Amirparviz-pouyan-estehaleh

‫ﺍﺳﺘﺤﺎﻟﻪ‬ ‫ﻓﺪﺍﻳﻲ ﺧﻠﻖ ﺍﻣﻴﺮﭘﺮﻭﻳﺰﭘﻮﻳﺎﻥ‬

‫ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﻣﺠﺪﺩ‪ :‬ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﺗﺤﺎﺩﻓﺪﺍﻳﻴﺎﻥ ﺧﻠﻖ ﺍﻳﺮﺍﻥ – ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ‪۱۳۸۲‬‬

‫ﺳﻠﻮﻝ ﺷﻤﺎﺭﻩ ‪ ۵‬ﺗﺎ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺳﻘﻒ ﻣﺮﻃﻮﺏ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺭﻭﺯﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻮﭼﮏ‬ ‫ﺗﺮ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺧﺸﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺪ‪ .‬ﭼﺮﺍﻍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺷﺐ ﻭ‬ ‫ﺭﻭﺯ‪ .‬ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ‪ .‬ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯ‪.‬‬ ‫ﭘﺘﻮﯼ ﺯﻣﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﻬﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ‪ ،‬ﺗﺮ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻮﯼ ﺗﺮﺷﯽ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ‪ .‬ﺍﺯ‬ ‫ﺳﺘﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺳﻘﻒ ﻋﻨﮑﺒﻮﺕ ﻫﺎ ﺁﻭﻳﺰﺍﻧﻨﺪ‪ .‬ﺩﺭ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺰﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﺳﺒﺰ ﻭ ﭼﺴﺒﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﻃﻮﺏ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺣﻠﺰﻭﻥ ﮐﻮﭼﮏ‬ ‫ﺑﻪ ﺁﻥ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﺳﻮﺳﮏ ﻫﺎﯼ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﯼ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ ﺷﺐ ﺳﺮﻭﺻﺪﺍ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﮐﯽ ﻓﺮﺍ‬ ‫ﻣﯽ ﺭﺳﺪ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﻒ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻻﻣﭗ ﺧﺎﮎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﻩ ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻣﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺩﺳﺖ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻏﻴﺮﻣﻤﮑﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ‬ ‫ﺭﺳﺪ‪ .‬ﺍﺯﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﮔﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﮔﻮﺩﻧﺸﺴﺘﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﻠﻮﻝ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ‪.‬‬ ‫ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﮐﻮﺷﺸﯽ ﺭﺍ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺎﺋﻴﺰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ‪ .‬ﮔﻤﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺣﺪﺱ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ‬ ‫ﻣﯽ ﺑﺮﻡ‪ .‬ﻟﺒﺎﺱ ﺳﻴﺎﻩ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻳﺨﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺳﺮﺩﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﭘﺎﺋﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ‬ ‫ﺯﻭﺩﯼ ﻓﺮﺍ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺮﺑﺎﺯﯼ ﻻﻏﺮ ﻭ ﺭﻳﺰﻩ ﻧﻘﺶ ‪ ،‬ﺻﺒﺢ ﻫﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ‪ ،‬ﻇﻬﺮﻫﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﮏ ﻭ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺳﻴﻨﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ‬ ‫ﻏﺬﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ‪ .‬ﺩﺭ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻳﻢ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺮﮐﺎﺭ؟‬ ‫ﻫﺎ؟‬ ‫ﺷﻬﺮﯼ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻟﻬﺠﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻴﺎﻥ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻻﺑﺪ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺮﺩﻩ‬ ‫ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﭘﻨﺪﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﻮﺧﺘﻪ ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﺭﺷﺖ ﻭ ﻣﻴﺸﯽ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﯽ ﺩﺍﺭﺩ‪.‬‬ ‫ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﻨﺪ ﺷﻨﺒﻪ ﺍﺳﺖ؟‬ ‫ﺟﻤﻌﻪ‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪﻩ ؟‬ ‫ﻫﻔﺖ‪.‬‬ ‫ﺍﻭ ﺳﻴﻨﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ‪ .‬ﻋﺠﻠﻪ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﻭﻟﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ ‪ :‬ﺯﻥ ﺩﺍﺭﯼ ؟‬ ‫ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎﺩﺭ؟‬ ‫ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﻴﺐ ﻫﺎﯼ ﮐﺘﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺎﻭﻡ ﻭ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻧﻮﺭ‬ ‫ﭼﺮﺍﻍ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻡ‪ .‬ﺩﻩ ﺗﻮﻣﻦ ﺍﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻤﺎﻡ ﺛﺮﻭﺗﻢ ﺗﻮﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ‪ .‬ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺻﻮﻣﻌﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﭘﻮﻝ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻃﻮﻝ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ‪.‬‬ ‫ﺳﺮﮐﺎﺭ؟‬ ‫ﻫﺎ؟‬ ‫ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭘﻮﻟﻮ ﻭﺍﺳﻢ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺑﺨﺮ‪ .‬ﻳﻪ ﺗﻮﻣﻨﺶ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺕ‪ .‬ﺑﺎﻗﻴﺸﻮ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺑﺨﺮ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺸﻮ؟‬ ‫ﺁﺭﻩ‪.‬‬ ‫ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻭﺭﺍﻧﺪﺍﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﺩ‪ .‬ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺩﺭ‬ ‫ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﭘﺎﮐﺖ ﻫﺎﯼ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﭘﺘﻮﯼ ﻣﺘﻌﻔﻦ ﻭ ﺧﻴﺲ ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻢ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ؟ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ؟ ﭼﻨﺪﻣﺎﻩ؟ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﺍﻓﺴﺮ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﭼﻨﺪﻟﺤﻈﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﻢ ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﭘﺮﺳﯽ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ‪ .‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻡ ﺍﺳﺖ؟ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺻﺪﻫﺎ ﺳﺌﻮﺍﻝ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﻫﻢ‪ .‬ﺟﻮﺍﺏ ﻫﺎ ﺩﻗﻴﻖ ‪ ،‬ﮐﻮﺗﺎﻩ ‪،‬‬ ‫ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﺍﻧﻪ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﯼ ﺍﻡ ﻫﺰﺍﺭﺑﺎﺭ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻮﺍﺏ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺑﻪ ﺳﻴﺦ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ‪ .‬ﺧﻴﺎﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻣﺤﻔﻞ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻣﯽ‬ ‫ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻣﭻ ﭘﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺧﺮﺩﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﻨﺪ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮﺍ ﺗﻮﯼ ﻳﮏ ﺍﺗﺎﻕ ﺩﺭﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﻫﺎﯼ ﺗﻬﻮﻳﻪ ‪ ،‬ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﭘﺮﮔﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻨﺪﺛﺎﻧﻴﻪ ﮔﻴﺞ ﻭ ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﺮﺍﯼ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﻫﻮﺍ ﺑﻪ ﺩﺭ‬ ‫ﻣﺸﺖ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﻢ ﻭ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﻢ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺍﺗﺎﻕ ﻓﻘﻂ ﺩﺭﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻗﻔﻞ‬ ‫ﺷﺪﻩ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺩﻳﮕﺮ‪ .‬ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﻴﻬﻮﺵ ﻭ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎﻥ‪ .‬ﻭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻳﮏ ﺷﻴﺸﻪ ﮐﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺟﺴﺪﻡ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﻫﺎﯼ » ﺩﻗﻴﻖ ‪ ،‬ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﺍﻧﻪ « ﺩﺍﺩ‪ .‬ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﻧﺪ؟ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ‪ .‬ﺩﻩ ﺗﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ‬ ‫ﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﺩﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﻩ ﻫﺎ‪ .‬ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﮔﺮﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ‪ .‬ﮐﺎﺵ ﻧﺎﻡ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎﺷﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮ‬ ‫ﺍﺯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻗﻴﻤﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻧﺎﻣﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺁﻩ ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺍﺳﻢ ﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﻳﺎﺩﻡ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﯽ ﺩﺗﺮ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺳﻔﻴﺪ ﺭﻧﮕﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﭘﺮﺳﯽ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ‪ .‬ﺍﺯ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺷﻠﻮﻍ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﻡ‪ .‬ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ .‬ﺷﻬﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮ ﺍﺯ‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻣﻐﺎﺯﻩ ﻫﺎ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎ ﻗﺸﻨﮓ ﻭ ﺟﺬﺍﺑﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻔﺲ ﺁﺷﮑﺎﺭﺍ ﺁﺳﺎﻥ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺩﻭ ﭘﺎﺳﺒﺎﻥ ‪ ،‬ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﻴﺎﻥ‬ ‫ﺳﺎﻝ ‪ ،‬ﺩﻭﻃﺮﻓﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﭗ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ‪ .‬ﺩﻟﻢ ﻣﺎﻟﺶ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ‪ .‬ﻣﺪﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﻭﺭ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻗﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ‪.‬‬ ‫ﺳﺮﮐﺎﺭ‪ ،‬ﺑﺎﺯﭘﺮﺳﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺩﻭﺭﻩ؟‬ ‫ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ‪ .‬ﺣﺎﻟﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ‬ ‫ﺷﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺍﻡ ﺷﺪﻩ؟ ﻟﻐﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﻢ‪ – .‬ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ‪.‬‬ ‫ﺳﺮﮐﺎﺭ؟‬ ‫ﭼﻴﻪ؟‬ ‫ﭼﻪ ﺟﻮﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﺑﺎﺯﭘﺮﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ؟‬ ‫ﻳﮑﻴﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺎﺧﻨﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺟﻮﺩ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﯽ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ‪:‬‬ ‫ﭼﻮﺏ ﺗﻮﮐﻮﻧﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪.‬‬ ‫ﭘﺎﮐﺖ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﯽ ﺁﻭﺭﻡ‪ .‬ﺳﻴﮕﺎﺭﯼ ﺑﺮﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ‪.‬‬ ‫ﺳﻴﮕﺎﺭ؟‬ ‫ﻫﺮﺩﻭ ﺣﺮﻳﺼﺎﻧﻪ ﺳﻴﮕﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ‪ .‬ﻳﮑﯽ ﺷﺎﻥ ﮐﺒﺮﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﺍﺫﻳﺘﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﺟﺮﻣﺖ ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﺳﻴﺎﺳﯽ‪.‬‬ ‫ﺣﺰﺑﯽ ﺱ؟‬ ‫ﺁﺭﻩ‪.‬‬ ‫ﺣﺰﺑﯽ ﻫﺎﺭﻭ ﺍﺫﻳﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ‪.‬‬ ‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮐﻨﺎﺭ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﺎ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﻣﯽ ﺍﻳﺴﺘﺪ‪ .‬ﺩﻭ ﺩﺭ ﺁﻫﻨﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺑﻮﻕ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﺑﻪ ﺣﻴﺎﻁ ﻣﯽ ﺭﺳﻴﻢ‪ .‬ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ‪ ،‬ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺴﺘﺮﺍﺡ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺣﺎﻟﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ‪.‬‬ ‫ﺍﺗﺎﻕ ‪ ، ۱۱۳‬ﺩﺳﺖ ﭼﭗ‪.‬‬ ‫ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﮏ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺷﺒﻴﻪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﮐﻒ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻣﻮﺯﺍﺋﻴﮏ ﺳﻴﺎﻩ ﻓﺮﺵ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺍﺯ‬ ‫ﺳﻘﻒ ﻟﻮﺳﺘﺮﯼ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺷﺮﻗﯽ ﺍﺗﺎﻕ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﻳﺴﺖ‪ .‬ﻣﻴﺰﯼ ﻓﻠﺰﯼ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﻣﯽ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺍﺭﯼ‬ ‫ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻏﺮﺑﯽ ﺩﻭ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺭﻭﯼ ﻣﺒﻠﯽ ﻣﯽ ﻧﺸﻴﻨﻢ‪ .‬ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﻣﻴﺰ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ‬ ‫ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺟﺎﺳﻴﮕﺎﺭﯼ ﺗﻤﻴﺰﯼ ﺭﻭﯼ ﻣﻴﺰ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺗﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﯽ ﺭﻣﻖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺍﺭ ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ‪ ،‬ﺩﻭ ﻟﻨﮕﻪ‬ ‫ﺩﺭ ﻓﻠﺰﯼ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭼﻔﺖ ﺷﺪﻩ ‪ ،‬ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ‪ .