Amirparviz-pouyan-bazgasht Be Nakoja-abad Va Bazgardim

‫ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ » ﻧﺎﮐﺠﺎ ﺁﺑﺎﺩ«‬ ‫ﻭ‬ ‫ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﻳﻢ‬

‫ﺍﻣﻴﺮ ﭘﺮﻭﻳﺰ ﭘﻮﻳﺎﻥ‬

‫ﺑﺎﺯ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ‪ :‬ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﺗﺤﺎﺩﻓﺪﺍﻳﻴﺎﻥ ﺧﻠﻖ ﺍﻳﺮﺍﻥ‪ :‬ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ‪۸۲‬‬

‫‪١‬‬

‫ﺳﻴﻤﻮﻥ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ‪ » :‬ﻣﻮﺭﺥ ﺍﺯ ﻳﮑﺘﺎﻧﮕﺮﻱ ﺑﻪ‬ ‫ﮐﻮﺗﻪ ﻧﮕﺮﻱ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ«‬ ‫»ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺩﺭﺳﺖ‬ ‫ﻫﻤﺎﻥ ﭼﻴﺰﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺸﮑﻮﮐﻢ«‬ ‫ﺁﻣﺎﻧﻮﺋﻞ ﺁﺗﺮﻱ ‪» :‬ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺗﻮﺍﻟﻲ ﻓﺼﻮﻝ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻮﺍﻟﻲ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺯ ﻫﺎﻱ ﺑﻲ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ‬ ‫ﺍﺳﺖ«‪.‬‬

‫ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ »ﻧﺎﮐﺠﺎ ﺁﺑﺎﺩ«‬ ‫ﮔﻔﺘﮕﻮﺋﻲ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻴﻤﻮﻥ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﻭ ﺁﻣﺎﻧﻮﺋﻞ ﺁﺭﺗﺮﻱ‬

‫‪٢‬‬

‫ﺁﻣﺎﻧﻮﺋﻞ ﺁﺭﺗﺮﻱ‪ :‬ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟‬ ‫ﺳﻴﻤﻮﻥ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ‪ :‬ﭼﻬﻞ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﮐﻲ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ‪ .‬ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺗﺎ ﻳﮏ ﻗﺮﻥ ﺩﻳﮕﺮ‪ .‬ﺧﻮﺏ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﻳﮏ ﺁﺭﻭﺯﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺟﺪﻱ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﻣﺶ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﺁﺩﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻭﻟﻲ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﭼﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﮐﻨﻴﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﮐﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻳﮏ ﻗﺮﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺿﻊ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﻴﺎﺱ ﻭﺳﻴﻌﻲ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﻮﺷﺒﻴﺎﻧﻪ ﺑﻨﻈﺮ ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ‬ ‫ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺳﺒﺐ ﺍﺻﻠﻲ ﺩﺭﺩﻫﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﮐﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﺁﺭﻭﺯ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ ﺁﻥ‬ ‫ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺳﻦ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺍﻳﻦ ﺁﺭﻭﺯ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﮏ ﺭﻭﻳﺎﻱ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﺎﺷﺪﻧﻲ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻫﺎﺋﻲ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻧﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺩﺭﺩﻫﺎﺋﻲ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﮑﺰﻳﮏ ﻭ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻧﺞ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺍﺯ ﻧﻮﻉ » ﻣﮑﺰﻳﮑﻲ « ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﺮﻓﻢ ﺭﺍ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺟﺪﻱ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺑﻌﮑﺲ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰﻱ ﺟﺪﻱ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻫﺎﻱ ﺑﺸﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﮐﻮﺗﺎﻫﻲ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ » ﺑﻪ‬ ‫ﮐﻠﻲ ﮔﻮﺋﻲ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻧﻪ « ﻣﺘﻬﻢ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﮐﻮﺷﺶ ﮐﻨﻴﻢ ﻣﺠﺎﻟﻲ ﺑﺮﺍﻱ » ﻣﻔﺘﺮﻳﺎﻥ« ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻧﻴﺎﻭﺭﻳﻢ‪ .‬ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻨﻴﻢ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ‪.‬‬ ‫ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﻣﮑﺰﻳﮑﻲ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﺩﺭﺩ ﻫﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﮑﺰﻳﮑﻲ ‪.‬‬ ‫ﺁ ‪ :‬ﺳﻬﻞ ﺍﻧﮕﺎﺭﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻤﺎﻥ ﮐﺮﺩﻡ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻔﻬﻤﻮﻣﻲ ﺍﻧﺘﺰﺍﻋﻲ ﻫﻤﭽﻮﻥ » ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﮑﺰﻳﮑﻲ« ﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ » ﺍﻧﺴﺎﻥ « ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪ‪....‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪ؟! ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪﻱ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﺯ ﮐﻠﻤﻪ » ﺍﻧﺴﺎﻥ«‪ ،‬ﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ‪ ،‬ﻭﻟﻲ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﺎ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﻪ ﺑﺤﺜﻲ ﻟﻔﻈﻲ ﺩﭼﺎﺭ ﻣﻲ ﺁﺋﻴﻢ‪ .‬ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻫﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﮑﺰﻳﮑﻲ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺱ ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺱ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻋﻼﻗﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﮑﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻫﺮ ﺟﻮﺭ ﻣﻴﻞ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺗﺤﺼﻴﻠﻲ ﺗﺎﻥ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﻳﺘﺎﻥ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺪﻳﻬﻲ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ‪ ،‬ﺑﻴﺴﻮﺍﺩﻱ‪ ،‬ﻓﻘﺮ ﻭ ﻓﺤﺸﺎﺀ‪ ...‬ﺍﻳﻦ ﺳﻴﺎﻫﻪ ﺋﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ‬ ‫ﻣﮑﺰﻳﮑﻲ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﺑﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﻣﻮﺍﻓﻘﻴﺪ ﻧﺨﺴﺖ ﺳﺮﺍﻍ ﻋﻠﺖ ﻳﺎ ﻋﻠﺖ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺩ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﭘﺮﺩﺍﺯﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰ! ﻣﻦ ﻭ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪﺀ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎﺭﻱ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟ ﺩﺭﺩ ﺑﺎ ﺑﺸﺮ ﺯﺍﺩﻩ‬ ‫ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ‪ .‬ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺧﻮﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﻗﺪﻣﺖ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﺀ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻫﺎﻱ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﺀ ﺗﻼﺵ‬ ‫ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﻋﻠﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﭘﻴﺶ ﻧﻬﺎﺩﻥ ﺭﺍﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭﺩﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻫﻢ ﺑﺪﻳﻦ‬ ‫ﮐﺎﺭ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻭ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻘﻴﺮ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺑﺒﺮﻳﻢ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﻫﺎ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻲ ﺷﮏ‪ .‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻢ‪.‬ﺩﺍﺋﻤﺎ‪...‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﻳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻧﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﺍ‪.‬‬

‫‪٣‬‬

‫ﺁ‪ :‬ﻋﺼﺎﺭﻩﺀ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﻴﺮﻱ ﻫﺎﻱ ﺗﺎﻥ ﺭﺍ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬ ‫ﺁ ‪ :‬ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺏ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻲ ﻫﻴﭻ ﺍﺩﻋﺎﺋﻲ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻴﮕﻮﺋﻴﻢ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻧﺨﺴﺖ ﺳﻮﺍﻟﻲ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﭘﻴﺶ‬ ‫ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻄﺮﺡ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ‪ :‬ﭼﺮﺍ ﮐﻮﺷﺶ ﺑﺸﺮﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﻲ ﻧﻴﺘﺠﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﮐﺴﻲ ﻳﺎ ﮐﺴﺎﻧﻲ ﺑﺪﺍﻥ‬ ‫ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺁﺭﻱ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﻻﺍﻗﻞ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ » ﭼﺮﺍ« ﻱ ﺁﻥ ‪ ،‬ﻫﻢ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻭ ﻫﻢ ﻃﻮﻻﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻭ‬ ‫ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﺤﺚ ﺍﻧﮕﻴﺰ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ‪ ،‬ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﺑﻲ ﺛﻤﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،.‬ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺩﺍﺷﺖ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻧﮑﺘﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻲ ﺛﻤﺮ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﻳﺎﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺟﻨﮓ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺣﺘﻲ ﺩﻣﻲ ﻧﻴﺰ ﺁﺗﺶ ﺑﺲ ﺭﺍ‬ ‫ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﺍﺭﺗﺸﻲ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺟﻨﮓ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺻﻒ ﺑﻨﺪﻱ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﺋﻲ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﻱ‬ ‫ﻫﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﺍﻳﻦ » ﻧﻔﺎﻕ« ﺩﺭ ﻫﺮ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺳﻮ ﻳﮏ ﻭﺣﺪﺕ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ‬ ‫ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﺑﺮﺳﻴﻢ‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ‪ ،‬ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﺎ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﻢ ﻳﮏ ﮔﻔﺘﮕﻮﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﺤﺚ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﺁﻗﺎﻱ »ﺍﺭﺗﺮﻱ«! ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻣﺠﺒﻮﺭﻡ‪ .‬ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ! ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﻳﻢ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻳﮏ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺟﻨﺠﺎﻟﻲ ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻘﺪﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﺋﻴﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﻗﺎﺭﭺ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﺒﺰ‬ ‫ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﺤﺸﺮﻱ ﺑﭙﺎ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻋﻠﺖ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺭﺍﻫﻲ‬ ‫ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﻧﻮﺷﺖ ﻣﺤﺘﻮﻡ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﺭﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ! ﺷﻤﺎ ﭘﻲ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎﺋﻲ ﺗﺪﺍﺭﮎ ﻣﻲ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺳﺮ ﻧﻮﺷﺖ ﻣﺤﺘﻮﻡ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟ ﻭ‬ ‫ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﮔﻔﺘﮕﻮﻱ ﻣﺎ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﮑﺘﻪ ﻳﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﺬﮐﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﮔﺮﻳﺰ ﻣﻲ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ :‬ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮﻱ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻨﺎﻗﻀﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﻳﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﭼﻄﻮﺭ؟ ﺩﺭ ﮐﺠﺎ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻳﮏ ﻗﺮﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺿﻊ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺴﻲ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﺍﻣﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ‬ ‫ﺑﻪ ﮐﺸﻒ ﻋﻠﺖ ﺩﺭﺩ ﻫﺎ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺤﺘﻮﻡ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﺋﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺩﺭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﻣﻨﺘﻘﺪﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺸﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﺿﻴﺤﻲ ﺩﺍﺭﻡ‪ .‬ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﻴﺰﻱ ﺟﺰ ﻧﻮﻋﻲ ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻤﻦ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﭼﻪ ﮐﺴﻲ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﻲ ﺩﭼﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺳﺌﻮﺍﻝ ﺧﻮﺑﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﺮ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﻗﺒﻠﻲ ﻣﻦ‪ .‬ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺗﻨﺎﻗﺾ‪....‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻧﮕﻮﺋﻴﺪ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺩﻭﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰ‪ .‬ﺁﺭﻱ ﻣﻦ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻳﮏ ﻗﺮﻥ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭﺩ ﻫﺎﻱ ﮐﻨﻮﻧﻲ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻣﻘﻴﺎﺱ‬ ‫ﻭﺳﻴﻌﻲ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪﻡ ﮐﻪ ﺩﺭﺩ ﻫﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺗﻨﺎﻗﺾ‬ ‫ﺍﺳﺖ؟ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺯ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺤﺘﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﭼﺮﺍ ﺁﺭﻭﺯﻣﻨﺪﻳﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻗﺮ ﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ؟ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﺸﺮﻱ ﺗﺎ‬ ‫ﺍﺑﺪ ﻳﮑﺴﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻟﺠﻮﺟﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﻌﺬﺑﺘﺎﻥ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺯﺩ‪.‬‬

‫‪٤‬‬

‫ﻝ‪ :‬ﻧﻪ » ﺁﺭﺗﺮﻱ« ﮔﺮﺍﻣﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻻﺟﺮﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮﻡ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﮐﻪ ﺳﻴﺰﺩﻩ‬ ‫ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺟﻮﺍﻧﺘﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻟﺠﻮﺝ ﺗﺮ ﻭ ﻧﺎﭘﺨﺘﻪ ﺗﺮ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺟﻤﻠﻪ ﺋﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻢ‪ » :‬ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ‪ ،‬ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﮔﺎﻥ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﮐﻴﻨﻪ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻻﻳﻪ‬ ‫ﺋﻲ ﺍﺯ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻨﺪ« ﺩﻗﻴﻘﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﮐﻨﻢ ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺁﻳﻪ ﺋﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﮐﻪ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺧﻮﺏ ﺁﻗﺎﻱ »ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ«! ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺎﺭﻓﺎﺕ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭﺩ ﻫﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﮑﺰﻳﮑﻲ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﺋﻴﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﮑﻠﻲ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﻬﺮﺳﺘﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺫﮐﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻓﻘﻂ‬ ‫ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﻣﺎﺭ ﮔﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻫﺎ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻋﻠﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻓﺮﺩ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﺭﺩﻱ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﻫﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺧﻮﺏ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺑﻲ ﻏﺬﺍﺋﻲ ﻭ ﺑﺪ ﻏﺬﺍﺋﻲ‪ .‬ﺳﻬﻢ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﺍﺳﺖ ‪ .‬ﮐﻤﺘﺮ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﺳﻬﻢ‬ ‫ﻓﺮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﺒﻴﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﺗﺤﻤﻞ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﻓﺮﺩ ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻗﻮﺍﻡ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻘﺶ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻓﺮﺩ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺭﺩ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ ﮐﻠﻲ ﺍﺳﺖ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﭙﺮﺩﺍﺯﻳﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺣﻀﻮﺭ ﻭ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ‬ ‫ﻫﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﺍﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺍﻳﻦ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻫﺮ ﻭﺍﻗﻌﻴﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ‬ ‫ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﺍﺩ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻧﻬﺎﺩ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﭼﻴﺴﺖ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎ‪ .‬ﻗﺎﻟﺐ ﻫﺎﺋﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﺑﻨﺪﻱ ﮐﻠﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻳﮏ ﺍﺯ ﻗﺎﻟﺐ ﻫﺎ ﺣﻮﺯﻩ ﻳﻲ‬ ‫ﺧﺎﺹ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﮐﻠﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ‬ ‫ﻣﺪﺍﻭﻣﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ‪ :‬ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻗﻮﺍﻡ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻨﺪ ﻳﺎ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻳﮏ ﻧﻬﺎﺩ‬ ‫ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ‪ .‬ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﮐﻠﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻗﺎﻟﺒﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭﻳﮋﻩ ﺋﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﻧﻬﺎﺩ‬ ‫ﺑﺎ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﺴﺖ‪ ،‬ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺗﺄﺛﻴﺮﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ‪ .‬ﻣﮑﺰﻳﮏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ :‬ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮ‬ ‫ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎ‪ ،‬ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺩ ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﺜﺒﺖ ﻭﺍﺯ ﻧﻬﺎﺩ ﺣﺰﺏ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﻨﻔﻲ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ﻭ‬ ‫ﺩﻭﻣﻲ ﺍﻭﺭﺍ ﺗﻀﻌﻴﻒ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺣﺮﮐﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺩﻳﻨﺎﻣﻴﺴﻢ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺯﺍﺩﻩ ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﭘﺬﻳﺮﻱ ﻭ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﮔﺬﺍﺭﻱ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺩﺭ ﻳﮏ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪ‬ ‫ﺩﺭﺍﺯ ﻣﺪﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺋﻲ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻴﻨﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﮑﺰﻳﮏ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ‪ .‬ﻭﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻮﺋﻲ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺜﺒﻴﺖ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﮑﺰﻳﮏ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﺷﮑﻞ ﮐﻠﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ‪ .‬ﻭﺟﻮﺩ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺭﺍ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻭ ﺗﺜﺒﻴﺖ ﻣﻲ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‪ :‬ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﺎ ﭘﺪﻳﺪﻩﺀ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻈﻴﺮ ﺁﻥ‪ ،‬ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺧﻴﺰﺩ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺟﺎﻣﻌﻪ‬ ‫ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﻤﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻭ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻨﺪ ﻳﺎ ﺗﻀﻌﻴﻒ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪٥‬‬

