از ﺧﻮاب ﻃﻮﻓﺎن ﮐﯽ ﺑﯿﺪارم ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺣﺴﯿﻦ ﻧﻮشآذر http://medad.net/wpm
ﻣﻘﺪﻡ ﺑﻰﺻﺪﺍ ﺑﻮﺩ .وﻗﺘﻰ ﺣﺮﻑ ﻣﻰﺯﺩ ،ﺻﺪﺍﺵ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﺑﻰﺣﻨﺠﺮﻩ ﻣﻰﻣﺎﻧﺴﺖ .ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﮐﻪ ﺭﻓﺖ ،ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ ﺁﺏ ﭘﺎﺷﯿﺪ .ﯾﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﺳﻪ ﺭوﺯ و ﺳﻪ ﺷﺐ وﻥ ﯾﮑﺎﺩ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪ .ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺷﺐ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﺷﺐ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺯوﺯﻩی ﮔﺮگ ﻣﻰﺁﻣﺪ .ﻣﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﻧﻤﻰﺷﻨﯿﺪﻡ .ﺍﻣﺎ ﻗﺼﻪﺍﺵ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻫﺮ ﻣﺎﻩ ،وﻗﺘﻰ ﻣﺎﻩ ﺑﺪﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﻣﻰﺷﻮﺩ ،ﺻﺪﺍى ﺯوﺯﻩی ﮔﺮگ ﺍﺯ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﻰﺁﯾﺪ .ﺑﻌﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻧﻰ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻫﺎ ﺑﻰﺗﺎﺏ ﺷﻮﺩ .ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﻰﺗﺎﺑﻰ ﺣﺘﻰ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺑﻮﺩ .وﻗﺘﻰ ﻣﺎﻩ ﺑﺪﺭ ﺑﻮﺩ و ﮔﺮگ ﺯوﺯﻩ ﻣﻰﮐﺸﯿﺪ ،ﺍﺯ ﺑﻰﺗﺎﺑﻰ ﭘﻮﺳﺖ ﺍو ﻣﻠﺘﻬﺐ ﻣﻰﺷﺪ.ﻣﻘﺪﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻬﺎﻡ ﭘﺮﯾﺪ .ﺻﺪﺍى ﺯوﺯﻩی ﮔﺮگ ﻣﻰﺁﻣﺪ .ﺭﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭ ،ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺮک ﮐﺸﯿﺪﻡ .ﺩﯾﺪﻡ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﯾﮏ ﺗﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﯾﺘﻮﻥ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺣﻮﺽ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺸﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭ ،ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺒﻮﺩﻡ .ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺏ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﺑﻮﺩ .ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺍﺯ ﺑﺮ ﺩوﺷﺶ ﻟﻐﺰﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺑﻨﺪ ﺭﮐﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻔﺎ ﻣﻰﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺧﻂ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﮔﻨﺪﻣﺰﺍﺭﻫﺎ ﺑﻮﺩ .ﻣﻦ ﮔﻨﺪﻣﺰﺍﺭ ﺭﺍ ﺩوﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ .ﺗﺎ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩﺍﻡ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﮔﻨﺪﻣﺰﺍﺭﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﺷﺪ. ﻣﺎﻩ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺷﺐ .ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﺎﻩ ﺩﺭﺩ ﺯﺍﯾﯿﺪﻥ ﺩﺍﺷﺖ .ﭼﺸﻤﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺟﺮﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭ .ﺩﺭ ﺟﺮﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﯾﮏ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﻮﺩ .ﺩﺳﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺮﺩﻡ و ﮐﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪ .ﮐﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﺯ ﺑﻰﺗﺎﺑﻰ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻏﻮﻃﻪ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ .ﮐﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﮐﻪ وﺭﻕ ﺯﺩﻡ ،ﭼﺸﻤﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻗﺼﻪﺍى ﮐﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﻘﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ .ﺍﺯ ﺻﺪﺍى ﺗﻮﺭﻕ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﻮﺩ ﺍﻧﮕﺎﺭ .ﻫﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ،ﻣﺮﺍ ﺩﯾﺪ .ﮔﻔﺖ :ﺁﻗﺎى ﻣﻦ ،ﺗﻮﯾﻰ؟ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺯﻧﻰ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎﺳﺖ ،ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﻰﺗﺎﺑﻰ ﻫﺎ ،ﺑﺎ ﺁﻥ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﺩﺭوﻍ ﺑﮕﻮﯾﻢ .ﺗﺎ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺒﻮﺩﻡ .ﻣﺮﺩى ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪی ﻣﺮﺩﻫﺎ ،ﺑﺎ ﯾﮏ ﺗﻦ و ﯾﮏ ﺻﺪﺍ -ﯾﮑﻰ ﺍﺯ ﺗﺨﻢ ﺟﻦ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺗﻮﺵ و ﺗﻮﺍﻥ ﺳﻔﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﺍو ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ .وﻗﺘﻰ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﺷﺪﻡ ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻃﻠﺴﻢ ﮐﻬﻨﻪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﺣﺘﯽ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻫﻢ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎى ﻧﻮ ﻣﻰﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﺪﺭ ﺑﻮﺩ و ﺻﺪﺍى ﮔﺮگ ﺍﺯ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﻰﺁﻣﺪ .وﻗﺘﻰ ﺧﻮﺏ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ،ﭼﻬﺮﻩﺍﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺩﯾﺪﻡ .ﺩﯾﻮﺍﺭ ،ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩ ،ﺁﯾﻨﻪ ﺑﻮﺩ .ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ؛ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ .ﺍوﻝ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ .ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﺮگ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺻﺪﺍى ﺯوﺯﻩﺍﺵ ﺍﺯ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﮐﻨﺪ .ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻮﺭ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺟﻠﻮﻩ ﮐﺮﺩﻩﺍﻡ ﺩﺭ ﺩﯾﻮﺍﺭى ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﯾﻨﻪ ﺑﻮﺩ .ﻫﻨﻮﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ و ﻫﻨﻮﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﮐﺘﺎﺏ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﻮﺩ .ﺗﻮﺭﻕ ﮐﺮﺩﻡ .ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺗﺮﺳﯿﺪﻡ .ﺩوﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺟﻠﻮﻩ ﮐﻨﻢ .ﺻﺪﺍى ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﻰﺁﻣﺪ .ﺑﻪ ﺁوﺍﺯ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪ: ﺩﻝ ﺁﺷﻔﺘﻪی ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩوﺍ ﺑﺨﺶ ﻣﺮﺍ ﺁﺋﯿﻨﻪی ﻣﻌﻨﺎﻧﻤﺎ ﺑﺨﺶ ﺍﺯ ﺗﺼﻨﯿﻒ ،ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﺑﯿﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ .ﯾﮏ ﺟﻮﺭ ﺑﻪ ﺁوﺍﺯ ﺍﺯ "ﺩﻝ ﺁﺷﻔﺘﻪ" ﻣﻰ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﺎ ﻣﺎﻩ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﺪ.
ﯾﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺁﻥ وﻗﺖ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺁﺏ ﺑﺎﺯى ﻣﻰﮐﺮﺩ .ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺳﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ .ﭘﺎﻡ ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﺭﻫﻮﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩ .ﺟﯿﮕﺮﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﮕﺬﺭﻡ .ﺑﺮﺍى ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺯ ﺩوﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺏ ﮐﻪ ﺍو ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﻦ ﻣﻰﺷﺴﺖ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩﺍﻡ ﺯﺩﻡ .ﺩﺭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ،ﭘﺎک ﺑﻮﺩﻡ .ﺳﭙﯿﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﻣﯿﺪ ،ﺻﺒﺢ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ .ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻡ ،ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﺸﺘﻢ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﻢ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﻧﺪﯾﺪﻡ. ﺍﺯ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ .ﺩﺭﻫﺎﻟﻪی ﺭﺍﻩ ﻣﻘﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﻋﺼﺎﮐﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ .ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ .ﻣﻘﺪﻡ ﻫﻤﯿﺸﻪی ﺧﺪﺍ ﯾﮏ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ .ﭼﻤﺪﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﭼﺮﻡ ﺑﻮﺩ ،ﮐﻬﻨﻪ ﺑﻮﺩ .ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﭼﺮﻣﻰ ﺣﻨﺎﯾﻰ ﻓﺎﻡ ﺍﺯ ﺧﺎک وﻃﻦ ﺑﻪ ﺭوﺳﯿﻪ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﯾﮏ ﺩﻫﮑﺪﻩی ﻣﺘﺮوک، ﻧﺰﺩﯾﮑﻰ ﻫﺎى ﮔﺮﺟﺴﺘﺎﻥ وﺻﯿﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺴﺮﺵ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ .ﺭوﺍﯾﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪ ،ﺑﻰ ﺻﺪﺍ ﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ .ﺻﺪﺍﺵ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺩوﺭ .ﮔﻔﺘﻢ :ﺁﻗﺎ! ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﻰ ﺻﺪﺍﯾﻰ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ،ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﺑﺮوﻡ .ﭘﺎﭘﯽﺍﻡ ﻧﺸﻮﯾﺪ. ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺮﯾﺨﺎﻧﻪ ،ﭘﯿﺶ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮﺵ ﻣﻰﺭوﺩ -ﺑﺎ ﺁﻥ ﻋﺼﺎﻫﺎ ﮐﻪ ﮔﺮﺩ ﺁوﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻰﭘﺮﺳﻢ: ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻋﺼﺎ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ وﻗﺘﻰ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻰ ﮔﻮﯾﺪ :ﺁﻗﺎى ﻣﻦ ،ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩ .ﻣﻰﺗﺮﺳﯿﺪ. ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻢ :ﺍﺯ ﭼﻰ ﻣﻰﺗﺮﺳﯿﺪ؟ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﺪ :ﺍﺯ ﭘﯿﺮى .ﺍﺯ ﻧﺪﺍﺭى .ﺍﺯ ﺳﻘﻮﻁ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻢ :ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪى ،ﯾﺎﺭ؟ ﻟﺤﻨﺶ ﺯوﺩ ﺑﺮﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ .ﯾﮏ ﺟﻮﺭ ﺑﺎﻣﺰﻩﺍى ﻣﺜﻞ ﺩﺧﺘﺮﺑﭽﻪﻫﺎى ﻣﻠﻮﺱ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ :ﺁﻗﺎ ﺟﻮﻧﻢ ... ﺩﻟﻢ ﻏﻨﭻ ﻣﻰﺯﻧﺪ ﺑﺮﺍﺵ .ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ :ﺟﻮﻥ ﺩﻟﻢ. ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻦ ﮐﻪ ﻻﻡ ﺩﻟﺶ ﻣﺸﺪﺩ ﺍﺳﺖ و ﺟﺎﻥ ﺟﻮﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪﻩ. ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ :ﺗﻮ ﺧﻮﺏ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪى؟ ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ :ﻣﻦ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﻡ -ﻧﺎﺯى ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ :وﺍﻩ! ﻣﻰﺧﻨﺪﻡ .ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ :ﯾﺎﺩﺕ ﻫﺴﺖ؟ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ :ﭼﻰ؟ ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ :ﺁﻥ وﻗﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍى ﺍوﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﭘﺮﯾﺨﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪﻡ ﻏﺶ ﻏﺶ ﻣﻰﺧﻨﺪﺩ .ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺩوﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺑﺎ ﺍﺭﺗﻌﺎﺵ ﺑﺨﻨﺪﺩ .وﻗﺘﻰ ﺑﺎ ﺍﺭﺗﻌﺎﺵ ﻣﻰﺧﻨﺪﺩ ،ﺻﺪﺍى ﺍﺭﺗﻌﺎﺷﺎﺕ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﺯﯾﺮ ﺳﺮﻃﺎﻗﻰ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻣﻰ ﭘﯿﭽﺪ .ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺪﺍﺭى ﮐﺴﺎﻟﺖ ﺑﺎﺭ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﻣﻘﺪﻡ ﻓﺮﺩﺍى ﺁﻥ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ،ﺩﺭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻧﻘﺶ ﮔﺮگ ﺩﯾﺪﻡ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺿﯿﺎﻓﺖ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺩﺭ ﭘﺮﯾﺨﺎﻧﻪ .ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩی ﭘﺮﯾﺨﺎﻧﻪﺍﺵ ﺑﻪ ﮔﻨﺠﺸﮏﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺟﻔﺖ ﻫﻢ ﺭوى ﻫﺮﻩی ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻣﺮﺍ ﮐﻪ ﺩﯾﺪ ،ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻔﺖ .ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻔﺮﻩﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩ .ﺳﻔﺮﻩ ﭼﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﻋﯿﻦ ﻋﺸﻖ .ﻋﻨﺒﺮ و ﻋﻮﺩ ،ﮐﻠﻤﻪ و ﭼﮑﺎﻣﻪ ،ﺭوﺷﻨﺎﯾﻰ ﻓﺎﻧﻮﺱ و ﺟﯿﮏ ﺟﯿﮏ ﮔﻨﺠﺸﮏﻫﺎ و ﺭوﺡ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﻢ ﺗﻮى ﺳﻔﺮﻩﺍﺵ ﺑﻮﺩ .ﻣﺎ ﺍﺯ ﺭوﺡ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮐﻪ ﺧﻮﺭﺩﯾﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻢ ﺷﺪﻡ .ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺟﻮﻧﻢ .ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻢ ﺷﺪﻡ. ﺣﺎﻻ ﭼﻰ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﻢ؟ ﮔﻔﺖ :ﺑﯿﺎ. ﺁﻏﻮﺵ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺭﻓﺘﻢ .ﻣﺜﻞ ﺳﻔﺮ ﺑﻮﺩ .ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻮى ﺗﻦ ﮔﺮگ ﻣﻰﺁﺩ. ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺍﺯ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﺗﺎوﻝ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﻣﻰﺗﺮﺳﯿﺪﻡ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺍو ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ ﺑﻰﺻﺪﺍ ﺷﻮﻡ .ﮔﻔﺖ :ﭼﺘﻪ ،ﺁﻗﺎى ﻣﻦ؟
