱ ﻧﻪ ﻣﻲ ﻳﺎﺩ ﺩﻱ
ﻣﺎ ﭼﻪ ﻏﻮږ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻛ
ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻲ ﻧﻮﺭ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻏﻮږﻭ ﻳﺎﺩ ﺩﻱ
ﺍﻭﺱ ﻤﺎ ﻟﻪ ﻧﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﻣﻪ ﺳﺮﻩ ﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﻧﻮﻡ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﮔﻠﺸﻦ ﭼﻪ ﻟﻪ ﮔﻞ ﺭﺧﻪ ﺑﯥ ﺑﻬﺮﻩ ﻭﻱ
ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﻧﻈﺮ ﻏﻮﻟﻰ ﺩ ﺻﻴﺎﺩ ﺩﻱ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭ ﺗﻮﺍﻥ ﺗﻪ ﮔﻮﺭﻩ ﻫﻤﺮﻩ ﻧﺎﺯ ﻛﻩ
ﻪ ﺩ ﺍﻭﺳﭙﻨﻮ ﺭﻭﻍ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺁﺩﻡ ﺯﺍﺩ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﻢ ﻏﺒﺎﺭ ﺩﻱ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﭘﺮﻭﺕ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﺩﻱ
ﺧﻀﺮ
ﺩﻱ
ﺭﻫﺒﺮﻱ
ﮔﻤﺮﻫﺎﻧﻮ
ﻛﻪ
ﻛﻱ
ﺗﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻟﻴﻤﻪ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﻤﻮﻧﻩ
ﻛﻱ
ﻤﺎ
ﻟﺮﻩ
ﻧﻮﻱ
ﻗﺒﻮﻝ
ﺧﻀﺮ
ﻫﻐﻪ
ﺳﺘﺎ
ﺍﻫﺪﺍﺩ
ﺭﻳﺒﺎﺭ
ﮔﻮﻧﺪﻱ ﭼﺮﻱ ﻮﻙ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﻮﻝ ﻭﻱ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﻣﻲ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺩﻳﺎﺭ ﺩﻱ
ﻛﻩ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻟﻪ ﺩﻭﺍړﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﻲ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﺑﺎﺭ ﺋﯥ ﺯړﻩ ﺩﻱ ﻤﺎ ﻛﻠﻲ
ﻫﻢ ﻫﻐﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻠﻲ ﭘﻪ ﺑﺎﺭ ﺑﺎﺭ ﺩﻱ
ﺩ
ﺷﻬﻴﺪ
ﻭ
ﭘﺮﻫﺎﺭﻭﻧﻮ
ﺗﻪ
ﻧﻈﺮ
۱۱۸
ﭼﻪ ﻫﺮ ﺩﻡ ﻣﻲ ﺩ ﻏﻤﺰﻭ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻭ ﻭﮊﻧﻰ
ﻻ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻱ ﺩ ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﻣﺪﻋﺎ ﻭﻯ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺋﯥ ﻛﻱ ﺳﺘﺎ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻳﺎﺭ ﺳﻞ ﻠﻪ ﺟﻔﺎ ﻭﺭ ﺳﺮﻩ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﺩ
ﺩﻱ
ﻛ ﻤ ﻴ ﻨ ﻲ ﻳ ﻮ ﻧ ﺎﺩﺭ ﻛ ﺎﺭ ﺩﻱ
ﭼ ﻪ ﻛ ﻤ ﺎﻝ ﻨ ﻲ ﺍﻇ ﻬ ﺎﺭ ﺩﻱ
ﭼ ﻪ ﺍﺧ ﺘ ﻴ ﺎﺭ ﺋ ﯥ ﻛ ﻤ ﻴ ﻨ ﻲ ﻛ ﻩ
ﭘ ﻪ ﺩﺍﻧ ﻪ ﻛ ﻲ ﭘ ﺧ ﺮﻭﺍﺭ ﺩﻱ
ﭼ ﺮﮒ ﭘ ﻪ ﺩﻭﻩ ﭘ ﻴ ﺴ ﯥ ﺣ ﻼﻝ ﺷ ﻲ
ﺑ ﺎﺯ ﭘ ﻪ ﺳ ﻞ ﺭﻭﭘ ﻣ ﺮﺩﺍﺭ ﺩﻱ
ﭼ ﻪ ﺁﺳ ﻤ ﺎﻥ ﺷ ﻪ ﺳ ﺮﮔ ﺮﺩﺍﻥ ﺷ ﻪ
ﭼ ﻪ ﺯﻣ ﻴ ﻦ ﺷ ﻪ ﺑ ﺮ ﻗ ﺮﺍﺭ ﺩﻱ
ﻧ ﺘ ﺮ ﮔ ﻮﺭﻩ ﺳ ﺮ ﻛ ﺸ ﻲ ﻛ ﺎ
ﺍﻧ ﮕ ﻮﺭ ﮔ ﻮﺭﻩ ﻧ ﮕ ﻮﻧ ﺴ ﺎﺭ ﺩﻱ
ﺫﺭﻩ ﺧ ﻮﺍﺭﻩ ﺷ ﻮﻩ ﺁﻓ ﺘ ﺎﺏ ﺷ ﻮﻩ
ﺍﺑ ﺮ ﻮﺭﺏ ﺩﻱ ﻏ ﺒ ﺎﺭ ﺩﻱ
ﻛ ﻮﻩ ﺑ ﻠ ﻨ ﺪ ﺷ ﻪ ﺳ ﻴ ﻪ ﺳ ﻨ ﮓ ﺷ ﻪ
ﻟ ﻌ ﻞ ﻭﻭړ ﺷ ﻪ ﺑ ﺰﺭﮔ ﻮﺍﺭ ﺩﯨ ﻲ
ﻟ ﻮﻱ ﺁﺳ ﻤ ﺎﻥ ﺗ ﻮﺭﻩ ﺗ ﺒ ﺷ ﻪ
ﻫ ﻠ ﻚ ﻧ ﻤ ﺮ ﺳ ﺮﻩ ﺍﻧ ﻮﺍﺭ ﺩﻱ
ﻭﻭړ ﺳ ﻯ ﮔ ﻮﺭﻩ ﺭﺣ ﻤ ﺎﻧ ﻪ
ﭼ ﻪ ﻟ ﻮﻱ ﻓ ﻴ ﻞ ﺋ ﯥ ﺑ ﺎﺭ ﺑ ﺮﺩﺍﺭ ﺩﻱ
ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻐﻨﻲ ﭘﻪ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﺩﻱ
ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻭ ﺨﻪ ﮔﻨﺞ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻫﻨﺮ ﺩﻱ
ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺎﻥ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻲ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺳﻱ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﺯﻭﺭﺍﻭﺭ ﺩﻱ
ﻫﺴﻲ ﻣﻪ ﻭﺍﻳﻪ ﭼﻪ ﺯﻩ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﺳﺮ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﺳﺮ ﺩﻱ
ﻛﻝ
ﻧﻪ ﭼﻪ ﻫﺮ ﺳﻱ ﻭﻟﻲ ﺍﻭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺩﻱ
ﺟﻮ ﺩﺍﻧﻪ ﻗﺪﺭ ﻳﻮ ﻟﻌﻞ ﭘﻪ ﻛﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻲ
ﻧﻮﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﺍړﻩ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﻛﺎﻮ ﻏﺮ ﺩﻱ
ﻳﻮ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻱ ﭼﻪ ﻟﻜﺮ ﻭﺭ ﭘﺴﯥ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﻧﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻳﻮﻩ ﺳﻱ ﭘﺴﯥ ﻟﻜﺮ ﺩﻱ
ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﻯ ﭘﻪ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﻱ
ﻫﺴﻲ
ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺩ ﻋﻤﺮ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻪ ﻮﻙ ﻧﻈﺮ ﻛﺎ
ﺩﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩ ﻧﻤﺎﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺳﺮ ﭘﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﺍﻳﻰ ﻭﻱ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ
ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺧﺘﻠﻰ ﻟﻜﻪ ﻧﻤﺮ ﺩﻱ
ﻛﻩ
ﻣﺎ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺑﺤﺮ ﻛﻲ ﮔﻮﻫﺮ ﺩﻱ
ﺩ ﻳﺎﺭ ﺧﺮﻗﻪ ﺋﯥ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻪ ﻛﻩ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺩﻱ
ﺯﻟﻔﻲ ﺩﻱ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﺩﺭﺍﺯۍ ﭘﺎﻱ ﺗﺮ ﺳﺮ ﺩﻱ
ﻳﺎ ﺩ ﺑﻨﻔﺸﯥ ﻟﺘﻲ ﺧﻮﺭﯤ ﭘﻪ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺩﻱ
ﻟﺐ ﺩﻱ ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ﺩﻱ ﻳﺎ ﺷﻜﺮ ﻳﺎ ﻧﺒﺎﺕ ﺩﻱ
ﻳﺎ ﺧﻮ ﺯﻩ ﻏﻠﻂ ﺷﻮﻡ ﺗﺮ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﻱ
ﻗﺪ ﺗﻪ ﺩﻱ ﻮﻙ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺭﺳﻴﺪﻱ ﻟﻪ ﺑﻠﻨﺪۍ
ﻭﻟﻲ ﭼﻪ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﻭﺗﻪ ﺧﺎﺗﻪ ﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺩﻱ
ﻨﻲ
ﺗﻌﺠﺐ
ﻨﻲ
ﻤﺎ
ﺋﯥ
ﺩ
ﻭﻟﻴﺎﻥ
ډﻳﺮﻭ
ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ
ﺍﻭﻮ
ﻣﻪ
۱۱۹
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻧﻪ
ﺩﺍ
ﭼﻪ
ﻛﻮږ
ﻫﺴﻲ
ﺟﻬﺎﻥ
ﺩﺳﺘﺎﺭ
ﻛﻠﻪ
ﻭﺍړﻩ
ﺗﻟﻲ
ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ
ﺑﺮﺍﺑﺮ
ﻗﻠﻨﺪﺭ
ﻣﺎ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺎﻳﺴﺖ ﺍﻭ ﻧﻤﺮ ﺳﭙﻮږﻣ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﺗﻮﻝ ﻛﻩ
ﺗﻠﻠﻲ ﭘﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻛﻲ ﺗﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻪ ﺳﭙﻮږﻣ ﻧﻤﺮ ﺩﻱ
ﺎﻜﻲ ﻟﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻭﻭﺭﻱ ﻳﻜﺴﺎﻧﻪ
ﭘﺮﺧﻪ ﭘﻪ ﻭﺍﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺻﺪﻓﻮ ﻛﻲ ﮔﻮﻫﺮ ﺩﻱ
ﺑﺨﺖ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻮﻙ ﻣﺘﻤﻜﻦ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﻮﻙ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﺧﺎﺭ ﺳﺮﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﺟﮕﺮ ﺩﻱ
ﺑﺎﺩ ﭼﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻗﺼﺪ ﺩ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧ ﻛ
ﻜﻪ ﺋﯥ ﮔﺮﺩﻭﻧﻪ ﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺩﻱ
ﻫﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻯ ﺷﻲ ﭼﻪ ﺩﻱ ﻧﻮﻡ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺷﻲ
ﺍﻭﺱ ﺳﻱ ﭘﻪ ﻪ ﺋﯥ ﻛﻪ ﺩﻱ ﻟﻮﺳﺘﻲ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺯﺑﺮ ﺩﻱ
ﺳﭙﻴﻨﻲ ﺍﻭﻲ ﺯﻳ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩ ﻣﻴﻨﻲ ﻟﻪ ﺩﻭﻟﺘﻪ
ﺍﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺩﺍ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﺩﻱ
ﺩﻭﺍړﻩ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﯤ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﺩﻱ
ﻣﺪﺍﻡ ډﻭﺑﻲ ﺩ ﻓﺮﺍﻕ ﭘﻪ ﺁﺏ ﺷﻮﺭ ﺩﻱ
ﻛﻨﻭﻟﻲ ﺩ ﺩﻭﺍړﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻃﻤﻊ
ﻭ ﻫﺮ ﻟﻮﺭ ﺗﻪ ﻣﻲ ﻧﻴﻮﻟﻲ ﻛﻮﺭ ﭘﻪ ﻛﻮﺭ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻴﺎﻝ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﻭﻟﻴﺪﻩ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ
ﺩﻭﺍړﻩ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ ﻭ ﺯړﻩ ﻭﺗﻪ ﻧﺴﻜﻮﺭ ﺩﻱ
ﻣﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻧﺎﺯ ﻛ ﺳﺘﺎ ﺩﭘﺎﺭﻩ
ﺳﻮﺩ ﻭ ﺯﻳﺎﻥ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﺧﻮﺭ ﺍﻭ ﻭﺭﻭﺭ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﭼﻪ ﺑﯥ ﺗﺎ ﭘﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻏﻠﻴﻱ ﻫﻐﻪ ﻧﻮﺭ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻛﻲ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺭ ﺩﻱ
ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻴﺸﺖ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻬﺮ ﺩ ﻻﻫﻮﺭ ﺩﻱ
ﺍﻓﺴﻮﻥ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺟﺎﺩﻭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﺧﺮﺍﺏ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﻟﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺗﻮﺭ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻭﭼﻮﻱ ﺭﺍﺗﻪ ﻭﺍﻳﻲ
ﻏﻢ ﺩ ﻫﺠﺮ ﺩﻏﻪ ﻣﻪ ﮔﻪ ﻻ ﻧﻮﺭ ﺩﻱ
ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭۍ ﻛﻲ ﺭﺍ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﺍﺧﻴﺴﺘﻲ ﻣﻲ ﺁﺯﺍﺭ ﺩ ﭘﻼﺭ ﻭ ﻣﻮﺭ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﻛﻮﺭ ﺷﻮﻩ ﺩ ﻏﻤﻮﻧﻮ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻫﺴﻲ ﻛﻮﺭ ﻧﺎﺯﻳﻯ ﻫﻐﻪ ﻛﻮﺭ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺧﭙﻞ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﭙﻞ ﺷﻲ
ﭼﺎ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺭﺿﺎ ﭘﺮﻳﻮﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺯﻭﺭ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩ ﻣﺮﮒ ﭘﻪ ﭘﻮﺭﻭړﻳﻮ ﻛﻲ ﻮﻙ ﻭﻣﺮﻱ
ﺩﻱ ﺩﻭﺍړﻭ ﭘﻮﺭﻭړﻳﻮ ﺯﻭﻱ ﺍﻭ ﻭﺭﻭﺭ ﺩﻱ
ﻣﻼﻣﺖ
ﻛﻴﻡ
ﻣﺎ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻱ ﺩﺍ ﭘﻴﻐﻮﺭ ﺩﻱ
ﻗﺪﻡ
ږﺩﻱ
ﮔﻮﻳﺎ ﻫﺮ ﻗﺪﻡ ﭘﻪ ﻻﺭﻱ ﺩ ﺣﺮﻡ ږﺩﻯ
ﺭﺍﻛﻱ
ﻛﻮﻡ ﻛﺮﻳﻢ ﭘﻪ ﭼﺎ ﻣﻨﺖ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻛﺮﻡ ږﺩﻱ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻪ
ﻧﻪ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺍﺳﻢ ﺩ ﺣﺎﺗﻢ ږﺩﻱ
ﻫﺴﻲ ﭘ ﻟﺮﻡ ﺩﺍ ﺯﻳ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻟﻪ ﺧﻠﻘﻮ
ﻟﻜﻪ ﺯﺭ ﭼﻪ ﻮﻙ ﻟﻪ ﺧﻠﻘﻮ ﭘ ﭘﻨﻬﻢ ږﺩﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﻭ ﻣﺎ ﻭﺗﻪ ﮔﻠﻮﻧﻪ ﺩ ﺟﻨﺖ ﻛﻝ
ﮐﻪ ﺩﺍﻏﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩ ﻏﻢ ږﺩﻱ
ﻫﻴ ﻣﺎﻪ ﺩﻱ ﻮﻙ ﻟﻪ ﻣﺴﺘﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻛﻮﻡ ﻳﻮ ﻣﺴﺖ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻗﺪﻡ ﭘﻪ ﻻﺭﻱ ﺳﻢ ږﺩﻱ
ﺭﺍﺣﺖ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺑﯥ ﺯﺣﻤﺘﻪ ﭼﺎ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
ﻛﻮﻡ ﻃﺒﻴﺐ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺭﻭﻍ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺮﻫﻢ ږﺩﻱ
ﭘﻪ
ﻛﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻛﻪ
ﺩﻟﺪﺍﺭ
ﺎﻱ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ
ﻟﺮﻱ
ﭘﻪ ﭘﻪ ﻛﻪ
ﻋﺎﺷﻘ ﺩﻟﺪﺍﺭۍ ﺑﯥ
ﺷﻔﻴﻘﻪ
ﻤﺎ ﻣﻨﺘﻪ ﺑﻮﻳﻪ
ﺑﻮﺳﻪ
۱۲۰
ﺯﻩ ﻫﺮ ﮔﻮﺭ ﺗﺮ ﺧﭙﻞ ﺻﻨﻢ ﭘﻮﺭﻱ ﺷﺮﻣﻴﻡ
ﺑﺮﻫﻤﻦ ﭼﻪ ﺳﺮ ﭘﻪ ﭘﻮ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺻﻨﻢ ږﺩﻱ
ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻪ ﻻﺱ ﺩ ﻋﻘﻞ ﻧﻪ ﺭﺳﻴﻱ
ﺩﺍ ﺧﻮ ﻋﺸﻖ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻋﺮﺵ ﻛﺮﺳﻲ ﻗﺪﻡ ږﺩﻱ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺋﯥ ﺗﺎﺝ ﮔﻢ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﭘﻨ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺩ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺩ ﺳﺘﻢ ږﺩﻱ
ﺩﻱ
ﺩﺍ ﮔﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﻣﻪ ﻛﻩ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﭙﻞ ﺩﻱ
ﻫﻴ ﻣﺰﻩ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﭘﺎﺗﻲ ﻧﻪ ﺷﻮﻩ
ﺩ ﻳﺦ ﺳﻮﺭﻱ ﭘﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﭘﻮﺭﻱ ﻛﻮﻝ ﺩﻱ
ﭘﻮﺯﻩ ﻏﻮږ ﺩ ﻏﻮﻮ ﺷﺘﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﭘﻮﺭﻱ
ﻛﻪ ﺩ ﺷﺮﻡ ﭘﻮﺯﻩ ﻏﻮږ ﻏﻮﺍړﯤ ﺑﺎﻃﻞ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺩﻱ ﺩﻭﻩ ﻛﺎﺳﯥ ﺩﺍﻧﯥ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻛﻨﺪﻭ ﻛﻲ
ﭘﺲ ﻟﻪ ﺷﺎﻣﻪ ﻫﺴﻲ ﻭﺍﻳﻪ ﭼﻪ ﺩ ﺑﻞ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺗﻪ ﻳﻮ ﻳﺎ ﺩﻭﻩ ﻋﻴﺒﻮﻧﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺷﻤﺎﺭ ﻛﯤ
ﺑﻞ ﺑﻪ ﻫﺴﻲ ﺗﺎ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺳﻞ ﺩﻱ
ﻛﺎ
ﺩﻱ
ﺩ
ﻛﺎﺭﻭﻧﻪ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺩﺍ
ﺩ
ﻧﺎ
ﻏﻠﻮﻝ
ﻭﺍړﻩ
ﻧﺎﺻﺤﺎﻧﻮ
ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﻛﻪ ﻣﻮﭼ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻨﻱ ﭘﻪ ﮔﻮﮔﻞ ﺩﻱ
ﺍﻫﻞ
ﭼﻪ ﺩ ﻨﮕﻪ ﻣﻲ ﺩﻟﺒﺮ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ ﺟﺎﻡ ﺩﻱ
ﻧﻦ ﺍﻭﺭﻧﮓ ﺩ ﺯﻣﺎﻧﯥ ﻤﺎ ﻏﻼﻡ ﺩﻱ
ﺩﺍﺭﻭ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﭼﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺋﯥ ﻣﺴﺘﺪﺍﻡ ﺩﻱ
ﺩ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺮﺥ ﭘﺎﻱ ﻧﻴﻠﻲ ﺩﻱ ﺩ ﺳﭙﻬﺮ
ﻮ ﺑﻪ ﺩﻭﻛﺎ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺩﻭ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺩ ﺑﺎﻡ ﺩﻱ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﺎﺭﻱ ﭘﻪ ﻣﺜﻞ ﺩﻱ ﺩ ﺳﻮﺭﻱ
ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺩ ﺳﻮﺭﻱ ﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺩﻱ
ﺭﻭﻳﻪ
ﺑﻴﺎ ﺋﯥ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﭘﺴﻲ ﺷﺎﻡ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﭘﻪ ﻣﻬﺮ ﻛﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺘﻪ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻣﺎﻩ ﻛﻲ
ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍﻏﻠﻲ ﻫﺮ ﻳﻮ ﺑﯥ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﻱ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻳﻮ ﺑﯥ ﻏﻢ ﺩﻱ ﻮﻙ ﺭﺍ ﻭﻴﻲ ﻛﺪﺍﻡ ﺩﻱ
ﺳﭙﻴﻦ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻭ ﻣﺸﮑﻴﻦ ﺧﺎﻝ ﻭ ﺑﻠﻪ ﺻﻨﻢ ﺩﻱ
ﻳﺎ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺎﺯ ﻧﺎﺳﺖ ﺳﺮﻩ ﻫﻤﺪﻡ ﺩﻱ
ﮐﻪ ﺩﻱ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﭘ ﺷﻪ ﺑﺎﮎ ﺋﯥ ﻧﺸﺘﻪ
ﺩ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﻭﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻲ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﺗﻢ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﻟﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻟﻪ ﺳﺮﻭ ﺷﻨﻭ
ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﻱ ﺷﺎﻡ ﺷﻔﻖ ﻭ ﺻﺤﺒﺪﻡ ﺩﻱ
ﮐﺎ
ﻳﺎ ﻏﻮﻲ ﭘﻪ ﻏﻨﭽﻪ ﮐﻲ ﺩ ﺷﺒﻨﻢ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﭼﻪ ﺍﻭﺱ ﻤﺎ ﺯړﻩ ﻏﻮڅ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻤﺰﻩ ﺩﻱ
ﭼﺎړﻩ ﻏﻮﻲ ﻟﻪ ﻗﺪﻳﻤﻪ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﻏﻢ ﺩﻱ
ﺑﯥ ﮊړﺍ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻧﻪ ﮔﻮﺭﻱ ﺳﻴﻪ ﭼﺸﻢ
ﺩ ﻧﺮﮔﺴﻮ ﻏﻮړﻳﺪﻩ ﺩ ﺟﻮﻱ ﭘﻪ ﻧﻢ ﺩﻱ
ﺭﺍﺣﺖ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﺑﯥ ﺭﺣﻤﺘﻪ
ﺩﻱ
ﻣﺪﺍﻡ
ﻛﻪ ﺑﯥ
ﭘﻪ
ﺳﺘﺎ
ﻛﻠﻪ
ﺋﯥ ﻏﻤﻲ
ﺩﻫﻦ
ﺩ
ﻫﻤﺪﻣﺎﻥ
ﺍﺛﺮ
ﻭﻱ
ﺻﺒﺢ ﭘﻪ
ﮐﻲ
ﺣﺴﻦ
ﺩﻧﻴﺎ
ﺎﻳﺴﺘﻪ ﺩﻧﻴﺎ
ﺩﻱ
ﺩ
ﺩﻱ
ﻧﻪ
ﺩ
ﺩﻩ ﭼﺮﻱ
ﻏﺎﻮﻧﻪ
ﺗﻌﺮﻳﻒ
ﻧﻪ
ﺩ
ﺳﯤ
ﺍﻭ
ﻣﻴﻨﻲ
ﺧﻮﺷﻲ
ﻜﻮﻝ
ﺩﻧﻴﺎ
ﺧﻨﺪﻩ ﺩﻩ
ﺗﺠﻠﻲ
ﻟﻪ
ﺑﺮﮐﺘﻪ
ﺳﺘﺎ
ﺟﻔﺎ
ﻭ
ﻭﻓﺎ
ﺩﻭﺍړﻩ
ﻣﻨﻘﺴﻢ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺷﻌﺮ ﮐﻮﮐﻲ ﭘﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺩﻱ
۱۲۱
ﻏﻢ ﺩﻱ ﻫﺴﻲ ﻏﻠﺒﻪ ﺷﻪ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﺎﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺩﻧﻨﻪ ﻧﻪ ﺩﺑﺎﻧﺪﻱ
ﻟﻪ ﺯﮔﻴﺮﻭﻭ ﻧﻪ ﻣﻲ ﻧﻮﺭ ﺧﻠﻖ ﭘﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺷﻪ
ﺗﻞ
ﺗﺎﻧﺪﻱ
ﺯﻩ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ ﺷﻤﻌﻪ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﮊﺍړﻡ
ﺗﻪ ﻤﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ ﺻﺒﺢ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺧﺎﻧﺪﯤ
ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﻫﺴﻲ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﺩﻱ
ﻟﮑﻪ ﺯﻟﻔﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺩﻱ ﺁﻭﻳﺰﺍﻧﺪﻱ
ﻣﺎ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺍﻧﺪﻳﻨﻮ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﮐﻲ ﺳﻮﻱ
ﺩ
ﺳﭙﺎﻧﺪﻱ
ﺩﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻟﻮﻱ ﻏﻢ ﭘﻪ ﺳﻱ ﻭﺭ ﺷﻲ
ﻧﻮﺭ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﺋﯥ ﻫﻤﻪ ﺷﻲ ﺗﺮ ﭘﻮ ﻻﻧﺪﻱ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺎ ﭘﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻟﻪ ﺗﺎ ﺟﺎﺭ ﺑﺎﺳﻲ
ﺑﻴﺎ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﻟﻪ ﻣﺎ ﻭړﺍﻧﺪﻱ
ﺳﺮﻩ ﻟﻨﺒﻪ ﮔﻮﺭﻩ ﭼﻪ ﻪ ﮐﺎ ﭘﻪ ﻭﭺ ډﮐﻲ
ﻣﺦ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﭼﺎﺭﻱ ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﻣﺎ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻤﻦ ﺗﻪ ﺍﭼﻮﻟﻲ ﺩﺍ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩﻱ ﻢ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺎ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺩﻱ
ﺧﭙﻞ ﺳﺮ ﻛﻲ ﻟﻮﻳﻲ ﻣﻲ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﻮﻩ
ﻫﺴﻲ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﺳﺘﺎ ﺩﯤ ﻟﻮﻱ ﻗﺎﻣﺖ ﻭﺗﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺩﻱ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﺗﺎ ﻛﻪ ﺳﻴﺮ ﺩ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻛﻡ ﻛﻪ ﺩ ﮔﻠﻮ
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﻫﻴ ﭼﻪ ﮔﻼﺳﺘﺎﻥ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﻱ
ﭼﺎ ﭘﻴﺍﻧﺪﻡ ﺯﻩ ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻪ ﻭﻡ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﺍﻭﺱ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺭﻭﻳﻪ ﻧﻮﻡ ﺭﺳﻮﺍ ﭘﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻱ
ډﻳﺮ ﻫﻤﺰﻭﻟﻲ ﺗﻴﺮ ﺷﻮﻩ ﺩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﯥ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﻘﺸﻪ ﻟﻮﻱ ﺗﺮ ﻛﻮﻡ ﭼﻨﺠﻲ ﺩﻱ ﭘﺮﻭﺍ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺷﻪ ﻭﺍړﻩ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﭘﻪ ﻧﻈﺮ ﮔﻮﺭﻩ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺎ ﻳﯥ
ﺩ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻭﭼﻮ
ﻟﻪ
ﺍﻧﺪﻳﻨﯥ
ﮐﺒﻠﻪ
ﻭﺍړﻩ
ﺳﻮﺯﻱ
ﻟﮑﻪ
ﻋﺸﻖ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﺮﻩ ﻫﻢ ﻧﺎﻡ ﺩﻱ ﻫﻢ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻱ ﻭﺍړﻩ
ﭘﻪ
ﺳﺒﺐ
ﺩ
ﻋﺎﺷﻘ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ
ﺩﻱ
ﺍﻱ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻨﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺩﻱ
۱۲۲
ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻓﻜﺮ ﺫﻛﺮ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺩﻱ
ﺗﻦ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﭘﺎﻪ ﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﻫﺠﺮ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻫﺴﻲ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻛﻲ ﻣﻲ ﺟﻮړ ﺭﻭﺩ ﺭﻭﺍﻥ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﻛﺘﻮ ﻣﻲ ﻋﺠﺐ ﺯﺧﻢ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻭﻛ
ﭼﻪ ﻫﻢ ﻭﻳﻨﻲ ﺗﺮﯤ ﺑﻬﻴﻱ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺩﻱ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻣﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﻭﺍﺧﻴﺴﺖ
ﭼﻪ ﺎﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﺭﺍﺗﻪ ﭘﻪ ﺷﻜﻞ ﺩ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﻣﺎﺭ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺧﻮﻧﻮﻧﻪ
ﻣﺎ
ﻨﻲ
ﻋﻤﺮ
ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ
ﺩﻱ
ﻜﻨﺪﻥ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺗﺮﻳﺦ ﻭﺍﻳﻪ ﺷﻲ
ﺳﺘﺎ
ﭘﻪ
ﻣﺪﺩ
ﺁﺑﺤﻴﻮﺍﻥ
ﺩﻱ
ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ
ﺟﺪﺍﺋﻰ
ﺗﺮ
ﺩ
ﻟﺒﻮ
ﺯﻭﺭﯤ
ﻧﺪﻩ
ﻣﻌﻄﺮ ﭘﻪ ﺑﻮﻱ ﺩ ﻣﺼﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺩﻱ
ﻟﻴﺪﻩ
ﺷﻲ
ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﻞ ﺣﺠﺎﺑﻪ ﻛﻲ ﻋﻴﺎﻥ ﺩﻱ
ﭘﻴﻱ
ﻋﺸﻖ ﺩ ﻋﻘﻞ ﭘﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﻛﻲ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﺑﻮﻱ ﺩ ﺣﺠﺎﺏ ﻧﺸﺘﻪ
ﺯﻩ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﻠﻲ ﻭﺍﻳﻢ ﭼﻪ ﻧﻬﺎﻥ ﺩﻱ
ﻃﺎﺅﺱ ﺭﻧﮓ ﺯﻟﻔﻲ ﺩﻱ ﭼﺎ ﻫﺴﻲ ﻛﻩ ﻛﺮﯤ
ﭼﻪ ﻫﺮ ﻣﻮﻱ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻮ ﺭﻧﮕﻪ ﭘﻪ ﻮ ﺷﺎﻥ ﺩﻱ
ﺑﯥ ﭘﺮﺩﯤ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭼﺎ ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻲ ﺗﺶ ﮔﻤﺎﻥ ﺩﻱ
ﺎﺩﻱ ﻏﻢ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺁﺳﺎﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺳﻮﺭ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻮ ﻭﻳﻨﻮ ﻟﻌﻞ ﺩ ﺑﺪﺧﺸﺎﻥ ﺩﻱ
ﻛﻮﻩ ﻭﺻﺎﻝ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﻱ ﻫﺴﻲ ﺩﺭﻳﻐﻪ
ﻟﻜﻪ ﻏﻢ ﭼﻪ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻱ
ﺑﯥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻪ ﭼﻪ ﻣﺸﻜﻞ ﺷﻪ
ﻧﻮﺭ ﻣﺸﻜﻞ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺁﺳﺎﻥ ﺩﻱ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺭﺍﺗﻪ ﺁﺳﺎﻥ ﺷﻮ ﻧﻮﺭ ﻏﻤﻮﻧﻪ
ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﻏﻢ ﺭﺍﺗﻪ ﺩ ﺣﺪ ﭘﻪ ﻫﻮﺭﺗﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﺩﻱ
ﻳﻮ ﻧﻔﺲ ﺑﻪ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﺑﻴﺮﺗﻪ ﻧﻪ ﺷﻢ
ﻮ ﻣﻲ ﻳﻮ ﻧﻔﺲ ﺑﺎﻗﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻱ
ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺩ ﺻﺒﺮ ﻫﻴ ﻭﻳﺴﺎ ﭘﺮﯤ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻣﻲ ﻣﻨﺰﻝ ﺩ ﺯړﻩ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺩﻱ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻫﺴﻲ ﺯړﻩ ﻤﺎ ﺑﯥ ﺳﺮ ﻭ ﺑﯥ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺩﻱ
ﻟﻜﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺗﻮﺭ ﮔﻴﺴﻮ ﭘﻪ ﻣﺦ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻛ
ﻤﺎ ﻫﺴﻮﻱ ﺧﺮﺍﺏ ﺯړﻩ ﭘﺴﯥ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺩﻱ
ﺧﻮﺍﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﻼﻣﺖ ﻮ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﮔﺬﺭ ﺋﯥ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﭼﺎﻩ ﺯﻧﺨﻨﺪﺍﻥ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺩ ﻫﻐﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻲ ﺩﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻳﻮ ﻧﻮﻡ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻧﻮﻣﻮﻧﻮ ﻛﻲ ﺳﺠﺎﻥ ﺩﻱ
ﻫﻢ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻱ ﺩ ﺟﻤﻠﻪ ﺅ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻮ
ﻫﻢ ﺩ ﻫﺮ ﻳﻮﻩ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺩﻱ
ﻫﻐﻪ ﻛﺎﺭ ﭼﻪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﻣﺸﻜﻞ ﻭﻱ
ﻫﻐﻪ ﻛﺎﺭ ﻭﺍړﻩ ﻭ
ﺩﻩ ﻭﺗﻪ ﺁﺳﺎﻥ ﺩﻱ
ﻮﻙ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻴﮋﻭﻟﻲ
ﺩﻩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺧﻴﮋﻭﻟﻲ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻱ
ﻮﻙ ﺩ ﻧﻤﺮ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺣﺠﺎﺏ ﺷﻲ ﻏﻮړﻭﻟﻲ
ﺩﻩ ﭘ ﻛﻱ ﻧﻤﺮ ﭘﻪ ﺍﺑﺮ ﻛﻲ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﻱ
ﻮﻙ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻛﻲ ﺷﻲ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻮﻟﻲ
ﺩﻩ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻛﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻱ ﻣﺎﻩ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺩﻱ
ﻮﻙ ﻳﻮ ﺎﻜﻲ ﭘﺮﯤ ﻳﺴﺘﻲ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺍﺳﻤﺎﻧﻪ
ﻧﺰﻭﻝ ﻛﻱ ﺩﻩ ﭘﻪ ﻣﻮﻧ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﻱ
ﻟﻜﻪ
ﻧﻤﺮ
ﭘﻪ
ﻠﻮﺭﻡ
ﻧﻮﺭ
ﺩ
ﺷﻤﻊ
ﭘﻪ
ﻛﻪ
ﺳﺮﻭﺳﺎﻣﺎﻥ
ﺳﺘﺎ
ﻛﻢ
ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺎﻧﻮﺱ
ﺩ
ﻛﻠﻪ
ﺯﻟﻔﻮ
۱۲۳
ﻮﻙ ﺷﻲ ﺭﻭﺡ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﻣﺎﺷﻲ
ﮊﻭﻧﺪﻱ ﻛﻱ ﺩﻩ ﭘﻪ ﺭﻭﺡ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻱ
ﻮﻙ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺷﻲ ﺭﻧﮓ ﺩ ﮔﻠﻮ ﻭﺭ ﻛﻮﻟﻲ
ﺩﻩ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻭﺭﻛﻱ ﺭﻧﮓ ﺩ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺩﻱ
ﻮﻙ ﻟﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺷﻲ ﻳﻮ ﮔﻞ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻮﻟﻲ
ﺩﻱ
ﻮﻙ ﻟﻪ ﺳﻨﮕﻪ ﺷﻲ ﮔﻮﻫﺮ ﭘﻴﺪﺍ
ﺩﻩ
ﻟﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ
ﭘﻴﺪﺍ
ﻛﻱ
ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ
ﻛﻮﻟﻲ