‫ﻝ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺧﻲ‪ .‬ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺗﻀﺎﺩﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﮐﻨﻮﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﺋﻴﺪ » ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﺀ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺩﻭﺍﻡ ﺑﺨﺶ ﻭﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮﺩﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﮑﻨﻢ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﮐﺸﻒ ﺗﻨﺎﻗﻀﻲ ﻧﺎﺋﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻫﺮ ﮐﺸﻔﻲ ﺧﺸﻨﻮﺩﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﮔﺮﺍﻧﺪﮐﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﻗﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮐﺸﻔﻲ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺧﻮﺏ‪ ،‬ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﮐﺸﻔﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺯﺍﺩﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺍﺳﺖ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻭ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺋﻲ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﮑﺰﻳﮏ ﻭﺟﻮﺩ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺭﺍ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎ ﺣﺰﺏ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺗﻀﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﺋﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻱ ﺧﻴﺮ‪،‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ » ﻣﺠﻤﻮﻋﺄ« ﻗﻮﺍﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻭﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮﺩﻧﺪ؟ ﺍﻣﺎ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ‪ ،‬ﺧﻮﺩﻣﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻭﺍﻗﻌﺎ‬ ‫ﮐﺸﻔﻲ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﮔﻮﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻭﺍﺿﺤﺎﺕ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻡ‪ .‬ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﺧﻲ ﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺗﻀﺎﺩ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ‬ ‫ﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﺻﻮﺭﺕ ﮐﻠﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺍﺯﺍﻥ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺠﻤﻮﻋﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺋﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺸﺨﺼﺎﺕ ﮐﻠﻲ ﺍﺵ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ‪ .‬ﺣﺰﺏ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻣﮑﺰﻳﮏ‪ ،‬ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻲ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺗﻀﺎﺩ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻬﺎﺩﻱ‬ ‫ﻻﺯﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﮐﻠﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺍﺻﻼ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺗﻮﻟﺪ ﻭ ﺭﺷﺪ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﮔﺮ‬ ‫ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺋﻲ ﺍﺭﮔﺎﻧﻴﮓ ﺩﺍﺭﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﺭﮔﺎﻧﻴﮓ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﻴﺴﻢ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﻈﻢ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫ﺩﻧﻴﺎﻣﻴﺴﻢ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺭﺍ ﻣﻤﮑﻦ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﮑﺎﻧﻴﺴﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ‪ ،‬ﺍﺯ ﻭﺣﺪﺗﻲ ﺍﺭﮔﺎﻧﻴﮏ ﺑﺮﺧﻮﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺭ ﺑﻄﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﺍﺯ » ﺗﻀﺎﺩ« ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺧﺒﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﭼﺮﺍ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﺗﻀﺎﺩ ﻳﺎ ﺗﻀﺎﺩ ﻫﺎ ﻭﺣﺪﺕ ﺍﺭﮔﺎﻧﻴﮏ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺪﺷﻪ ﺩﺍﺭ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ ‪ :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪﺀ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍﺑﻄﻪﺀ ﺍﺭﮔﺎﻧﻴﮏ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﻭﺣﺪﺕ‬ ‫ﺍﺭﮔﺎﻧﻴﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻀﺎﺩﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺣﺪﺕ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ .‬ﺁﺩﻣﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺧﻮﺩ‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﻓﺮﺿﻴﺎﺕ ﺩﺍﺭﻭﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﮑﺎﻧﻴﺴﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﻭﺣﺪﺕ ﺍﺭﮔﺎﻧﻴﮏ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﮐﻪ ﺍﺭﮔﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺪﻥ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﻲ‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻲ ﺗﻀﺎﺩ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ‪ .‬ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻭ ﺭﺷﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻭﺣﺪﺕ ﺍﺭﮔﺎﻧﻴﮏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺣﻔﻆ‬ ‫ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺭﮔﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﺪﻥ ﻳﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺗﻀﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ ﺍﺯ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻣﻲ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ‪ .‬ﺍﻣﺎ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻗﺎﻣﺖ ﺧﻤﻴﺪﻩ ﻳﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻻ ﺟﺮﻡ ﺗﻐﺬﻳﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ‬

‫‪٦‬‬

‫ﭼﻴﺪﻥ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ‪ ،‬ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺋﻲ ﮐﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮﺩﻩ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﻗﺎﻣﺖ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﺶ‬ ‫ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻲ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻣﻴﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻲ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺭﮔﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ‬ ‫ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺗﻀﺎﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺳﺨﺎﻭﺗﻤﻨﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﺳﺨﻨﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺑﻴﺪﺭﻧﮓ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﻴﺸﻮﺩ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺗﻀﺎﺩﻱ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﺋﻴﺪ ﺩﺭ ﻓﺮ ﺍﻳﻨﺪ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﺯ ﻗﺎﻣﺘﻲ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﺩﻗﻴﻖ ﺗﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ‪ :‬ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻣﻴﺎﻧﻲ ﺍﻧﺴﺎﻥ‪ .‬ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﻋﺎﻣﻠﻲ ﮐﻪ ﻭﺣﺪﺕ ﺍﺭﮔﺎﻧﻴﮏ ﺭﺍ ﺧﺪﺷﻪ ﺩﺍﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺧﻮﺏ ﺑﻌﺪ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﭘﺎﺳﺦ ﺷﺮﺍﻓﺘﻤﻨﺪﺍﻳﺴﺖ‪ .‬ﻧﻪ ﻏﺮﻭﺭ ﺁﺩﻣﻲ ﺭﺍ ﺟﺮﻳﺤﻪ ﺩﺍﺭ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻘﻮﺍﻱ ﻋﻠﻤﻲ ﻟﻄﻤﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﻣﺘﺸﮑﺮﻡ‪ .‬ﺍﮐﻨﻮﻥ‬ ‫ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻫﺎ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺑﮑﺎﺭ ﺑﺮﺩﻥ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﭼﻴﺮﻩ ﺩﺳﺘﻴﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﻓﻬﻤﻴﺪﻥ ﺁﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭﻡ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺳﺘﮑﺎﺭﻱ ﮐﻨﻢ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﻱ ﭘﺮﺳﺶ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﮑﺎﺭﻱ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺩﺍﺭﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﻫﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺑﺎ ﺍﻧﺼﺎﻓﺘﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮﻡ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺑﻲ ﺷﮏ ﺗﻮﺿﻴﺢ‬ ‫ﻣﻦ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﻧﺎﭘﺨﺘﻪ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭﺗﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻲ ﭘﺮﺩﺍﺯﻡ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺗﻀﺎﺩﺍﺻﻠﻲ‪،‬‬ ‫ﺗﻀﺎﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﻭﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺗﻀﺎﺩ ﺑﻴﻦ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﻭ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻣﻴﺎﻧﻲ ﺍﻭ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺍﻧﻌﻲ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻧﻴﺎﺯ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ‪ ،‬ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﺭﮔﺎﻧﻴﺴﻢ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﻮﺿﻴﺢ‬ ‫ﮐﺎﻣﻠﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻨﻮﻧﻲ ﮐﻪ ﺗﻀﺎﺩ ﺍﺻﻠﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ‪ ،‬ﺗﻀﺎﺩ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ‬ ‫ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﺗﺮ‪ ،‬ﻣﻴﺎﻥ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺗﻀﺎﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ﺍﮔﺮ ﻧﻪ‬ ‫ﻣﻤﮑﻦ ‪ ،‬ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﻧﺎ ﮐﺎﻣﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ﺍﻣﺎ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺍﺻﻠﻲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﺎﺭﺗﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩﺍﺭﺩ ﺭﻳﺸﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﻫﻢ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻠﻪ ‪ .‬ﺩﺭ ﺣﻖ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻟﻄﻒ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺣﺘﻤﺎ‪ .‬ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺪﻳﻮﻧﻢ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪﻳﺪ ﻫﺮ ﻭﺍﻗﻌﻴﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﺍﺩ‪ .‬ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎ‪ ،‬ﻋﻨﺼﺮﻱ ﺍﺯ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺭﻭﺑﻨﺎﻱ‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﭼﻮﻥ ﻫﺮ ﭘﺪﻳﺪﻩﺀ ﺭﻭﺑﻨﺎﺋﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺯ ﺗﺎﺏ ﺯﻳﺮ ﺑﻨﺎﻱ ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺩﻗﻴﻖ ﺗﺮ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺗﻮﻟﻴﺪﻱ‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺩﺭ ﺁﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﻲ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﺑﻨﺎﺋﻲ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻭﺍﻗﻌﻴﺎﺕ ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻤﻖ ﺭﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺗﻮﻟﻴﺪﻱ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﺳﻴﺪ ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻣﮑﺰﻳﮏ ﺭﺍ ﻣﺜﺎﻝ ﺯﺩﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻨﺎ‬ ‫ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﻣﮑﺰﻳﮏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻡ‪....‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻫﺮﺍﺱ ﺩﺍﺭﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺠﻠﻪﺀ ﻣﺎ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺗﻮﺿﻴﺤﺶ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ؟‬

‫‪٧‬‬

‫ﺁ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺑﻴﻤﻪ‪ .‬ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﺎ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺕ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﻱ ﺣﺎﮐﻢ ﺍﺳﺖ‪.‬ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﻗﻄﻌﻴﺖ ﺳﺨﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﻘﻴﺎﺱ ﻭﺳﻴﻌﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺗﻀﺎﺩ ﺍﺻﻠﻲ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ‬ ‫ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺗﻀﺎﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺑﻨﺎﻱ ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﮑﺰﻳﮏ ﻧﻴﺰ ﺗﺠﻠﻲ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁﻥ ﭼﻪ‬ ‫ﻣﻮﺟﺐ ﺣﺮﮐﺖ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻀﺎﺩ ﺍﺳﺖ‪....‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﺍ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻭﻟﻲ ﻓﻘﻂ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﭘﺨﺘﻪ ﺗﺮﺵ ﺭﺍ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺗﻀﺎﺩ ﮐﻪ ﭼﻴﺰﻳﺴﺖ ﺩﺭ ﺑﻄﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺕ‪ ،‬ﭼﻴﺰﻳﺴﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺭﺷﺪ ﻧﻴﺮﻭ ﻫﺎﻱ ﺗﻮﻟﻴﺪﻱ ﺭﺍ ﺗﺮﻣﺰ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﺩﺭﮔﻴﺮﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﺗﺮﻥ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ‬ ‫ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﭘﺨﺘﻪ ﺗﺮ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻟﺠﻮﺟﺎﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻧﮑﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﻃﻨﺰ ﻧﻮﻳﺲ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﻓﻌﻼ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮﻱ ﮐﻮﺗﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻫﺎ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﮔﻮﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺭﻭﻱ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﮐﺮﺩﻳﺪ‪ .‬ﺣﺮﮐﺖ ﻗﻄﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ‪ .‬ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﺎ ﺻﺪ ﻫﺎ ﺍﺳﻢ ﻣﺴﺘﻌﺎﺭ‬ ‫ﺩﺍﺭﺩ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺍﻫﻤﻴﺘﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ‪ .‬ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﺎﻳﻞ ﺍﺳﺖ ﻧﺴﺨﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩﻱ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﭙﻴﭽﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ » :‬ﻧﻬﺎﻝ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻧﻔﺴﻲ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ« ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﻱ ﺍﺳﺖ‪.‬ﻧﻪ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻣﻠﻴﺖ ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻞ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺳﺨﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺗﻬﺎﻣﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ‪ .‬ﺣﺮﻑ ﻣﻦ ﻣﻤﮑﻨﺴﺖ‬ ‫ﺍﻧﺪﮐﻲ ﺍﻏﺮﺍﻕ ﺁﻣﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻌﻴﺘﻲ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ‪ .‬ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ‪ ،‬ﺭﻧﺞ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻃﺮﻑ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻧﺪﺍﺭﺩ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺳﺮﺍﻧﻪﺀ‬ ‫ﻣﺮﺩﻡ ﻣﮑﺰﻳﮏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﻳﺘﺎﻥ) ﮐﻪ ﺍﺧﻴﺮﺍ ﺍﺭﻳﺴﺘﻮ ﮐﺮﺍﺗﻴﮏ ﻫﻢ ﭼﺎﭖ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ(‬ ‫ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺗﻴﺮﺍﮊ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻫﺮ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺣﻮﺯﻩ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻭﺳﻌﺖ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﻳﮏ ﻣﻨﺘﻘﺪ‪ ،‬ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﻮﻇﻒ ﻣﻲ ﺑﺒﻴﻨﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﻳﮋﻩ‪ ،‬ﺳﺨﺘﮕﻴﺮ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﺎﺋﻲ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻣﻲ‬ ‫ﺩﺍﻧﻨﺪ ) ﻭﺗﻌﺪﺍﺷﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺪﮎ ﻧﻴﺴﺖ( ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻭ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﻮﻳﮋﻩ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﻇﻔﻴﻢ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﺩﺭ‬ ‫ﮔﻴﺮ ﺳﺎﺯﻳﻢ ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺩﻫﻴﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﭼﻮﻥ ﭼﺮﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﺩ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﮐﻨﮑﺎﺵ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ‪ .‬ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺟﺪﻝ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﻲ‬ ‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮐﺮﺩﻡ‪ .‬ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺋﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻘﺪ ﻫﺎﻳﻢ ﻣﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺸﺨﺎﺵ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ‪ .‬ﺁﺭﻱ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬ ‫ﻣﻲ ﺁﻳﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺭﺯﺵ ﻭﺍﻗﻌﻲ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺶ‪ ،‬ﺑﻮﻳﮋﻩ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﻫﺮ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻧﻮﺷﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﻣﺰ ﺑﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﻮﺩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ‬ ‫ﮐﻴﻔﺮ ﻣﻲ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺗﻴﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﭼﺮﺍ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻣﻨﺘﻘﺪﻳﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﻳﺴﺒﭙﻠﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻧﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪ .‬ﭼﺮﺍ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻣﺎ‬ ‫ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻣﺎﻳﻪ ﺳﻴﻪﺀ ﺭﻭﺯﻱ ﻣﺮﺩﻣﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﮑﻮﺷﻴﻢ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﻣﺰ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﺳﺘﻲ ﻣﻨﺘﻘﻞ‬ ‫ﺳﺎﺯﻳﻢ‪ .‬ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ‪ .‬ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﻦ ﺳﻨﺖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻡ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﻱ ﻗﺒﻠﻲ ﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﭼﻴﺰ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻱ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ‬ ‫ﻣﻄﺮﺡ ﮐﺮﺩﻳﺪ ﺑﭙﺬﻳﺮﻡ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺑﻲ ﺷﮏ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻭ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭﺩ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺋﻲ ﻣﺎﻳﻪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻋﻠﺖ ﺩﺭﺩ ﻫﺎ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻢ‬ ‫ﺑﻮﺩ‪.‬‬