ﮔﻔﺘﻢ :ﻫﯿﭽﻰ .ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ. ﺧﻨﺪﯾﺪ .ﺍﺯ ﺍﺭﺗﻌﺎﺵ ﺧﻨﺪﻩﺍﺵ ﺷﯿﺸﻪی ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺠﺮﻩی ﺳﻔﺮﻩﺧﺎﻧﻪ ﺗﺮک ﺧﻮﺭﺩ .ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻟﻐﺰﯾﺪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ .ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﯾﻦ ﺩﺭ... ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻦ ،ﯾﺎﺭ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﺷﻪ ،ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺟﻮﻧﻢ؟ ﻟﺐ ﺑﺮﭼﯿﺪ .ﮔﻔﺖ :ﺁﻗﺎ ﺟﻮﻧﻢ ... ﮔﻔﺘﻢ :ﺟﻮﻥ ﺩﻟﻢ ... ﮔﻔﺖ :ﮐﺎﺵ ﻣﻰﺷﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻰﺭﻓﺘﯿﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﺎى ﺩوﺭ .ﺑﻪ ﺟﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ .ﻣﻘﺪﻡ ﻧﺒﺎﺷﺪ .ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺻﺪﺍى ﺯوﺯﻩی ﮔﺮگ ﻧﯿﺎﯾﺪ .ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﮔﻔﺖ :ﭼﯿﻪ ،ﺁﻗﺎ ﺟﻮﻥ ﺟﻮﻥ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺸﺪﺩ ﻧﮕﻔﺖ .ﮔﻔﺘﻢ :ﭼﺮﺍ ﮐﻼﻓﻪﺍى ،ﺭﻓﯿﻖ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﯿﭽﻰ ،ﻋﺰﯾﺰ ﺩﻝ .ﭘﻮﺳﺘﻢ ﺗﺎوﻝ ﺯﺩﻩ ﺩﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺗﻨﺶ .ﺗﺎوﻝ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺭﺵ ﻣﻦ ﺍﻟﺘﯿﺎﻡ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ .ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﺏ و ﻣﻦ ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻩﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺍو ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻡ .ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺮﺩ .ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮐﻪ ﺷﺪﻡ ،ﺷﺐ ﺍﺯ ﻧﯿﻤﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﻧﺒﻮﺩ .ﺳﻔﺮﻩﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺑﻮﺩ .ﺭﻓﺘﻢ ﭘﺎى ﭘﻨﺠﺮﻩ .ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺗﺮک ﺧﻮﺭﺩﮔﻰ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺣﻮﺽ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺍﺯ ﺑﺮ ﺩوﺷﺶ ﻟﻐﺰﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺑﻨﺪ ﺭﮐﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺗﺮک ﺧﻮﺭﺩﮔﻰ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﻰﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺧﻂ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﻨﺪﻣﺰﺍﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﺗﻬﻰ ﺑﻮﺩ .ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ .ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩ. ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍو ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﻨﻢ .ﯾﮑﺴﺮ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﺑﻮﺩﻡ .ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ،ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍو .ﺭﻓﺘﻢ .ﻣﻰﺗﺮﺳﯿﺪﻡ ﺗﻦ ﺑﺪﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﺏ .ﻣﻰﺗﺮﺳﯿﺪﻡ ﺑﻰ ﺻﺪﺍ ﺷﻮﻡ .ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﭼﻰ ﻣﻰﺗﺮﺳﻰ ،ﺁﻗﺎى ﻣﻦ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﻦ ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ .ﺍﺯ ﺁﺏ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ. ﮔﻔﺖ :ﻧﺘﺮﺱ .ﻟﻨﺪﻫﻮﺭ... و ﺧﻨﺪﯾﺪ .ﺍﺯ ﺍﺭﺗﻌﺎﺵ ﺧﻨﺪﻩﺍﺵ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﯾﮏ ﺩﻡ ﻟﺮﺯﯾﺪ .ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺧﺖﻫﺎى ﺗﻨﻢ ،ﺗﻦ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻪ ﺁﺏ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﮔﻔﺖ: ﺁﺏ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻮى ﮔﺮگ ﮔﺮﻓﺖ. ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﯿﺎ ،ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻰﺷﻪ ،ﯾﺎﺭ ﮔﻔﺘﻢ :ﭼﺮﺍ؟ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺑﻨﺪﯾﻢ ،ﯾﺎﺭ و ﺯﺩ ﺯﯾﺮ ﺁوﺍﺯ .ﻫﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﺑﯿﺖ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪ: ﺩﻝ ﺁﺷﻔﺘﻪی ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩوﺍ ﺑﺨﺶ ﻣﺮﺍ ﺁﺋﯿﻨﻪی ﻣﻌﻨﺎﻧﻤﺎ ﺑﺨﺶ ﯾﮏ ﺟﻮﺭ ﺑﻪ ﺁوﺍﺯ ﺍﺯ »ﺩﻝ ﺁﺷﻔﺘﻪ« ﻣﻰﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﺎ ﻣﺎﻩ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ .ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻨﺪى ﻧﺒﻮﺩﻡ .ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩﻡ. ﮔﺮگﺧﻮ ﺍﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩﻡ .وﻗﺘﻰ ﻣﺎﻩﻣﻨﯿﺮ ﺁوﺍﺯ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪ ،ﻃﺒﻊ ﮔﺮگ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﻰﮐﺮﺩﻡ .ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﯾﻦ ﭼﻪ وﺿﻌﻰﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﺯﻥ؟ ﮔﻔﺖ :ﭼﻰ ،ﻋﺰﯾﺰﻡ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ ﺳﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ .ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﯿﻢ ،ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﺁوﺍﺯ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﻰ؟ ﮔﻔﺖ :ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﺮﺍﻥ ،ﻣﺮﺩ
ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ .ﺭﻓﺘﻢ .ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ .ﺩﺭﺳﺖ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺮﯾﺨﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺯﺩﻡ ،ﻣﻘﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺎﻟﻪی ﺭﺍﻩ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺣﻨﺎﯾﻰ ﻓﺎﻡﺍﺵ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ .ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍو ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩﻡ .ﺍﺯ ﺗﻨﻢ ﺑﻮى ﮔﺮگ ﻣﻰﺁﻣﺪ .ﺑﻮى ﮔﺮگ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ،ﺩﺭ ﻓﻀﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺑﻮﺩ .ﺭگ و ﭘﻰ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ،ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﺧﻤﻪ ﻫﺎ و ﭘﺴﺘﻮﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﺍﻍ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮى ﻗﺪﯾﻤﻰ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺑﻮﺩ .ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﮑﻰ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ .ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻆ ﯾﮑﺴﺮ ﺩﺭﺩ ﺑﻮﺩ. ﻣﻘﺪﻡ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﮔﺬﺷﺖ .ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﻰ ﺷﺐ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﯾﮑﻰ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ،ﻣﻘﺪﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ،ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺩﻣﺴﺎﺯ ﺷﺪ .ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺩﯾﺪﻡ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﺵ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﯿﻨﻰ ﺁﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻰﻟﺮﺯﯾﺪ .ﺍﮔﺮ ﻋﺼﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ،ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺘﻰ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺎﺯﻣﻰﻣﺎﻧﺪ .ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﯾﺨﺎﻧﻪ ﺭﻓﺖ. ﺻﺪﺍى ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺍﺯ ﺩوﺭ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻰﺁﻣﺪ .ﺷﺐﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﺻﺮﻋﻰ ﺑﻮﺩﻡ .ﺑﻰﮐﺲ ﺑﻮﺩﻡ .ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻡ .ﺭﻧﺠﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﻋﺸﻖ ،ﯾﮏ ﺣﺮﻑ ﯾﺎوﻩ ﺑﻮﺩ .ﺗﻦ ،و ﺑﺎﺯى ،و ﺁﻥ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﯾﺎوﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﻰﺭﻓﺘﻢ ،ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭘﺎى ﺭﻫﻮﺍﺭ ﻫﯿﭻ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ .ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ :ﺻﺎﻑ .ﺭﺍﻩ :ﺧﺎﻟﻰ .ﺭﺍﺳﺘﻪ :ﺑﺮﻫﻮﺕ .ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﺩﯾﺪ ،ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻨﺰﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻮى ﮔﺮگ ﻣﻰﺩﺍﺩ .ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻨﺰﺍﺭ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺍﺧﺖ ﺑﻮﺩﻡ و ﺍﺯ ﺷﻨﺰﺍﺭ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ .ﺩﻟﻢ ﺍﻣﺎ ﺗﻨﮓ ﺑﻮﺩ .ﻣﻦ ﺑﺎ ﺩﻟﺘﻨﮕﻰ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﻰﺭﻓﺘﻢ .ﺍوﻝ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ .ﺷﺐ ﻫﺎ ،وﻗﺘﻰ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻧﯿﺴﺖ ،ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ .ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍى ﺻﺪﺍى ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﻏﻨﺞ ﻣﻰﺯﺩ.ﺍﻣﺎ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺁﻧﮑﺠﺎ .ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﻰ ﯾﮏ ﺻﻒ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﺩﯾﺪﻡ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻫﺎ. ﻗﺎﻣﺖ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺩوﺗﺎ .ﺑﺎ ﯾﮏ ﻓﺎﺻﻠﻪی ﻧﺎﺳﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﻫﻢ .ﺑﻰ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﺮوﻧﺸﺪى ﺍﺯ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ .ﺑﻰ ﺭﺍﻫﺒﺮ .ﺑﻰ ﺭﻣﺰ و ﻓﻦ .ﺩﺭ ﯾﮏ ﺳﮑﻮﺕ ﺳﯿﺎﻩ ﺑﻰ ﻣﻌﻨﺎ ،ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻓﻮﺝ ﻣﺮﺩﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺍﻧﺪ ،ﺩﺭ ﺭﺍﻫﻰ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ .ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁﺏ ﻗﺪﻡ ﺑﺮﻣﻰﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .ﻣﻦ ﺣﺘﻰ ﻣﻰﺩﯾﺪﻡ ﺁﺏ ﺯﯾﺮ ﭘﺎى ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻧﺪﮐﻰ ﻣﻮﺝ ﺑﺮﻣﻰﺩﺍﺭﺩ .ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮﺩﻡ .ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻟﮕﺪﻣﺎﻝ ﺣﺘﻰ ﺟﺮﻋﻪﺍى ﺑﻨﻮﺷﻢ .ﯾﮏ ﺷﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﺐ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ .ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻡ .ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ، وﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻰﻣﻌﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ .ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ،وﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﺮوﻧﺸﺪى ﻧﺒﺎﺷﺪ .ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ وﻗﺘﻰ ﺭﻣﺰ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،وﻗﺘﻰ ﻓﻦ و ﻣﻌﻨﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ .ﻧﺸﺴﺘﻢ .ﺷﺎﯾﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﻰﺭﻓﺘﻢ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻧﻤﻰﺁﻣﺪ .ﺷﺎﯾﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﻰﺭﻓﺘﻢ ﺻﺪﺍى ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺭﺍ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﻰﺷﻨﯿﺪﻡ .ﺷﺎﯾﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﻰﺭﻓﺘﻢ ،ﻣﻘﺪﻡ ﻫﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ،ﻫﺮ ﺭوﺯ ﺑﺎ ﺁﻥ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺣﻨﺎﯾﻰ ﻓﺎﻡ ﺑﻪ ﭘﺮﯾﺨﺎﻧﻪﺍﺵ ﺑﺮوﺩ و ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻩ ﺧﺎﻧﻪﺍى ﮐﻪ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺵ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺧﺎﻟﻰﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺧﻠﻮﺕ ﮐﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﻣﻦ وﺍﻗﻌﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ .ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﭽﮏ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖﻫﺎﻡ و ﭘﺎﻫﺎﻡ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻗﺴﻢ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﺎﺏ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﮔﺮگ ﺧﻮ ﺑﻮﺩﻡ و ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ .ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ وﻗﺖ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ .ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪﺭ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻮﺩ و ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ،ﻣﺎﻩ ﺑﺪﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮﺩ .ﻣﺮﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﻰﺩﯾﺪﻡ .ﺍﺯ ﺩوﺭ ﺻﺪﺍى ﺁوﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﻣﻰﺁﻣﺪ .ﺻﺪﺍى ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﯾﮏ ﺣﺮﻑ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩ .ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﻰﺁﻣﺪ .ﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮوﻡ .ﻧﻪ ﺭوى ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺩﺍﺷﺘﻢ .ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ .ﺑﻪ ﭘﺮﯾﺨﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﻡ، ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﯾﻨﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩ .ﮔﺮﺩ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﻢ ﮔﺮﻓﺖ .ﺁﯾﻨﻪ ﺁوﺭﺩ ،ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﮔﺮﻓﺖ .ﺁﯾﻨﻪ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺑﻮﺩ .ﺑﻮى ﺗﻨﻢ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﺍﺩ .ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ،ﺩﯾﺪﻡ ﺭوى ﻧﺪﺍﺭﻡ .ﺍﺷﮏﻫﺎﻡ ﺭوى ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻡ ﺟﺎﺭىﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻰﺷﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ .ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﺷﮏﻫﺎﻡ ﺭﺍ ﺗﻮ ﻣﻰ ﺑﯿﻨﻰ -ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮﻡ؟ ﮔﻔﺖ :ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺷﮏﻫﺎ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﯾﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﺭوى ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻡ ﺟﺎﺭى ﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ :ﮐﺪﺍﻡ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎى ﻣﺮﺩى ﺍﺯ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﮐﺪﺍﻡ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﯾﺎﺭ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﻫﻤﺎﻥ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻮى ﮔﺮگ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﮔﻔﺖ :ﮐﺪﺍﻡ ﮔﺮگ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﻫﻤﺎﻥ ﮔﺮگ ﮐﻪ ﺭوﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ ﮔﻔﺖ :ﺁﻗﺎى ﻣﻦ...
ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺟﻮﻧﻢ ... ﮔﻔﺖ :ﺑﯿﺎ ..ﺑﯿﺎ ﺗﻮى ﺑﻐﻠﻢ ﺭﻓﺘﻢ .ﺩﯾﺪﻡ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮﻡ ﺯﻧﻰ ﺳﺖ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩﺍى ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ .ﺳﺨﺘﻰﻫﺎى ﺭﺍﻩ ﻫﺎى ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﯾﺎﺩﻡ ﭘﺎک ﺷﺪ .ﮔﻔﺖ: ﺁﻗﺎى ﻣﻦ... ﮔﻔﺘﻢ :وﻗﺘﺶ ﺷﺪﻩ ،ﻋﺰﯾﺰ ﺩﻟﻢ ... ﮔﻔﺖ :ﺁﺭﻩ ،ﯾﺎﺭ ﮔﻔﺘﻢ :ﯾﻌﻨﻰ ﺗﻦ ﺑﺪﻫﯿﻢ ﺑﻪ ﺁﺏ؟ ﮔﻔﺖ :ﺗﻦ ﺑﺪﻫﯿﻢ؛ و ﻣﺎ ﺗﻦ ﺩﺍﺩﯾﻢ .ﺁﺏ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﺧﻮﺭﺩ ،ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ .ﺩوﻣﯿﻦ ﯾﺎ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ .ﻣﻘﺪﻡ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﺑﻮﺩ .ﺁﺏ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺍﺯ ﺗﻦ ﻣﻦ ﺑﻮى ﮔﺮگ ﮔﺮﻓﺖ .ﺑﻌﺪ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﺗﻬﻰ ﺷﺪ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﮔﻔﺖ :ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﺏ ،ﺁﻗﺎ ﺟﻮﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﺪﺍﺭى ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩ .ﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻩﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﭼﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﭘﻰ ﺁﻥ ﺩﺭ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﻧﺒﻮﺩ .ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﻧﮑﺠﺎ .ﺩﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍى ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ .ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﺷﺎﯾﺪ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﻩی ﺩﺭ ﻗﺎﺏ ﺩﺳﺘﻢ ﻧﺒﻮﺩ .ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ .ﺩﺭ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ،ﻣﻘﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ .ﻣﻘﺪﻡ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﯿﻨﺪ .ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺑﻮﺩﻡ .ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺒﻮﺩﻡ .ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ .ﻣﻘﺪﻡ ﺑﻮى ﺗﻦ ﮔﺮگ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻏﺼﻪﺍﺵ ﺷﺪ؛ ﺭﻓﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ،ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩ ،ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺭوى ﭘﺎى ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺑﻪ ﺁوﺍﺯ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪى ﮐﻪ ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﻣﺮﺍ ﺯ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎى ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﺩﺳﺖ ﻣﻰﮐﺸﯿﺪ .ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﻀﻮﺭﻡ ﺭﺍ ﺩﺭک ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺑﻪ ﺁوﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪ :ﻣﻘﺪﻣﺖ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻫﻮﺍى ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺁﻩ ﮐﺸﯿﺪ .ﺁﻫﺶ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ .ﻧﺮﻣﻪ ﺑﺎﺩى وﺯﯾﺪ .ﺷﺎﺥ ﺗﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﯾﺘﻮﻥ ﻟﺮﺯﯾﺪ .ﮔﻨﺠﺸﮏﻫﺎ ﺍﺯ ﻫﺮﻩی ﺩﯾﻮﺍﺭ ﭘﺮﮐﺸﯿﺪﻧﺪ .ﺁﺏ ﺣﻮﺽ ﮔﻞﺁﻟﻮﺩ ﺷﺪ .ﺩﻟﻢ ﺷﮑﺴﺖ .ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ. ﺭﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻔﺮﻩﺧﺎﻧﻪ .ﺗﺒﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ،ﺑﺎ ﺗﺒﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎ .ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺳﻔﺮﻩﺧﺎﻧﻪ ﺳﺨﺖﺟﺎﻥ ﺑﻮﺩ .ﺍﺯ ﻧﻔﺲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ. ﻓﺎﯾﺪﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ .ﺭﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺣﯿﺎﻁ ،ﺁﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﯾﺘﻮﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻣﻰﺳﭙﺮﺩ ﺑﺎ ﺗﺒﺮ ﺯﺩﻡ .ﺳﭙﯿﺪﻩ ﺩﻣﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ،ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺷﮑﺴﺘﮕﻰ ﺷﯿﺸﻪی ﭘﻨﺠﺮﻩی ﺳﻔﺮﻩﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﮐﻨﺪ .ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻧﺒﻮﺩ .ﺷﺎﺩ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩ .ﺑﯿﺰﺍﺭ ﺑﻮﺩ .ﭼﺸﻢﻫﺎﺵ ﺍﺯ ﻧﻔﺮﺕ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ .ﺯﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩی ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ و ﻏﯿﺾ ﺩﺍﺷﺖ .ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺷﺮﻡ ،ﻣﻰ وﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ،ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﻧﻔﺮﺕ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺳﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ .ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﻘﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺣﻨﺎﯾﻰ ﻓﺎﻡ ،ﻋﺼﺎﮐﺸﺎﻥ ﺭﻓﺖ .ﺭﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮﻡ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﺧﺎﻧﻪ .ﮔﻔﺖ :ﺁﻗﺎى ﻣﻦ ،ﺍﯾﻦ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ،ﺑﮕﯿﺮ ﺟﻠﻮى ﻣﻦ. ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍو ﮔﺮﻓﺘﻢ .ﻗﯿﭽﻰ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻣﻮﻫﺎﺵ ﺭﺍ ﻗﯿﭽﻰ ﮐﺮﺩ .ﮔﯿﺲﻫﺎى ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺯﯾﺘﻮﻥ ﺑﻮﺩ. ﻣﻦ ﻣﻮﻫﺎى ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮﻡ ﺭﺍ ﺩوﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ. ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪﻩ ،ﯾﺎﺭ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﭼﻰ ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪﻩ؟ ﮔﻔﺖ :ﺍﯾﻦ ﺩوﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦﻫﺎ ،ﺧﺎﻃﺮﺧﻮﺍﻫﻰﻫﺎ ،ﺷﯿﺪﺍﯾﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺑﻨﺪى ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﻡ -ﺁﻗﺎ! ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﻦ ﭼﻰ؟ ﻗﯿﭽﻰ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺭوى ﻗﺎﻟﻰ .ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﭘﺴﺘﺎﻥﻫﺎﺵ ﯾﮏ ﮐﺎﺭﺩ ﺑﯿﺮوﻥ ﺁوﺭﺩ .ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩﺍﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ .ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ،ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭﯾﻎ ﺑﻮﺩ .ﮐﺎﺭﺩ ﺭﺍ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪی ﺭﺍﺳﺘﺶ .ﺧﻮﻥ ﻓﻮﺭﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺁﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ .ﭼﻪ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺑﻮﺳﻪ ،ﺯﺧﻢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭼﺸﯿﺪ؟ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ،ﺁﻗﺎ!
ﻣﻦ ﺑﺎ وﯾﺮﺍﻧﻰ ﺍﺧﺖ ﺑﻮﺩﻡ .ﻃﺒﻊ ﮔﺮگ ﺩﺍﺷﺘﻢ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﺧﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ. ﮔﻔﺖ :ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺭوى ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﮔﻔﺘﻢ :ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪﻩ ،ﯾﺎﺭ؟ ﮔﻔﺖ :ﺑﯿﺎ ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ ،ﻣﺮﺩ و ﻣﻦ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﻬﺎﺩﻡ .ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮى ﺍو .ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﭼﺸﻤﻢ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺭ. ﮔﻔﺖ :ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﺮوﯾﻢ ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ و ﻣﺎ ﺭﻓﺘﯿﻢ .ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩﺧﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ .ﺍﻣﺎ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺑﻮﺩ ،ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﺑﻮى ﻣﻘﺪﻡ ﻧﻤﻰﮔﺬﺍﺷﺖ ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﻘﺪﻡ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺗﺎﻕ ﺍﺯ ﮐﻮﺭﺳﻮى ﻧﻮﺭ ﺭوﺯ ﺭوﺷﻦ ﺑﻮﺩ .ﻣﻰﺩﯾﺪﻡ .ﺍﺯ ﺯﺧﻢ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻮﻥ ﻣﻰﺁﻣﺪ. ﯾﮏ ﺳﻮى ﺍﺗﺎﻕ ،ﺑﻪ ﺟﺎى ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﺮ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺳﺮ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻮﺩ .ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﺷﺪ و ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﻰ ﭘﯿﻮﺳﺖ .ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﺏ. ﺣﺠﺮﻩﺧﺎﻧﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻮى ﻣﻘﺪﻡ ﻣﻰﺩﺍﺩ .ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﻮى ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﺩﻟﻢ ﺁﺷﻮﺏ ﺑﻮﺩ .