‬ﮐﻨﺎﺭ ﺁﻥ ﺩﮐﻤﻪ ﺳﻔﻴﺪﯼ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻧﺼﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺟﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺑﺎﺯ‬ ‫ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﮐﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻗﺪ ﻭ ﺧﭙﻠﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‪ .‬ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺳﺮﺥ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺮﺵ ﺑﯽ ﻣﻮﺳﺖ‪ .‬ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺍﺻﻼﺡ ﮐﺮﺩﻩ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﺯ ﻭ ﭘﺎﺑﮏ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻴﺰﺵ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ‪ .‬ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﻧﻔﺲ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺴﺘﻪ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﻓﺮﻧﮕﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ‬ ‫ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ‪ .‬ﻟﺒﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺭﺍﺿﯽ ﻫﺴﺘﻴﻦ؟‬ ‫ﺍﺯ ﭼﯽ ؟‬ ‫ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ؟‬ ‫ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﺧﻮﺏ ﻋﻮﺿﺶ ﺍﻳﻦ ﻳﮏ ﺳﻮﮊﻩ ﺱ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻴﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻦ‪ .‬ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺗﺎ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺭﻡ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺭﻭﻣﺎﻧﺘﻮﻥ ﺯﻳﺮ‬ ‫ﭼﺎﭖ ﻣﻮﻧﺪﻩ‪ .‬ﻧﻪ؟ ﺍﺳﻤﺶ ﭼﻴﻪ؟‬ ‫ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ‪.‬‬ ‫ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ‪ .‬ﭼﻪ ﻭﻗﺖ؟ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺲ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ؟ ﻫﻪ ‪ ،‬ﻫﻪ‪ .‬ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺟﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻢ ‪ :‬ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻫﺮ‬ ‫ﻭﻗﺖ ﺩﻟﺶ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺘﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺧﻮﺏ ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ‪ .‬ﭼﻦ ﻭﻗﺘﻪ ﺗﻮ ﺣﺰﺏ » ﺏ« ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ؟‬ ‫ﺍﯼ ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﺩﻭﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﻮﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻴﻦ؟‬ ‫ﺍﯼ‪...‬‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﯼ ؟‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺟﻮﺍﺏ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ‪.‬‬ ‫ﺍﺳﻤﺸﻮﻥ ﭼﯽ ﺑﻮﺩ؟ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺣﻮﺯﻩ ‪ ،‬ﺭﺍﺑﻂ ‪ ،‬ﺳﺨﻨﮕﻮ‪ ..‬ﻣﺎ ﺑﺎ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺷﻨﺎﺱ ﻣﺚ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﺭ‬ ‫ﺁﺩﻡ ﻣﯽ ﺁﺭﻥ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻣﯽ ﺑﺮﻳﻤﺸﻮﻥ ﺍﻭﻥ ﺍﺗﺎﻕ ) ﺍﺗﺎﻕ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ‪ (.‬ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎﺭﻭﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﻳﺎﺩﻡ ﺭﻓﺘﻪ‪.‬‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺗﻮ ﺁﺩﻡ ﻳﺎﺩﺵ ﻧﻤﯽ ﺭﻩ‪ – .‬ﺧﻮﺏ ﻧﮕﻔﺘﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎ ﺍﻭﻧﺠﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺩﻭﻧﻢ ﺁﺩﻣﺎﯼ ﺳﺎﻧﺘﻴﻤﺎﻟﯽ ﻣﺚ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻦ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﺭﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﺧﻮﺏ ﮔﻔﺘﻴﻦ ﺍﺳﻤﺸﻮﻥ ﭼﯽ ﺑﻮﺩ؟‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺑﺎﺱ ﻳﻪ ﺟﻮﺭﯼ ﺑﺎﻫﻢ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭﯼ ﻫﺮﺩﻭﻣﻮﻥ ﺗﻮ ﺩﺭﺩﺳﺮ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﯽ ﺩﻭﻧﻢ ‪ ،‬ﻣﯽ ﺩﻭﻧﻢ ﺑﻬﺘﻮﻥ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﮐﺮﺩﻧﻦ ﺟﻮﺍﺏ‬ ‫ﻫﺎﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﺩﻗﻴﻖ ﺑﺪﻳﻦ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻳﻦ ﻟﻮﺷﺎﻥ ﻧﺪﻳﻦ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺏ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻣﺒﮏ ﻭ ﺩﺳﺘﮏ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻭﺍﺳﻪ ﯼ ﺳﺮﺩﯼ ﻭ ﮔﺮﻣﯽ‬ ‫ﻧﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺗﮑﻤﻪ ﺭﺍ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﺭﯼ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺗﻮﯼ ﺍﺗﺎﻕ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ‪ .‬ﺍﻭ ﻫﻢ‬ ‫ﭼﻨﺎﻥ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﻡ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺧﻴﺮﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ‪ .‬ﺍﺗﺎﻕ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ‪ :‬ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻫﺎ ﭼﻨﺪ ﺟﻮﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩﺁﺩﻡ ﮐﺸﺖ؟ ﮐﺪﺍﻣﺶ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ؟ ﺑﺎ ﮔﺎﺯ ﻃﻮﻝ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ‪ .‬ﺁﻣﭙﻮﻝ‬ ‫ﻫﻮﺍ؟ ﻧﻪ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﻓﻮﺭﯼ ﮐﻠﮏ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺍﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺩﻳﺮ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﮐﺠﺎ‬ ‫ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ؟ ﺁﻩ ‪ ،‬ﺧﻮﺩﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻡ‪ .‬ﺭﻣﺎﻥ » ﻣﺮﮒ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ « ‪ .‬ﭼﻪ ﺍﺑﺎﻃﻴﻠﯽ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ‪.‬‬ ‫ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﯼ ﺣﺮﻑ ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻡ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺎ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺷﻨﺎﺳﯽ ﻣﺚ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﺭ ﺁﺩﻣﯽ ﻣﯽ ﺁﺭﻥ ﻭ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻣﯽ‬ ‫ﺑﺮﻳﻤﺸﻮﻥ ﺍﻭﻥ ﺍﺗﺎﻕ ) ﺍﺗﺎﻕ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ( ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎﺭﻭﻧﻪ‪ .‬ﻧﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻭﺍﺳﻪ ﭼﯽ ﺧﻮﺩﺗﻮ ﺗﻮ ﺩﺭﺩﺳﺮ‬ ‫ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻴﻦ؟ ﮔﻤﻮﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ ﺭﺳﺎﻟﺘﯽ ﺩﺍﺭﻳﻦ؟ ﻭﺍﺳﻪ ﮐﻴﺎ؟ ﺷﻤﺎ ﺳﻨﮓ ﺍﻭﻧﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﯽ ﺯﻧﻴﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﺗﻮﻧﻮ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻦ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻳﮏ‬ ‫ﮐﻠﻤﻪ ﺷﻮﻧﻮ‪ .