ﺩﻩ ﻟﻪ ﺳﻨﮕﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻱ ﺩﺭ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺩﻱ
ﻮﻙ ﺷﻲ ﺭﺯﻕ ﻭ ﻫﺮ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺗﻪ ﺭﺳﻮﻟﻲ
ﺩﻯ ﺩ ﻫﺮ ﻳﻮﻩ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺭﻭﺯﻱ ﺭﺳﺎﻥ ﺩﻱ
ﻛﻮﻟﻲ
ﺩﻩ
ﻭﺭﻛﻱ
ﻫﺮ
ﻣﺆﻣﻦ
ﻟﺮﻩ
ﺍﻳﻤﺎﻥ
ﺩﻱ
ﻮﻙ ﻟﻪ ﺯﻣﻜﻲ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻪ ﺷﻲ ﺧﺘﻠﻲ
ﺩﻩ
ﻋﻴﺴﲐ
ﻟﺮﻩ
ﻭﺭﻛﻱ
ﺩﺍ
ﻣﻜﺎﻥ
ﺩﻱ
ﻮﻙ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﺮﻩ ﺧﺒﺮﻱ ﺷﻲ ﻛﻮﻟﻲ
ﺩﻩ ﻣﻮﺳﲐ ﻣﺸﺮﻑ ﻛﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺷﺎﻥ ﺩﻱ
ﻮﻙ ﺍﻳﻮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺗﻮﺳﻦ ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﻳﻦ ﺷﻲ
ﺍﻳﻲ ﺩﻩ ﭘﻪ ﻫﻮﺍ ﺗﺨﺖ ﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﻱ
ﻗﻴﺎﻣﺘﻪ
ﺩﻩ ﭘﻪ ﺧﻀﺮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻛﻱ ﺩﺍ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﻩ ﺷﻲ ﻫﻐﻪ ﻛﺎﺭ ﭘﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻫﺮ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﺩ ﺩﻩ ﺗﺮ ﺗﻮﺍﻥ ﭘﻮﺭﻱ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﻛﻲ ﺋﯥ ﺩ ﻛﺎﻮ ﮔﻮټ ﭘﻴﺪﺍ ﻛ
ﺩﻩ ﻭﺭﻛﻱ ﭘﻪ ﻛ ﺍﻭﺭ ﻟﺮﻩ ﻣﻜﺎﻥ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺳﺠﻮﺩ ﺋﯥ ﺯﻣﻜﻲ ﺳﺮ ﺩﻱ ﻟﮕﻮﻟﻲ
ﻫﻢ ﺋﯥ ﺯﻭړﻧﺪ ﭘﻪ ﺭﻛﻮﻉ ﺳﺮﻩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻱ
ﻭﻻړﻩ
ﻫﺮ ﮔﻴﺎﻩ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺳﺮﻩ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﻱ
ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺩ ﺩﻩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻣﻠﻚ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻱ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﻣﺎﻫﻰ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﻛﻲ ﺣﻤﺪ ﻭﺍﻳﻲ
ﻫﺮ ﻣﺮﻏﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﭼﻤﻦ ﻛﻲ ﺛﻨﺎ ﺧﻮﺍﻥ ﺩﻱ
ﺣﻖ ﭘﻪ ﺣﻖ ﺋﯥ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﺩﻩ ﺛﻨﺎ ﻛﯤ
ﻧﻪ ﻟﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﻱ ﺩﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﻱ
ﭘﻴﮋﺍﻧﺪﻟﻲ
ﻟﻜﻪ ﺩﻩ ﺨﻪ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﺩﻱ
ﺣﺪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺋﯥ ﻫﻴ ﺳﻱ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺋﯥ ﻫﺴﻲ ﺑﺤﺮ ﺑﯥ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﺋﯥ ﺯﻳﺎﻥ ﻧﻪ ﺋﯥ ﺯﻭﺍﻝ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﺷﺘﻪ
ﺩﻱ ﺑﯥ ﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﯥ ﺯﻭﺍﻟﻪ ﺑﯥ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﺋﯥ ﻣﺜﻞ ﻧﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻣﻜﺎﻥ ﺷﺘﻪ
ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺜﻠﻪ ﺑﯥ ﻣﺜﺎﻟﻪ ﺑﯥ ﻣﮑﺎﻥ ﺩﻱ
ﮔﻤﺎﻧﻪ
ﻟﻪ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺷﻚ ﺩ ﭼﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﺩﻱ
ﻮﻙ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻭﻳﻨﻲ ﻧﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻲ
ﺍﻭ ﺑﯥ ﭼﻮﻧﻪ ﺑﯥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﻭﺍﻳﻲ ﻟﻴﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻟﻴﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺍﻭ ﻛﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﻋﻴﺎﻥ ﺩﻱ
ﺟﻬﺘﻮﻧﻮ
ﺍﻭ ﺑﻴﺎ ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﭘﻪ ﺩﻩ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﺩﺍﻥ ﺩﻱ
ﮔﻮﺭﻩ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻛﻱ ﻧﻴﻢ ﺻﻔﺖ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺣﺮﻓﻮﻧﻪ ﺗﻮﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﺩﻱ
ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﭘﻪ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﻥ ﺩﻱ
ﺗﺶ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﻐﻪ ﺧﻢ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻟﻪ ﻣﻴﻮ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺩ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻭ ﺩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺩﻱ
ﻮﻙ
ﻮﻙ
ﻫﺮ
ﺑﻨﺪﻩ
ﭘﻪ
ﻧﻪ ﺋﯥ ﻣﻨﺰﻩ ﻟﻪ
ﺳﭙﻴﻨﻪ
ﻭﻧﻪ
ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻮ
ﭘﺎﻙ
ﻟﺮﻩ
ﭘﻪ
ﻫﺴﻲ
ﺋﯥ
ﻭﮔﻪ
ﺩﻱ ﺯﺭﮔﻮﻧﻮ
ﻟﻪ
ﺍﻳﻤﺎﻥ
ﺷﻲ
ږﻳﺮﻩ
ﭘﺎﻳﻲ
ﻗﻴﺎﻡ
ﺩﻱ
ﺷﻜﻪ
ﺟﻤﻠﻪ ﺻﻔﺘﻮﻧﻮ
ﺗﺮ
ﻭﺭﺗﻪ
ﻧﻪ
ﺑﯥ
ﻭﺭ
ﺑﯥ
ﺅ ﺭﺍﺷﻪ
۱۲٤
ﺩﻱ
ﺩﺍ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﻭﻟﻲ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺩﻱ
ﺩ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﻤﺰﻭ ﺩﻱ ﻻﻟﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﻱ
ﭼﻪ
ﭼﺎﺭﻱ
ﺋﯥ
ﻫﻤﻪ
ﻧﺸﺘﻪ
ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﺩﻡ ﻛﻲ ﮔﺪﺍﻳﺎﻥ ﻛﺎ
ﻣﺎ
ﺩﻱ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺯړﻩ ﺧﻮﻧﺎﺏ ﻣﮕﺮ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﻣﺨﻮﻧﻪ ﺩ ﺩﻟﺒﺮﻭ ﭘﺮﯤ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﺩﻱ
ﻣﺦ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺷﻤﺲ ﻭ ﻗﻤﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ
ﻗﺪ ﻭ ﺳﺮ ﻭ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ
ﺣﺎﺟﺖ ﻧﻪ ﻟﺮﻡ ﭘﻪ ﺷﻬﺪ ﻭ ﭘﻪ ﺷﻜﺮﻭ
ﻟﺐ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺷﻬﺪ ﻭ ﺷﻜﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﭘﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﭘﺮﻭﺕ ﻳﻢ
ﻧﺎﺭ ﻭ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺩﺍ ﺑﺴﺘﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺩﺭ ﻭ ﻫﻢ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻡ
ﺑﺎﻍ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺩﻏﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻫﺠﺮﻩ ﻫﻴﻮﻙ ﺧﺒﺮ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﻗﺘﻞ ﺩﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻏﺒﺎﺭ ﺋﯥ ﺩ ﻛﻮﯥ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍﺷﻲ
ﺩﺍ ﻏﺒﺎﺭ ﻣﻚ ﻭ ﻋﻨﺒﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ
ﺟﻬﺎﻧﻪ
ﺗﻮﺭﻱ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ
ﻛﺎ
ﺧﺎﻥ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻭ ﻗﻠﻨﺪﺭ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ
ﻭﺭ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﺮﺩۍ ﺯﻣﻜﻪ ﻫﻴﻮﻙ
ﻛﻮﺭ ﻭ ﻛﺮ ﻭ ﻣﺒﺼﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻛﻲ ﻳﻮ ﻳﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺁﺷﻨﺎ ﻭﻱ
ﻫﻐﻪ ﻬﺮ ﺑﺤﺮ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ
ﭘﻪ
ﺩﻛﺎﻥ
ﺩ
ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺅ
ﺟﻮﻫﺮﻳﺎﻧﻮ
ﺧﺮ ﻣﻬﺮﯤ ﻟﻌﻞ ﻭ ﮔﻮﻫﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ
ﭘﻪ
ﺳﺒﺐ
ﺩ
ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻮ
ﺣﺎﻛﻤﺎﻧﻮ
ﺩﻱ
ﺩﻡ
ﻗﻠﻨﺪﺭ
ﭼﻪ
ﺯﻟﻤﻴﻮ
ﺳﻱ ﭘﻪ
ﭼﻪ
ﺨﻪ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺳﺮﻩ ﻛﻔﻦ ﻟﻪ ﺯﻣﻜﻲ
ﺟﻮﻧﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺳﻜﻪ ﮔﻨﺠﻮﻧﻪ ﺩ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﺩﻱ
ﻫﻐﻪ
ﻫﻴ
ﻭﺍړﻩ
ﺑﻬﺎ
ﻓﺎﻧﻲ
ﺩﺭﻭﻣﻲ ﺭﺘﻴﺎ
ﻟﻪ ﻗﻠﻨﺪﺭﻱ
ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﮔﻮﻭﺍﻭﺭ
ﻓﺴﺎﺩﻭﻧﻪ
ﭘﺎﻭﺭ
ﻭ
ﺩ
ﺩﺭﯤ
ﮔﺮﺩﻭﻥ
ﻭﺍړﻩ
ﻳﻮ
ﻏﺰﺍ ﻭﺷﻮﻩ ﻛﻪ ﺎﻥ ﺳﺘﺎﺋﯥ ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﻪ
ﺑﯥ ﻫﻨﺮ ﻭ ﮔﺎﺅ ﻭ ﺧﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﻛﻪ ﻪ ﻛﺎﺭ ﺩﻱ ﺧﻮ ﺩ ﺩﻳﻦ ﺩﻱ
ﺩ
ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺗﻘﻮﱝ ﺍﻭ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺋﯥ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺑﺤﺮﻩ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﺩ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺳﺘﻮﺭﻱ ﻗﺮﻳﻦ ﺩﻱ
ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻫﺴﻲ ﺧﻮﻧﺪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﻛﻴﻮﺩ
ﭼﻪ ﻭﭺ ﻮﻙ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺩﻫﻦ ﻛﻲ ﺍﻧﮕﺒﻴﻦ ﺩﻱ
ﻛﺎ
ﺩ ﺯﺍړﻩ ﭘﻮﺯﻱ ﻮﻛﺮ ﻛﻲ ﺋﯥ ﻗﺎﻟﻴﻦ ﺩﻱ ﭘﺮﯤ
ﺁﻣﻴﻦ
ﺩﻱ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﻳﻘﻴﻦ
ﺩﻱ
ﺑﯥ
ﺑﯥ
ﻫﺎﺗﻴﺎﻧﻮ
ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﻲ
ﺍﻭﺎﻧﻮ
ﺩﯤ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩ ﺣﺎﺟﺖ ﭘﻮﺭﺗﻪ ﻛﺎ ﻻﺳﻮﻧﻪ
ﺩ
ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﻛﻲ
ﺩ
ﻫﻐﻮ
ﭼﻪ
ﻗﺒﻮﻟﻪ
ﻛﻬﺘﺮﻱ
ﻛﺎ
ﭘﻪ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻛﺎﺭ
ﺩ ﭘﻪ
ﭘﻪ
ﻛﻨﻨﺪﻩ
ﻣﺎﻻﺋﻜﻮ ﺑﻬﺘﺮۍ
ﺅ
ﺁﻓﺮﻳﻦ
ﺗﻠﻞ ﺩ ﻟﻮړﻱ ﺍﻭﺑﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﻭ ﮊﻭﺭ ﺗﻪ
ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﲐ ﻛﻤﺎﻝ ﻭﺭﻛﻱ ﻭ ﻛﻤﻴﻦ ﺩﻱ
ﺩﻩ
ﻛﻪ ﺯړﻭﻛﻲ ﺋﯥ ﺧﻴﺮﻥ ﻭﻱ ﺯړﻩ ﺋﯥ ﺳﭙﻴﻦ ﺩﻱ
ﺁﺳﻤﺎﻧﻪ
ﭘﻪ ﺩﻭﻩ ﻭﺭﻲ ﭘﺲ ﺋﯥ ﺎﻯ ﺯﻳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻱ
ﺧﺎﻛﺴﺎﺭﻱ ﺩ
ﺳﺮﻛﻮ
ﺩ ﺳﺮ
ﺧﺎﻛﺴﺎﺭﺍﻧﻮ ﻛﻪ
ﻭﺭﺷﻲ
ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺗﺮ
۱۲٥
ﻛﻪ ﻴﻮﻩ ﺋﯥ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻛﻲ ﺍﻭ ﻟﻮﺋﯥ ﻛﺎ
ﺩ
ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺋﯥ ﺩ ﺳﻱ ﺳﻯ ﺑﺎﻟﻪ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻛﻲ ﺳﻯ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ ﺩﻱ
ﻧﺸﺘﻪ
ﺷﻜﺮ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻧﻪ ﺧﻮﺩﺭﺍﻯ ﻭ ﻧﻪ ﺧﻮﺩﺑﻴﻦ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻻﺱ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﺮﻳﻮﺩﻱ
ﻪ ﭼﻮﺍﭼﻨﺪڼ ﭘﻪ ﺎﻥ ﭘﻮﺭﻱ ﻣﻮ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﭘﻞ ﻣﺮﮒ ﺋﯥ ﺳﻴﻼﺏ ﺩﻱ
ﺩ ﺳﻴﻼﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻪ ﭘﻮﻟﻪ ﺍﻳﻮ ﺩﻱ
ﺟﻞ ﺯﻟﻤﻲ ﻻ ﻭﺍﺩﻩ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺳﺮﻩ ﮔﻮﻧﺪﻩ ﺷﻲ
ﺩﺍ ﺭﻧﮓ ﭼﺎﺭﻱ ﺩ ﻣﺮﮔﻲ ﭘﻪ ﺧﺮﺧﺮﻮ ﺩﻱ
ﻛﻲ ﺷﻮﯤ ﺩﺍﺧﻠﻲ
ﺩ ﻟﻮ ﺩﻱ
ﻛﻪ
ﺨﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻗﺎﻓﻠﯥ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ
ﻣﺘﺎﻉ
ﺩ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻟﻴﺎﻗﺖ
ﺭﺣﻤﺖ
ﻧﻪ
ﻟﺮﻱ
ﺑﻴﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ ﭼﻪ
ﻟﻌﻴﻦ
ﺩﻱ
ﺩﺍ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺁﺳﺎﻥ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺗﺮ ﻛﻮﭺ ﭘﺨﻮﺍ ﭘﻪ ﺯﻳﺮﻣﻪ ﺩ ﺗﻮﻮ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺑﯥ ﻭﻗﺘﻪ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﻛﺎ ﭘﻪ ﻭﻗﺖ ﺍﻭﺩﻩ ﻭﻱ
ﺩ
ﺩ
ﻭﻛﻮ
ﺩﻱ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﺷﺎﻥ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﺧﻮﻴﻯ ﺯﻩ ﻫﻐﻪ ﻛﻡ
ﺧﭙﻠﻮﻝ
ﭘﻪ
ﭘﻴﻮ
ﺩﻱ
ﺩ ﻳﺎﺭ ﻏﻢ ﻣﻲ ﻟﻜﻪ ﺗﺎﺝ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺍﻳﻲ
ﻧﻮﺭ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﻫﻤﻪ ﻻﻧﺪﻱ ﺗﺮ ﭘﻮ ﺩﻱ
ﭘﻮﻫﻴﻱ
ﺩﻟﺘﻪ ﻪ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻧﻲ ﺩ ﻮ ﺩﻱ
ﻣﻴﺨﻮﺍﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﺋﯥ ﺧﺒﺮ ﺷﻲ ﻟﻪ ﻣﺴﺘ ﻧﻪ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻣﻴﺨﺎﻧﯥ ﺷﺮﺍﺏ ﺩ ﻮ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﮊﻭﻧﺪﻱ ﭼﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ ﻭﺍړﻩ ﻣﻩ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻪ ﺩﻱ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﻭﺍﻳﻪ ﭼﻪ ﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻳﺎ ﺩ ﺑﺎﺩ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺗﻮﺭﻱ
ﻳﺎ ﺩ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻭﺍړﻩ ﻭﭺ ﻭﺍﻪ ﺩﻱ
ﺩ ﺧﭙﻞ ﻋﻤﺮ ﺷﭙﯥ ﺍﻭ ﻭﺭﻲ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻡ
ﻫﺴﻲ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﭼﻪ ﺩ ﺳﻴﻨﺪ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﻭﺑﻪ ﺩﻱ
ﻏﺎﻓﻼﻥ ﻛﻪ ﻭﻳﻨﻲ ،ﺍﻭﺭﻱ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻪ ﻛﯤ
ﺩﺍ ﺋﯥ ﺧﻮﺏ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﻧﻪ ﺍﻭﺭﻳﺪﻩ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﻪ ﻣﻌﺮﻓﺘﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻫﻐﻪ ﻭﺍړﻩ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺍﻭﺩﻩ ﺩﻱ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﺒﺮ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﺋﯥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻪ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﺑﻠﺒﻞ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﻳﻢ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﻭﺻﻞ ﭘﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻲ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﻟﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭﻩ
ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﺩ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﺋﯥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺷﻲ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺗﻴﻐﻪ
ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺋﯥ ﭘﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﺩ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﺋﯥ ﺩ ﺯړﻩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺧﻢ ﺷﻲ
ﻭ
ﺩﻱ
ﺑﻠﻬﻮﺱ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﻏﻮﺍړﻱ ﻟﻪ ﺗﺎ ﻪ ﺷﻮ
ﻫﺮ ﺭﻧﮓ ﻫﺮ ﺭﻧﮓ ﻭﻳﻞ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﻪ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻻﻧﺪﻱ ﺧﭙﻞ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﺮ ﺧﭙﻞ ﻗﺪﻡ ﻛﺎ
ﻋﺮﺵ ﺋﯥ ﻻﻧﺪﻱ ﺗﺮ ﻗﺪﻡ ﺷﻲ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﮊﺍړﻡ ﺁﻩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﻡ
ﺑﺮﻕ ﻭ ﺭﻋﺪ ﭼﮑﺎﺭﻩ ﺩﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻪ ﺩﻱ
ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ
ﭘﻪ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﺧﻮﺩ
۱۲٦
ﻫﻐﻮ
ﻫﻐﻮ
ﻋﺎﻟﻤﻮ ﺩ
ﺗﻪ
ږﻳﺮﻱ
ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﻮ
ﺩ
ﻋﻄﺎﺭﻭ
ﺩﻛﺎﻥ
ﻪ
ﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﻫﻴﺮ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﭼﻪ ﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﻧﻪ ﮔﻮﺭﯤ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻟ ﻣﻲ ﭘﻮﻩ ﻛﻩ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﺎﺭ ﻛﻲ ﺩﻱ ﺿﺮﺭ ﻭ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﺑﯥ ﺻﺒﺮﻩ ﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻬﺮ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻧﺸﺘﻪ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﺩﻭﺍړﻭ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﮔﻤﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺳﺘﺎ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺩﻱ ﻗﺎﺗﻠﻲ ﺯﻩ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﻳﻢ
ﻭﺍﻳﻪ ﻧﻮﺭ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻲ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻭﻳﻨﯥ ﺗﺮﻭ ﻣﻲ ﻪ ﭘﺘﯥ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ
ﻟﻪ
ﺩﻱ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻭﺍﻳﯥ ﺳﺘﺎ ﺭﺳ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻏﺎړﻩ
ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﺅ ﺗﻪ ﺣﺠﺖ ﺩ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻪ ﺩﻱ
ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻣﺮﺍﺩ ﺋﯥ ﺑﯥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﺑﻞ ﺑﺎﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻫﻨﺮ ﭘﻪ ﻋﻘﻞ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﺩﺍ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﻛﻲ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺳﺮﻩ ﺣﺴﺎﺏ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﺩﻏﻪ ﻫﻴ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﻛﻲ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻭﻱ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﻣﻨﻊ ﻛﻮﻱ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ
ﺩﺍ
ﺩﻱ
ﺩﺍ ﺣﺠﺎﺏ ﭼﻪ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺋﯥ ﺣﺠﺎﺏ ﺑﻮﻳﻲ
ﺩﺍ ﻤﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺣﺠﺎﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺳﻮﱝ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ
ﮔﻠﻲ ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﭘﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻛﻪ
ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﻋﻴﺎﻧﻪ
ﻛﺘﺎﺏ
ﺩ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﻛﺘﺎﺏ
ﻧﻪ
ﻭ
ﻣﺎ ﭘﻪ ﻭﻳﻪ ﺩﻱ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺻﺒﺮ ﻭﻧﻴﺴﻪ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﻏﻮﺍړﯤ
ﻫﻴﭽﺎ ﻛﻱ ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﭘﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﻮﺍﻝ ﺩ ﺑﻮﺳﯥ ﻛﻱ ﺩﻱ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ
ﻻ ﺋﯥ ﻫﻴ ﻨﻲ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻮﺍﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﭼﻪ ﺑﯥ ﻭﻓﺎ ﺩﻱ ﻪ ﻳﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻫﻐﻪ ﻛﺎﺭ ﭼﻪ ﺑﯥ ﺑﻘﺎ ﺩﻱ ﻪ ﻛﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺩ ﺳﺮ ﻴﻨﺪﻝ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻭ ﺗﺎ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﺳﻬﻞ ﻛﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺧﻮﺑﻪ
ﻛﻢ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺩﻱ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻪ ﻋﻤﺮ ﺩﻱ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﺮﻩ ﻭﺻﺎﻝ ﺩﻱ
ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻋﻤﺮ ﺩ ﻋﻤﺮ ﭘﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩ ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﻨﺒﻞ ﻛﻲ ﺗﻴﺮ ﻭ ﺑﻴﺮ ﺷﻲ
ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ
ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺩ ﺳﻠﻮ ﺯﻭﻳﻮ ﭘﻼﺭ ﺷﻲ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻪ ﻛﺎ
ﺑﯥ ﻭﻗﻮﻓﻪ ﺯﻭﻱ ﺩ ﭘﻼﺭ ﻪ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﻴ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﺁﺯﺍﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﻧﮕﺎﺭ ﭼﻪ ﺑﯥ ﻭﻓﺎ ﺩﻱ ﻧﮕﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﻛﻲ ﭼﻪ ﮔﻞ ﻧﻪ ﻭﻱ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺗﻠﺨ ﺩ ﻣﻴﻮ ﻣﺴﺖ ﺧﻠﻖ ﻣﻲ ﺧﻮښ ﺩﻱ
ﻫﻐﻪ ﺧﺎﺭ ﭼﻪ ﺑﻮﻱ ﺩ ﮔﻞ ﻟﺮﻱ ﺧﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻟﺮﻱ
ﻣﺎ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﻫﻴ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭ ﺩﻧﻴﺎﺩﺍﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺍﻧﺪﻳﻨﻪ
ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ
ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ
ﺯﻟﻴﺨﺎ
ﺳﻯ
ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻳﻮﺳﻒ
ﺑﻴﺪﺍﺭ
ﻧﺎﺯ
ﺩﺍﺭﻱ
ﭘﻪ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﭘﻪ
ﺩﻱ
ﺧﻮﺏ
ﻣﺎ
ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ
ﺩ
ﺑﻴﺎﻥ
ﻪ
ﻟﻪ
ﻋﺎﺷﻖ
ﺒﻠﻪ
۱۲۷
ﺩ
ﺯﻣﺎﻧﯥ
ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ
ﻧﻪ
ﻛﻪ ﺯﻭﺯﮔﺎﺭ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻲ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺩﻩ
ﺩ ﺩﯤ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﻣﺤﻜﻢ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺩﺍ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻪ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﺯړﻩ ﭼﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﺩ ﻏﻢ ﻏﺒﺎﺭ ﻭﻱ
ﺩﻏﻪ ﺍﺑﺮ ﺩ ﺭﺣﻤﺖ ﺩﻱ ﻏﺒﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭼﺎ ﺑﻪ ﻛﺴﺐ ﺑﯥ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻧﻪ ﻛ
ﺑﺎﺭﻱ ﮔﻨﺞ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻳﻮ ﺗﻪ ﺁﻇﻬﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻛﺎ
ﮔﻪ ﻛﻮﻡ ﻳﻮ ﺩ ﺩﯤ ﺭﺧﺖ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﻭﺻﺎﻝ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﺩﺍﺩ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺷﻲ
ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﭘﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻨﺖ ﺩ ﻣﻌﺸﻮﻗﻮ ﺩﻱ
ﺩ ﺑﯥ ﺣﺴﻨﻮ ﻣﻌﺸﻮﻗﻮ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩ ﻋﺸﻖ ﺯﺧﻢ ﻪ ﺩ ﺯﺧﻢ ﭘﻪ ﺷﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩ ﺑﻞ ﺯﺧﻢ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺳﻬﻞ ﻭ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭘﻮﻫﻴﻱ
ﺩﻏﻪ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻪ ﻋﻴﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩﻩ
ﻛﻮﻡ ﺳﻯ ﭘﻪ ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻲ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻳﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻱ ﻮﻙ ﺭﺍ ﻭﻴﻲ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺭﻭﺩ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺩ ﺍﻭﻮ ﺭﻭﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻫﻤﺮﻩ ﺍﻭﻲ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﻭﻭﺭﻱ
ﺗﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﻳﯥ ﭼﻪ ﻳﻮ ﺳﻴﻨﺪ ﺩﻱ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻣﺮﮒ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﺮﺍﻥ ﻛ
ﻛﻪ ﻫﻢ ﺎﻥ ﻭﺭ ﺨﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﻫﻴ ﮔﺮﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻧﻮﺭ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺩ ﺳﻱ ﺑﺪ ﺩﻱ
ﻏﻢ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﺑﺪ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﭘﻪ ﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩ ﺩﻭﺯﺥ ﺩ ﺍﻭﺭ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻭﻟﻪ ﺣﺪﻩ ﺗﻴﺮ ﺩﻱ
ﺑﺮﺍﺑﺮ
ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺑﺎﻟﻪ ﺷﻲ ﻮﻙ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻛﻢ ﻋﻘﻞ
ﺩﺍ ﻛﻢ ﻋﻘﻞ ډﻳﺮ ﻫﻮﻴﺎﺭ ﺩﻱ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﺯﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻡ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭﺍﻳﻢ ﭼﻪ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﻭﺩﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻯ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺳﻮﻱ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺍﻟﻮﻱ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺯﺣﻤﺘﻮﻧﻪ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ
ﺗﺎ ﻭ ﻣﺎ ﻭﺗﻪ ﻮﻟﻲ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﺧﻮ ﻳﻮ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻭﻳﻞ ﺷﻲ
ﺩﻭﺍړﻩ ﻣﺎ ﭘﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﻳﻠﻮﻱ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻏﺸﻲ
ﺗﺎ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻠﻲ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺋﯥ ﻤﺎ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﭼﻮﻱ
ﺗﻮﺭﻱ ﺯﻟﻔﻲ ﺩﻱ ﭘﻴﭽﻮﻱ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﻣﻩ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺗﻴﻎ ﻛﻮﻠﻲ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻧﺎﺻﺤﺎﻥ ﭼﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﭼﺮﻱ ﺩﻭﻱ ﻫﻢ ﻣﻴﻦ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻭﻱ
ﭘﻪ ﻭﻛﻮﺩ ﺯړﻭﻧﻮ ﺭﻭﻱ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺩ ﺑﻬﺎﺭ ﮔﻠﻮﻧﻪ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ
ﻭﻓﺎ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﺗﻞ
ﺩ
ﺭﺍﺷﻪ
ﻟﻪ
ﺍﻭ ﻧﻪ
ﺩﻩ
ﺑﻠﺒﻼﻥ
ﭘﺴﻲ
ﻛﻪ
ﭘﻪ
ﻭﮔﻮﺭﻩ
ﺎﻳٴﺴﺘﻪ
ﺳﺮﻩ
ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ
ﻭﺭﻮ
ﻛﻪ
ﻫﻴﭽﺎ
ﺍﺣﻮﺍﻝ ﭘﻪ
ﺳﺮﻩ
ﮔﻮﺭﯤ
ﻟﻴﻨﺪﻩ
ﺎﻳٴﺴﺖ ﻧﺎﺭﯤ
ﻧﻪ
ﺣﻴﺮﺍﻧﻲ
ﺑﻮ
ﺩ ﺩ
ﻣﻼﻳﻜﻪ ﻭﻫﻲ
۱۲۸
ﺩ
ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ
ﺩ
ﻧﻴﺮﺍﻥ
ﻧﻪ
ﻣﻲ
ﻭﺗﻠﻲ
ﺧ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺑﻮ ﻏﺸﻲ ﭘﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺩﻱ
ﭘﻮﺭ
ﺭﺍﭘﻮﺭﻱ