ﻣﺮﺩﺩ ﺑﻮﺩﻡ .ﻣﺎ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺭو ﺑﻪ ﺁﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﺷﺪ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻦ .ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺍﺯ ﺭوى ﺷﺎﻧﻪ ﻟﻐﺰﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺳﺮﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﺵ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮﺩ .ﻣﻮﻫﺎﺵ ﺑﻮى ﺯﯾﺘﻮﻥ ﻣﻰﺩﺍﺩ .ﻣﻮﻫﺎﺵ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻮﯾﯿﺪﻡ ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻡ .وﺍﻟﻪ و ﺷﯿﺪﺍﺵ ﺑﻮﺩﻡ. ﺳﺮﮔﺸﺘﻪﺍﺵ ﺑﻮﺩﻡ .ﺩﺭ ﺗﺤﯿﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﻠﻮﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﻰﺗﺎﺏ ﺷﺪﻡ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﻫﻢ ﺑﻰﺗﺎﺏ ﺑﻮﺩ .ﻫﻤﺎﻧﺠﻮﺭ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻧﻢ .ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﭘﯿﭻ و ﺗﺎﺏ ﺩﺍﺩ .ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ ،ﭘﺎﻫﺎﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﮐﻤﺮﻡ ﮔﺮﻩ ﺯﺩ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﭽﯿﺪ ،و ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮑﻰ ﺷﺪ .ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﭼﺸﻤﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻗﻄﺮﻩ ﺧﻮﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﺧﻢ ﭼﻬﺮﻩﺍﺵ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﭼﮑﯿﺪ .ﺭﺍﻩ ﺧﺎﻟﻰ ﺑﻮﺩ و ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﺑﻮﺩ .ﺯوﺯﻩی ﺑﺎﺩ ﻣﻰﺁﻣﺪ .ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺷﺖ و ﻣﻰﻧﺎﻟﯿﺪ .ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺁﻥ ﯾﮏ ﻗﻄﺮﻩ ﺧﻮﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩی ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﭼﮑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺧﻮﻥ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ .ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺭوﺷﻨﺎى ﺣﺠﺮﻩﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ،ﺩﯾﺪﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﻥ ﯾﮏ ﮔﻞ ﭘﯿﭽﮏ ﺟﻮﺍﻧﻪ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻣﺎ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ،ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﮐﺮﺩﯾﻢ .ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﺭوﺯ و ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﮔﺬﺷﺖ .ﮔﻞ ﭘﯿﭽﮏ ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎى ﺣﺠﺮﻩﺧﺎﻧﻪ ﺭﺷﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻧﻄﻔﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﺑﺎﺩ ﻣﻰﻗﺮﻣﺒﯿﺪ .ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻧﺎﺁﺭﺍﻡ ﺑﻮﺩ .ﺁﺏ ﺣﻮﺽ ﮔﻞ ﺁﻟﻮﺩ ﺑﻮﺩ .ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺑﺪﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﻣﻰﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺪﻡ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﯿﺪ .ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺣﻨﺎﯾﻰ ﻓﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ و ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ وﺍﺭﻓﺖ .ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍو ﺭﻫﺎ ﺷﺪﻡ .ﮔﻔﺖ :ﺑﺮو ،ﺁﻗﺎى ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ :ﮐﺠﺎ؟ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻣﮕﺮ ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻰ ﻧﺒﻮﺩى ،ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﮔﺮگﺧﻮ ﻧﺒﻮﺩى؟ ﮔﻔﺘﻢ :ﺗﻨﻢ ﺑﻮى ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ .ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺠﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺑﺮوﻡ؟ ﮔﻔﺖ :ﻣﻘﺪﻡ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﺳﺖ .ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻧﺎﺁﺭﺍﻡ ﺑﻮﺩ .ﻣﻦ ﺑﻨﺪى ﺍو ﺑﻮﺩﻡ .ﺑﻮى ﺗﻦ ﺍو ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ .ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ .ﮔﻔﺘﻢ :ﺁﻩ ﻣﺎ ﮐﺰ ﺳﺮ ﺳﻮﺯ ﻣﻰ ﺁﯾﺪ ﭘﯿﺸﮑﺶ ﺗﻮ ﯾﺎﺭ؛ و ﺭﻓﺘﻢ .ﺩﺭ ﭘﺮﯾﺨﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ،ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺑﯿﺮوﻥ ﺭﻓﺘﻢ ،ﻣﻘﺪﻡ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺭ ،ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ وﺍﺭﺩ ﺷﺪ .ﺑﻰﭼﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﺍﮔﺮ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﻢ ﻣﻰ ﮐﺸﺘﻢ .ﺍﮔﺮ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ،ﺧﯿﺰ ﺑﺮﻣﻰﺩﺍﺷﺘﻢ و ﺷﺎﻫﺮﮔﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻣﻰﮔﺰﯾﺪﻡ .ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﻔﺮﺕ ﯾﮑﺴﺮ ﻃﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﺭﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ .ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮﺩ .ﺑﺎﺩ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﻰﻗﺮﻣﺒﯿﺪ .ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﻮﺩ و ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺷﺖ .ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺷﻦ ﺗﻒ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩی ﻣﺮﺩ ﺑﻰ ﭼﻬﺮﻩﺍى ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺑﯿﺪﺍﺭﻡ ﮐﺮﺩ .ﮔﻔﺖ :ﺁﻗﺎ ﺟﻮﻧﻢ ...ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﻮ
ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﺪﺍﺭى ﻧﺒﻮﺩ .ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩ .ﮔﻔﺘﻢ :ﺳﻼﻡ ،ﺧﺎﻧﻢ ﺯﯾﺒﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ .ﮔﻔﺖ :ﺳﻼﻡ و ﺯﻫﺮ ﻣﺎﺭ .ﺗﺎ ﮐﻰ ﺧﻮﺍﺏ ،ﺗﺎ ﮐﻰ ﮐﺎﻫﻠﻰ ﮔﻔﺘﻢ :ﭼﻄﻮﺭ ﻣﮕﻪ ﮔﻔﺖ :ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻰﺑﯿﻨﻰ؟ ﭼﺸﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ،ﺩﯾﺪﻡ ﺷﺐ ﺍﺯ ﻧﯿﻤﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﻣﺎﻩ ﺑﺪﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮﺩ .ﺑﺎﺩ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﻰﻗﺮﻣﺒﯿﺪ .ﭘﻮﺳﺖ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﺑﻮﺩ .ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺒﻮﺩﻡ .ﺑﻮى ﮔﺮگ ﺍﺯ ﺗﻨﻢ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﺮوﯾﻢ ﺗﻨﻰ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﺁﺏ؟ ﻟﺐ ﺑﺮﭼﯿﺪ .ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻰ ﺷﻪ ،ﻋﺰﯾﺰ ﺩﻝ ﮔﻔﺘﻢ :ﭼﺮﺍ؟ ﮔﻔﺖ :ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻰ ﺑﯿﻨﻰ؟ ﻣﻦ ﮐﻮﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻧﮕﺎﺭ .ﻣﻰ ﺩﯾﺪﻡ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﯿﻨﺎﯾﻰ ﯾﮏ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﯾﻰ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ .ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﺧﻢ ﭼﻬﺮﻩ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺩﯾﺪﻡ و ﭘﯿﭽﮏ ﻫﺎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎى ﭘﺮﯾﺨﺎﻧﻪ ﺭﺷﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﻦ ﮐﻮﺭﻡ ﺍﻧﮕﺎﺭ. ﮔﻔﺖ :ﮐﻮﺭ ﺍﻟﺨﻨﺎﺱ ... و ﺧﻨﺪﯾﺪ .ﺍﺯ ﺍﺭﺗﻌﺎﺵ ﺧﻨﺪﻩﺍﺵ ،ﺩﻟﻢ ﺷﮑﺴﺖ .ﺍﺯ ﺩﻝ ﭼﯿﺰى ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍو ﭘﯿﺸﮑﺶ ﮐﻨﻢ .ﺁﺏ ﺣﻮﺽ ﮔﻞﺁﻟﻮﺩ ﺑﻮﺩ .ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﻮﺩ .ﻣﻘﺪﻡ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﻣﺎ ﮐﻮﺭﻣﺎﻝ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩﺧﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﯿﻢ .ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﯾﻢ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺯﻣﻰﺷﺪ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﻰ ﺗﺎﺏ ﺑﻮﺩ .ﻫﻤﺎﻧﺠﻮﺭ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻧﻢ .ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﭘﯿﭻ و ﺗﺎﺏ ﺩﺍﺩ .ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ، ﭘﺎﻫﺎﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﮐﻤﺮﻡ ﮔﺮﻩ ﺯﺩ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﭽﯿﺪ ،و ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮑﻰ ﺷﺪ .ﺳﭙﯿﺪﻩ ﺑﺮﺩﻣﯿﺪ .ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺯﺍﯾﯿﺪﻩ ﺷﺪ .ﻧﻮﺭ ﺭوﺯ ﺷﻔﺎﻓﯿﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺒﺎﺭ ﻣﻰﺑﺎﺧﺖ .ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﻗﻬﻮﻩ ﺑﻮﺩ .ﻣﻦ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﻏﻮﻃﻪ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩﻡ .ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ .ﻧﺒﻮﺩﻡ ،و ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﮐﻪ ﻧﺒﻮﺩﻡ ،ﺑﺎ ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺑﻮﺩﻡ. ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﯿﮏ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰﺭﺳﯿﺪ .ﺩﺭ ﭘﺮﯾﺨﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﮔﺰﻧﺪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﯾﻢ .ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺭﺍﻩ و ﭘﺸﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪی ﺭﺍﻩﻫﺎ .ﺑﺎﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎى ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻣﻰﺁوﺭﺩ ﮐﻪ ﺷﺒﻰ ﺍﺯ ﺷﺐﻫﺎى ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺟﺮﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ .ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﻣﺜﻞ ﭘﺮﻧﺪﻩﻫﺎﯾﻰ ﺑﻰﭘﺮوﺍﺯ ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻣﻦ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﻥ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺣﻨﺎﯾﻰ ﻓﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﺩ ﻣﻰ ﺭﻓﺖ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﻫﻢ ﺁﻥ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺣﻨﺎﯾﻰ ﻓﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوﻡ . ﮔﻔﺘﻢ :ﮐﺠﺎ ،ﺧﺎﻧﻢ؟ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻰﺍﻡ .ﺗﺎﺏ ﻣﺎﻧﺪﻧﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﮔﻔﺘﻢ :ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﻓﺎﻥ ،ﺁﺧﺮ؟ ﮔﻔﺖ :ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪ. ﮐﺠﺎ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ؟ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩ .ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻰﺷﻪ ،ﺁﻗﺎ ﺟﻮﻧﻢ. ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﺩﺍﺷﺖ .ﺁﺏ ﺣﻮﺽ ﺍﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﮔﻞﺁﻟﻮﺩ ﺑﻮﺩ .ﺩﺭﺧﺖ ﺯﯾﺘﻮﻥ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﺒﺮ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﭘﻨﺎﻫﻰ ﻧﺒﻮﺩ ﺁﻥ ﺍﻃﺮﺍﻑ .ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺯﺍﯾﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭوﺯ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺩﺭ ﺷﺐ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ،وﻗﺘﻰ ﻣﺎﻩ ﺑﺪﺭ ﺑﻮﺩ ﻣﻰﻣﺮﺩ .ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮐﺘﺎﺏ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻧﻰ ﺍﺯ ﻓﮑﺮ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﻰﺗﺎﺏ ﺷﻮﺩ. ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﺎ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺳﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ .ﺩﺭ وﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺨﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ .ﺍو ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮﺩﻡ و ﻧﯿﺎﻓﺘﻢ .ﺍو ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ و ﺟﻮﺍﺑﻢ ﻧﺪﺍﺩ .ﻣﺎﻩ ﻣﻨﯿﺮ ،ﻣﻨﯿﺮﮐﻢ ،ﺩﺧﺘﺮک
ﺯﯾﺒﺎ ...ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺍﯾﻦ ﺯﻥ ﺯﯾﺮ ﺳﺮﻡ ﺑﻮﺩ و ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻰ ﮐﺸﯿﺪ .ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ .وﻗﺘﻰ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ ،ﻣﺤﺒﻮﺑﻢ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ .ﺣﺎﻻ ﮐﻰ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﻰﮐﻨﺪ؟