Afsaneh - Nima Yoshij

‫«‬

‫»‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻫﻢﺧﻮاﻧﯽﻫﺎی زﻧﺪهﯾﺎد ﻫﻮﺷﻨﮓ ﮔُﻠﺸﯿﺮی‬ ‫***************************************************************‬ ‫ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ‪:‬‬ ‫• ﻣﺠﻤﻮﻋﮥ ﮐﺎﻣﻞ اﺷﻌﺎر ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬ ‫• ﮔﺮدآوری‪ ،‬ﻧﺴﺨﻪﺑﺮداری و ﺗﺪوﯾﻦ ﺳﯿﺮوس ﻃﺎﻫﺒﺎز‬ ‫• ﭼﺎپ اول‪1370 :‬‬ ‫• ﺻﻔﺤﻪﺑﻨﺪی‪ :‬ﺑﺮوﺟﺮدی‬ ‫• ﭼﺎپ‪ :‬ﻓﺠﺮ اﺳﻼم‬ ‫• ﺗﯿﺮاژ‪ 4000 :‬ﻧﺴﺨﻪ‬ ‫*****************************************************************‬

‫•‬

‫ﮔﺰﯾﻨﺶ‪ ،‬ﺣﺮوﻓﭽﯿﻨﯽ و ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ‪ PDF‬از‪:‬‬ ‫اَرَﺷْﮑﺎﻧﯿﺎ )‪/(http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬

‫‪[email protected]‬‬

‫ﯾﮏ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺿﺮوری‪ :‬در ﺑﺨﺶ ﭘﯿﻮﺳﺖ اﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ )ﮐﻪ در ﻓﺎﯾﻞ دﯾﮕﺮی ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ( در ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻮﺷـﻨﮓ ﮔﻠﺸـﯿﺮی‬ ‫ﺑﻪ اﻏﻼط ﭼﺎﭘﯽ اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﯾﻦ اﻏﻼط در ﻣﮑﺘﻮب ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺰ وﺟﻮد دارﻧﺪ‪ .‬اﻣـﺎ از آنﺟـﺎ ﮐـﻪ ﻣﻨﺒـﻊ اﺻـﻠﯽ اﯾـﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋـﻪ‬ ‫ﻫﻤﺎنﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻓﻮق آﻣﺪه اﺳﺖ؛ ﻣﺘﻦ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺑﯽﻫﯿﭻ ﮐﻢ و ﮐﺎﺳﺘﯽ در اﯾﻦﺟﺎ ﻧﯿﺰ آورده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫)ارﺷﮑﺎﻧﯿﺎ(‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬ ‫ای ﺷﺎﻋﺮِ ﺟﻮان‬ ‫اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﮐﻪ »اﻓﺴﺎﻧﻪ«ی ﻣﻦ در آن ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﯾﮏ ﻃـﺮز ﻣﮑﺎﻟﻤـﻪی ﻃﺒﯿﻌـﯽ و آزاد را‬ ‫ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮای دﻓﻌﻪ اول ﭘﺴﻨﺪﯾﺪهی ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ آن را ﺑﻪ اﻧﺪازهی ﻣﻦ ﻧﭙﺴـﻨﺪی‪.‬‬ ‫ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﺷﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﯽ ﺑﺮای ﭼﻪ ﯾﮏ ﻏﺰل اﯾﻦﻗﺪر ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ در آن ﺑﻪﮐـﺎر ﺑـﺮده ﺷـﺪه‬ ‫اﺳﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻏَﺰَلِ ﻗُﺪﻣﺎ‪ ،‬ﺳَﺒُﮏ؟ اﻣﺎ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﻣﻦ ﻫﻤـﯿﻦ آزادی در زﺑـﺎن و ﻃـﻮﻻﻧﯽ ﺳـﺎﺧﺘﻦ‬ ‫ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪﻋﻼوه اﻧﺘﺨﺎبِ ﯾﮏ روﯾﻪی ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮ ﺑﺮای ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﮐﻪ ﺳﺎﺑﻘﺎً ﻫـﻢ ﻣُـﻼ ﻣُﺤﺘَﺸَـﻢ‬ ‫ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ و دﯾﮕﺮان ﺑﻪ آن ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬آﺧﺮ اﯾﻦﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﻮدِ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺧﻮاﺳﺘﻢ از اﯾـﻦ ﮐـﺎر ﮔﺮﻓﺘـﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎدِ ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺣﯿﺚ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧـﺪ ﺑـﻪ ﻧﻤـﺎﯾﺶﻫـﺎ اﺧﺘﺼـﺎص داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻬﺘﺮﯾﻦِ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎﺳﺖ ﺑﺮای رَﺳﺎ ﺳﺎﺧﺘﻦِ ﻧﻤﺎﯾﺶﻫﺎ‪ .‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ اﺧﺘﺼـﺎص‪ ،‬ﻫﻤـﺎﻧﻄﻮر ﮐـﻪ ﺳـﺎﯾﺮ‬ ‫اﻗﺴﺎمِ ﺷﻌﺮ ﻫﺮ ﮐﺪام اﺳﻤﯽ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنِ »اﻓﺴﺎﻧﻪ« ﺧﻮد را ﻧﻤﺎﯾﺶ اﺳﻢ ﮔﺬاﺷـﺘﻪ‬ ‫و ﺟﺰ اﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺴﺘﮥ اﺳﻢِ دﯾﮕﺮی ﻧﺒﻮد‪ .‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﺑﻪﻃﻮرِ اﺳﺎﺳﯽ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑـﺎ‬ ‫آن ﺑﻪﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽﺗﻮان ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮان اﺷﺨﺎصِ ﯾﮏ داﺳﺘﺎن را آزاداﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ در آوَرْد‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﺑﻌﻀﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺜﻼً ﻣﺜﻨﻮی ﺑﻪ واﺳـﻄﻪی وﺳـﻌﺖِ ﺧـﻮد در ﺷـﺮح ﯾـﮏ ﺳﺮﮔﺬﺷـﺖ ﯾـﺎ‬ ‫وﺻﻒ ﯾﮏ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﻤﯽ آزادی و رﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽدﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻗﻠﺐِ ﺗﻮ و ﻓﮑﺮِ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻫـﺮ ﺿـﺮﺑﺖ‬ ‫ﺧﻮد ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺮاﺑﺮ آن واﺟﺪِ اﯾﻦ ﻧﻮع ﻣﺰﯾﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﯾﻦﻗﺪر ﮔﻨﺠﺎﯾﺶ دارد ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻄﺎﻟﺐِ ﺧـﻮد را در آن ﺟـﺎ ﺑـﺪﻫﯽ‪ .‬از ﺗـﻮ‬ ‫ﻣﯽﭘﺬﯾﺮد‪ :‬وﺻﻒ‪ ،‬رﻣﺎن‪ ،‬ﺗﻌﺰﯾﻪ‪ ،‬ﻣﻀﺤﮑﻪ ‪ ...‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﯽ‪.‬‬ ‫اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را اﺷﺨﺎص ﻣﺠﻠﺲِ ﺗﻮ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ دِﻟَﺖ ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ .‬ﺑﺮای اﯾﻦﮐـﻪ آنﻫـﺎ‬ ‫را آزاد ﻣﯽﮔﺬارد در ﯾﮏ ﯾﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺼﺮاع ﯾﺎ ﯾﮑﯽ دو ﮐﻠﻤﻪ از روی اراده و ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻫﺮ ﻗﺪر ﺑﺨﻮاﻫﻨـﺪ‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺳﺆال و ﺟﻮاب ﺧﻮد را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑـﺪون اﯾﻨﮑـﻪ ﻧﺎﭼـﺎری و‬ ‫ﮐﻢوﺳﻌﺘﯽ ﺷﻌﺮیْ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺳﺨﻦ آورده ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻨﺪﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ از ﺧـﻮدت ﺑـﻪ آنﻫـﺎ ﺑﭽﺴـﺒﺎﻧﯽ ﺗـﺎ‬ ‫اﯾﻦﮐﻪ آنﻫﺎ ﺑﻪ ﻗﺪر دو ﮐﻠﻤﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬در ﺣﻘﯿﻘﺖ در اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‪ ،‬اﺷﺨﺎﺻـﯽ ﻫﺴـﺘﻨﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻧﻪ آنﻫﻤﻪ ﺗَﮑَﻠُﻔّﺎتِ ﺷﻌﺮی ﮐﻪ ﻗُﺪَﻣﺎ را ﻣﻘﯿﺪ ﻣﯽﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻪ آنﻫﻤـﻪ ﮐﻠﻤـﻪی‬ ‫»ﮔﻔﺖ و ﭘﺎﺳﺦ داد« ﮐﻪ اﺷﻌﺎر را ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻂ آن ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﯽﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنِ ﺗﺎزه ﻣﻌﺘﻘﺪ ﮐـﺮده اﺳـﺖ ﻫﻤﺎﻧـﺎ رﻋﺎﯾـﺖ ﻣﻌﻨـﯽ و ﻃﺒﯿﻌـﺖِ‬ ‫ﺧﺎصِ ﻫﺮﭼﯿﺰ اﺳﺖ و ﻫﯿﭻ ﺣُﺴﻨﯽ ﺑﺮای ﺷﻌﺮ و ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺎﻻﺗﺮ از اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺘـﺮ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﻃﺒﯿﻌـﺖ‬ ‫را ﺗﺸﺮﯾﺢ ﮐﻨﺪ و ﻣﻌﻨﯽ را ﺑﻪﻃﻮر ﺳﺎده ﺟﻠﻮه ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻗـﺪرت و اﺳـﺘﻌﺪادِ ﺧـﻮد را ﺑﯿﺸـﺘﺮ ﺑـﻪﮐـﺎر‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ وﻗﺘﯽﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳَﺒﮏ ﺗﻤﺎم ﮐﺮده ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ دادم‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﻢ داد‬ ‫ﭼﻄﻮر و ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ .‬ﺧﻮاﻫﯽ داﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﻗﺪم ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ اوﻟﯽ ﺑﺮای ﺷﻌﺮ ﻣـﺎ ﺑـﻮده اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﻀﯽ ﺗﺼﻮراتِ ﮐﻮﭼﮏِ ﮐﻮﭼﮏ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣَﺪَد ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﻣـﻦ‬ ‫ﺟﻮﯾﺎیِ ﭼﻪ ﮐﺎری ﺑﻮدهام و ﺗﻔﺎوت اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎی ﮐﻬﻨﻪ ﺑﺸﻨﺎﺳﯽ‪.‬‬ ‫ﻧﻈﺮﯾﺎت ﻣﺮا در دﯾﺒﺎﭼﻪی ﻧﻤﺎﯾﺶ آﯾﻨﺪهی ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﯽ دﯾﺪ‪ .‬اﯾﻦ »اﻓﺴﺎﻧﻪ«‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻧﻤﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪2‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﯿﺸﮕﺎهِ اﺳﺘﺎد »ﻧﻈﺎم وﻓﺎ« ﺗﻘﺪﯾﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪:‬‬ ‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﯽداﻧﻢ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ﻫﺪﯾﻪی ﻧﺎﭼﯿﺰی اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫او اﻫﺎﻟﯽ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن را ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ و ﺻﺪاﻗﺘﺸﺎن ﺧﻮاﻫـﺪ‬ ‫ﺑﺨﺸﯿﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬ ‫دیﻣﺎه ‪1301‬‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬ ‫در ﺷﺐ ﺗﯿﺮه‪ ،‬دﯾﻮاﻧﻪای ﮐﺎو‬ ‫دل ﺑﻪ رﻧﮕﯽ ﮔﺮﯾﺰان ﺳﭙﺮده‬ ‫در درهش ﺳﺮد و ﺧﻠﻮت ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ ﺳﺎﻗﻪیْ ﮔﯿﺎﻫﯽ ﻓﺴﺮده‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﻏﻢآور‬ ‫در ﻣﯿﺎن ﺑﺲ آﺷﻔﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪه‪،‬‬ ‫ﻗﺼﻪی داﻧﻪاش ﻫﺴﺖ و داﻣﯽ‪،‬‬ ‫وز ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻪ و ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪه‬ ‫از دﻟﯽ رﻓﺘﻪ دارد ﭘﯿﺎﻣﯽ‪،‬‬ ‫داﺳﺘﺎن از ﺧﯿﺎﻟﯽ ﭘﺮﯾﺸﺎن‪:‬‬ ‫ »ای دل ﻣﻦ‪ ،‬دل ﻣﻦ!‬‫ﺑﯿﻨﻮا‪ ،‬ﻣﻀﻄﺮا‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞِ ﻣﻦ!‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺑﯽ و ﻗﺪر و دﻋﻮی‬ ‫از ﺗﻮ آﺧﺮ ﭼﻪ ﺷﺪ ﺣﺎﺻﻞِ ﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﺟﺰ ﺳﺮﺷﮑﯽ ﺑﻪ رﺧﺴﺎرهی ﻏﻢ؟‬ ‫آﺧﺮ ‪ -‬ای ﺑﯿﻨﻮا دل!‪ -‬ﭼﻪ دﯾﺪی‬ ‫ﮐﻪ ره رﺳﺘﮕﺎری ﺑﺮﯾﺪی؟‬ ‫ﻣﺮغِ ﻫﺮزهدراﯾﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮ ﻫﺮ‬ ‫ﺷﺎﺧﯽّ و ﺷﺎﺧﺴﺎری ﭘﺮﯾﺪی‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪی زﺑﻮن و ﻓﺘﺎده؟‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯽ ای دل‪ ،‬رﻫﯿﺪن‬ ‫ﮔﺮ ﻧﺨﻮردی ﻓﺮﯾﺐ زﻣﺎﻧﻪ‪،‬‬ ‫آﻧﭽﻪ دﯾﺪی‪ ،‬ز ﺧﻮد دﯾﺪی و ﺑﺲ‬ ‫ﻫﺮ دﻣﯽ ﯾﮏ ره و ﯾﮏ ﺑﻬﺎﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﺗﺎ ﺗﻮ ‪ -‬ای ﻣﺴﺖ!‪ -‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺘﯿﺰی‪،‬‬

