ﻧﮕﺎﻩ
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ
ﮔﻔﺘﮕﻮ
16
10
ﻧﻮﺭﻭﺯ / 1388ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ /ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ / 10ﭘﻴﺎﭘﻲ39
24
910
M A G A Z I N E
1
R O U D A K I
ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ /ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ /ﺍﺩﺑﻰ )ﺧﺒﺮﻯ/ﺗﺤﻠﻴﻠﻰ/ﭘﮋﻭﻫﺸﻰ( ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ500/88ﺗﻮﻣﺎﻥ
ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺍﻳﺮﺍﻥ
ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻭ ﺯﻧﺎﻧﻪﻧﻮﻳﺴﻲ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺟﻬﺎﻥ
ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻯ ﭼﺨﻮﻑ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ؟ ﺑﺎﺯﺍﺭﭼﻪ ﻛﺘﺎﺏ
ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻣﻬﺘﺎﺏ/ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﻯ ﺩﻳﮕﺮ/ﺳﻜﻮﺕ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ
ﺑﺎﻍ ﻭﺣﺶ/ﺑﻬﻤﻦ/ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺭﻭﺍﺡ/ﺁﻓﺖ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ
ﺟﻌﺒﻪ ﺷﻦ/ﺍﺩﻭﺍﺭﺩ ﺁﻟﺒﻰ ﻧﻘﺪ
ﻣﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﮔﻮﺭﺵ ﮔﻢ ﺷﺪ ﺷﻌﺮ ﻧﻐﻤﻪﻫﺎﻯ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﻭ...
ﻳﻚ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻳﻚ ﻛﺘﺎﺏ
ﻗﺼﻪﻫﺎﻯ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﻛﺎﺭﺳﺨﺘﻴﻪ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﻯ!
ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﺳﻴﺎﻣﻚ ﺻﻔﺮﻯ
ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﺳﻴﺎﻣﻚ ﺻﻔﺮﻯ،ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺷﻜﺎﺭ ﺭﻭﺑﺎﻩ
ﻧﮕﺎﻩ
ﺁﻭﺍ ﻛﻴﺎﻳﻰ ﺳﻴﺎﻣﻚ ﺻﻔﺮﻯ ﺳﺎﻝﻫﺎﺳﺖ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﻰﻛﻨﺪ.ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ "ﺷﻜﺎﺭ ﺭﻭﺑﺎﻩ" ﺑﻪ ﻛﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻧﻰ ﺩﻛﺘﺮ ﻋﻠﻰ ﺭﻓﻴﻌﻰ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻘﺶ ﺁﻏﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﻥ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﺩﺭﺧﺸﺶ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮﻯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﺠﻠﻪ ﺭﻭﺩﻛﻰ ﺑﺎ ﻭﻯ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﭼﻪ ﻣﺴﻴﺮﻯ ﻃﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﻴﺎﻣﻚ ﺻﻔﺮﻯ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ؟
ﻛﺎﺭ ﺳﺨﺘﻴﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ،ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻥ ﭘﺎﺵ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰﻩ،ﻣﻦ ﺳﻌﻰ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺭﺍ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺍﺻﻠﻰ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺪﺍﻧﻢ. ﺳﻴﺎﻣﻚ ﺻﻔﺮﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﻴﺪﻧﺶ ﺍﻟﮕﻮ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ؟
ﻳﻚ ﺁﺩﻡ ﻣﺘﺎﺛﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻩﻳﻌﻨﻰ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﻯ ﻫﻢ ﺳﻌﻰ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﺍﻟﮕﻮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﻭ ﭘﻴﺮﻭ ﻓﺮﺩﻯ ﺧﺎﺹ ﺑﺎﺷﻢ ﻳﻚ ﺟﻮﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﺗﺌﺎﺗﺮ
ﻣﺜﻼ ﻳﻚ ﺑﺎﺯﻯ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺬﺕ ﻣﻰﺑﺮﺩﻡ،ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺷﻜﻠﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥﻳﻚ ﺍﻟﮕﻮ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﺒﺤﺚ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﻯ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﻯ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺰﺭگ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺩﻳﺪﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻳﻚ ﺑﺎﺯﻯ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺭﺍﻭﻯ ﺁﻥ ﺑﺎﺯﻯ ﭼﻨﺎﻥ ﺳﺎﻳﻪﺍﻯ ﺑﺮ ﺭﻭﻳﺖ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﺩ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﻏﻠﻂ ﺍﺳﺖ.ﻳﻚ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﺁﺩﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻳﺎ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﺵ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻼﺵ ﻛﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎﺯﺳﺎﺯﻯ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺳﻌﻰ ﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﻫﺮ ﺁﺩﻣﻰ ﺭﻳﺘﻢ،ﻓﺮﻫﻨﮓ،ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﭼﻴﺰﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻰ ﺑﺮﺍﻯﻳﻚ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊﻳﻚ ﻫﻮﻳﺖ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺑﻪ ﺧﺼﻠﺖﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺪﻫﺪ. ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻰﻫﺎ ﻭ ﻗﺪﺭﺕﻳﻚ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ؟
ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﺍﺑﺰﺍﺭﻫﺎﻳﺶ.ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺧﺼﻠﺖﻫﺎ ﻭ ﻧﻮﻉ ﺑﺎﺯﻯﺍﺵ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻛﻢﻛﻢ ﻇﺮﻓﻴﺖﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﻨﺪ.ﺣﺎﻻ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍﺟﺮﺍﻯ ﻳﻚ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻡ ﻭ ﺷﻴﻮﻩﻯ ﺍﺟﺮﺍﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﻇﺮﻓﻴﺖﻫﺎ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺣﻀﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﻻﺯﻣﻪﻯ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖﻳﻚ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ .ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻰﻫﺎﻯ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺁﻣﻮﺯﺷﻰ ﻣﺜﻞ ﻛﻼﺱ ﺭﻓﺘﻦ، ﻭ ﻣﻌﻠﻢ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻛﺎﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﻴﺮﺩ .ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮﺩ، ﻋﻼﻗﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﺳﺎﺩﻩ ﻧﺪﻳﺪ. ﻛﺎﺭ ﺳﺨﺘﻴﻪ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﻯ.ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻋﻮﺍﻣﺎﻧﻪﻯ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﻯ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ. ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﻯ ﻳﻚ ﻛﺎﺭ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎﻯ ﻃﻮﻻﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻰﭘﺎﻳﺎﻥ.ﻳﻌﻨﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ،ﻳﻚ ﭘﺮﻭﺳﻪ ﻭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﺟﻠﻮ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﺣﺘﻤﺎ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﺩﻡﻫﺎﻯ ﺑﺰﺭگ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺗﺌﺎﺗﺮﻯ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ،ﮔﻮﻳﻰ ﺩﺭ ﻧﻘﻄﻪ ﺻﻔﺮﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻰ ﮔﺎﻡ ﺑﺮﻣﻰﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻛﺸﻒ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ.ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺩﺭﺟﺎﻣﻌﻪﻣﺎﻥ ﻣﺪﺭﺳﻪﻫﺎﻯ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﻯ
ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻰ/ﺩﺷﻤﻦ ﻋﺰﻳﺰﻡ ﺳﻼﻡ
ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻯ ﻛﺎﻣﻞ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻭ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﺍﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﺶ ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮ ﻣﻰﺷﻮﺩ.ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪﺍﺵ ﺍﺳﺖ ﻭﻗﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺗﻼﺵ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﻭﺍﻡ ﻫﻢ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺁﻧﻜﻪ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻰﺩﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩﻯ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻣﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ. ﺁﻏﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﻥ ﻛﺎﺭﺍﻛﺘﺮﻯ ﭼﻨﺪ ﺷﺨﺼﻴﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﺯﺍﻯ ﺑﻴﺮﻭﻧﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻰﻫﺎﻳﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ.ﺍﺳﺎﺳﺎ ﻓﺮﺍﻳﻨﺪ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻏﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﻥ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻃﻰ ﺷﺪ؟
ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻛﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺩﻛﺘﺮ ﻋﻠﻰ ﺭﻓﻴﻌﻰ ﺍﺳﺖ.ﻳﻌﻨﻰﻳﻚ ﻛﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﺒﻚ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﺳﺘﻴﻞ.ﺍﻳﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﻧﻮﻉ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺭﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻠﻖ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺳﻮﻧﺎژ ﺑﺮﻭﻡ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﺯﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻜﻞ ﺳﻜﻮﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ .ﺳﻜﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻭﻝ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺳﻮﻧﺎژ ﺭﺍ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ
ﻛﻨﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﻚ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛﻨﻢ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺧﺼﻠﺖﻫﺎﻳﻰ ﺍﺯﺵ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﻢ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﺩ، ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺻﺤﻨﻪ .ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﻛﺘﺮ ﺭﻓﻴﻌﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻭ ﻧﻘﻄﻪ ﻧﻈﺮﺍﺕ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻃﺮﺍﺣﻰﺍﻯ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﻴﻠﻰ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺭﺍﻫﮕﺸﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻼﺷﻢ ﺭﺍ ﻣﻰﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﺩﻫﻢ ،ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﻡ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻢ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﺩﻛﺘﺮ ﺭﻓﻴﻌﻰ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻤﻜﺎﺭﻯ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻯ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭﻳﻰ ﺷﻮﺩ ؟
ﻳﻚ ﻣﺸﺨﺼﻪﻯ ﺧﻴﻠﻰ ﺑﺎﺭﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻫﻞ ﺯﻳﺒﺎﻳﻰ ﺑﻮﺩﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺍﺳﺎﺳﺎ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩﺭﻙ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﺍﺯ ﺯﻳﺒﺎﻳﻰ،ﺍﻭ ﺑﻠﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 23
3
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺮﺻﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺳﻌﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻋﻨﺼﺮﻯ ﺧﻼﻕ ﻭ ﭘﻮﻳﺎ ﻭ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪﺗﺮﻳﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﻬﻢ ﺯﻧﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻰﻧﻮﺷﺘﻨﺪ؛ ﻭﻳﺎ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ » ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ« ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺩﺍﻧﺸﻮﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ِ ﺍﺛﺮﺵ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﻱ ﺁﺗﺶ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1327ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺟﺰء ﭘﻴﺸﮕﺎﻣﺎﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﻗﻠﻢ ﺩﺍﻧﺴﺖ .ﺩﺍﻧﺸﻮﺭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺟﻼﻝ ﺁﻝ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﻱ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻭ ﺍﺩﺑﻲ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭ ﺟﺰء ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮﺍﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﻪﻫﺎﻱ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻲ ﻇﻬﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﺮگ ﺟﻼﻝ ﺭﻣﺎﻥ »ﺳﻮﻭﺷﻮﻥ« ﺭﺍ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮﺩ .ﺭﮔﻪﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﺗﻔﻜﺮﺍﺕ ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﺘﻲ ﻟﻴﺒﺮﺍﻟﻲ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻧﺎﻥ، ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺩﺍﻧﺸﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻭﺭﺍﻥ ،ﻓﺮﻭﻍ ﻓﺮﺧﺰﺍﺩ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪﺍﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1343ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺔ ﻓﺮﺩﻭﺳﻰ ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺭﺳﺎﻧﺪ، ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﺪﻳﺪﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﺩﺍﺩﻧﺪ ،ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ:
»...ﺁﺭﺯﻭﻯ ﻣﻦ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﺴﺎﻭﻯ ﺣﻘﻮﻕ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻦ ﺑﻪ ﺭﻧﺞﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺑﻰﻋﺪﺍﻟﺘﻰﻫﺎﻯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ، ﻛﺎﻣ ً ﻼ ﻭﺍﻗﻔﻢ ﻭ ﻧﻴﻤﻰﺍﺯ ﻫﻨﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺠﺴﻢ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﻭ ﺁﻻﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻜﺎﺭ ﻣﻰﺑﺮﻡ.... ﺁﺭﺯﻭﻯ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﭘﺮﺳﺘﻰ ﺩﺳﺖ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻥﻫﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻭ ﺫﻭﻕ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ «.ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺍﻥ ﺁﺭﺯﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﻭﻍ ﮔﺎﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ِ ﺑﻴﺎﻥ ﺣﺮﻑﻫﺎﻳﺶ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ِ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﺍﻭ ﺩﺭ ِ ﺩﺭﻳﭽﻪﻫﺎﻱ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻧﺴﻠﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻲ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ،ﮔﺸﻮﺩ. ﺯﻧﺎﻧﻪ ﻧﻮﻳﺴﻰ :ﺁﺭﻯ – ﻧﻪ ﺣﺘﻲ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻈﺮ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺻﺎﺣﺐﻧﻈﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻭ ﻣﺮﺯ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻋﻼﻗﻪﺍﻱ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ،ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﺎﺷﻴﻢ؛ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺫﺍﺕ ﺯﻥﻳﺎ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻠﻖﻳﻚ ﺍﺛﺮ ﺑﻲﺍﻫﻤﻴﺖ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ. ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺎﺱ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺍﺛﺮﻱ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﻫﺴﺘﻰ ﻭ ﺫﺍﺗﻰﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﺴﻮﺏ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻖ ﺁﻧﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺳﺮﺷﺖ ﺯﻧﺎﻧﻪﮔﻰ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻲ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺍﺛﺮﻱ ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬﺍﺭ ﺍﺳﺖ .ﻣﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻠﻘﺖ ﺯﻥ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﺎ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﻭ ﺗﻮﻟﺪ ﻫﻤﺮﺍﻩ
ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺯﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﻠﻖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺯﻥ ﺧﻠﻖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﺬﺍﺕ ﭘﻨﺪﺍﺭﻯ ﺁﻥ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺫﺍﺕ ﻣﺸﺘﺮﻙ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻣﺸﺘﺮﻛﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺗﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺯﻥ ،ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺯﻧﺎﻥ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﺭﻙ ﻋﻤﻴﻖ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﮕﺎﺷﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺠﺎﻝ ﺍﻧﺪﻙ ﺑﺮﺁﻥ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺯﻧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺁﺛﺎﺭ ﻫﻤﻪﻱ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻳﻢ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻼﺵ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺴﺘﺎﺭ ﻧﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺩﻏﺪﻏﻪﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻴﺎﻓﻜﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﮕﺮﺷﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻧﺎﺋﻞ ﺁﻳﻴﻢ. ﻧﮕﺮﺷﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﮔﺎﻫﻲ ﺯﻧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺁﺛﺎﺭ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻧﻮﻳﺲ ﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺎ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﮕﺮﺵ .ﻛﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﺳﻨﺖ ﻧﻴﺰ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ – ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﻰ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺩﺍﻧﺸﻮﺭ، ﻓﺮﻭﻍ ﻓﺮﺧﺰﺍﺩ ،ﻣﻬﺸﻴﺪ ﺍﻣﻴﺮﺷﺎﻫﻲ ،ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﻰ ،ﭘﻮﺭﺍﻥ ﻓﺮﺧﺰﺍﺩ ،ﺯﻭﻳﺎ ﭘﻴﺮﺯﺍﺩ، ﺷﻬﺮﻧﻮﺵ ﭘﺎﺭﺳﻰﭘﻮﺭ ،ﮔﻠﻰ ﺗﺮﻗﻰ ،ﻏﺰﺍﻟﻪ ﻋﻠﻴﺰﺍﺩﻩ ﻭ...ﻭ ﻧﻴﺰ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﺴﻞ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ،ﭼﻮﻥ ﻣﻨﻴﺮﻭ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﭘﻮﺭ ،ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺁﻗﺎﻳﻰ ،ﺷﻴﻮﺍ ﺍﺭﺳﻄﻮﻳﻰ ،ﻣﻴﺘﺮﺍ ﺍﻟﻴﺎﺗﻲ ،ﻣﻴﺘﺮﺍ ﺩﺍﻭﺭ ،ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﻳﻰ ،ﻓﺮﺯﻧﻪ ﻛﺮﻡﭘﻮﺭ، ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻭﻓﻲ ،ﻧﺎﺗﺎﺷﺎ ﺍﻣﻴﺮﻱ ﻭ ﻭ ﻭ ...ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺑﺎ ﻃﺮﺡ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻭ ِ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﺟﻬﺖ ﮔﻴﺮﻯ ﻋﺪﺍﻟﺖﺧﻮﺍﻫﻰ ،ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺩﺍﻧﺸﻮﺭ ) (1300ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻧﺎﻣﻪﻱ ﺧﻮﺩ ﺁﺛﺎﺭﻱ ﭼﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﺧﺎﻣﻮﺵ)،(1327 ﺷﻬﺮﻱ ﭼﻮﻥ ﺑﻬﺸﺖ ) ،(1340ﺳﻮﻭﺷﻮﻥ ) (1348ﻭ...ﺩﺍﺭﺩ ،ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﻣﺎﻥ ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ »ﺳﻮﻭﺷﻮﻥ« ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺯﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺯﺭﻯ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﻰ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﭼﺎﺭ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﻋﻤﻴﻘﻰ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ؛ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻲ ﻭ ﺗﺤﻮﻝ ﻫﺴﺘﻪﻱ ﺍﻳﻦ ﺭﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻮﻝ ﺯﺍﻳﻴﺪﻩﻯ ﺗﺠﺎﻭﺯﻯﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻄﻔﻪﻱ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻋﺎﺭﻳﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩﻫﺎﻯ ﺯﺭﻱ ﻭ ﺍﺳﺐ ﭘﺴﺮﺵ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﺣﺎﻛﻢ ،ﺗﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺷﻮﻫﺮﺵﻳﻮﺳﻒ ،ﻧﻬﻔﺘﻪﺍﺳﺖ .ﺗﺠﺎﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺗﺤﻮﻝ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭﻱ ﺩﺭ ﺯﻥ ﻣﻲﺷﻮﺩ. »...ﺯﻥ ﻛﻤﻰﻓﻜﺮ ﻛﻦ .ﻭﻗﺘﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺮﻡ ﺷﺪﻱ ،ﻫﻤﻪ ﺗﺮﺍ ﺧﻢ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ«... »...ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﮔﻲ ﻛﻨﻢ ،ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺁﻥﻭﻗﺖ...ﭘﺲ ﺑﺸﻨﻮ ،ﺗﻮ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻱ... ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﻋﺎﺩﺗﻢ ﺷﺪﻩ«. ﺣﺴﻦ ﻣﻴﺮﻋﺎﺑﺪﻧﻲ ﺩﺭ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻧﻮﻳﺴﻲ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ» :ﻫﻤﻪﻯ ﺯﻧﺎﻥ ﺳﻮﻭﺷﻮﻥ ،ﺣﺘﻰ ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﻳﻰ ﻣﻨﻔﻰ ﭼﻮﻥ ﻋﺰﺕ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ،ﻫﺮﻳﻚ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﻭﺟﻮﻩ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺳﺘﻤﺪﻳﺪﮔﻰ ،ﺑﻰﭘﻨﺎﻫﻰ ،ﻧﺎﻛﺎﻣﻰ،
ﻓﺪﺍﻛﺎﺭﻯ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﺯﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻧﺪ« .ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻮﻩ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﮔﺎﻫﻲ ﻣﺮﺩ ﺳﺘﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻧﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﻧﮕﺮﺷﻲ ﻭﺍﻗﻊﺑﻴﻨﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺯﻥ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﺳﻨﺖ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ. ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﻣﻬﺸﻴﺪ ﺍﻣﻴﺮﺷﺎﻫﻲ )،(1319 ﺯﻧﺎﻧﻲ ﺳﺮﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﺗﻨﻬﺎ ﻭ ﺣﺴﺎﺱ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮﺷﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﺩﻫﻨﺪﻩﻱ ﺍﻳﻦ ﺯﻥﻫﺎ ،ﻣﻲﭘﺮﺩﺍﺯﺩ. »ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻱ ﺍﻣﻴﺮﺷﺎﻫﻲ ﺣﺪﻳﺚ ﻧﻔﺲ ﮔﻮﻧﻪﺍﻧﺪ ،ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺍﺛﺮ ﺧﻮﺩ ]ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﻱ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ،[1345ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺗﺼﻮﺭﺍﺕ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﻭﺭﻳﺲ ﻟﺴﻴﻨﮓ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2007ﺟﺎﻳﺰﻩ ﻧﻮﺑﻞ ﺍﺩﺑﻰ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﺪ،ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻻﻥ ﻋﺮﺻﻪﻯ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﺍﻳﺸﺎﺕ ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﺘﻰ ﺑﻮﺩ؛ ﻣﺸﻬﻮﺭﺗﺮﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻭ» ،ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻃﻼﻳﻰ« ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺩﻫﺔ ﭘﻨﺠﺎ ِﻩ ﻗﺮﻥ ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺯﻧﻰ ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﺖ ﻣﻄﺮﺡ ﻛﺮﺩ. ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﺍﺻﺎﻟﺖ ﺯﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﺳﺖ«. ﺑﻴﻨﺸﻲ ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮ ِ ﺍﻣﺎ ﺩﻏﺪﻏﻪﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮﻧﻮﺵ ﭘﺎﺭﺳﻲﭘﻮﺭ ) ،(1324ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺯﻥ ﻭ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺍﺳﺖ،ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﺻﻞ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺒﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﺁﻥﻫﺎ. ﺍﻭ ﺯﻥ ﺑﻴﻘﺮﺍﺭ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺍﻭﻫﺎﻣﻰﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻲﻛﺸﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺍﻳﻦ ﺁﺯﺍﺩﻱﺳﺖ؛ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﻫﺎﻡ ﻭ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩﻱ ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﻲﻫﺎ ﻭ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴﺖﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺭﻣﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻲﭘﻮﺭ ،ﺳﮓ ﻭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ) (1355ﺍﺳﺖ] ،ﺣﻮﺭﻱ[ ﺭﺍﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﺭﻣﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺭ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﺳﻨﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﺑﻪﺩﻧﺒﺎﻝﻳﺎﻓﺘﻦ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﮔﺸﺘﻪ؛ ﭘﺎﺭﺳﻲﭘﻮﺭ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺑﻌﺪﻱﺍﺵ ﺁﻭﻳﺰﻩﻫﺎﻱ ﺑﻠﻮﺭ ) (1356ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﻣﻲﭘﺮﺩﺍﺯﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﺪ ﻣﺜﻞ »ﻃﻮﺑﺎ ﻭ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺷﺐ« ﻭﻳﺎ »ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ« ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮﻡ – ﻭ ﺁﺭﺯﻭ – ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺍﺳﺎﻃﻴﺮﻱ ﻭ ﻋﺮﻓﺎﻧﻲ ﻭ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﺭﺋﺎﻟﻴﺴﻢ ﺟﺎﺩﻭﻳﻲ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻣﻲﭘﺮﺩﺍﺯﺩ. ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﺍﺳﺘﺎ ﻏﺰﺍﻟﻪ ﻋﻠﻴﺰﺍﺩﻩ ﻧﻴﺰ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﺎﺭﺿﻰ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥﻳﻚ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮﻯ .ﻭ
ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﺘﻰ .ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﺍﺯ ﺗﻔﺎﻭﺕﻫﺎﻯ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ،ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺮﺍﺑﺮﻱ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﻴﺴﺮ ﻭ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﺎﺷﺪ )ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﻢ ﻟﻴﺒﺮﺍﻟﻲ(. ﺍﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩﺍﻯ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﮔﺮﺍ ﻭ ﺍﻳﺪﻩﺁﻟﻴﺴﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻰﺁﻧﻜﻪ ﺿﺪﻳﺘﻰ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩﻳﻚ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺮﺩ ﻣﺤﻮﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﻰ ﻣﺮﺩ/ﭘﺪﺭ ﺳﺎﻻﺭ ،ﺩﺭ ﺭﻧﺞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺯﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺳﻨﺖ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺷﻮﺭﺵ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻧﺪ، ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ .ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻭ ﺑﻰﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﻭﻳﺎ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺳﺘﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺳﻬﻢ ﺯﻧﺎﻧﻪﺍﺵ ﺍﺯ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻮﺩ .ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺭﺯﻭﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻣﺎﻥﻫﺎﻱ ﭘﺎﺭﺳﻲﭘﻮﺭ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﻱ ﻋﻠﻴﺰﺍﺩﻩ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﻭﺭﺍﻱ ﺗﺨﻴﻠﻲ ﻣﻪﺁﻟﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ ،ﺗﺨﻴﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﻮﻉ ﻧﺜﺮ ﺯﻳﺒﺎﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺭﻧﮕﻲ ﺍﺯ ﺭﻣﺎﻧﺲ ﻭ ﺷﻌﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪﺗﺮﻳﻦ ﺍﺛﺮ ﻋﻠﻴﺰﺍﺩﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ،ﺭﻣﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪﻱ ﺍﺩﺭﻳﺴﻲﻫﺎ ﺩﺍﻧﺴﺖ. ﺯﻥﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪﻱ ﺍﺩﺭﻳﺴﻲﻫﺎ ﻧﻤﺎﺩﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ،ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ، ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﻧﺎﻛﺎﻣﻰﻫﺴﺘﻨﺪ .ﺍﻳﻦ ﻧﻤﺎﺩﻫﺎ ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﺯﻧﻲ ﻣﺜﻞ ﺭﻛﺴﺎﻧﺎ ﻛﻪ ﺁﺷﻮﺑﮕﺮﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﺖﺷﻜﻨﻲ ﻣﻲﭘﺮﺩﺍﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺎ ﻧﺎﻛﺎﻣﻰﻭ ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻫﻢ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ .ﻟﻘﺎ ﭘﻴﺮﺩﺧﺘﺮﻱ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲﻫﺎ ﻭ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﺯﻧﺎﻧﻪﺍﺵ ﺩﺭ ﺍﻭ ،ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻧﻔﺮﺗﻲ ﺑﻲﺑﺪﻳﻞ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ؛ ﻧﻔﺮﺗﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺯﺍﺋﻴﺪﻩ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﺪﻥ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻳﻦ ﺳﺮﺧﻮﺭﺩﮔﻲ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﻧﻮﻱ ﻛﻬﻨﺴﺎﻝ ﺧﺎﻧﻪ ،ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺩﺭﻳﺴﻲ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺩﻫﺎﻳﻲ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻭ ﺳﻨﺘﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﻮﺩ؛ ﺯﻥ ﺳﻨﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻣﻴﺮﺍﺙ ِ ﺷﺮﻗﻲ ﺳﺖ. ﺟﺴﺘﺠﻮﻯ ﺍﻳﻦ ﺳﻬﻢ ﺯﻧﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﮔﻠﻰ ﺗﺮﻗﻰ ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ »ﺧﺎﻧﻪﺍﻯ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ« ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﻣﻰﺭﺳﺪ .ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻨﻈﺮ ﺩﺍﻧﺎﻱ ﻛﻞ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﺩﺭﻭﻧﻴﺎﺕ ﻣﻬﻴﻦ ﺑﺎﻧﻮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ ﻣﻬﻴﻦ ﺑﺎﻧﻮ ﺯﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﻲﻫﻴﭻ ﺁﺭﺯﻭ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺳﻬﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ؛ ﺭﺍﺿﻲ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺧﺎﻧﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻭﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﺯﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﺟﺪﺍﺩﻱ ﻭ ﺗﻪ
ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺍﻳﺮﺍﻥ
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﺣﺮﻑ ﺍﻭﻝ
ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻭ ﺯﻧﺎﻧﻪﻧﻮﻳﺴﻲ
ﺑﻬـﺎﺭ ﺁﻣﺪ! ﺩﻝ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺩﺍ ﺳﺮﺕ ﺷﺎﺩ ﻭ ﻟﺒﺖ ﭘﺮ ﻧﻮﺭ ﺑﺎﺩﺍ ﺑﻬﺎﺭ ﻣﻰﺁﻳﺪ ! ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ،ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﻲ ﺷﺘﺎﺏ،ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ،ﺧﻼﻕ ﻭ ﻧﻮﺍﺯﺷﮕﺮ ،ﺯﺍﻳﻨﺪﻩ ﻭ ﭘﺮ ﺑﺎﺭ،ﺑﻬﺎﺭ ﻣﻲﺁﻳﺪ ﻭ ﻫﺎﻟﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ،ﺍﺯ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ،ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺩﻟﻬﺎ ،ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻰﭘﺮﺍﻛﻨﺪ .ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻏﻔﻠﺖ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﺳﻜﻮﺕ ،ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ،ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ،ﺍﺯ ﺭﺧﻮﺕ ﻭ ﺳﺴﺘﻲ ﺩﻭﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﻧﺸﺎﻁ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ. ﺑﻬﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻮﻻﻧﺎ » ﺭﺳﺘﺨﻴﺰ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ « ﻭ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲﻫﺎﺳﺖ،ﻫﺮ ﺳﺎﻝ – ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎ ﻫﻴﺌﺘﻲ ﻳﻜﺴﺎﻥ _ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮ ﻭ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﮔﺬﺍﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻰﺁﻳﺪ .ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﻳﺪﻥ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﻥ،ﺑﻪ » ﺍﺣﺴﻦ ﺍﻟﺤﺎﻝ«ﻓﺮﺍ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺴﺘﻲ ﻭ ﺷﻮﺭﻳﺪﮔﻲ ﺩﺍﺋﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﻳﺎﺭ ﻭ ﻓﺮﺻﺖ ﻗﻴﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ ﺩﺭﻭﻧﻲ ﺑﺎ ﺍﻭﺳﺖ: » ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺴﺘﻢ ،ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺴﺘﻢ،ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭼﻨﺒﺮ ﺑﺮﻭﻥ ﺟﺴﺘﻢ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺴﺘﻢ ،ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺴﺘﻢ،ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺑﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺘﻢ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮔﻮﺵ ﻋﻘﻞ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻱ ﻋﻘﻞ ﺑﺮﻭﻥ ﺭﻭ ﻛﺰ ﺗﻮ ﻭﺍﺭﺳﺘﻢ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ« ﻏﺰﻟﻴﺎﺕ ﺷﻤﺲ ﺍﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺑﻬﺎﺭ،ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﻏﻔﻠﺖ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﻭﺭ ﺑﺸﻮﻳﻢ ﻭ ﺧﺮﻗﻪﻱ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻭ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﺮ ﻗﺎﻣﺖ ﺭﻭﺡ ﺍﻓﻜﻨﻴﻢ ﻭ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻮ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﻧﻮﺗﺮﻱ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﻨﻴﻢ .ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺩ. ﻭ ﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ !ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﻭﺩﻛﻲ،ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺭﺯﻭ ﻭ ﺷﻮﻕ ﻭ ﺷﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺩﺍﺷﺖ،ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺷﻤﺎﺭﻩ ،30ﻭ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻡ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻟﻐﺰﺵ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻣﺪﺕ ﺁﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﺭﻩ 30 ﭼﺸﻢ ﻣﻰﭘﻮﺷﻴﻢ ﻭ ﻣﻰﮔﺬﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﺎﻟﻪ ﻭ ﭼﺎﻩ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ!ﮔﺮﭼﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﻭﺩﻛﻲ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺩﻛﻲ،ﺧﻮﺩ ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻣﻰﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﭼﺎﻟﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻫﻤﺖ ﻭ ﻻﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺩﻫﺎﻱ ﻣﻮﺳﻤﻰﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻓﻜﻨﺪﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺯﺩﮔﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﻛﻮﻳﺮ،ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻧﻜﻨﻨﺪ.... ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﻭﺩﻛﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺲ ﺗﻼﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ – ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﺍﺩﺏ ﻭ ﻫﻨﺮ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ،ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ .ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻧﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﻓﺮﻫﻴﺨﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺠﻠﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. ﺭﻭﺩﻛﻲ ﺁﺛﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩﻫﺎﻱ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ،ﺷﻌﺮ،ﻣﻘﺎﻟﻪ،ﮔﻔﺘﮕﻮ،ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻭ ...ﭘﺬﻳﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺎﻳﻞ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻬﺎﻳﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺁﺩﺭﺱ ﺍﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ ﻣﺠﻠﻪ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﺷﻮﺩ. ﺍﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺖ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺟﺪﻱ ﻣﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﻤﻦﻫﺎﻱ ﺍﺩﺏ،ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪﻫﺎ ،ﻛﺘﺎﺏ ﻓﺮﻭﺷﻲﻫﺎ،ﻭ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﻧﮓ ﻭ ﺍﺩﺏ،ﺑﺎﻋﺚ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﻱ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺁﻥ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ. » ﻣﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺩﺭ ﻧﻪ ﭘﻲ ﺣﺸﻤﺖ ﻭ ﺟﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﺍﺯ ﺑﺪ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﻢ« ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺰﻳﺰﻱ
ﺗﺤﻠﻴﻠﻲ ﻣﻮﺭﺩﻱ ﺑﺮ ﺁﺛﺎﺭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺯﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﻮﺑﺨﺖ
ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻭ ﻛﻨﻜﺎﺵ ﺩﺭ ﺍﺳﺎﻃﻴﺮ ﺩﺭﻣﻲﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺑﻪﻣﺎﻧﻨ ِﺪ ﻛﺎﻻﻳﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﻠﻚ ﻣﺮﺩ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻳﻦ ﻧﮕﺮﺵ ﺩﺭ ﺭﻡ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻗﺎﺑﻞ ﺭﻭﻳﺖ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﻩ ،ﺯﻥ ﻗﺎﺑﻞ ﺧﺮﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﻭﺵ ﻭ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺭﺯﺵﻳﻜﺴﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺑﺮﺩﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻛﺎﻻﻳﻰ ،ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺗﺒﺎﺩﻝ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺗﺎ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺣﻀﻮﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺮﻳﻢ )ﺱ( ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﺳﺎﺱ ﻭ ﭘﺎﻳﻪﻱ ﺷﻜﻞ ﮔﻴﺮﻯ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ ،ﻧﻈﺎﻡ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪﻯ ﺯﻥ ﺗﺒﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ ،ﺍﻳﻦ ﻧﮕﺮﺵ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺑﺎ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﻧﺴﺎﻧﺲ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭﻗﺮﻭﻥ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﺗﺎ ﻫﺠﺪﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺳﻜﻮﻻﺭﻳﺴﻢ ﺩﺭﺍﺧﻼﻕ، ﺳﻨﺖ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ،ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺁﺳﻴﺐ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩﺍﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺯﻥ ﺑﺎ ﺍﺳﺎﻣﻰﻣﺴﺘﻌﺎﺭ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻰﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﻱ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﺁﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻢ ﺳﺮﺁﻏﺎﺯﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻜﻞﮔﻴﺮﻱ ﻧﻄﻔﻪﻱ ﺗﻔﻜﺮﺍﺕ ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﺘﻰ ،ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻩ ﻣﻴﻼﺩﻯ. ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﻢ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ،ﻭﺍژﺓ ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﻢ ،ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭﻣﻘﺎﻟﻪﺍﻯ ﺍﺯ ﺍﻟﻜﺴﺎﻧﺪﺭ ﺩﻭﻣﺎ ،ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻧﻰ ﺍﻃﻼﻕ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﻯ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1873ﺍﻳﻦ ﻭﺍژﻩ ﺭﺳﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻭﺍژﻩﺍﻯ ﺳﻴﺎﺳﻰ ،ﻭﺍﺭﺩ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺟﻨﺒﺶﻫﺎﻯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮﻯ ﺣﻘﻮﻕ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ،ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻰﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺩﺭﺍﺛﺮ ﮔﺬﺷﺖ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﺮﻛﺖ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺧﻮﺭ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻳﻚ ِ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ،ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﻯ ﻣﺘﻌﺪﺩﻯ ﺍﺯﺟﻤﻠﻪ ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﻢ ﻣﺎﺭﻛﺴﻴﺴﺘﻲ ،ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﻢ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﻰ ،ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﻢ ﺭﺍﺩﻳﻜﺎﻟﻰ ،ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﻢ ﻟﻴﺒﺮﺍﻟﻲ ،ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﻢ ﺑﺎ ﺭﻭﻳﻜﺮﺩ ﻓﺮﺍﻣﺪﺭﻥ ﻭ ﻧﻴﺰﻓﻤﻴﻨﻴﺴﻢ ﺍﺳﻼﻣﻰﺗﻘﺴﻴﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻧﮕﺮﺵ ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﺘﻲ ﺑﺮ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺠﻠﻲ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﺘﻲ )ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻜﻞ ﺁﻥ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﺸﻬﻮﺩ ﺍﺳﺖ. ﮔﺮﺍﻳﺸﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ( ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ِ ﺍﻳﻦ ﺗﺠﻠﻲ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﺛﺎﺭﻱ ﻣﻌﺘﺮﺿﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺯﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﺮﺩﻩﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﺛﺎﺭﻱ ﺁﺭﺍﻣﺎﻥﮔﺮﺍﻳﺎﻧﻪ. ﻭﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﻭﻭﻟﻒ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺓ ﺍﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ) (1882.1941ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺟﻨﺴﻴﺘﺶ ﺍﺯ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺩﺭ ﻛﺎﻟﺞ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﻯ ﺍﺷﺮﺍﻓﻰ ﻭ ﻓﺮﻫﻴﺨﺘﻪ ﻣﻲﺯﻳﺴﺖ ،ﭘﺪﺭﺵ ﻭﻳﺮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺍﺩﺑﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪﻱ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﭘﺮ ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻧﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﻨﺎﻩﮔﺎﻩ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﻭﻟﻒ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﻭ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﺛﺎﺭﻯ ﻧﻈﻴﺮ
»ﺍﮔﺮ ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮﻯ ﺩﺍﺷﺖ« ﻭ ﻧﻴﺰ »ﺍﺗﺎﻗﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩﺕ« ،ﺁﺭﺯﻭ ﻭ ﺗﻼﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻗﻰ ﻋﺎﺩﻻﻧﻪ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻟﻪﺍﻱ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ »ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ« ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ» :ﺁﻧﺎﻥ)ﺯﻧﺎﻥ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ( ﺑﻪ ﻭﺭﺍﻱ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻭ ﺷﺨﺼﻲ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺸﻲ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩﺗﺮ ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻣﻲﻛﻮﺷﻨﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﻫﻨﺪﻳﻌﻨﻲ ﻣﺴﺌﻠﻪﻱ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺎ ﻭ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﺍﻧﺪﻳﺸﻨﺪ «.ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻟﺌﻮﻧﺎﺭﺩﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺛﻤﺮﻩﻱ ﮔﺮﻭﻩ »ﺑﻠﻮﻣﺰﺑﺮﻱ«ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻜﻮﻓﺎﻳﻲ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎﻳﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺩﺍﺷﺖ .ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲﻛﻪ ﺧﻮ ِﺩ ﻟﺌﻮﻧﺎﺭﺩﻭ ﺍﺯﻫﺎﻟﻪﻱ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮﺵ ﻗﺮﻳﺤﻪﻱ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩﺍﺵ ﺩﺭ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪﺑﻮﺩ .ﻭﻭﻟﻒ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻛﺸﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻟﺌﻮﻧﺎﺭﺩﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ » :ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﺪﻳﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻡ ،ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻲﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺻﺒﻮﺭ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩﻱ...ﮔﻤﺎﻥ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮﺩﻳﻢ ،ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷﺪ«... ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻛﺸﻲ ﻭﻭﻟﻒ ،ﻟﺌﻮﻧﺎﺭﺩﻭ ﺩﺳﺖﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﻱ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ،ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺭﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﻴﺰ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻭﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊﺁﻭﺭﻱ ﻭ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺪﻣﻪﺍﻱ ﺑﺮ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺍﻭ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ» :ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺍﻭ )ﻭﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ(ﻳﻚ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪﻱ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﻫﻨﺮﻱ ﺑﻪﺷﻤﺎﺭ ﻣﻲﺭﻭﻧﺪ«... ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﭘﻼﺕ ) ،(1932.1963ﺷﺎﻋﺮ ،ﻣﻨﺘﻘﺪ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻧﻮﻳﺲ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﻫﻢﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻮﺝ ﺟﻨﺒﺶﻫﺎﻱ ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﺘﻲ ﺩﻫﻪﻫﺎﻱ 50ﻭ 60ﺩﺭ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺯﻧﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ .ﭘﻼﺕ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺯﻧﻲ ﺯﻳﺎﺩﻩﺧﻮﺍﻩ ﻭ ﺩﻗﻴﻖ ،ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﺷﻜﻞ ﺗﺤﻘﻖﻳﺎﻓﺘﻪﻱ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩ :ﺯﻧﻲ ﺩﻗﻴﻖ، ﺍﻳﺪﻩﺍﻟﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﺨﺖﻛﻮﺵ ﺩﺭ ﻛﺎ ِﺭ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪﮔﻮﻧﻪﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺳﺎﻻﺭ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻭﻭﻟﻒ ﺍﺯ ﺷﺎﻧﺲ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﻤﺴﺮﻱ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ،ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺟﺪﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺮﺵ »ﺗﺪﻫﻴﻮﺯ« ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻠﻨﺪﻣﺮﺗﺒﻪﻱ ﺍﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ،ﺩﺭ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪﻱ ﻣﻨﺰﻟﺶ ﺑﺎ ﮔﺎﺯ ﺧﻮﺩﻛﺸﻲ ﻛﺮﺩ. ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎﻝ ﺩﻫﻪﻱ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺷﺼﺖ ﺭﺍ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺍﻭﺝ ﺷﻜﻮﻓﺎﻳﻲ ﻓﻌﺎﻻﻥ ﺍﻳﻦ ﻧﻬﻀﺖ ﻧﺎﻣﻴﺪ؛ ﻭﻳﻜﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻱ ﻓﻌﺎﻝ ﺁﻥ ﻋﺼﺮ، »ﺳﻴﻤﻮﻥ ﺩﻭﺑﻮﺍﺭ« ﻫﻤﺴﺮ ژﺍﻥ ﭘﻞ ﺳﺎﺭﺗﺮ ،ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﮔﺮﺍﻳﺸﺎﺕ ﺷﺪﻳﺪ ﺭﺍﺩﻳﻜﺎﻟﻰ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﻣﻜﺘﺐ ﻓﻠﺴﻔﻰ ِ ﺍﮔﺰﻳﺴﺘﺎﻧﺴﻴﺎﻟﻴﺴﻢ )ﻫﺴﺘﻲﮔﺮﺍﻳﻲ( ﺑﻮﺩ .ﺩﻭﺑﻮﻭﺍﺭ ﺑﺎ ﻛﺘﺎﺏ »ﺟﻨﺲ ﺩﻭﻡ« ) ،(1948ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻰ ﻧﻮﺷﺘﻦ ِ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻬﻀﺖ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺍﻭ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻥ ،ﺯﻥ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻥ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ؛ﻳﻌﻨﻰ ﻃﺮﺡ ﻭ ﺷﻜﻠﻰ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﭘﺎﻯ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ
ﻣﻮﺟﻮﺩﻯ ﺿﻌﻴﻒﺗﺮ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺟﻨﺲ ﺩﻭﻡ ﻣﻰﻛﻨﺪ .ﺭﻭﻳﺎﻯ ﺩﻭﺑﻮﻭﺍﺭ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺟﻨﺲ ﺩﻭﻡ، ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻯﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻫﻮﻳﺘﻲ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ. ﺩﻭﺭﻳﺲ ﻟﺴﻴﻨﮓ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2007ﺟﺎﻳﺰﻩ ﻧﻮﺑﻞ ﺍﺩﺑﻰ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﺪ،ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻻﻥ ﻋﺮﺻﻪﻯ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﺍﻳﺸﺎﺕ ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﺘﻰ ﺑﻮﺩ؛ﻣﺸﻬﻮﺭﺗﺮﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻭ» ،ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻃﻼﻳﻰ« ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺩﻫﺔ ﭘﻨﺠﺎ ِﻩ ﻗﺮﻥ ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺯﻧﻰ ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﺖ ﻣﻄﺮﺡ ﻛﺮﺩ .ﺧﻮﺩ ﻟﺴﻴﻨﮓ ﺩﺭﺍﻳﻦﺑﺎﺭﻩ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ » :ﺯﻧﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺤﻘﻴﺮﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺟﺎﻳﮕﺎ ِﻩﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪﺍﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﻣﻰﺑﺪﻳﻬﻰ ﺍﺳﺖ «.ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻟﺴﻴﻨﮓ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﮔﺮﺍﻳﺸﺎﺕ ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﺘﻰ ﺭﺍ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺑﻪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﻴﻦ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ،ﻧﻤﻮﺩ. ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﮔﺮﺍﻳﺸﺎﺕ ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﺘﻲ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﻱ ﺍﺩﺑﻲ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ،ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﻧﻬﻀﺖ ﺑﺎ ﺭﻭﻳﻜﺮﺩ ﺍﺳﻼﻣﻰﺁﻥ ،ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺓ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ .ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ﺁﻏﺎﺯﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﺭﻭﺩ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺑﻮﺩ ،ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺁﻥ ﺯﻭﺍﻳﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﺭ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪﻱ ﺩﺭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ.ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻭ ﺗﻀﺎﺩ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵﻫﺎﻱ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺣﻀﻮﺭ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺑﻮﺩ .ﺯﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻓﺮﺻﺖﻫﺎﻯ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺣﺲ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪﻯ ﻭ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺟﺎﻣﻌﺔ ﻣﺮﺩ/ﭘﺪﺭ ﺳﺎﻻﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎ ﻧﻬﺎﺩﻳﻨﻪ ﻭﻳﻚﺳﻮ ﻧﮕﺮ ﻧﺒﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻥ ﺗﻼﺵ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻧﮕﺮﺵ ﻧﻘﺎﺩﺍﻧﻪﻱ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺑﺮ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺟﺎﻣﻌﻪﻱ ﻣﺮﺩ ﺳﺎﻻﺭ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻭ ﺣﻘﻮﻕ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶﻫﺎﻯ ﺯﻧﺎﻧﻪ. ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﻢ – ﺷﻜﻠﻰ ﻣﻼﻳﻢﺗﺮ ،ﻓﻠﺴﻔﻲ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮﺍﻧﻪﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻭ ﺯﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ
2
5
ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺟﻬﺎﻥ
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻯ ﭼﺨﻮﻑ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ؟ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺣﺎﺟﺪﺍﻳﻰ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻯ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻰﺗﺮﻳﻦ ﻭﺍژﮔﺎﻥ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻖ ﺁﺛﺎﺭ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﺑﺎ ﻭﺍژﮔﺎﻥ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭﻳﭽﻪﺍﻯ ﻣﻰﮔﺸﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺗﺨﻴﻞ ﺷﻴﻮﺓ ﺧﻠﻖ ﺁﺛﺎﺭ ﻭ ﺗﻼﻃﻤﺎﺕ ﻋﺎﻃﻔﻰ ﻣﻨﺘﻬﻰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺛﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﻨﻴﻢ .ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺩﻗﻴﻖ ،ﺫﻛﺮ ﺟﺰﻳﻴﺎﺕ ،ﺗﺼﻮﻳﺮ ﭘﺎﺭﻩﺍﻯ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻯ ﭼﺨﻮﻑ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﺪﻯ ﺑﻰﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺪﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻣﺜ ً ﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﺨﻮﻑ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺑﺎﺯﻯﮔﺮﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻔﺎﮔﺮ ﻧﻘﺶﻫﺎﻯ »ﺑﺎﻍ ﺁﻟﺒﺎﻟﻮ« ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻰ ﻣﻰﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﭼﻪ ﻣﻌﻴﺎﺭﻫﺎﻳﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ 30ﺍﻛﺘﺒﺮ 1903ﭼﺨﻮﻑ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﮕﺎ ﻛﻨﻴﭙﺮ،ﻫﻤﺴﺮﺵ ،ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﻴﻢ: »ﺍﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼﻭﺳﻜﻰ ،ﮔﺎﻳﻒ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺍﺻﻴﻠﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﻭﻟﻰ ﺁﻥﻭﻗﺖ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻧﻘﺶ ﻟﻮﭘﺎﺧﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻯ ﻛﻨﺪ؟ ﺁﺧﺮ ﻧﻘﺶ ﻟﻮﭘﺎﺧﻴﻦ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻧﻘﺶ ﺍﺳﺖ .ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻞ ﻧﻤﺎﻳﺶﻧﺎﻣﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻧﻘﺶ ﻟﻮﭘﺎﺧﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺁﺩﻣﻰﺟﻴﻎ ﺟﻴﻐﻮ ﻭ ﻫﻮﭼﻰ ﺑﺎﺯﻯ ﻛﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺣﺘﻤ ًﺎﻳﻚ ﺗﺎﺟﺮ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻭ ﻣﺮﺩ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻣﻼﻳﻤﻰﺍﺳﺖ«. ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺓ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻘﺶ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼﻭﺳﻜﻰ،ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﺍﻥ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﻨﺮﻯ ﻣﺴﻜﻮ ،ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ» :ﻣﻮﻗﻌﻰ ﻛﻪ ﻧﻘﺶ ﻟﻮﭘﺎﺧﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻰﻧﻮﺷﺘﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻘﺶ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺷﻤﺎﺳﺖ ...ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻟﻮﭘﺎﺧﻴﻦ ﺗﺎﺟﺮ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻧﻈﺮ ﺷﺨﺺ ﺑﺎﻭﺟﺪﺍﻥ ﻭ ﺷﺮﺍﻓﺘﻤﻨﺪﻯ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻓﺘﺎﺭﻯ ﻛﺎﻣ ً ﻼ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ «.ﻭﻳﺎ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺭﻳﺰﻩﻛﺎﺭﻯﻫﺎﻯ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﺑﺎﻍ ﺁﻟﺒﺎﻟﻮ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼﻭﺳﻜﻰ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ» :ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﻭﺳﻴﻊ ﺑﺎﺷﺪ .ﭼﻮﺑﻰﻳﺎ ﺳﻨﮕﻰ ﻓﺮﻗﻰ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ .ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺑﺰﺭگ ﺑﺎﺷﺪ.ﻳﻴﻼﻕﻧﺸﻴﻦﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪﺍﻯ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﻧﻤﻰﭘﺴﻨﺪﺩ« . ﺍﻳﻦ ﺩﻗﺖ ﻭ ﺟﺰﻳﻰﻧﮕﺮﻯ ﺩﺭ
ﺑﺎﺯﮔﻮﻳﻰ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻧﻴﺰ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ .ﺍﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﺶ ﺑﺪﻭﻥ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺮﺩﻥ ﺭﻗﺖ ﻗﻠﺐ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺗﻤﻠﻖﺁﻣﻴﺰ ﻭ ﻣﺒﺘﺬﻝ ﺑﻪ ﻃﺮﺯ ﺷﮕﻔﺖﺁﻭﺭﻯ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻬﻢ ﻭ ﺑﻰﺷﻤﺎﺭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻃﻨﺰ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮﺿﻴﺤﺎﺕ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻓﻰﺍﻟﺒﺪﺍﻫﻪ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﻰﺳﺎﺯﺩ .ﺁﻥﺟﺎ ﻛﻪ ﭼﺨﻮﻑ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ 27 ﺍﻭﺕ 1902ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ »ﻣﺎﻫﻰ ﺧﺎﺭﺩﺍﺭ ﻣﻦ« ﻣﻰﻧﺎﻣﺪ ﻭ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ» :ﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺸﻦ ﻭ ﻏﻴﺮﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ «.ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺑﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﻣﻰﺍﻓﺰﺍﻳﺪ» :ﺍﺯ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮ ﺑﻮﻯ ﺳﺮﺩﻯ ﻣﻰﺁﻳﺪ .ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ «.ﻭ ﻳﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻣﺪﺗﻰ ﻣﻰﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻻﺕ ﺍﻟﮕﺎ ﺑﻰﺧﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ 10ﺁﻭﺭﻳﻞ 1904ﺑﻪ ﻃﻨﺰ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: »ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻯ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ «.ﻭﻳﺎ ﺩﺭ 7ﻣﺎﺭﺱ 1901ﺳﺮﺑﻪﺳﺮ ﺍﻟﮕﺎ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ» :ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪﺍﻯ ﺍﺯ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩﺍﻯ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻡ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﭘﺘﺮﺯﺑﻮﺭگ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪﺍﻯ .ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻝﺧﺴﺘﺔ ﺍﻭ ﺷﺪﻩﺍﻯ .ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﺪﺕﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻇﻦ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ «.ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻛﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﻰ ﻃﻨﺎﺯ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻯ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﻴﻢ» :ﭼﻘﺪﺭ ﻧﺎﺧﻦ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺁﺯﺍﺭﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺧﻴﻠﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﻣﻰﮔﺬﺭﺩ «.ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ» :ﺧﻮﺏ ﺩﺧﺘﺮﻛﻢ ،ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﺑﺎﻧﺸﺎﻁ ﻭ ﺧﻮﺵﺑﺨﺖ ﺑﺎﺵ .ﻣﻦ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻡ .ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﻛﻪ ﻭ ﺭﻭﻏﻦﺯﻳﺘﻮﻥ ﻧﻮﺵ ﺟﺎﻥ ﻛﻦ«. ﭼﺨﻮﻑ ﺑﺎ ﺷﻮﺧﻰ ﻋﻼﻗﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻏﺬﺍﻫﺎﻯ ﻣﻄﺒﻮﻉ ﺍﻳﻦﻃﻮﺭ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻰﻛﻨﺪ» :ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮﻳﻚ ﺍﺩﻳﺐ ﻧﻴﺴﺘﻢ، ﺑﻠﻜﻪﻳﻚ ﺁﺩﻡ ﺷﻜﻢﭘﺮﺳﺘﻢ «.ﺍﻭ ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯﺍﺵ ﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﺗﻮﺍﻥ ﺣﻤﺎﻡ ﺭﻓﺘﻦ، ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻧﻖ ﺯﺩﻥ ﻭ ﺷﻜﻮﻩ ﻛﺮﺩﻥ ،ﻭﺍﻛﻨﺸﻰ ﻃﻨﺰﺁﻣﻴﺰ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪﺍﻯ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ» :ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ: ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺳﺎﻝ 1884ﺗﻘﺮﻳﺒ ًﺎ ﻫﺮﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﺭ ﺭﻳﻪﻫﺎﻯ ﻣﻦ ﺩﭼﺎﺭ ﺧﻮﻥﺭﻳﺰﻯ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ .ﺍﻣﺴﺎﻝ ﻭﻗﺘﻰ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ )ﺗﺒﺮﻙ ﻫﻴﺄﺕ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﻮﻥ ﻣﻘﺪﺱ( ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻛﺮﺩﻯ ،ﺑﻰﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻯ ﺗﻮ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻣﺮﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺗﻠﺦ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺳﻮﻭﺭﻳﻦ ﺧﻮﻥ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ ،ﻭ ﺳﺮﻭﻛﺎﺭﻡ ﺑﻪ
