Ciaoant1 [7-8-9]

http://www.theonion.com/content/vide...urce=a-section Με αφορμή το παραπάνω σατυρικό βίντεο από το theonion: Στο βίντεο γίνεται μια -έστω χοντροκομμένη- χιουμοριστική παρουσίαση ενός σοβαρού θέματος: Στο βίντεο, δείχνει πως η πρόοδος της τεχνολογίας έχει ουσιαστικά καταστεί άχρηστη η εργασία υπαλλήλων σε ένα βιντεοκλάμπ, αφού ο κόσμος μπορεί πλέον μέσω του ίντερνετ να βρει όποια ταινία θέλει. Εννοείται βέβαια πως αυτό είναι απλά ένα παράδειγμα - παρόμοια είναι η κατάσταση σε ένα σωρό άλλους κλάδους (πχ μηχανές στη γραμμή παραγωγής έχουν καταστήσει μη απαραίτητους τους εργαζόμενους που παλιότερα έκαναν τη συναρμολόγηση, τα ΑΤΜ έχουν καταστήσει μη απαραίτητους τους εργαζόμενους στα ταμεία των τραπεζών για αναλήψεις, κτλ, κτλ, κτλ). Πριν από 100 χρόνια περίπου, ο Λαφάργκ είχε παρατηρήσει τα εξής σε ένα -σχετικά "μικρό' σε μέγεθος, αλλά "μεγάλο" σε περιεχόμενο- κείμενο του, που επηρέασε πολύ και τον αγώνα των εργαζόμενων για το 8ωρο: In his Economics, Xenophon writes, “The people who give themselves up to manual labor are never promoted to public offices, and with good reason. The greater part of them, condemned to be seated the whole day long, some even to endure the heat of the fire continually, cannot fail to be changed in body, and it is almost inevitable that the mind be affected.” “What honorable thing can come out of a shop?” asks Cicero. “What can commerce produce in the way of honor? Everything called shop is unworthy an honorable man. Merchants can gain no profit without lying, and what is more shameful than falsehood? Again, we must regard as something base and vile the trade of those who sell their toil and industry, for whoever gives his labor for money sells himself and puts himself in the tank of slaves.” Proletarians, brutalized by the dogma of work, listen to the voice of these philosophers, which has been concealed from you with jealous care: A citizen who gives his labor for money degrades himself to the rank of slaves, he commits a crime which deserves years of imprisonment. Christian hypocrisy and capitalist utilitarianism had not perverted these philosophers of the ancient republics. Speaking for free men, they expressed their thought naively. Plato, Aristotle, those intellectual giants, beside whom our latter day philosophers are but pygmies, wish the citizens of their ideal republics to live in the most complete leisure, for as Xenophon observed, “Work takes all the time and with it one has no leisure for the republic and his friends.” According to Plutarch, the great claim of Lycurgus, wisest of men, to the admiration of posterity, was that he had granted leisure to the citizens of

Sparta by forbidding to them any trade whatever. But our moralists of Christianity and capitalism will answer, “These thinkers and philosophers praised the institution of slavery.” Perfectly true, but could it have been otherwise, granted the economic and political conditions of their epoch? War was the normal state of ancient societies. The free man was obliged to devote his time to discussing the affairs of state and watching over its defense. The trades were then too primitive and clumsy for those practicing them to exercise their birth-right of soldier and citizen; thus the philosophers and law-givers, if they wished to have warriors and citizens in their heroic republics, were obliged to tolerate slaves. But do not the moralists and economists of capitalism praise wage labor, the modern slavery; and to what men does the capitalist slavery give leisure? To people like Rothschild, Schneider, and Madame Boucicaut, useless and harmful slaves of their vices and of their domestic servants. “The prejudice of slavery dominated the minds of Pythagoras and Aristotle,” – this has been written disdainfully; and yet Aristotle foresaw: “that

