Az Adam Ta Adam

‫ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ‪:‬‬

‫از آدم ﺗﺎ آدم‬ ‫ﺧﺪاداد رﺿﺎﻳﻲ‬

‫هﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮداﺷﺖ و اﺟﺮاء از اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻣﻨﻮط ﺑﻪ اﺟﺎزﻩ ﮐﺘﺒﯽ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‬

‫‪١‬‬

‫ﺻﺤﻨﻪ‪:‬‬ ‫‪ /‬ﺑﺎ ﺑﺎز ﺷﺪن ﭘﺮده ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺻﺪاي رﻋﺪ و ﺑﺮق ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد و ﺳـﭙﺲ ﺻـﺪاي ﻧـﺎﻣﻔﻬﻮم و ﺗـﺪاوم‬ ‫اﻳﻦ ﺻﺪا ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﮕﻮش ﻣﻲ رﺳﺪو ﺳﭙﺲ ﭘﮋواك آن در ﺻﺤﻨﻪ و در ﻧﻬﺎﻳـﺖ ﻧـﻮري از ﮔﻮﺷـﻪ ﺳـﻦ‬ ‫ﻧﻤﺎﻳﺶ روﺷﻦ ﻣﻲ ﺷﻮد – ﻫﻤﺴﺮاﻳﺎن ﻛﻪ ﺗﺎ آن ﻣﻮﻗﻊ در ﻣﻴﺎن ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان ﺑﻮده اﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺧـﻮد را روي‬ ‫ﺳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻲ رﺳﺎﻧﻨﺪ و دﺳﺘﻬﺎي ﺧﻮد را ﺑﺴﻮي آﺳﻤﺎن دراز ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻧﻮر ﺧﻴﺮه ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻧﺠﻮاﻫـﺎي‬ ‫ﮔﻨﮓ ﺻﺤﻨﻪ را در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ‪ .‬دو راوي ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ در ﻣﻲ آﻳﻨﺪ ‪/‬‬ ‫راوي ﻣﺮد ‪ :‬ﺳﺮاﭘﺎ آﺮﻧﺶ ‪ ,‬در هﺎﻟﻪ أي از ﺗﻘﺪس و ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺎرﮔﺎﻩ ﺣﻀﻮرش را ﭼﻮن‬ ‫ﻧﮕﻴﻨﻲ ﻧﻮراﻧﻲ در ﻣﻴﺎن داﺷﺘﻴﻢ ‪.‬‬ ‫راوي زن ‪ :‬هﺰاران هﺰار ﻓﺮﺷﺘﻪ ‪ ,‬هﺰاران هﺰار روز ﺑﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻧﻲ ﺑﻪ ﻏﻔﻠﺖ در ﺁﺋﻴﻢ ‪ ,‬ﺑﺮ‬ ‫ﺁﺳﺘﺎﻧﺶ ﺳﺮ ﺳﺠﺪﻩ داﺷﺘﻴﻢ‬ ‫) ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ آرام از ﭘﻠﻜﺎن ﻓﺮود ﻣﻲ آﻳﻨﺪ راوﻳﺎن ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ﺑﺎ ﻻ ﻣﻲ روﻧﺪ (‬ ‫راوي ﻣﺮد‬ ‫راوي زن‬ ‫راوي ﻣﺮد‬ ‫راوي زن‬ ‫راوي ﻣﺮد‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن‬ ‫راوي ﻣﺮد‬ ‫راوي زن‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن‬

‫‪ :‬در ﺁراﻣﺶ ﻋﺪم ’ ﻋﺮش در ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﺟﻬﺎن ﺳﺮﺷﺎر از ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﻮد‬ ‫‪ :‬ﺑﻮدﻳﻢ و ﺑﻮدﻳﻢ و ﺑﺮ هﻤﻴﻦ ﻣﻘﺎم هﺰاران ﺳﺎل ‪ ,‬ﺳﺎﻟﻴﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪاي ﻋﺮش ‪ ,‬اوج‬ ‫ﺑﻮدن را در وﺟﻮدﻣﺎن ﺗﺠﺮﺑﻪ آﺮدﻳﻢ‬ ‫‪ :‬ﺳﻜﻮت ﺑﻮد و ﻓﻀﺎ را ﻧﻴﺮوي آﻠﻤﻪ ادارﻩ ﻣﻴﻜﺮد اﻣﺎ آﻠﻤﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺒﻮد آﻪ ﺑﻪ روﻳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﺑﻮد آﻪ ﻗﺪرت ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ داﺷﺖ‬ ‫‪ :‬آﻠﻤﻪ ﻧﻮر ﺑﻮد‬ ‫‪ :‬آﻠﻤﻪ ﺻﺪا ﺑﻮد‬ ‫‪ :‬آﻠﻤﻪ ﺧﻮد ﺧﺪا ﺑﻮد‬ ‫‪ :‬ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ روزي ‪ ,‬از ﭘﺲ ﻋﺒﺎدﺗﻲ دﻳﺮ ﭘﺎي در ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ‪ ,‬ﺁواﻳﻲ ﻣﺒﻬﻢ‬ ‫ﻓﻀﺎ را ﺷﻜﺎﻓﺖ و هﺴﺘﻲ را ﺑﻪ ﻟﺮزﻩ در ﺁورد‬ ‫‪ :‬ﻧﻔﺲ در ﺳﻴﻨﻪ ﺣﺒﺲ آﺮدﻳﻢ‬ ‫‪ :‬ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺰرگ ‪ ,‬روز واﻗﻌﻪ‬

‫‪ /‬ﻧﻮري ﻗﻮي و ﻟﻴﺰري از ﻃﺮف ﺳﻦ ﺑﻄﺮف ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺗﻤﺎﺷـﺎﮔﺮان را آزار ﻣـﻲ دﻫـﺪ و‬ ‫ﺳﭙﺲ ﻧﻮر ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻣﻲ رود و ﭘﺎرﭼﻪ ﺣﺮﻳﺮ آﺑﻲ رﻧـﮓ آﻫـﺴﺘﻪ از روي ﻛـﺮه ﻛﻨـﺎر ﻣـﻲ رود و‬ ‫زﻳﺮ آن ﻛﺮه زﻣﻴﻦ ﻫﻮﻳﺪا ﻣﻲ ﮔﺮدد ﺳﭙﺲ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺧﻠﻘﺖ آﻏﺎز ﻣﻲ ﮔﺮدد و ﻛﺮه زﻣﻴﻦ ﭼـﻮن ﮔـﻞ از ﻫـﻢ‬ ‫ﺷﻜﻔﺘﻪ ﺷﺪه و ﺣﻀﺮت آدم در وﺳﻂ آن ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﻲ ﮔﺮدد ‪/‬‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬اﻧﺴﺎن ؟!‬ ‫راوي ﻣﺮد ‪ :‬و ﻣﺎ ﺗﺎ ﺁن ﻟﺤﻈﻪ هﻴﭽﻜﺪام ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻴﻢ آﻪ او اﻧﺴﺎن آﻴﺴﺖ و ﺑﺮاي ﭼﻪ ﺁﻣﺪﻩ؟‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ١‬او آﻴﺴﺖ ؟‬ ‫زن ‪ : ١‬او ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﻣﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ٢‬اﻣﺎ ﺑﻴﺎد ﺑﻴﺎورﻳﺪ آﻪ ﻣﺎ هﻴﭽﮕﺎﻩ ﺑﺮ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ هﻴﭻ ﻓﺮﺷﺘﻪ أي ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻜﺮدﻩ اﻳﻢ‬ ‫راوي زن ‪ :‬وﻣﺎ ﺁن دم ﻣﻌﻤﺎي هﺴﺘﻲ اﻧﺴﺎن را ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ در هﺎﻟﻪ أي رﻣﺰ ﺁﻟﻮد در ﺑﺮا ﺑﺮ‬ ‫ﭼﺸﻤﻤﺎن ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‬

‫‪٢‬‬

‫) اﻓﻜﺖ وﺣﻲ ﺑﺎ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻧﻮر (‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن‪ ) :‬ﺟﻠﻮي ﺻﺤﻨﻪ ( ﺧﺎك ؟‬ ‫‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺧﺎك ﺳﺠﺪﻩ آﻨﻴﻢ‬ ‫زن‪٢‬‬ ‫ﻣﺮد‪ : ٣‬ﺁﻧﻜﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ را ﺑﺮ ﻣﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﻮﺧﺖ ’ از ﺧﺎك رﺳﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ :‬هﺮﮔﺰ … ‪ .‬هﺮﮔﺰ … ‪ .‬هﺰاران هﺰار ﺳﺎل در ﻗﺮب ﺑﺎرﮔﺎهﺶ ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ذاﺗﺶ زﻣﺎن‬ ‫ﭘﻴﻤﻮدﻩ اﻳﻢ اآﻨﻮن ﺑﻪ آﺪاﻣﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺧﺎك ﻣﺘﻌﻔﻨﻲ ﻓﺮود ﺁورﻳﻢ ﺑﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ‬ ‫از ﻣﺎ ﭼﻪ ﻓﺰوﻧﻲ دارد آﻪ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﭘﻴﺸﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ‪.‬‬ ‫راوي ﻣﺮد ‪ :‬و هﻤﺎن هﻨﮕﺎم ’ هﻤﺎن هﻨﮕﺎم …… ‪ ..‬در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻪ أي در ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫‪ :‬ﺑﺮ او ﺳﺠﺪﻩ ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد‬ ‫زن‪٣‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ٤‬ﺁري ﺧﻠﻘﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻴﮕﻴﺮﻳﻢ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ :‬ﺑﻪ ﻃﻤﻊ آﺪاﻣﻴﻦ ﺳﻮد اﻳﻦ ﺑﻲ ﺧﻮدي را ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻳﺪ ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ راﺿﻲ‬ ‫ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ‪ .‬هﻴﭻ از ﺳﺮ اﻧﺠﺎم او ﺳﺮاغ دارﻳﺪ ؟‬ ‫زن ‪ : ٤‬او ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ١‬ﺁواي ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻌﺒﻮدﻣﺎن را در ﮔﻮﺷﻪ ﮔﻮﺷﻪ هﺴﺘﻲ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ :‬ﺁﻳﺎ ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﻳﻨﺪﻩ أي ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ واﻗﻌﻴﺖ ﺧﻮاهﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ هﻤﺎن هﺴﺖ آﻪ ﻣﻲ ﭘﻨﺪارﻳﺪ ؟‬ ‫راوي زن ‪ :‬و ﻣﺎ ﺁﻧﺮوز و ﺁﻧﺪم در اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﻳﻤﺎن ﺁﻳﻨﺪﻩ زﻣﻴﻦ اﻳﻦ آﺮﻩ ﺧﺎآﻲ را ﺳﺮﺷﺎر از‬ ‫ﻧﻮر ﻣﻲ دﻳﺪﻳﻢ ‪.‬‬ ‫راوي ﻣﺮد ‪ :‬زﻣﻴﻦ ﺁﻧﺠﺎ آﻪ در هﺮ ﮔﻮﺷﻪ اش ﺧﺪا ﮔﻮﻧﻪ أي ﺧﺎآﺴﺎر ﻗﺪم ﺧﻮاهﺪ ﻧﻬﺎد و ﻣﺎ‬ ‫هﻴﭻ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻴﻢ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ :‬او ﮔﻞ اﺳﺖ ‪ .‬ﻣﺸﺘﻲ ﮔﻞ ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺑﺎر ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻈﻤﺘﻲ را ﺑﺮ دوش ﺗﺤﻤﻞ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ آﺮد ‪.‬‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن‪ :‬ﻳﻜﺘﺎي هﺴﺘﻲ از روح ﺧﻮد در او ﺧﻮاهﺪ دﻣﻴﺪ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ :‬روزي ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ آﻪ از دﻳﺪﻧﺶ ﺳﺮ در ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‬ ‫‪ :‬او ﺗﺒﻠﻮر ارادﻩ اﺳﺖ ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮﻳﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ درﮔﺎهﺶ‬ ‫زن‪١‬‬ ‫راوي ﻣﺮد ‪ ) :‬ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺧﻠﻘﺖ ( و ﺳﺮ اﻧﺠﺎم ﭼﺮﺧﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺑﻪ ﮔﺮدش اﻓﺘﺎد‬ ‫راوي زن ‪ :‬ﺳﻜﻮﺗﻲ ﺗﺮﺳﻨﺎك هﻤﻪ ﺟﺎ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫راوي ﻣﺮد ‪ :‬ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻴﻜﺮان ﺑﻮد و ﺳﻔﻴﺪ ’ ﻧﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﻮد ﻧﻪ ﺳﺘﺎرﻩ أي‬ ‫راوي زن ‪ :‬ﻧﻪ رﻧﮓ ﺑﻮد ﻧﻪ ﻧﻴﺮﻧﮕﻲ‬ ‫راوي ﻣﺮد ‪ :‬و ﻧﺎﮔﻬﺎن اﻧﺴﺎن ﺑﺎ آﻮﻟﻪ ﺑﺎري از ﺧﺪاﮔﻮﻧﻪ أي ﭘﺎك و ﺑﻲ ﺁﻻﻳﺶ و ﭘﺮ ﺷﻮر ﮔﺎم ﺑﻪ‬ ‫ﮔﺴﺘﺮﻩ هﺴﺘﻲ ﻧﻬﺎد ‪.‬‬ ‫) ﺷﻴﻄﺎن از ﻣﻴﺎن ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻛﻪ ﺳﺠﺪه ﻛﺮده اﻧﺪ ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻪ ﺑﺎﻻﻣﻴﺮود و ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺪ (‬ ‫راوي زن ‪ :‬و ﻳﻜﻲ از ﻣﺎ آﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﻧﺎم داﺷﺖ هﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮ راي ﺧﻮد ﭘﺎﺑﺮ ﺟﺎ ﺑﻮد و ﻣﺎ آﻪ‬ ‫هﻤﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ و از ﻧﻮر ﺳﺮاﭘﺎ در اﻧﺘﻈﺎر دﻳﺪار اﺷﺮف ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت در و دﻳﻮار‬ ‫هﺴﺘﻲ را ﺑﻪ ﻟﺮزﻩ در ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ‪.‬‬ ‫راوي ﻣﺮد ‪ :‬و ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮد و ﻧﻪ در ﻣﺎ ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰي ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ آﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻴﻢ و‬ ‫هﻴﭽﮕﺎﻩ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻴﻢ … ‪ ..‬و ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰي ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ’ ﭼﻴﺰي ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ آﻪ ﻣﺎ‬ ‫هﻨﻮز ……………‬ ‫) ﺷﻴﻄﺎن روي ﭘﻠﻜﺎن ﺳﻮم ﺑﺎ ﺿﺠﻪ أي ﺑﻠﻨﺪ رو ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﺴﻮي ﻧﻮر ﻣﻲ رود (‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ ) :‬ﺑﺎﻻي ﺳﻜﻮ ( ﺳﺮ اﻧﺠﺎم او را ﺁﻓﺮﻳﺪي ؟ او را ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﺮﺟﻴﺢ دادي ؟‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻮن ﻣﺎ ﺣﻖ ﻋﺒﺎدت ﺗﻮ را ﺑﺠﺎ ﺁورد‬ ‫‪٣‬‬