ﺗﻞ ﺋﯥ ﻣﺦ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻱ ﺍﻳﻲ
ﻫﻐﻪ
ﺯړﻭﻧﻪ
ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺯﻩ ﻧﻦ ﻭﺭځ ﭘﻪ ﺗﺎ ﺷﻴﺪﺍ ﻳﻢ
ﺳﺘﺎ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﺩﻱ ﻧﮕﻴﻨﻪ
ﺩﻱ
ﭘﺸﻤﻴﻨﻪ
ﺩﻱ
ﻧﻴﻨﻪ
ﺩﻱ
ﭼﻪ
ﻣﻲ
ﺑﯥ
ﺳﺘﺎ
ﺗﺮ
ﺍﻳﻨﻪ
ﺩﻱ
ﺯﻧﮕﻪ
ﺁﺋﻴﻨﻪ
ﺩﻱ
ﻟﻜﻪ ﺳﺘﻮﺭﻱ ﭼﻪ ﺑﺮﻳﻨﺎ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻲ
ﭘﻪ
ﺮ
ﺩﺭﺗﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺁﻫﻪ ﺋﯥ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﺎ
ﺩ
ﻫﻐﻮ
ﻛﻪ ﺩﺍ ﺳﺘﺎ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻲ ﻟﻨﺒﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻭﻟﻲ
ﻪ ﺑﻪ ﺳﻢ ﭘﻪ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﮔﻮﺭﯤ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﺳﺘﺮﮔﻰ ﭘﻪ ﻣﻲ ﻣﺴﺘﻲ ﺷﺒﻴﻨﻪ ﺩﻱ
ﻫﻐﻪ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﭼﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﯤ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻱ
ﺑﯥ ﻏﻀﺒﻪ ﭘﻪ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﭘﻪ ﻛﻴﻨﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ
ﺍﺩﻳﻨﻪ
ﺩﻱ
ﻜﻪ
ﺭﻧﮕﻴﻨﻪ
ﺩﻱ
ﮊﻭﻧﺪﻳﻮ
ﺭﻫﻨﻤﺎﻱ
ﺩﻱ
ﭼﻪ
ﻛﺴﻲ
ﺩﺍﻏﻮﻧﻪ
ﭘﻮﺷﺎﻛﻮﻧﻪ
ﻤﺎ
ﺗﻮﺭ
ﺷﺮﺍﺑﻴﺎﻥ ﭼﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻮﻣﻲ ﺧﻮ ﺋﯥ ﺷﻮﻣﻲ
ﻛﻠﻪ
ﻣﻨﻊ
ﭼﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩ ﺧﭙﻞ ﮕﺮ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﺭﻧﮓ ﺷﻪ
ﺩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻛﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﻭ ﻣﺪﻋﲐ ﺩ ﺳﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ
ﻫﺮ
ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺭﺣﻠﺖ ﻛﻲ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻏ ﻛﺎ
ﻫﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﺋﯥ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩ ﻟﺮﻩ ﺩﺭﺍﻱ ﺩﻱ
ﻛﺎ
ﮊﻭﻧﺪﻯ ﺧﻠﻖ ﻭﺍړﻩ ﻧﺎﺳﺖ ﺩ ﻣﻭ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﺧﻮ ﺑﺨﺖ ﺩﻱ ﻮﻙ ﺋﯥ ﺳﭙﻴﻦ ﻭ ﻮﻙ ﺋﯥ ﺗﻮﺭ ﻛﻩ
ﺩﻱ
ﻛﻪ
ﺳﻱ
ﺣﻘﻴﻘﺖ
ﻭ
ﻧﻈﺮ
ﻭﺗﻪ
ﻟﻜﻪ ﻓﺮﻕ ﭼﻪ ﺩ ﻫﻤﺎﻱ ﻭ ﺩ ﺯﺍﻍ ﻧﺸﺘﻪ ﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﺩ ﻛﺎﺭﻱ ﮔﺮﻭ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻪ ﻛﻩ ﺳﺎﻟﻜﺎﻥ
ﭼﻪ
ﺩ
ﺗﻤﺎﺷﺎ
ﺟﻬﺎﻥ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﺧﭙﻞ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻱ ﻭﺑﺎﺳﻲ ﻟﻪ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﭘﻪ
ﻫﻐﻪ
ﻧﻴﻜﻲ
ﺟﻬﺎﻥ
ﻭ
ﺑﺪﻱ
ﻧﺸﺘﻪ
ﮔﻪ
ﻫﺮ
ﻋﻴﻦ
ﭘﻪ
ﺳﻮﻱ
ﺍﺧﺘﺮ
ﺧﺒﺮﻱ
ﻣﻱ
ﻟﻜﻪ
ﺩ
ﺯﺍﻍ
ﻫﺴﻲ
ﻫﻤﺎﻱ
ﻫﻢ ﺩﻏﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺩ ﺷﺎﻩ ﻭ ﺩ ﮔﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻛﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻓﺮﻣﺎﻱ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺟﻬﺎﻧﻪ ﺋﯥ ﻣﻄﻠﺐ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﺭﺍﻱ ﺩﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺩ ﺑﯥ ﺩﺳﺘﻮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺩﻱ ﻫﺮ ﻣﻄﻠﺐ ﺩ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺳﺮﺍﻱ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻳﻮﺍﺯﻱ ﻧﻪ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﺎﺭ ﻛﻲ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﯥ ﻭﺍﻱ ﻭﺍﻱ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﮔﺪﺍﻱ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﻣﻌﻨﲐ ﻛﻲ ﺩ ﺟﻤﻠﻪ ﺅ ﻛﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ
ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﻴﺪ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺭﻭﻧﻖ ﺩ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺷﻲ ﭼﻪ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺩﻱ ﺣﺮﺱ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻧﺎﻻﻥ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻮﻙ ﺯړﻩ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻭ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻭﺭﻛﺎ ﭼﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﺋﯥ ﺩ ﺯړﻩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺧﻢ ﺷﻲ ﭼﻪ
ﺗﺎ
ﻭﻭﻳﻨﻲ
ﻭ
ﻣﺎ
ﺗﻪ
ﻧﺼﻴﺤﺖ
ﻛﺎ
ﻛﻪ ﺯﺭ ﺩﺍﺭ ﺩﻱ ﺍﺷﻨﺎﻳﺎﻥ ﺩ ﺯﺭ ﺩﺍﺭﺍﻧﻮ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺳﺮﻳﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﺎﻱ ﺩﻱ ﺩ
ﺟﻤﻠﻪ
ﺅ
ﮔﻤﺮﻫﺎﻧﻮ
ﺭﻫﻨﻤﺎﻱ
ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﻭﺭﻮ ﺗﻮﺭ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺩ ﻻﻧﺪﻱ ﺎﻱ ﺩﻱ ﺩ ﻫﻐﻮ ﻧﺎﺳﺘﻲ ﭘﻪ ﺳﻮﺭﻱ ﺩ ﻫﻤﺎﻱ ﺩﻱ ﺷﻚ ﭘﺮﯤ ﻣﻪ ﻛﻮﻩ ﺑﯥ ﺷﻜﻪ ﭼﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻱ ﺩﻱ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻧﻮ ﺗﻜﻴﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ
۱۲۹
ﺩﻱ
ﺧﻮﺍﺭ ﻋﺎﺷﻖ ﺩ ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ ﺩ ﻛﻮﯥ ﺳﭙﯽ ﺩﻱ
ﻛﻪ
ﺩ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺎﻥ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺳﭙﻴﻮ ﻛﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﺎ
ﺗﺮﻭ ﻫﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻭﺭﺗﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﭼﻪ ﺳﯼ ﺩﻱ
ﻣﺎ ﺩﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺑﯥ ﻏﻢ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺩﺍ ﭘﻪ ﻣﻠﻚ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻛﻲ ﻟﻮﻱ ﻭﺭﺍﻧﯽ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛﻲ ﺯﻳﻩ ﻬﺮﻩ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﺩﺍ ﻤﺎ ﺧﺰﺍﻥ ﺧﺰﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﺴﺮﻟﯽ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻭ ﻭﺻﻞ ﻭﺗﻪ ﻭﺍﻳﻢ
ﮔﻪ ﻫﺮ ﻳﻮ ﺩﻭﺯﺧﻲ ﭘﻪ ﮊﻭﻧﺪ ﮊﻭﻧﺪﯼ ﺩﻱ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﻣﺎ ﻣﻨﻊ ﻛﻮﯤ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ
ﻛﻮﻡ ﻳﻮ ﺩﺭ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﺑﺮﻳﺎﻟﯽ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻣﻴﻨﻲ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺷﻴﺪﺍ ﻛﻡ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﻣﺎ ﮔﻲ ﺯﻩ ﻧﻪ ﻳﻢ ﻭﺍړﻩ ﺩﻯ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻭﺣﺸﻲ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺋﯥ ﻬﺮ ﻟﺮﻩ ﺭﺍﻭﻭﺳﺖ
ﺩ
ﺩﻱ
ﺯﺭ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﻭﺑﻪ ﻲ ﭘﻪ ﺟﺎﻡ ﺩ ﺯﺭﻭ
ﻤﺎ ﺧﻮښ ﺩﺍ ﺧﭙﻞ ﺩ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﻛﻨﻭﻟﯽ ﺩﻱ
ﺍﻭﺭﻧﮓ ﺯﻳﺐ ﻛﻪ ﺩ ډﻫﻠﻰ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺎﺯﻳﻱ
ﺩﻱ
ﭼﻪ
ﺧﻠﻘﻮ
ﻟﻪ
ﻭ
ﺧﭙﻠﻪ
ﺩ
ﻫﺮ
ﺧﻮﻧﻪ
ﻫﺴﻲ ﮔﺪﺍﻱ
ﻟﺮﻩ
ډﻫﻠﻰ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺳﺮﻩ ﮔﻱ
ﺗﺮﻭ ﺩ ﭼﺎ ﺯﺩﻩ ﭼﻪ ﻛﻮﻡ ﻧﻴﮑﻪ ﻧﻤﺴﯽ ﺩﻱ
ﺩﻩ
ﺭﻭﺎ ﻭﺭځ ﭘﻪ ﻧﺎ ﺍﺷﻨﺎﺅ ﺗﻮﺭ ﻭږﻣﻰ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﺩﻱ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﭘﻮﺯﻩ ﻏﻮږ ﺩ ﻛﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻮ
ﭘﻪ ﻣﻌﻨﲐ ﻛﻲ ﻳﻮ ﺩﻳﻮﺍﻝ ﺳﻮﺭﻯ ﺳﻮﺭﻯ ﺩﻱ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺋﯥ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺧﻼﺹ ﻛﻩ
ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﺩﻱ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺣﺐ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻟﺮﻩ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻗﻄﻊ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻭﻱ ﻫﻢ ﺯﻟﻤﻰ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﻫﻼﻝ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺷﻔﻖ ﻛﻲ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺩ ﮔﻞ ﺍﻧﺪﺍﻣﻲ ﺳﭙﻴﻦ ﻭﻰ ﺩﻱ
ﻧﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺮﻩ ﻪ ﺭﻧﮓ ﻨﻲ ﻣﻮﻣﻲ
ﭼﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﭘﺴﯥ ﻏﻮﺭﺯﻯ ﺩﻱ
ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﺩﺍ ﭼﻪ ﻛﻱ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺯړﻩ ﺳﻮﻯ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻧﻮﻡ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﺎﻟﻪ ﺷﻲ ﻟﻴﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ
ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩ ﺧﻂ ﭘﻪ ﺩﻭﺩ ﺋﯥ ﺧﻠﻖ ﭘﻪ ﻛﻲ ﭘﺮﻳﻮﺯﻱ
ﺯﻧﺨﺪﺍﻥ ﺋﯥ ﺗﺮ ﺳﺒﺰﻱ ﻻﻧﺪﻱ ﻛﻮﻫﯽ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﺧﻮښ ﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﻔﺎ ﻛﺎ
ﻧﻪ ﻛﺎ ﻭﻓﺎ ﻛﺎ ﻮ ﺗﻴﺮﻯ ﺩﻱ
ﺮﺑﻮﯤ
ﻋﺎﺷﻘ
ﭘﻪ
ﻣﻲ
ﺭﻭﺎ
ﻗﺮﺑﺎﻧ
ﻟﺮﻩ
ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ
ﭼﻪ
ﻧﺮ
ﺣﻮﺭﻳﺎ
ﺎﭘﻴﺮﻯ
ﻪ ﺍﺛﺮ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺩ ﻋﻖ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺭ ﻛﻲ
ﺎﭘﻴﺮۍ
ﻭﻛﺎږﻱ
ﻏﻠﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺑﯥ ﻏﻤﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﺎﻛﺮۍ
ﻟ
ﺩ
ﭘﻨﺠﻪ ﺳﺒﻖ
ﻣﺎ
ﻣﻲ ﻟﺮﻩ
ﺯړﻩ
ﺩ
ﻫﻐﻮ
ﭘﻪ
ﺳﺮ
ﭼﻪ
ﻛﻴﻨﻲ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﻣﺴﺘﻲ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻛﯤ ﺯﻣﺮۍ
ﺻﺒﺮ
ﭘﻪ
ﺳﻮﺭﻱ
ﻛﯤ
ﻛﻪ ﺟﻔﺎ
ﺩ
ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ
ﻏﻤﻰ
ﻣﺮۍ
ﻣﮋﮔﺎﻧﻮ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﻭﺭځ
ﻫﻴ ﻣﻲ ﻧﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﺗﺮ ﻣﺮﻣ
ﺩ
ﺭﺍ
ﻭﻭﺯﻱ
ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻧﻮ
ﻣﺴﺎﻓﺮ
ﻟﻴﻠﯥ
ﺯﻟﻔﻮ
ﻏﻭﻧﺪﯼ
ﺷﻲ
ﺷﭙﻪ
ﻛﻮﺭﻩ
ﺗﻪ
ﻮﻙ ﺋﯥ ﭘﻴﮋﻧﻲ ﺳﺎﻫﻮ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﯽ ﺩﻱ
ﺗﻮﺭﻩ
ﺧﭙﻠﻪ
ﻧﻈﺮ
ﺁﺩﻣﻲ
ﻫﻢ
ﻫﺮ
ﭼﻪ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﺩ
ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﺭﺍﻛﻱ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻮﻙ ﺩﻏﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻟﺮۍ
ﺧﺪﺍﯨﻪ ﻪ ﺩﻱ ﺩ ﻛﻮﻮﺍﻝ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ ﻭﺭ ﻛﻡ
ﭼﻪ ﺷﭙﻪ ﻭﺭځ ﻣﻲ ﻏﻭﻱ ﻟﻜﻪ ﺗﻮﺭۍ
۱۳۰
ﻭﻻړﻩ
ﺗﺎ ﭼﻪ ﺩﻭﺍړﻩ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺗﻮﺭﻱ ﻛﻱ ﻧﺮۍ
ﭘﻪ
ﺻﻮﺭﺕ
ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﺩﻻﻻﻥ ﻛﻮﻡ ﻃﺮﻑ ﺗﻪ ﻏﻮﺍړﻡ
ﻛﭽﺮۍ
ﻧﻮﺭ
ﺩ
ﻣﻲ
ﺷﻤﻊ
ﻧﺮۍ
ﺗﺒﻪ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻧﺮﻱ ﻛﻡ ﻫﻐﻮ ﺟﻮﻧﻮ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻣﻼ ﻭﻱ ﺩ ﻭﻳﺘﻪ ﭘﻪ ﺩﻭﺩ ﻧﺮۍ
ﭼﺎ ﭼﻪ ﻛﻱ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭﺗﻪ ﺍﺳﺮﯤ ﺩﻱ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺍﻳﺮﯤ ﺩﻱ
ﻧﺎﺯﻳﻱ
ﺩﻱ
ﻧﺎﺩﺍﻥ ﭼﻪ
ﺧﺪﺍﻳﻪ
ﭘﻪ
ﻭ ﺳﭙﻴﻦ ږﻳﺮﻳﻮ ﻭﺗﻪ ﻣﻪ ﻭﺍﻳﻪ ﺳﭙﻴﻦ ږﻳﺮﻱ
ﺩﻱ
ﻭﺍﻳﻪ
ﻭﺍړﻩ
ﺩ
ﺯﻧﺎﻧﻮ
ﭼﻪ ﻧﻪ ﻓﻴﺾ ﻧﻪ ﻪ ﺑﻬﺮﻩ ﻨﻲ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺷﻲ
ﻫﻤﮕﻲ ﻭﺍړﻩ ﺑﯥ ﻓﻴﺾ ﻭ ﺑﯥ ﺑﻬﺮﯤ ﺩﻱ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺩﻱ
ﺯﺧﻴﺮﻩ
ﺩﻧﻴﺎ
ﺩﻱ
ﻣﻪ
ﺩ
ﻫﻤﮕﻲ
ﻃﻔﻼﻥ
ﮔﻮﺍﺭﯤ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺍﻳﻲ ﭘﻪ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﻛﻲ ﻗﺮﻗﺮﯤ ﺩﻱ
ﺩ
ۍ
ﻛﺎ
ﻫﻐﻪ
ﻭﺗﻪ
ﻭﺷﺘﻲ
ﺧﻠﻖ
ﭼﻪ
ﻣﺤﺒﺖ
ﻛﺎﺭ
ﻭ
ﺩﺍﻧﺎ
ﺩﺍ
ﻣﺴﺨﺮﯤ
ﻧﺎﺭﻳﻨﻪ ﺋﯥ ﻭﺍړﻩ ﺧﺮﻩ ﺍﻭ ﯥ ﺧﺮﯤ ﺩﻱ
ﻫﺴﻲ
ﺑﯥ
ﺩ
ﻓﺎﻧﻮﺱ
ﺷﻮﻡ
ﻫﺠﺮﺍﻥ
ﭘﻴﻱ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻛﻠﻪ
ﭼﻪ
ﺑﻨﺪﻱ
ﺩ
ﭘﻪ
ﺗﺎ ﭼﻪ ﻭﺍﻏﻮﺳﺘﯥ ﺩ ﺧﻴﺎﻝ ﺟﺎﻣﯥ ﻧﺮۍ
ﻛﻪ
ﭘﻪ
ﺷﻮﻩ
ﻛﻮﻩ
ﺩﺍ
ﻫﻤﻪ
ﺩ
ﻭﺍړﻩ
ﺧﺎﻭﺭﻭ
ﺫﺧﻴﺮﯤ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻟﯥ ﺩﻱ
ﻟ ﻣﻲ ﻭﭘﻮﺘﻪ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ ﭼﻪ ﻭﻟﯥ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﭘﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﻲ ﻣﻮﺳﻰ ﻳﻢ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻲ ﻏﻮﺍﻭﻏﻴﻠﻲ ﻳﺎ ﮔﻠﯥ ﺩﻱ
ﻛﻱ
ﻛﻠﻪ ﻛﻱ ﭘﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻟﻴﻠﯥ ﺩﻱ
ﻟﻨﮓ ﻛﯤ
ﻛﻮﻡ ﻣﻠﻨﮓ ﻫﺴﻲ ﻟﻨﮓ ﻛﻱ ﻣﺼﻠﯥ ﺩﻱ
ﺑﻮﻱ ﻫﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻭﻓﺎ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺭﺍ ﺍﻟﻮﺗﻲ
ﻣﺎ
ﻛﻱ
ﺗﺴﻠﯥ
ﺩﻱ
ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺍﺛﺮ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﮔﻮﻧﺪﻱ
ډﻳﺮﻱ
ﻣﺴﺌﻠﯥ
ﺩﻱ
ﺩﻟﯥ
ﺩﻱ
ﻫﻐﻪ ﻛﻮډﻱ ﻟﻜﻪ ﺗﺎ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻟﻜﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﺼﻠﯥ ﺩﺭ ﭘﺴﻲ
ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻳﺎﺩﻱ
ﻤﺎ
ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﭘﻪ ﺗﻴﺦ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻲ
ﺩ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﻫﺮﻩ ﮔۍ ﻏﻢ ﺩ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﺧﻮﺭﯤ
ﺯﻩ ﺩﻱ ﻫﺮﻩ ﮔۍ ﻭﻳﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﭙﻞ ﺳﺮ ﺧﻮﺭﯤ
ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﺩﻱ ﻳﻮ ﺧﻨ ﻟﻪ ﺳﻴﻨﯥ ﻭﻭﺯﻱ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﺗﻞ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻳﻮ ﺎﺥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻤﺮ ﺧﻮﺭﯤ
ﭘﻪ ﻋﻮﺽ ﺋﯥ ﻛﻮﻡ ﻃﺎﻋﺖ ﻛﯤ ﺭﺍﺗﻪ ﻭﺍﻳﻪ
ﺩﺍ ﻧﻌﻤﺖ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻫﺮ ﺳﺤﺮ ﺧﻮﺭﯤ
ﻛﺎ
ﺗﻪ ﻠﻮﺭ ﻠﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﭘﻪ ﻫﺮ ﭘﻬﺮ ﺧﻮﺭﯤ
ﻭﺭﺳﻴﯤ
ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﻏﻮﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﻟﻜﻪ ﻗﻤﺮ ﺧﻮﺭﯤ
ﻛﻪ ﻴﻪ ﺩ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﻨﮓ ﺩﻱ ﺷﻲ ﺗﺮ ﻨﮕﻪ
ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﭘﻪ ﻛﺠﺮﻭۍ ﺑﻪ ﺧﭙﻞ ﮕﺮ ﺧﻮﺭﯤ
ﺑﯥ ﻫﻨﺮ ﻭﻟﻪ ﻗﻨﺪ ﻫﻢ ﺯﻫﺮ ﻗﺎﺗﻞ ﺩﻱ
ﻗﻨﺪ ﺋﯥ ﻭﮔﻪ ﻛﻪ ﺯﻫﺮ ﭘﻪ ﻫﻨﺮ ﺧﻮﺭﯤ
ﻧﻬﺎﻝ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﺻﺒﺮ ﻧﺨﻞ ﻛﻩ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﭼﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺩ ﺑﺮ ﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻭ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺑﺮ ﺧﻮﺭﯤ
ﺭﻭﮊﺗﻲ ﻛﻪ
ﭘﻪ ﻳﻮ
ﻠﻮﺭﻡ ﻠﻪ
ﺗﺮ
ﭘﻬﺮ ﻛﻤﺎﻟﻪ
ﺍﻓﻄﺎﺭ
۱۳۱
ﺟﻨﺖ
ﺧﭙﻠﻲ ﺣﻮﺭﻱ
ﻫﻤﻪ
ﻭﺍړﻩ
ﻣﻬﺮۍ
ﻣﺦ ﺑﻪ ﭘ ﻧﻪ ﻭ ﺩ ﺣﻮﺭﻱ ﺩ ﭘﺮۍ
ﻛﻪ
ﻟﻪ
ﺋﯥ
ﺗﺎ
ﺷﺮﻡ
ﻧﻪ
ﻛﻴﺪﻱ
ﭼﮥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻱ ﺗﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﭘﻮﺭﻱ ﺧﺠﻞ ﺷﻪ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻭﻳﺮﻱ ﺯﻳﺴﺖ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻛﺎ ﻗﻤﺮۍ
ﺳﺘﺎ ﺗﺮ ﺣﺴﻨﻪ ﭘﻮﺭﻱ ﺣﺴﻦ ﻭﺍړﻩ ﻫﻴ ﺩﻱ
ﻧﻴﺴﺖ
ﺑﺮﺍﺑﺮۍ
ﺑﯥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﻭ
ﻛﻮﻡ ﺁﻫﻮ ﺩ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﻭﻱ ﺩﻡ ﮔﺮۍ ﻭﻱ
ﻛﻜﺮۍ
ﺍﻭ
ﺩﻟﺒﺮۍ
ﭘﻪ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺩ ﺗﻮﺭﻱ ﻫﺴﺘﻲ ﺭﻧﮓ ﮔﺬﺍﺭ ﺩﻱ
ﭼﻪ
ﻟﻪ
ﺩﻟﺒﺮﻱ ﺍﻭ ﺩﻝ ﺟﻮﻳﻲ ﻟﻜﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺯﺩﻩ
ﭼﺎ
ﺯﺩﻩ
ﺣﺴﻦ ﻭﺍړﻩ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺩﻱ
ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ
ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻏﻢ ﻭﺍړﻩ ﺎﺩﻱ ﺩﻩ
ﺩ
ﺩﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺩﺭﺩﻩ ﺯﮔﻴﺮ ﻭﺧﻴﮋﻱ
ﮔﻪ
ﺭﺿﺎ ﻪ
ﻪ ﻣﺨﻪ
ﻟﻪ ﺋﯥ ﺩﻝ
ﻫﺴﻲ
ﻫﺴﻨﻮ ﺣﺒﺎﺏ ﺟﻮﻳ
ﻛﻪ
ﻓﺮﺷﺘﻪ
ﭘﻪ
ﻣﻠﻚ
ﻛﻲ
ﺩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻭﻭ
ﻛﺎ
ﻭﻱ
ﻛﻪ
ﭼﻮﺭۍ
ﻧﺸﺘﻪ
ﺩﻟﮕﻴﺮۍ
ﻟﻪ
ﺷﺎﻋﺮۍ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭘﻪ ﻳﺎﺩﺍﺷﺖ ﻣﻲ ﺍﻭﻲ ﻭﻭﺭﻯ ﺣﻖ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﺮﻳﻮﺯﻱ ﭘﻪ ﺷﺒﺮﺍﺕ ﺩ ﻏﻢ ﻛﻲ ﺳﺘﻮﺭﻱ ﺯﻟﻔﻲ ﺩﻱ ﺳﺎﻳﻪ ﻛﻱ ﻣﺦ ﺩﻱ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻞ ﻛ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺗﻪ ﭼﻪ ﮔﻮﺭﻡ ﻧﻴﻢ ﭘﻪ ﻧﻤﺮ ﻭﻱ ﻧﻴﻢ ﭘﻪ ﺳﻴﻮﺭﻱ ﻮﻙ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻛﻲ ﻗﻨﺪ ﻧﺒﺎﺕ ﻮﻙ ﮕﺮ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺭﻱ ﭼﺎ ﻭﻛ ﺩﻳﺪﻥ ﺩ ﭼﺎ ﺷﻮ ﺳﭙﻴﻦ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺗﻮﺭﻱ ﺍﻭﺭ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩﻱ ﻣﺎ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻮ ﺍﻭﻮ ﺑﻞ ﻛ ﺗﻞ ﭘﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﻱ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﭼﻲ ﻧﻤﺮ ﺗﻪ ﮔﻮﺭﻱ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻣﻲ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺧﻴﺎﻟﻪ ﭘﺮﻳﻮﺗﯥ ﻭ ﺯړﻩ ﺗﻪ ﻪ ﺷﻮ ﻛﻪ ﻣﻮ ﺑﯥ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﻲ ﭘﻪ ﺑﻞ ﻟﻮﺭﻱ ﻛﻠﻪ ﺎﻥ
ﺭﻗﻴﺒﺎﻧﻮ ﭘﻪ
ﺗﻪ
ﻣﺴﺘﻮ
ﻧﻈﺮ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﻛﯤ ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﻛﻠﻪ ﻣﻪ
ﻏﻠﻮﻩ
ﻣﺎ
ﺗﻪ ﺳﺘﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩ ﻣﻬﺮ ﭘﻪ ﻮ ﺑﺪﻭ ﻳﻮ ﺷﺎﻥ ﻭﻭﺭﻱ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺩﺍ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﻮﻴﺎﺭ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺣﻜﻤﺘﻪ ﺳﺮﻩ ﻮﺭﻱ
ﻏﻢ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﭼﺮﻱ ﻭﻱ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﯤ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﻟﺘﻪ ﻛﻲ ﻧﺎﺳﺖ ﻟﺮﯤ ﺗﻪ ﺩﻭﺭﯤ
ﻫﻐﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺳﺘﺎ ﻣﺦ ﺑﻠﻪ ﻟﻨﺒﻪ ﻛ
ﺩﺍ ﻟﻨﺒﻪ ﺋﯥ ﻛﻩ ﻤﺎ ﭘﻪ ﮔﻮﮔﻞ ﭘﻮﺭﯤ
ﻫﻢ ﻫﻐﻪ ﺩﻯ ﻤﺎ ﺗﻮﺭ ﻟﻴﻤﻪ ﺳﻩ ﻛﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺳﺘﺎ ﻻﺳﻮﻧﻪ ﺳﺮﻩ ﻛﻩ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺗﻮﺭﯤ
ﻏﻞ ﺧﻮ ﻏﻼ ﺩ ﺳﺮﻭ ﻣﺎﻝ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﺷﭙﻪ ﻛﺎ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﻭﺭځ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺮﻭﺩ ﻣﺎﻝ ﭼﻮﺭﯤ
ﺍﺻﻴﻞ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎﭘﻴﺮﻭ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻠﻮﺭﻟﻲ
ﺗﻪ ﺍﺻﻴﻞ ﭘﻪ ﺩﻳﺪﻳﻦ ﭘﻴﺮﻱ ﻫﻢ ﺋﯥ ﭘﻠﻮﺭﯤ
ﺩﺍ ﻛﻮﻡ ﺭﻧﮓ ﺩ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﺍﻭ ﺩ ﻭﺭﻭﺭۍ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺯﻩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﺛﻨﺎ ﻛﻡ ﺗﻪ ﻣﻲ ﺯﻭﺭﯤ
ﺩﺭﺧﺎﻧ ﭘﻪ ﺳﻞ ﻏﻤﻮﻧﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺧﺘﻪ ﻛﻩ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﻭﻟﻲ ﻟﻪ ﺗﺎ ﺯﺍﺭ ﻛﻮﻡ ﻛﻪ ﮔﻮﺭﯤ
ﺯﻩ
ﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ
ﺩ ﺳﺘﺎ
ﻟﻪ
ﺟﻮﺭﻩ ﮊﺍړﻡ
ﺗﻪ ﺭﺍ ﻭﺍﺧﻠﯥ ﺳﻞ ﮔﻠﯥ ﻧﺎﺩﺭﻱ ﻧﻮﺭﯤ
ﺩ
ﭘﻪ
ﻋﺎﺷﻘ
ﺑﻪ
ﻛﯤ
ﻛﻪ ﻟ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻛﯤ ﺎﻥ ﻭﮔﻮﺭﯤ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺁﻓﺮﻳﻦ
۱۳۲
ﭘﻪ ﻫﺮ ﺎﻱ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺛﻨﺎ ﺷﻲ ﻴﻮﻩ ﮔﻱ
ﺧﺮ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺑﻪ ﺍﻭﻲ ﻭﻱ ﮔﻠﺮﻧﮕﻲ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﮔﻞ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻭﻱ ﻣﻨﺘﻈﺮﻱ
ﺧﺒﺮﻱ
ﺍﻭﺭﻱ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﻭﺭﻱ ﺳﺘﺎ ﺧﻮږﯤ ﺧﻮږﯤ ﺧﺒﺮﻱ
ﺟﻤﻠﻪ
ﺧﻠﻘﻮ
ﻣﺮﻭﺭﻱ
ﻫﻐﻪ
ﻛﻠﻪ
ﻣﺮﻭﺭ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻧﺎﺻﺢ
ﺩ
ﻟﻪ
ﻋﺎﺷﻖ
ﻣﻬﺮﯤ
ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ
ﺷﻲ
ﻟﻪ
ﻫﻠﺘﻪ
ﻫﻴﭽﺎ
ﻣﻪ
ﭘﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻲ ﺳﻱ ﻣ ﻛﺎ ﻫﻢ ﮊﻭﻧﺪﻱ ﻛﺎ ﺯﻩ ﺎﻥ ډﻭﺏ ﮔﻢ ﺑﯥ ﺗﺎ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻮ ﻭﻳﻨﻮ
ﻛﻪ ﻣﻲ ډﻭﺏ ﻛﺎ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺷﻬﺪﻭ ﭘﻪ ﺷﻜﺮﻱ
ﻟﺮﻱ ﻟﺮﻱ ﻏﻢ ﺩﻱ ﻭﺍړﻩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﯤ ﻛ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ ﺩﻱ ﺣﺠﺎﺏ ﻛ ﺭﺍﺗﻪ ﻟﺮﻱ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻧﻮﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻭﺍﺧﻴﺴﺖ
ﺭﺍ
ﺗﻮﺭﻱ
ﻟﻜﺮﻱ
ﻫﻴ ﭘﻪ ﺣﻖ ﺩ ﺣﻘﺪﺍﺭﺍﻧﻮ ﻧﻪ ﮔﺮﻭﻫﻴﯤ
ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﻭړﻭ
ﻣﻨﻜﺮﻱ
ﮔﻮﺍﻫﻲ
ﻧﻐﺮﻱ
ﻤﺎ
ﻣﻴﻨﻪ
ﺳﺘﺎ
ﺮﮔﻨﺪﻩ
ﭘﻪ
ﺟﻬﺎﻥ
ﺷﻮﯤ ﻤﺎ
ﺩﺍ
ﻭﻟﻲ
ﺩ
ﺭﻧﮕﻪ
ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﺷﻪ
ﻃﺎﻳﻔﯥ
ﺩﻩ
ﺩﻱ
ﭘﺴﯥ
ﺩ
ﺩﺭ
ﻭ
ﻣﺮﻏﻠﺮﻱ
ﺩ
ﺑﻼ ﭘﻪ
ﺯړﻩ
ﺮﮔﻨﺪﻩ
ﺳﺤﺮ
ﮔﺮﻱ
ﺯﻩ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﮊﺍړﻣﻪ ﺁﻩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﻡ
ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻛﺮﻩ ﻫﻢ ډﻭﻝ ﻭﻱ ﻫﻢ ﺳﻨﺪﺭﻱ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺷﻌﺮ ﺑﻪ ﻭﻟﻲ ﻧﺎﺩﺭ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻧﺎﺩﺭﻱ
ﺗﺮ
ﺍﺑﺪﻱ
ﻭﺭﻲ ﻛﻠﻪ
ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ
ﭘﻮﺭﻱ ﻭﻓﺎ
ﺑﻪ ﻛﻠﻪ
ﭼﻪ
ﺛﻨﺎ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﺩ
ﺗﺎ
ﻏﻮﻧﺪﻱ
ﺟﻔﺎ
ﻛﯤ
ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﻭﻓﺎ ﻫﻢ ﭼﺮﻱ ﭘﻴﺪﺍ
ﻛﯤ
ﺟﻔﺎ
ﻛﺎ
ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻛﻠﻪ ﻫﻐﻪ ﻛﻠﻪ ﺩﺍ
ﻛﯤ
ﻣﺎ ﺳﺘﺎ ﺧﻮﻱ ﺩﻱ ﻭﻫﺮ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﺳﺘﺎﻳﻠﻲ
ﭼﺮﻱ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺩﺭﻭﻏﮋﻥ ﻣﻲ ﺗﺮ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻛﯤ
ﭼﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩﻏﻪ ﺧﺼﻠﺖ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺍﻭﻲ
ﺩﺍ ﭘ ﺭﺍﺯ ﺑﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺳﻮﺍ ﻛﯤ
ﺳﺘﺎ ﻪ ﻻﺱ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ ﺩﻟﺒﺮﻩ؟
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺩ ﺭﻗﻴﺒﺎﻧﻮ ﻣﻲ ﺳﺰﺍ ﻛﯤ
ﻣﺮﻡ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺩ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﭘﻪ ﺭﺿﺎ ﺩﺭﻭﻣﯥ
ﻧﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺗﻪ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺧﭙﻠﻪ ﺭﺿﺎ ﻛﯤ
ﭘﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻫﻐﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﭼﻪ ﺗﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻛﯤ
ﻣﺎ ﺭﻧﻮﺭ ﭘﻪ ﻛ ﻛﻲ ﭘﺮﻳﺩﯤ ﭼﻪ ﻛﻳﻡ
ﺗﻪ ﻻ
ﮔﺮﺯﯤ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﺳﺮﻩ ﺧﻨﺪﺍ ﻛﯤ
ﻻﺱ ﺗﺮ ﻏﺎﺭﻩ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﺳﺮﻩ ﺧﻨﺪﺍ ﻛﯤ
ﭼﻪ ﻣﺎ ﻭﻭﻳﻨﯥ ﻟﻪ ﻗﺼﺪﻩ ﺭﺍﺗﻪ ﺷﺎ ﻛﯤ
ﻫﺮ ﺑﻴﮕﺎﻩ ﻭﺍﻳﯥ ﺳﺒﺎ ﻟﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺩﺭﻛﻡ
ﺩﺍ ﺑﻴﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻛﻠﻪ ﺳﺒﺎ ﻛﺮﯤ
ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛﻲ ﭼﻪ ﻫﻮﺱ ﺩ ﻣﻲ ﻧﺎﺏ ﻛﯤ
ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﮔﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺻﺒﺢ ﺩ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻛﯤ
ﺧﺪﺍﯨﻪ
ﻏﻮﺍړﯤ
ﺩ ﻋﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺍﻣﻴﺪ ﺩ ﺛﻮﺍﺏ ﻛﯤ
ﺗﻮﺑﯥ
ﻭﻛﺎږﯤ
ﻟﻜﻪ ﺑﺖ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﻏﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺧﻮﺍﺏ ﻛﺮﯤ
ﭘﮥ ﻫﻐﻮ ﻏﻮږﻭ ﭼﻪ ﺫﮐﺮ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻭﺭﯤ
ﺑﻴﺎ ﺳﻤﺎﻉ ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﻏﻮږﻭ ﺩ ﺭﺑﺎﺏ ﻛﯤ
ﭼﻪ ﺣﻤﺪ ﻭ ﺛﻨﺎ ﻭﺍﻳﯥ
ﻫﻢ ﻫﻐﻪ ﺷﻮﻧﻱ ﺑﻴﺎ ډﻭﺑﻲ ﭘﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻛﯤ
ﻋﻠﻢ ﻭﻛﯤ ﻫﻴ ﻋﻤﻞ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﻟﻜﻪ ﻃﻔﻞ ﻫﺴﻲ ﻟﻮﺑﻲ ﭘﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﯤ
ﺑﯥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ
ﻃﺎﻋﺘﻪ
ﻋﻨﺎﻳﺖ
ﮔﻨﺎﻩ
ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﺷﻮﻧﻭ
ﻛﻮﯤ
ﻟﻪ
۱۳۳
ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﭘﺮﻭﺕ ﻳﯥ ﺩ ﻣﻐﺎﻥ ﭘﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﻛﻲ
ﺍﻭ ﺩ ﻭﺭﻲ ﻣﺦ ﭘﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﺩ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﮐﯤ
ﻛﺮﺯﯤ
ﺑﻴﺎ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻮ ﺎﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﯤ
ﻟﻪ ﺧﺎﻟﻘﻪ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺷﺮﻡ ﻧﻪ ﺣﺠﺎﺏ ﻭﻱ
ﻟﻪ
ﻛﺮﯤ
ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﻣﺎﺗﻮ ﮔﻮډﻭ ﺩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻛﯤ
ﻫﻤﺮﻩ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻲ ﺣﺴﺎﺏ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺷﻤﺎﺭ ﻛﯤ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﻏﻢ ﻛﻲ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺍﻭﺳﻪ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺩ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﻩ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ ﺎﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺭ ﻛﯤ
ﺻﺒﺮ ﻭﻧﻴﺴﻪ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﻏﻮﺍړﯤ
ﭘﻪ ﺗﻠﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﻫﻴ ﻭ ﻧﻪ ﻛﯤ ﻛﻪ ﺗﻠﻮﺍﺭ ﻛﯤ
ﺗﻪ
ﻓﺮﺍﻏﺖ
ﺷﻪ
ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻭﺍﻳﯥ ﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺭ ﻛﯤ
ﺩﻱ
ﺳﺮﻩ
ﻟﺮﻱ
ﻛﯤ
ﺗﻤﺎﻡ
ﺭﺿﺎ ﺁﺭﺍﺩﻱ ﭼﻪ
ﻋﻤﺮ
ﺩ
ﭘﺎﺳﻠﻪ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻭ
ﺍﻭ
ﭘﻪ
ﻗﻀﺎ
ﻛﺎﺭﻭﺑﺎﺭ
ﻟﻪ
ﻛﺎﺭﻭﺑﺎﺭﻩ
ﻭﻧﻴﺴﯥ
ﻭﻛﺎږﻩ
ﻛﻪ
ﻛﺎﺭ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﭼﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺩ ﺑﻞ ﻭ ﻋﻴﺐ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﯤ
ﺧﺪﺍﻱ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻋﻴﺒﻪ ﻭﻟﻲ ﻧﺎ ﺧﺒﺮ ﻛﯤ
ﻛﻪ ﻳﻮﻩ ﺟﻮ ﺩﺍﻧﻪ ﻋﻴﺐ ﻭﻳﻨﯥ ﭘﻪ ﺑﻞ ﻛﻲ
ﻫﻐﻪ ﻳﻮ ﺟﻮ ﺩﺍﻧﻪ ﻋﻴﺐ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻟﻮﻱ ﻏﺮ ﻛﯤ
ﻛﻪ ﺩﻱ ﺧﭙﻠﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻟﻮﻳﻪ ﻟﻜﻪ ﻏﺮ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﺑﻪ ﻏﺮ ﺩ ﻣﭻ ﻭﺯﺭ ﻛﯤ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﺗﻠﻪ ﺩ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﺭﺗﻪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﺎ
ﺧﭙﻞ ﻮ ﺍﻭ ﺩ ﺑﻞ ﺁﺱ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻛﯤ
ﺗﻮ ﻟﻌﻨﺖ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻣﻨﺼﻔ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺣﻘﻪ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﻭﺗﻪ ﮔﺬﺭ ﻛﯤ
ﺩﺭﻛ
ﺗﻪ ﺩﺍ ﺧﭙﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺧﺮ ﻛﯤ
ﻛﻪ ﺩﻱ ﻳﻮ ﻭﻳﺘﻪ ﺩ ﺎﻥ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﻛﻮږ ﺷﻲ
ﺎﻥ ﻫﻐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﻣﺮﻭﺭ ﻛﯤ
ﻛﻪ ﻨﺪﻟﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﻱ ﻳﻮ ﻛﻴﻜﻮړﻱ
ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﻟﻜﻪ ﻧﻤﺮ ﻛﯤ
ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﺗﺮ ﻣﻜﯥ ﻻړ ﺷﻲ ﺑﻴﺎ ﺗﺮﯤ ﺭﺍﺷﻲ
ﺩ
ﻛﯤ
ﻛﻪ ﻳﻮﻩ ﺭﺗ ﺩﻱ ﺯﺭ ﺑﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ ﻛﻴﻮﺯﻱ
ﺧﺮڅ ﺧﺮﻭﺍﺭ ﺩ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﭘﻪ ﺭﺗ ﺯﺭ ﻛﯤ
ﺩ ﻮﺍﻧ ﻋﻤﺮ ﺩﻱ ﺗﻴﺮ ﻛ ﭘﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﻛﻲ
ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛﻲ ﺑﻪ ﻪ ﺯﻳﺮﻣﻪ ﺩ ﻣﺤﺸﺮ ﻛﯤ
ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﺴﻲ ﺩﻱ ﻧﻤﺮﻱ ﺩﻱ ﺭﻧﮓ ﻛﯤ
ﺎﻥ ﻭ ﺧﻠﻘﻮ ﺗﻪ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﻭ ﻗﻠﻨﺪﺭ ﻛﯤ
ﻟﻜﻪ ﻭﺍﺭ ﭼﻪ ﺩ ﺯړﯤ ﻟﻮﻟ ﺗﻴﺮ ﺷﻲ
ﺍﻭﺱ ﺗﻮﺑﯥ ﻟﻪ ﺿﺮﻭﺭﺗﻪ ﭘﻪ ﺳﭙﻴﻦ ﺳﺮ ﻛﯤ
ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛﻲ ﺩ ﻮﺍﻧﻲ ﭼﺎﺭﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﻭﺭځ ﺩ ﻋﺎﺷﻮﺭﯤ ﺑﻪ ﻪ ﺍﺧﺘﺮ ﻛﯤ
ﻟﻜﻪ ﺑﻴﺦ ﺩ ﺯړﯤ ﻭﻧﻲ ﭼﻨﺠﻲ ﻭﺧﻮﺭﻱ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﺗﻴﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻪ ﺎﺥ ﻭ ﺛﻤﺮ ﻛﯤ
ﺩﻏﻪ ﺑﺎﻍ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺧﻼﺹ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺧﺰﺍﻧﻪ
ﻛﻪ ﭼﺎﭘﻴﺮ ﻭﺭﻨﻲ ﺳﺪ ﺩ ﺳﻜﻨﺪﺭ ﻛﯤ
ﻭ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﻩ ﻭﺗﻪ ﻮﻙ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﺷﺮﻳﻚ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﯤ
ﻭ
ﺋﯥ
ﺗﺎ
ﺩ
ﻣﻼﺋﻜﻮ
ﺑﻮﻟﯥ
ﻻﺱ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﮔﻮﻪ
ﺣﺠﺎﺏ
ﺗﺮﻭ ﺑﻴﺎ ﻪ ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﭼﺎﺭﻭ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻛﯤ
ﺧﺪﺍﻱ
ﭘﺨﭙﻠﻪ
ﻓﺎﻧﻲ
ﻃﻠﺐ
ﻣﻘﺎﻡ
۱۳٤
ﺩﻧﻴﺎ
ﺩﭘﺎﺭﻩ
ﻫﺴﻲ
ﻟﻮﻱ
ﺳﻔﺮ
ﻭﮔﻱ
ﭼﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺋﻲ ﻭﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻛﺮﻡ ﻛﻱ
ﺧﺪﺍﻳﻪ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺭﺣﻤﻪ ﺑﻪ ﺯړﻩ ﻭﻟﻲ ﻧﻮﻣﻴﺪﻱ ﻛﻡ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﺎﻥ ﺩﻱ ﺩ ﺭﺣﻴﻢ ﭘﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﻮﻣﻱ
ﺩﺍ ﻧﻴﻤﮕﻱ ﺳﻱ ﻧﻨﮓ ﻫﻢ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻧﺎﻡ ﻛﺎ
ﺗﻪ ﺧﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﯥ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻫﻴ ﻧﻪ ﻳﯥ ﻧﻴﻢ ﮔﻱ
ﻫﻴ ﺑﻨﺪﻩ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﻛﻲ ﻟﻴﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻮ ﺗﺎ ﺧﻂ ﺩ ﺁﺯﺍﺩۍ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻭﺭﻛﻱ
ﺷﻮﻣﺎﻧﻮ
ﮔﻪ ﺗﻪ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺯﻳﺮﻣﻪ ﻧﻪ ﻳﯥ ﺳﺘﻱ
ﭼﻪ ﺑﯥ ﺗﺎ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺯﺭﻩ ﺑﻠﻪ ﺳﻮﺩﺍ ﮔﺮﺯﻱ
ﺗﺮ
ﻭﮔﻱ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻻﺭ ﻗﺪﻡ ﺩ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻛﻴﺩﻱ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺯﻳﺎﻥ ﻭﻱ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺋﯥ ﭘﻮﺭﻭړﻱ
ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﻧﺎﺳﺖ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺳﺘﻱ
ﭘﻪ ﻓﻠﻮﺱ ﻣﻲ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩ ﺭﺧﺖ ﻭﮔﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﮊﻭﻧﺪ ﺋﯥ ﻃﻤﻊ ﭘﻮﻳﻜﻱ ﺷﻲ ﻟﻪ ﮊﻭﻧﺪﻩ
ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﻪ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻳﺮﻳﻱ ﺳﺮ ﭘﺮﯤ ﻛﻱ
ﻛﻪ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻭﻱ
ﺯﻩ
ﻣﻱ
ﺧﻮږ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﻣﻲ ﺟﺪﺍﻳ ﻫﺴﻲ ﺭﺍ ﺗﺮﻳﺦ ﻛ
ﭼﻪ ﺩ ﻏﻢ ﻟﻪ ﺗﻠﺨ ﺩﻡ ﻧﻪ ﺷﻢ ﺭﺍ ﻧﻐﻱ
ﺩﺍ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﺧﺲ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻭﺭ ﺷﻪ
ﺗﺮﻭ ﺩ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺧﺴﻱ
ﻻ ﻋﻼﺝ ﺑﻪ ﻟﻜﻪ ﺍﻭښ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﺩﺍﺭﻱ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﭘﻮﺯﻩ ﺋﯥ ﭘﻴﺰﻭﺍﻥ ﺷﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻱ
ﻟﻪ ﺍﺣﻮﺍﻟﻪ ﺋﯥ ﻭﺭﻭ ﻭﺭﻭ ﭘﻮﺘ ﻳﺎﺭﺍﻧﻮ
ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭﺍﺭ ﺩﻱ ﺧﻄﺎ
ﻛﻱ
ﻣﺎ ﭘﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﯥ ﺩﺍ ﺳﭙﻴﻨﻲ ﺟﺎﻣﯥ ﺭﻧﮓ ﻛﯤ
ﺗﻪ ﻻ ﺑﻴﺎ ﭘﻪ ﻣﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﺩ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﻨﮓ ﻛﯤ
ﻫﻴ ﺍﺛﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻭ ﻧﻪ ﺷﻪ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﻣﻲ ﻣﺼﻠﯥ ﺩﺭ ﭘﺴﻲ ﻟﻨﮓ ﻛﯤ
ﺩﻝ ﺳﻮﺯﻱ ﺑﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻧﻮﺭ ﻭﮐﻱ ﻪ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﻣﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻣﺨﻠﺼﻪ ﺳﺮﻩ ﺟﻨﮓ ﻛﯤ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻣﺎ ﻫﺎﻟﻪ ﺩﺭﻭﻏﮋﻥ ﺑﻮﻟﻪ
ﻛﻪ ﻳﻮ ﺑﻞ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﻣﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻣﻠﻨﮓ ﻛﯤ
ﺩﺍ ﻧﺎﺭﯤ ﺳﻮﺭﯤ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﺩﻱ ﻏﻤﺎﺯﻱ
ﮔﻪ ﺗﻞ ﺑﻪ ﺩ ﺑﻠﺒﻞ ﭘﻪ ﻴﺮ ﭘﺘﻨﮓ ﻛﯤ
ﺩﻩ
ﺗﻪ ﻭ ﻣﺎ ﻭﺗﻪ ﺩﺍ ﺳﭙﻴﻨﻪ ﻻﺭ ﮔﻧﮓ ﻛﯤ
ﭼﻪ ﻳﻮ ﺩﻡ ﻣﻲ ﻟﻪ ﻧﻈﺮﻩ ﺗﻪ ﻳﻮ ﺧﻮﺍ ﺷﯥ
ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻟﻜﻪ ﻟﺤﺪ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺗﻨﮓ ﻛﯤ
ﭘﻪ ﻪ ﺧﻮﻱ ﺳﺮﻩ ﺩ ﺧﻠﻘﻮ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻳﯥ
ﺧﺪﺍﻱ ﻤﺎ ﻟﻪ ﻛﻢ ﺑﺨﺘﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺳﻨﮓ ﻛﯤ
ﺩﺍ ﺩﻱ ﻮﻙ ﻟﻪ ﻨﮕﻪ ﻧﺎﺳﺖ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻱ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﺟﻨﮓ ﻛﯤ
ﺧﺪﺍﻳﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻧﺮﻡ ﭘﻪ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻛﯤ
ﻣﺎ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻣﺎ ﺳﺮﻩ ﻳﻚ ﺳﺎﻥ ﻛﯤ
ﺩﻱ
ﺩﻓﻊ ﻭ ﺭﻓﻊ ﺋﯥ ﺩ ﻭﺻﻞ ﭘﻪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻛﯤ
ﻏﻢ ﺩ ﻫﺠﺮ ﭼﻪ ﺗﻴﺮﻱ ﺗﺮ ﺍﻭﺭﻩ ﺳﺨﺖ ﺩﻱ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻏﻤﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺍﻣﻦ ﭘﻪ ﺍﻣﺎﻥ ﻛﯤ
ﺩﺍ
ﻣﻪ
ﻫﻤﻪ
ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﻫﻐﻪ
ﺩﺭﺩ
ﻛﻩ
ﻭﺍړﻩ
ﻭ
ﻧﺎ
ﺷﻮﻣﻴﺖ
ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ
ﭼﻪ
ﺍﻣﻴﺪ
ﺩ
ﺗﻪ
ﺍﺷﻨﺎ
ﻫﻐﻪ
ﺩ
ﺩﻱ
ﺳﭙﻴﻨﻪ
ﺩ
ﻻﺭ
ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ
۱۳٥
ﻣﻘﺼﻮﺩﻩ
ﻣﻬﺠﻮﺭ
ﺑﻪ
ﻳﻢ
ﻭ
ﭘﻪ
ﻧﻪ
ﺩﻏﻪ
ﺭﺳﻲ
ﺭﻭﺍﻳﺖ
ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﭼﻪ ډﻳﺮ ﻣﺸﻜﻞ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﻣﺸﻜﻞ ﻤﺎ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺁﺳﺎﻥ ﻛﯤ
ﺣﺠﺎﺏ ﻟﺮﻱ ﻛﻩ ﻤﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻣﻴﺎﻧﻪ
ﺑﯥ ﺣﺠﺎﺑﻪ ﻣﺦ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺭﺍﺗﻪ ﻋﻴﺎﻥ ﻛﯤ
ﻛﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﺩ ﻧﻮﺭ ﭼﺎ ﻧﻮﺭﻱ ﻣﺮﺗﺒﯥ ﺩﻱ
ﻣﺎ ﮔﺪﺍ ﭘﻪ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻛﯤ
ﻛﻪ ﺩﺍ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻭ ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﮔﻮﺭﻱ
ﻣﺎ
ﻛﯤ
ﺯﻩ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﻟﺮﻩ ﻭﺭﻢ ﭘﻪ ﻫﻐﯥ ﻻﺭﻱ
ﻣﻬﺘﺮ ﺧﻀﺮ ﻣﻬﺘﺮ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﻣﻲ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﻛﯤ
ﻭﺍﺧﻠﯥ
ﺩ ﻃﺎﻋﺖ ﭘﻪ ﺭﻭﻨﺎﻳ ﻣﻮ ﺯړﻩ ﺭﻭﺎﻥ ﻛﯤ
ﭼﻪ ﻤﺎ ﭘﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧ ﺋﯥ ﺯړﻩ ﻪ ﻛﻴﻱ
ﺯړﻩ ﺋﯥ ﻣﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﻲ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻛﯤ
ﭼﻪ ﻤﺎ ﭘﻪ ﭼﻤﻦ ﺭﺍﺷﻲ ﮔﺴﺘﺎﺧﻲ ﻛﻱ
ﺩ ﺷﺒﻨﻢ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺋﯥ ﻋﻤﺮ ﻳﻮ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﯤ
ﭘﺮﻳﻮﺯﻱ
ﺩ ﻓﻠﻚ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻣﻲ ﺗﻮﺭﻩ ﺩ ﺯﺑﺎﻥ ﻛﯤ
ﻫﻐﻪ ﻋﺸﻖ ﭼﻪ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﺩ ﻏﻤﺰﻭ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﻛﻼﻡ ﻣﻲ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻏﺸﻲ ﭘﻴﻜﺎﻥ ﻛﯤ
ﺷﻲ
ﺩ ﻫﺮ ﺑﻴﺖ ﻣﺼﺮﺍﻉ ﻣﻲ ﺯﻟﻔﻲ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﻛﯤ
ﭼﻪ ﻫﺮ ﺣﺮﻑ ﺋﯥ ﺩ ﻧﺎﻓﯥ ﻫﺴﻲ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻭﻱ
ﺑﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺟﺰﺩﺍﻥ ﭘﻪ ﻗﻠﻤﺪﺍﻥ ﻛﯤ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﻣﺎ ﻣﻨﻊ ﻛﻮﯤ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻟﻮﺭﻱ
ﻛﺎﺷﻜﻲ ﺑﺎﺩ ﺩ ﺳﺤﺮ ﻣﻨﻊ ﭘﻪ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻛﯤ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻨﻊ ﻛﯤ ﺗﻪ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﺯ ﭘﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﺳﺘﻮﺭﻱ ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﯤ
ﺑﺮﻛﺘﻪ
ﺩﺍ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﻧﺸﺎ ﺭﻧﮕﻴﻨﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻛﯤ
ﺗﺎ ﭼﻪ ﻣﺦ ﺩ ﭘﺮۍ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺩ ﺁﻫﻮ ﻛﯤ
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﭼﻪ ﺁﻫﻮ ﻳﯥ ﻛﻪ ﺟﺎﺩﻭ ﻛﯤ
ﺩﻋﺎﮔﻮ ﭼﻪ ﺩ ﭼﺎ ﻭﻣﺮﻱ ﻪ ﺎﺩﻱ ﺩﻩ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﻪ ﻤﺎ ﻭ ﻣﺮﮒ ﻭﺗﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﻛﯤ
ﻭﻭﺭﻱ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﻦ ﺩ ﺟﺒﻴﻦ ﻏﻮﻪ ﭘﻪ ﺍﺑﺮﻭ ﻛﯤ
ﺗﺎ ﭼﻪ ﺭﻧﮓ ﺩ ﮔﻠﻮ ﻭﺍﺧﻴﺴﺖ ﺯﻩ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﻛﻨﮕﻮ ﻛﯤ
ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ
ﭼﻪ ﭼﻪ
ﺩ
ﺁﺧﺎﺩﻩ
ﺳﺘﺎ
ﺩ
ﻛﺸﻮﺭ
ﺍﻟٓﻬﻰ
ﭘﻪ
ﻣﻌﺼﻴﺖ
ﺩ
ﺩ
ﺩ
ﺳﺮﻩ ﻣﻌﻄﺮ
ﺣﺒﻴﺐ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﻛﺎﻲ
ﻛﻪ ﻳﻮ ﻠﻪ ﺗﻮﺭﻱ ﺯﻟﻔﻲ ﻛﯤ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ
ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺑﻪ ﭘﻪ ﭼﻤﻦ ﻛﻲ ﻛﺸﻤﺎﻟﻮ ﻛﯤ
ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺎﻑ ﺗﺮ ﻗﺎﻓﻪ ﻣﻌﻄﺮ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﻳﻮ ﻠﻪ ﺷﺎ ﻧﻪ ﮔﻩ ﭘﻪ ﮔﻴﺴﻮ ﻛﯤ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﻣﺎﺭ ﺧﻮړﻟﻲ ﺑﻪ ﺭﻭﻍ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﺩ ﻣﺴﻴﺤﺎ ﻭﺭﺑﺎﻧﺪﻱ ﭘﻮ ﻛﯤ
ﻻﺱ ﻭ ﭘﯥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﺯﻳﻮﺭﻩ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﺩﻱ
ﻛﯤ
ﻟﻪ
ﺑﻮ
ﺟﻮﺭﻩ
ﺯﺭﻏﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﻤﺎ
ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ
ﺩ
ډﻳﺮﻩ
ﻟﻪ
ﺩﻟﺒﺮﻭ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺨﭙﻠﻮ ﺍﻭﻮ ﻛﻲ ﻻﻫﻮ ﻛﯤ
ﺳﻮﺯﻥ
ډﻳﺮﻩ
ﺗﺮ
ﺍﻓﻐﺎﻧﺎﻧﻮ
ﺧﭙﻞ
ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻟﻪ
ﺭﺍ
ﻣﻨﻜﺮ
ﺨﻪ
ﭘﻪ
ﻟﻮﺭﻱ
ﺩ
ﻧﮕﺮﺍﻥ
ﺭﺍﻭړﯤ
ﺗﺎﺭ
ﺩ
ﻪ
ﻣﻨﺖ
ﺑﻪ
ﺩ
ﭘﺎﻳﻠﻮ
ﺩ
ﺑﺎﻫﻮ
ﺯﻟﻔﻮ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺯړﮔﻲ ﺯﺧﻢ ﺑﻪ ﺭﻓﻮ ﻛﯤ
ﻛﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺷﻜﺮﻱ ﺗﻴﺮﻱ ﺗﺮ ﮔﻠﻮ ﻛﯤ
ﻧﻮﺭ ﻟﺬﺕ ﺑﻪ ﻟﻜﻪ ﺯﻫﺮ ﻫﺴﻲ ﺗﻮ ﻛﯤ
ﻛﻪ ﺩﻱ ﻭﺷﻲ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻟﻪ ﺳﺮ ﻭ ﻗﺪﻭ
ﺩ ﻓﺎﺧﺘﯥ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺑﻪ ﻛﻮﻛﻲ ﭘﻪ ﻛﻮﻛﻮ ﻛﯤ
۱۳٦
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺑﻪ ﺗﻴﺮﻩ ﺗﻮﺭﻩ ﺩﺭ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﺎ
ﻧﻮﺭ ﺩ ﺻﺒﺮ ﺩ ﺳﻜﻮﻥ ﭘﻪ ﻣﻠﻚ ﺑﻪ ﻫﻮ ﻛﯤ
ﭘﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻴﺮﻭﺍﻥ ﺷﯥ
ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﭼﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﭘﻪ ﺗﺮﺍﺯﻭ ﻛﯤ
ﺩ ﺳﻜﻨﺪﺭ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺭﻭﺯﻱ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺳﺮﻛﻮﺯ ﭘﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺯﺍﻧﻮ ﻛﯤ
ﺗﺮﻳﺦ ﻟﻮﮔﻲ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺩ ﻗﻨﺪ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻧﻐﺩﻩ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻛﻲ ﺗﻤﺎﻛﻮ ﻛﯤ
ﺳﺘﺮﮔﻲ
ﻣﮕﺮ ﺎﻥ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻮ ﻭﻳﻨﻮ ﻛﻲ ﺳﺎﻟﻮ ﻛﯤ
ﺭﻭﻍ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺷﯥ ﺑﯥ ﺩﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻪ ﺩﻳﺪﻧﻪ
ﻛﻪ ﺳﻞ ﭘﻨﺪﻩ ﺳﭙﻴﻠﻨﻲ ﻭ ﺎﻥ ﺗﻪ ﻟﻮ ﻛﯤ
ﺩ ﻏﻔﻠﺖ ﻟﻴﭽﻦ ﻟﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﮐﻮﯥ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺩﻱ ﻜﻮ ﻛﯤ
ﻃﺒﻴﺒﻪ
ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﻛﻲ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻭ ﻛﯤ
ﻛﺎ
ﺩﺍ ﻣﺤﻨﺖ ﻭﺍړﻩ ﺑﯥ ﺎﻳﻪ ﺑﯥ ﻗﺎﺑﻮ ﻛﯤ
ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﺏ ﺣﺮﺍﻡ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺳﻞ ﺑﺎﻟﺘﻪ ﻻﻧﺪﻱ ﺗﺮ ﭘﻬﻠﻮ ﻛﯤ
ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﺩﺍ ﮔﺪﺍ ﭘﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﻭﻟﻲ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﺳﺘﺎ ﺩﯤ ډﻳﺮﻱ ﺣﻴﺎ ډﻳﺮ ﻛﻮﺭﻭﻧﻪ ﻭﺭﺍﻥ ﻛﻝ
ﭼﻪ
ﻛﯤ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ډﻳﺮ ﺣﺴﻦ ﻣﻲ ﺩﺍ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﺭﻭﻍ ﻭﮔﻱ ﻭﺍړﻩ ﺍﻭﺗﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﺗﻪ ﭘﻠﻮ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ ﻭﺍﺧﻠﻪ ﺯﻩ ﺿﺎﻣﻦ ﻳﻢ
ﻛﻪ
ﻛﯤ
ﻤﺎ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻡ ﭘﻪ ﺗﺎ ﮔﺬﺭ ﻭﻱ
ﺗﻪ ﻳﻮ ﺩﻡ ﻤﺎ ﭘﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﮔﺬﺭ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﻟﻜﻪ ﺗﻪ ﭼﻪ ﺩﻻﻭﺭ ﻤﺎ ﭘﻪ ﻣﺮﮒ ﻳﯥ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮓ ﭼﺮﻱ ﺭﻗﻴﺐ ﺩﻻﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﺯﻩ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺟﻔﺎ ﺧﻮښ ﻳﻢ ﺗﻞ ﺗﺮ ﺗﻠﻪ
ﻛﻪ ﻏﻤﺎﺯ ﻣﻲ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺭﺍﺯﻩ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﻭﻱ
ﮐﻪ ﺩﺍ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﻫﻐﻪ ﻮﻙ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺗﻪ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺩﺭﻩ ﺑﺪﺭ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﺧﺘﻤﻪ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺗﻪ ﭘﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻭﺭﺷﯥ ﺍﺛﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﺘﺎ ﻣﻴﻨﻲ ﺭﺳﻮﺍ ﻛ ﺑﺎﺭﻱ ﺣﻴﻒ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺗﻪ ﻫﻴ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺧﺒﺮﻩ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﻛﯤ
ﻛﯤ
ﻭﺑﻪ
ﻧﻪ
ﺩﺍ
ﻭﻳﻨﯥ
ﺩﺍﺭﻭ
ﻧﺼﻴﺤﺖ
ﺑﺪ ﭘﻪ
ﻭﻟﻲ ﻭﻟﻲ
ﮔﺬﺷﺘﻪ
ﻭ
ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﺗﺮﻛﻮ
ﻛﻮﯤ
ﺩﻭﺍﺋﻲ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﺟﻔﺎ
ﺳﻨﮕﺪﻟﻲ
ﺩ
ﺑﺮﻧﺪﻱ
ﺩﻱ
ﺩﻩ
ﻫﻐﻪ
ﻭﺗﻪ
ﺍﺛﺮ
ﻭﺍړﻩ ﺧﻠﻘﻮ
ﻭﻟﻲ
ﻧﻈﺮ
ﻧﻪ
ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻟﺮﻩ
ﻧﻪ
ﺩ
ﻫﻴﭽﺎ
ﻭﺗﻪ
ﺍﻭﺭﻧﮓ
ﭼﻤﻦ
ﺩ
ﭘﻪ
ﻛﺎﺗﻪ ﺯﻣﺎﻧﯥ
ﮔﻠﻮ
ﻭﻟﻲ
ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻗﻠﻨﺪﺭ
ﮔﺬﺭ
ﻧﻪ ﻧﻪ
ﻧﻪ
ﺩﺍ ﺑﻬﺎﺭ ﭼﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺋﯥ ﻣﻌﻄﺮ ﻛ
ﺩﻣﺎﻍ ﻭﻟﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺑﻮﻱ ﻣﻌﻄﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﺷﻲ
ﺩﻏﻪ ﺯﻫﺮ ﭘﻪ ﺎﻥ ﻭﻟﻲ ﺷﻜﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﺟﻚ ﺯﺩﻩ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻧﺎﺭﻭ ﺩ ﻣﺮﮒ ﺧﺒﺮﻳﯤ
ﺎﻥ ﭘﺨﻮﺍ ﺗﺮ ﻣﺮﮔﻪ ﻭﻟﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﭼﻪ ﺩ ﻧﻮﺭ ﺧﻠﻘﻮ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺍﭼﻮﯤ ﺧﺎﻭﺭﻱ
ﺗﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻭﻟﻲ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﺭﺿﺎ
ﻭﻟﻲ
ﭘﻪ
ﻗﺼﺎ
ﺳﭙﺎﺭﻟﻲ
ﻧﻪ
۱۳۷
ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﭼﻪ ﺑﻴﺎ ﻣﺮﯤ ﻟﻪ ﻟﻮږﻱ ﺗﻨﺪﻱ
ﻭﻟﻲ ﻧﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮﻪ ﺩ ﻣﺤﺸﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﻧﻮﺭﻭ
ﺍﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﺎﻥ ﻭﻟﻲ ﺍﺛﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﻧﻤﺮ ﺳﭙﻮږﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺣﺴﻨﻪ ﻧﻪ ﺷﺮﻣﻴﻱ
ﺗﺮﻭ ﺩﻭﻱ ﻭﻟﻲ ﺯﺭﻏﻮﻧﻪ ﻭ ﺯﻳ ﻜﺎﺭﻳﻱ
ﺩﺍ ﺳﺒﻮږﻣ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﺳﺮ ﺷﺘﻪ ﻧﻪ ﺋﯥ ﭘﯥ ﺷﺘﻪ
ﭘﻪ ﻛﻮﻡ ﺣﺴﻦ ﺑﻪ ﻟﻪ ﺗﺎ ﺳﺮﻩ ﺳﻤﻴﻱ
ﺯړﻩ ﻣﻲ ﻳﻮﻭړ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺭﻭﺎ ﺯﻟﻔﻮ
ﭘﻴﻱ
ﺩﺍ
ﻭﻳﻞ
ﺳﺘﺎ
ﺩﻱ
ﺩ
ﺍﺛﺮ
ﺯﻟﻔﻮ
ﻛﻠﻪ
ﺩ
ﻛﺎ
ﺍﺑﺮﻳﻮ
ﭘﻪ
ﻭﺣﺸﺘﻪ
ﻟﻪ
ﺑﺎﺭﻱ
ﻏﻞ
ﻫﻤﮕﻲ
ﭘﻪ
ﻟﻡ
ﺳﭙﻴﻦ
ﺳﺒﺎ
ﻣﺎﺭﺍﻥ
ﻛﻠﻪ
ﺩﻱ
ﻭﺭﻳﻱ
ﭼﻪ
ﻣﺦ ﺩﻱ ﺍﻭﺭ ﺧﻂ ﺩﻱ ﺳﺒﺰﻩ ﺩﻩ ﺯﻩ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﺳﺒﺰﻩ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻛﻲ ﻨﮕﻪ ﺯﺭﻏﻮﻧﻴﻱ
ﮔ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻟﺒﻮ ﻛﻲ ﻧﻤﺎﺋﻴﻱ
ﻟﻜﻪ ﻟﻮﻧﺪ ﺯړﻭﻛﻲ ﺗﺎ ﻭﻛﻱ ﻧﻮ ﺋﯥ ﻭﻭﺯﻱ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻣﻲ ﺭﻧﮓ ﺯﻳ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻲ ﻭﭼﻴﻱ
ﺳﭙﻮږﻣ ﻫﻢ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺗﺎﻭ ﺧﻮﺭﻱ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻫﺮﻩ ﻣﻴﺎﺷﺖ ﻛﻲ ﺩﻭﻩ ﺩﻭﻩ ﻧﻴﻤﻪ ﻛﻴﻱ
ﺳﺘﺎ ﻗﺎﻣﺖ ﻛﻪ ﻮﻙ ﺷﻤﺸﺎﺩ ﺑﻮﻟﻲ ﻏﻠﻂ ﺩﻱ
ﺩ ﻟﺮﮔﻴﻮ ﭘﻪ ﻧﺮﺥ ﺳﭙﻴﻦ ﺯﺭ ﻧﻪ ﻳﺎﻓﺘﻴﻱ
ﺧﻢ ﺍﺑﺮﻭ ﺋﯥ ﭘﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺗﻢ ﺷﻮ
ﺩ
ﺳﺮﻩ
ﺗﺎﻭﻳﻱ
ﻭ ﺳﭙﻴﻦ ﻏﺎﻮ ﺗﻪ ﺩﻱ ﺩﺭ ﻭﻳﻠﻲ ﻧﻪ ﺷﻢ
ﻛﺎﻲ
ﺩﻭﺩ
ﻠﻴﻱ
ﺑﺎﺭﻳﻚ ﺧﻂ ﺋﯥ ﺯﻟﻔﻮ ﻻﻧﺪﻱ ﻛ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻣﻮﺭﭼﮕﺎﻥ
ﺻﺒﺤﺪﻡ ﭼﻪ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍﺷﻲ
ﻋﺠﺐ ﻧﻤﺮ ﺩ ﻧﻤﺮ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﺷﻲ
ﻜﻠﻲ ﻣﺦ ﻟﺮﻩ ﺣﺎﺟﺖ ﺩ ﺳﻨﮕﺎﺭ ﻧﺸﺘﻪ
ﺷﻲ
ﺍﻭﺭ ﺍﻭﺑﻪ ﺳﺮﻩ ﭼﺎ
ﭼﻪ
ﺋﯥ
ﺩ
ﭼﻪ
ﺑﺮﻳﻨﺎ ﺷﭙﯥ
ﭘﻪ ﻟﻪ
ﻧﻤﺮ
ﻣﺨﻪ
ﻭﺧﻴﮋﻱ
ﭘﺎﻳﻤﺎﻟﻴﻱ
ﺭﻭﺎ
ﻧﻠﻢ
ﻣﺎ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﻧﺎﭼﺎﺭۍ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ ﺷﺎ ﻛﻩ
ﻧﺎﺭﻭﺍ
ﺷﻲ
ﺯﻩ ﭘﻪ ﻭﺻﻞ ﻛﻲ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﮊﺍړﻡ
ﺩ ﻫﺮ ﻛﺎﺭ ﻓﻜﺮ ﺗﺮ ﻛﺎﺭﻩ ﻻ ﭘﺨﻮﺍ ﺷﻲ
ﺑﻮﻳﻪ
ﮔﻪ ﻫﻠﺘﻪ ﻫﺮ ﻳﻮ ﮊﺍړﻱ ﭼﻪ ﺟﺪﺍ ﺷﻲ
ﻭﺻﺎﻝ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺳﺮﻭﻣﺎﻝ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
ﻣﮕﺮ ﻏﺎړﻩ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﺎﺭ ﺩ ﭼﺎ ﺍﺩﺍ ﺷﻲ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﺳﺮﻭﻣﺎﻝ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻧﺎﻣﻲ ﺎﺭ ﻛﻡ
ﺩﺍ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﺳﻬﻞ ﻛﺎﺭ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺷﻲ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺍﻭﻮ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﭼﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﭘﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺳﻮﺍ ﺷﻲ
ﺷﻲ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻳﺮﻩ ﻧﻪ ﺋﯥ ډﺍﺭ ﺷﻲ
ﻭﻣﺮﻱ
ﻻ ﺋﯥ ﻣﻴﻨﻪ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﻫﺮ ﻗﺪﻡ ﺩ ﻣﻳﻮ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻻﺭ ﻭﻱ
ﻳﻮ ﻗﺪﻡ ﻫﺴﻲ ﻭﺍ ﻧﻪ ﺧﻠﻲ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻻﺭ ﺷﻲ
ﭘﺨﻮﺍ
ﺗﺒﺴﻢ ﻟﻪ
ﻣﻲ ﺩﻩ
ﺗﺮ
ﺩ
ﻭﺯﻳﻱ
ﻟﻪ
ﻛﻠﻪ
ﺗﺮﺗﻴﺒﻪ
ﺩ
ﻟﻪ
ﻟﻜﻪ ﭘﻴ ﭼﻪ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻛﺎﻩ ﻭ ﻛﻬﺮﺑﺎ ﺷﻲ
ﻻ
ﻭﻭﻳﻨﻢ
ﻭﺭﺍﻳﻪ
ﺟﺪﺍﻳ
ﻭﮔﻱ ﺩ
ﺩﻩ
ﻧﻪ
ﭘﻪ
ﭘﻮﺭﻱ
ﺑﯥ
ﻟﻡ
ﻟﺸﻪ
ﻣﺎﺭ
ﮊړﺍ
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ
ﺩﻭﺍړﺍﻧﺪﻱ
۱۳۸
ﺩ
ﺿﺮﻭﺭﺕ
ﭘﻪ
ﺎﻱ
ﺭﻭﺍ
ﻛﺎ
ﻣﮕﺮ ﻣﻩ ﻟﻪ ﻗﺒﺮﻩ ﭘﺎﻲ ﭘﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺷﻲ
ﺩ
ﺩ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﺰﻱ ﺋﯥ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺩﺭﺍﺯ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺗﺮ ﺧﻀﺮﻩ ﻭﺭﺗﻪ ﺧﭙﻞ ﻋﻤﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻲ
ﺳﭙﻴﻨﻪ ږﻳﺮﻩ ﭘﻪ ﺍﻭﻲ ﻛﻲ ﺯﻭﻱ ﺭﺍ ﻭﺍﺧﻠﻲ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻟﺮﻩ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﻭ ﻣﻨﺼﺒﺪﺍﺭ ﺷﻲ
ﮔﻮﺭﻱ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﺳﻮﺭﻱ ﺩﺍ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﻪ ﻣﻲ ﭘﻜﺎﺭ ﺷﻲ
ﻫﺮ ﻫﺮ ﻓﺼﻞ ﭼﻪ ﺗﺮﯤ ﺭﻳﺒﻲ ﻫﻮﺳﻴﻱ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﻧﺪﻩ ﺭﺍﺗﻪ ﺑﻞ ﻓﺼﻞ ﺗﻴﺎﺭ ﺷﻲ
ﻭﻱ
ﻛﺮﻟﻲ
ﻧﺎﻛﺸﺘﻪ
ﺷﻲ
ﺧﺴﻴﻮ
ﻏﻱ
ﭼﻪ ﺳﺒﺎ ﺑﻴﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻟﺮﻩ ﮔﻮﻫﺎﺭ ﺷﻲ
ﻏﻮﺍړﻱ
ﮔﻮﺋﻲ
ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ
ﺷﻲ
ﭘﻪ
ﻛﺮﺩﮔﺎﺭ
ﺷﻲ
ﺩ ﻻ
ﻧﺼﻴﺤﺖ
ﮊﻭﻧﺪﻳﻮ
ﺯړﻱ
ﺧﺮﻣﺎ
ﭘﺮﯤ
ﻧﻬﺎﻝ
ﻛﺎ
ﺋﯥ
ﻟﭙﻪ
ﺗﺨﻢ
ﻫﻢ
ﻏﻭﻧﺪﻱ
ﺩ
ﻧﺎﺯ
ﮐﻳﻮ
ﻛﻮﺭﻱ
ﻟﻪ
ﻭړﻛﻲ
ﻟﻜﻪ
ﺍﺛﺮ
ﻭﺭﺗﻪ ﻧﻪ
ﺯﺍﻲ
ﻧﻪ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﻭﺭ
ﻨﻲ
ﻫﺴﻲ
ﭘﻮﭺ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺑﻪ ﭘﻨﺪ ﻭ ﺟﺎ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﻛﺮ ﺩ ﮔﻠﻮ ﻛﺮﻩ ﭼﻪ ﺳﻴﻤﻪ ﺩﻱ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺷﻲ
ﺍﻏﺰﻱ ﻣﻪ ﻛﺮﻩ ﭘﻪ ﭘﻮ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺧﺎﺭ ﺷﻲ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﺑﻞ ﭘﻪ ﻏﺸﻴﻮ ﻭﻟﯥ ﻫﺴﻲ ﭘﻮﻩ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﻫﻢ ﺩﺍ ﻏﺸﻲ ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﮔﺬﺍﺭ ﺷﻲ
ﻛﻮﻫﻲ ﻣﻪ ﻛﻨﻪ ﺩ ﺑﻞ ﺳﻱ ﭘﻪ ﻻﺭ ﻛﻲ
ﭼﺮﻱ ﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﺩ ﻛﻮﻫﻰ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﻻﺭ ﺷﻲ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺗﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﮔﻮﺭﯤ
ﻻ ﻭړﻧﺒﻲ ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺮ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻲ
ﺁﺩﻡ ﺯﺍﺩ ﭘﻪ ﻣﻌﻨﲐ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻱ
ﻫﺮ
ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻛﻮﯤ ﻧﻈﺮ ﺩ ﭼﺎ ﻭ ﻋﻴﺐ ﺗﻪ
ﻫﺮ ﺳﻱ ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﻴﺒﻮ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭ ﺷﻲ
ﺩﻫﻘﺎﻥ ﻛﺮ ﭘﻪ ﻟﻮړﻩ ﺯﻣﻜﻪ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺳﺮﻛﻮﺯﻱ ﻛﻮﻩ ﭼﻪ ﺑ ﺩﻱ ﻣﺮﻏﺰﺍﺭ ﺷﻲ
ﺧﻴﮋﻱ
ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻋﻤﻞ ﺮﮔﻨﺪ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺷﻲ
ﻧﻦ ﭼﻪ ﺻﺒﺢ ﺩﻩ ﺭﻭﺎﻧﻪ ﻻﺭ ﺻﺤﻴﺢ ﻛﻩ
ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻪ
ﺷﻲ