‫‪٨‬‬

‫ﺁ ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ » ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ‪ ،‬ﺩﺭ ﺩﻫﮑﺪﻩ« ﻱ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻳﺪ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺑﻪ ﺩﻗﺖ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻡ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻃﺒﻴﻌﻲ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺩﻭﺭ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺯ‬ ‫ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻣﻲ ﺯﻳﺴﺖ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻞ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺘﻴﺰ ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯﻳﻦ‪ ،‬ﻫﻨﻮﺯ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺣﺪ ﺗﻮﻓﻴﻖ‬ ‫ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭﻱ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﻴﺮﻭﺯﻱ ﺑﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ‬ ‫ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺎﺷﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻣﺜﻼ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﻣﻘﻴﺎﺱ ﻭﺳﻴﻌﻲ ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺩﺭ ﮔﻴﺮ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻻﺯﻡ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺶ ﺭﺍ‬ ‫ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺸﺘﺮﮎ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﭼﻨﺪﺍﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺷﻤﻨﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‪،‬‬ ‫ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﻤﻴﻤﻲ ﺗﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺗﺮﻧﺪ‪ .‬ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺗﺮﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺿﻌﻴﻔﻨﺪ‪ ،‬ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪﺷﺎﻥ‬ ‫ﻣﻲ ﮐﻨﺪﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺷﺎﻥ ﮐﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﻳﮏ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻧﺴﺒﻲ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺭﺍﺳﺘﻴﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ‪ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯﻳﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﭘﺲ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﻋﻲ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻲ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻭ ﻣﺸﺮﻭﻁ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ! ﺷﻤﺎ »ﻟﻴﻮ ﻧﺴﻮ« ﻧﻘﺎﺵ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﺯ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎﻳﺶ ﮐﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻴﻦ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﮐﻼﺳﻴﮏ ﻭ ﺍﻣﭙﺮﺳﻴﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻟﺬﺕ ﻣﯽ ﺑﺮﻳﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻧﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ‪ .‬ﺍﺯ ﺑﻴﺸﺘﺮﺷﺎﻥ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﺯ ﺗﺎﺑﻠﻮﻱ »ﮔﺮﮒ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻟﺐ ﭘﻨﺠﺮﻩ « ﻱ ﺍﻭ ﭼﻄﻮﺭ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ‪ .‬ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﮏ ﻗﺎﺏ ﺳﻴﺎﻩ ﺟﺎﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺍﻃﺎﻗﻢ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻡ‪ .‬ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺻﻠﺶ ﺭﺍ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﭼﺸﻤﺎﻥ ﮔﺮﮒ ﻫﺎ ﺳﺮﺥ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺩﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻩ‪ ،‬ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﺮﺧﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻳﮏ‬ ‫ﺷﺎﻫﮑﺎﺭ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﻴﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﺤﺴﻮﺭ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ ‪ .‬ﺑﻮﻳﮋﻩ ﻭﻗﺘﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺎﺏ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺍﻃﺎﻗﻲ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺍﻣﻦ‬ ‫ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﮐﻨﻴﺪ ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻃﺎﻕ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﭼﻄﻮﺭ؟ ﺍﻃﺎﻗﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﺋﻴﻢ ﮐﻪ »ﻟﻴﻮﻧﺴﻮ« ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﺶ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﮐﺮﺩﻩ‬ ‫ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﻟﺬﺕ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ؟ ﺑﻲ ﺷﮏ ﻧﻪ‪ .‬ﻭﺣﺸﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮﺍ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﮔﺮﮒ‬ ‫ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﻴﺘﻲ ﻋﻴﻨﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻧﻪ‪ » .‬ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺩﻫﮑﺪﻩ« ﻱ ﺷﻤﺎ ﻳﮏ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺯﺑﻴﺎ ﻭ ﺟﺬﺍﺏ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ‬ ‫ﺣﺎﻝ ﻳﮏ ﺗﺎﺑﻠﻮ‪ .‬ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﺤﺴﻮﺭ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺍﻭﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻮﺱ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻋﻴﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎﺷﺎﺋﻲ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ‬ ‫ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﺍﻧﺴﺎﻥ » ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺩﻫﮑﺪﻩ « ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ‪ ،‬ﺭﺍﻫﻲ ﺩﺭﺍﺯ ﺩﺭ ﻧﻮﺭﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻳﮑﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﺲ ﺁﺳﺎﻥ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯﺵ ‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻳﻲ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍﻳﺶ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯﻱ ﮐﻪ‬ ‫ﻓﺮﺩﺍﻳﺶ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭﻳﮋﻩ‪ ،‬ﺗﺎﺑﻠﻮﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺤﺴﻮﺭ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺍﻓﺴﻮﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ‬ ‫ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﻲ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﻴﺰﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺸﮑﻮﮐﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ » ﻣﺸﮑﻮﮎ« ﻧﻴﺰ ﮐﻠﻤﻪﺀ‬ ‫ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮﺩﺍ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺁﻗﺎﻱ ﺁﺭﺗﺮﻱ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﺋﻲ ﺧﻴﺮﻩ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﺍﻧﻲ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻫﻤﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ‪ .‬ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ﻳﮏ ﻗﺮﻥ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻳﮏ ﻗﺮﻥ‬

‫‪٩‬‬

‫ﺗﻘﻮﻳﻤﻲ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻳﮏ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺑﺎﻏﻲ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻧﻘﺎﺷﺎﻥ‬ ‫ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﻳﮏ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ :‬ﻗﺮﻥ ﺑﻴﺴﺘﻢ ﺭﺍ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺍﻫﻞ ﭘﻴﺸﮕﻮﺋﻲ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﻪ ﺍﻓﺰﺍﺭ‬ ‫ﻫﺎﻱ ﻋﻠﻤﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﺗﺎﺑﻠﻮﻱ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﺎﺕ ﺑﺸﺮﻱ ﺗﺎ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﺍﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻩ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺟﻮﺭﻭﺍﺟﻮﺭ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺧﻴﺮﻩ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺩﻫﺸﺖ ﺁﻭﺭ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺩﺷﻮﺍﺭﻱ ﮐﺎﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺍﺯ ﺣﻘﺎﻳﻘﻲ ﺑﺪﻳﻬﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﺣﻘﺎﻳﻘﻲ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻳﺎ ﺗﻮﺍﻧﺎﺋﻲ‬ ‫ﮐﺸﻒ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪﻱ ﻫﺎﺷﺎﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﻫﺎ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩ‪ .‬ﺁﻥ ﻫﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻨﺎﻧﻪ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻲ‬ ‫ﮐﺮﺩﻧﺪ‪ .‬ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻭ ﻧﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺯﺑﻮﻥ‪ .‬ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ‬ ‫ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺑﻬﺘﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻳﺴﺖ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﺪﺍﻭﻡ ﻭ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﻬﺘﺮ‪ .‬ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ‬ ‫ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻳﻲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺭﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﻭﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﻭ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻴﺶ ﻧﮑﺒﺖ ﺑﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﻲ ﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ .‬ﻣﺴﺎﻓﺮﻱ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻣﻘﺼﺪﺵ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺋﻲ‪ ،‬ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺩﻭﺭ‪ ،‬ﺑﻨﮕﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﻮﻩ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﻭ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﺮﺯﻣﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺁﻥ‪ .‬ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺁﻥ ﺩﻻﻭﺭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﺮﻗﻲ‪....‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻨﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻧﻪ ﺑﻌﮑﺲ‪ ،‬ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻨﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﻨﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻏﻴﺮ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺍﺳﺖ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﮑﻮﮎ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﺪ ﺁﻗﺎﻱ ﺁﺗﺮﺭﻱ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻲ ﮐﻨﻴﺪ؟ ﺭﻫﺎ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﺪ‬ ‫ﻣﺎﺑﻌﺪ ﺍﻟﻄﺒﻴﻌﻪ‪ ،‬ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺐ ﺑﻬﺸﺘﻲ ﺩﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻳﺎ ﺗﻮﺭﺍﺕ‪ ،‬ﮔﻮﻝ ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ .‬ﺭﻫﺎﺋﻲ ﺍﺯ‬ ‫ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻬﺸﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻧﻪ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻧﻤﺸﺎﻥ‪ .‬ﺑﻪ ﺁﺳﻮﺩﮔﻲ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻤﺸﺎﻥ‪ .‬ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻠﻮﻝ ﻭ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺁﺭﺍﻣﺸﻲ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻭ ﻣﺸﺮﻭﻃﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﻫﻴﺒﺘﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ » ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ‬ ‫ﺩﻫﮑﺪﻩ« ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻟﺤﻈﻪ ﻳﻲ ﺑﻴﺎ ﻧﮕﺎﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ » ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺩﻫﮑﺪﻩ« ﺭﺍ‪ .‬ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ‬ ‫ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺮﺩ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺏ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺗﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﺪﺍﻥ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﮐﻮﺭﮐﻮﺭﺍﻧﻪ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺁﻥ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺍﻫﻲ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﻲ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﮐﻮﺭﮐﻮﺭﺍﻧﻪ‬ ‫ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﻡ‪ .‬ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺩﻟﻨﺸﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻢ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺍﺳﻢ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﻧﮕﻮﺋﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﮐﺎﻏﺬ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﺳﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻔﻨﻦ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻡ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﮐﺴﻲ ﺗﻔﻨﻦ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻳﻲ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻄﺮﺡ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ ‪ :‬ﭘﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﺮﺍﻳﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ‪.‬‬

‫‪١٠‬‬

‫ﻝ‪ :‬ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﻖ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻳﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ » ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﺮﺍﺋﻲ« ﻭﺍﮊﻩ ﻣﻮﺩﺑﺎﻧﻪ » ﺍﺭﺗﺠﺎﻉ« ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﻴﻨﺪ ﮐﻪ »‬ ‫ﺭﻧﺴﺎﻧﺲ« ﻧﻴﺰ ﻳﮏ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﺮﺍﺋﻲ‪ ،‬ﻳﮏ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ! ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﻱ ﺗﺎﺑﻠﻮﺋﻲ ﮐﻪ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﺧﺸﻨﻮﺩﻳﺪ‪ .‬ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻥ ‪ .‬ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﺯ‬ ‫ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺏ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻭ ﺑﻌﺪ ﻳﮏ ﺟﺎ ﻣﻲ ﺭﺳﻨﺪ؟ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺑﺪﻳﻬﻲ ﺗﺮ‬ ‫ﺍﺯ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺛﺒﺎﺗﻲ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮐﺪﺍﻡ ﺩﻳﺮﻭﺯﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻱ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬ﻭ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﻣﺮﻭﺯﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﻓﺮﺩﺍﻳﺶ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻫﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻫﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﭘﺎﺋﻴﺰﻱ ﻭ ﻫﺮ ﭘﺎﺋﻴﺰﻱ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﭼﻮﻥ ﺑﻬﺎﺭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻪ ﺯﻣﺴﺘﺎ ﻥ ﻣﻲ ﺍﻧﺠﺎﻣﺪ‬ ‫ﺯﺑﻴﺎ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﻴﺎﺕ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺗﻤﺜﻴﻞ ﺩﻟﺨﻮﺍﻫﻲ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﺍﺩ‪ ،‬ﺣﺮﻑ ﺷﻤﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﻲ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻭﻟﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ‬ ‫ﮐﺮﺩ‪ .‬ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺗﻮﺍﻟﻲ ﻓﺼﻮﻝ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺗﻮﺍﻟﻲ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻫﺎﻱ ﺑﻲ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﭼﺒﺮﻱ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺁﺭﻱ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺟﺒﺮﻱ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ‪ .‬ﻭ ﺟﺒﺮﻱ ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺭﺍﺳﺘﻴﻦ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻳﻲ ﮐﻪ ﻋﻨﻴﻨﺖ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ‬ ‫ﺍﻧﮕﺎﺷﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﭼﺒﺮ‪ ،‬ﺩﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻴﺖ ﺁﺩﻣﻲ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ » ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ« ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﭘﺲ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺗﺎﺯﻩ ﺋﻲ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﻳﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻧﻐﻤﻪ ﮐﻬﻨﻪ ﺋﻲ ﺭﺍ ﺳﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﺍﺳﺖ؟ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺟﻌﺖ ﺩﻋﻮﺕ ﮐﺮﺩﻥ‪ ،‬ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪﺀ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺍﻳﻦ ﻫﻮﺷﻤﺪﺍﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﮑﻞ‬ ‫ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻭﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺁﻧﺎﻧﺴﺖ‪ .‬ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺋﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺑﺪﻱ ﺳﺎﺧﺘﻦ » ﺍﻣﺮﻭﺯ« ﺍﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺪﻫﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﻭﺭﻏﻴﻦ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻫﺮ ﺗﻼﺷﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﻭﺭﻏﻴﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺯﻳﺮﮐﺎﻧﻪﺀ » ﺍﻣﺮﻭﺯ« ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺟﺪﻳﺪ ﺗﺮﻳﻦ ﻗﺮﺹ ﺧﻮﺍﺏ‬ ‫ﺁﻭﺭﻱ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺯﻣﺎﻳﺸﮕﺎﻩ ﻫﺎﻱ ﻧﻴﻮﻳﻮﺭﮎ ﺗﻬﻴﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﻭ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﺪ؟ ﻳﮏ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮ ﺧﺮﺩﻩ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ‬ ‫ﺩﺍﺭﻭﻱ ﻣﺨﺪﺭ‪ ،‬ﮐﻢ ﮐﻤﮏ‪ ،‬ﻣﻌﺘﺎﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ‪ ،‬ﻭ ﺑﻲ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﺮﻭﺭﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﺁﻥ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﺻﺤﻪ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ‪.‬‬ ‫ﺁ‪:‬ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﮔﺮﺍﻣﻲ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻴﺪ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﻫﻤﭙﺎﻟﮑﻲ ﺗﺎﻥ » ﻣﻴﻮﻩ ﻓﺮﻭﺷﺎﻥ ﻭ ﮐﻨﺴﺮﻭ ﺳﺎﺯﺍﻥ« ) ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺗﺮﺍﺳﺖ‬ ‫ﻣﻴﻮﻩ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﯼ ﻻﺗﻴﻦ ﮐﻪ ﺳﻬﺎﻡ ﺩﺍﺭ ﺍﺻﻠﯽ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﺍﺳﺖ – ﻡ‪ ( .‬ﺩﺭ ﺁﻣﻴﺰﻳﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎﺭﺍﻧﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﻭﻟﻲ‬ ‫ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮ ﺧﺮﺩﻩ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍ ﺧﻄﺎ ﺑﺘﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﮐﺮﺩﻡ‪ ،‬ﺩﻭﺳﺖ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻣﺘﺎﻥ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺨﻔﻴﻒ ﻣﺘﺸﮑﺮﻡ‪ .‬ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻮﺋﻴﺪ ﺧﺮﺩﻩ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍ‪ ،‬ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻟﮋﻳﻮﻥ ﺩﻭﻧﻮﺭ ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﺮﺍ ﺟﺪﻱ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺁ‪ :‬ﺧﻮﺏ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ‪ ،‬ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﻧﺪﮐﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎﺗﺎﻥ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻳﻢ ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩﺀ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﺩﺑﻲ ﺗﺎﻥ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺑﺘﺎﻥ » ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﻫﺎﻱ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ« ﭘﺎﺑﻠﻮ ‪ ،‬ﻳﮏ ﺁﻧﺎﺭﺷﻴﺴﺖ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﺍﻳﻦ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ‪ ،‬ﻣﻮﺭﺩﻋﻼﻗﻪ ﺷﻤﺎﺳﺖ؟‬