ﻛﻠﻴﻨﻴﻚ ﺑﻴﻔﺘﺪ «.ﻭ ﺑﺎ ﺷﻮﺥﻃﺒﻌﻰ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ» :ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺳﻴﺮ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻫﻨﻮﺯ ﻭﺧﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺑﻪﻫﺮﺣﺎﻝ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻭﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ ﻧﻴﻔﺘﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺗﻮ ﺛﺮﻭﺕ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﻳﻰ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﻜﺸﻰ «.ﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻌﺪﻯ ﺑﺎ ﺳﺒﻚﺭﻭﺣﻰ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ: »ﺳﻼﻣﺘﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﺭﺛﻴﻦ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﺎﺷﻴﺪ«. ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ 8ﻧﻮﺍﻣﺒﺮ 1903ﺑﻪ ﺍﻟﮕﺎ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﻭﺧﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺮﺡ ﻣﻰﺩﻫﺪ: »ﺷﻮﻫﺮ ﻣﺎﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺗﻮﺍﻟﺖ ﺩﻭﺍﻥ ﺍﺳﺖ «.ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥﺟﺎ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ» :ﺁﻩ ﺣﻤﺎﻡ ،ﻧﻴﻤﻰ ﺍﺯ ﺳﻠﻄﻨﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯﻳﻚ ﺣﻤﺎﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﻰﺩﻫﻢ«. ﭼﺨﻮﻑ ﺷﻮﺥ ﻭ ﺷﻨﮓ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﺩﻟﺘﻨﮕﻰ ِ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺨﺮﻩ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ 15ﻓﻮﺭﻳﻪ 1900ﺍﺯﻳﺎﻟﺘﺎ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻣﺎﻛﺴﻴﻢ ﮔﻮﺭﻛﻰ ،ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺓ ﺭﻭﺱ ،ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: »ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻳﻚ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺟﻬﺎﻧﻰ
ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻁﻳﺄﺱ ﻭ ﺑﺪﺑﻴﻨﻰ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻏﻢ ﻣﻌﻴﺸﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺁﺩﻡﻫﺎﻯ ﺗﺤﺼﻴﻞﻛﺮﺩﻩ ،ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻣﻮﺳﻴﻘﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺪﻡ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺩﺭﻳﺎﻟﺘﺎﺳﺖ .ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺧﺎﻭﻳﺎﺭ ﻭ ﻛﻠﻢ ﺗﺮﺷﻰ ﺍﻳﻦﺟﺎ ﻏﺼﻪﺩﺍﺭﻡ «.ﻭ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﺯﻯ ﻋﺎﻟﻰ ﻭ ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﻛﻰﻳﺎﺩﺁﻭﺭ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻏﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ،ﺑﻪ ﺭﻏﻢ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰﺩﻫﻨﺪ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ. ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻜﺲ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﺎ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﺐ ﻭﺭﻭﺯ ﺩﺭﺣﺎﻝ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ» :ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻢ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭﻗﺘﻢ ﺑﻪ ﻭﻳﺮﺍﺳﺘﺎﺭﻯ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻳﻢ ﻣﻰﮔﺬﺭﺩ «.ﻭ ﺩﺭ 27ﻣﺎﺭﺱ ،1894ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻃﻨﺰ ،ﺑﻪ ﻟﻴﺪﻳﺎ ﻣﻴﺰﻳﻨﻮﻭﺍ، ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﭼﻨﺪﻯ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ
ﻭﻳﮋﻩﺍﻯ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﭼﺨﻮﻑ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻧﻴﻨﺎﻯ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻣﺮﻍ ﺩﺭﻳﺎﻳﻰ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺮﺗﻪﺑﺮﺩﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﻭﺳﺖ ،ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: ﻣﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ »ﻓﻜﺮ ﺍﻳﻦﻛﻪ ِ ﻭ ﻣﻮﻇﻔﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ،ﻣﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ .ﻧﻮﺷﺘﻦ ،ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻦ .ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻰ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺑﺪﻭﻥ ﻭﻟﮕﺮﺩﻯ ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﺪﻩﺁﻝ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻭﻟﮕﺮﺩ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﭙﻞ ﻣﭙﻠﻰ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻜﺎﺭ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻰﺧﻮﺩﻯ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﻡ ...ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﻦﻳﻚ ﺍﺩﻳﺐ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺍﻳﻦﺟﺎ ﺩﺭﻳﺎﻟﺘﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ«. ﺑﻰ ﭘﻮﻟﻰ ﻣﺰﻣﻦ ﮔﺎﻩ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮﺭ
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﻣﺎﻧﺪﻩﻱ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﭘﻴﺸﻴﻨﺶ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻲﻛﻨﺪ .ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻖ ﺩﺭ ﻫﻤﻪﻱ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﺴﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﻴﻦ ﺑﺎﻧﻮ .ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻭ ﺑﻲﻫﻤﺪﻣﻰﻣﻬﻴﻦ ﺑﺎﻧﻮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻮﺟﻮﺩﻱ ﻣﻌﻠﻖ ﻣﻲﺳﺎﺯﺩ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺳﻔﺮ ﻭ ﺩﺭﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻖ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻯ ﮔﻠﻰ ﺗﺮﻗﻰ ،ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩﻫﺎﻯ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺧﻮﺩ – ﻣﺎﺩﺭ ،ﻫﻤﺴﺮ ،ﺩﺧﺘﺮ .ﻗﺮﺍﺭ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ، ﮔﻠﻰ ﺗﺮﻗﻰ ﺑﺎ ﻃﺮﺍﺣﻰ ﻓﻀﺎﻫﺎﻳﻰ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﺳﻌﻰ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺣﺴﺮﺗﻲ ﺯﻧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﺩﺍﺭﺩ .ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻯ ﺗﺮﻗﻰ ﺳﺎﻻﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻈﺎﻡ ﺳﻨﺘﻰ ﻛﻪ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ،ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻌﺎﺭﺽ ﻭ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﺎ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻣﺪﺭﻥ ﻭ ﺍﻳﺪﻩﺁﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ .ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ »ﭘﺪﺭ« ﺍﺯ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﻱ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ،ﭘﺪﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﺳﺖ. ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﻮﻻﺩ ﻣﻲﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻﮔﺎﻩ ﺯﻧﮓ ﻧﻤﻲﺯﻧﺪ ﻭ ﻫﻴﭻﮔﺎﻩ ﺧﻠﻠﻲ ﺑﺮ ﻗﺪﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﺧﻮﺩﺳﺎﺧﺘﻪﻱ ﺧﻮﺩ – ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺳﺮ ﻭ ﻫﻤﺴﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ – ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ، ﻭﺍﺭﺩ ﻧﻤﻲﺁﻳﺪ؛ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻏﺬﺍ ﻭ ﻧﻴﻤﻰﺍﺯ ﻫﻨﺪﻭﺍﻧﻪ ﺳﻬﻢ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﺁﻥ ﺳﻬﻢ ﻗﺒﻴﻠﻪ؛ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﺑﺪ؛ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮﻫﺎﻱ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭘﺸﻪﺑﻨﺪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﻭﺳﺖ؛ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺩﺭﻧﻤﻲﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﭘﺪﺭ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻥﻭﻗﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮﺵ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻓﺮﺍ ﻣﻲﺭﺳﺪ...ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻓﻮﻻﺩ ﺿﺪ ﺯﻧﮓ ﻛﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻣﻬﺮ ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻣﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲﺍﻧﮕﻴﺰﺩ، ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻭ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺍﻭ ﺣﺴﻲ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺭﺍﻭﻱ ﭼﻴﺮﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ ،ﺣﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺁﻥﺭﺍ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺮﻭﻋﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺤﻮﻝ ﻭ ﺗﻮﻟﺪﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻳﻜﺮﺩ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺯﻭﻳﺎ ﭘﻴﺮﺯﺍﺩ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﻲﻛﻨﺪ ،ﺯﻭﻳﺎ ﭘﻴﺮﺯﺍﺩ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﺮﺩﺍﻧﻲ ﻣﻨﻔﻌﻞ ﻭ ﻛﻢﺭﻧﮓ ،ﺳﻌﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺘﻪﻱ ﺳﺨﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻨﻴﺪﻩ ،ﺭﺍ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺍﻣﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺯﻳﻚ ﻧﮕﺮﺵ ﺭﺋﺎﻟﻴﺴﻤﻰﺗﻠﺦ ﻭ ﮔﺰﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﻨﻔﻌﻞﻳﺎ ﺧﺴﺘﻪﻳﺎ ﺧﻨﺜﻲ ﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ .ﺩﺭ
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ »ﻟﻜﻪ« ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﻱ ﺯﻭﻳﺎ ﭘﻴﺮﺯﺍﺩ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ »ﻫﻤﻪﻱ ﻋﺼﺮﻫﺎﺳﺖ«، ﺯﻧﻲ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﺩﺭﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﺩﺭ ﺗﻪﻳﻚ ﻛﻮﭼﻪﻱ ﺧﻠﻮﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻧﺪﮔﻴﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻩ ﻛﻪ ﻏﺮﻭﺏ ﻟﻜﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﻟﻜﻪﻫﺎﻱ ﺧﻮﻓﻨﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺎﺏ ﭘﻨﺠﺮﻩﻱ ﺍﺗﺎﻗﺶ، ﺩﻭﺭ ِ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ ،ﺟﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ. ﺯﻥ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺤﺎﻟﻪﻱ ﺍﻳﻦ ﺗﻠﺨﻲ ﻭ ﭘﻮﭼﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺸﺎ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺯﻥ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﻜﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻫﺴﺘﻪﻫﺎﻱ ﺁﻟﺒﺎﻟﻮ ﺩﺭ ﻫﻴﺒﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺭﻧﺞ ﻣﻲﺑﺮﺩ ،ﺑﻪ ﺳﺘﻴﺰ ﺑﺎ ﻫﻢﺟﻨﺲ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻣﻲﺁﻳﺪ...» :ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ .:ﺗﻤﺎﻣﺶ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺍﻳﻦ َﺯﻧَﻜﻪ!. ﺑﻌﺪ ﺻﺪﺍﻱ ﺳﻴﻠﻲ ،ﮔﺮﻳﻪﻱ ﻣﺎﺩﺭ ﻃﺎﻫﺮﻩ، ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥﻫﺎﻱ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺯﻳﺮ ﺧﺎﻟﻪﺍﻡ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩ: »ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ«... ﺯﻥ ﻣﻨﻔﻌﻞ ،ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﺗﻼﺷﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻜﺴﺘﻦ ﭘﻮﺳﺘﻪ ﻭ ﺭﻫﺎ ﺷﺪﻥ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲﺷﻮﺩ؛ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻛﻼﺭﻳﺲ ﺩﺭ »ﭼﺮﺍﻍﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﻲﻛﻨﻢ« ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ .ﻛﻼﺭﻳﺲ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﭼﻴﺴﺘﻲﻫﺎ ﻭ ﭼﺮﺍﻳﻲﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻴﺶ ﺑﺮﻣﻲﺁﻳﺪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﭘﺮﺳﺪ ﺩﺭ ﻛﺠﺎﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻡ؟ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ؟ﻳﻚﻧﻮﺍﺧﺘﻲ ﻭ ﺭﻭﺯﻣﺮﮔﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ ،ﻋﺸﻖ ﺭﻧﮓ ﻭ ﻟﻌﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻭ ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺎﻝ ﺳﺮﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ،ﺑﻲﺁﻧﻜﻪ ﭘﺎﺳﺨﻲﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﻻﻙ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭ ﻣﻲﺭﻭﺩ ﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺁﻥ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻇﺎﻫﺮﻱ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺩﺭ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺷﻮﺭ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﺴﻞ ﺑﻌﺪﺗﺮ ،ﺍﻳﻦ ﻧﮕﺮﺵ ﻫﻢﭼﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲﺷﻮﺩ .ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ،ﺷﻴﻮﺍ ﺍﺭﺳﻄﻮﻳﻰ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺷﻮﻧﺪﻩﺍﻯ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺷﻬﺮﺯﺍﺩ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﺩﻱ ﺍﺯﻫﻤﻪﻯ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻧﺎﻧﻪﮔﻰﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ .ﺷﻬﺮﺯﺍﺩ ﻗﺼﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺍﻭ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﻃﻠﻮﻉ ﺁﻓﺘﺎﺏﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪﻱ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻗﺼﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ » ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺷﻬﺮﺯﺍﺩ ﻟﺐ ﺍﺯ ﻗﺼﻪ ﻓﺮﻭ ﺑﺴﺖ«... ﻭ ﺑﻌﺪ ﻗﺼﻪﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻃﻮﺭﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﺟﻮﺍﻥﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺸﺘﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﻬﺮﺯﺍﺩ ﺑﺎ ﺟﻨﮓ ﻋﻠﻴﻪ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﭙﻴﺪﻱ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺩﺳﺖ ﻣﻲﻳﺎﻓﺖ .ﺑﻬﺮﻩ ﺟﺴﺘﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻤﺜﻴﻞ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﺷﻬﺮﺯﺍﺩ،ﻫﺎﻟﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﺭﺳﻄﻮﻳﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ،ﺯﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻣﺎﻥ »ﺑﻰ ﺑﻰ ﺷﻬﺮﺯﺍﺩ« ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻴﺎﻕ ﻧﻤﺎﺩﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ،ﺯﻥ – ﻣﺎﺩﺭ، ﺯﻥ – ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ،ﺯﻥ – ﻣﺮﺩ ،ﺯﻥ – ﺯﻥ
ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺯﺍﻭﻳﻪﻯ ﺩﻳﺪﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻳﺶ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺭﺍﻭﻱﻫﺎﻳﺎ ﺷﻬﺮﺯﺍﺩﻫﺎﻯ ﻗﺼﻪﺍﺵ ﺳﻌﻰ ﺩﺭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺭﻧﺞ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﻭ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴﺖ ﺯﻧﺎﻥ ﻗﺼﻪﺍﺵ ﺩﺍﺭﺩ .ﺯﻥ – ﻣﺎﺩﺭ ،ﺩﺭ ﺭﻣﺎﻥ »ﺑﻰ ﺑﻰ ﺷﻬﺮﺯﺍﺩ« ﻧﻤﺎﺩﻯ ﺍﺯ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺖ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺘﻰ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﺎﺷﻰ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭﻳﺎ ﺯﻥ – ﺯﻥ ،ﻛﻪ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﺑﻪ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴﺖ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴﺘﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰﺍﺵ ﺗﺠﻠﻰ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ. ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻠﻨ ِﺪ »ﺧﻨﻜﺎﻯ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺩﻡ ﺳﻔﺮ« ﺍﺛﺮ ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﻳﻰ ﺯﻧﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺸﺮ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﺑﺎ ﻭﻳﮋﮔﻰﻫﺎﻳﻰ ﺍﺑﮋﻩ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﻟﻤﺲ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻋﻴﻨﻜﻰ ﺍﺯ ﻭﺳﻮﺍﺱﻫﺎﻯ ﺣﺴﻰ؛ ﺯﻧﺎﻧﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ »ﺣﻤﻴﺮﺍ« ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﻳﺎ ﻭ ﻭﻫﻢ ﻭ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺩﻧﻴﺎﻯﺍﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰﺍﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﻫﻰ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻰ ﺭﻧﺞ ﺁﻭﺭﻯ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺯﻧﺎﻧﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﺪﺍ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﻳﺎﻳﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩﻥ ﻫﻢ ﻣﺤﺮﻭﻣﻨﺪ،ﻭ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﺑﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺎﻛﺎﻣﻰﻭ ﺗﻠﺨﻰﺍﻱ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺜﻞ ﺭﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻧﮕﺎﺭﻩﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ »ﻛﻠﻴﺪ« ﺍﺛﺮ ﻣﻴﺘﺮﺍ ﺩﺍﻭﺭ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺭﻭﻧﻤﺎﻳﻪﺍﻱ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺗﺮﺱ ﻭ ِ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻭ ﺗﻌﺪﻯ ﺩﺍﺭﺩ ،ﺯﻧﻰ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪﻯ ﻣﺎﻟﻜﻴﺖﻫﺎﻯ ﺩﻧﻴﺎﻳﺶ ﺩﺭﻳﻚ ﻛﻠﻴﺪ ﻧﻤﺎﺩﻳﻨﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺛﺮ ﺯﻳﺒﺎ ﻛﻠﻴﺪ ﻧﻤﺎﺩﻯ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺍﻥﻳﻚ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻔﻆ ﻣﺎﻟﻜﻴﺖ ﺍﺭﺯﺵﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪﻳﻚ ﻗﺎﻟﻰ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻧﺦ ﻧﻤﺎ ﺗﺠﻠﻲ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ .ﺍﺭﺯﺵﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻔﻆ ﺁﻥ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺪﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻣﺠﺪﺩﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻣﻴﺪﻯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﺳﭙﺲ ﺩﺭ »ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﻤﻪﻱ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎﻱ ﻣﻦ« ﮔﻮﻳﺎ ﻭﺟﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻧﻴﺎﺕ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻠﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﻥ ﭘﺮ ﺭﻣﺰ ﻭ ﺭﺍﺯ ِ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﻣﺘﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ....» : ﻫﻤﻪﻯ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺯﻥﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﺏ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻦ ...ﺯﻥﻫﺎﻯ ﺷﺎﺩﻯ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻰﺩﻟﻴﻞ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩﺷﺎﻥ ﻧﻤﻰﻧﻮﻳﺴﻢ ...ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩﻯ ﺑﻮﻯ ﻋﻄﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻮﺷﺖ .ﺩﺭﺑﺎﺭﻩﻱ ﻋﻄﺮﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﻣﻴﺰ ﺁﺭﺍﻳﺸﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻛﻪ... ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩﻱ ﻣﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ.«.... ﺍﻳﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺭﻣﺎﻥ »ﺍﺯ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻭ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ« ﻭﻳﺎ ﺩﺭ »ﺟﻨﺴﻴﺖ ﮔﻤﺸﺪﻩ« ،ﺍﺛﺮ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺁﻗﺎﻳﻰ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﻮﻉ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﺎﺹ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺯﻥ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺁﻗﺎﻳﻰ ﺑﺎ ﻣﻄﺮﺡ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻰﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ،ﺯﻧﺎﻥ ﺁﻭﺍﺭﻩ ،ﺯﻥ ﺧﻮﺩﻓﺮﻭﺵ ﻭ ...ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﺭﺋﺎﻟﻴﺴﻤﻰﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ،ﺳﻌﻰ ﺩﺭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ
ﺑﻪ ﺩﻏﺪﻏﻪﻫﺎﻱ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺗﻼﺵ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻯ ﺯﻧﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﻮﺷﻜﺎﻑ ،ﺗﻮﺟﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ –ﻳﺎ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ .ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﻣﻌﻄﻮﻑ ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰﺭﺳﺪ ﺁﻗﺎﻳﻰ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺍﺗﻬﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ِ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻲﺭﺣﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺿﻌﻴﻒﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺭﺣﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦﻣﻮﺭﺩ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻥﻳﺎ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻔﺎﻭﺗﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ .ﭼﻨﺎﻥﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ » :ﺩﺭ ﻫﻴﭻﻳﻚ ﺍﺯ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺯﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺳﺘﻤﮕﺮﻳﺎ ﺳﺘﻤﺪﻳﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﻧﺴﺎﻧﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺭﻭﺍﻳﺘﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ«.... ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻱ ﻣﻴﺘﺮﺍ ﺍﻟﻴﺎﺗﻲ )،(1329 ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻃﻼﻕ ،ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻴﻖ ﭘﺮ ﺭﻧﮕﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎژﻫﺎﻱ ﺫﻫﻨﻲ ﻭ ﻭﺍﻗﻴﻌﺖﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﻪﭼﺸﻢ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩ .ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻱ ﺍﻟﻴﺎﺗﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ِ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖﻫﺎﻱ ﻣﺤﺘﻮﻡ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ .ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ »ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ« ﺍﺯ ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ ﻛﺎﻓﻪ ﭘﺮﻱ ﺩﺭﻳﺎﻳﻲ ) (1387ﻛﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺩﻳﺎﻟﻮگﻫﺎﻱ ﻣﻮﺟﺰ ﻭ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﻭ ﻛﻠﻨﺠﺎﺭ ﺑﺎ ﻛﻮﺩﻛﺶ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺵ – ﻫﻤﺴﺮ ﺳﺎﺑﻖ ﺯﻥ .ﺍﺳﺖ .ﺯﻥ ﺗﻼﺵ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﻮﺩﻙ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻛﻮﺩﻙ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ،ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻮﺍﻝﻫﺎﻱ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩﻱ ﻣﺮﺩ ﻧﻤﻲﺩﻫﺪ ﻭﻳﺎ ﺟﻤﻼﺗﻲ ﺭﺍ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﻲﺭﺳﺪ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪﻫﺎﻱ ﭘﺪﺭ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻳﺎﻟﻮﮔﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪﺍﻧﺪ؛ ﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻠﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺗﻼﺵﻫﺎﻱ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻥ ﻛﻮﺩﻙ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﻋﺎﺩﻱ ﻧﻈﻴﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﺩﺍﺷﺖ ،ﺑﻲﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ ] :ﭘﺴﺮﻙ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﺑﺎ ﺯﻧﺎ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻧﻤﻲﺩﻡ !« ﻭ ﻣﺸﺖ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺳﻨﮓﺭﻳﺰﻩ ﻃﺮﻑ ﻣﺮﻏﺎﺑﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ».ﺍﻭﻫﻮ! ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﻮ ﻛﻲ ﺗﻮﻱ ﺩﻫﻨﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ؟«» .ﺯﻧﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﻮﻥ ﺟﺮ ﺯﻧﻨﺪ» .«.ﺍﻳﻨﻮ ﺑﺎﺑﺎﺕ ﮔﻔﺘﻪ؟« .ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻱ ﭘﺴﺮﻙ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎ ﮔﻞ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ» :ﮔﻔﺖ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮﺍﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ «.ﺍﺑﺮﻭﻫﺎﻱ ﻛﻤﺎﻧﻲ ﺯﻥ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ» :ﺩﻳﮕﻪ ﭼﻰ ﮔﻔﺖ؟« [...ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻛﻮﺩﻙ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻧﻘﻞ ﻗﻮﻝ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻭﺍژﺓ ﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺟﻤﻼﺕ ﺧﺒﺮﻱ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﻛﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﻭ ﻭ ﺗﻔﺤﺺ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻧﻮﻳﺲ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﻣﻌﺎﻧﻲ ﺗﻠﻮﻳﺤﻲ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﺛﺎﺭ – ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﻧﻮﻉ ﺗﻔﻜﺮ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﺍﺳﺘﺨﺮﺍﺝ ﻭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻒ ﻭ ﻗﻴﺎﺱ ،ﻣﺘﻌﺎﻗﺒ ًﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﻧﻴﺰ ﺍﺳﺘﻨﺒﺎﻁ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ؛
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﺑﻄﺔ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﻲ ﻫﺴﺖ ﻣﻰﺍﻧﺪﻳﺸﻨﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﻣﺪﺭﻧﻴﺘﻪ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺪﺭﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﻣﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺑﺎﻻﺗﺮﻱ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺒﻴﻦ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻗﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪﻱ ﺯﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ؛ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﺩﻫﻪﻱ 40ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﺍﺳﺘﺨﺮﺍﺝ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻟﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ، ﺑﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪﻱ ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﺩﻳﺪﮔﺎﻫﻲ ﺭﻭﺷﻦﺗﺮ ﺑﻪﺩﺳﺖ ﻣﻲﺁﻣﺪ ،ﺍﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺠﺎﻟﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪﻱ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻧﻤﻲﮔﻨﺠﺪ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺭﺍﻳﺎﺩﺁﻭﺭ ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﺑﺮﺩ ﻭﺍژﻩﻱ »ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﻢ« ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ،ﺑﻪ ﻫﻴﭻﺭﻭﻱ ،ﺍﺳﺘﺨﺮﺍﺝ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺯﻥ ﺳﺎﻻﺭﻱ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻼﺵ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻓﻀﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﻟﻨﺪﻩﮔﻲ ،ﺩﺭ ﻭﺭﺍﻱ ﺩﻳﺪﮔﺎﻫﻲ ﺭﻭﺷﻦﻓﻜﺮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻳﻢ ﺯﻥ ﺳﺎﻻﺭﻱ ﻧﻴﺰ ﺑﻪﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﺩ ﺳﺎﻻﺭﻱ ﺩﻳﺪﮔﺎﻫﻲ ﺧﺸﻚ ﻭ ﺑﻪﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻧﻪ ﻧﻮﻳﺴﻰ ،ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻧﻮﻳﺴﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮﺍﻧﺎﻯ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﻭﻟﺖﺁﺑﺎﺩﻯ ﺑﺎ ﺭﻣﺎﻥ »ﻛﻠﻴﺪﺭ« ﻭ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻳﻲ ﻧﻈﻴﺮ ﻣﺎﺭﺍﻝ، ﺷﻴﺮﻭ ،ﺯﻳﻮﺭ ﻭﻳﺎ ﻣﺮﮔﺎﻥ ﺩﺭ »ﺟﺎﻱ ﺧﺎﻟﻲ ﺳﻠﻮچ« ﻛﻪ ﭼﻬﺮﻩﻯ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻭﺟﻬﻰ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﻭ ﺭﻳﺰﺑﻴﻨﻲ ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪﻩﺍﺳﺖ ،ﻗﻠﻢ ﻓﺮﺳﺎﻳﻰ ﻧﻤﻮﺩﻩﺍﻧﺪ؛ﻳﺎ ﺯﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﺎﻳﻴﻞ ﺷﻮﻟﻮﺧﻮﻑ ﺩﺭ ﺭﻣﺎﻥ »ﺩﻥ ﺁﺭﺍﻡ« ﺁﻓﺮﻳﺪﻩﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻏﻠﻴﺮﻏﻢ ﺗﻚ ﺑﻌﺪﻯ ﻭ ﺍﻏﺮﺍﻕ ﺁﻣﻴﺰ ﺑﻮﺩﻧﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﻜﺎﺭﻯ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺯﻧﺎﻥ »ﺟﻨﮓ ﻭ ﺻﻠﺢ« ﻭ »ﺁﻧﺎﻛﺎﺭﻩﻧﻴﻨﺎ«ﻱ ﺗﻮﻟﺴﺘﻮﻱ ﺑﺰﺭگ، ﻭﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﺯﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﻭﺳﻰ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﺭ ﺷﺎﻫﻜﺎﺭ »ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ« ﺧﻠﻖ ﻧﻤﻮﺩﻩﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪﻳﻚ ﺯﻥ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﺷﺨﺼﻴﺘﻰ ﺯﻧﺎﻧﻪ ﻣﻰﭘﺮﺩﺍﺯﺩ، ﺫﺍﺕ ﻫﻤﺬﺍﺕ ﭘﻨﺪﺍﺭﻯ ﻭ ﺗﺸﺮﻳﺢ ِ ﺍﺣﻮﺍﻻﺕ ﺩﺭﻭﻧﻲﻳﻚ ﺯﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎ ﺗﺠﻠﻰ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ؛ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎﻥﭼﻴﺰﻯﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻧﻪ ﻧﻮﻳﺴﻰ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ، ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻰ ﻛﻪ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺻﻮﻻ ﺍﺩﺑﻴﺎﺗﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ »ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺯﻧﺎﻧﻪ«، ﺣﻴﺎﺕ ﺫﺍﺗﻰ ﺩﺍﺭﺩ. ِ
4
7
ﺑﺎﺯﺍﺭﭼﻪ ﻛﺘﺎﺏ
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻣﻬﺘﺎﺏ
ﺯﻧﻰ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻭﺍژﻩﻫﺎ
ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺣﺴﻦ ﺯﺍﺩﻩ/ﻧﺸﺮ ﻗﻄﺮﻩ
ﻣﻮﻟﻒ :ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﻋﺒﺎﺳﻰ/ﻧﺎﺷﺮ :ﺍﻓﺮﺍﺯ
ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻛﺘﺎﺏ ﻗﻄﻮﺭ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺩﺳﺘﻲ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺵﺧﻮﺍﻥ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ .ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺧﻮﺯﺳﺘﺎﻧﻲﻫﺎ ،ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺁﺑﺎﺩﺍﻧﻲﻫﺎ ،ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻣﺎﻥ ﺧﻮﺷﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ .ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮﺩﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺗﺒﻌﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺑﻨﺪ .ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺷﺮﻭﻉ ﺟﻨﮓ ﺩﺭ ﺁﺑﺎﺩﺍﻥ ﻭ ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ.
ﺟﺎﻟﺐ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻗﺴﻤﺖ ِ ِ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺟﺎﻟﺒﺶ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻳﻚ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﺑﺎ ﺣﻖ ﺷﻪ. ﻣﻰ ِ ﺍﺳﻢ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺟﺎﻟﺐ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻰﺷﺪ - .ﮔﻔﺘﻴﺪ ِ ِ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ،ﺩﺍﻧﻪﻫﺎﻯ ﻋﺮﻕ ﺭﻭﻯ ﭼﻰ ﺑﻮﺩ؟ ﺑﺎ ِ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰﺍﺵ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺭﻧﮓ ﺍﺯ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﭘﺮﻳﺪ.ﻳﻚ ﺁﻥ، ﺑﺤﺚ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺯ ﭘﺮﺳﺸﻢ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻡ .ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ِ ﭘﻴﺶ ﺑﻜﺸﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻔﺴﻪﻯ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻴﺎﻥ ﻭﺍژﻩﻫﺎ« ﺻﺪﺍﻯ ﺿﻌﻴﻔﻰ ﮔﻔﺖ »ﺯﻧﻰ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺭ ِ
ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﻯ ﺩﻳﮕﺮ :ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ﺍﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ ﻣﻮﻟﻒ :ﺿﻴﺎءﺍﻟﺪﻳﻦ ﺗﺮﺍﺑﻰ/ﻧﺎﺷﺮ :ﺍﻓﺮﺍﺯ
ﺳﻜﻮﺕ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪﻫﺎﻯ ﺍﺭﻳﺶ ﻓﺮﻳﺪ ﻭ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ،ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻭ ﻣﻘﺪﻣﻪ:ﻋﻠﻰ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻬﻰ ﻓﺎﺭﺳﻰ ـ ﺁﻟﻤﺎﻧﻰ/ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﺍﺕ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ
ﺍﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﺳﺮﺥ ﻣﺰﺍﺭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ :ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺤﻤﺪﻱ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﺍﺕ :ﻧﺸﺮ ﭼﺸﻤﻪ
ﺍﻳﻦ ﺍﺛﺮ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺑﺨﺶ ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺨﺶ ﺍﻭﻝ: ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻣﻌﺎﺻﺮ " ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪﻫﺎ " ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ 62ﺷﻌﺮ ﻭ ﺑﺨﺶ ﺩﻭﻡ: ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺑﺎ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺩﺭ 135 " ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ" ﺣﺎﻭﻯ 59ﺷﻌﺮ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺻﻔﺤﻪ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺷﻴﻮﺍ ﺣﺮﻳﺮﻱ ﻭﻳﺮﺍﻳﺶ ﺷﺪﻩ ﻣﻘﺪﻣﻪﺍﻯ 30ﺻﻔﺤﻪ ﺍﻯ ﺩﺍﺭﺩ.ﺩﺭ ﻣﻘﺪﻣﻪ،ﻧﮕﺎﺭﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻓﻬﻢ ﺁﺳﺎﻥﺗﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﺭﻳﺶ ﻓﺮﻳﺪ ﻭ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺧﻲ ﻟﻐﺎﺕ ﻭ ﺍﺻﻼﺣﺎﺕ ﺍﻓﻐﺎﻧﻲ ﻭﺍژﻩﻧﺎﻣﻪﺍﻱ ﺁﻭﺭﺩﻩ.ﺍﺭﻳﺶ ﻓﺮﻳﺪ،ﺷﺎﻋﺮ ﺁﻟﻤﺎﻧﻰ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﺩﺭ ﻧﻴﺰ ﺁﻭﺭﺩﻩﺷﺪﻩﺍﺳﺖ. ﺍﺗﺮﻳﺶ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻭﻳﻦ ،ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1921ﺯﺍﺩﻩ ﺷﺪ .ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﻰ ﺍﺵ ﻣﺼﺎﺩﻑ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺭﻭﻳﺪﺍﺩﻫﺎﻯ ﻧﮕﻮﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺩﻭﻡ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪ. ﺷﻌﺮﻫﺎ،ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻫﺎﻯ ﻓﺮﻳﺪ ،ﮔﻮﺍﻫﻰ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻫﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭ ﻫﻢ ﻧﺴﻼﻧﺶ ﺁﻭﺍﺭ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ...
ﺩﻫﻜﺪﻩﻱ ﭘﺮ ﻣﻼﻝ )ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺘﺎ(
ﻫﻔﺖ ﺷﻬﺮ ﻋﺸﻖ
ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ :ﺍﻣﻴﻦ ﻓﻘﻴﺮﻱ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﺍﺕ :ﻧﺸﺮ ﻗﺼﻪ ـ ﻧﺸﺮ ﭼﺸﻤﻪ
ﻣﻬﺮﻯ ﺷﺎﻩ ﺣﺴﻴﻨﻰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺗﻼﺵ،ﻛﺘﺎﺏ » ﺯﻧﺎﻥ ﺷﺎﻋﺮ ﭘﺎﺭﺳﻲ ﮔﻮﻱ ﻫﻔﺖ ﺷﻬﺮ ﻋﺸﻖ« ﺩﺭ ﺑﺮﮔﻴﺮﻧﺪﻩ ﮔﻮﻱ ﻫﻔﺖ ﻛﺸﻮﺭ 272ﺷﺎﻋﺮ ﺯﻥ ﭘﺎﺭﺳﻲ ِ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ،ﺍﺯﺑﻜﺴﺘﺎﻥ ،ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻥ ،ﺗﺎﺟﻴﻜﺴﺘﺎﻥ، ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ،ﻗﻔﻘﺎﺯ ﻭ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻭ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺁﺛﺎﺭ،ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1384ﺧﻮﺭﺷﻴﺪﻱ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ .ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺛﺮ،ﻛﺘﺎﺏ "ﺯﻧﺎﻥ ﺷﺎﻋﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ" ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1374ﺗﻮﺳﻂ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﺍﺕ "ﻣﺪﺑﺮ" ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ،ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻛﺘﺎﺏ ﻗﺒﻠﻲ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺷﺎﻋﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﻴﻨﻲ ﻣﺎﻝ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ :ﺍﺳﺪﺍﷲ ﺍﻣﺮﺍﻳﻲ/ﻧﺸﺮ ﻣﺸﻜﻰ
ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪﮔﻮﻧﻰ ﺷﻌﺮﻫﺎﻯ ﺍﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎﻯ ﺳﻨﺘﻰ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﻏﺰﻝ ،ﻗﺼﻴﺪﻩﻳﺎ ﻣﺜﻨﻮﻯ ،ﺑﻪ ﺳﻪ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻤﺪﻩ ﻧﺌﻮﻛﻼﺳﻴﻚ ،ﻧﻴﻤﺎﻳﻰ ﻭ ﺳﭙﻴﺪ ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺷﻌﺮﻫﺎﻯ ﺳﭙﻴﺪ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺁﺛﺎﺭ ﺷﺎﻋﺮ ،ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺧﻴﺮ ﺭﺍ ﻣﺠﺪﺩﺍً ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻋﻰ ﻣﺜﻞ :ﺧﻄﺎﺑﻪ -ﺷﻌﺮ ﻣﻨﺜﻮﺭ- ﻧﺜﺮ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﺷﻌﺮ ﺳﭙﻴﺪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻭ ﻃﺒﻘﻪﺑﻨﺪﻯ ﻛﺮﺩ.
ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩﺍﺵ ﮔﻔﺖ":ﺑﻪ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﻭﺍﻻ! ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﻋﺰﺭﺍﻳﻴﻞ ﺭﺍ ﺗﻮﻱ ﺑﺎﻍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻬﺪﻳﺪﺁﻣﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻣﺸﺐ ﻣﻌﺠﺰﻩﺍﻱ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦﺟﺎ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺑﺮﻭﻡ".ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺭﺍﻫﻮﺍﺭﺗﺮﻳﻦ ﺍﺳﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ.ﻋﺼﺮ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﻗﺪﻡ ﻣﻲﺯﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ،ﭼﺮﺍ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﻣﻦ ﭼﭗﭼﭗ ﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪﻱ؟ﻣﺮگ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ...
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻱ ﺩﻫﻜﺪﻩﻱ ﭘﺮ ﻣﻼﻝ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺳﻴﻤﺎﻱ ﻛﻠﻲ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﻱ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪﺷﻨﺎﺳﻲ ﺩﺭ ﺩﻫﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﻨﺪ.ﺭﺍﺑﻄﻪﻱ ﻣﺎﻟﻚ ﻭ ﺭﻋﻴﺖ ﻭ ﻃﺮﺯ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺏ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻣﺤﺼﻮﻝ، ﺧﺮ ﺍ ﻓﺎ ﺕ ،ﻓﺮ ﻫﻨﮓ ،ﺩ ﻳﻦ ﺑﺎ ﻭ ﺭ ﻱ ،ﻣﻬﺎ ﺟﺮ ﺕ ، ﺍﺳﺘﺜﻤﺎﺭ ،ﺳﻠﻒ ﺧﺮﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﻧﻚﻫﺎ ﻭﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺭﺳﻮﻡ ،ﺯﻳﺮ ﺑﻨﺎﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﺳﺖ. ﺍﻛﺜﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ.
ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮﺩ
ﻧﺸﺮ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﺍﺳﺖ» :ﺑﻰﭘﻮﻟﻢ .ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻴﻬﻤﺎﻥ ﻣﻰﺁﻳﺪ .ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺩﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ 3) «.ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ (1899ﻭ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﺦ 29ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ 1899 ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ» :ﭘﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻡ ،ﺍﺻ ً ﻼ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﻃﻠﺐﻛﺎﺭﻫﺎ ﻣﺨﻔﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ«. ﻭ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ 18ﺍﻭﺕ 1900ﻣﺎﺟﺮﺍﻯ ﺑﻰﭘﻮﻟﻰ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﻌﻀﻠﻰ ﺍﺳﺖ» :ﻣﻦ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﻭ ﻋﺼﺒﻰ ﻫﺴﺘﻢ .ﭘﻮﻝﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺳﺮﺳﺎﻡﺁﻭﺭﻯ ﺧﺮﺝ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ «.ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ»:ﺁﻩ! ﺍﮔﺮ ﭘﻮﻝﺩﺍﺭ ﺷﻮﻡ «.ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ، ﻫﻤﺎﻥﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ ﻧﻬﻢ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﭼﺨﻮﻑ ﺻﻔﺤﺔ 275ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ » :ﺍﺯ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﭘﻴﭙﺎﻧﻒ ﻃﻰ ﺳﺎﻝ 1899 – 1898ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﭼﺨﻮﻑ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﻣﻰﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﺨﻮﻑ ﺑﻪ ﺭﻏﻢ ﺑﻰﭘﻮﻟﻰ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﺮﻣﺎﻫﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﭘﻮﻝ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻛﺘﺒﺮ 1899ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺑﻪﻳﺎﻟﺘﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ«. ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻣﺎ ﺭﺍﻳﺎﺭﻯ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﻓﺎﺻﻠﺔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﻧﻪ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪﺍﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﭼﻪﻗﺪﺭ ﺍﺳﺖ؛ ﺁﻥﺟﺎ ﻛﻪ ﭼﺨﻮﻑ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩﺍﻯ ﺯﻳﺮﺟﻠﻰ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮﺩﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻯ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺘﻚ ﺑﺰﻧﻢ؛ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻘﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺁﻥﺯﻣﺎﻥ ﺭﻭﺳﻴﻪ ،ﮔﻮﻳﺎ ﻋﺮﻓ ًﺎ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻧ ًﺎ ،ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻮﻫﺮ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺳﺨﺮﻩ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ .ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻃﻨﺰ ﻧﻘﺎﺩ ﻭ ﺍﻓﺸﺎﮔﺮ ﭼﺨﻮﻑ ﻫﻢ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻰﻳﺎﺑﻴﻢ ﭼﺨﻮﻑ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺩﺭ ﺳﺪﺓ 19ﻣﻰﺯﻳﺴﺘﻪ ﺍﻣﺎ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺷﺨﺼﻰ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻗﺮﻧﻰ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺟﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺓ ﻧﺤﻮﺓ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ 11ﺁﻭﺭﻳﻞ 1889ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﻴﻢ» :ﺑﺎﻳﺪ ﺁﺯﺍﺩﺍﻧﺪﻳﺶ ﺑﻮﺩ ،ﺁﻥﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺣﻤﺎﻗﺖﻫﺎ ﻫﺮﺍﺳﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ .ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﺕ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻭﻳﺮﺍﻳﺶ ﻧﻜﻦ ﻭ ﺟﻼ ﻭ ﺻﻴﻘﻞ ﻧﺪﻩ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺴﻮﺭ ﻭ ﻧﺘﺮﺱ ﺑﺎﺵ .ﺍﺧﺘﺼﺎﺭ= ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ .ﺩﺭ ﺿﻤﻦ ﺑﻪﻳﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺗﻮﺿﻴﺤﺎﺕ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ،ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺯﻥ ﻭﺷﻮﻫﺮﻫﺎ، ﺍﺷﻚ ﺑﻴﻮﻩﺯﻧﺎﻥ ﻭﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺍﺷﻚ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﺭﺍ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ .ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻟﻰ ﺳﻮژﻩ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻧﻮ ﺑﺎﺷﺪ «.ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻧﺜﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﺶﻧﺎﻣﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: »ﺧﺪﻣﺖﻛﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﺎﺩﺓ
ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﻟﻔﻆ ﻗﻠﻢ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ«. ﺩﺭ 3ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ 1899ﺑﻪ ﮔﻮﺭﻛﻰ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: »ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻏﻠﻂﮔﻴﺮﻯ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻭﺻﻔﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺍﺳﺎﻣﻰﻭ ﺍﻓﻌﺎﻝ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻳﺪ ﺣﺬﻑ ﻛﻨﻴﺪ «.ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻧﻮﻳﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻃﻮﺭﻯ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﻛﻪ ﺑﻰﺩﺭﻧﮓ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﺭﻙ ﺑﺎﺷﺪ .ﻫﻢﭼﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺓ ﺷﻴﻮﻩ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺩﺭ 2ژﺍﻧﻮﻳﻪ 1900ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺍﻟﮕﺎ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ» :ﺭﻧﺞ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎﻥﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ.ﻳﻌﻨﻰ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﺩﺳﺖ ﻭﭘﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﺁﻫﻨﮓ ﺻﺪﺍ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ،ﻧﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻤﺎء ﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﻇﺮﺍﻓﺖ«. ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﮔﺎﻩ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩﺍﻯ ﭼﻮﻥ ﭼﺨﻮﻑ ﻫﻢ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﭼﻪ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻧﺎﺩﺭﺳﺘﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ 20ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ،1903ﻳﻌﻨﻰ ﺩﺭ ﻭﺍﭘﺴﻴﻦ ﺳﺎﻝ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: »ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩﺍﻯ ﺍﺯ ﺭﺩﻩ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ ﭼﺨﻮﻑ ﺩﺭ 20ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ﻭﺍﭘﺴﻴﻦ ﺩﺭ ،1903ﻳﻌﻨﻰ ﺳﺎﻝ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ» :ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩﺍﻯ ﺍﺯ ﺭﺩﻩ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺟﻤﻼﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻢ ﺑﻰﺍﺭﺯﺵ ﻭ ﻧﺎﻣﺮﺑﻮﻁ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺩﺭﺩﻯ ﻧﻤﻰﺧﻮﺭﻧﺪ«. ﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪﺍﻯ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﭽﻨﻜﻮ، ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﭘﺮﺩﺍﺯ، ﺩﺭﺍﻡﻧﻮﻳﺲ، ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺱ ﻭ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﺗﺌﺎﺗﺮ، ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ» :ﻣﻘﺼﺮ ﺗﻮ ﻭ ﺳﻮﻣﺒﺎﺗﻒ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮﺩﻳﺪ«.
ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺟﻤﻼﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻢ ﺑﻰﺍﺭﺯﺵ ﻭ ﻧﺎﻣﺮﺑﻮﻃﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺩﺭﺩﻯ ﻧﻤﻰﺧﻮﺭﻧﺪ«. ﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪﺍﻯ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﭽﻨﻜﻮ ،ﺩﺭﺍﻡﻧﻮﻳﺲ، ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﭘﺮﺩﺍﺯ ،ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺱ ﻭ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﺗﺌﺎﺗﺮ، ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ» :ﻣﻘﺼﺮ ﺗﻮ ﻭ ﺳﻮﻣﺒﺎﺗﻒ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮﺩﻳﺪ «.ﻭ ﺟﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺨﺺ ﺩﻟﺴﺮﺩﻯﺍﺵ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ» :ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺧﺎﺭﺝ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻭﻗﺖ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﭘﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ،ﻛﺘﺎﺑﻤﺎﻥ ﻛﻢ ﺍﺳﺖ .ﺧﻴﻠﻰ ﻛﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺑﻰﻣﻴﻠﻰ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ .ﺑﻪ ﻧﺪﺭﺕ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﮔﻮﺵ ﻣﻰﺩﻫﻴﻢ .ﺧﻴﻠﻰ ﻛﻢ ﺗﻼﺵ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﻰﺗﺤﺮﻙ ﻫﺴﺘﻴﻢ«. ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﻧﭽﻨﻜﻮ ﺑﻪ ﭼﺨﻮﻑ ﻫﻢ ﺧﺎﻟﻰ ﺍﺯ ﻟﻄﻒ ﻧﻴﺴﺖ» :ﺗﻮ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺵ ﻣﺸﺮﺑﻰ ﻧﻴﺴﺘﻰ .ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻮ ﻛﻤﻰﻛﻮﭼﻚ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ.ﻳﺎ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﺕ ﺑﺮ ﻣﻦ ﭼﻴﺮﻩ ﻣﻰﺷﻮﻯ ﻭ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻋﻠﺘﺶ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺣﺘﻰ ﺗﻮ ﺁﺩﻡﻫﺎﻳﻰ ﻧﺎﻣﺘﻌﺎﺩﻝ
ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺪﻑ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﻰ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ؟ « ﺍﻣﺎ ﭼﺨﻮﻑ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺓ ﻫﻢ ﻋﺼﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻭ ﺑﺎ ﻇﺮﺍﻓﺖ ﻧﻘﺪ ﻛﻨﺪ .ﺩﺭ 20ژﺍﻧﻮﻳﻪ 1902ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﮕﺎ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ» :ﺭﺍﺳﺘﻰ ﺑﮕﻮﻳﻢ ،ﮔﻮﺭﻛﻰ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﺔ ﺗﺎﺯﻩﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﺑﻰﺧﺎﻧﻤﺎﻥ .ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ ﻛﻪﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﻧﺪﻫﺪ .ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﻭﻟﻰ ﺷﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﻧﺪﻫﺪ .ﺍﻳﻦﻃﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮﺑﻢ؟« ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﻛﻰ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪﻳﻮژﻳﻦ، ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﻭ ﺩﺭﺍﻡﻧﻮﻳﺲ ،ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: »ﻓﻮﻣﺎﮔﺎﺭﺩﻳﻒ ﻭ ﺳﻪ ﺭﻓﻴﻖ ﮔﻮﺭﻛﻰ ﺭﺍ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ .ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﺑﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺮﺩﻩ ﺑﻮﺭژﻭﺍ ﻛﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﻚ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ«. ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﮔﻮﻧﻪﺍﻯ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ» :ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﮔﻮﺭﻛﻰ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭﻟﻰ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺖ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺩﺭﻳﺎﺩﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ«. ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺩﺭ ژﻭﺋﻦ 1899ﺑﻰ ﻫﻴﭻ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﻭ ﭘﺮﺩﻩﭘﻮﺷﻰ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﻛﻰ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﻭ ﺳﺮﻭﺻﺪﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺗﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﭘﺎﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﺒﺘﺬﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﺔ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﻗﻴﻖﺗﺮﻯ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻳﺶ ﻧﻈﺮ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﺩ ﻭﻳﺎ ﻭ ﺩﺭ 3ژﺍﻧﻮﻳﻪ 1899ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﻛﻰ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ » :ﺷﻤﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺭﺍ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻧﻪ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ .ﺷﻤﺎﻳﻚ ﻧﻘﺎﺵ ﻣﻨﻈﺮﻩﭘﺮﺩﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻫﺴﺘﻴﺪ .ﺍﻣﺎ ﺍﻛﺜﺮ ﺗﺸﺒﻴﻬﺎﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ :ﺩﺭﻳﺎ ﻧﻔﺲ ﻣﻰﻛﺸﺪ ،ﺍﺳﺘﭗ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻧﺠﻮﺍ ﻣﻰﻛﻨﺪﻳﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻭﻳﺎ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ .ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺸﺒﻴﻬﺎﺗﻰ ﻣﻮﺻﻮﻑ ﺭﺍ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯﻳﻜﻨﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﺳﺎﺧﺘﮕﻰ ﻭﻳﺎ ﻏﻴﺮﻣﻔﻬﻮﻡ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪ. ﺑﻼﻏﺖ ﻭ ﻓﺼﺎﺣﺖ ﺩﺭ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺎ ﺣﻔﻆ ﺳﺎﺩﻩﻧﻮﻳﺴﻰ ﻛﺴﺐ ﻣﻰﺷﻮﺩ«. ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻮﺭﻛﻰ ﺑﻪ ﭼﺨﻮﻑ ﻫﻢ ﺩﻝﺍﻧﮕﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ » :ﻫﺮ ﻛﻼﻡ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﺎﺍﺭﺯﺵ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﻰﻣﺎﻥ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻣﻰﻛﻨﻢ «.ﻭﻳﺎ ﺟﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﻪ ﭼﺨﻮﻑ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ » :ﭼﻬﺮﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪﻳﻚ ﻗﺎﺿﻰ ﻛﺎﻣ ً ﻼ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻰﻛﻨﻢ «.ﮔﺮﭼﻪ ﺷﻤﺎﻯ ﻛﻠﻰ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻯ ﮔﻮﺭﻛﻰ ﺣﺎﻛﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺯﻳﺮﺑﺎﺭ ﺑﺮﻭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺩﺍﻯ ﻧﺼﻴﺤﺖﭘﺬﻳﺮﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ .ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﻈﺮ ﮔﻮﺭﻛﻰ ﻧﻴﺰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﺎﻟﻰ ﺍﺯ ﻟﻄﻒ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺍﻭ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ» :ﻣﻦ ﺁﺩﻣﻰﻫﺴﺘﻢ ﺍﺣﻤﻖ ﻣﺎﻧﻨﺪﻳﻚ ﻟﻮﻛﻮﻣﻮﺗﻴﻮ .ﺍﺯ ﺩﻩ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺭﻭﻯ ﭘﺎﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻡ .ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪﺍﻡ .ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻟﻘﻤﻪﺍﻯ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩﺍﻡ «.ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺿﺎﻓﻪ
ﻣﻰﻛﻨﺪ» :ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﭼﻴﺰﻯ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩ .ﻭﻟﻰ ﺩﻗﺎﻳﻘﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﻝﺳﻮﺯﻯ ﻣﻰﻛﻨﻢ .ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻻﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺓ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ«. ﭼﺨﻮﻑ ﺑﺎ ﻧﻜﺘﻪﺑﻴﻨﻰ ﻓﻀﺎﻯ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎﺭﻯ ﻋﺼﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﻣﻰﻛﺸﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: »ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻧﻮﻳﺲﻫﺎﻯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻣﺒﺘﻼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻭ ﺗﻨﮓﻧﻈﺮﻯ ﺍﺳﺖ .ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺵﺣﺎﻝ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻣﻰﻭﺭﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺯﺧﻢ ﺁﺩﻡ ﻧﻤﻚ ﻣﻰﭘﺎﺷﻨﺪ ...ﻋﺠﺐ ﻛﻮﺗﻪﻧﻈﺮﻳﻰ! ﻭ ﭼﻪﻗﺪﺭ ﺑﻰﻧﺰﺍﻛﺘﻰ ...ﻭ ﻫﻤﺔ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺭﺍ ﭼﻪﻗﺪﺭ ﺗﻠﺦ ﻭ ﻣﺴﻤﻮﻡ ﻣﻰﻛﻨﺪ«. ﭼﺨﻮﻑ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺮ ﺁﺩﻡ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺧﺎﻟﻰ ﺍﺯ ﺗﻨﺎﻗﻀﺎﺕ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺍﻟﮕﺎ ﻣﻰﻧﺎﻟﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺱﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﻰﻓﻜﺮﻯ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺑﻞﻫﺎﻯ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﻧﺖﻛﺎﺭﻟﻮ ﻣﻰﺑﺎﺯﻧﺪ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﺔ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺓ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻧﺖﻛﺎﺭﻟﻮ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ» :ﺩﺭ ﻗﻤﺎﺭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻓﺮﺍﻧﻚ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺷﺪﻡ .ﻋﺰﻳﺰﻡ ﺁﻳﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﻰﺩﻫﻰ ﻗﻤﺎﺭﺑﺎﺯﻯ ﻛﻨﻢ؟« ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻋﻮﺍﻡ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﭼﻪ ﺯﻳﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺴﻞﻫﺎﻯ ﺑﻌﺪ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﻴﻢ ﻭ ﭼﻪﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺰﺍﺣﻤﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ )ﻭ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﺳﺘﺎﻳﺶ( ﺑﻪ ﺍﺗﻼﻑ ﻭﻗﺖ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩﺍﻯ ﻣﻰﭘﺮﺩﺍﺯﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺮﺑﺎﺭﺗﺮﻯ ﺍﺯ ﭼﺨﻮﻑ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ .ﺩﺭ 17ﺍﻛﺘﺒﺮ 1903ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ» :ﻭﻗﺘﻰ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺭﻓﺖ ،ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻢ .ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ «.ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻰ ﺩﻳﮕﺮ» :ﻣﻦ ﺍﻳﻦﺟﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﻢ .ﺣﺮﻑﻫﺎﻯﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻣﻰﺩﻫﻢ .ﺭﻧﺞ ﻣﻰﺑﺮﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺪﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺤﺶ ﻣﻰﺩﻫﻢ«. ﻭ ﺣﺘﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻢ ﻣﺰﻳﺪ ﺑﺮ ﻋﻠﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﭼﺨﻮﻑ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﺔ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻜﻨﺠﺔ ﺍﻭ ﻧﺎﺧﻮﺍﺳﺘﺔ ﺳﻮﺩ ﻣﻰﺑﺮﺩﻧﺪ .ﺩﺭ ﻧﺎﻣﺔ 30ﺍﻛﺘﺒﺮ 1899ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺍﻟﮕﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ» :ﻫﺮﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻰﭘﺮﻳﺪﻡ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﻋﺮﻕ ،ﺑﺎﭘﺎﻯ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻰﺩﻭﻳﺪﻡ؛ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺗﺎ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺻﺪﺍﻯ ﺯﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﺷﺪ«. ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻯ ﭼﺨﻮﻑ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1924 ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﻴﻪ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺧﻴﺮﺍً ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻛﺎﺷﻰﭼﻰ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺮﺟﻤﺔ ﻣﻨﺘﺨﺒﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ ﻫﺸﺘﻢ ﻭ ﻧﻬﻢ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﭼﺨﻮﻑ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺖ ﻧﺸﺮ ﺗﻮﺱ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻛﺎﺷﻰﭼﻰ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺟﻠﺪ ﻫﺸﺘﻢ ﺣﺎﻭﻯ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻯ
6
ﮔﻞﭼﻴﻦ ﺷﺪﻩﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻯ ﺭﺩﻭﺑﺪﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻴﻦ ﭼﺨﻮﻑ ،ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﺵ ،ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻨﺘﺨﺒﻰ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻛﻞ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﮔﺎﻩ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺭﺍﺳﺮﺩﺭﮔﻢ ﻣﻰﻛﻨﺪ؛ ﭼﻮﻥ ﮔﻪﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺍﺷﺎﺭﺍﺗﻰ ﻣﻰﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻴﻢ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﻴﺴﺖ .ﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻣﺘﺮﺟﻢ ﺳﻌﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﺮﺍﺩﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺯﻳﺮﻧﻮﻳﺲ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﻛﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺟﻤﺔ ﮔﺰﻳﻨﺸﻰ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮﻯ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﭼﺨﻮﻑ، ﻫﻤﺴﺮ ﻭﻳﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺑﺮﺳﺪ .ﭼﻨﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﻬﻮ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ .ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺜﺎﻝ ﻧﺎﻣﻪ ﭼﺎپ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﺔ 167ﺟﻠﺪ ﻫﺸﺘﻢ ﺍﺯ ﭼﺨﻮﻑ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﭙﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺁﻥﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺯ ﻛﻨﻴﭙﺮ ﺑﻪ ﭼﺨﻮﻑ ﻭ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﺔ 429 ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻠﺪ ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻣﺘﺮﺟﻢ ﺩﺭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﻫﻢ ﺩﭼﺎﺭ ﻟﻐﺰﺵﻫﺎﻳﻰ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ»ﻻﻧﺔ ﻣﺮﻍﻫﺎ« ﺭﺍ ﺑﻪ»ﺁﻏﻞ ﻣﺮﻍﻫﺎ« ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺮﺑﻮﻁ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﺟﻠﺪ ﻧﻬﻢ ،ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻯ ﺭﺩﻭﺑﺪﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻴﻦ ﭼﺨﻮﻑ ،ﺩﺍﻧﭽﻨﻜﻮ، ﺍﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼﻭﺳﻜﻰ ،ﮔﻮﺭﻛﻰ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ ،ﻛﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻬﻮﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ. ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 12ﺟﻠﺪ ﻧﻬﻢ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ» :ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺍﺛﺮ ﺧﻼﻗﺔ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻛﺮﺩ «.ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ ،ﻧﻤﻰﻛﻨﻨﺪ! ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﻔﺤﻪ ﺁﻣﺪﻩ » :ﺗﺤﺖﺍﻟﺸﻌﺎﻉ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻥ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻰ ﺍﺻﻠﻰ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ« ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨ ًﺎ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎ ًﻻ ﻏﻠﻂ ﻣﻄﺒﻌﻰ ﺍﺳﺖ .ﻭ ﻫﻤﺎﻥﺟﺎ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﺳﻮﻡ ﺧﻂ ﺩﻭ »ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺟﺮﺍﻯ« ﺟﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﺻﻔﺤﺔ 269ﺟﻠﺪ ﻧﻬﻢ ﺁﻣﺪﻩ » :ﭼﻪ ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻢﻫﺎﻳﻰ ﻣﻰﺍﻓﺘﺪ؟« ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻭ ﻧﻤﻰﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺳﻬﻮﻫﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻬﻮﻳﺎﺕ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪﺍﻯ ﻛﺘﺎﺏ ﭘﺮﺩﺓ ﺭﺣﻤﻰ ﺑﻜﺸﻴﻢ. ﺑﻰﺗﻮﺟﻬﻰ ﺑﻪ ﻋﻼﺋﻢ ﺳﺠﺎﻭﻧﺪﻯ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻫﺮﺩﻭ ﺟﻠﺪ ﻣﺤﺴﻮﺱ ﺍﺳﺖ .ﻭﻟﻰ ﺑﻪ ﺭﻏﻢ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻮﻉ ،ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻯ ﭼﺨﻮﻑ ﻛﺘﺎﺑﻰ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﺮﺟﻤﻪﺍﻯ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻝ ﻭ ﺧﻮﺵﺧﻮﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮﺩ.