‫……‬

‫……‬

‫ﺁﻳﺎ او‬

‫ﻣﺎ از ﭼﻪ ﻓﺮو ﮔﺬاري‬

‫آﺮدﻳﻢ آﻪ او اﻧﺴﺎن ﺧﻼ’ ﺁن را ﭘﺮ ﺧﻮاهﺪ آﺮد ؟ ) رو ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان ( او در اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫دوام ﻧﺨﻮاهﺪ ﺁورد ‪.‬‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن‪ :‬ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺧﻠﻘﺖ ‪ ……… ,‬ﻣﺨﻠﻮق اﺷﺮف‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ ) :‬ﺧﻴﺮه ﺑﻪ آدم ( ﺁدم …… ﺁدم ……… دوﺳﺖ داري ﭼﻮن ﺁﻧﺎن ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺖ ﺑﻴﻔﺘﻢ وﺑﺮ‬ ‫دﺳﺘﺎﻧﺖ ﺑﻮﺳﻪ زﻧﻢ ؟ ﺁري ‪ .‬ﭼﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺎ ﺷﻜﻮهﻲ ‪ .‬اﻧﺴﺎن ) ﺑﺼﻮرت ﻛﻨﺎﻳﻪ (‬ ‫ﺧﺪاﮔﻮﻧﻪ أي ﮔﻠﻴﻦ‬

‫…………‬

‫ﻣﺨﻠﻮق اﺷﺮف ‪ .‬اﻳﻨﻬﻤﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ) ﻣﻜﺚ رو ﺑﻪ اﻧﺴﺎن (‬

‫در ﺧﻮاب هﻢ ﻣﻲ دﻳﺪي ؟‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن‪ :‬او اﻧﺴﺎن اﺳﺖ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﺗﻜﺎﻣﻞ ‪ .‬او ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﻲ ﻧﻤﻲ رﺳﺪ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ :‬ﻧﻈﺮت ﭼﻴﺴﺖ ﺁدم ؟ ﺧﻮدت را ﻻﻳﻖ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﻗﺼﻪ ﭘﺮدازي ﻣﻴﺪاﻧﻲ ؟ ﺑﺸﻜﻦ اﻳﻦ‬ ‫ﺳﻜﻮت را ‪ ,‬ﺷﻬﺎﻣﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ) ﺑﻐﺾ ( اﻳﺎم ﺑﻪ آﺎم ﺣﻀﺮت ﺁدم ) ﺧﺎرج ﻣﻴﺸﻮد (‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن‪ :‬ﺁدم ﺧﻠﻴﻔﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ’ ﺣﻠﻘﻪ ﮔﻤﺸﺪﻩ هﺴﺘﻲ ’ ﺑﺎ ﺗﻮ هﺴﺘﻲ ﻋﻈﻤﺘﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ‬ ‫) ﺑﻠﻨﺪ ( درود …………‬ ‫‪ :‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن هﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن و ﻣﻼﺋﻚ هﻤﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﺑﺮ ﺧﻮد ﻓﺨﺮ ﻣﻲ ﻓﺮوﺷﻨﺪ آﻪ ﺑﺮ‬ ‫زن‪١‬‬ ‫ﺁﺳﺘﺎن ﺗﻮ ﺳﺮ ﻓﺮود ﺁورﻧﺪ‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ١‬آﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﺟﺰ ﺑﺮ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻳﻜﺘﺎ ﻓﺮود ﻧﻴﺎوردﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‬ ‫‪ :‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ ﺁدم و ﺗﻮ را ﭘﺎآﺘﺮ از ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ أي ﻣﻲ ﭘﻨﺪارﻳﻢ‬ ‫زن ‪٢‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ٢‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺎ از ﺧﻠﻘﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻲ ﺑﺎﻟﺪ‬ ‫‪ :‬و ﺑﺮ ﻣﺎ آﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺳﺎﻟﻴﺎن درﮔﺎهﺶ ﺑﻮدﻩ اﻳﻢ ﺑﺮﺗﺮي ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ‬ ‫زن ‪٣‬‬ ‫‪ :‬ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﺁدم ’ ﺑﮕﻮ ﺁﻧﺠﻪ از ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﺗﻮ ﻧﻬﻔﺘﻪ و ﺁﻣﺪﻩ أي آﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻋﺮﺿﻪ آﻨﻲ‬ ‫ﻣﺮذ‪٣‬‬ ‫‪ :‬زﻳﺒﺎ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻠﻜﻪ ﺁﺳﻤﺎن ’ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ’ ﻋﺎﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ’ ﻣﻘﺮب ﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫زن‪٤‬‬ ‫‪ :‬هﻤﻪ ﻣﺎ ﭼﺸﻢ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺸﺘﻲ ﮔﻞ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﻳﻢ آﻪ ﺧﺪاﻳﻤﺎن از روح ﺧﻮد در او دﻣﻴﺪ‬ ‫ﻣﺮد‪٤‬‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬روح ﭘﺮوردﮔﺎر هﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن ‪ .‬ﻳﮕﺎﻧﻪ هﺴﺘﻲ ‪.‬‬ ‫) آدم آرام ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﻴﺪارد و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ آﻳﺪ – ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ – ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده اﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺠﺪه ﻣﻲ‬ ‫اﻓﺘﻨﺪ ‪ ,‬آدم آرام در ﻣﺮﻛﺰ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺪ (‬ ‫ﺁدم ‪ :‬ﺑﺎر اﻣﺎﻧﺘﻲ ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻪ ام‪ ,‬ﺑﺴﻴﺎر ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺗﺮ از ﺁﻧﭽﻪ در ﺗﻔﻜﺮﺗﺎن ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ اﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺁﻧﺪم آﻪ ﻣﻦ رﺳﺎﻟﺖ ﺑﻮدﻧﻢ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ زﻣﻴﻦ وﺁﺳﻤﺎن رﻋﺸﻪ ﺑﺮ اﻧﺪاﻣﺸﺎن اﻓﺘﺎد‬ ‫و اآﻨﻮن آﻪ در ﻗﺮب ﺑﺎرﮔﺎﻩ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻘﺎم ﻳﺎﻓﺘﻪ ام ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺣﻖ ﭘﺮﺳﺘﺶ را ﭘﺎش ﺧﻮاهﻢ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪) : ١‬ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ( ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﺗﻮ ﻗﺪرﺗﺶ را ﺑﻪ هﺴﺘﻲ ﻧﻤﺎﻳﺎن آﺮد‪.‬‬ ‫ﺁدم‬ ‫زن ‪١‬‬ ‫ﺁدم‬

‫‪ :‬ﻧﻴﻚ ﻣﻲ داﻧﻢ‪ .‬اآﻨﻮن ﺑﺮ اﻧﻢ آﻪ اﻳﻨﻬﻤﻪ را ﭘﺎﺳﺨﮕﻮ ﺑﺎ ﺷﻢ‬ ‫‪ :‬ﺗﻮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﺁدم‪.‬‬ ‫‪ ) :‬آرام ﺧﻴﺮه ﺑﻪ ﺟﺎي دور ( ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ‬

‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن‪ :‬دﻋﺎي هﻤﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﺪرﻗﻪ راهﺖ‬ ‫‪ ) :‬ﻣﺘﻔﻜﺮاﻧﻪ ( ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ؟‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﻣﺮد ‪٢‬‬ ‫ﺁدم‬

‫‪ :‬ﺁري ﻣﺎ آﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ دﻳﺪﮔﺎﻧﺖ اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﻳﻢ‬ ‫‪ :‬و او آﻪ رﻓﺖ ……‬ ‫‪٤‬‬

‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬ﺷﻴﻄﺎن‬ ‫‪ :‬ﺷﻴﻄﺎن ؟ ﻣﻨﻈﻮرش از ﺁن ﺳﺨﻨﺎن ﭼﻪ ﺑﻮد ؟‬ ‫ﺁدم‬ ‫‪ :‬ﻋﺼﻴﺎن ‪ .‬ﻋﺼﻴﺎن ﺑﺮ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺗﻮ‬ ‫زن ‪٢‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ٣‬آﻪ او از ﺁﺗﺶ اﺳﺖ و ﺗﻮ از ﺧﺎك‬ ‫‪ :‬و ﺳﺮ اﻧﺠﺎﻣﺶ‬ ‫ﺁدم‬ ‫‪ :‬هﻤﺎن آﻪ دﻳﺪي از ﺟﻤﻊ ﻣﺎ ﺧﺎرج ﺷﺪ او دﻳﮕﺮ در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﺟﺎي ﻧﺪارد‬ ‫زن ‪٣‬‬ ‫ﺁدم ‪ :‬اﻣﺎ او ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺖ …… ‪ ..‬از ﺁﻳﻨﺪﻩ أي هﻮﻟﻨﺎك ﺣﺮف زد‬ ‫) ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ (‬ ‫ﺁدم ‪ :‬ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﻣﻌﻨﻲ اﻳﻦ ﺳﻜﻮت ﭼﻴﺴﺖ ؟‬ ‫ﻣﺮد ‪ ) : ٤‬آرام ( او ﺑﺮ اﻏﻮاي ﺗﻮ هﻤﺖ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ و ﺑﺮ ﺁن ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد آﺮدﻩ از ﺷﺮ او رهﺎ ﺷﻮ آﻪ‬ ‫هﺴﺘﻴﺖ را ﻓﻨﺎ ﺧﻮاهﺪ داد‬ ‫‪ :‬از ﺳﺨﻨﺎن او ﺑﺮ ﺧﻮد ﻟﺮزﻳﺪم‬ ‫ﺁدم‬ ‫زن ‪ : ٤‬ﻧﻬﺮاس ﺁدم او در ﺁﺗﺶ ﺣﺴﺎدت ﺗﻮ ﺳﻮﺧﺖ‬ ‫ﺁدم ‪ :‬در ﮔﻔﺘﺎرش ﭼﻴﺰي ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺻﺪاﻗﺖ و ﻧﮕﺎهﺶ ﻟﺒﺮﻳﺰ از آﻴﻨﻪ ﺑﻮد آﻪ ﺑﺮ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ‪.‬‬ ‫راوي زن ‪ :‬و ﭼﻮن ﺗﺮس ﺑﺮ اﻧﺴﺎن ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪ دﺳﺘﮕﺎﻩ ﺧﻠﻘﺖ ﺑﻪ ﭼﺮﺧﺶ در ﺁﻣﺪ ‪ .‬دﺳﺘﻲ در‬ ‫آﺎر ﺑﻮد ﺗﺎ ﺁدم ‪ .‬ﻧﻪ اﻧﺴﺎن را از ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ هﺮاس اﻧﮕﻴﺰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز دارد‬ ‫راوي ﻣﺮد ‪ :‬از ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻞ از ﻧﻴﻤﻪ ﭼﭗ ﺣﻀﺮت ﺁدم ﺑﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد اﻧﺴﺎﻧﻲ دﻳﮕﺮ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﺑﺮ هﻤﺎن ﺳﺮﺷﺖ ‪ .‬و ﻣﺎ ﺟﻦ و ﻣﻠﻚ در ﭘﻴﺸﮕﺎهﺶ هﻤﺎن آﺮدﻳﻢ آﻪ ﺑﺮ ﺁدم روا‬ ‫داﺷﺘﻴﻢ‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬ﺣﻮا ’ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ’ ﺣﻠﻘﻪ ﮔﻤﺸﺪﻩ هﺴﺘﻲ ﺑﺎ ﺗﻮ هﺴﺘﻲ ﻋﻈﻤﺘﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ‬ ‫)ﺑﻠﻨﺪ ( درود‬ ‫) ﺣﻮا آﻫﺴﺘﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ آﻳﺪ ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ در ﺳﺠﺪه (‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﺣﻮا‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﺣﻮا‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﺣﻮا‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﺣﻮا‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﺣﻮا‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﺣﻮا‬

‫‪:‬‬

‫) ﺑﻪ ﺻﺪاي ﻗﺪم ﻫﺎ ﮔﻮش ﻣﻲ ﺳﭙﺎرد ﺣﻮا ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ﻗﺮار دارد آدم ﻫﻨﻮز او را ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﺪ (‬

‫ﺣﻮا ؟‬ ‫‪ :‬ﺁدم اا‬ ‫‪ :‬ﺣﻮا اا‬ ‫‪ :‬ﭼﻪ ﺧﻠﻘﺖ ﻏﺮور اﻧﮕﻴﺰي‬ ‫‪ :‬ﺁري درﺳﺖ اﺳﺖ ‪ .‬ﻏﺮور اﻧﮕﻴﺰ و ﺷﺎدي ﺑﺨﺶ‬ ‫‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ ﺁدم ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﺮ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻓﺮو داﺷﺘﻪ اﻧﺪ‬ ‫‪ :‬و ﭼﻪ اﻟﻘﺎﺑﻲ آﻪ ﻳﻜﻲ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮي ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺎم ﻧﻤﻲ ﻧﻬﻨﺪ ‪ .‬ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﺮوري اﺳﺖ ﺗﺎ‬ ‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﺧﺪا ﺑﺮ ﺧﺪاﻳﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎﺳﺖ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ زﻳﺒﺎ در‬ ‫ﺷﻜﻮﻩ و ﺟﻼل ﺧﻮاهﻴﻢ زﻳﺴﺖ ‪.‬‬ ‫‪ :‬ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺟﺎودان ’ ﺑﺮ ﻓﺮاز هﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن ‪ .‬ﭼﻪ ﻏﺮور اﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ‬ ‫اﻣﺎ او …………‬ ‫‪ :‬و ﺷﺎدي ﺑﺨﺶ ‪.‬‬ ‫‪ :‬او ؟‬ ‫‪ :‬در ﭼﻬﺮﻩ اش آﻴﻨﻪ ﺑﻮد و در ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اﻧﮕﺎر ﺳﻮ ﺳﻮ ﻳﻲ از ﺻﺪاﻗﺖ‬ ‫‪ ) :‬ﺑﻄﺮف آدم ( آﻪ ﺑﻮد ؟ از آﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ؟ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﺟﻪ ﺑﻮد ؟‬

‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬ﺷﻴﻄﺎن‬ ‫‪٥‬‬

‫ﻣﺮد ‪ : ١‬ﻣﻘﺮب ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﮕﺎﻧﻪ هﺴﺘﻲ‬ ‫‪ :‬ﺟﺎﻧﺶ از ﺁﺗﺶ ﺑﻮد و ﺁﺗﺸﺶ ﺷﻌﻠﻪ هﺎي ﻋﺒﺎدت‬ ‫زن ‪١‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ٢‬و اﻳﻦ هﻤﻪ ﻗﺒﻞ از رﺳﺘﻦ ﺁدم ﺑﻮد از ﮔﻞ‬ ‫‪ :‬و ﺁﻧﮕﺎﻩ آﻪ ﺁدم ﺳﺮ از ﮔﻞ ﺑﺮ ﺁورد او ﺳﺮ از ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺑﺮ داﺷﺖ‬ ‫زن ‪٢‬‬ ‫‪ :‬ﺑﻪ آﺪاﻣﻴﻦ دﻟﻴﻞ‬ ‫ﺣﻮا‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ٣‬اﻳﻨﻜﻪ او از ﺁﺗﺶ ﺑﻮد و او از ﺧﺎك‬ ‫‪ :‬و ﺳﭙﺲ‬ ‫ﺣﻮا‬ ‫‪ :‬ﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻌﺮض ﮔﺮد‬ ‫زن ‪٣‬‬ ‫‪ :‬ﺁري ﺗﻨﻬﺎ او ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻜﺮد و ﺿﺠﻪ آﺮد و ﻧﺎﻟﻪ آﺮد‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ٤‬ﻧﻔﺮﻳﻦ آﺮد و از ﺟﻤﻊ ﻣﺎ راﻧﺪﻩ ﺷﺪ‬ ‫‪ :‬ﭘﺲ ﺗﻴﻎ ﻣﻜﺮش ﺑﺮ ﻣﺎ آﺎري ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺣﻮا‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬هﺴﺖ ‪ ,‬هﺴﺖ‬ ‫‪ :‬ﺗﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ آﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﺎﻗﻲ اﺳﺖ ‪.‬‬ ‫زن ‪٤‬‬ ‫‪ :‬ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﮕﺎر ﺧﺪا ﺑﺮ ﺧﺪاﻳﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮد ‪١‬‬ ‫‪ :‬ﺷﻤﺎ را رهﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ آﺮد‬ ‫زن ‪١‬‬ ‫‪ :‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮ اﻏﻮاي ﺗﻮ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺖ دﺳﺖ ﻳﺎﺑﺪ‬ ‫ﻣﺮد ‪٢‬‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬زﻳﻨﻬﺎر اﻧﺴﺎن آﻪ ﺑﻪ ﻃﻨﺎب او ﺑﻪ ﭼﺎهﻲ ﻓﺮود ﺁﻳﻲ‬ ‫ﺁدم و ﺣﻮا ‪ ) :‬ﻓﺮﻳﺎد ( ﻧﻪ ……… رهﺎﻳﻤﺎن آﻨﻴﺪ ) ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﻛﻨﺎر ﻣﻲ روﻧﺪ ( رهﺎﻳﻤﺎن آﻨﻴﺪ‬ ‫راوي زن ‪ :‬و ﻣﺎ رهﺎﻳﺸﺎن آﺮدﻳﻢ ﺗﺎ در ﺧﻠﻮت ﺧﻮد ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و ﻣﺎ هﻴﭽﮕﺎﻩ از ﺁﻧﭽﻪ آﻪ ﺁن روز‬ ‫در‬ ‫ﺁن ﮔﻮﺷﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻴﻦ ﺁدم و ﺣﻮا ﮔﺬﺷﺖ ﺧﺒﺮ دار ﻧﺸﺪﻳﻢ‬ ‫راوي ﻣﺮد ‪ :‬و ﻧﺪاﻧﺴﺘﻴﻢ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﺷﺎن رﻓﺖ آﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎرﻩ ﺻﺪاي هﺒﻮﻃﺸﺎن ﻋﺮش را ﺑﻪ‬ ‫ﻟﺮزﻩ در ﺁورد ‪ .‬در اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻓﺮﺻﺘﻲ دﺳﺖ دهﺪ ﺗﺎ اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺒﻮﻃﺸﺎن‬ ‫را از زﺑﺎﻧﺸﺎن ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ‬ ‫ﺁدم ‪ ) :‬ﺣﻮا را ﻣﻲ ﻛﺸﺪ و ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ أي ﻣﻲ ﺑﺮد ( ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ‬ ‫ﺣﻮا‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﺣﻮا‬ ‫ﺁدم‬

‫‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ‬ ‫‪ :‬ﺗﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﺎﻳﻲ از درد ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ رﻧﺞ ﻣﻲ آﺸﻴﺪم اآﻨﻮن آﻪ ﺁﻣﺪﻩ أي از ﺁﻳﻨﺪﻩ‬ ‫ﮔﻨﮕﻲ آﻪ ﭘﻴﺶ رو دارﻳﻢ ………… از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﻣﺎن ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ …………‬ ‫‪ :‬ﺁﻳﻨﺪﻩ ……… ﺁﻳﻨﺪﻩ ……… ﻣﺎ آﺠﺎي اﻳﻦ ﺑﺎزي ﻧﻬﻴﺐ اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﻳﻢ‬ ‫‪ :‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ) ﻓﺮﻳﺎد (‬

‫ﺣﻮا ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﮕﻮ آﺪاﻣﻴﻚ ﺑﺎزي ﺧﻮردﻩ اﻳﻢ ؟ ﻣﻦ ’ ﺗﻮ ﻳﺎ او‬ ‫ﺁدم ‪ :‬اﻳﻦ را هﻢ ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ) ﻣﻜﺚ – آرام ( اﻣﺎ ﺁﻧﺠﻪ در ﺁﻳﻨﺪﻩ أي ﻧﺰدﻳﻚ روي ﻣﻴﺪهﺪ هﻤﻪ را‬ ‫ﺣﻮا‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﺣﻮا‬ ‫ﺁدم‬