‫‪١١‬‬

‫ﻝ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺯﻳﺎﺩ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺭﻭ ﺁﻧﺎﺭﺷﻴﺴﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﻳﮏ ﺟﺎ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺁﻧﺎﺭﺷﻴﺴﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻭﻟﻲ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺁﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻳﮏ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﭼﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺩﻗﻴﻘﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﺴﻲ ﺍﻭﺭﺍ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﺰ ﮔﻢ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺷﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺷﻤﻨﻲ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺑﻪ ﺗﻀﺎﺩﻱ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﺩﺍﺯﻳﻢ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ » ﭘﺎﺑﻠﻮ« ﻭﺍﻗﻌﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﭘﺎﺑﻠﻮ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﭘﻴﺮﻭﺯ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻄﻌﻴﺖ ﺭﻭﺷﻦ ﺳﺎﺯﻳﻢ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻳﮏ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺷﮑﺴﺖ‬ ‫ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭼﻬﺮﻩﺀ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺁﻣﻴﺰ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﺑﻬﺎﻡ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺁﻳﺎ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﭘﻴﺮﻭﺯ ﺷﻮﺩ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺳﺌﻮﺍﻝ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﺎﺭﻳﺦ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮﺟﺎﻡ ﻫﺮ ﺭﻭﻳﺪﺍﺩ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﻳﻦ‬ ‫ﺳﺌﻮﺍﻝ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺁﺩﻣﻲ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﻫﻴﭻ ﻧﻘﺸﻲ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﻭﺯﻱ ﻳﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺣﻮﺩﺍﺙ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻣﻮﺍﻓﻘﻢ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﻧﻘﺶ ﺍﻳﻦ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻲ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺳﺌﻮﺍﻟﻢ ﺭﺍ ﺍﺻﻼﺡ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﭘﺎ ﺑﻠﻮ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺍﻭ ﺩﺭ ﺳﺮ‪ ،‬ﺳﻮﺩﺍﻱ ﻓﺘﺢ ﻗﻠﻪ ﻳﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﻭﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺻﻼ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﺍﻧﻴﺰ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩ‪ ،‬ﻭ ﻧﻴﺰ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﻱ ﮊﺭﻓﻲ ﺩﺭ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻗﻠﻪ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻳﮏ ﺑﻬﺸﺖ‪ .‬ﭼﻴﺰﻱ ﺯﺑﻴﺎ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺭﻭﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻓﺘﺢ ﺍﻳﻦ ﻗﻠﻪ ﺑﻄﻮﺭ ﮐﻠﻲ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻧﺎﮐﺎﻣﻲ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﻣﮑﺎﻧﻴﺶ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻨﺎ ﮐﺮﺩ‪ ،‬ﺑﻮﻳﮋﻩ ﺩﺭ ﺷﻮﺭﻩ ﺯﺍﺭﻱ ﮐﻪ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺗﻼﺵ ﻣﻲ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﺑﻄﻮﺭ ﮐﻠﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ »ﻭﻳﮋﻩ« ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﺋﻲ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﻭ ﺍﺻﻼ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﮕﺮ‬ ‫ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺯﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺯﻏﻢ ﺷﻤﺎ ﻳﮏ ﺷﻮﺭﻩ ﺯﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻭﻟﻲ ﭘﺎ ﺑﻠﻮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻓﺮﺟﺎﻣﻲ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ ﺳﺌﻮﺍﻟﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺗﺎﮐﻴﺪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﮑﺴﺖ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﺭﺍ ﺩﻗﻴﻖ ﺗﺮ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﻫﻢ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺗﻮﺿﻴﺢ ‪ ،‬ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺎﻧﻊ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺭﺍﻩ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺰﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﭼﻪ ﺭﺍﻫﻲ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺭﺍﻫﻲ ﮐﻪ ﻓﺮﺟﺎﻣﻲ ﭼﻨﺎﻥ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺁﻣﻴﺰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪١٢‬‬

‫ﺁ‪ :‬ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﻮﺩ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﺎﺯﭘﺮﺳﻲ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻳﮏ ﮔﻔﺘﮕﻮﻱ ﺟﺪﻟﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﭘﺮﺳﻲ ﻧﻴﺰ ﺷﺒﺎﻫﺘﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎﻳﻠﻴﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﻨﻴﻢ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻳﮏ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻖ ﻣﻮﺟﻮﺩﻱ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ‬ ‫ﺑﺪﺍﻧﻢ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﻣﻮﺭﺥ ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺍﻭ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ‬ ‫ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺩﺭ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮ ﻣﻲ‬ ‫ﮔﺰﻳﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻬﺸﺖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﺣﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ‬ ‫ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻬﺸﺖ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺑﻴﮑﺎﺭ ﮐﻪ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﮔﻔﺘﻴﺪ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﻱ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺷﮑﺴﺖ ﺍﻭ‬ ‫ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﻧﻘﺸﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ » ﻣﻮﻧﻴﺴﺖ « ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻦ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﮑﺴﺖ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﺷﺪﻧﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻨﺴﺖ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩﺀ ﻣﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ ‪ :‬ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮﺩ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﮔﻤﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎﺭﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﻱ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺩﺭ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻫﺎ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﮐﺪﺍﻡ ﺷﺮﺍﻳﻂ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻭﺍﺿﺢ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻳﻲ ﮐﻪ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻭﺍﺿﺢ ﺷﺪ‪ .‬ﻭ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﮐﺪﺍﻡ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻫﺎ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺗﻐﻴﻴﺮ‪ ،‬ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺗﺤﻮﻝ‪ .‬ﺩﺭﮎ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﺮﺩ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻭﻗﺪﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺭ ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﻳﺶ‪ ،‬ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺸﺶ ‪ ،‬ﺩﺭ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻲ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺿﻌﻒ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻧﺶ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﺋﻲ ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮﻱ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻭ ﻗﺪﺭﺕ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺗﻮﺍﻧﺎﺋﻲ ﺳﺮﮐﻮﺏ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮐﻤﮏ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻣﺼﻮﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺗﺎ ﮐﻲ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮔﻔﺘﺎﺭﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﺑﻨﺪﻱ ﮐﻨﻴﻢ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ!‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻨﺎﻗﻀﻲ ﺟﺴﺘﻪ ﺍﻳﺪ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻫﻢ‪ .‬ﺍﺯ ﮔﻔﺘﺎﺭﺗﺎﻥ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮐﻴﺮﯼ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﮐﻪ ﺷﮑﺴﺖ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﺭﺍ ﺗﺪﺍﺭﮎ ﻣﻲ‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ‪ .‬ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﭘﺎﺑﻠﻮ‪ ،‬ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ‪ ،‬ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ‬ ‫ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﻱ ﺩﺷﻤﻦ‪.‬‬

‫‪١٣‬‬

‫ﻝ‪ :‬ﺟﻤﻊ ﺑﻨﺪﻱ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﺯ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﻴﻢ‪....‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﭼﺮﺍ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻣﻮﻗﺘﺎ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﺮﺍﻱ ﮐﺸﻒ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺑﺰﻧﻴﺪ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﻳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺭﻭﻳﺪﺍ ﺩﻫﺎﻱ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ » ﻣﻮﻧﻴﺴﺖ « ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ » .‬ﻣﻮﻧﻴﺴﻢ« ﺳﺎﺩﻩ ﺍﻧﮕﺎﺷﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻳﺪﺍ ﺩﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﺭﺥ ﺍﺯ » ﻳﮑﺘﺎ ﻧﮕﺮﻱ« ﺑﻪ » ﮐﻮﺗﻪ ﻧﮕﺮﻱ« ﻣﻲ ﺭﺳﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻭﻟﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪:‬ﮐﺸﻒ ﺟﺎﻟﺒﻲ ﺍﺳﺖ ‪ .‬ﺧﻮﺏ ﭼﺮﺍ ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻫﺮ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻋﺎﻣﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﮐﺎﻓﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺖ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﺑﻴﺎﻧﺠﺎﻣﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺎﻣﻠﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻭﻗﺘﻲ‬ ‫ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻄﻮﺭ ﻧﺴﺒﻲ ﮐﺎﻓﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﺗﺤﻘﻖ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﻋﺎﻣﻞ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻣﻤﮑﻦ ﺷﻮﺩ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺩﺭ ﺷﻮﺭﻩ ﺯﺍﺭ ﮔﻴﺎﻫﻲ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﻳﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻭﺳﺎﻳﻠﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﺳﺎﺯﻧﺪ‬ ‫ﺁ‪ :‬ﭘﺲ ﺭﻭﻳﺶ ﮔﻴﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﺯ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﻣﺴﺎﻓﺘﻲ ﻧﺎﭘﻴﻤﻮﺩﻧﻲ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﮐﻠﻤﺎﺕ‬ ‫ﭼﻪ ﺍﺭﺯﺷﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ؟ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﻱ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﺁﻥ ﺳﺎﻥ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺍﻱ ﺷﮑﺴﺖ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﮐﻔﺎﻳﺖ ﻣﻲ‬ ‫ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﮐﺎﻓﻲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻮﻧﻴﺴﺘﻲ؟‬ ‫ﻣﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮﺍﺱ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﻓﺮﺿﻴﺎﺗﺶ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﺩ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﭼﻪ » ﻣﻮﻧﻴﺴﻢ« ﺑﻪ‬ ‫ﮐﻮﺗﻪ ﻧﮕﺮﻱ ﻧﻤﻲ ﺍﻧﺠﺎﻣﺪ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﺋﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻭﺍﺭﻭﻧﻪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﮐﻮﺗﻪ ﻧﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﻳﮑﺘﺎ‬ ‫ﻧﮕﺮﻱ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺣﺎﻻ ﻳﮏ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮ‪ :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﻱ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﮕﻴﺮﻱ ﻧﻴﺎﻧﺠﺎﻣﻴﺪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺭﻣﺎﻥ ﭼﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻱ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ ﮐﻪ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺍﺑﻠﻬﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﻲ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻭﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﮐﻴﺴﺖ؟ ﻳﮏ ﻣﻮﺭﺥ‬ ‫ﺁﮐﺎﺩﻣﻴﮏ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﻫﺎﻱ » ﺑﺮﺍﺩﺭ« ﻣﻲ ﭘﺮﻭﺭﻧﺪ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻨﻲ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﻴﺰﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻘﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻼﻗﻴﺘﻲ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺩﻝ ﺧﻮﺍﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺧﻼﻗﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﻘﺪ » ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ‪ ،‬ﺩﺭ ﺩﻫﮑﺪﻩ« ﮐﻪ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ‬ ‫ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ‪ .‬ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ‪ .‬ﺭﻣﺎﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﺋﻲ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺭﻣﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺍﺧﻴﺮﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ‪ .‬ﺑﺰﻭﺩﻱ ﭼﺎﭖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﺪ ﻧﻘﺪﺵ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺍﻟﺒﺘﻪ‪ .‬ﻧﺴﺨﻪ ﺋﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ‪.‬‬ ‫ﺁ ‪ :‬ﻣﻨﻤﻮﻧﻢ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﻀﺎﺀ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﻤﻴﻤﻪ ﻳﮏ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﺎﺭﮔﺎﻩ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﭼﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ‪.‬ﻣﺮﺩﻡ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻗﻮﺭﺕ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻭ ﻻﺯﻣﺴﺖ ﮐﺴﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻻﺷﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﺜﻠﻪ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺩﻳﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﻭﺍﮊﻩ ﺗﺮﮐﺒﻴﻲ» ﻗﺼﺎﺏ« ﺍﺳﺖ؟ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺳﻮﺍﻝ‪ :‬ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﭼﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻱ ﺩﺍﺭﻳﺪ‬ ‫ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ؟‬ ‫ﻝ‪ :‬ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ؟ ﻫﻴﭻ‪ .‬ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻱ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺍﻳﻨﮑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﭼﻨﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫‪١٤‬‬

‫ﻝ‪ :‬ﺍﻣﻴﺪﺍﻭﺍﺭﻡ‪.‬‬ ‫ﺁ‪ :‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻣﺘﺸﮑﺮﻡ‪ .‬ﺑﻮﻳﮋﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﮔﺴﺘﺎﺧﻲ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺩﺭ‬ ‫ﺧﻮﺩ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ ﻭ ﻣﻌﺘﻘﺪﻡ ﮐﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻳﺸﺎﻥ‪ ،‬ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﭘﻞ ﺻﺮﺍﺣﺖ ﺑﮕﺬﺭﻧﺪ‪ .‬ﻣﺘﺸﮑﺮﻡ‪.‬‬ ‫ﻝ‪ :‬ﻣﻨﻬﻢ ﻣﺘﺸﮑﺮﻡ‪.‬‬

‫‪١٥‬‬

‫» ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺧﻮﺩ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺷﮕﻔﺘﻲ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺍﻣﺎﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮐﻪ ﺭﻭﺷﻨﮕﺮ ﺷﮑﻔﺘﻲ ﻫﺎﺳﺖ«‪.‬‬ ‫ﺳﻴﻤﻮﻥ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ‪ » .‬ﺷﻤﻌﻤﺪﺍﻥ ﻫﺎﻱ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ«‬