‬ﺧﻮﺩﺗﻮﻧﻮ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﯽ ﺩﻳﻦ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺷﺮﻁ ﺑﺒﻨﺪﻡ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺍﺯﺷﻮﻥ ﺧﻮﺷﺘﻮﻥ ﻧﻤﯽ ﺁﺩ‪.‬‬ ‫ﺯﻧﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺩﺭﺍﺯﯼ ﺑﺎ ﺍﻧﻴﻔﻮﺭﻡ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‪ .‬ﺳﻼﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﻣﯽ ﺍﻳﺴﺘﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ‪.‬‬ ‫ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭ ﺗﻮ‪.‬‬ ‫ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻤﺎﻟﯽ ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ‪.‬‬ ‫ﺟﻌﺒﻪ ﯼ ﺷﮑﻼﺗﯽ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﯼ ﻣﻴﺰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ‪ .‬ﺭﻭﯼ ﻣﺒﻞ ﻳﻠﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﻣﻌﻄﺮﻡ ﺭﺍ ﺩﻭﺩ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﯽ ﺍﻧﮕﺎﺭﻡ‪.‬ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﻴﺎﻧﺪﻳﺸﻢ‪ .‬ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺩﻳﺪﻥ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ‪ .‬ﺍﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺭﻭﯼ ﻣﺒﻞ ﺍﺗﺎﻕ ﮐﺎﺭﺵ ﻟﻤﻴﺪﻩ ﺍﻡ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ‬ ‫ﺭﻭﺍﺑﻄﻤﺎﻥ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﻳﮏ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ‪ ،‬ﻣﺸﺮﻭﺏ ﻣﻔﺼﻠﯽ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻮﺭﺩ‪ .‬ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯﻳﮏ ‪ .‬ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺍﻫﻤﻴﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﻭﺩ‪ .‬ﮐﺎﺵ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬ ‫ﺁﺳﺎﻥ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺣﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻫﻤﻪ ﯼ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻭ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺁﻳﺎ ﮐﺴﯽ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﺪ؟ ﻣﻦ ﭼﻄﻮﺭ؟ ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻢ؟ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﻣﻮﺧﺮﻣﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻧﻢ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺷﻌﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﺍﺻﻼﺡ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺳﺮﺯﺩﻩ‪ .‬ﻣﺮﺍ‬ ‫ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ‪.‬ﻧﻪ؟ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻊ ﺍﺳﺖ؟ ﻗﺎﻋﺪﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﺍﻳﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ؟ ﭼﻨﺪﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺳﺮﺯﺩﻩ ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ‬ ‫ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻤﺎ ‪ ،‬ﺍﯼ ﻓﺎﻧﻮﺳﮏ ﻫﺎ‬ ‫ﻣﺮﺍ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‬ ‫ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺳﺮﺩ ﺯﻣﻴﻦ‬ ‫ﻋﻄﺮ ﮔﻞ ﻫﺎﯼ ﺍﻗﺎﻗﯽ‬ ‫ﻣﺴﺘﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ‬ ‫ﻭ ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻫﺮﺍﺳﺎﻧﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪...‬‬ ‫ﭼﻪ ﺟﻤﻼﺕ ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭﺗﻬﯽ‪ .‬ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﻟﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﺷﮏ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ‪.‬‬

‫ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﮎ ﺳﻴﻪ ﭼﺮﺩﻩ ﻭ ﻻﻏﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻼﻡ ﻋﻠﻴﮑﻢ‪.‬‬ ‫ﺍﻭ ﮐﻪ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻣﭽﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺍﯼ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮﺩ ﻟﺒﺎﺱ ﭼﺮﮎ ﻭ ﮐﺜﻴﻔﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺭﺩ‪.‬‬ ‫ﻟﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﭼﺮﺑﯽ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮔﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﯼ ﮊﻭﻟﻴﺪﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ﺭﻳﺨﺘﻪ‪ .‬ﺭﻳﺶ‬ ‫ﻧﺘﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﯽ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻴﺶ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ‪ .‬ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﻣﺮﺩﺩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬ ‫ﺁﻗﺎﺭﻭ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ؟‬ ‫ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ‪ ،‬ﭼﻄﻮﺭ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ؟ ﺗﻮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ؟ ﻧﮑﻨﺪ ﺳﻮﺍﺩ ﻧﺪﺍﺭﯼ ‪ ،‬ﻫﺎ؟‬ ‫ﭼﺮﺍ ﺁﻗﺎ ﺩﺍﺭﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﭼﻘﺪ؟ ﻣﻴﺘﻮﻧﯽ ﻫﺮﺟﻮﺭ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﻧﯽ؟‬ ‫ﺑﻌﻠﻪ‪ .‬ﻣﺎ ﺭﻭﺯﻧﻮﻣﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﯼ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﯽ؟‬ ‫ﺑﻌﻠﻪ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺘﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﻮﺏ‪ .‬ﻳﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﺨﻮﻧﺪﯼ ﮐﻪ ﺍﺳﻤﺶ » ﻣﺮﮒ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ « ﺑﺎﺷﻪ ؟‬ ‫ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﺍﺻﻼ ﺍﺳﻢ » ﺧﺮﻭﺵ « ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ؟‬ ‫ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﻧﯽ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﺟﺪﺍ ﻣﻌﺬﺭﺕ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺟﺎﯼ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﻤﻖ ﺑﻮﺩﻡ ‪ ،‬ﺑﻬﺘﻮﻥ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﺘﺎﺑﺎﺗﻮﻧﻮ ﺧﻮﻧﺪﻡ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻴﻦ؟ ﺍﻭﻧﻮﻗﺖ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺩﺗﻮﻧﻮ ﻭﺍﺳﻪ ﯼ ﺍﻳﻨﺎ ﺗﻮ ﺩﺭﺩﺳﺮ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﻳﻦ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺍﺳﻤﺘﻮﻧﻮ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺪﻫﮑﺎﺭﻳﻦ ﺗﺎ ﺍﻭﻥ ‪ .‬ﺩﻩ ﺗﻮﻣﻦ ﺩﺍﺩﻡ ﮐﻨﺘﺎﺑﻮﺗﻨﻮ‬ ‫ﺧﺮﻳﺪﻡ‪ .‬ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﻮﻧﺪﻣﺶ ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺮﻓﺎﺗﻮﻧﻮ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ‪ .‬ﺍﺯﺵ ﻟﺬﺕ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ‪ .‬ﺍﻳﻨﻮ ﺟﺪﯼ ﻣﻴﮕﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺣﻴﻔﻢ ﻣﯽ ﺁﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ‬ ‫ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺭﯼ‪ .