‫ﭘﺎﺳﺦ ﺧﻮاهﺪ داد‬ ‫‪ :‬ﺗﺮس ………… ﺗﺮس ………… ﭼﻮن ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ازﻟﻲ در ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ ﺗﻨﻢ ﺟﺎي ﺧﻮش آﺮدﻩ‬ ‫اﺳﺖ ‪.‬‬ ‫‪ :‬ﺑﮕﺬار ﺟﺎ ﺧﻮش آﻨﺪ او هﻤﺰاد ﻣﺎﺳﺖ ﭼﻪ ﺑﺨﻮاهﻲ ﭼﻪ ﻧﺨﻮاهﻲ‬ ‫‪ :‬ﭼﻪ ﺑﺨﻮاهﻲ ﭼﻪ ﻧﺨﻮاهﻲ ‪ .‬از هﻤﺎن اوﻟﻴﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ آﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻢ ﺳﭽﺪﻩ آﺮد ﺑﺎ ﺧﻮد‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻴﺪم ﻣﮕﺮ ﻣﻦ از آﺪام ﺳﺮﺷﺖ ﺑﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ام آﻪ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ در ﻧﺰد اﻳﻨﺎن آﺮاﻣﺖ‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ ام ‪ .‬ﺁﻩ اﮔﺮ اﻳﻦ زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺟﺎودان ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫‪ ) :‬ﻓﺮﻳﺎد ( ﻧﻴﺴﺖ ………‬ ‫‪٦‬‬

‫ﺣﻮا ‪ :‬ﻧﻴﺴﺖ ؟‬ ‫ﺁدم ‪ :‬ﻧﻴﺴﺖ ﺣﻮا ﻧﻴﺴﺖ ) ﻣﻜﺚ‪ -‬ﺣﻮا ﺑﻬﺖ زده ( ﻣﺎ از ﮔﻞ رﺳﺘﻪ اﻳﻢ اﻳﻨﺠﺎ آﻪ ﺟﺰ ﺟﻦ و‬ ‫ﻣﻠﻚ ﭼﻴﺰي ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد ﻣﺎ ﺑﻪ درد و ﺗﺮس و ﻇﻦ و ﮔﻤﺎن ﺁﻏﺸﺘﻪ اﻳﻢ ’ ﺑﺎزي‬ ‫هﻨﻮز اداﻣﻪ دارد‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬ﻧﻪ ……… ) آدم ﺑﺮ ﻣﻴﮕﺮدد ( ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎزي را هﻤﻴﻨﺠﺎ ﺗﻤﺎم آﻨﻴﻢ‬ ‫ﺁدم‬

‫‪ :‬ﻧﻪ‬

‫……‬

‫ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎزي ﻣﻲ آﻨﻴﻢ او ﺑﺎزي ﻣﻲ ﮔﺮداﻧﺪ‬

‫ﺣﻮا ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﻧﺸﻨﻴﺪي اﺑﻮ اﻟﺒﺸﺮ ) اداي ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ را در ﻣﻲ آورد ( او ﺁدم اﺳﺖ ﺗﺒﻠﻮر ارادﻩ‬ ‫ﺁدم ‪ :‬ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﻴﺴﺖ ؟‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬اﮔﺮ در هﻤﻴﻨﺠﺎ آﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﻳﻢ ﺟﺎودان ﺷﻮﻳﻢ ﺑﺎزي ﺗﻤﺎم اﺳﺖ‬ ‫ﺁدم ‪ :‬ﺑﺎزي ﺗﻤﺎم اﺳﺖ ؟ ﺑﺎزي را ﻓﻘﻂ او ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻤﺎم آﻨﺪ‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬ﻣﺎ از روح او در ﺗﻦ دارﻳﻢ ارادﻩ ﻣﺎ از اوﺳﺖ اﮔﺮ ﻣﺎ ﺗﻤﺎم آﻨﻴﻢ ﭘﺲ او ﺗﻤﺎم آﺮدﻩ‬ ‫اﺳﺖ ‪.‬‬ ‫‪ /‬ﻫﺮ دو از دو ﻃﺮف ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎﻻي ﺳـﻜﻮ ﻣـﻲ روﻧـﺪ – ﻣﻮﺳـﻴﻘﻲ دﻟﻬـﺮه آور و اﺿـﻄﺮاب – ﻧـﻮر ﻗﺮﻣـﺰ –‬ ‫ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻓﺮﻳﺎد دﺳﺖ ﻫﺎ ﺑﺴﻮي ﻣﻴﻮه دراز ﻣﻲ ﺷﻮد – ﭘﺮده ﺳـﻔﻴﺪ ﻛﻨـﺎر ﻣﻴـﺮودو ﻣﻴـﻮه ﻛﻨـﺪه ﻣـﻲ‬ ‫ﺷﻮد – ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﻣﻬﻴﺐ – ﻧﻮر ﻓﻼﺷﺮ – ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻨﺪ ﻧﻮر روﺷﻦ ﻣﻲ ﺷﻮد‪/‬‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬وﺷﺎم ﺑﻮد و ﺻﺒﺢ‬ ‫‪ :‬ﺧﺪا ﮔﻔﺖ روﺷﻨﺎﻳﻲ ﺷﻮد و روﺷﻨﺎﻳﻲ ﺷﺪ‬ ‫ﻣﺮد‪١‬‬ ‫زن ‪ : ١‬و ﺧﺪا روﺷﻨﺎﻳﻲ را از ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺟﺪا آﺮد‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ٢‬و ﺧﺪا روﺷﻨﺎﻳﻲ را روز‬ ‫‪ :‬و ﺗﺎرﻳﻜﻲ راﺷﺐ ﻗﺮار داد‬ ‫زن‪٢‬‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬وﺷﺎم ﺑﻮد و ﺻﺒﺢ‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ٣‬و ﺧﺪا ﺁﺑﻬﺎ را از هﻢ ﺟﺪا آﺮد و ﻓﻠﻚ را ﺁﺳﻤﺎن ﻗﺮار داد‬ ‫‪ :‬و ﺧﺪا ﮔﻔﺖ ﺁﺑﻬﺎ در ﻳﻚ ﺟﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ و ﺧﺸﻜﻲ ﻇﺎهﺮ ﮔﺮدد‬ ‫زن ‪٣‬‬ ‫‪ :‬و ﺧﺪا اﺟﺘﻤﺎع ﺁﺑﻬﺎ را درﻳﺎ‬ ‫ﻣﺮد ‪٤‬‬ ‫‪ :‬و ﺧﺸﻜﻲ را زﻣﻴﻦ ﻗﺮار داد‬ ‫زن ‪٤‬‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬و ﺷﺎم ﺑﻮد و ﺻﺒﺢ‬ ‫‪ :‬و ﺧﺪا ﮔﻔﺖ زﻣﻴﻦ ﻧﺒﺎﺗﺎت ﺑﺮوﻳﺎﻧﺪ‬ ‫ﻣﺮد ‪١‬‬ ‫‪ :‬ﻋﻠﻔﻲ آﻪ داﻧﻪ ﺑﻴﺎورد‬ ‫زن ‪١‬‬ ‫‪ :‬و درﺧﺘﻲ آﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﺎر دهﺪ‬ ‫ﻣﺮد ‪٢‬‬ ‫‪ :‬و زﻣﻴﻦ ﭘﺮ از درﺧﺘﺎن ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺷﺪ‬ ‫زن ‪٢‬‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪:‬؛ و ﺷﺎم ﺑﻮد و ﺻﺒﺢ‬ ‫‪ :‬و ﺧﺪا ﮔﻔﺖ ﻧﻴﺮهﺎ در ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاي ﺁﻳﺎت ﻓﺼﻠﻬﺎ روزهﺎ و ﺳﺎﻟﻬﺎ‬ ‫ﻣﺮد ‪٣‬‬ ‫‪ :‬و ﺧﺪا دو ﻧﻴﺮ ﺑﺰرگ ﺳﺎﺧﺖ ﻧﻴﺮ اﻋﻈﻢ را ﺑﺮاي ﺳﻠﻄﻨﺖ روزﮔﺎر‬ ‫زن ‪٣‬‬ ‫‪ :‬و ﻧﻴﺮ اآﺒﺮ را ﺑﺮاي ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺷﺐ‬ ‫ﻣﺮد ‪٤‬‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ ) :‬ﺑﺮ ﻣﻴﮕﺮدﻧﺪ ﻃﺮف ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان ( و ﺷﺎم ﺑﻮد و ﺻﺒﺢ‬ ‫ﻣﺮد ‪١‬‬ ‫زن ‪١‬‬ ‫ﻣﺮد ‪٢‬‬ ‫زن ‪٢‬‬

‫‪ :‬و ﺧﺪا ﮔﻔﺖ ﺁﺑﻬﺎ از اﻧﺒﻮﻩ ﺟﺎﻧﺪاران ﭘﺮ ﺷﻮد‬ ‫‪ :‬و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن در ﺁﺳﻤﺎن ﭘﺮواز آﻨﻨﺪ‬ ‫‪:‬و زﻣﻴﻦ ﺟﺎﻧﻮران را از ﺧﻮد ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺟﻮد ﺁورد‬ ‫‪ :‬و زﻣﻴﻦ ﭘﺮ از ﺟﺎﻧﻮران ﮔﻮ ﻧﺎﮔﻮن ﺷﺪ‬ ‫‪٧‬‬

‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن‬ ‫راوي ﻣﺮد‬ ‫راوي زن‬ ‫راوي ﻣﺮد‬ ‫راوي زن‬ ‫راوي ﻣﺮد‬ ‫راوي زن‬

‫‪ :‬وﺷﺎم ﺑﻮد و ﺻﺒﺢ‬ ‫‪ :‬و اﻳﻦ ﺑﻮد آﻪ اﺳﻤﺎن ﺑﺎل ﺑﺎران ﮔﺸﺖ‬ ‫‪ :‬و زﻣﻴﻦ ﭘﺮ از ﺗﺮاﻧﻪ و ﮔﻨﺪم ﺷﺪ‬ ‫‪ :‬و ﻋﻄﺮ ﻳﺎس ﺑﺮ ﺳﺮﺗﺎ ﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪ‬ ‫‪ :‬ﺗﻤﺎم ﺁﻳﻨﻪ هﺎ رﻧﮓ ﺁب دﻳﺪﻧﺪ و آﻮهﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮ از ﺁﻳﺎت ﺷﺪ‬ ‫‪ :‬و ﺣﻴﺎت روﻧﻖ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫‪ :‬اﻣﺎ دﻳﺮي ﻧﮕﺬﺷﺖ‬ ‫‪ /‬ﻧﻮر ﺧﺎﻣﻮش و ﺳﭙﺲ روﺷﻦ ﻣﻲ ﺷﻮد ‪/‬‬

‫‪ /‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ در ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺧﺎص ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان دارﻧﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﻨﺪ آدم و ﺣﻮا ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﻴﺮ ﺷﺪه اﻧﺪ ﺑﺎ‬ ‫ﭼﻬﺮه أي ﺷﻜﺴﺘﻪ ‪ ,‬ﻏﺒﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﭘﻴﺮ و ﺷﻴﻄﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﻣﻨـﺪرس و آﻟـﻮده و ﺳـﺮ و ﺻـﻮرﺗﻲ آﺷـﻔﺘﻪ ‪.‬‬ ‫آدم و ﺣﻮا آرام ﻛﺸﺎن ﻛﺸﺎن ﺧﺴﺘﻪ وارد ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و روي ﻧﻴﻤﻜﺖ وﺳﻂ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻲ ﻧـﺸﻴﻨﻨﺪ ﺗـﺎ اﺳـﺘﺮاﺣﺖ‬ ‫ﻛﺮده و ﻧﻔﺴﻲ ﺗﺎزه ﻛﻨﻨﺪ و در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﻳﻜﻲ از آﻧﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ورود آدم و ﺣﻮا ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﻠﻨـﺪ ﻣـﻲ ﺷـﻮد و‬ ‫ﺟﺎ ﻣﻲ ﺧﻮرد ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺗﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺳﻜﻮ ﻣﻲ آﻳﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮ و روﻳﺸﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﺪ ‪/‬‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺮد ‪ ) :‬ﺁرام ( ﺁدم ؟ ) ﺑﻪ ﺣﻮا ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﺪ ( ﺣﻮا ؟ ) ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ( ﺁدم‬ ‫) ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﻣﻲ رود ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ( ﺁدم‬ ‫ﺁدم‬