‫‪3‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺴﺘﯽ و ﻏﻤﮕﺴﺎری‬ ‫ﺑﺎ »ﻓﺴﺎﻧﻪ« ﮐﻨﯽ دوﺳﺘﺎری‪.‬‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﯽ داﯾﻢ از وی ﮔﺮﯾﺰد‪،‬‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻮ او را ﺑﻮد ﺳﺎزﮔﺎری‬ ‫ﻣﺒﺘﻼﯾﯽ ﻧﯿﺎﺑﺪ ﺑﻪ از ﺗﻮ«‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪» :‬ﻣﺒﺘﻼﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪهی او‬ ‫ﮐﺲ در اﯾﻦ راه ﻟﻐﺰان ﻧﺪﯾﺪه‪.‬‬ ‫آه! دﯾﺮی اﺳﺖ ﮐﺎﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﮔﻮﯾﻨﺪ‪:‬‬ ‫از ﺑﺮِ ﺷﺎﺣﻪ ﻣﺮﻏﯽ ﭘﺮﯾﺪه‬ ‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺮ ﺟﺎی از او آﺷﯿﺎﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﻟﯿﮏ اﯾﻦ آﺷﯿﺎنﻫﺎ ﺳﺮاﺳﺮ‬ ‫ﺑﺮ ﮐﻒِ ﺑﺎدﻫﺎ اﻧﺪر آﯾﻨﺪ‪.‬‬ ‫رﻫﺮوان اﻧﺪر اﯾﻦ راه ﻫﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﮐﺎﻧﺪر اﯾﻦ ﻏﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﻢ ﻣﯽﺳﺮاﯾﻨﺪ‪...‬‬ ‫او ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺰ از رﻫﺮوان ﺑﻮد‪.‬‬ ‫در ﺑﺮِ اﯾﻦ ﺧﺮاﺑﻪ ﻣﻐﺎزه‪،‬‬ ‫وﯾﻦ ﺑﻠﻨﺪ آﺳﻤﺎن و ﺳﺘﺎره‬ ‫ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ اﻓﺴﺮده ﺑﻮدﯾﺪ‬ ‫وز ﺣﻮادث ﺑﻪ دل ﭘﺎرهْﭘﺎره‪،‬‬ ‫او ﺗﺮا ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯽزد‪ ،‬ﺗﻮ او را«‪...‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‪» :‬ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ اﻓﺴﺮده ﺑﻮدﯾﻢ‬ ‫ﺳﺎلﻫﺎ ﻫﻤﭽﻮ واﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‪،‬‬ ‫ﻟﯿﮏ ﻣﻮﺟﯽ ﮐﻪ آﺷﻔﺘﻪ ﻣﯽرﻓﺖ‬ ‫ﺑﻮدش از ﺗﻮ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺳﺘﺎﻧﯽ‪.‬‬ ‫ﻣﯽزدت ﻟﺐ‪ ،‬در آن ﻣﻮج‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ‪«.‬‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺮ آن ﻣﻮج آﺷﻔﺘﻪ دﯾﺪم‬ ‫ﯾﮑﻪ ﺗﺎزی ﺳﺮآﺳﯿﻤﻪ‪«.‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‪» :‬اﻣﺎ‬ ‫ﻣﻦ ﺳﻮی ﮔﻞﻋﺬاری رﺳﯿﺪم‬ ‫دَرﻫَﻤَﺶْ ﮔﯿﺴﻮان ﭼﻮن ﻣﻌﻤﺎ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮔﺮدﺑﺎدی ﻣُﺸَﻮ‪‬ش«‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪ :‬ﻣﻦ در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬از راهِ ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫ﻧﻘﺶ ﻣﯽﺑﺴﺘﻢ از او ﺑﺮ آﺑﯽ‪«.‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‪» :‬آه! ﻣﻦ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯽدادم از دور‬ ‫ﺑﺮ رُخِ او ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﯽ ‪ -‬ﭼﻪ ﺧﻮاﺑﯽ!‪-‬‬ ‫ﺑﺎ ﭼﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮﻫﺎی ﻓﺴﻮﻧﮕﺮ!‬

‫‪4‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫ای اﻓﺴﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻓﺴﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻓﺴﺎﻧﻪ!‬ ‫ای ﺧﺪﻧﮓ ﺗﺮا ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ!‬ ‫ای ﻋﻼجِ دل‪ ،‬ای دارویِ درد‬ ‫ﻫﻤﺮهِ ﮔﺮﯾﻪﻫﺎی ﺷﺒﺎﻧﻪ!‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻦِ ﺳﻮﺧﺘﻪ در ﭼﻪ ﮐﺎری؟‬ ‫ﭼﯿﺴﺘﯽ! ای ﻧﻬﺎن از ﻧﻈﺮﻫﺎ!‬ ‫ای ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺳﺮِ رﻫﮕﺬرﻫﺎ!‬ ‫ای ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺑﺮ ﻟﺐ‪،‬‬ ‫ﻧﺎﻟﻪی ﺗﻮ ﻫﻤﻪ از ﭘﺪرﻫﺎ!‬ ‫ﺗﻮ ﮐِﻪای؟ ﻣﺎدرت ﮐِﻪْ؟ ﭘﺪرت ﮐِﻪْ؟‬ ‫ﭼﻮن ز ﮔﻬﻮاره ﺑﯿﺮوﻧﻢ آورد‬ ‫ﻣﺎدرم ﺳﺮﮔﺬﺷﺖِ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺮ ﻣﻦ از رﻧﮓ و ﺑﻮی ﺗﻮ ﻣﯽزد‪،‬‬ ‫دﯾﺪه از ﺟﺬﺑﻪﻫﺎی ﺗﻮ ﻣﯽﺧﻔﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﯽﺷﺪم ﺑﯿﻬُﺶ و ﻣَﺤْﻮْ و ﻣﻔﺘﻮن‪.‬‬ ‫رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ رَه ﻓِﺘﺎدم‬ ‫از ﭘﯽِ ﺑﺎزیِ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺐ در رﺳﯿﺪی‪،‬‬ ‫ﺑﺮ ﻟﺒﯽ ﺟﺸﻤﻪ و رودﺧﺎﻧﻪ‬ ‫در ﻧﻬﺎن‪ ،‬ﺑﺎﻧﮓِ ﺗﻮ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪم‪.‬‬ ‫ای ﻓﺴﺎﻧﻪ! ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻧﺒﻮدی‬ ‫آنزﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ در ﺻﺤﺎری‪،‬‬ ‫ﻣﯽدوﯾﺪم ﭼﻮ دﯾﻮاﻧﻪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ‪،‬‬ ‫داﺷﺘﻢ زاری و اﺷﮑﺒﺎری‪،‬‬ ‫ﺗﻮ ﻣﺮا اﺷﮏﻫﺎ ﻣﯽﺳِﺘُﺮدی؟‬ ‫آنزﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﺴﺖ ﮔﺸﺘﻪ‪،‬‬ ‫زُﻟﻒﻫﺎ ﻣﯽﻓﺸﺎﻧﺪم ﺑﺮ ﺑﺎد‪،‬‬ ‫ﺗﻮ ﻧﺒﻮدی ﻣﮕﺮ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ‬ ‫ﻣﯽﺷﺪی ﺑﺎ ﻣﻦ زار و ﻧﺎﺷﺎد‪،‬‬ ‫ﻣﯽزدی ﺑﺮ زﻣﯿﻦ آﺳﻤﺎن را؟‬ ‫در ﺑَﺮِ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان‪ ،‬ﺷﺒﯽ ﺗﺎر‬ ‫ﺑﻮدم اﻓﺘﺎده ﻣﻦ‪ ،‬زرد و ﺑﯿﻤﺎر؛‬ ‫ﺗﻮ ﻧﺒﻮدی ﻣﮕﺮ آن ﻫﯿﻮﻻ‪،‬‬ ‫ آن ﺳﯿﺎهِ ﻣﻬﯿﺐِ ﺷﺮرﺑﺎر‪-‬‬‫ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪم ز ﺑﯿﻢِ ﺗﻮ ﻓﺮﯾﺎد؟‬