if every tool could by itself execute its proper function, as the masterpieces of Daedalus moved themselves or as the tripods of Vulcan set themselves spontaneously at their sacred work; if for example the shuttles of the weavers did their own weaving, the foreman of the workshop would have no more need of helpers, nor the master of slaves.” Aristotle’s dream is our reality. Our machines, with breath of fire, with limbs of unwearying steel, with fruitfulness, wonderful inexhaustible, accomplish by themselves with docility their sacred labor. And nevertheless the genius of the great philosophers of capitalism remains dominated by the prejudice of the wage system, worst of slaveries. They do not yet understand that the machine is the saviour of humanity, the god who shall redeem man from the sordidae artes and from working for hire, the god who shall give him leisure and liberty. Από τότε μέχρι σήμερα, έχουν περάσει 100 χρόνια, η τεχνολογία έχει προχωρήσει ακόμα περισσότερο, η παραγωγικότητα έχει ως συνέπεια εκτοξευτεί, ο παραγόμενος πλούτος έχει σπάσει κάθε ρεκόρ, και όμως...τα ωράρια και οι μισθοί χειροτερεύουν, και βρίσκονται πολύ πίσω ακόμα από το 8ωρο του περασμένου αιώνα. Και αυτό διότι όταν έρχεται η ώρα να παραχθεί ο πλούτος, τότε η άρχουσα τάξη απαντά: "Ναι, χρησιμοποιήστε τις νέες τεχνολογίες, εκπαιδευτείτε σε αυτές, να είστε πιο παραγωγικοί". Όταν όμως έρχεται η ώρα να μοιραστεί ο ολοένα και μεγαλύτερος παραγόμενος

πλούτος, τότε η άρχουσα τάξη απαντά: "Εσείς δουλέψτε όπως πριν, και -γιατί όχι- και ακόμα χειρότερα, ο επιπλέον πλούτος που παράγεται με τη βοήθεια της τεχνολογίας είναι όλος δικός μας" Έτσι, αν πχ για την παραγωγή μιας μπλούζας χρειάζονταν 80 εργατοώρες, και τώρα, λόγω της προόδου της τεχνολογίας χρειάζονται 40, τότε απλά προσλαμβάνεται 5 υπάλληλοι αντί για 10, και δουλεύουν 8ωρο, όπως και πριν. Ενώ δηλαδή θα μπορούσε να μειωθεί το ωράριο, και άρα να προσληφθούν -πχ- 10 υπάλληλοι για 4ωρο, το ωράριο μένει σταθερό, και άρα τα έξοδα του εργοδότη μειώνονται (αντί για 10 μεροκάματα πληρώνει 5), άρα τα έσοδά του αυξάνονται, και την ίδια ώρα 5 εργαζόμενοι μένουν άνεργοι. Μια άλλη "λύση" είναι μεν να μειωθούν τα ωράρια (όντως υπάρχουν σήμερα περιπτώσεις εφαρμογής του 4ωρου) , αλλά να μειωθούν οι μισθοί (που στην προηγούμενη περίπτωση που εξετάσαμε, σιωπηλά υποθέταμε πως έμεναν σταθεροί). Έτσι, τα έσοδα του εργοδότη αυξάνονται (διότι πληρώνει μεν τον ίδιο αριθμό εργαζόμενων, αλλά με χαμηλότερους μισθούς), οι εργαζόμενοι δεν έχουν να αντιμετωπίσουν αυξημένη ανεργία, αλλά έχουν να αντιμετωπίσουν μισθούς πείνας (όλοι γνωρίζουν τι σόι μισθό παίρνουν όσοι εργάζονται σήμερα part-time) Υπάρχει επίσης και μια τρίτη περίπτωση, να μείνουν και οι μισθοί, αλλά και τα ωράρια σταθερά, και να αυξηθεί κατακόρυφα η παραγωγικότητα (λόγω των νέων τεχνολογιών που εφαρμόζονται). Τότε όμως τα παραγόμενα προϊόντα είναι σε μεγάλο ποσοστό άχρηστα (δε χρειάζονται, είναι περισσότερα από αυτά που χρειάζεται ο λαός για να καλύψει τις ανάγκες του), αλλά για να βγάλει κέρδος ο εργοδότης πρέπει να πουληθούν, και όχι να σκονίζονται στα ράφια των μαγαζιών. Και όσο εκτοξεύεται η παραγωγικότητα, τόσο εκτοξεύεται και η 'μόδα', το 'trendy', το έτσι, το αλλιώς - πως αλλιώς θα διασφαλίσουν ότι οι εργαζόμενοι θα αγοράσουν όλα αυτά τα πράγματα, χωρίς προπαγάνδα υπέρ της υπερκατανάλωσης? Και όχι μόνο ο λαός βέβαια, αλλά και η ίδια η άρχουσα τάξη, με ρούχα/παπούτσια αξίας χιλιάδων ευρώ, "φρου φρου και αρώματα", "χρήσιμα" για να "ξεχωρίζουν" οι πλούσιοι από τους φτωχούς...

Και κάπως έτσι, έχουμε σήμερα φτάσει σήμερα να εργαζόμαστε σε χειρότερες συνθήκες από ότι 100 χρόνια πριν.