‫………‬

‫ﺣﻮا‬

‫………‬

‫……‬

‫ﺣﻮا‬

‫……‬

‫…‬

‫ﺣﻮا‬

‫…‬

‫) رو ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎد (‬

‫) ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ (‬

‫ﻣﺮد ‪ : ١‬ﭼﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻲ ؟ ) ﺧﻴﻠﻲ ﺁرام ( ﭼﺮا ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ؟‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺮد ‪ :‬ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرم ……… ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرم ‪ .‬ذرﻩ أي ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﺪارم‬ ‫) ﻫﻤﺴﺮاﻳﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ و ﻳﻜﺒﺎر ﺑﻪ دور ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﻜﻮ ﻣﻲ روﻧﺪ(‬ ‫زن ‪ : ١‬ﺳﺨﻨﺶ راﺳﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ زن ‪ :‬ﺧﻮد ﺷﺎﻧﻨﺪ ﺁن ﻳﻜﻲ آﻪ ﺁﻧﺴﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺣﻮاﺳﺖ و ﺁن دﻳﮕﺮي ﺁدم‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ٢‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﺳﻮدﻩ و ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ ‪.‬‬ ‫زن ‪ : ٢‬ﻏﺒﺎر ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺗﻦ و ﺳﺮ و ﭼﻬﺮﻩ اﺷﺎن را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ٣‬ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر آﻪ دﻳﺪﻳﻤﺸﺎن در هﻴﺎﺗﻲ زﻳﺒﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﺎك‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺮد ‪ :‬اآﻨﻮن ‪ ١٣٨٥‬ﺳﺎل ﺧﻮرﺷﻴﺪي از هﺠﺮت ﺁﺧﺮﻳﻦ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ از ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻓﺮزﻧﺪان او‬ ‫ﻣﻴﮕﺬرد‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ ١٣٨٥ :‬ﺳﺎل‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺮد ‪ :‬ﺁري …… ) ﻣﻜﺚ ( اﻳﻦ راز ﺳﺎﻟﻴﺎن ﻋﻤﺮ اﺳﺖ آﻪ ﺑﺮ رﺧﺴﺎرﻩ اﺷﺎن ﺟﺎﺧﻮش‬ ‫آﺮدﻩ‬ ‫زن ‪ : ٣‬ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ آﻪ ﺑﺎ او ﮔﻔﺘﻴﻢ را ﺑﻴﺎد ﻣﻲ ﺁورﻳﺪ ؟ ﻗﺒﻞ از هﺒﻮط‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ١‬ﻓﺮﻳﺎد آﺸﻴﺪﻳﻢ ﺁدم زﻳﻨﻬﺎر اﻧﺴﺎن آﻪ از ﻃﻨﺎب او ﺑﻪ ﭼﺎهﻲ ﻓﺮود ﺁﻳﻲ‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ٤‬و هﺮ دوﺷﺎن … ‪ .‬هﺮ دوﺷﺎن ﻧﻬﻴﺒﻤﺎن زدﻧﺪ آﻪ رهﺎﻳﻤﺎن آﻨﻴﺪ‬ ‫زن ‪ : ١‬و رهﺎﻳﺸﺎن آﺮدﻳﻢ ‪ .‬وﻟﻲ اآﻨﻮن ﭼﻪ ؟‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ٢‬ﺑﺎز ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ و ﻳﺎ ﺻﺪاﻳﻤﺎن را ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‬ ‫) ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ (‬ ‫ﻣﺮد‪ : ٣‬ﻧﺎﻣﺸﺎن را ﺻﺪا آﻨﻴﻢ‬ ‫‪٨‬‬

‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن‪ :‬ﺁدم ﺣﻮا ) آدم و ﺣﻮا از روي ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺳﺮ ﺑﺮ ﻣﻲ دارﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ (‬ ‫ﺁدم ‪ :‬ﺷﻨﻴﺪي ؟‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬ﻣﺎ را ﺻﺪا آﺮدﻧﺪ هﺮ دوﻣﺎن را‬ ‫ﺁدم ‪ :‬ﻩ …… ‪ .‬ﺑﻨﺎم ﺻﺪا آﺮدﻧﺪ ……… ﻧﺎم هﺮ دوﻣﺎن را ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬ﺻﺪا از آﺠﺎ ﺑﻮد ﺁدم ؟ ﭼﻪ ﺟﻮري ﻣﺎ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ؟‬ ‫) ﻫﺮ دو ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎي ﺳﻦ ﻣﻴﺮوﻧﺪ (‬ ‫ﺁدم ‪ :‬هﺮ ﭼﻲ ﺑﻮد ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎﻳﻴﻢ ‪.‬‬ ‫) آدم و ﺣﻮا ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﺷﻮﻛﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ (‬ ‫……‬

‫ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮد‬

‫ﺁدم ‪ :‬ﺷﻤﺎ …… ﺷﻤﺎ از آﺠﺎ اوﻣﺪﻳﻦ … ‪ ..‬اﺳﻢ هﺎﻣﻮﻧﻮ از آﺠﺎ ﺑﻠﺪﻳﻦ‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬اﻳﻨﺠﺎ هﻴﭽﻜﻲ ﻣﺎرو ﺑﻪ اﻳﻦ اﺳﻤﻬﺎ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎرﻩ ﺑﻌﺪ از ﻳﻪ ﻋﻤﺮ آﻪ ﻣﺎ را‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ اﺳﻢ ﺻﺪا ﻣﻲ زﻧﻨﺪ ‪.‬‬ ‫ﺁدم ‪ :‬ﺣﻮا راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻪ …… ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ آﻲ هﺴﺘﻴﺪ ؟‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن هﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن و ﻣﻼﺋﻚ هﻤﻪ ﻣﻠﻜﻮت ‪.‬‬ ‫زن ‪ : ٣‬ﺑﻴﺎد ﺁورﻳﺪ ﻣﺎ را آﻪ ﺑﺎ ﺣﺮص و وﻟﻊ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﺘﺎن ﺳﺠﺪﻩ آﺮدﻳﻢ و درود ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ‬ ‫) آدم وﺣﻮا ﻣﻴﻨﺸﻴﻨﻨﺪ و ﻫﻤﺴﺮاﻳﺎن آرام آرام ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ آﻳﻨﺪ (‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﺑﻮد آﻪ اﻳﻨﺠﻮري ﺻﺪاﻣﻮن ﻧﺰدﻩ ﺑﻮدن ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ؟ هﻲ هﺮ روز ﻣﻴﮕﻔﺘﻲ ﺣﻮا‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ دﻳﮕﻪ هﻴﭽﻜﻲ ﻣﺎ رو ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻪ هﻴﭽﻜﻲ‬ ‫ﺁدم ‪ :‬ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻲ هﻴﭽﻜﻲ …… هﻴﭽﻜﻲ ﺁدم ﭼﻘﺪر ﻋﺠﻴﺒﻪ ﺁدم ﻣﻴﻮن ﺑﭽﻪ هﺎش ﻏﺮﻳﺐ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ ‪ .‬اﻳﻦ دردﻳﻪ آﻪ ﺗﻮي ﺗﻤﻮم ﻋﻤﺮ زﻣﻴﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ وﺗﻮ ﺑﻬﺶ رﺳﻴﺪﻳﻢ و ﺑﺎ ﺗﻤﻮم‬ ‫وﺟﻮد ﮔﻤﺶ آﺮدﻳﻢ ‪ .‬اﻳﻨﺎ را ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﺣﻮا …… وﻟﻲ ﺣﺎﻻ ﺑﺒﻴﻦ … ‪ ..‬ﺑﺒﻴﻦ اوﻧﻘﺪر هﺎهﻢ‬ ‫آﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ آﺮدﻳﻢ ﻏﺮﻳﺐ و ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ‪.‬‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺁدم و اوﻧﺎ آﻪ ﺑﭽﻪ هﺎﻣﻮن ﻧﻤﻴﺸﻦ ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﺁدم ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ ﻳﻪ ﻣﺰﻩ دﻳﮕﻪ دارﻩ‬ ‫) ﻳﻜﻲ از ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎن ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪه (‬ ‫زن ‪ : ١‬ﺧﺴﺘﻪ أي ﺣﻮا و ﺗﻮ هﻢ ﺁدم ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ را ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺘﺎن ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ‬ ‫ﺁدم ‪ :‬ﺷﺎﻳﺪ م ‪ .‬هﻤﻪ اش ﻣﺎل ﺗﺮاﻓﻴﻜﻪ درﺳﺖ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﺎ اﻻف ﺷﺪﻳﻢ ‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎ‬ ‫دﻳﮕﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻦ ﻳﻪ ﺧﻮردﻩ هﻢ از ﺳﺮﻋﺘﺸﻮن آﻢ آﻨﻦ ﺗﺎ ﻳﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد و ﻳﻪ ﭘﻴﺮ زن‬ ‫ﺑﺘﻮﻧﻦ از ﺑﻴﻨﺸﻮن رد ﺷﻦ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺮد ‪ :‬ﭘﻴﺮزن و ﭘﻴﺮ ﻣﺮد ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮدت ﺧﻮد را ﭘﻴﺮﻣﺮد و ﭘﻴﺮزن ﺧﻄﺎب آﺮدي‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ زن ‪ :‬درﺳﺖ ﺷﻨﻴﺪي ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮕﺎﻩ آﻪ ﺑﻨﺎم ﺻﺪاﻳﺸﺎن آﺮدﻳﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﺳﺮ ﺑﺮ‬ ‫ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ ‪.‬‬ ‫) آدم و ﺣﻮا ﺑﺎﻻي ﺳﻜﻮ ﻣﻲ روﻧﺪ (‬ ‫‪ :‬هﻤﻴﻦ ……… ﻓﻜﺮ آﺮدﻳﻦ ﺑﺎ رﻓﺘﻦ ﺷﻤﺎ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ؟‬ ‫ﻣﺮد‪١‬‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺮد ‪ ) :‬آرام ( ﺻﺪاي هﺒﻮﻃﺘﺎن ﺗﻨﻤﺎن را ﻟﺮزاﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺳﻴﻨﻪ زدﻳﻢ و ﮔﺮﻳﺴﺘﻴﻢ و‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ در ﭘﻴﺸﮕﺎهﺘﺎن آﺮدﻳﻢ اﻓﺴﻮس ﺧﻮردﻳﻢ و ﺑﺮ ﻧﺪاﻣﺖ ﺧﻮد ﮔﺮﻳﺴﺘﻴﻢ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ زن ‪ :‬ﻧﻪ ﻧﭙﻨﺪارﻳﺪ آﻪ اﻳﻦ ﭘﺎﻳﺎن آﺎر ﺑﻮد ﺷﻤﺎ آﻪ رﻓﺘﻴﺪ ﺷﻴﻄﺎن ﺁﻣﺪ ﺑﺎ آﻮﻟﻪ ﺑﺎري از‬ ‫آﻴﻨﻪ و ﻃﻌﻨﻪ و ﻓﺮﻳﺎد و ﺳﺮزﻧﺶ ‪ ) .‬ﺷﻴﻄﺎن روي ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ (‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﭼﻪ وﻗﺘﻪ ﻏﺼﻪ ﺧﻮردﻧﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ هﺎي ﻣﻬﺮﺑﻮن ……… ‪ .‬ﺷﺪﻩ دﻳﮕﻪ )ﺧﻨﺪه(‬ ‫ﺁن ﺧﺪا ﮔﻮﻧﻪ ﺧﺎآﺴﺎر آﻪ ﺗﺒﻠﻮر ارادﻩ ﺑﻮد و ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺪاي ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻌﺒﻮدﻣﺎن‬ ‫‪٩‬‬