‫‪5‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫دَم‪ ،‬ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪهﻫﺎی ﺑﻬﺎران‬ ‫ﺑﻮد ﺑﺎ ﺳﺒﺰهی ﺟﻮﯾﺒﺎران‬ ‫از ﺑَﺮِ ﭘﺮﺗﻮ ﻣﺎه ﺗﺎﺑﺎن‪،‬‬ ‫در ﺑُﻦِ ﺻﺨﺮهﻫﺎی ﮐﻮﻫﺴﺎران‪،‬‬ ‫ﻫﺮﮐﺠﺎ‪ ،‬ﺑَﺰْﻣﯽ و رَزْﻣﯽ ﺗﺮا ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻠﺒﻞِ ﺑﯿﻨﻮا ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽزد‪.‬‬ ‫ﺑﺮ رُخِ ﺳﺒﺰه‪ ،‬ﺷﺐ ژاﻟﻪ ﻣﯽزد‪.‬‬ ‫روی آن ﻣﺎه از ﮔﺮﻣﯽ ﻋﺸﻖ‪،‬‬ ‫ﭼﻮن ﮔُﻞْﻧﺎر ﺗَﺒْﺨﺎﻟِﻪ ﻣﯽزد‪.‬‬ ‫ﻣﯽﻧﻮﺷﺘﯽ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺳﺮﮔﺬﺷﺘﯽ‪...‬‬ ‫ﺳﺮﮔﺬﺷﺖِ ﻣﻨﯽ ‪ -‬ای ﻓﺴﺎﻧﻪ!‪-‬‬ ‫ﮐﻪ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ و ﻏﻤﮕﺴﺎری؟‬ ‫ﺑﺎ دلِ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫ﯾﺎ ﮐﻪ دو دﯾﺪهی اﺷﮑﺒﺎری؟‬ ‫ﯾﺎ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎن راﻧﺪه ز ﻫﺮ ﺟﺎی؟‬ ‫ﻗﻠﺐِ ﭘُﺮﮔﯿﺮودار ﻣﻨﯽ ﺗﻮ‬ ‫ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﯽ و ﮔﻤﻨﺎم؟‬ ‫ﯾﺎ ﺳﺮﺷﺖ ﻣﻨﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﮕﺸﺘﯽ‬ ‫در ﭘﯽِ روﻧﻖ و ﺷﻬﺮت و ﻧﺎم؟‬ ‫ﯾﺎ ﺗﻮ ﺑﺨﺘﯽ ﮐﻪ از ﻣﻦ ﮔﺮﯾﺰی؟‬ ‫ﻫﺮ ﮐﺲ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮد ﺗﺮا راﻧﺪ‬ ‫ﺑﯽﺧﺒﺮ ﮐﻪ ﺗﻮﯾﯽ ﺟﺎوداﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﺗﻮ ﮐﻪای؟ ‪ -‬ای ز ﻫﺮ ﺟﺎی راﻧﺪه‪-‬‬ ‫ﺑﺎ ﻣَﻨَﺖ ﺑﻮده ره‪ ،‬دوﺳﺘﺎﻧﻪ؟‬ ‫ﻗﻄﺮهی اﺷﮑﯽ آﯾﺎ ﺗﻮ‪ ،‬ﯾﺎ ﻏﻢ؟‬ ‫ﯾﺎد دارم ﺷﺒﯽ ﻣﺎﻫﺘﺎﺑﯽ‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻮه »ﻧﻮﺑُﻦ« ﻧﺸﺴﺘﻪ‪،‬‬ ‫دﯾﺪه از ﺳﻮز دل ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ‬ ‫دل ز ﻏﻮﻏﺎی دو دﯾﺪه رﺳﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﺑﺎد ﺳﺮدی دﻣﯿﺪه از ﺑﺮِ ﮐﻮه‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ‪» :‬ای ﻃﻔﻞ ﻣﺤﺰون!‬ ‫از ﭼﻪ از ﺧﺎﻧﻪی ﺧﻮد ﺟﺪاﯾﯽ؟‬ ‫ﭼﯿﺴﺖ ﮔﻤﮕﺸﺘﻪی ﺗﻮ در اﯾﻦﺟﺎی؟‬ ‫ﻃﻔﻞ! ﮔﻞ ﮐﺮده ﺑﺎ دﻟﺮﺑﺎﯾﯽ‬ ‫ﮐُﺮﮔِﻮﯾﺠﯽ در اﯾﻦ درهی ﺗﻨﮓ«‪.‬‬

‫‪6‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫ﭼﻨﮓ در زﻟﻒ ﻣﻦ زد ﭼﻮ ﺷﺎﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﻧﺮم و آﻫﺴﺘﻪ و دوﺳﺘﺎﻧﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪی ﺑﯽﻧﻮا داﺷﺖ‬ ‫ﺑﺎزی و ﺷﻮﺧﯽ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ‪...‬‬ ‫ای ﻓﺴﺎﻧﻪ! ﺗﻮ آن ﺑﺎدِ ﺳﺮدی؟‬ ‫ای ﺑﺴﺎ ﺧﻨﺪهﻫﺎ ﮐﻪ زدی ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺮ ﺧﻮﺷﯽّ و ﺑﺪیّ ﮔِﻞ ﻣﻦ‪.‬‬ ‫ای ﺑﺴﺎ ﮐﺎﻣﺪی اﺷﮏرﯾﺰان‬ ‫ﺑﺮ ﻣﻦ و ﺑﺮ دل و ﺣﺎﺻﻞِ ﻣﻦ‪.‬‬ ‫ﺗﻮ دَدی‪ ،‬ﯾﺎ روﯾﯽ ﭘﺮیوار؟‬ ‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﺎ! ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻦِ ﺑﯽﻧﻮا ﺑﻮدهای ﺗﻮ؟‬ ‫ﻫﺮ زﻣﺎﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪه در آﻏﻮش‪،‬‬ ‫ﺑﯿﻬُﺸﯽ ﻣﻦ اﻓﺰودهای ﺗﻮ؟‬ ‫ای ﻓﺴﺎﻧﻪ! ﺑﮕﻮف ﭘﺎﺳﺨﻢ ده!«‪...‬‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪» :‬ﺑﺲ ﮐﻦ از ﭘﺮﺳﺶ ‪ -‬ای ﺳﻮﺧﺘﻪ دل!‪-‬‬ ‫ﺑﺲ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ دﻟﻢ ﺳﺎﺧﺘﯽ ﺧﻮن‪.‬‬ ‫ﺑﺎورم ﺷﺪ ﮐﻪ از ﻏﺼﻪ ﻣﺴﺘﯽ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﮐﻪ را ﻏﻢ ﻓﺰون‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ اﻓﺰون!‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎ! ﺗﻮ ﻣﺮا ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯽ‪:‬‬ ‫از دل ﺑﯽﻫﯿﺎﻫﻮ ﻧﻬﻔﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﻣﻦ ﯾﮏ آوارهی آﺳﻤﺎﻧﯽ‪.‬‬ ‫وز زﻣﺎن و زﻣﯿﻦ ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪه‪،‬‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺮِ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻢ‪:‬‬ ‫آﻧﭽﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻣﻨﻢ‪ ،‬وآﻧﭽﻪ ﺧﻮاﻫﯽ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ وﺟﻮدی ﮐﻬﻨﻪﮐﺎر ﻫﺴﺘﻢ‪،‬‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪهی ﺑﯽﮐﺴﺎنِ ﮔﺮﻓﺘﺎر‪.‬‬ ‫ﺑﭽﻪﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﺎدرِ ﭘﯿﺮ‬ ‫ﺑﯿﻢ و ﻟﺮزه دﻫﺪ‪ ،‬در ﺷﺐِ ﺗﺎر‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﻗﺼﻪام ﺑﯽﺳﺮ و ﺑُﻦ!«‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‪» :‬ﺗﻮ ﯾﮑﯽ ﻗﺼﻪای؟«‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪:‬‬

‫»آری‪ ،‬آری‬ ‫ﻗﺼﻪی ﻋﺎﺷﻖِ ﺑﯽﻗﺮاری‪.‬‬ ‫ﻧﺎ اﻣﯿﺪی‪ ،‬ﭘﺮ از اﺿﻄﺮاﺑﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪوه و ﺷﺐزﻧﺪهداری‬ ‫ﺳﺎلﻫﺎ در ﻏﻢ و اﻧﺰوا زﯾﺴﺖ‪.‬‬