‬ﺣﻴﻔﻪ ﺟﺪﺍ ﺣﻴﻔﻪ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﻳﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺍﺯ ﺑﯽ ﻫﻴﭻ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺗﻮﯼ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺁﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ‬ ‫ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻮ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﻣﯽ ﭘﻨﺪﺍﺭﺩ‪ .‬ﻫﻴﮑﻞ ﺍﻭ ﺩﺭﺷﺖ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮔﺶ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻣﺮﺍ ﺧﻔﻪ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﻴﮑﻞ ﻓﺮﺑﻪ ﭘﺎﺯﭘﺮﺱ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺷﮑﻞ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﺩ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﻭ ﺑﺪﻳﻬﯽ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ‪ .‬ﺍﻭﻳﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﺪ‪ .‬ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮﺩ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭼﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻔﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ‪ .‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻨﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﺑﺘﺬﺍﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻣﻴﺨﺘﻪ‪.‬ﺍﻭ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ؟ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﯽ‬ ‫ﮐﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ؟ ﺩﻭﺩﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﻨﻴﺮ ‪ ،‬ﻧﺎﻥ ﻭ ﮐﺮﻩ ﺑﺨﻮﺭﺩ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬ﺗﻤﺎﻡ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﯼ ﺣﻴﺎﺗﺶ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﺍﻭ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺩﺭﮎ ﻫﻨﺮﯼ ﻓﺮﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺟﺰ ﺍﺑﺘﺬﺍﻝ ﻣﯽ‬ ‫ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ؟ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻘﺎﻟﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﻨﻴﺮ ﺭﺍ ﻻﯼ ﺻﻔﺤﻪ ﯼ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﺑﺪﻫﺪ ﻳﺎ‬ ‫ﻻﯼ ﺑﺮﮔﯽ ﺍﺯ » ﺟﻨﮓ ﻭ ﺻﻠﺢ « ؟ ﺑﻪ ‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ؟ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﮎ ﺍﺛﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺑﺒﺮﺩ ﺩﺭ ﺣﺪ ﻳﮏ ﻧﻘﺎﻝ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ‪ .‬ﻓﺮﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻫﻢ‬ ‫ﺩﻭﺭﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺣﺎﺩﺛﻪ ‪ ،‬ﻫﺮ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺎ ﺍﻭ ﮐﻪ ﻫﻢ ﻭ ﻏﻤﺶ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺒﺘﺬﻝ ﻭ‬ ‫ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﺪﻭﯼ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﮐﻨﺎﺭﺑﻴﺎﻳﻢ‪ .‬ﺍﺻﻼ ﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ‪ .‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ‬ ‫ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻔﻬﻤﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺩﺭﮎ ‪ .‬ﻣﻦ ﺍﺻﺎﻟﺖ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﺯﻧﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ‪.‬‬ ‫ﺑﺒﺮﻳﺪﺵ‪.‬‬ ‫ﺧﻮﺏ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺴﻪ‪ .‬ﻣﺠﺒﻮﺭﻡ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﺗﻮﻥ ﮔﺮﺩﻭﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻟﺘﻮﻥ‪ .‬ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭﯼ ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﻦ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻴﻢ ﺑﺎ ﺁﺩﻣﺎﯼ‬ ‫ﻣﺚ ﺷﻤﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ‪ ،‬ﺑﯽ ﺍﺩﺑﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺳﻴﻨﻪ ﯼ ﻳﺎﺭﻭ ﺭﻭ ﺩﻳﺪﻳﻦ؟ ﮐﺎﺵ ﻧﺸﻮﻧﺘﻮﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻡ‪ .‬ﮔﻠﻪ ﮔﻠﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﺗﻴﺶ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺭﻭﺷﻪ‪ .‬ﻧﺎﺧﻮﻧﺎﯼ‬ ‫ﭘﺎﺷﻢ ﮐﺸﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰﺍﻡ ﮔﻔﺘﻪ‪ .‬ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺏ ‪ ،‬ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﺷﻮﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻴﺎﺭﻩ‪ .‬ﺁﺩﻡ ﺁﺩﻣﻪ ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺑﺎﺯﻡ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻴﻦ‪ .‬ﺧﻮﺏ ‪ .‬ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﻳﺪﺍﺭ‪.‬‬ ‫ﺯﻧﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ‪.‬‬ ‫ﺍﻳﺸﻮﻧﻮ ﺑﺮﮔﺮﺩﻭﻧﻴﻦ ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﯽ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻨﺎ ﭼﻪ ﺯﻭﺩ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻠﻮﻝ ﭘﻨﺞ ﻭ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﻭ ﺳﻮﺳﮏ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻨﮑﺒﻮﺕ ﻫﺎ‪ .‬ﺳﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺳﻴﮕﺎﺭﻫﺎﻳﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺩﺯﺩﻳﺪﻩ‬ ‫ﺍﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺑﺎﺯﭘﺮﺳﯽ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻢ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﺳﺎﺯﻡ‪ .‬ﻫﻴﭽﮑﺲ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻨﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﻫﻴﭻ‬ ‫ﺧﺒﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺣﺰﺏ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﮔﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺶ ﮐﺮﺩ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ‪ .‬ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﻫﻴﭽﮑﺲ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﻧﻴﺂﻣﺪﻩ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺟﻨﺠﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﮐﺮﺩﻩ‬ ‫ﺍﻡ ﻫﻢ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ‪ .‬ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﯼ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﻫﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩﯼ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﻤﻘﻬﺎ ﺷﻬﻴﺪ‬ ‫ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ ﺯﺭﻧﮓ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻗﻀﻴﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﭼﺮﺍ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻧﻢ ﻧﻴﺂﻣﺪﻩ؟ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻥ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ‬ ‫ﺍﻧﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺵ ﺑﻴﻨﯽ ﺍﺑﻠﻬﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﯼ ﻳﮏ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﯽ‬ ‫ﭘﻮﭺ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﻘﺐ » ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﯼ ﻣﺮﺩﻡ« ﻟﮏ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﺮﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺗﻔﻨﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺟﺰ ﺍﺑﺘﺬﺍﻝ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﻫﻨﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻏﺮﺍﻳﺰ‬ ‫ﭘﺴﺘﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﻧﺨﺴﺖ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ‪ .‬ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ‪ .‬ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺳﺎﺯﺵ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺬﺍﻝ‬ ‫ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻧﮕﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﻭ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﺎﻟﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻫﺮﺩﻭ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺶ ﻣﯽ ﭘﻨﺪﺍﺭﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺍﻭ ﺩﻝ ﻣﯽ‬ ‫ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺗﻮﺩﻩ ﻣﺤﻞ ﺳﮓ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ‪ .‬ﺣﺒﺴﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺗﮑﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﺩ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺷﺎﻧﺲ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﻮﺏ ﺗﺎ‬ ‫ﻼ ﭼﻪ ﺟﻮﺭﯼ ﻣﻌﻨﺎﻳﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻴﺎﺑﻢ ﺟﺰ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ؟ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺻﺪﺍﻗﺖ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﭼﻮﭖ ﺗﻮ ﮐﻮﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻭ ﺍﺻ ﹲ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺪﻫﻢ ﻳﺎ ﻣﻨﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﺮﺷﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻢ‪ .‬ﻳﮏ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ‪ ،‬ﻳﮏ ﻣﺨﺪﺭ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ‪ » .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ « ﻳﮏ ﻓﺮﻳﺐ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﮑﺸﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻗﻠﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﯼ‬ ‫ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ‪ .‬ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻣﺎﺳﺖ ﺗﺼﻨﻊ ﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺑﺎﺯﻳﺴﺖ‪ .‬ﺗﻌﻬﺪﯼ ﺟﺰ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﺍﻡ‬ ‫ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺘﻬﻮﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ ﻫﺎﻳﺶ ﺗﻮﯼ ﺯﺑﺎﻟﻪ ﺩﻭﻥ ﺑﺮﻳﺰﻡ‪ .‬ﺯﻭﻻ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﭼﺨﻮﻑ ﻋﺰﻳﺰ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺁﻥ‬ ‫ﭼﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﻧﺪﺍﻳﺶ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ‪ ....‬ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﯼ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﮐﻪ ﮔﺎﻩ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﻳﺸﻢ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ‬ ‫ﺻﺒﺢ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﺍﺯﯼ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﮑﯽ ﺷﺐ ﻃﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺭﺍ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺩﻳﺸﺐ ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺩﺭﺍﺯ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﺁﻭﺭ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﯼ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﻭ ﮐﺎﺑﻮﺱ‪ .‬ﺍﺯ ﻧﻮﮎ ﺗﭙﻪ ﭘﺎﻳﻢ ﻟﻐﺰﻳﺪ ﻭ ﺗﻮﯼ ﺩﺭﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ‪ .‬ﺗﻮﯼ‬ ‫ﺩﺭﻩ ﻳﮏ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﮔﻮﺩ ﻭ ﻣﺘﻌﻔﻦ‪ .‬ﺩﺳﺖ ﻭﭘﺎ ﺯﺩﻡ‪ .‬ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﺜﻞ ﻳﮏ ﺷﺎﺧﻪ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮﯼ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﻓﺮﻭ‬ ‫ﺭﻓﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﺻﺒﺢ ‪ ،‬ﻃﻠﻮﻉ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮﺩﻡ‪ .‬ﺍﻭﻝ ﻳﮏ ﺳﻔﻴﺪﯼ ﮐﻢ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﯽ ﺭﻣﻖ ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﮏ ﺳﻔﻴﺪﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﺮﺭﻧﮓ ﺗﺮ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻗﺮﻣﺰﯼ ﺍﻓﻖ ﻭ‬ ‫ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺯﺭﺩﯼ ﻃﻼﻳﻲ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ‪ .‬ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻮﯼ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻣﺰﻣﺰﻩ ﮐﺮﺩﻡ‪ .‬ﮐﻴﺴﺖ؟ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﯼ‬ ‫ﺑﺎﺯﭘﺮﺳﯽ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﻮﻡ‪ .‬ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﻢ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﻁ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ‪ .‬ﺗﻮﯼ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﭘﺎﺳﺒﺎﻥ ﻣﯽ ﻧﺸﻴﻨﻢ ﻭ ﻣﻮﺗﻮﺭ‬ ‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﮐﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺷﻬﺮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺍﺗﺎﻕ ‪ ، ۱۱۳‬ﺩﺳﺖ ﭼﭗ‪.‬‬

‫ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻡ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺁﺭﻧﺠﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺩﺳﺘﻪ ﯼ ﭼﺮﻣﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﺩ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﺧﻴﺮﻩ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻡ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺮﺍ ﻣﺮﺩﺩ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺍﻭ ﻳﮏ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﻳﮏ ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺻﺎﺩﻕ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﻦ ﮐﺸﻴﺶ ﻓﺮﺑﻪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ؟ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻟﻢ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ؟ ﺁﺯﺍﺩﻡ‬ ‫ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ؟ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﺸﻨﻮﺩﯼ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﻨﮕﻮﻝ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ .‬ﺩﻳﺸﺐ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺶ ﺩﭼﺎﺭ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺮﺩﻳﺪﺗﺎﻥ ﻣﯽ ﺟﻨﮕﻴﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﺜﻞ ﭘﺘﮏ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ‪ .