‫را در ﮔﻮﺷﻪ ﮔﻮﺷﻪ هﺴﺘﻲ ﺑﺮ ﭘﺎ دارد …… اآﻨﻮن روي زﻣﻴﻦ ﺑﭽﻪ هﺎش ﻣﺜﻞ ﺳﮓ‬ ‫و ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﺟﻮن هﻢ اﻓﺘﺎدن اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزم ﻣﻴﮕﻢ ارادﻩ اﺳﺖ اﻣﺎ دوﺳﺘﺎن ﻗﺼﻪ آﻪ‬ ‫ﻓﻘﻂ هﻤﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺎهﻨﺎﻣﻪ ﺁﺧﺮش ﺧﻮﺷﻪ‪ .‬ﻣﺎ آﻪ اﻳﻦ وﺳﻂ ﺳﻮﺧﺘﻴﻴﻢ و از ﺑﺎزي‬ ‫رﻓﺘﻴﻢ وﻟﻲ دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎل اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﺑﻲ زﺑﻮن ﻣﻲ ﺳﻮزﻩ آﻪ ﻣﺠﺒﻮرﻩ ﻳﻪ ﻋﻤﺮ ﺗﻤﻮم هﻲ‬ ‫هﻖ ﺑﺰﻧﻪ ‪ .‬هﻲ هﻖ ﺑﺰﻧﻪ اﻣﺎ ﺳﺮ ﮔﻴﺠﻪ اش ﺗﻤﻮم ﻧﻤﻴﺸﻪ آﻪ ﻧﻤﻴﺸﻪ ) ﻧﻮر ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ (‬ ‫زن ‪ : ١‬ﻣﺎ هﺮ روز زﻳﺮ ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ هﺎي ﮔﻔﺘﺎرش ﭼﻮن ﻏﺮور ﺗﻮ ﺷﻜﺴﺘﻴﻢ و هﻴﭻ ﻧﮕﻔﺘﻴﻢ‬ ‫ﺁدم ‪ ) :‬آرام ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ آ ﻳﺪ ( ﻣﻴﮕﻲ ﺑﺎﻳﺪﭼﻜﺎر ﻣﻴﻜﺮدﻳﻢ آﻪ ﻧﻜﺮدﻳﻢ ؟ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻓﺮود‬ ‫اوﻣﺪم ……… ﺣﺮف ﻗﺪﻳﻤﻬﺎﺳﺖ ‪ ,‬اﻳﻨﺠﺎ هﻴﭽﻲ ﻧﺒﻮد ﻧﻪ ﺑﺮج و ﺑﺎروﻳﻲ ﻧﻪ ﺧﻴﺎﺑﻮن‬ ‫آﺸﻲ …… ‪ .‬ﺑﻴﺎﺑﻮن ﺑﻮد و ﺑﺮهﻮت ‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭼﻬﻞ روز ﺗﻤﻮم هﺎي هﺎي ﮔﺮﻳﻪ آﺮدم‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻪ ‪ .‬دوﺗﺎﺋﻴﻤﻮن ﮔﺮﻳﻪ آﺮدﻳﻢ وﻟﻲ دﻳﮕﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪاﺷﺖ آﺎري ﺑﻮد آﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﺁدم و ﺣﻮا ‪) :‬ﺿﺠﻪ ( ﻧﻪ…………‬

‫–‬

‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬هﻨﮕﺎﻣﻪ ﺑﺰرگ …… ﮔﺎم اول ‪ .‬ﺧﻄﺎي اول‬ ‫) ﻧﻮر ﺻﺤﻨﻪ ﻓﻀﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺗﺪاﻋﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ دﻟﻨﺸﻴﻦ ﺑﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺣﺎﻛﻢ اﺳـﺖ و ﺻـﺤﻨﻪ ﺑـﺎ‬ ‫ﻧﻮرﻫﺎي ﻣﺘﻨﻮع و ﺷﺎداب روﺷﻦ ﻣﻴﮕﺮدد – ﺻﺪاي ﺟﻮﻳﺒﺎر ’ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺻﺪاي دل اﻧﮕﻴﺰي را ﺑـﺮاي‬ ‫ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺗﺪاﻋﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ در اﻧﺘﻬﺎي ﺻﺤﻨﻪ درﺧﺘﻲ اﺳﺖ آدم و ﺣﻮا ﺑﺴﻮي درﺧﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‬ ‫و ﺳﭙﺲ ﻣﻲ اﻳﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ دوﺑﺎره ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ و اﻳﻨﺒﺎر ﻣﻴﻮه را ﻣﻲ ﭼﻴﻨﻨﺪ‬ ‫– ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﺷﻴﻄﺎن و ﭘﮋواك آن در ﺻﺤﻨﻪ ‪ .‬ﻫﻤﺴﺮاﻳﺎن ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑـﻪ ﮔﻮﺷـﻪ أي ﭘﺮﺗـﺎب ﻣـﻲ‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ آدم و ﺣﻮا ﺳﺮﮔﺮدان در ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ و ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﻛﺖ آﻧﻬﺎ ﺻﺪاي ﺗﻚ ﺿﺮﺑﻪ‬ ‫أي ﺑﮕﻮش ﻣﻴﺮﺳﺪ ادم و ﺣﻮا در ﻋﻤﻖ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ (‬ ‫ﺁدم ‪ ) :‬آﻫﺴﺘﻪ و دروﻧﻲ ( درﺳﺖ ﻳﺎدم ﻧﻤﻴﺎد اﻣﺎ از وﻗﺘﻲ آﻪ ﻣﻦ و ﺣﻮا ﺧﻠﻖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‬ ‫ﺷﺶ هﻔﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬ﻳﻪ ﺗﺮس ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎﻣﻮﻧﻮ ﻓﻠﺞ آﺮدﻩ ﺑﻮد …… ﻧﻜﻨﻪ هﻤﻴﺸﻪ اﻳﻨﺠﻮري ﻧﺒﺎﺷﻪ‬ ‫ﺁﺧﻪ اوﻧﺠﻮري ﺧﻴﻠﻲ آﻴﻒ داﺷﺖ …… هﻤﻪ ﭼﻲ دﻟﺨﻮاﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﺁدم ‪ :‬ﺑﻌﺪ ﻣﻦ و اون ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻦ و ﺣﻮا ﻓﻜﺮ آﺮدﻳﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﺟﻮري هﺮ ﺟﻮري ‪ .‬ﺗﺎ هﻤﻴﺸﻪ اوﻧﺠﺎ‬ ‫ﻣﻮﻧﺪﻧﻲ ﺑﺸﻴﻢ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ ) :‬از ﺑﺎﻻ ( ﻣﻦ راهﺸﻮ ﺑﻠﺪم‬ ‫ﺁدم ﺣﻮا ‪ :‬هﺎ ؟ ﺗﻮ …………‬ ‫ﺁدم ‪ ) :‬ذوق زده ( ﺣﻮا …… اﻳﻦ هﻤﻮﻧﻪ ﺣﻮا … ‪ ..‬ﺷﻴﻄﺎن آﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻨﻪ‬ ‫) ﺣﻮا و آدم را ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ أي ﻣﻲ ﻛﺸﺎﻧﺪ (‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬اﻳﻦ …… ﺷﻴﻄﻮﻧﻪ رو ﻣﻴﮕﻢ ‪ .‬ﭼﺮا ﻣﺚ ﺑﻘﻴﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻲ آﻨﻪ‬ ‫ﺁدم ‪ :‬ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ اﻳﻦ آﻪ ﻣﺚ اوﻧﺎ ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬آﻠﻪ اش ﭘﺮﻩ … ﻣﺨﻪ اﺻﻼ ‪ .‬هﻤﻪ ﭼﻲ رو ﻣﻲ دوﻧﻪ‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬اﻩ … ‪..‬؟‬ ‫ﺁدم و ﺣﻮا ‪ :‬راهﺸﻮ ﺑﻠﺪﻳﻦ ؟‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ ) :‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪن ﻣﻴﻜﻨﺪ ( اﻳﻨﻮ آﻪ ﻳﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﻪ ﺑﺨﻮاﻳﺪ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻢ‬ ‫……‬

‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ هﻢ ﺑﮕﻢ ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻢ هﻢ ﻧﮕﻢ ‪.‬‬

‫‪١٠‬‬

‫‪ :‬اﮔﻪ ﺑﮕﻴﺪ ﻣﺎ رو ﻳﻪ ﻋﻤﺮ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ آﺮدﻳﺪ ‪.‬‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬ﻟﻄﻒ ﻣﻴﻜﻨﻴﺪ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ :‬اوﻧﺠﺎ ﺁﺧﺮ هﻤﻴﻦ راﻩ ‪ .‬آﻨﺎر ﭼﺸﻤﻪ ﺑﺰرگ دو ﺗﺎ درﺧﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺰرگ ﺳﺮ ﭘﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ‬ ‫درﺧﺘﻬﺎي ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺒﺰ و ﻗﺸﻨﮓ ﻣﻴﻮﻩ دار ‪ ,‬ﻣﻴﻮﻩ هﺎي ﺳﺮخ و ﺷﻴﺮﻳﻦ‬ ‫‪ :‬ﺁﺑﺪار و ﺧﻮش رﻧﮓ‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﻓﺮاوون‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ :‬درﺳﺘﻪ‬ ‫ﺁدم و ﺣﻮا ‪ :‬ﻗﺪﻏﻨﻪ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ ) :‬ﻣﻲ ﺧﻨﺪد ( آﻲ اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺘﻪ ؟‬ ‫‪ :‬ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ …… وﻟﻲ ﻗﺪﻏﻨﻪ‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ :‬وﻟﻲ هﺮ آﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ آﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮرﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻮﻧﺪﻧﻲ ﻧﺸﻴﺪ ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم‬ ‫روز اوﻟﻲ آﻪ اوﻣﺪم از هﻤﻮن درﺧﺖ ﺧﻮردم ………‬ ‫) آدم و ﺣﻮا ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻣﺮﻣﻮزاﻧﻪ ﺑﻄﺮف درﺧﺖ ﻣﻴﺮوﻧﺪ و ﻣﻴﻮه را ﻣﻲ ﭼﻴﻨﻨﺪ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺸﻨﺪ (‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬ﻧﻪ ‪.‬‬