‫‪7‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫ﻗﺼﻪی ﻋﺎﺷﻘﯽِ ﭘُﺮ زِ ﺑﯿﻤﻢ‬ ‫ﮔَﺮ ﻣﻬﯿﺒﻢ ﭼﻮ دﯾﻮ ﺻﺤﺎری‪،‬‬ ‫ور ﻣﺮا ﭘﯿﺮزنْ روﺳﺘﺎﯾﯽ‬ ‫ﻏﻮل ﺧﻮاﻧَﺪ زِ آدمْ ﻓﺮاری‬ ‫زادهی اﺿﻄﺮاب ﺟﻬﺎﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﯾﮏزﻣﺎن دﺧﺘﺮی ﺑﻮدهام ﻣﻦ‪.‬‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ دﻟﺒﺮی ﺑﻮدهام ﻣﻦ‪.‬‬ ‫ﭼﺸﻢﻫﺎ ﭘُﺮ زِ آﺷﻮب ﮐﺮده‪،‬‬ ‫ﯾﮑّﻪ اﻓﺴﻮﻧﮕﺮی ﺑﻮدهام ﻣﻦ‪.‬‬ ‫آﻣﺪم ﺑﺮ ﻣﺰاری ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﭼﻨﮓِ ﺳﺎزﻧﺪهی ﻣﻦ ﺑﻪ دﺳﺘﯽ‪،‬‬ ‫دﺳﺖِ دﯾﮕﺮ ﯾﮑﯽ ﺟﺎمِ ﺑﺎده‪.‬‬ ‫ﻧﻐﻤﻪای ﺳﺎز ﻧﮑﺮده‪ ،‬ﺳﺮ ﻣﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﺷﺐ ز ﭼﺸﻢِ ﺳﯿﺎﻫﻢ‪ ،‬ﮔﺸﺎده‬ ‫ﻗﻄﺮه ﻗﻄﺮه ﺳﺮﺷﮏِ ﭘُﺮ از ﺧﻮن‬ ‫در ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯽﺷﺪ‬ ‫در اﻓﻖ‪ ،‬ﺻﻮرﺗﯽ اﺑﺮِ ﺧﻮﻧﯿﻦ‪.‬‬ ‫در ﻣﯿﺎنِ زﻣﯿﻦ و ﻓﻠﮏ ﺑﻮد‬ ‫اﺧﺘﻼط ﺻﺪاﻫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻦ‬ ‫دور از اﯾﻦ ﺧﯿﻤﻪ ﻣﯽرﻓﺖ ﺑﺎﻻ‪.‬‬ ‫ﺧﻮاب آﻣﺪ ﻣﺮا دﯾﺪﮔﺎن ﺑﺴﺖ‬ ‫ﺟﺎم و ﭼﻨﮕﻢ ﻓﺘﺎدﻧﺪ از دﺳﺖ‬ ‫ﭼﻨﮓ ﭘﺎره ﺷﺪ و ﺟﺎم ﺑﺸﮑﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﻦ ز دﺳﺖ دل و دل زِ ﻣﻦ رَﺳﺖ‪،‬‬ ‫رﻓﺘﻢ و دﯾﮕﺮم ﺗﻮ ﻧﺪﯾﺪی‪.‬‬ ‫ای ﺑﺴﺎ وﺣﺸﺖاﻧﮕﯿﺰ ﺷﺐﻫﺎ‬ ‫ﮐﺰ ﭘﺲِ اﺑﺮﻫﺎ ﺷﺪ ﭘﺪﯾﺪار‬ ‫ﻗﺎﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺪاﻧﺴﺘﯽاش ﮐﯿﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺣﺰﯾﻦ و دلآزار‬ ‫ﻧﺎمِ ﻣﻦ در ﺑُﻦِ ﮔﻮش ﺗﻮ ﮔﻔﺖ‪...‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ! ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻢ‬ ‫آن ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﻪ از دل ﺑﺮآﯾﺪ‪.‬‬ ‫ﺻﻮرتِ ﻣﺮدﮔﺎن ﺟﻬﺎﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﯾﮏ دﻣﻢ ﮐﻪ ﭼﻮ ﺑﺮﻗﯽ ﺳﺮآﯾﺪ‪.‬‬ ‫ﻗﻄﺮهی ﮔﺮم ﭼﺸﻤﯽ ﺗَﺮَم ﻣﻦ‪.‬‬

‫‪8‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫ﭼﻪ در آن ﮐﻮهﻫﺎ داﺷﺖ ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ‬ ‫دﺳﺖِ ﻣَﺮدُم ﺑﯿﺎﻟﻮده در ﮔِﻞ؟‬ ‫ﻟﯿﮏ اﻓﺴﻮس! از آن ﻟﺤﻈﻪ دﯾﮕﺮ‬ ‫ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ را ﻧﺸﺪ ﻫﯿﭻ ﺣﺎﺻﻞ‪.‬‬ ‫ﺳﺎلﻫﺎ ﻃﯽ ﺷﺪﻧﺪ از ﭘﺲِ ﻫﻢ‪...‬‬ ‫ﯾﮏ ﮔَﻮزنِ ﻓﺮاری در آنﺟﺎ‬ ‫ﺷﺎﺧﻪای را زِ ﺑَﺮﮔَﺶ ﺗُﻬﯽ ﮐﺮد‪...‬‬ ‫ﮔﺸﺖ ﭘﯿﺪا ﺻﺪاﻫﺎی دﯾﮕﺮ‪...‬‬ ‫ﺷﮑﻞ ﻣﺨﺮوﻃﯽ ﺧﺎﻧﻪای ﻓﺮد‪...‬‬ ‫ﮔَﻠّﻪی ﭼﻨﺪ ﺑُﺰ در ﭼﺮاﮔﺎه‪...‬‬ ‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬ﻣﺮدِ ﭼﻮﭘﺎن ﭘﯿﺮی‬ ‫اﻧﺪر آن ﺗﻨﮕﻨﺎ ﺟُﺴﺖ ﺧﺎﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﻗﺼﻪای ﮔﺸﺖ ﭘﯿﺪا‪ ،‬ﮐﻪ در آن‬ ‫ﺑﺌﺪ ﮔُﻢ ﻫﺮ ﺳﺮاغ و ﻧﺸﺎﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﮐﺮد از ﻣﻦ درﯾﻦ راه ﻣﻌﻨﯽ‪...‬‬ ‫ﮐﯽ دﻟﯽ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد از اﯾﻦ راز‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮ آن ﺟﻐﺪ ﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪ ﻏﻤﻨﺎک؟‬ ‫رﯾﺨﺖ آن ﺧﺎﻧﻪی ﺷﻮق از ﻫﻢ‪،‬‬ ‫ﭼﻮن ﻧﻪ ﺟﺰ ﻧﻘﺶ آن ﻣﺎﻧﺪ ﺑﺮ ﺧﺎک‪،‬‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ‪ ،‬ﺑﮕﺮﯾﺴﺖ‪ ،‬ﺟﺰ ﭼﺸﻢِ ﺷﯿﻄﺎن!«‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‪» :‬ای ﻓﺴﺎﻧﻪ! ﺧَﺴﺎﻧﻨﺪ آﻧﺎن‬ ‫ﮐﻪ ﻓﺮوﺑﺴﺘﻪ رَه را ﺑﺮ ﮔﻠﺰار‪.‬‬ ‫ﺧَﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺪ ﺳﺎل ﻃﻮﻓﺎن ﻧَﻨﺎﻟﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻞ‪ ،‬زِ ﯾﮏ ﺗﻨﺪﺑﺎد اﺳﺖ ﺑﯿﻤﺎر‪.‬‬ ‫ﺗﻮ ﻣﭙﻮﺷﺎن ﺳﺨﻦﻫﺎ ﮐﻪ داری‪...‬‬ ‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﺑﺎ زﺑﺎن دلِ ﺧﻮد‪،‬‬ ‫ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﮔﻮی ﻧﭙﺴﻨﺪد آن را‪-‬‬‫ﻣﯽﺗﻮان ﺣﯿﻠﻪﻫﺎ راﻧﺪ در ﮐﺎر‪،‬‬ ‫ﻋﯿﺐ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ ﻧﮑﺘﻪدان را‬ ‫ﻧﮑﺘﻪﭘﻮﺷﯽ ﭘِﯽِ ﺣﺮفِ ﻣﺮدم‪.‬‬ ‫اﯾﻦ‪ ،‬زﺑﺎنِ دلِ اﻓﺴﺮدﮔﺎن اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﻪ زﺑﺎنِ ﭘﯽِ ﻧﺎمﺧﯿﺰان‪،‬‬ ‫ﮔﻮی در دل ﻧﮕﯿﺮد ﮐَﺴَﺶ ﻫﯿﭻ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺟﻬﺎﻧﯿﻢ ﺳﻮزان‬ ‫ﺣﺮف ﺧﻮد را ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ دﻧﺒﺎل‪:‬‬ ‫ﮐﯽ در آن ﮐﻠﺒﻪﻫﺎی دﮔﺮ ﺑﻮد؟«‬

‫‪9‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪ :‬ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺟﺰ ﻣﻦ‪ ،‬ای ﻋﺎﺷﻖِ ﻣﺴﺖ!‬ ‫دﯾﺪی آن ﺷﻮر و ﺑﺸﻨﯿﺪی آن ﺑﺎﻧﮓ‬ ‫از ﺑُﻦﺑﺎمﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﺴﺖ‪،‬‬ ‫روی دﯾﻮارﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪...‬‬ ‫در ﯾﮑﯽ ﮐﻠﺒﻪی ﺧُﺮدِ ﭼﻮﺑﯿﻦ‪،‬‬ ‫ﻃﺮف وﯾﺮاﻧﻪای‪ ،‬ﯾﺎد داری؟‬ ‫ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﭘﯿﺮزن روﺳﺘﺎﯾﯽ‬ ‫ﭘﻨﺒﻪ ﻣﯽرِﺷﺖ و ﻣﯽﮐﺮد زاری‪،‬‬ ‫ﺧﺎﻣُﺸﯽ ﺑﻮد و ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺐ‪...‬‬ ‫ﺑﺎدِ ﺳﺮد از ﺑﻮن ﻧﻌﺮه ﻣﯽزد‪.‬‬ ‫آﺗﺶ اﻧﺪر دلِ ﮐﻠﺒﻪ ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ‪.‬‬ ‫دﺧﺘﺮی ﻧﺎﮔﻪ از در درآﻣﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ و ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﻤﯽ ﮐﻮﻓﺖ‬ ‫ » ای دل ﻣﻦ‪ ،‬دل ﻣﻦ‪ ،‬دل ﻣﻦ!«‬‫آه از ﻗﻠﺐ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺮآورد‪.‬‬ ‫در ﺑَﺮِ ﻣﺎدر اﻓﺘﺎد و ﺷﺪ ﺳﺮد‬ ‫اﯾﻦﭼﻨﯿﻦ دﺧﺘﺮِ ﺑﯿﺪﻟﯽ را‬ ‫ﻫﯿﭻ داﻧﯽ ﭼﻪ زار و زﺑﻮن ﮐﺮد؟‬ ‫ﻋﺸﻖ ﻓﺎﻧﯽ ﮐﻨﻨﺪه‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﻋﺸﻖ!‬ ‫ﺣﺎﺻﻞِ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻣﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻦ!‬ ‫روﺷﻨﯽّ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻣﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻦ!‬ ‫ﻣﻦ‪ ،‬ﻓﺴﺎﻧﻪ‪ ،‬دلِ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻢ‪،‬‬ ‫ﮔﺮ ﺑﻮد ﺟﺴﻢ و ﺟﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻣﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻦ!‬ ‫ﻣﻦ ﮔُﻞِ ﻋﺸﻘﻢ و زادهی اﺷﮏ!‬ ‫ﯾﺎد ﻣﯽآوری آن ﺧﺮاﺑﻪ‪،‬‬ ‫آن ﺷﺐ و ﺟﻨﮕﻞِ »آﻟﯿﻮ« را‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻮ از ﮐﻬﻨﻪﻫﺎ ﻣﯽﺷﻤﺮدی‬ ‫ﻣﯽزدی ﺑﻮﺳﻪ ﺧﻮﺑﺎنِ ﻧﻮ را؟‬ ‫زان زﻣﺎنﻫﺎ ﻣﺮا دوﺳﺖ ﺑﻮدی‪«.‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‪» :‬آنزﻣﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﮐﻪ از آن ﺑﻪ ره ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﺰ ﺳﻮارِ ﻏﺒﺎری‪«...‬‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪» :‬ﺗﻨﺪ ﺧﯿﺰی ﮐﻪ‪ ،‬رَه ﺷﺪ ﭘﺲ از او‬ ‫ﺟﺎی ﺧﺎﻟﯽ ﻧﻤﺎی ﺳﻮاری‬ ‫ﻃﻌﻤﻪی اﯾﻦ ﺑﯿﺎﺑﺎن ﻣﻮﺣﺶ‪«...‬‬