ﻟ ﺋﯥ ﻣﻪ ﮔﻪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻟ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻟ ﻟ ﻭ ﺑﻠﻪ ﺟﻤﻊ ﻛﯤ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺑﻞ ﺑﺪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺗﻪ ﻪ ﻭﺭ ﺳﺮﻩ ﻭﻛﻩ
ﻫﺮ ﻳﻮ ﻧﺨﻞ ﭼﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﻟﺮﻱ ﺳﻨﮓ ﺳﺎﺭ ﺷﻲ
ﻭﺭﺳﻲ
ﻫﺮ ﭼﻨﺠﻲ ﻭ ﻧﺮﻡ ﭼﻮﺏ ﺗﻪ ﻭﺭﺩ ﻭ ﺎﺭ ﺷﻲ
ﻫﻐﻪ ﺯړﻩ ﺑﻪ ﻟﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﺍﻣﺎﻥ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﮐﺸﺘﻲ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺩ ﺧﻠﻘﻮ ﺑﺎﺩ ﺑﺎﺭﺩﺍﺭ ﺷﻲ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﺑﺪ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻭﻱ ﻫﻢ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩﻱ ﻟﻪ ﮐﻞ ﺑﺪﻭ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﺷﻲ
ﻫﺮ ﻭﮔﻱ ﭼﻪ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﻲ
ﺩﺍﺭ ﺋﯥ ﺑﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﻧﺨﻞ ﻣﻴﻮﻩ ﺩﺍﺭ ﺷﻲ
ﺭﻭﻍ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻪ ﺭﻭﻍ ﻋﺎﻟﻢ ﻟﺮﻩ ﻛﻤﺎﻝ ﺩﻱ
ﻟﻴﻮﻧﻲ ﻟﺮﻩ ﻛﻤﺎﻝ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﺷﻲ
ﻭﺭﺳﻴﻱ
ﺳﺮ ﺋﯥ ﺯﻣﻜﻲ ﻭﺗﻪ ﮔﻮﺯ ﻭﻱ ﻧﮕﻮﻧﺴﺎﺭ ﺷﻲ
ﻧﺮﻱ ﺑﺎﺩ ﺑﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﺎ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﭘﺎﻪ ﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻃﻴﺎﺭ ﺷﻲ
ﺩ
ﺗﻞ
ﻫﺮ
ﻣﺎﺕ
ﻭ
ﮔﻴﺎﻩ
ﻟﻮﻲ
ﻮ
ﭼﻪ
ﺁﻭﺍﺯ
ﻭﺗﻪ
ﻛﻠﻪ
ﺁﺯﺍﺭ
ﻭ
ﻛﻤﺎﻝ
ﺩ
ﺑﺪ
ﺗﻪ
۱۳۹
ﺑﻞ
ﺑﻪ
ﺑﻨﺪﻩ
ﺩ
ﻫﺪﺍﻳﺖ
ﺛﺎﺑﺖ
ﺩ
ﭼﻪ
ﻫﺮ
ﻃﻤﻊ
ﺧﺮﻭﺍﺭ
ﺁﺯﺍﺭﻭﻱ
ﺩﺍ
ﺻﺒﺤﻪ
ﻫﻐﻪ
ﺷﺐ
ﺁﺯﺍﺭ
ﺗﺎﺭ
ﻏﻔﻠﺖ ﻫﻴ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩ ﺳﭙﻴﻦ ږﻳﺮﻳﻮ
ﺻﺤﺒﺪﻡ ﻛﻪ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻲ
ﻛﺎ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺧﺒﺮﻩ ﻓﺨﺮ ﺩ ﺧﺎﻛﺴﺎﺭ ﺷﻲ
ﻛﺮﻳﻤﺎﻧﻮ ﺳﻮﺩ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺯﻳﺎﻥ ﻛﻲ
ﻟﻜﻪ ﺎﺥ ﺩﻭﻧﻲ ﻭﺗﺮﺍﺷﻲ ﺑﺎﺭ ﺩﺍﺭ ﺷﻲ
ﺳﺨﺎﻭﺕ
ﺳﺮﻩ
ﺯﻳﺎﺗﻴﻱ
ﺷﻲ
ﮔﻴﻱ
ﻣﺸﻜﻞ
ﺩﻱ
ﻣﻭﻝ ﺩ ﻭږﻳﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﺸﻜﻞ ﻛﺎﺭ ﺷﻲ
ﻛﻢ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺳﻱ ﻧﺰﺩﯤ ﺷﻲ ﻓﺮﺘﻮ ﺗﻪ
ﻫﺮ ﺳﻱ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻲ
ﺻﺎﻑ ﺩﻻﻧﻮ ﻟﺮﻩ ﻟ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺑﺲ ﺩﻱ
ﺷﻲ
ﭼﻪ
ﻣﻮﻲ
ﻳﻮ
ﭘﻪ
ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺩ
ﻣﻭﻝ
ﻏﻠﺒﻪ
ﺍﻳﺮﯤ
ﻭږﻱ
ﺩ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ ﻫﺮ ﻣﺸﻜﻞ ﺁﺳﺎﻥ ﺩﻱ
ﻭﺗﻪ
ﺍﻭﺭ
ﻋﺸﻘﻪ
ﺑﯥ ﻣﺤﻨﺘﻪ ﭼﺎ ﺭﺍﺣﺖ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﺧﻮﻲ ﺩ ﻫﺠﺮ ﭘﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺷﻲ
ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻧﺎﻣﯥ ﺎﺭ ﺷﻲ
ﻳﺎﺭﻩ ﻳﺎﺭﻩ ﻫﺮ ﻮﻙ ﻭﺍﻳﻲ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﻳﺎﺭ ﺷﻲ
ﮔﺮﮔﺎﻧﻮ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻟﻪ ﺟﺪﺍﻳ ﻧﻪ ﻤﺎ ډﺍﺭ ﺷﻲ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩﺍ ﭘﻮﭺ ﮔﻮﻳﻲ ﻪ ﭘﻪ ﻛﺎ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﭘﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭘﻪ ﺧﻨﺠﺮ ﺷﻲ
ﺧﻮﺷﻨﻮﺩﻱ ﺋﯥ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺷﻮﻧﻭ ﭘﻪ ﻛﻮﺛﺮ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﺋﯥ ﺳﭙﻴﻦ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﻛﻡ
ﻫﻐﻪ ﺩﻡ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﺳﭙﻨﺪ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺠﻤﺮ ﺷﻲ
ﮔﻠﻮ
ﻛﻪ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﺳﻨﺒﻞ ﺯﻟﻔﻲ ﺋﯥ ﺳﻬﭙﺮ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﻳﺎﺭ ﺳﻞ ﻠﻪ ﺟﻔﺎ ﺭﺍ ﺳﺘﺮﻩ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻤﺎ
ﺷﻲ
ﺩ ﻧﺎﺻﺢ ﭘﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﻊ ﻧﻪ ﺷﻢ
ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻠﻪ ﻣﻲ ﻭﺭﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻲ
ﺳﺮﻩ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻛﻪ ﻣﻮ ﭼﺮﻱ ﻻﺱ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﻠﻪ ﺑﺮ ﺷﻲ
ﺧﻄﺎ
ﺩﻱ
ﺗﺮ ﻫﻐﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﭘﻮﺭﻱ ﭼﻪ ﻣﺤﺸﺮ ﺷﻲ
ﺗﻴﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﯥ ﻧﻪ ﻭږﻱ
ﻣﮕﺮ ﺗﻠﻠﻲ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻴﺎ ﭘﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﻭﺭ ﺷﻲ
ﺧﻮﺑﺮﻭﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺩ ﺳﭙﻮږﻣ ﻮﻛﻩ ﺭﺍ ﻭﺧﻠﻲ
ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻛﭽﻜﻮﻝ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ ﻗﻠﻨﺪﺭ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﻏﺒﺎﺭ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻻﺭﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﺍ ﻭﺭﺷﻲ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺩﻭﺍړﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ړﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﻣﺼﺮ ﺷﻲ
ﺷﻤﻌﻪ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻏﻮڅ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﺩ ﺯړﻩ ﺳﺮ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﻛﻴﻤﻴﺎ ﺩ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻴﻮﺯﻱ
ﻛﻪ ﮔﺪﺍ ﻭﻱ ﺩ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﺷﻲ
ﻟﻜﻪ
ﻟﺮﻩ
ډﺍﺭ
ﺩ
ﺗﺎﺯﻩ
ﺧﺎﻃﺮ
ﺭﻗﻴﺐ
ﺻﺒﻮﺭﻱ
ﻭﺍړﻩ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ
ﺍﻭ ﺍﻭ
ﻧﻮﻱ
ﻣﻮﻣﻲ
ﺳﻌﺎﺩﺕ
ﻭﺭﻏﻮﻣﻲ
ﻣﻲ
ﺍﻟﻮﺯﻱ
ﻤﺎ ﻗﺮﺍﺭﻱ
ﺳﺮ
ﭘﻴﺪﺍ
ﻟﻪ
ﻭﺳﺘ
ﺩ
ﻟﻨﺒﯥ
ﮔﻠﺰﺍﺭ
ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺳﻨﮕﺎﺭ ﺷﻲ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﭘﺮﻭﺭﺵ
ﺣﺴﻦ
ﺩ
ﮔﻮﻫﺮﻭ
ﭘﻴﻮﺳﺘﻮﻥ
ﭘﻪ
ﻧﺮﻱ
ﺗﺎﺭ
ﺷﻲ
ﻋﺸﻖ
ﺩ
ﻧﻪ
ﺩ
ﻛﻮﻫﻲ
ﺍﻭﺑﻪ
ﭼﻪ
ﻭﻛﺎږﻱ
ﺑﺴﻴﺎﺭ
ﻏﻮﺍړﻱ
ﻧﺎﺯ
ﺩ
ﺑﻬﺎﻧﻪ
ﭘﻪ
ﺗﻮﺭﻩ ﺷﭙﻪ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺯﻟﻔﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﺷﻲ
ﺩ
ﻋﺸﻖ
ﺗﺎﺭ
ﺁﺋﻴﻨﻪ
ﺻﻠﺢ ﻟﻪ
ﻣﺎ
ﻛﻱ
ﻟﻪ
ﭘﻪ
ﻟﻜﻪ
۱٤۰
ﻛﻠﻪ
ﭘﻪ
ﺟﻔﺎ
ﺩ
ﻳﺎﺭ
ﺑﺎﻭﺭ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﮔﺪﺍﻳﺎﻥ ﻭﺍړﻩ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺩﻱ
ﺧﻮ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﻭﻭﺯﻱ ﺩﺭ ﭘﻪ ﺩﺭ ﺷﻲ
ﺗﻞ ﺋﯥ ﻣﺦ ﻭﻱ ﻟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺟﺎﺭ ﻭﺗﻠﻲ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻈﺮ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭ ﻭﻱ
ﺧﺒﺮ
ﺷﻲ
ﺳﻜﻨﺪﺭ
ﺷﻲ
ﺍﺋﻴﻨﻪ
ﮐﻪ
ﺩ
ﻛﯤ
ﺟﻤﺎﻝ
ﺮﮔﻨﺪﻩ
ﻭﺭ
ﭼﻪ
ﺗﺎ
ﺩﺍ
ﮔﺪﺍ
ﻭﻭﻳﻨﻲ ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻭﺍړﻭ
ﻟﻪ ﺑﻪ
ﻧﺎ
ﺷﺎﻩ
ﻛﻪ ﺩ ﻣﻲ ﻏﻢ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺮ ﺯړﻩ ﭼﺎ ﺗﻴﺮ ﺷﻲ
ﺩﻟﮕﻴﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ ﻫﺴﻲ ﻭﺍﻳﻪ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺗﻴﺮ ﺷﻲ
ﻏﻢ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻴﺮﻣﻪ ﻭﻱ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ
ﻭړﻧﺒﻲ ﻭﺍړﻩ ﺗﺮ ﻭﺭﻭﺳﺘﻪ ﭘﻮﺭﻱ ﻫﻴﺮ ﺷﻲ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﭼﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﺣﺎﻝ ﻭﻱ
ﺑﻨﺪﻩ ﻛﻠﻪ ﺷﻴﺮﺷﺎﻫ ﻭﻱ ﻛﻠﻪ ﺳﻴﺮ ﺷﻲ
ﻳﻮ ﺁﺩﻡ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻮ ﺭﻧﮕﻪ ﺟﻠﻮﻩ ﻛﺎ
ﻳﻮ ﺭﻗﻢ ﺩﻱ ﻛﻠﻪ ﺯﻭﺭ ﻭ ﻛﻠﻪ ﺯﻳﺮ ﺷﻲ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﺎﺭﻱ ﻣﺪﺍﻡ ﭘﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺩ ﺑﻮ ﭘﻪ ﻨﺒﻮﻝ ﭘﻪ ﺑﻞ ﺑﻞ ﭘﻴﺮ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﻟ ﻋﻤﺮ ﻛﻲ ډﻳﺮ ﻏﻢ ﻟﻪ ﻛﻮﻣﻪ ﺭﺍﻏﻲ
ﺧﻮﻟﻪ ﺧﭙﻠﻲ ﺑﯥ ﺻﺒﺮۍ ﭘﻪ ﺳﻱ ډﻳﺮ ﺷﻲ
ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ ﻭ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ ﭼﻪ ﺳﺮﻩ ﺧﻮښ ﺷﻲ
ﺑﻪ ﺳﻮﺩﺍ ﻛﻲ ﺳﺨﺘﻲ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺗﻴﺮ ﻭ ﺑﻴﺮ ﺷﻲ
ﺎﻳﺴﺘﻪ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ډﻳﺮ ﺩﻱ ﺑﯥ ﺣﺴﺎﺑﻪ
ﺑﺎﺭﻱ ﻮﻙ ﺑﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺯﺭﻭ ﺳﻱ ﻭﻱ ﺧﻮ ﭼﻪ ﻣ ﺷﻲ
ﻧﻪ ﺋﯥ ﻧﻮﻡ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻮﻙ ﺍﺧﻠﻲ ﻧﻪ ﻧﻮﻣ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﭘﻛﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻭ ﺍﺟﻞ ﺗﻪ ﻟﻜﻪ ﺧﺮ ﭘﻪ ﺧﻪ ﭘ ﺷﻲ
ﺭﺍﺷﻪ ﺭﺍﺷﻪ ﺩﺍ ډﻳﺮ ﻧﺎﺯ ﻭ ﻛﺒﺮ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﻳﺎﺭﻩ ﺧﻮ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻧﺎﺯ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻭړ ﺷﻲ
ﺩﺍ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﭼﻪ ﺩﻱ ﺭﻭﺎﻥ ﺗﺮ ﺁﺋﻴﻨﯥ ﺩﻱ
ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﺩ ﻟﺤﺪ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺧ ﺷﻲ
ﻭﺷﻮﻩ
ﻛﻪ ﺩ ﺳﺮﻭ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻮﻙ ﭘﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﻟﻮړ ﺷﻲ
ﻧﻴﻚ ﻧﺎﻣﻲ ﻟﻪ ﻧﻴﻚ ﺧﻮﻳ ﻧﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻴﻱ
ﺩﻏﻪ ﭼﺎﺭﻩ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺳﻮﻙ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻟﻮړ ﺷﻲ
ﻛﺎ
ﻫﻐﻪ ﺳﻮﻙ ﺩ ﺑﯥ ﻫﻨﺮ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺧﭙ ﺷﻲ
ﻭﺍﻳﻢ
ﺷﻲ
ﻣﺮﺍﺩ
ﺧﻮ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺩﺍ
ﺧﻮ
ﺩﻟﺒﺮﻱ
ﻭﺍړﻩ ﭼﻪ
ﭘﻴﻤﺎﻧﻴﻱ
ﺯﻩ
ﻣﺸﻘﺘﻪ
ﻟﻪ
ﻏﺰﺍ
ﺩﻩ
ﻫﻐﻪ ﺗﺎ
ﻧﻪ ﺗﻪ
ﮔﻪ
ﺎﻥ
ﻟﻪ
ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻪ
ﭼﺎ
ﮊﻏ
ﺩ ﻫﻮﺍ ﭘﻪ ﻧﻐﻮﺗﻪ ﻣﻪ ﻪ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺎ ﻳﯥ
ﺩ ﻫﻮﺍ ﻭﻳﺸﺘﻠﻲ ﻏﺸﻲ ﺯﺭ ﭘﻪ ﺧﻮړ ﺷﻲ
ﻭﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻳﻮ ﺣﺮﻑ ﺩ ﺧﭙﻠﻲ ﺑﺨﺮﻱ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺍﻭﻮ ﺩ ﭼﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﭼﻘ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺑﻪ ﺩ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻛﻠﻲ ﻧﻮﺭ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﺩ ﻗﺴﻤﺖ ﻋﻼﺝ ﭘﻪ ﻋﻘﻞ ﻛﻠﻪ ﻛ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﺻﺒﺮ ﮔﺮﺍﻥ ﺩﻱ
ﻟﻜﻪ
ﺷﻲ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻛﻪ ﻟﻪ ﭘﻮﺯﻱ ﺧﻮ ﺑﻪ ﻭﻻړ ﺷﯥ
ﺗﺮﻭ ﺑﻴﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﺒﺮ ﭼﻪ ﻛﻮﻡ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻻړ ﺷﯥ
ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﯤ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﺧﺲ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺗﺮ ﭘﻮ ﻻﻧﺪﻱ ﻟﺘﺎړ ﺷﯥ
ﭘﻪ
ﻇﺎﻫﺮ
ﺻﻮﺭﺕ
ﺧﻮ
ﻫﺴﻲ
۱٤۱
ﺯﻫﺮ
ﭼﻪ
ﺩﻳﺪﻩ
ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ
ﻧﻐ
ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﻣﻜﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﻭ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻳﯥ
ﭘﻪ ﻭﺩﺍﻧﻪ ﻭﺩﺍﻧ ﻛﻲ ﺑﻪ ﻭﻳﺠﺎړ ﺷﯥ
ﻭﻱ
ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺑﻪ ﭘﺎﺗﻲ ﭘﻪ ﺍﻫﺎړ ﺷﯥ
ﭘﻪ ﻭﻳﻼړ ﻭﻳﻼړ ﺑﻪ ﺎﻥ ﻭﺭ ﭘﺴﻲ ﻭﺭﻙ ﻛﯤ
ﭼﺮﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﭘﻪ ﻭﻳﻼړ ﺷﯥ
ﻛﻪ ﻟﻴﻠﻲ ﻏﻮﺍړﯤ ﺑﺎﻳﺪﻩ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﭼﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺳﺎﻛﻦ ﺩ ﻛﻮﻩ ﻭ ﻛﺎړ ﺷﯥ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺯﺧﻨﺪﺍﻥ ﻛﻲ ﺋﯥ ﻣﻨﺰﻝ ﺷﻲ
ﻟﻜﻪ ﺧﺲ ﭘﻪ ﺗﻨﺎﺭﻩ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺟﻠﺒﻞ ﺷﻲ
ﻮﻙ ﭼﻪ ﻧﻮﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺷﻮﻧﻭ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻭﺍﺧﻠﻲ
ﮐﻪ ﺋﯥ ﺯﻫﺮ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﻫﻢ ﻋﺴﻞ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻛﻲ ﺯﻩ ﺑﯥ ﺑﺮﮒ ﻭ ﺑﯥ ﻧﻮﺍ ﻳﻢ
ﻟﻜﻪ ﻛﺖ ﭼﻪ ﺍﻭﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻮﻣﻲ ﺷﺬﻝ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﺯړﻩ ﻭﺭ ﺨﻪ ﻳﻮﺳﻲ ﺗﺶ ﮔﻮﮔﻞ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺮ ﺁﺷﻨﺎﻳ ﺧﻮﺍږﻩ ﻪ ﻧﺸﺘﻪ
ﻭﻟﻲ ﺣﻴﻒ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﻛﻲ ﺣﻨﻈﻞ ﺷﻲ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﻝ ﻭ ﺷﻞ ﺷﻢ
ﻟﻜﻪ ﻛﺐ ﭼﻪ ﺑﯥ ﻣﺤﻴﻄﻪ ﺷﻮﻝ ﻭ ﺷﻞ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﺭﻧﮓ ﺩ ﭼﺎ ﮔﻮﮔﻞ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺑﻴﻠﺘﻮﻥ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺮﺯﻱ ﺧﻮ ﺑﻪ ﺳﻴﻞ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺩ ﺍﻭﻮ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻬﺎﻝ ﻛﯤ
ﻧﻴﺸﻜﺮ ﺑﻪ ﻧﻴﺸﻜﺮ ﺷﻲ ﻧﻞ ﺑﻪ ﻧﻞ ﺷﻲ
ﻛﺎ
ﭘﻪ ﻮﺭﻩ ﻛﻲ ﭼﻪ ﺩ ﮔﻞ ﺑﻮﻲ ﻧﻬﻞ ﺷﻲ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻳﺎﺭﻱ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﻟﻪ ﺍﻭﻟﻪ ﻳﺎﺭ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻭﻱ ﭘﺴﯥ ﻏﻞ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﺋﯥ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻭﻱ
ﻭ ﭘﻪ ﺟﺪﻝ ﺷﻲ
ﺩ
ﺑﻬﺎﺭ
ﻣﺸﻘﺖ
ﭘﻪ
ﺩ
ﺩ
ﮔﻠﻮ
ﺳﻱ
ﻭﺍړﻩ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺯﻧﻪ ﺩ ﻮﺍﻧﻲ ﭘﻪ ﻭﻗﺖ ﻛﻲ ﺳﻴﺐ ﻭﻱ
ﻫﻐﻪ ﺳﻴﺐ ﺋﯥ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛﻲ ﺑﻴﺎ ﺣﻨﻈﻞ ﺷﻲ
ﻭﺍﻳﻢ
ﺗﺮﻭ ﺩﺍ ﮔﻮﺭﻩ ﭼﻪ ﻻ ﻳﺎﺭ ﻭﺭ ﺳﺮﻩ ﻣﻞ ﺷﻲ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻪ ﭘﻪ ﺑﺪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﻛﺎﺷﻜﻲ ﺯﻫﺮ ﭘﻪ ﺩﻫﻦ ﺩ ﭼﺎ ﻋﺴﻞ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺳﻞ ﻠﻪ ﻫﻢ ﻛﻨﺎﺭ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻐﻞ ﺷﻲ
ﺩ
ﺑﻴﻞ
ﺷﻲ
ﺩﺍ ﭼﻪ ﺍﻭﺱ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﻛﻮﺭ ﻛﻲ ﺳﺮﻩ ﻧﺎﺳﺖ ﺩﻱ
ﻋﺎﻗﺒﺖ
ﻣﻨﺰﻝ
ﺷﻲ
ﺩﺍ ﮔﻠﻮﻧﻪ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺎﻱ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﻛﻲ
ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﺑﻪ ﺗﺮ ﭘﻮ ﻻﻧﺪﻱ ﻏﻮﺑﻞ ﺷﻲ
ﺩﺍ ﭘﻲ ﻣﺨﻲ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻣﺦ ﺩ ﻧﻤﺮ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺩﻱ
ﺗﻮﺭ ﻭﻳﺘﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻨﮕﻞ ﺷﻲ
ﺩﺍ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﺮﺑﺖ ﭼﻪ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﺷﻲ
ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﻫﻼﻫﻞ ﺷﻲ
ﻣﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﻛﻲ ﺩﻱ ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﻛﻪ
ﺷﻲ
ﭘﻪ ﻟﻪ ﻭﻳﺮﻱ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﭘﻪ ﻣﺰﻛﻪ ﻧﺩﻱ
ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺩ ﺟﺪﺍﻳ ﭘﻪ ﺩﻝ ﺩﻝ ﺷﻲ
ﻟﻪ
ﺑﺪﻩ
ﺩﺭﻭﻏﮋﻧﻲ
ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﺟﻨﮓ
ﻣﺮﻏﻠﺮﻱ
ﺩ
ﻣﺜﺎﻝ
ﺣﺒﻄﻪ
ﺁﺏ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﻭﻩ ﻭﺭﻲ ﻛﻲ ﺑﺪﻝ ﺷﻲ
ﺭﻗﻴﺐ
ﺩ
ﻋﻤﺮ
ﻣﺪﺍﻡ
ﻧﻪ
ﺧﻮﻳﻪ
ﺑﻪ
ﻪ
۱٤۲
ﺩﻧﻴﺎ
ﺩﺍﻧﺎ
ﻣﻴﻨﻪ
ﭘﻪ
ﺋﯥ
ﺑﻪ
ﺩ
ﻭﺍړﻩ ﺟﺪﺍ
ﺯﻣﺎﻧﯥ
ﺳﺮﻩ ﺟﺪﺍ
ﻭﻱ
ﻣﺒﺪﻝ
ﻜﻞ ﺷﻲﭼﻪ ﻧﻪ ﻓﻬﻢ ﺩ ﭼﺎ ﺭﺳﻲ ﻧﻪ ﺍ
ﻪ ﻛﺎ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺩ ﺩﯤ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﺞ ﻋﻼﺝ ﺑﻪ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯړﻩ ﺋﯥ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﻳﺮﻏﻞ ﺷﻲ
ﻭﻱﻴ ﻛﻪ ﺩ ﻏﺮﻭﻧﻮ ﭘﻪ ﺳﺮ ﮔﺮﺯﻱ ﺳﺮ ﺋﯥ
ﻣﮕﺮ ﺟﺎﻡ ﺩ ﻣﻲ ﻧﺎﺏ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺻﻴﻘﻞ ﺷﻲ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮ ﻏﻤﻮﻧﻮ ﻫﺴﻲ ﺯﻧﮓ ﻛ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺪﻱ ﻛ ﺎﻧ ﺖ ﻭﺭ ﺑ ﺎﻋ ﻮ ﺳ ﻳ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻪ ﺯړﻩ ﻣ ﻪ ﺩﻡ ﭼ ﻐ ﻫ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻞ ﻭ ﻗ ﻴ ﯥ ﻗ ﻮﺵ ﺋ ﺮﺍﻣ ﻓ
ﺮ ﻜ ﻪ ﻓ ﻲ ﻭﻱ ﭘ ﻠ ﻠ ﺮﺍﻥ ﺗ ﻴ ﺣ
ﻲ ﻪ ﻻﻝ ﺷ ﻪ ﮊﺑ ﻮڼ ﭘ ﻮږ ﻛ ﻪ ﻏ ﭘ
ﻮﺩ ﻭﻱ ﻨ ﯥ ﺷ ﻪ ﺋ ﺖ ﻧ ﻔ ﯥ ﮔ ﻪ ﺋ ﻧ
ﻲ ﻮﺍﻝ ﺷ ﻪ ﺳ ﺎ ﭘ ﻮږ ﺩ ﭼ ﯥ ﻏ ﻪ ﺋ ﻧ
ﺪﻱ ﺎﻧ ﻪ ﻛ ﺎ ﺗ ﻮﺍﺏ ﻭ ﭼ ﻪ ﺟ ﻧ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻴ ﻮﺍﺏ ﻭ ﺧ ﯥ ﺧ ﻮﺭﺕ ﺋ ﺖ ﺻ ﺩﺭﺳ
ﻲ ﺎ ﻲ ﭘ ﻨ ﻞ ﻘ ﻢ ﻋ ﻠ ﻋ
ﻲ ﻮﺍﻝ ﺷ ﺶ ﺩ ﺩﻳ ﻘ ﻪ ﻧ ﻜ ﻟ
ﻮ ﺍﻭﺩﻩ ﻭﻱ ﺮﮔ ﺘ ﻮ ﺳ ﻪ ﺭ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻐ ﺘ ﯥ ﺍﺷ ﻪ ﺋ ﻢ ﺩﻏ ﻫ
ﺮ ﻭﻱ ﮕ ﻲ ﺩ ﻨ ﯥ ﻭﻳ ﻮﺕ ﺋ ﻗ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻜ ﺸ ﯥ ﭘ ﺎﺭ ﺋ ﺴ ﻪ ﺭﺧ ﭘ
ﻪ ﺎﺭﺍﻧ ﻪ ﺑ ﻮ ﻟ ﺎﻧ ﻤ ﺸ ﺩ ﭼ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻴ ﺮ ﻋ ﺮ ﺁﻝ ﻭ ﺗ ﺮ ﺗ ﻴ ﺗ
ﻘ ﺎﺷ ﺐ ﺩ ﻋ ﺒ ﻪ ﺳ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻨ ﺮ ﻣ ﺎﻝ ﻭ ﺗ ﺮ ﻣ ﻢ ﺗ ﻫ
ﻪ ﺎﻟ ﻴ ﺮ ﻋ ﺮ ﺁﻝ ﻭ ﺗ ﻢ ﺗ ﻫ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺎﺭﻍ ﺑ ﻪ ﻓ ﻤ ﺎﻟ ﺮ ﻋ ﺗ
ﻲ ﻢ ﻛ ﻞ ﻏ ﭙ ﻪ ﺧ ﻞ ﺩﺭﺩ ﻭ ﭘ ﭙ ﻪ ﺧ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺠ ﯥ ﻣ ﺖ ﻭ ﺑ ﺎﻗ ﯥ ﻃ ﺑ
ﺎﻝ ﻭﻱ ﺠ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﺖ ﻧ ﺎﻗ ﻪ ﻃ ﻧ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺜ ﻪ ﻣ ﺮﺩﻩ ﺅ ﭘ ﺩ ﻣ
ﻲ ﺎﻥ ﻛ ﻬ ﻪ ﺟ ﺪﻱ ﻭﻱ ﭘ ﻪ ﮊﻭﻧ ﻛ
ﻲ ﻼﻝ ﺷ ﻪ ﺣ ﻐ ﻴ ﯥ ﺗ ﻲ ﺑ ﺴ ﻫ
ﻮﺭﻩ ﻲ ﮔ ﺎﻫ ﻲ ﻣ ﻛ ﻜ ﺸ ﻪ ﺧ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻬ ﻦ ﻛ ﻪ ﺗ ﻮڅ ﭘ ﻪ ﺯړﻩ ﻏ ﭘ
ﻪ ﺎﻳ ﻪ ﻲ ﻟ ﻪ ﺷ ﺪﻱ ﻧ ﻴ ﺎ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺒ ﻪ ﺩﻧ ﻮ ﭘ ﻘ ﻠ ﻞ ﺧ ﻪ ﻛ ﻟ
ﺎ ﻮﻥ ﻛ ﺮ ﻳ ﻴ ﻪ ﻮ ﭘ ﻴ ﻠ ﺘ ﺸ ﺩ ﻭﻳ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻤ ﺎﻳ ﺪﻱ ﭘ ﺪﻡ ﻻﻧ ﺮ ﻗ ﺗ
ﻲ ﻻﺭﻱ ﻮﻳ ﺲ ﺩ ﻟ ﻪ ﺧ ﻜ ﻟ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺤ ﻮﺷ ﻪ ﺧ ﻪ ﭼ ﻮﻳ ﺎ ﻻ ﺑ ﻴ ﺑ
ﻮﺭﻩ ﻱ ﮊﻏ ﻪ ﺳ ﻤ ﻪ ﻏ ﺪﺍﻱ ﻟ ﺧ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻜ ﻪ ﺍﺷ ﯥ ﭘ ﺪﻭﻥ ﺋ ﻮﺭ ﮊﻭﻧ ﻧ
ﻲ ﻮ ﻲ ﻏ ﯥ ﺷ ﻪ ﺩ ﺯړﻩ ﻭﻟ ﭼ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻬ ﻞ ﻧ ﺨ ﺎﺯﻩ ﻧ ﻪ ﺗ ﭼ
ﻲ ﻨ ﻴ ﭙ ﺎ ﺳ ﻲ ﻛ ﺮﮔ ﺘ ﺎﻥ ﺳ ﺒ ﺎﻏ ﺩ ﺑ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺠ ﻨ ﺮ ﺟ ﯥ ډﻳ ﺮﻭﺭﺵ ﺋ ﭘ
ﺎﻥ ﺩﻱ ﺖ ﺁﺳ ﺪﻥ ﺩ ﻛ ﻴ ﺭﻭﺋ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻜ ﺮﻩ ﺍﺷ ﻪ ډﻳ ﻲ ﭘ ﻭﺩﺍﻧ
ﻲ ﻮﻩ ﺩﻡ ﺷ ﻪ ﻳ ﻲ ﭘ ﺮﺍﻧ ﻭﻳ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻤ ﺎ ﻛ ﯥ ﺯﻭﻱ ﺑ ﻪ ﺋ ﭼ
ﻪ ﻮﻳ ﻪ ﺑ ﺎ ﻟ ﻴ ﺮﻱ ﺑ ﻼﺭ ﻭﻣ ﻪ ﭘ ﭼ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻪ ﺣ ﻴ ﻪ ﭘ ﺎ ﺑ ﻪ ﻣ ﻪ ﭘ ﭼ
ﻪ ﺩﯤ ﺩﻭﺭﻩ ﺮ ﺩﻱ ﻟ ﺒ ﻮﻙ ﺧ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺒ ﻘ ﺘ ﻪ ﺍﺳ ﺪ ﭘ ﻴ ﻪ ﺍﻣ
ﻪ ﻭﻱ ﺎﻝ ﻧ ﯥ ﺣ ﻲ ﺋ ﺎﻝ ﻛ ﻪ ﺣ ﻪ ﭘ ﭼ
۱٤۳
ﻲ ﻮﺍﻝ ﺷ ﻪ ﺍﺣ ﮓ ﺑ ﻪ ﺭﻧ ﺪﺍﻱ ﺯﺩﻩ ﺧ
ﻪ ﺨ ﻪ ﻣ ﺖ ﻟ ﺎﻋ ﻮﻩ ﺳ ﺩ ﻳ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺮﻏ ﻪ ﻳ ﯥ ﭘ ﺪ ﺋ ﺖ ﺁﻣ ﺭﻓ
ﻲ ﺩﻱ ﺎﻧ ﺎﺭﻱ ﻓ ﺎ ﭼ ﻴ ﺩ ﺩﻧ
ﻲ ﻮﺍﻝ ﺷ ﺮ ﺩﻳ ﺎﺩ ﺩ ﻫ ﻮﺍﺭ ﻭ ﺷ ﺧ
ﻮﺭﻱ ﻪ ﺳ ﻜ ﻲ ﻟ ﺎﻝ ﻛ ﺜ ﻪ ﻣ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺮﺑ ﻪ ﻏ ﯥ ﭘ ﺎﺩ ﺋ ﺘ ﻪ ﺍﺳ ﭼ
ﻩ ﻪ ﻛ ﻮ ﻣ ﻪ ﺍﻭﺑ ﺎﺭ ﭘ ﺒ ﺘ ﺍﻋ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺜ ۍ ﻣ ﺎ ﺷ ۍ ﻛ ﺎﻝ ﺷ ﺷ
ﻲ ﻮﻝ ﻛ ﺒ ﻨ ﻪ ﻮ ﭘ ﺩ ﺑ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﮕ ﻨ ﻪ ﻻﺱ ﮔ ﻲ ﭘ ﻭﻟ ﻨ ﻛ
ﺖ ﻭﻱ ﺎﻩ ﺩ ﻭﻻﻳ ﺎﺩﺷ ﻪ ﺑ ﻛ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺖ ﻭﺑ ﺎﻋ ﻮﻩ ﺳ ﻪ ﻳ ﭘ
ﻪ ﻪ ﺷ ﻂ ﻣ ﻠ ﯥ ﻏ ﻮﺍﺏ ﺋ ﻪ ﺛ ﭘ
ﻲ ﻱ ﺯﻭﺍﻝ ﺷ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﻳ ﭘ
ﻩ ﺎﺯﻳ ﻪ ﻧ ﯥ ﻣ ﺎﻝ ﺋ ﻤ ﻪ ﻛ ﭘ
ﻲ ﺮ ﺩﻻﻝ ﺷ ﺎﺅ ﻭ ﺧ ﺎ ﺩ ﻛ ﻴ ﺑ
ﺮ ﻭﻱ ﻮﺩﺍ ﮔ ﻮ ﺳ ﺎﻧ ﻴ ﺎﺗ ﺩ ﻫ
ﻲ ﻼﻝ ﺷ ﻱ ﻛ ﺎﻭﺭﻱ ﺍﻏ ﺧ
ﻮﺭﻱ ﻠ ﺮ ﭘ ﻮﻫ ﺮﻱ ﻭﻱ ﺟ ﻮﻫ ﺟ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻔ ﺎﺕ ﺻ ﺪﻩ ﺩ ﻣ ﻨ ﺮﻭﺷ ﻓ
ﺎ ﺎﺭﻱ ﻛ ﻞ ﻛ ﻲ ﻭ ﮔ ﻼﻟ ﻛ
ﻲ ﯥ ﺍﻭﺯﺍﻝ ﺷ ﻲ ﺋ ﻛ ﺘ ﺴ ﻴ ﻪ ﻧ ﭘ
ﺮﺍﻑ ﻭﻱ ﯥ ﺍﺷ ﻲ ﺋ ﻛ ﺘ ﺴ ﻪ ﻫ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻐ ﺖ ﺷ ﻪ ﻭﻗ ﺮۍ ﭘ ﻴ ﺩ ﭘ
ﺮ ﻭﻱ ﻴ ﻲ ﺷ ﺖ ﻛ ﻪ ﻭﻗ ﭘ ﻮﺍﻧ ﺩ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻄ ﻲ ﺑ ﻠ ﻲ ﻭﺍﺧ ﻮﺋ ﻮﭺ ﮔ ﭘ
ﺖ ﻭﻱ ﺪﺍﻗ ﻪ ﺻ ﻮﺭ ﭘ ﻬ ﺸ ﻪ ﻣ ﭼ
ﻲ ﻮﺍﻝ ﺷ ﻮ ﻲ ﻛ ﻠ ﻲ ﻭﺍﺧ ﻮﺍﻟ ﻮ ﻛ
ﺎ ﺎﺏ ﻛ ﺴ ﺘ ﺐ ﻭﻱ ﺍﺣ ﺴ ﺘ ﺤ ﻣ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻌ ﺪ ﺍﻓ ﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺑ ﺪ ﻛ ﺑ
ﻱ ﻞ ﻛ ﻤ ﻚ ﻋ ﻴ ﺎﺭ ﻭﻱ ﻧ ﻮ ﻛ ﻜ ﻴ ﻧ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻞ ﺩﺟ ﲐ ﻭﻱ ﺑ ﺴ ﻴ ﻮ ﻋ ﻳ
ﻞ ﺩﻱ ﭙ ﻱ ﺧ ﺖ ﺩ ﺳ ﻮﺷ ﺮ ﻧ ﺳ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﮕ ﺪ ﺳ ﺖ ﻭﻱ ﺑ ﺨ ﺪﺑ ﻪ ﺑ ﭼ
ﺎ ﻲ ﻛ ﻮﺋ ﻜ ﻴ ﺖ ﻭﻱ ﻧ ﺨ ﻚ ﺑ ﻴ ﻪ ﻧ ﭼ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺼ ﻮﺵ ﺧ ﻪ ﺧ ﻮﻳ ﺨ ﻮ ﻪ ﺧ ﭼ
ﻪ ﺴ ﻴ ﻪ ﻧ ﻐ ﯥ ﺩ ﻫ ﻻﺱ ﻭ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻪ ﻭﺻ ﺎﺩﺭ ﺩﻱ ﻛ ﺪﺍﻱ ﻗ ﺧ
ﻪ ﻪ ﺷ ﺪ ﻣ ﻴ ﺎ ﺍﻣ ﻲ ﻧ ﺮﺍﻥ ﻛ ﺠ ﻪ ﻫ ﭘ
ﻲ ﻼﻝ ﺷ ﻪ ﺣ ﺦ ﺩﻱ ﭘ ﺪﻱ ﻣ ﻮﻧ ﮔ
ﻩ ﺪ ﮐ ﻴ ﻲ ﺍﻣ ﻮ ﻛ ﺮﺍﻣ ﻪ ﺣ ﭘ
ﻲ ﺪﺍﻝ ﺷ ﺖ ﺍﺑ ﺎﻋ ﻮﻩ ﺳ ﻪ ﻳ ﭘ
ﺮﻩ ﻔ ﻪ ﻛ ﻲ ﻟ ﺎﺳ ﺮ ﻭﺑ ﺎﻓ ﻛ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻮﺭ ﺧ ﺪﻱ ﺗ ﺎﻧ ﺦ ﺑ ﻦ ﻣ ﻴ ﭙ ﻪ ﺳ ﭘ
ﻮ ﻨ ﻴ ﭙ ﺮ ﺳ ﺪﻱ ﺗ ﺎﻧ ﺮ ﻛ ﺘ ﻬ ﻮﺭ ﺑ ﺗ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻚ ﻭ ﻣ ﻠ ﺪ ﺩ ﻣ ﺪﺍﻭﻧ ﺧ
ﺲ ﻭﻱ ﻮﻩ ﺧ ﺪ ﺩ ﻳ ﻨ ﺁﺭﺯﻭﻣ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻴ ﺮﻩ ﺳ ﻮ ﺳ ﺎﻻﻧ ﻴ ﻪ ﺳ ﻟ
ﻪ ﻭﻱ ﯤ ﻧ ﯥ ﻛ ﻲ ﺋ ﺎﻟ ﻴ ﻪ ﺳ ﭼ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺼ ﻲ ﺍﺗ ﺖ ﻛ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ
ﻞ ﻭﻱ ﺼ ﻔ ﻨ ﺮ ﻣ ﻤ ﺮ ﻋ ﻪ ډﻳ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺒ ﻨ ﻪ ﺳ ﻠ ﻞ ﻮﻙ ﺳ ﻪ ﻛ
ﺎ ﻪ ﻛ ﻊ ﻧ ﻨ ﻪ ﻣ ﺎﺕ ﺑ ﻨ ﻜ ﻤ ﻣ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻲ ﺩ ﺭﻣ ﺎﺗ ﻞ ﭘ ﺭﻣ
ﻪ ﻴ ﻲ ﭘ ﺎ ﺷ ﺪﺍﻱ ﺭﺿ ﻪ ﺩ ﺧ ﭼ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻱ ﻓ ﺎﻝ ﺩ ﺳ ﻌ ﻞ ﺍﻓ ﭙ ﺧ
ﻪ ﺎﻧ ﻤ ﻮﺭﯤ ﺭﺣ ﻪ ﮔ ﻪ ﺎﻝ ﺑ ﻓ
۱٤٤
ﻫﻐﻪ ﺯړﻩ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﻭﺎﻥ ﻛﺎ ﺟﺎﻡ ﺩ ﺟﻢ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﺎﻡ ﻛﻲ ﻭﺭ ﻜﺎﺭﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﺁﺩﻡ ﻛﻲ ﺩ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺧﻮﻳﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﺷﺘﻪ
ﺑﻴﺎ
ﺁﺩﻡ
ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺧﻮﻳﻮﻧﻪ ﺩ ﭼﺎﺭﭘﺎﻳﺎﻳﻮ ﭘﻪ ﻛﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺳﻯ
ﻣﺴﻠﻢ
ﺷﻲ
ﭼﻪ
ﺍﻏﻮﺳﺘﻲ
ﭘﻪ
ﻫﻮښ
ﻫﻠﻪ
ﺳﻱ
ﭘﺎﻛﺎﻧﻮ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﻃﻌﺎﻡ ﻟﺬﻳﺬ ﻭﻱ ﻣﺰﻩ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﻳﻮﻩ ﺫﺭﻩ ﻧﻤﻚ ﺋﯥ ﺯﻳﺎﺕ ﻭ ﻛﻢ ﺷﻲ
ﻭﻱ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﺑﻪ ﻪ ﺎﺩﻱ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺑﯥ ﻏﻢ ﺷﻲ
ﺗﻪ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﭘﻪ ﺎﻥ ﻧﺎﺧﻮښ ﻭﻱ ﺧﻮښ ﺧﻮﺭﻡ ﺷﻲ
ﻭﺭﺳﻴﻱ
ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﺯﺧﻢ ﺋﯥ ﻣﺮﻫﻢ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻗﺪﻡ ﻛﻴﺩﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻧﻪ ﻓﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺩﻱ ﻻﻧﺪﻱ ﺗﺮ ﻗﺪﻡ ﺷﻲ
ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﯥ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺑﯥ
ﺷﻲ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻟﻮﺡ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻛﻲ ﻜﻠﻲ ﻟﻴﻮﻧﻲ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﻪ ﻫﻮﻴﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺯﻭﻱ ﺩ ﭘﻼﺭ ﭘﻪ ﻏﻴ ﻛﻲ ﭘﺮﻭﺕ ﻭﻱ ﺭﻭﺡ ﺋﯥ ﻻړ ﺷﻲ
ﺩ ﻗﻀﺎ ﻋﻼﺝ ﭘﻪ ﻣﻮﺭ ﻭ ﭘﻪ ﭘﻼﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻛﻤﺎﻝ ﺣﺴﻦ ﺭﻭﺯﻱ ﻛ
ﻫﻴ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﺋﯥ ﺩ ﻣﻨﻜﺮ ﭘﻪ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﭼﻪ ډﻳﺮ ﻣﺸﻜﻞ ﺩﻱ
ﻫﻴ ﺳﻱ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺭﻧ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺯﻩ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﺩﻏﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻡ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﻭﻳﺰﺍﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﮐﻪ ﻫﺮ ﻮ ﺋﯥ ﺩﻟﺒﺮﻱ ﻭ ﺩﻝ ﺟﻮﺋﻲ ﻛﺎ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺗﺮﻛﻮ ﻫﻴ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺷﯥ
ﺷﯥ
ﺎﺩﻱ ﻫﺮ
ﭼﻪ
ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﺁﺷﻨﺎﺋﯥ
ﻟﺒﺎﺱ
ﺋﯥ
ﺑﻮﻟﻪ
ﺩ ﻧﺎﭘﺎﻛﻮ ﭼﺎﺭﻱ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺧﻮ ﺑﻪ ﮔﺮﻡ ﺷﻲ
ﻫﺮ
ﺋﯥ
ﻏﻢ
ﭼﺮﻱ
ﻭﻱ ﭘﻪ
ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ
ﺧﭙﻠﻪ
ﺭﺿﺎ
ﭘﺎﺳﻠﻮﻱ
ﭼﻪ
ﺗﺮ
ﻛﻤﺎﻟﻪ
ﺗﻮﺭﻩ
ﺑﻼ
ﺩﻩ
ﺩ
ﻫﺎﻟﻪ
ﺍﺩﻡ
ﭼﻪ
ﺁﺷﻨﺎ
ﻗﻀﺎ
ﻣﻪ
ﻃﺒﻴﺒﻪ
ﺟﺪﺍﻳﻲ
ﻗﺮﺍﺭﻱ
ﺩﻱ
ﺑﻪ
ﺩ
ﻓﻨﺎ
ﺑﻴﻤﺎﺭ
ﻛﺎ
ﻓﻨﺎ
ﻧﻪ
ﻣﻪ
ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺩ ﺯړﻩ ﻭﻟﻲ ﻛﺎ ﻏﻮﻲ
ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﺩ ﺟﺎﻧﺎ ﻣﻪ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﺯﻳ ﺭﻧﮓ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺗﻞ ﺳﺮﯤ ﺍﻭﻲ ﺑﻬﻴﻱ
ﺩ ﺩﻭ ﺭﻧﮕﻮ ﭘﻪ ﻴﺮ ﮔﻞ ﺩ ﺭﻋﻨﺎ ﻣﻪ ﺷﯥ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺩﺭﻭﻏﮋﻥ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻤﻦ ﺩﻱ