9
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﺑﻬﻤﻦ ﺍﻣﻴﺪ ﺻﺪﻳﻖ ﻓﺮ »ﺷﺐﺑﻪﺧﻴﺮ ﻟﻮﺭﺍﺯﭘﺎﻡ« .ﺍﻳﻦﺟﻮﺭﻯ ﺭﺍﺣﺖﺗﺮ ﺣﻔﻆ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﺍﺳﻢﻫﺎﻯ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ »ﭘﺎﻡ« ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻰﺷﻮﺩ .ﻭﺣﻴﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻳﻦﻳﻜﻰ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ .ﻣﻦ ﻳﺎ ِﺩ ﺁﻥ ﺟﻮﻙ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﻫﻤﻴﻦﺟﻮﺭﻯ ﺣﻔﻆ ﻛﺮﺩﻡ .ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﻳﺎﺩﻡ ﺑﺮﻭﺩ ﺟﻠﻮﻯ ﺩﺍﺭﻭﺧﺎﻧﻪ ﺩﺳﺖﭘﺎﭼﻪ ﺑﺸﻮﻡ .ﻭﺣﻴﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﻧﺴﺨﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﻰﺩﻫﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ ﻭ ﺯﻳﺎﺩ .ﺍﮔﺮ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺭﻭﺯ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ ﻭ ﺷﺐ ﻫﻢ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ .ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺧﻮﺏ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺍﻟﻒ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮﻕ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻭﻗﺘﻰ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻰ .ﺑﺒﻴﻦ ﺍﻻﻥ ﭼﻬﺎﺭﺷﻨﺒﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺷﻨﺒﻪ ﻫﻤﻴﻦﺟﻮﺭ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ .ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻋﺼﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﺨﻮﺭﻡ ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪﻫﺎﻯ ﺷﺐ .ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎ ﻇﻬ ِﺮ ﻓﺮﺩﺍ .ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮﺭﻯ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺷﻨﺒﻪ .ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺢ ﺷﻨﺒﻪ ﺯﻧﮓ ﺑﺰﻧﺪ ﺑﻴﺪﺍﺭﻡ ﻛﻨﺪ .ﺁﻗﺎﻯ ﻳﺰﺩﺍﻧﻰ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻳﻜﻰ ِ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ .ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺻﺒﺢ ﺷﻨﺒﻪ ﻛﻪ ﻣﻰﺭﻭﻯ ﻧﺎﻥ ﺑﺨﺮﻯ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﻦ.ﺑﻬﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺁﻗﺎﻯ ﻳﺰﺩﺍﻧﻰ...ﻳﻚ ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﺍﮔﺮ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺭﻭﻯ ﺟﺎﻛﻔﺸﻰﺗﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﺷﻨﺒﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻴﺪﺍﺭﻡ ﻛﻨﻴﺪ .ﺁﻥﻗﺪﺭ ﺩﺭ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺯﻧﮓ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﻢ .ﭼﻨﺪ ﻛﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎﻡ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﺑﭙﺮﺩ . .ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﺰﺩﺍﻧﻰ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﺯﻭﺩ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﻨﺪ .ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ ﻭ ﺣﺘﻤﺎ ﻛﺜﻴﻒ ﻭ ﺗﻪﺭﻳﺸﻮ ﻣﻰﺷﻮﻡ .ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭﻝ ﺻﺒﺢ ﺣﻤﺎﻡ ﺑﺮﻭﻡ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺭﺍ ﺍﺻﻼﺡ ﻛﻨﻢ. ﻛﺮﺩﻥ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﺷﻨﺒﻪ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﺷﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻴﻮ ﻫﻢ ﺑﻜﻨﻢ .ﺷﻴﻮ ِ ﺩﻝ ﺧﻮﺩﻡ .ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﺑﺮﻡ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻳﻚ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻤﺎﺩﻳﻦ ﺍﺳﺖ .ﺑﺮﺍﻯ ِ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺍﺳﺖ. ﻛﺎﺵ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﻰﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺷﻤﺎﻝ [...] .ﺧﻮﺵﺣﺎﻟﻰ ﻭ ﺯﻥ ﻓﺮﻯ ﺧﻨﻜﻰ ﻭ ﺻﺪﺍﻯ ﺷﻤﺎﻝ .ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻳﺎ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩِ . ﺍﻳﻦ ﻫﻔﺘﻪﻫﺎﻯ ﺁﺧﺮ ﻣﻰﺗﺮﺳﺪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ .ﻫﻤﻪﺵ
ﻫﻢ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻢﻫﺎﺵ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﺯﻧﺪ »ﻃﻔﻠﻜﻰ...ﺣﻴﻮﻭﻧﻜﻰ...ﺁﺧﻰ« .ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ .ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺴﻰ ﺩﻟﺶ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺴﻮﺯﺩ .ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻨﺪ .ﭼﺮﺕ ﻭ ﭘﺮﺕ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﻰﺯﻧﻢ. ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﮔﻮﻝ ﻧﻤﻰﺧﻮﺭﻧﺪ .ﻭﻟﻰ ﺗﻮﻗﻊ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻗﺘﻰ ﻣﻰﺧﻨﺪﻡ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺴﻰ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻰﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ .ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻼﺗﻜﻠﻴﻔﻰ ﺗﺎ ﺷﻨﺒﻪ. ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻢ. ِ ِ ﺑﻌﺪﺵ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻰﺷﻮﺩ .ﭘﺎﻯ ﻫﻤﻪﻯ ﺁﻥ ﻭﺭﻗﻪﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺍﻣﻀﺎ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﻫﻤﻪﭼﻰ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻰﺷﻮﺩ .ﺑﻪﺷﺮﻃﻰ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻭﺧﺎﻧﻪ ﺷﺐﺑﻪﺧﻴﺮ ﻟﻮﺭﺍﺯﭘﺎﻡ ﺑﻬﻢ ﺑﺪﻫﺪ .ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻢ .ﻳﺎ ﻣﻌﺘﺎﺩﻡ .ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻦﻭﻣﻦ ﻛﻨﻢ .ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﺳﺎﻝﻫﺎﺳﺖ ﺷﺐﺑﻪﺧﻴﺮ ﻟﻮﺭﺍﺯﭘﺎﻡ ﻣﻰﺧﻮﺭﻡ .ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺮﻭﻡ ﺟﻠﻮ .ﺻﺪﺍﻡ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻳﻮﺍﺵ ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ» ﺳﻼﻡ. ﻣﻰﺷﻪ ﻳﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻟﻮﺭﺍﺯﭘﺎﻡ ﺑﺪﻳﻦ؟« ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ. ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻼﺻﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺑﺪﻫﻢ .ﺳﻼﻡ ﻫﻢ ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ. »ﻳﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻟﻮﺭﺍﺯﭘﺎﻡ« ﻳﺎ ﺍﻳﻦﺟﻮﺭﻯ» :ﻟﻮﺭﺍﺯﭘﺎﻡ...ﻳﻪ ﺑﺴﺘﻪ«. ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ .ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻋﺠﺐ ﻟﻮﺭﺍﺯﭘﺎﻡ ﺧﻮ ِﺭ ﻗﻬﺎﺭﻯ ﺳﺖ .ﺩﻗﻴﻘﺎ ﻣﻰﺩﺍﻧﺪ ﭼﻰ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ .ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﺣﺮﻓﻪﺍﻯ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﻟﻮﺭﺍﺯﭘﺎﻡ ﻧﺸﺌﻪ ﻣﻰﺷﻮﻡ .ﺑﻌﺪﺵ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ »ﺑﺪﻭﻥ ﻧﺴﺨﻪ ﻧﻤﻰﺷﻪ... ﻣﻰﺗﻮﻧﻢ ﻳﻪ ﻭﺭﻕ ﺑﻬﺘﻮﻥ ﺑﺪﻡ« ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ »ﺧﻴﻠﻪ ﺧﺐ...ﺍﺷﻜﺎﻝ ﻧﺪﺍﺭﻩ« ﺑﺎﻳﺪ ﻭﻗﺘﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﻧﺴﺨﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻭﺭﻕ ﻧﻤﻰﺩﻫﻨﺪ ،ﺍﺧﻢ ﻛﻨﻢ .ﻃﻠﺐﻛﺎﺭﺵ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﻭﻗﺘﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺍﺷﻜﺎﻝ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﻣﻨﺖ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻡ ﺳ ِﺮ ﻛﻮﺗﺎﻫﻰﺍﺵ .ﺑﺪﻭﻥ ﻧﺴﺨﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺿﻌﻴﻒﺗﺮﻳﻦ ﺩﻭﺯ ﻟﻮﺭﺍﺯﭘﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻬﻢ ﻣﻰﺩﻫﺪ .ﻻﺑﺪ ﺻﺪ ﻣﻴﻠﻰ .ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺍﺯﻡ ﺑﭙﺮﺳﺪ .ﻳﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ ﺍﺯ ﻭﺣﻴﺪ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺩﻭﺯﻫﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﭼﻪﺟﻮﺭﻯ ﺍﺳﺖ .ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻮﺭﻯ ﺗﻮﻯ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻗﻮﻯﺗﺮﻳﻦ ﺩﻭﺯ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻡ ﻣﻰﺁﻳﺪ .ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻣﻴﻠﻰ .ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺗﻮﻯ ﺟﻴﺐ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮﻑﺯﺩﻥ ﺗﻜﺎﻥﺷﺎﻥ ﻣﻰﺩﻫﻢ ﻭ ﻣﻰﻓﻬﻤﺪ ﻧﺎﺷﻰﺍﻡ. ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻗﻮﺯ ﻛﻨﻢ .ﺗﺎ ﺷﻨﺒﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺎﺭﻯ ﺑﻜﻨﻢ.
ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻚ ﻣﻬﺮﻩﻫﺎﻱ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺁﺑﺘﻴﻦ ﻟﻨﮕﺮﺍﻥ ﺩﺳﺘﺠﺮﺩﻱ
ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ِ ﺑﺰﺭگ ،ﺗﻚ ﻭ ﺗﻮﻙ ﭼﺮﺍ ِﻍ ﺧﻮﻧﻪﻫﺎ ﺭﻭﺷﻦ.ﻣﺎﻩ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ِﻛﻮﭼﻜﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ِ ﻭﺳﻌﺖ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﻮﺩ. ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ،ﺁﺧﺮﺍﻱ ﺷﺐ ﺗﻮﻱﻫﺎﻝ ﺯﻧﻲ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ِ ﺗﻤﺎﺷﺎﻱ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﻮﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺑﺎﺯﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﭘﺴﺮﻙ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺷﻄﺮﻧﺞﻳﺎﺩ ﺑﮕﻴﺮﻩ. "ﺩﻳﺮ ﻭﻗﺘﻪ ﺑﺮﻭ ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﻓﺮﺩﺍﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﺪﻡ" "ﺍﻗﺎﺍﺍﺍﺍﺍ ......ﺁﺧﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺟﻤﻌﺲ....ﺑﻌﺪﺷﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻧﻤﻴﺎﺩ"... ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﺩﺍ ﺟﻤﻌﻪ ﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺣﺮﻑﻫﺎﻱ ﭘﺴﺮﺵ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮﻙ ِ ﻭﻝ ﻛﻦ ﻧﺒﻮﺩ. ﺯﻥ ﺧﻤﻴﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻲ ﺳﺮﺷﻮ ﺧﺎﺭﻭﻧﺪﻭ ﻛﻼﻓﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﻭﻧﻮ
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺑﻲ ﻣﻴﻠﻲ ﺭﻓﺖ ﺩﺳﺘﺸﻮﻳﻲ،ﻣﺴﻮﺍﻙ ﻧﺰﺩ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﺳﺮﺵ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ ،ﺩﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﻫﻢ ﺍﮔﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺭﻓﺖ. "ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ" "ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ...ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﻭ ﻭﻝ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻪ...ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻲ؟؟؟" "ﺁﺭﻩ ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎ ﺍﺯ ﺍﻭﻝﻳﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺯﻱ ﻛﻨﻴﻢ"... "ﺍﻱ ﺑﺎﺑﺎ"... ﭼﺮﺍﻍﻫﺎﻱ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﭼﺮﺍﻍﻫﺎﻱ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻛﻢ ﻛﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺷﺐ ﺗﻤﻮﻡ ﻣﻲ ﺷﺪ "ﺯﻭﺩ ﺑﺎﺵ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺮﺩ" "ﺑﺎﺑﺎ..ﻧﻤﻲ ﺷﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﺭﻭ ﻧﺼﻔﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺪﻡ ﺁﺧﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﻡ ﻛﻴﺶ ﺑﺸﻢ...ﺑﺒﻴﻦ ﻭﺳﻂ ﺧﻮﻧﻪﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ".... ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﻛﻼﻓﻪ ﺷﺪ ﺩﺍﺩ ﺯﺩ "ﻧﻪ!!....ﻧﻤﻴﺸﻪ".... ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﻲ ﺍﺵ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ، ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪﻯ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﮔﻔﺖ"ﻣﻲ ﺷﻪ" ﺍﻭﻥ ﺷﺐ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﻱ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﺮﺍﻍﻫﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺗﻚ ﻭ ﺗﻮﻙ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺗﻮﻱ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻲﺩﻳﺪ ﺷﺪﻩ ﻳﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﻣﻴﻮﻥ ﺧﻮﻧﻪﻫﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ.
ﻋﻠﻲ ﺑﺎﺑﺎ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺩﺯﺩ ﭘﺴﺖ ﻣﺪﺭﻥ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﻧﻮﺷﺘﻪ:ﺳﻤﻦ ﻧﺎﺯ ﺍژﺩﺭﻱ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ
ﻫﻮﺍ ﺩﺭ ﮔﺮگ ﻭ ﻣﻴﺸﻲ ﻏﺮﻳﺐ ﺗﻤﺎﻡ ﺻﺪﺍﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲﺑﻠﻌﻴﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﻣﻮﺗﻮﺭﻫﺎﻱ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻲﺷﺪ .ﺟﻴﭗ ﺟﻨﮕﻲ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻮﺍﻱ ﻣﻪﺁﻟﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺩ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻋﺮﺍﻕ ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﻜﻮﺕ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ .ﺍﺳﻠﺤﻪﺍﻡ ﺍﺯ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ .ﺑﺎ ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﭼﻪ ﻗﻠﺐﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻤﻲﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﭼﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻤﻲﺷﺪ .ﺻﺪﺍﻱ ﺩﻧﻴﻞ ﺧﻠﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺯﺩ. ﻫﻲ! ﻭﻳﻠﺒﺮ ﺍﺯ ﺭﺍﺑﺮﺕ ﺑﭙﺮﺱ ﻛﻲﻣﻲﺭﺳﻴﻢ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ،ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺩﻩ. ﭼﺮﺍ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﻤﻲﭘﺮﺳﻲ؟ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻲﺩﻭﻧﻲ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺧﻮﺷﻢﻧﻤﻲﻳﺎﺩ .ﺩﻳﺸﺐ ﺳ ِﺮ ﻗﻤﺎﺭ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮ ﺑﭙﺮﺱ. ﺭﺍﻩ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻣﻦ ﻭ ﺳﺮﺑﺎﺯﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﻫﻮﺍﻱ ﺳﺮﺩ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﻜﻨﻴﻢ .ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺳﻮﺯ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﻱ ﺻﺒﺢ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﭼﻨﺪﺍﻧﻲ ﺑﺮ ﮔﺮﻡ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻣﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ .ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺭﻭﺯﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻋﺮﺍﻕ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻲﻛﺮﺩﻩﺍﻳﻢ .ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺟﺴﺎﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﻗﺪﻡ ﺑﺮﻣﻲﺩﺍﺭﻡ .ﭘﺎﻱ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻲ ﻣﻲﻧﻬﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺩﻳﺪﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻳﻢ ﻣﻲﭘﺮﻭﺭﺍﻧﺪﻡ .ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﻗﺼﻪﻫﺎﻱ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﻳﻚ ﺷﺐ ،ﺣﺎﻝ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻚ ﺷﺐ ﻏﻢﺑﺎﺭ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﻪﻱ ﺷﻬﺮﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺑﻐﺪﺍﺩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﻬﺮﺯﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺭﺧﺖ ﺳﻴﺎﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﻳﻚ ﺷﺐ ﺍﺯ ﺷﻴﻮﻥ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﻗﻠﺐﻫﺎﻱ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﻲﻗﺮﺍﺭ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﺯﺍﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ .ﺍﺛﺮﻱ ﺍﺯ ﻗﺎﻟﻴﭽﻪﻱ ﭘﺮﻧﺪﻩﻱ ﻋﻼءﺍﻟﺪﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ .ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺼﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﮔﺮﻳﻪﻫﺎﻱ ﺑﺎ ﺳﻮﺯ ﻭ ﮔﺪﺍﺯ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺯﻳﺒﺎﻱ ﻋﻼءﺍﻟﺪﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻨﺶ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﭘﺲ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺰﺭگ ﺳﻨﺪﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺟﻠﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ؟ ﻣﻦ ﻛﺪﺍﻣﻴﻦ ﺭ ِﺅﻳﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻤﺐﻫﺎ .ﺯﺍﺭﻱﻫﺎ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻪﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢﻳﺎﻓﺖ.ﺑﻪﻳﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﻗﺼﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺯ ﻋﻠﻲ ﺑﺎﺑﺎ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺩﺯﺩ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ.ﺣﺎﻝ ﻧﻴﺰ ﺁﻥ ﭼﻬﻞ ﺩﺯﺩ،ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﻗﺪﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻃﻼ ﻭ ﺟﻮﺍﻫﺮ ،ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﻔﺘﻲ ﺁﻣﺪﻩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺼﻪﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﻴﺴﺖ.
ﻣﻦ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﺑﺒﺮﻫﺎﻱ ﺩﺭﻧﺪﻩﺍﻱ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﮔﻮﺯﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻣﻲﻣﺎﻟﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﻱ ﺩﺭ ﻣﻲﺁﻭﺭﻧﺪ. ﭼﺮﺍ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺷﻮﻣﻲ ﺷﺪﻩﺍﻡ ؟! ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻱ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﻲﮔﺬﺭﺩ .ﺍﻣﺸﺐ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺁﻣﺪ .ﺁﻭﺍﺯ ﺣﻤﻠﻪﻫﺎﻱ ﺣﺴﺎﺱ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺑﻪ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ. ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺷﻤﻦ ﺭﺍ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ .ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩﻡ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﻱ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩﺍﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻢ .ﺍﻧﮕﺎﺭ ﭘﺎﻙ ﻋﻘﻠﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩﻡ: ﺩﺷﻤﻦ؟! ﺩﺷﻤﻦ ﺷﻤﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﻭﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺑﻲﺩﻓﺎﻋﻨﺪ؟ ﭘﺎﺳﺦ ﺣﺮﻑ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪﻯ ﻣﻦ ﺳﻴﻠﻲ ﻣﺤﻜﻤﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ .ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﻧﻴﻞ ﻛﻨﺎﺭﻡ ﻧﺸﺴﺖ. ﺗﻮ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﺍﻱ .ﻣﻲﺩﻭﻧﺴﺘﻲ ﺍﮔﺮﺩﺳﺖ ﻟﻌﻨﺘﻴﺖ ﺭﻭ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻵﻥ ﺗﻮ ﻗﺒﺮ ﺑﻮﺩﻱ! ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﻧﻴﻮﻳﻮﺭﻙ ﺣﺘﻤ ًﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﺮﻧﺖ ﺩﻛﺘﺮ. ﺧﻨﺪﻩﻱ ﺗﻤﺴﺨﺮﺁﻣﻴﺰﻱ ﻛﺮﺩﻡ. ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﻧﻴﻮﻳﻮﺭﻙ؟ ﻋﻜﺲ ﻣﺎﺩﺭ ﻭﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ .ﻭﻟﻲ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﺑﺘﻮﻧﻴﻢ ﺑﺮﺳﻴﻢ .ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺣﺪ ﻳﻪ ﺭﺅﻳﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲﻣﻮﻧﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻦ. ﺩﺭ ﺣﻤﻠﻪﻱ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻛﺸﺘﻪﻫﺎ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮﺩ .ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪ ﺑﻮﻱ ﺧﻮﻥ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻳﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺟﻠﻮﻱ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ. ﺻﺪﺍﻱ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲﺷﺪ :ﺑﺰﻧﺶ .ﺑﺰﻧﺶ. ﻛﻮﺩﻙ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﭘﺪﻳﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﻴﺮ ﻭ ﺩﺍﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﻠﻨﺪ ،ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻣﻲﺯﺩ ﻭ ﺍﺷﻚ ﻣﻲﺭﻳﺨﺖ .ﻛﻮﺩﻛﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ .ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻲﺣﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﻲﻓﺸﺮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﺶ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ .ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻲﺩﻓﺎﻉ ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻡ .ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻓﺸﺮﺩﻣﺶ ﺍﺷﻜﻬﺎﻳﻢ ﺑﺮ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﺶ ﻣﻲﻏﻠﺘﻴﺪ ﺻﺪﺍﻱ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ :ﻣﺎﺩﺭ ..ﻣﺎﺩﺭ...
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ
ﺑﺎﻍ ﻭﺣﺶ ﻣﺤﺴﻦ ﻣﻮﺣﺪﻱ ﺯﺍﺩ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺷﺒﻲ ﺍﺯ ﺷﺐﻫﺎﻱ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻛﻪ ﻛﻢﻛﻢ ﻗﺪﺭﺗﺶ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻣﻲﺭﻓﺖ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺗﻨﺪﻱ ﻣﻲﺑﺎﺭﻳﺪ .ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﺳﻮﺥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻱ ﻣﻨﺪﺭﺱ ﻭ ﭘﺎﺭﻩﭘﺎﺭﻩﺍﻱ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺣﺪﻱ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﮔﺸﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﭙﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺩﺳﺖﻫﺎﻱ ﻣﺨﻤﻠﻲﺍﺵ ﻃﻮﺭﻱ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻴﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻛﺎﻣﻞ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺧﺸﻚ ﻧﻤﻲﺷﺪﻧﺪ. ﻛﻮﻓﺘﮕﻲ،ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻀﻼﺕ ﺑﺪﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﭼﻮﺏ ﺧﺸﻚ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﺩﺭﺩ ﺳﻮﺯﻧﺎﻛﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻧﺶ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ .ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺗﻜﻴﻪﮔﺎﻫﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺷﻬﺮ ﻣﻲﺁﻣﺪ .ﻭﻗﺘﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺑﺎﺯﻱ ﻧﻮﺭ ﭼﺮﺍﻍﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ،ﺍﻣﻴﺪﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﺯﻧﺪﻩ ﻛﺮﺩ .ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﺳﺎﻝ ﺭﺍ ﻣﻲﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺗﻜﺎﭘﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﺟﺸﻦﻫﺎﻱ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺎﻝ ﻧﻮﺳﺖ .ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﺎﻧﻪﺗﻜﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺯﺑﺎﻟﻪﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻮﻱ ﺯﻧﻨﺪﻩﺗﺮﻱ ﻣﺘﺼﺎﻋﺪ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺣﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱﻳﻚ ﺩﻗﻴﻘﻪﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻴﻂ ﭼﻨﺪﺵﺁﻭﺭ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﺪ .ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﻭﺩ. ﻭﻗﺘﻲ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺗﻮﺭﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻜﺸﺪ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺑﻪﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺳﻴﻢﻫﺎ ﮔﻴﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺎﺭﻩﺗﺮ ﺷﺪ ﻭ ﻛﻤﺮﺵ ﺧﺮﺍﺵ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ .ﭼﺎﺭﻩﺍﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ .ﺍﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺴﻤﺖ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪﻳﻚ ﺣﻔﺮﻩﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﺩ .ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺼﺎﺭ ﺭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺗﭙﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﺧﺘﻢ ﻣﻲﺷﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪ ،ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺭﺩﻳﻒ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻱ ﺣﺎﺷﻴﻪﺍﻱ ﺷﻬﺮ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺑﻪﻫﺎﻱﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻣﻲﻣﺎﻧﺴﺖ .ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎﻱ ﺍﺻﻠﻲ ﺷﻬﺮ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺷﺪﻥ ﻫﻮﺍ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﭘﻴﺎﺩﻩﺭﻭﻫﺎ ﻭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎ
ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﺩﻡﻫﺎﻱ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﻩﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻴﻦﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻭﻭﻝ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩﻧﺪ .ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩﺭﻭ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺷﻬﺮ ،ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮﻱ ﺍﺻﻠﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ .ﻣﻐﺎﺯﻩﻫﺎﻱ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻨﻈﻤﻲ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻘﺮﻳﺒﺂ ﻫﻤﻪﻱ ﺁﻥﻫﺎ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﺩﻡﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪﻧﺪ .ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻫﺴﺘﻪﻱ ﺍﺻﻠﻲ ﺷﻬﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻮﻱ ﻏﺬﺍ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﺶ ﺧﻮﺭﺩ.ﻳﺎﺩﺵ ﺁﻣﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺗﭙﻪ ﺑﻮﺩ ﻏﺎﺭ ﻭ ﻏﻮﺭ ﺷﻜﻤﺶ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺟﺮﺍﺕ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻜﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﻓﺴﺖﻓﻮﺩﻱ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻳﺶ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﭘﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭﺭﺍﻫﻲ ﺭﺳﻴﺪ .ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﻛﺪﺍﻡ ﻃﺮﻑ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻭﺩ .ﻛﻤﻲ ﻣﻜﺚ ﻛﺮﺩ .ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻳﻲ ،ﺩﺭﺏ ﺷﻴﺸﻪﺍﻱ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺑﺎ ﭼﺮﺍﻍﻫﺎﻱ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺩﻳﺪ .ﻭﻗﺘﻲ ﺳﻌﻲ ﻛﺮﺩ ﺗﺎﺑﻠﻮﻱ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺪﻳﺪ ﺟﺰﻳﻚ ﺧﻂ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﭼﺸﻤﻚ ﻣﻲﺯﺩ .ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺗﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ .ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﻨﻜﺶ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻛﻨﺪ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ .ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪﺍﻱ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﺸﺎﻧﺪ. ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻲﺷﺪ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻗﺪ ﻭ ﻗﺎﻣﺖ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺧﻮﺏ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ .ﺑﺎ ﺗﻼﺵ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪﻱ ﺧﻠﻮﺗﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ .ﻭﻗﺘﻲ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ.ﻳﺎﺩﺵ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻗﺒﻶﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻍ ﻭﺣﺶ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ .ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻓﻌﻪﻱ ﭘﻴﺶ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻔﺲﻫﺎﻱ ﺷﻴﺸﻪﺍﻱ ،ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻨﻈﻢ ،ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮﺷﺎﻥﻳﻚ ﺭﺩﻳﻒ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺑﺎﻻﻱ ﺁﻥ ﺭﺩﻳﻒ ﻫﻢ ،ﺭﺩﻳﻔﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻗﻔﺲﻫﺎ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻣﺮﺩﻡ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﺩ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ .ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﺍﺩﻧﺪ .ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺑﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎﻥ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﺩ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ. ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﭽﻪﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ .ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻭﺍﻛﻨﺶ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ. ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﺍﺩﻧﺪ .ﺟﻌﺒﻪﻱ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮕﻲ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻲﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ.
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﺍﻭ ﻫﻢ ﻗﺒﻶ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﻛﺮﺩ ،ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﻭ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻭ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺭﺍﻳﺎﺩ ﺑﮕﻴﺮﺩ .ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻼﺵ ﻛﺮﺩ ﺑﻴﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻛﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﻋﻴﻨﻜﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﻱ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺑﺪﻫﺪ .ﭘﺲ ﺻﺮﻑ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ. ﺍﺯ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﻴﺎﺩﻩﺭﻭﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺭﻓﺖ .ﺩﺭ ﻻﺑﻪﻻﻱ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺭﺩ ﺷﻮﺩ. ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻨﻪ ﻣﻲﺯﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻌﺎﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ. ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻛﻪ ﻛﻤﻲ ﺧﻠﻮﺕﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻱﻳﻚ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﺑﻴﻠﻴﺎﺭﺩ ﭼﻨﺪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪﻱ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺩﻭﺭﺵ ﺣﻠﻘﻪ ﺯﺩﻧﺪ .ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡﻳﻚ ﻃﻮﺭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺫﻳﺖ ﻛﺮﺩ.ﻳﻜﻲ ﺳﻘﻠﻤﻪﺍﻱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻲﺯﺩ،ﻳﻜﻲ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻭﻳﻜﻲ ...ﺍﻭ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪﺍﻱ ﻓﺮﺻﺖ ﺭﺍ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺷﻤﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺁﻥﻫﺎ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻲﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺁﻥﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ .ﭘﺎ ﺭﻭﻱ ﺑﻨﺪ ﻛﻔﺸﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ .ﺟﻤﻌﻴﺘﻲ ﺩﻭﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ،ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ،ﻛﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ .ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺳﻌﻲ ﻛﺮﺩ ﭼﻬﺮﻩﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﺯﻳﻚ ﺣﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﺪ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩﺭﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ .ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﺸﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﻧﭽﺮﺧﻴﺪ .ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﺩﻭﺭ ﻣﻲﺷﺪ ﺟﻤﻌﻴﺘﻲ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻛﻔﺶ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩ .ﻛﻔﺶ ﺍﺻﻶ ﺑﻨﺪ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﺦ ﺑﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻧﻮﻙ ﻛﻔﺸﺶ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻧﺦ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﻔﺸﺶ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ .ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ ﺭﻭﻱ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻧﺸﺴﺖ .ﻣﺮﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭﺵ ﺭﺩ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ،ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻲﺗﻔﺎﻭﺕ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭﺵ ﺭﺩ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ .ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺣﺪﻭﺩﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻛﻤﻲ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻛﺴﻲ ﻛﻨﺎﺭﺵ ﻧﺸﺴﺖ .ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻤﻲ ﺷﻮﻛﻪ ﺷﺪ .ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻛﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ .ﺍﻭ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻛﻤﻲ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ .ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﻋﺮﻭﺳﻚﻭﺍﺭﻱ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩﺍﺵ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ .ﺩﺧﺘﺮ ﺳﻌﻲ ﻛﺮﺩ ﺳﺮ ﺣﺮﻑ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﺪ .ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺳﺮﺵ ،ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﮕﻴﺮﺩ ،ﺟﻮﺍﺑﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ .ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺍﺵ ﻛﻪ
ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻤﻜﺶ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺗﻤﻴﺰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺎﺱ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺭﺍﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ .ﻣﺪﺗﻲ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﻣﺒﻞ ،ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻣﻬﻴﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﻏﺬﺍ ﺑﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﻭﻱ ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﻏﺮﻕ ﺍﺷﻚ ﺍﺳﺖ .ﺑﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﻛﻪ ﺩﻗﻴﻖ ﺷﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻱ ﻋﺮﻭﺳﻚﻫﺎﻱ ﺧﻴﻤﻪﺷﺐﺑﺎﺯﻱ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﻮﺩ .ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺳﺮ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺪ .ﺩﺧﺘﺮ ،ﺯﺩ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺖ .ﺩﺳﺘﻲ ﺩﺭ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﻣﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﻏﺬﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺣﺘﻲﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺭﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻼﺵﻫﺎﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻲﺛﻤﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺗﺨﺖ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪ .ﺩﺳﺖﻫﺎﻱ ﻟﻄﻴﻒ ﺩﺧﺘﺮ، ﺩﺳﺖﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻟﺐﻫﺎﻱ ﮔﺮﻡ ﺍﻭ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻴﺪ .ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ،ﺩﺧﺘﺮ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ .ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩﻫﺎﻱ ﺍﺩﺍﻣﻪﺩﺍﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﻛﺮﺩ .ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺻﻶ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﻭﺩ .ﭘﺲ ﺁﺭﺍﻡ ﭼﺸﻢﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪ .ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﭘﺘﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ .ﺑﻪ ﭘﺎﺭﻙ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﻭﻱ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻴﻤﻜﺘﻲ ﺳﻔﺖ ﻭ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻧﺸﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ .ﻫﻮﺍ ﻛﻤﻲ ﺳﺮﺩﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻱ ﮔﺮﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺳﺮﻣﺎ ﻧﻤﻲﻛﺮﺩ .ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪﻱ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺑﺮﺩ .ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺗﻮﻳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮔﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﻗﺎﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﭼﻬﺮﻩﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪﻳﺎﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﻣﻲﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺮﻳﺪ. ﻭﻗﺘﻲ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﺗﺮ ﺷﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﺭﻭﻱ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﺵ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪﺍﺵ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ .ﻣﺮﺩﻱ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩ .ﺧﻮﺏ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩﺍﺵ ﺩﻗﺖ ﻛﺮﺩ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﺶ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﮔﻮﻧﻪﺍﺵ ﻣﻘﺪﺍﺭﻱ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﭼﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪﻳﺎﺩ ﺷﺎﺧﻚﻫﺎﻱ ﺳﻮﺳﻚ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻛﻴﻔﻲ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮﺩ .ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﭘﻴﺶ ﭘﻠﻴﺲ
ﺑﺮﻭﺩ ،ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻛﻨﻨﺪ .ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺑﺮﻗﻲ ﺍﺯ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺭ ﭼﺸﻢﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ ﻭ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﺮﻭﺩ. ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻗﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻳﺎﺩﺵ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺻﻼ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ .ﺑﺎ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪﻱ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺗﻜﻴﻪ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺂﻣﻮﺭﺍﻥ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﻣﺂﻣﻮﺭ ﭘﻠﻴﺲ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰﺩ .ﺩﺭ ﻋﻮﺽ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ .ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩﺭﻭﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﺑﻲﻫﺪﻑ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻲﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﭙﻪﻫﺎﻱ ﻛﻨﺎﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ .ﭘﺲ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻬﺮ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺼﺎﺭ ﺳﻴﻤﻲ ﺭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻣﺤﻞ ﺯﺑﺎﻟﻪﻫﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩ ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﭼﻴﺰﻱ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻟﻴﺰ ﺍﺳﺖ .ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﺟﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺷﺪﻩ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﺮﺩ.ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﻓﻠﺰ ﺑﺮﺍﻕ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺒﻴﻨﺪ .ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺪﺗﻲ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ .ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻟﻪﻫﺎﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺁﻳﻴﻨﻪﻱ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ. ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺨﻲ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ.
8
11
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺟﻮﻳﺲ ﻛﺮﻯ ﺍﻣﻴﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺿﺎﺋﻰ
ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺁﺭﺗﻮﺭ ﺟﻮﻳﺲ ﻟﻮﻧﻞ ﻛﺮﻯ )(1888-1957 ﺩﺭ ﻻﻧﺪﻧﺪﺭﻯ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ .ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩﻫﺎﻯ ﻛﻠﻴﻔﺘﻦ ﻭ ﺁﻛﺴﻔﻮﺭﺩ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺧﺖ .ﺍﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺍﺩﻳﻨﺒﻮﺭگ ﻭ ﭘﺎﺭﻳﺲ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻫﻨﺮ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ .ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1913 ﺑﻪ ﮔﺮﻭﻩﻫﺎﻯ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻧﻴﺠﺮﻳﻪ ﭘﻴﻮﺳﺖ .ﺩﺭ ﺧﻼﻝ ﺳﺎﻝﻫﺎﻯ 1915ﻭ 1916ﺩﺭ ﻫﻨﮓ ﻧﻴﺠﺮﻳﻪ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺩﺭ ﻛﺎﻣﺮﻭﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺟﺴﻤﻰﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﮔﻴﺮﻯ ﻛﺮﺩ .ﺩﺭ ﺁﻛﺴﻔﻮﺭﺩ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺩﻭﺭﻩ ﻃﻮﻻﻧﻰ ﺷﺎﮔﺮﺩﻯ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩﻫﺎ، ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﻮﻳﺲ ﻣﻮﻓﻘﻰ ﺷﺪ. ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺘﺎﺑﺶ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ "ﺁﻳﺴﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ" ﺩﺭ 1932ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﺷﺪ. ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﻮﻓﻘﻴﺘﺶ "ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ" ﺩﺭ 1941ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﺗﻴﺖ ﺑﻠﻚ ﻣﻤﺮﻳﺎﻝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﻛﺮﺩ .ﺑﺮﺧﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ" ﺟﻬﺎﻧﮕﺮﺩ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ")" (1933ﺁﻗﺎﻯ ﺟﺎﻧﺴﻮﻥ") " (1936ﻋﺠﻮﺯﻩ ﺁﻓﺮﻳﻘﺎﻳﻰ") (1936 "ﭼﺎﺭﻟﻰ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ") " ،(1938ﺯﻳﺮ ﻧﻮﺭ ﻣﻬﺘﺎﺏ") (1946ﻭ "ﻣﻠﻮﺍﻥ ﻣﺴﺖ") (.1947ﺍﺯ ﺍﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﻯ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺑﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ :ﻧﺰﺍﻉ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺁﻓﺮﻳﻘﺎ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﻨﺪ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺣﻘﻴﻘﻰ.
ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻰ ﺗﺠﺎﺭﻯ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﻮﺍﺻﻞ ﻣﻌﻴﻦ ﻧﺼﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﭼﺮﺍﻍﻫﺎ ﺗﺮﺍﻓﻴﻚ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﻢ ﻭ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻰﺷﺪ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﻳﻚ ﺷﻴﺮ ﺁﺏ .ﺩﺭ ﻳﻚ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻓﻀﺎﻯ ﺑﻴﻦ ﺩﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﻛﺎﻣ ً ﻼ ﺧﺎﻟﻰ ﻣﻰﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﺠﻮﻡ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﻧﻘﻠﻴﻪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺳﺘﻮﻥﻫﺎﻯ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺗﺮﺍﻓﻴﻚ ﺷﻜﻞ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺳﺘﻮﻥﻫﺎﻯ ﺗﺎﻧﻚ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻫﻢ ﺍﺯ ﺧﻂ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ .ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﻣﺮﺩﻫﺎ ﻭ ﺯﻥﻫﺎﻯ ﺟﻮﺍﻥ ﺳﺮﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭﻫﺎ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻫﺎ ﻭ ﭘﺪﺭﺑﺰﺭگ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭگﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﺮﻳﺪ ﻣﺎﻳﺤﺘﺎﺝ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻣﺮﺩﻣﻰﺑﺎ ﺟﺪﻳﺖ ﻭ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﻭ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻯ ﺭﺳﻤﻰ .ﺁﻥﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺻﺤﺒﺖ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﭽﻪﻫﺎ ،ﻗﻴﻤﺖﻫﺎ ﻭ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﻣﻬﻢ ﻫﻤﻜﻼﻡ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ .ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺯﻳﺮ ﺳﻦ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﻣﺎﺭﭘﻴﭽﻰ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻮﺝ ﺭﻭﺍﻥ ﻭ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭﺍﻥ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺁﻥﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻋﻰ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻗﺪﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺳﺘﻮﻥﻫﺎﻯ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺣﺮﻛﺖﻫﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﻗﺒـﻴﻞ ﺩﻧﺒـﺎﻝ ﻛﺮﺩﻥ ﻳﻜﺪﻳــﮕﺮ ،ﻟﻰ ﻟﻰ ﻛﺮﺩﻥ ،ﺗﺎﺏ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺗﻴﺮﻫﺎﻯ ﭼﺮﺍﻍ ﺑﺮﻕ ،ﮔﺎﻡ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻭ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺑﻠﻮﻙﻫﺎﻯ ﺳﻨﮕﻰ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﺭﻓﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻰﺩﺍﺩﻧﺪ.
ﺩﺭ ﭘﺎﺋﻴﻦﺗﺮﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺳﮓﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻭ ﺣﻮﺍﺳﺸﺎﻥ ﻓﻘﻂ ﻣﻌﻄﻮﻑ ﻫﻤﻨﻮﻋﺎﻥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩ .ﭘﻮﺯﻩﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻭ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﺧﺎﺻﻰ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻭ ﻭﺍﺭﺳﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻣﻰﺳﭙﺮﺩ. ﺁﻥﻫﺎ ﺍﺯ ﻻﻯ ﺩﺭﻫﺎﻯ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ُﺳﺮﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺁﻣﺪﻧﺪ .ﮔﻮﻳﻰ ﺍﺯ ﻛﻤﻴﻨﮕﺎﻩ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻴﺮ ﺑﺮﻕﻫﺎ ﻣﻰﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺣﺘﻰ ﺣﻮﺍﺳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺩﺭ ﻣﻰﺭﻓﺘﻨﺪ .ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ ﭘﻮﺯﻩ ﻏﺮﻳﺒﻪﺍﻯ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻳﻚ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺳﻴﺐ ﺯﻣﻴﻨﻰ ﺁﺏ ﭘﺰ ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻡ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﻋﻀﻼﺕ ﻣﻨﻘﺒﺾ ﺷﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺥ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ .ﺧﻮﺍﻩ ﻃﺮﻑ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺩﺷﻤﻦ .ﺁﻥﻫﺎ ﻭﺣﺸﻴﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ ،ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻣﻬﻢ ﻭ ﺷﺨﺼﻰ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﻳﻚ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺭﺃﻓﺖ ﺑﻮﺩ .ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻰﻗﺎﭘﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺮﻫﺎﻯ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪﻧﺪ .ﺭﻓﺘﺎﺭﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﮔﻰ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ،ﺟﺎﻯ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﻴﺴﺖ .ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺤﻜﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﮓﻫﺎ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﺯﺩﻧﺪ ﻳﺎ ﮔﺮﺩﻥ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻄﺮ ﺩﻭﺭ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ .ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﺍﻯ ﺣﺪﻭﺩﺍً 4ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﺯﻳﺮﭘﻮﺵ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﻩ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﺳﻔﻴﺪﻯ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮓ ﺳﻴﺎﻩ ﺩﻭﺭﮔﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻧﮕﻪ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ،ﻛﻨﺎﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮓ ﺳﺮ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﺜﻪ ﺭﻳﺰﺵ ﺧﻴﻠﻰ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰﺭﺳﻴﺪ. ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﺎ ﻃﻨﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﮔﺎﺯ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﺩﻭ ﺑﭽﻪ -ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﻭﺩﺧﺘﺮ ﻛﻪ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﺍﺯ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ -ﻛﺎﻟﺴﻜﻪ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﺎﺯﻯ ﻛﻨﻨﺪ .ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮓ ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﺎﻧﻪ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﻛﺞ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺗﺮﺣﻢ ﺍﻧﮕﻴﺰﻯ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﻪ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﭘﺎﻫﺎﻯ ﺟﻠﻮﻳﻰ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻣﻰﻛﺮﺩ .ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻘﺶ ﺷﻴﺮ ﺳﻠﻄﻨﺘﻰ .ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻠﻘﻠﻚ ﻣﻰﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻭﺍ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺎﺯﺷﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﺁﻥﻫﺎ ﻫﻢ ﺟﻴﻎ ﻣﻰﺯﺩﻧﺪ. ﭘﺴﺮﻯ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﻭ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮﺩ .ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮓ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮﺩ ﺣﺮﻛﺎﺗﺶ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺴﻨﺪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ ،ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺯﻳﺒﺎ ﺗﺮﻯ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺩﻫﺪ .ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﭘﺮﻳﺪﻥ ﺭﻭﻯ ﺩﻣﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻃﻨﺎﺏ ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪ .ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻳﻚ ﺟﺴﺖ ﻋﻤﻮﺩﻯ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻋﻘﺐ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺩﻭﻳﺪ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﺎﺷﻴﻨﻰ ﻧﺒﻮﺩ .ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺷﻴﺮﺟﻪ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺁﺯﺍﺩ ﻃﻨﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭﻟﻰ ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮓ ﻳﻚ ﺟﺴﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺯﺩ ،ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺮﺍﻍ ﺳﺒﺰ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﺘﺎﺏ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻳﻚ ﻛﺎﻣﻴﻮﻥ ﻭ ﻳﻚ ﺧﻮﺩﺭﻭ ﺳﻮﺍﺭﻯ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ
ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﭘﺴﺮ ﺗﻼﺵ ﻛﺮﺩ ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮓ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﺩﻩ ﭘﺮﻳﺪ. ﻛﻮﺩﻙ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺣﺮﻛﺖ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﻣﺎﻧﻌﺶ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﺳﺘﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮﻳﻦ ﭼﺮﺍﻍ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﺁﺩﻣﻚ ﻳﻚ ﻭﺭﺯﺷﻜﺎﺭ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻛﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﺍﺛﺮ ﻓﺸﺎﺭ ﺳﺎﻧﺤﻪ ﺩﻭ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺍﺯ ﺟﺎ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﺴﺮﻙ ﺍﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﻭﻯ ﮔﻠﮕﻴﺮ ﻛﺎﻣﻴﻮﻥ ﭘﺮﺕ ﻛﺮﺩ .ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﻴﭻ ﺻﺪﺍﻳﻰ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻣﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺑﻘﭽﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺭﻧﮕﻰ ﺭﻭﻯ ﻛﺎﭘﻮﺕ ﺳﻮﺍﺭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺧﻮﺩﺭﻭ ﺳﻮﺍﺭﻯ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻭ ﻭﺍﺭﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻮﻙﻫﺎﻯ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻟﺮﺯﺵ ﻭ ﺗﻜﺎﻥ ﺷﺪﻳﺪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ .ﺑﻘﭽﻪ ﺭﻧﮕﻰ ُﺳﺮﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺁﻣﺪ ،ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﺎﻟﻰُ ،ﺳﺴﺖ ﻭ ﺑﻰ ﺣﺮﻛﺖ. ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. ﻳﻚ ﭘﻠﻴﺲ ﻭ ﻳﻚ ﺩﻛﺘﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻯ ﭘﺰﺷﻜﻰ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﻛﻨﺪ .ﻛﺎﻣ ً ﻼ ﺑﻰ ﺭﻣﻖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺤﻠﻪﺍﻯ ﻓﻘﻴﺮﻧﺸﻴﻦ ،ﺧﻮﺩﺭﻭﻳﻰ ﮔﺮﺍﻥ ﻗﻴﻤﺖ ﻭ ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ ﻣﺘﺨﺎﺻﻢ .ﺯﻥﻫﺎ ﺧﺼﻮﺻ ًﺎ ﺧﻴﻠﻰ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻳﻚ ﺯﻥ ﺳﺮﺍﻳﺪﺍﺭ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻯ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺍﻭ ﻛﻼﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﻭﻯ ﻣﻮﻫﺎﻯ ﺧﺸﻦ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﻯ ﺍﺵ ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ ﺯﻥ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻰ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺰ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﺯﺩ :ﻧﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ. ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮﺏ ﺍﺯ ﺧﻄﺮﻯ ﻛﻪ ﺗﻬﺪﻳﺪﺵ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﻭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻓﺮﻳﺎﺩﻯ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻰ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻧﻰ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻰ ﻣﻰﭼﺮﺧﺎﻧﺪ .ﻗﻄﺮﻩﻫﺎﻯ ﻋﺮﻕ ﺑﺮﺭﻭﻯ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﺩ ﻭ ﮔﻮﺷﺘﺎﻟﻮﻳﺶ ﻣﻰﺩﺭﺧﺸﻴﺪ .ﺩﺳﺖﻫﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﺑﻰﻗﺮﺍﺭﻯ ﺑﺎ ﻛﺖ ﻭ ﻛﻼﻫﺶ ﻭﺭ ﻣﻰﺭﻓﺖ .ﺍﻭﻝ ﻛﻼﻫﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻭﻗﺘﻰ ﭘﻠﻴﺲ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺮﺵ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﺩﻟﻴﻠﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻗﺎ ﻧﻮﻥ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﻨﺪ. ﭘﻠﻴﺲ ﻣﺮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻯ ﮔﺮﺩ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺳﻔﻴﺪ ،ﺻﻮﺭﺕ ﻳﻚ ﻣﻘﺎﻡ ﺫﻳﺼﻼﺡ ﻛﻪ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺑﻮﺩ .ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﺍﺵ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻰ ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﻣﻰﻛﺮﺩ ،ﺣﺴﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺳﺮﺷﻤﺎﺭﻯ ﺩﺍﺷﺖ .ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﺷﺎﻫﺪﻯ ﻫﺴﺖ؟ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭﻗﻮﻉ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺯﻥﻫﺎ ﻣﻰﺷﺪ .ﺁﻥﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﻳﺮﮔﺬﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻓﻮﺭﻯ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺟﻮﺍﻥ ﺧﻴﻠﻰ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺳﺖﻫﺎﻯ ﻟﺮﺯﺍﻧﺶ ﺩﻛﻤﻪﻫﺎﻯ ﻛﺘﺶ ﺭﺍ ﻣﺪﺍﻡ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩ. ﻓﻜﺮ ﻣﺒﻬﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻰ ﻭﺍﺿﺢ ﻭ ﻛﺎﺭﺳﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻫﺮﺍﺱ ﻭ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺑﻪ ﺫﻫﻨﺶ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻭﺍﻧﻤﻮﺩ ﻛﻨﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺍﺭﺩ. ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﺯﻥﻫﺎﻯ ﻣﻌﺘﺮﺽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻛﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﺯﺩﻧﺪ ،ﺳﻌﻰ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ
ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺷﻮﺩ ﻭﻟﻰ ﺁﻥﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﺣﺮﻓﻰ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺷﻨﻴـﺪﻧﺪ .ﻭﺣﺸـﺖ ﺍﻭ، ﺍﺩﺍﻫﺎﻯ ﻣﻠﺘـﻤﺴﺎﻧﻪ ﻭ ﭘــﻮﺯﺵ ﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻭ ﺩﺳﺖﻫﺎﻯ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﻭ ﺑﻰ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﺵ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺸﺎﻥ ﻣﻰﻛﺮﺩ. ﺑﺮﺍﺛﺮ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﻮﺟﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺳﺖﻫﺎﻯ ﭘﻠﻴﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺁﻣﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﻣﺤﺎﻓﻆ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻟﻮﻟﻪ ﺷﻮﺩ .ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﻮﺝ ﻗﻮﻳﺘﺮﻯ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻛﻼﻩ ﺍﺯ ﺳﺮﺵ ﺑﻴﻔﺘﺪ .ﻣﻮﺝ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻛﺴﻰ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺣﻠﻘﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﺯﺩ :ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﻴﺪ. ﺣﻠﻘﻪ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺯﻥ ﺭﻳﺰ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﭼﻬﻞ ﻳﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺯﻥ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪﻯ ﻛﻪ ﻛﻼﻩ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ُﻫﻞ ﺩﺍﺩ. ﺣﺎﻟﺖ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺯﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﮔﻰ ﮔﻮﻳﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ :ﻟﻄﻔ ًﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ،ﺟﺮﻭﺑﺤﺚ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻨﻴﺪ .ﺯﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺣﺮﻑ ﻣﻰﺯﺩ ﻳﻚ ﺁﻥ ﺩﭼﺎﺭ ﻟﻜﻨﺖ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﻯ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﻳﻊ ﺣﺮﻑ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻛﺮﺩ :ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻛﻤﻜﺶ ﻛﻨﻢ ،ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ..... ﺯﻥ ﺭﻳﺰﺍﻧﺪﺍﻡ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪﻩ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮﺏ .ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺗﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﻓﺮﻭﺭﻭﺩ. ﭘﻠﻴﺲ ﻛﻼﻩ ﺭﺍ ﺭﻭﻯ ﺳﺮﺵ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﻠﻮﻩ ﺍﻯ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻘﺎﻡ ﺁﻥ ﺟﺎﺳﺖ .ﺑﺎ ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺯﻥ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﺷﺪ :ﺑﻠﻪ ﻣﺎﺩﺭ؟ ﺯﻥ ﺭﻳﺰﺍﻧﺪﺍﻡ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻯ ﺯﻳﺮ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﻴﺴﺖ. ﺷﻤﺎ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻳﺪ؟ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ؟ﺯﻥ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻧﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻡ. ﭘﺲ ﭼﻄﻮﺭ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲﻣﻘﺼﺮ ﻧﺒﻮﺩ؟ ﺍﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ .ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺣﻴﺮﺕ ﺯﺩﻩ ﻭﺳﺮﺩﺭﮔﻢ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﮔﻮﻳﻰ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﭼﻴﻨﻰ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺯﻥ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻭ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﻧﺒﻮﺩ .ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﺴﺪ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻛﻮﺩﻙ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻯ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﮔﻔﺖ :ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﺒﻮﺩﻩ. ﭘﻠﻴﺲ ﻭ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻃﻮﺭﻯ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﺋﻰ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻭ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺎ ﺯﻥﻫﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺯﻥ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ .ﺍﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺎﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﻃﻌﻨﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﺪ.