‫‪10‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‪» :‬ﻟﯿﮏ در ﺧﻨﺪهاش‪ ،‬آن ﻧﮕﺎرﯾﻦ‪،‬‬ ‫ﻣﺴﺖ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ و ﺳﺮﻣﺴﺖ ﻣﯽرﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺎ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺣﺮﯾﻔﺶ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﯽ‪،‬‬ ‫ﺟﺎم ﻫﺮﺟﺎی ﺑﺮ دﺳﺖ ﻣﯽرﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻪ ﺷﺒﯽ! ﻣﺎه ﺧﻨﺪان‪ ،‬ﭼﻤﻦ ﻧﺮم!«‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪ » :‬آه‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ! ﺳﺤﺮ ﺑﻮد آندَم‪.‬‬ ‫ﺳﯿﻨﻪی آﺳﻤﺎن ﺑﺎز و روﺷﻦ‪.‬‬ ‫ﺷﺪ ز رَه ﮐﺎروانِ ﻃﺮﺑﻨﺎک‬ ‫ﺟَﺮَﺳﺶ را ﺑﻪﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ ﺷﯿﻮن‪.‬‬ ‫آﺗﺸﺶ را اُﺟﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺳَﺮد‪«.‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‪ :‬ﮐﻮهﻫﺎ راﺳﺖ اِﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫درّهﻫﺎ ﻫﻤﭽﻮ دزدان ﺧﻤﯿﺪه‪«.‬‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪ :‬آری ای ﻋﺎﺷﻖ! اﻗﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫دل ز ﮐﻒدادﮔﺎن‪ ،‬وارﻣﯿﺪه؛‬ ‫داﺳﺘﺎﻧﯿﻢ از آنﺟﺎﺳﺖ در ﯾﺎد‪:‬‬ ‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﻓﺘﻨﻪ ﺑﻮد و ﺷﺐ و ﮐﯿﻦ‪،‬‬ ‫ﻣﺮدﻣﯽ‪ ،‬ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﺮده ﻧﺎﺑﻮد‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺮِ ﮐﻮهﻫﺎی »ﮐُﭙﺎﭼﯿﻦ«‬ ‫ﻧﻘﻄﻪای ﺳﻮﺧﺘﻪ در ﭘﯿﮑﺮ دود‪،‬‬ ‫ﻃﻔﺐ ﺑﯽﺗﺎﺑﯽ آﻣﺪ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ…‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪﻫﻢ ﯾﺎر و دﻣﺴﺎز ﺑﺎﺷﯿﻢ‪،‬‬ ‫ﻧﮑﺘﻪﻫﺎ آﻣﺪ از ﻗﺼﻪ ﮐﻮﺗﺎه‪.‬‬ ‫اﻧﺪ آن ﮔﻮﺷﻪ‪ ،‬ﭼﻮﭘﺎنِ ﻧﯽزن‪ ،‬زود‬ ‫ﻧﺎف از ﺷﯿﺮ ﺧﻮاری ﺑﺒُﺮّﯾﺪ‪«.‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‪ :‬آه!‬ ‫ﭼﻪ زﻣﺎﻧﯽ‪ ،‬ﭼﻪ دﻟﮑﺶ زﻣﺎﻧﯽ!‬ ‫ﻗﺼﻪی ﺷﺎدﻣﺎنِ دﻟﯽ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﺎز آﻣﺪ ﺳﻮی ﺧﺎﻧﻪی دل…«‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪» :‬ﻋﺎﺷﻘﺎ! ﺟُﻐﺪ ﮔﻮ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﻮدش‬ ‫آﺷﻨﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ وﯾﺮاﻧﻪی دل‪«.‬‬ ‫»آری اﻓﺴﺎﻧﻪ! ﯾﮏ ﺟﻐﺪِ ﻏﻤﻨﺎک‪.‬‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‪:‬‬ ‫ﻫﺮ دم اﻣﺸﺐ‪ ،‬از آﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﯾﺎد ﻣﯽآورد ﺟﻐﺪ ﺑﺎﻃﻞ‪،‬‬ ‫اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬اِﺳﺘﺎﺋﻪ ﮔﻮﯾﯽ‬ ‫آن ﻧﮕﺎرﯾﻦ ﺑﻪ وﯾﺮاﻧﻪی »ﻧﺎﺗﻞ«‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮدﺳﺖ و ﺑﺎ ﭼﺸﻢِ ﻏﻤﻨﺎک‪«.‬‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪» :‬آﻣﺪه از ﻣﺰار ﻣﻘﺪس‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎ! راهِ درﻣﺎن ﺑﺠﻮﯾﺪ‪«.‬‬

‫‪11‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‪» :‬آﻣﺪه ﺑﺎ زﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ دارد‬ ‫ﻗﺼﻪی رﻓﺘﮕﺎن را ﺑﮕﻮﯾﺪ‪.‬‬ ‫زﻧﺪﮔﺎن را ﺑﯿﺎﺑﺪ در اﯾﻦ ﻏﻢ‪«.‬‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪» :‬آﻣﺪه ﺗﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ آوَرَد ﺑﺎز‪،‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ! آنرا ﮐﻪ ﺑﺮ ﺟﺎ ﻧﻬﺎده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻟﯿﮏ ﭼﻪ ﺳﻮد‪ ،‬ﮐﺎﻧﺪر ﺑﯿﺎﺑﺎن‬ ‫ﻫﻮل را ﺑﺎز دﻧﺪان ﮔﺸﺎده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺟﺎم ﮔﺮدد ﺷﮑﺴﺘﻪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻪ ‪ -‬ای ﻧﻘﺸﺒﻨﺪِ ﻓﺴﻮﻧﮑﺎر!‪-‬‬ ‫ﻧﻘﺶ دﯾﮕﺮ ﺑﺮآری ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ‪،‬‬ ‫اﻧﺪر اﯾﻦ ﭘﺮده‪ ،‬در ﻧﻘﺸﺒﻨﺪی‬ ‫ﺑﯿﺶ ازﯾﻦ ﻧﺰﻏﻤﺖ ﻏﻢ ﻓﺰاﯾﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻠﻮه ﮔﯿﺮد ﺳﭙﯿﺪ‪ ،‬از ﺳﯿﺎﻫﯽ‪.‬‬ ‫آنﭼﻪ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﭼﻮن ﭼﺸﻤﻪی ﻧﻮش‬ ‫ﺑﻮد روزی ﺑﺪاﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﺎﻣﺮوز‬ ‫ﻧﮑﺘﻪ اﯾﻨﺴﺖ‪ ،‬درﯾﺎب ﻓُﺮﺻﺖ‪،‬‬ ‫ﮔﻨﺞ در ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬دل رﻧﺞاﻧﺪوز‬ ‫از ﭼﻪ؟ ‪ -‬آﯾﺎ ﭼﻤﻦ دﻟﺮﺑﺎ ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫آنزﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اَﻣﺮودِ وﺣﺸﯽ‬ ‫ﺳﺎﯾﻪ اﻓﮑﻨﺪه آرام ﺑﺮ ﺳﻨﮓ‪،‬‬ ‫ﮐﺎﮐُﻠﯽﻫﺎ در آن ﺟﻨﮕﻞِ دور‬ ‫ﻣﯽﺳُﺮاﯾﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤ‪Ĥ‬ﻫﻨﮓ‬ ‫ﮐﻪ ﯾﮑﯽ زان ﻣﯿﺎن اﺳﺖ ﺧﻮاﻧﺎ‪.‬‬ ‫ﺷِﮑﻮِهﻫﺎ را ﺑِﻨِﻪ‪ ،‬ﺧﯿﺰ و ﺑﻨﮕﺮ‬ ‫ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ زﻣﺴﺘﺎن ﺳﺮ آﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻨﮕﻞ و ﮐﻮه در رﺳﺘﺨﯿﺰ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻋﺎﻟَﻢ از ﺗﯿﺮهروﯾﯽ در آﻣﺪ‬ ‫ﭼﻬﺮه ﺑُﮕﺸﺎد و ﭼﻮن ﺑﺮق ﺧﻨﺪﯾﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻮدهی ﺑﺮف از ﻫﻢ ﺷﮑﺎﻓﯿﺪ‬ ‫ﻗﻠﻪی ﮐﻮه ﺷﺪ ﯾﮑﺴﺮ اَﺑﻠَﻖ‪.‬‬ ‫ﻣﺮدِ ﭼﻮﭘﺎن درآﻣﺪ زِ دَﺧﻤﻪ‬ ‫ﺧﻨﺪه زد ﺷﺎدﻣﺎن و ﻣﻮﻓﻖ‬ ‫ﮐﻪ دِﮔَﺮ وﻗﺖِ ﺳﺒﺰهﭼِﺮاﻧﯽ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎ! ﺧﯿﺰ ﮐﺎﻣﺪ ﺑﻬﺎران‬ ‫ﭼﺸﻤﻪی ﮐﻮﭼﮏ از ﮐﻮه ﺟﻮﺷﯿﺪ‪،‬‬ ‫ﮔُﻞ ﺑﻪ ﺻﺤﺮا در آﻣﺪ ﭼﻮ آﺗﺶ‪،‬‬ ‫رودِ ﺗﯿﺮه ﭼﻮ ﺗﻮﻓﺎن ﺧﺮوﺷﯿﺪ‪،‬‬ ‫دﺷﺖ از ﮔُﻞ ﺷﺪه ﻫﻔﺖرﻧﮕﻪ‪.‬‬