ﻭ ﻫﻴﭽﺎ ﺗﻪ ﺩﺭﻭﻏﮋﻥ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﺎ ﻣﻪ ﺷﯥ
ﺩﻩ
ﻧﻮﺭ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﺍﺩﻧﻲ ﺩﻱ ﺍﺩﻧﻲ ﻣﻪ ﺷﯥ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﮕﻮﻥ ﭘﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﺎﺳﺖ ﻳﯥ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﭘﻪ ﺛﻨﺎ ﻣﻪ ﺷﯥ
ﭼﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻳﻮ ﻣﻮﻲ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺷﻲ
ﭘﻪ
ﺷﻲ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﻛﻲ ﺑﺮﻱ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪ
ﺩﻟﺘﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﺩ ﻫﻐﻪ ﺭﺳﻲ ﭼﻪ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺷﻲ
ﺯﻳﻱ ﺭﻧﮓ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﻫﺴﻲ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﻩ
ﭼﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺮﮔﻨﺪ ﭘﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﻲ
ﻛﻪ
ﺍﻋﻠﻲ
ﻣﺮﺗﺒﻪ
ﻏﻮﺍړﯤ
ﻋﺎﺷﻘﻲ
۱٤٥
ﻗﻮﺕ
ﺩ
ﻋﺎﺷﻘ
ﺑﻪ
ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ
ﻭﻭﺭﻱ
ﺯﺭﻏﻮﻧﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺷﻲ
ﻟﻪ
ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ
ﺋﯥ
ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﻟﻪ
ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ
ﺣﺎﻝ
ﺩ
ﻟﻪ
ﻧﻜﺘﯥ
ﻧﻪ
ﻧﻪ
ﺩﻱ
ﺯړﻭﻧﻮ
ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ
ﻟﻪ ﺑﻬﺎﺭﻩ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﺩ ﻛﺎﻝ ﻋﻴﺎﻥ ﺷﻲ
ﻋﻠﻢ
ﺣﺎﺻﻠﻴﻱ
ﺩﺭﺳﺖ ﺧﺮﻭﺍﺭ ﻟﻪ ﻳﻮﻩ ﻣﺸﺘﻪ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺷﻲ
ﺗﻘﺮﻳﺮﻩ
ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ ﻧﻴﻢ ﻛﻼﻡ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺷﻲ
ﻭﺗﻠﻲ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﭼﻪ ﻏﺎﻓﻼﻥ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺩﻱ ډﻳﺮ ﻋﻤﺮ ﭘﻜﺎﺭ ﺩﻱ ﻏﻔﻠﺖ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﭘﻪ ﺍﻭﺩﻩ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺳﻞ ﻛﺎﻟﻪ ﻳﻮ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﻲ
ﺩ ﻏﻔﻠﺖ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺩ ﺍﻭﻮ ﭘﻪ ﻣﻮﺝ ﺧﻴﮋﻱ
ﻳﻮ ﻮ ﭘﻜﻲ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩ ﻟﺮﻩ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺷﻲ
ړﻭﻧﺪ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻋﺼﺎ ﭘﺮﻳﻮﺯﻱ ﻭ ﻛﻮﻫﻲ ﺗﻪ
ﺧﭙﻞ ﺩﻟﻴﻞ ﺩ ﻛﻢ ﺩﻟﻴﻞ ﺩ ﺎﻥ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﺷﻲ
ﺩﻩ
ﻫﺮ ﻣﻴﻱ ﭼﻪ ﻭﺯﺭ ﻭﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺷﻲ
ﻣﻮﻡ ﺩﻻﻥ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻟﻪ ﺷﺮﻩ ﻟﻤﻦ ﮊﻏﻮﺭﻱ
ﺳﻨﮕﺪﻻﻥ ﻛﻪ ﻋﻴﻦ ﻟﻌﻞ ﺩ ﺑﺪﺧﺸﺎﻥ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﻛﻴﻤﻴﺎ ﺩ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﯥ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻴﻮﺯﻱ
ﺩ ﺷۍ ﭘﻪ ﺧﺮﻗﻪ ﻛﻲ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺷﻲ
ﺑﻞ ﭘﻮﺷﺎﻙ ﺋﯥ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺑﯥ ﻧﻤﺪﻩ
ﻫﻐﻪ ﺯړﻩ ﭼﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺭﻭﺎﻥ ﺷﻲ
ﺭ
ﺟﻤﻠﻪ
ﺑﻼﺅ
ﺯﻳﺎﺗﻪ
ﻭ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺗﻪ ﺩﻳﻮﻭﺩﺩ ﻭﺍړﻩ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺷﻲ
ﻭﺭﻛﺎ
ﺩ
ﺧﭙﻠﻮ
ﻏﻮږﻭ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺗﻴﺮ ﺗﺮ ﻏﻮږﻭ ﺷﻌﺮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺷﻲ
ﺩ ﺳﻜﻮﺕ ﭘﻪ ﺗﻴﻎ ﭼﻪ ﮊﺑﻪ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﻲ
ﻻ ﻗﻠﻢ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﻗﺎﻝ ﻛﻲ ﺩﻭﻳﺪﻩ ﺷﻲ
ﻫﻤﺮﻩ ﺍﻭﺭ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﻳﻮ ﺷﻲ
ﭼﻪ
ﺷﻲ
ﺧﻢ ﺍﺑﺮﻭ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻘﺶ ﭘﻪ ﻟﻴﻤﻪ ﺩﻱ
ﻟﻜﻪ ﻣﻴﺎﺷﺖ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻟﻮﻱ ﺑﺤﺮ ﻛﻲ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻲ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺋﯥ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﺩﻭﻭﻯ
ﻧﻬﺎﻳﺖ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﺍﺩﻭ ﻛﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺷﻲ
ﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺯﻩ ﻳﺎﺭ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ ﺳﺘﺎﻳﻢ
ﻛﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﺩ ﺧﭙﻠﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭘﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﻲ
ﻛﻠﻪ ﻭﻱ ﭼﻪ ﻳﻮ ﺩ ﺑﻞ ﭘﻪ ﻭﻳﻞ ﻏﻠﻴﻱ
ﻣﮕﺮ
ﺷﻲ
ﺧﻮﺩ ﺮﮔﻨﺪ ﻭﻱ ﻟﻜﻪ ﺻﺒﺢ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻫﺮ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻳﺎﺭۍ ﻛﻲ ﺩ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﻲ
ﺍﺑﺮﻭ ﺋﻲ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻠﺘﻪ ﺎﻥ ﺮﮔﻨﺪ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻧﻢ ﺩ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭼﻜﻴﺪﻩ ﺷﻲ
ﻟﮕﻲ
ﻫﺮ ﻗﺎﻣﺖ ﭼﻪ ﻛﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭﻩ ﺧﻤﻴﺪﻩ ﺷﻲ
ﺑﯥ ﻣﻄﻠﻮﺑﻪ ﺋﯥ ﻫﻴ ﻓﻬﻢ ﭘﻪ ﭼﺎ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻫﺮ ﻃﺎﻟﺐ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﻛﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺷﻲ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻧﻮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﺎﻳﻠﻲ
ﺑﯥ
ﺷﻲ
ﻣﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺑﻞ ﻣﺦ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﻣﮕﺮ ﭘﺲ ﭼﻪ ﻟﻪ ﻧﻦ ﻭﺭﻲ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﻲ
ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺒﺎﺕ ﻭﻱ
ﺷﻲ
ﭘﻜﺎﺭ ﻟﻜﻪ
ﻣ
ﺳﺮ
ﻟﻪ
ﻛﺸﻲ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ
ﺩ
ﺁﻩ
ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺨﺎﻟﻒ
ﻛﺎﺭ
ﺩ
ﺩﻩ ﺑﻪ
ﻏﺸﻲ
ﺭﺣﻤﺖ
ﻭ
ﺑﺎﺭﻩ
ﻋﺎﺟﺰﺍﻧﻮ
ﺋﻲ
ﺩﺭ
ﭘﻪ
ﻫﺰﺍﺭ ﻭﻱ
ﭘﻜﺎﺭ
ﺯﻣﻜﻪ
ﻧﻪ
ﻛﻠﻪ
ﻫﺮ
۱٤٦
ﻻﻟﻪ
ﺻﺎﻓﻪ
ﺩﻳﻨﺎﺭﻩ ﻛﻼﻡ
ﺋﯥ
ﺩ
ﻭ ﭼﻪ
ﻟﻪ
ﭼﺎ
ﺑﯥ ﻟﻪ
ﺗﺮﺑﺘﻪ
ﺧﭙﻠﻪ
ﺩﺭﻣﻪ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺩﻣﻴﺪﻩ
ﻋﻘﻴﺪﻩ
ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺷﻨﻴﺪﻩ
ﭼﻪ ﺳﻱ ﻟﻪ ﺑﻠﻪ ﺑﺪ ﻭﺍﻳﻲ ﺑﺪ ﮔﻮﻱ ﺷﻲ
ﻻ ﺗﺮﯤ ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺍ ﺭﻭﺍﻥ ﺩ ﺩﻩ ﺑﺪ ﺑﻮﻱ ﺷﻲ
ﻣﺮﮒ ﺗﻪ
ﺑﻞ ﻫﻢ ﭘﺲ ﺩ ﺩﻩ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﻱ ﺷﻲ
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﻤﻦ ﺩ ﺳﻱ ﻭﺍړﻩ ﺧﭙﻞ ﻋﻤﻞ ﺩﻱ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺋﯥ ﺍﺟﺮ ﻣﻮﻱ ﺑﻤﻮﻱ ﺷﻲ
ﻭﻱ
ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺋﯥ ﭘﺮﻳﻮﺍﺗﻪ ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﻟﻮﻳ ﻛﻲ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﯥ ﺯﻭﺍﻟﻪ
ﻫﻠﻜﺎﻥ ﺩ ﻫﻠﻜﺘﻮﺏ ﭘﻪ ﺳﺒﺐ ﭘﻮﻱ ﺷﻲ
ﻛﻴﻱ
ﺧﺎﻛﺴﺎﺭﻱ ﺩ ﺧﺎﻛﺴﺎﺭﺍﻧﻮ ﭘﻪ ﺁﺑﺮﻭﻱ ﺷﻲ
ﻫﻤﺮﻩ ﺯﻳﺎﻥ ﻟﻪ ﺧﻮﮔﻪ ﺧﺮﺳﻪ ﻧﻪ ﺭﺳﻴﻱ
ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺁﺩﻣﻴﺎﻧﻮ ﻛﻲ ﺑﺪ ﺧﻮﻱ ﺷﻲ
ﺳﻯ ﻫﻮښ ﭼﻪ ﺩ ﺳﻱ ﻟﻪ ﺗﻨﻪ ﭘﺎﻲ
ﺩ ﺳﻳﻮ ﭘﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﻛﻲ ﺧﺮﺑﺸﻮﻱ ﺷﻲ
ﻭﻮﺩ
ﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺋﯥ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮﻱ ﺷﻲ
ﻭﻗﺖ ﺩ ﻋﻴﺶ ﻭ ﻃﺮﺏ ﻳﺮ ﺷﻪ ﺧﺰﺍﻥ ﺭﺍﻏﻲ
ﺎﻥ
ﺭﺍﻏﻲ
ﺷﺎﻥ
ﺭﺍﻏﻲ
ﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﻱ ﭼﻪ ﻫﻮﺱ ﻛﺎ ﺩ ﺑﻞ ﻭ ﻫﺮﻩ ﺩ
ﻭ
ﻭﻧﻪ ﺍﻭﺑﻮ
ﭼﻪ ﺍﺻﻞ
ﻭﺗﻪ
ﻫﻐﻮ
ﻛﻩ ﻟﻪ
ﭼﻪ
ﭘﻪ
ﻳﻮﻩ
ﺧﺎﻭﺭﻭ
ﺧﺪﺍﻱ
ﻟﻮﺭ ﭘﻴﺪﺍ
ﭘﺨﭙﻠﻪ
ﺎﻧﻜﻨﺪﻥ
ﺩ
ﺩﻟﺒﺮﺍﻧﻮ
ﺩﻟﺪﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﺗﺮﯤ ﺍﻣﻴﺪ ﻭﻩ ﺑﺎﺭﻱ ﻪ ﻛﻡ
ﻫﻐﻪ
ﺳﻮﺩ ﺳﻮﺩﺍ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻛﻪ ﻧﻔﻊ ﻣﻨﺪ ﻭﻱ
ﻣﺎ ﻫﻴ ﺳﻮﺩ ﭘﻪ ﻛﻲ ﺑﻴﺎ ﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﺭﺍﻏﻲ
ﻭ
ﻟﻜﻪ ﻳﻮ ﺯﻣﺎﻥ ﺩ ﻜﻠﻴﻮ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺭﺍﻏﻲ
ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻫﻮﺱ ﻭﻩ ﺧﻮ ﭼﻪ ﺑﻴﻞ ﺷﻮﻡ
ﺩﻭﺍړﻩ ﻻﺱ ﻣﻲ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻭﻣﻮ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍﻏﻲ
ﮔﻮﻱ ﻤﺎ ﺩ ﺯړﻩ ﺋﯥ ﻳﻮﻭړ ﭘﻪ ﭼﻮﮔﺎﻥ ﻛﻲ
ﺑﻴﺎ ﺩ ﻧﺎﺯ ﭘﻪ ﻧﻴﻠﻲ ﺳﻮﺭ ﭘﻪ ﺟﻮﻻﻥ ﺭﺍﻏﻲ
ﻏﻨﭽﻪ ﻟﺐ ﺑﻪ ﭘﻪ ﺧﻨﺪﺍ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻪ
ﭘﻪ
ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺭﺍﻏﻲ
ﺩ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺩ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﺩﻋﻮﯤ ﺑﻪ ﭘﺮﯤ ﻛﺎ
ﻗﺪﺭ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺭﺍﻏﻲ
ﭼﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻱ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
ﮔﻨﺞ ﺩ ﺩﺭ ﻭ ﺩ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻣﻮﻱ ﺩﻱ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
ﻫﻤﺮﻩ ﻃﻤﻊ ﻣﻲ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺑﺨﺘﻪ ﻧﻪ ﻭﻩ
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﭼﻪ ﻪ ﺷﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻱ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
ﻛﻪ ﭘﻪ ډﻳﺮ ﻣﺸﻘﺖ ﻻﺱ ﻟﺮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺍﻭﺳﺖ
ﺯﻩ ﺧﻮ ﻭﺍﻳﻢ ﭼﻪ ﺁﺳﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻱ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻳﻮ ﻧﻔﺲ ﻭﺻﺎﻝ ﻭﺭ ﺳﺮﻩ ﻭﺷﻪ
ﻭﺍړﻩ ﺍﺟﺮ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺩﻱ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
ﻪ ﻋﺠﺐ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﻤﺎ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻱ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺷﻜﺮ ﮔﺬﺍﺭ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﻣﻲ ﺩﻱ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺑﯥ ﻋﻘﻠﻲ ﻫﻮﻴﺎﺭﻱ ﺑﻮﻟﯥ
ﻛﺎﺷﻜﻲ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻣﯥ ﺩ ﻏﻮﺘﻮ ﭘﻪ ﻧﺮﺥ ﺷﻮﻟﯥ
ﻋﺸﻖ ﻳﻮ ﺩﺍﺩ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ
ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﭘﻴﺮﯤ ﻳﺎ ﺋﯥ ﭘﺮﻭﻟﯥ
ﻭﻱ
ﺗﻮﻟﯥ
ﺗﻤﺎﻡ
ﺯﻟﻴﺨﺎ
ﻋﻤﺮ
ﻛﻪ
ﻏﻮﻧﺪﻱ
ﻭﺻﺎﻝ
ﺑﻪ
ﺑﻠﻪ
ﻭ
ﻫﻤﺮﻩ
ﺷﻴﺪﺍ
ﻧﻪ
ﻧﻪ
ﻛﻪ
۱٤۷
ﻳﺎﺭ
ﺩ
ﺑﻠﺒﺎﻧﻮ
ﭘﻪ
ﻤﺎ
ﺷﻴﺒﻮ ﺩﺍﻥ
ﺩ
ﻣﺼﺮ
ﺩ
ﺩ
ﭘﻪ
ﺁﻭﻮ
ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻮ
ﻣﺴﺘﻮﺭﯤ
ﺷﻲ
ﻭﺍړﻩ
ﻫﻐﻪ ﺑﺤﺮ ﻪ ﭘﻪ ﺑﺤﺮ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺍﻭﺑﻪ ﺋﯥ ﺧﺎﻙ ﺁﻟﻮﺩﻱ ﻭﻱ ﺧﻮﻟﯥ
ﻟﻪ ﻫﻐﻮ ﺳﺮﻩ ﺑﻪ ﻪ ﻓﻜﺮ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻭﻱ ﺩ ﮐﺎﻟﻪ ﻳﺎ ﺩ ﻛﻬﻮﻟﯥ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻪ ﺩ ﻧﻐﺮﻱ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻮ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﻲ ﻭﺍ ﻧﻪ ﺧﻠﯥ ﻠﻲ ﻮﻟﯥ
ﺷﻪ
ﺟﺪﺍﻳﻲ ﺋﯥ ﺧﻠﻘﯥ ﻛﯤ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻤﻮﻟﯥ
ﺗﻠﻠﻲ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺷﻌﺮ ﮔﻮﻫﺮ ﺩﻱ ﻪ ﺋﯥ ﺗﻮﻟﯥ ﻭﮊړﻟﯥ
ﺩ
ﻭﺻﺎﻝ
ﭘﻪ
ﻧﻌﻤﺘﻮﻧﻮ
ﺩﺭ
ﮔﻮﻫﺮ
ﭘﻪ
ﻧﻪ
ﺗﻠﻪ
ﻣﻪ
ﻏﺮﻩ
ﭼﺎ
ﺩﻱ
ﻣﺎ ﭼﻪ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻭ ﮔﻠﺮﺥ ﺗﻪ ﻭﺍړﻩ ﻭﻟﯥ
ﭘﻪ
ﻫﻐﻮ
ﺩ ﻋﻤﻞ ﺟﺰﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﺣﻘﻪ
ﺩﺍ
ﺩﺳﺘﻮﺭ
ﺗﺮ ﻏﻤﺰﻭ ﺋﯥ ﻳﻮ ﭘﻪ ﺳﻠﻪ ﺯﺭﻩ ﻗﺎﺗﻞ ﺩﻱ
ﺗﻞ
ﭼﯤ
ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﻪ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﻟﻪ ﭼﺎ ﻧﻪ ﻏﻮﺍړﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻏﻮﻲ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺗﻴﻎ ﻛﯤ ﺳﭙﻴﻨﻲ ﺧﭙﻠﯥ
ﻣﺎ ﻻ ﻣﺮﮒ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﻛﻲ ﻫﺎﻟﻪ ﻟﻴﺪ
ﭘﺎﺩﺷﺎﻫ
ﻻﻓﻲ
ﻭﻫﻠﯥ
ﻛﺸﻤﺶ
ﻣﻴﻮﻩ
ﻧﻴﻮﻟﯥ
ﻟﻪ
ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﺑﻪ
ﻪ
ﻮﻙ
ﻏﻮﺍړﻱ
ﻭﻓﺎ
ﭼﻪ
ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺩﻱ
ﻛﺮﯤ
ﺗﻮﺭﻱ
ﮔﺪﺍ
ﺳﺮﻭ
ﻣﻰ ﭼﻪ
ﺩ ﺩ
ﻛﻠﻪ
ﻭﻳﻨﻲ ﻫﻐﻪ ﻛﺎﻲ
ﭘﻪ
ﺁﺧﻠﯥ ﺗﻴﺮﻭﻟﯥ
ﭘﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﺋﯥ ﺳﻨﺍﺳﻲ ﺷﻪ ﻭﺭﺗﻪ ﻛﻴﻨﻪ
ﺗﺎﺭ ﭘﻪ ﺗﺎﺭ ﺩ ﺳﺮ ﻭﻳﺘﻪ ﺍﻳﺮﯤ ﻣﻨﻠﯥ
ﻛﻪ ﺩﻓﺘﺮ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻗﺴﻤﺖ ﺩ ﺟﺎ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻭﻱ
ﻛﻠﻪ
ﻗﺒﻠﻮﻟﯥ
ﻭﻩ
ﻏﻮﺘﻠﯥ
ﭼﻪ
ﺋﯥ
ﻧﻴﻜﻲ
ﻭﺭﻛﻮﻟﻪ
ﻧﻴﻜﺎﻧﻮ
ﻭ
ﺑﺨﺮﻱ
ﺑﺪﻱ
ﺑﺪﺍﻧﻮ
ﺩﯤ
ﺑﻪ ﻪ
ﭼﺎ ﻧﻪ
ﺑﺪﻱ
ﻮﻙ ﻟﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺍﻳﺮﻭ ﭘﺎﻮﻱ ﺗﺨﺖ ﻭﺭﻛﻱ
ﻮﻙ ﻟﻪ ﺗﺨﺘﻪ
ﺳﺘﺎ ﭼﻪ ﻧﻴﺖ ﺩ ﺁﺷﻨﺎﻳ ﻧﻪ ﻭ ﺻﻨﻤﻪ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺩﻱ ﻭﻟﻲ ﻧﻪ ﮔﻨﻟﯥ
ﺩ ﺍﺯﻝ ﭘﻪ ﻭﺭځ ﺩ ﺑﺨﺮﻭ ﺟﻮﺍﺭﻱ ﻭﻩ
ﺍﻱ
ﮔﻠﯥ
ﺑﺪ ﻟﻮﯤ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﻟﻲ؟
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﯤ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺳﻮﺩ ﻭ ﭘﻪ ﺯﻳﺎﻥ ﻭﻟﻲ؟
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺩ ﺷﻜﺮ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﯤ
ﻣﻨﻜﺮﻳﯤ
ﻭﻟﻲ؟
ﺩﺭ ﺑﺨﻠﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﻫﺮﻱ ﭼﺎﺭﻱ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﻱ
ﭘﻪ ډﻳﺮ ﺗﻮﺍﻥ ﻛﻲ ﺧﭙﺴﺮ ﺑﻮﻟﯥ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻭﻟﻲ؟
ﻏﻤﻪ
ﻭﻟﻲ؟
ﻣﺪﺍﻡ
ﺗﻮﻳﻮﯤ
ﺍﻭﻲ
ﺩ
ﺭﺯﻕ
ﻟﻪ
ﺩﺭ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﭼﺎ
ﭘﻪ
ﮔﻮﻫﺮ
ﺩ ﺍﻳﺮﻭ ﭘﻪ ډﻳﺮﺍﻥ ﻭﻟﯥ
ﭘﺮ
ﻋﻄﺎ ﺑﻬﺎ
ﺑﺎﻳﻠﻮﺩﯤ
ﺩ ﭘﻠﻮﺭﯤ
ﭼﺎ
ﺳﺒﺤﺎﻥ ﺍﺭﺯﺍﻥ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺑﻴﮕﺎﻩ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺩ ﻫﺮ ﺳﺒﺎ ﻛﯤ
ﻛﻮﺭ ﻭ ﻛﺮ ﺷﻮﯤ ﺩ ﻣﺤﺸﺮ ﭘﻪ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻭﻟﻲ؟
ﻫﻴ ﮔﻴﺎﻩ ﻟﻪ ﺎﻳﻪ ﻧﻪ ﺧﻮﻲ ﻧﻢ ﻣﻮﻣﻲ
ﺗﻪ ﺩ ﺭﺯﻕ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﻣﯤ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﻟﻲ؟
ﻏﻮﺍړﯤ
ﻭﻟﻲ؟
ﭼﻪ
ﭘﺨﻮﺍ
ﺗﺮ
ﻗﻀﺎ
ﺧﭙﻠﻪ
ﺭﺿﺎ
ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ
ﭘﻪ
ﻟﻮﻮ
ﻭﻟﯥ
ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﭘﻪ ﮊﻭﻧﺪ ﻭﻣﺮﻩ ﭼﻪ ﺩ ﻣﺮﮒ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺧﻼﺹ ﺷﯥ
ﺁﺳﺎﻥ ﻛﺎﺭ ﺩﻱ ﻛ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﮔﺮﺍﻥ ﻭﻟﻲ؟
ﻏﻴﺮﻱ ﻣﻴﻨﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﻛﯤ
ﭘﻪ
ﻭﻟﻲ؟
ﺯړﻩ ﺩ ﻧﻔﺲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮﻭۍ ﺩﺭ ﺨﻪ ﻻړ ﺷﻪ
ﺩ ﺧﺒﻴﺚ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺩﻱ ﻭﺭﻛ ﻗﺮﺍﻥ ﻭﻟﻲ؟
۱٤۸
ﻛﻌﺒﻪ
ﻛﻲ
ﻧﻨﺒﺎﺳﯥ
ﺑﺘﺎﻥ
ﻣﻮﻣﯥ
ﺩ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﭘﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻨﺪﯤ ﺎﻥ ﻭﻟﻲ؟
ﭼﻪ
ﻳﻮﺳﻒ
ﺩ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻮ ﺑﺪﻭ ﻧﻪ ﺷﻮﯤ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻭﻟﻲ؟
ﻭﻟﻠﻲ
ﺩ ﺷﺒﻨﻢ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺑﻪ ﺗﻞ ﻭﻱ ﺳﭙﻴﻦ ﺳﭙﻴﻠﻲ
ﻛﻪ ﺻﻴﺎﺩ ﺨﻪ ﺩ ﺍﻭﻮ ﺩﺍﻧﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻧﻴﻮﻟﻲ
ﺑﺪ
ﻟﻪ
ﺑﺪﻭ
ﭼﺎ
ﭼﻪ
ﻧﻤﺮﻱ
ﻫﺮ
ﭘﻪ
ﭘﻴﻤﺎﻧﻲ ﻭﻱ
ﺧﭙﻠﻮ
ﺩ
ﻣﺮﻏﻮﻧﻪ
ﻫﻮﺍ
ﺩﻱ
ﻧﻪ
ﭼﺎ
ﺁﺑﺮﻭﻳﻰ ﮊړﺍ
ﻛﻩ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﮊړﺍ ﻛﻲ ﻪ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
ﻣﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﮊﺭﺍ ﻧﻪ ﻛﻩ ﻟﻪ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻜﻠﻲ
ﭘﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﭘﺴﻲ ﺑﯥ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﮊﺍړﯤ ﻭﻟﻲ؟
ﺩ ﭼﺎﺭﭘﺎﻱ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺑﯥ ﺎﻳﻪ ﻧﺎړﯤ ﻭﻟﻲ؟
ﭼﻲ ﺭﻭ ﻣﻴﺪﻩ ﻛﻮﯤ ﭘﻪ ﺷﺨﻮﻧﺪ ﺧﻮ ﺟﻮړ ﻳﯥ
ﺗﺮﻭ
ﻟﻮﺍړﯤ
ﻭﻟﻲ؟
ﺗﻪ ﺩﺍ ﺧﭙﻞ ﻛﻼﻡ ﻣﻴﺪﻩ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺧﭙﻞ ﺷﺨﻮﻧﺪ ﻛﻩ
ﺗﺎ
ﺩﺍړﯤ
ﻭﻟﻲ؟
ﻫﻐﻪ ﻛﺎﺭ ﭼﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻧﺮﻡ ﻭﻳﻞ ﻛﻴﻱ
ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ
ﻻړﯤ
ﻭﻟﻲ؟
ﻧﻴﻚ ﻟﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺪ ﻟﻪ ﺑﺪﻭ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺩﻱ
ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﺑﻠﻪ ﻧﻐﺎړﯤ ﻭﻟﻲ؟
ﻳﻮ ﻗﺪﻡ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﺍﻳﻮﺩﻱ ﻧﻪ ﺷﯥ
ﺗﻤﺎﻣﻲ
ﻭﻟﻲ؟
ﺗﻞ ﺩﻱ ﻃﻮﻕ ﺗﻌﻠﻖ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﻛﻴﻮﺳﺖ
ﻭﻛﻲ ﻧﻪ ﺷﯥ ﺩﻏﻪ ﻃﻮﻕ ﻟﻪ ﻏﺎړﯤ ﻭﻟﻲ؟
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻭﺭځ ﺩ ﺷﻴﺨ ﻻﻓﻲ ﻛﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻣﻰ ﻟﻪ ﻣﻰ ﻓﺮﻭﺷﻪ ﻏﻮﺍړﯤ ﻭﻟﻲ؟
ﻫﺴﻲ ډﻭﺏ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﺗﻠﻠﻲ
ﭼﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﺗﻴﻐﻪ ﻳﻢ ﻛﻮﺗﻠﻲ
ﻣﺎ ﻟﻴﺪﻟﯥ ﭼﻪ ﻟﻴﻨﺪﻩ ﺩﻱ ﻭﻩ ﺭﺍ ﻛﻠﯥ
ﺗﺎ ﺩ ﻭﺭﻮ ﭘﻪ ﻟﻴﻨﺪﻩ ﻳﻢ ﺯﻩ ﺭﺍ ﻛﻠﻲ
ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﻣﻲ ﺗﺮ ﻫﻐﻪ ﭘﻮﺭﻱ ﻧﻈﺮ ﻭ
ﻮ ﻣﻲ ﺗﻪ ﭘﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻪ ﻭﯤ ﻛﻴﻮﺗﻠﻲ
ﺍﻭﺱ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﻴﺮ ﺷﻪ
ﺩ ﺳﻴﻼﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻻړﻡ ﻟﻜﻪ ﺧﻠﻲ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺩ ﺑﺎﺩ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﻪ ﻛﺎ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺎﻥ ﻭﻱ ﻛﻮﻩ ﻗﺎﻑ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻨﻮﻟﻲ
ﭼﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻟﻪ ﺑﺤﺮﻩ ﺭﻭﻍ ﺳﻼﻣﺖ ﻭﻭﺯﻯ
ﺯﻩ
ﺯﻳﻳﺪﻟﻲ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻭﺍﻭړﻱ ﭘﻪ ﺑﻼ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ
ﻫﻐﻪ
ﭼﻪ
ﺷﭙﻪ
ﻟﻪ
ﻏﺮﻭﻧﻮ
ﻻﻳﻖ
ﺷﻤﻊ
ﻪ
ﭘﺮﻳﻮﺗﻠﻲ
ﺩ
ﻭﻳﻨﻮ
ﺩﻱ
ﺑﻪ
ﻛﻠﻪ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﺍﻭﻲ ﻧﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺩ ﻫﺮ ﻧﺎﻭﻟﻲ
ﻫﺮﻩ
ﻳﻮ
ﻣﺦ
ﺣﺒﺸﻲ
ﺑﻬﺎ
ﻟﺮﻩ
ﻭﻱ
ﺑﻴﺎ
ﭘﺎﯥ
ﻛﻮﯤ
ﺧﺒﺮﻱ ﺗﻪ
ﺩﺍړﻟﻮ ﭘﻪ
ﺗﻴﺮﯤ
ﻟﻪ
ﮐﻮﺭﻩ ﺷﻲ ﺩ
ﻻﺭﯤ
ﻣﻮﺭﻩ ﻧﻪ
ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ
ﺩﻱ
ﻭﺭﻏﻠﻲ
ﺯړﻭﻧﻮ
ﭘﺮﻳﻮﺗﻠﻲ
ﭼﻪ ﺩ ﺍﻭﺭ ﻟﻨﺒﻮ ﻭﻫﻠﻲ ﻭﻱ ﺑﻴﺎ ﺭﻭﻍ ﺷﻲ
ﻧﻪ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺋﯥ ﻫﺮ ﺩﻡ ﻭﻳﻨﻢ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛﻲ
ﻛﻪ ﺧﭙﻞ ﻣﺮﮒ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﻟﻴﺪﻟﻲ
۱٤۹
ﺭﻏﻴﻱ
ﭘﺮﺍﺗﻪ
ﮔﻢ
ﺗﺮ ﻧﻪ
ﻭﻟﻲ
ﭘﻪ
ﻧﻦ
ﺑﻴﺎ
ﭘﺎﻴﺪﻱ
ﻛﯤ
ﺑﻴﺮﺗﻪ
ﻋﻤﺮ
ﺋﯥ
ﻟﻮﺍړﻱ
ﻟﻨﺒﻮ
ﻭﻫﻠﻲ
ﺧﺪﺍﻱ
ﺩﻱ
ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﻭﮊﻏﻮﺭﻩ
ﻟﻪ
ﻣﺎ
ﮔﻠﻪ
ﻫﺮﻱ
ﻭﻩ
ﺗﺮ ﻭﺭﺥ ﺗﻴﺮﻱ ﺍﻭﺑﻪ ﺑﻴﺮﺗﻪ ﻧﻪ ﺟﺎﺭ ﻭﻭﺯﻱ
ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﺩﻱ ﭘﻮﭺ ﺑﯥ ﺎﻳﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧ
ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ
ﻭﺩﺍﻧ
ﭘﻪ
ﺩﻡ
ﻳﻮﻩ
ﻧﺎﺩﺍﻧﻲ
ﻤﺎ
ﻛﻮﺭ
ﻛﻠﻲ
ﺍﻭﺱ ﺧﺒﺮ ﺷﻮﻡ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺧﭙﻠﻲ ﻧﺎﺩﺍﻧ
ﻭﺩﺍﻧﻲ
ﭼﻪ
ﭘﺮﻳﺸﺎﻧ
ﺍﻱ
ﺩ
ﻭ
ﻭﺩﺍﻧ
ﻣﺮﺩ
ﻫﻐﻪ
ﭼﻪ
ﻛﻱ
ﻛﻲ
ﺷﻲ
ﻟﻜﻪ ﺑﺎﺩ ﭼﻪ ﺎﻥ ﻭﻫﻲ ﻟﻪ ﻛﻮﻫﻪ ﺩﺷﺘﻪ
ﺯﻩ
ﭘﻪ
ﺗﺎ
ﭘﺴﻲ
ﺩﺍ ﺧﻮ ﺯﻩ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﻢ ﺳﺮﻩ ﻟﻮﻴﻡ
ﻮﻙ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺁﺏ ﻭ ﭘﻪ ﺁﺗﺶ ﭘﻪ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻭﻱ
ﻪ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮕﻲ ﺍﻭږﺩﯤ ﺍﻭږﺩﯤ ﻭﻋﺪﯤ ﻛﯤ
ﻛﺸﻜﻲ
ﻭﺭﺍﻧﻲ
ﺩ
ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧ
ﻛﻮﻡ
ﻟﻪ
ﺩﻳﻮﻩ
ﺳﺮﻩ
ﻛﻱ
ﭘﻬﻠﻮﺍﻧ
ﺍﻣﻴﺪ
ﺩﻱ
ﭘﻪ
ﻫﻐﻪ
ﺯﻧﺪﻛﺎﻧ
ﻣﺎ
ﺧﻂ
ﺭﺍﻛﯤ
ﻭ
ﺍﻭ
ﺩ
ﺯﻩ ﺍﻭ ﺗﻪ ﻛﻪ ﻫﻐﻪ ﻭﻗﺖ ﻭﻱ ﭼﺎ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﯤ
ﺩ
ﻤﺎ ﺳﺘﺎ ﻭ ﻧﻨﺪﺍﺭﻭ ﺗﻪ ﺑﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻭﻭ
ﻛﻪ ﮊﻭﻧﺪﻱ ﻭﻱ ﺁﺩﻡ ﺧﺎﻥ ﺍﻭ ﺩﺭﺧﺎﻧ
ﺣﻴﺮﺍﻧﻴﻱ
ﺣﻴﺮﺍﻧ
ﻭ
ﻫﺮ
ﺯﻩ
ﺩ
ﭼﺎ ﺳﺘﺎ
ﺗﻪ ﻟﻪ
ﭼﻪ ﻏﻤﻪ
ﻭﺍﻳﻢ ﮊﺍړﻡ
ﻭﺍړﻩ
ﻭﻳﻨﻲ
ﻣﺠﻨﻮﻥ
ﻪ
ﺑﻪ
ﻭﺍړﯤ
ﻭﺍﻳﻢ ﻭﻳﻨﯥ
ﻟﻪ
ﺩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻭﺍړﻩ
ﻭﻳﻨﯥ
ﻭﺍړﻩ
ﻛﺎﻲ
ﻣﯤ
ﺩﻝ
ﻭﻳﻨﯥ
ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻭﻳﻨﯥ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺗﺶ ﻛﺎﺗﻪ ﺩﻱ ﻣﺮﻣﻪ ﻫﺮ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻭﮊﻧﯥ
ﻻﻳﻘﻴﻦ ﺩﻱ ﺩ ﺯړﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺑﯥ ﻳﻘﻴﻨﻲ
ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﺯﻩ ﭘﻪ ﻪ ﺳﺒﺐ ﻭﮊﻟﻲ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﻣﻴﻨﻲ
ډﻳﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺭﻱ ﺭﻧﮓ ﻛﺎ ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ
ﺗﺎ
ﺭﻧﮕﻴﻨﻲ
ﭘﯥ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭼﻪ ﻭ ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﻫﺴﻲ ﺳﻜﻲ ﭘﻪ ﻏﻤﺰﻩ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺳﭙﻴﻨﻲ
ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻮﻱ ﭘﺮ ﺑﻠﻪ ﭘﻮﺭﻱ ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ
ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﭼﺎﻭﺩﻱ ﻧﺎﺯﻧﻴﻨﻲ
ﻫﻐﻪ ﻮﻙ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺗﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻭﻱ
ﺍﻱ
ﺑﻬﺘﺮﻳﻨﻲ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﺯﻟﻔﻲ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻭﺭﻳ ﻛﻱ
ﺗﺮ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺖ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﻪ ﺳﻴﻼﺏ ﻭﻱ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﻭﻱ
ﻫﻐﻪ ﻣﻠﻚ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻛﻲ ﺳﻴﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺩ ﺑﺎﺭ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﻭﻱ
ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻭﻱ ﺧﺘﻠﻲ
ﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻟﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺑﯥ ﺧﻮﺍﺏ ﻭﻱ
ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﭼﻪ ﻛﻭﻱ ﺋﯥ ﭘﻪ ﮐﺮﻫ ﻛﻲ
ﺩ ﻫﻐﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﭘﻪ ﻃﻮﺭ ﺑﻪ ﻛﺒﺎﺏ ﻭﻱ
ﺷﻲ
ﭼﻪ ﻧﺨﻞ ﻭ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﭘﻪ ﺋﯥ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻭﻱ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﭼﺮﻱ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﻪ ﻋﻤﺮ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻭﻱ
ﻋﺎﻟﻢ
ﻻ
ﺳﺘﺎ
ﺑﻪ
ﻛﻠﻪ
ﭘﻪ
ﻣﻴﻨﻪ
ﺑﺎﺭﺍﻧﻮﻧﻪ
ﮊﻭﻱ
ﭘﺮﯤ
ﻧﺰﻭﻝ
۱٥۰
ﺧﻨﺠﺮ
ﻗﺼﻪ
ﺧﻮﺍﻧ
ﻻ
ﻧﻪ
ﭼﻪ
ﭘﻪ
ﻟﻴﻠﻲ
ﺩ
ﺍﻣﺎﻧ
ﻫﺴﻲ
ﺗﺮ ﺑﻮ
ﺟﺎﻣﯥ
ﻭﺍﺭ ﺋﯥ
ﻜﻪ
ﻭ
ﻭﺍﻏﻮﺳﺘﯥ
ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻧﻮ ﺎﻲ
ﺍﻭﻲ
ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ
ﻭﻳﻨﻲ
ﻟﻜﻪ ﺗﻞ ﭼﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺯﻭږ ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﻏﻮږ ﻭﻱ
ﻫﻤﺮﻩ ﻏﻮږ ﺋﯥ ﻧﻪ ﭘﻪ ﭼﻨﮓ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺭﺑﺎﺏ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻭﺭﻱ
ﻻ ﮔﺮﻣﻲ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻲ ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭﻱ
ﺩﻫﺸﺘﻪ
ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻴﺮ ﮔﻤﺎﻥ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻣﺎﻫﺘﺎﺏ ﻭﻱ
ﻧﻪ
ﻟﺮﮔﻲ ﻟﻮﻲ ﺋﯥ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﭘﻪ ﻣﻨﺠﻼﺏ ﻭﻱ
ﻓﺮﻕ ﺩ ﭘﺎﻛﻮ ﺩ ﻧﺎﭘﺎﻛﻮ ﺍﻭﺑﻮ ﻧﻪ ﻛﻱ
ﻛﻪ ﺍﻭﺑﻪ ﺋﯥ ﮔﻱ ﻭډﻱ ﭘﻪ ﭘﻴﺸﺎﺏ ﻭﻱ
ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﭘﻪ ﻏﻼ ﭼﻪ ﻭﺭ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺟﺎﺭ ﻭﻭﺯﻱ
ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺩ ﺧﺎﻧﻘﺎﻩ ﺍﻭ ﺩ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻭﻱ
ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﭘﻪ ﻭﻳﺶ ﭼﻪ ﻭﺭﺷﻲ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺋﯥ ﻭﺭﻗﻮﻧﻪ ﺩ ﻛﺘﺎﺏ ﻭﻱ
ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﺛﻮﺍﺏ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻛﻴﻱ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻛﻮټ ﺍﻭﺑﻮ ﺋﯥ ﻋﻴﻦ ﺩ ﺣﺞ ﺛﻮﺍﺏ ﻭﻱ
ﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﻣﻴﺪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻛﻴﻱ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺳﭙﻪ ﻭ ﻭﺭځ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺳﺤﺎﺏ ﻭﻱ
ﭘﻠﻴﺘﻲ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻟﻪ ﺗﻨﻪ ﻪ ﺭﻧﮓ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﭼﻪ ﺍﻭﺑﻪ ﭘﻪ ﻛﻲ ﻧﺎﻳﺎﺑﻲ ﺗﺮ ﮔﻼﺏ ﻭﻱ
ﻫﻴ ﺋﯥ ﻣﻪ ﭘﻮﺘﻪ ﻟﻪ ﻏﺴﻠﻪ ﻟﻪ ﺍﻭﺩﺳﻪ
ﭼﻪ ﻳﻮ ﺎﻜﻲ ﭘﺮﯤ ﮔﻮﻫﺮ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻧﺎﻳﺎﺏ ﻭﻱ
ﺗﻴﻤﻤﻪ
ﻭﻱ
ﺩ
ﮔﺮﻣ
ﺩ
ﺍﻭﺑﻮ
ﭘﻪ
ﺩ
ﻭ ﻟﻪ
ﺧﺸﻜ
ډﻳﺮﻱ
ﺩ
ﺳﺒﺐ
ﻟﻪ
ډﻳﺮﻱ
ډﻳﺮﻩ
ﻗﻴﻤﺘ
ډﻳﺮﻩ
ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﺋﯥ
ﺳﭙﻴﺮﻩ
ږﻳﺮﻩ
ﭘﻪ
ﺗﺮﺍﺏ
ﺩ ﻟﻠﻤﻲ ﺳﻯ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻭﻱ ﺁﺏ ﭼﺮﻱ
ﻫﻐﻪ ﺧﻠﻖ ﭼﻪ ﺑﯥ ﺁﺏ ﻭﻱ ﺧﻮ ﺑﯥ ﺁﺏ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﺁﺑ ﻛﻲ ﻻ ﻫﻢ ﻭﻱ ﺧﻮﻧﻪ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ
ﻫﻐﻪ ﻛﻠﻲ ﭼﻪ ﺩ ﺑﻞ ﻛﻠﻲ ﭘﺎﯾﻨﺎﺏ ﻭﻱ
ﻳﻮ ﺑﻪ ﻧﻲ ﺳﻲ ﻫﻴ ﺑﺮﻱ ﻟﻪ ﺳﺮﻱ ﻭﺭﺧﻪ
ﺩ ﭘﺎﯾﻨﺎﺏ ﺳﻱ ﻛﻪ ﺯﻭﻱ ﻫﻢ ﺩ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻭﻱ
ﻣﻮﻣﻲ
ﺗﻞ ﺗﺮ ﺗﻠﻪ ﺋﯥ ﺩ ﺑﻞ ﻻﻧﺪﻱ ﺣﺴﺎﺏ ﻭﻱ
ﺻﺒﺮ
ﻟﻜﻪ ﻣﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﻼ ﻭﻫﻠﻲ ﭘﻴﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻭﻱ
ﻧﻪ ﺋﯥ ﻣﺮﮒ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻗﺘﻨﻪ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﻛﻴﻱ
ﻻﺱ ﺗﻟﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺷﺮﻡ ﺑﻪ ﻃﻨﺎﺏ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺯﻳﺴﺖ ﻳﺎ ﺋﯥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﭘﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﺷﻲ
ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﻭﻱ
ﻛﻪ ﻳﻮﻩ ﺑﺪﻩ ﻭﻳﻨﺎ ﺋﯥ ﻟﻪ ﺧﻮﻟﯥ ﻭﻭﺯﻱ
ﻫﻐﻪ ﺩﻡ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻋﺘﺎﺏ ﻭﻱ
ﻫﺴﻲ ﺷﺎﻥ ﺳﻱ ﺗﻴﺮﻱ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻛﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻋﻤﺮ ﻧﻪ ﺩ ﺳﻮﺍﻝ ﻧﻪ ﺩ ﻮﺍﺏ ﻭﻱ
ﭘﺘﺎﻧﻪ
ﺷﻲ
ﺍﻭ ﭘﻪ ﺍﺻﻞ ﺑﻪ ﻣﻮﭼﻲ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﺼﺎﺏ ﻭﻱ
ﻧﻪ
ﻛﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﺋﯥ ﻧﻪ ﺷﺮﻡ ﻧﻪ ﺣﺠﺎﺏ ﻭﻱ
ﻟﻜﻪ ﺩﻳﻮ ﻭﻱ ﺩ ﺳﻳﻮ ﭘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﻲ
ﺗﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻛﯤ ﭼﻪ ﺳﻯ ﺩﻱ ﺩﻱ ﺩﻭﺍﺏ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﻫﻴ ﺭﻧﮓ ﻟﻪ ﺑﺪﻩ ﺧﻮﻳﻪ ﻧﻪ ﺟﺎﺭ ﻭﻭﺯﻱ
ﻫﺴﻲ ﻣﺴﺖ ﺩ ﺟﺎﻫﻠ ﭘﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﺩ ﻫﺴﻲ ﺧﺮﺳﻮ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻴﻮﺯﻱ
ﺗﺮﻭ ﺧﻼﺻﻲ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻟﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﻪ ﻛﻮﻡ ﺑﺎﺏ ﻭﻱ
ﻫﺴﻲ ﺭﺯﻕ ﺩﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻫﻴﺠﺎ ﻟﺮﻩ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺯﻕ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭﻱ
ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻧﻮﻛﺮ ﺩ ﻳﻮﻩ ﺗﻮﺭ ﻛﺎﻓﺮ ﻛﻼﺏ ﻭﻱ
ﺩﻩ
ﻫﻐﻪ ﺑﺮﻳﺩﻩ ﭼﻪ ﻻ ﻧﻮﻡ ﺋﯥ ﺩ ﻧﻮﺍﺏ ﻭﻱ
ﺩ ﺧﺸﻜ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻗﻮﻡ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺧﻮښ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﺋﯥ ﻟﻪ ﺟﻬﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﻭﻱ
ﺳﻢ ﻧﻪ
ﺣﺴﺎﺏ ﻃﺎﻗﺖ
ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﻼﻳﻢ
ﺗﺮ
ﺋﯥ
ﺍﺛﺮ
ﻫﺴﻲ ﺩ
ﺑﺪ
ﻭﻳﻞ
ﭼﺮﻳﻜﺎﺭ
ﻭﻳﻞ
ﺩﺍ
ﻧﻮﻛﺮﻱ
ﺩ
ﻟﻪ
ﻋﺰﻳﺰﺍﻧﻮ
ﻳﻮﻩ
ﻭﺭ
ﻟﺮﻱ
ﻭ
ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﺯﻣﻴﻨﺪﺍﺭﻭ ﺳﭙﻲ
ﻛﻠﻪ
ﻫﻐﻪ ﻭﺭ
ﻟﺮﻩ
ﻧﻪ
ﻪ ﻪ
۱٥۱
ﺋﯥ
ﻟﻪ
ﺑﺪۍ
ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ
ﺗﻞ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺧﻮﺍﺏ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻓﺘﻨﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻭﺩﻩ ﺷﻲ ډﻳﺮ ﺛﻮﺍﺏ ﻭﻱ
ﻛﻲ ﺗﺠﻠﻲ ﻛﺎ
ﻧﻮﺭ ﺩ ﺣﺴﻦ ﭘﻪ ﺣﺠﺎﺏ ﻛﻲ ﺑﯥ ﺣﺠﺎﺏ ﻭﻱ
ﺩ
ﺻﺒﺮ
ﺯﻩ ﻫﻢ ډﻳﺮ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺭﺍﺿﻲ ﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﺎﺏ ﻭﻱ
ﭘﺴﻲ
ﮊﺍړﻡ
ﭼﻪ ﮊړﺍ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ ﻣﺦ ﺁﺏ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﻭﻱ ﻫﻢ ﺩﺍ ﻫﻤﺮﻩ ﺧﻮ ﭘﻮﻫﻴﻯ
ﻮﻙ ﭼﻪ ﻧﻪ ﮊﺍړﻱ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﻰ ﻛﺬﺍﺏ ﻭﻱ
ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺳﺒﺐ ﺷﻮﯤ ﭘﺎﻛﻲ
ﭼﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺩ ﺟﻮﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻟﻜﻪ ﺣﺒﺎﺏ ﻭﻱ
ﻟﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺧﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﻪ ﻭړﻱ ﭼﻪ ﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﺧﺘﻠﻲ ﺩ ﺣﺒﺎﺏ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺳﻴﻼﺏ ﻭﻱ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺋﯥ ﺩ ﻧﻐﻤﯥ ﺍﺛﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺗﺸﻪ ﮔﻴﻩ ﺻﺒﺮ ﺩ ﺭﺑﺎﺏ ﻭﻱ
ﺑﻬﺮﻩ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻟﻜﻪ ﻣﺎﺭ ﺩ ﮔﻨﺞ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﭘﻴﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻭﻱ
ﻧﻪ
ﻛﺎ
ﻟﻜﻪ ﭘﺎﻲ ﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﭘﻪ ﭘﻪ ﺭﻛﺎﺏ ﻭﻱ
ﻏﻔﻠﺖ ﻫﻴ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ
ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ
ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺎﺩﻱ ﻏﻮﺍړﻱ ﺑﯥ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺑﯥ ﺣﺴﺎﺑﻪ
ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺩ ﻏﻤﻮﻧﻮ ﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻭﻱ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﭼﻪ ﺒﻠﻪ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﻫﺴﺘ ﺍﻭ ﭘﻪ ﻧﻴﺴﺘ ﻛﻲ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻭﻱ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺩﻩ ﺗﺮ ﻫﻐﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﭘﻪ ﻫﻮﺭ ﺗﻪ
ﭼﻪ ﺩ ﭼﺎ ﻣﻘﺎﻡ ﭘﻪ ﺭﻧ ﻭ ﭘﻪ ﺭﺍﺣﺖ ﻭﻱ
ﻪ ﺩ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﻟﻨﺒﻮ ﺳﻮﻱ ﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ
ﻭﺍړﻩ ﻋﺸﻖ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻭﻱ ﻛﻪ ﻭﺻﻠﺖ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﻭ ﻣﺪﻋﺎ ﺩ ﺳﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻲ
ﻧﺎﺳﺖ ﻭﻻړ ﺋﯥ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺩﻭﻩ ﻗﺪﻣﻪ ﻭﻣﺮﻱ ﻫﻢ ﺣﺎﺟﻲ ﺷﻲ
ﭼﺎ ﭼﻪ ﻛﻱ ﺩ ﻣﻜﯥ ﭘﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﻧﻴﺖ ﻭﻱ
ﻛﺎ
ﺩﺍ ﺋﯥ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﻣﻌﻨﲐ ﻛﻲ ﻭﻻﻳﺖ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﺩ ﺯﺭﻭ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﻛﻴﻨﻲ ﻏﺰﺍ ﻭﺷﻮﻩ
ﻭ ﻓﻬﻴﻢ ﻭﺗﻪ ﻛﻢ ﻓﻬﻤﻪ ﺑﯥ ﻋﺰﺕ ﻭﻱ
ﺷﻲ
ﻫﻐﻪ ﺩﻡ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺟﻬﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﺭﺣﻠﺖ ﻭﻱ
ﺩ ﺩﺍﻧﺎ ﺍﻭ ﺩ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺗﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﻳﻮ ﺣﺪ ﺩﻱ
ﻫﻮﻴﺎﺭﻱ ﺗﺮ ﺣﺪ ﭘﻪ ﻫﻮﺭﺗﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻭﻱ
ﺩﻱ
ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻛﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻭﻱ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﺮﻩ ﺩﻱ ﻏﻢ ﺩ ﺁﺧﺮﺕ ﻭﻱ
ﺩ ﻫﻐﯥ ﺑﻨﺎ ﭼﻪ ﻧﻮﻡ ﻣﺤﻨﺖ ﺁﺑﺎﺩ ﻭﻱ
ﺗﺮﻭ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ ﭘﻪ ﻛﻲ ﻨﮕﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺎﺩ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﺧﻮﺍړﻩ ﺍﻭ ﭘﻪ ﻮ ﻛﻠﻪ ﻭﻳﻨﻲ ﻧﻴﺴﻲ
ﻫﺮ ﻣﺮﻏﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻗﻔﺲ ﻛﻲ ﺩ ﺻﻴﺎﺩ ﻭﻱ
ﺩ ﺭﻧﻮﺭ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﻛﻠﻪ ﻣﺰﻩ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻭﻱ
ﻟﻜﻪ ﻣﻲ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﺎ ﺗﻪ
ﭼﻪ
ﺯﻩ
ﭘﻪ
ﺩ
ﻣﺎ ﺩﺍ
ﺣﺮﻳﺺ
ﻛﺎﻣﻼﻥ
ﻫﻐﻪ
ﻧﻮﺭ
ﭘﺎﻱ
ﺳﺒﺐ
ﭘﻪ
ﻟﻪ
ﺧﭙﻠﻪ
ﺗﻌﻠﻘﺎﺕ
ﻮﻙ
ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺗﺠﺎﻭﺯ
ﺗﻪ
ﻟﻮﻟﻮﻱ
ﺯﺭ ﻟﻪ
ﻋﺎﻟﻢ
ﺑﺴﺘﻪ
ﭘﻪ
ﻭﻟﺮﻩ
ﻧﻘﺪﻩ
ﭘﻴﺮ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻭﻱ
ﺳﻱ
ﺧﭙﻠﻪ ﻛﻪ
ﺗﺮﻛﻮ
ﺩ
ﭼﻪ
ﺍﻭﻟﻴﺎ ﺑﺮﺍﺑﺮ
ﭘﻜﺎﺭ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻫﺮ
ﺩ
ﻭﺍړﻩ
ﺣﺪﻩ ﺩ
ﭘ
ﻧﻪ
ﻏﻤﻮﻧﻪ
ﭼﺮﺗﻪ
ﺯﻧﺪﺍﻥ
ﻭﻱ
ﻛﻪ
ﺳﻞ
ﺩ
ﺩﻫﺮ
ﺭﻧﮕﻪ
ﻛﻞ
ﻧﻌﻤﺘﻮﻧﻪ
ﻭﺍړﻩ
ﺋﯥ
ﺧﺮﺍﺏ
ﻣﻌﺘﺎﺩ
ﻫﻐﻪ ﻫﺮ ﭼﺮﺗﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﻭﻱ
۱٥۲
ﻋﺸﻖ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺍﻭ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﻳﻜﺮﻧﮓ ﺩﻱ
ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﺩﺍﺩ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﻭﻱ
ﺩ ﺎﺩۍ ﻧﻪ ﻫﻐﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﻲ ﺑﯥ ﺑﻴﺨﻪ ﺑﯥ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻭﻱ
ﻛﻲ
ﻭﻱ
ﺑﻮﺩﻧﻲ
ﻫﻐﻪ
ﻧﻘﺼﺎﻧﻲ
ﺑﺎﻟﻪ
ﺷﻲ
ﭘﻪ
ﺩ
ﺩﻧﻴﺎ
ﺩﻧﻴﺎ
ﻧﺎﺑﻮﺩﻩ
ﻋﻤﺎﺭﺗﻮﻧﻪ
ﻛﻪ ﺗﺮ ﻻﻧﺪﯤ ﺋﯥ ﺳﻞ ﺳﺘﻨﻲ ﺩ ﻓﻮﻻﺩ ﻭﻱ
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﻪ ﻮﻙ ﭘﻮﻫﻴﻱ ﺧﻀﻮﺭ ﺩﻡ ﺩﻱ
ﻭﻱ
ﺩﺍ
ﺩﻧﻴﺎ
ﭼﻪ
ﻛﺎﻣﻠﻪ
ﺩﻱ
ﻣﻌﻨﲐ
ﭼﻪ
ﺋﯥ
ﭘﻪ
ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ
ﻟﻜﻪ
ﺳﻴﻼﺏ ﻟﺮﻱ
ﺍﺭﺍﺩﻩ
ﻫﺴﻲ ﺯړﻩ
ﭘﻪ
ﺁﻳﻨﺪﻩ
ﺭﻓﺘﻪ
ﻭ
ﻛﻠﻪ
ﭼﺎ
ﺩ
ﻳﺎﺩ
ﺑﻬﻴﻱ
ﻧﻪ ﯥ ﭼﺎ ﺨﻪ ﺍﺳﺘﻮﮔﻨﻪ ﻧﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭﻱ
ﻛﻲ
ﻭﻱ
ﺩ
ﻣﺮﺷﺪ
ﺍﺷﺎﺭﺗﻪ
ﻟﻪ
ﺍﺭﺷﺎﺩ
ﺑﯥ
ﻭ ﻫﻐﻮ ﺗﻪ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻭﻮﺩ
ﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻮﻭﻧﻪ ﺩ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭﻱ
ډﻳﺮ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭﺭ ﺨﻪ ﺑﻴﻞ ﺷﻮ ﻭ ﻫﻴ ﮔﺮﻡ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻟﻪ ﺟﺪﺍﻳ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﻭﺑﻠﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻭﻱ
ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺩﺭﺳﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ ﻭﻱ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﻭﺧﻮﺭﻣﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺑﺎﺏ ﻫﺰﺍﺭ ﻗﺴﻤﻪ
ﻛﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻗﺴﻢ ﻭ ﭘﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻭﻱ
ﻳﺎ ﺑﻪ ﻭړﺍﻧﺪﻱ ﺗﺮ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻭﺭﺳﺘﻮ
ﻛﻪ ﺩﻱ ﻭﺭﻭﺭ ﻛﻪ ﺩﻱ ﻋﺰﻳﺰ ﻛﻪ ﺩﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻭﻱ
ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺗﺮ ﭘﻮ ﻻﻧﺪﻱ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﺎ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﺗﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﻮﺭﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭﻱ
ﺧﺎﻭﺭﻭ
ﻛﻪ ﺋﯥ ډﻛﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﭘﻪ ﻗﻨﺪ ﻭﻱ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﺑﻨﺪ ﻭﻱ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻏﺎړﻩ ﺋﯥ ﻭ ﺣﻖ ﺗﻪ ﺍﻳﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﻛﻲ ﻛﻤﻨﺪ ﻭﻱ
ﺩﺍ ﭼﻪ ﺯﻩ ﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻤﻪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻛﺎ
ﭘﻪ ﺁﻳﺖ ﻭ ﭘﻪ ﺣﺪﻳﺚ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺮﮔﻨﺪ ﻭﻱ
ﺁﻳﺎﺗﻮﻧﻮ
ﺗﺮﻭ ﻤﺎ ﻭﻳﻞ ﺑﻪ ﻪ ﺩﺭ ﻟﺮﻩ ﭘﻨﺪ ﻭﻱ
ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻪ ﺩ ﻣﻨﻜﺮ ﭘﻪ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻫﺮ ﻛﻼﻡ ﭼﻪ ﺩﻟﭙﺬﻳﺮ ﻭ ﺩﻝ ﭘﺴﻨﺪ ﻭﻱ
ﺧﺪﺍﯨﻪ ﮔﻨﺞ ﺩ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭﺭﻛﯤ
ﭼﻪ ﺑﯥ ﻣﻠﻜﻪ ﺑﯥ ﺣﺸﻤﺘﻪ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﺩ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﺩﻧﻴﺎ ﻏﻢ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺑﺎﺭ ﻭﻱ
ﻭﺍړﻩ ﺳﻬﻞ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻳﺎﺭ ﺭﺍ ﺳﺮﻩ ﻳﺎﺭ ﻭﻱ
ﻫﺰﺍﺭ ﻭﺍﺭ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﺎﺭ ﻛﻡ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻗﻄﻊ ﻣﻲ ﺩﺍ ﻳﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﻱ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﭼﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺮ ﺩﺍﻏﻮﻧﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻭﻱ
ﻣﺸﻜﻞ ﻛﺎﺭ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛ
ﻛﻠﻪ ﺑﻞ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﻣﺸﻜﻞ ﻛﺎﺭ ﻭﻱ
ﻮ ﺋﯥ ﺍﻭﻲ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻻﺭﻱ ﺭﻭﻏﻲ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺩ
ﻻﺭ
ﻭﻱ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﮔﻞ ﻤﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺷﻜﻞ ﻏﻮﺍړﯤ
ﻛﻠﻪ
ﮔﻠﺰﺍﺭ
ﻭﻱ
ﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺷﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻛﻲ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻬﺮ
ﻫﻐﻪ ﺭﺧﺖ ﭼﻪ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻭﻯ
ﻫﻢ
ﺗﻪ
ﻫﻐﻪ
ﺋﯥ
ﭼﻪ
ﻧﻪ
ﻫﺴﻲ
ﻧﻪ
ﺩﻱ
ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ
ﻛﻮﯤ
ﭘﻪ
ﮔﻪ
ﺑﺎﻭﺭ
ﺷﻤﺎﺭﻩ
ﭘﻪ
ﭘﻪ
ﺩ
۱٥۳
ﻫﻐﻮ ﺩﺍ
ﻭ
ﻣﻌﺸﻮﻗﻮ
ﺭﻧﮕﻪ
ﻛﻠﻮﻧﻪ
ﻛﻠﻪ
ﺗﻪ ﭘﻪ
ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻣﺦ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻫﺮﻩ ﺧﻮﺍ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﻱ
ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻄﺮ ﭘﻪ ډﻳﺮ ﻭ ﭘﻪ ﻟ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻟ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﻱ
ﺷﺘﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﻭﻟﻲ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻤﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺩ ﭼﺎ ﻳﺎﺭ ﻭﻱ
ﻣﺮﮒ ﻟﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﺳﺮﻩ ﻭﺍﺭ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻳﺎﺭ ﺑﻪ ﺎﻥ ﺗﺮ ﻳﺎﺭ ﻭړﻧﺒﻲ ﻛﺎ ﻛﻪ ﺋﯥ ﻭﺍﺭ ﻭﻱ
ﻟﻪ ﻫﻐﻮ ﺳﺮﻩ ﺑﻪ ﻪ ﻓﻜﺮ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻟﻮﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﻱ
ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺗﻮﺭﻱ ﺁﺷﺎﻧﺎﺋ ﺋﯥ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻭﻱ
ﺻﺒﻮﺭﻱ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭﻱ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺯﻭﻡ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺑﯥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻲ ﻳﺎ ﺻﺒﺮ ﻳﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﻭﻱ
ﻫﺮ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻭﺻﻞ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﻭﻱ
ﺑﯥ ﻣﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﻭﻱ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﺑﻠﻴﻱ
ﻫﻐﻪ
ﻭﻱ
ﭘﻪ ﻳﺎﺭۍ ﻛﻲ ﺁﺯﺍﺭ ﻧﺸﺘﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻛﻪ ﺯﺭﻩ ﺑﻪ ﻤﺎ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﺗﺎ ﺁﺯﺍﺭ ﻭﻱ
ﺑﻮﻳﻪ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻓﻜﺮ ﻳﺎ ﺩ ﺳﺮ ﻳﺎ ﺩ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﻭﻱ
ﺎﻱ ﺋﯥ ﺍﻭﺭ ﺷﻲ ﭼﻪ ﺯﻧﺎﺭ ﺋﯥ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ
ﻭﻟﻲ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺯﻧﺎﺭ ﺩﺍﺭ ﻭﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺯﻧﺎﺭ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺳﻮﻲ
ﺩﻏﻪ ﺍﻭﺭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﺘﻴﺎ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻭﻱ
ﻫﻐﻪ ﺟﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻟﻴﻠﯥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺭﺳﻮﺍ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﻳﺎﺭ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﻭﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺩﻱ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﻫﻢ ﻤﺎ ﻳﺎﺭ ﻭﻱ
ﻫﺮ ﺳﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻳﻮ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻴﻦ ﻭﻱ
ﻟﻪ ﻳﻮﻩ ﻣﺨﻪ ﺋﯥ ﺳﻞ ﻣﺨﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻭﻱ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻧﻮﻛﺮﻱ
ﺩ
ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻮ
ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺨﻮﺍﻩ ﺑﻪ ﺩ ﺩﺭﺑﺎﻧﻮ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﻭﻱ
ﻟﻪ
ﺭﻗﻴﺒﺎﻧﻮ
ﺯﻩ
ﻛﻡ
ﺩﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻟﻪ ﮔﻠﻪ ﺳﺮﻩ ﺧﺎﺭ ﻭﻱ
ﻮ ﺳﻞ ﺧﺎﺭﻩ ﺋﯥ ﺧ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻮ ﻛﻲ
ﻛﻠﻪ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺩ ﺑﻠﺒﻞ ﻭ ﮔﻞ ﺗﻪ ﻻﺭ ﻭﻱ
ﺳﺠﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺩ ﺳﺎﻗﻲ ﺩ ﻻﺭﻱ ﻓﺮﺵ ﻛﺎ
ﻫﺮ ﺻﻮﻓﻲ ﭼﻪ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ ﻭﻱ
ﺷﻲ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻗﻄﻊ ﺍﻓﻼﻃﻮﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻫﻮﻴﺎﺭ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﻪ ﻫﻴ ﻣﻼﻣﺖ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻫﺮ ﺳﻯ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭ ﻭﻱ
ﻛﺎﺷﻜﻲ ﺯﻩ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺍﻳﺮﯤ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻗﺪﻡ ﺩﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻭﻱ
ﺧﻮ ﻳﻮ ﻠﻪ ﻤﺎ ﺳﺘﺎ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻣﺦ ﺷﻮﻱ
ﻧﻮﺭ ﻣﻲ ﻣﻮﺧﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﺸﻴﻮ ﭘﻪ ﺮ ﻭﻱ
ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻦ ﻣﻲ ﺩ ﺭﻧﻮﺭ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺍﻭړﻩ ﻭﻱ
ﺧﻮ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻳﻮ ﻧﻈﺮ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﺯﻳ ﺭﻧﻚ ﭘﻪ ﺳﭙﻴﻨﻮ ﺍﻭﻮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪ
ﻛﻪ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﭘﻪ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﻭﻱ
ﭼﻪ
ﻭ
ﺁﺷﻨﺎ
ﻫﻐﻮ
ﻫﺮ
ﭼﻪ
ﻪ
ﺑﻪ
ﭘﻪ
ﺟﺬﺑﻪ
ﭘﺴﻲ
ﺗﻪ
ﺳﺘﺎ
ﺩ
ﻭﻳﺸﺘﻠﻲ
ﻋﺎﺷﻖ
ﻋﺎﺷﻘ
ﻫﻢ
ﻣﻪ
ﺑﻪ
ﻫﻐﻪ
ﻭﻳﻠﻲ
ﻣﺎﻪ
ﻟﻴﻮﻧﻲ
۱٥٤
ﺍﻭﺭ
ﻭ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﺗﻪ
ﮔﻠﺰﺍﺭ
ﺷﻪ
ﻛﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺩﻟﺒﺮۍ ﻧﻪ ﻮﻙ ﺧﺒﺮ ﻭﻱ
ﻣﻼﻣﺖ
ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻛﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺷﻲ ﻭﺭ ﺮﮔﻨﺪﻩ
ﻭﻱ
ﺗﻤﺎﺷﻪ
ﺑﻪ
ﭘﻪ ﻤﺎ
ﻭﺍړﻩ
ﭘﻪ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ ﺑﻪ ﻤﺎ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻏﻮﻧﺪﻳﻲ ﻧﻪ ﻭﻩ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻣﻲ ﺩ ﺗﻴﺮﻭ ﺗﻮﺭﻭ ﭘﺮﻫﺮ ﻭﻱ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺩﺭﺩ ﻛﻲ ﻃﺒﻴﺐ ﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﻪ
ﻻ ﺑﻪ ﻪ ﻭ ﻛﻪ ﺩﻱ ﺣﺎﻝ ﺗﺮ ﺩﺍ ﺑﺘﺮ ﻭﻱ
ډﻳﺮﻱ ﺧﻮﻟﯥ ﻤﺎ ﭘﻪ ﻳﺎﺩ ﺷﻜﺮ ﺧﻮﺭﯤ ﺷﻮﯤ
ﺑﻴﺎ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺍﻳﺮﯤ ﺷﻮﯤ
ﻻړﯤ
ﻫﺰﺍﺭ ﺎﻜﻲ ﺩ ﺷﻤﺸﺎﺩ ﻭ ﭘﻪ ﺍﻳﺮﯤ ﺷﻮﯤ
ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﺯﻣﻜﻮ ﭼﻪ ﺭﻭﻏﻲ ﭘﺮﯤ ﻣﺎ ﻭﻱ
ﺩ
ﺷﻮﯤ
ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﭼﻪ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺩ ﺁﺷﺎﻧﺎﻳﻲ ﻛﺎ
ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺗﻮﺭﻱ ﻫﻐﻪ ﻟﺮﻩ ﺗﻴﺮﯤ ﺷﻮﯤ
ﺩﺍ ﻓﻠﻜﻪ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛ ﺩﺍ ﺋﯥ ﺧﻮﻱ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ ﺋﯥ ﺩﻋﺎ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻴﺮﯤ ﺷﻮﯤ
ﺧﺘﻲ
ﻭﺍړﻩ
ﺷﻮﯤ
ﻣﺮﻏﻪ
ﺷﻮﻱ
ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻛﻲ ﺩﺭﺳﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭﺑﻪ ﺷﻮﻱ
ﻧﻪ ﻭ ﺯﺭ ﻛﺎﻟﻪ ﻫﻮﺱ ﻧﻪ ﻣﺮﻱ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ
ﺳﻱ ﺳﺨﺖ ﺩﻱ ﮔﻪ ﻳﻮ ﺍﺛﺮ ﭘﺮﯤ ﺷﻮﻱ
ﺯړﻩ ﻛﻪ ﭼﺎﻭﺩﻱ ﻫﻢ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻏﻢ ﺑﻪ ﻭﺟﺎﻭﺩ
ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺷﻮﻱ
ﻛﻡ
ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﻪ ﺁﻩ ړﻭﻧﺪ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﻟﻴﻤﻪ ﺷﻮﻱ
ﻫﻴ ﭘﻮﺭﻩ ﺑﻪ ﺩﻱ ﻧﻴﻤﮕﯤ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺧﺪﺍﯨﻪ
ﻛﻪ ﺑﻴﻠﺘﻮﻥ ﺩ ﺩﻭﻩ ﻳﺎﺭﺍﻧﻮ ﻭﺑﻠﻪ ﻧﻪ ﺷﻮﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺿﺎ ﻟﺮﻩ ﭼﺎ ﻫﺴﻲ ﺗﻌﻮﻳﺬ ﻭﻛﯨﻴﻴﻮ ﻞ ﻳﺎﺭ
ﭼﻪ ﻟ ﺯﻩ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻓﻬﻢ ﻪ ﺷﻮﻱ
ﺩﻱ
ﺩﻏﻪ ﭘﺴﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﻮﻟﻲ ﺑﻴﺎ ﻫﺎﻟﻪ ﺷﻮﻱ
ﻧﻮﻡ ﺋﯥ ﻳﻮ ﻞ ﺯﻣﺎ ﻭﺍﺧﻴﺴﺘﺊ ﺑﻪ ﮊﺑﻪ
ﻧﻮﺭ ﻣﻲ ﻧﻮﻡ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﭘﺎﺗﻲ ﻧﻪ ﺷﻮﻱ
ﻟﻜﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻋﻤﺮ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻛﺎﺭ ﻛﺎ
ﺩﻏﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﻳﻮ ﺯﻣﺎﻥ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺷﻮﻱ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺧﺒﺮﻩ ﺣﻖ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻪ ﺷﻮﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩ ﺍﻭﻮ ﻳﻮ ﺭﻗﻢ ﻭﻱ
ﻋﻴﻦ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﻟﻪ ﭘﺮﻫﺎﺭ ﺳﺮﻩ ﺳﻢ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﻣﻲ ﺩ ﺳﭙﻮږﻣ ﺩ ﻧﻤﺮ ﻣﺸﺮﻕ ﺷﻲ
ﺯﻩ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻢ ﺗﻮﺭ ﺗﻢ ﻭﻱ
ﺭﺳﻴﻱ
ﭼﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺯﻟﻔﻲ ﺧﻢ ﺩﺭ ﺧﻢ ﻭﻱ
ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻧﻴﺶ ﻭﻫﻠﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﭘﺮﻭﺕ ﺩ ﭼﺎ ﻟﺮﻡ ﻭﻱ
ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﭼﻪ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻭﻱ ﻏﻮﻪ
ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺩﻱ ﻭﻭﺯﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻏﻢ ﻭﻱ
ﺩ
ﺩﻧﻴﺎ
ﺩ
ﺩ
ﻭﺻﺎﻝ
ﭘﻪ
ﺭ
ﭘﻪ
ﺩﻟﺘﻪ
ﺭﻗﻴﺐ
ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﺳﺮ
ﻛﻭ ﻭﺭﻮ
ﺩﺭ
ﻭﻧﻰ
ﻭ
ﻜﺎﺭﻩ
ﻣﻼﻳﻚ
ﺑﻪ
ﻭﺍﻳﻲ
ﭼﻪ
ﺑﺸﺮ
ﺷﻮﻩ
ﭼﻨﺪﻮ
ﻫﻠﻪ
ﻟﺮﻩ
ﻛﻪ ﺗﻪ ﻣﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺑﻴﺪﻝ ﻭ ﺯﻩ ﺩﻟﺒﺮ ﻭﻱ
ﺩ
ﺑﻪ
ﻣﺎ
ﻪ
ﻭﺍﻳﻪ
ﻭﺳﻮﻟﻴﺪﯤ
ﻣﺤﻠﻮﻧﻮ ﻭﺍﻟﻮﺗﻲ
ﻫﻮﺍ
ﻧﺎﻛﺩﻭ
ﻭﻟﻴﺪﻱ
ﭘﻮﺭﺗﻪ
ﻛﻮﻝ
ﭼﻪ
ﺗﻪ
ﭼﻪ
ﺩ
ﻧﻈﺮ
ﺩﺍ
ﭼﺎ
ﻭ
۱٥٥
ﺍﻳﺎﻡ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﭘﻪ
ﺗﻪ
ﮔﺮﺩﺷﻮﻧﻮ
ﺩ
ﺳﺮﻭﻧﻮ
ﺍﺩﻳﺮﯤ
ﻣﻨﺎﺭﯤ
ﺑﻮﻳﻪ
ﭼﻪ ﺩ ﺩﻭﺍړﻭ ﻫﻤﺪﻣﻲ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﺩﻡ ﻭﻱ
ﻫﻤﺪﻣﻲ
ﻛﻪ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺎﺩﻱ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍﺷﻲ
ﻣﻪ ﻛﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭼﻪ ﻮﻙ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﺧﻮښ ﺧﻮﺭﻡ ﻭﻱ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻛﻪ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺳﻞ ﺭﻧﮕﻪ ﺳﺘﻢ ﻭﻱ
ﺩﺍ ﻗﻀﺎ ﻪ ﺗﺮ ﻗﺎﺿﻲ ﻣﻮﻗﻮﻓﻪ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﺧﻮﺩ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻳﺎﺭﻩ ﭘﻮﺭﻱ ﮔﺮﻡ ﻭﻱ
ﺩﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻲ ﻣﻘﺪﻡ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺧﻮﻧﺎﺏ ﺋﯥ ﺩ ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ ﻣﻲ ﻧﺎﺏ ﺷﻲ
ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ
ﻭﻱ
ﻫﻴ ﺣﺎﺟﺖ ﺩ ﻫﻨﺮ ﻧﺸﺘﻪ ﻭ ﺭﻗﻴﺐ ﺗﻪ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺍﺻﻞ ﻛﻲ ﻋﺮﺏ ﻭﻱ ﻛﻪ ﻋﺠﻢ ﻭﻱ
ﻫﻨﺮ ﻣﻪ ﻏﻮﺍړﻩ ﻃﺎﻟﻊ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﻏﻮﺍړﻩ
ﻛﻪ
ﺧﺎﺗﻢ
ﻭﻱ
ﺩ
ﺷﺒﻨﻢ
ﻭﻱ
ﺑﻞ ﺭﺍﺣﺖ
ﺩ
ﺩ
ﺳﺘﻢ ﻫﺮ
ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺩﻭﻭ ﺩ
ﻫﻤﺪﻣﻮ
ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ
ﭼﺮﻱ
ﺧﻨﺪﺍ
ﺩ
ﻫﻐﻮ
ﭘﻪ
ﻫﺴﻲ ﭘﺎﺳﻪ
ﻟﺮﻩ
ﺍﺟﺮ
ﻻﺯﻡ
ﺩ
ﮊړﺍ
ﺩﻩ
ﻪ ﺗﺎﺯﮔﻲ
ﻟﻪ
ﺩﻏﻪ
ﭘﻜﺎﺭ
ﺑﯥ
ﺩ
ﮔﻞ
ﺟﺎﻣﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻪ ﭘﻪ
ﻗﺪﺭ
ﺳﺮﻩ
ﺟﻢ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻭﺍﺋﯥ ﭼﻪ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺷﻴﺪﺍ ﻳﯥ
ﺯﻩ ﭘﻪ ﺗﺎ ﺷﻴﺪﺍ ﻳﻢ ﻭﺍﻳﻪ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺟﺎ ﻳﯥ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﺗﺎ ﭘﻪ ﻛﻮﻣﻪ ﺯﻳﺮﻛ ﺷﻢ ﭘﻭﻟﻲ
ﭼﺎ ﺯﺩﻩ ﻟﻜﻪ ﺗﺎ ﺯﺩﻩ ﻫﻤﺮﻩ ﻭﺍﻳﻪ ﭼﻪ ﻪ ﻭﺍﻳﯥ
ﺯﻩ ﭼﻪ ﻛﺒﺮﺟﻦ ﻭﻡ ﻋﺎﺷﻘ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﺎﺕ ﻛﻩ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﻟﻜﻪ ﻭﯤ ﻫﻢ ﻫﻐﻪ ﻫﺴﻲ ﻛﺒﺮﻳﺎ ﻳﯥ
ﺎﻥ ﻛﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﻛﻲ ﻓﺎﻧﻲ ﻛﻣﻪ ﻪ ﺑﻪ ﻭﻛﻡ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻟﻪ ﺁﻫﻪ ﺑﯥ ﭘﺮﻭﺍ ﻳﯥ
ﻣﺮﮒ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺗﺎ ﻭﻟﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺧﺘﺮ ﻛ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﻪ ﺩﻱ ﺣﺎﺻﻞ ﻫﻢ ﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻄﻠﻖ ﭘﻪ ﻣﺮﮒ ﻤﺎ ﻳﯥ