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺧﺎﺭﺟﻰ
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻭﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎﻭﻭﻟﻒ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻳﺪ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﺴﺘﻪﺷﺪﻥ ﺩﺭﻱ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ. ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻗﻲ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻲﺭﻓﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺭﻓﺘﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﻱ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﻱ ﺳﺮﻭﻛﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﺪ. ﺯﻥ ﮔﻔﺖ :ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻭﻩ ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﺯﻥ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ» :ﺩﺭﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻﺳﺖ« »ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ« ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﻧﺠﻮﺍ ﮔﻔﺖ» :ﻳﻮﺍﺵ« ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ: »ﻣﻤﻜﻨﺴﺖ ﺑﻴﺪﺍﺭﺷﺎﻥ ﻛﻨﻴﻢ« ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﺮﺩﻳﺪ ،ﻧﻪ .ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﮔﻔﺖ :ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺪﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲﮔﺮﺩﻧﺪ ،ﺩﺍﺭﻧﺪ ﭘﺮﺩﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱﻳﻜﻲ ﺩﻭ ﺻﻔﺤﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﺪ .ﻭ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻛﻪ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ» :ﺣﺎﻻ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ« ﻭ ﻗﻠﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻛﺮﺩ .ﻭ ﺳﭙﺲ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﺩ .ﺍﻭ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﻫﺎ ﺑﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﻛﺒﻮﺗﺮﻫﺎﻱ ﺑﻴﺸﻪ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﺏ ﺟﻮﺵ ﻗﻠﻘﻞ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻭﺯ ﻭﺯ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﺮﻣﻦ ﻛﻮﺏ ﺍﺯ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺑﮕﻮﺵ ﻣﻲﺭﺳﺪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ» :ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻡ؟ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﭼﻪ ﺑﻮﺩﻡ؟ ﭘﺲ ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺎﺷﺪ؟« ﺳﻴﺒﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺯﻳﺮ ﺷﻴﺮﻭﺍﻧﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﻍ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮﺩ ،ﻓﻘﻂ ﻛﺘﺎﺏ ُﺳﺮ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﭼﻤﻨﻬﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻭﻟﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻧﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺁﻥ ﻛﺲ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ .ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺳﻴﺒﻬﺎ ﻭ ﮔﻠﻬﺎﻱ ﺭﺯ ﺩﺭ ﺷﻴﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻲﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﮔﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻳﺪ .ﺍﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺗﺎﻕ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﻲ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ .ﻓﻘﻂ ﺳﻤﺖ ﺯﺭﺩ ﺭﻧﮓ ﺳﻴﺒﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﻳﺪﻧﺪ .ﺑﺎ ﺍﻳﻨﺤﺎﻝ ﻟﺤﻈﻪﺍﻱ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ،ﻛﻒ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻃﻲ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﮔﻴﺮ ﻛﺮﺩ .ﭼﻲ؟ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺳﺎﻳﻪ ﻳﻚ ﺗﻮﻛﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻗﺎﻟﻲ ﺭﺩ ﺷﺪ .ﺍﺯ ﻋﻤﻴﻘﺘﺮﻳﻦ ﭼﺎﻫﻬﺎﻱ ﺳﻜﻮﺕ ،ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺟﻨﮕﻠﻲ ﻗﻠﻘﻠﺶ ﺭﺍ ﺳﺮﺩ ﺩﺍﺩ. ﺿﺮﺑﺎﻥ ﻧﺒﺾ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ :ﺟﺎﻳﺶ ﺍﻣﻨﺴﺖ ،ﮔﻨﻴﺠﻴﻨﻪ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺗﺎﻕ... ﻟﺤﻈﻪﺍﻱ ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺭ ﺭﻧﮓ ﺑﺎﺧﺖ ،ﭘﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺧﺒﺮﻱ ﻫﺴﺖ؟ ﻭﻟﻲ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭘﺮﺗﻮﻳﻲ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻓﺮﻭ ﻣﻰﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺯﻳﺒﺎ ﻭ ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺑﻲﺷﻮﻕ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺁﺏ ،ﺯﻳﺮ ﻧﻮﺭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺮ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻦ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﻰﻛﺮﺩﻡ .ﺷﻴﺸﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺮگ ﺑﻮﺩ .ﻣﺮگ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ،ﭼﻮﻥ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺯﻥ ﺭﻓﺖ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺻﺪﻫﺎ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩ ،ﻫﻤﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﻮﻡ ﻛﺮﺩ ،ﺍﺗﺎﻗﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ .ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻓﺖ .ﺯﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ .ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻝ ﺭﻓﺖ ،ﺑﻪ ﺷﺮﻕ ،ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺷﻨﺪ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻣﻨﻄﻘﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﺗﭙﻪﻫﺎﻱ ﭘﺴﺖﻳﺎﻓﺖ .ﻧﺒﺾ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻪ ﻣﻰﺗﭙﻴﺪ ،ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ :ﺟﺎﻳﺶ ﺍﻣﻨﺴﺖ ،ﺟﺎﻳﺶ ﺍﻣﻨﺴﺖ ،ﮔﻨﺞ ،ﻣﺎﻝ ﺗﻮﺳﺖ. ﺑﺎﺩ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻲﻏﺮﺩ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻮ ﻭ ﺁﻥ ﺳﻮ ﺧﻢ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﭘﺮﺗﻮﻫﺎﻱ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻧﺎﻣﻨﻈﻢ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ
ﺁﻓﺖ ﻓﺮﻧﺎﻧﺪﻭ ُﺳ ِﺮﻥ ﺗﻴﻨﻮ ﺉ ﺣﻨﺎ ﺷﻴﺨﻰ
ﻫﺸﺘﻢ ﻧﻮﺍﻣﺒﺮ ﺗﻮﻟﺪﻡ ﺑﻮﺩ .ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﺠﺴﻢ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮﻟﺪﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﻓﺮﺩﻯﻳﻪ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺳﻤﺶ.ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺣﺪﻭﺩ 10ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪﻯ ﺧﻴﺎﺑﻮﻥ ﻓﻠﻮﺭﻳﺪﺍ ﻭ ﻛﻮﺭﺑﻮﺩﺍ ﺟﻠﻮﻯ ﻣﺮﺩ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪﻯ ﺧﻮﺵ ﻟﺒﺎﺳﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻛﻴﻔﻰ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺷﺎﻣﻞ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﻭ ﻣﺪﺍﺭﻙ ﻭﻛﺎﻟﺖ ﺑﻮﺩ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺁﻗﺎ! ﻣﻰﺷﻪ ﻟﻄﻔﺎ ﺑﮕﻴﺪ ﭼﻄﻮﺭ ﻣﻰﺗﻮﻧﻢ ﺑﻪ " ﭘﻼﺯﺍ ﻣﺎﻳﻮ " ﺑﺮﺳﻢ؟ ﻣﺮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ .ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺍﺟﻤﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﻮﺍﻝ ﻧﺎﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﻣﻰﺧﻮﺍﻯ ﺑﻪ ﭘﻼﺯﺍ ﻣﺎﻳﻮ ﺑﺮﻯ ﻭﻳﺎ ﺍﻭﻧﻴﺪﺍ ﻣﺎﻳﻮ؟ -ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻣﻰﺧﻮﺍﻡ ﺑﻪ ﭘﻼﺯﺍ ﻣﺎﻳﻮ ﺑﺮﻡ،ﻭﻟﻰ ﺍﮔﻪ
ﺍﻣﻜﺎﻧﺶ ﻧﻴﺴﺖ،ﻫﺮ ﺟﺎﻯ ﺩﻳﮕﻪﺍﻯ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﻯ ﻧﻴﺴﺖ. _ ﺧﻴﻠﻰ ﺧﺐ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻡ،ﻭﻟﻰ ﺍﻭﻥ ﺍﺻﻼ ﻫﻴﭻ ﺗﻮﺟﻬﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻰﻛﺮﺩ. ﺍﻭﻥ ﺭﺍﻩ ﺭﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮﺏ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ:ﻭﻳﺎﻣﻮﻧﺘﻪ،ﺗﻮﺳﻴﻮﻣﻦ ﻭ ﻻﻭﺍﻟﻪ ﺭﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻭﻥ ﻫﺸﺖ ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﻰ ﺩﺍﺭﻩ ﺣﺮﻑ ﻣﻰﺯﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻭﻧﺎ ﺭﻭ ﻃﻰ ﻛﻨﻢ،ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻡ ﺣﺮﻓﺸﻮ ﻗﻄﻊ ﻛﻨﻢ: _ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﭼﻴﺰﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻳﻦ ﻣﻰﮔﻴﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻴﻦ؟ _ ﻛﺎﻣﻼ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎﺗﻮﻥ ﺷﻚ ﻛﺮﺩﻡ ﻭﻟﻰ ﺩﺭﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪﻯ ﭘﻴﺶ ﻣﺮﺩﻯ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩﺍﻯ ﺑﺎﻫﻮﺵ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭘﻼﺯﺍ ﻣﺎﻳﻮ ﺍﻭﻧﻄﺮﻑ ﺑﻮﺩ ،ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭘﻼﺯﺍ ﺳﻦ ﻣﺎﺭﺗﻴﻦ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻡ. ﺍﻭﻥ ﺷﺨﺺ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻓﻘﻂ ﺍﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ :ﻣﻤﻜﻨﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻬﺮ ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﻤﻮﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻭﻥ ﭼﻬﺮﻩﻯ ﺑﺎﻫﻮﺷﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﻴﻪ ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰﺩﻡ ﺣﺮﻑ ﺍﻭﻧﻮ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻨﻢ،ﻧﻪ ﺷﻤﺎ!
10
ﺑﻴﻦ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﻻﻣﭗ ﺑﻲﻭﻗﻔﻪ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻮﺭ ﻣﻲﺍﻓﺸﺎﻧﺪ ﺷﻤﻊ ﺳﺮﺳﺨﺖ ﻭ ﺑﻲ ﺗﻼﻃﻢ ﻣﻲﺳﻮﺯﺩ .ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ، ﭘﻨﺠﺮﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ،ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻲ ﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ ،ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮﻳﻢ ،ﺁﻧﺎﻥ ﻣﺴﺮﺕ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ. ﺯﻥ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ :ﻭ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻲﺑﻮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻧﻤﻲﺁﻳﺪ »ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻥ« »ﺳﻜﻪﻫﺎﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ« »ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ» «...ﺩﺭ ﺑﺎﻍ« »ﻭﻗﺘﻲ ﺗﺎﺑﻴﺴﺘﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ« »ﻭﻗﺘﻲ ﺩﺭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﺮﻑ ﺑﺒﺎﺭﺩ« ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺭﻱ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺑﺎﺻﺪﺍﻳﻲ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﭙﺶﻳﻚ ﻗﻠﺐ. ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﻣﻲﺁﻳﻨﺪ ،ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ .ﺑﺎﺩ ﺍﺯ ﻧﻔﺲ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ،ﻧﻘﺮﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺷﻴﺸﻪ ﻣﻰ ُﺳﺮﺍﻧﺪ .ﭼﺸﻤﺎﻧﻤﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ، ﺻﺪﺍﻱ ﻫﻴﭻ ﻗﺪﻣﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﻣﺎﻥ ﻧﻤﻲﺷﻨﻮﻳﻢ ،ﻫﻴﭻ ﺑﺎﻧﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺭﺩﺍﻱ ﺷﺒﺢ ﮔﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﺴﺘﺮﺩ .ﻣﺮﺩ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺭﺍﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﻔﺴﻲ ﻣﻲﻛﺸﺪ ﻭ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﺍﺑﻨﺪ ،ﻋﺸﻖ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺸﺎﻥ، ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ« ﺧﻢ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﭼﺮﺍﻍ ﻗﻮﻩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻭ ﻋﻤﻴﻖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻴﺮﻩ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ،ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲﻣﺎﻧﻨﺪ .ﺑﺎﺩ ﺑﻲ ﺍﻣﺎﻥ ﻣﻲﻭﺯﺩ. ﺷﺮﺍﺭﻩ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﻓﺮﻭ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ .ﭘﺮﺗﻮﻫﺎﻱ ﻧﺎﻣﻨﻈﻢ ﻣﺎﻩ ﺑﺮﻛﻒ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺍﺗﺎﻕﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻼﻗﻲ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﻱ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻣﺎ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻲﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ .ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻋﻤﻴﻖ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲﻛﺎﻭﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲﺟﻮﻳﻨﺪ. ﻗﻠﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻣﻲﺗﭙﺪ ﻭ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻣﺮﺩ ﺁﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﭘﻴﺪﺍﻳﻢ ﻛﺮﺩﻱ« ﺯﻥ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ» :ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻰﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻳﻢ ،ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪﻳﻢ ،ﻣﻰﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ ،ﺳﻴﺒﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺯﻳﺮ ﺷﻴﺮﻭﺍﻧﻲ ﻣﻲﻏﻠﺘﺎﻧﺪﻳﻢ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﻨﺠﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ «.ﺧﻢ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻧﻮﺭ ﭼﺮﺍﻍ ﺁﻧﺎﻥ ﭘﻠﻜﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﻣﻰﺑﺮﺩ .ﻧﺒﺾ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮﺍﺳﻴﻤﻪ ﻣﻲﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ: »ﺍﻣﻦ ﺍﺳﺖ! ﺍﻣﻦ ﺍﺳﺖ! ﺍﻣﻦ ﺍﺳﺖ!« ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻲﺷﻮﻡ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲﺯﻧﻢ» :ﺍﻳﻨﺴﺖ ﮔﻨﭻ ﺩﻓﻦ ﺷﺪﻩ ﺷﻤﺎ ،ﻧﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ«. ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺍﺯﻡ ﭘﺮﺳﻴﺪ" ﺧﻴﻠﻰ ﺧﺐ! ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﺮﺍ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰﺩﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﻯ ﺍﻭﻧﻮ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻰ؟ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰﺩﻡ ﺣﺮﻑﻫﺎﻯ ﺍﻭﻧﻮ ﺑﺠﺎﻯ ﺣﺮﻓﻬﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻢ .ﻫﻤﻮﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻭﻥ ﭼﻬﺮﻩﻯ ﺑﺎﻫﻮﺷﻰ ﺩﺍﺷﺖ! _ ﺗﻮ ﻧﻤﻰﮔﻰ،ﻭﻟﻰ ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﺒﻴﻪ ﺍﺣﻤﻖﻫﺎ ﻫﺴﺘﻢ! ﺷﻮﻛﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ :ﻧﻪ،ﻧﻪ،ﻛﻰ ﺍﻳﻨﻮ ﮔﻔﺘﻪ؟ _ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻰ ﺍﻭﻥ ﻣﺮﺩ ﭼﻬﺮﻩﻯ ﺑﺎﻫﻮﺷﻰ ﺩﺍﺷﺖ. ﺧﺐ " ﺣﻘﻴﻘﺘﺎ ﻫﻢ ﺍﻭﻥ ﻣﺮﺩ ﭼﻬﺮﻩﻯ ﺑﺎﻫﻮﺵﺗﺮﻯ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺷﺖ. ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﺍﻯ ﻣﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻰ ﺗﺎﺏ ﻣﻰﺷﺪ! ﮔﻔﺖ :ﺧﻴﻠﻰ ﺧﺐ ﺁﻗﺎ! ﻣﻦ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰﺩﻡ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻢ،ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﻣﻰﺭﻡ. _ﻣﺴﺌﻠﻪﺍﻯ ﻧﻴﺴﺖ،ﻭﻟﻰ ﻣﻦ ﭼﻄﻮﺭ ﺑﻪ ﭘﻼﺯﺍ ﺳﻦ ﻣﺎﺭﺗﻴﻦ ﺑﺮﻡ؟ ﺭﻭﻯ ﭼﻬﺮﻩ ﺵ ﺣﺎﻻﺗﻰ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. _ﻭﻟﻰ ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻰ ﻣﻰﺧﻮﺍﻯ ﺑﻪ ﭘﻼﺯﺍ ﻣﺎﻳﻮ ﺑﺮﻯ؟ _ﻧﻪ،ﭘﻼﺯﺍ ﻣﺎﻳﻮ ﻧﻪ،ﻣﻰﺧﻮﺍﻡ ﺑﻪ ﭘﻼﺯﺍ ﺳﻦ ﻣﺎﺭﺗﻴﻦ
ﺑﺮﻡ،ﻣﻦ ﺍﺻﻼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﻼﺯﺍ ﻣﺎﻳﻮ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﮕﻔﺘﻢ! _ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ! ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﮔﻔﺖ :ﺍﻧﺘﻬﺎﻯ ﺟﺎﺩﻩﻯ ﻛﻠﻰ ﻓﻠﻮﺭﻳﺪﺍ ﺭﻭ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺭﺍﮔﻮﻳﻰ. ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻛﺮﺩﻡ :ﺩﺍﺭﻯ ﺩﻳﻮﻭﻧﻪ ﻡ ﻣﻰﻛﻨﻰ!،ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻗﺒﻼ ﻧﮕﻔﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺮﻡ؟ _ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻯ ﻣﻰﺧﻮﺍﻯ ﺑﻪ ﭘﻼﺯﺍ ﻣﺎﻳﻮ ﺑﺮﻯ! _ﻣﻦ ﺍﺻﻼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﻼﺯﺍ ﻣﺎﻳﻮ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﮕﻔﺘﻢ! ﭼﻄﻮﺭ ﻣﻤﻜﻨﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﭼﻴﺰﻯ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟! ﻭﻟﻰ ﺗﻮ ﺯﺑﻮﻥ ﻣﻨﻮ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻰ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭﻯ. ﺍﻭﻥ ﺷﺨﺺ ﺳﺮﺥ ) ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ( ﺷﺪ. ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺩﺳﺘﻪﻯ ﻛﻴﻔﺶ ﺭﻭ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ. ﭼﻴﺰﻯ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺩﻳﮕﻪ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻧﺸﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺘﻰ ﺗﻬﺎﺟﻤﻰ ﻭ ﭼﺎﺑﻚ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻤﻰﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ!
13
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﻮﻥ. ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺰﺭگ) :ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻴﺎﻥ( ﺯﺭﻧﮓ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ! )ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓﻳﻚ ﺧﺎﻙﺍﻧﺪﺍﺯ ،ﺷﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ :ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﺍﻳﻨﻪ ﻛﻪ ...ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﺍﻳﻨﻪ ﻛﻪ، ﺳﻮﻱ ﺍﻭ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻣﻲﻛﻨﺪ(. ﺍﻭﻧﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺳﻤﻲ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﻧﺬﺍﺷﺘﻦ ...ﺍﺳﺘﻮﺩﻳﻮ ﺭﻭ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻴﺎﻥ( ﻣﻲﮔﻢ... ﺍﻭﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﺷﻦ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻦ ﭘﺮﺕ ﻣﻲﻛﻨﻪ! ﺑﺲ ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ) :ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﮔﺬﺭﺍ( ﻧﮕﻮ ...ﻧﮕﻮ .ﺧﺐ ...ﺁﻩ، ﻛﻦ ،ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ؛ ﺷﻦ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ ﺑﺎﻳﺪﻳﻪ ﻛﻤﻲ ﺩﻳﮕﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ ...ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺮﻱﻫﺎﻥ... ﭘﺮﺕ ﻧﻜﻦ! ) ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ( ﺍﻭﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ :ﻧﻪ ﻧﻤﻲﺭﻡ. ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ) :ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻴﺎﻥ ﻣﻌﻄﻮﻑ ﺷﻦ ﭘﺮﺕ ﻣﻲﻛﻨﻪ! )ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻲﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﻣﻲﻛﻨﺪ (.ﺧﻮﺏ؛ ﺧﻮﺏ) .ﺳﭙﺲ،ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ،ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ( ﺗﻮ ...ﺗﻮ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﻱ،ﻫﺎﻥ؟ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺰﺭگ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ،ﺟﻴﻎ ﻣﻲﻛﺸﺪ(. ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ) :ﺑﺎ ﺧﻮﺵﺭﻭﻳﻲ( ﺑﻠﻪ ،ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﻡ. ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ :ﮔﺮﺍﺍﺍﺍﺍ ! ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ :ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻜﻦ .ﻓﻘﻂ ...ﺑﺸﻴﻦ ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ) :ﻣﺠﺪﺩﺍ ً ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻴﺎﻥ؛ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺶ ﺍﻳﻨﺠﺎ ...ﺁﺭﻭﻡ ﺁﺭﻭﻡ ﺑﺎﺵ ...ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﻮﻥ .ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺍﻧﺪﺍﺯﺩ (.ﺗﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺗﻴﺰﻡ .ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، )ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ( ﺗﻮ ...ﺁﻩ ...ﺗﻮ ﻫﻢ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺪﻩ ﻭﻳﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺍﻭﻧﻮ ﺑﺰﺭگ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ؛ ﻭ ﺍﻭﻥ ﭼﻴﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﻜﻦ) .ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲﻧﻮﺍﺯﺩ .ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ ﻭ ﻛﻨﺎﺭﺵ ...ﺍﻭﻥ ﺑﺎﻳﻪ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻮﺟﻮﺩﻱ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻛﺮﺩ. ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ ،ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻮﻱ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻴﺎﻥ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ؟ ﺩﻟﻢ ﻭﺍﺳﻪﺗﻮﻥ ﺑﮕﻪ ..ﭘﻮﻝ ،ﭘﻮﻝ ،ﭘﻮﻝ .ﺍﻭﻧﺎ ﭼﺸﻢ ﺩﻭﺧﺘﻪﺍﻧﺪ .ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻨﻮ ﺍﺯ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥ ...ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪﺍﻱ ﻣﻲﺍﻧﺪﺍﺯﺩ .ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻛﺮﺩﻥ ...ﻭ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺑﻪﻳﻪ ﺧﻮﻧﺔ ﺑﺰﺭگ ﺷﻬﺮﻱ ﺑﺮﺩﻥ...ﻳﻪ ﺟﺎﻱ ﺑﺎﺻﻔﺎ ﺯﻳﺮ ﺍﺟﺎﻕ ﺟﻌﺒﺔ ﺷﻦ ﻭ ﺧﺎﻙﺍﻧﺪﺍﺯ ﺭﺍ ﭘﺮﺕ ﻣﻲﻛﻨﺪ(. ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ :ﺁﻩ ـﻫﺎ ﺍﺍﺍﺍﺍ ! )ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻭﺍﻛﻨﺶ ﺑﺮﺍﻡ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮﺩﻥ...ﻳﻪ ﭘﺘﻮﻱ ﺍﺭﺗﺸﻲ ﺑﻬﻢ ﺩﺍﺩﻥ... ﺍﺳﺖ؛ ﺟﻮﺍﺑﻲ ﻧﻤﻲﮔﻴﺮﺩ .ﺣﺎﻻ ...ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ً ﺭﻭ ﻭ ﻇﺮﻑ ﺧﻮﺩﻡ ...ﻇﺮﻑ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺩﻡ! ﺧﺐ ،ﻭﺍﺳﻪ ﭼﻲ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻲ( ﺭﺍﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻴﻦ! ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻭﺿﻊ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺎﻛﻲ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﺍﻟﺒﺘﻪ ،ﻫﻴﭽﻲ .ﺷﺎﻛﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ) .ﺑﻪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎﻳﻪ ﭘﻴﺮﺯﻧﻪ! ﺍﻭﻧﻮ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻜﺸﻲ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲﻧﮕﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ..ﺑﺘﭙﻮﻧﻴﺶ ﺗﻮﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ...ﺍﺯ ﺗﻮﻱ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲﺯﻧﺪ (.ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ ﻭﻗﺘﺶ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﻫﻮﺍ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺎﺭﻳﺶ ﺍﻳﻨﺠﺎ ...ﻣﺜﻪﻳﻪ ﺗﻴﻜﻪ ﺁﺷﻐﺎﻝ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺑﺸﻪ ،ﺟﻮﻧﻢ؟ ﻫﻠﺶ ﺑﺪﻱ ﺗﻮﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﺷﻦ ﻭ ﺑﺬﺍﺭﻳﺶ ﺑﻪ )ﻧﻮﺭﻫﺎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ؛ ﺷﺐ ﻣﻲﺁﻳﺪ .ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺵ ...ﻣﻦ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﻤﻪ! ﻭﻗﺘﻲ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﺷﺐ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻓﺮﺍ ﻣﻲﺭﺳﺪ. ﻫﻔﺪﻩ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻛﺮﺩﻡ .ﺑﺎﻳﻪ ﻛﺸﺎﻭﺭﺯ .ﺗﻚﻧﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ) .ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ( ﻣﻲﺷﻪ ﺣﺘﻲ ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ،ﺑﻪ ﻧﺮﻣﺶ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺲ ﻛﻨﻲ ،ﻟﻄﻔ ًﺎ!؟ )ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﻣﻲﺩﻫﺪ(. ﻣﻲﻛﺸﺪ (.ﻣﻦﻳﻪ ﭘﻴﺮﺯﻥ ﻋﺎﺟﺰﻡ ...ﭼﻪ ﺟﻮﺭﻱ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ) :ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ( ﺷﺐ ﺷﺪﻩ... ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻏﮋﻏﮋ ﻛﺴﻲ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ :ﻫﻴﺲ .ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﺵ ...ﺻﺒﺮ ﻛﻦ. ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﻣﻨﻮ ﺑﺸﻨﻮﻩ! ﻏﮋﻏﮋ! ﻏﮋﻏﮋ! )ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎﺟﻮﻥ) :ﻧﺎﻟﻪﻛﻨﺎﻥ( ﺧﻴﻠﻲ ﮔﺮﻣﻪ... ﺧﻮﺩ( ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺯ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺧﺒﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ) .ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ :ﻫﻴﺲ ،ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﺵ ...ﺻﺒﺮ ﻛﻦ. ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ) :ﺑﺎ ﺧﻮﺩ( ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ .ﺷﺐ) .ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻥ( ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺯ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺧﺒﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ! ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ( ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻲﺩﻱ؟ )ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ) :ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪ( ﺳﻼﻡ! ﺑﻮﺩﻥ ﺟﻮﺍﺏ ،ﺗﻜﺎﻥ ﻣﺜﺒﺖ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﺑﻪ ﺭﺍ ﺳﺮﺵ ﻣﺠﺪﺩﺍ ﻛﻮﺗﺎﻩ، ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ) :ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻜﺜﻲ ِ ً ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻼﻳﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻲﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ،ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﻲﺩﻫﺪ (.ﭘﺲ ﻟﻄﻴﻒ ﻭ ﻣﻼﻳﻤﺶ ﻛﻦ؛ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻴﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻲﺩﻫﺪ (.ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺏ) .ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺗﻜﺎﻥ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻣﺮﺩ )ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ( ،ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﻣﻲﻧﻮﺍﺯﺩ (.ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺑﻪ. ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭﻥ ﮔﺎﻭ ﮔﻨﺪﻩ ﺭﻭ ﺑﺰﺭگ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ) .ﺻﺪﺍﻱ ﻏﺮﺷﻲ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺻﺤﻨﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ(. ﻓﻜﺮﺷﻮ ﺑﻜﻨﻴﻦ .ﺧﺪﺍ ﺟﻮﻥ! )ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ( ﺗﻮ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ) :ﺍﺯ ﺟﺎ ﻣﻲﭘﺮﺩ (.ﭼﻲ ﺑﻮﺩ؟ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ (.ﭼﻴﺰﻱ ﺭﻭ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﮔﻴﺮ ﺁﻭﺭﺩﻥ؟ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ :ﺍﻭﻩ ...ﻣﻦﻳﻪ ﻣﺪﺕ ﻛﻮﺗﺎﻫﻴﻪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺒﻮﺩ. ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ :ﭼﺮﺍ ...ﭼﺮﺍ ...ﺻﺪﺍﻱ ﺭﻋﺪ ﺑﻮﺩ...ﻳﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺍﻃﺮﺍﻓﻢ. ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ :ﺑﺮ ﻣﻨﻜﺮﺵ ﻟﻌﻨﺖ! ﻫﻪ ،ﻫﻪ ،ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻣﻮﺝ...ﻳﺎﻳﻪ ﻫﻤﭽﻮ ﭼﻴﺰﻱ. ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺷﻚ ﺭﻳﺨﺘﻦ ،ﻧﺠﻮﺍ ﻫﻪ.ﻳﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻨﺪﺍﺯ! ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ) :ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻋﻀﻼﺗﺶ ﺭﺍ ﻧﺮﻣﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ (.ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍﻱﻳﻪ ﻏﺮﺵ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻲﺩﻫﺪ (.ﺍﻳﻨﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻮﺩﺵﻳﻪ ﻛﺎﺭﻳﻪ ،ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺑﻮﺩ ...ﻭ ﺗﻮ ﻣﻲﺩﻭﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﻲﺍﺵ ﭼﻴﻪ...؟ ﺑﺎﺑﺎﺟﻮﻥ:ﻳﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ... )ﺑﻪ ﻧﺮﻣﺶ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻲﺩﻫﺪ(. ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﻧﺪ (.ﻣﻌﻨﻲﺍﺵ ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ :ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ؛ ﻭﺍﻗﻌﺎ ً ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺑﻪ. ﺍﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺍﺟﻞ ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﻦ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ) :ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ( ﻭﺍﻗﻌﺎ ً. ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻢ. ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺰﺭگ :ﻣﺎﻝ ﻛﺠﺎﻳﻲ؟ ﺑﺎﺑﺎﺟﻮﻥ) :ﺑﻲﺍﺣﺴﺎﺱ( ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ...ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ :ﻛﺎﻟﻴﻔﺮﻧﻴﺎﻱ ﺟﻨﻮﺑﻲ. ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ) :ﺳﺮﻱ ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ (.ﺑﻪﺑﻪ! ﺷﺠﺎﻉ ﺑﺎﺷﻲ. ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ) :ﺍﺩﺍ ﺩﺭ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ (.ﺩﺭﺳﺘﻪ ،ﺑﭽﻪ ﺟﻮﻥ؛ ﺍﺳﻤﺖ ﭼﻴﻪ ،ﻋﺰﻳﺰﻡ؟ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﺎﺵ .ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻦ؛ ﺗﻮ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ. ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ :ﻧﻤﻲﺩﻭﻧﻢ...
)ﺻﺪﺍﻱ ﻏﺮﺷﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺻﺤﻨﻪ ...ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ(. ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ :ﺍﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻩ ...ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ... ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ... ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ) :ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ( ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺑﻪ! ﭼﻴﺰﻳﻢ ﻧﻴﺴﺖ! ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩﻩ! )ﺻﺪﺍﻱ ﺷﺪﻳﺪﻳﻚ ﻏﺮﺵ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺻﺤﻨﻪ .ﻫﻤﺔ ﻧﻮﺭﻫﺎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺟﺰ ﺗﻚﻧﻮﺭ ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ؛ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﻣﻲﻛﺸﺪ(. ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ :ﺍﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻩ ...ﺍﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻩ.... )ﺳﻜﻮﺕ( ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ :ﻓﻌﻼ ً ﻧﻮﺭ ﻧﺪﻳﻦ ...ﻣﻦ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻧﻴﺴﺘﻢ؛ ﻛﺎﻣﻼ ً ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩﺍﻡ) .ﺳﻜﻮﺕ( ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺏ، ﻋﺰﻳﺰﻡ ...ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ً ﺣﺎﺿﺮﻡ. )ﭼﺮﺍﻏﻬﺎﻱ ﺻﺤﻨﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯ ،ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ؛ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ .ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺟﻌﺒﺔ ﺷﻦ ،ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺸﻴﺪﻩ، ﺑﻪ ﺁﺭﻧﺞ ﺧﻮﺩ ﺗﻜﻴﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻧﻴﻤﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎ ﺧﺎﻙﺍﻧﺪﺍﺯ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺷﻦ ﻣﻲﺭﻳﺰﺩ(. ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ) :ﻏﺮﻏﺮﻛﻨﺎﻥ( ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺩﻭﻧﻢ ﭼﻪ ﺟﻮﺭﻱ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻙﺍﻧﺪﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﺏﺑﺎﺯﻱ ﻟﻌﻨﺘﻲ ﺳﺮ ﻛﻨﻢ... ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ :ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ! ﺻﺒﺢ ﺷﺪﻩ! ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﺑﺎ ﺯﻳﺮﻛﻲ( ﺭﺍﺳﺘﻲ! ﺧﺐ! ﺷﺐ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﺎ ﺳﺮ ﺍﻭﻣﺪﻩ .ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺷﻜﻬﺎﻣﻮﻧﻮ ﺩﻭﺭ ﺑﺮﻳﺰﻳﻢ ،ﺭﺧﺖ ﻋﺰﺍ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺭﻳﻢ ...ﻭ ﺑﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﭼﺸﻢ ﺑﺪﻭﺯﻳﻢ .ﺍﻳﻦ ﻭﻇﻴﻔﺔ ﻣﺎﺳﺖ. ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ) :ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎ ﺧﺎﻙﺍﻧﺪﺍﺯ ،ﺷﻦ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺭﻳﺰﺩ؛ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﻲﻛﻨﺪ ...(.ﺭﺧﺖ ﻋﺰﺍ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺭﻳﻢ ...ﺑﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﭼﺸﻢ ﺑﺪﻭﺯﻳﻢ ...ﺧﺪﺍ ﺟﻮﻥ! )ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ ﻭ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ ﺳﻴﺦ ﻣﻲﺍﻳﺴﺘﻨﺪ .ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺳﺖ ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ(. ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ) :ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪ( ﺳﻼﻡ! )ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻥ ﻣﻲﺯﻧﺪ)!( ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ ﻭ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ ﻣﻲﺭﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻧﺪ؛ ﺑﺨﺶ ﻋﻤﺪﻩﺍﻱ ﺍﺯ ﺑﺪﻧﺶ ﺩﺭ ﺷﻦ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﻭﻱ ﺳﻴﻨﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻙﺍﻧﺪﺍﺯ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ(. ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﺟﻠﻮﻱ ﺟﻌﺒﺔ ﺷﻦ؛ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ (.ﭼﻪ ﻧﺎﺯﻩ! ﻧﻤﻲﺷﻪ ...ﻧﻤﻲﺷﻪ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮﺩ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ...ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﻲﺁﺩ) .ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ( ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻪ) ...ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ( ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ، ﺍﮔﻪ ﺑﺨﻮﺍﻱ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺗﻤﻮﻣﺶ ﻛﻨﻲ .ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﺍﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻨﺎﻳﻲ ،ﭼﻴﺰﻱ ﺍﻳﻦ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺑﻤﻮﻥ؛ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺍﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪﺍﺭﻩ) .ﺁﻩ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻣﻲﻛﺸﺪ (.ﺧﺐ ،ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ ...ﺑﺮﻭ ﺑﺮﻳﻢ. ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ :ﺩﺭﻭﺩ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ! ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ :ﺩﺭﻭﺩ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ! )ﺍﺯ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺻﺤﻨﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ(. ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ) :ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ؛ ﻛﺎﻣﻼ ً ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲﻛﺸﺪ (.ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻪ ...ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ) .ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ...(.ﺧﺐ ،ﺑﭽﻪﻫﺎ) ...ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ...(.ﻣﻦ ...ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ .ﻣﻦ ...ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ ﺗﻜﻮﻥ ﺑﺨﻮﺭﻡ... )ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻭﺭﺯﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﺳﺮﻱ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺟﻌﺒﺔ ﺷﻦ ﺯﺍﻧﻮ ﻣﻲﺯﻧﺪ(. ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ :ﻣﻦ ...ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ ﺗﻜﻮﻥ ﺑﺨﻮﺭﻡ... ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ :ﻫﻴﺲ ...ﺁﺭﻭﻡ ﺑﺎﺵ...
ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ :ﻣﻦ ...ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ ﺗﻜﻮﻥ ﺑﺨﻮﺭﻡ... ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ :ﺁ ...ﺧﺎﻧﻢ؛ ﻣﻦ ...ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎﻳﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺍﺭﻡ. ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ :ﺍﻭﻩ ،ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ،ﻋﺰﻳﺰﻡ؛ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺪﻩ. ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ :ﻣﻦ ...ﺁ... ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭگ :ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻦ ،ﻋﺰﻳﺰﻡ. ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ) :ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﻣﺜﻞﻳﻚ ﺁﻣﺎﺗﻮﺭ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻣﻲﻛﻨﺪ (.ﻣﻦ ﻓﺮﺷﺘﺔ ﻣﺮگ ﻫﺴﺘﻢ .ﻣﻦ ...ﺁ ...ﺍﻭﻣﺪﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻮﻧﺖ. ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ :ﭼﻲ...ﻫﺎ) ...ﺳﭙﺲ ،ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩ( ...ﺍﻭﻭﻭﻭﻩ ...ﺍﻭﻭﻭﻭﻩ ،ﺻﺤﻴﺢ. )ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ،ﺧﻢ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻮﺳﻪﺍﻱ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ ﻣﻲﺯﻧﺪ(. ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ) :ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ،ﺧﺎﻙﺍﻧﺪﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ،ﻟﺒﺨﻨﺪﻱ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﻟﺐ( ﺧﺐ ...ﻟﻄﻒ ﻛﺮﺩﻱ ﺟﻮﻧﻢ... ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ) :ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩﻩ( ﻫﻴﺲ... ﺁﺭﻭﻡ ﺑﺎﺵ... ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ :ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ...ﻛﺎﺭﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺏ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻱ ،ﺟﻮﻧﻢ... ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ) :ﺍﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ( ...ﺍﻭﻩ... ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ :ﻧﻪ؛ ﺟﺪﻱ ﻣﻲﮔﻢ ،ﺗﻮ ...ﺗﻮ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻲﺷﻮ ﺩﺍﺭﻱ. ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ) :ﺑﺎ ﺧﻨﺪﺓ ﻣﺤﺒﺖﺁﻣﻴﺰ ﺧﻮﺩ( ﺍﻭﻩ... ﻣﺘﺸﻜﺮﻡ؛ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺘﺸﻜﺮﻡ ...ﺧﺎﻧﻢ. ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ) :ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ،ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﻱ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﺩ(. ﻗﺎﺑﻠﻲ ...ﻗﺎﺑﻠﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ ...ﺟﻮﻧﻢ. )ﻓﻴﻜﺲ .ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻲﺩﻫﺪ ،ﭘﺮﺩﻩ ﺁﺭﺍﻡﺁﺭﺍﻡ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲﺁﻳﺪ(. ﭘﻲﻧﻮﺷﺖ: :regionalism .1ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻋﺪﻡ ﺗﻤﺮﻛﺰ ﻭ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻛﺸﻮﺭ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻣﺘﻌﺪﺩ) .ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﻓﺎﺭﺳﻲ، ﺗﺄﻟﻴﻒ ﺩﻛﺘﺮ ﻋﺒﺎﺱ ﺁﺭﻳﺎﻥﭘﻮﺭ ﻛﺎﺷﺎﻧﻲ ،ﺟﻠﺪ ﭼﻬﺎﺭﻡ(. Calisthenics .2
ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
12
ﺟﻌﺒﻪ ﺷﻦ ﺍﺩﻭﺍﺭﺩ ﺁﻟﺒﻰ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﻴﺎﺗﻰ
ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ـ 25ﺳﺎﻟﻪ ،ﭘﺴﺮﻱ ﺧﻮﺵﺗﻴﭗ ﻭ ﺧﻮﺵﺍﻧﺪﺍﻡ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﮔﻲ ﻭ ﺗﻬﻲ ﺑﻮﺩﻥ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺻﺤﻨﻪ ـ ﺻﺤﻨﻪﺍﻱ ﺳﺎﺩﻩ ،ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻣﻞ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺯﻳﺮ ﺍﺳﺖ :ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﺩﻳﻒ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ،ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﺭﺍﺳﺖ ﺻﺤﻨﻪ ،ﺩﻭ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺳﺎﺩﻩ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ،ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻴﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﺩﻳﻒ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎﻱ ﻋﻤﻖ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﭼﭗ ،ﺻﻨﺪﻟﻲﺍﻱ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺁﻻﺕ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻋﻘﺐﺗﺮ ،ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﻣﻴﺎﻧﻲ،ﻳﻚ ﺟﻌﺒﺔ ﺷﻦ ﺑﭽﻪﮔﺎﻧﺔ ﺑﺰﺭگ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺑﺎﻻ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻛﺞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎﻳﻚ ﺳﻄﻞ ﻭ ﺧﺎﻙﺍﻧﺪﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﺏﺑﺎﺯﻱ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ؛ ﭘﺲ ﺯﻣﻴﻨﻪ، ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﺷﺐ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ.
ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ـ ﻭﻗﺘﻲ ﺩﺭ ﺭﻭﻧﺪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ،ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ ﻭ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻬﺎ ﺻﺪﺍ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ ،ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻟﻘﺎﻱ ﺭژﻭﻧﺎﻟﻴﺰﻡ1 ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻬﺎ ﺍﺯ ﺗﺄﺛﻴﺮﻱ ﭘﻮچ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﻧﺪ
ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ،ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ؛ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ،ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪ ،ﭘﺸﺖ ﺟﻌﺒﺔ ﺷﻦ ،ﺑﻪﻳﻚ ﺳﻤﺖ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﻭﺭﺯﺷﻬﺎﻱ ﺳﺒﻚ 2ﺍﺳﺖ .ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﻭﺭﺯﺷﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﻲﻛﻨﺪ .ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻛﺎﺕ ،ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ ،ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﮕﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﺎﻝﻫﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ،
ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ ـ 55ﺳﺎﻟﻪ ،ﺯﻧﻲ ﺧﻮﺵﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﺑﺎﻫﻴﺒﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ ـ 60ﺳﺎﻟﻪ ،ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩﻗﺪ ،ﺗﻴﺮﻩ ﻭ ﻻﻏﺮ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺰﺭگ ـ 86ﺳﺎﻟﻪ ،ﺯﻧﻲ ﺭﻳﺰﻩ ،ﺑﺎ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﭼﺮﻭﻛﻴﺪﻩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ـ ﺳﻦ ﺧﺎﺻﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﻭﻟﻲ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ،ﻓﺮﺷﺘﺔ ﻣﺮگ ﺍﺳﺖ. ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺻﺤﻨﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ. ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎﺟﻮﻥ( ﺧﺐ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ؛ ﺍﻳﻨﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ. ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ) :ﻧﺎﻟﻪ ﻛﻨﺎﻥ( ﺳﺮﺩﻣﻪ. ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩﺍﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺣﺮﻑ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻣﻲﻛﻨﺪ (.ﺍﺣﻤﻖ ﻧﺒﺎﺵ؛ ﻫﻮﺍ ﻣﺜﻞ ﻧﻮﻥ ﺳﻮﺧﺎﺭﻱ ﮔﺮﻣﻪ ...ﺍﻭﻥ ﻣﺮﺩ ﻧﺎﺯﻧﻴﻨﻲ ﺭﻭ ﻛﻪ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻭﺍﻳﺴﺎﺩﻩ، ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻦ؛ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﻭﻥ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺳﺮﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟ )ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺳﺖ ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ (.ﺳﻼﻡ. ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ) :ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩﺍﻱ ﻣﺤﺒﺖﺁﻣﻴﺰ( ﺳﻼﻡ! ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﻨﺪ (.ﻫﻤﻪ ﭼﻲ ﺭﻭﺑﻪﺭﺍﻫﻪ ...ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ .ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ؟ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺷﻦ ﻫﺴﺖ ...ﺍﻭﻧﻮﺭﺗﺮﺵ ﻫﻢ ﺁﺏ ...ﻧﻈﺮﺕ ﭼﻴﻪ ،ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ؟ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ) :ﺑﺎ ﺑﻲﺗﻮﺟﻬﻲ( ﻫﺮ ﭼﻲ ﺗﻮ ﺑﮕﻲ ،ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ. ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻨﺪﺓ ﻛﻮﺗﺎﻩ( ﺧﺐ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ... ﻫﺮ ﭼﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻢ .ﭘﺲ ﻗﺒﻮﻟﻪ .ﺑﺎﺷﻪ؟ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ) :ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺍﻧﺪﺍﺯﺩ (.ﺍﻭﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﻮﺋﻪ ﻧﻪ ﻣﻦ. ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ :ﻣﻲﺩﻭﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻨﻪ .ﺧﺐ ﻛﻪ ﭼﻲ؟ )ﻣﻜﺚ( ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ ﺩﻳﮕﻪ؛ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﻛﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺪﻳﻢ. )ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺻﺤﻨﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲﺯﻧﺪ( ﺗﻮ ﻛﻪ ﺍﻭﻥ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ! ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺑﻴﺎﻱ ﺗﻮ. )ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ،ﺭﻭﻱ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ .ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﺩﻫﺪ .ﺁﻣﺎﺩﺓ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﺍﺳﺖ .ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ(. ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ :ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺒﺎ؛ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺒﺎ؛ ﺁﻣﺎﺩﻩﺍﻱ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ؟ ﺑﺪﻭ ﺑﺮﻳﻢ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺰﺭگ ﺭﻭ ﺑﻴﺎﺭﻳﻢ. ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ :ﻫﺮ ﭼﻲ ﺗﻮ ﺑﮕﻲ ،ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ. ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ ﻣﻲﺭﻭﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺻﺤﻨﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﺩ (.ﺍﻟﺒﺘﻪ، ﻫﺮ ﭼﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻢ) .ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ( ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﻨﻲ. )ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ ﻭ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ؛ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ،ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ، ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺳﺮﻱ ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ(. ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ) :ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﺒﺖﺁﻣﻴﺰ( ﺳﻼﻡ! )ﻟﺤﻈﻪﺍﻱ ﺑﻌﺪ ،ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ ﻭ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ ،ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺑﻐﻞ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺰﺭگ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻧﺪ ،ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ؛ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ؛ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭگ ﭘﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻩ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻤﻲﺭﺳﻨﺪ؛ ﭼﻬﺮﺓ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩﺍﺵ ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﮕﺮ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﺳﺖ(. ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ :ﻛﺠﺎ ﺑﺬﺍﺭﻳﻤﺶ؟
ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻨﺪﺓ ﻛﻮﺗﺎﻩ( ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻢ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺬﺍﺭ ﺑﺒﻴﻨﻢ ...ﺧﺐ ...ﺁﻫﺎﻥ، ﺍﻭﻧﺠﺎ ...ﺗﻮﻱ ﺟﻌﺒﺔ ﺷﻦ) ...ﻣﻜﺚ( ﺧﺐ، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﻲ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ؟ ...ﺟﻌﺒﺔ ﺷﻦ! )ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻌﺒﺔ ﺷﻦ ﺣﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺣﺪﻭﺩﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺟﻌﺒﻪ ﻫﻞ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ(. ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ) :ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺳﻌﻲ ﺩﺭ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺣﺪ ﻭﺳﻂ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﮔﺮﻳﺔﻳﻚ ﻛﻮﺩﻙ ﺍﺳﺖ(. ﺁﺁﺁﺁﺁﺁ ﻩ !ﮔﺮ ﺍﺍﺍﺍﺍﺍ ! ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ) :ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲﺗﻜﺎﻧﺪ (.ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ( ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺗﻤﻮﻣﺶ ﻛﻨﻲ) .ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﻣﻲﻛﺸﺪ(. )ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ( ﻣﻨﻈﻮﺭﺕ ﭼﻴﻪ ،ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﻣﻲﺭﻳﻢ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻭ ﻣﻲﺷﻴﻨﻴﻢ ،ﺍﻟﺒﺘﻪ. )ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ( ﺳﻼﻡ. ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ) :ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻟﺒﺨﻨﺪﺯﻧﺎﻥ( ﺳﻼﻡ! )ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ ﻭ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎﻱ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻨﺪ .ﻣﻜﺚ( ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺰﺭگ) :ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ( ﺁﺁﺁﺁﺁﺁﺁﻩ ! ﺁﻩ ـﻫﺎﺁﺁﺁﺁﺁﺁﺁ! ﮔﺮ ﺍﺍﺍﺍﺍﺍ ! ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ :ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ...ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺍﻭﻥ ...ﺭﺍﺣﺘﻪ؟ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﺑﺎ ﺑﻲﻗﺮﺍﺭﻱ( ﻣﻦ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺑﺪﻭﻧﻢ؟ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ) :ﻣﻜﺚ( ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪﻳﺎﺩ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ (.ﻣﺎ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲﻣﻮﻧﻴﻢ ...ﻣﺎ ...ﻣﻲﺷﻴﻨﻴﻢ ﺍﻭﻧﺠﺎ... ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲﻣﻮﻧﻴﻢ ...ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﻭ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ. ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ) :ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻲ ﻣﻜﺚ( ﻣﻲﺷﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻨﺪﺓ ﻛﻮﺗﺎﻩ؛ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﻣﻲﭼﻴﻨﺪ (.ﺧﺐ ،ﺗﻮ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻦ ،ﺍﮔﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﻱ ...ﺍﮔﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﺫﻫﻨﺖ ﻣﻲﺭﺳﻪ ...ﺍﮔﻪ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺎﺯﻩﺍﻱ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻲ. ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻥ) :ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ (.ﻧﻪ ...ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ... ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩﺍﻱ ﻓﺎﺗﺤﺎﻧﻪ( ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﻧﻪ! ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ) :ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻙﺍﻧﺪﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﺏﺑﺎﺯﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻄﻞ ﻣﻲﻛﻮﺑﺪ(.ﻫﺎﺍﺍﺍﺍﺍ ! ﺁﻩ ـﻫﺎﺍﺍﺍﺍ ! ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻥ) :ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻴﺎﻥ( ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﺵ ،ﻣﺎﻣﺎﻥﺑﺰﺭگ ...ﻓﻘﻂ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﺵ ﻭ
15
ﺷﻌﺮ ﺟﻬﺎﻥ
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﻧﻐﻤﻪﻫﺎﻱ ﭘﺎﺭﺳﻲ
ﺍﺭﻳﺶ ﻓﺮﻳﺪ ﺷﺎﻋﺮ ﺍﺗﺮﻳﺸﻰ )ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ( ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ
ﺩﻛﺘﺮ ﻣﻬﺪﻱ ﺩﻭﺳﺘﻜﺎﻡ
ﺳﺮﮔﺌﻲ ﺍﻟﻜﺴﺎﻧﺪﺭﻭﻭﻳﭻ ﻳﺴﻪ ﻧﻴﻦ)1895-) ،(1 (1925ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺑﻎ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺭﻭﺱ ﺍﺳﺖ. ﺍﻭ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻋﻤﺮ ﻧﻜﺮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺭﻭﺳﻴﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺎﻳﺎﻛﻮﻓﺴﻜﻲ -ﺩﻳﮕﺮ ﺷﺎﻋﺮ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﺭﻭﺱ -ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻣﺴﻠﻢ ﺷﻌﺮ ﻣﻰﺩﺍﻧﺪ. ﻳﺴﻪ ﻧﻴﻦ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1895ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﻧﺎﺣﻴﻪﻯ ﺭﻳﺎﺯﺍﻥ ) (2ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ .ﺩﺭ 19ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺷﻌﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩ .ﺩﺭ 1922ﺑﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺷﻬﻴﺮ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺍﻳﺰﺍﺩﺭ ﺭﺍﺩﻭﻧﻜﺎﻥ (3)-ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﻪﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺭﻓﺖ. ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻦ ﺧﻮﺩ ،ﻧﺨﺴﺖ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﭘﺮ ﺷﻮﺭﻱ ﺳﺮﻭﺩ ﻭﻟﻲ ﺑﻌﺪ ،ﻃﺒﻊ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻨﺶ ﻭ ﻋﻼﻗﻪ ﻯ ﻭﺍﻓﺮﺵ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﻒ ﻣﻄﺮﻭﺩﺍﻥ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺍﻭ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﻻﻧﺘﺸﺎﺭ ﺷﺪ. ﻳﺴﻪ ﻧﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻲﺩﻳﺪ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻝ ﺑﺰﺭگ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩﻯ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺑﺸﺮ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﭼﺎﺭ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺭﻭﺣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1925ﺧﻮﺩﻛﺸﻲ ﻛﺮﺩ. ﻣﺎﻳﺎﻛﻮﻓﺴﻜﻲ ﺷﺎﻋﺮ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺍﻭ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻧﻪ ﭘﺮﺷﻮﺭﻱ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻯ ﻭﻱ ﻭ ﻣﺮگ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﻴﺰﺵ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻳﺎﻛﻮﻓﺴﻜﻲ ﻧﻴﺰ ﻛﻤﻰﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ. ﻳﺴﻪ ﻧﻴﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﺭﺱ ) ﺍﻳﺮﺍﻥ( ﺳﻔﺮ ﻛﻨﺪ. ﻗﻄﻌﺎﺕ ﺯﻳﺒﺎﻱ "ﻧﻐﻤﻪﻫﺎﻱ ﭘﺎﺭﺳﻲ" ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﻰ ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻧﻐﻤﻪﻫﺎﻱ ﭘﺎﺭﺳﻲ ...ﺯﺧﻤﻰﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻳﺮﺑﺎﺯ ﺑﺮ ﺩﻟﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻟﺘﻴﺎﻡﻳﺎﻓﺖ. ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻠﺨﻲ ِﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺁﺯﺍﺭﺩ، ﺍﻛﻨﻮﻥ ﮔﻞﻫﺎﻱ ﺁﺑﻲ ﺭﻧﮓ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻣﺮﺣﻢ ﺯﺧﻢ ﺩﻝ ﻣﻨﻨﺪ ﻗﻬﻮﻩ ﭼﻲ ،ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﭼﺎﻱ ﻏﻠﻴﻆ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﺮﻳﺰ ،ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻟﺤﻈﻪﺍﻱ ﺑﺎ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺧﻴﺎﻝ ،ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻯ ﺯﻳﺒﺎﻱ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﮕﺮﻡ. ﺑﻪ ﮔﻞﻫﺎﻱ ﺳﺮﺥ ﺑﺎﻏﭽﻪﻯ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻢ... ﺳﺮﺧﻲ ِ ﻣﻄﺒﻮﻉ ﻭ ﮔﺮﻡ ﺷﺎﻣﮕﺎﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺩﺍﻣﻦ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﮔﻞﻫﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺭ ﭼﻤﻦ ﺯﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥﻫﺎ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺗﺮﺍﻧﻪﻫﺎﻳﻲ ﺩﻟﻜﺶ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺨﻮﺍﻥ ،ﺗﺮﺍﻧﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﺎﻡ ﺩﺭ ﺳﺮﺧﻲ ِ ﻣﻄﺒﻮﻉ ﻭ ﮔﺮﻡ ﺷﺎﻣﮕﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺒﻴﻦ،ﻣﻬﺘﺎﺑﻰ ﺧﻴﺎﻝ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺧﺘﺮﺍﻥ ﭼﻮﻧﺎﻥ ﭘﺮﻭﺍﻧﮕﺎﻧﻰ ﺳﭙﻴﺪ ﺑﺎﻝ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺍﺳﺖ... ﮔﻞﻫﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺭ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥﻫﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻰ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻰﻟﺮﺯﺍﻧﺪ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺗﺮﺍﻧﻪﺍﻱ ﭘﺮ ﺷﻮﺭ ﺳﺎﺯ ﻛﻨﻢ. ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺍﻱ ﺳﺎﺯﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻴﺎﻡ ،ﻧﻈﻴﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ،ﻫﻨﮕﺎﻣﻰﻛﻪ ﮔﻞﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥﻫﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻧﺴﺮﻭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻫﻮﺍ ﻟﻄﻴﻒ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﻴﺮﻭﺯﻩ ﮔﻮﻥ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭﺍﻥ ﻏﺮﻕ ﮔﻞ ﻣﻰﮔﺬﺭﻡ ﻭﮔﻞﻫﺎﻱ ﻭﺣﺸﻲ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻧﮕﺮﻧﺪ. ﺑﺎ ﺣﺮﺹ ﻭ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺑﻪ ﮔﻞﻫﺎﻱ ﻣﻴﺨﻚ ﺻﺤﺮﺍﻳﻲ ﻣﻰﻧﮕﺮﻡ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﭘﻨﺪﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻣﻰﮔﺬﺭﻡ. ﺍﺯ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﻱ ﻋﺸﻖ ﺑﺮ ﻣﻰﺧﻴﺰﺩ ،ﮔﻮﻳﻲ ﻫﻤﻪﻯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺟﺰﺍﻯ ﻏﺰﻝ ﺳﻌﺪﻱ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺍﻧﺪﻙ ﺍﻧﺪﻙ ﻣﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﺳﺮ ﺑﺮﻣﻰﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﻣﻰﻧﮕﺮﺩ ،ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺁﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻟﻄﻒ ﻏﺰﻝ ﺳﻌﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﻪﻳﺎﺩ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﺷﻪﻯ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻧﺞ ﺭﺍﻩ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩﺍﻧﺪ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻫﻲ ﺑﺲ ﺩﻟﭙﺬﻳﺮ ﺍﺳﺖ. ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻫﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺩﻩﻯ ﻋﻄﺮﺁﮔﻴﻦ ﺷﺎﻣﮕﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻥ ﺧﺸﻚ ﻣﻦ ﻧﻬﺪ. ﺍﻱ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﻓﺮﺩﻭﺳﻲ ،ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺱ ﺧﻴﺎﻝ ﭘﺮﺩﺍﺯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﮔﺎﻧﻲ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﭘﺮ ﺭﻭﻳﺎ ﺩﺍﺷﺖ ،ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ؟ ﺍﻳﺮﺍﻥ،ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ. ﮔﻞﻫﺎﻱ ﺳﺮﺥ ﺗﻮ ﭼﻮﻧﺎﻥ ﺷﻌﻠﻪﻫﺎﻱ ﺁﺗﺶ ﻣﻰﺩﺭﺧﺸﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻲ ﺩﻭﺭ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ. ﮔﻞﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺻﻔﺎ ﻭ ﻣﻬﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﻭﺍ ﻣﻲﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻰ. ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﺍﭘﺴﻴﻦ ﺑﺎﺭ ،ﻋﻄﺮ ﮔﻞﻫﺎﻱ ﺳﺮﺥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻧﺎﻥ ﺷﺮﺍﺑﻰ ﻛﻬﻨﻪ ﻣﺴﺘﻲ ﻣﻰﺁﻭﺭﻧﺪ ﻣﻰﺑﻮﻳﻢ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﮔﺮﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻱ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ،ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﻰﺷﻨﻮﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻭﺩﺍﻉ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ. ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯﻳﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺩﻳﺎﺭﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ ،ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ،ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺯﻳﺒﺎﻱ ﻣﻦ ،ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺁﻭﺍﺯﻱ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﻣﻦﻳﺎﺩ ﻛﻦ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺮﺍﻧﻪﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺎﺩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﻴﺨﺖ ...