‫‪12‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫آن ﭘﺮﻧﺪه ﭘﯽ ﻻﻧﻪﺳﺎزی‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺮِ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ ﻣﯽﺳﺮاﯾﺪ‪،‬‬ ‫ﺧﺎر و ﺧﺎﺷﺎک دارد ﺑﻪ ﻣﻨﻘﺎر‪،‬‬ ‫ﺷﺎﺧﻪی ﺳﺒﺰ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ زاﯾﺪ‬ ‫ﺑﭽّﮕﺎﻧﯽ ﻫﻤﻪ ﺧُﺮد و زﯾﺒﺎ‪«.‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‪ » :‬در »ﺳﺮﯾﻬﺎ« ﺑﻪ راهِ »ورازون«‬ ‫ﮔﺮگ‪ ،‬دزدﯾﺪه ﺳﺮ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ‪«.‬‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪ :‬ﻋﺎﺷﻖ! اﯾﻨﻬﺎ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯽاﺳﺖ؟ اﮐﻨﻮن‬ ‫ﮔﺮگ ‪ -‬ﮐﺎو دﯾﺮی آنﺟﺎ ﻧﭙﺎﯾﺪ‪-‬‬ ‫از ﺑﻬﺎر اﺳﺖ آنﮔﻮﻧﻪ رﻗﺼﺎن‪.‬‬ ‫آﻓﺘﺎب ﻃﻼﯾﯽ ﺑﺘﺎﺑﯿﺪ‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺮ ژاﻟﻪی ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﯽ‪.‬‬ ‫ژاﻟﻪﻫﺎ داﻧﻪداﻧﻪ درﺧﺸﻨﺪ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ اﻟﻤﺎس و در آب ﻣﺎﻫﯽ‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺮِ ﻣﻮجﻫﺎ زﻧﺪ ﻣُﻌُﻠّﻖ‪.‬‬ ‫ﺗﻮ ﻫﻢ ‪ -‬ای ﺑﯿﻨﻮا! – ﺷﺎد ﺑﺨﺮام‬ ‫ﮐﻪ زِ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻧﺸﺎطِ ﺑﻬﺎر اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ زﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ رﻗﺺ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ دﯾﺪهات اﺷﮑﺒﺎر اﺳﺖ؟‬ ‫ﺑﻮﺳﻪای زن ﮐﻪ زﻣﺎن رَوَﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫دور ﮔﺮدن ﮔﺬﺷﺘﻪ زِ ﺧﺎﻃﺮ‪.‬‬ ‫روی داﻣﺎنِ اﯾﻦ ﮐﻮه‪ ،‬ﺑﻨﮕﺮ‬ ‫ﺑﺮهﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ و ﺳﯿﻪ را‪،‬‬ ‫ﻧﻐﻤﻪی زﻧﮓﻫﺎ را‪ ،‬ﮐﻪ ﯾﮑﺴﺮ‬ ‫ﭼﻮ دلِ ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬آوازﺧﻮاناَﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺒﺰهی »ﺑﯿﺸﻞ«‪ ،‬اﯾﻨﮏ‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻨﯽ اﺳﺖ ﺧﻨﺪان ﻧﺸﺴﺘﻪ‪،‬‬ ‫از ﻫﻤﻪ رﻧﮓ‪ ،‬ﮔُﻞﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ‬ ‫ﮔِﺮد آورده و دﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫ﺗﺎ ﮐُﻨَﺪ ﻫﺪﯾﻪی ﻋﺸﻘﺒﺎزان‪.‬‬ ‫ﻫﻤّﺘﯽ ﮐُﻦ ﮐﻪ دزدﯾﺪه‪ ،‬او را‬ ‫ﻫﺮ دَﻣﯽ ﺟﺎﻧﺐِ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺳﺖ‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎ! ﮔﺮ ﺳﯿﻪ دوﺳﺖ داری‪،‬‬ ‫اﯾﻨﮏ او را دو ﭼﺸﻢِ ﺳﯿﺎﻫﯽ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ زِ ﻏﻮﻏﺎ دل ﻏُﺼﻪ ﮔﻮی اﺳﺖ‪«.‬‬

‫‪13‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‪ :‬رو ﻓﺴﺎﻧﻪ! ﮐﻪ اﯾﻦﻫﺎ ﻓﺮﯾﺐ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫دل زِ وﺻﻞ و ﺧﻮﺷﯽ ﺑﯽﻧﺼﯿﺐ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫دﯾﺪن و ﺳﻮزش و ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ‬ ‫ﭼﻪ ﺧﯿﺎﻟﯽ و وَﻫﻤﯽ ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺖ!‬ ‫ﺑﯽﺧﺒﺮ ﺷﺎد و ﺑﯿﻨﺎ ﻓﺴﺮده اﺳﺖ!‬ ‫ﺧﻨﺪهای ﻧﺎﺷِﮑُﻔﺖ از ﮔُﻞِ ﻣﻦ‬ ‫ﮐﻪ زِ ﺑﺎرانِ زَﻫﺮی ﻧﺸﺪ ﺗَﺮ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎزار ﮐﺎﻻ ﻓﺮوﺷﺎن‬ ‫دادهام ﻫﺮﭼﻪ را‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ‬ ‫ﺷﺎدی روزِ ﮔُﻢﮔَﺸﺘﻪای را‪...‬‬ ‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﯽ دﻟﻢ ﺑُﺮد و ﮔُﻢ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﻦ ﭘﯽِ دِل ﮐﻨﻮن ﺑﯽﻗﺮارم‪.‬‬ ‫ﻟﯿﮑﻦ از ﻣﺴﺘﯽ ﺑﺎدهی دوش‪،‬‬ ‫ﻣﯽرَوَم ﺳَﺮ ﮔِﺮان و ﺧُﻤﺎرم‪.‬‬ ‫ﺟُﺮﻋﻪای ﺑﺎﯾﺪم‪ ،‬ﺗﺎ رَﻫَﻢ ﻣﻦ‪«.‬‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪» :‬ﮐﻪ زِ ﻧﻮ ﻗﻄﺮهای ﭼﻨﺪ رﯾﺰی؟‬ ‫ﺑﯿﻨﻮا ﻋﺎﺷﻘﺎ!«‪.‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‪» :‬ﮔَﺮ ﻧﺮﯾﺰم‬ ‫دل ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮان رَﻫﯿﺪن؟‬ ‫ﭼﻮن ﺗﻮاﻧﻢ ﮐﻪ دﻟﺸﺎد ﺧﯿﺰم‬ ‫ﺑﻨﮕﺮم ﺑﺮ ﺑﺴﺎطِ ﺑﻬﺎران‪«.‬‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪» :‬ﺣﺎﻟﯿﺎ ﺗﻮ ﺑﯿﺎ و رﻫﺎ ﮐُﻦ‬ ‫اول و آﺧﺮِ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‪.‬‬ ‫وَز ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎ ﻣﯿﺎور دِﮔَﺮ ﯾﺎد‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺪﯾﻦﻫﺎ ﻧَﯿَﺮزَد ﺟﻬﺎﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ زﺑﻮنِ دلِ ﺧﻮد ﺷَﻮی ﺗﻮ‪«.‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‪ :‬ﻟﯿﮏ اﻓﺴﻮس! ﭼﻮن ﻣﺎرَم اﯾﻦ دَرد‬ ‫ﻣﯽﮔَﺰَد ﺑﻨﺪِ ﻫﺮ ﺑﻨﺪِ ﺟﺎن را‪.‬‬ ‫ﭘﯿﭽَﻢ از درد ﺑﺮ ﺧﻮد ﭼﻮ ﻣﺎران‪،‬‬ ‫ﺗَﻨﮓ ﮐﺮده ﺑﻪ ﺗﻦ اﺳﺘﺨﻮان را‪.‬‬ ‫ﭼﻮن ﻓﺮﯾﺒﻢ در اﯾﻦ ﺣﺎل ﮐﺎن ﻫﺴﺖ؟‬ ‫ﻗﻠﺐِ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪی آﺳﻤﺎنﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺪﻓﻦِ آرزوﻫﺎ و ﺟﺎنﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻇﺎﻫﺮش ﺧﻨﺪهﻫﺎی زﻣﺎﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﺑﺎﻃﻦِ آن ﺳِﺮِﺷﮏِ ﻧﻬﺎنﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻮن رﻫﺎ دارَﻣَﺶ؟ ﭼﻮن ﮔُﺮﯾﺰم؟‬

‫‪14‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫ﻫﻤﺮَﻫﺎ! ﺑﺎز آﻣﺪ ﺳﯿﺎﻫﯽ‪،‬‬ ‫ﻣﯽﺑَﺮَﻧﺪَم ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﻧﺨﻮاﻫﯽ‪.‬‬ ‫ﻣﯽدرﺧﺸﺪ ﺳﺘﺎره ﺑﺪاﻧﺴﺎن‬ ‫ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺷﻌﻠﻪور در ﺗﺒﺎﻫﯽ‪.‬‬ ‫ﻣﯽﮐِﺸَﺪ ﺑﺎد‪ ،‬ﻣﺤﮑﻢْ ﻏﺮﯾﻮی‪.‬‬ ‫زﯾﺮ آن ﺗﭙّﻪﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﻬﺎن اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺣﺎﻟﯿﺎ روﺑَﻪ آوازهﺧﻮان اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮐﻮه و ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺪان ﻣﺎﻧَﺪ اﯾﻨﺠﺎ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﻪِ روﺑَﻬﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﭘﺮﻧﺪه ﺑﻪ ﯾﮏ ﺷﺎﺧﻪ در ﺧﻮاب‪«.‬‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪» :‬ﻫﺮ ﭘﺮﻧﺪه ﺑﻪ ﮐُﻨﺠﯽ ﻓﺴﺮده‪،‬‬ ‫ﺷﺐ دلِ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻣَﺴﺖ ﺧﻮرده‪...«.‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‪» :‬ﺧﺴﺘﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﮐﺪان‪ ،‬ای ﻓﺴﺎﻧﻪ!‬ ‫ﭼﺸﻢﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺒُﺮده‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﺧﯿﺎلِ دِﮔَﺮ رﻓﺘﻪ از ﻫﻮش‪...‬‬ ‫ﺑﮕﺬر از ﻣﻦ‪ ،‬رﻫﺎ ﮐﻦ دﻟﻢ را‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺴﯽ ﺧﻮابِ آﺷﻔﺘﻪ دﯾﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ و ﻋﺸﻖ و ﻣﻌﺸﻮق و ﻋﺎﻟﻢ‪،‬‬ ‫آنﭼﻪ دﯾﺪه‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺧُﻔﺘﻪ دﯾﺪه اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﻢ‪ ،‬ﻫُﻔﺘﻪام‪ ،‬ﻏﺎﻓﻠﻢ ﻣﻦ!‬ ‫ﮔُﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻪ درون ﭘُﺮ ﻧﺎز اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑُﻠﺒُﻞِ ﺷﯿﻔﺘﻪ‪ ،‬ﭼﺎره ﺳﺎز اﺳﺖ‪.‬‬ ‫رُخ ﻧﺘﺎﺑﯿﺪه‪ ،‬ﻧﺎﮐﺎم ﭘﮋﻣﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎزﮔﻮ! اﯾﻦ ﭼﻪ ﻏﻮﻏﺎ‪ ،‬ﭼﻪ راز اﺳﺖ؟‬ ‫ﯾﮏ دَم و اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﺸﻤﮑﺶﻫﺎ!‬ ‫آنﭼﻪ ﻣﻦ دﯾﺪهام ﺧﻮاب ﺑﻮده‪،‬‬ ‫ﻧﻘﺶ ﯾﺎ رُخ ﺑﺮ آب ﺑﻮده‪،‬‬ ‫ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻫﺬﯾﺎنِ ﺑﯿﻤﺎریای ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﯾﺎ ﺧُﻤﺎرِ ﻣِﯽای ﻧﺎب ﺑﻮده‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺮﻫﺎ! اﯾﻦ ﭼﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪای ﺑﻮد؟‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺮِ ﺳﺎﺣﻞِ ﺧﻠﻮﺗﯽ‪ ،‬ﻣﺎ‬ ‫ﻣﯽدوﯾﻮﯾﻢ و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدﯾﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﻧَﻔَﺲﻫﺎی ﺻﺒﺤﯽ ﻃَﺮَﺑﻨﺎک‬ ‫ﻧﻐﻤﻪﻫﺎی ﻃَﺮَب ﻣﯽﺳﺮودﯾﻢ‬ ‫ﻧَﻪ ﻏﻢِ روزﮔﺎرِ ﺟﺪاﯾﯽ‪.‬‬