‫ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﻳﻢ‬

‫‪١٦‬‬

‫ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻧﻘﺪ » ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ‪ ،‬ﺩﺭ ﺩﻫﮑﺪﻩ« ﻱ ﺍﻗﺎﻱ ﺳﻴﻤﻮﻥ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺳﻮﺩﻣﻨﺪ ﻳﺎﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻥ ﻣﻠﺰﻡ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ‪ .‬ﭼﺮﺍﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﻮﺿﻴﺢ‬ ‫ﻣﻲ ﺩﻫﻢ‪ .‬ﺳﻴﻤﻮﻥ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺷﻨﺎﺱ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺩﺭ‬ ‫ﻣﮑﺰﻳﮏ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻧﺰﺩ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﺧﺮﺩﻩ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍ ‪ .‬ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻭ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﻧﺰﺩﻳﮑﻲ ﻭ ﺍﻧﺴﻲ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﺭﺷﺘﻪ ﺍﻱ‬ ‫ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﻬﻢ ﻣﻲ ﭘﻴﻮﺩﻧﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺗﻮﺑﻴﺴﻢ ﺗﻦ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﻪﺀ ﺧﺮﺩﻩ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﻱ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻭﻳﮋﻩﺀ‪ ،‬ﺭﮔﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﺍﺯ‬ ‫ﺍﻧﺪﻳﺸﻪﺀ ﺗﺮﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ‪ .‬ﮐﺘﺎﺏ » ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﻫﺎﻱ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ « ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﺧﺮﺩﻩ‬ ‫ﺑﻮﺭﮊﻭﺍ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﺍﻥ ﻣﮑﺰﻳﮏ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺎﺝ ﺗﻴﺮ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﺎﺭﺷﻴﺴﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ‬ ‫ﺩﺍﺩ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﻲ ﺍﺯ ﻧﺮﻣﺶ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻧﻪﺀ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺩﻟﺰﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ » ﭘﺎﺑﻠﻮ« ) ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﮐﺘﺎﺏ »‬ ‫ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﻫﺎﻱ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ «‪.‬ﻡ (ﺭﺍ ﻳﮏ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺮﺗﺮﻩ ﺍﻭﺭﺍ ﮐﻪ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺭﻧﮓ‬ ‫ﺁﻣﻴﺰﻳﺶ ﮐﺮﺩﻩ‪ ،‬ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ » .‬ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ‪ ،‬ﺩﺭ ﺩﻫﮑﺪﻩ« ﭘﺲ ﺍﺯ » ﺷﻤﻌﺪﺍﻥ ﻫﺎﻱ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ« ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺯﻣﺎﻧﻲ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺗﺼﺎﺩﻓﻲ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺟﺎﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ‬ ‫ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺭﻭﻱ ﺁﻭﺭﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﺑﻠﻮﺋﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻮﺭ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﻴﻨﺸﻲ ﮊﺭﻑ ﺗﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ‬ ‫ﻭﻟﻲ ﻧﻪ‪ .‬ﺍﺯ ﻳﮏ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺭﺋﺎﻟﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺋﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺭﻣﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺁﻥ ﻫﺎ ﭼﻪ‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ؟ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪ‪ .‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺵ‬ ‫ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻴﺮﺍﮊ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﺎﻥ ‪ ،‬ﺑﻮﻳﮋﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﮐﺘﺎﺏ ﺧﻮﺍﻥ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻭﻟﻲ ﻳﮏ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﻧﻤﻲ‬ ‫ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﻟﺨﻮﺷﻲ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﻭﺭﺍﻧﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻭﻗﺘﻲ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻳﮏ‬ ‫»ﺳﻮﻧﺎﺕ « ﺑﻲ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭﻱ ﻣﻼﻝ ﺁﻭﺭ ﺷﻮﺩ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻘﺪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﻧﺪﮎ ﺍﻧﺪﮎ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﻲ‬ ‫ﺧﺮﺩﻩ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍ ﻫﺎ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻼﻕ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﻭ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻘﺪ ﺑﺎ‬ ‫ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺑﻴﺪﺍﺭﻱ ﺑﻪ ﻣﺎﻟﻴﺨﻮﻟﻴﺎ ﺩﭼﺎﺭ ﺁﻳﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ » ﭘﻴﺶ ﺍﺯ‬ ‫ﺍﻳﻦ ‪ ،‬ﺩﺭ ﺩﻫﮑﺪﻩ« ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﮕﻴﺮﻡ‪ .‬ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ‪ ،‬ﺁﺩﻣﻲ ﻭﺍﮐﻨﺸﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﺯ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ‪ .‬ﻭ ﺑﺎ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ‬ ‫ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻘﺪﻱ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺒﺐ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻳﮏ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﮐﺴﻲ ﻳﺎ ﮐﻼﻣﻲ ﺟﺒﻬﻪ ﮔﻴﺮﻱ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺗﻨﺒﻠﻲ ﺗﺎﺧﻴﺮﻱ‬ ‫ﺭﻭﻱ ﺩﻫﺪ‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺠﺎﻝ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﺭﻧﮕﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﻱ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ‬ ‫ﺗﻀﺎﺩ ﻓﮑﺮﻱ ﻋﻴﻨﻴﺖ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ‪ .‬ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﻳﮏ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺶ‬ ‫ﺁﻣﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻘﺪ ﮐﺘﺎﺏ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻣﺼﻤﻢ ﻭ ﻣﻮﻇﻒ ﻳﺎﻓﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﺍﺯ ﻣﮑﺰﻳﮑﻮ ﺳﻴﺘﻲ ﺑﻪ »ﭘﻮﺋﻴﻼ« ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ » ﻣﻮﻧﺘﻪ ﺭﻳﻮﺍ« ﻃﻲ ﺷﻮﺩ‪ ،‬ﺳﻔﺮﻱ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ‬ ‫ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﻡ‪ .‬ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺭﺍﻧﺪﻡ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺍﻻﻍ ﺁﺭﺯﺍﻧﺘﻴﻨﻲ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﺒﻘﺖ ﺑﮕﻴﺮﺩ‪ .‬ﺭﺍﻩ ﺑﺴﻲ ﻧﺎﻫﻤﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺳﻤﺎﻥ ﺁﺑﻲ ﻳﮏ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ‬ ‫ﺩﺭﻭﻥ ﻳﮏ ﮐﺸﺘﻲ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺎﺋﻲ ﻣﻮﺍﺝ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺳﭙﺮﻳﺪ‪ .‬ﺟﺎﺩﻩ ﺋﻲ ﺑﺎﺭﻳﮏ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺸﻌﺎﺏ ﻫﺎﺋﻲ ﮔﻴﺞ ﮔﻨﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﺩﻳﻒ‬ ‫ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺳﺒﺰ ﺳﺘﺒﺮ ﺑﻪ ﭘﻮﺋﻴﻼ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ‪ .‬ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍﻫﻲ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺠﺎﻱ ﭘﻮﺋﻴﻼﻱ ﭘﺮ ﺯﺭﻕ ﻭ‬ ‫ﺑﺮﻕ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺩﻫﮑﺪﻩ ﻗﺮﻭﻥ ﻭﺳﻄﺎﺋﻲ ﺑﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮐﻒ ﺩﺳﺘﺘﺎﻥ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺳﻔﺮ‬ ‫ﻧﻤﻲ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺍﺯ ﺁﺑﮕﻴﺮ ﻫﺎﻱ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻫﻮﺷﻲ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺭﺩ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻧﺸﻴﻦ ﺑﻪ ﻭﺩﻳﻌﻪ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪ‬ ‫ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻳﮏ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﮑﻤﻪ ﺍﻱ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﻣﭻ ﭘﻴﭽﻲ ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻼﻫﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﻲ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻌﺠﺰﻩ ﮐﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﺎﻻﮎ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁﺑﮕﻴﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻡ ﺯﺩﮔﻲ ﺭﺍ ﮐﺎﻣﻞ‬ ‫ﮐﺮﺩ‪ .‬ﻣﺮﺩ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ ﺯﺩ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﭽﺎﺭﮔﻲ ﻳﮏ ﺷﻬﺮﻱ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻭ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﺑﻠﻬﺎﻧﻪ ﺋﻲ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ‬ ‫ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ ﻣﺮﺩ ﺩﻫﺎﺗﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺋﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺍﻣﺎ ﺑﻲ ﺻﺪﺍ ﺑﺪﻝ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﮐﺮﻡ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ‬

‫‪١٧‬‬

‫ﺑﺸﻤﺮﻡ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﻳﻠﻴﺪ ﺧﻨﺪﻩ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﻭﺍﻡ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺁﺏ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺗﻼﺵ‬ ‫ﻣﺬﺑﻮﺣﺎﻧﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﺸﻴﻦ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﭼﻠﻔﺘﻲ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ‪ .‬ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩﻥ‬ ‫ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﻢ‪ .‬ﻣﺮﺩ ﺩﻭ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﺰﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻫﻲ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺭﻓﺖ‪ .‬ﮐﻴﻒ ﺩﺳﺘﻲ ﺑﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻲ‬ ‫ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻡ‪ .‬ﺗﺎ ﺁﺑﮕﻴﺮ ﺑﻌﺪﻱ ﺣﺘﻲ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﻨﺪﺍﺧﺖ‪ .‬ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺮﺩﻱ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻴﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﻨﺎﻱ ﺷﻬﺮﻱ‬ ‫ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻧﮕﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ«‪ .‬ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻧﻮﺍﺯﻱ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻲ ﻣﮑﺰﻳﮑﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺯﻧﺪﮔﻴﺶ‬ ‫ﺧﺸﻦ ﻭ ﺧﺸﮏ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ » ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ« ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬ ‫» ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ« ﺑﻪ ﻳﮏ ﺩﺭﻩ ﺳﺒﺰ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺩﻭﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﭙﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﮔﻴﺎﻩ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺩﺭ‬ ‫ﻣﻴﺎﻥ‪ ،‬ﺑﺎ ﺟﻮﺑﻴﺎﺭ ﻫﺎﻱ ﺯﻻﻟﻲ ﮐﻪ ﺍﻧﺸﻌﺎﺑﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﺩ »ﻣﻮﻧﺘﻪ ﺭﻳﻮﺍ« ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺁ ﻥ ﺳﺎﻥ ﺯﺑﻴﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﻲ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ‪ .‬ﮔﺎﻩ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻱ ﺗﭙﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺟﻮﺷﻨﺪ ﻭ ﺁﺑﮕﻴﺮ ﻫﺎﻱ ﮐﻮﭼﮑﻲ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﻳﻦ‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﭼﻴﺰﻱ ﺯﺑﻴﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﻳﮏ ﻧﻘﺸﻪ ﺟﻐﺮﺍﻓﻴﺎﺋﻲ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻧﻪ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺷﺒﻪ ﺟﺰﻳﺮﻩ‪ .‬ﺍﺳﮑﻠﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﭼﻴﺰﻱ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺻﻠﻴﺐ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺳﺘﻮﻧﻲ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﺑﺎﺭﻳﮏ ﺗﺮ ﮐﻪ ﻣﻮﺍﺯﻱ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻳﮑﻲ ﺩﻭ ﻣﺘﺮ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﻧﻮﮎ‬ ‫ﺳﺘﻮﻥ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻭﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﺻﻠﻴﺐ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﺪ‪ .‬ﺍﺯ ﻧﻮﮎ ﺳﺘﻮﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺣﺼﻴﺮ ﻫﺎﺋﻲ ﭘﺎﺋﻴﻦ‬ ‫ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻻﻳﻪﺀ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺳﻘﻒ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺣﺼﻴﺮ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺎﺥ ﻭ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﮔﺮﻣﺴﻴﺮﻱ ﻳﺎ ﺳﺎﻗﻪ‬ ‫ﻫﺎﻱ ﺫﺭﺕ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﺳﺎﻗﻪ ﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺳﺘﺒﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﻣﻨﻈﻢ ﺑﻪ ﺍﺳﮑﻠﺖ ﭼﻮﺑﻲ‬ ‫ﮐﻮﺑﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻃﻮﻳﻠﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻳﮑﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻃﺎﻗﮏ ﻫﺎ ﺟﺪﺍ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺩﺭ ﻫﺮ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻠﺒﻪ ﻫﺎﻱ‬ ‫ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻲ ﮔﺎﻩ ﺗﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻟﻮﻟﻨﺪ‪ .‬ﻭﻗﺘﻲ ﻋﺮﻭﺱ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ‪ ،‬ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻃﺎﻗﮑﻲ ﺁﻻﭼﻴﻦ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻫﺎﻱ ﻧﺨﺴﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﻧﺒﻖ ﻫﺎﻱ ﺳﺮﺧﻲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﺗﭙﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺰﺋﻴﻦ ﻣﻲ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺭﻭﺳﺘﺎﻱ ﻗﻬﻮﻩ ﻭ ﺫﺭﺕ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﮑﺰﻳﮑﻮ ﺳﻴﺘﻲ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻧﺎﻥ‬ ‫ﻗﻬﻮﻩ‪ ،‬ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﻱ ﻣﮑﺰﻳﮏ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻫﺎ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻴﺮﻭﻱ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﮐﺸﺖ ﻗﻬﻮﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﺻﺮﻑ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ‪ ،‬ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﮐﺎﻻﻱ ﻫﺎﻱ‬ ‫ﻣﺼﺮﻓﻲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺼﻴﺐ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻴﺎﻥ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻥ ﻓﺰﻭﻧﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺷﻬﺮﻱ ﻧﺎﺁﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻲ ﺭﺍ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻴﺎﻥ ﻣﺸﮑﻮﮎ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺍﺯ ﺗﭙﻪ ﮐﻪ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ ﺷﺪﻳﻢ ﻣﺮﺩ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻲ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ‬ ‫ﮐﻮﻟﻲ ﻫﺎﻱ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺧﻮﺍﻥ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﮐﻮﻟﻲ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﻲ ﻭﺍﺳﻄﻪﺀ » ﺁﻧﮑﺖ ﻫﺎ« ﻳﻨﺪ‪ .‬ﺁﻭﺍﺯ‬ ‫ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻗﺪﻳﻤﯽ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻣﮑﺰﻳﮏ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻳﮋﮔﻲ ﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻗﺪﻳﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﻫﺎﻱ‬ ‫ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻱ ﻻﺗﻴﻦ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﺷﻌﺮ ﺍﻳﻦ ﺁﻭﺍﺯ ﻫﺎ ﺣﻤﺎﺳﻲ ﻭ ﺗﻐﺰﻟﻲ ﻫﺮ ﺩﻭﺳﺖ‪ .‬ﺣﻤﺎﺳﻪﺀ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺋﻲ ﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻭﺭ ﮐﻪ‬ ‫ﺣﮑﺎﻳﺖ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺗﻮﺩﻩ ﻣﮑﺰﻳﮏ ﺩﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺭﻭﺡ ﺍﻧﺘﺮﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﺘﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﻣﻮﺝ ﻣﻲ‬ ‫ﺯﻧﺪ‪ .‬ﻣﻠﻴﺖ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﻣﺎﺭﺗﻲ‪ ،‬ﺑﻮﻟﻴﻮﺍﺭ‪ ،‬ﺯﺍﭘﺎﺗﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﺳﻬﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻲ‬ ‫ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺩﻫﻘﺎﻧﻬﺎﻥ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﻻﻭﺭﻱ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﻣﻌﺎﺻﺮ‬ ‫ﺣﮑﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ‪ ،‬ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﺩﺍﺭﻧﺪ‪ .‬ﺗﻐﺰﻝ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺣﻤﺎﺳﻪ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪﺀ ﻣﺤﺾ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ‬ ‫ﻣﻲ ﺭﺳﺪ‪ .‬ﮐﻮﻟﻲ ﻫﺎﻱ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺧﻮﺍﻥ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﮔﺮﺍﻣﻲ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﻣﮑﺰﻳﮑﻲ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺩﺭ‬ ‫ﻣﻴﺰﺑﺎﻧﻲ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﻭ ﮊﺍﻧﺪﺍﺭ ﻡ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ﺷﻖ ﻭ ﺭﻕ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﭘﺮ ﺁﺯ ﻭ ﺗﻨﮏ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺩﺭ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻧﻮﺍﺯﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺸﺎﺩﻩ‬ ‫ﺩﺳﺖ ﻭ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺭﻭﺳﺖ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﺠﺮﺩ ﻭ ﻟﺠﺎﻡ ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﻳﮏ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﻱ ﺭﻣﺎﻧﺘﻴﮏ ﺑﻪ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺁﻥ ﺳﺎﻥ ﺯﺑﻴﺎﻳﺶ‬ ‫ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﮐﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﺪ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻳﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺭﻭﻳﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﺪ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﺍﻓﻼﻃﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮐﻤﮑﺘﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ‬ ‫ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺗﺎﺑﻠﻮﺋﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺭﻣﺎﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ‬ ‫ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ‪ .‬ﺩﻋﻮﺕ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺭﻭﺷﻨﮕﺮ‬ ‫ﺷﮕﻔﺘﻲ ﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪١٨‬‬