ﻳﺎﻭﻩ ﺍﺳﺖ ﻋﻘﻞ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻋﺸﻖ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ. ﺣﺴﺎﺑﮕﺮﻱ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﺑﺪﺍﻗﺒﺎﻟﻲ ﺍﺳﺖ ﺗﺮﺱ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﺟﺰ ﺩﺭﺩ ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺼﻴﺮﺕ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻧﻮﻣﻴﺪﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻋﺸﻖ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﻏﺮﻭﺭ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﺳﺒﻜﺴﺮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﻋﺸﻖ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ
ﺍﻭﺭﺷﻮﻟﻴﺎ ﻛﺎﻻﺯ ﺷﺎﻋﺮﻩﻯ ﻣﺠﺎﺭﻱ -ﺁﻟﻤﺎﻧﻲ
ﺑﺎﻍ
ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺗﻠﻮﻑ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﺮﻭﺏ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﺭﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﺎﻍﻫﺎﻱ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮﻱ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖﻫﺎﻱ ﺩﻭﮔﺎﻧﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪﻩﻯ ﺭﺍﺯﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﻣﻴﺰ ﻫﻨﻮﺯ ﺟﻮﺯ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺳﻔﻴﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺯﻳﺒﺎ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﻛﺎﻓﻲ
(Sergei Alexanderovich Yesenin (Esenin) .1 Ryazan .2 Ana Izrydnova .3
ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﺗﺮﺍﻧﻪﻯ ﭘﻴﻨﻜﻲﺍﺕ.
ﺗﺮﺟﻤﻪﻱ ﻋﻠﻲ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻬﻲ
ﺷﻌﺮ
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﻋﻠﻲ ﺑﺎﺑﺎﭼﺎﻫﻲ
ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﺑﻬﻤﻨﻰ
ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ ﻃﺒﺎﻳﻰ
ﻡ .ﺡ .ﻋﺒﺎﺳﭙﻮﺭ
ﺍﺯ ﻧﻤﺮﺩﻥ
ﺍﺯ ﻫﺮﻃﺮﻑ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﻦﺑﺴﺖ ﻣﻰﺭﺳﻴﻢ
ﺗﻮ،ﺍﻯ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ! ﻓﺮﺍﺳﻮﻯ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ،ﺣﺲ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﺳﺖ ! ـ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻭﺍژﻩﻫﺎ،ﻓﺮﺻﺘﻰ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ ! ﻛﻪ ﻟﺐ ﭘﺮﺯﻧﺎﻥ،ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ، ﺷﻌﻠﻪﻭﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪﺍﻯ ـ ﻇﻠﻤﺖ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ،ﻗﺎﻣﺖ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﺭﺍ ﻭ ﻣﻰﭼﻴﻨﺪ ﺍﺯ ﻏﻔﻠﺖ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ،ﺧﻮﺷﻪ ﺍﻯ ﺗﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻮﺭﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ،ﺑﺎ ﻓﺮﻭﺩﻯ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻪ،ﻣﻰﭘﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺣﺼﺎﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ،ﻧﻬﺎﻧﻰ ! * ﺗﻮ،ﺍﻯ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ! ﺍﻯ ﻫﺒﻮﻁ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻋﻄﺶ ﺩﺭ ﮔﻠﻮﮔﺎﻩ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﺁﺩﻡ ! ﺗﻮ،ﺍﻯ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻮﺝ ﮔﻮﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻤﺖ ﺁﻓﺎﻕ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮﻯ ـ ﻣﻰﻭﺯﻯ ﺑﺮ ﺳﺮﺍﭘﺮﺩﻩ ﻯ ﺭﻭﺡ ! ﻣﺮﺍ،ﺩﺳﺘﺒﺮﺩﻯ ﺑﺮ ﺍﻗﻠﻴﻢ ﺟﺎﻥ ﺯﻥ ! ﺗﻮ،ﺍﻯ ﺩﻋﻮﺕ ﺧﻮﺷﻪ،ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮔﻨﺪﻡ ﻣﺮﺍ،ﺷﻴﻮﻩ ﺍﻯ ﺩﺳﺘﺒﺮﺩﺍﻧﻪ ﺁﻣﻮﺯ ﺷﺒﻴﺨﻮﻧﻰ ﺁﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻧﺪﺍﻧﻪ ﺑﺮ ﻇﻠﻤﺖ ﺳﺎﻛﺖ ﺭﻭﺡ ﻣﺮﺍ ﺳﻬﻤﻰﺍﺯ ﺯﻳﺴﺘﻦ ﺑﺨﺶ ! ﺗﻮ،ﺍﻯ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺷﻌﻠﻪ ﻭﺭ ـ ﺍﻧﻌﻜﺎﺱ ﻫﻤﺎﻭﺍﻳﻰ ﺑﺎﻝ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮﻳﻨﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﺮﺍ،ﺍﺯ ﺳﻜﻮﺕ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﻰ ﺩﺭﻩﻫﺎ ﭘﺮﺱ ﻭ ﺟﻮ ﻛﻦ !
ﺭﻫﺎﻳﻲ
ﺁﻥ ﻃﻮﺭﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺪ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭﻫﺎ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺮ ﺧﻮﺷﻪ ﮔﻨﺪﻣﻰﻛﻪ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻗﻪ ﭼﻨﺪ ﻗﻄﺮﻩ ﺧﻮﻥ ﻧﻤﻰﭼﻜﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺮ ﻣﺎﺷﻪ ﺍﻯ ﻛﻪ ﻣﻰﭼﻜﺎﻧﻢ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﮔﺮگ ﺩﺭ ﻋﻀﻼﺗﻢ ﮔﻴﺮ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ ﻓﺎﺳﺪ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ ﺳﺒﺪ ﺳﺒﺪ ﺳﺒﺪ ﺍﻧﮕﻮﺭﻡ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺏ ﻭﻟﺮﻣﻰﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﻣﻰﻣﻜﻴﺪﻡ ﻗﻄﺎﺭ /ﻗﻄﺎﺭ ﻣﻰﺭﺳﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻭ ﻣﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻯ ﻣﻰﺭﻭﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﻛﻪ ﺳﺎﺭﺍ ﺍﻧﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻢ ﻛﻢ /ﻭﻗﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻨﺪﻳﺪﻥ ﻛﻢ ﻣﻰﺁﻭﺭﻳﻢ ﺑﺲ ﻛﻪ ﺟﻨﺎﺯﻩﻫﺎﻯ ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﻳﻜﻰ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺩﺭ ﻣﻰﺭﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ ﺯﻧﮕﻰ ﺑﺰﻥ َﻭ ﺑﮕﻮ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﻮﻡ ﻳﺎ ﻧﺸﻮﻡ ﺩﺭ ﺑﻨﺪﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺮ ِ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﮔﻮﻫﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪﻯ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﺭﻳﺎ ؟ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺍﺭﻩ ﺑﺪﻧﺶ ﺗﺎﻭﻝ ﻧﻤﻰﺯﻧﺪ ﺍﺯ ﻧﻤﺮﺩﻥ ﻛﻪ ﻧﺘﺮﺳﻰ ﻣﻮﺵ ﻛﻮﺭ ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺑﺎﻻ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻏﺒﻄﻪ ﻧﻤﻰﺧﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻯ ﻓﺮﺿﺎ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﭼﺮﺥ ﻣﺎﺷﻴﻨﻰ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﻛﻪ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﻜﺸﺪ؟ /ﻧﻘﺸﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺯﻯ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ ! ﺑﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻋﺎﺷﻖ ﻓﻰ ﺍﻟﺪﻧﻴﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ : ﻣﻌﺸﻮﻗﻪﺍﻯ ﻛﻪ ﻗﻬﺮ ﻧﻜﻨﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﺳﺖ .
ﻫﺮﻣﺰ ﻋﻠﻴﭙﻮﺭ
ﺑﺎﺩ ﺍﻳﻦ ﻫﻴﻤﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﻔﺘﻪﺍﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻰ ﺁﻭﺍ ﭘﺲ ﭼﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ؟ ﺟﺰ ﺭﻧﮓﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺮﺝ ﻛﻬﻨﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﺩﺍﻧﻨﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻏﺮﻭﺏ ﻛﻮﭼﻚ ﺭﻭﺩ ﺍﺳﺖ؟ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺎﺩ ﻣﻰﭼﻴﻨﻨﺪ ﻭﻳﻦ ﻫﻴﻤﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﻔﺘﻪﺍﻧﺪ. ﭘﺲ ﭼﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺳﺖ ﺟﺰ ﭘﻮﺳﺖ ﺁﺏ؟
ﺑﺎ ﭘﺎﻯ ﺩﻝ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﺁﻥ ﻫﻢ ﻛﻨﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺴﺘﮕﻰ ﺑﺸﻮﺩ ﺷﺮﻡﺳﺎﺭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪﻯ ﻣﻦ ﺛﺒﺖ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎ ﻋﺰﻳﺰﺗﺮﻳﻦﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺩﺳﺖ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﺮﺳﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﮔﻢ ﺑﺸﻮﻡ ﺩﺭ ﺣﺼﺎﺭ ﺗﻮ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺟﺪﺍﻳﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺷﻬﺎﺏ ﺳﻮﺧﺘﻪﺍﻯ ﺍﺯ ﻣﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺁﻥ ﻛﻮﭘﻪﻯ ﺗﻬﻰ ﻣﻨﻢ ﺁﺭﻯ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﻡ ﺧﺎﻟﻰﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺕ ﺁﺧﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻪ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﺗﻨﻬﺎﺗﺮﻳﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﻳﺎﺭ ﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﺁﻳﻨﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺎﺵ ﺗﻮ ﻫﺸﺪﺍﺭ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﺧﺰﺍﻧﻢ ﺑﻬﺎﺭ ﺗﻮ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪﻯ ﻋﺴﺮﺕ ﻣﺲ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﺴﻨﺠﺪ ﻋﻴﺎﺭ ﺗﻮ
ﻣﺤﻤﻮﺩ ﻣﻌﺘﻘﺪﻯ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﺑﺎﻍﻫﺎﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭﺧﺖ ﻛﺴﻰ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﻭﻃﻦ ﭘﻠﻚﻫﺎﻯ ﺗﻮ ﻣﻰﻧﻮﺷﺪ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻭ ﻣﻰﺁ ﻣﺪ ﺷﺒﻴﻪ ﺯﻧﻰ ﺍﺯﻛﻮﭼﻪﻫﺎﻯ ﺗﻮ ﻭ ﻣﮕﺮﻫﺰﺍﺭﻩﺍﻯ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻯﻫﺎﻯ ﺗﻠﺦ ﺍﺕ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻭ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﻭﺍژﻩﻫﺎﻯ ﺗﻮ ﻭ ﺁﺷﻮﺏ ﻓﺼﻠﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﺗﻤﺎﻡ ﺳﻮﮔﻮﺍﺭﺗﺮ ﻋﺒﻮﺭﺳﺒﺰ ﭘﺮﻧﺪﻩﺍﻯ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺷﺐ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﻴﺰﻯ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪﻫﺎﻯ ﻣﺮﮔﺶ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﺴﻰ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﻭﻃﻦ ﭘﻠﻚﻫﺎﻯ ﺗﻮ ﻣﻰﻧﻮﺷﺪ ﻣﺜﻞ ﻇﻬﺮﻫﺎﻯ ﺍﺑﺮﻯ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻳﺎ ﺟﻨﮕﻠﻰ ﻛﻪ ﺍﺯﺻﻒ ﻛﻮﺩﻛﻰﻫﺎﻯ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ ﺩﺭﺧﺘﺎ ﻥ ﻛﻮﭼﻚ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﺎ ﻍ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ! ﭼﺸﻢﻫﺎﻯ ﺗﻮ ﻭ ﻏﺮﺑﺖ ﻣﺘﻨﻰ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﺕ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻭ ﺑﺮگ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻴﻐﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎﺳﺖ ﺭﻓﻴﻖ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﭘﺎﻳﻴﺰﻯﺍﻡ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﮕﻮ !
ﺗﻼﻭﺕ ﻛﻦ ﺁﻳﺎﺕ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮﻯ ﺭﺍ ﻣﺮﺍ،ﺷﻌﻠﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﻋﻄﺶ ﺑﺮ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﺯﻥ ﻣﺮﺍ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺭﻭ ﻛﻦ ! ﺭﺩﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺩﺍﺭﻯ ـ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺶ ! * ﭼﻪ ﺳﺮﻣﺎﻯ ﺑﻰ ﺭﺣﻤﻰﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚﻫﺎ ، ﻣﻰﺗﺮﺍﻭﺩ...
ﻛﺮﻭﺏ ﺭﺿﺎﻳﻰ
ﺗﺮﺍﺵ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﺎ ﻣﺪﺍﺩ ﺭﻧﮕﻰﻫﺎﻳﺶ ﻣﺮﺍ ﻣﻰﻛﺸﺪ ﺟﻨﮕﻞﻫﺎﻯ ﺷﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻥ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﻌﺮﻫﺎﻯ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺥ ﮔﺎﻭﻯ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺯﺩﻩ ﺧﺰﺭ ﺣﻮﺿﭽﻪ ﻛﻮﭼﻜﻰﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺣﻴﺎﻁ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺑﺎﺑﺎ! ﺗﺘﻴﺲ ﺑﺰﺭگ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﺪﺍﺩ ﺭﻧﮕﻰﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻰﺗﺮﺍﺷﺪ
ﺗﻮ ﻣﻰﺁﻳﻲ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﻲ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺯﺍﺩﻩ ﺷﻮﻡ ﻻﻱ ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﻛﻨﻲ ﻭﺭﻕ ﻣﻰﺯﻧﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﻰﺷﻮﻱ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻭﺭﻕ ﻣﻰﺯﻧﻲ ﻣﺮﺍ ﺯﻳﺮ ﺁﻭﺍﺭ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻭﺍژﻩ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻰﻛﻨﻲ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﻴﺮﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﻛﻨﻲ ﻭ ﻣﻰﺗﻜﺎﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻗﻮﻝ ﻣﻰﮔﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻢ ﻧﺸﻮﻡ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻗﻮﻝ ﻣﻰﮔﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﻤﻴﺮﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰﺧﻨﺪﻡ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ؟ ….. ﻛﻤﻰﺑﻌﺪ ﺗﺮ ﺑﺎﺩ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﻛﻬﻨﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺖ ﺭﺍ ﻣﻰﭘﺮﺍﻛﻨﺪ ﻣﻦ ﺭﻫﺎ ﻣﻰﺷﻮﻡ ﺗﻮ ….ﻣﻰﺧﻨﺪﻱ
ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺰﻳﺰﻯ
ﺁﻳﻴﻨﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺑﻤﺎﻟﻴﺪ ﺟﻤﻌﻢ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺧﺎﻙ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺻﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻏﺮﻳﺒﻪﻫﺎﻯ ﺗﻨﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﺳﺖ ﺟﺎﻳﻰ ﻭ ﺳﺮ ﺟﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻫﻢ ﺯﺧﻢ ﺭﻭﻯ ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺷﻔﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪﻫﺎﻯ ﺁﺗﺶ ﺣﺮﻣﺎﻥ ﺩﻟﻢ ﻓﺴﺮﺩ ﺑﺎ ﺷﺐ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺯﻣﺰﻣﻪﻫﺎ ﺑﻰﺻﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ ﺩﺳﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺗﻴﻎ ﺯﻣﺎﻧﻢ ﺍﻣﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ ﺑﻨﺪ ﺟﻬﺎﻥ ﺯ ﻧﺎﻑ ﺩﻝ ﺧﻠﻖ ﻭﺍ ﻛﻨﻴﺪ ﺭﻧﮓ ﺍﺯ ﺭﺥ ﺷﻘﺎﻳﻖ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺻﺪﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻛﻨﻴﺪ؟ ﭼﺸﻢ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﺟﻨﻮﻥ ﻛﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺁﻳﻴﻨﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺑﻤﺎﻟﻴﺪ ﻭ "ﻫﺎ" ﻛﻨﻴﺪ ﻛﺸﺘﻰ ﺧﻠﻖ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻓﻜﺮﻯ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻫﻖ ﻫﻖ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﺧﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎﻙ ﺍﺯ ﮔﻠﻮﻯ ﺑﺎﻍ ﺧﻮﺭﺩ ﺧﻮﻥ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﭼﺸﻢﺍﺵ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﻏﺮﺑﺖ ﻭ ﻏﻢ ﻣﺒﺘﻼ ﻛﻨﻴﺪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﺳﻮﺧﺖ ﺟﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻩ ﺩﻟﻢ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ: ﺟﻤﻌﻢ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺧﺎﻙ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺻﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ ...
14
17
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﺯﻧﺖ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻣﻰﻛﻨﻲ ﻭ ﺍﻭﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻱ ﺑﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺁﺗﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺷﻌﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻋﺮﺏ ﺷﻌﺮ ﺟﻼﻱ ﻭﻃﻦ،ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ،ﻏﺮﺑﺖ ﻭ ﺑﻐﺾ ﺍﺳﺖ.ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﻛﻪ ﺑﺨﺶ ﻋﻤﺪﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺭﻧﺠﻨﺎﻣﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﺑﺎﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺑﻮﻱ ﻧﻔﺖ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺷﺎﻋﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻋﺮﺏ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺍﺷﻚ ﻭ ﺧﻮﻧﺎﺏ ﺑﺎﺩﺑﺎﻥ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻰﺍﻓﺮﺍﺯﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺧﻮﻳﺶ ،ﻭﻋﺸﻖ ﺧﻮﻳﺶ ،ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ. ﺁﺩﻭﻧﻴﺲ: ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻛﻼﻣﻰﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺁﻭﺍﻱ ﻭﺣﺶ ﻛﺎﻫﻨﻲ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﮔﺮﺍﻧﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥﻫﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﺁﻧَﻚ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺁﻭﺍﺭ ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻱ ﻭﺍژﻩﻫﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺷﻌﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩﺑﺎﻥﻫﺎﻱ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻣﻰﺳﭙﺎﺭﺩ ﺧﺸﻦ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﻧﻜﺎﺭ ﺑﻪ ﺳﺎﻥ ﻣﺲ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﻣﻮﺝ ﺯﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻛﻞﻫﺎﺳﺖ ﺷﻬﺴﻮﺍﺭ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺷﮕﻔﺖ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ،ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻋﺮﺏ،ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺩﺭﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ ،ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺑﻮﺩ .ﺩﺭﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻠّﻲ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻌﺮﺵ ﺭﺍ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩ .ﻣﻦ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ ﻭ ﺁﺩﻭﻧﻴﺲ ﻭ ﻟﻮﺭﻛﺎ ﻭ ﭘﺎﺯ ﻭ ﺍﻟﻴﻮﺕ..ﺷﺎﻋﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻌﺮﻳﻔﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ،ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺍﻭﻣﺎﻧﻴﺴﺘﻲ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﺭﻭﻳﺶ،ﻓﻘﻂ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ،ﺑﻠﻜﻪ ﺟﻮﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ،ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺭﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻥ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﺭﻭﻳﺶ،ﺩﺭﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﺭﺍ،ﺭﻧﺞ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺷﺨﺼﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻰﺁﻭﺭﻧﺪ. ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪﺍﻧﻪ ﻭ ﺩﺭﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻛﻮﺑﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﺳﺮﺍﻳﻴﻠﻲﺍﺵ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮﻭ ﻣﻲﺑﺮﺩ.ﻣﺜﻼ ﻭﻗﺘﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺳﻮﺭﻳﻪ ،ﺧﺎﻧﻢ ﺃﺻﺎﻟﻪ ﻧﺼﺮﻱ ،ﺷﻌﺮ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻋﻨﻮﺍﻥ »ﺭﻫﮕﺬﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻛﻼﻣﻰ ﺭﻫﮕﺬﺭ« ﺍﺟﺮﺍ ﻛﺮﺩ ،ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﻳﻴﻞ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺁﺷﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﺳﺮﺍﻳﻴﻞ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺮﺍﻳﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﺟﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﻛﺮﺩ. ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺷﻤﻨﺶ ﺭﺍ ﺍﺑﻠﻪ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺗﺼﻮﺭ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﺍﻭﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻭﻧﺎﺳﺰﺍ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺍﻭﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩ. ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ،ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺳﺮﺍﻥ ﺍﺳﺮﺍﻳﻴﻞ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰﺩﺍﺩ .ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2000ﻭﺯﻳﺮ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ،ﺍﺳﺮﺍﻳﻴﻞ،ﻳﻮﺳﻲ ﺳﺎﺭﻳﺪ ،ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ ﺩﺭﺳﻲ ﻣﺪﺍﺭﺱ ﺍﺳﺮﺍﻳﻴﻞ ﺩﺭﺝ ﺷﻮﺩ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻬﻮﺩ ﺑﺎﺭﺍﻙ ﺻﻬﻴﻮﻧﻴﺴﺖ،ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮﺩ. ﺷﻌﺮ ﺯﻳﺮ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺍﺳﺖ،ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﺎﺩ
ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺶ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﺩﺳﺖﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯﺍﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍﻫﻲ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﺎﺭﺍ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﭼﺎﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ،ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ .ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻨﺎﺡ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮﻱ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺩﺭﺭﺩﻳﻒ ﺍﻭﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﻰﻛﻮﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻤﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻭ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪﺍﻧﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺳﺘﻢ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻲ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰﻣﻌﻀﻼﺕ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻤﺎﻥ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪﺍﻧﻪ،ﺣﻞ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻛﺮﺩ .ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻣﺮﺯﻫﺎﻱ ﻓﻴﺰﻳﻜﻲ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻭﺍﺣﺪ ﭘﻮﻟﺶ ﺭﺍﻳﻜﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪﻳﻚ ﻣﻠﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ .ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻤﺮﻧﮓ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪﺍﻧﻪ ﻭ ﺩﺭﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻛﻮﺑﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﺳﺮﺍﻳﻴﻠﻲﺍﺵ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮﻭ ﻣﻲﺑﺮﺩ.ﻣﺜﻼ ﻭﻗﺘﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺳﻮﺭﻳﻪ، ﺧﺎﻧﻢ ﺃﺻﺎﻟﻪ ﻧﺼﺮﻱ ،ﺷﻌﺮ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻋﻨﻮﺍﻥ » ﺭﻫﮕﺬﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻛﻼﻣﻰﺭﻫﮕﺬﺭ« ﺍﺟﺮﺍ ﻛﺮﺩ ،ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺮﺍﻳﻴﻞ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺁﺷﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﺳﺮﺍﻳﻴﻞ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺮﺍﻳﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﺟﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﻛﺮﺩ. ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺷﻤﻨﺶ ﺭﺍ ﺍﺑﻠﻪ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺗﺼﻮﺭ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﺍﻭﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻭﻧﺎﺳﺰﺍ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺍﻭﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩ.
ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺩﺭﻭﻳﺶ: ﺳﻨﺎﺭﻳﻮﻱ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺽ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﺎ ﻓﺮﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩﺍﻳﻢ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﺯ ﻫﻮﺍ ﻓﺮﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩﺍﻳﻢ ﺩﺭ ﮔﻮﺩﺍﻟﻲ... ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﭼﻪ ﺭﺥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ؟ ﺳﻨﺎﺭﻳﻮﻱ ﺁﻣﺎﺩﻩ ..ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺎﻧﺲ ﻣﻲﻣﺎﻧﻴﻢ... ﻧﺠﺎﺕﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻃﻨﺎﺏ ﻧﺠﺎﺕ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻥ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﻳﺨﺖ ﭘﺲ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ :ﺍﻭﻝ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻭﻝ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺩﺷﻨﺎﻣﻢ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺷﻨﺎﻣﺶ ﻣﻲﺩﻫﻢ ﺑﻲﻫﻴﭻ ﻓﺎﻳﺪﻩﺍﻱ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻃﻨﺎﺏ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ... ﺳﻨﺎﺭﻳﻮ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺠﻮﺍ ﻣﻲﻛﻨﻢ.. ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻮﺷﺒﻴﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻲﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭ ﺩﻭ ﺷﺮﻳﻚ ﺩﺭﻳﻚ ﺩﺍﻡ ﺩﻭ ﺷﺮﻳﻚ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻱ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻﺕ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻃﻨﺎﺑﻲ ...ﻃﻨﺎﺏ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮﻳﻚ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻟﺒﻪﻱ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﺟﻬﻨﻢ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ... ﻣﺎ ﻛﻲ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﻴﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭ ﺩﻭ ﺗﺮﺳﻮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺳﺨﻨﻲ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ...ﻳﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺩﺷﻤﻨﻴﻢ... ﭼﻪ ﺭﺥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﺭﻱ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﺎﺭﻳﻮ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻠﻌﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺗﺮﺳﻮ،ﻓﺶ ﻭ ﻓﺶ ﻛﻨﺪ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭ؟ ﺳﻨﺎﺭﻳﻮ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ..ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻗﺘﻞ ﻣﺎﺭ ﺷﺮﻳﻚ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺠﺎﺕﻳﺎﺑﻴﻢ ﻳﺎ ﻫﺮﻳﻚ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ... ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺳﭙﺎﺱ ﻭ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻏﺮﻳﺰﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﻓﺎﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻏﺮﻳﺰﻩ ﻫﻴﭻ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮژﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﻜﺮﺩﻳﻢ ﻣﻦ ﺍﺻﻮﻝ ﻓﻘﺎﻫﺖ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪﻳﺎﺩ ﻣﻲﺁﻭﺭﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺴﺌﻠﻪﻱ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩﻱ ﻣﺸﺘﺮﻙ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﻣﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺍﺯ ِ »ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ِ ﺁﻥ ﺗﻮﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ِ ﻭﻫﻢ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ! « ﻭ ﺑﺎ ﮔﺬﺭ ﺯﻣﺎﻥ، ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺭﻳﮓ ﺭﻭﺍﻥ ﻭ ﻛﻒ ﺻﺎﺑﻮﻥ ﺑﺮ ﮔﺬﺭ ﺍﺳﺖ. ﺳﻜﻮﺕ ﻭ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ...ﻫﻤﻪﻱ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﺤ ﱠﻘﻖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ؟ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﺯ ﻫﻮﺍ. ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻳﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﺩﺍﻟﻲ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ؟ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﺄﻣﻮﺭﺍﻥ ﻣﺨﻔﻲ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺴﺖ ...ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ :ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﻪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﻨﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﻗﺒﺮ؟ ﮔﻔﺖ :ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻬﻢ ﺧﻮﺩﺕ ﻭ ﺳﻬﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻣﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺒﺮ ﻣﺸﺘﺮﻛﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ :ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻭﻗﺖ ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺍﺯ ﻗﺎﻋﺪﻩﻱ ﺍﺻﻠﻲ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻗﺎﺗﻠﻲ ﻭ ﻣﻘﺘﻮﻟﻲ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺭﻳﻚ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﻣﻲﺁﺭﺍﻣﻨﺪ ..ﻭ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩﻱ ﺷﺎﻋﺮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﺎﺭﻳﻮ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻧﺶ؟
ﻧﻮﻳﺴﺶ ﻳﻌﻨﻰ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﻣﺎﺭﻧﺪﺭﺍﻧﻰ )ﺩﺭ ِ ﺷﺎﻋﺮ ،ﺳﻮﺋﺪ (1370 ﻳﺪﺍﷲ ﺭﻭﻳﺎﻳﻰ
...ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ .ﻧﻮﻳﺴﺶ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻧﺜﺮﻫﻢ ،ﺷﻌﺮﺣﺠﻢ ﻳﻌﻨﻰ ﺩﺳﺖِ . ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ .ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻠﺪﻯ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ، ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﻠﻤﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺭﺍﻩ ﻭ ﺭﺍﺑﻄﻪﻫﺎﺷﺎﻥ ﻣﻰﺑﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺑﻠﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﺑﻰ ﻳﺎ ﻛﺎﭘﻴﺘﺎﻥ ِ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ. ﺟﺎﻩ ﻃﻠﺒﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻛﺎﺭﻯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺩﺏ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﻰ .ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻔﻜﺮ ،ﻭ ﻧﻪ ﺑﺎ ِ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﻣﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺳﻨﺪ .ﻭ ﻫﻤﺔ ﺁﻧﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﻰﺍﻧﺪﻳﺸﻨﺪ.ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭﺭﺍﺑﻄﺔ ﺩﻳﻦ ﻭﻫﻨﺮ،ﻭ ﺍﺧﻼﻕ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻨﺪ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺳﻨﺪ .ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺫﻫﻨﻰ ﺣﺠﻢ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ،ﻭﻟﺬﺍ ﺩﺭ ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﻨﺪ. ﻋﺎﺩﺕ ﻛﻠﻤﻪ ﻫﺎ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ،ﻛﺎﺭﻯ ﺑﻪ ِ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ .ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻛﻠﻤﻪ ﻫﺎ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻫﺎﻯ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺳﺎﺯﻳﻢ .ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩﺍﺭﻯ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺳﺎﺯﻯ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ .ﻛﻠﻤﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻡ ،ﺧﻮﺩ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻳﻚ ﺗﺼﻮﻳﺮ ،ﺩﻳﺪﻧﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ .ﻭ ﺍﻳﻦ "ﺩﻳﺪﻧﻰ" ﺍﺯ ﻣﻮﻗﻌﻰ "ﮔﻔﺘﻨﻰ" ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﻣﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻓﻀﺎﻯ ﺫﻫﻨﻰ )ﺍﺳﭙﺎﺳﻤﺎﻥ( ﻣﻰﮔﺬﺭﺩ .ﻣﻦ ،ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻢ ،ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﻠﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻰﻛﺸﻢ . ﻛﺎﺭ ﻧﺜﺮ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻴﺴﻢ ﺣﺠﻢ ﺷﺒﻴﻪ ﻧﻘﺸﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺯﻳﻜﻦ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺩﺍﺭﺩ .ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﺎﻫﺮ ﻭ ﻧﺘﺮﺱ ﻛﻪ ﺧﻄﺮﻣﻰﻛﻨﺪ ،ﺣﺮﻛﺖﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺛﺮﻫﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺗﻜﺜﻴﺮﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺑﺎﺯﻯ ﻣﻤﻜﻦ ﻭﺩﺭﺍﻳﻦ ﺗﻜﺜﻴﺮ ﺍﺯﻣﻴﺎﻥ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ِ ﻳﺎﺩﻣﻰﮔﻴﺮﺩ ﻛﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻢ ﺷﺪﻥ ﺍﻭ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺗﻜﺜﻴ ِﺮ ﻭﺟﻮﻩ، ﻧﺸﻮﺩ .ﮔﻢ ِ ﻭﺟﻬﻪﺍﻯ ﺍﺯ ﺟﻨﻮﻥ ﺍﻭﺳﺖ.... ﻛﺘﺎﺏ "ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺯﭼﻴﺴﺖ" ﺩﺭ ِ
ﻧﮕﺎﻩ
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
16
ﺩﺷﻤﻦ ﻋﺰﻳﺰﻡ،ﺳﻼﻡ ﺩﻛﺘﺮ ﻋﺒﺪﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﻓﺮﺯﺍﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﻌﺎﻑ ﻧﺸﺎﺷﻴﺒﻰ ﺷﺎﻋﺮﻋﺮﺏ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺷﺎﻋﺮﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻌﺮﺵ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻋﺮﺏ ﻫﺸﺪﺍﺭ ﺩﺍﺩ. ﻧﺸﺎﺷﻴﺒﻰ ﺷﻌﺮﻯ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ»ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﺭ ﻧﻮ«ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1910ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ »ﺍﻟﻨﻔﺎﺋﺲ ﺍﻟﻌﺼﺮﻳﻪ« ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ .ﺍﻭ ﺑﺎ ﺩﺭﻙ ﺩﺭﺳﺖ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﺖﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻋﺮﺍﺏ ﻭ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﻣﻘ ّﺪﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ،ﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺸﺪﺍﺭ ﺩﺍﺩ: ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻣﻦ! ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭﺁﻳﻰ ﺳﻴﻼﺏ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﮋﻩ ﺑﮕﺸﺎﻯ! ﺍﻯ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺑﻢ! ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﭼﻴﺰﻯ ﺟﺰ ﺧﻮﻥ ﺑﺮﺟﺎﻯ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺷﻜﻮﻩ ﺳﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﺮﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺷﻴﻮﻥ ﻛﺎﺭﺳﺎﺯ ﻧﻴﺴﺖ. ﻫﺎﻥ! ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺗﻜﺘﺎﺯ ﺍﺳﺖ ﺑﻰ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻏﺒﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺑﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺍﺯ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﺑﺎﺷﺘﺎﺏ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭼﺎﺭﻩ ﻛﻨﻴﺪ! ﻫﺎﻥ! ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻏﻔﻠﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺁﻳﻴﺪ! ﺍﻳﻨﺠﺎﻭﻃﻦ ﺷﻤﺎﺳﺖ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻥ ﻣﻔﺮﻭﺷﻴﺪ! ﺍﻣﺎ ﻋﺮﺏﻫﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻏﻔﻠﺖ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻧﺸﺪﻧﺪ ﻭﻫﻴﭻ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﺩﺭ ﺭﻭﻳـﻜﺮﺩ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﺭﺧـﻮﺗﻨﺎﻙ ﺁﻧــﺎﻥ،ﺭﺥ ﻧﻨﻤﻮﺩ. ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻧﻴﻢ ﻗﺮﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﺷﻴﺒﻰ،ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻟﻤﺎﻏﻮﻁ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺰﺭگ ﺳﻮﺭﻳﻪ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻋﺮﺏﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺷﻌﺮ»ﻣﺴﺎﻓﺮﻯ ﻋﺮﺏ ﺩﺭ ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﻓﻀﺎﻳﻰ« ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﺭ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﺳﺘﻴﺼﺎﻝ ﺳﺮﻭﺩ: ﺍﻯ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺍﻯ ﺗﻜﻨﻴﺴﻴﻦﻫﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﻛﺸﻮﺭ ﻏﻤﮕﻴﻨﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﻴﻮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﻭﭘﻴﺮﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭﻛﻮﺩﻛﺎﻧﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﻠﻴﻄﻰ ﻣﺠﺎﻧﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻢ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﭘﻮﻝ ﺍﺷﻚ ،ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﺟﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣﺮﺍ ﻋﻘﺐ ﺳﻔﻴﻨﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﺎﺭﺑﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻰ ﺍﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺧﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺁﺯﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﻛﻬﻜﺸﺎﻧﻰ ﺑﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺩ. ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻄﻮﺭ ﺭﺍ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻢ ،ﻣﺎﻩ ژﺍﻧﻮﻳﻪ 2009 ﻣﻴﻼﺩﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺪﻳﻪ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ ﺑﺮﺍﻯ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻏﺰﻩ ﻣﺮگ ﻭ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﻋﺮﺑﻰ ﺍﺯﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ،ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺭﺍ ﺣــﺬﻑ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺑﺮﺧﻰ ﺭﺍ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺮﺍژﺩﻯ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ،ﺳﺒﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻋﺮﺏ ﻧﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺭﺷﺪ ﻛﻨﻨﺪ .ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺷﻌﺮ ﻋﺮﺏ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺗﺤﺖ ﺍﻟﺸﻌﺎﻉ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻣﻦ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻭﻳﻜﺮﺩﻯ ﺳﺨﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻛﻪ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ .ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺑﺸﺮﻯ،ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻓﻀﺎﻯ ﺩﻣﻜﺮﺍﺗﻴﻚ ﺭﺍ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻭ ﺩﺭﺑﺮﺧﻰ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﻣﻰﺳﺎﺯﺩ ،ﺩﺭﻙ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺍﻛﺜﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺑﺮﺧﻲ ﻓﺮﻫﻴﺨﺘﮕﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺩﺭ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﻧﻜﻨﺪ ،ﻓﺎﻗﺪ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺍﺳﺖ .ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﻧﻮﺭ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻏﺮﺍﺋﺰ ،ﻣﺸﻴﺖ ﻭﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺟﺎﻧﻮﺭ ﺭﺍ ﻣﻰﺳﺎﺯﺩ ﺍﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﻛﻨﺪ. ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﻋﻤﺪﻩ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻰﭘﻨﺪﺍﺭﻧﺪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺯﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﻛﻨﺪ .ﺍﻳﻦ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻮﻳﺖ ﻣﻦ،ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺩﺍﺭﺩ .ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﻦ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ .ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰﻣﻔﻬﻮﻡ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺣﻀﻮﺭﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻛﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺩﺭﻣﻌﻨﺎﻱ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻲ ﺑﺎﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻓﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ،ﺳﻴﺎﺳﺘﻲ ﻭﻳﮋﻩ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﻢ. ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺍﻱ ﻭﻳﮋﻩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻲ ﻭ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ. ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﺷﻌﺮ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺷﻌﺮﻱ ﺍﺯ ﻣﻨﻈﺮﻱ ﺧﺎﺹ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻣﻰﻧﮕﺮﺩ .ﻭ ﺩﺭﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﺯ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻭﻳﮋﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﺍﺳﺖ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺰﻭﺍﻱ ﺩﺭﻭﻧﻲ ﻭﻳﺄﺱ ﻣﻰﻛﺸﺎﻧﻨﺪ،ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻟﻘﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪﻱ ﺑﻪ ﺑﻬﺮﻭﺯﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺣﻜﻮﻣﺖﻫﺎﻱ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﺭﮔﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺁﻥ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩ ﺳﻠﻄﻪ ﻭ ﻫﮋﻣﻮﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ .ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﻏﻴﺮﺳﻴﺎﺳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻦ :ﻧﻪ .ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻣﻮﺋﻞ ﺑﻜﺖ ﻭ ﺍﻭژﻥﻳﻮﻧﺴﻜﻮ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﺛﺎﺭﺷﺎﻥ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﭘﻮﭼﮕﺮﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﻮﺩ ﺍﻟﻘﺎ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎﻱ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﺭﻱ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﺁﻧﻬﺎ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭﻣﻮﺍﺭﺩﻱ ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ ،ﺑﺎ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺗﻮﺩﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ،ﺩﺭ ﺗﺤﻜﻴﻢ ﭘﺎﻳﻪﻫﺎﻱ ﺩﻭﻟﺖﻫﺎﻱ ﺿﺪ ﺑﺸﺮﻱ ﻣﻰﻛﻮﺷﻨﺪ. ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻭ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻌﻬﺪ ،ﻧﻴﺮﻧﮕﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﺁﻳـﺎ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻣﺘﻌﻬﺪ،ﻣﺎ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻨﺪﺍﺭﻱ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻪ ﺭﺳﻤﻴﺖ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪﺍﻳﻢ؟ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻱ ﺧﻮﺩ ،ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻥ ﻛﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺭﺍ ﺩﭼﺎﺭ ﺳﺮ ﺩﺭﮔﻤﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ.ﺧﻄﺮ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﺩﺭﮔﻤﻰﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻣـﻮﺍﺭﺩ ّ ﻛﻞ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺑﻪ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻭ ﺟﺪﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ. ﺁﻳﺎ ﻗﺼﺎﺋﺪ ﻣﺪﺣﻴﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻇﻬﻴﺮ ﻓﺎﺭﻳﺎﺑﻲ ﻭ ﻏﻀﺎﺋﺮﻱ ﺭﺍﺯﻱ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺷﺎﻫﺎﻥ، ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣﻦ ﺩﺭﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﻌﻬﺪ،ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ژﺍﻥ ﭘﻞ ﺳﺎﺭﺗﺮ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﻡ .ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﻌﺎﻑ ﻧﺸﺎﺷﻴﺒﻲ ﻛﻪ ﺷﻌﺮﺵ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻏﺎﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺩﻳﺪﻳﻢ،ﺷﺎﻋﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺭﻙ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺍﺵ ،ﺗﻌﻬﺪﺵ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻤﻮﻃﻨﺶ،ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ. ﺍﻭ ﻣﻰﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﻋﺮﺏ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺎﻻ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻤﺮﻭﺑﻦ ﻛﻠﺜﻮﻡ َﺗـﻐﻠِﺒﻲ ،ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﺵ ﺗﻔﺎﺧﺮ ﻛﻨﺪ: ﺿﺎﻕ ﻋ ّﻨﺎ ﻣﻸﻧﺎ ﺍﻟﺒﺮ ﺣﺘﻲ َ ّ ﻭﻣـﺎء ﺍﻟﺒﺤﺮ ﻧﻤﻠﺆﻩ ﺳﻔﻴﻨﺎ ﺍﺫﺍ ﺑَﻠَﻎ ﺍﻟﻔﻄﺎﻡ ﻟﻨﺎ ﺻﺒﻲ ﺗﺨﺮ ﻟﻪ ﺍﻟﺠﺒﺎﺑﺮ ﺳﺎﺟﺪﻳﻨﺎ ّ ) ﻣﺎ ﺧﺸﻜﻲ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺍﺯﺧﻮﺩ ﺁﮔﻨﺪﻳﻢ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰﻛﻪ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮﺩ ،ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻰﺍﻓﺘﻨﺪ(.
ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻋﺮﺏ ﻋﺮﺍﺋﺲ ﺍﻟﺸﻌﺮ ﺧﻮﺩ ﻟﻴﻠﻲ ﻭ ﺳﻠﻤﻰﻭ ﻋ ّﺰﻩ ..ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺯﺧﻤﻰﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺟﻮﺷﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﻰﻭﺭﺯﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻧﻤﺎﺩ ﺭﻧﺞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﻓﻀﺎ ﺍﺳﺖ. ﻣﻌﺸﻮﻕ ﻧﺰﺍﺭ ﻗﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻱ ﺑﺎ ﺣﻨﺎ ﻭ ﺧﻠﺨﺎﻝ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻣﻰﺁﺭﺍﺳﺖ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻃﺮﻩ ﮔﻴﺴﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﻧﺠﻚ ﻭ ﺑﻤﺐ ﺯﻳﻨﺖ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺮگ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ: ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺩﺭ ﺷﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﻫﺮ ﺯﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻃﺮﻩ ﮔﻴﺴﻮﻱ ﺍﻭ ﻣﺮگ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻋﺮﺏ ﺍﺯﺩﺭﻭﻥ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻣﻰﮔﺬﺭﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻤﺰﺍﺩ ﻣﺮگ ﺍﺳﺖ .ﺁﻧــﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺩﻗﻴﻖ ﻣﻰﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦﻫﺎﻱ ﺁﻧﺎﻥ ﻏﺼﺐ ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﺍﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﺴﻞ ﻛﺸﻲ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺠﺎﻟﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻲ ﺩﺭﺩ ﺑﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺍﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﺖﻫﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ .ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺳﺎﺩﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﺸﻲ ﻭ ﮔﺎﻫﻲ ﺗﻤﺎﻣﻰﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ .ﻏﺎﺩﻩ ﺳ ّﻤﺎﻥ: ﻣﻰﺭﻭﻱ ﻧﺎﻥ ﺑﺨﺮﻱ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺯﻣﻰﮔﺮﺩﻱ ﺩﻧﺪﺍﻥﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﻣﻰﺭﻭﻱ ﺁﺏ ﺑﻴﺎﻭﺭﻱ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺯﻣﻰﮔﺮﺩﻱ ﺗﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﻣﻌﺎﺋﺖ ﺩﺍﺭ ﺯﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻣﻰﺭﻭﻱ ﺳﻴﺐ ﺑﺨﺮﻱ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺳﻴﺐ ﺑﺎﺯﻣﻰﮔﺮﺩﻱ
19
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﻣﻨﺎﺻﺐ ﺭﺳﻤﻰﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﺧﻮﺩﻳﻌﻨﻲ ﺷﻴﺦﺍﻻﺳﻼﻣﻰﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺎﺱ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻋﺰﻟﺖ ﻭ ﺍﻧﺰﻭﺍ ﮔﺮﺍﻳﺶ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻗﺮﺏ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺵ ﻧﻤﻲﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ :ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺣﻠﻮﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: ﻧﺎﻥ ﻭ ﺣﻠﻮﺍ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺩﺍﻧﻲ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ؟ ﻗﺮﺏ ﺷﺎﻫﺎﻥ ،ﺯﻳﻦ ﻗﺮﺏ ﺍﻟﺤﺬﺭ ﻣﻲﺑﺮﺩ ﻫﻮﺵ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﻟﻔﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﻗﺮﺏ ﺷﺎﻫﺎﻥ ،ﺍﻟﻔﺮﺍﺭ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﻱ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﺗﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﺎﻧﻪﻱ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺭﺷﮕﺎﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻜﻮﻧﺖﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﻴﻮﻩﺯﻧﺎﻥ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺩ.
ﺏ – ﻋﻠﻮﻡ ﻏﺮﻳﺒﻪ: ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ،ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺗﺒﺤﺮ ﻭ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪﻱ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ّ ﻋﻠﻮﻡ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ .ﻭﻱ ﺩﺭ ﻛﺸﻜﻮﻝ ،ﻋﻠﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺑﺨﺶ ﻋﻤﺪﻩ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ :ﺍﻭﻝ،ﻋﻠﻮﻡ ﺟﻠﻴﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺍﻧﺶﻫﺎﻱ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﻋﻘﻠﻲ ﻭ ﻧﻘﻠﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻭﻡ ،ﻋﻠﻮﻡ ﺧﻔﻴﻪ ﻛﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﻋﻠﻢ ﻛﻴﻤﻴﺎ، ﻟﻴﻤﻴﺎ ،ﻫﻴﻤﻴﺎ ،ﺳﻴﻤﻴﺎ ،ﺭﻳﻤﻴﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻴﻐﻪﻱ ﺗﺨﻔﻴﻒ )ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺣﺮﻑ ﺍﻭﻝ ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﺭﺷﺘﻪ( »ﻛﻠّﻪ ﺳﺮ« ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ ،ﻭ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩﻱ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ، ﻓﺎﻟﻨﺎﻣﻪﻳﻲ ﺑﻪ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻨﺴﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺳﻴﺪﻋﻠﻴﻨﻘﻲ ﺍﻣﻴﻦ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻨﺴﺎﺥ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﻭ ﺗﻬﺬﻳﺐ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻓﺎﻟﻨﺎﻣﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﻣﺮﺣﻮﻡ
ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻋﻠﻤﻲ:
ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﻱ ﺗﻌﻠﻖ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﻠﺴﻠﻪﻱ ﻧﻮﺭﺑﺨﺸﻴﻪﻳﺎ ﻧﻌﻤﻪﺍﻟﻠﻬﻴﻪﻳﻜﻲ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ )ﻉ( ﻣﺘﺼﻞ ﻣﻲﺷﻮﺩﻭ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻭﻻﺩﺕ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ )ﻉ( ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺗﺼﺎﻟﻲ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺸﺒﺜﺎﺗﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﺯﺩﻩ ﻭ ﻣﺪﻋﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﻭ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻳﻢ،ﻳﻜﻲ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﺳ ّﻘﺎﻱ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ ﺩﻭﻡ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺻﻮﻓﻴﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﻥ ﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﻣﻼﻣﺤﻤﺪﺑﺎﻗﺮ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺗﻨﻜﺎﺑﻨﻲ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻛﺜﺮ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻠﻴﻔﻪﻱ ﺷﻴﺦ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻮﺫﻥ ﺳﺒﺰﻭﺍﺭﻱ ﻗﻄﺐ ﻧﻮﺭﺑﺨﺸﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪﺍﻧﺪ .ﺑﺎﺭﻱ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺍﺭﺑﻌﻴﻦ ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﻋﺮﺑﻲ ﺑﻪ »ﺷﻴﺦﺍﻟﻌﺎﺭﻓﻴﻦ« ﻭ ﺩﺭ ﻛﺸﻜﻮﻝ ﺑﻪ »ﺟﻤﺎﻝﺍﻟﻌﺎﺭﻓﻴﻦ« ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻋﻠﻤﻰ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻴﺖ ﻭ ﺫﻭﻓﻨﻮﻧﻲ ﺍﻭﺳﺖ ،ﻭﻟﻲ ﺷﻬﺮﺕ ﻋﻤﺪﻱ ﺍﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻓﻘﻪ ﻭ ﺍﺻﻮﻝ ﻛﻪ ﻓﻦ ﺍﺻﻠﻲ ﺍﻭ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﻬﺮﺕ ﺍﻭ ﺑﻪ »ﺷﻴﺦ« ﻭ ﺍﻧﺘﺼﺎﺏ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻨﺼﺐ ﺗﺒﺤﺮ ﺍﻭ ﺩﺭ »ﺷﻴﺦ ﺍﻻﺳﻼﻣﻲ« ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ّ ﺩﻭ ﺯﻣﻴﻨﻪﻱ ﻣﻬﻢ ﻋﻠﻮﻡ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺳﻮﻱ ﻭ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﻭ ﻣﻌﻤﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ: ﺍﻟﻒ :ﻓﻘﻪ ﻭ ﺍﺻﻮﻝ .1ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻓﻘﻬﻲ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﺸﺮﻕﺍﻟﺸﻤﺴﻴﻦ ﻭ ﺍﻛﺴﻴﺮ ﺍﻟﺴﻌﺎﺩﺗﻴﻦ )ﺳﺎﺧﺘﻪﻱ 1015ﻕ( ﺩﺭ ﻓﻘﻪ ﺍﺳﺘﺪﻻﻟﻲ ﺍﻣﺎﻣﻴﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻛﺘﺎﺏ ﻭ ﺳﻨﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﺭﺵ ﺑﺎﺏ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺁﻥ ﺗﻮﻓﻴﻖﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻣﻘﺪﻣﻪﻱ ﻣﺸﺮﻭﺡ ﻭ ﺗﻔﺼﻴﻠﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩﻱ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺍﺣﺎﺩﻳﺚ ﻭ ﻣﻌﺎﻧﻲ ﺍﺻﻄﻼﺣﺎﺕ ﻋﻠﻢﺍﻟﺤﺪﻳﺚ ﻭ ﺍﺭﺍﺋﻪﻱ ﺩﻻﻳﻞ ﻭ ﻭﺟﻮﻩ ﺟﻌﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻄﻼﺣﺎﺕ ،ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ،ﺍﺯ ﺍﺭﺯﺵ ﺧﺎﺹ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ. .2ﺟﺎﻣﻊ ﻋﺒﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻭ ﻣﻌﺮﻭﻑﺗﺮﻳﻦ ﺭﺳﺎﻟﻪﻫﺎﻱ ﻋﻠﻤﻴﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻜﺮﺭ ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺷﻴﻌﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺯﺩﻩﺍﻧﺪ. .3ﺣﺒﻞﺍﻟﻤﺘﻴﻦ ﻓﻲ ﺍ ِﺣﻜﺎﻡ ﺍَﺣﻜﺎﻡ ﺍﻟﺪﻳﻦ )ﺳﺎﺧﺘﻪﻱ 1007ﻕ( ﺩﺭ ﻓﻘﻪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺎﺏ ﺻﻠﻮﺓ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻭ ﻃﻲ ﺁﻥ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺮﻳﻚ ﻫﺰﺍﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺴﺘﻨﺪﺍﺕ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻓﻘﻪ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻘﺪﻣﻪﻳﻲ ﺩﺭ ﺩﺭﺍﻳﻪﺍﻟﺤﺪﻳﺚ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ﺍﻟﻮﺟﻴﺰﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺎﻟﻴﻔﻲ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. .4ﺍﻻﺛﻨﺎ ﻋﺸﺮﻳﺎﺕ ﺩﺭ ﻓﻘﻪ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﭘﻨﺞ ﺭﺳﺎﻟﻪﻱ ﻓﻘﻬﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﻻﺛﻨﺎ ﻋﺸﺮﻳﻪ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﺏ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﺑﺮ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺣﻜﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻔﺎﺭﻳﻖ ﻃﻲ ﻣﺪﺕ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ )1012.1025ﻕ( ﺗﺎﻟﻴﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﻻﺛﻨﺎ ﻋﺸﺮﻳﺎﺕ ﺍﻟﺨﻤﺲ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ. .5ﺯﺑﺪﺓﺍﻻﺻﻮﻝ ﺩﺭ ﺍﺻﻮﻝ ﻓﻘﻪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﺝ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻱ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻣﻴﺮﺯﺍﻱ ﻗﻤﻰﻭ ﻛﻔﺎﻳﻪ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﺧﺮﺍﺳﺎﻧﻲ ،ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻱ ﺩﺭﺳﻲ ﺣﻮﺯﻩﻫﺎﻱ ﻋﻠﻤﻴﻪ ﺑﻮﺩ.