‫) روي زﻣﻴﻦ ﻣﻲ اﻓﺘﻨﺪ (‬

‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ ) :‬ﺳﺮ از ﺧﺎك ﺑﺮ ﻣﻴﺪارﻧﺪ و ﻓﺮم ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ ( ﺑﻬﻮش ﺑﺎش اﻧﺴﺎن ‪ ,‬ﺑﻬﻮش ﺑﺎش و ﻣﺨﻮاب‬ ‫آﻪ ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ و ﺟﻬﻨﻢ و ﺑﺮزﺧﻲ آﻪ ﺗﻮ را ﻏﺮق در ﻧﻮر ﻣﻲ آﻨﺪ‬ ‫زﻧﺎن ‪ :‬ﺑﻬﺸﺖ ﺳﺎﻳﻪ ﺁدﻣﻴﺰاد اﺳﺖ ﺗﺨﻴﻠﻲ آﻪ در ﺁﺳﻤﺎن ﻧﻤﻲ ﮔﻨﺠﺪ‬ ‫ﻣﺮدان ‪ :‬ﺟﻬﻨﻢ ﺁﻳﻨﻪ آﺎرهﺎي زﺷﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻧﻬﺎﻳﺖ رﻧﺞ اﺳﺖ ) ﻣﻲ اﻓﺘﻨﺪ (‬ ‫) ﻧﻮر ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻣﻴﺸﻮد (‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬ﺁرﻩ …… ﻣﻴﺪوﻧﻴﺪ از وﻗﺘﻲ آﻪ ﻣﻨﻮ اون ﻳﻌﻨﻲ ﺁدم‬ ‫ﻣﺮد ‪ ) : ٢‬از ﺑﺎﻻ ‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد ( دﺳﺖ ﻧﮕﻬﺪار ﺣﻮا ‪ .‬دﺳﺖ ﻧﮕﻬﺪار ) آرام ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ آﻳﺪ ( ﺑﮕﺬار‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻘﻲ ﺑﺎزي را ﻣﺎ رواﻳﺖ آﻨﻴﻢ‬ ‫ﺁدم و ﺣﻮا ‪ ) :‬ﺑﺎ ﺿﺠﻪ ( ﺑﺎزي ؟‬ ‫ﺁدم ‪ :‬ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﺮ هﺮ ﭼﻪ ﺑﺎزﻳﺴﺖ‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬ﻧﻔﺮﻳﻦ ‪ .‬ﻧﻔﺮﻳﻦ ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮام ﺣﺘﻲ اﺳﻤﺸﻮ ‪ .‬ﺣﺘﻲ اﺳﻤﺸﻮ ﺑﺸﻨﻮم‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬دروغ ﻣﻴﮕﻮﻳﻴﺪ‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ٣‬ﺑﺎزي دهﺸﺘﻨﺎك ﺷﻤﺎ هﻨﻮز هﻢ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ اداﻣﻪ دارد ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺁن را ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻴﻜﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫دروغ ﻣﻴﮕﻮﻳﻴﺪ هﺮ دو ﺗﺎن‬ ‫ﺁدم ‪ ) :‬ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ( آﺴﻲ از دﻟﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ دارﻩ ﺣﺘﻤﺎ اون ﺑﺎﻻ ﻧﺸﺴﺘﻴﺪ و ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻴﺪ ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ دارﻳﻢ‬ ‫از ﺧﻮﺷﻲ ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﻲ زﻧﻴﻢ ) ﻓﺮﻳﺎد ( ﻧﻪ ) ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ ( ﺑﺒﻴﻦ … ‪ ..‬ﺑﺒﻴﻦ‬ ‫ﺁﺳﻢ دارم ﺗﻨﮕﻲ ﻧﻔﺲ زﻧﺪﮔﻲ دﻳﮕﻪ اﻻ‪ ،‬ﻳﻪ ﻋﻤﺮﻩ آﻪ ﻋﻠﻴﻠﻢ‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬وﻗﺘﻲ ﺻﺪاﻣﻮن آﺮدﻳﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪﻳﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺁهﺎي ﺧﺪا ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺗﻮ اﻳﻦ‬ ‫دﻧﻴﺎي ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺰرﮔﻲ ﻳﻜﻲ هﻢ ﭘﻴﺪا ﻣﻴﺸﻪ ﻳﻪ ﺳﺮاﻏﻲ از ﻣﺎ ﺑﮕﻴﺮﻩ …… ‪ .‬ﺣﺪاﻗﻞ اﺣﻮال‬ ‫ﻣﻮﻧﻮ ﺑﭙﺮﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﮕﻮ ﺑﺎزم زدﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ اا‪ .‬آﻪ ﺷﻤﺎ هﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﻴﻪ ﻧﻤﻚ ﺑﻪ‬ ‫زﺧﻤﻮن ﺑﭙﺎﺷﻴﻦ ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ زن ‪ ) :‬ﺟﻠﻮي ﻧﻴﻤﻜﺖ رو ﺑﻪ روي آدم ( ﻣﺎ ﺗﻮ ﺁﻧﺪم آﻪ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ از ﻏﺮور و ﺳﺮوري ﺑﺮ‬

‫‪١١‬‬

‫ﻓﺮاز هﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن ﭼﻮن ﺧﺪا ﮔﻮﻧﻪ أي در ﻣﻴﺎن ﺗﻘﺪس ﻣﺎ ﻣﻲ زﻳﺴﺘﻲ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺮد ‪ :‬و ﺁﻧﺪم آﻪ دور از ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ آﻪ هﻨﻮز از ﻓﺮط ﺷﻮق ﺳﺮ از ﺳﺠﺪﻩ ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدﻳﻢ در ﻣﻴﺎن ﺑﺎ ﻏﻬﺎ ﮔﺸﺘﻴﺪ و ﮔﺸﺘﻴﺪ و از هﻤﺎن درﺧﺖ درﺳﺖ از هﻤﺎن درﺧﺖ آﻪ‬ ‫ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻣﻲ ﺧﻮردﻳﺪ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ و ﺧﻮردﻳﺪ و ﺧﻮردﻳﺪ و ﺧﻮردﻳﺪ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ زن ‪ ) :‬آرام ( ﺗﻮ ﺁﻧﺪم در ﺁن ﺷﻮم وﻗﺖ ﻧﺎ ﻣﻴﻤﻮن هﻴﭻ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﻃﻌﻨﻪ و آﻨﺎﻳﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن اﻧﺪﻳﺸﻴﺪي آﻪ ﻓﺮدا و ﻓﺮداهﺎ از ﺳﺮزﻧﺸﻬﺎي ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺮ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ :‬درﺳﺘﻪ ‪ .‬آﺎرﻳﻪ آﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮذ ) رو ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ هﺎ ( اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎزم ﺧﻮب ﮔﻮش آﻨﻴﺪ‬ ‫) رو ﺑﻪ آدم و ﺣﻮا ( ﺁﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻮم هﻴﭻ ﻣﻴﻞ دارن ﺑﺮاي ﻣﺎ آﻪ از هﻴﭽﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﻳﻢ‬ ‫ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻳﻦ آﻪ اون ﭘﺎرﭼﻪ ﺳﻴﺎﻩ آﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزوهﺎ ﺷﻮن ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ‪.‬ﺑﺮاي ﭼﻪ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ؟‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن‪ ) :‬ﻧﻌﺮه زﻧﺎن ﺑﺎﻻي ﺳﻜﻮ ﻣﻴﺮود ( ﮔﺎم دوم‬

‫………‬

‫ﺧﻄﺎي دوم‬

‫) ﺻﺪاي رﻋﺪ و ﺑﺮق اﺿﻄﺮاب ﻋﺠﻴﺒﻲ در ﺻﺤﻨﻪ ﺣﺎﻛﻢ اﺳﺖ ﻫﻤﻪ در ﺗﺮس ﺑﺴﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﻧـﺪ ﻫﺎﺑﻴـﻞ ﺧـﺴﺘﻪ و‬ ‫ﻧﻔﺲ زﻧﺎن وارد ﻣﻲ ﺷﻮد و در ﭘﻲ او ﻗﺎﺑﻴﻞ وارد ﻣﻲ ﺷﻮد ﻗﺎﺑﻴﻞ دﺳـﺘﺎﻧﺶ ﺑـﺎﻻ ﻣﻴـﺮود و ﺳـﭙﺲ در‬ ‫ﭼﺸﻤﺎن ﻫﺎﺑﻴﻞ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻗﺎﺑﻴﻞ دﻳﻮاﻧﻪ وار ﺳﻨﮕﻲ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﻣﻴﺰﻧﺪو اﻳﻦ ﻋﻤﻞ را‬ ‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺗﻜﺮار ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﻓﺮو ﻣﻲ اﻓﺘـﺪ و ﻫﻤﺰﻣـﺎن ﺑـﺎ اﻓﺘـﺎدن ﻫﺎﺑﻴـﻞ ﺣـﻮا و دﻳﮕـﺮان ﺷـﻴﻮن‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ آدم ﺑﺮ ﻣﻴﺨﻴﺰد ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲ ﺧﻨﺪد و ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻴﮕﺮﻳﺪ و ﺳﭙﺲ دﻳﮕﺮان ﭼﻮن ﮔﺮﮔﻬﺎي ﮔﺮﺳﻨﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ (‬ ‫) ﻧﻮر ﺑﻪ زﻣﺎن اﺻﻠﻲ ﺑﺮ ﻣﻴﮕﺮدد (‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﺣﻮا‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﺣﻮا‬ ‫ﺁدم‬ ‫ﺣﻮا‬ ‫ﺁدم‬

‫‪ :‬ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺣﺎﻓﻈﻪ ام ﻣﺜﻞ اون روزهﺎ ﻧﻴﺴﺖ … اﻣﺎ ﻳﺎدﻣﻪ ﺧﺪا دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺳﺎﻟﻢ و ﺗﻨﺪرﺳﺖ‬ ‫ﺑﻬﻤﻮن دادﻩ ﺑﻮد دو ﺗﺎ ﺷﻮن ﺑﺰرگ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدن و ﻗﺪ آﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮدن و ﻗﻀﻴﻪ‬ ‫از اوﻧﺠﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪ آﻪ دو ﺗﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺮاي اوﻧﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪ‬ ‫‪ :‬دﺳﺘﻮر اوﻣﺪ هﺮ آﺲ ﻣﻬﺮﻳﻪ ﺑﻬﺘﺮي ﺑﻴﺎرﻩ اون ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﻣﺎل اوﻧﻪ ﻗﺎﺑﻴﻞ ﭘﺴﺮم‬ ‫زﻣﻴﻦ داﺷﺖ و ﮔﻨﺪم ﻣﻲ آﺎﺷﺖ ﺣﻴﻮﻧﻜﻲ ﻳﻪ ﮔﻮﻧﻲ از ﮔﻨﺪﻣﻬﺎﻳﺶ در آﻮل زد و ﺁورد‬ ‫‪ :‬هﺎﺑﻴﻞ هﻢ هﻲ ﻳﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ داﺷﺖ ‪ .‬اوﻧﻢ ﻳﻜﻲ از ﮔﻮﺳﻔﻨﺪهﺎﺷﻮ ﺁورد ‪ .‬زد و ﻣﻬﺮﻳﻪ‬ ‫هﺎﺑﻴﻞ ﻗﺒﻮل ﺷﺪ و ﻃﺒﻖ ﻗﺮار اون ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﺷﺪ ﺳﻬﻢ هﺎﺑﻴﻞ ‪.‬‬ ‫‪ :‬ﻗﺎﺑﻴﻞ هﻢ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺒﻴﻨﻪ ‪ .‬ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻴﺎورد ‪ .‬ﺁﺧﻪ اوﻧﻢ ﺣﻖ داﺷﺖ‬ ‫‪ :‬ﺗﺎ ﻳﻪ روز ﻏﺮوب آﻪ ﺑﺠﻪ هﺎ هﻴﭽﻜﺪام ﺑﺮ ﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮدن ﺧﻮﻧﻪ ‪ .‬ﺧﺒﺮ ﺁوردن آﻪ هﺎﺑﻴﻞ‬ ‫ﻣﺮدﻩ‬ ‫‪ :‬آﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻦ ﻗﺎﺑﻴﻞ اوﻧﻮ آﺸﺘﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﺨﺎﻃﺮ آﻴﻨﻪ اون ﻓﺮﺷﺘﻪ أي ﺑﻮدﻩ آﻪ از‬ ‫ﺁﺳﻤﻮن اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد‬ ‫‪ :‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ هﺎﺑﻴﻞ ﺟﻮون ﻣﺮگ ﺷﺪ ﻗﺎﺑﻴﻞ هﻢ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﻮن و دﻳﮕﻪ ﭘﻴﺪاش ﻧﺸﺪ‪.‬‬ ‫) ﻧﻮر ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ (‬

‫زن ‪ : ٢‬ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺁدم ‪ .‬ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ آﻪ ﺗﻤﻮم ﭘﺎآﻴﺖ را هﻤﺎن دم اول ﻓﺮوﺧﺘﻲ‬ ‫ﺁدم ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻴﺪ اﮔﻪ هﺎﺑﻴﻞ هﻢ ﺑﻮد اﻳﻦ آﺎر را ﻧﻤﻴﻜﺮد ﭼﺮا ﻣﻴﻜﺮد هﺮ آﺲ دﻳﮕﺮهﻢ ﺑﻮد اﻳﻦ‬ ‫آﺎر را ﻣﻴﻜﺮد‬