Τότε, η αριστερά πρότεινε στους εργαζόμενους μια ολοκληρωμένη πρόταση για να ζήσουν, το γνωστό 8-8-8 (8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες ύπνου, 8 ώρες ελεύθερος χρόνος), και μετά από μια σειρά σκληρών και αιματηρών μαχών (προφανώς η άρχουσα τάξη δεν ήθελε αυτές τις προτάσεις, γιατί ναι μεν δεν την ανέτρεπαν, ωστόσο έφερναν την εργατική τάξη σε καλύτερη θέση, και τα κέρδη των εργοδοτών μειώνονταν), αυτό κερδήθηκε.

(κλικ για μεγέθυνση) Μπορεί βέβαια οι ανισότητες να μην εξαφανίστηκαν, και η καθημερινή ταλαιπωρία των εργαζόμενων να συνεχίστηκε, αλλά σαφώς η ταλαιπωρία και οι ανισότητες μειώθηκαν, η ζωή των εργαζόμενων πράγματι βελτιώθηκε, ο ελεύθερος χρόνος τους αυξήθηκε. Σήμερα, αν και η κατάσταση από πολλές απόψεις έχει ξαναγυρίσει 100 χρόνια πριν (εξ ου και η γνωστή έκφραση "εργασιακός μεσαίωνας", που βέβαια προκαλεί μεσαίωνα και σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα, καθώς όσο πιο σκληρά δουλεύει κανείς, τόσο πιο δύσκολο είναι να έχει χρόνο και διάθεση για όλα τα υπόλοιπα), η αριστερά δεν έχει μια αντίστοιχη συγκεκριμένη και ολοκληρωμένη πρόταση (όπως είχε πριν 100 χρόνια, όταν υπήρχε αυτή η πρόταση, και συγκεφαλαιωνόταν στο απλό και κατανοητό σύνθημα 8-8-8) για το πως θα αλλιώς θα μπορούσε να ζήσει ο λαός. Αντίθετα, παρατηρούμε μια κατακερματισμένη δράση της, μία για τις απολύσεις εδώ, μία για τις απολύσεις εκεί, μία για την "πρωτοβουλία Κούνεβα", μία για τα ΣΔΙΤ, μία για εκείνο, μία για το άλλο, κτλ. Όλα αυτά βεβαίως είναι καλά και απαραίτητα, σαφώς και οι εργαζόμενοι πρέπει να παλεύουν, πώς αλλιώς θα βελτιώσουν τη ζωή τους? (εκτός και αν περιμένουν από τη ζωή τους να..."αυτορυθμιστεί", δηλαδή στην πραγματικότητα να τους τη ρυθμίσουν...οι κυβερνώντες, όπως τους συμφέρει αυτούς, όχι εμάς) Όμως, η δράση αυτή είναι μη ενιαία, δεν υπάρχει μια ολοκληρωμένη πρόταση/στόχος. Μόνο όταν το θέμα είναι μεγάλο (πχ ασφαλιστικό) και ενιαίο υπάρχει κοινή και ενιαία δράση, γύρω από το συγκεκριμένο στόχο.

Όταν όμως το κράτος προωθεί πχ την ανασφάλιστη εργασία με κατακερματισμένο τρόπο (γιατί έτσι τους συμφέρει, δεν τους συμφέρει να την προωθήσουν με ένα ενοποιημένο τρόπο, γιατί θα τους πάρουν πιο εύκολα χαμπάρι οι εργαζόμενοι), τότε η απάντηση είναι κατακερματισμένη (κινητοποιούνται - όπως κινητοποιούνται - μόνο όσοι εργαζόμενοι θίγονται άμεσα, οι υπόλοιποι όχι. "Διαίρει και βασίλευε"). Υπάρχει λοιπόν η αναγκαιότητα για ένα συγκεκριμένο και ολοκληρωμένο πρόγραμμα/στόχο/πρόταση, που κατά την προσωπική μου άποψη θα μπορούσε να είναι κάτι αντίστοιχο με το 8-8-8 του περασμένου αιώνα. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να γίνει κεντρικό ζήτημα το 7-8-9 (μιας και ήδη το 7ωρο έχει εφαρμοστεί μερικώς στη Γαλλία, αν και η κυβέρνηση Σαρκοζύ προσπαθεί μανιωδώς να το καταργήσει). Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη πρόταση, που ταυτόχρονα είναι απλή και την καταλαβαίνουν οι πάντες (μπορεί δηλαδή να χρησιμοποιηθεί από μια "καθημερινή" συζήτηση μεταξύ δύο φίλων σε μια καφετέρια, μέχρι και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο από ένα λαϊκό, εργατικό, κομμουνιστικό και-ξέρω-και-εγώ-τι-άλλο κόμμα). Απαντά σε όλα, με την έννοια ότι δίνει μια σαφή πρόταση για το ωράριο, και υπονοεί ("τα ευκόλως εννοούμενα" παραλείπονται όπως λέει η γνωστή έκφραση) ότι το ωράριο αυτό θα συνοδεύεται από σοβαρούς μισθούς και εργασιακές συνθήκες, χωρίς "μαύρη εργασία", outsourcing, κτλ, κτλ, κτλ. Δεν είναι βέβαια μια πρόταση επαναστατική, καθώς δεν καταργεί την εκμετάλλευση του εργαζόμενου από τον εργοδότη του, και όπως η ιστορία απέδειξε με το 8ωρο πριν έναν αιώνα, από τη στιγμή που η εκμετάλλευση δεν καταργείται, απλά μειώνεται, η άρχουσα τάξη μπορεί (και σήμερα ήδη το έχει κάνει) να καταργήσει τη νίκη αυτή των εργαζόμενων, και να (ξανα)φέρει τις εργασιακές σχέσεις σε μεσαιωνικά επίπεδα. Όμως, αυτή η μείωση της εκμετάλλευσης, που θα σηματοδοτούσε η πρόταση αυτή για 7-8-9 (ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων), θα βελτίωνε τη ζωή και τη θέση των εργαζόμενων, θα τους έδινε χρόνο, διάθεση για άλλα πράγματα, και θα αναπτέρωνε και το ηθικό τους, που σήμερα είναι σε χαμηλά επίπεδα, καθώς η εργατική τάξη δέχεται το ένα χαστούκι μετά το άλλο εδώ και χρόνια από τους κυβερνώντες.

Φυσικά, όπως και η αντίστοιχη πρόταση για το 8ωρο, θα συναντήσει μεγάλες

αντιδράσεις από την άρχουσα τάξη «Το κεφάλαιο, όμως, που έχει τόσο "σοβαρούς λόγους" ν' αρνιέται τα βάσανα της εργατικής γενιάς που το περιβάλλει σήμερα, καθορίζεται τόσο λίγο στην πραχτική κίνησή του... από το ασυγκράτητο ξεκλήρισμα του πληθυσμού, όσο και από την ενδεχόμενη πτώση της γης πάνω στον ήλιο... Γι' αυτό το λόγο το κεφάλαιο είναι ανελέητο απέναντι στην υγεία και στη διάρκεια ζωής του εργάτη, παντού όπου δεν το υποχρεώνει η κοινωνία να τις υπολογίζει. Στην κατηγορία για σωματικό και πνευματικό μαρασμό, για πρόωρο θάνατο και για το μαρτύριο της υπερβολικής εργασίας απαντάει: Μήπως θα 'πρεπε να μας βασανίζει αυτό το βάσανο μια και αυξάνει τις απολαύσεις (τα κέρδη) μας;». (Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο»)

Θα έχουμε δηλαδή προβοκατόρικα, ειρωνικά, χλευαστικά και ψεύτικα δημοσιεύματα στον τύπο, ρεπορτάζ στις τηλεοράσεις, λογίδρια από τους επαγγελματίες πολιτικούς των κομμάτων της άρχουσας τάξης, κτλ, κτλ, που όλα θα μας εξηγούν ότι αυτά είναι "απαράδεκτα" (σε αντίθεση με τον "εργασιακό μεσαίωνα" που προφανώς είναι "παραδεκτός", "δεν είναι ρεαλιστικά" (σε αντίθεση με τον εργασιακό μεσαίωνα και τις ανισότητες που σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο) και τελικά θα καλούν τους εργαζόμενους να πάνε στις δουλειές τους "σαν καλά παιδιά", και να μη βγάλουν "ούτε κιχ" για το πισωγύρισμα σε μεσαιωνικές συνθήκες που επιχειρούν,, προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη και την εξουσία τους. Και όσο περισσότερο οι εργαζόμενοι διεκδικούν τη βελτίωση της ζωής τους, σε βάρος βέβαια των "καημένων" των κεφαλαιοκρατών, τόσο θα φουντώνουν και οι επιθέσεις τους εναντίον μας, με χτύπημα πορειών, ή και προσπάθεια περιορισμού τους (κάποτε, είχαν καταφέρει να τις καταργήσουν εντελώς και να τις θέσουν εκτός νόμου). Τι να κάνουμε όμως, από το να ζουν αυτοί σαν πασάδες και εμείς στη φτώχεια και στη μιζέρια, ας φωνάξουν, ας γκρινιάξουν, ας χάσουν μερικά από τα προνόμιά τους. Αν είναι να τα κερδίσουμε εμείς οι εργαζόμενοι, που όντως τα αξίζουμε με τη δουλειά μας, ΑΣ ΕΙΝΑΙ. http://ciaoant1.blogspot.com/