ﻪ ﺷﻮ ﻛﻪ ﻳﻢ ﺯﻩ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﺳﺘﺎ ﻛﻲ
ﺯﻳﺎﺕ ﻟﻪ ﻣﺎ ﻧﻪ ﺧﻮښ ﺗﻪ ﺩ ﻗﺎﺿﻲ ﻫﻢ ﺩ ﻣﻼ ﻳﯥ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺗﺮ ﺗﻮﺭﻱ ﻛﻜﺮۍ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺎﺭ ﺷﻪ
ﺩﺍ ﻫﻢ ﺳﻬﻞ ﻛﺎﺭ ﺩﻱ ﻤﺎ ﻳﺎﺭﻩ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻳﯥ
ﻳﯥ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻣﺮﮒ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻳﯥ
ﻣﺮﮒ ﺧﻮ ﻭﻳﻨﻲ ﭼﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺭﺍ ﭘﺴﯥ ﺩﻱ
ﻪ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻤﺎ ﻭ ﻣﺮﮒ ﻭﺗﻪ ډﻳﺮ ډﻳﺮ ﻳﯥ
ﻛﺒﺮ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﺧﻮ ﻻﻟﻪ ﺎﭘﻪ ﺳﺘﺎ ﻋﺎﺩﺕ ﻭ
ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﻦ ﻤﺎ ﻗﺼﺪﻩ ﭘﻪ ﺑﻞ ﭘﻴﺮ ﻳﯥ
ﺩﺍ ﺑﯥ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻋﺎﻗﻼﻥ ﺑﻪ ﺷﻲ ﻛﻢ ﻋﻘﻞ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮕﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻭﻛﻪ ﺩﻟﻴﺮ ﻳﯥ
ﺳﺘﺎ ﺧﻮﻳﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺎﻥ ﺮﮔﻨﺪ ﻛﺎ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﭼﻪ ﺗﻪ ﺗﺮ ﺑﻼ ﺗﻴﺮ ﻳﯥ
ﻧﺸﻢ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻪ ﺭﻧﮓ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﻳﻢ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻳﯥ
ﻣﺎ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻟﺒﻮ ﺧﻮﻧﺪ ﻭﺍﺧﻴﺴﺖ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺷﻮﻡ
ﻛﻪ ﺳﻞ ﻠﻪ ﭘﻪ ﺗﺮﺧﻪ ﻭﻳﻞ ﮔﻨﻫﻴﺮ ﻳﯥ
ﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﻜﻠﻲ ﻛﻪ ﻭﺍړﻩ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺷﻲ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺗﻪ ﻟﻪ ﺩﻟﻪ ﻫﻴﺮ ﻳﯥ
ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﺯﺭﻩ ﺑﻪ ﻭږﻱ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻮړ ﻳﯥ
ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﺫﺭﻩ ﺑﻪ ﮔﺮﻡ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﻮړ ﻳﯥ
ﻛﻪ ﻮﺍﻧﻲ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﻏﻮﺍړﯤ ﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻭﻣﺮﯤ
ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﺲ ﻟﻪ ﻮﺍﻧ ﭘﺎﺋﯥ ﺧﻮ ﺑﻪ ﺯﻭړ ﻳﯥ
ﺧﻮ
ﻟﻪ
ﻤﺎ
ﺣﻴﺮﺗﻪ
ﭘﻪ
ﺩﻱ
ﻭﺭﻣﻴﻩ
ﻣﺎﺗﻮﻝ
ﺗﻌﺮﻳﻒ
ﺷﻴﺮ
ﻛﻮﻟﻲ
۱٥٦
ﺳﻱ ﻛﻠﻪ ﺧﻮ ﻳﺎ ﺟﻮړ ﻛﻠﻪ ﻧﺎﺟﻮړ ﻭﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮ ﻧﻪ ﻳﯥ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺗﻞ ﺗﺮ ﺗﻞ ﺟﻮړ ﻳﯥ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺮﮔﻨﺪ ﻛﺎ
ﻛﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻫﺮ ﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﻭړ ﻳﯥ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺗﻪ ﻣﺠﺬﻭﺏ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﻬﺮ ﻛﻲ ﻣﺮﻭړ ﻳﯥ
ﭘﻪ ﻮﺍﻧ ﻛﻲ ﺑﺪ ﺩﻣﺎﻏﻪ ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻥ ﻳﯥ
ﭼﻪ ﭘﻴﺮﻱ ﺩﺭﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩﺭ ﺷﻲ ﺑﻴﺎ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻳﯥ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻱ ﺯړﻩ ﻪ ﻛﻴﻱ ﺩﺍ ﺧﻮ ﻧﺸﺘﻪ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺗﺮ ډﻳﺮﻩ ﮊﻭﯤ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻮﺍﻥ ﻳﯥ
ﭼﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻛﻴﻮﺗﻮﻧﻲ
ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ
ﻳﯥ
ﭼﻪ ﺑﯥ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﺯړﻩ ﺗﯤ ﭘﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﭘﻮﺭﻱ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻫﺴﻲ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻩ ﭼﻪ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻳﯥ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺩﻱ ﻭ ﻫﻐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻪ ﺷﺎ ﻛﻩ
ﮔﻮﻳﺎ ﺗﻞ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻳﯥ
ﻫﻤﺮﻩ ﺳﺮ ﺩﻱ ﻭ ﺧﭙﻞ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺗﻪ ﻴ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻟﻜﻪ ﻴ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﺩ ﺧﺎﻥ ﻭ ﺩ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻳﯥ
ﺭﻭﻮﻟﻲ
ﻫﺮﻩ ﺷﭙﻪ ﭘﻪ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻠﻚ ﭘﺴﻲ ﭘﺎﺳﺒﺎﻥ ﻳﯥ
ﭘﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺩﻱ ﺗﺎﻧﺪﻩ ﮊﺑﻪ ﻭﭺ ﻟﺮﮔﻲ ﺷﻪ
ﭘﻮﭺ ﮔﻮﻳ ﻟﺮﻩ ﺑﻠﺒﻞ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﻳﯥ
ﻭ ﻧﻤﺎﻧﻪ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻧﻤﺮ ﺧﻴﮋﻱ ﻫﺎﻟﻪ ﭘﺎﻲ
ﭘﻪ ﻗﻠﺒﻪ ﭘﺴﻲ ﭘﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﭙﻪ ﺭﻭﺍﻥ ﻳﯥ
ﺷﯥ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻟﻮ ﺍﻭ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﻭﺭﺷﯥ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﻳﯥ
ﭘﻲ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻟﻜﻪ ﺳﻮﺭ ﭘﻪ ﻛﺎ ﮔﺮﺯﯤ
ﻳﯥ
ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﻳﻮﻩ
ﺑﯥ
ﺷﭙﻪ
ﺍﻭﺩﺍﺳﻪ
ﺟﺬﺑﯥ
ﭘﻪ
ﻃﺎﻋﺖ
ﻟﺮﻩ
ﭘﻴﻤﺎﻧﻲ
ﭼﺮﻱ
ﻛﻮﺯﻩ
ﺗﺮ
ﻧﻪ
ﺩﻩ
ﺷﯥ
ﺍﺧﻴﺴﺘﻲ
ﭘﺮﻳﻮﺯﯤ
ﻛﻮﻫﻲ
ﻭ
ﻭﺗﻪ
ﺭﻭﺍﻥ
ﺑﻮﻳﻪ
ﺩ ﻫﻠﻚ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺑﻪ ﻻﺱ ﺍﭼﻮﯤ ﺍﻭﺭ ﺗﻪ
ﻧﻪ ﺧﺒﺮ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﻳﯥ
ﭼﻪ ﻭ ﺑﻞ ﺗﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺎ ﺎﻥ ﺋﯥ ﻫﻴﺮ ﻭﻱ
ﻧﻮﺭ ﻮﻙ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻫﻐﻪ ﺗﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻳﯥ
ﻭﺭﻙ ﺷﻪ ﻭﺭﻙ ﺷﻪ ﺑﺪ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﺪ ﺳﻯ
ﻛﻪ ﺩﻱ ﻭﺭﻭﺭ ﻛﻪ ﺩﻱ ﻋﺰﻳﺰ ﻭﻱ ﻛﻪ ﭘﺮﺩﻳﻰ
ﺗﺮ ﻫﻐﻪ ﻻ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺎﺭ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺑﺪ ﻛﺎﺭ ﺷﻲ ﺩ ﭼﺎ ﺯﻭﻱ ﺍﻭ ﻳﺎ ﻧﻤﺴﻰ
ﻟﺮﮔﻲ ﻟﻮﻲ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﭘﺮﯤ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﻭﻱ
ﺑﺪ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺩﻱ ﺳﻮﺭ ﻟﻨﻱ ﻳﺎ ﻭږﻱ ﺳﭙﻰ
ﻛﺎ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻛﻠﻲ ﻛﻲ ﻳﻮ ﺳﭙﻲ ﺷﻲ ﻟﻴﻮﻧﻰ
ﺳﭙﻴﻮ
ﻧﺸﺘﻪ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﭼﻪ ﺗﺮﯤ ډﻙ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻛﻮﻫﻰ
ﻣﺨﻨﺜﻮ
ﭘﻪ
ﺣﺴﺎﺏ
ﻭﻱ
ﻣﻧﻰ
ﺑﻮﻳﻪ
ﻭ
ﻫﻐﻪ
ﺗﻪ
ﭼﻪ ﺑﯥ ﻭﺟﻬﻲ ﺁﺯﺍﺭ ﻧﻪ ﻛﺎ ﻫﻴ ﺳﻯ
ﺩﻳﮓ ﺍﻳﻲ ﭘﻪ ﺩﻳﮕﺪﺍﻥ ﻭﺭﻲ ﺗﺮ ﺗﻴﻎ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺳﻮړ ﭘﻪ ﺁﻩ ﺳﺮﺩ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻧﻐﺮﻯ
ﻫﺴﻲ ﻓﻴﺾ ﺋﯥ ﻭ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﺭﺳﻴﻱ
ﭼﻪ ﺑﺎﻟﻪ ﺷﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻭﻗﺖ ﺣﺎﺗﻢ ﻃﻰ
ﺍﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﺑﺪ ﻓﻬﻢ ﺍﻭ ﺑﺪ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺷﻲ
ﺳﻯ
ﻫﻐﻪ
ﺧﻠﻖ
ﺑﻞ
ﻋﻼﺝ
ﺣﺮﺍﻡ
ﺧﻮﺭ
ﻣﻧﻲ
ﻭﻳﻠﻲ
ﭘﻴﻤﺎﻧ
ﺑﻪ ﺩ ﺩ
ﻭﺍړﻩ
ﻟﻴﻮﻧﻴﻮ
ﭘﺨﻮﺍ
ﻛﻪ
ﻫﻐﻮ
ﻧﻪ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﺑﻴﺎ ﭘﻪ ﺗﻴﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻳﯥ
ﻫﻤﻪ
ﻻ
ﻧﻪ
ﺩ
ﭼﺎﺭﻭ
ﭘﻪ
ﺍﺭﻣﺎﻥ
ﻟﻴﻮﻧﻲ
ﻛﻪ
ﺭﺍﺗﻪ
۱٥۷
ﭘﻪ
ﻭﺍﻳﻪ
ﺗﻮﺭﻩ
ﻳﺎ
ﺳﭙﻰ
ﭘﻪ
ﺑﻬﺘﺮ
ﺗﻴﻎ
ﺩﻱ
ﻭﻱ
ﻛﻪ
ﭼﻪ ﺩﺍﺭﻭ ﺩ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﺩﻱ ﻫﻐﻪ ﻣﻰ ﻣﻲ
ﺧﭙﻠﻮ
ﺩ
ﺩﺍﻧﻪ
ﻟﺒﻮ
ﺍﻧﮕﻮﺭﻭ
ﺩ
ﺳﺎﻗﻲ ﭼﻪ
ﺭﺍﻛﻩ ﺍﻭﻝ
ﻳﻮ
ﺋﯥ
ﺩﻭﻩ
ﺟﺎﻣﻪ ﻭﻱ
ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ
ﭘﻴﺎﭘﻰ
ﭘﺴﯥ
ﻗﻰ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﺗﻴﻎ ﻛﻲ ﭼﻪ ﺁﺏ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩ ﺷﺮﺍﺑﻮ
ﻮﻙ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﻏﻠﻴﻢ ﻧﻪ ﻣﻮﻣﻲ ﺑﺮﻯ
ﺟﺎﻡ ﺩ ﻣﻴﻮ ﭼﻪ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭ ﺩ ﻛﻞ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﻪ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﺍﻭﺳﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻏﻢ ﻛﻲ ﺗﺎ ﺑﻜﻰ
ﺭﺍﺷﻪ ﻳﻮ ﻠﻪ ﻣﻲ ﻫﺴﻲ ﻣﺴﺖ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻩ
ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﺷﻢ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ ﺩ ﻫﻴ ﺷﻰ
ﺁﻭﺭﻩ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﻫﺮﻩ ﻏﻤﻪ ﺧﻼﺹ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺳﻯ ﻟﻴﻮﻧﻰ
ﺑﯥ
ﺧﻮﺩﻱ
ﭘﻨﺎﻩ
ﻫﺴﻲ
ﺩﻩ
ﺯﻭﺭ
ﺯﻩ ﻫﻐﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﻢ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ
ﭼﻪ
ﺋﯥ
ﺭﻭﻍ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺻﻠﺤﻪ ﻟﻪ ﺭﻗﻴﺐ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﺎ
ﺁﺷﻨﺎ
ﻪ
ﺩﻱ
ﻛﻪ
ﻟﻪ
ﺧﻮړﻭﻧﻜﻲ
ﺧﺘﻰ
ﺯړﻩ ﻣﻲ ﻫﺴﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﺯﻟﻔﻮ ﺑﺎﻳﻠﻮﺩ
ﻟﻜﻪ ﻭﺭﻙ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﺷﭙﻪ ﻛﺎ ﻮﻙ ﻛﺎﻟﻰ
ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﺭﺩ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺎ
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺧﭙﻞ ﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﺮﺩﻯ
ﭘﻪ ﻳﻮ ﻻﺱ ﻛﻲ ﺋﯥ ﻣﺮﻫﻢ ﭘﻪ ﺑﻞ ﺧﻨﺠﺮ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﭘﻪ ﻣﻳﻮ ﻛﻲ ﺣﺴﺎﺏ ﻳﻢ ﻧﻪ ﮊﻭﻧﺪﻯ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻣﺮﮒ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺋﯥ ﺭﺿﺎ ﺩﻩ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻣﺎ ﻛﺎ ﺗﺮ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻭړﻧﺒﻰ ﺧﭙﻞ
ﺳﻮﻯ
ﺳﺮﻩ
ﻧﺪﻯ
ﻧﺸﺘﻪ
ﻣﺎ
ﭘﺨﭙﻠﻪ
ﻮﻙ ﺩﻱ ﻏﻢ ﻤﺎ ﭘﻪ ډﻳﺮﻭ ﺍﻭﻮ ﻧﻪ ﺧﻮﺭﻱ
ﻛﻢ
ﺑﻪ
ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﺷﭙﻪ ﻛﻲ ﺋﯥ ﻭﻳﺮﻳﻡ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻢ ﺩ ﻭﺻﻞ ﺳﭙﻴﻦ ﺳﭙﻮږﻣﻰ
ﺩ ﻳﺎﺭ ﻏﻢ ﻟﻜﻪ ﻣﺰﺭﻱ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍﺷﻲ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﭘﻴ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﺰﺭﻯ
ﭘﺎﻢ
ﻧﻰ
ﭼﻪ
ﺑﻬﺎ
ﭘﺮﯤ
ﻣﻲ
ﺩﻡ
ﺳﭙﻰ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﻣ ﻭﻣﻪ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻟﺮﻏﻮﻧﻰ
ﺧﻮﻥ
ډﻳﺮﻩ
ﻏﻤﻪ
ﻏﻢ
ﺩﺳﺘ
ﺩ
ﻏﻠﻄﻮﻣﻪ
ﭘﻪ
ﭼﺎ
ﻭﮔﻱ ﺍﻟﺒﺘﻪ
ﺑﻮﻟﻲ
ﺩ
ﻣﺜﻞ
ﺷﭙﯥ
ﻛﻠﻪ
ﻣﻲ
ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺎ
ﻧﻪ
ﭘﻪ
ﻛﻱ ﭘﻪ
ﺷﻮﻧﻭ
ﺩﺍ
ﺧﻮﺭﺩﻥ
ﻛﻴﺩﻡ
ﻟﻜﻪ
ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﻠﻪ ﺭﺑﺎﺏ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺭﺍ ﻭﺍﺧﻠﻢ
ﺑﺎﺭﻱ ﺩﺭﺩ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻫﻴ ﺭﻧﮓ ﻧﻪ ﻛﺎ ﻛﻤﻰ
ﺧﻮﺍﺑﻪ
ﺯﮔﻴﺮﻭﻯ
ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ
ﻣﻲ
ﻭﺍړﻩ
ﻭﻭﺍﺗﻪ
ﻟﻪ
ﻛﻪ
ﭘﻪ
ﺳﻞ
ﻛﻮﻮ
ﺩﻧﻨﻪ
ﮐﻡ
ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ ﭘﻮﺭﻱ ﻳﻮ ﺳﭙﻰ ﺩﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﻫﺠﺮ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﻣﻪ ﻭﮊﻧﻪ ﻳﻮ ﺳﭙﻰ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛﻲ ﻫﺴﻲ ډﻭﺏ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﻫﻴ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﮕﺮ ﺩﻯ
ﭼ ﻪ ﭘ ﺨ ﺘ ﻪ ﺷ ﻲ ﺁﺷ ﻨ ﺎﺋ ﻲ
ﺗ ﺮ ﻣ ﻨ ﻴ ﺎﻥ ﻭﻭﺯﻱ ﺟ ﺪﺍﻳ ﻲ
ﻭ ﻃ ﺎﻟ ﺐ ﻭﺗ ﻪ ﻭﻓ ﺎ ﺷ ﻲ
ﺩ ﻣ ﻄ ﻠ ﻮﺏ ﺑ ﯥ ﻭﻓ ﺎﻳ ﻲ
ﺑ ﺎﺩﺷ ﺎﻫ ﻲ ﻛ ﺎﻧ ﺪﻱ ﺑ ﺪﻟ ﻪ
ﺩ ﺩﻳ ﺪﻥ ﭘ ﻪ ﮔ ﺪﺍﻳ ﻲ
ﺧ ﺎﻧ ﻲ ﭘ ﻠ ﻮﺭﻱ ﭘ ﻪ ﺍﻭﺭﺑ ﻮﺷ ﻮ
ﻣ ﻴ ﺮﺯﺍﺋ ﻲ ﭘ ﻪ ﻣ ﻴ ﺰﺭﺍﻳ ﻲ
ﻧ ﻈ ﺮ ﻧ ﻪ ﻛ ﺎﻧ ﺪﻱ ﻫ ﻴ ﭽ ﺮﻱ
ﭘ ﻪ ﻟ ﻮﺋ ﻲ ﭘ ﻪ ﺑ ﺍﻳ ﻲ
۱٥۸
ﻲ ﻮﺩ ﺭﺍﻳ ﻲ ﺍﻭ ﺧ ﻨ ﻴ ﻮﺩ ﺑ ﺧ
ﻱ ﺪﻳ ﻨ ﺮﮔ ﺮ ﻔ ﻪ ﻛ ﻭﺭﺗ
ﻲ ﺎﻳ ﻪ ﻪ ﻧ ﻘ ﺎﺷ ﻪ ﻋ ﻟ
ﻲ ﻲ ﻛ ﻘ ﺎﺷ ﻪ ﻋ ﻲ ﭘ ﻮﺩ ﺭﺍﻳ ﺧ
ﻲ ﺎﻳ ﺘ ﯥ ﺳ ﻮ ﺋ ﺎﻥ ﺧ ﻘ ﺎﺷ ﻋ
ﺎ ﺩﻱ ﯥ ﻭﻓ ﻪ ﺑ ﯥ ﻛ ﻮﻗ ﺸ ﻌ ﻣ
ﻲ ﺎﻳ ﻄ ﻪ ﺧ ﺎﺭ ﭘ ﻞ ﻳ ﭙ ﺩ ﺧ
ﺪﯤ ﻭﻱ ﻲ ړﻧ ﺮﮔ ﺘ ﻮڼ ﺳ ﯥ ﻛ ﻮږ ﺋ ﻏ
ﻲ ﺎﻳ ﻴ ﻢ ﺩﻧ ﻲ ﻫ ﻨ ﻢ ﺩﻳ ﻫ
ﻪ ﻤ ﻠ ﻞ ﻋ ﻱ ﻭﻱ ﺳ ﯥ ﻛ ﻪ ﺋ ﻛ
ﻲ ﺪﺍﻳ ﻴ ﻲ ﺷ ﺮﯤ ﻭﺭﺷ ﻪ ﭘ ﭼ
ﺎ ﻮﺵ ﻛ ﺮﺍﻣ ﻪ ﻭﺍړﻩ ﻓ ﻤ ﻫ
ﻲ ﻼﻳ ﻲ ﺍﻭ ﻣ ﺨ ﻴ ﻪ ﺷ ﭘ
ﻱ ﻴ ﻪ ﺭﺳ ﻪ ﻧ ﺐ ﺗ ﻠ ﻄ ﻭ ﻣ
ﻲ ﻮﺍﻳ ﻲ ﺭﺳ ﻠ ﺮ ﻭﺍﺧ ﻪ ﺳ ﭘ
ﺎ ﻮﺱ ﻛ ﺎﻣ ﮓ ﻭ ﻧ ﻨ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻧ
ﻲ ﻮﺍﻳ ﯥ ﻧ ﻲ ﺑ ﮕ ﻨ ﯥ ﻧ ﺑ
ﻲ ﻪ ﺷ ﻪ ﺑ ﻪ ﻭﺭﺗ ﻮﺳ ﺎﻣ ﺮ ﻧ ﺗ
ﻲ ﺎﻳ ﻪ ﺭﻭﻱ ﻭ ﺭﻳ ﻪ ﭘ ﻧ
ﻼﺹ ﻭﻱ ﻪ ﺍﺧ ﯥ ﭘ ﺎﺭ ﺋ ﺮﻩ ﭼ ﻫ
ﻲ ﺎﻳ ﺮﻣ ﺮﯤ ﻓ ﺎﺭ ﭘ ﻪ ﻳ ﺮ ﭼ ﻫ
ﻮ ﺮﮔ ﺘ ﻪ ﺩﻭﺍړﻭ ﺳ ﻮﻱ ﭘ ﻠ ﺒ ﻗ
ﻲ ﻪ ﻭﺍﻳ ﻠ ﻞ ﻮﻙ ﺳ ﻪ ﻛ
ﺎ ﻪ ﻛ ﺮ ﻧ ﺮﯤ ﺍﺛ ﺖ ﭘ ﺤ ﻴ ﺼ ﻧ
ﻲ ﺎﺋ ﺎﺅ ﺩﺍﻧ ﺩ ﺩﺍﻧ
ﻲ ﻖ ﻛ ﺸ ﻪ ﻋ ﺮﻱ ﭘ ﻪ ﻟ ﺪﻩ ﻧ ﺎﻳ ﻓ
ﻲ ﺎﻳ ﺮﻱ ﺩﻱ ﺑ ﺎﻥ ﭼ ﺁﺳ
ﻘ ﺎﺷ ﺎﺭ ﺩ ﻋ ﻞ ﻛ ﻜ ﺸ ﻣ
ﻲ ﺎﻳ ﺠ ﻢ ﻛ ﻬ ﻢ ﻓ ﺮ ﻛ ﻫ
ﻲ ﻪ ﺷ ﻲ ﻧ ﻮﻟ ﺎﺭ ﻛ ﻪ ﻛ ﺩﻏ
ﻲ ﺎﻳ ﺘ ﻤ ﺮﻭ ﻫ ﺒ ﺩ ﺩﻟ
ﻲ ﻮﻣ ﻪ ﻣ ﻠ ﯥ ﻛ ﺖ ﺋ ﺨ ﻢ ﺑ ﺮ ﻛ ﻫ
ﻲ ﺎﻳ ﻄ ﺎﺭ ﺩﻱ ﻋ ﻪ ﻛ ﺩﻏ
ﻲ ﻪ ﺷ ﺪﻩ ﻧ ﻮﻧ ﺐ ﻣ ﺴ ﻪ ﻛ ﻪ ﭘ
ﻲ ﺎﻳ ﻪ ﻭﻱ ﺭﻫ ﯥ ﻧ ﻮﺭ ﺋ ﻧ
ﻮﺯﻱ ﻴ ﻪ ﻛ ﻮﻣ ﻪ ﻟ ﻖ ﭘ ﺸ ﻪ ﺩ ﻋ ﭼ
ﻲ ﺎﻳ ﺸ ﻜ ﻖ ﺩﻟ ﺎﺷ ﺩ ﻋ
ﻲ ﻪ ﺷ ﻪ ﻧ ﺨ ﻪ ﻣ ﺎﺭ ﻟ ﯥ ﺩ ﻳ ﺑ
ﻲ ﺎﻳ ﻤ ﻴ ﻪ ﭘ ﺮﻭﻧ ﺎړﻱ ﻏ ﻏ
ﺮﺯﻱ ﺐ ﮔ ﻠ ﻪ ﻃ ﺎﺭ ﭘ ﻞ ﻳ ﭙ ﺩ ﺧ
ﻲ ﺮﺍﻳ ﺤ ﺪ ﺻ ﻴ ﻪ ﺻ ﻜ ﻟ
ﻲ ﻠ ﻪ ﻭﻱ ﻭﺗ ﻤ ﺎﻟ ﻪ ﻋ ﻟ
ﻲ ﺎﻳ ﻬ ﻨ ﺞ ﻭ ﺗ ﻨ ﻪ ﻛ ﻮﺷ ﮔ
ﻦ ﺩﻱ ﯥ ﻭﻃ ﻪ ﺋ ﻠ ﺮ ﺗ ﻞ ﺗ ﺗ
ﻲ ﺎﻳ ﺮﻣ ﻪ ﮔ ﻞ ﺁﻩ ﭘ ﭙ ﺩ ﺧ
ﻥ ﻭﻱ ﻮﻏ ﻮﻱ ﻟ ﺪﺍﻡ ﺳ ﻣ
ﻲ ﺎﻳ ﻨ ﻤ ﺎﺭ ﺗ ﻞ ﻳ ﭙ ﺩ ﺧ
ﻲ ﺴ ﻴ ﻪ ﺍﻭﺭ ﻧ ﯥ ﭘ ﺎﻥ ﺋ ﺮ ﺯﻣ ﻫ
ﻲ ﻴ ﺎﺭﺳ ﺪ ﭘ ﯥ ﺯﻫ ﻪ ﺋ ﻧ
ﺎﻝ ﻭﻱ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﻚ ﻭ ﻧ ﻠ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﻧ
ﻲ ﺎﻳ ﯥ ﺁﺯﻣ ﻪ ﺋ ﻮﻗ ﺸ ﻌ ﻣ
ﺎﺭﻭ ﻮ ﭼ ﺮﺍﻧ ﻲ ﮔ ﺴ ﻪ ﺩﺍ ﻫ ﭘ
ﻲ ﺎﻳ ﻤ ﺮ ﻛ ﻤ ﺖ ﻋ ﺩ ﺩﺭﺳ
ﻲ ﻮﺳ ﺮﯤ ﻳ ﺪﻥ ﺗ ﻮﻩ ﺩﻳ ﻪ ﻳ ﭘ
ﻲ ﺎﻳ ﯥ ﻭﻓ ﺎ ﺑ ﺘ ﺎﺭﻩ ﺳ ﻳ
ﻲ ﻪ ﻭﮊﻧ ﮕ ﻲ ﺭﻧ ﺴ ﻲ ﻫ ﻢ ﻫ ﻫ
ﻲ ﺎﻳ ﻤ ﻮﺩ ﻧ ﺎ ﺧ ﺘ ﻪ ﺳ ﺩﻏ
ﻮﻱ ﻲ ﻭﭼ ﻡ ﺯړﻩ ﻣ ﻪ ﺯړﻩ ﻛ ﻪ ﭘ ﭼ
۱٥۹
ﻲ ﺎﻳ ﺒ ﻦ ﺯﻳ ﺴ ﻢ ﺩ ﺣ ﻫ
ﻪ ﺎﺳ ﻴ ﯥ ﻗ ﺮﻱ ﺑ ﻮﺩﻱ ﻟ ﻢ ﺧ ﻫ
ﻲ ﻮﺩﺍﻳ ﻲ ﺳ ﻨ ﻴ ﺎ ﺩ ﻣ ﺘ ﺳ
ﻊ ﻔ ﯥ ﻧ ﺮﻱ ﺑ ﻪ ﻟ ﺮﺭ ﻧ ﺿ
ﻲ ﺪﺍﯨ ﻪ ﺧ ﻤ ﻪ ﻭﺍﻳ ﻖ ﺑ ﺣ
ﻮﺩ ﺩﻱ ﺮﻩ ﺳ ﺎ ﻟ ﻮﺩﺍ ﻣ ﺎ ﺳ ﺘ ﺳ
ﻲ ﺎﻳ ﻔ ﻦ ﺻ ﺴ ﺎ ﺩ ﺣ ﺘ ﺳ
ﻲ ﻪ ﺷ ﺪﻩ ﻧ ﻴ ﻲ ﻟ ﺦ ﻛ ﻣ ﻴ ﻪ ﻫ ﭘ
ﻲ ﺎﻳ ﺮﻭﭘ ﯥ ﺳ ﻪ ﺩﺍ ﺑ ﭘ
ﺎ ﻲ ﻛ ﺎﻟ ﻴ ﺎ ﺳ ﻪ ﺗ ﻪ ﻟ ﻪ ﺮ ﺑ ﻤ ﻧ
ﻲ ﺎﻳ ﻨ ﻪ ﺭﻋ ﺪ ﭘ ﺎ ﺩ ﻗ ﺘ ﺳ
ﺮ ﻭﻱ ﻲ ﺩ ﺳ ﻪ ﺭﺳ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﻧ
ﻲ ﺎﻻﻳ ﻲ ﺑ ﺴ ﻪ ﻫ ﺘ ﺸ ﻧ
ﺎﻻ ﺩﻱ ﺪ ﺑ ﻪ ﻗ ﺎ ﭼ ﺘ ﻪ ﺳ ﻜ ﻟ
ﻲ ﺎﻳ ﻢ ﺩﺭﻳ ﻲ ﻳ ﺎﻫ ﺯﻩ ﻣ
ﺎ ﻭﻱ ﺎﻝ ﺩ ﻭﺭﻳ ﺎ ﻭﺻ ﺘ ﻪ ﺩ ﺳ ﻛ
ﻲ ﻮﺍﻳ ﻠ ﺎﻥ ﺩ ﺣ ﻪ ﺩﻛ ﭘ
ﻲ ﺩﻩ ﺪﮔ ﻮ ﺯﻧ ﺴ ﮕ ﺩ ﻣ
ﻲ ﺎﻳ ﻴ ﻱ ﻣ ﻮﻧ ﺎ ﺷ ﺘ ﺩ ﺳ
ﻢ ﺖ ﻳ ﺮﺳ ﺮ ﭘ ﻜ ﻲ ﺷ ﻮﻃ ﺯﻩ ﻃ
ﻲ ﺎﻳ ﻪ ﻭﭘ ﺎ ﺑ ﯥ ﺗ ﻪ ﺑ ﭼ
ﻩ ﻪ ﻛ ﺎﻥ ﻣ ﻤ ﻪ ﺭﺣ ﺎﻥ ﭘ ﻤ ﺩﺍ ﮔ
۱٦۰
ﻣﺨﻤﺲ ﻫﻐﻪ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ
ﻳﺎﺭ ﭘﻪ
ﭼﻪ
ﺎﻳﺴﺘﻪ
ﺯړﻩ
ﺯﻫﻴﺮ
ﺩﻱ
ﺗﺮ
ﻛﻡ
ﺑﯥ
ﭼﻪ
ﺯﻣﺎ
ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ
ﻣﺦ ﺑﻪ ﻛﻠﻪ ﺭﺍ ﺮﮔﻨﺪ ﻛﺎ ﻟﻪ ﺣﺠﺎﺑﻪ
ﺣﺴﺎﺑﻪ
ﺑﻪ
ﻳﻮ
ﻣﻼﻗﺎﺕ
ﺳﺒﺐ ﻭﺷﻲ
ﻭﻛﯤ ﻟﻪ
ﻣﺴﺒﺐ
ﺳﺒﺎ
ﺍﻻ
ﺍﺣﻨﺎﺑﻪ
ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺩ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﺅ ﻣﻲ ﻧﺼﻴﺐ ﻛﯤ
ﺩ ﺎﻳﺴﺖ ﭘﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻣﻲ ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ ﻛﯤ
ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ ﻣﻲ ﭘﻪ ﮔﻠﺸﻦ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺣﺒﻴﺐ ﻛﯤ
ﺧﺪﺍﯨﻪ ﻣﺎ ﭘﻪ ﺩﻟﺒﺮﺍﻧﻮ ﻛﻲ ﻗﺮﻳﺐ ﻛﯤ
ﻭ ﻣﻰ ﮊﻏﻮﺭﯤ ﺩ ﺩﯤ ﺍﻫﻞ ﻟﻪ ﻋﺘﺎﺑﻪ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﭼﻪ ﺯﻩ ﺋﯥ ﻣﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻛﻡ
ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﺷﭙﻪ ﻭ ﻭﺭځ ﭘﺴﻲ ﻧﺎﺭﯤ ﻭﻫﻢ ﻛﻮﻛﺎﺭ ﻛﻡ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺭﻭﻱ ﻭﺭﺗﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﻭﻳﺪﺍﺭ ﻛﻡ
ﺳﺘﺮﮔﻲ
ﭘﻮﺭﺗﻪ
ﻛﻮﯤ
ﺩ
ﺋﯥ
ﻧﺎﺯ
ﻭ
ﻟﻪ
ﺩﻳﺪﻥ
ﺗﻪ
ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ
ﻛﻡ
ﺧﻮﺍﺑﻪ
ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺋﯥ ﭘ ﭘﻨﻬﻢ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻡ
ﻭ ﺩﻳﺪﻥ ﺗﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻛﻡ
ﭼﻪ ﻏﺮﻗﺎﺏ ﺋﯥ ﺩ ﻏﻤﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﻛﻡ
ﻫﻴ ﭘﺎﻳﺎﺏ ﺋﯥ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻪ ﻋﻼﺝ ﻛﻡ
ﺩ
ﺁﺷﻨﺎ
ﺩ
ﻣﻴﻨﻲ
ﻏﻢ
ﻪ
ﭘﺎﻳﺎﺑﻪ
ﻧﺎ
ﻧﻪ ﭼﻪ ﻛﺲ ﻳﯥ ﺩ ﺟﻤﻠﻪ ﺅ ﺑﯥ ﻛﺴﺎﻧﻮ
ﻫﻢ ﻛﺎﺭ ﺳﺎﺯ ﻳﯥ ﺩ ﺟﻤﻠﻪ ﺅ ﺧﺎﻡ ﻛﺎﺭﺍﻧﻮ
ﺑﺰﺭﻛﺎﻧﻮ
ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﺍﻟﻬﻰ
ﭘﻪ
ﺩ
ﺑﺰﺭﮔ ﻻ
ﺑﻪ
ﻛﻠﻪ
ﺩﺍ
ﺯﻩ ﺩﻋﺎ
۱٦۱
ﻭﺻﺎﻝ ﺷﻲ
ﭘﻪ
ﺩﻋﺎ
ﻣﺴﺘﺠﺎﺑﻪ
ﻏﻮﺍړﻡ
ﺩ
ﺍﺳﻴﺮ ﻛﻱ ﺩﻱ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻪ ﻃﻨﺎﺏ ﻳﻢ
ﺗﻜﺒﻴﺮ ﻛﻱ ﺩﻱ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭘﻪ ﻗﺼﺎﺏ ﻳﻢ
ﺩ ﻛﺸﺘ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻣﺪﺍﻡ ﭘﻪ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻳﻢ
ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﭘﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﻳﻢ
ﺧﺒﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ ﻫﻴ ﺑﻨﺪﻩ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻏﺬﺍﺑﻪ ﺩﺭﻳﻐﻪ ﻣﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﻱ
ﺍﻭ ﻛﻪ ﻭﻱ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﺎﻥ ﺧﻮﻣﻪ ﻭﻱ
ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﻳﻢ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﻟﻨﺒﻮ ﺳﻮﻱ
ﻮ ﺑﻪ ﮔﺮﺯﻡ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺍﻭﻟﻮﻱ
ﭼﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻩ ﭘﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻋﻤﺮ ﻛﺒﺎﺑﻪ ﻫﻲ ﻫﻲ ﻪ ﻣﻲ ﺩﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﺎﺩ ﺷﻪ
ﺯﻳﺴﺖ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺁﻩ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺷﻪ
ﻋﻤﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩ ﺯړﻩ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺑﺮﺑﺎﺩ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﺣﺒﺎﺏ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﺑﻴﺨﻪ ﺑﯥ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺷﻪ
ﺩ ﺎﺩۍ ﻃﻤﻊ ﺑﻪ ﻪ ﻛﻡ ﻟﻪ ﺣﺒﺎﺑﻪ ﭘ
ﭘ
ﮔﺮﺯﻡ
ﺩ
ﭼﻪ
ﺗﻮﺑﻪ
ﻛﻡ
ﺩ
ﻧﺎﺻﺢ
ﻟﻪ
ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﺩﺭ
ﻧﺼﻴﺤﺘﻪ ﻟﻪ
ﻗﺮﺑﺘﻪ
ﻣﺎﻧﺪﻩ
ﻭﺭﺗﻪ
ﺭﺍﺗﻪ
ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻧﺼﻴﺤﺖ
ﭘﻪ
ﻮ
ﺻﻮﺭﺗﻪ
ﻫﻴ ﻮﺍﺏ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻟﻪ ﻏﻴﺮﺗﻪ ﻭﻻړ
ﻳﻢ
ﻻﺟﻮﺍﺑﻪ
ﺩﺍ ﻮﺍﺏ ﻪ ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺷﻲ
ﺩ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺯ ﻪ ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻭﺍﻳﻪ ﺷﻲ
ﺷﻲ
ﺩ ﺩﯤ ﺑﺤﺮ ﺑﯥ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺣﺴﺐ ﭘﻪ ﻪ ﺷﻲ
ﺩﺍ
ﻣﺸﻜﻞ
ﺣﻜﺎﻳﺘﻮﻧﻪ
ﭘﻪ
ﻣﺎ
ﻧﻪ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺯﻩ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﻟﻪ ﺣﺴﺎﺑﻪ
۱٦۲
ﭼﺎ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﺩ ﺩﯤ ﺑﺤﺮ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩﻏﻪ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻫﺮ ﺳﻯ ﺗﻪ ﻋﻴﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻫﻴﭽﺎ ﻛﻱ ﺩ ﺩﯤ ﭼﺎﺭﻱ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩﻏﻪ ﻭﺍړﻩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺩﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﺩﺭ ﻭ ﻟﻌﻞ ﻟﺮﻱ ﺳﻴﺮﺍﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﺟﻔﺎ ﺩ ﺣﺪ ﭘﻪ ﻫﻮﺭ ﺗﻪ ﺩﻩ ﺻﻨﻤﻪ
ﺗﻞ ﻣﻲ ﺍﻭﻲ ﻣﻮﺝ ﻭﻫﻲ ﺩ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﻳﻤﻪ
ﭘﻨﻬﻤﻪ
ﻫﺴﻲ ډﻭﺏ ﭘﻪ ﻓﻜﺮ ﺗﻠﻠﻲ ﻳﻢ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ
ﻮ
ﺑﻪ
ﭘﻪ
ﺩﺍ
ﻗﺼﻪ
ﺍﻭﺳﻲ
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻏﺮﻩ ﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺳﻤﻪ ﻛﻪ ﺧﺒﺮﻱ ﻭﻱ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺧﻮﺍﺭۍ
ﻣﺎ
ﺑﻪ
ﻧﻮﻡ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ډﻭﺏ ﻳﻢ ﺗﺮ ﻣﺮۍ
ﺑﯥ
ﺗﺎ
ﻧﻪ
ﻣﮕﺮ
ﺗﻪ
ﭘﺨﭙﻠﻪ
ﻻﺱ
ﺭﺍ
ﺍﺧﻴﺴﺘﻲ ﻟﺮﻡ
ﻛﯤ
ﻳﺎﺭۍ
ﻧﻪ
ﻭ
ﺩ
ﻫﻴﻮﻙ
ﺩ
ﺩﺳﺘﮕﻴﺮۍ
ﻫﻤﺪﻣﻪ
ﻣﺎ ﻭﯤ ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﻟﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﻛﻡ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮕﻪ ﻣﻲ ﻧﻴﺖ ﻭ ،ﺑﺎﺭﻱ ﻪ ﻛﻡ
ﺩ ﻗﺴﻤﺖ ﻋﻼﺝ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺷﻲ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺯﻩ ﻛﻡ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺳﻞ ﺭﻧﮕﻪ ﺗﺎﻻﺵ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻭﻛﻡ
ﺧﻼﺻﻲ
ﻧﻪ
ﻣﻮﻣﻢ
ﻟﻪ
ﻟﻮﺣﻪ
ﻟﻪ
ﻗﻠﻤﻪ
ﺧﻮﺑﺮﻭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﯥ ﻭﻓﺎ ﺩﻱ ﺧﻮ ﻫﻢ ﻭړﻩ ﺩﻱ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻛﻪ ﻭﻓﺎ ﺩﺍﺭ ﺩﻱ ﺧﻮ ﻫﻢ ﭘﻩ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﻱ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺩﻱ
ﺍﻭﺱ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﭼﻪ ﻪ ﺩﻱ
ﻏﺮﺽ ﺩﺍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺯﻩ ﮔﺮﻡ ﻳﻢ ﺗﻪ ﻧﺎﮔﺮﻣﻪ
۱٦۳
ﻳﻮ ﺧﻮ ﺩﺍ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺋﯥ ﭘﺮﻳﺮﻭﻳﻪ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺧﻮﻱ ﻭ ﭘﻪ ﺧﺼﻠﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﻮﻳﻪ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﻗﺪ ﻭ ﭘﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﻫﺮ ﮔﻮﺭﻩ ﻟﻮﻳﻪ
ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻮﻣﻲ ﻮﻙ ﺗﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺩﻝ ﺟﻮﻳﻪ
ﻛﻪ
ﻏﻮﺍړﻱ
ﺋﯥ
ﭘﻪ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺎﻥ ﻛﻡ ﻫﺴﻲ ﭼﺎﺭﻱ ﺗﻪ
ﭘﻪ
ﻪ
ﺳﺒﺐ
ﻤﺎ
ﺩﻝ
ﺁﺯﺍﺭﻱ
ﭼﻪ
ﺗﻮﺑﻪ
ﻛﻡ
ﻫﮋﺩﻩ
ﻋﺎﻟﻤﻪ
ﻫﺰﺍﺭ
ﭼﻪ
ﺩﻨﻪ
ﺩﺍ
ﻤﺎ
ﮔﻨﺎﻩ
ﻏﻮﻧﺪﻱ
ﻣﺤﻜﻤﻪ
ﻧﺼﻮﺣﺎ
ﻭﺑﻠﻪ
ﺋﯥ
ﻧﻪ
ﺭﺍ
ﻛﺎ
ﮔﻠﻌﺬﺍﺭﻱ
ﻭﻴﻪ
ﺩﻟﺪﺍﺭﻱ
ﻻﺱ ﺗﺮ ﻏﺎړﻩ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﺳﺮﻩ ﺧﻨﺪﺍ ﻛﯤ
ﭼﻪ ﻣﺎ ﻭﻭﻳﻨﯥ ﻟﻪ ﻗﺼﺪﻩ ﺭﺍﺗﻪ ﺷﺎ ﻛﯤ
ﺧﺪﺍﻱ ﺋﯥ ﻭﻳﻨﻲ ﻫﻐﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻛﯤ
ﻛﯤ
ﻛﻪ
ﻛﻠﻪ
ﺑﻪ
ﺗﺮ ﺍﺑﺪﻱ ﻭﺭﻲ ﭘﻮﺭﻱ ﺑﻪ ﺟﻔﺎ ﻭﻭﺯﯤ
ﻭﺟﺎﺭ
ﺳﺘﻤﻪ
ﻟﻪ
ﺗﺎ ﺟﻪ ﻫﺴﻲ ﺑﯥ ﻧﻴﺎﺯﻱ ﺩ ﺎﻥ ﺗﻮﻪ ﻛﻩ
ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻱ ﺩ ﺧﻨﺪﺍ ﺯﻣﻜﻪ ﻣﺘﺮﻩ ﻛﻩ
ﺑﻴﺎ ﺩﻱ ﻭﺭځ ﭘﻪ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻮ ﺗﻮﺭﻩ ﺷﭙﻪ ﻛﻩ
ﻧﻮﺭ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺩ ﺟﻔﺎ ﺧﻮﻳﻮﻧﻪ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﺑﻪ
ﺧﻠﻘﻪ
ﺩﻱ
ﺟﻮﺭﻩ
ﻟﻪ
ﺷﻲ
ﺧﺒﺮﻱ
ﺑﺮﻫﻤﻪ ﻛﻮﺭﺍﻛﻮﺭ
ﭘﻪ
ﻫﺮ
ﺩﻳﺎﺭ
ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﻤﺎ ﻟﻪ ﻣﻴﻨﻲ ﻫﺮ ﻮﻙ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭ ﺩﻱ
ﺩﺍ
ﭼﻪ ﻓﻼﻧﺎ ﻓﻼﻧﺎ ﺳﻱ ﺳﺮﻩ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺩﻱ
ﺍﻭﺱ ﭘﻪ ﺑﻴﺮﺗﻪ ﺟﺎﺭ ﻭﺍﺗﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻋﺎﺭ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺭﺳﻮﺍ ﺷﻮﻡ ﺗﺮ ﻋﺮﺏ ﻭ ﺗﺮ ﻋﺠﻤﻪ ﻫﻐﻪ ﮊﻭﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻴﻦ ﻭﻱ
ﭘﻪ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎ ﭘﻪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﻧﻲ ﭘﻪ ﻛﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩﺭﻭﻏﮋﻥ ﻭﻱ
ﻛﻪ
ﭘﻪ
ﻫﺮﻩ
ﮔۍ
ﻭﮔﻱ
ﺧﻮﺭﻱ
۱٦٤
ﺑﻪ
ﻫﺰﺍﺭ
ﺭﺳﻮﺍ
ﻗﺴﻤﻪ
ﻟﻜﻪ
ﻛﻮﻫﻜﻦ
ﻭﻱ
ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﻞ
ﺩ ﻧﺎﻣﻪ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ
ﺑﺪﻧﺎﻣ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯړﻩ ﺋﯥ
ﺍﻭﻝ
ﺩﺍ
ﻭﻱ
ﭘﺮﯤ
ﺑﯥ
ﺩ
ﺩﻩ ﺯﺑﺎﺩﻩ ﺩ
ﻳﺎﺭ
ﭼﻪ
ﻣﺪﺍﻡ
ﻧﻪ
ﻭﻳﺮﻳﻱ
ﺋﯥ
ﺟﺪﺍﯾ
ﺳﺮﻳﮑﺎﺭ ﻟﻪ
ﻟﻪ
ﻭﻱ
ﭘﻴﻐﻮﺭﻩ
ﻟﻪ ﻟﻪ
ﻓﺮﻳﺎﺩﻩ ﺍﻫﺪﺍﺩﻩ
ﻣﺎﺗﻤﻪ
ﻣﺒﺘﻼ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺑﺘﺎﻧﻮ
ﺯﻳﺴﺖ ﺋﯥ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻳﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯥ ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻧﻮ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﻭﺭﻛﻱ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺩ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻮ
ﺳﻮﺧﺘﮕﺎﻧﻮ
ﺩﺍ
ﻣﺘﺎﻉ
ﺩﻩ
ﭘﻪ ﺗﺮ
ﻧﺴﺒﺖ ﻳﻮﻩ
ﺩ
ﺧﺴﻱ
ﻫﻐﻮ
ﺳﻮﻳﻮ
ﻛﻤﻪ
ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻣﺴﻨﺪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻫﻮﺍ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﺳﺒﺐ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻳﺎ ﻭﻱ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﭘﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻭ ﭘﻪ ﻏﻮﻏﺎ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻧﺸﺎﻧﯥ ﭘﻪ ﻛﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻭﻱ
ﺗﺮﻭ
ﻫﺎﻟﻪ
ﭘﺮﯤ
ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﻧﻪ
ﮔﻲ
ﺍﺳﺎﻧﻪ
ﺩﺍ ﺧﺒﺮﻩ ﺩﻩ ﻟﻪ ﺣﺪﻩ ﭘﻪ ﻫﻮﺭﺗﻪ ﮔﺮﺍﻧﻪ
ﻭﺻﺎﻝ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﺑﯥ ﻫﺠﺮﺍﻧﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﺩﻱ
ﻫﻴﻮﻙ
ﺗﻪ
ﻟﻪ
ﺩﻩ
ﺎﻥ
ﻣﺴﻠﻤﻪ
ﺳﺮﻩ
ﺍﻜﻞ
ﻭﻛﻩ
ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﺎﺩﻱ ﭼﺮﻱ ﺩﻩ ﺑﯥ ﻏﻤﻪ
)ﺗﺼﺤﻴﺢ ،ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ،ﺍﻭ ﺗﺪﻭﻳﻦ ﺷﻮ( "ﺑﻴﻨﻮﺍ"
۱٦٥