‫ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﭘﻮﺋﻴﻼ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻡ‪ .‬ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﺭﻭﻳﺎﻱ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺭﺍ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺂﺯﻣﺎﻳﻴﻢ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺗﺎ ﺛﻴﺮﺍﺕ ﺭﻭﺍﻧﻲ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ ‪ .‬ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﭘﺰﻭ ﻫﺎﺋﻲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻴﺐ ﺩﺍﺭﻳﺪ‬ ‫ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺍﺯ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻧﻮﺍﺯﻱ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻴﺎﻥ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﺩ ﺑﺰ ﭼﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﮐﻮﺷﻴﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮﻱ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﻴﺰﺑﺎﻧﻢ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺟﺎﻟﺐ ﺟﻠﻮﻩ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﮑﺎﺭﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻣﻦ ﮔﻴﺞ ﻭ ﺟﺎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻨﺘﻘﺪﻡ‪ .‬ﺩﻣﻲ ﺑﻌﺪ ﺍﻳﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﻴﺰ ﺧﻨﺪﻩ ﺁﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩ ﮐﻪ ﺳﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ‬ ‫ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺍﻳﻦ ﺷﻐﻞ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﮐﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺁﻥ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ‬ ‫ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﻭﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻡ‪ ،‬ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻫﺎ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﭘﻮﻝ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺁﻣﻴﺰﻩ ﺋﻲ ﺍﺯ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻭ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺩﻡ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﻡ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻱ ﺩﺭ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ .‬ﺷﮕﻔﺖ ﺯﺩﻩ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ » ﮔﺮﺍﻧﺘﻴﻨﻮﺭﻩ« ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﺟﺪﻳﺪ ﻳﮏ ﺧﺮﺩﻩ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﻱ ﺩﻫﺎﺗﻲ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮﻱ ﻫﺎ ﻭ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﭘﻴﺸﮕﻲ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﮐﻲ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺷﺎﻳﺪ‬ ‫ﭼﺸﻤﮕﻴﺮﺗﺮﻳﻦ ﻭﻳﮋﮔﻲ ﺧﺮﺩﻩ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻲ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮﺵ ﺩﺭ ﻣﮑﺰﻳﮑﻮﺳﻴﺘﻲ ﺩﺭﺱ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ‬ ‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ‪ ،‬ﺩﺭ ﻗﺎﺏ ﻃﻼﺋﻲ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮐﻬﻨﻪ ﺋﻲ ﺭﻭﻱ ﻃﺎﻗﭽﻪﺀ ﺍﻃﺎﻕ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺮﺩﻱ ﺧﻮﺵ ﺧﻮ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺠﺰ »ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ« ﮐﻪ ﭼﻬﺮﻩﺀ ﻣﻌﺼﻤﻮﻣﺎﻧﻪ ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺪﮐﻲ ﻣﻐﺮﻭﺭﺵ ﺩﺭﻭﻥ ﻳﮏ ﻗﺎﺏ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ‬ ‫ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﮑﺰﻳﮑﻮ ﺳﻴﺘﻲ ﺩﺭﺱ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ‪ ،‬ﺟﻤﻠﮕﻲ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﺸﺖ ﻗﻬﻮﻩ ﻭ ﺫﺭﺕ ﺳﺮ ﮔﺮﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﻫﺎﯼ‬ ‫ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺩﻭ ﺗﺎﻳﺸﺎﻥ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺮﺩﺳﺎﻝ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﻳﺎ ﺑﺎﻓﺘﻦ‬ ‫ﮐﻼﻩ ﻫﺎﻱ ﺣﺼﻴﺮﻱ ﻭ ﺟﻮﺭﺍﺏ ﻫﺎﻱ ﺳﺎﻕ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺘﺎﻱ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺷﻮﻫﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ .‬ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻫﻤﮕﻲ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻤﮏ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻬﺮﻱ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎﺋﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ‪ .‬ﻣﻴﺰﺑﺎﻧﻢ ﻣﻴﮕﻔﺖ ‪:‬‬ ‫» ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪ .‬ﺍﻭ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﻠﻢ ﻭ ﮐﻤﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ! ﻳﮑﻲ ﺍﺯ ﻳﮑﻲ ﮐﻠﻔﺖ ﺗﺮﻧﺪ«‪ .‬ﻭ‬ ‫ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﮔﻨﺠﻪ ﺋﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﮔﺎﻩ ﻳﮑﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﻭ‬ ‫ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﻫﺮﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮﺩﺵ ﻣﺐ ﻳﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﮐﺮﺩﺍ ﻧﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺠﻴﻠﺶ ﺭﺍ ﻧﻪ‪ ،‬ﺁ ﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ«‪ .‬ﻭ ﻣﺤﺴﻮﺭ ﺍﺯ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺗﻘﻮﺍﻱ‬ ‫ﭘﺴﺮﺵ ﺑﺎ ﺟﺬﺑﻪ ﺋﻲ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪ » .‬ﺳﺎﻟﻮﺍﺗﻮﺭﻩ « ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﺵ«‪ .‬ﭘﺪﺭ ﺑﺮ‬ ‫ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﭙﮕﺴﺮ ﻓﻀﻮﻝ ﮐﻪ ﻧﺰﺩ ﻳﮏ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻃﻠﺴﻢ ﺩﻳﻦ ﺩﺍﺭﻱ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﮑﺴﺖ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﺯﺵ ﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺒﺴﻢ ﺣﺮﻑ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ‪ » :‬ﻣﺎﺭﻳﺎ ﻫﻢ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻲ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ‬ ‫ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﻦ ﮐﻮﭼﮑﻲ ﻫﺎﻱ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﺶ ﻳﮑﻲ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﻱ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺗﻮﻱ ﺗﻨﻮﺭ‬ ‫ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺟﻠﺪﺵ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ‪ .‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﭼﻪ ﻗﺸﻨﮓ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﮏ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻔﺖ ﺍﺳﺖ«‪.‬‬ ‫ﺷﮕﻔﺘﺎ! ﺍﻳﻦ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎﺏ » ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ‪ ،‬ﺩﺭ ﺩﻫﮑﺪﻩ« ﻱ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺑﻮﺩ ‪ .‬ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺭﻣﺎﻥ ﺯﺑﻴﺎ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻮﻃﻦ ﺍﻟﻬﺎﻡ‬ ‫ﺑﺨﺸﺶ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﻃﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﻣﺜﻠﻪ ﻡ ﻳﺸﻮﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺗﻨﻮﺭ ﮐﻮﭼﮏ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ‬ ‫ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﺎﻱ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻴﺮﻧﺪﻩ ﺍﻭﺭﺍﻗﺶ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﻧﺎﻧﻲ ﭘﺨﺖ‪ .‬ﻣﺎﺭﻳﺎﻱ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ‬ ‫ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺑﺪﻧﺖ ﺟﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ«‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻧﻬﺎﺋﻲ ﭼﻴﺰﻱ ﺟﺰ‬ ‫ﺩﻋﻮﺕ ﺑﻪ » ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ« ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﮐﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﮑﺰﻳﮑﻮﺳﻴﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻭﻳﺎﻱ ﻳﺎﻧﮑﻲ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ‬

‫‪١٩‬‬

‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﻲ ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺨﺸﺪ ﻧﻴﺰ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻪ ﺩﺭ‬ ‫ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﻡ‪.‬‬ ‫ﺩﺭ ﻳﮏ ﻏﺮﻭﺏ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ » ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ« ﺑﺮ ﺗﭙﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻧﻮﺭﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻳﻲ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﻭ ﻣﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺯﻳﺮ ﻳﮏ‬ ‫ﭼﭙﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻴﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﻭﺍﺭ ﮔﺮﺩ ﮐﻮﻟﻲ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺍﺯ‬ ‫ﮐﻮﻟﻲ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻡ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺗﺎﺑﻠﻮﺋﻲ ﺑﻨﮕﺮﻡ‪ ،‬ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺑﺎ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭﻱ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺳﺮﺑﺎﺯ‪ ،‬ﺍﻣﺎ‬ ‫ﺳﺮﺑﺎﺯﻱ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﺭﺗﺸﻲ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ‪ .‬ﺁﻭﺍﺯ ﻫﺎ ﺩﻣﻲ ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻴﺎﻥ ﺟﻤﻠﮕﻲ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺒﺎﺯ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺭﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﮐﻪ ﺣﺘﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﺮﻣﮕﻴﻦ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺑﺮ ﺟﺎﻱ‬ ‫ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﺠﻮﺍ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ‪ .‬ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺩﻗﺎﻳﻘﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ‬ ‫ﭘﺪﺭﺵ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮﻱ ﻣﺎ‪ .‬ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ‪ .‬ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺑﺎ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﭼﻘﺪﺭ ﻋﻠﻢ ﻭ ﮐﻤﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻌﻀﻲ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﺣﺮﻑ‬‫ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻢ‪ ،‬ﺍﺯ ﺑﺲ ﮐﺘﺎﺏ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ‪ .‬ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ! ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ ﺁﺭﺗﺮﻱ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﭼﺮﺍ ﭘﺲ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﻱ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ ﺭﺍ‬ ‫ﻧﺪﺍﺭﻱ؟ ﺧﻮﺏ ﺷﺎﻳﺪ ﺟﺰﻭ ﺩﺭﺳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ‪.‬‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪﺀ ﺁﺧﺮ ﺭﺍ ﭘﻮﺯﺵ ﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺤﻘﻴﺮﻱ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﮐﻪ ﺣﻮﺏ ﺍﮔﺮ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺗﺤﻔﻪ ﻳﻲ‬ ‫ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻻﺑﺪ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ‪ .‬ﻫﻴﺠﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ‪ .‬ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ‬ ‫ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻗﺎﻣﺘﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﺮ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ‪ ،‬ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﻬﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﻣﺮﻃﻮﺏ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺮﻭﻣﻲ‬ ‫ﺭﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻴﺪ؟ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭻ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ‪.‬‬‫ ﻧﻪ ﺍﺻﻼ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻘﺪﻡ‪.‬‬‫ ﺍﺳﻤﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻡ‪ .‬ﭘﺪﺭﻡ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ‪...‬؟‬‫ ﺁﻣﺎﻧﻮﺋﻞ ﺁﺭﺗﺮﻱ‪.‬‬‫ﺁﻣﺎﻧﻮﺋﻞ ﺁﺭﺗﺮﻱ؟ ﺍﻭﻩ ﺁﺭﺗﺮﻱ ﭼﻪ ﺗﺼﺎﺩﻓﻲ!‬‫ﻟﺨﺘﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﮔﺮ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﻲ ﺷﺪﻡ‪ .‬ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭﻟﻲ ﻣﻦ ﺁﺩﻡ ﺭﮎ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫ ﺧﻮﺏ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺁﺭﺗﺮﻱ ﺭﺍﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺩﻟﺘﺎﻥ‬‫ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ ﻋﺎﻟﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﮏ ﺑﺎﺭ ﺍﻭﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﻴﺪﻡ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺳﻼﻣﺶ ﮐﺮﺩﻡ‪ .‬ﺟﻮﺍﺑﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﮔﺮﻡ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎ‬‫ﻫﻤﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺻﻤﻴﻤﻲ ﻭ ﻓﺮﻭﺗﻦ ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺧﻼﻗﺶ ﺳﻮﺀ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ ﺷﻤﺎﺍﻭﻟﻴﻦ ﮐﺴﻲ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﻴﺪ‪.‬‬‫ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﮕﻔﺖ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﮔﻔﺘﻢ ‪.‬ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﮐﻮﺗﺎﻫﻢ ﺳﺨﻦ‬ ‫ﺭﺍﻧﺪﻡ‪.‬‬ ‫ ﭘﺲ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻳﻦ ﺳﻔﺮﺗﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻳﮏ ﺳﻮﺀ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬‫ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮﻩ ﻫﺎﻱ ﻃﺒﻘﺎﺗﻲ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬‫ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺗﻬﻴﺪﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺁ ﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺣﺎﻻﻥ ﺯﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ‪ .‬ﻭ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻴﺶ ﻭ ﮐﻢ ﻣﺮﻓﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺮ ﺳﺎﻝ ﺗﺮﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻲ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺣﺴﺮﺕ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﺍﻧﻴﺘﻮﺭﻩ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺎﻝ ﻳﮑﻲ ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺭﺥ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩ‪ .‬ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫‪٢٠‬‬

‫ﺷﺎﺩﻱ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻱ ﭘﺪﺭ‪ .‬ﺍﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪ‬ ‫ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﭘﺴﺮﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﭘﻴﺮﻭﺯ ﻣﻨﺪﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ‪ ،‬ﻭ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﮐﻪ ﻫﻮﺍﻱ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﺲ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﮐﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺍﺋﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﺯ ﺷﺮﻣﻲ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﺍﻭ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺭﻫﺎ ﺷﻮﺩ‪.‬‬ ‫ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ ﺩﺭ ﻧﻘﺪ » ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ‪ ،‬ﺩﺭ ﺩﻫﮑﺪﻩ» ﻣﻨﺼﻒ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺳﺨﻦ ﻫﺎﻱ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺗﻴﺰﺗﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﻨﺼﻒ ﺭﺍ‬‫ﻣﻲ ﺁﺯﺍﺭﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﮔﻨﺠﻪ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﮐﺘﺎﺏ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺑﻪ ﻣﺎﺭﻳﺎ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺻﺒﻮﺭﺍﻧﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ‪ .‬ﭘﺪﺭ ﺑﻲ ﺁﻧﮑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﺘﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎﺭﻳﺎ ﻳﮑﻲ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﺧﻮﺏ ‪ ،‬ﻣﺎﺭﻳﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﭽﻪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺑﭽﮕﻲ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻱ؟ ﺧﻮﺏ‪...‬‬ ‫ﺳﺨﻦ ﭘﺪﺭ ﻧﺎﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﺷﺮﺭ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺎﺭﻳﺎ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﺎﺭﻳﺎ‬ ‫ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪﺍﺭﻧﻪ ﺭﻫﺴﭙﺎﺭ ﺩﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﺳﮑﻮﺕ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺧﺸﻤﮑﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﻳﮏ ﻣﻴﻬﻤﺎﻥ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﺁْﻗﺎﻱ‬ ‫ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺍﺯ ﻓﻮﺭﺍﻥ ﺁﻥ ﺟﻠﻮ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭘﺪﺭ ﭘﻲ ﺩﺭﭘﻲ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﭘﻮﺯﺵ ﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎ ﺷﮕﻔﺘﻲ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﺍﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﻳﮏ ﮐﺘﺎﺏ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭﻱ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ‬ ‫ﺧﺮﺩﺳﺎﻟﺶ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺳﺎﺯﺩ‪ » ..‬ﺳﺎﻟﻮﺍﺗﻮﺭﻩ« ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﭼﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﺘﺎﺏ‪ .‬ﻳﮑﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺧﺮﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ«‪ .‬ﻭ ﺍﻟﺒﺮﺗﻮ ﺑﺎ‬ ‫ﺧﺸﻤﻲ ﮐﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻭﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻭﺍﺩﺍﺭﺩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ » ﺁﺧﺮ ﺷﻤﺎ‪ «....‬ﻭ ﺍﺯ ﺍﻃﺎﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺴﺘﺮ ﺭﻭﺩ‪ .‬ﮐﻢ ﮐﻤﮏ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺷﺐ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺎ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﻀﺎﺩ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻭﻟﻲ‬ ‫ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﻣﻌﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺭﺍﺿﻲ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﮐﻪ ﺍﻭﺭﺍ ﻣﻠﻮﻝ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺤﺚ ﻫﺎ‬ ‫ﺩﺭ ﮐﺎﻓﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻣﮑﺰﻳﮑﻮﺳﻴﺘﻲ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺍﻧﺪﮎ ﺍﻧﺪﮎ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺍﻭﻟﻲ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﮑﺰﻳﮑﻮﺳﻴﺘﻲ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺧﻔﻘﺎﻥ‬ ‫ﺁﻭﺭ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻭﻟﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺯﻭﺩ ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻔﮕﻲ ﺩﭼﺎﺭ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ» ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ‪ ،‬ﺩﻫﮑﺪﻩ« ﭼﻪ ﮐﺸﺸﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬‫ ﺁﻥ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻳﺴﺖ‪ .‬ﺩﻫﮑﺪﻩ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ‬‫ﺍﺳﺖ‪ ..‬ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺁﻗﺎﻱ ﺁﺭﺗﺮﻱ‪ .‬ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺷﻤﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮﺩﻣﺶ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺰﺍﺭ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺷﺎﻥ ﺗﺼﻨﻌﻲ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﺸﺎﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﺮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻴﭽﮑﺲ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮﻑ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ‬ ‫ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﺰﻧﻴﺪ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﺘﻲ ﺳﺎﻟﻮﺍﺗﻮﺭﻩ ﻫﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﺪﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﺻﻼ!‪.‬‬ ‫ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻫﮑﺪﻩ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻧﻪ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﺣﺴﺎﺏ ﮔﺮﻱ ﻫﺎﻱ ﻣﺘﺪﻭﺍﻝ‬‫ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟‬ ‫ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺩﺷﻤﻦ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪ ﻫﻢ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ‪ .‬ﺻﺤﻨﻪ ﺋﻲ ﺭﺍ ﮐﻪ ﮔﺮﺩ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺁﺗﺸﻲ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ‬‫ﻳﺎﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺻﻔﺎ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ‪.‬‬ ‫ ﺍﻣﺎ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﻳﮏ ﺍﺳﺜﻨﺎﺀ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺴﺖ؟‬‫‪ -‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ‪ .‬ﺩﻫﮑﺪﻩ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﻳﮏ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫‪٢١‬‬