ﻣﺤﻤﺪ ﻭﺟﺪﺍﻧﻲ )ﺳﺮﺩﻓﺘﺮ ﺍﺳﻨﺎﺩﺭﺳﻤﻲ ﺗﻬﺮﺍﻥ( ﭼﺎپ ﺷﺪ .ﺁﻥ ﻓﺎﻟﻨﺎﻣﻪﻱ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﻓﺎﻝﮔﺮﻓﺘﻦﻫﻲ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺍﺯ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﺣﺎﻓﻆ ﻭﻳﺎ ﻣﺜﻨﻮﻱ ﻣﻮﻻﻧﺎ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ،ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﻓﺎﻟﻨﺎﻣﻪﻱ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ،ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺍﻳﻦﻛﻪ »ﺳﺮﻛﺘﺎﺏ ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ« ﺟﻮﻳﻨﺪﻩﻱ ﻓﺎﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺣﺮﻓﻲ ﺍﺯ ﺣﺮﻭﻑ ﺁﻥ ﺻﻔﺤﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ،ﺗﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪﻱ ﺣﺮﻭﻑ ﺑﻌﺪﻱ، ﺑﻴﺎﺑﺪ .ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺣﺎﻓﻆ ﻧﻴﺰ ﻋﻴﻨ ًﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﻳﻌﻨﻲ ﻏﺰﻟﻴﺎﺕ ﺣﺎﻓﻆ ،ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺮﻭﻑ ﻧﺎﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪﻫﺎﻱ ﺷﻄﺮﻧﺠﻲ ﺷﻜﻞ ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭ ﺟﻮﻳﻨﺪﻩﻱ ﻓﺎﻝ ﺑﺎﻳﺪ ،ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﺩ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺻﻔﺤﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ .ﺑﺮ ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﻧُﻪ ﻧُﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺩﻳﻒ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺘﻲ ﺍﺯ ﻏﺰﻝ ﺣﺎﻓﻆ ﺑﻪﺩﺳﺖ ﺁﻳﺪ. ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻋﻠﻲﺍﻟﺘﺤﻘﻴﻖ ﺩﺭ ﻋﻠﻢ ﺍﻋﺪﺍﺩ ﻭ ﺣﺮﻭﻑ ﻭ ﺍﻭﻓﺎﻕ ﻧﻴﺰ ﺗﺨﺼﺺ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﺎﻥﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺛﺒﺖ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺎﺩﻩ ﺗﺎﺭﻳﺦﻫﺎﻱ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺟﺎﻣﻊ ﻋﺒﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ »ﺭﺳﺎﻟﻪﻱ ﻋﻠﻤﻴﻪ« ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻋﺼﺮ ﺻﻔﻮﻱ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺗﻌﻤﻴﻪﻱ ﺯﺑﺮ ﻭ ّﺑﻴﻨﺎﺕ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺍﺑﺠﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﻡ ﺷﺎﻩﻋﺒﺎﺱ ﺻﻔﻮﻱ ﻣﻌﻤﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺗﻌﺒﻴﺮ )ﺧﻠّﺪ ﺍﷲ ﻣﻠﻜﻪ(ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺎﺱ ﺧﺴﺮﻭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﺎﺝﺑﺨﺶ ﺷﻬﺎﻥ ﻭ ﺷﺎﻩﺟﻬﺎﻥ ﻛﻪ ﭼﻮ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻡ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍﻧﻨﺪ )ﺧﻠّﺪ ّ ﺍﷲ ﻣﻠﻜﻪ( ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ّﺑﻴﻨﺎﺕ ﻭ ﺯﺑﺮ ﺍﮔﺮ ﺩﺍﻧﻲ ﻳﺎﺑﻲ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﻲ ﭼﻨﺎﻥﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻓﺘﺢ ﺍﻳﺮﻭﺍﻥ ﺑﻪﺩﺳﺖ ﻋﺒﺎﺱﻳﻜﻢ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻟﻔﻆ )ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎءﺍﻟﺪﻳﻦ( = 1013ﻕ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺦ
ﺟﺸﻦ ﻧﻮﺭﻭﺯ 1018ﻕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﻣﺤﺮﻡ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ،ﻣﻄﺎﺑﻖ )ﻋﻠﻲ ﺑﺒﺨﺸﺪ(ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﻣﻨﺒﻴﻊ ﻛﺸﻜﻮﻝ ﻛﻴﻤﻴﺎ( ﺍﺯ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻧﻘﻞ ﺩﻳﮕﺮ )ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ِ ﻛﺮﺩﻩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺭﺍﻩﻫﺎ ﻭ ﻃﺮﻕ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﺎﺕ ﺍﻣﺮﻭﺯﻳﻦ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﭘﺴﺖ ﻭ ﺗﻠﮕﺮﺍﻑ ،ﺗﻠﻔﻦ ﻭ ﻓﺎﻛﺲ ﻭ ﺍﻱﻣﻴﻞ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﻫﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﻟﻌﻤﻞ ﺳﺎﺩﻩ ،ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺷﺨﺺ ﻏﺎﺋﺐ ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺭﺯﺵ ﻋﺪﺩﻱ ﺣﺮﻭﻑ ﺍﺑﺠﺪ ،ﻧﺎﻡ ﺷﺨﺺ ﻏﺎﺋﺐ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ، ﺑﺎ ﺍﺳﻢ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲﺷﻮﺩ ،ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﺟﻤﻊ ﺍﺭﺯﺵ ﻋﺪﺩﻱ ﺁﻥ ﺳﻪ ﺍﺳﻢ ﺭﺍ ،ﭼﻬﺎﺭ – ﭼﻬﺎﺭ ﻃﺮﺡ ﻛﻨﻨﺪ .ﺍﮔﺮ ﻋﺪﺩ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ) 4 ،ﭼﻬﺎﺭ( ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺩﻻﻟﺖ ﺑﺮ ﺻﺤﺖ ﻭ ﺳﻼﻣﺖ ﺷﺨﺺ ﻏﺎﺋﺐ ﺩﺍﺭﺩ .ﺍﮔﺮ ﻋﺪﺩ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ) 3 ،ﺳﻪ(
ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺩﻻﻟﺖ ﺑﺮ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﻭ ﺭﻧﺠﻮﺭﻱ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺩﺍﺭﺩ .ﺍﮔﺮ ﻋﺪﺩ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ) 2 ،ﺩﻭ( ﺑﻮﺩ ،ﺍﻳﻦ ﺩﻻﻟﺖ ﺑﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺳﻔﺮﻱ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﺩﺍﺭﺩ .ﺍﮔﺮ ﻋﺪﺩ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ) 1 ،ﻳﻚ( ﺑﻮﺩ ،ﺩﻻﻟﺖ ﺑﺮ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩ .ﻣﻌﻤﺎﺭﻱ ﻭ ﻣﻬﻨﺪﺳﻲ: ﻣﺴﺎﺣﻲ ﻭ ﻣﻌﻤﺎﺭﻱ ﻣﺘﻌﺪﺩﻱ ﺑﻪ ﺷﻴﺦ ﺁﺛﺎﺭ ﻣﻬﻨﺪﺳﻲّ ، ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺍﺳﺖ،ﺍﻣﺎ ﻃﺮﺡ ﺍﻏﻠﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺍﺩ .ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﺸﻬﻮﺭﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ »ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ« ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺁﺏ ﺯﺍﻳﻨﺪﻩﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺤﻼﺕ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﻱ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻣﺤﻤﺪﺑﺎﻗﺮ ﺍﻟﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﺻﻞ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺪﺭ ﺗﻮﻣﺎﺭ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ 923ﻕ،ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺗﻮﻟﺪ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ،ﺿﺒﻂ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ 13.ﺁﺛﺎﺭ ﻣﻌﻤﺎﺭﻱ ﻭ ﺻﺤﺖ ﺍﻧﺘﺴﺎﺏ ﻣﻬﻨﺪﺳﻲ ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺑﻪ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ّ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺤﻞ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ: ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺳﻤﺖ ﻗﺒﻠﻪﻱ ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺎﻩﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻘﻴﺎﺱ ﭼﻬﻞ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻏﺮﺑﻲ ﺍﺯ ﻧﻘﻄﻪﻱ ﺟﻨﻮﺏ.2 ، ﻃﺮﺍﺣﻲ ﻧﻘﺸﻪﻱ ﺣﺼﺎﺭ ﻧﺠﻒ .3 ،ﻃﺮﺍﺣﻲ ﻭ ﺳﺎﺧﺖ ﺷﺎﺧﺺ ﻇﻬﺮ ﺷﺮﻋﻲ ﺩﺭ ﻣﻐﺮﺏ ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺎﻩ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ، .4ﻃﺮﺍﺣﻲ ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺣﺮﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻲ )ﻉ( ﺩﺭ ﻧﺠﻒ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺯﻭﺍﻝ ﺷﻤﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﺎﻝ ﻣﺸﺨﺺ ﻛﻨﺪ .ﺍﻣﺎ ﺁﺛﺎﺭ ﻣﻌﻤﺎﺭﻱ ﻭ ﻣﻬﻨﺪﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﺘﺴﺎﺏ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺤﻞ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ: .1ﻃﺮﺡ ﺭﻳﺰﻱ ﻛﺎﺭﻳﺰ ﻧﺠﻒﺁﺑﺎﺩ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻪ ﻗﻨﺎﺕ ﺯﺭﻳﻦ ﻛﻤﺮ ﺑﻪ ﻃﻮﻝ ﻧﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ .2 ،ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﻨﺎﺭﺟﻨﺒﺎﻥ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ .3 ،ﻃﺮﺍﺣﻲ ﮔﻠﺨﻦ ﺣﻤﺎﻣﻲ ﻭﺍﻗﻊ
ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﻭﻫﺎﺭﻭﻧﻴﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻛﻬﻨﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻘﻌﻪﻱ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﺩﺭﺏ ﺍﻣﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﺰﻳﻨﻪﻱ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺣﺮﺍﺭﺕﻳﻚ ﺷﻤﻊ ﮔﺮﻡ ﻣﻲﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. .4ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﺳﻔﻴﺪﺁﺏ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﺳﻔﻴﺪ ﺁﺏ ﺷﻴﺦ.
ﻩ .ﺗﺎﻟﻴﻔﺎﺕ ﻣﺘﻔﺮﻗﻪ: .1ﻛﺸﻜﻮﻝ :ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺨﻼﺕ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻋﺮﻓﺎﻧﻲ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﻭ ﺍﺩﺑﻲ ﻭ ﺣﺘﻲ ﻋﻠﻤﻲ ﻭ ﺭﻳﺎﺿﻲ ﺑﻲﺷﻤﺎﺭﻱ ﺍﻏﻠﺐ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎﻱ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﻨﺠﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﺪﺍﻥﻫﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻧﺨﺴﺖ ﻧﻘﻞ ﻗﻮﻟﻲ ﺍﺯ ﺍﻟﺘﻔﺴﻴﺮ ﺍﻟﻜﺒﻴﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺨﺮ ﺭﺍﺯﻱ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻣﻄﻠﺒﻲ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﺍﺯ ﺍﺣﻴﺎءﺍﻟﻌﻠﻮﻡ ﺍﺑﻮﺣﺎﻣﺪ ﻏﺰﺍﻟﻲ ﺍﺳﺖ. .2ﻣﺨﻼﺕ :ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺮﺡ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﺁﻏﺎﺯ ﻛﺸﻜﻮﻝ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺭﺍ ﻟﺬﺕ ﺩﻫﺪ ،ﺑﻮﻳﮋﻩ ﺍﺯ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻭ ﺗﺄﻭﻳﻞ ﻭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﻭ ﻣﻮﺍﻋﻆ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺍﻗﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﻨﺠﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ 15.ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺨﻼﺕ ﺩﺭ 1317ﻕ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪﻱ ﺗﺴﻨﻦ ﻣﻮﻟﻒ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻗﻮﻱ ﻣﻨﺤﻮﻝ ﺍﺳﺖ. .3ﺍﻟﻔﻮﺍﺋﺪ ﺍﻟﺼﻤﺪﻳﻪ :ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﺻﻤﺪﻳﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺮﺑﻲ ﻛﻪ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻋﺒﺪﺍﻟﺼﻤﺪ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺘﺐ ﺩﺭﺳﻲ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭ ﺟﺎﻣﻊﺍﻟﻤﻘﺪﻣﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻏﻢ ﺍﺧﺘﺼﺎﺭ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺁﺭﺍء ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧُﺠﺎﺕ ﻭ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﺣﺪﻳﺚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺮﻭﺡ ﻣﺘﻌﺪﺩﻱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻬﻢﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺷﺮﺡ ﺳﻴﺪ ﻋﻠﻲﺧﺎﻥ ﻣﺪﻧﻲ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻟﺤﺪﺍﺋﻖ ﺍﻟﻨﺪﻳﻪ ﺍﺳﺖ. ﻭ – ﺁﺛﺎﺭ ﻣﻨﺜﻮﺭ ﺍﺩﺑﻲ ﻓﺎﺭﺳﻲ: ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﺍﺛﺮ ﻣﻨﺜﻮﺭ ﺍﺩﺑﻲ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﭘﻨﺪ ﺍﻫﻞ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻫﻮﺵ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﮔﺮﺑﻪ ﻭ ﻣﻮﺵ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﺍﺯﻳﻚ ﺳﻮ ﻣﺘﺎﺛﺮ ﺍﺯ ﻣﻮﺵ ﻭ ﮔﺮﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﻡ ﻋﺒﻴﺪ ﺯﺍﻛﺎﻧﻲ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﻟﻪﻱ ﻣﻨﺜﻮﺭ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﺍﻟﻌﻘﻮﻝ ﻣﻨﺴﻮﺏ ﻣﻼﻣﺤﻤﺪﺑﺎﻗﺮ ﻣﺠﻠﺴﻲ )ﭼﺎپ 1324ﻕ( ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻲﺷﻮﺩ: ﻣﻮﺵ ُﭘﺮ ﻫﻮﺷﻲ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﺭ »ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ِ ﮔﻮﺷﻪﻳﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪﻳﻲ ﺗﻮﺷﻪ ﺗﻤ ّﺘﻊ ﻛﺮﺩﻩ؛ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﮔﺮﺑﻪﻳﻲ ﺩﺭ ﻛﻠﺒﻪﻱ ﺍﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪ .ﻣﻮﺵ ...ﺁﻫﻲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ .ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺮﺁﺷﻔﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ...:ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ...ﺳﻼﻡ ﻧﻜﺮﺩﻱ؟ ﻣﻮﺵ ...ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﻋﺎﻟﻲﻣﻘﺪﺍﺭ ....ﺍﺯ ﺟﻮﺍﺏ ﻋﺎﺟﺰﻡ ...ﮔﺮﺑﻪ ...ﮔﻔﺖ :ﺍﻱ ﻧﺎﺑﻜﺎﺭ! ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﺘﻤﻰﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ...ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺳﻨﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﻼﻡ ﻭﺍﺟﺐ .ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺳﻼﻡ ﻛﻨﻲ ،ﺍﻣﺮ ﺳﻨﺘﻲ ﺑﻪﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺍﻣﺮ ﻭﺍﺟﺒﻲ ﻛﺮﺩﻩﻳﻲ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻭ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﻼﻡ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﻓﺮﺽ ﻛﻔﺎﻳﻪ ﺑﻪﺟﺎ ﺁﻳﺪ .ﭘﺲ ﺍﻱ ﻣﻮﺵ! ﺩﺭ ﺳﻼﻡ ﺻﺮﻓﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲﺷﺪ .ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥﻛﻪ ﺳﺒﻘﺖ ﺩﺭ ﺳﻼﻡ ،ﺛﻮﺍﺏ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺛﻮﺍﺏ
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
18
ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ :ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺰﺭگ ﺫﻭﻓﻨﻮﻥ ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﺳﻴﺪﺣﺴﻦ ﺍﻣﻴﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﺯﻧﺪﮔﻲ: ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ،ﺑﻬﺎءﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺎﻣﻠﻲ ،ﻣﺘﺨﻠﺺ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻭ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺷﻴﺦ ﻋ ّﺰﺍﻟ ّﺪﻳﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﺼﻤﺪ ﺷﻤﺲﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺎﺭﺛﻲ ﺟﺒﻞ ﻋﺎﻣﻠﻲ ﻫﻤﺪﺍﻧﻲ ﺟﺒﻌﻲ )ﺑﻌﻠﺒﻚ 27ﺫﻱ ﺣﺠﻪﻱ – 953ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ 12 ﺷﻮﺍﻝ 1031ﻕ( ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﺫﻭﻓﻨﻮﻥ ﺷﻴﻌﻲ ﻭ ﺷﻴﺦﺍﻻﺳﻼﻡ ﻋﺼﺮ ﺻﻔﻮﻱ ،ﻧﺴﺐ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﺎﺭﺙ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻋﻮﺭ ﻫﻤﺪﺍﻧﻲ )ﻡ 65ﻕ( ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺹ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻲ )ﻉ( ﻣﻲﺭﺳﺪ .ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺩﺭﻳﻚ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭘﺪﺭﺵ ﺷﻴﺦ ﻋ ّﺰﺍﻟ ّﺪﻳﻦ )918.984ﻕ( ﺍﺯ ﺑﻌﻠﺒﻚ ﺑﻪ ﺟﺒﻞ ﻋﺎﻣﻞ – ﺍﺯ ﻣﺮﺍﻛﺰ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺷﻴﻌﻪ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﻝ ﺷﻬﺮ ﺻﻴﺪﺍ – ﻫﺠﺮﺕ ﻛﺮﺩ .ﭘﺪﺭﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺮﻩﻱ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﻴﺦ ﺯﻳﻦﺍﻟﺪﻳﻦ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﺍﺣﻤﺪ ﻋﺎﻣﻠﻲ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺛﺎﻧﻲ )ﺷﻬﺎﺩﺕ 966ﻕ( ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺧﻮﻳﺶ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺒﻞ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺗﻨﮓ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺧﺒﺮ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﺷﻴﻌﻲ ﺻﻔﻮﻱ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﻴﺦ ﻋﻠﻲ ﻣﻨﺸﺎﺭ ﻛﺮﻛﻲ – ﺷﻴﺦ ﺍﻻﺳﻼﻡ ﺷﻬﺮ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ – ﺑﻪ ﺧﻴﻞ ﻋﻠﻤﺎﻱ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺟﺒﻞ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺷﻴﺦ ﻋﻠﻲ ﻣﻨﺸﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ،ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﻪﻱ ﺷﻴﺦ ﻣﻨﺸﺎﺭ ﻛﺮﻛﻲ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺗﻬﻤﺎﺳﺐﻳﻜﻢ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺷﻴﺦﺍﻻﺳﻼﻣﻲ ﺳﭙﺲ ﺗﺼ ّﺪﻱ ﺷﺮﻋﻴﺎﺕ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﻋﻤﻮﻣ ًﺎ ﻭ ﺷﻴﺦﺍﻻﺳﻼﻣﻲ ﻣﺸﻬﺪ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻠﻄﻨﻪﻱ ﻫﺮﺍﺕ ﺧﺼﻮﺻ ًﺎ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻮﻳﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﺭﺳﺎﻟﻪﻳﻲ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﻭﺳﻮﺍﺱ ﻛﻪ ﺗﻬﻤﺎﺳﺐﻳﻜﻢ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﻟﻌﻘﺪ ﻓﻲ ﺍﻟﻮﺳﻮﺳﺔ ﻭﺍﻟﻄﻬﺎﺭﺓ ﻧﻮﺷﺖ .ﺩﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪﻱ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻝ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ،ﺩﺭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺑﻮﺩ ،ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﻗﺰﻭﻳﻦ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ .ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﺯ ﻫﺮﺍﺕ ﺑﻪ ﻗﺰﻭﻳﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺎﻩﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺩﻭﻡ ﺍﺟﺎﺯﻩﻱ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺳﻔﺮ ﺣﺞ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺩﺭ ﺑﺤﺮﻳﻦ ﻓﻮﺕ ﻛﺮﺩ ،ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪﺟﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻨﺼﺐ ﺷﻴﺦﺍﻻﺳﻼﻡ ﻫﺮﺍﺕ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﺷﺪ ،ﻭﻟﻲ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪﻱ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻓﻮﺕ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻫﻤﺴﺮﺵ )ﺷﻴﺦ ﺯﻳﻦﺍﻟﺪﻳﻦ ﻋﻠﻲ ﻣﻨﺸﺎﺭ ﻋﺎﻣﻠﻲ(، ﺑﻪﺟﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻨﺼﺐ »ﺷﻴﺦﺍﻻﺳﻼﻡ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ« ﺭﺳﻴﺪ. ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺩﺭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺷﺎﻩ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺩﻭﻡ )ﺣﻜﻮﻣﺖ 984.985ﻕ(ﻳﺎ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺪﺍﺑﻨﺪﻩ )ﺣﻜﻮﻣﺖ 985.995ﻕ( ﺑﻪ ﺷﻴﺦﺍﻻﺳﻼﻣﻲ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺎﺱﻳﻜﻢ )ﺣﻜﻮﻣﺖ 996.1038ﻕ( ﺍﺯ ﺳﻤﺖ ﺷﻴﺦﺍﻻﺳﻼﻣﻲ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺍﺳﺘﻌﻔﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻴﺮ ﻭ ﺳﻔﺮ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ .ﻣﻘﺼﺪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺍﻭ ﻣﻜﻪ ﻭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻋﺮﺍﻕ ،ﺣﺠﺎﺯ ،ﻣﺼﺮ،
ﺩﻣﺸﻖ ،ﺣﻠﺐ ﻭ ﺑﻴﺖﺍﻟﻤﻘﺪﺱ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺗﺒﺮﻳﺰ ،ﻗﺰﻭﻳﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥﺟﺎ ﺑﺎ ﭘﺎﻱ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﺎﻩﻋﺒﺎﺱ ﺩﺭ 1008ﻕ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﺸﺮﻑ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺑﺎﺯﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ 12ﺷﻮﺍﻝ 1030ﻕ ﺑﺪﺭﻭﺩ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺟﻨﺎﺯﻩﺍﺵ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺸﻴﻴﻌﻲ ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺭ ﺣﺮﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺿﺎ )ﻉ( ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻣﺎ ّﺩﻩ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻓﻮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﺍﺳﺖ: ﺭﻓﺖ ﭼﻮﻥ »ﺷﻴﺦ« ﺯ ﺩﺍﺭ ﻓﺎﻧﻲ ﮔﺸﺖ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﺟﻨﺎﻧﺶ ﻣﺄﻭﺍﻱ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﺟﺴﺖ ﺯ ﻣﻦ ﺗﺎﺭﻳﺨﺶ ﮔﻔﺘﻤﺶ) :ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎءﺍﻟﺪﻳﻦ ﻭﺍﻱ( ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﺭ ﻓﻮﺕ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ :ﺍﻓﺴﺮ )ﻓﻀﻞ( ﺍﻭﻓﺘﺎﺩ، ﺑﻲﺳﺮ ﻭ ﭘﺎ ﮔﺸﺖ )ﺷﺮﻉ( ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺮﻑ ﺍﻭﻝ ﻛﻠﻤﻪﻱ )ﻓﻀﻞ( ﻭ ﺣﺮﻑ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻛﻠﻤﻪﻱ )ﺷﺮﻉ( ﺳﺎﻗﻂ ﺷﻮﺩ ،ﺗﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﻋﺪﺩﻱ ﺣﺮﻭﻑ ﺑﺎﻗﻲﻣﺎﻧﺪﻩﻱ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻛﻠﻤﻪ،ﻳﻌﻨﻲ ﺣﺮﻭﻑ )ﺽ.ﻝ.ﺭ( ﻣﺎﺩﻩ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻭﻓﺎﺕ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ) (1030ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ. ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻥ: .1ﭘﺪﺭﺵ ﻋﺰﺍﻟﺪﻳﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﺎﻣﻠﻲ )ﻋﻠﻮﻡ ﺍﺩﺑﻲ ﻭ ﺑﻼﻏﻲ ،ﺗﻔﺴﻴﺮ ،ﺣﺪﻳﺚ( .2ﭘﺪﺭ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺯﻳﻦﺍﻟﺪﻳﻦ ﻋﻠﻲ ﻣﻨﺸﺎﺭ ﻋﺎﻣﻠﻲ .3ﺷﻴﺦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﺎﻟﻲ ﻛﺮﻛﻲ .5ﻣﻼ ﻋﻠﻲ ﻣﺬ ّﻫﺐ )ﻋﻠﻮﻡ ﺭﻳﺎﺿﻲ ،ﻫﻴﺌﺖ ﻭ ﻧﺠﻮﻡ( .6ﻣﻼ ﻋﻠﻲ ﻗﺎﺋﻨﻲ .7ﻣﻼ ﺍﻓﻀﻞ ﻗﺎﺿﻲ )ﻋﻠﻮﻡ ﺭﻳﺎﺿﻲ( ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺭﻭﺍﻳﺖ: ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺣﺪﻳﺚ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﻣﺬﻫﺐ ﺍﻣﺎﻣﻴﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺷﻴﺦ ﻋﺰﺍﻟﺪﻳﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﺎﻣﻠﻲ ﻭ ﻣﻴﺮﺩﺍﻣﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺬﻫﺐ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻘﺪﺳﻲ ﺑﻮﺩﻩﺍﻧﺪ .ﻫﻢﭼﻨﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺍﻣﺎﻣﻴﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻼﺻﺪﺭﺍ ﺷﻴﺮﺍﺯﻱ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩﻱ ﺣﺪﻳﺚ ﺍﺧﺬ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻂ ﺧﻮﺩ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻤﻮﻧﻪﻱ ﺁﻥ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻣﻴﻦ ﻧﺎﻣﻰﻣﻮﺭﺥ 1014ﻕ. ﺩﺭ ﺫﻳﻞ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺬﻫﺐ ﻭ ﻣﺸﺮﺏ: ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺟﺎﻣﻌﻴﺖ ﺩﺭ ﻋﻠﻮﻡ ﻭ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﺍﺳﻼﻣﻲ ،ﺩﺭ ﻫﻴﭻﻳﻚ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﻱ ﻋﻠﻤﻰ»ﻣﻮﺳﺲ« ﻧﻈﺮﻳﻪﻱ ﺗﺎﺯﻩﻳﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﺁﻭﺭﻱﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣ ّﺪ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻭ ﻫﻢﻋﺼﺮﺵ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻴﺮﺩﺍﻣﺎﺩ ﻭ ﻣﻼﺻﺪﺭﺍ ﻧﻤﻲﺭﺳﺪ .ﺍﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪﻱ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻑ ﻭ ﻋﺮﻓﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﻪﻃﻮﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺲ ﻓﻘﻪ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻼﺻﺪﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺮﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ،ﻣﻴﺮﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻨﻘﻮﻟﻲ ﻧﺰﺩ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺭﻭ ﻭ ﺍﮔﺮ
ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻌﻘﻮﻟﻲ ﻧﺰﺩ ﻣﻴﺮﻓﻨﺪﺭﺳﻜﻲ ﺭﻭ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭﻳﻲ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻱ .ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ،ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩﻱ ﻋﻠﻤﻴﻪﻱ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺲ ﻓﻘﻪ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺷﺘﻪ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻋﻠﻤﻰﺑﻪ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻭ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﻭ ﺗﺼﻨﻴﻒ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻣﺸﺮﺏ ﺍﻭ ﺗﻘﺮﻳﺐ ﺑﻴﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﻃﺮﻳﻘﺖﻳﺎ ﻓﻘﻪ ﻭ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﺎﻥﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮﻣﻪﻱ ﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﻨﻴﺮ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻃﻲ ﺁﻥ ﻓﻘﻴﻬﺎﻧﻲ ﻋﺒﺎﺭﺗﻲ ﺑﻪ ﻧﺸﺮ ﻋﺮﺑﻲ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ّ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﺼﻮﻑ ﻧﺪﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺻﻮﻓﻴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﻘﻪ ﻧﺸﻨﺎﺳﻨﺪ، ﺯﻧﺪﻳﻖ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻓﻘﻪ ﻭ ﺗﺼﻮﻑ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ ،ﻣﺤﻘﻖ ﻭ ﺑﺮ ﺣﻖ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﺑﺎ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﺘﺪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻨﻮﻥ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﻭﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺖ ﻭ ﺯﻧﺎﺭ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻨﻈﻮﻣﻪﻱ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻜﺮ ،ﻫﻤﻪﻱ ﻋﻠﻮﻡ ﺭﺳﻤﻰﻭ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﻋﻠﻢ ﻣﺠﺎﺯﻱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻱ ﻋﻠﻮﻡ ﻋﻘﻠﻲ ﺭﺍﻳﻜﺎﻥﻳﻜﺎﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﻗﺪﺡ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺗﺸﻴﻊ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﺍﻭ ﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ّ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﺵ ﺑﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺟﺒﻞ ﻋﺎﻣﻞ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺗﺎﻟﻴﻔﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭﺵ ﺩﺭ ﻓﻘﻪ ﻭ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﺷﻴﻌﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﻗﺼﻴﺪﻩﻱ ﻣﻌﺮﻭﻑ »ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﻟﻔﻮﺯ ﻭ ﺍﻻﻣﺎﻥ« ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ )ﻋﺞ( ﺟﺎﻱ ﻫﻴﭻﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮﺩﻳﺪﻱ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎﻱ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ،ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺨﺎﺭﻱ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻟﻄﻴﻒ ﻣﻘﺪﺳﻲ ﺷﺎﻓﻌﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩﻱ ﺣﺪﻳﺚ ﺍﺧﺬ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺯﻣﺨﺸﺮﻱ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺑﻴﻀﺎﻭﻱ ،ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ ﻇﺎﻫﺮﺍً ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺗﻘﻴﻪ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﻣﻤﺎﺷﺎﺕ ﻣﻲﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺳ ّﻨﻲ ﻣﺬﻫﺐ ﺗﻮﻫﻢ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ .ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﻛﻪ ﻭﻱ ﺩﻳﺒﺎﭼﻪﻱ ﺗﻔﺴﻴﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺻ ً ﻼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺷﺎﻩﻋﺒﺎﺱ ﺍﺗﺤﺎﻑ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﺭﻳﻪ ،ﺑﻪﻧﺎﻡ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻣﺮﺍﺩ ﺳﻮﻡ، ﺍﻣﭙﺮﺍﻃﻮﺭ ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ )ﺣﻜﻮﻣﺖ 982.1003ﻕ( ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﺣﻠﺐ ﺑﻪ ﻣﺬﻫﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺷﺎﻓﻌﻲ ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻲﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﻓﺸﺎﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺻﻔﻮﻱ ﺑﻪ ﺗﺸﻴﻊ ﺗﻮﺳﻞ ﺍﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ 5.ﺍﻣﺎ ﺗﺸﻴﻊ ﺍﻭ ﻣﺤﺮﺯ ﻭ ّ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻥ ﺷﻴﻌﻪ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﻣﻨﻈﻮﻡ ﻭ ﻣﻨﺜﻮﺭ ﺍﻭ ﺑﺎﺭﺯ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪﻱ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﻭ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﻣﺸﻬﻮﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻋﺒﺎﺭﺕ »ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺻﻞ ﻭ ﺳﻠّﻢ ﻭ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎﺭﻙ ﻋﻠﻲ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻟﺪﻋﻮﺓ ﺍﻟﻨﺒﻮﻳﻪ« ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧ ّﺪﺍﻡ ﺑﻘﺎﻉ ﻣﺘﺒﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺍﻋﻴﺎﺩ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﻗﺪﺱ ﺭﺿﻮﻱ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ﻭ ﻣﺬ ّﻛﺮﺍﻥ ﺷﻴﻌﻪ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. ﻭﻱ ﻫﻢﭼﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﻘﻢ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻥ ﺷﻴﻌﻪ ﺩﺭ ﻣﻨﻈﻮﻣﻪﻱ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻜﺮ ﺍﺷﻌﺎﺭﻱ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺑﻴﺎﺗﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻰﺷﻮﺩ: ﻳﺎﺭﺏ! ﺑﻪ ﻧﺒﻲ ﻭ ﻭﺻﻲ ﻭ ﺑﺘﻮﻝ ﻳﺎﺭﺏ! ﺑﻪ ﺗﻘﺮﺏ ﺳﺒﻄﻴﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﻳﺎﺭﺏ! ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺯﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩ ﺑﻪ ﺯﻫﺎﺩﺕ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺭﺷﺎﺩ ﻳﺎﺭﺏ!ﻳﺎﺭﺏ! ﺑﻪ ﺣﻖ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻧﺎﻃﻖ
ﻳﺎﺭﺏ!ﻳﺎﺭﺏ! ﺑﻪ ﺭﺿﺎ ﺷﻪ ﺩﻳﻦ ﺁﻥ ﺛﺎﻣﻦ ﺿﺎﻣﻦ ﺍﻫﻞﻳﻘﻴﻦ6... ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﻢﭼﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺻﺮﺍﺣﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻥ ﺷﻴﻌﻪ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﻏﺰﻝ ﺯﻳﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﻛﺮﻡ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺯﻭﺍﺝ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻫﻤﺴﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺎﻃﻤﻪ )ﺱ( ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺷﻴﻌﻪ ﭼﻨﻴﻦﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ: ﺍﻟﻬﻲ ،ﺍﻟﻬﻲ ،ﺑﻪ ﺣﻖ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺍﻟﻬﻲ ،ﺍﻟﻬﻲ ،ﺑﻪ ﺳﺎﻗﻲ ﻛﻮﺛﺮ ﺍﻟﻬﻲ ،ﺍﻟﻬﻲ ،ﺑﻪ ﺻﺪﻕ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺍﻟﻬﻲ ،ﺍﻟﻬﻲ ،ﺑﻪ ﺯﻫﺮﺍﻱ ﺍﻃﻬﺮ... ﻛﻪ ﺑﺮ ﺣﺎﻝ ﺯﺍﺭ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻧﻈﺮ ﻛﻦ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺍﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﻌﺼﻮﻡﻳﻚ ﺳﺮ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻋﻼﻗﻪﻱ ﺧﺎﺻﻲ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻑ ﻭ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﻛﺸﻜﻮﻝ ﻭ ﺷﺮﺡ ﺍﺭﺑﻌﻴﻦ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﺑﻦﻋﺮﺑﻲ، ﺳﻬﺮﻭﺭﺩﻱ ،ﺍﺑﻦﻓﺎﺭﺽ ،ﻣﻮﻟﻮﻱ ،ﻋﻄﺎﺭ ،ﺣﺎﻓﻆ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻠﻤﺎﻱ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﻢ ﻭ ﻧﺜﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺵ ﻭ ﮔﺮﺑﻪﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺘﺴﺎﺏ ﺭﺳﺎﻟﻪﻱ ﻣﺴﺘﻘﻠﻲ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ 1328ﻕ ﺩﺭ ﻗﺎﻫﺮﻩ ﭼﺎپ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻃﻲ ﺁﻥ ﻣﻮﻟﻒ ﺍﺯ ﺻﻮﻓﻴﻪ ﺗﺠﻠﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﻋﺮﻓﺎﻧﻲ ﻭ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺍﻭ ﺟﺪﺍً ﻣﺤﻞ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﺍﺳﺖ .ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻇﺎﻫﺮﺍً ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕﻫﺎ ﺩﺭ ﻛﺴﻮﺕ ﺩﺭﻭﻳﺸﻲ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺯﻱ ﻋﻠﻤﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻭﻱ ﺍﺣﺘﻤﺎ ًﻻ ﺑﻪ ﺳﻠﺴﻠﻪﻱ ﺻﻮﻓﻴﺎﻥ ﻧﻮﺭ ﺑﺨﺸﻴﻪﻳﺎ ﻧﻌﻤﻪﺍﻟﻠﻴﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﻱ ﺗﻌﻠﻖ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﻠﺴﻠﻪﻱ ﻧﻮﺭﺑﺨﺸﻴﻪﻳﺎ ﻧﻌﻤﻪﺍﻟﻠﻬﻴﻪﻳﻜﻲ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ )ﻉ( ﻣﺘﺼﻞ ﻣﻲﺷﻮﺩﻭ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻭﻻﺩﺕ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ )ﻉ( ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺗﺼﺎﻟﻲ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺸﺒﺜﺎﺗﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﺯﺩﻩ ﻭ ﻣﺪﻋﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﻭ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻳﻢ،ﻳﻜﻲ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﺳﻘّﺎﻱ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ ﺩﻭﻡ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺻﻮﻓﻴﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﻥ ﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ 9.ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﻣﻼﻣﺤﻤﺪﺑﺎﻗﺮ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺗﻨﻜﺎﺑﻨﻲ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻛﺜﺮ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻠﻴﻔﻪﻱ ﺷﻴﺦ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻮﺫﻥ ﺳﺒﺰﻭﺍﺭﻱ ﻗﻄﺐ ﻧﻮﺭﺑﺨﺸﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪﺍﻧﺪ .ﺑﺎﺭﻱ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺍﺭﺑﻌﻴﻦ ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﻋﺮﺑﻲ ﺑﻪ »ﺷﻴﺦﺍﻟﻌﺎﺭﻓﻴﻦ« ﻭ ﺩﺭ ﻛﺸﻜﻮﻝ ﺑﻪ »ﺟﻤﺎﻝﺍﻟﻌﺎﺭﻓﻴﻦ« ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﺁﻥﻛﻪ ﺣﺎﺋﺰ ﻋﺎﻟﻲﺗﺮﻳﻦ
21
ﻳﻚ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ/ﻳﻚ ﻛﺘﺎﺏ
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﻗﺼﻪﻫﺎﻯ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺳﻌﻴﺪ ﺷﻜﻴﺒﺎ
ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻯﺗﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻟﻤﻮﺗﻰ ﻫﻢ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ .ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ ﻣﺸﻜﻼﺗﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻯﺗﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ؟ ﻳﻮﺳﻒ ﻋﻠﻴﺨﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ »ﺍژﺩﻫﺎﻛﺸﺎﻥ« ﻣﺪﺗﻰ ﻗﺒﻞ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﺍﺩﺑﻰ ﺟﻼﻝ ﺁﻝ ﺍﺣﻤﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﻧﻬﺎﻳﻰ ﻫﺸﺘﻤﻴﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﮔﻠﺸﻴﺮﻯ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ. ﺑﺎﻳﻮﺳﻒ ﻋﻠﻴﺨﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﭼﺎپ ﺳﻮﻡ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ »ﺍژﺩﻫﺎﻛﺸﺎﻥ« ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ.
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻯ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ »ﺍژﺩﻫﺎﻛﺸﺎﻥ« ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﻯ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﺷﻤﺎ »ﻗﺪﻡﺑﺨﻴﺮ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭگ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ« ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ .ﭼﻄﻮﺭ ﺷﺪﻳﻚ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﻞ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻳﺘﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻳﺪ؟
ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻦ ،ﻫﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩﺍﻯ ﺍﺯ ﺗﺠﺮﺑﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻴﻢ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﺑﺨﺸﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﺑﻮﺩﻳﻢ.ﻳﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﺵ ﻛﺮﺩﻳﻢﻳﺎ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢﻳﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩﺍﺵ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩﺍﻳﻢ .ﺁﻥ ﺑﺨﺶ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭﮔﻴﺮﻡ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍﻳﻰ ﺍﻡ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﺩ. ﺍﻻﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺍﺛﺮ ﻭ ﺧﺒﺮﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎ ﺧﺎﻟﻰ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﺪﻳﻤﻰﻫﺎ ﻓﻮﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﺪﻳﺪﻯﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﻣﺴﺎﻟﻪﺍﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺩﺭﮔﻴﺮﻡ ﻣﻰﻛﺮﺩ ،ﻧﻮﻉ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻭﻗﺎﻳﻊ؛ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺳﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻰﺷﺪ. ﺍﮔﺮﻳﻜﻰ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩﻫﺎﻯ ﭘﻴﭻ ﺩﺭ ﭘﻴﭻ ﺍﻟﺒﺮﺯ ﺑﻪ ﺗﻪ ﺩﺭﻩ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻣﻰﺷﺪ ،ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﻻﻳﻞ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻣﻰﮔﺸﺘﻨﺪ .ﺍﮔﺮ ﺑﺰ ﻛﺴﻰ ﻣﻰ ُﻣﺮﺩ ،ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺰ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﺎﻭﺭﺍﻳﻰ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻰﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻧﺪ .ﺍﮔﺮ ﺷﻬﺎﺏ ﺳﻨﮕﻰ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰﺷﺪ، ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻧﻮﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻰﺩﺍﺩﻧﺪ .ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻯ ﻗﺼﻪ ﻣﻰﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻪﭘﺮﺩﺍﺯﻯ ﻭ ﻗﺼﻪﮔﻮﻳﻰﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﮔﻮﻳﺎ. ﺍﺯ 8ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﺁﻥ ﺑﺨﺶ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ 8ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺍﻧﻜﺎﺭﻯ ﺭﻭﻯ ﻣﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎﻝ ﻫﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻰ ﺩﺭﻳﻚ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻰ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻰﺍﻓﺘﺪ ﻭﺍﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﻜﺎﻧﻰ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﺷﺪﻳﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎ. ﺩﺭ ﻫﺮﺟﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺩﻡﻫﺎﻳﻰ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻰﺍﻓﺘﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﻟﺤﻦ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻴﺪﻳﻚ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﻚ ﻣﻌﻠﻢ ﺩﺍﺭﺍﻯﻳﻚ ﻟﺤﻦ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ .ﺍﻳﻦﻫﺎ ﺩﻭ ﺍﻟﮕﻮﻯ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻭﻗﺘﻰ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭﻳﻚ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻰﺍﻓﺘﺪ ،ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻫﻢ ﺍﺯﻳﻚ ﺳﺮﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻜﻞ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ ﻛﻪ ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺭﺳﻮﻡ ﺧﺎﺻﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﺯﺑﺎﻥ ﻭﻳﮋﻩﺍﻯ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺷﻜﻞ ﻭ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺧﺎﺻﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ .ﻧﻮﻉ ﻧﮕﺎﻩﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ، ﺧﺎﺹ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﻟﻄﺒﻊ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻟﻤﻮﺗﻰﻳﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺗﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ،ﺯﺑﺎﻥ ﺩﻳﻠﻤﻰ ،ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎﺳﺖ. ﻣﻦ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻫﻢ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻣﺸﻜﻞ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻰﻛﻨﺪ .ﭼﻮﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻡ ﻭﻗﺘﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﺫﺭﺑﺎﻳﺠﺎﻥ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﻓﺮﺽ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﺫﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻡ. ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭﻝ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﺎﻥ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻣﺶ ﺍﻧﺲ ﺑﮕﻴﺮﻡ .ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﮔﻴﻼﻥ ﻣﻰﺭﻭﻳﺪ، ﺁﻳﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻓﻼﻥ ﮔﻴﻠﻪﻣﺮﺩﻳﺎ ﻓﻼﻥ ﮔﻴﻠﻪﺯﻥ ،ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺗﻬﺮﺍﻧﻰ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻨﺪ؟ ﻧﻪ .ﺁﻥﻫﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﺎﻥ ﮔﻴﻠﻜﻰ ﺍﺳﺖ .ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻣﻴﺎﻥﺷﺎﻥ ﻧﺮﻭﻳﻢ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻳﻠﻤﺴﺘﺎﻥ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥﺷﺎﻥ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻧﻮﺷﺘﻢﺷﺎﻥ. ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻯ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﻄﻮﺭﻩﺍﻯ ﻭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪﺍﻯ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻛﻤﺘﺮ ﺩﭼﺎﺭ ﺗﺤﻮﻝ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎ ،ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﺨﺼﻴﺖﭘﺮﺩﺍﺯﻯ ﻧﻤﻰﺑﻨﺪﻧﺪ؟
ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩﻳﻚ ﺗﺸﺨّ ﺺ ﻭ ﺗﻜﺎﻣﻠﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﻄﻮﺭﻩﺍﻯ ﻭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪﺍﻯ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ .ﺍﻳﻦﻫﺎ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻯ ﺍﺳﻄﻮﺭﻩﺍﻯ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖﭘﺮﺩﺍﺯﻯ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻧﻮﻳﺴﻰ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ .ﺍﻳﻦﺟﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖﺷﺎﻥ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬﺍﺭﻯﺷﺎﻥ ﺭﻭﻯﻳﻚ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺧﺎﺹ ،ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ. ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺁﺩﻡﻫﺎﻯ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻳﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ .ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍژﺩﻫﺎﻛﺸﺎﻥ» ،ﺣﻀﺮﺗﻘﻠﻰ« ﺷﺨﺼﻴﺘﻰ ﺍﺳﻄﻮﺭﻩﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎ ﺍژﺩﻫﺎ ﺑﺠﻨﮕﺪ ،ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍژﺩﻫﺎﻳﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻣﻴﻠﻚ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺎﻙﻳﻜﺴﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻰﺩﺍﻧﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺳﺎﻝﻫﺎﻯ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ،ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺩﮔﺎﻧﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ »ﻣﻴﻠﻚ« ﺑﻤﻴﺮﺩ ﻭ ﺁﻥﺟﺎ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﻘﻌﻪﺍﻯ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ،ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ
ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻣﻴﻠﻚ ﺑﺸﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺍژﺩﻫﺎ ﻣﻰﺁﻳﺪ. ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎ ﺍﻏﻠﺐ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎﻯﻳﻚ ﺭﺧﺪﺍﺩ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻫﻢ ﺭﻭﻳﻜﺮﺩﻯ ﺟﺎﺩﻭﻳﻰ ﻭ ﻏﻴﺮﻭﺍﻗﻌﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎ ﺁﻳﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟
ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺷﺎﻳﺪ .ﻣﺨﺼﻮﺻ ًﺎ ﺩﺭ »ﻗﺪﻡﺑﺨﻴﺮ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭگ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ« ﺧﻴﻠﻰ ﻏﺮﻳﺰﻯ ﻣﻰﻧﻮﺷﺘﻢ.ﻳﻌﻨﻰ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻭﻗﺎﻳﻌﻰ ﻣﻰﻧﻮﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺸﺨﺺ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺷﻨﻴﺪﻩﻳﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ِﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻰ ﻣﺜﻞ »ﺧﻴﺮﺍﷲ ﺧﻴﺮﺍﷲ« ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﺍﺯ
ﺳﺎﻝ 80ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﻣﺼﻤﻢ ﺷﺪﻡ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﻨﻢ ،ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻪﻫﺎﻯ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺷﻤﺎ ﺷﻬﺮﻯ ،ﻣﺎﻝ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ .ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻯ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﺎﻥ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺎﻥ 12ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺷﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺷﺪﻧﺪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ »ﻗﺪﻡﺑﺨﻴﺮ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭگ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ«.ﻳﺎ ﺑﻌﺪﺍً 15 ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺷﺪﻧﺪ »ﺍژﺩﻫﺎﻛﺸﺎﻥ«. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻌﺪﻯ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﻯ ﺩﻭ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻗﺒﻠﻰﺗﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ؟
ﺩﻗﻴﻘ ًﺎ. ﻭﻗﺘﻰﻳﻚ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﺭﻳﻚ ﻛﺘﺎﺑﻔﺮﻭﺷﻰ »ﺍژﺩﻫﺎﻛﺸﺎﻥ« ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻯ ﻫﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺪ ،ﭼﻄﻮﺭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻛﻨﺪ ﻭﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺨﺮﺩ؟ ﻭﻟﻰ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﻧﻈﺮ ﺁﺩﻡﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻛﺘﺎﺏ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺭﺍﻏﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
ﭘﺸﺖ ﺟﻠﺪ ﭼﺎپ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺳﻮﻡ »ﺍژﺩﻫﺎﻛﺸﺎﻥ« ﻧﻈﺮﺍﺕ 10ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻣﺜﻞ ﺁﻗﺎﻯ ﺳﭙﺎﻧﻠﻮ ،ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﺮﻧﻮﺵ ﭘﺎﺭﺳﻰﭘﻮﺭ ،ﺁﻗﺎﻯ ﻓﺘﺢ ﺍﷲ ﺑﻰﻧﻴﺎﺯ ﻭ ﺁﻗﺎﻯ ﺩﺳﺘﻐﻴﺐ ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻡ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺸﺪﻩ .ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻩﻳﺎ ﻧﺎﺷﺮ؟
ﻛﺠﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺟﺮﺍﻳﺶ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻓﻀﺎﻯ ﻣﻴﻠﻚ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎﺯﺵ ﻛﺮﺩﻡ .ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ »ﺍژﺩﻫﺎﻛﺸﺎﻥ« ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪﺗﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻜﻞ ﻏﺮﻳﺰﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻭ ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺭﺳﻮﻣﻰ ﻛﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻰﺍﻡ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻫﻴﭻ ﺭﺑﻄﻰ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.ﻳﺎ ﺯﺍﺩﻩ ﺗﺨﻴﻞ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦﺟﺎ ﻭ ﺁﻥﺟﺎ ﺷﻨﻴﺪﻡ؛ ﺩﺭ ﻛﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﻭ ﺳﻴﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﻟﺮﺳﺘﺎﻥ ﻣﺜ ً ﻼ .ﻧﻤﻮﻧﻪﺍﺵ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ »ﻧﺴﺘﺮﻧﻪ« ﻭ ﺭﺩ ﺷﺪﻥ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﻛﻤﺎﻥ )ﺁﻟﻪ ﻣﻨﮓ( .ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻨﻴﺪﻳﺎﺩﻡ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺷﻨﻴﺪﻡﻳﺎ ﭼﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﻳﻦﻃﻮﺭﻯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻣﻦ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺘﺮﺟﻤﻰﺯﺑﺎﻥ ﻋﺮﺑﻰ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻯ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﻠﺪ ﺍﻏﻠﺐﺷﺎﻥ ،ﻧﻈﺮﺍﺕ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺸﺨﺺ ﻛﺘﺎﺏ »ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ« ﻣﺎﺭﻛﺰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﭼﺎپ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺧﻴﻠﻰ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ .ﻭﻗﺘﻰﻳﻚ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﺭﻳﻚ ﻛﺘﺎﺑﻔﺮﻭﺷﻰ »ﺍژﺩﻫﺎﻛﺸﺎﻥ« ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻯ ﻫﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺪ ،ﭼﻄﻮﺭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻛﻨﺪ ﻭﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺨﺮﺩ؟ ﻭﻟﻰ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﻧﻈﺮ ﺁﺩﻡﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻛﺘﺎﺏ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺭﺍﻏﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺩﺭ ﭼﺎپ ﺩﻭﻡ »ﻗﺪﻡﺑﺨﻴﺮ«... ﻫﻢ ﻧﻈﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻄﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ،ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻯ ﺷﻬﺮﻯ ﻭ ﺍﺻﻄﻼﺣﺎً ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻧﻰ ﻭ ﻛﺎﻓﻪﺍﻯ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻨﺪ ،ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻯ ﺑﻮﻣﻰ ﻧﻮﺷﺘﻴﺪ. ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ ﻣﺨﺎﻃﺐﻫﺎﻯﺗﺎﻥ ﺗﺎ ﺣﺪﻭﺩﻯ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺷﻮﻧﺪ؟
ﻣﻦ ﻫﻢ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎ ،ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻯ ﺷﻬﺮﻯ ﻣﻰﻧﻮﺷﺘﻢ .ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﻯ ﻛﻮﻯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺩﺍﺭﻡ؛ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﺎﻥ ﻋﺎﺷﻖ. ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺭﺳﺨﻮﺍﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻳﺎﻳﻚ ﺳﺮﻯ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﻯ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺍﺭﺗﺶ.ﻳﺎ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻳﻰ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﻯ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻗﺰﻭﻳﻦ.ﻳﺎﻳﻚ ﻛﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺟﻨﮓ ،ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺪﺍﻡﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﺎپ ﻧﻜﺮﺩﻡ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺍﺯ ﻓﻀﺎﻯ ﺷﻬﺮﻯ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ .ﻭﻗﺘﻰ
ﺍژﺩﻫﺎﻛﺸﺎﻥ ،ﺑﺮﻧﺪﻩ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﺍﺩﺑﻰ ﺟﻼﻝ ﺁﻝ ﺍﺣﻤﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﻧﻬﺎﻳﻰ ﻫﺸﺘﻤﻴﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﮔﻠﺸﻴﺮﻯ ﺷﺪ .ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻳﺰ ﺑﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﻧﻘﺸﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؟
ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻧﻘﺶ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻘﺶﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﺗﻔﺎﻗ ًﺎ ﺧﻴﻠﻰ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ» .ﻗﺪﻡﺑﺨﻴﺮ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭگ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ« ﺍﮔﺮ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﻛﺘﺎﺏ ﺳﺎﻝ ﻭ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻧﻤﻰﺷﺪ ،ﺷﺎﻳﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﭼﺎپ ﻧﻤﻰﺷﺪ .ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ »ﺍژﺩﻫﺎﻛﺸﺎﻥ« ﻫﻢ.ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﭼﺎپ ﺍژﺩﻫﺎﻛﺸﺎﻥ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ ﻭﻳﻚ ﭼﺎپ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻭ ﭼﺎپ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﭼﺎپ ﺳﻮﻡ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻯ ﻣﺎﺳﺖ.