‫‪15‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫ﮐﻮچ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﺎ ﻣﺎ ﻗﺒﯿﻠﻪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ‪ ،‬ﺷﻤﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﮐﻒ‪ ،‬در ﺑﺮِ ﻫﻢ‪.‬‬ ‫ﮐﻮهﻫﺎ‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎنِ ﺧﻮدﺳﺮ‪،‬‬ ‫ﺳﺮ ﺑَﺮ اﻓﺮاﺷﺘﻪ روی در ﻫﻢ‪.‬‬ ‫ﮔَﻠّﻪی ﻣﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻪ از ﭘﯿﺶ‪.‬‬ ‫ﺗﺎ دَمِ ﺻﺒﺢ ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ آﺗﺶ‪.‬‬ ‫ﺑﺎد ﻓﺮﺳﻮده ﻣﯽرﻓﺖ و ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺜﻞِ اﯾﻦﮐﻪ‪ ،‬در آن درّهی ﺗﻨﮓ‪،‬‬ ‫ﻋﺪّهای رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﯾﮏ ﻋﺪه ﻣﯽﻣﺎﻧْﺪ‬ ‫زﯾﺮِ دﯾﻮارِ از ﺳَﺮو و ﺷﻤﺸﺎد‪.‬‬ ‫آه‪ ،‬اﻓﺴﺎﻧﻪ! در ﻣﻦ ﺑﻬﺸﺘﯽ اﺳﺖ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ وﯾﺮاﻧﻪای در ﺑَﺮِ ﻣﻦ‪:‬‬ ‫آﺑﺶ از ﭼﺸﻤﻪی ﭼﺸﻢّ ﻧﻤﻨﺎک‪،‬‬ ‫ﺧﺎﮐَﺶ‪ ،‬از ﻣُﺸﺖِ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮِ ﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﺗﺎ ﻧﺒﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرتِ ﺧﻤﻮﺷﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺑَﺴﯽ دﯾﺪهام ﺻﺒﺢِ روﺷﻦ‪،‬‬ ‫ﮔُﻞ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺟﻨﮕﻞ ﺳِﺘُﺮدِه‪.‬‬ ‫ﺑَﺲ ﺷﺒﺎن اﻧﺪر او ﻣﺎِ ﻏﻤﮕﯿﻦ‪،‬‬ ‫ﮐﺎروان را ﺟَﺮَسﻫﺎ ﻓِﺴُﺮده‪،‬‬ ‫ﭘﺎی ِﻣﻦ ﺧﺸﺘﻪ‪ ،‬اﻧﺪر ﺑﯿﺎﺑﺎن‪.‬‬ ‫دﯾﺪهام رویِ ﺑﯿﻤﺎر ﻧﺎﮐﺎن‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺮاﻏﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﻮن ﯾﮑﯽ داغ دل دﯾﺪه ﻣﺤﺮاب‬ ‫ﻧﺎﻟﻪای را ﻧﻬﺎن ﮔﻮش ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﮑﻞ دﯾﻮار‪ ،‬ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﺧﺎﻣﻮش‪.‬‬ ‫در ﻫﻢ اﻓﺘﺎد دﻧﺪاﻧﻪی ﮐﻮه‪.‬‬ ‫ﺳﯿﻞ ﺑﺮداﺷﺖ ﻧﺎﮔﺎه ﻓﺮﯾﺎد‪.‬‬ ‫ﻓﺎﺧﺘﻪ ﮐﺮد ﮔُﻢ آﺷﯿﺎﻧﻪ‬ ‫ﻣﺎﻧّﺪ ﺗﻮﮐﺎ ﺑﻪ وﯾﺮاﻧﻪ آﺑﺎد‪،‬‬ ‫رﻓﺘﻪ از ﯾﺎدش اﻧﺪﯾﺸﻪی ﺟُﻔﺖ‪...‬‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮا دوﺳﺖ دارد‬ ‫وﻧﺪر آن ﺑﻬﺮهی ﺧﻮد ﻧﺠﻮﯾﺪ؟‬ ‫ﻫﺮ ﮐﺲ از ﺑَﻬﺮِ ﺧﻮد در ﺗﮑﺎﭘﻮﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﮐﺲ ﻧﭽﯿﻨﺪ ﮔُﻠﯽ ﮐﻪ ﻧَﺒﻮﯾﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﺸﻖِ ﺑﯽﺣَﻆّ و ﺣﺎﺻﻞ‪ ،‬ﺧﯿﺎﻟﯽﺳﺖ!‬

‫‪16‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫آنﮐﻪ ﭘﺸﻤﯿﻨﻪ ﭘﻮﺷﺪدﯾﺮی‪،‬‬ ‫ﻧﻐﻤﻪﻫﺎ زد ﻫﻤﻪ ﺟﺎوداﻧﻪ؛‬ ‫ﻋﺎﺷﻖِ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽّ ﺧﻮد ﺑﻮد‬ ‫ﺑﯽﺧﺒﺮ‪ ،‬در ﻟﺒﺎسِ ﻓﺴﺎﻧﻪ‬ ‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را ﻓﺮﯾﺒﯽ ﻫﻤﯽ داد‪.‬‬ ‫ﺧﻨﺪه زد ﻋﻘﻞِ زﯾﺮک ﺑﺮ اﯾﻦ ﺣﺮف‬ ‫ﮐﺰ ﭘﯽِ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﻢ ﺟﻬﺎﻧﯽﺳﺖ‪.‬‬ ‫آدﻣﯽ‪ ،‬زادهی ﺧﺎکِ ﻧﺎﭼﯿﺰ‪،‬‬ ‫ﺑﺴﺘﻪی ﻋﺸﻖﻫﺎی ﻧﻬﺎﻧﯽﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻋﺸﻮهی زﻧﺪﮔﺎﻧﯽﺳﺖ اﯾﻦ ﺣﺮف‪.‬‬ ‫ﺑﺎرِ رﻧﺠﯽ ﺑﺴﺮ ﺑﺎرِ ﺻﺪ رﻧﺞ‪،‬‬ ‫ ﺧﻮاﻫﯽ اَر ﻧﮑﺘﻪای ﺑﺸﻨﻮی راﺳﺖ‪-‬‬‫ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ﭼﺸﻢِ رﻧﺠﻮر زاری‪،‬‬ ‫ﻣﺎﻧْﺪ از او زﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎﺳﺖ‬ ‫ﺗﺎ دﻫﺪ ﺷﺮح ﻋﺸﻖِ دﮔﺮﺳﺎن‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻓﻈﺎ! اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﯿﺪ و دروﻏﯽﺳﺖ‬ ‫ﮐَﺰ زﺑﺎنِ ﻣﯽ و ﺟﺎم و ﺳﺎﻗﯽﺳﺖ؟‬ ‫ﻧﺎﻟﯽ اَر ﺗﺎ اَﺑَﺪ‪ ،‬ﺑﺎوَرَم ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮ آن ﻋﺸﻖ ﺑﺎزی ﮐﻪ ﺑﺎﻗﯽﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺮ آن ﻋﺎﺷﻘﻢ ﮐﻪ رَوَﻧﺪه اﺳﺖ!‬ ‫در ﺷﮕﻔﺘﻢ! ﻣﻦ و ﺗﻮ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ؟‬ ‫وز ﮐُﺪاﻣﯿﻦ ﺧُﻢِ ﮐﻬﻨﻪ ﻣﺴﺘﯿﻢ؟‬ ‫ای ﺑﺴﺎ ﻗﯿﺪﻫﺎ ﮐﻪ ﺷﮑﺴﺘﯿﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﺎز از ﻗﯿﺪِ وَﻫﻤﯽ ﻧَﺮَﺳﺘﯿﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﯽﺧﺒﺮ ﺧﻨﺪه زن‪ ،‬ﺑﯿﻬُﺪه ﻧﺎل‪.‬‬ ‫ای ﻓﺴﺎﻧﻪ! رﻫﺎ در اﺷﮑﻢ‬ ‫ﮐﺎﺗﺸﯽ ﺷﻌﻠﻪ زد ﺟﺎنِ ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﺮﭼﻪ اﺧﺘﯿﺎری ﻧﻤﺎﻧﺪهﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﺳﺎزم؟ ﺟﺰ اﯾﻨﻢ ﻧﯿﺎﻣﻮﺧﺖ‬ ‫ﻫﺮزهﮔَﺮدیّ ِ دل‪ ،‬ﻧﻐﻤﻪی روح‪«.‬‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪» :‬ﻋﺎﺷﻖ! اﯾﻦﻫﺎ ﺳﺨﻦﻫﺎی ﺗﻮ ﺑﻮد؟‬ ‫ﺣﺮف ﺑﺴﯿﺎرﻫﺎ ﻣﯽﺗﻮان زد!‬ ‫ﻣﯽﺗﻮان ﭼﻮن ﯾﮑﯽ ﺗِﮑّﻪی دود‬ ‫ﻧﻘﺶِ ﺗﺮدﯾﺪ در آﺳﻤﺎن زد‪،‬‬ ‫ﻣﯽﺗﻮان ﭼﻮن ﺷﺒﯽ ﻣﺎﻧْﺪ ﺣﺎﻣﻮش‪.‬‬