‫ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩﺀ ﭼﻪ ﻋﻤﻠﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ ﻫﻴﭻ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﮑﺰﻳﮏ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭘﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎ ﺭﺍ‬‫ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﻨﻴﺪ؟‬ ‫ ﺧﻮﺏ ﻧﻪ‪ .‬ﺭﺍﺳﺘﺶ ﭼﺮﺍ‪ .‬ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺪﻱ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ‪ .‬ﻭﻗﺖ ﻫﺎﺋﻲ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﺗﻤﺪﻥ‬‫ﮐﻨﻮﻧﻲ ﺑﻴﺰﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺩﺍﻳﺶ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻫﻤﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻡ‪ .‬ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﻌﺘﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻤﺪﻥ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﻴﺎﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻌﺘﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺁﻏﺎﺯ‬ ‫ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﺩﻫﮑﺪﻩ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﭼﻪ ﻓﺮﻕ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﺑﺎ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﺟﺰ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ‬‫ﺭﻣﺎﻧﺘﻴﮑﻲ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﺭﻣﺎﻥ ﺧﻴﺎﻝ ﭘﺮﺍﺯﺍﻧﻪ ﺋﻲ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ ﻓﺮﻕ ﺩﺭ ﺯﺑﻴﺎﺋﻲ ﻫﺎﻱ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻗﺎﻱ ﺁﺭﺗﺮﻱ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺯﺑﻴﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﻕ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬‫ﺩﺭ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﻭ ﮐﺮﺩﺍﺭﺷﺎﻥ‪.‬‬ ‫ ﺧﻮﺏ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻕ ﺭﻳﺸﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﭼﻴﺴﺖ؟‬‫ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﺎﻟﮑﻴﺖ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﭼﻴﺰ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺼﺎﺭ‬‫ﻧﮑﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﺪ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﺪ؟‬‫ ﻧﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻮﺍﻓﻘﻢ‪ .‬ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺎ ﻫﺎﺋﻲ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ‬‫ﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺳﺨﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﻋﻮﺗﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﺍﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺯ‬ ‫ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﺎﻟﮑﻴﺖ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺗﻮﻟﻴﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮﺋﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻬﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﺎﺩ ﻣﻲ‬ ‫ﺷﻮﻡ‪ .‬ﻭﻟﻲ ﭼﮕﻮﻧﻪ؟ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ » ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ‪ ،‬ﺩﺭ ﺩﻫﮑﺪﻩ« ﻫﻴﭻ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺳﺌﻮﺍﻝ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ؟‬ ‫ ﺑﻠﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ ﺩﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﺑﻴﺶ ﻭ ﮐﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ‪ .‬ﺭﺍﻫﺶ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺷﺴﺘﻦ ﺍﺯ ﺍﻋﺘﻴﺎﺩ ﻳﺴﺖ‬‫ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮﺏ ﻳﮑﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﻴﺎﺩ ﻫﺎ ﺑﻲ ﺷﮏ ﻣﺎﻟﮑﻴﺖ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻫﺎ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ ﺍﻣﺎ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮﻱ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﻳﮏ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺮﺳﺶ ﻳﺴﺖ ﺑﻲ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﺌﻮﺍﻟﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ‬‫ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯﻣﺎﻟﮑﻴﺖ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺭﻫﺎ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﺋﻴﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻫﺎ ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﮐﺴﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺪﻱ ﻣﺎﻟﮑﻴﺖ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻫﺎ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ‬‫ﻳﮏ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﮐﻪ ﺭﻫﺎﺋﻲ ﺍﺯ ﻣﺎﻟﮑﻴﺖ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺭﺍ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺟﺒﺮﻱ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺭﻫﺎ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ‬ ‫ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺒﺮﻱ ﺑﺪﻝ ﺳﺎﺯﺩ؟‬ ‫ ﺁﺧﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ؟ ﺩﺭ ﭼﻪ ﻗﻠﻤﺮﻭﺋﻲ؟ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺯﻳﺴﺖ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﻧﻈﻢ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﻲ‬‫ﺗﻮﺍﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﮔﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻈﻢ ﻧﺎ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﻤﻲ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ‬ ‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺎﻟﮑﻴﺖ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ‬ ‫ﺋﻲ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﺗﻘﺪﺱ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺗﮑﻴﻪ ﺯﺩﻩ ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻘﻴﺎﺱ ﺟﻤﻌﻲ ﻣﻮﺟﺐ ﺭﻫﺎﺋﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻮﺩ‪.‬‬ ‫ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻫﮑﺪﻩ ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻳﻢ‪ .‬ﺟﺎﺋﻲ ﮐﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻧﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺗﻤﺪﻥ‬‫ﺟﺪﻳﺪﻱ ﺭﺍ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩ‪.‬‬ ‫ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻱ ﻧﺼﻮﺭﺕ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩﺀ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺩﺭ ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩﺀ ﮔﺮﻳﺰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ‪.‬‬‫ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ ‪ .‬ﻭﻗﺘﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﺴﻴﺞ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﺳﺎﺯﻳﺪ‪.‬‬‫ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ‪ » :‬ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺳﺮ ﺁﻏﺎﺯ‬ ‫ﺁﺯﺍﺩﻳﺴﺖ « ﺣﺘﻲ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮐﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍ ﻧﺪ ﺍﺯﺍﺩ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -‬ﺁﻟﺒﺮﺗﻮﻱ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﺩﻗﻴﻘﺎ ﺷﺒﻲ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺭﺳﻴﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ؟‬

‫‪٢٢‬‬

‫ ﻣﻨﻈﻮﺭﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻢ‪.‬‬‫ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺭﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻭ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ‪ ،‬ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎﻱ ﮔﺰﻧﺪﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ‪ ،‬ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﻃﺎﻗﺘﺎﻥ ﺭﺍ‬‫ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺎﻥ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻧﻮﺭﻱ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺣﻠﻮﻝ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻭﺟﻮﺩﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺒﺎﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺁﺩﻣﻲ ﺗﺒﺪﺍﺭ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮔﺮﻣﺎ ﻣﻲ ﮐﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﻳﺪﻳﺪ ﮐﻪ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﻻﻧﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻤﻦ‬ ‫ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺑﻨﺪﻱ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺩﻗﻴﻘﺎ ﺗﺎﺭﻳﺨﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻳﺪ؟‬ ‫ ﺭﻳﺸﺨﻨﺪﻡ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﺪ ﺁﻗﺎﻱ ﺁﺭﺗﺮﻱ؟‬‫ ﻧﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻦ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺣﺮﻓﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎﻥ ﮐﺮﺩﻡ‪ .‬ﺑﻪ ﺁﻥ ﭼﺎﺷﻨﻲ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﺯﺩﻡ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻧﺪﮐﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺻﺮﺍﺣﺖ‬‫ﺑﺨﺸﻴﺪﻡ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ » ﺍﻧﺪﮎ« ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﺭﻳﺸﺨﻨﺪ ﺁﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﺷﻤﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﻧﺴﺒﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ؟ ﭼﻪ ﮐﺴﻲ‬ ‫ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻭﺩﻳﻌﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﺧﺪﺍ؟ ﻳﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﺮﻣﻮﺯ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ! ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﭼﺮﺍ ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻣﺮﺍ ﺭﻳﺸﺨﻨﺪﻱ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ؟ ﺍﻣﺎ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮﻱ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﮔﺎﻡ ﺑﻪ ﮔﺎﻡ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ‪ .‬ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﺀ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎﺋﻲ‬ ‫ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻄﻦ ﻧﻈﻢ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﺑﺰﺍﺭﻱ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺗﺎﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﺁﻥ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻄﻮﺭ ﻧﺴﺒﻲ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺋﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪ .‬ﺣﺮﻑ‬ ‫ﺍﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ‪ .‬ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺳﺮ‬ ‫ﺁﻏﺎﺯ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺩﺭ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﺋﻴﺪ‪ .‬ﺁﻥ ﭼﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ‬ ‫ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ‪ ،‬ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺍﺯ ﺑﺴﻲ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺠﺎﻝ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻲ‪ ،‬ﺩﺭ ﻣﻘﻴﺎﺱ ﻭﺳﻴﻌﻲ‪ ،‬ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻮﺍﺗﻮﺭﻩ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ؟ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺟﺰ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺍﺯ ﺟﺒﺮﻱ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺩﻫﻘﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﮐﺮﺩﻩ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪﻥ‬ ‫ﺑﻪ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ!‪ ) .‬ﺗﺎﮐﻴﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ‪.‬ﻡ‪( .‬‬ ‫ﮐﻢ ﮐﻤﮏ ﻏﺮﻭﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﮐﻲ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﻱ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ‪ ،‬ﻧﻴﻠﻲ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻭ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻏﺮﺑﺘﻲ ﺷﮕﺮﻑ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺰﭼﺮﺍﻥ ﺑﺎﺑﺰﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﭙﻪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﻲ ﺷﺘﺎﺏ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻨﻪ‪ ،‬ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻢ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻭ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ‬ ‫ﺑﺎ ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﺍﺯ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺯ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪﺍ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﻢ ‪ .‬ﺩﺭ ﺧﻄﻲ ﻣﻮﺍﺯﻱ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﻧﻘﻄﻪ ﺗﻘﺎﻃﻌﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ‬ ‫ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﺍﻧﻴﺘﻮﺭﻩ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻳﻢ ‪.‬‬ ‫ﭘﺪﺭ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻣﺎﺭﻳﺎ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻪ ﺭﻧﺞ ﺑﻴﺪﺍﺭﻱ ﺗﻦ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺩﻳﮕﺮ‬ ‫ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺸﺎﻥ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺋﻲ ﻧﺒﻮﺩ‪ .‬ﻫﺮ ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﺍﻭﺭﺍ ﮐﻤﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﺶ ﻣﻲ ﮐﺮﺩﻧﺪ‪ .‬ﮔﻮﺋﻲ ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎﻱ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪ ﻭ ﭘﻲ ﺩﺭﭘﻲ ﭘﺪﺭ ﺍﺯ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻲ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻲ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﻳﺎ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﺧﺸﮏ ﻭ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺪﺭ ﮔﻪ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪ ﻳﻲ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ‪ .‬ﺩﺍﺭﻭﻱ ﮔﺮﻓﺘﮕﻲ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ‬ ‫ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﭘﺎﺳﺨﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺭﻧﺞ ﺁﻭﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ ﮔﺮﺍﻧﻴﺘﻮﺭﻩ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ؟‬‫ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ؟ ﺍﻭ ﺣﺘﻤﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭﺳﺶ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﮐﻮﭼﮏ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﺋﻲ‬‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺯﻣﺨﺖ ﺳﺎﻟﻮﺍﺗﻮﺭﻩ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ‪:‬‬ ‫ﻧﻪ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﺍﺿﻲ ﻧﻤﻲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ‪ .‬ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﺩﻫﺎﺗﻴﻨﺪ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ‪ .‬ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ؟ ﺍﻭﻩ ﻧﻪ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ‪.‬‬ ‫ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﮐﺮﺩﻳﻢ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺩﺭ ﺟﺎ ﺋﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﮑﺰﻳﮑﻮﺳﻴﺘﻲ‪.‬‬‫ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ؟ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ؟ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻮﺍﺗﻮﺭﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪....‬‬‫ ﺁﻗﺎﻱ ﺁﺭﺗﺮﻱ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ ﭘﺪﺭ‪.‬‬‫ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ ﮔﺮﺍﻧﻴﺘﻮﺭﻩ! ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻁ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﮐﻪ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﻭﻧﺪ‪.‬‬‫ ﺑﺮﻭﻧﺪ؟ ﺁﺧﺮ ﭼﺮﺍ؟ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ؟‬‫‪ -‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺁﺭﺗﺮﻱ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫‪٢٣‬‬