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﺟﻬﺖ ﺗﻮ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮﺩ«... ﺯ .ﺁﺛﺎﺭ ﻣﻨﻈﻮﻡ ﻓﺎﺭﺳﻲ: ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﭘﺎﺭﺳﻲ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺸﻜﻮﻝ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﻛﻠﻴﺎﺕ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺍﻭ ﺷﺎﻣﻞ ﻏﺰﻟﻴﺎﺕ، ﻣﺜﻨﻮﻳﺎﺕ )ﻧﺎﻥ ﻭ ﺣﻠﻮﺍ ،ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻜﺮ ،ﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﻨﻴﺮ(، ﻗﻄﻌﺎﺕ ،ﺭﺑﺎﻋﻴﺎﺕ ،ﻣﺴﺘﺰﺍﺩ ﻭ ﻣﺨﻤﺲ ﺑﻪ ﻫﻤﺖ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺳﻌﻴﺪ ﻧﻔﻴﺴﻲ ﺑﺎ ﻣﻘﺪﻣﻪﻳﻲ ﺳﻮﺩﻣﻨﺪ ﻭ ﺗﻔﺼﻴﻠﻲ ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﺣﺎﻝ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺩﺭ 103 ﺻﻔﺤﻪ ،ﻧﺨﺴﺖ ﺩﺭ 1316ﺵ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻜﺮﺭ ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ، ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﻱ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺍﺯ ﻣﻨﻈﺮ ﻓﺼﺎﺣﺖ ﻭ ﺑﻼﻏﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﻱ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻥ ﺑﺰﺭگ ﻧﻈﻢ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻧﻤﻲﺭﺳﺪ ،ﻭﻟﻲ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺍﺭﺯﺵ ﭘﻴﺎﻡ ﻭ ﻣﺤﺘﻮﺍ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﻟﺤﻦ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﻭ ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﺭﻳﺎ ،ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻓﺎﺭﺳﻲﺯﺑﺎﻧﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﺩﺭ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ، ﻧﻮﺁﻭﺭﻱﻫﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺳﺒﻚ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ .ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ، ﻣﺜﻨﻮﻱ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻜﺮ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮﻣﻪﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺤﺮ ﻣﺘﺪﺍﺭﻙ )ﺧَ ﺒﺐ( ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺡ .ﺁﺛﺎﺭ ﻣﻨﻈﻮﻡ ﻋﺮﺑﻲ: ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻋﺮﺑﻲ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻧﺨﺴﺖﺑﺎﺭ ﺷﻴﺦ ﻣﺤﻤﺪﺭﺿﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺷﻴﺦ ﻋﺎﻣﻠﻲ )ﻡ (1110 ﺑﻴﻦﺍﻟﺪﻓﺘﻴﻦ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﺎﻣﻞ ﭼﺎپ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻋﺮﺑﻲ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ،ﻣﺸﻬﻮﺭﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺼﻴﺪﻩﻳﻲ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ »ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﻟﻔﻮﺯ ﻭ ﺍﻻﻣﺎﻥ ﻓﻲ ﻣﺪﺡ ﺻﺎﺏﺍﻟﺰﻣﺎﻥ« ﺩﺭ 63ﺑﻴﺖ ﺍﺳﺖ. ﻁ .ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﻟﻴﻔﺎﺕ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ: ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﻟﻴﻔﺎﺕ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﻋﻠﻮﻡ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩﻯ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﺎ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ :ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺍﻻﻧﻮﺍﺭ ﺍﻻﻟﻬﻴﻪ ،ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺍﻟﺒﻼﻏﻪ،ﺑﺤﺮﺍﻟﺤﺴﺎﺏ، ﺗﻀﺎﺭﻳﺲ ﺍﻻﺭﺽ ،ﺗﻨﺒﻴﻪﺍﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ ،ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺍﻟﻤﻘﺎﺻﺪ ،ﺗﻬﺬﻳﺐ ﺍﻟﺒﻴﺎﻥ ،ﺟﺒﺮ ﻭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻭ...
ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻱ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪﺍﻱ ﻭ ﻏﺮﺍﺋﺐ ﺍﺣﻮﺍﻝ: ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻭ ﻛﺮﺍﻣﺎﺕ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﻕ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻗﺼﻪﻫﺎ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺩﻳﺮﺑﺎﺯ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺯﺑﺎﻥﻫﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎ ﻭ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻴﺰ ﺭﺍﻩﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩﻧﻲﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺼﻪﻱ ﺍژﺩﻫﺎ ﺷﺪﻥ ﭘﺎﻱﺍﻓﺰﺍﺭ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺳﻔﻴﺮ ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥﻳﺎ ﻣﺼﻮﻥ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻛﺸﻮﺭ ﺍﺯ ﻭﺑﺎ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺩﻓﻦ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ .ﺑﺎ ﺁﻥﻛﻪ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻱ
ﻫﻨﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻧﻮﻳﺴﻲ ﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﮔﺮﺑﻪ ﻭ ﻣﻮﺵ: ﺩﺭ ﺍﺩﺏ ﻛﻬﻦ ﻓﺎﺭﺳﻲ ،ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﭘﺮﺩﺍﺯﻱ ﺗﻤﺜﻴﻠﻲ ﻭ ﻧﻘﻞ ﺣﻜﺎﻳﺎﺕ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺧﺬ ﻧﺘﻴﺠﻪﻱ ﺍﺧﻼﻗﻲ ﭘﻴﺸﻴﻨﻪﻳﻲ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﺩﺍﺭﺩ .ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﻢ ﻭ ﻧﺜﺮ، ﺣﻜﺎﻳﺎﺗﻲ ﺑﺎ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﺗﺨﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﺁﻥﻫﺎ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﮔﺮﺑﻪ ﻭ ﻣﻮﺵ )ﻳﺎ ﻣﻮﺵ ﻭ ﮔﺮﺑﻪ( ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﻛﺎﻣﻞ ﺁﻥ )ﭘﻨﺪ ﺍﻫﻞ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻫﻮﺵ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﮔﺮﺑﻪ ﻭ ﻣﻮﺵ( ﺍﺳﺖ. ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﮔﺮﺑﻪ ﻭ ﻣﻮﺵ ﻣﻨﺜﻮﺭ ﺧﻮﺩ – ﻫﻢﭼﻮﻥ ﻣﻮﺵ ﻭ ﮔﺮﺑﻪﻱ ﻣﻨﻈﻮﻡ ﻋﺒﻴﺪ ﺯﺍﻛﺎﻧﻲ – ﻃﻨﺰﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺗﻠﺦ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﻧﻈﺮﻳﻪﭘﺮﺩﺍﺯﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﭘﻨﺪﺁﻣﻮﺯﻱ ﺍﺧﻼﻗﻲ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﻭﻱ ﺩﺭﻳﻚ ﻓﺼﻞ ﻣﻮﺵ ﺭﺍ ﻧﻤﺎﺩ »ﻧﻔﺲ ﺍﻣﺎﺭﻩ« ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ »ﮔﺮﺑﻪ« ﺭﺍ ﻧﻤﺎﺩ »ﻧﻴﺮﻭﻱ ﺗﺨﻴﻞ« ﻭ ﺩﺭ ﻓﺼﻠﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻏﻮﻏﺎﻱ ﺻﻮﻓﻲﺳﺘﻴﺰﻱ ﻓﻘﻴﻬﺎﻥ ﻋﺼﺮ ﺻﻔﻮﻱ، ﻣﻮﺵ ﺭﺍ ﺷﺒﻴﻪ »ﺻﻮﻓﻲ« ﻭ ﮔﺮﺑﻪ ﺭﺍ ﺷﺒﻴﻪ »ﻓﻘﻴﻪ« ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﮔﺮﺑﻪ ﻭ ﻣﻮﺵ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻜﺮﺭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﻱ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﻭ )ﻫﻤﭽﻮﻥ ﭼﺎپ ﻛﻠﻴﺎﺕ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺳﻌﻴﺪ ﻧﻔﻴﺴﻲ( ﻭ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻭ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻧﺸﺮ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮﺩ
ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ: ﻣﻌﺘﺒﺮﺗﺮﻳﻦ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ: .1ﺻﺪﺭﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺷﻴﺮﺍﺯﻱ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﻣﻼﺻﺪﺭﺍ )ﻡ 1050 – 979ﻕ( .2ﻣﻼﻣﺤﺴﻦ ﻓﻴﺾ ﻛﺎﺷﺎﻧﻲ )ﻡ 1091ﻕ( .3ﻣﺤﻤﺪﺗﻘﻲ ﻣﺠﻠﺴﻲ )ﻡ 1070ﻕ( ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺴﻲ ﺍﻭﻝ .ﻭ...
ﺩﻳﻨﻲ ﻭ ﻋﺮﻓﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﻭ ﻋﺮﻓﺎ ﻭ ﻣﺨﺼﻮﺻ ًﺎ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥﻫﺎﻱ ﻋﺎﻡ، ﺩﻻﻳﻞ ﺍﻟﻨﺒﻮﻩ ،ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺍﻟﻨﺒﻮﻩ ،ﺩﻻﺋﻞ ﺍﻻﻣﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﺣﻖ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻥﻳﺎ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻓﻀﺎﺋﻞ ،ﻣﻨﺎﻗﺐ ﻭ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺩﺭ ﺣﻖ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻣﺸﺤﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺧﻮﺍﺭﻕ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﻇﻬﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺮﺍﻣﺎﺕ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﺍﺯ ﺷﺨﺺ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻛﺮﺩ .ﺑﺎﺯ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻏﻠﺐ ﻣﻨﺎﺑﻊ،ﻃﻮﻝ ﺍﺳﻔﺎﺭ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻣﺪﺕ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﻧﺪ ،ﺍﻏﺮﺍﻕ ﻣﺤﺾ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢﭼﻨﻴﻦ ﺳﻔﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻧﺪﻳﺐ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺑﻊ 19ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺷﺼﺖ ﻭ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻣﺠﻠﻪ "ﺑﺨﺎﺭﺍ" ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ
20
23
ﻧﻤﺎﻳﺶ
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺍﺯ ﺻﻔﺤﻪ1
ﺯﻳﺒﺎﻳﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺠﺴﻢ ﺑﺒﺨﺸﺪ.ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻣﻬﻤﻰﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭﻯ ﻳﻚ ﻛﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻧﺎﻡ ﺳﻴﺎﻣﻚ ﺻﻔﺮﻯ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﻯ ﻣﻰﺍﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﻰ ﺍﺳﺖ؟
ﮔﻔﺘﻨﺶ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﻦ ،ﺍﺳﺎﺳﺎ ﺑﺎﺯﻯ ﻳﻚ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺁﺩﻡ ﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﺍﻫﻞ ﻧﻘﺪ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ
ﺭﻓﺘﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﻣﻰﺳﺎﺯﻡﻳﺎ ﺑﺎﺯﻯ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪﻯ ﻛﻤﻴﻚ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﻟﺤﻈﻪﺍﻯ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﺨﻨﺪﺩ ﺍﻣﺎ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻤﺪﻯ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯﺵ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﺪﻋﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻤﺪﻯ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺎﺯﻳﺶ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﻫﺪ ﺩﺭ ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑﺎﺯﻯ ﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻛﻤﻴﻚ ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﺿﺎﻓﻪﻯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﺵ ﺧﺼﻠﺖ ﺑﺎﺯﻯ ﺁﻥ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﻳﻌﻨﻰ ﻟﺤﻦ ﻭ ﻧﻮﻉ ﺑﺎﺯﻳﺶ ﻫﻢ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﮔﺬﺍﺭ ﺍﺳﺖ.
ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﻣﻰﺷﻨﻮﻧﺪ،ﻳﻚ ﻧﻮﻉ ﺟﻨﻮﻥ ﺯﺩﮔﻰ ﺩﺭ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﻛﻪ ﺧﺐ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩ.ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺁﻏﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﻥ ﺿﻤﻦ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻴﻠﻰ ﭘﺮﺳﻮﻧﺎژ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﻋﺠﻴﺐ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺿﻤﻦ ﺍﺧﺘﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﺧﺐ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻣﻰﺑﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺳﻮﻧﺎژ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺻﺪﺍﻳﻰ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺳﻢ ﻭﻟﻰ ﺻﺪﺍﺳﺎﺯﻯﻳﻌﻨﻰ ﻛﺎﻣﻼ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﺪﺍﻳﻰ ﻋﺠﻴﺐ ﻏﺮﻳﺐ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻦﻳﻚ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺻﺪﺍ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩ ،ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺕ ﺻﺪﺍﻳﻰ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺿﻌﻴﺖﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻰ.ﮔﺎﻫﻰ ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍ
ﺑﻪ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﺧﻮﺩﺵ.ﻳﻌﻨﻰ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩﺕ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻰ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺕ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﻳﭽﻪﻫﺎﻳﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻭ ﻣﺤﻴﻂ ﺍﻃﺮﺍﻓﺖ ﺁﮔﺎﻩ ﻣﻰﺳﺎﺯﺩ.ﻳﻚ ﺟﻮﺭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻭ ﺍﻧﺮژﻯ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﺩﻫﺪ.ﺍﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮﻯ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻰﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﺎﺭﺍﻛﺘﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻏﻠﻂ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺎﺯﻯ ﻭ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﻯ ﻣﻨﺎﻓﺎﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﭼﻮﻥ ﺍﺻﻼ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻳﺖﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺻﺤﻨﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺑﺮﻡ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﺭﻩ ﺍﻯ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺭﻭﺣﺶ ﺭﺍ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ
ﻣﺘﻦ ﺑﺴﺘﺮ ﻛﺎﺭ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻳﻚ ﮔﺮﻭﻩ ﺗﺌﺎﺗﺮﻯ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻣﺘﻨﻰ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺯ ﻣﺘﻦ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺩﻫﺪﻳﻌﻨﻰ ﻣﺎﺑﻪﺍﺯﺍﻯ ﺗﺼﻮﻳﺮﻯ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﺸﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺻﺤﻨﻪ ﺧﻠﻖ ﻛﻨﺪ. ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻇﺮﻓﻴﺖﻫﺎﻯ ﺧﻮﺑﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺁﻥ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺩﻫﺪ.
ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻨﺪ ﺷﻮﺩ ،ﺗﺮﻙ ﺑﺨﻮﺭﺩ ،ﻏﺒﺎﺭﻯ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺻﺪﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﮕﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺗﺼﻮﺭ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﺳﺎﺯﻯ ﻛﺮﺩﻯ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﻛﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﺳﺎﺯﻯ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﺯ ﺧﻴﻠﻰ ﺣﺲﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻭ ﺩﺍﻣﻨﻪﻯ ﺭﻓﺘﺎﺭﻯ ﺻﺪﺍ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻰﺷﻮﺩ ،ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﻪﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻓﺎﻛﺘﻮﺭﻫﺎﻯ ﻋﺪﻡ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻰﺷﻮﺩ.
ﻛﻨﺪ ﻭﺳﻌﺖ ﺑﺒﺨﺸﺪ.
ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﻣﺪﻳﻮﻥ ﻣﺘﻦ ﺍﺳﺖ؟
ﻋﻜﺲ :ﻋﻠﻰ ﺣﺪﺍﺩﻯ ﺍﺻﻞ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻧﺎﻟﻴﺰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻛﻴﻔﻴﺖﻫﺎ ﻭ ﺿﻌﻒﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺧﺐ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻨﺠﻮﺭﻳﺴﺖ. ﮔﺎﻫﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻳﻚ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺣﺘﻰ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻰﺍﻳﺴﺘﺪ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺭﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺗﻼﺵ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﺍﺳﺎﺳﺎ ﻧﻮﻉ ﺍﻧﺮژﻯﺍﺵ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ،ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺭﺍ ﺟﺬﺏ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺩﺭ ﻛﺎﺭﺍﻛﺘﺮﻫﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﻻﻳﻪﺍﻯ ﺍﺯ ﻛﻤﺪﻯ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺟﺬﺍﺑﻴﺖ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ. ﺍﻳﻦ ﻛﻤﺪﻯ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺳﺎﺳﺎ ﭼﺮﺍ ﺧﻠﻖ ﻣﻰﺷﻮﺩ؟
ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻧﺸﺎﺕ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ ﻳﻚ ﺑﺨﺸﺶ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ.ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺧﺼﻠﺖ ﺑﺎﺯﻯ ﻳﻚ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﻣﻰﺷﻮﺩ،ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺪﺕ ﻛﺎﺭ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻰ،ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖﻫﺎﻯ ﻛﻤﻴﻚ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻡ ﻛﻤﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﻛﻤﺪﻯ ﭼﻪ ﺭﻭﺣﻴﻪﺍﻯ ﺩﺍﺭﺩ.ﻳﻚ ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺧﺼﻠﺖ ﺑﺎﺯﻯ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺘﺮﻳﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﺯﻯ ﺩﺍﺭﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ
ﻛﻤﻰ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺻﺪﺍ ﺳﺎﺯﻯﻫﺎﻳﺘﺎﻥ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ؟
ﻣﺜﻼ ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺸﺨﺺ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ.ﻳﻜﻰ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻜﺎﺭ ﺭﻭﺑﺎﻩ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺁﻧﺘﻴﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭ ﻧﻴﻮﻳﻮﺭﻙ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻘﺶ ﭘﺮﺳﻮﻧﺎژﻯ ﺍﻟﻜﻠﻰ ﻭ ﻛﺎﺭﺗﻮﻥ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﻰﻛﺮﺩﻡ ،ﻳﻚ ﺁﺩﻡ ﻛﺎﻣﻼ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻃﺮﺩ ﺷﺪﻩﻯ ﻣﻌﺘﺎﺩ ﻛﺎﺭﺗﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭ ﻧﻴﻮﻳﻮﺭﻙ ﺑﺒﻴﻦ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺍﻭﻥ ﻗﻄﻌﺎ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻜﻠﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺣﺮﻑ ﻣﻰﺯﻧﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﻦ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﺻﺪﺍ ﺳﺎﺯﻯ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﻧﻮﻉ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻧﺶ ﻭ ﺑﺎﻓﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻰﻛﻨﺪ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻳﺪﻡ ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺮﻳﺪﻩ ،ﭘﺮﺗﺮﻙ ﻭ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻡ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﺍﻧﮕﺎﺭﺣﺮﻓﻰ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﺰﻧﺪ ﺍﻣﺎ
ﺩﺭ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﺮ ﺷﺐﻳﻚ ﻛﺎﺭﺍﻛﺘﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺑﻴﺎﻳﺪ، ﺩﺭﮔﻴﺮ ﺷﻮﺩ ،ﺭﻫﺎ ﺷﻮﺩ ،ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺑﺮﺳﺪ.ﻣﺜﻼ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻏﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ.ﮔﺎﻫﻰ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻧﻘﺸﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺯﻯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻴﺸﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ.ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﮔﺬﺍﺭﻯ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺩﺍﺭﺩ؟
ﻣﻦ ﻧﻤﻰﭘﺬﻳﺮﻡ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﻭﻗﺘﻰﻳﻚ ﻧﻘﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺭﻭﺍﻥ ﺁﻥ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﺩ ﻳﺎ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺧﻮﻯﺍﺵ .ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻣﻦ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻘﺸﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻔﺎ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﻋﻤﻴﻖﺗﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﺩﻡ ﻧﺴﺒﺖ
ﺑﺮﺍﻯ ﻛﺎﺭﺍﻛﺘﺮﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﻧﻘﺸﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻳﻔﺎ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ؟
ﻣﻦ ﺁﺩﻡ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻨﻰﺍﻡ ،ﻣﻰﭘﺬﻳﺮﻡ ﻭ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻧﻤﺎﻳﺶﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﻰﭘﺬﻳﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪﻯ ﺑﻴﻦ ﺍﺳﺖ،ﺍﮔﺮ ﺍﺗﻔﺎﻗﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻥ ﺟﺎﻯ ﺍﻧﻌﻄﺎﻑ ﺩﺍﺭﺩﻳﻌﻨﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻧﻰ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﻯ ﺫﻫﻨﻰ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻧﺶ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺭﺩ،ﻧﻤﻰﻣﻴﺮﺩ،ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ ﻭﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭﻣﻰﺷﻮﺩ .ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﻫﻢ ...ﺁﺭﻩ ...ﺷﺎﻳﺪ ﺁﺩﻡ ﻣﻰﮔﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ؛ ﺯﺣﻤﺖ ﺗﻤﺮﻳﻦﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﻻﭘﺮﻳﺪﻥﻫﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ! ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺷﺒﻴﻨﺎﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻳﺪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺭﻏﻢ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭﻯ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﻣﺨﺎﻃﺒﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ .ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺗﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩﻯ ﺍﺯ ﺭﻭﺣﺶ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﺎ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﺩ .ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩﺵ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺧﻴﻠﻰ ﻧﺎﭘﻴﺪﺍ ﻭ ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﺍﺳﺖ.ﻛﺎﺭ ﺳﺨﺘﻴﻪ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﻯ!
ﻧﻘﺪ "ﻳﻚ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺪﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ، ﻣﺘﺠﻠﻲ ﺳﺖ ،ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ" ژﺍﺭ ژﻧﺖ 1
ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﮔﻮﺭﺵ ﮔﻢ ﺷﺪ ،ﻛﺎﺭ ﺣﺎﻓﻆ ﺧﻴﺎﻭﻱ ؛ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﺍﻱ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻔﺖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻧﺸﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ 86ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺭﺳﻴﺪ ،ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺗﻨﺪﻳﺲ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺍﺯﺩﻭﻣﻴﻦ ﺩﻭﺭﻩﻯ ﺟﺎﻳﺰﻩﻯ ﺍﺩﺑﻲ ﺭﻭﺯﻱ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻱ ﺷﺪ؛ﻭﺩﺭﺑﻬﺎﺭ 87ﺑﻪ ﭼﺎپ ﻣﺠﺪﺩ ﺩﺳﺖﻳﺎﻓﺖ. ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺷﺶ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺭﺍﻭﻱ)ﻛﻮﺩﻙ.ﺟﻮﺍﻥ( ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺁﺧﺮ ﺑﺎ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺩﻳﺪ ﺩﺍﻧﺎﻱ ﻛﻞ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺪﻩ. ﺳﻨﺖ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺑﺮ ﺍﺻﻞ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻣﺤﻮﺭﻱ ﻭ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺧﻂ ﺗﻮﺍﻟﻲ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﺩﺭﻭﻧﻲ ﺳﺖ.ﺭﺍﻭﻳﺎﻥ ﻛﻮﺩﻙﻳﺎ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩ،ﺳﻨﺖﻫﺎﻭﺭﺍﺯﻫﺎﻱ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺷﺎﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﻣﻰﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺍﺛﺮ ﺍﺯ ﺟﻨﺒﻪﻯ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻧﻴﺰ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﺭﺯﺵ ﺍﺳﺖ .ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ژﻧﺖ ﻧﻴﺰ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ"ﻫﺮ ﻣﺘﻦ ﺍﺩﺑﻲ ﻳﻚ ﺩﻻﻟﺖ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻰﺷﻮﺩ" ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺧﻴﺎﻭﻱ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﺳﻨﺖﻫﺎ،ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺭﺳﻮﻡ،ﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﻗﻮﻣﻲ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪ.ﺍﺯ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺷﻮﻧﺪﻩ ﻭ ﺍﻗﻠﻴﻤﻰﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﺳﻴﺪﻱ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ)ﺑﺎﻏﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﻞ ﻻﺕ ﻭ ﻟﻮﺕﻫﺎ ﻭﺗﺠﺎﻭﺯ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺍﺳﺖ(.ﻭﻳﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻓﺮﺍﺩﻱ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺍﻛﺖ )ﺯﻥ ﺑﺪﻛﺎﺭﻩ(ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﺎﻣﻰﺧﺎﺹ ﻭ ﺑﻮﻣﻰﻭ ﺍﻗﻠﻴﻤﻰﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﻼ ﺟﻴﺮﺍﻥ ،ﻣﻼ ﺣﺴﻦ،ﻣﺸﻬﺪﻱ ﺻﺮﺍﺣﻲ،ﻳﻮﺳﻒ ﺗﻌﺰﻳﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﻭ ﺭﻋﻨﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺭﺍﻭﻱﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺭﺩ .ﺧﺎﺹ ﺷﺪﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮﻱ ﺑﻮﻣﻰﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﺨﺘﺼﺎﺕ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ،ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺧﺎﺹ ﺍﺛﺮ ﺍﺳﺖ.ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ژﻧﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺩﺍﺭﺩ"ﺍﺯ ﻧﺤﻮﻩ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥﻳﻚ ﻣﺘﻦ ﺧﺎﺹ ﺗﻮﺳﻂﻳﻚ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﺎﺹ ،ﻣﻰﺗﻮﺍﻥﻳﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺍﻥ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﺳﺘﻨﺒﺎﻁ ﻛﺮﺩ"2 ﺍﺯ ﺑﻦ ﻣﺎﻳﻪﻫﺎﻱ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺷﻮﻧﺪﻩ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﺮگ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺁﺧﺮ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺩﺍﺷﺖ .ﻣﺮﮔﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﻞ ﻣﻰﺩﻫﺪ)ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﮔﻮﺭﺵ ﮔﻢ ﺷﺪ ،ﻣﺎﻩ ﺑﺮ ﮔﻮﺭﻣﻰﺗﺎﺑﺪ،ﻣﺮﺩﻫﺎﻛﻲ ﺍﺯﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻰﺍﻳﻨﺪ؟(ﻭ ﺩﺭﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪﻯ ﻣﺮگ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻚ ﻭﺷﻮﻙ ﻭﺍﻣﻰﺩﺍﺭﺩﻛﻪ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍﻭﻱ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ،ﺑﺎﺧﻤﭙﺎﺭﻩﻳﺎ ﺗﻚ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯ؟ﻭﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮگ ﺭﻭﺍﻳﺘﮕﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺋﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ.؟ )ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪﻱ ﺯﻳﺴﺘﻲ ﻣﺎ ﻫﻤﺨﻮﺍﻧﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ژﺍﻧﺮ ﺷﮕﻔﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩﺗﺎﺗﻮﺟﻴﻪ ﭘﺬﻳﺮ ﺷﻮﺩ ﺩﺭﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺣﺠﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺋﺎ ﻝ ﺍﺳﺖ ﻭﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺘﻲ ﻣﻰﺭﺳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﻣﻌﺎﻳﺐ ﻛﺎﺭ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻰﺷﻮﺩ( ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ "ﺁﻥﻫﺎ ﭼﻪ ﺟﻮﺭﻱ ﻣﻰﮔﺮﻳﻨﺪ؟"ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﮔﺎﻩ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻌﺰﻳﻪ ﺧﻮﺍﻧﻲ ﺑﺎﻻﻱ ﺷﺘﺮﻱ ﺩﺭﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺩﺭﺣﺮﻛﺖ ﺍﺳﺖ،ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻰﺷﻮﺩ.ﻛﻮﺩﻛﻲ ﻛﻪ ﺭﺍﻭﻳﻲ ﺳﻨﺖﻫﺎﻭ ﻛﻨﺶﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ.ﺍﻭ ﺍﺯﻣﺮﺩﻱ ﻛﻼﻩ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻧﺬﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ،ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ،ﺍﺯﺯﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﻢﻳﺎ ﺳﺮﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻱ ﺭﺍﻭﻱ ﻭﻳﻮﺳﻒ ﺗﻌﺰﻳﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﭘﻮﻝ ﻣﻰﺑﻨﺪﻧﺪ.ﺍﺯﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻝ ﻛﻒ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﭘﻬﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺘﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﮕﺬﺭﻧﺪ؛ﻋﻠﻴﻘﻠﻲ ﻛﻪ ﻧﺬﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﭘﺎﻱ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺗﭙﺎﻟﻪﻫﺎﻱ ﺍﺳﺐﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ.ﺭﺍﻭﻱ ﻛﻮﺩﻙ ﺗﻌﺰﻳﻪ ﺧﻮﺍﻧﻲ ﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ)ﺍﺣﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ" : ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺰﻥ".ﻣﻰﺯﻧﻢ؛ﻭﻟﻲ ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ،ﻣﺤﻜﻢ ﻣﻰﺯﻧﻢ ﻭ ﺍﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﺯﻧﺪ"ﺍﻟﺤﺬﺭ،ﺍﻟﺤﺬﺭ"ﻳﻘﻪﻯ ﺭﻭﭘﻮﺷﻢ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻣﻰﻛﺸﺪ.ﻋﻠﻲ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻏﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﺏ ﻗﺮﻣﺰ ﭘﺮﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻢ ﻣﻰﺯﻧﺪ. ﺍﺳﺪ ﻫﻞ ﻣﻰﺩﻩ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ":ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﺍﺯ(.ﻭ ﺟﺎﻟﺐ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭘﺴﺮ ﻣﻰﺭﻳﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺮﻱ ﺭﻋﻨﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ،ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ،ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻭ ﺑﻲﺗﻮﺟﻬﻲ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻤﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺑﻐﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ.ﺭﺍﻭﻱ ﺑﺎ ﺑﻴﺎﻥ ﺳﻨﺖﻫﺎ ﻭ ﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪ.ﺍﻭ ﺍﺯﻛﺮﺍﻣﺘﻲ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺩﺍﻣﻦ ﮔﻴﺮﺵ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
22
ﺁﻳﺮﻭﻧﻲ ﻣﻦ ﻛﻮﺩﻙ ﻓﺮﺣﻨﺎﺯﻋﻠﻴﺰﺍﺩﻩ ﻣﺮگ ﺍﺳﺐ ﺍﺵ ﮔﺸﺘﻪ.ﺑﺎﻭﺭﻫﺎ ﻭ ﺧﺮﺍﻓﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻛﻞ ﺍﺛﺮ ﺑﺎﺭﺯ ﻭ ﭼﺸﻢ ﮔﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻮﺭﺑﻮﺩﻥ ﭼﺸﻢﻫﺎﻱ ﺯﻳﻨﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻲ ﺑﺎﺭﻱ ﺩﺭﺧﺖ ﮔﻴﻼﺱ ﻭﻳﺎ ﺗﺐ ﻛﺮﺩﻥ ﺷﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﻲ ﺩﻟﻴﻞ ﺳﻮﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ "ﺭﻭﺯﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮔﻴﻼﺱ ﺑﺎﺯ ﻛﻦ" ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺧﻴﺎﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺛﺮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎ ﻣﻰﭘﺮﺩﺍﺯﺩ،ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯﻓﻦ ﺁﻳﺮﻭﻧﻲ ﻛﻮﺩﻙ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﺖﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎ ﺳﻮﺩ ﻣﻰﺟﻮﻳﺪ.ﺩﺭﻓﻦ ﺁﻳﺮﻭﻧﻲ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﻭ ﻣﻌﻀﻼﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺯﺯﺑﺎﻥ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﭼﻨﺪﺍﻧﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﺍﻣﺎ ﺑﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺗﻮﺳﻂ ﻛﻮﺩﻙ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩﻯ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻝ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ.ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻓﻦ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺩﺭﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩﻛﺎﺭﺟﺬﺍﺑﺘﺮ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﺗﻌﻤﻖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ.ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﺎﺟﺮﺍﻱ ﺑﺎﻍ ﺳﻴﺪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻛﻮﺩﻙ ﻋﻠﺖ ﻣﻨﻊ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻰﺷﻮﺩ.ﺍﻳﻦ ﻓﻦ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ "ﭼﺸﻢﻫﺎﻱ ﻋﻤﻮ ﺍﺳﺪ "ﻧﻴﺰ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﭘﺪﺭﺑﺰﺭگ ﭘﺪﺭﻱ ﻓﺤﺶ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻭ ﺭﺍﻭﻱ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ" ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ ﻣﻰﺭﻳﺪ ﺗﻮﻱ ﻗﺒﺮﺷﺎﻥ" ﻭ ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ" ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻰﻛﻮﺑﺪﻣﻰﺭﻭﺩ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻥ،ﭼﺮﺍ ﻣﺴﺘﺮﺍﺡ ﻧﻤﻰﺭﻭﺩ؟"ﻋﻠﻴﺮﺿﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺪ "ﺭﻓﻊ ﻗﻀﺎﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ"ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻝ ﻣﺘﻮﺟﻪﻯ ﺳﺨﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺍﺯﺍﻳﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻏﺪﻏﻪﻯ ﺭﺍﻭﻱ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ "ﻳﻚ ﻗﺎچ ﺯﻳﺘﻮﻥ " ﺍﺳﺖ.ﺹ48ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ؛ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺧﺒﺮﻱ ﺭﺍﻭﻱ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻰﺍﻓﺘﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩﻯ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ ﺫﻫﻦ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍﻭﻱ ﻛﻮﺩﻙ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻭﻱ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩﻯ ﺁﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺩﺍﺳﺘﺎﻥ" ﺻﻒ ﺩﺭﺍﺯﻣﻮﺭﭼﮕﺎﻥ "ﺑﺎﻣﻦ ﺭﺍﻭﻱ ﺭﺯﻣﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻥ ﺁﺷﻨﺎﻳﻲ ﺯﺩﺍﻳﻲ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﺷﻜﻠﻮﻓﺴﻜﻲ ﻓﺮﻣﺎﻟﻴﺴﻢ ﺭﻭﺳﻲ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﻧﻮﻉ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻤﻬﻴﺪﺍﺕ ﻫﻨﺮﻱ ﺳﻮﺍﻱ ﻛﻨﺪ ﻛﺮﺩﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺭﺍﻭﻱﻫﺎﻱ ﻧﺎﻣﺘﻌﺎﺭﻑ ﺍﺳﺖ.3 ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰﻣﺎﺑﺎ ﺭﺍﻭﻱ ﺯﺭﻣﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﺭﻫﺎ ﮔﻨﺠﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﻢ.ﺍﻭ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺍﻭﺟﻮﺍﺏ ﺭﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﺳﺮﺍﺯﺟﺒﻬﻪ ﻭ ﺧﻂ ﻣﻘﺪﻡ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ!ﺭﺍﻭﻱ ﭘﺴﺮﻱ ﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﮔﻨﺠﺸﻚﻫﺎﺭﺍ ﺷﻜﺎﺭﻛﺮﺩﻩ ﺗﺎ ﻛﻮﻓﺘﻪﻯ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺑﭙﺰﺩ؛ﮔﺮﺑﻪ ﺻﻤﺪ ﺁﻗﺎﺭﺍﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﻳﮓ ﺁﺏ ﺟﻮﺵ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎﻱ ﻣﺤﻞ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻗﻴﻪ ﻭ ﺯﻟﻴﺨﺎ ﺗﺠﺎﻭﺯﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.ﺭﺯﻣﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻢ ﻭ ﮔﻮﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ "ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﺍﺩﻡﻫﺎﻱ ﻧﺎﺯ ﻧﺎﺯﻱ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ".ﺭﺍﻭﻱ ﻧﺎﻣﺘﻌﺎﺭﻗﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﻱ ﺟﺒﻬﻪ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺍﺳﺖ.ﻟﺤﻈﻪﻯ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﻂ ﻣﻘﺪﻡ ،ﻧﻮﻙ ﺗﻔﻨﮕﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﻣﻐﺰﺳﺮﺑﺎﺯ ﺟﻮﺍﻥ ﻋﺮﺍﻗﻲ ﺍﻱ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﺯﻱ ﭘﺎﺳﻮﺭ ﺍﺳﺖ. ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻛﻠﻨﺠﺎﺭ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﺯﻳﺒﺎ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪﻳﺎ ﻧﻪ؛ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎ ﺭﺟﻌﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ.ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺑﺎ ﻓﺸﺎﺭﺩﺍﺩﻥ ﻣﺎﺷﻪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﻧﻜﻪ ﺧﻮﻥ ﻫﻤﻪﻯ ﺻﻮﺭﺕ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ ﺩﻭﻻ ﺩﻭﻻ ﺑﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺎﻩ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ. ﻋﺼﺮ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮕﻲ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮگ ﺑﺎ ﺗﻚ ﺗﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﻤﭙﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﺪﻥ ﺍﺵ ﻣﻰﭘﺮﺩﺍﺯﺩ.ﻓﺎﺻﻠﻪﻯ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺭﺥ ﺩﻫﺪ،ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺷﺶ ﺧﻂ.ﻭ ﭼﻜﺎﻧﺪﻥﻳﻚ ﻣﺎﺷﻪ.ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻣﺮگ –ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﻣﻴﺴﺮ ﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ﻫﻨﺮﻱ ﺟﻴﻤﺰ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ " ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ ﻫﺮ ﺫﻫﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺫﺍﺕ ﺁﻥ ﺣﻔﻆ ﻛﺮﺩ"4 ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ ﺫﻫﻦ ﺑﺎ ﻟﺤﻈﻪﻯ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪﻫﻤﺴﻮ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ "ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﮔﻮﺭﺵ ﮔﻢ ﺷﺪ" ﻛﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺩﻩ .ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺴﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻧﮕﺎﺭﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻛﺪﺍﻡ ﻓﺮﺩﻱ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻣﺮگ ﺩﻏﺪﻏﻪﻯ ﺫﻫﻨﻲ ﺍﺵ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ "ﻛﺎﺵ ﺍﻗﻼﻳﻚ ﻛﻔﺶ ﺧﻮﺏ ﻣﻰﺩﺍﺩﻧﺪ ﻣﻰﭘﻮﺷﻴﺪﻡ"؟ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺷﺎﺷﺪ ،ﻣﻮﺑﺮ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻰﻟﺮﺯﺩ؛ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ
ﻛﻪ ﻧﻮﻉ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ،ﺁﻧﻬﻢ ﺑﻴﺪ ﻣﺠﻨﻮﻥ؟! ﻭﻳﺎ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻟﺤﻈﻪﺍﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮﻓﺮﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺯﺧﻢ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﻛﻨﺪﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﺩ ؟"ﻛﺎﺵ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﺪ"ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﺯﻧﻲ ﻧﺪﻳﺪﻩ.ﺹ67 ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻴﺰﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻫﺸﺖ ،ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻣﻰﺷﻮﺩﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﺍﻭﺭﺩ ﺍﻧﺪ ﻭﺩﺍﺧﻞ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺍﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ).ﺗﻀﺎﺩ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﺎﺭ(ﺑﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻧﮕﺎﺭﻧﺪﻩ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﻭ ﺗﺸﻮﻳﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺭﺍﻭﻱ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻣﺮگ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ.ﺑﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﻣﻦ ﺭﺍﻭﻱ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﻲ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺗﺮﺱﻫﺎ ﺑﻴﻢﻫﺎ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻲ ﮔﻔﺖ .ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻭﻱ ﺑﺎ ﺑﻴﺎﻧﻲ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩ ﺍﺯﻣﺮگ ﺧﻮﺩﻣﻰﮔﻮﻳﺪ.ﮔﺮﭼﻪ ﺫﺍﺕ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻱ ﻣﺪﺭﻥ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩﻱ ﺭﺍﻭﻱ ﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺘﻀﺎﺩ ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﻫﻤﺴﻮﻳﻲ ﺫﻫﻦ ﻭ ﻟﺤﻈﻪﻯ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ.ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﺩﻭﻡ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺴﻮﻳﻲ ﻭﺟﻮﺩﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻓﺮﺩ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺩﻏﺪﻏﻪﻫﺎﻳﻲ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻭ ﻟﺤﻈﻪﻯ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻫﻤﺨﻮﺍﻥ ﺍﺳﺖ .ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺍﺵ ﻣﻮﻳﻪ ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﻭ ﻛﺎﺳﺘﻲﻫﺎﻱ ﺍﻧﺪﻙ ،ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ "ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﮔﻮﺭﺵ ﮔﻢ ﺷﺪ" ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﻭﻧﻲ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﺳﻨﺖﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺷﻜﻨﻲ ﺩﺭ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﻛﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﺧﻮﺭ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﺳﺖ .ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﻌﺪﻱ ﺧﻴﺎﻭﻱ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ.
ﭘﺎﻧﻮﺷﺖ: 1ﻭ.2ﺍﺳﻜﻮﻟﺰ،ﺭﺍﺑﺮﺕ؛ﺩﺭﺍﻣﺪﻱ ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﮔﺮﺍﻳﻲ ﺩﺭﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ؛ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﻃﺎﻫﺮﻱ؛ﺗﻬﺮﺍﻥ :ﻧﺸﺮ ﺁﮔﻪ .3ﺳﻠﺪﻭﻥ،ﺭﺍﻣﺎﻭ ﭘﻴﺘﺮ ﻭﻳﺪﻭﺳﻮﻥ؛ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻱ ﻧﻈﺮﻳﻪﻯ ﺍﺩﺑﻲ ﻣﻌﺎﺻﺮ ،ﻋﻴﺎﺱ ﻣﺨﺒﺮ.ﺗﻬﺮﺍﻥ. .4ﺑﻠﺰﻱ،ﻛﺎﺗﺮﻳﻦ؛ ﻋﻤﻞ ﻧﻘﺪ؛ﻋﻴﺎﺱ ﻣﺨﺒﺮ؛ﺗﻬﺮﺍﻥ :ﻧﺸﺮ ﻗﺼﻪ .5ﺧﻴﺎﻭﻱ ،ﺣﺎﻓﻆ؛ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﮔﻮﺭﺵ ﮔﻢ ﺷﺪ؛ﺗﻬﺮﺍﻥ :ﻧﺸﺮ ﭼﺸﻤﻪ ،ﺑﻬﺎﺭ 1387
25
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﺑﻪﻳﻚ ﺳﻔﺮ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻪ ﺑﺒﺮﺩ .ﺑﻌﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺖ ﺍﺯ ﺷﻌﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ: ﺑﺎﻍ ﺭﺍ ﺁﻓﺘﻲ ﭼﻮ ﭘﻴﭽﻚ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﮔﻞ ﻭ ﺳﻤﻦ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺑﻌﺪﻳﻚ ﺑﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺭﺍ ﺍﺯﻳﻚ ﺷﺎﻋﺮ ﮔﻤﻨﺎﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪ: ﺧﻮﻥ ﺷﺪ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺧﻮﺏ ﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﻥ ﺷﺪﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺷﻌﺮ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺣﺴﺎﺳﻲ ﺍﺳﺖ… ﺟﻼﻝ ﻫﻤﺎﻳﻲ ،ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﻧﺪﻩﺍﻱ ﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ .ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺶﺁﻣﻮﺯ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡﺗﺎﻥ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﻴﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﻧﺘﻴﺠﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ .ﻣﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺷﻌﺮﻱ ﺭﺍ ﮔﺰﻳﻨﺶ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ »ﻭﻳﺲ ﻭﺭﺍﻣﻴﻦ« ﮔﺮﮔﺎﻧﻲ ،ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻫﻤﺎﻳﻲ ﺩﺍﺩﻡ .ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺗﺸﻮﻳﻘﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﻱ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻛﺸﻮﺭﻣﺎﻥ ﺁﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻦ .ﻣﻦ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻲﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺭﻭﺵ ﭘﮋﻭﻫﺶ ﺭﺍﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﻧﺶﺁﻣﻮﺯﻱ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺍﻟﻔﻨﻮﻥ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﻫﻢ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﺣﺎﻓﻆ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻢ ﭘﮋﻭﻫﺶﻫﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﺣﺎﻓﻆ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﺎپ ﻭ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ ﻣﺎﻧﻨﺪ» :ﺧﺪﺍ ﻭ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﺣﺎﻓﻆ« ﻛﻪ ﭼﺎپ ﻭ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﮋﻭﻫﺶ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻣﺮﺟﻌﻲ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﻳﻚ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻏﺎﻟﺐ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﺣﺎﻓﻆ .ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﺣﺎﻓﻆ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻗﺮﺁﻥ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﻛﺘﺎﺏ »ﺧﺪﺍ ﻭ ﻗﺮﺁﻥ« ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﺣﺎﻓﻆ« ﺭﺍ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻌﺮﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﺯﻱ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﺣﺎﻓﻆ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻔﻬﻮﻡﻫﺎﻱ ﻏﺎﻟﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﺣﺎﻓﻆ ﻣﺎﻧﻨﺪ:ﺭﻳﺎ، ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ،ﭘﻴﺮ ،ﮔﻞ ﻭ ﺑﻠﺒﻞ ،ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ...ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﺣﺎﻓﻆﻳﺎ »ﺣﺎﻓﻆ ﻭ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺷﻌﺮ ﺧﻮﺩﺵ« ﻭ ﻣﻔﻬﻮﻡﻫﺎﻱ ﻏﺎﻟﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﺣﺎﻓﻆ ،ﻛﻪ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﮋﻭﻫﺶ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﺎپ ﻭ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺣﺎﻓﻆ ﺩﻭﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﻨﻨﺪ. ﺍﻧﺸﺎءﺍﷲ .ﺟﻨﺎﺏ ﻛﺴﻤﺎﻳﻲ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﻼﺱ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺷﺎﮔﺮﺩﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻌﺮ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻫﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ؟ ﺑﻠﻪ .ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻫﻤﺎﻳﻲ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﻋﺮ ﻛﻪ ﺷﻌﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﻧﻈﺮ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺻﻼﺡ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﻣﺜﻼ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻡ ﺑﺒﺮﻳﺪ؟ ﻳﻜﻲ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻛﻮﺛﺮ ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺣﺴﺎﺳﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺏ ﺷﻌﺮ ﻣﻲﮔﻔﺖ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺗﺤﺼﻴﻠﺶ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ،ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﺨﺴﺖﻭﺯﻳﺮﻱ ﻣﺼﺪﻕ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻲ ﺷﺪ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ
ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﭼﺎپ ﺷﺪﻳﺎ ﻧﻪ.ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﻛﺸﻮﺭ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺑﺎﻻﻳﻲ ﺭﺳﻴﺪ. ﺍﺯ ﺍﻭ ﭼﻨﺪ ﺷﻌﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺕ ﭼﺎپ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﺪﻡ .ﺍﮔﺮ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﺎﻣﺰﻩﺍﻱ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﻨﻢ. ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ. ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻫﻤﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺷﺎﻋﺮﻫﺎﻱ ﻛﻼﺳﺶ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎﺻﻲ ﺩﺍﺷﺖ،ﻣﻮﺟﺐ ﭼﺸﻢ ﻭ ﻫﻤﭽﺸﻤﻲ ﺷﺎﮔﺮﺩﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻲﺷﺪ.ﻳﻚ ﺭﻭﺯﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺁﻗﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻌﺮ ﮔﻔﺘﻢ .ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮﻡ ﻫﻢ ﺷﻌﺮ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﭘﺎﺷﻮ ﺷﻌﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ. ﺍﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺳﺮﻓﻪﺍﻱ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻜﻮﺕ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ: ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑ ِ َﺪﺭﻡ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺭﻭﻡ ﺟﺎﻣﻪﻯ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺨﺮﻡ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻫﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺗﻮ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﮔﻔﺘﻨﺖ ﺁﺑﺮﻭﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻱ .ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ .ﺍﻭ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﻋﺮﻱ ﺩﻡ ﻧﺰﺩ. ﺟﻨﺎﺏ ﻛﺴﻤﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮﺗﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺍﻟﻔﻨﻮﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪﻳﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ؟ ﭼﺮﺍ .ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﻬﻤﻨﻴﺎﺭ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻳﻚ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺸﺪﻧﻲ ﺩﺍﺭﻡ. ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰﺍﺭ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ. ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﻬﻤﻨﻴﺎﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺤﺚ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﮔﻔﺖ» :ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪﺍﻱ ﺍﺳﺖ« ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﭘﺮﻣﻌﻨﺎ ﺭﺍﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲﺍﻡ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻩﺍﻡ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﺁﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﻲ ﻣﻲﺑﺮﻡ. ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ .ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﻜﻞ ﻭ ﺷﻤﺎﻳﻠﻲ ﻭ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﻭ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺧﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩﻳﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﻗﺖﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺷﻌﺮﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﻪﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﻟﺬﺕ ﻣﻲﺑﺮﺩﻡ ﺁﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ .ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺁﻗﺎﻱ ﭘﺮﻭﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻮﺩ .ﺍﻭﻳﻚ ﺷﺐ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﺑﺮﺩ .ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩ ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻟﻄﻒ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﭼﺎﻱ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﻲ ﻛﺮﺩ .ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺩ .ﻣﻨﻘﻞ ﭘﺮﺁﺗﺶ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪﺍﻱ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻣﻲﻛﺮﺩ .ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺷﻌﺮﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪ .ﺳﻪﺗﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻭﺩﻛﻲ ﻭﺍﺭ ﻧﻮﺍﺧﺖ. ﺩﻭ ﺩﺍﻧﮓ ﺻﺪﺍﻱ ﮔﺮﻡ ﻭ ﮔﻮﺷﻨﻮﺍﺯ ﻭ ﮔﻮﻳﺶ ﻭﻳﮋﻩﺍﻱ ﺩﺍﺷﺖ .ﻣﻦ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﺷﻌﺮﻫﺎﻳﺶ ،ﺷﻌﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺶ، ﺳﻪﺗﺎﺭ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺶ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﻱ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻪﺍﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﺧﻠﻮﺕ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲﺍﺵ ﻧﺸﻮﻳﻢ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﻢ ﻭ ﺭﻓﺘﻴﻢ.ﻳﻚ ﺷﺐ ﺑﻬﺎﺭ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﻣﺎﻥ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﻟﻄﻒ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ .ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻁ ﻛﻨﺎﺭ ﺣﻮﺽ ﻭ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ .ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺩ .ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻌﺮﻡ ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ
ﺩﺭ ﺷﻌﺮﻱ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ »ﭼﺮﺍ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ« ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1316ﺳﺮﻭﺩﻩﺍﻡ ﮔﻔﺘﻪﺍﻡ: ﭼﻪ ﺧﻮﺵ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ،ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺷﻴﻮﺍ ﺭﺍ ﮔﺮﺍﻣﻲ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻭ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺳﺨﻨﺪﺍﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻫﻮﺍﻱ ﺻﺤﺒﺖ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺩﻝ ﺑﻲﭘﻴﺮ ﻣﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺍﻩ ﺟﻮﺍﻧﺎﻧﻢ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻦ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ: ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﭘﻴﺮﻡ ﻫﻮﺱ ﺍﺳﺖ ﺩﻝ ﺑﻲﭘﻴﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺪﺗﻰ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﻧﻚ ﻛﺸﺎﻭﺭﺯﻱ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﺗﺎﻗﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭﺵ ﻣﻲﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻛﻮچ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺗﺒﺮﻳﺰ. ﺟﻨﺎﺏ ﻛﺴﻤﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﺩﺍﻧﺶﺁﻣﻮﺯﻱ ﭘﺮﺛﻤﺮﺗﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﻟﻔﻨﻮﻥ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ. ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﻟﻔﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1317ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﺩﺑﻲ ﺩﺍﻧﺶﺁﻣﻮﺯﺍﻧﺶ ﺟﺸﻦ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻥ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺍﺩ .ﺁﻗﺎﻱ ﺍﻣﻴﺮﺧﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻱ ﺍﺩﺑﻲ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺁﺫﺭﺁﺑﺎﺩﮔﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺩﻳﺨﻮﺍﻫﺎﻥ ﻭ ﺩﺳﺖﺍﻧﺪﺭﻛﺎﺭﺍﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻣﺪﻳﺮ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﻟﻔﻨﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﮔﻔﺖ .ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻗﺎﺿﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺘﺮﺟﻢ ﺯﺑﺮﺩﺳﺘﻲ ﺷﺪ ﻭ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺑﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ ﻭ ﺷﻌﺮﻫﺎﻱﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ،ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻌﺮ ﺩﺍﺭﺍﻟﻔﻨﻮﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ .ﺁﻗﺎﻱ ﺍﻣﻴﺮﺧﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺷﻌﺮ »ﺳﻴﻞ« ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺩﺍﻧﺶﺁﻣﻮﺯﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﻟﻔﻨﻮﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻳﺪ؟ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩ ﺣﻘﻮﻕ ﻭ ﻋﻠﻮﻡ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻧﺎﻡ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻼﺗﻢ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻡ. ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻥ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩ ﺣﻘﻮﻕ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺧﺎﻃﺮﻩﺍﻱ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ. ﺭﺋﻴﺲ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩ ﺣﻘﻮﻕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﺩﻛﺘﺮ ﺷﺎﻳﮕﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻫﻤﻜﺎﺭ ﺁﻗﺎﻱ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﺼﺪﻕ ﺩﺭ ﻧﺨﺴﺖﻭﺯﻳﺮﻱ ﺍﻭ ﺷﺪ .ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻥ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﺘﻴﻦ ﺩﻓﺘﺮﻱ ﻧﺨﺴﺖﻭﺯﻳﺮ ﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﻤﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭﺱ ﻣﻲﺩﺍﺩ .ﻋﺒﺪﻩ ،ﺁﻗﺎﻱ ﻗﺎﺳﻢﺯﺍﺩﻩ ،ﺩﻛﺘﺮ ﻭﻟﻲﺍﷲ ﻧﺼﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻛﺘﺮ ﻧﺼﺮ ﺧﺎﻃﺮﻩﻫﺎﻱ ﺷﻨﻴﺪﻧﻲ ﻭ ﺑﻪﻳﺎﺩﻣﺎﻧﺪﻧﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﭼﻮﻥ ﻧﻘﻞ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺷﻔﺎﻫﻰ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺟﺮﻳﺎﻧﻬﺎﻯ ﺍﺩﺑﻰ،ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﻨﺪ،ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ. ﺩﻛﺘﺮ ﻭﻟﻲﺍﷲ ﻧﺼﺮ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺟﻐﺮﺍﻓﻴﺎﻱ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺩﺭ ﻛﻼﺱ ﺳﻮﻡ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩ ﺣﻘﻮﻕ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﻭ ﻣﺤﻘﻖ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﺑﻮﺩ .ﺗﻜﻴﻪ ﻛﻼﻣﺶ »ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﻣﻦ« ﺑﻮﺩ.ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺟﻐﺮﺍﻓﻴﺎﻱ ﺍﻧﮕﻠﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺱ
ﻣﻲﺩﺍﺩ ﮔﻔﺖ :ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﻣﻦ ،ﺍﻳﻦ ﺟﻠﻤﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﺑﺎ ﺧﻂ ﺩﺭﺷﺖ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮﺗﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﻂ ﺩﺭﺷﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻬﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩﺍﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻧﻲ ﺩﻭﺭ ﻛﺸﻮﺭ ﻧﻮﺑﻨﻴﺎﺩ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭﻱ ﻛﻬﻦ ﺳﺎﻝ ﺍﻧﮕﻠﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .ﺷﻤﺎ ﺟﻮﺍﻥﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﮔﺮﺩﻳﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ. ﻋﺠﺐ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺁﻳﻨﺪﻩﻧﮕﺮﻱ ﺑﻮﺩ. ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺩﻳﮕﺮﻡ ﺍﺯ ﺩﻛﺘﺮ ﻭﻟﻲﺍﷲ ﻧﺼﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﻼﻗﻪ ﺩﺍﺷﺖ.ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻛﻼﺱ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ :ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺷﺎﻩﺁﺑﺎﺩ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻢ ﺩﻳﺪﻡ ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪﻳﻚ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﻧﺪ :ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺗﺮﻳﺎﻙ ﺍﻋﻼ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺵ ﻣﻲﺭﺳﺪ .ﻣﻲﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻭﺵ ﺗﺮﻳﺎﻙ ﺍﺯﺍﺩ ﺍﺳﺖ .ﺭﻓﺘﻢ ﺗﻮﻱ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﮔﻔﺘﻢ :ﺁﻗﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﻳﺎﻙ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻲﻛﺸﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻋﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﻳﺪ ﻣﺮﺍ ﻣﻲﻛﺸﺪ .ﺍﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﻧﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﺧﺪﺍﻧﻜﻨﺪ ﺁﻗﺎ ﭼﺮﺍ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻟﻒ ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻭﺍژﻩ ﻋﺮﺑﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﺧﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻃﺒﻖ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺮﺑﻲ ﺑﺎﻳﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻟﻒ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ .ﮔﻔﺖ ﺟﻨﺎﺏ ﺩﻛﺘﺮ ﻭﻟﻲﺍﷲ ﻧﺼﺮ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻭ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﻋﺮﺏ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻋﻼ ﺭﺍ ﻃﺒﻖ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺮﺑﻲ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻫﺮ ﻭﺍژﻩﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺁﻥ ﺯﺑﺎﻥ. ﺩﻳﺪﻡ ﻣﺮﺩ ﺑﻘﺎﻝ ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻛﺘﺮ ﺑﺎﺳﻮﺍﺩﺗﺮ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻥﺩﻭﺳﺖﺗﺮ ﺍﺳﺖ .ﻣﺮﺍ ﺑﻪﻳﻚ ﭼﺎﻱ ﻗﻨﺪﭘﻬﻠﻮ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺑﻲ ﺷﺪﻳﻢ. ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﺎﻥ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩﻫﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺁﺯﺍﺩﺗﺎﻥ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻳﺪ؟ ﻳﻚ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺳﺮﻭﺵ ﺁﮔﻬﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﺎﻥ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩﻫﺎ ﻣﻌﻠﻢ ﻧﻴﻤﻪﻭﻗﺖ ﻣﻲﺧﻮﺍﻡ .ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻪ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺗﺤﺼﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻛﻨﻢ ﺑﺎ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺎﻫﻲ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺭﻳﺎﻝ ﻣﻌﻠﻢ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺁﻥ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﺷﺪﻡ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻳﻜﻲ ،ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﺎﺳﻮﺍﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﻳﺮﻭ ﺧﻮﺑﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻭ ﺟﻐﺮﺍﻓﻴﺎﻳﻲ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻛﻼﺱ 8ﺗﺎ 11ﺑﺎ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻘﻮﻗﻢ ﺷﺪ ﻣﺎﻫﻲ 120ﺭﻳﺎﻝ .ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺗﺤﺼﻴﻼﺗﻢ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩ ﺣﻘﻮﻕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﺩﺭﺱ ﺩﺍﺩﻡ. ﺷﻌﺮ ﺑﻠﻨﺪ »ﺍﺷﻚ ﺭﻭﺡ« ﻛﻪ ﻣﻄﻠﻌﺶ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ: ﺩﺭ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﻧﺴﻮﺍﻥ ﺳﺮﻭﺵ ﻳﻚ ﺩﻭﺱ ﺳﺎﻟﻲ ،ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﺟﺪ ﻭ ﻫﻮﺵ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺱ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ ﺧﺮﻣﻦ ﺟﻬﻞ ﻭ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺳﻮﺧﺘﻢ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
ﮔﻔﺘﮕﻮ
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
24
ﺩﻭﺷﻨﺒﻪﻫﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺴﻤﺎﻳﻰ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻋﻠﻲ ﻛﺴﻤﺎﺋﻲ ﭘﺪﺭ ﺩﻭﺑﻼژ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺰﻳﺰﻱ /ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺟﻮﺍﺩﻳﺎﻥ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﻭﻝ ﻣﻘﺪﻣﻪ
ﺑﺴﺎ ﺷﺐ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺳﺤﺮ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮﻱ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺳﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﺰﻳﺎﺩ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ ،ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻫﺮ ﺁﻥﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻮﺩ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﺯ ﺑﺮ ﺩﻳﺪﻩ ،ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﻭ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏ »ﻓﺮﺩﺍ« ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺳﻤﺎً ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻋﻠﻲ ﻛﺴﻤﺎﻳﻲ ،ﭘﺪﺭ ﺩﻭﺑﻼژ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺳﻴﻢ :ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻓﻬﻴﻢ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦﮔﻔﺘﺎﺭ ﻭ ﻧﻐﺮ ﮔﻔﺘﺎﺭ...