‬ﮔﻴﺠﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺩﺭﻣﯽ ﻳﺎﺑﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﻠﻪ‪.‬‬ ‫ﺧﻮﺏ ‪ ،‬ﻋﺎﻟﻴﻪ‪ .‬ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﭘﻴﺮﻭﺯ ﺷﺪﻳﻦ‪.‬‬ ‫ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮﺯ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺧﺮﺍﻓﻪ ﻫﺎﺗﻮﻥ ﻫﺴﺘﻴﻦ‪ .‬ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻫﻴﭻ ﻣﻼﮐﯽ ﻭﺍﺳﻪ ﺁﺩﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ‪ .‬ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻼﮎ‬ ‫ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺴﺎﺯﻩ‪ .‬ﻣﺘﺮﺗﻮﻧﻮ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻴﻦ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﮕﻴﺮﻳﻦ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻠﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﺗﻨﻴﺪﻳﻦ ‪ ،‬ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺧﻮﺩﺗﻮﻧﻮ ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ‪ » .‬ﺗﻌﻬﺪ « ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺭﻭ ﻋﻘﻴﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺗﻮﯼ ﻳﻪ » ﺯﻣﺎﻥ « ﻭ » ﻣﮑﺎﻥ « ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺣﺒﺴﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﻗﻔﺴﻮ ﺑﺸﮑﻨﻴﻦ‬ ‫ﻭ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﺑﺸﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺁﻥ ﭼﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﺣﺴﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﭘﺎﮐﻨﻮﻳﺲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻳﺸﺒﻢ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﻣﺘﻬﻢ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺑﻪ ﺗﻬﻴﻪ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻣﯽ‬ ‫ﺷﻮﻡ‪.‬‬ ‫ﻧﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﻋﺰﻳﺰ‪ » .‬ﺗﻌﻬﺪ « ﺁﺩﻣﻮ ﻋﻘﻴﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺑﺎﺭﻭﺭﯼ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺭﻭ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺣﺼﺎﺭ ﺩﻭﺭ ﺁﺩﻡ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽ‬ ‫ﺷﻪ‪ .‬ﭼﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻨﻮﻳﺴﯽ ‪ ،‬ﭼﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻮﺩﺕ‪.‬‬ ‫ﺩﺭﺳﺘﻪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ » ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻣﺮﻭﺯ « ‪ ،‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ » ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺮﺩﺍ « ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﮐﻠﯽ ﺑﺎﻓﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻴﻦ ﻳﻪ ﻓﻴﻠﺴﻮﻑ ﺑﺎﺷﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻦ‪ .‬ﭼﺮﺍ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻳﻦ؟ ﻫﺪﻑ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭼﻴﻪ ؟ ﺁﺧﺮ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﻴﻪ ؟ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻫﺴﺖ؟ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻋﺸﻖ‬ ‫ﭼﻴﻪ؟ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻴﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬ﺧﺪﺍ ﻭ ﻋﺸﻖ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺧﻠﻘﺖ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﻫﻨﻮﺯﻡ‬ ‫ﻣﻮﺿﻮﻋﻴﻪ ﺗﺮ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ‪ .‬ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﮕﯽ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﻳﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻳﺎﺩ ﺑﺪﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﺍﻳﻨﻮ ﮐﻪ ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺭﺍﻩ ﻣﻴﻔﺘﻦ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻴﺎﻳﻴﻦ ﺍﺻﻮﻟﺘﻮﻧﻮ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﻫﻴﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺤﻤﻴﻖ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻪ ﺟﻮﺭ ﺑﺮﺩﮔﯽ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ ﻭ ﺍﺯﺷﻮﻥ ﻳﻪ ﺟﻮﺭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﻭ ﻣﯽ‬ ‫ﺳﺎﺯﻳﻦ‪ .‬ﺍﻭﻧﻮﻗﺖ ﺍﻭﻣﺪﻳﻢ ﺍﺯ ﺍﺻﻮﻟﺘﻮﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺣﺮﻓﺎﺗﻮﻥ ﺗﺠﺪﻳﺪﻧﻈﺮ ﮐﺮﺩﻳﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰﺍﻳﻲ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻴﻦ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺷﺪﻳﻦ‪.‬‬ ‫ﺗﮑﻠﻴﻒ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﺎﯼ ﺷﻤﺎﺭﻭ ﻭﺣﯽ ﻣﻨﺰﻝ ﺗﻠﻘﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﺵ ﻳﻪ ﻧﻬﻴﻠﻴﺴﺘﻪ‪.‬‬ ‫ﻭﻇﻴﻔﻪ ﯼ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺭﺋﺎﻟﻴﺴﺖ ﺍﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﺭﻭ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻪ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﻳﻪ ﻭﺍﻗﻌﻴﺘﻪ ﮐﻪ ﻭﺿﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻓﺘﻀﺎﺣﻪ‪ .‬ﮐﻪ ﺧﻴﻠﻴﺎ ﮔﺸﻨﻦ‪ .‬ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻳﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﮑﻨﻦ‪ .‬ﺍﻳﻨﺎ ﺍﺻﻮﻝ ﺧﻮﺩﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻳﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺘﺎﺭﻭ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺩﺭﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺣﺮﻑ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻳﻪ‬ ‫ﻫﺸﺪﺍﺭ ﻭ ﻳﻪ ﺁﮔﺎﻫﻴﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ‪ .‬ﻧﻪ ﺗﺤﻤﻴﻠﻪ ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﺤﻤﻴﻖ‪.‬‬ ‫ﻳﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﻣﯽ ﺭﯼ‪ .‬ﺍﻭﻥ ﮐﻪ ﮔﺸﻨﻪ ﺍﺳﺖ ﺧﻴﻠﯽ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺎﻟﯽ ﺍﻳﻨﻮ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻳﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﮑﻨﻪ‪ .‬ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻞ ﺭﻭ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﻥ ‪ » :‬ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﮑﻨﺪ ﻧﻨﻪ ﺵ ﺑﻬﺶ ﺷﻴﺮ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ‪ « .‬ﺍﻳﻨﻮ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻦ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻗﺮﻥ ﻫﺎ ﭘﻴﺶ‪ .‬ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻴﻦ‬ ‫ﮐﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎﺭﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻣﯽ ﺩﻭﻧﻦ‪.‬‬ ‫ﺍﻭ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺁﻥ ﻫﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺣﺴﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﮔﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﻫﻴﭻ ﻏﻠﻄﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻦ ﺑﮑﻨﻦ‪ .‬ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﻫﻢ ﮐﺎﺭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺍﻳﻨﻮ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﮐﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﺰﺏ ﻭ‬ ‫ﺣﺰﺑﻴﺎ‪ .‬ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺑﺬﺍﺭﻳﻦ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺸﻮﻧﺘﻮﻥ ﺑﺪﻡ‪.‬‬ ‫ﮐﺸﻮﯼ ﻣﻴﺰﺵ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﻭ ﻳﮏ ﻣﺠﻠﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺠﻠﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺷﻌﺮ ﺳﭙﻴﺪﯼ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻻﯼ ﺷﻌﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ » ﺑﻪ ﺧﺮﻭﺵ «‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺎﺱ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﭘﺎﻳﺎﻧﺶ‪ .‬ﺷﻬﺮ ﻳﮏ ﺻﻔﺤﻪ ﺭﺍ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻩ‪.‬‬

‫ﭘﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﻣﻮﺧﺮﻣﺎﻳﻲ ‪ ،‬ﺗﺮﻭ ﺗﻤﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪ‪:‬‬ ‫ﺩﺭﻭﻧﺶ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻓﺮﻭﺯﺍﻥ‬ ‫ﻭ ﻣﺮﺩﻡ‬ ‫ﺑﺪﺍﻥ ﺧﻴﺮﻩ ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻴﻦ؟ ﺍﺗﻨﻈﺎﺭﺗﻮﻧﻮ ﻣﯽ ﮐﺸﻦ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﺮﺩﻡ‪ .‬ﺍﻳﻨﺎ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﻗﻤﺎﺵ ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ‪ .‬ﻗﻬﻮﻩ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻳﻦ؟‬ ‫ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ‪.‬‬ ‫ﺯﻧﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻗﻬﻮﻩ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻮﺏ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺧﻴﻠﯽ ﺻﻐﺮﯼ ﮐﺒﺮﯼ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺣﺮﻑ ﺁﺧﺮﺗﻮﻧﻮ ﺑﺰﻧﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ‪.‬‬ ‫ﺧﻮﺑﻪ ‪ .‬ﺑﻬﺘﻮﻥ ﺗﺒﺮﻳﮏ ﻣﯽ ﮔﻢ‪ .‬ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﺩﻡ ﻳﻪ ﺩﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﻃﺮﻓﻢ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻧﻈﺮﻣﻮ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩﻡ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺁﺩﻡ ﻣﻨﺼﻔﯽ ﻫﺴﺘﻴﻦ‪ .‬ﻣﺎ‬ ‫ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ ﺑﯽ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﮐﺪﻭﻣﻤﻮﻥ ﺗﻮﻫﻴﻨﯽ ﺑﺸﻪ‪.‬‬ ‫ﺑﻠﻪ‪.‬‬ ‫ﺧﻮﺏ ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺭﻭﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﻏﺬ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻦ‪ .‬ﺗﻤﻮﻣﻪ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺍﺳﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﭼﭙﺘﻮﻥ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻦ‪ .‬ﺑﺪ ﺧﻂ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻦ‪ .‬ﻧﻪ ﺍﻣﻀﺎ ‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺍﺳﻢ ﺭﺍﺑﻄﺘﻮﻥ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪﻩ؟ ﻳﺎﺯﺩﻩ؟ ﺧﻴﻠﯽ ﺩﻳﺮ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻬﻤﻮﻥ ﻣﻨﻴﻦ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻳﻢ‪ .‬ﭼﻄﻮﺭﻩ؟ ﺍﮔﻪ ﺩﻟﺘﻮﻥ‬ ‫ﺑﺨﻮﺍﺩ ﻣﻴﺮﻳﻢ ﺩﺧﺘﺮﻣﻮ ﻭ ﺧﺎﻧﻤﻤﻮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻣﯽ ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﺟﻮﺭ ﻣﻴﻞ ﺳﺮﮐﺎﺭﻩ‪ .‬ﺧﻮﺏ ﻣﻦ ﺑﺮﻡ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻧﮕﺎﺭﯼ ﺳﺮﯼ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺩﻗﻴﻘﻪ‪.‬‬ ‫ﺍﺳﻤﻮ ﺑﻬﻢ ﺭﺩﮐﻨﻴﻦ ﻭ ﺑﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﺭﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ‪ .‬ﺳﺮﻡ ﮔﻴﺞ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ‪ .‬ﺗﻪ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﻡ ﻣﺮﺩﮎ ﺯﺷﺖ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﯼ ﻗﻬﻘﻪ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ‪ .‬ﺭﻧﮕﺶ ﻣﺜﻞ ﺩﻏﺎﻝ ﺳﻴﺎﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺳﺘﯽ‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﺍﺭ ﮐﻨﻢ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﮑﺸﻢ‪ .‬ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﮐﯽ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ؟ ﺭﺍﻩ ﻓﺮﺍﺭﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ‬ ‫ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮﯼ ﺩﺧﻤﻪ ﺍﯼ ﻣﻌﺘﮑﻒ ﺷﻮﻡ‪ .‬ﺩﺭﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻴﻢ‪ .‬ﺗﻬﯽ ﻭ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ‪ .‬ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺩﺭﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﻌﺪ ﻣﺎﻟﻴﺨﻮﻟﻴﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ‪ .‬ﻋﻼﻣﺖ ﻳﮏ ﺣﻤﻠﻪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﮏ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﺴﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﻢ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻴﺰﻡ‪ .‬ﺗﻠﻮ ﺗﻠﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻡ ﻭ‬ ‫ﮐﺎﻏﺬ ﻭ ﻗﻠﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻣﻴﺰ ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﺑﺮﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ‪ .‬ﭘﺸﻤﻢ ﺳﻴﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ‪ .‬ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺩﺳﺘﻢ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻗﻠﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻓﺸﺎﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﻏﺬ ﻋﻼﻣﺘﯽ ﺭﺳﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﻭﯼ ﻣﺒﻞ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﻢ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻋﺮﻕ ﺑﺮ ﺑﺪﻧﻢ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ‪ .‬ﮐﺎﻏﺬ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻣﻴﺰﺵ ﺑﺮﻣﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﺯﯼ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﺍﺻﻐﺮ ﻫﺎﺷﻤﯽ‬ ‫ﻋﻼﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﺭﺳﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻧﺎﻡ ﺭﺍﺑﻂ ﺣﻮﺯﻩ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ‪ .‬ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ‪ .‬ﻳﮏ ﻭ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺩﻗﻴﻘﻪ‪ .‬ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ » ﺷﻬﺎﺏ ﺑﻨﻔﺸﻪ « ‪ .‬ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ‪ ،‬ﺯﻧﺶ ‪ ،‬ﺩﺧﺘﺮﺵ ﻭ ﻣﻦ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﭘﻴﺶ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﻢ ﺧﻮﺭﺩ‪.‬‬ ‫ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺍﺧﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪.‬‬