‫ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ ﮔﺮﺍﻧﻴﺘﻮﺭﻩ‪ ،‬ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺷﻴﻔﺘﻪ ﺳﻴﻤﻮﻥ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﻣﺎﺭﻳﺎ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪.‬‬‫ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺩﻩ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ‪.‬‬ ‫ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ؟ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺸﻮﺩ؟‬‫ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺪﺭ ﺷﮕﻔﺘﻲ ﺁﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﺸﺖ ﻭ ﺻﺪﻭﺭ ﻗﻬﻮﻩ ﺑﻲ ﻫﻴﭻ ﺭﻧﺠﻲ‪.‬‬‫ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ ﮔﺮﺍﻧﻴﺘﻮﺭﻩ‪.‬‬‫ ﺧﻮﺏ‪ .‬ﺁﺧﺮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ‪.‬‬‫ ﻧﻪ ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬‫ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻥ؟‬‫ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎﺷﺎﻥ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﻭ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ‪.‬‬‫ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ! ﺁﺧﺮ ﭼﺮﺍ ﺗﻮ؟ ﻳﺎ ﻋﻴﺴﺎﻱ ﻣﺴﻴﺞ‪ .‬ﺷﻬﺮﻱ ﻫﺎ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ ﺁﺭﺗﺮﻱ‪.‬‬‫ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺍﻧﺪﮎ ﺍﻧﺪﮎ ﺳﮕﺮﻣﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﻫﻢ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪﺍﻗﺖ ﭘﺪﺭ ﮐﻪ ﻋﻤﺮﻱ ﺩﺭﺍﺯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻲ‬ ‫ﮔﺬﺍﺭﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺩﻭﻱ ﻣﺎ ﺑﻮﺗﻪ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻫﺎﻱ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻣﻲ ﮐﺮﺩﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪﺭ‪ ،‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺁﻗﺎﻱ ﺁﺭﺗﻮﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎﺋﻲ ﮐﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﺩﺭ‬ ‫ﺁﻥ ﺟﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺲ ﮐﻪ ﺷﻠﻮﻍ ﻭ ﭘﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮﺩﻣﺶ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﺯ ﻫﻢ‬ ‫ﺟﻠﻮ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬ﺁﺩ ﻣﻬﺎﻱ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﺸﮏ ﻭ ﺑﻲ ﺍﺣﺴﺎﺳﻨﺪ ‪.‬ﺭﻭﺡ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ‪....‬‬ ‫ ﺭﻭﺡ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ؟! ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﻏﻴﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪﺍ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺭﻭﺡ ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪﻩ‪ .‬ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻧﺠﻠﻴﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ‬‫ﺧﻮﺍﻧﻲ؟‬ ‫ ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﺍﻳﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﭘﺪﺭ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺷﻬﺮﻱ ﻫﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﮐﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻴﻞ ﻧﻤﻲ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺷﻴﻦ‪ .‬ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺎﺭ‬‫ﻫﺎ ﺭﺍﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪﺀ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺑﻴﺎﻥ ﮐﻨﺪ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﭘﺪﺭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻓﻬﻢ ﺁﻥ ﻫﺎ‪ .‬ﺳﺎﻟﻮﺍﺗﻮﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ‬ ‫ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺪﺍﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﮏ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﮔﻬﮕﺎﻩ ﺧﻨﺪﻩ ﻳﻲ ﮔﺬﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﻣﻲ ﺩﻭﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻡ ﻣﺤﺘﺎﻃﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ‬ ‫ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﻨﺎﺭ ﻧﮕﻬﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬ ‫ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻓﻌﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺩﻓﻌﻪ ﮐﺞ ﺧﻠﻖ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﺍﻭ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ؟ ﭼﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﻣﻲ‬ ‫ﺯﻧﻴﺪ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ ﺁﺭﺗﺮﻱ!‬ ‫ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺵ ﻧﺪﺍﺭﺩ‪ .‬ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺩﻫﻲ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﻤﻪ‬‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﮐﺎﺭ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻫﻢ ﺍﺻﻼ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﻻﺯﻡ‬ ‫ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻣﻲ ﮐﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺗﻬﻴﻪ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﭘﻮﻝ ﻫﻴﭻ ﺳﺮ ﻭ ﮐﺎﺭﻱ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺮﺍﻧﻴﺘﻮﺭﻩ ﭘﻴﺮ ﻣﺜﻞ ﻳﮏ ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪:‬‬ ‫ﮐﺠﺎ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ؟ ﺗﻮﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﮑﺰﻳﮏ؟‬ ‫ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺩﻩ ﺍﺻﻼ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ‪ .‬ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ‪.‬‬‫ ﺍﺯ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﺭﺍﻫﺴﺖ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ؟‬‫ﺍﻣﺎ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﻟﺒﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺸﻮﺩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻫﺮ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﻴﺮ ﻣﺮﺩ ﻣﻲ ﭘﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﻫﻢ ﺟﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ ﺧﻮﺏ ﭼﻄﻮﺭ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺍﺭﺑﺎﺑﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺸﺪﻩ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ؟ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻫﻢ ﻣﺎﻟﻴﺎﺕ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ ﺁﺭﺗﺮﻱ؟‬‫‪ -‬ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﮐﻨﻢ ﻣﺎﻟﻴﺎﺗﻲ ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬

‫‪٢٤‬‬

‫ ﭘﺲ ﺣﺘﻤﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﺟﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮﺏ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎﻟﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺩ ﺳﺒﻨﻴﻮﺭ‪.‬ﻫﻴﭻ ﺟﻮﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ‬‫ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﺧﻮﺏ‪ ،‬ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ‪ .‬ﺍﺳﻤﺶ ﭼﻴﺴﺖ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ؟‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ ﻫﺮ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻧﺎﮔﻮﺍﺭﻱ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩﻡ‪ :‬ﺍﺗﻮﭘﻴﺎ!‬ ‫ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﮔﺮﺍﻧﻴﺘﻮﺭﻩ‪ .‬ﻫﺮ ﮔﺰ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﺍﺩﺍﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺧﻔﺘﻦ ‪ ،‬ﻳﺎﺩﺍﺷﺖ ﻫﺎﻱ ﺳﻔﺮ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻫﺎﺋﻲ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻴﻦ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﻭ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﺩﺍﺩﻡ‬ ‫ﺗﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺿﺒﻂ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﺭﻭﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺍﺻﻼﺡ ﺁﻧﺐ ﭘﺮﺩﺍﺯﻡ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻗﺎﺑﻞ‬ ‫ﺩﻓﺎﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﺗﺮﺩﻳﺪﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﻤﺎﺵ ﮐﻪ ﺩﺍﻣﻨﮕﻴﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻓﮑﺮﻱ ﭘﻴﺸﺮﻭ‬ ‫ﺑﻲ ﺑﻬﺮﻩ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﻧﺪﮐﻲ ﺩﺳﺘﮑﺎﺭﻱ‪ ،‬ﺑﺮ ﺁﻥ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺻﺤﻪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﺠﺎﺯ ﺩﺍﻧﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﻫﺎﻱ ﭘﻴﺶ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮﺭﺩﻡ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪﺀ ﻭﺩﺍﻉ ﺑﺎ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺁﻟﺒﺮﺗﻮ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ‬ ‫ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﻣﻎ ﺑﻮﺩ‪.‬‬ ‫ ﻳﮑﻲ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﮑﺰﻳﮑﻮﺳﻴﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭻ ﭘﺎﺗﻘﻲ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ؟‬‫ ﭼﺮﺍ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻋﺼﺮ ﻫﺎ ﻳﮏ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﺎﻓﻪ » ﻣﺎﺩﻭﻧﺎ« ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﺍﻧﻢ‪ .‬ﺁﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﻫﻢ ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻩ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﭘﻴﺪﺍ‬‫ﮐﺮﺩﻧﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺘﻞ »ﺳﺎﻧﺘﺮﺍﻝ« ﺁﺳﺎﻥ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻻﺯﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﺳﻤﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﺎﺩﺍﺷﺖ ﻫﺎ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ؟ ﺑﺎ ﺍﺳﻢ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﻱ‬ ‫ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺗﺮ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ ﺑﻠﻪ ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬‫ﻭﺩﺍﻉ ﺑﺎ ﮔﺮﺍﻧﻴﺘﻮﺭﻩ ﭘﻴﺮ ﺍﻧﺪﮐﻲ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮﺩ ‪ .‬ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﺮﻡ ﻓﺸﺮﺩ‪ .‬ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﻱ ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﮐﺴﻲ‬ ‫ﻧﺸﻨﻮﺩ ‪ .‬ﺻﺪﺍﻳﺶ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻳﺪ‪ .‬ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﺠﺰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ‪ :‬ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ ﺁﺭﺗﺮﻱ‪ .‬ﺗﻮﻱ ﺷﻬﺮ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮﻱ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻣﺤﺾ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﻋﻴﺴﺎﻱ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺑﻪ »ﻧﻮﭘﻮﻟﻴﺎ«‪ .‬ﺁﻩ ﺑﺎﺯ ﻏﻠﻂ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‪ .‬ﻧﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﻭﺩ‪ .‬ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭﺳﺶ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺍﻳﻦ‬ ‫ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺭﺍ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﺧﻼﻕ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻮﺏ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﺭﻳﺎ ﮐﺘﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ‬ ‫ﮐﺮﺩ‪ .‬ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺁﻟﺒﺮﺗﻮﯼ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﺩﻭ » ﭘﻮﻧﻮﻟﻴﺎ« ﺁﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﮐﻪ ﻫﻲ ﻏﻠﻄﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﻓﺮﺩﺍ ﭘﺲ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ‪ .‬ﺧﻮﺏ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺩﺍﺭﺩ‪.‬‬ ‫ﺑﺰ ﭼﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﺁﺑﮕﻴﺮ ﻟﻌﻨﺘﻲ ﻣﺸﺎﻳﻌﺖ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﭘﺎﺳﻲ ﺍﺯ ﻧﻴﻤﺮﻭﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ‪ .‬ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺮ ﺍﺯ‬ ‫ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﭘﻮﺋﻴﻼ‪ .‬ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﺑﮕﻴﺮ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻳﮑﺴﺮﻩ ﺑﻪ ﮔﺮﺍﻧﻴﺘﻮﺭ ﭘﻴﺮ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻡ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺣﺘﻲ ﻧﺎﻡ ﺁﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎﻱ ﺑﻬﺸﺘﻲ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻧﺎﻣﻲ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻧﺒﻮﺩ‪ .‬ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻡ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺖ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻳﮏ ﻧﻤﻲ‬ ‫ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻭﺍﺩﺍﺭﺵ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﻠﻤﻮﺱ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﺳﭙﺎﺭﺩ‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﺛﻘﻪ ﺻﺪﺍﻗﺘﻲ‬ ‫ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻲ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻟﻴﮑﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺗﻮﭘﻴﺎ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﮐﻪ ﻧﻈﻢ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﺮ ﺟﺎﻱ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﻳﮏ ﺍﺗﻮﭘﻴﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ ﺩﻣﻲ ﻧﻴﺰ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻧﮑﺮﺩ‪ .‬ﺍﻳﻦ » ﺍﺗﻮﭘﻴﺎ« ﺑﺎ » ﺗﻮﻧﻮﻟﻴﺎ« ﺑﺎ » ﭘﻮﻧﻮﻟﻴﺎ« ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻫﻴﭻ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻧﻤﻲ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭼﻪ‬ ‫ﺑﻨﺎﻣﻴﻢ‪ ،‬ﻳﮏ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻭ ﻧﻈﻢ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﺋﻲ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﻫﻢ ﺧﻮﺍﻥ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﺟﺰ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻮ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻧﻴﺮﻭﺋﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻤﮑﻦ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻈﻢ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻧﺎﮔﺮﻳﺰ ﺳﺎﺯﺩ‪ .‬ﺍﻳﻨﺴﺖ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ‬ ‫ﺧﺎﻡ ﮔﺮﺍﻧﻴﺘﻮﺭﻩ‪ .‬ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺋﻲ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻓﻼﻃﻮﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻨﻄﻖ ﺁﮐﺎﺩﻣﻴﮏ ﻧﻴﺰ ﺑﻲ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﺮﻱ ﺩﺭﺍﺯ‬ ‫ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻃﺒﻘﺎﺗﻲ ﻣﺠﻬﺰ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻡ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺳﻴﻤﻮﻥ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﺍﻧﺘﻴﻨﻮﺭﻩ ﭘﻴﺮ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺑﻬﺸﺘﻲ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺩﻫﮑﺪﻩ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ‬ ‫ﺭﻣﺎﻧﺶ ﺑﺴﺎﺯﺩ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﻭﻟﻲ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ‪ .‬ﮐﻪ ﺧﺎﺳﺘﮕﺎﻫﻲ ﺟﺰ ﻟﻤﺲ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻋﻴﻨﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻪ‬ ‫ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩ؟ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺻﺪﺍﻱ ﮔﺮﺍﻧﺘﻴﺘﻮﺭﻩ ﭘﻴﺮ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺠﺒﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ » :‬ﺍﻳﻦ ﻏﻴﺮ ﻣﻤﮑﻦ‬ ‫ﺍﺳﺖ ﺳﻴﻨﻴﻮﺭ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ‪ .‬ﺁﺧﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻳﮏ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﮑﻲ ﻣﺎﺭﺩﻳﻨﻮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻬﻨﻤﻲ ﺑﻪ ﮔﻨﺪﮔﻲ ﻣﮑﺰﻳﮏ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ‬ ‫ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﻟﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ؟«‬

‫‪٢٥‬‬

‫ﻧﺌﻮﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻲ ﺍﺩﻋﺎﻱ » ﻣﺎﺩﻭﻧﺎ« ﺑﺎ ﻧﻮﺭ ﻧﺎﺭﻧﺠﻲ ﺧﻮﺩ ﭼﺸﻤﮏ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ‪ .‬ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺗﺎﺑﻠﻮﻱ ﺯﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻲ ﻗﻮﺍﺭﻩ‬ ‫ﻫﺘﻞ »ﺳﺎﻧﺘﺮﺍﻝ« ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﺲ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎﺋﻲ ﺍﺳﺖ ﻳﮏ ﻣﮑﺰﻳﮑﻲ ﻣﺘﻮﺍﺿﻊ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺁﺯﺍﺭﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻮﺱ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ‪.‬‬ ‫» ﻣﺎﺩﻭﻧﺎ« ﺧﻠﻮﺕ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻘﺮﺑﻴﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻴﺸﻪ‪ .‬ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻣﻮﺯﻳﮏ ﻧﺮﻣﻲ ﺍﺯ ﺍﺷﺘﺮﺍﻭﺱ ‪.‬ﺟﺮﻋﻪ ﺋﻲ ﺍﺯ ﻗﻬﻮﻩ ﺳﻴﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻣﻲ ﮐﺸﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﻮﺏ‪ ،‬ﺁﻗﺎﻱ ﺁﺭﺗﺮﻱ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻳﮏ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ؟ ﻫﻴﭻ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺧﻠﻖ ﻳﮏ ﺍﺛﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﺷﻮﺍﺭﺗﺮ ﺍﺯ‬ ‫ﻧﻘﺪ ﺁﻧﺴﺖ؟ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻨﺎﻧﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ؟ ﭘﺲ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰ! ﻣﺎ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻃﺒﻘﺎﺗﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ‬ ‫ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺷﺎﻟﻮﺩﻩ ﻳﻲ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺠﺎﻡ ﮔﺬﺭﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺣﻔﻆ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮐﺮﺩ‪ .‬ﻫﺮ‬ ‫ﻃﺒﻘﻪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻗﺸﺮ‪ ،‬ﻧﻈﻢ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻳﺎ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻭ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻻﺟﺮﻡ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﮔﺰﺍﺭﺍﻧﻲ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ‬ ‫ﺯﻣﺮﻩ ﺍﻧﺪ‪ .‬ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﺎﺳﺘﮕﺎﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻲ ﻫﺎﻱ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺟﻤﻠﮕﻲ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻨﺎﻧﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪ؟ ﺁﺭﻱ‪ ،‬ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻢ ﮐﻪ ﮔﺮﮒ ﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﻗﺎﻱ ﻻﻣﺎﺭﺗﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻧﻪ ﺑﺎﻳﮏ ﮔﺮﮒ‪ .‬ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺮﻩ ﺋﻲ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﺟﺪﺍ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﻳﻦ ﺟﺪﺍﺋﻲ ﺗﺎ ﮐﻲ ﺑﻪ ﺩﺭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺸﻴﺪ؟ ﺗﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﻋﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﻠﻤﻮﺱ‪ ،‬ﺁﻧﺴﺎﻥ‬ ‫ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﻨﻢ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻧﻪ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﮐﻮﭼﮏ ﺟﺎﺭﻳﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺴﺘﺮ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﻭ ﻓﺮﺟﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺟﺪﺍﺋﻲ ﭼﻴﺴﺖ‪:‬‬ ‫ﺗﺎﺭﻳﺦ‪ ،‬ﺗﺒﻠﻮﺭ ﻋﺰﻡ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺑﻲ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ‪ ،‬ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﺋﻲ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﮐﺎﺭﻱ ﻣﺠﺎﺯ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﮑﺰﻳﮑﻮﺳﻴﺘﻲ ‪ :‬ﻣﺎﺩﻭﻧﺎ‬

‫‪٢٦‬‬