ﺟﻨﺎﺏ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﺭﻗﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﺘﺎﺏ »ﻓﺮﺩﺍ« ﻭ »ﻣﺼﺪﻕ ﻧﺎﻣﻪ« ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﺮﺝ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﮔﻔﺖ ﺷﺎﻋﺮﻱ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻃﺒﻊ ﺭﻭﺍﻥ ﺩﺍﺭﻳﺪ،ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ
ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ،ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻲﻛﻨﻢ.ﻣﺘﺸﻜﺮﻡ.ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﮕﻮﻱﻣﺎﻥ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰﺍﺭﻱ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﻣﻦ ﮔﻮﺷﻪﻧﺸﻴﻦ ﺍﻭﻣﺪﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻟﻄﻔﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻳﺪ .ﺍﺯ ﺻﻤﻴﻢ ﻗﻠﺐ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰﺍﺭﻡ .ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮﺍﺩﻳﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺗﺸﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻟﻄﻒ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺘﺎﺏ »ﻧﻬﺞﺍﻟﺒﻼﻏﻪ« ﺑﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﺑﻮﺍﻟﻘﺎﺳﻢ ﭘﺎﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺤﻔﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻄﺐ ﺩﻛﺘﺮ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﻮﻥ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻡ .ﺍﻳﺸﻮﻥ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭﺷﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻄﺐ ﺁﻗﺎﻱ ﺩﻛﺘﺮ ﺣﺠﺘﻲ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻜﺎپ ﺩﻛﺘﺮ ﻛﻪ ﭘﺰﺷﻚ ﻣﻌﺎﻟﺠﻢ ﺑﻮﺩﻡ .ﻫﻤﻮﻥ ﺟﺎ ﺁﺷﻨﺎﻳﻲ ﺍﺩﺑﻲ ﻭ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ ﻣﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻜﺎﺭﻱ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﺍﺩﺑﻲ ﻭ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮﺍﺩﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﻟﻄﻒ ﻭ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺁﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﺩﺑﻴﺮ ﻣﺠﻠﻪ ﺭﻭﺩﻛﻲ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪﻡ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪﻳﺎﺑﺪ .ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﻭﺭ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺗﻮﻟﺪﻡ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﻨﻢ. ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ،ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ! ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭﻳﻚ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻛﻮﭼﻚ ﻫﻔﺖﻧﻔﺮﻱ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﻣﻦ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺧﺮﺩﺳﺎﻝﺗﺮ ﺑﻮﺩﻡ ،ﭘﺪﺭ،ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻮﺩ. ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻡ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﻴﺮﺯﺍﻛﻮﭼﻚﺧﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﻮﻣﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺘﺢ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩ.ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺗﺨﺎﻧﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺵ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺣﺮﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ )ﻉ( ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﻣﺪﺭﺱ ﺑﻪ ﻛﺸﻮﺭ ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﻬﺎﺟﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ .ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻣﻬﺎﺟﺮﺗﻲ،ﺩﺭ ﻛﺮﻧﺪ ﻛﺮﺩﺳﺘﺎﻥﻳﻚ ﺷﺐ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﻲﺭﻓﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺭﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩﻳﺪ،ﭼﻪ ﺷﺪ؟ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻳﺪ؟ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻳﺪ؟ ﻣﺎﺩﺭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻠﻪ ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﻫﻤﺎﻥﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﭘﺴﺮﻱ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻋﻠﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻋﻠﻲ ،ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﭘﺸﺖ ﻗﺮﺁﻥ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻣﻲﺁﻳﺪ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ
ﻋﻜﺲ:ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺍﻗﻮﺍﻣﻰ
ﺑﻲﺗﺮﺩﻳﺪﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻓﺖﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭگ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﺎ ،ﺷﺘﺎﺏﺯﺩﮔﻲ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺗﺄﻣﻞ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻭ ﻧﺪﻳﺪﻥ ﻭ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻦ ﺍﺳﺖ .ﻧﺸﺎﺧﺘﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺷﻲ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺯ ﻣﺎ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻧﭙﻮﺷﺎﻧﺪﻩﺍﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭼﺸﻢ ﺩﻳﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﻴﻬﻘﻰ ﮔﻔﺖ،ﻧﺪﻳﺪﻩﺍﻥ ﻻﺑﺪ... ﺑﺎ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻋﻠﻲ ﻛﺴﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺷﺎﻋﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﻭ ﻫﻢ ﻣﺘﺮﺟﻢ ﻭ ﻫﻢ ﭘﺪﺭ ﺩﻭﺑﻼژ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻭﺍﺭﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﺪﺍﻧﻲ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻭ ﺳﺮﻱ ﭘﺮﺷﻮﺭ ﻭ ﺩﻟﻲ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﺻﻤﻴﻤﻲ ،ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺳﺮﻛﺎﺭ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺟﻮﺍﺩﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻓﺎﺿﻞ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻗﻠﻢ ﻭ ﺍﺩﺏ ﻭ ﻣﻌﺮﻑ ﺍﺳﺖ ،ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻡ. ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﺪﻳﻦﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﺷﻮﻕ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﺕ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻋﻠﻲ ﻛﺴﻤﺎﻳﻲ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻫﺮ ﺩﻭﻱ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻋﻠﻲ ﻛﺴﻤﺎﻳﻲ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﻃﻲ ﺩﻭ ﺟﻠﺴﻪ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻼﺵ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺗﺎ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺗﺪﺍﻋﻲ ﻣﻌﺎﻧﻲ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎﻋﺚﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻱ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﺸﻮﺩ .ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺳﺆﺍﻻﺕ ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻤﺘﺮ ﻭ ﻣﺨﺘﺼﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﺳﺦﻫﺎﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ.ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻴﻢ – ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺟﻬﺖﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻱ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻋﻠﻲ ﻛﺴﻤﺎﻳﻲ – ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﻢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﺷﺪﻳﻢ. ﺩﺭ ﻃﻲ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺟﻠﺴﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻛﺴﻤﺎﻳﻲ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﻮﺧﺘﻴﻢ. ﺍﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﻪ ﺭﻭﺩﻛﻲ ﻓﺮﺻﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ.
ﺁﻥ ﺟﻤﻠﻪﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎﻟﻔﻄﺮﻩ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺷﺎﻋﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺸﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺷﻮﺩ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﻢ ﺷﻌﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﻲ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﻧﻲ .ﺣﺎﻝ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺎﻳﻠﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ،ﺩﺭ ﻳﻚ ﮔﻔﺘﮕﻮﻱ ﺳﺎﺩﻩ ،ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ :ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻳﺪ؟ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎﺗﻮﻥ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ،ﻛﺠﺎ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﻭﻣﺪﻳﺪ؟ ﭼﻪ ﺟﻮﺭﻱ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮﺩﻳﺪ؟
ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺒﻲ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻡ. ﻣﻦ »ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻦ« ﺭﺍ ،ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﻊ: ﭼﻮ ﻣﻲﺯﺍﺩﻡ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺴﻲ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﺑﻮﺩ ﻭﺿﻊ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﺲ ﺁﺯ ﻭ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﻲ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﻨﮓ ﻋﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﺪ ﻫﻴﻮﻻﻱ ﺟﻨﮓ ﺳﺮﻭﺩﻩﺍﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 211ﻛﺘﺎﺏ »ﺩﻳﺮﻭﺯ ،ﺍﻣﺮﻭﺯ« ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺷﻌﺮﻡ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1377ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺗﺤﺼﻴﻼﺕ ﺧﻴﻠﻲ ﺍﺑﺘﺪﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺭﺷﺖ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﺭﺷﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻫﺴﺘﻢ .ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺗﻮﻟﺪﻡ 1294ﻫﺠﺮﻱ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪﻱ ﺍﺳﺖ .ﺩﻭﺭﻩ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍﻳﻲ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺷﺖ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﺩﺑﻲ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮﺩ ،ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪﻱ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ .ﺩﺭ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﻟﻔﻨﻮﻥ ﻧﺎﻡﻧﻮﻳﺴﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ
ﺩﻭﺭﻩ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺩﻭﻡ ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﺩﺑﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻡ .ﺩﺑﻴﺮﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﻱ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ .ﺩﺑﻴﺮﻫﺎﻳﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺟﻼﻝ ﻫﻤﺎﻳﻲ ،ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﻬﻤﻨﻴﺎﺭ ،ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻓﺮﻭﺯﺍﻧﻔﺮ ،ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻣﻠﻚﺷﻌﺮﺍﻱﺑﻬﺎﺭ ﺑﻠﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺘﺎﻧﺼﺎﻓﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭگ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﺍﮔﺮ ﺧﺎﻃﺮﻩﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻛﻼﺱ ﺩﺭﺱ ﺑﻪﻳﺎﺩﺗﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﻣﻤﻨﻮﻥ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ. ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺏ ﺑﻪﻳﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ.ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺯﻧﺪﻩﻳﺎﺩ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺟﻼﻝ ﻫﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻼﺱ ﻣﺎ ﺩﺭﺱ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﻭ ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﻁ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﭘﺮﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﺳﺮﺳﺒﺰ ﺩﺍﺭﺍﻟﻔﻨﻮﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻙ ﺳﻜﻮﺗﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﻭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎﻱ ﺑﺮگﻫﺎﻱ ﺩﺭﺧﺖﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﺩﻥ ﻣﻼﻳﻢ ﻧﺴﻴﻢ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﻲﺟﻨﺒﻨﺪ ﻭ ﻣﻲﺭﻗﺼﻨﺪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟ ﻣﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ
27
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎﻱ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻭﻛﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺮﺩ .ﻣﺮﺩﻱ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﭘﻴﺸﻪ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ،ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻧﻮﻳﺲ ﻭ ﻣﺪﻳﺮ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﺪﺍﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺷﺘﻲ، ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮﺭﺍﻱ ﻣﻠﻲ ﻫﻤﻜﺎﺭ ﺑﻮﺩ .ﺗﺎﺭﻳﺨﭽﻪﺍﻱ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻧﻲ ﻋﺼﺮ ﻃﻼﻳﻲ ﺍﺯ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﺪﻳﺮﺍﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﺭﺿﺎﺷﺎﻩ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻣﻲﻧﻮﺷﺖ .ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺯﺍ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻱ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺬﺍﻛﺮﺍﺕ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﻋﺼﺮ ﻃﻼﻳﻲ ﻣﻄﻠﺐﻫﺎﻱ ﻣﻬﻤﻲ ﺭﺍ ﺭﻭﻧﻮﻳﺲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻲﺑﺮﺩﻡ .ﻣﺪﻳﺮ ﻛﻞ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﺷﺪ ﻳﻚ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻲ ﻫﻔﺘﮕﻲ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺭﺍﺩﻳﻮ ﺩﺍﺷﺖ .ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺭﻭﻱ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﺩﻳﻮ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﻗﺪﻳﻢ ﺷﻬﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻣﻲﺑﺮﺩ .ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻛﺎﺭ ﺭﺍﺩﻳﻮ ﻭ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﺎﺭ ﻭﻛﺎﻟﺖ ﺩﺍﺩﮔﺴﺘﺮﻱ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺍﻭ ﺳﻨﺎﺗﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﺼﺪﻭﻕ ﻫﻤﻜﺎﺭﻱ ﺩﺍﺷﺖ .ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﺼﺪﻕ ﺩﺭﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﻓﺎﻋﻴﺎﺗﺶ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻫﻤﻜﺎﺭﻱ ﺑﺎ ﺍﻓﺴﺮﺍﻥ ﺍﺭﺷﺪ، ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ژﻧﺮﺍﻝ ﺧﻮﺍﺟﻪﻧﻮﺭﻱ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﻫﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻋﻤﺮﺵ ﻛﻼﺳﻲ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻤﺎﺭﻱ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. ﻭﻛﻴﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﻠﻲﺍﻛﺒﺮ ﻃﺎﻫﺎ ،ﻣﺮﺩﻱ ﺣﻘﻴﻘﺖﺟﻮ ،ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﻣﺬﻫﺒﻲ ﺑﻮﺩ. ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ .ﻣﻦ ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻓﺘﺮ ﺑﺎ ﻳﻚ ﭼﺎﻱ ﻭ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﻧﺎﻥ ﺍﻓﻄﺎﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩ .ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﻗﻀﺎﻳﻲ ﻭ ﺟﻨﺎﻳﻲ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﺍﺷﺖ .ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻭﻛﻴﻞ ﻣﺪﺍﻓﻊ ﻃﻴﺐ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻣﻲﺷﺪ .ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻃﻴﺐ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﺮﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻮﺩ .ﺁﻗﺎﻱ ﻃﺎﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩﻫﺎ ﻣﻲﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﺍﺗﻬﺎﻡﻫﺎﻱ ﺳﺮﺗﻴﺐ ﺭﻛﻦﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﺨﺘﺎﺭ ،ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻞ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﻋﺎﻣﻼﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺪﺭﺱ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻭﻛﺎﻟﺖ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻮﻡ. ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﻘﻮﻁ ﻭ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺭﺿﺎﺷﺎﻩ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﻳﻜﺘﺎﺗﻮﺭﻱ ﺩﺭ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺕ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻬﻤﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﻲﺭﻓﺖ.
ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻛﺴﻤﺎﻳﻲ ﺑﺤﺚﻣﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﻱ ﺣﺴﺎﺱ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ،ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻥ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻭ ﻫﻤﻮﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺪﺭﺱ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ.
ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥﻳﻚ ﻛﺎﺭﺁﻣﻮﺯ ﺟﻮﺍﻥ ﻭﻛﺎﻟﺖ ﺩﺍﺩﮔﺴﺘﺮﻱ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻣﻲﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﻲ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺕ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﮕﻴﺮﻱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ .ﻭﻛﻴﻞﻫﺎﻱ ﭘﺎﻳﻪﻳﻚ ﺩﺍﺩﮔﺴﺘﺮﻱ ﺁﺯﺍﺩﻳﺨﻮﺍﻩ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﭼﭗ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻭﻛﻴﻞ ﻣﺪﺍﻓﻊ ﺯﻧﺪﻩﻳﺎﺩ ﻣﺪﺭﺱ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺯﺍﺩﻱ
ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ،ﺳﻮﺯﻥ ﻣﻮﺍﺩ ﺗﺰﺭﻳﻖ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻮﺯﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﻭ ﻣﺰﺍﺣﻤﺖﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﻣﻲﮔﺮﺩﻳﺪ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺁﻥ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﺟﻨﺤﺎﻟﻲ ،ﺑﺎ ﺣﻜﻢ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪ ﺭﻛﻦﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﺨﺘﺎﺭﻱ ،ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻞ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺘﺶ ،ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺰﺷﻚ ﺍﺣﻤﺪﻱ ﺑﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎ: ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﺍﺩﺭﺳﻲ ﻭ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﭘﺰﺷﻚ ﺍﺣﻤﺪﻱ، ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺩﻳﻜﺘﺎﺗﻮﺭﻱ ﺭﺿﺎﺷﺎﻩ ﭘﺎﻙ ﻭ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﻭ ﺑﻲﮔﻨﺎﻩ ﺷﺪ .ﺗﺎﺭﻳﺦ ﭼﻪ
ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﭼﺎﻱﻳﺎ ﻗﻬﻮﻩﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩ ﭘﻮﻟﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﻪ ﭘﻮﻝ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻧﻪ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺷﺪ .ﻣﻦ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩﻫﺎ ﻭ ﺷﺎﻋﺮﻫﺎﻱ ﻫﻤﺴﻦ ﻭ ﺳﺎﻝ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻫﻢ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﺎﻓﻪ ﻣﻲﺭﻓﺘﻴﻢ ،ﺩﻭﺭﻳﻚ ﻣﻴﺰ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ ،ﭼﺎﻱ ﻭ ﻗﻬﻮﻩ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩﻳﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺰ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻤﻲﺷﺪﻳﻢ .ﭼﻮﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﺩﻣﺨﻮﺭ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻋﻠﻴﻪ ﺭﺿﺎﺷﺎﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺷﺮﺡ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱﻫﺎ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻥﻫﺎ ﻭ ﻛﺸﺘﻦ ﺁﺯﺍﺩﻳﺨﻮﺍﻫﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ،ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺩﻳﻜﺘﺎﺗﻮﺭ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻱ ﺑﻲﺳﺎﻧﺴﻮﺭ ﺣﻜﺎﻳﺖﻫﺎﻱ ﻫﻴﺠﺎﻥﺍﻧﮕﻴﺰﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻲﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﻣﺄﻣﻮﺭﺍﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻘﺘﺪﺭ ﻣﺨﺘﺎﺭ ،ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺷﻨﻴﺪ ﻣﻲﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺠﺐ ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﻭ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ. ﻧﻘﺶ ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﺭﺍ ﺳﺮﺗﻴﭗ ﺭﻛﻦﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﺨﺘﺎﺭﻱ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﺩﻭ ﮔﻮﻧﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﻮﺩ.ﻳﻚ ﭼﻬﺮﻩ ﺧﺸﻦﻳﻚ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻣﻘﺘﺪﺭ ﺑﻲﺭﺣﻢ ﻭ ﻣﺴﺘﺒﺪ ﻛﻪ ﻭﺯﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺍﻥ ﺍﺭﺷﺪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭﻳﻚ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﻼﻳﻢ ﻭ ﻟﻄﻴﻒﻳﻚ ﻣﻮﺳﻴﻘﻴﺪﺍﻥ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﺮﺩﺳﺘﻲ ﻭﻳﻮﻟﻮﻥ ﻣﻲﻧﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﺁﻫﻨﮓﻫﺎﻱ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺩﻟﻨﺸﻴﻦ ﻭ ﺑﻪﻳﺎﺩﻣﺎﻧﺪﻧﻲ ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ. ﺟﻤﻊ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﺘﻀﺎﺩ ﺩﺭ ﺳﺮﺗﻴﭗ ﺭﻛﻦﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﺨﺘﺎﺭﻱ ﺷﮕﻔﺖﺍﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻫﻢ ﻣﺰﻩ ﺯﻧﺪﺍﻥﻫﺎﻱ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﺷﻜﻨﺠﻪﻫﺎﻱ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺍﻗﺮﺍﺭﺁﻭﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻧﭽﺸﻴﺪ .ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺎ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻧﺎﻫﺎﺭﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻧﻲ، ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪﺍﺵ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﺍﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺁﺯﺍﺩﺍﻧﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺑﻮﺩ .ﻭﻳﻮﻟﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﻲﻧﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﺁﻫﻨﮓﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﻓﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺎﺳﺒﺎﻥﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺑﻲﺍﻫﻤﻴﺘﻲ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﭘﺰﺷﻚ ﺍﺣﻤﺪﻱ ﻛﻪ ﭘﺰﺷﻚ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻱ ﻣﻬﻢ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻭ ﺍﺩﺑﻲ ﺍﺯ ﺳﺮﺍﻥ ﺍﻳﻞ ﺗﺎ ﺷﺎﻋﺮ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻳﺨﻮﺍﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﺭﺷﺪ
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻱ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻜﺮﺭﻱ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ژﻧﺮﺍﻝ ﻓﻮﺷﻪ ،ﺭﺋﻴﺲ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﺎﭘﻠﺌﻮﻥ ﺑﻮﻧﺎﭘﺎﺭﺕ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻳﺮﺑﺎﺯ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﭼﻨﺘﻪ ﺩﺍﺭﺩ! ﺟﻨﺎﺏ ﻛﺴﻤﺎﻳﻲ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺣﺪﺱ ﻣﻲﺯﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻭﻛﺎﻟﺖ ﭘﺎﻳﻪﻳﻚ ﺩﺍﺩﮔﺴﺘﺮﻱﺗﺎﻥ ﻫﻢ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﺪ. ﺩﺭﺳﺖ ﺣﺪﺱ ﺯﺩﻳﺪ .ﺩﺭ ﻭﻛﺎﻟﺖ ﺩﺍﺩﮔﺴﺘﺮﻱﺍﻡ ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﺁﻣﺪ – ﻛﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﺍﺭﺩ – ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺷﺮﻳﻒ ﻭ ﺷﻜﻞﮔﺸﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺭﻫﺎﻳﺶ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﻲ ﻭ ﺷﺎﻋﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺪﺕ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎ ﺩﻟﮕﺮﻣﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻡ .ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﺪﺍﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖﻳﻚ ﺳﺘﻮﻥ ﺣﻘﻮﻗﻲ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ »ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ«ﻳﻚ ﺳﺘﻮﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ »ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻭﻳﻚ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ» :ﺳﻪ ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ« ﺩﺭ ﭘﺎﻭﺭﻗﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ .ﺩﺭ ﻣﺠﻠﻪ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﺷﻌﺮﺍ« ،ﺩﻭﺭ ﻣﺠﻠﻪﻫﺎ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻭ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﻤﻜﺎﺭﻱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﻪ ﺗﺮﻗﻲ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻟﻪﻳﻚ ﺳﺘﻮﻥ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ »ﻫﺰﺍﺭ ﻭﻳﻚ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﻲ« ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺕ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺩﺭ ﻣﺠﻠﻪ ﺁﺳﻴﺎﻱ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻫﻢﻳﻚ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ "ﺯﻳﺒﺎﻱ ﺣﺴﻮﺩ" ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﻭﺭﻗﻲ ﭼﺎپ ﻣﻲﺷﺪ .ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ .ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1326 ﺭﺍﺩﻳﻮ ﻟﻨﺪﻥ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺷﻌﺮﻱ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻫﻢ ﺷﻌﺮﻱ ﺳﺮﻭﺩﻡ ﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﻭ ،ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺭﺍﺩﻳﻮ ﻟﻨﺪﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ
ﺷﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﻊ» :ﺩﻭﺭ ،ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺟﺎﻣﻪ ﺳﺒﺰ ﻛﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﺗﻦ ﻛﻮﻩ« ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺍﻭﻝﻳﺎ ﺩﻭﻡ ﻣﺠﻠﻪ ﻋﻠﻤﻲ ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺭﺳﻴﺪ .ﺑﺎ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻫﻢ ﺗﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻡ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎ ﺍﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ، ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺍﺩﺑﻲ »ﺳﺨﻦ ﻧﻮ« ﻫﻤﻜﺎﺭ ﺑﻮﺩﻡ .ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﻤﺎ ﻣﻲﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺠﻠﻪ »ﺳﺨﻦ ﻧﻮ« ﺳﺮﻣﻘﺎﻟﻪ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﻢ .ﻧﻴﻤﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺖ .ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ،ﺍﻭ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻭ ﻣﺎ ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺠﻠﻪ ﭼﺎپ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ .ﻧﻴﻤﺎ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﻗﺎﻟﺐ ﺷﻌﺮ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺭﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﺍﺩﻡ.ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﻓﺮﻫﻨﮓ ،ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺳﻌﻮﺩﻳﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥﻫﺎﻱ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻛﺘﺎﺏ »ﻭﻟﮕﺮﺩﺍﻥ« ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﭼﻨﺪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻏﻴﺮﺳﺎﺳﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ »ﻣﺎﻛﺴﻴﻢ ﮔﻮﺭﮔﻲ« ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺰﺭگ ﺭﻭﺳﻴﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﻣﻠﻚﺍﻟﺸﻌﺮﺍﻱ ﺑﻬﺎﺭ ﭘﻴﺸﻜﺶ ﻛﻨﻢ .ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﻠﻚﺍﻟﺸﻌﺮﺍﻱ ﺑﻬﺎﺭ ،ﻭﺯﻳﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ،ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺗﺎﻻﺭ ﺑﺰﺭگ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺍﺷﺮﺍﻓﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﻦ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﺩ .ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﻁ ﻛﻮﭼﻚ ﺁﻥ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺑﺰﺭگ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻣﻠﻚﺍﻟﺸﻌﺮﺍﻱ ﺑﻬﺎﺭ ﺷﺎﻋﺮ ،ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ، ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻧﻮﻳﺲ ،ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻳﺨﻮﺍﻩ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺳﺎﺩﻩﺍﻱ ﭘﺸﺖﻳﻚ ﻣﻴﺰ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﺮﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ .ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺸﺎﻧﺪ .ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺗﺤﺼﻴﻼﺕ ﻭ ﻛﺎﺭﻡ ﭘﺮﺳﻴﺪ.ﻛﺘﺎﺏ ﻭﻟﮕﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻜﺶ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﭘﺲ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻢ .ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﻱ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻴﺪ ﻭ ﺷﻌﺮ ﻣﻲﺳﺮﺍﻳﻴﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻼﺵ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻳﺪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻨﺪ ...ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﻛﺘﺎﺏ ﻭﻟﮕﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺷﻴﻮﺍﻳﻲ ﺑﻪ ﺍﻣﻀﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺁﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﭼﺎپ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﭘﻨﺪﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﻧﻤﺎﻳﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺴﺘﻢ .ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻣﻠﻚﺍﻟﺸﻌﺮﺍﻱ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﻧﻴﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻁ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻳﺪﻡ .ﮔﻔﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻴﮕﻴﺮﻱ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﮕﻲﺍﻡ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ .ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻣﻠﻚﺍﻟﺸﻌﺮﺍﻱ ﺑﻬﺎﺭ ﺭﺍ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮﺩﻡ ﻧﻴﻤﺎ ﮔﻔﺖ :ﻣﻠﻚﺍﻟﺸﻌﺮﺍﻱ ﺑﻬﺎﺭ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﺎﺳﺖ. ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺘﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺟﻼﻝ ﻫﻤﺎﻳﻲ،ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﻬﻤﻨﻴﺎﺭ ﻭ ﻣﻠﻚﺍﻟﺸﻌﺮﺍﻱ ﺑﻬﺎﺭ ﻭ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﻭ ﻧﻴﻤﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩﻫﺎﻳﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ .ﺁﻳﺎ ﺑﺎ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻫﻢ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ؟ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻜﺮﺩﻡ.ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻓﺮﺩﻭﺳﻲ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﻳﺎ ﻛﺎﻓﻪ ﻧﺎﺩﺭﻱ ﻛﻪ
ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﺪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ.ﻳﻚ ﺗﺎﻻﺭ ﭼﺎﻱﺧﻮﺭﻱ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺗﺎﻻﺭ ﻧﺎﻫﺎﺭﺧﻮﺭﻱ.ﻳﻚ ﻣﻴﺰ ﻋﺴﻠﻲ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻛﺎﻓﻪ،ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻴﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺎﺭﻛﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻲﺁﻣﺪ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﻣﻴﺰ ﻋﺴﻠﻲ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻜﺶ ﻫﻢ ﺩﻭﺭ ﺁﻥ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﭼﺎﻱ ﻭ ﻗﻬﻮﻩ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﺩﻧﺪ .ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﭼﺎﻱﻳﺎ ﻗﻬﻮﻩﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩ ﭘﻮﻟﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﻪ ﭘﻮﻝ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻲﻛﺮﺩ،ﻧﻪ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺷﺪ. ﻣﻦ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩﻫﺎ ﻭ ﺷﺎﻋﺮﻫﺎﻱ ﻫﻤﺴﻦ ﻭ ﺳﺎﻝ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻫﻢ ،ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﺎﻓﻪ ﻣﻲﺭﻓﺘﻴﻢ، ﺩﻭﺭﻳﻚ ﻣﻴﺰ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ، ﭼﺎﻱ ﻭ ﻗﻬﻮﻩ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩﻳﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺰ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻤﻲﺷﺪﻳﻢ .ﭼﻮﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﺩﻣﺨﻮﺭ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻡ.ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻫﻤﺴﻦ ﻭ ﺳﺎﻝ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﺘﺮﺟﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩ .ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﺐ ﺍﻃﻼﻉ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺟﺎﻟﺐ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺍﺵ ﻣﻲﺭﻓﺖ.ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺭﻓﺖ ،ﺩﺭ ﭘﺎﺭﻳﺲ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺩﺍﺷﺖ .ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻫﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺴﻤﺎﻳﻲ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ .ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﭘﺮﺳﺶ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﺎﺏ ﻋﺰﻳﺰﻱ ﻋﺰﻳﺰ ،ﺁﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻼﻡ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻳﺪﺍﺭﻫﺎﻱ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩ. ﺍﺳﺘﺎﺩ ،ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮﻱﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻌﺪ. ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺗﺎ ﻣﻘﻄﻊ ﺧﺎﺻﻲ ﺍﻭﻣﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻲ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺑﺸﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎﻱ ﺑﻌﺪﻱ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﻣﻴﻞ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ
ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ/ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ )10ﭘﻴﺎﭘﻲ39ﻭ /(40ﺳﺎﻝ ﺳﻮﻡ/ﻧﻮﺭﻭﺯ88
ﭼﻪ ﺳﺎﻟﻲ ﺍﺳﺘﺎﺩ؟ ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦ 1320ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺷﻌﺮﻡ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ» :ﺩﻳﺮﻭﺯ ،ﺍﻣﺮﻭﺯ« ﺩﺭ 1377ﭼﺎپ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺎﺭﺗﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ؟ ﻧﻪﻳﻚ ﻛﻼﺱ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎﺭﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻣﺪﺕ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻥ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﻱ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﺷﻴﺪﻳﺎﺳﻤﻲ ﺷﺎﻋﺮ ﻭ ﻣﺤﻘﻖ، ﻣﻄﻴﻊﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺣﺠﺎﺯﻱ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ، ﺳﻌﻴﺪ ﻧﻔﻴﺴﻲ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻭ ﭘﮋﻭﻫﺸﮕﺮ، ﺩﻛﺘﺮ ﺻﻮﺭﺗﮕﺮ ﺷﺎﻋﺮ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ .ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﻼﺱ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﻭﺭﻩﺍﺵ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻡ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﺯﻣﺎﻥﺗﺎﻥ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻳﺪ؟ ﺑﻠﻪ ﺍﻳﻦﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﭼﻪﻳﺎﺩﺑﻮﺩﻫﺎﻱ ﺧﻮﺑﻲ ﺍﺯ ﻣﻌﻠﻢﻫﺎﻱ ﺧﻮﺏ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺩﺍﻧﺶﺁﻣﻮﺯﻱﺗﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﺪ? ﻣﻦ ﻫﺮ ﺍﺯ ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎﻱ ﺩﻭﺭﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻓﺮﺻﺖﻳﺎﻓﺘﻢ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﻠﻢﻫﺎﻱ ﺩﺍﻧﺸﻤﺪ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭﺍﻥ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪﺍﻱ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﺩﺍﻧﺶﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻳﮕﺎﻥ ﻣﻲﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰﺍﺭﺷﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ. ﺑﻠﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ
ﻓﺮﺻﺖﻫﺎﻳﻲ
ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺍﻣﺮﻭﺯﻡ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰﺍﺭﺵ ﺑﺎﺷﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻫﺎﻱ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﺷﻌﺮ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﻲ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﺎﺏ ﻋﺰﻳﺰﻱ ﻋﺰﻳﺰ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻩﺍﻡ. ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎﻱ ﺩﻗﻴﻖﺗﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﻩ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺷﺎﺩﻱﺑﺨﺶ ﺯﻧﺪﮔﻲﺍﻡ ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺣﻮﺻﻠﻪ، ﭘﺮﮔﻮﻳﻲﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻭﺷﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺁﻣﻮﺯﻳﺪ. ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻫﺎ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻧﮕﺎﺭﻱ ﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻭﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ
ﻗﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ .ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺮﮔﻮﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮﺍﺩﻳﺎﻥ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰﺍﺭﻱ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻜﺎﺭﻱ ﺍﺩﺑﻲ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻧﻮﻳﺴﻲ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪﺷﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ .ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ. ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﮔﻮﺷﻢ. ﻣﺘﺸﻜﺮﻡ .ﭘﺲ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻴﺪ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻮﻳﺪ. ﺑﻠﻪ.ﻳﻚ ﻛﺎﺭ ﻣﻮﻗﺖ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪﺍﺯ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺩﺍﺩ.ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖﻫﺎﻱ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ،ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮﺭﺍﻱ ﻣﻠﻲ ﻣﻨﺸﻰ ﻳﻚ ﺷﻌﺒﻪ ﺭﺃﻱﮔﻴﺮﻱ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﻨﺸﻲ ﺣﻮﺯﻩ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺷﺪﻡ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻴﺮﻭﺱ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﭼﻬﺎﺭﺭﺍﻩ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ،ﺳﺮﻳﻚ ﻣﻴﺰ ﺩﺭﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ .ﭘﺎﺳﺒﺎﻥﻫﺎﻯ ﺩﻡ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﻛﺎﺭﮔﺮﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﻮﻱ ﻣﺴﺠﺪ ﺭﺃﻱ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﻣﻦ ﻧﺎﻡ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪﺍﺵ ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻜﺎﺭ ﻛﻨﺎﺭﻡ ﻣﻲﺩﺍﺩﻡ. ﺁﺧﺮ ﻣﻴﺰ ﻛﺎﻏﺬ ﺭﺃﻱ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﮔﺮﻱ ﻣﻲﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﻣﻲﺍﻧﺪﺍﺧﺖ .ﺭﺃﻱﮔﻴﺮﻱﻳﻚ ﻣﺎﻫﻪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﻻﻙ ﻭ ﻣﻬﺮ ﺷﺪﻩ ﺭﺃﻱﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺭﺷﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﺻﻠﻲ ﺑﺮﺩﻳﻢ .ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﻨﺸﻲﻫﺎ ﺍﺳﻢﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺭﻗﻪ ﺭﺃﻱ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﺳﻢ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﻛﻞ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻭﻛﻴﻞ ﺑﺸﻮﺩ .ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺍﻋﻼﻣﻴﻪ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺜ ً ﻼ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺪﺭﺱ ﺣﺘﻲﻳﻚ ﺭﺃﻱ ﻫﻢ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ. ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺪﺭﺱ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﺍﻭﻥ ﺭﺃﻳﻲ ﺭﻭ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﻓﻼﻥ ﺣﻮﺯﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﭼﻄﻮﺭ ﺷﺪ؟ ﻣﻦ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﺮﺩﻣﻲ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﻚ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺩﻳﺪﻡ! ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩ ﺣﻘﻮﻗﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﺪﻳﺪ. ﺑﻠﻪ .ﭘﺎﻳﺎﻥﻧﺎﻣﻪﺍﻱ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ »ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ ﻭﺭﺳﺎﻱ ﻭ ﻧﺘﻴﺠﻪﻫﺎﻱ ﺁﻥ« ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺩﻟﻴﻞ ﻭ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﺷﺮﺡ ﺩﺍﺩﻡ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ »ﻭﺭﺳﺎﻱ« ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺩﻭﻡ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ ﭘﺎﻳﺎﻥﻧﺎﻣﻪﺍﻡ ﺑﺎ ﺩﺭﺟﻪ ﺧﻮﺏ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺮﺩﺍﺩ 1320 ﻟﻴﺴﺎﻧﺴﻴﻪ ﻋﻠﻮﻡ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻡ. ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞﺗﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺪﻫﻴﺪ؟ ﭼﺮﺍ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ .ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩ ﺣﻘﻮﻕ ﺁﮔﻬﻲ
ﺩﺍﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻛﺘﺮﺍﻱ ﺣﻘﻮﻕ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﺩ .ﻣﻦ ﻫﺰﺍﺭ ﺭﻳﺎﻝ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻚ ﻣﻠﻲ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻧﺎﻡﻧﻮﻳﺴﻲ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺍﻣﺎ ﺩﻛﺘﺮﺍ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻧﺸﺪ .ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﻛﺘﺮ ﺣﻘﻮﻕ ﻧﺸﺪﻡ. ﺑﻌﺪ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻳﺪ؟ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺩﺭ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺍﻣﻮﺭ ﺧﺎﺭﺟﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﺸﻢ ﭼﺮﺍ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺍﻣﻮﺭ ﺧﺎﺭﺟﻪ؟ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﺩﺭ ﺁﻟﺒﻮﻡ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻲﻣﺎﻥ ﻋﻜﺴﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻠﻴﻠﻪ ﺩﻭﺯﻱ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﻴﻪ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭﻳﻪ؟ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﻔﻴﺮﻩ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﻔﺎﺭﺕ .ﻣﻦ ﻛﻪ ﮔﻮﻝ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﻔﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺳﻔﻴﺮ ﺑﺸﻢ .ﭘﺲ ﺩﻭﺭﻩ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩ ﺣﻘﻮﻕ ﺭﻭ ﮔﺬﺭﻭﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻮﻕ ﻭ ﺫﻭﻕ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺧﺎﺭﺟﻪ،
ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﻃﺒﻖ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻮﻇﻒ ﺑﻮﺩ ﻟﻴﺴﺎﻧﻴﻪﻫﺎﻱ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﻛﻨﺪ ،ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺳﻨﺖ ﻭ ﺭﻭﺵ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻟﻴﺴﺎﻧﺴﻴﻪﻫﺎﻳﻲ ﺭﻭ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪﻱ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﻧﺸﺪﻡ. ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪﻱ ﻛﻪ ﻋﻜﺴﺶ ﺩﺭ ﺁﻟﺒﻮﻡ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻲﺗﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻜﺮﺩﻳﻦ؟ ﺍﻭﻥ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺒﻮﺩ .ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻛﻮﺩﻛﺎﻧﻪﺍﻡ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺳﻨﺖ ﻭ ﺭﻭﺵ ﻭ ﺍﻭﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻠﻴﻠﻪﺩﻭﺯﻱ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻭ ﺫﻫﻦ ﻭ ﭼﺸﻤﻢ ﭘﺎﻙ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﺪﻧﺪ .ﺩﺭ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺍﻣﻮﺭ ﺧﺎﺭﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻭﺯﺍﺭﺗﺨﺎﻧﻪﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻭﻳﺪ .ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻲ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻱ ﺳﻔﺎﺭﺷﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺭﻭ ﺯﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻭﺯﺍﺭﺗﺨﺎﻧﻪﺍﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﺪﺍﺩ
26
ﻧﺨﺴﺖﻭﺯﻳﺮﻱ ﻫﻢ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻜﺮﺩ .ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎﻝ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪ ﻧﻤﻲﺷﺪﻡ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻭ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺕ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻲﺩﺍﺩﻡ. ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪ ﻧﻤﻲﺷﺪﻳﺪ. ﺑﻠﻪ .ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ »ﺩﺭ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪﻱ ﺑﺴﻲ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﺳﺖ«...ﻳﻚ ﺭﻭﺯﻳﻚ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩ ﺣﻘﻮﻕ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﻭﻛﻴﻞ ﺩﺍﺩﮔﺴﺘﺮﻱ ﺑﺸﻲ ﭼﺮﺍ ﻧﻤﻲﺷﻲ؟ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺍﻭ ﺩﻭﺭﻩﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﻛﺎﺭﺁﻣﻮﺯﻱ ﻭﻛﺎﻟﺖ ﺩﺍﺩﮔﺴﺘﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻭﻛﻴﻞ ﺩﺭﺟﻪﻳﻚ ﺩﺍﺩﮔﺴﺘﺮﻱ ﮔﺬﺭﻭﻧﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺭﻳﻚ ﺩﻓﺘﺮ ﻛﺎﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ.ﻳﻜﻲ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻮﺍﺟﻪﻧﻮﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺤﺼﻴﻼﺕ ﺣﻘﻮﻗﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻠﮋﻳﻚ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻩ
ﺻﺎﺣﺐﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ،ﻣﺪﻳﺮﻣﺴﺆﻭﻝ ﻭﺳﺮﺩﺑﻴﺮ:ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺰﻳﺰﻱ ﻣﺪﻳﺮ ﻫﻨﺮﻯ :ﺟﻮﺍﺩ ﺁﺗﺸﺒﺎﺭﻯ /ﮔﺮﺍﻓﻴﺴﺖ ﻭ ﺻﻔﺤﻪ ﺁﺭﺍ :ﭘﺮﻳﺴﺎ ﻋﺰﻳﺰﻱ
ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ /ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ /ﺍﺩﺑﻰ )ﺧﺒﺮﻯ/ﺗﺤﻠﻴﻠﻰ/ﭘﮋﻭﻫﺸﻰ( ﺭﻭﺩﻛﻲ ﻧﺸﺮﻳﻪﺍﻱ ﺍﺳﺖ ﻣﺴﺘﻘﻞ،ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺍﺭﮔﺎﻥ ،ﺣﺰﺏ ﻭﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻲ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ .ﻭ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺁﻥ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻧﻈﺮ ﻭ ﺁﺭﺍﻱ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ.
28
ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺤﺘﺮﻡ: ﻟﻄﻔﺎً ﻣﻘﺎﻻﺕ ﺍﺭﺳﺎﻟﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎﻳﭗ ﺷﺪﻩ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻓﻼﭘﻰﻳﺎ ﺳﻰ ﺩﻯ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ. ﺩﺍﺭﻳﺪ.ﺩﻭﺭﻩ ﺟﺪﻳﺪ ﺷﻤﺎﺭﻩ 9ﻭ / 10ﭘﻴﺎﭘﻲ39 ﺳﻮﻡ / 1388 ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺳﺎﻝﺍﺭﺳﺎﻝ ﻣﺘﻦ /ﺍﺻﻠﻲ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻘﺎﻻﺕ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺭﻭﺩﻛﻲ ﺩﺭ ﺭﺩ ،ﻗﺒﻮﻝ ﻭ ﺍﺻﻼﺡ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺁﺯﺍﺩ ﺍﺳﺖ.
ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻣﺮگ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﻩﺧﻮﺭﻫﺎ
ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺘﻲ ﺑﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩﺧﻮﺭﻫﺎ ﺍﺛ ِﺮ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺍﺯ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻬﺎﺭﻟﻮ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻣﺮگ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﻩﺧﻮﺭﻫﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﺔ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻣﺮگ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﻤﻲﺩﻫﺪ .ﻣﺮگ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ِ »ﺗﺮﺍژﻳﻚ« ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺗﻘﺪﻳ ِﺮ ﻣﺤﺘﻮﻡ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﺟﻨﺒﺔ ﺭﻧﺞ ﻫﺴﺘﻲ ،ﺑﻪ ِ ِ ِ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺁﻥ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻣﺮگ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﻩﺧﻮﺭﻫﺎ ،ﭼﻨﺎﻥﻛﻪ ﺍﺯ ِ ﺁﻥ ﺑﺮﻣﻲﺁﻳﺪ ،ﺟﻨﺒﻪﺍﻱ ﻫﺰﻝﺁﻣﻴﺰ ﻭ »ﻛﻤﻴﻚ« ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻦ ،ﺍﺛﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻟﻄﻴﻔﻪﻭﺍﺭ )(Anecdotal ﻛﻪ ﻣﺰﺍﺡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺩﺭﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ .ﻋﻨﺼ ِﺮ »ﻟﻄﻴﻔﻪﻭﺍ ِﺭ« ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ -ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍً ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍ ّﻣﺎ ﺍﺯ ﻗﺒﺮ، ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥﻛﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺧﺎﻙ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ ،ﺑﺮﻣﻲﺧﻴﺰﺩ -ﻣﺮﺩﻩﺧﻮﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻣﺮگ ﺩﺍﺭﻧﺪ ،ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺍﺯ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕ ِﺮ ﻫﺪﺍﻳﺖ ،ﻛﻪ ِ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ»ﻟﻄﻴﻔﻪﻭﺍ ِﺭ« ﺩﻳﮕﺮﻱ، ﻣﻲﺳﺎﺯﺩ .ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ،ﻣﺎﻧﻨ ِﺪ ﻫﺮ ِ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺧﻼﺻﻪ ﻭ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩ ،ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﻲ ِ ﻛﻪ ﻣﺸﺨﺼﺎﺕ ﻭ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﻫﺎﻱ ﺁﻥ ،ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍ ِﺭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ،ﺣﻔﻆ ﺷﻮﻧﺪ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺁﻥﭼﻪ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﻩﺧﻮﺭﻫﺎ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺩﺍﺭﺩ»ﻧﻘﺸﻪ« ﻭ »ﻃﺮﺡ« ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻭ ﺣﻮﺍﺩﺙ – ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ) (plotﺩﺍﺳﺘﺎﻥ -ﻳﻌﻨﻲ ِ ﺧﻮﺩِ»ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ«؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎﺩﺓ ﺧﺎﻣﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ»ﻃﺮﺡ«
28
ﻟﻴﺘﻮﮔﺮﺍﻓﻲ :ﻣﻴﻨﺎ ﻧﮕﺎﺭﻩ /ﭼﺎپ ﻭ ﺻﺤﺎﻓﻲ:ﮔﻬﺮ/ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻌﺪﻯ ﺟﻨﻮﺑﻰ.ﺭﻭﺑﺮﻭﻯ ﺑﺎﻧﻚ ﻣﻠﻰ.ﻛﻮﭼﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻓﺨﺮﺍﻳﻰ.ﭘﻼﻙ .55ﺗﻠﻔﻦ33903799 : ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺠﻠﻪ :ﺍﻧﻘﻼﺏ – ﺥ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦﺟﻨﻮﺑﻲ – ﺥ ﺷﻬﻴﺪ ﻭﺣﻴﺪ ﻧﻈﺮﻱ ﻛﻮﭼﻪ ﺍﻓﺸﺎﺭ .ﭘﻼﻙ 4.ﻭﺍﺣﺪ 4.ﺗﻠﻔﻦ /66972785,66410462 :ﺗﻠﻔﻜﺲ66410462: ﻛﺪﭘﺴﺘﻲ 1315895184:ﺗﻮﺯﻳﻊ :ﭼﺎﭘﺎﺭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﭘﺴﺖﺍﻟﻜﺘﺮﻭﻧﻴﻜﻲroudaki_ magazine@yahoo. com :
ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻫﻤﺔ ﻗﻮﺍﻡ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ .ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ»ﻃﺮﺡ« ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ِ ﺳﺒﻚ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﻤﻬﻴﺪﺍﺕ ﻭ ﺷﮕﺮﺩﻫﺎ ﻭ ﻧﺸﺎﻥﻫﺎ ﻭ ﺣﺘﻲ ِ ﺍﺳﺖ .ﻧﺤﻮﺓ ﻗﻄﻊ ﻭ ﻭﺻﻞ ِ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ،ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎ ﺟﺰ ِﻭ »ﻃﺮﺡ« ﺍﺳﺖ .ﻣﺮﺩﻩﺧﻮﺭﻫﺎ، ﺗﻮﺻﻴﻒ ِ ﺍﺗﺎﻕ ﻧﻴﻤﻪﺗﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﺩﻭﺩﺯﺩﻩ، ﺩﺭ ﻳﻚ»ﻣﺠﻠﺲ« ،ﺩﺭ ﻳﻚ ِ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﻣﻲﮔﻴﺮﺩ .ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ِ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ»ﺻﺤﻨﺔ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ« ) (sceneﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﻫﺴﺘﻴﻢ؛ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﺮﻩﺍﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭ ﺑﻪ ِ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ .ﺍﻳﻦﻃﻮﺭ ﺍﺳﺘﻨﺒﺎﻁ ﺗﻤﺮﻛﺰﻳﺎﻓﺘﻪ ِ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺁﻥﭼﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﺔ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ 1.ﮔﻔﺖﻭﮔﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﮔﻔﺖﻭﮔﻮﻧﻮﻳﺴﻲ ِ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﻘﺶ ﻣﺤﻮﺭﻱ ﺩﺍﺭﺩ ،ﻭ ِ ِ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻴﺮﻩﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺻﺤﻨﺔ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻃﻮﻝ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﻏﺎﻳﺐ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﺭ ِ – ﺩﻭ ﻫﻮﻭ ﻭ ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺁﻥﻫﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ – ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﻫﻤﺔ ﺁﻥ ﻣﻼﺣﻈﺎﺕ ﻭ ﻧﻜﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﻓﺮﺽ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻳﺎ ﺍﺳﺘﻨﺒﺎﻁ ﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺣﺬﻑ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺣﺘﻲ ﻧﺎ ِﻡ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ،ﻣﮕﺮ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮ ِﺩ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺩﺭ ﮔﻔﺖﻭﮔﻮﻫﺎﻱﺷﺎﻥ ﻧﺎﻡ ﻳﻚﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻲﺁﻭﺭﻧﺪ .ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﺎﻧﻨ ِﺪ ﻳﻚ ﻧﻮﻳﺲ ﺳﺒﻚﺩﺳﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﺩ ﻧﻤﺎﻳﺶﻧﺎﻣﻪ ِ ﻛﻪ ﺁﺩﻡﻫﺎﻱ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ،ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻟﻤﺔ ﺯﻳﺮﻛﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥﻫﺎ ﺩﺭﻣﻲﮔﻴﺮﺩ ،ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﭘﺮﺣﺮﺍﺭﺗﻲ ﻛﻪ ِ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺁﻥﻫﺎ ﻭ ﻣﻌﺮﻑ ﻣﺎ ﺍﺯ ﮔﻔﺖﻭﮔﻮﻱ ﺯﻥﻫﺎ ،ﻛﻪ ِ ِ ﻋﻤﻖ ﺑﻲﭼﺎﺭﮔﻲ ﻭ ﺑﻲﭘﻨﺎﻫﻲ ﻋﻨﺼ ِﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪﺓ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖِ ، ﺗﻼﺵ ﺑﻴﻮﻩﺯﻥﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻭ ﺍﺳﺘﻴﺼﺎﻝ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻲﻳﺎﺑﻴﻢ. ِ ﻣﺎﺗﺮﻙ ﻣﺨﺘﺼ ِﺮ ﺷﻮﻫﺮﺷﺎﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺗﺼﺎﺣﺐ ِ ِ ﺯﺑﻮﻥ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻋﻮﺍﺭﺽ ﻭﻳﺮﺍﻥﮔ ِﺮ ﻭ ﺯﺍﺭ ﻭﺍﻛﻨﺶ ِ ِ ﻣﺮگ؛ ﺁﻥﭼﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ»ﻣﺮﺩﻩﺧﻮﺭ« ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﻨﺪ .ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ِ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺻﺪﺍﻱ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ، ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﻱ ﻣﺮگ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖﻫﺎﻱ»ﻛﻤﻴﻚ« ﻣﻲﺁﻓﺮﻳﻨﺪ؛ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﻭ ﺭﺳﻢ ﮔﺮﻭﻩﻫﺎ ﻭ ﺁﺣﺎ ِﺩ ﻣﺸﺨﺼﻲ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﺔ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﺍﺳﺖ. ﺁﻥﭼﻪ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﻩﺧﻮﺭﻫﺎ ﻧﻈﺮﮔﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﺎﺭﺑﺮ ِﺩ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻱ ﺟﻨﺴﻴﺖ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﻣﺘﻐﻴﺮﻫﺎﻳﻲ ﭼﻮﻥ ِ ِ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﺩﻡﻫﺎ – ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﺎ ِﺭ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ – ﺍﺳﺖِ . ﺁﺩﻡﻫﺎﻱ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﭘﺮﻣﺎﻳﻪ ﻭﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﻳﻪ ﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻘﺪﻭﺭﺍﺕ ﻭ ﺗﻤﺜﻴﻞ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﺓ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﺯ ِ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ، ﻫﺎﻱ»ﺩﺭﺍﻣﺎﺗﻴﻚ« ﺑﻴﺎﻧﻲ ﻭ ﺣﺎﻟﺖ ِ ِ ﻓﻀﺎ) (Atmosphereﻭ»ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍ«ﻱ )(mood ﺑﺎﻓﺖ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ِ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺆﺛﺮ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ِ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺑﻴﺎﻥﻛﻨﻨﺪﺓ ﺟﻨﺒﺔ ﺭﻭﺍﻥﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ﻟﺤﻦ ِ ﻛﻼﻡ ﻭ ِ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﻲ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺁﻥﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ ،ﻭ ﺍﻣﺘﻴﺎ ِﺯ ِ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ. ﺷﻨﺎﺱ . 1ﻣﺮﺩﻩﺧﻮﺭﻫﺎ ،ﺑﻪ ﺗﺮﺟﻤﺔ ﻳﺎﻥ ﺭﻳﭙﻜﺎ ،ﺍﻳﺮﺍﻥ ِ ﺩﺭ»ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺳﺎﻝ 1318ﺷﻤﺴﻲ ﻧﺎﻡﺁﻭ ِﺭ ﭼﻚ ،ﺩﺭ ِ ِ ﭘﺮﺍگ« ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ،ﺗﻮﺳﻂ ﻋﺒﺪﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﻧﻮﺷﻴﻦ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﻜﺎﺭﻱ ﺧﻮ ِﺩ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻤﺎﻳﺶﻧﺎﻣﻪ ﺩﺭﻣﻲﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻳﻦ ﻗﻠﻢ، ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻱ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ،ﮔﺮﺩﺁﻭﺭﻱ ِ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﺷﻮﺩ. ﻧﻘﻞ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻣﺮگ ﺩﺭ ﺁﺛﺎ ِﺭ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ – ﻧﺸﺮ ﻗﻄﺮﻩ
ﻛﻠﻮﺯﺁپ
ﻛﺎﺭﻳﻜﺎﺗﻮﺭ /ﺟﻮﺍﺩ ﺁﺗﺸﺒﺎﺭﻯ