‫‪17‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫ﻣﯽﺗﻮان ﭼﻮن ﻏُﻼﻣﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺎﻋﺖ‬ ‫ﺷﻨﻮا ﺑﻮد و ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮ‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺮواز ﺟﻮﯾﺪ‪،‬‬ ‫ﻋﻘﻞ ﻫﺮ روز ﺑﯿﻨﺪ ﻣﻌﻤﺎ‪،‬‬ ‫و آدﻣﯿﺰاده در اﯾﻦ ﮐﺸﺎﮐﺶ‪.‬‬ ‫ﻟﯿﮏ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻫﺴﺖ و ﻧﻪ ﺟﺰ اﯾﻦ‪:‬‬ ‫ﻣﺎ ﺷﺮﯾﮏ ﻫﻤﯿﻢ اﻧﺪر اﯾﻦ ﮐﺎر‪.‬‬ ‫ﺻﺪ اﮔﺮ ﻧﻘﺶ از دل ﺑﺮ آﯾﺪ‪،‬‬ ‫ﺳﺎﯾﻪ آنﮔﻮﻧﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻪ دﯾﻮار‬ ‫ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻨﺪ و ﺟﻮﯾﻨﺪ ﻣﺮدم‪.‬‬ ‫ﺧﯿﺰ اﯾﻨﮏ در اﯾﻦ رَه‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺎ را‬ ‫ﺧﺒﺮ از رﻓﺘﮕﺎن ﻧﯿﺴﺖ در دﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺎدی آورده‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻮاﻧﯿﻢ‬ ‫ﻧﻘﺶ دﯾﮕﺮ ﺑﺮ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺴﺖ‪.‬‬ ‫)زﺷﺖ و زﯾﺒﺎ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﻣﺎﺳﺖ‪(.‬‬ ‫ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﺮا و ﻣﻦ ﺗﺮا ﻧﯿﺰ‪،‬‬ ‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐِﺒﺮ و ﭼﻪ ﺷﻮﺧﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﺎزیﺳﺖ؟‬ ‫ﺑﻪ دو ﭘﺎ راﻧﯽ‪ ،‬از دﺳﺖ ﺧﻮاﻧﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻦ آﯾﺎ ﺗﺮا ﻗﺼﺪِ ﺑﺎزیﺳﺖ؟‬ ‫ﺗﻮ ﻣﺮا ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﮔﺬاری؟‬ ‫ای ﮔُﻞِ ﻧﻮﺷﮑﻔﺘﻪ! اﮔﺮ ﭼﻨﺪ‬ ‫زود ﮔﺸﺘﯽ زﺑﻮن و ﻓﺴﺮده‪،‬‬ ‫از وﻓﻮر ﺟﻮاﻧﯽ ﭼﻨﯿﻨﯽ‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ ﮐﺎن زﻧﺪهﺗﺮ‪ ،‬زود ﻣُﺮده‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ زﻧﺪه ﻣﻦ ﮐﺎر دارم‪.‬‬ ‫ﻣﯽزدم ﻣﺖ در اﯾﻦ ﮐُﻬﻨﻪ ﮔﯿﺘﯽ‬ ‫ﺑﺮ دلِ زﻧﺪﮔﺎن داﯾﻤﺎً دﺳﺖ‪.‬‬ ‫دَرِ اﯾﻦ ﺑﺎغ اﮐﻨﻮن ﮔﺸﺎدﻧﺪ‬ ‫ﮐﻪ دَر از ﺧﺎرزاران ﺑﺴﯽ ﺑﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺪ ﺑﻬﺎرِ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭘﺪﯾﺪار‪.‬‬ ‫ﻧﻮﮔُﻞِ ﻣﻦ؟ ﮔﻠﯽ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫در ﺑُﻦﺷﺎﺧﻪی ﺧﺎرزاری‪.‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻖِ ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﺮا ﺑﺎزﯾﺎﺑﺪ‬ ‫ﺳﺎزد از ﻋﺸﻖِ ﺗﻮ ﺑﯽﻗﺮاری؛‬ ‫ﻫﺮ ﭘﺮﻧﺪه ﺗﺮا آﺷﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬

‫‪18‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫ﺑُﻠﺒُﻞِ ﺑﯿﻨﻮا زیِ ﺗﻮ آﯾﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻖِ ﻣﺒﺘﻼ زِیِ ﺗﻮ آﯾﺪ‪.‬‬ ‫ﻃﯿﻨﺖِ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺟﺮاﯾﯽﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻃﺎﻟﺐِ ﻣﺎﺟﺮا زیِ ﺗﻮ آﯾﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻮ ﺗﺴﻠﯽدهِ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﯽ!«‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‪ :‬ای ﻓﺴﺎﻧﻪ! ﻣﺮا آرزو ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﭽﯿﻨﻨﺪم و دوﺳﺖ دارﻧﺪ‪...‬‬ ‫زادهی ﮐﻮﻫﻢ‪ ،‬آوردهی اَﺑﺮ‪،‬‬ ‫ﺑِﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺒﺰهام واﮔﺬارﻧﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﺑﻬﺎری ﮐﻪ ﻫﺴﺖ در آﻏﻮﺷﻢ‪.‬‬ ‫ﮐﺲ ﻧﺨﻮاﻫﻢ زَﻧَﺪ ﺑﺮ دﻟﻢ دﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ دﻟﻢ آﺷﯿﺎنِ دﻟﯽ ﻫﺴﺖ‪.‬‬ ‫زاﺷﯿﺎﻧﻢ اﮔﺮ ﺣﺎﺻﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺮآﻧﻢ ﮐﺮ آن ﺣﺎﺻﻠﯽ ﻫﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺐ و ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻣﻨﻢ ﺧﻮش‪«.‬‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪ :‬ﻋﺎﺷﻖ! از ﻫﺮ ﻓﺮﯾﺒﻨﺪه ﮐﺎن ﻫﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﯾﮏ ﻓﺮﯾﺐ دﻻوﯾﺰﺗﺮ‪ ،‬ﻣﻦ!‬ ‫ﮐﻬﻨﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪن آﻧﭽﻪ ﺧﯿﺰد‪،‬‬ ‫ﯾﮏ دروغِ ﮐﻬﻦﺧﯿﺰﺗﺮ‪ ،‬ﻣﻦ!‬ ‫راﻧﺪهی ﻋﺎﻗﻼن‪ ،‬ﺧﻮاﻧﺪهی ﺗﻮ‪،‬‬ ‫ﮐﺮده در ﺧﻠﻮتِ ﮐﻮه ﻣﻨﺰل‪«.‬‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‪» :‬ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻦ‪«.‬‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪:‬‬

‫»ﭼﻮن ﺗﻮ از دردّ ﺧﺎﻣﻮش‪.‬‬ ‫ﺑﮕﺬراﻧﻢ ز ﭼﺸﻢ آﻧﭽﻪ ﺑﯿﻨﻢ‪«.‬‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‪ :‬ﺗﺎ ﻧﯿﺎﺑﯽ دﻟﯽ را ﻫﻤﻪ ﺧﻮش‪«.‬‬ ‫»دردش اﻓﺘﺎده اﻧﺪر رگ و ﭘﻮﺳﺖ‪...‬‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ! ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺳﺨﻦﻫﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺤﮏ آﻣﺪت ﺗﮑّﻪی زر‪.‬‬ ‫ﭼﻪ ﺣﻮﺷﯽ؟ ﭼﻪ زﺑﺎﻧﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻘﺼﻮد؟‬ ‫ﮔﺮدد اﯾﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﯾﮏ روز ﺑﯽﺑَﺮ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺳﯿﺮاب از اﯾﻦ ﺟﻮی اﮐﻨﻮن‪.‬‬ ‫ﯾﮏ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻓﻘﻂ ﻫﺴﺖ ﺑﺮﺟﺎ‪:‬‬ ‫آنﭼﻨﺎﻧﯽﮐﻪ ﺑﺎﯾﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻮدن!‬ ‫ﯾﮏ ﻓﺮﯾﺐ اﺳﺖ ره ﺟُﺴﺘﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ‪:‬‬ ‫ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﻮدن!‬‫ﻣﺎ ﭼﻨﺎﻧﯿﻢ ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪«.‬‬

‫‪19‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﭼﮑﺎﻣﻪﻫﺎی ﮔﺰﯾﺪه‬

‫ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ‪ :‬آه اﻓﺴﺎﻧﻪ! ﺣﺮﻓﯽﺳﺖ اﯾﻦ راﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﺮ ﻓﺮﯾﺒﯽ زِ ﻣﺎ ﺧﺎﺳﺖ ﻣﺎﺋﯿﻢ‪.‬‬ ‫روزﮔﺎری اﮔﺮ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ اﻧﺪر ﺻﻔﺎﺋﯿﻢ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﺪل و ﻫﻤﺰﺑﺎن و ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ‪.‬‬ ‫ﺗﻮ دروﻏﯽ‪ ،‬دروﻏﯽ دﻻوﯾﺰ‬ ‫ﺗﻮ ﻏﻤﯽ‪ ،‬ﯾﮏ ﻏﻢِ ﺳﺨﺖ زﯾﺒﺎ‪.‬‬ ‫ﺑﯽﺑﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﻋﺸﻖ و دلِ ﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﻣﯽﺳﭙﺎرم ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﻋﺸﻖ و دل را‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻦ واﮔﺬاری‪.‬‬ ‫ای دروغ! ای ﻏﻢ! ای ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‪ ،‬ﺗﻮ!‬ ‫ﭼﻪ ﮐَﺴَﺖ ﮔﻔﺖ از ﺟﺎی ﺑﺮﺧﯿﺰ؟‬ ‫ﭼﻪ ﮐَﺴَﺖ ﮔﻔﺖ زﯾﻦ ره ﺑﻪ ﯾﮏﺳﻮ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ ﮔُﻞ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺎﺧﻪ آوﯾﺰ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻬﺘﺎب در ﺻﺤﻨﻪی ﺑﺎغ‪.‬‬ ‫ای دلِ ﻋﺎﺷﻘﺎن! ای ﻓﺴﺎﻧﻪ!‬ ‫ای زده ﻧﻘﺶﻫﺎ ﺑﺮ زﻣﺎﻧﻪ!‬ ‫ای ﮐﻪ از ﭼﻨﮓِ ﺧﻮد ﺑﺎز ﮐﺮدی‬ ‫ﻏﻤﻪﻫﺎی ﻫﻤﻪ ﺟﺎوداﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ‪ ،‬ﺑﻮﺳﻪ‪ ،‬ﻟﺐِ ﻋﺎﺷﻘﺎن را‪.‬‬ ‫در ﭘﺲِ اﺑﺮﻫﺎﯾﻢ ﻧﻬﺎن دار‪،‬‬ ‫ﺗﺎ ﺻﺪای ﻣﺮا ﺟﺰ ﻓﺮﺷﺘﻪ‬ ‫ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ اﯾﭻ در آﺳﻤﺎنﻫﺎ‪،‬‬ ‫ﮐَﺲ ﻧﺨﻮاﻧﺪ زِ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ‬ ‫ﺟﺰ دلِ ﻋﺎﺷﻖِ ﺑﯽﻗﺮاری‪.‬‬ ‫اﺷﮏِ ﻣﻦ رﯾﺰ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪی او‪،‬‬ ‫ﻧﺎﻟﻪام در دلِ وی ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﻦ‪.‬‬ ‫روح ﮔُﻤﻨﺎﻣﻢ آﻧﺠﺎ ﻓﺮود آر‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮآﯾﺪ از آنﺟﺎی ﺷﯿﻮن‪،‬‬ ‫آﺗﺶ آﺷﻔﺘﻪ ﺧﯿﺰد زِ دلﻫﺎ‬ ‫ﻫﺎن! ﺑﻪ ﭘﯿﺶ آی ازﯾﻦ درّهی ﺗﻨﮓ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻬﯿﻦ ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺷﺒﺎنﻫﺎﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ ﮐﺴﯽ را ﻧﻪ راﻫﯽ ﺑﺮ آن اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺗﺎ در اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﺴﺮاﺋﯿﻢ دﻟﺘﻨﮓ ﺑﺎ ﻫﻢ‪«...‬‬

‫دیﻣﺎه ‪1301‬‬

‫‪20‬‬ ‫‪http://groups.yahoo.com/group/arashkania‬‬ ‫‪[email protected]‬‬