‫‪١٢‬‬

‫ﺣﻮا‬

‫‪ :‬اﮔﻪ ﻣﺎ هﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﭽﻪ دار ﻧﻤﻴﺸﺪﻳﻢ ﺣﺎﻻ ﺣﺎل روز زﻧﺪﮔﻲ اﻳﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﻬﺎ ) رو ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان( ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﻲ رﺳﻴﺪ ‪ .‬ﭼﺮا آﺴﻲ اﻋﻼم ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ ‪ .‬ﺑﮕﻴﺪ دﻳﮕﻪ‪.‬‬

‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن‪ :‬ﮔﺎم ﺳﻮم …… ‪ ..‬ﺧﻄﺎي ﺳﻮم‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ٣‬از ﺁن ﺣﺎدﺛﻪ ﺷﻮم ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭘﺲ ﭼﺮا ﭘﺎرﭼﻪ ﺳﻴﺎﻩ را از ﺑﺎزوﻳﺘﺎن ﻧﮕﺸﻮدﻩ اﻳﺪ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ :‬ﮔﺎم ﭘﺸﺖ ﮔﺎم ……… ﺧﻄﺎ ﭘﺸﺖ ﺧﻄﺎ‬ ‫‪ /‬ﻫﻤﻪ ﺧﺴﺘﻪ و ﻧﺎﻻن از ﺟﺪال روي زﻣﻴﻦ دراز ﻛﺸﻴﺪه اﻧﺪ و در ﻋﻤﻖ ﺻﺤﻨﻪ اﺳﻼﻳﺪي از ﺟﻨﮕﻬﺎي‬ ‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ‪ ,‬ﮔﺮﺳﻨﮕﺎن آﻓﺮﻳﻘﺎ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد و اﻳﻦ اﺳﻼﻳﺪﻫﺎ ﭘﻲ در ﭘﻲ ﻋﻮض ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ آدم و ﺣﻮا‬ ‫ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ از اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﺷﺮم دارﻧﺪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻋﻤـﻖ ﺻـﺤﻨﻪ ﻣﻴﺮوﻧـﺪ ﻃﻮﻓـﺎن ﺷـﺮوع ﻣﻴـﺸﻮد‬ ‫دﺳﺘﻬﺎ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑﺮﺳﺪ ‪ .‬زﻣﻴﻦ ﺧﻮردﻧﻬﺎي ﻣﻜـﺮر و ﺑﺮﺧﻮاﺳـﺘﻦ ﭘـﻲ در ﭘـﻲ ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻳﺎدﻫﺎي ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﺻﺤﻨﻪ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﻲ ﺷﻮد و ﻳﻜﻲ ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪان زﻣـﻴﻦ را ﮔﺮﻓﺘـﻪ‬ ‫آدم در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻃﻮﻓﺎن ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ و ﺑﺪﻧﺒﺎل ﺣﻮا ﻣﻴﮕﺮدد ‪/‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ١‬ﺟﻨﮓ‬ ‫زن ‪ : ١‬ﺟﻨﺎﻳﺖ ……‬ ‫ﻣﺮد‪ : ٢‬ﺟﻬﻞ …… ‪.‬‬ ‫زن‪ : ٢‬ﻧﺎداﻧﻲ……‬ ‫ﻣﺮد‪ : ٣‬ﺑﺮادر آﺸﻲ …… ‪..‬‬ ‫زن ‪ : ٣‬ﺧﻮن …… ‪..‬‬ ‫ﻣﺮد‪ : ٤‬ﺟﻨﻮن …… ‪..‬‬ ‫زن ‪ : ٤‬ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻲ‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬ﺳﻜﻮت آﺎﻓﻲ ﺑﻮد ) ﺻﺪاي ﻃﺒﻞ ( ﺧﺪا ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺁﻣﺪ ) روي ﺳﻜﻮ ﻣﻲ اﻓﺘﻨﺪ (‬ ‫……‬

‫) ﻧﻮر ﻋﻮض ﻣﻴﺸﻮد (‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ :‬آﻢ آﻢ ﺑﭽﻪ هﺎي زﻳﺎد دور و ﺑﺮﺷﻮن رو ﭘﺮ آﺮدن ﺑﭽﻪ هﺎ زﻳﺎد ﺷﺪن و هﻲ زﻳﺎد ﺗﺎ ﻳﻪ‬ ‫روز دﻳﮕﻪ ﻳﺎدﺷﻮن از ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺰرگ و ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪ ﺁدم ﻣﻮﻧﺪ و ﺧﻮدش و ﻳﻪ‬ ‫دﻧﻴﺎ ﺑﭽﻪ آﻮﭼﻚ و ﺑﺰرگ آﻪ ﺑﻌﻀﻲ هﺎﺷﻮن اﺳﻢ ﺁدم و ﺣﻮا را هﻢ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدن ﮔﺎهﻲ‬ ‫وﻗﺘﺎ آﻪ ﺑﻴﻦ ﺑﭽﻪ هﺎ ﻧﺰاع در ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ اوﻧﻮﻗﺖ ﮔﻨﺪش در ﻣﻲ اوﻣﺪ ﺧﺪا ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎد‬ ‫وﻟﻲ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان هﻢ از دﺳﺖ ﺑﭽﻪ هﺎي ﺁدم ﺟﻮن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺪر ﻧﺒﺮدن‪.‬‬ ‫) ﻧﻮر ﻋﻮض ﻣﻴﺸﻮد (‬ ‫ﺁدم‬

‫‪ ) :‬اﺷﺎره ﺑﻪ ﭘﺎرﭼﻪ ﺳﻴﺎه ( هﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻳﻨﻮ از دﺳﺘﻢ ﺟﺪا آﻨﻢ درد ﭘﺸﺖ درد ﺑﻪ‬

‫ﺳﺮاﻏﻤﻮن ﻣﻲ اوﻣﺪ‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬اﻳﻦ درﺳﺖ هﻤﻮن ﺳﻴﺎﻩ هﺎﺑﻴﻞ آﻪ هﻨﻮز ﺑﺎز ﻧﺸﺪﻩ‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬و ﺑﺎز ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‬ ‫ﺁدم و ﺣﻮا ‪ :‬هﺎ ……… ؟ ﺑﺎز ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‬ ‫ﻣﺮد‪ : ٤‬ﺁري ﭼﻮن ﻓﺮزاﻧﺖ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ داد‬ ‫ﺁدم و ﺣﻮا ‪ :‬ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻤﺎن ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ داد‬ ‫) ﻫﺮ دو از ﺳﻦ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻴﺮوﻧﺪ و ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﻬﺖ زده درون ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ (‬ ‫زن ‪ : ٤‬در ﭼﺎهﻲ اﻓﺘﺎدﻳﺪ آﻪ ﺧﻮدﺗﺎن رﻳﺴﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎﻓﺘﻴﺪ‬ ‫‪١٣‬‬

‫) آدم و ﺣﻮا ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ وﺳﻂ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان روي زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ (‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ ) :‬ﮔﻮﺷﻪ ﺳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ ( ﺁرﻩ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺘﻪ‬

‫………‬

‫از ﺁوﻧﺠﺎ روﻧﺪﻩ اﻳﻨﺠﺎ‬

‫ﻣﻮﻧﺪﻩ ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻧﻪ رراﻩ ﭘﻴﺶ داري ﻧﻪ راﻩ ﭘﺲ ‪ .‬ﻣﺚ ﻳﻪ دوﻣﻴﻨﻮي واﻗﻌﻲ دآﻤﻪ اول را‬ ‫زدﻩ أي و ﺣﺎﻻ هﻲ هﻤﻴﻨﻄﻮر رو ﺳﺮ هﻢ ﺧﺮاب ﻣﻴﺸﻦ‬ ‫ﺁدم ‪ ) :‬ﺳﺮﻓﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ ( آﺎش هﻤﭽﻲ ﺗﻤﻮم ﻣﻴﺸﺪ ‪ .‬آﺎش ﺑﭽﻪ أي از ﺑﭽﻪ هﺎي ﻣﺎ روي اﻳﻦ‬ ‫ﺧﺎك ﭘﺎ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ‪ .‬هﻤﻴﻦ ﺟﺎ هﻢ ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎدي اوﻣﺪﻳﻢ‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﻮم اﻳﻦ راهﻮ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ……… ‪ .‬ﻣﻲ دوﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﺳﺨﺘﻪ‬ ‫ﻣﺮد ‪ ) : ١‬از ﺑﺎﻻ ( ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﺸﺮ هﺎي هﺎي ﮔﺮﻳﻪ آﻨﻴﻢ‬ ‫زن ‪ : ١‬ﺗﻮ ﺑﺸﺮ ﺑﺠﺮم اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوي ‪ .‬هﻴﭽﮕﺎﻩ ﺗﻮان اﻳﺴﺘﺎدن را ﻧﺨﻮاهﻲ داﺷﺖ‬ ‫زﻣﺎن هﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺗﺎزد‬ ‫ﻣﺮد ﻓﺮﺷﺘﻪ ‪ :‬و ﺗﻮ ﺁدم و ﺗﻮ ﺣﻮا هﻴﭻ وﻗﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮت را ﻧﻨﮕﺮ آﻪ وﻗﺖ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﺸﺮ‬ ‫درون ﺑﺎﺗﻼﻗﻬﺎي اﻳﻦ ﺧﺎك دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﻲ زﻧﺪ ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺁﻣﻮﺧﺘﻲ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺖ‬ ‫ﺑﻪ اﻣﻴﺪ اﻳﻦ ﻃﻨﺎب ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮﻳﺶ رهﺎﻳﺸﺎن آﺮدي ‪ .‬ﺣﺮف ﺑﺰن )آدم ﺳﺮﻓﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ (‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬اون ﻣﺮﻳﻀﻪ‬ ‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻳﻦ ؟‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬ﺗﺎوان اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻣﺮد ‪ : ١‬ﺗﺎوان اﻧﺴﺎﻧﻲ آﻪ در دﺳﺖ ﺷﻤﺎ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺘﺎن ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺐ آﺸﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪ‬ ‫ﺁدم ‪ :‬ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﻢ از اﻳﻦ ﺑﺎزي هﻮﻟﻨﺎك آﻪ هﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد ‪ .‬ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد‬ ‫ﺣﻮا ‪ :‬ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﻢ ؟ ﺑﻪ آﺠﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﻢ‬ ‫ﺁدم ‪ :‬ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﻢ ﺣﻮا …… ‪ ..‬ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﻢ …… ‪ .‬از هﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﻢ … از ﺁﻧﻬﺎ … از او … ‪ .‬از‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻤﺎن‬ ‫) از ﺑﻴﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان ﺑﺴﻮي ﺑﻴﺮون ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ (‬ ‫………‬

‫ﺗﻨﮕﻲ ﻧﻔﺲ دارﻩ ‪ .‬دﺳﺖ از ﺳﺮﻣﻮن ﺑﺮدارﻳﻦ ‪ .‬از ﺟﻮﻧﻤﻮن ﭼﻲ‬

‫ﺷﻴﻄﺎن ‪ ) :‬ﭘﻮزﺧﻨﺪ ( زﻣﻴﻦ اﻳﻦ ﺑﺎزي ﺑﺰرﮔﺘﺮ از اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ اﻳﺪ ‪ .‬ﺑﻪ هﺮ آﺠﺎ آﻪ‬ ‫ﺑﺮوﻳﺪ درون ﺑﺎزي اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﻳﺪ … ‪ ..‬ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﺮا ﺗﻤﺎم آﺮد‬ ‫) ﻫﻤﺴﺮاﻳﺎن ﻫﻤﻪ ﺟﻠﻮ ﺳﻦ اﻳﺴﺘﺎده اﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان دﺳﺖ ﺗﻜﺎن ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ (‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺮد ‪ ) :‬ﺑﻠﻨﺪ ( ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ زن ‪ :‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ اﻧﺴﺎن‬ ‫هﻤﺴﺮاﻳﺎن ‪ :‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‬ ‫ﺧﺪاداد رﺿﺎﻳﻲ‬ ‫ﭘﺎﻳﺎن‬

‫‪١٤‬‬